Vrouwen van de Nijl

35

Voor drie vrouwen is Mozes de spil waar hun leven om draait.

De Egyptische prinses Merytamon adopteert in het geheim een Joodse baby om haar onvruchtbaarheid te verbergen.

Ze houdt zielsveel van haar ‘zoon’ – maar haar leugen leidt er uiteindelijk toe dat alles wat haar dierbaar is, haar wordt ontnomen.

Mozes’ Hebreeuwse zus Mirjam moet haar pasgeboren broertje in de gaten houden. Ze verliest hem uit het oog maar later, na een wonderbaarlijke hereniging met haar broer, neemt ze samen met hem het leiderschap van het verdrukte Joodse volk op zich.

De jonge bedoeïen Sippora is Mozes’ grote liefde. Als zijn leerling, zijn vrouw en moeder van zijn zonen vertelt Sippora de waarheid over de man die haar leven veranderde.

‘Een fantastisch boek vol historische details.’ - Francine Rivers

ISBN 9789023993414 / NUR 342

www.uitgeverijmozaiek.nl

VrouwenVan.indd 1

11-12-2009 10:29:57

Bij Moza誰ek verschenen van Angela Hunt de volgende romans: De dromers Het zwarte land De reizigers Magdalena

Angela Hunt

Vrouwen van de Nijl Het verhaal van Mozes

Uitgeverij Moza誰ek, Zoetermeer

Ontwerp omslag: Bas Mazur Oorspronkelijke titel: The Shadow Women, verschenen bij Warner Books, New York, USA Vertaling: Dior Zwarthoed-Van Nieuwenhuizen ISBN 978 90 239 9341 4 NUR 342 Voor meer informatie over deze roman en andere uitgaven van Uitgeverij Mozaïek kunt u terecht op www.uitgeverijmozaiek.nl © Nederlandse vertaling 2003 Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer © Engelstalige editie 2002 Angela Elwell Hunt © Midprice editie 2010 Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer Published by arrangement with Browne & Miller Literary Associates, LLC. De bijbelcitaten komen uit de nbg-vertaling (1951).

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Is het mogelijk een man lief te hebben die volledig opgaat in zijn God? Mannen staan in de spotlights, krijgen aandacht, worden bekeken, veracht of toegejuicht – vrouwen bewegen zich in de schaduw van de coulissen, brengen in beweging, motiveren, geven vorm door woorden en gefluister.

Zonder de schaduwvrouwen zou er geen voorstelling zijn.

Darien Haynes, Reflections

Boek een

Egypte, het zwarte land 

Toen kwam er een nieuwe koning over Egypte, die Jozef niet gekend had. Deze nu zeide tot zijn volk: Zie, het volk der Israëlieten is groter en talrijker dan wij. Welnu, laten wij met beleid tegen hen optreden, opdat zij zich niet vermenigvuldigen en zich – als wij in oorlog komen – bij onze tegenstanders aansluiten, tegen ons strijden en uit het land wegtrekken.

Daarom stelde men opzichters van herendiensten over hen aan om hen door de hun opgelegde dwangarbeid te onderdrukken: zij moesten voor Farao voorraadsteden bouwen, Pitom en Raämses.

Een man uit het huis van Levi huwde een Levitische vrouw; deze werd zwanger en baarde een zoon. Toen zij zag, dat hij schoon was, verborg zij hem drie maanden lang. Maar langer kon zij hem niet verborgen houden; daarom nam zij voor hem een biezen kistje, bestreek het met asfalt en pek, legde het kind erin en zette het in het riet aan de oever van de Nijl.

Exodus 1:8-11, 2:1-3

Miryam 

Ik was zeven jaar toen ik, ten tijde dat de rivier onze velden overspoelde, een mysterieuze verandering in mijn moeder opmerkte.

Yokheved, die normaal in opperste concentratie de hele dag haastig in de weer was, zat nu stil en dromerig voor zich uit te staren.

Ze neuriede oude liedjes terwijl ze het deeg kneedde of in de rietvelden werkte. En ’s nachts stak ze de lamp in onze kleine hut aan en mompelde haar avondgebeden met hernieuwde vurigheid.

Noch mijn vader, noch mijn moeder zei ook maar een woord over deze verandering. En ik hoefde ook niets aan mijn kleine broertje Aharon te vragen, want hij wist niets af van vrouwen – hij was drie jaar oud en gaf om weinig anders dan om zijn volgende maaltijd. Mijn tante Elisheba, die altijd graag een dochtertje had willen hebben, trok mij echter op een middag op haar schoot en vertelde mij over het geheim dat mijn moeder met zich meedroeg.

‘Jouw moeder Yokheved is in verwachting van een baby’, fluisterde ze met zichtbaar plezier. ‘En als de God van onze voorvaders getrouw is, zal dit kind opgroeien tot een man die sterk genoeg is om ons uit deze slavernij te bevrijden.’

Ik wist toen nog niets af van slavernij, want als kinderen waren wij net zo vrij als de vogels in het moeras. Maar ik wist wel dat baby’s gevaarlijk waren. Al twee keer eerder deze maand waren Farao’s soldaten ons dorp binnengemarcheerd om de pasgeboren jongetjes weg te nemen van hun huilende moeders. Hoewel niemand mij wilde vertellen wat er met die jongetjes gebeurde, wist 9

ik genoeg. Ik was één keer de soldaten gevolgd tot aan de rand van het moeras waar hun boot op hen wachtte. Ze hadden de huilende baby meegenomen aan boord, maar hem later, terwijl de boot met de stroom werd meegevoerd, achteloos in het water laten vallen alsof hij niet meer waard was dan mest. Ik had een plons gehoord, maar daarna niets meer. De baby was voor altijd verdwenen.

Waarom dacht mijn moeder dat de Egyptenaren niet voor háár zoontje zouden komen?

Ik keek naar mijn broertje Aharon wiens leven, zoals iedereen mij verzekerde, een soort wonder was. De kraamvrouwen die bij zijn geboorte aanwezig waren geweest, hadden opdracht hem in naam van Farao te vermoorden, maar dat hadden ze niet gedaan.

Die twee oude vrouwtjes leken niet in staat ook maar iemand te doden. Ze aaiden me vaak over mijn hoofd wanneer ze weer naar ons dorp kwamen. Toch waren ze altijd blijer wanneer een jongetje geboren werd dan een meisje. Ik vond het maar moeilijk hun duidelijke voorkeur te begrijpen. Waarom werden jongens meer gewaardeerd dan meisjes? Meisjes deden al het werk in ons dorp.

Ze groeiden op tot vrouwen die baby’s kregen en het eten kookten. Het waren de vrouwen die de verhalen vertelden en de gebeden opzegden. Jongetjes groeiden op tot mannen die elke morgen opstonden, een paar uur weggingen, daarna weer terugkwamen, een maaltijd aten en weer in slaap vielen. Waarom werden ze dan zo op prijs gesteld?

Aharon was in ieder geval niets bijzonders. Hij leek op een van de honden die in ons dorp woonden – hij volgde me overal naartoe, stond altijd tegen mijn been aan geleund en stak constant zijn neus in zaken die hem niets aangingen. Toch was mijn moeder verzot op hem; ze nam hem ’s avonds op schoot terwijl ze zachtjes oude liedjes voor hem zong totdat hij in slaap was gevallen…

Ik kan me niet herinneren dat ze mij óóít in slaap heeft gezongen.

‘Deze nieuwe baby zou misschien de leider kunnen zijn waarvoor wij hebben gebeden’, zei tante Elisheba terwijl ze zachtjes over mijn been streek.

Deze opmerking trok mijn aandacht. Er waren maar weinig vrouwen in ons dorp die baden. Sommigen brachten zelfs offers 10

aan de stenen beelden van de Egyptische goden. Maar mijn moeder bad tot een onzichtbare god die ze niet eens bij naam kon noemen.

‘Dus je zult je moeder de komende tijd goed moeten helpen’, vervolgde mijn tante, ‘en je moet haar geheim zo lang je maar kunt voor je houden. De Egyptenaren mogen er nooit, nóóit achterkomen dat er in het huis van Amram een nieuwe baby geboren is.’

Ik knikte, wetende dat Elisheba mijn stilte als een instemming zou aanvaarden, maar ik vroeg me af waarom dingen in ons huis moesten veranderen. Ik had totaal geen behoefte aan nog een broertje. En ik had al helemaal geen zin om het geheim van mijn moeder te bewaren. Maar bovenal wilde ik niet dat ze iets zou doen waardoor de Egyptenaren naar ons dorp zouden komen.

Maar ik was slechts een meisje, een klein meisje bovendien.

Dus vroeg niemand naar wat ik wilde.

Het scheen niemand wat uit te maken.

11