េរឿង
ី រស របស់ខំុ� ! វរៈបុ MY HERO
1
ខ�ំុអង�ុយសំលឹងេមលែមកេឈ ែដលកំពុងែត្រត�វខ្យល់ប អរម�ណ៌របស់ខ�ុំព ិតជាែប ណាស មិ នដឹងថាមកពីអ�, េពលេមលេទស�ឹកេឈែដល្រត�វខ្យល់ បក់ចុះបក់េ ប៉ ះគា រេង�រ េពញទំងេដ ខ�ំុហក់ដ ូចជាយល ខ�ួនឯងកំ ពុងែតេនកែន�ងណាក៏មិនដ ែដលមានែតខ�ុ មា�ក់ឯ ក�ុងរង�ង់ពន�ឺមួយ ែតេនជុំវិញខ�ួនខ�ុំគឺជាភាពងង ខ�ំុអង�ុយេស��ម្រទឹងដ ូចមនុស ភ�ឹក រកនឹកេម លថាទីេនាះគឺជាកែន, ែតដូចជាគា�នចំេលយេ,េហយអរម�ណ៌្រចប ្រចបល់ក៏ចប់េផ�មេកតេឡងេពញក�ុងខួរក្បោលរបស់…. " អព (េទពី ), មិនទន់ផា�ស់េខអវេទៀត? ឈុតបនា�ប់ជិតចប់េផ�មេហ ! ៃថ�េនះ េមលេទមុខអ�កដឹកេរឿ អរម�ណ៌មិនសូវល�េ, ្របញាប់េឡងកុំេអយ រកេរឿង ទន " បងដ ជំនួយករផ ល់េគាះស�រខ�ពី េ្រក, ខ�ំុញញឹមងក់ ក្បោលដក់ គាត់ប ក៏ េដ រ ចូលេទក�ុងបន�ប, េទ បែតេដះអវេ្រកបានម, �សប់ែតលឺសំេលងេគបាញ់កំេភ ផា ងៗ, ខ�ំុក៏ទញអវេនាះមកពក់វិញរត់េចញេទ ្រគាន់ែតេអតករេចញ មនុ ស្សែដលេនខងេ្រករត់្របេសច្របសចជ មិន ដឹងថាមានេរឿងអ�ីេកតេឡ, បងដ
រត់ មកជិតខ�ំុទំងទឹកមុខេស�កស�ំងេអយខ�ុំចូលេទ
បន�ប់វ ិញ េហយរកកែន�ងពួ នេអយ�ស�, ខ�ំុក៏ចូលេទលក់ខ�ួនក�ុងបន�ប់ផា�ស់េខអ អីែ� ដលគាត់និយា ខ�ំុអង�ុយចុះ េអបក្បោលជង�ង់ក�ុងគំនរ្រកណាត់និងសំេលៀក សំងំ បានបន�ិ ខ�ំុមានអរម�ណ ដូចជមានទឹកអ�ី្រមក្របលក់េជងរបស់ខ�, ខ�ំុក៏េរ ខ�ួនបន�ិច គិតថរកេមលថាជាអ,្រគាន់ែតងកខ�ួនប ៃដរបស់ខំុែ� ដលដក់ចុះេនេលកំ េលក េឡងមកវ ិញ�សប់ែត "ឈ!" ខ�ំុក៏លន់មាត់េពលេនាះក៏មានរបស់ម្យោ៉ងរឹងមកប៉ះខ�ងរបស់ រួចក៏លឺសំេលងមនុ ស្ ្រប�សនិយាយខ្សឹបៗខ ៖ " េនេអយេស� េបមិនចង់ ស�ប" ច្បោស់េហយថាវជាកណុងក, ខ�ំុក៏េធ�ត េ្រពះជីវិតមានែត េហយក៏ មិន មានដក់លក់េនឯផ្ស! េពលេនា ក៏មានប៉ូលីសមួយ្រក�មេបកទ�រចូ មានទ កំេភ�ងមកជាម ទឹកមុខគួរេអយខ ែភ�កដំដ ដូចជាកំពុងែតតមចប់, េឃញខ�ំុ អង�ុយេស��មែបបេនា ក៏សួរ៖
2
" អ�កនា មានេឃញមនុស្ស្រប�សម កំ ពស់្របែហលជាមួយែម៉តែប៉តស ពក់អវ ខងេ្រកពណ៌ អវយឺតខងក�ុងពណ៌្រប ចូលមកទី េនះែដរេទ?" ខ�ំុក៏មិនបានដឹងថាអ�កែដលេនពីេ្រកយខ�ងខ�ុំេនាះមានរូបរងយា, ែតេបះដូ ង ខ�ំុេលតឌុក ែបកេញសេជា, េរៀបែតនិយាយេទេហ, ចុ ងកំេភ�ងចង�ុលខ�ខ�ំុរ ិតែតខ�ំ ,
ខ�ំុក៏តបទំងញ័រមា ត
" អ អត់ អត់មានេឃញេ" លឺែបបេនះ, ប៉ូ លីសមា�ក់សម�ឹងខ�ុំេដយ្រកែសរែភ�កយា៉, ្រពលឹងខ�ុំមិនដឹងេហ េទណាអស់េទេហ,
សំេលងលន់េ្រកក្រកកេចញពីវិទ្យុរទក់ទងេនចេង ,
មួយសនុះេ្រកយ � ពួកេគក៏េដរេចញ ទំងស�ក់េស�, េននិយាយប៉ុ នា�នមា៉ត់េ " េប បានេឃ អ�កណាែដលសង្ស ជួយផ�ល់ដំណឹងេអយពួកខ�ុំផ" ថាេហយក៏េដរេច, េទដល់មាត់ទ ប៉ូ លីសមុ ខកចមា�ក់េ ងកមកសួរខ�ុ ៖ " េហតុអី � ក៏អង�ុយេន្រតង់េ?" េបខំុ�និយាយេ មិនដឹងថាពួកគាត់ទំងអស់េនាះអចជួយខ�ុំទន់រឺអត់ " អ អូ!....ខ�ំុ េថា�ះករេជ , កំពុងែតរ ិត , ពួ កេលកក៏មកដល" ខ�ំុេធ�ជាយកៃ ឈ�ីករេជ ង, សូម្បីែតមុខពួកេគក៏ខ�ុំមិនហ៊នេងយេមល, ែតខ�ំុស�ប លឺពួកេគជែជកគា ថា្រប�សមា�ក់េនាះ្រត�វប៉ូលីសបាញ់្រត�វេជង ែបបេនះ រត់ េទ មិ នឆា�យេទ ្របែហលជាអស់ចិត�េហ ពួកេគក៏្រតលប់េវ ិញអស់, ែតសំេលងជែជកគា សួរនាំគា�ពីេរឿងេហតុលន់សូរមិន, សុីែរ ៉នឡានសេ�ង�ះប នា�ន់ក៏លឺឆា�ត់ែឆ�ង គិតពី ខួនឯងម� � ង, ......ស�នភាពបានធូរ�សលបន�ិច, អែដលលក់ខ�ួនក�ងគំនរសំ
េលៀកបំពក ់ ក៏េអតករេចញមក សួរខ�ុំថ “ប៉ូលីសេទអស់េហយេហ�ស”
ខ�ំុងក់ ក្បោលតបបន�ិច, េគក៏ ប ��រេអយខ�ុំេទចក់េ រង់មករកខ�ំុជានិច៖
3
កណុងកំេភ�ងែតងែត
“
កុំ ចង់ េលងល្បិចរត់េចញេទប�ឹងប៉ូលីសេអយេសះ!អ��ឹងនាងនឹងបានដ
េហយថ ្រគាប់កំេភ�ងេនះវេលឿនជាងេជងរបស់នាងកំរិតណា! ឆាប់េទបិទទ� ផង” ខ�ំុក៏េធ�តមប��រ, េតៃថ�េនះជាៃថ�អីេទ េហតុអីក៏ខ�ុំស៊យខ�ំងេ សង្សោរេទបែតែ ចិត� អីលូវមកជួ បេរឿងែបបេនះេទៀត! បនា�ប់មកេគដកកូនកំបិតេចញពីចេង�ះរបស់េគ, េមលេទេគដូចជាកន់កំប ណាស រួចក៏ បន�៖ “មានអល់កុលេទ“ “គា�នេ” ែភ�ករបស់េគេឡង្រកហម សម�ឹងេមលកខ�ំុ, “ខ�ំុ ខ�ំុេទរកេមលសិន” ភ័យេទេហយ េទះជាលក់េនកេន��តណាក៏រកេឃ េគក��ក់ យកដបអល់កុលពៃដខ�ំុ, រួចចក់េទេលកន�ងែដលប៉ូលីសបាញ់្រ ែ យក
កំបិតឆ�ឹះ្រគាប់េឆៗែត
េដយខំកែន្សងជាប់នឹងមាត់កុំេអយែ�សកលឺសំេលង
កែន្សងេនាះេស�រែតដ េញសហូរដូចទឹ ក មុ ខនឹ ងែភ�កេឡង្រកហមដ ូចឈម, េមលេទ ក�ុងេរឿងចិនអ��ឹង ទំ នងណាស់! ខ�ុំមិនហ៊នេមលេទៀតេទ េ្រពះឈមហូរេ្រចនេព ៃដខ�ប់មុខ។ ្របែហលជាដប់នាទីេ្រកយមក ក៏លឺេគ� “ អចេបកែភ�កបានេហ” ខ�ំុក៏េប កែភ�កម�ងបន�ិចៗ េពលេនះេទ បខ�ំុអចសម�ឹងេមលមុខេគយា៉ងច្បោស់ ៃដ ណត់េជងរបួសបេណ� រ ជូតេញសបេណ� រ, មិ នអន់ េទ រូបរងរឹងម សង�ណាស់ែដរេត ប៉ុែន� េមលយូរៗេទ ខ�ុំដ ូចជាធា�ប់ជួបេគេនកែន�ងណាមិនដឹងេទ.... មិនខ យា៉ងេពលេនះ េគជាមនុស្សអ្ េគអចនឹងសំលប់ខ�ុំនាទីណាក៏បាន, មនុស្សែដល្របកបរ បរទុច ជាពួកេគ េម៉ចនឹងអចទុកចត�បានេ, រកែតឪកសល�នឹងអលរត់ែតប៉ុេណា�ះ េពលេនាះក លឺសំេលងេគាះទ�រ តុកៗៗ, រហ័សដូចតួក�ុងេរឿងហុងកុងអ��ឹង, េគក៏ចប់ខ�ុំេ្រក�កករ
4
កំេភ�ងអេមជាេ�សច កណុងតំរង់មករកេសៀតផា�ខ�ុំបាត់េទេហយ, េពលេនាះៃដេជង ្រតជាក់អស “ េទពី ! េទពី! ឯងេនខងក�ុងែមនេទ? េនេអីខងក�ុងហ�ង? េគប�� រេអយខ�ុំតប “ ចស ” “េចញមក បងតមរកឯងយូរេហយ! មនេទផ�ះេទហ� េគេទអស់េហយណ” “ ខ�ំុ... ខ�ំុមានករបន�ិច បងេទមុន” “អ��ឹងបងេទមុនេហយ” ថាចប់ក៏លឺសំរឹបេជងេដរេចញេ,
េគក៏បន�ូរៃដពី ករខ�ំុ...េអយែ្រចលំៃដេកះៃកែ
បន�ិច ខ�ំុបានជួបនឹងយមរបាតេទេហយ មិ នស�នេសះថាភាពយនដូចជខ�ំុ មាន កសបានសំែេរឿងពិតៗដូេច�ះេសះ ខ�ំុេនអង�ុយេស�� ស��ឹងគិតមិ នដឹងថាគួរែតេធ�អ�ី, មិនដឹងថាេគកំពុងែតរងចំអ� អស់ប៉ុនា�នេមា៉ងក៏មិនដឹង, បនា�ប់ “ ឆាប់េទ” េគរុញេអយខ�ុំេចញេទេទំងដំេនបា៉កេខ�កៗ,
មិ ន្រពមែលងៃេនែតេ្រក�កជ
ខ�ួនខ�ំុជាប់រហូតេទដល់ឡានខ�ុំែដលចតេនខងេ្រក, ដូចជាអំេនាយផលេពកេហ ទីធា�រអគារែដលខ�ុំ្វថតេនាះស�ត់្រជាបតស�ុបេ្រពះក្បោល្េទេហយ , េគរុញខ�ំុ េអយចូលេទក�ុងឡាន ខ�ុំសំលឹងេមលមុខេគភាំង, ែ�សកសំលុត៖ “បេ��ះមា៉សុិនឡានេ” ខ�ំុក៏សួរទំងញេញ េ្រពះមិនដឹងជាេគេអយខ�ុំនាណ ៖ “ចុះ ចុះេលកចង់េអយខ�េទ េទណ ... អូ ែមនេហយ េលក្រត�វរបួសេហយ គួរ េទមន�ីរេព្ ែមនេទ?” លឺែតអ��ឹង េគគំហក ខ�ំុភ័យេសរ� ែតបាត់ដេង�ម ចង់ យំក៏យំមិនេចញែដរ ខណៈែដល កណុកំេភ�ងរបស់េគតំ រង់ មកដល់េសៀតផា�របស់ខ�ុ៖ 5
“ ឈប់និយាយ! េអយេប ក៏េបកេទ! ចង់នាំខ�ុំេេពទ្េអយប៉ូលីចប់ខ�ួេហ� ស?” ខ�ួនខ�ំុេឡងញ័រទេ្រទក, េឃញខ�ុំែបបេនាះ េគដូចជាអន់សំដីបន�ិច េទប៖ “េបកេទ េបក េទផ�ះរបស់នា” ខ�ំុភា�ក់េ្រព “េលកេលកថាេម៉ មិនអចេទ, េលកមិនខ�ចបា៉ខ�ំុ ...” េគសំលក់ ខំុ, � បេ��ញស�មញញឹមដ៏គួរេអយខ “សមា េទពី! ឆា�ំេនះអរ២៨ឆា�ំ គា�នឪពុកតំងពីអយុឆា�ំ មាស�បកឆា�ំមុ េដយសរជំងឺេលស, ជាកូនេទ េរៀនេនវិទ្យោល័យសុីសុវ ចូល្របលូកក�ុសិល្ប បានដបឆា� មាន្របជា្របិយភាព្រគ ប��ប់ បរ ិ��ប័ ្រតែផ�កសិល្ប ែតសព�ៃថ�រស់េនែ មា�ក់ឯង មិនទន់េរៀបក ធា�បមានមិត�្រប្របនាក់ មា�ក់ណា ក៏ក្បត់ចិត�នាង អ�កចុ ង េ្រកយេទបនឹងែបកគា�កលពីអមុ ន...េនមានអ�ីេទៀតែដលមិនទន់ច្?” ខ�ំុេស�រែតមិ នេជឿនឹ ង្រតេចៀកខ�ួនឯង, ខ�ុំេមលមុខេគេឡងភាំង មិនស�នថា ្របវត�ិរបស េគដឹងជាងមិត�ភ័ក�ជិតស�ិទ�របស់ខ�ុំេទេទៀត, េគប៖ “េនេមលមុខអីេទៀត?េប កេទ េទផ�ះរបស់នាងែដលេនេកៀនស�យេ” ចង�ូតឡានកន់េស�ែតមិនជាប់។ ្របែហលជាមួយេមា៉ងក េទ បេទដល់ផ�ះខ�ុំេ េកៀនស�យ ែដលមានែតបងដមា�ក់េទែដលស�ល់ផ�ះេនាះ,ចសែដលខ�ំុេទែតេ េពលែដលខ�ំុខូចចិត�រ ឺមិ នសប្បោយចិត�ប៉ុេណា�ះ, ែតអេចរមា�ក់េនះ ែបរជាដឹងច្បោស់ដ
ចូលេទដល់ក�ុងផ�ះ, េគប��រេយខ�ំុបិទទ�របិទបង�ួ រួចផា�ច់្របព័ន�ទងែដលេន ក�ុងផ�ះេនាះេចល ជេសសគឺទូ រស័ពរ� បស់ខំុ� េគបិទអស់េហយ, មួ យសន�ុះេ្រកយម េគក៏
េអយខ�ុំេធ�អ�េអយេញាុ, ្របែកកមិនបាន េ្រពះែតេគគំរមខ�ុំជាប់ថាេបខ�ុំហែតេ្រប
ល្បិច េគនឹងសំលប់ខ�ុំេច មួយសន�ុះេ្រកយម ខ�ំុក៏េលកមីមួយចនេគាមយកេទ យេគទំងញ័រៃដទេ្រទក, េពលេនាះេគកំពុេម លទូរទស្សន៌ែដលកំពុងែតផ្សោយពត៌មាន
ករបាញ់្របហរកលពីរេសៀលៃថ រវងប៉ូលីសនិង្រកជួ ញដូរេ្រគ�ងេញ�នកំពុងែតេដ ដូរទំនិញយា៉ងសកម�, ប៉ូលីសចប់បានបក្ពួ កេគបានដប់ពីនាក ែតមានមា�ក់្រត�វប៉ូ 6
បាញ់្រវកំភួនេជងខងេឆ� េឈ�ះ េស ដវអយុសមសិបពីរឆា�ពី មុនធា�ប់េធ�ជាកងអ រក្ស េជមនុស្សែដលពិបាកចប ់បំផុត ជំនាញេចលកេចះក្បោច់ល្បុកេតបាន , អីលូវ ប៉ូលីសកំពុងែតតមចប់ខន និងសុំេអយ្របជាពលរដ�ជួយសហករ... ្របា ែដលអមា�ក់កំពុងែតរត់េគចេនាះ គឺកំពុងែតេនជាមួយនឹ, អ��ឹងេត េទ បបានជា េមល រូបរងេគមាំមួនយា៉ង, មិនសមេសះ េបពូែកដល់ម�ុឹង េម៉ ចមិនេធជាមនុ � ស្សល�ជួយដ សង�មនិង្របេទសជាតិវិញេទ! ប៉ុ
េត ខំុេ� ធ�េម៉ ចេទ បអចប�ឹងប៉ូលីសប... េណ� យ! សុំែត
មួយរួចខ�ួនេទចុ ះ អរគុណណាស់េទេហយ
េមលេទេគ ដូចជាជាប់ចិត�នឹងពត៌មានខ�ំងណាស់ ខ�ំុ្រកេលេឃញកំេភ�
របស់េគដកេនេលតេច, ខ�ំុក៏សរេសៀរៗេលកចនមីចូលេទជិត ឆក់យកកំេភ�ងេន ម�ង េហយតំរង់ កណុងេទរក, េពលេនះ ដល់េវនខ�ំុេហយ សំលុតេគេអយណាណីម�ង. ប៉ុែន� ធា ប់ែតកន់កំេភ�ងរប់ថតកុន េពលេនះបានកន់កំេភ�ងែមនែទនេ មិនញ័រៃដ េម៉ចនឹងបាន, ែតខ�ុំខំ្របឹងព្រងឹងស� រតី រួចែ�សកេអយេគេនេស��ម, េគក៏ងកេម ជាមួយទឹកមុខធម�ត ្រកែសរែភ�កដ៏មុតែដលេគសំលឹងេមលមកខ�ុំេធ�េអយៃដរបស់ខ�ុំរិតែតញ័ េស�រែត្រជ�ះកំេភ�ងពី អ�ីក៏ខំុម � ិនខ�ចដលែកវែភ�កមួ យគូរេនាែដរ, ខ�ំុក៏េធ ជាែ�សក � “ កុំេម លមុ ខខ�ំុ េអនមុខចុ! ្រប ្របយ័ត�ខ�ុំបាញ” “បាញ់មក!... េបនចង់េចញពីទីេនះ!... ឆាប់បាញ់ម” មិន្រតឹមែតមិនខ� េគសំលុតខ�ំុរ ិតែតខ�ំង, តមព ិតេទ ខ�ុំមិនដច់ចិត�បាញ់េគេនា
ខ�ំុ្រគាន់ែតចង់ចកេចញពីទីេដយសុវត�ិភាពែតប៉ុេណា�ះ, ែតេបមិនគំរ េគមិនខ�ខ�ំុ េទ, ខ�ំុក៏អេកំេភ�ង! “ខ�ំុមិនចង់ សំលប់ឯងេទ ,ឆាប់េគចេ?... ្របយ័ត�ខ�ុំបា!”
េគដូចជាមិនខ�ចសូម្បីែតបន េនញញឹមគួរេអយខ�ចេ, រួចក៏លៃដបង�ញខ�ុំន ្រគាប់កំេភ�ងប៉ុនា�ន, រ ំេពចេនាះ េគក៏ស�ុះចូលមកឆក់កំេភ�ងពីៃដខ�ុំ ប��ូល្រគាប់បុ េលឿនដូចអមុិច េមលៃដមិនទន់ ដូចក�ុងេរឿងហុងកុងអត់ខុស, រួចចប់រិតករខ�ុំយា៉ងែណ កណុងកំេភ�ងែតតំ រង់ មករកេសៀតផា�រខ�ុំដែដ អត់េនាះេទ, មានែតបន់្រពះេអយជួយេ
េត េលកេនះខ�ំុអមនវសនារួចជីវិត
“ ចង់សកណាស់េហ? ស�នថាេយងល�ង់មិនដឹងថានាងចង់អី � អ��ឹងែមនេទ? ... ហុឹស! េទះជាេយងពីេដមមកមានច្បោប់មួយសំរប់ខ�ួនឯងែដលមិនសំលប់មនុស្ស� 7
នាងេធ�េអយេយងអស់ករអត់ធ�
េយងអចនឹងលប់ច្បោប់េនាះេចលេពលណាក
ដូេច�ះ កុំបង�ំេយងេអយេស” ថាេហយេគក៏្រចនខ�ុំេទេលសឡុង រួចក៏េដរេយេនេលសឡមា�ងេទៀែដល េនចំពីមុខេនាះ េសកំេភ�ងេននឹងចេង�ះវ រួចទញយកបារីមកជ ដូចគា�នេរឿងអ�ីេក េឡង, េពលេនាះទូរស័ពរបស់េគក៏េរទ៌េឡង េមលេទេ ដូចជាផា�ស់ប�ូរមួយរំេពច, មុនន ទទួលទូរស័ព� េគេបាះបារីេចល យកៃដព្រងបសក់ និងេរៀបឬកយា៉ងហំ, បេនាះ ខ�ុ ដឹងច្បោស់ណាស់ ថជា�សីេស�ហ៌របស់េគេតមកមិនខន មិនដឹ ងជា�សីេទល�ង់ដល់ ម�ឹុងមក�សលញ់ ជនទុច�រ ិតដូចជាេគ, ខ�ុំេពបមាត់បន�ិច េគសំលក់ខ� រួចដក់ទូរស័ពេនេលតុ ចុចប៊ូតុងទទួល, សូម្បីែតសំេលងក៏ដូរែដរស�ប់េទដូចជាសុភាពបុរសមា�ក់អ “អឡូ េជនី ” ខ�ំុគិតក�ុងចិត�, អី យា៉ មិនធម�តេទ, មានសង្សោជាជនបរេទ “ អឡូ បា៉ ប” សំេលងលន់េចញពីក�ុងទូរស័ព�េនាះលឺែបបេនះ េ្រពះជាវីេ ស�ប់េទដូ កូនេក�ងអយុរ្រេទ្របាំមួយឆ ជាកូនេគេទដឹង, េគរៃដតប រចបន�៖ “ េជនី, កូនយា៉ងេម៉ចេហយ!.... បា៉នឹកកូនណា បា៉�សលញ់កូន េជន” “កូនក៏នឹកបា៉បា៉ែដរកូន�សលញ់បា៉ ... បា៉បា៉ ណា ដូចជាមិនែមនផ�ះេយងេទ” “អូ !....អូ បា៉េនផ�ះមិត�ភ័ អត់ េនផ�ះេយងេទកូន” េពលេនាះក៏មានសំេលងមនុស្ស�សីចស់េឆ�យជំ “េជនីយប់ េនះ មិន្រពមេគងេសះ េចះែតេអយមា៉ក់ទូរស័ព�េទរកកូន កូនយា៉ងេម៉ េទេហយវ ិន?... ែស�កេនះ េជនី ្រត�វវះកត់េហយ!.ជួ យលួងេជនី បន�ិចេទ មិនបានេឃញ េគមិន្រពមេគងេទ” “បាទមា៉ក់!....េជ ហ�!... ចបា៉ប េ្រច�ងនិេលងេសៀកេអយកូនេមលណា!.”
8
េគេ្រច�ងពីេនះពីេនាះអស់ជាេ្រចនបទ,េលកៃដចុ ះេឡងៗម�ងេចញរូបចប រូ ទន្សោយ រូបេប៉ងេបា៉ងេពញទំ
សំេលងេសចខឹកៗពី កុងទូរស័ � ព�,
មួ យសនុះក៏ស�ត �
ទំនងជានាងតូចេនាះេគងលក់េហេគក៏ឈប់េលង រួច�សដី ទំងស�ួតស�ប់ “ កូនសុំេទសមា៉កែដលទុ កេជនី េអយមា៉ក់េមលែថែតមា�ក់ឯង!”
“មិនអី េទ!... មា៉ក់ដឹងថាកូនរវល់ ែតមា៉ក់េនែតចង់្រកូនថ ឈប់ េធ�កិច�កេនា េទៀតេទ មា៉ក់ពិតជាខ�ចណាស់! ខ�ចបាត់បង់កូន, េជនីបាត់បង់មា�យរួចេទេ េគបាត់បង់ឪពុកមា�ក់េទៀតអ... កុំេដយសរ្របាកបាត់បង់ភាពជាមនុស្ស! ” េគដូចជាទំលក់ទឹកមុខបន�ិច, រួចេធ�ជាញញឹម “ កូនដឹ ងេហយមា៉ក់!..មិនអីេទមា៉ក់ មា៉ក់កុំបារម�អ... កូ នសន្យ េនះជាេលកចុ េ្រកយេហចប់កិច�ករមួយេនះកូននឹ ង្រតលប់េទរស់េនជាមួយ េហយនិងេជនី វ ិញ” ទូរស័ពក � ៏ បិទ, េគដកដេង�មធំ ទំ នងជាព ិបាកចិត�ណេហយ, ងកែភ�កមកប៉ះចំេព ែដលខ�ំុកំពុងែតសំលឹងេម លេគដូចគា�,ម�ងេនះឥរ ិយាបថេគដូចជាបន�បន�ិច េឃញអ��ឹងខ�ំុក៏ េធជាន � ិយ៖ “កូន�សីេលកែមនេទ” េគសំលឹងមករកខ�ំុ, ខ�ំុេអនមុខចុះ មិនហ៊នេមលតប េ្រពះែកវែភ�កេគមុតេបនា�ប
មកេគក៏េលកទូរសព�័បងញខ�ំុនូវរូបថតមួយសន�ឹកែដលពួ កេគថតជាមួយគា�, េមលេទដ
មានសុភមង�លណាស់ ពួកេគេសចព្ មុ ខនាងតូចេនដូចបា៉េគណាស់ែដរេ ែតសម្បុ និ ង្រចមុះច្បោស់ជាកត់េទរកមា៉ក, រួចេទ បេគនិយាយ “ េនះជារូបថខ�ំុនិងកូន�សីខំុ� េជនី , គួរេអយ�សលញ់េទ េជនី ជាេក�ងឆា, ឆា�ំេន េគអយុរ្របាំឆា�ំ មា៉ក់េគជាជនជាតិអូ�ស�លី, ពួកេយងែបកគា�េពលែដលេជនីេ បីែខ េហយេគក៏ េទ�ស�កេគបាត់េទ េដយទុកេជនីេននឹ ខ�ំុក៏យកេជនី េទេអយមា�យខ ចិ��ឹម ប៉ុែន� េពលែដលេជនី េកតមកេពទ្យថាខួរក្បោលរបស់ដុំ សច់� ម អ ្យោ៉ង ែតមិនទ អចកំនត់បេនេឡយថាជាសច់កចរឺ, រហូតមកដល់មួយឆា�ំមុន ជងឺ របស់េគេធ�ទុក� ខ�ំុ ក៏េអយមា�យខ�ុំនាំេគេទព្យោបាលេន�ស�កៃថ ម្យោ៉ងក៏មិនចង់េអតខ�ំុដូចគា� េ្រគាះថា�...”
9
“ដឹងែដរថាេ្រគាះថ េហយម្យោ៉ងេទៀត េ្រគ�ងេញ�នវបំផា�ញមនុស្សមា�អស់ ជាពិេសសគឺយុវជ េម៉ ចក៏េលកេនែតេធ�េទៀ សូម្បីែតមា�យេលក ក៏បារម�ពីេល គា�... េលកចង់េអយកូនេលកគា�នឪពុកេហេតែ” លឺែបបេនះ, េគេបកែភ�កធំ ៗ សម�ក់ខំុ៖ � “នាងដឹងស�ី?“ បនា�ប់ពីតំេឡងសំេលងដក់ខ�ុំេហយ េគដូចជាគិតេឃញពីអ�ីម្យោ៉ង េទបេធ� បន�៖ “ខ�ំុដឹង េ្រគ�ងេញ�នវបំផា�ញមន, ែតេបខំុ�មិន្របថុយេធ�េរឿងទំងេនះ កូនខ�ុំ្រ ជា មិនអចវះកត់េនាះេទ ខ�ុំមិនអចបាត់ប, េជនីជាជីវិតរបស់ខ�ុំ ...នាងមិនយលេទ!... េ្រពនាងមិមានកូន” “េលកេចះ�សលញ់កូន បារម�ពីកូន, អ�កដៃទក៏ដូចគា េលកមានែដលគិតេទ េ្រគ�ងេញ�នេធ�េអយឪពុកមា�យបាត់បង់កូនៗជាទី�សលញ់របស់ពួកេគ, ម្យោ មា អ�កណា មិនធា�ប់លំប មានអ�កណាមិនធា�ប់ជួបវិបត�ិហិរ��វត�ុក�ុង្រគ ែតេគក៏ មិនេធ � ដូចជាេល េដ ម្បីែផល្របេយាជន៌ខ�ួនឯង សុខចិត�បំផា�កដៃទ, េម៉ ចក៏េលកមិនគិ ផង? មិនបានជួយសង�មេទែតែបរជាបំផា�ញសង�មែថម!.” “ ខ�ំុនិយាយេហយខ�ំុេធ�ទងបង�ំ េហយេនះក៏ជាេលកចុងេ្រកយ េដ ម្បីមានិង កូ ន�សីខំុ� ខ�ំុនឹង... េអ�, េហតុ អីខំុ្� រត�វបក�សយ្របាប់នាង!.... បន�ប់របស់នាងេទ!. ឈប់សិន!”
េដញេហយ េហវិញេធ�អី មនុ ស្សរឹងរូស! “យា៉ងេម៉ច” “ េអយ្របាកដណាមិនមានគំនិតចង់រត់េគច..” “ខ�ំុអចរត់េទណាបាន? ម្យោ៉ងេទៀត េទះជាេជងខ�ុំរត់េលឿនប៉ុណា�ក៏ ្រគាប់កំេភ�ងរបស់េលកែដរ េលកជាអ�កនិយាយែបបេន” ថាេហយ ខ�ុំក៏ចូលេទកងបន�ប់្រចនទ�របិទមួយទំហឹ រអ៊ូ ែតមា�ក់ឯង 10
“មនុ ស្សចៃ្រេអយខ�ុំរតេទណាេបទ�របច ចក់េសរអស់េទេហយ!” បនា�ប់មក ខ�ុំក៏ទលកខ�ួនេលែ្រគពូកដ៏ទន់េល� សំមឹ ង � េមលេទព ិដ៖ “ ជាបា៉ល� ជាកូនល� ែតជាមិនែមនជាមនុសេតគួរែតេហេគយា៉ងេម៉ចេទវ...អុឺ ! គិតៗេទ េប េគមិនែមនជា អ�កលក់េ្រគ�ងេញ� េហយេគអចនិយាយជាមួយនឹងខ�ុំទន់ភ ជាងេនះែតបន�ិចដ ូចនិយាយជាមួយនឹងកូន�សីរបស់េគេនាះ មិនដឹងជេហុយៗ េទពី!...ឯង គិតដល់ណាេហយហ�ឹង? េគជាឧ្រកិដ�ជនណា! េគអចសំលប់ឯងេពលណាក៏បាន នឹងអ, ែតេប េគចង់សំលប់ខ�ុំ េគសំលប់យូរេហយ មិនែ.... េណ� យ! េទេដកវិញ ល�ជ ខ�ិលគិតេ្រចន េទះជា្រត�វស�ប់ ក៏្រត�វេដកេអយែឆ�តែដរ កុំេអយែភ�កេខ� ក អ្រក!” កំពុងែតេដកលក់ �ស�លផង �សប់ែតលឺសំេលងក�ុងក�ំងពីបន�ប់ទទួលេភ�! ខ�ំុភា�ក់ខ�ួ េ្រពត ស�ុះេ្រកក រតបេង�បទ�េម លថាមានេរឿងអ�ី, ្រគាន់ែតបេង�បានបន�ិ ក៏េឃញ មានមនុស្ស្រប�សជិតដប់ នាក់ កំពឈរព័ទ�ជុំវ ិញ នាយមា�ក់េនាះ េដយគំរម ្របគល់កបូបស�ីេទេទេអយែតនាយដវិនមិន្រពម េដយនិ “េរឿងអីែដលេយង្រត�វេអយេទឯ ទំ និញបានេទដល់ៃដពួកឯងេទេហយ លុយ្ ែតជារបស់េយង, េរឿងែដប៉ូលីសេទដល់ េយងក៏មិនដឹងែដរគា�របស់េយងក៏្រត�វប៉ូលីសច បានដូចគា�... េរឿងអីែដលឯងមកទររបស់ពីេយងេនាះ, េយងដច់ខតមិេនាេទ” “បាន!... អ��ឹង កររកសុីពួកេយង្រត�វប��ប់េនេពលេនះេទចុះ!....ពួកឯង” ថាមិនទន់ផុតពីមាត់ ករ្របយុក៏ចប់េផ�មេឡង, អយុត�ិធម៌េពកេហ គា�ជិតដប នាក់េចមេរយមនុស្សម ក់, ែតខ�ំុេមលេទ េទះគា�េ្រចនក៏មិន្របាកដថាអ េគមា�ក់ឯងបានែដរ េ្រពះេម េគពិ តជាសកសមជាអតីតអង�រក្សពិត ក្បោច់ណា ស�រ្យែ
ធា�បែតេឃញបង្រប�េអភូថងវយេលសេង��ន រឺេមលេគសំែដងក្បោច់គុណល
េតេនក�ុងទូរទស្សន៌ េពលេនះបានេេគេ្របក្បោច់គុណេនះេដយផា�ល សូម្បីែត រ៉េតក៏េចះ សង�ណ ដូចតួអ៊ូជីងសំែដងកុងេរឿងចិនអ� � � ឹង ... ខណៈេនាះ មានគា�េគម េមលេឃញខ�ំុកុងបន� � ប់ែដលកំ ពុងលួចេម លេគ, ក៏ ែ�សក៖ “មានមនុស្សេនក�ុងបន”
11
ថាែតប៉ុេណ�ះ អមួយែដលេធ�ឬកដូចជាេមេគេនាះេលកកំអេតំ រង់ មករកខ�ំ, ុ
េពលេនាះ ្រពលឹងខ�ុំរត់េចញពីខ�ួនអសគិតថា េលកេនះមិនរស់េទ.. ផាំង
សំេលងកំេភ�ងបន�ឺេឡង ខ�ំុបិទែភ�ក យកៃដខ�ប់្រតេចៀកទំងសង ស�នខួ�នឯង បានេទដឋននរកេទេហយ! េបកែភ�កេឡ ទ�រមាន្របេហងធ�ុះ េនេចញែផ្ េទៀត,
្រកេលកេមលេអមា�ែដលបំ រង ុ នឹ ងបាញ់ខ�ុំេនាះ កំពុងខ�ប់ៃដហូរឈមកខ�ក
្រពមទំងមានកំបិតេដតជាប់នឹងៃដេ នាយដវីន រត់មកជិតខ�ុរួចនិយាេស�រែតស�ប មិនទន់ “ េម៉ ចមិ នឆាប់េទរកកែន�ងពួន, ចង់ ប់ ែមនេហស � ? េនះ,យកទូរស័ព�េទ ឆាខល េទប�ឹងប៉ូលីសេអយេល, ដល់! ស�ប់បានេ”
េប ខំុ�មិនេហកុំេញេអយេសះរងចំទល់ែត ប៉មក
េគហុចទូ រស័ពេ� អយខ�ុំរួចក៏ទញទ�របិទ, ខ�ុដក់គន�ឹះទ�រ េហយរចូលេទសំងំពួ េនេ្រកមែមិនដឹ ងថាមានេរឿងអ�ីេកេឡងេទៀតេនាះេទ លឺសូរែតក�ុងក�ំ ផូងផាំ។ ្របែហលជាដេទៃម�នាទីេ្រក ដូចជសំេលងសុីែរ ៉នលន់សូរេវ៉វៗ,្របែហល ឡា ប៉ូលីសេហយ, េពលេនា ខ�ំុលឺសំេលងពួ កេគបបួ លគា�រត់ខ�ចប៉ូលីសមកទន់។ គិ ពួកេគេទអស់េហយ ខ�ុំេបកទ�រេចញមកយឺ ...ពិតជាស�ប់ស�ត់ែមនេហ េទអស់េហយ ! ប៉ុែន�េមលេទខេ្រមែក្បរកេន��តទ� នាយដវីន អង�សណ�ូ កេជងែបបេ្រទមិនចញ ពួកទំងេនាះេទ ៃផ�មុខហូរដបេដ
េហយេជ ងែដលប៉ូលីសបាញ់្រត�វហូរ
កន់ែតខ�, ខ�ំុក៏្របញារត់េទយកថា�ំនិងកំេ្របសមករុំេជងេអយេគ និងលបរបួស មុខនិងេលខួនេគែថមេទៀត, � មិនដឹងថាេហតុអ�ី លបថេអេគបេណ� រ ទឹ កែភ�កវកហូរចុ ះ
មក, េឃញរូបរងេគ្រត�វរបធ�ន់ែបបេនះ ចិត�ខំុក � ៏ មិន�ស�លែដរ, េគសំលឹងេមលមុ ខខ�ំុ យកៃដ ជូតទឹកែភ�កែដល�សក់ ចុះមក រួចនិយា េនញញឹមតិចៗផង “េម៉ចក៏យំ? អណិតខ�ុំេហ�? ...កុំ ភ័យ ខ�ំុមិនស�ប់េ!” “អ�កណាថាខ�ុំយំ ្រគាន់ែតធូលីហុយចូលែភ� េណា�ះ, េលក្វជាស�, ជួ បគា�មិនទ បានៃម�បួនេមា៉ងផងេម៉ចក៏ ខំុ្� រត�យំេដយសរេលកេ”
12
នាយេសចតិចៗ ! អត់មិនបានខ�ុំក៏ញញឹមបន�ិចែដរ... េពលេនាះ សុីែរ៉នឡានប៉ូលីស មកដល់កន់ែតជិ, ខ�ំុនិងេគេមលមុខគា� “ េលកេទពួននេទ! េលក ្រត�វរបួសយា៉ងេទណារួចេ” ខ�ំុេអយេគចុះេទពួនេនកបន�ប់សំងត់របស់េលកបា៉ខ�ុំ ែដលគាត់បានេធ� ែដលគាត់េនមានជី េ្រពះគាត់ជាវិស� ករមា�ក់ ដូេច�ះផ�ះរបស់គាត់គួរែតមានភាព េនះេហយ។ េមេចរមា�ក់េេមលមុ ខខ�ំុេដយភា�ក់េផ�ល ្របែហលែប�កចិត�ណាស់ ចិត� មួយក៏្របែហលជាគិតមិនទុកចិត�ខ�ុំផង ខចខ� � ត់ េគទុ កេអយប៉ូលីស, ែតខ�ុំមិនេធ�អ��ឹ
េនាះេទ។ េទះជាយា៉ងណា េនែេធ�តម�ីែដលខ�ុំ អ ្របា េពលែដលប៉ូលីសមកដល់ ខ�ំុ ្រគាន់ែត្របាប់ថាគាស់ផ�ះ បំរុងចូលមកលួចរបស់របរ , បនា�ប់ពីសកសួរមួយសន� េហយ ពួកេគក៏្រតលប់េទវ។ េអ�យ!!!.... េទពី េអុយេទពី! េតឯងកំពុងែតអ�ី ករពរឧ្រកិដ�ជនែមនេទ? ប៉ូលីស េសុបដឹង ឯង្របាកដជាមានេទសែដរេហយ!... េទះជាយា៉ងណាក៏េដយ នឹ កូន�សីនិងមា�យរបស់េគ ខ�ុំមិនដច់ចិត�េនា ! កំពុងែតគិត, .... អុឹអុឹអុឹអុឹអុឹ សំេលងក�កេខះៗ លឺេនពីេ្រកយខ�ងខ ជាមួយនឹងសំដ ៖ “ស�យេ្យ
ែដលមិ នបាន្របាប់ប៉ូលីស េអយចប់ខ�ួែមនេទ?
ែ្រកងស�ប់ខ�ុ
ណាស់ េនចង់សំលប់ខ�ុំេទៀត , េហតុក៏ជួយខ�ំុ? មិ នខ�ចខ�ុំ សំលប់នាងេទេហ” ខ�ំុតបេទេគ នូវអ�ីែដលខ�ុំគិត “ខ�ច! ....ខ�ំុពិតជាខ�ចណាស់, េនែក្បរឧ្រកិដ�ជនដ គឺេ្រគាះថា�ក់បំ, េទជាមិន្រត�វេលកសំលប់ ក៏្រត�វស្រត�វេលកតមសំលប់បំបិទមាត់, ម ក៏ ្រត� មានេទសជាប់ខ�ួនែ” “ េប អ��ឹង េហតុ អីេ� នែជួយខ�ំុេទៀត? ...ចង់ បាន�ីពីខ�ុំ អ ” “
ខ�ំុមិនែមនជួ យេលកេនាះេ េហយក៏ មិនចង់ បាន�ីពីេលកែ អ !... ខ�ំុ្រគាន់ែ អណិត្រគ�សររបស់េលក!.េបខំុរយករណ៌េទប៉ូលីស ខ�ុំនឹងក�យជាពល � រដ មនុស្សម
ស�ប់ែស�ង, ែត កូ ន�សីេលកនិងមា�យេលក ្របាកដជាឈេ្រពះ្រត�វបាត់បង់ និ ង
កូ ន្រប�សជាទី�សលញ់របស់ខ�ួ សួរថា ពួកេគនឹងគិតយា៉ងេម៉ច?... ្របាប់េលកតម្ ក�ុងចិត�ខំុេ� ជឿថា េលកមិនែមនជាមនអ្រកក់េនា េបេលកចង់សំលប់ខ�ុំ េល 13
លប់យូរណាស់មកេហ, េហតុ េនះ ខ�ំុចង់ទុកឪកសមួយេនះេអយេលក កស សម្បត�ិលប់លងេទ េធ�ជាមនុស្សល�េឡងវិ ជួ យដល់្របេទសជាតិទំងម និងេធ ជា � ពុកដ៏លម � ា �ក
េអយមា�យេលក និង�សីេលកមានេមាទនភាពេែតេលក...
កសែករខ�ួនេនម មិនទន់ហួសេពលេនាះ, ខ�ំុអចេធ�បានែតប៉ុណ�ឹង! េហយេបេ គិតថាខ�ុំដឹងេរឿងេលកេ្រចន ចង់សំលប់ខ�ុំ, េធ�េទចះ ខ�ុំមានែតខ�ួនមួយប៉ុេណា�ះ ុ ្រត�វឈឺចប់េដយសរែតខ�ុំេឡយ, ែតេលេលកគិតេមលខ�ួនឯងេទ”
ថាេហយខ�ុក៏ចូលេទក�ុងបន�ប េនសួរខ�ួនឯងថា េតអ�ីែដលខ�ុំបានេធ�្រតឹម្រត�វែដខ ណៈេពលែដលេគេនឈរេស��ម្រទ
្របែហលជាកំពុងែតពិចរណាសំដីរបស់ខ�ុំេហ
សង្ឃឹ ថាអ��ឹងចុះ ្រពឹកែសកេឡង មនុស្សមា�េនា បានចកេចញេទេដយស !... មិ នដឹ ងថាេ យកសំដីខំុេ� ទគិតរឺអត់េនាះេ ខ�ិលគិតេទៀត, ប៉ុ ែន� គិតដល់េរឿងកលពីយប់ មិញ ខ�ុំមិនស
ណាអចរួចខ�ួនពីករចប់ជំរិតមួយេន ហក់ដ ូចជាករយល់សប� យ អចថាជាសុប អ្រក... ែត េគជាបុរសមា�ក់ែដលបង�ញខ�ួនក�ុងសុបិន�របស់ខ�ុំ េស�រែតឆក់យកជីវិតខ�ុ េហយ, ប៉ុែនេ� ហតុអីក៏ ...េណ� យ! ខ�ិលខ�ល់, េគេទេហយ ជីវិក៏មាេសរ ីភាព រួចផុតពីេសចក� ស�ប់ែដ, ខ�ំុក៏្រតលប់េទផ�ះេនភ�ំេ ពញ! ៃថ�េនះជាៃថ�ទីដប្របែដលខ�ំុែបកពី មិត្� រប�សចុងេ្រកយរបស់ខ�ុំ, េទះជាមិនទន់េធ
បាន ែតក៏បាន្រគាន់េបជាងម្សិល, សង្ឃឹមថាមិនយូរប៉ុ នា�ន ខ�ុំនឹងអចបំេភបាន ដូចអ�កមុនៗែដរ,
េហយៃថ�េនះ
រេសៀលេ្រជបន�ិចេទបចប់
ខ�ំុក៏្រត�វមកថតឈុតមួយេនេខត�កំពង់ច្របែហល
ទី រ ីរ ីរ ីរ ី.....េទដល់កែន�ងតេទេហយ បង េនខលរកខ�ុំេធ�អីេទៀ, េនមិនឆា�យ ប៉ុនា ន ៖ “បងដ!..” ្រគាន់ែតលឺខ�ុំេហ គាត់ងកមកភា�ម េហយរត់មករកខ�ុំទំង្រត “ ពី! េម៉ ចក៏បងខលេទ មិ នេលកអ��ឹង?” “មានេរឿងអីបង អ�កដឹកេរឿង និយាយអ�ីេទៀតេហយែមនេហ?”
14
បងដ ្រគវីក្បោលដូច�សំងទិច, េហយងកេទេឆ�ងៃដ បូញមាត់េអយខ មនុស្សមា�ក ជាកូនេថែកឡាន, វិមិត�្រប�សខ�ុំកលពីដ ្របៃថ�មុន។ “ពី! ...អូនសំលញ” េគេដ រមករកខ�ំុទំងស�ញឹម, បងដ និយាយខ្សឹ “បងចង់ ខល្របាប់ឯងថា េគមករងចំឯងេនទីេនះតំងេម៉ ះ � !” “បងដឯង្របាប់េគថាខ�ុំ្រត�វមកថតេនទីេ” “អត់ េទ!... បងអត់ មានេទ... េគ្របាជសួរេទអ�កដឹកេរឿជាមិនខ...េហ�យ � េគ េដរមកេហយ, មានេរឿងអ�ី ន ិយាយគា�តមសំរួលេទ បងេទចំក�ុងបន�ប់ផា�ស់សំេបំ ពកមុន!” ជិតកត់ចិត�បានេទេហយ មកវិញេធ�អ េនេធ�ដ ូចជាគា�នេរឿងអ�ីេកតេឡងេទៀត។ ្របែហលជាេភ�ចេហយថា េយងែបកគា�េដយសរែតេេនា? មុនេពលរប់គា� គិត មនុស្ស្រស្រតឹម្រត�វមា�ក់ ខុសពី្រប�សប៉នាក់មុនែដលខ�ុំស�ល់, ដឹង មនុ ស្ស្រប�សសុទ� ដូចគា� �សលញ់រូបស្រមស់ ចង់បានែតម្យោ៉ងពីមនុ, ែតមិន�សលញ់េបះដ ូងរបស មនុស្ស�សី!ែតងែតយកែលសថា េប�សលញ់េគេស�ះ គួរែតហ៊ន្របគល់េអយេគ្រ រួមទំ....គិតេទ មនុស្ស្រប�សសុទ�ែតែបបេនះែមនេទ? េចះែតេដរបំផា�ញមនុស្ស�សីប៉ុេ ដល់េពលេរៀបករ ចង់បានែតមនុស្ស�សីបរិស, េត េនឯណាមានេអយេ េនមានេរ មួយេទៀត, េគេន ផឹ ក�ស�សវឹង បេណ� រ�សីមកប�្ឈខំុ� េហយនិយាយពក្យេថាកទ
មកជាេ្រចន, េស�រែត្រទំម។ េណ� យ! មិនចង់ រ ំលឹកេទ ខ�ស់េ និងនាំែតេក�ចិ កុំ េអ យដឹងដល់អក � សរពត៌មាន នាំេអយេន់ ែតធំ ! “ពី!... អូនពី !... កំ ពុងែតភ�ឹកគិតពី អី�ហឹង � ?” “គា�នេទ!..”
“មិននឹកបងេទេហ�ស?... បងសុំេទណា!... ៃថ�េនាះ បងគា�នេចតនា េ្រពះែត �សវ ឹង�ស េទបនិយាយពក្យេផ�សផា�ស់េ
ករព ិត បង�សលញ់ែតអូនមា�ក់
េហយបងក៏មិនសុំអីព � ី អូនេទៀតែដរ, បងនឹ ងេគារពករសំេរចចិត�របស់អូន... អភ័យេទ យបងេទ!... េយង្រត�វគា�វិញេទ, បងស្ បថ! បងែលងេធ�អ��ឹងដ ក់អូនេទៀតេហយ ណាៗៗៗ” 15
ខ�ំុេម លមុ ខេគមួ យសន�ុះ, េម លេទេគ ទំនងជាមានចិត�េស�ះមកសុំេទសពិ “បាន!... ខ�ុំេលកែលងេទសេអយបងម�ងចុះ!ែត គា�នេលកេ្រកយេទៀត” “េយ!!! អរគុណអូ នសំលញ់!... ល�ចេនះេយងេទញាុំបាយជាមួយនឹងគា�ណ េនរងចំអ និងជូនអូនេទផ�ះវិ!” េយងបាន្រតលប់េទដូចជាកលពីមេហយ។ សំែដងេពញមួ យៃថ�, វ ិសល េន ចំខ�ុំពិតែម, បនា�ប់មកពួកេយងក៏បានេទញាុំអហរ , េគចប់ម�ូបេអយខ�ុំដូចស ដង ែតក�ុងចិត�ខំុ� ដូចជាមិនស�ប់េសះ ក�ុងខួរក្បោលខ�ុំ ែបរជានឹកដល, េពលេនាះខ�ុំក៏មាន ទូរសព័�មក៖ “អឡូ!... អឡូ!...សុំេទស អ�កណា? ” អ�កណា អីក៏ចំែលកេម�៉ះ? ទូរស័ព�មកេហយមិននិយាយ។ដក់ចុះេហយក៏ទូរស័ព ម�ងេទៀត៖ “អឡូ!... េបមិននិយាយេទៀត ខ�បិទទូរស័ព�េហយណា!..” េពលេនាះខ�ំុក៏គិតដល់េគមា�ក់េនាះ, ក៏្របថុយស “គឺេលកែមនេទ? ដវិន!.” “អឡូ!... ្របយ័ត� េនខងេឆ�ងៃដរបស់នាង, យកល� ឆាប់ចកេចញពីទ” និយាយែតប៉ុណ�ឹងក៏បិទទូរស័ព�, ្របាកដជាេគេហយ, ដ េគតមដនខ�ុំែមនេទ ងកេទេឆ�ងៃដ ពិតជាមានមនុស្ស្រនាក់ កំពុងសំលឹងេមលមកខ�ុំែមន, េពលខ�ុំងកេ ពួកេគក៏េអនមុខចុ។ “អូនសំលញ់!... មានេរឿង? ទឹ កមុ ខដូចជាមិនសប្បោយចិត�េសះ!... អំបាអ�ក ណាទូរស័ព�មក” “អត់ មានេទ!..” “បងមិនេជឿ!... បងលឺអូន េហថាេលដវិន ជានរណជាមនុស្ស្រេហស � ?” “អូន្របាប់េហថាគា�នេរឿងអីេទ!.បងកុំខ�ល់បានអត់” 16
“េហតុអី ក � ៏បងខ�ល់មិនបាន? បងជាមិត�្រប�សអូនណា” មិនចង់ េនេឈ�ះេទៀត ខ�ុំក៏េ្រកកេចញេទបន�ប់ ទឹក, ម្យោ៉ងក៏ចង់េទទូរ ដវិន ចង់ដឹងថាេគតមដនខ�ុំែមនេទ េហយមានេរឿងអីេកតេឡវ ិសល ឃាត់ដំេនរខ� ជាប េហយនិយាយខ�ំងៗដខ�ំុេទៀត៖ “ កុំអលេទេននិយាយគ េអយដឹងេរឿសិន!” “អត់ មានេរឿងអី្រត�វនិយាយ េប មិនេជឿខ�ំុ ក៏ េ�សចែតបងេទចុះ គា�នមនុស្ស្រប
ណាទូរស័ព�មកេនាះ”
“កុហក់, មនុ ស្ស្រប�សទូរស័ព�មកច្បោស់ណាស់, អូនស�នថាបងមិនដឹ រ ឺមួយ មួយរយៈែដលេយងែបកគា� អូនមានអ�កេផ្សងេហ” “បងហួសេហតុ េពកេហយ! រកេរឿងគា�នេហតុផល” “ អូ នថាបងគា�នេហតុផល អូនទក់ទងនឹង្រប�សេផ្សង,្រគាន់សួរ! េត បងខុស ែដរេហ�ស? រ ឺអូនចង់ រកែលសែបកពី បង េទរកអ�កថ�!” ដល់ែតអ��ឹង មិនដឹងថាគួរនិយាយយា៉ងេម៉ច! មនុស្ស�សលញ់គា� គួរែតទុកច េហតុអី្រគាន់ែតេរឿងប៉ុណ�ឹងក៏នាំងេអយេឈ�ះគា�ែ មិ នចង់ ្របែកកវ៉េ្រចន ខ�ុំក៏ យកកបូេដ រេចញ, េទដលខងមុខហង ខ�ទូរស័ព�េហតក់សុីេអយមកទ េ្រពះខ�ុំអ បានយកឡានមកេទ, កំពុងែតឈរចំ ខ�ុំមានអរម�ណ៌ថាមនុស្ស្រប�សពីរឃា� េមលខ�ំុេនាះ តមពីេ្រកយ, ខ�ំុយកទូរស័ព�ឆ�ុះេម លេទេ្យ ពួ កេគេដ រមកជិតខ�ំុកន់ែ េកៀក, េតខំុគ � ួ រែតក៏រត់ លេ� ទ?ែតេថ�រេនះេទេហយ ងងឹតក៏ងងឹត េអយខ�ុំរត់េេប មិន ស�ល់ភូមិស�ស�េនទីេនះច្ប ចុ ះេប េគមានកំេភ�ង េគ្របាកដជាបាញ់ខ�ុមិន
េអយខ�ុំរត់ទន់េនាះេទ...េទពីេអុយេទពី, េម៉ចក៏ជួបែតេរឿងស៊យែបបេនះអ�� េទ... ពណ៌ េខ
េធ�េម៉ ចល�
េពលេនាះ�សប់ែតម៉ូធំ មួយមកឈប់េនចំពីមុខខ�ុ, មនុ ស្ស្រប�សមា�ក់ពកឃប ុ� េហយពក់មា៉សជិតមុខេទ
ពក់អវ្រកស់ធំព
ពក់េ�សម
រងខ�ស
�សលះ , េរទ៌ម៉ូតូបេណ�រែ�សកេអយខ�ុំបណ� េ ៖ “ឆាប់េឡងម៉ូតូមក េលឿនេឡង!” មិនដឹ ងថាជាអ�កណ លុះេម លេទចុងសកែដល្របះក��ឹងករ និងរូបរងេគយូរបន� េទបដឹងថាជា នាយដវិន។ េគ៖ 17
“េនឈរេធ�អីេទៀត? ចងស�បែមនេទ?” សំដីអ្រកក់ៗែបបេន ខ�ំុរ ិតែត្របាកដថា, ខ�ំុក៏សុះេឡ � ងជិះេលម៉ូតូជាមួេចញ េទេលឿនេស�វ, ្រកេលកេមលេ្រកយេឃញ អពីរនាកំពុងែតរត់ តមម៉ូតូពីេ្រក ែត តមមិនទន់េហយក៏េលកទូរស័, ខណៈេនាះ វិសលមិត�្រប�សខ�ុំក៏ឈរេមលពីេ្រកយ េអយែតែបបេនះចុះ ខ�ុំច្បោស់ជាមានេរឿង្របែកកគា�ជាមួយនឹងេគេ េគមិននិយាយតបេចះែតបេង�នេល្ប�នេទម ្រពះេអុយ! ចុះទឹ ្រកេពរ េឡងេលខ�.. គួរែតេទខងណាេទខ�ុំ, សុទ�ែតជាមនុស្សេ ក់ ដូចគា�! ែតេពលេនះ េនែក្បរខ�ួនេមេក ជួញេ្រគងេញ�នមា�ក់េនះ អចមានសុវត�ិភាពែដរេទ?... េណ�យ! យា ៉ងណាក៏្ជាងេ ែក្រវ ិសល ែដលចំែតរកេរឿងខ�ុំេនាះ។ េយងេធ�ដំេន រេចញពីទល់ែដនេខត�កំពង់ ចមនិងេខត�កំពង់ធំសំេដមកកន់ទី្ ភ�ំេពញ, បាន្របែហងដប់គីឡូ ផុ តភូមិ ចូលដល់វលែ�ស ។ ចំ ែលកណាស់ េហតុអ�ីក៏ម៉ូត ែដលជិះពីេ្រកយពួកេយងមិន្រពមជិះេទមុខេសះ េហយឡានែដលជិះមកដល់ញ ងសុី ញ៉ូដក់េទៀត, ដូចជាមិន�ស, ដវិក៏ែអបម៉ូតូឈប់ េនខស�ំៃ េហយចុ ះពី េលម៉ូតូ េគ េមលខ�ំុពីេលដល់េ្រកម រួច្រគវីក្បោល េទប
“អ��ឹងេត បានជា ក្រប�សៗអស់េនតមេមលយា៉ងេនះ!.” ខ�ំុស�ប់េហយចំែលកចិត�,េម លមកខ�ួនឯង ដូចជាធម�ត , ខ�ំុក៏សួរេទវិញ “េម៉ចក៏េមលខ�ំុ? មានអីែប�?” “មនុ ស្ស�សីយា៉ប់ែមន!...ចូលចិត�បង�ញសច់សខ�ីេអយេ
ដល់េពលេគេមល
តំងថាខូច ថាេគហ�ឹ្រពននារី, ចុះេបេស��កខ�ីៗបេ��ញគល់េភ េហយអវេស�ងែប េនះេទៀត
មិ នេអយេគេមលយា៉ងេម៉ច, សំេហយ
ែដលមិនទនមាអ�កេ្រគាះថា
េដយសរែតនាងេ” “ែន!...ខ�ំុេស��កែតអ��ឹងរល់ៃថ�ហ�ឹង, មិនេឃញមានប��អីផង!.ម្យោ៉ងេទៀតខ�ុំេស� ែតខ�ំុេត, មិនពក់ព័ន�នឹងអ�កណាេនា! ” េគមិ នរវល់នឹងខ�ំុនិយាយេដះអវេ្រករបស់េគ ហុចមកេអយ “ យកេទចងបាំងេជងេទ, កុំេអយេគេចះែតបាញ់េភ�ងសុីញ៉ូដ” 18
“ែតេពលេនះ យប់ េហយហ�ឹង អ�កណាមកតមេមលេ” “េហយេម លខ�ួនឯងេទេមល, េទះងងឹតយា៉ងណាក៏េនេមលេឃ
េឡងចំងេទេហ េបេនក�ុងឡានមិនអីេទ ែតេនះ្រត�វជិះម៉ូតូរប់រយែម៉ ្រត
សច់ េទ បេទ
ដល់ភំេ� ពញ, ចង់ មកបង�ួតភាពសុិចសុីអីេនេពលេ!... រ ឺ ចង់ េអយេគគិតថានាងជា�សី” “បានេហយ!...មិនបាច់និយាយបន�េទ! េគដឹងេ” េធ�ឬកដូចជាឳពុកខ�ុំអត់ខុ, រេញ៉រៃញ៉ណាស់ េធ�ប�ីអ�កណា អ�កេនាះស៊យេពញ ជតិេហយ។ ខ�ំុសំលក់យូរបន�ិចេទ បក��ក់អវពីៃដេគមកចង្រកវ៉ត់ចេង�ះ រួចេឡងេលម៉ូតូ ខ�ំុមិនខ�ីេតងខ�ួនេគេទ ជិះបានបន�ិចេគក៏ឈប់េទៀតេហយ “គិតជិះែបបេនះរហូតដល់ភំ េ� ពញែមនេទ?
មិនខ�ចធា�ក់ពីេលម៉ូបាក់ករស�េទេហ�
ស? េឃញថតផ្សោយពណិជ�កម� េអបចេង�ះេគេឡង” “ថតផ្សោយពណិជ�កម�គឺេដម្បី!” “ែតេនះ គឺ េដម្បីជីវិ” អស់អី្របែកក,ខឹ ងក៏ ខឹង ឃា�នក៏ឃា�ន, ស៊យណាស់ៃថ�េន ក�ុងៗៗៗ....ផ�រលន់េហយអី យា៉! េមឃេភ��ងេទៀត េនកណា�លវលែ�ស មានក ណា្រេភ��ងេទ “េនះ អវេភ��មានែតមួយេ ពក់េទ េលឿនេឡ” េគ�សប់ែដកអវេភ��ងមួយមកេអយខ�៖ “ ចុ ះេលក? េលកជាអ�កឌុបេលកគួរែត ខ�ំុេនពីេ្រកយ បានេលកបាំ” “ខ�ំុេអយពក់ក៏ពក់េទ! េននិយាយេ្រច” “អ��ឹងខ�ំុក៏មិនពក់ែដរ” េគនិយាយែបបថាំចិត
19
“ចង់េអយខ�ុំនិយាយចេហ�? នាងពក់អវេស� ងយា៉ង េនះ េប្រត�វទឹកេភ��ង ខួ�ន ទំងមូល ដូច... ខ�ំុមិនធានា ថាខ�ុំ អចគិតពីអខ�ះេនាះ... ខ�ំុជាមនុស្ស្រប�ស្រ, ជ មនុស្ស មិនែមនជា្រពះេនាះេទ! យល”
ភា�ក់ខ�ួនេ្រពតករពិតគឺអ��ឹងេសះ ្រត�វេហយេហតុ អីខំុេ� ភ�ចេរឿងេនះេទេកត?ែតេប
ខ�ំុពកអវេភ��ែតមា�ក់ឯងក៏មិនស,... នឹ កេឃញេហយ! មានវិធីមួយ ែតខ�ុំ្រត�វខតបន�ិ គឺ អវេភ��ងមួយពក់ពីរនាក់, ខ�ុំយកអវេទពក់េល ្រជកក�ុងអវេភ��ងេនាះពីេ្រកេគ វ ិញ, សំណាងេហយែដលេកតមកយកខ�ួនតូចមកជាមួយ ម្យោ៉ង ខ�ងេគធំ្រគាន់េប បាំងខ�ុំប, េគភាំងមួយសន�ុះ, ខ�ុំក៏និយា “េម៉ចមិនេទ? េនះយប់េហយណា” “ មិនខ�ចធុំក�ិនខ�ួនខ�ុំេទេហ�ស?អំ បាញ់មិញ េអយេអបចេង�ះ មិនចង់េអបផង, អីេពលេនះ...” “និយាយេ្រចនេម�៉ ជា្រប�សេសះហ�” ខ�ំុដឹងថាេគលួចេសចខ�ុំ េទះជាក�ុងអចេភ��ងែតមួយ ែតខ�ុំមានកបូបេនក េត, មិនេអយខតេដយងយៗេន តមផ�ូវេនា គឺ ស�ត់ណា េ្រពះជិះកត់តមវ យូរៗេទបមានេភ�ឡាេប ក កត់ម�ង, េនជុំវិញងងឹតស�េមលអីក � ៏ មិនេឃញ
ទល់ែតេផ�កបេនា�រចំង្រពកៗេទ
េឃញវលែ�ស ខ�មៗអ�ក�ស�កដច់�សយាលព , ឯេភ��ងធា�ក់សនា�ប់េស�របាក់េមឃ...ព គួរេអយខ�ស់, ប៉ុែន� ក៏កក់េក�ណាស់រ ែដលេនែបបេនះ អត់រងអីបន�េទ, ៃដខ�ំុ ទំងពីរេអបចេង�ះេគជែណន ដូចជមានេសចក�ីសុខណាស់ គួរេអយទុកចិត�ណ�ស ៃម៉ៗេទ ដូចជាគូរេស�ហ៌មួយគូរ ជិះម៉ូតូេអបចេង�ះគ េប រល់េពលមានផ� រ រន�ះ ្រតជាក អចមានខ�ង្រកស់ៗធំៗែបបេនះេអយខ� េត ល�យា៉ងណាេទ ដូចជាកំពុងែតយល់ ប�ិអ��ឹងេនះ មិនចង់ភា�ក់េស, េស�រែតេគងលក់ េទេហយ េនយូរេទ កន់ែតកក់ មានេសចក�ីសុខេទៗ ្របាប់េអយេហយណា មិ េទ, សំងំញញឹមែតមា�ក់ឯងេហយ ខ�ុំេនះ! .. “ដល់កែន�ងចក់សំងេហយចង់េនេលម៉ូតូដល់ណ? មិនចុ ះេទេហស � ?...”
20
េគេដះអវេភ��ងេតំងពីអង�ល េភ��ងរំងេពលណាក៏មិនដឹ ្រពះេអុយ! ខ�ស់ ស�ប់េហ, ខ�ំុក៏ចុ ះពីម៉ូតូ, េគបន� ៖ “េនទីេនាះមានបន�ប់ទឹ េហយេនខងេនាះមានកែន�ងញា
ត្បិតែតមិនែមន
ហងៃថ� ែតអចបំបាត់ករឃា�នមួយេ, ច ខ�ំុេទកុម�ង់មុទុ កេអ” ្របាកដជាអ�� េ្រពះរវល់ែតេឈ�ះនឹងវិសល អ�ីក៏មិនបានញាុំែដរ! , េអេគ េឃញខ�ំុកុ�ងសភាែបបេនះេហ�ស? ្រគប់គា�សុទ�ែតស�ល់ខ�ុំ េធ�េម៉ចខ�ុំអ នាយដវិន ដ
ជាដង�ូវក�ុងេពះរបស់ខ�ុំ េគដឹងថាខ�ុំកំពុងែតគិតពីអ�ី ហុចមួ កមួយមកខ�ំុពក់កុំេអយេគចំនាំខ
បាន េចញពីបន�ប់ទឹក, ខ�ំុក៏េដរតំរង់ កែនង � ញាុំ, អង�ុយចុះ េគក៏េ្រេទបន�ប់ទឹកវិម�ង េ្រពះកុម�ង់រួចេហ។ ពិ តជាេលឿនែមន, េទបែតេលកទឹ កេរៀបនឹ ងផឹ ក មី ងអ�កលក់ េលកមី ឆាពីរចនដល់ េទេហយ មួ យចនគឺមីឌុប, ្របាកដជារបស់េគេនាះេហយ, ឯមួយចន “ មួយចនេនះមីដុំ មី តិច បែន�េ្រចនដក់សច់េ្រ” ខ�ំុភា�ក់េផ�លណាស់ ែដលអ�កលក់ដឹងចិត�ខ�ុំយា៉ងេនះ, ក៏សួរគ “េអវ!... េម៉ចក៏មីងដឹងថាខ�ុំញាុំែបបេ” “ អូ! ប�ីនាង្របាប់ខ�ុំេត!” ខ�ំុេស�រែត្រព�សទឹកេចញមក, េពលលឺគាត់និយាយែបបេ “មីងថាេម៉ច?ប�ីអីេទ” “ែ្រកង្រប�សមា�ក់អំបាញ់មិញេនះជាប�ីន សមគា�ដល់េហយ, ស�តៗដូចគា� េកតមកមិ នដឹងជាស�តយា៉ងណ” ្រប�ងនឹង្របែកក ក៏ �សប់ែតលឺសំេលអ�កេនជិតេន្របែកកគ បានមុ េគែ�សកខ� ងៗ អ�កេនជិតេនាះប៉ុ នា�ននាក់រេមល , ខ�ំុក៏ចូលេទេមលនឹងេគែដរ។ លុះសួរេគសួរឯង េទេទបដឹងថ ករព ិតគ ប�ី្របពន�េឈ�ះគ បី ម � កផឹ កសុីេនហងែក្បរេនាះ ជាមួយនឹងមិត� មិ ន្រពមចូលផ�ះ ឯ្របពន�មានទំងន់េដរតមរកប�ី ជួបេហយអង�រេអយ្រតលប់េទផ�ះវិ មិ ន្រពម ក៏េឈ�ះគា�េ ែតេម លេទ្រប�សជាប�ីេនាះ គា�នករអប់រំេ រូបរង្រគេប ែដរ ែបរជេហ្របពន�ខ�ួនឯងសុទ�ែត... េហ�យ មិនហ៊ននិយាយត េហយេន្រប�ៃវ ៉ 21
្របពន�ខ�ួនឯងេទៀ ទំងេឃញគា�ែក្រទេហ៊យំយា៉ងេនះេទ, ខ�ំុពិតជា្រទំមិនប ជាអ�ីែដលខ�ុំស�ប់បំផុត ជាព ិេសសគឺមនុស្សៃវ៉�សីេនះឯង
េបមា�ក់េនាះ្របមាថបង�សីហ
ដូចជា្របមាថខ�ុំែដរ េហយក៏ដូចជា្របមាថមនុស្ស�សីក�ុងេលក, េ្រពះ ខ�ុំក៏ជា... េមលចុះ បង�សីេនាះមុខេឡងជាំអស េពលេនាះ េេលកៃដេឡងខ�ស់្រប�ងនឹៃវ ៉ែថម... អត់ ្រទំមិន ខ�ំុក៏ែ�សកេឡង៖ “កុំណា... អ�កឯងជា្រប�សែបបណាេទបេលៃវ ៉�សីែបបេនះ?” េគងកមកេមលខ�ុំ េដយ្រកែសរែភ�កដ៏គួរេអយខ�ច, ខ�ុំថយមួយជំហ៊ន, េគ េឡងខ�ំងៗែបបអ�ក�សវឹង “�សីេនះមកពី ណា? មកេចះដឹងស�ី េរឿង្រគ�សរ តិច្រទំមិនបាន េវុយ” ្រគាន់ែតប៉ុណ�ឹ ខ�ំុញ័រៃដញ័រេជងេទេហ, និយាយក៏រអក់រអួលែ៖ “ខ�ំុ្រគាន់ មិន មិនចង់េឃញមនុ ស្ស្រប�សៃវ៉�, គាត់ មានទំងន់េហយ, អ�កឯងេធ� ��ឹងមិនខ ចប៉ះពល់ដល់កូនក�ុងៃផ�េទេហ�ស, េហយមិនេចះខ�ស់ញាតិ�ជិតខរ ឺយា៉ េម៉ច? ម្យោ៉ងេទៀត, ្របពន�មិនែមនទុកសំរប់េអយអ�កឯងៃវ៉ដំ េគក៏ជាមនុស្សែដរផ�ល់ កិត�ិយស់េអយគា�ខ�ះផង!.
ែបបេនះ េគេហថា្រប�សកំស, មនុ ស្ស្រប�សៃវ៉�សី អ
ណាស់” “េយស! កុងភ � ូ មិហឹង � គា�នអ�កណាហ៊នខ�ំងនឹងអញ ហ�ស?..ថាអញកំសកផងេហ�...”
ចុ ះនាងឯងជាអ�កណ
និយាយែបបវ៉ល់ៗ រួក៏សុះទំងកំេរលមករកខ�ុំ ដបពី � ចំងមកេហយ, េពល
េនា អ�កេនជុំវិញែ�សកភា�ត់មាត់្រគប់គា� នរណាមា�ក់អចចប់េគបានទន់ េទ, ខ�ំុមានែតងកមុខេចញយកៃដរ ភុស...ដប�សែបខ�េពញដី , ដំ នក់ ឈមតក់ៗៗ �សក់ចុះ, ជាឈមរបស់ខ�ុំ េទ? ែតដូចជាៃវ៉មិន្រត�វខ�ុំផង! ... ពុេទ�េអុយ, ដវិន រងមួយដបជំនួសខ�ុំេត!... ក់ េនាះ េលកដប្រប�ងនឹងៃវ៉មួយដបេទៀត ែត្រត អ�កគុនល្បុកេតចប់ៃដជ រួច្រកេលៀសខ�ួនច
េ្រក�កករអមា�ក់េនាះជាប់ េក�រ េរ ក៏េរមិនរួ មុ ខេឡង្រកហមអស់េទេហ ខំ ែត្របេលះៃ េចញែត មិ នងយេទ...ដវិន ៃដមា�ងេទៀត េបាកដបំ ែបក លន់សូរខ�េនសល់មួ
22
កំនាត់ មុត�ស� េម លេទគួរេអយញេញតែមនែទ ចងុលចំ � បំពង់ ករជន្របមឹកមា�ក់េ រួច និយាយ “ ឯងអស�រ្យណាស់េទេហ�ស, ែដលៃវ៉មនុស្ស�សី? ហ�ស់...? េយង្របាប់ឯ ខ�ំង មិនែមនែមនជាប�ីែេចះែតៃវ ៉្របពន� និងេជរ្របនាេនាះេទ, េប មិនបានផ�ល់សុ មង�លេអយគា� កុំនាំទុក�េអយគា�េ យកែលះផឹ ក�ស�សវឹង ៃវ ៉្របពន�កូន បំផា�ញ្រ សម្បត�ិក�ុងផ�ះ, ឯមិនេសរ� នឹងសត�ផង!... សំលប់ឯងមួយេចល កុំេអយេថាកដល់្រ ដៃទេទៀត!” “កុំ!...” បង�សី ែដលជា្របពន�អមា�ក់េនាះែ�សក “កុំសំលប់គាត់អីេលក!... គាត់ជាប�ីខ�ុំ!... ែលងគាត់ េទ គាត់ឈឺ េហយ េហយ! សុំអង�រ” ខ�ំុខឹងជំនួសណាស់ “បង�សី!... េពលេគៃវ ៉បងណា េគមិនគិតថាបងឈឺេនាះេទ!... ្រប�សចៃ្រងែបបេន ែត្របេដខ� មិនអ��ឹង េគនឹ ងេធ�បាបបងេទៀ” “ យា៉ងណាគាត់ជខ�ំុ!... េទះគាត់ៃវ៉េជរខ�ុំ រឺ...សំលប់ខ�ុំេចល ក៏គាត់េនែតជា ែដរ! សុំអង�រែលងគាត់េ” េមលេឃញគាត់ យំស�សក់ែបបេនះ, ដវិន ក៏ែលងៃដ ែតេនេអយេគមួយ ធ�ន់ចំក��ប់មាតទុកជាករ្រ កុំ េអយពូែកេជរ្របពន�េទ។ ្របពន�ទំងេពះធំ រត់េ ប�ីេចេម្ស�តមា�ក់ ។្រគប់គា�នាំគា�បែន�មមា�ក់មួយេទៀត។ រវល់ែតគិតពីេរឿងេគ, េភ�ច គិតពីេរឿងខ�ួនឯង, ដវិន អូសៃខ�ំុេឡងជិះម៉ូតូ ែតេភ�ចេអយលុយៃថ�មីឆាេទេ ក៏្រតលប
មកវ ិញ ែតអ�កលក់ ថាមិនយកលុយេទ េ្រពះគាត់តឹងចិត�នឹងអប�ីេចលេម្ស�តហ�ឹងយ បានេឃញអ��ឹងគាត់អរណា ពួ កេយងក៏ ្របញាប់េចញដំេនរមិនហ៊នេនយូរេទ “េលកយា៉ងេម៉ចេហយ?... េទេព្រទសិនេទ!... ្របយ័ត�ឈមហេ្រចនង េនះ!...មិនអ��ឹង ឈប់ ម៉ូតូសិនេទ ខ�ុំរុំរបួសេអយ!.”
23
“កុំេធ�ដូចជាធ�ន់ធ�រេពកប៉ុ ណ�ឹ ងវមិនស�ប់េទ!... បន�ិចេទៀត វឈប់ហូរខ�ួនឯងេ!... ខ�ំុធា�ប់្រត�វរបួសធ�ន់ជាងេនះរប់សិបដង េនមិន...ចុ ះនាងវិញ ម្រត�វកែន�ងណាែរ ឺ អត់?” “មិនអី េទ!... គិតែតេលកវិញេទ មី ឆារួចេហយក៏មិនបានញាុំ េរងមួ យដបជំ នួស ខ�ំុេទៀត!...” “គួរែតបេនា�សនាង េនសុខៗេទេចះដឹងេរឿ” “េអ�!...ខ�ំុេចះដឹងេរឿងអ�កណាជាេរឿងខ� មិនបានសុំេអយេលកេទជួយឯណ” “ខ�ំុ្រត�វេគៃវ៉គឺ្របេសរជាងនាង្រត�វេគៃវ៉ េ្រ នឹ ង្រត�វនាំនាងេទមន�ីរេព្រទ ខ ្របែហលជាអច្រត�វប៉ូលីសចប់ខ�ួនផងក៏ថា” ខ�ំុនិយាយយា៉ងណាក៏មិនឈ�ះេគែដរ េ្រពះខ�ុំពិតជាេចះដឹងេរឿងេគេ្រចនេពក ែតមកពី្រទមិនបាននឹងេឃញប�ីេចលេម្ស�បេនា។ េហយេប មិនអ��ឹង, ក៏ខំុេ� ម លមិនដឹ ង
ថា ឧ្រកិដ�ជនមា�ក់េនះ សរជមិនអ្រកក់េនាះេទ, យា៉ងេហចណាស់ក៏ េចះេគា
យតំៃលមនុ ស្ស�សីែដរ, េគច្បោស់ជាស�មីដ៏ល�េហយ! �សីណាបានេធ�ជា្របពន� ណាស់ េហយ នឹកដល់រប ូ រងេគអំបាមិ ញ សង� សមជាអ�កក�ហនករពរយុត�ិធម៌ អន់េទ! ដំេន ររបស់េយង ក៏ បន�េទមុខេទៀត។ ដូចជាេលឿនណាស់ សុបិន�យេនះ បានចប់េទេហយ, មកដល់ខុនដូររបស់ខ�ុំែ េនម�ុំបឹងេកងក, ខ�ំុក៏ចុះពីម៉ូតូ ក�ុងចិត�ដូចជាមិនអស់អល័យេ, េទះជាយា៉ងណា ្រត�វនិយា៖ “លេហយ , អរគុណែដលជូនម!...” េគងក់ ក្បោលបន�ិចតប រួចក៏ដក់េលខមួលែហ�រេទ....អូ! េស�រែតេភ�ចេទេហយ “ឈប់ សិន!... ឈប់ សិន!... “ ម៉ូតូក៏បត់ក្បោល្រតលប់មកវ “មានករអ” “រ ីករយៃថ�កំេនត!..” 24
េគេប កែភ�កធំៗេមលមុ ខខ�ំុ រួច្រជ�ញចិេ��ម “េម៉ចក៏ដឹង?” “េភ�ចេហយេហ�ស?
េលកជាឧ្រកិដ�ជនដ៏ល្បីេឈ�ះមា�ក់ ្រគាន់ែតៃថ�ែខឆ
ប៉ុណ�ឹ ង េរឿងអីថាខ�ុំមិនដឹងេនា” បនា�ប់មក ខ�ុំក៏ហច្របអបមួ យេទេអេគ េគសម�ឹងេម ល្របអប់េនាះមួយដេង�ម រ និយា៖ “ អរគុ ណ!” ថាែតប៉ុណ�ឹង ក៏េចញម៉ូតូេទបាត់េទ, េបកេមលបន�ិចក៏ មិ នសួរសិនេទេហ�ស ថ ជាអ�ី ជានិឡិករមរេូ ៉ មនសុន េស៊រ ីថ�ីេទ បនឹងេចញផង...្រគាន់ែតចង់ដឹងថា�សលញ់ ពក់ល�មរឺអត់
េនមានអវេ្រកមួយេទៀត ក៏មិន្រពម
ខ�ំុសម�ឹងេម លេគពី េ្រក �សេមាលរបស់េគេនដិតជាប់ក�ុងខួរក្បោលរបស់ខ�ុំជានិច�, ែតមិនដឹងថាេពលណាខ នឹងេគម�ងេទៀតេទ។ ្រគាន់ែតេឡងេទដល់បន�ប់ភា�ម េគងលក់ពីេពលណាក៏មិនដឹង ៃថ ៃថ�ែដលខ�ំុនឹងចងចំេពញមួយជីវិតរបស់ខ�ុំ ទី រ ីរ ីរ ីរ ី ទី រ ីរ ីរ ីរ ី....ដវិនទូរស័ព�មក!...ខ�ុំស�ុះវឹងេទទទួ “អឡូ ដវិន!.” “អឡូ អូនេទពី, បងេទ វិស” ខ�ំុយល់សប�ិេសះ, យល់សប�ិេឃញដវិន ទូរស័ព�, មកពីខំុេ� នគិតពីេរឿងកល យប់មិញេទដឹង? “េទពី !... ល�ចេនះ បងេទទទួលអូនញាុំបាយ,សុំេទសអូនេរឿងកលពីម្សិលមិញ ពីរេមា៉ងេទៀតបងេទដល់េហ” “ែ្រកងបាយល�ចែមនេទ? េម៉ចឆាប់មកទទួលខ�ុំេម” “អូនេមលេមា៉ងេទេមល េមា៉ងបីល�ចេហ” ស�ប់េហយ េនះខ�ុ េគងអស់េ្រចនេមា៉ងយា៉ងេនះ? អ��ឹងេត បានជា្រកពះែ កៗ! ... ដូចចិត�, ្របែហលជាមួយេមា៉ងេ្រក 25
ទីត ទីត ទីត, កណ�ឹ ងទ�រេរ រ៌េឡង, ខ�ុំក៏េរៀបខ�ួនរួចល, “េតះេយងេទ” េទដល់ក�ុងឡាន, វិសល េឈងេទខងេ្រកយយកផា�កូលប្រកហ “េទពី !...បងមានរបស់ម្យោ៉ងជូនអូន!... ផា�កូលេកសិប្របាំបួនទងែដល ចូលចិត�, �សលញ់េទ” មនុស្ស�សីនិងផា� គឺ្របាកដជា�សលញ់, សំយា៉ងេនះេទៀត មានមនុស្ស�ស ណាេបះដូងថ�មិនរំេភបចិត�បានេនាះ, ែតទន�ឹមនឹង អរម�ណ៌របស់ខ�ុំ គិតដល់ដវិន មិនដ ថាេគយកនាឡិករែដលខ�ុំទិញេអយេនាះេទពក់រឺ។ ្រតលប់មកវិញ, វិសលជូនខ� មកដល់អគារែដលខ�ុំស�ក់វ ិញដូចសព�ដង។ េពលេឡងេទេលបន�ប ខ�ំុមានអរម�ណ ដូចជាមនុសេដ រតមពីេ្រកយខ�ុំ ែតេពលែដលរកេមលគឺអត់េឃញ េខ�ចលងេទ ៃថ�េនះ, ខ�ំុមកថតេនកំពង់ស� ្រតលប់េទវិញទំងយប់េទៀតេហ បានវិសលេគ
ទទួល ែតបងដមិនបានមកឡានជាមួយពួកេយងេទ េ្រពះេនសំរកផ�ះបងប�ូន
េមា៉ងដប់យប់េទេហយ េទបេចញមក, មកដល់ផវស�ត ដច់ឆា�យពី្រក�មករង េទមុនអស់, េនពីេ្រកយឡានពួកេយង មានម៉ូតូធំៗពីបតម្របកិតៗ៨០ភាគរយ ខ�ុំដឹ ថា្របាកដជាពួកស្រត�វនាយដវិន តមខ�, ៃដេជ ង្រតជាក់អ, ខ�ំុសួរេទវិស “វ ិសល!... េប េបមានេគចង់សំលប់ខ�ុំ! បងេធ�យា៉ ងេ” េគេឆ� យយា៉រហ័ស៖ “បង្របាកដជាករពរអូន!... បងមិនេអយអ�កណា ប៉ះពល់អូនមួ េឡយ!” លឺែបបេនះ, ខ�ំុកក់ េក�ណាស ដូចករគិតរបស់ខ�ុំែមន, េទដល់ផ�ូវែស�ត់បំផុត គា�នមនុស្សឆ�ងកត់សូម្បីែ ម៉ូតូទំងេនាះេបកេទឈប់ចំពីមុខឡានពួកេយង េហយេលកកំភ�ុងេអយពួកេយងេច
ពីឡា, េពលេនាះក៏មានឡានឡង់្រគីស័រមួយមកដល់ ទំនងជាេមេ។ ្រគប់គា�សុទ� ពក់មួកនិងមា៉សមុខជិតឈឹង េមលមិនស�ល់េទ, ែតខ�ុំអចចំនាំសំេ៖ 26
“ឆាប់្របាប់មក! អដវិនវ” ពួកេគច្បោជា្រក�មែដលេទផ�ះខ�ុំេនឯេកៀនស�យេនាះ ភ័យេពក មិ នដឹង្រត�
េឆ�យថាេម៉ចេ។ េគេនែតសួរ េហយសួរេទៀត សួរដល់វ ិសលទន់ជង�ង់េទេហយ េហ េលកៃដសំពះពួកអេចរទំងេនាះសុំជីវិតេទ,
ឯណាេទថានឹងករពរខ�ុ
េន
និយាយថ “េទពី ! អូន្របាប់ពួកេគេទ , េរឿងេនះមិនទក់ទងនឹងបងេ េអយេគេដះែ េយងេទ... ្រត�វេហយ បងធា�ប់លឺអូនេហេឈ�ះដវិន , អូន្រប” ខ�ំុលឺេហយហួសចិត�ណាស់ “វ ិសល!..បងនិយាយអីហ�ឹង...ខ�ំុពិតជាមិនដឹងថា ដវិនស�ីេគេនាះ េគេនឯណ
េហយខ�ំុក៏មិនបានជួបេគែដ”
កណុងកំេភ�ងភ�ុងចំេសៀតផា “េបនាងឯងមិន្រពមនិយាយេទៀត េយងនឹងសំអមួយេនះេចលេហ” េគគំ រមសំល វ ិសល, វិសលភយំរហូតដល់េនាមដក់េ “ពី!... បងសុំអង�រ ្របាប់ពួកេគេ...បងៗទំងអស់គា� ខ�ុំមិនទក់ទងនឹងេរឿងេនះេទ, េទពី េទពីមានេលខអដវិនមា�ក់ េនាះ េគធា�ប់ទូរស័ព�មករកនាង េហយជាមួ េទៀត!” “វ ិសល!..” ខ�ំុហួសចិត�ែមនែទន, ពួកេគខ�ះអេមកំេភ�ង គំរមសួរេទ “េនះជាេលកចុងេ្រកយេ េប នាងមិន្រពម្របាប់ថាអដណា, េយងនឹងស លប់ពួកឯងទំងពីរនាក់” “េអយខ�ុំនិយាយយា៉ងេម៉ច? ខ�ុំពិតជាគា�នអ�ីពក់ព័ន�នឹងដវិនែមន, កុំេជឿមា�” “បាន!... េបក្បោលរឹង មិន្រពម្របាប់!...ពួកឯង ចត់”
27
េពលេនាះ ខ�ុំគិតថា បានេទឋននរកែមនែទនេហយ!...កំេភ�ងអេមជា សូរ្រកឹក្រមាមៃដប៉ះៃកកំំេភរួចេទេហ, �សប់ែត ឆា�ប់ៗៗៗៗ សូរកំបិតេហះេលឿន៖ “អូយ!...អូយ!” អពីបីនាក ែដលភ�ុងកំេភ�ងមកេលពួកេយង្រជ�ះកំេភ�ងពីៃដ, ងកំបិតេដតជ
នឹងៃដ ឈមហូរកខ� ែ�សករកែម៉ េអយជួយ, េង៉ងៗៗៗៗៗ សំេលងម៉ូតូេរទ៌មកក ជិត, កំបិតមកដល់មុន េទបមនស្សមកដល់តមេ្, ខ�ំុលន់មាត់ េពលេឃញេគ មា ម�ណ៌ ថា ដូចជាបានរស់េឡងវ “ដវិន!..” អេមេគេនាះេចញមុខមកនិយ “ទីបំផុតែហ�ងមកេហយ!.... ឯណាលុយ្របាដុ ល�របស់េយង?” នាយេដះមួកេចញ េដរចូលយា៉ងសង�រ េន�សដីអង់អចែថ “េដះែលងពួកេគទំងពីរនសិនេទ... េនះជាេរឿងេយងនិងឯងប៉ុេណា�ះ, គា�ន ព័ន�នឹងពួកេគេទ” អមា�ក់េនាះ�សប់ែតេសចេឡង ហស “គួរេអយអស់សំេនចណាស់!.េពលេនះេទេហយ េនហ៊នមកចរចរជាម េយងេទៀត!... មិនថាយា៉ងណា, ពួកឯង្រត�វែតស�ប់េនក�ុងេពលេនះជាមួយ!” “បានេត!... សំលប់េយងេទ េហយឯងកុំសង្ឃឹមអចយកបានលុយ្របាំល េអយេស!” គិតមួ យសន�ុះេទបតប៖ “បាន!!! ្រគាន់េប, េយល់្រពេដះែលងពីរនាក់េ ែតឯង្រត�វែត្របគល់លុយ្ លនេនាះមកេអយេ!” នាយដវិនញញឹមជាស��ថាយល់្រពម, ្រគាន់ែតេគែលងភា�ម វិ �សេមា, ខ�ំុេដ រេទរកដវិន សំលឹងេមលមុខេគ ចង់្របាប់ េទះជា្របគល់លុយ លនេនាះក៏េគនឹង្រត�វស�ប់ដែដល, ែតេគនិយាយប 28
“ឆាប់េចញពីទីេនះេទ” “ចុះេលក” េដរេទជិតដល់េទេហយ �សប់ែតមានគា�វមា�ក “មានឡានប៉ូលីសកំពុងែតសំេដមកទីេនះេ!!!” ស�នភាពកន់ែតេ្រគាះថា�ក់េហយ, នាយដវ េអយេនពួនពីេ្រក រួច េចញេទ្របយុទ បាញ់ចុះបាញ់េឡង ផូងផាំងៗ, កំេភ�ងអស់ ្រគាប់ នាយក៏គប់សំបក ្រត�វេចរមា�ក់ រួចដកគប់កំបិគប់, អស់ពីកំបិត គឺដល់វគ�ៃដទល់ៃដ េជងទល់េជងម�។ េនសល់ែអពីរនាក់ែដលេនជិតេមវេនាះ េដរចូលសំេដដវិ, េម លេទរូបរងព េគមាំមួន សច់ដុំ ធ ដូចពួកកីឡាក, ចប់េផ�មេឡងេដយធាក់ដវិនមួយទំហឹង ដួលប ្រតឡប់ ែតនាយេនែតេ្រកកេឡង ្រប�ងេ្រប�បដូចគា�ន្រត េលកៃដេឆ�ងរងៃដស�ំ ដល់មួយៃដចំេពះ រូចចប់ៃដអមួយសក់ែវងេនាះរឹតករ, េពលេនាះក៏មានអមា� មកបំរង ុ ធាក់ដវិន ែតដវិន្រគេលៀសខ�ួន េចញ េទបវធាគា�ដួល្រចង៉ប់្រចងិល, េពក ពួកវក៏ចូលេទម�ងទំងពីរ, េលកេនះដវិន ្រត�វមិនតេទ, ្រត�វពួកវពីរនាក់ ចប់បាន មា�ក់ចប់មា ប៉ុនា�នៃដ ដវិនក៏្រកលស់ខ�ួន ហក់ធាក់អមួយែដលៃវ៉េ រួច អុកែកងចំ េពះអមួយែដលចប់េ្រក�កេគេ រួចេ្របក្បោច់ល្បុកេតន់ពក់កណ លខ�ួន អុកជង�ង់នឹងក្បោលអមា�ក់សក់ែវង េនាះ េហយេនែថមមួយែកងៃដចំលល ដួល្រព�ស, េមលេទមិនរស់េទ, ឯអមា�ក់ហក់ធាក់េគពីេ្រក ពុ េទ�េអុយ េគដួ េហយ! ខ�ំុសុះេទេលកេគេឡង � េត េពលណាេទបប៉ូលីសមកដល់េ? ក�ុងចិត�ខំុអ � ន�ះស រណាស់ សំពះបន់្រពះេអយជួយែថនាយដវិនេអយរួចផុតពីេ្រគាះថ! ... ៖ “ដវិន!... េលកយា៉ងេម៉ចេហ” េគេម លមុ ខខ�ំុ េហយែ�សកសំលុត៖ “េហតុអី ម � ិន្រពមរត់ េនេធ�អ” “ខ�ំុេម៉ ចនឹ ងអចេទេចលេលក” “ពួកឯងចង់ រត់ េទណាក៏មិនរួចែដរ! ទរំែតប៉ូលីសមកដល់ យា៉ងេហចណាស់ ំ លប់ពួកឯងទំងពីរេចលបាត់េទ សងសឹកេអយកូនេចរបស់េយ!...ស�ប់េទ” 29
ថាេហយអមា�ក់េនាះ ទញយកកំនាត់េឈ្រប�ងនឹងសំពងពួ កេយង, ែត ្រត�វដវិន ស�ុះចប់ៃដជាប់រួចរុញេទមា�ង ្រកេលៀសខ�ួនផ�ួលេទេលដី យកៃដរឹតករ កីឡាកស, អមា�ក់េនាះ្របឹងេរៃដេជងៃខ�ៗ ដវិន្រ បន�ិចេ្រកយម ក ក៏ែលងកំេរក ទំនងជា.. ដវិន ក៏េ្រកកេឡង , ប៉ុែន� ខ�ុំឯេនះវ្រត�វអេមេគេនាះ េ្រក�កជាប់ កំេភ�ងភ� េសៀតផា , នាយេដរចូលមករកខ�ុម�ងបន�ិចៗ, អមា�ក់េនាះែ� “កុំចូ លមកេអយេស” ផាំង... កំេភ�ងបានទំលុះេជងស�ំនាយមា�ងបាត់េទេហយ, ខ�ុំេមលេឃញ ែភ�ក, ប៉ុណ�ឹ ងេហយ េនែតេដរចូលេទៀត, េហយេននយ ទំងេជងបា៉ក់េខ�៖ “ែលងនាងេទ!... េយង្រពម្របគល់លុយេនាះេអយឯង!...នាងមិនទ” សំេលងឡានប៉ូលីសមកដល់
េឡាមព័ទ�ជិតឈ
្របកស់េអយជនេល�សទំ
កំេភ�ងចុះ... េពលេនេផ�កបេនា�រចំងព្រពក, ទឹកេភ��ងក៏បង�ុរចុះមក ឈមហូរ, អ េមេចរេនាះត “ហួសេពលេហយ!... មិន្រតឹមែតលុយេទ ែឯងបំ ផា�ញ�ី្រគប់យា៉ងរបស អ ! េហយ មុននឹងអញស�ប់ អញក៏្រត�វយកឯងទំងពីរនាក់េទជាម ស�ប់េទ” ផាំង!... មួយ្រគាប់េទៀតេហយ, ខ�ុំេបកែភ�ក េមលេគដួលទំងជំហេនេលថ�ុកទឹក ែដលលយជាមួយ, ្រកិក...សំេលងអេមមួយេទៀត េលកេដល់េវនរបស់ខំុ... � ខ�ំុបិទ ែភ�ក ញញឹម េ្រពមានេគេទកំដរខ�ុំេនពិភពថ�ីមួយេទៀត ផាំង!..គួរែត ជា្រគាប់ចុងេ...ផាំងៗៗៗៗៗ, សំេលង្រគាប់ លន់សូរស។ ខ�ំុ េបកែភ�កេឡងតិចៗ, ខ�ំុអត់ ទន់ស�ប់េទ ងកេទអេមេចរេនាះ ដួល្រក ៃដស� កន់កំេភ�ងមានជាប់កំបិទ េនៃដ េហយក៏្របែហលជា្រត�វប៉ូលីសបាញ់ប៉ុនា�ន្ ត។ ខ�ំុសុះេទរកដវិនេហយេលកេគដក់េលេដយៃដទំងពីររបសេអបជាប់នឹងខ�៖ � “ដវិន!...ដឹងខ�ួនេឡង! េលកច្បោស់ជាមិនអីេ” េគក៏ខំេបកែភក � តិចៗ ញញឹម សម�ឹងេម លមកខ�ំុ, េយងេម លគា�េទវិញេទមក, ខ�ុំ
េអបេគជាប់នឹងេដម្រទ�ង, ខ�ុំចង់ែតែ�សក្រទេហ៊រយំេអយខ�ំងៗ ែតខ�ុំយំមិនេចញ េបេទះជាខ�ុំយំយា៉ងណាក៏គា�នអ�កណាេមលេឃញទឹកែភ�កខ�ុំែដរ េ្រពះទឹកេភ�� អស់, ភាពឈឺចប់ �សប់ែតេកតេឡងក�ុងចិត�ខ�ុំភា�មៗេដយមិនដឹងខ�ួន ចំេពមា�ក 30
ែដលេទបនឹ ងស�ល់គា� ជាឧ្រកិដ និងជាបុរសេពះមែថមេទៀត! ប៉ុ ែន� ខ�ំុមិនគិតេ្រច នឹងេរឿងទំងេនះេទ, ្រគាន់ែតដឹងថាេពលែដលខ�ុំេមលមុ គឺគួរេអខ�ច ខ�ចេគច េចញពីខំុ� ខ�ចភាពឯេករ ដូចជាអរម�ណ៌ែដលខ�ុំទទួលបានមុនេពលែដលបានជួបេគ
, ខ�ំុបានរស់េក�ុងរង�ង់ពន�ឺមួយែដលេនជុំវិញខ�ួនគឺជាភាពងងឹតសូន្យសុង មិនដឹងថា្ ខងណា មិនហ៊នេចញពីរង�ង់មួយេនាះទល់ែតេសះ... ខ�ុំពិតជាខ�ចខ�ំងណាស ែបបេនះ េតមានមនុស្សប៉ុ នា�ននាក់ ធា�ប់ឆ�ងកត់ េហយ ខ�ំុ្រទំមិនបាននឹង ែបបេនាះេទ, បានែតបន�ិចេគក៏សប់បាត់ស�រ , ខ�ំុក៏បាត់ដេង�មេទតមេគែ ................................................................................................................................ “េទពី េទពី!េទពី ....” អ�កណាកំពុងេហខ�ុំហ�ឹ “ដវិន!..” ខ�ំុភា�ក់ខ�ួនេឡ, េប កែភ�កេឡងរហ័ស ក�ុងខួ រក្បោលគិតច្បោស់ ថា្របាក “ ឯងយា៉ងេម៉ចេហ?” “បងដ គឺបងេទេហ�ស” “ឯងស�នថាជាអ�” និយាយបេណ�រ ជួយេលកខ�ុំេអយអង�ុយែផ�កនឹងក្បោលែ្រគប, ខ�ំុេម លមុ ខគាត បន�ិច រួចសំលឹងេម លជុំ វ ិញខ�ួន ៖ “េនះ ខ�ំុេនឯណាហ�ឹងប” “គឺ េនមន�ីេព្រទហ�ឹងណា!.សន�ប់រហូតមិ នដឹងខ�ួនអស់ជាេ្រចនៃ!” “ចុះ ខ�ំុេកតអី?” បងដសម�ឹងមុខខ�ុំ ្រជ�ញចិេ�� “ឯងពិតជាមិនដឹងែមនេហ�ស” ចំែលកណាស់, មានអ�ីេកតេឡងចំេពះខ�េហតុអី � ក៏ ខំុម � ិ នចងចំអ�ីេសះអ��ឹ 31
“ឈប់គិ តេទ!... គឺឯង ្រត�វេចរប� កលពីបីៃថ�មុ េហយ្រត�វពួកវវយ្រត�វចំ េទបសន�ប់!... ” “ថាេម៉ច?..” ខ�ំុរ ិតែតឆ�ល់, ដូចជាមិនែមអ��ឹងេទ! ខ�ំុរកនឹ កេហយ នឹ កេទៀត, ចុ ះេរឿងែដលខ�ំុ ្រត�វេ ចប់ជំរិត ជិះម៉ូតូហលេភ� និងេរឿងែដល នាយ ដវិន ស�ីេគេនាះ ្រត�វេគបាញ់ េន�ប់ េនេលៃដរបស់ខ�ុំេនា “ពី!...ឯងយា៉ងេម៉ហ�ឹង? គិតេរឿងអ�ី?” តុកៗៗ... “ចូលមក!...” “បងដ េអយអ�កណាចូល” ទ�ររេបក... បុរសមា�ក់រងខ�ស់�សលះ មាឌធំ ពក់អវធំខងេ្រកេខ� ព ជិត... “េដយសរែតេរឿងេនាះេកតេឡង បងបានទក់ទងេគេអយរកអង�រ ្រគាន់ជ ករពរ!” េពលែដល មា�ក់េនេងបមុ ខេឡង, ច្បោស់ណា “ដវិន!..” េគេម លមុ ខខ�ំុ េហយញញឹម, ខ�ំុរ ិតែតមិនយល់! វ ិលវល់អស់េហយ, េតេរឿងេនះវយា
េម៉ច ែ្រកង
“បានេហយ! អ�កទំងពីរនិយាយគា�ចុះ! បងេចញេទេ្” េនះ...េនះមានេរឿងអ, នាយមា�ក់េនាះ េដរមកជិតែ្រគរបស់ខ�ុំ េហយអង�ុយចុះ, ខ�ុ កន�ុយែភ�ក េឃញេនៃដមាននាឡិករែដលខ�ុំបានទិញ, េ៖ “ យា៉ងេម៉ចេហយ េម៉ ចក៏ េម លខ�ំុយា៉ងេនះ”
32
“ែ្រកង...ែ្រកង េលក ជាប់ព័ន�ធានាគារ មិ នអ��ឹងេហ�ស? េម៉ចក៏ អចេចញម បាន” “្រត�វេហយ!... ែតខ�ុំ ្រត�វសំរលេទស េហេដះែលងមុនេពលកំនត េ្រពខ�ំុក សងខ�ួនបានេនទីេន!” “េចញមកតំងពីេពលណ” “ បីបួនៃថ�េហយ!... ្រគាន់ែតេចញមកភា�ម ក៏ទទួលដំនឹងថា នាង្រត�វេចរប� េម៉ ចក៏ នាងមាននិស្ស័យជាមួយនឹងេចរខ�ំ?” “អ�កណាថា!.” េគេសចែបបប�្ឈ។ ខ�ំុសួរបន�៖ “េចញមកេហយ គិតយា៉ងេម៉ចេទៀត” “មានគិតយា៉ងេម៉ច!... បងបានជួលខ�ុំេអយេធ�ជាអង�រក្សរបស់នាង” “អ�កណា ថាខ�ុំទទួលេលកេធ�ជាអង�រក្សរបស់ខ�ុ” េគេម លមុ ខខ�ំុបន�ិច, រួច�សដី៖ “បានេត!.. េបមិនជួលខ�ំុេទ, ខ�ំុេទវិញេហយ! មិនខ�ះេទ អ�កែដលចង់បានខ�ុំជាអង�
ផា�ល់ខ�ួនរបស់េគេនា”
ថាេហយ ក៏េដរេចញ “េអ�!... ឈប់ សិន!... អ�កណាេអយេលក េចហ�យ មិនទន់ប��រ េល សិទ�េទណាទំងអ” “ែ្រកងថា មិនទទួលខ�ុំេទេហ�” “មិនទន់ថាឯ” េគសម�ឹងមុ ខខ�ំុ មិន្រពមនិយាយអ�ី េចះែតញញឹម រហូតដល់មុខខ�ុំេឡងេក�ភ
េហយ៖
33
“ែន! ចុ ះេលកយា៉ងេម៉ចហ�ឹងេហតុ អី ក � ៏េម លមុខខ�ំុែបបេនះ?” “គា�នអីេទ, ្រគាន់ែតឆ�ល់!. មុ ខមាត់ស�តណាស់ែដរ េហតុអីពីរឆា�ំេហយមិនមា ្រប�ស” ខ�ំុហួសចិត�ណាស់ សូម្បីែតពត៌មានេនះក៏េគដឹងែដ សមជាអ�កគាំ្រទរបស់ខ�ុំែម មិ ន ធម�តេទ អកគាំ្រទខ�ុំមាន្រគប់ទីង...មិនដឹ ងថាគួរតបនឹងេគថាយា៉ងេម៉ចេទ ក៏បែង�រ េរឿង៖ “េអ�, ្រត�វេហយ ខ�ំុចំបេរឿងមួយ េអយេលកេមលរូប... េលកដឹងេទ ែខមុ ខ�ំុ បានេទេលងេជនីនិងមា�យរបស់, ពួ កេគរស់េនបានល�ណាស់ ជាពិេសស យេលក គាត់្របាប់ខ�ុំថា គាត់មានេមា េហយសប្បោយចិែដលមានកូន្រប ដូចជាេល” នាយញញឹម, រួចសួរ “ចុះនាង្របាប់ពួកេគថាយា៉ង្រត�ជាអ�ីនឹងខ�ុំ” ខ�ំុញញឹម េម លមុខេគ េលងនឹ ងេគវ ិញម�ង ៖ “ខ�ំុ្របាប់ពួកេ!... ខ�ំុជាមិត��សីេល” េគេម លមុ ខខ�ំុ ភាំងអស់មួយសន�ុ ,េទ បខ�ំុបន� និយាយ្របាប់េគនូវអ�ីែដលេនក�ុង
របស់ខំុ៖ �
“ េលកដឹងេទ, មិនែមនែតមា�យនិងកូន�េលកេនាះេទ ែមានេមាទនចំ េព េលក, ខ�ុំក៏ដូចគា�! វ្របែហលជានិស្ស័យែដលេធេអយខ�ុំបានជួបនឹងេលក, សំរ � មិ នែមនជាឧ្រកិដ�ជនេនាះេទ ែកជាវីរៈបុរសក�ុងចិត�របស់ខ�ុ!”
“ ែតខ�ំុមានេឈ�ះថាធា�ប់ជា េម៉ ចនឹ ងសមេធ�ជាវីរៈបុរសេន? ” ខ�ំុញញឹម បន�៖ “ ខ�ំុមានគំេរងប��ប់អជីពជាតរភាពយន�េនក�ុងេព, ករថតេលកេនះ ្របែហលជាេលកចុងេ្រកយេហ ធុញនឹ ងជី វ ិតែបបេនះណាស់, ខ�ំុ្រគាន់ែតចរស់េនេដ
សន�ិភាប៉ុេណា�ះ..”
34
េគសម�ឹងេម លមកខ�ំុ រួចអស់សំេន ច៖ “អ��ឹងេតេទបបានជានាង ្រពមមានមិត�្រប�ស, េនាះគឺមកពរងចំខ�ុ ែមនេទ?” ្រប�មាត់ដច េចះែតេធ�េអយខ�ុំខឹងនឹងេគប៉ុេណា, េសចអស់ចិ ត�េហយ េទ បេគែ្រ ទឹកមុខជាមុតមាំវិញ និយាយមករកខ�ុំេដយករេ្រពមទំងចប់ៃដខ�ុំយា៉៖ “ អរគុ ណ!... អរគុណចំេពះ ករទុកចិត�របស់នាងចំេពះ ឳកសែដលនាងបានផ េអយខ�ុ... េហយក៏ អរគុណ ែដលែតងែតេនេលកទឹកចិត�ខ�ុំ និង មិន្របកន់នឹងខ�ុំ!. សំរប់ខ�ុំ នាងជា េទពធី ត ជាេទពធីតែដលផ�ល់ជីវិតថ�ីមួយមកេអ, ខ�ំុនឹង!...នឹ ងយកជី វ ិតរបស់ខំុ� េទករពរនាង ករពរនាងរហូត ដល់នាងធុញេហយេដញ”
លឺែតប៉ុណ�ឹ ង ខ�ំុសប � ់ សល � ់ណាស់េទេហ, និយាយេហយ មិនថាក�ុងស�នភា
ណា ខ�ុំមិនែលងេគេអយេទណាជា េរឿងអ�ីខំុ្� រត�វេដញេលកេចញេន វ ីរៈបុ រស របស់ខំុ! �
ចប់!
35