Jasper Demollin

JASPER

DEMOLLIN

“Ik denk wel dat ik minder schaamte heb dan de meeste mensen.”

Waar de meeste mensen wegduiken voor een ongemakkelijke situatie, zoekt Jasper Demollin (31) ze juist op. Het humoristische televisieprogramma Streetlab sloeg in als een bom en ook de online series als de FOMO-Show en Goudhaantjes zijn een razend succes. Dat deze waaghals daarnaast ook nog andere ambities najaagt, wordt duidelijk als hij met een hoofdrol op het witte doek verschijnt én voor diezelfde romkom ‘Hart op de juiste plek’ de titelsong verzorgd.

Op een Hollandse herfstdag, waar de zon en de regen elkaar in rap tempo afwisselen, spreken we Jasper in zijn geliefde Vondelpark. Dat hij niet snel terugdeinst voor een klein beetje nattigheid, wordt direct kenbaar gemaakt. Naast een duik in de natte bladeren voor de ultieme foto – waar wij hem van hebben weerhouden – is Jasper niet bang om buiten de gebaande paden te treden.

Kun je me meenemen naar jouw jeugd? “Ik ben geboren in Limburg en opgegroeid in Bilthoven. Mijn vader is Limburgs. Mijn ouders woonden daar maar zijn op mijn derde uit elkaar gegaan. Toen ben ik met mijn moeder meeverhuisd naar Utrecht. Uiteindelijk zijn we in Bilthoven beland. Daar zat de middelbare school waar mijn moeder op heeft gezeten. Ze wilde heel graag dat mijn broer en ik ook naar die school gingen, dus dat hebben we gedaan. Dat was een hele leuke en creatieve school. Hierdoor ben ik ook met acteren en muziek in aanraking gekomen en heb ik mijn beste vrienden ontmoet. Zij hadden ook allemaal dezelfde interesses en passies. Dat zijn de jongens met wie ik Streetlab ben gestart.”

Hoe is dat begonnen? “Daan heeft op z’n veertiende van zijn spaargeld een camera gekocht en daarmee gingen we een beetje filmpjes maken. Het was toen nog een hele andere tijd, want YouTube bestond volgens mij nog niet eens. Vloggen is tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld, maar dat speelde destijds allemaal nog niet. Wij waren één van de weinigen die dat deden. We vonden het gewoon leuk, dat is eigenlijk een beetje uit de hand gelopen en nu is het nog steeds m’n werk. Het grappige is dat mensen vaak denken dat we met YouTube zijn begonnen en toen naar de televisie zijn gegaan. Maar het is juist andersom. Eerst kwamen we op TVLAB, dat was zo’n week van NPO3 waarin nieuwe programmamakers de kans kregen om een soort pilot te maken. Dat werd gelijk al zo positief ontvangen; Twitter ontplofte met allemaal positieve reacties, waardoor we van de KRO een heel seizoen mochten maken. Dat kwam gelijk op tv, maar wij plaatsten het zelf op YouTube omdat de NPO daar nog niks mee deed. Dus eigenlijk waren we wel één van de eerste programma’s die zowel op tv als op het internet te zien waren.”

Je lijkt stalen zenuwen te hebben in ongemakkelijke situaties, maar ken je ook schaamte? “Ja, tuurlijk! Ik denk wel dat ik minder schaamte heb dan de meeste mensen. Tenminste, dat zeggen mijn vrienden; dat ik geen gêne ken. Wat wij doen zijn altijd echte situaties, omdat het met een geheime camera wordt gefilmd. Als ik op een ongemakkelijke manier een meisje om haar telefoonnummer moet vragen, dan

“Ik wil binnen een paar jaar in Paradiso staan.”

weet dat meisje niet dat het gefilmd wordt. Ik word dan ook wel overmand door die ongemakkelijke gevoelens, maar ik ga gewoon door. Het weerhoudt me niet om iets te doen, want ik weet dat het uiteindelijk iets leuks oplevert op beeld. Zonder camera zou ik het natuurlijk niet zo snel doen. En je weet dat je vrienden het daarna ook moeten doen, dus dan kan ik lekker naar hun ongemakkelijke moment kijken, haha!”

Bij wat voor onderwerpen vind jij dat er in Nederland te veel schaamte overheerst? “Ik denk dat er over het algemeen best veel preutsheid is in Nederland. Ik ben zelf bijvoorbeeld opgegroeid met een naturistencamping. Het was een superleuke camping met veel jongeren, waar ik altijd veel leuke mensen ontmoette. Maar ja, als puber vind je dat natuurlijk superongemakkelijk. Een tijd waarin je net geïnteresseerd raakt in seksualiteit. Nu ben ik wel heel dankbaar dat ik dat altijd heb gedaan, want ik vind naaktheid veel normaler dan de meeste mensen. Ik ken bijvoorbeeld mensen die hun eigen broer of zus niet eens naakt durven te zien. Dat vind ik best wel heftig. Terwijl, we zijn allemaal hetzelfde en dat zou veel normaler moeten zijn. Door zo’n naturistencamping heb ik geleerd dat naaktheid niet per se iets met seks te maken heeft. En het geeft ook best wel een chill en vrij gevoel.”

Back to the basics dus… Ik hoorde dat je ook een keer een retraite hebt gedaan. Hoe was dat? “In 2019 heb ik in de buurt van Indonesië, Jakarta, een Vipassana retraite gedaan. Dat is een tiendaagse meditatie retraite in stilte. Je levert al je spullen in, waaronder je boeken en mobiel, want je mag niks opschrijven. Je mag elkaar niet eens aankijken. Ik snap achteraf wel waarom, omdat je dan echt geen afleiding hebt en volledig op jezelf gefocust bent. Wij leven hier in een Westerse wereld waarin we de hele

dag op onze mobiel zitten en afleiding zoeken. Er is geen moment dat je even tot rust komt en denkt; wat gebeurt er eigenlijk allemaal in mijn lichaam? Dit is de perfecte manier om je hoofd tot rust te brengen en letterlijk je lichaam van kop tot teen te voelen. Daar ben je de héle dag mee bezig: van vijf uur ‘s ochtends tot negen uur ‘s avonds. Het is heel intensief, maar zó vet. Ik wist niet dat je zo diep in jezelf kon keren. Je gaat steeds gedetailleerder voelen wat er in je lichaam gebeurt. Op een gegeven moment voelde ik mijn bloed stromen en begon ik mijn organen te voelen. Het was sick. Elke keer als ik uit een sessie kwam, leek het alsof ik drie XTC-pillen had genomen. Zoveel geluk voelde ik en zo verbonden met de natuur.”

Wat was de reden dat je dat ging doen? “Ik heb best wel een bijzondere therapeut: ze is helderziend en kan alles op voorhand over mensen zeggen. Zij heeft mij de retraite geadviseerd, omdat ik al sinds het einde van de middelbare school last heb van een negatief zelfbeeld. Ik was altijd best wel ongelukkig met mezelf. Therapie heeft mij heel erg geholpen en zij gaf aan dat dit heel goed voor mij zou zijn. Daarnaast hou ik ook wel van een uitdaging, dus ik dacht; let’s go!”

Heeft je vroege succes te maken gehad met dat negatieve zelfbeeld? “Dat negatieve zelfbeeld zat er daarvoor al, maar die periode heeft het wel getriggerd doordat ik veel op tv kwam en mijzelf terugzag. Dan krijg je ook veel reacties, waaronder negatieve. Afgelopen weekend las ik bijvoorbeeld wat negatieve reacties persoonlijk op mij gericht. En dat deed me ineens zoveel. Achteraf weet ik dat een oordeel meer zegt over de persoon die dat zegt en zijn kijk op de wereld dan over mij. Maar toch kan het als waarheid voelen, omdat er diep in mij toch die onzekerheid zit, waardoor het me zo raakt. Dan weegt die negatieve reactie veel zwaarder dan die honderden positieve reacties. Dan denk ik; laat ik mij nou door één zo’n reactie helemaal van de leg brengen? Maar ja, dat hoort er ook bij.”

Dat je naast acteren en presenteren ook nog eens zingt, leek uit de lucht te komen vallen, maar niets is minder waar. Vertel! “Daar ben ik al sinds mijn veertiende mee bezig en vind ik misschien wel het allerleukste om te doen. Op de middelbare school ben ik met jongens uit mijn klas een bandje begonnen. Dat hebben we vijf jaar gedaan en namen we toen al best serieus. Iedere dag na school ging ik allemaal programmeurs van popzalen bellen, zoals De Melkweg, of we in voorprogramma’s mochten spelen. We hebben toen in Paradiso in het voorprogramma van Razorlight mogen spelen. Dat was heel vet! Uiteindelijk had ik te weinig tijd omdat ik ook druk was met Streetlab. Een paar jaar geleden besloot ik dat ik voor mezelf wilde beginnen als artiest, zodat ik meer mijn eigen ding kan doen. Afgelopen zomer heb ik al een EP uitgebracht en een nummer voor een romkom geschreven waar ik zelf ook in speel. Dat was mijn allereerste bioscoopfilm. Acteren had ik in de coronatijd een beetje losgelaten, en dan komt het gek genoeg juist weer op je pad.”

Hoe ziet jouw toekomst eruit? Wil je meer de focus leggen op zingen? “Ja, dat is wel mijn hoofddoel. Ik wil wel binnen een paar jaar in Paradiso staan. Dat lijkt mij supervet! Maar ik blijf ook zeker programma’s maken. Ik blijf het een eer vinden dat ik met mijn beste vrienden superveel leuke dingen mag doen, en daar ook nog geld mee mag verdienen. Stiekem heb ik echt een droombaan. Zelf leuke dingen bedenken en dat mogen uitvoeren voor een publiek die het leuk vindt!”