Μέσα στη σύγχυση της νέας εποχής, ο λόγος του Π. Κουρόπουλου αντηχεί καθάριος και φωτεινός. «Η ζωή δεν επιχρυσώνεται τεχνητά. Την αναπνέουμε στιγμή προς στιγμή, όπως είναι, όπως έρχεται, όπως την πλάθουμε. Γευόμαστε σύγκορμα το ρεύμα της, μέσα από τη γοητεία της έλξης των φύλων και τις αναθυμιάσεις των πολεμικών μηχανισμών της απληστίας. Ισορροπούμε εισπνοή προς εκπνοή, εκπνοή προς εισπνοή, και αφομοιώνουμε στη σιγή την εμπειρία του παρελθόντος. Το ρεύμα της εκτοξεύει την πράξη και ετοιμάζει το επόμενο βήμα. Χαμογελάμε στο κορυφαίο παράδοξο που ζούμε, το παρόν που αναβλύζει από παντού και πλημμυρίζει τα πάντα. Ωθεί προς κάθε κατεύθυνση. Διανοίγει κύτταρα, νου, καρδιά και διάθεση σε ετοιμότητα. Μας κινεί ο παλμός όλης της δημιουργίας.»
