BARCA. Ilustrowana historia FC Barcelony

BARÇA

Barça The Official Illustrated History First published in 2014 by Carlton Books Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2015 Copyright © for the Polish translation Bartosz Sałbut 2015 Text and design layout © 2015 FC Barcelona and Carlton Books Limited Redakcja serii – Matt Lowing Research – Maribel Herruzo Opieka redakcyjna – Tomasz Lasota, Kamil Misiek, Michał Rędziak, Przemek Romański, Patrycja Talaga Redakcja – Grzegorz Krzymianowski Korekta – Justyna Żurawicz, Magdalena Jarnotowska / Editor.net.pl Skład i łamanie – Joanna Pelc Adaptacja okładki – Paweł Szczepanik / BookOne.pl All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie I, Kraków 2015 ISBN: 978-83-7924-455-3

BARÇA Ilustrowana historia FC Barcelony

Guillem Balagué tłumaczenie

Bartosz Sałbut

Kraków 2015

SPIS TREŚCI

WPROWADZENIE....................................................................................7 ROZDZIAŁ 1: NARODZINY LEGENDARNEGO KLUBU..................................10 ROZDZIAŁ 2: 1920–1960: WIĘCEJ NIŻ KLUB......................................................26 ROZDZIAŁ 3: 1960–1988: MICHELS, CRUYFF I MARADONA.....................44 ROZDZIAŁ 4: 1988–1995: CRUYFF POWRACA W ROLI TRENERA.......74 ROZDZIAŁ 5: 1996–2008: PO CRUYFFIE, PRZED GUARDIOLĄ.............110 ROZDZIAŁ 6: 2008–2015: GUARDIOLA I LATA CHWAŁY...............................148 WYWALCZONE TYTUŁY.................................................................188 INDEKS......................................................................................................190 PODZIĘKOWANIA...............................................................................192 PO LEWEJ: W sezonie 2010/2011 Barcelona tworzyła historię. Powszechnie zakładano, że w piłce wszystko już było, tymczasem zespół odmienił oblicze futbolu. W drużynie grał najlepszy piłkarz świata, najlepszy pomocnik świata, prowadził ją najlepszy trener.

Barcelona ukończyła sezon z trzema tytułami: zdobyła mistrzostwo Hiszpanii, wygrała Ligę Mistrzów i triumfowała w Superpucharze Hiszpanii. Podobny wyczyn powtórzyła w sezonie 2014/15

WPROWADZENIE

Cant del Barça, oficjalny hymn klubu, jest śpiewany przed każdym meczem rozgrywanym na Camp Nou. Powstał na zamówienie w 1974 roku z okazji 75-lecia FC Barcelony. Muzykę skomponował Manuel Valls, a autorami tekstu byli Jaume Picas i Josep Maria Espinàs. Słowa tej pieśni pozwalają zrozumieć, dlaczego FC Barcelona to més que un club („coś więcej niż klub”).

Ara, estem d’acord, estem d’acord / una bandera ens agermana Ale jesteśmy zgodni, jesteśmy zgodni, gdyż łączy nas flaga

Tot el camp / és un clam Cały stadion podnosi krzyk

[Pochodzenie nie ma znaczenia, gdy wyznaje się te same ideały. Jednoczy też wspólna historia i rozpoznawane na całym świecie barwy. Flaga Barçy to nie tylko futbol – to symbol konkretnych wartości].

[Stadiony Industria, Les Corts i Camp Nou były świadkami wielkich triumfów sportowych, deklaracji politycznych, integracji kulturowej, czynów pełnych emocji… Występowało na nich kilka najwybitniejszych gwiazd w historii futbolu].

Blaugrana al vent un crit valent Czerwono-niebiescy niosą na wietrze bojowy krzyk

Som la gent blaugrana Jesteśmy czerwono-niebiescy [Jedna z wersji głosi, że klubowe kolory, bordowy i granatowy, pochodzą od ołówka, który leżał na biurku w gimnazjum Solé, gdy w 1899 roku powstała tam FC Barcelona. Kibice od początku wiedzieli, że to klub inny niż wszystkie. Właśnie dlatego potrafią nawet po zwycięskim meczu wygwizdać piłkarzy, jeśli nie spodobał im się styl gry. Przyjmują gwiazdy z otwartymi ramionami i jednocześnie są bardzo wymagający wobec prezydentów, piłkarzy, trenerów].

PO LEWEJ: Niewielu piłkarzy w równym stopniu uosabia sukces, styl i wartości FC Barcelony, co Lionel Messi. Argentyński napastnik to klucz do bezprecedensowych sukcesów odnoszonych przez klub w ostatnich latach

i pochodzenie. Gra zespołu i jego filozofia fascynują miliony ludzi].

Tant se val d’on venim / si del sud o del nord I nieważne skąd, z północy czy z południa [Gamper, założyciel klubu, był Szwajcarem. Część pierwszych prezydentów, członków klubu i piłkarzy pochodziła z zagranicy. Od początków klubu szeregi katalońskich kibiców były zasilane przez ludzi napływających do Katalonii w poszukiwaniu nowych możliwości. Ten klub łączy ludzi bez względu na ich kulturę

[Mimo trudnych czasów, wojny, dyktatury, represji, porażek, klub, nie można zapominać, zawsze należał do jego członków].

Tenim un nom, el sap tothom / ¡Barça, Barça, Baaaarça!

Nazywamy się, każdy wie jak: Barça, Barça, Baaaarça!

[Pochodzenie skróconej wersji nazwy Barça nie jest znane. Po raz pierwszy na piśmie pojawiło się 30 listopada 1922 roku w tygodniku „Xut!”. Podobno był to okrzyk zagrzewający do boju piłkarzy na Les Corts.

W czasach reżimu Franco określenie to było w mediach zakazane, wróciło jednak w 1955 roku wraz z popularyzacją katalońskiego czasopisma pod tym samym tytułem. W latach 60. i 70. weszło do powszechnego użycia. Obecnie identyfikuje FC Barcelonę na całym świecie].

Jugadors, seguidors / tots units fem força Zawodnicy i kibice, razem jesteśmy silni

WPROWADZENIE

9

POWYŻEJ: Camp Nou robi wrażenie na wszystkich. Nie da się tam nie poczuć, że za chwilę wydarzy się coś wyjątkowego. To cel pielgrzymek wielu ludzi z całego świata.

10

WPROWADZENIE

[To motto znalazło się na koszulkach klubowych na sezon 2010/11. W zespole występowali między innymi tacy zawodnicy, jak: Luis Suárez, Ramallets, Samitier, Zamora, Basora, César Rodríguez, Kocsis, Kubala, Moreno i Manchón, Sadurní, Rexach, Cruyff, Neeskens, el Cholo Sotil, Asensi, Maradona, Schuster, Lineker, Koeman, Laudrup i Guardiola, Migueli, Alexanko, Zubizarreta, Amor, Beguiristáin, Simonsen, Quini, Stoiczkow, Romário, Rivaldo i Ronaldo, Luis Enrique, Bakero, Lobo Carrasco, Ronaldinho, Deco, Eto’o, Rafa Márquez, Abidal, Alves. W Barcelonie grało ośmiu mistrzów świata: Valdés, Villa, Puyol, Xavi, Iniesta, Piqué, Pedro, Fàbregas, Busquets. No i oczywiście Messi. Część z nich była wychowankami klubu, pozostali zostali sprowadzeni z innych drużyn, krajów, a nawet kontynentów – pod tym względem przypominali zatem swoich kibiców. Na przykład Fan Club Barça Polska przygotował banner o powierzchni

2000 m2 z nadrukiem tego hasła i twarzami Guardioli, Messiego, Puyola i Cruyffa].

Som molts anys plens d’afanys Przez te wszystkie lata pełne wyzwań [Ciężkiej pracy związanej z rozwojem, z pozostawaniem w gronie najlepszych klubów świata, ze znalezieniem własnego niepowtarzalnego stylu, z okazywaniem jedności, z budowaniem nowego modelu funkcjonowania szkolenia, z tworzeniem czegoś tak istotnego, jak powszechnie podziwiana szkółka piłkarska La Masía. Co więcej, Barça zawsze starała się być zarazem lokalna i uniwersalna, polityczna i apolityczna, stawiać jednocześnie na seny i rauxa (seny to forma mądrości i zdroworozsądkowego podejścia do życia katalońskich przodków, a rauxa to nagła determinacja i działanie)].

Són molts gols que hem cridat Tyle razy krzyczeliśmy, gdy padał gol [Ekscytujące, rozstrzygające, spektakularne, niepowtarzalne, radosne, niemożliwe, dające chwałę.

Gole Césara i Kubali, Paulino Alcántary, gol strzelony szczupakiem przez Evaristo, gol Ronaldo w meczu z Compostelą, bramki Cruyffa, Romário i Ronaldinho, gol, który nie padł dzięki temu, że Puyol zatrzymał piłkę klatką piersiową, zwycięstwa 5:0 i 6:2 na Santiago Bernabéu, gol Bakero przeciwko Kaiserslautern, Koemana na Wembley, Eto’o i Bellettiego w Paryżu, Eto’o i Messiego w Rzymie, Iniesty w meczu z Chelsea, Pedro, Messiego i Villi na Wembley, gol Messiego w meczu z Getafe i jego cztery bramki w starciu z Arsenalem…]

I s’ha demostrat / que mai ningú no ens podrà tòrcer I pokazaliśmy, że jesteśmy niezwyciężeni [Przeciwnicy, naciski, wściekła krytyka, ataki, nieporozumienia ani dziwne sytuacje za kulisami. Barçę atakują politycy, władze, media, drużyny przeciwne i trenerzy, a mimo to klub dumnie utrzymuje się w światowej czołówce].

Czerwono-niebiescy niosą na wietrze bojowy krzyk. Nazywamy się, każdy wie jak: Barça, Barça, Baaaarça.

Oto historia klubu.

WPROWADZENIE

11

1. NARODZINY

LEGENDARNEGO KLUBU

1. NARODZINY LEGENDARNEGO KLUBU

NA POPRZEDNICH STRONACH: Paulino Alcántara dwukrotnie występował w FC Barcelonie (w latach 1912–1916 i 1918–1927).

Bramkostrzelny piłkarz i ulubieniec kibiców pozostaje najmłodszym zawodnikiem i zdobywcą bramki w historii klubu PO LEWEJ: Joan Gamper, założyciel FC Barcelony. Osiadł w stolicy Katalonii, by uczyć się hiszpańskiego.

Jako sportowiec i miłośnik piłki nożnej nie potrzebował zbyt wiele czasu, aby znaleźć innych zapaleńców, z którymi mógłby dzielić swoją pasję PO PRAWEJ: Walter Wild, jeden z uczestników pierwszego spotkania w gimnazjum Solé w 1899 roku. Był zawodnikiem i pierwszym prezydentem klubu (piastował to stanowisko przez 17 miesięcy)

FC Barcelonę założyła grupa młodych mężczyzn, połączonych zamiłowaniem do sportu, który w Hiszpanii był wówczas nieznany. Grupa ta składała się z zaledwie 12 osób pragnących biegać za piłką. Ich kapitan, dwudziestokilkuletni Szwajcar, dopiero co przeprowadził się do Barcelony, aby nauczyć się hiszpańskiego.

To Hans Gamper, urodzony sportowiec, który 22 października 1989 roku udał się do redakcji tygodnika „Los Deportes”, aby zamieścić tam krótkie ośmiowierszowe ogłoszenie. Zachęcał w nim wszystkich miłośników futbolu, aby „zechcieli zgłosić się do jego biura we wtorek lub piątek między 21:00 a 23:00”. Dzięki temu prostemu i uprzejmemu zaproszeniu Gamper w towarzystwie 11 innych entuzjastów założył FC Barcelonę.

Pierwsze spotkanie członków klubu miało miejsce 29 listopada 1899 roku (to data uznawana za oficjalny początek historii Barcelony). Gdzie odbyło się to arcyważne spotkanie? W gimnazjum Solé. Liczba zawodników ledwie wystarczała do rozegrania meczu. Co naturalne, klub przejął nazwę i herb od miasta. Barwy klubowe – niebieskie i czerwone pasy – zostały wybrane na drugim spotkaniu, które odbyło się 13 grudnia.

Jedna z teorii głosi, że założyciele klubu zasugerowali się kolorowymi ołówkami używanymi wówczas w rachunkowości, gdzie stosowano kontrastowe barwy.

Ważniejsze jest jednak to, że w całej historii klubu zmieniały się jedynie spodenki (pierwotnie były białe) i szerokość pasów.

Oprócz Gampera założycielami klubu byli dwaj inni Szwajcarzy Walter Wild i Otto Kunzle, Anglicy John i William Parsonsowie, Niemiec Otto Maier oraz Katalończycy Lluís d’Ossó, Bartomeu Terradas, Enric Ducal, Pere Cabot, Carles Pujol i Josep Llobet. Razem tworzyli różnorodną grupę, w której narodowość nie miała znaczenia. Wild został pierwszym prezydentem klubu, ale pełnił tę funkcję przez zaledwie 17 miesięcy.

W tym samym okresie występował również na boisku.

Część członków klubu i jego piłkarzy pochodziła z Anglii. Wszyscy grali z Gamperem na środku nieczynnego welodromu Bonanova. To była pierwsza siedziba

klubu, w której Barcelona pozostała przez pierwszych kilka miesięcy.

Pierwszy mecz w historii klubu rozegrano 8 grudnia 1899 roku, choć obu drużynom udało się wystawić tylko po dziesięciu zawodników. Następnego dnia w barcelońskiej gazecie „La Vanguardia” w sekcji sportowej ukazała się relacja z tego spotkania: Genialny mecz na byłym welodromie Bonanova między Foot-ball Club Barcelona a młodymi piłkarzami z angielskiej społeczności naszego miasta. […] Mecz zaczęła Barcelona. Potem miały miejsce wszystkie te wypadki, które decydują o wielkiej atrakcyjności tego sportu, ulubionego w krajach cieszących się dobrym zdrowiem. […] Przez jakiś czas Anglicy trzymali Barcelonę w szachu, na 15 minut zamykając ją na własnej połowie. Później jednak pan Gamper, kapitan Barcelony, wykonał jeden ze swoich sprintów i zdołał przedrzeć się pod bramkę rywala. Próbował zdobyć gola, ale bezskutecznie. Na zakończenie

ROZDZIAŁ 1

13

PO PRAWEJ: Blaugrana rozgrywa swój pierwszy mecz z zaledwie dziesięcioma piłkarzami w składzie.

8 grudnia 1899 roku, były welodrom Bonanova, relacja w dzienniku „La Vanguardia”

PONIŻEJ: Pierwszy tytuł Barcelona wywalczyła w 1902 roku, wygrywając Copa Macaya, pierwsze oficjalne rozgrywki w Hiszpanii. Rok później turniej ten przekształcił się w piłkarskie mistrzostwa Katalonii

14

ROZDZIAŁ 1

chcielibyśmy pogratulować Foot-ball Club Barcelona bardzo obiecujących początków, gratulujemy również młodym chłopakom reprezentującym lokalną społeczność angielską. […] Na koniec rozległo się gromkie „hip, hip, hurra”, które zwyczajowo wieńczy tego typu spotkania. Świeżo utworzony klub przegrał pierwszy mecz różnicą jednej bramki, jak jednak napisał dziennikarz, piłkarze pokazali się z dobrej strony i wzbudzili entuzjazm oraz optymizm, które z czasem tylko rosły. Klub przeniósł się do nowej siedziby dopiero 18 listopada 1900 roku, czyli po niemal roku od swego powstania.

Był to Hotel Casanovas. To tam w grudniu FC Barcelona rozegrała i zremisowała pierwsze derby z Sociedad Española de Fútbol, czyli późniejszym Real Club Deportivo Español. Rok później zespół przeniósł się do Carretera de Horta, gdzie pozostał do 1905 roku.

Następnie, od lutego 1905 roku do 1909 roku, zespół grał na boisku bez nazwy między ulicami Muntaner, Londres, París i Casanovas.

Barcelona miała już wtedy na koncie pierwszy oficjalny tytuł: w 1902 roku wygrała rozgrywki Copa Macaya, które później określono mianem mistrzostw Katalonii w piłce nożnej. Pierwotna nazwa wywodziła się od twórcy rozgrywek, Alfonso Macayi, prezydenta Hispania Athletic Club (założonego głównie przez miejscowych szkockich robotników z barcelońskiej dzielnicy Sant Andreu), który na początku XX wieku zorganizował pierwsze oficjalne hiszpańskie zawody piłkarskie. Brały w nich udział jedynie katalońskie kluby. Impreza zniknęła z kalendarza w 1940 roku, gdy reżim Franco zakazał organizacji wszelkich mistrzostw regionalnych.

To pierwsze zwycięstwo turniejowe miało decydujące znaczenie, ponieważ dzięki niemu klub zapracował

sobie na zaufanie swoich członków i kibiców. FC Barcelona wygrała wszystkie osiem rozegranych spotkań i zdobyła 60 bramek, tracąc zaledwie dwie. Rok później zespół powtórzył ten sukces (wówczas turniej nosił już nazwę Copa de Barcelona), a w sezonach 1904/05 i 1908/09 wywalczył mistrzostwo Katalonii (był to pierwszy sezon, gdy Barcelona grała na stadionie Camp de la Indústria). Oprócz triumfu w Copa Macaya w 1902 roku klub wywalczył drugie miejsce w Campeonato de España (dzisiejszym Pucharze Króla). To właśnie w tym turnieju Barcelona po raz pierwszy zmierzyła się z zespołem mającym zostać jej arcyrywalem – Realem Madryt, który wówczas nosił nazwę Madrid Club de Football. Spotkanie rozegrano 13 maja 1902 roku, czyli zaledwie dwa miesiące po oficjalnym założeniu klubu z Madrytu przez dwóch braci, Juana i Carlosa Padrósów, którzy – o ironio! – również pochodzili z Barcelony. W tym pierwszym clásico Barcelona wygrała 3:1.

Rok 1903 był dla Gampera ostatnim w roli zawodnika. Miał wtedy 25 lat i chciał poświęcić więcej czasu swojej firmie. Nie porzucił jednak klubu, w którym w tym samym roku rozegrał swój pierwszy mecz międzynarodowy. Barcelona wygrała 3:2 na wyjeździe z francuskim Stade Olympique. Piłka nożna cieszyła się coraz większą popularnością, co miało swój wyraz na okładce „Los Deportes” z maja 1903 roku. Znaleźli się na niej pozujący do zdjęcia piłkarze Barcelony.

Od 1904 roku do wybudowania stadionu Camp de la Indústria FC Barcelona i Espanyol (bo tak nazywał się teraz ten klub) były siłą napędową katalońskiego futbolu.

Później przyszły porażki. W sezonie 1905/06 zespół przegrał 1:10 z Bilbao oraz 1:9 z Olympique Marsylia w nadzwyczaj zażartym pojedynku z drużyną złożoną

z byłych zawodników rugby. Mecz z zespołem występującym pod jakże prostą nazwą X, złożonym z wielu byłych piłkarzy Espanyolu, zakończył się rozróbą, w wyniku której musiała interweniować policja.

Ze względu na brak zwycięstw klub tracił członków w alarmującym tempie – na początku 1908 roku zostało ich już zaledwie 38. FC Barcelona przechodziła głęboki kryzys i znalazła się na krawędzi przepaści. Miało to doniosłe skutki dla całego katalońskiego futbolu – Espanyol przestał istnieć na całe trzy lata. Hans Gamper, który w tym momencie posługiwał się już katalońską wersją swojego imienia i stał się Joanem Gamperem, do tego momentu pozostawał jedynie uprzywilejowanym obserwatorem sytuacji w klubie. Gdy wycofał się z działalności biznesowej, zwołał zebranie, na które przyszło zaledwie 20 osób. Przejął stery klubu i postanowił znów skierować go na właściwe tory.

Oficjalne objęcie przez niego prezydentury miało miejsce 2 grudnia 1908 roku. Gamper postawił na dość zaskakujący sposób odzyskiwania członków klubu. Odwiedzał każdego z nich z osobna i przekonywał do powrotu. Jego starania się opłaciły, już w następnym roku FC Barcelona liczyła bowiem 201 członków.

Działania podjęte przez założyciela klubu były na tyle zdecydowane i skuteczne, że już po kilku miesiącach, 14 marca 1909 roku, miała miejsce inauguracja pierwszego stadionu będącego własnością FC Barcelony.

Był to Calle Indústria (dzisiejsza nazwa: París), znany również jako La Escopidora. Nowe boisko mogło powstać dzięki staraniom wszystkich członków klubu, którzy aktywnie zbierali środki na jego budowę. Od 1914 roku stadion miał sztuczne oświetlenie, co na ówczesne czasy było w Hiszpanii absolutną nowością.

Poza tym w 1916 roku stanęły tam dwupoziomowe drewniane trybuny (kolejna nowinka), choć nadal nie

PO LEWEJ: W maju 1903 roku „Los Deportes”, ta sama gazeta, w której ukazało się ogłoszenie Gampera, zamieściła na pierwszej stronie zdjęcie piłkarzy. Świadczyło to o tym, jak dużego znaczenia nabiera futbol w Hiszpanii.

było szatni, które powstały jakiś czas później. Stadion liczył 1500 miejsc siedzących i 4500 miejsc stojących.

Legenda głosi, że kibiców przybywało i stadion nie był w stanie ich wszystkich pomieścić. W rezultacie wielu z nich siadało na górnej części trybuny, wystawiając tyłki (po katalońsku: culo) w stronę przechodniów, więc ci zaczęli żartobliwie nazywać ich culés.

Słowo to wyewoluowało do postaci culés, powszechnie używanej na określenie kibiców Blaugrany.

Można było odnieść wrażenie, że nowy stadion ma magiczny wpływ na piłkarzy i przynosi im szczęście.

Od tego momentu FC Barcelona zaczęła wygrywać mecz za meczem. Zdobyła tytuł mistrzów Katalonii, nie przegrywając ani jednego spotkania. Potem miały miejsce triumfy w Copa Pirineos Orientales – międzynarodowym turnieju z udziałem drużyn z Kraju Basków, Katalonii i południowej Francji – oraz w Pucharze Hiszpanii. Po tym, jak piłkarze Barcelony wznieśli puchar na boisku w Madrycie, wrócili do rodzinnego miasta, gdzie na dworcu czekał na nich tłum kibiców.

Po raz pierwszy w historii zawodnicy zostali powitani w domu w taki sposób. W owym okresie u wylotu Las Ramblas, gdzie ogłaszano wyniki meczów piłkarskich, stała budka z napojami. Kibice zaglądali tam, żeby poznać najnowsze informacje o klubie. W ten sposób zawiązała się relacja kibiców z fontanną Canaletas, której nazwa pochodzi od tego fragmentu Las Ramblas. Od tamtej pory los culés świętują tam wszystkie triumfy swojej drużyny.

Odkąd 14 marca 1909 roku zespół po raz pierwszy wystąpił na murawie tego stadionu, zdobył tam

ROZDZIAŁ 1

15

PO PRAWEJ: W 1910 roku ogłoszono konkurs na nowy herb klubu, który z kilkoma modyfikacjami jest używany do dziś. Na zdjęciu widać drewniane krzesło z loży honorowej z lat 1910–22, na którym widnieje wczesna wersja tego herbu POWYŻEJ: W wieku 25 lat Joan Gamper zakończył karierę piłkarską, aby skupić się na działalności biznesowej. Od grudnia 1908 roku do czerwca 1925 roku aż pięciokrotnie pełnił z przerwami funkcję prezydenta klubu

16

ROZDZIAŁ 1

13 tytułów: ośmiokrotnie triumfował w mistrzostwach Katalonii (po raz ostatni w sezonie 1921/22) i pięciokrotnie zdobywał Puchar Hiszpanii. To był okres zwycięstw i zmian. Pierwszą z nich był stopniowy spadek liczby obcokrajowców w składzie, który w coraz większym stopniu tworzyli lokalni piłkarze. Odsetek Katalończyków zwiększał się nawet w zarządzie klubu. Jedynymi obcokrajowcami pozostali tam sam prezydent Gamper, który do 1925 roku pełnił tę funkcję z przerwami aż pięciokrotnie, oraz Arthur Witty, były zawodnik i prezydent klubu w latach 1903–1905. Witty’emu przypisuje się sprowadzenie z Wielkiej Brytanii pierwszych regulaminowych piłek i zastosowanie siatek w bramkach.

W 1910 roku klub postanowił zrezygnować z herbu miasta i ogłosił konkurs na własne godło. Jego zwycięzcą został Santiago Femenía. Klub wykorzystuje jego projekt do dziś, choć z drobnymi modyfikacjami: po lewej stronie krzyż Świętego Jerzego, po prawej cztery pasy z flagi Katalonii, a w dolnej części barwy klubowe, czyli bordowy i granatowy, z piłką pośrodku.

Ten herb miał jasno i wyraźnie zdefiniować tożsamość katalońskiego klubu.

W pierwszym sezonie drugiej dekady XX wieku liczba członków klubu wzrosła do 400, a w drużynie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Niektóre z nich ustanawiały niesamowite jak na tamte czasy rekordy. Jednym z takich wybitnych graczy był George Pattullo, były bramkarz występujący również jako napastnik.

Pochodzący z Glasgow Pattullo grał amatorsko i pojawił się w Barcelonie po tym, jak sam Joan Gamper zobaczył go w akcji i przekonał do podpisania kontraktu z Blaugraną.

Szkot dowiódł swojej bramkostrzelności, zdobywając w sezonie składającym się z 20 spotkań aż 41 goli.

Najlepszym strzelcem w całej historii klubu pozostawał jednak Paulino Alcántara, zdobywca 369 bramek w 357 meczach; było tak aż do 16 marca 2014 roku, gdy zaszczyt ten odebrał mu Leo Messi, strzelając przy okazji hat-tricka.

Pochodzący z Filipin Paulino Alcántara debiutował w Barcelonie w sezonie 1912/13 w wieku zaledwie 15 lat. W jego przypadku dość łatwo dawało się obliczyć średnią strzelonych bramek: jeden gol na mecz.

Był uwielbiany przez kibiców, którzy przywykli do oglądania jego trafień, do białej chusteczki wystającej mu ze spodenek oraz do zaskakującej siły jak na tak drobnego piłkarza.

Był to okres chwały, nie oznacza to jednak, że klub nie musiał radzić sobie z trudnościami i kontrowersjami. Na początku sezonu 1911/12 odbyło się spotkanie, podczas którego panowała bardzo gorąca atmosfera.

Omawiano zmiany w regulaminie klubu, z którymi kilku członków się nie zgadzało. Były długie wystąpienia, rozwlekłe debaty, padały nawet obelgi. Wreszcie sam założyciel klubu powiedział: „Mówicie, że kochacie ten klub, a tak naprawdę go zarzynacie”, po czym zagroził, że wyjdzie z sali. W końcu jednak emocje opadły.

Chodziło o pieniądze. Część zawodników zażądała wynagrodzeń, a gdy ich oczekiwania nie zostały spełnione, odmówili gry w towarzyskim meczu przeciwko San Sebastián. Ci, którzy wyszli na boisko, ruszali się tak apatycznie, że ściągnęli na siebie gniew kibiców.

Zarząd klubu sprzeciwiał się roszczeniom zawodników, którzy chcieli otrzymywać stały procent od całości wpływów z tytułu sprzedaży biletów. Cały incydent zakończył się wydaleniem z drużyny pomocnika José Quirante, którego uznano za prowodyra protestu, a także kilku innych zawodników (w gronie tym znaleźli się bracia Comala, bracia Wallace, Paco Bru, Mensa i Solà). Piłkarze ci założyli nowy klub, el Casual, który nie przetrwał jednak zbyt długo. Spięcie to przełożyło się na postawę zawodników na boisku w towarzyskim meczu Barcelony z Espanyolem. Podczas spotkania doszło do kilku poważnych incydentów, które doprowadziły do załamania relacji między oboma klubami.

W sezonie 1913/14 mecze towarzyskie rozgrywano już z zespołami z zagranicy. Barcelona na pierwszy taki mecz zaprosiła profesjonalną angielską drużynę Notts County. Zespoły rozegrały trzy mecze. Dwa pierwsze wygrali Anglicy: 2:0 i 4:0. Legenda głosi, że zaślepieni dumą barcelońscy dziennikarze na łamach gazety rzucili Anglikom wyzwanie, że w meczu z Barçą nie będą w stanie strzelić więcej niż pięciu goli. W związku z tym zawodnicy Notts County, choć przegrywali w trzecim meczu już 0:3, ostatecznie strzelili Katalończykom dziesięć goli w ciągu niecałych 30 minut.

Nie licząc zamieszania na szczeblu zarządu i nieudanych spotkań towarzyskich, Barcelona dalej wygrywała mecze i zdobywała tytuły. Zespół wywalczył mistrzostwo Katalonii kolejnych siedem razy i praktycznie dominował w tych rozgrywkach do 1922 roku, kiedy to przeniósł się na nowy stadion Les Corts. Tam miała rozpocząć się zupełnie nowa epoka w historii klubu.

POWYŻEJ: Pierwszy stadion stanowiący własność FC Barcelony, otwarty 14 marca 1909 roku w Calle Indústria (obecna nazwa: París). Obiekt został sfinansowany wspólnym wysiłkiem członków klubu

ROZDZIAŁ 1

17

Koniec fragmentu Zapraszamy do księgarń i na www.labotiga.pl