Non-stop supergelukkig

Jimmy Suarez (41) woonde afwisselend lange periodes in Nicaragua en Nederland. Na vijftien jaar in zijn geboorteland keerde hij in 2019 weer terug naar hier, maar er wachtte hem bepaald geen gespreid bedje. Sterker nog; even leek het erop dat Jimmy op straat zou belanden. Met dank aan Springplank kwam het zover niet. “In Nicaragua word je bedelaar, in Nederland krijg je hulp. Dat waardeer ik heel erg.”

“Het was een vreemde gewaarwording, toen ik op mijn elfde uit het vliegtuig stapte: van buitenspelen in de zon naar kleumen in de vrieskou. Maar na een jaar had ik mijn draai gevonden op de Bartjesschool, ik vond het fijn hier. Net toen ik wilde starten met mijn studie Fotonica aan het Koning Willem I College, besloten mijn moeder en stiefvader uit elkaar te gaan. Zij wilden terug naar Zuid-Amerika, maar ik wilde hier blijven. Dat kon best, vond ik: ik was al 18 en in onze woongemeenschap De Paap was je nooit alleen. Toch ging ik na mijn studie in 2004 ook terug, ik had heimwee. Maar het leven in Nicaragua was harder dan ik me herinnerde. In 2018 brak er een opstand uit, toen werd het echt onveilig. Ik besloot dat mijn toekomst in Nederland lag.

Eenmaal terug in Den Bosch bleek dat ik nog een studieschuld had openstaan; het bedrag was in vijftien jaar tijd behoorlijk opgelopen. Ik kwam terecht in de schuldsanering, een woning kon ik niet meer betalen. Gelukkig kon ik bij mijn vrienden Ronald en Hassan terecht. Hoewel ik nooit alleen was, voelde ik me vaak eenzaam. Ik wilde van alles, maar ik kwam tot niets. Na anderhalf jaar zette mijn vriend zijn huis te koop en moest ik vertrekken.

In Nicaragua beland je in zo’n geval op straat en kun je gaan bedelen. Ik sliep nauwelijks van de stress; met de pandemie erbij voelde het bijna als het einde der tijden. Dat nare gevoel bleek precies wat ik nodig had om in actie te komen, ik besefte dat ik nu echt op mezelf was aangewezen.

Via Farent kwam ik terecht bij Springplank, waar ze dak- en thuislozen begeleiden naar werk en wonen. Maar ze helpen niet zomaar iedereen; ik moest ze ervan overtuigen dat het zin had om in mij te investeren. Gelukkig lukte dat. Ik kon meteen een kamer van ze huren, dat gaf rust. Omdat ik nog in de schuldsanering zat, hield ik weinig geld over om van te leven, maar dat maakte me niets uit. Ik was heel dankbaar voor de hulp. In Nederland laten ze mensen niet creperen.

Door de fijne gesprekken met Maja, mijn begeleider bij Springplank, ging ik weer geloven in de toekomst. Het was haar idee om te beginnen met vrijwilligerswerk, als opstapje naar betaald werk. Eerst dacht ik: dat is vast niet leuk, maar het bleek een enorme verrijking. Bij Quiet Den Bosch konden ze wel een huisfotograaf gebruiken – dat ik die kans kreeg, betekende veel voor mij. Later dat jaar vond ik een baan bij een call center. Het was niet het leukste werk, maar nu ik een vast inkomen had, kwam ik in aanmerking voor een woning via de Urgentieplus-regeling. Mijn eerste, eigen huis: het was een mijlpaal in mijn leven. Dat ik met Kerst alleen was, maakte me ineens niks meer uit. Ik voelde me maanden achtereen non-stop supergelukkig.

Inmiddels woon ik bijna anderhalf jaar in het Muntelcarré. Het gaat goed met me: ik ben eindelijk schuldenvrij, ik ga regelmatig salsa dansen en ben nog steeds vrijwilliger bij Quiet Den Bosch. Achteraf heeft de donkerste tijd van mijn leven me veel gebracht, ik ben in beweging gezet. Die eerste stap was het belangrijkst: door van de bank af te komen, ontmoette ik de mensen die me verder konden helpen met mijn doelen en dromen. Ik heb veel te danken aan Maja, Germaine en Nennien van Springplank, maar ook aan Qiuet Den Bosch en Zayaz. Het enige jammere is dat ik door een fusie mijn tweede baan als helpdeskmedewerker ben kwijtgeraakt. Maar ik weet nu: het einde van het een is het begin van iets anders. Misschien kan ik mezelf omscholen tot ict’er, daar is veel werk in, en kan ik daarnaast freelancen als fotograaf. Misschien kan ik mijn rijbewijs wel gaan halen, en - wie weet - ooit eens op vakantie. Ik wil graag meer zien van Europa. Er is veel om naar uit te kijken.”

Urgentie en Urgentieplus

De Urgentieregeling is bedoeld voor mensen met een acuut en ernstig huisvestingsprobleem. Zij zitten in een onhoudbare situatie en zijn zelf niet in staat om hun problemen op te lossen. Vaak spelen er meerdere zaken, zoals (dreigende) dakloosheid, onveiligheid en/of kinderen die klem zitten. In dit soort uitzonderlijke omstandigheden biedt een van de woningcorporaties in Den Bosch hen binnen drie maanden een huurwoning aan. De Urgentieplus-regeling is speciaal bedoeld voor mensen die in een woonzorgvoorziening of opvang verblijven (zoals via Springplank) en toe zijn aan een eigen woning, met zorg of begeleiding. Uitstroom uit de opvang is essentieel om nieuwe mensen te kunnen blijven helpen en dakloosheid te voorkomen.