Νίκος Κακουλίδης

Νίκος Κακουλίδης

Ζωγράφος, κοσμηματοποιός, μέλος των θεραπευτών της Ομάδας Απεξάρτησης «18 Άνω». Ο Νίκος Κακουλίδης ζωγραφίζει από παιδί. Είναι γιος του ζωγράφου Δημήτρη Κακουλίδη και εγγονός του γλύπτη Γιώργου Κακουλίδη. «Δεν αξιοποίησα ποτέ το όνομα της οικογένειας, δε στηρίχτηκα σε αυτό», μου λέει. «Γιατί ζωγραφίζεις», τον ρωτάω. «Ζωγραφίζω επειδή μου αρέσει, τελεία», μου απαντάει. «Τότε να μου πεις μια φράση που να περικλείει τα έργα σου, τη ζωγραφική σου», του ζητάω. Και μου λέει: «Ο ήρωάς μου πίστευε σε Θεό τυφλό, έμαθα στο σκοτάδι. Ζω σε μια σκοτεινή γειτονιά που ακόμα και στις καρτ ποστάλ που στολίζουν τους καθρέφτες, είναι απόγευμα ή βράδυ. Ωστόσο το φως έρχεται μέσα από τις σκέψεις μας».

«Ωστόσο το φως, έρχεται μέσα από τις σκέψεις μας»

Συνέντευξη: Αποστόλης Καπαρουδάκης Φωτογραφίες: Γωγώ Γαλανοπούλου

Τα έργα σου τα πουλάς;

Φυσικά, αλλά δεν πιστεύω ότι με μια συναγρίδα κι ένα καλύτερο αμάξι θα αγγίξω τα όρια της μπουρζουαζίας.

Τι είναι για σένα η ζωγραφική;

Ήταν και είναι η μεγάλη συνάντηση με τον εαυτό μου. Ζωγραφίζω επάνω σε χαρτοπετσέτες, σε χαρτί που χρησιμοποιούν στα νοσοκομεία για να καλύπτουν τα φορεία των ασθενών και σε χαρτί ακουαρέλας. Δουλεύω με λάδια και ακρυλικά. Η συχνή επαφή μου με τη ζωγραφική μού έχει αποκαλύψει πράγματα που δεν μπορώ να τα πω με λόγια. Μπορώ όμως να πω ότι ζωγραφίζω όσο μπορώ περισσότερο...

Εκθέσεις;

Έχω κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχω πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές. Σημασία για εμένα έχει το να ζωγραφίζουμε. Το τι θα γίνουν όλα αυτά τα έργα, είναι μια άλλη κουβέντα. Δεν με καίει το αν θα πουληθούν ή όχι. Μακάρι να πουληθούν. Κι αν δεν πουληθούν... σημασία έχει να ζωγραφίζουμε.

Η δουλειά σου στην απεξάρτηση;

Στην απεξάρτηση είδα και έμαθα πολύ σημαντικά πράγματα για τους ανθρώπους, είδα και έμαθα πως μπορεί να αλλάξει η ζωή του κάθε εξαρτημένου, βγαίνοντας από αυτό το δράμα που συχνά καταλήγει σε τραγωδία.

Η κάνναβη;

Το να μιλάμε για το νομικό καθεστώς που διέπει τη χρήση και να μη μιλάμε για την ίδια τη χρήση και τα κοινωνικά της αίτια, είναι αδιανόητο. Είμαι αντίθετος στη νομιμοποίησή της κάνναβης. Το ότι μια ουσία δε δημιουργεί στερητικά, δε σημαίνει ότι δε δημιουργεί προβλήματα στον ψυχικό κόσμο του χρήστη. Γιατί ο άνθρωπος δεν λειτουργεί μόνο με το σώμα του αλλά και με την ψυχή του και το νου του. Έχουμε πολλά παραδείγματα αιτήματος για απεξάρτηση από χρήστες κάνναβης και στο «18 άνω», ενώ και στην Ευρώπη υπάρχουν αρκετά σχετικά προγράμματα. Αναφέρονται πολλά προβλήματα ψυχώσεων, για να μην ανοίξουμε την κουβέντα μέχρι τα τροποποιημένα φυτά, τη συνθετική κάνναβη και την επικινδυνότητα της.

Άρα τι; καταστολή;

Κανένας χρήστης οποιασδήποτε ουσίας δεν πρέπει να μπαίνει φυλακή. Όμως με πρόσχημα τη νομιμοποίηση, με άξονα απ’ τη μία την καταστολή και από την άλλη τα χρήματα, ότι θα έχουμε δηλαδή έσοδα από τη φορολόγηση της κάνναβης, ουσιαστικά κρύβουν την αδιαφορία για τα κοινωνικά αίτια της εξάρτησης. Δες τι γίνεται με το ΚΕΘΕΑ που χάνει την αυτονομία του, πράγμα που θα φέρει μεγαλύτερα προβλήματα στον ήδη υποχρηματοδοτούμενο χώρο της απεξάρτησης. Θα όφειλε να γίνει μια δημόσια κουβέντα με επιστήμονες όλων των απόψεων και λειτουργών των προγραμμάτων απεξάρτησης, μια κουβέντα στην οποία να μπούν όλα τα ζητήματα για το θέμα της εξάρτησης επάνω στο τραπέζι

Η δουλειά σου στην απεξάρτηση, είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα όσο η ζωγραφική;

Ένα από τα τμήματα ψυχολογικής απεξάρτησης στα οποία δουλεύω, είναι το ειδικό πρόγραμμα εξαρτημένων μητέρων. Εκεί δουλεύουμε το κομμάτι της εξάρτησης και παράλληλα τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους. Η εξάρτηση είναι ικανή να κλονίσει στον άνθρωπο ακόμη και έναν δεσμό τόσο ισχυρό όπως αυτός της μητρότητας. Ναι, η δουλειά μου σε αυτό το τμήμα, είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και η ζωγραφική.

Κι όταν υπάρχει επιτυχία;

Όταν το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με θετικό αποτέλεσμα; Σα μια σταγόνα ομορφιάς στη γενικότερη εικόνα μας, όπως τα κοσμήματα που φτιάχνω.

«Ο ήρωάς μου πίστευε σε Θεό τυφλό, έμαθα στο σκοτάδι. Ζω σε μια σκοτεινή γειτονιά που ακόμα και στις καρτ ποστάλ που στολίζουν τους καθρέφτες, είναι απόγευμα ή βράδυ»