Zimowa przygoda by Asia Krzemińska

Asia Krzemińska

„Zimowa Przygoda Karolka” Ilustracje: mamarak.pl

Łódź, styczeń 2016

Zima rozgościła się na dobre. Akacjowa Aleja, przy której mieszkał Karolek spała okryta puchową kołderką. Gdyby nie to, że nadal trzeba było chodzić do szkoły, chłopiec czułby się jak w bajce. Nie myślcie, że malec nie lubił swojej szkoły. Co to, to nie. Nie przepadał po prostu za codziennym przedzieranie się przez zaspy. I do tego zakładanie dziesiątek warstw ubrań, na które trzeba uważać, żeby nie siedzieć cały dzień w przemoczonych skarpetkach albo mokrych spodniach (a tak lubił wszelkie białe szaleństwa)- koszmar. Jakby tego było mało, wieczory zapadały zbyt wcześnie. Nim mama odebrała Karolka ze świetlicy i dotarli do domu, było już zbyt ciemno i zbyt późno na to, by choćby ulepić bałwana. O jeździe na łyżwach, śnieżnych bitwach z kolegami, czy budowaniu igloo nawet nie wspominając. www.zakreconybelfer.blogspot.com

Jedyną iskierką nadziei były dla malca zbliżające się wielkimi krokami ferie. Karolek z lubością przenosił się myślami do wiejskiego domku dziadków. Co prawda, tam też śnieg zasypał okolicę, ale w najgorszym wypadku można było siedzieć przed wesoło płonącym kominkiem z kocurem na kolanach i oddawać się rozmyśleniom. Albo zbudować z dziadkiem karmnik dla sikorek. Albo podbierać babci bakalie przeznaczone do ciasta. To dopiero frajda! Chłopiec liczył jednak na to, że wraz z dziadkiem poszaleje na sankach (pobliski las oferował całą plejadę niższych i wyższych pagórków do wyboru). Oczyma wyobraźni widział też gigantycznego bałwana wesoło machającego sprzed domu. Z wysłużonym garnkiem na głowie i węgielkami zamiast guzików. Najbardziej jednak liczył na to, że w końcu nauczy się jeździć na łyżwach. Co prawda w otoczeniu domu dziadków nie było lodowiska, ale dobrze zamarznięty staw spełniłby tę rolę www.zakreconybelfer.blogspot.com

znakomicie (Karolek wiele razy widział, jak bohaterowie jego ulubionych kreskówek śmigali po zmrożonej tafli takiego zbiornika). Nadszedł wreszcie wyczekiwany dzień. I choć malec wstał bardzo wcześnie („mamo, to jeszcze noc, nie musimy jeszcze wstawać”), był w dobrym humorze. Tym bardziej, że poranną szarówkę dość szybko zastąpiło bladobłękitne niebo ze świecącym wyraźnie słońcem pośrodku. Nawet jednej małej chmurki nie widać był na horyzoncie. Wymarzona sceneria do śnieżnych szaleństw. Nim jednak doszło do upragnionych zabaw, Karolek wsiadł do zatłoczonego pociągu podmiejskiego, który powiódł chłopca, jego mamę oraz całą górę bagaży, w stronę zachodzącego słońca (tak przynajmniej myślał chłopiec lubujący się aktualnie w opowieściach o kowbojach i Indianach). Podróż nie trwała zbyt długo, ale panujący w wagonie gwar połączony z duchotą i jednostajnym rytmem kół sprawił, że pomimo www.zakreconybelfer.blogspot.com

przepełniających Karolka emocji, chłopiec szybko zapadł w drzemkę. A kiedy otworzył ponownie oczy, spotkało go niemałe zaskoczenie. Piękne zimowe niebo zmieniło swą barwę w stalowoszarą, nisko wiszące chmury zapowiadały raczej opady deszczu niż śniegu, a białego puchu było tyle , co nic (ot, na co poniektórych gałęziach tkwiła jeszcze cieniutka warstewka). W głowie malca natychmiast pojawiła się myśl: Nie tak to miało wyglądać, co za porażka. Mama, widząc markotnego syna, szybko domyśliła się przyczyny niedozwolenia, ale wolała ją przemilczeć i skierować myśli Karolka na powitalny placek drożdżowy z kruszonką, który był specjalnością Babci, a za którym chłopiec przepadał. Minęło już kilka dni, mama musiała wrócić na Akacjową Aleję, a pogoda ani myślała się zmienić. Codziennie rano Karolek otwierał oczy i z nadzieją spoglądał za okno. Na razie jednak o lepieniu bałwana nie było mowy, o jeździe na łyżwach nie wspominając. Jedyną pociechą było www.zakreconybelfer.blogspot.com

dla chłopca obserwowanie stada wesołych sikorek, które regularnie wyjadały ziarna wsypywane do karmnika na ganku. A było to nie byle jaki karmnik. Jednego popołudnia Dziadek zaprosił Karolka do swego królestwawarsztatu i zamknąwszy się tam na kilka godzin zbudował, wspólnie z wnuczkiem, wspaniałą jadłodajnię dla zimowych ptaków. Chłopiec chętnie uczestniczył w piłowaniu i szlifowaniu, wbijał gwoździe i odmierzał, a na koniec polakierował drewniany domek. Teraz siedział w oknie jak urzeczony i liczył, ile to razy żółtobrzuche śmieszki obróciły nabierając ziaren i odnosząc do gniazda. Aż pewnego ranka marzenie o prawdziwej, mroźnej zimie spełniło się. Karolek obudził się i jak zwykle skierował swe kroki do okna, aby sprawdził jaka aura panuje. Nie spodziewał się, że ujrzy coś innego niż wczoraj i przedwczoraj, www.zakreconybelfer.blogspot.com

a jednak… Z nieba płynęły mniejsze i większe białe gwiazdeczki, a to mogło oznaczać tylko jedno: ULEPI DZIŚ BAŁWANA! - Dziadku, dziadku! Widziałeś? Śnieg, pada śnieg! W końcu! Dziadek uśmiechnął się delikatnie znad czytanej właśnie gazety i pokiwał głową ze zrozumieniem. - Tak Karolu, śnieg. Na bałwana jednak trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. Przecież dopiero zaczęło padać. Chłopiec był jednak tak zaaferowany obrotem sprawy, że nie sposób było utrzymać go w domu. Zaraz po drugim śniadaniu zaczął tak okropnie marudzić i prosić, że dziadkowie zgodzili się w końcu, aby wyszedł na podwórko i sprawdził, jak przedstawia się sytuacja. Karolek tylko na to czekał. Co prawda szybko zorientował się, że śniegu jest rzeczywiście o wiele a mało, aby ulepić choćby skromnego ludka, ale doszedł do wniosku, że skoro już ubrał się w te wszystkie warstwy, to szkoda www.zakreconybelfer.blogspot.com

byłoby marnować okazję i koniecznie musi zerknąć na pobliski staw. A nuż woda zamarzła i chociaż bez łyżew będzie można się poślizgać? Nie mówiąc nikomu dokąd się wybiera (jeszcze by mu nie pozwolili, wolał nie ryzykować), oddalił się pospiesznie w wybranym kierunku. Po zaledwie kilku minutach był na miejscu. Szara breja pokrywająca spokojne wody nie wyglądała co prawda zachęcająco, ale gdyby się dobrze przyjrzeć, znalazłoby się jedno lub dwa miejsca przypominające ślizgawki znane z telewizji. Już miał wykonać pierwszy krok, kiedy poczuł na karku dziwne mrowienie. Co do licha? Czyżby jednak ktoś dorosły przyszedł za nim, aż tutaj i teraz chciał mu odebrać upragniona rozrywkę? Karolek rozejrzał się pospiesznie na boki, ale nie dostrzegł nikogo takiego. Ponownie przymierzył się do pierwszego kroku i znów poczuł mrowienie. To niemożliwe! Przecież jestem tu sam, myślał chłopiec. Kiedy jednak