'Ik heb me echt buitengesloten gevoeld'

Ze is al ruim 25 jaar mantelzorger voor haar moeder en bezoekt haar minimaal drie keer per week. Dus toen de deuren van De Boskamp sloten, voelde Wilma Lubbinge zich machteloos. “Niemand kent mama zo goed als ik.”

Ik ben heel blij dat ik mama nog in de armen kan sluiten

Ze voelt nóg boosheid als ze denkt aan het bericht dat alle woonzorglocaties van WZU Veluwe op slot gingen. Niet omdat ze de noodzaak niet begreep, ook zij wilde dat het virus gestopt werd. Wat Wilma Lubbinge, dochter van Jo van den Belt-Tiemens, vooral stak, was het feit dat anderen voor haar moeder bepaalden dat ze geen familiebezoek mocht ontvangen. “Mama kan door haar ziekte niet onder woorden brengen wat zij voelt of vindt. Nu was ik er niet om dat voor haar te doen. Contact met de zorg was er nauwelijks. Ik heb me echt buitengesloten gevoeld.”

Loslaten

Tien jaar na het overlijden van haar man verhuisde mevrouw Van den Belt van hun huis buiten het dorp naar een kleine seniorenwoning in Oene, op een steenworp afstand van haar dochter. Vanwege beginnende alzheimer en een bekkenfractuur hield dat na 22 jaar op haar 92ste noodgedwongen op. Mevrouw vond een plekje in De Boskamp. Dat was zowel voor moeder als dochter wennen. “In het begin gingen er dingen mis en kreeg ze veel verschillende mensen over de vloer. Iedereen had goede bedoelingen, maar het overzicht ontbrak. Daardoor was het moeilijk om na al die jaren de zorg los te laten. Ik ben een deel van haar bestaan en verzorging.”

Vakantie

Toen ging de deur op slot en mocht Wilma niet meer naar binnen. Ze

probeerde er het beste van te maken en het haar moeder zo goed en zo kwaad als dat ging uit te leggen. “Ze begreep het niet goed en het duurde zo lang! Telkens als we mochten beeldbellen, vroeg ze: ‘Ach deerne, ben je op vakantie?’ We lieten het maar zo, maar mijn hart brak.”

Machteloos

Ze moet daar weg, dacht Wilma, vooral toen het aantal zieken en overlijdens toenam. “Ze zat voor mijn gevoel opgesloten in het hol van de leeuw, met alleen maar zieken om zich heen. Ik zat hier thuis en voelde me zo machteloos! Ik ga wel met haar in een vakantiehuisje zitten, zei ik tegen mijn man.”

Samen beter

Na elf weken quarantaine met weinig informatie over de situatie in De Boskamp was Wilma het zat. In een brief schreef ze haar frustratie van zich af. “Niet alleen om op te komen voor mijn moeder, ook voor wie niet zelf aan de bel kan trekken.” Blijf het samen doen, is de boodschap die ze wil afgeven. “Wees open, houd familie betrokken, ook als er dingen niet goed gaan. Geef verzorging daar ook ruimte voor.” Ze hoopt bij een

tweede golf op meer aandacht voor verbinding en welzijn. “Wees creatief, laat per cliënt een vaste mantelzorger toe. Laat mensen lekker naar buiten gaan, desnoods met hekken om de tuin. Ik ben ervan overtuigd dat het samen beter kan!”

Wilma’s moeder woont inmiddels op een afdeling Kleinschalig wonen van De Boskamp. “Ze doet mee met sjoelen, zit te borduren. Ik zie haar weer genieten! Het is fijn dat de verzorging dat ook met ons deelt. En ik ben heel blij dat ik mama nog in de armen kan sluiten.”

Ze zat voor mijn gevoel opgesloten in het hol van de leeuw, met alleen maar zieken

Onderzoek naar ervaringen

Studente Toegepaste Psychologie Femke Hoekert gaat voor haar afstudeeronderzoek in gesprek met mantelzorgers van cliënten van WZU Veluwe. “Ik wil graag horen hoe zij de lockdown in de verpleeghuizen hebben ervaren. Wat ging er goed en wat hadden zij graag anders gezien? Ook ga ik kijken naar mogelijkheden om meer te kunnen communiceren.”