ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﻠﯿﻮ ﺗﺮﺟﻤﻪی آرش ﺣﺠﺎزی ا ﻟﻒ ﭘ ﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﻠﯿﻮ ( )رﻣ ﺎن
O Aleph © Paulo Coelho, 2011 (www.paulocoelhoblog.com) © Persian Translation: Arash Hejazi, 2011 (www.arashhejazi.com)
ﻣﺘﺮﺟﻢ :
آ رش ﺣ ﺠﺎ ز ی
ﺳﺎل ﻧ ﺸﺮ 1390 :
ﺗﻤ ﺎم ﺣﻘﻮق ﻣﺤﻔﻮظ ا ﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺮاﯾﻂ وﯾﮋ هی ﺳـ ﺎﻧ ﺴﻮر و ﻣﻤﯿﺰی در اﯾﺮان و ﺑـ ﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ وزار ت ﻓﺮھﻨ ﮓ و ار ﺷ ﺎ د ا ﺳـ ﻼﻣ ﯽ اﻣﮑ ﺎن ﻓ ﻌ ﺎﻟﯿﺖ را از اﻧﺘ ﺸ ﺎرا ت ﮐ ﺎروان ،ﺗﻨ ﮫ ﺎ ﻧ ﺎ ﺷـﺮ ر ﺳﻤ ﯽ ﭘ ﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﻠﯿﻮ، در اﯾﺮان ﮔﺮﻓﺘﻪ ا ﺳﺖ ،ﭘـ ﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﻠﯿـﻮ و آر ش ﺣﺠـ ﺎزی ﺗـ ﺎز هﺗﺮﯾﻦ رﻣـ ﺎن اﯾﻦ ﻧﻮﯾ ﺴـﻨ ﺪ ه را ﺑﻪ زﺑـ ﺎن ﻓ ﺎر ﺳـ ﯽ و از را ه اﯾﻨـﺘﺮﻧﺖ ﻣﻨﺘ ﺸـﺮ ﮐﺮ د هاﻧـ ﺪ .ﺑﺮای درﯾـ ﺎﻓﺖ اﯾﻦ ﮐﺘـ ﺎ ب ﻻـزم ﻧﯿ ﺴـﺖ ھﺰﯾﻨﻪای ﺑﭙﺮ دازﯾـ ﺪ ،اﻣ ﺎ ا ﮔﺮ ﻗﺼـ ﺪ ﺣﻤ ﺎﯾﺖ از ﻧﻮﯾ ﺴـﻨ ﺪ ه و ﻣﺘﺮﺟﻢ را دارﯾ ﺪ ،ھﻨﻮز ﺗ ﻌ ﺪا دی از ﮐﺘ ﺎ بھ ﺎی ﭘ ﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﻠﯿﻮ ﺑ ﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪی آر ش ﺣﺠ ﺎزی در ﺑ ﺎزار ﮐﺘ ﺎ ب اﯾﺮان ﻣﻮﺟﻮ د ا ﺳﺖ .ﺧﺮﯾ ﺪ ﻧ ﺴـﺨﻪای از اﯾﻦ ﮐﺘ ﺎ بھ ﺎ ﻣ ﯽﺗﻮاﻧ ﺪ ﺣﻤ ﺎﯾﺖ ﻣﺆﺛﺮی از اﯾﻦ ﻓ ﻌ ﺎﻟﯿﺖ ﻣﺤ ﺴﻮ ب ﺷﻮ د و ﺗ ﺪاوم آن را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﻨ ﺪ .
ﺷﺮﯾﻒزادهای ﺑﻪ دﯾـﺎر ﺑﻌﯿـﺪ ﺳـﻔﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﺳـﺮزﻣﯿﻨﯽ را از آن ﺧﻮد ﮐﻨﺪ و ﺑﺎزﮔﺮدد. اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ ،ﺑﺎب ،19آﯾﻪی 12
ﺑﻪ ﺟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽدارد ﺑﻪ اس .ﺟﯽ .ﮐﻪ ھﻤﭽﻨﺎن از ﻣﻦ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، و ﺑــﻪ ھﻼـــل ،ﺑـــﻪ ﺧـــﺎﻃﺮ ﮐﻠﻤـــﺎت ﺑﺨﺸﺎﯾﺸـــﮕﺮش در ﮐﻠﯿﺴـــﺎی ﻧﻮوزیﺑﯿﺮﺳﮏ
ﻗﻄﺮ آن اﻟﻒ دو ﺗﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺘﺮ ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎی ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ،ﺑﺪون ھﯿﭻ ﺗﻘﻠﯿﻠﯽ در اﺑﻌﺎدش .ھﻤﻪﭼﯿﺰ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎھﯽ ﺑﻮد ،ﭼﺮا ﮐﻪ از ھﺮ ﻧﻘﻄﻪای در ﮐﯿﮫﺎن ﻣﯽدﯾﺪﻣﺶ. ﺧﻮرﺧﻪ ﻟﻮﺋﯿﺲ ﺑﻮرﺧﺲ ،اﻟﻒ
ﺗﻮ ھﻤﻪﭼﯿﺰ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ ــ ﻣﻦ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ. ﻣﯽداﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽام ﺑﯿﮫﻮده ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد، ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺎز ھﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ در اﺑﺪﯾﺘﯽ اﯾﺰدی. اﺳﮑﺎر واﯾﻠﺪ» ،داﻧﺶ راﺳﺘﯿﻦ«
ﭘﺎد ﺷﺎه ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮدم آ ه ﻧـﻪ .دﯾ ﮕﺮ ﺣﻮﺻــﻠﻪی ﻣﺮا ﺳـﻢ دﯾ ﮕﺮی را ﻧـﺪارم! آﯾﯿـﻦ دﯾ ﮕﺮی ﺑﺮای ا ﺣﻀـﺎر ﻧﯿﺮوھـﺎی ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ در ﺟﮫﺎ ن ﻣﺮﺋﯽ! ﭼﻪ رﺑﻄﯽ دارد ﺑﻪ دﻧﯿـﺎی اﻣﺮوز ﻣـﺎ ؟ ﻓﺎرغا ﻟﺘﺤﺼـﯿ ﻞھﺎ از داﻧﺸـ ﮕﺎ ه ﮐﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﮐـﺎر ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽآورﻧـﺪ .ﻣﺴﻦھﺎ ﺑﺎزﻧﺸﺴـﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧـﺪ و ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪی ﻧﺎﻧﻨـﺪ .آدمﺑﺰرگھـﺎ ﮐﻪ از ﻧﻪ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﭘﻨـﺞ ﺑﻌـﺪازﻇﮫﺮ ﺟﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻨــﺪ ﺗــﺎ ﺧﺮج ﺧــﺎﻧﻮاد ه و ﺗﺤﺼــﯿ ﻞ ﺑﭽﻪھﺎﯾﺸــﺎ ن را ﺑﺪھﻨــﺪ، ﻓﺮﺻـﺘﯽ ﺑﺮای رؤﯾﺎھﺎﯾﺸـﺎ ن ﻧﺪارﻧــﺪ .ﻣـﺪام ﺑـﺎ ﺳــﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧـﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ »وا ﻗﻌﯿﺖ ﺗﻠﺦ«. دﻧﯿﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﺣﺎﻻ د ﭼﺎر ﺗﻔﺮ ﻗﻪ ﻧﺒﻮد ه ،ﺑﺎ ﺟﻨﮓھﺎی ﻣ ﺬ ھ ﺒ ﯽ ،ﻧ ﺴ ﻞ ﮐ ﺸ ﯽ ،ﺑ ﯽ ا ﺣ ﺘ ﺮ اﻣ ﯽ ﺑﻪ زﻣ ﯿ ﻦ ،ﺑ ﺤ ﺮ ا ن ھ ﺎ ی ا ﻗﺘﺼﺎدی ،ا ﻓﺴﺮدﮔﯽ ،ﻓﻘﺮ ...ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ را ه ﺣﻠﯽ ﻓﻮری ﺑﺮای ﺣ ﻞ ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﯾ ﮑﯽ از ﻣﺸ ﮑﻼت دﻧﯿﺎ در ﭼﻨﺘﻪ دارﻧﺪ .ھﺮ ﭼﻪ ھﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽروﯾﻢ ،اوﺿﺎع ﺗﺎرﯾﮏﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ. ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ؟ ﻣﺸﻐﻮل ﯾﺎ ﻓﺘﻦ راھﻢ در ﺳﻨﺘﯽ ﻣﻌﻨﻮی ﮐﻪ رﯾﺸﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪھﺎی ازﯾﺎدر ﻓﺘﻪ دارد و از »اﮐﻨﻮ ن« و ﭼﺎ ﻟ ﺶھﺎﯾ ﺶ ﺑﺴﯿﺎر دور ا ﺳﺖ ؟ **** ھﻤﺮا ه ﺟﯽ .ﮐﻪ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ا ﺳﺘﺎد )ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎزﮔﯽھﺎ د ﭼﺎر ﺗﺮدﯾﺪ ﺷﺪ هام( ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﺖ ﻣﻘﺪس ﺑﻠﻮط ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﻢ. اﯾﻦ در ﺧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل ،ﺑﯽﺗﻔﺎوت ،ﻧﻈﺎر هﮔﺮِ ﻣﺤﻨﺖھﺎی
ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻮد ه و ﺗﻨﮫﺎ دﻏﺪﻏﻪاش ،ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺮگھﺎﯾ ﺶ در زﻣﺴﺘﺎ ن و ﺑﺎززاﯾ ﺶ آ نھﺎ در ﺑﮫﺎر. دﯾ ﮕﺮ ﺣﺎل ﻧﺪارم ﮐﻪ درﺑﺎر هی راﺑﻄﻪام ﺑﺎ ﺟﯽ ،.ﻣﺮ ﺷﺪم در ﺳﻨﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ .ﮔﻔﺖوﮔﻮھﺎﯾﻤﺎ ن را در د هھﺎ د ﻓﺘﺮ ﭼﻪ ﯾﺎددا ﺷﺖ ﮐﺮد هام ،اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﻧﺪارم دوﺑﺎر ه ﺑﺨﻮاﻧﻤﺸﺎ ن .از او ﻟﯿﻦ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن در آﻣﺴﺘﺮدام در ﺳﺎل ،1982ﺻﺪھﺎ ﺑﺎر ﯾﺎدﮔﺮ ﻓﺘﻪام ﭼﻪﻃﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﻌﺪ ﯾﺎدم ر ﻓﺘﻪ .ھﺮو ﻗﺖ ﺟﯽ. ﭼﯿﺰ ﺗﺎز های ﯾﺎدم ﻣﯽدھﺪ ،ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ آ ﺧﺮﯾﻦ ﮔﺎم ﺑﺮای ر ﺳﯿﺪ ن ﺑﻪ ﻗﻠﻪی ﮐﻮ ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﻧﺘﯽ ﮐﻪ و ﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ را ﺗﻮ ﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎب را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺑﻨﺪد .وارد ﯾﮏ دور هی ﺳﺮ ﺧﻮ ﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰھﺎ ﺑﺮای اﺑﺪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦھﺎ ،ﺗﻮﺻﯿﻪھﺎ و آﻣﻮز هھﺎ در ﺳﯿﺎھﭽﺎ ﻟﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﯾﺎ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ. **** زﻣﯿﻦ ﺧﯿ ﺲ ا ﺳﺖ .ھﺮ ﭼﻪ ھﻢ ﺑﺎ د ﻗﺖ ﻗﺪم ﺑﺮدارم، ﮐﻔ ﺶھﺎی ورز ﺷﯽام ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺮوز ﺑﺎ و ﺳﻮاس ﺷﺴﺘﻪام دوﺑﺎر ه ﻟﺠﻦﻣﺎل ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺟﺴﺖو ﺟﻮﯾﻢ ﺑﺮای ﺣ ﮑﻤﺖ ،آراﻣ ﺶ ﻓ ﮑﺮ و آﮔﺎھﯽ از وا ﻗﻌﯿﺖھﺎی ﻣﺮﺋﯽ و ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ د ﭼﺎر روزﻣﺮﮔﯽ و ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﺷﺪ ه .ﺑﯿﺴﺖودو ﺳﺎ ﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ رازآﻣﻮزی در ﺟﺎدو را ﺷﺮوع ﮐﺮدم .ﺟﺎد هھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ را زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﻢ ،ﺳﺎلھﺎ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻐﺎک را ه ر ﻓﺘﻢ ،ﻟﻐﺰﯾﺪم ،ﺳﻘﻮط ﮐﺮدم ،ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪم ،و ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮدم .ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎ هوﻧﻪ ﺳﺎ ﻟ ﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻢ، ﻓﺎﺻﻠﻪی زﯾﺎدی ﺑﺎ ﺑﮫﺸﺖ و آراﻣ ﺶ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﻧﺨﻮاھﻢ دا ﺷﺖ ﮐﻪ در ﻟﺒﺨﻨﺪ راھﺒﺎ ن ﺑﻮداﯾﯽ ﻣﯽدﯾﺪم. اﻣﺎ اﻻ ن اﻧ ﮕﺎر از ھﻤﯿﺸﻪ دورﺗﺮم .آراﻣ ﺶ ﻧﺪارم؛ ھﺮازﮔﺎھﯽ
د ﭼﺎر ﺗﻌﺎرض دروﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎ هھﺎ ﻃﻮل ﺑ ﮑﺸﺪ؛ و ﻣﻮا ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم را در وا ﻗﻌﯿﺘﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ ﻏﺮق ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ھﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ دﻧﯿﺎی دﯾ ﮕﺮی و ﺟﻮد دارد ،و ﺳﺮ ﺧﻮرد هام ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ھﺮ ﭼﻪ را ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮم ،ﺟﺬب ﮐﻨﻢ. ﻣ ﯽ ر ﺳ ﯿﻢ. ﻣﺮا ﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد ،ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺑﺎھﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ .دوﺗﺎﯾﯽ د ﺳﺖھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﺮ ﺗﻨﻪی ﺑﻠﻮط ﻣﻘﺪس ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ. **** ﺟﯽ .دﻋﺎﯾﯽ از ﺻﻮ ﻓﯿﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ: » ﺧﺪاوﻧﺪا ،آﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪای ﺟﺎﻧﻮرا ن ،ﻧﻮای در ﺧﺘﺎ ن ،زﻣﺰﻣﻪی آبھﺎ ،آواز ﭘﺮﻧﺪﮔﺎ ن ،ﻧﻔﯿﺮ ﺑﺎد ﯾﺎ ﻏﺮش ﺗﻨﺪر ﮔﻮش ﻣﯽ ﺳﭙﺮم، ﺷﺎھﺪ و ﺣﺪت ﺗﻮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ؛ ﺗﻮ را ﻣﯽﯾﺎﺑﻢ آ ن ﻗﺪرت اﻋﻠﯽ ،داﻧﺎی ﻣﻄﻠﻖ ،آﮔﺎھﯽ اﻋﻈﻢ و ﻣﻨﺘﮫﺎی ﻋﺪل. » ﺧﺪاوﻧﺪا ،ﺗﻮ را در ﻣﺸﻘﺎﺗﻢ ﺑﺎزﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ .رﺿﺎی ﺗﻮ رﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﺎد .ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﯾﻪی ﺷﻌ ﻒ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﺷﻌ ﻒ ﭘﺪری از ﻓﺮزﻧﺪش .و ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ،ﺣﺘﯽ آﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ دو ﺳﺘﺖ دارم ﺑﺮاﯾﻢ د ﺷﻮار ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﻋﺰم ،ﺑﻪ ﯾﺎد ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ«. ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽر ﺳﯿﺪ ،ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎھﯽ ــ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎ ﻓﯽ ﺳﺖ ــ ﺣﻀﻮر ﯾ ﮕﺎﻧﻪای را ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮر ﺷﯿﺪ و زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﺟﻨﺒ ﺶ در ﻣﯽآورد و ﺳﺘﺎرﮔﺎ ن را ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽدارد .اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن ﻧﺪارم ،ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻣﺮدِ ﮐﻨﺎرم ،ﺟﻮابھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻻزم دارم ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺪ ھ ﺪ . ****
د ﺳﺘ ﺶ را از ﺗﻨﻪی در ﺧﺖ ﺑﺮﻣﯽدارد ،ﻣﻦ ھﻢ .ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ، ﻣﻦ ھﻢ .ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ ﺷﺘﺎب ﻋﺎزم ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .در اﯾﻮا ن ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ و ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﯽﮐﻼم ،ﻗﮫﻮ ه ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ. ﺑﻪ در ﺧﺖ ﻋﻈﯿﻢ و ﺳﻂ ﺑﺎﻏﭽﻪام و آ ن روﺑﺎ ن ﻗﺮﻣﺰ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ .روﺑﺎ ن را ﺑﻌﺪ از رؤﯾﺎﯾﯽ دور ﺗﻨﻪاش ﺑﺴﺘﻢ .در رو ﺳﺘﺎی ﺳﻦ ﻣﺎرﺗﻦ ھﺴﺘﻢ ،در ﮐﻮ هھﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،در ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻪ از ﺧﺮﯾﺪﻧ ﺶ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ ،ﭼﻮ ن ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺎ ﺣﺐ ﻣﻦ ﺷﺪ ه و ﻣﺪام ﺣﻀﻮرم را ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻣﺮا ﻗﺒﺖ ﮐﻨﺪ و اﻧﺮژیاش را زﻧﺪ ه ﻧ ﮕﻪ دارد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ در ﻣﺴﯿﺮ ﺗ ﮑﺎﻣ ﻞ از اﯾﻦ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم «.ﺑﺎز ھﻢ در ﺗﻠﻪاش ا ﻓﺘﺎد هام و ﺧﻮدم ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ » :ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﻇﺮ ﻓﯿﺘﻢ ر ﺳﯿﺪ هام«. ﺟﯽ .ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺧﻨﺪ هدار ا ﺳﺖ .ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﺳﻌﯽ ﮐﺮد هام ﺣﺪ ﻇﺮ ﻓﯿﺘﻢ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﻂ ﻧﺮ ﺳﯿﺪم .آ ﺧﺮ دﻧﯿﺎی ﻣﻦ ﮐﺎر را ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﺪام ﮔﺴﺘﺮش ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﮐﺎﻣ ﻞ ﺑﺸﻨﺎ ﺳﻤ ﺶ«. دارد ﻃﻌﻨﻪ ﻣﯽزﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ. » ﭼﺮا اﻣﺮوز آﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ ؟ ﮐﻪ ﻣﺜ ﻞ ھﻤﯿﺸﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ در ا ﺷﺘﺒﺎھﻢ ؟ ھﺮ ﭼﻪ د ﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮ ،اﻣﺎ ﺣﺮف ﭼﯿﺰی را ﻋﻮض ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ .ﻣ ﻦ ﺧﻮ ﺷ ﺒ ﺨ ﺖ ﻧ ﯿ ﺴ ﺘ ﻢ «. ﺟﯽ ﮔﻼﺑﯽای از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮﻣﯽدارد و در د ﺳﺘ ﺶ ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ: »د ﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ آﻣﺪم .ﻣﺪﺗﯽ ا ﺳﺖ ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ، اﻣﺎ ھﺮ ﮐﺎری و ﻗﺘﯽ دارد .اﮔﺮ زودﺗﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ ،ھﻨﻮز ﻧﺎرس ﺑﻮدی .اﮔﺮ دﯾﺮﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ،ﻟﮫﯿﺪ ه ﻣﯽ ﺷﻮی «.ﮔﺎزی ﺑﻪ ﮔﻼﺑﯽ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﺰﻣﺰ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ» :ﻋﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ ،در ﺳﺖ ﺑﻪﻣﻮ ﻗﻊ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺗﻤﺎم و ﺟﻮدم ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﺷﮏ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص
درﺑﺎر هی دﯾﻨﻢ«. » ﺧﻮب ا ﺳﺖ .ﺷﮏ آدم را ﭘﯿ ﺶ ﻣﯽراﻧﺪ«. ھﻤﺎ ن ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﯽ و ﺗﺼﻮﯾﺮﭘﺮدازی ھﻤﯿﺸ ﮕﯽ ،اﻣﺎ اﻣﺮوز دﯾ ﮕﺮ اﺛﺮ ﻧﺪارد. ﺟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﻻ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﭼﻪ ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ داری .ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﯽ ھﯿﭻﮐﺪام از آﻣﻮ ﺧﺘﻪھﺎﯾﺖ رﯾﺸﻪ ﻧﺪواﻧﺪ ه؛ ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ وارد ﮐﯿﮫﺎ ن ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﺸﻮی ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ در آ ن ﻏﺮ ﻗﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ؛ ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ھﻤﻪاش ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺎلﭘﺮدازی ﻣﺮدم ا ﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﺮ ﺳﺸﺎ ن از ﻣﺮگ ﺑﺮﯾﺰد«. ﺳﺆالھﺎﯾﻢ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ از اﯾﻦھﺎ ﺳﺖ؛ درﺑﺎر هی اﯾﻤﺎ ن ﻣﺬھﺒﯽام ﺷﮏ دارم .ﻓﻘﻂ از ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ :ﺟﮫﺎﻧﯽ ﻣﻌﻨﻮی و ﻣﻮازی و ﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﮫﺎ ن ﻣﺎ ﻧﻔﻮذ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﺳﺖ ــ ﮐﺘﺎبھﺎی ﻣﻘﺪس ،ﻣ ﮑﺎ ﺷﻔﻪ و و ﺣﯽ، ﻣﺮ ﺷﺪ ،ﮐﺘﺎبھﺎی راھﻨﻤﺎ ،ﻣﺮا ﺳﻢ و ﻣﻨﺎ ﺳﮏ ــ و ﺑﺪﺗﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ، ھﯿﭻﮐﺪام اﻧ ﮕﺎر ﺗﺄﺛﯿﺮ ﭘﺎﯾﺪاری ﻧﺪارﻧﺪ. ﺟﯽ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺧﻮدم زﻣﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دا ﺷﺘﻢ .ﺟﻮا ن ﮐﻪ ﺑﻮدم ،ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﺮد ،ﺧﯿﺮ هام ﮐﺮد ه ﺑﻮد .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﺷﺎ ن ﺑﺮ ﺳﻢ .و ﻗﺘﯽ ازدواج ﮐﺮدم ،ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ز ن ﻣﺤﺒﻮب و ﺑﭽﻪھﺎﯾﻢ ﻧ ﮕﮫﺪاری ﻣﯽﮐﺮدم .در ﭼﮫ ﻞوﭘﻨﺞ ﺳﺎ ﻟ ﮕﯽ ،ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮ ﻓﻘﯽ ﺑﻮدم ،دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﭽﻪھﺎﯾﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ر ﻓﺘﻨﺪ ،و ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ ﺗ ﮑﺮار ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎی ﻗﺒﻠﯽ ا ﺳﺖ .آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻠﻮک ﻣﻌﻨﻮیام را ﺷﺮوع ﮐﺮدم .ﻣﻦ آدم ﻣﻨﻀﺒﻄﯽام و ﺗﻤﺎم اﻧﺮژیام را و ﻗ ﻒ اﯾﻦ ﺟﺴﺖو ﺟﻮی رو ﺣﺎﻧﯽ ﮐﺮدم .دور هھﺎی ﺷﻮر و ﺷﯿﻔﺘ ﮕﯽ و ﺑﻌﺪ ﺑﯽاﻋﺘﻘﺎدی را ﭘﺸﺖ
ﺳﺮ ﮔﺬا ﺷﺘﻢ ،ﺗﺎ ر ﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺮ ﺣﻠﻪای ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻ ن ھﺴﺘﯽ«. ﺑﻪ ز ﺣﻤﺖ ﺧﺸﻤﻢ را ﻣﯽ ﺧﻮرم و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺒﯿﻦ جِی .ﺑﺎ ھﻤﻪی اﯾﻦ ﺗﻼشھﺎ ،ھﻨﻮز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺎد ﻗﺎﻧﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮم«. »ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﺜ ﻞ ھﺮ آدم دﯾ ﮕﺮی در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ،ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدی زﻣﺎ ن ﯾﺎدت ﻣﯽدھﺪ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻮی .اﻣﺎ زﻣﺎ ن ﭼﯿﺰی ﯾﺎد آدم ﻧﻤﯽدھﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺣ ﺲ ﻓﺮ ﺳﻮدﮔﯽ و ﭘﯿﺮی را ﻧﺼﯿﺐ آدم ﻣﯽﮐﻨﺪ«. در ﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﺑﺎﻏﭽﻪام اﻧ ﮕﺎر دارد ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎ ﻟ ﺶ ﺑﺎ ﺷﺪ ،و ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ را ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ. » ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ را دور آ نﯾ ﮑﯽ در ﺧﺖ ﺑﻠﻮط ا ﺟﺮا ﮐﺮدﯾﻢ ؟ ﭼﻪﻃﻮر ﮐﻤ ﮑﻤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻧﺴﺎ نھﺎی ﺑﮫﺘﺮی ﺑﺸﻮﯾﻢ ؟« »د ﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ د ﻟﯿ ﻞ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮدم دﯾ ﮕﺮ ﻣﺮا ﺳﻤﯽ دور در ﺧﺖھﺎی ﺑﻠﻮط ا ﺟﺮا ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ،و ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎ ا ﺟﺮای اﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ ﻇﺎھﺮاً ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ،ﺑﺎ ﭼﯿﺰی ﻋﻤﯿﻖ درو ن رو ﺣﺖ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﯽ ،ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪی ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ا ﺳ ﺖ «. را ﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺳﺆا ﻟﯽ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺟﻮاﺑ ﺶ را ﺧﻮدم ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ و ھﻤﺎ ن ﺟﻮاب را ھﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ .ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ھﻢﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ. ﺟﯽ .ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :و ﻗﺖ ر ﻓﺘﻦ ا ﺳﺖ«. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻓﺮودﮔﺎ ه ھﻤﯿﻦ ﺑﻐ ﻞ ا ﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. »ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد .و ﻗﺘﯽ ﺣﺎل و روز اﻻ نِ ﺗﻮ را دا ﺷﺘﻢ ،ﺟﻮاﺑﻢ را در اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﺗﻮ ﻟﺪ ﻣﻦ ا ﻓﺘﺎد ه ﺑﻮد .اﻻ ن ھﻢ
ھﻤﯿﻦ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد را ﺑﺮای ﺗﻮ دارم«. ﺗﻨﺎ ﺳﺦ ؟ اﻣﺎ او ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا از ﺳﺮ زد ن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪام ﻧﮫﯽ ﻣﯽﮐﺮد. » ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺳﺮ زد هام .ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ آ ﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮم اﯾﻦ ﮐﺎر را ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ .ﻗﺒﻼً ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺖ ﮔﻔﺘﻢ ،دو ﺗﺎ ﺣﻠﻮل ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮدم را دﯾﺪ هام :ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هی ﻓﺮاﻧﺴﻮی در ﻗﺮ ن ﻧﻮزدھﻢ و«... »ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽداﻧﻢ«. »آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺷﺘﺒﺎھﺎﺗﯽ ﮐﺮد هام ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﺒﺮا ن ﮐﻨﻢ. ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ دﯾ ﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺮﻧ ﮕﺮدم ،ﭼﻮ ن ﻓﻘﻂ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎھﻢ را زﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺳﻔﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﻣﺜ ﻞ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻮرا ﺧﯽ در ﮐ ﻒ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ ﺑ ﮑﻨﯽ و ﺑﻌﺪ ﺑ ﮕﺬاری آﺗ ﺶ آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ،آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﻓﻌﻠﯽات را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐ ﻨ ﺪ «. ﺟﯽ .ﺗﻪﻣﺎﻧﺪ هی ﮔﻼﺑﯽاش را ﺑﺮای ﭘﺮﻧﺪﮔﺎ ن ﺗﻮی ﺑﺎغ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﺎ آزردﮔﯽ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »اﮔﺮ از ﻣﺰ ﺧﺮفﮔﻮﯾﯽ د ﺳﺖ ﻧ ﮑﺸﯽ ،ﺑﺎورم ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً را ﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ و در اﯾﻦ ﺑﯿﺴﺖودو ﺳﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻮد هاﯾﻢ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﯾﺎد ﻧ ﮕﺮ ﻓﺘﻪای«. ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽداﻧﻢ .در ﺟﺎدو ــ و در زﻧﺪﮔﯽ ــ ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﻪی ﺣﺎل و ﺟﻮد دارد» :اﮐﻨﻮ ن« .زﻣﺎ ن را ﻧﻤﯽﺗﻮا ن ﻣﺜ ﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪی دو ﻧﻘﻄﻪ اﻧﺪاز ه ﮔﺮ ﻓﺖ» .زﻣﺎ ن« ﻧﻤﯽﮔﺬرد .ﻣﺎ آدمھﺎ ﺑﺮای ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ »اﮐﻨﻮ ن« ﺳﺨﺖ ﻣﺸ ﮑ ﻞ دارﯾﻢ؛ ھﻤﯿﺸﻪ دارﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد هاﯾﻢ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮر دﯾ ﮕﺮی ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﻪ ﻋﻮا ﻗﺐ ﮐﺎرھﺎﯾﻤﺎ ن ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﺮا ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻤ ﻞ ﻧ ﮑﺮدﯾﻢ .ﯾﺎ ﺑﻪ آﯾﻨﺪ ه ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﻪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﭼﻪ ا ﺣﺘﯿﺎطھﺎﯾﯽ ﻻزم ا ﺳﺖ ،ﭼﻪ ﺧﻄﺮاﺗﯽ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ در
ﮐﻤﯿﻦ ﻣﺎ ﺳﺖ ،ﭼﻪﻃﻮر از ﺣﻮادث ﻧﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻪ ﺑﭙﺮھﯿﺰﯾﻢ و ﭼﻪﻃﻮر ﺑﻪ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻪاﯾﻢ ﺑﺮ ﺳﯿﻢ. ﺟﯽ .دوﺑﺎر ه ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ. » ھ ﻤ ﯿﻦ ﺟ ﺎ و ھ ﻤ ﯿﻦ ا ﻻ ن دا ر ی ﻓ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯽ :ﺣ ﺎ ﻻ ﯾ ﻌ ﻨ ﯽ وا ﻗﻌﺎً ﯾﮏ ﺟﺎی ﮐﺎر اﯾﺮاد دارد ؟ ﺑﻠﻪ ،اﯾﺮاد دارد .اﻣﺎ در ﺳﺖ در ھﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪ ن ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﺎ ن ﺣﺎل ،آﯾﻨﺪ هات را ﻋﻮض ﮐﻨﯽ .ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪ ه ﻓﻘﻂ در ذھﻦ ﻣﺎ و ﺟﻮد دارد .ﻟﺤﻈﻪی اﮐﻨﻮ ن اﻣﺎ ،ﺧﺎرج از زﻣﺎ ن ا ﺳﺖ ،اﺑﺪﯾﺖ ا ﺳﺖ .در ھﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ اﺻﻄﻼح ﺑﮫﺘﺮی ﻧﺪارﻧﺪ ،از واژ هی ‘ﮐﺎرﻣﺎ’ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻔﮫﻮﻣﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﺪرت ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﻨﺎ ﺳﺒﯽ دارد .ﮐﺎری ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﮐﺮد های ﺑﺮ زﻣﺎ ن ﺣﺎل اﺛﺮ ﻧﻤﯽﮔﺬارد .ﮐﺎری ﮐﻪ اﻻ ن ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪات را ر ﺳﺘ ﮕﺎر و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آﯾﻨﺪ ه را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ«. »خُب؟«... ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﺪام از اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮرش را در ﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ آزرد هﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. »اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮفھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪارد ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪ ه ا ﺳﺖ .ﺑﺮو و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻦ .و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺮو ن ﺑﺮوی .ﺑﺮو و ﺳﺮزﻣﯿﻨﺖ را دوﺑﺎر ه ﻓﺘﺢ ﮐﻦ ،از ﺷﺪت روزﻣﺮﮔﯽ ﻓﺎ ﺳﺪ ﺷﺪ ه .از ﺗ ﮑﺮار ﯾﮏ درس د ﺳﺖ ﺑ ﮑ ﺶ ،ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﯿﺰ ﺗﺎز های ﯾﺎد ﻧﻤﯽﮔﯿﺮی«. »ﻣﺸ ﮑﻠﻢ روزﻣﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ .ﻓﻘﻂ ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ«. »ﻣﻨﻈﻮرم از روزﻣﺮﮔﯽ ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ د ﻟﯿ ﻞ و ﺟﻮدیات ﻋﺪم ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺘﯽ ا ﺳﺖ .آدمھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺻﺮ ﻓﺎً د ﻟﯿ ﻞ و ﺟﻮدی ﺷﺎ ن را در ﮐﺎرﮐﺮد ﻣﺸ ﮑﻼﺗﺸﺎ ن ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﺗﻤﺎم و ﻗﺘﺸﺎ ن را ﺟﺒﺮاً ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎر هی ﺑﭽﻪھﺎﯾﺸﺎ ن ،ھﻤﺴﺮ ﺷﺎ ن ،ﻣﺪر ﺳﻪ،
ﮐﺎر و دو ﺳﺖھﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ .ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻣ ﮑﺚ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ :ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم .ﻣﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎقھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ رخ داد ه و رخ ﺧﻮاھﺪ داد ،اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎم .اﮔﺮ ا ﺷﺘﺒﺎھﯽ ﮐﺮد هام، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ در ﺳﺘ ﺶ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ د ﺳﺖﮐﻢ ﺑﺨﺸ ﺶ ﺑﻄﻠﺒﻢ .اﮔﺮ ﮐﺎر در ﺳﺘﯽ ﮐﺮد هام ،ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﺷﺎدﺗﺮ و ﺑﻪ اﮐﻨﻮ ن ﻣﺘﺼ ﻞﺗﺮ ﮐﻨﺪ«. ﺟﯽ .ﻧﻔ ﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد: »ﺗﻮ دﯾ ﮕﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ .ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮوی ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ”اﮐﻨﻮ ن“ ﺑﺮﮔﺮدی«. **** ھﻤﺎ ن ﺷﺪ ﮐﻪ ازش ﻣﯽﺗﺮ ﺳﯿﺪم .ﻣﺪﺗﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻤﺎ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻔﮫﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ راھﯽ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺟﺎد هی ﻣﻘﺪس ﺑﺸﻮم .از آ ن ﺳﺎل دور در 1986ﮐﻪ زﯾﺎرت ﻣﻘﺒﺮ هی ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮی ﮐﻤﭙﻮ ﺳﺘﻼ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﺑﺎ »ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﺧﺪا« روﺑﻪرو ﮐﺮد ،زﻧﺪﮔﯽام ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪ ه .ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، ﺟﺎد هی زﯾﺎرﺗﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﺟﺎد هی رُم را در ﻣﻨﻄﻘﻪای ﮐﻪ اﻻ ن ھﺴﺘﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﻢ .ﻓﺮاﯾﻨﺪی دردﻧﺎک و ﮐﺴﺎ ﻟﺖﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ھﻔﺘﺎد روز ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ و ﻻزﻣﻪاش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ھﺮروز ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎم ﺧﻮابھﺎی ﺑﯽﻣﻌﻨﺎﯾﯽ را ﮐﻪ دﯾﺸﺐ دﯾﺪ ه ﺑﻮدم ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺒﺨﺸﻢ )ﯾﺎدم ا ﺳﺖ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه اﺗﻮﺑﻮ ﺳﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم و اﺗﻔﺎق ﻣﮫﻤﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد(. از آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ،ھﺮﮐﺎری ﮐﻪ ﺣﺮ ﻓﻪام ﻃﻠﺒﯿﺪ ه ﮐﺮد هام .ﺑﻪھﺮ ﺣﺎل اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدم ﺑﻮد و ﺑﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ه ﺑﻮد .ﻣﺜ ﻞ دﯾﻮاﻧﻪھﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻔﺮ .ﺗﻤﺎم درسھﺎی ﻣﮫﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ، د ﻗﯿﻘﺎً ﺣﺎﺻ ﻞ ﺳﻔﺮھﺎﯾﻢ ﺑﻮد ه. خُب ،را ﺳﺘ ﺶ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺜ ﻞ ُﺧ ﻞھﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮد هام ،از ھﻤﺎ ن ﺟﻮاﻧﯽ .اﻣﺎ ا ﺧﯿﺮاً اﻧ ﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم را ﺑﯿﻦ
ﻓﺮودﮔﺎ هھﺎ و ھﺘ ﻞھﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻢ و ھﺮ ﺣ ﺲ ﻣﺎ ﺟﺮا ﺟﻮﯾﯽ ﻓﻮراً ﺟﺎی ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﮐﺴﺎ ﻟﺘﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽدھﺪ .و ﻗﺘﯽ ﮔﻼﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﯾﮏ ﺟﺎ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﻢ ،ﻣﺮدم و ﺣﺸﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ» :اﻣﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ .د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻣﻦ ھﻢ آ ن ﻗﺪر ﭘﻮل دا ﺷﺘﻢ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ را ﺑ ﮑﻨﻢ!« ﺳﻔﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻮل ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮫﺎﻣﺖ ﺑﺴﺘ ﮕﯽ دارد .ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽام را ﺑﻪ ﺳﻔﺮ دور دﻧﯿﺎ ﮔﺬراﻧﺪم ،آ ن ھﻢ ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﯾﮏ ھﯿﭙﯽ .ﻣ ﮕﺮ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﻮل دا ﺷﺘﻢ ؟ ھﯿﭻ .ﺑﻪز ﺣﻤﺖ از ﭘ ﺲ ھﺰﯾﻨﻪی ﮐﺮاﯾﻪی را ه ﺑﺮﻣﯽآﻣﺪم .اﻣﺎ آ ن ﺳﺎلھﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ھﻨﻮز ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎلھﺎی ﺟﻮاﻧﯽام ﺑﻮد :ﻏﺬاھﺎی ﻣﺰ ﺧﺮف ﺧﻮرد ن، ﺧﻮاﺑﯿﺪ ن در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر ،ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽام از ﺑﺮ ﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧ ﮑﻪ زﺑﺎ ن ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ،ﻧﺎ ﭼﺎری ﺑﻪ اﺗ ﮑﺎ ﺑﻪ دﯾ ﮕﺮا ن ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ن ﺑﯿﺘﻮﺗﻪﮔﺎ ه ﺷﺒﺎﻧﻪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﻨﺪ ھﻔﺘﻪ از ﺳﻔﺮ ﮔﺬ ﺷﺖ و ﺑﻪ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯽ ﮔﻮش دادی و ارز ﺧﺎر ﺟﯽ ﺧﺮج ﮐﺮدی ﮐﻪ در ﺳﺖ ارز ﺷ ﺶ را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯽ و در ﺧﯿﺎﺑﺎ نھﺎﯾﯽ را ه ر ﻓﺘﯽ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ های ،ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮی ﮐﻪ »ﻣﻦ« ﻗﺪﯾﻤﯽات ،ھﻤﺮا ه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم آﻣﻮز هھﺎﯾﺖ ،در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﭼﺎ ﻟ ﺶھﺎی ﺗﺎز ه ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺑﻪ ھﯿﭻ دردی ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد .ﮐﻢﮐﻢ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯽ ﮐﻪ ﻏﺮق در اﻋﻤﺎق ذھﻦ ﻧﺎھﺸﯿﺎرت ،ﮐﺴﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺬابﺗﺮ و ﻣﺎ ﺟﺮا ﺟﻮﺗﺮ ا ﺳﺖ ﺑﺎ آﻏﻮ ﺷﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺸﺎد هﺗﺮ ﺑﻪ روی ﺟﮫﺎ ن و ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎی ﺗﺎز ه. ﺑﻌﺪ روزی ﻣﯽر ﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ» :ﺑ ﺲ ا ﺳﺖ!« »ﺑ ﺲ ا ﺳﺖ! ﺑﺮای ﻣﻦ ،ﺳﻔﺮ ﺧﻮدش ﺷﺪ ه ﺟﺰﺋﯽ از ر و زﻣ ﺮ ﮔ ﯽ ﯾ ﮑ ﻨ ﻮ ا ﺧ ﺘ ﻢ « . ﺟﯽ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻧﻪ ،ﺑ ﺲ ﻧﯿﺴﺖ .ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑ ﺲ ﻧﯿﺴﺖ.
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺳﻔﺮی ﭘﺎﯾﺪار ا ﺳﺖ ،از ﺗﻮ ﻟﺪ ﺗﺎ ﻣﺮگ .ﭼﺸﻢاﻧﺪازھﺎ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻣﺮدم ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻧﯿﺎزھﺎﯾﻤﺎ ن ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﻗﻄﺎر ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .زﻧﺪﮔﯽ آ ن ﻗﻄﺎر ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه .اﯾﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻ ن ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺳﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺸﻮر ﻋﻮض ﮐﺮد ن ا ﺳﺖ ،ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد«. ﺳﺮم را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﻢ. » ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد .اﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ا ﺷﺘﺒﺎھﯽ را ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪای ﮐﺮد هام ﺟﺒﺮا ن ﮐﻨﻢ و ﻋﻤﯿﻘﺎً از آ ن ا ﺷﺘﺒﺎ ه آﮔﺎ ه ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ در ﺳﺘ ﺶ ﮐﻨﻢ .در آ ن ﺳﯿﺎھﭽﺎل ﻓﻘﻂ د ﺳﺘﻮرھﺎی ﮐﺴﯽ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد اراد هی ﺧﺪا را ﻣﯽداﻧﺪ :ﺗﻮ .ﺗﺎز ه ،ﺗﺎ ﺣﺎﻻ د ﺳﺖﮐﻢ از ﭼﮫﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﺨﺸ ﺶ ﻃﻠﺒﯿﺪ هام«. »اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ذات ﻧﻔﺮﯾﻨﯽ را ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﺖ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﮐﺸ ﻒ ﻧ ﮑﺮدی«. »ﺗﻮ ھﻢ ھﻤﺎ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪ ه ﺑﻮدی .ﺗﻮ ﻓﮫﻤﯿﺪی ﻧﻔﺮﯾﻨﺖ ﭼﯽ ﺑﻮد ؟« »ﺑﻠﻪ ،ﻓﮫﻤﯿﺪم .و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ از ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮد .ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﮐﺎری از ﺳﺮ ﺟﺒﻦ ﮐﺮدی ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎرھﺎ ﺣﻖ را ﮐﺸﺘﻢ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺸ ﻒ ﻧﺠﺎﺗﻢ داد«. »اﮔﺮ ﻗﺮار ا ﺳﺖ در زﻣﺎ ن ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ ،ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ در ﻣ ﮑﺎ ن ھﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ ؟« ﺟﯽ .ﻣﯽ ﺧﻨﺪد » :ﭼﻮ ن ﺑﺮای ھﻤﻪﻣﺎ ن اﻣ ﮑﺎ ن ر ﺳﺘ ﮕﺎری ھﺴﺖ ،اﻣﺎ ﺑﺮای ر ﺳﺘ ﮕﺎر ﺷﺪ ن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ ﺳﺮاغ آ نھﺎﯾﯽ ﮐﻪ آزرد هاﯾﻢ و از ﺷﺎ ن ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸ ﺶ ﮐﻨﯿﻢ«. »ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم ؟ اور ﺷﻠﯿﻢ ؟« »ﻧﻤﯽداﻧﻢ .ﺗﻌﮫﺪی را ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮوی ،و ﺑﺮو .ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ
ﮐﺎری را ﻧﺎﺗﻤﺎم رھﺎ ﮐﺮد های و ﮐﺎر را ﺗﻤﺎم ﮐﻦ .دﻧﯿﺎ در ھﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ در ﺣﺎل ﺧﻠﻖ و ﻋﺪم داﺋﻢ ا ﺳﺖ .ھﺮﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدی ،دوﺑﺎر ه از را ه ﺧﻮاھﺪ ر ﺳﯿﺪ ،ھﺮﮐﺴﯽ را از د ﺳﺖ داد های ،دوﺑﺎر ه ﺑﺮ ﺧﻮاھﺪ ﮔﺸﺖ .ﻟﻄ ﻒ اﯾﺰدی را ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﺖ ﺷﺪ ه، ﮐﻔﺮا ن ﻧ ﮑﻦ .ﺑﻔﮫﻢ ﮐﻪ دروﻧﺖ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬرد ﺗﺎ ﺑﻔﮫﻤﯽ درو ن دﯾ ﮕﺮا ن ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬرد .ﻣﻦ ﺑﺮای ﺻﻠﺢ ﻧﯿﺎﻣﺪ هام ،ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷ ﻤ ﺸ ﯿ ﺮ «. ﻟﺮز ﻟﺮزا ن زﯾﺮ ﺑﺎرا ن اﯾﺴﺘﺎد هام و او ﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮم ﻣﯽر ﺳﺪ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﻻ ن ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرم .ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺴﻼ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ھﺮ دﮐﺘﺮی ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﺑﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎ ن داد ه ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯽ ﺣﺎﺻ ﻞ وﯾﺮوس ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ ﻗﻄﺮات آب. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ در اﻻ ن و اﮐﻨﻮ ن ﺑﻤﺎﻧﻢ ،ﺳﺮم دارد ﮔﯿﺞ ﻣﯽرود .ﺑﻪ ﮐﺪام ﻃﺮف ﺑﺮوم ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم ؟ اﮔﺮ آدمھﺎی ﺳﺮ راھﻢ را ﻧﺸﻨﺎ ﺳﻢ ﭼﻪ ؟ ﺣﺘﻤﺎً اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻗﺒﻼً ا ﻓﺘﺎد ه و ﻗﻄﻌﺎً دوﺑﺎر ه ھﻢ رخ ﻣﯽدھﺪ؛ اﮔﺮ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎد ه ﺑﻮد ،رو ﺣﻢ در آراﻣ ﺶ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﻨﺠﺎ ه و ﻧﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ،د ﺳﺖﮐﻢ ﺑﻌﻀﯽ از واﮐﻨ ﺶھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ .ﺑﺎر اول ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﯽ. ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدم ،اﻧ ﮕﺎر ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ ﻧﻮراﻧﯽﺗﺮ از ﺧﻮدش ﺑﻮد .ھﻤﻪی ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را ﺑﯽ ﺳﺆال ﭘﺬﯾﺮ ﻓﺘﻢ؛ ﺑﯽﺑﺎﮐﺎﻧﻪ ﭘﯿ ﺶ ر ﻓﺘﻢ و ھﯿﭻو ﻗﺖ ﭘﺸﯿﻤﺎ ن ﻧﺸﺪم .اﻣﺎ زﻣﺎ ن ﮔﺬ ﺷﺖ ،ﺑﺎ ھﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ آ ﺷﻨﺎﯾﯽ ﻋﺎدت ﻣﯽآﯾﺪ .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻧﺎاﻣﯿﺪم ﻧ ﮑﺮد ه ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﭼﺸﻢ ﻗﺒﻠﯽ ﻧﻤﯽدﯾﺪﻣ ﺶ .ﺑﺎ و ﺟﻮد اﯾﻦ ،ﺑﺮای اﻧﺠﺎم وﻇﯿﻔﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺣﺮ ﻓ ﺶ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮدم ــ ﮐﺎری ﮐﻪ در ﺳﺎل ،1992د ه ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از آ ﺷﻨﺎﯾﯽﻣﺎ ن ،ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿ ﻞ ﻣﯽﮐﺮدم ــ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ آ ن اﻋﺘﻘﺎد ﮔﺬ ﺷﺘﻪ را ﻧﺪا ﺷﺘﻢ. ا ﺷﺘﺒﺎ ه از ﻣﻦ ا ﺳﺖ .اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدم ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﺟﺎدو ﺑﺮوم ،ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ؟ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ھﺮو ﻗﺖ د ﻟﻢ
ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑ ﮕﺬارﻣ ﺶ ﮐﻨﺎر ،اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﺮا ﺟﻠﻮ ﻣﯽراﻧﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯽام ﻋﺎدت ﮐﺮد هام و ﺑﻪ ﭼﺎ ﻟ ﺶ دﯾ ﮕﺮی ﻧﯿﺎز ﻧﺪارم .آراﻣ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ. ﺑﺎﯾﺪ آدم ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﻢ :در ﺣﺮ ﻓﻪی ﻣﻮرد ﻋﻼ ﻗﻪ و ﺑﺴﯿﺎر ر ﻗﺎﺑﺘﯽام ﻣﻮ ﻓﻘﻢ :ﺑﯿﺴﺖودو ﺳﺎل ا ﺳﺖ ﺑﺎ زﻧﯽ ﮐﻪ دو ﺳﺖ دارم ازدواج ﮐﺮد هام؛ ﺳﺎ ﻟﻤﻢ؛ آدمھﺎی ﻣﻌﺘﻤﺪ دورم را ﮔﺮ ﻓﺘﻪاﻧﺪ؛ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ در ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ر ﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ھﻤﻪی اﯾﻦھﺎ ﮐﺎ ﻓﯽ ﺑﻮد ،اﻣﺎ در اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﮔﺬ ﺷﺘﻪ اﻧ ﮕﺎر ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ راﺿﯽام ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﮔﺬرا ﺳﺖ ؟ ﮐﺎ ﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ھﻤﺎ ن دﻋﺎھﺎی ھﻤﯿﺸ ﮕﯽام را ﺑﺨﻮاﻧﻢ ،ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ آوای ﺧﺪا ا ﺣﺘﺮام ﺑ ﮕﺬارم و ﺑﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽھﺎی اﻃﺮا ﻓﻢ ﺗﺄﻣ ﻞ ﮐﻨﻢ ؟ ﭼﺮا ﺟﻠﻮ ﺑﺮوم ؟ ﻣ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﻂ ﺧﻮدم ر ﺳﯿﺪ هام ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺜ ﻞ دو ﺳﺖھﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺷﻢ ؟ ﺑﺎرا ن ﺗﻨﺪﺗﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺑﺎرد و ﻓﻘﻂ ﺻﺪای آب ﻣﯽ ﺷﻨﻮم. ﺧﯿ ﺲ آﺑﻢ ،اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗ ﮑﺎ ن ﺑﺨﻮرم .ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮوم ،ﭼﻮ ن ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم .ﺣﻖ ﺑﺎ ﺟﯽ .ا ﺳﺖ .ﮔﻢ ﺷﺪ هام .اﮔﺮ وا ﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﻄﻢ ر ﺳﯿﺪ ه ﺑﻮدم ،اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه و ﺳﺮ ﺧﻮردﮔﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،اﻣﺎ ھﻨﻮز ﺳﺮ ﺟﺎﯾ ﺶ ا ﺳﺖ .ﺗﺮسو ﻟﺮز .و ﻗﺘﯽ ﺣ ﺲ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﭘﺎ ﻓﺸﺎری ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺣ ﺲ را آﻧﺠﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ د ﻟﯿ ﻞ :ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻋﻮض ﮐﻨﯽ و ﭘﯿ ﺶ ﺑ ﺮ و ی. ﻗﺒﻼً ھﻢ اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮا را از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪ هام .ھﺮو ﻗﺖ از ر ﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﻢ سَر ﺑﺎز ﻣﯽزﻧﻢ ،اﺗﻔﺎق ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮی در زﻧﺪﮔﯽام ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .ﺗﺮس ﺑﺰرﮔﻢ اﻻ ن ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺎ ﺟﻌﻪای اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ .ﻓﺎ ﺟﻌﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽھﺎی ا ﺳﺎ ﺳﯽ در
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺗﻐﯿﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻ ﻞ ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ ﻣﻨﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد :ھﺠﺮ .ﺑﺎ ھﺠﺮ ﮐﻪ روﺑﻪرو ﻣﯽ ﺷﻮی ،ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ از د ﺳﺖ ر ﻓﺘﻪ دوﺑﺎر ه ﺑﻪ د ﺳﺖ ﺑﯿﺎوری، ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ از ﻓﻀﺎی ﻋﻈﯿﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ھﺠﺮ در ﺑﺮاﺑﺮﻣﺎ ن ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ ا ﺳﺘﻔﺎد ه و آ ن را ﺑﺎ ﭼﯿﺰ ﺗﺎز های ﭘﺮ ﮐﻨﯿﻢ .در ﻧﻈﺮ ،ھﺮ ھﺠﺮی ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻣﺎ ﺳﺖ؛ در ﻋﻤ ﻞ اﻣﺎ ،در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ا ﺳﺖ ﮐﻪ و ﺟﻮد ﺧﺪا را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ و از ﺧﻮدﻣﺎ ن ﻣﯽ ﭘﺮ ﺳﯿﻢ » :ﭼﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺰاوار اﯾﻦ ﺑﺎ ﺷﻢ ؟«
ﺧـﺪاﯾﺎ ،ﻣﺮا از ﻓـﺎﺟﻌﻪ در اﻣـﺎن دار و ﻣﻦ ﻣﯿﻞ ﺗﻮ را اﺟﺮا ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد. ھﻤﺰﻣـﺎ ن ﺑـﺎ اﯾﻦ ﻓ ﮑﺮ ،ﺗﻨﺪری ﻣﯽﻏﺮد و آ ﺳﻤﺎ ن ﺑﺎ آذر ﺧ ﺶ رو ﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ،ﺗﺮسو ﻟﺮز .ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﻪ .اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻌﯽ دارم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻢ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﮫﺘﺮﯾﻦِ ﺧﻮدم را ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد هام و ﻃﺒﯿﻌﺖ دارد د ﻗﯿﻘﺎً ﺧﻼف ﺣﺮف ﻣﺮا ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ :ھﺮﮐ ﺲ ﺑﻪ را ﺳﺘﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺘﻌﮫﺪ ﺑﺎ ﺷﺪ ،ھﺮﮔﺰ از را ه ر ﻓﺘﻦ د ﺳﺖ ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ. آ ﺳﻤﺎ ن و زﻣﯿﻦ در ﺗﻮ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ھﻢ ر ﺳﯿﺪ هاﻧﺪ ﮐﻪ و ﻗﺘﯽ ﮔﺬ ﺷﺖ، ھﻮا را ﭘﺎکﺗﺮ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬارد و ﮐﺸﺘﺰارھﺎ را ﺑﺎرور ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻗﺒﻠ ﺶ ﺧﺎﻧﻪھﺎ را وﯾﺮا ن ﻣﯽﮐﻨﺪ ،در ﺧﺘﺎ ن ﭼﻨﺪﺻﺪ ﺳﺎ ﻟﻪ را از ﺟﺎ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ ،ﺑ ﮫ ﺸ ﺖ را د ر ﺳ ﯿ ﻞ ﻏ ﺮ ق ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. ﺷﺒﺢ زردرﻧ ﮕﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺧﻮدم را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎرا ن ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﺎزھﻢ آذر ﺧ ﺶ ،اﻣﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺣﺴﯽ ﻣﺜﺒﺖﺗﺮ ﺟﺎی ﺣ ﺲ ﺑﯽﭘﻨﺎھﯽام را ﻣﯽﮔﯿﺮد ،اﻧ ﮕﺎر آبھﺎی آﻣﺮزش رو ﺣﻢ را ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻨﺪ.
ﺑﺮﮐﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﺎ ﻣﺘﺒﺮک ﺷﻮی.
اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ از دروﻧﻢ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽزﻧﺪ ــ ﺣ ﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ از و ﺟﻮدش ﺧﺒﺮ ﻧﺪا ﺷﺘﻢ ،ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﮔﺎھﯽ ﻇﮫﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺮا از ﺷﮏ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم آﻣﻮ ﺧﺘﻪھﺎﯾﻢ در ﻃﻮل ﺳﺎلھﺎ ﺑﺎزﻣﯽدارد. ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﺑﺰرﮔﻢ اﯾﻦ ا ﺳﺖ :ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ،ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺷﮏ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺷﺒﺢ زردرﻧﮓ ﺟﻠﻮﯾﻢ ا ﺳﺖ .زﻧﻢ ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ آ ن ﺑﺎراﻧﯽ ﭘﺮرﻧﮓ و ﻟﻌﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻮ ﻗﻊ ﭘﯿﺎد هروی در ﮐﻮ هھﺎی دورا ﻓﺘﺎد ه ﻣﯽﭘﻮ ﺷﯿﻢ .اﮔﺮ ﮔﻢ ﺑﺸﻮﯾﻢ ،ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﻤﺎ ن ﺳﺨﺖ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد. »ﯾﺎدت ر ﻓﺘﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﯿﺮو ن ؟« ﻧﻪ ،ﯾﺎدم ﻧﺮ ﻓﺘﻪ .ﻣﺎوراءا ﻟﻄﺒﯿﻌﻪی ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در آ ن ﻏﺮش ﺗﻨﺪر در وا ﻗﻊ ﺻﺪای ﺧﺪاﯾﺎ ن ا ﺳﺖ ،ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮔﺬارم و ﺑﻪ وا ﻗﻌﯿﺖ ﺷﮫﺮ ﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﺮت و ﺷﺎﻣﯽ ﺷﺎﻣ ﻞ ﺷﺮاب ﺧﻮب ،ﺑﺮ هی ﺳﺮخ ﺷﺪ ه و ﮔﭗوﮔﻔﺖھﺎی ﺳﺮزﻧﺪ ه ﺑﺎ دو ﺳﺘﺎ ن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﮐﻪ از ﻣﺎ ﺟﺮا ﺟﻮﯾﯽھﺎی ﺗﺎز ه ﺷﺎ ن روی ﻣﻮﺗﻮرھﺎی ھﺎر ﻟﯽ دﯾﻮﯾﺪ ﺳﻮ ن ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻢ و ﮔﺰارش ﮐﻮﺗﺎھﯽ از آ ن ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ و ﺣﺮفھﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﺟﯽ .ﺑﻪ ھﻤﺴﺮم ﻣﯽدھﻢ. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوی ؟« »ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻌﮫﺪی را ﺑﭙﺬﯾﺮم«. »خُب ،ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ا ﺳﺖ ؟ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺳﺨﺖ ﻧ ﮕﯿﺮ .داری ﻣﺜ ﻞ ﭘﯿﺮﻣﺮدھﺎ ر ﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ«. اِروِه] [1و وروﻧﯿﮏ] [2دو دو ﺳﺖ دﯾ ﮕﺮ را ھﻢ دﻋﻮت ﮐﺮد هاﻧﺪ، ﯾﮏ زوج ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﻓﺮاﻧﺴﻮی .ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن »رو ﺷﻦﺑﯿﻦ« ا ﺳﺖ .در ﻣﺮاﮐ ﺶ ﺑﺎ آ نھﺎ آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪ هاﻧﺪ. ﻣﺮد ﻧﻪ ﺧﻮشﻣﺸﺮب ا ﺳﺖ و ﻧﻪ ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع ،ﺻﺮ ﻓﺎً ﻏﺎﯾﺐ ا ﺳﺖ.
ﺑﻌﺪ ،و ﺳﻂ ﺷﺎم ،اﻧ ﮕﺎر د ﭼﺎر ﺧﻠﺴﻪ ﺷﺪ ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﺑﻪ وروﻧﯿﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﻮ ﻗﻊ راﻧﻨﺪﮔﯽ د ﻗﺖ ﮐﻦ .ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﯽ«. ﻋﺠﺐ اﻇﮫﺎر ﻧﻈﺮ ﺑﯽﻣﺰ های! ﭼﻮ ن وروﻧﯿﮏ ﻗﻀﯿﻪ را ﺟﺪی ﻣﯽﮔﯿﺮد ،ﺗﺮ ﺳ ﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺬب اﻧﺮژی ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ،و ﺑﻌﺪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ را ﺳﺘﯽرا ﺳﺘﯽ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﮐﺴﯽ واﮐﻨ ﺶ ﻧﺸﺎ ن ﺑﺪھﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ » :ﭼﻪ ﺟﺎ ﻟﺐ! ﺷﻤﺎ ﻇﺎھﺮاً ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ در زﻣﺎ ن ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯿﺪ و در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪ ه ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺑﺮوﯾﺪ .ھﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ دا ﺷﺘﻢ ﺑﺎ دو ﺳﺘﯽ درﺑﺎر هی ھﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺮف ﻣﯽزدم«. »و ﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ا ﺟﺎز ه ﺑﺪھﺪ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ .ﻣﯽداﻧﻢ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دور اﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ ﮐﯽ ﺑﻮد هاﻧﺪ ،ﮐﯽ ھﺴﺘﻨﺪ و ﮐﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ .ﻋﻄﯿﻪام را در ﺳﺖ درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﻣﺪتھﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻮ ﻟ ﺶ ﮐﺮد هام«. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻮﺿﻮع ﮔﭗوﮔﻔﺖ ،د ﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ دو ﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﺷﺎ ن ﻋﺎ ﺷﻖ ھﺎر ﻟﯽ دﯾﻮﯾﺪ ﺳﻮ نھﺎی ﮐﻼ ﺳﯿﮏ ھﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﯿﺴﯿ ﻞ ﺑﺎ ﺷﺪ .اﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر ﻧﺎﮔﮫﺎ ن دارد وارد ﺣﻮز هھﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﻻ ن اﺻﻼً د ﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﺪ .ھﻤﺰﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎ ﻟﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ا ﺳﺖ» :ﭘ ﺲ اﯾﻦ را ھﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﺪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﭼﯿﺰی ﻋﻮض ﺑﺸﻮد«. ﺑﻪ ﻃﺮف وروﻧﯿﮏ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم » :ﻓﻘﻂ ا ﺣﺘﯿﺎط ﮐﻦ .و ﻗﺘﯽ ﻋﻨﺼﺮی از ﺳﻄﺢ اﺛﯿﺮی ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺧﺎﮐﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد ،ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی از ﻗﺪرﺗ ﺶ را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﻢ .ﺑﻪ زﺑﺎ ن ﺳﺎد ه ،ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﺎد ﻓﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ«. وروﻧﯿﮏ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﺷﺮاب ﺗﻌﺎرف ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻦ و اﯾﻦ
رو ﺷﻦﺑﯿﻦ ﻣﺮاﮐﺸﯽ ﻋﻨﻘﺮﯾﺐ درﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .اﺻﻼً اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ .اﯾﻦ ﻣﺮد وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ »ﺑﺒﯿﻨﺪ« ،و ھﻤﯿﻦ ﻣﺮا ﻣﯽﺗﺮ ﺳﺎﻧﺪ .ﺑﻌﺪ درﺑﺎر هاش ﺑﺎ اِروِه ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ. ﻣﺮد ﺑﻪﻧﺪرت ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ھﻨﻮز ھﻤﺎ ن ﺣﺎلوھﻮای ﻏﺎﯾﺐ ﮐﺴﯽ را دارد ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻪ وارد بُﻋﺪ دﯾ ﮕﺮی ﺷﺪ ه و ﺣﺎﻻ وﻇﯿﻔﻪ دارد ھﺮ ﭼﻪ را از ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ ﺑﻪ زﺑﺎ ن ﺑﯿﺎورد .ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ،اﻣﺎ در ﻋﻮض ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد روﯾ ﺶ را ﺑﻪ زﻧﻢ ﺑ ﮑﻨﺪ: »روح ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘ ﺶ را ﻧﺜﺎر ﺷﻮھﺮت ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد ،اﻣﺎ ﻗﺒ ﻞ از آ ﺷ ﮑﺎر ﮐﺮد ن آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ،ﺧﻮﻧ ﺶ را ﺧﻮاھﺪ رﯾﺨﺖ«. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻧﺸﺎﻧﻪی دﯾﮕﺮی ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﺳ ﻔﺮ ﮐﻨﻢ .ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻢ ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ را ﻣﻄﺎﺑﻖ د ﻟﺨﻮاھﻤﺎ ن ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻧﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻧﭽﻪ ھﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ در را ه ﻧﻤﺎﯾﺸ ﮕﺎ ه ﮐﺘﺎب ﻟﻨﺪ ن ،در ﻗﻄﺎر ﭘﺎرﯾ ﺲ ــ ﻟﻨﺪ ن ﻧﺸﺴﺘﻪام .ﺣ ﺲ ﻣﺒﺎرﮐﯽ ا ﺳﺖ .ھﺮو ﻗﺖ ﺑﻪ اﻧ ﮕﻠﺴﺘﺎ ن ﻣﯽروم، ﯾﺎد ﺳﺎل 1977ﻣﯽا ﻓﺘﻢ ،ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرم را در آ ن ﺷﺮﮐﺖ ﺗﮫﯿﻪی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺑﺮزﯾﻠﯽ ﺗﺮک ﮐﺮدم ،ﻣﺼﻤﻢ ﺑﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻓﻘﻂ از را ه ﻧﻮ ﺷﺘﻦ اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﮐﻨﻢ .در ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﺑﺎسِت آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ا ﺟﺎر ه ﮐﺮدم ،دو ﺳﺖھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم، درﺑﺎر هی ﺧﻮ نآ ﺷﺎمھﺎ ﻣﻄﺎ ﻟﻌﻪ ﮐﺮدم ،ﭘﯿﺎد ه ﺷﮫﺮ را اﮐﺘﺸﺎف ﮐﺮدم ،ﻋﺎ ﺷﻖ ﺷﺪم ،ھﺮ ﻓﯿﻠﻤﯽ را ﮐﻪ روی ﭘﺮد ه ر ﻓﺖ دﯾﺪم ،و در ﮐﻤﺘﺮ از ﯾﮏ ﺳﺎل ،ﺑﺎز در رﯾﻮدوژاﻧﯿﺮو ﺑﻮدم ،ﺑﺪو ن اﯾﻨ ﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﻂ ﻧﻮ ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﻘﻂ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺳﻪ روز در ﻟﻨﺪ ن ﺑﻤﺎﻧﻢ .ﯾﮏ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب دارم ،ﺷﺎم در ر ﺳﺘﻮرا نھﺎی ھﻨﺪی و ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ ،و ﮔﻔﺖوﮔﻮھﺎﯾﯽ در ﻻﺑﯽ ھﺘ ﻞ درﺑﺎر هی ﮐﺘﺎب ،ﮐﺘﺎﺑﻔﺮو ﺷﯽھﺎ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هھﺎ .ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺗﺎ آ ﺧﺮ اﻣﺴﺎل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام در ﺳﻦ ﻣﺎرﺗﻦ ﺑﺮﮔﺮدم .از ﻟﻨﺪ ن ﺑﻪ رﯾﻮ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ زﺑﺎ ن ﻣﺎدریام را از دھﺎ ن ﻣﺮدم ﮐﻮ ﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﺑﺸﻨﻮم ،ھﺮ ﺷﺐ آب آﮐﺎی] [3ﺑﻨﻮ ﺷﻢ و ﺑﯽ ﺧﺴﺘ ﮕﯽ از ﭘﻨﺠﺮ هام ﺑﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ هی ﺟﮫﺎ ن ،ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﮐﻮﭘﺎﮐﺎﺑﺎﻧﺎ ،ﺧﯿﺮ ه ﺑﺸﻮم. **** ﮐﻤﯽ ﭘﯿ ﺶ از ر ﺳﯿﺪ ن ،ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ د ﺳﺘﻪ ﮔ ﻞ ﺳﺮخ وارد واﮔﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ اﯾﻦﻃﺮف و آ نﻃﺮف ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻪ
ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽر ﺳﺪ ،ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در ﻗﻄﺎر ﯾﻮروـ ا ﺳﺘﺎر ﮔﻠﻔﺮوش ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﻮدم. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :دوازد ه داوﻃﻠﺐ ﻻزم دارم .ھﺮﮐ ﺲ ﺷﺎ ﺧﻪی ﮔﻠﯽ د ﺳﺘ ﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﻪ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎ ﺷﻘﺸﻢ ﻣﯽدھﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ازش ﺗﻘﺎﺿﺎی ازدواج ﮐﻨﻢ«. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ داوﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﻦ ھﻢ د ﺳﺘﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ، اﻣﺎ آ ﺧﺮش ﻣﺮا اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .و ﻗﺘﯽ ﻗﻄﺎر ﺑﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻣﯽر ﺳﺪ ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم دﻧﺒﺎل داوﻃﻠﺐھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮوم .ﻣﺮد ﺟﻮا ن ﺑﻪ د ﺧﺘﺮی در ﺳ ﮑﻮی ﻗﻄﺎر ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .داوﻃﻠﺐھﺎ ﯾ ﮑﯽﯾ ﮑﯽ ﺟﻠﻮ ﻣﯽروﻧﺪ و ﮔ ﻞ ﺳﺮ ﺧﺸﺎ ن را ﻣﯽدھﻨﺪ ﺑﻪ او. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ،ﻣﺮد ﺑﻪ د ﺧﺘﺮ اﻇﮫﺎر ﻋﺸﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ھﻤﻪ د ﺳﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و د ﺧﺘﺮ ﺟﻮا ن از ﺧﺠﺎ ﻟﺖ ﺳﺮخ ﻣﯽ ﺷﻮد .د ﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﺑﻮ ﺳﻨﺪ و د ﺳﺘﺸﺎ ن را دور ﮐﻤﺮ ھﻢ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﻣﯽروﻧﺪ. ﯾ ﮑﯽ از ﺧﺪﻣﻪی ﻗﻄﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »رﻣﺎﻧﺘﯿﮏﺗﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﺎرم اﯾﻨﺠﺎ دﯾﺪ هام«. **** ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ،اﻣﺎ ﻣﺮا ﺳﺮ ﺷﺎر از اﻧﺮژی ﻣﺜﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺎ هھﺎ ا ﺣﺴﺎس ﻧ ﮑﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد هام .اﮔﺮ ر ﺷﺪ ﻣﻌﻨﻮیام ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻋﺒﻮرﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﺑﺮ ﺧﻮرد ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﻮرﺗﺮ ﺑﺎ ﺷﻢ .ﻣﻦ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را دﯾﺪ هام و ﺣ ﺲ ﮐﺮد هام ﮐﻪ اﻧﺪک ا ﻓﺮادی در اﻃﺮا ﻓﻢ دﯾﺪ هاﻧﺪ و ﺣ ﺲ ﮐﺮد هاﻧﺪ. ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ راھﯽ ﻟﻨﺪ ن ﺑﺸﻮم ،ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ در ﺑﺎرﺑﺎزا نـ دﺑﺎ] [4ر ﻓﺘﻢ .از ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪس ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺸﻘ ﺶ ﻣﺮا
راھﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ و ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮدم رھﻨﻤﻮ ن ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ،درک ﮐﻨﻢ .ﻣﯽداﻧﻢ ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﻢ ھﺴﺘﻢ و آ نھﺎ در ﻣﻨﻨﺪ .ﺑﺎ ھﻢ ﮐﺘﺎب ﺣﯿﺎت را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯿﻢ ،ھﺮ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن را ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺖ ر ﻗﻢ زد ه و ﺑﺎ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ دﻧﯿﺎ را ﻗﺪری ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ ،د ﺳﺖ ﺑﻪ د ﺳﺖ ھﻢ ﻣﯽدھﯿﻢ. ھﺮ اﻧﺴﺎ ن ﮐﻠﻤﻪای ،ﺟﻤﻠﻪای ،ﺗﺼﻮﯾﺮی ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ آ ﺧﺮ ﮐﺎر ،ﺗﻤﺎﻣ ﺶ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ :ﺷﺎدی ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎدی ھ ﻤ ﮕ ﺎ ن ا ﺳ ﺖ. ھﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺳﺆالھﺎی ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﯿﻢ. ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ آ ن ﻗﺪر ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ .ﺑﻠﻪ ،ﺣﺮف زد ن ﺑﺎ ﻗﻠﺐ د ﺷﻮار ا ﺳﺖ ،و ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼً ﻻزم ﻧﺒﺎ ﺷﺪ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎد ه ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ اﻋﺘﻤﺎد و از آ نھﺎ ﭘﯿﺮوی ﮐﻨﯿﻢ و ا ﻓﺴﺎﻧﻪی ﺷﺨﺼﯽﻣﺎ ن را از ﺳﺮ ﺑ ﮕﺬراﻧﯿﻢ؛ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ھﻤﻪﻣﺎ ن ﺟﺰﺋﯽ از ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ھﺴﺘﯿﻢ، ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻘﻤﺎ ن ﻧﻔﮫﻤﯿﻢ آ ن ﭼﯿﺰ ﭼﯿﺴﺖ .ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ھﻤﻪی ﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻗﺒ ﻞ از ﻣﺮگ ،ﺑﻪ د ﻟﯿ ﻞ وا ﻗﻌﯽ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎ ن ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ و از ھﻤﺎ ن ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﮫﻨﻢ ﯾﺎ ﺑﮫﺸﺖ ﻣﺘﻮ ﻟﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺟﮫﻨﻢ زﻣﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در آ ن ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎ ه ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و درﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ را ﺑﺮای ﺗ ﮑﺮﯾﻢ ﻣﻌﺠﺰ هی زﻧﺪﮔﯽ از د ﺳﺖ داد هاﯾﻢ .ﺑﮫﺸﺖ و ﻗﺘﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ در آ ن ﻟﺤﻈﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﯿﻢ» :ا ﺷﺘﺒﺎھﺎﺗﯽ ﮐﺮد هام ،اﻣﺎ ﺟﺒﻮ ن ﻧﺒﻮدم. زﻧﺪﮔﯽام را ﮐﺮدم و ﮐﺎری را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ،اﻧﺠﺎم دادم«. اﻣﺎ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﮫﻨﻢ ﺧﻮدم را ﺟﻠﻮ ﺑﯿﻨﺪازم .ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ دوﺑﺎر ه و دوﺑﺎر ه اﯾﻦ وا ﻗﻌﯿﺖ را ﻣﺮور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ آﻧﭽﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ » ﺟﺴﺖو ﺟﻮی رو ﺣﺎﻧﯽ«ام ا ﺳﺖ ،دﯾ ﮕﺮ ﭘﯿﺸﺮ ﻓﺘﯽ
ﻧﺪارم .ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺗﻼ ﺷﻢ را ﺑ ﮑﻨﻢ .ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼ ﺷﺸﺎ ن را ﻧ ﮑﺮدﻧﺪ ،ﺑﺨﺸﯿﺪ ه ﺷﺪ هاﻧﺪ .در زﻣﺎ ن ﺣﯿﺎت ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﺎد ﺑﻮد ن ﻣﺠﺎزات ﺷﺪ هاﻧﺪ ،ﺣﺎل آﻧ ﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در آراﻣ ﺶ و ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ھﻤﻪی ﻣﺎ ر ﺳﺘ ﮕﺎرﯾﻢ و آزادﯾﻢ ﻣﺴﯿﺮی را در ﭘﯿ ﺶ ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ آﻏﺎزی دارد و ﻧﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ. **** ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪ ن ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﯿﺎورد هام .ھﻤﭽﻨﺎ ن ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﺎ ﻧﺎ ﺷﺮ رو ﺳﯽام ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﻮد ،ﯾ ﮑﯽ از آ ن ﻣﺠﻠﻪھﺎﯾﯽ را ورق ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ در اﺗﺎقھﺎی ھﺘ ﻞ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﻘﺎ ﻟﻪای درﺑﺎر هی ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ ﺗﻨﺪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻇﺎھﺮاً و ﻗﺘﯽ ﺑﺬرش را ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ ،ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺟﻮاﻧﻪی ﮐﻮ ﭼﮏ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺪ. ر ﺷﺪ اﺻﻠﯽ زﯾﺮ زﻣﯿﻦ رخ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل آ ن ،ﺳﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ه ی رﯾﺸﻪھﺎﯾ ﺶ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﺑﯿﺮو ن ر ﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ،در ﭘﺎﯾﺎ ن ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ ،ﺑﺎﻣﺒﻮ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺑﺎ ارﺗﻔﺎع 25ﻣﺘﺮ از زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽزﻧﺪ .ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺴ ﻞﮐﻨﻨﺪ های! ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺑﺮوم ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ و ر ﻓﺖوآﻣﺪھﺎ را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﮐﻨﻢ. **** ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ،ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎ ن ﻗﮫﻮ ه ﻣﯽ ﺧﻮرم .ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ،ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ هی ادﺑﯽ و ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ دو ﺳﺘﻢ ،ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد .درﺑﺎر هی ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺑﯽاھﻤﯿﺖ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ .آ ﺷ ﮑﺎرا از ﮔﺬراﻧﺪ ن ﯾﮏ روز ﺗﻤﺎم در ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎ د ﺳﺖاﻧﺪرﮐﺎرا ن دﻧﯿﺎی ﮐﺘﺎب و ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب از را ه ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﺮ اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽام ﺧﺴﺘﻪ ﺷ ﺪ ه. ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﺎ ھﻢ را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ،ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎ ﻟ ﺶ ﺑﻮد .از ﻃﺮ ﻓﺪارھﺎی ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺑﻮد و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮا ن
ﮐﺎرھﺎی ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هی ﺑﺮزﯾﻠﯽ را ﺗﺮ ﺟﻤﻪ و ﺧﺎرج از ﺑﺮزﯾ ﻞ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد .در ﺳ ﺶ را در ﻣﮫﻨﺪ ﺳﯽ ﺷﯿﻤﯽ در رﯾﻮ رھﺎ ﮐﺮد ،ﺑﺎ دو ﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ر ﻓﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ن ﺑﺮ در اﻧﺘﺸﺎراﺗﯽھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ و ﻧﺎﻣﻪﻧ ﮕﺎری ،و اﺻﺮار ﺑﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ. و ﻗﺘﯽ ﺗﻼشھﺎﯾ ﺶ ﺑﯽﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﮐﻮ ﭼ ﮑ ﺶ در ﮐﺎﺗﺎ ﻟﻮﻧﯿﺎ ر ﻓﺘﻢ ،ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻗﮫﻮ های ﮔﺮ ﻓﺘﻢ و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮدم ﻣﺎ ﺟﺮا را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ آﯾﻨﺪ ه و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدش ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﺪ .ﻗﺒﻮل ﻧ ﮑﺮد و ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺷ ﮑﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺮزﯾ ﻞ ﺑﺮﮔﺮدد .ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﮫ ﺶ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻢ ﮐﻪ ﺷ ﮑﺴﺖ ﻧﺨﻮرد ه؛ در وا ﻗﻊ ﻧﺸﺎ ن داد ه ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ روی ﭘﺎی ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ )ﺑﺎ ﭘﺨ ﺶ ﮐﺮد ن آﮔﮫﯽھﺎی ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ و ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺘﯽ( ،و ﺗﺠﺮﺑﻪی ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد زﻧﺪﮔﯽ در ﺧﺎرج را ھﻢ دارد. ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ .ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ آ ن ﮐﺎ ﻓﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮدم ،ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم دارد زﻧﺪﮔﯽاش را ھﺪر ﻣﯽدھﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻈﺮش را ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ،ﭼﻮ ن زﯾﺎدی ﻟﺠﺒﺎز ﺑﻮد .ﺷ ﺶ ﻣﺎ ه ﺑﻌﺪ اوﺿﺎع ﮐﺎﻣﻼً ﻋﻮض ﺷﺪ و ﺷ ﺶ ﻣﺎ ه ﺑﻌﺪش ،آ ن ﻗﺪر ﭘﻮل درآورد ه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﺑﺨﺮد. ﺑﻪ ﻣﻤ ﮑﻦ ﺑﻮد نِ ﻧﺎﻣﻤ ﮑﻦ ﺑﺎور دا ﺷﺖ و ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ د ﻟﯿ ﻞ ،در ﻧﺒﺮدی ﭘﯿﺮوز ﺷﺪ ﮐﻪ ھﻤﻪ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ،ﺷ ﮑﺴﺖ ﺧﻮرد ه ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ .ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ رزمآور را ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ :آﮔﺎھﯽ از اﯾﻨ ﮑﻪ اراد ه و ﺷﺠﺎﻋﺖ دو ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺪا از ھﻢ ا ﺳﺖ .ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮس ﺷﻮد و ﺳﺘﺎﯾ ﺶ ﺑﺮاﻧ ﮕﯿﺰد ،اﻣﺎ اراد ه ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﺮدﺑﺎری و ﺗﻌﮫﺪ ا ﺳﺖ .آدمھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اراد هی ﻋﻈﯿﻤﯽ دارﻧﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻨﺰوی ھﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮدی را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽھﺎ ﺑﻪ ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ آدم ﺳﺮدی ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ اﺻﻼً اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ .در ﻗﻠﺒ ﺶ آﺗﺸﯽ ﻧﮫﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزد ،ﺑﻪ
ھﻤﺎ ن ﺷﺪت روزی ﮐﻪ در آ ن ﮐﺎ ﻓﻪ در ﮐﺎﺗﺎ ﻟﻮﻧﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ .ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ د ﺳﺖ آورد ه ،ﺷﯿﻔﺘ ﮕﯽاش اﺻﻼً ﮐﻢ ﻧﺸﺪ ه. در ﺳﺖ ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ درﺑﺎر هی ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪی ا ﺧﯿﺮم ﺑﺎ ﺟﯽ .ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،دو ﻧﺎ ﺷﺮم از ﺑﻠﻐﺎر ﺳﺘﺎ ن وارد ﻻﺑﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸ ﮕﺎ ه ﮐﺘﺎب ﻣﯽآﯾﻨﺪ در ھﻤﯿﻦ ھﺘ ﻞ ا ﻗﺎﻣﺖ دارﻧﺪ .از اﯾﻦ در و آ ن در ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ ،و ﺑﻌﺪ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﻪ ﮐﺘﺎبھﺎی ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ .ﻋﺎ ﻗﺒﺖ ﯾ ﮑﯽ از ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ھﻤﺎ ن ﺳﺆال ﻣﻌﻤﻮل را ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ: »خُب ،ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﻣﯽآﯾﯿﺪ ؟« »اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ھﻤﺎھﻨ ﮕ ﺶ ﮐﻨﯿﺪ ،ھﻔﺘﻪی دﯾ ﮕﺮ .ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﯾﮏ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ا ﺳ ﺖ «. ھﺮدو ﺑﺎ و ﺣﺸﺖ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ! ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ھﻢ ﺑﺎ ھﻮلوھﺮاس ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ﺳﺮر ﺳﯿﺪﻧﺎﻣﻪ را ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻨﯿﻢ«... ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ...» :اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ھﻔﺘﻪی دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮوم ﺑﻪ ﺻﻮ ﻓﯿﻪ .ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ«. ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪیام ،اﻣﺎ ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ ھﻨﻮز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ .ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻨﺪ ﺑﮫﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﻣﻨﺎ ﺳﺒﯽ را ه ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ ؟ ﺗ ﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ھﻔﺘﻪی دﯾ ﮕﺮ .وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮕﺬارﯾﻤ ﺶ ﺑﺮای ﻓﺮﺻﺘﯽ دﯾ ﮕﺮ«. ﻓﻘﻂ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺟﺪیام .ﺑﺮای
ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ رو ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ .ھﻤﺎ نﻣﻮ ﻗﻊ ﻧﺎ ﺷﺮ ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽام از را ه ﻣﯽر ﺳﺪ .ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﻮد، آ ﺷﻨﺎﯾﯽھﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮد ،و ﺑﻌﺪ ھﻤﺎ ن ﺳﺆال ﻣﻌﻤﻮل را ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ: »خُب ،ﮐﯽ دوﺑﺎر ه ﺑﻪ ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﻣﯽآﯾﯿﺪ ؟« »در ﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮم ﺑﻪ ﺑﻠﻐﺎر ﺳﺘﺎ ن«. »ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ ؟« »دو ھﻔﺘﻪی دﯾ ﮕﺮ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎ در ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮی ﮐﻤﭙﻮ ﺳﺘﻼ را ه ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ و ﯾ ﮑﯽ دﯾ ﮕﺮ در ﺑﺎ ﺳﮏ ،و ﺑﻌﺪ ھﻢ ﯾﮏ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ را ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ دﻋﻮت ﮐﻨﯿﻢ«. ﻧﺎ ﺷﺮھﺎی ﺑﻠﻐﺎر دوﺑﺎر ه ﻣﻌﺬب ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺑﻪز ﺣﻤﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ. ﺟﯽ .ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :ﺗﻌﮫﺪی را ﻗﺒﻮل ﮐﻦ«. ﻻﺑﯽ دارد ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .در اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸ ﮕﺎ هھﺎ ،ﭼﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸ ﮕﺎ ه ﮐ ﺘ ﺎ ب ﺑ ﺎ ﺷ ﺪ و ﭼﻪ ﻣ ﺎ ﺷ ﯿ ﻦ ھ ﺎ ی ﺳ ﻨ ﮕ ﯿ ﻦ ،ﺣ ﺮ ﻓﻪ ا ی ھ ﺎ ھ ﻤﻪ د ر د و ﺳﻪ ھﺘ ﻞ ﻣﺸﺨ ﺺ ا ﻗﺎﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪھﺎ در ﻻﺑﯽ ھﺘ ﻞ ﯾﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻣﺜ ﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪای ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ دارد اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺎ ﺷﺮھﺎﯾﻢ ا ﺣﻮا ﻟﭙﺮ ﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﻤﺎم دﻋﻮتھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺆال »ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﻣﯽآﯾﯿﺪ ؟« ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻣﯽﭘﺬﯾﺮم .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺮ ﺷﺎ ن را ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮔﺮم ﻧ ﮕﻪ دارم ﺗﺎ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻧﭙﺮ ﺳﺪ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ دارم ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ از د ﺳﺘ ﺶ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻔﺮھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ را ﮐﻪ دارم ﺗﻌﮫﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺳﺮر ﺳﯿﺪش ﯾﺎددا ﺷﺖ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﺻﺤﺒﺘﻢ را ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﺮ ﻋﺮﺑﻢ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﺮد هام.
ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ،آزرد ه ،ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺒﯿﻦ ،ﻣﺮا در ﺷﺮاﯾﻂ ﺑ ﺪ ی ﻣ ﯽ ﮔ ﺬ ا ر ی «. » ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ؟« » ﺷ ﺶ ﺗﺎ ﮐﺸﻮر در ﭘﻨﺞ ھﻔﺘﻪ .ﻣﯽداﻧﯽ ،اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸ ﮕﺎ هھﺎ ﺑﺮای ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ ﺳﺖ ،ﻧﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هھﺎ .ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ دﻋﻮﺗﯽ را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ ،ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺗﺮﺗﯿﺐ«... ھﻤﺎ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﻧﺎ ﺷﺮ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽام از را ه ﻣﯽر ﺳﺪ و دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪی ﺧﺼﻮﺻﯽ را اداﻣﻪ ﺑﺪھﯿﻢ .ﻧﺎ ﺷﺮ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ا ﺣﻮا ﻟﭙﺮ ﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮ ﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ .ﻻ ﺟﺮم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ: »ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎل دﻋﻮت ﮐﻨﯽ ؟« اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮفھﺎی ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺷﻨﯿﺪ ه ا ﺳﺖ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ » :ﺷﻮ ﺧﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .وا ﻗﻌﺎً د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﯾﮏ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب در ﮔﯿﻤﺎراﻧ ﺲ و ﯾ ﮑﯽ دﯾ ﮕﺮ در ﻓﺎﻃﯿﻤﺎ د ا ﺷ ﺘﻪ ﺑ ﺎ ﺷ ﻢ « . »ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪی آ ﺧﺮ ﮐﻨﺴ ﻞ ﻧ ﮑﻨﯽ«. » ﻗﻮل ﻣﯽدھﻢ ﮐﻨﺴ ﻞ ﻧ ﮑﻨﻢ«. ﻣﻮا ﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﭘﺮﺗﻐﺎل را ﺑﻪ ﻓﮫﺮ ﺳﺖ اﺿﺎ ﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ :ﭘﻨﺞ روز دﯾ ﮕﺮ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ،ﻧﺎ ﺷﺮھﺎی رو ﺳﻢ ــ ﯾﮏ ز ن و ﯾﮏ ﻣﺮد ــ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ و ﺳﻼموﻋﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻧﻔ ﺲ را ﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ .ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ر ﺳﺘﻮرا ن ﺑﺒﺮد. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﮐﻪ ھﺴﺘﯿﻢ ،ﻣﺮا ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮐﺸﺪ. »دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ های ؟« »آ ه ،ﺳﺎلھﺎ ﻗﺒ ﻞ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪم .ﭼﯿﺰی درﺑﺎر هی ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ ﻣﯽداﻧﯽ ؟ ﻇﺎھﺮاً ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻓﻘﻂ در ﺣﺪ ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺗﻤﺎم آ ن
ﻣﺪت را ﺻﺮف رﯾﺸﻪ دواﻧﺪ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ،در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻪاش از زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﺪ و 25ﻣﺘﺮ ﻗﺪ ﻣﯽﮐﺸﺪ«. » ﭼﻪ رﺑﻄﯽ دارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﻮﻧﯽ ﮐﻪ اﻻ ن دﯾﺪم ؟« »ﺑﻌﺪاً ﺻﺤﺒﺖھﺎی ﯾﮏ ﻣﺎ ه ﭘﯿﺸﻢ را ﺑﺎ ﺟﯽ .ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﻣﺎ اﻻ ن ﻣﮫﻢ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ اﺗﻔﺎق دارد ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ :زﻣﺎ ن و ﺗﻼش و ﮐﺎرم را ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری ﮐﺮدم؛ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ر ﺷﺪ ﺷﺨﺼﯽام را ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ا ﺧﻼص ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ھﯿﭻ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد .ﺳﺎلھﺎ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد«. »ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ‘ ھﯿﭻ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد’ .ﯾﺎدت ر ﻓﺘﻪ ﮐﯽ ھﺴﺘﯽ ؟« ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﯽآﯾﺪ .ﻧﺎ ﺷﺮ روس در را ﺑﺮای ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﻣﻨﻈﻮرم و ﺟﻪ ﻣﻌﻨﻮی زﻧﺪﮔﯽام ا ﺳﺖ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺜ ﻞ ھﻤﺎ ن ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽام و ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻤﻢ ر ﺳﯿﺪ ه .و ﻗﺘ ﺶ ر ﺳﯿﺪ ه ر ﺷﺪم را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ .ﭘﺮ ﺳﯿﺪی ﻣ ﮕﺮ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ هام و ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ ﺷﻮ ﺧﯽ ﺟﻮاب دادم .اﻣﺎ وا ﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ دا ﺷﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﮐﻢﮐﻢ دا ﺷﺘﻢ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ھﯿﭻﮐﺪام از ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻪام رﯾﺸﻪ ﻧﺪواﻧﺪ ه«. ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ،در ﺳﺖ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪ ن ﻧﺎ ﺷﺮھﺎی ﺑﻠﻐﺎری، ﺣﻀﻮر ﺟﯽ .را ﮐﻨﺎرم ﺣ ﺲ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را ﻓﮫﻤﯿﺪم ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺼﯿﺮت اﺻﻠﯽ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪی ﮐﺴﺎ ﻟﺖﺑﺎر ،ﻣﻮ ﻗﻊ ورق زد ن ﯾﮏ ﻣﺠﻠﻪی ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ د ﺳﺖ داد ه ﺑﻮد .ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺧﻮد ﺧﻮا ﺳﺘﻪام ،ﮐﻪ از ﯾﮏ ﻃﺮف ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﺮد ه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻣﮫﻤﯽ درﺑﺎر هی ﺧﻮدم ﭘﯽ ﺑﺒﺮم ،ﻋﺎرﺿﻪی ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮی دا ﺷﺖ :ﻋﺎدت ﺑﺪ اﻧﺰواﻃﻠﺒﯽ .دﻧﯿﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دو ﺳﺖ ﻣﺤﻠﯽ، ﺟﻮاب داد ن ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪھﺎ و اﯾﻤﯿ ﻞھﺎ و اﯾﻦ ﺗﻮھﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪی ﻋﻤﺮم ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﺧﻮدم ا ﺳﺖ .ﺧﻼﺻﻪ ،درﮔﯿﺮ زﻧﺪﮔﯽای
ﺷﺪ ه ﺑﻮدم ﺑﺪو ن ﻣﺸ ﮑﻼت ا ﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻧﺎ ﺷﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن ،رواﺑﻂ اﻧﺴﺎﻧﯽ. دﻧﺒﺎل ھﻤﯿﻨﻢ ؟ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪو ن ﭼﺎ ﻟ ﺶ ؟ اﻣﺎ ﻟﺬت ﺟﺴﺖو ﺟﻮی ﺧﺪا در ﺧﺎرج از ﺧﻮدم ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ؟ ﺧﯿﻠﯽھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد هاﻧﺪ .ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻔﺖوﮔﻮﯾﯽ ﺟﺪی و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺧﻨﺪ هدار ﺑﺎ ﯾﮏ راھﺒﻪی ﺑﻮداﯾﯽ دا ﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم را ﺗﻨﮫﺎ در ﻏﺎری در ﻧﭙﺎل ﮔﺬراﻧﺪ ه ﺑﻮد .ﭘﺮ ﺳﯿﺪم ﭼﻪ ﻋﺎﯾﺪش ﺷﺪ .ﺟﻮاب داد» :اوج ﻟﺬت ﺟﻨﺴﯽ ﻣﻌﻨﻮی «.ﮔﻔﺘﻢ را هھﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎد هﺗﺮی ﺑﺮای ر ﺳﯿﺪ ن ﺑﻪ اوج ﻟ ﺬ ت ﺟ ﻨ ﺴ ﯽ ھ ﺴ ﺖ. ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آ ن ﻃﺮﯾﻖ را ﭘﯿ ﺶ ﺑ ﮕﯿﺮم؛ ﺑﻪ ﮔﺮو ه ﺧﻮﻧﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻘﯿﻪی ﻋﻤﺮم را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻧﺰال ﻣﻌﻨﻮی ﯾﺎ ﻣﺮا ﻗﺒﻪ ﺑﺮ در ﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﺑﺎﻏﻢ ،در اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺰول ﺣ ﮑﻤﺖ ﺑ ﮕﺬراﻧﻢ .ﺟﯽ .اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺪ و ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻔﮫﻤﻢ ﺟﺎد هی ﻣﻦ در ﭼﺸﻢھﺎی دﯾ ﮕﺮا ن ﻣﻨﻌ ﮑ ﺲ ا ﺳﺖ و اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺧﻮدم را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻪی را ه ا ﺣﺘﯿﺎج دارم. از ﻧﺎ ﺷﺮ رو ﺳﻢ ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺤﺒﺘﻢ را ﺑﺎ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﺟﻤﻊﺑﻨﺪی ﮐﻨﻢ .ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺼﻪای ﺑﺮای ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ: »ﭘﺎی ﻣﺮدی ﻣﯽ ﻟﻐﺰد و ﺗﻮی ﭼﺎھﯽ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .از ﮐﺸﯿﺸﯽ ﮐﻪ از آ ن ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﺬرد ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ .ﮐﺸﯿ ﺶ او را ﺗﺒﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽرود .ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ دﮐﺘﺮی از را ه ﻣﯽر ﺳﺪ .ﻣﺮد ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ .اﻣﺎ دﮐﺘﺮ ﻓﻘﻂ ز ﺧﻢھﺎﯾ ﺶ را از دور ﺑﺮر ﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺴﺨﻪای ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻧﺴﺨﻪ را در ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ دارو ﺧﺎﻧﻪ ﺑﭙﯿﭽﺪ .ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﻏﺮﯾﺒﻪای از را ه ﻣﯽآﯾﺪ .ﻣﺮد دوﺑﺎر ه ﮐﻤﮏ
ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ .ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺗﻮی ﭼﺎ ه ﻣﯽﭘﺮد .ﻣﺮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ” :ﺣﺎﻻ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ؟ ﺟﻔﺘﻤﺎ ن ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﺷﺪ هاﯾﻢ “.ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ” :ﻧﻪ، ﻧﺸﺪ هاﯾﻢ .ﻣﻦ ﻣﺎل ھﻤﯿﻦ ﻣﺤﻠﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮری ﺑﯿﺮو ن ﺑﺮوﯾﻢ«“. ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ » :ﺧﻮب ؟ ﮐﻪ ﭼﯽ ؟« ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ » :ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺜ ﻞ آ ن ﻏﺮﯾﺒﻪ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم. رﯾﺸﻪھﺎﯾﻢ آﻣﺎد ه ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دﯾ ﮕﺮا ن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ر ﺷﺪ ﮐﻨﻢ .ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﯾﺎ ﺟﯽ ،.ﯾﺎ زﻧﻢ .ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪ هام. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ اﺻﺮار دا ﺷﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺑ ﮕﯿﺮﻧﺪ«. ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺗﻮ ھﯿﭻو ﻗﺖ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮی، ﻧﻪ ؟« ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر دو ﺳﺘﻢ د ا ر ی «. **** در ر ﺳﺘﻮرا ن از ھﺮ دری ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ؛ ﻣﻮ ﻓﻘﯿﺖھﺎ را ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗ ﮑﻠﯿ ﻒ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﯽ را رو ﺷﻦ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم را ﺑ ﮕﯿﺮم و د ﺧﺎ ﻟﺖ ﻧ ﮑﻨﻢ ،ﭼﻮ ن ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل اﻣﻮر ﻧﺸﺮ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ دوﺑﺎر ه ﺳﺆال ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد. » ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺋﻮ ﻟﻮ ﮐﯽ ﻣﯽآﯾﺪ رو ﺳﯿﻪ ؟« ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﺷﺪ ه و از ھﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ ﺗﻌﮫﺪاﺗﯽ دارم .ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﻢ: »ﻣﯽداﻧﯽ ،ھﻤﯿﺸﻪ آرزوﯾﯽ دا ﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دوﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮآورد ه ﮐﻨﻢ و ﻧﺸﺪ ه .اﮔﺮ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آرزو ﺑﺮ ﺳﻢ، ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ رو ﺳﯿﻪ ﻣﯽآﯾﻢ«.
» ﭼﻪ آرزوﯾﯽ ؟« »ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺗﻤﺎم ﻋﺮض رو ﺳﯿﻪ را ﺑﺎ ﺗﺮ ن ﻃﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس آرام ﺑﺮ ﺳﻢ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﻣﺴﯿﺮﻣﺎ ن در ﺟﺎھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ ﺑﺮای ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎ ﺗﻮ ﻗ ﻒ ﮐﻨﯿﻢ .اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺴ ﮑﻮ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ھﻢ ادای ا ﺣﺘﺮام ﮐﺮد هاﯾﻢ«. ﭼﺸﻢھﺎی ﻧﺎ ﺷﺮم از ﺷﻌ ﻒ ﺑﺮق ﻣﯽزﻧﺪ .ھﻤﯿﻦ اﻻ ن دا ﺷﺖ از ﻣﺸ ﮑﻼت ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﺘﺎب در ﮐﺸﻮری ﺣﺮف ﻣﯽزد ﮐﻪ نُه ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دارد. ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد » :ﭼﻪ ﻓ ﮑﺮ رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ و ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽای! اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ .ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﻢ ،ﭼﻮ ن ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺴﺮم ﻧ ﮕﮫﺪاری ﮐﻨﻢ«. اﻣﺎ ﻧﺎ ﺷﺮم ذوق ﮐﺮد ه .ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﻗﮫﻮ هاش را ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدھﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽدھﺪ و د ﺳﺘﯿﺎر ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﯾ ﺶ را ﺑ ﮕﯿﺮد و او ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻧ ﮕﺮا ن ﭼﯿﺰی ﺑﺎ ﺷﺪ ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دو ﻣﺎ ه ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎ ﻓﺮت را در ﺳﺮر ﺳﯿﺪم ﺛﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،و ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ آدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل اﻣﺎ ﻣﻀﻄﺮب ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮق ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﻨﻨﺪ؛ دو ﺳﺖ و ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ های ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ا ﺣﺘﺮام ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ا ﺳﺘﺎدی ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﺗﻌﮫﺪی را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد هام ،ھﺮ ﭼﻨﺪ آ نﻣﻮ ﻗﻊ ﻣﻨﻈﻮرش را ﻧﻔﮫﻤﯿﺪ ه ﺑﻮدم .ﺷﺐ ﺳﺮدی ا ﺳﺖ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺗﻨﮫﺎ ﺗﺎ ھﺘ ﻞ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ .ﮐﻤﯽ از ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮد هام ﺗﺮ ﺳﯿﺪ هام ،اﻣﺎ ﺧﻮ ﺷﺤﺎ ﻟﻢ ،ﭼﻮ ن دﯾ ﮕﺮ را ه ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻧ ﯿ ﺴ ﺖ. ھﻤﯿﻦ را ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ .اﮔﺮ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوز ﻣﯽ ﺷﻮم، ﭘ ﯿ ﺮ و ز ی ھ ﻢ ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ و ر ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ د ا ﺷ ﺖ .ھ ﯿ ﭻ ﻋ ﻤ ﺮ ی ﺑ ﺪ و ن ﮐ ﻤ ﯽ
ﺟﻨﻮ ن ﮐﺎﻣ ﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺟﯽ ،.ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ را دوﺑﺎر ه ﻓﺘﺢ ﮐﻨﻢ .اﮔﺮ ﺑﻔﮫﻤﻢ در دﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ ،ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ درو ن ﺧﻮدم ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ. **** ھﻤﺴﺮم در ھﺘ ﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﻐﺎم ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ه ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑ ﮕﯿﺮد و ھﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﮫ ﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ .ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﭘﺮد، ﭼﻮ ن ﺑﻪﻧﺪرت ﻣﻮ ﻗﻊ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﺪ .ﻓﻮری زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ. ھﺮ ﺑﻮق اﻧ ﮕﺎر اﺑﺪﯾﺘﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ. ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﮔﻮ ﺷﯽ را ﺑﺮﻣﯽدارد. ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :وروﻧﯿﮏ ﺗﺼﺎدف ﺑﺪی ﮐﺮد ه ،اﻣﺎ ﻧ ﮕﺮا ن ﻧﺒﺎش ،ﻃﻮریاش ﻧﺸﺪ ه!« ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻻ ن ﺑﻪ وروﻧﯿﮏ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻧﻪ، د ر ﺑ ﯿ ﻤ ﺎ ر ﺳ ﺘ ﺎ ن ا ﺳ ﺖ. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :آ ن رو ﺷﻦﺑﯿﻦ را ﯾﺎدت ا ﺳﺖ ؟« ا ﻟﺒﺘﻪ! درﺑﺎر هی ﻣﻦ ھﻢ ﭘﯿﺸ ﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮد .ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻓﻮراً ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ .ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ا ﺣﯿﺎﻧﺎً ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺗﻮی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﮔﺬا ﺷﺘﻪام ؟ » ﺧﻮدت ھﻢ ﯾﺎدت ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ دﻋﻮتھﺎﯾﯽ را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد های ؟« ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻧﻪ .و ﻗﺘﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﻠﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ھﻤﻪی آ ن ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ ،اﻧ ﮕﺎر د ﭼﺎر ﯾﮏ ﺟﻮر ﺳﺮ ﺧﻮ ﺷﯽ ﺷﺪ ه ﺑﻮدم. »اﻣﺎ ﺗﻌﮫﺪھﺎﯾﺖ را ﮐﻪ ﯾﺎدت ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ ؟ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﯽ ھﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪھﻢ زد ن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪھﺎ ھﺴﺖ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ھﯿﭻ ﻣﺸ ﮑﻠﯽ ﺑﺎ آ ن ﺗﻌﮫﺪات ﻧﺪارم ،ﻣﺸ ﮑ ﻞ آ ن ﻧﯿﺴﺖ .دﯾﺮو ﻗﺖ ا ﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ درﺑﺎر هی آ ن رو ﺷﻦﺑﯿﻦ، ﭘﯿﺸ ﮕﻮﯾﯽھﺎ ،و ﺗﺼﺎدف وروﻧﯿﮏ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .دوﺑﺎر ه ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ
ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯿﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ھﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻧﻪ .ﻧﺎ ﺷﺮھﺎی ﺗﺮک در ھﺘ ﻞ دﯾ ﮕﺮی ا ﻗﺎﻣﺖ دارﻧﺪ. وﮔﺮﻧﻪ«... ھﺮدو ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ را ﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
ﻓﺎﻧﻮس ﺑﯿﮕﺎﻧﮫ ﻧﺰدﯾﮏ دو ﻣﺎ ه ﺳﻔﺮ ،زﯾﺎرت .ﺷﻮر زﻧﺪﮔﯽام ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،اﻣﺎ ھﺮ ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽﺑﺮد از اﯾﻦ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﺷﻮر، و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ،دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ .آﯾﺎ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﻻزم ا ﺳ ﺖ ،ﺑ ﺮ ا ی ر ﺷ ﺪ ﺑ ﺎﻣ ﺒ ﻮ ی ﭼ ﯿ ﻨ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ ؟ ﺑﻪ ھ ﻔ ﺖ ﮐ ﺸ ﻮ ر ﺳ ﻔ ﺮ ﮐﺮد هام ،ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮد هام ،ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﺪ هام و ﻣﻮ ﻗﺘﺎً ا ﻓﺴﺮدﮔﯽای را ﮐﻪ دا ﺷﺖ ﻓﺮاﯾﻢ ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺖ ﻋﻘﺐ راﻧﺪ هام. اﻣﺎ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ھﻨﻮز ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ را ﺑﺎز ﻓﺘﺢ ﻧ ﮑﺮد هام .اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻨﺪا ن ﺑﺎ ﺳﻔﺮھﺎی ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎلھﺎی ﻗﺒ ﻞ ﻓﺮ ﻗﯽ ﻧ ﺪ ا ﺷ ﺘﻪ . ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪ ه رو ﺳﯿﻪ .ﺑﻌﺪ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ ؟ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ﺗﻌﮫﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﻗ ﻒ ﮐﻨﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد ه ؟ ھﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﺮ ﺳﯿﺪ هام .ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪو ن ﻋﻠﺖ ،زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪو ن ﻣﻌﻠﻮل ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد .و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ ﮕﺬارم اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ .اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﺗﻤﺎم ﺳﺎل را ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ. در ﺷﮫﺮ ا ﻓﺮﯾﻘﺎﯾﯽ ﺗﻮﻧ ﺲ ھﺴﺘﻢ ،ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺗﻮﻧ ﺲ .ﻣﯿﺰ ﮔﺮد ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺷﺮوع ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻟﻄ ﻒ ﺧﺪا اﺗﺎق ﭘﺮ از آدم ا ﺳﺖ .ﻗﺮار ا ﺳﺖ دو رو ﺷﻨﻔ ﮑﺮ ﺗﻮﻧﺴﯽ ﻣﺮا ﻣﻌﺮ ﻓﯽ ﮐﻨﻨﺪ .در ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ دا ﺷﺘﯿﻢ ،ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﻣﺘﻨ ﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧ ﺶ ﻓﻘﻂ دو د ﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و آ نﯾ ﮑﯽ ﺗﺰش را
درﺑﺎر هی آﺛﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺎ ن داد ﮐﻪ ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻣ ﯽ ﮐ ﺸ ﯿ ﺪ. ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻇﺮا ﻓﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای 50 د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺷﺪ ه و او ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻨ ﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻃﻔﻠ ﮑﯽ روی اﯾﻦ ﻣﻘﺎ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر ﮐﺮد ه .اﻣﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰ ا ﺳﺖ .ﻗﺼﺪ ﻣﻦ از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﻧ ﺲ دﯾﺪ ن ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ا ﺳﺖ .ﺑﺤﺚ ﮐﻮﺗﺎھﯽ درﻣﯽﮔﯿﺮد و آ ﺧﺮ ﺳﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هی آ ن ﻣﻘﺎ ﻟﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﻣﺎﯾ ﻞ ﻧﯿﺴﺖ در اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽرود. ﻣﯿﺰ ﮔﺮد ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﻌﺮ ﻓﯽھﺎی ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﭘﻨﺞ د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ و ﺑﻘﯿﻪی ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮای ﺑﺤﺚ ﺑﺎز ا ﺳﺖ .ﺑﻪ ﺣﻀﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ هام ﭼﯿﺰی را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎﯾﻠﻢ ﺟﻠﺴﻪی ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ. ز ن ﺟﻮاﻧﯽ درﺑﺎر هی ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎﯾﯽ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ ﮐﻪ در ﮐﺘﺎبھﺎﯾﻢ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ در ﭼﻪ ﻗﺎ ﻟﺒﯽ ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ؟ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ زﺑﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺨﺼﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ھﺮ ﻓﺮد ﺑﺎ ﺳﻌﯽ و ﺧﻄﺎ در زﻧﺪﮔﯽاش ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ در ﺟﺎﯾﯽ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺧﺪا دارد ﻣﺎ را ھﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﮐ ﺲ دﯾ ﮕﺮی ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ آﯾﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪای ﻣﺮا ﺑﻪ ﺗﻮﻧ ﺲ آورد ه ؟ ﺑﺪو ن اﯾﻨ ﮑﻪ وارد ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺷﻮم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻠﻪ. ﺑﺤﺚ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ .زﻣﺎ ن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﺬرد و ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻊﺑﻨﺪی ﮐﻨﻢ .ﺑﺮای آ ﺧﺮﯾﻦ ﺳﺆال ،ﺗﺼﺎد ﻓﯽ ،از ﻣﯿﺎ ن ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﺿﺮ ،ﻣﺮد ﻣﯿﺎﻧﺴﺎ ﻟﯽ را ﺑﺎ ﺳﺒﯿ ﻞ ﭘﺮﭘﺸﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺳﺆا ﻟﯽ ﻧﺪارم ،ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ا ﺳﻤﯽ را ﺑ ﮕﻮﯾﻢ«. ﻧﺎم ﺑﺎرﺑﺎزا ن-دﺑﺎ را ﺑﺮ زﺑﺎ ن ﻣﯽآورد ،ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﮐﻮ ﭼﮏ و
دورا ﻓﺘﺎد ه ،ھﺰارا ن ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ دور از اﯾﻨﺠﺎ .ھﻤﺎ ن ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ روزی ﺑﺮای ﺷ ﮑﺮﮔﺬاری از ﻣﻌﺠﺰ های ،ﭘﻼﮐﯽ در آ ن ﮔﺬا ﺷﺘﻢ و ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ زﯾﺎرﺗﯽ ھﻢ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ر ﻓﺘﻢ ﺗﺎ از ﻣﺮﯾﻢ ﻋﺬرا ﻃﻠﺐ ﻣﺤﺎ ﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪھﻢ .ﺑﻌﺪاً ﺷﺨ ﺺ دﯾ ﮕﺮی ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،اﯾﻦ ﺟﻤﻼت را ﻧﻮ ﺷﺖ: در آن ﺗﺎﻻر اﻧﮕﺎر ﺟﮫﺎن ﻧﺎﮔﮫﺎن از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد .ﭼﻨﺪﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد :وﻗﺘﯽ آن ﺧﻮاﻧﻨﺪهی ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻧﺎم آن ﮐﻠﯿﺴﺎی دوراﻓﺘﺎده را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد ،اﺷﮏھﺎی ﺗﻮ و اﺷﮏھﺎی ھﻤﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰت را دﯾﺪم. دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ .ﺻﻮرت ﺧﻨﺪاﻧﺖ ﺟﺪی ﺷﺪ. ﭼﺸﻢھﺎﯾﺖ از اﺷﮏ ﺷﺮﻣﯽ ﭘﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ روی ﻣﮋهھﺎﯾﺖ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ، اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از ﺣﻀﻮر ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪهاش ﭘﻮزش ﺑﺨﻮاھﺪ. ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم ،ھﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا .ﺑﻪ زن و ھﻤﺴﺮم در ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ،ﭼﻮن ھﺮوﻗﺖ ﺧﻮدم را در آﺳﺘﺎﻧﻪی ﭼﯿﺰی ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،ﺑﻪ آنھﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ .آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ھﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎھﺸﺎن ﺣﻤﺎﯾﺘﺖ ﮐﻨﻨﺪ ،اﻧﮕﺎر ﻧﮕﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﮐﺴﯽ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ،ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ ،ﮐﻪ ﭼﻪﻃﻮر آن ﺳﮑﻮت ﻇﺎھﺮاً ﻧﺎﻣﺘﻨﺎھﯽ را ﺑﺸﮑﻨﻢ .و ﺑﻌﺪ دﯾﺪم او ھﻢ در ﺳﮑﻮت اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺰد ،اﻧﮕﺎر ھﺮدوﯾﺘﺎن ﻧﺖھﺎﯾﯽ از ﯾﮏ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ و اﻧﮕﺎر اﺷﮏھﺎﯾﺘﺎن داﺷﺖ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ،ھﺮﭼﻨﺪ ﺟﺪا از ھﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ. ﺑﺮای ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺛﺎﻧﯿﻪی ﻃﻮﻻﻧﯽ ،ھﯿﭻﭼﯿﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ،ﻧﻪ اﺗﺎﻗﯽ ،ﻧﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ،ھﯿﭻﭼﯿﺰ .ﺗﻮ و ھﻤﺴﺮت راھﯽ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ھﯿﭻﮐﺪام از ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﻌﻘﯿﺒﺘﺎن ﮐﻨﯿﻢ .ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺷﻮر زﻧﺪﮔﯽ ،ﻣﺘﺠﻠﯽ در ﺳﮑﻮت و در ﻏﻠﯿﺎن اﺣﺴﺎس. ﮐﻠﻤﺎت اﺷﮏھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ .اﺷﮏھﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﺑﺪون آنھﺎ ،ﺷﺎدی ﺗﻸﻟﻮ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ و اﻧﺪوه ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﯽرﺳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
اﺷﮏھﺎﯾﺖ ﻣﺘﺸﮑﺮم.
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ز ن ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺆال اول را درﺑﺎر هی ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ ﭘﺮ ﺳﯿﺪ، ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ھﻤﯿﻦ .ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ در زﻣﺎ ن ﻣﻮﻋﻮد ،در ﻣ ﮑﺎ ن ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آورد ه. اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻧﯿﺎزی ﺑﻮد .ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﻮدش ﻓﮫﻤﯿﺪ ه ﺑﻮد[5]. **** ﺑﺎ ھﻤﺴﺮم ،د ﺳﺖ در د ﺳﺖ ،در ﺑﺎزار ﺗﻮﻧ ﺲ را ه ﻣﯽروﯾﻢ ،در 15ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی وﯾﺮاﻧﻪھﺎی ﺗﻤﺪ ن ﮐﺎرﺗﺎژ ﮐﻪ ﻗﺮ نھﺎ ﭘﯿ ﺶ ا ﻗﺘﺪار روم را ﺑﻪ ﭼﺎ ﻟ ﺶ ﮐﺸﯿﺪ .از ﺟﻨ ﮕﺠﻮی ﺑﺰرگ ﮐﺎرﺗﺎژ ،ھﺎﻧﯿﺒﺎل ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ .ﮐﺎرﺗﺎژ و روم ﺑﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﺻﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ درﯾﺎ از ھﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ،و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ روﻣﯽھﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﯾﮏ ﻧﺒﺮد درﯾﺎﯾﯽ را دا ﺷﺘﻨﺪ .اﻣﺎ ھﺎﻧﯿﺒﺎل ارﺗ ﺶ ﺑﺰرﮔ ﺶ را اول از ﺑﯿﺎﺑﺎ ن و ﺑﻌﺪ از ﺗﻨ ﮕﻪی ﺟﺒ ﻞا ﻟﻄﺎرق ﮔﺬراﻧﺪ و زﻣﯿﻨﯽ از ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﺬ ﺷﺖ ،ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎزھﺎ و ﻓﯿ ﻞھﺎﯾ ﺶ از ﮐﻮ هھﺎی آ ﻟﭗ ﮔﺬ ﺷﺖ و از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ روﻣﯽھﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﯾ ﮑﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺮوزیھﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮدش ﺛﺒﺖ ﮐﺮد. ﺑﺮ ﺗﻤﺎم د ﺷﻤﻨﺎ ن ﺳﺮ راھ ﺶ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد ،اﻣﺎ ــ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ھﻨﻮز ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ــ ﮐﻤﯽ ﻗﺒ ﻞ از ﻓﺘﺢ رم ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﺷﺪ و در ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻨﺎ ﺳﺐ ﺣﻤﻠﻪ ﻧ ﮑﺮد .ﻧﺘﯿﺠﻪی اﯾﻦ ﺗﻌﻠ ﻞ ،ﻣﺤﻮ ﮐﺎرﺗﺎژ از روی ﻧﻘ ﺶ ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻟﮋﯾﻮ نھﺎی روﻣﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ھﺎﻧﯿﺒﺎل ﺗﻮ ﻗ ﻒ ﮐﺮد و ﺷ ﮑﺴﺖ ﺧﻮرد .ﺧﻮ ﺷﺤﺎ ﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭘﯿ ﺶ ﺑﺮوم ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺮوﻋ ﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد .ﮐﻢﮐﻢ دارم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻢ«. ھﻤﺴﺮم ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪ ن ﻣﯽزﻧﺪ ،ﭼﻮ ن ﻣﯽداﻧﺪ دارم ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ .در را ه ﮐﺎ ﻓﻪای ھﺴﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ
ﯾ ﮑﯽ از ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ .ﺗﺼﺎد ﻓﯽ در ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﯿﺰ ﮔﺮد اﻧﺘﺨﺎﺑ ﺶ ﮐﺮدم .ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ از ﺑﻨﺎھﺎی ﯾﺎدﺑﻮد ھﻤﯿﺸ ﮕﯽ و ﻣﺮاﮐﺰ ﺗﻮرﯾﺴﺘﯽ ﭘﺮھﯿﺰ ﮐﻨﺪ و زﻧﺪﮔﯽ وا ﻗﻌﯽ ﺷﮫﺮ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪھﺪ. ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ در ﺳﺎل ،1754ﻣﺮدی ﺑﺮادرش را ﮐﺸﺖ .ﭘﺪر اﯾﻦ ﺑﺮادرھﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺖ اﯾﻦ ﻗﺼﺮ را ،ﺑﻪ ﯾﺎد ﭘﺴﺮ ﻣﻘﺘﻮ ﻟ ﺶ ﺑﺴﺎزد و و ﻗ ﻒ ﻣﺪر ﺳﻪ ﮐﻨﺪ .ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎ اﯾﻦﮐﺎر ﻗﺎﺗ ﻞ ھﻢ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻧﻪ د ﻗﯿﻘﺎً .در ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﺎ ،ﺟﻨﺎﯾﺘ ﮑﺎر در ﮔﻨﺎھ ﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او ا ﺟﺎز ه دادﻧﺪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ ﺳﮫﯿﻢ ا ﺳ ﺖ .و ﻗ ﺘ ﯽ ﮐ ﺴ ﯽ ﻗ ﺘ ﻞ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ ،ﮐ ﺴ ﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ا و ا ﺳ ﻠ ﺤﻪ ر ا ﻓﺮو ﺧﺘﻪ ھﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮل ا ﺳﺖ .ﺗﻨﮫﺎ راھﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﮫﻢ ﺧﻮدش را از اﯾﻦ ﮔﻨﺎ ه ﺟﺒﺮا ن ﮐﻨﺪ ،ﺗﺒﺪﯾ ﻞ اﯾﻦ ﻓﺎ ﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﯿﺮ ﺑﺮای دﯾ ﮕﺮا ن ﺑﻮد«. ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد ــ ﻗﺼﺮ ،ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ،ﺷﮫﺮ ،آ ﻓﺮﯾﻘﺎ. ﺟﮫﺸﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻪ درو ن ﺗﻮﻧ ﻞ ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎھﭽﺎ ﻟﯽ ﻣﺮﻃﻮب ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد .در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﯽ .اﯾﺴﺘﺎد هام ،در ﯾ ﮑﯽ از زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﭘﯿﺸﯿﻨﻢ ،دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﻗﺒ ﻞ از آ ن ﻗﺘ ﻞ در آ ن ﺧﺎﻧﻪ .ﭼﺸﻢھﺎی ﺟﺪی و ھﺸﺪاردھﻨﺪ هاش را ﺑﻪ ﻣﻦ دو ﺧﺘﻪ. ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ زﻣﺎ ن ﺣﺎل ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم .ﺗﻤﺎﻣ ﺶ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﯿ ﺶ ﻧﺒﻮد .دوﺑﺎر ه در آ ن ﻗﺼﺮم ،ﺑﺎ ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ،ھﻤﺴﺮم ،و ھﻤﮫﻤﻪی ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﺗﻮﻧﺴﯽ .اﻣﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﺟﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ؟ ﭼﺮا رﯾﺸﻪھﺎی ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﮔﯿﺎ ه را ﻣﺴﻤﻮم ﮐﻨﻨﺪ ؟ آ ن زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬ ﺷﺖ و ﺑﮫﺎﯾ ﺶ ھﻢ ﭘﺮدا ﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺟﯽ .در ﺳﻦ ﻣﺎرﺗﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد » :ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﮐﺎری از ﺳﺮ ﺟﺒﻦ ﮐﺮدی ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎرھﺎ ﺣﻖ را ﮐﺸﺘﻢ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺸ ﻒ ﻧﺠﺎﺗﻢ داد«.
ھﯿﭻ و ﻗﺖ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺨﺎ ﻟ ﻒ ﮐﺘﺎبھﺎ و ﺗﻤﺮﯾﻦھﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺑﻮد. ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﻪ ﺟﺎی اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﻣﻘﻄﻌﯽ ا ﺳﺖ ،ﻣﺪر ﺳﻪای ﺳﺎ ﺧﺖ ﮐﻪ در آ ن ﺣ ﮑﻤﺖ و ﻋﻠﻢ ﺗﺎ دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽﯾﺎ ﻓﺖ«. ﺑﺎ و ﺟﻮد آ ن ﺟﮫ ﺶ ﻧﺎﮔﮫﺎﻧﯽ در زﻣﺎ ن ،ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را از د ﺳﺖ ﻧﺪاد هام. » ھ ﻤ ﯿ ﻦ ا ﺳ ﺖ «. ھﻤﺴﺮم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ » :ﭼﯽ ؟« »دارم را ه ﻣﯽروم .دارم ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ .دارد ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ«. ﺣﺎ ﻟﺖ ﺳﺮ ﺧﻮ ﺷﯽ دارم .ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﮔﯿﺞ ﺷﺪ ه. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :ﻧﻈﺮ ا ﺳﻼم درﺑﺎر هی ﺗﻨﺎ ﺳﺦ ﭼﯿﺴﺖ ؟« ﺳ ﺎﻣ ﯿ ﻞ ﺑ ﺎ ﺗ ﻌ ﺠ ﺐ ﻧ ﮕ ﺎ ھ ﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ . »ﻧﻤﯽداﻧﻢ .ﻣﻦ ﻋﺎ ﻟﻢ دﯾﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ«. ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺳﺮدرﺑﯿﺎورد .ﻣﻮﺑﺎﯾﻠ ﺶ را ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﺪ .ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎری ﻣﯽروﯾﻢ و دو ﻗﮫﻮ هی ﺳﯿﺎ ه و ﻗﻮی ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدھﯿﻢ .ھﺮدو ﺧﺴﺘﻪاﯾﻢ ،اﻣﺎ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺑﻌﺪاً ﺑﺮای ﺷﺎم ﻏﺬای درﯾﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﯿ ﻞ ﺑﻪ ﺧﻮرد ن ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ د ﭼﺎر ﺣ ﺲ آ ﺷﻨﺎﭘﻨﺪاری ﺷﺪم«. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﻮ ﺧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ھﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد ن ا ﺣﺘﯿﺎ ﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ«. ا ﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ .اﻣﺎ ﺣ ﺲ آ ﺷﻨﺎﭘﻨﺪاری ﻓﺮاﺗﺮ از آ ن ﺣ ﺲ ﻟﺤﻈﻪایِ ﺷ ﮕﻔﺘﯽآور ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﯾﺎد ﻣﯽرود ،ﭼﻮ ن ھﺮﮔﺰ ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪارﻧﺪ اذﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ .ﺣ ﺲ
آ ﺷﻨﺎﭘﻨﺪاری ﯾﺎ دِ-ژا-وو ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ زﻣﺎ ن ﻧﻤﯽﮔﺬرد. ﺟﮫﺸﯽ ا ﺳﺖ ﺑﻪ درو ن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هاﯾﻢ و ﺣﺎﻻ دارد ﺗ ﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﻏﯿﺒ ﺶ زد ه ا ﺳﺖ. »ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ دا ﺷﺖ درﺑﺎر هی آ ن ﻗﺼﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزد ،ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺮای ﯾﮏ ھﺰارم ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ درو ن ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ا ﻓﺘﺎد ﮐﻪ دا ﺷﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺴﺌﻮ ﻟﯿﺖ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ھﻢ ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﺧﻠﻖ ﮐﺮدﻧﺪ .او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ در 1982ﺑﺎ ﺟﯽ .ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدم ،درﺑﺎر هی ارﺗﺒﺎط ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ .دﯾ ﮕﺮ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ا ﺷﺎر های ﻧ ﮑﺮد و ﻣﻦ ھﻢ ﯾﺎدم ر ﻓﺖ .اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿ ﺶ ﭘﺪرش را دﯾﺪم .و ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ«. »در آ ن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺘﯽ ...؟« »ﺑﻠﻪ ،در ﺟﺮﯾﺎ ن ﺗﻔﺘﯿ ﺶ ﻋﻘﺎﯾﺪ ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎ«. »آ ن ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ .ﭼﺮا ﺧﻮدت ﺑﺮای ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﮐﮫﻨﻪ ﺷﺪ ه رﻧﺞ ﻣﯽدھﯽ ؟« » ﺧﻮدم را ز ﺟﺮ ﻧﻤﯽدھﻢ .ﻣﺪتھﺎ ﭘﯿ ﺶ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﺑﺮای ﺷﻔﺎی ز ﺧﻢھﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ روﺑﻪرو ﺷﺪ ن ﺑﺎ آ نھﺎ را دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ .اﯾﻦ را ھﻢ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺑﺒﺨﺸﻢ و ا ﺷﺘﺒﺎھﺎﺗﻢ را اﺻﻼح ﮐﻨﻢ .اﻣﺎ از و ﻗﺘﯽ ﻋﺎزم اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺷﺪ هام ،ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭘﺎزل ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺟﻠﻮﯾﻢ ا ﺳﺖ و ﺗ ﮑﻪھﺎﯾ ﺶ دارد ﮐﻢﮐﻢ ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺗ ﮑﻪھﺎی ﻋﺸﻖ ،ﻧﻔﺮت ،ﻓﺪاﮐﺎری ،ﺑﺨﺸ ﺶ ،ﺷﺎدی و ﺳﻮگ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ھﺴﺘﻢ .ﺣﺎﻻ ﺣﺎ ﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ،اﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ﺟﺎی آﻧ ﮑﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﮔﻼﯾﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻤﺎم آﻣﻮ ﺧﺘﻪھﺎﯾﻢ را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﻢ ،وا ﻗﻌﺎً ر ﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل رو ﺣﻢ ،ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ. اﻻ ن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ،ﭼﻮ ن در ﺳﺖ درﮐ ﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﮐﺮدم،
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺮا آزاد ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد«. **** ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ .ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ، ﯾﺎددا ﺷﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺮر ﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ا ﺣﺘﺮام ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎب را در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ورق ﻣﯽزﻧﺪ. آ ﺧﺮش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺎ ﺳﻪ ﻋﺎ ﻟﻢ دﯾﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم .دوﺗﺎﯾﺸﺎ ن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻓﻘﻂ ﺟﮫﺎ ن آ ﺧﺮت ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آﯾﺎت ﻗﺮآ ن ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻨﻢ«. ھﯿﺠﺎ ن زد ه ا ﺳﺖ. »اﯾﻦ اوﻟﯽاش اﺳﺖ ،ﺳﻮرهی ﺑﻘﺮه ،آﯾﻪی :28ﭼﮕﻮﻧﻪ
ﺧـﺪا را ﻣﻨﻜﺮﻳـﺪ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻣﺮدﮔﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻳـﺪ و ﺷـﻤﺎ را زﻧــﺪه ﻛﺮد ﺑـﺎز ﺷــﻤﺎ را ﻣﻰ ﻣﯿﺮاﻧــﺪ ]و[ ﺑـﺎز زﻧـﺪه ﻣﻰﻛﻨــــﺪ ]و[ آﻧﮕـــﺎه ﺑـــﻪ ﺳـــﻮى او ﺑﺎزﮔﺮداﻧـــﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ]. [6 ﺑﺎ ھﯿﺠﺎ ن ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ورق ﻣﯽزﻧﺪ ،و آﯾﻪی ﺑﻌﺪی را ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺳﻮر هی ﺑﻘﺮ ه ،آﯾﻪی :154 »و ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در را ه ﺧﺪا ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﺮد ه ﻧﺨﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻠ ﻜﻪزﻧﺪ ه اﻧﺪ و ﻟﻰ ﺷﻤﺎﻧﻤﻰ داﻧﯿﺪ«[7]. »د ﻗﯿﻘﺎً!« »آﯾﺎت دﯾ ﮕﺮی ھﻢ ھﺴﺖ ،اﻣﺎ را ﺳﺘ ﺶ را ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،را ﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻻ ن درﺑﺎر هاش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ درﺑﺎر هی ﺗﻮﻧ ﺲ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﮐﺎ ﻓﯽ ﮔﻔﺘﻪای .آدمھﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽروﻧﺪ .ﻣﺎ ھﻤﯿﺸﻪ در زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪ هﻣﺎ ن ﺣﻀﻮر
دارﯾﻢ .ﻣﯽداﻧﯽ ،در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ھﻢ اﯾﻦ آﻣﺪ ه .در ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﯾﺤﯿﺎی ﺗﻌﻤﯿﺪ دھﻨﺪ ه ﺑﻪ ﻋﻨﻮا ن ﺣﻠﻮل ﻣﺠﺪد ا ﻟﯿﺎس ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ " :و اﮔﺮ ﺧﻮاھﯿﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﯿﺪ[ ،ﯾﺤﯿﯽ]ھﻤﺎ ن ا ﺳﺖ ا ﻟﯿﺎس ﻛﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ« .آﯾﻪھﺎی دﯾ ﮕﺮی ھﻢ ﺑﺎ ھﻤﯿﻦ ﻣﻀﻤﻮ ن ھﺴﺖ«. ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ا ﻓﺴﺎﻧﻪھﺎﯾﯽ درﺑﺎر هی ﺑﻨﯿﺎ نﮔﺬاری اﯾﻦ ﺷﮫﺮ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽر ﺳﺪ و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ و را ه ﺑ ﯿﻔ ﺘ ﯿ ﻢ . **** ﺑﺎﻻی ﯾ ﮑﯽ از درواز هھﺎی دﯾﻮار ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﮫﺮ ،ﻓﺎﻧﻮ ﺳﯽ ھﺴﺖ و ﺳﺎﻣﯿ ﻞ دا ﺳﺘﺎﻧ ﺶ را ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »اﯾﻦ ﺷﺄ ن ﻧﺰول ﯾ ﮑﯽ از ﻣﺸﮫﻮرﺗﺮﯾﻦ ﺿﺮبا ﻟﻤﺜ ﻞھﺎی ﻋﺮﺑﯽ ا ﺳﺖ» :رو ﺷﻨﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻏﺮﯾﺒﻪھﺎ ﺳﺖ««. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﺿﺮبا ﻟﻤﺜ ﻞ ﻣﺼﺪاق وﺿﻊ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻣﺎ ﺳﺖ. ﺳﺎﻣﯿ ﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ه ﺑﺸﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ دارد در ﮐﺸﻮر ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﺎ ﺳﻨﺪش ،در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮزﯾﻠﯽ ،دﯾ ﮕﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪ هام. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻣﺎ ھﻢ ﺿﺮبا ﻟﻤﺜ ﻞ ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ دارﯾﻢ» :ھﯿﭻﮐ ﺲ در ﺷﮫﺮ ﺧﻮدش ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد «.ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰھﺎی ﺧﺎر ﺟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ارزش ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ و ھﯿﭻو ﻗﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽھﺎی اﻃﺮاف ﺧﻮدﻣﺎ ن را د ر ک ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﯿﻢ. اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ» :اﻣﺎ ﮔﺎھﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺸﻮﯾﻢ .ﺑﻌﺪ ﻧﻮر ﻧﮫﻔﺘﻪ در و ﺟﻮدﻣﺎ ن ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ر و ﺷ ﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ «. ھﻤﺴﺮم ﻇﺎھﺮاً ﮔﻔﺖوﮔﻮ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﯾﻦ ﻓﺎﻧﻮس ﯾﮏ ﺟﻮری ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮری ،ﺑﺎ وﺿﻊ اﻻ ن ﺗﻮ ارﺗﺒﺎط دارد .ھﻤﯿﻦﮐﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ رﺑﻄ ﺶ
ﭼﯿﺴﺖ ﺑﮫﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ«. **** ﮐﻤﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دو ﺳﺘﺎ ن ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ و ﺑﺮای ﭘﯿﺎد هروی دﯾ ﮕﺮی در ﺷﮫﺮ ﻣﯽروﯾﻢ .ھﻤﺴﺮم ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣ ﺲ ﺑ ﻌ ﺪ ا ز ﻇ ﮫ ﺮ ش ر ا ﺗﻮ ﺿ ﯿﺢ ﺑ ﺪ ھ ﺪ : »داری ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ،اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﻧ ﮑﺮد های .ﺗﺎ و ﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ھﻤﯿﻢ ،وﺿﻊ ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ،ﭼﻮ ن ﮐﺴﯽ را ﮐﻨﺎرت داری ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﺪ و ﺣ ﺲ آ ﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺎذب ﺑﮫﺖ ﻣﯽدھﺪ .و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺳﻔﺮ را اداﻣﻪ ﺑﺪھﯽ .ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮت آزاردھﻨﺪ ه و ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ،اﻣﺎ اﯾﻦ ﺣ ﺲ ﮐﻢﮐﻢ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮی«. ﺑ ﻌ ﺪ ا ز ﻣ ﮑ ﺜ ﯽ ا ﺿ ﺎ ﻓﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ : » ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در ﯾﮏ ﺟﻨ ﮕ ﻞ ﺻﺪھﺰاردر ﺧﺘﻪ ،ھﯿﭻ دو ﺑﺮﮔﯽ ﺷﺒﯿﻪ ھﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ .ھﯿﭻ دو ﺳﻔﺮ در ﯾﮏ ﺟﺎد ه ھﻢ ﺷﺒﯿﻪ ھﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ .اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ھﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪھﯿﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎ ه ﺧﻮدﻣﺎ ن از ﺟﮫﺎ ن ﺗﻄﺒﯿﻖ ﺑﺪھﯿﻢ ،ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ھﯿﭻﮐﺪاﻣﻤﺎ ن ﻧﯿﺴﺖ .دﻋﺎی ﺧﯿﺮم ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺖ .ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪی ﺟﺎم ﺟﮫﺎﻧﯽ در آ ﻟﻤﺎ ن ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ!«
اﮔﺮ ﺑﺎد ﺳﺮد ﺑﻮزد و ﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﺮ و وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﻣﺴ ﮑﻮ ﻣﯽر ﺳﻢ ،ز ن ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﯿﺮو ن ﻣﻨﺘﻈﺮم ا ﺳﺖ .ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ و د ﺳﺖھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد. »ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎھﺎﺗﺎ ن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺗﻤﺎم را ه از اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ] [8آﻣﺪ هام«. ﺧﺴﺘﻪام .زودﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﯿﺪار ﺷﺪ هام و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم در ﭘﺎرﯾ ﺲ ھﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ،ﭼﻮ ن ﭘﺮواز ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﺒﻮد .ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم در را ه ﺑﺨﻮاﺑﻢ ،اﻣﺎ ھﺮﺑﺎر ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽﺑﺮد ،ﺧﻮاب ﻧﺎ ﺧﻮ ﺷﺎﯾﻨﺪ و ﻣ ﮑﺮری را ﻣﯽدﯾﺪم. ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻓﺮدا ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﺑﺮ ﻗﺮار ا ﺳﺖ و ﺗﺎ ﺳﻪ روز دﯾ ﮕﺮ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﻪ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﻣﯽآﯾﯿﻢ .او ﻟﯿﻦ ﺗﻮ ﻗ ﻒ ﻣﻦ در ﺳﻔﺮم ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ا ﺳﺖ .د ﺳﺘﻢ را ﺑﺮای ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ دراز ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ د ﺳﺘ ﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ا ﺳﺖ. » ﭼﺮا دا ﺧ ﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻧﻤﺎﻧﺪﯾﺪ ؟« در وا ﻗﻊ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﭙﺮ ﺳﻢ ھﺘ ﻞ ﻣﺮا از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ه ،اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،و او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣ ﯽا ﻓ ﺘ ﺪ. »ﭘﺮﯾﺮوز وﺑﻼگ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاﻧﺪم و ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﺪ«. دا ﺷﺘﻢ ﺗﺄﻣﻼﺗﻢ را درﺑﺎر هی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در وﺑﻼﮔﻢ ﭘﺴﺖ ﻣﯽﮐﺮدم .ھﻨﻮز در ﻣﺮ ﺣﻠﻪی ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد ،ﭼﻮ ن ﭘﯿﺸﺎﭘﯿ ﺶ ﭘﺴﺖھﺎ
را ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺘﻢ .ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺪام ﻗﻄﻌﻪ ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ،ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ھﯿﭻ ا ﺷﺎر های ﺑﻪ او ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮدم ،ﭼﻮ ن ﺗﺎز ه ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿ ﺶ دﯾﺪ ه ﺑﻮدﻣ ﺶ. ﮐﺎﻏﺬی ﺣﺎوی آ ن ﻣﻘﺎ ﻟﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآورد .از ﺣﻔﻈﻢ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﯽ دا ﺳﺘﺎ ن را ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ .رﺋﯿ ﺲِ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯾ ﺶ آزﻣﻮﻧﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ :اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را در ﻗﻠﻪی ﮐﻮ ه ﺳﺮ ﮐﻨﺪ، ﺟﺎﯾﺰ هی ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮد؛ اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ،ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ .ﺑﻘﯿﻪی دا ﺳﺘﺎ ن از اﯾﻦ ﻗﺮار ا ﺳﺖ: ﻋﻠﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻐـﺎزه را ﺗﺮک ﮐﺮد ،ﺣﺲ ﮐﺮد ﺑﺎد ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮدی ﻣﯽوزد. ﺗﺮﺳـﯿﺪ و ﺗﺼـﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ از ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ دوﺳـﺘﺶ آﯾـﺪی ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﻗﺒـﻮل اﯾﻦ ﺷـﺮط دﯾـﻮاﻧﮕﯽ اﺳﺖ ﯾـﺎ ﻧﻪ .آﯾــــﺪی ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺟـﻮاب داد» :ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ،ﻣـﻦ ﮐﻤﮑـﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻓﺮدا ﺷـﺐ ،ﺑﺎﻻی ﮐﻮه ،راﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﯾﺖ ﻧﮕـﺎه ﮐﻦ .ﻣﻦ ﻧـﻮک ﮐﻮه روﺑﻪرو ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ و ﺗﻤــﺎم ﺷــﺐ ﺑﺮاﯾــﺖ آﺗﺶ روﺷــﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑـــﻪ آﺗﺶ ﻧﮕـــﺎه ﮐــﻦ و دوﺳﺘﯽﻣـﺎن را ﺑـﻪ ﯾـﺎد ﺑﯿـﺎور؛ اﯾـﻦ ﮔﺮم ﻧﮕﮫـﺖ ﻣﯽدارد .ﺷــﺐ را ﺑﻪ ﺳﻼــﻣﺖ ﻣﯽﮔﺬراﻧﯽ ،و ﺑﻌـــــﺪ در ﻋﻮﺿـــــﺶ ازت ﭼﯿﺰی ﺧــــﻮاھﻢ ﺧﻮاﺳﺖ«. ﻋﻠﯽ ﺷـﺮط را ﺑﺮد ،ﺟﺎﯾﺰهی ﻧﻘـﺪی را ﮔﺮﻓﺖ ،و ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻪی دوﺳﺘﺶ رﻓﺖ. »ﮔﻔﺘﯽ در ﻋﻮض ﮐﻤﮑﺖ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺟﺎﯾﺰه را ﻣﯽﺧﻮاھﯽ«. آﯾـﺪی ﮔﻔﺖ» :ﺑﻠﻪ ،اﻣــﺎ ﭘـﻮل ﻧﻤﯽﺧﻮاھﻢ .ﻗـﻮل ﺑـﺪه اﮔﺮ زﻣـﺎﻧﯽ ﺑـﺎد ﺳﺮدی در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ وزﯾﺪ ،ﺗﻮ آﺗﺶ دوﺳﺘﯽ را ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﮐﻨﯽ«.
از ز ن ﺟﻮا ن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽاش ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ اﮔﺮ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺎﯾﺪ ،ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﺘﺎﺑ ﺶ را ﺑﺮاﯾ ﺶ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ«. »ﺑﺮای اﯾﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪم .از ﺳﻔﺮ رو ﺳﯿﻪﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﺧﺒﺮ دارم و ﻣﻦ ھﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽآﯾﻢ .و ﻗﺘﯽ او ﻟﯿﻦ ﮐﺘﺎﺑﺘﺎ ن را ﺧﻮاﻧﺪم، ﻧﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ آﺗ ﺶ ﻣﻘﺪ ﺳﯽ را ﺑﺮای ﻣﻦ رو ﺷﻦ
ﮐﺮد هاﯾﺪ و روزی ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﻄ ﻒ را ﺟﺒﺮا ن ﮐﻨﻢ .ھﺮ ﺷﺐ ﺧﻮاب اﯾﻦ آﺗ ﺶ را ﻣﯽدﯾﺪم؛ ﺣﺘﯽ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺮوم ﺑﺮزﯾ ﻞ و ﭘﯿﺪاﯾﺘﺎ ن ﮐﻨﻢ. ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ا ﺣﺘﯿﺎج دارﯾﺪ ،ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ آﻣﺪ هام«. اﻃﺮا ﻓﯿﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺆدب ﺑﺎ ﺷﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻓﺮدا ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ .ﻧﺎ ﺷﺮم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ﻗﺮاری دارم ،و ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺑﮫﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ. د ﺧﺘﺮ ،ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺮود ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ا ﺳﻢ ﻣﻦ ھﻼل ا ﺳﺖ«. د ه د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ،در اﺗﺎ ﻗﻢ در ھﺘ ﻞ ،ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺎ ﺟﺮای آ ن د ﺧﺘﺮ را ﮐﻪ ﺑﯿﺮو ن ھﺘ ﻞ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ از ﯾﺎد ﻣﯽﺑﺮم .ﺣﺘﯽ ا ﺳﻤ ﺶ ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ،و اﮔﺮ دوﺑﺎر ه ﺑﺒﯿﻨﻤ ﺶ ،ﺑﻌﯿﺪ ا ﺳﺖ ﺑﺸﻨﺎ ﺳﻤ ﺶ .اﻣﺎ ﭼﯿﺰی آزارم ﻣﯽدھﺪ :در ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ ھﻢ ﻋﺸﻖ دﯾﺪم و ھﻢ ﻣ ﺮ گ. ﺗﻤﺎم ﻟﺒﺎسھﺎﯾﻢ را در ﻣﯽآورم ،ﺷﯿﺮ دوش را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ و زﯾﺮ آب ﻣﯽروم ...از ﻣﺤﺒﻮبﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ روزاﻧﻪام. ﺳﺮم را ﻃﻮری ﻣﯽﮔﺬارم ﮐﻪ ﺻﺪای آب را در ﮔﻮشھﺎﯾﻢ ﺑﺸﻨﻮم .راﺑﻄﻪام را ﺑﺎ ھﺮ ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﯿﺎی دﯾ ﮕﺮی ﻣﯽﺑﺮد .ﻣﺜ ﻞ رھﺒﺮ ارﮐﺴﺘﺮی ﮐﻪ از ﺣﻀﻮر ھﺮ ﺳﺎز در ارﮐﺴﺘﺮش ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ ،ﮐﻢﮐﻢ ھﺮ ﺻﺪا را ﺗﺸﺨﯿ ﺺ ﻣﯽدھﻢ و ھﺮﮐﺪام ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪای ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﻌﻨﺎی ﮐﻠﻤﺎت را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ و ﺟﻮد دارﻧﺪ. ﺣ ﺲ ﺧﺴﺘ ﮕﯽ ،اﺿﻄﺮاب و ﮔﻢﮔﺸﺘ ﮕﯽ ﻧﺎ ﺷﯽ از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮ ن از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود .ھﺮروز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬرد ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺳﻔﺮِ دراز ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ دارد .ﺣﻖ ﺑﺎ ﺟﯽ. ﺑﻮد .دا ﺷﺘﻢ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدادم روزﻣﺮﮔﯽ ﻣﺴﻤﻮﻣﻢ ﮐﻨﺪ :دوش ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﻓﻘﻂ اﺑﺰار ﻧﻈﺎ ﻓﺖ ﺑﺪ ن ،ﻏﺬا ﺷﺪ ه ﺑﻮد و ﺳﯿﻠﻪی ﺗﻐﺬﯾﻪی ﺑﺪ ن، و ﺗﻨﮫﺎ ھﺪف از ﭘﯿﺎد هروی ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﭘﺮھﯿﺰ از ﻣﺸ ﮑﻼت ﻗﻠﺒﯽ در
آﯾﻨﺪ ه. ﺣﺎﻻ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارد ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ دارد ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﺮ وﻋﺪ هی ﻏﺬا ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺣﺮﻣﺖﮔﺬاری ﺑﻪ ﺣﻀﻮر دو ﺳﺘﺎ ن و آﻣﻮز هھﺎﯾﺸﺎ ن ﻣﺒﺪل ﺷﺪ ه؛ ﭘﯿﺎد هروی ﺑﺎز ﻣﺒﺪل ﺷﺪ ه ﺑﻪ ﻣﺮا ﻗﺒﻪ ﺑﺮ ﻟﺤﻈﻪی ﺣﺎل؛ و ﺻﺪای آب در ﮔﻮ ﺷﻢ ا ﻓ ﮑﺎرم را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﺪ ،آراﻣﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و واﻣﯽداردم ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﮐﻮ ﭼﮏ روزاﻧﻪ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﺎدام ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮای ھﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ارز ﺷﯽ را ﻗﺎﺋ ﻞ ﺑ ﺎ ﺷ ﻢ ﮐﻪ ﺳ ﺰ ا و ا ر ش ا ﺳ ﺖ . و ﻗﺘﯽ ﺟﯽ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :زﻧﺪﮔﯽ را ﺣﺘﺖ را رھﺎ ﮐﻦ و ﺑﺮو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺮزﻣﯿﻨﺖ «،ﺣ ﺲ ﺗﺮک ﺷﺪﮔﯽ و ﺳﺮﮔﺸﺘ ﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ د ﺳﺖ داد .ﺗﻮ ﻗﻊ را ه ﺣ ﻞ ﯾﺎ ﭘﺎ ﺳﺨﯽ ﺑﺮای ﺗﺮدﯾﺪھﺎﯾﻢ را دا ﺷﺘﻢ، ﭼﯿﺰی ﮐﻪ آراﻣﻢ ﮐﻨﺪ و دوﺑﺎر ه ﺑﺎ رو ﺣﻢ آ ﺷﺘﯽام ﺑﺪھﺪ .ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ راھﯽ ﯾﺎ ﻓﺘﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻨﺸﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﯽداﻧﻨﺪ در ﻋﻮض، ﭼﺎ ﻟ ﺶھﺎﯾﯽ در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺎ ن ا ﺳﺖ ،دور هھﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ اﻧﺘﻈﺎر، ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ ه ،ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺪﺗﺮ :ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ.
دارم اﻏﺮاق ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﮔﺮ دﻧﺒـﺎل ﭼﯿﺰی ﻣﯽروم، آن ﭼﯿﺰ ھﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ا ﺳ ﺖ. اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ آﻣﺎد ه ﺑﻮد .ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم :ﺣﺘﯽ اﮔﺮ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺎﺑﻢ ،اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ ،ﭼﻮ ن از آ ن ﻟﺤﻈﻪی ﻣ ﮑﺎ ﺷﻔﻪﮔﻮﻧﻪ در آ ن ھﺘ ﻞ در ﻟﻨﺪ ن ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ھﺮ ﭼﻨﺪ رﯾﺸﻪھﺎﯾﻢ آﻣﺎد ه ا ﺳﺖ ،رو ﺣﻢ در ﺣﺎل ﻣﺮد ن از دردی ﺗﺸﺨﯿ ﺺﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﺻﻌﺐا ﻟﻌﻼج ا ﺳﺖ. ر و زﻣ ﺮ ﮔ ﯽ . روزﻣﺮﮔﯽ ھﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗ ﮑﺮار ﻧﺪارد .ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ در اﻣﺮی ﻣﺎھﺮ ﺑﺸﻮی ،ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﺗ ﮑﺮار ﮐﻨﯽ .ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﺗ ﮑﺮار ،ﺗﺎ ﻣﻠ ﮑﻪی
ذھﻨﺖ ﺑﺸﻮد .ھﻤﺎ ن ﺑﭽ ﮕﯽ اﯾﻦ را ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ،در ﺷﮫﺮی ﮐﻮ ﭼﮏ و دور ا ﻓﺘﺎد ه در ﺑﺮزﯾ ﻞ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ در ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاد هام ﻣﯽر ﻓﺘﯿﻢ .ﺷﯿﻔﺘﻪی ﮐﺎر آھﻨ ﮕﺮی ﺷﺪ ه ﺑﻮدم ﮐﻪ در آ ن ﺷﮫﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد .ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﺗﺎ اﺑﺪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ،ﺑﺎﻻ ر ﻓﺘﻦ و ﺳﻘﻮط ﭘﺘ ﮑ ﺶ را ﺑﺮ ﻓﻮﻻد ﮔﺪا ﺧﺘﻪ ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ،و ﺟﺮ ﻗﻪھﺎ را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻓﺸﻔﺸﻪھﺎی آﺗ ﺶﺑﺎزی ﭘﺮاﮐﻨﺪ ه ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ .ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎرم ﺗ ﮑﺮاری ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ ؟« ﮔﻔﺘﻢ» :ﺑﻠﻪ«. »خُب ،ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﯽ .ھﺮﺑﺎر ﭘﺘﮏ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآورم ،ﺷﺪت ﺿﺮﺑﻪ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﮔﺎھﯽ ﻣﺤ ﮑﻢﺗﺮ ا ﺳﺖ و ﮔﺎھﯽ ﻣﻼﯾﻢﺗﺮ .اﻣﺎ اﯾﻦ را ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﺗ ﮑﺮار اﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ در ﻃﻮل ﺳﺎلھﺎ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ از ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﯾ ﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﻣﯽﮔﺬارم د ﺳﺘﻢ ﮐﺎر را ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﻨﺪ«. ھﯿﭻو ﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﯾﺎدم ﻧﺮ ﻓﺘﻪ.
ﻣﺸﺎرﮐﺖ ارواح ﺑﻪ ﺗﮏﺗﮏ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ .د ﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮم و از ﺷﺎ ن ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﺪﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ در ﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ رو ﺣﻢ از ﺷﮫﺮی ﺑﻪ ﺷﮫﺮ دﯾ ﮕﺮ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ :ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ رو ﺣﻢ را از را ه ﮐﺘﺎبھﺎﯾﻢ درک ﮐﺮد هاﻧﺪ .در ﻣﺴ ﮑﻮ ،در ﻟﻨﺪ ن ،ﺻﻮ ﻓﯿﻪ ،ﺗﻮﻧ ﺲ ،ﮐﯽِف، ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮی ﮐﻤﭙﻮ ﺳﺘﻼ ،ﮔﯿﻤﺎراﻧ ﺲ ﯾﺎ ﺷﮫﺮھﺎی دﯾ ﮕﺮی ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻣﺎ ه و ﻧﯿﻢ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ دﯾﺪ هام ،ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺒﻮد هام. ﺟﺮوﺑﺤﺜﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﯽ ﺷﻨﻮم .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﮐﺎرم ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ .اﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم و از ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﭼﯿﺴﺖ. »ھﻤﺎ ن د ﺧﺘﺮ دﯾﺮوزی ا ﺳﺖ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ ﺑ ﺎ ﺷ ﺪ «. اﺻﻼً د ﺧﺘﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورم ،اﻣﺎ ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺤﺚ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﻣﻀﺎ ﮐﺮد ن ﮐﺘﺎب اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ. ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎرم ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ ،اﻣﺎ ﯾ ﮑﯽ از ﻣﺤﺎ ﻓﻆھﺎی ﯾﻮﻧﯿﻔﺮمﭘﻮش ﺑﻠﻨﺪش ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و ﺑﺤﺚ دوﺑﺎر ه ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد .از ﮐﺎر د ﺳﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﺸﻢ. ﮐﻨﺎرم د ﺧﺘﺮی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺮگ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺳﺖ ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ :ﻣﻮھﺎی ﺗﯿﺮ ه، ﺑﯿﺴﺖودو ﺗﺎ ﺑﯿﺴﺖوﻧﻪ ﺳﺎ ﻟﻪ )وﺿﻌﻢ در ﺗﺨﻤﯿﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﺮدم ا ﻓﺘﻀﺎح ا ﺳﺖ( ،ﯾﮏ ﮐﺖ ﭼﺮم رﻧﮓورور ﻓﺘﻪ ،ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ و
ﮐﻔ ﺶ و ر ز ﺷ ﯽ . ﻣﺤﺎ ﻓﻆ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﮐﻮ ﻟﻪاش را ﮔﺸﺘﯿﻢ ،ﻣﺸ ﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ«. د ﺧﺘﺮ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ .ﺧﻮاﻧﻨﺪ های ﻣﻨﺘﻈﺮ ا ﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﺗﺎ ﮐﺘﺎﺑ ﺶ را اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ .ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ د ﺧﺘﺮ ﻗﺼﺪ ر ﻓﺘﻦ ﻧﺪارد. »ا ﺳﻢ ﻣﻦ ھﻼل ا ﺳﺖ ،ﯾﺎدﺗﺎ ن ا ﺳﺖ ؟ آﻣﺪ هام آﺗ ﺶ ﻣﻘﺪس را ر و ﺷ ﻦ ﮐ ﻨ ﻢ «. ﺑﻪ دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻠﻪ ،ﯾﺎدم ا ﺳﺖ .ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺻ ﻒ اﯾﺴﺘﺎد هاﻧﺪ ﮐﻢﮐﻢ ﺑﯽﺻﺒﺮ ﺷﺪ هاﻧﺪ .ﺧﻮاﻧﻨﺪ های از ﺗﻪ ﺻ ﻒ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و از ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾ ﺶ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮐﻪ ﺧﻮشوﺑ ﺶ ﻧ ﮑﺮد ه. ﺿﺮبا ﻟﻤﺜﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ھﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :درد ﺑﯽدرﻣﺎ ن را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤ ﻞ ﮐﺮد «.ﻓﺮﺻﺖ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﻧﺪارم و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑ ﮕﯿﺮم .از د ﺧﺘﺮ ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑ ﮕﯿﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﺻ ﻒ اﯾﺴﺘﺎد هاﻧﺪ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ. د ﺧﺘﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دورﺗﺮ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎر ه و ﺟﻮدش از ﯾﺎدم ﻣﯽرود و ﺑﺮ ﮐﺎرم ﺗ ﻤ ﺮ ﮐ ﺰ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ .ھ ﻤﻪ ا ز ﻣ ﻦ ﺗ ﺸ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ و ﻣ ﻦ ا ز ھ ﻤﻪ ،و ﭼ ﮫ ﺎ ر ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺜ ﻞ ﺑﺎد ﻣﯽﮔﺬرد .ھﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﻣﯽدھﻢ ﺗﺎ ﺳﯿ ﮕﺎری ﺑ ﮑﺸﻢ ،اﻣﺎ اﺻﻼً ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺑﻌﺪ از ھﺮ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ،اﻧ ﮕﺎر ﺑﺎﺗﺮیھﺎﯾﻢ ﺑﺎ اﻧﺮژی ﻣﻀﺎﻋ ﻒ ﺷﺎرژ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ھﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮای ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﮔﺰارا ن د ﺳﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ. و ﻗﺖ ر ﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺮار ﺑﻌﺪی ا ﺳﺖ .د ﺧﺘﺮی ﮐﻪ و ﺟﻮدش را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ه ﺑﻮدم ،دوﺑﺎر ه ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﯽآﯾﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰ ﻣﮫﻤﯽ را ﻧﺸﺎﻧﺘﺎ ن ﺑﺪھﻢ«.
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :اﻣ ﮑﺎﻧ ﺶ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺮای ﺷﺎم ﻗﺮار دارم«. ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ » :ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ اﻣ ﮑﺎﻧ ﺶ ھﺴﺖ .ا ﺳﻢ ﻣﻦ ھﻼل ا ﺳﺖ .دﯾﺮوز ﺑﯿﺮو ن ھﺘ ﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﺎ ن ﺑﻮدم .ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮوﯾﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ،ھﻤﯿﻦ اﻻ ن و ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﺘﺎ ن ﺑﺮوم«. ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪھﻢ ،وﯾﻮ ﻟﻮﻧﯽ از ﮐﻮ ﻟﻪاش ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآورد و ﺷ ﺮ و ع ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ ﺑﻪ ﻧ ﻮ ا ﺧ ﺘ ﻦ . ﻣﺮدم ﮐﻪ دا ﺷﺘﻨﺪ ﻣﺘﻔﺮق ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺻﺪای اﯾﻦ ﮐﻨﺴﺮت ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ ه ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ .ھﻼل ﺑﺎ ﭼﺸﻢھﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﻧﻮازد، اﻧ ﮕﺎر در ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ .آر ﺷﻪ را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود ،ﻧﺮم ﺳﯿﻢھﺎی وﯾﻮ ﻟﻮ ن را ﻟﻤ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﻦ آھﻨﮓ را ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻼً ﺷﻨﯿﺪ هام ،دارد ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ و ھﻤﻪی ﺣﺎﺿﺮا ن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ .ﮔﺎھﯽ ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﺎھﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ در ﺣﺎل ﺟﺬﺑﻪ ا ﺳﺖ؛ ﮔﺎھﯽ ﺗﻤﺎم و ﺟﻮدش ﺑﺎ ﺳﺎز ﻣﯽر ﻗﺼﺪ؛ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ و د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ ﻣﯽر ﻗﺼﻨﺪ. ھﺮ نُت ﺧﺎﻃﺮ های در ﺗﮏﺗﮏ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬارد ،اﻣﺎ ﮐ ﻞ ﻣﻠﻮدی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﻪای ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻗﺼﻪی ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ ﺷﺨ ﺺ دﯾ ﮕﺮی ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد و ﺑﺎ و ﺟﻮد ﭘ ﺲ راﻧﺪ ه ﺷﺪ نھﺎی ﻣ ﮑﺮر ،ﺑﺎز ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ .و ﻗﺘﯽ ھﻼل ﻣﯽﻧﻮازد ،ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻮا ﻗﻌﯽ ﻣﯽا ﻓﺘﻢ ﮐﻪ در ﺳﺖ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻤﮏ درﯾﺎ ﻓﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ا ﻓﺰود ن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﺪارﻧﺪ. و ﻗﺘﯽ از ﻧﻮا ﺧﺘﻦ د ﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ھﯿﭻﮐ ﺲ د ﺳﺖ ﻧﻤﯽزﻧﺪ، ھﯿﭻ .ﻓﻘﻂ ﺳ ﮑﻮﺗﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻗﺎﺑ ﻞ ﻟﻤ ﺲ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﺘﺸ ﮑﺮم«. »ﮐﻤﯽ از رو ﺣﻢ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﮫﯿﻢ ﺷﺪم ،اﻣﺎ ﻗﺒ ﻞ از اﻧﺠﺎم ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﻢ ﮐﺎرھﺎی زﯾﺎدی ﻣﺎﻧﺪ ه .ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ ؟«
ﻣﻌﻤﻮﻻً آدمھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮی دﻣﺎغ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾ ﮑﯽ از اﯾﻦ دو واﮐﻨ ﺶ را در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ :ﯾﺎ روﯾﻢ را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ و ﻣﯽروم ،ﯾﺎ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﻢ ﻓﺮﯾﻔﺘﻪ ﺑﺸﻮم .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ رؤﯾﺎھﺎﯾ ﺶ ﻏﯿﺮﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ .ھﺮﮐﺴﯽ ﻗﺪرت ذھﻨﯽ ﻣﻮﻧﯿ ﮑﺎ را در آ ن ﺑﺎر در ﮐﺎﺗﺎ ﻟﻮﻧﯿﺎ ﻧﺪارد ،و اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻣﺒﺎرز ه ﺑﺮای ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺑﺎارزش ا ﺳﺖ د ﺳﺖ ﺑ ﮑﺸﺪ ،ﺧﻮدم را ھﻢ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻣﺒﺎرز ه د ﺳﺖ ﺑ ﮑﺸﻢ، و آ نو ﻗﺖ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽام ﺗﺤﻠﯿ ﻞ ﻣﯽرود. روز رﺿﺎﯾﺖﺑﺨﺸﯽ ﺑﻮد ه .ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺮ ﺑﺮزﯾ ﻞ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ اﻣ ﮑﺎﻧ ﺶ ھﺴﺖ ﻣﮫﻤﺎ ن دﯾ ﮕﺮی را ﺑﻪ ﻟﯿﺴﺖ ﺷﺎم اﺿﺎ ﻓﻪ ﮐﻨﻨﺪ ؟ ﺑﺎ ﻟﻄ ﻒ ﻣﻮا ﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎی ﻣﻦ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ھﺴﺘﻨﺪ. **** ﺑﺎ و ﺟﻮد ﻓﻀﺎی ر ﺳﻤﯽ ،ﺳﻔﯿﺮ ﺷﺮاﯾﻂ را ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ھﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ھﻼل ﺑﺎ ﻟﺒﺎ ﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ در اوج ﺑﯽ ﺳﻠﯿﻘﯽ ﻣﯽآﯾﺪ :ﭘﺮ از رﻧﮓھﺎی ﺗﻨﺪ ،در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﻟﺒﺎسھﺎی ر ﺳﻤﯽ ﺑﻘﯿﻪی ﻣﮫﻤﺎ نھﺎ .ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﮔﺰارھﺎ ﮐﻪ ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ اﯾﻦ ﻣﮫﻤﺎ ن دﯾﺮر ﺳﯿﺪ ه را ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮدﻧﺪ ،او را در ﺻﻨﺪ ﻟﯽ ا ﻓﺘﺨﺎر ،ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﻤﺎ ن ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﻨﺪ. ﻗﺒ ﻞ از ﺷﺎم ،ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ دو ﺳﺘﻢ در رو ﺳﯿﻪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻪدار ا ﺳﺖ، ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ هی ادﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽام ﺑﻪ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ ،ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻮﮐﺘ ﻞ را ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ دﻋﻮا ﺑﺎ ﺷﻮھﺮش ﮔﺬراﻧﺪ. » ﺳﺮ ﭼﯽ ؟« »ﻇﺎھﺮاً ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ه ﺑﻮدی ﺑﻪ ﮐﻠﻮب ﺷﺒﯽ ﮐﻪ او ﻣﺪﯾﺮش ا ﺳﺖ ﺑﺮوی ،اﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪی آ ﺧﺮ ﺑﻪ ھﻢ زدی«. اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮا در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﺑﻮد ،اﻣﺎ در ﮐﻨﺎر ﺳﺮ ﻓﺼ ﻞ »ﺻﺤﺒﺖ
درﺑﺎر هی ﻣﻨﻮی ﻏﺬا در ﺳﻔﺮ ﺳﯿﺒﺮی« ،و اﺻﻼً ﺑﻪ ﺣﺎلوھﻮای آ ن ﺷﺐ ،ﺑﻌﺪ از درﯾﺎ ﻓﺖ آ ن ھﻤﻪ اﻧﺮژی ﻣﺜﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد .ﻗﺮار را ﺑﻪ ھﻢ زدم ،ﭼﻮ ن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽآﻣﺪ؛ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در ﻋﻤﺮم درﺑﺎر هی ﻣﻨﻮی ﻏﺬا ﺻﺤﺒﺖ ﻧ ﮑﺮد هام .ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽدادم ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﺮﮔﺮدم ،دو ﺷﯽ ﺑ ﮕﯿﺮم ﺑ ﮕﺬارم ﺻﺪای آب ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎھﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺗﻮﺻﯿﻔ ﺶ ﻋﺎ ﺟﺰم. ﺷﺎم را ﻣﯽآورﻧﺪ ،ﺑﺤﺚھﺎی ﻣﻮازی دور ﻣﯿﺰ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد، و ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ھﻤﺴﺮ ﺳﻔﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ از ھﻼل ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ از ﺧﻮدش ﺑ ﮕﻮﯾﺪ. »ﻣﻦ در ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪم و در دوازد ه ﺳﺎ ﻟ ﮕﯽ ﺑﺮای آﻣﻮزش ﻧﻮازﻧﺪﮔﯽ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﺑﻪ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ آﻣﺪم .ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻪﻃﻮر ﻧﻮازﻧﺪ هھﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ؟« ﻧﻪ ،ھﻤﺴﺮ ﺳﻔﯿﺮ ﻧﻤﯽداﻧﺪ .ﻧﺎﮔﮫﺎ ن اﻧ ﮕﺎر ﺑﺤﺚھﺎی ﻣﻮازی ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺷﺎﯾﺪ ھﻤﻪ ﺑﻪ آ ن ز ن ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسھﺎی رﻧ ﮕﺎرﻧﮓ ﻋﻼ ﻗﻪ ﯾﺎ ﻓﺘﻪاﻧﺪ. »ھﺮ ﺑﭽﻪای ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ ﺳﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖھﺎی ﻣﺸﺨﺼﯽ در ھﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ .در آ ن ﻣﺮ ﺣﻠﻪ ﻓﺮض را ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ ﮐﻪ ھﻤﻪی اﯾﻦ ﺑﭽﻪھﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ روزی در ارﮐﺴﺘﺮ ﺑﻨﻮازﻧﺪ .ھﺮ ﭼﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﯽھﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .آ ﺧﺮش ﻓﻘﻂ ﮔﺮو ه ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ از ھﻨﺮ ﺟﻮھﺎی ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﮫ ﻞ ﺳﺎﻋﺖ در ھﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﭘﯿﺸﺎھﻨﮓھﺎی ﮐﺸ ﻒ ا ﺳﺘﻌﺪاد ارﮐﺴﺘﺮھﺎی ﺑﺰرگ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ا ﺳﺘﻌﺪادھﺎی ﺗﺎز ه ﺑﻪ ﻣﺪارس ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺳﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و اﯾﻦ داﻧﺸﺠﻮھﺎ را ﺑﺮای ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ ﺣﺮ ﻓﻪای ﺟﺬب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺮای ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد«. ﺳﻔﯿﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻇﺎھﺮاً ﺣﺮ ﻓﻪی زﻧﺪﮔﯽﺗﺎ ن را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد هاﯾﺪ.
ھﻤﻪی ﻣﺎ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ«. » ﺣﺮ ﻓﻪی ﻣﻦ ﻧﺒﻮد .ﻋﻠﺖ اﯾﻨ ﮑﻪ آ ن ﻗﺪر ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در د ه ﺳﺎ ﻟ ﮕﯽ از ﻣﻦ ﺳﻮءا ﺳﺘﻔﺎد هی ﺟﻨﺴﯽ ﺷﺪ«. ھﻤﻪ دور ﻣﯿﺰ از ﺣﺮف زد ن د ﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ .ﺳﻔﯿﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ و ﺑﺤﺚ ﻣﺬاﮐﺮ هی ﺑﺮزﯾ ﻞ را ﺑﺎ رو ﺳﯿﻪ درﺑﺎر هی واردات و ﺻﺎدرات ﻣﺎ ﺷﯿﻦھﺎی ﺳﻨ ﮕﯿﻦ ﭘﯿ ﺶ ﻣﯽﮐﺸﺪ. اﻣﺎ ھﯿﭻﮐ ﺲ ،ﻣﻄﻠﻘﺎً ھﯿﭻﮐ ﺲ ،درﺑﺎر هی ﻣﻮازﻧﻪی ﺗﺠﺎری ﮐﺸﻮر ﻣﻦ ﮐﻨﺠ ﮑﺎو ﻧﯿﺴﺖ .آ ﺧﺮش ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺤﺚ را دوﺑﺎر ه ﺑﻪ آ ن دا ﺳﺘﺎ ن ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ. »ھﻼل ،اﮔﺮ ا ﺷ ﮑﺎ ﻟﯽ ﻧﺪارد ،ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻤﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻨﺠ ﮑﺎوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﻪ راﺑﻄﻪای ا ﺳﺖ ﻣﯿﺎ ن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺟﻨﺴﯽ ﺑﻮد ن و ھﻨﺮﻣﻨﺪ وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮاز ﺷﺪ ن«. »ھﻼل ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ه ﻧﻮ .ﻧﻤﺎد روی ﭘﺮ ﭼﻢ ﺗﺮﮐﯿﻪ ا ﺳﺖ. ﭘﺪرم ﻣﻠﯽﮔﺮای ﺳﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد .را ﺳﺘ ﺶ اﯾﻦ ا ﺳﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ روی ﭘﺴﺮھﺎ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ د ﺧﺘﺮھﺎ .در ﻋﺮﺑﯽ ﻇﺎھﺮاً ﻣﻌﻨﺎی دﯾ ﮕﺮی دارد ،اﻣﺎ ﻣﻦ در ﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ«. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻨﺤﺮف ﺑﺸﻮد. »ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ اﺻﻠﯽ ،ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﯽ ؟ اﯾﻨﺠﺎ ھﻤﻪ ﻣ ﺤ ﺮﻣ ﻨ ﺪ « . ﻣﺤﺮم ؟ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ا ﺳﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ. ھﻤﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺳﺮ ﺷﺎ ن را ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎبھﺎ و ﻟﯿﻮا نھﺎ و ﮐﺎرد و ﭼﻨ ﮕﺎ ﻟﺸﺎ ن ﮔﺮم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻈﺎھﺮ ﺑﻪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻓﻘﻂ روی ﻏﺬا ﺗﻤﺮﮐﺰ دارﻧﺪ ،اﻣﺎ د ﻟﺸﺎ ن ﻟﮏ زد ه ﺑﺮای ﺷﻨﯿﺪ ن ﺑﻘﯿﻪی دا ﺳﺘﺎ ن ھﻼل. ھﻼل ﻃﻮری ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺘ ﺶ ﻃﺒﯿﻌﯽﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ دﻧﯿﺎ ﺳﺖ.
»ﯾﮏ ھﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ھﻤﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ آدم آرام و ﮐﻤﮏر ﺳﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ ،ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮا ﻗﻊ اﺿﻄﺮار ﺑﻪ داد آدم ﻣﯽر ﺳﯿﺪ .ﻣﺘﺄھ ﻞ ﺑﻮد و دو د ﺧﺘﺮ ھﻢ ﺳﻦ ﻣﻦ دا ﺷﺖ .ھﺮو ﻗﺖ ﺑﺮای ﺑﺎزی ﺑﺎ د ﺧﺘﺮھﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽر ﻓﺘﻢ ،ﻣﺮا ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﺪ روی زاﻧﻮھﺎش و ﻗﺼﻪھﺎی ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ .اﻣﺎ ھﻤﺰﻣﺎ ن د ﺳﺘ ﺶ روی ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد ،و اول ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ر ﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻣﺤﺒﺖ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﺬ ﺷﺖ زﻣﺎ ن ﯾﻮاشﯾﻮاش ﺑﯿﻦ ﭘﺎھﺎی ﻣﺮا ﻟﻤ ﺲ ﻣﯽﮐﺮد و از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑﻪ آ ﻟﺘ ﺶ د ﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ ،از اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰھﺎ«. ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ز ن دﯾ ﮕﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﺘﺄ ﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎدری ﻧﯿﺴﺖ ،ﻗﺒﻮل دارﯾﺪ ؟« ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدھﺪ .ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﯾ ﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ آﻧﺠﺎ ھﻤﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ را دا ﺷﺘﻪاﻧﺪ. »ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ،ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮد .ﺑﺪﺗﺮ از ھﻤﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دا ﺷﺖ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮ ﺷﻢ ﻣﯽآﻣﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﺑﺪی ا ﺳﺖ .ﺑﻌﺪ ،ﯾﮏ روز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺮوم؛ ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﭘﺪروﻣﺎدرم اﺻﺮار دا ﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ د ﺧﺘﺮھﺎی ھﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ .آ نﻣﻮ ﻗﻊ دا ﺷﺘﻢ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﯾﺎد ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺘﻢ ،ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﮫﺸﺎ ن ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ وﺿﻌﻢ در ﮐﻼس ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ .ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ﺟﺒﺮی و ﺳﺮ ﺳﺎمآور ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮدم«. ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺗ ﮑﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد .ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارد. »و ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎر آ ن ﮔﻨﺎ ه را ﺑﺎ ﺧﻮدم دا ﺷﺘﻢ ،ﭼﻮ ن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎ ھﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮد ﺷﺎ ن را ﺷﺮﯾﮏ ﺟﺮم ﻣﯽداﻧﻨﺪ ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻣﺠﺎزات ﮐﻨﻢ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ در رواﺑﻄﻢ ﺑﺎ ﻣﺮدھﺎ ھﻤﯿﺸﻪ دﻧﺒﺎل رﻧﺞ و ﺗﻌﺎرض و ﻧﻮﻣﯿﺪی ﺑﻮد هام«.
را ﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺗﻤﺎم ﻣﮫﻤﺎ نھﺎی ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﺮد. »اﻣﺎ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮ ﻋﻮض ﺷﻮد ،ﻧﻪ ؟« ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪام اوﺿﺎع را در ا ﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدم دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﻣﮫﺎرم را از د ﺳﺖ داد هام .ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ: »ﺑﻠﻪ ،ﺧﻮب ،اﻣﯿﺪوارم «...و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺤﺚ را ﺑ ﮑﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن زﯾﺒﺎی ﻣﺤ ﻞ ﺳﻔﺎرت ﺑﺮزﯾ ﻞ در رو ﺳﯿﻪ. **** و ﻗﺘﯽ ﻣﯽروﯾﻢ ،از ھﻼل ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﮐﺠﺎ ا ﻗﺎﻣﺖ دارد و از دو ﺳﺖ ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻪدارم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ اﻣ ﮑﺎﻧ ﺶ ھﺴﺖ او را ﻗﺒ ﻞ از ر ﺳﺎﻧﺪ ن ﻣﻦ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮد ؟ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﺑﺮای وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﺘﺸ ﮑﺮم ،و از اﯾﻨ ﮑﻪ دا ﺳﺘﺎﻧﺖ را ﺑﺮای ﯾﮏ ﻋﺪ ه ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮔﻔﺘﯽ .ﺣﺎﻻ ،ھﺮروز ﺻﺒﺢ ،و ﻗﺘﯽ ذھﻨﺖ ھﻨﻮز ﺧﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ ،ﮐﻤﯽ و ﻗﺘﺖ را ﺑ ﮕﺬار ﺑﺮای ﻣﺴﺎﺋ ﻞ رو ﺣﺎﻧﯽ .ھﻮا ﺣﺎوی ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در ھﺮ ﻓﺮھﻨ ﮕﯽ ا ﺳﻤﯽ دارد ،ﮐﻪ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﮫﻢ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑ ﮑﻨﯽ .ﻧﻔ ﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑ ﮑ ﺶ و از ﺗﻤﺎم ﺑﺮﮐﺎت ﻣﻮ ﺟﻮد در ھﻮا ﺑﺨﻮا ه وارد ﺑﺪﻧﺖ ﺑﺸﻮد و ھﺮ ﺳﻠﻮ ﻟﺖ را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ آرام ھﻮا را ﺑﯿﺮو ن ﺑﺪ ه و ﺷﺎدی و آراﻣ ﺶ را ﺑﻪ ھﻮای اﻃﺮا ﻓﺖ ﺑﺒﺨ ﺶ .د ه ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑ ﮑﻦ .ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ھﻢ ﺑﻪ ﺷﻔﺎی ﺧﻮدت ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ھﻢ ﺑﻪ ﺷﻔﺎی دﻧﯿﺎ«. »ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎ ن ﭼﯽ ا ﺳﺖ ؟« »ھﯿﭻ .ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ را ﺑ ﮑﻦ .ﮐﻢﮐﻢ ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎت ﻣﻨﻔﯽات ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود .ﻧ ﮕﺬار ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﻪ در ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎ ن ﻗﺮار ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺗﺎ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﮫﺘﺮ ﮐﻨﺪ ،ﻧﺎﺑﻮدت ﮐﻨﺪ .ﻧﻔ ﺲ ﺑ ﮑ ﺶ و ھﺮآﻧﭽﻪ را در آ ﺳﻤﺎ ن و زﻣﯿﻦ ا ﺳﺖ ﻓﺮو ﺑﺪ ه .ﺑﺎ ﺑﺎزدﻣﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺑﺎروری را ﺑﯿﺮو ن ﺑﺪ ه .ﺑﺎور ﮐﻦ ،اﺛﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ«. ھﻼل ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪم ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ را ﮐﻪ در ھﺮ
ﮐﺘﺎب ﯾﻮﮔﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮم«. ﺑﯿﺮو ن ،ﻣﺴ ﮑﻮ از ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻤﺎ ن رژ ه ﻣﯽرود .ﺧﯿﻠﯽ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ در ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ و ﺟﺎﯾﯽ ﻗﮫﻮ های ﺑﺨﻮرم ،اﻣﺎ روز درازی ﺑﻮد ه و ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻮم ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﺮار ﺑ ﺮ ﺳﻢ. » ﺧﻮب ،ﭘ ﺲ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ ؟« ﺣﺮف دﯾ ﮕﺮی ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ؟ ﮐﻤﺘﺮ از 14ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿ ﺶ ﻣﻼ ﻗﺎﺗ ﺶ ﮐﺮد هام ...اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ا ﺳﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻋﺠﯿﺒﯽ را ﻣﻼ ﻗﺎت ﮔﺬا ﺷﺖ .دو ﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺟﺪی ﺑﻤﺎﻧﻢ. »ﺑﺒﯿﻦ ،ﺑﺮدﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎم ﺳﻔﯿﺮ .ھﻤﯿﻦ ﺑ ﺲ ﻧﯿﺴﺖ ؟ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﺒﻠﯿﻎ ﮐﺘﺎبھﺎﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪ هام «.ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ» :ﺑﺮای ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺷﺨﺼﯽ آﻣﺪ هام«. »ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽداﻧﻢ«. در ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾ ﺶ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽداﻧﺪ .اﻣﺎ ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﻧ ﮑﻨﻢ. ھﻼل اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ» :ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺞ ﻣﺮدھﺎی زﯾﺎدی ﺷﺪ هام و ﺧﻮدم ھﻢ ﺧﯿﻠﯽ رﻧﺞ دﯾﺪ هام .ﻧﻮر ﻋﺸﻖ از درو ن رو ﺣﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﺟﺮﯾﺎ ن دارد ،اﻣﺎ ﭼﻮ ن درد ﺳﺪ راھ ﺶ ﺷﺪ ه ،ﺑﻪ ھﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽر ﺳﺪ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم دم و ﺑﺎزدم ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻣﺸ ﮑﻠﯽ را ﺣ ﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .ﻋﺸﻘﻢ را از را ه وﯾﻮ ﻟﻮﻧﻢ اﺑﺮاز ﮐﺮد هام ،اﻣﺎ اﯾﻦ ھﻢ ﮐﺎ ﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺮا ﺷﻔﺎ ﺑﺪھﯿﺪ و ﻣﻦ ھﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﺷﻤﺎ را درﻣﺎ ن ﮐﻨﻢ .ﻣﻦ آﺗﺸﯽ ﺟﻠﻮی ﮐﻮ ه ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﺷﻤﺎ رو ﺷﻦ ﮐﺮد هام .ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ روی ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐ ﻨ ﯿ ﺪ «. ﭼﺮا اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯽزﻧﺪ ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ آ ﺳﯿﺐ ﻣﯽزﻧﺪ ،ھﻤﺎ ن ا ﺳﺖ ﮐﻪ
ﺷﻔﺎﯾﻤﺎ ن ﻣﯽدھﺪ .زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ه ،اﻣﺎ ھﻤﺰﻣﺎ ن ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھﺎ ﯾﺎدم داد ه .ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺪﻧﻢ ﭘﻮ ﺷﯿﺪ ه از ز ﺧﻢھﺎی ﺳﺮﺑﺎزی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﻣﯽﮐﻨﺪ .ھﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﻏﺮوب ﺑﻤﯿﺮم ،اﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ ،در رﻧﺞ و در ﻣﺒﺎرز ه ،در ﻣﺒﺎرز ه و در رﻧﺞ ،و ﺗﻨﮫﺎ ﻣﻠﺠﺄ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻗﻄﻌﯿﺖ ا ﺳﺖ ﮐﻪ روزی ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﻧ ﮕﺬارﯾﺪ .اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﻨﮫﺎ را ه ﻧﺠﺎت ﻣ ﻦ ا ﺳ ﺖ «. دو ﺳﺘﻢ ﻣﺎ ﺷﯿﻦ را ﻧ ﮕﻪ ﻣﯽدارد ،د ﺳﺘ ﺶ را در ﺟﯿﺒ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﭘﻮل ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽدھﺪ. » ﻗﻄﺎر ﮐﻪ ﻣﺎل ﭘﺎﺋﻮ ﻟﻮ ﻧﯿﺴﺖ .اﯾﻦ را ﺑ ﮕﯿﺮ ،ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﯾﮏ ﺑﻠﯿﺖ در ﺟﻪی دو و ﺳﻪ وﻋﺪ ه ﻏﺬا در روز ﮐﺎ ﻓﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ«. ﺑﻌﺪ روﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »رﻧﺞ و درد ﻣﺮا در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽداﻧﯽ .ز ن ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﻣﺮد ه ،و ﻣﻦ ھﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪی ﻋﻤﺮم دم و ﺑﺎزدم ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ھﯿﭻو ﻗﺖ وا ﻗﻌﺎً ﺷﺎد ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد .ز ﺧﻢھﺎی ﻣﻦ ھﻢ ﺑﺎز و در ﺣﺎل ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ا ﺳﺖ .د ﻗﯿﻘﺎً ﻣﻨﻈﻮر اﯾﻦ ز ن را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ .ﻣﯽداﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﯽروی ،اﻣﺎ او را اﯾﻦﻃﻮر ﺗﻨﮫﺎ ﻧ ﮕﺬار .اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻮ ﺷﺘﻪھﺎی ﺧﻮدت اﻋﺘﻘﺎد داری ،ﺑ ﮕﺬار اﻃﺮا ﻓﯿﺎﻧﺖ ھﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ر ﺷﺪ ﮐﻨﻨﺪ«. ﺑﻪ د ﺧﺘﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﻗﺒﻮل .ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺳﺖ ،ﻗﻄﺎر ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ .اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻗﺖھﺎ دور و ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﺮ از آدم ا ﺳﺖ و و ﻗﺖ زﯾﺎدی ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ«. دو ﺳﺘﻢ ﻣﺎ ﺷﯿﻦ را دوﺑﺎر ه رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭘﺎﻧﺰد ه د ﻗﯿﻘﻪی دﯾ ﮕﺮ در ﺳ ﮑﻮت ﻣﯽراﻧﺪ .ﺑﻪ ﻣﯿﺪا ن ﺑﺮگﮔﺮ ﻓﺘﻪای ﻣﯽر ﺳﯿﻢ .د ﺧﺘﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﭘﺎرک ﮐﻨﺪ ،از ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽﭘﺮد و ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ
ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ھﻢ از ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎد ه ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺗﺎ درِ ﺧﺎﻧﻪی دو ﺳﺘﺎﻧ ﺶ ھﻤﺮاھﯽاش ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺐھﺎی ﻣﺮا ﻣﯽﺑﻮ ﺳﺪ. »دو ﺳﺘﺖ در ا ﺷﺘﺒﺎ ه ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ اﮔﺮ زﯾﺎدی ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺳﻢ ،ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺑﺨﻮاھﺪ ﭘﻮ ﻟ ﺶ را ﭘ ﺲ ﺑ ﮕﯿﺮد .رﻧﺞ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻗﺎﺑ ﻞ ﻗﯿﺎس ﻧﯿﺴﺖ .ﺿﻤﻨﺎً ،ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﺣﺎﻻ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮد هام ،ﭼﻮ ن ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ را دﻧﺒﺎل ﮐﺮدم ،ﺻﺒﻮر ﺑﻮدم ،و ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻋﻮض ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد«. ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و وارد ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ....ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﻣﯽروم و دو ﺳﺘﻢ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎد ه ﺷﺪ ه ﺗﺎ ﺳﯿ ﮕﺎری ﺑ ﮑﺸﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ،ﭼﻮ ن آ ن ﺑﻮ ﺳﻪی ﺳﺮﯾﻊ را دﯾﺪ ه ...ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ،در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﺎد در ﻣﯿﺎ ن در ﺧﺖھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی ﺑﮫﺎر ر ﺳﺘﺎ ﺧﯿﺰ ﮐﺮد هاﻧﺪ ﮔﻮش ﻣﯽدھﻢ و ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮم در ﺷﮫﺮیام ﮐﻪ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ اﻣﺎ دو ﺳﺘ ﺶ دارم ...ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ،ھﻨ ﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ د ﺳﺘﻢ را در ﺟﯿﺒﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺳﯿ ﮕﺎرم را در ﺑﯿﺎورم و ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﺮدا ﻋﺎزم ﻣﺎ ﺟﺮاﯾﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺪتھﺎ آرزوﯾ ﺶ را دا ﺷﺘﻢ ،ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ... ...ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ھﺸﺪار آ ن رو ﺷﻦﺑﯿﻦ در ﺧﺎﻧﻪی وروﻧﯿﮏ ﻣﯽا ﻓﺘﻢ .ﭼﯿﺰی درﺑﺎر هی ﺗﺮﮐﯿﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ،اﻣﺎ در ﺳﺖ ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ.
9288 ﺧﻂ را هآھﻦ ﺗﺮاـ ﺳﯿﺒﺮی از ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮﯾﻦ ﺧﻄﻮط را هآھﻦ دﻧﯿﺎ ﺳﺖ .از ھﺮ اﯾﺴﺘ ﮕﺎھﯽ در اروﭘﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺳﻔﺮﺗﺎ ن را ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺨ ﺶ روس آ ن 9288ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ا ﺳﺖ و ﺻﺪھﺎ ﺷﮫﺮ ﮐﻮ ﭼﮏ و ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪد و از 76درﺻﺪ ﮐﺸﻮر ﻣﯽﮔﺬرد و در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ھﻔﺖ ﺑﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد .و ﻗﺘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزد ه ﺷﺐ وارد اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر ﻣﺴ ﮑﻮ ﻣﯽ ﺷﻮم ،در وﻻدی و ﺳﺘﮏ ،ﻣﻘﺼﺪ ﻧﮫﺎﯾﯽﻣﺎ ن ،ﺳﭙﯿﺪ ه زد ه ا ﺳﺖ. ﺗﺎ آ ﺧﺮ ﻗﺮ ن ﻧﻮزدھﻢ ،ﻣﻌﺪود ﻣﺴﺎ ﻓﺮاﻧﯽ ﺟﺮﺋﺖ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﺒﺮی را دا ﺷﺘﻨﺪ .ﺳﯿﺒﺮی رﮐﻮرد ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮﯾﻦ دﻣﺎی ﺛﺒﺖ ﺷﺪ ه در ﻣ ﮑﺎ نھﺎی ﻣﺴ ﮑﻮﻧﯽ را دارد :ﻣﻨﻔﯽ 72.2ﺳﺎﻧﺘﯿ ﮕﺮاد در ﺷﮫﺮ اُﻣﯿﺎکُن .رودھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی دﻧﯿﺎ وﺻ ﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،ﻣﮫﻢﺗﺮﯾﻦ را ه ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻣﺎ اﯾﻦ رودھﺎ ھﺸﺖ ﻣﺎ ه ﺳﺎل ﯾﺦ زد ه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺮدم آ ﺳﯿﺎی ﻣﯿﺎﻧﻪ در اﻧﺰوای ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﮐﺎﻣ ﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪی ﺑﺨ ﺶ اﻋﻈﻢ ﺛﺮوت ﻃﺒﯿﻌﯽ اﻣﭙﺮاﺗﻮری رو ﺳﯿﻪی آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮدﻧﺪ .آ ﻟ ﮑﺴﺎﻧﺪر دوم ﺳﺎ ﺧﺖ اﯾﻦ را هآھﻦ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ھﺰﯾﻨﻪاش ﺗﻨﮫﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﺑﻮد ﺟﻪی ﻧﻈﺎﻣﯽ رو ﺳﯿﻪی ﺗﺰاری در ﺟﻨﮓ ﺟﮫﺎﻧﯽ اول ﺑﻮد. در دورا ن ﺟﻨﮓ دا ﺧﻠﯽ ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺘﯽ ﺳﺎل ،1917اﯾﻦ را هآھﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﻨﮓ ﺷﺪ .ﻧﯿﺮوھﺎی و ﻓﺎدار ﺑﻪ ﺗﺰار ﺳﺮﻧ ﮕﻮ ن ﺷﺪ ه ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻟﮋﯾﻮ ن ﭼﮏ ،از واﮔﻦھﺎی زر هﭘﻮش ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ روی را هآھﻦ ﻣﺜ ﻞ ﺗﺎﻧﮏ ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﺮد و
ﺑﺪﯾﻦﺗﺮﺗﯿﺐ ،ﻣﺎدام ﮐﻪ ﻣﮫﻤﺎت و آذو ﻗﻪ از ﺷﺮق ﻣﯽر ﺳﯿﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻤﻠﻪھﺎی ارﺗ ﺶ ﺳﺮخ را ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﻪ آ ﺳﺎﻧﯽ ﭘ ﺲ ﺑﺰﻧﻨﺪ .ھﻤﯿﻦﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺮاﺑ ﮑﺎرھﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺪا ن آﻣﺪﻧﺪ و ﭘ ﻞھﺎ را ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و را هھﺎی ارﺗﺒﺎﻃﯽ را ﻗﻄﻊ .ﻧﯿﺮوھﺎی ﻃﺮ ﻓﺪار ﺗﺰار ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺣﺎ ﺷﯿﻪی ﭘﮫﻨﻪی رو ﺳﯿﻪ راﻧﺪ ه ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺴﯿﺎری از آﻻ ﺳ ﮑﺎ ﺧﻮد ﺷﺎ ن را ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ر ﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و در ﮐﺸﻮرھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﭘﺨ ﺶ ﺷﺪﻧﺪ. و ﻗﺘﯽ در ﻣﺴ ﮑﻮ وارد اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺷﺪم ،ﻗﯿﻤﺖ ﺳﻔﺮ از اروﭘﺎ ﺑﻪ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس آرام در ﮐﻮﭘﻪای ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ ﺑﯿﻦ 30ﺗﺎ 60 ﯾﻮرو ﺑﻮد. **** او ﻟﯿﻦ ﻋ ﮑ ﺲ را از ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻗﻄﺎرھﺎی ﺧﺮو ﺟﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﮐﻪ ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﺪ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزد ه و ﭘﺎﻧﺰد ه د ﻗﯿﻘﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ! ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ،ﻣﺜ ﻞ ﺑﭽﻪای ﮐﻪ ﻗﻄﺎر ا ﺳﺒﺎبﺑﺎزیاش را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ھﻮھﻮﮐﻨﺎ ن دور اﺗﺎق ﻣﯽﮔﺮدد و ذھﻨ ﺶ ﺑﻪ ﻣ ﮑﺎ نھﺎی دورد ﺳﺖ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣ ﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ دوری ھﻤﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ا ﻻ ن ھ ﺴ ﺘ ﻢ . ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻣﺎ ه از ﮔﻔﺖوﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﺟﯽ .در ﺳﻦ ﻣﺎرﺗﻦ ﻣﯽﮔﺬرد، اﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر در زﻧﺪﮔﯽ دﯾ ﮕﺮی رخ داد ه .ﭼﻪ ﺳﺆالھﺎی ا ﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﭘﺮ ﺳﯿﺪ ه ﺑﻮدم! ﻣﻌﻨﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺴﺖ ؟ ﭼﺮا ﭘﯿﺸﺮ ﻓﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ؟ ﭼﺮا دﻧﯿﺎی ﻣﻌﻨﻮی دور و دورﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ؟ ﺟﻮاﺑ ﺶ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﯾﻦ ﺳﺎد هﺗﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ :ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ وا ﻗﻌﺎً زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮدم! ﭼﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ،ا ﺣﺴﺎس اﯾﻨ ﮑﻪ ﺧﻮﻧﻢ در رﻧﮓھﺎﯾﻢ ﺟﺮﯾﺎ ن دارد و ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ ﻣﯽدر ﺧﺸﺪ و ﻣﯽ ﻟﺮزم از دﯾﺪ ن ﺳ ﮑﻮی ﭘﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻗﻄﺎر ،ﺑﻮی روﻏﻦ و ﻏﺬا ،ﺟﯿﻎ ﺗﺮﻣﺰھﺎ ھﻨ ﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﻄﺎر وارد اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺻﺪای ﺗﻨﺪ
ﻣﺎ ﺷﯿﻦھﺎی ﺣﻤ ﻞ اﺛﺎﺛﯿﻪ و ﺳﻮت ﻗﻄﺎر. زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﭼﯿﺰھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ ،ﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮد ن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی زﻧﺪﮔﯽ .ا ﻟﺒﺘﻪ ھﻤﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺮض آ ﺳﯿﺎ را ﻃﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺟﺎد هی ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮ ﺑﺮوﻧﺪ .رﺋﯿ ﺲ ﺻﻮﻣﻌﻪای را در اﺗﺮﯾ ﺶ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺻﻮﻣﻌﻪاش را در مِ ﻟﮏ ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮد ،اﻣﺎ دﻧﯿﺎ را ﺑﮫﺘﺮ از ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺎ ﻓﺮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ هام ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪ .دو ﺳﺘﯽ دارم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از ﺗﻤﺎ ﺷﺎی ﺧﻮاﺑﯿﺪ ن ﺑﭽﻪھﺎﯾ ﺶ ﻣ ﮑﺎ ﺷﻔﻪھﺎی ﻣﻌﻨﻮی ﻋﻈﯿﻤﯽ دا ﺷﺘﻪ ا ﺳﺖ .و ﻗﺘﯽ ھﻤﺴﺮم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺟﺪﯾﺪی ﻣﯽﮐﻨﺪ ،وارد ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻠﺴﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻓﺮ ﺷﺘﻪی ﻧ ﮕﮫﺒﺎﻧ ﺶ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺎدرزاد زاﺋﺮم .ﺣﺘﯽ و ﻗﺘﯽ ا ﺣﺴﺎس ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﺎ د ﻟﻢ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ه ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮدارم ﺗﺎ ﺷﻮر ﺳﻔﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد .در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﯾﺎرو ﺳﻼو ،در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ راھﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳ ﮑﻮی ﺷﻤﺎر هی 5ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮم ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﺑﺎ ا ﻗﺎﻣﺖ در ﯾﮏ ﻣ ﮑﺎ ن ﺑﻪ ھﺪ ﻓﻢ ﻧﺨﻮاھﻢ ر ﺳﯿﺪ .ﺗﻨﮫﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ رو ﺣﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺸ ﻒ ﺻﺤﺮاھﺎ و ﺷﮫﺮھﺎ و ﮐﻮ هھﺎ و ﺟﺎد هھﺎ ﻣﯽروﯾﻢ. در آ ﺧﺮﯾﻦ واﮔﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ هھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ از ﻗﻄﺎر ﺟﺪا و ﺑﻪ ﻗﻄﺎر دﯾ ﮕﺮی ﻣﺘﺼ ﻞ ب ﺷﻮد .از اﯾﻨﺠﺎ ﻟﻮﮐﻮﻣﻮﺗﯿﻮ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ ،ﻓﻘﻂ ﻗﻄﺎر را ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﻣﺎری آھﻨﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺴﺎ ﻓﺮ دﯾ ﮕﺮ را ــ ﻣﻐﻮل ،ﺗﺎﺗﺎر ،روس ،ﭼﯿﻨﯽ ــ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ روی ﭼﻤﺪا نھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ھﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺗﺎ درھﺎ ﺑﺎز ﺑﺸﻮد .ﻣﺮدم ﭘﯿ ﺶ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮم .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ،ﺟﺪای از اﯾﻦ وا ﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﻢ ،ﺣﺎﻻ ،آﻣﺎد هی ﯾﮏ ﻋﺰﯾﻤﺖ دﯾ ﮕﺮ ،ﯾﮏ ﭼﺎ ﻟ ﺶ دﯾ ﮕﺮ.
**** اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی ﺟﺬﺑﻪی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﭘﻨﺞ د ﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ه ،اﻣﺎ ھﺮ ﻧ ﮑﺘﻪی ﺟﺰﺋﯽ ،ھﺮ ﺻﺪا و ھﺮ ﺑﻮﯾﯽ را ﻓﺮو داد هام .ﺑﻌﺪاً ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ :زﻣﺎ ن ﻧﻮار ﮐﺎ ﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﻮد ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮﯾ ﺶ ﮐﺮد.
ﻓﮑﺮ ﻧﮑـــﻦ ﮐــﻪ ﺑﻌـــﺪاً ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﭼــﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﯽ .زﻣــﺎن اﯾﻨﺠــﺎ و اﮐﻨــﻮن ا ﺳــﺖ .ﺣــﺪاﮐﺜﺮ ا ﺳﺘﻔﺎده را ﺑﮑﻦ. ﺳﺮاغ ﺑﻘﯿﻪی ﮔﺮو ه ﻣﯽروم و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﻣﻦ ھﯿﺠﺎ نزد هاﻧﺪ .ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﻤﯽ ﻣﻌﺮ ﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﺪ .ا ﺳﻤ ﺶ ﯾﺎﺋﻮ ا ﺳﺖ .در ﭼﯿﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ه ،اﻣﺎ در دورا ن ﺟﻨﮓ دا ﺧﻠﯽ در ﮐﺸﻮرش ﺑﻪ ﺑﺮزﯾ ﻞ ﭘﻨﺎھﻨﺪ ه ﺷﺪ ه .ﺑﻌﺪ در ژاﭘﻦ درس ﺧﻮاﻧﺪ ه و ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻠﻢ زﺑﺎ ن ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ در داﻧﺸ ﮕﺎ ه ﻣﺴ ﮑﻮ ا ﺳﺖ .ﺑﺎﯾﺪ ھﻔﺘﺎد ﺳﺎ ﻟ ﺶ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ا ﺳﺖ و ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ در ﮔﺮو ه ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ،ﮐﺖ ﺷﻠﻮار و ﮐﺮاوات ﭘﻮ ﺷ ﯿ ﺪ ه . ﺑﺮای ﺑﺎز ﮐﺮد ن ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ا ﺳﻢ ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ " ﺧﯿﻠﯽ دور"«. ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ا ﺳﻢ ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ "ﺻﺨﺮ هی ﮐﻮ ﭼﮏ"«. اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ در وا ﻗﻊ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺮای اﻣﺮوز ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ا ﺳﺖ .ﺧﻠﻖو ﺧﻮﯾﻢ ﺑﮫﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ھﻼلِ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﺎر واﮔﻦِ ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎد ه .واﮔﻦ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ .از دﯾﺪﻧ ﺶ آﻧﺠﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧ ﮑﺮدم .ﺣﺪس ﻣﯽزدم آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺑﻮ ﺳﻪای ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻣﯽ ﻓﺮ ﺳﺘﻢ و او ھﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺟﻮاﺑﻢ را ﻣﯽدھﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ﯾ ﮑﯽ دو
ﻣ ﮑ ﺎ ﻟ ﻤﻪ ی ﺟ ﺎ ﻟ ﺐ ﺑ ﺎ ا و ﺧ ﻮ ا ھ ﻢ د ا ﺷ ﺖ . ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد هام و ﺗﻤﺎم ﺟﺰﺋﯿﺎت اﻃﺮا ﻓﻢ را ﺟﺬب ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻣﺜ ﻞ رھﯿﺎﺑﯽ ﮐﻪ در را ه »درﯾﺎی ا ﺳﺮار« ﺑﺎدﺑﺎ ن ﻣﯽا ﻓﺮازد] .[9ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ﺑﻪ ﺳ ﮑﻮﺗﻢ ا ﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬارد ،اﻣﺎ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﯾﮏ ﺟﺎی ﮐﺎر اﯾﺮاد دارد ،ﭼﻮ ن ﻧﺎ ﺷﺮم ﻧ ﮕﺮا ن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ .از ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺴﺖ. ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ هی ادﺑﯽ ﻣﻦ در رو ﺳﯿﻪ ا ﺳﺖ ھﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪ ه .ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺮفھﺎی دﯾﺸﺐ دو ﺳﺘﻢ ﻣﯽا ﻓﺘﻢ. اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﮫﻢ ؟ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﺧﻮدش ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪ ه. ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ھﻼل ﭼﯿﺰی ﺑﻪ وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺟﻮاﺑﯽ ﺗﻨﺪی ﻣﯽﮔﯿﺮد ،اﻣﺎ ھﻼل ﺧﻮﻧﺴﺮدیاش را از د ﺳﺖ ﻧﻤﯽدھﺪ، ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ و ﻗﺘﯽ ﺑﮫ ﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ، ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻣﺎﻧﺪ .ﮐﻢﮐﻢ از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﭘﺮرﻧﮓﺗﺮ و ﭘﺮرﻧﮓﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺧﻮ ﺷﻢ ﻣﯽآﯾﺪ؛ از ﻋﺰم و اراد ه و ﻣﺘﺎﻧﺘ ﺶ ﺧﻮ ﺷﻢ ﻣﯽآﯾﺪ .دو ﺗﺎ ز ن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺤﺚ ھﺴﺘﻨﺪ. دوﺑﺎر ه از ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺴﺖ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم از ھﻼل ﺧﻮا ﺳﺘﻪ ﺑﻪ واﮔﻦ ﺧﻮدش ﺑﺮود .ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ د ﺧﺘﺮک ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﮔﻮش ﮐﻨﺪ .ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺗﻤﺎ ﺷﺎی ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮔﺮم ﻣﯽﮐﻨﻢ :ﻟﺤﻦ ﮐﻼم و زﺑﺎ ن ﺑﺪ ن .و ﻗﺘ ﺶ ﮐﻪ ﻣﯽر ﺳﺪ ،ھﻤﭽﻨﺎ ن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺟﻠﻮ ﻣﯽروم. »ﺑ ﮕﺬارﯾﺪ ﺳﻔﺮ را ﺑﺎ ارﺗﻌﺎش ﻣﻨﻔﯽ ﺷﺮوع ﻧ ﮑﻨﯿﻢ .ھﻤﻪﻣﺎ ن ﺧﻮ ﺷﺤﺎل و ھﯿﺠﺎ نزد هاﯾﻢ ،ﻋﺎزم ﺳﻔﺮی ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧ ﮑﺮد هاﯾﻢ«. » اﻣ ﺎ ا و ﻣ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ « . . . »و ﻟ ﺶ ﮐﻦ .ﺑﻌﺪاً ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪی ﺧﻮدش ﺑﺮود«. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم اﺻﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.
در ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳ ﮑﻮ ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درﻣﯽآﯾﻨﺪ .اﯾﻦھﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارﻧﺪ ﺳﻮار واﮔﻦھﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﯽاﻧﺪ ؟ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺮای ھﺮﮐﺪام از اﯾﻦ ﻣﺴﺎ ﻓﺮھﺎ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد ؟ ر ﺳﯿﺪ ن ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﺰﯾﺰ ،دﯾﺪار ﺧﺎﻧﻮاد ه ،ر ﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺛﺮوت، ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﯾﺎ ﺷﺮﻣﺴﺎراﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ،ﯾﮏ اﮐﺘﺸﺎف ،ﯾﮏ ﻣﺎ ﺟﺮا ،ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻓﺮار ﯾﺎ ﯾﺎ ﻓﺘﻦ ؟ ﻗﻄﺎر دارد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ا ﺣﺘﻤﺎﻻت ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ھﻼل ﺑﺎرھﺎﯾ ﺶ را ،ﯾﮏ ﮐﻮ ﻟﻪﭘﺸﺘﯽ و ﯾﮏ ﮐﯿ ﻒ ﭘﺮزرق و ﺑﺮق، ﺑﺮﻣﯽدارد .وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ،اﻧ ﮕﺎر از ﻧﺘﯿﺠﻪی ﺑﺤﺜ ﺶ ﺑﺎ او راﺿﯽ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ از او ﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎمﮔﺮ ﻓﺘﻦ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد .ﻓﺎﯾﺪ ه ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از اﻧﺘﻘﺎم ﻋﺎﯾﺪﻣﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮد اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎ ن را ھﻢ ﺳﻄﺢ د ﺷﻤﻨﺎﻧﻤﺎ ن ﺑ ﮑﻨﯿﻢ ،ﺣﺎل آﻧ ﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸ ﺶ ،ﺣ ﮑﻤﺖ و ھﻮ ﺷﻤﺎ ن را ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﯿﻢ .ﺑﻪ ﺟﺰ راھﺒﺎ ن ھﯿﻤﺎ ﻟﯿﺎ و ﻗﺪﯾﺴﺎ ن ﺻﺤﺮا ،ھﻤﻪی ﻣﺎ ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎت اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻮﯾﺎﻧﻪ دارﯾﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻃﺒﯿﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ .ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﺳﺮزﻧ ﺶ ﮐﻨﯿﻢ. **** واﮔﻦ ﻣﺎ ﭼﮫﺎر ﮐﻮﭘﻪ و ﯾﮏ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﮐﻮ ﭼﮏ دارد و ﯾﮏ آ ﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ .ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻗﺘﻤﺎ ن را در اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑ ﮕﺬراﻧﯿﻢ. ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪی ﺧﻮدم ﻣﯽروم .ﯾﮏ ﺗﺨﺖ دوﻧﻔﺮ ه دارد ،ﯾﮏ ﮐﻤﺪ ،ﯾﮏ ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪ ﻟﯽ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮ ه ،و دری ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾ ﮑﯽ از د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽھﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد .در اﻧﺘﮫﺎی ﮐﻮﭘﻪ در دﯾ ﮕﺮی ھﺴﺖ .ﺑﺎزش ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﯽ ﺧﺎ ﻟﯽ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻇﺎھﺮاً د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ دو ﺗﺎ ﮐﻮﭘﻪ ﻣﺸﺘﺮک ا ﺳﺖ. آھﺎ! اﯾﻦ ﮐﻮﭘﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ه ﻣﺎل آ ن ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ هی ادﺑﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧ ﯿ ﺎﻣ ﺪ .اﻣ ﺎ ﭼﻪ ﻣ ﮫ ﻢ ؟
ﺳﻮت ﻗﻄﺎر ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯽآﯾﺪ .ﻗﻄﺎر آھﺴﺘﻪ را ه ﻣﯽا ﻓﺘﺪ. ھﻤ ﮕﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮ هی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯽروﯾﻢ و ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ هاﯾﻢ ،د ﺳﺖ ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﯿﻢ .ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺳ ﮑﻮ ﭼﻪ ﺗﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ﻧﻮرھﺎ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ و ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ، را ه آھﻦ ،ﮐﺎﺑ ﻞھﺎی ﺗﯿﺮ هی ﺑﺮق .در ﺷ ﮕﻔﺘﻢ از ﺳ ﮑﻮت ھﻤﻪ، ھﯿﭻﮐ ﺲ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف زد ن ﻧﺪارد ،ھﻤﻪ در ﺣﺎل ﺧﯿﺎل ﭘﺮوراﻧﺪﻧﻨﺪ درﺑﺎر هی اﯾﻨ ﮑﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ ،و ھﻤﻪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ،ﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬا ﺷﺘﻪاﻧﺪ ،ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﯿ ﺶ ر و ﺳ ﺖ ﻓ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻨ ﺪ. را هآھﻦ ﮐﻪ در ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺷﺐ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،دور ﻣﯿﺰ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ .ﺳﺒﺪ ﻣﯿﻮ های روی ﻣﯿﺰ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ در ﻣﺴ ﮑﻮ ﺷﺎم ﺧﻮرد هاﯾﻢ و ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻋﻼ ﻗﻪی ھﻤﻪ را ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺗﻸ ﻟﻮ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ودﮐﺎ ﺳﺖ ،ﮐﻪ ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎزش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﻣﯽﻧﻮ ﺷﯿﻢ و از ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﺟﺰ ﺧﻮد ﺳﻔﺮ ،ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺳﻔﺮ اﮐﻨﻮ نِ ﻣﺎ ﺳﺖ ،ﻧﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪﻣﺎ ن .ﺑﺎز ﻣﯽﻧﻮ ﺷﯿﻢ و ﮐﻢﮐﻢ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زد ن از ﺗﻮ ﻗﻌﺎﺗﻤﺎ ن از روزھﺎی ﭘﯿ ﺶ رو .ﺑﺎز ﻣﯽﻧﻮ ﺷﯿﻢ و ﺷﺎدیای مُ ﺳﺮی اﺗﺎق را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻧﺎﮔﮫﺎ ن اﻧ ﮕﺎر ﻋﻤﺮی ا ﺳﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯿﻢ. ﻣﺘﺮ ﺟﻢ از زﻧﺪﮔﯽ و ﻋﻼﯾﻘ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ :ادﺑﯿﺎت ،ﺳﻔﺮ و ھﻨﺮھﺎی رزﻣﯽ .اﺗﻔﺎ ﻗﺎً ﻣﻦ در ﺟﻮاﻧﯽ آیﮐﯽدو ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ھﺮو ﻗﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪﻣﺎ ن ﺳﺮ ر ﻓﺖ و ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻧ ﮑﺮدﯾﻢ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ در راھﺮو ﮐﻮ ﭼﮏ ﻣﺠﺎور ﮐﻮﭘﻪھﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐ ﻨ ﯿﻢ. ھﻼل ﺑﺎ وﯾﺮا ﺳﺘﺎری ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑ ﮕﺬارد وارد ﮐﻮﭘﻪ ﺑﺸﻮد .ﻣﯽداﻧﻢ ھﺮدو ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ﺑﺮ آ ن ﺳﻮءﺗﻔﺎھﻢ ﻣﺮھﻢ ﺑ ﮕﺬارﻧﺪ ،اﻣﺎ اﯾﻦ را ھﻢ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا روز دﯾ ﮕﺮی ا ﺳﺖ و ﺣﺒ ﺲ ﺷﺪ ن در ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ،ﺑﻪ ا ﺧﺘﻼ ﻓﺎت داﻣﻦ
ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺟﺮوﺑﺤﺚ دﯾ ﮕﺮی در را ه ا ﺳﺖ .اﻣﺎ اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﻧﺒﺎ ﺷﺪ. ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ﻇﺎھﺮاً ﻓ ﮑﺮم را ﺧﻮاﻧﺪ ه .ﺑﺮای ھﻤﻪ ودﮐﺎ ﻣﯽرﯾﺰد و ﺣﺎﻻ دارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ آیﮐﯽدو ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ا ﺧﺘﻼ ﻓﺎت را ﺣ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »اﺻﻼً ﻣﺒﺎرز ه ﻧﯿﺴﺖ .در وا ﻗﻊ ﻗﺼﺪ ،آرام ﮐﺮد ن روح و ﺑﺮ ﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪی ﮐ ﻞ ا ﺳﺖ و از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ن ﺗﻤﺎم آﺛﺎر ﺑﺪ ﺧﻮاھﯽ ﯾﺎ ﺧﻮد ﺧﻮاھﯽ .اﮔﺮ و ﻗﺖ زﯾﺎدی را ﺻﺮف ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ن ﻧ ﮑﺎت ﺧﻮب و ﺑﺪ ﮐ ﺲ دﯾ ﮕﺮی ﺑ ﮑﻨﯽ ،روح ﺧﻮدت را از ﯾﺎد ﻣﯽﺑﺮی و آ ﺧﺮش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺮژیای ﮐﻪ در ﻗﻀﺎوت درﺑﺎر هی دﯾ ﮕﺮا ن ھﺪر داد های ،از ﭘﺎ ﻣﯽا ﻓﺘﯽ و ﺷ ﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮری«. ﻇﺎھﺮاً ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺑﻪ ﺣﺮفھﺎی ﯾﮏ ﻣﺮد ھﻔﺘﺎد ﺳﺎ ﻟﻪ ﻋﻼ ﻗﻪای ﻧﺪارد .ﺳﺮ ﺧﻮ ﺷﯽ او ﻟﯿﻪی ﻧﺎ ﺷﯽ از ودﮐﺎ ﺟﺎی ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻓﺮ ﺳﺎﯾ ﺶ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽدھﺪ .ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﺗﺎ ﺑﻪ د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮوم و و ﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ،اﺗﺎق ﺧﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ و ھﻤﻪ ر ﻓﺘﻪاﻧﺪ. ا ﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ھﻼل. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺠﺎ ر ﻓﺘﻨﺪ ؟« »از ﺳﺮ ادب ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮوﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ«. »ﺗﻮ ھﻢ ﺧﻮب ا ﺳﺖ ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑ ﮑﻨﯽ«. »اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﯾﮏ ﮐﻮﭘﻪی ﺧﺎ ﻟﯽ ھﺴﺖ«. ﮐﻮ ﻟﻪﭘﺸﺘﯽ و ﮐﯿﻔ ﺶ را ﺑﺮﻣﯽدارم و ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﺑﺎزوﯾ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺑﻪ اﻧﺘﮫﺎی ﮐﻮﭘﻪ راھﻨﻤﺎﯾﯽاش ﻣﯽﮐﻨﻢ. »دﯾ ﮕﺮ از ﺑﺨﺘﺖ زﯾﺎدی ﺗﻮ ﻗﻊ ﻧﺪا ﺷﺘﻪ ﺑﺎش .ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ«. ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺗﺼﻮری ﻧﺪارم ﮐﻪ ﮐﻮﭘﻪاش ﮐﺠﺎ ﺳﺖ.
ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﻢ ﻣﯽروم و ھﯿﺠﺎ ن ﺟﺎی ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻓﺮ ﺳﻮدﮔﯽ ﻣﯽدھﺪ .ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮم را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮔﺬارم و ﺷﻤﺎﯾ ﻞ ﻗﺪﯾﺴﺎﻧﻢ را ــ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ھﺴﺘﻨﺪ ــ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﯽروم ﺗﺎ ﻣﺴﻮاک ﺑﺰﻧﻢ ،ﮐﻪ ﻇﺎھﺮاً ﭘﯿﭽﯿﺪ هﺗﺮ از آ ن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم .ﻟﯿﻮا ن آب ﻣﻌﺪﻧﯽ ﺗﻮی د ﺳﺘﻢ ﻣﺪام ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎر ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮرد .ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﻼش ،ﺑﻪ ھﺪ ﻓﻢ ﻣﯽر ﺳﻢ. ﺗﯽ ﺷﺮت ﺧﻮاﺑﻢ را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﻢ ،ﺳﯿ ﮕﺎری ﻣﯽﮐﺸﻢ ،ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﺑﻨﺪم و ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﭘﯿﭻوﺗﺎب ھﻤﺎ ن ﺣ ﺲ ﺑﻮد ن در زھﺪا ن ﻣﺎدر را دارد و ﺷﺒﯽ ﻣﺘﺒﺮک ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻓﺮ ﺷﺘ ﮕﺎ ن در ﭘﯿ ﺶ دارم. ﺧ ﯿ ﺎ ﻟ ﯽ ﻋ ﺒ ﺚ.
ﭼﺸﻢھﺎی ھﻼل روز ﮐﻪ ﺧﻤﯿﺎز ه ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم ،ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮ ﺷﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯽروم .ھﻤﻪ ھﺴﺘﻨﺪ ،از ﺟﻤﻠﻪ ھﻼل. ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎددا ﺷﺘﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ و ا ﺟﺎز ه ﺑﺪھﯽ ﺑﺎز ﺑﯿﺎﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ .اﻣﺮوز ﭘﺪرم درآﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﻧﻢ .ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎی ھﺮ واﮔﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ا ﺟﺎز هی ﮔﺬر ﺑﺪھﻨﺪ ﮐﻪ « . . . آ ﺧﺮ ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪ ه ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺳﻼموﻋﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﺷﺐ ﺧﻮﺑﯽ دا ﺷﺘﻪاﻧﺪ ؟ ﭘﺎ ﺳﺦ ﺟﻤﻌﯽ» :ﻧﻪ«. ﭘ ﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ»:ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪم «.ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﺸﻢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ھﻤﺴﻔﺮاﻧ ﺶ را ﺑﺮﻣﯽاﻧ ﮕﯿﺰد: »واﮔﻦ ﻣﻦ در ﺳﺖ و ﺳﻂ ﻗﻄﺎر ا ﺳﺖ و زﯾﺎد ﺗ ﮑﺎ نﺗ ﮑﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. واﮔﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ واﮔﻦ ا ﺳﺖ«. ﻧﺎ ﺷﺮم ﻇﺎھﺮاً ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺣﺮف ﺗﻨﺪی ﺑﺰﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش را ﻣﯽﮔﯿﺮد .ھﻤﺴﺮش از ﭘﻨﺠﺮ ه ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﯿ ﮕﺎری ﻣﯽﮔﯿﺮاﻧﺪ ﺗﺎ آزردﮔﯽاش را ﭘﻨﮫﺎ ن ﮐﻨﺪ .وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻗﯿﺎ ﻓﻪای ﻣﯽﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ» :ﻧ ﮕﻔﺘﻢ اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ ه ﻣﺰا ﺣﻢ ا ﺳﺖ ؟« ﯾﺎﺋﻮ ﮐﻪ ﻇﺎھﺮاً ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪ ه ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :از ﺣﺎﻻ ھﺮ روز ﻓ ﮑﺮی را روی ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ و روی آﯾﻨﻪ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﻢ«.
ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺑﻪ ﻃﺮف آﯾﻨﻪی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯽرود و ﮐﺎﻏﺬی روی آﯾﻨﻪ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﮐﻪ روﯾ ﺶ ﻧﻮ ﺷﺘﻪ» :اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ رﻧ ﮕﯿﻦﮐﻤﺎ ن را ﺑﺒﯿﻨﯽ ،ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﺎرا ن را دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑ ﺎ ﺷ ﯽ «. ﮐﺴﯽ ﻋﻼ ﻗﻪای ﺑﻪ اﯾﻦ ﺿﺮبا ﻟﻤﺜ ﻞ ﺧﻮشﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻧﺪارد .ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻏﯿﺒ ﮕﻮ ﺑﺎ ﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻪ در ﺳﺮ ھﻤﻪ ﻣﯽﮔﺬرد: » ﺧﺪای ﻣﻦ ،ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﻪ ھﺰار ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ دﯾ ﮕﺮ وﺿﻊ ھﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﺷﺪ ؟« ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺗﻮی ﺗﻠﻔﻦ ھﻤﺮاھﻢ ﻋ ﮑﺴﯽ دارم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻧﺸﺎﻧﺘﺎ ن ﺑﺪھﻢ .وﯾﻮ ﻟﻮﻧﻢ را ھﻢ آورد هام ،اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺎﯾ ﻞ ا ﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﮔﻮش ﮐﻨﺪ«. ھﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ھﻢ دارﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ رادﯾﻮی آ ﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮش ﻣﯽدھﯿﻢ .ﺗﻨ ﺶ دا ﺧ ﻞ واﮔﻦ دارد ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮد .دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﯾ ﮑﯽ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﮐﺎری از د ﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ. »ﺑﺒﯿﻦ ،ﺑ ﮕﺬار در آراﻣ ﺶ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﻣﺎ ن را ﺑﺨﻮرﯾﻢ .اﮔﺮ دو ﺳﺖ د ا ر ی ﺑﻪ ﻣ ﺎ ﻣ ﻠ ﺤ ﻖ ﺑ ﺸ ﻮ ی ،ﻗ ﺪﻣ ﺖ ر و ی ﭼ ﺸ ﻢ .ﺑ ﻌ ﺪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ .ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﻋ ﮑﺴﺖ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ«. ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺜ ﻞ ﺗﻨﺪر ﻣﯽﻏﺮد .ﻗﻄﺎری در ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﯽﮔﺬرد، اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗ ﮑﺮری ﺗﺮ ﺳﻨﺎک ﺗﻤﺎم ﺷﺐ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد .ﻧﻮ ﺳﺎ ن واﮔﻦ ،ﺑﻪ ﺟﺎی آﻧ ﮑﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻮ ﺳﺎ ن آرام ﮔﮫﻮار ه ﺑﯿﻨﺪازد ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ آدم را ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ دا ﺧ ﻞ ﯾﮏ د ﺳﺘ ﮕﺎ ه ھﻤﺰ ن. ﺣﺎ ﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺸﯿﺪ ن اﯾﻦ ھﻤﻪ آدم دﻧﺒﺎل ﺧﻮدم در اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮا ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﭼﺮا در ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﺎری ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺷﮫﺮﺑﺎزی ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﮐﻮ ه ر و ﺳ ﯽ« . ھﻼل و ﯾﺎﺋﻮی ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را
ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ھﯿﭻﮐ ﺲ ــ ﻧﺎ ﺷﺮ و ھﻤﺴﺮش ،وﯾﺮا ﺳﺘﺎر ،و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ه ای ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻓ ﮑﺮ ﺑ ﮑﺮ او ﺑﻮد ــ ﻋﻼ ﻗﻪای ﻧﺸﺎ ن ﻧﻤﯽدھﺪ .ﺑﯿﺮو ن ،ﭼﺸﻢاﻧﺪازھﺎ ﻣﺪام ﺗ ﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ :ﺷﮫﺮھﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ ،ﺟﻨ ﮕ ﻞ ،ﺷﮫﺮھﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ ،ﺟﻨ ﮕ ﻞ. ﯾ ﮑﯽ از ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ از ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ » :ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺎ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﻣﺎﻧﺪ ه ؟« »ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ«. ھﻤﻪ ﻧﻔ ﺲ را ﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﻓ ﮑﺮﻣﺎ ن را ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ و ﺑ ﮕﻮﯾﯿﻢ دﯾ ﮕﺮ ﺑ ﺲ ا ﺳﺖ .ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ آدم از ﮐﻮ ه ﺑﺎﻻ ﺑﺮود ﺗﺎ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ا ﺳﺖ؛ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ آدم ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮ را ﺗﺎ وﻻدیو ﺳﺘﮏ ﺑﺮود ﺗﺎ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺳﯿﺒﺮیﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪ ه. »خُب ،ﻣﯽروم ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ«. ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم .ھﻼل ھﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. »آ ن ﮐﺎﻏﺬ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ؟ ﻋ ﮑ ﺲ ﺗﻮی ﺗﻠﻔﻦ ھﻤﺮاھﻢ ﭼﯽ ؟« ﮐﺎﻏﺬ ؟ آھﺎ! ﺑﻠﻪ ،ا ﺟﺎز هی اﯾﻨ ﮑﻪ ھﺮو ﻗﺖ د ﻟ ﺶ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑﻪ واﮔﻦ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ .ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،ﯾﺎﺋﻮ ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ رو ﺳﯽ روی ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و ﻣﯽدھﺪ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ .ھﻤﻪ ــ از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ــ ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. »ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﻟﻄﻔﺎً اﺿﺎ ﻓﻪ ﮐﻨﯽ” ،ﯾﮏ ﺑﺎر در روز“؟« ﯾﺎﺋﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽرود ﻧ ﮕﮫﺒﺎﻧﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ را ﻣﮫﺮ ﮐﻨﺪ. »ﻋ ﮑ ﺲ ﭼﯽ ؟« اﻻ ن در ﺣﺎ ﻟﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺎ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮا ﻓﻘﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪام ﺑﺮوم و ﺑﺨﻮاﺑﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ھﻤﺴﻔﺮھﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل دارﻧﺪ ﺧﺮج اﯾﻦ ﺳﻔﺮ را ﻣﯽدھﻨﺪ ،اذﯾﺖ ﮐﻨﻢ .از ھﻼل ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﮫﺎی واﮔﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ .او ﻟﯿﻦ در را ﺑﺎز
ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ دھﻠﯿﺰ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ ﮐﻪ دو در ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻗﻄﺎر دارد و در دﯾ ﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ واﮔﻦ ﺑﻌﺪی ﻣﯽر ﺳﺪ. ھﻼل ﻋ ﮑ ﺲ ﺗﻮی ﺗﻠﻔﻨ ﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽدھﺪ .ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﭙﯿﺪ ه ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺷﺪ ه .ﻋ ﮑ ﺲ اﺑﺮی دراز در آ ﺳﻤﺎ ن ا ﺳ ﺖ. »ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ؟« ﺑﻠﻪ .ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ .ﯾﮏ اﺑﺮ ا ﺳﺖ. »ﺗﻮی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ھﻤﺮاھﯽ دارﯾﻢ«. اﺑﺮی دارد ھﻤﺮاھﯽﻣﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻋ ﮑ ﺲ ﺑﺮای اﺑﺪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ه .ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨ ﮑﻪ اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد. »ﺑﻠﻪ ،ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺖ .اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪی ﺧﻮدت ﺑﺮو«. »ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ .ا ﺟﺎز ه داد های ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر در روز ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ«. ﺧﺴﺘ ﮕﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻨﻄﻘﻢ را ﻣﺨﺘ ﻞ ﮐﺮد ه ،ﭼﻮ ن ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﯾﮏ ھﯿﻮﻻ ﺧﻠﻖ ﮐﺮد هام .اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر در روز ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ،ﺻﺒﺢ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧﻤﯽرود .ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ا ﺷﺘﺒﺎ ه را ﺑﻌﺪاً اﺻﻼح ﮐﻨﻢ. »ﺑﺒﯿﻦ ،ﻣﻦ ھﻢ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﮫﻤﺎﻧﻢ .ﺧﻠﯽ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ھﻤﺮا ه ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﯽ ،اﻣﺎ ﺗﻮ ھﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺷﺎر از ﻧﯿﺮوﯾﯽ و ھﯿﭻو ﻗﺖ ”ﻧﻪ“ ﺑﻪ ﺧﺮ ﺟﺖ ﻧﻤﯽرود .اﻣﺎ ،ﻣﯽداﻧﯽ«... آ ن ﭼﺸﻢھﺎ .ﺳﺒﺰ ،ﺑﺪو ن ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ آراﯾ ﺶ. » ...ﻣﯽداﻧﯽ«... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺘﻪام .ﺑﻌﺪ از 24ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ،ھﻤﻪ
ﺑﯽد ﻓﺎع ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر .دھﻠﯿﺰ آھﻨﯽ و ﺷﯿﺸﻪای ﺧﺎ ﻟﯽ از اﺛﺎث دارد ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺳﺮوﺻﺪا دارد ﻓﺮوﻣﯽ ﺧﻮاﺑﺪ ،ﺗﻤﺮﮐﺰم دارد از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود ،و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﯽام ﯾﺎ ﮐﺠﺎﯾﻢ .ﻣﯽداﻧﻢ دارم از او ﺗﻘﺎﺿﺎی ھﻤ ﮑﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﮐﻪ ﺑﺮود ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از آ ن آﻣﺪ ه ،اﻣﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ از دھﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد ھﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻧﺪارد. دارم ﺑﻪ رو ﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،در ﻣ ﮑﺎﻧﯽ ﻣﻘﺪس ،و ﻣﻮ ﺟﯽ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ و و ﺟﻮدم را ﺳﺮ ﺷﺎر از ﻋﺸﻖ و آراﻣ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ، دو ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﺪرت ﺑﺎ ھﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺧﻮدم را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،اﻣﺎ، ھﻤﺰﻣﺎ ن ،ﻓﯿ ﻞھﺎی آ ﻓﺮﯾﻘﺎﯾﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺮﻃﻮﻣﺸﺎ ن را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﻨﺪ ،و ﺷﺘﺮھﺎی ﺻﺤﺮا را ،ﻣﺮدﻣﯽ را ﮐﻪ در ﻣﯿ ﮑﺪ های در ﺑﻮﺋﻨﻮس آﯾﺮس آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ،ﺳ ﮕﯽ ﮐﻪ از ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﻣﯽﮔﺬرد، ﻗﻠﻢﻣﻮﯾﯽ در د ﺳﺖ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺎ ﺷﯽ ﯾﮏ ﮔ ﻞ ﺳﺮخ را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﺮ ﻓﯽ در ﺣﺎل ذوب در ﮐﻮھﯽ در ﺳﻮﯾﯿ ﺲ ،راھﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮودھﺎی ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ،زاﺋﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﺟﺎﻣﻊ ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮی ﮐﻤﭙﻮ ﺳﺘﻼ ﻣﯽر ﺳﺪ ،ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﮔﻮ ﺳﻔﻨﺪاﻧ ﺶ، ﺳﺮﺑﺎزاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ هاﻧﺪ و ﺑﺮای ﺟﻨﮓ آﻣﺎد ه ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺎھﯽ در ا ﻗﯿﺎﻧﻮس ،ﺷﮫﺮھﺎ و ﺟﻨ ﮕ ﻞھﺎی دﻧﯿﺎ ،و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ھﻤﺰﻣﺎ ن ﺑﺴﯿﺎر واﺿﺢ و ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ ،و ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮ ﭼﮏ و ﺑﺴﯿﺎر ﺳ ﺎ ﮐ ﺖ ا ﺳ ﺖ. در ا ﻟ ﻒ ھﺴﺘﻢ ،ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ در آ ن ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ،ھﻤﺰﻣﺎ ن ،در ﯾﮏ ﻣ ﮑﺎ ن ﻗﺮار دارد. ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮ های ھﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺟﮫﺎ ن و ﻧﮫﺎﻧ ﮕﺎ هھﺎﯾ ﺶ ،ﺷﻌﺮھﺎی ﮔ ﻤ ﺸ ﺪ ه د ر ز ﻣ ﺎ ن و و ا ژ ه ھ ﺎ ی ﻣ ﻌ ﻠ ﻖ د ر ﻓﻀ ﺎ .آ ن ﭼ ﺸ ﻢ ھ ﺎ ا ز ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از و ﺟﻮد ﺷﺎ ن ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯾﻢ ،اﻣﺎ ھﺴﺘﻨﺪ ،آﻣﺎد هی ﮐﺸ ﻒ ﺷﺪ ن و ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ن ،اﻣﺎ از ﺳﻮی ارواح ،ﻧﻪ ا ﺟﺴﺎد .ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درک ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺣﺘﯽ
ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ﺑﺮ زﺑﺎ ن آﯾﺪ .ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ھﻤﺰﻣﺎ ن ﺑﻪ و ﺟﺪ ﻣﯽآورﻧﺪ و ﺧ ﻔﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻨ ﺪ . ﺟﻠﻮی دری اﯾﺴﺘﺎد هام ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎز و ﺑﻌﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﻣﻨﻈﺮی از ﻣﻨﻈﺮ هی ﭘﺸﺘ ﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدھﺪ ــ ﮔﻨﺞھﺎی ﻧﮫﺎ ن و دامھﺎ ،ﺟﺎد هھﺎی ﻧﭙﯿﻤﻮد ه و ﺳﻔﺮھﺎی در ﺗ ﺨ ﯿ ﻞ ﻧ ﮕ ﻨ ﺠ ﯿ ﺪ ه. » ﭼﺮا اﯾﻦﻃﻮر ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ ؟ ﭼﺮا ﭼﺸﻢھﺎﯾﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽدھﺪ ؟« ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ،د ﺧﺘﺮ ﯾﺎ زﻧﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ه .ﭼﺸﻢھﺎﯾﻤﺎ ن آﯾﻨﻪی روح ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ ﺷﺪ ه ،آﯾﻨﻪھﺎﯾﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ارواح ﺧﻮدﻣﺎ ن ،ﮐﻪ ارواح ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم روی زﻣﯿﻦ ،ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ را ه ﻣﯽروﻧﺪ ،ﻋﺸﻖ ﻣﯽورزﻧﺪ ،ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ،رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﯾﺎ رؤﯾﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ. »ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...ﻓﻘﻂ«... ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻤﻠﻪام را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ درھﺎ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ا ﺳﺮار ﺷﺎ ن را ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ .دروغ و را ﺳﺘﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،ر ﻗ ﺺھﺎی ﻏﺮﯾﺐ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﯾ ﻞ ﯾﮏ ا ﻟﮫﻪ ،ﻣﻠﻮا نھﺎ در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ درﯾﺎی ﺧﺮو ﺷﺎ ن ،زو ﺟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﺳﺎ ﺣﻠﯽ رو ﺑﻪ ھﻤﺎ ن درﯾﺎ ،ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر آرام و ﻣﯿﮫﻤﺎ نﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ .درھﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،درھﺎی دﯾﺪﮔﺎ نِ ھﻼل ،و ﮐﻢﮐﻢ ﺧﻮدم را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،اﻧ ﮕﺎر دﯾﺮزﻣﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣ ﯽ ﺷ ﻨ ﺎ ﺳ ﯿﻢ... ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ » :ﭼﻪﮐﺎر داری ﻣﯽﮐﻨﯽ ؟« »الِف«... ا ﺷﮏھﺎی د ﺧﺘﺮ ﯾﺎ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ه ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ از ھﻤﺎ ن درھﺎ ﺑﯿﺮو ن ﺑﺮﯾﺰد .ﮐﺴﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ا ﺷﮏ ،ﺧﻮ نِ
ﺟﺎری در رگھﺎی روح ا ﺳﺖ ،و اﮐﻨﻮ ن دارم ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ وارد ﺗﻮﻧﻠﯽ ﺷﺪ هام ،دارم ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ،و او ھﻢ آﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ د ﺳﺖھﺎی ﺑﻪ ھﻢ ﻓﺸﺮد ه ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﻘﺪسﺗﺮﯾﻦ دﻋﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎ ن داد ها ﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .ﺑﻠﻪ ،اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ آﻧﺠﺎ در ﺑﺮاﺑﺮم ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ روی زﻣﯿﻦ زاﻧﻮ زد ه ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻧﺠﺎت دھﺪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﺒﺎسھﺎﯾﻢ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،و د ﺳﺖھﺎﯾﻢ ،و ﻗﻠﻢ پَری ﮐﻪ در د ﺳﺘﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻪام... ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻢ» :ﺑ ﺲ ﮐﻦ!« ھﻼل ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﺑﻨﺪد. ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ در ﻗﻄﺎری ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺒﺮی و ﻣﺎورای ﺳﯿﺒﺮی ﻣﯽرود ،ﺑﻪ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس آرام .ﺧﺴﺘﻪﺗﺮ از ﻗﺒﻠﻢ ،و ھﺮ ﭼﻨﺪ د ﻗﯿﻘﺎً ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻮﺻﯿﻔ ﺶ ﮐﻨﻢ. د ﺧﺘﺮ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮد .ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻐﻠ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ .ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻗﺒﻼً ﺗﻮ را دﯾﺪ هام .او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻋ ﮑﺴﺖ را دﯾﺪم ﻓﮫﻤﯿﺪم .اﻧ ﮕﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد در ﻣﻘﻄﻌﯽ در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ .ﺑﺎ دو ﺳﺖھﺎﯾﻢ درﺑﺎر هاش ﺣﺮف زدم، اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ دﯾﻮاﻧﻪام ،ﮐﻪ ھﺰارا ن ﻧﻔﺮ ھﺮروز ھﻤﯿﻦ ﺣﺮف را درﺑﺎر هی ھﺰارا ن ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﺣﻖ ﺑﺎ آ نھﺎ ﺳﺖ، اﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ...زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻮ آورد ه .ﺗﻮ آﻣﺪی ﺗﺎ ﻣﺮا ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ،ﻣ ﮕﺮ ﻧﻪ ؟« ﮐﻢﮐﻢ دارم از اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﻢ .ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ،ﻗﺮ نھﺎ ﭘﯿ ﺶ ،از ﯾ ﮑﯽ از ھﻤﺎ ن درھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻ ن در ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ دﯾﺪم ﮔﺬ ﺷﺘﻢ .او آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ. ﺑﺎ ا ﺣﺘﯿﺎط ازش ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﭼﻪ دﯾﺪ ه.
»ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ .ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻮﺻﯿﻔ ﺶ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ ،در ﺟﺎﯾﯽ اﻣﻦ و آرام ﺑﻮدم ،اﻧ ﮕﺎر در ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺷﻢ«. ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه .ھﻨﻮز ﻧﻪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ. ﮐﯿ ﻒھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺮﻣﯽدارم و ﺑﺮش ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ. »اﻻ ن ﺟﺎﻧ ﺶ را ﻧﺪارم ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻦ ،ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮا ن ،ﺑ ﮕﺬار ﮐﻤﯽ ا ﺳﺘﺮا ﺣﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم .اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ ،ﺑ ﮕﻮ ﻣﻦ ازت ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﻤﺎﻧﯽ«. اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪام ﻣﯽروم ،ﺑﺎ ھﻤﺎ ن ﻟﺒﺎسھﺎ روی ﺗﺨﺖ ﻣﯽا ﻓﺘﻢ و در ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو ﻣﯽروم. ﮐﺴﯽ در ﻣﯽزﻧﺪ. »ﺗﺎ د ه د ﻗﯿﻘﻪی دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ«. ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﯿﺮو ن ﺷﺐ ا ﺳﺖ ،ﯾﺎ ،او ﻟﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖھﺎی ﺻﺒﺢ .ﺗﻤﺎم روز را ﺧﻮاﺑﯿﺪ هام و ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽﺑﺮد. ﺻﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻗﺮار ا ﺳﺖ اﯾﻦ واﮔﻦ را از ﻗﻄﺎر ﺟﺪا و ﭘﺎرک ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺮای دو ﺷﺐ ا ﻗﺎﻣﺖ در ﺷﮫﺮ ھﺮ ﭼﻪ ﻻزم دارﯾﺪ ﺑﺮدارﯾﺪ«. ﮐﺮﮐﺮ ه را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ .رو ﺷﻨﺎﯾﯽھﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻗﻄﺎر دارد ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .وا ﻗﻌﺎً دارﯾﻢ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ .ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ھﺮ ﭼﻪ را ﺑﺮای دو ﺷﺐ ا ﻗﺎﻣﺖ در اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﻻزم دارم ﺑﺮﻣﯽدارم .ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﮐﻤﯽ ﻗﺒ ﻞﺗﺮم دارد زﻧﺪ ه ﻣﯽ ﺷﻮد. و ﻗﺘﯽ از ﮐﻮﭘﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽروم ،ھﻤﻪ در راھﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺰ ھﻼل ﮐﻪ ھﻨﻮز ھﻤﺎ ن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ .ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽزﻧﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺗ ﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽدھﺪ. »ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺮاﯾﻢ ا ﺟﺎز ه را ﮔﺮ ﻓﺖ«.
ﯾﺎﺋﻮ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ: »داﺋﻮ دِ ﺟﯿﻨﮓ را ﺧﻮاﻧﺪ ه ای ؟« ﺑﻠﻪ ،ا ﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮاﻧﺪ هام ،ﻣﺜ ﻞ ھﻤﻪی ھﻢﻧﺴ ﻞھﺎﯾﻢ. »ﭘ ﺲ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺘ ﺶ ﯾﺎدت ا ﺳﺖ" :ﻧﯿﺮوھﺎﯾﺖ را ﺑ ﮕﺴﺘﺮا ن ﺗﺎ ﺟﻮا ن ﺑﻤﺎﻧﯽ"«. آرام ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ د ﺧﺘﺮ ﮐﻪ ھﻨﻮز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ .ﺑﻪﻧﻈﺮم ﺣﺮ ﻓ ﺶ ﮐﻤﯽ ﺗﻮھﯿﻦآﻣﯿﺰ ﻣﯽآﯾﺪ. » ا ﮔ ﺮ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﯽ ا ﻟ ﻘ ﺎ ﮐ ﻨ ﯽ ﮐﻪ « . . . »ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ا ﻟﻘﺎ ﮐﻨﻢ .اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرم را ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻓﮫﻤﯿﺪ های ،ﺣﺘﻤﺎً اﯾﻦ ﻓ ﮑﺮ در ﺳﺮ ﺧﻮدت ھﺴﺖ .ﻇﺎھﺮاً ﺟﻤﻠﻪی ﻻﺋﻮ ز ه را ﻧﻔﮫﻤﯿﺪ های ،ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﺖ را ﺧﺎرج از ﺧﻮدت ﻗﺮار ﺑﺪھﯽ ،ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮی. آ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪ هام ،اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﺨ ﺺ ﻣ ﻨ ﺎ ﺳ ﺒ ﯽ ا ﺳ ﺖ «. ﺑﺎ ھﻢ ﺣﺮف زد هاﻧﺪ ؟ آ ن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ واردِ ا ﻟ ﻒ ﺷﺪﯾﻢ ،ﯾﺎﺋﻮ از آﻧﺠﺎ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ؟ دﯾﺪ ه ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ؟ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :ﺑﻪ دﻧﯿﺎی رو ﺣﺎﻧﯽ ،ﺑﻪ ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ﻣﻮازی اﻋﺘﻘﺎد داری ﮐﻪ در آ ن زﻣﺎ ن و ﻣ ﮑﺎ ن ،اﺑﺪی و ھﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ ا ﺳﺖ ؟« ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﺗﺮﻣﺰھﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﯾﺎﺋﻮ ﺳﺮش را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ ،اﻣﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ دارد ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را ﺳﺒﮏ و ﺳﻨ ﮕﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﻦ آ نﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺪا را ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھﺎی دﯾ ﮕﺮ اﻋﺘﻘﺎد دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﺑ ﺶ را ھﻢ ﻧﺪﯾﺪ های .اﮔﺮ ﻓﺮدا ﺷﺐ و ﻗﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﯽ ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ«.
ﻗﻄﺎر ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ .ھﻼل ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد. ﯾﺎﺋﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و او را در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮد .ﮐﺎﭘﺸﻦھﺎﯾﻤﺎ ن را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﯿﻢ و ،ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ و ﭼﮫﺎر د ﻗﯿﻘﻪی ﺻﺒﺢ ،ﻗﺪم ﺑﻪ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ.
ﺧﺎﻧﻪی اﯾﭙﺎﺗِﯿﻒ ھﻼلِ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ ه .ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﮐﻪ در ﻻﺑﯽ ھﺘ ﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،از اﺗﺎ ﻗﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم ،اﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮِ دﯾﺮوز را درازﺑﻪدراز روی ﺗﺨﺘﻢ ﮔﺬراﻧﺪم ،ﺑﺎز ھﻢ ﺑﻌﺪ از ﻗﺪم ﮔﺬا ﺷﺘﻦ روی »زﻣﯿﻦِ ﺳﻔﺖ« ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ .ﺑﻪ اﺗﺎق ﯾﺎﺋﻮ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ و ﻣﯽروﯾﻢ در ﺷﮫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ .ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﻻ ن ا ﺣﺘﯿﺎج دارم :را ه ﺑﺮوم ،را ه ﺑﺮوم ،را ه ﺑﺮوم ،ھﻮای ﺗﺎز ه ﺑﺨﻮرم ،و ﻧ ﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﺷﮫﺮی ﺑﯿﻨﺪازم ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ هام و از اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد ﻟﺬت ﺑﺒﺮم. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺮاﯾﻢ از ﺗﺎرﯾﺦ ﺷﮫﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ :اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺷﮫﺮ ﺑﺰرگ رو ﺳﯿﻪ ا ﺳﺖ ،ﻏﻨﯽ از ﮐﺎﻧﯽھﺎ .اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ھﺮ د ﻓﺘﺮ ﭼﻪی ﺗﻮرﯾﺴﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺻﻼً ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺮو ن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎی ارﺗﻮدﮐ ﺲ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﯽاﯾﺴﺘﯿﻢ. »اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﺟﺎﻣﻊ ﺧﻮ ن ا ﺳﺖ .ﮐﻠﯿﺴﺎ را در ﻣﺤ ﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﺎﻧﻪای ﺳﺎ ﺧﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﯿ ﮑﻼی اﯾﭙﺎﺗﯿ ﻒِ][10 ﺑﻮد ه .ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﻮ«. ﮐﻢﮐﻢ ﺳﺮدم ﺷﺪ ه ،ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ از ﺣﺮ ﻓ ﺶ ﭘﯿﺮوی ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﻣﻮز های ﮐﻮ ﭼﮏ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﻠﻮھﺎ رو ﺳﯽ ا ﺳﺖ. ﯾﺎﺋﻮ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ. » ﭼﯿﺰی ﺣ ﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ؟«
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻧﻪ .ﻇﺎھﺮاً ﻣﺄﯾﻮس ﺷﺪ ه. »ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﮫﺎ نھﺎی ﻣﻮازی و اﺑﺪﯾﺖِ ﻟﺤﻈﻪی اﮐﻨﻮ ن اﻋﺘﻘﺎد دارد ،ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺣ ﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ؟« و ﺳﻮ ﺳﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ اﺻﻼً ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ رو ﺳﯿﻪ آورد ه ،ﺻﺤﺒﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﯽ .ﺑﻮد ه درﺑﺎر هی د ﻗﯿﻘﺎً ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ و ﺟﻪ رو ﺣﺎﻧﯽام ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار ﮐﻨﻢ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﯾ ﮕﺮ ﺻﺪق ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .از و ﻗﺘﯽ ﻟﻨﺪ ن را ﺗﺮک ﮐﺮد هام ،آدم دﯾ ﮕﺮی ﺷﺪ هام ،آراﻣﻢ و در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻦ و رو ﺣﻢ ،ﺷﺎد .ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد آ ن ﺻﺤﻨﻪ در ﻗﻄﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢھﺎی ھﻼل ﻣﯽا ﻓﺘﻢ ،اﻣﺎ ﻓﻮراً ﺧﺎﻃﺮ هاش را از ذھﻨﻢ ﻣﯽراﻧﻢ. »اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﺣ ﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺪارم .ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺮژیھﺎی ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ درﮔﯿﺮ ﻣ ﮑﺎ ﺷﻔﺎت دﯾ ﮕﺮی ا ﺳﺖ .ﻇﺎھﺮاً ﮐﻠﯿﺴﺎی ﺗﺎز ه ﺳﺎزی ا ﺳﺖ .ﻣﺎ ﺟﺮاﯾ ﺶ ﭼﯿﺴﺖ ؟« »اﻣﭙﺮاﺗﻮری رو ﺳﯿﻪ در ﺧﺎﻧﻪی ﻧﯿ ﮑﻼی اﯾﭙﺎﺗﯽِف ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎ ن ر ﺳﯿﺪ .ﺷﺐ 16ژوﺋﯿﻪی ،1918ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮاد هی ﻧﯿﻼی دوم، آ ﺧﺮﯾﻦ ﺗﺰار رو ﺳﯿﻪ ،ﺑﺎ دﮐﺘﺮش و ﺳﻪ ﺧﺪﻣﺘ ﮑﺎر ﺷﺎ ن اﯾﻨﺠﺎ اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﺰار ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮔﻠﻮ ﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ و ﺳﯿﻨﻪاش ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮدﻧﺪ .آ ﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﻧﺪ ،آﻧﺎ ﺳﺘﯿﺎزﯾﺎ، ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ،او ﻟ ﮕﺎ و ﻣﺎرﯾﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﺮب ﺳﺮﻧﯿﺰ ه ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ رو ﺣﺸﺎ ن ھﻨﻮز اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮد ه و دﻧﺒﺎل ﺟﻮاھﺮاﺗﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ه .ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﻮرﯾ ﺲ ﯾﻠﺘﺴﯿﻦ ،رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر رو ﺳﯿﻪ ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺖ آ ن ﺧﺎﻧﻪی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﯾ ﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﺑﺴﺎزد ﺗﺎ اﯾﻦ ارواح ﺑﺮوﻧﺪ و رو ﺳﯿﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎر ه ر ﺷﺪ ﮐﻨﺪ«. » ﭼﺮا ﻣﺮا آوردی اﯾﻨﺠﺎ ؟«
ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن در ﻣﺴ ﮑﻮ ،ﯾﺎﺋﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪ ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﭼﻮ ن دﯾﺮوز ازم ﭘﺮ ﺳﯿﺪی ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻘﺎد دارم ﯾﺎ ﻧﻪ. را ﺳﺘ ﺶ ﺑﮫ ﺶ اﻋﺘﻘﺎد دا ﺷﺘﻢ ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮی دﻧﯿﺎ دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻢ ازم ﮔﺮ ﻓﺖ :زﻧﻢ .ھﻤﯿﺸﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﭘﯿ ﺶ از زﻧﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮم ،اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎد .روزی ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدﯾﻢ ،ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم از ﻗﺒ ﻞ از ﺗﻮ ﻟﺪم او را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪام .ﺳﺨﺖ ﺑﺎرا ن ﻣﯽآﻣﺪ و او دﻋﻮت ﭼﺎی ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﻧ ﮑﺮد ،اﻣﺎ ﻣﻦ ھﻤﺎ ن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮫﻤﯿﺪم ﻣﺎ ﻣﺜ ﻞ اﺑﺮھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ آ ﺳﻤﺎ ن را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﺎﻧﻨﺪ و آدم ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﺪ ﮐﯽ ﯾ ﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد و آ ن ﯾ ﮑﯽ ﺷﺮوع .ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ ،اﻧ ﮕﺎر ﻃﺒﯿﻌﯽﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺑﭽﻪدار ﺷﺪﯾﻢ ،ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺧﺎﻧﻮاد ه ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﮔﺬا ﺷﺘﯿﻢ؛ ﺑﻌﺪ ﯾﮏ روز ﺑﺎدی آﻣﺪ و اﺑﺮھﺎ را از ھﻢ ﺟﺪا ﮐﺮد«. ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ. »اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ .اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮد .ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽدادم ﻣﺜ ﻞ ﺗﺰار و ﺧﺎﻧﻮاد هاش ،ھﻤ ﮕﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﻋﺎزم زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻌﺪی ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ«. ﻧﻪ ،ھﻨﻮز ھﻤﻪی ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را ﻧﺰد ه .ﻣﻨﺘﻈﺮ ا ﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ .اﻧ ﮕﺎر وا ﻗﻌﺎً ارواح ﻣﺮدﮔﺎ ن ﺑﺎ ﻣﺎ ھ ﺴ ﺘ ﻨ ﺪ. »و ﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﺗﻮ و آ ن ز ن ﺟﻮا ن در ﻗﻄﺎر ،در دھﻠﯿﺰ ﺗﻪ واﮔﻦ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﻪ ھﻢ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ،ﯾﺎد زﻧﻢ ا ﻓﺘﺎدم و او ﻟﯿﻦ ﻧ ﮕﺎھﻤﺎ ن ،و اﯾﻨ ﮑﻪ ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ،ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ" :ﺑﺎز ﺑﺎ ھﻤﯿﻢ ".ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎورﻣﺖ اﯾﻨﺠﺎ ،ﺗﺎ ازت ﺑﭙﺮ ﺳﻢ آﯾﺎ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ،ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ؟ ﻣﯽداﻧﯽ زﻧﻢ اﻻ ن ﮐﺠﺎ ﺳﺖ ؟«
ﭘ ﺲ آ ن ﻟﺤﻈﻪی ورود ﻣﻦ و ھﻼل را ﺑﻪ ا ﻟ ﻒ دﯾﺪ ه. ﺑﻪ دوروﺑﺮم ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا آورد ه اﯾﻨﺠﺎ، و ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺎد هرویﻣﺎ ن اداﻣﻪ ﺑﺪھﯿﻢ ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :آ ن ز ن ﺟﻮا ن را ز ﺟﺮ ﻧﺪ ه .ھﺮو ﻗﺖ ﻧ ﮕﺎھ ﺶ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ و ﻗﺖ ا ﺳﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣ ﯽ ﺷ ﻨ ﺎ ﺳ ﯿ ﺪ «. ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪا ن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧ ﮕﺮا ن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺷﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :در ﻗﻄﺎر از ﻣﻦ ﭘﺮ ﺳﯿﺪی اﻣﺸﺐ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ .ﭘﯿﺸﻨﮫﺎدت ھﻨﻮز ﺑﺮ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ؟ ﺑﻌﺪاً ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ .اﮔﺮ دﯾﺪ ه ﺑﻮدی ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﺧﻮاب ا ﺳﺖ ﭼﻪﻃﻮر ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻧ ﮕﺎھﻢ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪی و ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪی ﭼﺮا ﺳﯽ ﺳﺎل ا ﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ«. **** ﭘﯿﺎد هروی دارد در ﺟﺴﻢ و رو ﺣﻢ ﻣﻌﺠﺰ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮ اﮐﻨﻮ ن ﻣﺘﻤﺮﮐﺰم ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ ،ﺟﮫﺎ نھﺎی ﻣﻮازی و ﻣﻌﺠﺰات در "اﮐﻨﻮ ن" ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﯾﺎﺋﻮ ﭼﻨﺎ ن از ﻣﺮگ ﺗﺰار ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ھﻤﯿﻦ دﯾﺮوز ﺑﻮد ه ،و ز ﺧﻢھﺎی ﻋﺸﻘ ﺶ را ﻃﻮری ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽدھﺪ اﻧ ﮕﺎر ھﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ د ﻗﯿﻘﻪی ﭘﯿ ﺶ ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﺷﺎ ن ﺷﺪ ه؛ و ﻣﻦ ﻃﻮری ﺑﻪ ﺳ ﮑﻮی ﻗﻄﺎر در ﻣﺴ ﮑﻮ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر در ﮔﺬ ﺷﺘﻪھﺎی دور ﺑﻮد ه. در ﭘﺎرﮐﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪاﯾﻢ و آﯾﻨﺪﮔﺎ ن و روﻧﺪﮔﺎ ن را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ز نھﺎ و ﺑﭽﻪھﺎ ،ﻣﺮدھﺎی ﺷﺘﺎﺑﺎ ن ،ﭘﺴﺮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور رادﯾﻮﯾﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ هاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ را ﺟﯿﻎ ﻣﯽزﻧﺪ ،د ﺧﺘﺮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ آ نﻃﺮفﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ هاﻧﺪ و درﺑﺎر هی ﭼﯿﺰی ﺑﺴﯿﺎرﺑﺴﯿﺎر ﺑﯽاھﻤﯿﺖ ﺑﺎ ھﯿﺠﺎ ن ﮔﭗ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ،و ﭘﯿﺮﺗﺮھﺎ ﮐﻪ ﭘﺎ ﻟﺘﻮھﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻮ ﺷﯿﺪ هاﻧﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﮫﺎر ا ﺳﺖ .ﯾﺎﺋﻮ دو ﺗﺎ
ھﺎتداگ ﺑﺮاﯾﻤﺎ ن ﻣﯽ ﺧﺮد و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﻧﻮ ﺷﺘﻦ ﺳﺨﺖ ا ﺳﺖ ؟« »ﻧﻪ .ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻦ اﯾﻦ ھﻤﻪ زﺑﺎ ن ﺧﺎر ﺟﯽ ﺳﺨﺖ ا ﺳﺖ ؟« »ﻧﻪ ﭼﻨﺪا ن .ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺟﻪ ﮐﺮد«. » ﺧﻮب ،ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻮ ﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ از آﻧﭽﻪ در ﺑﭽ ﮕﯽ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﻧﺮ ﻓﺘﻪام«. »ﻣﻦ ھﻢ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧ ﮑﺮدم ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ،ﭼﻮ ن در ﺑﭽ ﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ه ﺷﺪ ن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ درس ﺑﺨﻮاﻧﻢ، ﮐﺘﺎبھﺎی زﯾﺎدی ﻣﻄﺎ ﻟﻌﻪ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ رو ﺷﻨﻔ ﮑﺮھﺎ ا ﺧﺘﻼط ﮐﻨﻢ ،و ﻣﻦ از رو ﺷﻨﻔ ﮑﺮھﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم«. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ا ﺷﺎر هاش ﺑﻪ ﻣﻦ ا ﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ .دھﺎﻧﻢ ﭘﺮ از ھﺎتداگ ا ﺳﺖ و ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدھﻢ .ﺑﻪ ھﻼل و ﺑﻪ ا ﻟ ﻒ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭼﻨﺎ ن ﻧ ﮕﺮاﻧ ﺶ ﮐﺮد ه ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ ﻧﺪھﺪ .ﭼﻨﺪ ﻣﺎ ه ﭘﯿ ﺶ ،اﮔﺮ اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﯿﺮ ﮐﺎﻣﻠ ﺶ را ﻃﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد ،ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدم ،ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﮐﻪ ﮐ ﻞ ﮐﺎرآﻣﻮزیام ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺴﺘ ﮕﯽ دارد .اﻣﺎ روزی آ ﻓﺘﺎﺑﯽ ا ﺳﺖ و اﮔﺮ دﻧﯿﺎ در ﺻﻠﺢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻠﺖ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻠﺢ ا ﺳ ﺖ. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ ﭼﻪ ﻻزم داری ؟« »ﻋﺸﻖ .ھﻤﺎ ن ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺖ دا ﺷﺘﯽ ،ﯾﺎ در وا ﻗﻊ د ا ر ی «. »ھﻤﯿﻦ ؟« »اﯾﻦ ﭘﺎرک را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ؟ اﯾﻨﺠﺎ دا ﺳﺘﺎ نھﺎی زﯾﺎدی در ﺟﺮﯾﺎ ن ا ﺳﺖ .دا ﺳﺘﺎ نھﺎ را ﺑﺎرھﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺎز ﺳﺰاوار ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﻨﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ه ،ﺗﺮاﻧﻪ ﺧﻮا ن ،ﺑﺎﻏﺒﺎ ن ،ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ،ﻣﺎ ھﻤﻪ آﯾﻨﻪی زﻣﺎ ن ﺧﻮدﻣﺎﻧﯿﻢ .ھﻤ ﮕﯽ ﻋﺸﻘﻤﺎ ن را در ﮐﺎرﻣﺎ ن ﻣﯽرﯾﺰﯾﻢ .ا ﻟﺒﺘﻪ در
ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺧﻮاﻧﺪ ن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﮫﻢ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﺮﮐ ﺲ ﺗﻤﺎم اﯾﻤﺎﻧ ﺶ را در ﻣﺠﻠﺪات ﺳﻨ ﮕﯿﻦ داﻧﺸ ﮕﺎھﯽ و ﮐﻼسھﺎی آﻣﻮزش ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﺑ ﮕﺬارد ،از اﺻ ﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﻏﺎ ﻓ ﻞ ا ﺳﺖ :ﮐﻠﻤﺎت ،ﺣﯿﺎﺗﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ .ﭘ ﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ھﻤﺮاھﯽ دﯾ ﮕﺮا ن ﺑ ﺎ ش «. »ھﺮو ﻗﺖ دور هھﺎی ادﺑﯿﺎت داﻧﺸ ﮕﺎھﯽ را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ در آ ن درس ﻣﯽداﻧﻢ ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم«... ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﮐﺎﻣ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ ...» :ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻣﯽآﻣﺪ ؟ ھﯿﭻﮐ ﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ن ﮐﺘﺎب راھﻨﻤﺎ ﻋﺸﻖورزﯾﺪ ن ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮد و ھﯿﭻﮐ ﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دور ه دﯾﺪ ن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ه ﺑﺸﻮد .ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ دﻧﺒﺎل ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎش ،ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑ ﮕﺮد ﮐﻪ ﻣﮫﺎرتھﺎﯾﺸﺎ ن ﺑﺎ ﺗﻮ ﻓﺮق دارد ،ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ھﯿﭻ ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ دﯾ ﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﯿﻔﺘ ﮕﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻓﺮ ﻗﯽ ﻧﺪارد«. »اﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﻢ ﮐﺘﺎﺑﯽ درﺑﺎر هی آ ﺧﺮﯾﻦ روزھﺎی ﻧﯿ ﮑﻼی دوم ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﭼﻪ ؟« »ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺘﺎب ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ .دا ﺳﺘﺎ ن ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد های ا ﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ،ﻧﻮ ﺷﺘﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺸ ﻒ ﺧﻮدم ا ﺳﺖ .اﮔﺮ ﯾﮏ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﺮاﯾﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ اﯾﻦ ا ﺳﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻈﺮ دﯾ ﮕﺮا ن ﻣﺄﯾﻮس ﻧﺸﻮ .ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺎﻧﺤﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ا ﺳﺖ، ﭘ ﺲ ﺧﻄﺮ ﮐﻦ و ﮐﺎری را ﺑ ﮑﻦ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ .ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮو ﮐﻪ از ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ د ﻟﯿ ﻞ ،ﮐﺎر اﯾﻦ ا ﻓﺮاد اﻏﻠﺐ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ اﯾﻦھﺎ د ﻗﯿﻘﺎً ھﻤﺎ ن ﮐﺴﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از ا ﺷﺘﺒﺎ هھﺎی ﻣﺘﻌﺪد ،ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﺎ ن را ﮐﺎﻣﻼً ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ«.
»ﻣﺜ ﻞ ھﻼل«. »ﺑﻠﻪ ،ﻣﺜ ﻞ ھﻼل .اﻣﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﺑ ﮕﻮﯾﻢ :ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺖ دا ﺷﺘﯽ ،ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ زﻧﻢ دارم .ﻗﺪﯾ ﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻗﺼﺪ ﻗﺪﯾ ﺲ ﺷﺪ ن ھﻢ ﻧﺪارم ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ،ﻣﺎ دو ﺗﺎ اﺑﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺣﺎﻻ ﯾ ﮑﯽ ﺷﺪ هاﯾﻢ .دو ﻗﻄﻌﻪ ﯾﺦ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ زﯾﺮ آ ﻓﺘﺎب ذوب ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ھﺮدو ،ﯾﮏ آب ﺟﺎری آزاد ھﺴﺘﯿﻢ«. »اﻣﺎ ﺑﺎز ،و ﻗﺘﯽ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ،دﯾﺪم ﺗﻮ و ھﻼل ﭼﻪﻃﻮر ﺑﻪ ھﻢ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ«... ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدھﻢ و او ھﻢ دﯾ ﮕﺮ ﻗﻀﯿﻪ را اداﻣﻪ ﻧﻤﯽدھﺪ. در ﭘﺎرک ﭘﺴﺮھﺎ اﺻﻼً ﺑﻪ د ﺧﺘﺮھﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ آ نﻃﺮفﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎد هاﻧﺪ ﻧ ﮕﺎ ه ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ .ﭘﯿﺮﺗﺮھﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﺷﺎ ن ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺎدرھﺎ ﭼﻨﺎ ن ﺑﻪ ﺑﭽﻪھﺎﯾﺸﺎ ن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﻗﺮار ا ﺳﺖ ھﻤﻪ ﺷﺎ ن در آﯾﻨﺪ ه ھﻨﺮﻣﻨﺪ و ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮ ﯾﺎ رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﺻﺤﻨﻪی ﭘﯿ ﺶ روﯾﻤﺎ ن ﺑﺮاﯾﻨﺪی از ر ﻓﺘﺎر اﻧﺴﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :در ﮐﺸﻮرھﺎی زﯾﺎدی زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد هام و ا ﻟﺒﺘﻪ دور هھﺎی ﺳﺨﺘﯽ را ﮔﺬراﻧﺪ هام ،ﺑﺎ ﺑﯽﻋﺪا ﻟﺘﯽ آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪ هام و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﺗﻮ ﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﯾﯽ از ﻣﻦ دا ﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد هام .اﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮات ھﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﺪارد .ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪ ن ﺑﻪ آواز ﻣﺮدم ،ﻗﺼﻪھﺎی ﻣﺮدم و ﻟﺬت ﺑﺮد ن از زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬراﻧﺪ هام .زﻧﻢ را ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿ ﺶ از د ﺳﺖ دادم ،اﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر ھﻤﯿﻦ دﯾﺮوز ﺑﻮد. ھﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ ،روی اﯾﻦ ﻧﯿﻤ ﮑﺖ ﮐﻨﺎرﻣﺎ ن ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﯾﺎد زﻣﺎ نھﺎی ﺷﺎدی ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻮدﯾﻢ«. ﺑﻠﻪ ،ھﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ ،و اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻨﺎ ﺳﺐ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ،اﯾﻦ را ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدادم.
از و ﻗﺘﯽ ا ﻟ ﻒ را دﯾﺪم و ﺣﺮف ﺟﯽ .را ﻓﮫﻤﯿﺪم ،ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ آﻣﺪ ه .ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺸ ﮑﻠ ﺶ را ﺣ ﻞ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ،اﻣﺎ ازش ﺑﺎ ﺧﺒﺮم. » ھ ﻤ ﯿ ﺸ ﻪ و ﻗ ﺖ ﻣ ﻨ ﺎ ﺳ ﺒ ﯽ ﺑ ﺮ ا ی ﻗﺼ ﻪ ﮔ ﻔ ﺘ ﻦ ا ﺳ ﺖ ،ﺣ ﺘ ﯽ ا ﮔ ﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاد هات .ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داری ؟« »دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ و دو ﺗﺎ د ﺧﺘﺮ .اﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪی ﻗﺼﻪھﺎی ﻣﺮا ﻧﺪارﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻗﺒﻼً ھﻤﻪ ﺷﺎ ن را ﺷﻨﯿﺪ هاﻧﺪ .ﻗﺼﺪ داری درﺑﺎر هی ﺳﻔﺮ روی را هآھﻦ ﺗﺮاـ ﺳﯿﺒﺮی ﮐﺘﺎب ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ ؟« »ﻧﻪ«. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ،ﭼﻪﻃﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ا ﻟ ﻒ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑ ﺪ ھﻢ ؟
اﻟ ﻒ ھﻼلِ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ھﻨﻮز ﺑﺮﻧ ﮕﺸﺘﻪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨ ﮑﻪ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺷﺎم ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﻢ را ﭘﯿ ﺶ ﺧﻮدم ﻧ ﮕ ﻪ د ا ﺷ ﺘ ﻢ و ﮔ ﻔ ﺘ ﻢ ﻣ ﺮ ا ﺳ ﻢ ا ﻣﻀ ﺎ ﭼ ﻪ ﺧ ﻮ ب ﭘ ﯿ ﺶ ر ﻓ ﺖ و ا ز ھ ﻤ ﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐﺮدم ،و ھﻤﯿﻦﻃﻮر از ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ رو ﺳﯽ و ر ﻗﺼﯽ ﮐﻪ در ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪش ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﺮدﻧﺪ )ﮔﺮو هھﺎی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ در ﻣﺴ ﮑﻮ و ﮐﺸﻮرھﺎی دﯾ ﮕﺮ ھﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽداﻧﺪ ھﻤﺎ ن ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﻏﺮﺑﯽ را ا ﺟﺮا ﮐﻨﻨﺪ( ،ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ ر ﺳﺘﻮرا ن را ﺑﻪ ھﻼل داد ه ؟ ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ا ﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺪاد هاﻧﺪ! ھﻤﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ آ ن د ﺧﺘﺮ ﻣﺰا ﺣﻢ ﻣﻦ ا ﺳﺖ .ھﻤﻪ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣ ﺮ ا ﺳ ﻢ ا ﻣﻀ ﺎ ی ﮐ ﺘ ﺎ ب ﻧ ﯿ ﺎ ﻣ ﺪ . وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻤ ﮑﻦ ﺑﻮد دوﺑﺎر ه در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﯾﮏ ر ﺳﯿﺘﺎل وﯾﻮ ﻟﻮ ن را ه ﺑﯿﻨﺪازد ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﺮود زﯾﺮ ﻧﻮرا ﻓ ﮑﻦ«. ﯾﺎﺋﻮ از آ ن ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﯽداﻧﺪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﯿﻠﯽ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﭼﺮا ؟ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ا ﻟ ﻒ ﺑﺮﮔﺮدم و از دری ﺑ ﮕﺬرم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ را ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽآورد ؟ ﻣﯽداﻧﻢ آ ن در ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽر ﺳﺪ .ﻗﺒﻼً ﭼﮫﺎر ﺑﺎر از آ ن در ﮔﺬ ﺷﺘﻪام و ھﺮﮔﺰ ﺟﻮاﺑﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﻧ ﮕﺮ ﻓﺘﻪام .و ﻗﺘﯽ ﺳﻔﺮ دراز ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم ،ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﻧﺒﻮدم. ﺷﺎم را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .دو ﻧﻔﺮ از ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﺎد ﻓﯽ
اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ هاﻧﺪ ،از ﻣﻦ ﻋ ﮑ ﺲ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺷﮫﺮ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪھﻨﺪ ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ھﻢ ﻗﺮار دا ﺷﺘﯿﻢ«. آزردﮔﯽ ﻧﺎ ﺷﺮم ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ھﻼل و اﺻﺮارش ﺑﺮای ھﻤﺮاھﯽ ﺗﻤﺎمﻣﺪت ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺘﺮ ﺟﻤﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﺎ ن ا ﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮدﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﻀﻮر داﺋﻢ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ،در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻀﻮر داﺋﻢ او را ﺑ ﺨﻮ ا ھ ﻢ . ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭘﺎﺋﻮ ﻟﻮ ﺧﺴﺘﻪ ا ﺳﺖ .روز درازی ﺑﻮد«. » ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ارﺗﻌﺎ ﺷﺎت ﭘﺮﻣﺤﺒﺖ اﻣﺸﺐ ﺳﻄﺢ اﻧﺮژیاش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ا ﺳﺖ«. ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ درﺑﺎر هی ﯾﺎﺋﻮ ﺣﻖ دارﻧﺪ .اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﻧﺸﺎ ن ﺑﺪھﺪ ﮐﻪ در » ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻦ« ﺟﺎﯾ ﮕﺎ ه وﯾﮋ های دارد. ﻏﻢوﻏﺼﻪاش را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ از د ﺳﺖ داد ن ز ن د ﻟﺒﻨﺪش درک ﻣﯽﮐﻨﻢ و و ﻗﺘ ﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺪ ،ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻨﺎ ﺳﺐ را ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﻣﺎ ﻣﺘﺄ ﺳﻔﺎﻧﻪ ﻗﺼﺪ اﺻﻠﯽاش ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻦ »دا ﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﺑﯽ ازش در ﻣﯽآﯾﺪ«. اﯾﻦ را ﺑﺎرھﺎ ﺷﻨﯿﺪ هام ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰی را از د ﺳﺖ داد هاﻧﺪ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم را ﺑﺮای راﺿﯽ ﻧ ﮕﻪ دا ﺷﺘﻦ ھ ﻤﻪ ﺑ ﮑ ﻨ ﻢ . »ﯾﺎﺋﻮ ،ﺗﺎ ھﺘ ﻞ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽآﯾﻢ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﮫﺎ ﺑﺎ ﺷﻢ «.اﯾﻦ او ﻟﯿﻦ ﺷﺒﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع ﺳﻔﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد. **** دﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﺗﺼﻮرﻣﺎ ن ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ ه ،ﺑﺎد ﻣﯽوزد و ﺑﻪ ﺷﺪت
ﺳﺮد ا ﺳﺖ .در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ را ه ﻣﯽروم و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻣﻦ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ را ﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮود .درھﺎی ﻣﻐﺎز هھﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺻﻨﺪ ﻟﯽھﺎ را روی ﻣﯿﺰھﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ هاﻧﺪ و ﭼﺮاغھﺎی ﻧﺌﻮ ن ﯾ ﮑﯽﯾ ﮑﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد .اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ روز و ﻧﯿﻢ ﺣﺒ ﺲ ﺷﺪ ن در ﻗﻄﺎر و ﺑﺎ آﮔﺎھﯽ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮھﺎی ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدی در ﭘﯿ ﺶ دارﯾﻢ ،ﺑﺎﯾﺪ از ھﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﻤﯽ ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ ﺑﺪﻧﯽ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ. ﯾﺎﺋﻮ ﮐﻨﺎر واﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮ ﺷﯿﺪﻧﯽ ﻣﯽ ﻓﺮو ﺷﺪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و دو ﺗﺎ آب ﭘﺮﺗﻐﺎل ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدھﺪ .ﻣﯿ ﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻧﻮ ﺷﯿﺪ ن ﻧﺪارم ،اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ھﻮای ﺳﺮد ﮐﻤﯽ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ث ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب ﺑﺎ ﺷﺪ. » ﻟ ﯿ ﻮ ا ن ر ا ﻧ ﮕﻪ د ا ر « . ﻣﻨﻈﻮرش را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ،اﻣﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ھﻤﭽﻨﺎ ن در ﻣﺴﯿﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎ ن اﺻﻠﯽ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ را ه ﻣﯽروﯾﻢ .ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺮو ن ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﯿﻢ. »ﻋﺎ ﻟﯽ ا ﺳﺖ .ﺑﺎ ﮐﻼ ه و ﺷﺎلﮔﺮدﻧﺖ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﺪت. ﺑﯿﺎ ﮐﻤﯽ ﮔﺪاﯾﯽ ﮐﻨﯿﻢ«. »ﮔﺪاﯾﯽ ؟! ﺑﺒﯿﻦ ،از دورا ن ھﯿﭙﯽﮔﺮی ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧ ﮑﺮد هام .ﺗﺎز ه ،اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮھﯿﻦ ﺑﻪ آ نھﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ا ﺣﺘﯿﺎج دارﻧﺪ«. »اﻣﺎ ﺗﻮ وا ﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ا ﺣﺘﯿﺎج داری .در ﺧﺎﻧﻪی اﯾﭙﺎﺗﯽِف ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ،در ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺗﻮ اﺻﻼً آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدی ،دور ﺑﻮدی ،در دام ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﺑﻮدی ،ا ﺳﯿﺮ د ﺳﺘﺎوردھﺎﯾﺖ ھﺴﺘﯽ و ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽات را ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺗﺎ د ﺳﺘﺎوردھﺎﯾﺖ را از د ﺳﺖ ﻧﺪھﯽ .ﻣﻦ ھﻢ ﻧ ﮕﺮا ن آ ن د ﺧﺘﺮ ھﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ اﮔﺮ وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﯽ ،ﮔﺪاﯾﯽ ﮐﻤ ﮑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺼﻮمﺗﺮ و ﮔﺸﻮد هﺗﺮ ﺑﺸﻮی«. ﻧ ﮕﺮا ن ھﻼل ھﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ــ ھﺮ ﭼﻨﺪ
ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ــ اﺗﻔﺎ ﻗﺎً ﯾ ﮑﯽ از اﻧ ﮕﯿﺰ هھﺎﯾﻢ از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ، ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ آﻧﭽﻪ زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﮫﻔﺘﻪ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ رﯾﺸﻪھﺎﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ا ﺳﺖ ﺑﺮاﯾ ﺶ از ﺑﺎﻣﺒﻮی ﭼﯿﻨﯽ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﯽ ﺷﻮم. »ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ھﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺣﺒ ﺲ ﺷﺪ ه .ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ زﻧﺖ ﻣﺮد ه .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻨﻮز ﮐﻨﺎرت ا ﺳﺖ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺴﻼﯾﺖ ﺑﺪھﺪ؛ در ﺣﺎ ﻟﯽﮐﻪ اﻻ ن ﺑﺎﯾﺪ دﯾ ﮕﺮ راھ ﺶ را ﺑﺮای ﻣﻼ ﻗﺎت ﺑﺎ ﻧﻮر اﯾﺰدی ﻃﯽ ﻣﯽﮐﺮد .ھﯿﭻﮐ ﺲ ھﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ را از د ﺳﺖ ﻧﻤﯽدھﺪ .ﻣﺎ ھﻤﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ر ﺷﺪ و ﮔﺴﺘﺮش ﺧﻮدش اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ ﺗﺎ دﻧﯿﺎ ﻣﺴﯿﺮش را ﻃﯽ ﮐﻨﺪ و ھﻤﻪی ﻣﺎ روزی ﺑﺎز ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ .ﻏﺼﻪداری ﮐﻤ ﮑﯽ ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ «. ﮐﻤﯽ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸ ﮑ ﻞ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ«. ﻣﻮا ﻓﻘﻢ» :ﻧﻪ ،ﻧﯿﺴﺖ .و ﻗﺘ ﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺪ ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ«. ﯾﺎﺋﻮ ﻟﯿﻮاﻧ ﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮد و از رھ ﮕﺬرھﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﻮل ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ .ﺗ ﻮ ﺻ ﯿﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ ﻣ ﻦ ھ ﻢ ھ ﻤ ﯿ ﻦ ﮐ ﺎ ر ر ا ﺑ ﮑ ﻨ ﻢ . » ﭼﻨﺪ راھﺐ ﺑﻮداﯾﯽ در ژاﭘﻦ ﺑﺮاﯾﻢ از ﺗﺎﮐﻮ ھﺎﺗﺴﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ: زﯾﺎرت ﮔﺪاﯾﯽ .اﯾﻦ ﮐﺎر ،ﺿﻤﻦ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺷﺎ ن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻗﺎت و ﺧﯿﺮات واﺑﺴﺘﻪ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ راھﺒﺎ ن ﮐﺎرآﻣﻮز ﻓﺮوﺗﻨﯽ را ﯾﺎد ﻣﯽدھﺪ .ھﺪف دﯾ ﮕﺮی ھﻢ دارد ،و آ ن ﺧﻠﻮص ﺑﺨﺸﯿﺪ ن ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﻣﺤ ﻞ زﻧﺪﮔﯽ راھﺒﺎ ن ا ﺳﺖ .ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ،ﻃﺒﻖ ﻓﻠﺴﻔﻪی ذ ن، دھﻨﺪ ه ،ﺳﺎﺋ ﻞ و ﺧﻮد ﭘﻮل ﺻﺪ ﻗﻪ ،ھﻤﻪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺠﯿﺮ هی ﺗﻌﺎدل ھﺴﺘﻨﺪ .ﮔﺪا از ﺳﺮ ﻧﯿﺎز اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺻﺪ ﻗﻪدھﻨﺪ ه ھﻢ
از ﺳﺮ ﻧﯿﺎز ﺻﺪ ﻗﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﺧﻮد ﺻﺪ ﻗﻪ در ﻣﻘﺎم ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﯿﻦ دو ﻧﯿﺎز ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻓﻀﺎی ﺷﮫﺮ ﺑﮫﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﭼﻮ ن ھﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﯿﺎز ﺷﺎ ن ﻋﻤ ﻞ ﮐﻨﻨﺪ .ﺗﻮ زاﺋﺮی و و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﺎری ﺑﺮای ﺷ ﮫ ﺮ ھ ﺎ ی ﺳ ﺮ ر ا ھ ﺖ ﺑ ﮑ ﻨ ﯽ «. ﭼﻨﺎ ن ﺣﯿﺮت ﮐﺮد هام ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ .ﯾﺎﺋﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺎد هروی ﮐﺮد ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،دارد ﻟﯿﻮا ن ﭘﻼ ﺳﺘﯿ ﮑﯽ را ﺗﻮی ﺟﯿﺒ ﺶ ﻣﯽﮔﺬارد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻧﻪ ،ﻓ ﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ ا ﺳﺖ!« د ه د ﻗﯿﻘﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﯿﻢ ،ﺑﺮ دو ﭘﯿﺎد هرو ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ،ﺑﺮای راﻧﺪ ن ﺳﺮﻣﺎ اﯾﻦﭘﺎوآ نﭘﺎﮐﻨﺎ ن ﻟﯿﻮا نھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رھ ﮕﺬرھﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ .او ﻟ ﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ ،اﻣﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺮ ﻣﮫﺎر دروﻧﯽام ﻏ ﻠ ﺒﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ و ﺷ ﺮ و ع ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ ﺑﻪ ﺻ ﺪ ﻗﻪ ﺧ ﻮ ا ﺳ ﺘ ﻦ ﺑﻪ ﻋ ﻨ ﻮ ا ن ﺑﯿ ﮕﺎﻧﻪای ﻓﻘﯿﺮ و را هﮔﻢﮐﺮد ه. ھﯿﭻو ﻗﺖ از ﺧﻮا ﺳﺘﻦ ﻧﺘﺮ ﺳﯿﺪ هام .ﺧﯿﻠﯽھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾ ﮕﺮا ن اھﻤﯿﺖ ﻣﯽدھﻨﺪ و ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪ ن ﻣﯽر ﺳﺪ، ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪﻧﺪ و ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﺴﯽ از ﺷﺎ ن ﮐﻤﮏ ﯾﺎ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺑﺨﻮاھﺪ .ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ ﺧﻮب ا ﺳﺖ؛ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ھﻢﻧﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ا ﺳﺖ .اﻣﺎ اﻧﺪک ا ﻓﺮادی را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ درﯾﺎ ﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ ،ﺣﺘﯽ و ﻗﺘﯽ ھﺪﯾﻪای ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﺳﺨﺎوت ﺑﮫﺸﺎ ن داد ه ﻣﯽ ﺷﻮد .اﻧ ﮕﺎر »درﯾﺎ ﻓﺖ ﮐﺮد ن« ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻘﺎرﺗﺸﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻧ ﮕﺎر واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ن ﺑﻪ دﯾ ﮕﺮی دو ن ﺷﺄﻧﺸﺎ ن ﺑﺎ ﺷﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽدھﺪ ،ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ د ﺳﺘ ﺶ ﺑﯿﺎورﯾﻢ .و ﯾﺎ :ﻃﺮف دارد اﻻ ن اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدھﺪ و روزی ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ ﺑﮫﺮ ه ﭘ ﺲ ﺑ ﮕﯿﺮد .ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ: ﻣﻦ ﺳﺰاوار اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ. اﻣﺎ آ ن د ه د ﻗﯿﻘﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد آدﻣﯽ ﻣﯽاﻧﺪازد ﮐﻪ ﺑﻮدم .ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ
ﻣﯽﮐﻨﺪ ،آزادم ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ،و ﻗﺘﯽ از ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﻣﯽﮔﺬرم ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮم ،ﻣﻌﺎدل ﯾﺎزد ه دﻻر در ﻟﯿﻮا ن ﭘﻼ ﺳﺘﯿ ﮑﯽام دارم. ﯾﺎﺋﻮ ھﻢ ھﻤﯿﻦ ﺣﺪود ﭘﻮل دارد .و ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﺼﻮرش ،ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻟﺬتﺑﺨ ﺶ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﭼﯿﺰی را دوﺑﺎر ه ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هام ﮐﻪ ﻣﺪتھﺎ ﺑﻮد ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮدم .ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ،ﻧﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﺷﮫﺮ ،ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮد هام. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ » :ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﻮل ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ؟« دوﺑﺎر ه دارد ﻧﻈﺮم درﺑﺎر هاش ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد .او ﯾﮏ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﻣﯽداﻧﺪ و ﻣﻦ ﭼﯿﺰھﺎی دﯾ ﮕﺮی ،و د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﻣﺘﻘﺎﺑ ﻞ اداﻣﻪ ﻧﺪھﯿﻢ. »ﺑﻪﻃﻮر ﻧﻈﺮی ،ﻣﺎل ﺧﻮدﻣﺎ ن ا ﺳﺖ ،ﭼﻮ ن ﺑﻪ ﻣﺎ داد ه ﺷﺪ ه ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ آ ن را ﺟﺪای از ﭘﻮلھﺎی ﺧﻮدﻣﺎ ن ﻧ ﮕﻪ دارﯾﻢ و روی ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮت ﻣﯽر ﺳﺪ ﻣﮫﻢ ا ﺳﺖ ﺧﺮ ﺟ ﺶ ﮐﻨﯿﻢ«. د ﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﻗﺼﺪ ،ﺳ ﮑﻪھﺎ را در ﺟﯿﺐ ﭼﭙﻢ ﻣﯽﮔﺬارم .ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ،ﭼﻮ ن ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ ،ﺗﻤﺎم ﮐﺎ ﻟﺮیھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺷﺎم ﺑﻪ د ﺳﺖ آوردﯾﻢ ﺳ ﻮ ﺧ ﺘﻪ ا ﺳ ﺖ . **** و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ ،ھﻼلِِ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎ ن ا ﺳﺖ .ﮐﻨﺎرش زﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و آ ﻗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﺖو ﺷﻠﻮار و ﮐﺮاوات اﯾﺴﺘﺎد ه ا ﺳﺖ. ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ » :ﺳﻼم ،ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪای ،اﻣﺎ از ھﻤﺴﻔﺮی ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻗﺴﻤﺖ اول ﺳﻔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮ ﺷﻮ ﻗﺖ ﺷﺪم. ﭘﺪروﻣﺎدرﺗﻨﺪ ؟« ﻣﺮد واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎ ن ﻧﻤﯽدھﺪ ،اﻣﺎ ز ن زﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد. »ﮐﺎش ﺑﻮدﯾﻢ! اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه ا ﺳﺖ .ﺣﯿ ﻒ ﮐﻪ
ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻗﺖ ﺻﺮف ھﻨﺮش ﮐﻨﺪ .دﻧﯿﺎ ھﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺰرﮔﯽ را ﻧﺪﯾﺪ ه ﮔﺮ ﻓﺘﻪ!« ھﻼل اﻧ ﮕﺎر اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻧﺸﻨﯿﺪ ه .ﺑﻪ ﻃﺮ ﻓﻢ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ؟! ﺑﻌﺪ از اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻗﻄﺎر ا ﻓﺘﺎد ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ را داری ﺑ ﮕﻮﯾﯽ ؟« ز ن ﺣﯿﺮتزد ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻓ ﮑﺮش را ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ .ﺗﻮی ﻗﻄﺎر د ﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه ؟ و ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﺎی ﭘﺪر ھﻼل ﺑﺎ ﺷﻢ ؟ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ﺑﺮود .ﻣﺮد ﮐﺖ ﺷﻠﻮاری ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ،ا ﺣﺘﻤﺎﻻً اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ. »ﺗﻮی ﻗﻄﺎر اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد .ﻧﻪ از آ ن اﺗﻔﺎقھﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ .و ،ھﻼل ،اﻧﺘﻈﺎر داری ﭼﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ؟ ﮐﻪ د ﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ه ؟ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم روز ﻧ ﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮدم ؟« ز ن ﺣﺮ ﻓﻢ را ﺑﺮای ﻣﺮد ﮐﺖ ﺷﻠﻮاری ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ھﻤﻪ ،از ﺟﻤﻠﻪ ھﻼل ،ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ .از واﮐﻨ ﺶ ﻣﻦ ﻓﮫﻤﯿﺪ ه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت د ﻟﻢ ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ه ،ﭼﻮ ن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽﻣﻘﺪﻣﻪ و ﻧﺎ ﺧﻮدآﮔﺎ ه اﯾﻦ را ﮔﻔ ﺘ ﻢ . از ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﭼﻮ ن ﻧﻤﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ .ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ و ﭼﺎی ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدھﯿﻢ .ز ن ﺧﻮدش را ﻣﻌﻠﻢ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﻌﺮ ﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ آ ن آ ﻗﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻨﺴﺮواﺗﻮار ﻣﺤﻠﯽ ا ﺳﺖ. ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻼل دارد ا ﺳﺘﻌﺪادش را ھﺪر ﻣﯽدھﺪ .اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺴ ﺶ ﮐﻢ ا ﺳﺖ .ﺑﺎرھﺎ ﺑﮫ ﺶ ﮔﻔﺘﻪام و ﺑﺎز ھﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ .اﺻﻼً ﺑﻪ ﮐﺎرش اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارد .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺴﯽ
ارزش ﮐﺎرش را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﺪ و ھﻤﻪ از ﻧﻮازﻧﺪﮔﯽاش ﺑﺪ ﺷﺎ ن ﻣﯽآﯾﺪ .اﻣﺎ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ«. ھﻼل اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔ ﺲ ﻧﺪارد ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ را ﻣﺼﻤﻢﺗﺮ از او ﻧﺪﯾﺪ هام. ﻣﻌﻠﻢ ﻧ ﮕﺎ ه آرام و ﻣﺴﺎ ﻟﻤﺖ ﺟﻮﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدوزد» :و ﻣﺜ ﻞ ھﻤﻪی آدمھﺎی ﺣﺴﺎس ،ﮐﻤﯽ ،ﭼﻪﻃﻮر ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ،ﺑﯽﺛﺒﺎت ا ﺳ ﺖ «. ھﻼل ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﯽﺛﺒﺎت! ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪی ”دﯾﻮاﻧﻪ“ ا ﺳﺖ ؟« ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ روﯾ ﺶ را ﺑﻪ او و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﻣﯿﺪوار ا ﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑ ﮕﻮﯾﻢ .ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ. »ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﮐﻤ ﮑ ﺶ ﮐﻨﯿﺪ .اﯾﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم، وﯾﻮ ﻟﻮﻧ ﺶ را در ﻣﺴ ﮑﻮ ﺷﻨﯿﺪ هاﯾﺪ و ﻣﺮدم ھﻢ ﺗﺸﻮﯾﻘ ﺶ ﮐﺮد هاﻧﺪ. ا ﺳﺘﻌﺪادش از ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﭼﻮ ن ﺗﻮی ﻣﺴ ﮑﻮ ﻣﺮدم و ﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘ ﮕﯿﺮﻧﺪ .ھﻼل ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻀﺒﻂ ا ﺳﺖ و از ھﻤﻪ ﺳﺨﺖﮐﻮشﺗﺮ ا ﺳﺖ .ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ارﮐﺴﺘﺮھﺎی ﺑﺰرگ در رو ﺳﯿﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد ه و ﺑﺎ ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﺑﻪ ﺧﺎرج ھﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﺮد ه .اﻣﺎ ﯾ ﮑﺪ ﻓﻌﻪ اﻧ ﮕﺎر اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه و دﯾ ﮕﺮ ﭘﯿﺸﺮ ﻓﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ«. ﻧ ﮕﺮاﻧﯽ ﭘﺮ ﺷﻔﻘﺖ اﯾﻦ ز ن را ﺑﺮای ھﻼل ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﻤ ﮑ ﺶ ﮐﻨﺪ ،ھﻤﻪی ﻣﺎ را ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ــ اﻣﺎ ﯾ ﮑﺪ ﻓﻌﻪ اﻧ ﮕﺎر اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه و دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﯿﺸﺮ ﻓﺖ ﮐﻨﺪ ــ در د ﻟﻢ ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد .ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ د ﻟﯿ ﻞ اﯾﻨﺠﺎ ھﺴﺘﻢ. ﻣﺮد ﮐﺖ ﺷﻠﻮاری ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ .ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﻓﻘﻂ ﺑﺮای رو ﺣﯿﻪ داد ن ﺑﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮاز ﺑﺎا ﺳﺘﻌﺪاد و ﺟﻮا ن و آ ن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﮫﺮﺑﺎ ن آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻢھﺎی آراﻣﯽ دارد .ﯾﺎﺋﻮ ﺗﻈﺎھﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ
ﺣﻮا ﺳ ﺶ ﺑﻪ ﭼﺎﯾ ﺶ ا ﺳﺖ. » ﭼﻪ ﮐﺎری از د ﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ ؟« »ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻪﮐﺎری .دﯾ ﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﭘﺪروﻣﺎدرش ﻧ ﮕﺮاﻧ ﺶ ھﺴﺘﻨﺪ .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮ ﻓﻪی اﺻﻠﯽاش را و ﺳﻂ ﺗﻤﺮﯾﻦ رھﺎ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮود دﻧﺒﺎل ﯾﮏ ﺗﻮھﻢ«. ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻨﻈﻮرش را د ﻗﯿﻖ ﻧ ﮕﻔﺘﻪ. »ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮو ﻗﺖ د ﻟ ﺶ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎ ﺣ ﻞ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس آرام ﺳﻔﺮ ﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ،و ﺳﻂ ﺗﻤﺮﯾﻨﻤﺎ ن ﺑ ﺮ ا ی ﮐ ﻨ ﺴ ﺮ ت «. ﻗﺒﻮل دارم .ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ .ھﻼل ھﺮﮐﺎری د ﻟ ﺶ ﺑﺨﻮاھﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ را اﯾﻨﺠﺎ آورد ه ﺗﺎ ﻣﺮا اﻣﺘﺤﺎ ن ﮐﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ وا ﻗﻌﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﻮش آﻣﺪ ه ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ھ ﻤ ﯿ ﻦ ﺟ ﺎ ﺗ ﻤ ﺎﻣ ﺶ ﮐ ﻨ ﺪ . ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ آﻣﺪﯾﺪ .ﻧ ﮕﺮاﻧﯽ و ﺗﻌﮫﺪﺗﺎ ن ﺑﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑ ﻞ ا ﺣﺘﺮام ا ﺳﺖ «،از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم: »اﻣﺎ ﻣﻦ ھﻼل را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ دﻋﻮت ﻧ ﮑﺮدم .ﻣﻦ ھﺰﯾﻨﻪی ﺑﻠﯿﺘ ﺶ را ﻧﺪادم .را ﺳﺘ ﺶ اﺻﻼً در ﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻤ ﺶ«. ﭼﺸﻢھﺎی ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :دروﻏ ﮕﻮ!« ،اﻣﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ. »ﭘ ﺲ اﮔﺮ ﻓﺮدا ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﺑﺸﻮد ،رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارد .ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ا ﺳﺖ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ھﻤﯿﻦ ﺷﮫﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪش ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ ،ﻣﻦ و ﺧﯿﻠﯽھﺎی دﯾ ﮕﺮ در ﻗﻄﺎر ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ھﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ«. ﯾﺎﺋﻮ و ھﻼل ﻣﯽزﻧﻨﺪ زﯾﺮ ﺧﻨﺪ ه. ز ن زﯾﺒﺎ از ﻣﻦ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺮا ﮐﺎﻣﻼً درک ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ھﻼل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ و وا ﻗﻌﯿﺖھﺎی زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ .ھﻤﻪ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﻣﺮد ﮐﺖ ﺷﻠﻮاری ﺑﺎ
ﻣﻦ د ﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ ،ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ،و ،ﺑﻪ د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ،ﻋﻤﯿﻘﺎً ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ د ﻟ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ھﻼل ﺑﻪ ﺳﻔﺮش اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ .ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ھﻼل ﺑﺮای ﺗﻤﺎم ارﮐﺴﺘﺮ ﻣﺎﯾﻪی درد ﺳﺮ ا ﺳﺖ. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آ ن ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ﻋﺎ ﻟﯽ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ﻣﯽرود .ھﻼل ﺗ ﮑﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﯽروم ﺑﺨﻮاﺑﻢ .ﺣﺮفھﺎ را ﺷﻨﯿﺪی .وا ﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﮐﻨﺴﺮواﺗﻮار ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ .ر ﻓﺘﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪی ﺳﻔﺮ ا ﺟﺎز ه ﺑ ﮕﯿﺮی ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﯽ دل ھﻤ ﮑﺎرھﺎﯾﺖ را ﺑﺴﻮزاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ؟« »ر ﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ وا ﻗﻌﺎً و ﺟﻮد دارم ﯾﺎ ﻧﻪ .ﺑﻌﺪ از آ ن اﺗﻔﺎق در ﻗﻄﺎر ،دﯾ ﮕﺮ از ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﻣﺎ ﺟﺮا وا ﻗﻌﺎً ﭼﯽ ﺑﻮد ؟« ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ .او ﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪام را ﺑﺎ ا ﻟ ﻒ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺼﺎد ﻓﯽ در اردوﮔﺎ ه ﻣﺮگ دا ﺧﺎﺋﻮی آ ﻟﻤﺎ ن در ﺳﺎل 1982اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد .ﺗﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ روز ﺑﻌﺪش ﮔﯿﺞوﻣﻨﮓ ﺑﻮدم و اﮔﺮ زﻧﻢ ﺧﻼ ﻓ ﺶ را ﻧ ﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺳ ﮑﺘﻪی ﻣﻐﺰی ﮐﺮد هام. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :د ﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ؟« » ﻗﻠﺒﻢ و ﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زد ن و ﺣ ﺲ ﮐﺮدم دﯾ ﮕﺮ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ .د ﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪی ھﺮاس ﺷﺪ ه ﺑﻮدم و ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم اﻻ ن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم .ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ دورم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ،اﮔﺮ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻧ ﮕﺮ ﻓﺘﻪ ﺑﻮدی ،ﻓ ﮑﺮ ﻧ ﮑﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ .ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ دارد اﺗﻔﺎقھﺎی ﻣﮫﻤﯽ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،اﻣﺎ ھﯿﭻﮐﺪام را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪم«. د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ» :ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺶ ﻋﺎدت ﮐﻨﯽ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ا ﻟ ﻒ«. »ﺑﻠﻪ ،ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ در آ ن ﺧﻠﺴﻪی ﻇﺎھﺮاً ﺑﯽﭘﺎﯾﺎ ن ﮐﻪ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﺗﺠﺮﺑﻪی دﯾ ﮕﺮم ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺒﻮد ،ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﮔﻔﺘﯽ«.
ﺻﺮف ﯾﺎدآوری آ ن اﺗﻔﺎق ،دوﺑﺎر ه او را و ﺣﺸﺘﺰد ه ﮐﺮد ه .و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ دم را ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺸﻤﺮم. » ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ ﺑﺪھﯽ ؟« » آ ه ،ﺑ ﻠﻪ ،ﺑ ﯿ ﺸ ﺘ ﺮ ا ز ھ ﻤ ﯿ ﺸﻪ .و ﺣ ﺸ ﺖ ھ ﻤ ﯿ ﺸﻪ ﻣ ﺮ ا ﻣ ﺴ ﺤ ﻮ ر ﮐﺮد ه .آ ن ﻗﺼﻪای ﮐﻪ در ﺳﻔﺎرت ﮔﻔﺘﻢ ﯾﺎدت ا ﺳﺖ«... ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ ﺑﺎر ھﺘ ﻞ ﺑﺮود و ﻗﮫﻮ ه ﺳﻔﺎرش ﺑﺪھﺪ .ﺗﻨﮫﺎ ﻣﯽ ﻓﺮ ﺳﺘﻤ ﺶ ،ﭼﻮ ن ﻣﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻧﯿﻢ و ﭘﯿﺸﺨﻮا ندار ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﯿﻠﯽ د ﻟ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﭼﺮاغھﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﺪ .ھﻼل ﺑﺮای راﺿﯽ ﮐﺮد ن ﻣﺮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ز ﺣﻤﺖ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﺑﺎ دو ﻓﻨﺠﺎ ن ﻗﮫﻮ ه ﺗﺮک ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد .ﻣﺜ ﻞ اﻏﻠﺐ ﺑﺮزﯾﻠﯽھﺎ ،ﺷﺐھﺎ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﺧﺎﺻﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﻮ ﺷﯿﺪ ن ﻗﮫﻮ هی ﺧﺎ ﻟ ﺺ ﻧﺪارم .اﮔﺮ ﺷﺐ را ﺣﺖ ﻧﺨﻮاﺑﻢ ،د ﻟﯿﻠ ﺶ ﺣﺘﻤﺎً ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ا ﺳﺖ. »ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ دﯾﺪی ،راھﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ ا ﻟ ﻒ و ﺟﻮد ﻧﺪارد .اﻣﺎ در ﺳﻨﺖ ﺟﺎدو ﺑﻪ دو ﺷ ﮑ ﻞ ﺗﺠﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ .او ﻟﯿﻦ ﺷ ﮑ ﻞ، ﻧﻘﻄﻪای در ﮐﯿﮫﺎ ن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎوی ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺎط دﯾ ﮕﺮ ا ﺳﺖ ،در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و ﺣﺎل ،ﺑﺰرگ و ﮐﻮ ﭼﮏ .ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﺼﺎد ﻓﯽ ﺑﻪ آ ن ﻣﯽر ﺳﯽ ،ﻣﺜ ﻞ ﻣﺎ در ﻗﻄﺎر .ﺑﺮای رخ داد ن اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ،ﺷﺨ ﺺ ﯾﺎ ا ﺷﺨﺎص ،ﺑﺎﯾﺪ در ﻣ ﮑﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ ﮐﻪ ا ﻟ ﻒ و ﺟﻮد دارد .ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ا ﻟ ﻒ ﮐﻮ ﭼﮏ«. »ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮﮐ ﺲ در آ ن واﮔﻦ در آ ن ﻧﻘﻄﻪی ﻣﺸﺨ ﺺ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد ،د ﭼﺎر ھﻤﺎ ن ا ﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ؟« »اﮔﺮ ﺑ ﮕﺬاری ﺣﺮ ﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ ،ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮی .ﺑﻠﻪ ،اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻣﺎ .ﺣﺘﻤﺎً ﻗﺒﻼً ﭘﯿ ﺶ آﻣﺪ ه ﮐﻪ در ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ا ﺣﺴﺎس ﮐﻨﯽ در ﯾﮏ ﺟﺎی اﺗﺎق ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺟﺎھﺎی دﯾ ﮕﺮ ا ﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ .اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻘﻠﯿﺪی ﮐﻮ ﭼﮏ از ا ﻟ ﻒ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﺮﮐﺴﯽ اﻧﺮژی اﯾﺰدی را ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ا ﺣﺴﺎس
ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﮔﺮ در آ ن ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﻧﻘﻄﻪی در ﺳﺖ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ،آ ن اﻧﺮژی ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻀﻮر دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﯽ .اﮔﺮ ﺷﺨ ﺺ دﯾ ﮕﺮی در آ ن واﮔﻦ از آ ن ﻧﻘﻄﻪ ﻣﯽﮔﺬ ﺷﺖ ،ا ﺣﺴﺎس ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ او د ﺳﺖ ﻣﯽداد ،اﻧ ﮕﺎر ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺪاﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣ ﮑﺚ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﺗﺎ اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس را ﺑﺮر ﺳﯽ ﮐﻨﺪ ،و آ ن ﺣ ﺲ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﺪ«. » ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻧﻘﺎط در دﻧﯿﺎ و ﺟﻮد دارد ؟« »د ﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ ،ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮ نھﺎ«. »دوﻣﯿﻦ را ه ﺗﺠﻠﯽاش ﭼﯽ ا ﺳﺖ ؟« »اول ﺑ ﮕﺬار ﺣﺮ ﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ .ﻣﺜﺎل ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺖ زدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ا ﺳﺖ .ا ﻟ ﻒ ﮐﻮ ﭼﮏ ﺗﺼﺎد ﻓﯽ ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. آدم دارد از ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ رد ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﯾﮏ ﺟﺎ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﯾ ﮑﺪ ﻓﻌﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﯿﮫﺎ ن آﻧﺠﺎ ﺳﺖ .او ﻟﯿﻦ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آدم د ﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ ﻣﯿ ﻞ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ از روی ﻏﻢ ﯾﺎ ﺷﺎدی ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ھﯿﺠﺎن ﻧﺎب .آدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ دارد ﭼﯿﺰی را درک ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑ ﺪ ھ ﺪ «. ﭘﯿﺸﺨﻮا ندار ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯽآﯾﺪ ،ﭼﯿﺰی ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و ﺑﺮﮔﻪای ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدھﺪ ﺗﺎ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ .ھﻼل ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ .ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻣﯽروﯾﻢ. ﺳﻮت داور ﻧﺠﺎﺗﻤﺎ ن داد ه. »اداﻣﻪ ﺑﺪ ه .را ه دوﻣ ﺶ ﭼﯽ ا ﺳﺖ ؟« ﻇﺎھﺮاً ﺑﺎزی ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ ه. » ا ﻟ ﻒ ﺑ ﺰ ر گ «. ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را اﻻ ن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ ،ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ
ﮐﻨﺴﺮواﺗﻮار ﺑﺮﮔﺮدد و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ. »ا ﻟ ﻒ ﺑﺰرگ و ﻗﺘﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ﮐﻪ دو ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﮔﺮاﯾ ﺶھﺎی ﻗﻮی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ھﻢ ،ﺑﺎ ھﻢ در ا ﻟ ﻒ ﮐﻮ ﭼﮏ ﻗﺮار ﺑ ﮕﯿﺮﻧﺪ .اﻧﺮژیھﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﺸﺎ ن ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺗ ﮑﻤﯿ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ هی واﮐﻨﺸﯽ را ه ﻣﯽاﻧﺪازد .دو اﻧﺮژی«... ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ،اﻣﺎ راھﯽ ﻧﺪارم .ھﻼل ﺟﻤﻠﻪام را ﮐﺎﻣ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ: » ﻗﻄﺐھﺎی ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺎﺗﺮی ھﺴﺘﻨﺪ ،اﻧﺮژی ﺣﺎﺻ ﻞ از آ نھﺎ ﭼﺮاغ را رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻗﻄﺐھﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﯿﺎراﺗﯽ ﮐﻪ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺟﺬب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ. ﻋﺸﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ .ا ﻟ ﻒ دوم در ﻣﻮا ﻗﻌﯽ ھﻢ اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ ﺧﺎص اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد ه ،در ﻣ ﮑﺎ ن در ﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ«. د ﻗﯿﻘﺎً .اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم در ﺳﺖ ﻓﮫﻤﯿﺪ ه. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :ﻣﻨﻈﻮرت از " ﺟﺎی در ﺳﺖ" ﭼﯽ ا ﺳﺖ ؟« »ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﺷﺎ ن ﺑﺎ ھﻢ زﻧﺪﮔﯽ و ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﺑﺮای ھﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﮐﻨﻨﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ د ﻟﯿ ﻞ ﮐﻪ از آ ن ﻧﻘﻄﻪی ﻣﺸﺨ ﺺ ﻋﺒﻮر ﻧ ﮑﺮد هاﻧﺪ .ﻧﻘﻄﻪی ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﻪ آﻏﺎزﮔﺮ ﺑﺮو نرﯾﺰی ﻣﺴﺌﻠﻪای ا ﺳﺖ ﮐﻪ آ نھﺎ را در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ھﻢ ر ﺳﺎﻧﺪ ه .ﭘ ﺲ ﺷﺎﯾﺪ از ھﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ھﺮﮔﺰ ﺑﻔﮫﻤﻨﺪ ﭼﺮا ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدﻧﺪ .اﻣﺎ ،اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاھﺪ ،ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻋﺸﻖ را درک ﮐﺮد هاﻧﺪ ،دوﺑﺎر ه ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ«. »ﻧﻪ ﻟﺰوﻣﺎً ،اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮاﯾ ﺶھﺎی ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ دا ﺷﺘﻪاﻧﺪ، ﻣﺜ ﻞ ﻣﻦ و ا ﺳﺘﺎدم«...،
ﺑﺎز ﺣﺮ ﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ...» :در زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﻗﺒﻠﯽ ،ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً در ھﻤﺎ ن ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ،در ا ﻟ ﻒ ﮐﻮ ﭼﮏ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻓﻮری ﻋﺎ ﺷﻖ ھﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ھﻤﺎ ن "ﻋﺸﻖ در ﻧ ﮕﺎ ه اول" ﻣﻌﺮوف«. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم از ﻣﺜﺎل ﺧﻮدش ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ. »ھﺮ ﭼﻨﺪ ،ا ﻟﺒﺘﻪ" ،در ﻧ ﮕﺎ ه اول" ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺣﻮادث رخ داد ه در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ ا ﺳﺖ .ﻣﻌﻨﯽاش ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪی ﻣﻼ ﻗﺎتھﺎی اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺸﻖ رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ا ﺳﺖ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺎ ن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺣ ﻞ ﻧﺸﺪ ه ا ﺳﺖ .ﺑﺮای ﺗ ﮑﻤﯿ ﻞ ﮐﺎری ﻧﺎﺗﻤﺎم ،ﺑﻪ ﺣﻠﻮل ﺗﺎز های ا ﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ .داری ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮدا ﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ وا ﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪارد«. »دو ﺳﺘﺖ دارم«. ازﭘﺎا ﻓﺘﺎد ه ﻣﯽﻧﺎ ﻟﻢ» :ﻧﻪ ،ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﻦ ﻗﺒﻼً زﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ﺣﻠﻮل ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮدم ،ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪام .ﻗﺒ ﻞ از ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧ ﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺳﻪ ﺑﺎر ازدواج ﮐﻨﻢ و اﺻﻼً ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻧﯽ دﯾ ﮕﺮ ﺗﺮﮐ ﺶ ﮐﻨﻢ .ﻗﺮ نھﺎ ﭘﯿ ﺶ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮای ﻗﺮ نھﺎی آﯾﻨﺪ ه ھﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻮد«. اﻣ ﺎ ﻧ ﻤ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ ﺑﻪ ﺣ ﺮ ﻓ ﻢ ﮔ ﻮ ش ﺑ ﺪ ھ ﺪ .د ر ﺳ ﺖ ﻣ ﺜ ﻞ ﻣ ﺴ ﮑ ﻮ ، ﺑﻮ ﺳﻪی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ روی ﻟﺐھﺎﯾﻢ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻋﺎزم ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻮ ﻟﯽ ﺑﺮ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﻣﯽ ﺷﻮد.
رؤﯾﺎﺑﯿﻨﺎن را ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮان رام ﮐﺮد زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﻄﺎر ،ﻧﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه .و ﺑﻌﺪ از ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً دو روز ﺳﻔﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮ ﺳﻮدﮔﯽ ،ﺳﺮﮔﺸﺘ ﮕﯽ ،د ﻟﺘﻨ ﮕﯽ ﺑﺮای روزھﺎی اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ،و ﺗﻨ ﺶ ا ﻓﺰاﯾﻨﺪ ه در ﮔﺮوھﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ھﻢ ﺣﺒ ﺲ ﺷﺪ هاﻧﺪ. ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ دوﺑﺎر ه را ه ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ ،ﯾﺎﺋﻮ در ﭘﺬﯾﺮش ھﺘ ﻞ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﻤﯽ آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ ؟ اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﺪادم .ا ﺣﺘﯿﺎج دا ﺷﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻨﮫﺎ ﺑ ﺎ ﺷﻢ. ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺢ را در ﺣﺪ اﻣ ﮑﺎ ن ورزش ﮐﺮدم ،ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ دوﯾﺪ ن و ﭘﯿﺎد هروی .اﯾﻦﻃﻮری ،و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﺎر ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، آ ن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ .ﺑﻪ زﻧﻢ زﻧﮓ زدم ــ ﺗﻠﻔﻦ ھﻤﺮاھﻢ در ﻗﻄﺎر ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﺮد ــ و دردِ دل ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﮏ دارم اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺳﯿﺒﺮی ﭼﻨﺪا ن ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮد ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،و اﺿﺎ ﻓﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮد اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺳﻮدﻣﻨﺪی ﺑﻮد ه ،اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ اﻧﺘﮫﺎﯾ ﺶ ﻧﺮوم. ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ھﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﻦ ﺑ ﮕﯿﺮم ﻣﻮا ﻓﻖ ا ﺳﺖ و ﻧ ﮕﺮا ن ﻧﺒﺎ ﺷﻢ. ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻘﺎ ﺷﯽ ﺑﻮد .ﺧﻮاﺑﯽ ھﻢ دﯾﺪ ه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾ ﺶ را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪ .ﺧﻮاب دﯾﺪ ه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺳﺎ ﺣ ﻞ درﯾﺎ ھﺴﺘﻢ و ﮐ ﺲ دﯾ ﮕﺮی از و ﺳﻂ درﯾﺎ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم دارم ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﻢ را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽر ﺳﺎﻧﻢ ،و ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد.
ﭘﺮ ﺳﯿﺪم ﻣﺮد ﺑﻮد ﯾﺎ ز ن .ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ،ﮐﻼھﯽ ﺻﻮرﺗ ﺶ را ﭘﻮ ﺷﺎﻧﺪ ه ﺑﻮد .ﮔﻔﺖ رﯾﻮدوژاﻧﯿﺮو ﻣﺜ ﻞ ﺗﻨﻮر داغ ا ﺳﺖ .ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣ ﺲ ﺷﮫﻮدم اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﺣﺮفھﺎی دﯾ ﮕﺮا ن اھﻤﯿﺖ ﻧﺪھﻢ. »ﺗﻮی ھﻤﺎ ن ﺧﻮاب ،ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ ،ﯾﮏ ز ن ﯾﺎ د ﺧﺘﺮ، در ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﮐﻨﺎرت ﺑﻮد«. » ز ن ﺟﻮاﻧﯽ ﺗﻮی ﻗﻄﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ا ﺳﺖ .ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ﻟ ﺶ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً زﯾﺮ ﺳﯽ ﺳﺎ ﻟ ﺶ ا ﺳﺖ«. »ﺑﮫ ﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻦ«. **** ﺑﻌﺪ از ﻇﮫﺮ ﻧﺎ ﺷﺮھﺎﯾﻢ را دﯾﺪم و ﭼﻨﺪ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﮐﺮدم ،ﺑﻌﺪ در ر ﺳﺘﻮراﻧﯽ ﻋﺎ ﻟﯽ ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻢ و ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزد ه ﺷﺐ، راھﯽ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺷﺪﯾﻢ .ﺑﺎ ﻗﻄﺎر در ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ از ﮐﻮ هھﺎی اورال ــ ر ﺷﺘﻪ ﮐﻮھﯽ ﮐﻪ اروﭘﺎ را از آ ﺳﯿﺎ ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ ــ ﮔﺬ ﺷﺘﯿﻢ و ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی روزﻣﺮ هی ﻗﺒﻠﯽ .روز ﮐﻪ ﺷﺪ ،ھﻤﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﯾﻢ ،اﻧ ﮕﺎر ﻧﺎ ﻗﻮ ﺳﯽ ﻧﺎ ﺷﻨﯿﺪﻧﯽ ﻣﺎ را ا ﺣﻀﺎر ﮐﺮد ه ﺑﻮد .ﺑﺎز ھﯿﭻ ﮐ ﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ھﻢ ﺑ ﮕﺬارد ،ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺋﻮ ﮐﻪ ﻇﺎھﺮاً ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮھﺎ ﻋﺎدت دا ﺷﺖ ،ﮐﻢﮐﻢ ﺧﺴﺘﻪﺗﺮ و ﻏﻤ ﮕﯿﻦﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﯿﺪ. ھﻼل ﻣﺜ ﻞ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد و ﻣﺜ ﻞ ھﻤﯿﺸﻪ ،ﺑﮫﺘﺮ از ھﻤﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪ ه ﺑﻮد .ﺳﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺣﺮف را ﺑﺎ ﺷ ﮑﻮ ه از ﻧﻮ ﺳﺎ ن ﻣﺪاوم واﮔﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ،ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ واﮔﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،و ھﻤﺎ ن آدمھﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ،و ﺑﺎ ھﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻏﺮو ﻟﻨﺪ ﮐﻪ ھﻨﻮز ھﺰارا ن ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ را ه ﻣﺎﻧﺪ ه. ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و از ﭘﻨﺠﺮ ه ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺳﯿ ﮕﺎر
ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ آزاردھﻨﺪ ه و ﺑﻨﺠﻠﯽ ﮐﻪ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮھﺎی ﻗﻄﺎر ﭘﺨ ﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻮش دادﯾﻢ. ھﻼل ﺑﻪﻧﺪرت ﺣﺮف ﻣﯽزد .ھﻤﯿﺸﻪ ھﻤﺎ ن ﮔﻮ ﺷﻪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ،ﮐﺘﺎﺑ ﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺧﻮدش را از ﮔﺮو ه ﺟﺪا ﻣﯽﮐﺮد .ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آزرد ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽر ﺳﯿﺪ .اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ر ﻓﺘﺎرش ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪ .اﻣﺎ، ﺑﻪ ﺷﻖ دﯾ ﮕﺮش ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ــ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺣﺮفھﺎی ﺑﯽﻣﻨﺎ ﺳﺒﺖ ﺑﺰﻧﺪ ــ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﻧ ﮕﻮﯾﻢ. ﻏﺬاﯾﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم ،ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪام ر ﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﺮت ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ .ھﻤﻪ دا ﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺣ ﺲ زﻣﺎ ن را از د ﺳﺖ ﻣﯽدادﯾﻢ .دﯾ ﮕﺮ اھﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽدادﯾﻢ روز ا ﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺐ؛ روزھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﺎ و ﻗﺖ ﻏﺬا اﻧﺪاز ه ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺘﯿﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ روزﮔﺎر زﻧﺪاﻧﯽھﺎ ھ ﻤ ﯿﻦ ﺑ ﺎ ﺷ ﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ و دﯾﺪﯾﻢ ﺷﺎم را آورد هاﻧﺪ .ﺑﯿﺸﺘﺮ ودﮐﺎ ﺧﻮردﯾﻢ ﺗﺎ آب ﻣﻌﺪﻧﯽ ،و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳ ﮑﻮت ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺮف .ﻧﺎ ﺷﺮم ﮔﻔﺖ در ﻣﺪت ﻏﯿﺒﺖ ﻣﻦ ،ھﻼل وﯾﻮ ﻟﻮﻧﯽ ﺧﯿﺎ ﻟﯽ را ﻧﻮا ﺧﺖ ،اﻧ ﮕﺎر دا ﺷﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮد .ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻄﺮﻧﺞﺑﺎزھﺎ ھﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎزی ﮐﺎﻣ ﻞ را در ﻣﻐﺰ ﺷﺎ ن و ﺑﺪو ن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪی ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎزی ﮐﻨﻨﺪ. »ﺑﻠﻪ ،دارد ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺳ ﮑﻮت ﺑﺮای ﻣﻮ ﺟﻮدات ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﻣﯽزﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ا ﺣﺘﯿﺎج دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ«. **** ﯾﮏ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪی دﯾ ﮕﺮ .اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻻ ﺟﺮم دارﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ روش زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﻧﺎ ﺷﺮم ﺷ ﮑﻮ ه دارد ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ھﻤﺮاھ ﺶ در ﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ )ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼً ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ( .زﻧ ﺶ ﻣﺜ ﻞ ﮐﻨﯿﺰھﺎی ﺣﺮﻣﺴﺮا ﻟﺒﺎس ﭘﻮ ﺷﯿﺪ ه ﮐﻪ
ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ھﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻣﯽآﯾﺪ و ھﻢ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ .اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﯾﮏ ﺟﻮری از را ه اﯾﻤﺎ و ا ﺷﺎر ه ﺣﺮف ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺧﻮب ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯿﻢ .ھﻼل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد در ﺻﺤﺒﺖھﺎی اﻣﺮوز ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ و از ﻣﺸ ﮑﻼت ﻣﻌﺎش ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽدا نھﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻐ ﻞ ﺑﺎﮐﻼ ﺳﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﻧﻮازﻧﺪ هھﺎ ﮐﻤﺘﺮ از راﻧﻨﺪ هھﺎی ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﻮل در ﻣﯽآورﻧﺪ. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ » :ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ﻟﺖ ا ﺳﺖ ؟« »ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ«. »اﺻﻼً ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ«. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻃﻮری اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﻦﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ .و وا ﻗﻌﺎً ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ا ﺳﺖ .اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮم ﻧﻤﯽر ﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺟﻮا ن ﺑﺎ ﺷﺪ. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ در ھﺘ ﻞ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ آﻣﺪ .ﮔﻔﺖ ﺗﻮ از ﻣﺴﺘﻌﺪﺗﺮﯾﻦ وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮازھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ ه ،اﻣﺎ ﯾ ﮑﺪ ﻓﻌﻪ ﻋﻼ ﻗﻪات را ﺑﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ از د ﺳﺖ داد های«. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ا ﻟ ﻒ «.و ﻧ ﮕﺎھ ﺶ را از ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﻦ ﻣﯽدزدد. »ا ﻟ ﻒ ؟« ھﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪ ن ﻣﯽزﻧﻢ. »ﺑﻠﻪ ،ا ﻟ ﻒ .ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮدم و اﻧﺮژیام از ﺟﺮﯾﺎ ن ا ﻓﺘﺎد. ﭼﯿﺰی در ﮔﺬ ﺷﺘﻪام را ه اﻧﺮژیام را ﺳﺪ ﮐﺮد ه ﺑﻮد«. اﻧ ﮕﺎر اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ در ﻣﺴﯿﺮی ﮐﺎﻣﻼً ﻓﺮاوا ﻗﻌﯽ ا ﻓﺘﺎد ه .ﺑﺎز ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ ،اﻣﺎ ﻧﺎ ﺷﺮم ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺮاﯾﻂ را ﮐﻤﯽ ﻣﻄﺒﻮعﺗﺮ ﮐﻨﺪ.
»ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﺘﺎب رﯾﺎﺿﯿﺎﺗﯽ ﭼﺎپ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ در ﻋﻨﻮاﻧ ﺶ ﺑﻮد .در زﺑﺎ ن ﻓﻨﯽ ﯾﻌﻨﯽ ”ﻋﺪدی ﮐﻪ ﺣﺎوی ﺗﻤﺎم اﻋﺪاد ا ﺳﺖ“. ﮐﺘﺎب درﺑﺎر هی ﻗﺒﺎﻻ و رﯾﺎﺿﯿﺎت ﺑﻮد .ﻇﺎھﺮاً رﯾﺎﺿﯽدا نھﺎ از ا ﻟ ﻒ ﺑﺮای ﻧﺸﺎ ن داد ن ﮐﺎردﯾﻨﺎ ﻟﯿﺘﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪھﺎی اﻋﺪاد ﻧﺎﻣﺘﻨﺎھﯽ«... اﻧ ﮕﺎر ھﯿﭻﮐ ﺲ اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﺪ .از ﺻﺤﺒﺖ د ﺳﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﺸ ﺪ. اداﻣﻪی ﺻﺤﺒﺖ را در د ﺳﺘﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :در ﮐﺘﺎب ﻣ ﮑﺎ ﺷﻔﻪی ﯾﻮ ﺣﻨﺎ ھﻢ ھﺴﺖ .ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ هی ﺧﺪا را آﻏﺎز و ﭘﺎﯾﺎ ن ،و ﭼﯿﺰی ﻓﺮاﺗﺮ از زﻣﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .او ﻟﯿﻦ ﺣﺮف ا ﻟﻔﺒﺎی ﻋﺒﺮی ،ﻋﺮﺑﯽ و آراﻣﯽ ھﻢ ھﺴﺖ«. وﯾﺮا ﺳﺘﺎر ﺣﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﺎ ن ﺷﺪ ه ﮐﻪ دوﺑﺎر ه ھﻼل را ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮ ﺟﻪ ﮐﺮد ه ،و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد روﯾ ﺶ را ﮐﻢ ﮐﻨﺪ. »ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ،ﺑﺮای د ﺧﺘﺮ ﺑﯿﺴﺖوﯾﮏ ﺳﺎ ﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﺎز ه از ﻣﺪر ﺳﻪی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺑﯿﺮو ن آﻣﺪ ه و آﯾﻨﺪ هی ﺣﺮ ﻓﻪای در ﺧﺸﺎﻧﯽ ﭘﯿ ﺶ روﯾ ﺶ ا ﺳﺖ ،ﺳﻔﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮ از ﻣﺴ ﮑﻮ ﺗﺎ اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎ ﻓﯽ ﺑﻮد ه ﺑﺎ ﺷﺪ«. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ا ﺳﭙﺎﻻ ھﻢ ا ﺳ ﺖ «. ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪ ه ﮐﻪ ﺑﺮ زﺑﺎ ن آورد ن ﮐﻠﻤﻪی »ا ﻟ ﻒ« ﭼﻪ آ ﺷﻔﺘ ﮕﯽای ﺑﻪ ﺑﺎر آورد ه و ﺣﺎﻻ ھﻮس ﮐﺮد ه ﺧﺎﻧﻢ وﯾﺮا ﺳﺘﺎر را ﺑﺎ اﺻﻄﻼ ﺣﯽ ا ﺳﺮارآﻣﯿﺰﺗﺮ ﮔﯿﺞﺗﺮ ھﻢ ﺑ ﮑﻨﺪ. ﺗﻨ ﺶ ا ﻓﺰاﯾ ﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﺪا ﺧﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ھﯿﭻ ﻧﺸﺪ ه ا ﺳﭙﺎﻻ ﺷﺪ های ؟ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ!« ﺑﻌﺪ رو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی ﮔﺮو ه و ﻣﯽا ﻓﺰاﯾﺪ: »ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ،ا ﺳﭙﺎﻻ ﻧﻮازﻧﺪ هی وﯾﻮ ﻟﻮ ن اول
ارﮐﺴﺘﺮ ا ﺳﺖ ،و آ ﺧﺮﯾﻦ ﻧﻮازﻧﺪ های ﮐﻪ در ﺳﺖ ﻗﺒ ﻞ از ورود رھﺒﺮ ارﮐﺴﺘﺮ روی ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽآﯾﺪ ،و ھﻤﯿﺸﻪ در ردﯾ ﻒ اول ،ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ .ا ﺳﭙﺎﻻ ﻣﺴﺌﻮل اﻃﻤﯿﻨﺎ ن از ﮐﻮک ﺑﻮد نِ ﺑﻘﯿﻪی ﺳﺎزھﺎ ﺳﺖ .را ﺳﺘ ﺶ دا ﺳﺘﺎ ن ﺟﺎ ﻟﺒﯽ درﺑﺎر هی ھﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد ،ﺗﻮ ﻗﻔ ﮕﺎ ه ﺑﻌﺪیﻣﺎ ن .ﻣﯽ ﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ؟« ھﻤﻪ ﻣﻮا ﻓﻘﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﻌﻨﺎی ا ﺳﭙﺎﻻ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ. دا ﺳﺘﺎ ن ﯾﺎﺋﻮ ﭼﻨﺪا ن ھﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﺗﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﯿﺎ ن ھﻼل و وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﮫﺎر ﺷﺪ ه .ﺑﻌﺪ از ﺧﻄﺎﺑﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ درﺑﺎر هی ﺷ ﮕﻔﺘﯽھﺎی ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ،ھﻤﻪ آرام ﺷﺪ هاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪھﺎ و ا ﺳﺘﺮا ﺣﺘﻨﺪ .ﻣﻦ ھﻢ دوﺑﺎر ه ﮔﺮ ﻓﺘﺎر ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮدم ھﺴﺘﻢ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻋﺒﻮر از ﯾﮏ ﻗﺎر ه ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ا ﻓﺘﺎدم. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :آ ه ،ﯾﺎدم ر ﻓﺖ ﺟﻤﻠﻪی اﻣﺮوز را ﻧﺼﺐ ﮐﻨﻢ«. روی ﯾﮏ ﺑﺮ ﭼﺴﺐ زرد ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ» :رؤﯾﺎﺑﯿﻨﺎ ن را ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮا ن رام ﮐﺮد «،و آ ن را روی آﯾﻨﻪ ،ﮐﻨﺎر ﺟﻤﻠﻪی دﯾﺮوز ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺑﻌﺪی ﯾﮏ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎ ن ا ﺳﺖ و د ﻟ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﮐﻨﺪ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺎ ﺷﺪ «.ھﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺖ زﻣﺎ ن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺧﻮ ب ا ﺳ ﺖ . ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :درﺑﺎر هی ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻨﻮﯾ ﺲ .ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯽ، ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤ ﮑﺖ ﮐﺮد ﺑﺨﻮاﺑﯽ«. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻦ ھﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﮐﻨﻢ«. ﻇﺎھﺮاً ﮐﺎﻣﻼً ﮐﺴﺎ ﻟﺘ ﺶ ﭘﺮﯾﺪ ه.
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﺎ ﺷﺮم و ﻗﺖ ﺑ ﮕﯿﺮی«. ﻣﯽروم و در ﮐﻮﭘﻪام دراز ﻣﯽﮐﺸﻢ .ﺑﻌﺪ ،ﻣﺜ ﻞ ﻣﻌﻤﻮل ،دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﻏﻠﺖ ﻣﯽزﻧﻢ و وول ﻣﯽ ﺧﻮرم .ﺳﺎﻋﺖ دروﻧﯽام ﮐﺎﻣﻼً از ﻧﻈﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ ه و ﻣﺜ ﻞ ھﻤﻪی ﺑﯽ ﺧﻮابھﺎ ،ﺧﻮ ﺷﺒﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻃﻤﯿﻨﺎ ن ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﻣﺴﺎﺋ ﻞ ﺟﺎ ﻟﺐ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ ،ﮐﻪ ا ﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﻏﯿﺮﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ. ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺻﺪای ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮ ﺷﻢ ﻣﯽر ﺳﺪ .اول ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ادراﮐﻢ از ﺟﮫﺎ ن رو ﺣﺎﻧﯽ ﺑﺪو ن ز ﺣﻤﺖ ﯾﮏ ﺟﻮری دوﺑﺎر ه ﺑ ﺮ ﮔ ﺸ ﺘﻪ ،اﻣ ﺎ ﺑ ﻌ ﺪ ﻣ ﯽ ﻓ ﮫ ﻤ ﻢ ﮐﻪ د ر ﮐ ﻨ ﺎ ر ﻣ ﻮ ﺳ ﯿ ﻘ ﯽ ،ﺻ ﺪ ا ی ﭼﺮخھﺎی ﻗﻄﺎر و ﺗ ﮑﺎ ن ﺧﻮرد ن ا ﺷﯿﺎ روی ﻣﯿﺰم را ھﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم. ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ وا ﻗﻌﯽ ا ﺳﺖ .از د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ .ﻣﯽروم و در د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ. ھﻼل ،ﯾﮏ ﭘﺎ ﺑﺮ زﯾﺮدو ﺷﯽ و ﯾﮏ ﭘﺎ روی زﻣﯿﻦ ،ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﻌﯽ دارد ﺗﻌﺎد ﻟ ﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ ،دارد وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﯽزﻧﺪ .ﻣﺮا ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ،ﭼﻮ ن ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎس زﯾﺮ ﺗﻨﻢ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ آ ن ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﻨﺎ ن ﻃﺒﯿﻌﯽ و آ ﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽر ﺳﺪ ﮐﻪ ﺗﻼ ﺷﯽ ﺑﺮای ر ﻓﺘﻦ و ﭘﻮ ﺷﯿﺪ ن ﺷﻠﻮارم ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. » ﭼﻪﻃﻮری از اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮدرآوردی ؟« ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش ﺑﻪ درِ ﮐﻮﭘﻪی ﺑﻐﻠﯽ ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ د ﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ دارد. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »اﻣﺮوز ﺑﺎ اﯾﻦ ادراک ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪی ﻣﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ را دوﺑﺎر ه در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اﻧﺮژی ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ﻗﺮار ﺑﺪھﻢ .ﺧﺪا از رو ﺣﻢ ﮔﺬ ﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻮ ﻓﻖ ﺑﺸﻮی ،ﻣﻦ ھﻢ ﻣﯽ ﺷﻮم .و از ﻣﻦ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ و آ ن ﻗﺪر ﺑﺮاﯾﺖ آھﻨﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯽ«.
ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎﻃﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﺮژی ا ﺷﺎر ه ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﺟﮫ ﺶ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮم ﻣﯽﮔﺬارد .ھﺮ دو ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ در واﮔﻦ ﻧﻨﻮﯾﯽ ﺗﻌﺎد ﻟﻤﺎ ن را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ .آر ﺷﻪاش ﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد، ﺻﺪاﯾﯽ از ﺳﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻓﻀﺎ ﺑﻪ زﻣﺎ ن آھﻨ ﮕﯿﻦ ﻣﺘﺤﻮل ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺳﺮ ﺷﺎر از ﺻﻠﺢ و ﻧﻮر اﯾﺰدی ﺣﺎﺻ ﻞ از ھﺮ ﭼﯿﺰ ﭘﻮﯾﺎ و زﻧﺪ ه ،و ھﻤﻪ ﺑﻪ ﻟﻄ ﻒ وﯾﻮ ﻟﻮ ن او. روح ھﻼل در ھﺮ نُت و در ھﺮ آﮐﻮرد ھﺴﺖ .ا ﻟ ﻒ ﮐﻤﯽ از ھﻮﯾﺖ ز نِ ﭘﯿ ﺶ روﯾﻢ را ﺑﺮاﯾﻢ آ ﺷ ﮑﺎر ﮐﺮد ه .ﺗﻤﺎم ﺟﺰﺋﯿﺎت دا ﺳﺘﺎ ن ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﺎ ن را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽآورم ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮد هاﯾﻢ .ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺪوارم ھﺮﮔﺰ ﻧﻔﮫﻤﺪ اﯾﻦ ﻣﻼ ﻗﺎت در ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ رخ داد ه .در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ دارد ﻣﺮا در ﻟﺤﺎف اﻧﺮژی ﻋﺸﻖ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ، ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﮐﺮد ه ﺑﺎ ﺷﺪ .و ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺪت درازی ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﺪ ،ﻓﺎرغ از ا ﺷﺘﺒﺎھﺎﺗﻤﺎ ن .ﻋﺸﻖ ھﻤﯿﺸﻪ ﻗﻮیﺗﺮ ا ﺳﺖ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﻟﺒﺎ ﺳﯽ ﻣﺠﺴﻤ ﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آ ﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ دا ﺷﺖ ،ﻗﺒ ﻞ از ورود آ ن ﻣﺮدھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ،ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺎ ﺟﺮا را ﻋﻮض ﮐﺮد :ﮐﺖ ﮔﻠﺪوزی ﺷﺪ ه ،ﭘﯿﺮاھﻦ ﻗﻼبﺑﺎ ﻓﯽ ،داﻣﻦ ﻣﺨﻤ ﻞ ﺳﯿﺎ ه زردوزی ﺗﺎ ﻣﭻ ﭘﺎ .ﮔﻮش ﻣﯽدھﻢ و او از ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪ هھﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ،و ﭘﯿﺎمھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪ هھﺎ ﺑﺮای اﻧﺴﺎ نھﺎ دارﻧﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ اﻧﺴﺎ نھﺎ از ﺷﻨﯿﺪ ن و ﻓﮫﻤﯿﺪﻧ ﺶ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻨﺪ .در آ ن ﻟﺤﻈﻪ دو ﺳﺘ ﺶ ھﺴﺘﻢ ،ﻣﺤﺮم رازش...، ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ آ ن در را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ،ﻣ ﮕﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ وا ﻗﻌﺎً ﺿﺮوری ﺑﺎ ﺷﺪ .ﭼﮫﺎر ﺑﺎر از اﯾﻦ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪام و ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮ ﺳﯿﺪ هام .ﺑﻠﻪ ،ﺗﻤﺎم آ ن ھﺸﺖ زﻧﯽ را ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎدم ا ﺳﺖ، و ﻣﯽداﻧﻢ روزی ﺟﻮاب ﮔﻤﺸﺪ ه را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺮﮐﺘﻢ در ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻮﻧﯽام ﻧﺸﺪ ه.
او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد ﺧﯿﻠﯽ و ﺣﺸﺖ ﮐﺮدم ،اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺨﺸ ﺶ ﺗﻨﮫﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ﮐﻪ آدم آ ن را ﺑﭙﺬﯾﺮد. و ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم. در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻟﺤﻈﻪای ھﺴﺖ ،در ﺷﺎم آ ﺧﺮ ،ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾ ﮑﯽ از ﺣﻮارﯾﻮﻧ ﺶ او را اﻧ ﮑﺎر و دﯾ ﮕﺮی ﺑﻪ او ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ھﺮ دو را ﮔﻨﺎھﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی ﻣﯽداﻧﺪ .ﯾﮫﻮدا ﺑﻪ او ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ،ﺧﻮدش را دار ﻣﯽزﻧﺪ .ﭘﻄﺮس او را اﻧ ﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻧﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ،ﮐﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر .و ﻗﺘ ﺶ ر ا د ا ﺷ ﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐ ﺎ ر ش ﻓ ﮑ ﺮ ﮐ ﻨ ﺪ ،اﻣ ﺎ ﺑ ﺮ ا ﺷ ﺘ ﺒ ﺎ ھ ﺶ ا ﺻ ﺮ ا ر ﻣﯽورزد .اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺠﺎزات ﺧﻮدش ،از ﺿﻌﻔ ﺶ ﻗﺪرت ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ واﻋﻆ ﺑﺰرگ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ از ﻣﺮدی آﻣﻮ ﺧﺘﻪ ﮐﻪ در ﻟﺤﻈﻪی ﻧﯿﺎز ،اﻧ ﮑﺎرش ﮐﺮد ه ﺑﻮد. ﭘﯿﺎم ﻋﺸﻖ ﺑﺰرگﺗﺮ از آ ن ﮔﻨﺎ ه ﺑﻮد .ﯾﮫﻮدا اﯾﻦ را درک ﻧ ﮑﺮد ،اﻣﺎ ﭘﻄﺮس از آ ن اﺑﺰار ﮐﺎرش را ﺳﺎ ﺧﺖ. ﻧ ﻤ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﻢ آ ن د ر ر ا ﺑ ﺎ ز ﮐ ﻨ ﻢ ،ﭼ ﺮ ا ﮐﻪ ﺳ ﺪ ی ا ﺳ ﺖ ﮐﻪ ر ا ه ا ﻗﯿﺎﻧﻮس را ﺑﺴﺘﻪ ا ﺳﺖ .ﻓﻘﻂ ﯾﮏ روزﻧﻪی ﮐﻮ ﭼﮏ ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺸﺎر آب ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮو ﺑﺮﯾﺰد و آﻧﭽﻪ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ،در ﺳﯿ ﻞ ﻓﺮو ﺑﺒﺮد. ﺳﻮار ﻗﻄﺎرم و ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ و ﺟﻮد دارد ،زﻧﯽ تُرک ﺑﻪ ا ﺳﻢ ھﻼل ا ﺳﺖ ،ﮐﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ ن اول ارﮐﺴﺘﺮ ا ﺳﺖ و ﺣﺎﻻ در ﺣﻤﺎم ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد ه و وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﯽزﻧﺪ .ﮐﻢﮐﻢ دارد ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ،ﻣﺮھﻤ ﺶ اﺛﺮ ﮐﺮد ه .ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ دارد ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ھﻼل از ﻧﻮا ﺧﺘﻦ د ﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ و از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺮوم ﺑﺨﻮاﺑﻢ. اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ. روی ﺻﻨﺪ ﻟﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﻧﺎﮔﮫﺎ ن دﯾ ﮕﺮ در ﻗﻄﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ،در ﺑﺎﻏﯽ ھﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ او را ﺑﺎ آ ن ﭘﯿﺮاھﻦ ﻗﻼبﺑﺎ ﻓﯽ ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪم .دارم در ﺗﻮﻧﻠﯽ دراز و ژرف ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ درو ن ھﯿﭽﯽ ﻣﯽﺑﺮد ،ﺑﻪ درو ن ﺧﻮاﺑﯽ ﺳﻨ ﮕﯿﻦ و ﺑﯽرؤﯾﺎ .آ ﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﺧﻮاﺑﯿﺪ ن ﯾﺎدم ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،ﻋﺒﺎرﺗﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ آ ن روز ﺻﺒﺢ روی آﯾﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. **** ﯾﺎﺋﻮ دارد ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. » ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ«. ھﻨﻮز روز ا ﺳﺖ و ﻗﻄﺎر در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه اﯾﺴﺘﺎد ه .ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم، ﺳﺮم دارد ﮔﯿﺞ ﻣﯽروم ،در را ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻧﺎ ﺷﺮم ﺑﯿﺮو ن ﻣﻨﺘﻈﺮم ا ﺳﺖ. » ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮاﺑﯿﺪم ؟« » ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم روز .ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ا ﺳﺖ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻤﯽ و ﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺗﺎ دو ﺷﯽ ﺑ ﮕﯿﺮم و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻮم ﺗﺎ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﻧ ﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎ ن ﺑﺸﻮم. »ﻧ ﮕﺮا ن ﻧﺒﺎش .ﻗﻄﺎر ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻗ ﻒ دارد«. ﺷﺎﻧ ﺲ آورد هام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗ ﻒ ﮐﺮد هاﯾﻢ .دوش ﮔﺮ ﻓﺘﻦ در ﻗﻄﺎر در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺎر ﺳﺨﺖ و ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ا ﺳﺖ .ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﻟﯿﺰ ﺑﺨﻮرم و آ ﺳﯿﺐ ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺳﻔﺮم ﺑﻪ ا ﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﺷ ﮑ ﻞ ﭘﺎﯾﺎ ن ﺑ ﮕﯿﺮد و ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﺧﺘﻢ ﺑﺸﻮد .ھﺮو ﻗﺖ زﯾﺮ دوش ﻣﯽروم ،اﻧ ﮕﺎر دارم ﻣ ﻮ ج ﺳ ﻮ ا ر ی ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ .اﻣ ﺎ اﻣ ﺮ و ز آ ﺳ ﺎ ن ا ﺳ ﺖ . ﭘﺎﻧﺰد ه د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﻢ ،ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻗﮫﻮ ه ﻣﯽ ﺧﻮرم و ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﻣﻌﺮ ﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﺑﺮای ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر و ﻗ ﺖ ﻣ ﯽ ﺧﻮ ا ھ ﺪ . »ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﻨﯿﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺑﻌﺪی ﺑﯿﺎﯾﻢ و«... »د ه د ﻗﯿﻘﻪ ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ .ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺎد ه
ﺑﺸﻮﯾﺪ .ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ز ﺣﻤﺖ ﺑﯿﻔﺘﯿﺪ«. » اﻣ ﺎ ﺷ ﻤ ﺎ « . . . دوﺑﺎر ه ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» .ﻧﻪ ،وا ﻗﻌﺎً ،ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ درد ﺳﺮ ﺑﯿﻔﺘﯿﺪ«. از او ﻟ ﺶ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﻣﻮا ﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﺮدم .ﻣﺸﺨ ﺺ ا ﺳﺖ و ﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﻠﻪ« ،ﻓ ﮑﺮم در ﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﺮد .ھﺪف ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ا ﺳﺖ. ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ﻧﺎ ﺷﺮم ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ روﯾ ﺶ را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و از ﭘﻨﺠﺮ ه ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﺧﯿﺮ ه ﻣﯽ ﺷﻮد .ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ اﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﺑﺮای ﮔ ﺮ ﻓ ﺘﻦ ﻓ ﯿ ﻠﻢ ﺟ ﺎ ی ﻣ ﻨ ﺎ ﺳ ﺒ ﯽ ا ﺳ ﺖ ؟ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ» :دھﻠﯿﺰ ﺑﯿﻦ واﮔﻦھﺎ را ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ،ﻧﺰدﯾﮏ درھﺎی ﻗﻄﺎر«. ھﻼل ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧ ﮕﺎھﯽ ﻣﯽاﻧﺪازد .آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣ ﮑﺎ ن ا ﻟ ﻒ ا ﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪ ه از ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺳﺮ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ؟ و ﻗﺘﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ آ ن ﻻﻣ ﮑﺎ ن و ﻻزﻣﺎ ن ﻓﺮ ﺳﺘﺎد ،ﺑﻌﺪ در ﮐﻮﭘﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮاﺑﯿﺪ ن ﻣﺮا ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﮐﺮد ؟ خُب ،ﺑﻌﺪاً ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ درﺑﺎر هاش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب .دورﺑﯿﻦ را آﻣﺎد ه ﮐﻨﯿﺪ .اﻣﺎ از ﺳﺮ ﮐﻨﺠ ﮑﺎوی ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ،ﭼﺮا در آ ن ﻣﺤ ﻞ ﮐﻮ ﭼﮏ و ﭘﺮ ﺳﺮوﺻﺪا ؟ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ؟« اﻣﺎ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر و ﻓﯿﻠﻤﺒﺮدار دﯾ ﮕﺮ ﻋﺎزم اﻧﺘﮫﺎی واﮔﻦ ﺷﺪ هاﻧﺪ و ﻣﺎ دﻧﺒﺎ ﻟﺸﺎ ن ﻣﯽروﯾﻢ. و ﻗﺘﯽ دارﻧﺪ ﺗﺠﮫﯿﺰاﺗﺸﺎ ن را ﻧﺼﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،دوﺑﺎر ه ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ: » ﭼﺮا ﺗﻮی اﯾﻦ ﺟﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ ؟« »ﻣﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ ﺣ ﺲ وا ﻗﻊﮔﺮاﯾﺎﻧﻪای ﺑﻪ ﺑﯿﻨﻨﺪ هھﺎ ﺑﺪھﯿﻢ .اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .ﻣﺴﺎ ﻓﺮھﺎ از ﮐﻮﭘﻪ ﺷﺎ ن ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎرﯾ ﮑﯽ راھﺮو ،ﺑﺮای ﮔﭗ زد ن ﻣﯽآﯾﻨﺪ
اﯾﻨﺠﺎ .ﺳﯿ ﮕﺎریھﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻣﺤ ﻞ ﻗﺮار ﻣﻼ ﻗﺎﺗﯽ ﻋﺎ ﺷﻘﺎﻧﻪ و ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺗﻤﺎم واﮔﻦھﺎ از اﯾﻦ دھﻠﯿﺰھﺎ دارﻧﺪ«. در آ ن ﻟﺤﻈﻪ ،آ ن ﻓﻀﺎ را ﻣﻦ ،ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ،ﻓﯿﻠﻤﺒﺮدار ،ﻧﺎ ﺷﺮ ،ﯾﺎﺋﻮ، ھﻼل و آ ﺷﭙﺰی ا ﺷﻐﺎل ﮐﺮد هاﯾﻢ ﮐﻪ آﻣﺪ ه ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﮐﻨﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ ؟« ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻏﯿﺮ ﺧﺼﻮﺻﯽﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎ ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻧﺎ ﺷﺮ و آ ﺷﭙﺰ ﻣﯽروﻧﺪ .ھﻼل و ﯾﺎﺋﻮ ھﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ. »ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭼﭗ ﺑﺮوﯾﺪ ؟« ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ .ا ﻟ ﻒ آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ،ﻣﺨﻠﻮق آدمھﺎی زﯾﺎدی ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎد هاﻧﺪ .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ھﻼل ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﺗﻨﮫﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪ درو ن آ ن ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ھﻢ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ ،ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ﺧﻄﺮ ﻧ ﮑﻨﻢ. دورﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽا ﻓﺘﺪ. » ﻗﺒ ﻞ از ﺷﺮوع ،ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ و ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ھﺪف اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭼﺮا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﯿﺪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺳﯿﺒﺮیﭘﯿﻤﺎ ﺑﺸﻮﯾﺪ ؟« » ﭼﻮ ن د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ .از ﻧﻮ ﺟﻮاﻧﯽ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر ر ا ﺑ ﮑ ﻨ ﻢ .ھ ﻤ ﯿ ﻦ «. »ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻄﺎری را ﺣﺖﺗﺮﯾﻦ ﺷ ﮑ ﻞ ﻣﺴﺎ ﻓﺮت ﻧ ﺒ ﺎ ﺷ ﺪ «. ﺗ ﮑﻤﻪی ﺧﻠﺒﺎ ن ﺧﻮدﮐﺎر را در ﻣﻐﺰم ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﺪو ن اﯾﻨ ﮑﻪ وا ﻗﻌﺎً ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ،ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﻮاب داد ن ﺑﻪ ﺳﺆالھﺎﯾ ﺶ. ﺳﺆالھﺎ ﯾ ﮑﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾ ﮕﺮی ﻣﯽآﯾﻨﺪ ،درﺑﺎر هی اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ، ﺗﻮ ﻗﻌﺎﺗﻢ ،ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎ .ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎری و ا ﺣﺘﺮام ﺟﻮاب
ﻣﯽدھﻢ ،اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد .ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ د ه د ﻗﯿﻘﻪی ﻗﺮارﻣﺎ ن ﺑﺎﯾﺪ دﯾ ﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ه ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ﭘﺮ ﺳﯿﺪ ن اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﺑﺎ د ﺳﺘﻢ ا ﺷﺎر هی ﻧﺎﻣﺤﺴﻮ ﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻌ ﺶ ﮐﻨﺪ .ﮐﻤﯽ آزرد ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف زد ن اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ. »ﺗﻨﮫﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ؟« ﭼﺮاغ ﺧﻄﺮی ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﮏ زد ن .اﻧ ﮕﺎر ﺷﺎﯾﻌﻪ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿ ﺶ ﭘﺨ ﺶ ﺷﺪ ه .ﭘ ﺲ ﺗﻨﮫﺎ د ﻟﯿ ﻞ اﯾﻦ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪی ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ ه ھﻤﯿﻦ ﺑﻮد ه. »ﻧﻪ ،ا ﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ .دﯾﺪﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دور ﻣﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ«. »اﻣﺎ ﻇﺎھﺮاً وﯾﻮ ﻟﻮﻧﯿﺴﺖ اول ﮐﻨﺴﺮواﺗﻮار اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ«... ﻣﺜ ﻞ ھﺮ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺧﻮﺑﯽ ،ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﺳﺆال را ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺑﺮای آ ﺧﺮ .اﻣﺎ اﯾﻦ او ﻟﯿﻦ ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪی ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ : »ﺑﻠﻪ ،اﺗﻔﺎ ﻗﺎً ﺑﺎ ھﻤﯿﻦ ﻗﻄﺎر ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﺮد و و ﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪم ،دﻋﻮﺗ ﺶ ﮐﺮدم ھﺮو ﻗﺖ د ﻟ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﻮد .ﻣﻦ ﻋﺎ ﺷﻖ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽام .او ھﻢ ز ن ﺟﻮا ن ﺑﺴﯿﺎر ﻣ ﺴ ﺘ ﻌ ﺪ ی ا ﺳ ﺖ و ھ ﺮ ا ز ﮔ ﺎ ھ ﯽ ا ﻓ ﺘ ﺨ ﺎ ر ﺷ ﻨ ﯿ ﺪ ن ﻣﻮ ﺳ ﯿ ﻘ ﯽ ا ش ر ا دارﯾﻢ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﺎ او ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﮐﻨﯿﺪ ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺳﺆالھﺎی ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪھﺪ«. »ﺑﻠﻪ ،اﮔﺮ و ﻗﺖ ﺑﺎ ﺷﺪ«. ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎر هی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ ه ،اﻣﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﻣﻮﺿﻮع را اداﻣﻪ ﻧﺪھﺪ و ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ. » ﺧﺪا ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ دارد ؟« »ھﺮﮐ ﺲ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎ ﺳﺪ ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺻﯿﻔ ﺶ ﮐﻨﺪ .ھﺮﮐ ﺲ ﺧ ﺪ ا ر ا ﺗﻮ ﺻ ﯿ ﻒ ﮐ ﻨ ﺪ ،ا و ر ا ﻧ ﻤ ﯽ ﺷ ﻨ ﺎ ﺳ ﺪ «.
ﻋﺠﺐ! ﺧﻮدم از ﺟﻤﻠﻪی ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷ ﮕﻔﺖ آﻣﺪ هام .ﺑﺎرھﺎ از ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺆال را ﭘﺮ ﺳﯿﺪ هاﻧﺪ و ھﺮﺑﺎر ﺟﻮاب ﺧﻮدﮐﺎرم اﯾﻦ ﺑﻮد ه » :ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮ ﺳﯽ ﮔﻔﺖ" :ﻣﻦ ھﺴﺘﻢ" ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﺪا ﻧﻪ ﻓﺎﻋ ﻞ ا ﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﻮ ﺿﻮ ع .ﻓ ﻌ ﻞ ا ﺳ ﺖ ،ﻋ ﻤ ﻞ ا ﺳ ﺖ «. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ ﻃﺮ ﻓﻢ ﻣﯽآﯾﺪ. »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ،ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ را ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﻨﯿﻢ .از و ﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬا ﺷﺘﯿﺪ ﻣﺘﺸ ﮑﺮﯾﻢ«.
ﻣﺜﻞ ا ﺷﮏ در ﺑﺎران ﺑﻪ ﮐﻮﭘﻪام ﻣﯽروم و ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﯾﺎددا ﺷﺖ ﮐﺮد ن ﺗﻤﺎم ﺣﺮفھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻ ن ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن زد هام .ﺑﻪزودی ﺑﻪ ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ .ھﯿﭻ ﻧ ﮑﺘﻪی رﯾﺰی را ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﯾﺎد ﺑﺒﺮم. ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﯽ ﺳﺆال را ﭘﺮ ﺳﯿﺪ .اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻮابھﺎﯾﻢ را ﺛﺒﺖ ﮐﻨﻢ ،ﻣﻮادی ﻋﺎ ﻟﯽ ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻼﺗﻢ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد. **** ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد ،و ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﺮض ﮐﻪ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﻣﺪت درازی ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ وﯾﻮ ﻟﻮﻧ ﺶ را ﺑﯿﺎورد. اﯾﻦﻃﻮری ،ﻓﯿﻠﻤﺒﺮدار ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از او ﻓﯿﻠﻢ ﺑ ﮕﯿﺮد و ﮐﺎرش ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎ ن ﮔﺴﺘﺮد هﺗﺮی ﻣﯽر ﺳﺪ .اﻣﺎ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻮراً ﺑﺮود و ﻣﺼﺎ ﺣﺒﻪ را ﺑﺮای ﺗﺤﺮﯾﺮﯾﻪ ﺑﻔﺮ ﺳﺘﺪ. ھﻤﯿﻦ ﻣﻮ ﻗﻊ ھﻼل ﺑﺎ وﯾﻮ ﻟﻮﻧ ﺶ ﮐﻪ در ﮐﻮﭘﻪی ھﻤﺴﺎﯾﻪی ﻣﻦ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم واﮐﻨ ﺶ ﺑﺪی ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﺪ. »اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ در آ ن ﮐﻮﭘﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ ،ﺑﺎﯾﺪ در ھﺰﯾﻨﻪی ﮐﺮاﯾﻪی واﮔﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺸﻮی .داری ھﻤﯿﻦ ﯾﮏ ذر ه ﺟﺎﯾﯽ را ھﻢ ﮐﻪ دارﯾﻢ ا ﺷﻐﺎل ﻣﯽﮐﻨﯽ«. ﺑﻌﺪ ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﺑﻪ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﻦ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ و ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﯽ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮی ،ﭼﺮا ﺑﺮاﯾﻤﺎ ن ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽزﻧﯽ ؟«
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮھﺎی واﮔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻨﺪ و ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻼل آھﻨﮓ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﺑﺰﻧﺪ .ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎ ه .او ھﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻓﻀﺎ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن زﻻل ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ھﻤﻪ واﺿﺢ ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺴﺎ ﻟﺘﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪﻣﺎ ن را ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺣ ﺲ ژرف آراﻣﺸﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰم ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ژرفﺗﺮ از آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞﺗﺮ در ﮐﻮﭘﻪام ﺣ ﺲ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم. ﭼﺮا ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺎ هھﺎ ﮔﻠﻪ دا ﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﺮژی اﯾﺰدی در ارﺗﺒﺎط ﻧﯿﺴﺘﻢ ؟ ﭼﻪ ﻣﺰ ﺧﺮ ﻓﺎﺗﯽ! ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﺮژی در ارﺗﺒﺎﻃﯿﻢ ،ﻓﻘﻂ روزﻣﺮﮔﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ا ﺣﺴﺎس آ ن ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ،اﻣﺎ در ﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ درﺑﺎر هی ﭼﻪ .ﭘ ﺲ ھ ﺮ ﭼﻪ د ﻟ ﺘ ﺎ ن ﻣ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ ا ز ﻣ ﻦ ﺑ ﭙ ﺮ ﺳ ﯿ ﺪ « . ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺧﻮاھﺪ زد ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤ ﺶ د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻗﺒﻼً ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ های ؟« وا ﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺟﻮاب ﺳﺆا ﻟ ﺶ را ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺟﻠﻮی ھﻤﻪ ﺑ ﺪ ھﻢ ؟ »ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺎﯾﺪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﯽ اﻻ ن ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ ،در ﻟﺤﻈﻪی اﮐﻨﻮ ن. ﻋﺎدت ﮐﺮد هاﯾﻢ زﻣﺎ ن را ھﻤﺎ نﻃﻮری اﻧﺪاز ه ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻣﺴ ﮑﻮ و وﻻدیو ﺳﺘﮏ را اﻧﺪاز ه ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ،اﻣﺎ در ﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ. زﻣﺎ ن ﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎﮐﻦ ا ﺳﺖ .زﻣﺎ ن ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﯾﻦ زﻣﺎ نِ ﻣﺪام در ﺟﮫ ﺶ ،ﻧﻘﻄﻪای را ا ﺷﻐﺎل ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ــ ا ﻟ ﻒ ﺧﻮدﻣﺎ ن را .اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ زﻣﺎ ن ﻣﯽﮔﺬرد ،ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﻣﮫﻢ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯽ ﻗﻄﺎر ﮐﯽ را ه ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .اﻣﺎ ﻏﯿﺮ از آ ن ﻓﺎﯾﺪ هی ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارد ،ﺣﺘﯽ ﻣﻮ ﻗﻊ آ ﺷﭙﺰی .ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ھﺮﺑﺎر ﻏﺬاﯾﯽ ﻣﯽﭘﺰی، ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ د ﻓﻌﻪی ﻗﺒ ﻞ ﻓﺮق دارد .ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯽ ؟« ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ھﻼل ﯾﺦ را ﺷ ﮑﺴﺘﻪ ،ھﻤﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺆال
ﮐﺮد ن: »آﯾﺎ ﻣﺎ ﺣﺎﺻ ﻞ آﻣﻮ ﺧﺘﻪھﺎﯾﻤﺎ ن ھﺴﺘﯿﻢ ؟« »در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ،اﻣﺎ ﺣﺎﺻ ﻞ آ ن ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ .در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ رﻧﺞ ﺑﺮد هاﯾﻢ ،ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪ هاﯾﻢ ،ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد هاﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪ هاﯾﻢ ،اﻣﺎ ھﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦھﺎ در زﻣﺎ ن ﺣﺎل ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد" .اﮐﻨﻮ ن" ﭼﺎ ﻟ ﺶھﺎ و ﺟﻨﺒﻪی ﺧﻮب و ﺑﺪ ﺧﻮدش را دارد .ﺑﺮای آﻧﭽﻪ اﻻ ن اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ را ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺪاﻧﯿﻢ و ﻧﻪ ﺳﭙﺎ ﺳ ﮕﺰارش ﺑﺎ ﺷﯿﻢ .ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺗﺎز هی ﻋﺸﻖ ھﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﺑﻪھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﻧﺪارد ،ھﻤﯿﺸﻪ ﺗﺎز ه ا ﺳﺖ«. دارم ﺑﺎ آ نھﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم ھﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ .ﺑﺎ ﺻ ﺪا ی ﺑ ﻠ ﻨ ﺪ ﻓ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ : »آﯾﺎ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻋﺸﻖ و ﺳﺎﮐﻦ ﮐﺮدﻧ ﺶ در زﻣﺎ ن ؟ خٌب ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ،اﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎ ن را ﺟﮫﻨﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ "ﯾﮏ" ﻧﻔﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻧ ﮑﺮد هام ،ﭼﻮ ن ﻧﻪ ﻣﻦ ھﻤﺎ ن آدﻣﻢ و ﻧﻪ ھﻤﺴﺮم .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ راﺑﻄﻪﻣﺎ ن زﻧﺪ هﺗﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ا ﺳﺖ .اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارم ھﻤﺎ ن ﻃﻮر ر ﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در او ﻟﯿﻦ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن ر ﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮد .او ھﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻣﻦ ھﻤﺎ ن ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﮐﺮد .ﻋﺸﻖ از زﻣﺎ ن ﻓﺮاﺗﺮ ا ﺳﺖ ،ﯾﺎ ،ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﯽ ،ﻋﺸﻖ ھﻢ زﻣﺎ ن ا ﺳﺖ و ھﻢ ﻣ ﮑﺎ ن ،اﻣﺎ ﺑﺮ ﻧﻘﻄﻪای ﻣﺪام در ﺣﺎل ﺗ ﮑﺎﻣ ﻞ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ا ﺳﺖ :ا ﻟ ﻒ«. »ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﻔ ﮑﺮ ﻋﺎدت ﻧﺪارﻧﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ھﻤﺎ نﻃﻮر ﺑﻤﺎﻧﺪ«... ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ...» :و ﻋﺎ ﻗﺒﺖ اﯾﻦ ر ﻓﺘﺎر درد ا ﺳﺖ .ﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ .ﮐﺴﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ .ﺗﻘﺼﯿﺮﮐﺎر داﻧﺴﺘﻦ دﯾ ﮕﺮا ن ھﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ آ ﺳﺎ ن ا ﺳﺖ .ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮت را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺮ داﻧﺴﺘﻦ دﻧﯿﺎ
ﺑ ﮕﺬراﻧﯽ ،اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮ ﻟﯿﺖ ﻣﻮ ﻓﻘﯿﺖھﺎ ﯾﺎ ﺷ ﮑﺴﺖھﺎﯾﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮدت ا ﺳﺖ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ زﻣﺎ ن را ﻧ ﮕﻪ داری ،اﻣﺎ ﻓﻘﻂ اﻧﺮژیات را ھﺪر ﻣﯽدھﯽ«. ﻗﻄﺎر ،ﻧﺎﮔﮫﺎ ن و ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ ه ،ﺗﺮﻣﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ھﻤﻪ از ﺟﺎ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ .ﮐﻢﮐﻢ دارم ﻣﻌﻨﺎی ﺣﺮفھﺎی ﺧﻮدم را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ دﯾ ﮕﺮا ن ھﻤﻪ ﭘﺎﺑﻪﭘﺎی ﻣﻦ آﻣﺪ ه ﺑﺎ ﺷﻨﺪ. » ﻓ ﮑﺮ ﮐﻦ ﻗﻄﺎر ﺑﻪﻣﻮ ﻗﻊ ﺗﺮﻣﺰ ﻧﻤﯽﮐﺮد و ﺗﺼﺎد ﻓﯽ ﮐﺸﻨﺪ ه اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺎد .ﺗﻤﺎم آ ن ﻟﺤﻈﻪھﺎ در زﻣﺎ ن ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮل آ ن آدمﻧﻤﺎ در ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻠﯿﺪ راﻧﺮ ،ﻣﺜ ﻞ ا ﺷﮏ در ﺑﺎرا ن .اﻣﺎ وا ﻗﻌﺎً ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ؟ ﻧﻪ ،ﭼﻮ ن ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ در زﻣﺎ ن ذ ﺧﯿﺮ ه ﻣﯽ ﺷﻮد .او ﻟﯿﻦ ﺑﻮ ﺳﻪی ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾ ﮕﺎﻧﯽ ﺷﺪ ه ؟ در ﮔﻮ ﺷﻪی ﻧﮫﻔﺘﻪای از ﻣﻐﺰم ؟ در ﯾﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗ ﮑﺎﻧﻪی ا ﻟ ﮑﺘﺮﯾ ﮑﯽ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻓﻌﺎل ﺷﺪ ه ؟ او ﻟﯿﻦ ﺑﻮ ﺳﻪی ﻣﻦ از ھﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪ هﺗﺮ ا ﺳﺖ و ھﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮ ﺷ ﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺳﺖ ،دوروﺑﺮم .ﺑﺨﺸﯽ از ا ﻟ ﻒ ﻣ ﻦ ا ﺳ ﺖ «. »اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺸ ﮑﻼت زﯾﺎدی دارم ﮐﻪ اﻻ ن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫﺸﺎ ن ﺑﺮ ﺳﻢ«. »ﭘ ﺲ در ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ا ﺳﻤ ﺶ را ﻣﯽﮔﺬاری »ﮔﺬ ﺷﺘﻪ« دراز ﺑ ﮑ ﺶ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش در ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ا ﺳﻤ ﺶ را ﻣﯽﮔﺬاری »آﯾﻨﺪ ه«، ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺷﻮد .اﯾﻦھﺎ ذھﻨﺖ را د ﭼﺎر اﻧﺴﺪاد و ﺳﺮﻋﺘﺖ را ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﺪ اﮐﻨﻮ ن را ﺑﻔﮫﻤﯽ .اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗ ﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ،ﻣﺪام را ه ﺣ ﻞھﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺮ ﻣﺸ ﮑﻼت ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮی .آدمھﺎی زﯾﺎدی را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ و ﻗﺘﯽ ا ﺣﺴﺎس ھﻮﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﻣﺸ ﮑﻼﺗﺸﺎ ن ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ .ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ،د ﻟﯿ ﻞ و ﺟﻮد ﺷﺎ ن ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸ ﮑﻼﺗﺸﺎ ن ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ »ﺗﺎرﯾﺦ« ﺷﺎ ن ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮرد ه«. و ﻗﺘﯽ ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺣﺮ ﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ ،اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ:
»رھﺎﯾﯽ از ﺧﺎﻃﺮات ﭘﺮز ﺣﻤﺖ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﻣﻮ ﻓﻖ ﺷﺪی، ﮐﻢﮐﻢ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽات ﺑﯿ ﺶ از ﺣﺪ ﺗﺼﻮرت ا ﺳﺖ .ﺑﻪ دﯾﺪار ر و ﺣ ﺖ ﺑ ﺮ و ،ﻧﻪ ﮔ ﺬ ﺷ ﺘﻪ ا ت .ﮐ ﯿ ﮫ ﺎ ن ا ز ﺟ ﮫ ﺶ ھ ﺎ ی ﺗ ﮑ ﺎﻣ ﻠ ﯽ ﺑ ﺴ ﯿ ﺎ ر ی ﮔﺬر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮔﺬ ﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد دارد .ﺑﻪ ھﺮﮐﺪام از اﯾﻦ ﺟﮫ ﺶھﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ »ﯾﮏ ﻋﻤﺮ« .اﻣﺎ ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ھﺮ ﺳﻠﻮل در ﺑﺪﻧﺖ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺗﻮ ھﻤﺎ ن ﺷﺨ ﺺ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ ،زﻣﺎ ن ھﻢ ﻧﻤﯽﮔﺬرد ،ﻓﻘﻂ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ھﻤﺎ ن آدﻣﯽ ھﺴﺘﯽ ﮐﻪ در اﮐﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﺑﻮدی ،اﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ .ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ھﻤﺎ ن ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد .اﯾﻦ ﺗﺮ ن ھﻢ دﯾ ﮕﺮ آ ن ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮ ﻗﻊ وﯾﻮ ﻟﻮ ن زد ن ھﻼل ﺑﻮد .ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﺷﺪ ه .ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ«. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﻣﺎ ﯾﮏ روز زﻣﺎ ن ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎ ن ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ «. »ﭘﺎﯾﺎ ن ؟ اﻣﺎ ﻣﺮگ ﻓﻘﻂ دری ا ﺳﺖ ﺑﻪ بُﻋﺪی دﯾ ﮕﺮ«. »اﻣﺎ ﺑﺎ و ﺟﻮد اﯾﻦ ،ﻣﺎ و ﻋﺰﯾﺰاﻧﻤﺎ ن روزی ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ«. »ھﺮﮔﺰ .ھﺮﮔﺰ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻤﺎ ن را از د ﺳﺖ ﻧﻤﯽدھﯿﻢ .ھﻤﺮا ه ﻣﺎ ھﺴﺘﻨﺪ ،از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻓﻘﻂ در اﺗﺎقھﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ھﺴﺘﯿﻢ .ﻣﺜﻼً اﻻ ن ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ در واﮔﻦ ﺑﻐﻠﯽ ﮐﯿﺴﺖ، اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ آﻧﺠﺎ ھﺴﺘﻨﺪ و ھﻤﺰﻣﺎ ن ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ و دﯾ ﮕﺮا ن ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﯾﻨ ﮑﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ آ نھﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ﯾﺎ ﺑﻔﮫﻤﯿﻢ در آ ن واﮔﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬرد ،ﻧﺎ ﻗ ﺾ اﯾﻦ وا ﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ .آﻧﺠﺎ ھﺴﺘﻨﺪ .ﭘ ﺲ ﭼﯿﺰی »ﻋﻤﺮ« ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ ،ﻗﻄﺎری ا ﺳﺖ ﺑﺎ واﮔﻦھﺎی ﻣﺘﻌﺪد. ﮔﺎھﯽ در ﯾﮏ واﮔﻨﯿﻢ ،ﮔﺎھﯽ در واﮔﻨﯽ دﯾ ﮕﺮ ،و ﮔﺎھﯽ ،ﻣﻮ ﻗﻊ ﺧﻮاب دﯾﺪ ن ﯾﺎ ﭘﺬﯾﺮ ﻓﺘﻦ ﭘﺪﯾﺪ هھﺎی ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه ،از واﮔﻨﯽ ﺑﻪ واﮔﻦ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽروﯾﻢ«. »اﻣﺎ آ نھﺎ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎھﺎ ﺷﺎ ن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار
ﮐ ﻨ ﯿ ﻢ «. »ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ .ھﺮ ﺷﺐ در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﻄﺢ دﯾ ﮕﺮی ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .ﺑﺎ زﻧﺪ هھﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ و ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎ ن ﻣﺮد هاﻧﺪ ،ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در بُﻋﺪی دﯾ ﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،و ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎ ن ،ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﯿﺸﯿﻨﻤﺎ ن ،ﺑﺎ ﺧﻮد آﯾﻨﺪ هﻣﺎ ن«. اﻧﺮژی دارد ﺳﯿﺎلﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﯽداﻧﻢ ھﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ارﺗﺒﺎﻃﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد. »ﻋﺸﻖ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ ﻓﺎﺋﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺰوﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻮاری ﺑﺮای ﻋﺰﯾﺰا ن ﻧﯿﺴﺖ. آ نھﺎ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﻋﺰﯾﺰﻧﺪ و ﮐﻨﺎرﻣﺎ ن ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ .ﭘﺬﯾﺮ ﻓﺘﻨ ﺶ د ﺷﻮار ا ﺳﺖ .اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﺪا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﯽ ،ﺗﻮﺿﯿﺤ ﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪ ه ا ﺳﺖ«. ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﯾﺎﺋﻮ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪا ﺧﺘﻪ .ﺟﻮاب ﺳﺆا ﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﭘﺮ ﺳﯿﺪ ه ﺑﻮد ،در را ه ا ﺳﺖ. »ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺷﺎ ن ﻣﺘﻨﻔﺮﯾﻢ ﭼﻪ ؟« ﺟﻮاب ﻣﯽدھﻢ» :د ﺷﻤﻨﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ آ ن ﺳﻮی دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽروﻧﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ د ﺳﺖﮐﻢ ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ .در ﺳﻨﺖ ﺟﺎدو ،ا ﺳﻢ ﻋﺠﯿﺐ »ﻣﺴﺎ ﻓﺮ« را ﺑﺮ اﯾﻦ ا ﻓﺮاد ﮔﺬا ﺷﺘﻪاﻧﺪ .ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ آ ﺳﯿﺒﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ؛ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ،ﻣ ﮕﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﮫﺸﺎ ن ا ﺟﺎز ه ﺑﺪھﯿﺪ. وا ﻗﻌﯽ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ آ نھﺎ آﻧﺠﺎﯾﯿﻢ و آ نھﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﻨﺪ .در ﯾﮏ ﻗﻄﺎر .ﺗﻨﮫﺎ را ه ﺣ ﻞ اﯾﻦ ﻣﺸ ﮑ ﻞ ،ﺗﺼﺤﯿﺢ ا ﺷﺘﺒﺎھﺎت و ﺣ ﻞ ا ﺧﺘﻼ ﻓﺎت ا ﺳﺖ .اﯾﻦ اﺗﻔﺎق زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ »ﻋﻤﺮ«ھﺎی زﯾﺎدی ﺑ ﮕﺬرد .ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﻼ ﻗﺎت و وداع ﺑﺎ ھﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﯿﻢ .ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺰﯾﻤﺖ ،ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ، ﻋﺰﯾﻤﺖ«. »اﻣﺎ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺨﺸﯽ از ﮐ ﻞ ھﺴﺘﯿﻢ .ﻣﻌﻨﺎﯾ ﺶ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ و ﺟﻮد ﻧﺪارﯾﻢ ؟«
»ﻧﻪ ،و ﺟﻮد دارﯾﻢ .اﻣﺎ ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺷ ﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﻠﻮل و ﺟﻮد دارد .ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻤﻠﻪی ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ وﯾﺮاﻧ ﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺟﻮد زﻧﺪ ه ﺑﺸﻮد ،اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮادی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ از ﺧﻮدش آزاد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣ ﺲ ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺘﯽ و ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﺨ ﺺ ﺑﺪھﺪ ،اﻣﺎ آ ن ﺳﻠﻮل ﮐﻪ آ ن ﺷﺨ ﺺ ﻧﯿﺴﺖ«. »ﭘ ﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ ھﻤﻪ ﺗﻌﺎرض ؟« »ﺗﺎ ﺟﮫﺎ ن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗ ﮑﺎﻣ ﻞ ﯾﺎﺑﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺪ ن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﻮض ﺷﻮد. ﻣ ﺴ ﺌ ﻠ ﻪ ی ﺷ ﺨﺼ ﯽ ﻧ ﯿ ﺴ ﺖ .ﮔ ﻮ ش ﮐ ﻨ ﯿ ﺪ « . دارﻧﺪ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ .ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻔﺎفﺗﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑ ﺪ ھﻢ. »در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،را هآھﻦ و ﭼﺮخھﺎی ﻗﻄﺎر در ﺗﻌﺎرﺿﻨﺪ ،ﺻﺪای اﺻﻄ ﮑﺎک ﻓﻠﺰھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ .اﻣﺎ را هآھﻦ و ﺟﻮد ﭼﺮخ را ﺗﻮ ﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮﻋ ﮑ ﺲ .ﺻﺪای ﺑﺮ ﺧﺎ ﺳﺘﻪ از ﻓﻠﺰ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ،ﯾﮏ ﺗﺠﻠﯽ ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻼﯾﻪ«. آ ن اﻧﺮژی دﯾ ﮕﺮ ر ﻓﺘﻪ .ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺳﺆال ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ﻣﻔﮫﻮم ﺟﻮاب ﺑﺪھﻢ .ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻨﺪ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑ ﺲ ا ﺳ ﺖ. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﺘﺸ ﮑﺮم«. »از ﻣﻦ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻧ ﮑﻦ .ﻣﻦ ھﻢ دا ﺷﺘﻢ ﮔﻮش ﻣﯽدادم«. »ﻣﻨﻈﻮرت«... »آ ه ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ .ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪ هاﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ھﻼل ﻋﻮض ﺷﺪ ه .ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﺑﺰﻧﻢ ،ﭼﻮ ن ﺑﮫ ﺶ ﮐﻤ ﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ ﺑﺮﻋ ﮑ ﺲ ،ﯾﮏ روح ﺿﻌﯿ ﻒ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ھﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻗﮫﻘﺮا ﻣﯽﺑﺮد ،ﻣﺜﻼً ﺣﺴﺪ .اﻣﺎ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﻦ ﺑﺎ ھﻼل دری را ﺑﺎز ﮐﺮد ،ﻧﻪ دری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ، دری دﯾ ﮕﺮ .وارد بُﻋﺪ دﯾ ﮕﺮی از زﻧﺪﮔﯽام ﺷﺪم ،وارد واﮔﻦ
دﯾ ﮕﺮی ﺷﺪم ﭘﺮ از ﺗﻌﺎرضھﺎی ﺣ ﻞ ﻧﺸﺪ ه .آﻧﺠﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮم ھﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫﺸﺎ ن ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﻮم«. » ﺳﻄﺤﯽ دﯾ ﮕﺮ ،واﮔﻨﯽ دﯾ ﮕﺮ«... »د ﻗﯿﻘﺎً .ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ ھﻤﺎ ن ﻗﻄﺎر ﺳﻮارﯾﻢ ،ﺗﺎ ﺧﺪا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑ ﮕﯿﺮد ﺑﻪ د ﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﯽداﻧﺪ ،ﻗﻄﺎر را ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﮐﻨﺪ .اﻣﺎ ﭼﻮ ن ﻣﻤ ﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ در ﮐﻮﭘﻪی ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ،ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽروﯾﻢ ،از ﻋﻤﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﺮ دﯾ ﮕﺮ ،اﻧ ﮕﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ در ﺣﺎل رخ داد ن ﺑﺎ ﺷﺪ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ :ﻣﻦ ھﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻮدم و ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد .و ﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮو ن آ ن ھﺘ ﻞ در ﻣﺴ ﮑﻮ ھﻼل را دﯾﺪم ،ﺑﻪ دا ﺳﺘﺎﻧﯽ از ﻣﻦ ا ﺷﺎر ه ﮐﺮد درﺑﺎر هی آﺗﺸﯽ ﺑﺮ ﻗﻠﻪی ﮐﻮ ه .دا ﺳﺘﺎ ن دﯾ ﮕﺮی درﺑﺎر هی آﺗ ﺶ ﻣﻘﺪس ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺘﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ: ﺷﻢﺗﻮ ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﺑﺎ ﯾﮫﻮدﯾﺎن را دﯾﺪ، »وﻗﺘﯽ ﺧﺎﺧﺎم ﺑﺰرگ ،اﺳﺮاﺋﯿﻞ ِ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺖ ،آﺗﺶ ﻣﻘﺪﺳﯽ را روﺷﻦ ﮐﺮد و دﻋﺎی وﯾﮋهای را ﺧﻮاﻧﺪ و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﺮدﻣﺶ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﺪ .و ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻌﺠﺰهای ﻓﺮﺳﺘﺎد. »ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ،ﺷﺎﮔﺮدش ﻣﮕﯿﺪ ﻣﺴﺘﺮﯾﺶ ،ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ از اﺳﺘﺎدش ،ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺟﺎی ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ» :ﺳﺮور ﮐﯿﮫﺎن ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮر آﺗﺶ ﻣﻘﺪس ﺑﯿﻔﺮوزم ،اﻣﺎ دﻋﺎی وﯾﮋه را ﺑﻠﺪم؛ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﻋﺎﯾﻢ را ﺑﺸﻨﻮ!« و ﻣﻌﺠﺰه دوﺑﺎره اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. »ﯾﮏ ﻧﺴﻞ ﮔﺬﺷﺖ ،و ﺑﻌﺪ ﺧﺎﺧﺎم ﻣﻮﺷﻪ ﻟﯿﺐ اھﻞ ﺳﺎﺳﻒ دﯾﺪ ﭼﻪﻃﻮر ﻣﺮدﻣﺶ آزار و اذﯾﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮر آﺗﺶ ﻣﻘﺪس ﺑﯿﻔﺮوزم ،ﻧﯿﺰ دﻋﺎی وﯾﮋه را ﻧﻤﯽداﻧﻢ ،اﻣﺎ ھﻨﻮز اﯾﻦ ﻣﮑﺎن را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ .ﺧﺪاﯾﺎ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ!« و ﺧﺪا ﮐﻤﮑﺸﺎن ﮐﺮد. »ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ،ﺧﺎﺧﺎم اﺳﺮاﺋﯿﻞ رﯾﮋﯾﻦ ،در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪارش ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد» :ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮر آﺗﺶ ﻣﻘﺪس ﺑﯿﻔﺮوزم ،دﻋﺎی وﯾﮋه را ھﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ .ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﺠﺎی ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮوم .ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ازم ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ ،اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ را ﺑﮕﻮﯾﻢ و اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺪا ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﺸﻨﻮد««.
ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ ،ﻧﻪ اﻧﺮژی اﯾﺰدی ،اﻣﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮر آﺗ ﺶ ﻣﻘﺪس را ﺑﯿﻔﺮوزم ،ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺮای ﭼﻪ ا ﻓﺮو ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،د ﺳﺖﮐﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻗﺼﻪاش را ﺑ ﮕﻮﯾﻢ. ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﺎ ھﻼل ﻣﮫﺮﺑﺎ ن ﺑﺎ ﺷﯿﺪ«. ھﻼل ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪ ن ﻣﯽزﻧﺪ .ﺑﻘﯿﻪ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر.
ﺷﯿﮑﺎﮔﻮی ﺳﯿﺒﺮی ﻣﺎ ھﻤﻪ ارواح ﺳﺮﮔﺮدا ن در ﮐﯿﮫﺎﻧﯿﻢ و ھﻤﺰﻣﺎ ن زﻧﺪﮔﯽﻣﺎ ن را ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣ ﺲ ﮐﻪ از ﺣﻠﻮ ﻟﯽ ﺑﻪ ﺣﻠﻮل دﯾ ﮕﺮ ﮔﺬر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .اﮔﺮ ﭼﯿﺰی رﻣﺰ روح ﻣﺎ را ﻟﻤ ﺲ ﮐﻨﺪ ،ﺗﺎ اﺑﺪ در ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺮ ھﺮآﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ رخ ﻣﯽدھﺪ ،اﺛﺮ ﻣﯽﮔﺬارد. ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ھﻼل ﺧﯿﺮ ه ﺷﺪ هام .ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺜ ﻞ آﯾﻨﻪ در زﻣﺎ ن ﻣﻨﻌ ﮑ ﺲ ا ﺳﺖ ،ﯾﺎ در آﻧﭽﻪ ﮔﻤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ زﻣﺎ ن ا ﺳﺖ .او ھﺮﮔﺰ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد و ھﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد؛ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻨﯿﻦ ا ﺳﺖ .ﻣﺎ ھﺮدو ﺧﺎ ﻟﻘﺎ ن و ﻣﺨﻠﻮ ﻗﺎﻧﯿﻢ ،اﻣﺎ ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﻋﺮو ﺳﮏھﺎی ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐﺑﺎزی در د ﺳﺘﺎ ن ﺧﺪاﯾﯿﻢ ،و ﺣﺪی ھﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ از آ ن ﺑ ﮕﺬرﯾﻢ ،ﻣﺮزی ﮐﻪ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﻓﺮاﺗﺮ از درک ﻣﺎ ر ﺳﻢ ﺷﺪ ه ا ﺳﺖ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ آ ن رود ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﭘﻨﺠﻪھﺎی ﭘﺎﯾﻤﺎ ن را در آ ن ﺗ ﮑﺎ ن ﺑﺪھﯿﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮع ا ﺳﺖ ﺷﯿﺮ ﺟﻪ زد ن و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎ ن ﺳﭙﺮد ن. از زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺪرداﻧﻢ ،ﻧﺨﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧ ﮑﻪ ا ﺟﺎز ه داد ھﻼل را دوﺑﺎر ه ،در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دا ﺷﺘﻢ ،ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم دارم اﯾﻦ ﻓ ﮑﺮ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺑﺎر از آ ن در ﺑ ﮕﺬرم ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎز ھﻢ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧ ﮕﯿﺮم .از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ د ﻟﯿ ﻞ ھﻢ ﺳﭙﺎ ﺳ ﮕﺰارم ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﯽﺗﺮ ﺳﯿﺪم ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳﻢ .و ﺳﻮم ،ﻗﺪردا ن زﻧﺪﮔﯽام ،ﭼﺮا ﮐﻪ دارم اﯾﻦ ﺳﻔﺮ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﻢ. ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ اﻣﺸﺐ ﺣﺴﻮدی ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮازی در ﺧﺸﺎ ن ا ﺳﺖ و رزمآوری در ھﻨﺮِ ﺑﻪ د ﺳﺖ
آورد ن ﺧﻮا ﺳﺘﻪاش ،ھﻨﻮز ﺑﭽﻪ ا ﺳﺖ و ھﻤﯿﺸﻪ ھﻢ ﺑﭽﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﺜ ﻞ ﻣﻦ و ھﻤﻪی ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺑﺨ ﺶ زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ،در ﺳﺖ ﻣﺜ ﻞ ﺑﭽﻪھﺎ. ﺣﺴﺎدﺗ ﺶ را ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻔﮫﻤﺪ و ﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﺎدت دﯾ ﮕﺮا ن ﺑﺴﺎزد ،ﭼﻪﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮑﻨﺪ .ﻋﺸﻖ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ و ﺷﺮﻃ ﺶ را ﺧﻮاھﻢ ﭘﺬﯾﺮ ﻓﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ و ﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ دﯾ ﮕﺮی را ﺑﺪو ن ﻗﯿﺪ و ﺷﺮط دو ﺳﺖ ﺑﺪارﯾﺪ ،ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻃﺮ ﻓﯿﺪ. **** »ﺑﻌﻀﯽھﺎ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺷ ﮑﺎﮔﻮی ﺳﯿﺒﺮی«. ﺷﯿ ﮑﺎﮔﻮی ﺳﯿﺒﺮی .اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻘﺎﯾﺴﻪھﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎذب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ .ﻗﺒ ﻞ از ﺳﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ن را هآھﻦ ﺗﺮا -ﺳﯿﺒﺮی، ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﮐﻤﺘﺮ از ھﺸﺖ ھﺰار ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ دا ﺷﺖ .ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻟﻄ ﻒ ﭘﻠﯽ ﮐﻪ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﺪ ﻗﻄﺎر ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻓﻮﻻدﯾﻦ و ﺑﺨﺎرآ ﻟﻮدش ﺑﻪ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس آرام اداﻣﻪ دھﺪ ،ﺟﻤﻌﯿﺘ ﺶ ﺑﻪ ﺑﯿ ﺶ از 4/1ﻣﯿﻠﯿﻮ ن ر ﺳ ﯿ ﺪ ه ا ﺳ ﺖ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﯾﻌﺎت ،زﻧﺎ ن ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ زﻧﺎ ن رو ﺳﯿﻪ ھﺴﺘﻨﺪ .آ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ،ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻇﺎھﺮاً وا ﻗﻌﯿﺖ دارد، ھﺮ ﭼﻨﺪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮم ﻧﻤﯽر ﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﺟﺎھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪاش ﮐﻨﻢ .ھﻼل و ﻣﻦ و ﯾ ﮑﯽ از آ ن ﺣﻮرﯾﺎ ن ﻣﺤﻠﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ وﺻﻠﻪی ﻧﺎ ﺟﻮری اﯾﺴﺘﺎد هاﯾﻢ :ﻣﺠﺴﻤﻪی ﻋﻈﯿﻢ ﻟﻨﯿﻦ ،ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪی ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﻢ را ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﯿﺪ .ﭼﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﯿﺮرﻣﺎﻧﺘﯿﮏﺗﺮ از ﺗﻤﺎ ﺷﺎی اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﺷﺪ ؟ ﺗﻤﺎ ﺷﺎی رﯾ ﺶ ﺑﺰیاش ﮐﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﺪ ه ا ﺷﺎر ه دارد ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از روی اﯾﻦ ﺳ ﮑﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ و دﻧﯿﺎ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ. ھﻤﯿﻦ ﺣﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿ ﮑﺎﮔﻮ ا ﺷﺎر ه ﮐﺮد .ﻣﮫﻨﺪس ا ﺳﺖ و ا ﺳﻤ ﺶ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ .ﺳﯽ ﺳﺎ ﻟﯽ دارد و ﺑﻌﺪ از ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ و ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم
ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺎد هروی ﺑﯿﺎﯾﺪ .را ه ر ﻓﺘﻦ روی زﻣﯿﻦ ﺳﻔﺖ ﺣ ﺲ را ه ر ﻓﺘﻦ روی ﺳﯿﺎر های دﯾ ﮕﺮ را دارد .ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗ ﮑﺎ نﺗ ﮑﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. »ﺑﺮوﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻨﻮ ﺷﯿﻢ و ﺑﺮ ﻗﺼﯿﻢ .ھﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ ﺑﺪﻧﯽ ﮐ ﻨ ﯿ ﻢ ﺑ ﮫ ﺘ ﺮ ا ﺳ ﺖ «. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪاﯾﻢ«. در ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ،ﺑﻪ زﻧﯽ ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻪام ﺑﺎ ﺷﻢ ،و ﺑﯿﻦ ﺧﻄﻮط را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ .ﻣﻨﻈﻮرش در وا ﻗﻊ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ» :ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ ه ﺑﺎ ﺷﯽ«. »اﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪای ،ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ھﺘ ﻞ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ«. ھﻼل ﻣﺴﯿﺮ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی را ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪھﻢ«. »ﭘ ﺲ ﻧﺸﺎ ن ﺑﺪ ه .د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ .ﺑﻪ ھﺮ ﺣ ﻞ ﻓﻘﻂ د ه روز ا ﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪ هاﯾﻢ«. اﯾﻦ ﺣﺮف ژ ﺳﺘ ﺶ را ﮐﻪ »ﻣﻦ ﺑﺎھﺎ ﺷﻢ« ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﺑﺮاق ﻣﯽ ﺷﻮد ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣ ﺲ ر ﻗﺎﺑﺖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﯿﻦ ﺑﻌﻀﯽ ز نھﺎ ا ﺳﺖ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻮد زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪی اﯾﻦ ﺷﯿ ﮑﺎﮔﻮی ﺳﯿﺒﺮی را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑ ﺪ ھ ﺪ. ﻟﻨﯿﻦ ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﻧ ﮕﺎھﻤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ھﻤﻪی اﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎ را ﻗﺒﻼً دﯾﺪ ه ا ﺳﺖ .اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻼش ﺑﺮای ﺧﻠﻖ ﺑﮫﺸﺘﯽ ﺑﺮای ﭘﺮو ﻟﺘﺎرﯾﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﯾ ﮑﺘﺎﺗﻮری ﻋﺸﻖ ﻣﯽر ﻓﺖ ،ﺷﺎﯾﺪ اوﺿﺎع ﺑﮫﺘﺮ ﻣﯽﺑﻮد. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﭘ ﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ«. »ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ؟!« ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎ ن ﺑﺪھﻢ ،ھﻼل ﺟﻠﻮ ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺟﺮﯾﺎ ن را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ و ﺿﺮﺑﻪ را ﺑﻪ
ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ،و ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ در دام ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .در ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﻋﺮﯾ ﺾ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑ ﺮ ﺟ ﯽ ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ ر ا ه ﻣ ﯽ ا ﻓ ﺘ ﯿ ﻢ . ﺣﻮری ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻌﺠﺐ ،ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﭘ ﺲ اﯾﻦ ﺷﮫﺮ را ﻣ ﯽ ﺷ ﻨ ﺎ ﺳ ﯽ «. »ﺑﺴﺘ ﮕﯽ دارد ﻣﻨﻈﻮرت از " ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻦ" ﭼﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﻣﺎ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯿﻢ .و ﻗﺘﯽ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﯽزﻧﻢ ،و ﺟﻮد«... دﻧﺒﺎل ﮐﻠﻤﻪی ﻣﻨﺎ ﺳﺐ ﻣﯽﮔﺮدد ،و ﺑﻌﺪ اﺻﻄﻼ ﺣﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ،اﻣﺎ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ را از ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪ ﺣﺬف ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﯾﮏ "ﻣﯿﺪا ن اﻃﻼﻋﺎت" ﭘﻨﮫﺎور و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ را در اﻃﺮا ﻓﻢ ﺑﺎزﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ .در ا ﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻣﺮا در ا ﺧﺘﯿﺎر دارد و ھﺮو ﻗﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،ﻣﺮا ﺑﻪ آﮐﻮرد در ﺳﺖ راھﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺷﮫﺮ را ﺑﺸﻨﺎ ﺳﻢ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮕﺬارم ﻣﺮا ﺑﺒﺮد ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ«. ھﻼل دارد ﺗﻨﺪﺗﺮ و ﺗﻨﺪﺗﺮ را ه ﻣﯽرود .در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻨﻈﻮر ھﻼل را ﻓﮫﻤﯿﺪ ه. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻦ ﻧﻘﺎ ﺷﯽ دو ﺳﺖ دارم .ﻣﮫﻨﺪ ﺳﻢ ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی ﺑﻮم ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻘﺎ ﺷﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﻢ ،ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ھﺮ ﺿﺮﺑﻪی ﻗﻠﻢﻣﻮ ﯾﮏ ﻣﺮا ﻗﺒﻪی ﺑﺼﺮی ا ﺳﺖ ،ﺳﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ و ﺟﺪی ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ در ﺣﺮ ﻓﻪام د ﺳﺖ ﻧﻤﯽدھﺪ و اﻣﯿﺪوارم ھﯿﭻو ﻗﺖ اﯾﻦ و ﺟﺪ را از د ﺳﺖ ﻧﺪھﻢ«. ﻟﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪھﺎ زﯾﺎد دﯾﺪ ه ﺑﺎ ﺷﺪ :ﺗﻼ ﻗﯽ دو ﻧﯿﺮوی ﻣﺘﻌﺎرض ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﯿﺮوی ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾــﺪ ﺣﻔﻆ ﯾﺎ ﻓﺘﺢ ﺷﻮد. ﻃﻮ ﻟﯽ ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ آ ن دو ﻧﯿﺮو ﺑﺎ ھﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻧﯿــﺮوی ﺳﻮم ﯾﺎ از ﯾﺎد ﻣﯽرود ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎد ه اھﻤﯿﺘ ﺶ را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ .ﻣﻦ ﺻﺮ ﻓﺎً ھﻤﺴﻔﺮ اﯾﻦ دو ز ن ﺟﻮا ن ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﻧ ﮕﺎر از ﺑﭽ ﮕﯽ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪاﻧﺪ و دارﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺮارت
رو ﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ و و ﺟﻮد ﻣﺮا ﺑﻪﮐ ﻞ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد هاﻧﺪ .ھﻮا ھﻨﻮز ﺳﺮد ا ﺳﺖ ــ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨ ﮑﻪ در ﺳﯿﺒﺮی ھﺴﺘﯿﻢ، ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﻤﺎم ﺳﺎل ھﻮا ﺳﺮد ا ﺳﺖ ــ اﻣﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺎد هروی ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب ا ﺳﺖ؛ ﺑﺎ ھﺮ ﻗﺪم رو ﺣﯿﻪام ﺑﮫﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ھﺮ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳـﺮزﻣﯿﻨﻢ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨـﺪ .در ﺗﻮﻧ ﺲ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽا ﻓﺘﺪ ،اﻣﺎ ھﻤﺴﺮم ﺣﻖ دا ﺷﺖ: ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﻣﻤـ ﮑﻦ ا ﺳـﺖ ﻣـﺮا آ ﺳﯿـﺐﭘﺬﯾﺮﺗﺮ ﮐﻨﺪ ،اﻣـﺎ ﮔﺸــﺎد هﺗﺮم ھــ ﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ . ﮐﻢﮐﻢ از ا ﻓﺘﺎد ن دﻧﺒﺎل اﯾﻦ دو ز ن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ هام .ﻓﺮدا ﯾﺎددا ﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﺬارم و ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻤﯽ آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ .ﻣﻐﺰم در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﺪﻧﻢ ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ د ا ﺷ ﺘﻪ . **** و ﺳﻂ ﻧﺎﮐﺠﺎآﺑﺎد ﻣﯽاﯾﺴﺘﯿﻢ ،در ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻣﺘﺮوک ﺑﺎ ﻓﻮار های در و ﺳﻄ ﺶ .آب ھﻨﻮز ﯾﺦ زد ه .ھﻼل دارد ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻧﻔ ﺲ ﻣﯽﮐﺸﺪ؛ اﮔﺮ اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ ،د ﭼﺎر ﺣ ﺲ ﺷﻨﺎوری ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻠﺴﻪی ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﭼﻨﺪا ن ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ. ھﻼل ا ﺳﺘﺎد آﯾﯿﻦھﺎی ﺧﯿﺮ هﮐﻨﻨﺪ های ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی از آ نھﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ د ﺳﺖ ھﻢ را ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺑﻪ ﻓﻮار ه ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻨﯿﻢ. ھﻤﭽﻨﺎ ن ﮐﻪ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻧﻔ ﺲ ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف زد ن » :ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل ،ﺳﻔﯿﺮاﻧﺖ را ﻧﺰد ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ ﺑﻔﺮ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻠﺐھﺎی ﮔﺸﻮد ه آﻣﺎد هی ﭘﺬﯾﺮش آ نھﺎ ھﺴﺘﻨﺪ«. ﺑﺎ اﯾﻦ دﻋﺎی ا ﺣﻀﺎر آ ﺷﻨﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ و ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم د ﺳﺖ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ دارد ﻣﯽ ﻟﺮزد ،اﻧ ﮕﺎر او ھﻢ دارد وارد ﺧﻠﺴﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﻼل اﻧ ﮕﺎر در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن ا ﺳﺖ ،ﯾﺎ آﻧﭽﻪ ﺧﻮدش »ﻣﯿﺪا ن اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ« ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .ﺑﻪ دﻋﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ و د ﺳﺖ
ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ از ﻟﺮزش ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻣﻦ ﭼﻨﮓ ﻣﯽزﻧﺪ .د ه د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺳﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮم را ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ،اﻣﺎ ھﻼل ﭼﻨﺎ ن ﺳ ﺮ ﺷ ﺎ ر ا ز ﺳ ﺨ ﺎ و ت و ﻋ ﺸ ﻖ ا ﺳ ﺖ ﮐﻪ ﻟ ﯿ ﺎ ﻗ ﺖ ﺷ ﻨ ﯿ ﺪ ن ﺣ ﺮ ف ﻣ ﺮ ا دارد. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ» :اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد ؟« ﻇﺎھﺮاً ﺟﺎ ﺧﻮرد ه. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻨﺎ ﺳ ﮑﯽ ﺑﺮای ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪﻧﻤﺎ ن ﺑﻪ ارواح«. »ﮐﺠﺎ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﯽ ؟« »در ﮐﺘﺎب«. اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ ؟ اﻣﺎ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ھﻢ دراﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ ﺷﺮﮐﺖ دا ﺷﺖ .ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ. »ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺗﻮ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هی آ ن ﮐﺘﺎب ا ﺳﺎﺋﻪی ادب ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﻀﯿﻪ را ﮐﺎﻣﻼً ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﮔﺮ ﻓﺘﻪای .از اﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ ﭼﻪ ﻋﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ؟ ﻣﯿﻠﯿﻮ نھﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد هاﻧﺪ و ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن در ارﺗﺒﺎﻃﻨﺪ و دارﻧﺪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﻨﺪ .ھﺮﺑﺎر اﯾﻦ ﺗﻼش ﺷ ﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرد ،ﭼﻮ ن ھﻤﯿﺸﻪ ﺷ ﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرد ،اﻣﯿﺪ ﺷﺎ ن را ﺑﯿﺸﺘﺮ از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﻨﺪ. ﮐﺘﺎب ﯾﺎ ﺳﻤﯿﻨﺎر ﺑﻌﺪی اﯾﻤﺎﻧﺸﺎ ن را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ھﻔﺘﻪ ﯾﺎد ﺷﺎ ن ﻣﯽرود ﭼﯽ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻪاﻧﺪ و از اﻣﯿﺪ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ«. ھﻼل ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ه .ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪھﺪ ﻏﯿﺮ از وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮازی ا ﺳﺘﻌﺪاد دﯾ ﮕﺮی ھﻢ دارد ،اﻣﺎ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺣﻮز هی ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮔﺬا ﺷﺖ ،ﺗﻨﮫﺎ ﺣﻮز های ﮐﻪ اﺻﻼً در آ ن ﺗﺴﺎھ ﻞ و ﺗﺴﺎﻣﺢ ﻧﺪارم .ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﺣﺘﻤﺎً ر ﻓﺘﺎرم را ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ،و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ در د ﻓﺎع از دو ﺳﺖ ﺗﺎز هاش ﺑﺮﻣﯽ ﺧﯿﺰد:
»اﻣﺎ ﻣ ﮕﺮ دﻋﺎ راھﯽ ﺑﺮای ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ ن ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ ؟« »ﺑ ﮕﺬار ﺳﺆا ﻟﺖ را ﺑﺎ ﺳﺆال دﯾ ﮕﺮی ﺟﻮاب ﺑﺪھﻢ" :آﯾﺎ دﻋﺎی ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺧﻮر ﺷﯿﺪ ﻓﺮدا ﻃﻠﻮع ﮐﻨﺪ ؟" ا ﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ،آ ﻓﺘﺎب در اﻃﺎﻋﺖ از ﻗﺎﻧﻮ ن ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺧﺪا ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ا ﺳﺖ ،ﭼﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ و ﭼﻪ ﻧ ﮑﻨﯿﻢ«. ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ دﻋﺎ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪ ه ا ﺳﺖ ؟« »اﺻﻼً .اﮔﺮ ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮی ،ﻃﻠﻮع ﺧﻮر ﺷﯿﺪ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ .اﮔﺮ دﻋﺎ ﻧ ﮑﻨﯽ ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾ ﮑﺖ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﺣﻀﻮرش را ﺣ ﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ .اﻣﺎ اﮔﺮ اﻋﺘﻘﺎد دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ وردھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻ ن ﺧﻮاﻧﺪی ﺗﻨﮫﺎ را ه ﺑﻪ ﭘﯿ ﺶ ا ﺳﺖ ،ﭘ ﺲ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺮای ﺳﻮﻧﻮرا ن در اﻣﺮﯾ ﮑﺎ ﯾﺎ ﺻﻮﻣﻌﻪای در ھﻨﺪ ﺑﺮوی. در دﻧﯿﺎی وا ﻗﻌﯽ ،ﺧﺪا را را ﺣﺖﺗﺮ ﻣﯽﺗﻮا ن در وﯾﻮ ﻟﻮ ن ھﻼل ﭘﯿﺪا ﮐﺮد«. ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﻣﯽزﻧﺪ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ .ﻣﻦ و ھﻼل ﻣﺎﻧﺪ هاﯾﻢ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ. ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪاش ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد و ﺧﻮدش ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ ه. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﺘﺸ ﮑﺮم .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮت ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪ ه ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ .ﻣﻦ ﺻﺪھﺎ ز ﺧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم دارم ،اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرم ﻃﻮری ر ﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺖﺗﺮﯾﻦ آدم دﻧﯿﺎم .د ﺳﺖﮐﻢ اﻣﺮوز ﺣ ﺲ ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ د ﺳﺘﻢ را ﮔﺮ ﻓﺖ و ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ،ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎ، ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪ ه ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯽ .ا ﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دو ﺳﺘﻢ دارﻧﺪ ،ﺑﻪ درد ﻣﯽ ﺧﻮرم ،ﻣﮫﻤﻢ«. رو ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮐﻨﺪ و اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ: » ﺣﺘﯽ و ﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﺷﮫﺮ را ﺑﮫﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯽ، ﺷﮫﺮی ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم در آ ن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد هام ،ا ﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﯾﺎ اھﺎﻧﺖ ﻧ ﮑﺮدم .ﺣﺮ ﻓﺖ را ﺑﺎور ﮐﺮدم ،دﯾ ﮕﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺒﻮدم .ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﭼﯿﺰی را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪھﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻢ .ھﯿﭻو ﻗﺖ
اﯾﻦ ﻓﻮار ه را ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ھﺮو ﻗﺖ ا ﺣﺴﺎس ﻏﺼﻪ ﮐﻨﻢ، ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم اﯾﻨﺠﺎ و از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ از ﻣﻦ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮد .اﻏﻠﺐ از اﯾﻦ دﻋﺎھﺎ ﮐﺮد هام و ھﯿﭻو ﻗﺖ ا ﺟﺎﺑﺖ ﻧﺸﺪ ه ،و ھﺮﺑﺎر اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺎد ،اﯾﻤﺎﻧﻢ ﺿﻌﯿ ﻒﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ .اﻣﺎ اﻣﺮوز اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ،ﭼﻮ ن ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪای ،اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ«. ﺣﺮ ﻓ ﺶ ھﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ ه: »ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮا نﺗﺮی و رﻧﺞ ﻣﺮا ﻧﺒﺮد های .زﻧﺪﮔﯽ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯽ ،اﻣﺎ ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺘﯽ .ﺗﻮ ﻋﺎ ﺷﻖ ﻣﺮدی ھﺴﺘﯽ ،و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﻣﺮا دوﺑﺎر ه ﻋﺎ ﺷﻖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدی ،و در آﯾﻨﺪ ه ﻋﺎ ﺷﻖ ﺷﺪ ن ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎر آ ﺳﺎ نﺗﺮ ا ﺳﺖ«. ھﻼل ﻧ ﮕﺎھ ﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد .ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ اﯾﻦ را ﺑﺸﻨﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺼﺪ دا ﺷﺖ ھﻤﯿﻦ را ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ،اﻣﺎ ﮐ ﺲ دﯾ ﮕﺮی دارد اﯾﻦ ﺣﺮفھﺎ را در ﺷﮫﺮ ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ در رو ﺳﯿﻪ ﻣﯽزﻧﺪ؛ ﺷﮫﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮرات ﻣﺎ د ﻗﯿﻘﺎً ﻣﻄﺎﺑﻖ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﺑﺎ وا ﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺧﻠﻖ ﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد. ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ » :ﺧﻼﺻﻪ ،ﺧﻮدم را ﺑﺨﺸﯿﺪ هام و ﺳﺒﮏﺗﺮم .ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا آﻣﺪﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﯾﺎ از ﻣﻦ ﺧﻮا ﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ ،اﻣﺎ ا ﺣﺴﺎس ھﻤﯿﺸ ﮕﯽام را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد هاﯾﺪ :آدمھﺎ و ﻗﺘﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﻨﺪ .ھﻤﯿﻦ اﻻ ن ﺧﻮدم را از ﺷﺮّ ﺧﻮدم ﻧﺠﺎت داد هام«. ﺣﺎ ﻟﺖ ﺻﻮرﺗ ﺶ وا ﻗﻌﺎً ﻋﻮض ﺷﺪ ه .ﺣﻮری ﺣﺎﻻ ﻓﺮ ﺷﺘﻪی ا ﻟﮫﺎم ﺷﺪ ه .ﺑﺎزواﻧ ﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮی ھﻼل ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪﻃﺮ ﻓ ﺶ ﻣﯽرود .ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ .ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﻧ ﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد و از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ آ نھﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮم .اﻣﺎ ھﻤﻦ ھﻤﺎ ن ﺟﺎ ﮐﻪ ھﺴﺘﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ .ھﻼل ﺑﻪ اﯾﻦ آﻏﻮش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ
ا ﺣﺘﯿﺎج دارد .ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﮐﺎری ﺟﺎدوﯾﯽ ﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻠﯿﺸﻪای از آب درآﻣﺪ ،اﻣﺎ ﮐﻠﯿﺸﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺟﺎدو ﻣﺒﺪل ﺷﺪ، ﭼﻮ ن ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ اﻧﺮژی را ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻘﺪس ﺗﻌﺎ ﻟﯽ ﺑﺪھﺪ. دو ز ن ھﻤﺎ نﻃﻮر در آﻏﻮش ھﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ .ﺑﻪ آب ﯾﺦزد هی ﺣﻮض ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ روزی آب ﻣﯽ ﺷﻮد ،دوﺑﺎر ه ﯾﺦ ﻣﯽزﻧﺪ ،و دوﺑﺎر ه آب ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ا ﺳﺖ، ﻣﺪﯾﺮﯾﺘ ﺶ ﺑﻪ د ﺳﺖ زﻣﺎ ن ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﺮﮔﺰ ﺑﺮای اﺑﺪ ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﮐﺎرﺗﯽ از ﺗﻮی ﮐﯿﻔ ﺶ در ﻣﯽآورد؛ ﻟﺤﻈﻪای درﻧﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽدھﺪ ﺑﻪ ھﻼل. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻆ .ﻣﯽداﻧﻢ دﯾ ﮕﺮ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ ا ﺳﺖ .ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮفھﺎﯾﻢ ﺣﺎﺻ ﻞ ﻋﺎﻃﻔﯽﮔﯿﺮی درﻣﺎ نﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪزودی دوﺑﺎر ه ﻣﺜ ﻞ ﻗﺒ ﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺧﯿﻠﯽ ﻣﮫﻤﯽ ﺑﻮد«. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻆ ،و ﻧ ﮕﺮا ن ﻧﺒﺎش ــ اﮔﺮ راھﻢ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻮﺿﭽﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ،را ه ھﺘ ﻞ را ھﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ«. ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﻣﯽﮔﯿﺮد .در ﺷﺐ ﺳﺮد را ه ﻣﯽروﯾﻢ و ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از آ ﺷﻨﺎﯾﯽﻣﺎ ن ،ﺑﻪ ﻋﻨﻮا ن ﯾﮏ ز ن ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤ ﺶ .ﮐﻨﺎر در ھﺘ ﻞ ﻣﯽﮔﺬارﻣ ﺶ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ دﯾ ﮕﺮ را ه ﺑﺮوم ،ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ. ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ﻧﺒﺎﯾﺪ .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ .و ،ھﺰارﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ،ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ. ﯾﺎﺋﻮ ﻟﺒﺎ ﺳ ﺶ را درﻣﯽآورد و ﺑﺎ ﻟﺒﺎس زﯾﺮ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ھﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ دارد ،ﺑﺪﻧ ﺶ ھﻤﻪ ﻋﻀﻠﻪ ا ﺳﺖ .ﻣﻦ ھﻢ ﻟﺒﺎ ﺳﻢ را درﻣﯽآورم. ﺑﻪ اﯾﻦ ورزش ا ﺣﺘﯿﺎج دارم ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ در ﻗﻄﺎر ﺣﺒ ﺲ ﺷﺪ ه ﺑﻮدم ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺗﻤﻨﺎﯾﻢ دارد ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ﻣﮫﺎرﻧﺸﺪﻧﯽ ر ﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .و ﻗﺘﯽ از ھﻢ ﺟﺪاﯾﯿﻢ ﺷﺪﺗ ﺶ ﺑﻪ اوج ﻣﯽر ﺳﺪ ــ و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ر ﻓﺘﻪ و ﻣﻦ ﮔﺮ ﻓﺘﺎری ﺣﺮ ﻓﻪای دارم ــ اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ را ﺣﺖ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺗﺴﻠﯿﻤ ﺶ ﺑﺸﻮم .در آ ن زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ،و ﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﻪ ﻧﻈﺮم او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدﯾﻢ ،ھﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮد؛ و ﻗﺘﯽ از ﻣﻦ دور ﺑﻮد ،ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮی ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﺣﻀﻮری ﻣﺮﺋﯽ و ﻣﻠﻤﻮس دا ﺷﺖ ،ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﻣﯽر ﻓﺘﻨﺪ و ا ﺣﺘﯿﺎ ﺟﯽ ﺑﻪ ﻣﮫﺎر ﺧﻮدم ﻧ ﺪا ﺷ ﺘﻢ. ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎرم ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻗﺒ ﻞ از آﻧ ﮑﻪ دﯾﺮ ﺑﺸﻮد. ﯾﺎﺋﻮ ﻟﺒﺎس ﮐﺎراﺗﻪی ﺳﻔﯿﺪش را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻢ .در ﺳ ﮑﻮت راھﯽ دو ﺟﻮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،ﺳﺎ ﻟﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ھﻨﺮھﺎی رزﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ه .ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ ھﻢ دارﻧﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﺎ ﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻮریھﺌﯽ اوﺋﻪ ﺷﯿﺒﺎ ،ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ﻗﺮ ن ﭘﯿ ﺶ ،در ﺗﺪوﯾﻦ ﻓﻨﻮ ن
آیﮐﯽدو ﮔﻔﺖ» :ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻨﺘﮫﯽ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﻋﺮﯾ ﺾ و ﭘﮫﻨﺎور ا ﺳﺖ و ﻃﺮح اﻋﻈﻢ ﺟﮫﺎ ن ﻣﺮﺋﯽ و ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ را ﺑﺎزﻣﯽﺗﺎﺑﺎﻧﺪ .رزمآور ﺳﺮﯾﺮ ا ﻟﻮھﯿﺖ ا ﺳﺖ و ھﻤﻮار ه در ﺧﺪﻣﺖ ھﺪ ﻓﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ«. ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻨﺘﮫﯽ ﺑﻪ ﺑﺪ ن او ھﻤﯿﻦ اﺗﺎق ﺑﻐﻠﯽ ا ﺳﺖ .در ﻣﯽزﻧﻢ، در را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ازم ﻧﻤﯽﭘﺮ ﺳﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ،ﭼﻮ ن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﻧ ﮕﺎھﻢ ﺑﺨﻮاﻧﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮ ﺳﺪ ،ﯾﺎ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ» :ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮدم .ﺑﺪ ن ﻣﻦ ﺳﺮ ﺳﺮ ا ﻟﻮھﯿﺖ ا ﺳﺖ ،اﯾﻨﺠﺎ در ﻧﻘ ﺶ ﺗﺠﻠﯽ آﻧﭽﻪ در بُﻋﺪی دﯾ ﮕﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ«. ﯾﺎﺋﻮ و ﻣﻦ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺳﻨﺘﯽ را ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻧ ﮕﺎھﻤﺎ ن را ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽدوزﯾﻢ .ﺣﺎﻻ آﻣﺎد هی ﻣﺒﺎرز هاﯾﻢ. و در ﺧﯿﺎل ﻣﻦ ،ھﻼل ھﻢ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآورد ﺗﺎ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ: »ﺑﻠﻪ ،ﺣﺎﺿﺮم .ﻣﺮا ﺑ ﮕﯿﺮ ،ﺑﻪ ﻣﻮھﺎﯾﻢ ﭼﻨﮓ ﺑﺰ ن«. ﯾﺎﺋﻮ و ﻣﻦ ﺑﻪ ھﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،ﯾﻘﻪی ﮐﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ،ﻟﺤﻈﻪای ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻣﺒﺎرز ه ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد. ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﮫﻦ ﻣﯽ ﺷﻮم .ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ او ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ. روح اوﺋﻪ ﺷﯿﺒﺎ را ا ﺣﻀﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ .از را ه آﻣﻮز هھﺎﯾ ﺶ ﺑﻪ ﮐﻤ ﮑﻢ ﻣﯽآﯾﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ دو ﺟﻮ و ﻧﺰد ﺣﺮﯾﻔﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ،ﺑﻪ ﻣﺒﺎرز ه ،ﺑﻪ آیﮐﯽدو و ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ. »ذھﻨﺖ ﺑﺎﯾﺪ در ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺟﺴﻤﺖ ﺑﺎﯾﺪ ھ ﻤ ﭙ ﺎ ی ﮐ ﯿ ﮫ ﺎ ن ﺣ ﺮ ﮐ ﺖ ﮐ ﻨ ﺪ .ﺗﻮ و ﮐ ﯿ ﮫ ﺎ ن ﯾ ﮑ ﯽ ھ ﺴ ﺘ ﯿ ﺪ «. اﻣﺎ آ ن ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ھﻼل ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و روی ﺗﺨﺖ ﭘﺮﺗ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ .روﯾ ﺶ ﻣﯽ ﺧﺰم: ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن ﯾﻌﻨﯽ ھﻤﯿﻦ ،و ﻗﺘﯽ ﻣﺮد و زﻧﯽ اﻧﺮژی وا ﺣﺪی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم ،ﺳﺎلھﺎ ﺳﺖ آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧ ﮑﺮد هام .ﻓ ﮑﺮم ﺟﺎی دوری ا ﺳﺖ .ﯾﺎدم ر ﻓﺘﻪ ﭼﻪﻃﻮر ﺗﻌﺎد ﻟﻢ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ .ﯾﺎﺋﻮ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ .ﻃﺮز اﯾﺴﺘﺎدﻧ ﺶ را ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﭘﺎﯾﻢ را ﭼﻪﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮕﺬارم .ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ در ﺳﺖ ﺟﻠﻮﯾ ﺶ ﻣﯽاﯾﺴﺘﻢ ،و ﺑﺎز ﯾﻘﻪی ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ. ﺑﺎز ،ﯾﺎﺋﻮ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ،ھﻼل ا ﺳﺖ .ﺑﺎزوھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم، اول ﺑﺎ د ﺳﺘﻢھﺎﯾﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﺎ زاﻧﻮھﺎﯾﻢ .ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد ن د ﮐ ﻤﻪ ھ ﺎ ی ﺑ ﻠ ﻮ ز ش . دوﺑﺎر ه در ھﻮا ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯽآﯾﻢ ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ ه .ﺑﺎز روی زﻣﯿﻦ و ﻟﻮ ﺷﺪ هام و ﺑﻪ ﻻﻣﭗھﺎی ﻣﮫﺘﺎﺑﯽ روی ﺳﻘ ﻒ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﭼﻪﻃﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر د ﻓﺎع ﺿﻌﯿﻔﯽ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ .ﯾﺎﺋﻮ د ﺳﺘ ﺶ را دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﺪ .اﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ﺧﻮدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم. ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ﯾﻘﻪی ھﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ .ﺧﯿﺎ ﻟﻢ ﺑﺎز ﺑﻪ دورھﺎ ﻣﯽﭘﺮد .ﺑﺎز روی ﺗﺨﺘﻢ؛ دﮐﻤﻪھﺎی ﺑﻠﻮزش ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎز و ﭘ ﺴ ﺘ ﺎ ن ھ ﺎ ی ﮐﻮ ﭼ ﮑ ﺶ ﺑ ﺎ ﻧﻮ ک ﺳ ﻔ ﺘ ﺸ ﺎ ن آ ﺷ ﮑ ﺎ ر ﺷ ﺪ ه .ﺧ ﻢ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﻣﯽﺑﻮ ﺳﻤﺸﺎ ن ،و او ﺗﻘﻼﯾﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﻟﺬت و ھﯿﺠﺎ ن ﺣ ﺮ ﮐ ﺖ ﺑ ﻌ ﺪ ی ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻦ«. »دارم ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﮐﻨﻢ«. ا ﻟﺒﺘﻪ دروغ ا ﺳﺖ و او ھﻢ ﻣﯽداﻧﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻓ ﮑﺮم را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﺣﻀﻮر ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺪارم .ﺑﺪﻧﻢ از آدرﻧﺎ ﻟﯿﻦِ اﻧﺒﺎ ﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ از آ ن دو ﺳﻘﻮط ،آﺗ ﺶ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ .و ا ﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ آ ن ﺿﺮﺑﻪ ،ﺑﻘﯿﻪی ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ھﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ آ نھﺎ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﺮدم ﺳﻘﻮط ﮐﺮد :ﺑﻠﻮزش، ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨ ﺶ ،ﮐﻔ ﺶھﺎی ورز ﺷﯽاش ،ھﻤﻪ اﯾﻦﻃﺮف و آ نﻃﺮف اﺗﺎق ﭘﺮت ﺷﺪ .ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ ﺿﺮﺑﻪی ﺑﻌﺪی ﻏﯿﺮﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﺗ ﮑﺎ ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺰ ه ،ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺣﻮاس و... ﯾﺎﺋﻮ ﯾﻘﻪام را رھﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻧ ﮕﺸﺘﻢ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ،
ﻓﻦ ﮐﻼ ﺳﯿﮏ ﻗﻔ ﻞ ﮐﺮد ن اﻧ ﮕﺸﺖ .ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﻧ ﮕﺸﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺗﻤﺎم ﺑﺪ ن ﻓﻠﺞ ﺷﻮد .ﯾﮏ اﻧ ﮕﺸﺖ ﮐﺎرﮐﺮد ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎی ﺑﺪ ن را ﻣﺨﺘ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺰﻧﻢ ،اﻣﺎ ﺳﺘﺎر هھﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دور ﺳﺮم ﭼﺮخ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ،و درد ﭼﻨﺎ ن ﺷﺪﯾﺪ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﻧﺎﮔﮫﺎ ن دو ﺟﻮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. اول ،درد اﻧ ﮕﺎر واﻣﯽداردم ﺑﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ،ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ: ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ،اﻣﺎ ﻓﻮراً ﺟﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣ ﺲ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ھﻼل دارد ﻟﺐھﺎﯾﻢ را ﮔﺎز ﻣﯽﮔﯿﺮد و ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﺑﻮ ﺳﯿﻢ .زاﻧﻮھﺎﯾﻢ دﯾ ﮕﺮ د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻗﻔ ﻞ ﻧ ﮑﺮد ه؛ د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ ﻣﺮا ﻣﺤ ﮑﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،ﻧﺎ ﺧﻦھﺎﯾ ﺶ در ﭘﺸﺘﻢ ﻓﺮو ﻣﯽرود ،ﻧﺎ ﻟﻪھﺎﯾ ﺶ را در ﮔﻮش ﭼﭙﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم .ﻓﺸﺎر دﻧﺪا نھﺎﯾ ﺶ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﺑﺮد و ﻣﯽﺑﻮ ﺳﺪم. » ﻗﻠﺒﺖ را رام ﮐﻦ .ھﺮ رزمآوری ﺑﻪ اﯾﻦ اﻧﻀﺒﺎط ﻧﯿﺎز دارد .اﮔﺮ ﻗﻠﺒﺖ را در ا ﺧﺘﯿﺎر ﺑ ﮕﯿﺮی ،ﺣﺮﯾﻔﺖ را ﺷ ﮑﺴﺖ ﺧﻮاھﯽ داد«. دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺧﻮدم را از د ﺳﺖ ﯾﺎﺋﻮ ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﻢ و ﮐﺘ ﺶ را دوﺑﺎر ه ﻣﯽﮔﯿﺮم .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ دارم ا ﺣﺴﺎس ﺧﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻓﮫﻤﯿﺪ ه ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪارم و ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﺪ ﺣ ﻤ ﻠﻪ ﮐ ﻨ ﻢ . ﻓ ﮑﺮ ﯾﺎﺋﻮ را ﺧﻮاﻧﺪ هام ،ﻓ ﮑﺮ ھﻼل را ﺧﻮاﻧﺪ هام .ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮم .ھﻼل در ﺗﺨﺖ ﻏﻠﺖ ﻣﯽزﻧﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ ،ﺑﻌﺪ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﯾﭗ ﺷﻠﻮارم را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ. »ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ﻣﺜ ﻞ رود ﺟﺎری ا ﺳﺖ و ﭼﻮ ن در ﺑﺮاﺑﺮ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،ﺣﺘﯽ ﻗﺒ ﻞ از آﻏﺎز ،ﭘﯿﺮوز ﺷﺪ ه ا ﺳﺖ .ھﻨﺮِ ﺻﻠﺢ ﺷ ﮑﺴﺖﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ا ﺳﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺟﻨ ﮕﺪ، ھﺮﮐ ﺲ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮد در ﻧﺒﺮد ا ﺳﺖ .اﮔﺮ ﺧﻮدت را ﻓﺘﺢ ﮐﻨﯽ ،ﺟﮫﺎ ن را ﻓﺘﺢ ﺧﻮاھﯽ ﮐﺮد«.
ﺑﻠﻪ ،اﻻ ن دارم ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺧﻮﻧﻢ ﺗﻨﺪﺗﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ﺟﺮﯾﺎ ن دارد ،ﻋﺮق ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻟﺤﻈﻪای ﺟﺎﯾﯽ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ .اﻣﺎ ﺣﺮﯾﻔﻢ از ﻓﺮﺻﺖ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و در دو ﺣﺮﮐﺖ ،ﻧﻘ ﺶ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧ ﮑﻦ .ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑ ﮕﺬاری ﺑﺒﺮم .اﻻ ن ﻣﺒﺎرز هام در ﺳﻄﺢ دﯾ ﮕﺮی ﺟﺮﯾﺎ ن دارد .ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ ﮕﺬاری ﺑﺒﺮم ،ﻣ ﮕﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺳﺰاوار ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺑﻮد ن ﺑﺎ ﺷﻢ«. ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ و ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ .در ﺣﺎل ﻣﺒﺎرز ه ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ،دارﯾﻢ ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﺑﺎز ﯾﻘﻪی ﮐﺘﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺧﻮدم را آﻣﺎد هی درﯾﺎ ﻓﺖ ﺿﺮﺑﻪای از را ﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ در آ ﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،ﺿﺮﺑﻪ ﺟﮫﺖ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﯾ ﮑﯽ از د ﺳﺖھﺎی ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﭼﻨﺎ ن ﻣﯽﭘﯿﭽﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﻮم زاﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺎزوﯾﻢ ﻧﺸ ﮑﻨﺪ. ﻋﻠﯽرﻏﻢ درد ،ﺣﺎ ﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ .ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ﻇﺎھﺮاً ﻣﺒﺎرز ه ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ .ھﻨﺮ ﭘﺮ ﮐﺮد نِ ﺧﺎ ﻟﯽ و ﺧﺎ ﻟﯽ ﮐﺮد نِ ﻟﺒﺮﯾﺰ ا ﺳﺖ .ﺗﻤﺎم اﻧﺮژیام را ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻔﮫﻮم ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﮐﻢﮐﻢ ﺧﯿﺎ ﻟﻢ از آ ن ﺗﺨﺖ ،آ ن د ﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻪھﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ ﺑﺎ ﻧﻮک ﺳﻔﺖ ،د ﺧﺘﺮی ﮐﻪ دارد زﯾﭗ ﺷﻠﻮارم را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ھﻤﺰﻣﺎ ن آ ﻟﺘﻢ را ﻣﯽﻧﻮازد ،دور ﻣﯽﮐﻨﻢ .دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺟﻨ ﮕﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ھﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ در اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ﭘﯿﺮوز ﺑﺸﻮم ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻌﻨﺎﯾ ﺶ ﺳﻘﻮط و ﺑﺮ ﺧﺎ ﺳﺘﻦھﺎی ﻣ ﮑﺮر ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺑﻮ ﺳﻪھﺎی ھﺮﮔﺰ داد ه ﻧﺸﺪ ه ،ﻟﺬتھﺎی ﺟﻨﺴﯽ ﺣﺎﺻ ﻞﻧﺸﺪ ه ،ﻧﻮازشھﺎی ﻧﺎﻣﻮ ﺟﻮد ﺑﻌﺪ از ﺣﻤﻠﻪی ﺟﻨﺴﯽ و ﺣﺸﯽ ،رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ و ﺗﺮک ﺷﺪ ه ،ھﻤﻪ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. در ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺤﻢ و اﻧﺮژیام دارد در ﺷﺎ ﺧﻪای از رود ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺴﯿﺮش را ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎ ن را ه اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﮫﺎﯾﯽاش ،درﯾﺎ ،ﻣﯽر ﺳﺪ.
ﺑﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم .ﺑﺎز زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮرم .ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺒﺎرز ه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﯽﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ دﯾ ﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻤﻠﺸﺎ ن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮد هاﻧﺪ ،در ﺟﺴﺖو ﺟﻮی وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻤ ﮑﺸﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻮ ﻗﻌﯿﺖ ﺛﺎﺑﺘﯽ در زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮ ه ﺷﺎ ن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ. آ ﺧﺮش ھﺮدو ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﯿ ﺲ ﻋﺮق ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ،و ﻋﺎزم دوش ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .ھﺮﺑﺎر ﻣﺮا زد ه ،اﻣﺎ روی ﺑﺪﻧﻢ اﺛﺮ ﮐﺒﻮدی ﻧﻤﺎﻧﺪ ه؛ آ ﺳﯿﺐ زد ن ﺑﻪ ﺣﺮﯾ ﻒ ﯾﻌﻨﯽ آ ﺳﯿﺐ زد ن ﺑﻪ ﺧﻮدت .ﻣﮫﺎر ﺧﺸﻢ ﺑﺮای آ ﺳﯿﺐ ﻧﺰد ن ﺑﻪ ﺣﺮﯾ ﻒ، ھﻤﺎ ن ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ا ﺳﺖ. ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﻢ آب ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻮد و ﺗﻤﺎم اﻧﺒﺎ ﺷﺘﻪھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﺨﯿﻠﻢ را در ﺧﻮد ﺣ ﻞ ﮐﺮد ه ،ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮد .و ﻗﺘﯽ آ ن ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮﮔﺮدد ،و ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺮ ﺧﻮاھﺪ ﮔﺸﺖ ،از ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺟﺎی دﯾ ﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ ــ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺪ ه در راھﺮو ﻗﻄﺎر ــ و ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ را ﺧﻮاھﻢ ﯾﺎ ﻓﺖ. زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻠﺴﻪی ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ا ﺳﺖ ﺑﺮای آﻣﺎدﮔﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﭽﻪ در ﭘﯿ ﺶ ا ﺳﺖ .ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﻮد را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﻨﺪ ،ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﭼﺎ ﻟ ﺶھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ و ﺟﺪ ﺑﺎ آ نھﺎ روﯾﺎرو ﺷﺪ و ﺑﺎ آراﻣ ﺶ ﺑﺮ آ نھﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد. **** ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮ ﺷﯿﻢ ،ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﮐﺴﯽ ھﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎھﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺬارم ،ﭼﻮ ن ﻟﻄﻔﯽ ﺑﮫ ﺶ ﺑﺪھ ﮑﺎرم .اﯾﻦﮐﺎر را ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ ؟« »اﻣﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﻋﺎزﻣﯿﻢ«. »ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺑﻌﺪی ا ﺳﺖ .ا ﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﺮ ﺟﻤﻢ ،اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽاش ،ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﺎری«.
او ﻓﻘﻂ ﻣﺘﺮ ﺟﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﻮدش ھﻢ ﻣﯽداﻧﺪ .او ﮐﺴﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺮا. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻧﻪ ،ﺣﺮ ﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﯽداﻧﯽ ،ﻣﻦ در ھﻨﺮھﺎی رزﻣﯽ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ دارم .اوﺋﻪ ﺷﯿﺒﺎ و ﻗﺘﯽ ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ را ﺗﺪوﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮد ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ د ﺷﻤﻦ ﻓﯿﺰﯾ ﮑﯽ ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮد .ﺗﺎ و ﻗﺘﯽ ﺗﻤﻨﺎﯾﯽ رو ﺷﻦ از ﻃﺮف ھﻨﺮ ﺟﻮ و ﺟﻮد دا ﺷﺖ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ د ﺷﻤﻦ دروﻧﯽاش را ھﻢ ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮد«. »ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ و ﻗﺖ ا ﺳﺖ ﻣﺒﺎرز ه ﻧ ﮑﺮد هام«. »ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ و ﻗﺖ ﺑﺎ ﺷﺪ آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﺎ ﺷﯽ ،اﻣﺎ ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ دروﻧﺖ ﺗﺪاوم دارد .ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮی ،دﯾ ﮕﺮ ﻓﺮاﻣﻮ ﺷ ﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ«. ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽر ﺳﺪ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ھﻤﯿﻦ اﻻ ن ﻣﺘﻮ ﻗﻔ ﺶ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ .ﺗﺠﺮﺑﻪی زﯾﺎدی در زﻧﺪﮔﯽ دارد ،ﺳﺨﺘﯽ روزﮔﺎر آﺑﺪﯾﺪ هاش ﮐﺮد ه ،ﻣﺮدی ﮐﻪ دوام آورد ه ،ھﺮ ﭼﻨﺪ در ھﻤﯿﻦ ﺣﻠﻮل ﺑﺎرھﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ه دﻧﯿﺎﯾ ﺶ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ .د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﭼﯿﺰی را از او ﭘﻨﮫﺎ ن ﮐﻨﻢ .ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪھﺪ. »ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺒﺎرز ه ﻧﻤﯽﮐﺮدی ،ﺑﺎ آ ن د ﺧﺘﺮ در ﺟﻨﮓ ﺑﻮدی«. »در ﺳﺖ ا ﺳﺖ«. »ﭘ ﺲ ھﺮو ﻗﺖ ﺗﻮی ﺳﻔﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﯿﻢ .اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ از ﺣﺮ ﻓﺖ در ﻗﻄﺎر ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ،و ﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﮔﺬر از ﯾﮏ واﮔﻦ ﺑﻪ واﮔﻦ دﯾ ﮕﺮ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮدی، و ﺗﻮﺿﯿﺢ دادی ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎرھﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ھﻤﺴﺮم را ﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم .در ﺧﻮاب دﯾﺪﻣ ﺶ و ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮد«.
»ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ،دا ﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ھﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدم«. ازش ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﯾﻔﯽ و ﻓﺎدار ﺑﻮد ه و ھﺮﮔﺰ ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﺪ در ﻧﺒﺮدی ﮐﻪ ﺳﺰاوارش ﻧﯿﺴﺘﻢ ،ﭘﯿﺮوز ﺷﻮم.
ﺣﻠﻘﻪی آﺗﺶ »اول ﺗﺪﺑﯿﺮی ﺑﯿﻨﺪش ﺗﺎ ھﻤﻪﭼﯿﺰ را در ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﯿﺮی. ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ آﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮای ﯾﮏ ﭼﺎﻟﺶ ،ﭘﺮوراﻧﺪن ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪای ﻧﺎﻣﺘﻨﺎھﯽ از واﮐﻨﺶھﺎﺳﺖ«.
ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ د ﺳﺘﺮ ﺳﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد هام .ﺑﺎﯾﺪ ھﺮ ﭼﻪ را درﺑﺎر هی ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ ﯾﺎد ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم. »ﺟﺴﺖوﺟﻮی ﺻﻠﺢ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﯿﺎﯾﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮر و ﮔﺮﻣﺎ ﻣﯽآﻓﺮﯾﻨﺪ. ﺧﻮد را ﻟﺨﺘﯽ از ﯾﺎد ﺑﺒﺮ و درک ﮐﻦ ﮐﻪ در آن ﻧﻮر ،ﺣﮑﻤﺖ ﻧﮫﻔﺘﻪ اﺳﺖ و در آن ﮔﺮﻣﺎ ،ﻣﺤﺒﺖ .ھﻨﮕﺎم ﺳﻔﺮ در زﻣﯿﻦ ،ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را از آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ ﻓﺮاﮔﯿﺮی .اﯾﻦ ﺗﻨﮫﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺬاری از ﺗﺮس ﻓﻠﺞ ﺑﺸﻮی و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮی ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎرھﺎﯾﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻓﮑﺎرت اﺳﺖ«.
ﮐﺴﯽ در ﻣﯽزﻧﺪ .ﭼﻨﺎ ن ﺑﺮ ﻧﻮ ﺷﺘﻪام ﻣﺘﻤﺮﮐﺰم ﮐﻪ اول ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﺻﺪا از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﺪ .اول ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ در را ﺑﺎز ﻧ ﮑﻨﻢ، اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪای اﺿﻄﺮاری ﺑﺎ ﺷﺪ ﭼﻪ ؟ وﮔﺮﻧﻪ ﮐﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ در اﺗﺎق ﻣﺮا ﻣﯽزﻧﺪ ؟ ﺑﻪ ﻃﺮف در ﮐﻪ ﻣﯽروم ،ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را دارد. ھﻼل ﺑﯿﺮو ن در اﯾﺴﺘﺎد ه ،ﺑﺎ ﺗﯽ ﺷﺮﺗﯽ ﻗﺮﻣﺰ و ﭘﯿﮋاﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ. ﺑﺪو ن ﺣﺮف وارد ﻣﯽ ﺷﻮد و روی ﺗﺨﺖ ﻣﻦ دراز ﻣﯽﮐﺸﺪ .ﮐﻨﺎرش دراز ﻣﯽﮐﺸﻢ .ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽﻏﻠﺘﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎزوھﺎﯾﻢ را دورش ﺣ ﻠ ﻘﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ . ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ؟«
»ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی« ﺳﺆال ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ را ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ ،ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ» :د ﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ه ﺑﻮد«، »ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻢ«» ،ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪﮐﺎرھﺎﯾﯽ ﮐﺮد های«. ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدھﻢ .ﻓﻘﻂ ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﻨﻢ. در ﭘﺎ ﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆا ﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﺮ ﺳﯿﺪم و ﻧﻪ ﺟﻮاب دادم، ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﻪ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ زﻧﮓ زدم و ﺑﻌﺪ از ﻇﮫﺮ را ﺑﺎ ھﻢ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ .ز ن ﻏﻤ ﮕﯿﻨﯽ ا ﺳﺖ و ﻏﻢ ﻣﺴﺮی ا ﺳﺖ .ﮔﻔﺖ ﺧﻮاھﺮ دو ﻗﻠﻮﯾﯽ دارد ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺎد ا ﺳﺖ و ھﯿﭻ ﺷﻐ ﻞ ﯾﺎ راﺑﻄﻪای را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻏﺼﻪی ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ .از اﯾﻦ ﻧﺎرا ﺣﺖ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﻮ ﻓﻖ و ﺧﻮ ﺷ ﮕ ﻞ و ﺧﻮا ﺳﺘﻨﯽ ا ﺳﺖ و از ﮐﺎرش ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد ،و ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﻄﻠﻘﻪ ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻣﺮد دﯾ ﮕﺮی آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪ ه ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪاش ا ﺳﺖ .ﻣﺸ ﮑ ﻞ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮو ﻗﺖ ﺧﻮاھﺮش را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ،ﺳﺨﺖ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .اوﻻً ھﯿﭻ ﮐﻤ ﮑﯽ از د ﺳﺘ ﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ ،و ﺛﺎﻧﯿﺎً ،ﻣﻮ ﻓﻘﯿﺖ ﺧﻮدش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺷ ﮑﺴﺖ ﺧﻮاھﺮش ﺗﻠﺦﺗﺮ ھﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ .ﺑﻪ ﻗﻮ ﻟﯽ ،آدم ھﯿﭻو ﻗﺖ ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺣﺎﻻ در ھﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ .ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ«. ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ. »ﯾﺎدت ھﺴﺖ در ﺳﻔﺎرت ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻧﻪ ؟ ھﻤﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ا ﺳﺘﻌﺪاد ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد های دارم ،وﯾﻮ ﻟﻮ نﻧﻮاز ﺑﺰرﮔﯽام و ﻣﻮ ﻓﻘﯿﺖ و ا ﻓﺘﺨﺎرم ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺷﺪ ه ا ﺳﺖ .ﻣﻌﻠﻤﻢ ﺑﮫﺖ ھﻤﯿﻦ را ﮔﻔﺖ ،و ﺑﻌﺪ اﺿﺎ ﻓﻪ ﮐﺮد" :اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎاﻣﻦ و ﺑﯽﺛﺒﺎت ا ﺳﺖ ".اﻣﺎ اﯾﻦ در ﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻣﻦ ﺗ ﮑﻨﯿﮏ ﻋﺎ ﻟﯽ دارم ،ﻣﯽداﻧﻢ و ﻗﺘﯽ دﻧﺒﺎل ا ﻟﮫﺎﻣﻢ ﮐﺠﺎ را ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ اﯾﻦ د ﻟﯿ ﻞ و ﺟﻮدیام ﻧﯿﺴﺖ و ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪم ﮐﻨﺪ .وﯾﻮ ﻟﻮ ن را ه ﻣﻦ ﺑﺮای ﻓﺮار از وا ﻗﻌﯿﺖ ا ﺳﺖ ،اراﺑﻪی آﺗﺸﯿﻦ ﻣﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺧﻮدم دور ﻣﯽﮐﻨﺪ.
زﻧﺪﮔﯽام را ﻣﺪﯾﻮﻧﺸﻢ .دوام آوردم ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﺴﯽ را ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ آزاد ﮐﻨﺪ .و ﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎبھﺎی ﺗﻮ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ،ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻮ آ ن ﺷﺨﺼﯽ .ا ﻟﺒﺘﻪ«. » ا ﻟ ﺒ ﺘﻪ « . » ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ و ﮔﻔﺘﻢ از ﻧﻮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدم، ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ را ﮐﺮد هام ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻢ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﻧﺎھﺸﯿﺎراﻧﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ه ﺑﻮد ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎورش ﻧﻤﯽ ﺷﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪام .ﻓﻘﻂ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑ ﮕﺬارد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﺸﻮد«. ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﮔﺮﻣﺎی ﺑﺪﻧ ﺶ را ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ. »ﭘﺮ ﺳﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺑﯿﺎﯾﺪ ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ اﯾﻦ ﻗﻄﺎر ھﺮروز از ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﻣﯽﮔﺬرد ،ھﺮﮔﺰ د ﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺳﻮار ﺷﺪ ن ﻧﺪا ﺷﺘﻪ ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دارد«. ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ،ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش دراز ﮐﺸﯿﺪ هام ،ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ز ن ﺟﻮا ن ﮐﻨﺎرم ﻓﻘﻂ ا ﺣﺴﺎس ﻋﻄﻮ ﻓﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ .ﭼ ﺮ ا غ ر ا ر و ﺷ ﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ و ﻧﻮ ر ﺣ ﺎ ﺻ ﻞ ا ز ﺟﻮ ﺷ ﮑ ﺎ ر ی د ر ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن ﻣﻘﺎﺑ ﻞ اﺗﺎق را رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺑﺸﻮد ،ﺑﻪ واﮔﻦ ﺗﻮ راھ ﺶ ﻧﻤﯽدھﻨﺪ .ﻧ ﮕﮫﺒﺎ ن ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﺪ از در ﺟﻪی دو ﺑﻪ در ﺟﻪی ﯾﮏ ﺑﺮود .ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮد ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ دارم ﻣﻨﺼﺮ ﻓ ﺶ ﮐﻨﻢ«. ﮔﻔﺘﻢ» :ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ«. »ﺑﻪ ﺣﺮ ﻓﻢ ﮔﻮش ﻣﯽدھﯽ ؟« »ﺑﻠﻪ ،ﮔﻮش ﻣﯽدھﻢ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ .ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ ،در ﺳﺖ در ھﻤﺎ ن ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آﻣﺪی ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﻤﮏ ،ﭘﺴ ﺶ ﻣﯽزﻧﯽ«.
»ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻮد و ﺗﻮ ﺟﮫﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ از د ﺳﺖ ﺑﺪھﯽ .د ﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﯽ ھﺴﺘﻢ و اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺗﻤﺎﻣ ﺶ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﻮد«. د ﺳﺖ ﭼﭙﻢ را دراز ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺳﯿ ﮕﺎرھﺎﯾﻢ را ﺑﺮدارم ،ﺑﻌﺪ ﯾ ﮑﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم و ﯾ ﮑﯽ ﺑﺮای او ﻣﯽﮔﯿﺮاﻧﻢ .زﯾﺮ ﺳﯿ ﮕﺎری را ﻣﯽﮔﺬارم روی ﺳﯿﻨﻪام. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﻣﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ؟« د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ» :ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤﺖ ،و ﻗﺘﯽ دوری، و ﻗﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺧﯿﺎ ﻟﯽ .اﻣﺮوز ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ،ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺖ ،ﭘﺎھﺎﯾﺖ ،ﺳﯿﻨﻪھﺎﯾﺖ ،اﻣﺎ آ ن ﻣﺒﺎرز ه ﻓﻘﻂ ﺑﺨ ﺶ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ از آ ن اﻧﺮژی را ﻣﺼﺮف ﮐﺮد .ﻣﻦ زﻧﻢ را دو ﺳﺖ دارم و ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤ ﺶ ،اﻣﺎ ﺗﻮ را ھﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ .ﺗﻨﮫﺎ ﻣﺮدی ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ،ﺗﻨﮫﺎ ﻣﺮد ﻣﺘﺄھﻠﯽ ھﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ز ن دﯾ ﮕﺮی را ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ .ﻣﺎ ھﻤﻪ در ذھﻨﻤﺎ ن زﻧﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،و ﺑﺎز اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .اﻣﺎ ﺗﺮس از ﮔﻨﺎ ه ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا از د ﺳﺖ زد ن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻣﯽدارد ،ھﺮ ﭼﻨﺪ اﻻ ن در آﻏﻮش ﻣﻦ ھﺴﺘﯽ .ﻣﻦ از اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ هھﺎ ﻧﺪارم .ﻣﺴﺌﻠﻪای ﺑﺴﯿﺎر ﻣﮫﻢﺗﺮ از ﻋﺸﻘﺒﺎزی ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﯿﺎ ن ا ﺳﺖ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ و ﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرت دراز ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺑﻪ رو ﺷﻦ ﺷﺪ ن اﺗﺎق ﺑﺎ ﻧﻮر ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن ﺳﺎزی ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ا ﺣﺴﺎس آراﻣ ﺶ و ﺻﻠﺢ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ «. اﻣﺎ در ﻋﻮض ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ: »ا ﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤﺖ .ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد .ﻣﻦ ﻣﺮدم و ﺗﻮ زﻧﯽ ﺑ ﺴ ﯿ ﺎ ر ﺟ ﺬ ا ب .ﺗ ﺎ ز ه ،ﺑ ﮫ ﺖ ﺧ ﯿ ﻠ ﯽ ا ﺣ ﺴ ﺎس ﻣ ﺤ ﺒ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ ، ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ ﮐﻪ ھﺮروز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺧﻮ ﺷﻢ ﻣﯽآﯾﺪ از ز ن ﺑﻪ ﺑ ﭽﻪ و ا ز ﺑ ﭽﻪ ﺑﻪ ز ن ﺗ ﻐ ﯿ ﯿ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯽ .ﻣ ﺜ ﻞ ﺗ ﻤ ﺎ س آ ر ﺷﻪ ﺑ ﺎ
ﺳﯿﻢھﺎی وﯾﻮ ﻟﻮ ن و ﺗﻮ ﻟﯿﺪ ﯾﮏ ﻣﻠﻮدی آ ﺳﻤﺎﻧﯽ ا ﺳﺖ«. ھﺮدو ﺑﻪ ﺳﯿ ﮕﺎرھﺎ ﭘﮏ ﻣﯽزﻧﯿﻢ ،ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽدر ﺧﺸﻨﺪ. »ﭘ ﺲ ﭼﺮا ﺑﮫﻢ د ﺳﺖ ﻧﻤﯽزﻧﯽ ؟« ﺳﯿ ﮕﺎرم را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﻢ .او ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر .ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ ،ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ آ ن ﺳﻔﺮ را ﺑﻪ درو ن ﮔﺬ ﺷﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﻢ. »ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﻣﮫﻤﯽ ﺑﺮای ھﺮدوﯾﻤﺎ ن اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﻢ .ا ﻟ ﻒ ﯾﺎدت ھﺴﺖ ؟ خُب ،ﺑﺎﯾﺪ از آ ن دری ﮐﻪ ھﺮدوﻣﺎ ن را آ ن ﻗﺪر ﺗﺮ ﺳﺎﻧﺪ ﺑ ﮕﺬرم«. »ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ ؟« »ھﯿﭻ .ﻓﻘﻂ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻤﺎ ن«. ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﺣﻠﻘﻪای از ﻧﻮر زرﯾﻦ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود .از ﭘﺎھﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺗﺎ ﺳﺮم ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود و ﺑﺎز ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد .اول ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ؟« ا ﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ .اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪی آﺗ ﺶ ﻣﺎل اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ. » ﭼﯿﺰی ﺑﺪﺗﺮ از ﭘ ﺲ راﻧﺪ ه ﺷﺪ ن ﻧﯿﺴﺖ .ﻧﻮر ﺗﻮ ﻧﻮر روح دﯾ ﮕﺮی ر ا ﭘ ﯿ ﺪ ا ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ و ﻓ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯽ ﭘ ﻨ ﺠ ﺮ ه ﺑ ﺎ ز ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ ﺷ ﺪ ،آ ﻓ ﺘ ﺎ ب ﺑﻪ درو ن ﻣﯽرﯾﺰد و ﺗﻤﺎم ز ﺧﻢھﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽات ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﻔﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ .ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ،ھﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦھﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽا ﻓﺘﺪ .ﺷﺎﯾﺪ دارم ھﺰﯾﻨﻪی آ ﺳﯿﺒﯽ را ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ھﻤﻪی آ ن ﻣﺮدھﺎ زدم«. ﻧﻮر ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺮ ﻓﺎً ﺑﻪ زور ﺗﺨﯿ ﻞ ﻧﺎب ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ــ رو ﺷﯽ ﻣﺸﮫﻮر ﺑﺮای ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ــ ﺣﺎﻻ دارد ﺑﻪ ا ﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدش ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
»ﻧﻪ ،ﺑﮫﺎی ﭼﯿﺰی را ﻧﻤﯽدھﯽ .ﻣﻦ ھﻢ ﺑﮫﺎی ﭼﯿﺰی را ﻧﻤﯽدھﻢ .ﯾﺎدت ﺑﺎ ﺷﺪ در ﻗﻄﺎر ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﺎ اﻻ ن ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد ه و در آﯾﻨﺪ ه اﺗﻔﺎق ﺧﻮاھﺪ ا ﻓﺘﺎد ،ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی ﺧﺎص ،در ھﺘﻠﯽ در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ،دﻧﯿﺎ دارد ﺧﻠﻖ و ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽ ﺷﻮد .دارﯾﻢ از ﺗﻤﺎم ﮔﻨﺎھﺎﻧﻤﺎ ن ر ﺳﺘ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،اﮔﺮ ﺧﻮدﻣﺎ ن اﯾﻦ را ﺑﺨﻮاھﯿﻢ«. ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ،ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﮐﯿﮫﺎ ن ،زﻣﺎ ن ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻋﻈﯿﻢ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﭙﺪ ،ﻣﻨﺒﺴﻂ و ﻣﻨﻘﺒ ﺾ ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﻼل ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺗﭙ ﺶ ﻗﻠﺐ ﮐﻮ ﭼﮏ او را ھﻢ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺑﺎ ﺻ ﺪا ی ﺑ ﻠ ﻨ ﺪ. ﺣﻠﻘﻪی ﻃﻼﯾﯽ دور ﺑﺪﻧﻢ دارد ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺗﭙﺪ .او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ را ﮐﺮدم ،ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪ ن ﮐﺘﺎﺑﯽ درﺑﺎر هی »ﮐﺸ ﻒ ا ﺳﺮار زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﭘﯿﺸﯿﻦ« ،ﻓﻮراً ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪی اوا ﺳﻂ ﻗﺮ ن ﻧﻮزدھﻢ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﺷﺪم و ﺧﻮدم را دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ درﺑﺎر هی ھﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻻ ن ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺘﻢ .ﻓﮫﻤﯿﺪم ا ﺳﻤﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد ه ،ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ،ﭼﻪ ﺟﻮر ﻗﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮدم، ﺣﺘﯽ ﭼﻪ ﺟﻤﻠﻪای را ﺗﺎز ه ﻧﻮ ﺷﺘﻪ ﺑﻮدم .آ ن ﻗﺪر ﺗﺮ ﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﻮراً ﺑﻪ زﻣﺎ ن ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﮐﻮﭘﺎﮐﺎﺑﺎﻧﺎ ،ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ در آراﻣ ﺶ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪ ه ﺑﻮد .روز ﺑﻌﺪ درﺑﺎر هی آ ن ﺷﺨﺼﯿﺖ ﮔﺬ ﺷﺘﻪام ھﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ،و ﯾﮏ ھﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﺑﺎز ﺧﻮدم را ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﻢ .دﯾ ﮕﺮ ﻓﺎﯾﺪ ه ﻧﺪا ﺷﺖ .ھﺮ ﭼﻨﺪﺑﺎری ھﻢ ﮐﻪ ﺗﻼش ﮐﺮد هام ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪا ﺷﺘﻪ. ﺑﺎ ﺟﯽ .درﺑﺎر هاش ﺣﺮف زدم .ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻋﻨﺼﺮ »ﺑﺨﺖ ﺗﺎز هﮐﺎرھﺎ« و ﺟﻮد دارد .ﺧﺪا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎ ن ﺑﺪھﺪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻌ ﮑﻮس ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺣﺎ ﻟﺖ ﻗﺒ ﻞ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد .ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد دﯾ ﮕﺮ ﺳﻌﯽ ﻧ ﮑﻨﻢ ،ﻣ ﮕﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﻣﮫﻤﯽ ﺑﺮای ﺣ ﻞ در ﯾ ﮑﯽ از زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪام دا ﺷﺘﻪ
ﺑﺎ ﺷﻢ .وﮔﺮﻧﻪ ﻓﻘﻂ و ﻗﺖ ﺗﻠ ﻒ ﮐﺮد ن ا ﺳﺖ. ﺳﺎلھﺎ ﺑﻌﺪ ،ﺑﺎ زﻧﯽ در ﺳﺎ نﭘﺎﺋﻮ ﻟﻮ آ ﺷﻨﺎ ﺷﺪم .ھﻮﻣﯿﻮﭘﺎﺗﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮ ﻓﻘﯽ ﺑﻮد و ﻋﻄﻮ ﻓﺖ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرھﺎﯾ ﺶ دا ﺷﺖ. ھﺮو ﻗﺖ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ،ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺒﻼً ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪاﻣ ﺶ .درﺑﺎر هی اﯾﻦ ا ﺣﺴﺎس ﺑﺎ ھﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ ،و او ھﻢ ھﻤﯿﻦ ا ﺣﺴﺎس را دا ﺷﺖ .ﯾﮏ روز ﮐﻪ در اﯾﻮا ن ھﺘ ﻞ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد ه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺷﮫﺮ را ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ،ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮدم ﺑﺎ ھﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪی آﺗ ﺶ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﯿﻢ .ھﺮدوﯾﻤﺎ ن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دری ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ھﻨ ﮕﺎم ﮐﺸ ﻒ ا ﻟ ﻒ ﺑﺎ ھﻼل دﯾﺪ ه ﺑﻮدم .آ ن روز، آ ن ز ن ھﻮﻣﯿﻮﭘﺎﺗﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی از ﻣﻦ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﮐﺮد ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰد .دﯾ ﮕﺮ ﺗﻠﻔﻦھﺎﯾﻢ را ﺟﻮاب ﻧﺪاد و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻄﺒ ﺶ ﻣﯽر ﻓﺘﻢ ،راھﻢ ﻧﺪاد ،و ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ر ﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﺻﺮار ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد. اﻣﺎ در ﺑﺎز ﺑﻮد؛ ر ﺧﻨﻪی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ در ﺳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮراخ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﮐﻪ آب دا ﺷﺖ از آ ن ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽ ﺟﻮ ﺷﯿﺪ .در ﻃﻮل ﺳﺎلھﺎ ،ﺳﻪ ز ن دﯾ ﮕﺮ را ھﻢ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺒﻼً ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪام ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ا ﺷﺘﺒﺎ ه ﻗﺒ ﻞ را ﻣﺮﺗ ﮑﺐ ﻧﺸﺪم و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪی آﺗ ﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم .ھﯿﭻﮐﺪام از آ ن ز نھﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ھﻮ ﻟﻨﺎک در زﻧﺪﮔﯽ ﮔ ﺬ ﺷ ﺘﻪ ﺷ ﺎ ن ھ ﺴ ﺘ ﻢ . اﻣﺎ آﮔﺎھﯽ از آﻧﭽﻪ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم ﻓﻠﺠﻢ ﻧ ﮑﺮد .ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﺣ ﺶ ﮐﻨﻢ .ھﺸﺖ ز ن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ آ ن ﻓﺎ ﺟﻌﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﺟﺮا ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﻔﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﻧﺎزل ﺷﺪ ه ﺑﻮد. ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ دھﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺳﯿﺒﺮیﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ درو ن ا ﻟ ﻒ ﺷﯿﺮ ﺟﻪ زدم .ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ
ز ن ﺣﺎﻻ ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ ه و ﺣﺮفھﺎﯾﯽ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﺣﻠﻘﻪی آﺗ ﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ه .ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ او را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ او ﻟﯿﻦ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن ﺑﺒﺮم. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻓﻘﻂ ز نھﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ ،ﻣﺮدھﺎ ﻧﺪارﻧﺪ«. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﺮدھﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ«. ھﻨﻮز دارم ﻣﻮﯾ ﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺗﭙ ﺶ ﻗﻠﺒ ﺶ دارد آرام ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ ﺑﺴﺘﻪ و ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺷﺪ ه و ﻣﺤﺎ ﻓﻈﺖ ﺷﺪ ه ا ﺳﺖ ،و ﻓ ﮑﺮ ﭘ ﺲ راﻧﺪ ه ﺷﺪ ن ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺳﺮﻋﺖ ﻇﮫﻮرش ،ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ه. ﺗﻨﻔﺴ ﺶ ھﻢ آرام ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮرد ،اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺟﺎﯾ ﺶ را را ﺣﺖﺗﺮ ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ھﻢ ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮرم ﺗﺎ زﯾﺮ ﺳﯿ ﮕﺎری را روی ﻣﯿﺰ ﺑﻐ ﻞ ﺗﺨﺖ ﺑ ﮕﺬارم .ﺑﻌﺪ او را در ﻣﯿﺎ ن ﺑﺎزوھﺎﯾﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم. ﺣﻠﻘﻪی زرﯾﻦ دارد ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﺎورﻧ ﮑﺮدﻧﯽ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻮای اﻃﺮا ﻓﻢ ﺑﻪ ارﺗﻌﺎش در ﻣﯽآﯾﺪ ،اﻧ ﮕﺎر اﻧﻔﺠﺎری رخ داد ه ﺑﺎ ﺷﺪ. ﺷﯿﺸﻪی ﻋﯿﻨ ﮑﻢ ﮐﺜﯿ ﻒ ا ﺳﺖ .ﻧﺎ ﺧﻦھﺎﯾﻢ ھﻢ ﮐﺜﯿ ﻒ ا ﺳﺖ. ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ز ﺣﻤﺖ ﮐﻔﺎف اﯾﻦ را ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ ﮐﺠﺎﯾﻢ ،اﻣﺎ آ ﺳﺘﯿﻦ ﻟﺒﺎ ﺳﻢ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ از ﭘﺎر ﭼﻪی ﺧﺸﻨﯽ ا ﺳﺖ. ﺟﻠﻮﯾﻢ ﻧﺎﻣﻪای ا ﺳﺖ .ھﻤﯿﺸﻪ ھﻤﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ا ﺳﺖ.
ﻗﺮﻃﺒﻪ 11 ،ژوﺋﯿﻪ 1492 ﮔﺮاﻣﯽ، ﺣﺮﺑﻪھﺎی ﭼﻨـﺪاﻧﯽ زﯾﺎدی ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧـﺪه ،اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺣﺮﺑﻪھﺎ، دادﮔﺎه ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾﺪ اﺳﺖ و ھﺪف ﺣﻤﻼت وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ .اﯾﻤﺎن ﺿﻌﯿِﻒ ﺑﺮﺧﯽ و ﭘﯿﺶداوریھﺎی دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎوراﻧـﺪه ﮐﻪ دادﮔﺎه ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾـﺪ ﯾـﮏ ھﯿﻮﻻ اﺳﺖ .در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی دﺷﻮار و ﺣﺴﺎس ،ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﯾـﻦ ﺑﻪاﺻــﻄﻼح اﺻــﻼﺣﺎت دارد در ﺧﺎﻧﻪھـﺎ ﺷـﻮرش و در ﺧﯿﺎﺑـﺎنھﺎ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ ﺑﺮﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد و ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﺴـﯿﺢ ﺗﮫﻤﺖ ﻣﯽزﻧـﺪ و آن را ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ و اﻋﻤﺎل وﺣﺸـﯿﺎﻧﻪی دﯾﮕﺮ ﻣﺘﮫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﺎ ھﻨﻮز در ﻣﻘﺎم اﻗﺘـﺪارﯾﻢ! و اﻗﺘـﺪار وﻇﯿﻔﻪ دارد ﺣـﺪاﮐﺜﺮ ﻣﺠـﺎزات را ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﻋﻤﺎل ﮐﻨـﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺟﻤﻌﯽ ﻟﻄﻤﻪ ﻣﯽزﻧﻨـﺪ .ﺑﺎﯾـﺪ ﻋﻀﻮ ﻣﺘﻌﻔﻦ را از ﺑـﺪن رﻧﺠﻮر ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦﮔﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮان را از ﭘﯿﺮوی از اﻟﮕﻮﯾﺸﺎن ﺑﺎز دارد. ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻋﻤـﺎل ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗـﺪاوم ﮔﺴﺘﺮاﻧـﺪن ﮐﻔﺮ، ﺳﺒﺐ ﺳـﻘﻮط ارواح ﺑﺴـﯿﺎری ﺑﻪ درون آﺗﺶ دوزخ ﻣﯽﺷﻮﻧـﺪ ،ﮐـﺎﻣًﻼ ﺣﻖ اﺳﺖ. اﯾﻦ زنھﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ آزادﻧـﺪ زھﺮ ﻃﺮﯾﻘﺖ ﭘﻠﯿـﺪﺷﺎن را ﺟﺎر ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺷﮫﻮت و ﺷـﯿﻄﺎنﭘﺮﺳﺘﯽ را وﻋـﻆ ﮐﻨﻨـﺪ .اﯾﻦھـﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴـﺘﻨﺪ ﺟﺰ ﺳـﺎﺣﺮه! ﻣﺠـﺎزات روﺣـﺎﻧﯽ ھﻤﯿﺸﻪ ﮐـﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ .اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﻣﺠﺎزاتھــﺎی ﻣﻌﻨـﻮی را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻨــﺪ .ﮐﻠﯿﺴـﺎ ﺑﺎﯾــﺪ اﯾـﻦ ﺣـﻖ را داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ــ و دارد ــ ﮐـﻪ ﻧـﺎدرﺳﺖ را ﺗﻘﺒﯿـﺢ ﮐﻨـﺪ و از ﻣﻘﺎﻣـﺎت ﺗﻘﺎﺿﺎی اﻗﺪاﻣﺎت اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ زنھـﺎ آﻣﺪهاﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺷـﻮھﺮ را از زن ،ﺑﺮادر را از ﺧﻮاھﺮ ،و ﭘـﺪر را از ﻓﺮزﻧــﺪ ﺟــﺪا ﮐﻨﻨــﺪ .ﮐﻠﯿﺴـﺎ ﻣـﺎدری رﺣﯿـﻢ اﺳـﺖ و ھﻤـﻮاره آﻣـﺎدهی ﺑﺨﺸﻮدن ،و ﺗﻨﮫـﺎ دﻏـﺪﻏﻪی ﻣـﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ زﻧﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨـﺪ ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﯿﻢ روح ﺗﺰﮐﯿـﻪ ﺷــﺪهﺷﺎن را ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﺧـﺎﻟﻖ ﺗﻘــﺪﯾﻢ ﮐﻨﯿـﻢ ،و ﮔـــﻮﯾﯽ ﺑـــﺎ ھﻨﺮی اﻟﮫﯽ ــ ﮐـــﻪ در آن ﺷـــﺨﺺ ﻣﯽﺗﻮاﻧـــﺪ ﮐﻠﻤـــﺎت اﻟﮫـﺎمﺑﺨﺶ ﻣﺴــﯿﺢ را ﺑﺨﻮاﻧــﺪ ــ ﺑﻪﺗﺪرﯾـﺞ ﺗﻨـﺒﯿﻪ آنھـﺎ را ﮔﺴـﺘﺮش دھﯿﻢ ﺗـﺎ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳـﮏ و دﺳـﺎﯾﺲ ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻨـﺪ ،و ﺑﻪ ﻃﻠﺴﻢھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷـﮫﺮ ﻓﺮواﻓﮑﻨﺪهاﻧﺪ و آن را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ درون ھﺮج و ﻣﺮج ﻓﺮوﺑﺮدهاﻧﺪ. اﻣﺴﺎل ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎنھﺎ را ،ﺑﻪ ھﺪاﯾﺖ ﺑﺎزوی ﻇﻔﺮﻣﻨﺪ ﻣﺴﯿﺢ،
ﺑﻪ آﻓﺮﯾﻘﺎ ﭘﺲ ﺑﺮاﻧﯿﻢ .ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻗﺪرت ﻏﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﻮﻧﺪ ،اﻣﺎ اﯾﻤﺎن ﮐﻤﮑﻤﺎن ﮐﺮد در ھﺮ ﻧﺒﺮد ﭘﯿﺮوز ﺷﻮﯾﻢ .ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﻧﯿﺰ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨـﺪ ،و آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آﯾﯿﻦ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﮕﺮوﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ زور. ﺑـﺪﺗﺮ از ﯾﮫﻮدﯾـﺎن و ﻣﻮرھﺎ ،ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ ﺑﻪ ﻣﺴـﯿﺢ اﯾﻤﺎن دارﻧـﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدﻧﺪ .آنھﺎ ﻧﯿﺰ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪارﻧﺪ ،ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ؛ وﻗﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺳﺪ. ﺣﺎﻻـ ﺑﺎﯾـﺪ ﺗﻼشھﺎﯾﻤـﺎن را ﻣﻌﻄـﻮف ﺑﺮ ﮐﺴـﺎﻧﯽ ﮐﻨﯿـﻢ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﻣـﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﮔﺎن در ﺟﻠﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ،ﺗﺪرﯾﺠًﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﮔﻠﻪی ﻣﺎ ﻧﻔﻮذ ﮐﺮدهاﻧﺪ .اﯾﻦ ﻓﺮﺻـﺖ در اﺧﺘﯿـﺎر ﺗـﻮﺳﺖ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ھﻤﻪ ﻧﺸـﺎن ﺑـﺪھﯽ ﮐﻪ ﺷـﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﺎدﯾـﺪه ﻧﺨﻮاھـﺪ ﻣﺎﻧـﺪ ،ﭼﺮا ﮐـﻪ اﮔﺮ اﯾـﻦ زﻧـﺎن ﻣﻮﻓـﻖ ﺷﻮﻧـﺪ ،ﺧـﺒﺮش ﻣﯽﮔﺴﺘﺮد و ﻧﻤﻮﻧﻪای ﺑـﺪ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ،و ﺑﺎد ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﻣﺒﺪل ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ .آنﻗﺪر ﺿـﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮرھﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ و ﯾﮫﻮدﯾـﺎن دوﺑـﺎره ﺗﺠﻤﻊ ﺧﻮاھﻨـﺪ ﮐﺮد و ھﺰاروﭘﺎﻧﺼـﺪ ﺳـﺎل ﺟـﺪال ﺑﺮای ﺻﻠﺢ ﻣﺴﯿﺢ دﻓﻦ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨـﺪ دادﮔـﺎه ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﻘـﺪس ﺷـﮑﻨﺠﻪ را ﻧﮫﺎدﯾﻨﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﭼﯿﺰی ﮐـﺬبﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﺮﻋﮑﺲ ،ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﻗﺎﻧﻮن رُم ﺷـﮑﻨﺠﻪ را ﻗـﺎﻧﻮﻧﯽ اﻋﻼـم ﮐﺮد ،ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﺨﺴﺖ آن را ﻧﭙـﺬﯾﺮﻓﺖ .اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ،ﺑﻪ ﺿﺮورت ،ﻣـﺎ ھـﻢ اﯾـﻦ روﯾـﻪ را اﺗﺨـﺎذ ﮐﺮدهاﯾـﻢ ،اﻣـﺎ ﮐـﺎرﺑﺮدش ﺑﺴـﯿﺎر ﻣﺤـﺪود اﺳﺖ .ﭘـﺎپ اﺟﺎزهاش را ﺻﺎدر ﮐﺮده ــ ﻓﺮﻣﺎن ﻧـﺪاده ــ و اﻋﻼم ﮐﺮده ﮐﻪ در ﻣﻮارد ﺑﺴـﯿﺎر ﻧﺎدر ﻣﯽﺗﻮان از ﺷﮑﻨﺠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد .اﯾﻦ ﻣﺠﻮز ﺗﻨﮫـﺎ ﺑﻪ ﮐﻔـﺎر ﻣﺤـﺪود ﻣﯽﺷﻮد .در دادﮔـﺎه ﺗﻔـﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾـﺪ ﮐﻪ ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓـﺎﻧﻪ اﻋﺘﺒـﺎرش را زﯾﺮ ﺳـﺆال ﺑﺮدهاﻧـﺪ ،واژهھـﺎی راھﻨﻤـﺎی ﻣﺎ ﺣﮑﻤﺖ ،ﺻـﺪاﻗﺖ و اﺣﺘﯿـﺎط اﺳﺖ .ﭘﺲ از ھﺮ اﻋﻼم ﺑﺮاﺋﺖ ،ھﻤﯿﺸـﻪ ﺑـﻪ ﮔﻨﺎھﮑـﺎران اﺟـﺎزه ﻣﯽدھﯿـﻢ ﻗﺒـﻞ از روﯾـﺎروﯾﯽ ﺑـﺎ ﻗﻀـﺎی اﻟﮫﯽ و ھﻮﯾــﺪا ﺷـﺪن اﺳــﺮار ﻧﺎﺷــﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺸــﻤﻮل ﻓﯿﺾ ﻣﻘـﺪس اﻋـﺘﺮاف ﺷﻮﻧــﺪ .ﻣﮫﻢﺗﺮﯾـﻦ دﻏــﺪﻏﻪی ﻣــﺎ ﻧﺠــﺎت اﯾـﻦ ارواح ﺗﯿﺮهروز اﺳـﺖ و ﻣﻔﺘﺶ ﺣﻖ دارد ﺑـﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﻨـﺪ و روشھـﺎی ﻻـزم را ﺑﻪ ﮐـﺎر ﺑـﺒﺮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎھﮑــﺎر را ﺑـﻪ اﻋــﺘﺮاف وادارد .در اﯾـﻦ ﻣـﻮارد اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑﻪﻧــﺪرت از ﺷﮑﻨﺠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد ،اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﻮقاﻟﺬﮐﺮ. ھﻤﺰﻣـﺎن ،دﺷـﻤﻨﺎن ﻋﺰت اﻟﮫﯽ ﻣﺎ را ﺟﻼدان ﺳـﻨﮕﺪل ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨـﺪ و ﺑﯽﺧﺒﺮﻧـﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾﺪ از ﺷـﮑﻨﺠﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺪال و ﺗﺴﺎﻣﺤﯽ
ﺑﺴـﯿﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ از دادﮔﺎهھـﺎی ﻣـﺪﻧﯽ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨـﺪ! ﺷـﮑﻨﺠﻪ را ﺗﻨﮫـﺎ ﻣﯽﺗﻮان در ھﺮ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ،و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻣﯿـﺪوارم ﺗﻨﮫــﺎ ﻓﺮﺻــﺘﯽ را ﮐـﻪ داری از دﺳـﺖ ﻧــﺪھﯽ .اﮔﺮ رﻓﺘــﺎری ﻣﻨﺎﺳــﺐ ﻧﮑﻨﯽ ،دادﮔـﺎه را ﺑﯽاﻋﺘﺒـﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ را آزاد ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﮫـﺎ ﺑﺮای ﭘﺮاﮐﻨـﺪن ﺑـﺬر ﮔﻨـﺎه ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن آﻣﺪهاﻧـﺪ .ﻣﺎ ھﻤﻪ ﺿـﻌﯿﻔﯿﻢ ،ﺗﻨﮫـﺎ ﭘﺮوردﮔـﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨـﺪ اﺳﺖ .اﻣﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮای ﻋﺰت ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ ﻣﯽدارد ،ﻣﺎ را ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﺑﺪھﯽ .اﮔﺮ اﯾﻦ زﻧﺎن ﮔﻨﺎھﮑﺎرﻧﺪ ،ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ از ﺗﻘﺪﯾﻤﺸﺎن ﺑﻪ رﺣﻤﺖ اﻟﮫﯽ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻨﺪ. و ﺣـﺘﯽ اﮔﺮ ﺑـﺎر اوﻟـﺖ اﺳـﺖ و ﻗﻠﺒﺖ ﺳـﺮﺷﺎر از ﺑﻪاﺻـﻄﻼح ﺷـﻔﻘﺖ اﺳﺖ ــ ﮐﻪ در واﻗـﻊ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺿـﻌﻒ ﻧﯿﺴﺖ ــ ﺑﻪ ﯾـﺎد آور ﮐﻪ ﻣﺴـﯿﺢ ھﻨﮕﺎم راﻧـﺪن ﺻـﺮاﻓﺎن از ھﯿﮑﻞ اورﺷـﻠﯿﻢ ﺗﺮدﯾـﺪ ﻧﮑﺮد .ﻣﻘﺎم ﻣﺎﻓﻮﻗﺖ روش ﮐﺎر را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاھﺪ آﻣﻮﺧﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﺶ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯽ از ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ، ﭼﺮخ و اﺑﺰارھﺎی دﯾﮕﺮ اﺳـﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ ،ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺷـﺠﺎﻋﺘﺖ دﭼﺎر ﺧﻠﻞ ﺷـﻮد .ﺑﻪ ﯾـﺎد داﺷـﺘﻪ ﺑـﺎش ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﺸـﻔﻘﺎﻧﻪﺗﺮ از ﻣﺮگ در ﻣﯿـﺎن ﺷﻌﻠﻪھـﺎی آﺗﺶ ﻧﯿﺴـﺖ ،ﮐـﻪ ﻣﺸــﺮوعﺗﺮﯾﻦ ﺷـﯿﻮهی ﺗﺰﮐﯿـﻪ اﺳـﺖ. آﺗﺶ ﮔـــﻮﺷﺖ را ﻣﯽﺳﻮزاﻧــــﺪ و روح را ﻣﻨﺰه ﻣﯽﮐﻨـــﺪ ،و ﻟـــﺬا روح ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎزم ﺟﻼل اﻟﮫﯽ ﺷﻮد! اﻗــﺪام ﺗـﻮ ﺑﺴــﯿﺎر ﺣﯿــﺎﺗﯽ اﺳـﺖ؛ ﺑﺮای ﺣﻔــﻆ ﻧﻈـﻢ ،ﺑﺮای ﻏﻠﺒـﻪ ﺑﺮ اﺧﺘﻼﻓـــﺎت داﺧﻠﯽ و ﻗـــﺪرت ﮔﺮﻓﺘــﻦ دوﺑــﺎرهی ﮐﻠﯿﺴــﺎ در ﺳــﺎﯾﻪی ﺗﮫﺪﯾـﺪات اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﺗﺒﮫﮑﺎر ،و ﺑﺮای ﭘﮋواک دوﺑﺎرهی ﮐﻠﻤﻪی ﺑﺮهی ﺧﺪاوﻧﺪ در دلھﺎی ﻣﺮدﻣﺎن .ﮔﺎھﯽ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ روح راھﺶ را ﺑﺎزﯾﺎﺑﺪ، ﺗﺮس ﻻـزم اﺳﺖ .ﮔـﺎھﯽ ﺑﺮای رﺳـﯿﺪن ﺑﻪ ﺻـﻠﺢ ﻧﮫﺎﯾﯽ ،ﺟﻨﮓ ﻻزم اﺳﺖ .ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨـﮏ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ درﺑـﺎرهی ﻣﺎ داوری ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ آﯾﻨﺪه داوری ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﻗﺪر ﻋﻤﻞ ﻣﺎ را ﺧﻮاھﺪ داﻧﺴﺖ. و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﺮدم آﯾﻨـﺪه ﮐﺎر ﻣﺎ را درک ﻧﮑﻨﻨـﺪ و از ﯾﺎد ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺸﻦ ﺑﺎﺷـﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺷـﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮوﺗﻦ و ﻧﺮم ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﺟﺮﻣﺎن در ﺑﮫﺸﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ. ﺑـﺬرھﺎی ﭘﻠﯿـﺪی ،ﻗﺒـﻞ از آﻧﮑﻪ رﯾﺸﻪ ﺑﺪواﻧﻨـﺪ و ﺑﺮوﯾﻨـﺪ ،ﺑﺎﯾـﺪ از زﻣﯿﻦ ﭘـﺎک ﺷﻮﻧـﺪ .ﺑﻪ ﻣـﺎﻓﻮﻗﺖ ﮐﻤـﮏ ﮐﻦ ﺗـﺎ وﻇﯿﻔﻪی ﻣﻘﺪﺳـﺶ را اﻧﺠﺎم
دھـﺪ ،ﺑـﺪون اﺣﺴـﺎس ﻧﻔﺮت ﻧﺴـﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﻧﮕﻮنﺑﺨﺖ ،و ﻧﯿﺰ ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﺮ اﺳﻔﻞ اﻟﺴﺎﻓﻠﯿﻦ. ﺑـﻪ ﯾـﺎد داﺷــﺘﻪ ﺑـﺎش ﮐـﻪ دادﮔـﺎھﯽ دﯾﮕﺮ در آﺳــﻤﺎن ﺑﺮﭘـﺎﺳﺖ و آن دادﮔﺎه از ﺗﻮ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ارادهی ﺧﺪا را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺟﺎری ﮐﺮدی. ف.ت.ت ،.او .پ.
ﺑﺎور ﺑﺪار ،ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ھﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﺪارد ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺗ ﮑﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﻢ .و ﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮم ،ھﻨﻮز در ﻣﯿﺎ ن ﺑﺎزواﻧﻢ ا ﺳﺖ ،در ﺳﺖ ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﺣﻠﻘﻪی آﺗ ﺶ ﺑﻮد .ﮔﺮدﻧﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،از ﺑ ﺲ در ﯾﮏ ﺣﺎ ﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪ هام. »ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮﯾﻢ .ﮐﺎری ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮑﻨﯿﻢ«. ﻏﻠﺖ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻏﺮ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا آ ﻓﺘﺎب در اﯾﻦ ﻓﺼ ﻞ اﯾﻦ ﻗﺪر زود در ﺳﯿﺒﺮی ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ. »زود ﺑﺎش ،ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ .ﺑﺮو ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﺖ و ﻟﺒﺎ ﺳﺖ را ﻋﻮض ﮐﻦ .ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮت ھﺴﺘﻢ«. **** ﻣﺮد ﭘﺸﺖ ﭘﺬﯾﺮش ﻧﻘﺸﻪای ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدھﺪ و ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم .ﭘﻨﺞ د ﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺎد هروی .ھﻼل ﮔﻼﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻮ ﻓﻪی ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ھﻨﻮز ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ه. از دو ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﻣﯽﮔﺬرﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮم ﻣﯽر ﺳﯿﻢ. »اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺳﺖ!« ﺑ ﻠﻪ ،ﮐ ﻠ ﯿ ﺴ ﺎ . ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺪم ﻣﯽآﯾﺪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻮم و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از اﯾﻦ ،«...ﺑﻪ ﮔﻨﺒﺪ ﭘﯿﺎزی آﺑﯽرﻧﮓ ﺑﺎ ﺻﻠﯿﺒﯽ ﻃﻼﯾﯽ در ﺑﺎﻻﯾ ﺶ ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ» :ﺑﺪم ﻣﯽآﯾﺪ«. درھﺎ ﺑﺎز ا ﺳﺖ و ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻦ دارﻧﺪ وارد ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺑﻪ
اﻃﺮاف ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﺧﻠﻮت ا ﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﺎ ﺷﯿﻦ دﯾﺪ ه ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. »ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﻢ ﺑ ﮑﻨﯽ«. ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ .ﻣﻦ دارم از او ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ .ﺑﮫ ﺶ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم. »ﮐﺎری ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑ ﮑﻨﻢ ؟« »ﺑﻠﻪ ،ﻓﻘﻂ از د ﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ .ﻓﻘﻂ ﻧﭙﺮس ﭼﺮا ازت اﯾﻦ ﮐﺎر ر ا ﻣ ﯽ ﺧﻮ ا ھ ﻢ «. **** د ﺳﺘ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺑﻪ دا ﺧ ﻞ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽﺑﺮﻣ ﺶ .او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ وارد ﯾﮏ ﮐﻠﯿﺴﺎی ارﺗﻮدﮐ ﺲ ﺷﺪ هام ،اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ در ﺳﺖ ﺳﺮدرﻧﻤﯽآورم ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮑﻨﻢ ،ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾ ﮑﯽ از آ ن ﺷﻤﻊھﺎی ﻣﻮﻣﯽ ﻗﻠﻤﯽ را رو ﺷﻦ و ﺑﻪ درﮔﺎ ه ﻗﺪﯾﺴﺎ ن و ﻓﺮ ﺷﺘ ﮕﺎ ن دﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ھﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎھﺎ را دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪام ،ﮐﻪ ھﻤ ﮕﯽ آرﻣﺎ ن ﻣﻌﻤﺎری ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ :ﺳﻘ ﻒ ﮔﻨﺒﺪی ،ﺗﺎﻻر اﺻﻠﯽ ﺑﯽزرقوﺑﺮق ،ﺗﺎقھﺎی ﻗﻮ ﺳﯽ ﺟﺎﻧﺒﯽ ،و ﺷﻤﺎﯾ ﻞھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﻨﺮﻣﻨﺪا ن روز هدار و ﻋﺎﺑﺪ از ﻃﻼ ﺳﺎ ﺧﺘﻪاﻧﺪ ،و ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﺎﻧﻢھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ اﻻ ن وارد ﺷﺪﻧﺪ ،در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺎ ن ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺷﯿﺸﻪی ﻣﺤﺎ ﻓﻈﺸﺎ ن را ﻣﯽﺑﻮ ﺳﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻮال ھﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮا ﺳﺘﻪﻣﺎ ن ﻣﺘﻤﺮﮐﺰﯾﻢ ،اﻧ ﮕﺎر ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدش ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد .ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎی دﯾﺸﺒﻢ ،ﻋﻠﯽرﻏﻢ آﻧ ﮑﻪ ھﻨﻮز از ﺧﻮاﻧﺪ ن آ ن ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﺮ ﻓﺘﻪام ،ھﻨﻮز ﺗﺎ وﻻدیو ﺳﺘﮏ و ﻗﺖ دارﯾﻢ و ﻗﻠﺒﻢ در آراﻣ ﺶ ا ﺳ ﺖ.
ھﻼل ﻣﺴﺤﻮر زﯾﺒﺎﯾﯽ اﻃﺮا ﻓ ﺶ ﺷﺪ ه .ﺣﺘﻤﺎً ﯾﺎدش ر ﻓﺘﻪ در ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯿﻢ .ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻣﯽروم ﮐﻪ در ﮔﻮ ﺷﻪای ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﻓﺮو ﺷﺪ .ﭼﮫﺎر ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺧﺮم ،ﺳﻪ ﺗﺎ را رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ژرژ ﻗﺪﯾ ﺲ ﺑﺎ ﺷﺪ ﻣﯽا ﻓﺮوزم .ﺑﺮای ﺧﻮدم ،ﺧﺎﻧﻮاد هام ،ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ و ﮐﺎرم دﻋﺎ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ. ﺷﻤﻊ ﭼﮫﺎرم را رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﭘﯿ ﺶ ھﻼل ﻣﯽﺑﺮم. » ﻟﻄﻔﺎً ھﺮﮐﺎری ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑ ﮑﻦ .اﯾﻦ ﺷﻤﻊ را ﺑ ﮕﯿﺮ«. ﺑﻪﻃﻮر ﻏﺮﯾﺰی ﺑﻪ اﻃﺮا ﻓ ﺶ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻧ ﮕﺎھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ .ﺣﺘﻤﺎً ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺎری ﮐﻪ ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯽا ﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﻪ آ ن ﮐﻠﯿﺴﺎ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ھﻤﺎ ن آدم ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ھﻤﯿﺸ ﮕﯽ ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ از ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ا ﺳﺖ و د ﻟﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺜ ﻞ دﯾ ﮕﺮا ن ر ﻓ ﺘ ﺎ ر ﮐ ﻨ ﺪ. ﺷﻌﻠﻪی ﺷﻤﻊ در ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ ﻣﻨﻌ ﮑ ﺲ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺳﺮم را ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﺻﻼً ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﭘﺬﯾﺮش را ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ و دردِ رﻧﺠﯽ دورد ﺳﺖ ﮐﻪ در بُﻋﺪی دﯾ ﮕﺮ رخ ﻣﯽدھﺪ، دردی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در آﻏﻮش ﺑ ﮕﯿﺮم. »ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدم ،و ازت ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯽ«. »ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ!« د ﺳﺘﻢ را روی دھﺎﻧ ﺶ ﻣﯽﮔﺬارم .ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻮی و ﺑﺎا ﺳﺘﻌﺪاد و ﻣﺒﺎرزی وا ﻗﻌﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎدم ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎ ﻟ ﺶ ا ﺳﺖ .ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪام را ﻃﻮر دﯾ ﮕﺮی ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ. »ﻧﻪ ،ﺗﺎﺗﯿﺎﻧﺎ ﻧﯿﺴﺖ .اﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮا ﺑﺒﺨ ﺶ«. »اﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮد های ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﺨﺸﻤﺖ«. »ا ﻟ ﻒ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎور .ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎور در آ ن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ
ﮐﺮدی .ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﯽ ،اﻣﺎ در ﻗﻠﺒﺖ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ن ﻣﻘﺪس ﺑﯿﺎوری .اﮔﺮ ﻻزم ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﻣﺤﺒﻮﺑﺖ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻦ و ا ﺟﺎز ه ﺑﺪ ه ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪت راھﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ .اﻻ ن ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ ﻣﮫﻢ ا ﺳﺖ .ﺣﺮف و ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﺳﺆال ﮐﻤ ﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﭘﯿﭽﯿﺪ ه را ﭘﯿﭽﯿﺪ هﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﺮا ﺑﺒﺨ ﺶ ،اﻣﺎ ﺑ ﮕﺬار آ ن ﺑﺨﺸ ﺶ از اﻋﻤﺎق رو ﺣﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ،ھﻤﺎ ن رو ﺣﯽ ﮐﻪ از ﺑﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺪ ن دﯾ ﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد و در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در زﻣﺎ ن ﻧﺎﻣﻮ ﺟﻮد و ﻣ ﮑﺎ ن ﻻﯾﺘﻨﺎھﯽ ﻣﯽآﻣﻮزد. »ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ روح ز ﺧﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ،ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ز ﺧﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ،اﻣﺎ ا ﺳﯿﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ﺧﺎﻃﺮات زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ را وﯾﺮا ن ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺣﺘﯽ ھﻨ ﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای ﺧﻮ ﺷﺒﺨﺘﯽﻣﺎ ن ﻓﺮاھﻢ ا ﺳﺖ .ﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ ،اﻧ ﮕﺎر ھﻤﯿﻦ اﻻ ن ﺑﺮ زﻣﯿﻦ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ هاﯾﻢ و ﺧﻮد را در ﻣﻌﺒﺪی زرﯾﻦ ﯾﺎ ﻓﺘﻪاﯾﻢ .اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ«. »ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮدی را ﮐﻪ دو ﺳﺖ دارم ﺑﺒﺨﺸﻢ .ﻣ ﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ھﺮﮔﺰ ھﻤﯿﻦ ﮐﻠﻤﺎت را از زﺑﺎ ن او ﻧﺸﻨﯿﺪ هام«. ﺑﻮی ﻋﻮدی ﺟﺎری ﻣﯽ ﺷﻮد .ﮐﺸﯿ ﺶھﺎ دارﻧﺪ ﺑﺮای ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﻣﯽآﯾﻨﺪ. » ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻦ اﻻ ن ﮐﻪ ھﺴﺘﯽ و ﺑﺮو ﺑﻪ آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدِ ھﻤﯿﺸ ﮕﯽات ﻣﻨﺘﻈﺮت ا ﺳﺖ .ﺑﻌﺪ ﮐﻠﻤﺎت در ﺳﺖ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯽ«. ھﻼل ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ از دﯾﻮارھﺎی ﻃﻼﯾﯽ ،ﺳﺘﻮ نھﺎ ،ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی وارد ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺷﻌﻠﻪی ﺷﻤﻊھﺎ، ا ﻟﮫﺎم ﺑ ﮕﯿﺮد .ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﺑﻨﺪد ،ﺷﺎﯾﺪ دارد ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻦ ﻋ ﻤ ﻞ و ﻣ ﻮ ﺳ ﯿ ﻘ ﯽ ا ی ر ا ﺗﺼ ﻮ ر ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ .
»ﺑﺎورت ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ د ﺧﺘﺮی را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ؛ د ﺧﺘﺮی ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺮﮔﺮدد«... ا ز ش ﻣ ﯽ ﺧ ﻮ ا ھ ﻢ ﺑﻪ ﺣ ﺮ ف د ﺧ ﺘ ﺮ ﮔ ﻮ ش ﮐ ﻨ ﺪ . »د ﺧﺘﺮ ﺗﻮ را ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ ،ﻧﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﻗﺪﯾ ﺲ ﺷﺪ ه ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻔﺮت را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﻤ ﻞ ﮐﻨﺪ. ﻧﻔﺮت ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮ ﺳﺎﯾﻨﺪ ه ا ﺳﺖ .ﻧﻤﯽداﻧﻢ آﯾﺎ ﭼﯿﺰی در آ ﺳﻤﺎ ن ﯾﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ دارد ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻮد ،آﯾﺎ رو ﺣﻢ دارد ﻟﻌﻨﺖ ﯾﺎ ر ﺳﺘ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ا ﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘ ﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﺎز ه ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﭼﺮا .ﻣﺮدی را ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد و ﻗﺘﯽ د ه ﺳﺎ ﻟﻢ ﺑﻮد ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ .او ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ .اﻣﺎ ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ا ﺳﺖ ،و از او و ﺧﻮدم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم .از ھﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾ ﮑﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺣﺎﻻ رو ﺣﻢ دارد آزاد ﻣﯽ ﺷﻮد«. اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را دا ﺷﺘﻢ. ا ز ش ﺧ ﻮ ا ھ ﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ » :ھ ﻤﻪ ﭼ ﯿ ﺰ و ھ ﻤﻪ ﮐ ﺲ ر ا ﺑ ﺒ ﺨ ﺶ ،اﻣ ﺎ ﻣﻦ را ھﻢ ﺑﺒﺨ ﺶ .ﻣﻦ را ھﻢ ﻣﺸﻤﻮل ﺑﺨﺸﺸﺖ ﮐﻦ«. »ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ھﻤﻪﮐ ﺲ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﮐﺮد های .ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ ﭼﻮ ن دو ﺳﺘﺖ دارم و ﭼﻮ ن ﺗﻮ ﻣﺮا دو ﺳﺖ ﻧﺪاری ،ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ ﭼﻮ ن ﺗﻮ ﮐﻤ ﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻤﺎﻧﻢ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎلھﺎ ﺳﺖ ﺑﻪ او ﻓ ﮑﺮ ﻧ ﮑﺮد هام .ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ ﭼﻮ ن ﻣﺮا ﭘ ﺲ زد های و ﻧﯿﺮوھﺎﯾﻢ ﺑﻪ ھﺪر ر ﻓﺘﻪ ا ﺳﺖ ،ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ ﭼﻮ ن ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯽ ﻣﻦ ﮐﯽ ھﺴﺘﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺗﻮ و آ ن ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻢ را ﻟﻤ ﺲ ﮐﺮد ،ﺣﺘﯽ ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻔﮫﻤﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ .ﺑﺪﻧﻢ را ﻟﻤ ﺲ ﮐﺮد ،اﻣﺎ رو ﺣﻢ را ﻣﺨﺪوش ﮐﺮد«. د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎ ﻟﺖ دﻋﺎ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ .ﺗﺮ ﺟﯿﺢ
ﻣﯽدادم اﻧﺤﺼﺎری ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ ،اﻣﺎ ھﻼل دارد ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎﯾ ﺶ را ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﺪ ،و ﺷﺎﯾﺪ ھﻤﯿﻦ ﺑﮫﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ. ﺑﺪﻧ ﺶ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪ ن .ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ ﭘﺮ از ا ﺷﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮی ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ ؟ ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﯿﺮو ن ،ﺗﻮی ھﻮای ﺗﺎز ه. ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ!« »ﻧﻪ ،ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﯾﮏ روز ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑﯿﺮو ن ھﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻦ را ﺑ ﺒ ﺨ ﺶ «. ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﺑﻨﺪد و د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮد .زﻧﯽ ﮐﻪ دارد وارد ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ھﻼل را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻋﺪم ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ .در ﻣ ﮑﺎ ن ﻣﻘﺪ ﺳﯽ ھﺴﺘﯿﻢ و اﯾﻨﺠﺎ آداب و ر ﺳﻮم ﻓﺮق دارد؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﺖھﺎ ا ﺣﺘﺮام ﺑ ﮕﺬارﯾﻢ .ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺪﯾﺪ ن ﻣﯽزﻧﻢ و ﻧﻔ ﺲ را ﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﻢ ،ﭼﻮ ن ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ھﻼل دارد ﺑﺎ روح ﻣﻘﺪ ﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾ ﺶھﺎ و ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﯽ را دﯾ ﮑﺘﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و دﯾ ﮕﺮ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻮا ﺳ ﺶ را ﭘﺮت ﮐ ﻨ ﺪ. » ﺧﻮدم را از را ه ﺑﺨﺸ ﺶ و ﻋﺸﻖ ،از ﻧﻔﺮت آزاد ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮐﻪ رﻧﺞ ،اﮔﺮ ا ﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﻗﺼﺪ دارد ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺰت ﺧﻮدم ﺑﺮ ﺳﻢ .ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ا ﺳﺖ ،ﺗﻤﺎم ﺟﺎد هھﺎ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ و ﺗﻤﺎم رودھﺎ ﺑﻪ درﯾﺎ ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ،در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،اﺑﺰار ﺑﺨﺸ ﺶ ھﺴﺘﻢ ،ﺑﺨﺸ ﺶ ﮔﻨﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗ ﮑﺐ ﺷﺪ هاﯾﻢ ،ﮔﻨﺎھﯽ ﮐﻪ از آ ن ﺧﺒﺮ دارم ،و ﮔﻨﺎھﯽ ﮐﻪ از آ ن ﺑﯽ ﺧﺒﺮم«. ﺑﻠﻪ ،رو ﺣﯽ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ .اﯾﻦ روح و اﯾﻦ ﻧﯿﺎﯾ ﺶ را
ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ .ﺳﺎلھﺎ ﻗﺒ ﻞ در ﺑﺮزﯾ ﻞ ﺷﻨﯿﺪﻣ ﺶ .آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﭘﺴﺮ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ اﯾﻦ دﻋﺎ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ،ﻧﻪ ﯾﮏ د ﺧﺘﺮ .اﻣﺎ ھﻼل دا ﺷﺖ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ را ﺗ ﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﮐﯿﮫﺎ ن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ در ھﻨ ﮕﺎم ﻟﺰوم دوﺑﺎر ه ﺑﺮ زﺑﺎ ن آﯾﻨﺪ. ھﻼل آرام ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ آﮐﻮ ﺳﺘﯿﮏ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭼﻨﺎ ن ﻋﺎ ﻟﯽ ﻃﺮا ﺣﯽ ﺷﺪ ه ﮐﻪ ھﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ھﺮ ﮔﻮ ﺷﻪای ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ. اﺷﮏھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ وادار ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻨﺸﺎن ﺷﺪم ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، دردھﺎ و ﯾﺄسھﺎ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺧﯿﺎﻧﺖھﺎ و دروغھﺎ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺗﮫﻤﺖھﺎ و دﺳﯿﺴﻪھﺎ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﻧﻔﺮت و ﺗﻌﻘﯿﺐ و آزار را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺿﺮﺑﻪھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻢ ﮐﺮد ،ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، رؤﯾﺎھﺎی ﺑﺮﺑﺎدرﻓﺘﻪ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، اﻣﯿﺪھﺎی ﺳﻘﻂ ﺷﺪه در زھﺪان را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﻋﺪاوت و ﺑﺪﺧﻮاھﯽ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺑﯿﺪاد اﺟﺮاﺷﺪه ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺪل را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺧﺸﻢ و ﺑﯽرﺣﻤﯽ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، اھﻤﺎل و ﺳﺮزﻧﺶ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ، ﺟﮫﺎن و ﺗﻤﺎم ﺷﺮ در آن را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ«.
د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآورد ،ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را روی ﺻﻮرﺗ ﺶ ﻣﯽﮔﺬارم .ﺑﻪﻃﺮ ﻓ ﺶ ﻣﯽروم ﺗﺎ ﺑﻐﻠ ﺶ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺎ ا ﺷﺎر های ﻣﺮا ﺑﺎز ﻣﯽدارد. »ھﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ ه«. ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﺑﻨﺪد و ﺻﻮرﺗ ﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف آ ﺳﻤﺎ ن ﻣﯽﮔﯿﺮد.
» ﺧﻮدم را ھﻢ ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ .ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﯿﺮ هﺑﺨﺘﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﻨ ﮕﯿﻨﯽ ﻧ ﮑﻨﺪ .ﺑﻪ ﺟﺎی درد و ﻧﺪاﻣﺖ ،درک و ﺷﻔﻘﺖ را ﺟﺎﯾ ﮕﺰﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﻪ ﺟﺎی ﻃﻐﯿﺎ ن ،ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ وﯾﻮ ﻟﻮﻧﻢ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﻮگ ،ﻓﺮاﻣﻮ ﺷﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﻪ ﺟﺎی اﻧﺘﻘﺎم ،ﭘﯿﺮوزی را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ«. »ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد ،ﻓﺎرغ از آﻧﮑﻪ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪه ﺷﻮد، ﻗﺎدر ﺑﻪ دادن ،وﻗﺘﯽ ھﯿﭻ ﻧﺪارم، ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ،ﺣﺘﯽ در ﻣﯿﺎﻧﻪی ﻣﺸﻘﺎت، ﻗﺎدر ﺑﻪ دراز ﮐﺮدن دﺳﺘﻢ ،ﺣﺘﯽ در اوج ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ و ﺗﻨﮫﺎﻣﺎﻧﺪﮔﯽ، ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن اﺷﮏھﺎﯾﻢ ،ﺣﺘﯽ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ھﻨﻮز ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ، ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﺎور داﺷﺘﻦ ،ﺣﺘﯽ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﺪارد«.
ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ ،د ﺳﺘ ﺶ را روی ﺳﺮم ﻣﯽﮔﺬارد و ﺑﺎ ا ﻗﺘﺪاری ﮐﻪ از ﺑﺎﻻ ﻣﯽآﯾﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: » ﭼﻨﯿﻦ ا ﺳﺖ .ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد«. **** ﮐﻼﻏﯽ در دورھﺎ ﻗﺎر ﻗﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﻪ .د ﺳﺘ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و راھﯽ ھﺘ ﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .در را ه ،ﺷﮫﺮی را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎز ه دارد ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﺸﺨﺼﺎً از آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ در ﺣﯿﺮت ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ،ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺨﺸﻨﺪ هاش ﻣﮫﻢﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨ ﺶ ﺳﻔﺮم ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ه ا ﺳﺖ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﮔﺎم آ ﺧﺮ ﻧﯿﺴﺖ .ھﻨﻮز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪ ن آ ن ﻧﺎﻣﻪ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻪﻣﻮ ﻗﻊ ﺳﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی ﮔﺮو ه ﻣﯽر ﺳﯿﻢ ،ﺑﺎرھﺎﯾﻤﺎ ن را ﻣﯽﺑﻨﺪﯾﻢ و ﻋﺎزم اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ.
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ھﻼل در ﮐﻮﭘﻪی ﺧﺎ ﻟﯽ واﮔﻨﻤﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﺪ«. ھﯿﭻﮐ ﺲ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ .ﺗﺼﻮرش را ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﺳﺮ ﺷﺎ ن ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬرد ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ز ﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽدھﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ ﮐﻪ اﺻﻼً آ ن ﺧﺒﺮھﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :کُرﮐﻤﺰ ﮔﯿﺖ«. ﺑﺎ دﯾﺪ ن ﭼﮫﺮ هی درﻣﺎﻧﺪ هی ھﻤﻪ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﻤﻢ ،ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮم ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ،ﻣﺸﺨﺼﺎً رو ﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :کُرﮐﻤﺰ ﮔﯿﺖ .ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ ﯾﻌﻨﯽ "ﻣﯽرود و ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳﺪ"«.
ﺑﺮگ ﭼﺎی ھﻤﻪ اﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﻗﻄﺎر ﻋﺎدت ﮐﺮد هاﻧﺪ .ﻣﯿﺰ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﺮﮐﺰ دﻧﯿﺎ ﺷﺪ ه ﮐﻪ ھﺮروز ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ و ﻧﺎھﺎر و ﺷﺎم دورش ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ از زﻧﺪﮔﯽ و اﻣﯿﺪھﺎی آﯾﻨﺪ هﻣﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ. ھﻼل ﺣﺎﻻ در واﮔﻦ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ ه؛ ﻏﺬای ﻣﺎ را ﻣﯽ ﺧﻮرد ،در ﺣﻤﺎم ﻣﻦ دوش ﻣﯽﮔﯿﺮد ،دﯾﻮاﻧﻪوار ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻤﺘﺮ و ﮐ ﻤ ﺘ ﺮ د ر ﺻ ﺤ ﺒ ﺖ ھ ﺎ ﺷ ﺮ ﮐ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. اﻣﺮوز درﺑﺎر هی ﺷﻤﻦھﺎی درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﺑﻌﺪیﻣﺎ ن ا ﺳﺖ .ﯾﺎﺋﻮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً د ﻟ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﯾ ﮑﯽ از اﯾﻦ ﺷﻤﻦھﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ » :ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ «،ﮐﻪ در وا ﻗﻊ ﯾﻌﻨﯽ» :ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧ ﯿ ﺴ ﺖ «. اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﻣﺄﯾﻮس ﺑﺸﻮد .ﯾ ﮑﯽ از ﻣﺸﮫﻮرﺗﺮﯾﻦ اﺻﻮل ھﻨﺮھﺎی رزﻣﯽ ،ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ا ﺳﺖ. ﻣﺒﺎرزھﺎی ﺧﻮب از اﻧﺮژی ﺣﺮﯾ ﻒ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و آ ن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻨﺪ .ﭘ ﺲ ھﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻧﺮژیام را ﺑﺮ ﮐﻠﻤﺎت ھﺪر ﺑﺪھﻢ ،اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻏﻠﺒﻪی ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ آ ﺳﺎ نﺗﺮ. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖھﺎﯾﻤﺎ ن ﻗﺒ ﻞ از ر ﺳﯿﺪ ن ﺑﻪ ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم .ﮔﻔﺘﯽ ا ﻟ ﻒ ﻧﻘﻄﻪای ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮو ن از ﻣﺎ و ﺟﻮد دارد ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﻣﺮدم وا ﻗﻌﺎً ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ ،ھﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﻮاھﻨﺪ آ ن ﻧﻘﻄﻪ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺷﻤﻦھﺎ اﻋﺘﻘﺎد
دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻮای وﯾﮋ های دارﻧﺪ و ﻓﻘﻂ آ نھﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ا ﻟﮫﺎﻣﺎﺗﯽ را درﯾﺎ ﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ«. »اﮔﺮ از ﺳﻨﺖ ﺟﺎدو ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ ،ﺑﻠﻪ ،ا ﻟ ﻒ ﺑﯿﺮو ن از ﻣﺎ ﺳﺖ .اﮔﺮ درﺑﺎر هی ﺳﻨﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ ،آدمھﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺎﺻﯽ ،ﮐ ﻞ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ .در زﻧﺪﮔﯽ وا ﻗﻌﯽ ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﻣﻮ ﺟﻮداﺗﯽ ﻣﺠﺰا ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ،اﻣﺎ ﮐﯿﮫﺎ ن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ا ﺳﺖ ،ﯾﮏ روح .ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ،ﺑﺮای ﺑﺮاﻧ ﮕﯿﺨﺘﻦ ا ﻟ ﻒ، اﺗﻔﺎق ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻔﺘﺪ :ﯾﮏ اﻧﻔﺠﺎر ﻟﺬت ﺟﻨﺴﯽ ﻋﻈﯿﻢ ،ﯾﮏ ﻓﻘﺪا ن و ﺣﺸﺘﻨﺎک ،اوج ﯾﮏ ﺗﻌﺎرض ﺑﺰرگ ،ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪی ﺟﺬﺑﻪ ﻣﻮ ﻗﻊ روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺎدر«. ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :خُب ،ﺗﻌﺎرض ﮐﻪ ﻣﺸ ﮑﻠﯽ ﻧﺪارد .ھﻤﯿﺸﻪ ﺗﻌﺎرض دورﻣﺎ ن را ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،ﺣﺘﯽ در اﯾﻦ واﮔﻦ«.
ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪﺗﯽ ﺳــﮑﻮت ،ﻇـﺎھﺮاً ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﺑـﻪ ﺷــﺮوع ﺳـﻔﺮ و ﺷـﺮوع ﮐﻨـﺪ ﺑـﻪ داﻣﻦ زدن ﻣﺴـﺌﻠﻪای ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﻞ ﺷﺪه .ﻧﺒﺮد را ﺑﺮده و ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ ﻗـﺪرت ﺗﺎزهﯾـﺎﻓﺘﻪاش را ﺑـﻪ رخ ﺑﮑﺸـﺪ. وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﻣﯽداﻧﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﺳ ﺖ. ﻣﯽﮔﻮﯾـــﺪ» :ﺗﻌــﺎرض ﺑﺮای ﺟﺎنھــﺎی ﮐﻢﺑﺼـــﯿﺮت ا ﺳﺖ «.ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ھﺪف ﻣﯽزﻧﺪ: »ﻣﺮدم دﻧﯿــــﺎ دو ﮔﺮوھﻨــــﺪ :آنھــــﺎﯾﯽ ﮐــــﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﻓﮫﻤﻨـﺪ و آنھـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻧﻤﯽﻓﮫﻤﻨـﺪ .آنھـﺎﯾﯽ ﮐــﻪ ﻧﻤﯽﻓﮫﻤﻨـــﺪ را ﻓﻘـــﻂ ﺑــﻪ ﺣـــﺎل ﺧﻮد ﺷــﺎن ﻣﯽﮔـﺬارم ﺗﺎ د ﺳﺖوﭘﺎ ﺑﺰﻧﻨـﺪ ﺗﺎ ﺷـﻔﻘﺖ ﻣﺮا ﺟﺬب
ﮐﻨﻨﺪ«. ھﻼــــل ﻣﯽﮔﻮﯾــــﺪ» :ﭼـــﻪ ﺑــــﺎﻣﺰه .ﻣـــﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃـــﻮرم .ھﻤﯿﺸــﻪ اﯾﻦﻃـــﻮری ﺑــﻮدهام و ﺑﻪ ھﺮﺟـﺎﯾﯽ ﺧﻮا ﺳـﺘﻪام ر ﺳـﯿﺪهام؛ ﻣﺼـﺪاﻗﺶ اﯾﻨﮑﻪ اﻻن دارم ﺗﻮی ﮐﻮﭘﻪای در اﯾﻦ واﮔﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺑﻢ«. ﯾــﺎﺋﻮ ﺑﻠﻨـــﺪ ﻣﯽ ﺷــﻮد .ﻇــﺎھﺮاً ﺣﻮﺻـــﻠﻪی اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖھﺎ را ﻧﺪارد. ﻧﺎ ﺷـﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ .از ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ دارد؟ ﻃﺮف ﯾﮑﯽ ﺷﺎن را ﺑﮕﯿﺮم؟ وﯾﺮا ﺳــﺘﺎرم اﯾــﻦ ﺑــﺎر را ﺳــﺖ ﺑـﻪ ھﻼــل ﻧﮕــﺎه ﻣﯽﮐﻨـــﺪ» :ھﻤﯿﺸـــﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺮای ھﻤـــﻪﭼﯿﺰ آﻣـﺎدﮔﯽ دارم ،ﺗـﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴـﺮم ﺑﻪ دﻧﯿـﺎ آﻣـﺪ و ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر دﻧﯿﺎ روی ﺳـﺮم ﺳـﻘﻮط ﮐﺮد .اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ و ﺑﯽاھﻤﯿــــــــــــــﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﻤﯽﺗــﻮاﻧﻢ ازش ﻣﺤـــﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨــﻢ .ﻓﻘــﻂ ﺑﭽــﻪھﺎ اﻋﺘﻘــﺎد دارﻧــﺪ ھﺮﮐـﺎری از د ﺳــﺘﺸﺎن ﺑﺮﻣﯽآﯾــﺪ. راﺣﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺘﺮس ھﺴـﺘﻨﺪ .ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺷـﺎن ﺑـﺎور دارﻧـﺪ و ھﺮﭼﻪ دﻟﺸـﺎن ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑــﻪ د ﺳــﺖ ﻣﯽآورﻧــﺪ .وﻗــﺘﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﻮﻧــﺪ، ﮐﻢﮐــﻢ ﻣﯽﻓﮫﻤﻨـــﺪ ﮐــﻪ آنﻗــﺪرھﺎ ھــﻢ ﮐــﻪ ﻓﮑﺮ
ﻣﯽﮐﺮدﻧــﺪ ﻗــﺪرت ﻧﺪارﻧــﺪ و ﺑﺮای ﺑﻘــﺎ ﺑـﻪ دﯾﮕﺮان اﺣﺘﯿﺎج دارﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﺷـﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ دو ﺳـﺖ دا ﺷـﺘﻦ و اﻣﯿـﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ دو ﺳـﺘﺶ ﺑﺪارﻧـﺪ ،ﺣـﺘﯽ اﮔﺮ ﺑـﻪ ﻣﻌﻨـﺎی ﺻـﺮفﻧﻈﺮ ﮐﺮدن از ﻗـﺪرﺗﺶ ﺑﺎ ﺷـﺪ. ھﻤﻪﻣــــﺎن ﺑــــﻪ ھﻤﯿــــﻦ ﻧﻘﻄــــﻪ ﻣﯽر ﺳـــــﯿﻢ: آدمﺑﺰرگھــﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ھﻤﻪﮐــﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿـﻢ ﺗــﺎ ﻣــﺎ را ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ و دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ«. ﯾﺎﺋﻮ ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻌﺎدل ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی و ﺷـﺶ ﻓﻨﺠﺎن را روی د ﺳـﺘﺶ ﺣﻔﻆ ﮐﻨـﺪ، ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. وﯾﺮا ﺳــﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾــﺪ» :ﺑﺮای ھﻤﯿـﻦ درﺑـﺎرهی اﻟـﻒ و ﻋﺸـﻖ ﭘﺮ ﺳـﯿﺪم .ﺑﻪ ﻋﺸـﻖ ﺑﯿﻦ زن و ﻣﺮد ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم .ﮔـﺎھﯽ وﻗـﺘﯽ ﺑﭽـﻪام را در ﺧـﻮاب ﺗﻤﺎ ﺷــﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ،ھﺮﭼـﻪ را در دﻧﯿـﺎ ﻣﯽﮔﺬ ﺷــﺖ ﻣﯽدﯾـﺪم :ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ او از آن آﻣـﺪه ﺑﻮد ،ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑــﻪ آن ﻣﯽرﻓــﺖ ،ﻣﺸـــﮑﻼﺗﯽ ﮐــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ از ﺳــﺮ ﻣﯽﮔﺬراﻧــﺪ ﺗــﺎ ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ ﻣـﻦ آرزوﯾﺶ را دا ﺷــﺘﻢ ﺑﺮ ﺳـﺪ .ﺑﺰرگ ﺷـﺪ ،ﻣﻦ ھﻨﻮز ھﻤﺎنﻗﺪر دو ﺳـﺘﺶ دا ﺷﺘﻢ ،اﻣﺎ اﻟﻒ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ«. ﺑﻠـــﻪ ،اﻟـــﻒ را درک ﮐﺮده ﺑـــﻮد .ﺟﻤﻼــــﺗﺶ ﺑﺎ
ﺳﮑـﻮﺗﯽ اﺣـﺘﺮامآﻣﯿﺰ دﻧﺒـﺎل ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﻼـل ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﺷﺪه .ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻧﻤﯽﻓﮫﻤـﻢ .اﻧﮕــﺎر دﻟﯿﻠﯽ ﮐـﻪ ﺑﺮای آﻣــﺪن ﺑﻪ اﯾﻨﺠـﺎ دا ﺷـﺘﻢ ﺣﺎﻻـ ﮐﺎﻣﻼًـ ﻏﯿـﺐ ﺷـﺪه .ﻣﯽﺗـﻮاﻧﻢ اﯾﺴــﺘﮕﺎه ﺑﻌــﺪی ﭘﯿــﺎده ﺑﺸــﻮم ،ﺑـﻪ اﮐــﺎﺗﺮﯾﻦﺑﺮگ ﺑﺮﮔﺮدم ،ﻋﻤﺮم را وﻗــﻒ وﯾﻮﻟــﻮﻧﻢ ﮐﻨـﻢ ،و ﺑــﺎز ھﻢ ھﯿــﭻ ﻧﻔﮫﻤــﻢ .روز ﻣﺮﮔــﻢ از ﺧــﻮدم ﻣﯽﭘﺮ ﺳــﻢ: "اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽﮐﺮدم؟"« ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﺶ د ﺳﺖ ﻣﯽزﻧﻢ. »ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ«. ﻣﯽﺧﻮا ﺳـﺘﻢ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷﻮم و او را ﺑﻪ اﻟﻒ ﺑـﺒﺮم ﺗﺎ ﯾــﺎدش ﺑﯿـﺎورم ﺑﺮای ﭼـﻪ ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﺎ ﻗﻄـﺎر ﻋﺮض آ ﺳــــﯿﺎ را ﻃﯽ ﮐﻨــــﺪ ،و آﻣـــﺎده ﺑـــﻮدم ھﺮ ﺗﺼـﻤﯿﻤﺶ را ﺑﭙـﺬﯾﺮم .ﺑﻪ ﯾـﺎد آن دﮐﺘﺮ ھﻮﻣﯿﻮﭘـﺎﺗﯽ اﻓﺘـﺎدم ﮐـﻪ ﺑﻌـﺪ از ﺳـﻔﺮ ﻣﺸﺘﺮﮐﻤـﺎن ﺑـﻪ ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ دﯾﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾــــﺪﻣﺶ؛ ﺷﺎﯾــــﺪ ﺑــــﺎ ھﻼــــل ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮد. ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ«. از ھﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ .ﻓﻨﺠﺎنھﺎ را ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻗﻮری را و ﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮔﺬارد.
»وﻗـﺘﯽ در ژاﭘـﻦ زﻧــﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ،ﺑـﺎ زﯾﺒـﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰھـــﺎی ﺳــﺎده آ ﺷـــﻨﺎ ﺷـــﺪم و ﺳــﺎدهﺗﺮﯾﻦ و ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدم ،ﭼﺎی ﻧﻮ ﺷﯿﺪن ﺑﻮد .ﺑﻠﻨــﺪ ﺷـﺪم ﺗـﺎ ھﻤـﺎن ﺗﺠﺮﺑـﻪ را ﺗﮑﺮار ﮐﻨـﻢ ﺗﺎ ﺗﻮﺿـﯿﺢ ﺑـﺪھﻢ ﮐﻪ ،ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺗﻤـﺎم ﺗﻌﺎرضھﺎﯾﻤﺎن، ﺗﻤـــــــــﺎم ﻣﺸـــــــــﮑﻼﺗﻤﺎن ،ﺑﺪﺟﻨﺴـــــــــﯽھﺎ و ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽھﺎﯾﻤـﺎن ،ھﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰھـﺎی ﺳﺎده را در زﻧـــﺪﮔﯽ دو ﺳـــﺖ ﺑـــﺪارﯾﻢ .ﺳـــﺎﻣﻮراﺋﯽھﺎ ﺷﻤﺸــــﯿﺮھﺎﯾﺸﺎن را ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮔﺬا ﺷـــﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ وارد ﺧـــﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧــــﺪ ،ﺑـــﻪ ﺷــــﮑﻞ در ﺳــــﺖ ﻣﯽﻧﺸﺴــــﺘﻨﺪ و در ﻣﺮا ﺳـــﻢ ﭘﺮﻃﻤﻄﺮاق ﭼـــﺎی ﺷﺮﮐـﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧــﺪ .در اﯾـﻦ ﻣــﺪت ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴــﺘﻨﺪ ﺟﻨــﮓ و ﻣﺒــﺎرزه را ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐﻨﻨــﺪ و ﺧﻮد ﺷـﺎن را وﻗﻒ ﺳـﺘﺎﯾﺶ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻨﻨـﺪ .ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ اﻻن ھﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﯿﻢ«. ﻓﻨﺠﺎنھـــﺎ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨــــﺪ .در ﺳــــﮑﻮت ﺻـــﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. »رﻓﺘـﻢ ﭼــﺎی ﺑﯿــﺎورم ،ﭼــﻮن دو ﺳــﺎﻣﻮراﯾﯽ را آﻣـﺎدهی ﻣﺒـﺎرزه دﯾـﺪم ،اﻣـﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸـﺘﻢ ،ﺟﺎی اﯾـﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮھـﺎی ﺷـﺮﯾﻒ را دو روح ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﮐﻪ ﺑـﺪون ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﭼﺎی آراﻣﺶﺑﺨﺶ ،ھﻤـﺪﯾﮕﺮ را درک
ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ .اﻣـﺎ ﺑﯿﺎﯾﯿـﺪ ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺑﻨﻮ ﺷـﯿﻢ .ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﻤــﺎم ﺗﻼ ﺷــﻤﺎن را ﺑﺮ د ﺳﺘﯿـﺎﺑﯽ ﺑـﻪ ﮐﻤـﺎل از راه ﺣﺮﮐـــﺎت ﻧﺎﮐﺎﻣـــﻞ روزﻣﺮه ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﯿـــﻢ .ﺣﮑﻤﺖ واﻗﻌﯽ در اﺣـﺘﺮام ﺑـﻪ ﮐﺎرھــﺎی ﺳﺎدهﻣـﺎن ا ﺳـﺖ، ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرھـﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽر ﺳﺎﻧﺪ«. ﺑــﺎ اﺣـﺘﺮام ﭼــﺎی ﯾـﺎﺋﻮ را ﻣﯽﻧﻮ ﺷــﯿﻢ .ﺣﺎﻻـ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺷﺪهام ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺰهی ﺑﺮگھﺎی ﺟﻮان ﭼﺎی را ﺑﭽﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ د ﺳﺖھﺎی ﭘﯿﻨﻪﺑﺴـﺘﻪ ﭼﯿﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ ،ﺧﺸﮏ و ﺑﻪ ﻧﻮ ﺷﯿﺪﻧﯽای ﻣﺒﺪل ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ در اﻃﺮاﻓﺶ ھﻤـﺎھﻨﮕﯽ ﻣﯽآﻓﺮﯾﻨـﺪ .ھﯿﭻﮐـﺪام ﻋﺠﻠﻪ ﻧـﺪارﯾﻢ ،در ﻃـﻮل اﯾﻦ ﺳـﻔﺮ ،ﻣـﺪام در ﺣـﺎل ﺗﺨﺮﯾـﺐ و ﺑﺎ ﺳــﺎزی ﺧﻮدﻣــﺎن و ﺧﻮﯾﺸــﺘﻦ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدﻣﺎن ھﺴﺘﯿﻢ. وﻗــﺘﯽ ﺗﻤــﺎم ﻣﯽ ﺷــﻮد ،از ھﻼــل ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ دﻧﺒـﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎﯾـﺪ .ﺣﻘﺶ ا ﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺗﻤـﺎم دا ﺳــﺘﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد. در دھﻠﯿﺰ ﺑﯿــﻦ دو واﮔــﻦ اﯾﺴـــﺘﺎدهاﯾﻢ .ﻣﺮدی ھﻢ ﺳﻦو ﺳـﺎل ﻣﻦ ﺑﺎ زﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺖ در ﻧﻘﻄﻪی اﻟـﻒ اﯾﺴــﺘﺎده ﺻــﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨـﺪ .ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻧﺮژی
وﯾﮋهی آن ﻧﻘﻄﻪ ،اﺣﺘﻤﺎًﻻ ﻣﺪﺗﯽ آﻧﺠﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ. ﮐﻤﯽ ﺻـــﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿــﻢ .ﻧﻔﺮ ﺳــﻮﻣﯽ ﻣﯽآﯾـــﺪ، ﺳﯿﮕﺎری رو ﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد. ھﻼــل ا ﺷـﺎره ﻣﯽﮐﻨــﺪ ﮐـﻪ ﺑـﻪ اﺗـﺎق ﻧﺸــﯿﻤﻦ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ. »اﯾﻨﺠﺎ ﻓﻀﺎی ﻣﺎ ﺳﺖ .اﯾﻦھـﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﻪ آن ﯾﮑﯽ واﮔﻦ ﺑﺮوﻧﺪ«. ازش ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ ھﻤﺎنﺟـﺎ ﮐـﻪ ھﺴـﺖ ﺑﻤﺎﻧــﺪ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ. »ﭼﺮا اﯾﻦﻗـــــﺪر ﺗﮫـــــﺎﺟﻤﯽ رﻓﺘــــﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ وﯾﺮا ﺳــﺘﺎر ﻣﻌﻠــﻮم ﺑــﻮد ﮐـﻪ ﻣﯽﺧـﻮا ﺳﺖ آَﺷــﺘﯽ ﮐﻨﺪ«. »ﻧﻤﯽداﻧﻢ .ﺳـﺮدرﮔﻤﻢ .ھﺮﺑـﺎر ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ھﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬرد ،ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﮔﻢﮔﺸﺘﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨـﻢ .ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺣﺘﯿــﺎج دارم آن آﺗﺶ را ﻧـﻮک ﮐـﻮه رو ﺷـﻦ ﮐﻨـﻢ ،ﮐـﻪ ﮐﻨــﺎر ﺗـﻮ ﺑـﺎ ﺷﻢ ،ﮐـﻪ ﺑﮫﺖ ﮐﻤـﮏ ﮐﻨـﻢ ﻣـﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ را ﮐـﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺎ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ا ﺳـﺖ ،ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم ﺑﺮ ﺳـﺎﻧﯽ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم آنﻃـﻮر واﮐﻨﺶ ﻧﺸـــﺎن ﺑﺪھـــﺪ و ھﺮﮐـــﺎری از د ﺳــــﺘﺶ
ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺪ .و دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺧﺪا ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻗــﻮت ﻏﻠﺒـﻪ ﺑﺮ ﺗﻤــﺎم ﻣﻮاﻧـﻊ را و ﭘــﺬﯾﺮش ﻋـﻮاﻗﺒﺶ ،ﺗﺤﻘﯿﺮ ،ﺗﻮھﯿﻦ ،ﻃﺮد و اﻧﺰﺟـﺎر را ﺑﺪھـﺪ، ھﻤـــﻪ ﺑــﻪ ا ﺳــﻢ ﻋﺸـــﻘﯽ ﮐــﻪ ھﯿـــﭻوﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم وﺟــﻮد دارد ،اﻣــﺎ وﺟـﻮد دارد .و ﺑـﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺼـﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾــﮏ ﺷــﺪهام .ﺣﺎﻻـ در ﮐـﻮﭘﻪی ﮐﻨــﺎری ﺗـﻮ ﻣﯽﺧـﻮاﺑﻢ ،ﮐـﻪ ﺧــﺪا ﺧـﻮا ﺳ ﺖ ﺧـﺎﻟﯽ ﺑﻤﺎﻧـﺪ ﭼـﻮن آن ﮐﺴـﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑـﻮد در آن اﻗـﺎﻣﺖ ﮐﻨـﺪ ،ﻟﺤﻈـﻪی آﺧﺮ ﺟـﺎ زد .اﯾﻦ ﺗﺼـﻤﯿﻢ را ﺧـﻮدش ﻧﮕﺮﻓﺖ ،از ﺑﺎﻻـ آﻣـﺪ ،ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻌـﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳـﻮار اﯾﻦ ﻗﻄـﺎر ﻋـﺎزم اﻗﯿـﺎﻧﻮس آرام ﺷﺪهام ،دﯾﮕﺮ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﻧﺪارم«. ﯾـــــﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﯽآﯾـــــﺪ و ﺑـــــﻪ ﮔﺮوه ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷـﻮد .ﺑـﺎ ﺳﻪ ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ ﻣﯽآﯾـﺪ .اﻧﮕـﺎر ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺣﺮفھﺎﯾﺸﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﺪ. »ﻣﻨﻈــﻮرت را ﻣﯽﻓﮫﻤـﻢ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑـﻪ آﺧﺮ راه ر ﺳﯿﺪهای ،اﻣﺎ ﻧﺮ ﺳﯿﺪهای .و ﮐﺎﻣًﻼ ﺣﻖ داری؛ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﻔﮫﻤﯽ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ .آﻣـﺪی ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸـﯽ و ﻣﯽﺧــﻮاھﻢ ﻧﺸـــﺎﻧﺖ ﺑـــﺪھﻢ ﭼﺮا .اﻣـــﺎ ﮐﻠﻤـــﺎت ﮐﺸﻨﺪهاﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ھﻤﻪﭼﯿﺰ را ﻣﯽﻓﮫﻤﯽ ،ﯾﺎ ﻣﯽﻓﮫﻤﯿﻢ؛ ﭼﻮن ﻣﻦ ھﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ
دا ﺳـﺘﺎن ﭼﻪﻃـﻮر ﺑﻪ آﺧﺮ ﻣﯽر ﺳـﺪ و ﺳـﻄﺮ آﺧﺮ و ﮐﻼم آﺧﺮش ﭼﯿﺴﺖ«. »ﭘﺲ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﺎ وارد اﻟﻒ ﺑﺸﻮﯾﻢ«. »ﻣـﻦ ھـﻢ ھﻤﯿﻦ ﺧﯿـﺎل را دا ﺷـﺘﻢ ،اﻣـﺎ ﻣﻌﻠـﻮم ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣـﺪﺗﯽ اﯾﻨﺠـﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨـﺪ ،دﻗﯿﻘـًﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟـﻒ .ﺷﺎﯾــﺪ ﺧﻮد ﺷــﺎن ﻧﺪاﻧﻨــﺪ ،اﻣــﺎ دارﻧــﺪ ﺣﺲ ﺳﺮﺧﻮ ﺷــﯽ و ﺑﺮﮐـﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ .وﻗـﺘﯽ ﺗﻤﺎ ﺷﺎﯾﺸـــﺎن ﻣﯽﮐﺮدم ،ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾـــﺪ ﺑﮫـــﺘﺮ ﺑﺎ ﺷـﺪ ﺑـﻪ ﺟـﺎی اﯾﻨﮑـﻪ ھﻤـﻪﭼﯿﺰ را ﯾﮑﺠـﺎ ﻧﺸـﺎﻧﺖ ﺑﺪھﻢ ،راھﻨﻤﺎﯾﯽات ﮐﻨﻢ. »اﻣﺸﺐ ﺑﯿـﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ .ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺧﻮاﺑﯿـﺪن ﺗـﻮی اﯾﻦ واﮔﻦ ﺳـﺨﺖ ا ﺳﺖ .اﻣـﺎ ﭼﺸﻢھـﺎﯾﺖ را ﺑﺒﻨـﺪ ،آرام ﺑﮕﯿﺮ و ﮐﻨـﺎر ﻣـﻦ دراز ﺑﮑﺶ .ﺑﮕـﺬار ﻣﺜﻞ ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ .ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑـﻪ آﺧﺮ دا ﺳـﺘﺎن ﺑﺮ ﺳـﻢ و ﺑﻌـﺪ ھﻤـﻪﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ«. »دﻗﯿﻘـًﺎ ھﻤﯿـﻦ را ﻣﯽﺧﻮا ﺳـﺘﻢ؛ ﮐـﻪ ﺑـﻪ اﺗـﺎﻗﺖ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﻨﯽ .اﻣﺎ ،ﻟﻄﻔًﺎ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﭘﺲ ﻧﺰن«.
ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ زن »و ﻗﺖ ﻧﺪا ﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻢ را ﺑﺸﻮﯾﻢ«. ﻓﻘــﻂ ﺗﯽ ﺷــﺮﺗﯽ را ﺑــﻪ ﺗــﻦ دارد ﮐــﻪ از ﻣــﻦ ﻗﺮض ﮔﺮ ﻓﺘــﻪ و ﺑﺎﻻـﺗﻨﻪاش را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﺎﻧـﺪ .اﻣـﺎ ﭘﺎھـﺎﯾ ﺶ ﻟﺨـﺖ ا ﺳـﺖ .ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﻢ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﭼﯿﺰی زﯾﺮش ﭘﻮ ﺷﯿﺪ ه ﯾﺎ ﻧﻪ .روی ﺗﺨﺖ دراز ﻣﯽﮐﺸﺪ. ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻤﺎم ﻧﺮﻣﯽ و ﻟﻄﺎ ﻓﺘﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :اﻻ ن ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﯽ ،ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﺑﺸﺮﯾﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾ ﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺗﻤﺎس دو ﺑﺪ ن ا ﺳﺖ .در آﻏﻮش ﮔﺮ ﻓﺘﻦ ﯾﻌﻨﯽ از ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ا ﺣﺴﺎس ﺗﮫﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ آرام ﺑ ﮕﯿﺮم ،در ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮدﻣﻢ ،ا ﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﮐﻨﺎر ﮐﺴﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ درﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ھﺮﺑﺎر ﮐﺴﯽ را ﮔﺮم در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ،ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻣﺎ ن اﺿﺎ ﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﭘ ﺲ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮا ﺑﻐ ﻞ ﮐﻦ«. ﺳﺮم را روی ﺳﯿﻨﻪاش ﻣﯽﮔﺬارم .ﻣﺮا در ﻣﯿﺎ ن ﺑﺎزوھﺎﯾ ﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮد .دوﺑﺎر ه ﺻﺪای ﺗﭙ ﺶ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺒ ﺶ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم و ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﺳﻮﺗﯿﻦ ﻧﺒﺴﺘﻪ. » ﺧﯿﻠﯽ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﻗﺼﺪ ﭼﻪ ﮐﺎری را دارم ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ .ھﻨﻮز ﺑﻪ آ ﺧﺮ ﻣﺎ ﺟﺮا ﻧﺮ ﺳﯿﺪ هام و آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣ ﻞ و رو ﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد .ھﻤﯿﺸﻪ در ﻟﺤﻈﻪی ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﻣﯽ ﺷﻮم ،در در ﻟﺤﻈﻪی ﺗﺮکِ«... ھﻼل ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﺗﺮک ﭼﯽ ؟«
»در ﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﻣﯿﺪا ن را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،اﻣﺎ ازم ﻧﺨﻮا ه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ .ﻣﯽداﻧﯽ ،ھﺸﺖ ز ن ھﺴﺘﻨﺪ ،و ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮم .در اﯾﻦ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ،ﭼﮫﺎر ﺗﺎ از اﯾﻦ ھﺸﺖ ز ن را ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮد هام ،اﻣﺎ ھﯿﭻﮐﺪاﻣﺸﺎ ن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ آ ﺧﺮ دا ﺳﺘﺎ ن ﺑﺮ ﺳﺎﻧﺪ .ﺗﻮ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ز ن ھﺴﺘﯽ .اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺼﺎد ﻓﯽ ﻧﺒﻮد ،و ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮای ھﺪاﯾﺖ دﻧﯿﺎ ﺗﺎس ﻧﻤﯽرﯾﺰد ،ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﺮا آ ن دا ﺳﺘﺎ ن درﺑﺎر هی رو ﺷﻦ ﮐﺮد ن آﺗ ﺶ ﺳﺮ ﮐﻮ ه وادارت ﮐﺮد دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯽ، ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ ھﻢ ﻓﻘﻂ و ﻗﺘﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ وارد ا ﻟ ﻒ ﺷﺪﯾﻢ«. »ﺑﺎﯾﺪ ﺳﯿ ﮕﺎر ﺑ ﮑﺸﻢ .ﻣﯽ ﺷﻮد واﺿﺢﺗﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﯽ ؟ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯽ«. روی ﺗﺨﺖ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺳﯿ ﮕﺎر رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. »ﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ واﺿﺢﺗﺮ ھﻤﻪی ﻣﺎ ﺟﺮا را ﺑﺮاﯾﺖ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ :از ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ ،ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ او ﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻣﺎ ﻓﻮ ﻗﻢ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ھﺸﺖ ز ن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ھﺴﺘﻨﺪ .و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آ ﺧﺮش ﯾ ﮑﯽ از ز نھﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﺑﺮﮐﺖ ا ﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ«. »ﭘ ﺲ از زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ ،ﻧﺎﻣﻪای در ﯾﮏ ﺣﻠﻮل ﻗﺒﻠﯽ ؟« اﻻ ن ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺪاﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازم ﻧﺨﻮاھﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﻢ ﮐﺪام زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ. »ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ در زﻣﺎ ن ﺣﺎل اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ .ﻣﺎ در زﻣﺎ ن ﺣﺎل ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﻣﺤ ﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﯿﻢ ،ﺗﻤﺎم ﻣﺪت .ﻣﺪام ﻃﺮف ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،از واﮔﻨﯽ ﺑﻪ واﮔﻦ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ ،از ﯾﮏ دﻧﯿﺎی ﻣﻮازی ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ دﯾ ﮕﺮ .ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ را ﺑﺎور ﮐﻨﯽ«. »ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮرت را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ«.
ﺑﻌـــﺪ ﻗﻄـــﺎری از ﻣﺴــــﯿﺮ ﻣﻘﺎﺑـــﻞ ﻣﯽﮔـــﺬرد. ﭘﻨﺠﺮهھﺎی رو ﺷﻦ ﭼﺸﻤﮏزﻧﺎن ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ؛ ﺻﺪای ﻗﻄﺎر را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ ،اﻧﻔﺠﺎر ھﻮا را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. واﮔـــﻦ ﺣـــﺘﯽ ﺷﺪﯾـــﺪﺗﺮ از ھﻤﯿﺸــﻪ ﺗﮑﺎنﺗﮑـــﺎن ﻣﯽﺧﻮرد. »ﺣﺎﻻــ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑــﻪ آن ﺳــﻮی دﯾﮕﺮ ﺑﺮوم ،ﮐــﻪ در ھﻤﯿﻦ "ﻗﻄـﺎر"ی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ا ﺳـﻤﺶ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ا ﺳـﺖ .ﮐـﺎر ﺳــﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴـﺖ .ﻓﻘـﻂ ﺑﺎﯾـﺪ ﺣﻠﻘـﻪی زرﯾﻨﯽ را ﺗﺼــﻮر ﮐﻨﯽ ﮐــﻪ روی ﺑــﺪﻧﺖ ﺑﺎﻻوﭘــﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود ،اول آھﺴـــﺘﻪ ،و ﺑﻌـــﺪ ﮐﻢﮐــﻢ ﺳـــﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮد .در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳــﮏ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ھــﻢ ﺑــﻮدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧـﻮب ﻋﻤــﻞ ﮐﺮد .ﺑﺮای ھﻤﯿـﻦ ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ اﯾـﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ را ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ .ﻣﻦ ﺗـﻮ را ﺑﻐـﻞ ﮐﺮدم و ﺗﻮ ﻣﺮا ،و ﺣﻠﻘـــﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒـــًﺎ ﺑﯽزﺣﻤـــﺖ ﻣﺮا ﺑـــﻪ درون ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد«. »ھﻤﯿﻦ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺣﻠﻘﻪ را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯽ؟« ﭼﺸﻢھـﺎﯾﻢ ﺑـﻪ ﮐـﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ روی ﺗﺨﺖ ﺑﻐـﻞ ﺗﺨﺘﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه .ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﯽآورﻣﺶ. »ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐـﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﭘﺮ از ﻋﮑﺲ و ﺗﺼـﻮﯾﺮ و ﭘﻨﺠﺮهای رو ﺑـﻪ ﺟﮫـﺎن ا ﺳﺖ ،اﻣـﺎ واﻗﻌﯿﺘﺶ ،آﻧﭽﻪ
روی ﺻــﻔﺤﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿـﻢ ،ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﯾـﮏ ﺳﻠﺴــﻠﻪ ﺻﻔﺮ و ﯾـــﮏ ﻧﯿﺴـــﺖ ﮐــﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻧﻮﯾﺲھـــﺎ ﺑﮫﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ زﺑﺎن دودوﯾﯽ. »ﻣـﺎ اﺣﺘﯿـﺎج دارﯾﻢ واﻗﻌﯿﺘﯽ ﻣﺮﺋﯽ در اﻃﺮاﻓﻤﺎن ﺧﻠـﻖ ﮐﻨﯿـﻢ؛ در واﻗـﻊ ،اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐـﺎر را ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ، اﻧﺴﺎنھــﺎ ھﯿـــﭻوﻗﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ درﻧــﺪﮔﺎﻧﺸﺎن دوام ﻧﻤﯽآوردﻧـﺪ .ﭼﯿﺰی ﺳـﺎﺧﺘﯿﻢ ﺑـﻪ ا ﺳﻢ "ﺣـﺎﻓﻈﻪ"، در ﺳــﺖ ﻣﺜـــﻞ ﮐــﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ .ﺣــﺎﻓﻈﻪ ﻣــﺎ را از ﺧﻄﺮ ﺣﻔـﺎﻇﺖ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ،اﺟـﺎزه ﻣﯽدھـﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺟﻮدات اﺟﺘﻤـﺎﻋﯽ زﻧــﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿـﻢ ،ﻏـﺬا ﭘﯿـﺪا ﮐﻨﯿـﻢ ،ر ﺷــﺪ ﮐﻨﯿﻢ ،ھﺮﭼﻪ را ﯾـﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺑﻌـﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﯿﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﯽ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ ﻧﯿﺴ ﺖ«. ﮐـــﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮔــــﺬارم و ﺑـــﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم. »آن ﺣﻠﻘـﻪی آﺗﺶ ﻓﻘــﻂ ﺗﺮﻓﻨــﺪی ا ﺳـﺖ ﺑﺮای آزاد ﮐﺮدن ﻣـــــﺎ از ﺣﺎﻓﻈﻪﻣـــــﺎن .ﺟـــــﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰی درﺑﺎرهاش ﺧﻮاﻧـﺪهام .ا ﺳﻢ ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪهاش اﻻن ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣـﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ ھﺮ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب دﯾـﺪن، ﻧﺎھﺸـــــﯿﺎراﻧﻪ ھﻤﯿــــﻦ ﮐــــﺎر را ﻣﯽﮐﻨﯿــــﻢ :وارد ﮔﺬ ﺷـﺘﻪی اﺧﯿﺮ ﯾﺎ دورﻣﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .وﻗﺘﯽ ﺑﯿـﺪار
ﻣﯽ ﺷــــﻮﯾﻢ ،ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿــــﻢ ﭼــــﻪ ﺧﻮابھــــﺎی اﺣﻤﻘـﺎﻧﻪای .اﻣـﺎ اﺣﻤﻘـﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴـ ﺖ .ﺑـﻪ دﯾــﺪار ﺑُﻌﺪ دﯾﮕﺮی رﻓﺘﻪاﯾﻢ ،ﺟـﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣـﻮادث دﻗﯿﻘـًﺎ ﻣﻄـﺎﺑﻖ اﯾﻨﺠـﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽاﻓﺘـﺪ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﭼﺮﻧـﺪ و ﭘﺮﻧﺪ ا ﺳﺖ ،ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺑﯿـﺪار ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﻪ دﻧﯿـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪو ﺳــﯿﻠﻪی ﺣﺎﻓﻈﻪﻣـﺎن ﻧﻈـﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾـﻢ ،ﮐـﻪ روش ﻣـﺎ ﺑﺮای درک زﻣـﺎن ﺣـﺎل ا ﺳــﺖ .آﻧﭽـﻪ را در ﺧــﻮاب دﯾــﺪهاﯾﻢ ﺑـﻪ ﺳــﺮﻋﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ«. »واﻗﻌـًﺎ ﺑﺮﮔﺸـﺘﻦ ﺑﻪ ﯾـﮏ ﺣﻠﻮل ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ ﯾـﺎ ﯾﮏ ﺑُﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ا ﺳ ﺖ؟« »وﻗـﺘﯽ ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﯾـﺎ ﻋﻤـﺪاً اﯾﻦ ﺣـﺎﻟﺖ را ﺑﺮﻣﯽاﻧﮕﯿﺰﯾـﻢ ،آره ،اﻣـﺎ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘـﻦ اﯾﻦ ﺣـﺎل واﻗﻌًﺎ ﺗﻮﺻــﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺷـﻮد .وﻗــﺘﯽ آن ﺣﻠﻘـﻪ ﺑــﺪﻧﺖ را در اﺧﺘﯿـــﺎر ﺑﮕﯿﺮد ،روﺣـــﺖ در ﻧـــﻮﻋﯽ ﺑﺮزخ ﺷــــﻨﺎور ﻣﯽ ﺷـــﻮد .اﮔﺮ ﻧﺪاﻧــــﺪ ﮐﺠـــﺎ ﻣﯽرود ،در ﺧـــﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو ﻣﯽرود و ﻣﻤﮑـﻦ ا ﺳـﺖ ﺑﻪ ﺟﺎھـﺎﯾﯽ راﻧـﺪه ﺑﺸـﻮد ﮐﻪ ازش ا ﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،و ﺑﻌﺪ ﯾـﺎ ھﯿــﭻﭼﯿﺰی ﯾـﺎد ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد ﯾـﺎ ﺣـﺘﯽ ﻣﺸــﮑﻼت ﮔﺬ ﺷﺘﻪ را ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣﺎل ﻣﯽآورد«.
ﺳﯿﮕﺎرھﺎﯾﻤﺎن را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .زﯾﺮ ﺳـﯿﮕﺎری را روی ﺻــــﻨﺪﻟﯽ ﺑﻐـــﻞ ﺗﺨـــ ﺖ ﻣﯽﮔــــﺬارم و ازش ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ دوﺑـﺎره ﺑﻐﻠـﻢ ﮐﻨــﺪ .ﻗﻠﺒﺶ دارد ﺗﻨــﺪﺗﺮ ﻣﯽزﻧﺪ. »ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از آن ھﺸﺖ ﺗﺎ زﻧﻢ؟« »ﺑﻠﻪ .ﺗﻤـﺎم ﮐﺴـﺎﻧﯽ ﮐﻪ در "ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ" ﺑـﺎ آنھﺎ ﻣﺸــﮑﻞ دا ﺷــﺘﻪاﯾﻢ ،در زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﺎ ﻣـﺪام دوﺑـﺎره ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﻋﺮﻓﺎ ﺑﮫﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﭼﺮخ زﻣﺎن. در ھﺮ ﺣﻠﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آﮔـﺎه ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ﺗﻌﺎرضھـﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﯽ ﺷﻮد .وﻗـﺘﯽ ﺗﻤـﺎم ﺗﻌﺎرضھــﺎ ھﻤﻪﺟــﺎ ﺗﻤــﺎم ﺷـﻮد ،ﻧـﻮع ﺑﺸــﺮ وارد ﻣﺮﺣﻠﻪی ﺟﺪﯾﺪی ﻣﯽ ﺷﻮد«. » اﯾـﻦ ﺗﻌﺎرضھـﺎ را در ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ ﺧﻠـﻖ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻌﺪاً ﺣﻠﺸﺎن ﮐﻨﯿﻢ؟« »ﻧﻪ ،ﺗﻌﺎرضھﺎ ﺑﺮای ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑــﻪ ﺷــﮑﻠﯽ و در ﺟﮫــﺘﯽ ﮐــﻪ در ﭘﺮدهی ا ﺳــﺮار ا ﺳﺖ ،ﺗﮑﺎﻣﻞ ﯾﺎﺑـﺪ .زﻣﺎﻧﯽ را ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮐﻪ ھﻤﻪی ﻣﺎ ﺑﺨﺸـﯽ از ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻮپ زﯾﺴﺖ ﺷـﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﻮﯾﻢ ﮐـﻪ زﻣﯿـﻦ را ﭘﻮ ﺷﺎﻧــﺪه ﺑـﻮد .ﺳــﻠﻮلھﺎ ﻣﯿﻠﯿـﻮنھﺎ ﺳــﺎل ﺑـﻪ ھﻤــﺎن ﺷــﮑﻞ ﺗﮑــﺜﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧــﺪ .ﺑﻌﺪ
ﯾﮑﯽ ﺷـــﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد .در آن ﻣﺮﺣﻠــﻪ ،ﻣﯿﻠﯿـــﺎردھﺎ ﺳﻠﻮل دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ" :در ﺳﺖ ﻧﯿﺴ ﺖ ،آن ﺳـﻠﻮل ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪی ﻣﺎ در ﺗﻌﺎرض ا ﺳﺖ". »ﺑــﻪ ھﻤﯿــﻦ ﻣﻨــﻮال ،اﯾـﻦ ﺟﮫﺶ ﺑــﺎﻋﺚ ﺷــﺪ ﺳﻠﻮلھـﺎی اﻃﺮاف ﺳـﻠﻮل ﻣـﺎ ھـﻢ ﻋـﻮض ﺷﻮﻧـﺪ. "ا ﺷـﺘﺒﺎه" ﭘﺲ از "ا ﺷـﺘﺒﺎه" دﯾﮕﺮ ،و ھﻤﯿـﻦ ﺑـﺎﻋﺚ ﺷـﺪ از آن ﺳـﻮپ آﻣﯿﺐھـﺎ ،ﻣﺎھﯽھـﺎ ،ﺟﺎﻧﻮرھـﺎ و اﻧﺴﺎنھـــﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻨــــﺪ .ﺗﻌـــﺎرض ﺑﺮای ﺗﮑـــﺎﻣﻞ ﺿﺮوری ﺑﻮد«. ﺳﯿﮕﺎر دﯾﮕﺮی رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »اﻣﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرضھﺎ را اﻻن ﺣﻞ ﮐﻨﯿﻢ؟« »ﺑﺮای اﯾﻨﮑــﻪ ﮐﯿﮫــﺎن ،ﻗﻠــﺐ ﺧــﺪا ،ﻣﻨﺒﺴــﻂ و ﻣﻨﻘﺒﺾ ﻣﯽ ﺷـﻮد .ﺷــﻌﺎر ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮھـﺎ ﺑـﻮد :ﻣﻨﺤﻞ ﮐﻦ و ﻣﻨﻌﻘـﺪ ﮐﻦ .ﯾﻌﻨﯽ از ھﻢ ﺟـﺪا ﮐﻦ و دوﺑـﺎره ﺑﻪ ھﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻦ .ﻧﭙﺮس ﭼﺮا ،ﭼﻮن ﻧﻤﯽداﻧﻢ. »اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ﺑﺎ وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ﺟﺪل ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ. ﺑﻪ ﻟﻄـﻒ اﯾﻦ ﺗﻘﺎﺑـﻞ ھﺮﮐـﺪام ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿـﺪ ﭼﺮاﻏﯽ را رو ﺷﻦ ﮐﻨﯿـﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮی از آن ﺑﯽﺧـﺒﺮ ﺑـﻮد .از ھﻢ ﺟـﺪا و ﺑـﺎز ﺑﻪ ھﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾـﺪ ،و ھﻤﻪﻣﺎن از آن ﺳـﻮد ﺑﺮدﯾـﻢ .ﻣـﺎﺟﺮا ﻣﯽﺗـﻮاﻧﺴ ﺖ ﻧـﺘﯿﺠﻪی ﮐـﺎﻣًﻼ
ﻣﺘﻔـﺎوﺗﯽ دا ﺷـﺘﻪ ﺑﺎ ﺷـﺪ :ﻣﻘـﺎﺑﻠﻪای ﮐـﻪ ﻧـﺘﯿﺠﻪی ﻣﺜﺒــﺘﯽ ﻧــﺪا ﺷﺖ .در اﯾـﻦ ﺻـﻮرت ،ﻣﻮﺿـﻮع ﮐﻤــﺘﺮ رو ﺷــﻨﮕﺮاﻧﻪ ﻣﯽﺑـﻮد ﯾـﺎ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑﻌـﺪاً ﺣـﻞ ﻣﯽ ﺷـﺪ. ﻧﻤﯽﺗــﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞﻧﺸــﺪه ﺑﻤﺎﻧــﺪ ،ﭼﺮا ﮐــﻪ اﻧﺮژی ﻧﻔﺮت ﺑﯿﻦ ﺷـﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴ ﺖ ﺗﻤﺎم واﮔﻦ را ﻣﺘﻌﻔﻦ ﮐﻨﺪ .و اﯾﻦ واﮔﻦ ،ﻣﯽداﻧﯽ ،ا ﺳﺘﻌﺎرهای از زﻧﺪﮔﯽ ا ﺳﺖ«. ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﺎت ﻧﺪارد. »ﭘﺲ ﺷﺮوع ﮐﻦ .ﻣﻦ ھﻢ ﺑﺎھﺎت ﻣﯽآﯾﻢ«. »ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽآﯾﯽ .ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﺎ ﺷﯽ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﮐﺠـﺎ ﻣﯽروم .اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻦ .ﻗﻮل ﺑـﺪه ﺣﻠﻘﻪ را ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﯽ .ﺣﺘﯽ اﮔﺮ راهﺣﻞ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﻢ ،ﻗﻮل ﻣﯽدھﻢ ﺑﮫﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻗﺒًﻼ ﮐﺠﺎ ھﻤﺪﯾﮕﺮ را دﯾــﺪهاﯾﻢ .ﻧﻤﯽداﻧــﻢ اﯾـﻦ اوﻟﯿـﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﻤــﺎن در زﻧـﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ ﺑﻮده ﯾﺎ ﻧﻪ ،اﻣﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ازش ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ«. ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدھﺪ. اﺻـﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ﻗﻮل ﺑـﺪه .اﻣﺮوز ﺳـﻌﯽ ﮐﺮدم دوﺑـﺎره ﺑـﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ اﻟﻒ .اﻣـﺎ دﯾﮕﺮان آﻧﺠـﺎ اﯾﺴـﺘﺎده ﺑﻮدﻧـﺪ .ﻣﻌﻨﯽاش اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﻗﺒـﻞ از ﺗﻮ ﺑﻪ
آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم«. ﻣﺮا ﮐﻨـﺎر ﻣﯽزﻧـﺪ و ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷﻮد. ﻣﯽﮔﯿﺮﻣﺶ. ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ھﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺮوﯾﻢ اﻟﻒ .اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ«. »ﺧـﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﺣﺮﻓـﻢ را ﺑـﺎور ﮐـﻦ .دوﺑـﺎره ﺑﻐﻠـﻢ ﮐـﻦ و ﺳـﻌﯽ ﻧﮑﻦ زﯾـﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ ،ﺣـﺘﯽ اﮔﺮ ﺧــﻮاﺑﺖ ﺑــﻪ ھــﻢ ﻣﯽرﯾﺰد .ﺑﮕــﺬار ﺑــﺒﯿﻨﻢ اول ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﮕﯿﺮم؟ آﺗﺶ ﻣﻘﺪس را روی ﮐﻮه رو ﺷـﻦ ﮐـﻦ ،ﭼـﻮن آﻧﺠـﺎ ﮐـﻪ ﻣﯽروم ،ﺑـﻪ ﺳـﺮدی ﻣﺮگ ا ﺳﺖ«. ھﻼل دوﺑﺎره ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از آن زنھﺎم، ﻧﻪ؟« ھﻤـﺎنﻃﻮر ﮐـﻪ ﺿـﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ ﮔـﻮش ﻣﯽدھـﻢ، ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :آره«. »آﺗﺶ را رو ﺷـــﻦ ﻣﯽﮐﻨـــﻢ و ﺑﺎﻻـــی ﺳــــﺮت ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ھﺴﺘﻢ .ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮو«. ﺣﻠﻘــﻪ را ﺗﺼــﻮر ﻣﯽﮐﻨـﻢ .ﺑﺨﺸﺸــﯽ ﮐـﻪ ﻗﺒًﻼ ﻧﺼــﯿﺒﻢ ﮐﺮده ،آزادﺗﺮم ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﯿـﺎر ﺧﻮدش ﺷـﺮوع ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻـ و ﭘﺎﯾﯿﻦ
رﻓﺘـــﻦ روی ﺑـــﺪﻧﻢ ،و ﻣﺮا ﺑـــﻪ ﺟـــﺎﯾﯽ رھﻨﻤـــﻮن ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاھﺪ ،اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم.
ﻓﺘﻮای رﯾﺸﻪﮐﻨﯽ ﺳﺮم را از روی ﻧـــــﺎﻣﻪ ﺑﺮﻣﯽدارم و ﺑـــــﻪ زوج ﺑﺮازﻧـﺪهی ﭘﯿﺶ روﯾـﻢ ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻨـﻢ .ﻣﺮد ،ﭘﯿﺮاھﻦ ﺳﻔﯿـــﺪ ﮐﺘـــﺎﻧﯽ ﺑﺴـــﯿﺎر ﺗﻤﯿﺰ و ﮐــﺖ ﻣﺨﻤﻠﯽ ﺑﺎ آ ﺳﺘﯿﻦھـﺎی زردوزی ﭘﻮ ﺷـﯿﺪه .زن ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮ ﺳﺖ ﺑﻪ ﺗــﻦ دارد و ﺟــﺎﻣﻪی ﭘﺸـــﻤﯽاش ﻣﺮوارﯾــﺪﻧﺸﺎن ا ﺳــﺖ و ﯾﻘـﻪی ﺗــﻮری و ﺑﻠﻨــﺪ ﺑﻠــﻮز آ ﺳــﺘﯿﻦﺑﻠﻨﺪ ﺳﻔﯿــﺪش ،ﺻـﻮرت ﻣﻀــﻄﺮﺑﺶ را ﻗــﺎب ﮔﺮﻓﺘـﻪ .ﺑﺎ ﻣﺎﻓﻮﻗﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. زن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨـﺪ زورﮐﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺳﺎلھﺎ ﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ دو ﺳﺘﯿﻢ «،اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻋﻮض ﻧﺸﺪه و ﻓﻘﻂ ﺳﻮءﺗﻔﺎھﻤﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه » :ﺷـﻤﺎ ﺗﻌﻤﯿﺪش دادﯾﺪ و در ﻣﺴـﯿﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺬا ﺷﺘﯿﺪش«. ﺑﻌـﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ» :و ﺗﻮ او را ﺑﮫﺘﺮ از ھﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯽ .ﺑﺎ ھﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ و ﺑـﺎ ھـﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾـﺪ ،ﻓﻘـﻂ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﯾﻦ از ھﻢ
ﺟــﺪا ﺷﺪﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓــﺘﯽ ﮐﺸــﯿﺶ ﺑﺸﻮی«. ﻣﻔﺘﺶ ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. زوج ﻣﻠﺘﻤﺴـﺎﻧﻪ ﻧﮕـﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ،ﺗﻤﻨﺎی ﮐﻤﮏ دارﻧــﺪ .ﺑﺎرھــﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷــﺎن ﺧﻮاﺑﯿــﺪهام و ﻧــﺎن و ﻧﻤﮑﺸـﺎن را ﺧﻮردهام .ﺑﻌـﺪ از ﻣﺮگ واﻟـﺪﯾﻨﻢ ﭘﻨﺎھﻢ دادﻧـﺪ .ﺳـﺮم را ﺑـﻪ ﺗﺄﯾﯿـﺪ ﺗﮑـﺎن ﻣﯽدھﻢ .ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺳـﺎل ﺑﺰرگﺗﺮم ،اﻣـﺎ را ﺳـ ﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨــﺪ ،ﻣـﻦ او را ﺑﮫﺘﺮ از ھﻤﻪ ﻣﯽ ﺷـﻨﺎ ﺳﻢ .ﺑﻠﻪ ،ھﻤﺒـﺎزی ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ ھﻢ ﺑﺰرگ ﺷـﺪﯾﻢ و ﻗﺒﻞ از ﭘﯿﻮ ﺳـﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪی دوﻣﻨﯿﮑﻦ ،او را زن زﻧﺪﮔﯽام ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ. ﺣﺎﻻـ ﻧﻮﺑﺖ ﭘـﺪرش ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑـﺎ ﻣﻔﺘﺶ ﺻـﺤﺒﺖ ﮐﻨـﺪ .ﻟﺒﺨﻨـﺪش ﻣﺜـﻞ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣﺎدر ﮐﺎذب ا ﺳﺖ» :از دو ﺳﺖھــــــــﺎﯾﺶ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﯿـــــــﻢ .ﻧﻤﯽداﻧﻢ دو ﺳﺖھـﺎﯾﺶ ﭼﻪﮐـﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨــﺪ ﯾـﺎ ﮐﺮدهاﻧــﺪ .ﻣﻦ اﻋﺘﻘـﺎد دارم ﮐﻠﯿﺴـﺎ وﻇﯿﻔـﻪ دارد ﮐﻔﺮ را رﯾﺸﻪﮐﻦ ﮐﻨـﺪ ،ھﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﮫﺪﯾﺪ ﻣﻮرھﺎ را رﯾﺸﻪﮐﻦ ﮐﺮد. اﯾــﻦ زنھــﺎ ﺣﺘﻤــًﺎ ﮔﻨﺎھﮑﺎرﻧــﺪ ،ﭼــﻮن ﮐﻠﯿﺴــﺎ ﮐﻪ ھﯿﭻوﻗﺖ ا ﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ھﺮدو ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺎ ﺑﯽﮔﻨﺎه ا ﺳﺖ«.
دﯾﺮوز ﺳﺮان ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﮫﺮ آﻣﺪﻧـﺪ .ﺗﻤﺎم اھﺎﻟﯽ در ﻣﯿـﺪان اﺻـﻠﯽ ﺟﻤﻊ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ .ﮐﺴــﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺷـﺎن ﻧﮑﺮده ﺑـﻮد ﺑﯿﺎﯾﻨـﺪ ،اﻣﺎ ھﺮﮐﺲ ﻧﻤﯽآﻣــﺪ ،ﺑﻼﻓﺎﺻــﻠﻪ ﻣـﻮرد ﺳـﻮءﻇﻦ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓـــﺖ .ﺧﺎﻧﻮادهھـــﺎ از ھﺮ ﻃﺒﻘــﻪای ﺟﻠـــﻮی ﮐﻠﯿﺴـﺎ ﺟﻤﻊ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ .ﯾﮑﯽ از ﺳـﺮان از روی ﻣﺘﻨﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و دﻟﯿﻞ اﯾﻦ دﯾﺪار را ﺗﻮﺿﯿﺢ داد :ﻧﻘﺎب از ﭼﮫﺮهی ﮐﻔﺎر ﮐﻨﺪن و ر ﺳﺎﻧﺪن آنھﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺸـﮕﺎه ﻗﻀﺎی اﻟﮫﯽ و زﻣﯿﻨﯽ .ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪی رﺣﻤﺖ ر ﺳﯿﺪ و ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ اﺣﺴــﺎس ﻣﯽﮐﺮدﻧــﺪ از وﻇــﺎﯾﻒ اﻟﮫﯽ ﺷﺎن ﻗﺼﻮر ﮐﺮدهاﻧﺪ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﮔﻨﺎھﺎﻧﺸــﺎن اﻋـﺘﺮاف ﮐﻨﻨــﺪ و ﻣﺸــﻤﻮل ﺗﻨـﺒﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼـﯾﻤﯽ ﺑﺸﻮﻧـﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ در ﭼﺸﻢھـﺎی ھﻤﻪ ﻣـﻮج ﻣﯽزد ،ھﯿـﭻﮐﺲ ﺗﮑـﺎن ﻧﺨﻮرد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدم ﺧﻮا ﺳـﺘﻨﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿ ﺖھﺎی ﻣﺸﮑﻮک را ﮔﺰارش ﺑﺪھﻨﺪ .ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﺰرﻋﻪای ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬا ﺷـﺖ و ﻧــــــﺎم ھﺸـــــﺖ دﺧــــــﺘﺮ را ﺑﺮد .ھﻤـــــﻪ او را ﻣﯽ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻣﺮدی ﮐــﻪ دﺧﺘﺮھــﺎی ﺧــﻮدش را ﮐﺘـﮏ ﻣﯽزد ،اﻣـﺎ ھﺮ ﯾﮑﺸـﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺮا ﺳﻢ ﻋﺸﺎی رﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽرﻓﺖ ،اﻧﮕﺎر ﺑﺮهی ﻣﻌﺼﻮم ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﺪ.
**** ﻣﻔﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳـﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدھﺪ و ﻣـﻦ ﻓـﻮراً ﻧـﺎﻣﻪ را ﺑـﻪ او ﻣﯽدھـﻢ .ﻧـﺎﻣﻪ را ﮐﻨـﺎر ﺗﻮدهای ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﺬارد. زن و ﻣﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮﻧـﺪ .ﺑـﺎ وﺟـﻮد ﺳـﺮﻣﺎ ،ﭘﯿﺸـﺎﻧﯽ ﭘﺪر دﺧﺘﺮ از ﻋﺮق ﻣﯽدرﺧﺸﺪ. »ھﯿـﭻﮐﺲ از ﺧﺎﻧﻮادهی ﻣﺎ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺬا ﺷﺖ، ﭼﻮن آدمھﺎی ﺧﺪاﺗﺮ ﺳﯽ ھﺴﺘﯿﻢ .ﻧﯿﺎﻣﺪهاﯾﻢ ﺗﻤﺎم آن دﺧﺘﺮھــﺎ را ﻧﺠــﺎت ﺑــﺪھﯿﻢ ،ﻓﻘــﻂ دﺧﺘﺮﻣـﺎن را ﻣﯽﺧـﻮاھﯿﻢ .ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﻣﻘـﺪ ﺳﺎت ﻗﺴﻢ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷـﺎﻧﺰده ﺳـﺎﻟﺶ ﺑﺸـﻮد ،ﻣﯽﻓﺮ ﺳـﺘﯿﻤﺶ ﺑـﻪ ﯾﮏ ﺻﻮﻣﻌﻪ .ﺟﺴﻢ و روﺣﺶ ھـﺪﻓﯽ ﻧﺨﻮاھـﺪ دا ﺷـﺖ ﺟﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺰت اﻟﮫﯽ«. ﺳﺮاﻧﺠــﺎم ﻣﻔﺘﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾـــﺪ» :آن ﻣﺮد ﺟﻠــﻮی ﺗﻤـــﺎم ﺷـــﮫﺮ ﺑــﻪ دﺧﺘﺮھـــﺎ اﺗﮫـــﺎم زد .اﮔﺮ دروغ ﻣﯽﮔﻔــﺖ ﻣﺮدم ر ﺳــﻮاﯾﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧـــﺪ .ﺑﯿﺸـــﺘﺮ ﮔﺰارشھـــﺎ از ا ﺷـــﺨﺎص ﮔﻤﻨـــﺎم ﻣﯽآﯾـــﺪ .ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ا ﺳﺖ«. ﭘــﺪر دﺧــﺘﺮ ﮐــﻪ ﺧﻮ ﺷــﺤﺎل ﺷــﺪه ﮐـﻪ ﻣﻔﺘﺶ د ﺳﺖﮐــﻢ ﺳـــﮑﻮﺗﺶ را ﺷﮑﺴـــﺘﻪ ،ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺬاﮐﺮه ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﺎ ﺷﺪ. »اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑـﺎ ﻣﻦ ﺳـﺮ ﻋﻨﺎد دارد ،ﺷـﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﺒﺮ دارﯾـﺪ .از ﮐـﺎر اﺧﺮاﺟﺶ ﮐﺮدم ،ﭼﻮن ﺑﻪ دﺧﺘﺮم ﻃﻤـﻊ دا ﺷـﺖ .ﮐــﺎرش ھﯿــﭻ رﺑﻄﯽ ﺑـﻪ اﯾﻤــﺎﻧﺶ ﻧﺪارد ،ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻘﺎمﺟﻮﯾﯽ ا ﺳﺖ«. دﻟﺶ ﻣﯽﺧــﻮا ﺳﺖ اﺿــﺎﻓﻪ ﮐﻨــﺪ ﮐـﻪ در ﻣــﻮرد ﺑﻘﯿﻪی دﺧﺘﺮھـﺎ ھﻢ وﺿﻊ ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ .ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ ھﺴﺖ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ ﮐـﺎرﮔﺮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺑـﺎ دوﺗﺎ از دﺧﺘﺮان ﺧـــﻮدش راﺑﻄـــﻪی ﺟﻨﺴــــﯽ دارد .آدم ﻣﻨﺤﺮﻓﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ راﺑﻄﻪی ﺟﻨﺴـﯽ ﺑـﺎ دﺧﺘﺮھـﺎی ﺟﻮان ارﺿﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﻔﺘﺶ ﮐﺘﺎﺑﯽ را از ﻣﯿﺎن ﺗﻮدهی ﮐﺘﺎبھﺎی روی ﻣﯿﺰش ﺑﺮﻣﯽدارد. »دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ ﺣﺮﻓ ﺖ را ﺑـﺎور ﮐﻨﻢ و آﻣـﺎدهام ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﺛـــﺎﺑﺖ ﺑﺸــﻮد .اﻣــﺎ ﺑﺎﯾـــﺪ ﻣﻄــﺎﺑﻖ د ﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ .اﮔﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎه ﺑﺎ ﺷﺪ ،دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺗﺮس ﻧــﺪارد .ﻣــﺎ ﻣﻄﻠﻘــًﺎ ﮐــﺎری را ﮐـﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻨﻮ ﺷـﺘﻪ ﺑﺎ ﺷـﺪ اﻧﺠـﺎم ﻧﻤﯽدھﯿﻢ .ﺑﻠﻪ ،ﻗﺒـﻮل دارم ﮐـــﻪ در اﺑﺘـــﺪا ﮐﻤﯽ اﻓﺮاط ﮐﺮدهاﯾــﻢ ،اﻣـــﺎ ﺣـــﺎﻻ ﻣﻨﻀــﺒﻂﺗﺮ و ﻣﺮاﻗﺐﺗﺮﯾـﻢ .ﺣﺎﻻـ دﯾﮕﺮ ھﯿـﭻﮐﺲ زﯾﺮ
د ﺳﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﻣﯿﺮد«. ﮐﺘـﺎب را ﺑﺎﻻـ ﻣﯽﮔﯿﺮد:
.[Directorium Inquisitorum[11ﭘﺪر د ﺧﺘﺮ ﮐﺘﺎب را ﻣﯽﮔﯿﺮد ،اﻣﺎ ﺑﺎزش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .ﻣﺤ ﮑﻢ ﻧ ﮕﮫ ﺶ دا ﺷﺘﻪ ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻟﺮزش د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﭘﻨﮫﺎ ن ﮐﻨﺪ. ﻣﻔﺘ ﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ» :ﺑﻠﻪ ،آﯾﯿﻦﻧﺎﻣﻪی ر ﻓﺘﺎری ﻣﺎ، رﯾﺸﻪھﺎی آﯾﯿﻦ ﻣﺴﯿﺢ و روشھﺎی ﻣﻨﺤﻂ ﮐﻔﺎر در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب آﻣﺪ ه .ﮐﺘﺎب ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ن را از ﮐﻔﺎر ﺗ ﻤ ﯿ ﯿ ﺰ ﺑ ﺪ ھ ﯿ ﻢ «. ز ن د ﺳﺘ ﺶ را ﺑﻪ دھﺎﻧ ﺶ ﻣﯽﺑﺮد ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ و ﺣﺸﺖ و ا ﺷﮏھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺒﻠﻌﺪ .ﻓﮫﻤﯿﺪ ه اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽر ﺳﻨﺪ. »ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دادﮔﺎ ه ﻣﯽروم و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ د ﺧﺘﺮ در ﺑﭽ ﮕﯽ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ”دو ﺳﺘﺎ ن ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ“ ﺣﺮف ﻣﯽزد ه .ھﻤﻪ در ﺷﮫﺮ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ او و دو ﺳﺘﺎﻧ ﺶ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺟﻨ ﮕ ﻞ ﻣﯽروﻧﺪ و دور ﯾﮏ ﻟﯿﻮا ن ﺷﯿﺸﻪای ﺑﺮﻋ ﮑ ﺲ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺸﺖھﺎﯾﺸﺎ ن را روﯾ ﺶ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﺮوی ﻓ ﮑﺮ ﺷﺎ ن ﺗ ﮑﺎﻧ ﺶ ﺑﺪھﻨﺪ .ﭼﮫﺎرﺗﺎﯾﺸﺎ ن اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد هاﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد هاﻧﺪ ﺑﺎ ارواح ﻣﺮدﮔﺎ ن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ از آﯾﻨﺪ ه ﺑﺎ ﺧﺒﺮ و از ﻧﯿﺮوھﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﮫﺮ هﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد ﺷﺎ ن ”ﻧﯿﺮوھﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ“ .ﺧﺪا ﺗﻨﮫﺎ ﻧﯿﺮو و ﺗﻨﮫﺎ ﻗﺎدر ا ﺳﺖ«. »اﻣﺎ ھﻤﻪی ﺑﭽﻪھﺎ از اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ!« ﻣﻔﺘ ﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ ،ﮐﺘﺎب دﯾ ﮕﺮی را ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ورق زد ن .ﺑﺎ و ﺟﻮد ر ﻓﺎ ﻗﺘﯽ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاد ه ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽدھﺪ ــ ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ د ﻟﯿ ﻞ ﻣﻮا ﻓﻘﺘ ﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻼ ﻗﺎت ا ﺳﺖ ــ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎ ﯾ ﮑﺸﻨﺒﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺑﺪھﻢ .در
اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ ﺗﻨﮫﺎ اﺑﺰار ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﻦ ا ﺳﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻓﻮ ﻗﻢ ھﺴﺘﻢ و ا ﺟﺎز ه ﻧﺪارم اﻇﮫﺎر ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺗﻤﺎم ﻓ ﮑﺮ ﺷﺎ ن ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻔ ﺘ ﺶ ا ﺳ ﺖ . ﻣﺎدر ﮐﻪ ﺳﻌﯽ دارد ﯾﺄ ﺳ ﺶ را ﭘﻨﮫﺎ ن ﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ا ﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ د ﺧﺘﺮﻣﺎ ن را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﺪ .اﮔﺮ دو ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد هاﻧﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ«... ﺷﻮھﺮش د ﺳﺘ ﺶ را ﻣﺤ ﮑﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ .اﻣ ﺎ ﻣ ﻔ ﺘ ﺶ ﺣ ﺮ ﻓ ﺶ ر ا ﮐ ﺎﻣ ﻞ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ : » ﺷ ﮑﻨﺠﻪ ﺑﻮد ه ؟ ﺑﺒﯿﻦ ،ﻣﺎ ﺳﺎلھﺎ ﺳﺖ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯿﻢ و درﺑﺎر هی ﺗﻤﺎم و ﺟﻮ ه ا ﻟﮫﯿﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد هاﯾﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا درو ن ﺗﮏﺗﮏ اﯾﻦ د ﺧﺘﺮھﺎ ﺣﻀﻮر دارد و ھﺮﮔﺰ ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﺪ رﻧﺞ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻨﺪ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ھﻤﯿﻦ ﯾﮏ ذر ه درد ﺑﺮای ﺑﯿﺮو ن ﮐﺸﯿﺪ ن ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ز ﺷﺘ ﮑﺎریھﺎ از درو ن روح اﯾﻦھﺎ ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ ؟ ﺣﻀﺮت ﭘﺎپ اﯾﻨﻮ ﺳﺎ ن ﭼﮫﺎرم ﺑﯿﺸﺘﺮ از دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿ ﺶ در ﻓﺘﻮای رﯾﺸﻪﮐﻨﯽ] [12ﺧﻮدش ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﺷ ﮑﻨﺠﻪ ﻣﮫﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ زد .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺬت ﮐﻪ ﺷ ﮑﻨﺠﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﻪ ﻋﻨﻮا ن آزﻣﻮ ن اﯾﻤﺎ ن آ ن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺮای اﻋﺘﺮاف ﻧﺪا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ،از روحا ﻟﻘﺪس ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد«. ﻟﺒﺎسھﺎی ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎ و ﭘﺮﺗﺠﻤ ﻞ ز ن و ﺷﻮھﺮ در ﺗﻀﺎد آ ﺷ ﮑﺎری ا ﺳﺖ ﺑﺎ آ ن اﺗﺎق ﺧﺎ ﻟﯽ از ھﺮﮔﻮﻧﻪ و ﺳﺎﯾ ﻞ ر ﻓﺎ ه ــ ﺑﻪ ﺟﺰ آﺗﺸﯽ ﮐﻪ رو ﺷﻦ ﺷﺪ ه ﺗﺎ ﮐﻤﯽ اﺗﺎق را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ .ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮری از درز دﯾﻮار ﺳﻨ ﮕﯽ ﺑﻪ درو ن ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ و ﺟﻮاھﺮات روی اﻧ ﮕﺸﺘﺮھﺎ و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ز ن را ﺑﻪ ﺗﻸ ﻟﻮ در ﻣﯽآورد. ﻣﻔﺘ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از رُم ﻣﻘﺪس ﺑﺮای
ﺑﺎزدﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﮫﺮ ﻣﯽآﯾﻨﺪ .در دﯾﺪارھﺎی ﻗﺒﻠﯽ ھﯿﭻﮐﺪام ﺷ ﮑﺎﯾﺖ ﻧﺪا ﺷﺘﯿﺪ و ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﺪ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ا ﺳﺖ .ﺑﺮﻋ ﮑ ﺲ ،ﺳﺮ ﺷﺎم ﺧﻮدﺗﺎ ن اﯾﻦ ﻋﻤﻠ ﮑﺮد را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدﯾﺪ و ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻨﮫﺎ را ه ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺗﻮ ﺳﻌﻪی ﺷﺮّ ا ﺳﺖ .ھﺮو ﻗﺖ ﺷﮫﺮ را از ﮐﻔﺎر ﭘﺎﮐﺴﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ،ﺷﻤﺎ ھﻠﮫﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ .ﻣﯽدﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺒﺪا ن ﺑﯽر ﺣﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺳﺎ ﻟ ﮑﺎ ن ﺣﻘﯿﻘﺘﯿﻢ ،ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﻗﺪر ﮐﺎ ﻓﯽ ﺷﻔﺎف و واﺿﺢ ﻧﯿﺴﺖ«. » اﻣ ﺎ « . . .
»اﻣﺎ آن اﺗﻔﺎقھﺎ ﺑﺮای دﯾﮕﺮاﻧﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷـﻤﺎ ﺣﻘﺸﺎن ﺑﻮد ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ و در آﺗﺶ ﺑﺴﻮزﻧـﺪ «،ﺑﻌـﺪ ﺑﻪ ﻣﺮد ا ﺷـﺎره ﮐﺮد» ،ﯾﮏ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺷﻤـﺎ ﺧﺎﻧﻮادهای را ﮐﻪ ھﻤﺴﺎﯾﻪﺗﺎن ﺑﻮدﻧـﺪ ﮔﺰارش ﮐﺮدﯾﺪ .ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻣﺎدر ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ ﺟﺎدوی ﺳـﯿﺎه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﮔــﺎو و ﮔﻮ ﺳــﻔﻨﺪھﺎی ﺷــﻤﺎ ﺷــﺪه ا ﺳــ ﺖ. وﻗـﺘﯽ ﻣـﺎ ﺛـﺎﺑﺖ ﮐﺮدﯾـﻢ ﮐـﻪ ادﻋـﺎی ﺷــﻤﺎ ﺻـﺤﺖ دارد ،ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻧﺪ و«... ﻗﺒـــﻞ از ﺗﮑﻤﯿــﻞ ﺟﻤﻠــﻪاش ﻣﮑــﺚ ﮐﺮد ،اﻧﮕــﺎر ﮐﻠﻤﺎت را ﻣﺰﻣﺰه ﻣﯽﮐﺮد: »ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ ﮐﻤـﮏ ﮐﺮدم زﻣﯿﻦ آن ﺧـﺎﻧﻮاده را ﺗﻘﺮﯾﺒـًﺎ ﻣﻔـﺖ ﺑﺨﺮﯾـﺪ .ﺗﻘـﻮای ﺷــﻤﺎ ﭘـﺎداش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺖ«. رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ:
»ﮐﺘﺎب Malleus Maleficarumرا ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﺎور«.
ﺑـﻪ ﺳــﺮاغ ﮐﺘﺎﺑﺨــﺎﻧﻪی ﭘﺸـﺖ ﻣﯿﺰش ﻣﯽروم. ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ا ﺳﺖ ،ﻣﻌﺘﻘـﺪ ا ﺳ ﺖ دارد ﮐﺎر در ﺳـﺖ را اﻧﺠـﺎم ﻣﯽدھـﺪ .اﻧﺘﻘﺎم ﺷﺨﺼـﯽ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد؛ ﺑﻪ ﻧــﺎم دﯾﻨﺶ ﻋﻤــﻞ ﻣﯽﮐﻨـــﺪ .ھﺮﭼﻨـــﺪ ھﯿــﭻوﻗﺖ اﺣﺴﺎ ﺳـﺎﺗﺶ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ،اﻏﻠﺐ دﯾـﺪهاﻣﺶ ﮐـﻪ ﺑـﻪ اﻓﻘﯽ دورد ﺳـﺖ ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷـﻮد ،اﻧﮕـﺎر از ﺧﺪا ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮ دو ﺷﺶ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ. ﮐﺘﺎب ﻗﻄﻮر و ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯽ زرﮐﻮب را ﺑﻪ د ﺳـﺘﺶ ﻣﯽدھﻢ. »ھﻤـــﻪاش اﯾﻨﺠــــﺎ ﺳﺖ ،در ﮐﺘـــﺎب ﻣﺎﻟﺌﻮس ﻣﺎﻟﯿﻔﯿﮑﺎروم ،ﯾﺎ ﭘﺘﮏ ﺳﺎﺣﺮان .ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻣﻔﺼــﻞ ﺑﺮ ﺗــﻮﻃﺌﻪای ﮐﯿﮫــﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺑﺎزﮔﺮداﻧـــﺪن ﺑﺖﭘﺮ ﺳــﺘﯽ ،اﻋﺘﻘــﺎد ﺑـﻪ ﻃــﺒﯿﻌ ﺖ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﻨﮫﺎ ﻣﻠﺠــﺄ ،اﻋﺘﻘــﺎد ﺧﺮاﻓﯽ ﺑــﻪ ﺗﻨﺎ ﺳــﺦ ،ھﻨﺮ ﭘﺴــﺖ ﻃﺎﻟﻊﺑﯿﻨﯽ و ﺑﻪاﺻـﻄﻼح "داﻧﺶ" ﮐﻪ ا ﺳـﺮار دﯾﻦ را ﮐﺘﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﺑﻠﯿﺲ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﮫﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺮان و داﻧﺸﻤﻨﺪھﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارد ﺗﺎ ﺟﮫﺎن را ﺑﻔﺮﯾﺒﻨﺪ و ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﺑﮑﺸﻨﺪ.
»درﺣــﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺮدان ﻣـﺎ در ﻏﺮﺑـﺖ ﺑﺮای دﯾـﻦ و ﺑﺮای ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﻣﯽﺟﻨﮕﻨﺪ و ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ،زنھﺎ ﺑﻪ اﯾــﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدهاﻧـــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺮای ﻣـــﺪﯾﺮﯾ ﺖ آﻓﺮﯾـــﺪه ﺷﺪهاﻧـﺪ ،و ﺑﺰدﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﺧﺮدﻣﻨﺪﻧـﺪ، ﺑﺮای ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ آ ﺳﺎﻧﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس ﭘﯿـﺪا ﻣﯽ ﺷـﻮد ،ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ وا ﺳـﻄﻪھﺎی روﺣﯽ ﯾﺎ ﻧﻈﺮﯾـﺎت ﻋﻠﻤﯽ ﻣﯽروﻧـﺪ .وﻇﯿﻔﻪ دارﯾﻢ ﺟﻠﻮی اﯾﻦ اﻧﺤﻄــﺎط را ﺑﮕﯿﺮﯾـﻢ .ﻣـﻦ اﯾـﻦ دﺧﺘﺮھـﺎ را ﺑـﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿــﺎوردم .ﻣـﻦ ﻓﻘــﻂ وﻇﯿﻔـﻪ دارم ﮐﺸـﻒ ﮐﻨـﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﮔﻨﺎھﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ روﺣﺸﺎن را ﻧﺠﺎت داد«. ﺑﺮﻣﯽﺧﯿﺰد و از ﻣــــﻦ ﻣﯽﺧﻮاھـــــﺪ ھﻤﺮاھﺶ ﺑﺮوم. »دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﺮوم .اﮔﺮ دﺧﺘﺮﺗـﺎن ﺑﯽﮔﻨـﺎه ﺑﺎ ﺷـﺪ، ﻓﺮدا ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد«. زن ﺧــﻮدش را روی زﻣﯿــﻦ و ﺑـﻪ ﭘــﺎی ﻣــﺎﻓﻮﻗﻢ ﻣﯽاﻧﺪازد. »ﺧـﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨـﻢ! وﻗـﺘﯽ ﺑﭽـﻪ ﺑـﻮد ﺧﻮدﺗــﺎن ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ«. ﻣﺮد آﺧﺮﯾﻦ ورﻗﺶ را ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ھﻤﯿﻦ اﻻن ﺗﻤﺎم زﻣﯿﻦھﺎ و ﺛﺮوﺗﻢ را ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ
ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ .ﯾـﮏ ﮐﺎﻏـﺬ و ﻗﻠﻢ ﺑﺪھﯿـﺪ ﺗﺎ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ. ﻣﯽﺧـــﻮاھﻢ د ﺳـــﺖ در د ﺳــﺖ دﺧـــﺘﺮم از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮوم«. ﻣﻔﺘﺶ زن را ﮐﻨـﺎر ﻣﯽزﻧـﺪ ،اﻣﺎ زن ھﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺻــــﻮرﺗﺶ را در ﻣﯿــــﺎن د ﺳﺖھــــﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘــــﻪ، ﺷﯿﻮنﮐﻨﺎن ﺑﻪ زاﻧﻮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. »ﻓﺮﻗﻪی دوﻣﻨﯿﮑﻦ دﻗﯿﻘًﺎ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘـﺪ .ﻣﻔﺘﺸـﺎن ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪراﺣﺘﯽ ارﺗﺸـﺎء ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ ،اﻣﺎ ﻓﺮﻗﻪی دوﻣﻨﯿﮑﻦ ھﻤــﻮاره ﺑـــﺎ ﻃﻠــﺐ ﺻـــﺪﻗﻪ اﻣﺮار ﻣﻌــﺎش ﮐﺮده و ﻣﯽﮐﻨـﺪ .ﭘـﻮل ﻣـﺎ را و ﺳﻮ ﺳﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ؛ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﭘﯿﺸــﻨﮫﺎد ﺑﯽ ﺷــﺮﻣﺎﻧﻪی ﺷـﻤﺎ وﺿـﻊ دﺧﺘﺮﺗـﺎن را ﻓﻘﻂ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ«. ﻣﺮد ﺷﺎﻧﻪھﺎی ﻣﺮا ﻣﯽﮔﯿﺮد. »ﺗـﻮ ﻣﺜـﻞ ﭘﺴــﺮ ﻣـﺎ ﺑـﻮدی! وﻗـﺘﯽ ﭘــﺪروﻣﺎدرت ﻣﺮدﻧــﺪ ،ﻣــﺎ در ﺧـﺎﻧﻪی ﺧﻮدﻣـﺎن ﭘﻨـﺎھ ﺖ دادﯾـﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﻮﯾﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﻧﮑﻨﺪ«. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ ﻣﻔﺘﺶ ﺑﺸـﻨﻮد ،در ﮔﻮ ﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش .ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش«. ھﺮﭼﻨـﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻨـﺎه داده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺮده روی
زﻣﯿﻨﺶ ﮐــــﺎر ﮐﻨــــﻢ .ھﺮﭼﻨــــﺪ ،او ھــــﻢ ھﺮوﻗﺖ ا ﺷﺘﺒﺎھﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ،ﮐﺘﮑﻢ ﻣﯽزد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮھﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮد. ﺧﻮدم را از ﻣﯿﺎن د ﺳﺖھﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸـﻢ و ﺑـــﻪ ﻃﺮف در ﻣﯽروم .ﻣﻔﺘﺶ ﺑﺮای ﺑـــﺎر آﺧﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف زن و ﺷﻮھﺮ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد: »روزی ﻗـﺪرداﻧﻢ ﺧﻮاھﯿـﺪ ﺑـﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮﺗـﺎن را از ﻟﻌﻨﺖ اﺑﺪی ﻧﺠﺎت دادم«.
»ﻟﺒﺎ ﺳﺶ را درﺑﯿﺎور«. ﻣﻔﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ در اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ. دو ﻧﮕﮫﺒــﺎن ﺑــﻪ ﻃﺮف دﺧــﺘﺮ ﻣﯽروﻧــﺪ ،اﻣــﺎ او د ﺳﺖھﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮد. »اﺣﺘﯿــــﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴـــﺖ .ﺧـــﻮدم ﻟﺒــــﺎ ﺳﻢ را در ﻣﯽآورم .ﻓﻘﻂ ،ﺧﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ زﺟﺮم ﻧﺪھﯿﺪ«. آھﺴــﺘﻪ داﻣـﻦ ﻣﺨﻤﻠﯽ زردوزیاش را ﮐـﻪ ﺑﻪ ﺑﺮازﻧـــﺪﮔﯽ ﻟﺒـــﺎس ﻣــﺎدرش ا ﺳــﺖ ،در ﻣﯽآورد. ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺮد داﺧـﻞ اﺗـﺎق واﻧﻤـﻮد ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﺗﻮﺟﮫﯽ ﻧﺪارﻧـﺪ ،اﻣـﺎ ﻣﯽداﻧـﻢ در ذھﻨﺸـﺎن ﭼﻪ ﻣﯽﮔـﺬرد: اﻓﮑﺎر ﭘﺴﺖ ،ﺷﮫﻮﺗﻨﺎک ،ﺣﺮﯾﺼﺎﻧﻪ ،ﻣﻨﺤﺮف. »ﭘﯿﺮاھﻨﺖ را ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر«. ﭘﯿﺮاھﻨﺶ را در ﻣﯽآورد ﮐــــﻪ ﺑﯽﺗﺮدﯾــــﺪ دﯾﺮوز ﺳﻔﯿــﺪ ﺑــﻮده ،اﻣــﺎ ﺣﺎﻻــ ﭼﺮوک و ﮐــﺜﯿﻒ ا ﺳـ ﺖ. ﺣﺮﮐـﺎﺗﺶ زﯾـﺎدی آھﺴـﺘﻪ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳـﺪ ،اﻣـﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ در ﺳـﺮش ﻣﯽﮔـﺬرد: »او ﻧﺠـﺎﺗﻢ ﻣﯽدھـﺪ .او اﻻـن ﺟﻠـﻮی اﯾﻦ ﮐﺎرھـﺎ را ﻣﯽﮔﯿﺮد «.و ﻣـــﻦ ھﯿـــﭻ ﻧﻤﯽﮔـــﻮﯾﻢ و ﻓﻘـــﻂ در ﺳﮑــﻮت از ﺧــﺪا ﻣﯽﭘﺮ ﺳـﻢ آﯾــﺎ اﯾـﻦ اﺗﻔــﺎﻗﯽ ﮐﻪ
ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺣﻖ ا ﺳﺖ؟ دﻋﺎی ﭘﺮوردﮔﺎر را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھـﻢ ﻣﯽﺧـﻮاﻧﻢ و از ﺧـﺪا ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ ھـﻢ ﺑﻪ او و ھـﻢ ﻣـﺎﻓﻮﻗﻢ اﻟﮫـﺎم ﺑﺒﺨﺸـﺪ .ﻣﯽداﻧـﻢ ﻣـﺎﻓﻮﻗﻢ در ﭼـﻪ ﻓﮑﺮ ا ﺳـﺖ ،ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﺰارش رﯾﺸﻪ در ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺴـﺪ و اﻧﺘﻘـﺎم ،ﮐﻪ در زﯾﺒـﺎﯾﯽ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهی اﯾﻦ زن دارد .اﻧﮕـــﺎر ﭼﮫﺮهی ﻣﺠﺴـــﻢ اﺑﻠﯿﺲ ا ﺳــﺖ، زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﻣﻨﺤﻂﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮ ﺷﺘﻪی آ ﺳﻤﺎن. اﯾﻨﺠﺎ ھﻤﻪ ﭘﺪر دﺧﺘﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳـﻨﺪ ،ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﭼﻪﻗـﺪر ﻗﺪرﺗﻤﻨـﺪ ا ﺳـﺖ و ﭼﻪ ﺑﻼـﯾﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ھﺮﮐﺲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش د ﺳ ﺖ ﺑﺰﻧـﺪ ﺑﯿـﺎورد .دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﻣﻦ روﯾﻢ را ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮداﻧﻢ. ﺑﻘﯿـــﻪ در آن اﺗـــﺎق ﺑﺰرگ زﯾﺮزﻣﯿﻨﯽ ﭘﺨﺸـــﻨﺪ ،در ﺳـﺎﯾﻪ ﭘﻨﮫـﺎن ﺷﺪهاﻧــﺪ ،ﻣﯽﺗﺮ ﺳــﻨﺪ دﺧـﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼـﻪ ﺟــﺎن ﺑـﻪ در ﺑـﺒﺮد و ھﻤﻪ ﺷـﺎن را ر ﺳـﻮا ﮐﻨﺪ .ﺑﺰدلھﺎ .ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ھﺪﻓﯽ واﻻ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧـﺪه ﺷﺪهاﻧـﺪ ﺗﺎ ﺟﮫﺎن را ﺗﺰﮐﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ .ﭼﺮا از دﺧﺘﺮی ﺑﯽدﻓﺎع ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؟ »ﻟﺒﺎسھﺎی دﯾﮕﺮت را ھﻢ در ﺑﯿﺎور«. ھﻨــــﻮز ﻧﮕــــﺎھﺶ ﺑـــﻪ ﻣـــﻦ دوﺧﺘـــﻪ ا ﺳـــ ﺖ. د ﺳــــﺘﺶھﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻــــ ﻣﯽآورد و ،ﻧــــﻮار ﺗﻨﮫﺎ
ﺗﻦﭘﻮ ﺷـﺶ ،زﯾﺮﭘﯿﺮاھﻨﯽ آﺑﯽاش ،را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﻣﯽﮔـﺬارد روی زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘـﺪ .ﭼﺸﻢھـﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﺘﻤـﺎس ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﮕﯿﺮم ،و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ آرام ﺳﺮم ﺟﻮاب ﻣﯽدھﻢ ،ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎ ﺷﺪ ،ھﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺐ ا ﺳﺖ. ﻣﻔﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺒﯿﻦ ﻧﺸﺎن ﺷـﯿﻄﺎن را دا ر د ؟ « ﺷﻤـﻊ را ﺑﺮﻣﯽدارم و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯽروم .ﻧﻮک ﺳﯿﻨﻪھـــﺎی ﮐـــﻮﭼﮑﺶ ﺳــــﻔﺖ ﺷـــﺪه ،ھﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽداﻧــﻢ ﺑــﻪ ﺧــﺎﻃﺮ ﺳــﺮﻣﺎ ﺳ ﺖ ﯾــﺎ ﺑﯽاراده از ﺑﺮھﻨــﻪ اﯾﺴــﺘﺎدن در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾــﻦ ھﻤـﻪ ﻣﺮد ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷــﺪه .ﭘﻮ ﺳـــﺘﺶ از ﺳـــﺮﻣﺎ داﻧﻪداﻧــﻪ ﺷــﺪه .از ﭘﻨﺠﺮهی ﺑﻠﻨـﺪ و از ﻣﯿـﺎن ﺷـﯿﺸﻪھﺎی ﺿـﺨﯿﻢ ،ﻧﻮر زﯾـﺎدی ﺑـﻪ داﺧـﻞ ﻧﻤﯽﺗﺎﺑـﺪ ،اﻣـﺎ ھﻤـﺎن اﻧـﺪک ﻧـﻮر ﭘـــــﻮ ﺳﺖ ﺑﯽﻋﯿــــﺐ و ﻧﻘﺺ و ﺳـــــﻔﯿﺪش را ﺑﻪ درﺧﺸــﺶ درﻣﯽآورد .ﻻــزم ﻧﯿﺴـﺖ زﯾـﺎد ﺑﮕﺮدم، روی ﺷـﺮﻣﮕﺎھﺶ ــ ﮐﻪ در زﻣﺎنھـﺎی و ﺳـﻮ ﺳﻪی ﺷﺪﯾـﺪ ،در ﺧﯿﺎل ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﻮ ﺳـﯿﺪم ــ در ﺳـﻤﺖ ﺑﺎﻻــ و ﭼـﭗ ،ﻧﺸــﺎن ﺷــﯿﻄﺎن را در ﻣﯿــﺎن ﻣــﻮھﺎ ﻣﯽﯾــﺎﺑﻢ .ﺑــﻪ وﺣﺸـﺖ ﻣﯽاﻓﺘـﻢ .ﺷﺎﯾــﺪ ﺣــﻖ ﺑﺎ ﻣﻔﺘﺶ ﺑﺎ ﺷــﺪ ،ﭼﺮا ﮐــﻪ اﯾـﻦ ﺳــﻨﺪی اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘــﺬﯾﺮ
ا ﺳــﺖ ﺑﺮ راﺑﻄـﻪی ﺟﻨﺴــﯽ دﺧــﺘﺮ ﺑــﺎ ﺷــﯿﻄﺎن. آﻣﯿﺰهای از اﻧﺰﺟـﺎر ،اﻧـﺪوه و ﺧﺸـﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ د ﺳـﺖ ﻣﯽدھﺪ. ﺑﺎﯾــﺪ ﻣﻄﻤﺌـﻦ ﺷـﻮم .ﮐﻨـﺎر ﺑـﺪن ﺑﺮھﻨـﻪاش زاﻧﻮ ﻣﯽزﻧـﻢ و ﺑـﻪ آن ﻋﻼــﻣﺖ ﻧﮕــﺎه ﻣﯽﮐﻨـﻢ :ﺧــﺎﻟﯽ ھﻼﻟﯽ ﺷﮑﻞ. »ﺧﺎل ﻣﺎدرزاد ا ﺳﺖ«. ﻣﺜﻞ واﻟﺪﯾﻨﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺳﺮ ﺻـﺤﺒﺖ دﯾﮕﺮان را ﺑـﻪ ﺑﯽﮔﻨـﺎھﯽاش ﻣﺘﻘـﺎﻋﺪ ﮐﻨــﺪ .از ھﻨﮕـﺎﻣﯽ ﮐـﻪ وارد اﺗـﺎق ﺷـﺪم ،ﻣـﺪام در ﺣﺎل دﻋﺎ ﺑﻮدهام و از ﺧـﺪا ﺧﻮا ﺳـﺘﻪام ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮت ﺑﺪھـﺪ .ﮐﻤﯽ درد دارد ،اﻣـﺎ ھﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾـﺪ در ﮐﻤﺘﺮ از ﻧﯿﻢ ﺳـﺎﻋﺖ ﺗﻤـﺎم ﺑﺸﻮد .ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻨـــﺪ اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘـــﺬﯾﺮ ﺟﺮﻣﺶ ﺑﺎ ﺷــﺪ ،ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺴﻢ و روﺣﻢ را وﻗـﻒ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧـﺪا ﮐﻨﻢ ،او را دو ﺳــﺖ دا ﺷـــﺘﻢ .ﻣﯽداﻧﺴــﺘﻢ واﻟــﺪﯾﻨﺶ ھﺮﮔﺰ اﺟـﺎزه ﻧﺨﻮاھﻨـﺪ داد زﻧﯽ ا ﺷـﺮافزاده ﺑـﺎ دھﻘـﺎﻧﯽ ازدواج ﮐﻨﺪ. و آن ﻋﺸـﻖ ھﻨﻮز در ﻣﻦ ﭼﻨـﺎن ﻗﻮی ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻠﺒـﻪ ﺑﺮ آن د ﺷـﻮار ا ﺳﺖ .ﻧﻤﯽﺧـﻮاھﻢ زﺟﺮش را
ﺑﺒﯿﻨﻢ. »ﻣـﻦ ھﺮﮔﺰ ﺷـﯿﻄﺎن را اﺣﻀـﺎر ﻧﮑﺮدهام .ﺗـﻮ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯽ و دو ﺳﺘﺎﻧﻢ را ھﻢ .ﺑﮫﺶ ﺑﮕﻮ «...ﺑﻪ ﻣﺎﻓﻮﻗﻢ ا ﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ» :ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽﮔﻨﺎھﻢ«. ﻣﻔﺘﺶ ﺑـﺎ ﻣﮫﺮﺑـﺎﻧﯽ ﺣﯿﺮتآوری ﺣﺮف ﻣﯽزﻧــﺪ، ﻣﮫﺮﺑـــﺎﻧﯽاش ﺗﻨﮫـــﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧـــﺪ از رﺣﻤـــﺖ اﻟﮫﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ. »ﻣـﻦ ھـﻢ ﺧــﺎﻧﻮادهی ﺗــﻮ را ﻣﯽ ﺷــﻨﺎ ﺳﻢ ،اﻣﺎ ﮐﻠﯿﺴـﺎ آﮔـﺎه ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺷـﯿﻄﺎن رﻋﺎﯾـﺎﯾﺶ را ﻧﻪ ﺑﺮ ا ﺳـﺎس ﻃﺒﻘﻪی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ،ﮐﻪ ﺑﺮ ا ﺳﺎس ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ آن اﻓﺮاد در اﻏﻮاﮔﺮی ﺑـﺎ ﮐﻠﻤـﺎت ﯾـﺎ ﺑﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﺎذب اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻋﯿﺴـﯽ ﻣﺴـﯿﺢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷـﺮّ از دھﺎن اﻧﺴﺎنھﺎ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ .اﮔﺮ ﺷﺮّ در درون ا ﺳﺖ، ﺑــﺎ ﺟﯿﻎھــﺎی ﺗــﻮ ﺑﯿﺮون ﮐﺸـــﯿﺪه ﻣﯽ ﺷــﻮد و ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﻓـﺎﺗﯽ ﻣﺒـﺪل ﻣﯽ ﺷـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺷـﺎن را دارﯾﻢ .اﮔﺮ ﺷـﺮّی دروﻧﺖ ﻧﺒﺎ ﺷﺪ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ درد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯽ«. »ﻣﻦ ﺳﺮدم ا ﺳﺖ ،ﻣﯽ ﺷﻮد«... ﻣﻔﺘﺶ ﺑـﺎز ﺑـﺎ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ ،اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ: »ﺗــــﺎ ازت ﻧﺨﻮا ﺳـــــﺘﻪاﻧﺪ ،ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﯽ .ﻓﻘﻂ
ﺳﺮت را ﺑــﻪ ﻋﻼـــﻣﺖ ﺑﻠﯽ ﯾـــﺎ ﻧــﻪ ﺗﮑـــﺎن ﺑـــﺪه. دو ﺳــﺘﺎﻧﺖ ﺣﺘﻤــًﺎ ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﮔﻔﺘﻪاﻧــﺪ ﭼـﻪ اﺗﻔــﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ،در ﺳﺖ ا ﺳﺖ؟« ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدھﺪ. »آﻗﺎﯾﺎن ،ﻟﻄﻔًﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ«. ﺣﺎﻻـ آن ﻣﺮدان ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﻮﻧـﺪ ﭼﮫﺮه ﺷـﺎن را ﻧﺸـﺎن ﺑﺪھﻨـﺪ .ﻗﻀﺎت ،ﮐﺎﺗ ﺐھﺎ و ا ﺷـﺮاف دور ﻣﯿﺰ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐـﻪ ﺗــﺎ اﻻــن ﻣﻔﺘﺶ ﺗﻨﮫــﺎ ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﺑـﻮد، ﻣﯽﻧﺸـﯿﻨﻨﺪ .ﻓﻘـﻂ ﻣﻦ و ﻧﮕﮫﺒﺎنھـﺎ و دﺧﺘﺮ ﺳـﺮﭘﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ. ﺗﺮﺟﯿــﺢ ﻣﯽدادم اﯾـﻦ اراذل اﯾﻨﺠــﺎ ﻧﺒﻮدﻧــﺪ .اﮔﺮ ﻓﻘـﻂ ﻣـﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮی ﺑـﻮدﯾﻢ ،ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻔﺘﺶ ﺗﺤﺖ ﺗــﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ .ﻣﺮدم ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﮔﺰارشھــﺎ را ﮔﻤﻨـــــــــﺎم رد ﻣﯽﮐﻨﻨــــــــــﺪ ،ﭼـــــــــﻮن از ﺣﺮف ھﻤﺸــﮫﺮیھﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﺗﺮ ﺳـﻨﺪ؛ اﮔﺮ اﯾـﻦ ﮔﺰارش در ﻣﻸـ ﻋـﺎم رد ﻧﺸــﺪه ﺑـﻮد ،ﺷﺎﯾـﺪ ھﯿـﭻ اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘـﺎد .اﻣﺎ ﺳـﺮﻧﻮ ﺷﺖ ﺗﺼـﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ اﻣﻮر ﻣﺴـﯿﺮی ﻣﺘﻔـﺎوت در ﭘﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮد ،و ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ اراذل اﺣﺘﯿــﺎج دارد و ﻣﺮاﺣــﻞ ﻗــﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾـــﺪ ﻃﯽ ﺷـﻮد .ﮐﻠﯿﺴـﺎ ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ ﺑﻪ زﯾـﺎدهروی ﻣﺘﮫﻢ
ﺷــﺪه ﺑـﻮد ،ﻓﺮﻣـﺎﻧﯽ ﺻـﺎدر ﺷـﺪ ﮐـﻪ ھﻤـﻪﭼﯿﺰ در ﻣـﺪارک ﻣـﺪﻧﯽ ﻣﻨـﺎ ﺳﺐ درج ﺷـﻮد .ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در آﯾﻨــﺪه ھﻤﮕـﺎن ﺧﻮاھﻨــﺪ داﻧﺴـ ﺖ ﮐـﻪ ﻣﻘﺎﻣـﺎت ﻣـﺬھﺒﯽ ﺑﺎ ﺷـﺮاﻓﺖ و در دﻓﺎﻋﯽ ﻣﺸـﺮوع از دﯾﻦ ﻋﻤـــﻞ ﮐﺮدهاﻧـــﺪ .ﺣﮑــﻢ از ﺳــﻮی دوﻟــﺖ ﺻــﺎدر ﻣﯽ ﺷــﻮد؛ ﻣﻔﺘﺸـــﺎن دﯾﻨﯽ ﻓﻘـــﻂ وﻇﯿﻔــﻪ دارﻧﺪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎھﮑﺎر را ﺷﻨﺎ ﺳﺎﯾﯽ و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻨﺪ. »ﻧﺘﺮس .ھﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ واﻟﺪﯾﻨﺖ ﺻـﺤﺒ ﺖ ﮐﺮدم و ﻗــﻮل دادم ھﺮﮐــﺎری از د ﺳـــﺘﻢ ﺑﺮﺑﯿﺎﯾــﺪ ﺑﮑﻨــﻢ ﺗﺎ ﻣﺸــﺨﺺ ﺷــﻮد ﺗــﻮ ھﺮﮔﺰ در ﻣﺮا ﺳــﻤﯽ ﮐــﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐـــﺖ در آنھــــﺎ ﻣﺘﮫـــﻢ ﺷــــﺪهای ،ﺣﻀــــﻮر ﻧﺪا ﺷﺘﻪای .ﮐﻪ ﺗﻮ ارواح ﻣﺮدﮔﺎن را اﺣﻀﺎر ﻧﮑﺮدهای ﺗﺎ از آﯾﻨـﺪه ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺸﻮی ،و ھﺮﮔﺰ ﺳـﻌﯽ ﻧﮑﺮدهای زﻧـﺪﮔﯽھﺎی ﮔﺬ ﺷـﺘﻪات را ﺑـﺒﯿﻨﯽ ،ﮐـﻪ ﻃـﺒﯿﻌﺖ را ﻧﻤﯽﭘﺮ ﺳﺘﯽ ،ﮐﻪ ﺣﻮارﯾﻮن ﺷـﯿﻄﺎن ھﺮﮔﺰ ﺑﺪﻧ ﺖ را ﻟﻤﺲ ﻧﮑﺮدهاﻧــﺪ ،ﻋﻠﯽرﻏـﻢ ﻧﺸـﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪوﺿـﻮح اﯾﻨﺠﺎ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ«... ھﻤـﻪی ﺣﺎﺿــﺮان ﮐـﻪ ﺣﺎﻻــ زﻧــﺪاﻧﯽ ﻣﯽﺗـﻮاﻧﺪ ﺻﻮرﺗﺸـﺎن را ﺑﺒﯿﻨـﺪ ،ﺑﺎ ﻋﺼـﺒﺎﻧﯿ ﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻔﺘﺶ
ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧـﺪ و اﻧﺘﻈـﺎر دارﻧـﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﺎﻃﻌﯽ ﺑﮑﻨـﺪ. اﻣﺎ او ﻓﻘﻂ اﻧﮕﺸـﺘﺶ را ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻣﯽﮔﺬارد و از او ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ دادﮔﺎه اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارد. دﻋﺎھــﺎﯾﻢ دارد ﻣﺴـــﺘﺠﺎب ﻣﯽ ﺷــﻮد .از ﺧـــﺪا ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﻣـﺎﻓﻮﻗﻢ را ﺳـﺮ ﺷﺎر از ﺗﺴﺎﻣـﺢ ﮐﻨـﺪ ﺗﺎ دﺧـــﺘﺮ را ﺑــﻪ ﮔﺮﻓﺘـــﺎر »ﭼﺮخ« ﻧﮑﻨـــﺪ .ھﯿـــﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧــﺪ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ﭼﺮخ ﻣﻘــﺎوﻣﺖ ﮐﻨــﺪ و ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴـﺎﻧﯽ را ﺑﺮ آن ﻗﺮار ﻣﯽدھﻨـﺪ ﮐـﻪ از ﮔﻨﺎھﺸـﺎن ﻣﻄﻤﺌﻨﻨــﺪ .ﺗـﺎ ﺣﺎﻻـ ھﯿﭻﮐـﺪام از دﺧـﺘﺮاﻧﯽ ﮐـﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ دادﮔـﺎه ﺣﺎﺿـﺮ ﺷﺪهاﻧـﺪ ،ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ اﯾـﻦ ﺗﻨـﺒﯿﻪ ﺑﯿﺶاز ﺣـﺪ ﻧﺸﺪهاﻧـﺪ .ﻣﺘﮫﻢ را ﺑﻪ ﭼﺮخ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧــﺪ .روی ﭼﺮخ ﭘﺮ از ﻣﯿــﺦ و زﻏـﺎل ﮔـﺪاﺧﺘﻪ ا ﺳــﺖ .وﻗــﺘﯽ ﭼﺮخ ﻣﯽﭼﺮﺧـــﺪ ،ﮔــﻮ ﺷ ﺖ ﻣﺘﮫﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزد و ﭘﺎره ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﺗﺨﺖ را ﺑﯿﺎورﯾﺪ«. دﻋﺎھـــﺎﯾﻢ دارد ﻣﺴـــﺘﺠﺎب ﻣﯽ ﺷــﻮد .ﯾﮑﯽ از ﻧﮕﮫﺒﺎنھﺎ د ﺳﺘﻮر را اﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﺪ. دﺧﺘﺮ ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ ،ھﺮﭼﻨﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﻤﮑـﻦ ﻧﯿﺴـﺖ .از ﯾــﮏ ﻃﺮف اﺗـﺎق ﺑـﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻣﯽدود ،ﺑﻪ دﯾﻮارھﺎی ﺳـﻨﮕﯽ ﻣﯽﺧﻮرد ،ﺑﻪ ﻃﺮف
در ﻣﯽرود ،اﻣﺎ ﻋﻘﺒﺶ ﻣﯽزﻧﻨﺪ .ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳـﺮﻣﺎ و رﻃﻮﺑﺖ ،ﺑـﺪﻧﺶ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ا ﺳ ﺖ و در آن ﻧﻮر ﮐﻢ ﺑﺮق ﻣﯽزﻧـﺪ .ﻣﺜـﻞ دﺧﺘﺮھﺎی دﯾﮕﺮ ﺟﯿﻎ ﻧﻤﯽزﻧـﺪ، ﻓﻘﻂ ﺳـﻌﯽ دارد ﻓﺮار ﮐﻨﺪ .ﻧﮕﮫﺒﺎنھﺎ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم او را ﻣﯽﮔﯿﺮﻧـﺪ و در آن ﺑﻠﻮا ،ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ ﭘﺴـﺘﺎنھﺎﯾﺶ و ﻣﻮھﺎی ﺷﺮﻣﮕﺎھﯽاش د ﺳﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ. دو ﻣﺮد دﯾﮕﺮ ﺑـﺎ ﺗﺨـﺘﯽ ﭼـﻮﺑﯽ ﻣﯽآﯾﻨــﺪ ﮐـﻪ در ھﻠﻨـﺪ و اﺧﺘﺼﺎﺻـًﺎ ﺑﺮای ﮐﻠﯿﺴـﺎی ﻣﻘـﺪس ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷــــﺪه .اﻣﺮوزه ا ﺳــــﺘﻔﺎده از آن در ﮐﺸﻮرھـــﺎی ﻣﺘﻌــﺪدی ﺗﻮﺻــﯿﻪ ﻣﯽ ﺷـﻮد .ﺗﺨـﺖ را ﻧﺰدﯾــﮏ ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮔﺬارﻧـﺪ و دﺧـﺘﺮی را ﮐـﻪ در ﺳـﮑﻮت د ﺳـﺖوﭘﺎ ﻣﯽزﻧـﺪ روﯾﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧـﺪ .ﭘﺎھـﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻗـﻮزک دو ﭘـﺎﯾﺶ را ﺑـﺎ دو ﺣﻠﻘﻪ در اﻧﺘﮫـﺎی ﺗﺨﺖ ﻗﻔـﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ .ﺑﻌـﺪ ﺑﺎزوھـﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻـی ﺳــﺮش ﻣﯽﺑﺮﻧــﺪ و ﺑـﻪ ﻃﻨﺎبھــﺎی ﻣﺘﺼــﻞ ﺑـﻪ ﯾــﮏ اھﺮم ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﻦ اھﺮم را ﻣﯽﮔﯿﺮم«. ﻣﻔﺘﺶ ﻧﮕـــﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨـــﺪ .ﻣﻌﻤﻮﻻــًـ اﯾــﻦ ﮐـــﺎر ﺳﺮﺑﺎزھﺎ ﺳﺖ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ وﺣﺸـﯽھﺎ ﻣﻤﮑﻦ ا ﺳــﺖ ﺧﯿﻠﯽ راﺣـﺖ ﻋﻀــﻼﺗﺶ را ﭘــﺎره ﮐﻨﻨــﺪ ،و
ﺿﻤﻨــًﺎ در ﭼﮫــﺎر ﻣـﻮرد ﻗﺒﻠﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ اﺟــﺎزه داده ادارهی ﮐﺎر را در د ﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮم. »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب«. ﺑـــﻪ ﻃﺮف ﺗﺨـــﺖ ﻣﯽروم و د ﺳﺖھـــﺎﯾﻢ را ﺑﺮ ﻣﯿﻠـﻪی ﭼـﻮﺑﯽ ﮐـﻪ از ﺷــﺪت ا ﺳــﺘﻔﺎده ﺳﺎﯾﯿــﺪه ﺷــﺪه ،ﻣﯽﮔــﺬارم .ﻣﺮدھــﺎی دﯾﮕﺮ ﺑــﻪ ﺟﻠــﻮ ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧـﺪ .ﻣﻨﻈﺮهی دﺧـﺘﺮ ﺑﺮھﻨـﻪای ﮐـﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺴــﺘﻪ ﺷــﺪه و ﭘﺎھــﺎﯾﺶ ﺑــﺎز ا ﺳــﺖ ،ﻣﯽﺗــﻮاﻧﺪ ھﻤﺰﻣﺎن ﺟﮫﻨﻤﯽ و ﺑﮫﺸﺘﯽ ﺗﺼﻮر ﺷﻮد .ﺷـﯿﻄﺎن و ﺳﻮ ﺳﻪ و ﺗﺤﺮﯾﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨـﺪ .اﻣﺸ ﺐ ﺑـﺎ ﺗﺎزﯾـﺎﻧﻪ از ﺑـﺪﻧﻢ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،و ﺑﻪ ھﻤﺮاه ﺷـﯿﻄﺎن ،اﯾﻦ ﻓﮑﺮ را ﮐﻪ اﻻن دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺪ و او را در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮم و در ﺑﺮاﺑﺮ آن ﻧﮕﺎهھﺎ و ﻟﺒﺨﻨـﺪھﺎی دزدﮐﯽ ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻢ. ﺧﻄــﺎب ﺑـﻪ ﺷــﯿﻄﺎن ﻓﺮﯾــﺎد ﻣﯽزﻧـﻢ» :ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻣﺴﯿﺢ ،ﺗﻮ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬارم «.و ﺧﯿﻠﯽ آرام اھﺮم را ﻓﺸـﺎر ﻣﯽدھـﻢ .ﺑـﺪﻧﺶ ﻣﺤﮑـﻢ ﮐﺸــﯿﺪه ﻣﯽ ﺷـﻮد .وﻗـﺘﯽ ﺳــﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗﺶ ﺑـﻪ ﺑﺎﻻـ ﻗـﻮس ﺑﺮﻣﯽدارد ،ﻧـﺎﻟﻪی زﯾـﺎدی ﻧﻤﯽﮐﻨــﺪ .ﻓﺸـﺎر را ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗﺶ ﺷﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد.
ھﻤﭽﻨـﺎن ﺑﯽوﻗﻔﻪ دﻋـﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ و از ﺧـﺪا ﻃﻠﺐ رﺣﻤﺖ .وﻗﺘﯽ ﻣﺮز درد ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺷﻮد، روح ﻗــــﻮی ﻣﯽ ﺷـــﻮد .ﺗﻤﻨﯿــــﺎت روزﻣﺮه ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﺷـﻮد و اﻧﺴـﺎن ﺗﺰﮐﯿـﻪ ﻣﯽ ﺷـﻮد .رﻧـﺞ ﺣﺎﺻـﻞ ﺗﻤﻨﯿﺎت ا ﺳﺖ ،ﻧﻪ درد. ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﻼﯾﻢ و آراﻣﺶﺑﺨﺶ ا ﺳﺖ. »دو ﺳـﺘﺎﻧﺖ ﺷﯿﻮهی ﮐﺎر را ﺑﺮاﯾ ﺖ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ،ﻧﻪ؟ وﻗـﺘﯽ اﯾـﻦ اھﺮم را ﺣﺮﮐـ ﺖ ﺑــﺪھﻢ ،ﺑﺎزوھــﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻋﻘــﺐ ﮐﺸــﯿﺪه ﻣﯽ ﺷــﻮد ،ﻣﻔﺼــﻞ ﺷــﺎﻧﻪات در ﻣﯽرود ،ﺳـــﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗــﺖ ﺟﺎﺑﻪﺟـــﺎ ﻣﯽ ﺷـــﻮد و ﭘﻮ ﺳـﺘﺖ ﭘﺎره ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻦ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم. ﺧﯿﻠﯽ ﺳــﺎده ،ﻣﺜــﻞ دو ﺳﺖھــﺎﯾ ﺖ اﻋـﺘﺮاف ﮐـﻦ. ﻣـﺎﻓﻮﻗﻢ ﮔﻨﺎھﺎﻧﺖ را ﻣﯽآﻣﺮزد و ﺑﺎ د ﺳـﺘﻮر ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺧــﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدی و ھﻤـﻪﭼﯿﺰ روﺑـﻪراه ﻣﯽ ﺷـﻮد. ھﯿﺌﺖ ﻣﻘﺪس ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮫﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ«. ﻧﮕــﺎھﯽ ﺑـﻪ ﮐﻨــﺎرم ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﺗـﺎ ﻣﻄﻤﺌـﻦ ﺷـﻮم ﮐــﺎﺗﺐ ﺣﺮفھـﺎﯾﻢ را در ﺳـ ﺖ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴــﺪ ﺗـﺎ ﺑﺮای آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾـــﺪ» :اﻋـــﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨــﻢ .ﺑﮕــﻮ ﮔﻨـــﺎھﻢ ﭼﯿﺴﺖ و اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ«.
اھﺮم را آرام ﻓﺸـﺎر ﻣﯽدھﻢ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧـﺪازهای ﮐﻪ از درد ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﺪ .ﺧﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻦ ﺟﻠـﻮﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﺮوم .ﺧـﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ،ھﻤﯿﻦ اﻻن اﻋﺘﺮاف ﮐﻦ. »ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﮔﻨـﺎھ ﺖ ﭼﯿﺴ ﺖ. ﺣـﺘﯽ اﮔﺮ ﺑــﺪاﻧﻢ ،ﺗـﻮﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑﺎﯾــﺪ ﮔﻨﺎھـﺎﻧ ﺖ را در ﻣﺤﻀﺮ دادﮔﺎه اﻋﻼم ﮐﻨﯽ«. ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨــﺪ ﺑـﻪ ﮔﻔﺘـﻦ ھﺮﭼـﻪ ﻣﯽﺧـﻮاھﯿﻢ ﺑﺸـﻨﻮﯾﻢ ،و ﺑـﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷـﮑﻨﺠﻪ را ﻏﯿﺮﺿـﺮوری ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ دارد ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ ﺧﻮدش را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و ﺑﺎﯾــﺪ ﺟﻠــﻮﯾﺶ را ﺑﮕﯿﺮم .اھﺮم را ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑـﻢﺗﺮ ﻓﺸـﺎر ﻣﯽدھﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﺘﺶ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد درد، اداﻣﻪ ﻣﯽدھـﺪ .از ﭘﯿﺶآﮔﺎھﯽھﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ،از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨـﺪ در آﯾﻨﺪه ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ، از اﯾﻨﮑـﻪ ﻃــﺒﯿﻌﺖ ا ﺳــﺮار ﻃـﺒﯽ زﯾــﺎدی را ﺑﺮ او و دو ﺳـﺘﺎﻧﺶ آ ﺷـﮑﺎر ﮐﺮده .اھﺮم را ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻓﺸـﺎر ﻣﯽدھﻢ ،ﺑﻪ اﻣﯿـﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺳـﺎﮐﺖ ﺷﻮد ،اﻣﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽدھـﺪ ،ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدھﺎی درد آﻣﯿﺨﺘﻪ ا ﺳﺖ. ﻣﻔﺘﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ﺻـﺒﺮ ﮐـﻦ .ﺑﮕـﺬار ﺣﺮﻓﺶ را
ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ .ﻓﺸﺎر را ﮐﻢ ﮐﻦ«. ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺮدان دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻣﺎ ھﻤﻪ ﺷﺎھـﺪﯾﻢ .ﮐﻠﯿﺴﺎ درﺧﻮا ﺳﺖ ﻣﺮگ ﺑﺎ آﺗﺶ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﮕﻮنﺑﺨِﺖ ﺷﯿﻄﺎن دارد«. ﻧﻪ! ﻣﯽﺧـﻮاھﻢ ﺑﻪ دﺧـﺘﺮ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﺳـﺎﮐﺖ ﺷﻮد، اﻣﺎ ھﻤﻪ ﻧﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﯾﮑﯽ از ﻗﻀــﺎت ﻣﯽﮔﻮﯾـــﺪ» :دادﮔــﺎه ﻣــﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ«. اﯾــﻦ ﺟﻤﻠــﻪ را ﻣﯽ ﺷــﻨﻮد و ﺑﺮای ھﻤﯿﺸــﻪ از د ﺳـﺖ ﻣﯽرود .ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑـﺎر ﭘﺲ از ورودش ﺑﻪ اﺗــــﺎق ،ﭼﺸﻢھـــﺎﯾﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨــــﺪ و ﺣـــﺎﻟﺖ ﻣﺼــﻤﻤﯽ را ﻣﯽﮔﯿﺮد ﮐـﻪ ﻓﻘـﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧــﺪ زادهی اھﺮﯾﻤﻦ ﺑﺎ ﺷﺪ. »ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﮔﻨﺎھـﺎن دﻧﯿﺎ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨــــﻢ ﺧـــــﻮاب ورود ﻣﺮدان ﺑــــﻪ ﺑﺴـــــﺘﺮم و ﺑﻮ ﺳﻪھﺎﯾﺸــﺎن را دﯾــﺪهام .ﯾﮑﯽ از اﯾـﻦ ﻣﺮدان ﺗﻮ ﺑـﻮدی ،و اﻋـﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﺧـﻮاﺑﻢ ﺗـﻮ را اﻏﻮا ﮐﺮدم .اﻋـﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﮐـﻪ ﺑـﺎ دو ﺳﺖھـﺎﯾﻢ ﺟﻤﻊ ﺷــﺪﯾﻢ ﺗــﺎ ارواح ﻣﺮدﮔــﺎن را اﺣﻀــﺎر ﮐﻨﯿـﻢ ،ﭼـﻮن ﻣﯽﺧﻮا ﺳـﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ آﯾﺎ روزی ﺑﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ
رؤﯾﺎﯾﺶ را دا ﺷﺘﻢ ازدواج ﻣﯽﮐﻨﻢ؟« و ﺑﺎ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻣﻦ ا ﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ. »آن ﻣﺮد ﺗــﻮ ﺑــﻮدی .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑـﻮدم ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﺸﻮم و ﺗﻮ را و ﺳﻮ ﺳﻪ ﮐﻨﻢ از زﻧـﺪﮔﯽ رھﺒـﺎﻧﯽات د ﺳـــﺖ ﺑﮑﺸـــﯽ .اﻋـــﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨــﻢ ﻧﺎﻣﻪھـــﺎ و ﺧـﺎﻃﺮاﺗﯽ را ﻧﻮ ﺷـﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌـﺪ ﺳﻮزاﻧـﺪﻣﺸﺎن ،ﭼﺮا ﮐــﻪ از ﺗﻨﮫـــﺎ ﮐﺴـــﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزدم ﮐــﻪ ﺑﻌـــﺪ از ﭘﺪروﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و دو ﺳـﺘﺶ دا ﺷﺘﻢ: ﺗﻮ«... اھﺮم را ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻓﺸـﺎر ﻣﯽدھﻢ .ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ و از ﺣـــﺎل ﻣﯽرود .ﺑـــﺪﻧﺶ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ا ﺳـــ ﺖ. ﻧﮕﮫﺒﺎنھــﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﻨــﺪ آب ﺳــﺮد روی ﺻــﻮرﺗﺶ ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻋﺘﺮافﮔﯿﺮی اداﻣﻪ ﺑﺪھﯿﻢ .اﻣﺎ ﻣﻔﺘﺶ ﺟﻠﻮﯾﺸﺎن را ﻣﯽﮔﯿﺮد. »ﻧﯿـﺎزی ﻧﯿﺴـﺖ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨـﻢ دادﮔـﺎه ﺑـﻪ ﻗــﺪر ﮐـﺎﻓﯽ ﺷـﻨﯿﺪه .ﺑـﺎ زﯾﺮﭘﯿﺮاھﻨﺶ ﺑﭙﻮ ﺷﺎﻧﯿـﺪش و ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿﺪ«. ﺑــﺪن ﺑﺮھﻨــﻪ و ﭘﯿﺮاھـﻦ زﯾﺮ آﺑﯽاش را ﮐـﻪ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﺮﻣﯽدارﻧـﺪ و ﻣﯽﺑﺮﻧـﺪ .ﻣﻔﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻣﺮدان ﺳﻨﮕﺪل ﮐﻨﺎرش ﻣﯽﮐﻨﺪ.
»آﻗﺎﯾـﺎن ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﮑـﻢ ﻣﮑﺘـﻮب ﺷـﻤﺎ ﻣﯽﻣـﺎﻧﻢ، ﻣﮕﺮ آﻧﮑـﻪ ﮐﺴــﯽ اﯾﻨﺠــﺎ ﺣﺮﻓﯽ در دﻓـﺎع از ﻣﺘﮫﻢ دا ﺷـﺘﻪ ﺑﺎ ﺷـﺪ .در اﯾﻦ ﺻﻮرت در ﺣﮑﻢ ﺗﺠﺪﯾـﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ«. ھﻤـﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧـﺪ و ﻧﮕـﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ،ﺑﻌﻀــﯽ اﻣﯿﺪوارﻧـﺪ ھﯿـﭻ ﻧﮕﻮﯾﻢ ،ﺑﻌﻀـﯽ اﻣﯿﺪوارﻧـﺪ ﻧﺠـﺎﺗﺶ ﺑــﺪھﻢ ،ﭼـﻮن ھﻤــﺎنﻃﻮر ﮐـﻪ ﺧـﻮدش ﮔﻔـ ﺖ ،ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻤﺶ. ﭼﺮا آن ﺣﺮفھﺎ را اﯾﻨﺠﺎ زد؟ ﭼﺮا اﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﯽ را ﭘﯿﺶ ﮐﺸـﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﺮک دﻧﯿﺎ و ﺧـﺪﻣﺖ ﺧـﺪا ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺑﻪ آن ﺳـﺨﺘﯽ ﺑﺮ ﺷـﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﺟــﺎزه ﻧــﺪاد ازش دﻓــﺎع ﮐﻨـﻢ ،وﻗــﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺟـﺎﻧﺶ را ﻧﺠﺎت ﺑـﺪھﻢ؟ ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺶ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ،ﻓﺮدا ھﻤﻪی ﺷـﮫﺮ ﻣﯽﮔـﻮﯾﻨﺪ ﮐـﻪ ﺑـﻪ اﯾﻦ دﻟﯿـﻞ ﻧﺠـﺎﺗﺶ دادهام ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ .آﺑﺮو و زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮﻓﻪایام ﺑﺮای اﺑﺪ ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﯽرود. »اﮔﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﯾﮏ ﺻـﺪا در دﻓﺎﻋﺶ ﺑﺮﺧﯿﺰد ،آﻣﺎدهام رﺣﻤﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﻘﺪس را ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﻨﻢ«. ﻣﻦ اﯾﻨﺠـﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴـﯽ ﻧﯿﺴـﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮادهی او
را ﻣﯽ ﺷـﻨﺎ ﺳﺪ .ﺑﻌﻀـﯽھﺎ اﻟﻄﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﺪﯾﻮﻧﻨـﺪ ،ﺑﻌﻀـﯽ ﭘـﻮل ﺑﺪھﮑﺎرﻧـﺪ ،و ﺑﻌﻀـﯽ ھﻢ از ﺣﺴـﺎدت ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪاﻧـﺪ .ھﯿـﭻﮐﺲ ﮐﻼﻣﯽ ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ ،ﻣﮕﺮ آنھـﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ھﯿـﭻ ﺑـﺪھﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. »آﯾﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﺬاﮐﺮات را اﻋﻼم ﮐﻨﻢ؟« ﻣﻔﺘﺶ ،ھﺮﭼﻨـــﺪ آﻣـــﻮﺧﺘﻪﺗﺮ و ﻣــﺆﻣﻦﺗﺮ از ﻣﻦ ا ﺳﺖ ،اﻧﮕـﺎر ﮐﻤﮏ ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ .ھﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺷـﺪ، او اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا دو ﺳﺖ دارد. ﯾﻮزﺑﺎ ﺷـﯽ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﮔﻔ ﺖ» :ﻓﻘﻂ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﮕﻮ و ﺧـﺎدﻣﻢ ﺷـﻔﺎ ﺧﻮاھـﺪ ﯾـﺎﻓﺖ «.ﻓﻘـﻂ ﯾـﮏ ﮐﻼم و ﺧﺎدﻣﻢ ﺷﻔﺎﺧﻮاھﺪ ﯾﺎﻓﺖ. ﻟﺐھﺎﯾﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. ﻣﻔﺘﺶ ﭼﯿﺰی ﺑﺮوز ﻧﻤﯽدھــﺪ ،اﻣـﺎ ﻣﯽداﻧـﻢ از ﻣـــﻦ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺷـــﺪه .روﯾﺶ را ﺑـــﻪ ﺑﻘﯿـــﻪی ﮔﺮوه ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﮐﻠﯿﺴـﺎ ﮐـﻪ در اﯾﻨﺠـﺎ ﻣـﻦ ،اﯾﻦ ﻣـﺪاﻓﻊ ﺧـﺎﺿﻊ، ﻧﻤﺎﯾﻨـــﺪﮔﯽاش را ﺑﺮﻋﮫــﺪه دارم ،در اﻧﺘﻈــﺎر ﺣﮑﻢ ﻣﮑﺘﻮب ﻣﺮگ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ«. ﻣﺮدھـﺎ در ﮔـﻮ ﺷﻪای ﺟﻤـﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧــﺪ و ﻧـﺪای
ﺷﯿﻄـﺎن را ﻣﯽ ﺷــﻨﻮم ﮐـﻪ ﺑﻠﻨــﺪﺗﺮ از ھﻤﯿﺸـﻪ در ﮔـﻮ ﺷﻢ ﻓﺮﯾـﺎد ﻣﯽزﻧـﺪ و ﺳــﻌﯽ دارد ﺳــﺮدرﮔﻤﻢ ﮐﻨــــﺪ؛ ﻣﺜــــﻞ ﮐﻤﯽ ﻗﺒـــﻞ .اﻣـــﺎ ﻣـــﻦ ھﯿــــﭻ اﺛﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖﻧﺎﭘــــﺬﯾﺮی ﺑﺮ ﺑــــﺪن ﭼﮫــــﺎر دﺧــــﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺬا ﺷـﺘﻢ .ﺑﻌﻀﯽ از ﺑﺮادرھﺎ را دﯾﺪهام ﮐﻪ اھﺮم را ﺗﺎﺟــﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽرود ﻓﺸــﺎر ﻣﯽدھﻨــﺪ ،اﺣﺸـﺎی زﻧـــﺪاﻧﯽھﺎ ﻣﯽﺗﺮﮐــﺪ ،ﺧــﻮن از دھﺎﻧﺸــﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﯾﺰد ،ﺑـﺪﻧﺸﺎن ﯾـﮏ ﭘـﺎ درازﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺟـﺎن ﻣﯽ ﺳﭙﺮﻧﺪ. ﻣﺮدھﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﻪی ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ ھﻤﻪ اﻣﻀﺎ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧـﺪ .ﺣﮑﻢ ھﻤـﺎن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣـﻞ ﭼﮫـﺎر دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﺷﺪه :ﺳﻮﺧﺘﻦ در آﺗﺶ. ﻣﻔﺘﺶ از ھﻤـــﻪ ﺗﺸــــﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨــــﺪ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼــﻣﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﮕﻮﯾــﺪ ﻣﯽرود .ﻣﺮدان ﻣﺴــﺌﻮل ﻗﻀـﺎوت و ﻗـﺎﻧﻮن ھﻢ ﻣﯽروﻧـﺪ ،ﺑﻌﻀـﯽ ﺷﺎن دارﻧﺪ درﺑـﺎرهی ﺷﺎﯾﻌـﺎت ﺟﺪﯾـﺪ ﻣﺤﻠﯽ ﻏﯿﺒـﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ، دﯾﮕﺮان ﺳــﺮ ﺷﺎن را ﭘــﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧــﺪ .ﺑـﻪ ﻃﺮف آﺗﺶ ﻣﯽروم ،ﯾﮑﯽ از زﻏﺎلھـــــﺎی ﮔــــــﺪاﺧﺘﻪ را ﺑﺮﻣﯽدارم و زﯾﺮ ﺟﺎﻣﻪام ،ﺑﻪ ﭘﻮ ﺳﺘﻢ ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﻢ. ﺑـــــﻮی ﮔـــــﻮ ﺷﺖ ﺳــــﻮﺧﺘﻪ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨــــﻢ، د ﺳﺖھـــﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺳـــﻮزد و ﺑـــﺪﻧﻢ از درد ﻣﻨﻘﺒﺾ
ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرم. وﻗﺘﯽ درد ﻓﺮوﻣﯽﺧﻮاﺑـﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﭘﺮوردﮔﺎرا، ﺑﺎ ﺷـﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ داغ ﺗﺎ اﺑـﺪ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ ﺑﻤﺎﻧـﺪ ،ﺗﺎ ھﺮﮔﺰ از ﯾﺎد ﻧﺒﺮم اﻣﺮوز ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم«.
ﺧﻨﺜﯽ ﮐﺮدن اﻧﺮژی ﺑﺪون ﺟﻨﺒﺎﻧﺪن ﯾﮏ ﻋﻀﻠﻪ زﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت آراﯾ ﺶ ﮐﺮد ه ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻨﺘﯽ ــ ﮐﻪ ﮐﻤ ﮑﯽ ھﻢ اﺿﺎ ﻓﻪ وز ن دارد ــ آھﻨﮓھﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .اﻣﯿﺪوارم ھﻤﻪ او ﻗﺎت ﺧﻮ ﺷﯽ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ؛ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ا ﺳﺖ و ﺑﺎ ھﺮ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ را هآھﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ا ﺣﺴﺎس ﺳ ﺮ ﺧﻮ ﺷ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ . اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ،ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ھﻤﺎ ن آدﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﺷﺮوع اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻮدم :ﻏﺮق ا ﻓﺴﺮدﮔﯽ .اﻣﺎ زود ﺣﺎ ﻟﻢ ﺧﻮب ﺷﺪ. اﮔﺮ ھﻼل ﻣﺮا ﺑﺨﺸﯿﺪ ه ،ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ﮐﻨﻢ ؟ ر ﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و ﺑﺎز ﮐﺮد ن ز ﺧﻢھﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﻪ آ ﺳﺎ ن ا ﺳﺖ و ﻧﻪ ﭼﻨﺪا ن ﻣﮫﻢ .ﺗﻨﮫﺎ ﺗﻮ ﺟﯿﮫ ﺶ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻣﯽآورم ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﺪ زﻣﺎ ن ﺣﺎل را ﺑﮫﺘﺮ ﺑﻔﮫﻤﻢ. از ﺑﻌﺪ از آ ﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ اﻣﻀﺎی ﮐﺘﺎب ﺳﻌﯽ ﮐﺮد هام ﮐﻠﻤﺎت در ﺳﺖ را ﺑﺮای ھﺪاﯾﺖ ھﻼل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﻣﺸ ﮑ ﻞ واژ هھﺎ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺣ ﺲ ﮐﺎذﺑﯽ ﺑﻪ آدم ﻣﯽدھﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش را ر ﺳﺎﻧﺪ ه و ﺣﺮف دﯾ ﮕﺮا ن را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ .اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺖ روﺑﻪرو ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﮐﺎ ﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ .ﺧﻄﯿﺒﺎ ن ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪی زﯾﺎدی را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ از ﻋﻤ ﻞ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪھﺎی ﺧﻮد ﺷﺎ ن ﻋﺎ ﺟﺰﻧﺪ .ﺿﻤﻨﺎً ،وﺻ ﻒ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ا ﺳﺖ و ﺗﺠﺮﺑﻪاش ﭼﯿﺰ دﯾ ﮕﺮ .ﻣﺪتھﺎ ﻗﺒ ﻞ ﻓﮫﻤﯿﺪم ﮐﻪ رزمآوری در ﺟﺴﺖو ﺟﻮی رؤﯾﺎﯾ ﺶ ،ﺑﺎﯾﺪ از آﻧﭽﻪ در ﻣﯽﮐﻨﺪ ا ﻟﮫﺎم ﺑ ﮕﯿﺮد ،ﻧﻪ آﻧﭽﻪ در ﺧﯿﺎ ﻟ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد
ﺑﻪ ھﻼل ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﭼﻪ از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪ هاﯾﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺮای ﺗﻮﺻﯿﻔ ﺶ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮم ،ﻗﺒ ﻞ از ﺧﺮوج از دھﺎﻧﻢ ﻣﺮد هاﻧﺪ.
ﺗﺠﺮﺑـﻪی اﺗﻔــﺎﻗﯽ ﮐـﻪ در آن ﺳــﯿﺎھﭽﺎل اﻓﺘـﺎد، ﺷﮑﻨﺠــــﻪ و ﻣﺮگ در آﺗﺶ ،ﮐﻤﮑﯽ ﺑــــﻪ ھﻼـــــل ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ .ﺑﺮﻋﮑﺲ ،ﻣﻤﮑـﻦ ا ﺳﺖ ﺑﻪ ﺷـﺪت ﺑﮫﺶ ﺻـﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ .ھﻨﻮز ﭼﻨﺪ روزی راه در ﭘﯿﺶ ا ﺳ ﺖ و ﺑـﻪ ﺑﮫـﺘﺮﯾﻦ ﺷــﮑﻞ ﺳــﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻢ راﺑﻄﻪﻣـﺎن را درک ﮐﻨـﺪ ،ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺑﺸـﻮد آن ھﻤﻪ رﻧﺞ را دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﺑﮕﺬراﻧﺪ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﯽﺧـﺒﺮ از اوﺿـﺎع ﻧﮕﮫﺶ دارم و ھﯿﭻ ﻧﮕـﻮﯾﻢ ،اﻣـﺎ ﺑــﺪون دﻟﯿﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ،ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﻘﯿﻘـﺖ او را ھـﻢ از ﻣﺴﺎﺋـﻞ ﺑﺴـﯿﺎری ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﻠﻮل ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ،آزاد ﻣﯽﮐﻨـﺪ .ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐــﻪ وﻗــﺘﯽ ﻣــﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم زﻧــﺪﮔﯽام دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ رودی ﺑﻪ ﺳﻮی درﯾﺎ ﺟﺎری ﻧﯿﺴﺖ ،ﺗﺼـﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳـﻔﺮ ﺑﺮوم .اﯾﻦ ﮐـﺎر را ﮐﺮدم ﭼـﻮن ھﻤﻪﭼﯿﺰ در اﻃﺮاﻓـﻢ اﻧﮕـﺎر راﮐـﺪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد .اﯾـﻦ ھﻢ ﺗﺼـﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ھﻼل ھﻢ ھﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭘﺲ ﺧــﺪا ﺑﺎﯾــﺪ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ھﻤﮑـﺎری ﮐﻨـﺪ و راھﯽ ﺑﺮای ﮔﻔﺘــﻦ ﺣﻘﯿﻘــﺖ ﺑـﻪ ھﻼــل ﻧﺸــﺎﻧﻢ ﺑﺪھــﺪ.
ھﻤـﻪی ﺳﺎﮐﻨـﺎن اﯾﻦ واﮔﻦ ،ھﺮ روز وارد ﻣﺮﺣﻠﻪی ﺗــﺎزهای از زﻧــﺪﮔﯽ ﺷﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﻧــﺪ .وﯾﺮا ﺳـــﺘﺎرم اﻧﺴــﺎنﺗﺮ و ﮐﻤـﺘﺮ ﺗــﺪاﻓﻌﯽ ا ﺳـﺖ .ﯾـﺎﺋﻮ ﮐـﻪ اﻻـن ﮐﻨـﺎرم اﯾﺴــﺘﺎده ،ﺳــﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸـﺪ و ﻣﺮدم را در ﭘﯿﺴﺖ رﻗﺺ ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ،ﺑﯽﺗﺮدﯾﺪ ﺧﻮ ﺷـﺤﺎل ا ﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑــﺎ ﻧﺸـﺎن دادن از ﯾـﺎد رﻓﺘﻪھـﺎی ﻣـﻦ، داﻧﺶ ﺧـﻮدش را ھـﻢ ﺗــﺎزه ﮐﺮده .اﻣﺮوز ﺻــﺒﺢ در ﺳﺎﻟﻦ ورز ﺷـﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮد، آیﮐﯽدو ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮدﯾﻢ .ﺑﻌﺪ ﮔﻔ ﺖ: »ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﯿﺸﻪ آﻣﺎدهی ﺣﻤﻠﻪی د ﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ و ﺑﺘـﻮاﻧﯿﻢ در ﭼﺸﻢھـﺎی ﻣﺮگ ﻧﮕـﺎه ﮐﻨﯿﻢ ﺗـﺎ ﻣﺮگ راھﻤﺎن را رو ﺷﻦ ﮐﻨﺪ«. اوﺋﻪ ﺷـــﯿﺒﺎ ﻗﻮلھــﺎی زﯾــﺎدی ﺑﺮای راھﻨﻤــﺎﯾﯽ ﮐﺴــﺎﻧﯽ دارد ﮐـﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﻨــﺪ ﺧﻮد ﺷـﺎن را وﻗﻒ ﻃﺮﯾﻖ ﺻـﻠﺢ ﮐﻨﻨﺪ .اﻣﺎ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده، در ﺳـﺖ در ارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﻪی دﯾﺸ ﺐ ﻣﻦ ا ﺳﺖ؛ ﻣـﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ھﻼـل در ﻣﯿـﺎن ﺑـﺎزواﻧﻢ ﺧﻮاﺑﯿـﺪه ﺑـﻮد. دﯾﺪن ﻣﺮگ او راه ﻣﺮا رو ﺷﻦ ﮐﺮده. ﯾﺎﺋﻮ ﻇﺎھﺮاً رو ﺷـﯽ ﺑﺮای ﺷﯿﺮﺟﻪ زدن در ﺟﮫﺎن ﻣـﻮازی دارد ،ﺗــﺎ ھﻤﭙــﺎی اﺗﻔﺎﻗــﺎﺗﯽ ﮐـﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ
ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ .او ﮐﺴﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ھﻤﻪ ﺑـﺎ او ﺣﺮف زدهام )ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎی ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهای ﺑــﺎ ھﻼــل دا ﺷــﺘﻪام ،اﻣـﺎ ھﻼـل ﻣــﺪام ﺳـﺎﮐﺖ و ﺳـﺎﮐﺖﺗﺮ ﻣﯽ ﺷـﻮد( ،اﻣـﺎ ھﻨـﻮز ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳـﻤﺶ .ﻣﻄﻤﺌـﻦ ﻧﯿﺴـﺘﻢ ﺑـﺎ ﮔﻔﺘـﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺰﯾﺰان ﻣـﺎ از ﺑﯿـﻦ ﻧﻤﯽروﻧـﺪ ،ﺑﻠﮑﻪ ﺻـﺮﻓًﺎ وارد ﺑُﻌﺪ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ ﺷﻮﻧــــﺪ ،ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮫﺶ ﮐﺮده ﺑــــﺎ ﺷﻢ. ھﻨـﻮز اﻧﮕــﺎر اﻓﮑـﺎرش ﻣﻌﻄـﻮف زﻧﺶ ا ﺳـﺖ و ﺗﻨﮫﺎ ﮐـﺎری ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از د ﺳـﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽآﯾـﺪ ،اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑـﺎ وا ﺳـﻄﻪی روﺣﯽ ﺑﺴـﯿﺎر ﺧـﻮﺑﯽ در ﻟﻨـﺪن ارﺗﺒـــﺎط ﺑـــﺪھﻢ .آﻧﺠـــﺎ ﺗﻤـــﺎم ﺟﻮابھــﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھــﺪ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺗﻤــﺎم ﻧﺸﺎﻧﻪھــﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺣﺮفھــﺎی ﻣﺮا درﺑــﺎرهی اﺑـــﺪﯾﺖ زﻧـــﺪﮔﯽ ﺗــﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﻣـﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﮔﮫــﺎﻧﯽ ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻢ ﺑــﺎ ﻗﻄـﺎر ﻋﺮض آ ﺳـﯿﺎ را ﻃﯽ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ھﺮﯾﮏ از ﻣﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺣﻀﻮر در اﯾﻨﺠـﺎ ،در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ دارﯾﻢ. اﯾـﻦ اﺗﻔﺎقھــﺎ ﻓﻘـﻂ وﻗـﺘﯽ ﻣﯽاﻓﺘــﺪ ﮐـﻪ ھﻤـﻪی اﻧﺴﺎنھـﺎی درﮔﯿﺮ ﻣـﺎﺟﺮا ،در ﺟﺎﯾﯽ در ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ ﺑﺎ ھـﻢ ﻣﻼﻗـﺎت ﮐﺮدهاﻧـﺪ و ﺑـﺎ ھـﻢ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ آزادی ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ھﻼــــل ﺑــــﺎ ﻣﺮد ﺟـــﻮاﻧﯽ ھﻢ ﺳـــﻦ ﺧـــﻮدش ﻣﯽرﻗﺼـــﺪ .ﮐﻤﯽ زﯾﺎدهﻧﻮ ﺷــــﯽ ﮐﺮده و زﯾـــﺎدی ﭘﺮﺣﺮارت ا ﺳـﺖ .ﯾﮑﯽ دو ﺑـﺎر ﭘﯿﺸـﻢ آﻣــﺪ و ﮔﻔﺖ ﭼﻪﻗـﺪر ﭘﺸـﯿﻤﺎن ا ﺳـﺖ ﮐﻪ وﯾﻮﻟـﻮﻧﺶ را ﻧﯿـﺎورده. واﻗﻌًﺎ ﺣﯿﻒ ا ﺳﺖ .ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻖ دارﻧﺪ اﻓﺴﻮن و ﻃﻠﺴـــــــﻢ وﯾﻮﻟــــــــﻮﻧﯿﺴ ﺖ اول ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺤـــﺘﺮمﺗﺮﯾﻦ ﮐﻨﺴـــﺮواﺗﻮارھﺎی رو ﺳـــﯿﻪ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ. **** ﺧﻮاﻧﻨـﺪهی ﭼـﺎق ﺻــﺤﻨﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨـﺪ .ﮔﺮوه ﻣﻮ ﺳـــﯿﻘﯽ ھﻤﭽﻨــﺎن ﻣﯽﻧــﻮازد و ﻣﺮدم ﺷـــﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨـــﺪ ﺑــﻪ ﺑﺎﻻوﭘــﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾــﺪن و داد زدن ﮐــﻪ: »ﮐﻼ ﺷـﻨﯿﮑﻒ! ﮐﻼ ﺷـﻨﯿﮑﻒ!« اﮔﺮ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﮔﻮرال ﺑﺮﮔﻮوﯾﭻ آنﻗﺪر ﻣﺸـﮫﻮر ﻧﺒﻮد ،ھﺮﮐﺲ رد ﻣﯽ ﺷـﺪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻨﺠﺎ ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﺗﺮورﯾﺴﺖھﺎ ﺳﺖ. ھﻼــــل و دو ﺳـــﺖ ﺟﺪﯾــــﺪش ﺑـــﻪ ھﻤــــﺪﯾﮕﺮ ﭼﺴﺒﯿﺪهاﻧـﺪ و ﯾـﮏ ﻗـﺪم ﺑـﺎ ﺑـﻮ ﺳﻪ ﻓﺎﺻــﻠﻪ دارﻧـﺪ. ھﻤﺴــﻔﺮھﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺷـﮏ ﻧﮕﺮاﻧﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻣﺒـﺎدا از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎ ﺷﻢ .اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﻮب. ﮐــــﺎش ﻓﻘــــﻂ ﺑــــﺎ ﻣﺮدی آ ﺷـــــﻨﺎ ﻣﯽ ﺷــــﺪ ﮐﻪ
ﺧﻮ ﺷــــــﺒﺨﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮد و آﯾﻨــــــﺪهی ﺣﺮﻓـــــﻪای درﺧﺸــﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ھــﻢ ﻧﻤﯽزد ،ﮐﺴــﯽ ﮐـﻪ او را ﻏﺮوب در آﻏــﻮش ﻣﯽﮔﺮﻓــ ﺖ و ھﺮوﻗـﺖ ﺑـﻪ ﮐﻤﮏ اﺣﺘﯿــﺎج دا ﺷــﺖ ﺑﺮاﯾﺶ آﺗﺶ ﻣﻘــﺪس را رو ﺷــﻦ ﻣﯽﮐﺮد .ﻟﯿﺎﻗﺘﺶ را دارد. ﯾﺎﺋﻮ ھﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ رﻗﺺ ﻣﺮدم را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨـﺪ، ﻣﯽﮔﻮﯾـــــﺪ» :ﻣﯽﺗــــﻮاﻧﻢ آن ﻋﻼﻣ ﺖھــــﺎ را روی ﭘﻮ ﺳــﺘﺖ درﻣــﺎن ﮐﻨـﻢ .ﭼﯿﻨﯽھـﺎ ﻣﺮھﻤﯽ ﺑﺮاﯾﺶ دارﻧﺪ«. ﻣﯽداﻧﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ. »آه ،ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﻪ ﻓﻮاﺻﻞ ﻏﯿﺮﻣﻨﻈﻢ ﻣﯽآﯾﻨـﺪ و ﻣﯽروﻧـﺪ ،اﻣـﺎ اﮔﺰﻣـﺎی ﺣﻠﻘـﻮی درﻣـﺎن ﻧﺪارد«. »در ﻓﺮھﻨـﮓ ﭼﯿـﻦ ،ﻣﯽﮔـﻮﯾﯿﻢ اﯾـﻦ اﺗﻔـﺎق ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺳــﺮﺑﺎزھﺎﯾﯽ ﻣﯽاﻓﺘــﺪ ﮐــﻪ در زﻧــﺪﮔﯽھﺎی ﻗﺒﻠﯽ ﺷﺎن در ﺟﻨﮓ ﺳﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ«. ﻟﺒﺨﻨــﺪ ﻣﯽزﻧـﻢ .ﯾــﺎﺋﻮ ﻧﮕـﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨــﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧـﺪ .ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺧﻮدش ﻓﮫﻤﯿﺪه ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﻋﻼـﯾﻢ ﺣﺎﺻـﻞ آن روز در ﺳــﯿﺎھﭽﺎل ا ﺳـ ﺖ .ﯾـﺎدم ا ﺳــﺖ ھﻤﯿـﻦ ﺿﺎﯾﻌــﺎت ﭘﻮ ﺳــﺘﯽ را ﺑﺮ د ﺳـﺖ آن
ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪهی ﻓﺮاﻧﺴﻮی دﯾـﺪم ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮی ﺑــــﻮدم .ﺑﮫﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨــــﺪ اﮔﺰﻣــــﺎی ﺣﻠﻘــــﻮی ﯾﺎ ﻧﻮﻣﻮﻟـﻮس ،ﭼـﻮن ﺿﺎﯾﻌـﺎت ھﻢاﻧــﺪازه و ھﻢ ﺷــﮑﻞ ﺳﮑﻪھــﺎی روﻣﯽ ﯾــﺎ ﻧﻮﻣﻮﻟـﻮس ا ﺳـﺖ ...ﯾــﺎ داغ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﻧﺎ ﺷﯽ از زﻏﺎل ﮔﺪاﺧﺘﻪ. ﻣﻮ ﺳـﯿﻘﯽ ﻗﻄـﻊ ﻣﯽ ﺷـﻮد .وﻗـﺖ ﺷـﺎم ا ﺳ ﺖ. ﺳﺮاغ ھﻼــل ﻣﯽروم و از دو ﺳــﺘﺶ ھـﻢ دﻋــﻮت ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺑﭙﯿﻮﻧــﺪد .ﺣﺘﻤـًﺎ از ﺧﻮاﻧﻨــﺪهھﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای آن ﺷﺐ اﻧﺘﺨﺎب و دﻋﻮت ﺷﺪهاﻧﺪ. ھﻼل ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »اﻣﺎ ﻗﺒًﻼ از ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮی دﻋﻮت ﮐﺮدهای«. ﻣﯽﮔــﻮﯾﻢ» :ھﻤﯿﺸــﻪ ﺟــﺎ ﺑﺮای ﯾــﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ھﺴﺖ«. »ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﻪ .ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ھﻤﻪﭼﯿﺰ ﺗﺮن درازی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﯿﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ھﻤﻪ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ«. ﻣﺮد ﺟـﻮان در ﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرش را ﻧﻤﯽﻓﮫﻤـﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪوﺿﻮح ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد اﺗﻔـﺎق ﻏﺮﯾﺒﯽ در ﺟﺮﯾﺎن ا ﺳـــﺖ .ﺗﻮﺿــــﯿﺢ ﻣﯽدھــــﺪ ﮐـــﻪ ﻗــــﻮل داده ﺑﺎ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺷـﺎم ﺑﺨـﻮرد .ﺗﺼـﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﮐﻤﯽ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻨﻢ.
ﻣﯽﭘﺮ ﺳــــﻢ » :ﺷــــﻌﺮھﺎی ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴــــﮑﯽ را ﺧﻮاﻧﺪهای؟« »ﻧـــﻪ .ﺧﻮاﻧـــﺪن ﮐﺎرھـــﺎﯾﺶ دﯾﮕﺮ در ﻣﺪر ﺳـــﻪ اﺟﺒــﺎری ﻧﯿﺴـﺖ .ﯾــﮏ ﺟﻮرھــﺎﯾﯽ ﺷـﺎﻋﺮ دوﻟـﺘﯽ ﺑﻮد«. ﺣﻖ دارد ،اﻣـﺎ وﻗـﺘﯽ ھﻢ ﺳﻦ او ﺑﻮدم ﮐﺎرھـﺎی ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴــــﮑﯽ را دو ﺳـــﺖ دا ﺷــــﺘﻢ و ﮐﻤﯽ از زﻧﺪﮔﯽاش ﻣﯽداﻧﻢ. ﻧﺎ ﺷـــﺮم ﺟﻠـــﻮ ﻣﯽآﯾـــﺪ ،ﻣﯽﺗﺮ ﺳـــﺪ ﺑﺨــﻮاھﻢ ﻏﯿﺮﺗﯽﺑﺎزی درﺑﯿﺎورم و دﻋﻮا راه ﺑﯿﻨـﺪازم ،اﻣﺎ ،ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھــﺎی دﯾﮕﺮ در زﻧــﺪﮔﯽ ،اﻣــﻮر آن ﻃــﻮر ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. »ﻋـﺎ ﺷﻖ زن ﻧﺎ ﺷــﺮش ﺷـﺪ ﮐـﻪ رﻗﺼـﻨﺪه ﺑـﻮد. راﺑﻄـﻪی ﻋﺸـﻘﯽ ﭘﺮ ﺷـﻮری دا ﺷـﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸـﯽ ﮐﻠﯿـــﺪی دا ﺷـــﺖ در اﯾﻨﮑــﻪ ﺷـــﻌﺮھﺎﯾﺶ ﮐﻤـــﺘﺮ ﺳﯿﺎ ﺳـــﯽ و ﺑﯿﺸــﺘﺮ اﻧﺴــﺎﻧﯽ ﺑﺸــﻮد .ﺑــﺎ اﯾﻨﮑﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ا ﺳﻢھﺎ را در ﺷﻌﺮھﺎﯾﺶ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد، ﻧﺎ ﺷــﺮش ﺧــﻮب ﻣﯽداﻧﺴــﺖ ﮐـﻪ ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴــﮑﯽ درﺑـــﺎرهی زن او ﻣﯽﻧﻮﯾﺴـــﺪ ،اﻣـــﺎ ﺑـــﻪ اﻧﺘﺸـــﺎر ﮐﺎرھـــﺎﯾﺶ اداﻣـــﻪ داد .زﻧﺶ ھــﻢ ﺷـــﻮھﺮش را
دو ﺳـﺖ دا ﺷﺖ و ھﻢ ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴـﮑﯽ را .راه ﺣﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ھﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ .اﺗﻔﺎﻗًﺎ ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ ﺧﻮ ﺷﺒﺨ ﺖ ﺑﻮدﻧﺪ«. ھﻤﺴـﺮ ﻧﺎ ﺷـﺮم ﺑﻪ ﺷـﻮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ﺧﻮب، ﻣـﻦ ھـﻢ ﺷـﻮھﺮم را دو ﺳـ ﺖ دارم ھﻢ ﺗـﻮ را! ﭼﺮا ﻧﻤﯽآﯾﯽ رو ﺳﯿﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟« ﻣﺮد ﺟﻮان ﭘﯿﺎم را ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :دو ﺳﺖ دﺧﺘﺮت ا ﺳ ﺖ؟« »ﺣـﺪاﻗﻞ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎ ﺷـﻘﺸﻢ .اﻣﺎ ﺟـﻮاﺑﺖ ﻧـﻪ ا ﺳـﺖ :ﻣﺜـﻞ ﭘﺮﻧــﺪهھﺎ آزاد ا ﺳـﺖ .زن ﺟـﻮاﻧﯽ ا ﺳـﺖ ﺑـﺎ آﯾﻨـﺪهی ﺣﺮﻓﻪای درﺧﺸـﺎن ،اﻣﺎ ھﻨــﻮز ﮐﺴـــﯽ را ﭘﯿـــﺪا ﻧﮑﺮده ﮐــﻪ ﺑـــﺎ ﻋﺸــﻖ و اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﻻﯾﻘﺶ ا ﺳﺖ ،ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ«. ھﻼــل ﻣﯽﮔﻮﯾــﺪ» :ﭼـﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓـﺎﺗﯽ! واﻗﻌـًﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﺣﺘﯿـﺎج دارم ﮐﺴــﯽ ﺑﺮاﯾـﻢ ﺷـﻮھﺮ ﭘﯿـﺪا ﮐﻨﺪ؟« ﻣﺮد ﺟـﻮان ﺑـﺎز ﺗﻮﺿــﯿﺢ ﻣﯽدھـﺪ ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﺮای ﺷــﺎم ﺧــﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷــﺪ ،ﺗﺸـــﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨــﺪ و ﻣﯽرود. ﺧﻮاﻧﻨـﺪهھﺎی ﻣﮫﻤﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ر ﺳﺘﻮران ﺑﺮوﯾﻢ.
ﻣــﻮﻗﻌﯽ ﮐــﻪ از ﺧﯿﺎﺑـــﺎن رد ﻣﯽ ﺷــﻮﯾﻢ ،ﯾـــﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ﺑﺒﺨﺸـﯿﺪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ رﻓﺘﺎرت اﻻـن ﺑﺎ ھﻼل و آن ﺟﻮان و ﺑﺎ ﺧﻮدت اﺻـًﻼ در ﺳـﺖ ﻧﺒﻮد .در ﻣﻮرد ھﻼل اﺻﻼ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﺮای ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﺧـﻮدت ﻗﺎﺋـﻞ ﻧﺸـﺪی .در ﻣـﻮرد آن ﺟـﻮان ﮐﻪ از ﺧﻮاﻧﻨـﺪهھﺎﯾﺖ ھﻢ ھﺴﺖ ،ﻃﻮری رﻓﺘـﺎر ﮐﺮدی ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮد دارد ازش ﺳﻮءا ﺳـــــﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷــــﻮد. ﺧﻮدت ھﻢ ا ﺳﯿﺮ ﺗﮑﺒﺮ ﺷﺪی و ﻣﯽﺧﻮا ﺳﺘﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ ﮐــﻪ ﻣﮫــﻢﺗﺮی .اﮔﺮ از روی ﺣﺴـــﺎدت ﺑـــﻮد، ﺑﺨﺸـﻮدﻧﯽ ﺑـﻮد .اﻣـﺎ ﺗـﻮ ﺣﺴـﻮدیات ﻧﺸـﺪه ﺑـﻮد. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دو ﺳﺖھﺎﯾﺖ ﻧﺸﺎن دادی ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ،ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد«. ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺗﺄﯾﯿـﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدھﻢ .ر ﺷـﺪ روﺣﺎﻧﯽ ﻟﺰوﻣًﺎ ﺑﺎ ﺧﺮدورزی ھﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ. ﯾـﺎﺋﻮ اداﻣـﻪ ﻣﯽدھــﺪ» :ﯾـﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ،ﺧﻮاﻧـﺪن ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴـــﮑﯽ در ﻣـــﺪر ﺳﻪ اﺟﺒـــﺎری ﺑﻮد ،و، ھﻤـﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ھﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨـﺪ ،ﻗﻀـﯿﻪی ﺗﺨﺘﺨـﻮاب ﺳﻪﻧﻔﺮه ﺷـﺎن ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﯽ و ﺧﻮ ﺷـﯽ ﺧﺘـﻢ ﻧﺸـﺪ. ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴـﮑﯽ در ﺳـﯽوھﻔ ﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺗﻮی ﻣﻐﺰ ﺧﻮدش ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد«.
**** ﺣﺎﻻـ ﺳﺎﻋﺘﻤـﺎن ﭘﻨـﺞ ﺳـﺎﻋﺖ از ﻣﺴـﮑﻮ ﺟﻠـﻮﺗﺮ ا ﺳـﺖ .اﻻـن ﮐـﻪ ﺷـﺎم ﻣـﺎ در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴـﮏ ﺷــﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ،در ﻣﺴـﮑﻮ ﻣﺮدم ﺗﺎزه ﻧﺎھﺎر ﺷﺎن را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدهاﻧـــﺪ .ﺷــــﮫﺮ اﻓﺴـــﻮن ﺧـــﻮدش را دارد ،اﻣﺎ ﺣﺎلوھﻮای ﮔﺮوه ﻣﺎ ﭘﺮﺗﻨﺶﺗﺮ از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺷـﺪه ﮐﻪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺑﻮدﯾﻢ .ﺷﺎﯾـﺪ ﻋﺎدت ﮐﺮدهاﯾﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮑﻤـﺎن دور ﻣﯿﺰ و ﺳــﻔﺮ ﺑـﻪ ﺳــﻤﺖ ﻣﻘﺼـﺪی ﻣﺸــﺨﺺ؛ و ھﺮ اﯾﺴــﺘﮕﺎه ﺑــﻪ ﻣﻌﻨــﺎی اﻧﺤﺮاف از ﻣﺴﯿﺮی ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدهاﯾﻢ. ھﻼــل ﺑﻌــﺪ از ﻣــﺎﺟﺮای ﻣﮫﻤــﺎﻧﯽ ﺧﻠﻖوﺧـﻮی ﺧﻮ ﺷـــﯽ ﻧـــﺪارد .ﻧﺎ ﺷـــﺮم دارد ﺑــﺎ ﻋﺼـــﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺑﺎ ﮐﺴـﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ،ھﺮﭼﻨـﺪ ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ ﻣـﻦ اﻃﻤﯿﻨـﺎن ﻣﯽدھـﺪ ﮐـﻪ ﺑﺤـﺚ ﺳـﺮ ﻣﺸـﮑﻼت ﺗﻮزﯾـﻊ ﮐﺘـﺎب ا ﺳـﺖ .ﺳـﻪ ﺧﻮاﻧﻨــﺪهی ﻣﮫﻤـﺎن ھﻢ ﻣﺤﺠﻮبﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ. ﻧﻮ ﺷـــــﯿﺪﻧﯽ ﺳـــــﻔﺎرش ﻣﯽدھﯿــــﻢ .ﯾﮑﯽ از ﺧﻮاﻧﻨـﺪهھﺎ ھﺸـﺪار ﻣﯽدھـﺪ ﮐـﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎ ﺷـﯿﻢ، ﭼﺮا ﮐــﻪ ﻧﻮ ﺷـــﯿﺪﻧﯽای ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﻣﯽدھﻨـــﺪ، ﻣﺨﻠـﻮﻃﯽ از ودﮐــﺎی ﻣﻐـﻮﻟﯽ و ودﮐــﺎی ﺳــﯿﺒﺮی
ا ﺳﺖ و اﮔﺮ زﯾـﺎدهروی ﮐﻨﯿﻢ ،ﻓﺮدا ﺟـﻮاﺑﺶ را ﭘﺲ ﻣﯽدھﯿﻢ .اﻣـﺎ ھﻤﻪﻣـﺎن ﺑﺮای رﻓﻊ ﺗﻨﺶ ﻣﺸـﺮوب ﻣﯽﺧــــﻮاھﯿﻢ .ﯾــــﮏ ﮔﯿﻼــــس ﻣﯽﺧـــﻮرﯾﻢ ،ﺑﻌﺪ ﮔﯿﻼ ﺳــــﯽ دﯾﮕﺮ ،و ﻗﺒـــﻞ از ﻏــــﺬا ،ﺑﻄﺮی دوم را ﺳﻔــــﺎرش ﻣﯽدھﯿــــﻢ .آﺧﺮش ﺧﻮاﻧﻨـــــﺪهای ﮐﻪ درﺑـﺎرهی ودﮐـﺎ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ھﺸــﺪار داده ﺑـﻮد ،ﺑـﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽر ﺳـﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاھـﺪ ﺗﻨﮫﺎ ﻓﺮد ھﺸـﯿﺎر ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺷــﺪ و ﺳـﻪ ﮔﯿﻼــس ﭘﺸـﺖ ھـﻢ ﺳــﺮ ﻣﯽﮐﺸــﺪ و ھﻤـﻪ ﺑﺮاﯾﺶ د ﺳـ ﺖ ﻣﯽزﻧﯿـﻢ .ھﻤﻪ ﺳﺮﺣــﺎل ﻣﯽآﯾﻨــﺪ ﺑـﻪﺟﺰ ھﻼــل ﮐـﻪ ﺑــﺎ اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﻣﺎ ﻧﻮ ﺷﯿﺪه ،ھﻨﻮز ﮐﺞﺧﻠﻖ ا ﺳﺖ. ﺧﻮاﻧﻨﺪهای ﮐﻪ ﺗﺎ دو دﻗﯿﻘﻪی ﭘﯿﺶ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺸـﺮوب ﻧﺨﻮرد و ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻢھﺎﯾﺶ از ﺣﺮارت ﺳﺮخ ﺷــــﺪه ﻣﯽﮔﻮﯾــــﺪ» :اﯾـــﻦ ﺷــــﮫﺮ ﺟـــﺎی وﺣﺸــﺘﻨﺎﮐﯽ ا ﺳــﺖ .ﺧﯿﺎﺑــﺎن ﺑﯿﺮون ر ﺳــﺘﻮران را دﯾﺪﯾﺪ«. ﯾﮏ ردﯾﻒ ﺧﺎﻧﻪھﺎی زﯾﺒﺎی ﭼﻮﺑﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ روزھـﺎ از ﻧﻮادر ا ﺳﺖ .ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮزهی ﻣﻌﻤﺎری در ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. »ﻣﻨﻈــﻮرم ﺧﺎﻧﻪھـــﺎ ﻧﯿﺴــ ﺖ ،ﺧــﻮد ﺧﯿﺎﺑــﺎن را
ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ«. ﺧـﻮب ،ﭘﯿـﺎدهرو ﺧﯿﻠﯽ ﻋـﺎﻟﯽ ﻧﺒـﻮد ،ﮔـﺎھﯽ ھﻢ ﺑﻮی ﻓﺎﺿﻼب ﺑﺎﻻ ﻣﯽزد. اداﻣﻪ ﻣﯽدھـﺪ» :ﻣﯽداﻧﯿﺪ ،ﻣﺎﻓﯿﺎ اﯾﻦ ﻗﺴـﻤﺖ ﺷﮫﺮ را دراﺧﺘﯿـــﺎر دارد .ﻣﯽﺧﻮاھﻨــــﺪ ﺗﻤـــﺎم اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘـــﻪ را ﺑﺨﺮﻧـــﺪ و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از آن ﻃﺮحھـــﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ وﺣﺸـﺘﻨﺎﮐﺸﺎن را راه ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ .اھﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﺿـﺮ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ زﻣﯿﻦھﺎ و ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻔﺮو ﺷــﻨﺪ ،و ﺑﺮای ھﻤﯿـﻦ ﻣﺎﻓﯿــﺎ اﺟـﺎزه ﻧﻤﯽدھﺪ ھﯿـﭻ ﭘﺮوژهی ﻣﺮﻣـﺘﯽ در اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺟﺮا ﺑﺸـﻮد. اﯾﻦ ﺷﮫﺮ ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﻗﺪﻣﺖ دارد ،ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز از ﺗـــﺎﺟﺮان ﭼﯿﻨﯽ ا ﺳـــﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮده و ﺳـــﻮداﮔﺮان اﻟﻤـــﺎس و ﻃﻼـــ و ﭘـــﻮ ﺳ ﺖ ﺑــﻪ ﺷـــﮫﺮ اﺣـــﺘﺮام ﮔﺬا ﺷـﺘﻪاﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻓﯿﺎ ﻣﯽﺧﻮاھـﺪ وارد ﻣﯿﺪان ﺑﺸـﻮد و ھﻤـﻪی اﯾﻦھــﺎ را از ﺑﯿـﻦ ﺑـﺒﺮد ،ﺑـﺎ اﯾﻨﮑﻪ دوﻟﺖ ﺑﺎھﺎ ﺷﺎن ﻣﺒﺎرزه ﻣﯽﮐﻨﺪ«... »ﻣﺎﻓﯿـﺎ« ﻋﺒـﺎرت ﺧﯿﻠﯽ ﻋـﺎﻣﯽ ا ﺳـﺖ .ﻧﺎ ﺷــﺮم ھﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﻣﮑﺎﻟﻤﻪی ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ا ﺳ ﺖ. وﯾﺮا ﺳـــﺘﺎرم از ﻣﻨــﻮ ﮔﻼـــﯾﻪ دارد .ھﻼـــل واﻧﻤــﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ در دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی ا ﺳﺖ .ﯾﺎﺋﻮ و ﻣﻦ ﻧﺎﮔﮫﺎن
ﻣﺘــﻮﺟﻪ ﭼﻨــﺪ ﻣﺮد ﺷــﺪهاﯾﻢ ﮐــﻪ ﺳــﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻐﻠﯽ ﻧﺸﺴـﺘﻪاﻧﺪ و ﻧﺎﮔﮫـﺎن ﻧﺴـﺒ ﺖ ﺑـﻪ ﺻـﺤﺒﺖھﺎی ﻣﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻧﺸﺎن ﻣﯽدھﻨﺪ. ﺳﻮءﻇﻦ ﺑﯽﺧﻮدی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهام. ﺧﻮاﻧﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻧﻮ ﺷــﯿﺪن و ﺷـﮑﻮه و ﮔﻼـﯾﻪ اداﻣﻪ ﻣﯽدھـــﺪ .دو دو ﺳـــﺘﺶ ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎم ﺣﺮفھــﺎﯾﺶ ﻣﻮاﻓﻘﻨـﺪ .از دوﻟـﺖ ﻣﯽﻧﺎﻟﻨـﺪ و از وﺿـﻊ ﺟﺎدهھـﺎ و ﺣـﺎل و روز ﻓﺮودﮔـﺎه .اﯾﻦھـﺎ ﺣﺮفھﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪی ﻣـﺎ درﺑـﺎرهی ﺷـﮫﺮ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣﯽزﻧﯿﻢ ،اﻣﺎ اﯾﻨﺠـﺎ ھﺮ ﮔﻼـﯾﻪای ﺣـﺎوی ﮐﻠﻤﻪی »ﻣﺎﻓﯿﺎ« ا ﺳ ﺖ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨـﻢ ﻣﻮﺿـﻮع را ﻋـﻮض ﮐﻨﻢ و درﺑـﺎرهی ﺷﻤﻦھــــﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﺑـــﭙﺮ ﺳﻢ ،ﮐـــﻪ ﯾــــﺎﺋﻮ را ھﻢ ﺧﻮ ﺷـﺤﺎل ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ھﻨﻮز آره ﯾﺎ ﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪام و ﺧﻮا ﺳﺘﻪاش ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪه .اﻣﺎ ﺟﻮانھﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺻـﺤﺒﺖ درﺑﺎرهی »ﻣﺎﻓﯿﺎی ﺷـﻤﻦھﺎ« و »ﻣﺎﻓﯿـﺎی ﺻــﻨﻌﺖ ﺟﮫـﺎﻧﮕﺮدی« .ﺳـﻮﻣﯿﻦ ﺑﻄﺮی ودﮐﺎی ﻣﻐﻮﻟﯽ ـ ﺳـﯿﺒﺮﯾﺎﯾﯽ ھﻢ از راه ﻣﯽر ﺳﺪ و ھﻤــﻪ ﺣﺎﻻــ دارﻧــﺪ ﺑــﺎ ھﯿﺠــﺎن ﺑﺤــﺚ ﺳﯿﺎ ﺳــﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ــ ﺑـﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴـﯽ ،ﺗـﺎ ﻣـﻦ ھﻢ ﺑﻔﮫﻤﻢ ،ﯾﺎ ﺑﺮای اﯾﻨﮑــﻪ آن ﻣﺮدھــﺎ ﺳــﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻐﻠﯽ ﻧﻔﮫﻤﻨــﺪ. ﻧﺎ ﺷـﺮم ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻠﻔﻨﺶ را ﺗﻤـﺎم ﻣﯽﮐﻨـﺪ و وارد
ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد .وﯾﺮا ﺳـﺘﺎرم ھﻢ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣـﺎ ھﻼل ﮔﯿﻼس ﭘﺸﺖ ﮔﯿﻼس ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺸـﺪ .ﻓﻘـﻂ ﯾﺎﺋﻮ ﮐﺎﻣًﻼ ھﺸـﯿﺎر ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ دور ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﺳـﻌﯽ دارد اﺿﻄﺮاﺑﺶ را ﭘﻨﮫﺎن ﮐﻨـﺪ .ﻣﻦ ﺑﻌـﺪ از ﮔﯿﻼس ﺳﻮم دﯾﮕﺮ اداﻣﻪ ﻧﺪادهام و ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻨﻮ ﺷﻢ. و ﭼﯿﺰی ﮐـــﻪ ﺳـــﻮءﻇﻦ ﺑـــﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳـــﯿﺪ، واﻗﻌﯿﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﺮدی از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻐﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧــﺪ .ﻓﻘــﻂ ﺑـﻪ ﺟﻮانھـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﺷﺎم دﻋﻮت ﮐﺮدهاﯾﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺻـﺤﺒﺖ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷـــﻮد .ھﻤـــﻪ از دﯾـــﺪﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠــ ﺐ ﺑــﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳــﻨﺪ .ﻧﺎ ﺷــﺮم ،ﮐـﻪ ﮐﻤﯽ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ودﮐـﺎ و ھﻤﯿﻦﻃﻮر ﻣﺸـﮑﻼت ﺗﻮزﯾﻊ در ﻣﺴـﮑﻮ ﮔﯿﺞ ا ﺳﺖ، ﭼﯿﺰی ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ. ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ» :ﻧﻪ ،ﭘﺪرش ﻧﯿﺴﺘﻢ. اﻣـﺎ ﻧﻤﯽداﻧـﻢ آنﻗــﺪر ﺑﺰرگ ﺷــﺪه ﮐـﻪ اﯾﻦﻃـﻮری ﻣﺸـــﺮوب ﻣﯽﺧــﻮرد و ﺣﺮفھـــﺎﯾﯽ ﻣﯽزﻧـــﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد؟« اﻧﮕﻠﯿﺴـﯽاش ﻋـﺎﻟﯽ ا ﺳـ ﺖ و ﻟﮫﺠﻪاش ﻧﺸـﺎن
ﻣﯽدھــــﺪ ﮐـــﻪ در ﯾﮑﯽ از ﮔﺮانﺗﺮﯾـــﻦ ﻣــــﺪارس اﻧﮕﻠﺴـﺘﺎن درس ﺧﻮاﻧـﺪه .ﺻـﺪاﯾﺶ ﺳـﺮد و ﺧﻨﺜﯽ ا ﺳﺖ ،ﺑﺪون ھﯿﭻ اﺛﺮی از ھﯿﺠﺎن ﯾﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ. ﻓﻘﻂ اﺣﻤﻖھﺎ ﺗﮫﺪﯾـﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﺗﻨﮫﺎ اﺣﻤﻖھﺎ ﺗﮫﺪﯾﺪ را ﺟﺪی ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ .اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﺴـﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤـﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧــﺪ ،ﺑــﻮی ﺧﻄﺮ ﻣﯽآﯾــﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻓﺎﻋﻞ و ﻓﻌﻞ و ﻣﻮﺿﻮع ،اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ در ﻣﯽآﯾﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ﺑـﻪ ر ﺳــﺘﻮران ا ﺷــﺘﺒﺎھﯽ آﻣﺪهاﯾـﺪ. ﻏــــﺬای اﯾﻨﺠــــﺎ ﻣﺰﺧﺮف ا ﺳــــﺖ و ﺧــــﺪﻣﺎﺗﺸﺎن ﻣﺰﺧﺮفﺗﺮ .ﺷﺎﯾــﺪ ﺑﮫـﺘﺮ ﺑﺎ ﺷــﺪ ﺟـﺎی دﯾﮕﺮی ﻏــﺬا ﺑﺨﻮرﯾﺪ .ﭘﻮل ﻣﯿﺰ را ﻣﻦ ﻣﯽدھﻢ«. ﻏـــﺬا واﻗﻌـــًﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻧـــﺪارد ،ﻧﻮ ﺷــــﯿﺪﻧﯽ ھﻢ ھﻤــﺎنﻃﻮر ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ھﺸــﺪار دادﻧــﺪ ،ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ا ﺳـﺖ ،ﺧـﺪﻣﺎت ھـﻢ ﮐـﻪ ھﻮﻟﻨـﺎک ا ﺳـﺖ .اﻣـﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻧﮕﺮان ﺳـﻼﻣﺘﯽ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ :دارﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺧﻮاﻧﻨﺪهی ﺟﻮان ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺑﺮوﯾﻢ«. ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﮐــﺎری ﺑﮑﻨﯿـﻢ ،ﺑـﺎ دو ﺳﺖھـﺎﯾﺶ ﻣﯽزﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ ﭼـﺎک .ﻣﺮد ﺑـﻪ ﻧﻈﺮ راﺿـﯽ ﻣﯽآﯾـﺪ و
ﺳﺮ ﻣﯿﺰش ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد .ﺑﺮای ﻟﺤﻈــــﻪای ﺑـــﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﺪه. »را ﺳـﺘﺶ ﻣﻦ واﻗﻌًﺎ از اﯾﻦ ﻏـﺬا ﺧﻮ ﺷﻢ آﻣﺪه و ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺑﻪ ر ﺳﺘﻮران دﯾﮕﺮی ﺑﺮوم«. ﯾـﺎﺋﻮ ﺑـﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑـﻪ ھﻤـﺎن اﻧـﺪازه ﺑﯽاﺣﺴـﺎس و ﺑﯽﺗﮫﺪﯾـﺪ اﯾـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ﮔﻔﺘﻪ .ﻧﯿـﺎزی ﻧﺒـﻮد ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾــﺪ؛ ﻣﺸــﮑﻞ ﺣـﻞ ﺷــﺪه ﺑـﻮد و ﺧﻮاﻧﻨــﺪهھﺎﯾﻢ ﻣﺴـﺌﻮل ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪن ﻣﺸـﮑﻞ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑـﺎ آراﻣﺶ ﻏـﺬاﯾﻤﺎن را ﺗﻤـﺎم ﮐﻨﯿﻢ .ﻣﺮد رو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑـﻪ ﯾــﺎﺋﻮ .ﯾﮑﯽ از ھﻤﮑــﺎراﻧﺶ ﺗﻠﻔـﻦ ﻣﻮﺑــﺎﯾﻠﺶ را ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود .ر ﺳــــــــــــﺘﻮران ﻏﺮق ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﺷﻮد. ﯾﺎﺋﻮ و ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻪ ھﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. »ﻏـﺬای اﯾﻨﺠـﺎ ﻣﺴـﻤﻮﻣﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺑﯽدرﻧﮓ ﻣﯽﮐﺸﺪﺗﺎن«. ﯾﺎﺋﻮ ھﻤﺎنﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. »ﺑﻨـﺎ ﺑﻪ آﻣـﺎر ،در ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪای ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ ،ﺳـﯿﺼﺪ و ﺑﯿﺴ ﺖ ﻧﻔﺮ در دﻧﯿﺎ ﻣﺮدهاﻧـﺪ و ﺷﺸــﺼﺪ و ﭼﮫـﻞ ﻧﻔﺮ ﺑـﻪ دﻧﯿـﺎ آﻣﺪهاﻧــﺪ .زﻧــﺪﮔﯽ ھﻤﯿـــــﻦ ا ﺳــــﺖ .ﻧﻤﯽداﻧــــﻢ ﭼﻨـــــﺪﻧﻔﺮ ﺷﺎن از
ﻣﺴـﻤﻮﻣﯿﺖ ﻏـﺬاﯾﯽ ﻣﺮدهاﻧـﺪ ،اﻣﺎ ﺣﺘﻤًﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎﯾﯽ ھﺴـﺘﻨﺪ .ﺑﻌﻀـﯽھﺎ از ﺑﯿﻤﺎری ﻃﻮﻻﻧﯽ ،ﺑﻌﻀﯽ در ﺗﺼــﺎدف ،و ﭼﻨــﺪ درﺻــﺪی ھـﻢ ﺑـﻪ ﺿــﺮب ﮔﻠــﻮﻟﻪ ﻣﺮدهاﻧـﺪ .ﺣﺘﻤـًﺎ زن ﺑﯿﭽـﺎرهای ھـﻢ ﺳـﺮ زا رﻓﺘـﻪ و ﺑﭽـﻪی ﻧـﺎزاده در ﻟﯿﺴـﺖ ﻣﻮاﻟﯿـﺪ ﺛﺒ ﺖ ﺷـﺪه .ﻓﻘﻂ زﻧﺪهھﺎ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ«. ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﺮﮔﺸـﺘﻪ و ﻣﺮدی ﮐـﻪ ﺳــﺮ ﻣﯿﺰ ﻣـﺎ اﯾﺴــﺘﺎده ،ھﻤﭽﻨـﺎن ھﯿﭻ اﺣﺴﺎ ﺳــﯽ ﻧﺸـﺎن ﻧﻤﯽدھـﺪ .ﺳـﮑﻮت ر ﺳـﺘﻮران اﻧﮕـﺎر اﺑــﺪﯾﺘﯽ ﻃـﻮل ﻣﯽﮐﺸــﺪ .ﺳــﺮاﻧﺠﺎم ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. »ﯾــﮏ دﻗﯿﻘــﻪی دﯾﮕﺮ ﮔـــﺬ ﺷﺖ .ﺣﺘﻤــًﺎ ﺻــﺪ و ﺧﻮردهای ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﺮدهاﻧﺪ و دوﯾﺴﺖ و ﺧﻮردهای ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ«. »دﻗﯿﻘًﺎ«. دو ﻣﺮد دﯾﮕﺮ در آ ﺳــﺘﺎﻧﻪی در ر ﺳــﺘﻮران ﻇـﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧـﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻣـﺎ ﻣﯽآﯾﻨـﺪ .ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ آنھــﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨــﺪ و ﺑــﺎ ﺣﺮﮐــﺖ ﺳـــﺮش ا ﺷــﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮوﻧﺪ. »ﻏـــﺬای اﯾﻨﺠــﺎ ﻣﺰﺧﺮف و ﺧـــﺪﻣﺎﺗﺶ اﻓﺘﻀــﺎح
ا ﺳـﺖ ،اﻣــﺎ اﮔﺮ ھﻤﯿﻦﻃـﻮری ﺗﺮﺟﯿــﺢ ﻣﯽدھﯿــﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺠﺒﻮرﺗﺎن ﮐﻨﻢ .ﻧﻮش ﺟﺎن«. »ﻣﺘﺸــﮑﺮم .اﻣـﺎ ﺑـﺎ ﮐﻤـﺎل ﻣﯿـﻞ ﭘﯿﺸـﻨﮫﺎدﺗﺎن را ﺑﺮای ﭘﺮداﺧﺖ ﭘﻮل ﻣﯿﺰ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﯾﻢ«. ﻣﺮد رو ﺑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ،اﻧﮕﺎر ﮐﺲ دﯾﮕﺮی اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :اﻟﺒﺘﻪ «.د ﺳـﺘﺶ را در ﺟﯿﺒﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ، و ھﻤـﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ اﻻـن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﯾـﮏ ا ﺳـﻠﺤﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿــــﺎورد ،اﻣـــﺎ ﻓﻘـــﻂ ﮐـــﺎرت وﯾﺰﯾـــﺘﯽ ﻏﯿﺮ ﺗﮫﺪﯾﺪآﻣﯿﺰ در ﻣﯽآورد. »اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐـﺎر اﺣﺘﯿـﺎج دا ﺷﺘﯽ ﯾـﺎ از ﮐﺎر ﻓﻌﻠﯽات ﺧﺴــﺘﻪ ﺷـﺪی ،ﺗﻤﺎ ﺳــﯽ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺑﮕﯿﺮ .ﺷــﺮﮐﺖ اﻣﻼک ﻣﺎ ﺷـﻌﺒﻪی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﯽ در رو ﺳـﯿﻪ دارد و ﺑــﻪ آدمھــﺎﯾﯽ ﻣﺜــﻞ ﺗــﻮ اﺣﺘﯿــﺎج دارﯾــﻢ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴـﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﮫﻤﻨـﺪ ﻣﺮگ ﻓﻘـﻂ در آﻣـﺎر وﺟﻮد دارد«. ﮐــﺎرﺗﺶ را ﺑـﻪ ﯾــﺎﺋﻮ ﻣﯽدھــﺪ ،ﺑـﺎ ھـﻢ د ﺳــﺖ ﻣﯽدھﻨﺪ ،و ﻣﺮد ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ﺳﺮ ﻣﯿﺰش .ر ﺳﺘﻮران ﮐﻢﮐـﻢ دوﺑـﺎره زﻧــﺪه ﻣﯽ ﺷـﻮد و ﺻــﺪای ﺻــﺤﺒﺖ ﻣﺮدم ﺟـﺎی ﺳـﮑﻮت را ﻣﯽﮔﯿﺮد ،و ھﻤﻪ ﺑـﺎ ﺣﯿﺮت ﺑــﻪ ﯾــﺎﺋﻮی ﻗﮫﺮﻣــﺎن ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﻮﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﺪون
ﺷﻠﯿﮏ ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ،د ﺷـﻤﻦ را ﺷﮑﺴﺖ داد .ھﻼل ھﻢ ﺳـﺮ ﺣﺎل آﻣـﺪه و ﺣﺎﻻ ﺳـﻌﯽ دارد ﺧﻮدش را در ﻣﮑـــﺎﻟﻤﻪی اﺑﻠﮫـــﺎﻧﻪای درﺑـــﺎرهی ﭘﺮﻧـــﺪهھﺎی ﺷﮑـﻢﭘﺮ و ﮐﯿﻔﯿـﺖ ودﮐــﺎی ﻣﻐــﻮﻟﯽ ـ رو ﺳــﯽ ﺟﺎ ﮐﻨــﺪ .ﻏﻠﯿـﺎن آدرﻧـﺎﻟﯿﻦ ﺣﺎﺻـﻞ از ﺗﺮس ،ﻣﺴـﺘﯽ را ﻧﺎﮔﮫﺎن از ﺳﺮ ھﻤﻪ ﭘﺮاﻧﺪه. ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺑﮕـﺬارم اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ از د ﺳ ﺖ ﺑﺮود .ﺑﻌﺪاً از ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﭼﻪﻃﻮر اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده .ﺣﺎﻻ اﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ: »ﻣﯽداﻧﯿــﺪ ،ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺤـﺖ ﺗـﺄﺛﯿﺮ اﯾﻤـﺎن ﻣـﺬھﺒﯽ ﻣﺮدم رو ﺳـﯿﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﻢ ھﻔﺘـﺎد ﺳﺎل ﺑﮫﺸــﺎن ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ دﯾـﻦ اﻓﯿـﻮن ﺗﻮدهھــﺎ ﺳ ﺖ ،اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪا ﺷﺖ«. وﯾﺮا ﺳـﺘﺎرم ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ» :ﻣـﺎرﮐﺲ ﻇﺎھﺮاً اﺻـًﻼ از ﻣﻌﺠﺰات اﻓﯿـﻮن ﺧـﺒﺮ ﻧـﺪا ﺷ ﺖ «.ھﻤـﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧـﺪ. اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ: »در ﻣـﺬھﺐ ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦ اﺗﻔـﺎق اﻓﺘـﺎد .ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧـﺎم ﺧـﺪا آدم ﮐﺸـﺘﯿﻢ ،ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻋﯿﺴــﯽ ﺷـﮑﻨﺠﻪ دادﯾـﻢ ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧـﺘﯿﺠﻪ ر ﺳـﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ زﻧـﺎن ﺗﮫﺪﯾـﺪی ﺑﺮای ﺟﺎﻣﻌﻪ ھﺴﺘﻨﺪ و ھﺮ ﻧﻤﻮدی از ﺧﻼﻗﯿﺖ زﻧﺎن
را ﺳــﺮﮐﻮب ﮐﺮدﯾـﻢ ،رﺑــﺎ ﺧــﻮردﯾﻢ ،ﺑﯽﮔﻨﺎھــﺎن را ﮐﺸﺘﯿﻢ و ﺑـﺎ ﺷـﯿﻄﺎن ﭘﯿﻤـﺎن ﺑﺴﺘﯿﻢ .اﻣـﺎ ﺑﺎز ھﻢ، دو ھﺰار ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ،ھﻨﻮز ھﺴﺘﯿﻢ«. ھﻼــل ﻃﻌﻤــﻪ را ﻣﯽﻗﺎﭘـــﺪ» :ﻣــﻦ از ﮐﻠﯿﺴـــﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم .ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑــــﻮد ﮐــــﻪ ﻣﺠﺒــــﻮرم ﮐﺮدی وارد آن ﮐﻠﯿﺴــــﺎ در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﺑﺸﻮم«. »ﻓﺮض ﮐﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽھﺎی ﻗﺒﻠﯽ اﻋﺘﻘﺎد داری و در ﯾﮑﯽ از ﺣﻠﻮلھــﺎی ﮔﺬ ﺷــﺘﻪ ،دادﮔــﺎه ﺗﻔـﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺎم دﯾﻨﯽ ﮐـﻪ واﺗﯿﮑـﺎن ﺳـﻌﯽ دا ﺷـﺖ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨـﺪ ،ﺗﻮ را در آﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺪه ﺑﺎ ﺷﺪ .آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد از ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺪت ﺑﯿﺎﯾﺪ؟« ﺑﺪون ھﯿﭻ درﻧﮕﯽ ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ: »ﻧﻪ .ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .ﯾﺎﺋﻮ از ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺳـﺮ ﻣﯿﺰ ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑﻮد ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد؛ ﻓﻘـﻂ ﺧﻮدش را آﻣـﺎدهی ﻧﺒﺮدی ﺑﺮ ﺳﺮ اﺻﻮﻟﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد«. »اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺷﯽ ﭼﻪ؟« ﻧﺎ ﺷــﺮم وارد ﺻــﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺷـﻮد .ﺷﺎﯾـﺪ در اﯾﻦ ﺑﺎره ھﻢ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮده... »ﻣﻮﺿــــﻮع ﻣﺮا ﺑـــﻪ ﯾــــﺎد ﺟﻮرداﻧــــﻮ ﺑﺮوﻧﻮ][13
ﻣﯽاﻧــﺪازد .ﮐﻠﯿﺴــﺎی ﮐﺎﺗﻮﻟﯿــﮏ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺮدی ﻓﺮھﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ او اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔـﺬا ﺷ ﺖ ،اﻣﺎ و ﺳﻂ رُم ﺳﻮزاﻧﺪﻧـــﺪش .در دادﮔـــﺎه ﮔﻔـــﺖ" :ﻣــﻦ از آﺗﺶ ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳـﻢ ،اﻣـﺎ ﺷــﻤﺎ از ﺣﮑﻤﺘـﺎن ﻣﯽﺗﺮ ﺳــﯿﺪ". ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺴﻤﻪاش در ھﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ د ﺳﺖ ﺑﻪاﺻﻄﻼح "ﻣﺘﺤﺪاﻧﺶ" ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ر ﺳﯿﺪ ،ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪه. ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿـﻞ ﭘﯿﺮوز ﺷـﺪ ﮐﻪ ﺻـﺮﻓًﺎ اﻧﺴﺎنھـﺎ ﺑﺮش ﻗﻀﺎوت ﮐﺮدﻧﺪ ،ﻧﻪ ﻋﯿﺴﯽ«. »ﻣﯽﺧـﻮاھﯽ ﺑﯽﻋــﺪاﻟﺘﯽ و ﺟﻨــﺎﯾﺖ را ﺗـﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﯽ؟« »اﺑـﺪا .ﻗﺎﺗﻞھـﺎ از ﻧﻘﺸﻪی روزﮔـﺎر ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧـﺪ، اﻣـﺎ ﺟﻮرداﻧـﻮ ﺑﺮوﻧﻮ ھﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺎ اﯾـﺪهھﺎﯾﺶ در دﻧﯿﺎ ﻧﻔﻮذ دارد .ﺷـﺠﺎﻋﺘﺶ ﭘﺎداش ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل، زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﻋﻠﺖ ،ﯾﻌﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﻣﻌﻠﻮل«. ﻇﺎھﺮاً ﺻـﺤﺒﺖ در ھﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮی ﭘﯿﺶ ﻣﯽرود ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ. را ﺳـﺖ ﺑـﻪ ھﻼــل ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻨـﻢ و ﻣﯽﭘﺮ ﺳـﻢ: »اﮔﺮ ﺗـــﻮ ﺟﻮرداﻧــﻮ ﺑﺮوﻧــﻮ ﺑــﻮدی ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴـــﺘﯽ ﺟﻼدھﺎﯾﺖ را ﺑﺒﺨﺸﯽ؟« »ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯽ ا ﺳﺖ؟«
»ﻣﻦ ﭘﯿﺮو دﯾﻨﯽ ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ وﺣﺸﺖھﺎی زﯾﺎدی در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده .ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ا ﺳ ﺖ .ﭼﻮن ﺑﺎ ھﻤـﻪی اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖھـﺎ ،ھﻨـﻮز ﻋﯿﺴـﯽ را دو ﺳـﺖ دارم و اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮیﺗﺮ از ﻧﻔﺮت ﮐﺴـﺎﻧﯽ ا ﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺧﻮد ﺷـﺎن را ﺟﺎﻧﺸــﯿﻨﺎن او ﻧﺎﻣﯿﺪﻧــﺪ .و ھﻨﻮز ﺑﻪ راز ا ﺳـﺘﺤﺎﻟﻪی ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺑﻪ ﮔﻮ ﺷﺖ و ﺧﻮن ﻋﯿﺴﯽ اﻋﺘﻘﺎد دارم«. »اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮدت ا ﺳ ﺖ ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ﻓﺎﺻـﻠﻪام را ﺑـﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎھـﺎ و ﮐﺸـﯿﺶھﺎ و آﯾﯿﻦھـﺎی ﻣـﺬھﺒﯽ ﺣﻔـﻆ ﮐﻨﻢ .ﻣﻮ ﺳـﯿﻘﯽ و ﺗـﺄﻣﻞ ﺧـﺎﻣﻮش ﺑﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎﻣﻼًـ ﮐـﺎﻓﯽ ا ﺳﺖ .اﻣﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفھﺎﯾﺖ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ دﯾﺪهھﺎﯾﺖ در«... ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ را ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ» :ﺑﻪ آن ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﺣﻠﻘﻪی ﻧﻮر دارد؟« ﻧﻤﯽﮔﻮﯾــﺪ در ﺗﺨـﺖ ﺑــﺎ ھـﻢ ﺑــﻮدﯾﻢ .ﺑــﺎ وﺟـﻮد ﺷﺨﺼـﯿﺖ ﻗﻮی و ﻣﺰاج ﻣﺘﻐﯿﺮش ،ﺳـﻌﯽ دارد ﻣﺮا ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﺪ. »ﻧﻤﯽداﻧـﻢ .ھﻤـﺎنﻃﻮر ﮐـﻪ در ﻗﻄـﺎر ﮔﻔﺘﻢ ،ھﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ در ﮔﺬ ﺷـﺘﻪ اﻓﺘﺎده ﯾﺎ در آﯾﻨﺪه ﻣﯽاﻓﺘﺪ، در زﻣــﺎن ﺣــﺎل ھــﻢ رخ ﻣﯽدھـــﺪ .ﺷﺎﯾـــﺪ دﻟﯿﻞ
ﻣﻼﻗﺎﺗﻤــﺎن اﯾـﻦ ﺑــﻮد ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺟﻼــد ﺗـﻮ ﺑـﻮدم ،ﺗﻮ ﻗﺮﺑـﺎﻧﯽ ﻣـﻦ ﺑـﻮدی و وﻗﺘﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ از ﺗـﻮ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻨﻢ«. ھﻤﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ .ﻣﻦ ھﻢ. »ﺧــﻮب ،ﭘﺲ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﻣﮫﺮﺑــﺎنﺗﺮ ﺑــﺎش ،ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺗـﻮﺟﻪ ﮐـﻦ .ﺣﺎﻻــ ،ﺟﻠـﻮی ھﻤـﻪ ،آن ﺳــﻪ ﮐﻠﻤﻪای را ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﺸﻨﻮم ﺑﮕﻮ«. ﻣﯽداﻧــﻢ ﻣﯽﺧﻮاھــﺪ ﺑﮕــﻮﯾﻢ» :ﻣـﻦ دو ﺳــﺘﺖ دارم«. » ﺳﻪ ﺗـﺎ ﺟﻤﻠﻪی ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪای ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ :ﯾـﮏ، ﺗـﻮ ﺣﻔـﺎﻇﺖ ﺷــﺪهای .دو ،ﺟـﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﺴـ ﺖ. ﺳﻪ ،ﻣﻦ ﺳﺘﺎﯾﺸﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ«. »ﺧﻮب ،ﻣﻦ ھﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ .ﻓﻘـﻂ ﮐﺴـﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ " دو ﺳﺘﺖ دارم" ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ " ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ"«. ھﻤــﻪ د ﺳــﺖ ﻣﯽزﻧﻨــﺪ .ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾــﻢ ﺳــﺮاغ ودﮐﺎی ﻣﻐﻮﻟﯽ ـ رو ﺳـﯽ ،و از ﻋﺸﻖ ،ﺗﻌﻘﯿﺐھﺎ و آزارھـﺎ و ﺟﻨﺎﯾﺖھـﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ، و از ﻏـﺬای ر ﺳـﺘﻮران .اﯾـﻦ ﻣﮑـﺎﻟﻤﻪ اﻣﺸـﺐ اداﻣﻪ ﺧﻮاھــﺪ ﯾـﺎﻓﺖ .ھﻼـل ﻣﻨﻈـﻮرم را ﻧﻤﯽﻓﮫﻤـﺪ ،اﻣﺎ
اوﻟﯿﻦ و ﻣﺸﮑﻞﺗﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﺑﺮدا ﺷﺘﻪ ﺷﺪه. **** ﻣــﻮﻗﻌﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽروﯾـﻢ ،از ﯾــﺎﺋﻮ ﻣﯽﭘﺮ ﺳـﻢ ﭼﺮا ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓـﺖ آن روش را ﭘﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮد و ھﻤـﻪ را در ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪازد. »اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد ،ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟« »ﻧﻪ ،اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﻔﺘﺪ .اﯾﻦﺟﻮر آدمھﺎ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﺪارﻧﺪ«. »ﺟـﻮانﺗﺮ ﮐﻪ ﺑـﻮدم ،ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮا اﯾﻦﺟﻮری ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺮدﻧــﺪ و ﺑــﺎ ﺧــﻮدم ﻋﮫــﺪ ﮐﺮدم وﻗــﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷـﺪم ،ھﺮﮔﺰ ﻧﮕﺬارم اﯾﻦ اﺗﻔﺎق دوﺑﺎره ﺑﯿﻔﺘﺪ .ﺗﺎزه، ﻣـﻦ ﺑﮫﺶ ﺑﯽاﺣــﺘﺮاﻣﯽ ﻧﮑﺮدم؛ ﻓﻘــﻂ ﺑـﻪ ھﻤــﺎن ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺧـﻮدش ﻣﯽﺧـﻮا ﺳﺖ ،ﺑﺎھـﺎش روﺑﻪرو ﺷـــــــﺪم .ﭼﺸﻢھــــــﺎ دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻨـــــــﺪ ،و او ﻣﯽداﻧﺴﺖ رﻓﺘﺎرم ﺑﻠﻮف ﻧﯿﺴﺖ«. »ﺑـــﺎ اﯾﻦﺣــﺎل ﻣﺒــﺎرزهﻃﻠﺒﯽ ﮐﺮدی .در ﺷـــﮫﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ھﺴـﺘﯿﻢ و ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨـﺪ اﻗﺘـﺪارش را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽﺑﺮی«. »از ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳـــﮏ ﮐــﻪ ﺑﯿﺮون آﻣـــﺪﯾﻢ ،ﭼﯿﺰی درﺑـﺎرهی اﯾﻦ ﻗﻀـﯿﻪی اﻟﻒ ﮔﻔـﺘﯽ .ﭼﻨـﺪ روز ﭘﯿﺶ
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪم ﭼﯿﻨﯽھﺎ ھﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﻠﻤﻪای دارﻧﺪ: ﮐﯽ .ھﺮدو در ﻧﻘﻄـﻪی اﻧﺮژی ﯾﮑﺴـﺎﻧﯽ اﯾﺴــﺘﺎده ﺑـﻮدﯾﻢ .ﻧﻤﯽﺧـﻮاھﻢ درﺑـﺎرهی اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﮐـﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﻔﺘـﺪ ﻓﻠﺴـﻔﻪﺑﺎﻓﯽ ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ھﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ آ ﺷــــﻨﺎ ﺑﺎ ﺷـــﺪ ،ﻣﯽداﻧـــﺪ ﮐـــﻪ در ھﺮ ﻟﺤﻈـــﻪ از زﻧـﺪﮔﯽاش ﻣﻤﮑـﻦ ا ﺳـﺖ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد ــ د ﺷـــﻤﻦ ﻧــﻪ ،ﺣﺮﯾــﻒ ،ھﻤـــﺎورد .وﻗــﺘﯽ ھﻤـﺎورد از ﻗـﺪرﺗﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎ ﺷـﺪ ،ﻣﺜـﻞ آن ﻣﺮد، ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﺎ او روﺑﻪرو ﺑﺸﻮی ،وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ در اﻋﻤـــﺎل ﻗـــﺪرﺗﺖ ،زﯾﺮ ﭘـــﺎی ﺧــﻮدت را ﺧــﺎﻟﯽ ﮐﺮدهای .داﻧﺴـــﺘﻦ اﯾﻨﮑـــﻪ ﭼﻪﮔـــﻮﻧﻪ ﺑــﻪ ﺣﺮﯾﻔﺖ اﺣــﺘﺮام ﺑﮕـــﺬاری ،ﻓﺎﺻـــﻠﻪی زﯾـــﺎدی ﺑـــﺎ رﻓﺘـــﺎر ﭼﺎﭘﻠﻮسھﺎ و ﺑﺰدلھﺎ و ﺧﺎﺋﻦھﺎ ﺳ ﺖ«. »اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ او«... »ﻣﮫــﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﯽ ﺑــﻮد .ﻣﮫــﻢ روش او ﺑﺮای ﻣـــﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺮ اﻧﺮژیاش ﺑـــﻮد .از روش ﻣﺒـــﺎرزهاش ﺧـﻮ ﺷﻢ آﻣـﺪ ،او ھـﻢ از روش ﻣـﻦ ﺧﻮ ﺷـﺶ آﻣـﺪ. ھﻤﯿﻦ«. رُ ز ز ر ﯾ ﻦ
ﺑﻌﺪ از ﻧﻮ ﺷﯿﺪ ن آ ن ھﻤﻪ ودﮐﺎی ﻣﻐﻮ ﻟﯽ ـ رو ﺳﯽ ،ﺳﺮدرد و ﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ دارم و ھﯿﭻﮐﺪام از ﻗﺮصھﺎ و ﺷﺮﺑﺖھﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻧﺪا ﺷﺘﻪ .روز آ ﻓﺘﺎﺑﯽ و ﺑﯽاﺑﺮی ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ﺑﺎد ﭘﺮ ﺳﻮزی ﻣﯽآﯾﺪ. ھﺮ ﭼﻨﺪ اوا ﺧﺮ ﺑﮫﺎر ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﻨﻮز ﺷﻦھﺎی ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﺎت ﯾﺦ آﻣﯿﺨﺘﻪ ا ﺳﺖ .ﺑﺎ و ﺟﻮد ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻻﯾﻪ ﻟﺒﺎس ،ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ا ﺳ ﺖ. اﻣﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﯾﮏ ﻓ ﮑﺮ در ﺳﺮم ا ﺳﺖ :ﺧﺪای ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ر ﺳﯿﺪ هام! ﺟﻠﻮﯾﻢ درﯾﺎ ﭼﻪی ﭘﮫﻨﺎوری ا ﺳﺖ .آ ن ﻗﺪر ﺑﺰرگ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ز ﺣﻤﺖ ﮐﺮاﻧﻪی دﯾ ﮕﺮش را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ .ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮی ،در ﭘ ﺲزﻣﯿﻨﻪی ﻗﻠﻪھﺎی ﺑﺮفﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،در ﺣﺎل ﻋﺒﻮر از درﯾﺎ ﭼﻪی زﻻل ا ﺳﺖ و ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﺷﺐ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد .ﻓﻘﻂ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﺎﺿﺮ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ھﺮﮔﺰ ﺑﺮﮔﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻧﻔ ﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم آ ن زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﺑﻪ د ر و ن ﺑ ﮑ ﺸ ﻢ . »ﯾ ﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در ﻋﻤﺮم دﯾﺪ هام«. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮردم ﺑﺪھﺪ .ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﮐﻪ در ﻣﺘﻮ ن ﭼﯿﻨﯽ ﺑﻪ درﯾﺎی ﺷﻤﺎل ﻣﻌﺮوف ا ﺳﺖ ،ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً 20 درﺻﺪ ﺳﻄﻮح آب ﺷﯿﺮﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ا ﺧﺘﺼﺎص داد ه و ﺑﯿ ﺶ از ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯿﻮ ن ﺳﺎل ﻋﻤﺮ دارد .ﻣﺘﺄ ﺳﻔﺎﻧﻪ ھﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ. » ﺣﻮا ﺳﻢ را ﭘﺮت ﻧ ﮑﻦ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ ه را ﺟﺬب ر و ﺣ ﻢ ﮐ ﻨ ﻢ «. » ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ا ﺳﺖ .ﭼﺮا ﺷﯿﺮ ﺟﻪ ﻧﻤﯽزﻧﯽ ﺗﺎ رو ﺣﺖ را در
روح درﯾﺎ ﭼﻪ ﻏﺮق ﮐﻨﯽ ؟« ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾ ﮕﺮ ،ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻄﺮ ﺳﺮﻣﺎزدﮔﯽ و ﻣﺮگ از ھﯿﭙﻮﺗﺮﻣﯽ در ﺳﯿﺒﺮی را ﺑﻪ ﺟﺎ ن ﺑﺨﺮم .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮ ﻓﻖ ﺷﺪ ه ﺗﻮ ﺟﮫﻢ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ .ﺳﺮم ﺳﻨ ﮕﯿﻦ ا ﺳﺖ ،ﺑﺎد ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ،و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ را ﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮوﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺷﺐ را ﺑ ﮕﺬراﻧﯿﻢ. »ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ آﻣﺪی .ﭘﺸﯿﻤﺎ ن ﻧﻤﯽ ﺷﻮی«. ﺑﻪ ﻣﮫﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪای در رو ﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻮ ﭼﮏ ﻣﯽروﯾﻢ ،ﺷﺒﯿﻪ آ نھﺎ ﮐﻪ در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ دﯾﺪم .ﮐﻨﺎر درش ﭼﺎھﯽ ا ﺳﺖ و د ﺧﺘﺮ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎد ه و ﺳﻌﯽ دارد ﺳﻄ ﻞ آﺑﯽ را ﺑﺎﻻ ﺑ ﮑﺸﺪ .ھﻼل ﻣﯽرود ﮐﻤ ﮑ ﺶ ﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ن ﻃﻨﺎب ،د ﺧﺘﺮﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﻣﺤ ﻞ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻟﺐ ﭼﺎ ه ﻣﯽراﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﯾﯽ ﭼﯿﻨﮓ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺷﮫﺮی را ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ، اﻣﺎ ﭼﺎ ه را ﻧﻪ .ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺳﻄ ﻞ را ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ ،اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑ ﭽﻪ ر ا ﻧﻪ .ﻣ ﺮ ا ﻗ ﺐ ﺑ ﺎ ش « . ﻣﺎدر د ﺧﺘﺮ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﺪ و ھﻼل را ﺳﺮزﻧ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺷﺎ ن ﻣﯽﮔﺬارم و ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﻢ ﻣﯽروم .ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺨﺎ ﻟ ﻒ آﻣﺪ ن ھﻼل ﺑﻮد .در آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼ ﻗﺎت ﺷﻤﻦ ﻣﯽروﯾﻢ ،ز نھﺎ ا ﺟﺎز هی ورود ﻧﺪارﻧﺪ .ﺑﮫ ﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﺻﺮاری ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻧﺪارم. اﯾﻦ ﺳﻨﺖ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ،ھﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺷﻤﻦ در ﮐﺸﻮر ﺧﻮدم ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮد هام .ﺗﻨﮫﺎ د ﻟﯿ ﻞ ﻣﻮا ﻓﻘﺘﻢ ﺑﺮای آﻣﺪ ن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھﺎ ﯾﺎدم داد ه و ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﺮد ه. در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﺑﺎﯾﺪ ھﺮ ﻟﺤﻈﻪای را ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ھﻼل ﺑ ﮕﺬراﻧﻢ .ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ .در ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮدم ھﺴﺘﻢ .اﮔﺮ اﻻ ن ﮐﻤ ﮑﻢ ﻧ ﮑﻨﺪ ،در اﯾﻦ
ﺣﻠﻮل ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻓﺮﺻﺖ دﯾ ﮕﺮ ﺧﻮاھﻢ دا ﺷﺖ«. د ﻗﯿﻘﺎً ﻣﻨﻈﻮرم را ﻧﻔﮫﻤﯿﺪ ،اﻣﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ. ﮐﻮ ﻟﻪﭘﺸﺘﯽام را ﮔﻮ ﺷﻪی اﺗﺎ ﻗﻢ ﻣﯽﮔﺬارم ،ﺣﺮارت را ﺗﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮم ،ﭘﻨﺠﺮ هھﺎ را ﻣﯽﺑﻨﺪم و روی ﺗﺨﺖ ﻣﯽا ﻓﺘﻢ، ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺳﺮدردم ﺑﺮﻃﺮف ﺷﻮد .ھﻤﯿﻦ ﻣﻮ ﻗﻊ ھﻼل ﻣﯽآﯾﺪ ﺗﻮ . »ﻣﺮا آ ن ﺑﯿﺮو ن ﺗﻨﮫﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ آ ن ز ن ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﻣﻦ از ﻏﺮﯾﺒﻪھﺎ ﺑﺪم ﻣﯽآﯾﺪ«. »اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺎﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪاﯾﻢ«. »ﻣﺘﻨﻔﺮم از اﯾﻨ ﮑﻪ ﻣﺪام درﺑﺎر هی ﮐﺎرھﺎﯾﻢ ﭘﯿﺸﺪاوری ﺑ ﮑﻨﻨﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮم ﺗﺮس و ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎت و ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻔﻢ را ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﻢ. ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﻦ ز ن ﺷﺠﺎع و ﺑﺎا ﺳﺘﻌﺪادی ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﭼﯿﺰی ﻣﺮﻋﻮﺑﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .خُب ،در ا ﺷﺘﺒﺎھﯽ .ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﻋﻮﺑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .از ﻧ ﮕﺎ ه و ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﺮھﯿﺰ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺗﻮ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ھﺴﺘﯽ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً ﺑﺎھﺎش ﺣﺮف زد هام .ﯾﺎ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻧﺸﺪ های ؟« درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ،ﻗﻠﻪھﺎی ﺑﺮ ﻓﯽ ،آب زﻻل ،ﯾ ﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ نھﺎ روی زﻣﯿﻦ ،و اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪی ا ﺣﻤﻘﺎﻧﻪ. »ﺑ ﮕﺬار ﮐﻤﯽ ا ﺳﺘﺮا ﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﻌﺪ ﻣﯽروﯾﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ. اﻣﺸﺐ دارم ﺷﻤﻦ را ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻢ«. ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻮ ﻟﻪاش را روی زﻣﯿﻦ ﺑ ﮕﺬارد ،اﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :اﺗﺎق ﺧﻮدت را داری«. »اﻣﺎ ﺗﻮی ﻗﻄﺎر«... ﺟﻤﻠﻪاش را ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﯽرود .در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ .دراز ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺑﻪ ﺳﻘ ﻒ ﺧﯿﺮ ه ﻣﯽ ﺷﻮم ،در ﻓ ﮑﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﻪ ﺑ ﮑﻨﻢ .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ا ﺟﺎز ه ﺑﺪھﻢ ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه ھﺪاﯾﺘﻢ
ﮐﻨﺪ .ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ و ﻧﻤﯽﮔﺬارم ،ﭼﻮ ن ز ن دﯾ ﮕﺮی را دو ﺳﺖ دارم ﮐﻪ اﻻ ن دور از اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﻮھﺮش اﻋﺘﻤﺎد دارد ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب او را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﺪ .ﺗﻤﺎم ﺗﻼشھﺎی ﻗﺒﻠﯽام ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ن ﻗﻀﯿﻪ ﺑﯽﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻮد ه؛ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮ ﻗﻌﯿﺖ ﺑﺮای ﮐﻨﺪ ن ﻗﺎل ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ز ن ﺟﻮا ن و ﺳﻮا ﺳﯽ ،ﺗﻄﺒﯿﻖﭘﺬﯾﺮ ،ﻗﻮی، اﻣﺎ ﺷ ﮑﻨﻨﺪ ه ،ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮای ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ. ﺑﺮای اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ دارد ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ھﻼل ھﻢ ﻧﯿﺴﺖ .زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ را در اﯾﻦ ﻣﻮ ﻗﻌﯿﺖ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ،و ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺪوارم ﺑﺮای ھﺮدوﻣﺎ ن ﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ .اﻣﯿﺪ ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر ا ﺳﺖ. ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ن و ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻓﺮو ﻣﯽروم. ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮم ،ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ﻣﯽروم و از ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﮐﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﯽزﻧﺪ .ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ،ﺑﻌﺪ در ﻣﯽزﻧﻢ. »ﺑﺮوﯾﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ«. ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ا ﺳﺖ. » ﺣﺎ ﻟﺖ ﺑﮫﺘﺮ ا ﺳﺖ ؟ ﺗﺤﻤ ﻞ ﺑﺎد و ﺳﺮﻣﺎ را داری ؟« »آر ه ،ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮫﺘﺮم .ﺑﺮوﯾﻢ«. در دھ ﮑﺪ ه ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﯿﻢ .ﺑﻪ ﻗﺼﻪھﺎی ﭘﺮﯾﺎ ن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ .ﯾﮏ روز ﺗﻮرﯾﺴﺖھﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ،ھﺘ ﻞھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﻣﻐﺎز هھﺎ ﺗﯽ ﺷﺮت و ﻓﻨﺪک و ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎل و ﻣﺪلھﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﻓﺮو ﺷﻨﺪ .ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺮای اﺗﻮﺑﻮسھﺎی دوﻃﺒﻘﻪ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم را ،ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦھﺎی دﯾﺠﯿﺘﺎل ﻣﯽآورﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺼﻤﻤﻨﺪ ﺗﻤﺎم آ ن درﯾﺎ ﭼﻪ را روی ﯾﮏ ﺳﺨﺖا ﻓﺰار ﮐﻮ ﭼﮏ ﺣﺎ ﻓﻈﻪ ﺛﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ .ﭼﺎھﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺟﺎﯾ ﺶ را ﭼﺎ ه دﯾ ﮕﺮی ﻣﯽﮔﯿﺮد ،اﻣﺎ ﺑﻪ د ﺳﺘﻮر ﺷﮫﺮداری ﺳﺮش را ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ ،ﭼﻮ ن ﺧﻄﺮ ﺳﻘﻮط ﺑﭽﻪھﺎی ﺧﺎر ﺟﯽ در آ ن و ﺟﻮد دارد .ﻗﺎﯾﻖ ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮی ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ دﯾﺪم،
ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد .آب درﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺪا ن ﻋﺒﻮر ﻗﺎﯾﻖھﺎی ﻣﺪر ن ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم را در ﺳﻔﺮھﺎی ﯾﮏروز ه ﺑﻪ اﻧﻀﻤﺎم ﻧﺎھﺎر ،ﺑﻪ و ﺳﻂ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﺑﺮد .ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮا ن و ﺷ ﮑﺎر ﭼﯽھﺎی ﺣﺮ ﻓﻪای از را ه ﻣﯽر ﺳﻨﺪ و ﺑﺮای ﻣﺠﻮز ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮی و ﺷ ﮑﺎر ﺷﺎ ن ،روزاﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﺗﻤﺎم ﺳﺎل درآﻣﺪ ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮھﺎ و ﺷ ﮑﺎر ﭼﯽھﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ. اﻣﺎ ﻓﻌﻼً ﻓﻘﻂ دھ ﮑﺪ هی دورد ﺳﺘﯽ در ﺳﯿﺒﺮی ا ﺳﺖ؛ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮد و زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺼ ﻒ ﺳﻦ ﻣﺮد را دارد ،دارﻧﺪ ﮐﻨﺎر رود ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻪ از ذوب ﺷﺪ ن ﯾﺦھﺎ ﺑﻪو ﺟﻮد آﻣﺪ ه را ه ﻣﯽروﻧﺪ .ﮐﻨﺎرش ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ. »ﺻﺤﺒﺖھﺎی دﯾﺸﺒﻤﺎ ن در ر ﺳﺘﻮرا ن ﯾﺎدت ا ﺳﺖ ؟« »ﮐﻢوﺑﯿ ﺶ .زﯾﺎدی ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرد ه ﺑﻮدم ،اﻣﺎ ﯾﺎدم ا ﺳﺖ ﯾﺎﺋﻮ ﺟﻠﻮی آ ن ﻣﺮد اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ اﯾﺴﺘﺎد«. »درﺑﺎر هی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺣﺮف زدم«. »آر ه ،ﯾﺎدم ا ﺳﺖ .ﺧﻮب ﻓﮫﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرت را ،ﭼﻮ ن آ ن ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ در ا ﻟ ﻒ ﺑﻮدﯾﻢ ،دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻢھﺎﯾﺖ ﭘﺮ از ﺣﺎ ﻟﺘﯽ آﻣﯿﺨﺘﻪای از ﻋﺸﻖ و ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ا ﺳﺖ ،و ﺳﺮت را ﮐﻼ ه ﺧﺮ ﻗﻪی راھﺒﺎ ن ﭘﻮ ﺷﺎﻧﺪ ه ﺑﻮد .ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﮫﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﺪ ه و ا ﺣﺴﺎس ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم .اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ راﺑﻄﻪی ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد ه .ﻣﺎ در زﻣﺎ ن ﺣﺎ ﻟﯿﻢ«. »اﯾﻦ رود را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ؟ خُب ،در اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ،ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﻘﺎ ﺷﯽای از ﯾﮏ رُز ﺷﻨﺎور در ﭼﻨﯿﻦ رودی ھﺴﺖ. ﻧﺼ ﻒ ﺗﺎﺑﻠﻮ در ﻣﻌﺮض ﺗﺄﺛﯿﺮات آب و ﻋﻨﺎﺻﺮ دﯾ ﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮ ﻓﺘﻪ و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺣﺎ ﺷﯿﻪھﺎ ﮐﻤﯽ زﻣﺨﺖ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﻨﻮز ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺨﺸﯽ از آ ن رُز زﯾﺒﺎ را در ﭘ ﺲزﻣﯿﻨﻪی ﻃﻼﯾﯽ دﯾﺪ .ﻧﻘﺎ ﺷ ﺶ را ھﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ .ﺳﺎل 2003ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻪ ﺟﻨ ﮕﻠﯽ در ﮐﻮ هھﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪ
ر ﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﺸ ﮑﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪ ه از ﺟﻮﯾﺒﺎری ر ﺳﯿﺪﯾﻢ و آ ن ﺗﺎﺑﻠﻮ را زﯾﺮ ﺳﻨﮓھﺎی ﮐ ﻒ ﺑﺴﺘﺮ ﺟﻮﯾﺒﺎر ﭘﻨﮫﺎ ن ﮐﺮدﯾﻢ. »ﻧﻘﺎش ھﻤﺴﺮم ا ﺳﺖ .اﻻ ن ،ھﺰارا ن ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ دور از اﯾﻨﺠﺎ، ھﻨﻮز ﺧﻮاب ا ﺳﺖ ،ﭼﻮ ن ھﻨﻮز در ﺷﮫﺮش ﺳﭙﯿﺪ ه ﻧﺰد ه ،در ﺣﺎ ﻟﯽﮐﻪ اﻻ ن اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﮫﺎر ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ا ﺳﺖ .ﺑﯿﺸﺘﺮ از رﺑﻊ ﻗﺮ ن ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻮد هاﯾﻢ .او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ دﯾﺪﻣ ﺶ ،ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم راﺑﻄﻪﻣﺎ ن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽر ﺳﺪ و در دو ﺳﺎل اول ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﯾ ﮑﯽﻣﺎ ن آ ن ﯾ ﮑﯽ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ .در ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪی ھﻤﭽﻨﺎ ن ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﻪ ھﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮد هاﯾﻢ و ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را در ک ﮐﻨﯿﻢ ،ھﺮﮐﺪام را ه ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﻣﯽروﯾﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم راﺑﻄﻪای ﻣﺘﻌﮫﺪﺗﺮ ،ﻣﺮا از ”آزادی“ام ﻣﺤﺮوم ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻤﯽﮔﺬارد ھﻤﻪی ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ،ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ«. ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ھﻼل دارد ﮐﻤﯽ ﻧﺎآ ﺳﻮد ه ﻣﯽ ﺷﻮد. »و اﯾﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ رود و ﮔ ﻞ رُز دارد ؟« »در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎ ن ،2002ﻣﻦ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ هی ﻣﺸﮫﻮری ﺑﻮدم و ﮐﻠﯽ ﭘﻮل دا ﺷﺘﻢ و ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ارزشھﺎی ا ﺳﺎ ﺳﯽام ﻋﻮض ﻧﺸﺪ ه .اﻣﺎ ﭼﻪﻃﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎ ﺷﻢ ؟ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ اﻣﺘﺤﺎﻧ ﺶ ﮐﻨﻢ .اﺗﺎق ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ در ھﺘﻠﯽ دو ﺳﺘﺎر ه در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﺮاﯾﻪ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎ ه ﺳﺎل را آﻧﺠﺎ ﺑ ﮕﺬراﻧﯿﻢ .ﻓﻘﻂ ﮔﻨﺠﻪی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ در اﺗﺎق دا ﺷﺘﯿﻢ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻌﺪاد ﻟﺒﺎسھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﻪ ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﺑﺮ ﺳﺎﻧﯿﻢ .ﺑﺮای ﭘﯿﺎد هرویھﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺟﻨ ﮕ ﻞھﺎ و ﮐﻮ هھﺎ ﻣﯽر ﻓﺘﯿﻢ ،ﺑﯿﺮو ن ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ و ھﺮروز ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻣﯽر ﻓﺘﯿﻢ .آ ن ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎ ن داد ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺠﻤ ﻞﺗﺮﯾﻦ اﻣ ﮑﺎﻧﺎت زﻧﺪﮔﯽ در ا ﺧﺘﯿﺎر ھﻤﻪ ھﺴﺖ. »ھﺮدوﯾﻤﺎ ن ﮐﺎرﻣﺎ ن را دو ﺳﺖ دارﯾﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﭗﺗﺎﭘﻢ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم و زﻧﻢ ﻧﻘﺎش ا ﺳﺖ و ﻧﻘﺎشھﺎ ﺑﻪ ا ﺳﺘﻮدﯾﻮھﺎی
ﺑﺰرﮔﯽ ا ﺣﺘﯿﺎج دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻘﺎ ﺷﯽھﺎﯾﺸﺎ ن را ﺗﻮ ﻟﯿﺪ و اﻧﺒﺎر ﮐ ﻨ ﻨ ﺪ .ﻧ ﻤ ﯽ ﺧ ﻮ ا ﺳ ﺘ ﻢ ﺑﻪ ﺧ ﺎ ﻃ ﺮ ﻣ ﻦ ا ز ﺣ ﺮ ﻓﻪ ا ش د ﺳ ﺖ ﺑ ﮑ ﺸ ﺪ ،و ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮدم ﯾﮏ ا ﺳﺘﻮدﯾﻮ ا ﺟﺎر ه ﮐﻨﯿﻢ .اﻣﺎ در ﻃﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮ هھﺎ و در هھﺎ و رودھﺎ و درﯾﺎ ﭼﻪھﺎ و ﺟﻨ ﮕ ﻞھﺎ را ﺗﻤﺎ ﺷﺎ ﮐﺮد ه ﺑﻮد .اﯾﻦ ﻓ ﮑﺮ ﺑﻪ ذھﻨ ﺶ ر ﺳﯿﺪ ﮐﻪ :ﭼﺮا ﻧﻘﺎ ﺷﯽھﺎﯾﻢ را اﯾﻨﺠﺎ اﻧﺒﺎر ﻧ ﮑﻨﻢ ؟ ﭼﺮا ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﻢ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ھﻤ ﮑﺎری ﮐﻨﺪ ؟« ﭼﺸﻢھﺎی ھﻼل ﺑﺮ رود دو ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ه. » ﻓ ﮑﺮ ”اﻧﺒﺎر“ ﮐﺮد ن ﺗﺎﺑﻠﻮھﺎ در ﻓﻀﺎی ﺑﺎز از ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻓ ﮑﺮش ر ﺳﯿﺪ .ﻣﻦ ﻟﭗﺗﺎﭘﻢ را ﺑﺮﻣﯽدا ﺷﺘﻢ و ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺘﻢ ،و او روی ﭼﻤﻦ زاﻧﻮ ﻣﯽزد و ﻧﻘﺎ ﺷﯽ ﻣﯽﮐﺮد .ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺳﺮاغ او ﻟﯿﻦ ﺑﻮمھﺎ ر ﻓﺘﯿﻢ و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه و ﺧﯿﻠﯽ اﺻﯿ ﻞ ﺑﻮد .او ﻟﯿﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ از ”زﯾﺮ ﺧﺎک“ درآوردﯾﻢ ،آ ن ﮔ ﻞ رُز ﺑﻮد .اﯾﻦ روزھﺎ ،ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪای در ﮐﻮ هھﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪ دارﯾﻢ ،او ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﻪ د ﻓﻦ و ﺑﯿﺮو ن ﮐﺸﯿﺪ ن ﺗﺎﺑﻠﻮھﺎﯾ ﺶ در ھﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ھﺴﺖ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از ﻧﯿﺎز زاﯾﯿﺪ ه ﺷﺪ ،ﺣﺎﻻ روش ﺧﻼ ﻗﻪی اﺻﻠﯽاش ﺷﺪ ه. و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ رود ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺑﻪ ﯾﺎد آ ن رُز ﻣﯽا ﻓﺘﻢ و ﻋﺸﻘﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﻠﻤﻮس و ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ او ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻧ ﮕﺎر اﯾﻨﺠﺎ ﺑ ﺎ ﺷ ﺪ «. ﺑﺎد دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺒ ﻞ ﻧﻤﯽوزد و آ ﻓﺘﺎب ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻣﻤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻧﻮر اﻃﺮا ﻓﻤﺎ ن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮫﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎ ﺷﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺣﺮ ﻓﺖ را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ و ﺑﮫ ﺶ ا ﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬارم .اﻣﺎ در ر ﺳﺘﻮرا ن ،و ﻗﺘﯽ درﺑﺎر هی ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزدی ،ﭼﯿﺰی درﺑﺎر هی ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد ن ﻋﺸﻖ از ﻓﺮد ﮔﻔﺘﯽ«. »ﺑﻠﻪ ،اﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺣﺎﺻ ﻞ اﻧﺘﺨﺎبھﺎ ﺳﺖ«. »در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدی ﺑﺒﺨﺸﻤﺖ و ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم .ﺣﺎﻻ ازت ﻟﻄﻔﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ :ﺑﮫﻢ ﺑ ﮕﻮ ﮐﻪ دو ﺳﺘﻢ داری«.
د ﺳﺘ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم .ھﺮدو ﺑﻪ رود ﺧﯿﺮ ه ﺷﺪ هاﯾﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺳ ﮑﻮت ھﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ا ﺳﺖ«. ﺑﺎزوﯾﻢ را دور ﺷﺎﻧﻪاش ﻣﯽاﻧﺪازم و او ﺳﺮش را روی ﺷﺎﻧﻪام ﻣﯽﮔﺬارد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :دو ﺳﺘﺖ دارم .دو ﺳﺘﺖ دارم ﭼﻮ ن ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻖھﺎی دﻧﯿﺎ ﺑﻪ رودھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ ،ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ و ﻋﺸﻘﯽ ﯾ ﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎرا ن ﻣﯽ ﺷﻮد و زﻣﯿﻦ را ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ. »دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﻣﺜ ﻞ رودی ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎ ﺳﺐ را ﺑﺮای ﺷ ﮑﻮ ﻓﺎﯾﯽ در ﺧﺖھﺎ و ﺑﻮﺗﻪھﺎ و ﮔ ﻞھﺎ در ﮐﺮاﻧﻪاش ﻓﺮاھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﻣﺜ ﻞ رودی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻨ ﮕﺎ ن آب ﻣﯽدھﺪ و ﻣﺮدﻣﺎ ن را ﺑﻪ ھﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﻮاھﻨﺪ ،ﻣﯽﺑﺮد. »دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﻣﺜ ﻞ رودی ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ ﺟﺎری ﺷﺪ ن ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ دﯾ ﮕﺮ را از ﻓﺮاز آﺑﺸﺎرھﺎ ﺑﯿﺎﻣﻮزد ،و ﺑﻔﮫﻤﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻘﺎط ﮐﻢﻋﻤﻖ آرام ﺑ ﮕﯿﺮد .دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﭼﻮ ن ھﻤﻪ در ﯾﮏ ﻣ ﮑﺎ ن زاد ه ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،از ﯾﮏ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ،و آ ن ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺪام آب ﻣﺎ را ﺗ ﺄﻣ ﯿ ﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ .ﺑ ﺮ ا ی ھ ﻤ ﯿ ﻦ ،و ﻗ ﺘ ﯽ ا ﺣ ﺴ ﺎ س ﺿ ﻌ ﻒ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯿ ﻢ ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ .ﺑﮫﺎر ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ،ﺑﺮفھﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ آب ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺎ را ﺳﺮ ﺷﺎر از ﻧﯿﺮوی ﺗﺎز ه ﻣﯽﮐﻨﺪ. »دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﻣﺜ ﻞ رودی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﻗﻄﺮ های ﺗﻨﮫﺎ در ﮐﻮھﺴﺘﺎ نھﺎ آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻢﮐﻤﮏ ر ﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ رود ﺧﺎﻧﻪھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪد ،ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای ر ﺳﯿﺪ ن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪش ،از ﮐﻨﺎر ھﺮ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ. »ﻋﺸﻘﺖ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮم و ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم را ﻧﺜﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮدی ﺑﻪ ﯾﮏ ز ن ،ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺪری ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ،ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮ ﻗﺎﺗ ﺶ ،ﮐﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﯽﻧﺎم و ﺑﯽﺗﻮ ﺟﯿﻪ ،ﻣﺜ ﻞ رودی
ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ ﺟﯿﻪ ﮐﻨﺪ ﭼﺮا در ﻣﺴﯿﺮی ﻣﺸﺨ ﺺ ﺟﺎری ا ﺳﺖ، و ﺻﺮ ﻓﺎً ﭘﯿ ﺶ ﻣﯽرود .ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ و ﻧﻪ در ازاﯾ ﺶ ﭼﯿﺰی ﻣﯽدھﺪ؛ ﻓﻘﻂ ھﺴﺖ .ﻣﻦ ھﺮﮔﺰ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد و ﺗﻮ ھﺮﮔﺰ ﻣﺎل ﻣﻦ؛ اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺎد ﻗﺎﻧﻪ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ دو ﺳﺘﺖ دارم ،دو ﺳﺘﺖ دارم ،دو ﺳﺘﺖ دارم«. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻧﻮر ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ اﻻ ن ،ﮐﯿﮫﺎ ن ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﮐﺎﻣ ﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ. ھﻤﺎ ن ﺟﺎ ﮐﻪ ھﺴﺘﯿﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ ،ﺑﯽ ﮐﻮ ﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿ ﻞ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ،ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻼ ﺷﮏ ﻣﻨﺘﻈﺮم ا ﺳﺖ.
ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾﮑﺎل اﻻ ن ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﻮد .ﺷ ﺶ ﻧﻔﺮی ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ﮐﻨﺎرﮔﺮ ﻓﺘﻪ در ﺳﺎ ﺣ ﻞ درﯾﺎ ﭼﻪ اﯾﺴﺘﺎد هاﯾﻢ .ھﻼل ،ﯾﺎﺋﻮ، ﺷﻤﻦ ،ﻣﻦ و دو ز ن ﻣﺴﻦﺗﺮ .ھﻤﻪ رو ﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ .ﺷﻤﻦ ﺳﺮش را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ .ﯾﺎﺋﻮ ﻇﺎھﺮاً ﺑﺎ او ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺷﻤﻦ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و راھﯽ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺣﺎﻻ ﯾﺎﺋﻮ و ھﻼل دارﻧﺪ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﯾﺎﺋﻮ ﻧ ﮕﺮا ن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ر ﺳﺪ ،اﻣﺎ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﺷﺮاﯾﻂ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد .ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢ را ﺑﺎ ھﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮد هاﯾﻢ و ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ زﺑﺎ ن ﺑﺪﻧ ﺶ را ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﮐﻨﻢ .دارد ﺑﻪ آزردﮔﯽای ﺗﻈﺎھﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ وا ﻗﻌﺎً ا ﺣﺴﺎس ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. » ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ؟« ھﻼل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻇﺎھﺮاً ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ دو زﻧﯽ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ در ﻋﻤﺮم ﻧﺪﯾﺪ هام ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را اﯾﻨﺠﺎ در ﺳﺮﻣﺎ ﺑ ﮕﺬراﻧﻢ ،ﭼﻮ ن ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ«. ﯾﺎﺋﻮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ» :ﺗﻮ ھﺮ ﭼﻪ را ﻣﺎ در آ ن ﺟﺰﯾﺮ ه ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ .اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺳﻨﺖ را ﺑﺸ ﮑﻨﯿﻢ. ﻗﺒﻼً ﺑﮫﺖ ھﺸﺪار دادم ،اﻣﺎ اﯾﻦ ﭘﺎﺋﻮ ﻟﻮ اﺻﺮار دا ﺷﺖ ﺗﻮ را ﺑﯿﺎورد. ﺑﺎﯾﺪ اﻻ ن ﺑﺮوﯾﻢ ،وﮔﺮﻧﻪ ﻟﺤﻈﻪ را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﯿﻢ ،ﯾﺎ آ ن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ا ﻟ ﻒ و ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﯽ ،و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺷﻤﻦھﺎ ھﻢ واژ هی ﺧﻮد ﺷﺎ ن را ﺑﺮاﯾ ﺶ دارﻧﺪ .ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل
ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ .دو ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ«. اول ﺑﻪ ھﻼل ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎزوی ﯾﺎﺋﻮ را ﻣﯽﮔﯿﺮم: » ﺳﺨﺖ ﻧ ﮕﯿﺮ .ﺗﻮ ﮐﻪ د ﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ در ھﺘ ﻞ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪی ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺗﺎز های را از د ﺳﺖ ﺑﺪھﯽ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﺎ ﺑﺪ ،اﻣﺎ ﺑﮫﺘﺮ از ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺧﻮرد ن ا ﺳﺖ«. »و ﺗﻮ ،ﻇﺎھﺮاً ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ آ ن ﺣﺮفھﺎی ﻗﺸﻨﮓ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺮای ﺗﻐﺬﯾﻪی دل آدم ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ ؟ ﻣﯽداﻧﻢ زﻧﺖ را دو ﺳﺖ داری ،و درک ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ د ﺳﺖﮐﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ رﯾﺨﺘﻪام ،ﯾﮏ ﺟﻮری ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐﻨﯽ ؟« روﯾﻢ را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ .ﯾﮏ ﮔﻔﺖوﮔﻮی ا ﺣﻤﻘﺎﻧﻪی دﯾ ﮕﺮ. **** ﺷﻤﻦ ﻣﻮﺗﻮر ﻗﺎﯾﻖ را رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳ ﮑﺎ ن را ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﻋﺎزم ﺻﺨﺮ هﻣﺎﻧﻨﺪی در دوﯾﺴﺖ ﻣﺘﺮی ﺳﺎ ﺣﻠﯿﻢ .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ د ﻗﯿﻘﻪای ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ. » ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ،ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر اﺻﺮار دا ﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﺷﻤﻦ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ؟ ﺗﻨﮫﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻪات در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ھﻤﯿﻦ ﺑﻮد ه ،و ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰ داد های .ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻤﺮﯾﻦ آیﮐﯽدو ﻧﯿﺴﺖ .ﮐﻤﮏ ﮐﺮدی ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﻗﻄﺎر ﺣﻔﻆ ﺑﺸﻮد ،ﺣﺮفھﺎی ﻣﺮا ،اﻧ ﮕﺎر ﺣﺮفھﺎی ﺧﻮدت ﺑﺎ ﺷﺪ ،ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﮐﺮد های ،و دﯾﺮوز اھﻤﯿﺖ وارد ﺷﺪ ن ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﻓﻘﻂ از روی ا ﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺣﺮﯾ ﻒ را ﯾﺎدم دادی«. ﯾﺎﺋﻮ ﺳﺮش را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ و ﮐﻤﯽ ﻧﺎآ ﺳﻮد ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﺧﻮدش ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﺣﻔﻆ اﻣﻨﯿﺖ آ ن ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻮ ﭼﮏ ا ﺳﺖ. » ﻓﻘﻂ ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﯾﻘﺖ ،ﺑﺪت ﻧﯿﺎﯾﺪ او را ﺑﺒﯿﻨﯽ«.
ﺟﻮاب ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ .اﮔﺮ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺷﻤﻦ را ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﺮ ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ. »ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ازت ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ،ﭼﻮ ن ﻋﮫﺪ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪیام ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ .ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ،اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﺮھﺎﯾﺖ ﻗﺮارداد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻢ .اﮔﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﻣ ﯽ ﮔ ﺬ ا ﺷ ﺘ ﻤ ﺖ ﺧ ﻮ ش ﺷ ﺎ ن ﻧ ﻤ ﯽ آﻣ ﺪ « . »ﻣﻦ ھﻤﯿﺸﻪ ا ﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم دوروﺑﺮم ﭘﺮ آدم ﺑﺎ ﺷﺪ .اﮔﺮ ﻣﺮا در اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ ﻣﯽﮔﺬا ﺷﺘﯽ ﻧﺎ ﺷﺮھﺎ ﻣﺸ ﮑﻠﯽ ﻧﺪا ﺷﺘﻨﺪ«. ﺷﺐ دارد ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از ﺣﺪ اﻧﺘﻈﺎرم ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ .ﯾﺎﺋﻮ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻖ را ﻣﯽراﻧﺪ ،ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽاش را دارد ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .ﻣﯽداﻧﻢ دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ ،ﭼﻮ ن ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ھﺴﺖ ﮐﻪ ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺪ .ﺿﻤﻨﺎً ﺟﺎ ن د ﺧﺘﺮ ﻣﺮا ﻧﺠﺎت داد ه. ﮐﺎری ﮐﺮد ﮐﻪ ھﯿﭻ دﮐﺘﺮی در ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﺳﺘﺎ نھﺎی ﻣﺴ ﮑﻮ، ﭘ ﮑﻦ ،ﺷﺎﻧ ﮕﮫﺎی ﯾﺎ ﻟﻨﺪ ن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ .در ازاﯾ ﺶ ھﯿﭻ ﻧﺨﻮا ﺳﺖ ﺟﺰ اﯾﻨ ﮑﻪ دوﺑﺎر ه ﺑﻪ دﯾﺪﻧ ﺶ ﺑﯿﺎﯾﻢ .ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﺎد ﻓﺎً ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدم. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﻐﺰم از ﭘﺬﯾﺮش ﺷﺎ ن ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽزﻧﺪ ،ﺑﻔﮫﻤﻢ«. ﺑﻪ ﺻﺨﺮ ه ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ هاﯾﻢ .ﺗﺎ ﯾﮏ د ﻗﯿﻘﻪی دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ. » ﺟﻮاب ﺧﻮﺑﯽ ا ﺳﺖ .ﻣﻤﻨﻮ ن ﮐﻪ ﺑﮫﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدی .در ﯾ ﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎھﺎی دﻧﯿﺎﯾﻢ ،در ﺷﺒﯽ ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه ،ﺑﻪ ﺻﺪای ﺧﻮرد ن ﻣﻮجھﺎ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪی ﻗﺎﯾﻖ ﮔﻮش ﻣﯽدھﻢ .ﻣﻼ ﻗﺎت ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﯾ ﮑﯽ از ﺑﺮﮐﺎت زﯾﺎدی ا ﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ«. ﺑﻪ ﺟﺰ آ ن روزی ﮐﻪ از ھﺠﺮا ن زﻧ ﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ ،ھﺮﮔﺰ ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎ ن ﻧﺪاد ه .ﺣﺎﻻ د ﺳﺘﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش ﻣﯽ ﻓﺸﺮد .ﻗﺎﯾﻖ روی ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﺷﻨﯽ ﺑﺎرﯾ ﮑﯽ ﮐﻨﺎر ه
ﻣﯽﮔﯿﺮد .ﺷﻦھﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻟﻨ ﮕﺮ ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. »ﻣﺘﺸ ﮑﺮم .ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸ ﮑﺮم«. **** از ﺻﺨﺮ ه ﺑﺎﻻ ﻣﯽروﯾﻢ و در ﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻗﻊ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ ﺗﺎ ﻧ ﮕﺎھﯽ ﺑﻪ آ ﺳﻤﺎ ن ﺳﺮخ ﺑﺎﻻی ا ﻓﻖ ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ .اﻃﺮا ﻓﻤﺎ ن ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧ ﺲ و ﺧﺎ ﺷﺎک ،و در ﺷﺮق ﺳﻪ ﭼﮫﺎر در ﺧﺖ ﺑﯽﺑﺮگ .روی ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ هی د ﺧﯿ ﻞھﺎ دﯾﺪ ه ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺟﺴﺪ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺎ ﺧﻪای آوﯾﺰا ن ا ﺳﺖ .ﺑﺮای ﺣ ﮑﻤﺖ ﺷﻤﻦ ﭘﯿﺮ ا ﺣﺘﺮام زﯾﺎدی ﻗﺎﺋﻠﻢ ،اﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﺗﺎز های ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻧﺨﻮاھﺪ داد ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻗﺒﻼً را هھﺎی ﺑﺴﯿﺎری را ﭘﯿﻤﻮد هام و ﻣﯽداﻧﻢ ھﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ .اﻣﺎ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺘ ﺶ ﺻﺎﺋﺐ ا ﺳﺖ و ھﻤﭽﻨﺎ ن ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻨﺎ ﺳﮏ آﻣﺎد ه ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﻢ را در ﻣﻮرد ﺷﻤﻦھﺎ در ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻤﺪ ن ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم. **** در ادوار ﮐﮫﻦ ،در ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪای دو ﭼﮫﺮ هی ﺑﺎرز و ﺟﻮد دا ﺷﺖ. او ﻟﯽ رھﺒﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﻮد :ﺷﺠﺎعﺗﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﮐﻪ آ ن ﻗﺪر ﻗﺪرت دا ﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ھﺮ ﻣﺒﺎرزﻃﻠﺒﯽ را ﺷ ﮑﺴﺖ ﺑﺪھﺪ و آ ن ﻗﺪر ﺑﺎھﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﻃﺌﻪھﺎ را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ ــ ﺟﻨﮓِ ﻗﺪرت ﺗﺎز ه ﻧﯿﺴﺖ و از آﻏﺎز زﻣﺎ ن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد ه .و ﻗﺘﯽ ﻣﻮ ﻗﻌﯿﺘ ﺶ را ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻣﯽﮐﺮد ،ﻣﺴﺌﻮل ﺣﻔﺎﻇﺖ و ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺮدﻣ ﺶ در ﺟﮫﺎ ن ﻣﺎدی ﺑﻮد .ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ ،ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در اﺛﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﻃﺒﯿﻌﯽ رخ ﻣﯽداد ،ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻓﺴﺎد ﺷﺪ و رھﺒﺮی ﮐﻢﮐﻢ ﻣﻮروﺛﯽ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺣ ﺲ را ا ﻟﻘﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺪرت اﺑﺪی ا ﺳﺖ و از ھﻤﯿﻦ ﺣ ﺲ، اﻣﭙﺮاﺗﻮرھﺎ و ﭘﺎد ﺷﺎ هھﺎ و دﯾ ﮑﺘﺎﺗﻮرھﺎ زاد ه ﺷﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﮫﻢﺗﺮ از رھﺒﺮ ،ﺷﻤﻦ ﺑﻮد .از ھﻤﺎ ن اﺑﺘﺪای ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﺑﺸﺮ، ﻣﺮدم از ﺣﻀﻮر ﻗﺪرﺗﯽ ﻋﻈﯿﻢﺗﺮ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ
زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺒﺨﺸﺪ و آ ن را ﺑ ﮕﯿﺮد ،ھﺮ ﭼﻨﺪ د ﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﻗﺪرت از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﺪ .او ﻟﯿﻦ ﺷﻤﻦھﺎ ز ن ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪی ﺣﯿﺎت .از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷ ﮑﺎر ﯾﺎ ﻣﺎھﯿ ﮕﯿﺮی ﺑﺮوﻧﺪ، و ﻗ ﺘ ﺸ ﺎ ن ر ا ﺑﻪ ﻣ ﺮ ا ﻗ ﺒﻪ و ﻏ ﺮ ق ﺷ ﺪ ن د ر ا ﺳ ﺮ ا ر ﻣ ﻘ ﺪ س ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ .ﺳﻨﺖ ھﻤﻮار ه ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﮫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎﮐﺮ ه ﺑﻮدﻧﺪ .در ﺳﻄﺤﯽ دﯾ ﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﯿﺮوھﺎی ﺟﮫﺎ ن رو ﺣﺎﻧﯽ را ﺑﺎ ﺟﮫﺎ ن ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮاز ن ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ. ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ھﻤﯿﺸﻪ ﯾ ﮑﯽ ﺑﻮد :ﺷﻤﻦ از ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ )ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺿﺮﺑﯽ( ﺑﺮای ورود ﺑﻪ ﺧﻠﺴﻪ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻣﯽﮐﺮد ،و ﺑﻌﺪ ﻣﻌﺠﻮ نھﺎﯾﯽ را ﻣﯽﻧﻮ ﺷﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﻮاد ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺳﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ه ﺑﻮد .رو ﺣ ﺶ ﺑﺪﻧ ﺶ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮد و وارد ﺟﮫﺎ ن ﻣﻮازی ﻣﯽ ﺷﺪ. آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ارواح ﮔﯿﺎھﺎ ن ،ﺣﯿﻮا نھﺎ ،ﻣﺮدﮔﺎ ن و زﻧﺪﮔﺎ ن ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ھﻤﻪ در زﻣﺎ ن وا ﺣﺪی ﻣﻮ ﺟﻮدﯾﺖ دا ﺷﺘﻨﺪ؛ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ آ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﯽ و ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ا ﻟ ﻒ .آﻧﺠﺎ ھﻢ ﺑﺎ ھﺎدﯾﺎﻧ ﺶ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺮژیھﺎ را ﺗﻌﺎدل ﺑﺒﺨﺸﺪ ،ﺑﯿﻤﺎریھﺎ را ﺷﻔﺎ ﺑﺪھﺪ ،ﺑﺎرا ن ﺑﺒﺎراﻧﺪ ،ﺻﻠﺢ را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﮐﻨﺪ ،ﻧﻤﺎدھﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ را رﻣﺰﮔﺸﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ ،و ھﺮﮐ ﺲ را ﮐﻪ ﺳﺮ را ه ارﺗﺒﺎط ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﻄﻠﻖ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮ ﻓﺖ ،ﻣﺠﺎزات ﮐﻨﺪ .آ ن زﻣﺎ ن، و ﻗﺘﯽ ﻗﺒﯿﻠﻪھﺎ ﻧﺎ ﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ در ﺟﺴﺖو ﺟﻮی داﺋﻤﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻏﺬا ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻨﺪ ،ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻣﻌﺒﺪ ﯾﺎ ﻣﺤﺮاب ﺳﺎ ﺧﺖ .ﻓﻘﻂ »ﻣﻄﻠﻖ« و ﺟﻮد دا ﺷﺖ ،ﮐﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ در زھﺪاﻧ ﺶ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ ﭘﯿ ﺶ ﻣﯽر ﻓﺖ. اﻣﺎ ﻣﻘﺎم ﺷﻤﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﺜ ﻞ رھﺒﺮی ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﮐﺸﯿﺪ ه ﺷﺪ .از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ و اﻣﻨﯿﺖ ﮔﺮو ه ﺑﻪ ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﺑﺎ ﺟﻨ ﮕ ﻞ ،د ﺷﺖ و ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺴﺘ ﮕﯽ دا ﺷﺖ ،ز نھﺎی ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط رو ﺣﺎﻧﯽ ــ روح ﻗﺒﯿﻠﻪ ــ ﻣﺸﻤﻮل ا ﻗﺘﺪار زﯾﺎدی ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ،ﮔﺎھﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از رھﺒﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ .در زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﺸﺨ ﺺ در ﺗﺎرﯾﺦ ) ﺷﺎﯾﺪ ﭘ ﺲ از
ﮐﺸ ﻒ ﮐﺸﺎورزی ﮐﻪ ﮐﻮچﻧﺸﯿﻨﯽ را ﭘﺎﯾﺎ ن ﺑﺨﺸﯿﺪ( ،اﯾﻦ ﻋﻄﯿﻪی زﻧﺎ ن ﺗﻮ ﺳﻂ ﻣﺮدھﺎ ﻏﺼﺐ ﺷﺪ .زور ﺑﺮ ھﻤﺎھﻨ ﮕﯽ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد. ﺧﺼﺎﺋ ﺺ ﻃﺒﯿﻌﯽ آ ن ز نھﺎ را ﻧﺎدﯾﺪ ه ﮔﺮ ﻓﺘﻨﺪ؛ ﻣﮫﻢ ﻗﺪرت ﺑﻮد. ﻗﺪم ﺑﻌﺪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪھﯽ ﺳﻨﺖ ﺷﻤﻨﯽ ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﺳﺎ ﺧﺘﺎری ا ﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻮد ــ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻼً در ا ﺧﺘﯿﺎر ﻣﺮدھﺎ ﺑﻮد .او ﻟﯿﻦ ﻣﺬاھﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺘﻮ ﻟﺪ ﺷﺪ .ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﻮض ﺷﺪ ه ﺑﻮد و دﯾ ﮕﺮ ﺻﺤﺮاﮔﺮد ﻧﺒﻮد ،اﻣﺎ ا ﺣﺘﺮام و رﻋﺐ رھﺒﺮ و ﺷﻤﻦ در روح اﻧﺴﺎ ن رﯾﺸﻪ دواﻧﺪ ه ﺑﻮد و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ .ﮐﺎھﻦھﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺎ رھﺒﺮا ن ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻠﺖ را ﺳﺮﺑﻪزﯾﺮ ﻧ ﮕﻪ دارﻧﺪ .ھﺮﮐ ﺲ ﺣﺎﮐﻢ را ﺑﻪ ﭼﺎ ﻟ ﺶ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ،ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ن در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﯽ ر ﺳﯿﺪ ﮐﻪ ز نھﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻨﺪ ﻧﻘ ﺶ ﺷﺎ ن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮا ن ﺷﻤﻦ ﭘ ﺲ ﺑ ﮕﯿﺮﻧﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺪو ن آ نھﺎ ﺟﮫﺎ ن در ﺳﺮا ﺷﯿﺐ ﺑﺤﺮا ن ﻗﺮار دا ﺷﺖ .اﻣﺎ ھﺮﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﭘﯿ ﺶ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ،ﻣﺜ ﻞ ﮐﻔﺎر و ﻓﺎ ﺣﺸﻪھﺎ ﺑﺎ آ نھﺎ ر ﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .اﮔﺮ ﻧﻈﺎم از و ﺟﻮد آ نھﺎ ا ﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻣﯽﮐﺮد ،ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﻤﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ﺳﻮزاﻧﺪ ن در آﺗ ﺶ، ﺳﻨ ﮕﺴﺎر ،و در ﻣﻮارد ﻣﻼﯾﻢﺗﺮ ،ﺑﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺗﻨﺒﯿﮫﺸﺎ ن ﻣﯽﮐﺮد .ادﯾﺎ ن ﻣﺎدﯾﻨﻪ از ﺻﺤﻨﻪی ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻤﺪ ن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ؛ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﮫﻦﺗﺮﯾﻦ ا ﺷﯿﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎ ن ﺷﻨﺎسھﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺸ ﻒ ﮐﺮد هاﻧﺪ ،ﺷﻤﺎﯾ ﻞ اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮھﺎ ﺑﻮد ه ا ﺳﺖ .اﻣﺎ اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮھﺎ در ﻏﺒﺎر زﻣﺎ ن ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﻗﺪرتھﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ ،زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺻﺪ دﻧﯿﻮی ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽر ﻓﺖ ،ر ﻗﯿﻖ ﺷﺪ و ﻧﯿﺮوی ﺧﻮد را از د ﺳﺖ داد. آﻧﭽﻪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺗﺮس از ﺗﻨﺒﯿﻪ ا ﻟﮫﯽ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﯾﮏ ﻣﺮد اﯾﺴﺘﺎد ه ،ﻧﻪ ز ن .ھﺮ ﭼﻨﺪ ز نھﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎ ﺣ ﻞ درﯾﺎ ﭼﻪ ﭘﯿ ﺶ ھﻼل ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﺑﯽ ﺷﮏ ﻗﻮای ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ دارﻧﺪ .ﺣﻀﻮرش را اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺮ ﺳﺆال ﻧﻤﯽﺑﺮم ،ﭼﺮا ﮐﻪ ھﺮ دو ﺟﻨ ﺲ از ﻋﻄﯿﻪای ﮐﻪ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﺪ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻧﺎ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪ ﻗﺮار ﺑ ﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻮردارﻧﺪ ،ﻣﺸﺮوط ﺑﻪ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﺑﺨ ﺶ ﻣﺎدﯾﻨﻪ«ی ﺧﻮد
ﮔﺸﻮد ه ﺑﺎ ﺷﻨﺪ .د ﻟﯿ ﻞ اﺻﻠﯽ ﺑﯽرﻏﺒﺘﯽام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻼ ﻗﺎت ،اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺸﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر از اﺻﻠ ﺶ و رؤﯾﺎی ﺧﺪا دور ﺷﺪ ه ا ﺳ ﺖ. ﺷﻤﻦ دارد در ﭼﺎ ﻟﻪای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺷﻌﻠﻪھﺎ ﮐﻨﺪ ه، آﺗ ﺶ رو ﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺪام ﻓﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﯾﮏ ﺟﻮر ﻃﺒ ﻞ را ﮐﻨﺎر آﺗ ﺶ ﻣﯽﮔﺬارد و ﺑﻄﺮیای ﺣﺎوی ﻣﺎﯾﻌﯽ ﻧﺎﻣﺸﺨ ﺺ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺷﻤﻦ ﺳﯿﺒﺮی ــ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺻﻄﻼح ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ــ دارد ھﻤﺎ ن ﻣﻨﺎ ﺳﮏ ﭘﺎژ هھﺎ در ﺟﻨ ﮕ ﻞھﺎی آﻣﺎزو ن ،اِ ﭼﯿﺴﺮوھﺎی ﻣ ﮑﺰﯾﮏ ،ﮐﺎھﻦھﺎی ﮐﺎﻧﺪوﻣﺒﻠﻪی آ ﻓﺮﯾﻘﺎ ،وا ﺳﻄﻪھﺎی رو ﺣﯽ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﮐﻮراﻧﺪروھﺎ در ﻗﺒﺎﯾ ﻞ ﺳﺮ ﺧﭙﻮ ﺳﺘﯽ ،ﺑﻮﻣﯽھﺎی ا ﺳﺘﺮا ﻟﯿﺎ ،ﺻﺎ ﺣﺒﺎ ن ﮐﺮاﻣﺖ در ﮐﻠﯿﺴﺎی ﮐﺎﺗﻮ ﻟﯿﮏ ،ﻣﻮرﻣﻮ نھﺎی اﯾﺎ ﻟﺖ اوﺗﺎ ه ،و ﻏﯿﺮ ه و ﻏﯿﺮ ه را ا ﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎر هی اﯾﻦ ﺳﻨﺖھﺎ ــ ﮐﻪ ﻇﺎھﺮاً در ﺗﻌﺎرﺿﯽ اﺑﺪی ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ــ ﺑﺴﯿﺎر ﺣﯿﺮتآور ا ﺳﺖ .در ﺳﻄﺢ رو ﺣﺎﻧﯽ ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ و در ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎ و ﺟﻮد دارﻧﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ در ﺳﻄﺢ ﻣﺎدی ھﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﻧﺪارﻧﺪ .اﯾﻦ در وا ﻗﻊ ﻣﺎدر اﻋﻈﻢ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﮔﺎھﯽ ﺑﭽﻪھﺎﯾﻢ ﭼﺸﻢ دارﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻨﺪ؛ ﮔﻮش دارﻧﺪ، اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ .ﭘ ﺲ از ﺑﻌﻀﯽھﺎﯾﺸﺎ ن ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮ و ﮐﻮر ﻧﺒﺎ ﺷﻨﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﻻزم ﺑﺎ ﺷﺪ ھﺰﯾﻨﻪای ﺑﭙﺮدازﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮل زﻧﺪ ه ﻧ ﮕﻪ دا ﺷﺘﻦ ﺳﻨﺖ ھﺴﺘﻨﺪ و روزی ﺑﺮﮐﺎت ﻣﻦ ﺑﻪ زﻣ ﯿ ﻦ ﺑ ﺎ ز ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ ﮔ ﺸ ﺖ « . ﺷﻤﻦ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺒ ﻞ زد ن ،ﺗﻨﺪﺗﺮ و ﺗﻨﺪﺗﺮ .ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻮراً ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ: »ﮐﻠﻤﻪی ﮐﯽ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮد ،اﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﯽ ﺑﺮ ﺑﺎل ﺑﺎد ﺧ ﻮ ا ھ ﺪ آﻣ ﺪ « .
ﺑﺎد دارد ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺧﻮدم را ﺧﻮب ﭘﯿﭽﯿﺪ هام ــ ﺑﺎ ﺷﻠﻖ ا ﺳ ﮑﯿﻤﻮﯾﯽ ،د ﺳﺘ ﮑ ﺶ ،ﮐﻼ ه ﺿﺨﯿﻢ ﭘﺸﻤﯽ و ﺷﺎل ﮔﺮدﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﭘﻮ ﺷﺎﻧﺪ ــ ﮐﺎ ﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﯿﻨﯽام ﺑﯽ ﺣ ﺲ ﺷﺪ ه و اﺑﺮوھﺎ و رﯾﺸﻢ ﯾﺦ زد ه .ﯾﺎﺋﻮ زاﻧﻮ زد ه و ﭘﺎھﺎﯾ ﺶ را ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ زﯾﺮش ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ه .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻤﯿﻦﮐﺎر را ﺑ ﮑﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﺪام ﭘﺎﺑﻪﭘﺎ ﮐﻨﻢ ،ﭼﻮ ن ﺷﻠﻮار ﻣﻌﻤﻮ ﻟﯽ ﭘﺎﯾﻢ ا ﺳﺖ و ﺑﺎد ﯾﺦ ﺑﻪ دا ﺧﻠ ﺶ ﻧﻔﻮذ و ﻋﻀﻼﺗﻢ را ﮐﺮخ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻋﻀﻼﺗﻢ ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ دردﻧﺎک ﺑ ﮕﯿﺮد. ﺷﻌﻠﻪھﺎ و ﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻣﯽر ﻗﺼﻨﺪ ،اﻣﺎ از ﭼﺎ ﻟﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻧﻤﯽزﻧﻨﺪ. ﺻﺪای ﻃﺒ ﻞ ﺧﺸﻤ ﮕﯿﻦﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺷﻤﻦ ﺳﻌﯽ دارد ﺿﺮﺑﺎ ن ﻗﻠﺒ ﺶ را ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت د ﺳﺘ ﺶ ﺑﺮ ﭼﺮم ﻃﺒ ﻞ ھﻤﺎھﻨﮓ ﮐﻨﺪ .زﯾﺮ ﻃﺒ ﻞ ﺑﺎز ا ﺳﺖ ﺗﺎ ارواح وارد ﺷﻮﻧﺪ .در ﺳﻨﺖ آ ﻓﺮﯾﻘﺎﯾﯽ ـ ﺑﺮزﯾﻠﯽ ،اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪای ا ﺳﺖ ﮐﻪ وا ﺳﻄﻪ ﯾﺎ ﮐﺎھﻦ ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﺪ رو ﺣ ﺶ ﺑﺪﻧ ﺶ را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ و ﻣﻮ ﺟﻮدی ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪﺗﺮ ﺟﺎﯾ ﺶ را ﺑ ﮕﯿﺮد .ﺗﻨﮫﺎ ﺗﻔﺎوت اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در ﮐﺸﻮر ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪی ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺮای ﺗﺠﻠﯽ آﻧﭽﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﯽ و ﺟﻮد ﻧﺪارد. از ﻧﻈﺎر هﮔﺮ ﺻﺮف ﺑﻮد ن د ﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺑﻪ ﺟﺬﺑﻪ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮم .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺿﺮﺑﺎ ن ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت ﻃﺒ ﻞ ھﻤﺎھﻨﮓ ﮐﻨﻢ؛ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﻣﯽﺑﻨﺪم ،ذھﻨﻢ را ﺧﺎ ﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺎد ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم .ﺑﺎﯾﺪ دوﺑﺎر ه ﺟﺎﯾﻢ را ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؛ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺷﻤﻦ ﭼﻨﺪ ﭘﺮ در ﯾﮏ د ﺳﺘ ﺶ دارد ــ ا ﺣﺘﻤﺎﻻً ﭘﺮ ﭘﺮﻧﺪ های ﻧﺎدر و ﻣﺤﻠﯽ ا ﺳﺖ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﺖھﺎ در ﺳﺮا ﺳﺮ دﻧﯿﺎ ،ﭘﺮﻧﺪ هھﺎ ﭘﯿﺎمآورا ن ﺧﺪاﯾﺎﻧﻨﺪ .ﺑﻪ ﺷﻤﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﯿﺰد و ﺑﺎ ارواح ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﭼﺸﻢ ھﺎی ﯾﺎﺋﻮ ھﻢ ﺑﺎز ا ﺳﺖ؛ ﺗﻨﮫﺎ ﺷﻤﻦ وارد ﺧﻠﺴﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ .ﺷﺪت ﺑﺎد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮدم
ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر ﺷﻤﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺼﻮ ن ا ﺳﺖ .ﻣﺮا ﺳﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ .ﺷﻤﻦ ﺑﻄﺮی ﺣﺎوی ﻣﺎﯾﻊ ﺳﺒﺰﮔﻮ ن را ﺑﺮﻣﯽدارد، ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺪ و ﺑﻄﺮی را ﺑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽدھﺪ ،ﮐﻪ ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺪ و ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯽدھﺪ .از روی ا ﺣﺘﺮام ﭘﯿﺮوی ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ از ﻣﻌﺠﻮ ن ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﮐﻤﯽ ا ﻟ ﮑﻠﯽ ﻣﯽﻧﻮ ﺷﻢ ،و ﺑﻄﺮی را ﺑﻪ ﺷﻤﻦ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ. ﺻﺪای ﻃﺒ ﻞ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺗﻨﮫﺎ در ﻣﻮا ﻗﻌﯽ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﻦ ﻣ ﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷ ﮑﻠﯽ روی زﻣﯿﻦ ﺑ ﮑﺸﺪ ،ﻧﻤﺎدھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ هام و ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻮﻋﯽ د ﺳﺘﺨﻂ ﻣﻨﺴﻮخ ا ﺳﺖ. ﺻﺪاھﺎی ﻏﺮﯾﺐ از ﮔﻠﻮﯾ ﺶ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﻣﺜ ﻞ ﺟﯿﻎھﺎی ﺑﻪ ﺷﺪت ﻃﻨﯿﻦاﻧﺪاز ﭘﺮﻧﺪﮔﺎ ن .ﻃﺒ ﻞزﻧﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد؛ ﺳﺮﻣﺎ اﻧ ﮕﺎر دﯾ ﮕﺮ ﭼﻨﺪا ن آزارم ﻧﻤﯽدھﺪ و ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ،ﺑﺎد ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﻣﯽ ﺷﻮد. اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪارد .ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ ﺑﻪ آن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ .ﺳﻪﻧﻔﺮی ﺑﻪ ھﻢ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و آراﻣﺸﯽ درﻣﯽﮔﯿﺮد .ﻓﺮد ﭘﯿ ﺶ روی ﻣﻦ دﯾ ﮕﺮ ھﻤﺎ ن ﻣﺮدی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳ ﮑﺎ ن ﻗﺎﯾﻖ را ﺑﻪ د ﺳﺖ دا ﺷﺖ ﯾﺎ از ھﻼل ﺧﻮا ﺳﺖ در ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ ﺻﻮرﺗ ﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ ه ،ﺟﻮا نﺗﺮ و زﻧﺎﻧﻪﺗﺮ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ. او و ﯾﺎﺋﻮ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻨﺪ و ﻗﺖ. ا ﻓﻖ رو ﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﺎ ه دارد ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ .در ﺳﻔﺮ ﺗﺎز هاش در ﻋﺮض آ ﺳﻤﺎ ن ھﻤﺮاھﯽاش ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﭘﺮﺗﻮھﺎی ﺳﯿﻤﯿﻨ ﺶ در آبھﺎی درﯾﺎ ﭼﻪ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯿﺪ ه ا ﺳﺖ ،ﮐﻪ ،ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳ ﺎ ﮐﻦ ﺷ ﺪ ه ا ﺳ ﺖ .د ر ﺳ ﻤ ﺖ ﭼ ﭙﻢ ،ﭼ ﺮا غ ھ ﺎ ی د ھ ﮑ ﺪ ه ر و ﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﻪ ﺷﺪت ا ﺣﺴﺎس ﻣﺘﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ ه ﺑﮫﺮ ه ﺑ ﮕﯿﺮم ،ﭼﺮا
ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪا ﺷﺘﻢ؛ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎد ه در ﻣﺴﯿﺮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد، ﻣﺜ ﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺤﻈﺎت ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮ هی دﯾ ﮕﺮ .ﻓﻘﻂ ﮐﺎش ﭼﮫﺮ هی »ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ ه« ھﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر زﯾﺒﺎ و آرام ﺑﻮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ،ﺷﻤﻦ ﺑﻪ و ﺳﺎﻃﺖ ﯾﺎﺋﻮ ،از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ ﺑﺮای ﭼﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪ هام. »ﺗﺎ ﺑﺎ دو ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻢ ﮐﻪ ﻗﻮل داد ه ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدد .ﺗﺎ ﺑﻪ ھﻨﺮ ﺷﻤﺎ ا ﺣﺘﺮام ﺑ ﮕﺬارم .و ﺗﺎ در اﯾﻦ ﻣﺮا ﻗﺒﻪ ﺑﺮ ا ﺳﺮار ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﮫﯿﻢ ﺑﺸﻮم«. ﺷﻤﻦ از ﻃﺮﯾﻖ ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﻨﺎرت ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارد .ﺑﺎرھﺎ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪ ه ﺗﺎ ﺑﺎ زﻧ ﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ،اﻣﺎ ھﻨﻮز اﯾﻤﺎ ن ﻧﯿﺎورد ه .ز ن ﺑﯿﭽﺎر ه! ﺑﻪ ﺟﺎی ھﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻋﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺘ ﺶ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻓﺮا ر ﺳﺪ ،ﻣﺠﺒﻮر ا ﺳﺖ ﻣﺪام ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻧ ﮕﻮ نﺑﺨﺖ ﺑﯿﭽﺎر ه را ﺗﺴﻼ ﺑﺪھﺪ .ﮔﺮﻣﺎی ﺧﻮر ﺷﯿﺪ اﯾﺰدی را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎی ﻧ ﮑﺒﺖﺑﺎر ﺳﯿﺒﺮی ﺑﯿﺎﯾﺪ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ او ا ﺟﺎز هی ﻋﺰﯾﻤﺖ ﻧﻤﯽدھﺪ!« ﺷﻤﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد. » ﭼﺮا ﺑﮫ ﺶ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﯽ ؟« »ﮔﻔﺘﻪام ،اﻣﺎ او ،ﻣﺜ ﻞ اﻏﻠﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ،ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ھﺠﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ«. » ﺧﻮد ﺧﻮاھﯽ ﻧﺎب«. »ﺑﻠﻪ ،ﺧﻮد ﺧﻮاھﯽ ﻧﺎب .آدمھﺎی ﻣﺜ ﻞ او ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ زﻣﺎ ن ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﺷﻮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدد ،و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﻪی ﻣﺴﯿﺮ روح ﻋﺰﯾﺰ ﺷﺎ ن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ«. ﺷﻤﻦ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺧﻨﺪد. »و ﻗﺘﯽ زﻧ ﺶ ﺑﻪ ﺳﻄﺤﯽ دﯾ ﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﺷﺪ ،او ﺧﺪا را ﮐﺸﺖ، و ﯾﮏ ﺑﺎر ،دوﺑﺎر ،د ه ﺑﺎر ،ﺑﺮ ﺧﻮاھﺪ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺎز و ﺑﺎز ﺳﻌﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ
زﻧ ﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﮫﺘﺮ ﺑﻔﮫﻤﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ اﻣﻮر ﺑﺎ ﻧ ﮕﺮش او ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﯾﺎﺑﻨﺪ«. ﻣ ﮑﺚ و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ھﻮا ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺎرﯾﮏ ﺷ ﺪ ه ،ﺑﻪ ﺟ ﺰ ﻧ ﻮ ر ﺷ ﻌ ﻠﻪ ھ ﺎ . »ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﯾﺄس را درﻣﺎ ن ﮐﻨﻢ ،و ﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ در آ ن را ﺣﺘﯽ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ«. »ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ؟« »ﺗﻮ ﻣﺆﻣﻨﯽ«. ﺳﺆا ﻟﻢ را ﺗ ﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ» :وا ﻟﻨﺘﯿﻨﺎ«. ﯾﮏ ز ن. »و ﻗﺘﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋ ﻞ رو ﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ﻣﺮد ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ا ﺣﻤﻖ ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ اﻧﺴﺎ ن ﺑﯽﻧﻈﯿﺮی ا ﺳﺖ و ﺑﺮای ھﺮ ﭼﯿﺰی آﻣﺎد ه ا ﺳﺖ ،ﻣ ﮕﺮ آﻧﭽﻪ "ﻣﺮگ" ھﻤﺴﺮش ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .ﻣﺮد ﮐﻨﺎر ﻣﻦ آدم ﺧﻮﺑﯽ ا ﺳﺖ«. ﺷﻤﻦ ﺳﺮش را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ. »ﺗﻮ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر .ﺗﻮ ﺑﺎ دو ﺳﺘﯽ آﻣﺪ های ﮐﻪ ﻣﺪت درازی ﮐﻨﺎر ﺗﻮ ﺑﻮد ه ا ﺳﺖ ،ﻣﺪتھﺎ ﭘﯿ ﺶ از ﻣﻼ ﻗﺎتﺗﺎ ن در اﯾﻦ ﺣﻠﻮل .ﻣﻦ ھ ﻢ ھ ﻤ ﯿ ﻦ ﻃﻮ ر «. ﺧﻨﺪ های دﯾ ﮕﺮ. »زﻣﺎﻧﯽ دﯾ ﮕﺮ ﺑﻮد و در آوردﮔﺎھﯽ ﯾ ﮑﺴﺎ ن ،ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﯽ ﯾ ﮑﺴﺎ ن د ﭼﺎر ﺷﺪﯾﻢ ،ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﯽ ﮐﻪ دو ﺳﺘﺖ آ ن را "ﻣﺮگ" ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ .ﻧﻤﯽداﻧﻢ در ﮐﺪام ﮐﺸﻮر ﺑﻮد ،اﻣﺎ ز ﺧﻢھﺎ ﺣﺎﺻ ﻞ از ﮔﻠﻮ ﻟﻪ ﺑﻮد .رزمآورا ن ﺑﺎز ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﯾﻦ ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﺎﻧﻮ ن اﯾﺰدی ا ﺳﺖ«.
ﮔﯿﺎھﺎ ن ﻣﻌﻄﺮ را ﺑﻪ درو ن ﺷﻌﻠﻪھﺎ ﻣﯽرﯾﺰد و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ھﻢ در ﺣﻠﻮ ﻟﯽ دﯾ ﮕﺮ ﮐﺮد هاﯾﻢ :ﮐﻨﺎر آﺗ ﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪاﯾﻢ و از ﻣﺎ ﺟﺮاھﺎﯾﻤﺎ ن ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ. »روح ﺗﻮ ﺑﺎ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻗﺐ و ﻣﺤﺎ ﻓﻆ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ا ﺳﺖ ،ﺑﻪ د ﺷﻤﻨﺎ ن ﻣﯽﺗﺎزد و ﯾﺎرا ن را ﻣﺤﺎ ﻓﻈﺖ و از آﻧﺎ ن د ﻓﺎع ﻣﯽﮐﻨﺪ«. اﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ ،ﺟﯿﻎ ﭘﺮﻧﺪ های را از دورد ﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ .ﺣ ﺲ ﺳﺮﻣﺎ ﺟﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ داد ه .ﺑﺎز ﺑﻄﺮی را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮد. »ﻣﺸﺮوبھﺎی ﺗﺨﻤﯿﺮی زﻧﺪ هاﻧﺪ؛ از ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮی ﮔﺬر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ روح ﺧﻮﯾﺸﺘﻦداری، روح ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ،روح ﺗﺮس و روح اﺿﻄﺮاب را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ .اﻣﺎ اﮔﺮ زﯾﺎد ه ﺑﻨﻮ ﺷﯽ ،ﻃﻐﯿﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و روح ﺷ ﮑﺴﺖ و ﺧﺸﻮﻧﺖ را ﺑﺮﻣﯽاﻧ ﮕﯿﺰﻧﺪ .ﺑﺎﯾﺪ زﻣﺎ ن د ﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ ن را داﻧﺴﺖ«. ﻣﯽﻧﻮ ﺷﯿﻢ و ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ. »در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،ﺑﺪ ن ﺷﻤﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ روح ﺷﻤﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ا ﺳﺖ ،اﯾﻦ ﺑﺎﻻ ،در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ،و ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺜﺎرﺗﺎ ن ﮐﻨﻢ ،ﭘﺮواز ﺑﺮ ﻓﺮاز آ ﺳﻤﺎ ن ﺑﺎﯾ ﮑﺎل .ﻧﯿﺎﻣﺪﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮاھﯿﺪ ،ﭘ ﺲ ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدھﻢ .اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ا ﻟﮫﺎم ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ،اداﻣﻪ دھﯿﺪ. »ﻣﺒﺎرک ﺑﺎ ﺷﯿﺪ .و ھﻤﺎ نﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ا ﺳﺘﺤﺎ ﻟﻪ ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ ،زﻧﺪﮔﯽ اﻃﺮا ﻓﯿﺎﻧﺘﺎ ن را ھﻢ ﻣﺘﺤﻮل ﮐﻨﯿﺪ .اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻨﺪ ،درﯾﻎ ﻧ ﮑﻨﯿﺪ .و ﻗﺘﯽ ﺑﺮ در ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮐﻮﺑﻨﺪ ،ﺑ ﮕﺸﺎﯾﯿﺪ. و ﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰی از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﻨﺪ و ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ،در ﯾﺎ ﻓﺘﻦ ﮔﻢ ﺷﺪ ه ﯾﺎری ﺷﺎ ن ﮐﻨﯿﺪ .ﻧﺨﺴﺖ اﻣﺎ ،ﺑﺨﻮاھﯿﺪ ،ﺑﺮ در ﺑ ﮑﻮﺑﯿﺪ و ﮔﻢ ﺷﺪ هی ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎ ﺳﯿﺪ .ﺷ ﮑﺎرﮔﺮ ھﻤﻮار ه ﻣﯽداﻧﺪ در اﻧﺘﻈﺎر
ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ــ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮرد ،ﯾﺎ ﺧﻮرد ه ﺷﻮد«. ﺳﺮم را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﻢ. ﺷﻤﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ » :ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هاﯾﺪ و ﺑﺎرھﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دو ﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺖ ،دو ﺳﺖ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ھﻢ ھﺴﺖ .اﻣﺸﺐ اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻤﯽا ﻓﺘﺪ؛ ا ﻟﮫﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ د ﺳﺖ ﻧﻤﯽدھﺪ ،ﺗﺠﺮﺑﻪای ﺟﺎدوﯾﯽ ﻧﺨﻮاھﯿﺪ دا ﺷﺖ و در ﺧﻠﺴﻪای ﻧﺨﻮاھﯿﺪ ر ﻓﺖ ﺗﺎ در ﺗﻤﺎس زﻧﺪﮔﺎ ن و ﻣﺮدﮔﺎ ن ﻗﺮار ﮔﯿﺮﯾﺪ .ﻗﺪرت وﯾﮋ های ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻧﺨﻮاھﯿﺪ آورد .ﻓﻘﻂ ھﻨ ﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل درﯾﺎ ﭼﻪ را ﺑﻪ روح ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﺪ ،ا ﺣﺴﺎس ﺷﻌ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ .ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ،اﻣﺎ در آ ن ﺑﺎﻻ رو ﺣﺘﺎ ن ﺳﺮ ﺷﺎر ا ز ﻟ ﺬ ت ﺧﻮ ا ھ ﺪ ﺷ ﺪ «. رو ﺣﻢ وا ﻗﻌﺎً ﺳﺮ ﺷﺎر از ﻟﺬت ا ﺳﺖ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ. ﻧﯿﺎزی ھﻢ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﯽداﻧﻢ را ﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ .و ﻗﺘﯽ رو ﺣﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدد ،ﺧﺮدﻣﻨﺪﺗﺮ و آرامﺗﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد. زﻣﺎ ن ﻣﺘﻮ ﻗ ﻒ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﭼﺮا ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺪاز هاش ﺑ ﮕﯿﺮم .ﺷﻌﻠﻪھﺎ ﺳﻮ ﺳﻮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺳﺎﯾﻪھﺎی ﻏﺮﯾﺐ ﺑﺮ ﭼﮫﺮ هی ﺷﻤﻦ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ ،اﻣﺎ ﻣﻦ دﯾ ﮕﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﻢ رو ﺣﻢ ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﯾﺪ؛ ﺑﻌﺪ از آ ن ھﻤﻪ ﮐﺎر و ﺗﻼش ،ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮواز ا ﺣﺘﯿﺎج دارد .دﯾ ﮕﺮ ا ﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ھﯿﭻ ا ﺣﺴﺎ ﺳﯽ ﻧﺪارم .آزادم و ﻣﺎدام ﮐﻪ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺑﺮ ﻓﺮاز درﯾﺎ ﭼﻪ و ﮐﻮ هھﺎی ﺑﺮفﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﻣﯽﭘﺮد ،آزاد ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ .ﺣﯿ ﻒ ﮐﻪ رو ﺣﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ﭼﻪ دﯾﺪ ه ،اﻣﺎ در وا ﻗﻊ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ھﺮ ﭼﻪ را ﺑﺮ ﻣﻦ رخ ﻣﯽدھﺪ ﺑﺪاﻧﻢ. ﺑﺎد دارد دوﺑﺎر ه ﺷﺪت ﻣﯽﮔﯿﺮد .ﺷﻤﻦ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ و آ ﺳﻤﺎ ن ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .آﺗ ﺶ ،در ﭘﻨﺎ ه ﭼﺎ ﻟﻪ ،ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﻪ ﻣﺎ ه ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎر ه در اوج آ ﺳﻤﺎ ن ا ﺳﺖ و ﺷﺒﺢ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎ ن
را در ﭘﺮواز در اﻃﺮا ﻓﻤﺎ ن ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ .ﺷﻤﻦ دوﺑﺎر ه ﻣﺮد ﭘﯿﺮی ا ﺳﺖ. ﺧﺴﺘﻪ ا ﺳﺖ و ﻃﺒﻠ ﺶ را در ﮐﯿﺴﻪی ﺑﺮودریدوزی ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬارد. ﯾﺎﺋﻮ د ﺳﺘ ﺶ را در ﺟﯿﺐ ﭼﭙ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺳ ﮑﻪ و ا ﺳ ﮑﻨﺎس ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآورد .ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﯾﺎﺋﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﮔﺪاﯾﯽ ﮐﺮدﯾﻢ .اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ا ﺳﺖ ﮐﻪ درﯾﺎ ﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ«. ﺷﻤﻦ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﺮای ﭘﻮل از ﻣﺎ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و ﺑﯽ ﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ .ﺟﺰﯾﺮ هی ﻣﻘﺪس ﺷﻤﻦھﺎ روح ﺧﻮدش را دارد؛ ﺗﺎرﯾﮏ ا ﺳﺖ و ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻤﺎ ن را در ﺟﺎی در ﺳﺖ ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ. و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ ،دﻧﺒﺎل ھﻼل ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ،اﻣﺎ دو ز ن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ .ﺗﻨﮫﺎ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﺷﻤﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ھﻢ ﺑﻪ او ا ﺷﺎر ه ﻧ ﮑﺮد.
ﺗ ﺮس ا ز ﺗ ﺮس ﺣﺮارت ﺑﺨﺎری اﺗﺎق را ﺑﻪ اوج ر ﺳﺎﻧﺪ هام .ﭘﯿ ﺶ از آﻧ ﮑﻪ ﺣﺘﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﻠﯿﺪ ﭼﺮاغ ﺑ ﮕﺮدم ،ﺑﺎ ﺷﻠﻖ و ﮐﻼ ه و ﺷﺎ ﻟﻢ را ﺑﺮ ﻣﯽدارم و ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮ ه ﻣﯽروم ﺗﺎ ﺑﺎزش ﮐﻨﻢ و ھﻮای ﺗﺎز ه ﺑﻪ دا ﺧ ﻞ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ھﺘ ﻞ روی ﺗﭙﻪی ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ا ﺳﺖ و ﭼﺮاغھﺎی د ه را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ آ ن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾ ﮑﯽ ﯾ ﮑﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﻣﺪﺗﯽ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ،در ﺧﯿﺎل ﺷ ﮕﻔﺘﯽھﺎﯾﯽ ﮐﻪ رو ﺣﻢ ﺣﺘﻤﺎً دﯾﺪ ه .ﺑﻌﺪ ،در ﺳﺖ ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ،ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﺮﻧ ﮕﺮد«. ھﻼل آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ،و ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾ ﺶ ﻣﺮا ﻣﯽﺗﺮ ﺳﺎﻧﺪ .ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﻣﺮﮔﺒﺎری ﺟﺪی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ. »ﻣ ﻦ ﻣ ﺴ ﻠ ﺤ ﻢ « . ﻧﻪ ،ﻣﻤ ﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣ ﮕﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ آ ن ز نھﺎ... » ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮدار«. اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ. »ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ .ﺧﻮب ا ﺳﺖ .ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﺮو ﺑﻪ را ﺳﺖ. ﺧﻮ ب ،ھ ﻤ ﺎ ن ﺟ ﺎ ﺑ ﻤ ﺎ ن «. دﯾ ﮕﺮ ﻓ ﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ،ﻏﺮﯾﺰ هی ﺑﻘﺎ زﻣﺎم واﮐﻨ ﺶھﺎﯾﻢ را در د ﺳﺖ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ .در ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ،ﻣﻐﺰم ﮔﺰﯾﻨﻪھﺎﯾﻢ را ﭘﺮدازش ﮐﺮد ه: ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﺑﯿﻨﺪازم روی زﻣﯿﻦ ،ﯾﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ،ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﮔﺮ وا ﻗﻌﺎً
ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻨﻢ را دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ،زود اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ اﮔﺮ در ﭼﻨﺪ د ﻗﯿﻘﻪی آﯾﻨﺪ ه ﺷﻠﯿﮏ ﻧ ﮑﻨﺪ ،ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ و ﺑﺨﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺻﺪای ﮐﺮﮐﻨﻨﺪ های ﻣﯽآﯾﺪ ،ﯾﮏ اﻧﻔﺠﺎر ،و ﺧﻮدم را ﻏﺮق ﺧﺮد هھﺎی ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ .ﻻﻣﭗ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﺗﺮﮐﯿﺪ ه. »در د ﺳﺖ را ﺳﺘﻢ آر ﺷﻪ ا ﺳﺖ و در د ﺳﺖ ﭼﭙﻢ وﯾﻮ ﻟﻮ ن .ﻧﻪ، ﺑﺮﻧ ﮕﺮد«. ھﻤﺎ ن ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ و ﻧﻔ ﺲ را ﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﻢ :در ﻣﻮرد اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﮐﻪ ا ﻓﺘﺎد ه ،ﻧ ﮑﺘﻪی ﺟﺎدوﯾﯽ ﯾﺎ ﺧﺎﺻﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ: ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎی اﭘﺮا ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ن ﻧﺖ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﻪ ھﻮا را ﺑﺎ ﺗﻨﺎوب ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در ﻣﯽآورد ،ﮔﯿﻼس ﺷﺎﻣﭙﺎﯾﻦ و ا ﺷﯿﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺷ ﮑﻨﻨﺪ ه را ﺧﺮد ﮐﻨﻨﺪ. آر ﺷﻪ دوﺑﺎر ه ﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ،ھﻤﺎ ن ﺻﺪای ﮐﺮﮐﻨﻨﺪ ه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد .دﯾﺪﻣ ﺶ .آ ن ز نھﺎ ﺑﺪو ن ا ﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪی ﻧﻮر ﻣﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻧﺪ«. ﭘ ﺲ دﯾﺪ ه. ﺑﺎر ﺳﻨ ﮕﯿﻨﯽ از روی ﺷﺎﻧﻪھﺎی ﻏﺮق ﺧﺮد ه ﺷﯿﺸﻪام ﺑﺮدا ﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﯾﺎﺋﻮ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ن ھﻢ ﺑ ﺨ ﺸ ﯽ ا ز ﺳ ﻔ ﺮ ﺑ ﺎ ز ﮔ ﺸ ﺖ ﻣ ﻦ ﺑﻪ ﺳ ﺮ زﻣ ﯿ ﻨ ﻢ ا ﺳ ﺖ .ﻣ ﻦ ﭼ ﯿ ﺰ ی ﺑﻪ ھﻼل ﻧ ﮕﻔﺘﻢ .ﺧﻮدش دﯾﺪ ه. »ﺗﻮ ﻣﺮا زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺮک ﮐﺮدی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﮫﺖ ا ﺣﺘﯿﺎج دا ﺷﺘﻢ .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ مُردم و ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪام ﮐﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮت ﮐﻨﻢ«. »ﺗﺴﺨﯿﺮم ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ،ازت ھﻢ ﻧﻤﯽﺗﺮ ﺳﻢ .ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪ ه ﺷﺪم«. »ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدی ﺑﺒﺨﺸﻤﺖ .ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ«.
ﯾﮏ ﻧﺖ ﺟﯿﻎﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺪﺻﺪای دﯾ ﮕﺮ. »اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺨﺸﺸﺖ را ﭘ ﺲ ﺑ ﮕﯿﺮی«. »ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ .ﺑﺨﺸﻮد ه ﺷﺪ های .و اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﯽ ﺻﺪ ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ھﻢ ﺑﺒﺨﺸﻤﺖ ،اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﺮدم .اﻣﺎ ﺗﺼﺎوﯾﺮ در ذھﻨﻢ ﻣﻐﺸﻮش ا ﺳﺖ .ﺑﺎﯾﺪ د ﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑ ﮕﻮﯾﯽ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد .ﻓﻘﻂ ﯾﺎدم ا ﺳﺖ ﻟﺨﺖ ﺑﻮدم .ﺗﻮ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﺮدی ،ﻣﻦ دا ﺷﺘﻢ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دو ﺳﺘﺖ دارم و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﻣﺤ ﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪم. ﻋﺸﻘﻢ ﻣﺤ ﮑﻮﻣﻢ ﮐﺮد«. » ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ؟« »ھﻨﻮز ﻧﻪ .اول ﺑ ﮕﻮ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد ه .ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻣﺮد هام .اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ه ﯾﺎ ﺟﺎی دﯾ ﮕﺮی در دﻧﯿﺎ ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ ،اﻣﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺸﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮ را ﻧ ﺠ ﺎ ت ﺑ ﺪ ھ ﻢ «. ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮد ه ،اﻣﺎ ﮔﺮﻣﺎی اﺗﺎق ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ا ﺳﺖ. »آ ن ز نھﺎ د ﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮدﻧﺪ ؟« »ﺑﺎ ھﻢ در ﺳﺎ ﺣ ﻞ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ؛ آﺗ ﺶ رو ﺷﻦ ﮐﺮدﻧﺪ، روی ﻃﺒ ﻞ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ ،وارد ﺧﻠﺴﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﻮ ﺷﻢ .و ﻗﺘﯽ ﻧﻮ ﺷﯿﺪم ،اﯾﻦ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻣﻐﺸﻮش در ذھﻨﻢ ﻇﺎھﺮ ﺷﺪ .زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧ ﮑﺸﯿﺪ .ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦھﺎ ﮐﻪ اﻻ ن ﮔﻔﺘﻢ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪ ه. ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﮏ ﺟﻮر ﮐﺎﺑﻮس ﺑﺎ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎ ن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻮد هاﯾﻢ .ﺧﻮدت ھﻢ ھﻤﯿﻦ را ﮔ ﻔ ﺘ ﯽ «. »ﻧﻪ ،در زﻣﺎ ن ﺣﺎل اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد؛ اﮐﻨﻮ ن در ﺣﺎل رخ داد ن ا ﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ در ھﺘﻠﯽ در ﺳﯿﺒﺮی ھﺴﺘﻢ ،در دھﯽ ﺑﯽﻧﺎم، اﻣﺎ ھﻤﺰﻣﺎ ن در ﺳﯿﺎھﭽﺎ ﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﺮﻃﺒﻪ در ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ھﻢ
ھﺴﺘﻢ .ﺑﺎ ھﻤﺴﺮم در ﺑﺮزﯾﻠﻢ ،و ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ زﻧﺎ ن ﻣﺘﻌﺪد دﯾ ﮕﺮی ﮐﻪ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪام ،و در ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽھﺎ ،ﻣﻦ ﺧﻮدم زﻧﻢ .ﭼﯿﺰی ﺑﺰ ن«. ﭘﻠﻮورم را درﻣﯽآورم .ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ ﺳﻮﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮص وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻧﻮ ﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ه .ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ،ﻣﺎدرم اﯾﻦ ﺳﻮﻧﺎت را ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽزد. »زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ھﻢ ز ن ﺑﻮد و اﻧﺮژیاش ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ .ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات اﻋﺘﻘﺎد دا ﺷﺘﻨﺪ" ،اﮐﻨﻮ ن" ھﻤﯿﺸﻪ ﺣﻀﻮر دا ﺷﺖ و ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ د ﻟﯿ ﻞ زﻣﺎ ن و ﺟﻮد ﻧﺪا ﺷﺖ .ﯾﻮﻧﺎﻧﯽھﺎ ﺑﺮای زﻣﺎ ن دو ﮐﻠﻤﻪ دارﻧﺪ ،او ﻟﯽ ﮐﺎﯾﺮوس ا ﺳﺖ ،ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎ نِ ﺧﺪا ،اﺑﺪﯾﺖ .ﺑﻌﺪ وﺿﻊ ﻋﻮض ﺷﺪ .ﺟﻨﮓ ﺑﺮای ﺑﻘﺎ ،ﻧﯿﺎز ﺑﻪ داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻨ ﮑﻪ ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬر را ﮐﺎ ﺷﺖ و ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ درو ﮐﺮد .در اﯾﻦ ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻣﺎ ن، ﺑﻪ ﺷ ﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯿﻢ ،ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺎ ﺷﺪ. ﯾﻮﻧﺎﻧﯽھﺎ ا ﺳﻤ ﺶ را ﮔﺬا ﺷﺘﻪاﻧﺪ ﮐﺮوﻧﻮس و روﻣﯽھﺎ ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﺎﺗﻮ رن؛ ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ او ﻟﯿﻦ ا ﻗﺪاﻣ ﺶ ،ﺑﻠﻌﯿﺪ ن ﻓﺮزﻧﺪا ن ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﻣﺎ ﺑﺮدﮔﺎ ن ﺧﺎﻃﺮ هھﺎﯾﻤﺎ ن ﺷﺪﯾﻢ .ﺑﺰ ن ،ﺑﺰ ن، واﺿﺢﺗﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ«. ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﻣﯽزﻧﻢ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ ،اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زد ن اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ. »در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،در ﺑﺎﻏﯽ در ﺷﮫﺮﻣﺎ ن ،ﺑﺮ ﻧﯿﻤ ﮑﺖ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪام ﻧﺸﺴﺘﻪام ،ﺑﻪ آ ﺳﻤﺎ ن ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺳﻌﯽ دارم ﺑﻔﮫﻤﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮدم از ﺳﺎ ﺧﺘﻦ "ﮐﺎخ در آ ﺳﻤﺎ ن" ﭼﯿﺴﺖ .ھﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿ ﺶ اﯾﻦ اﺻﻄﻼح را ﺷﻨﯿﺪ هام .ھﻔﺖ ﺳﺎ ﻟﻢ ا ﺳﺖ. ﺳﻌﯽ دارم ﮐﺎخ زرﯾﻨﯽ ﺑﺴﺎزم ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ. دو ﺳﺖھﺎﯾﻢ در ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎ ن ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ؛ ﻣﺎدرم ھﻤﯿﻦ آھﻨ ﮕﯽ را ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ اﻻ ن ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ،اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻧﻮ .اﮔﺮ ا ﺣﺘﯿﺎج
ﻧﺪا ﺷﺘﻢ ا ﺣﺴﺎ ﺳﻢ را ﺗﻮﺻﯿ ﻒ ﮐﻨﻢ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺑﻮدم. ﺑﻮی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎ ن ،آواز زﻧﺠﺮ هھﺎ در در ﺧﺖھﺎ ،و ﻣﻦ در ﻓ ﮑﺮ د ﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻋ ﺎ ﺷ ﻘ ﺶ ھ ﺴ ﺘ ﻢ . »در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،در اﮐﻨﻮﻧﻢ .ھﻤﺎ ن ﭘﺴﺮﮐﯽام ﮐﻪ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮدم .ھﻤﯿﺸﻪ ھﻤﺎ ن ﭘﺴﺮک ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد .ھﻤﻪﻣﺎ ن ھﻤﺎ ن ﺑﭽﻪھﺎ ،آدمﺑﺰرگھﺎ ،ﭘﯿﺮھﺎﯾﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮد هاﯾﻢ و ﺧﻮاھﯿﻢ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﯾـﺎد ﻧﻤﯽآورم ،دارم آن زﻣﺎن را دوﺑﺎره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ«. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ .ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﯿﺎ ن د ﺳﺖھﺎﯾﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ ،و او ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽﻧﻮازد ،زﯾﺒﺎﺗﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ،و ﻣﺮا ﺑﻪ آدمھﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ ﮐﻪ ھﺴﺘﻢ و ﺑﻮد هام .ﺑﺮای ﻣﺎدرِ درﮔﺬ ﺷﺘﻪام ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ،ﭼﻮ ن اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ و دارد ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﻧﻮازد .ﺑﺮای ﺑﭽﻪای ھﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺟﻤﻠﻪای ﮔﯿﺞ ﺷﺪ ه و ﺳﻌﯽ دارد ﮐﺎخ زرﯾﻨﯽ ﺑﺴﺎزد ﮐﻪ ﻣﺪام ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﭽﻪ ھﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﻮﭘﻦ ﮔﻮش ﻣﯽدھﺪ؛ ﻣﯽداﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺳﺖ ،اﻏﻠﺐ ﺑﻪ آ ن ﮔﻮش داد ه و ﺣﺎﺿﺮ ا ﺳﺖ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﺑﺸﻨﻮد .ﮔﺮﯾﻪام از اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ را ه دﯾ ﮕﺮی ﺑﺮای ﺑﺮوز ا ﺣﺴﺎ ﺳﻢ ﻧﯿﺴﺖ :ﻣﻦ زﻧﺪ هام .ھﺮ ﻣﻨﻔﺬ و ھﺮ ﺳﻠﻮل ﺑﺪﻧﻢ زﻧﺪ ه ا ﺳﺖ .زﻧﺪ هام .ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪم و ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﺮد هام. ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺤﻈﺎت ﻏﻢ ﯾﺎ ﺳﺮﮔﺸﺘ ﮕﯽ دا ﺷﺘﻪام ،اﻣﺎ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺧﻮدم ،ﻣﻦِ اﻋﻈﻢ ھﺴﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ ﻓﮫﻤﺪ و ﺑﻪ رﻧﺞھﺎی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد .ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ ﺑﺮای آﻧﭽﻪ ﻓﺎﻧﯽ و اﺑﺪی ا ﺳﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﻓﻘﯿﺮﺗﺮ از ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ھﺴﺘﻨﺪ و ھﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ را ﺗﻮﺻﯿ ﻒ ﮐﻨﻢ .ا ﺟﺎز ه ﻣﯽدھﻢ ﺷﻮﭘﻦ ،ﺑﺘﮫﻮو ن و واﮔﻨﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ ،ﮐﻪ اﮐﻨﻮ ن ھﻢ
ھﺴﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ آ نھﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ از ھﺮ ﺣﻠﻘﻪی زرﯾﻨﯽ ا ﺳﺖ. ﻣﺎدام ﮐﻪ ھﻼل ﻣﯽﻧﻮازد ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ ،و آ ن ﻗﺪر ﻣﯽﻧﻮازد ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪام ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ. **** ﻣﯽرود و ﮐﻠﯿﺪ ﭼﺮاغ را ﻣﯽزﻧﺪ .ﻻﻣﭗ ﺗﺮﮐﯿﺪ ه اﺗﺼﺎ ﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ .ﺗﺎ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻣﯽرود و ﻻﻣﭗ را ر و ﺷﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. » ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮدی«. و ﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢھﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺳﺮاﭘﺎ ﺑﺮھﻨﻪ ا ﺳﺖ ،د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎ آر ﺷﻪ و وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﺑﺎز ﮐﺮد ه. »اﻣﺮوز ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺜ ﻞ رود دو ﺳﺘﻢ داری .ﻣﻦ اﻻ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺗﻮ را ﻣﺜ ﻞ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺷﻮﭘﻦ دو ﺳﺖ دارم .ﺳﺎد ه و ﻋﻤﯿﻖ ،آﺑﯽ ﻣﺜ ﻞ درﯾﺎ ﭼﻪ ،ﻗﺎدر ﺑﻪ«... »ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺧﻮدش ﺣﺮ ﻓ ﺶ را ﻣﯽزﻧﺪ .ا ﺣﺘﯿﺎ ﺟﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﭼ ﯿ ﺰ ی ﻧ ﯿ ﺴ ﺖ «. »ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ ،ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ .د ﻗﯿﻘﺎً ﭼﯽ دﯾﺪم ؟« ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿ ﻞ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎ ﻗﺎﺗﯽ را ﮐﻪ در ﺳﯿﺎھﭽﺎل ا ﻓﺘﺎد ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؛ ﺟﺒﻮﻧﯽ ﻣﻦ و د ﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻗﯿﺎ ﻓﻪاش در ﺳﺖ ھﻤﺎ نﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻ ن ھﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺟﺰ اﯾﻨ ﮑﻪ د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ﺑﺎ ﻃﻨﺎبھﺎﯾﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﯿﻢھﺎی وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﯾﺎ ﻣﻮھﺎی آر ﺷﻪاش ﻓﺮق دا ﺷﺖ .در ﺳ ﮑﻮت ﮔﻮش ﻣﯽدھﺪ ،د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺑﺎز ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ،ھﺮ ﮐﻠﻤﻪی ﻣﺮا ﻓﺮو ﻣﯽدھﺪ .ھﺮدو و ﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎد هاﯾﻢ؛ ﺑﺪﻧ ﺶ ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺪی د ﺧﺘﺮی ﭘﺎﻧﺰد ه ﺳﺎ ﻟﻪ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮھﯽ از ھﯿﺰم در ﻧﺰدﯾ ﮑﯽ ﺷﮫﺮ ﻗﺮﻃﺒﻪ راﻧﺪ ه ﻣﯽ ﺷﻮد .دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺠﺎﺗ ﺶ ﺑﺪھﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ھﻤﺮا ه
دو ﺳﺘﺎﻧ ﺶ در ﻣﯿﺎ ن ﺷﻌﻠﻪھﺎی آﺗ ﺶ ﮔﻢ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ .اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﯾﮏ ﺑﺎر ا ﻓﺘﺎد و ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﺗ ﮑﺮار ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ،و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﮫﺎ ن و ﺟﻮد دارد ،ﺗ ﮑﺮار ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ .ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ آ ن د ﺧﺘﺮ ﻣﻮھﺎی ﺷﺮﻣ ﮕﺎھﯽ دا ﺷﺖ و او ﺣﺎﻻ ﻣﻮھﺎﯾ ﺶ را زدود ه ،ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪم ﻣﯽآﯾﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﺮدھﺎ ﺑﺮای راﺑﻄﻪی ﺟﻨﺴﯽ دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ .ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ دﯾ ﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧ ﮑﻨﺪ .ﻗﻮل ﻣﯽدھﺪ. ﻟ ﮑﻪھﺎی اﮔﺰﻣﺎی روی ﭘﻮ ﺳﺘﻢ را ﻧﺸﺎﻧ ﺶ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﺧﺸﻤ ﮕﯿﻦﺗﺮ و ﺑﺎرزﺗﺮ از ھﻤﯿﺸﻪ ا ﺳﺖ .ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ اﯾﻦھﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎﯾﯽ از ھﻤﺎ ن ﻣ ﮑﺎ ن در ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ا ﺳﺖ .ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﯾﺎدش ﻣﯽآﯾﺪ ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺗ ﺶ راﻧﺪ ه ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ،ﯾﻌﻨﯽ آ ن د ﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ؟ ﺳﺮش را ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﺪ و ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ: »ﻣﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ؟« »ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ .در اﯾﻦ ﻣ ﮑﺎ ن ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد در ﺟﮫﺎ ن ﺗﻨﮫﺎﯾﯿﻢ .ﺗﻮ ﺑﺮھﻨﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد های .ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤﺖ«. »از ﺗﺮ ﺳﻢ ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ .از ﺧﻮدم ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻧﻪ ﺑﺮای اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ن ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ھﻤﯿﺸﻪ در دردم ﺧﻮد ﺧﻮا ه ﺑﻮد هام .ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺨﺸﯿﺪ ن ،دﻧﺒﺎل اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻮدم .ﻧﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﻗﻮیﺗﺮ ﺑﻮدم ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺿﻌﯿ ﻒﺗﺮ از ﻃﺮ ﻓﻢ ھﺴﺘﻢ .ھﺮو ﻗﺖ دل دﯾ ﮕﺮا ن را ﻣﯽ ﺷ ﮑﺴﺘﻢ ،دل ﺧﻮدم را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷ ﮑﺴﺘﻢ .دﯾ ﮕﺮا ن را ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮدم ا ﺣﺴﺎس ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﻨﻢ ،ﺑﻪ دﯾ ﮕﺮا ن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﺣ ﺲ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎت ﺧﻮدم ﺗﺠﺎوز ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﻣﯽداﻧﻢ ﻣﺎ ﺟﺮاﯾﯽ ﮐﻪ آ ن ﺷﺐ در ﺳﻔﺎرت ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﮐﺮدم، ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﻦ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ھﻤﺴﺎﯾﻪ و دو ﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ازش ﺳﻮءا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﺮد ه .آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﮔﻔﺘﻢ
ﺗﺠﺮﺑﻪی ﻧﺎدری ﻧﯿﺴﺖ ،و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﯾ ﮑﯽ دﯾ ﮕﺮ از ز نھﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ را دا ﺷﺘﻪاﻧﺪ .اﻣﺎ ھﻤﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻣﻦ ر ﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم در ﺻﻠﺢ ﻧﯿﺴﺘﻢ«. ﻧﻔ ﺲ ﻋ ﻤ ﯿﻘ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺸ ﺪ ،ﺳ ﻌ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ ﮐ ﻠ ﻤ ﺎ ت د ر ﺳ ﺖ ر ا ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ،و اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ: »دﯾ ﮕﺮا ن ﺑﻪ را ﺣﺘﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ .ﺗﻮ دﻧﺒﺎل ﮔﻨﺠﺖ ھﺴﺘﯽ و ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯽ از آﻧﻢ .اﻣﺎ در ﭘﻮ ﺳﺖ ﺧﻮدم ا ﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺗﻨﮫﺎ د ﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ اﻻ ن ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻣﯿﺎ ن ﺑﺎزوھﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽاﻧﺪازم و ﻧﻤﯽﺑﻮ ﺳﻤﺖ و ﻋﺸﻖﺑﺎزی ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ،اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﮫﺎﻣﺖ ﻧﺪارم و ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ از د ﺳﺖ ﺑﺪھﻤﺖ .ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺎزم ﺟﺴﺖو ﺟﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻨﺖ ﺑﻮدی ،ﻣﻦ ھﻢ دا ﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ،ﺟﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ، دﯾ ﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮوم .آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺸﻦﺗﺮ ﺷﺪم. ا ﺣﺴﺎس راﻧﺪ ه ﺷﺪ ن و ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ھﯿﭻ ﺣﺮف ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻈﺮم را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ«. روی ﺻﻨﺪ ﻟﯽ اﺗﺎق ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ و ازش ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ روی ﭘﺎھﺎﯾﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ .ﮔﺮﻣﺎی زﯾﺎد ﺑﺪﻧ ﺶ را از ﻋﺮق ﻣﺮﻃﻮب ﮐﺮد ه .وﯾﻮ ﻟﻮ ن و آر ﺷﻪاش را ھﻨﻮز در د ﺳﺖ دارد. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﻦ از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھﺎ ﻣﯽﺗﺮ ﺳﻢ ،و ھﻤﯿﺸﻪ ﺧ ﻮ ا ھ ﻢ ﺗ ﺮ ﺳ ﯿ ﺪ .ﺳ ﻌ ﯽ ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ ﭼ ﯿ ﺰ ی ر ا ﺗ ﻮ ﺿ ﯿ ﺢ ﺑ ﺪ ھ ﻢ ،اﻣ ﺎ ﮐﺎری ھﺴﺖ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ اﻻ ن ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑ ﮑﻨﯽ«. »ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر اداﻣﻪ ﺑﺪھﻢ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨ ﮑﻪ روزی ﺗﻤﺎم ﺷﻮد .ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﻮد .ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑ ﮕﯿﺮم ﺑﺎ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ دروﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐ ﻨ ﻢ «. »ﺻﺒﺮ ﮐﻦ .ﻣﻦ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت دﻧﯿﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪم ،ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺗﻮ ھﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪم .اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﺟﺎدو ،ﻣﯽﺗﻮا ن درد را
ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﮐﺮد .ﻓﻮراً ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ و ﻗﺘﯽ آ ن را ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ دﯾ ﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﯽ ،ﮐﻢﮐﻢ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد .در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮت ﻧﺎھﺸﯿﺎراﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد های .ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﺸﯿﺎراﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑ ﮑﻨﯽ«. »ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺸﻖﺑﺎزی ﮐﻨﯽ ؟« » ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد .در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،ﺑﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ اﺗﺎق دارد از ﮔﺮﻣﺎ ﻣﯽﭘﺰد، آ ن ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﭘﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ روﯾ ﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪای داغﺗﺮ ھﻢ ھﺴﺖ. ﻣﻦ ﺳﻮﭘﺮﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ازت ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ھﻢ درد ﺧﻮدت را ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﮐﻨﯽ ،ھﻢ ﺗﻤﻨﺎی ﻣﺮا .ﺣﺎﻻ ازت ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗﺖ ﺑﺮوی ،آ ن ﻗﺪر وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﺑﺰﻧﯽ ﺗﺎ از ﭘﺎ ﺑﯿﻔﺘﯽ .ﻣﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﮫﻤﺎ نھﺎی اﯾﻦ ھﺘﻠﯿﻢ و ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪا ﺷ ﮑﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .ﺗﻤﺎم ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﺖ را در ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽات ﺑﺮﯾﺰ و ﻓﺮدا ھﻢ ھﻤﯿﻦﮐﺎر را ﺑ ﮑﻦ. ھﺮو ﻗﺖ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣﯽزﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑ ﮕﻮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ آُ ﺳﯿﺐ را ﺑﻪ ﺗﻮ ر ﺳﺎﻧﺪ ه ،ﯾﮏ ﻋﻄﯿﻪ ﺷﺪ ه .و ﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ دﯾ ﮕﺮا ن از اﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﮫﺒﻮد ﯾﺎ ﻓﺘﻪاﻧﺪ ،در ا ﺷﺘﺒﺎھﯽ .ﻓﻘﻂ ﺟﺎﯾﯽ دور از د ﺳﺘﺮس ﺧﻮد ﺷﺎ ن ﭘﻨﮫﺎﻧ ﺶ ﮐﺮد هاﻧﺪ .اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ،ﺧﺪا راھﺖ را ﻧﺸﺎﻧﺖ داد ه .ﻗﺪرت ﺑﺎز ﺳﺎزی در د ﺳﺖھﺎﯾﺖ ا ﺳﺖ«. »دو ﺳﺘﺖ دارم ،ﻣﺜ ﻞ ﺷﻮﭘﻦ .ھﻤﯿﺸﻪ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﭘﯿﺎﻧﯿﺴﺖ ﺑﺸﻮم ،اﻣﺎ و ﺳﻊ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻣ ﯽ ر ﺳ ﯿ ﺪ «. »و ﻣﻦ ﻣﺜ ﻞ ﯾﮏ رود دو ﺳﺘﺖ دارم«. ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ .ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽاش ﺑﻪ ﺑﮫﺸﺖ ﻣﯽر ﺳﺪ و ﻓﺮ ﺷﺘﻪھﺎ ﻧﺰول ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ در ﮔﻮش داد ن ﺑﻪ ز ن ﺑﺮھﻨﻪای ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺎھﯽ ﺳﺎﮐﻦ ا ﺳﺖ و ﮔﺎھﯽ ﺑﺪﻧ ﺶ را ﺑﻪ ﻧﻮای ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ و وﯾﻮ ﻟﻮ ن ﻧﻮ ﺳﺎ ن ﻣﯽدھﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاھﻤ ﺶ و ﺑﺎ او ﻋﺸﻖﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ او
د ﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻟﺬت ﺟﻨﺴﯽ ﺑﺮ ﺳﻢ .ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ و ﻓﺎدارﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﮫﺎﻧﻢ ،ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﺪ نھﺎﯾﻤﺎ ن اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ ــ و ﻓﺮ ﺷﺘ ﮕﺎ ن ﻧﻈﺎر هﮔﺮﻧﺪ. اﻣﺸﺐ ﺑﺮای ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﺎر ــ او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر و ﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رو ﺣﻢ ﺑﺎ ﻋﻘﺐ ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪ ،دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر و ﻗﺘﯽ آ ن آھﻨﮓ ﮐﻮدﮐﯽ را ﺷﻨﯿﺪم ــ زﻣﺎ ن اﯾﺴﺘﺎد ه .ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎ ھﺴﺘﻢ ،ﺑﺪو ن ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﯾﺎ آﯾﻨﺪ ه ،ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ را ﺑﺎ او ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺘﻢ ،آ ن ﻧﯿﺎﯾ ﺶ ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ ه ،و ﺳﭙﺎ ﺳ ﮕﺰارم ﮐﻪ ﻋﺎزم ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ ﺷﺪ هام .روی ﺗﺨﺖ دراز ﻣﯽﮐﺸﻢ .ﺑﻪ ﻧﻮا ﺧﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ .ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽاش ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽروم. ﺑﺎ او ﻟﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ روز ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ،ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ر ﻓﺘﻢ و ﺻﻮرﺗ ﺶ را ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﺮدم .ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺜ ﻞ ﯾﮏ د ﺧﺘﺮ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎ ﻟﻪی ﻣﻌﻤﻮ ﻟﯽ ﺑﻮد .آرام ﺑﯿﺪارش ﮐﺮدم و ازش ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮ ﺷﺪ، ﭼﻮ ن ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎ ن ﺑﻮد .ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ .ﻗﻄﺎر ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾ ﮕﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽروﯾﻢ ،ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺎھﯽ ﭘﺮورد ه ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ )ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در آ ن ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد( ،و ﺻﺪای ﻣﺎ ﺷﯿﻨﯽ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺮدﻧﻤﺎ ن آﻣﺪ ه .راﻧﻨﺪ ه ا ﺣﻮالﭘﺮ ﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﺎرھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﺮﻣﯽدارد و در ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻣﯽﮔﺬارد. از ھﺘ ﻞ ﺑﻪ زﯾﺮ آ ﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﻨﺎک و آ ﺳﻤﺎ ن ﺻﺎف و ھﻮای ﺑﯽﺑﺎد ﻣﯽروﯾﻢ .ﮐﻮ هھﺎی ﺑﺮفﮔﺮ ﻓﺘﻪ در دورد ﺳﺖ واﺿﺢ ا ﺳﺖ. ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ درﯾﺎ ﭼﻪ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ،ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ دﯾ ﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧ ﮕﺮدم .ﯾﺎﺋﻮ و ھﻼل ﺳﻮار ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و راﻧﻨﺪ ه ﻣ ﺎ ﺷ ﯿﻦ را ر و ﺷﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
»ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ .ﻣﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ اﺿﺎ ﻓﻪ ﭘﯿ ﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮد هام ﺗﺎ اﮔﺮ ﺗﺼﺎد ﻓﯽ در ﺟﺎد ه ﺑﻮد دﯾﺮ ﻧﺸﻮد ،اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﯿﻢ و ﻗﻄﺎر را از د ﺳ ﺖ ﺑ ﺪ ھ ﯿ ﻢ «. درﯾﺎ ﭼﻪ دارد ﻣﺮا ﻓﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﯾﺎﺋﻮ از ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎد ه ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ. » ﺷﺎﯾﺪ از ﻣﻼ ﻗﺎت ﺑﺎ ﺷﻤﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮی دا ﺷﺘﯽ ،اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﮫﻢ ﺑﻮد«. در وا ﻗﻊ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻤﺘﺮی دا ﺷﺘﻢ .ﺑﻌﺪاً ﺑﺮاﯾ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎ ھﻼل ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ا ﻓﺘﺎد .ﺣﺎﻻ دارم ﺑﻪ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارد ﺑﺎ ﺧﻮر ﺷﯿﺪ ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ و آﺑ ﺶ ھﺮ ﭘﺮﺗﻮ را ﺑﺎزﻣﯽﺗﺎﺑﺎﻧﺪ .رو ﺣﻢ ﺑﺎ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺑﻪ دﯾﺪﻧ ﺶ ر ﻓﺘﻪ ،اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎ ﺳﻤ ﺶ. اداﻣﻪ ﻣﯽدھﺪ» :اﻣﻮر ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸ ﮑﺮم ﮐﻪ آﻣﺪی«. »آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮا ن از ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ ه ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪ ؟ ﺑﻠﻪ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ھﻤﯿﺸﻪ ﺧﻄﺎ ﺳﺖ .آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮا ن از درد ﭘﺮھﯿﺰ ﮐﺮد ؟ ﺑﻠﻪ ،اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ھﯿﭻ ﻧﻤﯽآﻣﻮزی .آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮا ن ﭼﯿﺰی را داﻧﺴﺖ ﺑﯽآﻧ ﮑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪاش ﮐﺮد ؟ ﺑﻠﻪ ،اﻣﺎ ھﺮﮔﺰ ﺟﺰﺋﯽ از و ﺟﻮدت ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷ ﺪ «. و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ،ﺑﻪ ﻃﺮف آبھﺎﯾﯽ ﻣﯽروم ﮐﻪ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﻣﺮا ﻓﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ .اول آھﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ آب ﺑﺮ ﺳﻢ .و ﻗﺘﯽ ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﻮد ،ﻗﺪمھﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ دوﯾﺪ ن، و در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﻟﺒﺎسھﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽام را درﻣﯽآورم .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﺐ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽر ﺳﻢ ،ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎس زﯾﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ا ﺳﺖ .ﻟﺤﻈﻪای، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ،ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺗﺮدﯾﺪم آ ن ﻗﺪر ﻗﻮی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧ ﮕﺬارد ﺟﻠﻮ ﺑﺮوم .آب ﯾﺦ اول ﺑﻪ ﮐ ﻒ ﭘﺎ و ﺑﻌﺪ ﻣﭻ ﭘﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد.
ﮐ ﻒ درﯾﺎ ﭼﻪ ﭘﻮ ﺷﯿﺪ ه از ﺳﻨﮓ ا ﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻌﺎد ﻟﻢ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اداﻣﻪ ﻣﯽدھﻢ ،ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ آب آ ن ﻗﺪر ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ...ﺷﯿﺮ ﺟﻪ ﺑﺰﻧﻢ! ﺑﺪﻧﻢ وارد آب ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻮد ،ھﺰارا ن ﺳﻮز ن رﯾﺰ در ﭘﻮ ﺳﺘﻢ ﻓﺮو ﻣﯽرود ،ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ زﯾﺮ آب ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ،ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ،ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ اﺑﺪﯾﺖ ،ﺑﻌﺪ روی آب ﻣﯽآﯾﻢ. ﺗﺎﺑﺴﺘﺎ ن! ﮔﺮﻣﺎ! ﺑﻌﺪھﺎ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ھﺮﮐ ﺲ از ﺟﺎی ﺳﺮدی ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺮمﺗﺮی ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﺷﻮد ،ھﻤﯿﻦ ا ﺣﺴﺎس را ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﯾﺴﺘﺎد ه ﺑﻮدم، ﺑﺪو ن ﻟﺒﺎس ،ﺗﺎ زاﻧﻮ در آبھﺎی درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ،ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﮐﻮدک ،ﭼﺮا ﮐﻪ آ ن اﻧﺮژی را ﺟﺬب ﺧﻮدم ﮐﺮد ه ﺑﻮدم و اﮐﻨﻮ ن ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻦ ﺑﻮد. ﯾﺎﺋﻮ و ھﻼل دﻧﺒﺎ ﻟﻢ آﻣﺪ ه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﯿﺮت و ﻧﺎﺑﺎوری از ﺳﺎ ﺣ ﻞ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. »ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ! ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ!« ھﺮدو ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ درآورد ن ﻟﺒﺎسھﺎﯾﺸﺎ ن .ھﻼل ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ زﯾﺮ ﻟﺒﺎ ﺳ ﺶ ﻧﭙﻮ ﺷﯿﺪ ه و ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ﻟﺨﺖ ﻣﺎدرزاد ا ﺳﺖ .اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﮫﻢ ؟ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ در ا ﺳ ﮑﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻧ ﮕﺎھﻤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﻣﺎ ،ﺑﺎز ،ﭼﻪ ﻣﮫﻢ ؟ درﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﺎل ﻣﺎ ﺳﺖ .دﻧﯿﺎ ﻣﺎل ﻣ ﺎ ﺳ ﺖ. ﯾﺎﺋﻮ اول ﺑﻪ آب ﻣﯽزﻧﺪ .ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐ ﻒ درﯾﺎ ﭼﻪ ﭼﻪ ﻧﺎھﻤﻮار ا ﺳﺖ و ﺳﻘﻮط ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺷﯿﺮ ﺟﻪ ﻣﯽزﻧﺪ .ھﻼل ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎ ﺑﯽوزﻧﯽ از روی ﺳﻨﮓھﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ه ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ دو وارد ﻣﯽ ﺷﻮد و از ھﺮدو ﻣﺎ دورﺗﺮ ﻣﯽرود و ﺑﻌﺪ ﺷﯿﺮ ﺟﻪ ﻣﯽزﻧﺪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق؛ ﺑﻌﺪ ﺑﺎزوھﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آ ﺳﻤﺎ ن دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺜ ﻞ ﻣﺮغ ﻣﺎھﯿﺨﻮاری ﻣﯽ ﺧﻨﺪد.
از ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ دوﯾﺪ ن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﯾﺎ ﭼﻪ ،ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ در آب ﻏﺮ ﻗﻪ ﺷﺪﯾﻢ ،ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﻨﺞ د ﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ .راﻧﻨﺪ هی ﻧ ﮕﺮا ن ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﯽدود و ﺣﻮ ﻟﻪھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ھﺘ ﻞ ﻗﺮض ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﻣﯽآورد .ﺑﺎ ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻻوﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ و ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺑﻐ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯿﻢ، ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﯿﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ » :ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮم ا ﺳﺖ!« ...ﻣﺜ ﻞ ﺑﭽﻪھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد هاﯾﻢ و ھﻤﻮار ه ﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻮد.
ﺷ ﮫﺮ ﺑﺮای آ ﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ،ﺳﺎﻋﺘﻢ را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ روز 30ﻣﻪ 2006ا ﺳﺖ .ﻣﺴ ﮑﻮ ھﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻘﺐ ا ﺳﺖ و ﻣﺮدم دارﻧﺪ ھﻨﻮز در ﺷﺐ 29ﻣﻪ ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ. در واﮔﻦ ھﻤﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﺷﺪﻧﺪ و دﯾ ﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮوﻧﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗ ﮑﺎ نھﺎی ﻗﻄﺎر ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﻋﺎدﺗﻤﺎ ن ﺷﺪ ه، ﺑﻠ ﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻪ زودی ﺑﻪ وﻻدیو ﺳﺘﮏ ﻣﯽر ﺳﯿﻢ، اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه آ ﺧﺮﻣﺎ ن .دو روز آ ﺧﺮ را در ﻗﻄﺎر ﮔﺬراﻧﺪ هاﯾﻢ ،اﻏﻠﺐ دور ﻣﯿﺰ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮِ ﻇﺎھﺮاً ﺑﯽﭘﺎﯾﺎ ن ،ﻣﺮﮐﺰ دﻧﯿﺎﯾﻤﺎ ن ﺷﺪ ه .ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ ،دا ﺳﺘﺎ ن ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮﺻﯿ ﻒ ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﯿﺮ ﺟﻪ در درﯾﺎ ﭼﻪی ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دا ﺷﺖ، ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻤﺎ ن ﺑﺎ ﺷﻤﻦ ﺑﺮای دﯾ ﮕﺮا ن ﺟﺎ ﻟﺐﺗﺮ ﺑﻮد. ﻧﺎ ﺷﺮھﺎﯾﻢ ﻓ ﮑﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑ ﮑﺮی دا ﺷﺘﻨﺪ :ﺳﺎﻋﺖ ورودﻣﺎ ن را زودﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ هھﺎ اﻃﻼع ﻣﯽدادﻧﺪ .ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ،ﺷﺐ ﯾﺎ روز، ھﺮو ﻗﺖ از واﮔﻦ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪم ،ﻋﺪ های روی ﺳ ﮑﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎبھﺎﯾﺸﺎ ن را ﺑﺮاﯾﺸﺎ ن اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ .از ﻣﻦ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ از آ نھﺎ ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم .ﮔﺎھﯽ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ د ﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮ ﻗ ﻒ دا ﺷﺘﯿﻢ ،ﮔﺎھﯽ ﺑﯿﺴﺖ د ﻗﯿﻘﻪ .آ نھﺎ ﻣﺮا ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺪر ﺷﻨﺎ ﺳﯽ ﺑﺮﮐﺎﺗﺸﺎ ن را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮ ﻓﺘﻢ ،ﮐﻪ از ھﻤﻪ ﺟﻮر آدﻣﯽ ﺑﻮد ،از ﺧﺎﻧﻢھﺎی ﻣﺴﻦ ﺑﺎ ﭘﺎ ﻟﺘﻮھﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﭼ ﮑﻤﻪ و رو ﺳﺮی ،ﺗﺎ ﻣﺮدا ن ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎز ه از ﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻋﺎزم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻏﻠﺐ ﻓﻘﻂ ﮐﺖ ﺑﻪ ﺗﻦ دا ﺷﺘﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻨﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﻨﺪ» :ﻣﻦ
ﻣﺤ ﮑﻢﺗﺮ از آﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎ آزارم ﺑﺪھﺪ«. روز ﻗﺒ ﻞ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻗﻄﺎر را را ه ﺑﺮوم .ﺑﺎرھﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮد ه ﺑﻮدم ،اﻣﺎ ھﻤﯿﺸﻪ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣ ﺶ ﺑﺮای ﯾﮏ روز دﯾ ﮕﺮ ،ﭼﻮ ن ﺳﻔﺮ ﺧﯿﻠﯽ درازی در ﭘﯿ ﺶ دا ﺷﺘﯿﻢ .ﺑﻌﺪ دﯾﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ا ﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﮫﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﯿﻢ. از ﯾﺎﺋﻮ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ .درھﺎی ﺑﺴﯿﺎری را ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎر ﺧﺎرج ا ﺳﺖ .ﻓﻘﻂ آ ن ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮫﻤﯿﺪم ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ،در ﯾﮏ ﺷﮫﺮم ،ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ،ﯾﮏ ﮐﯿﮫﺎ ن .ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻼً اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﺮدم .ﺳﻔﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻨﯽﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ آدمھﺎی ﺟﺎ ﻟﺒﯽ ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮدم و دا ﺳﺘﺎ نھﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﺪل ﮐﻨﻢ. ﺗﻤﺎم ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ را ﺑﻪ اﮐﺘﺸﺎف آ ن ﺷﮫﺮ ﭼﺮ ﺧﺪار ﮔﺬراﻧﺪم و اﮐﺘﺸﺎ ﻓﻢ ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺨﺘ ﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﯾﺴﺘ ﮕﺎ هھﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﺑﺮای ﻣﻼ ﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﭘﯿﺎد ه ﻣﯽ ﺷﺪم .در آ ن ﺷ ﮫ ﺮ ھ ﻤ ﺎ ن ﻃ ﻮ ر ی ر ا ه ﻣ ﯽ ر ﻓ ﺘ ﻢ ﮐﻪ د ر ﺷ ﮫ ﺮ ھ ﺎ ی ﺑ ﺴ ﯿ ﺎ ر دﯾ ﮕﺮی ر ﻓﺘﻪام ،و ھﻤﺎ ن ﺻﺤﻨﻪھﺎی ﻣﻌﻤﻮل را دﯾﺪم :ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠ ﺶ ﺣﺮف ﻣﯽزد ،ﭘﺴﺮﮐﯽ ﮐﻪ دوا ن دوا ن ﻣﯽر ﻓﺖ ﭼﻮ ن ﭼﯿﺰی را در واﮔﻦ ﻧﺎھﺎر ﺧﻮری ﺟﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻣﺎدری ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐ ﻞ ،دو ﺟﻮا ن ﮐﻪ در راھﺮو ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﯿﺮو ن ﮐﻮﭘﻪھﺎ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽﺑﻮ ﺳﯿﺪﻧﺪ ،ﺑﯽﺗﻮ ﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮی ﮐﻪ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽﮔﺬ ﺷﺖ؛ رادﯾﻮھﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاھﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ،ﻋﻼﺋﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪم، ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺗﻌﺎرف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻨﺪ ،ﻣﺮدی ﺑﺎ دﻧﺪا ن ﻃﻼ ﮐﻪ ﺑﺎ دو ﺳﺘﺎﻧ ﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ،زﻧﯽ ﭼﺎر ﻗﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺖ و ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﺧﯿﺮ ه ﺷﺪ ه ﺑﻮد .ﮐﻨﺎر در ورودی ﺑﻪ واﮔﻦ ﺑﻌﺪی ،ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺳﯿ ﮕﺎری ﮐﺸﯿﺪم و آ ن ﻣﺮدا ن ﺧﻮشﭘﻮش و ﻣﺘﻔ ﮑﺮ را ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر ﺑﺎر ﺟﮫﺎ ن ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎ ن ﺑﻮد. آ ن ﺷﮫﺮ را زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬا ﺷﺘﻢ ،ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ رودی ﻓﻮﻻدی و
ھﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎری ﮐﺸﯿﺪ ه ﺷﺪ ه ﺑﻮد ،ﺷﮫﺮی ﮐﻪ زﺑﺎﻧ ﺶ را ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﮫﻢ ؟ ھﻤﻪ زﺑﺎ ن و ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮ ﺷﻢ ﺧﻮرد و ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺷﺪم ،ﻣﺜ ﻞ ھﻤﻪی ﺷﮫﺮھﺎی ﺑﺰرگ ،اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم ﺑﺎ ھﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﻨﺪ ،ھﺮ ﻣﺴﺎ ﻓﺮ در ﻣﺸ ﮑﻼت و رؤﯾﺎھﺎی ﺧﻮدش ﻏﺮق ا ﺳﺖ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ه در ﮐﻮﭘﻪای ﺑﺎ ﺳﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ھﻤﺴﻔﺮ ﺷﻮد، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاھﺪ دﯾﺪ و آ نھﺎ ھﻢ ﻣﺸ ﮑﻼت و رؤﯾﺎھﺎی ﺧﻮد ﺷﺎ ن را دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺷﺎ ن را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ .ھﺮ ﭼﻪ ھﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ،ھﺮ ﭼﻪ ھﻢ د ﻟﺸﺎ ن ﺑﺨﻮاھﺪ ﺧﻮ ﺷﺤﺎ ﻟﯽ ﺷﺎ ن را از ﯾﮏ ﻣﻮ ﻓﻘﯿﺖ ﯾﺎ ﻏﻤﺸﺎ ن را از اﻧﺪوھﯽ ﺗﺤﻤ ﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎ دﯾ ﮕﺮا ن در ﻣﯿﺎ ن ﺑ ﮕﺬارﻧﺪ ،ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ ن ھﻤﯿﺸﻪ اﻣﻦﺗﺮ ا ﺳﺖ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﺑﺎ زﻧﯽ ھﻢ ﺳﻦو ﺳﺎل ﺧﻮدم ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ .ﭘﺮ ﺳﯿﺪم ﻣﯽداﻧﺪ از ﮐﺪام ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺸﻮر رد ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ؟ ﯾﺎﺋﻮ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺣﺮ ﻓﻢ را ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺟﻠﻮﯾ ﺶ را ﮔﺮ ﻓﺘﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ اﮔﺮ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﯽآﻣﺪم ،ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ .آﯾﺎ ﺑﻪ آ ﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﯽر ﺳﯿﺪم ؟ ز ن ا ﺷﺎر های ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪای ﮐﺮﮐﻨﻨﺪ هی ﭼﺮخھﺎ روی رﯾ ﻞ ﺣﺮ ﻓﻢ را ﻧﺸﻨﯿﺪ ه. ﺳﺆا ﻟﻢ را ﺗ ﮑﺮار ﮐﺮدم ،و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻨﯿﺪ ،اﻣﺎ ﻧﻔﮫﻤﯿﺪ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻢ ،و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ دور ﺷﺪ. ﺑﺎ دو ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾ ﮕﺮ اﻣﺘﺤﺎ ن ﮐﺮدم .ﺳﺆال دﯾ ﮕﺮی ﮐﺮدم :ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ آﻣﺪ هاﻧﺪ و در اﯾﻦ ﻗﻄﺎر ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ؟ ھﯿﭻﮐ ﺲ ﺣﺮ ﻓﻢ را ﻧﻔﮫﻤﯿﺪ ،و را ﺳﺘ ﺶ ﮐﻤﯽ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﺷﺪم ،ﭼﻮ ن ﺳﺆال ا ﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﺑﻮد .ھﻤ ﮕﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ھﻢ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ د ﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﻧﺮ ﺳﯿﺪم .ﯾ ﮑﯽ در راھﺮو ﺑﺎرﯾﮏ از ﮐﻨﺎرﻣﺎ ن ﮔﺬ ﺷﺖ و ﺷﻨﯿﺪ اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ ،اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﮔﻔﺖ:
»ﮐﻤ ﮑﯽ از د ﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ ؟ ﮔﻢ ﺷﺪ هاﯾﺪ ؟« »ﻧﻪ ،ﮔﻢ ﻧﺸﺪ هام ،اﻣﺎ د ﻗﯿﻘﺎً ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ ؟« »در ﻣﺮز ﭼﯿﻦ ھﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪزودی ﻋﺎزم ﺟﻨﻮب ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ،ﺑﻪ ﻃﺮف وﻻدیو ﺳﺘﮏ«. ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ راھﻢ اداﻣﻪ دادم .د ﺳﺖﮐﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣ ﮑﺎ ﻟﻤﻪی ﮐﻮﺗﺎھﯽ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در آ ن ﻗﻄﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ .ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آدمھﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ،ھﺮﮔﺰ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم. در آ ن ﺷﮫﺮ ﻇﺎھﺮاً ﺑﯽﭘﺎﯾﺎ ن ﭘﯿ ﺶ ر ﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪی آﻏﺎزم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪھﺎ ،ﻧ ﮕﺎ هھﺎ ،ﺑﻮ ﺳﻪھﺎ ،آھﻨﮓھﺎ و واژ هھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮ ن را آوردم ،و ﺟﻨ ﮕﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﯿﺮو ن از ﭘﻨﺠﺮ هی ﻗﻄﺎر ﻣﯽﮔﺬ ﺷﺖ و ا ﺣﺘﻤﺎﻻً دﯾ ﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽدﯾﺪﻣ ﺶ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاھﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،در ﭼﺸﻢ و در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ. ﺑﻪ ﻣﯿﺰی ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ دﻧﯿﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد ،ﭼﻨﺪ ﺧﻄﯽ ﻧﻮ ﺷﺘﻢ و روی آﯾﻨﻪ ،ﺟﺎﯾﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم ﮐﻪ ﯾﺎﺋﻮ ھﻤﯿﺸﻪ ﺗﺄﻣﻼت روزاﻧﻪاش را ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. **** دارم ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﺸﺘﻢ در ﻗﻄﺎر ﻧﻮ ﺷﺘﻢ ،ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ: ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴـﺘﻢ ،ﭼﺮا ﮐﻪ دﻋﺎ ﻧﮑﺮدهام ﺳـﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ،وﻗﺘﻢ را ﺑـﻪ ﺗﺼــﻮر ﮐﺮدن ﺧــﺎﻧﻪام ،ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم ،و ﻗﺴــﻤﺖ ﺧــﻮدم از ﺗﺨﺖ ﻧﮕﺬراﻧــﺪهام .ﺑﯿﮕــﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴــﺘﻢ ،ﭼﺮا ﮐـﻪ ﻣـﺎ ھﻤﮕﯽ ﻣﺴـﺎﻓﺮﯾﻢ ،ھﻤﻪ ﺳﺆالھـﺎی ﻣﺸـﺎﺑﮫﯽ دارﯾﻢ ،ھﻤﺎن ﺧﺴـﺘﮕﯽ ،ھﻤﺎن ﺗﺮس ،ھﻤﺎن ﺧﻮدﺧـﻮاھﯽ و ھﻤـﺎن ﺑﺨﺸــﻨﺪﮔﯽ .ﺑﯿﮕـﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴـﺘﻢ ،ﭼﺮا ﮐـﻪ وﻗـﺘﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ،درﯾـﺎﻓﺖ ﮐﺮدم .وﻗـﺘﯽ در زدم ،در ﺑـﻪ روﯾـﻢ ﮔﺸـﻮده ﺷـﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ،ﯾﺎﻓﺘﻢ.
اﯾﻦ ،ﯾﺎدم ا ﺳﺖ ،ﮐﻠﻤﺎت آ ن ﺷﻤﻦ ﺑﻮد .اﯾﻦ واﮔﻦ ﺑﻪزودی ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از آ ن آﻣﺪ ه ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد .ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺎ ﻓﺘﭽﯽھﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ،
اﯾﻦ ﺑﺮﮔﻪی ﮐﺎﻏﺬ ھﻢ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،اﻣﺎ ﻣﻦ ھﺮﮔﺰ آﻧﭽﻪ را ﻧﻮ ﺷﺘﻪام از ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﺮد ،ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﯿ ﮕﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ھﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد. **** ھﻼل ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻗﺖ را در ﮐﻮﭘﻪاش ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺘﻌﺼﺒﺎﻧﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽﻧﻮا ﺧﺖ .ﮔﺎھﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎر ه دارد ﺑﺎ ﻓﺮ ﺷﺘﻪھﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ،اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ دﯾ ﮕﺮا ن ،ﺻﺮ ﻓﺎً دا ﺷﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﺗ ﮑﻨﯿ ﮑ ﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ .در ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از درﯾﺎ ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﺮﮐﻮﺗﺴﮏ ،ا ﺣﺴﺎس ﯾﻘﯿﻦ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﭘﺮوازم ﺑﺎ ﻋﻘﺎب ﺑﺎﯾ ﮑﺎل ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺒﻮد هام .ارواح ﻣﺎ ــ ھﻼل و ﻣﻦ ــ ﺷ ﮕﻔﺘﯽھﺎی ﻣﺸﺎﺑﮫﯽ را دﯾﺪ ه ﺑﻮدﻧﺪ. دﯾﺸﺐ دوﺑﺎر ه ازش ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ھﻢ در ﺗﺨﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ .ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪی ﻧﻮر را ﺑ ﮑﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮ ﺳﯿﺪم ،ﺟﺰ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻧﺎ ﺧﻮا ﺳﺘﻪ دوﺑﺎر ه دﯾﺪاری ﮐﺮدم از ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ های ﮐﻪ در ﻗﺮ ن ﻧﻮزدھﻢ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮدم .او )ﯾﺎ ﻣﻦ( ﭘﺎراﮔﺮا ﻓﯽ را ﺗﺎز ه ﺗﻤﺎم ﮐﺮد ه ﺑﻮد: ﻟﺤﻈﻪھـﺎی ﻗﺒـﻞ از ﺧـﻮاب ﺑﺴـﯿﺎر ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷـﺒﯿﻪ اﺳﺖ .ﺳـﺮﺷﺎر از ﻧـﻮﻋﯽ ﺧـﻮاب زﻣﺴــﺘﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷـﻮﯾﻢ و اﺻـًﻼ ﻧﻤﯽﺷـﻮد ﻓﮫﻤﯿـﺪ ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ »ﻣﻦ« ﺷـﮑﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﯿﺮد .رؤﯾﺎھﺎی ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ دوم ﻣــﺎ ھﺴـــﺘﻨﺪ .ﻧﻤﯽﺗــﻮاﻧﻢ ﺑــﺪون ﻟﺮزهای ﺑﺮ اﻧــﺪاﻣﻢ ،از آن دری ﺑﮕﺬرم ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ آن ﺟﮫﺎن ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ.
آ ن ﺷﺐ ھﻼل ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ .ﺳﺮم را روی ﺳﯿﻨﻪاش ﮔﺬا ﺷﺘﻢ و در ﺳ ﮑﻮت ﺑﻪ ھﻤﺎ ن ﺣﺎل ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ،اﻧ ﮕﺎر رو ﺣﻤﺎ ن زﻣﺎ ن درازی ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺧﺖ و ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻧﺒﻮد ،ﺗﻨﮫﺎ ﺗﻤﺎس ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ .ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻠﻘﻪی زرﯾﻦ را وادار ﮐﻨﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻢ :ﺷﮫﺮ ﮐﻮ ﭼ ﮑﯽ ﺑ ﯿ ﺮ و ن ﻗ ﺮ ﻃ ﺒﻪ . ﺣ ﮑﻢ در ﻣﯿﺎ ن ﺟﻤﻊ ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد ،و ﺳﻂ ﻣﯿﺪا ن ،اﻧ ﮕﺎر روز
ﺟﺸﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ .ھﺸﺖ د ﺧﺘﺮ ،ﺑﺎ ﻟﺒﺎسھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺸﺎ ن ﻣﯽر ﺳﺪ ،از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﻟﺮزﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ زودی آﺗ ﺶ دوزخ را ﺣ ﺲ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﺮد ،ا ﻓﺮو ﺧﺘﻪ ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﻋﻤ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .از ﻣﺎ ﻓﻮ ﻗﻢ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﻣﺮا از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺣﻀﻮر در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﯾﺮ اﻋﻀﺎی ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﻌﺎف ﮐﻨﺪ .اﺻﺮاری ﻧ ﮑﺮد .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻨﻮز از ﺑﺰد ﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﺸﻤ ﮕﯿﻦ ا ﺳﺖ و ﺑﺪش ﻧﻤﯽآﯾﺪ از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤ ﺶ دور ﺑﺸﻮم .در ﻣﯿﺎ ن ﺟﻤﻌﯿﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺷﺪت ا ﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﮐﻼ ه ﺧﺮ ﻗﻪام ھﻨﻮز ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﻮ ﺷﺎﻧﺪ ه. ﺗﻤﺎم روز ﺗﻤﺎ ﺷﺎﮔﺮا ن ﮐﻨﺠ ﮑﺎو از ﺷﮫﺮھﺎی ھﻤﺴﺎﯾﻪ آﻣﺪ هاﻧﺪ و ﻗ ﺒ ﻞ ا ز ﮔ ﺮ گ وﻣ ﯿ ﺶ ،ﻣ ﯿ ﺪ ا ن ﭘ ﺮ ا ز ﺟ ﻤ ﻌ ﯿ ﺖ ﺷ ﺪ ه .ا ﺷ ﺮ ا ف د ر ﺻﻨﺪ ﻟﯽھﺎی وﯾﮋ های ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ در ردﯾ ﻒ ﺟﻠﻮ ﺑﺮاﯾﺸﺎ ن در ﻧﻈﺮ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺷﺪ ه و ﻟﺒﺎسھﺎی رﻧ ﮕﺎرﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻦ دارﻧﺪ .ز نھﺎ و ﻗﺖ دا ﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮھﺎﯾﺸﺎ ن را در ﺳﺖ و ﭼﮫﺮ ه ﺷﺎ ن را آراﯾ ﺶ ﮐﻨﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺎ ن را ﺑﺴﺘﺎﯾﺪ .در ﭼﺸﻢھﺎی ﺣﺎﺿﺮا ن ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﮐﻨﺠ ﮑﺎوی ﻣﻮج ﻣﯽزﻧﺪ؛ راﯾﺞﺗﺮﯾﻦ ﺣ ﺲ اﻧ ﮕﺎر ﻣﯿ ﻞ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺎ ﺷﺪ .ﺻﺮف دﯾﺪ ن ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎھ ﮑﺎرا ن ﻓﻘﻂ ﻣﺎﯾﻪی آراﻣ ﺶ ﻧﯿﺴﺖ ،ﻣﺎﯾﻪی ﺷﺎدی ھﻢ ھﺴﺖ ،ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺎھ ﮑﺎرا ن ،ﺟﻮا ن و زﯾﺒﺎ و ھﻮساﻧ ﮕﯿﺰ و از ﺧﺎﻧﻮاد هھﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﻧﺪ .ﺳﺰاوار ﻣﺠﺎزاﺗﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨ ﮑﻪ ﺻﺎ ﺣﺐ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺣﺎﺿﺮا ن آﻧﺠﺎ ﯾﺎ در ﺟﻮاﻧﯽ از د ﺳﺖ داد هاﻧﺪ ﯾﺎ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪا ﺷﺘﻪاﻧﺪ .ﭘ ﺲ ﺑ ﮕﺬارﯾﺪ اﻧﺘﻘﺎﻣﻤﺎ ن را از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ. ﺑ ﮕﺬارﯾﺪ از ﺧﻨﺪ ه و ﺷﺎدی و اﻣﯿﺪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ .در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ا ﺣﺴﺎ ﺳﺎﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ھﻮﯾﺖ وا ﻗﻌﯽ ﻣﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻤﺎ ن ﻣﯽدھﺪ :درھﻢ ﺷ ﮑﺴﺘﻪ ،ﻧﺎﮐﺎم ،ﻧﺎﺗﻮا ن. ﻣﻔﺘ ﺶ ﺑﻪ ﻻﺗﯿﻦ ﻣﺮا ﺳﻢ ﻣ ﺲ را ا ﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻣﻮﻋﻈﻪاش ،ﮐﻪ در آ ن از ﻣﺠﺎزاتھﺎی ھﻮ ﻟﻨـﺎک در اﻧﺘﻈﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﮔﻨﺎھ ﮑﺎرا ن ﮐﺎ ﻓﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ،ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدھﺎﯾﯽ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻓﺮﯾﺎدھﺎی وا ﻟﺪﯾﻦ ز نھﺎی
ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺑﺴﻮزﻧﺪ .ﺗﺎ آ ن زﻣﺎ ن از ﻣﯿﺪا ن دور ﻧ ﮕﮫﺸﺎ ن دا ﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻣﺎ ﯾﮏ ﺟﻮری ﺧﻮد ﺷﺎ ن را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ر ﺳﺎﻧﺪ هاﻧﺪ. ﻣﻔﺘ ﺶ ﻣﻮﻋﻈﻪاش را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺟﻤﻌﯿﺖ ھﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،و ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎ ﻣﯽروﻧﺪ و ﻣﺰا ﺣﻢھﺎ را ﮐﺸﺎ نﮐﺸﺎ ن دور ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﮔ ﺎ ر ی ا ی ﮐﻪ ﮔ ﺎ و ھ ﺎ ﻣ ﯽ ﮐ ﺸ ﻨ ﺪ ش ا ز ر ا ه ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ .د ﺧ ﺘ ﺮ ھ ﺎ د ﺳﺖھﺎﯾﺸﺎ ن را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﺗﺎ د ﺳﺖھﺎﯾﺸﺎ ن را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،و راھﺒﺎ ن دوﻣﻨﯿ ﮑﻦ ﮐﻤ ﮑﺸﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮار ﮔﺎری ﺷﻮﻧﺪ. ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎ ﺣﻠﻘﻪی ﺣﻔﺎﻇﺘﯽ دور ﮔﺎری ﺗﺸ ﮑﯿ ﻞ ﻣﯽدھﻨﺪ، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﯽرود ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎ ن را ه ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ،و ﮔﺎوھﺎ ﺑﺎ ﺑﺎر ﻣﺮگآ ﻟﻮد ﺷﺎ ن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮد هی ھﯿﺰﻣﯽ ﻣﯽروﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ در د ﺷﺖ ﻣﺠﺎور ا ﻓﺮو ﺧﺘﻪ ﺷﻮد. ﺳﺮ د ﺧﺘﺮھﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ا ﺳﺖ و از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ھﺴﺘﻢ ،ﺗﻮی ﭼﺸﻢھﺎﯾﺸﺎ ن را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺷﺎر از ا ﺷﮏ ا ﺳﺖ ﯾﺎ و ﺣﺸﺖ .ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﭼﻨﺎ ن و ﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺷ ﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪ ه ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دﯾ ﮕﺮا ن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ .ﺣﺎﻻ ﺳﺮﺑﺎزھﺎ ﮐﻤﯽ در ﻣﮫﺎر ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺸ ﮑ ﻞ دارﻧﺪ ،ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ ،ﺗﻮھﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﭼﯿﺰ ﭘﺮت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺎری از ﻧﺰدﯾ ﮑﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاھﺪ ﮔﺬ ﺷﺖ .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮوم ،اﻣﺎ دﯾﺮ ﺷﺪ ه .ﺗﻮد هی ﻣﺘﺮاﮐﻢ ﻣﺮدھﺎ و ز نھﺎ و ﺑﭽﻪھﺎی ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽدھﻨﺪ ﺗ ﮑﺎ ن ﺑﺨﻮرم. ﮔﺎری ﻣﯽر ﺳﺪ .ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ د ﺧﺘﺮھﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ،آﺑﺠﻮ، ﺷ ﺮ ا ب و ﭘ ﻮ ﺳ ﺖ ﺳ ﯿ ﺐ زﻣ ﯿ ﻨ ﯽ ﮐ ﺜ ﯿ ﻒ ﺷ ﺪ ه .ﺧ ﺪ ا ﺑ ﮫ ﺸ ﺎ ن ر ﺣ ﻢ ﮐﻨﺪ .اﻣﯿﺪوارم و ﻗﺘﯽ آﺗ ﺶ ا ﻓﺮو ﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎھﺎﻧﺸﺎ ن ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﮐﻨﻨﺪ ،ﮔﻨﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ روزی ﺑﻪ ﺗﻘﻮا ﻣﺒﺪل ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ اﻻ ن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻧﻤﯽ ﻓﮫﻤﯿﻢ .اﮔﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎی آﻣﺮزش ﮐﻨﻨﺪ ،راھﺒﯽ اﻋﺘﺮا ﻓﺎﺗﺸﺎ ن را ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﻮد و رو ﺣﺸﺎ ن را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺳﭙﺎرد .در اﯾﻦﺻﻮرت ،ﺑﻪ
روش ا ﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﻔﻪ ﺷﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺟﺴﺪ ﺷﺎ ن را ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﻨﺪ. اﮔﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﮔﻨﺎھﺸﺎ ن را ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ ،زﻧﺪ هزﻧﺪ ه ﻣﯽ ﺳﻮزﻧﺪ. اﻋﺪامھﺎی دﯾ ﮕﺮ را دﯾﺪ هام و ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ اﻣﯿﺪوارم وا ﻟﺪﯾﻦ اﯾﻦ د ﺧﺘﺮھﺎ ﺑﻪ ﺟﻼد ر ﺷﻮ های داد ه ﺑﺎ ﺷﻨﺪ .در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺟﻼد ﮐﻤﯽ روﻏﻦ روی ﭼﻮب ﻣﯽرﯾﺰد ﮐﻪ ﯾﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد آﺗ ﺶ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﺑﺴﻮزد و ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ اول ﺑﻪ ﻣﻮھﺎ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎھﺎ ،د ﺳﺖھﺎ ،ﺻﻮرت، را نھﺎ ،و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ ﺷﺎ ن ﺑﺮ ﺳﺪ ،دود ﺧﻔﻪ ﺷﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﮔﺮ ر ﺷﻮ ه ﻧﺪاد ه ﺑﺎ ﺷﻨﺪ ،د ﺧﺘﺮھﺎﯾﺸﺎ ن ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ و ﺑﺎ دردی وﺻ ﻒﻧﺸﺪﻧﯽ ﻣﯽ ﺳﻮزﻧﺪ. ﮔﺎری ﺣﺎﻻ در ﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ا ﺳﺖ .ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآورم، اﻣﺎ ﯾ ﮑﯽ از د ﺧﺘﺮھﺎ ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ .ھﻤ ﮕﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ،و ﺧﻮدم را آﻣﺎد هی ﺷﻨﯿﺪ ن ﻧﺎ ﺳﺰا ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﮐﻪ ﺳﺰاوارش ھﺴﺘﻢ .ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻨﺎھ ﮑﺎرﺗﺮﯾﻨﻢ ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ د ﺳﺖھﺎﯾ ﺶ را از آﻧﺎ ن ﺷﺴﺖ، و ﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﻣﻢ را ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺮدم ﮐﻨﺎرم ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺎ ﺣﺮ هھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ؟ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺮ ﻗﻪام ﻧﺒﻮد ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ، اﻃﺮا ﻓﯿﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد هام ﮐﻪ د ﺧﺘﺮھﺎ را ﻣﺤ ﮑﻮم ﮐﺮدﻧﺪ .ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯽزﻧﺪ و زﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :آ ﻓﺮﯾﻦ ،ﻣﺮد ﺑﺎاﯾﻤﺎﻧﯽ ھﺴﺘﯽ«. د ﺧﺘﺮھﺎ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽزﻧﻨﺪ .و ﺧﺴﺘﻪ از ﺑﺰد ﻟﯽ، ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ و ﻧ ﮕﺎھﺸﺎ ن ﮐﻨﻢ. در آ ن ﻟﺤﻈﻪ ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و دﯾ ﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ. ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ھﻼل را ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪی ا ﻟ ﻒ ﺑﺒﺮم .ھﻤﺎ ن ﺑﻐ ﻞ ا ﺳﺖ.
اﻣﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻌﻨﺎی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ؟ از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دو ﺳﺘﻢ دارد ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺳﺆا ﻟﯽ را ﮐﻪ در آ ن ﻣﯽ ﺳﻮزم ﺑﯿﺎﺑﻢ ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر وا ﻗﻌﺎً ﻣﺮا دوﺑﺎر ه ﭘﺎد ﺷﺎ ه ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ؟ اﮔﺮ ﺟﻮاب را اﻻ ن ﭘﯿﺪا ﻧ ﮑﻨﻢ ،ﺑﻌﺪاً ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﯽ ﺷﮏ ﺳﻪ ز ن دﯾ ﮕﺮ ﺳﺮ راھﻢ ﺧﻮاھﻨﺪ آﻣﺪ ــ اﮔﺮ ﺷﺠﺎﻋﺘ ﺶ را دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺟﺮا را ﺗﺎ آ ﺧﺮ ﺑﺮوم .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ ﺣﻠﻮل را ﺑﺪو ن ﯾ ﺎ ﻓ ﺘﻦ ﭘ ﺎ ﺳ ﺨﻢ ﺗ ﺮ ک ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻢ. **** ھﻮا رو ﺷﻦ ﺷﺪ ه و ﺷﮫﺮ ﺑﺰرگ را از ﭘﻨﺠﺮ هی ﻗﻄﺎر ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. ﺣﺎﺿﺮا ن ﺑﯽھﯿﺠﺎ ن از ﺻﻨﺪ ﻟﯽھﺎﯾﺸﺎ ن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﯽ اﺛﺮی از ﺷﺎدی ر ﺳﯿﺪ ن .ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪرا ﺳﺘﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻗﻄﺎر ،اﯾﻦ ﺷﮫﺮ ﻓﻮﻻدی ،ﺳﺮﻋﺘ ﺶ را ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ .اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮای آ ﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر .رو ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ: »ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ھﻢ ﭘﯿﺎد ه ﺷﻮﯾﻢ«. ﻣﺮدم روی ﺳ ﮑﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ .د ﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﭼﺸﻢھﺎی در ﺷﺖ ﭘﻮ ﺳﺘﺮی ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﻢ ﺑﺮزﯾ ﻞ و ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎ ﻟﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ. ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎرھﺎ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و از ﻣﺮدم رو ﺳﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎ ن در ﮔﺬارم از ﻗﺎر هی ﭘﮫﻨﺎور ﺷﺎ ن ﺗﺸ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ. د ﺳﺘﻪھﺎی ﮔ ﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮم .ﻋ ﮑﺎسھﺎ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺟﻠﻮی ﺳﺘﻮ ن ﺑﺮﻧﺰی ﺑﺰرﮔﯽ ژ ﺳﺖ ﺑ ﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻋﻘﺎب دو ﺳﺮی ﺑﺎﻻﯾ ﺶ ا ﺳﺖ .در ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺘﻮ ن ﻋﺪدی ﺣﮏ ﺷﺪ ه.9288 : ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ا ﻓﺰود ن ﮐﻠﻤﻪی »ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ« ﻧﯿﺴﺖ .ھﺮﮐ ﺲ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﻋﺪد ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد.
ﻣﮑﺎﻟﻤﻪی ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺰرگ آرام ﺑﺮ ا ﻗﯿﺎﻧﻮس ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮر ﺷﯿﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺗﭙﻪھﺎی ﺟﻠﻮ وﻻدیو ﺳﺘﮏ ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﻧﺪوھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ر ﺳﯿﺪ در ھﻤﺴﻔﺮاﻧﻢ ﻣﻮ ﻗﻊ ورود ﺑﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه دﯾﺪم، ﺟﺎﯾ ﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮ ﺷﯽ و ﺣﺸﯿﺎﻧﻪای ﻣﯽدھﺪ .ھﻤﻪ ﻃﻮری ر ﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ا ﺳﺖ درﯾﺎ را دﯾﺪ هاﯾﻢ .ھﯿﭻﮐ ﺲ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﺑﻪزودی ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻗﻮل ﻣﯽدھﯿﻢ دوﺑﺎر ه ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ ،و ﻣﯽداﻧﯿﻢ د ﻟﯿ ﻞ اﯾﻦ ﻗﻮل ﻓﻘﻂ آ ﺳﺎ ن ﮐﺮد ن وداع ا ﺳﺖ. ﺳﻔﺮ دارد ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎ ن ﻣﯽر ﺳﺪ ،ﻣﺎ ﺟﺮا ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺧﺘﻢ ﺷﻮد ،و ﺗﺎ ﺳﻪ روز دﯾ ﮕﺮ ،ھﻤ ﮕﯽ در ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮدﻣﺎﻧﯿﻢ ،ﺧﺎﻧﻮاد هھﺎﯾﻤﺎ ن را ﺑﻐ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﭽﻪھﺎﯾﻤﺎ ن را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ،ﻧﺎﻣﻪھﺎﯾﻤﺎ ن را ﮐﻪ در ﻣﺪت ﻏﯿﺒﺘﻤﺎ ن ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ه ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯿﻢ ،ﺻﺪھﺎ ﻋ ﮑﺴﯽ را ﮐﻪ ﮔﺮ ﻓﺘﻪاﯾﻢ ﺑﺎ ا ﻓﺘﺨﺎر ﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﯿﻢ ،دا ﺳﺘﺎ نھﺎﯾﻤﺎ ن را درﺑﺎر هی ﻗﻄﺎر و ﺷﮫﺮھﺎی ﺳﺮ راھﻤﺎ ن و ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در ﺳﻔﺮ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮد هاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. و ھﻤﻪ ﺑﺮای اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﺒﺎوراﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ را ﺳﺘﯽ رخ داد ه .ﺑﻌﺪ از ﮔﺬ ﺷﺖ ﺳﻪ روز از ﺑﺎزﮔﺸﺘﻤﺎ ن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮ ه ،ا ﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ھﺮﮔﺰ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮدﯾﻢ و ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ دراز ﻧﺮ ﻓﺘﻪاﯾﻢ .ﻋ ﮑ ﺲھﺎ و ﺑﻠﯿﺖھﺎ و ﺳﻮ ﻗﺎﺗﯽھﺎی ﯾﺎدﮔﺎری را دارﯾﻢ ،اﻣﺎ زﻣﺎ ن ــ ﯾ ﮕﺎﻧﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﻣﻄﻠﻖ و اﺑﺪی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ــ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ :ھﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ،اﯾﻦ اﺗﺎق ،اﯾﻦ
ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را ﺗﺮک ﻧ ﮑﺮدی. دو ھﻔﺘﻪ ؟ در ﯾﮏ ﻋﻤﺮ دراز ﻣ ﮕﺮ دو ھﻔﺘﻪ ﭼﯿﺴﺖ ؟ در ﺧﯿﺎﺑﺎ ن ﭼﯿﺰی ﻋﻮض ﻧﺸﺪ ه ،ھﻤﺴﺎﯾﻪھﺎ ھﻨﻮز دارﻧﺪ ﻣﺜ ﻞ ھﻤﯿﺸﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،روزﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺧﺮﯾﺪی ھﻤﺎ ن ﺧﺒﺮھﺎی ھﻤﯿﺸ ﮕﯽ را دارد :ﺟﺎم ﺟﮫﺎﻧﯽ در آ ﻟﻤﺎ ن ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺑﺤﺚ درﺑﺎر هی اﯾﻨ ﮑﻪ اﯾﺮا ن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻼح ھﺴﺘﻪای دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﺑﺤﺮا ن ا ﺳﺮاﺋﯿ ﻞ و ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ،آ ﺧﺮﯾﻦ ر ﺳﻮاﯾﯽ ﯾﮏ ﺳﺘﺎر ه، ﮔﻼﯾﻪھﺎی ھﻤﯿﺸ ﮕﯽ درﺑﺎر هی ﻗﻮلھﺎی ﻋﻤ ﻞﻧﺸﺪ هی دو ﻟﺖ. ﻧﻪ ،ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﻧﺸﺪ ه .اﻣﺎ ﻣﺎ ــ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﺖو ﺟﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻨﻤﺎ ن ر ﻓﺘﯿﻢ و ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﯾﯽ را ﮐﺸ ﻒ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﻮدﯾﻢ ــ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯿﻢ .اﻣﺎ ھﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﯿﻢ ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ،ﻣﺜ ﻞ ﺳﻔﺮھﺎی دﯾ ﮕﺮ ،ﺗﻨﮫﺎ در ﺧﺎﻃﺮ هی ﻣﺎ و ﺟﻮد دارد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻮ هھﺎﯾﻤﺎ ن درﺑﺎر هاش ﺑ ﮕﻮﯾﯿﻢ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﺘﺎﺑﯽ درﻣﻮردش ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ ،اﻣﺎ وا ﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﺧﻮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ ؟ ھﯿﭻ ،ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ آﻧﭽﻪ در ﺑﯿﺮو ن رخ داد ،ﻧﻪ آﻧﭽﻪ دروﻧﻤﺎ ن ﻋﻮض ﺷﺪ. ﺷﺎﯾﺪ دﯾ ﮕﺮ ھﺮﮔﺰ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ .ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ا ﻓﻖ دو ﺧﺘﻪ ،ھﻼل ا ﺳﺖ .ﺣﺘﻤﺎً دارد ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﯾﻦ ﻣﺸ ﮑ ﻞ را ﭼﻪﻃﻮر ﺣ ﻞ ﮐﻨﺪ .ﻧﻪ ،ﺑﺮای او ،را هآھﻦ ﺗﺮا ﺳﯿﺒﺮی اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﻮد .اﻣﺎ ا ﺣﺴﺎ ﺳ ﺶ را ﻧﺸﺎ ن ﻧﻤﯽدھﺪ ،و و ﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ ،ﮐﺎری ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﯿﻢ ﻧ ﮑﺮد ه. **** ﯾﺎﺋﻮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎ او ﺑﺎز ﮐﻨﺪ .ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾ ﮑﯽ دو ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ه ،اﻣﺎ ھﺮ ﺑﺎر ھﻼل ﺑﻌﺪ از ﯾ ﮑﯽ دو ﺟﻤﻠﻪ دور
ﺷﺪ ه .آ ﺧﺮش ﯾﺎﺋﻮ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﯽ ﺷﻮد و ﭘﯿ ﺶ ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﺪ. » ﭼﻪ ﺑ ﮑﻨﻢ ؟« » ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳ ﮑﻮﺗ ﺶ ا ﺣﺘﺮام ﺑ ﮕﺬار«. »ﺑﻠﻪ ،ﻗﺒﻮل دارم ،اﻣﺎ«... »ﻣﯽداﻧﻢ .اﻣﺎ ﺑﺮای ﺗﻨﻮع ھﻢ ﮐﻪ ﺷﺪ ه ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﯽ .ﯾﺎدت ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺧﺪا را ﮐﺸﺘﻪای. اﮔﺮ از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای ﺗﺠﺪﯾﺪ ﺣﯿﺎﺗ ﺶ ا ﺳﺘﻔﺎد ه ﻧ ﮑﻨﯽ ،اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻓﻘﻂ اﺗﻼف و ﻗﺖ ﺑﻮد ه .ﺧﯿﻠﯽھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎ ﺳﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭘﺮھﯿﺰ از ﻣﺸ ﮑﻼت ﺧﻮد ﺷﺎ ن ﺑﻪ دﯾـ ﮕﺮا ن ﮐﻤـﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺎ د ﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯽزﻧﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ: »ﻣﯽ ﻓﮫﻤﻢ «.ﺑﻌﺪ ﺗﻨﮫﺎﯾﻢ ﻣﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﺑﻪ درﯾﺎ ﺧﯿﺮ ه ﺷﻮم. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪی ﺳﻔﺮم ر ﺳﯿﺪ هام ،دوﺑﺎر ه زﻧﻢ را ﮐﻨﺎرم ﺣ ﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ .آ ن روز ﺑﻌﺪ از ﻇﮫﺮ ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪ هھﺎﯾﻢ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﺮدم ،ھﻤﺎ ن ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ ﻣﻌﻤﻮل را دا ﺷﺘﯿﻢ ،ﺑﻪ دﯾﺪ ن ﮐﺸﯿ ﺶ ﻣﺤﻠﯽ ر ﻓﺘﻢ و ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﮏ ﮐﻼ ﺷﻨﯿ ﮑ ﻒ وا ﻗﻌﯽ در د ﺳﺘﻢ ﮔﺮ ﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺸﯿ ﺶ در د ﻓﺘﺮش ﻧ ﮕﻪ ﻣﯽدا ﺷﺖ .و ﻗﺘﯽ دا ﺷﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﻣﺪﯾﻢ ،روزﻧﺎﻣﻪای روی ﻣﯿﺰش دﯾﺪم .ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ھﻢ رو ﺳﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ،اﻣﺎ ﻋ ﮑ ﺲھﺎ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻮد :ﻓﻮﺗﺒﺎل. ﺟﺎم ﺟﮫﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾ ﮕﺮ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد! ھﻤﺴﺮم در ﻣﻮﻧﯿﺦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ا ﺳﺖ؛ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺑﻪزودی آﻧﺠﺎ ھﻤﺪﯾ ﮕﺮ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. ﺑﮫ ﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر د ﻟﻢ ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ه و ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿ ﻞ آﻧﭽﻪ را ﻣﯿﺎ ن ﻣﻦ و ھﻼل ر ﻓﺖ ،ﺑﺮاﯾ ﺶ ﺗﻌﺮﯾ ﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،اﯾﻦ ﻗﺼﻪ را ﺻﺪ ﺑﺎر ﺷﻨﯿﺪ هام« و ﻣﯽ روﯾﻢ در ﯾﮏ ﻣﯿ ﮑﺪ هی آ ﻟﻤﺎﻧﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻨﻮ ﺷﯿﻢ. اﯾﻦ ﺳﻔﺮ را ﺑﺮای ﯾﺎ ﻓﺘﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﮔﻤﺸﺪ ه در زﻧﺪﮔﯽام اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم ،ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﭘﺎد ﺷﺎ ه ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮدم ﺷﻮم .و
ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ؛ ﺑﺎز در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﻮدم و ﺟﮫﺎ ن ﺟﺎدوﯾﯽ ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﻢ ﻗﺮار ﮔﺮ ﻓﺘﻪام. ﺑﻠﻪ ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪو ن ﺗﺮک ﺑﺮزﯾ ﻞ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺮ ﺳﻢ ،اﻣﺎ در ﺳﺖ ﻣﺜ ﻞ ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮ ،ﭘﺴﺮک ﭼﻮﭘﺎ ن ﮐﺘﺎﺑﻢ ،ﮔﺎھﯽ ﺑﺎﯾﺪ را ه درازی را ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﮐﻨﺎرت ا ﺳﺖ ﺑﯿﺎﺑﯽ .و ﻗﺘﯽ ﺑﺎرا ن ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ،ﻣﻮ ﺟﻮدات ھﻮا را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽآورد .ﺟﺎدو و ﺧﺎرقا ﻟﻌﺎد ه ھﻤﯿﺸﻪ در ﮐﯿﮫﺎ ن ﺑﺎ ھﻤﻪﮐ ﺲ ھﺴﺖ ،اﻣﺎ ﮔﺎھﯽ از ﯾﺎد ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎدﻣﺎ ن ﺑﯿﺎورﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎ ﺷﺪ ﻋﺮض ﭘﮫﻨﺎورﺗﺮﯾﻦ ﻗﺎر هی ﺟﮫﺎ ن را از ﯾﮏ ﻃﺮف ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾ ﮕﺮ ﻃﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻏﺮق ﮔﻨﺞھﺎﯾﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ آ ﺧﺮش دوﺑﺎر ه د ﻓﻦ ﺷﻮﻧﺪ، و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ دوﺑﺎر ه راھﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﯿﺪاﯾﺸﺎ ن ﮐﻨﯿﻢ .ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ را ﺟﺬاب ﻣﯽﮐﻨﺪ ــ ﺑﺎور دا ﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻨﺞھﺎ و ﻣﻌﺠﺰات. »ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺟﺸﻦ ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ .در ﻗﺎﯾﻖ ودﮐﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ؟« ﻧﻪ ،ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ،و ھﻼل ﺑﺎ ﭼﺸﻢھﺎی ﺧﺸﻤ ﮕﯿﻦ ﻣﺮا ﺳﺎﮐﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ. » ﭼﯽ را ﺟﺸﻦ ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ ؟ اﯾﻦ را ﮐﻪ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ اﯾﻨ ﮑﻪ ﻗﻄﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﺳﻮار ﺷﻮم و ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ روزھﺎ و ﺷﺐھﺎی ﺑﯽﭘﺎﯾﺎ ن و ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮد ن درﺑﺎر هی ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ھﻢ از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ ؟« »ﻧﻪ ،ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هام ﺟﺸﻦ ﺑ ﮕﯿﺮم ،ﮔﯿﻼ ﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدم ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ .و ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺷﺠﺎﻋﺘﺖ ﺑﻨﻮ ﺷﯽ .ﺗﻮ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﺟﺮا را ه ا ﻓﺘﺎدی و ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﮐﺮدی .ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﻏﻤ ﮕﯿﻦ ﺑﻤﺎﻧﯽ ،اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﺴﯽ آﺗﺸﯽ ﺑﺮ ﮐﻮ ه ﻣﺠﺎورت ﺧﻮاھﺪ ا ﻓﺮو ﺧﺖ .ﻧﻮر را ﺧﻮاھﯽ دﯾﺪ .دﯾﺸﺐ ﺣ ﺲ ﮐﺮدم د ﺳﺖھﺎی ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ ن را ﻣﯽﻧﻮازد ،د ﺳﺖھﺎی ﺧﺪا ﺳﺖ .ﺑ ﮕﺬار ﺧﺪا د ﺳﺖھﺎﯾﺖ را در ا ﺧﺘﯿﺎر ﺑ ﮕﯿﺮد .ﺷﺎد
ﺧﻮاھﯽ ﺑﻮد ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻻ ن ا ﺣﺴﺎس ﯾﺄس ﮐﻨﯽ«. »ﺗﻮ ھﯿﭻ ﺗﺼﻮری از ا ﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﻧﺪاری .ﻓﻘﻂ آدم ﺧﻮدﻣﺤﻮری ھﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ دﻧﯿﺎ ﺑﮫﺖ ﺑﺪھ ﮑﺎر ا ﺳﺖ .ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﺴﻠﯿﻤﺖ ﮐﺮدم ،اﻣﺎ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ھﺴﺘﻢ و ﺧﺸﮏ و ﺑﺮ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪ ه ﺗﺮﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ«. ﺑﺤﺚ ﻓﺎﯾﺪ های ﻧﺪارد ،اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺳﺖ .ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ھﺴﺖ .ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺎ ه و ﻧﻪ ﺳﺎ ﻟﻢ ا ﺳﺖ و او ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎ ﻟﻪ ا ﺳ ﺖ. **** ﺑﻪ ﻣﺤ ﻞ ا ﻗﺎﻣﺘﻤﺎ ن ﻣﯽروﯾﻢ .اﯾﻦ ﺑﺎر ھﺘ ﻞ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1974ﺑﺮای ﯾﮏ ﻣﺬاﮐﺮ هی ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻣﯿﺎ ن ﻟﺌﻮﻧﯿﺪ ﺑﺮژﻧ ﻒ ،دﺑﯿﺮﮐ ﻞ ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮروی ،و ﺟﺮا ﻟﺪ ﻓﻮرد ،رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر و ﻗﺖ اﻣﺮﯾ ﮑﺎ ،ﺳﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪ ه .ﺗﻤﺎﻣ ﺶ از ﻣﺮﻣﺮ ﺳﻔﯿﺪ ا ﺳﺖ و ﺗﺎﻻر ﺑﺰرﮔﯽ و ﺳﻄ ﺶ ا ﺳﺖ و ﯾﮏ ردﯾ ﻒ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﻪ آ ن ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد .ا ﺣﺘﻤﺎﻻً اول اﺗﺎقھﺎ را ﺑﺮای ﻣﮫﻤﺎ نھﺎی ﺳﯿﺎ ﺳﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ در ا ﺧﺘﯿﺎر ﻣﮫﻤﺎﻧﺎ ن ﻧﺎدر ﺷﮫﺮ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ. ﻗﺼﺪ دارﯾﻢ دوش ﺑ ﮕﯿﺮﯾﻢ ،ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ در ﺷﮫﺮ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ،دور از آ ن ﻓﻀﺎی ﺳﺮد .اﻣﺎ ﻣﺮدی در ﺳﺖ و ﺳﻂ ﺗﺎﻻر اﯾﺴﺘﺎد ه .ﻧﺎ ﺷﺮھﺎﯾﻢ ﺳﺮاﻏ ﺶ ﻣﯽروﻧﺪ .ﯾﺎﺋﻮ و ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪای ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪای را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺮد ﺗﻠﻔﻦ ھﻤﺮاھ ﺶ را در ﻣﯽآورد و ﺷﻤﺎر های را ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﺷﺮم دارد ﺑﺎ ا ﺣﺘﺮام ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ،ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ از ﺷﺎدی ﺑﺮق ﻣﯽزﻧﺪ .وﯾﺮا ﺳﺘﺎرم ھﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ .ﺻﺪای ﻧﺎ ﺷﺮم ﺑﺮ دﯾﻮارھﺎی ﻣﺮﻣﺮی ﭘﮋواک ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ » :ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ ؟«
ﯾﺎﺋﻮ ﺟﻮاب ﻣﯽدھﺪ» :ﯾﮏ د ﻗﯿﻘﻪی دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯽ«. ﻧﺎ ﺷﺮم ﺑﺎ ﭼﮫﺮ هی از ﺷﺎدی ﺗﺎﺑﻨﺎک ،ﮔﻮ ﺷﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﻓﺮدا ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ﻣﺴ ﮑﻮ .ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﯿﻢ«. » ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﯾ ﮑﯽ دو روز اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ؟ ﻣﻦ ھﻨﻮز و ﻗﺖ ﻧ ﮑﺮد هام ﮔﺸﺘﯽ در ﺷﮫﺮ ﺑﺰﻧﻢ .ﺗﺎز ه ،ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻣﺴ ﮑﻮ نُه ﺳﺎﻋﺖ ا ﺳﺖ، ﭼﻪﻃﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﺮ ﺳﯿﻢ ؟ ؟« »ھﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ا ﺧﺘﻼف زﻣﺎ ن دارﯾﻢ .اﮔﺮ ﻇﮫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ، ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪازﻇﮫﺮ ﻣﺴ ﮑﻮﯾﯿﻢ .ﮐﻠﯽ و ﻗﺖ دارﯾﻢ .رزرو اﻣﺸﺐ ر ﺳﺘﻮرا ن را ﮐﻨﺴ ﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ .ﮐﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﻨﻢ«. » اﻣ ﺎ ﭼﻪ ﻋ ﺠ ﻠﻪ ا ی ا ﺳ ﺖ ؟ ﭘ ﺮ و ا ز ﻣ ﻦ ﺑﻪ آ ﻟ ﻤ ﺎ ن ر و ز « . . . ﺣﺮ ﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﻇﺎھﺮاً رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر وﻻدﯾﻤﯿﺮ ﭘﻮﺗﯿﻦ درﺑﺎر هی ﺳﻔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﺪ ه و ﻣﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻼ ﻗﺎت ﮐﻨﻨﺪ«.
روح ﺗﺮﮐﯿﻪ »ﭘ ﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻮم ؟« ﻧﺎ ﺷﺮم رو ﺑﻪ ھﻼل ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﯽ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ھﺮ ﺟﻮر د ﻟﺖ ﺧﻮا ﺳﺖ و ھﺮو ﻗﺖ د ﻟﺖ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدی .ﻣﺸ ﮑ ﻞ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ«. ﻣﺮد ﮔﻮ ﺷﯽ ﺑﻪ د ﺳﺖ ﻏﯿﺐ ﺷﺪ ه .ﻧﺎ ﺷﺮم ﻣﯽرود و ﯾﺎﺋﻮ ھﻢ ﺑﺎ آ نھﺎ .ھﻼل و ﻣﻦ در ﻣﯿﺎﻧﻪی آ ن ﺗﺎﻻر ﻋﻈﯿﻢ و ﺳﺮﮐﻮﺑ ﮕﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ. ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻨﺎ ن ﺳﺮﯾﻊ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد ﮐﻪ ھﻨﻮز از ﺷﻮﮐ ﺶ ﺑﯿﺮو ن ﻧﯿﺎﻣﺪ هاﯾﻢ .ﺗﺼﻮری ﻧﺪا ﺷﺘﻢ ﮐﻪ رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر ﭘﻮﺗﯿﻦ اﺻﻼً از ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دا ﺷﺘﻪ .ھﻼل ﺑﺎورش ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮار ا ﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ و ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ،ﺑﺪو ن اﯾﻨ ﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ دﯾ ﮕﺮی دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ ﺑ ﮕﻮﯾﺪ ،ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪھﺪ آﻧﭽﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هاﯾﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻣﮫﻢ ا ﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ اداﻣﻪ ﺑﺪھﯿﻢ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺘﺄھﻠﻢ .ﺣﺪا ﻗ ﻞ ﻣﻦ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎ در ذھﻨ ﺶ ﻣﯽﮔﺬرد. »ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑ ﮑﻨﯽ! ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ اﯾﻨﺠﺎ رھﺎﯾﻢ ﮐﻨﯽ! ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺮا ﮐﺸﺘﯽ ،ﭼﻮ ن ﺟﺮﺋﺘ ﺶ را ﻧﺪا ﺷﺘﯽ ﺑ ﮕﻮﯾﯽ "ﻧﻪ!"، ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ دوﺑﺎر ه ﻣﺮا ﺑ ﮑﺸﯽ!« ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ﻣﯽدود و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧ ﮕﺮا ن ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎورد .اﮔﺮ ﺟﺪی ﺑﺎ ﺷﺪ ،ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ. ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ ﻧﺎ ﺷﺮم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ازش ﺑﺨﻮاھﻢ ﺑﺮای ھﻼل ھﻢ
ﺑﻠﯿﺘﯽ ﺑﺨﺮد؛ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻤ ﮑﻦ ا ﺳﺖ ﺑﺎ ﻓﺎ ﺟﻌﻪی و ﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ روﺑﻪرو ﺑﺸﻮﯾﻢ ،و آ ن و ﻗﺖ دﯾ ﮕﺮ ﻧﻪ ﻣﻼ ﻗﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﯿﻦ در ﮐﺎر ا ﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳ ﺮ زﻣ ﯿ ﻨ ﯽ ،ﻧﻪ ر ﺳ ﺘ ﮕ ﺎ ر ی و ﻧﻪ ﻓ ﺘ ﺤ ﯽ ،و ﻣ ﺎ ﺟ ﺮ ا ی ﺑ ﺰ ر گ ﻣ ﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﻣﺮگ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﻪ اﺗﺎ ﻗ ﺶ ﻣﯽدوم ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪی دوم ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ دﯾ ﮕﺮ ﭘﻨﺠﺮ ه را ﺑﺎز ﮐﺮد ه. »ﺻﺒﺮ ﮐﻦ! اﮔﺮ از اﯾﻦ ارﺗﻔﺎع ﺑﭙﺮی ﺧﻮدت را ﻧﻤﯽﮐﺸﯽ ،ﻓﻘﻂ ﻣﺎداما ﻟﻌﻤﺮ ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﺷﻮی«. ﮔﻮش ﻧﻤﯽدھﺪ .ﺑﺎﯾﺪ آرام ﺑﻤﺎﻧﻢ و اوﺿﺎع را در د ﺳﺖ ﺑ ﮕﯿﺮم. ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﺎ ن ا ﻗﺘﺪاری را دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ ﮐﻪ او در ﺑﺎﯾ ﮑﺎل دا ﺷﺖ، ﻣﻮ ﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ د ﺳﺘﻮر داد ﺑﺮﻧ ﮕﺮدم و او را ﺑﺮھﻨﻪ ﻧﺒﯿﻨﻢ .ھﺰار ﻓ ﮑﺮ از ﺳﺮم ﻣﯽﮔﺬرد .را ﺣﺖﺗﺮﯾﻦ را ه را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ. »ﻧ ﮕﺎ ه ﮐﻦ ،دو ﺳﺘﺖ دارم .ھﯿﭻو ﻗﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﮫﺎ رھﺎﯾﺖ ﻧ ﻤ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ «. ﻣﯽداﻧﺪ ﺣﺮ ﻓﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد ،اﻣﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﻋﺎ ﺷﻘﺎﻧﻪام ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻓﻮری ﻣﯽﮔﺬارد. »ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮا ﻣﺜ ﻞ ﯾﮏ رود دو ﺳﺖ داری ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﺜ ﻞ زﻧﯽ دو ﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﻣﺮدی را دو ﺳﺖ دارد«. ھﻼل ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻤﯿﺮد .اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ،ھﯿﭻ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ. اﻣﺎ ﺟﺪای از ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ،ﺻﺪاﯾ ﺶ دارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻨﯽ ،ﻣﮫﻢﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨ ﺶ ،و داری آ ن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ رھﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ .ﻣﻦ دﯾ ﮕﺮ آ ن ﺷﺨﺼﯽ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮدم «.در ا ﺷﺘﺒﺎ ه ا ﺳ ﺖ ،اﻣ ﺎ ا ﻻ ن و ﻗ ﺘ ﺶ ﻧ ﯿ ﺴ ﺖ ﮐﻪ ﭼ ﯿ ﺰ ی ر ا ﺗ ﻮ ﺿ ﯿ ﺢ ﺑ ﺪ ھ ﻢ ﮐﻪ ﻧ ﻤ ﯽ ﻓ ﮫ ﻤ ﺪ. »ﻋﻼ ﻗﻪی ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼ ﻗﻪی ﻣﺮد ﺑﻪ ز ن ا ﺳﺖ .ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً دو ﺳﺘﺖ دا ﺷﺘﻢ و ﻣﺎدام ﮐﻪ ﺟﮫﺎ ن و ﺟﻮد دارد ،دو ﺳﺘﺖ ﺧﻮاھﻢ دا ﺷﺖ .ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم :زﻣﺎ ن ﻧﻤﯽﮔﺬرد .ﺑﺎﯾﺪ
دوﺑﺎر ه ﺑ ﮕﻮﯾﻢ ؟« ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. »دروغ ا ﺳﺖ .زﻧﺪﮔﯽ رؤﯾﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﺮگ از آ ن ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .زﻣﺎ ن ھﻨ ﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽﮔﺬرد. ﻣﻦ ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽداﻧﻢ و ھﺮروز ﺑﺎ زﻣﺎ نﺑﻨﺪی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﺎﯾﯽ ﺳﺮوﮐﺎر دارم .اﮔﺮ زﻣﺎ ن و ﺟﻮد ﻧﺪا ﺷﺖ ،ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ھﻢ و ﺟﻮد ﻧﻤﯽدا ﺷﺖ«. ﺣﺎﻻ ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ ﺳﺮوﺗﻪ دارد .و ﻣﻦ وا ﻗﻌﺎً دو ﺳﺘ ﺶ دارم ،ﻧﻪ ﻣﺜ ﻞ ﯾﮏ ز ن ،اﻣﺎ دو ﺳﺘ ﺶ دارم. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ» :ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﺗﻮا ﻟﯽ نُتھﺎ ﻧﯿﺴﺖ .ﺣﺮﮐﺖ داﺋﻤﯽ ﻧ ﺘ ﯽ ﻣ ﯿ ﺎ ن ﺻ ﺪ ا و ﺳ ﮑﻮ ت ا ﺳ ﺖ «. »ﺗﻮ از ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﮫﻤﯽ ؟ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﺪ، دﯾ ﮕﺮ ﭼﻪ اھﻤﯿﺘﯽ دارد ؟ ﺗﻮ زﻧﺪاﻧﯽ ﮔﺬ ﺷﺘﻪات ھﺴﺘﯽ ،ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻦﻃﻮر .اﮔﺮ در ﯾﮏ ﺣﻠﻮل دو ﺳﺘﺖ دا ﺷﺘﻢ ،ﺗﺎ اﺑﺪ دو ﺳﺘﺖ ﺧﻮاھﻢ دا ﺷﺖ! ﻣﻦ ﻗﻠﺐ ﻧﺪارم ،ﺟﺴﻢ ﻧﺪارم ،روح ﻧﺪارم ،ھﯿﭻ ﻧﺪارم! ﻓﻘﻂ ﻋﺸﻖ دارم .ﻓ ﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﺟﻮد دارم ،اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﻮھﻢ ﺑﺼﺮی ا ﺳﺖ .ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ،ﻋﺸﻖ در ﻧﺎبﺗﺮﯾﻦ ﺷ ﮑﻠ ﺶ ا ﺳﺖ ،در ﺗﻤﻨﺎی ﺗﺠﻠﯽ ،اﻣﺎ ﺑﺮای ﺗﺠﻠﯽاش ﻧﻪ زﻣﺎﻧﯽ و ﺟﻮد دارد و ﻧﻪ ﻣ ﮑﺎﻧﯽ«. از ﭘﻨﺠﺮ ه ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ر ﻓﺘﻦ در اﺗﺎق .ﺣﺎﻻ اﺻﻼً ﻗﺼﺪ ﻧﺪارد ﺧﻮدش را از ﭘﻨﺠﺮ ه ﺑﻪ ﺑﯿﺮو ن ﭘﺮت ﮐﻨﺪ .ﻏﯿﺮ از ﺻﺪای ﭘﺎھﺎﯾ ﺶ ﺑﺮ ﮐ ﻒ ﭼﻮﺑﯽ ،ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ،ﺗﯿﮏﺗﺎک ﺳﺎﻋﺖ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﻣﺮا درﺑﺎر هی زﻣﺎ ن ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .زﻣﺎ ن و ﺟﻮد دارد ،و در آ ن ﻟﺤﻈﻪی ﺧﺎﺻ ﻞ، ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﻐﻮل ﺳﻮزاﻧﺪ ن ﻣﺎ ﺳﺖ .ﺑﻪ ﯾﺎﺋﻮ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم ،آ ن ﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎر ه ،ﮐﻪ ﺑﺎد ﺳﯿﺎ ه ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ھﻨﻮز در رو ﺣ ﺶ وزا ن ا ﺳﺖ ،اﻣﺎ ھﺮو ﻗﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ا ﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ دارد .ﯾﺎﺋﻮ
ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ھﻼل را آرام ﮐﻨﺪ. »ﺑﺮو ﭘﯿ ﺶ زﻧﺖ! ﺑﺮو ﭘﯿ ﺶ زﻧﯽ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ در ﺧﻮب و ﺑﺪ ﮐﻨﺎرت ﺑﻮد ه! او ﻣﮫﺮﺑﺎ ن ا ﺳﺖ ،دو ﺳﺘﺖ دارد ،ﺑﺮدﺑﺎر ا ﺳﺖ ،و ﻣﻦ ھﺮآ ن ﭼﯿﺰی ھﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪت ﻣﯽآﯾﺪ :ﭘﯿﭽﯿﺪ ه ،ﭘﺮ ﺧﺎ ﺷ ﮕﺮ، و ﺳﻮا ﺳﯽ ،ﻗﺎدر ﺑﻪ ھﺮ ﮐﺎری!« » ﭼﻪ ﺣﻘﯽ داری درﺑﺎر هی ز ن ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ؟« دارم دوﺑﺎر ه ا ﺧﺘﯿﺎر اوﺿﺎع را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﻢ. »ھﺮ ﭼﻪ د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ .ﺗﻮ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﯽ ﻣﺮا ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ و ھﯿﭻو ﻗﺖ ھﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ«. آرام ﺑﺎش .ھﻤﯿﻦﻃﻮر ﺣﺮف ﺑﺰ ن ﺗﺎ آرام ﺑﺸﻮد .اﻣﺎ ھﯿﭻو ﻗﺖ ﮐﺴﯽ را در اﯾﻦ ﺣﺎل ﻧﺪﯾﺪ هام .را ه دﯾ ﮕﺮی را اﻣﺘﺤﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻢ: »ﭘ ﺲ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﺑﺎش ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻨﺘﺮ ﻟﺖ ﮐﻨﺪ. ﺟﺸﻦ ﺑ ﮕﯿﺮ ﮐﻪ آ ن ﻗﺪر ﺷﺠﺎع ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺷﻐﻠﺖ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪازی و ﻋﺎزم ﻣﺎ ﺟﺮاﯾﯽ ﺑﺸﻮی ،و ﻣﺎ ﺟﺮا را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ .ﯾﺎدت ﺑﺎ ﺷﺪ در ﻗﺎﯾﻖ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﺴﯽ ،روزی ،آﺗ ﺶ ﻣﻘﺪس را ﺑﺮاﯾﺖ رو ﺷﻦ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد .و از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ،اﻧ ﮕﺸﺘﺎ ن ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ وﯾﻮ ﻟﻮ ن را ﻣﯽﻧﻮازد ،اﻧ ﮕﺸﺘﺎ ن ﻓﺮ ﺷﺘ ﮕﺎ ن ا ﺳﺖ .ﺑ ﮕﺬار ﺧﺪا د ﺳﺘﺎﻧﺖ را در ا ﺧﺘﯿﺎر ﺑ ﮕﯿﺮد .اﯾﻦ ﺣ ﺲ ﺗﻠﺨﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺖ ﺳﺮ راھﺖ ﻗﺮار داد ه ،ﺑﺎ د ﺳ ﺘﻪ ﮔ ﻠ ﯽ ا ز ﺧ ﻮ ﺷ ﺒ ﺨ ﺘ ﯽ ا ز ر ا ه ﻣ ﯽ ر ﺳ ﺪ ،و ھ ﻤﻪ ﭼ ﯿ ﺰ ﺧ ﯿ ﺮ و ﺧﻮ ش ﺧﻮ ا ھ ﺪ ﺷ ﺪ .ا ﻻ ن ا ﺣ ﺴ ﺎ س ﯾ ﺄ س ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯽ و ﻓ ﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﯽ دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ،اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽا ﻓﺘﺪ«. ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪ ه. د ﻗﯿﻘﺎً ﭼﯿﺰی را ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ،ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در دو ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد» :و ﻗﺘ ﺶ ا ﺳﺖ ﮐﻪ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺰرگ ﺑﺸﻮی «.ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪ هام ھﯿﭻ زﻧﯽ اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ.
ھﻼل آﺑﺎژور ﻓﻠﺰی ﺳﻨ ﮕﯿﻨﯽ را ﺑﺮﻣﯽدارد ،ﭘﺮﯾﺰش را از ﺑﺮق ﻣﯽﮐﺸﺪ ،و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭘﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻗﺒ ﻞ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺨﻮرد ﻣﯽﮔﯿﺮﻣ ﺶ ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دارد ھﺮ ﭼﻪ ﻣﺤ ﮑﻢﺗﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﯽزﻧﺪ .آﺑﺎژور را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازم و ﺑﺎزوھﺎﯾ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم .ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺧﻮ ن ﺑﻪ ھﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﭘﺎ ﺷﺪ. ھﺮدوﯾﻤﺎ ن ﻏﺮق ﺧﻮ ن ﻣﻦ ﺷﺪ هاﯾﻢ. روح ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺗﻤـﺎم ﻋﺸـﻘﺶ را ﻧﺜـﺎر ﺷـﻮھﺮت ﺧﻮاھـﺪ ﮐﺮد ،اﻣـﺎ ﻗﺒﻞ از آﺷﮑﺎر ﮐﺮدن آﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ،ﺧﻮﻧﺶ را ﺧﻮاھﺪ رﯾﺨﺖ.
»ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!« **** ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﻋﻮض ﺷﺪ ه .دﯾ ﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﻤﯽزﻧﺪ .ﺑﺎزوﯾ ﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽﮐﺸﻤ ﺶ. »ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!« و ﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ .از ﭘﻠﻪھﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽدوم و ھﻼل را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽﮐﺸﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧ ﮑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ، ﺗﺮ ﺳﯿﺪ ه .ﻗﻠﺒﻢ دارد ﻣﯽزﻧﺪ .از ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎ ن ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽدوﯾﻢ .ﻗﻄﺎری ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﺒﺮد ،ھﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ا ﺳﺖ. » ﻟﻄﻔﺎً اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر!« راﻧﻨﺪ ه ﺑﺎ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ .در را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ھﻼل را ﺑﻪ دا ﺧ ﻞ ھ ﻞ ﻣﯽدھﻢ و ﮐﻨﺎرش ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ. »ﺑ ﮕﻮ ﯾ ﮑﺮا ﺳﺖ ﺑﺮود ﺑﻪ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر!« ﺣﺮ ﻓﻢ را ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و راﻧﻨﺪ ه اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. »ﺑ ﮕﻮ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ را رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ .ﺑﻌﺪاً ﺗﻼ ﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﺎﯾﺪ ھﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮ ﺳﯿﻢ!«
ﻣﺮد ﻇﺎھﺮاً از اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﺧﻮ ﺷ ﺶ آﻣﺪ ه .ﻣﯽﺗﺎزد .ﺗﺎﯾﺮھﺎ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﻣﺎ ﺷﯿﻦھﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎ دﯾﺪ ن آرم دو ﻟﺘﯽ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺷﯿﻨ ﺶ آژﯾﺮ ھﻢ دارد .آژﯾﺮ را روی ﺳﻘ ﻒ ﻣﯽﮔﺬارد .اﻧ ﮕﺸﺖھﺎﯾﻢ در ﺑﺎزوی ھﻼل ﻓﺮو ر ﻓﺘﻪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :داری اذﯾﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ«. ﻓﺸﺎر را ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ .دارم دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻗﻊ ﺑﺮ ﺳﻢ و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ھﻤﺎ ن ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ. ھﻼل دارد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ ،ا ﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ آرام ﺑ ﮕﯿﺮم ،از ر ﻓﺘﺎرش ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ،ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ وا ﻗﻌﺎً ﻗﺼﺪ ﻧﺪا ﺷﺘﻪ ﺧﻮدش را ﺑ ﮑﺸﺪ ،ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﻮد ه .اﮔﺮ ﮐﺴﯽ وا ﻗﻌﺎً ﮐﺴﯽ را دو ﺳﺖ دا ﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ ،آ ن ﺷﺨ ﺺ ﯾﺎ ﺧﻮدش را ھﺮﮔﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،و او ھﺮﮔﺰ ا ﺟﺎز ه ﻧﻤﯽداد ﻣﻦ ﺣﻠﻮ ﻟﯽ دﯾ ﮕﺮ را ﺑﻪ رﻧﺞ ﺑ ﮕﺬراﻧﻢ ﯾﺎ ﺧﻮدم را ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ اﺗﻔﺎق ا ﻓﺘﺎد ...ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﺎ ﻓﯽ ا ﺳﺖ. د ﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪھﻢ ،اﻣﺎ وا ﻗﻌﺎً ﺣﺮفھﺎﯾ ﺶ را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. د ه د ﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ،ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﺗﺎﯾﺮھﺎﯾ ﺶ ﺑﯿﺮو ن اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻗﻄﺎر ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ. در را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ھﻼل را از ﻣﺎ ﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺑﻪ دا ﺧ ﻞ اﯾﺴﺘ ﮕﺎ ه ﻣﯽﺑﺮم .ﻣﺴﯿﺮ ورود ﺑﻪ ﺳ ﮑﻮ ﻣﺴﺪود ﺷﺪ ه. ﺳ ﻌ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﻢ ر ا ھ ﻢ ر ا ﺑﻪ د ا ﺧ ﻞ ﺑ ﺎ ز ﮐ ﻨ ﻢ ،اﻣ ﺎ ﻧ ﺎ ﮔ ﮫ ﺎ ن د و ﻧ ﮕ ﮫ ﺒ ﺎ ن ﻏﻮلﭘﯿ ﮑﺮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ھﻼل ﻟﺤﻈﻪای ﺗﻨﮫﺎﯾﻢ ﻣﯽﮔﺬارد و ﺑﺮای او ﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ،ا ﺣﺴﺎس ازد ﺳﺖر ﻓﺘ ﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑ ﮑﻨﻢ .ھﻼل را ﮐﻨﺎرم ا ﺣﺘﯿﺎج دارم .ﺑﺪو ن او ،ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ،ﻣﻄﻠﻘﺎً ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻤ ﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ. روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ .ﻣﺮدھﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﻟﺒﺎسھﺎی ﺧﻮﻧﯽام
ﻧ ﮕﺎ ه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم ،ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺆال ﮐﺮد ن .ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ دھﻢ ﮐﻪ رو ﺳﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﻣﺪام ر ﻓﺘﺎر ﺷﺎ ن ﺧﺸﻦﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﺮدم ﮐﻢﮐﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ا ﺳﺖ. ھﻼل ﺑﺎ راﻧﻨﺪ ه از را ه ﻣﯽر ﺳﺪ .راﻧﻨﺪ ه ﺻﺪاﯾ ﺶ را ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽﺑﺮد، اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ،ر ﻓﺘﺎر ﺷﺎ ن را ﮐﻼً ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ .و ﻗﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﮓ ا ﺳﺖ .ﮐﺎری ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﻢ .ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎ ﻣﻮاﻧﻊ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﻨﺪ .را ه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺎز ﺷﺪ ه. د ﺳﺖ ھﻼل را ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺑﻪ ﺳ ﮑﻮ ﻣﯽروﯾﻢ ،ﺑﻪ اﻧﺘﮫﺎی ﺳ ﮑﻮ ﻣﯽدوﯾﻢ ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﻓﺮو ر ﻓﺘﻪ .در آ ن ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ،ﺷﺒﺢ آ ﺧﺮﯾﻦ واﮔﻦ را ﺗﺸﺨﯿ ﺺ ﻣﯽدھﻢ. ﺑﻠﻪ ،ھﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺖ! ﺑﺎزوﯾﻢ را دور ھﻼل ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺴﻢ را ﺗﺎز ه ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻌﺎ ﻟﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ و ﺣﻤﻠﻪی آدرﻧﺎ ﻟﯿﻦ ﺑﻪ درو ن رگھﺎﯾﻢ و ﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻣﯽزﻧﺪ .ﮐﻤﯽ ا ﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻇﮫﺮ زﯾﺎد ﻏﺬا ﻧﺨﻮردم .اﻣﺎ اﻻ ن ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﺣﺎل ﺑﺮوم .روح ﺗﺮﮐﯿﻪ آﻧﭽﻪ را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺧﻮاھﺪ داد .ھﻼل ﻧﻮاز ﺷﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﺜ ﻞ ﺑﭽﻪاش ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ آرام ﺑﺎ ﺷﻢ ،ﮐﻪ او ﮐﻨﺎرم ا ﺳﺖ و اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧ ﻤ ﯽا ﻓ ﺘ ﺪ. ﻧﻔ ﺲھﺎی ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺿﺮﺑﺎ ن ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻢﮐﻢ ﻋﺎدی ﻣﯽ ﺷﻮد. »ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ«. در ﺑﺎز ا ﺳﺖ .در رو ﺳﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮای دزدی وارد ﻗﻄﺎر ﺑﺸﻮد .وارد واﮔﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .او را ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ،در دھﻠﯿﺰ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎﻧﻢ ،ھﻤﺎ ن ﻃﻮر ﮐﻪ در اﺑﺘﺪای اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎ ن ﮐﺮدم. ﺻﻮرتھﺎﯾﻤﺎ ن ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪ ھﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ا ﺳﺖ ،اﻧ ﮕﺎر ﻗﺪم ﺑﻌﺪی ﯾﮏ
ﺑﻮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ .ﻧﻮری در دورد ﺳﺖ ،ﺷﺎﯾﺪ از ﭼﺮاﻏﯽ ﯾﺎ ﺳ ﮑﻮﯾﯽ دﯾ ﮕﺮ ،در ﭼﺸﻢھﺎﯾ ﺶ ﻣﻨﻌ ﮑ ﺲ ﺷﺪ ه. و ھﺮ ﭼﻨﺪ در ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﻣﻄﻠﻘﯿﻢ ،ﻣﻦ و او ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ .اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻘﻄﻪی ا ﻟ ﻒ ا ﺳﺖ .زﻣﺎ ن ﻧﺎﮔﮫﺎ ن ﺗﻨﺎوﺑ ﺶ را از د ﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ درو ن ﺗﻮﻧ ﻞ ﺗﺎرﯾ ﮑﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .ﺣﺎﻻ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎ ﻗﯽ ﺧﻮاھﺪ ا ﻓﺘﺎد ،و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺗﺮ ﺳﯿﺪ. »د ﺳﺘﻢ را ﺑ ﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ آ ن دﻧﯿﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺑﺮوﯾﻢ ،اﻻ ن!« ﺷﺘﺮھﺎ و ﺻﺤﺮا ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﺎرا ن و ﺑﺎد ،آبﻧﻤﺎﯾﯽ در رو ﺳﺘﺎﯾﯽ در ﮐﻮ هھﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪ ،آﺑﺸﺎری در ﺻﻮﻣﻌﻪی ﭘﯿﺪرا، ﺳﺎ ﺣﻠﯽ در اﯾﺮ ﻟﻨﺪ ،ﭘﯿﭻ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﺪ ن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ،ز نھﺎی ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻮار ،ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی ﮐﻪ ﭘﺎی ﮐﻮ ه ﻣﻘﺪس اﯾﺴﺘﺎد ه ،ﮐﻠﯿﺴﺎی ﺟﺎﻣﻊ ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮی ﮐﻤﭙﻮ ﺳﺘﻼ ،ﻓﺎ ﺣﺸ ﮕﺎ ن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺸﺘﺮی در ژﻧﻮ، ﺳﺎ ﺣﺮ هھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮھﻨﻪ دور آﺗ ﺶ ﻣﯽر ﻗﺼﻨﺪ ،ﻣﺮدی آﻣﺎد هی ﺷﻠﯿﮏ ﺑﻪ ھﻤﺴﺮ و ﻣﻌﺸﻮ ﻗ ﺶ ،ا ﺳﺘﭗھﺎی ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ در آ ﺳﯿﺎ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﯽ دارد ﻗﺎ ﻟﯿﭽﻪھﺎی زﯾﺒﺎ ﻣﯽﺑﺎ ﻓﺪ ،در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺮدش ،دﯾﻮاﻧ ﮕﺎ ن در ﺑﯿﻤﺎر ﺳﺘﺎ ن ،درﯾﺎھﺎ و ﺗﻤﺎم ﻣﺎھﯿﺎﻧﺸﺎ ن و ﮐﯿﮫﺎ ن ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺳﺘﺎر هھﺎﯾ ﺶ .ﺻﺪای ﻧﻮزاداﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮ ﻟﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ،ﭘﯿﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ،ﺑﻮق ﻣﺎ ﺷﯿﻦھﺎ ،آواز زﻧﺎ ن، ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺳﺰاﮔﻮﯾﺎ ن درھﺎ را ﻣﯽﮐﻮﺑﻨﺪ ،در ،در ،و ﺑﺎز ھﻢ در. از درو ن ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽھﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺴﺘﻪام ،ﺧﻮاھﻢ زﯾﺴﺖ و دارم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﮔﺬرم .ﻣﺮدیام ﺑﺎ زﻧﯽ در ﻗﻄﺎر، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ های در ﻗﺮ ن ﻧﻮزدھﻢ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،آدمھﺎی ﺑﺴﯿﺎریام ﮐﻪ ﺑﻮدم و ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد .از دری ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻣﯽﮔﺬرﯾﻢ .د ﺳﺘﯽ ﮐﻪ در د ﺳﺘﻢ ا ﺳﺖ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﻃﺮا ﻓﻢ ،ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮی آﺑﺠﻮ و ﺷﺮاب ﻣﯽدھﻨﺪ ،ﻗﺎ ه ﻗﺎ ه ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ و ﻓﺤ ﺶ ﻣﯽدھﻨﺪ.
ﺻﺪاھﺎی زﻧﺎﻧﻪ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ا ﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﻧ ﮕﺎھﺸﺎ ن ﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺻﺪاھﺎ اﺻﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .دﯾ ﮕﺮا ن در ﻣﯿﺎ ن ﺟﻤﻌﯿﺖ از ﻣﻦ ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ :ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪام ،وا ﻗﻌﺎً؟ ﻧﺠﺎت داد ن ﺷﮫﺮ از ﮐﻔﺮ و ﮔﻨﺎ ه! ﺻﺪای د ﺧﺘﺮھﺎ ھﻤﭽﻨﺎ ن ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻪ اﻧﺪاز هی ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﺟﺒﻮ ن و ﺑﺰدل ﺑﻮد هام .ﺳﺮم را آھﺴﺘﻪ ﺑ ﻠ ﻨ ﺪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ. ﮔﺎری ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً دﯾ ﮕﺮ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ،ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪی دﯾ ﮕﺮ ،ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺷﻨﯿﺪ .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دارم ﻧ ﮕﺎھﺸﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﺑﺎ و ﺟﻮد ﺧﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﻤ ﻞ ﮐﺮد هاﻧﺪ ،ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﻨﺪ ،اﻧ ﮕﺎر ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ر ﺳﯿﺪ هاﻧﺪ ،ر ﺷﺪ ﮐﺮد هاﻧﺪ ،ازدواج ﮐﺮد هاﻧﺪ و ﺑﭽﻪدار ﺷﺪ هاﻧﺪ ،و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻋﺎزم ﻣﺮﮔﻨﺪ ،ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻧﺴﺎ نھﺎ .ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﻼش و ﺗﻘﻼ ﮐﺮدﻧﺪ ،اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ر ﺳﯿﺪ هاﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﺸﺎ ن ھﻤﯿﻦ ا ﺳﺖ ،ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺪتھﺎ ﭘﯿ ﺶ از زادﻧﺸﺎ ن ر ﻗﻢ زد ه ﺷﺪ ه .ﺗﻨﮫﺎ دو ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ا ﺳﺮار ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ را ھﻮﯾﺪا ﮐﻨﺪ :رﻧﺞ و ﻋﺸﻖ .اﯾﻦ د ﺧﺘﺮھﺎ ھﺮدو را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد هاﻧﺪ. و اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﺸﺎ ن دﯾﺪم :ﻋﺸﻖ. ھﻤﺒﺎزی ھﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ،ﺷﺎھﺰاد ه و ﺷﺎھﺪ ﺧﺖ ﺑﺎزی ﮐﺮد ه ﺑﻮدﯾﻢ، ﻣﺜ ﻞ ھﻤﻪی ﺑﭽﻪھﺎ ﺑﺮای آﯾﻨﺪ ه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﺮد ه ﺑﻮدﯾﻢ .زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮ ﻓﺖ ﻣﺎ را ﺟﺪا ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم، آ نھﺎ را ه دﯾ ﮕﺮی را. ﻣﻦ ﻧﻮزد ه ﺳﺎ ﻟﻪام ،ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻦﺗﺮ از اﯾﻦ د ﺧﺘﺮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از اﯾﻨ ﮑﻪ ﺑﺎﻻ ﺧﺮ ه ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد هام ،ﻗﺪر ﺷﻨﺎ ﺳﺎﻧﻪ ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎر ﺳﻨ ﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮ رو ﺣﻢ ا ﺳﺖ ،ﺳﺮ ﺷﺎر از ﺗﻀﺎد و ا ﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎ ه .ﮐﻪ ﺟﺮﺋﺘ ﺶ را ﻧﺪا ﺷﺘﻢ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ »ﻧﻪ« .و ھﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻤ ﮑﯿﻨﯽ در ﺑﯽﻣﻌﻨﺎﺗﺮﯾﻦ ﺷ ﮑﻠ ﺶ ،ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ
ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ا ﺳﺖ. د ﺧﺘﺮھﺎ ھﻨﻮز ﻧ ﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،و آ ن ﺛﺎﻧﯿﻪ اﺑﺪﯾﺘﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ .ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن دوﺑﺎر ه ا ﺳﻤﻢ را ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻟﺐھﺎﯾﻢ را ﻃﻮری ﺗ ﮑﺎ ن ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ آ نھﺎ ﺑﻔﮫﻤﻨﺪ: »ﻣ ﺮ ا ﺑ ﺒ ﺨ ﺸ ﯿ ﺪ « . ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺎ ارواح ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ و ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﺑﺮ ﻣﺎ آﯾﻨﺪ ه را آ ﺷ ﮑﺎر ﮐﺮد .زﻣﺎ ن ﺗﺮس ﮔﺬ ﺷﺘﻪ و اﮐﻨﻮ ن ﻓﻘﻂ زﻣﺎ ن اﻣﯿﺪ ا ﺳﺖ .آﯾﺎ ﻣﺎ ﮔﻨﺎھ ﮑﺎرﯾﻢ ؟ روزی ﺟﮫﺎ ن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻗﻀﺎوت ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و آ ن زﻣﺎ ن ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ا ﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .ﺑﺎز در آﯾﻨﺪ ه ﻣﻼ ﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ،و ﻗﺘﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ و آﺛﺎر ﺗﻮ و ﻗ ﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷ ﮑ ﻞ ﺗﻠﺨﯽ درک ﻧﺸﺪﻧﺪ .آوای ﺗﻮ ﺑﻪوﺿﻮح ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﺴﯿﺎری ﺣﺮفھﺎﯾﺖ ر ا ﺧﻮ ا ھ ﻨ ﺪ ﺷ ﻨ ﯿ ﺪ «. ﮔﺎری دارد را ه ﻣﯽا ﻓﺘﺪ ،ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ دوﯾﺪ ن در ﮐﻨﺎرش، ھﺮ ﭼﻨﺪ ﻧ ﮕﮫﺒﺎ نھﺎ ﻋﻘﺒﻢ ﻣﯽراﻧﻨﺪ. ﯾ ﮑﯽ دﯾ ﮕﺮ از د ﺧﺘﺮھﺎ ،آرام ،اﻧ ﮕﺎر در ﺟﻨ ﮕ ﻞھﺎ و ﺑﯿﺸﻪھﺎی ﮐﻮدﮐﯽﻣﺎ ن ﺑﺎ ﺷﯿﻢ ،ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻧﻔﺮت ﭘﯿﺮوز ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ .زﻣﺎﻧ ﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺪ ،آ نھﺎ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺳﻮزﻧﺪ ،ﺗﺠﻠﯿ ﻞ ﺧﻮ ا ھ ﻨ ﺪ ﺷ ﺪ .ﺳ ﺎ ﺣ ﺮ ا ن و ﮐ ﯿ ﻤ ﯿ ﺎ ﮔ ﺮ ا ن ﺑ ﺎ ز ﺧﻮ ا ھ ﻨ ﺪ ﮔ ﺸ ﺖ ،ا ز اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮ ا ﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ﺳﺎ ﺣﺮ هھﺎ را ﮔﺮاﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ دا ﺷﺖ .و ھﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻼل ا ﻟﮫﯽ .اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺘﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ، ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎ ن زﻣﺎ ن ،ﺑﺮ ﺳﺮت ﻧﺎزل ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ«. ﻧ ﮕﮫﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺷ ﮑﻤﻢ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ .ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﯽآﯾﺪ ،اﻣﺎ ھﻨﻮز ﻧ ﮕﺎھﺸﺎ ن ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﮔﺎری دﯾ ﮕﺮ دارد دور ﻣﯽ ﺷﻮد و دﯾ ﮕﺮ ﺑﻪ آ ن ﻧﻤﯽر ﺳﻢ. ھﻼل را ﮐﻨﺎر راﻧﺪم .ﺑﺎز در ﻗﻄﺎرﯾﻢ.
ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » :ﺧﻮب ﻧﺪﯾﺪم .اﻧ ﮕﺎر ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ داد ﻣﯽزدد و ﻣﺮدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻼ ه ﺧﺮ ﻗﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ دا ﺷﺖ .ﻓ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدی ،اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧ ﯿ ﺴ ﺘ ﻢ «. »ﻧ ﮕﺮا ن ﻧﺒﺎش«. » ﺟﻮاﺑﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﯽ ﮔﺮ ﻓﺘﯽ ؟« ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑ ﮕﻮﯾﻢ» :ﺑﻠﻪ ،ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﺮﻧﻮ ﺷﺘﻢ را ﻓﮫﻤﯿﺪم«، اﻣﺎ ﺑﻐ ﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮ ﻓﺘﻪ. »ﻣﺮا در اﯾﻦ ﺷﮫﺮ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﻤﯽﮔﺬاری ،ﻣﯽﮔﺬاری ؟« ﺑﺎزوﯾﻢ را دورش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ. » ا ﻟ ﺒ ﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ « .
ﻣﺴﮑﻮ ،ﯾﮑﻢ ژوﺋﻦ 2006 آ ن ﺷﺐ ،و ﻗﺘﯽ ﺑﻪ ھﺘ ﻞ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ،ﯾﺎﺋﻮ ﺑﺎ ﺑﻠﯿﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺴ ﮑﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ھﻼل ا ﺳﺖ .ﺑﺎ ﯾﮏ ھﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ،ھﺮ ﭼﻨﺪ در ﮐﻼسھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ .ﻧﺎ ﺷﺮاﻧﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﻼ ﻗﺎﺗﻢ ﺑﺎ وﻻدﯾﻤﯿﺮ ﭘﻮﺗﯿﻦ ھﻤﺮاھﯽام ﮐﻨﻨﺪ ،اﻣﺎ ﯾﮏ دو ﺳﺖ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎرم ا ﺟﺎز هی اﯾﻦ ﮐﺎر را دارد. ھﻮاﭘﯿﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ ،ھﻼل و ﻣﻦ از ﺧﺮو ﺟﯽھﺎی ﻣﺨﺘﻠ ﻒ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ .ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽروم ﮐﻪ دو ﻣﺮد و دو ﺳﺖ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎرم ﻣﻨﺘﻈﺮم ھﺴﺘﻨﺪ .ﺧﻮاھ ﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎ ﻟﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺎ ﻓﺮا ن دﯾ ﮕﺮ از آ ن ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ .ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و ﻗﺖ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ دو ﺳﺘﻢ ا ﺷﺎر ه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎز ه ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪ از ﻇﮫﺮ ا ﺳﺖ و ﻣﻼ ﻗﺎت ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ا ﺳﺖ .رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﺪ در ﺧﺎﻧﻪی ﺑﯿﺮو ن ﻣﺴ ﮑﻮ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ اﯾﻦ ﻣﻮ ﻗﻊ ﺳﺎل ا ﻗﺎﻣﺖ دارد ،ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﭘﻨﺠﺎ ه د ﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑ ﺮ ﺳ ﯿﻢ. و ﺑﻪ ﺷﻮ ﺧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ» :ﺗﺎز ه ،اﮔﺮ ﻣﺸ ﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﺪ، ﻣﺎ ﺷﯿﻦھﺎی ﺷﻤﺎ آژﯾﺮ دارﻧﺪ ،ﻣ ﮕﺮ ﻧﻪ ؟« ﺧﻮدﻣﺎ ن را ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﻣﯽر ﺳﺎﻧﯿﻢ .از ﮔﻠﻔﺮو ﺷﯽ دوازد ه ﮔ ﻞ ﻣﯽ ﺧﺮم .ﺑﻪ درواز هی ورودیھﺎ ﻣﯽروﯾﻢ ﮐﻪ اﻧﺒﻮ ه ﻣﺮدم در اﻧﺘﻈﺎر دو ﺳﺘﺎ ن و ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪا نِ ر ﺳﯿﺪ ه از دورد ﺳﺖھﺎ اﯾﺴﺘﺎد هاﻧﺪ. داد ﻣﯽزﻧﻢ» :اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺴﯽ اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪ ا ﺳﺖ ؟«
ﻣﺮدم ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ ،ﺑﯽ ﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آ ن ﺳﻪ ﻣﺮد ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ھ ﻤ ﺮا ھﻢ. »ﮐﺴﯽ اﻧ ﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪ ا ﺳﺖ ؟« ﭼﻨﺪ د ﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود .د ﺳﺘﻪی ﮔ ﻞ را ﻧﺸﺎﻧﺸﺎ ن ﻣﯽدھﻢ. »ز ن ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دو ﺳﺖ دارم ﺑﻪ زودی ﻣﯽآﯾﺪ .ﺑﻪ ﯾﺎزد ه داوﻃﻠﺐ ا ﺣﺘﯿﺎج دارم ﺗﺎ ﮐﻤ ﮑﻢ ﮐﻨﻨﺪ اﯾﻦ ﮔ ﻞھﺎ را ﺑﻪ او ﺑﺪھﻢ«. ﯾﺎزد ه داوﻃﻠﺐ ﺑﯽدرﻧﮓ ﮐﻨﺎرم ﻇﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺻﻔﯽ ﺗﺸ ﮑﯿ ﻞ ﻣﯽدھﯿﻢ .ھﻼل از در اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮو ن ﻣﯽآﯾﺪ ،ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ،ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮ ﻓﻢ ﻣﯽآﯾﺪ .داوﻃﻠﺐھﺎ ﯾ ﮑﯽﯾ ﮑﯽ ﮔ ﻞھﺎی رز را ﺑﻪ او ﻣﯽدھﻨﺪ .ﻧﯿﻤﻪﮔﯿﺞ و ﻧﯿﻤﻪ ﺧﻮ ﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽر ﺳﺪ .و ﻗﺘﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽر ﺳﺪ ،دوازدھﻤﯿﻦ ﮔ ﻞ را ﺑﻪ او ﻣﯽدھﻢ و ﺑﻪﮔﺮﻣﯽ ﺗﻤﺎم در آﻏﻮ ﺷ ﺶ ﻣﯽﮐﺸﻢ. در ﺣﺎ ﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ا ﺧﺘﯿﺎر اوﺿﺎع را ﺑﻪ د ﺳﺖ ﺑ ﮕﯿﺮد، ﻣﯽﭘﺮ ﺳﺪ» :ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑ ﮕﻮﯾﯽ دو ﺳﺘﻢ داری ؟« » ﺟﺮا .ﻣﺜ ﻞ ﯾﮏ رود دو ﺳﺘﺖ دارم .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ«. » ﺧﺪا ﺣﺎ ﻓﻈﯽ ؟« ﻣﯽ ﺧﻨﺪد» :ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽھﺎ از د ﺳﺘﻢ ﺧﻼص ﻧﻤﯽ ﺷﻮی«. دو ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ دﯾﺪ ن رﺋﯿ ﺲ ﺟﻤﮫﻮر ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﭼﯿﺰی ﺑﻪ رو ﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ .دو ﺳﺖ ﺧﺒﺮﻧ ﮕﺎرم ﻣﯽ ﺧﻨﺪد. ﻣﯽﭘﺮ ﺳﻢ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،اﻣﺎ ھﻼل ﺧﻮدش ﺗﺮ ﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ: »ﮔﻔﺘﻨﺪ اﯾﻦ رﻣﺎﻧﺘﯿﮏﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ا ﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻓﺮودﮔﺎ ه دﯾﺪ هاﻧﺪ«. روز ژرژ ﻗﺪﯾ ﺲ2010 ،
ﯾﺎددا ﺷﺖ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ھﻼل را دوﺑﺎر ه در ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ 2006دﯾﺪم .ازش دﻋﻮت ﮐﺮد ه ﺑﻮدم در ﮐﻨﻔﺮاﻧﺴﯽ در ﺻﻮﻣﻌﻪی مِ ﻟﮏ در اﺗﺮﯾ ﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ .از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺳﻠﻮ ن ﺳﻔﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻣﭙﻠﻮﻧﺎ و ﺑﻮرﮔﻮس .در ﯾ ﮑﯽ از اﯾﻦ ﺷﮫﺮھﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﺪر ﺳﻪی ﻣﻮ ﺳﯿﻘﯽ را رھﺎ ﮐﺮد ه و از ﻧﻮا ﺧﺘﻦ وﯾﻮ ﻟﻮ ن د ﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ ه .ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻣﺘﻘﺎﻋﺪش ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ ،اﻣﺎ ﭼﯿﺰی دروﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ او ھﻢ دوﺑﺎر ه ﺷﮫﺮﺑﺎﻧﻮی ﺟﮫﺎﻧ ﺶ ﺷﺪ ه و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻨ ﺶ ﺣ ﮑ ﻮﻣ ﺖ ﮐ ﻨ ﺪ . و ﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﻣﯽﻧﻮ ﺷﺘﻢ ،ھﻼل دو اﯾﻤﯿ ﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮ ﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب دﯾﺪ ه دارم درﺑﺎر هی آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺎ ن ﻣﺎ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ،ﮐﺘﺎب ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ .ازش ﺧﻮا ﺳﺘﻢ ﺻﺒﻮر ﺑﺎ ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎب درﺑﺎر هاش ﮔﻔﺘﻢ .اﺻﻼ ﺗﻌﺠﺐ ﻧ ﮑﺮد ه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﻧﻈﺮم در ﺳﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را از د ﺳﺖ ﻣﯽدادم ،ﺳﻪ ﻓﺮﺻﺖ دﯾ ﮕﺮ ﻣﯽدا ﺷﺘﻢ ؟ ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ،ھﺸﺖ د ﺧﺘﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد آ ن روز اﻋﺪام ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞﺗﺎﯾﺸﺎ ن را دﯾﺪ ه ﺑﻮدم. اﻻ ن ﺷﺎﯾﺪ ھﺮﮔﺰ ﻧﻔﮫﻤﻢ :از آ ن ھﺸﺖ د ﺧﺘﺮ ﻣﺤ ﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ، ﻓﻘﻂ ﯾ ﮑﯽ ﺷﺎ ن وا ﻗﻌﺎً دو ﺳﺘﻢ دا ﺷﺖ ،د ﺧﺘﺮی ﮐﻪ ا ﺳﻤ ﺶ را ھﺮﮔﺰ ﻧﻔﮫﻤﯿﺪم. ﻣﻦ دﯾ ﮕﺮ ﺑﺎ ﻟﻨﺎ و ﯾﻮری ا ﺳﻤﯿﺮﻧ ﻒ و اﻧﺘﺸﺎرات ﺳﻮ ﻓﯿﺎ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻣﺎﯾﻠﻢ از آ نھﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آ ن ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﻋﺒﻮر از ﻋﺮض رو ﺳﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﻧﯿﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ ھﻼل در ﻧﻮوزیﺑﯿﺮ ﺳﮏ ﺑﺮ زﺑﺎ ن آورد ،دﻋﺎﯾﯽ ا ﺳﺖ ﮐﻪ از را ه دﯾ ﮕﺮا ن ھﻢ ﺗﺠﻠﯽ ﯾﺎ ﻓﺘﻪ .و ﻗﺘﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ آ ن را ﻗﺒﻼً در ﺑﺮزﯾ ﻞ ﺷﻨﯿﺪ ه ﺑﻮدم ،ﻣﻨﻈﻮرم روح آﻧﺪر ه ﻟﻮﺋﯿﺰ ا ﺳﺖ ،ﭘﺴﺮی ﮐﻮ ﭼﮏ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ،ﺑﺎﯾﺪ درﺑﺎر هی ا ﺳﺘﻔﺎد ه از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪی ﻧﻮر ھﺸﺪار ﺑﺪھﻢ .ھﻤﺎ نﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ ،ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﺑﺪو ن اﻃﻼع از ﻓﺮاﯾﻨﺪش ،ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻮا ﻗﺒﯽ ھﻮ ﻟﻨﺎک و ﻓﺎ ﺟﻌﻪآﻣﯿﺰ د ا ﺷ ﺘﻪ ﺑ ﺎ ﺷ ﺪ .
]Hervé[1 ]Véronique [2 ] :Acai [3ﺧﺮﻣﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ]Barbazan-Debat [4 ][5ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه :ﺑﺎﻻﻓﺼﻠﮫ ﺑﻌﺪ از آن ﺟﻠﺴﮫ ،ﺳﺮاغ ﻣﺮد ﺳﺒﯿﻠﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻢ .اﺳﻤﺶ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ دﻟﻤﺲ ﺑﻮد .ﺑﻌﺪاً ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺮای ھﻢ اﯾﻤﯿﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ ،اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ 19 .ژوﯾﯿﮫی ﺳﺎل 2009در ﺷﮭﺮ ﺗﺮب در ﻓﺮاﻧﺴﮫ درﮔﺬﺷﺖ. ]) [6ﺗﺮﺟﻤﮫی آﯾﺎت از ﻣﺤﻤﺪﻣﮭﺪی ﻓﻮﻻدوﻧﺪَ :ﻛﯿَْﻒ ﺗَْﻜُﻔُﺮوَن ِﺑﺎِﱠﷲ َوُﻛﻨُﺘﻢْ أَْﻣَﻮاﺗًﺎ َﻓﺄَْﺣَﯿﺎُﻛﻢْ ُﺛﻢﱠ ُﯾِﻤﯿُﺘُﻜﻢْ ُﺛﻢﱠ ُﯾْﺤِﯿﯿُﻜﻢْ ُﺛﻢﱠ ِإﻟَﯿِْﮫ ُﺗْﺮَﺟُﻌﻮَن ]َ [7وَﻻ َﺗُﻘﻮُﻟﻮاْ ِﻟَﻤْﻦ ُﯾْﻘَﺘُﻞ ِﻓﻲ َﺳﺒﯿِﻞ اﱢﷲ َأْﻣَﻮاٌت َﺑْﻞ َأْﺣَﯿﺎء َوَﻟِﻜﻦ ﱠﻻ َﺗْﺸُﻌُﺮوَن ]Ekaterinburg [8 ] Mare Ignotum[9ﯾﺎ درﯾﺎی ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ،ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽھﺎ ﺑﺮ اﻗﯿﺎﻧﻮس اﻃﻠﺲ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭼﺮا ﮐﮫ ھﯿﭻﭼﯿﺰدرﺑﺎرهی آن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ]Nikolai Ipatiev [10 ]» [11ﮐﺘﺎب راھﻨﻤﺎی ﺗﻔﺘﯿﺶ« ،اﺛﺮ ﻣﮭﻢ ﻧﯿﮑﻼس آﯾﻤﺮﯾﺶ ،ﻣﻔﺘﺶ ﮐﻞ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ رم اﺳﺖ ﮐﮫ در ﺳﺎل 1376ﻧﮕﺎﺷﺘﮫ ﺷﺪ .در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﮫ ﺗﻌﺮﯾﻒ »ﺟﺎدوﮔﺮی« ﭘﺮداﺧﺘﮫ و روشھﺎی ﮐﺸﻒ ﺟﺎدوﮔﺮان را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ. ]Ad extirpanda[12 ]Giordano Bruno[13