19. 3+1 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
Μέσο: . . . . . . . . . ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Ημ. Έκδοσης: . . .08/07/2018 Ημ. Αποδελτίωσης: . . .08/07/2018 Σελίδα: . . . . . . . . 51 protothema.gr newmoney.gr marieclaire.gr olivemagazine.gr newsauto.gr themanews.com
πανελλαδικές Ευαγγελινός Μιχελής
19.376
Λεωνίδας Λασκαράτος
19.620 ΜΟΡΙΑ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
Κορυφή Ενα ουσιαστικό έΕι γράμματα τρία παιδιά μία 38χρονη γυναίκα πάνω από 19.000 μόρια Μια εξίσωση γεμάτη δυσκολίες πείσμα όραμα και μια λύση που τους κατέταξε στο πιο ψηλό σκαλοπάτι των προσωπικών τους ονείρων και όχι των άλλων Τρεις 18χρονοι και μια βοηθός μικροβιολόγου που ρίχνει δεύτερη ζαριά Η επιτυχία τους ήταν κενή από γονεϊκά απωθημένα άδεια από κοινωνικά στερεότυπα ορφανή από πατερίτσες οικονομικής ευρωστίας και γι αυτό τερμάτισαν πρώτοι
ins Ρομίνας Ξύδα rominaxida@yahoo.gr
Είναι οι πρώτοι των πρώτων oris φετινέ εΕετάσεκ για την πολυπόθητη θέση στο πανεπιστήμιο και δεν ήταν ποτέ φυτά ή σπασικλάκια ούτε πήγαν σε ακριβά ιδιωτικά φροντιστήρια Δεν tous ενώνει μόνο η δίψα για Tis ιατρικές επιστήμες αλλά και το πείσμα να μεγαλουργήσουν στη χώρα tous κόντρα σε κάθε μίζερη πραγματικότητα
19. 3+1 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
Μέσο: . . . . . . . . . ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Ημ. Έκδοσης: . . .08/07/2018 Ημ. Αποδελτίωσης: . . .08/07/2018 Σελίδα: . . . . . . . . 52
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕ Ω Τ Ο β li Μ Α
Κ Υ Ρ
I
Α Κ
1
1
8
I
ΟΥΛ
I
Ο Υ
2 0
1
3+1 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
8
Asuviöas Λασκαράτος
Ευγενία Μελά
Ευαγγελινός Μιχελής
Το να φεύγει από τη χώρα σου δεν συμφέρει ούτε εκείνη ούτε εσένα Για το κοινό συμφέρον και των δύο πρέπει να παλέψουμε και πιστέψτε με θα τα καταφέρουμε
Θέλω να παλέψω για το όνειρο μου στην Ελλάδα και ακόμη και αν φύγω για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό αυτό θα είναι μικρό Δεν μπορώ να ζήσω μακριά από τη χώρα μου το δικαίωμα στο όνειρο θα το κερδίσουμε epeis
Εχω μέσα μου τόση ορμή που δεν μπορώ να με φανταστώ στην ουρα Tns ανεργίας Ωστόσο δεν θα αφήσω ποτέ τη χώρα μου στην τύχη της Ακόμη και αν φύγω θα επιστρέψω και θα προσφέρω εδώ όλα όσα έχω κατακτήσει
Μην κάνουμε τα πράγματα δραματικά Ναι πήγαινα ο ιο σχολείο με το λεωφορείο κι καλοκαίρια μου δούλευα nows είπε ότι ο τη ζωή πρέπει όλα να είναι εύκολα και δεδομένα Εμένα ίέρετε τι μου έδωσε ώθηση Τα αδέλφια μου οι φίλοι μου και οι συγχωριανοί μου οι καθηγητές μου η μητέρα μου ο πατέρας μου που μου έλεγε πάντα Ακόμη και αν ανέβεις πολύ ψηλά μην Ξεχάσεις ποτέ την πιθανότητα τικ πτώσης Λυτοί είναι οι πραγματικοί επιτυχόντες όχι εγώ λέει ο χαμο γελαο ws Κεφαλ ονί της Ευα γγελ ι vos
υδέποτε υπήρίαν φυτά κανείς δεν τους αποκάλεσε ποτέ σπασίκλες είχαν φίλους είχαν ζωή είχαν χόμπι έκαναν κοπάνες από το κατεστημένο και σκασιαρχείο από εκείνη την πεπαλαιωμένη άποψη που ήθελε τους αριστούχους χωμένους σε σελίδες βιβλίων μέχρι τη στιγμή του θριάμβου Τα δύσκολα χρόνια της κρίσης ήταν για εκείνους εφαλτήριο η δυναμική του στόχου τους το διαβατήριο για το μεγάλο ταΣίδι σιη χώρα των ονείρων τους Αυτήν εδώ αυτήν που όπως λένε ποτέ δεν θα αφήοουν αλλά ακόμα και αν κάποτε την αφήσουν θα επιστρέφουν πάντα για να την κάνουν καλύτερη
Λεωνίδας ο πολυμήχανος πρώτος των πρώτων Στέκει απέναντι μου με ματιά κοφτερή σαν Συράφι με χαμόγελο απαλό οαν πούπουλο Μου μιλάει στον πληθυντικό Δεν μου αρέσει αισθάνομαι μικρή ο μπροστά του Δεν διαθέτω τις γνώσεις του ούτε το μυαλό του εκείνος είναι δάσκαλος εγώ μετεξεταστέα μαθήτρια στον κόομο των μεγάλων που πλέον δεν έχει παρά να ελπίζει σ αυτά τα παιδιά Του ζητάω να μου δεί ι τη βαθμολογία του αλλά εκείνος προτιμά τις ατέλειωτες κατασκευές που έφτιαχνε από τα 6 του χρόνια Ρίχνω μια ματιά στο χαρτί που αφήνει αδιάφορα οτα χέρια μου Βιολογία 20 Φυσική 20 Χημεία 20 Εκθεση 18 10 σύνολο 19.620 μόρια Του λέω ότι δεν έχω ακούσει για κάποιον με υψηλότερη βαθμολογία μου απαντά ότι πάντα υπάρχει το καλύτερο απλώς δεν το γνωρίζουμε Επιστρέφουμε οτα παιδικά του χρόνια μέσα από φωτογραφίες και αντικείμενα που έφτιαία μόνος μου είχα αυτή τη μανία από παιδί Σ εκείνα τα χρόνια όπου ο Λεωνίδας Λασκαράτος δεν διάβαζε πολύ και που οι δάσκαλοι έλεγαν δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα με σένα παιδί μου Είσαι πολύ ζωηρός είσαι στον κόσμο σου Στα πρώτα χρόνια του σχολείου ήμουν πράγματι στον κόσμο μου Δεν μου άρεσε να διαβάζω πολύ το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να σκαρώνω
κατασκευές λέει γελώντας ο Λεωνίδας και συνεχίζει Κατέστρεφα τα έτοιμα παιχνίδια και με τα είαρτήματα τα μοτέρ μερικά χαρτιά κοι zivas σκοινιά λάσπ χα βίδεε κατσαβίδια κι ένα πριόνι ναι η μητέρα μου με άφηνε να έχω ακόμη και πριόνι ο μπαμπάς φοβόταν λίγο και ό τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε κατασκεύαζα καινούρια παιχνίδια Στα 6 μου χρόνια έλεγα πως όιαν μεγαλχοσω θα γίνω ναυπηγός ή μηχανολόγος ή αρχπέκτονας ή κάτι που να απαιτεί φαντασία και Παράλληλα έκανα τένις και κολύμπι και ήμουν στους προσκόπους η ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου Η τηλεόραση στο σπίτι άνοιγε σπάνια δεν είχα μαστόρεμα
ηλεκτρονικά παιχνίδια ούτε PlayStation οι γονείς μου επέμεναν να διαβάζω δεν τους ενδιέφεραν τόσο τα βιβλία του σχολείου όσο εκείνα που όπως μου έλεγαν ανοίγουν τους ορίζοντες του μυαλού και ins ψυχιις Πάρε αγάπη από τη γνώση με συμβούλευαν πάντα Την ηρτοτη φορά ποι άφησαν ένα τέτοιο βιβλίο στα χέρια μου απλώς κοιμήθηκα πι δεύτερη διάβασα ιην πρώτη σελίδα την τρίτη λίγο περισσότερο και ύστερα έμαθα να παίρνω αγάπη από τη γνώση Τόσο απλά Οι γονείς μου ουδέποτε κάθισαν δίπλα μου για να με διαβάσουν ή για λογοτεχνία
19. 3+1 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ
Μέσο: . . . . . . . . . ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Ημ. Έκδοσης: . . .08/07/2018 Ημ. Αποδελτίωσης: . . .08/07/2018 Σελίδα: . . . . . . . . 53 να ελέγξουν αν είχα διαβάσει. Η μητέρα μου, όταν πήγα στην Α' μου είπε: "Το διάβασμα είναι δική σου δουλειά. Δεν θα
Αυτοί είναι οι πραγματικοί εππυχόντε5, όχι εγώ». Του ζητάω να μάθω το πριν και το μετά του, να με ταξιδέψει για λίγο σε γνώριμες αλλά και σε άγνωστες εποχές του με όχημα τη μνήμη και τη φαντασία. «Μικρός ήμουν πολύ διάολος στο σπίτι, αλλά στο σχολείο ιδιαίτερα εσωστρεφής. Θυμάμαι ότι διάβαζα, διάβαζα πολύ, όχι τόσο σχολικά βιβλία όσο εγκυκλοπαίδειες και ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Η μάνα μου φώναζε να σβήσω το φως, κι εγώ εκεί, να κρύβω βιβλία και αναμμένα πορτατίφ. Αρχισα να γίνομαι πιο κοινωνικός, 1725 πτώσης".
Δημοτικού,
επέμβωποτέ&αυτήπαράμόνοανμουτοζητήσεκ, αν με χρειαστεί" κι εκεί ακριβώς χώρισαν οι δρόμοι μας d αυτό που ονομάζεται «διάβασμα
και σχολείο». Στην Α' Λυκείου ο Λεωνίδας αποφασίζει ότι θα ακολουθήσει τον επαγγελματικό δρόμο της μητέρας του, όπ αυτό που θέλει να γίνει
είναι οδοντίατρος. «Κάθε φορά που με έπαιρνε η μητέρα μου στη δουλειά της ανακάλυπτα και κάτι καινούριο, μέχρι που κατάλαβα σα το συγκεκριμένο επάγγελμα απαιτεί μεγάλη μαστοριά και τη μαγεία του να παίρνει ανά δέκα δευτερόλεπτα μια τεχνική απόφαση. Ετσι
κατέληξα ότι θα γίνω οδοντίατρε κι εκεί άρχισα να διαβάζω λίγο περισσότερο», λέει οΛεωνίδας και συνεχίζει: «Οχι, ποτέ δεν διάβασα υπερβολικά πριν από τις Πανελλαδικές διάβαζα το πολύ 5-6 ώρες την ημέρα. Δεν Ξενύχτησα, δεν ήπια καφέδες, δεν πήρα βιταμίνες, δεν έπαθα κρίσεις άγχους, δεν είχα σχεδόν καθόλου από αυτό. Πιο πολύ àyxos είχα στα διαγωνίσματα του σχολείου παρά τις ημέρες των Σε αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο το παράδειγμα του μεγαλύτερου αδελφού μου, ο onoios είναι φοιτητής ms Ιατρικής, καθώς και η πεποίθηση ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα σημάνει και το τέλος του κόσμου, ούτε θα ισοδυναμεί με αντανάκλαση των δυνατοτήτων μου. Και οι avowxtes μέσα στη ζωή είναι, πολλές φορές μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο ικανούς και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κατανοήσουν όλα τα παιδιά και, κυρίως, να το... χωνέψουν οι
πιο εΕωστρεφής όταν οι γovεis μου με πήγαν στη Φιλαρμονική ms Σάμης. Η μουσική με ελευθέρωσε, μου έβγαλε συναισθήματα που
ποτέ δεν φανταζόμουν. Ταυτόχρονα έκανα και ελληνικούς χορούς, m δεύτερη μεγάλη μου αγάπη», λέει και συνεχίζει μετατοπίζοντας την κουβέντα, όπως ακριβώς του ζήτησα, στο άγνωστο αύριο: «Γιατρός θα γίνω. Για να προσφέρω όσα και ό,τι μπορώ στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Οχι, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να φύγω και να δουλέψω στο εξωτερικό. Εχω μέσα μου τόση ορμή που δεν μπορώ να με φανταστώ στην ουρά της ανεργίας. Ωστόσο, δεν θα αφήσω ποτέ m χώρα μου στην τύχη ms. Ακόμη και αν φύγω, κάποτε θα επιστρέψω και θα προσφέρω εδώ όλα όσα έχω κατακτήσει. Και κάτι ακόμα; Θέλω να πω συγχαρητήρια στα παιδιά που δεν μπήκαν.
εξετάσεων.
γονείς»! Τον κοιτάζω και τον θαυμάζω. Τον θαυμάζω και τον κοιτάζω. Δύο
αισθήσεις σε μία, καπακωμένες από το κυρίαρχο ερώτημα της του σήμερα. Τον ρωτάω αν θα ήθελε να φύγει κάποτε από εδώ, αν τον πονάει που n χώρα μας πληγώνει τα παιδιά της. «Οχι», μου απαντάει με τρόπο απόλυτο, με άρνηση καταλυτική: «Πέραν του όπ η Οδοντιατρική στην Ελλάδα είναι μία από vs 100 καλύτερες του κόσμου, δεν θέλω να φύγω ποτέ από m χώρα μου. Παρά vs ms, παρά τις όποιες αντιξοότητες, εδώ θα μείνω και θα το παλέψω με όλες μου ns δυνάμεις. Το να φεύγεις από m χώρα σου δεν συμφέρει ούτε εκείνην ούτε εσένα. Για το κοινό συμφέρον και των δύο πρέπει να παλέψουμε και, πιστέψτε με, θα τα καταφέρουμε». Ελλάδας
δυσκολίες
Ευαγγελινός, ο Κεφαλονππς βιβλιοφάγος που λατρεύει τη μουσική Χείμαρρος. Αυτός είναι ο Ευαγγελινός Μιχελής. Evas χείμαρρος δύναμης, αισιοδοξίας και πίστης στο αδύνατο που γίνεται δυνατό. Μιλάει γρήγορα, γελάει ασταμάτητα, δεν μπορείς να τον διακόψεις, οι ερωτήσεις μοιάζουν περιττές μπροστά στην ιστορία της ζωής του. Παιδί ΙΟμελούς οικογένειας από ένα χωριό της Κεφαλονιάς, τα Δενδρινάτα Πυλάρου, ο Ευαγγελινός έπιασε 19.376 μόρια και κέρδισε τον σεβασμό ενός ολόκληρου λαού. Του το λέω, εκείνος γελάει δυνατά, ακούγομαι αστεία, τα σοβαρά για εκείνον βρίσκονται αλλού: «Η μεγάλη ιστορία αυτής ms επιτυχίας είναι οι γονείς μου. Ο πατέρας μου που ήταν πάντα δίπλα μου και η μάνα μου, η οποία έχει ακόμη επτά παιδιά και τον πολιπιμότερο τίτλο όλων, αυτόν της νοικοκυράς. Μια δουλειά που δεν πληρώνεται από κανέναν παρά μόνο μέσα από τα παιδιά σου. Im δική μου περίπτωση υπήρξαν κάποιες δυσκολίες αλλά το δέσιμο και η αγάπη που κυριαρχούν στην οικογένεια μας τις έκαναν να φαντάζουν απίστευτα μικρές, σχεδόν μηδαμινές», λέει. Πόσο λίγος, πόσο μικρός αισθάνεσαι όταν συναντάς παιδιά σαν τον Ευαγγελινό. Ενα παιδί που πέτυχε το μεγαλείο παρόη στο σπίπ του δεν είχε την πολυτέλεια της ησυχίας, ούτε τα ακριβοπληρωμένα ιδιαίτερα, ούτε τα «λούσα» της ιδιωτικής εκπαίδευσης: «Και τι έγτνε;», μου απαντά αφοπλιστικά και συνεχίζει: «Οταν τα αδέλφια μου έκαναν φασαρία, κάποιες φορές γινόταν ένας μίνι πόλεμος και επειδή έβγαινα σχεδόν πάντα χαμένε πήγαινα να διαβάσω στο σπίτι της γιαγιάς μου ή σε κάποιο άλλο σπίτι του χωριού. Αλλες φορές, πάλι, έβαζα τα ακουστικά μου και διάβαζα με μουσική. Ολα γίνονται, όλα τα μπορείς, αρκεί να προσηλωθείς στον στόχο σου και να στοχεύσεις με βλέμμα καθαρό. Μην κάνουμε τα πράγματα δραματικά Ναι, πήγαινα στο σχολείο με το λεωφορείο, τα καλοκαίρια μου δούλευα, ποιος είπε ότι στη ζωή πρέπει όλα να είναι εύκολα και δεδομένα; Εμένα ξέρετε τι μου έδωσε ώθηση; Τα ζόρικα, τα διαφορετικά τα αδέλφια μου που με έκαναν να ξεχνιέμαι με τα δικά τους θέματα, οι φίλοι μου και οι συγχωριανοί μου που στάθηκαν δίπλα μου σαν αδέλφια, οι καθηγητές μου από το σχολείο πούμε στήριΕαν με κάθε τρόπο
σεaυmmvπpoσπάθειanμmέpaμoυπoυεivaιoσwλoßάτmaυτής ms επιτυχίας, ο πατέρας μου που μου έλεγε από τότε που ήμουν
μικρός; "Ακόμη κι αν ανέβεις πολύ ψηλά μην δεχάσεκ ποτέ mv πιθανότητα
Συγχαρητήρια
για tous κόπους και την προσπάθεια τους. Και είτε είτε όχι, να έχουν μέσα τους όρεξη και δημιουργικότητα για ότι κι αν αποφασίσουν να κάνουν στη ζωή τους. Εμείς, παιδιά δεν είμαστε άλλωστε μεγάλοι για να φοβόμαστε».
ξαναπροσπαθήσουν
ΑλεΕάνδρα: τ' όνειρο χρόνια δεν κοιτά... Etos 1998. Μια 17χρονη κοπέλα από την Κοζάνη, η Αλεξάνδρα Τζάτοου, δεν καταφέρνει να περάσει στις Πανελλαδικέ5. Λύπη, απογοήτευση, στενοχώρια και μια ζωή που δεν χωρά αναβολές και δεύτερε5 euKaipies οδηγούν την Αλεξάνδρα στην αναζήτηση δουλειάς και στο πόστο ms βοηθού μικροβιολόγου. Η ζωή προχωράει, εκείνη ωστόσο αισθάνεται ένα κομμάτι του εαυτού Tns να έχει παραμείνει γαντζωμένο στην αποτυχία του 1 998 και στη σκέψη ότι η εκπλήρωση των ονείρων εμπεριέχει τα πάντα εκτός από ημερομηνία λήΕης. Πριν από δύο χρόνια, λοιπόν, η Αλεξάνδρα αποφασίζει να γραφτεί στο 2ο ΕΠΑΛ Kozàvns και να γίνει ξανά μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωινά τμήματα του σχολείου αλλάζοντας το ωράριο εργασίας της και το σύνολο της καθημερινότητάς της. Οι εργοδότες της τη στηρίζουν, το ίδιο και η οικογένεια της, οι συγγενείς και οι φίλοι. Κάθε μέρα φεύγει από το σπίτι στις 7.30 το πρωί και επιστρέφει μετά τις 9 το βράδυ, τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα στη μελέτη, το φροντιστήριο δεν χωρά στο πιεσμένο πρόγραμμά της, το εφηβικό της όνειρο, ωστόσο, περισσεύει για να γίνει πριν από λίγες μέρες πραγματικότητα. Η Αλεξάνδρα συγκέντρωσε 19.150 μόρια, βαθμολογία που της δίνει σήμερα τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια θέση στην Ιατρική ή σε ομοειδείς σχολές που ανήκουν στο 3ο επιστημονικό πεδίο. Η επιτυχία της είναι κάτι παραπάνω από αρκετή για να θυμίσει σε όλους μας ότι η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει ένα όνειρο αλλά ένα όνειρο μπορεί να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα...
Ευγενία η επίμονη αριστούχος Πέρσι τέτοια εποχή. Ενα 17χρονο κορίτσι από την Κυπαρισσία κρατάει στα χέρια της τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών και στο βλέμμα της ζωγραφίζεται μια μεγάλη απογοήτευση. Τα 18.158 μόρια δεν της φτάνουν προκειμένου να κάνει το όνειρο της Ιατρικής πραγματικότητα, ενώ η είσοδός της στο της Πάτρας την αφήνει όχι απλώς αδιάφορη αλλά σχεδόν Εξετάσεων
Βιολογικό
ισοπεδωμένη. «Δεν μπορώ να σας περιγράψω mv απογοήτευση που ένιωσα τότε», λέει σήμερα n Ευγενία και συνεχίζει: «Εκλαιγα, κλείστηκα στον εαυτό μου, ήμουν τόσο απογοητευμένη και είχα τέτοια έντονη άρνηση που η μητέρα μου σταμάτησε να μου μιλάει για το θέμα. Κάθε φορά που το άνοιγα, εκείνη το έκλεινε με μία μεγάλη, απέραντη σιωπή. Μετακόμισα στην Πάτρα, γράφτηκα στο Βιολογικό και όσο περνούσαν οι μήνες ένιωθα ότι η ζωή δεν τελειώνει, αλλά αντιθέτως ξεκινά μέσα από ns αποτυχίες και vs δυσκολίε5. Εκεί κατάλαβα ότι μπορεί να ήμουν σχεδόν αχάριστη, ότι η τελειομανία που με χαρακτήριζε από παιδί έπρεπε να μετριαστεί αν ήθελα να προχωρήσω μπροστά Επιπλέον, ήμουν για πρώτη φορά οτη ζωή μου μόνη, χωρίς το στήριγμα ms οικογένειας, χωρίς τα χατίρια της ευκολίας. Επρεπε να διαβάσω, να μαγειρέψω, να πλύνω, να σιδερώσω, να πατήσω στα πόδια μου εγώ και ο εαυτός μου χωρίς το παραμικρό ντάντεμα Αυτή ακριβοκ η έλλειψη νταντέματος με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου, να ξαναδώσω Πανελλαδικές και φέτος να περάσω στη σχολή που από πάντα ήθελα με 19.196 μόρια Είμαι πολύ χαρούμενη, πολύ ευτυχισμένη αλλά και πολύ σίγουρη ότι στη ζωή δεν είναι ανέφικτο». Τη ρωτάω αν ήταν έτσι από παιδί, αν n τελειότητα και η πρωπά αποτελούσαν πάντα συνώνυμα της ύπαρξής της. Γελάει κουνώντας το κεφάλι καταφατικά, παραδέχεται όπ πίεσε αρκετά την Ευγενία των παιδικών της χρόνων, όπ από εδώ και στο εξής θα είναι mo ελαστική μαζί της: «Ενα περίεργο πράγμα αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να είμαι η τέλεια μαθήτρια. Αν μου έκαναν κάποια παρατήρηση τα έβαζα με τον εαυτό μου. Αν δεν έγραφα καλά σε κάποιο απροειδοποίητο τεστ, με μάλωνα και με έκρινα αυστηρά Ποτέ δεν είχα πίεση από τους δικούς μου, η φτιαξιά μου ήταν έτσι. Μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτης και ύστερα γιατρός για να βοηθάω τον κόσμο που έχει ανάγκη, να προσφέρω κάτι ως και ως Ευγενία. Οχι, δεν είμαι από τα παιδιά που διάβασαν χαλαρά και πέτυχαν και ειδικά στην Γ Λυκείου στερήθηκα πολλά τις εξόδους, τους φίλους μου, ακόμη και το χάζεμα omv τηλεόραση. Από το πρωί που ξυπνούσα καθόμουν και διάβαζα και όταν δεν το έκανα, αισθανόμουν τύψεις γι'αυτό. Σήμερα, δεν σας κρύβω ότι νιώθω κάποιες ενοχές που με πίεσα τόσο, το μυσνκό της επιτυχίας κρύβεται στο "παν μέτρον άριστον". Ετσι θα βαδίσω από εδώ και στο εξής και έτσι πρέπει να βαδίζουν όλοι όσοι κυνηγούν το όνειρο τους. Το τελευταίο, εγώ προσωπικά θέλω να το παλέψω στην Ελλάδα και ακόμη και αν φύγω για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό, αυτό θα είναι μικρό. Δεν μπορώ να ζήσω μακριά από m χώρα μου, το δικαίωμα στο όνειρο θα το κερδίσουμε εμείς. Τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους». τίποτα
άνθρωπος