[VOORPUBLICATIE] Woensdag - Mathijs Duyck

WOENSDAG

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 1

29/08/16 23:27

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 2

29/08/16 23:27

MATHIJS DUYCK

woensdag

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 3

29/08/16 23:27

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 4

29/08/16 23:27

‘Elke gelijkenis met bestaande personen en gebeurtenissen berust op louter toeval. Alles, ook u, ook ik, berust namelijk op louter toeval.’

Hans

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 5

29/08/16 23:27

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 6

29/08/16 23:27

Sommige gebeurtenissen slaan gaten in ons bestaan die woorden niet kunnen dichten. Ontelbare keren heb ik hem in mijn hoofd afgespeeld, die fatale dag en alles wat eraan voorafgegaan is. Officieel valt er niets meer over te zeggen. De feiten werden nauwkeurig onderzocht, op papier gezet en het onderzoek werd afgesloten. De inspecteurs, over wie geen kwaad woord gezegd kan worden, lopen nu waarschijnlijk achter andere feiten aan.

De kranten schreven dat de waarheid aan het licht gekomen was. Maar elk blad had een andere versie. Het moet zijn dat de waarheid veel kanten heeft, die allemaal apart belicht kunnen worden. Waar ze wel unaniem over zwegen, was hoe ze ons dagenlang opjoegen en fotografeerden, in naam van de vrije berichtgeving. Het onderscheid tussen informatie en sensatie is niet meer van belang voor het bemachtigen van een perskaart. Ik weet wel dat de combinatie van een bekende kop en een dramatisch voorval de kassa serieus kan doen rinkelen.

Mezelf kan het niet veel schelen, maar de anderen hebben dit niet verdiend.

De karavaan van flitsen en foto’s trok verder en liet ons even kapot achter als ze ons gevonden had. Ik zou de rest van mijn dagen kunnen blijven zoeken naar antwoorden voor wat er die dag gebeurd is. Maar ik vermoed dat ik zou eindigen met dezelfde vragen, hetzelfde verdriet. Verdriet geeft geen inzicht, het geeft geen zier om oorzaak noch schuld. Verdriet is zoute lucht in de woestijn. Het legt de diepste dorst bloot, ons grootste gebrek. Zin. Betekenis. Alles moeten we begrijpen. De wereld, de anderen, onszelf.

Wanneer onze voorouders met vragen zaten, lazen ze de lucht en de bomen. Ze luisterden naar de goden en de natuur.

7

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 7

29/08/16 23:27

Maar wij hebben de bomen gekapt en de goden met pensioen gestuurd. Op de vrijgekomen terreinen hebben we fabrieken gebouwd, zo hoog als de hemel, waar de antwoorden van de lopende band rollen. Antwoorden in alle maten en gewichten, toonbeelden van industriële perfectie, met bijhorende studies en statistieken voor de liefhebbers. Geef me uw gegevens en ik reken uit wie ge zijt en wat er van u zal worden. We hebben nog nooit zoveel geweten. We verzuipen in de antwoorden en zijn nog nooit zo dorstig geweest.

Awel, ge moogt ze houden, uw feiten. Het zijn rotsen in de branding van de mens, dat zeggen ze toch, maar onze sloepen varen erop kapot en het verdriet sijpelt ervantussen. Nee, de enige optie die overblijft, is de feiten de rug toekeren, gewoon uw ogen sluiten en zelf de dag vertellen die alles voorgoed veranderde. Niets meer dan een zachte, liefdevolle aanranding van de waarheid, gewoon een beetje pijn met haar delen, net genoeg om ’s avonds te kunnen slapen. Er is niets eenzamer dan niet te kunnen slapen en dan samen met de anderen een nieuwe ochtend in de ogen te moeten kijken, terwijl het voor u nog steeds dezelfde dag is, een dag zonder rust en zonder einde.

Ik begon er aan toen de eerste zonnestralen van het nieuwe jaar over mijn paarse wallen gleden. Nu ik klaar ben, vele maanden later, heb ik die woensdag nog altijd niet begrepen.

Ik weefde woorden, zinnen, enorme lappen tekst, maar ze volstonden niet om het gat te dichten. Wel gebeurde er iets anders. Tijdens het vertellen voelde ik dat het verdriet dat ik meedroeg langzaam deel van mij werd. Het werd daardoor niet lichter, noch gaf het me meer inzicht, het nam gewoon een vertrouwde gedaante aan, zoals de afwas in de gootsteen en de barst in het plafond van mijn woonkamer. Een doodnormale verschijning, die me ’s morgens begroette en zich ’s avonds met mij te rusten legde.

8

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 8

29/08/16 23:27

En elke ochtend blijf ik die groet beantwoorden, ook vandaag nog, omdat dat gapende gat, die krater van pijn, de vorm bewaart van een van de weinige mensen die ik ooit graag heb gezien.

Zo zou het gebeurd kunnen zijn.

9

Mathijs Duyck – Woensdag.indd 9

29/08/16 23:27