Obcy chłopiec - fragment by Filia

Trzymający w napięciu thriller psychologiczny autorki IDEALNEJ TERAPEUTKI

OBCY CHŁOPIEC

ALEX DAHL

OBCY CHŁOPIEC Prze³o¿y³ Adrian Napieralski

Dla Oscara i Anastasii, z miłością

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział 1

Dziś jest wtorek i budzę się poirytowana. Szczerze mówiąc, zdarza mi się to dość często, ale dzisiaj jestem wyjątkowo wkurzona. Po pierwsze dlatego, że budzę się sama – Johan już po raz trzeci w tym miesiącu wyjechał do Londynu – a po drugie dlatego, że jest październik i prawie do dziewiątej na zewnątrz będzie zupełnie ciemno. Wstaję niechętnie z łóżka i przez chwilę patrzę przez okno z widokiem na port. Nie ma jeszcze siódmej, ale samochody jadące wzdłuż zatoki uformowały już korek biegnący w stronę autostrady. Woda w zatoce odbija blask księżyca, zniekształcając go przez cienką warstwę lodu. Na parterze moje córki rozpoczęły już swoją zwyczajową kłótnię. Sprawdzam telefon, na którym znajduję mnóstwo wiadomości i nieodebranych połączeń, ale teraz nie mam czasu się przez to wszystko przebijać. W panującym ostatnio zamieszaniu ledwie udało mi się wpaść do biura w ubiegłym tygodniu, dzisiaj z pewnością będę musiała tam zajrzeć. Biorę kilka przesadnie głębokich oddechów, nie spuszczając spojrzenia z księżyca wysoko na niebie. Słyszałam powiedzenie, że rozwaga jest sposobem na kroczenie naprzód. Próbuję patrzeć na Sandefjord w taki sam sposób, jak robię to latem, kiedy stanie w oknie naprawdę sprawia mi przyjemność i kiedy przyglądam się spokojnym wodom zatoki, pełnym prywatnych łodzi skąpanych w blasku zachodzącego słońca. Mamy tu więcej światła słonecznego

niż gdziekolwiek indziej w Norwegii, ale muszę przyznać, że zimy są wyjątkowo mokre i bure. Według prognoz po południu możemy się spodziewać kolejnego ulewnego deszczu, ale na razie powietrze jest chłodne i przejrzyste. Biorę jeszcze kilka głębokich oddechów, przygotowując się mentalnie na nadchodzący dzień. Chyba każdy odnosi czasami wrażenie, że świat jest bardzo mrocznym miejscem. *** Wtorek jest w moim świecie naprawdę gównianym dniem, szczególnie teraz, kiedy Marialuz postanowiła nagle nas opuścić i zostaliśmy bez opiekunki do dzieci. Z tymi ludźmi chyba nie da się wygrać, mimo że podpisaliśmy umowę. Nieszczególnie cieszy mnie goszczenie obcych w domu, ale już z całą pewnością nie kręci mnie zajmowanie się wszystkim osobiście. To po prostu niemożliwe. Zwłaszcza we wtorki, kiedy dziewczyny mają zajęcia pozaszkolne po przeciwnej stronie miasta. Nicoline ćwiczy o piątej taniec baletowy, a Hermine ma o szóstej pływalnię. W związku z tym, że Nicoline kończy o osiemnastej trzydzieści, muszę jeździć po nią do miasta, a potem wieźć z powrotem na basen, gdzie siedzimy na niewygodnych plastikowych krzesełkach i obserwujemy, jak dzieci kołyszą się na wodzie do dziewiętnastej piętnaście. Nicoline zawsze narzeka, że musimy tam spędzić całe pół godziny, pozwalam jej więc oglądać filmy instruktażowe dotyczące nakładania makijażu na YouTubie i kupuję słodycze. Dzisiaj jestem szczególnie zestresowana i podenerwowana, bo w pracy nie wszystko idzie zgodnie z planem.

Staję na głowie dla moich klientów, a oni i tak narzekają. Angela Salomonsen miała dziś czelność wysłać mi maila z informacją, że fioletowe jedwabne poduszki, których uszycie zamówiłam w Lyonie, przybierają barwę gołębiej szarości w blasku świateł jej konserwatorium i że powinnam do niej natychmiast zadzwonić, żeby to omówić. Takimi właśnie rzeczami muszę się zajmować jako stylistka wnętrz w bogatym miasteczku, pełnym zepsutych i znudzonych żon. Czasami uważam za cud to, że w ogóle pracuję, zważywszy na posiadanie dwójki małych dzieci i męża, który nieustannie podróżuje, oraz brak opiekunki. Choć nie muszę robić tego, co robię, bardzo to lubię, a ponadto mój styl życia jest dość kosztowny. Poza tym w naszych kręgach siedzenie w domu uważa się za lenistwo. No, chyba że prowadzi się biznes oparty na robieniu muffinów, siedząc przy kuchennym stole, i prowadzi bloga, ale ja nie znoszę i muffinów, i blogów. Na zewnątrz zaczyna lać, a kiedy patrzę na krople spływające po ciągnących się od podłogi do sufitu oknach hali basenowej, uświadamiam sobie, że nie pamiętam już dnia, w którym nie padało. Październik pewnie taki jest w wielu miejscach, ale ja chyba należę do osób, które są wyjątkowo wrażliwe na widok ponurego nieba i mokry wiatr – jestem zodiakalnym bykiem i lubię, gdy w moim otoczeniu zawsze jest pięknie. Kiedy dzieci ustawiają się w kolejce do długiej na metr deski do skoków do wody, moją uwagę przyciąga jakiś chłopiec. Sama nie wiem dlaczego. Jest drobniejszy od innych, a jego skóra ma głęboki, oliwkowo-brązowy odcień i jest bardzo gładka. Kołysze się na piętach, pociera ramiona,

jego twarz jest całkowicie pozbawiona głupkowatych min robionych przez inne dzieci czekające na swoją kolej. Sprawia wrażenie przestraszonego. Rozglądam się, wypatrując innych rodziców na zaparowanej, wilgotnej hali. Szukam kogoś, kto mógłby być rodzicem chłopca – nie przypominam sobie, żebym go tutaj wcześniej widziała. Dostrzegam grubą matkę pulchnej Sary, z którą rozmowy zawsze unikam – słyszałam od kilku osób, że jest wyjątkowo kapryśna, a ostatnią rzeczą, jakiej mi teraz trzeba, jest jakaś szukająca kontaktu mama przyjaciółka. Widzę również tatę Emrika – przystojnego faceta, z którym chodziłam do jednej szkoły, a który jest teraz funkcjonariuszem policji i podnosi czasami głowę w moim kierunku, po czym szybko ją odwraca. Czuję teraz na sobie jego spojrzenie, ale czekam dziesięć sekund dłużej, niż tego chcę, zanim spotykam się z nim wzrokiem. Uśmiecham się do niego zdawkowo, a on natychmiast odpowiada w podobny sposób, niczym wdzięczny szczeniak. Jestem obecnie grzeczną dziewczynką, choć nie przychodzi mi to z łatwością. Bywały czasy, kiedy takie gierki wywoływały we mnie dreszcz podniecenia. Czasami odpinałam jeden guzik bluzki albo przesuwałam powoli językiem po zębach. Wracam do obserwacji pozostałych rodziców, celowo ignorując teraz spojrzenia taty Emrika. Na krzesełkach siedzą dziadkowie Amalie, najlepszej przyjaciółki Hermine ze szkoły. Stykają się ramionami i częstują herbatnikami ze starej, wypłowiałej, czerwonej puszki z cyny. Widzę również smukłą, rudowłosą kobietę zajmującą miejsce blisko wyjścia. Na jej białym, pokrytym piegami dekolcie pojawiła się czerwona plama. Ona również przygląda się uważnie chłopcu. To prawdopodobnie

jego matka, choć oznaczałoby to, że ma to dziecko z kimś odmiennym etnicznie – mały jest taki ciemny, że ojciec musi mieć jeszcze głębszy kolor skóry, a ona nie sprawia wrażenia kogoś gotowego na taką egzotyczną przygodę. Poza tym na trybunie nie ma nikogo innego. Pozostali rodzice czekają zapewne na parkingu, woląc własne, osłonięte przed deszczem kokony i czytanie gazety od przenikliwych krzyków dzieci w parnym powietrzu. Grupa Hermine kończy wreszcie zajęcia po dwóch dość trudnych próbach skoków do wody. Moja córka podchodzi do krzesełek, na których siedzimy z Nicoline. – Widziałaś to? – Uśmiecha się i eksponuje szeroką, mięsistą szczerbę po sześciu brakujących jednocześnie zębach. – Fantastycznie – odpowiadam. Wstaję, zbieram nasze rzeczy i trącam Nicoline, która ogląda, jak dziesięciolatka ze Stanów nakłada grubą warstwę podkładu i sprawnie konturuje swoją elfią twarz. – Pospiesz się w szatni. Zaczekamy w holu. Hermine wcale nie spieszy się w szatni, a Nicoline i ja wpatrujemy się ze zniecierpliwieniem w ceglaste ściany holu i strugi deszczu siekącego parking. Zerkam co chwila na zegarek. Moja córka zjawia się w końcu o dziewiętnastej trzydzieści, ze świeżo wysuszonymi włosami i lekko pomalowanymi błyszczykiem ustami, choć za moment ma znaleźć się w ulewie. Czuję już praktycznie cienką, chłodną nóżkę kieliszka z winem w dłoni i popadam w lekką histerię na myśl o tym, że będę się jeszcze dziś użerała z dziewczynami. Siostry zaczynają się o coś kłócić przy drzwiach, a ich jazgoczą-

ce głosy i szum deszczu zagłuszają mi inny dźwięk, który dociera do moich uszu dopiero po chwili. Odwracam się i zauważam recepcjonistkę, starszą, zmęczoną życiem kobietę o siwych włosach, ubraną w sweter z napisem „Wesołego Halloween”. Woła mnie i zachęca gestem dłoni do powrotu do środka. Jakie to typowe – jedna z dziewczyn musiała coś zostawić. – Cecilia, tak? – pyta, kiedy wracam do budynku, już przemoknięta. Znów zauważam chłopca, który przyciągnął moją uwagę na basenie. Siedzi na ławce, wbija wzrok w podłogę, a krople z jego włosów spadają na brązowe płytki. – Tak? – Wie pani… zastanawiałam się, czy byłaby pani tak dobra i zabrała tego chłopca do domu? Nikt po niego nie przyjechał. – Jak to: nikt po niego nie przyjechał? Recepcjonistka podchodzi bliżej i ścisza głos do szeptu, wskazując siedzącego na ławce chłopca. – Może doszło do jakiegoś nieporozumienia… Wie, że mieszka w Østerøya. Sprawdziłam na liście, to niedaleko pani domu. – Przykro mi, to dość kłopotliwe – odpowiadam, zerkając tęsknie w stronę czarnego, mokrego wieczoru. – Nie ma nikogo innego, kto mógłby go zabrać? Była tutaj pewna kobieta, myślałam, że to jego matka. – Obawiam się, że to nie ona, wszyscy już wyszli. Przeklęta Hermine i jej suszenie włosów. – Dzwoniła pani może do rodziców? – Tak. Odzywa się poczta głosowa.

– Nie może pojechać autobusem albo coś? Recepcjonistka rzuca mi chłodne spojrzenie i wskazuje głową ulewę na zewnątrz. Nicoline i Hermine stoją z otwartymi ustami i patrzą to na mnie, to na chłopca, to na kobietę. Sama świadomość bycia nieodebranym przez rodzica po zajęciach sprawia, że czują się niekomfortowo. I słusznie. Jakim trzeba być rodzicem, żeby nie przyjechać po swoje dziecko. Niektórym ludziom naprawdę powinno się zabronić rozmnażania. – W porządku – odpowiadam. – Oczywiście, że go zabiorę. – Patrzę na chłopaka, oczekując, że ten wstanie i pójdzie za nami do samochodu, ale mały dalej siedzi i gapi się w podłogę. – Nigdy wcześniej go tutaj nie widziałam – oznajmiam kobiecie. – Jak ma na imię? – Tobias. Przychodzi dopiero od kilku tygodni. Ma osiem lat, ale jest dość drobny jak na swój wiek i nie pływał wcześniej zbyt wiele, więc przesunęliśmy go do siedmiolatków. – Rozumiem. – Staram się nie myśleć o dodatkowej półgodzinie, którą są mi winni cholerni rodzice tego dzieciaka, i o planach związanych z dużym kieliszkiem Chablis przy kominku przed przyjazdem Johana do domu. Podchodzę do ławki. – Chodź – mówię, ale mój głos brzmi dość nieprzyjemnie. Kucam obok niego i dopiero wówczas unosi wzrok. Wygląda jak wróbel, z nerwowymi oczkami, ale delikatną, słodką buzią z wyraźnymi, ciemnymi brwiami. Jest drobny – wydaje się niemożliwe, że jest o rok starszy od mojej wysokiej Hermine. Jest w nim coś tak poważnego i nie-

dziecięcego, że aż się odsuwam, ale zaraz próbuję wykrzesać w sobie empatię – to musi być efekt pochodzenia z rodziny, która zapomina odebrać ośmiolatka z basenu w zimny, mokry, październikowy wieczór. – Chodź – powtarzam łagodniej. Nie chwyta mojej wyciągniętej ręki, ale staje i zabiera swoje rzeczy. W samochodzie dziewczyny milczą jak grób, a jedynym dźwiękiem jest powtarzające się szuranie wycieraczek na przedniej szybie. Nicoline siedzi obok mnie z przodu i patrzy na migoczące światła portu, kiedy przejeżdżamy przez nasze miasteczko w drodze do Østerøya. Spoglądam w lusterko i widzę, że Hermine zerka odruchowo na Tobiasa, który patrzy przez okno. Moja córka zaczyna rysować na parze, która zgromadziła się na szybie – serca przebite strzałami, swoje inicjały H.W. i małe uśmiechnięte króliczki. – Mamo? – pyta Nicoline. – Tak? – Możesz wysadzić nas przed domem, zanim odwieziesz tego chłopca? To tylko dwuminutowy zjazd z obranej trasy i w sumie byłoby dobrze, gdyby dziewczęta zabrały się już do swoich obowiązków. – Jasne. Ale taty nie ma jeszcze w domu. Ląduje o dwudziestej drugiej. – Okej. – To nie potrwa dłużej niż dwadzieścia minut, więc możecie już przebrać się w piżamy i wyszorować zęby. – Skręcam na nasz długi podjazd i zerkam ponownie na chłopaka, kiedy stajemy pod domem. Lśniący, czarny dach,

liczne oświetlone łagodnie okna, potrójny garaż, ledwie widoczny zza żywopłotu basen, bliskość morza i czerwone drzwi muszą robić spore wrażenie. Ciekawe, czy chłopak kiedykolwiek znalazł się w takim domu. Trudno stwierdzić, jego neutralny wyraz twarzy niczego nie zdradza. Kiedy wracamy na drogę, próbuję nawiązać z nim rozmowę. – To jak, do której szkoły chodzisz? Cisza. – Tobias? Cisza. – Jesteś w… drugiej klasie? Trzeciej? Cisza. Poddaję się. Zatrzymuję samochód pod adresem zapisanym mi przez recepcjonistkę na odwrocie wizytówki Sandefjord Svømmeklubb – Østerøysvingen 8, ale wygląda na to, że nikogo nie ma w domu. Zerkam na Tobiasa, jednak ten siedzi bez ruchu, jakby nigdy wcześniej tutaj nie był. – Tobias? Czy właśnie tutaj mieszkasz? – Kiwa niemal niedostrzegalnie głową. Mój wzrok przebija się w końcu przez mrok i deszcz i dostrzegam kontury oddalonego nieco od drogi budynku wzniesionego na skalnym urwisku. – Okej, to na razie – dodaję, ale chłopak nawet się nie porusza. – Hm, chciałbyś może, żebym odprowadziła cię do drzwi? Tobias unosi powoli wzrok, a w jego spojrzeniu jest coś, co natychmiast wzbudza mój niepokój. Kiwa głową. Odwracam spojrzenie i wycofuję auto w kierunku czegoś, co wygląda na mały, drewniany domek, klnąc pod nosem. I pomyśleć, że mogłabym teraz wyciągać nogi na nowym pufie InDesign i z kieliszkiem wina w dłoni przerzucać strony

magazynu „Scandinavian Homes”. Na kolanach miałabym kaszmirowy koc Missoni i słuchałabym trzasku płomieni i wycia wiatru. Zamiast tego tkwię w ulewie z dziwnym niemową i próbuję odnaleźć jego rodziców. Wybiegam z samochodu na stromą, żwirową ścieżkę prowadzącą do drzwi domku. Chłopiec idzie za mną, zupełnie nieporuszony chłoszczącym w twarz deszczem. Pukam do lichych drzwi z odłażącymi płatami niebieskiej farby, a te uchylają się lekko w reakcji na dotyk, jakby w ogóle nie zostały poprawnie zamknięte. Sama już nie wiem, czy dudniący dźwięk pośród deszczu dobiega z mojej klatki piersiowej, czy z wnętrza domu. – Halo? – wołam głośno, ale nieco niepewnie, otwierając je do końca. Z zewnątrz wchodzi się bezpośrednio do salonu, ale dom sprawia wrażenie, jakby nikt tutaj nie mieszkał – nie ma żadnych mebli poza drewnianym szkieletem sofy na samym środku. Wszędzie widać kłęby kurzu, z ciemnych, wilgotnych zakamarków zwisają pajęczyny, a na podłodze walają się mysie bobki. Odwracam się pospiesznie do stojącego w progu chłopca, nie mając już wątpliwości, że dudnienie to odgłos mojego walącego serca. – Tobias – mówię, chwytając chłopca za kościste ramiona. – Czy to jest twój dom? Kiwnięcie głową. – Gdzie są twoi rodzice? Żadnej reakcji. – Tobias, popatrz na mnie! Musisz mi wyjaśnić, co się tutaj dzieje! Czy ty mieszkasz w tym domu? Tu raczej nikt nie mieszka. – Wciąż nie odpowiada, ale podążam za jego spojrzeniem w stronę wąskich schodów. Wchodzę na górę,

a moje kroki odbijają się echem w pustej przestrzeni. Drżę na myśl o nim, stojącym samotnie na dole w ciemnościach. Przez krótką chwilę jestem wdzięczna, że mam moje dwie dziewczyny. Pomimo rozmaitych wad i ciągłej irytacji związanej z wysłuchiwaniem ich niekończących się kłótni daleko im do tego dziwaka na parterze. Na piętrze zauważam białą, czystą lampę z Ikei. Niepodłączona, ale postawiona tutaj niedawno wśród kurzu. Podłączam ją i rozglądam się dookoła w jej blasku. Na górze są dwa pokoje, po obu stronach schodów, a do tego niewielki zlew. W jednym z pokoi znajduję brudny materac oparty o ścianę, a w kącie kosz pełen ubrań. W drugim pomieszczeniu pod oknem leży kolejny materac, a na gwoździu wisi przymocowana pocztówka z Krakowa. Odwracam ją, ale z tyłu nic nie napisano. Wracam na parter. Tobias stoi tak, jak go zostawiłam, nie rozglądając się wcale po pomieszczeniu. Kucam na wprost niego, zdeterminowana, by znaleźć jakąś metodę komunikacji. – Tobias, musisz mi powiedzieć, co się dzieje, i to natychmiast. Naprawdę tu mieszkasz? – Kiwa głową. – Gdzie twoi rodzice, Tobias? Żadnej odpowiedzi. – Posłuchaj, będę musiała zadzwonić na policję. – Nie! – krzyczy. Jestem zaskoczona, jak silny ma głos. Zważywszy na jego sylwetkę, spodziewałabym się raczej cichego pisku. – Muszę, Tobias. Nie mogę cię zostawić w tym… pustym domu. Gdzie są twoi rodzice, skarbie? – Sięgam do kieszeni po iPhone’a i zaraz do mnie dociera, że zabrała go

DO CZEGO SIĘ POSUNIESZ, Nicoline. – Musimy wrócić do mojego domu, gdzie wykoBY ZACHOWAĆ TO, CO POSIADASZ?

nam parę telefonów. Jesteś dzieckiem i nie zrobiłeś niczego złego. To na pewno jakieś nieporozumienie. Okej? – Kręci zdawkowo głową, jego obojętna– dotąd twarz pochmurCecilia Wilborg maa wszystko kochającego męża, dwie nieje. Wstaję i sięgam po jego dłoń, która jest zimna i mopiękne córeczki i wspaniały dom w bogatej dzielnicy kra. – Chodź, skarbie. Wszystko będzie dobrze. Pomogę małego miasteczka. I ciężko byWtooczach wszystko ci. – Patrzy mi prosto w oczy i kiwa pracuje, lekko głową. ma smutek. zatrzymać. Zbyt ciężko... Wróciwszy do domu, parkuję przed garażem, bo najprawdopodobniej resztę wieczoru będę musiała poświęcić Wna jejwożenie życiu tego nie samotnego ma miejsca na błędy. Nawet zabranie dzieciaka, kiedy policja w końzlokalizuje jego rodziców. Z którego pewnością rodzice nie ma ichzapomnieli w tej do cu domu małego chłopca, ruderze. Wyłączam zapłon, zerkam we wsteczne lusterko odebrać z basenu, może zaburzyć starannie i zastygam z dłonią na klamce. Tobias płacze bezgłośnie, zaplanowany Zwłaszcza gdy przyjeżdża a wielkie łzyplan płynądnia mu zCecilii. oczu i spadają na przemoczone dżinsy. podjuż wskazany adres i znajduje pusty, opuszczony przez – Hej – mówię. – Hej… chodźmy do środka. Zrobię mieszkańców dom... ci gorącą czekoladę i obejrzysz z dziewczynami jakiś film, dopóki wszystko się nie wyjaśni, dobrze? – Wydaje mi się, że kręci ale jego nic łkanie jest tak intensywne, może Cecilii niegłową, pozostaje innego, jak zabraćżechłopca do być to po prostu drżenie jego ciała. siebie, choć nie zdaje sobie sprawy, że wkrótce jego – Proszę – szepcze w końcu. – Czy mogę zostać dziś na cicha obecność przenikliwe wywołają noc? Tylko dzisiaj? iOni jutro wrócą.spojrzenie Obiecuję. Obiecuję! Tylko dziś! wspomnienia Proszę, niech paniznie na policję! niechciane jejdzwoni przeszłości i burzę w jej – Ale powiedz mi, Tobias, gdzie oni są? Kim oni są? starannie ułożonym życiu... Twoimi rodzicami? – Tak. – Gdzie są? – Jutro wrócą. cena 44,90 zł – Skąd wiesz? mrocznastrona.pl wydawnictwofilia.pl

ISBN 978-83-8280-163-7

9 788382 801637