Jules

Koudwaterzwemmers

JULES WOONT MET MAN EN DRIE KINDEREN IN OUD-ZUID. ZE LEIDT HET PERFECTE LEVEN. TENMINSTE, ZO LÍJKT HET.

“Jules, ben jij dat?” Ik kijk opzij en zie Annelot staan, net op het moment dat mijn benen in spreidstand verkeren op de adductor inner thigh machine. Annelot, mijn beste vriendin van de lagere school, die ik ruim vijfendertig jaar niet meer heb gezien, kijkt middenin mijn kruis en herkent me. “Nou jááá, Annelot! Sport jij hier ook?” Ik probeer mijn benen weer bij elkaar te duwen, maar blijkbaar heb ik te zware gewichten opgehangen dus een tijdje blijf ik in spreidstand met haar kletsen. “Jéé Jules, dat ik je nog herken, je bent...” Annelot hapert en om een ongemakkelijke stilte te voorkomen neem ik snel het woord: “Wat leuk je weer te zien, Annelot! Je ziet er fantastisch uit!” Een strak lijf, dikke bos donkerblond haar, geen kreukels in het gezicht noch fillermisvormingen. Het is niet gelogen. Annelot ziet er fantástisch uit.

Een week later sta ik met Annelot op de zwemsteiger in het Amsterdamse Bos. In de sportschool had ik uiteraard gevist naar haar beautygeheimen en Annelot had verteld hoeveel koudwaterzwemmen haar brengt: iets met calorieën verbranden, het immuunsysteem, libido-verhogend, enfin: koudwaterzwemmen is overal goed voor. Iedere zondagochtend - soms wel vijf keer per week - waagt ze zich aan de befaamde koudetherapie van Wim Hof (ofwel ‘The Iceman’) en neemt ze een duik in het Nieuwe Meer. En alles wat Annelot doet, wil ik nu ook.

The Iceman blijkt een goeroe: de steiger staat vol met mensen alsof het de enige loempiakraam op Koningsdag is. “Mensen, dit is Jules, een fervent ijszwemmer,” stelt Annelot mij voor aan de koudwaterzwemmers, “midden winter houdt ze het zelfs zes minuten vol!” Shit, waarom had ik tegen Annelot gejokt ook een koudwaterzwemmer te zijn? Ik vind ijsblokjes in mijn drankjes al te koud. En die zes minuten, hoe was ik daar in godsnaam opgekomen? Tsja, Annelot... mijn bestie op de lagere school, die in groep acht met de noorderzon vertrok. Ze liet een Pink Panther-ansichtkaartje achter, waarop geschreven stond: ‘Joehoe Juultje! Ik ga met mijn ouders in Australië wonen, ga je missen!’ Jarenlang was ik ontroostbaar.

Daar sta ik dan in Chanelbadpak, op het trappetje van de steiger, om in de vrieskou het Nieuwe Meer te gaan trotseren. Mijn grote teen raakt het wateroppervlak en een pijnscheut schiet door mijn lijf. Dit ga ik simpelweg niet overleven, ik word straks in badpak per ambulance afgevoerd... Maar blijkbaar heeft het universum andere plannen met mij want op dat moment hoor ik de Pink Panther-ringtone van mijn mobiel. Terwijl ik - de nog steeds fantastisch uitziende - Annelot al in het water zie liggen met haar zwemvriendjes, vraagt mijn zoon aan de lijn waar zijn telefoonoplader ligt. “Ik kom er NU aan!” antwoord ik, en kleed me aan of mijn leven ervan afhangt. “Sorry jongens, ik moet gaan, mijn zoon is van zijn fiets gevallen, geen idee hoe ernstig het is!” roep ik richting het water. “Sterkte, we zien je volgende week!” hoor ik Annelot nog zeggen.