Jules

De vrouw die ik nooit had willen zijn.

Jules woont met man en drie kinderen in Oud-Zuid. Ze leidt het perfecte leven. Tenminste, zo líjkt het.

Het is vrijdag. Hoera. ‘Uiteten’ avond. Ik blij, de kinderen blij. “Jongens, wat wordt het vanavond? Ron Gastrobar? Rijks? Carter?” En dat is tegenwoordig het hoogtepunt van mijn week: als de bezorger van Deliveroo bij ons voor de deur staat. De enige gelegenheid om weer wat mascara op te doen en mezelf voor vijf minuten in een spijkerbroekje te hijsen.

Binnen zes weken was het gebeurd: ik werd de quarantainehuismoeder in witte ochtendjas. Die zich ‘s middags dan tóch nog even omkleedt (lees: joggingspak aantrekt) voor een suf Zoom-yogalesje. En zich ’s avonds na het eten meteen in een onesie wikkelt, om vervolgens neer te ploffen op de bank voor een Netflix serie waarin een ‘sterke’ (lees: labiele) vrouw de hoofdrol speelt.

Binnen zes weken werd ik de sneue alleenstaande moeder, die het thuis allemaal maar alleen moet rooien met de kinderen, want manlief zit 24/7 op de zaak om zijn bedrijf draaiende te houden. En dat is misschien beter ook, want anders hadden we thuis allang ‘The Shining’-taferelen gehad. Bovendien werd ik binnen zes weken ook de onaantrekkelijke echtgenote met afgescheurde, ongelakte nagels en nagelriemen die zelfs met een ijspriem niet meer los te pulken zijn. Het Ma Flodder in spe-type met een grijze landingsbaan op het hoofd, zwarte glasvezelharen op plekken waar ze niet horen te zitten en een gerimpelde pukkelhuid als gevolg van het gebrek aan Botoxspuitende-vriendjes en een overdosis aan Chokotoffs en chardonnay’s. Ik werd de vrouw waar zelfs de daklozenkrantverkoper niet meer naast zou willen liggen. Binnen zes weken werd ik een kruising tussen mevrouw Helderder en juf Ank. Zo’n vrouw die de hele dag met een stofdoek en een spuitfles Glassex door huis loopt, omdat het zomaar zou kunnen dat haar kinderen (die wél mogen buitenspelen) iets corona-achtigs hebben aangeraakt. De radeloze thuis-juf, die met kookwekkers aan de gang gaat om game-tijd te beperken en zinloze straffen uitdeelt als ‘je hebt huisarrest’ of ‘geen speelvriendjes bij ons deze week’.

Binnen zes weken werd ik de gefrustreerde vrouw, die zich uit alle groepschats verwijdert. Omdat ze zich zo ergert aan al die complottheorieën en zweverige berichten. Zogenaamd goedbedoelde, semi opbeurende, mindfulness tekstjes waar de zin ‘Maar de lente wist het niet…’ in voorkomt. Volgens die berichten komen we hier straks allemaal helend en vól bezinning uit. Maar volgens mijn berichten zitten we straks allemaal in de Jellinek Kliniek.

Binnen zes weken werd ik de vrouw die ik nooit had willen zijn.

En mocht dan éíndelijk de dag aanbreken waarop de scholen weer opengaan, de schoonmakers en au pairs weer over de vloer kunnen komen, onze favoriete restaurantjes, koffietentjes, nagel- kapper- beauty- en waxsalons hun klanten weer mogen ontvangen, dan zal ik hen, samen met mijn Zuidvriendinnen, minstens drie minuten lang een staande ovatie geven.