20 DM.cult
DINSDAG 16/05/2017
DeMorgen.
GeKleURD ► Griezelen geblazen in Alien: Covenant. Deze film bezorgt je de koudste rillingen. © AP
Nieuwe ‘Alien’ is monster van Frankenstein ●●●❍❍
Alien: CovenAnt SCIFI-HORROR
Ridley Scott mixt oud en nieuw in ‘Alien: Covenant’ LIEVEN TRIO
In Alien: Covenant kruist Ridley Scott als een gekke professor het DNA van de officieuze Alien-prequel Prometheus met dat van de originele Alien uit 1979. Het resultaat is een huiveringwekkend monster van Frankenstein, dat zowel hardcore Alien-fans als bioscoopgangers die nog nooit van een facehugger gehoord hebben, kippenvel zal bezorgen.
In space, no one can hear you scream. Maar in de bioscoop wel, en het enthousiaste gegil van Aliengeeks zal vermoedelijk oorverdovend zijn, wanneer ze deze sequel eindelijk te zien krijgen. Ridley Scott bedient hen namelijk op hun wenken, met talloze visuele referenties naar de originele Alien uit 1979. Alien: Covenant gaat – veel meer dan prequel Prometheus uit 2012 – terug naar de roots van de franchise, met een stevig aandeel pure, ongenadige horror. Een kolonisatieschip maakt een ongeplande stop op een afgelegen planeet, en wanneer het eerste buitenaardse ei in beeld verschijnt, weet je: het bloedvergieten kan beginnen. In de grie-
Ridley Scott houdt zich nergens in: bloed, geweld, duisternis en maffe filosofie mogen allemaal even welig tieren. Heerlijk
zelscènes bewijst de inmiddels bijna tachtigjarige Scott dat hij nog lang niet uitgespeeld is. Hij laat de kijker gespannen wachten en drukt dan het gaspedaal volledig in, met flitsende actie en uitmuntende visuele effecten. Je kunt Scott en co. verwijten dat ze op sommige vlakken te dicht bij de vertrouwde Alien-formule blijven. Als je alleen naar het verloop van de actie kijkt, lijkt Covenant soms zelfs een semiremake. Maar gelukkig is er meer, veel meer. Als een volleerde Frankenstein – de analogie is niet toevallig gekozen, maar ontdekt u vooral zelf waarom – naait Scott de klassieke huivermomenten van weleer vast aan de existentiële en religieuze thema’s van Prometheus. Het resultaat is een prachtig monster.
Bastaardkind De titel Covenant verwijst naar een pact tussen God en de mens. En dat is ook precies waarover de film je – tussen de hartaanvallen door – doet nadenken: de relatie tussen schepper en schepping. Wat gebeurt er als de ene het geloof in de andere verliest, en vice versa? In de context van deze film kun je dat vraagstuk natuurlijk niet helemaal serieus nemen, maar Michael Fassbender
van: Ridley Scott Met: Michael Fassbender, Katherine Waterston, Billy Crudup Duur: 123 min.
krijgt je toch bijna zover. Hij speelt maar liefst twee rollen: David, de robot die we al kennen uit Prometheus, en Walter, een nieuwer model dat geprogrammeerd is om net iets minder op de mens te lijken. Niet de xenomorphs of de facehuggers, maar wel Fassbender zorgt in deze film voor de koudste rillingen. Vooral in de rol van David, een bastaardkind van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey en Klaus Kinski in Aguirre: der Zorn Gottes. Het geheim van zijn creepy vertolking? De hele film lang knippert hij geen ene keer met zijn ogen. Fassbenders magnetische dubbelrol culmineert in een uiterst bizarre, maar bijzonder rijke scène waarin de twee robots met hun fluit spelen. (Letterlijk, viezerik!) Het is een onvergetelijk moment dat niet misstaan had in Blade Runner – niet toevallig ook een film van Scott. Alien: Covenant kan niet de hele tijd verrassen. De ingrediënten van deze film kent u al. Maar ze zijn perfect in balans, en Scott houdt zich nergens in: bloed, geweld, duisternis en maffe filosofie mogen allemaal even welig tieren. Heerlijk.
GeKleURD
Een film als een mokerslag ●●●●❍
the DAy Will CoMe DRAMA van: Jesper W. Nielsen Met: Lars Mikkelsen, Sofie Gråbøl, Harald Kaiser Hermann Duur: 110 min.
De ene film blijft al wat langer aan de ribben kleven dan de andere. The Day Will Come is zo’n plakkertje. De film vertelt het verhaal van de broertjes Elmer en Erik die eind jaren 60 opgroeien in het woelige Kopenhagen. Wanneer hun moeder ziek wordt, verhuizen ze noodgedwongen naar het platteland. Ze komen terecht
in een jongensinternaat waar de hardvochtige directeur Heck (een onderkoelde Lars Mikkelsen) een schrikbewind voert, waarin moderne opvoedingsmethoden geen plaatshebben. Wat beide jongens aanvankelijk nog als een tijdelijke oplossing wordt verkocht, groeit al snel uit tot een nachtmerrie. Voor het script baseerde Søren Sveistrup, die eerder zijn strepen al verdiende met The Killing, zich op de talrijke getuigenissen over kindermisbruik in het Deense Godhavn-instituut. Zware materie dus, al is het niet per se het verhaal dat er voor zorgt dat The Day Will Come aankomt als een stoot in
Regisseur Nielsen toont wat moet getoond worden, zonder daarbij te expliciet te worden de maag. Dat is voor een groot stuk de verdienste van regisseur Jesper W. Nielsen, die de lijdensweg van de twee broers rechttoe rechtaan in beeld brengt. Nielsen toont wat moet getoond worden, zonder daarbij te expliciet te worden.
Maar het geheime wapen van deze film is ongetwijfeld Harald Kaiser Hermann, die de dromerige Elmer speelt. Amper tien jaar ten tijde van de opnames doet hij grote namen als Mikkelsen en Sofie Gråbøl verbleken. Zelfs de meest cynische cinemabezoeker smelt voor Haralds droeve puppyblik. Toch rijdt The Day Will Come geen foutloos parcours.
Het verhaal mag dan al gebaseerd zijn op waargebeurde feiten, tijdens de finale mocht scenarist Sveistrup zich net iets meer dichterlijke vrijheid permitteren. En dat is er helaas ook aan te zien. Maar ondanks die niet helemaal toonvaste eindnoot blijft The Day Will Come een film die onder je huid kruipt. En die je daar ook na hardnekkig krabben niet zomaar onderuit krijgt. (PD)
► Still uit The Day Will Come met Sofie Gråbøl (m) en Lars Mikkelsen (r). © RV
STRIP. Suske en Wiske hebben een opvallende makeover gekregen. En dan hebben we het niet over de kaptrui die Suske nu draagt, maar over de boezem die plots zichtbaar is bij Wiske én bij Tante Sidonia. “Om de zoveel jaar maken we Suske en Wiske daarom wat eigentijdser en dat was nu toch al weer even geleden”, klinkt het bij Standaard Uitgeverij. FILM. De eerste filmflop van de zomer is in de maak. King Arthur: Legend of the Sword, de nieuwe film van Guy Ritchie, haalde tijdens zijn eerste box-officeweekend in de VS en wereldwijd maar 40 miljoen euro op – een fractie van het productiebudget van 159 miljoen dollar. Volgens The Hollywood Reporter kijkt het middeleeuwse epos met Charlie Hunnam in de titelrol aan tegen een verlies van zo’n 100 miljoen euro. MUZIEK. Katy ‘I Kissed a Girl and I Liked It’ Perry heeft een nieuwe videoclip, en er zit een Belgisch tintje aan: Caviar, het productiehuis achter onder andere Black en The Diary of a Teenage Girl, heeft de clip van ‘Bon Appétit’ gemaakt, waarin Katy Perry als maaltijd wordt opgediend aan een stel kannibalen. De single is meteen ook het eerste – komt-ie! – proevertje van haar nieuwe album Witness. STRIP. Nog nieuws uit de stripwereld: cartoonisten Kamagurka en Herr Seele gaan het volledige oeuvre van hun uit Humo bekende stripheld Cowboy Henk uitgeven. Daarvoor hebben ze zelfs hun eigen uitgeverij opgericht: Hoek Af. Het eerste boek van Cowboy Henk, die al sinds 1981 meegaat, moet volgende maand verschijnen. FILM. De Amerikaanse acteur Powers Boothe is niet meer. Hij overleed op 68jarige leeftijd in zijn slaap. Bij het grote publiek is Boothe vooral bekend van zijn rollen in tv-series als Deadwood, Nashville en 24, alsook van zijn bijrollen in films als Sin City en The Avengers. Hij overleed waarschijnlijk aan een natuurlijke doodsoorzaak. MUZIEK. Universal Music Group stapt naar de rechter om onder hun contract met de erfgenamen van Prince uit te komen. De muziekgigant had een contract gesloten om de komende jaren onuitgegeven muziek van de overleden popster op de markt te brengen, maar volgens Universal is dat contract frauduleus. Ze willen de 28 miljoen euro die ze op de rekening van Princes erfgenamen hebben gestort, terug. (EWC)