Jules

Vakantiecontract

JULES WOONT MET MAN EN DRIE KINDEREN IN OUD-ZUID. ZE LEIDT HET PERFECTE LEVEN. TENMINSTE, ZO LÍJKT HET.

Woensdagavond, familievergadering-avond. Met z’n vieren zitten we aan tafel, kop thee en schoteltje macarons erbij. De twee puberjongens scrollen doelloos door hun mobieltjes, zoals gebruikelijk. Hun achtjarige zusje – met hoog divagehalte – bestudeert het lekkers wat op tafel ligt en vraagt of deze wel gekocht zijn bij Tout óf de nieuwe patisseriewinkel in de Cornelis Schuytstraat. Anders lust ze het niet. De grote afwezige is manlief. Hij moet overwerken en toevallig komt mij dat prima uit, want deze familievergadering staat volledig in het teken van MIJN belangen. “Zullen we dan maar beginnen?” vraag ik, terwijl ik mijn MacBook Pro openklap. Op tafel liggen drie geprinte A4-tjes, die ik aan de kinderen uitdeel.

“Wat de fuck is dit, mam?” vraagt mijn oudste zoon, terwijl hij een blik werpt op het papier. Ik wijs naar de koptekst, “Nou, wat lees je hier?” Zijn achtjarige zusje is hem voor: “V-A-K-A-N-T-I-E-C-O-N-T-R-A-C-T,” spelt ze, “wat betekent dat, mammie?” Ik spiek naar mijn laptop en lees de inleidende tekst voor, die niet op de geprinte versies staat. “Lieve schatten, zoals jullie weten is het bijna zomervakantie. Om één en ander voorspoedig te laten verlopen, leek het mij handig vooraf wat regels op te stellen en...”

“Waar sláát dit op!” onderbreekt de middelste, “dit hebben we nooit eerder gedaan.” Het is inderdaad de eerste keer, zo’n contract. Maar zes weken schoolvakantie, waarvan we een maand lang op elkaars lip zitten op Ibiza, is voor moeders nogal een uitdaging, op z’n zachtst gezegd. Voorheen ging de au pair nog mee, maar dat leek ons niet meer nodig vanaf het moment dat alle zwemdiploma’s in the pocket waren. Foutje. Sindsdien is de vakantie niet meer een welverdiende periode van rust en ontspanning, maar de hel. En aangezien manlief in die weken de hele dag slaapjes inhaalt, alles op mij neerkomt en ik mijn vakantie-ergernissen wil beperken, leek een dergelijk contract mij een slimme zet. “Lees allemaal eerst de regels rustig door, daarna bespreken we de punten.”

Mijn dochter reageert meteen op Regel 1, die ze haar broer laat nalezen. “Hoezo moeten we élke dag een play-date regelen?”, jammert ze. “En lees dit,” zegt de middelste, wijzend naar Regel 2, “Je mag zes weken lang niet zeggen: Ik verveel me.” “Mama hoeft niet telkens mee naar de wc?” leest de oudste. “Die is voor je zusje bedoeld schat, dat kun je zelf ook wel bedenken.” De jongste zoon is inmiddels beland bij Regel 8: “Serieus, mam? Verboden foto’s te plaatsen op socials, waar mama in badpak of bikini op staat?”

Tot slot informeert de oudste, die net als zijn vader van onderhandelen houdt, wat er voor hen tegenover staat, als ze het contract ondertekenen. “Zes weken lang onbeperkt schermtijd”, laat ik weten. Zo. Bij deze heb ik meteen wat meer me-time ingepland.

Fijne vakantie!