NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN – katalog wystawy poświęconej Maciejowi Cieśli

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN

1

 2

zdjęcie na okładce pochodzi z dokumentacji fotograficznej dyplomu Maćka

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN

Potoczny zwrot angielski, używany od wieków. Dodatkowo spopularyzowany przez Grahama Kendricka w 1 994 roku, który tym sformułowaniem nazwał jeden ze swoich utworów muzycznych. Często pojawia się również w angielskiej prasie w formie nagłówków1.

1 Maciej Cieśla, teoretyczna praca dyplomowa Nothing will be the same again, str. 1.

1

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN 15.02.2017 - 9.03.2017 Galeria Wydziału Malarstwa oraz Galeria Promocyjna ASP w Krakowie pl. Jana Matejki 13, Kraków

Bartłomiej Bałut Zofia bermEHO Pamela Bożek Iwona Demko Monika Dłuska Grzegorz Faron Paweł Jach Joanna Januszkiewicz Paulina Konarska Anna Kuśpiel Magdalena Mach Monika Mazur Józef Murzyn Jakub Niewdana Bernadetta Tajs Katarzyna Woźniak Aleksandra Zimny oraz Maciej Szymon Cieśla

2

Wystawa poświęcona pamięci

Macieja Szymona Cieśli Absolwenta Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie 3

S

ytuacje graniczne dopadają nas nagle, niespodziewanie, w sposób niemożliwy do przewidzenia. Zwykle brakuje nam słów,

aby opisać emocje, które nas wtedy ogarniają. To sytuacje, kiedy normy, które towarzyszą nam w codziennym życiu, tracą na swoim znaczeniu. Stajemy poza regulatorami postępowania. Jeśli świadomie przeżywamy sytuacje graniczne często nasz sposób postrzegania świata ulega przewartościowaniu. To, co dotąd było

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN

oczywiste rozpada się, powodując że nasze przekonania i poglądy diametralnie się zmieniają. W tym obszarze nie ma moralnych standardów, które kierowałyby naszymi działaniami, wyborami czy

Tytuł wystawy został zaczerpnięty z tytułu pracy dyplomowej

decyzjami. Zostajemy pozbawieni fundamentów, oparcia i pod-

Maćka zrealizowanej w IV Pracowni Rzeźby prowadzonej przez

staw.

prof. Józefa Murzyna i ad. dr hab. Iwonę Demko na Wydziale

Sytuacja graniczna powoduje, że dogłębnie czujemy własne ist-

Rzeźby ASP w Krakowie. Praca dotyczyła sytuacji granicznych.

nienie. Nasze bycie staje się ogromnie dotkliwe, podczas gdy w ż yciu codziennym nasz byt często jest dla nas niedostrzegalny.

Karl Jaspers uważał, że sytuacja graniczna powoduje, że stajemy się egzystencją, czyli urzeczywistniamy się w pełni. Twierdził, że właśnie wtedy ujawnia się autentyczny wymiar naszego istnienia.

Sytuacje graniczne bowiem wyostrzają i rozszerzają naszą wrażliwość pozwalając skupić się na tym, co rzeczywiście istotne. Dzięki temu możemy odróżnić to, co autentyczne od tego, co fałszywe.

Możemy też poznać siebie, dowiedzieć się prawdy o samym sobie.

Właśnie wtedy okazuje się czy to, co myślimy o sobie pokrywa się z tym, jacy jesteśmy naprawdę. W rezultacie bez doświadczania porzucenia, nieuleczalnej choroby, czy śmierci bliskiej osoby (rozdarcia, tragedii, nieszczęścia, czy bólu) nie mielibyśmy możliwości bycia prawdziwym sobą. Nasza samoświadomość rozszerza się, ponieważ sytuacje graniczne stanowią sprawdzian dla głoszonych



Kopiec Krakusa, Maciek, Grzesiek, Marta, Michał 2009 r.

przez nas zasad, wartości i norm. Dochodzi do ich weryfikacji. Często okazuje się, że to, co do tej pory było dla nas ważne, staje się nieistotne.

W sytuacji granicznej jak nigdy odczuwamy własną samotność, pojedynczość istnienia. Dotkliwie czujemy, że jesteśmy sami ze swymi odczuciami i nie sposób podzielić tego ciężaru z innymi.

4

M

aciej Szymon Cieśla był studentem IV Pracowni Rzeźby, gdzie

zawsze miałem przeczucie, że w moim życiu po studiach nic nie

zrealizował swój dyplom rzeźbiarski. Przyszedł do naszej pra-

będzie takie samo jak do tej pory1.

cowni dopiero na IV roku. Mimo tego szybko nawiązaliśmy wspól-

Niecałe dwa lata po napisaniu tych słów, w grudniu 2015 roku

ny język. Rozmawialiśmy nie tylko o jego projektach, które miał

Maciek dowiedział się o swojej chorobie nowotworowej…

realizować w pracowni, ale też o wielu innych rzeczach – o życiu.

Maciek nigdy nie stawiał przed sobą łatwych wyzwań. Chciał zro-

Trudno poradzić sobie ze śmiercią kogoś, kto umiera w tak mło-

bić dyplom opisujący sytuacje graniczne, stany kiedy to emocje

dym wieku. W pewien sposób ciągle wypieram jego śmierć. Wolę

człowieka zupełnie wymykają się spod kontroli i zdają się prze-

myśleć, że ciągle jest, że pracuje, chodzi do kina, jeździ na waka-

kraczać granice jego wytrzymałości.

cje… Tylko zwyczajnie w natłoku zajęć dnia codziennego nie mamy

Chciał odwołać się do trzech różnych historii i zrealizować trzy

oboje czasu na wspólne spotkanie...

różne prace. Jedna z historii mówiła o kierowcy, który wycofując dostawczy samochód przy Starym Kleparzu w Krakowie najechał na trzylatka. Chłopiec zmarł na miejscu. Kierowca przeżył tylko jedną noc więcej niż dziecko. Zmarł we śnie, na zawał serca... Aby zobrazować tę historię Maciek postanowił na bryle szkła akrylowe-

Iwona Demko Asystentka w IV Pracowni Rzeźby Kuratorka wystawy

go położyć specjalną folię stosowaną do sprawdzania jakości materiału, która ujawnia zorzę. Im wyraźniejszy obraz linii i cieplejsza barwa tym większe prawdopodobieństwo, że w tym miejscu dana próbka pęknie, gdyż gęstość materiału jest mniejsza...

Kiedy czytałam tekst pracy dyplomowej Maćka pracując nad wystawą, moją uwagę przykuł pewien fragment, który nie zrobił na mnie wrażenia, kiedy czytałam go przed jego obroną. A który w obecnym momencie przybrał zupełnie inny wymiar: Do tej pory, gdy wyobrażałem sobie swoją przyszłość, niezależnie czy było to kiedy miałem 7, 10 czy 15 lat, moje plany przeważnie dochodziły do etapu końca studiów. W zależności od wieku, te wyobrażenia zmieniały się: a to chciałem skończyć weterynarię, innym razem „szkołę dla papieży”, czy architekturę. Pomysłów na życie zawsze miałem dużo, jednak te wizje dotyczyły życia, które znam z autopsji i potrafię je sobie wyobrazić. Nie dziwi więc, że okres studiów stał się dla mnie granicą, pewnym końcem czegoś, co znałem.

A co później? To zawsze było w mym odczuciu wielką niewiadomą, co do której mogę snuć pewne plany, gdybać, marzyć jednak zawsze było to na tyle odległe, że wydawało się mało realne. Jednak

1 Maciej Cieśla, teoretyczna praca dyplomowa Nothing will be the same again, str. 3.

5



Montaż wystawy semestralnej w IV Pracowni Rzeźby, 2012 r.

Od lewej: Maciek, Lenka Černotová, Kinga Czaja (za Lenką) i Anna Przybyło

6



Plener w Adamkowie, 2009 r.

7

 8

Lublana, Słowenia, 2012 r.

Plener w Adamkowie, 2009 r.



Maciek, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Anna Przybyło, Jacek Dudek, Paulina Konarska, Krzysztof Fus, Marcin Nosko

Plener w Adamkowie, 2009 r.



Anna Przybyło, Paulina Konarska, Jacek Dudek, Maciek, Krzysztof Fus, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Marcin Nosko

9

ďƒ?

10

Plener w Adamkowie, 2009 r.



Plener w Adamkowie, 2009 r.

Paulina Konarska, Anna Przybyło, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Krzysztof Fus, Jacek Dudek, Maciek 11

 12

Plener w Adamkowie, 2009 r.

MACIEJ SZYMON CIEŚLA

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN

Urodził się 29 czerwca 1989 roku w Katowicach. Studiował na Wy-

"Nothing will be the same, to seria prac rzeźbiarskich, które na

dziale Rzeźby oraz Wydziale Form Przemysłowych Akademii Sztuk

pierwszy rzut oka nie mają ze sobą nic wspólnego. Każda z nich

Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Józefa Murzyna na

mogłaby funkcjonować jako niezależne dzieło, jednak dla mnie do-

Wydziale Rzeźby uzyskał w 2 013 roku realizując pracę pt. Nothing

piero ich zestawienie ze sobą, nabiera osobistej wartości. Składają

will be the same again. Rok później zrealizował dyplom na Wy-

się one z dwóch elementów – obiektu i nagrania, który zastępuje

dziale Form Przemysłowych. Po studiach rozpoczął pracę jako gra-

tytuł. Nagrania te przybliżą nam historię, w nawiązaniu do której

fik komputerowy. W 2014 roku zaangażował się jako projektant

dany obiekt powstał. Historie, podobnie zresztą jak, obiekty przy

komunikacji wizualnej w dziale promocji i designu Światowych

pierwszym oglądzie nie mają, ze sobą wielu elementów wspól-

Dni Młodzieży. Zmarł 2 lipca 2016 roku.

nych – praktycznie żadnych. Łączy je to, że są relacjami ludzi na

3 czerwca na koncie facebookowym umieścił wpis: Od poniedział-

temat ważnych sytuacji w ich życiu, po których nic nie było już

ku w elitarnym gronie wśród takich gwiazd jak: Anakin Skywalker

takie samo, jak wcześniej" 1.

(Star Wars), Czkawka (Jak wytresować smoka), Barbossa (Piraci z Karaibów), Szalonooki Moody (Harry Potter), Nemo (Gdzie jest Nemo), czy Victoria Modesta... 06.06.2016 (poniedziałek) amputacja prawej nogi. W statusie dał ikonkę „dreszczyk grozy”.

1 Maciej Cieśla, teoretyczna praca dyplomowa Nothing will be the same again, str. 23.

13



Absolutorium IV Pracownia Rzeźby, ASP w Krakowie, 2013 r.



Obrona dyplomu Sala Senacka, ASP w Krakowie, 2013 r.

14

Zjawisko pojawiające się na powierzchni bryły szkła akrylowego [zbudowanego z polimetakrylanu metylu – PMMA] to efekt wynikający z polaryzacji światła. Odpowiednio spolaryzowane światło przebiegające przez tworzywo sztuczne ujawnia rozkład napięć i sił wewnątrz-materiałowych, jakie istnieją w danej próbce. Zjawisko to ujawnia się, poprzez załamanie poszczególnych długości fal świetlnych, w formie zorzy, czy tęczy. W przemyśle jest to wykorzystywane do badania jakości poszczególnych partii towarów wykonanych z tworzywa sztucznego. Im wyraźniejszy obraz linii i cieplejsza barwa, tym większe siły i napięcia w danym materiale, a tym samym słabsza próbka. Istnieje ryzyko, że przy upadku, bądź dużej napierającej siły zewnętrznej, dana próbka w miejscu nagromadzenia napięć pęknie1.



KLEPARZ, 2013 fragment pracy, bryła szkła akrylowego z nałożoną folią do sprawdzania gęstości materiału

1 Maciej Cieśla, teoretyczna praca dyplomowa Nothing will be the same again, str. 24.

Praca odnosiła się do wypadku jaki wydarzył się na Starym Kleparzu w Krakowie.

15



FRANCISZKAŃSKA 4, 2013 fragment pracy, drżąca tafla wody

Rozmowa z bratem z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych na temat decyzji wstąpienia do klasztoru oraz chwil zwątpienia, reakcji rodziców.

16

Podczas silnego stresu, by zaadaptować się do wymogów napiętej sytuacji, w jakiej się znajdujemy organizm podejmuje szereg zachowań zaradczych, w celu przywrócenia równowagi.

Zachowania te przyjmują różne formy, których często sobie nie uświadamiamy. Nerwowe ruchy, machanie rękami, chodzenie, wzmożone mówienie, czy czasowy, krótkotrwały paraliż. Przyzwyczajenia, nawyki danej osoby oraz sytuacja, w jakiej się znalazła mają znaczący wpływ na sekwencje naszych reakcji.

Inaczej zatem będzie się zachowywał ten sam człowiek podczas egzaminu, inaczej gdy się martwi, czy przed skokiem ze spadochronem. Nasze ruchy, mikroekspresje, stają sie efemerycznym, niewidocznym, unikalnym zapisem naszych przeżyć i emocji1.



SZPITAL , 2013 fragment pracy, obiekt wydrukowany na drukarce 3d

1 Maciej Cieśla, teoretyczna praca dyplomowa Nothing will be the same again, str. 24.

Zaprezentowana forma jest zapisem ruchu ciała mężczyzny (G.F.), siedzącego w poczekalni szpitalnej w Katowicach, gdzie przez ponad godzinę czekał na informację, czy najważniejsza dla niego osoba zapadła na chorobę nowotworową.

17

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN Tytuł Nothing will be the same again stał się inspiracją dla artystek i artystów – koleżanek i kolegów ze studiów oraz pedagogów z akademii, którzy w przeważającej części znali Maćka osobiście. Siedemnaście osób zaproponowało prace, które miały na celu wspomnienie jego osoby. Niektórzy nawiązali tylko do tytułu wystawy i tematu stanów granicznych. Inni stworzyli nowe prace, a jeszcze inni pokazali prace, które kojarzyły im się z Maćkiem. Ważnym elementem wystawy były wspomnienia, które przybliżyły jego postać tym, którzy nie mieli okazji go poznać, a niejednokrotnie i tym, którzy go znali.

Uczestnicy wystawy i prace nie były selekcjonowane. Wystawa bowiem nie należała do standardowych, w związku z tym postępowanie również nie mogło być standardowe.

18



CZARNA PLAMA, 2016, papier, akwarela, 86 / 92 cm Praca powstała niewiele ponad dwa tygodnie przed odejściem Maćka.

Maciek realizował na zajęciach, które współprowadziłem z Wacławem Gawlikiem bardzo ciekawy projekt ambientowej kompozycji literniczej poświęconej ofiarom tsunami w Miyako. Wizja skromnej, ulotnej, białej kompozycji odbijającej się w oceanie była kwintesencją tego, jakim człowiekiem postrzegałem Maćka: wysoka, ale niewyniosła, skromna w formie, ale wyraźnie zaznaczająca swoje istnienie, lekka, ale mocno posadowiona. Biały jak żagle napis MIYAKO dawał wyraz empatii Maćka wobec tragedii społeczności zmiażdżonej przez los.

To nie było kolejne, konieczne do zaliczenia zadanie. Maciek zawsze zanurzał się mocno w każde przedsięwzięcie, bezkompromisowo realizując swoje zamierzenia i proponując oryginalne rozwiązania. Na zawsze pozostanie dla mnie synonimem Miyako, które powstało z martwych dając dumne świadectwo zwycięstwa ducha nad materią.

BARTŁOMIEJ BAŁUT Urodzony w 1976 roku w Tarnowie. Absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Stanisława Rodzińskiego w roku 2001. Od roku 2000 zatrudniony w uczelni macierzystej. Zajmuje się malarstwem oraz koncepcjami projektowymi na styku designu i sztuki.

19



ECHO, 2012/17. Zapętlona projekcja utworu audiowizualnego, wyświetlana w kącie galerii.

Co ma mi do przekazania Zofia żyjąca w 2012 roku i czy Zofia z 2017 r., wiedząc co przydarzy się Zofii z 2012 r., może cokolwiek zmienić w jej historii?

Któregoś dnia, niespodziewanie, Maciek zszedł z antresoli i w milczeniu usiadł blisko mojego miejsca pracy. Nie widziałam dotychczas jego bezczynności. Było to dla mnie zastanawiające dlatego zapytałam o przyczynę.

Maciek powiedział, że czeka (chyba na kolejne zajęcia) i dotrzymuje mi towarzystwa bo przyjemnie pracować, kiedy jest obok ktoś drugi. Nie bardzo mogłam uwierzyć w to co słyszę... Wydawał się być zdystansowaną Osobą. Zaczęliśmy rozmawiać, opowiadać sobie o tym co robimy, nad czym pracujemy.

Okazało się, że nasze myśli mają wiele punktów stycznych.

••• Pamiętam jego radośnie wypowiadane: „Idę do drukarni. Zaraz wrócę".

Zawsze wracał.

Zofia bermEHO Od urodzenia (1989 r.) niebezpiecznie pobudzona w kierunku poszukiwań twórczych. Jako dziecko pocięła rodzicom linoleum w kuchni celem poznania techniki linorytu. Aktualnie, zaspokaja swoją ciekawość, studiując intermedia na krakowskiej ASP. Opowiada się za różnorodnością, wolnością wyboru oraz empatią – zarówno w sztuce, jak i w życiu. Od czerwca 2015 r. posiadaczka dziury w głowie, przez którą filtruje swoje pomysły.

20

Moje wspomnienie o Maćku jest drobne. Często spotykaliśmy się w pracowni, wymienialiśmy parę zdań, które wymienia się z każdym – a to, że brudno, że mało miejsca, a to czyje, a co robisz, a czy był profesor i kiedy będzie, i co tak śmierdzi lub skąd ten pył. Kiedyś potrzebowałam skorzystać z Internetu i Maciek załatwił mi Internet. Wziął mój komputer, zalogował się swoimi danymi i już potem zawsze mój laptop łączył się z wewnętrzną siecią loginem i hasłem Maćka. To banalne i codzienne, ale to właśnie takie zwyczajne, proste spotkania z nim pamiętam.



PAMELA BOŻEK Studentka IV roku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, feministka. Interesuje się objawami współczesnych kryzysów, upcyklingiem i sztuką w reakcji na codzienność.

Najbardziej lubi publiczne demonstracje, prawa kobiet, imigrantki, imigrantów i ciężką pracę.

MSDCM PL, 2017 Wszyscy albo prawie wszyscy znają Maćka Cieślę. Po pierwsze z telewizji. Kojarzy się głównie z głosem prezenterów telewizyjnych i głosem papieża. Po drugie z Internetu. W wyszukiwarce pojawia się kilka tych samych zdjęć i nagrań oraz pytania w nagłówkach wiadomości: KIM BYŁ? CO ROBIŁ? Potem oczywiście następuje zaspokojenie ciekawości i już wiemy kim był ten chłopak, który zmarł 25 dni przed przyjazdem Franciszka, 25 dni przed, 20 dni i 5, prawie miesiąc przed, tylko miesiąc przed, tylko 25 dni przed. Wszyscy znamy teraz Maćka, wszyscy „patrzyliśmy na niego z podziwem”, słuchaliśmy jak papież o nim wspominał, a po jego śmierci, to już wszyscy wiedzieliśmy, co było dla Maćka ważne w jego życiu i kim był Maciek. Możemy przeczytać, że „Maciek jest jedną z tych osób, o które podczas przygotowań do ŚDM Pan Bóg upomniał się przez cierpienie.” I że „potrafił przyjmować swoje cierpienie, przyznawać się do Krzyża i stał się w tym dla nas nauczycielem”. Albo inaczej: „Był dla nas głosem rozsądku: my siedzieliśmy do 22.00, Maciek o 20.00 mówił: wychodzę, koniec, wy też chodźcie.” Dokąd wychodził Maciek Cieśla? Tego z artykułów o jego życiu, wierze i cierpieniu się nie dowiadujemy. Maciej Szymon Cieśla zgłosił się do komitetu ŚDM w grudniu 2014 roku, zmarł 2 lipca 2016. W tym czasie stał się nauczycielem cierpienia, wzorem, przyjacielem Boga i ludzi, znajomym wszystkich. O ile mniej poruszające byłyby ŚDM bez tej historii chłopaka, który zmarł 25 dni przez przyjazdem Franciszka? O ile mniej osób by płakało? Bo przecież wszyscy go znaliśmy, pokochaliśmy, tego chłopaka, który zmarł na raka zanim przyjechał do nas papież. Jak on miał na imię? ŚDM? MSC? MSDCM PL 21

Bałam się iść do niego do szpitala. Bałam się, że będę płakała. I bałam się tego, że się zmienił. Wyobrażałam sobie, że będzie inny. Choroba zmienia ludzi. A przede wszystkim bałam się, że będzie nawrócony. Ponad dwadzieścia lat temu – w liceum – przestałam chodzić do kościoła i od tego czasu odczuwam dyskomfort psychiczny przy nawróceniach – trwożą mnie... Jednak już po pierwszych kilku chwilach moje obawy rozpłynęły się. Maciek był taki jak dawniej; uśmiechnięty, miły i bardziej myślący o innych niż o sobie. Jak zawsze dowcipkował. Rozmowa była taka jak kiedyś, tak jakbyśmy przypadkowo spotkali się na oddziale onkologicznym. Kiedy mówił o swojej chorobie w jego głosie nie dało się wyczuć najdrobniejszego drżenia. Zdawał relacje. Mimo tego wiedziałam, że pod tym wszystkim kryją się emocje. Trochę tak jak w jego dyplomie. Gdzie za pozornie zimnymi obiektami schowane były ogromne dramaty ludzkie i duża wrażliwość Maćka...



IWONA DEMKO

NIEWYPŁAKANE, 2017, instalacja – krople wypływające ze ściany.

Praca wbudowana w architekturę miejsca, niewidoczna, niezuważona przez większość odwiedzających wystawę.

Studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. Dyplom uzyskała w roku 2001. Od 2008 roku pracuje jako asystentka w IV Pracowni Rzeźby na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. W 2012 roku otrzymała tytuł doktory sztuk plastycznych w dyscyplinie artystycznej „sztuki piękne” na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Waginatyzm oraz pracy rzeźbiarskiej pt. Kaplica Waginy. W 2016 roku uzyskała stopień doktory habilitowanej sztuki. Najbardziej interesują ją tematy związane ze światem kobiety.

22

Pamiętam jedną zabawną historię, którą opowiedział mi Maciek.

Pewnego dnia, w trakcie pracy nad rzeźbą postanowił zrobić sobie przerwę. Przechodząc korytarzem widział dużo wystylizowanych o s ó b, z ko l o row y m i teczkami formatu A4 i A3. Nie wiedział, co się dzieje. Nie rozumiał też, dlaczego nagle na akademii jest tak dużo wystylizowanych i nieu b r u d zo n yc h ża d n ą farbą lub gliną ludzi.

Jaki przeciętny student ASP tak wygląda i nosi kolorowe aktówki A4 zamiast dobrze znanej nieporęcznej i dużej czarnej teczki? Wtedy okazało się, że wszedł w kadr, kręconego na naszej uczelni serialu produkcji TVN. Jako jedyny w tym gronie wyglądał jak artysta w trakcie pracy – w starych i pobrudzonych ubraniach.

Maciek był ciężko pracującą i radosną osobą. Zawsze chętnie opowiadał śmieszne historie. Moimi ulubionymi były te o osobistych przeżyciach, często jak z filmu komediowego. Dziękuję Maćku za dużo wspólnego śmiechu.



BLUE, 2017, analogowy kolaż negatywowy, ręcznie barwiony, wydruk UV na pleksi

MONIKA DŁUSKA Pochodzi z Rzeszowa. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, Universitat Politècnica de València i Uniwersytecie Jagiellońskim. W swoich pracach posługuje się kliszami fotograficznymi, filmowymi oraz spreparowanymi wydrukami, które są modyfikowane przy użyciu różnych technik. Inspirują ją i fascynują zjawiska fałszywych wspomnień, które polegają na zniekształceniu rzeczywistego doświadczenia lub stworzeniu wyimaginowanego obrazu poprzez mylenie lub mieszanie fragmentów zdarzeń. Niektóre z takich wspomnień mogą być połączeniem kilku rożnych sytuacji, które zostały zapamiętane jako jedno wydarzenie. Fałszywe wspomnienia często wykorzystują sny jako tło do prawdziwych doświadczeń i wydarzeń.

23

W 2014 roku kupiliśmy z Maćkiem wspólnie mieszkanie. Gołe ściany i podłogi. Przed nami było jego wykończenie. Mieszkanie nie jest duże, więc musieliśmy się nagłówkować żeby zrobić je „pojemnym”, ale niezagraconym i estetycznym. Dużo szczegółów do dogrania i dużo zakupów do zrobienia. Kiedy mi się wydawało, że nigdzie nie kupimy potrzebnego elementu, bo nikt takiego nie wyprodukował z takim przeznaczeniem, jak potrzebowaliśmy. Maciek mówił, że nie ważne, co autor miał na myśli tylko ważne jest to, co ty w tym widzisz. Faktycznie, tym sposobem udało się!



GRZEGORZ FARON

ŻURAWIE, 2017, origami Japońska legenda mówi, że żurawie żyją przez 1000 lat. Dlatego też Japończycy wierzą, że złożenie 1000 żurawi przynosi dobre zdrowie i długie życie, nie tylko dla osoby składającej, ale również dla osoby obdarowanej oraz spełnia się jedno ogromne marzenie. Nie zdążyłem złożyć ich dla Maćka… Postanowiłem, że 1000 żurawi będzie gotowych do końca 2016 roku. Tysięcznego żurawia złożyłem 31.12.2016 roku.

Absolwent Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie na kierunku turystyka i rekreacja. Od kilku lat pracuje w międzynarodowej korporacji w dziale personalnym. Partner Macieja Cieśli.

24

Nie znałem Maćka osobiście. Moi znajomi pracują w komitecie organizacyjnym ŚDM. To od nich jesienią 2015 roku usłyszałem o młodym człowieku, który potrzebuje modlitwy. Od tej pory pamiętałem o Nim. Modliliśmy się całą wspólnotą, prosząc o cud uzdrowienia. Maciej zmarł 2 VII 2016 roku. Nie nastąpiło uzdrowienie, ale cud się wydarzył. Bóg przeprowadził Maćka do życia wiecznego.

Praca przy organizacji ŚDM to również plan Boży. W tej pracy Maciej odnalazł swoją wiarę, w najtrudniejszym momencie wiedział, że cała rzesza ludzi modli się za niego, miał wsparcie.

Maciej zostawił nam swoje świadectwo; pokazując co w życiu jest najważniejsze. Jego pragnienie życia, siła do walki, odwaga w zmaganiu z cierpieniem, to wzór dla każdego z nas. Dał nam prawdziwe rekolekcje, uczy nas odwagi, byśmy poszukiwali prawdy, wybierali dobrą drogę – by spotkać się razem z Nim – w niebie.



NA DRODZE DO UKRYTEGO, 2016 drewno, stal nierdzewna Uniesiona, upowietrzniona materia drewna jest dla mnie przede wszystkim zapisem historii życia, świadectwem walki, zmagania z cierpieniem. W naturze drzewa pojawia się potęga życia, rytm wegetacji, coroczne obumieranie i zmartwychwstawanie – mówi nam o nadziei życia wiecznego.

Istotą lotu jest wznoszenie, transcendencja, przekraczanie kondycji ludzkiej. Lot jest unieważnieniem ciężaru, staje się ontologiczną przemianą człowieka.

PAWEŁ JACH Urodzony w 1979 roku w Tarnowskich Górach. Absolwent Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie. W roku akademickim 2003/2004 odbył stypendium na Universitat Politecnica de Valencia Facultat Bellas Artes. W 2005 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Bogusza Salwińskiego. Pracownik naukowo-dydaktyczny macierzystego wydziału. Obecnie asystent prof. Jacka Kucaby, w pracowni rzeźby dla studentów Wydziału Malarstwa i Edukacji Artystycznej. W roku 2016 uzyskał stopień doktora sztuk plastycznych (praca doktorska pt.: Na drodze do Ukrytego). Prowadzi aktywność twórczą na polu rzeźby, malarstwa i rysunku.

25

Najbardziej zapamiętałam jedną z rozmów po obronie dyplomu, a dokładniej podczas ustawiania wystawy w Pałacu Sztuki. Po kilku godzinach zamieszania siedzieliśmy jako bierni obserwatorzy, rozmawiając o tym co nas najbardziej zajmowało – tematy pokrywały się z dyplomem, w końcu jakiś czas głównie wokół tego się dyskutowało. Obserwując zaciekłą walkę kolegów i koleżanek o należne miejsce dla swoich prac z dużym dystansem i ironią zaczęliśmy wyśmiewać całą sytuację. Zdając sobie sprawę, że nie ma to najmniejszego znaczenia. Nerwy, które się pojawiały były zupełnie niezrozumiałe, jakby miało to o czymś przesądzić. Nie dało się ustawić dobrze wystawy złożonej z tak wielu skrajnie różnych prac. Podsumowując nasze już zrezygnowanie, Maciek zaczął przestawiać swoją pracę o parę centymetrów, to w prawo to w lewo, aby odnaleźć idealne położenie, światło i (chyba) energię kosmiczną przestrzeni wystawienniczej. Całość trwała około 10 minut, ale i tak udało mu się kilka osób przekonać, że jego praca powinna stać dokładnie według linii na podłodze.



TRANSFORMACJE, 2017, 60 / 60 cm, ceramika, drewno

JOANNA JANUSZKIEWICZ-WĘCŁAWOWICZ Urodzona w 1986 roku w Łodzi. W 2013 roku ukończyła studia magisterskie na Wydziale Rzeźby krakowskiej ASP, dyplomem w pracowni prof. Jerzego Nowakowskiego. Brała udział w wystawach indywidualnych oraz zbiorowych, m. in. wystawa indywidualna w Klubie Plastyków w Łodzi (2005), „Moi absolwenci i ja” wystawa zbiorowa prof. Jerzego Nowakowskiego w Pałacu Sztuki w Krakowie (2011), wystawa najlepszych dyplomów w Pałacu Sztuki w Krakowie (2013), wystawa zbiorowa w Szczyrku (2014). Pracuje w drewnie, ceramice, metalu oraz tworzywach syntetycznych. Mieszka i pracuje w Krakowie.

26

Ostatnim i najsilniejszym wspomnieniem Maćka jest Jego zdjęcie w szpitalu przed amputacją nogi. Nie mogłam uwierzyć, że mój kolega ze studiów, ten który był ambitny, studiował na dwóch kierunkach, teraz walczy o życie. A jeszcze przed chwilą spotykaliśmy sie przy walce o zaliczenia na studiach, walce z materią rzeźby. Moje emocje – poczucie zagrożenia, smutek i siła do walki razem z Maćkiem towarzyszyły mi przez kilka tygodni.



AWESOME DREAM, 2017, wideo, 4.20 min.

Wykorzystane fragmenty z Księgi Kocheleta według przekładu Pisma Świętego edycji św. Pawła. Praca, to zapis video z pleneru rzeźbiarskiego w Adamkowie z 2009 roku, na którym byliśmy razem z Maćkiem.

Wpis Maćka na Facebooku z 12 maja 2016 roku: „AWASOME DREAM! Zwykły spacer po bulwarach wiślanych w słoneczny dzień z Grzesiek i w połowie spaceru orientujesz się, że nie potrzebujesz już wózka, ani kul, możesz oddychać i biegać normalnie... Wszechświecie... no to czekam”.

PAULINA KONARSKA Urodzona w 1986 roku. W 2013 roku ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplomem zrealizowanym w IV Pracowni Rzeźby u prof. Józefa Murzyna. W 2012 roku otrzymała stypendium Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Tworzy sztukę kobiecą, głównie rysunki, video i rzeźby. W życiu zawodowym wykorzystuje sztukę do celów terapeutycznych i treningowych.

27

Tak bardzo chciałabym tego nie pisać – nie mieć powodu wspominać Maćka. W moich wspomnieniach żyje, wchodzi uśmiechnięty do pracowni, rozmawiamy – takiego go zapamiętam. Dwa lata byliśmy w tej samej pracowni rzeźby. W oczekiwaniu na korektę profesora miło było porozmawiać i usłyszeć inny punkt widzenia. Maciek często odnosił się do doświadczeń z drugiego kierunki jaki studiował – Form Przemysłowych.



POŻEGNANIE, 2017, wideo, 3.41 min Film powstał z materiału dokumentacyjnego części mojego dyplomu z maja 2016. Pokazany jest na nim proces spalania – dematerializacji przedmiotu, symbolizującego człowieka. Każdy pozostawia po sobie kruchy ślad, tego co dokonał, pozostawił i jakim go pamiętamy.

ANNA KUŚPIEL Urodzona w 1991 roku w Będzinie. W 2014 roku ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Rzeźby dyplomem w pracowni prof. Józefa Murzyna. Na co dzień prowadzi warsztaty artystyczne inspirowane działaniami sztuki minionej i współczesnej.

28

Nasz pierwszy przegląd na WFP. Wszyscy zestresowani, czekają na swoją kolej. Maciek, był gdzieś na początku listy, a ciągle się nie pojawiał. Dzwonię do niego. Prosi żeby mu pomoc, bo jest na Rynku Głównym. Biegniemy ze Stosikiem, mróz siarczysty, a my ledwo owinięte szalikami. Szukamy go. Jest. Ciągnie swój model na specjalnie przygotowanym wózeczku. Koła były za małe na krakowski bruk, więc się pourywały. Jakoś dotarliśmy na Smoleńsk. Obronił się. Siedzieliśmy jeszcze potem w piwnicy, pachnącej kotami i pleśnią, pomagając Ani dokończyć jej model (była na S, więc miała dużo czasu) i podnosiliśmy się wzajemnie na duchu. To chyba wtedy postanowiliśmy założyć koło naukowe, którego ja byłam szefową, Maciek zastępcą, a Ania skarbnikiem. Dobrze się bawiliśmy, planując na co wydamy te pieniądze z dofinansowania na koło, których w efekcie nigdy nie zobaczyliśmy.

To był dobry czas.



MASKA PRZEDŚMIERTNA, 2013, obiekt „Dlaczego moje ciało jest właśnie moje (...). To takie dziwne: myśleć o swoim ja, czym jest ja, dlaczego ja to ja. Coś się w tym kryje, zatajono przed nami jakąś rzecz ostateczną. To ciało mogło być czyjekolwiek. Dlaczego jest moje?”

Jurij Andruchowycz, Dwanaście kręgów Maska przedśmiertna powstała w 2013 roku, w moje 25 urodziny. Została zaplanowana jako praca w procesie. Kolejne odlewy z twarzy, będą zdejmowane co 5 lat i umieszczane w wyściełanych atłasem pudełkach. Jest ich dziesięć. Ile zostanie zapełnionych, nie wiem.

MAGDALENA MACH Urodzona w 1988 roku w Przeworsku. Absolwentka Wydziału Rzeźby, studentka Wydziału Form Przemysłowych, krakowskiej ASP. Obecnie zajmuje się projektowaniem graficznym, od czasu do czasu uczestnicząc w różnych wystawach. Interesuje się zagadnieniami związanymi z ciałem i świadomością cielesności.

29



OBECNY, 2017, tryptyk, plexi, bibułka japońska, kalka techniczna, karton, złoto płatkowe Obecny nie jest tylko ten, kogo można dotknąć i zobaczyć. Istnieją też płaszczyzny obecności, które pojawiają się, gdy ta fizyczna odchodzi – pamięć i przyjaźń.

Moje 21 urodziny, sesja, odlewanie aktów i muzyka Prodigy w tle (na czas rzeźbienia leciał RMF Classic :)). (Tamten rok był kryzysowy.)

Za drzwiami czekał Maciek i Pauliśka z bukietem frezji (i wódką, chyba ;) – moje ulubione kwiaty. Pamiętam jego plecak, który mieścił komputer, ciuchy i pół pokoju, a przy tym był cały biały od gipsu. Jakoś w jednej chwili człowiek zapominał o smutkach.

Pamiętam nasze ostatnie spotkanie. Herbata w Świętej Krowie z Maćkiem i Pauliną. Dawno się nie widzieliśmy, oni już po dyplomach na rzeźbie, ja dalej w kieracie studiów. Maciek kupował właśnie mieszkanie, Paulina wyjeżdżała. Wspominaliśmy stare czasy, nadrabialiśmy zaległości, co nowego u nas. Przypomniałam sobie jak to się wszystko zaczęło i ile się zmieniło. I jak my się zmieniliśmy, a jednak dalej mogliśmy się spotkać i pogadać o wszystkim. Jak kiedyś.

MONIKA MAZUR Urodzona w 1988 roku w Lublinie. Absolwentka PLSP w Lublinie oraz krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2014 roku zrealizowała dyplom w pracowni prof. Bogusza Salwińskiego. Obecnie studentka VI roku Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki.

30

Maciek należał do tych studentów, młodych artystów, których obecność w pracowni zmieniała sens pracy dydaktycznej. Swoim wyciszeniem, osobliwą nieśmiałością, brakiem typowej dla młodego pokolenia narcystycznej pewności siebie, zmuszał do skupienie się nie na nim samym, ale na sprawach, problemach i ideach, które trawiły jego wrażliwość i artystyczną wyobraźnię.

A były to sprawy i idee poważne, pytania fundamentalne, kwestie drażliwe dla dzisiejszego, powierzchownie odczuwającego i stereotypowo reagującego człowieka. Pytania trudne, domagające się uczciwej, szczerej odpowiedzi.

Rozmowy z Maćkiem o sztuce, o środkach wyrazu, o języku artystycznej wypowiedzi, nieodmiennie dryfowały w kierunku filozofii, psychologii, etyki, tak jakby były one integralnym elementem artystycznego warsztatu. I tak w istocie było. Maciek swoją wiedzę, swoje filozoficzne, metafizyczne czy etyczne intuicje i przekonania traktował jako swego rodzaju materia prima, tworzywo pierwotne, dla którego w procesie twórczym poszukiwał materialnego umocowania, wizualnego nośnika, fizycznej konstrukcji. Celem nadrzędnym w jego projektach i pracach rzeźbiarskich nie były obrazy, formy i kształty, plastyczne aluzje do urody lub innych właściwości otaczającego świata. Celem jego poszukiwań była przede wszystkim prawda. Prawda o człowieku, o euforii bytu i bólu egzystencji oraz towarzyszącym im zmiennym stanom świadomości.

Wiele ze stawianych przez Maćka kwestii dotknęło osobiście także i mnie jako człowieka, zmuszając do refleksji i rewizji osobistego światoobrazu. Myślę, że nie jestem jedynym takim przypadkiem spośród ludzi, którym dane było spotkać Maćka na swojej drodze.



TEN BÓL...OSTATNI?, drewno polichromowane

JÓZEF MURZYN Urodzony w 1960 roku w Wiśniowej. Jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Nowym Wiśniczu. Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1982-1987, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Stefana Borzęckiego. Od 1986 roku jest zatrudniony jako pracownik naukowo-dydaktyczny ASP w Krakowie. Obecnie jest profesorem zwyczajnym, w latach 2008-2016 był dziekanem Wydziału Rzeźby. Prowadzi dyplomującą IV Pracownię Rzeźby na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie.

31

Z Maćkiem poznaliśmy się w liceum, razem przygotowywaliśmy się do egzaminów na Wydział Rzeźby na ASP. Z tego co pamiętam, to na maturze zdawał rozszerzoną matematykę. Zawsze dziwiło mnie to, po co komuś matura z matematyki, jak chce zdawać na ASP. Po pierwszym roku Rzeźby, zaczął studiować drugi kierunek, Konserwację Dzieł Sztuki, jednak po roku zrezygnował. Następnie wystartował na Wydział Form Przemysłowych.

Jak teraz sobie o tym pomyślę, to wydaje mi się, że Maciek, tak nie do końca wiedział czego chce, próbując tylu różnych dróg, posiadając wiele różnych pasji, jestem pewien, że zaskoczył by nas wszystkich jeszcze nie raz.



JAKUB NIEWDANA

DROGA, 2017 Emulsja bromo-srebrowa na drewnie, ok. 60 / 40 / 40 cm Praca składa się z dwóch skrzynek, na których zostały naświetlone zdjęcia, połączonych kostką pokrytą złotem.

Jakub Niewdana to pochodzący z Brzezia młody artysta, zajmujący się głównie ceramiką oraz fotografią. W 2014 ukończył z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. W tym samym roku otrzymał Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

W 2015 roku rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Oprócz działalności naukowej jest również zaangażowany w pracę stowarzyszenia „Ceramika Bez Granic”, którego jest współzałożycielem, oraz grupy artystycznej „Vera Icon” zrzeszającej twórców chrześcijańskich. W swoich pracach często łączy dwie pasje – fotografię oraz ceramikę.

32

Pamiętam jak Maciek dołączył do naszej pracowni i wybudował fantastyczną instalację rzeźbiarską, która już nie pamiętam jak się nazywała. Pomyślałam wtedy: Wow, co za talent! Byłam pod wrażeniem.

Zazdrościłam mu takich pomysłów.



(…), 2014 50 / 50 cm, brokat, olej, 2014 Jabłko w Starym Testamencie symbolizuje upadek, grzech i pożądanie. W Nowym Testamencie jego znaczenie jest wręcz odwrotne – to symbol nowego życia, nadziei, odkupienia, ale i upadku. Jego podwójne znaczenie pokazuje płynność pomiędzy skrajnościami.

Płynność pomiędzy odczuciami.

Jak blisko sprzeczne uczucia stoją koło siebie.

BERNADETTA TAJS Urodzona w 1986 roku w Naprawie. Artystyczny rozwój oraz zamiłowanie do sztuki rozpoczęła w PLSP im. A. Kenara w Zakopanem w latach 2002-2006. W 2007-2012 roku studiowała na krakowskiej ASP w pracowni prof. Józefa Murzyna. Aktualnie mieszka i tworzy w Sztokholmie.

33

Maćka poznałam przy okazji egzaminu wstępnego na studia.

Razem zdawaliśmy na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 2008 roku. Po pięciu latach, w 2013 roku obroniliśmy tytuł magistra sztuki. Wspólnie, reprezentowaliśmy Wydział Rzeźby na wystawie Najlepsze Dyplomy ASP! w Pałacu Sztuki w Krakowie.

Ja wykreowałam „Świat I”, w którym byłam pionkiem gry, Maciek opowiedział o świecie, w którym nic już nie będzie takie samo.

Poznałam Maćka jako człowieka posiadającego ogromną intuicję artystyczną oraz doskonałe wyczucie formy. Pamiętam jak kiedyś mi powiedział, że „rzeźba siedzi mu w głowie” i musi ją wykonać.

Maciek był człowiekiem dobrym, chętnie pomagał innym…

Po tym co się stało w dniu 02.07.2016, część mojego magisterskiego dyplomu przypomina mi jego osobę.



PIONEK ZE ŚWIATA I, 2013 porcelana

KATARZYNA WOŹNIAK Absolwentka Wydziału Rzeźby, a obecnie doktorantka Środowiskowych Studiów Doktoranckich na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie.

34

Pamiętam jedną rozmowę z Maćkiem na temat wiary w Boga i jego wewnętrznego konfliktu, który przeżywał w związku z wyborami, których dokonał. Historia, którą opowiedział bardzo mnie zaskoczyła.

Wtedy pomyślałam, że jest typem chłopaka, który rzeczywiście szuka czegoś więcej w życiu i jest niezwykle uczciwy wobec siebie i innych ludzi.



NACZYNIA, 2017 Praca wykonana z wygiętej pleksy, na której umieszczone są fragmenty z Pisma Świętego odwołujące się do sytuacji granicznej. Przedstawiają stan osoby, która woła do Boga; Boga, który mówi do człowieka.

Naczynia to symbol serca i umysłu człowieka.

ALEKSANDRA ZIMNY Urodzona w 1985 roku w Rzeszowie. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznym im. Piotra Michałowskiego w Rzeszowie.

W 2012 roku ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Józefa Murzyna. W rzeźbie czy w instalacji fascynuje ją trójwymiarowość i fizyczny kontakt z materiałem, który sama przetwarza.

35

36

 Wernisaż wystawy Nothing will be the same again 15.03.2017 rok, Galeria Wydziału Malarstwa, ASP, Kraków

37

38

 Wernisaż wystawy Nothing will be the same again 15.03.2017 rok, Galeria Wydziału Malarstwa, ASP, Kraków

39

NOTHING WILL BE THE SAME AGAIN 15.02.2017 - 9.03.2017 Wystawa poświęcona pamięci Macieja Szymona Cieśli Galeria Wydziału Malarstwa oraz Galeria Promocyjna ASP w Krakowie pl. Jana Matejki 13, Kraków Uczestnicy i uczestniczki wystawy: Bartłomiej Bałut Zofia bermEHO Pamela Bożek Iwona Demko Monika Dłuska Grzegorz Faron Paweł Jach Joanna Januszkiewicz Paulina Konarska Anna Kuśpiel Magdalena Mach Monika Mazur Józef Murzyn Jakub Niewdana Bernadetta Tajs Katarzyna Woźniak Aleksandra Zimny oraz Maciej Szymon Cieśla Kuratorka Iwona Demko Projekt i skład katalogu Iwona Demko Korekta Magdalena Mach Fotografie pochodzą od autorów i autorek prac. Fotografie Maćka: Paulina Konarska, Grzegorz Faron, Jerzy Cieśla, Iwona Demko.

Fotografie z wernisażu Sławomir Biernat.

Szczególne podziękowania dla Jacka Węcławowicza.

ISBN: 978-83-65570-63-5 40

41

42