กระเทยสาว พล * นิกร * กิมหงวน เย็ น วัน นั้ น กระทาชายนายหนึ่ ง เอวบางร่ างน้ อ ยใบหน้ า คล้ า ยผู้ ห ญิ ง และกิ ริ ย าท่ า ทาง เหมื อนกับพวกกระเทย แต่งกายเรีย บร้ อยด้ว ยเสื้ อผ้ าราคาถูก ๆ พาตั วเดิ นเข้ ามาในบ้ าน "พั ชรา ภรณ์" อย่างสงบเสงี่ยม ในเวลาเดีย วกัน นั้น เอง นายภควานจั นทร์คนยามเก่ าแก่ ของท่า นเจ้ าคุ ณประสิ ทธิ์ ฯ กาลั งนั่ ง ทอดโรตีอยู่ที่หน้าเรือนพักของเขา พอเจ้าบังแลเห็นเข้าก็ร้องถามทันที "เฮ้ ไปไหนน่ะ" ชายหนุ่ มสะดุ้งสุ ดตั ว เหมือ นกับ คนเป็น โรคเส้น ประสาท หั นขวับ มาทางเจ้าบั งแล้ วกระพุ่ มมื อ ไหว้อย่างนอบน้อม กล่าวกับนายภควานจันทร์ด้วยเสียงอ่ อนเสียงหวานเหมือนกับยี่เ กตอนเจรจา "สวัสดีคร๊าบ บาบู บ้านนี้บ้านเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ใช่ไหมครับ " เจ้าบังลืมตาโพลง รอยยิ้ มปรากฏขึ้น ที่ริมฝีปากทั นที เป็นครั้ งแรกในชีวิ ตที่มีคนไหว้ เขา และไหว้ อย่างพินอบพิเทาเสียด้วย นายภควานจันทร์ค่อย ๆ ลุกขึ้นมองดูกระทาชายผู้นี้ด้ วยความพอใจ "โอ….ถูกแล้วคะร๊าบ อีบ้านนี้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ครับนาย" เจ้าหนุ่มหน้ามลยิ้มอ่อนหวาน "ผมถือ จดหมายเจ้ านายของผมมาให้ ท่ านครั บ ผมจะเข้า ไปพบท่า นได้ไ หม แหมบาบูห น้ าตา คล้ าย ๆ ท่า นมหาตมะคาณฑีเ หลื อเกิ น ครั บ ถ้า บาบูผ อมกว่า นี้ผ มคิ ดว่ าบาบู เป็ นน้ อ งท่ านมหาตมะ คาณฑีเป็นแน่เชียว" นายภควานจั นทร์ยืดหน้าอกขึ้นในท่าเบ่ง ใบหน้าเขาแดงระเรื่อเพราะความอิ่มใจในคายอ ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่า รูปร่างหน้าตาของเขาไม่ได้มีส่วนละม้ายเหมือนท่านมหาตมะคาณฑีเ ลย บาบูเดินเข้ามาหา ยกมือตบบ่ากระทาชายช่างพูดเบา ๆ "อีนี้โงนมีคะร๊าบ ร้อยบาทดอกไม่ต้องเสียน่ะ แขกชอบยอคะร๊าบ" เจ้าหนุ่มกระเทยยิ้มเอียงอาย พูดเสียงยานคาง "ขอบคุณคะร๊าบ ถ้าเดือดร้อนจริง ๆ ผมจะมากราบรบกวนบาบู " เจ้าบังจุ๊ย์ปาก "โอ้….อี นี้ฟังแล้ว ชื่น สะดือ มาก ๆ น่ ะนาย ท่า นพู ดเพราะจริง ๆ คะร๊าบ กู้ น่ะ กู้ โงนผมคะร๊า บ คนปากหวานยังงี้ดอกเบี้ยเอาทามะไร๋น่ะ เอาเท่าไรเข้าไปเซ็นสัญญาในห้องผมได้เดี๋ยวนี้คะร๊าบ" ชายหนุ่มสะดุ้งอีกครั้งหนึ่ง มองดูเจ้าบังอย่างหวาด ๆ "ขอขอบคุณคะร๊าบ ผมยังไม่เดือดร้อนในเรื่องการเงิน ผมมีธุระมาหาเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ครับ " เจ้าบังยิ้มแป้น "เชิญคะร๊าบ เข้าไปได้น่ะ" "ยังงั้น ผมกราบลาบาบูละครั บ" พู ดจบชายหนุ่ มซึ่ งมีกิ ริยาคล้ ายผู้ หญิ งก็ย กมือ ไหว้นายภควาน จันทร์ เดินกระต้วมกระเตี้ยมไปตามถนนโรยกรวด ขณะนี้คณะพรรคสี่ สหาย กาลังนั่ งพัก ผ่อนดื่มเหล้าและสนทนากัน อยู่ใ นเรือ นต้น ไม้ มีพล นิก ร กิมหงวน ดร. ดิเรก กับ เจ้าคุ ณปัจ จนึก ฯ และเจ้าแห้วซึ่ งนั่งพั บเพี ย บเรีย บร้อยคอยปรนนิ บัติรับ ใช้อ ยู่ ข้าง ๆ กระเทยหนุ่มยืนเมียงมองอยู่หน้าเรือนต้นไม้ รอจนนิกรหันมาเห็นเข้า นายจอมทะเล้นก็ถาม
2
"มาหาใครอีหนู แหม…แก้มเป็นพวงน่าจูบจริงฮิ เข้ามานี่ซิ ดูเหมือนเคยราวงกับฉันนี่นา" เจ้าหนุ่มอายม้วนต้ว น เดิ นขึ้ นมาบนเรือ นต้น ไม้แ ล้วทรุด ตัวนั่ งคลานเข่าเข้ามาหาคณะพรรคสี่ สหาย ซึ่ งพากัน จ้องตาเป๋งมองดูอย่า งขบขัน นอกจากเจ้า แห้วคนเดียวที่ รู้สึกหมั่ นไส้ เพราะเขาไม่ชอบ ผู้ชายลักษณะนี้ กระทาชายก้มลงกราบท่านเจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างนอบน้อม "ท่านเจ้าคุณไพศาล ฯ ให้กระผมนาจดหมายมาให้พระเดชพระคุณขอรับ " กิมหงวนพูดเสริมขึ้น "เอามาให้ใครนะ" นายกระเทยหันมากราบอาเสี่ย "เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ขอรับ" พลหัวเราะหึ ๆ กล่าวสัพยอกชายแปลกหน้า "ทาไมเธอรู้ล่ะว่าท่านผู้นี้คือเจ้าคุณปัจจนึก ฯ" "อ๋อ คนที่ มีบุ ญ หนั กศั ก ดิ์ ใหญ่ เป็ น พระยาพานทอง ท่ านมี สง่ า ราศี ผิด กว่า คนธรรมดานี่ ค รั บ กระผมเห็นแวบเดียว ก็ทราบว่าท่านเป็นเจ้าคุณ" คราวนี้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิ้มแก้มแทบแตก ท่านรู้สึกรักใคร่เอ็นดูเจ้าหนุ่มช่างพูดคนนี้ทันที "ถูกแล้ว ฉันคือพระยาปัจจนึกพินาศ" นิกรพูดทะลุกลางปล้อง สงสัย ว่ าเธอสัง เกตหัว ล้ านละกระมั ง ใคร ๆ ก็รู้ ว่ าท่ านเจ้า คุณปั จ จนึ ก ฯ หั ว ล้ า นเหมือ นลู ก มะอึก" ท่านเจ้าคุณหันมาทาตาเขียว "โธ่…..เดี๋ยวพ่อฟาดกบาลด้วยขวดตราขาวนี้เลย" ดร. ดิเรกโบกมือห้าม "โน ๆๆๆ ยั งอยู่อีกตั้งครึ่งขวด ถ้ าจาเป็นใช้ ขวดโซดาดี กว่าครับ ความจริง อ้ายกรมัน ก็พูดถูก คุ ณ พ่อไปทางไหนใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณพ่อคือเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เพราะเจ้ าคุณที่หัวแดงแจ๋อย่างนี้ มีคนเดียว" ท่านเจ้าคุณอ้าปากหวอ "อือ…อ้ายหอกนี่วันนี้ทะลึ่งขนาด ๔ ดาวเชียวหรือนี่ แกพูดหรือเหล้ามันพูดแน่วะดิเรก" "ฝรั่งเป็นเสียใจ พูดดีกลายเป็นพูดร้าย ไอเบ็คยัวพาดอน แฮ่ะ แฮ่ะ ซอรี่มาก ๆ ครับ " กระทาชายที่เ ป็น กระเทย ล้ วงกระเป๋ าเสื้ อโปโลสีเหลือ ง หยิบ จดหมายฉบับ หนึ่ งออกมาส่ งให้ เจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างนอบน้อม "นี่ขอรับ จดหมายของเจ้าคุณไพศาล ฯ" ท่านเจ้าคุณพยักหน้าหงึก ๆ พูดกับ ๔ สหาย "เจ้าคุณไพศาลนิตินัย เพื่อนขออาเอง" กิมหงวนว่า "ถ้าจะมีมาขอยืมเงินกระมังครับ เพื่อนฝูงกันพอช่วยได้ก็ช่วยไป" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะ "อ้ายเวร เจ้าคุณไพศาล ฯ ท่านเป็นเจ้าของเหมืองแร่ภูเก็ต มีเงินพอฟัดพอเหวี่ยงกับแกทีเ ดียว" "อ้าว - ผมจะไปรู้เรอะ นึกว่าเจ้าคุณถังแตก" นิกรเอื้อมมือดึงจดหมายในมือพ่อ ตาของเขามาถือไว้ "มัวแต่พูดอยู่ได้ไม่ต้องรู้เรื่องกัน ผมอ่านให้ฟังเอง"
3
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กลืนน้าลายติด ๆ กันหลายครั้ง "แหม….แกนี่มันทะลึ่ งจนกระทั่ งฉัน ไม่ รู้ว่า จะเปรี ยบกับ อะไรดี ผ่า เถอะวะ ขื นทะลึ่ งอย่ างนี้ น่ า กลัวฉันเห็นจะต้องจ้างคนยิงแกทิ้งเสียเป็นแน่ " นิกรหัวเราะ อยากเป็นหม้ายลูกเขยก็เอาซีครับ"พูดพลางดึ งจดหมายสีขาวมาคลี่อ่านข้อ ความในนั้น ดัง ๆ ภูเก็ต ๑๓ มกราคม ๒๔๙๕ เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ที่รัก เป็น เวลา ๒ ปีก ว่าแล้ว ที่ เรามิไ ด้พบปะกั น แต่อั๊ วยั งคงนึ กถึ งลื้อ และเป็ น มิต รที่ ดีของลื้ อเสมอ การงานที่เหมืองค่อนข้างจะยุ่งยาก อั๊วเลยหาเวลาไปกรุงเทพ ฯ ไม่ได้ หวังว่าลื้อและลูกเต้าคงสบายดี เด็กถื อจดหมายฉบับ นี้ เป็ นเด็ก คนใช้ ของอั๊ว ชื่ อมะลิ สุภาพอ่อ นโยน และขยัน ขันแข็งมาก อยู่ กับอั๊วมาปีเศษ อั๊วรักเหมือนกับ ลูกหลาน เจ้าตั วเบื่อความเงียบเหงาของภูเก็ต ขอลาออกจากงาน เพื่ อ มาหางานท าที่ก รุงเทพ ฯ อั๊ วสงสาร ขอฝากไว้ เป็น คนใช้ข องลื้อสั กคน หวังว่ าลื้อ คงจะเอื้ อเอ็ นดู นาย มะลิ ซึ่งทางานได้สารพัด ในที่สุดนี้ อั๊วขอถือโอกาส ส.ค.ส. ๒๔๙๕ มาให้ลื้อด้วย รักและคิดถึงเสมอ พระยาไพศาล ฯ แล้วนิกรก็อ่านเรื่อยเปื่อยต่อไปอีกทั้ง ๆ ที่จดหมายรบลงแล้ว ป.ล. อั๊ว อยู่ ภูเก็ ตได้ ยาจีน ขนานหนึ่ ง เป็ นยาปลูก ผมแก้ หัวล้ านได้ ๑๐๐ เปอร์เ ซ็นต์ กบาลลื้ อ แดงแจ๋ น่าเกลี ยดมาก อั๊วขอให้ลื้อ ลองทายานี้ดู ถ้าไม่ห ายจดหมายไปต่อว่ าอั๊วได้ เครื่องยามีหน วดเต่ า หนั ก ๑ บาท เขากระต่า ยหนั ก ๑ บาท น้าลายยุ งหนั ก ๒ สลึ ง เลือ ดปู ห นัก ๑ บาท ไส้แ มลงหวี่ ดี แมลงวัน หนั กอย่ างละ ๒ บาท ขี้ ฟัน เสือ โคร่ งหนั ก ๑ บาท ต าให้ ละเอีย ดเอาเหล้ า ๒๘ ดีกรี หนึ่ง ขวด ผสมลงไป แห้งทา ๆ สามวันเท่านั้นผมงอกออกมายาวเฟื้อย เจ้า คุณปั จจนึ ก ฯ ค่อ ย ๆ ชะโงกตั วมาข้ างหลั งนิ ก ร แล้ วมองดูจ ดหมายฉบั บนี้ ท่ า นยกขวด โซดาเงื้อขึ้นสุดแขน ฟาดลงกลางกบาลนายจอมทะเล้นดังโป๊ก "นี่แน่ ไม่มีสักนิดเสือกอ่านเสียเป็นคุ้งเป็นแคว" เสียงหั วเราะดังขึ้ นลั่น เรือนต้นไม้ โดยเฉพาะกิมหงวนว่าเสี ยงอหาย เจ้าแห้วชัก ดิ้นชั กงอเพราะ หัวเราะ แต่แล้วเจ้าแห้วก็หยุดหัวเราะทันทีทันควัน เมื่อท่านเจ้าคุณทาตาเขียว ขยับเท้าจะเตะ นิกรยกมือคลาหัว แล้วดูมือของเขา "แตกไหมวะ" พลถามยิ้ม ๆ นายจอมทะเล้นสูดปาก "ไม่แ ตกหรอก แต่ โน เคราะห์ ดีที่ เอาหลวงพ่ อกริ่ง ปวเรศร์ค ล้ องคอไว้ ม่า ยงั้ นกลาลแบะแล้ ว " พูดจบก็คื นจดหมายให้พ่อตาของเขา แล้ วพูด กระชาก ๆ "เอ้า ….เอาไป ล้อเล่นหน่อ ยเดี ยวล่ อเสี ยเต็ ม เหนี่ยว ที่หลังอย่ามาเล่นกะผมอีกนะจะบอกให้" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ อดหัวเราะไม่ได้ ท่านมองดูหน้ากระทาชายซึ่งเป็นเด็กของเพื่อนแล้วถาม "แกชื่อมะลิหรือ?" "ครับผม" เจ้าหนุ่มตอบและประนมมือ "ชื่อแกมันชื่อผู้หญิงนี่หว่า"
4
นายมะลิยิ้มอาย ๆ "เมื่อคุณแม่ท่านท้องผม ท่านชอบดอกมะลิมากเชียวขอรับ ท่านก็เลยตั้งชื่อว่ามะลิ " เจ้าแห้วถอนใจเฮือกใหญ่ อดรนทนไม่ได้ก็พูดโพล่งออกมา "เฮ้ย….อย่าดัดจริตให้มากนักโว้ย เวลาพูดทาไมจะต้องทาหูทาตากระชดกระช้ อยด้วย" พลดุเจ้าแห้วทันที "คนเขาสุภาพเรีย บร้อ ยออกอย่า งนี้ แกกลั บว่าเขา อ้ ายคนอย่า งแกมันพวกเคาบอย พูดจาโฮก ฮากไม่น่าฟังเลย" นายมะลิคลานเข้ามากราบพลด้วยความเคารพ "ได้โปรดกรุณาเลี้ยงสัตว์ผู้ยาก ไว้เอาบุญเถอะครับ" นายพัชราภรณ์พยักหน้า "เอา…ตกลงแกอยู่กับเราก็แล้วกัน" ดร. ดิเรกว่า "นายคนนี้ถูก ชตากั นมาก มีสัมมาคารวะ ท่า ทางเป็ นผู้ดีต กยาก คนเจี ยมเนื้ อเจีย ม ตัวสุภาพอย่างนี้กันรัก" กิมหงวนเห็นพ้องด้วย "จริงโว้ย หน้าตาน่าสงสาร นายมะลิควรจะรับตาแหน่งเป็นคนสนิทของเรา แทนเจ้าแห้วแล้ว " มะลิล้ วงกระเป๋าหยิบผ้า เช็ดหน้าออกมาคลี่ออก แล้ว คลานเข้ามาเช็ดรองเท้า ให้เสี่ย หงวนอย่า ง ตั้งอกตั้ง ใจ เจ้า คุณปัจ จนึก ฯ อมยิ้ม ท่า นเปิ ดกระป๋ องบุ หรี่ หยิ บบุ หรี่อ อกมาใส่ป าก แล้ว ตบกระเป๋ า กางเกงสอดส่า ยสายตามองหาไม้ ขีด มะลิ รีบล้ วงกระเป๋ าหยิ บไฟแช็ก ออกมาขี ดทัน ที ลุ กขึ้น นั่งคุ กเข่ า ยื่นไฟแช็กให้ท่านเจ้าคุณอย่างพินอบพิเทา เจ้าแห้วขบกรามกรอด "เอา…เอาจีบเข้าซี ยังไม่ทันไรกูตกกระป๋องแล้ว" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยกมือชี้หน้าเจ้าแห้ว "ยังจะพูดอีก แกมันคนหยาบคายไม่มีจรรยามารยาท ทาไม่ไม่เอาอย่างนายมะลิเขาบ้าง" มะลิคลานเข้ามากอดขาท่านเจ้าคุณ แล้วจีบปากจีบคอพูด "นายคนนั้นค้อนพระเดชพระคุณขอรับ " เจ้าคุณหันขวับมาทางเจ้าแห้ว "มึงค้อนกูรึ" เจ้าแห้วขบกราม มองดูมะลิราวกับจะกินเลือดกิน เนื้อ ผลุนผลันลุกขึ้นยืน "ขืนอยู่ที่นี่ติดคุกแน่ ให้ดิ้นตาย ประเดี๋ยวพ่อปาดเสียด้วยมีดโกนเลย" พลมองดูเจ้าแห้วอย่างขบขันแกมโมโห "นั่งลงอ้ายแห้ว แกมีหน้าที่รับใช้พวกเรา แกจะไปไหนไม่ได้" เจ้าแห้วร้ องไห้ ทาปากแบะยื่น ยกหลังมื อเช็ด น้าตา ทรุดตั วนั่ง พับเพียบเรีย บร้อ ยตามเดิม เจ้ า คุณปัจจนึก ฯ กล่าวสัมภาษณ์เจ้าหนุ่มกระเทยต่อไป "มะลิขอให้แกบอกฉันตามตรง แกมีความรู้ความสามารถอะไรบ้าง" มะลิยิ้มอาย ๆ "กระผมมี ค วามรู้ ส ามั ญ สาเร็ จชั้ นประถมศึ ก ษาขอรั บ เคยแสดงยี่เ กเป็ น ตัว นางมาแล้ ว เคยมี อาชี พรั บจ้ างแต่ งเป็ นผู้ หญิ ง ไปเที่ย วร าวงเจ้า ค่ะ …เอ๊ ย ครับ กระผม ท ากั บ ข้าวเก่ ง เย็บ ปัก ถัก ร้อ ยจั ด ดอกไม้ ซักรีดเสื้อผ้าได้ดีขอรับ"
5
กิมหงวนพูดโพล่งขึ้น "ไม่ต้องไปซักถามอะไรหรอกครับ คุณอา ตกลงรั บนายมะลิไว้เป็ นคนใช้ข องพวกเราก็แล้ วกัน ผม จ่า ยเงิน เดื อนให้ เอง เดื อนละ ๓๕๐ บาท ให้เ ป็น คนสนิ ทของพวกผม ส่ว นเจ้า แห้ว ลดขั้ นลงไปเป็ น คนขับรถ" เจ้าแห้วโมโหจนหัวเราะ "รับประทานไล่ออกเสียเลย ไม่ดีหรือครับ" พลว่ า "อ๋ อ….ตกลงอ้ า ยแห้ ว แกไปจากบ้ า นฉั นได้ แกจะได้รู้ ว่ าแกน่ ะไม่ มีค วามส าคั ญ อะไร สาหรับพวกเราเลย" เจ้าแห้วหน้าจ๋อย ก้มหน้ามองดูพื้นพูดพึมพากับตนเอง "รับประทานไล่ก็ไม่ไป ขืนไปจะได้อดตาย" นายมะลิบีบนวดหน้าแข้งเจ้าคุณปัจจนึก ฯ "กระผมรู้สึก เป็ นพระเดชพระคุณ หาที่ สุด มิได้ เชีย วครับ เท่ าที่ เจ้า นายทั้ งหมดนี้ มีค วามเมตตา กรุณาต่ อผม ความจริ งกระผมเห็ นหน้า ใต้เ ท้ากั บคุ ณทั้ งสี่ คนนี่ แวบเดี ยว กระผมก็ท ราบเกล้า ทัน ทีว่ า ทุกคนเต็มไปด้ว ยความเมตตากรุ ณา แต่ละคนสง่าผ่า เผย มาตรฐาน สมเป็ นเจ้า คนนายคน " แล้ วเขาก็ ยิ้มให้เสี่ยหงวน "โดยเฉพาะท่าน กระผมมองปราดเดียว ก็ทราบว่าเป็นมหาเศรษฐีมีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ " เ จ้ า แ ห้ ว ถ อ น ห า ย ใ จ เ ฮื อ ก ใ ห ญ่ แ ต่ ไ ม่ พู ด ว่ า ก ร ะ ไ ร เ สี่ ย หงวนยิ้มแก้มแทบแตก "แกรู้ได้ไงวะ มะลิ" "อ๋อ มหาเศรษฐีกั บคนธรรมดา แตกต่างกันมากขอรับ มาตรฐานของท่ านสง่าภาคภูมิมาก บอก ความมีเงินทุกกระเบียดนิ้ว" เสี่ยหงวนหันมายักคิ้วกับพล "อ้ายนี่ตามีแววโว้ย" พลว่า "เอาเงินให้เขาใช้บ้างซี" กิมหงวนล้วงกระเป๋าเสื้อเชิ้ต หยิบธนบัตรขยุ้มหนึ่ง ออกมาส่งให้มะลิ "เอ้า เอาเงินนี่ไว้ใช้" นายกระเทยกราบลงแทบเท้าของอาเสี่ย หงวน แล้วเงยหน้าขึ้ นรับธนบัตรมาถือไว้ หันมายักคิ้ ว ให้เจ้าแห้วอย่างเยาะเย้ย เจ้าแห้วทนไม่ไหวก็กล่าวกับเจ้านายของเขา "รับประทาน ผมขออนุญ าตออกไปจากเรื อนต้น ไม้นี้ไ ด้ไหมครับ รับประทานขืนให้ ผมนั่ง อยู่ที่ นี่ รับประทานผมเชือดคออ้ายหอกนี่แน่" ท่านเจ้าคุณหัวเราะหึ ๆ "อิจฉาเขาละซี แกมัน ไพร่นิ สัยเลว ไป…ไปไหนก็ ไป ไปให้พ้น ต่ อไปนี้ ฉันจะไม่ง้ อแกแล้ว ฉันจะ ให้นายมะลิคอยรับใช้พวกเราอย่างใกล้ชิด" เจ้าแห้วค้อนขวับ "ให้มัน แน่เ ถอะครับ รับประทานกระผมน่ะประจบสอพลอเลียใครไม่เ ป็น รับประทานกระผมมี แต่ความซื่อสัตย์สุจริต" นิกรเอ็ดตะโรขึ้น "แล้วมึงจะมาบ่นเอาสวรรค์วิมานอะไรกันวะ"
6
ดร. ดิเรก ซึ่งกาลังพอใจคนใช้ใหม่โบกมือไล่เจ้าแห้ว "เฮ้ เก็ทเอ๊าท์" เจ้าแห้ วร้องไห้โฮ ลุกขึ้น เดินยกมือเช็ดน้าตาออกไปจากเรือ นต้น ไม้ นึก เสียใจที่ตนชะตาตกโดย ไม่รู้เนื้ อรู้ตั ว แล้วเจ้ าแห้ วก็นึ กขึ้น ได้ว่า ท่านเจ้า คุณประสิ ทธิ์ ฯ คุณหญิง วาด กับแม่เสื อทั้ง สี่ยังเมตตา ปราณีเขาอยู่ เขาควรจะถื อโอกาสรีบไปฟ้องหาทางให้ท่านทั้งสอง และเมีย ๆ ของ ๔ สหายคัดค้าน ไม่ ยอมให้รับนางกระเทยไว้เป็นคนใช้ในบ้าน "พัชราภรณ์" ดังนั้นเจ้าแห้ วก็รีบ เดินตรงไปที่ตั วตึก ใบหน้ าของเจ้าแห้ วบึ้งตึง บอกบุญไม่ รับ สมองเขาต้องใช้ ความคิด อย่างหนักหน่ว ง เจ้าแห้ วกระฟั ดกระเฟี ยดขึ้นมาบนตึก เจ้ามั่น คนใช้เ ก่าแก่เพื่ อนเกลอของเจ้ า แห้ว นั่งพักผ่อนอยู่ที่บันได พอแลเห็นเจ้าแห้วก็หัวเราะ และกล่าวสัพยอก "เฮ้ย เป็นอะไรวะอ้ายแห้ว หน้ายังกะโกรธใครมาตั้งปี " เจ้าแห้วตวาดแว๊ด "อย่าเสือก เดี๋ยวจะโดนถีบ" แล้วเจ้าแห้วก็ เดินเลยเข้ ามาในห้ องโถง เจ้ าคุณประสิทธิ์ ฯ คุณหญิ งวาด และแม่ เสือทั้ งสี่ กาลั ง นั่งสนทนากั นอยู่ เงียบ ๆ รอคอยเวลารั บประทานอาหารค่า เจ้าแห้ วตรงเข้ามาทรุด ตัวลงนั่งพับ เพีย บ เรียบร้อย แล้วยกมือไหว้ประมุขของบ้าน "พัชราภรณ์" "รับประทานกระผมเห็นจะต้อง ขอกราบเท้าลาออกจากงานละครับ " คุณหญิงทาหน้าตื่น "ว่าไงนะ เอ็งจะออกจากงาน มีอะไรเกิดขึ้นยังงั้นหรือ" เจ้าแห้วน้าตาคลอหน่วย "กระผมเสี ยใจครับ คุณพล คุ ณนิก ร อาเสี่ย กับคุ ณหมอ และท่ านเจ้าคุ ณปัจ จนึก ฯ เห็นคนอื่ น ซึ่งยัง ไม่รู้หั วนอนปลายเท้าดี กว่ากระผม ท่า นเจ้ าคุณและคุณทั้ งสี่ รั บประทานได้ รับคนแปลกหน้าคน หนึ่งไว้เป็นคนใช้ แล้วก็รับประทานให้ทาหน้าที่แทนกระผมขอรับ ลดชั้นกระผมมาเป็นคนขับรถยนต์ " ทุกคนพากันมองดูเจ้าแห้วเป็นตาเดียว "เจ้าหมอนั่นน่ะ มันเป็นใครมาจากไหน" คุณหณิงวาดพูดเสียงกร้าว "รับประทานมาจากภูเ ก็ตขอรับ รั บประทานเป็นคนของท่านเจ้าคุ ณอะไรคนหนึ่ง ซึ่งเป็น เพื่อ น กับท่านเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เจ้าหมอนั่นรับประทานชื่อมะลิขอรับ " นันทาหัวเราะเบา ๆ "ผู้ชายไง๋ชื่อเป็นผู้หญิง" เจ้าแห้วหันมาทางเมียรักของอ้ายเสือรูปหล่อทันที "รับ ประทานนั่ นน่ ะซี ค รับ ท่ าทางก็เหมื อนผู้ห ญิ ง รับ ประทานผมสงสั ยว่ าเป็น กระเทยขอรั บ ท่า นเจ้ าคุ ณกับ คุณทั้ง สี่ค น ถูก เจ้ ามะลิ ยกยอปอปั้น ประจบสอพลอพั กเดี ยวเท่ านั้ น ต่า งก็ หลงรัก มั น และเกลียดชังผมทันที" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ กล่าวขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการ "เอ คบคนจรหมอนหมิ่นถ้าจะไม่ได้เรื่องนาคุณหญิง ประเดี๋ยวมันจะมาล้วงตับเรา" ประไพพูดอย่างหน้าตาเฉย "นั่นน่ะซีคะคุณอา เผลอแผล็บเดียวมันก็จะขนเอาไปเกลี้ยงบ้าน มองดูเตียนโล่งไปหมดเลย" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ กลืนน้าลายเอื๊อก ทาหน้าชอบกล "แกจะพูดอะไรนึกถึงอาบ้างเถอะวะประไพ พูดยังงี้อาไม่ชอบเลย"
7
คุณหญิงวาดถลึงตามองดูหลานสะใภ้ของท่าน "แม่ประไพน่ะพูดจาไม่ค่อยจะมีหู รูด รู้ อยู่แล้ วว่าคนหัวล้า นน่ะไม่ชอบให้ใครพูดพาดพิงถึ งกบาล เขา อาเป็นเมียท่าน อายังไม่ใคร่จะกล้าพูด แต่ถ้ าโมโหละก้อไปอีกอย่างหนึ่ง" ท่านเจ้าคุณโบกมือ "พอแล้วแม่วาด ไม่ต้องอธิบายหรอก" คุณหญิงวาดหัวเราะคิก "ง่า เจ้าแห้วไปเชิ ญเจ้ าคุณปัจ จนึ ก ฯ และบอกให้ พ่อ เทวดาทั้ ง สี่ คน กับนายมะลิ ขึ้น มาพบข้ า หน่อยซิ ไม่ ได้การแล้ว ข้าจะต้องคั ดค้า นไม่ย อมให้ เจ้านานมะลิเข้า มาอยู่ ในบ้ า นเรา มันเป็ นใครที่ไหน ไม่เคยรู้จักมักจี่ คนใช้ในบ้านนี้จะต้องเป็นคนที่ข้าไว้เนื้อเชื่อใจ เช่นเอ็งเป็นต้น " เจ้าแห้วยิ้มแป้น ยืดอกขึ้นในท่าเบ่งทันที "รับประทานพวกเจ้า นายของกระผม ล้ วนแต่ว างเครื่อ งเพชร วางเงิน ทองไว้เกลื่อ นกลาด เจ้ า มะลิท่าทางไม่น่าไว้ใจหรอกขอรับ" นวลละออเห็นพ้องด้วย "นั่นน่ะซี เดี๋ยวนี้หาคนซื่อได้ยาก จริงไหมคะคุณประภา" เมียรักของนายแพทย์หนุ่มพยักหน้าเห็นพ้องด้วย "ค่ะ ถูก แล้ว คุ ณพ่อ นี่ยุ่งไม่ เข้าเรื่ อง คนใช้มีอ ยู่ตั้ง ๗ - ๘ คน ไม่ รู้ว่าจะรับไว้ ทาไม เสียเงิ นเดือ น เปลืองข้า วเปล่า ๆ ไปเจ้า แห้ว ไปเชิญคุณพ่ อขึ้นมาบนตึกเถอะ เรียนกับท่านว่าคุณอาผู้หญิงขอเชิญมา พบ พร้อมทั้งทุก ๆ คนด้วย" เจ้า แห้ วมี สีห น้า สดชื่น ทัน ที เขาลุ กขึ้ นเดิ นก้ มตั วออกไปจากห้ องโถง ลงบั นไดตึ กวิ่ง ไปที่เ รือ น ต้นไม้ ประมุ ขของบ้า น "พั ชราภรณ์" ทั้ งสองท่า นได้ สนทนากับ แม่เ สือทั้ งสี่ ถึงเรื่ องภั ยแห่ งการคบคน แปลกหน้า ไม่รู้จักหัวนอนปลายตีน สั กครู่หนึ่งสี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ และเจ้าแห้วก็ พากันเข้ามา ในห้องโถง นายมะลิตามเข้ามาด้วย แล้ ว เจ้ าหนุ่ มซึ่ง มี กิริ ย าเหมือ นผู้ หญิ ง ก็ รี บ ทรุ ด ตัว นั่ ง คลานเข้ า มาหมอบกราบท่ านเจ้ า คุ ณ ประสิทธิ์ ฯ และคุณหญิงวาด "ใครกันคะนี่" คุณหญิงวาดถามเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เสียงดุ ๆ ทาให้เจ้าแห้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "เด็ก ของเจ้ าคุ ณไพศาลเพื่อ นผมครั บ ชื่อ มะลิ ท างานอยู่กั บเจ้า คุณไพศาล ฯ ที่ ภู เก็ ต แต่ ท น ความเงีย บเหงาไม่ไหว ก็เ ลยเดินทางมาหางานทาที่กรุ งเทพ ฯ เจ้า คุณท่ านจดหมายมาถึ งผม ฝากฝั ง ผมให้ช่วยรับไว้เป็นคนใช้ ซึ่งมะลิก็สมัครใจอยู่กับเราแล้ว" มะลิ ห ยิบ พัด ขนนกเล่ มใหญ่ ที่ วางอยู่ บนเก้ าอี้ นวมตั วหนึ่ง ขึ้น มาโบกพั ดกระพือ ลมให้ เจ้ าคุ ณ ประสิท ธิ์ ฯ และคุ ณหญิ งวาด การกระท าของเขาเช่น นี้ ท าให้ ป ระมุ ขของบ้ าน "พั ชราภรณ์" ทั้ง สอง ท่านเกิดความเอ็นดูรักใคร่ทันที คุณหญิงวาดยิ้มเล็กน้อย มองดูมะลิด้วยความพอใจ "อือ หน้าตาน่าสงสาร ลักษณะบอกว่าเรียบร้อยและขยันทางาน ดูซีนั่งพับ เพียบแต้ การโบกพั ด ก็ทาได้ถูกต้อง แสดงว่าเคยอยู่กับเจ้านายมาแล้ว" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะ "ครับ น่าสงสารมาก ผมตกลงรับไว้แล้ว ให้เงินเดือน ๆ ละ ๓๕๐ บาท" นายมะลิวางพัดลง ยกมือบีบขยาหน้าแข้งคุณหญิงวาดเบา ๆ คุณหญิงหัวเราะชอบใจ "ให้ซะ ๔๐๐ บาทก็แล้วกันค่ะ คนดี ๆ สุภาพน่ารักยังงี้ดิฉันไม่เสียดายเงินเดือนหรอก"
8
เจ้าแห้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผุดลุกขึ้นยืนทันที เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ รีบกล่าวถาม "อ้าว ไปไหนล่ะโว้ย อ้ายแห้ว" เจ้าแห้วตอบอย่างองอาจ "รับประทานขื นอยู่ที่ นี่ รับ ประทานผมติด ตะรางแน่ รั บประทานหมั่น ไส้อ้ ายมะลิเต็ มทนแล้ ว ครับ" นันทาเล่นงานเจ้าแห้วทันที "แกมันบ้ า จิต ใจต่า คนที่หนี ร้อนมาพึ่งเย็ นก็ควรที่เราจะให้ค วามเอื้ ออารีเขา หนอย อิจ ฉาออก นอกหน้า" เจ้าแห้วพยักหน้า "ครับ ใครบ้างจะไม่ อิจ ฉา รั บประทานผมทางานอาบเหงื่อ ต่างน้า รับประทานทุ ก ๆ คนใช้ผ ม หัวไม่ว่ างหางไม่เว้น บางที กาลัง รับประทานข้าวก็เ รียกใช้ รับประทานนอนหลับก็ ปลุกขึ้ นมาใช้ อยู่มา แต่เล็กแต่น้อยเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยง มีเงินเดือน ๓๐๐ บาทเท่านั้น" นันทาชักฉิว "มานี่อ้ายแห้ว อ้ายหมาแห้วกลับมานี่ แกชักจองหองใหญ่เสียแล้ว" เจ้าแห้วหันมายักคิ้วแล้วยกมือกอดอกยิ้มแสยะ มองดูนันทาอย่างไม่เกรงกลัว "ผมน่ะที เด็ดแล้ว รับ ประทานอย่ างมากก็ถูก ไล่ออกจากบ้ านเท่ านั้น เชิญใช้ อ้ายมะลิให้พอเถอะ ครับ ผมเป็นคนขับรถไม่เกี่ยวข้องกับบนตึกนี้แล้ว" นันทาหันขวับมาทางผัวรักของหล่อน "ฟังซีคะพล ลุกขึ้นเตะอ้ายแห้วสักทีซีคะ" พลอมยิ้ม "ช่างมันเถอะนัน กาลังหน้าสิ่ วหน้าขวาน ถ้าพี่เตะมันน่ากลัวว่าอ้ายแห้วคงสู้ พี่ คนที่อิ จฉาริษยา เขา จิตใจมันก็หมดความสุขเอง" เจ้าแห้วร้องไห้โฮ "รับประทานเจ็ บใจนัก ทาดี มามากไม่เห็น ความดี โฮ ๆ ๆ ๆ รับประทานสูบกัญชาให้ตายห่าเลย กู" แล้วเจ้า แห้วก็ผลุ นผลันเดิ นออกไปทางหลังตึ ก ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างครื้น เครงของคณะพรรค ๔ สหาย เป็นอันว่าทุกคนตกลงรับนายมะลิ ไว้เป็นคนใช้ในบ้าน"พัชราภรณ์" ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เสียงเจ้าแห้วเอ็ดตะโรลั่นห้องนอนของเขา "บุญมาวาสนาช่วย ที่ป่วยก็ หายที่หน่ายก็ รัก… บุญไม่มาวาสนาไม่ช่ว ย ที่ป่วยก็หนั กที่รักก็หน่า ย ถุย…เลิกคิดกั นทีกู สูบ กัญชาดีก ว่า สมัยนี้ค นประจบสอพลอเลี ยแข้งเลีย ขาเจ้านาย ไม่ต้องท างานเลยก็ ได้ดี อ้ายเราทางานจนสายตั วขาดวั นละเส้น สองเส้น เจ้ านายเกลียด เฮ้ อโลกหนอโลก พระเสื้อ เมือ ง กางเกงเมือง ไม่เอ็นดูก็ตามใจ" เจ้าแห้ วกาลังตกชั้น ส่ วนนายมะลิกาลั งเป็น ที่โปรดปรานของเจ้า นายในบ้าน "พัช ราภรณ์" ทุ ก ๆ คน สี่ นางชอบสัพยอกหยอกล้อมะลิ คุณหญิ งวาดมั กจะเรีย กให้ เข้า ไปนวดท่านบ่อ ย ๆ ใครต่อ ใคร เรียกหาตั วมะลิตลอดวั น ส่ วนเจ้าแห้วเหมือ นคนที่ ตายแล้ ว ไม่มีใ ครเรี ยกใช้เลย วัน หนึ่ ง ๆ ไม่ต้อ งท า อะไร รถยนต์ ก็ไม่ต้อ งขับ เดิ นผ่านใครก็ไ ม่มีใครทัก เจ้ าแห้วถึ งกับร้ องไห้เพราะความน้อ ยใจ แล้วเขาก็ ปลอบตัวเองด้วยกัญชา
9
เพียงหนึ่ งสัป ดาห์ ที่มะลิเ ข้ามาอยู่ ในบ้ าน พวกสาวใช้ ในบ้ านก็ เกิด กระแหนะกระแหนเป็น ปาก เป็นเสียง หวุด หวิด จะตบตีกั นด้ว ยความหึ งหวง พ่อ มะลิ ร่วงพวงมาลัย คนนี้ สาวใช้ ทุกคนให้ ท่าให้ ทาง เขา แม้กระทั่ งละม่ อมซึ่ง อายุร่ วม ๔๐ ปีแ ล้ว ก็ยั งทากระดิก ๆ กับ นายมะลิ พวกสาวใช้ต่ างเอาอกเอา ใจเขา ยายอิ่มแม่ ครั วมี กิริย าดั ดจริต ขึ้น มีกั บข้ าวดี ๆ ตั กซ่ อนแบ่ งไว้ ให้มะลิ ตกค่าชวนม ะลิ ไปดู ยี่เ ก หรือมิฉะนั้นก็ทาขนมพิเศษให้กิน เช่นไข่หวาน ขนมบัวลอย เจ้าแห้วเฝ้ าดูมะลิเจ้ าหนุ่ มกระเทยผู้นี้ ด้วยความหมั่น ไส้ ในที่ สุดเจ้ าแห้ วก็เลิ กสนใจ หมกตัวอยู่ แต่ในห้อง เพลิดเพลินกับกัญ ชาตลอดวัน กริ่ง ไฟฟ้าในห้ องนอนของเจ้าแห้ ว ไม่มีเสี ยงเรียกจากตึกใหญ่ หลายวันแล้ว แสดงว่าพวกเจ้านายไม่มีใครต้องการใช้เจ้าแห้ว ณ บัดนี้ เจ้าแห้ว นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง ก าลังหั่น กัญชาบนเขียงเล็ ก ๆ บ้องกัญชาเต็ มยศใหญ่ ประดับ เหรี ยญตราทั่ว โลก ตลอดจนกระทั่ งสตางค์ ขาวสตางค์แดง วางพิงอยู่ข้ าง ๆ ตั ว เจ้าแห้ว ร้อ ง เพลงหงิง ๆ อย่างสุขสบาย เจ้า คุณประสิ ทธิ์ ฯ ปรากฏตั วขึ้ นที่ ห น้า ประตูห้ อ ง พอเจ้า แห้ว แลเห็ น เข้า ก็ เย็ น วาบไปหมด ทั้งตั ว รีบ คว้า บ้องกัญ ชาซ่ อนไว้ข้า งหลั งทัน ที เพราะเจ้า คุณประสิ ทธิ์ค าดโทษไว้ว่า ถ้า เจ้าแห้วขื นสู บ กัญชาอีก ท่านจะลงโทษสถานหนัก ไล่ออกจากบ้านทันที ท่านเจ้าคุณมีสีหน้าเคร่งขรึม พาตัวเดินเข้ามาในห้องแล้วโบกมือห้ามเจ้าแห้ว "ไม่ต้อง ไม่ต้องซ่อน ข้าอนุญาตให้เอ็งสูบได้" เจ้าแห้วขมวดคิ้วย่น มองดูเจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ อย่างสงสัย "แฮ่ะ แฮ่ะ จริง ๆ หรือครับ" "เออ สูบเถอะ ข้า เห็น ใจเอ็ งโว้ ย เอ็ งกาลังตกชั้น ใคร ๆ เขาพากั นเกลียดหน้ าเอ็ง ทั้งนั้ น แต่ ข้ า อดที่จะสงสารเวทนาเอ็งไม่ได้ เพราะเอ็งเป็นคนเก่าแก่ของข้า " เจ้าแห้วยิ้มออกมาได้ "รับประทานใต้เท้าพูดอย่างนี้ ค่อยชื่นสะดือหน่อย รับประทานเชิญนั่งเก้าอี้ซีครับ " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ มองไปรอบ ๆ ห้อง "ไหนวะเก้าอี้ ข้าไม่เห็นมีเก้าอี้สักตัว" เจ้าแห้วยิ้มแหย ๆ "รับประทาน ถ้ายังงั้นเชิญใต้เท้านั่งบนพื้นซีครับ " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ มีกิริยาหงอยเหงาอย่างไรชอบกล คล้ายกั บคนที่ถู กสะกดจิ ต ท่านทรุดตัวลง นั่งขัดสมาธิบนพื้น แล้วฝืนยิ้มให้เจ้าแห้ว "เฮ้อ กูกลุ้มใจโว้ยอ้ายแห้ว กูคิดผิดเสียแล้ว" เจ้าแห้วหน้าตื่น "รับประทานเรื่องอะไรครับ" "ก็เรื่องอ้ ายเวรมะลิน่ะซี ข้าเห็น จะต้องยิ งตัวตายในไม่ช้ านี้อย่า งแน่นอน" แล้วเจ้าคุณประสิทธิ์ ก็ เอียงหน้า เข้ามากระซิบกระซาบกับเจ้าแห้ว "ข้าพูดแล้ว เอ็งอย่าพูดกับใครไม่ได้นา" เจ้าแห้วกระซิบตอบ "ครับ รับประทานไม่พูดหรอกครับ รับประทานเหยียบไว้ในห้องนี้ เลย" "เออ ต้องเหยียบให้จมนะ" เจ้าคุณกระซิบต่อไป "ครับ รับประทานเหยียบให้แบนแป๋ไปเลย" ท่านเจ้าคุณมองซ้ายมองขวาแล้วพูดเสียงปกติ
10
"อ้ายมะลิกาลังจะทาเรื่องบัดสีให้ข้า " เจ้าแห้วสะดุ้งเฮือก ยกนิ้วชี้มือขวาแตะริมฝีปากแล้วร้องซีด กระซิบบอกท่าน "รับประทาน เบาหน่อยครับ เดี๋ยวห้องข้าง ๆ มันได้ยินเข้า " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ลาบากนัก ก็คุย กัน อย่ างปกติ เถอะวะ กระซิ บบ้ างพูดเสีย งดัง บ้า ง กู ราคาญเหมื อนกัน แล้ วไม่ ชอบพูดกระซิบกับใครด้วย" เจ้าแห้วอมยิ้ม "รับประทานมัน ทาอะไรให้ใต้เ ท้าไม่ พอใจหรือ ครับ บอกผมเถิดครับ รั บประทานผมจัดการเอง หัว ๒๐ แผลตัวต่างหาก หรือม่ายรับประทานปาดด้วยมีดโกนยังได้ " "ฮื่อ ยังงั้น ซีวะ เอ็ง เป็นข้าเก่าเต่าเลี้ ยงของข้ านี่ อ้ายแห้ว อ้า ยมะลิมัน เล่นกินบนเรือนอุ จาระบน หลังคาบ้านข้าเสียแล้ว" เจ้าแห้วทาหน้าชอบกล "รับประทานมันขึ้นไปถ่ายเมื่อไรครับ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ แยกเขี้ยว "โธ่….อ้ายหอก เขาอุปมาไว้อย่างนี้โว้ย กินบนเรือนขี้บนหลังคา คือคนที่ไม่รู้จักคุณคน" "อ๋อ รับประทาน ผมคิ ดว่าอ้ายมะลิเอาเข้า จริง ๆ ก็อ อกวิตถารสักหน่อย" พูดจบเจ้าแห้วก็บรรจุ กัญชายัด ใส่บ้อง แล้วส่งให้เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ อย่า งนอบน้อ ม "รับประทานผมกราบวิ งวอนใต้ เท้า ลอง ดูสักบ้องเถอะครับ ดูดครอกเดียวเรื่องกลุ้มหายหมด ถ้าไม่จริงรับประทานกระทืบอ้ายแห้วเลย" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ยิ้มแห้ง ๆ "ไม่เอาโว้ย เดี๋ยวเมาตายห่า " "รับประทานบ้องเดียวไม่เมาหรอกครับ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ยิ้มทะแม่ง ๆ ชอบกล รับบ้องกัญชามาพิจารณาดู "สูบแล้วสบายใจงั้นหรือ" "ครับ ผม รับ ประทานดู ดเข้ าไปแล้ ว ใต้เท้ าจะรู้ สึกว่ าโลกนี้ เป็ นของใต้ เท้ าทัน ที หนึ่ งบ้อ งก าลั ง สวยครับ เอาน่า" ท่านเจ้าคุณเม้มปากแน่น ถอนหายใจหนัก ๆ "เฮ้ย กูเกิ ดจากท้องพ่อ ท้องแม่ ไม่เคยสูบกัญ ชาเลย เอาละวันนี้กูก ลุ้มใจแทบจะเป็นบ้า ลองเชื่ อ เอ็งหน่อย" เจ้าแห้วขมวดคิ้วย่น "รับประทานเชื่อผม เป็นเจริญแน่" เจ้าคุณทาหน้าเบ้ "บ้องนี้เอ็งสูบทุกวัน ข้าจะดูดเข้าไปได้ยังไง เชื้อโรค" "รับประทาน กัญ ชาเป็นยาฆ่ าเชื้ อโรคอย่ างดี ครับ ผม เอาหน่ อยครับ เพื่อ ความครึกครื้นในหมู่ คณะ" "อ้อ กูเลยกลายเป็นพรรคพวกมึงไปแล้ว เอาวันนี้กูยอมเสียคนวะ จุดให้ข้าทีซี " เจ้าแห้วรีบจุดไม้ขีดจ่อบ้องกัญชา เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ดูดครอก ๆ "รับ ประทานกลื น ควั น เข้ า ไปในท้ อ งเลยครั บ รั บ ประทานอย่ า อั ด แบบบุ ห รี่ น่ า น ยั ง งั้ น รับประทานดูดอีกที่ครับ ทีนี้ทีเด็ด"
11
เจ้า คุณประสิ ทธิ์ ฯ กลายเป็น คนว่านอนสอนง่ าย ของเจ้ าแห้ว ไปเสีย แล้ ว ท่ านพยายามกลื น ควันเข้าไปหมด แล้วก็สาลักไอเสียงลั่นห้อง น้าหูน้าตาไหล "โอย ไม่ไหวโว้ย กลิ่นมันทึ่ด ๆ ชอบกล เอ…. ชักครึ้มดีเหมือนกัน อีกบ้องเถอะวะ" เจ้าแห้วรีบดึงบ้องกัญชามาเก็บทันที "รับประทานพอแล้ วครับ หนึ่ง บ้องนงนุช รับประทานสองบ้ องผรุ สวาจา สามบ้องแกล้ว กล้า สี่ บ้องเดินแก้ผ้าอมยิ้ม" ท่านเจ้าคุณสะดุ้ง "ถึงงั้นเชียวรึ" เจ้าแห้วอดหัวเราะไม่ได้ นิ่งอึ้งไปสักครู่ก็กล่าวถามอย่างพินอบพิเทา "ใต้เท้า มีเรื่องขุ่นข้อ งหมองใจอะไร รับ ประทานบอกผมเถอะครั บ สาหรับอ้า ยมะลิ รับประทาน ผมจัดการเอง" อานาจกั ญชา ทาให้อารมณ์ของเจ้ าคุณประสิทธิ์ ฯ ครึกครื้น ขึ้น ใบหน้าของท่ านเปลี่ย นจากบึ้ ง ตึงเป็นยิ้มแย้มแจ่มใส แต่นัยน์ตาปรือแบบสูบกัญชา ท่านเขยิบตัวเข้ามานั่งชิดเจ้าแห้ว "อ้ายแห้ว เอ็งรักข้ามากไหมวะ" "โธ่ รับประทานไม่น่าถามเลยครับ กระผมเป็นข้าเก่า ขี้เต่าเลี้ยง" "ข้าเก่าเต่าเลี้ยง ไม่ใช่ข้าเก่าขี้เต่าเลี้ยง" "อ้อ จริง ครับ รับ ประทานใต้เท้า เป็นเจ้า นายเลี้ย งดูกระผมมา พระเดชพระคุณข้าวแดงแกงร้อ น น้าปลาน้าปลาร้า ราดศีร ษะทุ กวั น กระผมก็ ต้อ งเคารพรั กซื่ อ สัต ย์ กตั ญ ญู ต่อ ใต้ เท้ า อย่ า งที่ เรี ยกว่ า ซื่อสัตย์ตลอดกาลเลย" "เออ มั นต้อ งยัง งั้นซี วะ" ท่ านเจ้ าคุณพูดพลางหัวเราะพลาง "ฟังนี่ อ้ายแห้ว ข้าจะเล่ าให้ฟัง ฮ่ ะ ฮ่ะ มั นน่า ขันไหมวะ คุณหญิงของข้ าเรีย กเจ้า มะลิเ ข้าไปนวดในห้ องนอนบ่อ ย ๆ แล้ว ปิดประตูซ ะด้ว ย ฮ่ะ ฮ่ะ" เจ้าแห้วอ้าปากหวอ "เอ รับประทานเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่น่าขบขัน เลยนี่ครับ" "แล้วเอ็งว่าเป็นเรื่องชนิดไหน" "รับประทาน ต้องเป็นเรื่องรักระคนแค้น " "เอาละ จะเป็นเรื่ องอะไรก็ช่ างมัน ก่อน ปัญหาสาคั ญมีอ ยู่ว่า ข้าไม่ ไว้ใจคุ ณหญิ งของข้าเสี ยแล้ ว คุณหญิงไม่เคยนวด แต่ เดี๋ย วนี้น วดทุ กวัน พอตกบ่ ายเรี ยกอ้ ายมะลิขึ้ นไปนวด แล้ว ก็ยิ้มแย้มแจ่มใส มี ท่าทางสดชื่นเหมือนเด็กสาว ๆ" เจ้าแห้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า "กระผมคิดว่าไม่มีอะไรหรอกครับ คุณหญิ งท่านแก่แล้ว ก็เกิด ความเมื่อยขบ เพราะเลือดลมเดิ น ไม่ดี รับประทานใต้เท้าอาจจะเข้าใจมากมายไปเอง" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ หัวเราะลั่น "ไม่ผิ ดละ ข้า เห็น ว่า คุณหญิง ต้อ งมี ยังไง ๆ กั บอ้ ายมะลิแ ล้ว อ้ ายหอกนั่ นมั นสุ ภาพอ่ อนหวาน หน้าตาจะเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย คุณหญิงเลยโปรดปรานมันเป็นพิเศษ" "ว้า รับประทาน คุณหญิงท่านคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกครับ "
12
"โธ่ อ้ ายแห้ ว หลายวัน มาแล้ วคุณหญิ งนอนหัน หลั งให้ ข้า ทุกคื น มีพิรุธเต็มตั ว พู ดแล้ว เอ็ง ต้ อ ง เหยี ยบทิ้ งนะอ้ ายแห้ ว มัก เกี่ ยวกับ เกี ยรติย ศของข้า ข้ าน่ ะอั ดอั้ น ตัน ใจเต็มทนแล้ว แต่ข้ าพู ดกั บ ใคร ไม่ได้ ข้าเพิ่งพูดกับเอ็งเป็นคนแรก" เจ้าแห้วนิ่งตรึกตรอง "รับประทาน ใต้เท้าจะให้ผมทาอย่างไรล่ะครับ ฟันกบาลหรือกรีดหน้าด้วยมีดโกน" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ผิวปากเบา ๆ ปลอบใจตนเอง "ข้าอยากให้ เอ็งหาทางให้อ้ายมะลิ ออกไปจากบ้านเรา ด้วยวิธีใ ด ๆ ก็แล้ว แต่เอ็ง แต่ ต้องไปด้ว ย สันติวิธี เพราะถ้า เกิดเอะอะเป็นเรื่ องเป็นราวขึ้น ข้ าก็จะขายหน้าเขา ใครเขาจะว่า ข้ าแก่จะเข้าโลงอยู่ แล้ว ยังหึ งเมีย อีก ความจริงเรื่ องมั นควรจะหึง เพราะของมั นหึง กัน ได้ เล่นปิ ดประตู นวดกันนี่ หว่ า คน แก่ ส มั ย จิต เต้อ บั ค แมมโบ แจ๊ มโบ กั ว ราช่ า ไว้ ใ จไม่ ได้ ห รอก ใครจะรู้ ว่ าอ้ า ยมะลิ มัน นวดมั น ขย า ตรงไหนบ้าง" การสนทนาสิ้น สุด ลงทั นที เมื่ อเจ้ าคุ ณประสิทธิ์ ฯ กับ เจ้า แห้ วได้ ยิน เสีย งแจ๋ ว ๆ ของคุ ณหญิ ง วาด ดังขึ้นที่หน้าเรือนพักคนใช้ เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ มีกิริยาท่าทางลนลาน "เฮ้ย เร็ว เก็บบ้องกัญชาเสีย ประเดี๋ยวแม่เข้ามาเห็นเข้าฉิบหายแน่ " เจ้าแห้วเหวี่ยงบ้องกัญชาและเขีย งเข้า ไปใต้เตีย งนอน เสี ยงฝี เท้าคนดัง ขึ้นที่ หน้า ห้อง และแล้ ว คุณหญิงวาดก็เดินนาหน้าพามะลิ คนใช้รูปหล่อของท่านเดินเข้ามา คุณหญิงวาดหยุดชะงัก เมื่อเห็นท่านเจ้าคุณ "อ้าว มาขลุกอยู่ที่นี่เอง มีธุระอะไรเกี่ยวกับเจ้าแห้วหรือคะ" เจ้าคุณทาหน้าครึ่งยิ้มครึ่งแหย "เปล่าจ้ะ บนตึกมันร้อนเลยเลี่ยงมาคุยกับอ้ายแห้ว " "ที่นี่มันอุด อู้จะตายไป ไปบนตึกเถอะค่ ะ ดิ ฉันมี ธุระจะปรึ กษาหารื อด้ว ย แหมเที่ ยวเดิ น ตามหา เสียรอบบ้าน" "ปรึกษาเรื่องอะไร" คุณหญิงว่า "ดิฉันจะแต่งตั้งให้พ่อมะลิ เป็นผู้เชียวชาญการรับใช้ประจาบ้านเราค่ะ" เจ้าคุ ณประสิ ทธิ์ ฯ ขบกรามกรอด ท่า นถลึ งตามองดูเจ้ าหนุ่ มรูป หล่ อ แล้วพู ดกับ คุณหญิ งด้ว ย เสียงกระชาก "ไม่ต้อ งปรึก ษาหรอกคุ ณหญิง จะแต่ง ตั้งให้ นายมะลิ เ ป็นผู้ เชียงชาญการรั บใช้ป ระจ าบ้าน หรื อ จะแต่งตั้งให้เป็นเจ้าของบ้านแทนฉันก็ตามใจ" คุณหญิงค้อนขวับ "ฮึ คาคมซะด้ วย ดี เหมือ นกัน เมื่อเจ้ าคุณไม่ยอมปรึกษา ดิฉั นก็ขอแต่งตั้ งให้พ่อมะลิ เป็น ผู้เชีย ว ชาญการรับใช้ มีหน้าที่ควบคุมดูแล บังคับบัญชาคนใช้ชายหญิงทุกคนในบ้า นนี้" เจ้าคุณฝืนหัวเราะ ""ควบคุมบังคับบัญชาตัวฉันด้วยหรือเปล่า " "อ๋อ ถ้ าเจ้า คุณยอมก็ ได้เหมือนกัน " แล้วท่ านก็ หัน มายิ้มกับหมอนวดประจ าตัวท่ าน ซึ่งยื นแอบ อยู่ข้างประตู "ไปเถอะพ่อมะลิ ฉันปวดหลังอีกแล้ว ขึ้นไปบนตึกนวดให้ฉันดีกว่า " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ พยักหน้ากับเจ้าแห้ว "เฮ้ย เอากัญชามาให้กูสูบอีก วันนี้กูต้องเมากัญชาให้หงาเหงือกเลย"
13
คุณหญิ งวาดยิ้มน้อ ยยิ้มใหญ่ พาเจ้าหนุ่มกระเทยเดิ นไปจากที่นั่ นทันที ท่านเจ้าคุณยกมื อทึ้งผม ตัวเองอย่างเดือดดาล แต่แล้ว ท่านก็ นึกขึ้น ได้ว่า ท่านไม่มีผม อารมณ์ของท่านเดือนพล่าน เจ้า แห้วรี บ คลานเข้าไปใต้เ ตียง ดึงบ้ องกัญ ชาและเครื่องอุปกรณ์ออกมา รีบบรรจุ กัญชาใส่บ้ อง แล้วส่ งให้เ จ้าคุ ณ ประสิทธิ์ฯ "รับประทาน ดับ พิโรธเสียอีก บ้องเถอะครับ ประเดี๋ ยวเส้ นโลหิ ตแตก รับ ประทานเส้ นที่ข มับขึ้ น เขียวปั๊ดเลยครับ" เจ้าคุณคว้าบ้องกัญชามาจากเจ้าแห้วทันที "เอา จุ ด ไม้ ขี ด เข้ า โว้ ย ฮึ่ ม กู ถ้ า จ ะอายุ สั้ น แน่ เอ็ ง เห็ น ไหมอ้ า ยแห้ ว ท่ า ทางคุ ณ หญิ ง กระชุ่มกระชวยเหมือนสาวรุ่น ๆ " เจ้าแห้วจุดไม้ขีดให้ท่าน เจ้าคุณดูดเต็มแรง ดูดและดูดดับโมโหและอารมณ์หึ งของท่าน "รับประทานใจเย็น ๆ ไว้ก่อนครับ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ พยักหน้าหงึก ๆ "ข้าจะทาอย่างไรดี อ้ายแห้ว ข้ามืดแปดด้านแล้ว ตะกี้ข้าเกือบจะเตะอ้ายมะลิเ สียแล้ว " "รับประทาน ทาไมไม่เตะล่ะครับ" "ข้ากลัวมันสู้ข้าน่ะซีโว้ย กลุ้มใจจริงโว้ย อยู่กันมาตั้งแต่หนุ่มสาว คุณหญิงไม่เคยเป็นยังงี้เลย" เจ้าแห้วปลอบใจท่านเจ้าคุณ "รับประทานช้า ๆ ได้พร้ าสามเล่มงาม ขอรับ กระผมจัดการเอง รับประทานกระผมขอเวลา ๒ วันเท่านั้น รับประทานอ้ายมะลิต้องไปจากบ้านนี้อ ย่างเด็ดขาด ถ้ามันขื นยังอยู่ที่นี่ กระผมเฉือนคอเลย ครับ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ยิ้มออกมาได้ "ถ้าเอ็งทาสาเร็จ ข้าจะให้รางวัลเอ็งพันบาท" เจ้าแห้วยิ้มแป้นถูมือไปมา "รับประทานจ่ายล่วงหน้าก่อนสักครึ่งหรูไหมครับ" "อ้าว เดี๋ยวก็ถีบเปรี้ยงเข้าให้หรอก" เจ้าแห้วหัวเราะ "รับประทาน อีกสักบ้องดีไหมครับ" "พอแล้วโว้ย ข้าชักงง ๆ ยังไงชอบกล แล้วก็คอแห้งอยากจะกินของหวาน ๆ" เจ้า แห้ว รี บลุ ก ขึ้น เดิ น ไปที่ ตู้เ ล็ก ๆ ข้ า งฝา หยิ บ ห่อ ใบตองหนึ่ งห่ อเดิน ก ลับ มานั่ ง ข้า งเจ้า คุ ณ ประสิทธิ์ ฯ ตามเดิมแล้วแก้ห่อใบตองออก "รับประทาน เชิญใต้เท้ารับประทานซีครับ" เจ้าคุณอมยิ้ม มองดูทองหยอดที่เจ้าแห้วเลื่อนเข้ามาให้ท่าน "บ๊ะ มี ทองหยอดกิ นซะด้ว ย เอาหน่ อยก็เอา อ้า ยบ้อ งที่ส องนี่ ออกฤทธิ์แล้ วโว้ ย อารมณ์ของข้ า ปลอดโปร่ งขึ้นแล้ว" พูดจบท่านก็ห ยิบไม้ กลัด จิ้มทองหยอดเม็ดหนึ่ งใส่ ปาก "เฮ้ย ไปปิ ดประตูใส่ กลอน เสียอ้ายแห้ว วันนี้ข้าสนุกครึกครื้นกับเอ็งสักวันเถอะวะ" เจ้ า แห้ ว ลุ ก ขึ้ น เดิ น ไปปิ ด ประตู ใส่ ก ลอน แล้ ว กลั บ มานั่ ง ข้ า งเจ้ า คุ ณ ประสิ ท ธิ์ ฯ ทั้ ง สอง ปรึกษาหารื อกัน ในอัน ที่จะก าจัดนายมะลิเจ้า หนุ่มกระเทย ซึ่ง มีรูป ร่างหน้าตาคล้ายผู้หญิ ง และเป็น ที่ โปรดปรานของคนในบ้านแทบทุกคน
14
เพราะนางกระเทยรู ป หล่ อ คนนี้ เอง ทาให้ ค นในบ้ า น "พัช ราภรณ์" เกิ ดแบ่ งกั น ออกเป็ นสอง พรรค พล นิกร กิมหงวน ดร. ดิเรก ซึ่ งเคยรักใคร่เอ็นดูมะลิในตอนแรก ๆ ได้เปลี่ยนความรัก เป็นความ เกลีย ดชัง อย่ า งเข้ า กระดูก ด าไปแล้ ว ทั้ง นี้ เพราะเมีย ๆ ของเขามี ความสั มพัน ธ์ กับ มะลิ จ นมากมาย เกินไป มีก ารให้ เงินทองซื้ อข้าวของเครื่อ งใช้ และคนโน้ นคนนี้เรีย กนายมะลิ ให้อ ยู่ใกล้ชิดหล่อนเสมอ อันเป็นเหตุให้สี่สหายมีความหึงหวงเมียของเขา ดัง นั้ นสี่ ส หายกั บ เจ้ าคุ ณปั จ จนึ ก ฯ เจ้า คุ ณประสิ ทธิ์ และเจ้ าแห้ ว ก็ รวมหัว เป็ น อั น หนึ่ ง อั น เดียวกัน คิดกาจัด นายมะลิก ระเทยรู ปหล่อ แต่อานาจสู งสุดในบ้ าน "พัชราภรณ์" เป็ นของคุณหญิงวาด ประกอบทั้ งแม่ เสื อทั้ ง สี่ก็ มีอ านาจเหนือ สามี ข องหล่ อน การกาจั ดนายมะลิ จึง กระท าได้ด้ ว ยความ ลาบากยากเย็น เจ้าคุ ณประสิท ธิ์ ฯ กลุ้ มใจถึงกับ กิน ไม่ได้ นอนไม่ห ลับ คุณหญิง สนใจกับ นายมะลิ จนกระทั่งไม่ สนใจกับสิ่ งอื่น ๆ ท่ านนอนละเมอเรีย กหานายมะลิหลายคืนแล้ว บางทีก็หั นมากอดเจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ แล้วพึมพาเบา ๆ ว่ามะลิจ๋า ทาไม เพราะอะไร สี่ นางและคุ ณหญิ งวาดจึ งมี ความเอ็น ดูรัก ใคร่มะลิเ ป็น พิเศษ เราได้ เปิ ด เผย ความจริงให้ท่านทราบดังต่อไปนี้ ตอนกลางวั นวัน นั้นเอง ภายในห้องนอนของเจ้ าคุณประสิ ทธิ์ ฯ คุณหญิง วาดพร้อมด้วยแม่งาม ทั้งสี่ กาลัง สัพยอกหยอกล้ อนายมะลิอย่ างสนุ กสนาน ประตู ห้องนอนปิ ดใส่ กลอนไม่ต้ องการให้ คนอื่ น เข้ามาเกี่ยวข้อง คุณหญิงวาดยิ้มให้นันทาแล้วกล่าวว่า "เราอย่า แพร่ งพรายให้ใ ครรู้ ความจริง เป็ นอั น ขาด ว่า มะลิ เป็ นผู้ ห ญิง " ท่ า นพู ด พลางหั วเราะ พลาง "ต้อ งให้ทุ กคนเข้า ใจผิ ดคิ ดว่ ามั นเป็น ผู้ช าย อาต้ องการยั่ว เย้ าเจ้ าคุ ณท่า นเล่ น เห็ นท่ านแสดง กิริยาหึงหวง อาขันเหลือเกิน" นันทายกมือตบศีรษะมะลิเบา ๆ "แกอย่าเผลอเชียวนา ต่อหน้า คนอื่ นแกจะพู ดคะขา กับพวกเราไม่ได้เ ป็นอันขาด ถ้าผัว ของพวก เรารู้ว่าแกเป็นผู้หญิงละก้อ…ฮึแย่เชียวแก" ประไพพูดเสริมขึ้น "อ้ายแห้วรู้ว่าเป็นผู้หญิง มันต้องปลุกปล้าแกอย่างเด็ดขาดรู้ไหมล่ะ เพราะมันอิจฉาริษยาแก" มะลิ หญิ งสาวที่ อยากเป็น ผู้ช าย และชอบแต่งตั วเป็ นผู้ ชายมาแต่ เด็ก ๆ ยิ้มให้คุ ณหญิ งและแม่ เสือทั้งสี่ พลางพูดนอบน้อม "ลิไม่ บอกใครหรอกเจ้าค่ ะ เท่าที่ ลิก ราบเรีย นให้ คุณหญิ งและพวกคุ ณ ๆ ได้ทราบความจริ งแต่ แรกว่าลิเป็นผู้หญิง ก็เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน นายแห้วน่ะแกเกลียดมากเชียวเจ้าค่ะ " นวลละออหัวเราะคิก "ช่างมัน เถอะมะลิ มั นเกลี ยดมัน ก็ท าไมเธอไม่ได้ ส าคั ญผั ว ๆ ของพวกเราน่ะซิ เขาเห็น แกมา คลุก คลีกั บพวกเรา เขาหึ งแกหนั กเข้ า เขาจะเตะแกเข้า ให้เท่ านั้ นเอง ฉั นวิต กกลั วว่ าแกจะถู กซ้อ มใน เวลาที่พวกเราไม่อยู่บ้าน เท่านั้นเอง" มะลิยิ้มแห้ง ๆ "นั่นซี เจ้า คะ ลิไม่ ใคร่ กล้า ห่างสายตาพวกคุณหรอกเจ้ าค่ะ เมื่ อตอนสายลิ ไปทานข้ าวที่ โรงครั ว นายแห้วเขาถือดาบรี่เข้ามา ทาท่าจะฟันลิค่ะ" "อุ๊ยตาย" ประภาอุทาน "มันว่ายังไงบ้างหรือเปล่า"
15
"เขาว่า ลิเป็ น ผู้น าลู กระเบิ ด ปรมาณูมาจุ ดในบ้ านนี้ เจ้า ค่ะ เขาขอให้ลิ ออกไปจากบ้ าน "พั ชรา ภรณ์" โดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นเขาจะใช้กาลังจัดการกับลิ" "หนอย…." คุณหญิงวาดร้องลั่น "ชักกาแหงเสียแล้วอ้ายแห้ว อ้ายนี่ต้องสั่งสอนเสียบ้าง" สี่นางหัวเราะลั่น ประไพมองดูมะลิอย่างพิจารณา "แกไม่ อึดอั ดใจบ้างหรือ มะลิ ที่แ กแต่ งตัว เป็น ผู้ชายอย่ างนี้ นุ่งกางเกงขายาวแล้ว ก็สวมเสื้ อเชิ้ ต ชั่วนาตาปี" มะลิอมยิ้ม "ไม่อึดอัดหรอกเจ้าค่ะ ลิแต่งมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว เพราะลิอยากเป็นผู้ชาย" ประไพว่ า "แกคงหายใจไม่ใคร่ สะดวก เพราะเอาผ้า พันหน้า อกรัดเสียแน่น ตลอดวัน เฮ้ย ผู้หญิ ง บางคนอยากเป็นผู้ ชาย ผู้ชายบางคนอยากเป็น ผู้หญิง เช่น พวกกระเทยราวงเป็นต้ น ฉัน เองฉัน ว่าเป็ น ผู้หญิ งสบายกว่า เกิ ดเป็ นผู้ หญิ งนั บว่ าโชคดี ที่สุ ด ขอแต่ใ ห้ส วย ๆ เถอะไม่ต้อ งมี วิช าความรู้อ ะไรก็ไ ด้ ปุบปับได้ผัวมีเงินสบายไปตลอดชาติ ดูอย่างฉันเป็นต้น " เสียงประตูห้องถูกเคาะติด ๆ กันหลายครั้ง การสนทนาสิ้น สุดลงทั นที คุ ณหญิง วาดจุ๊ย์ ปากโบก มือเป็นสัญญาณให้ทุกคนสงบปากเสียง แล้วท่านก็แกล้งร้องตะโกนถาม "ใคร" "ฉันเอง" เจ้า คุณประสิท ธิ์ ฯ พู ดเสี ยงกระชาก ๆ คุณหญิ งวาดยกมือ ปิด ปากหัว เราะคิ กคัก ลุ ก ขึ้นเดิ นมาถอดกลอนเปิดประตู ออก แล้วท่ านก็ ถอยหลังกรูดเมื่ อแลเห็น เจ้าคุณผัวของท่า นถือ ปืนลู ก ซองยื นเด่ นอยู่ เบื้อ งหน้ าคณะพรรคสี่สหาย ท่ านเจ้าคุ ณหั น มาพยัก หน้า กับพล นิ กร กิ มหงวน ดร. ดิ เรก กับท่านเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง "พวกเราบุก" ครั้นแล้ วคณะพรรคสี่ สหาย ในการนาของเจ้าคุ ณประสิทธิ์ ฯ ก็พากั นเข้ามาในห้ อง ทุก คน เว้ น แต่เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ต่างมีสีหน้าบึ้งตึง "อะไรกั น คะเจ้ าคุ ณ จะมาปล้น ดิฉั น หรื ออย่ า งไร" คุณหญิง ถามยิ้ ม ๆ "ถือ ปื นผาอาวุ ธมาด้ ว ย ตละคนหน้าตาเหี้ยมเกรียมยังกะโจรป่า " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ยกปืนลูกซองขึ้นประทับเล็งศูนย์ปืนไปที่ร่างของมะลิ "กูยิงมึงละอ้ายลิ" มะลิสะดุ้งเฮือกใหญ่ ใจหายวาบปราดเข้ามากอดขาประไพ "ว๊าย ๆ ๆ ช่วยด้วยค่ะ ตายแล้ว" ประไพก้มตัวลงกอดมะลิแล้ วปลอบโยน "ไม่ต้องกลัว ลิคนดีของฉัน คุณอาท่านกลัวติดตะรางท่านไม่กล้ายิงหรอก ทาขู่ไปยังงั้นเอง" นิกรขบกรามกรอด จ้อ งตาเขม็งมองดู เมีย รักของเขากับ มะลิอ ย่างเดือดดาล แล้ วนิก รก็ก าหมั ด ชกผนังตึกดังโครม แหกปากร้องออกมาดัง ๆ "หมั่นไส้โว้ย" ประไพแหวขึ้นทันที "หมั่นก็หมั่นซีโว้ย" นิกรปราดเข้ายืนข้างหน้าเมียรักของเขา เงื้อมือขวาขึ้น "ฮื่อ แม่กากีแกมเขียว" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ รีบเข้าห้าม
16
"เฮ้ย ๆ ๆ ผิ ดพ้องหมองใจกัน อย่า งไร ค่ อย ๆ พูดกั นดีก ว่าวะ เราไม่ใช่เคาบอย เอะอะจะได้ทุ บ ตีกัน" นิกรทาตาเขียวกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ "คุณพ่อกับผม ตัวต่อตัวยังได้นะครับ" ท่านเจ้าคุณสะดุ้งเฮือก ถอยหลังกรูดแล้วยิ้มแห้ง ๆ "เราพวกเดียวกันนา" "อ้อ ขอโทษครับ ผมกาลังโมโหหึงตึงหน้า " กิมหงวนผลักนิกรเซออกไป "หลีกไป กันขอเจรจากับเมียกันหน่อยเถอะวะ" แล้ว กิมหงวนก็ย กมื อเท้ าสะเอว มองดูน วลละออของเขา "นวลจ๋า นวลจ๋ านวล นวลเจ้ าพี่ เอย ฟังผั วพู ดหน่อ ย ผั วอยากจะรู้นั กว่า อ้า ยมิ ละน่ ะมั นมี ดีอ ะไร นวลถึ งได้ ให้ ความสนิท สนมกั บมั นจนน่ า เกลียด" นวลละออยิ้มอย่างใจเย็น "น่าเกลียดยังไงเฮียเจ้าขา" "อย่า ๆ ๆ อย่า มาทาเจ้าแข้ งเจ้าขา ไม่อยากฟัง ตอบฉั นหน่อยซิ เมื่อ เช้านี้นวลนึก บ้ าอะไรขึ้นมา ถึงเรียกอ้ายมะลิเข้าไปชวยถูตัวให้นวลในห้องน้า" นวลละออกลั้นหัวเราะแทบแย่ "ไม่ใช่แต่เพียงถูตัวอย่างเดียวหรอกค่ะ มะลิอาบน้าร่วมห้องกับนวลด้วยซี " อาเสี่ยขบกรามกร้วม ๆ มองดูเพื่อนเกลอของเขา "ฟัง ฟังซี ผู้ หญิ งกั บผู้ ชายอาบน้ าร่ วมห้ องกัน จะให้ กัน เข้า ใจว่ ายั งไงวะ กูติ ดตะรางแน่ พรุ่ง นี้ พิมพ์ไทยต้องลงข่าว มหาเศรษฐียิงเมีย คอยดู กูยิงทิ้งแน่ " นวลละออลอยหน้าลอยตาพูดกับเขา "กลัวว่ามันจะไม่แน่ซีคะเฮีย" กิมหงวนตวาดแว๊ด "ก็นั่นน่ะซี" พลเดินเข้ามากันกิมหงวนออกห่าง ๆ เขาจ้องดูมะลิอย่างเคือง ๆ "มะลิ พวกเราไม่ มีความจาเป็นที่ จะต้ องใช้ สอยแกอีก แล้ว ขอให้ แกออกจากงานได้ นับแต่บัด นี้ เป็นต้นไป" คุณหญิงวาดพูดขึ้นทันที "แต่พวกเรายั งต้องการตัว พ่อมะลิอยู่ มะลิจะต้องอยู่ นวดฉั นต่อไป ไม่ต้ องหวาดเกรงอิทธิ พลผู้ใ ด ทั้งนั้ น ถ้า ใครขืน มีเ สีย งกับ แก ฉั นจะตี กบาลมัน เอง ไม่ ว่า มัน จะเป็น ลูก เป็ นหลาน หรือ เป็ นผั วก็ ตาม หนอยอ้ายเรารึเพิ่งจะได้รับความสุขอันแท้จริงได้ไม่กี่วัน จะมาทาลายความสุขของเราแล้วไหมล่ะ " เจ้าคุ ณประสิ ทธิ์ ฯ ท าหน้าเหมือ นกั บจะร้องไห้ ค่อย ๆ หมุน ตัว กลับ ถือปื นลู กซองเดิ นออกไป จากห้อง เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ร้องกะโกนเรียก "ไปไหนล่ะครับท่านเจ้าคุณ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ หันมายิ้มแค่น ๆ "ผมทนฟั งไม่ ได้ แล้ วเจ้า คุ ณ ค าพู ด ของคุ ณหญิ งร้ าวหั วใจผม ราวกับ ว่ าหั วใจของผมถูก เชื อ ด เฉือนด้วยมีดปังตอ ฮะ ฮะ" แล้วเจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ก็ตะโกนลั่น "โลกมันสกปรกสิ้นดีเชียวโว้ย"
17
คุณหญิงวาดตวาดแว้ด "ก็ค นมั นอยากเป็น โรค โลกมัน ก็ส กปรกนะซี แก่ จวนจะเข้า โลงแล้ วยั งแอบให้ เจ้ าดิ เรกฉีด ยา บ่อ ย ๆ ยัง จะมาพูด ยั งโง้ นยั ง งี้อี ก ประเดี๋ ย วแม่อ าละวาดบ้ านพัง เลย ไป ….ทุก คนออกไปให้ ห มด ไม่ ออกไปแม่ตีให้หัวแตกนะ" คราวนี้ค ณะพรรคสี่สหาย ก็ล่าถอยออกมาจากห้องทันที คุณหญิงวาดผุ ดลุกขึ้น เดินมาที่ มุมห้อ ง คว้ าตะพดอั น หนึ่ง สี่ ส หาย กั บ สองเจ้ าคุ ณโกยอ้ าวอย่ า งไม่คิ ด ชี วิต เสีย งตึง ตัง โครมครามดั งลั่ น ตึ ก คุณหญิ งวาดจัดแจงปิด ประตู ใส่กลอนตามเดิม แล้ว ท่านกับแม่ เสือทั้ งสี่ก็หั วเราะชอบอกชอบใจไปตาม กัน คณะพรรคสี่ สหาย ลงมาร่ว มประชุมกัน ในห้ องทดลองวิ ทยาศาสตร์ของนายแพทย์ หนุ่ม ทุกคน มีสหี น้ าเคร่ งเครีย ด เจ้ าคุณประสิท ธิ์ ฯ กับสี่ส หายอดที่จ ะนึก คิดไปในทางอกุศ ลไม่ได้ กลัว ว่านายมะลิ จะเล่ นตี ท้ ายครัว กิน ดะไม่เลื อ กว่ าใครเป็ น ใคร ตลอดจนกระทั่ ง พวกสาวใช้ใ นบ้ า น ที่ทุ ก คนมี ความ สนใจกับนายมะลิถึงกั บหึง หวงกั นแทบจะตบตีกั นตาย เมื่อ เช้านี้ ยายอิ่มกับ ละม่ อมด่า กั นลั่ นบ้าน ยาย อิ่มแอบท ากับ ข้าวพิเศษไว้ใ ห้มะลิ ละม่อมรู้เข้ าก็ถือ วิสาสะกิ นเสี ยหมด เลยเกิ ดปะทะกั บละม่อมถึงกั บ ยายอิ่มกล่ าวอ้า งถึ งสัต ว์ใ หญ่ สองชนิด และละม่อ มก็ ตอบสนองด่ ายายอิ่ มด้ วยการสมมุ ติย ายอิ่มเป็ น ดอกไม้ ชนิดหนึ่ง ร าเลิก เบิกประจานว่าเคยเห็นเจ้าแห้ วนอนหนุน ตักป้ า อิ่มเมื่อ ปลายปีนี้ ยายอิ่ มกล่า ว ว่าส่วนต่าง ๆ ในร่างกายของแกนั้นแกเป็นเจ้าของ คนอื่นธุระไม่ใช่ "เอายังไงกันดีอ้า ยพล" เจ้ าคุณประสิทธิ์ ฯ พูดกับ ลูกชายของท่า นอย่างเป็นงานเป็นการ "พ่อน่ ะ บอกตามตรงว่า พ่ อน่ ะสงสั ยแม่ แกเต็มฟั ดแล้ว มี อย่า งที่ไ หนเรียกอ้ายลิเข้า ไปนวดตั วต่อ ตัว มิหน าซ้ า ปิดประตูเสียด้วย น่าเกลียดจะตายโหง" พลย้อนถามท่าน "ก็จ ะให้ ท ายัง ไงล่ะครั บ ผมเองก็ไ ม่พอใจเหมือ นกัน เมื่ อวานนี้ผ มเห็น นัน ทาใช้ ให้ อ้า ยลิ ติด ขอ เสื้อยกทรงให้ เสื้อมันคับ อ้ายลิมันคงถูกตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง" กิมหงวนพูดโพล่งขึ้น "อั๊วกล้า พูดได้เ ต็มปาก นวลละออของอั๊วคงเสร็จ อ้ายลิ แล้ว เมื่ อเช้านี้ เห็นนวลเดิน กอดเอวอ้ายลิ ต่อหน้าต่อตา ขืนปล่อยไว้ ไม่ช้าก็คงจะเป็นคนรับใช่อ้ายลิหรอก เห็นจะต้องใช้อานาจแน่ " ดร. ดิเรก หัวเราะหึ ๆ "ใจเย็ น ไว้ ก่ อ นพวกเรา การเข้า ใจผิ ด และการหึ ง หวงโดยไร้ เ หตุ ผ ล ย่ อ มทาให้ เป็ น เรื่ อ งราว ใหญ่ โต คุณอาหญิ งท่ านเป็ นย่ าคนแล้ว มีบ รรดาศั กดิ์ เป็น คุณหญิง ที่ได้ รับ ตราตั้ ง เป็ นผู้ ดีมีตระกู ลสู ง และวัย ของท่ านพ้น จากการสปั สซั่ มแล้ว ไอคิด ว่า เรื่อ งอ้ ายลิค งเป็ นเรื่อ งลึก ลับ ซับ ซ้ อน บางที คุณอา หญิงและเมีย ๆ ของพวกเรา อาจจะเล่นกระเซ้าคุณอาและพวกเราเล่น ซึ่งความจริ งไม่มีอะไร" นิกรยิ้มออกมาได้ "นั่นน่ ะซิ เมีย กันตั้ งแต่ อยู่ร่ วมทุ กข์ ร่วมสุขกั นมา ไม่ เคยมีทีท่ าว่า เป็น คนใจบุญ เลย หรือจะเป็ น อย่างที่ดิเรกมันว่า" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ พูดเสริมขึ้น "ผมบอกเจ้า คุณแล้วนี่ นา ความหึงหวงย่อมทาลายความสุ ขทางจิตใจ บอกว่าคุ ณหญิ งท่า นไม่ มี อะไร เจ้าคุณก็ไม่เชื่อ" เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ทาตาโต "ผมติดใจและข้องใจ ที่คุณหญิงเรียกอ้ายหอกนั่นไปนวดในห้องนอน"
18
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ อมยิ้ม "เจ้าคุณก็ ของมันนวดกันได้นี่นา" ดร. ดิ เรกยกมือไขว้หลั งเดิน วนเวียนไปมา สมองของเขาต้ องใช้ ความคิดอย่างหนักหน่วง ทันใด นั้น มี เสียงคนหนึ่งวิ่ง โครม ๆ มาทางหน้ าห้องทดลองวิท ยาศาสตร์ และหยุ ดทุบ ประตู กระจกฝ้า ติด ๆ กันค่อนข้างดัง พลเดิ นไปถอดกลอน เปิด ประตูให้ เจ้า แห้ วพรวดพราดเข้า มาในห้อ ง หั นมาปิดประตู ลงกลอน ตามเดิมแล้วหัวเราะคิกคัก มองดูพวกเจ้านายเขา "รับประทาน งามไปเลย ฮิ ฮิ" "อะไรของมึงวะ" พลถามยิ้ม ๆ "อ้ายลิครับ รับประทานผมถีบทีเดียวกลิ้งลงบันไดมาจากชั้นบนถึงชั้นล่าง" สี่สหายกับ เจ้ าคุณประสิ ทธิ์ ฯ มีสี หน้ าชุ่ มชื่ นขึ้ นทั นที กิมหงวนควั กธนบัต รในกระเป๋า กางเกง ออกมาส่งให้เจ้าแห้วขยุ้มหนึ่ง "เอ้า เอาเงิ นไปใช้ มัน ต้องยังงี้ซี วะ โดนตี นโดนมือ ทุกวั น มั น จะอยู่บ้า นเราได้ก็ใ ห้มัน รู้ไป ทาไม เอ็งถึงถีบมันล่ะ" เจ้าแห้วยิ้มแป้น "รับประทาน อ้ ายลิอ อกมาจากห้อ งคุณหญิง เดิ นมาทางบันไดครับ รับประทานผมเห็น เข้าก็รี บ แอบก าบังข้ างเสาริมบั นได พออ้ ายลิ เดินคล้อยหลัง รั บประทานผมถี บปังเข้าให้ รับประทานไม่ ผิดกั บ ลูกขนุนเลยครับ กลิ้งหลุน ๆ ลงมาตามขั้นบันไดอย่างหรูไปเลย" สี่สหายหัวเราะครืน "แล้วมันว่ายังไงบ้าง" นิกรถาม เจ้าแห้วสั่นศีรษะ "รับประทาน ไม่ไ ด้ว่า ยังไงหรอกครับ แต่ ตอนถูก ถีบ รับประทานอ้ายลิร้อ งว้า ย เหมือ นผู้ หญิ ง เวลาตกใจ" ดร. ดิเรกถอนหายใจหนัก ๆ "อือ ฝรั่ งเป็นสงสัยเสียแล้ว อ้ายหมอนี่ มันเป็ นผู้หญิ ง หรื อผู้ชายกันแน่ เรื่องของอ้ ายลิค ล้ายกั บ เรื่องของอับดุลอาหะเม็ดมากที่เ ดียว ท่านมหาราชาจันทรกุมาร…" กิมหงวนยกมืออุดปากนายแพทย์หนุ่ม "พอแล้ว ไม่ต้องเล่า" เสียงฝีเท้าคนหลายคน พากันเดินมาหยุดหน้าห้ องทดลองวิท ยาศาสตร์ แล้วประตูห้ องก็ถูกเขย่ า โครมคราม โดยไม่มีการเกรงอกเกรงใจใคร "เปิด เปิดประตูเดี๋ยวนี้" เจ้าแห้วจาเสียงคุณหญิงวาดได้ ก็อกสั่นขวัญแขวน "รับประทาน ผมตายห่าแน่" เจ้ าคุ ณปั จ จนึ ก ฯ เดิ น ไปเปิ ด ประตู รับ คุณหญิ ง วาดเดิ น น าหน้ าพามะลิ เข้ า มาในห้อ ง มะลิ ร้องไห้ส ะอึกสะอื้นน่าสงสาร ปากปลิ้ นเหมือ นครุฑ เพราะกัดเอาขั้ นบันไดเข้าเต็ มแรง เนื่องจากถูกเจ้ า แห้วถีบ คุณหญิงวาดปราดเข้ามายกมือชี้หน้าเจ้าแห้ว "อ้ายแห้ว มึงถีบพ่อมะลิตกบันได"
19
เจ้าแห้วหน้าจ๋อย "รับประทาน กระผมไม่ได้เจตนานี่ครับ" คุณหญิงวาดโกรธจนตัวสั่น "มึงไม่ ต้องแก้ตั ว มึ งมีอ านาจอะไร ถึงได้มาทากั บ คนของข้า อย่า งอย่ างนี้ หรื อว่า ใครเสี้ยมสอน ใช้สอยมึง บอกมา" เจ้าคุณประสิ ทธิ์ ฯ รู้ดีว่ า ขณะที่คุณหญิง วาดโมโห ไม่ มีมนุ ษย์คนใดที่จ ะต่อกรท่านได้ ดัง นั้นจึ ง รีบออกตัวเสียก่อน "ง่า….เรื่องนี้ฉันไม่รู้เรื่องนาคุณหญิง" คุณหญิงตวาดแว๊ด "ใครถาม หา ใครถามเจ้าคุณ" "เปล่าจ้ะ" "เปล่า ไม่ต้ องพู ดซี" แล้วท่ านก็ หันมาทางเจ้ าแห้ ว "บอกข้า เดี๋ย วนี้ ใครใช้ เอ็ง ทาร้ ายพ่ อมะลิ ของ ข้า" เจ้าแห้วทาหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ "รับประทาน ไม่มีใครใช้ครับ" "อ้อ หมายความว่าเอ็งทาเอง เพราะเอ็งอิจฉาริษยาพ่อมะลิ " เจ้าแห้วตื้ นตันคอหอยพูดไม่อ อก เลยพยักหน้ าให้คุณหญิ ง คราวนี้ ฝ่ามือของคุณหญิงวาด ก็ฟาด ลงบนใบหน้าของเจ้าแห้วทันทีเสียงดังฉาด "นี่แน่ะ พยักหน้า ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง" เจ้าแห้วเถียงเสียงร้องไห้ "รับประทาน มันกลัวจนพูดไม่ออกนี่ครับ ฮือ ฮือ" คุณหญิงยิ้มออกมาได้ "ไป….อ้ ายแห้ ว ออกไปที่ห้ องโถงเดี๋ย วนี้ ขึ้น ไปยืน บนบัน ไดชั้น บน แล้ วให้ มะลิมันถี บแกลงมา แกจะได้รู้ว่ า การถูก ถีบตกจากบันไดนั้น มันเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด" แล้วท่านก็ค ว้าหูเจ้าแห้ว พาเดิ น ออกไปจากห้อง สี่สหาย กับสองเจ้าคุณทาตาปริบ ๆ มองดูหน้ากัน "ช่วยไปห้ ามหน่ อยเถอะครับ เจ้าคุณ " เจ้าคุณปัจจนึ ก ฯ กล่าวกับ เจ้าคุณประสิท ธิ์ ฯ ด้ วยความ สงสารเจ้าแห้ว เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ สั่นศีรษะ "ไม่กล้า หรอกครับ ก าลังหน้าสิ่ว หน้าขวานยั งงี้ ผมขืนออกไปห้ าม คุณหญิง แกฟัด ผมตายห่าแน่ ยายนี่ ล งโมโหแล้ วต้ อ งปล่อ ยให้ แกอาละวาดไปตามเรื่อ ง ประเดี๋ ยวก็ห าย ความจริง อ้ ายแห้ ว มัน โง่ กลางคืนแอบฟันกบาลอ้ายลิสักสองสามแผล อย่าให้อ้ายลิมันรู้ว่าเป็นใคร คุณหญิงแกจะจับมือใครดม" นิกรเห็นพ้องด้วย "จริงครับ เห็นจะต้องยิงอ้ายลิทิ้งเสียดีกว่า ขืนปล่อยไว้ในบ้านเรา เกิดเรื่องยุ่งยากไม่มีสิ้นสุด " เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ฝืนหัวเราะ "ถูกละ ไม่มีบ้านใครหรอกที่เขาจะมี เรื่อ งโกลาหลบ่ อย ๆ เหมื อนบ้า นเรา เดี๋ยวเรื่อ งโน้ นเดี๋ย ว เรื่องนี้ บางที อยู่ ๆ อ้ายกรก็แหกปากร้องกะโกนว่า ไฟไหม้ จนกระทั่ง เพื่อนบ้ านใกล้เรือนเคียง ย้ายไป
20
อยู่ที่อื่น เกือบหมดแล้ว เลิ กจับกลุ่มคุย กันทีเถอะโว้ ย ประเดี๋ยวยายปากกระโถนแกเข้ามาอาละวาดอี ก จะเดือดร้อนเปล่า ๆ" ครั้นแล้วคณะพรรคสี่สหาย และท่านผู้ ใหญ่ก็พากันเดินออกไปจากห้องทดลองวิทยาศาสตร์ พอ เข้าไปในห้ องโถง ทุก คนก็ แลเห็ นเจ้ าแห้ว นั่งพั บเพี ยบอยู่ ข้างบันได หน้ าตาฟกช้าดาเขี ยวแทบจ าไม่ไ ด้ เพราะถูกมะลิถีบกลิ้งลงมาจากบันไดชั้นบน ตามคาสั่งของคุณหญิงวาด คุณหญิ งวาดและสี่ นางเห็น เรื่อ งจะลุก ลามใหญ่โต จึ งเลิ กยั่ว คณะพรรคสี่สหาย แล้ วคุ ณหญิง ก็ บอกกับเจ้าคุ ณว่า ท่า นแก่แล้ ว ท่ านไม่ใช่ คุณหญิง คุณนายที่ชอบกั วราช่ า แมมโบจั มโป หรือ จิต เตอร์ บัค เท่าที่ ท่านรักใคร่เอ็น ดูมะลิมากเกิน ไป ก็เพราะเวทนาสงสาร เห็ นว่า มันเป็นเด็ กที่สุ ภาพเรีย บร้อ ย มีความสงบเสงี่ยมเจียมตัว มะลิเริ่มชะตาตก ถูกลดชั้น หล่อ นไม่ต้อ งทางานอะไร กิ นแล้วนอนขลุก อยู่แต่ในห้อง ที่ เรือนพั ก คนใช้เกือ บตลอดวัน อย่า งไรก็ตาม พวกสาวใช้ของบ้ าน "พัชราภรณ์" ยั งคงหลงไหลใฝ่ ฝันใบหน้ าอั น สวยเก๋ของมะลิอยู่ ใครว่างก็ ออกมาคุ ยกับ มะลิ ซื้อ ขนมข้าวต้มมาฝาก ให้ ท่าให้ทางต่าง ๆ โดยเฉพาะ ป้าอิ่ม คลุ้มคลั่ งเร้าร้ อนใจ จนแทบไม่เป็น อันกิน อันนอน เพราะความรักเจ้ าหนุ่มรูปหล่อ ซึ่งแกหารู้ไ ม่ ว่า มะลินั้นมีอะไร ๆ เหมือนกับแกทั้งนั้น คณะพรรคสี่สหาย โล่งใจไปตาม ๆ กั น เมื่ อเมีย ๆ ของเขากั บคุณหญิ งวาดหมดความสนใจกั บ มะลิ ทุกคนก็เลิกหึงหวง และเลิกสนใจกับมะลิ เว้นแต่ ดร. ดิเรกคนเดียว ที่คิดถึงเรื่องมะลิตลอดเวลา จนกระทั่ง เย็นวันหนึ่ง นายแพทย์หนุ่มได้เรียกเจ้ าแห้วมาพบเขา ที่ ห้องทดลองวิทยาศาสตร์สอง ต่อสอง "เฮ้ย ตั้งแต่ชะตาตก มะลิมันเป็นยังไงบ้างวะอ้ายแห้ว " เจ้าแห้วยิ้มหวานจ๋อย "รั บ ปร ะทาน ก็ เหมื อ น กั บ ผม ตอน ชะตา ตกนั่ น แหละครั บ หมกตั ว อยู่ แ ต่ ใ นห้ อ งทั้ ง วั น รับประทานแล้วก็นอน ตื่น ขึ้นมารับประทานอีกแล้ วก็นอนอีก แต่พวกสาวใช้ ในบ้านเรา และยายอิ่มยั ง เป็นแฟนอ้ายลิอยู่ครับ" "อือ อ้ายหมอนี่ทาให้ข้าสงสัยอะไรบางอย่าง ขณะนี้อ้ายลิอยู่ที่ห้องหรือ " เจ้าแห้วนิ่งนึก "รับประทาน ตอนที่ คุณหมอใช้ใ ห้อ้ ายมั่ นไปตามผมมานี่ รั บประทานอ้ ายลิยืน อยู่ หน้ าห้อ งน้ า ข้างเรือนคนใช้ครับ" "ถ้ากาลังจะอาบน้า…" "ครับ เห็นมันถือจานสบู่แล้วก็ผ้าเช็ดตัว" ดร. ดิเรกหัวเราะหึ ๆ "ดีแ ล้ ว อ้ า ยแห้ ว ข้ า ใช้ เอ็ ง หน่อ ยเถอะวะ ไปเดี๋ ย วนี้แ หละ ไปที่ ห้ อ งน้าแล้ วแอบดู อ้า ยลิ มัน อาบน้า ได้ความยังไงรีบมาบอกข้า " เจ้าแห้วอ้าปากหวอ "แล้วกั น รั บประทานใช้ ให้ผมไปดู ผู้ชายอาบน้า ปู่โธ่ ไม่มีรสเลยครับ สาระอะไรไม่ได้ เลย ผมดู ตัวผมเองทุกวัน" นายแพทย์หนุ่มทาตาเขียว
21
"เถอะน่า ฉันใช้ให้แ กไปดู แกก็ไ ปแอบดูก็ แล้ว กัน แล้ว มารายงานให้ฉัน ทราบ ฉั นเชื่ อว่าแกจะ ได้รับความตื่นเต้ นมหัศ จรรย์ใจอย่างยิ่ ง ไป…เร็ว เดี๋ยวอ้า ยลิมันจะออกจากห้องน้าเสีย แกต้องพยายาม ดูให้ละเอียดถี่ถ้วนเชียวนะ" เจ้าแห้วทาหน้าชอบกล "รับประทาน มั นไม่น่ าดูเลยนี่ค รับ อย่างน้อยให้ผ มไปดู ละม่ อมอาบน้ า ผมยังรู้สึ กครึ กครื้ นบ้ า ง รับประทาน ยังได้เห็นส่วนเว้าส่วนนูนส่วนแหว่ง" ดิเรกชักฉิว "ฉันบอกให้แกไปดู แกก็ทาตามคาสั่งฉันก็แล้วกัน ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย ไป…ไปเดี๋ยวนี้" เจ้ าแห้ ว เดิ น บ่ น พึ มพาออกไปจากห้ อ ง นายแพทย์ หนุ่ มทรุ ด ตัว นั่ ง บนเก้ าอี้ เหล็ ก ตั วหนึ่ ง ริ ม หน้ า ต่า ง สมองของเขาครุ่ นคิ ด ถึ ง เรื่ องมะลิ เจ้ า หนุ่ มกระเทยที่ เขามั่น ใจร้ อยเปอร์เซ็ น ต์ ว่า ต้อ งเป็ น ผู้หญิง เวลาผ่านไปในราวสิบนาที เจ้ าแห้ ววิ่ งพรวดพราดเข้ ามาในห้อ ง ด้ วยสี หน้ า ตื่น เต้น ประหลาดใจเหลื อที่ จ ะกล่ าว เขาวิ่ ง กระหืดกระหอบเข้ามาหา ดร. ดิเรก "โอย…..แย่แล้วครับคุณหมอ รับประทานตัวผู้แท้ ๆ ไง๋กลายเป็นตัวเมียไปได้ล่ะครับ" นายแพทย์หนุ่มทาตาปริบ ๆ "เอ็งหมายความว่ายังไงวะ" "ก็เจ้ามะลิน่ะซีครับ รับประทานคุณหมอใช้ให้ผมไปแอบดูมะลิอาบน้า" "เออ แล้วยังไง" เจ้าแห้วพูดละล่าละลัก "รับ ประทาน ผมแทบสปัส ซั่ มตาย โอย…ตกใจ ใจผมยัง เต้ นไม่ห าย รับ ประทานมะลิมัน เป็ น ผู้หญิงสาวครับ พูดแล้วรับประทานเหยียบไว้ที่นี่ก่อน" ดิเรกซ่อนยิ้มไว้ในหน้า "เหลวไหล มันเป็นผู้ชายแท้ ๆ มันจะกลายเป็นผู้หญิงได้อย่างไรกัน " "ปู่ โ ธ่ รั บ ประทาน ให้ ผ มตายโหงตายห่ า ร ากเลื อ ดลงแดงตายซี ค รั บ ไม่ ไ ด้ มดเท็ จ เลย รับประทานห้ องน้ าหลังคากระจกสว่า งโร่ รับประทานผมมองเห็นเสียเต็มตา อ้ ายลิ เดิน เข้าไปในห้อ ง ปิดประตู ใส่กลอน ถอดเสื่ อเชิ้ตออก ที่หน้า อกมีผ้าคล้ายกับ ผ้าแถบพั นรัดไว้แ น่น อ้ายลิค่อย ๆ แก้ผ้า ที่ รัดออก อื้อ โว้ย ก้อนเบ้อเริ่ มสองก้อน แลเห็นอล่ างฉ่า งเลยครับ ขาวจั๊วะซะด้วย แข้ง ขาผมสั่นไปหมด หูอื้อนัยน์ตาพร่าพราว" "แล้วยังไง" ดิเรกถาม "แล้ว อ้ายลิก็ แก้ กางเกงขายาว และกางเกงในออกซีค รับ รับ ประทานผมเห็ นถนัด ทั้งด้ านหน้ า ด้านหลัง และด้านข้าง จ้าม่าจังครับคุณหมอ" ดิเรกหัวเราะก้าก "อะไรของมึงวะ จ้าม่า" เจ้าแห้วน้าลายยืด แล้วรีบสูดปาก "ก็อ้ ายอย่ า งว่ าแหละครั บ รับ ประทานผมเห็ นถนัด ชั ดเจน ผมกล้ าท้ าพนั นตั ด หัว ว่า มะลิ เป็ น ผู้หญิ ง ไม่ใช่ ผู้ช ายเด็ด ขาด แต่ แม่ คนนี้อุต ริอ ยากเป็น ผู้ช าย เลยปลอมเป็น ผู้ช ายเข้ามาอยู่ ในบ้านเรา รับประทานคุ ณหญิ งกับ คุณผู้หญิ งทั้ง สี่ คงทราบแล้ วว่า มะลิ เป็น ผู้หญิ ง ม่ ายคุ ณหญิ งท่า นจะกล้า เรีย ก
22
มะลิเข้ าไปบีบ คลาเส้นท่า นหรือ ครับ รั บประทานท่ านเลี้ย งผมมาแต่เล็ กแต่น้ อย ยั งไม่เคยใช้ให้ ผมนวด ท่านเลย มีแต่ท่านนวดผมด้วยตะพด" ดร. ดิเรก พยักหน้าหงึก ๆ "อ๋อไร๋ อ๋อไร๋ ฉันสงสัย มานานแล้ วว่ามะลิต้ องเป็นผู้หญิ ง เพราะกิ ริยาของมั นบางขณะเป็นผู้หญิ ง แกอย่าเพิ่งไปบอกความจริงให้ใ ครรู้เป็น อันขาด พวกสาวใช้ในบ้านนี้ก าลังหลงรักมะลิ เราดูมันเรื่อย ๆ ไปดีกว่า ขาดีโว้ย" เจ้าแห้วถอนหายใจหนัก ๆ "แหม เชฟมัน แน่ เหมื อนกั นคุ ณหมอ รับประทานผิวเนื้อขาวผ่ อง อีตอนมะลิขั ดสีฉ วีว รรณน่า ดู พิลึก รับประทานพรุ่งนี้เช้าคุณหมอไปแอบดูมันบ้างซีครับ " ดิเรกทาคอย่น "ฉันไม่สั ปดนเหมือ นแกหรอก ฉันเป็ นหมอเห็นมาจนขี้ เกียจจะเห็ น มัน เป็นของธรรมดาส าหรั บ ฉัน" เจ้าแห้วหัวเราะ "รับประทาน ผมไปละครับ ผมจะไปจีบ แม่มะลิ รั บประทานคุณหมออย่า กระโตกกระตากนะ ครับ เสร็จผมแน่ รับประทานคืนนี้ใช้มนต์ขุนแผนสะเดากลอนเข้าไปหาเลย" แล้วเจ้ าแห้ว ก็พาตั วออกไปจากห้อง ทดลองวิท ยาศาสตร์ ลงบัน ไดหลั งตึกรีบ เดินตรงไปที่เรือ น พักคนใช้ ความเกลียดชั งมะลิได้ สูญสิ้นไปจากความรู้สึก ของเจ้า แห้วแล้ ว เจ้าแห้วรู้สึก พิศมัยมะลิขึ้นมา ทันที ถ้าหากมะลิไว้ ผมยาว ดั ดผมทาปากเขี ยนคิ้ ว มะลิก็ จะเป็ นหญิ งสาวที่ส วยสะคราญตา ยากที่จ ะ หาใครเปรียบเหมือน ที่เรือนพั กคนใช้ ทางหลั งบ้าน "พั ชราภรณ์" ยายอิ่มแม่ค รัวเก่าแก่ของคุณหญิงวาด ซึ่งมี อายุ ๖๐ เศษ ผมหงอกเกือ บทั่ว ศีรษะ แต่รูป ร่างอ้วนจ้าม่ า ก าลังนั่ งเบี ยดเสียดสัพยอกหยอกล้อ กับมะลิ อยู่ใ น ห้องนอนของมะลิสองต่อสอง เจ้าแห้วถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ยายอิ่มเห็นเข้าก็โมโหทันที "เข้ามาทาไม พ่อแห้ว" เจ้าแห้วยักคิ้ว "ก็ป้าล่ะ เข้ามาทาไม" ยายอิ่มค้อนขวับ "นั่นมันเรื่องของฉันนี่นา ชอบก๊ล" "หนอย ชอบก๊ล" แล้วเจ้าแห้วก็ทรุดตัวนั่งบนพื้นข้างมะลิ ระวังให้ดีนะป้า ฟ้าจะฝ่าจะบอกให้ " "อุ๊ย อย่ามาทาพูดบ้า ๆ นะ" "บ้าอะไรเล่ า ก็ จะเข้า โลงอยู่ แล้ ว ท ากระดิ๊ ก ๆ กั บเด็ กหนุ่มคราวลู กคราวหลาน นายมะลิ เขา รับประทานไม่ลงหรอก" "มึงอย่ามาทาว่ากูนะ จะบอกให้" เจ้าแห้วทาตาเขียว "ขึ้นเสี ยงรึ ประเดี๋ย วตบด้วยหลัง มือชั กเลย ไปให้พ้นนะ อือ …ยายนี่ เคราะห์ จะร้ ายเสี ยแล้ ว ชั่ ว ดีฉันเป็นผัวป้านะจะบอกให้" คราวนี้ยายอิ่มเงีย บกริ บ ลุ กขึ้น เดิน กระฟัดกระเฟี ยดออกไปจากห้อ งมะลิ เจ้ าแห้ วหั วเราะหึ ๆ แล้วหันมามองดูมะลิ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
23
"อ้ายเพื่ อนยาก แกกั บกั นมาญาติ ดีกั นเถอะวะ เท่ าที่กั นเคยอิจ ฉาริ ษยาเกลีย ดชั งแก ก็ เพราะ จิตใจกั นต่า เห็น ใครได้ ดีมีความสุข เกินหน้าเกิ นตาก็ ไม่ช อบ ต่ อแต่นี้ ไปกัน ขอปวารณาตัวเป็นเพื่ อนที่ ดี ของแกคนหนึ่ง เพราะไหน ๆ เราก็ กินข้าวหม้อเดีย วกัน อยู่ บ้านเดีย วกัน สิ่ง ใดที่กันล่ วงเกินแกด้วยไตร ทวาร คือกายกรรม วาจากรรม มโนกรรม ขอให้อโหสิกรรมแก่กันด้วย" มะลิทาหน้าตื่น ๆ "เอ๊ะ แกจะบวชหรือแห้ว" เจ้าแห้วหัวเราะ "เปล่า กันพู ดแบบการลาบวช เห็ นว่ามั นไพเราะเพราะหน่อ ย ไง…อ้ ายเพื่ อนยาก หมู่นี้เจ้ านาย ถ้าจะไม่ใคร่โปรดปรานกระมัง ถึงได้นั่งจ๋องอยู่ในห้อง" มะลิค่ อ ยโล่ง ใจที่ เจ้ าแห้ว ญาติ ดี กับ หล่ อน แต่ หล่ อ นหารู้ไ ม่ว่ า เจ้ าแห้ วได้ล่ วงรู้ หลั งฉากของ หล่อนแล้ว และบัดนี้เจ้าแห้วหวังเชยชมหล่อน "ก็ค งเป็ น เช่น นั้ นแหละเพื่อ น ชะตากั นไม่ใ คร่ ดี ทาอะไรไม่ใ คร่ ถูก เส้ นกั บ เจ้า นาย ท่ านเลยไม่ เรียกใช้ กันขอบใจแกมากที่แ กหายเกลียดชังกั นแล้ว ความจริ งกัน เป็น ผู้มาที่ห ลัง กั นไม่ มีอ ะไรหรอก กันเคารพนับถือแกเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่ง" เจ้าแห้วเขยิบเข้ามายกมือกอดมะลิ "แกพูดอย่างนี้กันชื่นใจมาก ขอจูบสักทีเถอะวะ" มะลิดิ้นรนสลัดปัดป้อง "อย่าน่าแห้ว เล่นบ้า ๆ อะไรโว้ย ผู้ชายต่อผู้ชายจูบกันมีอย่างที่ไหน" "น่า กันไม่ถือ…." แล้วเจ้าแห้วก็ปลุกปล้าพยายามจะจูบหล่อน ในเวลาเดีย วกันนี่เอง เจ้าคุณปัจ จนึก ฯ กับ เจ้าคุณประสิทธิ์ ฯ ได้ปรากฏตั วขึ้นที่หน้ าประตูห้อ ง ท่านทั้งสองสะดุ้งเฮื อกใจหายวาบ เมื่อ เห็น เจ้าแห้วก าลังกอดรั ดฟัด มะลิ และก้มลงจูบ ริมฝี ปากหล่อ น อย่า งหนักหน่ว ง มะลิ ดิ้น รนผลัก ไส ใบหน้า ของหล่อนแดงระเรื่อ เพราะความอาย แต่ แล้ วมะลิก็ อ่อ น ระทวยอยู่ในวงแขนของเจ้าแห้ว มีอาการสปัสซั่มขึ้ นตามธรรมดาธรรมชาติของมนุษย์ "โอย" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ร้องสุ ดเสีย ง "ผู้ช ายจูบ กัน ไม่เคยเห็นโว้ ย เป็ นลมดี กว่ากู " แล้ว เจ้าคุ ณ ปัจจนึก ฯ ก็ซวนเซล้มลงบนพื้นห้อง เจ้าคุ ณประสิท ธิ์ ฯ ตกใจรีบ ทรุด ตัวนั่ งประคองเพื่อนเกลอของท่า น ให้ ลุกขึ้ นด้ว ยความล าบาก ยากเย็น พาเดินไปจากที่นั้น มะลิได้สติ ก็ดิ้นรนจนหลุดจากวงแขนของเจ้ าแห้ว หล่อนผุดลุ กขึ้นยืน วิ่งหนีออกไปจากห้อง เจ้ า แห้วลุกไล่กวดอย่างเมามัน คืนวันนั้นเอง ในราว ๒๐.๐๐ น. เศษ ขณะที่ มะลิ นอนพั กผ่ อนอยู่บ นเตี ยงนอน ในห้อ งของหล่อ นที่ เรือ นพั ก คนใช้ต ามล าพั ง เสี ยงประตูห้ องก็ถูก เคาะขึ้ น มะลิ ใจหายวาบเกรงว่ าผู้เ คาะประตูจ ะเป็นเจ้า แห้ว ซึ่ ง หล่อ นกาลังคิ ดว่า เจ้าแห้วอาจจะล่ว งรู้ว่ าหล่ อนเป็นผู้ หญิ ง เพราะได้ยิ นพวกสาวใช้ โจษกันอยู่เสมอว่ า เวลาเข้า ห้องน้าให้ร ะวังเจ้าแห้ว กับนิ กร เพราะบ่ าวนายคู่นี้ช อบดูถ้ามองเสมอ เจ้าแห้วอาจจะแอบดู หล่อนอาบน้าก็ได้ เมื่อรู้ว่ าหล่อนเป็นผู้หญิ งก็แกล้ง ทาเป็นไม่รู้ เพราะไม่มีผู้ช ายคนไหนในโลกที่อุตริจู บ ผู้ชายด้วยกัน เว้นแต่คนที่เป็นโรคจิตเท่านั้น "ใคร" หล่อนผงกศีรษะขึ้นซักถาม เจ้าแห้วแกล้งดัดเสียงเป็นผู้หญิง
24
"ฉันเองจ้ะ ลิจ๋า ฉันเอาขนมมาให้" มะลิถอนหายใจโล่งอก เข้า ใจว่าเป็ นสาวใช้คนใดคนหนึ่ง ที่เ ป็นแฟนของหล่อนไปธุระนอกบ้า น แล้ วซื้ อขนมมาฝากหล่อ น มะลิ รีบ ลุ กขึ้ นจากเตี ย งนอน เดิน มาถอดกลอนประตู และเปิด ประตูอ อก ทันใดนั้นเองหล่อนก็ตกใจ เมื่อได้เผชิญหน้าเจ้าแห้ว "อุ๊ย" หล่อนเผลออุทานเบา ๆ เจ้าแห้วถื อห่ อขนมเดิ นเข้ ามา หัน ไปปิ ดประตูใ ส่กลอนเสีย ด้ วย มะลิ ใจเต้ นระทึก กลั วเจ้า แห้ ว จะข่มเหงหล่อนอีก "คุณพลใช้กั นให้ ไปซื้อ ของที่ส ามย่าน ขากลับเลยซื้อขนมมาฝากแก อะไร …เพิ่ง สองทุ่มเท่ านั้ น ปิดประตูห้องแล้ว" "กันไม่สบายแห้ว ปวดท้ องเหลือ เกิน ขอบใจมากที่ซื้อขนมมาฝาก กันกิ นไม่ได้ห รอก ไม่ รู้ว่าเป็ น อะไรปวดท้องตลอดวัน" เจ้าแห้วอมยิ้ม "ปวดท้องก็ขึ้ นไปนอนบนเตีย งซี กันจะช่ว ยนวดให้ นวดเก่งนา อาเสี่ ยปวดท้ องแทบจะขาดใจ ตาย เมื่อสองสามวันนี้ กันนวดให้เดี๋ ยวเดี ยวเท่ านั้นหายเลย เลยได้รางวัล ๑๐๐ บาท มา…นอนลงบน เตียงเถอะหนูพี่จะนวดให้" มะลิถอนหายใจหนัก ๆ "นี่ไม่ น่ ารัง เกี ยจฉัน เลยนี่ นา สั ญญากั น ไว้แ ล้ว ว่า เราจะเป็ นเพื่อ นกั น คืน นี้กั น นอนด้ วยคนนะ นอนคุยกันเล่านิทานสู่กันฟัง" ใบหน้าของมะลิแดงระเรื่อ "ไม่ได้หรอก กันนอนรวมกับใครไม่ได้ นอนไม่หลับ" "น่า…" แล้วเจ้าแห้วก็วางห่อขนมลงบนโต๊ะ มะลิวิ่งปราดไปที่ประตู เจ้าแห้วแสดงท่ารักบี้ พุ่งตัวเข้ารวบเอวหล่อนไว้ "จะหนีกั นไปไหนล่ะ มะลิ กินขนมข้า วต้มให้ส าราญแล้ว นอนคุ ยกัน ดีก ว่า แล้ วกัน จะพาแกไป ไหว้พระบาท แหม….วันนี้ ใส่น้าหอมซะด้วยนะ ชื่ นใจจริง กัน รักแกเสียแล้วละให้ดิ้น ตายเถอะวะ บอก ตามตรงว่ากันอยากได้แกเป็นเมีย" มะลิค้อนขวับ "บ้า….แกพูดบ้า ๆ อะไรไม่รู้ ผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ จะทาไมกันได้" "เถอะน่า ได้ซิ" แล้วเจ้าแห้วก็เอื้อมมือดับสวิตช์ไฟ "อุ๊ยตาย หลีกฉันแห้ว ฉันจะออกไปข้างนอก" เจ้าแห้วดึงหล่อนเข้ามากอด "ลิจ๋า พี่รู้แ ล้วว่ าลิน่ ะตัว เมีย ไม่ใช่ ตัวผู้ โอเคกับ พี่เสี ยเถอะยอดรั ก พี่ จะเลี้ ยงดู น้องเป็น เมียรั กค น เดียวของพี่ นะลินะ" มะลิต กใจ ดิ้ นรนเต็มแรง เจ้า แห้ ว ดึง มีด โกนออกมาจากกระเป๋ าเสื้ อเชิ้ต สลั ดออก แล้ว ยกขึ้ น ทาท่าจะเฉือนคอมะลิ "อุ๊ยตายแล้ว" เจ้าแห้วหัวเราะก้าก
25
"น้องสาว ถ้า รัก ตัวกลัวตายละก็ ปล่ อยให้พี่ชื่น ใจเสี ยดี ๆ ม่ายยังงั้ นพ่ อเฉื อนลู กกระเดือกขาด เลย มีอ ย่า งที่ ไหน เป็ น ผู้ห ญิง ไม่ช อบอยากเป็น ผู้ช าย หลอกให้ ฉัน และใคร ๆ เข้ าใจผิด ตกลงนะ ไม่ ต้องดิ้น…" แล้วก็ เกิดมหัศจรรย์บั นดาล เหมือนอย่างหนังสื อประโลมโลกจั กรจั กรวงศ์วงศ์ มะลิ ไม่สามารถ จะคุ้ มครองรั กษาตัว เองได้ หล่อ นต้อ งสูญ เสีย ทุก สิ่งทุ กอย่างให้เจ้ าแห้ว เช่น เดีย วกับ ที่ ห ล่อ นเคยเสี ย สาวให้ลูกชายเจ้าคุณไพศาล ฯ ที่ภูเก็ตมาแล้ว ที่ตึกใหญ่ แสงไฟในห้ องโถงส่อ งสว่างจ้า ราวกั บกลางวัน เจ้ าคุ ณปั จจนึก ฯ กับ พล นิ กร กิมหงวน นั่ ง สนทนากัน อยู่ ในห้ องโถง ส่ว นเจ้ าคุ ณประสิทธิ์ ฯ และคุณหญิงวาดเพิ่ง ขึ้น ห้อ งเมื่ อสัก ครู่ นี้เอง ดร. ดิ เรก ง่วนอยู่ ในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ กาลัง ค้นคว้าหายาฉีดแก้โรคคอรัปชั่น ซึ่ง ดร. ดิเรกมั่นใจว่ายา ของเขา เมื่อฉีดให้ใครแล้ว ผู้นั้นจะไม่คอรัปชั่นเด็ดขาด ถึงแม้จะให้เงินเป็นแสนเป็นล้านก็ไม่เอา ขณะที่สามสหายกาลังคุยกั นถึงความปรวนแปร ของดิ นฟ้าอากาศหน้าหนาวกลายเป็นหน้าร้อ น เจ้าแห้วเดินยิ้มกริ่มเข้ามาในห้อง "ไปไหนมาวะ" พลถามเสียงดุ ๆ "รับประทานอยู่ที่เรือนพักครับ" "แล้วทาไมฉันกดกริ่งเรียก แกไม่ได้ยินหรือ" "ได้ยิน ครับ แต่ ว่ารั บประทาน ก าลัง ข้าวใหม่ ปลามัน " แล้ว เจ้าแห้ว ก็ทรุ ดตัว นั่งคลานเข้ามาหา เจ้านายของเขา "อะไรของแกวะ ข้าวใหม่ปลามัน" กิมหงวนถาม เจ้าแห้วยิ้มเอียงอาย "รับประทาน…. แฮ่ แฮ่ ผมกับมะลิได้เสียเป็นผัวเมียกันกันแล้ว ครับ " สามสหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ สะดุ้งเฮือกเหมือนถูกเข็มแทง "อ้ายแห้ว" ทุกคนร้องขึ้นพร้อม ๆ กัน ในเวลาเดียวกันนี้ เอง มะลิก็เ ดินเข้ามาในห้อ งโถง ด้ว ยใบหน้ าที่เ นื องนองด้วยน้าตา หล่อ นถื อ กระเป๋ าเสื้อ ผ้าเล็ ก ๆ และแต่งกายแบบสุภ าพชน กางเกงปาลมบิชขายาวสี เทาแก่ เชิ้ ตแขนยาวสีขาว พับแขน มะลิร้ องไห้ส ะอึก สะอื้น เดิน เข้า มา ทรุ ดตั วนั่ง ยกมือ ไหว้ สามสหายกับ ท่านเจ้ าคุณปัจ จนึ ก ฯ พลางสะอึกสะอื้นน่าสงสาร "อ้าว…..เฮ้ย" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ อุทาน "อะไรกันวะมะลิ ค่ามืดแล้วแกหอบข้าวของจะไปไหน" หญิงสาวยกหลังมือเช็ดน้าตา "กระผมต้ องกราบเท้ าลาพระเดชพระคุณ ไปก่อนละครับ ไปตามเวรกรรมของกระผม กระผม อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว" เจ้าแห้วคลานเข้ามายกมือตบหลังมะลิเบา ๆ "น่า อย่าเสียอกเสียใจไปเลยน่ามะลิ ไหน ๆ ลิก็ได้เสียเป็นเมียพี่แล้ว" อาเสี่ยทาท่าเหมือนกับจะเป็นลม "โอ๊ย…อะไรกันโว้ยนี่ อ้ายแห้ว… ข้างงไปหมดแล้ว เอ็งได้อ้ายลิเป็นเมีย เป็นความจริงหรือวะ" เจ้าแห้วอมยิ้ม "รับประทาน เป็นความจริงครับ" พลนัยน์ตาเหลือก มองดูมะลิแล้วก็มองดูเจ้าแห้ว คนใช้เก่าแก่ของเขา
26
"ตายแน่กู มันได้เสียกันวิธีไหนโว้ยอ้ายแห้ว…" เจ้าแห้วทาตาปริบ ๆ "ก็ธรรมดาธรรมชาติของโลกนั่ นแหละครั บ รั บประทาน กระผมไม่ เห็น ว่าจะผิ ดแปลกอะไร ที่ กระผมได้มะลิเป็นเมีย" มะลิร้องไห้โฮ ยกกาปั้นทุบเจ้าแห้วหลายที "นี่แนะ ยังจะมาพูด ดีอีก บุกรุก เข้าไปปลุกปล้าท ามิดีมิร้ายเขาในห้ อง ฮือ …ฮือ…เราบอกแล้วว่ า เป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่เชื่อ" นิกรเป็นลมคอพั บคออ่อนอยู่กับ เก้าอี้ นวมตัวนั้น เอง เจ้าคุ ณปัจ จนึก ฯ หน้าซีด เผือด มองดูเจ้ า แห้วด้วยความเกรงกลัว "อ้ายแห้ว" "ครับ" "มึงเป็ นกาลี บ้า นกาลีเ มืองเสีย แล้ วโว้ ย ว้ า …ตายแน่กู ….อกแตก เอ็งไม่คิด ตะขิด ตะขวงใจบ้ างรึ แล้วอ้ายลิก็หน้าด้านเต็มทน ยังไงกันวะมึง โอเคกับอ้ายแห้ว วู้ …จั๊กจี้ใจเต็มทน" มะลิถอนสะอื้น "ก็เจ้าแห้วใช้กาลังกายปลุกปล้ากระผมนี่ครับ กระผมสู้ไม่ไหวก็ต้องโอนอ่อนผ่อนตาม" พลกลืนน้าลายเอื๊อก "ไป ๆ ๆ ไปให้ พ้นบ้ านข้า เดี๋ยวนี้ มะลิ ไม่ต้องมาร้องไห้บีบ น้าตา ผู้ชายอัปรีย์ สีกบาลอะไรยังงี้ไ ม่ เคยเห็น ยอมเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกัน ไป…ร่าไรเดี๋ยวโดนเตะนา" มะลิ ยกมื อไหว้อีก ครั้ งหนึ่ ง คว้ากระเป๋าเสื้ อผ้ าเดิน ร้อ งไห้ ออกไปจากห้ องโถง เจ้า แห้ว มองตาม ด้วยความอาลัยอาวรณ์ยิ่ง "โถ ไปแล้วทูนหัว" นิกรยกเท้าถีบเจ้าแห้วโครมเข้าให้ "นี่แน่ะ ทูนหั ว มึงนะมึง ไม่มีใครอีก แล้วที่ เขาจะบ้าเหมือนอย่างมึ ง อนิ จจังทุ กขังเอ๊ ย ผู้ห ญิงสั ก คนหนึ่งมึงหาไม่ได้หรือวะ" เจ้าแห้วยิ้มแห้ง ๆ "รับประทานก็ผ มรัก มะลิ นี่ครั บ โถ…จะไปตกระกาลาบากที่ไ หนก็ ไม่รู้ น่ากลัวจะไปอยู่ซ่อ งเป็ น แน่เชียว น่าสงสารเหลือเกิน" พลยกมือขึ้นชี้หน้าเจ้าแห้ว แล้วพูดเสียงหัวเราะ "ไป….อ้ายเปรตออกไปให้พ้น ข้าเกลียดหน้าเต็มทนแล้ว" เจ้าแห้วรีบลุกขึ้นวิ่งเหยาะ ๆ ออกไปทางหน้าตึก แล้วร้องตะโกนเรียก "ลิ….ลิขา ดวงใจของแห้ว" สามสหายกั บเจ้ าคุณ ปัจ จนึก ฯ ทาคอย่ นพร้ อมกัน และหัน หน้า มามองดูกัน ทั้ ง สี่คนยัง หลง เข้าใจผิดคิดว่ามะลิเป็น ผู้ชาย.
อวสาน