KΟΜΙΞ Wiki Magazine 2 - Τι πήγε στραβά στα κόμικς της Ντίσνεϋ;

Editorial Το ΚΟΜΙΞ Wiki! Magazine μετά από μια αρκετά μεγάλη απουσία επέστρεψε δριμύτερο, με 8 σελίδες παραπάνω! Έχουμε νέα θέματα και στήλες αλλά σε αντίθεση με το πρώτο μας τεύχος έχουν προστεθεί και σελίδες με ιστορίες από σχεδιαστές όπως οι Γιάννης Αράπης, Περικλής Κουλιφέτης, JimR και Χρίστος Δημητρίου. Οι αλλαγές που έγιναν είναι πολλές. Ας αρχίσουμε από την πιο σημαντική. Όπως θα έχετε παρατηρήσει ήδη από το εξώφυλλο, μια από τις μεγάλες μας αλλαγές είναι το λογότυπο! Να αναφερθεί ότι αυτό είναι πλέον το επίσημο λογότυπο του περιοδικού μας και είναι σχεδιασμένο από τον ταλαντούχο Χρίστο Δημητρίου. Από την άλλη, το εξώφυλλο είναι από τον υπέροχο Νικόλα Στεφαδούρο, τον οποίο επίσης ευχαριστούμε πάρα πολύ! Μετά από πολύ σκέψη και συζήτηση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, αποφασίστηκε να προσέξουμε περισσότερο τον σχεδιασμό ώστε να είναι το περιοδικό πιο προσιτό και φιλικό προς τον αναγνώστη. Έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό και θα το καταλάβετε μέσα από τις σελίδες του τεύχους.

Φέτος η ΚΟΜΙΞ Wiki, η σελίδα που τα άρχισε όλα, έκλεισε 9 χρόνια από την δημιουργία της! Οπότε,όπως καταλαβαίνετε, η χαρά μας είναι διπλή. Και επιστρέφει το ηλεκτρονικό μας περιοδικό αλλά και συνεχίζουμε ακάθεκτοι με την Wiki. Το να συνεχίσει να υπάρχει μετά από τόσα χρόνια μια κοινότητα είναι κάτι πολύ σπουδαίο και δεν θα ήταν εφικτό δίχως τα μέλη της, που συνεχίζουν να την στηρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά τον Χρίστο Δημητρίου για την παραπάνω εικόνα.

Όσον αφορά τα περιεχόμενα, έχουμε δύο (αντί για μία) συνεντεύξεις από σημαντικούς δημιουργούς Ντίσνεϋ, που ο καθένας τους έχει το δικό του κοινό, οπότε καλύψαμε την γκάμα των αρκετά πιο παλιών αλλά και των νεότερων αναγνωστών. Θα βρείτε στήλη με νέα σχετικά με Ντίσνεϋ κόμικς της χώρας μας αλλά και του εξωτερικού γενικότερα. Μια καινούργια στήλη που προστίθεται είναι τα «γράμματα», όπου η ομάδα μας με τις γνώσεις της για τα κόμικς απαντάει στις δικές σας ερωτήσεις. Στα άρθρα, ο Χρήστος Μουστάκας μας αναλύει τι πήγε κατά τον ίδιο στραβά με τα κόμικς της Ντίσνεϋ, ο ΚΟΜΙΞ μας μιλάει για το πώς απεικονίζουν το «Μέλλον» διάφοροι δημιουργοί στις ιστορίες τους, ο Phantom Duck μας αναφέρει τις εξορμήσεις των Ντίσνεϋ χαρακτήρων στη χώρα μας και ο Αρχοντής Πάντσιος συνεχίζει από εκεί που έμεινε στο προηγούμενο τεύχος. Αυτή είναι η νέα μορφή που θέλουμε να έχει το περιοδικό μας στα επόμενα τεύχη. Γενικά, επιθυμούμε να έχουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα και άρα δεν μπορούμε να έχουμε μια σταθερή συχνότητα. Παρόλα αυτά, θα σας ενημερώνουμε μέσα από τα κοινωνικά μας δίκτυα για την επικείμενη κυκλοφορία των τευχών. Ελπίζουμε να σας αρέσει η νέα μας προσπάθεια και σας ευχόμαστε να έχετε μια καλή ανάγνωση.

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΝΕΑ & ΓΡΑΜΜΑΤΑ 04. Παπιονέα 06. ΚΟΜΙΞ Wiki! Γράμματα

4

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 08. Λουτσιάνο Γκάττο 14. Τουρκόνι & Ραντίτσε

6

8

ΑΡΘΡΑ 12. Το μέλλον στις ιστορίες Ντίσνεϋ 18. Ανεκτίμητη έμπνευση 20. Τι πήγε στραβά στα κόμικς της Ντίσνεϋ; 26. Σαντιάγκο Σκαλαμπρόνι 28. Εκδόσεις από τα παλιά

ΚΟΜΙΚΣ

12 18

14

31. Για 20 σεντς 32. Το πνεύμα των εορτών 33. Επιχειρήσεις Μακ Ντακ - Ο όμιλος

20

που νοιάζεται 34. Τηλεφωνική παρεξήγηση

26

ΚΟΜΙΞ Wiki! Magazine #2 - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020 www.disneycomicspress.com Αρχισυντάκτης/Γραφιστική Επιμέλεια ΚΟΜΙΞ

Σχεδιαστής Λογοτύπου Χρίστος Δημητρίου

Σχεδιαστής Εξωφύλλου Νικόλας Στεφαδούρος

Επιμέλεια Κειμένων Χρήστος Μουστάκας

Σχεδιαστές Ιστοριών Γιάννης Αράπης - JimR - Περικλής Κουλιφέτης - Χρίστος Δημητρίου

28

31

Αρθρογράφοι ΚΟΜΙΞ - Phantom Duck - Χρήστος Μουστάκας - Αρχοντής Πάντσιος

Επικοινωνία komixwiki@gmail.com

@komixwiki ΚΟΜΙΞ Wiki, ιστότοπος με 2148 σελίδες

3

Μάθετε ΠΡΩΤΟΙ τα νέα των Disney Κόμικς!

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟ ΡΟΤΑ ΣΤΟ topolino! Ο Μάρκο Ρότα έκανε την μεγάλη του επιστροφή στο Ιταλικό περιοδικό δημιουργώντας μια ιστορία 42 σελίδων αποκλειστικά για το Topolino! Σε αυτή την νέα ιστορία ο Ντόναλντ έχει μπλέξει σε μια τεράστια κίνηση δίχως τελειωμό! Χαρακτηριστικά είναι τα πάνελ του σχεδιαστή που δείχνουν μια θορυβώδη μεγαλουπόλη γεμάτη αμάξια.

Με τον Ντον Ρόσα στην Lucca Comics 2019!

Παρόμοια σκηνικά μας έχει δείξει ο Ρότα σε ιστορίες όπως «Ο Ηρωικός Κάτοικος των Προαστίων» με τον Ντόναλντ να ατενίζει την Λιμνούπολη, μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Το Topolino #3337 κυκλοφόρησε στην έκθεση Lucca Comics 2019 με εναλλακτικό εξώφυλλο, όπως φαίνεται παρακάτω, που ήταν σχεδιασμένο από τον Ρότα για την καινούργια του ιστορία.

Μετά από αυτήν την επιστροφή, άρχισαν να μπαίνουν στο περιοδικό και παλιότερες ιστορίες του, από Δανία μεριά, που αρκετές δεν είχαν δημοσιευτεί ξανά στην Ιταλία. Βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε διαβάσει τις περισσότερες από αυτές μέσα από το περιοδικό ΚΟΜΙΞ.

Χ-ΜΙΚΥ

ΠΑΠΙΟΝΕΑ

Στο Μίκυ Μάους #290, κυκλοφόρησε δίχως προειδοποίηση ιστορία από το σύμπαν του Χ-Μίκυ. Ένα σύμπαν με τερατόμορφα πλάσματα και με πρωταγωνιστή τον Γκουφόλυκο, που μοιάζει με τον Γκούφυ. Η βασική σειρά του Χ-Μίκυ έτρεχε από το 2002 έως το 2004 στην Ιταλία. Όμως, οι ιστορίες που διαβάζουμε στο περιοδικό είναι από το 2016 και μετά, την περίοδο δηλαδή που άρχισαν να φτιάχνουν νέες ιστορίες. Άρα, εμείς διαβάζουμε μεταγενέστερες ιστορίες, που δεν είναι το ίδιο καλές με την βασική σειρά, αλλά υπάρχουν αναφορές από την τελευταία με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να απολαύσουμε ή να καταλάβουμε πλήρως τη σειρά. Παρόλα αυτά, απ’ ότι φαίνεται οι νέες ιστορίες ήρθαν για να μείνουν στο Μίκυ Μάους.

Ακόμα, για να γιορτάσουν την επιστροφή του βγήκε και μια ειδική έκδοση που περιέχει τα εξώφυλλα του σχεδιαστή που είχαν μπει στο Zio Paperone! Το αντίστοιχο Ιταλικό ΚΟΜΙΞ θα λέγαμε. Η έκδοση είναι 160 σελίδων και σκληρόδετη παρακαλώ!

disney masters: fcbd Η Free Comic Book Day (Ημέρα Δωρεάν Κόμικς στα ελληνικά) είναι ένας “θεσμός” που άρχισε στην Αμερική και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τα μαγαζιά κόμικς όλου του κόσμου! Για το 2020, θα έχουμε και Disney τεύχος από την μεριά της Fantagraphics, που κυκλοφορεί τους τόμους Disney Masters. Από ότι φαίνεται, το δωρεάν τεύχος βγαίνει για να προωθήσει τη συγκεκριμένη σειρά τόμων. Το εξώφυλλο είναι ίδιο με αυτό του Donald Duck Adventures #6 (1990) αλλά με καινούργιο χρωματισμό και θα έχει και την ίδια κύρια ιστορία. Πρόκειται για την ιστορία 14 σελίδων «It's Bats, Man!» του Ουίλλιαμ Βαν Χορν (αδημοσίευτη στην Ελλάδα). Ακόμα το τεύχος θα περιέχει και την πρώτη εμφάνιση του Φέθρυ Ντακ («Ζήσε για τη ζωή!») αλλά και την τετρασέλιδη ιστορία «Much Ado About Telepathy» με τον θείο Σκρουτζ. Η ημερομήνια της Free Comic Book Day είναι Σάββατο 2 Μαΐου άρα όσοι θέλετε το τεύχος σπεύστε τότε σε κομικσάδικα, όπως το Star Comics στην Αγία Παρασκευή!

4

Τα ηµερολογια του Σκρουτζ απο τισ µερεσ του Κλονταϊκ Μια νέα μίνι σειρα με το αναφερομένο όνομα κυκλοφόρησε στην Δανία πριν λίγο καιρό. Σχέδιο και σενάριο έχει αναλάβει ο Κάρι Κορχόνεν και γενικά είναι βασισμένη στην ιστορία «Επιστροφή στο Κλοντάϊκ» του Καρλ Μπαρκς. Η σειρά ακολουθεί το τωρινό φορμάτ της Egmont που είναι δεκασέλιδες ιστορίες. Υπάρχουν διάφορες αναφορές σε ιστορίες του Μπαρκς αλλά και του Ντον Ρόσα. Μακάρι να διαβάσουμε τη σειρά και στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ.

Ο σχεδιασμός του νεαρού Ινδιάνα όπως φαίνεται στην νέα σειρά στα παραπάνω 2 διαφορετικά πάνελ.

Εδώ, και κάποιο καιρό όσον αφορά τα ελληνικά Disney κόμικς, μια νέα προσπάθεια έχει αρχίσει στο youtube! Ο Phantom Duck έχει ξεκινήσει κάποια βίντεο με πλούσιο ύλικο, το οποίο έχει συγκεντρώσει, ώστε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες οι παλιότεροι κι ενδιαφέροντα πράγματα οι νεότεροι για τα κόμικς της Disney. Το πρώτο του κιόλας βίντεο έχει την ιστορία του ελληνικού περιοδικού Μίκυ Μάους. Από την πρώτη εμφάνιση του ποντικού στο χαρτί, το πώς προήλθε η ιδέα για το ελληνικό περιοδικό, το πώς απόκτησε τα

δικαιώματα ο Χρήστος Τερζόπουλος, για το επιτελείο της πρώτης περιόδου του περιοδικού μέχρι και την σημερινή περίοδο της Καθημερινής. Το δεύτερο βίντεο θίγει ένα άλλο σημαντικό θέμα το οποίο είναι, αν βγαίνουν ακόμα Ντίσνεϋ κόμικς στην Ελλάδα. Παρόλο που όσοι αγαπάμε τα περιοδικά αλλά και είμαστε πιο ψαγμένοι γνωρίζουμε για την επιστροφή τους, υπάρχει αρκετός κόσμος που δεν γνωρίζει ότι επανακυκλοφορούν. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Αυτό ακριβώς μας εξηγεί ο Phantom στο συγκεκριμένο βίντεο. Το τρίτο μας μιλάει

για το Μίκυ Μυστήριο. Αλλά, επειδή είναι μεγάλο θέμα, μας δίνει κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες μέσα από ένα από τα τρία επεισόδια που θα έχει το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Με τι άλλο άραγε θα συνεχίσει ο αγαπητός youtuber; Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί έτσι ώστε να μάθουμε πιο πολλά. Αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια και του ευχόμαστε καλή επιτυχία!

περισσοτερα στο καναλι @Phant0mDuck

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ∆ΟΞΑ ΤΗΣ ∆ΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΝΤΑΚ Ο ΜΑΡΚΟ ΤΖΕΡΒΑΖΙΟ Αποκαλυπτει... οι νεεσ περιπετειεσ στην αµερικη! που μπορώ να σας αναφέ«Αυτό ρω είναι ότι ο Φάντομ Ντακ και ο

ΙΝ∆ΙΑΝΑ ΓΚΟΥΦΥ! Και όμως πλέον έχουμε και τις περιπέτειες του νεαρού Ινδιάνα Γκούφυ! Η πρώτη ιστορία της καινούργιας σειράς μπήκε στο Topolino #3345 (την πρώτη σελίδα της μπορείτε να τη δείτε παραπάνω). Από ότι φαίνεται μάλλον εμπνεύστηκαν από την παλιά σειρά της δεκαετίας του ‘90 «Τα Χρονικά του νεαρού Ινδιάνα Τζόουνς» που έπαιζε στο κανάλι ABC τότε. Βέβαια, η σειρά είναι ένα είδος πρίκουελ, αλλά και λογικά θα προσπαθεί να φέρει τον χαρακτήρα πιο κοντά στο νεαρό κοινό και να εκσυγχρονίσει τον Ινδιάνα Γκούφυ. Το ίδιο έγινε και με τη σειρά «Ο Έφηβος Ντόναλντ Ντακ».

Στην Αμερική αρχίζοντας από το Uncle Scrooge #54 θα κυκλοφορήσουν τα νέα επεισόδια αλλά δίχως να έχουν διαβάσει οι Αμερικάνοι αναγνώστες την σειρά που προηγήθηκε εξ αυτής. Σύμφωνα, με τις περιλήψεις που έχουν κυκλοφορήσει οι Ντακ ταξιδεύουν στον χρόνο ψάχνοντας για γνώση αλλά, φυσικά, και θησαυρούς. Αυτό όμως θα έχει αντίκτυπο και στο παρόν! Η συγκεκριμένη σειρά είναι σχεδιασμένη από τον Κλαούντιο Σαρρόνε, τον οποίο είχαμε συνατήσει στο AthensCon 3.

Φαντομίας επιστρέφουν σύντομα στο Topolino! Τέλη Φλεβάρη, μια νέα ιστορία με τον δικό μου Φάντομ ξεκινάει, χωρισμένη σε επεισόδια. (Paperinikland)

Ο Φαντομίας από την άλλη θα επιστρέψει λίγο αργότερα, τον Απρίλιο, με έναν πολύ σημαντικό «νέο εχθρό» σε μια καινούργια περιπέτεια... Ακόμα, τότε θα βγει και νέος τόμος που θα περιέχει και τις 4 ιστορίες με τον Φάντομ που προηγήθηκαν της βασικής σειράς του Φαντομία.

exclusive!

«

ΝΕΑΡΟΣ

Όπως είναι γνωστό, το επιτελείο του Topolino επανέφερε την Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ με νέα επεισόδια το 2017. Όμως, αυτή τη φορά δεν αφορά το παρελθόν της Οικογένειας Ντακ αλλά το μέλλον, κάτι εντελώς διαφορετικό από την πρώτη σειρά.

5

ΚΟΜΙΞ WIKI!

ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Απαντάμε στις ερωτήσεις σας!

Νέα στήλη όπου θα απαντάμε σε όσες ερωτήσεις μας στέλνετε μέσω των κοινωνικών δικτύων της σελίδας μας! Έχει εμφανιστεί κάποια καινούρια, πιο «ενήλικη» ιστορία Ντίσνεϋ, σε στυλ Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλου; -Kabuki, ComicsStreet Η πιο κοντινή επιλογή, είναι μερικές ιστορίες του Α’ κύκλου Μίκυ Μυστήριο. Αρκετοί μπορεί να παραβλέπουν την προηγούμενη αυτή σειρά, μιας και δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη συνοχή, ενώ το κάθε τεύχος μπορεί να είχε περισσότερες από μία ιστορίες. Η πλειοψηφία από αυτές ήταν δημιουργημένες από διαφορετικό σχεδιαστή και σεναριογράφο, και έμπαιναν με ανεξάρτητη σειρά. Υπάρχουν όμως τέσσερις συγκεκριμένες ιστορίες που μπορούν να βρεθούν στα τεύχη #6, #16, #20 και #22. Πρόκειται για τις ιστορίες «Πολιτισμικό σοκ, Ο νόμος του μαύρου χρυσού, Διαπλεκόμενα συμφέροντα & Υποχθόνια απειλή» αντίστοιχα. Το κοινό τους στοιχείο είναι πως είναι σχεδιασμένες από τον ίδιο δημιουργό, τον Χοσέ Μασσαρόλι, έναν Αργεντινό καλλιτέχνη που εργαζόταν για το στούντιο Χάιμε Ντίαζ. Παρ’ όλο που είναι γραμμένες από διαφορετικό σεναριογράφο η καθεμία, ο Χοσέ έχει ένα έντονο δικό του ύφος και όλες νιώθουν πως διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν. Σε αντίθεση επίσης με τις υπόλοιπες ιστορίες της σειράς που είχαν λιγότερες σελίδες, αυτές οι τέσσερις αξιοποιούν τον μέγιστο αριθμό των 94 σελίδων ανά ιστορία, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα για πολύ μεγαλύτερη ανάπτυξη πλοκής και χαρακτήρων, κάτι που ο Χοσέ εκμεταλλεύεται στο έπακρο και δημιουργεί τέσσερις ξεχωριστές ιστορίες οι οποίες θα μπορούσαν να ανήκουν στο ίδιο μίνι-σύμπαν. Αν έχεις αυτά τα τεύχη στην κατοχή σου, προτείνουμε να τα διαβάσεις απνευστί χωρίς να σε αποσπά η υπόλοιπη σειρά. Μία άλλη πρόταση θα μπορούσε να είναι η σειρά «Χ-Μίκυ», μία σειρά ιστοριών που ο Μίκυ συναντάει τον Γκουφόλυκο και ταξιδεύουν σε περιπέτειες στον Κόσμο του Απίθανου. Από το τεύχος Μίκυ Μάους (Β’ περίοδος) #290 και έπειτα, διαβάζουμε κάθε εβδομάδα μία ιστορία από το συγκεκριμένο σύμπαν.

Το άσχημο της υπόθεσης, είναι πως αντί να δούμε τη βασική σειρά 30 τευχών που είναι αρκετά κοντά στο στυλ του Μίκυ Μυστήριο Β’ κύκλου, διαβάζουμε μερικές συμπληρωματικές ιστορίες πολύ χαμηλότερης ποιότητας, ουσιαστικά αποκομμένες από το υπόλοιπο σύμπαν της σειράς, οι οποίες δημιουργήθηκαν ως διαφήμιση για την ανατύπωση της βασικής σειράς στην Ιταλία. Η βασική σειρά είναι αυτή που δημιούργησε το σύμπαν του Χ-Μίκυ, η οποία όμως δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμη στην Ελλάδα. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει. Έως τότε, μπορείς να διαβάσεις κάποιες ιστορίες στα αγγλικά σε ψηφιακή μορφή σε πλατφόρμες όπως το Comixology. Σε κάποιον που δεν διαβάζει Disney εδώ και περίπου 30 χρόνια και δεν του αρέσουν ιδιαίτερα τα χιουμοριστικά κόμικς, αν έπρεπε να προτείνετε ένα βιβλίο ή εκδοση, ποιο θα προτείνατε; -Dredd, ComicsStreet Υπάρχουν διάφορες νέες αξιόλογες ιστορίες που καταπιάνονται με βαθύτερα από το συνηθισμένο θέματα και κάποιες απ’ αυτές ανασυνθέτουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία κλασικών ηρώων, ξεφεύγοντας από τα πολυπάτητα μονοπάτια των χιουμοριστικών ιστοριών. Πολλές από αυτές ανήκουν στο χώρο των παρωδιών, οι οποίες έχουν αρχίσει να γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλείς. Μία έκδοση που αξίζει να έχεις στη συλλογή σου είναι το ΚΟΜΙΞ 1 (Β΄ Περίοδος) με την ιστορία «Μόμπυ Ντικ» σε σενάριο του Φραντσέσκο Αρτιμπάνι και σχέδιο του Πάολο Μοττούρα, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ. Είναι από τις λίγες εκείνες ιστορίες που διαβάζοντάς τες ξεχνάς πως ανήκουν σε ένα χώρο της Ένατης Τέχνης ο οποίος παράγει κατά κύριο λόγο χιουμοριστικές ιστορίες, ενώ η άρτια δομή της δένει υπέροχα με τον εκπληκτικό σχεδιασμό και χρωματισμό της. Επίσης, υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα στην ιστορία αυτή και το πρωτότυπο έργο, με λόγια των δημιουργών. Τα ακόλουθα λόγια του καπετάνιου Άχαμπ (άκα Σκρουτζ) αποδίδουν το κλίμα της ιστορίας: «Έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή σ' αυτήν την αποστολή! Τίποτα δεν με σταματά! Όταν μπαρκάρατε, ενώσατε τη μοίρα σας με τη δική μου! Αν βουλιάξω, θα βουλιάξετε μαζί μου! Αν τα καταφέρω, θα μοιραστούμε το θρίαμβο!»

6

Ο εκδότης των Disney κόμικς στην Αμερική είναι η IDW, όμως η Disney δεν έχει αποκτήσει (ακόμα τουλάχιστον) αυτήν την εταιρία. Δεν θα ήταν πιο λογικό να εκδίδονται από τη Marvel;

O Φιούη είναι αδερφάκι του Χιούη του Λιούη και του Ντιούη; Τι πληροφορίες έχουμε για αυτό το παπάκι; -Αριστείδης Πονηρός, Facebook

-akirasyber9, ComicsStreet Την ίδια περίοδο που εξαγοράστηκε η Marvel (καλοκαίρι 2009), ανακοινώθηκε και ο νέος κύριος κάτοχος του συμβολαίου Disney κόμικς, η BOOM! Studios. Οι φήμες που ακούγονταν, έλεγαν πως θα σταματήσουν τη συνεργασία τους σύντομα, ώστε να αναλάβει η Marvel. Δύο μόλις χρόνια μετά, το 2011, σταμάτησε όντως η συνεργασία με την ΒΟΟΜ! και είδαμε μερικά δείγματα από τη Marvel, όμως ήταν πολύ λίγα και αμφίβολης ποιότητας, πάλι βασισμένα σε κινούμενα σχέδια (Cars, Monsters, Muppets). Απ’ ό,τι φαίνεται, για τον χ/ψ λόγο, η Marvel (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών αναγνωστών) δεν γνωρίζει για τους ήρωες κόμικς της Disney, και προσπαθούσε πάντα να προωθήσει κόμικς βασισμένα σε ανιμέισον. Πιθανότατα να εξέδωσαν κάποια κόμικς δειγματοληπτικά ώστε να δουν αν θα πουλήσουν, προκειμένου να πάρουν αργότερα και το βασικό συμβόλαιο, όμως απ’ ό,τι φαίνεται, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, όπως έλλειψη γνώσης, αδιαφορία των αναγνωστών, προσανατολισμός σε μεγαλύτερο ηλικιακό κοινό, οικονομικοί ή ακόμα και γραφειοκρατικοί. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα, είναι πως η Marvel δεν τα πάει καλά με αυτούς τους χαρακτήρες και προτιμάει να ασχολείται με κόμικς που γνωρίζει ομολογουμένως καλύτερα, όπως τα γνωστά υπερηρωικά και ο «Πόλεμος των άστρων».

Το επονομαζόμενο τέταρτο ανιψάκι του Ντόναλντ εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε τρεις δεκασέλιδες ιστορίες του Καρλ Μπαρκς: «Το Κυνήγι των Μεταλλείων» (Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney 25), «Το Καμάρι της Παραλίας» (ΚΟΜΙΞ 217, Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney 27) και «Η Κατάκτηση του Μάττερχορν» (Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney 18), στις οποίες δεν ήταν παρά κάποια σκιά ή κάποιο άλλο άτομο ή απλώς ένα λάθος αφηρημάδας.

Έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια από την εξαγορά ώστε να δούμε νέο εκδότη για τα αμερικάνικα Disney κόμικς περιοδικά, την IDW. Το κατά πόσον βγάζουν καλές εκδόσεις, είναι μία πολυσύνθετη κουβέντα που θα μας πάρει πολύ χρόνο για να αναλύσουμε, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως είναι πολύ πιο εύκολο για όλους τους εμπλεκόμενους, να αναλάβει το συμβόλαιο μία τρίτη, ανεξάρτητη εταιρία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως παρά τις όποιες εξαγορές, οι εταιρίες ως επί το πλείστον παραμένουν αυτόνομες. Πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο που η IDW έχει κάνει συμφωνία με τη Marvel και εκδίδει υπερηρωικά κόμικς με την ονομασία Marvel Action, αξιοποιώντας γνωστούς ήρωες όπως Σπάιντερμαν, Χαλκ, Εκδικητές και όχι μόνο. Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως.

Εντούτοις, η πρώτη φορά που αναφέρθηκε το όνομα «Φιούη» για το εν λόγω ανιψάκι ήταν από το συντάκτη του περιοδικού Uncle Scrooge, Μπομπ Φόστερ, ο οποίος στο τεύχος 246 επινόησε αυτό το όνομα ως απάντηση σε έναν παρατηρητικό αναγνώστη που πρόσεξε αυτή την «αστοχία» και έστειλε γράμμα στη σύνταξη. Πέρα από μερικές ακόμα εσκεμμένες και μη εμφανίσεις του στον κόσμο των παπιών, το 1999 δημοσιεύτηκε μια ιστορία με τίτλο «Much Ado About Phooey», που εξηγεί τις σποραδικές εμφανίσεις του ως επιστημονικό φαινόμενο.

Έκτοτε, το τέταρτο ανιψάκι εμφανίστηκε σε διάφορες ιστορίες, όπως οι «River Run» του Τόνυ Στρομπλ, «The Moving Island» των Τομ Άντερσον και Χοσέ Μασκάρο και «The Phantom Lighthouse» Αμερικανών και Αργεντίνων δημιουργών, όλες αδημοσίευτες στη χώρα μας.

Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από την ύπαρξη του τέταρτου ανιψιού φαίνεται από το γεγονός ότι ο μάνατζερ του Καρλ Μπαρκς, Μπιλ Γκράντλεϋ, πρότεινε να ονομαστεί ο νέος χαρακτήρας «Μπαρκς», ως φόρος τιμής στον Παπιάνθρωπο, κάτι που αργότερα έσπευσε να διορθώσει. Στη Νορβηγία και στη Δανία διοργανώθηκαν δημοψηφίσματα μεταξύ των αναγνωστών για το όνομα του νέου ανιψιού, ενώ δεν έλειψε η προβολή του ζητήματος στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Τέλος, ο Φιούη εμφανίστηκε στις «Παπιοπεριπέτειες (2017)» σε ένα κοινό όνειρο των Χιούη, Λιούη και Ντιούη, στο επεισόδιο με τίτλο «A Nightmare on Killmotor Hill!».

Οι «Τρεις σωματοφύλακες» που διαβάσαμε το 1994, δημιουργήθηκαν και εκδόθηκαν στην Αμερική από τη Marvel.

7

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΜΙΞ WIKI!

Ο Λουτσιάνο Γκάττο είναι ένας από τους μακροβιότερους σχεδιαστές του Topolino, δημιουργώντας ιστορίες για περισσότερο από μισό αιώνα. Ξεκίνησε την καριέρα του από τα είκοσί του στο Studio Alfa, που δημιουργούσε διαφημίσεις με κινούμενα σχέδια, ενώ η στροφή του στο σχέδιο έγινε κατόπιν της πρώτης του συνάντησης με τον Ρομάνο Σκάρπα και τον Λουτσιάνο Καπιτάνιο, ξάδελφο του Τζόρτζιο Καβατσάνο. Το 1956, ξεκίνησε να μελανώνει ιστορίες του Ρομάνο Σκάρπα, με πρώτη το «Σκάφος του Μικρόκοσμου» (Μεγάλες Ιστορίες Disney - Τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα #1). Η ιστορία αυτή αποτέλεσε όχι μόνο την πρώτη επαφή του Γκάττο με την Ντίσνεϋ, αλλά και την πρώτη του δημιουργική γνωριμία με τον Ήτα Βήτα, το συμπαθητικό άνθρωπο από το μέλλον που επινόησαν ο Φλόυντ Γκότφρεντσον και ο Μπιλ Ουώλς. Για αρκετό καιρό, μάλιστα, ο Γκάττο ήταν ένας από τους κύριους Ιταλούς δημιουργούς που χρησιμοποίησαν τον Ήτα Βήτα. Μελάνωσε, επίσης, κάποια από τα μεγάλα διαμάντια του Σκάρπα όπως «Ο Μύθος του Ιπτάμενου Σκωτσέζου» (ΚΟΜΙΞ #119) και «Το Νύχι της Κάλι» (ΚΟΜΙΞ #55). Το 1958, άφησε την εργασία του μελανώματος στον Καβατσάνο, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το σχέδιο, αρχίζοντας με την ιστορία «Paperino e il ciliegio rabdomante» (αδημοσίευτη στη χώρα μας).

8

Τα επόμενα χρόνια, συνεργάστηκε με διάφορους σεναριογράφους, μεταξύ άλλων με τους Γκουίντο Μαρτίνα και Ροντόλφο Τσιμίνο. Συνεργάστηκε, επίσης, με τον εκδοτικό οίκο Bianconi, για τον οποίο σχεδίασε διάφορους τίτλους χαρακτήρων από δημιουργούς όπως ο Τζούλιο Κιερκίνι και ο Τζοβάν Μπατίστα Κάρπι. Η επιρροή των δύο αυτών δημιουργών στον Γκάττο ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με αρχές του ’60, εργάστηκε για το εβδομαδιαίο νεανικό περιοδικό κόμικς «Il Monello», ενώ τις δεκαετίες ’70 και ’80 εργάστηκε και για ξένους εκδότες. Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, ο Γκάττο συνεργάστηκε με τον Φάμπιο Μικελίνι, με τον οποίο δημιούργησε τις περισσότερες ιστορίες του με τους Επτά Νάνους. Η συνεργασία με τον Μικελίνι επεκτάθηκε και στη δημιουργία νέων δευτερευόντων χαρακτήρων. Ακόμα, το 1988, άρχισε να γράφει και δικές του ιστορίες.

Ο ΓΑΤΟΣ Χαρακτηριστική του πινελιά είναι ένας γάτος συνήθως στο πρώτο ή στο τελευταίο καρέ των ιστοριών του, μια συνήθεια που προέκυψε ως ένας τρόπος να υπογράφει τη δουλειά του σε μια εποχή (μέχρι τη δεκαετία του ’80) που τα ονόματα των δημιουργών δε δημοσιοποιούνταν. Το επώνυμό του στα ιταλικά, άλλωστε, σημαίνει «γάτα». Στην Ελλάδα έχουμε διαβάσει ιστορίες του στο Μίκυ Μάους και στα Κλασικά, ενώ η πρώτη ιστορία του που διαβάσαμε στη χώρα μας είναι ο «Πιστολέρο», που δημοσιεύθηκε στο τέταρτο τεύχος του Μίκυ Μάους στις 22 Ιουλίου του 1966 και από τότε έχει επαναδημοσιευθεί αρκετές φορές.

ΓΚΑΤΤΟ Έχετε δουλέψει με χαρακτήρες πολλών διαφορετικών εταιριών όμως σας γνωρίσαμε κυρίως από τους χαρακτήρες της Ντίσνεϋ. Τι σας ώθησε και συνεχίζει να σας ωθεί σε αυτούς; Έχω δημιουργήσει ζωγραφιές και ιστορίες για διάφορους εκδότες, όμως ο κόσμος της Ντίσνεϋ είναι αυτός με την μεγαλύτερη παραγωγή ιστοριών, αλλά παράλληλα είναι και αυτός ο οποίος αγαπάω περισσότερο. Στις πρώτες Ντίσνεϋ ιστορίες που δουλέψατε ήσασταν μελανωτής του Ρομάνο Σκάρπα. Μπορείτε να μας πείτε δύο λόγια για τα πρώτα σας βήματα; Πάντα μου άρεσε να σχεδιάζω και πάντα αγαπούσα τα κόμικς. Είχα έναν ιδιαίτερο προσανατολισμό στο κωμικό είδος, ειδικά στο κομμάτι τους που απευθύνεται σε παιδιά. Δούλευα στην ταβέρνα των γονιών μου, τους αντικαθιστούσα τα απογεύματα και σέρβιρα πελάτες, και όποτε είχα κενό χρόνο, ζωγράφιζα σε μια γωνιά του πάγκου. Μια ημέρα συνάντησα κάποιους πελάτες που η δουλειά τους ήταν να σχεδιάζουν κόμικς. Ήταν δύο άτομα, ο Ρομάνο Σκάρπα και ο Λουτσιάνο Καπιτάνιο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, αμέσως ήρθα σε επαφή μαζί τους, συστήθηκα στον Σκάρπα και του έδειξα τις ζωγραφιές μου με Ντίσνεϋ χαρακτήρες. Έδειξε αμέσως πως ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά μου και μου έδωσε μερικές συμβουλές για τη χρήση του πινέλου. Εξασκήθηκα στη χρήση του και ύστερα από λίγο καιρό, έγινα ο πρώτος μελανωτής των σελίδων του.

Ποιοι είναι αγαπημένοι σας σχεδιαστές που σας επηρέασαν στη δουλειά σας; Ο δημιουργός που με γοήτευσε και με κέρδισε στον κόσμο της Ντίσνεϋ, ήταν ο Φλόυντ Γκότφρεντσον, ακολουθούμενος από τον Ρομάνο Σκάρπα, κυρίως λόγω του πόσο παλιά διάβασα τις ιστορίες τους. Με ποιους καλλιτέχνες έχετε τις καλύτερες εμπειρίες συνεργασίας; Προκειμένου να δημιουργήσω πάνω από 18.000 σελίδες εκείνα τα χρόνια, χρειάστηκα βοήθεια, ειδικά για τα μελάνια. Θέλω να δώσω τις ευχαριστίες μου στον Μικέλε Ματσόν για τη φιλική συνεργασία μας που κράτησε από το 1980. Αυτή η δουλειά σας βοήθησε να γνωρίσετε γνωστούς δημιουργούς, όπως για παράδειγμα τον Καρλ Μπαρκς όταν επισκέφτηκε την Ιταλία; Δυστυχώς, δεν θυμάμαι τον λόγο, όμως δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στη συνάντηση στο Μιλάνο με τον Καρλ Μπαρκς. Έχετε ζήσει την ιστορία του Topolino από την αρχή. Ποια πιστεύετε ότι ήταν η πιο καλή περίοδος τόσο για τις ιστορίες που δημιουργήθηκαν όσο και για τους καλλιτέχνες που δούλευαν σε αυτές; Μπορώ να αξιολογήσω μόνο με βάση τις δικές μου εμπειρίες. Πιστεύω πως η καλύτερη περίοδος ήταν των δεκαετιών του ’60 και του ’90, χωρίς φυσικά να υποβαθμίζω τις υπόλοιπες.

ΟΤΑΝ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΣΕΙΣ 9

Είστε από τους μακροβιότερους σχεδιαστές του Topolino. Έχετε δημιουργήσει ιστορίες από το 1960 ως σήμερα. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να συνεχίσετε για πάνω από μισό αιώνα; Φυσικά, όταν λατρεύεις να ζωγραφίζεις και να σχεδιάζεις κόμικς, είναι αδύνατον να τα αφήσεις. Ακόμα και όταν βλέπεις πού οδηγούνται τα έντυπα περιοδικά και η ημερήσια διανομή τους, με περίπτερα που κλείνουν, τον περιορισμένο αριθμό των εντύπων και τις χαμηλότερες πωλήσεις από ποτέ, τα οποία ήταν εμφανή σημάδια ότι θα οδηγήσουν σε ένα σημείο καμπής. Ποιο θα είναι το μέλλον των κόμικς; Δεδομένης της κατάστασης, ποιος μπορεί να γνωρίζει; Τα συμπτώματα βέβαια είναι ανησυχητικά. Αυτή τη στιγμή, το μόνο βέβαιο είναι πως προσωπικά σταματάω τη συνεργασία μου με το Topolino. Τους τελευταίους μήνες, το Topolino τερμάτισε τη συνεργασία του με πολλούς δημιουργούς. Αυτός είναι ο λόγος που σταματάτε; Μπορείτε να μας εξηγήσετε την κατάσταση που επικρατεί; Ήταν εμφανές πως κάτι πήγαινε στραβά, ήταν εμμέσως γνωστό πως ο προϋπολογισμός ήταν περιορισμένος. Αυτό οδήγησε σε απολύσεις και απότομους τερματισμούς συνεργασιών. Προτίμησαν να στραφούν σε νέους, αρχάριους, προσφέροντας πολύ χαμηλούς μισθούς, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να συζητήσουν με τους ήδη εργαζόμενους. Στις 10 Ιανουαρίου 2018 έστειλα μία επιστολή στο περιοδικό, με την οποία ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να αναφέρω τι μπορώ να αποδεχθώ, και αντί αυτού αγνοήθηκα. (Στμ: Η επιστολή αυτή αναρτήθηκε δημοσίως στο Facebook από τον ίδιο, στις 13 Μαΐου 2019. Εκεί ανέφερε πως έχει πλέον αρκετά χρήματα για να ζήσει, επομένως είναι διατεθειμένος να δουλεύει απλώς επειδή αγαπάει τους χαρακτήρες και δεν επιθυμεί να σταματήσει). Πιστεύετε ότι μπορεί να λυθεί σύντομα αυτό το θέμα και να ξαναμπούν νέες ιστορίες στο περιοδικό από τους σχεδιαστές με τους οποίους κόπηκαν οι σχέσεις; Δεν νομίζω πως είναι πιθανόν. Πώς μπορούν να αναστρέψουν μία απόφαση που μόλις πήραν; Εάν οι δημιουργοί με τους οποίους σταμάτησαν τη συνεργασία τους έχουν βρει δουλειές αλλού, μπορούν να τις αφήσουν και να επιστρέψουν αμέσως πίσω, ύστερα από τέτοια αντιμετώπιση και τόσο άγχος; Βέβαια, ίσως σε βάθος χρόνου να συμβεί, δεν έχουμε κάποια κρυστάλλινη σφαίρα για να διαβάζουμε το μέλλον.

10

Στις Ελληνικές εκδόσεις έχουμε δει μόνο τις ιστορίες που φτιάξατε ως το 2000 περίπου. Οι ιστορίες που φτιάξατε τις τελευταίες δύο δεκαετίες δεν μπαίνουν πια στο Μίκυ Μαους και πλέον βλέπουμε ότι προτιμούνται ιστορίες νεότερων δημιουργών. Πώς νιώθετε για αυτό; Οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο συμβαίνει και με τους συντάκτες που επιβάλλουν τις ιδέες τους και τις προτιμήσεις τους. Προφανώς οι δουλειές μου της συγκεκριμένης περιόδου δεν ήταν ελκυστικές για αυτούς. Η ιστορία «Ο Καθρέφτης της Κασταλίας» έχει ελληνική θεματολογία. Μπορείτε να μας πείτε κάτι που να ενδιαφέρει τους Έλληνες αναγνώστες; Κάνατε κάποια συγκεκριμένη έρευνα όσον αφορά την ελληνική μυθολογία; Έπρεπε να κάνω κάποια έρευνα ο ίδιος, όμως αυτό το καθήκον είναι ένα βάρος που επιβαρύνει κυρίως τον σεναριογράφο, στην προκειμένη τον Γκουίντο Μαρτίνα.

Το 1961 φτιάξατε την ιστορία Paperino... Anno 2001 («Ταξίδι στο Μέλλον»). Τι σκέψεις κάνατε τότε για να την σχεδιάσατε και πως νιώσατε όταν τελικά ήρθε το 2001; Η πραγματοποίηση της ιστορίας πιστεύω πως ήταν πολύπλοκη, λάμβανε χώρα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, όμως δεν με άφησε με συγκεκριμένες αναμνήσεις όπως άλλες ιστορίες, παρ’ όλο που μπορεί να μην έφτασαν να δημοσιευτούν στο Topolino.

Ποιες ιστορίες από αυτές που έχετε σχεδιάσει θεωρείτε αγαπημένες σας και θα προτείνατε να διαβάσουν οι Έλληνες αναγνώστες; Σίγουρα υπάρχουν ιστορίες που μου αρέσουν περισσότερο από άλλες, όμως θα αφήσω τον χαρακτηρισμό «καλύτερο» σε όσους θέλουν να εκφράσουν την κρίση τους.

Σχέδιο του Λουτσιάνο Γκάττο για την επέτειο των 70 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σκρουτζ Μακ Ντακ, το 2017! Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας; Μείνετε ήσυχοι πως όσο έχω τη δυνατότητα να δημιουργώ κάτι το οποίο πιστεύω πως αξίζει, δεν θα κρεμάσω το πινέλο στο τοίχο. Αν χρειαστεί η συμβολή μου για το οτιδήποτε, θα δουλέψω γι’ αυτό. Και αν δεν είναι αρκετή, θα βρω σημεία που μπορώ να βελτιώσω στο σχέδιό μου. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί πολλές φορές στην Ελλάδα και πλέον θεωρούνται κλασικές («Η Μαύρη Ορχιδέα», «Η Καταστροφή της Γης», «Ο Σωσίας», Ο Αυτοκράτορας της Σελήνης», και άλλες). Πώς νιώθετε που μεγάλωσαν πολλές γενιές με τις ιστορίες σας; Είμαι ικανοποιημένος που ανέλαβα με πάθος και αγάπη μία δραστηριότητα που προσέφερε τόσο μεγάλη ικανοποίηση σε εμένα και στους αναγνώστες. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

11

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΤΙΣΝΕΫ

ΤΟΥ ΚΟΜΙΞ

Πολλοί δημιουργοί έχουν σχεδιάσει ιστορίες οι οποίες έχουν κάποια σχέση με το μέλλον στον κόσμο των παπιών. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο καθένας τους βλέπει διαφορετικά το πώς θα εξελιχθεί η Λιμνούπολη αλλά και οι ζωές των ηρώων.

Ο Λουτσιάνο Γκάττο στην ιστορία «Ταξίδι στο Μέλλον» (Κλασικά #173), η οποία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1951, έδειξε το πώς θα είναι η Λιμνούπολη πενήντα χρόνια αργότερα: μια φουτουριστική πόλη με ανδροειδή, μοντέρνα κτίρια και τους Μουργόλυκους να παραμονεύουν ακόμα. Ο Ντόναλντ βρίσκεται στον ρόλο του θείου Σκρουτζ και με τα ανιψάκια να έχουν αναλάβει σημαντικούς ρόλους στην οικονομική αυτοκρατορία του. Ο μελλοντικός Ντόναλντ είναι τόσο τσιγκούνης όσο ο θείος του. Μιλάμε για στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, μέσα από την οποία ο Γκάττο έβγαλε κάποια ωραία γκαγκ. Μέσα από αυτήν την ιστορία θα έλεγε κανείς ότι βλέπουμε πώς οραματιζόταν το μέλλον ένας σχεδιαστής της δεκαετίας του ‘50, στην συγκεκριμένη περίπτωση το 2001. Ο Γκάττο έδωσε έμφαση και στα πιο περίεργα σχήματα των κτιρίων, στα αυτοκίνητα που πλέον πετούν, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που μοιάζουν με πυραύλους, αλλά και οι κάτοικοι είναι λες και βγήκαν από ταινία καθώς ορισμένοι είναι πιο εξωγήινοι.

Κατά τον Μάρκο Ρότα, στην ιστορία «Χαμένος στον χρόνο» (ΚΟΜΙΞ #222 και Οι Επίγονοι του Καρλ Μπαρκς) ο Γλόμπος μετά από μια περιπέτεια που είχε παρέμεινε παγωμένος για χρόνια στο Βόρειο Πόλο ώσπου να τον βρουν αιώνες αργότερα, οι άνθρωποι του μέλλοντος! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να «μεταφερθεί» στο μέλλον. Στο τέλος, όλο αυτό αποδεικνύεται ένα χρονικό παράδοξο με την επιστροφή του Γλόμπου στο παρόν, αλλά και πάλι δείχνει το πώς βλέπει το μέλλον ο δημιουργός και πώς επηρεάζεται από την σημαντική συμβολή χαρακτήρων όπως ο Κύρος.

12

Όπως είναι φυσικό, ο Ντόναλντ ως ο υπερήρωας Φάντομ Ντακ έχει ταξιδέψει στο μέλλον σε διάφορες περιπτώσεις. Δυο τέτοιες περιπτώσεις είναι η «Νέα γενιά Φάντομ» (Αλμανάκο #218) και η σειρά Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ, όπου αλληλοεπιδρά πολλές φορές με το μέλλον. Στην ιστορία «Η Ζωή Ενός Ήρωα» (Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ #8) μεταφέρθηκε στην μελλοντική Λιμνούπολη του 23ου αιώνα για πρώτη φορά. Στην πρώτη περίπτωση, το μέλλον αποτυπώνεται πολύ φουτουριστικό με ανδροειδή, ιπτάμενα οχήματα και περίεργα κτίρια για να δείξει τη διαφορά στους αιώνες όπως έχουμε παρατηρήσει να γίνεται στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ο χρωματισμός της ιστορίας ενισχύει αυτή τη διαφορά. Στην δεύτερη περίπτωση, το χρονικό διάστημα είναι μικρό (μόνο 12 χρόνια αργότερα) και άρα οι αλλαγές δεν είναι τόσο σημαντικές αλλά υπάρχουν. Πιο συγκεκριμένα στους χαρακτήρες, καθώς εκεί εστιάζει η ιστορία αλλά και τι συνέπειες είχε η εξαφάνιση του Φάντομ/Ντόναλντ.

Ο Σαρρόνε τα τελευταία χρόνια έφτιαξε επεισόδια για την «Μελλοντική Δυναστεία των Ντακ». Χαρακτηριστικό είναι πώς μεταβαίνουμε σε κάθε αιώνα, ενώ οι αλλαγές αρχίζουν από το Θησαυροφυλάκιο, που είναι το σύμβολο της Λιμνούπολης με αποτέλεσμα να καταλαβαίνει κανείς το πώς αλλάζει η Οικογένεια των Ντακ ανά τα χρόνια αλλά και πόσο διαφέρουν οι χρονικές περίοδοι μεταξύ τους. Για παράδειγμα, το 2617 ο Σαρρόνε απεικονίζει το θησαυροφυλάκιο να είναι στο διάστημα αλλά και να είναι ταυτόχρονα ψηφιακό. Πολύ εντυπωσιακό το αποτέλεσμα. Ο σωστός χρωματισμός που έχει κάνει δημιουργεί ένα αίσθημα δέους αλλά και σε βάζει στο «μελλοντικό» κλίμα της κάθε εποχής. Άλλη μια ιστορία που μας παρουσιάζει την μελλοντική Λιμνούπολη και Οικογένεια των Ντακ (του 2114) είναι η ιστορία «Τι Απέγινε ο Σκρουτζ Μακ Ντακ;» (ΚΟΜΙΞ #296). Ο σεναριογράφος Λαρς Γιένσεν με πολύ έξυπνο τρόπο εξηγεί στους αναγνώστες τι έχει συμβεί στην πόλη αλλά και στον θείο Σκρουτζ με ένα ρομποτικό ξεναγό να αφηγείται την ιστορία της Οικογένειας στην αίθουσα «Σκρουτζ Μακ Ντακ» του μουσείου Ιστορίας.

13

ΣΤΕΦΑΝΟ ΤΟΥΡΚΟΝΙ ΤΕΡΕΖΑ ΡΑΝΤΙΤΣΕ Δ

εν είναι πολλοί οι δημιουργοί που έχουν ταυτίσει το όνομά τους με μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική νοοτροπία στο χώρο των κόμικς της Ντίσνεϋ. Είναι, επίσης, ακόμα λιγότεροι αυτοί που μεταφέρουν τις μικρές, ανούσιες αλλά πολύτιμες στιγμές της ζωής σε φανταστικούς ζωόμορφους ήρωες που δημιουργήθηκαν με σκοπό να προκαλούν το γέλιο, καταφέρνοντας να τους προσδώσουν βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, πόσο μάλλον να τα διοχετεύουν και στους αναγνώστες τους. Ένας από αυτούς τους δημιουργούς είναι ο Στέφανο Τουρκόνι, αν και το όνομά του δεν μπορεί να σταθεί μόνο του χωρίς το όνομα της στενής συνεργάτιδας και συζύγου του, της Τερέζα Ραντίτσε. Αφότου αποφοίτησε με επαίνους από την Ακαδημία Ντίσνεϋ, έκανε το σχεδιαστικό του ντεμπούτο στις σελίδες του περιοδικού Topolino με την ιστορία «Ο Πυρετός των Εφευρέσεων» (Μίκυ Μάους #1807), στις 18 Νοεμβρίου του 1997, η οποία ήταν μόνο πέντε σελίδων. Εντούτοις, η πρώτη μεγάλη ιστορία του δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Giovani Marmotte (Μικροί Εξερευνητές). Ο Τουρκόνι συμμετείχε σε πολλά νέα πρότζεκτ, όπως οι «Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ», ο «Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ», το «Μίκυ Μυστήριο (Β΄ Κύκλος)» αλλά και το «Χ-Μίκυ» (η βασική σειρά παραμένει ακόμα αδημοσίευτη στη χώρα μας). Ένα δείγμα της δουλειάς του από αυτά τα πρότζεκτ αποτελεί η ιστορία «Η Επόμενη Μέρα» (Φάντομ #39) σε σενάριο του Φραντσέσκο Αρτιμπάνι. Στη διάρκεια της δημιουργίας της δέκατης έβδομης ιστορίας της σειράς Χ-Μίκυ, με τίτλο «Legame Invisibile», ο Τουρκόνι γνωρίστηκε και συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Τερέζα Ραντίτσε, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας μακροχρόνιας συνεργασίας και συμπόρευσης στην πραγματική ζωή μέχρι σήμερα. Ο Τουρκόνι μαζί με τη σύζυγό του, Ραντίτσε, έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί να διαχειρίζονται επιτυχώς τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά μια πληθώρα χαρακτήρων και από τα δύο μεγάλα σύμπαντα, του Μίκυ και του Ντόναλντ, πράγμα όχι πολύ συνηθισμένο στο δημιουργικό τομέα. Η ικανότητά τους αυτή τους επιτρέπει να εκμεταλλεύονται την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του κάθε ήρωα, ώστε, σαν έναν ηθοποιό, να τον βάλουν να παίξει ρόλους σε ποικίλα σκηνικά, από ιστορίες εποχής με ρομαντικό κλίμα μέχρι διασκευές έργων της κλασικής λογοτεχνίας.

14

Στις καλύτερες ιστορίες τους, σύμφωνα με το inducks, συγκαταλέγονται η «Ανεκτίμητη Αξία» (Μίκυ Μάους #2456), το «Νησί των Θησαυρών» (Μίκυ Μάους Β΄ #145) και η «Μεγάλη Αμμοθάλασσα» (Μίκυ Μάους Β΄ #105). Η τελευταία πρόκειται για μια ευρηματική και μυθιστορηματική ρομαντική περιπέτεια, στην οποία επιχειρείται ο επαναπροσδιορισμός

της σχέσης του Μίκυ και της Μίννι, όπου οι δυο ήρωες έχουν διαφορετική ιστορία και επιδεικνύουν μεγαλύτερη ωριμότητα. Μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές που πέρασαν από τις σελίδες του Topolino, ο «Ρεπόρτερ Γκούφυ», είναι κοινό δημιούργημα του Στέφανο Τουρκόνι και της Τερέζα Ραντίτσε. Η σειρά αυτή έδωσε έναν αέρα φρεσκάδας σε πολλούς κλασικούς χαρακτήρες, μα ιδιαίτερα στον Γκούφυ, ο οποίος είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, και «τάραξε τα νερά» στους παραδοσιακούς ρόλους και την ιδιοσυγκρασία πολλών εξ αυτών. Είναι αξιοσημείωτη η χρήση του Μαύρου Φαντάσματος στην ιστορία «Ένα Καλοκαίρι στην Πράσινη Λίμνη» (Μίκυ Μάους Β΄ #149), όπου φανερώνεται μια εξαιρετικά ανθρώπινη και ποιητική πτυχή της προσωπικότητάς του. Το 2001, ο Τουρκόνι ίδρυσε μαζί με άλλους Ιταλούς καλλιτέχνες τον εκδοτικό οίκο «Sette Mondi» για την έκδοση προσωπικών πρότζεκτ. Σε αυτά περιλαμβάνονται γκράφικ νόβελ για όλα τα ηλικιακά γκρουπ. Τα τελευταία χρόνια δημιουργούν μαζί με τη σύζυγό του τα δικά τους προσωπικά έργα, που φέρουν τη μοναδική τους μυθιστορηματική και καρτουνίστικη πινελιά. Στην Ελλάδα έχουμε διαβάσει ιστορίες του στο περιοδικό Μίκυ Μάους, αλλά και στο Μίκυ Μάους: Editor’s Choice.

Οι ροµαντικοί του Topolino

Συνέντευξη µε το ιταλικό ζευγάρι Δημιουργείτε ιστορίες εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Θέλατε από μικρός να γίνετε επαγγελματίας σχεδιαστής ή είναι κάτι που προέκυψε αργότερα από τύχη; Το σχέδιο ήταν πάντα το μεγαλύτερο πάθος μου, από τότε που ήμουν πολύ μικρός. Έμαθα να διαβάζω σωστά μέσα από τις σελίδες του «Topolino» και του «Asterix». Αποφάσισα ότι θα γινόμουν δημιουργός κόμικς, νομίζω, στην τρίτη δημοτικού, όταν μας επισκέφθηκε στο σχολείο ο Φράνκο Μπινιότι, ένας σχεδιαστής του «Tex Willer» που έμενε στη χώρα μου, για να μας μιλήσει για το επάγγελμά του. Είχα μαγευτεί τόσο πολύ από την ικανότητά του στο σχεδιασμό καουμπόυδων και Ινδιάνων (έχω ένα από τα σχέδιά του κρεμασμένο στον τοίχο από τότε) που από εκείνη τη στιγμή, όταν με ρωτούσε κανείς «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», απαντούσα πάντοτε «Σχεδιαστής κόμικς!»

Διδάξατε στη Σχολή Κόμικς του Μιλάνου, ενώ ασχοληθήκατε, επίσης, με την εικονογράφηση και το ανημέισον. Πώς σας έχουν βοηθήσει αυτές οι εμπειρίες στην επαγγελματική σας καριέρα; Η διδασκαλία ήταν για μένα μια πολύ σημαντική και συναρπαστική εμπειρία, ιδίως αν το δεις από την ανθρώπινη πλευρά, αλλά ήταν ταυτοχρόνως και πολύ κουραστική, γι’ αυτό και δεν κράτησε παρά λίγα μόνο χρόνια. Η εικονογράφηση, από την άλλη, ήταν πάντα κομμάτι της επαγγελματικής μου εμπειρίας. Για μένα είναι ένας ωραίος τρόπος να δοκιμάζεις διαφορετικές τεχνικές, δεδομένου του χρόνου που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η δουλειά: η δημιουργία ενός εικονογραφημένου βιβλίου είναι αρκετά πιο γρήγορη από τη δημιουργία ενός κόμικ, γεγονός που επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων (αν επιλέξεις λάθος τεχνική για ένα

εικονογραφημένο βιβλίο, μικρό το κακό, ενώ αν το κάνεις για ένα κόμικ με 200-300 σελίδες, τότε υπάρχει θέμα…). Η επαφή μου με το ανημέισον, αντιθέτως, ήταν μόνο έμμεση: ο καθηγητής μου στην Ακαδημία Ντίσνεϋ, Αλεσσάντρο Μπαρμπούτσι, έχει μελετήσει το ανημέισον και αυτή του την εμπειρία την έθεσε στη διάθεσή μας, επομένως, έχω μια πιο «καρτουνίστικη» πινελιά, ιδίως στα ντισνεϋκά κόμικς. Έχετε συμμετάσχει σε σημαντικές κλασικές σειρές όπως είναι «Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (PKNA)» και το «Χ-Μίκυ». Πώς ήταν να είστε κομμάτι αυτών των πρότζεκτ, στα οποία έπρεπε να συνεργαστείτε με άλλους καλλιτέχνες; Ήταν μια πολύ συναρπαστική εμπειρία, επειδή σου παρείχαν έναν χώρο πειραματισμού με ιστορίες Ντίσνεϋ, αλλά με

15

ένα ελαφρώς πιο ώριμο ύφος και με μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης. Μια από τις καλύτερες ιστορίες σας, η «Ανεκτίμητη Αξία», όχι μόνο λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, αλλά και ο τρόπος που την αναπαριστά είναι τόσο ρεαλιστικός! Είχατε επισκεφθεί τη χώρα μας προηγουμένως; Ναι, η ιστορία αυτή – όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ιστορίες μας – προέκυψε από ένα ταξίδι στις Σποράδες που κάναμε μαζί πριν από χρόνια, στη διάρκεια του οποίου αποκλειστήκαμε, για διάφορους λόγους, στο νησί της Σκύρου για μία εβδομάδα. Εξ ου και η έμπνευση που έδωσε ζωή στις περιπέτειες του θείου Σκρουτζ. Πολλά από τα τοπία που εμφανίζονται στην ιστορία προέρχονται από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε από αυτά τα μαγευτικά και μακρινά μέρη.

Για την ιστορία σας όχι μόνο επιλέξατε τον Φέθρυ αντί για τον Ντόναλντ, αλλά επίσης χρησιμοποιήσατε με όμορφο τρόπο το θείο Σκρουτζ. Τι σας έδωσε την ιδέα για αυτό το νέο δίδυμο; Προσπαθούμε συχνά να βάζουμε μαζί στο παιχνίδι χαρακτήρες που δε συνηθίζουν να συναναστρέφονται μεταξύ τους: έχει πλάκα να «ανακατεύεις τα χαρτιά» δημιουργώντας ασυνήθιστους συνδυασμούς, επειδή, επίσης, οι χαρακτήρες της Ντίσνεϋ είναι αρκετά ευέλικτοι και ετερόκλητοι, αλλά και ικανοί να αντιδρούν με απροσδόκητο τρόπο σε οποιαδήποτε κατάσταση. Το «Νησί των Θησαυρών» είναι μία από τις λίγες νέες ιταλικές ιστορίες που δημοσιεύθηκαν στην Αμερική. Πώς σας ήρθε η ιδέα να δημιουργήσετε αυτή την ντισνεϋκή παρωδία ενός τόσο σπουδαίου

μυθιστορήματος όπως αυτό; Είμαστε αμφότεροι μεγάλοι θαυμαστές του μυθιστορήματος του Στίβενσον, το οποίο διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά (αλλά και τώρα που μεγαλώσαμε!). Ήταν ένα μεγάλο μας όνειρο να επιχειρήσουμε να «παντρέψουμε» την Ντίσνεϋ με το έργο του συγγραφέα, προσπαθώντας να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο πιστοί στο πρωτότυπο, χωρίς την ίδια στιγμή να διαστρεβλώσουμε τους χαρακτήρες της Ντίσνεϋ που θα καλούνταν να παίξουν τους διάφορους ρόλους. Μακάρι να το πετύχαμε. Φυσικά, αυτό μας το έργο μάς είχε γίνει πάθος, επίσης διότι δουλέψαμε πάνω σε αυτό λίγο πολύ την ίδια περίοδο με τo άλλο θαλασσινό μας έργο: το γκράφικ νόβελ «Il Porto Proibito», που τότε μας βοήθησε να γίνουμε γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό από το αμιγές ντισνεϋκό.

Τα δυο εξώφυλλα του Μίκυ Μάους για το «Νησί των Θησαυρών» Το πρότζεκτ του «Ρεπόρτερ Γκούφυ» είναι μια ιδέα τόσο διαφορετική και καινοτόμα! Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να συμμετάσχετε εκτελεστικά στη σειρά αυτή και να συνεργαστείτε με τη σύζυγό σας, Τερέζα; Ήταν το πρώτο μας πρότζεκτ ως ζευγάρι, το οποίο συλλάβαμε ολοκληρωτικά κάποια στιγμή που βαριόμασταν. Έπειτα το προτείναμε στο προσωπικό της σύνταξης, το οποίο υποδέχθηκε την ιδέα μας με αισιοδοξία. Προήλθε από χρόνια εικαστικής μελέτης πάνω στη δεκαετία του 1930 και, παρ’ όλο που αρχικά περιλάμβανε τρεις ιστορίες, στη συνέχεια κατέληξε με δεκαπέντε! Ήταν ένας τρόπος να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας σε κάτι τελείως δικό μας στο ντισνεϋκό φάσμα… και οι αναγνώστες φαίνεται να το εκτίμησαν!

Για την γιορτή των 70 χρόνων που έκλεισε ο Σκρουτζ το 2017, ο Τουρκόνι 16 απεικονίζει τον ήρωα να πίνει ελλληνικό καφέ σε ένα από τα ελληνικά μας νησιά!

Η παραπάνω σειρά, η οποία είναι αρκετά γνωστή και στην Ελλάδα, έχει ως πρωταγωνιστή τον Γκούφυ αντί για κάποιον πιο δημοφιλή χαρακτήρα, όπως τον Μίκυ ή τον Ντόναλντ. Γιατί αποφασίσατε να κάνετε κάτι τέτοιο; Ο Γκούφυ είναι ένας πολύ συμπαθητικός χαρακτήρας και για τους δυο μας: είναι εύθυμος, αισιόδοξος, ο τρόπος σκέψης του είναι αντισυμβατικός, έχει μια πολύ ευρεία και ελαστική άποψη των πραγμάτων και δεν είναι καθόλου κουτός, όπως τον αποκαλούν μερικοί. Είναι ένας επαναστατικός ήρωας και σκεφτήκαμε ότι δικαιούνταν το χώρο του ως πρωταγωνιστής για μια φορά και όχι – όπως συμβαίνει συχνά – με την απλή περιβολή του «συντρόφου του Μίκυ». Το ίδιο ισχύει και για τη Μίννι, που κανονικά είναι «η κοπελιά του Μίκυ», όμως εδώ «στέκεται μόνη της». Διαλέξατε η πλοκή να διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1930. Γιατί μια σειρά εποχής και όχι κάτι πιο τετριμμένο, όπως επιστημονική φαντασία ή περιπέτεια. Εμείς οι δυο αγαπάμε ιδιαίτερα τις ιστορίες που για να γραφτούν και να σχεδιαστούν προϋποθέτουν μεγάλη οπτική, ιστορική και λογοτεχνική τεκμηρίωση. Υπάρχει μια προετοιμασία και μια οργάνωση που παίρνει μήνες απ’ τη ζωή μας, προτού ξεκινήσουμε πραγματικά το ταξίδι για τη δημιουργία του σεναρίου και του σχεδίου. Είναι ένα πολύ συναρπαστικό και περιπετειώδες στάδιο της δουλειάς, που κάποιες φορές μας οδηγεί σε τόπους των ιστοριών μας, ενώ, άλλες φορές, πηγάζει από αυτούς. Η επιστημονική

φαντασία, από την άλλη, δε μας απασχολεί τόσο. Εφόσον δημιουργείτε ιστορίες και για το σύμπαν των ποντικιών αλλά και των παπιών, πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να κάνετε μια ιστορία ή σειρά όπου θα διασταυρώνονται οι δρόμοι του Μίκυ και του Ντόναλντ; Ποτέ δεν το επιχειρήσαμε. Είναι κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, μόνο σε ιστορίες που αναφέρονται σε ιδιαίτερες περιστάσεις ή γεγονότα. Το να φέρνεις τους δύο κόσμους να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους απαιτεί μεγάλη αβρότητα και προσοχή, ακόμα και από την οπτική εικόνα του πράγματος (για παράδειγμα, χρειάζεται να είσαι πολύ προσεκτικός στο να διατηρείς τις αναλογίες των χαρακτήρων τους οποίους δε συναντάς συχνά μαζί).

σε άλλες ιστορικές περιόδους, που τα προσεγγίζουμε με διαφορετικές τεχνικές, από bic pens μέχρι νερομπογιές. Για τους αναγνώστες που είναι περίεργοι να διαβάσουν κάτι δικό μας έξω από τη σφαίρα της Ντίσνεϋ μπορούμε να προτείνουμε: Orlando Curioso (για τους μικρότερους), Il Porto Proibito, Non stancarti di andare (για τους ενήλικες) και τα Viola Giramondo, Tosca dei Boschi (για όλους). Τα παραπάνω είναι διαθέσιμα στα ιταλικά, στα γαλλικά και στα ισπανικά (κάποια ακόμα και στα αγγλικά).

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ιστορίες (Ντίσνεϋ και μη); Οι κλασικές του Μπαρκς και του Γκότφρεντσον, καθώς και αυτές του Κάρπι και του Καβατσάνο, τους οποίους ο Στέφανο είχε την τύχη να τους έχει δασκάλους. Έχετε να μοιραστείτε τίποτα άλλο με τους Έλληνες αναγνώστες σας για τα μελλοντικά σας πρότζεκτ; Αυτή τη στιγμή, δουλεύουμε πάνω σε πολλά πρότζεκτ, αλλά έξω από το πεδίο της Ντίσνεϋ: ιστορίες για μικρούς και μεγάλους, μεγάλα γκράφικ νόβελ που διαδραματίζονται

17

ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΤΟΥ PHANTOM DUCK

Η ελληνική ιστορία είναι ένας απύθμενος θησαυρός γνώσης, και στα κατάλληλα χέρια, μπορεί να αποτελέσει σημαντική πηγή έμπνευσης. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαβάσει ιστορίες επηρεασμένες από ιστορικά γεγονότα ή από μυθολογία που σχετίζονταν με την Ελλάδα. Είναι μάταιο να προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε μία προς μία τις ιστορίες κόμικς που έχουν ελληνική θεματολογία, αφού είναι δεκάδες. Οι γνωστοί μας ήρωες έχουν ταξιδέψει σε περιπέτειες στη χώρα μας, τόσο σε φανταστικά, όσο και υπαρκτά μέρη. Από την ολύμπια κατοικία των Θεών, μέχρι το λαβύρινθο της Κρήτης και τα νησιά του Αιγαίου, άλλοτε με πρωταγωνιστή τον Μίκυ, και άλλοτε τον Σκρουτζ και τα ανίψια του, οι γνωστοί μας χαρακτήρες έχουν επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές τη χώρα μας.

● Αντικύθηρα [Το μυστήριο των Αντικυθήρων – Ντόναλντ #80] ● Αθήνα [Οι περιπέτειες ενός Αθηναίου – Ντόναλντ #80] ● Κρήτη [Η φιλοσοφική λίθος – Κόμιξ #121] ● Κυκλάδες [Το χρυσάφι των Κυκλάδων – Μίκυ Μάους #2456] ● Μετέωρα [Η έβδομη μονή των Μετεώρων – Μεγάλα Σήριαλ #7] ● Παρνασσός [Ο καθρέφτης της Κασταλίας – Κλασικά #25 76 135 ● Ρόδος [Ο Κολοσσός της Ρόδου – Αλμανάκο #210] ● Σαντορίνη [Το μυστήριο της Θήρας – Μίκυ Μάους Β’ περίοδος #28] ● Ψαθούρα [Το μυστήριο της Ψαθούρας – Οι χρυσοί κύκλοι της Ατλαντίδας]

Μερικά από τα μέρη που έχουν εξερευνήσει, είναι

Αρκετές είναι οι περιπτώσεις που οι ήρωές μας, περνούν από την Ελλάδα για να επισκεφτούν κάποιο ιστορικό μέρος. Δύο παραδείγματα από τους Ντον Ρόσα & Μάσσιμο Ντε Βίτα αντίστοιχα. Αριστερά: Ο Σκρουτζ και τα ανίψια καταφτάνουν στην Κωνσταντινούπολη [Ο θησαυρός του Κροίσου] Δεξιά: Ο Σερ Μίκυ κατευθύνεται προς την Καισάρεια [Το υπόγειο βασίλειο]

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα λίγων ιστοριών, ενώ το μόνο σίγουρο είναι πως αν εντρυφήσουμε περισσότερο, θα βρούμε πολλές ακόμα περιπτώσεις.

τους μύθους που έχουν ακούσει και διαβάσει.

πολιτισμό, την Ακρόνησο.

Όλες αυτές οι ιστορίες, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, την περιπέτεια. Εμπνεόμενοι από αρχαίους θρύλους, οι φίλοι μας εξορμούν προς την Ελλάδα για να ανακαλύψουν τα μυστήρια των περιοχών αυτών. Μπορεί να είναι ένας χαμένος θησαυρός, ένα αντικείμενο που υπήρχε μόνο σε αρχαία γραπτά, ή μία μυθική περιοχή που παρέμεινε ανεξερεύνητη.

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις ιστορίες, έρχεται να προστεθεί ακόμα μία, η «Ανεκτίμητη αξία» των Στέφανο Τουρκόνι & Τερέζα Ραντίτσε, στην οποία ο θείος Σκρουτζ θα επισκεφτεί μαζί με τον Φέθρυ τα νησιά των Σποράδων. Αυτή τη φορά όμως, οι ήρωες δεν πάνε με σκοπό να ανακαλύψουν έναν μυστικό θησαυρό, ή να εξερευνήσουν κάποιον μύθο. Αντιθέτως, ο θείος Σκρουτζ πρόκειται να συναντήσει τον Αριστοτέλη Νονάση, προφανής αναφορά στον Αριστοτέλη Ωνάση.

Ο Σκρουτζ προσπαθεί με κάθε τρόπο να φύγει, όμως βρίσκει μπροστά του προβλήματα που δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά στη ζωή του. Υπάρχει μόνο μία πτήση κάθε Κυριακή μεσημέρι, όμως δεν είναι διατεθειμένος να περιμένει τόσο, αφού δεν θέλει να χάσει το ραντεβού του με τον Νονάση.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα πλούσια σε ιστορία, επομένως είναι φυσιολογικό να αποτελεί ανεξάντλητη δεξαμενή έμπνευσης για πολλούς δημιουργούς, οι οποίοι με τη σειρά τους, την παρουσιάζουν όπως την έχουν φανταστεί από

Ο προορισμός τους είναι η Σκιάνθος, ένα φανταστικό νησί των Σποράδων που προφανώς παραπέμπει στη Σκιάθο, όμως λόγω καιρικών συνθηκών, καταλήγουν σε ένα κοντινό απόμερο νησάκι, μακριά από τον

18

Το μοναδικό επιβατηγό καΐκι του νησιού φεύγει μόνο όποτε γεμίσει, ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στις οδηγίες του τουριστικού οδηγού της Ακρονήσου «Θα περιμένετε μία ώρα, μία ημέρα, ή μία εβδομάδα. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να οπλιστείτε με υπομονή!». Οι τηλεφωνικές γραμμές κινητής τηλεφωνίας δεν πιάνουν σήμα, ενώ ο μόνος τηλεφωνικός θάλαμος που υπάρχει, λειτουργεί με δραχμές.

Από τη στιγμή που δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας ή διαφυγής προς τον πολιτισμό, ο θείος Σκρουτζ επιστρατεύει τα χρήματά του, τα οποία όμως αποδεικνύονται άχρηστα. Ο Νικόλας δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει τη βάρκα του, επειδή είναι η σύντροφός του στο ψάρεμα. Τα χρήματα δεν τρώγονται, ενώ τα ψάρια τρώγονται· τα λεφτά τελειώνουν, ενώ τα ψάρια ποτέ.

Η χιουμοριστική απεικόνιση της ελληνικής επαρχίας, φανερώνει πως οι δημιουργοί της ιστορίας επισκέφτηκαν τη χώρα μας και έζησαν αυτές τις καταστάσεις από πρώτο χέρι!

Ο Μπαρμπα-Κυριάκος είναι ο μόνος κάτοικος του νησιού που έχει στην κατοχή του δραχμές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στον τηλεφωνικό θάλαμο, όμως δεν θέλει να τις αποχωριστεί επειδή μεγάλωσε με αυτές. Ο Κώστας είναι ο πιλότος του νησιού, αλλά δεν δελεάζεται από τα χρήματα. Θα κάνει την πτήση στην ώρα της και μόνο τότε, επειδή το άρωμα του χρήματος δεν μπορεί να φτάσει τη χαρά του να μην κάνεις τίποτα έξι μέρες την εβδομάδα. Τις πρωινές ώρες που τα μαγαζιά της πόλης θα ήταν ανοιχτά, στην Ακρόνησο είναι όλα κλειστά επειδή ο κόσμος κοιμάται. Στην κεντρική πλατεία του χωριού, οι κάτοικοι απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους με τις ώρες, πίνοντάς τον όσο πιο αργά γίνεται. Το λεωφορείο που πηγαίνει προς τη χώρα του νησιού μπορεί να χαλάσει, όμως ο οδηγός αντί να προσπαθήσει να το φτιάξει, θα το ρίξει στο γλέντι μαζί με τους επιβάτες. Σε μία τέτοια όαση ηρεμίας, η μοναδική φωνή της λογικής είναι παραδόξως ο Φέθρυ, όπου εγκλιματίζεται πλήρως χορεύοντας συρτάκι και απολαμβάνοντας την καλή παρέα και τον ειλικρινή ενθουσιασμό των καλόκαρδων ντόπιων.

Όντας αποκλεισμένος στο νησί, ο Σκρουτζ αρχίζει και ανακαλύπτει ξανά τις μικρές χαρές της ζωής. Παραμονή στη φύση, λιτό φαγητό και ηρεμία ψυχής.

Η «Ανεκτίμητη αξία» δεν είναι μία ακόμα ιστορία που γράφτηκε για την Ελλάδα. Οι καταστάσεις που απεικονίζει δεν μπορούν να συλληφθούν από κάποιον που απλώς διάβασε μία εγκυκλοπαίδεια ή έναν μύθο. Είναι μία πρωτότυπη ιστορία που αντί να δείχνει μία περιπέτεια φαντασίας και εξερεύνησης, παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Μία καθημερινή εικόνα της επαρχίας της Ελλάδας όπου όλα κυλούν πιο αργά και ήρεμα. Ο Στέφανο και η Τερέζα μας δείχνουν λεπτομέρειες που μαρτυρούν πώς πέρασαν το καλοκαίρι τους στην Ελλάδα, όχι όμως σε ένα τουριστικό θέρετρο, αλλά σε ένα πιο απόμερο μέρος, μακριά από τις σκοτούρες, τον θόρυβο, τη φασαρία, και το άγχος της πόλης. Σε ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι το χωριό του καθενός από εμάς. Και όπως εμείς προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε λίγες ημέρες απόδρασης στο χωριό, έτσι και ο Σκρουτζ βρήκε στην Ακρόνησο ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι το δικό του χωριό. Μία μυστική όαση γαλήνης που μπορεί να επισκέπτεται όποτε χρειάζεται ηρεμία από τις μπίζνες και το κυνήγι του κέρδους. Μία αξία ανεκτίμητη, που δεν μπορεί να αγοραστεί με τα χρήματα όλου του κόσμου.

Ο μεγάλος μεγιστάνας, βρήκε στην απομονωμένη Ακρόνησο μία όαση γαλήνης και ηρεμίας, μακριά από τον πολιτισμό και τις μπίζνες.

19

ΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ ΤΗΣ ΝΤΙΣΝΕΫ; ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ

Ο

κόσμος των ποντικιών και των παπιών της Ντίσνεϋ είναι μια από τις πιο επιτυχημένες δημιουργίες της Ένατης Τέχνης και του 20ού αιώνα, η οποία συνεχίζει να σκορπίζει χαρά και ενθουσιασμό ακόμα και στην αυγή του 21ου αιώνα. Ο κόσμος αυτός γεννήθηκε μέσα από τη μεγάλη οθόνη, στις τότε ασπρόμαυρες ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. Η έντυπη μεταπήδησή του ήρθε λίγο αργότερα, αλλά για αρκετό καιρό το κυρίαρχο μέσο προβολής του ήταν η οθόνη. Σταδιακά, οι όροι άλλαξαν και η Ένατη Τέχνη άρχισε να ωριμάζει, με αποτέλεσμα τα κόμικς να πάρουν σχεδόν αποκλειστικά τα ηνία από τις ταινίες.

Έτσι, σήμερα απολαμβάνουμε, ακόμα κι εδώ στην Ελλάδα, μία μεγάλη γκάμα ιστοριών από αμέτρητους νέους δημιουργούς, ποικίλου περιεχομένου. Όμως, απολαμβάνουμε όντως ή απλώς αρκούμαστε στα πράγματα των καιρών μας; Η μαζική παραγωγή ιστοριών με επανάληψη ενός σταθερού μοτίβου, με χτίσιμο τοίχων τους οποίους απαγορεύεται κανείς να γκρεμίσει σε κάθε περίπτωση, κρούει μήπως εδώ και καιρό τον κώδωνα του κινδύνου του κορεσμού; Έχουν δημοσιευθεί αμέτρητες ιστορίες με ένα άτυχο παπί ονόματι Ντόναλντ Ντακ, που έχει την επιμέλεια των τριών, άλλοτε σκανδαλιάρικων και άλλοτε πάνσοφων ανιψιών του, να τα βάζει με τις αμέτρητες καθημερινές αναποδιές του. Και άλλες τόσες με έναν δαιμόνιο ποντικό που ακούει στο όνομα Μίκυ Μάους, που μπλέκει συνεχώς σε μυστήρια και τα ξεδιαλύνει με τη βοήθεια του Γκούφυ και του επιθεωρητή Ο’Χάρα. Όλες σε ένα διάστημα πολλών δεκαετιών. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν για να σπάσει αυτή η, επαναλαμβανόμενη και κουραστική ίσως, ρουτίνα (Ντον Ρόσα, Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ ή PKNA, Μίκυ Μυστήριο (Β΄ Κύκλος), Πράκτορας Ντακ, Χ-Μίκυ, παρωδίες κλπ.), αυτές είτε ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους και προστέθηκαν στις χρυσές σελίδες της ντισνεϋκής ιστορίας, είτε περιορίζονται από τη φύση τους σε ένα δικό τους, αυτόνομο και λιλιπούτειο σύμπαν ιστοριών, τη δική τους μικροσκοπική διάσταση, χαμένες στο χάος του μαζικού κυρίαρχου ρεύματος. Όλα αυτά οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι για να σταματήσει οριστικά ο κατήφορος και να δημιουργηθεί ένα επιτυχημένο ρεύμα πρωτοτυπίας και καινοτομίας, όπως στα πρώτα χρόνια, πρέπει να παρθεί μια συλλογική απόφαση από τους ιθύνοντες, ώστε να χτυπήσουν ανενδοίαστα αυτό ακριβώς το «κυρίαρχο ρεύμα». Και για να συμβεί αυτό δε χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος και σκέψη· όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να κοιτάξουμε καλά και να πάμε πολύ πολύ πίσω, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Παρακάτω, ξεχωρίζω τρεις βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν τα κόμικς της Ντίσνεϋ με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ για να αποκτήσουν τη δημοφιλία και την αναγνωρισιμότητα που απολαμβάνουν εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Όπως θα δείτε, επικεντρώνομαι για διάφορους λόγους (συντομίας, προσωπικού ενδιαφέροντος κλπ.) στο σύμπαν των παπιών.

20

∆ηµιουργικότητα Αδιαμφισβήτητα, οι πιο απολαυστικές ιστορίες, πολλές εκ των οποίων θεωρούνται πλέον κλασικές, φιλοτεχνήθηκαν από ανθρώπους με περίσσεια δημιουργικότητα, που τους χάρισε σπουδαίες ιδέες, άλλοτε γελοιωδώς απλές και άλλοτε υπερβολικά σύνθετες, που μετουσιώθηκαν επιτυχώς στο χαρτί. Ο πρώτος που μας έρχεται στο μυαλό είναι φυσικά ο Καρλ Μπαρκς – ή και ο Ντον Ρόσα σε κάποιες περιπτώσεις (μια απ’ αυτές είμαι κι εγώ!). Ακολουθούν διάφοροι, όπως ο Ρομάνο Σκάρπα, ο Ντάαν Γίππες, ο Μάσσιμο Ντε Βίτα, ο Τζόρτζιο Καβατσάνο, αλλά και κάποιοι πιο σύγχρονοι σαν τους δημιουργούς Πάολο Μοττούρα, Κάστυ, το ζευγάρι Τερέζα Ραντίτσε– Στέφανο Τουρκόνι, τους σεναριογράφους Φραντσέσκο Αρτιμπάνι και Μπρούνο Έννα και άλλους. Αρκεί μόνο να αναφέρω μία ιστορία ή σειρά από κάθε έναν δημιουργό για να συνειδητοποιήσουμε για τι βεληνεκούς έργα μιλάμε (συγκεκριμένα μία από τις καλύτερες του κάθε δημιουργού): Η Χρυσή Περικεφαλαία (Καρλ Μπαρκς – ΚΟΜΙΞ #100) Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ (Ντον Ρόσα) Το Μυστήριο των Παστών Γαρίδων (Ρομάνο Σκάρπα – ΚΟΜΙΞ #211) Στο Στόμα του Λύκου (Ντάαν Γίππες – ΚΟΜΙΞ #197) Το Σπαθί των Πάγων (Μάσσιμο Ντε Βίτα) Καζαμπλάνκα (Τζόρτζιο Καβατσάνο – ΚΟΜΙΞ #205) Μόμπυ Ντικ (Φραντσέσκο Αρτιμπάνι & Πάολο Μοττούρα – ΚΟΜΙΞ Β΄ #1) Ο Κόσμος του Μεγάλου Αδελφού (Κάστυ – Μίκυ Μάους #2431) Η Μεγάλη Αμμοθάλασσα (Τερέζα Ραντίτσε & Στέφανο Τουρκόνι – Μίκυ Μάους Β΄ #105) Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Μπρούνο Έννα & Κλαούντιο Σαρρόνε – Φάντομ #27) Ιστορίες σαν τις παραπάνω είναι ευρηματικές, ατμοσφαιρικές, διδακτικές, διασκεδαστικές και, συχνά, πρωτότυπες, γκρεμίζοντας πολλές φορές απόρθητους τοίχους που χτίζει με τους περιορισμούς της η Ντίσνεϋ. Ξεφεύγουν από την εμπορική μαζικότητα και αναδεικνύουν τις αληθινές προοπτικές των κόμικς της Ντίσνεϋ.

Προσωπικότητα Χρειάζεται αξιοθαύμαστο ταλέντο για να είσαι ικανός να χρησιμοποιείς χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν από διαφορετικούς καλλιτέχνες, πόσο μάλλον όταν πετυχαίνεις να εδραιώσεις τις δικές σου ιδέες. Πράγμα στο οποίο υπερτέρησαν περισσότερο από όλους ο Μπαρκς και ο Ρόσα, αλλά εξίσου οι γεννήτορες των ντισνεϋκών κόμικς, οι Φλόυντ Γκότφρεντσον και Αλ Ταλιαφέρρο. Πόσες, όμως, ιστορίες σαν αυτές που προαναφέρθηκαν θυμόμαστε να έχουμε διαβάσει; Εκατό; Τριακόσιες; Χίλιες; Από τις πόσες; Στη βάση δεδομένων του Inducks έχουν καταχωρηθεί 38.000 ιστορίες μέχρι στιγμής. Προσωπικά, βρίσκω πολύ απογοητευτικό το γεγονός ότι αποτελούν τη συντριπτική μειοψηφία όλων των ιστοριών που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Πέραν των άλλων, το μυστικό των δημιουργών που αφήνουν το δικό τους ξεχωριστό στίγμα στο χώρο πρέπει να αναζητηθεί, επίσης, στην προσωπικότητά τους. Χαρακτηριστικά, ένας νέος και ταλαντούχος υπάλληλος του στούντιο του Ουώλτ Ντίσνεϋ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, μελάνωνε τα στριπ του Γκότφρεντσον με τον Μίκυ και άκουγε στο όνομα Αλ Ταλιαφέρρο, είχε διαισθανθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τις τεράστιες προοπτικές του ξεκαρδιστικού παπιού με το ναυτικό πανωφόρι που είχε πρόσφατα εμφανιστεί στο καρτούν «Η Σοφή Κοτούλα» και σε λίγα ακόμα καρτούν. Έτσι, αφότου το νευρικό παπί ονόματι Ντόναλντ Ντακ συμμετείχε για λίγο καιρό ως συμπληρωματικός χαρακτήρας στα στριπ με τον Μίκυ, ο Αλ πρότεινε στον Ουώλτ Ντίσνεϋ να του χαρίσουν τη δική του σόλο σειρά. Έτσι, ο Ντόναλντ όντως απέκτησε τα δικά του στριπ από το πενάκι του Αλ, αλλά αυτά ανήκαν στη σειρά της Silly Symphonies. Ο Αλ προφανώς και δεν μπορούσε να συμβιβαστεί μόνο σε αυτό. Χαρίζοντας στον Ντόναλντ τα τρία διάσημα ανιψάκια του και βλέποντας την επιτυχία που γνώρισαν, πείστηκε ότι ο αναδυόμενος σταρ του μπορούσε να έχει δικούς του επιτυχημένους συμπρωταγωνιστές, άρα και την ολόδικιά του σειρά στριπ. Ο Ρόυ Ντίσνεϋ (αδελφός του Ουώλτ, που διηύθυναν μαζί το στούντιο) και η King Features Syndicate, που διένεμε τα στριπ στις εφημερίδες της εποχής, δεν ήταν ενθουσιασμένοι με την ιδέα και κρατούσαν μια σκεπτική και διστακτική στάση απέναντι στον Αλ. Τελικά, μετά από πολύ πρήξιμο και επανειλημμένες προσπάθειες δημιουργίας δειγμάτων σόλο στριπ με τον Ντόναλντ, ο Ντόναλντ Ντακ απέκτησε το δικό του ημερήσιο στριπ.

21

Ο

Αλ, όμως, δεν έμεινε μόνο εκεί. Διεκδίκησε και κυριακάτικα στριπ με τον Ντόναλντ, ώστε να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις τον Μίκυ Μάους. Εντούτοις, αντιμετώπισε την ίδια άρνηση, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Αποφάσισε ακόμα και να πετάξει μέχρι τη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκονταν τα γραφεία της King Features, προκειμένου να τους πείσει ο ίδιος. Και, τελικά, η πυγμή και η επιμονή του τελεσφόρησαν. Δεν μπορώ να διανοηθώ καν πώς θα εξελισσόταν ο Ντόναλντ και ποια θα ήταν η σημερινή του θέση στο Πάνθεον των χαρακτήρων της Ντίσνεϋ και της Ένατης Τέχνης γενικότερα, αν δε συνέδραμε με τη διορατικότητα και την αποφασιστικότητά του αυτός ο ταλαντούχος δημιουργός. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος πρώτος ανέπτυξε σε εξαιρετικό βαθμό την προσωπικότητα του Ντόναλντ και τον πλαισίωσε με τα πρώτα μέλη της μεγάλης του οικογένειας, ενώ του προσέδωσε χαρακτηριστικά που όλοι οι μετέπειτα δημιουργοί ενστερνίστηκαν στο έργο τους, ακόμα και ο Μπαρκς. Όπως δείχνει η ιστορία του, ήταν ένας άνθρωπος που δε συμβιβαζόταν ποτέ. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του, πήγαινε κόντρα στη διοίκηση και πολεμούσε για το όραμά του. Με άλλα λόγια, ήταν ο πρώτος «Παπιάνθρωπος» και εξίσου σημαντικός με τον Μπαρκς! Βέβαια, τα έργα τους δεν μπορούν να συγκριθούν σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο, διότι ήταν διαφορετικό το μέσο στο οποίο εργαζόταν ο καθένας: ο ένας δημιουργούσε στριπ και ο άλλος κόμικς.

22

Από τους πιο δημιουργικούς καλλιτέχνες στο χώρο, ο Καρλ Μπαρκς και ο Ντον Ρόσα, έπλασαν, ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο, το πιο πλούσιο παπί του κόσμου και έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους φανταστικούς χαρακτήρες του κόσμου, τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αν και ο δημιουργός του, ο Μπαρκς, τον προόριζε για μια μόνο χρήση στα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» του 1947, κατάλαβε αμέσως ότι ο χαρακτήρας του είχε πολύ περισσότερα να δώσει. Εμφυτεύοντας έξυπνα χιουμοριστικές και ενδιαφέρουσες αντιφάσεις στο χαρακτήρα του – όπως στην «Επιστροφή στο Κλοντάικ», όπου το γέρικο παπί αφήνει επίτηδες την Γκόλντυ να κερδίσει ένα κρίσιμο στοίχημα – κατάφερε να δημιουργήσει τον πρώτο αληθινά πολύπλευρο χαρακτήρα της Ντίσνεϋ· και ίσως το μοναδικό μέχρι σήμερα.

Σε πιο πρόσφατες ιστορίες, είδαμε ότι τα παπιά, ο Μίκυ και το καστ που τους απαρτίζει είναι αρκετά «εύπλαστοι», ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε παρωδίες – διασκευές θα έλεγα – όπως ο «Μόμπυ Ντικ» και η «Μητρόπολη» των Φραντσέσκο Αρτιμπάνι και Πάολο Μοττούρα. Ιστορίες σαν αυτές συχνά αναδεικνύουν στοιχεία της προσωπικότητας των χαρακτήρων που δεν είναι πάντα εμφανή και προσεγγίζουν με ενδιαφέροντα και διδακτικό τρόπο τα πρωτότυπα έργα. Για παράδειγμα, ο Μόμπυ Ντικ αναδεικνύει στο μέγιστο το κομμάτι του χαρακτήρα του Σκρουτζ που έχει να κάνει με την περιπέτεια και την προσωπική αναζήτηση αλλά και μας μεταδίδει έναν έντονο προσωπικό προβληματισμό, προσεγγίζοντας στο βαθμό που μπορεί το πρωτότυπο έργο του Χέρμαν Μέλβιλ.

Αν και μετά την απόσυρση του Μπαρκς ο Σκρουτζ εξελίχθηκε σε έναν περισσότερο μονοδιάστατο ήρωα, κυρίως από την «ιταλική σχολή κόμικς», ένας νεότερος και ευρηματικός δημιουργός ονόματι Κένο Ντον Χιούγκο Ρόσα – μεγάλος θαυμαστής του Μπαρκς – αποφάσισε να δώσει μια επάξια συνέχεια στο θρύλο του Σκρουτζ Μακ Ντακ, κάνοντάς τον περισσότερο πολυδιάστατο, στην ουσία έναν «ρομαντικό εραστή της περιπέτειας» του οποίου τα αισθήματα είναι καλά φυλαγμένα μαζί με τις αναμνήσεις του στην τεράστια περιουσία που φυλάει στο θησαυροφυλάκιό του, καθώς κάθε νόμισμα είναι ένα θραύσμα των αναμνήσεων και της προσωπικότητάς του. Στο αποκορύφωμα του έργου του, του χάρισε έναν επίτομο επικό βίο και «σε αντάλλαγμα» έλαβε το Βραβείο Eisner. Ο πρώτος (και ο μοναδικός μέχρι στιγμής) «ντισνεϋκός» που αποκόμισε τη σημαντικότερη διάκριση στο χώρο της Ένατης Τέχνης.

Τέλος, αξίζει να εμβαθύνουμε στο διδακτικό και εκπαιδευτικό κομμάτι. Χαρακτηριστικά, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Φραντσέσκο Αρτιμπάνι για την προαναφερθείσα ιστορία του: «Προσπάθησα να αποδώσω με πιο ελαφρύ τρόπο κάποια πολύ βαριά θέματα, για να κινήσω την περιέργεια των παιδιών και να τα φέρω πιο κοντά στο αριστούργημα του Μέλβιλ.» (Πηγή: ΚΟΜΙΞ #1 Β΄ Περίοδος) Η φιλοσοφία αυτή θυμίζει έντονα αυτή του Μπαρκς, ο οποίος πέρασε από το στενό πλαίσιο των κωμικών εικονογραφημένων ιστοριών τις οποίες καλούνταν να γράψει και να σχεδιάσει, καταφέρνοντας να προσδώσει στο έργο του πανανθρώπινη αξία μετατρέποντάς το σε μια σατιρική καρικατούρα του σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού. Όπως έχει χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος: «Στις ιστορίες μου με τον Ντόναλντ ήμουν αποφασισμένος να αποφύγω τις τετριμμένες ιστορίες με κλέφτες κι αστυνόμους που έχουν καταστρέψει σήμερα την τηλεόραση και τα άλλα μέσα ψυχαγωγίας […]» (Πηγή: Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney #13) Μέσα από ιστορίες του όπως το «Κατεψυγμένο Κελεπούρι», στην οποία ασκεί έντονη κριτική στο καθεστώς της ΕΣΣΔ, ο Μπαρκς βοήθησε τα παιδιά να μάθουν να κοιτάζουν τον κόσμο με λιγότερη αφέλεια και τους πρότεινε διακριτικά ένα θετικό ηθικό δίδαγμα.

Η φιλοσοφική και χιουμοριστική αντιμετώπιση του κόσμου την οποία πρόβαλλε στις ιστορίες του ήταν ίσως ο σημαντικότερος λόγος που τον κατέστησε τόσο αγαπητό και τον καταξίωσε ως έναν από τους γίγαντες της Ένατης Τέχνης… και όχι μόνο.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Σημαντικό, αν μη τι άλλο, ρόλο στη διαμόρφωση και καταξίωση των ντισνεϋκών κόμικς έπαιξε η αδιάκοπη εισαγωγή νέων χαρακτήρων, με χαρακτηριστικά που ενίοτε τους κατέστησαν διάσημους και κλασικούς. Μερικοί από τους πιο επιτυχημένους εξ αυτών είναι οι Χιούη, Λιούη & Ντιούη, η Γιαγιά Ντακ, ο Μπόλιβαρ (το κατοικίδιο σκυλί Αγίου Βερνάρδου του Ντόναλντ), οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τον Μπομπ Καρπ και τον Αλ Ταλιαφέρρο, ο περιπετειώδης κροίσος Σκρουτζ Μακ Ντακ, ο αφηρημένος εφευρέτης Κύρος Γρανάζης, ο εκνευριστικός τυχεράκιας Γκαστόνε Γκάντερ, η πανούργα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, οι Μουργόλυκοι, ο οξύθυμος γείτονας Κύριος Τζόουνς, ο μοναδικός έρωτας του Σκρουτζ Χρυσή Γκόλντυ και ένα σωρό άλλοι, από το μυαλό και το πενάκι του Καρλ Μπαρκς, ο χρονοταξιδιώτης από το μέλλον Ήτα Βήτα, το παμπόνηρο Μαύρο Φάντασμα, ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα, οι Μόρτυ & Φέρντυ και αρκετοί ακόμη, από τον χαρισματικό Φλόυντ Γκότφρεντσον, καθώς επίσης η Τζένυ Μακ Τζετ, η Τρούντυ, ο Τίγρης και άλλοι, που απέκτησαν ζωή από το πενάκι του Ρομάνο Σκάρπα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω είναι ότι δημιουργήθηκαν για να καλύψουν κάποια σημαντικά κενά στη ζωή των πρωταγωνιστών, αλλά και να εξερευνήσουν νέες ενδιαφέρουσες πτυχές στο φανταστικό τους κόσμο. Όπως θα παρατηρήσει κανείς, σήμερα έχει φθίνει σε σημείο μηδενισμού ο ρυθμός παραγωγής χαρακτήρων σαν τους παραπάνω και οι σύγχρονοι δημιουργοί αναλώνονται κυρίως στο έτοιμο πιάτο των προηγούμενων. Ακόμα, πολλές – αν όχι τις περισσότερες – φορές, δεν επιδεικνύουν κάτι που δεν έχει δείξει κάποιος προηγούμενος δημιουργός. Με άλλα λόγια, έχουμε αναμάσημα χαρακτήρων και ιδεών. Δε λείπουν βέβαια και καθόλου νέες προσθήκες στο καστ των πρωταγωνιστών, αλλά δεν τους αποδίδεται και η βαρύτητα που έχουν οι παραπάνω. Ήρωες όπως οι φίλοι του Τζούνιορ Ντακ, ο Μπαμ Μπαμ, η Ντόρις Ντακ, η Λύλα Λέυ και ο Νούμερο Ένα δεν μπορούν και είναι σχεδόν αδύνατο να θεωρηθούν «mainstream». Οι κύριοι λόγοι γι’ αυτό είναι ότι είτε δεν έχουν να προσδώσουν κάτι καινούριο στο σύμπαν των χαρακτήρων είτε περιορίζονται σε έναν στενό κύκλο ιστοριών. Είναι αξιοπερίεργο, επίσης, το γεγονός ότι ήρωες με αρκετές δυνατότητες δεν αξιοποιήθηκαν όσο και όπως θα τους άρμοζε. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν το πανίσχυρο μεγεθυμένο άτομο Ατομίνο Μπιπ Μπιπ και ο «τρίτος» αδελφός του Σκρουτζ, ο δημοσιογράφος Γεδεών Μακ Ντακ, και οι δυο δημιουργίες του Ρομάνο Σκάρπα. Αν και οι δυο τους έχουν πρωταγωνιστήσει σε κορυφαίες και, πλέον, κλασικές ιστορίες, όπως η «Τέταρτη Διάσταση», οι «Πηγές των Μογγόλων», «το Περιδέραιο των Τσιρικάουα», ο «Αυτοκράτορας της Καλισότα», το «Θρυλικό Βασίλειο της Σάνγκρι Λα» και το «Μυστήριο των Παστών Γαρίδων», δεν είναι πολλές οι ιστορίες στις οποίες έχουν ξαναεμφανιστεί και σίγουρα όχι αυτού του βεληνεκούς.

Δυο από τις ελάχιστες και πιο επιτυχημένες εξαιρέσεις αποτελούν οι ιστορίες «Σκοτεινός Κόσμος» και «Η Αυτοκρατορία των Πάγων» του Κάστυ, με τον Μπιπ Μπιπ, η πρώτη εκ των οποίων είχε, μάλιστα, την τιμητική της στο τρίτο τεύχος του περιοδικού ΚΟΜΙΞ (Β΄ Περιόδου). Στην ουσία, ο Κάστυ κατέληξε σε αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση και απέδειξε σε εμάς τους αναγνώστες και τους συναδέλφους του ότι περιθωριοποιημένοι ήρωες από το παρελθόν μπορούν να κατακτήσουν στη σημερινή εποχή τις καρδιές των αναγνωστών και να κερδίσουν μια θέση στο Πάνθεον των κύριων χαρακτήρων. Αρκεί να υπάρχει ενδιαφέρον και σωστός χειρισμός. Ένα άλλο γεγονός που χαρακτηρίζει τα ντισνεϋκά κόμικς είναι η αμεταβλητότητα των χαρακτήρων. Αν και τις πρώτες δεκαετίες της κινηματογραφικής και έντυπης ζωής τους οι περισσότεροι εξ αυτών διέρχονταν από ριζοσπαστικές αλλαγές, τόσο σχεδιαστικά όσο και στην προσωπικότητά τους, σύντομα καταστάλαξαν σε σταθερά πράγματα. Παραδείγματος χάριν, ο Μίκυ ξεκίνησε ως ένας σκανδαλιάρης και ερωτύλος νέος, αλλά κατέληξε να γίνει ένας ώριμος καθωσπρέπει πολίτης που έλκεται από μυστηριώδεις υποθέσεις. Επίσης, ο Ντόναλντ ξεκίνησε ως ένα νευρικό και ιδιαίτερα ανώριμο παπί στην οθόνη, απέκτησε τα χαρακτηριστικά ενός μέσου Αμερικανού αστού στα στριπ του Ταλιαφέρρο και κατέληξε ως ένας ιδιόρρυθμος οικογενειάρχης, ο οποίος σκιαγραφήθηκε κυρίως από τις ιστορίες του Μπαρκς. Παρ’ όλα αυτά, έγιναν διάφορες τολμηρές προσπάθειες να εισαχθούν αλλαγές σε διάφορους σημαντικούς χαρακτήρες κατά καιρούς, που άλλοτε υιοθετήθηκαν επιτυχώς και άλλοτε εγκαταλείφθηκαν γρήγορα. Ένα παράδειγμα επιτυχούς προσπάθειας είναι ο Φάντομ Ντακ, ενώ προοπτικές έχουν δείξει ο Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ και η PKNA εκδοχή του χαρακτήρα, εκδοχές οι οποίες δεν έχουν εγκολπωθεί στο κύριο ρεύμα ιστοριών. Προσπάθειες που γρήγορα ξεχάστηκαν είναι η ώριμη εκδοχή του Γκούφυ, Τζωρτζ Γκηφ, της δεκαετίας του 1950 στη μικρή οθόνη, καθώς και η πιο σύγχρονη εκδοχή του στην τηλεοπτική σειρά «Goof Troop» και στις «Γκουφοταινίες», όπου ο εξαιρετικά αφελής ήρωας γίνεται πιο υπεύθυνος, έξυπνος και αποκτά οικογένεια. Καμία από αυτές τις αλλαγές του Γκούφυ δεν κατόρθωσε να περάσει το κατώφλι των κόμικς. Ακόμα, η «ενήλικη» εκδοχή του Μίκυ Μάους στο Μίκυ Μυστήριο (Β΄ Κύκλος) δεν κράτησε πολύ. Όμως, οι προσπάθειες για διαφοροποίηση δε σταματούν εδώ. Φαίνεται ότι σήμερα το έδαφος είναι αρκετά εύφορο για νέες, πιο μόνιμες αλλαγές, τις οποίες οι χαρακτήρες έχουν μεγάλη ανάγκη. Επίσης, όπως θα δούμε παρακάτω, πολλές από αυτές έχουν ξεκινήσει ή θα ξεκινήσουν στα κόμικς και όχι στην οθόνη. Και δεν πρόκειται να είναι πάντα οφθαλμοφανείς, παρά μικρές, αλλά ριζικές αλλαγές.

23

ΝΤΕΛΛΑ ΝΤΑΚ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Χαρακτηριστικά, οι «Παπιοπεριπέτειες (2017)» μας σύστησαν έναν Ντόναλντ με τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά που αποκόμισε από τους δημιουργούς που τον διαμόρφωσαν, αλλά λιγότερο ελαφρόμυαλο, για τον οποίο η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη. Επιπλέον, επιλέγει να δρα πάντα εκ του ασφαλούς, ώστε να μη βάλει τον εαυτό του – μα περισσότερο τους οικείους του – σε κίνδυνο, αλλά και για να προστατέψει τα ανίψια του. Μπορεί κανείς να μην το προσέξει με την πρώτη, αλλά ο νέος αυτός Ντόναλντ είναι μοναδικός και πιο περίπλοκος. Μένει μόνο να δούμε αν αυτή η πλευρά του θα περάσει και στις υπόλοιπες ιστορίες του ήρωα, ώστε να καθιερωθεί ως «mainstream».

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο των χαρακτήρων αξίζει, να κάνουμε μια κατά το δυνατόν σύντομη αναφορά και σε έναν άλλον, παλαιότερο και, περιέργως, αρκετά οικείο χαρακτήρα, δημιούργημα της φαντασίας του Αλ Ταλιαφέρρο και του Τεντ Όσμπορν, την αδελφή του Ντόναλντ, Ντέλλα Ντακ. Η περίπτωσή της είναι αρκετά ιδιάζουσα και, επακολούθως, ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για τη μητέρα των τριών ανιψιών, η οποία σε ένα γράμμα της σε κάποιο κυριακάτικο στριπ του 1937 ενημέρωνε τον Ντόναλντ ότι θα αφήσει στη φύλαξή του τα τρία αγγελούδια της, μέχρι να βγει από το νοσοκομείο ο πατέρας τους, ο οποίος είχε νοσηλευτεί εξαιτίας μιας χοντροκομμένης σκανδαλιάς τους. Εκείνη την περίοδο, το όνομά της αναφέρθηκε σε ελάχιστα ακόμα στριπ, αλλά στη συνέχεια ξεχάστηκε σχεδόν εντελώς. Για την ακρίβεια, τη σχεδίασε μία μόνο φορά ο Μπαρκς στο γενεαλογικό του δέντρο στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και απλώς την έδειξε σε μερικά καρέ ο Ρόσα σε παιδική ηλικία στο ενδέκατο επεισόδιο του «Βίου και της Πολιτείας του Σκρουτζ Μακ Ντακ» και στο «Τριπλό Κελεπούρι» τη δεκαετία του 1990, ενώ, φυσικά, την πρόσθεσε και στο γενεαλογικό του δέντρο.

24

Στη σειρά παρουσιάζεται υπερβολικά θαρραλέα, πολυμήχανη και λάτρης της περιπέτειας. Ο παρορμητισμός και το πείσμα της έχουν οδηγήσει την ομάδα σε πολλούς μπελάδες, πάντα προς απογοήτευση του Ντόναλντ, τον οποίο της άρεσε να πειράζει.

Όμως, τον Ιούνιο του 2014, στην ιστορία «80 jaar» (η οποία δημοσιεύθηκε στο ολλανδικό περιοδικό Donald Duck για την 80ή επέτειο από τη γέννηση του διάσημου παπιού), σε σενάριο του Έβερτ Γκέραντς και σχέδιο του Μαξιμίνο Τορταχάδα Αγκιλάρ, έκανε την πρώτη ολοκληρωμένη της εμφάνιση η ενήλικη εκδοχή της Ντέλλα Ντακ. Εντούτοις, οι δημιουργοί δεν έμειναν μόνο εκεί. Της χάρισαν ένα παρελθόν και διαλεύκαναν με έναν εξαιρετικά ευφυή και μοντέρνο τρόπο το μυστήριο της υιοθεσίας των τριών ανιψιών από τον Ντόναλντ. Συγκεκριμένα, η Ντέλλα ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες πιλότους, η οποία κατόρθωσε, τελικά, να γίνει αστροναύτης. Λίγο πριν αναχωρήσει για ένα ταξίδι στο διάστημα, εμπιστεύθηκε τα παιδιά της στον Ντόναλντ, αλλά εξαιτίας μιας προβληματικής απογείωσης, χάθηκε στο διάστημα! Ένα ιστορικό τόσο απλό (ό,τι πρέπει για ιστορία Ντίσνεϋ) αλλά και τόσο ικανοποιητικό που το 2019 το χρησιμοποίησαν με κάποιες παραλλαγές οι σεναριογράφοι της νέας σειράς «Παπιοπεριπέτειες», στο επεισόδιο «What Ever Happened to Della Duck?». Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι οι νέες Παπιοπεριπέτειες έκαναν εκτενή αναφορά στη μητέρα των τριών ανιψιών και εμπλούτισαν το παρελθόν της. Έτσι, μάθαμε ότι ήταν βασικό και ενεργό μέλος της οικογένειας Ντακ στο παρελθόν και πως συνόδευε τον Ντόναλντ και το θείο Σκρουτζ σε όλες τους τις περιπέτειες στις τέσσερις γωνιές της Γης, καθώς ήταν η πιλότος της ομάδας, πριν από το Βολίδα.

Στο δεύτερο κύκλο, το μυστήριο της εξαφάνισης της μητέρας των τριών ανιψιών ξεδιαλύνεται. Αποκαλύπτεται ότι η Ντέλλα ήταν αποφασισμένη να εξερευνήσει το διάστημα, όμως ένα ατύχημα την κράτησε μακριά από τη Γη για πολλά χρόνια. Τελικά, κατορθώνει να επιστρέψει στον πλανήτη μας και να ανταμώσει ξανά με την οικογένειά της! Ουσιαστικά, αυτό τον καιρό λαμβάνει χώρα η «ανάσταση» ενός ήρωα που δημιουργήθηκε πριν από ογδόντα χρόνια και γρήγορα ξεχάστηκε σχεδόν πλήρως.

Η Ντέλλα Ντακ απέκτησε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και διαλευκάνθηκε η σχέση της με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας των Ντακ και – ίσως το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα – γίναμε μάρτυρες μιας «ιστορικής στιγμής», αυτής που η Ντέλλα αντικρίζει τα παιδιά της και εισβάλλει στη ζωή αυτών και του Ντόναλντ! Κάτι ανατρεπτικό για τα συντηρητικά ντισνεϋκά δεδομένα, μιας και πιθανόν όλοι θεωρούσαμε δεδομένη και παντοτινή κατάσταση τη συμβίωση θείου και ανιψιών χωρίς καμιά εξωτερική επέμβαση. Θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε κάτι παρόμοιο και στα κόμικς, μιας και η σκανδάλη πατήθηκε. Αν, όπως φαίνεται, αυτό το εγχείρημα έχει θετική ανταπόκριση, τότε τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την Ντίσνεϋ και τους εκδότες από το να το συνεχίσουν και να επεκταθούν και σε άλλες παρόμοιες αλλαγές. Ίσως κάποτε γνωρίσουμε και των πατέρα των τριών ανιψιών. Ποιος ξέρει…

∆ιαχείριση της ∆ηµιουργικότητας Πριν από μερικά χρόνια, συγκεκριμένα το 2012, ο Μάρκο Τζερβάζιο δημιούργησε μια νέα σειρά με τίτλο «Φαντομίας – Οι Συναρπαστικές Περιπέτειες Ενός Αριστοκράτη Λωποδύτη», η οποία εκτυλίσσεται στη Λιμνούπολη της δεκαετίας του 1920. Όντας συνεπαρμένος από το μυστηριώδη Φαντομία, που επινόησε ο δημιουργός του Φάντομ Ντακ, ο Γκουίντο Μαρτίνα, και θαυμάζοντας το καλά δομημένο σύμπαν του Ρόσα, επιχείρησε να «παντρέψει» τους δύο αυτούς κόσμους. Έτσι, εισήγαγε το θρύλο του Φαντομία (και του Φάντομ Ντακ εν γένει) στο continuity του Ρόσα, βάζοντας τον αριστοκράτη εκδικητή να αλληλεπιδρά με έναν νεότερο Σκρουτζ Μακ Ντακ και παρουσιάζοντας, παρασκηνιακά, γεγονότα που σχετίζονται με την Ιστορία του φιλάργυρου κροίσου και της Λιμνούπολης, μένοντας όσο το δυνατόν πιο πιστός στο έργο του Ρόσα, αλλά και του Μπαρκς.

Στο τελευταίο αυτό μέρος, θα εξερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι ευρηματικότεροι των δημιουργών έχουν χειριστεί τις ικανότητές τους στη δόμηση των ιστοριών τους. Διότι δεν αρκεί μόνο η ικανότητα για ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα, αλλά και η κατάλληλη διοχέτευσή της στο έργο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ιδέες με δυνατότητες καταλήγουν να αναλώνονται σε έναν ενοχλητικά περιορισμένο αριθμό σελίδων, με απώτερο σκοπό να «χωρέσουν» στην αυστηρά ορισμένη δομή ενός περιοδικού ή, αντιθέτως, αναπτύσσονται περισσότερο από όσο χρειάζεται ιστορίες που θα αρκούσαν απλώς ως μονοσέλιδες. Ένα πασιφανές παράδειγμα δημιουργού που είχε τη διαίσθηση (ή ίσως και τη γνώση) να βάζει αυτό που έπρεπε εκεί και με τον τρόπο που άρμοζε καλύτερα στην περίσταση είναι ο Καρλ Μπαρκς. Συγκεκριμένα, ο Μπαρκς από την αρχή της καριέρας του στα κόμικς άρχισε να διακρίνει τις ιστορίες του σε μεγάλες περιπέτειες, με ανατροπές, θεάματα και συγκινήσεις, αλλά και σε μικρές, δεκασέλιδες, ακόμα και μονοσέλιδες, όπου παρουσίαζε ξεκαρδιστικές καταστάσεις από την καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών του. Επίσης, ποτέ δεν προσάρμοζε τις ιστορίες του στον περιορισμένο αριθμό σελίδων που του επιτρεπόταν να διαχειριστεί σε βάρος της ποιότητας των ιστοριών του, αλλά, αντιθέτως, «έραβε» τα καρέ και τις σελίδες «στα μέτρα» της κάθε ιστορίας του, ώστε να αναδείξουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη δυναμικότητά της. Με αυτόν τον τρόπο, σχεδόν πάντα κατάφερνε να προσφέρει στους αναγνώστες του τη γλυκιά αυτή ικανοποίηση που μένει όταν έχεις τελειώσει ένα ωραίο βιβλίο ή πέφτουν οι τίτλοι τέλους σε μια απίστευτη ταινία.

Εμπνευσμένος από αυτό ακριβώς το γεγονός, ο Ντον Ρόσα επιχείρησε να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στις ιστορίες του· και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι μας...

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, πως ο γνωστός σε όλους μας αφηρημένος εφευρέτης Κύρος Γρανάζης, καθώς και ο κύριος Τζόουνς, δεν έγιναν τόσο δημοφιλείς (ώστε να τους χρησιμοποιή σουν και μετέπειτα δημιουργοί) μέσα από μεγάλες, συναρπαστικές ιστορίες, αλλά, απεναντίας, μέσα από έξυπνα στημένες μικρές ιστορίες, που αποσκοπούσαν κυρίως στο να χαρίσουν λίγο γέλιο. Με άλλα λόγια, ο ρόλος τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να γεμίσουν την ύλη ενός περιοδικού, όπως γίνεται σήμερα με χιλιάδες ανάλογες μικρές ιστορίες. Αξίζει να συλλογιστούμε για λίγο τους λόγους που υπάρχει αυτή η γιγάντια απόκλιση μεταξύ αυτών των ιστοριών του Μπαρκς και των αντίστοιχων των νεότερων δημιουργών. Ίσως, χρειαστεί να ανατρέξουμε και στους προηγούμενους δύο πυλώνες που προανέφερα. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που καθιέρωσαν ο Μπαρκς και ο Ρόσα στις ιστορίες τους, αλλά το οποίο χρησιμοποίησε πρώτος ο Φλόυντ Γκότφρεντσον, είναι η ροή του χρόνου στο φανταστικό κόσμο των ηρώων. Αν και ο Μπαρκς δεν έδειχνε κάποια σαφή συνέχεια στις ιστορίες του, προσέδωσε μια ασαφή ιστορία στην πόλη των παπιών, τη Λιμνούπολη, και στον Σκρουτζ, μέσω διάσπαρτων αναφορών, χαρίζοντας τη διάσταση του χρόνου και το στοιχείο της μεταβλητότητας στο σκηνικό των ιστοριών του. Επιπλέον, ο Ρόσα βασίστηκε στις χρονικές σχέσεις γεγονότων και καταστάσεων που εισήγαγε ο Μπαρκς, για να φιλοτεχνήσει τον επικό βίο του Σκρουτζ και να δομήσει το πρώτο και σαφέστερο «continuity» στα ντισνεϋκά κόμικς μέχρι σήμερα.

Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δε φαίνεται να έχει ικανοποιήσει όλους τους αναγνώστες, ιδίως τους σκληροπυρηνικούς. Κατά τη γνώμη μου, είναι ξεκάθαρη η αναντιστοιχία των δυνατοτήτων των ιστοριών και των πρωταγωνιστών της σειράς με τη δημιουργική τους διαχείριση. Οι ιστορίες ολοκληρώνονται πάντα με έναν προβλέψιμο τρόπο και ο τρόπος που γίνονται οι αναφορές στο σύμπαν του Μπαρκς και του Ρόσα δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχουν απλώς και μόνο για την ικανοποίηση των αναγνωστών, και όχι διότι διαδραματίζουν κάποιον ουσιώδη ρόλο στην Ιστορία του Φαντομία και στις περιπέτειές του.

Τέλος ∆ιαδροµής Εδώ τελειώνει η αναδρομή μας στο παρελθόν των ντισνεϋκών κόμικς και η μελέτη των σημερινών κατεστημένων και τάσεων, αν και σίγουρα έχουν παραλειφθεί πολλά ακόμα πράγματα που θα άξιζε να αναφερθούν, λόγω της προσπάθειας που καταβλήθηκε το άρθρο αυτό να είναι όσο το δυνατόν συντομότερο και λιγότερο κουραστικό στην ανάγνωση. Σας καλώ, λοιπόν, να σκεφτείτε κι εσείς αν και τι σας προβληματίζει με τα κόμικς της Ντίσνεϋ, αλλά και το δρόμο που θα θέλατε να ακολουθήσουν στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να αναλογιστεί κανείς τι μονοπάτια μπορούν να διαβούν τα ντισνεϋκά κόμικς και, μαζί τους, οι αγαπημένοι μας ήρωες.

25

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ

ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΣΚΑΛΑΜΠΡΟΝΙ Στο AthensCon 2019, συναντήσαμε τον Σαντιάγκο Σκαλαμπρόνι. Είχε πάει για να παρακολουθήσει την παρουσίαση του Αντρέα Φρετσέρο, και του ζητήσαμε να τον γνωρίσουμε από κοντά.

Ποιος είναι ο Σαντιάγκο; Ο Σαντιάγκο είναι ένας Αργεντινός δημιουργός που έχει περάσει από πολλές ευρωπαϊκές χώρες και πλέον ζει στην Ελλάδα.

Με ποιους έχει συνεργαστεί; Ήταν φίλος και συνεργάτης του Ντάνιελ Μπράνκα, σχεδίαζε ιστορίες και εξώφυλλα με χαρακτήρες της Ντίσνεϋ για 25 χρόνια και έχει δουλέψει στην Egmont μεταξύ άλλων.

Τι μοιράστηκε μαζί μας; Μας έδειξε αυθεντικές σελίδες του, μολυβωμένες και μελανωμένες, πρωτότυπα σχέδια, ζωγραφιές, ενώ δεν σταμάτησε λεπτό να μας κάνει επιτόπου μαθήματα σχεδίου και να μας δείχνει τα μυστικά της δουλειάς του. Για περισσότερες αναλυτικές λεπτομέρειες, μείνετε συντονισμένοι.

26

27

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ: ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ Του Αρχοντή Λ. Πάντσιου

Σύμφωνα λοιπόν με όσα διαβάσατε στο προηγούμενο τεύχος, μπορείτε να φανταστείτε τι εντύπωση έκαναν οι λέξεις της εισαγωγής της ιστορίας σ’ ένα παιδάκι 5-6 χρονών. Ο Μίκυ και ο φίλος του Ατομίνο Μπιπ-Μπιπ (περισσότερα γι’ αυτόν αργότερα), ανακαλύπτουν στις σάπιες ρίζες ενός αποξηραμένου κορμού δέντρου που βρίσκεται στην αυλή του Μίκυ ένα δερμάτινο φλασκί που περιέχει 11 σπόρους του δενδρυλλίου Ζαμπούκου (ή Σαμπούκο) που σύμφωνα με τον Ατομίνο έχει ηλικία 8.732 χρόνων! Για να μάθουν περισσότερα φέρνουν το φλασκί στον παλαιοπώλη Τζο Πάπυρο (Nat Ragnatele) που ενθουσιάζεται με αυτή την ανακάλυψη γιατί πριν μερικά χρόνια ένας Ινδιάνος του έδωσε κάποιες δερμάτινες περγαμηνές που περιέγραφαν την μετανάστευση Ασιατικών πληθυσμών προς την Αμερικανική Ήπειρο και το πώς είχαν κρύψει τους θησαυρούς τους μέσα σε ένα σπήλαιο στις Πηγές των Μογγόλων, κάπου στην Αλάσκα. Πάνω στο δερμάτινο φλασκί υπάρχει ένας χάρτης που δείχνει την τοποθεσία του σπηλαίου, ενώ φαίνεται ότι οι 11 σπόροι Ζαμπούκου χρησιμεύουν σαν «κλειδί» για να ανοίξουν τον μηχανισμό που κλείνει το σπήλαιο. Εν τω μεταξύ, ένας παράξενος τύπος ντυμένος με προβιές που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται απότομα και τους παρακολουθεί, κλέβει το φλασκί . Ευτυχώς ο Ατομίνο καταφέρνει με την μεσονική μνήμη του (θα αναφερθώ στα «μεσόνια» αργότερα) να αναπαραστήσει τον χάρτη πάνω σε μια χαρτοπετσέτα και οι 3 τους ξεκινούν για την Αλάσκα πετώντας με ένα μονοπλάνο που ανήκε στους αδελφούς Ραιτ (!) με τον παράξενο τύπο με τις προβιές να τους ακολουθεί από κοντά. Στην διάρκεια της πτήσης το μονοπλάνο τους δέχεται επίθεση από κάτι ψαροπούλια επειδή θύμωσαν γιατί οι ταξιδιώτες τα προσπέρασαν χωρίς να τα χαιρετήσουν! Αυτοί αντικαθιστούν τις σχισμένες λινάτσες που κάλυπταν τα φτερά του μονοπλάνου με τα ρούχα τους (!), και λίγο αργότερα συναντούν πυκνή ομίχλη η οποία κάνει τα ρούχα να «μαζέψουν», με αποτέλεσμα να σχιστούν. Το μονοπλάνο πέφτει και οι τρεις φίλοι πέφτουν με αλεξίπτωτα στη θάλασσα. Για καλή τους τύχη «προσγειώνονται» πάνω σε μια τράτα που ψαρεύει ρέγγες. Ο καπετάνιος του ψαράδικου, Μακ Χαμπ κυνηγάει χρόνια την Λευκή Ρέγγα ονόματι Μπόμπυ Ντικ, που του έχει γίνει έμμονη ιδέα. Βλέποντάς την, μπαίνουν και οι 4 σε μια βάρκα μέχρι τις εκβολές ενός υπόγειου ποταμού, όπου οι τρεις φίλοι μας αφήνουν μόνον τον Μακ Χαμπ να κυνηγάει την Λευκή Ρέγγα και μετά από πεζοπορία φτάνουν σ’ ένα μικρό χωριό παλιών χρυσοθήρων που έχουν γίνει τώρα όλοι ζάμπλουτοι γιατί βρήκαν ουράνιο.

28

Σε μια ταβέρνα βλέπουν έναν πίνακα που αναπαριστά τον ιθαγενή προιστορικό Ινδιάνο που τους είχε κλέψει το φλασκί και ο ταβερνιάρης τους εξηγεί ότι πρόκειται για τον μυθικό Χόνκυ-Τον, αιώνιο φύλακα του θησαυρού των Πηγών των Μογγόλων. Οι τρεις τους ανακαλύπτουν την είσοδο του σπηλαίου, αλλά δεν καταφέρνουν να το ανοίξουν, πράγμα που φαίνεται να καταφέρνει λίγο αργότερα ο Χόνκυ-Τον με τους αρχικούς 11 σπόρους Ζαμπούκου και ο οποίος τους εξηγεί ότι αιώνες τώρα προσπαθεί να βρει το χαμένο φλασκί που του είχε εμπιστευθεί ο αρχηγός της προιστορικής φυλής των Ινδιάνων όταν είχαν πρωτοέρθει σ΄εκείνα τα μέρη και όπου είχαν κρύψει τα φυλαχτά και τα κειμήλια τους. Τώρα πια που εξετέλεσε την αποστολή του μπορούσε να αναπαυθεί αιώνια. Οι τρεις φίλοι του ζητούν ως τελευταία χάρη να τους δείξει το περιεχόμενο του σπηλαίου κι έτσι ο Χόνκυ-Τον τους οδηγεί στο σπήλαιο και στον «Θησαυρό των Μογγόλων». Κι ενώ οι τρεις φίλοι κοιτούν εκστασιασμένοι τις αποδείξεις της ασιατικής προέλευσης των προιστορικών Ινδιάνων (ξύλινα τοτέμ, αγγεία, κλπ), ο Χόνκυ-Τον τους λέει ότι δεν μένει πολύς χρόνος. Κατάπληκτοι λοιπόν, ακούνε από τον Χόνκυ-Τον να τους εξηγεί ότι οι 11 σπόροι Ζαμπούκου ΔΕΝ ήταν το κλειδί για να ανοίξει, αλλά για να ΚΛΕΙΣΕΙ το σπήλαιο ερμητικά, και ότι ΑΥΤΗ ήταν η αποστολή του, να κλείσει για ΠΑΝΤΑ μέσα στο σπήλαιο την αρχαία τους κληρονομιά, και μετά από τόσους αιώνες κατάφερε επιτέλους να ξαναβρεί το φλασκί που είχε χάσει.

Η ιστορία αυτή θεωρείται από τις αρτιότερες της Ιταλικής κομιξικής σχολής Ντίσνευ. Οι μικρότερες ιστορίες που διαδραματίζονται μέσα στον καμβά της συνολικής ιστορίας θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν υλικό για ξεχωριστές ιστορίες.

Έτσι ο μηχανισμός που έθεσαν σε λειτουργία οι 11 σπόροι Ζαμπούκου προκαλεί το γκρέμισμα βράχων από το βουνό που σύντομα θα καταπλακώσουν το σπήλαιο και θα κρύψουν τον «Θησαυρό των Μογγόλων» για πάντα από όσους θα ήθελαν να τον ιδιοποιηθούν. Τρομοκρατημένοι οι τρεις φίλοι προσπαθούν να βρουν κάποια διέξοδο και την τελευταία στιγμή βρίσκουν ένα υπόγειο ποταμό όπου ακούν την γνώριμη φωνή του καπετάνιου Μακ Χαμπ, ο οποίος ακόμη περιπλανιόνταν στους δαιδάλους του υπόγειου περάσματος κυνηγώντας την Λευκή Ρέγγα, τον Μπόμπυ Ντικ! Χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, ο Ατομίνο βοηθάει τον Μακ Χαμπ να πιάσει την Λευκή Ρέγγα και στο τσαφ βγαίνουν στη θάλασσα με το φλασκί από πίσω τους που έχει μέσα μια προιστορική… οδοντογλυφίδα, δώρα από τον Χόνκυ-Τον (το πνεύμα του οποίου έμεινε πίσω για να μπορέσει επιτέλους να αναπαυθεί) ως ανάμνηση δική του και της ιστορίας των προγόνων του.

► ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #1 (Α΄ Περίοδος) ► ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #1000 ► ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #2000 ► Μεγάλες Ιστορίες Disney #7

Χόνκυ-Τον

ΚΥΡΙΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ πολλαπλές ιαματικές χρήσεις, ενώ χρησιμεύουν ακόμη και για την παραγωγή χρωμάτων. Ο συμβολισμός του στην ιστορία αυτή έχει σχέση με την ετυμολογία του ονόματός του: προέρχεται από την Αρχαιοελληνική λέξη «Σαμβύκη» ή «Σάνδυξ», που σημαίνει «κόκκινο», μια και χρησίμευε για την παραγωγή αυτού του χρώματος. Έτσι, η κόκκινη Σαμβύκη συμβολίζει την Ερυθρόδερμη φυλή, γεγονός που δείχνει το πόσο εμβριθώς ερευνούσε ο Σκάρπα το υπόβαθρο μιας ιστορίας.

Όπως έγραψα νωρίτερα, η ιστορία βασίζεται στην επιστημονική υπόθεση της καταγωγής των Ινδιάνων της Αμερικής από προϊστορικά Ασιατικά φύλα που μετανάστευσαν από τις περιοχές της Μογγολίας προς την Αμερικανική Ήπειρο ψάχνοντας για κυνήγι διαμέσου της Βερρίγειας γήινης γέφυρας που τώρα έχει κατακλυσθεί από την θάλασσα. Η υπόθεση αυτή στην οποία βάσισε την ιστορία του ο Ρομάνο Σκάρπα δεν μοιάζει να απέχει πολύ από την πραγματικότητα: οι τελευταίες αναλύσεις DNA δείχνουν ότι οι «αυτόχθονοι» Ινδιάνοι της Αμερικής κατάγονται από μια ορεινή περιοχή της Νότιας Σιβηρίας, και συγκεκριμένα από τα Αλτάια Όρη. Οι πρώτες μεταναστεύσεις αυτών των Ασιατικών πληθυσμών προς την Αμερική χρονολογούνται πριν 16.500 χρόνια! Το γενετικό υλικό των Ινδιάνων της Αμερικής δείχνει να είναι μείγμα πληθυσμών από την Ανατολική Ασία (κατά 65%) και από την Ευρασία (κατά 35%)! Μετανάστες και οι «αυτόχθονοι» Ινδιάνοι, λοιπόν! Ο Χόνκυ-Τον, με φυσικά χαρακτηριστικά Ινδιάνου, αποτελεί σύμβολο αυτών των «αυτόχθονων» Ινδιάνων και προϊστορικός, «αιώνιος» φύλακας της κληρονομιάς τους. Σε πολλές ιστορίες με κυνήγι θησαυρού με χαρακτήρες του Ντίσνευ (και ιδιαίτερα σε αυτές του Καρλ Μπαρκς με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ), ο θησαυρός ιδιοποιείται από αυτόν που τον βρίσκει. Με τον Ρομάνο Σκάρπα, ο θυσαυρός μένει στα χέρια των αρχικών ιδιοκτητών του. Το όνομα του Χόνκυ-Τον μας θυμίζει το «honkey-tonk», ονομασία των ταβερνών με αίθουσα για χορό στην χρυσή εποχή της τζαζ στη Νέα Ορλεάνη όπου σύχναζε η λούμπα των Μαύρων. Επίσης, «honky tonk» ονομάζεται ένα στυλ μουσικής με έμφαση στο πιάνο, προοίμιο της μουσικής ragtime. Η χρήση των σπόρων Ζαμπούκου στην ιστορία δεν είναι τυχαία. Το δενδρύλλιο Ζαμπούκος (Sambucus Nigra) και οι σπόροι του έχουν

τελευταίος από τους 3 Σταυροφόρους φυλάει το Ιερό Δισκοπότηρο, κρυμμένο ανάμεσα σε πολλά ψεύτικα δοχεία. Ο Ίντι βρίσκει το σωστό και το φέρνει πίσω στον θανάσιμα τραυματισμένο πατέρα του, ενώ ο Σταυροφόρος τον προειδοποιεί να μην μεταφέρει το Δισκοπότηρο πέραν της Μεγάλης Σφραγίδας της εισόδου του σπηλαίου γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο γκρέμισμα του σπηλαίου! Κι έτσι γίνεται όταν κάποιος από τους «κακούς» αρπάζει το Δισκοπότηρο και προσπαθεί να περάσει την Μεγάλη Σφραγίδα.

Το τέλος της ιστορίας, με τον Χόνκυ-Τον να μένει μέσα στο σπήλαιο που κατακρημνίζεται και τον ίδιο να βρίσκει επιτέλους την αιώνια ανάπαυση που γύρευε επί αιώνες, μας θυμίζει έντονα μια άλλη σκηνή, αυτή τη φορά από μια ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς, στην ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς and the Last Crusade — Η Τελευταία Σταυροφορία» του 1989, σε σκονοθεσία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Στην ταινία αυτή, ο Ιντιάνα Τζόουνς με τον πατέρα του (Χάρισον Φορντ και Σον Κόνερι αντίστοιχα) ψάχνουν για το Ιερό Δισκοπότηρο, αυτό που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο και αυτό που χρησιμοποιήθηκε για να συλλέξει το αίμα του Ιησού στην Σταύρωση, αφού η λόγχη του Ρωμαίου λεγεωνάριου Λογγίνου τρύπησε τα πλευρά του Εσταυρωμένου. Λέγεται ότι το Ιερό Δισκοπότηρο πήρε μετέπειτα ο Ιωσήφ από την Αριμάθεια και ότι χάριζε την αιώνια ζωή σε όποιον έπινε από αυτό. Στο τέλος της ταινίας, ο Ίντι φτάνει επιτέλους στο σπήλαιο όπου ο

Καθώς οι αρχαιολόγοι διαφεύγουν από το γκρέμισμα του σπηλαίου και το Δισκοπότηρο χάνεται στην άβυσσο, βλέπουν πίσω τους τον τελευταίο Σταυροφόρο-φύλακα του Ιερού Δισκοπότηρου να τους αποχαιρετά, έτοιμος κι αυτός να βρει επιτέλους την αιώνια ανάπαυση! Είναι γνωστό ότι οι Σπίλμπεργκ -Λούκας είχαν εμπνευστεί από τον Καρλ Μπαρκς, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν είχαν διαβάσει και τις ιστορίες του Ρομάνο Σκάρπα!

29

ΚΥΡΙΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ Ατομίνο Μπιπ-Μπιπ

Τζο Πάπυρος

Ο Ατομίνο Μπιπ-Μπιπ, φίλος του Μίκυ, είναι πνευματικό δημιούργημα του Ρομάνο Σκάρπα και κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση του στην ιστορία «Η Τέταρτη Διάσταση — La Dimensione Delta», το 1958, ένα χρόνο πριν τις «Πηγές των Μογγόλων».

Αν ο Ατομίνο εκπροσωπεί στην ιστορία το σύγχρονο, ο παλαιοπώλης Τζιμ Πάπυρος εκπροσωπεί την αντίθεση, το παλιό (η ιστορία είναι γεμάτη αντιθέσεις). Όταν συναντά για πρώτη φορά τον Ατομίνο, του λέει: «Άλλη μια από αυτές τις σύγχρονες εφευρέσεις του διαβόλου, ε; Απεχθάνομαι τον εκσυγχρονισμό!». Όταν όμως αρκετά αργότερα ο Ατομίνο βοηθάει το μονοπλάνο να πετάξει με ατομική ενέργεια μέσα σε μια καταιγίδα, ο κος Πάπυρος φαίνεται ν’ αλλάζει γνώμη για τα σύγχρονα μέσα και αναφωνεί: «Παίρνω πίσω τις επιφυλάξεις μου για τον εκσυγχρονισμό, Μίκυ! Ο φίλος σου είναι καταπληκτικός!».

Ο Ατομίνο είναι ένα ανθρωπόμορφο άτομο («άτομο» με την έννοια του μικρότερου σωματιδίου ενός χημικού στοιχείου), χρώματος μπλέ. Έχει δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι, πάνω από το οποίο περιστρέφονται δύο ηλεκτρόνια! Τον δημιούργησε ο Καθηγητής Ενίγκμα στο εργαστήριό του στην Διάσταση Δέλτα, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Ατομίνο Μπεπ Μπεπ (ο ένας μελετηρός και πειθήνιος, ο άλλος πονηρός και σκανδαλιάρης). Ο Καθηγητής Ενίγκμα είναι δημιούργημα του μεγάλου Αμερικάνου κομικογράφου Φλόυντ Γκότφρεντσον ,που δημιούργησε κλασικές ιστορίες με τον Μίκυ στις δεκαετίες του ’30 και του ’40, κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία «Sky Island», το 1936. Ο Ατομίνο έχει εκπληκτικές «ατομικές» ιδιότητες. (φυσώντας μια ροή μεσονίων μπορεί να μεταμορφώσει την ύλη!) (Τα μεσόνια κρατούν τα νετρόνια και τα πρωτόνια μέσα στον πυρήνα και αποτελούνται από ένα κουάρκ και ένα αντικουάρκ. Ο Χιντέκι Γιουκάβα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής το 1949 για την θεωρητική του εργασία πάνω στα μεσόνια τη δεκαετία του ’30 και το πρώτο μεσόνιο που παρατηρήθηκε εργαστηριακά ήταν το πιόνιο το 1947).

30

Στην πρώτη του συνάντηση με τον Μίκυ, ο Ατομίνο μεταμορφώνει το πιστόλι του Μίκυ σε ... σοκολατένιο παιγνίδι! Ο Ατομίνο μπορεί επίσης να επηρεάσει τα μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα να προκαλέσει χιονόπτωση καλοκαιριάτικα (με το χιόνι να έχει γεύση...μαλλιού της γριάς ή να το κάνει να φωσφορίζει). Μπορεί επίσης να χρονολογήσει ένα αντικείμενο (για παράδειγμα, όταν επισκέπτονται με τον Μίκυ το παλαιοπωλείο του Τζο Πάπυρου, ο Ατομίνο με την χρήση μεσονίων χρονολογεί ένα, υποτίθεται, «αρχαίο» βάζο της δυναστείας των Μινγκ, και αλλάζει την ταμπέλα από «πριν 2.271 χρόνια», σε «πριν 25 μέρες»)! Να ένας υπολογισμός του: 0,071 ≥ 82 - √12 (cos β - senα) Δ/π = … Ο Ατομίνο έχει «μεσονική» μνήμη και μπορεί να αναπαραστήσει αυτούσιο και με την κάθε του λεπτομέρεια κάτι που είδε φευγαλέα πριν αρκετό χρόνο.

Μερικές από τις αντίκες που βρίσκουν στο παλαιοπωλείο του Πάπυρου όταν το πρωτοεπισκέφτονται ο Μίκυ με τον Ατομίνο είναι η αυθεντική σκάλα της ναυαρχίδας του Λόρδου Νέλσωνα (ναι, αυτής που έλαβε μέρος στην μάχη του Τραφάλγκαρ το 1805, όπου ναι μεν νίκησε, αλλά έχασε τη ζωή του ο Λόρδος Νέλσωνας), ο Οδηγός Επικοινωνίας του Αρχαίου Πύργου της Βαβέλ, η κορυφή μιας αρχαίας Αιγυπτιακής πυραμίδας ηλικίας 2.000 ετών, η πρώτη σφαίρα που έπεσε στον πόλεμο Ανεξαρτησίας της Αμερικής, μια αυτοκρατορική πολυθρόνα της εποχής του Ναπολέοντα (από πρώτο χέρι!), έναν καταπέλτη του 15ου αιώνα, και πολλά άλλα σπάνια, αμφίβολης όμως αυθεντικότητας, αντικείμενα. Ακόμη και το μονοπλάνο των αδελφών Ράιτ που χρησιμοποιούν για να πετάξουν στην Αλάσκα, το δανείζονται από έναν φίλο του Πάπυρου που εργάζεται σ’ένα αεροναυτικό μουσείο!

Καπετάνιος Μακ Χαμπ

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ο Ατομίνο δεν τρέφεται με συνηθισμένο φαγητό που τρώνε οι άνθρωποι. Όταν επισκέπτονται με τον Μίκυ ένα εστιατόριο, ο σερβιτόρος προτείνει στον Ατομίνο «Σολωμό του Ρήνου και μετά στήθος πέρδικας». Κόκκαλο ο σερβιτόρος όταν ο Ατομίνο ζητά «μια πρίζα ηλεκτρικού ρεύματος»! Αργότερα, στο μικρό χωριό με τα ορυχεία ουρανίου στην Αλάσκα, ζητάει για αναψυκτικό με «κομματιασμένο ουράνιο», όταν οι άλλοι παραγγέλνουν λεμονάδα και οξυφοίνικα με σόδα!

Ο Σκωτσέζος καπετάνιος της τράτας που ψαρεύει ρέγγες και που εδώ και χρόνια κυνηγά τον θανάσιμο εχθρό του Μπόμπυ Ντικ, την μικροσκοπική Λευκή Ρέγγα! Κόπηκε νέος στις εξετάσεις για καπετάνιος φαλαινοθηρικού και μη μπορώντας να κυνηγήσει κήτη, του έχει γίνει έμμονη ιδέα η αιχμαλωσία της άπιαστης Λευκής Ρέγγας! Ο Σκάρπα εδώ χτίζει μια μικρή παραϊστορία παρωδώντας το πασίγνωστο κλασικό μυθιστόρημα του Αμερικανού Χέρμαν Μέλβιλ «Moby-Dick, or the Whale», που δημοσιεύτηκε το 1851. Στην θαλασσινή, επική αυτή ιστορία, ο ναυτικός Ισμαήλ εξιστορεί την έμμονη καταδίωξη της Λευκής Φάλαινας Μόμπυ Ντικ από τον καπετάνιο Άχαμπ, του φαλαινοθηρικού Πίκουντ.

O Άχαμπ θέλει να εκδικηθεί τον Μόμπυ Ντικ γιατί στο προηγούμενο ταξίδι του είχε δαγκάσει και κόψει το πόδι στο γόνατο. Το βιβλίο πέρασε απαρατήρητο όταν πρωτοδημοσιεύτηκε και η λογοτεχνική του αξία αναγνωρίστηκε από συγγραφείς όπως τον Γουίλιαμ Φώκνερ και τον Ντ. Χ. Λώρενς πολύ αργότερα. Έτσι ήταν ο Σκάρπα, δεν έγραφε τίποτε στην τύχη!

31

32

33

34

35