Maartje Nonhebel

Notariaat Nonhebel Innovatie in het Notariaat

Voor velen staat het Notariaat nog steeds bekend als conservatief en stoffig. Niet zelden krijg ik nog te horen dat men een oudere man als notaris had verwacht en verrast is om zo’n vlotte, vrouwelijke notaris te treffen. Desalniettemin valt er nog genoeg te innoveren (letterlijk: vernieuwen) in het notariaat, de daarin gangbare processen en manier van omgaan met medewerkers en cliënten.

Tegenwoordig wordt er op de meeste kantoren met dubbele schermen gewerkt, wordt er weinig meer geprint en is de digitaliseringsslag de afgelopen 20 jaar enorm geweest. De communicatie met het kadaster, de banken, de Kamer van Koophandel, de Belastingdienst en onze cliënten, vindt vrijwel uitsluitend in een digitaal beveiligde omgeving plaats, zowel via online platforms als via een beveiligde verbinding waar een digitale handtekening voor is vereist.

Er zijn verschillende aanbieders om online een standaard testament of levenstestament te kunnen maken, dit werkt sterk drempelverlagend en was in het begin zeer innovatief voor onze beroepsgroep. Voor de niet-standaard situaties is er echter een notaris nodig die de helicopterview heeft, verbanden kan leggen, vergeten zaken naar boven kan halen, mogelijkheden kan schetsen en de relevante zaken van de bijzaken kan scheiden.

Omgaan met cliënten die zelf al het internet hebben geraadpleegd en meer informatie hebben kunnen vergaren, vergt een andere manier van benaderen. Een notaris kan zichzelf hier - mijns inziens - eeuwig in blijven vernieuwen. Technologische/procesmatige innovatie helpt om het werk gemakkelijker, in minder tijd of met minder fouten te kunnen doen. Sociale innovatie ziet op de benadering naar medewerkers en cliënten, binnen de context van de veranderende samenleving.

Aandacht voor de ander houdt ook in dat de werktijden en de manier van thuiswerken van de ene medewerker anders kunnen zijn dan van de

Maartje Nonhebel (Notaris)

Foto: Gerold Ormel

andere, hetgeen voor sommige notarissen nog steeds ondenkbaar lijkt. Ook kunnen secundaire arbeidsvoorwaarden belangrijk zijn en hoe een kantoor wordt gemanaged. Innoveren is iets soms net anders doen dan de ander verwacht en kijken wat het beste resultaat geeft. Aandacht geven en uitproberen, kennis combineren met invoelen in de situatie. Kwetsbaar zijn en open staan voor een ander en de mening van een ander, brengt iedereen verder, ook het notariaat.

Tot ziens voor een goed gesprek!

Hoe de historie van de Bonifatius,

ondanks de verbouwing, beschermd wordt

Als stenen konden praten, zouden een heleboel bouwwerken ons kunnen vertellen over wat zij allemaal gezien hebben én wat hun eigen verhaal is. Zo ook de Bonifatiuskerk die momenteel door BIK bouw verbouwd wordt om straks als woonlocatie te fungeren. Wendy Meulenkamp - senior Erfgoed adviseur - en Christine Weijs -bouwhistoricus- zijn vanuit de gemeente al vanaf het begin betrokken bij de verbouwing van de waterstaatkerk uit 1826. Uitgerust met veel kennis, ervaring maar vooral een diepe liefde voor de historie van gebouwen, geven zij monumenten deze stem en beschermen hun verhalen en waarde.

Tekst: Diana Gerritsma | Foto's: Rob van der Teen

In 1980 werd de kerk ‘ontwijd’, o.a. door de kerkklok te verwijderen, en verloor daarmee zijn religieuze functie. Al voor 2012 is Christine gestart met het in kaart brengen welke monumentale waarde het gebouw vertegenwoordigt in opdracht van het Vastgoedbedrijf van de gemeente. Wendy en Christine ‘luisteren’ al 10 jaar naar de verhalen die de kerk vertelt en zorgen ervoor dat die gekoesterd worden.

Christine legde alles vast in een rapport: “Ik begin altijd met kijken, naar de zijmuren, de dakconstructie, de afwerking die nog zichtbaar is. Daar kan je vaak al een heleboel uit afleiden.”

Wendy: “Met zo’n rapport in de hand kunnen we bouwplannen beoordelen om te kijken of het iets toevoegt of juist waar het misschien ten koste gaat van de monumentwaarde en of dingen anders opgelost kunnen worden. We bieden mensen graag inzicht in het pand dat ze aangekocht hebben, in de waarde die het heeft.”

Christine: “We willen niks dwarsbomen maar een gebouw dat er al 400 jaar staat, willen we graag nóg 400 jaar laten staan. Daarom kijken we mee: gebeurt het op een manier die een oud gebouw verdraagt.”

“We zijn juist heel blij als monumentale panden gebruikt worden”, vertelt Wendy. “Leegstand betekent geen onderhoud, onopgemerkte lekkages... Zeker als panden toekomstbestendig worden gemaakt, verduurzaamd, dan gaan ze langer mee. Bij monumenten betekent dat dat je mee moet bewegen met het pand en creatief moet zijn. Het gaat ons erom dat de monumentale elementen behouden blijven, soms zichtbaar, maar soms is onzichtbaar ook prima. Hier in de Bonifatius ontdekten we de Heilige Hart kapel, eigenlijk was daar een doorgang gepland, dat plan moest gewijzigd worden. Maar de tableaus met kruiswegstaties die tevoorschijn kwamen, kunnen uit het zicht weggewerkt worden als bewoners dat willen, als ze maar behouden blijven.”

Niet meer verwacht

Christine was zelf verrast door de twee lagen kleurendecoraties die tevoorschijn kwamen, “die had ik niet meer verwacht. De schilderingen zijn aangebracht toen er na enige tijd voldoende budget was. Het Rijk betaalde en ontwierp namens Koning Willem I deze en andere waterstaatkerken maar het duurde even voor de kerken ook gedecoreerd konden worden. Dat is een stukje geschiedenis op zich. Dan spring ik op de bres en ga in overleg met BIK bouw om me hard te maken voor het zichtbaar houden van die schilderingen.”

We worden door de uitvoerder uitgenodigd in een ruimte die nu dienstdoet als zijn kantoor maar waar straks een woning zal zijn. Als we binnenstappen, trekt een afwijkend patroon in de gemetselde muur de aandacht van beide erfgoedadviseurs en hardop beginnen zij meteen te speculeren over de herkomst. De Bonifatius is met al zijn verhalen en stille getuigen duidelijk in vertrouwde handen.

In de toekomstige woning bevindt zich ook een prachtige, kamerbrede en bijna -hoge kastenwand.

Wendy: “Dit is zo mooi, ga je in een monument wonen dan is dit dus iets waar je over na moet denken. Sloop het er niet uit maar vind er een functie voor. Dit soort deuren en deze kwaliteit vind je niet makkelijk meer, echt uniek!” Christine: “bovendien is het de meest duurzame oplossing, het toepassen van nieuwe bouwmaterialen heeft een heel grote voetafdruk.”

Dat ook geschiedenis zich blijft ontwikkelen, blijkt uit het feit dat ook deze specialisten eens in de zoveel tijd weer iets nieuws ontdekken; een onvermoede kleur, een hele kapel, een reden waarom iets op een bepaalde manier in elkaar steekt. Dat biedt steeds weer nieuwe inzichten, de verhalen blijven leven en zo ook het pand.