WDSTCK Paper Magazine Nº2 by WDSTCK

nยบ 2

Edit by_ Chiara Titahena Graphic Design by_ Ferguut den Boer ferguutdenboer.nl Miguel Tielas Rodrigues cargocollective.com/migueltielas Text by_ Chiara Titahena Briitta Mohney R aisa Ter Smitte Nicole Dekkers Visuals BY_ THE LOST DAUGHTER OF ICARUS_ Photography Semuel Souhuwat semuelsouhuwat.com All-Round Styling Zoë Nina Schaad Production & Art Direction Chiara Titahena Concept & Text Ferguut den Boer Makeup/Hair artist Sophie Roos Model_ Miriam de Boer at Anti-Models Making of video Sascha Luna Esmail sascha-luna.tumblr.com Allround Assistant Nicole Dekkers Nelleke_ Photography Marcel van der Vlugt Square Brass_ Photography Bas de Jager

Yana_ Photography Eugene and Zafiera eugeneandzafiera.com Model Anna de Vilder Allround assistant Nicole Dekkers Memento CHAIR_ Photography Briitta Mohney Primitives_ Photography Eugene and Zafiera Styling Zoë Nina Schaad Model Chris Bolt SPECIAL THANKS TO_ Anna Spierings Georgie Edmonds

credits_

index_ our story_

WDSTCK

Iris_

maarten schröder

Memento_ hillmann regett design

Pulp Lavish_

jo meesters

Infected_ daniëlle van lunteren

Stone and industry_

lex pott

Atlas_ amba molly

Square Brass_

harr y eigenberg

VAN VELS_

stal collective

Forage_

tristan girard

The lost daughter of Icarus_

wdstck

Precious skin_

victoria ledig

Raw Emotion_

nelleke strijkers

Biotopia_ wim verzantvoort

Solo cello chair_

félix guyon

Yana_

jennifer de jonge

Memento II_

jesse sanderson

Primitives_ kurt elshot

Symbiose_ maurits büsse

5 Hillmann & Regett

our story_

During the Woodstock festival in the late ‘60s, a group of young people from different backgrounds created a counter culture dreaming of a peaceful and free world. WDSTCK initiators Jesse Sanderson & Wim Verzantvoort are out to give a face and voice to a similar counter culture in art and design. The self-taught men dream of a fair and honest artistic revolution in the commercial creative industry and elaborate on their motives, frustrations and dreams... You quite often emphasize how both of you are not just the initiators of WDSTCK, but that the brand is formed from a larger movement - What triggered the both of you?

Jesse_ ‘All things created start with a need, it arises from a deficiency. If something doesn’t exist as you would like it, you have to get to work. That’s what happened to Wim and myself as well. We see things and go ‘there’s a different way to do that’. We’ve been working this way for several years and as self-taught men we’ve managed to make our professions out of it. Through various projects, we have come to know many interesting people. We noticed that they all have a wayward look at the world, but like us, feel little space to ventilate personal alternative ideas. Those kind of ideas often end up on the shelf because it seems like one can’t make a living out of it. Fascinated by this shared need, we went on a quest to for way to tie our voices and empower them. We questioned the role of a designer. What is a designer? What position or role does he or she take? Why? But above all, what does it add? I learned more and more why I had difficulties to describe what I do myself. The term ‘designer’ doesn’t cut it for me, but ‘artist’ feels like it’s too much. It feels like a really elusive, elitist, and sometimes even incomprehensible stigma around both art and artists. It doesn’t make sense though! It seems to be about people who make objects to view in a museum, at a distance, while the entire creative industry should also be able to call themselves ‘artists’. Think about stylists, game-developers or even chefs. In essence, we’re talking about people who have the need to make you taste, see, feel or think something. One uses a game, photo, bag or table, others a dish, chair, garden or house as a whole. Someone is trying to trigger you with a functional, aesthetic and emotional story. The medium is different, but the motive remains the same. That’s the key.’

You dream about a counterculture in art and design – What are trying to counter with WDSTCK? Wim_‘Sometimes it’s good to take a step back and see the bigger pircture. A close look will reveal how the whole world is showing cracks. It’s obvious to us all. You hear a lot of people talk about the ‘new era’ - a multi-dimensional era in which we will be blown away by digital developments and where we are looking for new ways of living. Meanwhile, banks and insurance companies are falling by the dozen, critical consumers don’t believe every word that is sold to them and as world citizens technological developments are making us more independent than ever before. There are even alternative communities that form new societies based on sustainable values. In addition, philosophical stories about psychology, biology and engineering keep the discussion going. That’s very fertile, but although increasing signs prove that something’s ‘cooking’, in reality it feels as if we’re trying to keep up with that ‘new world’. The resistance to let go of traditions and customs is often stronger than our need for change and renewal. I still find myself doing the same sometimes. In times of uncertainty, it feels good to do what I always did, because that’s what I know. That’s safe but in the end nothing changes. Old solutions become less relevant and new feel like a threat. As a result we suffocate, we can’t move. That’s exactly what we’re trying to counter. If we want to progress, we need to have the guts to let go.’ How does the idea of ‘letting go’ influence your concept? Jesse_‘We have the luxury to search for connection, meaning, and sincere and authentic stories. Still, a generation of consumers who know little about the items they buy is growing. The commercial bedlam around us makes it hard to figure out why something is designed, how it is produced and where it actually comes from. That idea seeps back into design as well. The user slowly drifts away from the core, the craft and the story, as created by the artist. The manipulation of the consumer value of goods seems necessary and justified. That influences designers to think that the way to commerce starts with meddling their designs and at that moment they forget about their artistic integrity. But nowadays it works the other way around. Consumers demand a form of honesty. We’re heading to a time in which clear story is key. But that’s nothing new, the largest multinationals have been tapping into that for a while already. It is a challenge to both buyer and maker, to approach the art market and design industry from the idea and let go of

the standard and what is considered to be ‘normal’. Art is not a series of disciplines or just an abstract painting in a museum, and ‘design’ is not only a slick interior. The feeling that we ‘normally’ only expect in a museum, we may as well expect our everyday environment. From the paint on our walls, to the garden in which we relax to the cutlery we use to eat. We just want to show you what an artfull life looks like.’ We face up to an overload of ways to be newer, more different or better on a daily basis – What do you consider to be most essential for society to go forward? Wim_“We enjoy seas of freedom compared to the generations before us. That’s still something we seem to forget. The trick is to become aware of your opportunities and to stop your own limitations from blocking the way. In that respect, we can learn a lot from children and the way they think in which there are no too big or crazy ideas. I love the ‘why’ phase, when they wonder why and how the world works. It forces you to think about how you see it yourself. As an adult you hold only a fraction of the creative ability to think freely, compared to your childhood, when that was all you knew. It is time to use that free spirit again. But please understand what we’re saying, we are not out there to preach morality. Our designs only just touch on what is possible. There are so many opportunities out there, let’s join and grab them.’ Clearly not only Jesse and Wim feel these kinds of inclinations of society. Artists seem to have a nose for it. They feel what is going on and know how to create inspiring stories from an underlying social need. Stories that can help us to break conventions and explore new avenues. Art has the power to give grip to and symbolize a new form of religion. As a brand, we are looking for the common denominator in the underlying motive. We are determined to build on artistic trends and get closer to that notorious ‘new world’, hoping that it can become our actual daily reality. Where the world is torn, we create space for new ditches, that together with other drops and waves could flock into a revolutionary rapid. Let it flow.

Jullie benadrukken wel vaker hoe jullie slechts de initiatiefnemers van WDSTCK zijn, maar dat het is ontstaan uit een grotere beweging – Wat was voor jullie de aanleiding? Jesse_‘Creatie begint bij de behoefte, het ontstaat vanuit een gemis. Als iets nog niet bestaat zoals jij het zou willen zien, moet je zelf aan de slag. Zo is het ook bij Wim en mij ontstaan. We zien iets en denken ‘dat kan anders’. Inmiddels zijn we op die manier al een aantal jaar aan de slag en hebben we er als autodidacten ons vak van weten te maken. Dankzij verschillende projecten hebben we veel interessante mensen leren kennen. Het viel ons op dat ze ieder een enorm eigenzinnige blik op de wereld hebben, maar net als ons, weinig ruimte voelden om eigen alternatieve ideeën te ventileren. Dat soort ideeën belanden vaak op de plank omdat er ogenschijnlijk geen brood in zit. Geboeid door deze gedeelde behoefte gingen we op zoek naar een manier om onze stemmen te binden en kracht bij te zetten en stelden we de rol van de ontwerper ter discussie. Wat is een ontwerper? Welke positie of rol neemt hij of zij aan? Waarom? Maar vooral wat voegt het toe? Ik leerde meer en meer waarom ik moeite had te beschrijven wat ik zelf doe. De term ‘ontwerper’ dekt voor mij niet de lading, maar ‘kunstenaar’ voelt ook erg overtrokken. Wat dat betreft is er echt een ongrijpbaar, elitair en soms zelfs onbegrijpelijk stigma rondom kunst en kunstenaars ontstaan. Dat slaat eigenlijk nergens op. Het lijkt te gaan over mensen die objecten maken om op een afstandje in een museum te bekijken, terwijl de gehele creatieve industrie zich ook ‘kunstenaar’ zou mogen noemen. Dat geldt ook voor een styliste, fotograaf, art director of zelfs een kok. In essentie zijn het mensen die de behoefte hebben je iets te laten zien, voelen of aanzetten tot denken. De één gebruikt daarvoor een foto, tas of tafel, de ander een gerecht, stoel, tuin of huis als geheel. Iemand probeert je te raken met een functioneel, esthetisch en emotioneel verhaal. Het medium verschilt, maar het motief blijft hetzelfde. Dat is de kern.’

Jullie dromen van een countercultuur in design, wat proberen jullie met WDSTCK te counteren? Wim_‘We vinden het belangrijk om soms een stap terug te doen en het grote plaatje te bekijken. Dan zie je hoe de hele wereld op de schop ligt. We ontkomen er niet aan. Je hoort veel mensen over de ‘nieuwe tijd’ – een multidimensionaal tijdperk waarin we weggeblazen zullen worden door digitale ontwikkelingen en op zoek zullen gaan naar nieuwe manieren van leven. Ondertussen vallen banken en verzekeringsmaatschappijen aan de lopende band, laten kritische consumenten zich niet zomaar alles vertellen en maken technologische ontwikkelingen ons als wereldburger zelfstandiger dan ooit. Je ziet zelfs alternatieve gemeenschappen met duurzame waarden nieuwe samenlevingen vormen. Daarnaast houden filosofische verhalen over psychologie, biologie en techniek de discussie gaande. Dat is enorm vruchtbaar, maar hoewel steeds meer signalen bewijzen dat er daadwerkelijk iets ‘borrelt’, lijkt het in realiteit alsof we een beetje achter die ‘nieuwe wereld’ aan hobbelen. Onze weerstand tegen het loslaten van tradities en gewoontes wint meestal van de behoefte aan verandering en vernieuwing. Ik betrap mezelf er ook wel eens op. In tijden van onzekerheid voelt het veilig te doen wat ik altijd doe, omdat dat is wat ik ken. Dat is veilig, maar uiteindelijk verandert er niets. Oude oplossingen blijken niet langer relevant en nieuwe lijken een gevaar. Dat heeft een verstikkend effect, je kunt geen kant meer op. Wie vooruit wilt, durft los te laten. Hoe is dat ‘loslaten’ van invloed op het concept? Jesse_‘We verkeren in de luxe om op zoek te gaan naar verbinding, betekenis en oprechte en authentieke verhalen. Maar er ontstaat langzaam een generatie consumenten die niets weet over de objecten die ze dagelijks kopen. De commerciële mallemolen om ons heen maakt het lastig te achterhalen waarom iets is ontworpen, hoe het is vervaardigd en waar het daadwerkelijk vandaan komt. Dat idee sijpelt evengoed terug in design. De gebruiker raakt meer en meer verwijderd van de kern, het ambacht en het verhaal, zoals door de ontwerper is bedacht. De manipulatie van zowel de consument als de waarde van goederen lijkt vereist en verantwoord. Dat maakt dat flink wat ontwerpers denken dat de weg naar commercie begint bij tornen aan je ontwerp en het moment dat je artistieke integriteit inlevert. Maar tegenwoordig werkt het juist andersom. Consumenten eisen een vorm van eerlijkheid. We gaan een tijd tegemoet waarin een zuiver verhaal juist het langst duurt. Dat is niets nieuws.

De grootste multinationals spelen daar al tijden op in. Het is een uitdaging voor zowel de koper als de maker om de kunstmarkt en design industrie te benaderen en alles dat we als gangbaar en ‘normaal’ zien, los te weken. Kunst is niet beperkt tot een serie disciplines, of abstract schilderij uit een museum, evenals ‘design’ niet alleen een gelikt interieur betreft. Het gevoel dat we ‘normaal’ gezien alleen verwachten in een museum, mogen we evengoed verwachten van onze dagelijkse leefomgeving. Daar willen we je alvast een voorproefje van geven.’ We worden dagelijks overladen met manieren waarop alles anders, beter of nieuwer kan – Wat is er volgens jullie essentieel om de toekomst tegenmoet te gaan als maatschappij? Wim_‘We hebben zeeën aan vrijheid in vergelijking tot de generaties die ons zijn voorgegaan. Dat lijken we nog wel eens te vergeten. Het is de kunst je bewust te worden van mogelijkheden en jezelf daarin niet te beperken. In dat opzicht kunnen we flink wat leren van kinderen en hun denkwijze waarin grootse gekke ideeën niet lijken te bestaan. Ik ben dol op de ‘waarom’ fase, het moment dat ze zich afvragen hoe de wereld in elkaar steekt. Het dwingt je na te denken over hoe je het zelf ziet. Als volwassene houdt je nog maar een fractie over van het creatief vermogen om vrij te denken, in vergelijking tot je kindertijd, waarin je niet anders kan. Het is tijd dat we dat we die vrije geest weer gaan benutten. Maar begrijp me goed, we zijn er niet op uit de moraalridder uit te hangen en te prediken hoe het moet. Onze ontwerpen stippen slechts aan wat er allemaal kan. Er liggen kansen voor het oprapen, laten we die samen grijpen.’ Het is duidelijk dat zeker niet alleen Jesse en Wim dit soort tendensen in de samenleving aanvoelen. Kunstenaars lijken er een neusje voor te hebben. Ze voelen wat er speelt en weten vanuit een onderliggende maatschappelijke behoefte inspirerende verhalen te creëren. Verhalen die ons kunnen helpen conventies te breken en nieuwe wegen te verkennen. Kunst heeft de kracht om een stukje houvast te geven en een nieuwe vorm van religie te symboliseren. Als merk zijn we op zoek naar het collectieve onderliggende motief van de kunstenaar. Vastberaden borduren we voort op artistieke tendensen in de hoop dat die notoire ‘nieuwe wereld’ die zo dichtbij lijkt, daadwerkelijk onze dagelijkse realiteit mag worden. Waar de wereld op de schop ligt breken groeven open die we samen met andere druppels en golven kunnen laten samenstromen tot een revolutionaire stroomversnelling. Laat het vloeien. Text by Chiara Titahena Editor in Chief

Tijdens het Woodstock festival eind jaren 60, creëerden een groep jongeren met verschillende achtergronden een countercultuur met als droom een vreedzame en vrije wereld. WDSTCK initiatiefnemers Jesse Sanderson & Wim Verzantvoort zijn erop uit een gezicht en stem te geven aan een vergelijkbare countercultuur in kunst en design. De autodidacten dromen van een eerlijke en oprechte artistieke omwenteling in de commerciële creatieve industrie en wijden uit over hun beweegredenen, frustraties en dromen…

Maarten gaat in zijn werk op zoek naar de ultieme vorm van eenvoud maar weet met ‘Iris’ tegelijkertijd op een ver vreemdende manier de realiteit te vangen. Uit een reeks portretfoto’s, die inmiddels ook door de Italiaanse Vogue worden belicht, selecteerde WDSTCK zijn serie als eerste fotografische objecten in de collectie.

iris_

Maarten_ ‘Mijn werk is ontstaan uit de hang naar eenvoud. In een snelle wereld waarin overdaad de overhand heeft, geeft een ongekunsteld, puur, eenvoudig beeld me rust. Het is een zoektocht waarbij ik speel met verschillende elementen in het beeld. Van het licht, de achtergrond en de styling tot gelaatstrekken en gezichtsuitdrukkingen. Ik gebruik met opzet zo min mogelijk make-up en laat haarstyling achter wege. Ik werk daarnaast bewust één op één omdat de onschuld en onbevangenheid van een beginnend model zo beter te vangen lijkt. Een eerlijke foto begint bij een oprechte connectie tussen het model en de fotograaf.

In his work, Maarten searches for the ultimate form of simplicity, but at the same time manages to capture reality in an estranging way. WDSTCK selected his portraits, also featured by Italian Vogue, as the first photographic objects in the collection.

Bij Iris (het model op de foto links) kwam alles samen. Ik zal altijd zoekende blijven naar verfijning , maar na een periode experimenteren met lichten en achtergronden, heb ik in deze foto het idee dat mijn vakmanschap te zien is. Daarnaast heeft Iris erg bijzondere ogen die, door de manier waarop ze binnendringt, een ver vreemdend beeld geven. Het feit dat er aan deze foto juist niets is gemanipuleerd is voor mij een bevestiging dat we niet altijd hoeven te tornen aan een beeld. Soms is de realiteit al fascinerend genoeg.’

Maarten_‘My work arose from my fascination with simplicity. In a fast world in which excess rules supreme, a pure and simple image gives me a sense of peace. It is a quest in which I play with several elements of the image. From the light, background and styling to facial expressions and characteristics. I intend to use a minimal amount of make-up and don’t style the hair whatsoever. I also prefer to work one-on-one. It enables me to capture the innocence and frankness of a model. An honest picture always starts with an sincere connection between the model and photographer. With Iris (model in the left picture) everything worked out just right. I’ll always keep looking for even more refinement, but after a period of experimenting with lights and backgrounds, I feel that this picture finally shows the craftsmanship that goes into it. Thanks to Iris and her unique eyes you get drawn into the picture in an estranging way. To me, the fact that nothing in this picture has been manipulated confirms that we don’t always need to meddle with an image. Sometimes the reality is fascinating enough in itself.’

Maarten Schröder

Maarten Schröder_‘In a fast world full of excess, a pure and simple image gives me a sense of peace. To me, the fact that nothing in this picture has been manipulated confirms that we don’t always need to meddle with an image. Sometimes reality is fascinating enough in itself.

memento_

The German design duo Hillmann & Regett_ designed a memorial artpiece that unites and represents our digital heritage by turning personal data into a materialized record of our life.

11 Het Duitse design duo Hillmann & Regett ontwierp een gedenk en kunst object dat ons digitaal erfgoed verenigt en vertegenwoordigt, door persoonsgegevens om te zetten in een gematerialiseerd verslag van ons leven.

Regett_‘We are constantly writing our own digital memoirs by using email and socialnetworks, supported and co-written by our friends. What we will possess at the end is a complete digital copy of our life.’ Hillmann_‘By means of an individually encoded program, personal data is filtered and systematized. Based on that information we detect a unique shape which enables each object to be unique in its own form.’

Regett_‘We schrijven voortdurend onze eigen digitale memoires door het gebruik van e-mail en sociale netwerken, ondersteund en medegeschreven door onze vrienden. Tegen het einde van ons leven zal dat leiden tot een complete digitale kopie.’ Hillmann_‘Door middel van een individueel gecodeerd programma worden persoonlijke gegevens gefilterd en gesystematiseerd. Op basis hiervan zijn we in staat per object een unieke vorm te bepalen.’

Hillmann & Regett

Pulp lavish_ Jo Meesters_‘In a society that appears to be addicted to excessive wealth a deliberate austere way of life becomes a challenge.’

The Pulp Lavish Editions are the sequel to Jo Meesters first classic Pulp collection. Jo_ ‘In a society that appears to be addicted to excessive wealth, a deliberate austere way of life becomes a challenge.’ Jo added a layer of gold, silver and copper to his vessels, bowls and lamps to accentuate this contrast in extremes.

12 De ‘Pulp Lavish Editie’ is het vervolg op Jo Meesters eerste originele Pulp collectie. Jo_ ‘In een maatschappij die ogenschijnlijk verslaafd is aan weelde, wordt een bewust sobere manier van leven een uitdaging.’ Jo voegde een laag bladgoud, zilver en brons toe aan zijn vazen, schalen en lampen om dit contrast in uitersten te benadrukken.

Jo Meesters

mendo.nl

A candy store for book aficionados Meet MENDO, a candy store for book aficionados, where you browse the latest and greatest books on fashion, photography, interior, food, traveling and graphic design. Order online at mendo.nl, visit our store in Amsterdam, or our shops at citizenM in London and New York.

Berenstraat 11 1016 GG Amsterdam

20 Lavington Street London Bankside

216 - 218 West 50th Street Times Square New York

Infected_

During her travels Daniëlle van Lunteren discovered that nature and people go very well together in the South of America. Daniëlle_ ‘It’s interesting to see that, despite the fact that animals live right next to people on the streets, and villages get f lushed away by rain from time to time, people treat nature as a common force without fear whatsoever. They accept it for what it is. A total difference with the Netherlands. Everything here is so organized, it almost creeped me out when I got back. I wondered where the animals and trees had gone. All these perfect little square gardens, as if we want to treat nature as an enemy.’ From this, Daniëlle made it her goal to bring nature closer to people. She states: ‘I’m not necessarily trying to change the world, though. This is my frustration, it doesn’t have to be yours. I applaud people who have their own interpretation of art, but for me, being able to turn a feeling like frustration into something beautiful is the ideal type of motivation.’ A glance at her studio shows that it is adorned with leather samples that have been burned, cut, woven, ripped and sewn. ‘Because leather is a natural material, I aim to use a natural process. Every skin is different and responds differently to my experimenting. But instead of seeing it as something that that works against me, I look for ways to use it.’ The ‘Infected’ collection features four bags, each with a different detail that originated from a mistake. All bags are named after the inspired element of nature such as Cactuswood, Scales, Treebark and Stone. The handles are sewn inside so that nature almost becomes an extension – an infection of the body.

Daniëlle van Lunteren

Een kijkje in haar atelier laat zien dat de ruimte is aangekleed met lederen samples die zijn verbrand, gesneden, geweven, gescheurd en genaaid. ‘Omdat leder een natuurlijk materiaal is, streef ik er naar om op een natuurlijke manier te werk te gaan. Elke huid is anders en reageert anders op mijn experimenten, in plaats van dit zien als iets dat tegen mij werkt, zoek ik naar manieren om dit juist te gebruiken.’ De ‘Infected’ collectie bestaat uit vier tassen, elk met een verschillend detail dat zijn oorsprong vindt uit een vergissing. Alle tassen zijn vernoemd naar een inspirerend element uit de natuur, zoals ‘Cactuswood’, ‘Scales’, ‘ Treebark’ and ‘Stone’. De handvaten zijn aan de binnenkant bevestigd, zodat de natuur bijna een verlengstuk wordt – een infectie van het lichaam.

Daniëlle van Lunteren_‘Ever ything is so organized it almost creeps me out. I wonder where the animals and trees have gone. All these perfect little square gardens, as if we want to treat nature as an enemy.’

Tijdens haar reizen ontdekte Daniëlle van Lunteren dat natuur en mensen heel goed samen gaan in het zuiden van Amerika. Daniëlle_ ‘Het is interessant om te zien dat, ondanks het feit dat de dieren die naast mensen op straat en dorpen leven die van tijd tot tijd worden weggespoeld door de regen, mensen de natuur als een gemeenschappelijke kracht behandelen zonder daar angst voor te hebben. Ze accepteren het voor wat het is. Dit is een groot verschil met Nederland. Alles is hier zo georganiseerd, ik kreeg er bijna de rillingen van toen ik terug kwam. Ik vroeg me af waar de dieren en de bomen waren gebleven. Al deze perfect kleine vierkante tuinen, het lijkt alsof we de natuur willen behandelen als een vijand.’ Vanuit deze gedachte stelde Daniëlle zich ten doel de natuur dichter bij de mens te brengen. Ze zegt: ‘Ik probeer niet noodzakelijk de wereld te veranderen. Dit is mijn frustratie, het hoeft niet die van een ander te zijn. Ik juich mensen toe die hun eigen interpretatie van kunst hebben, maar voor mij is het in staat zijn een gevoel als frustratie om te zetten in iets moois de ideale motivatie.’

stone and industry_

The work of Lex Pott is marked by his methodical approach towards natural materials such as wood, metal and stone. He’s keen to show the essence of the material and stages it has to go through. When Belgian bluestone is mined it turns into a rubust snatch that, thanks to the industrialisation, often gets transformed to straight platematerial. Lex Pott saw more potential in the stone material and descided to design a table made out of one piece as a whole. Lex_ ‘Besides my fascination for bluestone. the Stone & Industry design arose from my wish to merge nature and the industry. I combine industrial, mostly geometrical shapes, with more organic shapes and colours. It’s an intense process in which I carefully consider every step, because every action creates an effect in the stone. Bluestone is recognized by the remains of little animals with a calcium skeleton, that are to be found on the bottom of the sea. When these animals died the calcium skeleton developed multiple layers during milions of years. I mine the tables from big chunks of stone from ‘Carrières du Hainaut’ – the deepest mineshaft of Belgium. Because the stone splits quite irregularly on different break-lines, I have to crack and select them on silhouette en quality myself. Afterwards, the stone, that weights roughly 10.000 kilo, is transported to a stonemason’s yard in Hoorn.There the piece gets incised and hollowed until the legs occur. By taking

away the material the shape of the table enfolds and the table of approximately 1000 kilo is created. The tabletop can be matted, sweetened or polished on request. Every table will continue to be a challange, especially because of the immense weight. But by now I am able to develop a suitable production-process.that maintains the true character of the stone so that it gets the revaluation it deserves. To me, every finalised design confirms the fact that its not always necessary to polish a rough diamond, sometimes the shape in itself is more than enough.’ Het werk van ontwerper Lex Pott kenmerkt zich door een procesmatige benadering van natuurlijke materialen als hout, metaal en steen. In zijn ontwerpen legt hij als het ware de keten van het materiaal bloot en toont hij de verschillende fasen die het materiaal doorloopt. Wanneer Belgisch blauwsteen wordt gedolven, ontstaat er van nature een robuust brokstuk dat, dankzij industrialisering, veelal tot rechthoekig plaatmateriaal wordt vervormd. Lex Pott zag meer potentie in de steensoort en ontwierp een tafel bestaand uit één blok als geheel. Lex_ ‘Het Stone & Industry’ ontwerp is, naast mijn fascinatie voor blauwsteen, ontstaan uit de wens de industrie en de natuur te laten samenvloeien. Ik ben op zoek naar een spanning tussen industriële en veelal geometrische vormen met de meer organische vormen en

Lex Pott

kleurschakelingen. Het is een intensief proces waarbij ik zorgvuldig te werk moet gaan tijdens de productiewijze, want elke actie veroorzaakt een reactie in het steen. Blauwsteen wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van resten diertjes met een kalkskelet, die veelal op de zeebodem leven. Bij het afsterven ontstond er dankzij de kalkskeletten in de loop van miljoenen jaren zo het uit lagen bestaande blauwe hardsteen. Ik vervaardig de tafels uit grote stukken steen in ‘Carrières du Hainaut’ de diepste steengroeve van België. Aangezien de steensoort heel onregelmatig splijt op de verschillende breuklijnen, moet ik ze kloven en selecteer ik ze persoonlijk op silhouet en kwaliteit. Vervolgens wordt het steen dat nog ruwweg 10.000 kilo weegt getransporteerd naar een steenhouwerij in Hoorn. Daar wordt het blok op maat gezaagd en uitgehold zodat er poten ontstaan. Door het wegnemen van het materiaal wordt de vorm van de tafel zichtbaar en ontstaat het uiteindelijke gewicht van ongeveer 1000 kilo. Het blad kan vervolgens naar wens mat, gezoet of gepolijst worden afgewerkt. Elke tafel blijft een f linke uitdaging, met name vanwege het immense gewicht, maar inmiddels heb ik een toepasselijk productieproces kunnen ontwikkelen, waarbij het ware karakter van de steensoort behouden blijft en het de herwaardering krijgt die het verdient. Elk afgerond ontwerp bevestigd voor mij dat het niet altijd nodig is een ruwe diamant te polijsten, soms is de pure vorm al voldoende.’

Atlas

Amba Molly_ ‘I feel that we should approach the industr y with the tried and tested craft skills, respect traditions and start using these skills and traditions in new combinations. In this way I see that merging craft with the methods of mass production can result in a new vocabular y within the world of arts, crafts and design.’

Amba wishes to tell stories and let people read them through her work by visualizing the dialogue between the craft and the industrial world in the context of corpus. Corpus is the Swedish word for silversmithing. By looking differently at the tradition of making corpus, which has a long history, and by juxtaposing this craft world to the industrial world, she created a series of bronze and glass tableware.

Amba_ ‘I believe that the hand of the craftsperson and methods of industry, when merged together, can create interesting, beautiful objects. To me the hands of the maker create the soul of an object. The craftsperson leaves their imprint within the work adding character and revealing his or her story and possible clues to his or her process. I envision that in the future, industrial products will include parts made by hand and vice versa. This interest in combining two worlds arises from my multicultural background. With my father being from Suriname and my mother from Holland, I ask the question; would it be possible to craft a breed of multicultural objects that show the best of both worlds? Over the past three years during trips to Ghana and Morocco, I have observed alternative methods of hand making which have fascinated and inspired me. In these countries the makers utilise alternative forms, materials and technical solutions from their environment to create functional objects employed throughout their daily life. People have to work with natural materials and transform them in order to survive. They use a net to catch fish, a bowl to eat and drink from and a vessel to keep milk. These crafts people are an essential part of the community and their craft making skills are a part of their everyday

life, a daily duty. For them the rhythm of life is part of the process; there is no separation between life, work and object. They have peace in their minds and rest in their hands and will work until they are satisfied. That world shows a huge contrast opposed to the world of mass-produced, machine-made objects where we are slowly losing our connection to the origine of objects. I feel that we should approach the industry with the tried and tested craft skills, respect traditions and start using these skills and traditions in new combinations. In this way I see that merging craft with the methods of mass production can result in a new vocabulary within the world of arts, crafts and design. This cross-pollination will broaden our disciplines and gives us a chance to discover new ideas, objects solutions and processes with a multicultural DNA.’

Amba is er op uit verhalen te vertellen en visualiseert middels haar werk de dialoog tussen de nijverheidswereld en de industriële wereld in de context van corpus. Corpus is de term die in Zweden gebruikt wordt voor zilversmeden. Door de lange traditionele geschiedenis van het corpus op een nieuwe manier te benaderen en deze te spiegelen aan de industriële wereld creëerde ze een serie bronzen en glazen servies stukken. ‘Ik geloof dat wanneer de kennis van de vakman en de methodes uit de industrie samen komen, dit kan leiden tot

Amba Molly

interessante objecten. Voor mij vormen de handen van de maker de ziel van een object. De vakman laat zijn afdruk achter op het werk door karakter toe te voegen en een verhaal vol ontdekkingen te onthullen. In de toekomst zie ik industrieel geproduceerde producten onderdelen bevatten die door de hand van een vakman zijn gemaakt. De interesse in het combineren van twee werelden komt voort vanuit mijn multiculturele achtergrond. Op basis van het feit dat mijn vader uit Suriname komt en mijn moeder uit Nederland, stelde ik mijzelf de vraag of het mogelijk zou zijn om een collectie multiculturele objecten te creëren die het beste van twee werelden laat zien. Amba_ In de afgelopen drie jaar heb ik, tijdens mijn reizen naar Ghana en Marokko, alternatieve methodes van handwerk geobserveerd. Dat fascineerde me enorm. De ambachtslieden daar maken gebruik van alternatieve vormen en technische oplossingen en gebruiken materialen uit de omgeving, om zo functionele objecten te creëren die in dienst staan van het dagelijks leven van de inwoners. Het is noodzaak te werken met natuurlijke materialen, men snijdt, vormt, schaaft, boort of laat iets groeien om te overleven. Alles wordt zelf gemaakt. Het net om vissen te vangen, een schaal om uit te eten en drinken en een karaf om melk te bewaren. Als ambachtslieden zijn deze makers een essentieel onderdeel van de gemeenschap. Hun vaardigheden zijn een deel van een groter geheel, het is hun dagelijkse plicht. In dat opzicht staat het levensritme zelfs in het teken van hun proces. Er is geen scheiding tussen leven, werk en object. Het is enorm inspirerend om te zien dat ze daar vrede mee hebben. Ze werken met een bewonderenswaardige rust in hun handen totdat ze tevreden zijn. Die wereld laat een enorm contrast zien in vergelijking tot de westerse wereld waarin immense machines ons van massa productie voorzien en we langzaam de connectie met de origine van objecten verliezen. Ik heb het gevoel dat we de industrie moeten benaderen met beproefde vaardigheden en kennis van vakmanschap. Ik eer de ambachtstraditie door op zoek te gaan naar nieuwe toepassingen. De kruisbestuiving tussen de methodes uit de ambacht en massaproductie, kan een nieuwe vocabulaire in de wereld van kunst, ambacht en design vormen. Dat verbreedt onze disciplines en geeft ons de kans nieuwe objecten, ideeën, oplossingen en processen met een multicultureel DNA te ontdekken.’

SQUARE BRASS_ Harr y Eigenberg_‘The interior world sometimes feels a bit too obedient to me. All that bickering about what’s ‘hot or not’ according to the latest trends or surrendering to decisions purely based on budget or logistics is not my style. Incorporating modest luxur y into my designs, I enjoy telling a tasteful stor y about the owner, brand or location.’

20 At a young age, Harry discovered that he had a talent to transform spaces, thanks to his fascination with art, history and philosophy. He gathered a collection of art, which he incorporated into his projects. This collection eventually led to his own gallery in The Hague, where he currently presents a number of young artists in addition to his own collection. Harry’s worldly vision has always been a part of his signature. Before he starts, he analyzes the context of an assignment antroposophicly. Harry_ ‘ There are several factors that determine how I perform a project. This concerns the location, history, family, or team composition but also the daily affairs and personality of a client. I approach a space like the FrenchAmerican artist Louise Bourgeois created her installations: as ‘cells’ that symbolize worlds of memories, expectations, desires and experiences in life. Your house, your job, your possessions. Everyone basically

has their own ‘cell’ and I can help you to visualize this by using your identity. At the moment, I’m advising a family with a house on a beautiful country estate. Naturally, I study the history of the estate, I speak with all members of the family before I create a design. For me the overall concept counts, not just the interior. Their home should be an extension of their identity and I’m there to help them with living on a monumental estate as a modern family. For one of my clients I used family pictures as functional art and exhibited them in an impressive corridor next to work of professional artists. The family pictures were made by the son of the client, on his trip to South America and together we selected the right ones for this project. This is a typical example of how I combine different perspectives and create an interesting tension. In that respect, dialogue and research is always the most dominant. Showing some guts is also an important factor for to me.The interior

world sometimes feels a bit too obedient to me. All that bickering about what’s ‘hot or not’ according to the latest trends or surrendering to decisions purely based on budget or logistics are not my style. I enjoy incorporating modest luxury in my designs to tell a tasteful story about the owner, brand or location. As a creative director experienced in the design of estate, restaurants and businesses, I manage interior projects from A to Z. That is not about searching for a few pieces and forming the perfect picture. It requires a free way of looking for both myself and the people I work with.’ Eigenberg allows the creative process to take its own course. After a quick scan, he is able to form a space as if it slowly evolved and grew, decorated with both vintage pieces as well as objects of contemporary designers. His warm and lived-in spaces and objects, filled with rough textures, natural teints and contrasts emerge from his cosmopolitism,

but most of all from personal feeling. For one of his customers Harry had to visit New York, where he became fascinated by the Chrysler Building. Harry – ‘ The design of the skyscraper reminds me of Gothic churches. By using a matte metal, the building breathes an authentic stateliness and innovative look at the same time. It’s a very interesting tension.’ Harry decided to use that same tension in a series of patinated brass lamps that he developed for his customer. ‘I was looking for a lamp with that same solemnity that the Chrysler Building radiated without being too imposing or contrived. That proved to be quite difficult. I knew exactly how they would look, but my search did not yield much. Out of necessity, I decided to design the lamp myself and I had a brazier make four models by hand. I create to still my insatiable hunger for genuine objects and sustainable interiors with a story. That hunger is based on my worldview. I see how we are on the brink of a ‘new’ world, in a luxury position that enables us to think about these types of designs. WDSTCK stills some of that hunger, based on the same rationale and values, but I’m not full yet.’

Dankzij zijn fascinatie voor kunst, geschiedenis en filosofie ontdekte Harry op jonge leeftijd dat hij gevoel had voor het transformeren van ruimtes. Hij verzamelde een collectie kunstobjecten die hij verwerkte in zijn projecten. Een verzameling die uiteindelijk leidde tot zijn eigen galerie in Den Haag, waar hij naast zijn eigen collectie, ook een

aantal jonge kunstenaars presenteert. Harry’s wereldse visie is altijd een deel van zijn handtekening geweest. Wanneer hij te werk gaat analyseert hij met een antroposofische blik doortastend de context van een opdracht. Harry_ ‘Er zijn verschillende elementen die bepalen hoe ik een project invul. Dat betreft zowel de locatie, de geschiedenis, de gezins- of team samenstelling maar ook de dagelijkse gang van zaken en persoonlijkheid van een klant. Ik benader mijn ruimtes zoals de FransAmerikaanse kunstenares Louise Bourgeois haar installaties creëerde. Als ‘cellen’ die symbool staan voor werelden van herinneringen, verwachtingen, verlangens en ervaringen in het leven. Je huis, je werk, je bezittingen. Zo heeft iedereen een eigen ‘cel’ en kan ik je helpen die te visualiseren op basis van je identiteit. Op dit moment adviseer ik een familie met een woning op een prachtige buitenplaats. Ik maak dan als vanzelfsprekend een studie van de geschiedenis van het landgoed, heb ik vele gesprekken met alle leden van het gezin en maak ik vervolgens een ontwerp voor het interieur. Het gaat me echt om het geheel, het totaalconcept, niet enkel om het interieur, maar voornamelijk om hen als modern gezin in een monumentaal pand te kunnen laten functioneren. Zo heb ik bijvoorbeeld na een gezamenlijke selectie, de foto’s die de zoon van één van mijn opdrachtgevers in Zuid-Amerika had gemaakt toegepast als kunst. De werken komen in een indrukwekkende gang naast Academisch geschoolde kunstenaars te hangen. Dat is een typisch voorbeeld van hoe ik op zoek ga naar verschillende perspectieven en deze combineer tot er een interessante spanning ontstaat.

Harry Eigenberg

Eigenberg laat het creatieproces het liefst op zijn beloop gaan. Na een snelle scan is hij in staat om met zowel antieke en vintage stukken als objecten van hedendaagse ontwerpers een interieur te vormen dat er uitziet alsof het langzamerhand is geëvolueerd en gegroeid. Zijn warme en vaak doorleefde ruimten en objecten, vol grove structuren, natuurlijke kleurschakeringen en contrast ontstaan vanuit een werelds, maar bovenal persoonlijk gevoel. Zo raakte hij voor een klant uit New York, tijdens een werkbezoek aan de wereldstad, bijvoorbeeld geboeid door het Chrysler gebouw. ‘Het ontwerp van de wolkenkrabber doet me denken aan gotische kerken. Door het gebruik van een mat metaal krijgt het gebouw een authentieke statigheid die tegelijkertijd vernieuwend is. Dat vind ik een hele bijzondere spanning.’ Dezelfde spanning verwerkte Harry in een serie lampen van gepatineerd messing die hij voor dezelfde klant ontwikkelde. ‘Ik was op zoek naar een lamp die dezelfde statigheid als het Chrysler gebouw uitstraalde, zonder meteen te imposant of gekunsteld te zijn. Dat bleek knap lastig. Ik wist precies hoe ze er uit moesten zien, maar mijn zoektocht leverde niet veel op. Uit noodzaak besloot ik de lamp zelf te ontwerpen en liet ik vier modellen handmatig vervaardigen door een ambachtelijke koperslager. Ik creëer vanuit mijn onverzadigbare honger naar oprechte objecten en duurzame interieurs met een verhaal. Die honger is gestoeld op mijn wereldbeeld en de manier waarop ik zie dat we op de rand staan van een ‘nieuwe’ wereld, waarbij we in de luxe verkeren dat we over dit soort onderwerpen mogen nadenken. WDSTCK stilt, op basis van dezelfde beweegreden en waarden, een deel van die honger, maar ik zit nog lang niet vol.’

In dat opzicht zijn de dialoog en het onderzoek altijd het meest sturend.’ Naast spanning is lef ook een belangrijke factor voor de ontwerper. ‘Ik vind de interieurwereld soms nog iets te braaf. Dat kissebissen over wat wel of juist niet kan volgens de trends of het indammen van wensen puur op basis van budget of logistiek mag wel wat minder. Ik geniet ervan om rijke ruimtes te ontwerpen die je, met een ingetogen luxe, een smaakvol verhaal vertellen over de eigenaar, het merk of de locatie. Ervaren in het inrichten van complete huizen tot restaurants en bedrijfsruimten, begeleid ik als creative director interieurprojecten van A tot Z. Dat zit ‘m niet in het zoeken van een paar stukken en het vormen van het perfecte plaatje, dat vereist een vrijere manier van kijken van zowel mezelf als de mensen waarmee ik werk.’

The Belgian ‘Stal Collectief ’ consists of Len

terms of timing WDSTCK came at the right

de Paepe, Bob Segers, Tim Vranken and Jonas

time, as we were becoming more aware of

Blondeel. The four friends got to know each

the fact that it is difficult to combine a full

other at their former school and still get

production with our ambitions as designers in

together regularly, during their weekends at a

our daily lives. Quality is our priority and we

voor de productie, Stal Collectief eerlijk haar

local farm, to brainstorm and experiment with

we’re keen on finding a party that deals with

royalties ontvangt en SPRMRKT het co-

new designs.

integrity. In that sense WDSTCK feels like

om dat op te pakken. Na een goed gesprek op de WDSTCK gallery in Naarden besloten de drie partijen de handen in één te sluiten, waarbij WDSTCK de verantwoording neemt

branded object als eerste zal verkopen.

the ideal choice. No production pressure, but Bob Segers_ ‘At one of those weekends we all

eventually we’ll get the credit we deserve.’

let go a bit. It’s really a collaborative process.

is bizar dat dit soort producten soms niet

We search for an informal dialogue while we

Nelleke Strijkers (SPRMRKT)_ ‘This is a

have a beer and just get to work. It’s feels

typical example of an object that I only have

really liberating to finally let go of that school

to see once to know that it will work. The

mentality and just be.’

simplicity and fairness in the way it will be manufactured makes it even better.’

The concrete bowls that the collective designed we’re quickly noticed by WDSTCK and SPRMRKT. The refined collection balances between the geometric and organic

Jesse Sanderson (founder van WDSTCK)_‘Het helemaal goed uit de verf komen omdat een verbinding met een partij die integer omgaat met de wens van de ontwerper niet voor de hand ligt. Ik ben erg te spreken over het feit dat we zo’n bijzonder object op grotere schaal toegankelijk mogen maken, dat is uiteindelijk

Len de Paepe, Bob Segers, Tim Vranken en

waar we het allemaal voor doen.’

Jonas Blondeel vormen samen het Belgische ‘Stal Collectief ’. De vier vrienden leerden

Len de Paepe_‘We stonden versteld van

elkaar kennen tijdens hun opleiding tot

het feit dat er zo veel commotie en animo

honest ambition. Although the design became

ontwerper en komen nog steeds geregeld

ontstond om ons ontwerp op grote schaal te

more popular by the day, the production grew

samen om een weekend lang op een

vervaardigen. Qua timing kwam WDSTCK

never as the collective never had the ambition

nabij gelegen boerderij te sparren en te

op het juiste moment op ons pad aangezien

experimenteren met nieuwe ontwerpen.

we er steeds meer bewust van werden dat

and empowers the collective’s timeless and

to do so. After a good conversation in the WDSTCK gallery in Naarden, the three parties

een volwaardig productieproces lastig

decided to join hands in which WDSTCK takes

Bob Segers_‘We laten het graag een beetje op

te combineren is met onze ambities als

responsibility for the production, Stal receives

zijn beloop gaan tijdens zo’n weekend. Het is

ontwerpers in het dagelijks leven. Kwaliteit

echt een gezamenlijk proces. Biertje erbij, op

staat bij ons voorop en dat maakte dat we

a fair amount of royalties and SPRMRKT will sell the co-branded object first. Jesse Sanderson (founder of WDSTCK)_ ‘It is

een ongedwongen manier de dialoog opzoeken

naar een partij op zoek waren die op een

en aan de slag. Dat werkt heel bevrijdend,

integere manier met ons ontwerp zou omgaan.

even dat schoolse loslaten en gaan.’

bizarre that such products often don’t full-fill their potential because there is no obvious

WDSTCK voelt wat dat betreft als de ideale keuze. Wij voelen geen productie druk, maar

De door het collectief ontworpen serie

krijgen uiteindelijk wel de credits die we

party that deals with integrity to work with. I

sobere schalen van beton, gingen WDSTCK

verdienen.’

am very pleased with the fact that we are able

en SPRMRKT niet onopgemerkt voorbij.

to make a special object like this more widely

accessible, ultimately that’s what we’re about.’ Len de Paepe_ ‘We were amazed by the fact that so much commotion and spirit arose to manufacture our design on a large scale. In

De verfijnde collectie vol geometrische en

Nelleke Strijkers (SPRMRKT)_‘Dit is een

organische vormen zet, als stokpaardje, vanuit

typisch voorbeeld van een object waar ik maar

een tijdloos en eerlijk streven het collectief

één keer naar hoef te kijken om te weten dat

kracht bij. Hoewel het ontwerp steeds

het gaat werken. De ongekunstelde eenvoud en

populairder werd, bleef de productie achter

eerlijkheid in de manier waarop het zal worden

aangezien het collectief nooit de ambitie had

vervaardigd draagt daar alleen maar aan bij.’

VAN VELS_

Bob Segers_ ‘During our design weekends we all let go a bit. It’s really a collaborative process. We search for an informal dialogue while we have a beer and just get to work. It’s feels really liberating to finally let go of that school mentality and just be.’

Stal Collective

Forage_

With a sensitive outlook on today’s world and the inner qualities of materials, Tristan’s sphere of work varies from small objects, like accessories, to residential pieces of furniture and office furniture, up to whole interior arrangements. Tristan_ ‘ To me, objects are pieces of the natural world. I make mine by taming nature through observations and experimentations. At the end a duality is exposed. On the one hand we want matter to obey our demands, on the other, we want to find the beauty and harmony that exists within nature – the old conf lict between desire and reality. For me, the design practice is about being a facilitator between those two entities.’

Tristan Girard_‘On one hand we want matter to obey our demands, on the other hand we want to find the beauty and harmony that exists within nature – the old conflict between desire and reality.’

Tristan Girard

Het werk van Tristan varieert van kleine voorwerpen, zoals accessoires, meubelstukken voor in huis en kantoormeubilair tot gehele interieur projecten. Met een gevoelige kijk op de huidige wereld gaat hij op zoek naar de verborgen kwaliteiten van materialen. Tristan_ ‘Ik zie objecten als delen van de natuur. Aan de hand van waarnemingen en experimenten ben ik in staat die delen, zowel te temmen, als ze op hun beloop te laten gaan. Dat creëert een vorm van dualiteit. Enerzijds kunnen we de natuur laten gehoorzamen op basis van onze eisen, aan de andere kant heeft de ongerepte natuur een schoonheid en harmonie die niet te evenaren is – er ontstaat een conf lict tussen wens en werkelijkheid. Als ontwerper zie ik mijzelf als facilitator tussen deze twee factoren.’

The Lost Daughter of Icarus_

CREW_ Production & Art Direction Chiara Titahena Concept Ferguut den Boer Photography Semuel Souhuwat All-Round Styling Zoë Nina Schaad Makeup/Hair artist Sophie Roos Model Miriam de Boer at Anti-Models Making of video Sascha Luna Esmail Allround Assistant Nicole Dekkers COVER_ Skeleton top Before it Fades Julie de Ruijter Necklace Ad Infinitum Zoë Nina Schaad Toolbox Symbiose Maurits Büsse Pants Primitives Lori Kurt Elshot Ring Mourning Eva Reuvers 1st spread_ Table and chair Pulp Collection Jo Meesters Toolbox Symbiose Maurits Büsse Flowers in jars Sempervivum Sara Martin Jackal fur object LOTW Jesse Sanderson Table object Concrete Symbiosis Sara & Merel Bowl en vase Pulp collection Jo Meesters Dildo Object Maurits Büsse Ear purse Precious Skin Victoria Ledig Floating Chair Floodlands Chiel Kuijl Bones Top Before it Fades Julie de Ruijter Collar Mourning Eva Reuvers Bottom Mourning Eva Reuvers Ring Mourning Eva Reuvers Wallobject The LPB Kevin de Winter 2nd spread_ Wool installation Yana Jennifer de Jonge Lamp Bellamp Akko Goldenbeld Handbag Infected Stone Daniëlle van Lunteren Stool A stool with sound Esther Jongsma Feather top Life-Death-Rebirth Julie de Ruijter Legging Primitives Verte Kurt Elshot Table Pulp Collection Jo Meesters Memento Chair Jesse Sanderson Concrete bowl Van Vels Stal Collectief Tableware Atlas A2 Amba Molly Face clutch Precious Skin Victoria Ledig

In Greek mythology, the master craftsman Daedalus is on the run for the armies of king Minos. Daedalus creates two pairs of wings, for himself and Icarus, out of wax and feathers. The sudden power of flight, however, causes Icarus to try and push his luck. In his arrogance, Icarus starts flying too close to the sun, which causes the wax on his wings to melt and ultimately sents him plummeting towards his doom in the tumultuous seas below. Back on the mainland, we find that Icarus has daughter. She hides and locks herself in the cathedral Daedalus, where she develops an immense fear towards the sun. The fear to be devoured by the sun, just like her dad, keeps her in the safety of the cathedral. The years pass by and slowly her hair and skin get more and more pale. When king Minos searches for the lost daughter of Icarus, he finds a bewildered young woman. A pale white apparition that true lack of interaction with the outside world, which she had only seen in books and pictures, had no other choice but to create her own world full of art.

WDSTCK

In samenwerking met een gelijkgestemd team van creatieven, portreteren we ‘De verloren dochter van Icarus’. Ons portret is een ode aan degene die werken met onbeperkte toewijding. Degene die gepassioneerd zijn de wereld met andere ogen tebekijken en er een eigen betekenis aan te geven. Degene die ons voorzien van inspirerende ontwerpen en kunstwerken. De kunstenaars. Waar we slechts de schoonheid van hun voltooide werk zien, blijft de schoonheid van de scheppingswereld vaak ongezien... Volgens de Griekse mythologie is de meester ambachtsman Daedalus, op de vlucht voor het leger van koning Minos. Daedalus maakt voor zichzelf en Icarus vleugels van was en veren. Tijdens hun vlucht, vliegt Icarus, hoogmoedig als hij is, te dicht bij de zon. De intense hitte smelt de was van zijn vleugels, waarna hij de dood vindt in de zee. Terug op het vasteland leeft de dochter van Icarus een eenzaam leven. Ze duikt onder en sluit zichzelf op in de kathedraal van Daedalus, waar ze dankzij haar vaders avonturen een verlammende angst jegens de zon en buitenwereld ontwikkelt. In de angst om, net als haar vader verzwolgen te worden door de zon durft ze de kathedraal niet te verlaten. Naarmate de jaren gaan voorbij gaan wordt haar huid en haar bleker en bleker. Wanneer koning Minos op zoek gaat naar de verloren dochter van Icarus ontdekt hij een ver wilderde jonge vrouw. Een spier witte verschijning die dankzij de afzondering van de buitenwereld op basis van af beeldingen en boeken, vanuit haar eigen wereldvisie, de kathedraal heeft weten om te toveren tot een eigenzinnige wereld vol kunst.

CREDITS_

In collaboration with a like-minded team of creatives we portray ‘The lost daughter of Icarus’ as an ode to ones that work with limitless dedication, the ones that are passioned to discover and re-define a new world, the ones that enable us to enjoy great design and works of art – the artists. While we often get to see the beauty of their finished works, the beauty of their hidden worlds of creation often remains unseen…

28 WDSTCK

“The human right to water and sanitation inspired us to develop MARIE-STELLA-MARIS.” MARIE-STELLA-MARIS is an Amsterdam based brand, offering natural mineral water and a broad range of care products. For each product you purchase, MARIE-STELLA-MARIS donates a fixed amount towards clean drinking water projects.

VISIT OUR STORE

MARIE-STELLA-MARIS ARCHIVES

KEIZERSGRACHT 357, AMSTERDAM

SHOP ONLINE

MARIE-STELLA-MARIS.COM

Precious skin_

Victoria_ ‘I’m always questioning and rethinking the character of materials and their common application. Most leather is processed to the point of becoming unrecognizable as what it is, while in my designs I aim to reconnect the materials origin and natural beauty. I took body parts that are normally not used in leather goods, as the cow’s head, tail or lower leg and turned them into leather, highlighting their natural forms and textures. These parts would normally be discarded within the process or be processed further into an unrecognizable animal ingredient. By up-cycling skin parts which would otherwise be considered waste products I aimed to redefine it’s value and provoke thought. A tail turns into a handle, an ear into a purse.’ The animals presence and past is captured in every touch of each leather bag and the material that once frittered away is revalued.

Victoria Ledig groeide op in Berlijn, waar ze een opleiding tot meubelmaker voltooide en haar interesse in echte materialen en ambachten ontstond. Met haar tassenlijn ‘Precious Skin’, dat begon als een afstudeerproject aan de kunstacademie, streeft ze er naar accessoires te creëren voor interieur en mode, die in een sterke relatie staan tot het materiaal. Victoria_ ‘Wanneer een materiaal me grijpt stel ik mezelf van nature al snel vragen over het gebruik en de kwaliteiten en ga op zoek naar alternatieve toepassingen. Het meeste leer wordt tot een onherkenbaar resultaat verwerkt, terwijl ik er in mijn ontwerpen juist naar streef om de oorsprong en natuurlijke schoonheid die het materiaal bezit te benadrukken. Ik laat delen van de huid looien die normaal gesproken niet worden gebruikt, zoals het hoofd, de staart of het onderbeen van het rund, onderdelen die zouden worden weggegooid of worden verwerkt tot een onherkenbaar dierlijk ingrediënt. Ik herdefinieer de waarde en provocerende gedachte van huiddelen die anders zouden worden beschouwd als afval producten en behoud bewust de natuurlijke vormen en texturen. Een staart verandert in een handvat, een oor in een tas.’ De dierlijke aanwezigheid en het dierlijk verleden wordt gevangen in elke aanraking van de leren tas. Het type materiaal dat men eerst verafschuwde wordt nu juist bewonderd.

Victoria Ledig

Victoria Ledig grew up in Berlin, where she completed an apprenticeship as a cabinetmaker, awakening her interest in true materials and crafts. With the ‘Precious Skin’ line of bags, that started out as a graduation project at the art academy, she aims to create accessories for interior and fashion, with a strong relationship with the materials.

Victoria Ledig_‘By up-cycling skin parts which would other wise be considered waste products I aimed to redefine it’s value and provoke thought. A tail turns into a handle, an ear into a purse.’

raw emotion_

Conceptstore Owner Nelleke Strijkers_‘I admire people that can and dare to express themselves in a creative way. It’s signed with your name, your soul is practically on the table and you surrender to the voice of the market. That’s a vulnerable position, which requires some guts. Regardless of whether you’re a musician, artist or fashion designer, I truly respect and admire that.’

The first time Nelleke entered her current store space at the Rozengracht it became clear. Nelleke_‘I saw the immense rugged area and immediatly envisioned it all. Finally a place where I could do everything I wanted. A conceptstore with wearables, interior, exhibitions, music and so on. I deliberately maintained the character of the space. I wasn’t looking for perfection. No smooth or neatly finished f loor for me, I was keen to keep it in its original state. The space has a raw and honest emotion that I’m really comfortable with. So there I was, plenty of inspiration and finally a place to let that creative energy go. You might think I would get restless with all these ideas and unfinished spaces, but for me it works the other way around. Without inspiration and a way to vent, I will be truly restless. Spaces that are neat and clinical in fact make me restless. I don’t need a sterile base, I work intuitively. Same goes for when I’m out to buy, I’m not scared to make decisions in a split second. Some notice I rarely have a schedule with me. If something feels good, I’ll do it, straight from a gut feeling. Luckily that has always paid off.’ Nelleke is in search of the same raw, timeless energy that is captured in SPRMRKT in the rest of her life whether it’s food, hair style, clothes or a vacation.‘I started SPRMRKT because I couldn’t find what I was looking for. Timeless clothing with a story that aesthetically grabs me. The world of fashion has become so hasty. As soon as you are sure of who you are and what your style is, it is important to find some balance as well as a deeper type of growth. I admire people that can and dare

to express themselves in a creative way. Especially in a world in which critics can be terribly harsh, showing something that’s a piece of yourself is admirable. It’s signed with your name, your soul is practically on the table and you surrender to the voice of the market. That’s a vulnerable position, which requires some guts. Regardless of whether you’re a musician, artist or fashion designer, I really respect and admire that.’ Nelleke noticed how young designers often struggle to live with a minimum income because of a minimal demand. Nelleke_‘What many designers don’t realize is that their designs aren’t accessible enough for the market. If you want to sell something, you have to tune in to the desires of the consumer as well. Some consumers don’t have the purchasing power you expect. When you provide an entry level object like a poster, you enable these type of buyers to get in contact with your designs. It creates chances. It doesn’t negatively inf luence your product or future prospects like most think. Lately I’ve been working to make art and design more accessible at SPRMRKT as well. The concrete ‘IIIUEAEOOOAE’ bowls that we launched in collaboration with WDSTCK and the ‘Stal Collective’ tap into that type of accessibility. The collaboration between SPRMRKT and WDSTCK was triggered by our shared values. It’s not just the name, as you might think. I ‘m also in love with the same raw emotion and trying to narrow the gap between the designer and the consumer. There is a lot of strength and honesty in the WDSTCK story

immediately grabbed me. It’s a good example of a holistic and organic brand, including an idealistic worldview that I totally agree with. I sometimes dream about starting a whole new world. An alternative collective utopia where we work without money. Seriously, if I would run SPRMRKT and I literally get my bread back, I would still do it.’

Vanaf het eerste moment dat Nelleke haar huidige pand aan de Rozengracht in Amsterdam binnen liep was het duidelijk. Nelleke_ ‘Ik zag de immense robuuste ruimte en zag het meteen voor me. Een plek om eindelijk alles te doen dat ik wilde. Een conceptstore met kleding, interieur, expo’s, muziek en ga zo maar door. Het karakter van de ruimte heb ik bewust behouden. Ik heb geen hang naar perfectie, dus geen gladde strakke vloer met nette afwerking, maar zo veel mogelijk in originele staat. Dat geeft een rauwe en eerlijke emotie waar ik me goed bij voel. Ik had volop inspiratie en eindelijk een plek om al die creatieve energie zijn beloop te laten gaan. Je zou denken dat iemand er rusteloos van zou worden met al die ideeën en onafgewerkte ruimtes, maar dat werkt bij mij juist andersom. Zonder inspiratie en een manier om het te ventileren word ik onrustig. Ruimtes die klinisch en netjes zijn hebben hetzelfde effect. Ik heb geen steriele basis nodig, ik werk intuïtief.

33 Inkopen voor SPRMRKT gaan hetzelfde, gewoon spijkers met koppen slaan. Het valt anderen op dat ik zelden een schema bij me heb. Als iets goed voelt doe ik het, puur vanuit gevoel en dat heeft tot nu toe gelukkig alleen maar geloond. De rauwe tijdloosheid die ik in SPRMRKT verbeeld te vangen zoek ik in alles, mijn eten, haarstijl, kleding, op vakantie, overal. Ik ben SPRMRKT ooit begonnen omdat ik nergens leek te vinden wat ik zocht. Tijdloze kleding met een verhaal en esthetiek die me raakt. De modewereld is tegenwoordig vluchtig, daarom is het belangrijk om een balans te vinden om de diepte in te groeien, zodra je zeker bent over wie je bent en wat je stijl is. Ik bewonder het als mensen zichzelf op een creatieve manier kunnen uiten en dat ook durven. Helemaal in een wereld met critici die vreselijk hard kunnen zijn. Je laat iets zien dat een stuk van jezelf is, dat is bewonderenswaardig. Jouw naam staat er onder, je ziel ligt praktisch op

tafel en je geeft je over aan de stem van de markt. Dat ligt gevoelig en daar heb je lef voor nodig. Of het nou een muzikant, kunstenaar of modeontwerper is, daar heb ik echt heel veel bewondering en respect voor.Het valt me op hoe jonge ontwerpers zich vaak in bochten wringen om rond te komen van een minimaal inkomen. Wat veel ontwerpers zich niet beseffen is dat hun ontwerpen soms nog niet toegankelijk genoeg zijn voor de markt. Wanneer je iets wilt verkopen moet je het afstemmen op de gebruiker. Sommige consumenten hebben niet altijd de koopkracht die de ontwerper verwacht. Zodra je juist daarop inspeelt met een instapmodel, bijvoorbeeld een poster, waardoor ook zij met je ontwerpen in aanraking kunnen komen, creëer je kansen. Je doet je product en toekomstperspectieven daar echt niet te kort mee. Ik ben er zelf de laatste tijd ook erg mee bezig voor SPRMRKT. Kunst en design wordt zo veel toegankelijker.

Nelleke Strijkers

De betonnen ‘IIIUEAEOOOAE’ schalen die ik samen met WDSTCK en het Stal Collectief lanceer, sluiten aan bij de toegankelijkheid waar ik voor SPRMRKT naar zoek. Daarnaast zie ik sowieso veel gedeelde waarden tussen SPRMRKT en WDSTCK. Dat zit ‘m niet slechts in de naam, zoals je bijna zou denken. Ik probeer ook de afstand tussen de ontwerper en consument te verkleinen en ben weg van dezelfde rauwe emotie. Er zit enorm veel kracht en eerlijkheid in het verhaal en aanbod. Dat doet meteen iets met me. Het is als merk een organisch en holistisch geheel dat gewoon klopt. Inclusief een idealistische wereldvisie waar ik me geheel in kan vinden. Ik dagdroom wel eens over het beginnen van een nieuwe wereld. Een alternatief collectief Utopia waarin men werkt zonder geld. Ik meen het, als ik SPRMRKT zou runnen en daar letterlijk mijn brood voor terug zou krijgen, zou ik het nog steeds doen.’

Wim Verzantvoort_‘I see the world as a blank canvas though which I have the honour to redefine parts of its space little by little. In that sense plants, trees, shrubs and materials are my color palette.’ It is about the big picture for Wim Verzantvoort. As a self-made man with twenty years of experience to his name, he knows how to lead large scale projects in his own wayward, visual, informal, but most of all, personal way. With a passion for high quality he creates spaces full of experience that spark the imagination. During the production phase of his designs he prefers to be ‘on site’ between his professional team of gardeners, artists and contractors, where he guides the process from start to finish. Where as in Wim’s ‘Borderline’ project the artist was looking for ways to balance f luid and straight lines, the ‘Biotopia’ projects provide a quest to discover extremes in both untamed as well as fixed nature scapes. Wim_ ‘I see the world as a blank canvas though which I have the honour to redefine parts of its space little by little. In that senseWWW plants, trees, shrubs and materials are my color palette. Sometimes my painting brush is smooth and sleek and gives a fixed result, full of immense organically shaped boxwood clouds and abstract trimlines in a park of wild plants. Other times the brush is

old and worn and I transform a sterile space into an untamed mystical forest that looks like it has evolved throughout the years. As part of these projects I recently designed the ‘Log’, an outdoor light hidden in the simplicity of a branch. Each ‘Log’ is equipped with an integrated LED system that provides a diffuse light that looks like a subtle stain on the f loor. With this object I have the feeling that I’m literally at the beginning of a new design journey, in search of natural applications of light.’

Wim Verzantvoort gaat voor het grote plaatje. Als autodidact met twintig jaar ervaring op zijn naam weet hij op een eigenzinnige, visuele, informele maar bovenal persoonlijke manier grootschalige projecten te leiden. Met een passie voor hoogstaande kwaliteit creëert hij ervaringsrijke ruimtes die tot de verbeelding spreken. Tijdens de productiefase van zijn ontwerpen bevindt hij zich het liefst ‘on site’ tussen zijn professioneel team van hoveniers, kunstenaars en aannemers en begeleidt hij het proces van A tot Z. Waar de kunstenaar in zijn ‘Borderline’ projecten

34 Wim Verzantvoort

Biotopia_ op zoek gaat naar een balans tussen het vloeiende en rechtlijnige, vertellen zijn ‘Biotopia’ projecten over een zoektocht naar uitersten in zowel de ongetemde als gefixeerde natuur. Wim_ ‘Ik zie de wereld als een blanco canvas waarin ik de kans krijg om beetje bij beetje opnieuw het doek te mogen definiëren. De planten, bomen, struiken en materialen die ik gebruik zijn in dat opzicht mijn kleurenpalet. De ene keer is mijn kwast glad en geeft dat een gefixeerd resultaat, vol immense organisch gevormde buxuswolken en abstracte snoeilijnen in een plantsoen van wilde planten. De andere keer is de kwast oud en versleten en transformeer ik een steriele vlakte tot een ongetemd mystiek bos dat lijkt alsof het door de jaren heen is geëvolueerd. Als onderdeel van deze projecten ontwikkelde ik recentelijk ‘the Log’, een buitenlicht verhuld in de eenvoud van een tak. Elke Log is voorzien van een geïntegreerd LED-systeem dat een diffuus licht als een vlek op de grond schijnt. Met dit object heb ik het idee dat ik letterlijk aan het begin van een nieuwe ontwerpreis sta, op zoek naar natuurlijke toepassingen van het licht.’

35 Biothopia

solo cello chair_

Félix Guyon_‘I approach the act of creating like a symphony. From the materials and manufacturing techniques and challenges in cost. Ever y single act must be carefully executed, considered and validated. I follow my feelings in technical and economic constraints, but my artistic instincts are the ultimate compass.’

After travelling the world in search for himself Félix discovered that there was only one place to be able to offer him this. His home-town Québec. He returned to work together with local artisans like his family had did for years and still does. Félix_ ‘In Québec, I feel a sense of tranquility and get inspired through the people who feel the same love for our village as I do. During my travels I’d been looking for my destiny for a while, but I never thought I would find at home. The St. Lawrence River, the seasons, the people. Everything feels just right, I am where I’m supposed to be. My grandfather was a cabinetmaker and manufactured Verchères boats in the 40’s. Up until today, my father and mother still work as craftsmen. I hope to transmit the love of working with matter, in the same way as my parents did, from generation to generation. I can’t wait to infect my son with the same passion of a well done job. I approach the act of creating like a symphony. From the materials and manufacturing techniques and challenges in cost. Every single act must be carefully executed, considered and validated. I follow my feelings in technical and economic constraints, but my artistic instincts are the ultimate compass. I can spend days and nights working to find a sense of completeness. I can spend days and nights working to achieve this balance. In these moments, my brain is at full throttle and my weeksf ly by. The ‘Solo Cello Chair’ is inspired by a jewelry exhibition from a gallery in Montreal. The shape of the frame is derived directly from an earring that appealed to me because of its elegant shape. The name comes from the song ‘Prelude for Cello Suite’ by Johann Sebastian Bach, because the ultimate nobility of the Solo Cello Chair, which reminds me of the delicate beauty as well as the refined sounds of the cello.’

Tijdens een wereldreis ging Félix Guyon op zoek naar zichzelf. Hij ontdekte uiteindelijk dat maar één plek dat kon bieden, zijn thuisbasis Québec. Félix besloot terug te keren naar het dorpje om weer samen te werken met lokale ambachtslieden, zoals zijn familie dat al jaren doet. Félix_ ‘Ik voel me hier thuis en veel rustiger dan op reis en laat me inspireren door de omgeving en mensen die dezelfde liefde voor ons dorp voelen als ik. Ik ben tijdens mijn reizen lang op zoek geweest naar wie ik ben en wat mijn bestemming is, maar had nooit verwacht dat ik dat thuis zou vinden. De St. Lawrence rivier, de seizoenen, de mensen. Alles klopt gewoon, dit is waar ik hoor te zijn. Mijn grootvader was een meubelmaker en vervaardigde Verchères boten in de jaren 40. Tot op de dag van vandaag werken mijn vader en moeder als ambachtslieden. Ik gebruik ook nog steeds de oorspronkelijke naam voor onze studio als vorm van respect en hoop dat ik op dezelfde manier als mijn ouders dat deden, mijn liefde voor het werken met materiaal over kan brengen van generatie op generatie. Ik kan niet wachten om mijn zoon aan te steken met dezelfde passie voor een goed uitgevoerde klus. Ik benader het creatie proces als een symfonie. Van de materialen, tot de productietechnieken en uitdagingen in structurele- en productiekosten. Elke stap moet zorgvuldig worden gezet, verantwoord en overwogen. Ik volg mijn gevoel bij technische en economische beperkingen, maar mijn artistieke instincten zijn uiteindelijk het kompas. Na het toevoegen van de juiste muziek en poëzie, is het stuk compleet. Ik kan dagen en nachten door werken om tot dat complete gevoel te komen, dan draait mijn brein over uren en vliegen de weken voorbij. De ‘Solo Cello Chair’ is geïnspireerd door een sieraden tentoonstelling in een galerie in Montreal. De vorm van het frame is direct afgeleid van een oorbel die me aansprak vanwege de elegante vorm. De naam is afkomstig van het nummer ‘Prelude for Cello’ Suite van Johann Sebastian Bach. De Solo Cello Chair, doet me aan de verfijndheid en schoonheid van zowel een cello als diens klanken denken.’

37 Félix Guyon

yana_ Jennifer de Jonge_‘Where they first lived in caves and under trees, simply looking for a place to hide. The Yurt offered the first warm, soft and safe home. My design is based on that feeling as well as the acts and conducts of mankind’ At age six, it was clear already; Jennifer de Jonge was determined to be a carpenter. As she connected objects with her first real wooden carpentrybox in the garden, today she still connects crafts, materials and behaviors of human beings. Jennifer – ‘I’ve always been very attentive to people and their actions and behavior both on the streets and at home. How do we deal with the objects we surround ourselves with? There are so many different activities for which we use objects on a daily base. We often choose a particular position or course of action when we sit, eat , lie or stand. But I always wonder why. The fact that our intuition seems to have a common denominator fascinates me.

At age six, it was clear already; Jennifer de Jong was determined to be a car penter. As she connected objects with her first real wooden car pentr ybox in the garden, today she still connects crafts, materials and behaviors of human beings. ‘I’ve always been ver y attentive to people and their actions and behavior both on the streets and at home. How do we deal with the objects we surround ourselves with? There are so many different activities for which we use objects on

For Yana I observed people that used each other to lay their head on or sit against in parks and festivals. I wanted to create something you could use in a more intuitive way, as you would use someones shoulder to lean on. When I hung a cloth to ceiling in my experimental phase I discovered that you could hang against it and sit in there in all sorts of different ways. By using an elastic fabric that easily takes form desirable attitudes seemed even more possible.

a daily base. We often choose a particular position or course of action when we sit, eat , lie or stand. But I always wonder why. The fact that our intuition seems to have a common denominator fascinates me.’ ‘For Yana I obser ved people that used each other to lay their head on or sit against in parks and festivals. I wanted to create something you could use in a more intuitive way, as you would use someones shoulder to lean on. W hen I hung a cloth to ceiling in my experimental phase I discovered that you could hang against it and sit in there in all sorts of different ways. By

The most suitable material turned out to be mountain yarn, a very strong but elastic felt kind of wool. The material has an elastic character, but its origin goes back to prehistoric times. When sheepskins were dragged behind the cattles after the slaughter, a type of felt occured. This eventually led to the Mongolian ‘ Yurt’ tent, a felt tent structure which served as a house at the time. ‘Where they first lived in caves and under trees, simply looking for a place to hide, the ‘ Yurt’ officially offered a first warm, soft and safe home. My design is based on that feeling as well as the acts and conducts of mankind. The construction provides a form of protection, isolation and security, as well as the ability to sit and hang or even lie thanks to the pillows that I will add to the second model.’

using an elastic fabric that easily takes form desirable attitudes seemed even more possible. The most suitable material turned out to be mountain yarn, a ver y strong but elastic felt kind of wool. The material has an elastic character, but its origin goes back to pre-historic times. W hen sheepskins were drag ged behind the cattles after the slaughter, a type of felt occured. This eventually led to the ‘ Yurt’, a felt tent structure which ser ved as a house at the time. W here they first lived in caves and under trees, simply looking for a place to hide, the ‘ Yurt’ officially offered a first warm, soft and safe home. My design is based on that feeling as well as the acts and conducts of mankind. The construction provides a form of protection, isolation and security, as well as the ability to sit and hang or even lie thanks to the pillows that I will add to the second model.’

Jennifer – ‘Ik ben altijd al erg oplettend geweest in mensen en hun handelingen en gedrag zowel op straat als in huis. Hoe gaan we met de objecten waarmee we ons omringen om? Er zijn zo veel verschillende handelingen die we dagelijks uitvoeren in combinatie met gebruiksobjecten. We kiezen dan voor een bepaalde houding of manier van handelen wanneer we zitten, eten, liggen of staan. Maar ik vraag me altijd af waarom. Het feit dat er vanuit onze intuïtie een gemene deler lijkt te zijn fascineert me. Voor Yana heb ik mensen in parken en festivals die elkaar gebruikten om het hoofd op te leggen of tegen elkaar aan te zitten geobserveerd. Ik was uit op een ontwerp waarbij je op een intuïtieve manier kunt bepalen hoe je zit, zoals je ook de schouder van een ander als steun zou gebruiken. Toen ik in mijn experimenterende fase een doek aan het plafond ophing ontdekte ik dat je er op allerlei verschillende manieren in kon zitten en tegenaan kon hangen. Door een elastisch doek te gebruiken nam het gemakkelijk vormen aan die wenselijke houdingen mogelijk maakte. Het meest passende materiaal bleek uiteindelijk het bergwol vilt te zijn, een enorm sterke doch elastische viltsoort. Het materiaal heeft een elastisch karakter maar de oorsprong ervan rijkt tot in de oertijd. Toen schapenhuiden na de slacht achter het vee werden gesleept ontstond er een vorm van vervilting. Dit leidde uiteindelijk tot de Yurt, een vilten tent constructie die destijds als huis diende. Waar men eerst onder bomen of in grotten leefde en simpelweg een plek zocht om te schuilen, boodt de mongoolse Yurt tent voor het eerst echt een warm, zacht en geborgen ‘thuis’. Mijn ontwerp is gestoeld op dat gevoel, evenals de handelingen en gedragingen van de mens. De installatie biedt een vorm van beschutting, isolatie en geborgenheid, evenals de mogelijkheid om er in te zitten, hangen en in de toekomst zelfs liggen dankzij de kussens die ik aan het tweede model zal toevoegen.’

Jennifer de Jonge

Op zesjarige leeftijd was het al duidelijk; Jennifer de Jonge was vastberaden timmerman te worden. Zoals ze met haar eerste echte houten timmerkist in de tuin dagelijks aan de slag ging en objecten met elkaar verbond, onderzoekt ze vandaag de dag ambachten, materialen en gedragingen van de mens.

Memento CHAIR_

Jesse Sanderson_‘I feel strained by conspicious consumption and endless entertainment. As if ever ything constantly needs to be better, newer and slicker. I long for a more modest and toned down feeling. Let’s keep it simple, more frugal.’

Jesse Sanderson designed several variations of the previously launched ‘Memento Chair’ for many of his clients. Searching for unique pieces of vintage leather, every model is a limited edition. Jesse –‘Materials with different shades of color, asymmetric proportions, organic shapes and uneven structures inspire me. Natural materials that are affected by weathering and aging tell a story about the origin and history that I aim to emphasize wherever possible. In addition I feel strained by the choices, images and incentives that confront me on a daily basis. The conspicious consumption. The endless entertainment. I feel strained by these. As if everything constantly needs to be better, newer and slicker. I long for a more modest and toned down feeling. Let’s keep it simple, more frugal. The Memento chair is inspired by a wooden school chair from the 50s that at the time was designed mainly for practical reasons. With this replica in saddle leather and metal buckles I try to capture the same sense of austerity and simplicity.’

Jesse Sanderson ontwierp voor verschillende opdrachtgevers een aantal variaties op zijn eerder gelanceerde ‘Memento Chair’. Op zoek naar unieke stukken vintage leer creëert hij doorlopend verschillende variaties. Aangezien het leer maar in beperkte oplage te vinden is, zijn de stoelen in elk model gelimiteerd verkrijgbaar. Jesse – ‘Als ontwerper ben ik gefascineerd door imperfectie. Materialen met kleurnuances, asymmetrische verhoudingen, organische vormen en oneven structuren inspireren me. Onbewerkte natuurlijke materialen die zijn aangetast door verweer en veroudering vertellen een verhaal over herkomst en geschiedenis dat ik zo veel mogelijk wil benadrukken. Daarnaast geven de keuzes, beelden en prikkels waarmee ik dagelijks word geconfronteerd me een opgejaagd gevoel. De opzichtige consumptie, het eindeloze vermaak. Alles lijkt constant beter, nieuwer en gladder te moeten. Het mag van mij wel een tandje minder. Ik verlang naar een meer ingetogen, eenvoudig en sober gevoel. De Memento Chair is geïnspireerd op een houten schoolstoel uit de jaren ’50 die destijds hoofdzakelijk vanuit praktisch oogpunt werd ontworpen. Met mijn replica in tuigleer en metaal probeer ik hetzelfde gevoel van eenvoud te vangen.’

Jesse Sanderson

Kurt’s ontwerpen ontstaan uit een oergevoel. Kurt – ‘Het fascineert me hoe er ooit een tijd was waarin kleding puur functioneel was. Men schraapte lappen leer bij elkaar die overbleven dankzij veevangst en mouleerde stukken om de huid te beschermen. Wanneer er voldoende lappen werden verzameld werd het geheel simpelweg aan elkaar genaaid, meer niet. Die eenvoud van werken leidt tot een combinatie van rauwe en pure vormen die me enorm aanspreekt. Geboeid door dit idee ben ik begonnen met het ontwerpen van stukken die initieel alleen voor mezelf waren. Na een tijd was er steeds meer animo van verschillende vrienden en zo is het balletje gaan rollen. Ik heb nooit bedacht dat ik mode ontwerper zou worden.

Primitives_

Kurt Elshot_‘My design process feels like I’m putting different puzzles together without even noticing. Before I know it, I’ve finished another design.’

42 Kurt’s design evolved from a primal feeling. Kurt – ‘It fascinates me that there was ever a time when clothing was purely functional. People collected pieces of scrap leather that remained from cattle and formed garments to protect the skin. When sufficient rags were collected they simply sew it together, nothing more. That simplicity of working leads to a combination of raw and pure form that really appeals to me. Fascinated by this idea, I started designing pieces that were initially just for myself. After a time, there was growing enthusiasm among several friends, and things started to get more serious. I never thought I would be a fashion designer. At a time when fashion concepts change rapidly, celebrity style and the red carpet predominate , Kurt Elshot observes that the fashion world is getting increasingly detached from it’s core. ‘It sometimes feels so volatile and full of noise. There are so many concepts in the market, all launched at an enormous speed. I consciously choose to let it all pass by and try not to pay attention to what happens on the street and what others

do, because I feel that it clouds my vision. When I design I try to focus away from that noise and just design for one specific person. Instead I aim to provide durable pieces, which one uses for ten or twenty years, not just for one season. In addition, I allow myself to design out of love for the material, without deadline and production pressure. Logistics is important, but also can limit the freedom in design. I base my decisions purely on intuition. My design process feels like I’m putting different puzzles together without even noticing. Before I know it, I’ve finished another design. Thus far, Kurt Eshot, with himself as principal objective, has made many menswear designs. For a while now he has been receiving multiple requests to design clothing for women and children. ‘ The fact that people remember my design, that my pieces are in demand, thus indirectly my view, triggers me. It is a new momentum that ensures I will soon have a number of pieces ready to answer to that question. As long as I can add value to others, without denying myself or my vision, I am sure this is what I’m supposed to do.’

Kurt Elshot

In een tijd waarin snelle mode concepten, hypes en de rode loper de boventoon voeren, observeert de ontwerper dat men in de modewereld meer en meer verwijderd raakt van de kern. ‘Het voelt soms allemaal zo vluchtig en vol ruis. Er is zo veel op de markt en het gaat ontzettend snel. Dit maakt dat ik er bewust voor kies het allemaal aan me voorbij te laten gaan. Ik kijk niet veel naar anderen en wat er gebeurd op straat omdat ik het gevoel heb dat het mijn visie enigszins vertroebeld. In mijn ontwerpproces probeer ik juist de rust op te zoeken door voor één specifiek persoon te ontwerpen. Een aankoop krijgt daarmee ook meer lading. Ik ben er op uit te voorzien in duurzame stukken, waar men tien of twintig jaar mee doet, niet één seizoen. Daarnaast geef ik mezelf de vrijheid te ontwerpen vanuit de liefde voor het materiaal, zonder deadline en productiedruk. Logistiek is belangrijk, maar kan ook zo veel kapot maken. In dat opzicht pas ik ervoor beslissingen te maken die tornen aan mijn ontwerpproces. Ik werk puur vanuit intuïtie. Wanneer ik ontwerp voelt het soms alsof ik verschillende puzzels leg terwijl ik het niet eens door heb. Voor ik het weet heb ik weer iets af. Dat gebeurt gewoon en daar houd ik me graag aan vast omdat ik keer op keer zie hoe het werkt. Tot nu toe heeft de ontwerper, met zichzelf als hoofddoel, veel mannen ontwerpen gemaakt. Na verschillende verzoeken om vrouwen en kindermode te ontwerpen belooft de toekomst veel goeds. ‘Het feit dat ik word gezien en er vraag ontstaat op basis van mijn stukken en daarmee indirect mijn visie, triggert me. Het is een nieuwe impuls die er hoogstwaarschijnlijk voor zal zorgen dat ik binnen de kortste keren een aantal stukken heb liggen die gehoor geven aan die vraag. Zolang ik op die manier iets kan toevoegen voor een ander, zonder mezelf en mijn visie te verloochenen is de cirkel voor mij rond.’

symbiose_

Maurits Büsse_ ‘The same way a surgeon needs a special set of refined instruments, a designer needs them too. It all starts with the crafting process so we might as well put as much effort into the tools we work with as the designs themselves’

46 As with every craft, one needs tools that help change, transform and create. Maurits Büsse crafted his ultimate artist toolkit as an ode to craftsmanship. Frustrated by a society where products are made cheaply and usually far away, Maurits makes people think about where their products come from. His toolkit is a manifestation of that thought – a sleek, leather case carrying tools in perfect shape, shine and texture. Maurits – ‘ The same way a surgeon needs a special set of refined instruments, a designer needs them too. It all starts with the crafting process so we might as well put as much effort into the tools we work with, as the designs themselves. The power of craftmanship and tools have always fascinated me. In that sense I feel that the role of a designer requires one to also be able to literally create, the two abillities are inherently connected.’

Zoals bij elk ambacht, dien je tools te hebben die je in staat stellen materie te veranderen en transformeren. Maurits Büsse maakte zijn eigen ultieme ontwerp toolbox als een ode aan vakmanschap. Gefrustreerd over een samenleving waarin veel producten op een goedkope manier in verre landen worden gemaakt, laat Maurits mensen nadenken over waar hun producten vandaan komen. Zijn toolbox is een manifestatie van deze gedachte – een soepele, lederen tas die zijn gereedschap, in perfecte vorm, glans en textuur, bewaart. Maurits – ‘Op dezelfde manier waarop een chirurg een speciale set verfijnde instrumenten nodig heeft, heeft een ontwerper een basis nodig. Het begint allemaal bij het ontwerpproces. Dat inspireerde me meer aandacht te schenken aan het gereedschap waarmee ik werk. De kracht van vakmanschap en gereedschap heeft me altijd al geboeid. Ontwerpen houdt voor mij in dat je ook in staat moet zijn het te kunnen maken, de twee zijn inherent aan elkaar verbonden.’

Maurits Büsse

GALLERY_ WDSTCK offers a range of multidisciplinary objects that each tell a personal story. We present an ever-growing collection at our gallery located in the middle of a forest in naarden. From there, every object travels trough boutiques, art-fairs, conceptstores and museums until it finds a way to its future owner.

STUDIO_ Inspired by craftsmanship, we search for refined objects with an outspoken aesthetic and guide the designer in promotion, sales and production from our studio.

MAGAZINE_ Our magazine forms a canvas for the artistic character of the collection and provides a tangible impression of what we offer. Each edition tells our shared stor y through visual essays that we create in collaboration with like-minded artists.

GALERIe_ WDSTCK biedt een scala aan multidisciplinaire objecten die elk een eigenzinnig verhaal vertellen. We lanceren een blijvend groeiende collectie in onze galerie, verborgen te midden van een bos in naarden. Ver volgens maakt elk object een reis door boutiques, kunstbeurzen, conceptstores en musea tot het een weg vindt naar de toekomstige eigenaar.

STUDIO_ Bevlogen door ambacht gaan we op zoek naar verfijnde objecten met een uitgesproken esthetiek en begeleiden we de ontwer per bij de promotie, verkoop en productie vanuit onze studio.

MAGAZINE_ Ons magazine vormt een canvas voor het artistieke karakter van de collectie en geeft een impressie van ons aanbod. Elke editie vertelt ons gezamenlijke verhaal in een visueel essay dat we met gelijkgestemde kunstenaars creëren.

Contact_ Huizerstraatweg 113 1411 GM Naarden The Netherlands +31 (0)35 – 69 49 847 +31 (0)20 – 78 91 861 info@wdstck.eu www.wdstck.eu