12 minute read
Onze begeleid werkers
Begeleid werken brengt gebruikers naar de arbeidsmarkt “ZE KUNNEN VEEL MEER DAN WIJ VAAK DENKEN”
Wiric werkt! Zestien van onze gebruikers dragen elk op hun eigen manier een steentje bij aan de maatschappij. Dankzij begeleid werken kweken ze zelfvertrouwen, vinden ze eigenwaarde en bevorderen ze de verdere integratie van personen met een beperking.
Advertisement
Het begon met één jobcoach en één werkpost. Vandaag, 22 jaar later, werken zestien gebruikers op evenveel werkposten en volgen tien jobcoaches hen op. Alleen de coördinator is al die tijd dezelfde gebleven: Miet zet al sinds de start haar schouders onder het project. “Iedereen die wíl werken, kan in theorie aan de slag”, vertelt ze. “De omgeving staat er dikwijls sceptisch tegenover, maar eens op het werk tonen de gebruikers vaak dat ze tot meer in staat zijn dan gedacht. We merken dat ze buiten hun vertrouwde cocon ineens meer kunnen omdat ze zich willen bewijzen, verantwoordelijkheid krijgen en dankzij dat vertrouwen helemaal openbloeien.”
SINT-TRUIDEN
Wiric stuurt haar mensen uit naar het ziekenhuis, het Zorgbedrijf, de bib, de kinderopvang, rusthuizen, scholen, horeca, winkels… Alle reguliere werkplaatsen zijn een optie. “We doen met iedereen die de vraag stelt om te werken een interessetest: ‘Waarom wil je werken? En waar? Hoe zie je het werk zelf? …’ En aan de hand daarvan gaan we op zoek naar een geschikte werkpost, met vaste begeleiding. Dat gaat vlot hier in Sint-Truiden. Mensen kennen het en staan ervoor open. Daarna worden verwachtingen afgestemd. Het is belangrijk dat er een klik is tussen gebruiker, werkbegeleider en jobcoach. Een goede driehoeksverhouding tussen die actoren is cruciaal.”
ZONNETJE
Na een proefperiode van drie maanden blijft er permanente opvolging en indien nodig opleiding. Minstens twee keer per jaar vindt er een evaluatiegesprek plaats, bij de een al vaker dan bij de ander. “De werkprestatie van sommige begeleid werkers neemt af met de jaren, maar als het personeel dan zegt: ‘We worden altijd goedgezind als X vrolijk fluitend binnenkomt, hij/zij is het zonnetje in huis en dat is zijn/haar meerwaarde.’ Wie zijn wij dan om de stekker uit die samenwerking te trekken?”
Kapper Roel
Roel Pauwels (42), sinds 2003 op Wiric, werkt als kapper bij Het Serrenhof en in dagopvang in de Ambachtelijke Keuken.
De haren wassen, kammen, drogen, kleuren, een permanent zetten en tussendoor, zoals het een echte kapper betaamt… veel babbelen! Roel heeft de kappersstiel helemaal onder de knie en kan, onder de vleugels van werkbegeleidster Cindy, de passie voor zijn vak kwijt in rusthuis Het Serrenhof.
Na een hartelijke entree in de inkomhal gaat Roel meteen Antoinette zoeken. Hij rolt haar binnen, wast en kamt haar haren en brengt een plikske aan, “zodat de krullen beter houden”. Daarna geeft hij Cindy de krulspelden door.
Roel: “Moeilijk? Nee, allemaal heel gemakkelijk.” Cindy: “Alleen zwijgen is moeilijk, hé? Soms moet ik wel eens zeggen: ‘En nu efkes werken, Roel’.” Antoinette: “Roel babbelt altijd over van alles, hij maakt vooral veel grappen.” Cindy: “Maar als het niet goed gaat, durft hij ook al eens te wenen.” Antoinette: “Da’s goed, dan is hij opgelucht.” Roel: “Ja, alles wordt hier besproken.”
Behalve om 15u stipt, want dan neemt Roel pauze en eet hij zijn wafel.
CLUB BRUGGE
Roel werkt hier al vier jaar. Roel: “De centjes die ik verdien, spaar ik. Onlangs heb ik daarmee een T-shirt van Club Brugge gekocht.” Antoinette: “Hij heeft veel bijgeleerd, in het begin ging het moeilijker, dat weten wij.” Cindy: “Ik zie wel evolutie in zijn werk. Vroeger moest ik constant zeggen doe dit, doe dat. Nu is hij veel zelfstandiger, hij weet altijd wat te doen. En als hij eens niet kan komen, krijg ik klachten!”
Ik heb een grote hulp aan Roel
CINDY
Miet over Roel
Miet Vanduffel (51), bij Wiric sinds 1992, coördinator Begeleid Werken sinds 2008
“ Roel vindt hier vrijheid en eigenwaarde”
“Met Roel hebben we een vorming moeten doen rond tijdsmanagement. Hij wil na zijn uren altijd blijven, maar dat mag niet. Dat hebben we hem echt moeten leren, want anders blijft hij maar werken.”
“Roel zou graag veel meer komen, maar met het nieuwe puntensysteem in de zorg mag hij dat nog niet. Zelfs als er op donderdag een activiteit op Wiric te doen is, komt hij liever naar hier. Ik begrijp dat wel, hij heeft hier zijn vrijheid en zijn eigenwaarde. Hij vertelt dat ook thuis: ‘Ik ga werken, net zoals alle mensen.’”
“Een ander moeilijk gegeven is wanneer klanten van hem komen te gaan. Hij hecht zich aan die mensen en gaat dan telkens een kruisje geven. Eigenlijk is dat heel normaal, hé. Cindy vervult ook een heel waardevolle rol in dit verhaal. Ze is meer dan een kapster. Roel kan altijd bij haar terecht.”
Huismoeder Kathleen
Kathleen Malcorps (47), sinds 2008 op Wiric, woont in ’t Gilde, werkt in Villa Rosa en in dagopvang in de Ambachtelijke Keuken.
WANNEER GEWOON WERKEN EEN DROOM IS
Elke maandag, donderdag en vrijdag tjokt Kathleen dapper met rechte rug, kin omhoog en haar rugzak strak op haar rug naar Villa Rosa. Haar werkplaats ligt op een steenworp van Wiric. Ze helpt de huismoeders van het rusthuis.
Hier mogen werken, is een droom die uitkomt KATHLEEN
Kathleen is echt een extra hand FLORINE
De bedeesde, maar ijverige Kathleen is helemaal opengebloeid sinds ze hier de huismoeders mag bijstaan. Trots droogt ze af, snijdt ze fruit, plooit ze doekjes en vult ze koekjes aan. “Vooral dat laatste doe ik graag, dan kan ik af en toe eentje nemen”, giechelt ze.
KLEINE DINGEN
Florine staat Kathleen regelmatig bij waar nodig. “In het begin was ze heel stil en moesten we haar altijd alles vragen, maar nu, als ze hoort dat de afwasmachine klaar is, staat ze al in de keuken klaar met de handdoek.”
Kathleen: “Goed he?!” Florine: “Ze schilt zelfs appelsienen en snijdt die in blokjes. En de laatste tijd zet ze ook de tassen soep op de juiste tafels voor de mensen. Ik schep die uit, en zij draagt rond. Ze weet: dat is voor tafel 1, dat voor tafel 2… Van die kleine dingen pikt ze meer en meer op.” Kathleen: “De collega’s zijn heel lief, maar ze hoeven me niet te helpen, ik kan dat zelf!”
EEN DROOM
Maar wie Kathleen precies begeleidt, ligt hier niet helemaal vast.
Florine: “Maar wij staan veel samen, hé Kathleen. Die vertrouwensband is er niet alleen hier, maar ook als we elkaar tegenkomen op straat. Dan begint ze spontaan een babbel te slaan.” Kathleen: “In het begin kwam ik één dag, maar ik voel me hier heel goed en daarom heb ik altijd meer werk gevraagd. Omdat ik het zo plezant vind. Ik ben er heel fier op, het geeft een goed gevoel.”
VLAAMSE MUZIEK
Ze komt hier inmiddels zes jaar elke week over de vloer.
Kathleen: “De centjes die ik verdien, spaar ik. Af en toe ga ik daarmee naar de winkel en dan koop ik een cd met Vlaamse muziek. Mijn favoriete zanger? Ik kan niet kiezen, Niels Destadsbader misschien!”
Miet over Kathleen
“We proberen altijd een vaste werkbegeleider toe te wijzen, maar dat is bij Villa Rosa moeilijker. Hier gebeuren regelmatig wissels in shiften, en dat is wel jammer, want Kathleen heeft het altijd even moeilijk om te wennen aan nieuwe gezichten.”
“Ze trekt wel veel beter haar plan sinds ze hier werkt. In het begin plooide ze enkel doekjes, maar we hadden snel door dat ze meer in haar mars had. Ze sprak ook helemaal niet en nu durft ze zelfs een journalist te woord te staan!”
Kinderoppas Els
Els Bloemen (37), sinds 2009 op Wiric, werkt bij kinderopvang Het Hummelhof en in dagopvang in de Ambachtelijke Keuken.
Tussen het fruitpap maken, was opplooien en slabbetjes aandoen door heeft bezige bij Els nog net een gaatje voor een interview. “Ik hou van kindjes”, vertelt ze fier over haar job. Werkbegeleidster Laura is in de wolken met de hulp.
Nog zes peren schillen en in stukken snijden en daarna voorbereidingen voor de plopmelk treffen. Els zit geen moment stil bij kinderopvang Het Hummelhof. Straks moeten er weer boterhammen gesmeerd worden. “Ik vind het heel fijn om mijn taken te doen en pap voor de kindjes te maken”, zegt ze. “Vooral die met lekker zoete appels. Hmmm!”
Laura: “We hebben veel hulp aan Els. Als ze er eens niet is, voelen we dat we extra werk hebben. Ze doet dat heel goed. We proberen het takenpakket wel altijd hetzelfde te houden, want te veel verandering of eens iets extra vindt ze moeilijk.”
GEUREN EN KLEUREN
Structuur is belangrijk. Elke maandag en woensdag om 13u stipt gaat Els hier aan de slag. “Ik kijk er altijd naar uit. Behalve als Laura er niet is”, vertelt ze.
Laura: “Els is heel gehecht aan mensen. Stagiairs of kindjes die komen en gaan, of iemand van ons die
LAURA
Ik zou graag nog meer komen werken
ELS
uitvalt, vindt ze moeilijk. En als ik er eens een dag niet geweest ben, krijg ik in geuren en kleuren te horen wat er allemaal gebeurd is.”
BLOKJES EN DIERTJES
Ook tussen Els en de kindjes klikt het.
“Soms speel ik samen met de kindjes, met de blokjes of de diertjes. Maar als het tijd is, moeten ze opruimen hé! Ik vind dat zo plezant, ik hou van kindjes. En zeker van Marcelleke, die heeft mijn hart veroverd”, giechelt Els.
Laura: “Ik kan me Het Hummelhof niet voorstellen zonder haar. Doorheen al die jaren dat ze al komt, is ze nauwelijks afwezig geweest.”
Ijsjes
Het geld dat Els verdient, besteedt ze aan ijsjes op vakantie. En ze heeft nog één grote droom: “Elke week een dag extra naar hier komen. Dat zou ik heel graag willen. Nu heb ik daar nog geen tijd voor door mijn andere hobby’s: dansen, zwemmen… Maar later misschien, we zien wel.”
Miet over Els “ Ze is veel zelfzekerder geworden”
“Els heeft hier geleerd met veranderingen om te gaan. Nieuw personeel, nieuwe stagiairs, nieuwe kindjes… Op dat vlak is ze het meest gegroeid. Ze is een stuk zelfzekerder geworden sinds ze hier werkt.”
“Els vertrouwt niet zomaar iedereen. De klik moet er zijn, maar eens die er is, gaat het heel vlug. Normaal gezien kost dat proces wel wat tijd, maar Laura vertrouwde ze heel snel. Els voelt aan of ze mensen kan vertrouwen, of ze begrip tonen, luisteren… Dat zijn belangrijke eigenschappen voor haar.”
“Ook het contact met de kindjes van ouder dan een jaar verloopt vlot. Met jongere kindjes heeft Els geen contact. Ze heeft les gekregen over hoe ze daarmee moet omgaan, want dat is niet gemakkelijk. De kindjes begrijpen de situatie ook niet altijd helemaal.”
Afwasser Maarten
Maarten Marckelbach (43), sinds 2001 op Wiric, werkt als afwasser in het Sint-Trudo Ziekenhuis en in dagopvang in de Grootkeuken.
Met vijf halve dagen per week werkt Maarten volwaardig halftijds in de keuken van het Sint-Trudoziekenhuis. Hij is een vaste schakel in de afwas. “Het knaagt als ik mijn werk niet afkrijg”, zegt Maarten.
Op het personeelsfeest van het Sint-Trudoziekenhuis afgelopen voorjaar is Maarten in de bloemetjes gezet. Zijn twintigjarig jubileum ging niet ongemerkt voorbij. “Ik ben begonnen in de productiekeuken, daar maakte ik slaatjes voor de patiënten. Daarna heb ik een tijdje transport gedaan, de personeelskantine in orde gehouden en nu help ik bij de afwas of waar nodig. Ik heb een beetje overal gezeten en ken heel veel mensen”, vertelt Maarten.
ALLES IN ORDE!
“Eigenlijk heeft hij geen begeleiding nodig”, vult werkbegeleidster Heidi aan. “Hij werkt gewoon mee zoals iedereen. Maarten weet dat hij bij mij terechtkan als er iets is en voor hij naar huis gaat, komt hij wel elke dag eens langs ‘Alles in orde?!’ – ‘Alles in orde!’, en soms slaat hij een babbelke, maar voor de rest werkt hij vooral met zijn collega’s, die zien hem meer dan ik.
Ik zou mijn collega’s niet kunnen missen MAARTEN
Voor ons is Maarten gewoon een van ons. We zijn dat zo gewend, hij heeft echt z’n eigen taken.”
GELUKKIG
Bij het team van de afwas heerst een uitgelaten sfeer. Maarten krijgt plaagstoten omdat hij in de schijnwerpers staat voor dit artikel. “Maar ik plaag altijd terug, hoor. Ik heb heel fijne collega’s, we kunnen goed babbelen. Waarover? Oei, oei… Over vanalles! Niks in het bijzonder”, lacht Maarten. “Ik zou het hier niet kunnen missen, ik ben gelukkig als ik kan komen werken.”
Maar zijn dag is pas compleet als hij zijn wienermelange heeft gedronken. “Koffie met chocomelk, heerlijk! Dat hebben we niet op Wiric”, knipoogt hij. “Maar soms is het ook minder fijn. Als ik moet vertrekken terwijl het werk hier nog niet helemaal af is, dat steekt tegen. Ik wil mijn werk helemaal klaar hebben als ik vertrek. Meestal lukt dat wel.”
TEAMBUILDING
Niet alleen op de werkvloer, maar ook buiten de uren is Maarten een graag geziene gast. Heidi: “De nieuwjaarsreceptie, een verjaardagsfeest… En morgen gaan we op teambuilding. Eerst iets eten en dan afsluiten in de Brouwerij van Wilderen. Als er iets te doen is, komt Maarten altijd mee!”
Miet over Maarten
“Maarten wordt echt gezien als deel van het personeel. Hij heeft z’n eigen taken en als hij eens een dag niet kan, missen ze echt een werkkracht. Hij heeft autisme en ordent daardoor alles perfect. Er zal nooit iets fout staan. Ze kunnen daar zo op hem rekenen, hij is echt een meerwaarde. Dat is ook heel fijn voor hem. Maarten maakt volwaardig deel uit van het ziekenhuispersoneel.”
