Mów światu całemu

WSTĘP Św. Siostra Faustyna Kowalska (1905-1938), znana całemu światu jako Apostołka Bożego Miłosierdzia, budzi dziś podziw odwagą, z jaką idzie do świata, by przypominać, że Bóg nie przestał kochać człowieka i zawsze jest miłosierny. Gdy Jezus Miłosierny objawił jej misję głoszenia miłosierdzia, było to dla niej zaskoczeniem. Długo pytała, czy rzeczywiście taki jest plan Boga wobec niej. Nie miała wykształcenia teologicznego. Należała do drugiego chóru zakonnego i całe życie wykonywała proste czynności w kuchni, ogrodzie i na furcie. Nie pozostała jednak obojętną na nalegania Pana Jezusa. W porozumieniu ze swoimi spowiednikami, kierownikiem duszy i przełożonymi zakonnymi rozpoznała wolę Bożą i całym swoim życiem włączyła się w głoszenie orędzia miłosierdzia.

Apostołka Bożego Miłosierdzia z wielkim lękiem i jednocześnie z ogromną odwagą opowiada o największej tajemnicy Boga, który z miłości stworzył człowieka i nigdy go nie opuszcza na jego życiowych drogach. Nie tylko mówi o tym, jak wielkie jest Miłosierdzie Boże, ale również daje świadectwo miłości Bożej. Mimo szarych zajęć, jakie wypełniała w zakonie i chorób, które niszczyły jej ciało, pokazuje swoim życiem, jak piękny jest Bóg. Kocha On człowieka pomimo jego słabości i grzechu.

Całe życie św. Siostry Faustyny zamknęło się w jednym pragnieniu, by zrealizować polecenie Pana Jezusa dotarcia do całego świata z orędziem miłosierdzia. Jej proste życie

5

potwierdza, że człowiek pośród szarych zajęć jest zdolny do tego zadania.

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec, w parafii Świnice Warckie, w województwie łódzkim. Była trzecim z dziesięciorga dzieci ubogich rolników Marianny i Stanisława Kowalskich. W młodym wieku pracowała jako służąca w Aleksandrowie, w Łodzi i w Ostrówku pod Warszawą (1921-1925). W 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W klasztorze pełniła obowiązki pomocnicy w piekarni, kucharki, ogrodniczki i furtianki. 22 lutego 1931 roku w Płocku otrzymała pierwszą wizję Jezusa Miłosiernego oraz polecenie głoszenia światu Bożego Miłosierdzia. Zmarła 5 października 1938 roku w Krakowie po długich cierpieniach spowodowanych chorobą gruźlicy.

Dzienniczek św. Faustyny jest dziś świadectwem misji, jaką wskazał jej Jezus Miłosierny w prywatnych objawieniach. Misja głoszenia światu miłosierdzia pojawiła się już w pierwszych wizjach. Siostra Faustyna długo jednak rozpoznawała wolę Bożą, by ostatecznie podjąć wyzwanie pójścia do całego świata ze słowem o Bożym Miłosierdziu.

Prawdy Boże, które przypomina, przeżyła w swoim życiu dzięki osobistemu zjednoczeniu z Chrystusem. On ukazywał jej tajemnice Boga odsłaniając przed nią niezgłębioną tajemnicę miłosierdzia. Potem zaś zachęcał, by prawdy te przekazywała światu. Dziś św. Siostra Faustyna staje obok wielkich Doktorów Kościoła, jak św. Katarzyna ze Sieny, czy św. Teresa z Lisieux, głosząc z mocą orędzie miłosierdzia tak bardzo potrzebne współczesnemu światu.

Misja Apostołki Bożego Miłosierdzia wpisuje się w posłanie apostołów, których osobiście powołał Chrystus do głoszenia prawdy o Bogu, Ojcu miłosierdzia. Pan Jezus w prywatnych objawieniach wyznaczył jej misję, która jest

6

częścią w historii naszego zbawienia, realizowaną dzięki dziełu Odkupienia. Siostra Faustyna podjęła misję, jaką już przed nią pełnili niektórzy mężczyzni i kobiety. W dziejach Kościoła stali się oni znakiem obecności Boga w świecie. Jej misja ma szczególny charakter, gdyż została wyznaczona osobiście przez Jezusa Miłosiernego. Św. Faustyna Kowalska należy do tych mistyczek chrześcijańskich, które otrzymały od Chrystusa ważną misję do spełnienia wobec Kościoła swoich czasów. Przypomina światu tajemnicę Bożego Miłosierdzia objawioną w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Apostołka Bożego Miłosierdzia była głęboko przekonana o potrzebie głoszenia światu Bożego Miłosierdzia. W tym celu otrzymała wiele łask mistycznych, wśród których na pierwsze miejsce wysuwa się dar zaślubin mistycznych i poznawanie tajemnic Bożych.

Została obdarowana również darem cierpienia z Jezusem i uczestniczenia w tajemnicy Zbawienia oraz licznymi łaskami nadzwyczajnymi, które służyły głębszemu zrozumieniu tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Łaski nadzwyczajne – wizje Jezusa Miłosiernego, poznawanie stanu dusz, stygmaty duchowe i poznanie przyszłości – pomagały w przekazywaniu ludziom prawdy o Bożym Miłosierdziu.

Przeżywając miłosne zjednoczenie z Bogiem, św. Siostra Faustyna poznała wielką tajemnicę Bożego Miłosierdzia, która obejmuje prawdę o tym, że Bóg jest dobry i kocha każdego człowieka. Prawda ta dogłębnie wypełniła jej wnętrze. Nawet straszne cierpienia spowodowane chorobą gruźlicy płuc nie przeszkodziły jej w poczuciu pewności, że Bóg jest miłosierny i ciągle ją kocha. Pan Jezus obdarzył swoją uczennicę łaską udziału w swoim cierpieniu. Siostra Faustyna mogła pić razem ze swym Oblubieńcem z „kielicha goryczy”. Mogła również wnikać w największą tajemnicę Boga. Jezus Miłosierny był zawsze blisko niej i wyznaczał

7

jej misję wobec świata. On przekazał swojej uczennicy polecenie przypominania ludziom prawdy o Bogu miłosierdzia.

Orędzie Bożego Miłosierdzia obejmuje prawdę objawioną w Piśmie świętym o Bogu bogatym w miłosierdzie, który pragnie szczęścia człowieka. Mimo jego słabości chce dzielić się z nim swoją miłością. Przesłanie Jezusa Miłosiernego, które pojawiło się w wizjach Siostry Faustyny, zawiera konkretne zadania. Mistyczka z Krakowa miała wypraszać Miłosierdzie Boże dla świata. Wskazała również formy pobożności, które mogą pomóc współczesnemu człowiekowi zbliżyć się do Boga.

Przekonana głęboko o swojej misji otrzymała od Chrystusa tytuł Apostołki Bożego Miłosierdzia i jak ewangeliczni Apostołowie przemierza do dziś świat dając świadectwo o tym, że Bóg jest miłosierny. W swojej misji odwołuje się do tradycji apostoła, czyli posłanego przez Boga, by nieść światu prawdę o Miłosierdziu Bożym. Orędzie miłosierdzia jest uroczystym przekazem prawdy Bożej, jaką Siostra Faustyna otrzymała od Jezusa Miłosiernego w wizjach. Wdzięczna Chrystusowi za miłość, jaką ją obdarzył, wszystkie swoje siły oddała misji głoszenia miłosierdzia. Fascynuje dziś prostotą przyjmowania Bożych prawd i odwagą zaangażowania w dzieło, wyznaczone jej przez Jezusa.

Tomik pt. Mów światu całemu – czwarty w serii Spotkań ze św. Faustyną – jest próbą przedstawienia orędzia Bożego Miłosierdzia, przekazanego przez Pana Jezusa Siostrze Faustynie. Do tej pory w serii „Spotkania ze św. Faustyną Kowalską” ukazały się książeczki mówiące o modlitwie Mistyczki z Krakowa – Modlę się ciszą (Kraków 2000), o jej wizjach – Widziałam Pana (2001) i o mistycznym zjednoczeniu z Bogiem w miłości – Chcę żyć miłością (2002).

8

APOSTOŁ CHRYSTUSA W Piśmie świętym Nowego Testamentu wiele postaci nosi imię apostoła: dwunastu uczniów, których Pan Jezus wybrał na swoich najbliższych współpracowników i przekazał im misję głoszenia Dobrej Nowiny (Mt 10, 2) oraz św. Paweł, który nazywa siebie „apostołem pogan” (Rz 11, 13). Terminologia skrypturystyczna termin „apostoł” odnosi również do uczniów św. Pawła – Tymoteusza (1 Tes 2, 7) i Barnaby (1 Kor 9, 6) używając w szerokim znaczeniu określeń: „charyzmat apostoła” (Ef 4, 11), „fałszywi apostołowie” (2 Kor 11, 5).

W języku greckim rzeczownik apostolos, od czasownika apostello – „posłać”, wskazuje na osobę reprezentującą kogoś, występującą w jego imieniu. W Starym Testamencie słowo „apostoł” oznacza ambasadora, który powinien być otaczany takim samym szacunkiem jak król (2 Sm 10). Podobną misję spełniają prorocy występujący w imieniu Boga (Iz 6, 8). Według słów Pana Jezusa apostoł reprezentuje tego, który go posłał i przekazał mu swoje pełnomocnictwo: „Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał” (J 13, 16). Apostoł jest więc wysłannikiem reprezentującym posyłającego, który ma pełną władzę. Określenie to dotyczy grona Dwunastu uczniów, wybranych przez Chrystusa, aby pełnili Jego misję głoszenia Dobrej Nowiny (Mt 10, 2; Łk 6, 13).

Od pierwszych dni swojego nauczania Pan Jezus dobierał sobie uczniów i współpracowników, którzy mieli przedłużać Jego misję. Ich zadanie polegało na głoszeniu Ewangelii

9

i wypędzaniu złych duchów (Mk 6, 3. 13), przemawianiu w Jego imieniu (Mk 6, 7-13), rozdzielaniu chleba na pustyni (Mt 14, 19). Uczniowie cieszyli się powagą Jezusa, który ich posłał (Mt 14, 19). Po Zmartwychwstaniu Apostołowie świadczą, że Chrystus zmatwychwstały jest tym samym, którego oni znali, gdy chodził i czynił cuda na ziemi (Dz 1, 8. 21).

Misja Dwunastu zgodnie z wolą Pana Jezusa, który posłał siedemdziesięciu uczniów (Łk 10, 1), jest przedłużana przez cały Kościół. W tym też duchu po Zmartwychwstaniu Apostołowie wybrali św. Macieja, aby był świadkiem Chrystusa (Dz 1, 21). Opinią apostoła ciszył się również św. Barnaba i św. Paweł, Apostoł narodów (Dz 14, 4. 14). Działalność św. Pawła potwierdza, że misja apostoła powierzona przez Pana Jezusa jest nieustannie kontynuowana w jedności z gronem Dwunastu. Św. Paweł wnosi do pojęcia apostoła nową jakość, polegającą na wewnętrznym przekonaniu, że został powołany na apostoła przez samego Pana Jezusa w wizji, jaką otrzymał pod Damaszkiem (Dz 9, 5. 27; Rz 1, 1). Działa „w imieniu Chrystusa” (2 Kor 5, 20) i jest współpracownikiem Boga (1 Kor 3, 9). Św. Paweł potrzebował również dla uwiarygodnienia misji apostoła poddania się władzy Apostołów w Jerozolimie (Dz 9, 27-30). Głosząc Ewangelię Chrystusa zawsze podkreślał tę jedność.

W misji apostoła uczestniczą wszyscy uczniowie Chrystusa, którzy podejmują odpowiedzialność za Dobrą Nowinę.

W sposób urzędowy imię apostołów noszą biskupi, następcy Dwunastu. We władzy apostolskiej biskupów uczestniczą kapłani i diakoni, którzy razem ze święceniami otrzymują misję głoszenia Dobrej Nowiny. Dzieje chrześcijaństwa potwierdzają, że również wielu mężczyzn i kobiet w szczególny sposób podejmuje misję apostołów, by prawda o Jezusie Chrystusie mogła dotrzeć do każdego człowieka.

10

MISJA WIELKICH MISTYCZEK CHRZEŚCIJAŃSKICH Na przestrzeni dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa działanie Boże objawiało się w życiu wielu świętych mężczyzn i kobiet, którzy otworzyli swoje serce na natchnienie Ducha Świętego i podjęli powierzoną im misję. Szczególnym przykładem pełnienia posłannictwa apostolskiego są mistyczki chrześcijańskie, które podobnie jak św. Paweł w wewnętrznych wizjach przeżyły osobiste spotkanie z Jezusem cierpiącym, biczowanym, w cierniowej koronie, ukrzyżowanym i z przebitym bokiem. Pod wpływem tych doświadczeń przekazały one Kościołowi swoich czasów wezwanie do pójścia drogą Chrystusa. W objawieniach Bóg osobiście, albo za pośrednictwem anioła, zlecał im konkretne zadania. Wiernie wypełniona misja stała się duchowym bogactwem Kościoła w konkretnym momencie historii. Są wśród nich: Hildegarda z Bingen, Mistyczki z Helfty, św. Katarzyna Sieneńska, św. Małgorzata Maria Alacoque i inne.

Hildegarda z Bingen (1098-1179), benedyktynka, należąca do najwybitniejszych wizjonerek niemieckich okresu średniowiecza, dzięki łasce wizji obrazowych docierała do najgłębszych tajemnic Bożych. Dar ten otrzymała już w dzieciństwie, a gdy się zorientowała o nadzwyczajności łask, starała się je ukryć. Owocem proroczych wizji są jej dzieła: Sicvias (Poznaj drogi Pańskie), dzieło zawierające apokaliptyczne wizje, które podziwiał św. Bernard z Clairvaux; Liber

11

vitae meritorum opisująca relacje człowieka z kosmosem; Liber divinorum operum będąca ostatnią częścią trylogii, w której opisała wzajemne stosunki między człowiekiem, kosmosem i Bogiem. W centrum jej duchowego przesłania znajduje się tajemnica człowieczeństwa Chrystusa, Eucharystia i tajemnica Kościoła. Św. Elżbieta z Schönau (1129-1164), benedyktynka niemiecka, jest znana przede wszystkim z wizji o nadprzyrodzonym charakterze: Liber visionum I-III (Księga wizji I-III), Liber viarum Dei (Księga dróg Bożych), De resurrectione B.V. Marie (O wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny).

W swoich wizjach, prowadzona przez anioła, poznała tajemnicę piekła i nieba oraz „świętego człowieczeństwa” Chrystusa. Benedyktynka z Schönau jest wzorem niewiasty, która posługując się wizjami przekazuje prawdy biblijno-duchowe włączając się w ten sposób w dyskusje teologiczne epoki.

Jako apostołka orędzia Bożego zwracała się do wspólnoty zakonnej, pouczając o drodze do zjednoczenia z Bogiem i wzywając do doskonałości.

Podobną świadomość, że Bóg działa bezpośrednio odsłaniając swoje orędzie miały: Gertruda Wielka z Helfty (1256-1303), Mechtylda z Hackeborn (1241-1299) i Mechtylda z Magdeburga (1207-1294). Przekazały one nabożeństwo do ran Chrystusa, a w wizjach rozmawiały z Chrystusem na krzyżu wczuwając się w Jego stany emocjonalne i doświadczając Jego cierpienia w swoim ciele.

Szczególne znaczenie w dziejach rozbitego po schizmie zachodniej Kościoła miało życie św. Katarzyny Sieneńskiej (1347-1380). Dominikanka ze Sieny żyła surową ascezą poświęcając się działalności charytatywnej. Prowadziła głębokie życie sakramentalne, które charakteryzowało się szczególnym nabożeństwem do Eucharystii. Pierwsze wizje otrzymała w dzieciństwie i bardzo wcześnie przeżyła misty-

12

czne zaślubiny z Chrystusem (1366). Ekstazy i wizje były w jej życiu czymś zwyczajnym. Długie godziny po Komunii świętej rozmawiała z Chrystusem w głębokim skupieniu.

Całe lata odżywiała się tylko Komunią świętą, a w 1375 r. otrzymała dar niewidzialnych stygmatów. Zabiegała o powrót papieża Grzegorza XI z Awinionu do Rzymu. Ofiarowała swoje życie za Kościół i Papieża – „słodkiego Chrystusa na ziemi”. Jej kierownik duchowy, bł. Rajmund z Kapui napisał pierwszą biografię (Legenda major). Św. Katarzyna Sieneńska jest autorką 385 listów, Dialogu nazywanego również Księgą Bożej Opatrzności (1378) i Modlitw. W swoich dziełach św. Katarzyna podejmowała problem relacji „człowieka, który nie jest” do „Boga, który jest” wskazując na dramat bosko-ludzki, który jest wynikiem odejścia od Boga przez grzech.

Punktem wyjścia apostolskiej misji św. Katarzyny ze Sieny była tajemnica Trójcy Świętej poznawanej w mistycznym doświadczeniu jako Źródło życia ludzkiego i cel, do którego człowiek zmierza. Szczególnie bliski kontakt nawiązała z Osobą Ojca, doświadczając „dziecięctwa duchowego”. Według niej chrześcijanin powinien poznać siebie i Boga, aby podjąć drogę do zjednoczenia z Bogiem, którą wyznacza Chrystus poznawany w swoim człowieczeństwie, wprowadzając duszę w najgłębsze tajemnice Boga.

Podobny charakter miała misja św. Małgorzaty Marii Alacoque (1647-1690). Wizytka francuska z klasztoru w Paray-le-Monial jest autorką Autobiografii, w której opisała słowa, wizje i objawienia Pana Jezusa. Przekazała orędzie objawiajacego się Jezusa, które zawiera wezwanie do oddawania czci Sercu Jezusowemu. Warunkiem nabożeństwa do Serca Jezusowego jest spowiedź i Komunia święta wynagradzająca za grzechy w pierwsze piątki miesiąca. We współczesnych czasach znane są wizje stygmatyczki Gemmy Galgani

13

(1886-1903), która mistycznie przeżywała mękę Pańską w ciele i często widziała swojego Anioła Stróża. Szczególną misję otrzymała od anioła również s. Łucja, uczestniczka objawień Matki Bożej z Fatimy. Anioł przekazał jej wezwanie do modlitwy pierwszych sobót miesiąca oraz podyktował jej modlitwę za grzeszników.

Mistyczki chrześcijańskie rozważając tajemnicę człowieczeństwa Chrystusa osiągały stany mistycznego zjednoczenia z Bogiem, które często są określane pojęciem „zaślubin mistycznych” lub „małżeństwa mistycznego”. Ich misja apostolska wobec Kościoła i świata wyrastała z głębokiego doświadczenia Boga i zjednoczenia z Chrystusem przez rozważanie tajemnicy Jego męki i śmierci, oraz wczuwanie się w stany afektywne Zbawiciela. Wizje i inne fenomeny nadzwyczajne towarzyszące ich posłannictwu pomagały im w głębszym zrozumieniu tajemnicy Bożej i wiernym przekazaniu jej światu.

14

NAJWIĘKSZY PRZYMIOT BOGA Droga św. Faustyny do poznania Bożego Miłosierdzia była bardzo prosta. Tak prosta jak proste było życie pokornej zakonnicy, spełniającej w klasztorze najprostsze prace w kuchni, w piekarni, w ogrodzie i na furcie. W swoich modlitwach rozważała obecność Boga w dziejach świata: stworzenie, historię Izraela, przyjście Chrystusa na ziemię, Jego życie ziemskie, śmierć i Zmartwychwstanie. Patrząc na swoje życie dostrzegła, że Bóg nieustannie ją prowadził. Był przy niej w dzieciństwie zachęcając do gorliwego życia wiary i modlitwy. Towarzyszył jej w latach młodości, gdy jako wiejska dziewczyna pracowała u bogatych ludzi w Aleksandrowie i w Łodzi. Chociaż niczym się nie wyróżniała spośród swoich sióstr i koleżanek, Jezus był blisko niej, przez natchnienia przypominając o powołaniu zakonnym. Prowadził ją za rękę podpowiadając, jak ma postępować.

We wszystkich wydarzeniach swojego życia Siostra Faustyna widziała Jezusa. Doświadczała Jego miłości nawet wtedy, gdy była bardzo chora. Patrząc na życie swoje i świata oraz kontemplując miłosierne oblicze Zbawiciela, który przychodził do niej w wizjach, odkryła prawdę o największej tajemnicy Boga, o Jego miłosierdziu. Pomimo braku wykształcenia teologicznego starała się zgodnie z wewnętrznym poleceniem Pana Jezusa „pisać” i „mówić” o Bożym Miłosierdziu, by jej osobiste przeżycie było znane światu. Świadkiem wielkiego wysiłku podjętego przez Mistyczkę z Krakowa, zmierzającego do przekazania orędzia Jezusa

15

Miłosiernego, jest Dzienniczek. W nim autorka notowała dokładnie wszystkie słowa wypowiadane przez Pana Jezusa w jej sercu, odnoszące się do Bożego Miłosierdzia.

Poznając tajemnicę Bożego Miłosierdzia św. Siostra Faustyna przeżywała wielką trudność, jak przy pomocy słów wyrazić wielkość miłości Boga, który objawia się człowiekowi jako miłosierdzie. Używała więc obrazów pragnąc oddać osobiste przeżycie spotkania z Bożym Miłosierdziem.

W tym, co mówi o miłosierdziu Boga, uderza ogromne bogactwo słów i określeń. Prosta siostra zakonna zadziwia różnorodnością wyrazów, jakich używała, by powiedzieć, że miłosierdzie jest nieskończone i nieograniczone. Jak poeta o wyszukanym kunszcie próbuje znaleźć najlepsze określenie oddające tajemnicę Boga miłosierdzia.

Porównuje miłosierdzie do morza lub oceanu, który nie ma kresu: „morze miłosierdzia” (Dz 138), „morze niezgłębionego miłosierdzia” (Dz 654), „bezdenny ocean miłosierdzia” (Dz 654). Nazywa je „przepaścią” (Dz 85), w której nie widać dna, albo bezgraniczną „otchłanią” (Dz 1054).

Wskazuje na niezbadane „wnętrzności miłosierdzia” (Dz 1553), które są w Bogu.

Miłosierdzie jest jak „źródło” (Dz 206). Jego wody nigdy się nie wyczerpują, dlatego Siostra Faustyna nazywa je „Źródłem Żywota” (Dz 1485), „żywym zdrojem wszelkich łask” (Dz 1321), „zdrojem miłosierdzia” (Dz 1075), „żywą krynicą” (Dz 1307) i „żywą krynicą miłości” (Dz 1321).

Staropolskie „zdrój” i „krynica” oznaczają tu również źródło, podkreślając, że Miłosierdzie Boże jest początkiem wszelkiej miłości.

Podobne znaczenie do „źródła miłosierdzia” mają u Siostry Faustyny wyrażenia „tron miłosierdzia” (Dz 1485), „trybunał miłosierdzia” (Dz 1541), „łono miłosierdzia” (Dz 1332), które wskazują, że miłosierdzie jest darem Boga,

16

udzielanym w sakramencie pokuty i w Eucharystii. Wyłania się z „rany Miłosierdzia” (Dz 1631), która jest obrazem przebitego boku Chrystusa. Jego działanie podobne jest do światła lub ognia. Przenika cały świat jako „promienie miłosierdzia” (Dz 1321) i „blaski miłosierdzia” (Dz 1485) zapalając Bożą miłością jak „płomienie miłosierdzia” (Dz 50).

Ogrania wszystkich ludzi jak „ramiona miłosierdzia” (Dz 1541) osłaniając „płaszczem miłosierdzia” (Dz 1489) przed wszelkim złem.

Pojęcia te obrazowo podkreślają, że wielkość Bożego Miłosierdzia jest nieskończona i niemożliwa do zbadania przez umysł ludzki. Obejmuje ono wszystkich ludzi, a szczególnie grzeszników, otwierając przed słabym człowiekiem radosną perspektywę nadziei. Wychodzi z samej Istoty Boga będącego miłością, wytryskując obficie jak woda ze źródła, które nigdy się nie wyczerpuje. Ogarnia każdego człowieka czułą miłością.

Siostra Faustyna wielokrotnie nazywa miłosierdzie Boże przy pomocy wyrażeń, które podkreślają wielkość Jego miłości: „dobroć Boga” (Dz 300), „dobroć nieskończona” (Dz 361), „niezgłębiona dobroć” (Dz 438), „wiekuista Miłość” (Dz 1307). Kilkakrotnie w Dzienniczku słowo „miłosierdzie” występuje zamiennie ze słowem „litość” (Dz 1148), które podkreśla przymiot Boga współczującego i pochylającego się nad grzesznikiem. Pojęcia te wyrażają prawdę, że miłosierdzie jest szczególną formą Bożej miłości i dobroci, którymi Bóg obdarza człowieka. Jest ono źródłem życia, z którego bierze początek wszelkie istnienie.

Określenia, których używała Siostra Faustyna mówiąc o miłosierdziu Boga: „niezgłębione” (Dz 654), „nieskończone” (Dz 697), „niepojęte” (Dz 699), „wielkie” (Dz 699), „niezbadane” (Dz 1146), podkreślają wielkość Bożego Miłosierdzia,

17

której nie można wyrazić w ludzkich słowach. Jest ono tak wielkie, jak Bóg, nieskończony i w niczym nieograniczony.

Podstawą do mówienia i pisania o Bożym Miłosierdziu było dla św. Siostry Faustyny jej osobiste doświadczenie, na które składało się rozważanie tajemnicy Męki i Śmierci Chrystusa. Apostołka Bożego Miłosierdzia odwoływała się do przeżyć, jakie miała w czasie codziennego rozmyślania, Mszy Świętej oraz adoracji Najświętszego Sakramentu, jak również podczas spowiedzi, która była dla niej zawsze spotkaniem z Bogiem miłosierdzia.

W czasie spowiedzi przeżywając wielką radość z przebaczenia grzechów mówiła, że miłosierdzie jest tak wielkie, jak „morze niezgłębione”. Czasem jest jak „bezdenny ocean”, który pochłania wszystkie grzechy i słabości człowieka, a grzesznik czuje się jak maleńka kropla rosy: „Po skończonej spowiedzi rozważałam straszną Mękę Jezusa i zrozumiałam, że to co ja cierpię, jest niczym w porównaniu z Męką Zbawiciela, a każda nawet najmniejsza niedoskonałość była przyczyną tej strasznej Męki. Wtem duszę moją ogarnęła tak wielka skrucha i dopiero w tym odczułam, że jestem w morzu niezgłębionego miłosierdzia Bożego. O, jak mało mam słów, ażeby wyrazić to, co przeżywam. Czuję, że jestem jak kropla rosy pochłonięta w głębie bezdennego oceanu miłosierdzia Boga” (Dz 654).

Pan Jezus pouczał swoją uczennicę, że Jego miłosierdzie wobec ludzi obciążonych słabościami jest jak „przepaść”, lub „otchłanie”, w których nie ma dna. Każdy może podejść do niego, jak do źródła i zanurzyć się w nim. Przekazał jej też zadanie sprowadzenia grzeszników z całego świata, by mogli zaczerpnąć ze źródła Bożej miłości: „Na drugi dzień po Komunii św. usłyszałam głos – córko Moja – patrz w przepaść miłosierdzia Mojego i oddaj temu miłosierdziu Mojemu cześć i chwałę, a uczyń to w ten sposób – zbierz

18

wszystki[ch] grzeszników z całego świata i zanurz ich w przepaści miłosierdzia Mojego. Pragnę się udzielać duszo[m], dusz pragnę – córko Moja. W święto Moje – w święto Miłosierdzia, będziesz przebiegać świat cały i sprowadzać będziesz dusze zemdlone do źródła miłosierdzia Mojego. Ja je uleczę i wzmocnię” (Dz 206).

Obraz „źródła” albo „zdroju miłosierdzia” wskazuje na niewyczerpane dobra, do jakich każdy człowiek ma dostęp.

Miłosierdzie „wytryskuje” nieustannie z przebitego boku Pana Jezusa, jak woda ze źródła. Chrystus w wewnętrznej rozmowie zapewniał Siostrę Faustynę, że jest ono dostępne dla każdego w sakramencie pokuty i w Eucharystii: „…większe jest miłosierdzie Moje, aniżeli nędze twoje i świata całego. Kto zmierzył dobroć Moją? Dla ciebie zstąpiłem z nieba na ziemię, dla ciebie pozwoliłem przybić się do krzyża, dla ciebie pozwoliłem otworzyć włócznią Najśw.

Serce Swoje i otworzyłem ci źródło miłosierdzia, przychodź i czerp łaski z tego źródła naczyniem ufności. Uniżonego serca nigdy nie odrzucę, nędza twoja utonęła w przepaści Miłosierdzia Mojego” (Dz 1485).

Ostatecznym źródłem miłosierdzia jest przebity na krzyżu bok Pana Jezusa, z którego wypływają krew i woda, symbole sakramentów (por. J 19, 34). Przez swoją śmierć i zmartwychwstanie Chrystus wysłużył dla wszystkich niewyczerpane łaski Bożego Miłosierdzia. Warunkiem czerpania ze zdroju miłosierdzia jest postawa ufności, pokora i nawrócenie, wewnętrzna przemiana i szczere wyznanie swoich grzechów w sakramencie pokuty.

Siostra Faustyna pochylając się nad niezgłębioną tajemnicą źródła miłosierdzia, którym jest przebite Serce Pana Jezusa, szuka jeszcze innych określeń dla podkreślenia, że Boże Miłosierdzie nieustannie jest dostępne dla człowieka.

Mówi, iż jest ono jak „żywa krynica miłości”:

19

„Witaj Najlitościwsze Serce Boga mojego, Niezgłębiona żywa krynico miłości, Z której tryska życie dla człowieka grzesznego, I zdrój wszelkiej słodkości” (Dz 1321).

W Dzienniczku Apostołka Bożego Miłosierdzia zaznaczyła, że prawda o nieskończonym miłosierdziu Boga jest fundamentem wiary. Chrześcijanin zanim pozna Chrystusa Sędziego, powinien najpierw zbliżyć się do Króla Miłosierdzia: „Że Bóg jest nieskończenie miłosierny, nikt temu zaprzeczyć nie może, pragnie On, żeby wiedzieli wszyscy o tym, nim przyjdzie powtórnie jako Sędzia; chce, aby wpierw dusze poznały Go, jako Króla Miłosierdzia” (Dz 378). Jednak wielkość Miłosierdzia Bożego przekracza możliwość pojęcia go: „Miłosierdzie Moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki, ani anielski” (Dz 699).

Wielbiąc Boże Miłosierdzie objawione w Jezusie Chrystusie i realizując je w miłości ofiarnej, człowiek może zbliżyć się do zrozumienia największego przymiotu Boga.

Poznając Miłosierdzie Boże w Chrystusie, który objawił je w swojej śmierci i Zmartwychwstaniu, św. Faustyna dotykała najgłębszej tajemnicy Boga w Trójcy Świętej. Zbliżała się do miłosierdzia Ojca, Syna i Ducha Świętego. Apostołka Bożego Miłosierdzia zaskakuje jasnością teologicznego mówienia o Bożych prawdach, które poznawała w doświadczeniu mistycznym.

20

Ks. Jan Machniak Modlę się ciszą Św. Faustyna jest mistrzynią życia duchowego, która pokazuje, jak szukać Boga i jak znajdować Go w szarych sprawach codziennych zajęć. Proponuje pójście drogą zaufania Bogu i odkrywania tajemnicy miłosierdzia podczas modlitwy, Mszy św., w służbie bliźnim i w wypełnianiu codziennych obowiązków. format 12,5×19,5 cm, oprawa miękka, stron 96

Mów światu całemu Książka jest próbą przedstawienia orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez Jezusa św. Faustynie. Autor, analizując jej pisma, przedstawia, w jaki sposób ona sama, na wyraźne polecenie Pana Jezusa, angażowała się w dzieło głoszenia orędzia Miłosierdzia. Książka ukazuje również rolę, jaką powinni odegrać w tej misji przełożeni zakonni, spowiednicy, kapłani, osoby konsekrowane i poszczególni wierni. format 12,5×19,5 cm, oprawa miękka, stron 88