Ιουλία Καραπατάκη

Καραπατάκη Ιουλία

Το λαϊκό τραγούδι επιτίθεται. Στην πρώτη γραμμή και η Ιουλία Καραπατάκη. Με τους Ατάρ Του Ταρ, με την Kompania, με τον Φώτη Σιώτα, με τον Σωκράτη Μάλαμα. Σε λαϊκά μαγαζιά και σε μεγάλες συναυλίες.

Αρτ Ατάκ

Πώς προέκυψε η αγάπη σου για το λαϊκό – ρεμπέτικο τραγούδι;

Από τον μπαμπά κυρίως, από αυτόν είναι τα πρώτα μου ακούσματα. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε εξ’ αρχής αυτό το είδος, αλλά στην πορεία το αξιολογείς διαφορετικά.

Πόσα χρόνια τραγουδάς;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Επαγγελματικά, από τότε που τελείωσα το σχολείο, ήμουν αρκετά τυχερή σε αυτό. Στην πρώτη δουλειά που έκανα αντικατέστησα μια φίλη που έπρεπε να λείψει κάποιους μήνες από ένα μαγαζί, δεν είχα σκοπό να γίνω τραγουδίστρια. Από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζω να τραγουδάω, δε χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο, ακόμα κι αν ήταν λίγο πιο δύσκολο τα πρώτα χρόνια.

Συνέντευξη: Αλεξάνδρα Τσόμπου Φωτογραφίες: Γωγώ Γαλανοπούλου

Πόσο σύγχρονα είναι τα τραγούδια που επιλέγεις; Ανήκουν μόνο στη μουσική μας παράδοση ή μπορούν ακόμα και σήμερα να θεωρηθούν βιωματικά;

Είναι μουσική παράδοση που ενσωματώνεται στη νέα εποχή. Γενικότερα υπάρχει αναβίωση του ρεμπέτικου τελευταία γιατί είναι τραγούδια γραμμένα για πόνους, για έρωτες, για φτώχεια, για ξενιτιά, για μετανάστευση, πράγματα τα οποία βρίσκουν αντίκρισμα στο παρόν. Ο Κώστας Ρούκουνας τραγούδαγε το «Η Κρίσις» εκεί γύρω στο 1934 και είναι σα να γράφτηκε σήμερα: «Οι φόροι και τα κόμματα, φέραν αυτή τη κρίση, που κάνανε τον άνθρωπο, να μην μπορεί να ζήσει». Τα ρεμπέτικα και τα παλιά λαϊκά τραγούδια είναι άκρως επίκαιρα.

Έτσι εξηγείται το ότι υπάρχουν πολλοί νέοι μουσικοί και ακροατές του ρεμπέτικου, του παλιού λαϊκού αλλά και του παραδοσιακού τραγουδιού;

Έχουν βοηθήσει πολύ οι κοινωνικές συνθήκες που άλλαξαν ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Τα λαϊκά τραγούδια έχουν μια επαναστατικότητα, μια ανυπακοή. Την ορίζει τη νέα γενιά μια ανυπακοή. Το βλέπω αυτό και στις συναυλίες και στα μαγαζιά που παίζω. Είναι πολύ σημαντικό το ποσοστό των νέων ακροατών. Αυτό με χαροποιεί πολύ. Έχουν βοηθήσει βέβαια πολύ και τα μουσικά σχολεία. Το πρώτο μουσικό σχολείο που άνοιξε στην Παλλήνη το ’87 έβγαλε αποφοίτους το ’93. Τα σχολεία αυτά ασχολήθηκαν με την παραδοσιακή μουσική. Ανοίξανε μεγάλο παράθυρο. Στα ωδεία τώρα τελευταία έχουν αρχίσει και μπαίνουν ούτια, λαούτα, μέχρι πρόσφατα υπήρχαν πιο δυτικής καταγωγής μουσικά όργανα. Έχουμε ανάγκη να έχουμε μια επαφή με τις ρίζες μας πια. Πάμε πολλά χρόνια χαμένοι σαν τα πρόβατα. Υπήρχαν εποχές που όχι μόνο αδιαφορήσαμε για το ρεμπέτικο και το παλιό λαϊκό αλλά το καταστρέψαμε κιόλας.

Είναι εύκολο για μια γυναίκα γενικά να τραγουδάει για το κοινωνικό περιθώριο; Δεν ντρέπεσαι κορίτσι πράμα να τραγουδάς για ηρωίνες και μαυράκια;

Άντε καλέ γιατί; Υπήρξαν εποχές που αυτά ήταν τρομερά ταμπού. Σήμερα είναι λίγο πιο ελευθεριακά τα πράγματα. Επίσης, όταν αυτά τα τραγούδια αναπαράγονται επί τόσα χρόνια αποκτούν και μια ιστορική αξία, οικειοποιούνται με μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί να μην μπορεί μια γυναίκα να τραγουδήσει για το κοινωνικό περιθώριο; Το βλέπει να συμβαίνει μπροστά της, μπορεί να είναι μέρος του κοινωνικού περιθωρίου... Δεν παίζει κάποιο ρόλο το φύλο, τα ίδια συναισθήματα έχουν και οι άντρες και οι γυναίκες. Έχουμε, έτσι κι αλλιώς, μεγάλο αριθμό σημαντικών γυναικών στο ρεμπέτικο τραγούδι και στο παλιό λαϊκό.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ερμηνεύτριες;

Η Πόλυ Πάνου, η Καίτη Γκρέυ, η Στέλλα Χασκίλ. Η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσει να απαντάω σε αυτήν την ερώτηση γιατί νιώθω ότι αφήνω απ’ έξω ογκόλιθους της μουσικής.

Είσαι πολύ γενναιόδωρη με το κοινό. Έχεις άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Είναι θέμα χαρακτήρα αυτό;

Όταν ο άλλος σου κάνει την τιμή να έρθει να σε δει, οφείλεις να του δώσεις κάτι παραπάνω. Σε άλλους τομείς της ζωής μου είμαι αρκετά κλειστή, αλλά η σχέση με τον κόσμο είναι δούναι και λαβείν. Μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ακροατές, δεν ξέρω αν είναι θέμα χαρακτήρα, θέλω να περνάνε καλά, όπως θέλω να περνάω κι εγώ καλά. Το ευχαριστιέμαι γιατί αγαπάω πολύ αυτό που κάνω, από εκεί μπορεί να προκύπτει όλο αυτό.

Έχουμε νέους συνθέτες και στιχουργούς στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι; Υπάρχει χώρος γι’ αυτούς;

Υπάρχουν πολλοί. Ο Δημήτρης Σίντος είναι ένας από αυτούς. Ο Δημήτρης Μπάκουλης επίσης. Κι ο Φώτης Σιώτας, που ναι μεν έχει κάνει δίσκους με όχι τόσο λαϊκές καταβολές, αλλά ο δίσκος που κάναμε τώρα έχει αρκετά λαϊκά στοιχεία. Χώρος δεν ξέρω πάντως αν υπάρχει στη δισκογραφία. Είναι πολύ δύσκολο πια να κάνεις δίσκο. Ο κόσμος δεν αγοράζει δίσκους, λειτουργεί πάρα πολύ το internet. Η αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρει το διαδίκτυο αφορά κυρίως τον κόσμο που θα έρθει μετά στο live.

Πώς ένιωσες όταν βρέθηκες στη σκηνή με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και από κάτω χιλιάδες φανατικούς;

Εγκεφαλικά απανωτά πάθαινα, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Μπορώ να σου πω ότι το απωθούσα κιόλας από το μυαλό μου, σκεφτόμουν ότι τραγουδούσα σε δέκα ανθρώπους. Βέβαια δεν έχει σημασία πόσο κόσμο έχει ένα live. Μπορεί να είναι τριάντα άνθρωποι και να έχεις μεγαλύτερο φόβο έκθεσης.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;

Δεν ξέρω αν έχω όνειρα με την έννοια των ονείρων. Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω με την αγάπη που το κάνω τώρα. Να μη γίνει ποτέ δουλειά για ‘μένα.

«Έχουμε ανάγκη να έχουμε μια επαφή με τις ρίζες μας πια. Πάμε πολλά χρόνια χαμένοι σαν τα πρόβατα. Υπήρξαν εποχές που όχι μόνο αδιαφορήσαμε για το ρεμπέτικο και το παλιό λαϊκό αλλά το καταστρέψαμε κιόλας»

Που σε ακούμε;

Τα Σάββατα στην Ακτή Πειραιώς με τον Σωκράτη Μάλαμα. Τις Τετάρτες στον Σταυρό του Νότου, με το Λαΐκό Μαγαζί. Είναι ένα λαϊκό σχήμα που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς: τον Μανώλη Πάππο, την Ανατολή Μαργιόλα, τον Δημήτρη Σίντο, τον Φώτη Σιώτα, τον Βασίλη Προδρόμου, τον Μιχάλη Δάρμα, τον Γιώργο Φουντούκο, τον Ντάσο Κούρτι, τον Μιχάλη Μπακάλη. Με το σχήμα μου τους Ατάρ Του Ταρ, δηλαδή, τον Άγη Παπαπαναγιώτου, τον Κωνσταντίνο Μιχαλάκη και τον Σωτήρη Τσόγκα, παίζουμε σε διάφορα μαγαζιά, όπως και με την Kompania.