Żołnierze wyklęci

Żołnierze Wyklęci Żołnierze Wyklęci (także: Żołnierze Niezłomni).

Polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne – antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.

ŻOŁNIERZE I DOWÓDCY PODZIEMNIA POLSKIEGO Marian Bernaciak,,Orlik”

Zygmunt Edward Szendzielarz „Łupaszko”

Józef Kuraś,,Orzeł”

Stanisław Sojczyński"Warszyc", "Wazbiw", "Wojnar", "Świrski", "Awr", "Zbigniew"

Anatol Radziwonik,,Olech�

Henryk Antoni Flame vel Flamme- „Grot”, „Bartek”

Hieronim Dekutowski„Zapora”, „Odra”, „Reżu”, „Stary”, „Henryk Zagon”, „Mieczysław Piątek”

Władysław Łukasiuk„Młot”

Franciszek Olszówka„Otto”

Danuta Siedzikówna„Inka”

Danuta Siedzikówna „Inka” (ur.

3 września 1928 w Guszczewinie, zm. 28 sierpnia 1946 w Gdańsku) – sanitariuszka 4. szwadronu odtworzonej na Białostocczyźnie 5 Wileńskiej Brygady AK, w 1946 w 1. szwadronie Brygady działającym na Pomorzu.

Po przejściu frontu podjęła pracę kancelistki w nadleśnictwie Hajnówka. Wraz z innymi pracownikami nadleśnictwa została w czerwcu 1945 aresztowana za współpracę z antykomunistycznym podziemiem przez grupę NKWD-UB (działającą z polecenia zastępcy szefa WUBP w Białymstoku, Eliasza Kotona). Została uwolniona z konwoju przez operujący na tym terenie patrol wileńskiej AK Stanisława Wołoncieja „Konusa” (podkomendnych „Łupaszki”), następnie jako sanitariuszka podjęła służbę w oddziale „Konusa”, a potem w szwadronach por. Jana Mazura „Piasta” i por.

Mariana Plucińskiego „Mścisława”. Przez krótki czas jej przełożonym był także por. Leon Beynar „Nowina”, zastępca „Łupaszki”, znany później jako Paweł Jasienica.

Danuta Siedzikówna przybrała wówczas pseudonim „Inka”.

Została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2006 r.- pośmiertnie.