Life on sneakers - Evi Renaux: brief aan mama

Elk einde is het begin van iets nieuws.

EVI RENAUX

life on sneakers

18 februari 2014 Lieve mama, Wanneer ik dit schrijf, lig ik in bed na een heerlijke week in Marokko. Wat hebben we gelachen, toch? Wat voelde het goed om even zorgeloos te zijn en te kunnen genieten van zoveel kleine dingen.

Van Lola die als een vis in het zwembad spartelde. Van de zon op onze huid. Van jou te zien staan dansen en giechelen tijdens de zumba-les. Van een aperitiefje voor het eten. Van een wandeling langs de kustlijn. Ik heb me daar beter gevoeld. Mentaal zeker, maar ook fysiek. De zon werkte helend voor mijn nog steeds verkrampte rugspieren. Even weg zijn deed zo goed. En toch ben ik blij weer hier te zijn. Hier thuis.

Ik moet je bedanken, mama. Om zoveel dingen. Ik heb het je al vaak gezegd, dat ik je dankbaar ben. Maar weet je dat ook echt? Dat ik zo dankbaar ben dat jij me die dag gered hebt? Dat jij me nooit een moment hebt willen opgeven. Dat jij elke dag voor me staat te koken, Lola naar school brengt, mijn was doet, zorgt dat ik niets tekortkom. Hoe gek, dat ik op mijn leeftijd nog een mama nodig heb die voor me zorgt. Terwijl jij eigenlijk zelf af en toe iemand zou kunnen gebruiken die je van alles wat ontlast. Maar je klaagt nooit. En dat siert je zo. Ik heb je ook dit al vaak gezegd, en ik meen het ook: ik hoop dat ik dit ooit allemaal voor je kan terugdoen en voor je kan zorgen wanneer jij dat nodig hebt. Al hoop ik dat die tijd nog heel lang wegblijft.

Maar tot zolang ik je dat kan teruggeven, mama, heb je mijn onvoorwaardelijke liefde. Mijn steun. En mijn dankbaarheid.

Maar mag ik je ook iets eerlijk vertellen?

80

life on sneakers

Mag ik je vertellen dat ik ondanks het feit dat ik hier nog ben, ook soms zo triest ben? Zoveel verdriet heb? Ik huil vaak, mama. Op momenten dat jullie het niet zien. Niet alleen om de pijn, maar om wat voorbij is. Om het leven dat ik heb moeten achterlaten. En ook al herhaal je zo vaak dat jij gelooft dat alles weer als voorheen wordt, toch voel ik dat niet. Er is zoveel voorbij. Mijn gezonde lichaam ben ik kwijt.

Ik voel dat er nog steeds vragen onbeantwoord blijven. En ik weet dat jij dat ook ziet. Dat jij dat ook denkt. Dat de puzzel nog niet gelegd is. Mijn geweldige job ben ik kwijt, en ik weet niet wanneer en of ik nog ergens weer aan de slag kan. Veel goede vrienden bleken uiteindelijk toch niet zulke goede vrienden te zijn. Hard times will always reveal true friends, luidt het. Dat is ook gebleken. Ik weet dat jij je ook afvraagt waarom er nog zo weinig mensen bij me op bezoek komen of me een belletje geven. Zelfs mijn onbezorgdheid is verdwenen. Ik weet nu als geen ander dat alles in één knip anders kan zijn. Ik voel dat ik afscheid moet nemen van wat was en moet doorgaan met wat is.

Maar weet je dat dat verdomd moeilijk is? Dat ik niet echt goed weet hoe? Dat ik niet eens weet of ik dat wil? Dat loslaten? Dat afscheid nemen?

Dus mama, kan je me straks nog even vastnemen en me zeggen dat alles goed komt?

Want wanneer Lola me vraagt hoe ik dat weet, dat alles goed komt, als ze verdriet of pijn heeft, dan zeg ik haar altijd: ‘Omdat mama’s zoiets weten, Lola.’ Kan je het me dus, alsjeblieft, straks ook nog even toefluisteren?

life on sneakers

81