Η αξημέρωτη νύχτα των φώτων
Woman’s stories
Η αξημέρωτη νύχτα των φώτων Γενάρης 2014
Αααχ! Πάει και αυτή η χρονιά. 2014 τώρα. Κάποτε, όταν οι Άνοιξες φώλιαζαν πρώτα στην καρδιά του και ύστερα ξάνοιγαν στον κόσμο, αυτοί οι αριθμοί είχαν σημασία. -Ευτυχισμένο το …, αστεράκι μου! Είχε η πει η μάνα και ο πατέρας δίπλα κούρντιζε το τρενάκι… -Ευτυχισμένο το…, καρντάσι! Είχε πει ο Πρόδρομος κι ούτε που ήθελε ν’ ακούσει «ευχαριστώ» που την τελευταία μέρα του χρόνου την είχε περάσει μες στο χιόνι να τον ψάχνει… -Ευτυχισμένο το …, αγάπη μου! Είχε πει η Καιτούλα κι εκείνος μούγκριζε «σ’ αγαπώ». -Ευτυχισμένο το …, πατέρα! Είχε πει ο Διονυσάκης και πάλευε να το ζωγραφίσει στην κάρτα που είχε στείλει η γυναίκα του Πρόδρομου. 3
Τώρα αυτοί οι αριθμοί είχαν καταντήσει νούμερα λογιστικά, δεν σήμαιναν τίποτα. Μετρούσαν μόνο. Χτυποκάρδια. Και είχαν γίνει τόσοι πολλοί! Πού να τους κουλαντρίσεις, πώς να τους βάλεις σε σειρά… Έριξε το βλέμμα του στο παράθυρο και τ’ άφησε να πέσει στα φώτα της πλατείας. Αναβόσβηναν τάχα να δείξουν τη χαρά. Μα, είναι χαρά τούτο το άναψε-σβήσε; Μαρτύριο είναι! Σα να σου λένε: πεθαίνειςζεις, πεθαίνεις-ζεις, του χαμού-του σωσμού, του χαμού-του σωσμού… Και δεν ήταν ανάγκη ν’ ανάψουν τα φώτα της γιορτής, το ζούσε κάθε μέρα και κάθε νύχτα τούτο το μαρτύριο. Μάζεψε το βλέμμα, μα δεν βρήκε πού να το ρίξει. Τ’ άφησε να πέσει κάτω. Κι έκανε τέτοιο θόρυβο, που κόντεψε να ραγίσει το σπίτι! Το ραγισμένο; 4
Χρόνια το σπίτι του σιγοτραγούδαε το φευγιό. Μα, εκείνος φοβόταν ν’ ακούσει κι έκανε πως δεν έβλεπε που ξεθεμελιωνόταν. Πρώτα – πρώτα ξεριζώθηκαν τα αισθήματα. Ύστερα, μαράθηκαν τα σώματα. Μετά, σώπασαν οι φωνές. Στο τέλος, έμεινε μόνος, αυτός και το σπίτι. Τα ντουβάρια τον κατηγορούσαν αλύπητα, όμως δεν τους κρατούσε κακία. Επέστρεφε κάθε βράδυ σ’ αυτά, όπως το κυνηγημένο παιδί στη μάνα. Ό,τι κι αν συνέβαινε έξω, τα ντουβάρια δεν άφηναν το κακό να μπει στο σπίτι. Χίλια δυο άδικα του μελετούσαν, μα δεν τον ένοιαζε. Με τόσα άσπρα μαλλιά και τόσες ρυτίδες τι να τον πειράξει; Όποιος τολμούσε να τα βάλει μαζί του, θα ‘πρεπε ν’ αναμετρηθεί με το θάνατο. «Ε, όποιος είχε τα κότσια, ας το έρθει!» συλλογιζόταν χαιρέκακα, μ’ αλαζονεία. 5
Μα, ο καιρός πολύς πια. Είπαμε, 2000 και… Κι αν αφήνεις αφρόντιστα τα χρόνια, αν δεν ζεσταίνεις τον καιρό με ανθρωπιά, αν δεν το χορταίνεις μ’ όνειρα, τότε αγριεύει και γεννάει πεινασμένους λύκους. Και αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για το θάνατο. Του δείχνουν μια τα δόντια τους κι αυτός χλωμιάζει, σκοτεινιάζει… Πόσες μέρες είχε στο σκοτάδι; Α! απ’ την έναρξη της εορταστικής περιόδου. Από εκείνο το απόγευμα που άναψαν στην πλατεία τα φωτάκια της γιορτής. Τα ντουβάρια ράγισαν και μπήκαν στο σπίτι οι λύκοι. Ατρόμητοι, του έσκαβαν τις ρυτίδες, περιγελούσαν τ’ άσπρα του μαλλιά, κερνούσαν στο θάνατο το φως του τελευταίου κεριού. Ας είχε μονάχα ένα ακόμα κερί! Έσφιγγε τις κουβέρτες πάνω του. Όχι για να τους κρυφτεί. Για να ζεσταθεί. 6
«Σήμερα των Φώτων και ο φωτισμός, η χαρά μεγάλη»… Απόψε η βασίλισσα της νύχτας κάνει πείσματα στο ξημέρωμα. Το απαρνήθηκε και γνώμη δεν αλλάζει. Και νύχτα που δε φέρνει το ξημέρωμα, φέρνει το θάνατο. Και μετά; Μετά, κάποια καρδιά ίσως σκιρτήσει πάνω από την κατσαρόλα… Πέρα, κάποιος λύκος θα δοξάσει το θεό που δεν τον έκανε πρόβατο… Επίσημα, κάποια εφημερίδα θα στηλιτεύσει την κυβέρνηση… Τέλος, το περιστέρι θα φωτίσει την έμπνευση κάποιου ευαίσθητου συγγραφέα που θα γράψει ένα κείμενο πολύ συγκινητικό… Κι αν ο διάολος έχει κέφια, η έμπνευση θα συνεπάρει το συγγραφέα, η φωτιά θα φουντώσει, ένα κούτσουρο θα κυλήσει στο χαλί… Και μόλις σβήσουν τα φωτάκια της γιορτής, η πλατεία θα γεμίσει με κεράκια του πένθους. 7
womaninblog@gmail.com
Woman’s stories