With Love

Tuurlijk zijn er, naast onze lieve verpleegsters, nog leden aan het COVID front. Nathalie, Caroline, Marijke en Iris beschrijven hun ervaringen en benadrukken hun steun aan nog héél véél strijdende collega’s.

Nathalie Lemaitre, ervaren vroedvrouw, barcoördinator aan de Twinsclub. Tijdens de tweede golf van de Coronacrisis werkzaam op de Covidafdeling van het AZ Zeno te Knokke.

‘De afdeling met besmette patiënten lijkt als het ware een eiland binnen het ziekenhuis. Allereerst is er de beschermende kledij, een overall, FFP2 masker, face shield en per patiënt een overschort en twee paar handschoenen. Heb je gerief nodig dan vraag je dit aan een andere collega want jij met je besmette kledij mag niets aanraken van de kar met materiaal. Eenmaal je klaar bent met de verzorging, verlaat je de kamer en worden overschort en handschoenen in waaronder ikzelf. Een ramp voor degenen die over bleven. Wij kwamen echt handen tekort om het allemaal meester te kunnen. Veel mensen uit andere diensten moesten inspringen.

de vuilnisbak gedeponeerd. Een dringende interventie vereist noodgedwongen extra minuten gewoon omkleden.’

‘Op de afdeling is er geen bezoek toegelaten tenzij iemand palliatief is. Het zijn dus erg lange dagen voor de patiënten, met enkel radio, tv en telefonisch contact met de familie.’

Meest aangrijpende moment voor jou?

‘Ik verzorgde een oudere man die vroeger nog mijn opa gekend heeft. Daardoor hadden we een warm contact met elkaar. Hij had het erg lastig en verloor zijn wil om te leven. Op een bepaald moment ging hij heel snel achteruit en besloten we om zijn echtgenote te verwittigen. Jammer genoeg kon zij niet op tijd bij hem geraken. Ik hield zijn hand vast en stelde hem gerust, je bent niet alleen, we blijven bij jou… Zo’n moment blijft bij.’

Caroline Verstraete, SUP lady aan de Twins en werkzaam als verpleegkundige op de intensieve zorgen van het AZ Damiaan te Oostende.

Op onze afdeling is er een groot verschil in beleving tussen de werkomstandigheden van de eerste Coronagolf en die van de tweede. Wij hadden het nog veel lastiger tijdens de tweede golf. Intensieve zorgen lag vol met zwaar zieke patiënten. De operatiezalen bleven grotendeels door werken. 8 collega’s waren besmet geraakt,

Je hebt zelf ook Covid gehad? Wat waren de gevolgen?

‘Ik ben een maand ziek geweest. Nadien was mijn veerkracht op het werk toch een

stuk minder. Nu begin ik er geleidelijk aan weer wat bovenop te raken. Het komt in orde, gelukkig! De band met de collega’s is na die zware periode wel hechter geworden.

Wat waren de meest aangrijpende momenten?

Hartverscheurende momenten zijn deze waarop patiënten, zienderogen zieker maar nog net in staat om te praten, aan jou vragen of ze het zullen overleven. Je kan het hen niet beloven. Je weet dat ze voor weken in coma zullen zijn. Op dat moment probeer je vertrouwen en professionaliteit uit te stralen, terwijl je het zelf moeilijk hebt en enkel maar het beste kan hopen. Als je nog een gesprekje hebt kunnen regelen met de familie dan voel je je beter. Maar sowieso neem je het mee naar huis. Het plakt aan de ribben!

Marijke heeft 25 jaar ervaring op de intensieve afdeling. Daardoor kon ze makkelijk ingezet worden op intensieve zorgen tijdens de eerste en tweede Coronagolf. ‘Door Corona is werken in het ziekenhuis veel lastiger en moeilijker geworden. Uiteraard zijn er de maskers en de bescherming maar ook veel meer regels en procedures. Mensen vallen uit door ziekte en daardoor moeten in alle afdelingen dikwijls nieuwe equipes gevormd worden, soms met verschillende specialiteiten door elkaar. Het enige voordeel van Corona is dat de meeste verpleegkundigen doorgaans weinig problemen hebben met het wisselen van shiften want er kunnen momenteel toch geen feesten of reisjes doorgaan.’

Wat maakte het meest indruk op jou?

‘De snelheid van de ziekte is griezelig. Patiënten zijn het ene moment nog wakker, maar gaan zo snel achteruit. Het is dan een kwestie van nog even naar huis te kunnen bellen om daarna zo rap mogelijk te intuberen. Het feit dat je als verpleegkundige de enige verbinding betekent tussen de familie en de patiënt, is een zware verantwoordelijkheid. Het systeem van heel beperkt bezoek en videogesprekken staat nu wel veel beter op punt in vergelijking met de eerste Coronagolf.’

Iris Ryheul, vroedvrouw op de materniteit van AZ Damiaan te Oostende.

Ja, ook in Coronatijden worden kindjes geboren! Iris vertelt ons hoe de situatie op materniteit drastisch veranderde. Sommige nieuwe maatregelen hebben onverwacht een positief effect.

‘De zwangere vrouwen worden 4 dagen voor hun uitgerekende datum van bevallen getest op Corona. Tot het resultaat gekend is, wordt de vrouw als besmet beschouwd. In de arbeidskamer moet mama haar masker aanhouden, enkel bij het bevallen zelf mag het masker uit. Papa moet het wel aanhouden. Onnodig te zeggen dat dit verre van aangenaam is. Bevallen is normaal iets dat tamelijk dicht en intiem is. De Covid voorzorgen hebben net het tegenovergestelde effect.’

‘Gewoon bezoek is niet meer toegelaten op materniteit. Ondanks dat dit eigenlijk een noodmaatregel is, ervaren de meeste mama’s dit toch als iets positief. Ouders hebben veel meer tijd om bezig te zijn met hun kindje en een beetje te bekomen, ook om overdag wat bij te slapen na een onderbroken nacht. Wij hebben nu veel meer tijd om de mama’s rustig te begeleiden bij het verzorgen van de baby, bij de borstvoeding.’

‘Oma’s en opa’s komen nu meestal op raambezoek. De materniteit bevindt zich op het gelijkvloers en heeft grote ramen. Baby wordt trots getoond voor het raam en men praat per telefoon. Soms zijn dat wel grappige situaties. Niet alle mama’s hebben het makkelijk met die strenge maatregelen. Niets loopt zoals je het had voorgesteld, je kan niet pronken met je baby, er is geen babyborrel… Ook voor de oudere broertjes of zusjes is het soms moeilijk uit te leggen dat zij niet op bezoek mogen gaan bij het nieuwe lid van het gezin.’

(Dank aan Nathalie, Caroline, Marijke en Iris voor hun medewerking aan dit artikel)