2012-2022 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ by Η Πόλη Ζει

STREET

PRESS 98//10 ΧΡΟΝΙΑ

Έπειτα από 23 χρόνια δραστηριότητας στο κέντρο της Αθήνας, σε μία δεκαετία που η χώρα μας έχει πληγεί από οικονομική, υγειονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, η ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ έχει σταθεί δίπλα στους ανθρώπους της πόλης μας με ειλικρινές ενδιαφέρον, φροντίδα και ενσυναίσθηση. Με αρωγό πάντα τις ανάγκες των συνανθρώπων μας και την προσφορά των καλύτερων υπηρεσιών υγείας έχουμε επεκτείνει το δίκτυο των παροχών μας εξυπηρετώντας μεγαλύτερο τμήμα του κέντρου της πόλης μας.

Η υψηλή αξιοπιστία της Κοσμοϊατρική επιτυγχάνεται μέσα από τη διατήρηση της κορυφαίας ποιότητας, της εγκυρότητας και της ασφάλειας που παρέχει σε μόνιμη βάση σε όλες τις υπηρεσίες της και στις διαγνωστικές της εξετάσεις. Στο πλαίσιο της ανθρωποκεντρικής προσέγγισης των ασθενών μας, την οπόια πρωταρχικό μας στόχο αποτελεί να διατηρήσουμε αναλλοίωτη, δημιουργούμε εξατομικευμένες παροχές ανάλογα με την ανάγκη του κάθε επισκέπτη και δίνουμε βάση στην επικοινωνία μαζί του, αλλά και με τους κλινικούς ιατρούς που στηρίζονται στα αποτελέσματά μας. Ο σεβασμός απέναντι στον κάθε εξεταζόμενο και στο κλινικό του πρόβλημα, η υπευθυνότητα στην αντιμετώπισή του καθώς και η βελτίωση της ποιότητας ζωής του, αποτελούν βασική μας προτεραιότητα και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας μας. Ταυτόχρονα, στηρίζοντας όλες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, συμμετέχουμε ενεργά και σε όλες τις πολιτειακές δράσεις για δωρεάν καλύψεις. Μπορεί οι εποχές, οι ρυθμοί, η κοινωνία να αλλάζουν, αλλά αυτό που μένει σταθερό και αναλλοίωτο σε όλη την οικογένεια της Κοσμοϊατρικής είναι η επιθυμία μας να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους της πόλης μας σε κάθε ιατρική τους ανάγκη. ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΓΙΑΤΊ:

Η Κοσμοιατρική νοιάζεται, φροντίζει και είναι δίπλα στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, χωρίς διακρίσεις, μα με κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία.

Γιώτα Τριανταφύλλο υ

ΤΕΎΧΟΣ 1 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012 24 σελίδες, έγραψαν 12 άτομα, 55 σημεία διανομής

ΤΙΤΛΟΣ ΕΝΤΙΤΟΡΙΑΛ: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΟΤΕ. ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΤΩΡΑ;

ΤΕΥΧΟΣ 97 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2022 64 σελίδες, έγραψαν 32 άτομα, 300 σημεία διανομής

ΤΙΤΛΟΣ ΕΝΤΙΤΟΡΙΑΛ: ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟΝ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ, ΤΗΣ m.koan ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΕ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΣΙΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ.

#97

ΥΡΩ ΜΥΡΤΩ

Υρώ και η Μυρτώ, η Μυρτώ και η Υρώ. Το μόνο που μας χωρίζει είναι δυο γράμματα. Ναι, ίσως πολλοί να μην ξέρετε με ποια μιλάτε όταν καλείτε, αλλά μην σκάτε, πολλές φορές μιλάμε η μία στη θέση της άλλης.

έ ι λ ε τ

toria

edi ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ ΟΙ:

Η πόλη γεννά ιδέες στους ανθρώπους. Ενίοτε οι ιδέες δοκιμάζονται και μερικές φορές υλοποιούνται. Στη δική μας περίπτωση ευτυχήσαμε στις ιδέες, στους ανθρώπους και στην υλοποίηση. Όταν ξεκινούσαμε, πριν δέκα χρόνια, δε φανταζόμασταν πως θα φτάναμε ως εδώ.

ΧΡΎΣΑΝΘΟΣ ΞΆΝΘΗΣ ΗΛΈΚΤΡΑ ΤΖΏΡΤΣΟΥ ΆΝΤΑ ΚΟΥΓΙΆ ΣΟΦΊΑ ΑΡΓΎΡΗ ΑΓΑΘΉ ΚΆΤΣΙΑ

Δεν μπορώ, αλλά και δε θέλω, να απαντήσω σοβαρά στην ερώτηση «Τι σκοπεύετε να κάνετε από δω και πέρα;» για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν ξέρουμε, έτσι απλά! Αλήθεια, ποιος ξέρει τι θα επακολουθήσει τους επόμενους μήνες; Ο δεύτερος γιατί βρισκόμαστε υπό την επήρρεια των δέκα χρόνων. Γιορτάζουμε! Τα πράγματα πρέπει να έχουν το χρόνο τους. Αυτή η εξωφρενική ταχύτητα ακυρώνει εκτός από το χθες και το σήμερα.

ΤΑ ΓΡΆΜΜΑΤΆ ΤΟΥΣ ΜΑΣ ΈΣΤΕΙΛΑΝ ΟΙ:

Στο σήμερα λοιπόν, που τόσο εκτιμώ, θέλω να ευχαριστήσω πραγματικά εκ βαθέων, τους ανθρώπους της Κοσμοϊατρικής, και ειδικά τη Γιώτα Τριανταφύλλου, που μου έδωσαν την ευκαιρία να προχωρήσω σ’ αυτή την έκδοση, χωρίς διαφημίσεις. Με την Κοσμοϊατρική συναντηθήκαμε την περίοδο της Πατησίων Ζει και από τότε διατηρούμε μία σχέση σταθερής συνεργασίας που ξεπερνά τα πλαίσια της τυπικής εμπορικής σχέσης.

UMBERTO DAVOLI ΑΓΑΘΉ ΚΆΤΣΙΑ ΦΏΝΤΑΣ ΛΆΔΗΣ ΕΛΈΝΗ ΜΙΧΑΛΆΚΗ ΘΕΑΝΏ ΜΑΝΟΥΔΆΚΗ ΆΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ ΓΚΑΝΙΆΝ ΣΟΦΊΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΎΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΝΤΟΥ ΓΙΆΝΝΗΣ ΡΆΓΚΟΣ ΛΈΑΝΔΡΟΣ ΣΛΆΒΗΣ ΕΛΈΝΗ ΗΛΊΑ ΙΩΆΝΝΗΣ ΜΙΧΑΉΛ ΝΊΚΟΣ ΖΟΎΔΙΑΡΗΣ ΆΝΝΑ ΣΤΆΙΚΟΥ ΧΡΉΣΤΟΣ ΓΙΟΒΑΝΌΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΉΤΡΗΣ Β. ΠΡΟΎΣΑΛΗΣ ΜΆΚΗΣ ΔΙΌΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΑ ΤΣΟΛΆΚΗ ΘΑΝΆΣΗΣ ΒΈΜΠΟΣ ΓΕΩΡΓΊΑ ΔΡΑΚΆΚΗ ΘΡΆΣΟΣ ΚΑΜΙΝΆΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΉΣ ΑΜΠΑΖΉΣ ΜΊΝΑ ΜΗΤΣΟΜΠΌΝΟΥ

Στις σελίδες που ακολουθούν, παρουσιάζονται με το δικό μας τρόπο αυτά τα δέκα χρόνια. Είθε ο καθένας και η καθεμία να βρει κάτι ενδιαφέρον, να αναγνωρίσει έστω και λίγο τον εαυτό του, να σκεφτεί πως κάτι τέτοιο έχει αισθανθεί κι αυτός-ή. Η Πατησίων θα συνεχίσει τη ροή της, η Πόλη θα λαβωθεί και θα ιαθεί, οι άνθρωποι θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν, η ζωή θα συνεχιστεί. Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, πως είμαστε στιγμές! Θα προσπαθήσουμε να δημιουργούμε ενδιαφέροντα έντυπα, να γνωρίζουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους και να δημιουργούμε ενδιαφέρουσες καταστάσεις.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ

αυτά

τα δέ

ο Είθε όνια. κα χρ

α νας κ καθέ

ι καθ

εμία

ε να βρ

ί κάτι

φ ενδια

δαν πω ο π τ τόυμασ ν έ ζ ο τ ντα

ρόπο

ής σ ταθερ υθήσστηενι έση σ ακο οβλαορά μία σχ επσ ούμετι θα ιατηρ ήσω ς ξδ έρεπιαντ , θπέολιο ω να α

σςμεδώ. ι τ ν ρομααμε ω

ι φτάν α ν ί εν ες θα

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΛΙΟΥ

μας τ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ: ΥΡΩ ΠΙΤΣΙΚΑΛΗ

δικό

. ς ό μ τισ ι λ ο ιπ α ν ί ός. Ε

στε στ

ρα είμα

μείς τώ χιστεί. Ε

είν ς ο τ ώ ρ π .Ο ς υ ο σ γ α ό λ ή φ δύο ον α ι γ οδο τη μ ι » ; π α συναντηθήκαμε την περί κή ρ ρι ατ ε έ οϊ σμ Κο π ν τη ε ι Μ . αση, χωρίς διαφημίσεις Η ω ν έκκδο ν τη τήδ αυ ό σ’ ω ήσ π ωρ α προχ κάνετε κα

θα συνε

γνωρίζου

ιούνται

έρον

ασίας υνεργ

ρ ναγνω , να α

αι να πεύεεςτ; ά Τι συκςομήν επερν που ξ ησόημε« νο τεορυώςτεπ

α γενν ρωποι θ θ ν ά ι ο θεί,

, η ζωή

αίνουν ι θα πεθ

ίσει έ

ο τον αι λίγ στω κ

εαυτό

αναταφ αι θα ια , και ειδικά τη Γιώτα Τρι βωθεί κ α λ α πους της Κοσμοϊατρικής θ ρώ ανθ ς η του λ ν, ό θέω βα Π εκ ,η ω, πραγματικά ή τοηςεκτ ιμώ, θέλω να ευχαριστήσ τη ροτόσ ίσε,ι που πόν χ λοι α ε μερ ν υ Στο σή σ ει εκτός από το χθες σίων θα η εξωφρενική ταχύτητα ακυρών ή Αυτ ς! Η Πατη του νο χρό το υν έχο ε! Τα πράγματα πρέπει να ια των δέκα χρόνων. Γιορτάζουμ ί βρισκόμαστε υπό την επήρρε με ενδιαφ

νθρώπου έροντες α

ς και να δ

ημιουργο

ύμε ενδια

φέρουσε

ς καταστ

τα πλα

ίσια τ

ης τυπ

α σκε του, ν

ικής ε

κή μπορι

πω φτεί

ς σχέ

ς κάτ

ση

α ιο έχω ι τέτο Ο

ισθ

νθρώπους. Ενίοτε οι ιδέες δοκιμά ζονται και .μεΌταν ξεκινούσαμε πριν δέκα χρόνια δε ση ρι κέ ς φο ρέ ς υλ οπ οι ού ντ αι . Στ η δι ιδέες, στους ανθρώπους και στην υλοποίη κήί κιμα εγώ. ς ς. ανθε άσεις.

δεύτερος γιατ

ΣΤΑΎΡΟΣ Ο ΔΊΤΡΟΧΟΣ

«Ρε συ, φτιάχνουμε ένα έντυπο;»

έσα στην κρίση, ο Σταύρος που δούλευε στο «Λογότυπο Γραφικές Τέχνες» ως εξωτερικός υπάλληλος, ένα μεσημέρι ήρθε απέξω κι έριξε μία απλή ιδέα: «Ρε συ, φτιάχνουμε ένα έντυπο για τα μαγαζιά της Πατησίων;» Δεν του μίλησα καθόλου. Έμεινα για ένα δεκάλεπτο να κοιτώ την οδό Τροίας, τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα να περνούν. Μ’ έναν μαγικό τρόπο, που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ερμηνεύσω, άρχισε στο μυαλό μου η μορφοποίηση του περιοδικού, η ταυτότητά του, η ύλη και ο χαρακτήρας του. Όταν την επόμενη μέρα συζητήθηκε αυτή η πρόταση, η αλήθεια είναι πως δεν έσπειρε ενθουσιασμό. Άρχισαν αναλύσεις και επιχειρήματα γύρω από την κρίση και την οικονομική δυσπραγία, για το αν θα έχουμε ενδιαφέρουσα ύλη, για το ποιος θα γράφει, και άλλα πολλά που πραγματικά έκανα την προοπτική να μοιάζει με βουνό. Ο τίτλος βγήκε αυθόρμητα, η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι ποιος τον πρότεινε. Ίσως η Ήρα και η Υρώ από το ατελιέ; Εγώ; Η Μαριάννα που μόλις είχε έρθει για να βοηθήσει στις πωλήσεις; Πάντως μέσα σε ελάχιστες ημέρες είχαμε ένα ψευτοκασέ τυπωμένο, μ’ ένα ωραίο σήμα θαλασσί, μ’ ένα κοστολόγιο και μία τεράστια αμηχανία. Ωραία, και τώρα τι; Θέλω να εκμυστηρευτώ πως φίλοι μου και γνώστες του εντύπου ήταν αρνητικοί για το όλο εγχείρημα, ακόμα και για τον τίτλο: «Ο σωστός ο τίτλος πρέπει να έχει ένα άρθρο και μία λέξη», «Ακούγεται σαν σύνθημα», «Γιατί ζει η Πατησίων;» και άλλα τέτοια. Δεν έχουν σημασία άλλες λεπτομέρειες. Το ζήτημα είναι πως μία μικρή, άτσαλη ιδέα και φράση δεν πετάχτηκε στον καιάδα του ρεαλισμού και ξεμύτισε, έκανε, και συνεχίζει να κάνει, τη διαδρομή της. Ο Σταύρος χαίρει άκρας υγείας και είναι μαζί μας μετά από μία ανάπαυλα μερικών χρονών. Λέει συνεχώς «Τι ήθελα και μίλαγα;» και ακόμα και τώρα υπάρχουν εκατοντάδες φίλοι που λένε «Α, ναι ρε, το Η Πατησίων Ζει».

υ.γ. Από αντίδραση μάλλον

υ.γ. Για την ιστορία, το πρώτο φύλλο είχε 24 σελίδες και το δεύτερο και το τρίτο 48.

υ.γ. Το 50ο τεύχος (Οκτώβριος

’17) είναι ολιγοσέλιδο και είναι το τελευταίο τεύχος που έχει τον τίτλο Η Πατησίων Ζει. Το 51ο του Νοεμβρίου και το 52ο του Δεκεμβρίου δεν έχουν τίτλο ούτε η Πατησίων ούτε η Πόλη Ζει. Ο κύκλος του λογότυπου στο εξώφυλλο υπάρχει μόνο με το ΗΠΖ, απλά έχει προστεθεί η φράση «Πόλεις μέσα στην Πόλη».

υ.γ. Στο τεύχος του Νοεμβρίου

υπάρχει μία αποτίμηση των 6 χρόνων, με διφορούμενο χαρακτήρα.

υ.γ. Αρκεί κανείς να δει το μαύρο εξώφυλλο του Χριστουγεννιάτικου τεύχους (Δεκέμβριος ’17) με το συμβολισμό της εύθραυστης ισορροπίας, για να καταλάβει την ιδιαίτερη και δύσκολη στιγμή.

ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΌΣΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΉΣΑΜΕ ΑΥΤΆ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΞΕΧΩΡΊΖΟΥΜΕ ΔΎΟ. ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΆΖΟΥΝ ΟΎΤΕ ΣΑΝ ΗΛΙΚΊΕΣ, ΟΎΤΕ ΣΑΝ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΊΕΣ. ΈΤΥΧΕ ΌΜΩΣ, Ο ΚΑΘΈΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΤΟΥ ΤΡΌΠΟ, Ο ΣΤΑΎΡΟΣ ΤΟ ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ’12 ΚΑΙ Ο ΦΏΝΤΑΣ ΤΟ ΔΕΚΈΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ’17, ΝΑ ΚΑΘΟΡΊΣΟΥΝ ΤΗ ΓΈΝΝΗΣΗ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΊΑ ΤΟΥ ΕΝΤΎΠΟΥ. Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΊΕΡΓΗ, ΑΠΡΌΒΛΕΠΤΗ ΚΑΙ ΓΕΜΆΤΗ ΕΚΠΛΉΞΕΙΣ. ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΦΤΙΆΧΝΟΥΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΑΚΌΜΑ ΚΙ ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΞΈΡΟΥΝ.

ΔΕΚΈΜΒΡΙΟΣ ΤΟΥ 2017

ΦΏΝΤΑΣ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ

«Εσύ το βγάζεις; Μην το παρατάς!»

και ένας Δεκέμβρης

απέναντι στα θέσφατα και στους κανόνες, το έντυπο δεν έχει σελιδαρίθμηση, ακόμα και σήμερα, ενώ στα πρώτα τεύχη δεν υπήρχουν καθόλου τα ονόματα αυτών που γράφουν.

Ένας Σεπτέμβρης

ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟΣ 2012

να δύσκολο Κυριακάτικο απόγευμα του Δεκεμβρίου. Βροχή, κρύο και μία αδιόρατη ήττα μπροστά μας. Η Πατησίων δεν μπορεί πια να στηρίζει εμπορικά το όλο εγχείρημα. Υπάρχει μία κούραση, έως και τυποποίηση. Όλο και περισσότερο ωριμάζει η ιδέα να σταματήσουμε την έκδοση με ξαφνικό θάνατο, όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν πρέπει να αφήνεις κάτι να ξεψυχά, καρμανιόλα είναι η λύση. Ήμουν μόνος μου στο ισόγειο και πάλι κοίταζα τη βροχερή Τροίας. Ελάχιστη κίνηση. Πρόβαλε ένας ηλικιωμένος, ψηλός, με καμπαρντίνα, διέσχισε την τζαμαρία και χάθηκε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξαναεμφανίστηκε, άρχισε να κοιτά αδιάκριτα προς τα μέσα (το αυτοκόλλητο τον εμπόδιζε κάπως) και άρχισε να σπρώχνει την πόρτα. Η αλήθεια είναι πως μονολόγησα, τι θέλει κι αυτός τέτοια ώρα; Του άνοιξα και μπήκε με εξαιρετικά χαλαρό τρόπο. «Τυπογραφείο είναι εδώ;» Πριν προλάβω να του απαντήσω κοφτά και να κόψω τη συζήτηση, είδε ένα έντυπο της Πατησίων Ζει και είπε «Εσύ βγάζεις αυτό το κόσμημα»; Ο Φώντας ήταν ο Φώντας Λάδης, στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας με σημαντική διαδρομή στο χώρο του Πολιτισμού. Κάθισε κοντά στις τρεις ώρες. Του έβγαλα όλα μου τα άγχη και τις ηττοπαθείς σκέψεις μου, σαν να τον ήξερα χρόνια. Σιγά σιγά άρχισα να του μιλώ για την περίπτωση να ανοιχτώ σε όλη την πόλη. Με σκουντούσε πνευματικά με μικρές δόσεις αισιοδοξίας, αποδραματοποίησης, διανθισμένες με θετικές γνώμες για το έντυπο που… τρεμόπαιζε. Φτάσαμε να φτιάχνουμε πάλι ένα ψευτοκασέ ανάμεσα σε συζητήσεις για το τραγούδι, για το έργο του, για τις προσπάθειές του. Αυτός ο ακάλεστος επισκέπτης ώθησε τα πράγματα δραστικά κι έτσι κρατάτε τώρα στα χέρια σας αυτό το έντυπο. Ο Φώντας χαίρει και αυτός άκρας υγείας, μας στηρίζει με ιδέες και συμβουλές, καταλαβαίνει αμέσως από τη χροιά της φωνής μου την κατάσταση και στηρίζει όσο λίγοι.

ληκτρολόγια, στυλό pilot, χάρακας, μαρκαδοράκια με όνομα, τηλέφωνα, πολλά τηλέφωνα, πολύ φίλες, blanco ποντίκι, το άλλο ποντίκι, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, λίστες, χαρτιά και χαρτάκια, ατάκες, επαναλήψεις, τετράδια, σημειώσεις. Όλα είναι λέξεις!

ΗΛΕΚΤΡΑ

ΣΟΦΙΑ

ΑΝΤΑ

α ν πέ

α δ ά ομ

9+1 ΣΗΜΕΊΑ ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΉΣΑΜΕ ΤΑ ΤΕΎΧΗ ΔΎΟ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΈΣ. ΕΠΙΛΈΞΑΜΕ 9+1 ΣΗΜΕΊΑ ΠΟΥ, ΚΑΤΆ

ΤΗΝ ΆΠΟΨΉ ΜΑΣ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΎΝ ΠΟΙΟΤΙΚΆ ΠΕΡΆΣΜΑΤΑ, ΤΟΜΈΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΈΣ ΣΤΙΓΜΈΣ. ΤΑ ΤΙΤΛΟΦΟΡΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΌΜΑΣΤΕ ΜΑΖΊ ΣΑΣ.

EΜΠΟΡΙΚΆ ΑΦΙΕΡΏΜΑΤΑ, ΑΛΛΆ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΝ

ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΊΤΟ ΣΤΟ ΤΈΤΑΡΤΟ

υ.γ.

Ίσως φαίνεται περίεργο που επιλέγουμε σαν πρώτη στιγμή το πέρασμα από το τρίτο στο τέταρτο τεύχος. Η εξήγηση είναι πως από την αρχή είπαμε σε όλους –πελάτες και αναγνώστες– πως θα κυκλοφορήσουμε αρχικά τρία τεύχη. Αν μας κρατήσει η αγορά, τότε θα συνεχίσουμε. Εσωτερικά υπήρξαν αντιρρήσεις για το αν ήταν σωστό να κοινοποιούμε αυτό το ενδεχόμενο· θα έδειχνε έλλειψη πλάνου, σοβαρότητας και ερασιτεχνισμό. Ποιος θα σε εμπιστευόταν όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος; Η αποδοχή ήταν τέτοια που μας έκανε να μην το σκεφτούμε καν. Η έκδοση όμως του τέταρτου τεύχους ήταν για ’μας μια σημαντική στιγμή. Εκεί κάπου καταλάβαμε πως κάτι πάει καλά με την ιδέα.

ΔΕΝ ΤΟ ΛΈΓΑΜΕ ΟΎΡΜΠΑΝ

* *

Να είσαι ούρμπαν και να μην το ξέρεις… Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συμβατοί με αυτή την ορολογία. Από τα πρώτα τεύχη πάντως, είχαμε το ούρμπαν στο αίμα μας. Αφιερώματα για ανηφοριές, πόρτες, λόφους, στοές, παγκάκια, αγάλματα, κτίρια, βεράντες, ταράτσες, ακάλυπτους, πεζόδρομους και πλατείες. Όλα αυτά συνθέτουν μία διαφορετική ματιά προς την πόλη και τις στιγμές της που μας γοητεύει. Η πόλη είναι αστείρευτη αρκεί να μπορείς να την αποκωδικοποιείς έστω και λίγο.

ΕΞΆΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΈΡΑ

Ακόμα θυμόμαστε έναν άγνωστο που μας έστειλε το πρώτο μέηλ γράφοντας: «Είναι τίμιο και ειλικρινές. Νιώθω σαν κάποιος να με προσέχει».

Η πρώτη φορά που η Πατησίων Ζει ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια και ξανοίγεται σε άλλες γειτονιές και περιοχές. Από την αρχή είχαμε το μότο «Πόλεις μέσα στην Πόλη» και με βάση αυτό ένα ταξίδι ξεκίνησε. Παγκράτι, Γαλάτσι, Αθηνάς, Ψυρρή, Κεραμεικός, αλλά και Καισαριανή, Πειραιάς, Τζιτζιφιές. Τα αφιερώματά μας ισορροπούν ανάμεσα στην ιστορία και το παρόν, στα κτίρια και στους ανθρώπους. Αποφεύγουμε τα κλισέ και το αναμάσημα από το διαδίκτυο, προσπαθώντας να αναδείξουμε την ψυχή των γειτονιών.

υ.γ.

Ένα αφιέρωμα που θέλουμε να κάνουμε είναι για τις σκάλες υπηρεσίας, αλλά με έναν εντελώς περίεργο τρόπο.

υ.γ.

Τις πιο πολλές φορές όλα ξεκινούν από έναν τίτλο: Ξύπνιος άνθρωπος στην Αθηνάς δουλεύει, Μία βαλίτσα με το όνομα Καισαριανή, κ.ά.

υ.γ.

Το να δημιουργείς εμπορικά θέματα με ενδιαφέρον για τον αναγνώστη είναι μία πρόκληση. Υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές που τα καταφέραμε. Το πρώτο περίεργο αφιέρωμα ήταν το Βόλτα με το 100 (εννοώντας το λεωφορείο). Είτε πρόκειται για εστίαση είτε για γενικότερα θέματα (Σούπα έρχεται κρύο, Δείξε μου τον barber σου να σου πω ποιος είσαι, Μια «βουτιά» στην Ιαπωνική Κουλτούρα: Κάτι ενώνει τους δύο λαούς, Βόλτα με το 100, Πάμε απόψε για σεργιάνι: Μια βόλτα στα πάλκα της πόλης, κ.ά.), προσπαθούμε να συνδυάσουμε το εμπορικό με την ύλη. Κωδικά, αυτό που προσπαθούμε είναι να έχουν ενδιαφέρον οι σελίδες που πλαισιώνουν τις διαφημίσεις. Εξ ου και το μότο μας: «Έντυπο που διαβάζεται από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα».

ΤΟ ΦΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΌΝΤΟΓΛΟΥ

υ.γ.

Το πέρασμα από την Πατησίων στην Πόλη Ζει χαρακτηρίστηκε από τις κόκκινες σελίδες του «Φτου Ξελευθερία». Ένα έντυπο μέσα στο έντυπο, με διαφορετικό γραφιστικό, που θύμιζε τα περιοδικά ποικίλης ύλης των περασμένων δεκαετιών που διαβάζονταν από όλη την οικογένεια. Παιδικές ιστορίες, ιστορίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, ποιήματα, σταυρόλεξα, κουίζ, ακόμα και φωτορομάντζα, δημιουργούσαν ένα έντυπο τελείως διαφορετικό απ’ όλο το υπόλοιπο. Για ν’ αποφύγουμε την κριτική από ανθρώπους του (μ)πολιτισμού, ασπίδα αποτέλεσε η ρήση του Κόντογλου «Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια».

ΔΊΛΗΜΜΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΟΠΟΊΗΣΗ

Ενθουσιαζόμαστε όταν καταφέρνουμε τα κείμενα των διαφημίσεων να «κουμπώνουν» με τα κείμενα του αφιερώματος κι έτσι δημιουργούν ένα πολύμορφο δημιούργημα άξιο ανάγνωσης.

Στα τελευταία τεύχη, το δημιουργικό του «Φτου» άλλαξε δραστικά δημιουργώντας ένα ακόμα ενδιαφέρον εικαστικό περιβάλλον. Με γειά μας!

Κοιτώντας τα πρώτα τεύχη του Η Πατησίων Ζει διακρίνουμε μία κάποια «ευτυχισμένη αναρχία». Στη θεματολογία, στα εικαστικά, στους ανθρώπους που γράφουν. Υπάρχει ρυθμός και νεύρο, ξεκάθαρες απόψεις και μία κάποια ανεμελιά. Προχωρώντας παρατηρούμε πως από το 17ο τεύχος και μετά αρχίζει σταδιακά μια τακτοποίηση. Μόνιμες στήλες, βινιέτες, συγκεκριμένα εικαστικά. Στην Πόλη Ζει τα πράγματα γίνονται πιο αυστηρά και ξεκάθαρα. Δεν σας κρύβουμε πως κάθε τόσο αναρωτιόμαστε γι’ αυτή τη «δικτατορία της μορφοποίησης». Ενίοτε, λοιπόν, δημιουργούμε γραφιστικά ξεσπάσματα, αλλά και φευγάτα θέματα φοβούμενοι τα γηρατειά μας.

υ.γ.

Συνήθως μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν τους Σεπτέμβρηδες. Καταργούνται στήλες, προκύπτουν άλλες. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Η ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΆ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΏΡΟΥΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ, ΤΟΥ ΘΕΆΤΡΟΥ Κ.ΛΠ.

υ.γ.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Τα αφιερώματά μας δεν είναι μία συρραφή δελτίων τύπου και έτσι ελπίζαμε ότι θα έχουμε μία ανταπόκριση. Αφιέρωμα για τα μπουλούκια, για το θέατρο στο ραδιόφωνο, για την ψυχή του θεάτρου και διάφορα ακόμα. Το ίδιο και με τις εκδόσεις: Η αστυνομική λογοτεχνία και η Αθήνα, Βιβλίο όπως λέμε τροχός, Η γυναίκα στη λογοτεχνία και διάφορα άλλα. Εμείς θα συνεχίσουμε, γιατί τα αγαπάμε και τα δύο, και θα δούμε.

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΆ

Είναι κάπως περίεργη η λατρεία αυτών των κλάδων προς το διαδίκτυο! Α, ναι, όπως περίεργο είναι και να ακούς από ανθρώπους του πολιτισμού ότι το έντυπο έχει πεθάνει…

Ανάμεσα στα εκατό αυτά τεύχη υπάρχουν κάποια που είναι εντελώς διαφορετικά. Αγαπημένο μας αυτό των Χριστουγέννων του ’19 (Τ. 62) το οποίο ήταν εξολοκλήρου αφιερωμένο στη φωτογραφική αποτύπωση της πόλης και των ανθρώπων της. Ξεχωριστό και το καλοκαιρινό τεύχος του Ιουλίου του ’17 (Τ. 48), αφιερωμένο σε εκατό περίπου ανθρώπους (σελέμπριτις, γνωστοί, άγνωστοι κ.λπ.) οι οποίοι μιλούσαν για το καλοκαίρι της ζωής τους. Ιδιαίτερα είναι και τα τεύχη που εκδίδουμε κάθε Σεπτέμβρη αφιερωμένα στην εκπαίδευση με ύλη πρωτότυπη, μακριά από τα συνηθισμένα.

ΆΝΘΡΩΠΟΙ Σε όλη αυτή τη διαδρομή συναντηθήκαμε με εκατοντάδες έως και χιλιάδες ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία άλλες φορές σε απογειώνει, άλλες σε βαραίνει. Θέλουμε να σας εκμυστηρευτούμε πως οι παλιές διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν πια παρά μόνο σαν καρικατούρες. Να σας πούμε πως υπάρχουν φυλές περίεργες, υπόγειες και με μία δικιά τους συνοχή που δύσκολα την αντιλαμβάνεσαι. Αυτή η Αθήνα περιγράφηκε με τον καλύτερο τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα στα πέντε χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού: «Περιδιαβαίνει τα πεζοδρόμια, ακολουθεί το 11, τρυπώνει ανάμεσα στις λέξεις των δελτίων των οκτώ. Βρίσκεται στην ουρά των ανέργων, στους πολλούς που βγαίνουν 7.45 από τη Χέυδεν για να πάνε στις δουλειές, στους πιτσιρικάδες που πάνε κάθε Τετάρτη κινηματογράφο με ένα εισιτήριο δύο άτομα. Ψωνίζει μεσημεράκι στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, βολτάρει βραδάκι με μία πορτοκαλάδα μπλε στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Κουμουνδούρου, κάθεται στις εισόδους των πολυκατοικιών της Κυψέλης μέχρι να περάσει η μπόρα. Αράζει στον περιφερειακό του Γαλατσίου και κοιτά τα φωτάκια. Ανεβοκατεβαίνει την Αχαρνών και αράζει στη Βάθης και στα σοκάκια του Μεταξουργείου. Πόλη, καταστάσεις και άνθρωποι. Βρίσκει λύσεις, προσαρμόζεται και προχωρά».

υ.γ.

Δυστυχώς, κάποια ενδιαφέροντα, αλλά δύσκολα θέματα, δεν καταφέραμε να τα κάνουμε πράξη. Επιφυλασσόμαστε…

ΤΟ ΤΏΡΑ ΕΊΝΑΙ ΤΏΡΑ

Φτάσαμε στο δέκατο σημείο, στον δέκατο χρόνο. Δεν τολμώ να σκεφτώ τα επόμενα δέκα χρόνια, ούτε καν τα επόμενα δέκα τεύχη. Δεν ταιριάζει ούτε στις εποχές, μα ούτε και στην ψυχή της Πατησίων και της Πόλης. Είθε να διατηρήσουμε ζωντανό το πνεύμα μας, να συνεχίσουμε να εκδιδόμαστε και να τριγυρνάμε στους δρόμους της πόλης και στα χέρια των αναγνωστών μας!

υ.γ.

Και εδώ, θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της Κοσμοϊατρικής και ιδιαίτερα τη Γιώτα Τριανταφύλλου που συνοδοιπόρησε με πολλούς τρόπους για να κρατάτε στα χέρια σας αυτό το τεύχος!

Δ Υ Ν Η Α οι «χαρακτήρες» είναι

δύ

ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,

ΕΚΑΤΟΝ ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΝΟΗΜΑΤΑ,

ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΚΑΙ ΕΝΤΕΚΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΠΩΣ ΧΑΟΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ

Η ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ!

Απλά! Μη μου λες πως δε γίνεται! Στο λέω γιατί με κούρασες! Εγώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και εσύ μου βγάζεις το λεπίδι ανθεκτικός Α! και πιο δογματικός από την ηλικιωμένη Βρετανή που πίνει το τσάι της στις ματα, προλήψεις και ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι και ξεκινάς να πυροβολάς! Δε γίνονται αυτά! Τι θα κάνεις με αυτή την πλευρά; Πού θα πάει αυτό; Πώ για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και εσύ μου βγάζεις το λεπίδι και καρατομείς! Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από το τελ κιωμένη Βρεττανή που πίνει το τσάι της στις 5 στο βικτωριανό της σαλονάκι... Δε σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίω πυροβολάς! Δε γίνονται αυτά! Τι θα κάνεις με αυτή την πλευρά; Πού θα πάει αυτό; Πώς θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Που θα καταλήξει αυτός ο δ το λεπίδι και καρατομείς! Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από την της σαλονάκι... Δεν σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, δεν σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. Δόγματα, προλήψεις κ πάει αυτό; Πως θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Που θα καταλήξει αυτός ο δρόμος; Απλά! Μην μου λες πως δε γίνεται! Στο λέω γιατί με κούρασες! Εγ μος από το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από την CIA, πιο ανθεκτικός από τα κουνούπια του Νείλου! Α! και πιο δογματικός σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. Δόγματα, προλήψεις και ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι και ξεκινάς να πυροβολάς! Δεν γίνονται αυ πως δεν γίνεται! Στο λέω μεδογματικός κούρασες! Εγώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και στο εσύ μου βγάζεις το λεπίδι και καρατομείς! Έχ κουνούπια Α! γιατί και πιο τηνκάνεις ηλικιωμένη Βρεττανή που πίνει τοπάει τσάι αυτό; της στις βικτωριανό Δεν σουθα είπα και ξεκινάςτου να Νείλου! πυροβολάς! Δεν γίνονται αυτά!από Τι θα με αυτή την πλευρά; Που θα Πως5 θα τα βγάλουμε της πέρασαλονάκι... οικονομικά; Που κατό

από τα κουνούπια του Νείλου!

Υ Ν Α

αμ

από το

Στο τέλος της ημέρας η επίγευση μετράει.

Αυτό που μένει βαθιά μέσα σου.

Χωρίς ιεραρχήσεις,

λογικά επακόλουθα και

ηθικά διδάγματα.

Σε αυτό το λεξικό της Πόλης

στοιβάζονται δικά μας κείμενα από όλη αυτήν τη δεκαετία και

κείμενα που έγραψαν

συνεργάτες

της εφημερίδας.

Δεν προσανατολίζονται προς το έντυπο αλλά

προς την Πόλη,

τους ανθρώπους της

και τις καταστάσεις.

Αυτή η διασπασμένη χρονικά

και θεματικά ύλη,

αυτό το ψηφιδωτό από χαρακτήρες

εικόνες, κείμενα και πρόσωπα, όλα αυτά λοιπόν ενώνονται,

τουλάχιστον στο δικό μας μυαλό.

Δημιουργουν έννοιες και τελικά πραγματικότητες.

Ευχαριστούμε όλους όσοι πήραν μέρος και σε αυτό το ταξίδι των λέξεων.

έως το

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

και καρατομείς! Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από τη CIA, πιο ς 5 στο βικτωριανό της σαλονάκι... Δεν σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, δε σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. Δόγώς θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Που θα καταλήξει αυτός ο δρόμος; Απλά! Μην μου λες πως δε γίνεται! Σ’ το λέω γιατί με κούρασες! Εγώ σου μιλάω λευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από την CIA, πιο ανθεκτικός από τα κουνούπια του Νείλου! Α! και πιο δογματικός από την ηλιων, δε σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. Δόγματα, προλήψεις και ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι και ξεκινάς να δρόμος; Απλά! Μην μου λες πως δεν γίνεται! Σ’ το λέω γιατί με κούρασες! Εγώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και εσύ μου βγάζεις ν CIA, πιο ανθεκτικός από τα κουνούπια του Νείλου! Α! και πιο δογματικός από την ηλικιωμένη Βρετανή που πίνει το τσάι της στις 5 στο βικτωριανό και ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι και ξεκινάς να πυροβολάς! Πού θα γώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές και εσύ μου βγάζεις το λεπίδι και καρατομείς! Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθς από την ηλικιωμένη Βρεττανή που πίνει το τσάι της στις 5 στο βικτωριανό της σαλονάκι... Δεν σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, δεν υτά! Τι θα κάνεις με αυτή την πλευρά; Που θα πάει αυτό; Πως θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά; Που θα καταλήξει αυτός ο δρόμος; Απλά! Μην μου λες χεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από ότι το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από την πιο ανθεκτικός από τα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, σου είπα τα ηλικιωμένη φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον. και CIA, ηττοπάθεια. Συνοφρυώνεσαι ταλήξει αυτός ο δρόμος; Νείλου! Α! και πιοδεν δογματικός απόθα την Βρεττανή που πίνει τοΔόγματα, τσάι της προλήψεις στις 5 στο βικτωριανό της σαλονάκι... Δεν

Δε γίνονται αυτά! Τι θα κάνεις με αυτή την πλευρά;

Β Α α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

α β νες γω ά ρ ι τετ τις ος κα ι ι ε ο τ γ η ί ς έ λ ε αν ελ ντ τυ ν είχ ό α ς π ς ό ς α Α ν μ α τες να ». ου Απόν διές ουρ ν. Έ πών I π ς α ο « ιώ ές σει. ρω OL ων μέν τοικ λέξη μυ ί σ V λ φ ι ι α α ο τ A ζ κ ες α η και ωμ ιτ ίχε χαί να ολυ OD οχρ ιων π ωνάζε οι αρ μας ε ματα νισμέ και T π α , R ο ν ς ώ φ υ ι ο α τέ σκ τε χρ δία τια BE ς κ ιμεν αι να πόν ών π τα φρεά μελω ανή. τα ό σ ρ Α M ι σ α τ τ βε U ν τ αίνε ύσει. αστερ πόντ μεσα ένα ων κή θλι τω μ φ λγι ένει ζ ε Α νά ω τ α ν . α λ τ η ω νας ύρες Θεός α , ο τ ο νοσ βου αμ ιγμ ιο νγ θος φιγ τικός είχα στήρ άδε ο βά , στα , μια ένει ν ρ α σ τ ς ς υ πιμ ασι υ μα το μ σαν π όσο σ βαθιά θυρο ί οφ υε ο απ ες π Απόν ς έδω . Ωστ μια, ός ψ ς πο ρ α . ει λικ δρό όλη άντ τάξει ου μ αγέψ εζο αγχο ας π π π ο μ λ ι ε α μ ν υπ ρωες θλι ςμ κι ίχα ή α ά , ένα ο ξόρ ςε τ οι α υ μ α και μέλια ινά τ πο ε άκι μερ αθ σοκ σάπι καθη ι στα ιώνε β α ν α

α ί σ ου

ακρόπολη

Άκρη της πόλης ή κέντρο της πόλης; Την κοιτάς και βλέπεις ένα συνεχές στο χώρο και στο χρόνο. Ο Μανώλης κατεβάζει τη γερμανική σημαία, οι έφηβοι Αθηναίοι δίνουν όρκο φιλοπατρίας στην Άγλαυρο, ο Μιμίκος ερωτεύεται τη Μαίρη, o Μοροζίνι ρίχνει μια κανονιά στον Παρθενώνα. Κι εσύ αποφεύγεις τους πεδιλοκαλτσοφόρους τουρίστες που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τα μυστικά της. Κανείς δε θα τα μάθει όλα.

δέξιες ρόδες

Μικρέ ηλεκτροκίνητε φίλε μου, μέτρα τις ρόδες σου και αποφάσισε, σε παρακαλώ, για την ταυτότητά σου. Είσαι πεζός ή όχημα; Σε ποιόν κώδικα υπάγεσαι και ποιο φανάρι σε ορίζει; Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί καλοδεχούμενοι, αλλά με κράνος και απόσταση ασφαλείας από μένα.

άθμι

αβ

αν

ΤΕΎΧΟΣ 12 | ΜΆΡΤΙΟΣ 2014

ση

Και ποιος θα μας σώσει; Πώς θα μας σώσει και τι ακριβώς σημαίνει αναβάθμιση; Με το να μετατραπεί η περιοχή στη lifestyle φάση της επόμενης δεκαετίας αναπαράγοντας πιάτσες, κλισέ και δήθεν. Άσ’ το καλύτερα. Δε χρειάζονται οι περιοχές αυτές έργα βιτρίνας, μεγαθήρια «πολιτισμού» και εμπορίου. Η λύση δεν είναι να αντιγραφούν τα στρουμφοχώρια! Μικρές κλίμακες, γειωμένες στη γειτονιά, ποικιλία στα μαγαζιά και πολυμορφία. Και τέλος η όποια αναβάθμιση δεν μπορεί να γίνει ερήμην των κατοίκων, των καταστηματαρχών, του ζωντανού κομματιού των περιοχών που υπήρχαν και πριν τρία και πριν εκατόν τρία χρόνια.

Αίσθηση

Ακούω πολλούς/ες που λένε ότι δεν καταλαβαίνουν τα ποιήματα, τις ταινίες, τις παραστάσεις, τους πίνακες, τα βιβλία. Και πολύ βασανίζονται μ’ αυτό. Και ψάχνουν και ρωτάνε και τρώγονται. Παιδιά, ψυχραιμία. Πολλές φορές η αίσθηση που μας αφήνουν τα πράγματα είναι πολύ πιο σημαντική από την κατανόησή τους. Αφήστε μάτια, αυτιά, μύτη, χέρια, να καταλάβουν αυτά για ’σας.

Θέλω να ευχαριστήσω τον αγαπημένο μου Θράσο Καμινάκη που βοηθάει στα πνευματικά μπλοκαρίσματα όταν αυτά εμφανίζονται.

Β Α βοήθειες

Βόλτα

ΤΕΎΧΟΣ 76 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2020

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΜΕ ΤΊΤΛΟ: «Η ΣΙΩΠΗΛΉ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ»

Οι άσκοπες βόλτες ταιριάζουν πολύ στις νύχτες. Είσαι, λέει, στο μπαλκόνι κι αντί ν’ ανάψεις άλλο ένα τσιγάρο, σηκώνεσαι, βρέχεις λίγο μούρη-μαλλιά, φοράς παπούτσια κι έξω απ’ την παράγκα! Έξω, λέμε! Περπατάς και νιώθεις ήδη λιγάκι καλύτερα. Με ακουστικά ή χωρίς. Με το κινητό στην τσάντα ή χωρίς. Εγώ θα σου πω και μ’ ένα σουβλάκι ή μ’ ένα παγωτό στο χέρι. Ναι, ακόμη καλύτερα έτσι. Η ευτυχία, η ατόφια, η βαθιοκόκαλη, είναι, μάτια μου, φθηνή, μα όχι ευτελής, αυτό να το θυμάσαι!

βΟΥΡ

βία

ΤΕΎΧΟΣ 12 | ΜΆΡΤΙΟΣ 2014

β Όλο και περισσότερο πλήθαιναν οι εικόνες και οι πληροφορίες. Αυτός κάνει αυτό, εκεί γίνεται εκείνο. Άνθρωποι βοηθούν ανθρώπους. Έτσι απλά. Χωρίς δημοσιότητα, ανταλλάγματα, στόχους και σκοπούς. Καταλάβαμε, λοιπόν, πως δίπλα από την οργανωμένη αλληλεγγύη, υπάρχει κάτι άλλο. Βουβό, κρυμμένο, πρωτογενές και σιωπηλό. Είναι το αποτέλεσμα της στάσης που κρατά στην καθημερινότητα ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου. Στη γειτονιά, στην παρέα, στην πολυκατοικία, στη δουλειά. Δεν είναι ελεημοσύνη και το κυρίαρχο δεν είναι, ούτε η λύπη, ούτε ο οίκτος. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο δικό μας, πιο σύνθετο. Αν και εμφανίζεται τόσο απλά και τόσο μετρημένα.

Εδώ δεν έχει μετριοπάθειες. Με τσαγανό, πείσμα και φόρα μπαίνουμε στα πράγματα που γουστάρουμε και τα διεκδικούμε. Τα αφήνουμε να μας συνταράξουν απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια. Γιατί, όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι «Κουράγιο θέλει η ζωή, άνθρωπε, τι βγαίνει με το κλάμα;»

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

Όχι στα γήπεδα, όχι στους δρόμους. Όχι στα σπίτια, όχι πίσω από κλειστά παράθυρα. Όχι στις ειδήσεις, όχι στην τηλεόραση. Υπάρχει μέσα μας. Καλλιεργείται. Γιγαντώνεται. Ο θυμός γίνεται κύμα. Στις ψυχές μας. Και τότε σπέρνεται δεξιά κι αριστερά. Στα γήπεδα, στους δρόμους. Στα σπίτια, πίσω από κλειστά παράθυρα. Στις ειδήσεις, στην τηλεόραση. Στην πόλη την ίδια. Η βία πώς γίνεται χάδι;

α τ α

μ μ έ λ

ΑΓΑΘ Ή ΚΆ ΤΣΙΑ

α βλέμ ματα είναι σε ένα σταυρ μοναδ οδρόμ «Ποιος ικό ση ια. Εν είσαι» μείο σ ώνουν Και μ το χώ κλεφτ δυο δ ε ρο. Κα ρ ά, ευγ ι ρόμου κ έ ς φορές ι ρωτο ενικά. ς προσ και με « ύν πά Ά Π ωπικο λ ο λ ι ος είμ οι παρ τις βλ ντα το ύς α εφαρί α ι ;» β κατασ ίδιο ερ ι άζουν Άλλοι δες. Ά κοπεύ ώ τ κ τ ο ο λ η ν ι λ μα: τ ο ουν σ ούν ν κώδικ ι κοιτ το μεδ το καθ ομοτα α και ούν μ ούλι κ γ σ ρ έ ώ σ ε έ φ α ς κ , τισμα ι άλλο ρίνουν από τ που χ ο sma ι σου της βι μέχρι άζευες rtphon μιλού τρίνας πίσω όμως ν e . , γ Άλλοι απ’ το ια ώρε άλλοι όχι κα σε δια ς κι εσ κεφάλ ι τόσο περνο το χρω ύ θυμ ι τους . Το ξ ύν μέ στάμε ά . σαι μό Είναι έρω, β χρι στη σ εύκολ νο τη ιάζεσα τιγμή ν ο ι ταμπέ ν κ α κοιτ αι δε . Οπό λα μου τ άς, να τε… Κ ο χρω οίτα μ βλέπε στάς. ι ε, ρε. ς Αλλά κάπου

ύ ο ικ

ν α ρ

ένα είδα ν α α τ 6, ό . Βρήκ επί 0 198 1 ι ο ε ν α ι τα α τ ύμερο . Δά υψ υ κα ο λ ο ν ά ςμ ξού ιρείας το Σ ε νακ ή Σ – α ω . Η α ζ ό ή Δ Τον σικ ς ετ της περιοχ ΛΆ είο. νεοκλα έρος ι τη α με γ α ν Σ ρ κ η μ τ κι ου Α υ ο ένο ταξ τερ ας για κή μο δρομά μένοι ΝΤ Με ρειπωμ ο δεύ ι τ ι δ α ασ ο ω γ τ ΦΏ , τ πνο ση ετ ς σ οι στε , έρ ς σ ένα ε σ α ι ε ο ι τ τ τ χ ί γρυ ις, μ λ σ ι ρ ο π ά ό ά ’ π ά σ ρ β τ , σ ό δ α ε α , ι, ο εζό ριο , ντ εγκ ιού ύχτ ακούσ αγή, έτσ τεί τ ητή α–, υ σπιτ ολαίας ι τη ν αι, σ ’ λ ι ν αν κ ν τ ω ή Π χ π Αθ νε ν είς το αι Κα ήτη ξανα ο ρ ν α τ . τ ή ο ι η ς κ λ κ ύκ τέ ίδε δώ μπ ς στ ην αυ δεις ς. Πο ιδιο ια να σ π έ ι μ ν α μ ε το νγ ήν δρο εις στ ικα κα μπιεν ου». Ε ρίτ εδώ είω Δια εγα ου νών τρ άδ αιρ ώσ π έ α Μ α θ λ ι . δαν , ά τ ι ρ Π ς η ρ κ ,ο ου μβ έζο ημα ίς ου εκδ ήμα τες Κιν υλή τ ν Δεκε από τ κι εσε ούλ ά ποι μες», γ π , ι Α χες νή τω εγο για κού εθείτε «Μ ιλήσυ άστ και «Η μάχες ανι πια ρ ρ β ς α Γ φ ε τ » ν ς ο ις τη τι τις πήλυδ ε. Α τίπ Έλβ ες απ’ ένε, σ ε λέμ άρχει α λ ρ και ροί «Ο ί τ ι π υ υ σφα π΄ ό,τ ος και εν φρο ς, τις άδ , α σανθ λ ν λ ε α Α θ βότ αν Χρύ ατιά. κρυ μ ιο ε υ α ά ο ι ν π μ περ ξτε πού ρω, ρί γύ τρι

Μια πόλη γεμάτη γάτους, από τους δρόμους στα σαλόνια, από τις ταράτσες στα σκουπίδια, από το κέντρο στα προάστια, μοιάζει σχεδόν να διπλοκατοικείται από ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενους, μόνο που οι πρώτοι συμπεριφέρονται σαν γατόνια μεταξύ τους κι ανταλλάσουν «πυρά», ενώ οι δεύτεροι, οι πραγματικές γάτες δηλαδή, έχουν μια πιο ανθρώπινη συμπεριφορά: ζευγαρώνουν ελεύθερα, κυνηγιούνται και παίζουν, αφήνονται σε τρυφερές αγκαλιές και δεν παριστάνουν μπροστά στα εκτυφλωτικά φανάρια των τροχήλατων τα γατόνια… απλά αυτοκτονούν ομαδικά.

ΓΛΆΣΤΡΑ Δημιουργώ με τα χέρια μου κόσμους ολόκληρους – άγριες ζούγκλες και καταπράσινα λαγγάδια, δάση πυκνόφυλλα κι ερήμους και βαλτώδεις καταστροφές. Κοιτώ ανάμεσα στα φύλλα του φίκου την πόλη έξω. Όσο έχω τις γλάστρες κι ένα κομμάτι ουρανό, είμαι άφθαρτος στη ρουτίνα σας.

ΤΕΎΧΟΣ 47 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2017

γατόνια

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

γλώσσα

«Άξαφνα ανατρόμαξα. Κάτω βαθιά, μέσ’ από το μενεξεδένιο σύγνεφο, είδα να προβαίνη ίσκιος πελώριος. Η χοντρή κορμοστασιά, το πυργογύριστο κεφάλι του φάνταζαν Αγιονόρος. […] Ο ίσκιος πρόβαινε στα νερά με άλματα πύρινα. Κι όσο γρηγορώτερα πρόβαινε, τόσο μίκραινε η κορμοστασιά του. Και άξαφνα ο θεότρομος όγκος χιλιόμορφη κόρη στάθηκε αντίκρυ μου. Διαμαντοστόλιστη κορώνα φορούσε στο κεφάλι και τα πλούσια μαλλιά γαλάζια χήτη άπλωναν στις πλάτες ως κάτω στα κύματα. Το πλατύ μέτωπο, τ’ αμυγδαλωτά μάτια, τα χείλη της τα κοραλλένια, έχυναν γύρα κάποια λάμψη αθανασίας και κάποια περηφάνεια βασιλική. Από τα κρυσταλλένια λαιμοτράχηλα κατέβαινε κ’ έσφιγγε το κορμί ολόχρυσος θώρακας λεπιδωτός και πρόβαλλε στο αριστερό την ασπίδα κ’ έπαιζε στο δεξί τη Μακεδονική σάρισσα. […]» Ανδρέας Καρκαβίτσας, Η Γοργόνα (απόσπασμα) Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας με ένα κείμενο (που θα κάνει τον αυτόματο διορθωτή να κοκκινίζει από τα λάθη και την ντροπή) μας καλεί να αναστοχαστούμε τι είναι σωστό και τι λάθος.

κρίνια

ΓΚΡΙΝΙΆΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΡΙΝΙΆΡΗΔΕΣ

ΤΕΎΧΟΣ 58 | ΙΟΥΛΙΟΣ 2018

Ως λαός έχουμε ένα θέμα µε την γκρίνια και τη μουρμούρα. Σαν μαγνήτης τραβάµε τα ρινίσµατα που µας χαλούν τη διάθεση, αλλά µαντέψτε, τα δηµιουργούµε ταυτόχρονα. Μια καταπληκτική εφεύρεση θα ήταν ο µετρητής γκρίνιας. Θα ήταν ένα κοµψό ταξίµετρο προσαρµοσµένο στο κεφάλι ή στη µέση. Σε παλ χρώµατα για τους ροµαντικούς κι έντονα για τους οργισµένους. Θα είχε και ήχο όπως τα παλιά ταξίµετρα στους ταρίφες. Κάθε µίζερη, γκρινιάρικη, τσαντισµένη σκέψη θα καταγραφόταν µ’ ένα µεγαλοπρεπέστατο κλακ. Έτσι, να το νιώθεις, να µετράει δηλαδή. Θα µπορούσαν να γίνονταν διαγωνισµοί γκρίνιας ή και beach party. Θα κέρδιζε αυτός ή αυτή που θα είχε µαζέψει περισσότερους πόντους σε αυτό το άθληµα. Θα ’χε γράψει ο µετρητής σου 132, θα ’χες ένα εκτόπισµα µπροστά στους φλώρους µε το 30 και το 50. Θα κέρδιζες το σεβασµό των υπολοίπων. Εάν έβλεπες κάποιον µε 3, ή νεκρός θα ήταν ή µε εγκεφαλικό. Ξέρω µερικούς βέβαια που το 132 το ’χουν ευκολάκι. Μέχρι να τελειώσουν το πρωινό θα ’χουν µηδενίσει το κοντέρ και θα προχωράνε ακάθεκτοι. Εντάξει, εγώ βάζω την ιδέα και οι προγραµµατιστές κι οι εταιρείες ας αναλάβουν την εφαρµογή.

Τον Νίκο Αλεξίου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο που είναι από τους πιο πρακτικούς ανθρώπους που λύνουν προβλήματα!

ς ο όμ

ΤΕΎΧΟΣ 17 | ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

διαβολ

άκο

(η μασκότ μας που έγινε εξώφυλλο)

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ο Διαβολάκος του εξωφύλλου ανεβαίνει με τις κυλιόμενες σκάλες στο σταθμό της Βικτώριας. Επιστρέφει απειλητικός ή χαμογελαστός; Πάντως σίγουρα παράταιρος. Στους γρήγορους ρυθμούς, κοντοστέκεται. Στην ακινησία εφορμεί. Στα σκυθρωπά πρόσωπα, χαμογελάει. Στις φωνασκίες βουβαίνεται και στη σιωπή κραυγάζει.... Επιστρέφει. Περιδιαβαίνει τα πεζοδρόμια, ακολουθεί το 11, τρυπώνει ανάμεσα στις λέξεις των δελτίων των οχτώ. Βρίσκεται στην ουρά των ανέργων, στους πολλούς που βγαίνουν 7.45 από τη Χέυδεν για να πάνε στις δουλειές, στους πιτσιρικάδες που πάνε κάθε Πέμπτη κινηματογράφο – μ’ ένα εισιτήριο δύο άτομα. Ψωνίζει μεσημεράκι στη λαϊκή, βολτάρει βραδάκι με μία πορτοκαλάδα μπλε στον Άγιο Παντελεήμονα, κάθεται στις εισόδους των πολυκατοικιών μέχρι να περάσει η μπόρα. Βρίσκει λύσεις, προσαρμόζεται και προχωρά. Δημιουργεί σαρδάμ και αμηχανία, μα σε κάποιους γεννά χαμόγελο και αισιοδοξία. Και ιδέες! Επιστρέψαμε. Το παράταιρο που είναι πραγματικό, είναι σύμμαχος, φίλος και αδελφός.

Δυτικός άνθρωπος

Πλαδαρό πνεύμα, ωραιοπαθές. Διχασμένος και φαφλατάς. Κακομαθημένος σε όλες τις εκδοχές του. Είτε του προοδευτικού είτε του συντηρητικού. Η Γηραιά Ήπειρος, όσο πιο γηραιά γίνεται. Ξεπεσμένη αριστοκράτισσα παρέα μ’ έναν νεαρό άμαθο και κακότροπο.

ΕΛΈΝΗ ΜΙΧΑΛΆΚΗ

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ι δρόμοι της Αθήνας. Τα μικρά δρ ομάκια του κέντρου που λες και κρύβονται κα ι δεν τα πιάνει το μά τι σου με τη ν πρώτη, μπλε γμένα άχαρα Μία μυρωδιά που έχει γεμίσει πολλές φορές με με άλλους δρ όμους και παραδρόμου δάκρυα το πρόσωπο της Αθήνας. Στα γήπεδα, ς. Οι μεγάλε ς λεωφόροι, οι στους δρόμους, στα στενά, στις σχολές, στα μετρό, επιβλητικές, οι ανοιχτές, στις συναυλίες… Δακρυγόνες διαδρομές μ’ ένα οι επίσημες. Οι δρόμοι –ο μόνο σύνθημα: ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΑΙΜΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ι φλύαροι, μα και βουβοί μα ζί– που μας ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. μιλούν για τι ς ιστορίες τι ς μεγάλες, τις σημαντικές ή μας θυμίζουν μια ιστορία δική μας – ση μαντική ή όχι (πια), έναν έρωτα, φίλους, μια μικρή στιγμή απόγ νωσης ή ένα δυνατό γέλιο. Οι δρόμοι που περπατάμ ε μόνοι, σκεφτόμαστε Στις αυλές, στις φακές, στη μυθολογία, στους δρόμους, στα διάφορα, για τη ζωή, την ύπαρξη ή κα διαζώματα των λεωφόρων. Πότε ροζ, πότε λευκές, πότε απλά ι τι θα φάμε το βράδυ… Οι πράσινες. Πάντα όμως αυστηρές, αλλά και παιγνιώδεις. Σηδρόμοι που περπατάμε μάδια ότι κάποτε ποτάμι ήταν η Συγγρού. Σημάδι ότι νόστιόλοι μαζί, πλ άι πλάι, μες θα βγούνε οι φακές. Σημάδι ότι ο Απόλλωνας ποτέ δε θα σφιχταγκαλια σμένοι. Οι τη φτάσει, θα γίνει η δάφνη πίκρα, κι αυτός θα μείνει με το δρόμοι που μας χαώνουν , δάφνινο στεφάνι. που μας μπερ δεύουν, που μας πάνε αλ λού από κει που αρχικά πηγαίναμε. Οι δρόμοι τη ς Αθήνας που μπορεί κάποιες φορ ές να μας δείχνο υν και το δρόμο…

ακρυγόνα

δάφνη και πικροδάφνη

Ε ε

λ κ ρό

τε

ο ετ αμ γ ο λ σσα ανά χόντι , α ρ σωπ ς. Α ι πρό ντι τη κα ά μο κ ΚΗ ατι απένα χρονη λύχρω α, φ ι Ά γ τ ο ι ύ Δ ν π α ματ τα ,σ ΟΥ ικά ιορίζε ματα οί, ένα συστή ιο τ Ν ε ρ δ κά οσ χρώ τικ ν ίδ φο ΜΑ δια ώς πρ τηνά αφορε , αξια ν στο λάθος Ώ ά ς λ υ π φ ΑΝ ι δι υς ατά μού πάρχο πολ ι και με σμο λιτισ ν κ μα το . με ε νη ΘΕ υ ό α έ ά η κ τ μ ι ο ά ι λ μ ς οι λ ω π ο ό Κ έ η δ π κ , βλ μητ ασι χνα τ ούρες ται, α ίες. ία π την ο ύ ι ε τ τ θ ρ ι φ ν τ ν ος λά πο επ μας ποι πόρνη τα σπ ς κουλ ντιού ητες ψου αι αν που α τ τρέ έ κ Σ ν , ρ η σ κ ι . ι η υ λ ά ο τ τ α ό ξ σ α ανε τικά θ ως ξέν μία π μή. ρασ δίτισσ αφορε ν, δε ας ι αγέ γ υ ο ε σ τ δ ο α σ μ α τ ν χ τ ι σ ι ρ ιο ν β ζί πό θώ παλ ϊκό α υνυπά ολου ιγμές, ται πά αι μα ν ίδια σ ακ σα ι κ ος τη στ ον μω ες, δε χώρο πίζ Μόνο νο ό ω άθ ί τ μ κ ίς. ιμε ικό λίγες ιο π ε τ ηλι δ φ μ ί ν α ε α ο γρ ια θα ετ ντα γεω ύν, γ λοι τε πά ους, μ ο λ θ ά ε σ λ βρ Οι ίμα ισεί ό ού. αε αλλ λοι θ μας μ ι άλ Οι ι κα πάε α γ α

ΈΛΟΝ ΜΑΣΚ, μία εμμονή μας

...

Αγαπούμε Έλον! Μας αρέσει να τον τρολάρουμε. Στην κορυφή του Ιερατείου και της Εξουσίας. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπει σ’ έναν από τους δορυφόρους του και να χαθεί στις πολλαπλές συμπαντικές διαστάσεις. Αγαπητέ Έλον, ό,τι και να έχεις στο χακαρισμένο σου μυαλό να ξέρεις πως η Φύση εκδικείται!

εργατικές πολυκατοικίες

Λιτές μα επιβλητικές, μυρίζουν ομοιομορφία και σκυρόδεμα. Φτωχών τα όνειρα που βρήκαν πού να κλίνουν την κεφαλή τους. Νέος Κόσμος, Ρέντη, Ν. Φιλαδέλφεια, Ταύρος, Περιστέρι… Πόσοι ορόφοι χρειάζονται για να φτάσουμε τον ουρανό;

ΤΕΎΧΟΣ 55 | ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2018

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

η τ η δΟσεισ

Εκ

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΜΕ ΤΊΤΛΟ «ΌΠΩΣ ΛΈΜΕ ΤΡΟΧΌΣ»

Τα αντικείμενα έχουν ψυχή; Και μάλιστα όταν μιλάμε για το βιβλίο αυτό καθαυτό; Αν η ανακάλυψη του τροχού άλλαξε τον κόσμο, το βιβλίο όχι απλά τον άλλαξε άλλο τόσο, αλλά επιχειρεί να τον κάνει κάπως καλύτερο. Μυαλό και χέρι του ανθρώπου δημιούργησαν κάτι που συνεχίζει να μας αλλάζει.

ΤΕΎΧΟΣ 67 | ΜΑΪΟΣ 2019

ΕπιστολικΟΣ Ερωτασ... των ανωνυμων

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΕΆΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΎΟΝΤΑΝ ΔΕΚΆΔΕΣ ΆΝΘΡΩΠΟΙ

Όταν ο έρωτας (και όσα τον ακολουθούν) εκφράζεται, αποκτά µια άγρια οµορφιά. Όλοι ξέρουµε τα ερωτικά γράµµατα του Μαρξ, του Καρυωτάκη και του Σεφέρη στη Μάρω. Εµείς ζητήσαµε από γνωστούς και φίλους να µας εµπιστευτούν τα δικά τους ερωτικά γράµµατα, να τα διαβάσουµε και µε µεγάλο σεβασµό, να δούµε τον επιστολικό έρωτα των ανωνύµων, της διπλανής πόρτας. Η έκφραση ποικίλλει. Από καθαρή λογοτεχνία και ποίηση µέχρι ρεαλισµό και ιαχή. Σπαραξικάρδια, χιουµοριστικά, άµεσα, ήρεµα, θυµωµένα, λυρικά. Άλλα µεγάλα, άλλα µικρά. Γραµµένα σε χαρτοπετσέτα, σε τετράδιο, σε ροζ χαρτί αρωµατισµένο. ∆ηµιουργήσαµε κατηγορίες, ενώσαμε κοµµάτια που πότε ταιριάζουν και πότε όχι. Και σχολιάζουµε διακριτικά µε τη βοήθεια των κλασικών. Ευχαριστούµε για την εµπιστοσύνη!

Την Ήρα που εκτός από τη δημιουργία του λογοτύπου κράτησε το δημιουργικό του εντύπου για πολλά χρόνια.

Ζωοδόχος

πι

Νύχτα. Ημίφως. Στενά σοκάκια. Ομίχλη υγρασίας. Ήχος από σκουπιδιάρικο. Ησυχία με μία ελαφριά βοή απ’ τα παρασκήνια. Τα πλάσματα της νύχτας έχουν κρυφτεί σε καταφύγια ηδονών και οδυνών. Το ρολόι δείχνει 05.44. Το πρώτο φως αρχίζει να κάνει το σκούρο μπλε, γαλάζιο. Μια κόρνα σ’ ένα φανάρι που έγινε πράσινο σημαίνει την έναρξη του πρωινού. Η πόλη δέχεται την πρώτη ανάσα ζωής. Ήλιος. Ενέργεια. Φωνές. Δουλειά. Βοή στο προσκήνιο. Κι η νύχτα ξαναπέφτει. Κι η πόλη δέχεται τη ζωή των κρυφών πλασμάτων. 05.45. Φως. Η Γη γυρίζει. Η ζωοδόχος πόλη κινείται μαζί μ’ αυτήν. Οι άνθρωποι της πόλης κινούνται κατά το δοκούν. Ψάχνουν να πάρουν πίσω τη ζωή που έδωσαν;

πι

Ζόμ Ζόμ

ς ο χ ό δ ο ω Ζ

πι

πια (πληθυντικός του Ζόμπι) Ζόμ

Ζόμ

ΤΕΎΧΟΣ 35 | ΜΑΪΟΣ 2016

Παρακολουθούμε ευλαβικά τα επεισόδια στη γαμωτιβί, σχολιάζουμε σοκαρισμένοι και πανευτυχείς τις όποιες αποτροπαιότητες και κάπου βαθιά μέσα μας επιβεβαιωνόμαστε: Υπάρχουν και χειρότερα, δεν είμαστε ακόμα ζόμπια. Απ’ ό,τι φαίνεται τουλάχιστον... Για έλα πιο κοντά να δω, δαγκωματιά είναι αυτό στο χέρι σου;

ζ α

ΤΕΎΧΟΣ 71 | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2019

ούγκλ

Ζούγκλα γίναμε, λέμε όλο και πιο συχνά. Μία φράση κλισέ και εξαιρετικά άδικη για την ίδια την ζούγκλα. Πρώτον, γιατί η ζούγκλα είναι γαλήνια, χωρίς θόρυβο και τρέλα. Δεύτερον, γιατί η ζούγκλα και το ζωικό βασίλειο εν γένει, έχει κανόνες, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που συχνά τους παραβιάζουν. Όπως και να ’χει όμως, εμείς στην ΗΠΖ είδαμε την Πόλη σαν μια τεράστια ζούγκλα, όπου άνθρωποι και … «ζώα» ζουν αρμονικά! Οραματιστήκαμε ελέφαντες να πίνουν καφέ με κουνούπια, γουρουνάκια να παίζουν με πάπιες και κουνέλια στο Καλλιμάρμαρο, τεμπέλικα bulldogs και μαύρους γάτους να συναντούν ασφαλιστές στο μετρό, γιατρούς να φιλοξενούν στα χειρουργεία τρυποκάρυδους, κόκορες να έχουν στήσει χορό στην Πατησίων, δικηγόρους να συναντιούνται με ιπποπόταμους σε έναν αστικό κήπο της Εδέμ, πολύχρωμα σαλιγκάρια να δίνουν τόνους χαράς στους τοίχους της Αθήνας. Ένα όργιο φαντασίας που οδήγησε σε δικά μας ηθικά διδάγματα ή αλλιώς, μικρά αποστάγματα… σοφίας, από τη ζούγκλα της Πόλης, που τόσο πολύ μας αρέσει!

ώνες

Σε κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (βλ. Παρίσι, Λονδίνο) οι πόλεις χωρίζονται σε ζώνες που δημιουργούν τις δικές τους συνθήκες ανάλογα με τη ζώνη στην οποία κατοικεί ο καθένας (διαφορετικές τιμές σε εισιτήρια συγκοινωνιών, τιμές κατοικίας κ.λπ.). Αυτός ο αυστηρός διαχωρισμός μέσα στην ίδια πόλη οξύνει τις αντιθέσεις και δημιουργεί με τη σειρά του διαχωρισμούς στους κατοίκους με τρόπο πολύ διαφορετικό από το σχήμα «φτωχές-πλούσιες περιοχές» που θα βρεις παντού να υπάρχουν στις πόλεις. Ευτυχώς στην Αθήνα δεν υπάρχει –ακόμα– αυτό το φαινόμενο. Να μη μας ζώσουνε οι ζώνες, παιδιά…

ΊΟΥ ΑΔΗΜΗΤΡ Π Α Π Σ Ο Λ στις Ε ΆΓΓ στις λαϊκές, καθημερινά

ε δε τη βλέπετ Κυριακές; κ έστιν ώδε, ς αργίες και ρί χω ς, ίε τε εβαίως ζει, ου ις πλα πατρικό στην ις πορείες, στ Εξάρχεια με τα ’ α απ συναυλίες, στ α νισμένο γωνί νακιώτισσ ικώο ανακαι ι και... κολω κε ρο ι π κα ν, το σα δω ίλ ά Και κοιτ ω απ’ το Χ της που μας ε μαγαζί πίσ απ’ τη ματιά τε διαφορά), Πατησίων, μ σε ρί τη ω ρα γν τώ νά (σιγά είον. Θα τη θη ησ Α Θ τε ε μ εί ης να Βάθ ς, είτε Αθή οι παιδιά τη να ’μαστε όλ της! ιά ώ τα γενέθλ γιορτάζει εδ

ΤΡΕΛΌ ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΜΕ ΤΊΤΛΟ «ΑΥΤΉ Η ΠΌΛΗ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΖΟΎΓΚΛΑ

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ει;

ΤΕΎΧΟΣ 78 | ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2020

Θ ΤΕΎΧΟΣ 61 | ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018

ΌΣΟ ΚΥΛΆ Ο ΗΡΙΔΑΝΌΣ

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΆΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΉ Κάτι ενώνει την πόλη και τους ανθρώπους της. Καιρό λέμε αυτή τη φράση, κάπως μεταφορικά, κάπως ποιητικά, κάπως συμβολικά. Έλα όμως που και κυριολεκτικά κάτι ενώνει αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της. Αυτό το κάτι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια –παραπάνω από έναν αιώνα για την ακρίβεια!– δεν είναι άλλο από το αγαπημένο τρένο, ή αλλιώς ΗΣΑΠ! Η πράσινη γραμμή ενώνει την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη, ενώ στα βαγόνια της θα δεις ένα μωσαϊκό ανθρώπων, παντελώς άγνωστων μεταξύ τους, τόσο ίδιων και συνάμα τόσο διαφορετικών. Αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης λοιπόν, ο ΗΣΑΠ δεν μπορούσε να μείνει ανεξερεύνητος. Ένα αφιέρωμα εφ’ όλης της ύλης για το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι της Αθήνας!

τα

ήτ

«Τι κάνεις όταν ηττάσαι;» Πάντα επέμενα να ρωτάμε αυτό στις συνεντεύξεις. Πρώτα προσπαθούσα να πείσω τους δημοσιογράφους να κάνουν αυτή την ερώτηση. Τη θεωρούσαν απρεπή, άγαρμπη και με κοίταζαν περίεργα... Θεωρούσαν πως θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον ερωτώμενο. Έτσι, τις περισσότερες φορές δεν έγινε αυτή η ερώτηση. Τις ελάχιστες φορές που «βγήκε στον αέρα», ο συνεντευξιαζόμενος είτε δεν απάνταγε, είτε δεν καταλάβαινε την ερώτηση και επικρατούσε αμηχανία. Οπότε ηττήθηκα εγώ! Η ήττα είναι μία βασική πλευρά της πραγματικής ζωής. Τι κάνεις λοιπόν όταν ηττάσαι; Στη δουλειά, στα οικονομικά, στην πολιτική, στις κοινωνικές σχέσεις, στις ερωτικές. Η ήττα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη, είναι σαν τη κακιά αρρώστια που ούτε καν την αναφέρουμε. Λοιπόν, ένας παλιός σοφός έλεγε πως στην περίοδο της ήττας τα κείμενα και οι λέξεις βοηθούν πολύ. Κι ένας άλλος, ακόμα πιο παλιός και πιο σοφός, έλεγε πως το βασικό είναι να αναγνωρίσεις την ήττα, να συμβιβαστείς με την ιδέα της. Όχι με αυτόν που σε νίκησε, αλλά με τη νέα κατάσταση. Ίσως τότε να μπορέσεις να ξαναξεκινήσεις κάτι καινούργιο, μια νέα απόπειρα και μάχη. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια κλισέ. Όλα θα πάνε καλά (;) Υ.Γ. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να ρωτάω τι κάνεις όταν ηττάσαι.

ΤΕΎΧΟΣ 39 | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2016

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ηριδανός

ΗΣΑΠ

ι ο χ

Σε µία συνάντηση εµπορικού χαρακτήρα που πολλές φορές παράγει πολιτισµό, ο συνοµιλητής µου µοιράστηκε µαζί µου την απορία του: «Είναι περίεργο που ζούµε και επιβιώνουµε. Όλα δείχνουν πως θα έπρεπε να έχουµε πεθάνει, να έχουµε αναχωρήσει, να τα έχουµε παρατήσει». Το εντυπωσιακό ήταν πως όση ώρα µιλούσε και αναρωτιόταν, ένα χαµόγελο γλύκαινε το πρόσωπό του. Το βλέµµα του διατηρούσε µία παιδικότητα και αισιοδοξία που καθόλου δεν ταίριαζε µε όσα έλεγε. Με ρώτησε εάν ξέρω πώς αντέχουµε. «Όχι», απάντησα, «κανείς δεν ξέρει, ίσως γι’ αυτό ν’ αντέχουµε». Μερικές ώρες μετά, συναντήθηκα για ένα ακόµα ραντεβού, εµπορικού χαρακτήρα κι αυτό. Ο συνοµιλητής µου έβλεπε διάφορες φωτογραφίες. Τηλεφωνικές σφήνες, από το δικό του και από το δικό µου κινητό, διέκοπταν τη συζήτησή µας δηµιουργώντας µία χαοτική κατάσταση. Είµαι σίγουρος πως και οι δύο αναρωτιόµασταν: «Αλήθεια, πώς αντέχουµε;» Μία από τις φωτογραφήσεις ήταν στην πύλη του Κεραµεικού. Του είπα κάπως ξεκούδουνα: «Ρε φίλε, ο Ηριδανός, πώς αντέχει αυτό το ποταµάκι;» Ο συνοµιλητής µου άρχισε να µιλά µε ενθουσιασµό για το πόσες χιλιάδες χρόνια υπάρχει ο Ηριδανός, πόσα έχει δει, πόσοι άνθρωποι τον έχουν ανταµώσει. Στο τέλος βούρκωσε, αφού µου είπε πως συχνά πυκνά πηγαίνει µόνος του εκεί, ηρεµεί, στοχάζεται και δυναµώνει. Στο τέλος είπε: «Έτσι αντέχω και εγώ και η πόλη». Η πόλη µού φαίνεται αντιφατική, όµορφη και άσχηµη, µα ζωντανή. Μία πραγµατική πόλη µε πραγµατικούς ανθρώπους. Μακριά από ωραιοποιήσεις, λουκουµόσκονη, καταστροφολογία και δογµατισµούς. Το πραγµατικό εµπεριέχει περισσότερες πλευρές. Πήγα από την οδό Ψαροµηλίγκου µπροστά στην πύλη του Κεραµεικού, έκανα ένα τσιγάρο και σαν καλός µαθητής έκανα τον απολογισµό της ηµέρας – η αλήθεια είναι µε µεγάλη δόση µεταφυσικής. Μιχάλη, ευχαριστώ για την ερώτηση. Γιάννη, ευχαριστώ για την απάντηση. Κι ας µην γνωρίζεστε µεταξύ σας!

ΓΚΑ ΝΙΆΝ ΡΟΔΆ ΚΙΑΤΡΥ ΠΆΝ λέον ΙΑ-

«Π

ΚΟΤ ο ήχο ς της Λένα ΣΎΦ που π , όλης «είνα ΙΑ σέρν » ι , τ λ ο α ρο έει η υν ο της π δάκι ι Air φ ί όλης λη μ α απ bnb-ή » της ου ’ τις Κάπ δες». απαν οτε τ βαλί «Ο α τσες τ α ώ λ μερε Τώρα , η « θ ε ινός ίναι μέτια , στο ήχος τα τ κρατ απέρ τοίχο ρυπά ούσα αντο υς κα νια. ν ξ κ ι ε νοδο άνα φέρν πατώ μήνα χ ει συ . νειρμ ματα κάθ είο μας, το π τρυπ ε ι κά σ ολυψ μ έ άνε ρ το μ α». Κ άξω, καρα υαλό ι αυτ ένα α ντίνα , απο ό μο πό τ : ότι φεύγ πόλη υ α θ π ο α ς. «Τ ρ ν υ ώ τ μ τ α αστά η φο ς να ο τα στις ρά ά πεινό που πλάκ κουσ έφερ χορτ ες τω α τα ποιη εη άρι π ν πε τής, κοτσ ο ζ υ ο « ύφια δρομ φυτρ δεν ε που ίων μ ώνει ίναι της επιστ διόλο ανάμ ας», ρέφε λέει εσα υ τα ι». ό πεινό μως ο , είνα ι το δάσο ς Την Έφη, τη Λίνα και την Κατερίνα που μαζί με την Αγαθή μάς συντρόφευσαν στα κείμενα όλης της πρώτης περιόδου.

Θ θ

Θέα

Θέλω

ντίζελ

ΣΟΦΊΑ

ΤΡΙΑΝ ΤΑΦΥΛ ΛΟΠΟ ύμησε ς που ΎΛΟΥ χ α ϊδεύου στο π αι ν

ΤΕΎΧΟΣ 41 | ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016

Ξέρω πως πολλοί θα τρελαθούν με τον τίτλο, αλλά εγώ σας λέω πως το ζήτημα είναι τι πόλη θέλουμε. Προσέξτε! Διώχνουμε από την πόλη την παραγωγή, διώχνουμε τα γήπεδα, διώχνουμε τα Πανεπιστήμια. Είναι γελοίο, αλλά άκουσα νέους ανθρώπους να μην νοικιάζουν σπίτι γιατί έχει δίπλα σχολείο Δημοτικό και δεν μπορούν τη φασαρία. Μακριά λοιπόν και τα σχολειά και οι εκκλησίες και όλα. Κι αν κάποιοι τσαντίζονται με το ντίζελ, εγώ γελάω με τα αποτελέσματα της αποβιοτεχνοποίησης σε συγκεκριμένες περιοχές (μην τις αναφέρω τώρα, δε χρειάζεται) που άνοιξε τον δρόμο σε γκέτο διασκέδασης. Όλα τα μαγαζιά να μοιάζουν μεταξύ τους, να μπερδεύονται οι μουσικές, να γίνεται της ηχορύπανσης. Η πόλη είναι ζωντανή όταν μπορεί να υποδεχτεί, να αγκαλιάσει όλες τις εκφράσεις της ζωής. Καθόλου δε με ενοχλεί το τακ-τακ μιας βιοτεχνίας ρούχων, το παιδομάνι που φωνάζει στα διαλείμματα. Ούτε και οι φωνές των φιλάθλων Κυριακή μεσημέρι. Οδηγούμαστε σε πόλεις αποστεωμένες, γκετοποιημένες και κοινωνικά φτωχές. Σε πόλεις που θα επικρατούν οι ζώνες διασκέδασης, τέλεια καθοδηγούμενες. Ποιος υποστηρίζει με σοβαρά επιχειρήματα και όχι με συνθήματα και φωνές πως δεν μπορεί να υπάρχει παραγωγή μικρής και μεσαίας κλίμακας μέσα στον αστικό ιστό; Θέλουμε πραγματικές πόλεις που να αντέχουν την ποικιλία και όχι καμένες ελεγχόμενες από τη μαφία (οικονομική και μη) περιοχές. Υ.Γ. Και όλοι αυτοί (ΜΚΟ και μη) που ντύνουν με σεμεδάκια δέντρα, ας καταλάβουν ότι στην καλύτερη περίπτωση, απλώς καταναλώνουν άσκοπα τον χρόνο τους. Εκτός και αν παίρνουν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, οπότε αλλάζει το πράμα...

ΤΕΎΧΟΣ 77 | ΙΟΥΛΙΟΣ 2020

σες

ύμη

Η πόλη απλώνεται στα πόδια σου και οι μικρές της ιστορίες μοιάζουν να ανεβαίνουν προς τον ουρανό σαν πολύχρωμα μπαλόνια. Τα φωτάκια κάνουν τα μάτια σου να γλαρώνουν. Το αχανές των ορίων μοιάζει με ένα μικρό σύμπαν. Κι αν η Ακρόπολη είναι ο ήλιος, το Σύνταγμα είναι ο Ερμής και ο Πειραιάς ο Δίας. Ο Λυκαβηττός, του Στρέφη και ο Υμηττός είναι δορυφόροι που παρατηρούν και καταγράφουν μαγνητικά πεδία. Κι εσύ έχεις την τύχη να σταματάς και να απολαμβάνεις.

θηλυκ

ευρ

ή πλ

Όλο και περισσότερο στο έντυπο και στο site μας μιλάμε για τη θηλυκή πλευρά της πόλης. Ίσως κάποιοι-ες μας κατηγορήσουν πως αναπαράγουμε παλαιά πρότυπα. Δεν πειράζει. Η θηλυκή πλευρά είναι πέρα από άνδρες και γυναίκες. Είναι η ικανότητα να γεννιούνται νέες ιδέες και να δημιουργούνται καινούργια πράγματα. Αυτή η πλευρά της πόλης και των ανθρώπων της είναι ζορισμένη, στριμωγμένη στη γωνία. Επικρατεί ένας πατέρας αφέντης, τιμωρός, δικαστής, φιλικός, εχθρικός, κατασταλτικός, συμβουλευτικός. Η θηλυκή πλευρά της πόλης υπάρχει σε πείσμα των καιρών.

δικό κ σαν τ ειπώθ ο απα εφαλά ηκαν λό χέρ κ ι , α ι θ ώ ύμησε νες πρ ι της θύμησ ς από γιαγιά ιν κι α ες που λόγια ς κόμη σου ξ βασαν που σ υ ο πνάνε υ τρυ ίζουν π σ μ ά κ ’ ν έ έ ε φως, π ψεις κ να «γι την κ ι ένα ατί», θ ου σε αρδιά «αν», , σπρώχ ύμησε ο ήχος που σ ς ν ο που σ υν στ της βρ ε ε βγάζ ο σκοτ οχής, τραγο ουν σ άδι. Θ η μυρ υδιού το ύμησε ωδιά τ , ο ψί μικρο ς που ου μω θυρος σκοπι φ ρ έ τ ο ρνει ο ύ υ κά βο , η με κύματ που ρ τσαλά λωδία ος πά ίχνουν κια. Θ ε ν ν ός ω στα χι τον ίσ ύμησε σπουρ λιάδες κιο το ς σαν γιτάκι υ γ ς κρίζα α που πάνω λουλο πουλι πεταρ σου κ ύδια μ ά ίζουν αι θύμ ε καρφ σου, δ χ ησες σ α ρούμε ιά οι θ εν έχε α ν ν α ύ δ ι μησες ς εξου ίπλα σ θέλου που σ σία πά ου. Εί ν και ’ τα π ναι νω το τις πε ετάει υς, έρ ρισσότ ο εαυτ χ ονται ερες φ ός όπως ορές γ κι όπο ια να τε σε πον έσουν .

θυροτηλέφω

νο

Θα το βρεις σε πολλές εκδοχές: με ποστ-ιτ, με ζελοτέιπ, με σβησμένα ονόματα, με ονόματα πεθαμένων, με ψεύτικα ονόματα, με μισοσπασμένα πλαστικά, με γράμματα απ’ όλο τον κόσμο, με ξεθωριασμένα στυλό μπικ ή με απόπειρες να γραφτούν ομοιόμορφα από τον μεσήλικα διαχειριστή σε word – που σε αυτή την περίπτωση το 70% των ονομάτων θα είναι γραμμένο λάθος. Υπάρχουν όμως και αυτά που φωτίζουν το βράδυ για να φαίνονται τα καλλιγραφικά γραμμένα ονόματα, που έχουν κάμερα με την οποία μόνο ταινία που δε γυρνάς, που η ομιλία λειτουργεί άψογα, που σε σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω για να σου επιτρέψει την είσοδο. Που, τέλοσπαντων, χρειάζεται να πας κομμωτήριο για να τα πλησιάσεις. Το μεγάλο κρίμα είναι ότι σιγά σιγά οι φάρσες με τα κουδούνια θα εκλείψουν, όπως επίσης και αν είσαι σε μεγάλη ανάγκη επειδή κάποιος σε κυνηγάει, θα πρέπει πρώτα να περάσεις το τεστ του θυροτηλέφωνου για να μπεις στην είσοδο της πολυκατοικίας και να γλιτώσεις το βιασμό. Δείξε μου το θυροτηλέφωνό σου να σου πω ποιος είσαι.

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

Ι Ίσες αποστάσεις

ΤΕΎΧΟΣ 50 | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017

Πολλοί λένε πως η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Δε συμφωνώ. Τα δύο άκρα οριοθετούν μία καμένη περιοχή που, όπου και να σταθείς, είναι στέρφα. Το νέο μάλλον πρέπει να γεννηθεί σε ένα άλλο επίπεδο. Το πώς, είναι μία άλλη ιστορία... Ο τσολιαδάκος του εξωφύλλου, λαβωμένος, αντέχει και περιμένει. Άλλοι τον χειροκροτούν, άλλοι αποστρέφουν το βλέμμα τους και οι πιο πολλοί προσπερνούν. Περιμένει κάποιον να τον αγοράσει... Κάτι μου θυμίζει αυτό!

}

Ιδέ ες

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

«Για να σκεφτείς καινούργιες σκέψεις πρέπει να σπάσεις τα κόκαλα στο κεφάλι σου». Κάποιοι άνθρωποι μισούν τις νέες ιδέες, περιγελούν την αναγκαιότητά τους, είναι εχθρικοί και δε μοχθούν για την παραγωγή τους. Και έτσι είμαστε παραιτημένοι. Κάποιοι θέλουν να σχηματιστεί μια άλλη πραγματικότητα, χωρίς νέες σκέψεις, δοκιμασίες, χωρίς τόλμη. Πράγμα αδύνατον. Οι νέες σκέψεις δημιουργούνται σήμερα αλλά σχηματίζουν την αυριανή πραγματικότητα. Οι καινούργιες σκέψεις συνήθως είναι αδύναμες, μισές και παράλογες (!) σε σχέση με αυτές που επικρατούν. Και έτσι καταντάμε φοβισμένοι. Κάποιοι, τέλος, τις θέλουν τις νέες ιδέες και ίσως να πασχίζουν γι’ αυτές. Όμως, όπως λέει και ο φιλόσοφος στην αρχή: «Για να σκεφτείς καινούργιες σκέψεις, πρέπει να σπάσεις τα κόκαλα στο κεφάλι σου». Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί τα κόκαλα στο κεφάλι μας είναι ένα σύνολο από δόγματα, και αντιλήψεις εξαιρετικά δύσκολο να σπάσουν. Ένα εγκεφαλικό μπετονάρισμα δηλαδή, που απαγορεύει στο νέο να αναπτυχθεί και να δοκιμαστεί. Και έτσι γινόμαστε δογματικοί. Παραίτηση, φόβος και δογματισμός συντηρούν το μεγάλο σήμερα που δεν αρέσει στους περισσότερους από μας. Τι πρόκειται να κάνουμε με τις καινούργιες σκέψεις; Τι θα κάνουμε μ’ ένα μικρό αύριο που ίσως το ’χουμε ανάγκη; Και τελικά, όλ’ αυτά αφορούν την καθημερινότητά μας;

ΤΕΎΧΟΣ 14 | ΜΑΪΟΣ 2014

ο ι δ έ

μ ρ ε τ

Απλά! Μη μου λες πως δε γίνεται! Σ’ το λέω γιατί με κούρασες! Εγώ σου μιλάω για ιδέες, συναισθήματα και προοπτικές κι εσύ μου βγάζεις το λεπίδι και καρατομείς. Έχεις έναν καταπληκτικό μηχανισμό! Πιο εύρυθμος από το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, πιο αποτελεσματικός από τη CIA, πιο ανθεκτικός από τα κουνούπια του Νείλου! Α! και πιο δογματικός από την ηλικιωμένη Βρετανή που πίνει το τσάι της στις πέντε στο βικτωριανό της σαλονάκι. Δεν σου είπα ότι θα βρούμε πετρέλαιο στην Πατησίων, δε σου είπα ότι θα τα φτιάξω με την Πάμελα Άντερσον; Δόγματα, προλήψεις και ηττοπάθεια. Σε λίγο θα έρχομαι και θα λέω: «Έχω μια ιδέα… αλλά δε γίνεται» και θα φεύγω! Ένα τεράστια υπέρβαρο δόγμα χοροπηδάει στα κεφάλια μας. Μας κουνά το δάχτυλο. Ένα δάχτυλο που ήδη μας έχει βγάλει το ένα μάτι και πάει για το άλλο! Αν όλα ήταν εντάξει, ας μην είχαμε ιδέες! Αλλά δεν είμαστε, οπότε οι ιδέες θα μας γεμίσουν τα κενά και θα μας βγάλουν από την όποια δύσκολη θέση. ΤΕΎΧΟΣ 6 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

ίασμος ή αλλιώς Γιασεμί

Πλακόστρωτο και μάρμαρο. Λευκό και λίγο γαλανό και λίγο κιτρινωπό από τον ήλιο δίνει χρώμα στο φόντο της βόλτας μας. Στενά της Πλάκας, κήποι της Κηφισιάς, δρόμοι της Κυψέλης στολίζονται από λευκά πέταλα και πράσινα φύλλα. Δίνουν την καλοκαιρινή ευωδιά που χρειάζεται μια πόλη πέντε εκατομμυρίων. Η πόλη δεν πληγώνει μόνο. Ιαίνει ψυχές και τραύματα.

ΊΜΕΡΟΣ Ί Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι

Ο ερωτικός πόθος, η λαχτάρα. Ο ίμερος δεν μπορεί να είναι ούτε ήμερος ούτε ήρεμος. Πάντα ταιριαστός στους δρόμους της Αθήνας. Ξημερώματα θαμπά, απογεύματα μαβιά, μεσημέρια ιδρώτινα. Εκσφενδονίζω ίμερους απ’ την Ακρόπολη, ως ύστατη λύση για να μην αφήσω αυτή την πόλη στην τύχη της. Δάκρυα στα μάτια. Χαιρετώ σε απ’ όπου κι όποτε.

με , εια ος, ρ έ άρχ τη μ ξ ο Ε ερ ώ α λύτ τα στ , η πρ εγα α α μ μ κ ά ε ώ ι μερ ην Πλ είο, ο σίων αι σ ΟΥ τ σ λετ ικά ξη Τ σ τη λ η ά α Ν ο Θ ης Π τες μβ ητ ε Ο τ λ τ ι ρ σ ό ο α β ία τ ινό ς ές π μα: Φ τικες ΗΚ θερ αγχολ πολλέ τις Κ ώ τελ ιά ο ρ Ι ο ξ τ χ λ ι τ ε ε ώ ο Λ , υ της τά ς ρ μ μ ν α ε ο Ε α π Γ ο ίκι ,η ο, ρ μ ησυχία και α, ύφ τ ρ υ ρ Γ α ι π ο τ ό π Α ς έμ ικρ κέν ων κα παγίτ ς σε μ χτά μ ό, η νή τη όθ ςμ το ρεο ηνικό ω απν ράχ νοι έρο ορετικ έδες σ ν’ Α κ α φ Β ι η ου τα λύ τα λλ το φ φ ί , ε ε ο σ , α σ α η χ ι π ό κ ο υ σ φ δ ία ν ε ικ νοί και υπό αβά Διο αυλ αμε γεια μ ερια ή συν ς στη υ Κ ο που άρο ν Κερ ό μ ο γ π ι τ η μεσ καιριν ουσικέ ινό τσ α στο α σε υ ματα όβραδ ς. α ο μ πρω ασίλεμ μπέτικ α ποιή αββατ ομάδ καλ όδιες το δ τ Σ ε β β , ν ρ , ο ι ε ε ι ι α ε θ ηλ πλ ρέχ , τα υδούν το κά ια της νβ νές , το ο ράδ ότα κάλες ημερι ίτο κ ραδο, β ρ σ αθ ένα τόβ οτ φου τις κ ά τ Σαββα α χαμ τ ς ε ι π τρε είας μ ι το λοι τ κα υπό α πλα ύλας τ ίσει ρο Χα αθμ τ σ ι αντ

Τη Βασούλα του ατελιέ που σχεδίασε πολλά από τα αφιερώματα της δεύτερης περιόδου και πάντα μας βοηθά όταν υπάρχει ανάγκη.

η σ α τ

σ ά τ α

λα

ΚορεκτΙ

Απλά δεν αντέχεται αυτό το νέο κακό που μας βρήκε. Μία μπασκιναρία στο δίκτυο, στις παρέες, στη δουλειά. Αυτολογοκρινόμαστε, δε λέμε τη γνώμη μας, αυτοενοχοποιούμαστε, ενώ βαθιά μέσα μας γελάμε με τις όψιμες φεμινοτηλεπερσόνες και άλλα τέτοια γραφικά. Το να είσαι ευγενής άνθρωπος είναι το ζητούμενο. Το πολίτικαλι κορέκτ είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

ΓΙΆΝΝ ΗΣ

το πλ αίσιο του ισ διαρκέ τορικο στερη ύ χρόν ή των ύπαρξ ου, οι κρατώ η από πόλεις ν. Ο ( αυτή «αστεα έχουν σ η των α μ κή») σ ε ρ καταφ ι ν υ ός) Αθ τοκρα κευή 5 ανώς «παρε ηναίο τ οριών .500 ε λθόν» ς , των ( μ τ ετα)φ ών, τη μόλις αποτε β ασιλεί έρει μ 190 ε στιγμή λεί έν ων ια ιστ τών. Ό που ο α «στε ο ρ μ πνευμ ι ω κ νά» κα Έλλην ή (και ς, το ν ατική τ α α α ς γ ε πολίτη ίναι κ ωγικό (με τη θεμελ άποιο ν ευρύ γεγονό ς έχει ιωμέν ς Αθη ς· συν τερη δ η στις ναίος την εμ ι υ σ τά πρ χιλιετ νατή δεν βλημα ίες τη ωτίστω ερμην τική π ς ανθρ εία το αυτό ς μια όλη (τ υ ώ το λόγ π ό ινης π ρου) κ ην αρ ο, ως αρουσ ατάστ πολίτη χαιότε πατρί αση, ίας κα ς προσ ρη πρ δ α ι δράσ μ ω ο έρχομ υ τ ε α ύ ι ο ης σε σ υσα τ αι με θάνομ αυτή ης Ευ σεβασ αι την ρώπης μό κα Αθήνα ). Γι’ ι δέος – και σε ολό ως Αθ κληρο ηναίο τον κό ς σμο.

Κουρε

Ια

Τρίχες, παντού τρίχες. Αν ασχοληθείς σοβαρά με τον επαγγελματικό εκείνο κλάδο που δεν πρόκειται ποτέ να περάσει κρίση στο κλεινόν άστυ, αυτός είναι ο κλάδος των μπαρμπέρηδων κάθε κατηγορίας του πληθυσμού και κάθε είδους τριχοφόρων. Από τους μετανάστες ως τους αυτόχθονες, από τις κυρίες των κομμωτηρίων ως τα σκυλάκια τους, από τα αγόρια και τους πατεράδες τους ως τα παιδάκια και τους παππούδες, οι τρίχες ολοένα και μεγαλώνουν, χρειάζονται μάζεμα και ανά οικοδομικό τετράγωνο ανθούν παντού… κουρεία!

αυγ

κρ

ΡΆΓΚ ΟΣ

εΣ

ψΕλ

Κυ

Σε μια… Κυψέλη γεννήθηκε η ΗΠΖ. Μια γειτονιά που είναι μια πόλη μέσα στην πόλη. Και όπως η Πατησίων έγινε Πόλη, έτσι και η Κυψέλη έγινε… Κυψέλες. Οι γειτονιές ενώθηκαν με λέξεις και εικόνες, τα χιλιόμετρα έγιναν χιλιοστά και η πόλη έγινε ένα παζλ ιστορίας, καταστάσεων και ανθρώπων. Κυψέλες που βουίζουν.

ΤΕΎΧΟΣ 49 | ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Σιωπή, φωνή, κραυγή. Ακυρώθηκε η φωνή, επιβλήθηκε η σιωπή, έρχεται η κραυγή. Ελπίζω να γίνει κάτι τέτοιο. Περισσότερο φοβάμαι την απουσία ήχου και το ξημέρωμα που θα με βρει κοιμώμενο στον καναπέ να συνεχίσω να παίζω games. Μου έχουν πει να μη γράφω τέτοια κείμενα αποκαρδιωτικά και μπερδεμένα. Υπόσχομαι ότι το επόμενο θα είναι διαφορετικό. Τώρα αυτό έχει...

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

λάμπει

λαϊκότης ΤΕΎΧΟΣ 10 | ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013

πραγματική ιστορία

Πρέπει να με πιστέψετε… Είναι φορές που κι όμως λάμπει! Φταίει ο ήλιος; Ο περίφημος αττικός ουρανός; Φταίνε τα ρεπό; Φταίνε κάποιες συλλογικές φάσεις που νιώθεις ότι η δύναμη επιστρέφει στα σωστά χέρια; Φταίει η γυαλάδα μετά τη βροχή; Πάντως είναι φορές που η πόλη λάμπει. Και την ευχαριστούμε γι’ αυτό.

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ΤΕΎΧΟΣ 40 | ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2016

Ο φίλος μου είναι από τη Λαμία και όπως καταλαβαίνετε ουδεμία σχέση έχει με τις συντέλειες του κόσμου και άλλα τέτοια καταστροφολογικά. Είναι ταυτισμένος με την ελπίδα και την αισιοδοξία. Εμείς σαν πιο σοβαροί και της κουλτούρας άνθρωποι, είμαστε πιο προβληματισμένοι και προσπαθούμε να τον συγκρατούμε. Εκείνος μας κοροϊδεύει, χορεύει δημοτικά, πίνει τσίπουρα και παθιάζεται με την ΑΕΚ και τη Σοφούλα. Γιατί αγαπάει και τη Σοφούλα, δύο χρόνια τώρα. Πριν λίγες μέρες μάθαμε πως δίνει από ένα δεκάρικο σε δύο φτωχά γειτονόπουλα κάθε δεκαπέντε μέρες, από τα λίγα που παίρνει. Αυτά τον φωνάζουν ξάδελφο και πολύ τον αγαπάνε. Προσπαθεί να τα κάνει ΑΕΚ, να τα μάθει να χορεύουν και να γελάνε. Όταν του λέμε ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν, εκνευρίζεται, μας διαολοστέλνει με βαριά προφορά, μας φασκελώνει και μας λέει: «Η γιαγιά μου έλεγε “το καρβέλι στα τέσσερα και μια καρδιά”. Νομίζετε πως δεν τα καταλαβαίνω αυτά που μου λέτε; Αλλά εσείς φοβάστε το κακό και αυτό το θεριεύει». «Θα πεθάνετε πριν την ώρα σας», μας λέει και μετά γελάει. Είναι εκνευριστικός, αλλά δεν τον παρεξηγούμε γιατί είναι καλό παιδί. Βαθιά μέσα μας ίσως να τον ζηλεύουμε και λίγο…

λημέρια

λάμνεψηλάκι

αγνάντευε

«Λάμνω» στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει κωπηλατώ. Λάμνω έλεγε και ο δούλος και ο πολεμιστής και ο ψαράς. Νεοελληνικά εμείς το «λάμνω» το κάναμε «τραβάω κουπί». Τραβάω κουπί λέει και ο εργαζόμενος και ο άνεργος και ο συνταξιούχος. Λάμνω λέει και το αφεντικό των 700 ευρώ (φαντάσου πόσα παίρνει ο εργαζόμενος). Το ρυθμό δεν τον δίνουν πια τεράστια τύμπανα. Τον δίνουν τα μέτρα, οι ειδήσεις και οι Οργανισμοί. Αλλά οι συνθήκες είναι καλύτερες από τότε που λάμναμε! Τώρα έχουμε και σέλφι! Έχουμε και άι φον 69 και Μολ. Έχουμε και παρηγορητές. «Λάμνε λίγο ακόμα, βρε! Πόσο θα ζήσεις; Λάμνε και φτάνουμε!» Ούτε μαστίγια, ούτε απαγχονισμούς. Εντάξει, κάνα δακρυγόνο θα πέσει, αλλά μέχρις εκεί. Γιατί έχουμε κυβέρνηση από τα σπλάχνα μας. Γι’ αυτό μας τρώει το συκώτι. Λάμνουμε, λοιπόν, όλοι μαζί. Άλλος μεγάλο κουπί, άλλος μικρό, πλαστικό, ξύλινο, διπλό, χρωματιστό, χιπστέρικο, γκομενίστικο, σοβαρό, κουλτουριάρικο, ανέμελο, καταθλιπτικό. Λάμνουμε γενικώς! «Μα από δω ξαναπεράσαμε», λέει όλο και περισσότερος κόσμος. «Ναι, αλλά το παράγγελμα δεν το δίναμε εμείς, το έδιναν οι άλλοι». «Ναι αλλά ξαναπεράσαμε από δω», επιμένεις. «Δηλαδή θες να ξανάρθουν οι άλλοι; Λάμνε, λοιπόν, χαλάς το ρυθμό». «Να λάμνω, ρε φιλαράκι, αλλά προς τα πού πάμε γιατί ούτε θάλασσα βλέπω, ούτε γλάρους ακούω. Κάτι Όρνεα είναι από πάνω μας και σε ερημιές είμαστε». Ο σύντροφος σε ακουμπάει στην πλάτη (σε σφίγγει κάπως ενοχλητικά ή είναι η ιδέα σου;) και εμπιστευτικά σου ψιθυρίζει: «Δεν είναι αυτό που νομίζεις... Ξέρω εγώ!» «Λάμνε ψηλά κι αγνάντευε», σκέφτεσαι και ψάχνεις προς τα πού θα πρωτοστείλεις την μούντζα. Τα κουπιά μήπως εκτός από βάρος είναι και δύναμη;

Τα λημέρια μας εδώ, είναι κλειστοί χώροι, σχεδόν ιδιωτικοί, απομονωμένοι και ιδανικά απόκρυφοι, κι ας μοιάζουν να βρίσκονται σε κοινή θέα: Τα καφενεία-στέκια, τα κωλόμπαρα και τα στριπτιζάδικα, τα προποτζίδικα, τα μπιλιάρδα και τα καζίνα, τα μίνι μάρκετ τα Πακιστανικά, τα σούσι μπαρ και τα φαστ φουντ, οι παραλιακές καντίνες, τα διανυκτερεύοντα περίπτερα και τα «βρόμικα» σαντουιτσάδικα των λεωφόρων, τα πατσατζίδικα, τα παγωτατζίδικα και τα γαλατοπωλεία που απέμειναν στο κέντρο, τα πάρκα, οι πιάτσες και οι πεζόδρομοι για το απόλυτο ξεκάρφωμα, παρακαλώ!

α ί ε ρ ο φ ω

τό ς αυ α ΒΗΣ φανώ ο Ά πό τ ρ α Λ Π Σ γε; ταν α ν Σ υς, ρ ο ο ά σ Ο τ Ρ μά ελίσ Δ μας, σ ξ ε α α Ν ρ ς ν έ έ θ θώ στο π ΛΈΑ ν κα ούδα ς, κα όσμο ν στο μουσ ία μα

ζε ζου ηλικ τον κ θύμι θυμί την γαν ς τα α ό λ που π ι να ά » α χ η υς, ω ι ν ρ ο υ α τ ο ύ τ ο π ά ή μ τ , ν οντα « » ρ τη ηχα εξα λάσσ οζέν μ ε ζ λ μ α η α όταν κ τ π α ά «γ τρεπ α, α βαν ορεί ι κ λ υ ι φ π η χ ρ ε ω λ ο κ ην ε λ έ κατ άλ που αρά οία ε, στ παλι απ’ ό αι, π έκοβ ν οπ α , η Κ τ υ ά τ . ο ι ρ σ ο» κα ρνα λευ έσα ς», π ίγκαρ οντέ ίσω π συνεχεία ου, μ «σαλ ( πια, πιο μ ην π « σκύλ ά α τ α ι κ ρ σ τ ι » κα χαν ινά ορα Σήμε ά η τ ρ λ . ε μ κ ν ός; π μ ά α α ω ση σε χει ισπρ α, « ι αυτ συνέ ν στά ο κα ιτήρι τον ε ω η σ σ τ τ ι ό ό ε σ π π α α α αι ελί , τα λά γι κια κ ναγγ οδος ς, αλ λοκά κή α ι ο η είσ π ρ ν ι μ ο π ρώ από προφ ι ανθ την αρχή μένε με), α α ρ γ α έ τα λ γός π ο οδη μόνο

Τη Γεωργία και τη Στεφανία που ήρθαν και αναστάτωσαν τα νερά με τις ιδέες τους και την έντονη προσωπικότητά τους.

M Μ

ΗΛΊΑ

υρωδιές . Της πό λης. Για της και κάθε κο μ ια μυρω μμάτι Ευριπίδ διά. Τα ου, η ψ μπαχάρ αρίλα σ ια στην τα τυρά τη Βαρβ δικα στ άκειο α ην Αρμ γ ορά, στο Μο οδίου, τ ναστηρά α σουβλ κι. Χρόν ά κ απαράλ ια ια πολλ λακτες ά οι ίδιε μυρωδιέ ς Σωκράτ και ς, από π ους, Ξο αιδί τις ύθου, Γ θ πέριξ μ υ μ ’ άμαι. Σεπτεμβ υρίζει γ ρίου κα υναικεία ι σέρτικο σάρκα, , αρώμα βαρύ τσ τα χύμα ιγάρο εγκατάλ . Μυρίζ ειψη; Μ ε ι η μοναξ υ ρίζει ο θ απ’ τη ζ ιά; Η άνατος; ωή τους Δεν πέρ … Αχ ρίξ ξεπλυθο α σε ζωή ε, Θεέ μ ύν οι α ου, μια μαρτίες το χώμα β ρ ο μ χή να ας και ν . Καυσα α μοσχο έριο και δυσωδία βολήσει υγρασία , ανατο , προβο λίτικα μ κουζίνε κατόρικ παχαρικ ς, μαλα η ά στις υπ κ τ ικ ό από τ μπουγά όγειες η φρεσκ δα. Πυλ οπλυμέ ωτές ζέχ κλεισού νη νουν σκ ρα. Ευω οτάδι κ δ ιά ζει το λ αι φως της ιβάνι στ εκκλησιά ο θαμπό ς, σε κό σκουπιδ ντρα ρό ιών. Στη λ ο οι κάδο λ α ϊκή η χλ κόκκινο ι ωροφύλ κι εγώ σ λ ε η χτυπά ζ ητάω σα και σαν ει ν πρωιν καφέ πικ ό τσιγά ρό. Μοσ στις πα ρ ο χ ομύριζε λιές τις ο ασβέσ γειτονιέ παίζει Κ της ς και το αζαντζίδ ραδιόφω η . Κοκκινισ κυρα-Ν ν ο να ίτσα, λε τό μαγε μονάτο ιρεύει η η κυρα-Δ θ α τ αΐσει τη έσποινα ν οικογ κι οι μυ τις θύμ ένεια ρωδιές α ησες. Αγ ν ά γ κατες σ ε λ ο β μάνας. ά λ σ αν α μ ο τα κο Καίνε τ υλουρά α ξύλα και φέτ κ σ ια τ ο της τζάκι, θ ος. Ανθ α σουβλ οπνοή ε θερινά τ ίσ κ ε ο ίν υ ο με α σινεμ το αγιόκ ά. Αύγο λημα στ υστος. α

γικό

μα

ΤΕΎΧΟΣ 19 | ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Μπορεί να συμβεί κάτι μαγικό; Πολλές ουσίες, διαφορετικά χημικά στοιχεία και ενώσεις, ετερόκλητες μεταξύ τους, ενώνονται και δημιουργούν μία νέα. Η οποία πολλές φορές δε θυμίζει σε τίποτα τις αρχικές ξεχωριστές μονάδες. Που μπορεί να είναι άγευστες, άχρωμες και άοσμες. Το μαγικό έχει μία ποιότητα, μία δύναμη και ενέργεια. Και εμφανίζεται στα μάτια μας σαν ατμός, σαν ένα σύννεφο που λίγο μετά χάνεται, μα τις πιο πολλές φορές μάς αποτυπώνεται για πάντα. Σε μία ταβέρνα, ετερόκλητα άτομα και παρέες, καθόλου μαγικές και ενδιαφέρουσες, μ’ έναν μαγικό τρόπο, ενώνονται και χαρίζουν τον ατμό, το μαγικό. Σε μία θύρα ενός γηπέδου, χουλιγκάνοι, που σαν μονάδες ίσως και να μην μπορείς να συνεννοηθείς για τα βασικά, ενώνονται σαν ένας άνθρωπος και να πάλι ένας ατμός που μαγεύει, που δονεί και ξεσηκώνει. Σε μία πλατεία εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τόσο διαφορετικοί και αταίριαστοι. Χαμένοι στο μικρόκοσμό τους και τα προβλήματά τους. Ο καθένας από μόνος του ίσως να είναι και μέρος του προβλήματος. Και κάποια στιγμή ενώνονται με ένα σύνθημα, με μία ιδέα, με μία λέξη. Το μαγικό προϋποθέτει την ένωση ανθρώπων και όχι την ατομικότητα. Μόνος σου δεν είσαι μαγικός, είσαι ένα ακόμα στοιχείο που απλώς βολοδέρνει. Δεν είμαστε μόνοι μας το μαγικό. Είμαστε ένα μέρος του, ένα μικρό μέρος του. Ή καλύτερα μπορούμε να γίνουμε ένα απειροελάχιστο –μα τόσο απαραίτητο– συστατικό του. Και το νου σας. Μάγοι δεν υπάρχουν, μαγικά ναι!

διές

υρω

Καλά κρυμμένα. Ή στο χείλος της αποκάλυψης. Δεν ξέρω τι είναι πιο σαγηνευτικό στα μυστικά. Ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν ή η σύνδεση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που τα μοιράζονται; Η πόλη κρύβει πολλά τέτοια. Και οι άνθρωποι. Αν ανάμεσα στα στενά της πόλης, παρατηρήσεις τα μάτια των ανθρώπων σίγουρα θα δεις να κουβαλούν τη λαχτάρα ή το βάρος ενός μυστικού.

Μυστικά

μουσεί

ΤΕΎΧΟΣ 68 | IOYNΙΟΣ 2019

ΕΛΈΝΗ

Ο Αθηναίος και τα μουσεία της πόλης. Υπάρχει το πρόβλημα της σχέσης με την Ιστορία και με τον Πολιτισμό. Με μία καθημερινότητα εξουθενωτική, η βόλτα σε ένα μουσείο μοιάζει πολυτέλεια για το μέσο Αθηναίο. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πώς βρίσκουμε χρόνο ή και χρήματα για έναν καφέ, για τα μπριζολάδικα στη Χασιά, για πρώτο τραπέζι πίστα στην Παραλιακή και στην Ιερά οδό (μιας και μιλάμε για πόλη-μουσείο). Πάρτε το παιδί σας και πηγαίνετε μια βόλτα. Βάλτε του και το τραγούδι από τη Λιλιπούπολη. Διαβάστε κι ένα δυο πραγματάκια πριν. Κάντε ερωτήσεις στους ανθρώπους των Μουσείων. Δεν το ’χει ανάγκη μόνο το παιδί...

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

αντζιές

ες

νερ

Νέ

πραγματική ιστορία

Οι πιο παλιές νέες. Ξεκίνησαν απ’ αλλού, ρίζωσαν αλλού. Τα ονόματά τους συνδυάζουν τέλεια το παρελθόν με την ανάγκη: Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Σμύρνη, Νέα Ερυθραία, Νέα Χαλκηδόνα. Και πόσες άλλες Νέες… Που αν και ξανά-νιωσαν, δεν ξέχασαν.

ΤΕΎΧΟΣ 5 | ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013

Κάποια στιγμή, κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, τέλη Μάρτη μέχρι και αρχές Απρίλη, είναι η στιγμή της Άνοιξης στην οδό Άνδρου! Είναι μια μέρα λοιπόν που οι νεραντζιές από το πουθενά εισβάλλουν ξαφνικά στη ζωή της/μας και της αναγγέλλουν τον ερχομό της ζωής! Η οδός Άνδρου μοσχοβολά και η ηλικιωμένη διαχειρίστρια μετατρέπεται σε γόησσα. Φορά οπωσδήποτε ένα λουλουδιασμένο πουκάμισο, φόρεμα ή και ρόμπα, κατεβαίνει μ’ έναν καφέ στο χέρι, δε σπάει καθρέφτες, δε ζητάει λεφτά, δεν γκρινιάζει για τις ακαθαρσίες... Βαδίζει, κοιτάζει και αναπνέει! Κόβει ένα μικρό κλαδάκι, το βάζει στο αυτί της και χαιρετάει όλους όσοι περνάνε ή δουλεύουν εκεί. Τότε έχει έρθει η άνοιξη στην οδό Άνδρου.

νεο

έλληνας

ΤΕΎΧΟΣ 27 | ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2015

Και ως λαός είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι, εξού και το «έχει ο θεός» που λέμε, μαζί με το «βόηθα Παναγιά μου», στις δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές αυτή η αισιοδοξία οδηγεί στο πνευματικό ραχάτι, στη νεοελληνική κουτουράδα, στη ραγιάδικη τεμπελιά. Είναι μια αισιοδοξία φυγόπονη, άνευρη και ηττημένη. Λοιπόν, μερικές φορές υπάρχει αδιέξοδο και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ευτυχώς που υπάρχει αδιέξοδο. Γιατί όταν η κατάσταση είναι αδιέξοδη, δεν αρκούν δύο τρεις φαεινές, μια δυο κινήσεις και μερικά συνθήματα για να βγεις στο ξέφωτο. Ένας μακρύς δρόμος, που τον διαβήκαμε σαν κοινωνία, σαν έθνος, σαν Πολιτική και Οικονομία έφτασε στο τέλος του. Και όταν λέμε Τέλος, εννοούμε ντουβάρι, αδιέξοδο, γκρεμός.

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ησίδες

Κενά ή γεμάτα σημεία; Μικρά απομεινάρια μιας πόλης που δομήθηκε άναρχα; Μεγάλα διαχωριστικά δρόμων; Μέρη πολιτισμού; Οι νησίδες της Αθήνας γεμίζουν κι αδειάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Βλέπουν ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, όταν εκείνες μένουν σταθερές. Έχουν όνομα; Υπάρχουν; Ή βρίσκονται μετέωρες ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία;

ι ο κ σ ΐ α ΙΩΆΝ

ΝΗΣ

ΜΙΧΑ Ή

Λ ύσκολ α θα τ ους βρ μπροσ είτε σ ούρες. ε τουρ του μ Δεν εί ιστικο έσου Α ναι κα ύς οδη θ ν κατ η ναίου του ισ γούς κ α γεγραμ . Δεν τορικο αι ταξ α μένοι ν ύ ή ιδιωτι κ κ αστικο ουν σ έντρου στο εκ κές τους α ύ βιώμ . Αντί κλησια ναγνω θετα, ατος. ακαλα σ τ ι κ ρ Σ έ ό ί χ ε ανήλ σιμου ουν ρ ίσθητε καλεν ς περι ιζώσει ιαγες τάρι ς πολυ ροδιάς καλλε και βα σε δυσ κατοικ . Έτσι ίς ναο ν δ δ ί ιάκριτ ες, πίσ αλισμ , τα ξ ύς μιας φ ένες μ ες παρ ω από ωκλήσ υγόκε ε γκρά όδους ια της τα φύ ντρης φ του απέριτ λ ι ζ τι στο λα του ώσας και ορ τη γεω ές, δίπ πόλης πλατά γισμέν μετρία , λ ξ α ν της Κ ε ο η προβά σε υ και ς καθη του ευ ολώνα λλοντ της τρ μερινό λαβού ς, Λου ας στο ελής περιμ τητας ς, του μπαρδ α ένουν , ν μας π τιπρα ταπειν ιάρης, να θερ ροτείν νές μέσα ού κα Ελισσ απεύσ ουν τ του ο ι κατα αίος, Α ουν τ ην κάθε π ν γ υ ι η κ α ν τ δ ικού. ύναμη ανάγκ ικραμ Αγιάν η για ένος α και τό νης γαλήν ναχωρ σοι άλ η, που ητής τ λοι να ου Κλ ίσως κ ΐσκοι εινού ρύβει Άστεω καλά ς.

Τον αγαπημένο μας ψυχολόγο Σταύρο Μπουγκά που μας συντρόφευσε με τα κείμενά του μέσα από τις σελίδες του Φτου Ξελευθερία.

Ξέφωτα

ΤΕΎΧΟΣ 93 | ΜΑΪΟΣ 2022

Η Πόλη είναι δάσος. Η Πόλη έχει τα δικά της ξέφωτα. Στα ξέφωτα ξαποσταίνεις. Προσανατολίζεσαι. Ανασυντάσσεσαι. Μετριέσαι. Στοχάζεσαι. Γύρω σου συνεχίζει να υπάρχει πυκνό δάσος. Δεν έχεις ξεφύγει, αλλά τουλάχιστον ανασαίνεις. Τι κάνουμε με τα δικά μας ξέφωτα; Οι κοινότητες έχουν ανάγκη από κοινούς τόπους, από ’κει προκύπτουν ιδέες, οράματα, συν-λειτουργίες, ταιριάσματα, αντιθέσεις, διαφωνίες και τελικά συνθέσεις. Αυτές οι «αστικές στιγμές», απότοκες των Αρχαίων αγορών, των κυκλικών πλατωμάτων που από το κέντρο τους μιλάει ο Άρχοντας, των πλατανοφόρων χωριάτικων πλατειών, έφτασαν στην πόλη μας χωρίς εμείς όμως να ξέρουμε την ιστορία, τα ονόματα, τα σχήματα και τα μυστικά τους. Κάποιος έγραψε πως «ξέφωτο είναι εκεί που μπορείς και θέλεις να κοιτάξεις ψηλά, προς τον Δημιουργό, τους Εξωγήινους και τις ιδέες…» Ραντεβού στα ξέφωτα, λοιπόν.

ξεράδια Τι πάει να πει «ξέρεις»; Ξεράδια ξέρεις. Έχε τις έξι αισθήσεις ανοιχτές κι άσε τα ξέρω (που θα μας πεις ότι οι αισθήσεις είναι πέντε). Νιώσε κι έτσι ίσως μάθεις. Αλλά ένα πάντα να ξέρεις. Ότι τίποτα δεν ξέρεις. Κι αυτό το είπε ένας Αθηναίος κάποτε. Κάτι ήξερε.

ΝΊΚΟΣ ΖΟΎΔΙΑΡΗΣ

γειτονιά δεν υπήρχε. Δεκαετία του ΄60, πάνω - κάτω, στα Νέα Λιόσια, τα μάτια μου πρόλαβαν κάτι σκόρπια σπίτια εδώ κι εκεί που όλο και πλήθαιναν, πλήθαιναν στα πρώην χωράφια. Από τη Σάμο, τη Ρούμελη, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο, από ολούθε, σωρευτήκαμε εδώ, σπρωγμένοι από φτώχεια κι όνειρα. Ξένοι κι άγνωστοι, ένα χαρμάνι ντοπιολαλιές, μάθαμε να ξημερώνουμε μαζί στον ίδιο τόπο και φτιάχτηκε μια γειτονιά. Γίναμε οι ντόπιοι. Τα παππούδια έφυγαν γρήγορα, για πάντα κι οι γονείς μας πάνε. Φεύγουμε τώρα εμείς – τα παιδιά τους. Καινούργιοι ξένοι γεμίζουν τα πολυώροφα πια σπίτια της γειτονιάς, μη πεθάνει. Από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία, την Αλβανία, από ολούθε πάλι. Καλή τύχη αγαπημένοι μου μελλοντικοί ντόπιοι. Καλή τύχη από έναν πρώην ξένο.

Ξύσε

Υ.Γ. Και κάτω τα ξερά σας. Γενικώς.

ένο

Κάτι σαν το ξυστό, αλλά σε πραγματικότητα – και με πιο πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Ένα επίμονο ξύσιμο για να μπορέσουμε να δούμε κάτω απ’ τα φαινόμενα, για ν’ ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα ή για ν’ ανασύρουμε ορισμένα από τα παλιά τα οποία όμως θα μας δείξουν το δρόμο στο τώρα. Για να φυτέψεις κάτι νέο, πρέπει να σκαλίσεις το χώμα. Για να δεις κάτω απ’ την άσφαλτο, πίσω απ’ τις πολυκατοικίες, πίσω απ’ τις βεβαιότητες, πρέπει να ξύσεις την επιφάνειά τους.

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

Ο ρ ά μ α τ α

ΤΕΎΧΟΣ 41 | ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016 Στα βάθη της κοινωνίας μας, υπόκωφα οι συνειδήσεις επεξεργάζονται, μοχθούν, διαλύονται, ανασυντίθενται. Η φαινομενική ηρεμία σε αυτό που αποκαλούμε ζωή φαίνεται ισχυρή και άτρωτη. Στο βάθος με σιγανό τρόπο το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή πλάθεται με τους δικούς του ρυθμούς. Αυτό το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή δε χωρά στις παλιές διαχωριστικές γραμμές, δε βολεύεται στα συνθήματα (όσο έξυπνα και ψαγμένα κι αν είναι). Βρίσκεται ανάμεσα στα χαμόγελα των ανθρώπων, στην αξιοπρεπή στάση απέναντι στα προβλήματα, στο ξεπέρασμα παλιών δογματικών προτύπων, στην αντοχή παρεών και σχέσεων. Και ας φαίνεται αδύναμο. Στο βαθύ σκοτάδι ένα σπίρτο μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο. Καλή χρονιά Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

ό χι

ΆΝΝΑ ΣΤΆΙΚ ΟΥ

ο ΟΧΙ είναι επίρρημα κι άκλιτον μέρο ς του λόγου Στέκει μόνο του δίχως επάρσεις και συνδέσεις. Δεν κρέμεται πουθενά. Αιωρούμενο το ΟΧΙ εκφρά ζει με ισχύ την θέληση του διατυπώνοντ ος. ΟΧΙ στην βί α της φτώχε ιας. ΟΧΙ στην πώ ληση της πατρίδας. ΟΧΙ στην κα τάργηση του αυτεξούσ ιου και της αυτονομίας του ατόμου. ΟΧΙ στον πό λεμο των ισχυρών με αφ ορμή το μοίρασμα το υ Κόσμου. ΟΧΙ στην συ ντριβή του έρωτα. ΟΧΙ στην χε ιραγώγηση το υ Νου. ΟΧΙ στα FUND S που εξουσιάζουν τον πλανήτη. ΟΧΙ στα γενε τικά πειράματ α. ΟΧΙ στην ψ ηφιακή ενσωμάτωση του ανθρώπο υ στην Α.Ι. ΟΧΙ στα συνθ ήματα και όχι σε μένα που καταθέτω συνθηματολ ογικά.

Τον Θανάση Βέμπο, τον Γιάννη Ράγκο και τον Βασίλη Κιμούλη που μοιραζόμαστε μαζί τους ιδέες, άγχη και φαεινές.

Ό Ν Α Ρ

Π όναρ

μηροι σε μια πόλη με ιστορία και με μιαν Ακρόπολη να μας επισκιάζει παραδειγματικά. αοί παντού τριγύρω μας να υποθέτουν την πίστη μας και να μας βαυκαλίζουν. λάνες που ξεμείνανε σε κάθε γειτονιά, αλλά κανείς πια δεν παίζει μέσα τους.

άγες, ρωγμές, ραγίσματα παντού από κάτω μας στους υπόγειους σταθμούς, δίπλα μας στα εγκαταλελειμμένα σπίτια από κακούς κληρονόμους, πάνω μας σε πολυκατοικίες που οι σεισμοί των αστικών συνειδήσεων ράγισαν, μέσα μας να μην τις βλέπουν παρά μόνο εκείνοι οι ελάχιστοι που μας αγαπάνε και μας αντέχουν. Ο.Ν.Α.Ρ. τα αρχικά μας!

οδοί

Η φαντασία είναι κάτι που λείπει από τους ονοματοδότες των οδών, σε αντίθεση με τον έρμο τον Ελευθέριο Βενιζέλο που δε λείπει από καμία γειτονιά. Πόσο πιο ωραίο θα ήταν εάν παίρναμε τους φανταστικούς χαρακτήρες των παραμυθιών και τους ρίχναμε στις μπλε ταμπέλες; Πόσο περισσότερη όρεξη για βόλτες θα είχες εάν έδινες ραντεβού Οκέυμπαμ-μπαμ και Παπουαλίλη γωνία; Ή, διασταύρωση Γκουντούν και Φρικαντέλας; Πήξαμε στη σοβαρότητα και ξεχάσαμε ότι οι έρωτες ανθίζουν στο παράλογο. ΥΓ: Γι’ αυτό αγαπάμε την οδό Ελπίδος.

Π Παρτι

ΤΕΎΧΟΣ 32 | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016 ΓΙΑ ΠΆΡΤΙΙΙΙΙ ΣΟΥ ΡΕ! Η συνάθροιση νέων υπό μουσικής υπόκρουσης ανά τις δεκαετίες. Ένα τίμιο πάρτι, που σέβεται τον εαυτό του, ανεξαρτήτως δεκαετίας, πρέπει να έχει κάποια πράγματα: χορό, αλκοόλ και ερωτικά δρώμενα. Άνευ αυτών, είναι μια ξενέρα που κανείς δε θα θυμάται την επόμενη μέρα. Αν είναι μπλουζ ή σέικ, αν είναι κρασί ή βότκα, αν είναι χωρισμοί ή μπερδέματα, είναι παντελώς αδιάφορο. Η συνάθροιση ξεκινά για πάρτηηηηη μας!!!

«Εάν πας σε ένα πάρτι με παρέα, τότε στόχος είναι να φύγεις μόνος σου. Εάν πας μόνος σου, ο στόχος είναι να φύγεις με παρέα». Από τον κανονισμό πάρτι 1980.

ΠΑΝΤΖΟΎ ΡΙΑ

Οι φύλακες των κόσμων. Το δικό μου από το κοινό. Η μέρα από τη νύχτα. Η δροσιά από τον καύσωνα. Το σπίτι από το ξένο έδαφος. Η τελετουργία του πρωινού στο τρίξιμό τους. Η καλημέρα του γείτονα και η φασαρία από τη λαϊκή στο άνοιγμά τους. Και κείνα, τα πιο επικίνδυνα όλων, που μένουν πάντα κλειστά, σφραγίζοντας καλά τα επώδυνα μυστικά τους.

παρέες

Την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες. Και την ιστορία της πόλης. Οι παρέες οργώνουν την πόλη και τους δρόμους της. Ξετρυπώνουν μέρη, δημιουργούν αναμνήσεις, σηματοδοτούν τόπους. Στην εποχή του Ίντερνετ, οι παρέες θα υπάρχουν ή θα είναι ειδοποιήσεις στο Instagram; Κι αυτή η ατέλειωτη αστική μοναξιά, θα απαλύνεται ανάμεσα στις συντροφιές;

Σ κι πέξω ΟΥΛΟ το Π ζεις, α Ό ί μ ίθεται Ν ο τ ν ΒΑ προσ Ο έρεις, ς Ι νηση, ξ α ί ι Γ κ ν λ ί η Σ Ο φαμ ι από πί. Τ χ ς Τ α ό η π Σ τ ς ε ο μ ν λες, τα ΧΡΉ θήνα έργκο λλημέ οχήμα την Α ε ερα, π ιο. Κο ι στα

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ς δρόμ ερίπτ α κάθ ας κα γώνει ντάκι κια, π ο πεζο πατέρ α ίες ορ τ ά χ ι τ ζ σ ε ε λομ α ι ι α σ π α α ε κ ε τρα κεσ Γίν ια κ α σλά ΦΑΟ, ο βρίσ λοπάτ τωτά. τος. Τ Α α μ α ά ό κ κ λ Κ ρ σ α π , δ ν α , α ί α ια ο ητα εμ ντρ λακάκ Από τ τοκίν χνά σ υς, δέ σάκι. τρία π να αυ κι (συ έ , κάδο ο ά ς μ υ σ ε ηγό. υ δ τ ν καροτ ε δ ο ό ρόμια ηνα ο ε καρ σταθμ ό κολ δ λ μ , π ο λ ύν α α ζ μ ι Έ ε ο κ ά τον λάλ σε π αλλ ρτυρο απά και… στα σ ια μα ένα π α από μ μ … ά ρ ι ό τ η ε α ρ τ σ τ κ δ ο ό α ο ζ ν χειρ παρ μπρ θους Τα πε όχι σα ριζαν ν μία και βά παιδί. θα έβ ιάνου παιδιά ο αι», π τ ά τ α ί σ είδους ρ τ ν ε ω ε ν ι ή πίζε τα μ θρικ α «κι απί δ χ ω , ν ε π τ ν ε ι α ο η ε μ σ τ λ ι π ρέ με οιον αντ ορού α πό που π από π ) που εις μί α Αν μπ ι τ ί Π . α ρ π ) τ ο ο ύ α ε λ γ λ δ τη τεύ ρό εγά ανακα και μ ροστα ική κα τους οιος π μικρό αν ειδ σ π ε – , Μαζί μ η ( ς ρ α ύτε νου ολιτεί ν καλ τευμέ μία π ροστα ά, στη λ π λ άσεις! ε α τ σ ς ε ους φ τ «πετ», πολίτ α α ν λ λ ντε και ά Που ά όπως ρους. ώ χ – ; άραγε

α ι μ ό ρ δ ο εζ παιδί – η (πόλ

)

Ρ ρ α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

α, η τητ ι άλλ ά μ α α ν ί Σ αστ εν ε ος ΛΗ ΕΙ, κά δ Κόσμ Ζ Α ι υ . τ Σ πο ετα τα νεω , ΟΎ ΛΗ ι ανα σύνθ τήμα ι Ρ ών Ο ν Π κ κα οβολ ν α Π α τ α ς ά . π ι έ ρ κ α σεω όλα ιγμ υν ,π ει μ ητι ΣΒ ρίζ λουθ υ με και σ ις στ σεων αταιώ δεν η Η τ έ τ ο ο Ρ κ τ κ ς τέ ιμ αθ ας αρα εξα ήσεις ότητ ν όλε ν, δι ν κα υ πο ων. ΉΤ η χ ενα, ο ώ κ υ τ ώ ι ξ ι Μ ι π ο ν έ χ τήτ πό α λ γε οκ α μ ή ρέ ια ΔΗ αχυ έσα α εχό ς συν ς μον διαρ , ενερ ροσδ η ζω μ τ ν υ π ν Αν έα στι είε Ιμ ών ,σ ν, δια λώ οή: κοπα ρέω» ε πορ , τα ν στορι ώσεω ι η ί λλαπ Η ΖΕ ε ι « ι ά σ ρ ο Λ ι έε υ ρν π αδι ήμα ΠΟ ςρ όλη τάμ αι ακ α φέ όροι Η σ ο ρ ην π ρόνο ς πο ι κ φ τ ό κ ν έ τ ό εω ς με οχ ισ γιώ νεχ απ ι λ πόλη ρέε διάς, α συ ιουρ ματα ά κα ρ ς υ η ρ μ ν ώ σ τ έν α η στε ν, ,δ ταμ ση όκ απ ώνου άτων ά, αν ξοδα κίνη έ λι θημ τεγν την αδι πα αισ τα σ ύση, έσα σ ν υ σ μ μα ε πα υν χώ σε ίνει σ οι ζο της. π α ους μπ νθρω ώπ ά ρ ι θ ν Ο ςα του

ΖΕΙ Η ΟΛ Π : Η ε μ έ ς λ ω «Όπ

ή ο

…»

ΤΕΎΧΟΣ 44 | ΜΑΡΤΙΟΣ 2017

Γιατί δεν χρειάζονται πάντα ειδικά εφέ για να πηγαίνεις μακρινά ταξίδια με τη φαντασία, ούτε μοδάτοι ήρωες. Οι Λιλιπουπολίτες είναι πρόσωπα κοντινά και αγαπημένα, κρύβονται και μπαινοβγαίνουν από φίλους και συγγενείς, από τα παραμύθια και την πραγματικότητα. Και όταν φτάνει η ώρα που τραγουδάμε «Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο!» λιγάκι βουρκώνω. Ευτυχώς μένει στο κοντινό ράφι, και μπορούμε να επιστρέψουμε όποτε χρειαστεί.

Ραντεβούσεμια

ρίμ

ες

ονειρικήπόλη!

1. …μια παξιμαδοκλέφτρα, …γυρεύει σούρτα φέρτα 2. …τα παιδιά της γειτονιά σου με πειράζουνε, χασικλή και αλανιάρη με φωνάζουνε 3. …κάτω στον Πειραιά, στα Καμίνια, φτώχεια, καλή καρδιά μα και γκρίνια 4. …να μου το πεις το σ’ αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη 5. …τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα… του χωρισμού μας έφτασε η ώρα κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.

Ρεμπέτ ασκέρ

Σαν ν’ αντηχεί από κάθε γειτονιά κι ένας ήχος από μπουζούκι, μια φωνή νταλκαδιάρικη ή γάργαρη, μια κιθάρα που τρεμοπαίζει. Είναι παντού σ’ αυτή την πόλη: σε κουτούκια, σε ταβέρνες, στο δρόμο, σε διαμερίσματα. Δυο τρεις καρέκλες, κρασί, παρέα κι όλα συμβαίνουν αλλιώς.

Τη Μαντώ με το αεικίνητο βλέμμα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο που πάντα έρχεται και βοηθάει και τον Κώστα Ζαχαράκη με την ανατρεπτική γραφή του!

Ζωής. Για να πάρεις μια ανάσα. Για να αναστοχαστείς. Στάση λεωφορείου, τρένου, ταξιδιού. Πόσες στάσεις θα κάνεις; Πού θα τις κάνεις; 8.15 στην Αχαρνών τον βλέπεις να περιμένει μαζί σου το λεωφορείο. Δύο χρόνια τώρα. Ξέρεις πότε έχει άδεια ή πότε είναι άρρωστος. Πρέπει να του μιλήσεις πριν απολυθεί και αλλάξει στάση.

Σοκάκια, τα ταπεινά

Αυτά που τα λες και καταφύγια, αυτά που θυμίζουν την Αθήνα πριν τη χαώδη ανοικοδόμηση ή που προέκυψαν ακριβώς μέσα απ’ αυτή, αυτά που μοιάζουν μ’ αγκαλιά, αυτά που σίγουρα έχουν μια πολύ όμορφη ή μια πολύ άσχημη ιστορία να διηγηθούν… Πάντως σίγουρα δεν είναι απρόσωπα και αδιάφορα.

Σταθμός

Λαρίσης. Ο κεντρικός σταθμός που σε απομακρύνει από την πρωτεύουσα. Ή σε φέρνει πιο κοντά. Είναι θέμα οπτικής. Οι σταθμοί είναι στολίδια, με πινελιές αρχιτεκτονικής που σπάνια παρατηρείς αν αποχαιρετάς. Η Μάνια Παπαδημητρίου είπε κάποτε: «Οι Αθηναίοι κάτι έχουν με τους σταθμούς και τα τρένα. Ξέρετε πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί γι’αυτά;»

σινάφ ια

Στάση

ΤΕΎΧΟΣ 6 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

ΑΠΌ ΤΑ ΠΙΟ ΒΑΡΕΤΆ ΦΑΙΝΌΜΕΝΑ...

Κουράστηκα με ένα νεαρό, ερασιτέχνη ηθοποιό (και άνθρωπο) που δεν ήξερε τι φόραγε, γιατί το φόραγε, πώς το φόραγε. Τον κοίταζα και περίμενα. Μήπως τον αδικώ; Κάποιος τον ρώτησε τι ρόλο παίζει. Σαν ένα παγώνι είπε τρεις! Τον τάδε, τον δείνα και (αυτό το τόνισε πολύ) μία αρσενική πόρνη! Ήταν σίγουρος πως έπρεπε να σοκαριστούμε. Τον κοίταξα ξανά. Σοκαρίστηκα από τον ερασιτεχνισμό. Μέρες μετά, ρώτησα μια κοπελίτσα πρώτης λυκείου που παίζει σ’ έναν ερασιτεχνικό θίασο: «Τι είναι το θέατρο για σένα;» Μαζεύτηκε και είπε: «Καταφύγιο!» Την κοίταξα ξανά. Ντράπηκε κάπως και ξαναμαζεύτηκε. Καλή τύχη και στους δύο! Θα τη χρειαστούν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

ΤΕΎΧΟΣ 15 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

Εμένα τα σινάφια μου θυμίζουν μαύρο στόμα. Μεγάλο που σε τρώει. Σε μασουλάει και σε ηρεμεί. Γιατί σου λέει: «Εδώ ανήκεις!» Και δε σου ζητάει να αλλάξεις, δε σου ζητά να κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις να κάνεις. Σε δέχεται, σε αφομοιώνει, γίνεται ΕΣΥ.

ΙΌΓΟΣ ΜΆΚΗΣ Δ

ν κάτω ροσπαθού νας που π ή θ Α να ς η ες τ κ α συνθή ά σωματεί κοινωνικές ι α κ ρασιτεχνικ ικά τ ές σ ικ μ ρίς ουσια οες οικονο πόλη. Χω ν η τ από αντίξ σεις σ ά ό τ σ μ λητισ εγκατα υν τον αθ θήνας, με Α ς η άδες στην τ μ ο ο διατηρήσο μ ό το Δή ιτεχνικές π σ α α η ερ ιξ ι ση ο ρ ή ν αετιώ υταπάρνη καμία στ ολλών) δεκ και την α ι (π κ ν ά ω ερ εν μ μ ό το α το προηγού κυρίως απ φορίας γι τουργούν ό της αδια ικ τ κ Ελλάδας ει ς δ Αθήνα λει η ν Ε εύουσα τ τ αντικών. ω μ ρ ο π ρ η ν ι ω αι ότ αιρικά ορισμέν φαιρο είν 3) ποδοσφ ικό ποδόσ (αριθμός ία ρ τ στη , ις ερασιτεχν λ ες ης μό τώ ομάδ το δήμο τ ούνται οκ εν ξ λοι οκτώ ο λ ιλ ά διαθέτει σ φ ν ιμοποιού υφ όπου σ ο η Ρ χρ ο τ ο Σ τ . ου ων. γήπεδα ότρυπα) π ριών ομάδ την Αλεπ αι έδρα τ ν εί υ ο Κυψέλη (σ π ουδή και στο Γ σύλλογοι

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

, ι ο γ ο λ ύλ ωματεία

ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΎΤΕΡΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΎΣ ΘΑ ΜΕ ΠΆΩ

τα

ταραχές

ΤΕΎΧΟΣ 43 | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2017

ΤΕΎΧΟΣ 74 | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020

κό

ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΜΕ ΎΛΗ… ΝΑ ΤΗΝ ΦΑΣ

όλη

ικ

θε

τι

τοτέ μτ

Η αξία της ταβέρνας βρισκόταν στην διαδικασία της πολύ ζωντανής συναναστροφής, του απρόβλεπτου, του ανταμώματος, ακόμα και της περισυλλογής των μοναχικών θαμώνων. Με το πέρασμα του χρόνου, το φαγητό πήρε προεξάρχοντα ρόλο, με το κρασί και τη μουσική να συνεχίζουν να κρατούν τα μπόσικα. Ταβέρνα χωρίς μουσική –είτε ζωντανή, είτε από τρανζιστοράκι, κασετόφωνο, ηχεία– δε νοείται μέχρι σήμερα.

οι

υδρόμ

Δεν είναι τυχαίο που οι ταχυδρόμοι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Το μυαλό όλων θα πάει στην ψηφιακή ζωή και στους ηλεκτρονικούς, πλέον, τρόπους συνδιαλλαγών που έχουν μειώσει δραστικά γράμματα και φακέλους. Αλλά όχι! Ο λόγος που οι ταχυδρόμοι όλο και λιγοστεύουν είναι γιατί με τις τιμές των πάσης φύσεως λογαριασμών ξέρουν ότι θα την «πέφταμε» σ’ αυτούς κάθε φορά που θα τους βλέπαμε να πλησιάζουν την είσοδο της πολυκατοικίας με τους φακέλους ανά χείρας. Γιατί ως γνωστόν, άλλοι φταίνε κι άλλοι τ’ ακούνε, γενικώς.

ΣΤΕΦ ΑΝΊΑ ΤΣΟΛ ΆΚΗ «Σκέψ ου θε

ταχ

τικά!» . ν οι α ναρίθμ η τοι άν θετικό θρωπο τητα, και τη ι που τότε ό πλασά μικρό λα εμ τ ρουν είς τα ητά τ φωτει αυτό ους σε σφουγ νοπρο το τσι γ μ σ α ι ω κ ρ πούλη άκια δ ρές ση τάτο δ θετικά δες κα μαντι ε θα ε , γιατ ιέποντ κ ισπρά ι ί έ αν απ ς θ π α ήμα ολύ α σ τέρατ τ ι τταμε γ ό μές τη σταν πλά β ος με τη μιζ ς χ γ τ α ζ α ο ω ρ ί νοντα ούμεν ής. Θα οποίο έ πού ε ρ ι α τους ς από οι χωρ ίναι τ βρισκό βλέπα το σπ ίς να ο κακ μαστε με του «Ε, τό ίτι δε χρειάζ ό στο καθημ ς τε σκέ ε θ ν τ α α αι να ερινά είχαμε θέλει ψου θ σκεφτ αντιμ κάποι το φό ετικά έτωπο ούμε… ος να βο του ότι όλ ι : σ κ τ α θα π η Μικ εφτεί αδηφά ροψυχ άνε σκ ότι όλ γου α στο ία. Κι ατά!» τέλος επιτέλ θα πά ους, νε σκα τά; Τον Λέανδρο Σλάβη, ένανπολυσύνθετο άνθρωπο με συγκροτημένη γνώμη, πάντα στις επάλξεις του εντύπου.

οξ

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

Υπάρχουν κάτι σημεία που κρύβουν μυστηριώδη ενέργεια. Τα αναγνωρίζεις από την κοσμοσυρροή. Πατάς δίπλα τους και περνάς στο μυθικό επίπεδο της ψυχής και θέλεις να προσκυνήσεις. Εκεί λοιπόν, που μισανοίγεις το μάτι να δεις έναν λαξευμένο οβελίσκο, βρίσκεσαι δίπλα σε ένα παγκάκι (ή σ’ ένα συντριβάνι ή σ’ ένα περίπτερο). Και φυσικά προσκυνάς.

ης π

Ταβέρ α

τη

Με πήρα από το χέρι. Με ακούμπησα στοργικά στον ώμο, τόσο όσο χρειάζεται. Με κοίταξα στα μάτια, μου είπα ένα αστείο για να σπάσει ο πάγος και μου είπα με όσο γίνεται πιο σταθεροαποφασιστική φωνή: «Με πήρα τηλέφωνο δεκατέσσερις φορές, γιατί δε μου απάντησα;» Έριξα μια ματιά στις αναπάντητες... Δίκιο είχα. «Δεν το άκουγα. Έκανα μπάνιο, το είχα στο αθόρυβο, το είχα ξεχάσει». « Ήθελα να μου μιλήσω και να πάω μαζί μου για έναν καφέ. Θυμάμαι τότε που πηγαίναμε βόλτα; Που μου κράταγα το χέρι και όλα ήταν αρμονικά; Μου έχω λείψει. Το ξέρω; Μόνο μαζί μου νιώθω έτσι. Με καταλαβαίνω, με ποθώ, μου λείπω!» Ένα μικρό δάκρυ κύλησε στο αριστερό μάτι. Το δεξί μίκρυνε, σκλήρυνε. «Εμείς οι δυο τελειώσαμε, κατάλαβέ με. Με άντεξα όσο μπορούσα, τώρα θέλω να βρω τον εαυτό μου». «Μη μιλάω σκληρά, εγώ με θέλω ακόμα. Ακόμα θυμάμαι τον έρωτα που μου έκανα, την χαλάρωση που μου πρόσφερα, την οικειότητα στην σχέση μας». «Η σχέση μας έκανε τον κύκλο της, ήρθε η ώρα να χωρίσουμε». «Σταμάτα! Σταμάτα τώρα! Με θέλω πολύ! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εμένα. Μόνο εγώ με αντέχω! Μόνο εγώ είμαι όμορφος! Θα το ξανασκεφτώ τουλάχιστον;» Μια κρύα σιωπή ισοπέδωσε το δωμάτιο. «Πόσο όμορφος είμαι; Πόσο;» «Εντάξει, είμαι όμορφος, αλλά δεν πάει άλλο. Με βαρέθηκα. Με έχω κουράσει, ρε φίλε». Έμεινα μόνος. «Δεν με έχω ανάγκη λοιπόν. Θα προχωρήσω μόνος χωρίς εμένα. Θα πάρω εκδίκηση. Με τρελαίνω, με τρελαίνω πολύ. Στους καλύτερους γιατρούς θα με πάω». (Αφιερωμένο σε όλους μας και σε όλα όσα καταπιέζουμε!)

ΤΕΎΧΟΣ 97 | ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2022

Η Πόλη Ζει είναι ο τίτλος του εντύπου μας, και η έκφραση που συμπυκνώνει τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την καθημερινότητα και την ιστορία. Η πόλη ζει, γιατί εξελίσσεται, υπάρχει, ούσα διαμορφωμένη από ανθρώπους, ιστορίες, πληγές και εικόνες. Η πληγή που άνοιξε στη χρονολογία 1940-44 με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά έχει μείνει ακόμη στις ψυχές και στις ιστορίες, στο συλλογικό ασυνείδητο της πόλης και της χώρας ολόκληρης, ακόμη κι αν η γενιά που έζησε τότε έχει σιγά σιγά φύγει. Στην πόλη εγκολπώνονται όμως υλικά σημάδια, αποτυπώματα τραυμάτων που –θέλουμε δε θέλουμε– έχουμε βιώσει ως λαός. Πολλές φορές συμπεριφερόμαστε λες και θέλουμε να ξεχάσουμε. Γιατί όμως; Οι μνήμες έχουν βάρος που σε τσακίζει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να προχωράς μπροστά χωρίς αυτό το τσάκισμα. Διότι τσάκισμα σημαίνει γνώση.

Ένα κείμενο που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να τελειώνει με ένα ή τρία υστερόγραφα. Μονός αριθμός. Κι ένα υστερόγραφο που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να θυμίζει τίτλο ενός νέου κειμένου. Προσοχή στα υστερόγραφα, λοιπόν. Από τους «Κανόνες της ορθής δημοσιογραφίας» του Ερνέστο, 1784.

ρία

ΕΡΌγΡΑΦΑ

ΣΤ

στε

υλικά ίχνη

ψικάμινο

«Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας»*. Οι υψικάμινοι μυρίζουν ακόμη χαλκό και μόλυβδο που λιώνεται στις εργατικές συνοικίες. Καμίνια, Γαλάτσι, Γκάζι. Η παλιά Αθήνα των χεριών και της κομμένης ανάσας. Να μοχθεί, αλλά να ζει. Γίνεται αξιοθέατο, πολιτιστικός χώρος, κρατάει το παρελθόν, κλείνει το μάτι στο παρόν. Εντός του μέλλοντος. *Υψικάμινος, Ανδρέας Εμπειρίκος

ντίον » ενα ί ο κ ι οβ και ΟΣ ωνοφ δων» ι «κορ ΈΜΠ νάκη α ι Β κ ξ αι α » ς β Σ δε ύ« ων» κ ΣΗ Ά τράκη μεταξ ιάκηδ ω Ν ρ ς μ ι ο ων», ό Α τ δ φ μ σ ά Θ ναρ ασκο υροϊ τερισ η ε σ Μ λ λ Υ « λ π ε . . ο « » ι στ τού τών ν» κα ε την ύ «σω α παν αρνη ή λάγνω μός μ μεταξ και « στερί ο σ ι ς » ρ ρ ό ν θ ε νειακ μ α ω τ γητ ύ «λ . Υσ ικογε τερισ ξ » ο σ α ν ο Υ τ ω δ ε . λ ν «ανάλ » ,ε πη ός μ βικών ιδοκά νεται χληση ερισμ λιοφο απλώ γκαν. «πατρ αρενό ξ ». Υστ π ι ε ν α ς ή ω «εμβο κ ό κ ν μη βί ι κ » γ ι λ ι ν ά ν α α λ ώ α κ υ ο τ Π ν ιν ισ εξο θικός βίγκα «πουτ μηδεν για σ ερική «εθνο ριών ικός Η χη μεταξύ ο ρ ύ γ ε . Υστ ξ » τ η α ν τ σ α Υ ώ ά κ κ μ ι μετ ροι Ο α ν β ι . ω φο ση ήδ ι σπό μία τ ι ι «ζωο τερικ οποίη ν». Ο σ α κ ω κ α Υ ρχίσε ν επιδη κ . έ » α ς ν μ ήδη γνω ιδική νέφο εκασ ά α ν λ , ψ ό π υ « ς ο κ ο ε ι , ν ι ί χ ξ κα βία το γασ «κτη δο έ ριων» , σαν συνερ ταξύ επίπε ά ύ ε , κ ο ς ς ι μ τ ε ε γ ι ν δ ο α ε ιώ πα έν πολ . όντρ θεμελ οικογ μετω ς μας ική κ πολύ έσεις, αξύ « υγείε χ ε τ ’ Υστερ σ ε σ σ , μ τ ο ς λεμ Με ιλίε ουση ιο πό ορία. τας φ σύγκρ μφύλ τίζον ν Ιστ ε ι η μ τ ν α α ε ν ησ δυ για έν ατέστ νουν, αντικ υτρώ α φ ί ρ α ε ν Υστ ς. Η παρέε

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

φιγούρες

ΤΕΎΧΟΣ 60 | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

Μία φράση αρχίζει και πυκνώνει την εµφάνισή της, ανεξαρτήτου προελεύσεως, ιδεολογίας και µέσου. Πρωτοεµφανίστηκε στα γήπεδα και στους τοίχους, στα όρια των περιοχών. Αυτή η φράση είναι το «ΘΑ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ». Συνήθως είναι στην κεφαλή ή στο τέλος της τοποθέτησης. Σαν τίτλος ή σαν συµπέρασµα υπογραµµισµένο, µεγάλο, χρωµατιστό ανάλογα την αισθητική του καθενός. Πολύς φόβος δε µαζεύτηκε στην πόλη; ∆εν µας φτάνουν ο φόβος της Εφορίας, της ∆ΕΗ, της τρύπας του όζοντος κ.λπ. κ.λπ.; ∆ε φτάνουν τα άγχη του καθενός για το πώς θα τα φέρει βόλτα, πώς θα κρατήσει ισορροπία, πώς δε θα αποκτήσει κάποιο αυτοάνοσο; ∆εν αρκούν τα φαντάσματα που έχει ο καθένας στριµωγµένα στην ντουλάπα του µυαλού του και τον τραβολογούν κάθε τόσο; Τελικά γιατί θα πρέπει να φοβάµαι στην πόλη µου; Και µάλιστα να µου το λένε φόρα παρτίδα µε όλους τους τρόπους. Εάν έχεις µαγαζί πρέπει να φοβάσαι; Εάν είσαι ξένος πρέπει να φοβάσαι; Εάν είσαι οµοφυλόφιλος; Εάν είσαι µακρυµάλλης; Εάν έχεις κοσµηµατοπωλείο; Εάν ψηφίσεις Μητσοτάκη; Τσίπρα ή Λαφαζάνη; Αν κάνεις αποχή; Αν πάρεις τρόλεϊ και το κάψουν; Αν δεν έχεις εισιτήριο και σε σκοτώσουν στο ξύλο; Αν, αν, αν... Και αλήθεια πόσο γουστάρεις να σε φοβούνται; ∆ηµοκρατία τελικά είναι να διαλέγει ο καθένας το φόβο που του ταιριάζει. Όχι, δηµοκρατία και φόβος δεν πάνε µαζί!

ΓΕΩΡΓΊΑ ΔΡΑΚΆΚΗ

φάση είναι φάση. Γιατί θέλω κολοκυθόσπορ ο. Θέλω κουλ μαγαζι ά, όσο πιο μικρά γίνετα ι, κοντά στη γειτονιά μου στο κέντρο. Κοκ τέιλ και τσίμπημα κο στίζει γύρω στο εικοσάρι κο, αλλά τα δίνω, κι ας βγ άζω ούτε χίλια το μήνα . Βάλε ένα νοίκι τετρ ακόσια και θα καταλά βεις. Φοράω ποιοτι κά ρούχα που σε μάτι πενηντάρη φαίνονται φ τωχικά. Δίνω σε σνίκερς όσ ο θα έδινε η μάνα μου γι α γόβες και κραγιόν. Δεν πιστεύω στον έρωτα όπως τον λανσάρει το παλιό σινε μά. Είμαι κουλ συνεχώ ς. Μιλώ με άνεση για το δονητή μου και τα ψυχοφ άρμακά μου. Ξέρω τι είναι flat white και fla tbread. Φλαταδούρα, γενικώς. Όχι δραματικ ότητες, όχι εντάσεις. Η ζωή είναι χάλια και δε ν κάνω και πολλά για να την αλλάξω. Κλάιν. Πάμε για μπίρες. Βιολογικές, εν νοείται. ΜΙΤΣΟΤΑΚΙ ΓΑΜΙΕΣΕ.

ι ο ς

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΆΖΕΙ ΤΎΠΟΥΣ ΠΟΛΙΤΏΝ ΜΕ ΠΤΗΝΆ! ΑΓΑΠΆΜΕ!

ε ί α φβς σ α

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ΤΕΎΧΟΣ 35 | ΜΑΪΟΣ 2016

ΤΕΎΧΟΣ 52 | ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017 Η ΘΕΊΑ ΦΡΌΣΩ ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΑΠΌ ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΤΕΎΧΟΣ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΌ ΠΡΌΣΩΠΟ, ΑΛΛΆ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΈΣΑ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ

Φρόσω

}

Η ζωή πολλές δεκαετίες πριν χαρακτηριζόταν από συσκότιση στα μυαλά των ανθρώπων. Και μία παντελή άγνοια. Η «κυρα-Φρόσω» (με μεγάλη συμπάθεια στο όνομα και στον τύπο του ανθρώπου), αγνοούσε τι γινόταν πέρα από το νεκροταφείο του χωριού της που βρισκόταν στα όρια (όχι τυχαία) του απομονωμένου χωριού. Από εκεί και μετά δεν ήξερε τι υπήρχε και βαθιά μέσα της, δεν την ενδιέφερε και στην τελική. Ο απομονωμένος άνθρωπος, με τις περιορισμένες προσλαμβάνουσες δεν ήταν θέμα επιλογής, αλλά αποτέλεσμα συνθηκών. Όταν μίλαγες μαζί της, απαντούσε: «Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά» και πήγαινε παρακάτω. Έφτιαχνε όμως θεϊκό συκαλάκι γλυκό, έκοβε ξύλα με μία της ματιά, τραγούδαγε με πηγαία αυθεντικότητα. ΤΕΎΧΟΣ 6 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

Η Θεία μου η Φρόσω από δεκατεσσάρων χρονών έμαθε να πλέκει σεμεδάκια. Το κάνει μέχρι και τώρα και είναι σίγουρη πως πάντα θα χρειάζονται. Τα παιδιά της έχουν γεμίσει τα πατάρια τους με τα «απαραίτητα» σεμεδάκια. Θεία, ίσως εσύ να μην μπορείς να το καταλάβεις και στην τελική να μη χρειάζεται να μάθεις για την ιδέα μου. Ότι η εποχή του σεμεδακιού τέλειωσε! Αλλά εσύ, ρε φίλε, μην μου πετάς κι εσύ σεμεδάκια όταν έρχομαι να σου πω για την ιδέα μου…

Φυλής

Φίλοι καρδιακοί περπατάνε στο δρόμο και ψάχνουν να συντροφευτούν μαζί για μια νύχτα. Φυλές από όλες τις άκρες της γης, στοιβαγμένες σε άδεια σπίτια με γυμνούς γλόμπους φθορισμού. Φιλιά που δε δώσαμε και μας στοίχειωσαν και μας κυνηγάνε στα όνειρά μας. Φιλήδονες ζωές που κάνουν μια στάση η μια απέναντι απ’ την άλλη ματαίως και ατελεύτητα. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Οδό Φυλής.

Την Αννούλα Στάικου που με την αιχμηρή ματιά της έδωσε υπόσταση στην κριτική της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Χ ΘΡΆΣΟΣ ΚΑΜΙΝΆΚΗΣ

Έχεις χαθεί με χάρτη; Εγώ πολλές φορές. Μα περισσότερες φορές έχω χαθεί στη φαντασία μου. Η παλιά Αθήνα, η τωρινή Αθήνα, οι πόλεις του κόσμου που θέλω να βρεθώ και να χαθώ σχηματίζονται στο μυαλό μου απλά κοιτώντας τους χάρτες τους. Χάρτης είναι τόπος, είναι χρόνος, είναι άνθρωποι, είναι κατάσταση, είναι πόλη που εξελίσσεται και αντέχει.

κέψου να ήσουν εκεί πάνω σε ένα παρόν που δεν τελειώνει και τ’ ουρανού το παραπάνω σαν κατασκότεινο σεντόνι να ‘χεις ξυπνήσει τέτοιαν ώρα για ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι καθώς τα απορριμματοφόρα αργά κυλάνε μες τη σκόνη

ς ο ά

ΤΕΎΧΟΣ 36 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2016 Do you like the Tragas? Φαντάζομαι να έρχεται κάποιος Δανός, Βέλγος κ.λπ. στην Ελλάδα, πρωί, και να παίρνει από το αεροδρόμιο ταξιτζή που ακούει Τράγκα. Βομβαρδισμοί, ουρλιαχτά, πολυβόλα κροταλίζουν, ιμάμηδες τραγουδάνε το Αλάχ ουάκ μπαρ, Ντον Κορλεόνε, απετάξατο τον Σατανά - Απεταξάμην, ελικόπτερα, Αποκάλυψη τώρα, Charlie don’t surf, ναπάλμ, βιάγκρα για ογδοντάχρονους, την έβαλα κάτω την ηχολήπτρια της άλλαξα τα φώτα, Carl Orff -Κάρμινα Μπουράνα, this is radio Kabul / radio Nagasaki / radio, Aμφιλοχία και ο Τράγκας σε αμόκ να γαβγίζει στα 220 ντεσιμπέλ. Θα πρέπει να παθαίνει σοκ ο άνθρωπος, κρίση πανικού, σύφιλη, χλαπάτσα, ουρολοίμωξη του αναπνευστικού, αφροί από το στόμα, το κεφάλι θα γυρνάει 360 μοίρες όπως στον Εξορκιστή, σου λέει την κάτσαμε, Γ’ παγκόσμιος πόλεμος, εισβάλλουν οι Μογγόλοι, Δευτέρα Παρουσία, κατεβαίνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με γκιλοτίνα, ίσα που προλαβαίνω, γυναίκα σε τηλεφωνώ από Ελλάδα, φτιάξε διαθήκη - σε φιλώ σταυρωτά, τρεχάτε ποδαράκια μου / μετανοείτε Χριστιανοί, άκυρο το Hilton, γλυκιά μου - θα μείνω Δρομοκαΐτειο. Και ο ταξιτζής, ατάραχος, rayban, φραπεδάκι, τσιγαράκι χαλαράαα: Do you like the Tragas in Sweden, φιλαράκι; John Chondros

για σκέψου μόνος όπως τώρα πάνω απ’ την Έρημή σου Χώρα στο πάτωμα το τελευταίο ένα παιδί που μεγαλώνει απαρηγόρητα γενναίο θυμάται, θλίβεται, θυμώνει έχεις ξεχάσει τ’ όνομα του κι αυτό δεν θέλει να σε ξέρει σου χάρισε τη μοναξιά του του χάρισες το καλοκαίρι

το ρετιρέ στην Καλλιθέα πουλήθηκε σε κάποιον ξένο απεριόριστη είχε θέα κι ένα παράπονο κρυμμένο μα αργά τη νύχτα ένα βράδυ σε ξύπνησε βροχή και μπόρα τσιγάρο ανάβεις στο σκοτάδι κοιτάς ρολόι, ίδια η ώρα

ψηλά και μόνος όπως τώρα πάνω απ’ την Έρημή σου Χώρα

ματ

τα χρόνια πέρασαν με φόρα πάνω απ’ την Έρημή σου Χώρα

αρά

}

χάρτες

χάκερ της

πόλης

ΈΝΑ ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΟΎΡΙΕΡ

ΣΠΆΝΙΑ ΈΧΩ ΑΝΤΙΚΡΊΣΕΙ ΈΝΑΝ ΧΑΖΟΒΙΌΛΗ ΚΟΎΡΙΕΡ... Τι είναι η πόλη; Κατά το γνωστό «Τι είναι η πατρίδα»; Είναι οι γρατζουνισµένοι δρόµοι και τα βαριεστηµένα φανάρια; Οι οξείες γωνίες των γκρίζων κτιρίων και τα πράσινα κάγκελα του Αβραµόπουλου; Αν µιλάµε για πόλη, µία είναι η κεντρική φιγούρα. Τους βρίσκεις όλες τις ώρες της ηµέρας, µέχρι αργά τη νύχτα, όλους τους µήνες του χρόνου, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Είναι τα παπάκια, αλλά όταν κάποιος τους προσφωνεί έτσι οι περισσότεροι από τους εργαζόµενους στα δίτροχα το θεωρούν υποτιµητικό, έως και προσβλητικό. Τους βλέπουµε κάθε στιγµή, σε στενάκια, σε λεωφόρους, σε πεζόδροµους, σε πλατείες. Στην πραγµατικότητα υπάρχουν παντού και πάντα, σαν µία σύγχρονη αστική θεότητα που γνωρίζει όχι µόνο ένα γαµώστενο που δεν το ξέρει ούτε ο κανονικός θεός, αλλά πολύ περισσότερα. Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν την πόλη µε τις καταστάσεις της, τους ανθρώπους της, τις µεριές και τις καβάτζες της. Η ίδια η δουλειά τούς έχει κάνει έξυπνους, πρακτικούς και ικανούς ανθρώπους. ΤΕΎΧΟΣ 55 | ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2018

οό

χ ρ ς

Έχετε ακούσει αυτή την επιδημία χορού (χορευτική πανούκλα) που λέγεται ότι ξέσπασε το 1518 στη Γαλλία και πολλοί από τους ασθενείς-χορευταράδες, αφού χόρευαν ασταμάτητα για μέρες, ή έπεφταν χάμω κατάκοποι ή πέθαιναν; Ε, κάτι τέτοιο θέλω να συμβεί σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, αλλά χωρίς να προκύψει από αρρώστια και χωρίς να πεθάνει κανείς. Απλά να ξεχυθούν στους δρόμους και να χορεύουν όλοι και όλες!

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

Ψ ψ

ΠΑΝΤ ΕΛΉΣ ΑΜΠΑ ΖΉΣ ηλά τ ο κε

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

φάλι αδέρφ κάποι ο μυσ ια! Για Χατζι τικό… τί εκε δάκι. Του Μ ί ψηλ Ε π ά στο ί εγάλο σης τα ασφαλ υ Υμηττ ώς ου Ε υ ρ ψ ωτικο η ό, υπά λ κ ο ύ ο ύ, του λίγα: Ψηλά επιπέδ ρχει Σαν τ απ’ τη Μάνο ο υ κ α α υ λ γ ψ λ έ ι ηλά β του Π φυρα τ ε χ ν ι κά έργ ουνά έδρο Α του Ά του Ζ α, είν ρθουρ λμοδό Βαμβα αχαρία αι βαρ. Ψ Μίλερ κάρη. Παπα . η Τα Ψη λά τη Ιδού ό ντωνί «Χέρια ν λ ά χ μ τ ου. ως κα Τακού ίζεις τ ψηλά ι το π νια η φωλ κι όλα τα χέρ ι ο ι ά π τ του Μ ρόσφα ια» το α φτά υ Στέλ το δίλ άρκου νω» το τον α ημμα: ιου Δι υ Μιχ μανέ! ο ά Ποπ ή ν λ Πρόσε υσίου η Χ λένε ξ α λαϊκό; τζηγιά ; Γι’ α χε μην εκάθα υτό σ ννη ή έχουμ ρα ο υ ου λέω «ψηλά Μίκης ε το γ ψ η : λ ν Πήρες ο επιμ ού επ ωστό ιπέδου ατύχη ψηλά ήκης: ψηλότ μα… Ε Λίγο α ποιητ ερα, λ ξάλλο ή κ ς ό ίγο ψη μα να Γ ι Γιατί ώ υ το ρ γος Σε λότερα σηκωθ αλλιώ φέρης … ούμε, ς, φίλ και ο λίγο ψ ε μου : shit ηλότε high a ρα, λί γο nd wa tch ar ound!

! ά λ η

ψυχή

των πραγμάτων

ΈΝΑΣ ΦΕΥΓΆΤΟΣ ΚΕΦΤΈΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΝΔΙΆΝΟΙ

Αίνιγμα: Καθημερινά βγαίνουμε έξω τουλάχιστον μία φορά γι’ αυτά. Ποτέ όσα έχουμε δε φτάνουν για τα κάνουμε σωστά. Η οδός Ερμού είναι ο δρόμος τους. Πολλοί από εμάς, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας, χαρακτηριστήκαμε έτσι. Συνήθως οι μεγάλοι μας έρωτες είναι όλοι… ΤΙ είναι; Μα τα Ψώνια, φυσικά!

Γιατί γράφουμε με ψευδώνυμα; Μήπως έχουμε πολλούς εαυτούς; Η μήπως γιατί ντρεπόμαστε γι’ αυτά που γράφουμε; Μερικές φορές το ψευδώνυμο υποδηλώνει περισσότερα από ό,τι το κείμενο! Κάποια από όσα έχουν εμφανιστεί σε αυτά τα δέκα χρόνια: Γκανιάν, Άλφα, Νταίζυ Ντάκου, Τάκης Λούκης, Αλέξης Μητσοτάκης, Ρόζα Μπεσαμέλ, Πέρσα Δράκου, Η Νίτσα του Νίτσε, Σωκράτης Λούδης.

Αν πάρεις έναν κεφτέ και τον βάλεις στο μίξερ για μισή ώρα θα γίνει ένας πολτός. Μετά αν δοκιμάσεις, είναι σίγουρο πως δε θα μπορείς να καταλάβεις τι στο διάολο τρως. Το ίδιο συμβαίνει και με τις βραστές πατάτες που μερικές νοικοκυρές αφήνουν για ώρα στο μπλέντερ και γίνονται αλοιφή. Και πάλι δεν καταλαβαίνεις ότι τρως πουρέ. Οι Ινδιάνοι έβρισκαν σε κάθε πράμα μια ψυχή. Από τη φυλή τους και την κοινότητά τους μέχρι τις μαργαρίτες, τα βράχια και τους κεφτέδες. Την ώρα που τους τουφέκιζαν, οι εκπολιτιστές ένιωθαν την ψυχή της σφαίρας; Ή την ώρα που έπαιρναν το σκαλπ ενός λευκού; Έχουν οι κεφτέδες ψυχή; Για τους Ινδιανίζοντες έχουν. Για τους χλαπακίζοντες, όχι. Στην εποχή μας η ψυχή των πραγμάτων (από κεφτέδες μέχρι και σχέσεις) έχει χαθεί. Πού να δεις, καημένη μου, την ψυχή του κεφτέ; Μασουλάς και χαριεντίζεσαι. Πόσω μάλλον την ψυχή του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, της ιδέας που βλέπεις να προσπαθεί να ξεμυτίσει. Όλα αυτά καταλήγουν σε μια τεράστια αδιαφορία, τέτοια που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αδιαφορία που δείχνει μια αμοιβάδα για το παγκόσμιο πρόβλημα της τρύπας του όζοντος. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την αμοιβάδα. Ελάχιστοι Ινδιάνοι πια στον κόσμο μας. Ελάχιστες και οι ψυχές των πραγμάτων. Γιατί αυτές υπάρχουν όχι από μόνες τους αλλά μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων. Μην παραπονιέσαι λοιπόν όταν γύρω σου όλα μοιάζουν αδιάφορα και πολτοποιημένα. Καλή σας όρεξη! ΤΕΎΧΟΣ 37 | ΙΟΥΛΙΟΣ 2016

Τον Βαγγέλη Χωραφά και τον Δημοσθένη Κούρτοβικ που μας εμπιστεύτηκαν μια σειρά από κείμενά τους.

Ωσαννά

ΩΜΈΣ

αλήθειες

Τις ζητάμε. Είμαστε έτοιμοι να τις δεχτούμε;

λείνει σου κ υ ο ς. π λη δοκίε ια πό προσ Μ ά . οιμος ν τ η ν Μ έ υ γε Α εί – άλυψ ο θ κ π Ν ό α φ Ί , ν ι υ Μ νέε καλ η, α μό απ υ εμπ ιδιασ α απο ούφισ ο ν ν κ π φ α ι ς α , ν ί ο α τ ε ιτ μα αν θυμ ός, α αισθή υ απα ξη, έν ναγμ α πρό α συν κπλη τι, πο υνάμ ναστε έ τ ά . σ σ ή μ α ι ς έ μ α ο ηση ια ν ος κ αδρο ρά τ ιπλάν ης δι έρει μ πονη ιωμέν ρ έμμα τ ε κ φ λ σ σ π ή β ο α κ ς τη η δι ος φ υ πρ ει το α τ ο ί π φ σ ό α μ έ α τ υ ρ ν α έ τ θ αθ σε μι ,σ επι ει, ν Ένας τον κ ματά ντρου κιμάσ έ λη. Η α α ο λ κ ι τ δ ο γ ά σ τ υ ι ε ι ν ο α η έχε ςτ τας να σ σας κ ιά στ όφου οπίο, αίνον α γων θάλασ ικό τ πλατ ούς λ ς τ τ , η σ » ω τ α α λ τη μι ρ α το τώ μπυ εσκάδ εννά μου « υς κα τη φρ που γ δικό ά ει στο τ ο ν τ η ώ ζ λ ξω ανα φα επιλέ Σκαρ ανό, ή: να ν ουρ π ο ο τ ρ . τ ς η ο προ κέψ α πρ λλη σ πάντ μία ά α όμοια κ ς ω ν δίχ παρό

ΟΥ ΠΌΝ Μ Ο ΗΤΣ

Ω, θεέ

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω

ω Ωσάν να έπρεπε να μετανοήσουμε που αποφύγαμε να νοηματοδοτήσουμε το Τώρα μας μεταθέτοντας σε ένα Χθες την Ευθύνη μας και σε ένα Αύριο την Ελπίδα μας, κάθε που η Γη χριστουγεννιάζει, μαζευόμαστε όλοι μαζί και τιμής ένεκεν ψάλλουμε τα ΩΣΑΝΝΑ μας.

ΤΕΎΧΟΣ 35 | ΜΑΪΟΣ 2016

Και ένα απόφθεγμα του Μισέλ Ντε Μοντέν (Γάλλος δοκιμιογράφος 1533 – 1592) και αυτό αφιερωμένο. «Έτσι μίλησε ένας παλιός καπετάνιος στον Ποσειδώνα, σε μια μεγάλη φουρτούνα: Ω, Θεέ! Μπορείς να με σώσεις, αν το θελήσεις. Στο χέρι σου πάλι είναι να μ’ αφανίσεις, αν το θελήσεις. Είτε το ένα κάνεις είτε το άλλο, μάθε πως ατάραχα θα κυβερνάω το πλοίο».

θα πάνε

ΚΑΛΆ!

Ώλα

τα κακοπροαίρετα σχόλια

βαριέμαι

τη δικαιολογία «έχω κόβιντ» που έχει γίνει πια καραμέλα για όποιον θέλει ν’ αποφύγει κάτι

κάποια αφιερώματα που κάνουμε

τους εναλλακτικούς που έχουν μάθει στο τζάμπα

τους γκρινιάρηδες για τον καιρό, τους «άλλους» και την Tουρκοκρατία

τα μεγάλα λόγια

τους μπάτσους από δίπλα και τα περιπολικά τους

να πέφτει το ίντερνετ τους εκδότες που υποστηρίζουν πως το χαρτί πέθανε και κάνουν χορηγήσεις στα σόσιαλ

το ότι άλλος κρυώνει κι άλλος ζεσταίνεται, ας συντονιστούμε, παιδιά το ανύπαρκτο σήμα κινητού στο δημοσιογραφικό τμήμα που σε αναγκάζει να ξενιτευτείς για να πάρεις ένα γ**ωτηλέφωνο

τη μιζέρια αυτούς που βαριούνται

τους τζάμπα μάγκες με καπέλο Τσε και συμπεριφορά Μπομπ Σφουγγαράκη

τις Δευτέρες, ρε φίλε τις Κυριακές απόγευμα

τις ανατιμήσεις στο χαρτί να ακούμε «Έχω μια ιδέα»

τις χαλασμένες μας πόρτες τις χαλασμένες μας βρύσες

την πολιτική ορθότητα τη σοβαροφάνεια

τους αργοπορημένους

τον Χρύσανθο όταν στραβοξυπνάει

τα σημεία διανομής που χρησιμοποιούν τα έντυπα για να στηρίζεται το λαμπατέρ την εσωτερική μανούρα που μερικές φορές χτυπάει κόκκινο

να γουστάρουμε

τα αλλεπάλληλα δελτία τύπου που σκάνε στη μούρη σου ανά πάσα στιγμή

τους πελάτες που μας φεσώνουν χωρίς στυλ και λόγο

τους δήθεν να εξηγούμε

τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής το πάρε σε πέντε λεπτά και σε πέντε και σε πέντε

τους φασαίους που σου λένε «Πολλά γράφετε, δε διαβάζει ο κόσμος»

τις φάσεις, γενικά να κολλάει ο εκτυπωτής

τους κατά φαντασίαν ποιητές, συγγραφείς, δημοσιογράφους

το ατελιέ μας που αρνείται να μεγαλώσει λίγο τα γράμματα

να μας ρωτάνε αν η πόλη ζει ή πέθανε να μας ρωτάνε αν είμαστε πολιτσαίοι (polizei)

εκείνους που φοβούνται ότι αν μας πουν «καλημέρα» αυτομάτως θα χάσουν ένα 50εύρω (με αγάπη, από το τμήμα πωλήσεων!)

τα κείμενα που θυμίζουν αρσενικό παγώνι σε περίοδο ζευγαρώματος

γουστάρω τους αναγνώστες που έρχονται από τα γραφεία και ζητάνε το καινούργιο τεύχος

τους πελάτες με τους οποίους γίναμε φίλοι

τα κεράσματα της Παρασκευής

τους ανθρώπους που πορώνονται όταν γράφουν για ’μας και το εκφράζουν

κάποια αφιερώματα που κάνουμε

τις αναπάντεχες συναντήσεις που γεννάν αναπάντεχες ιδέες

την αυλή μας μαζί με τα διαφόρων ειδών ζωάκια της

τις μολυβοθήκες-κουμπαράδες

τα τίμια μαγαζιά

τους ντελιβεράδες που μας ξέρουν

τις στοίβες με τα νέα τεύχη στη τζαμαρία (που μας κρύβουν κάποια απ’ τα περιπολικά)

τη μυρωδιά του χαρτιού

τη Μέριλιν

τον δεινόσαυρο πόρτας

να βαριόμαστε

τα tips ομορφιάς της Σοφίας το χιούμορ του Θανάση

την τάξη της Ηλέκτρας τα σόου της Χριστίνας Ρ. την καρέκλα της Χριστίνας Α.

τις ιστορίες της Νικολέττας τα ηχητικά του Σπύρου

το βλέμμα της Μυρτώς την ψυχραιμία της Υρώς

τη Μαριάννα που έγινε μαμά

τα δυνατά χτυπήματα στο πληκτρολόγιο

τον πρωινό καφέ στην αυλή και το κουβεντολόι την κυρία απέναντι που απλώνει ροζ ρούχα κάθε πρωί

τη φωνή της Άντας στο τηλεφωνικό κέντρο

το ότι δεν καπνίζουμε πια μέσα στο γραφείο τους πελάτες που μας κάνουν πλάκα και μας «πειράζουν»

την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την αυθεντικότητα τις βόλτες στον ήλιο και στη βροχή βλέποντας τα όμορφα!

την ομορφιά –που υπάρχει ακόμη¬ και μπορούμε να τη βλέπουμε τα γυάλινα μεταφυσικά μπαρμπαλέκια στο γραφείο της διευθύνσεως

το μαύρο μάτι που κοιτάει διακριτικά από την αυλή

την Ελένη Ορνεράκη που μας έφερε εδώ

τον διαβολάκο μας που κάποιος κάποια τον λούφαρε – αλλά θα τον βρούμε

τον Γκαίτε που ατενίζει

τον αναγεννησιακό μας πίνακα

τον χάρτη της παλιάς Αθήνας που μας ταξιδεύει

τις ιδέες που μένουν ιδέες

τη σπίθα στα μάτια κάποιων –ελάχιστων πια– ανθρώπων

όσους καταλαβαίνουν τι κάνουμε και το εκτιμούν την αμεσότητα του δρόμου

ε ρ υ ο σ ΟΎ… Μ Σ Ι Λ Α Ε Ρ Ά ΣΟΥ Ι Λ Ε Ν Ι Π Α Ί

ΕΙ Μ

ΆΡΧ Π Υ Η Χ Ύ Ε ΛΛΆ Τ Ο Π Ο Ι Π Α ΣΤ

ΌΤΑΝ ΤΟ ΣΟΥΡΕΆΛ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΞΏΦΥΛΛΟ

ΤΕΥΧΟΣ

ΝΤΑΡΘ ΒΈΙΝΤΕΡ

(φωτογράφιση που έγινε στην στοά της Αγίου Μελετίου, μία κρύα νύχτα. Μας κοίταζαν κάπως περίεργα!)

Τους το ’λεγα μα δε με πίστευαν. Εξωπραγματικά πράγματα συμβαίνουν. Βέβαια ο καθηγητής των Νεοελληνικών μας λέει ότι το «εξωπραγματικά πράγματα» σαν φράση δε στέκει, αλλά εμείς του λέμε να χαλαρώσει και να αρχίσει να αμφισβητεί για το τι στέκει και τι όχι. Τέσπα. Λοιπόν, όταν πέφτει η νύχτα και η πόλη ηρεμεί –όσο μπορεί να ηρεμήσει δηλαδή μία πόλη σα τη δικιά μας– ένας πόλεμος ξεφεύγει σαν σβούρα στους δρόμους και στις στοές. Στις λεωφόρους και στα σοκάκια. Στους πεζόδρομους και στις πλατείες.

ΠΡΆΜΑ ΠΟΥ ΣΑΛΕΎΕΙ!

Στο εξώφυλλό μας αυτό, αποτυπώνεται αυτό που ζούμε εδώ και χρόνια. Κάποιοι τίτλοι είναι πραγματικοί, κάποιοι ελαφρώς πειραγμένοι και άλλοι εντελώς φανταστικοί. Το φοβερό είναι πως δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι τι!... Τηλεόραση, sites, εφημερίδες, social media, κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα κερδίσει τον χρήστη και τον αναγνώστη. Μία απίστευτη φασαρία και υπερ-παραπληροφόρηση γεμίζει ασφυκτικά τον εγκέφαλο του μέσου (ιντερνετικού) ανθρώπου.

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΈΣ –ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ– ΕΜΦΑΝΊΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΆ Ο ΑΡΧΑΊΟΣ ΙΝΔΙΆΝΟΣ ΜΆΓΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΊΑ: Οι αναγνώστες που µας παρακολουθούν χρόνια ίσως θυµούνται την ύπαρξη ενός μάγου Ινδιάνου, ο οποίος κατοικοεδρεύει στο Πεδίον του Άρεως. Ο µάγος αυτός τυγχάνει να είναι πολύ φίλος µας, αλλά και συµβουλάτοράς µας σε δύσκολες στιγµές. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να τον επισκεφθώ, µετά το µπούλινγκ ορθολογιστών γνωστών µου και µε παραινέσεις του στυλ: «Γίνετε σοβαροί πια! Τι ακαταλαβίστικα γράφετε, πώς θα σας πάρουν σοβαρά;» Πλησίασα στο γνωστό µέρος µε µία αµηχανία, αλλά και αγωνία για το αν θα τον βρω εκεί. Είδα τον καπνό από την πίπα του και ησύχασα. Με περίµενε και είχε στρώσει στη γνώριµή µου θέση το πορτοκαλοκόκκινο κιλίµι. Φορούσε µάσκα, είχε τα γνωστά φτερά, καθόταν οκλαδόν και χάιδευε το χαµοµήλι που βρισκόταν µπροστά του. Υποκλίθηκα ανεπαίσθητα και χαµογέλασα. Το ίδιο και αυτός. «Ψήλωσε ενάµιση πόντο από την τελευταία φορά

που ήσουν εδώ», µου είπε. «Όλα τα πράγµατα θέλουν το χρόνο τους, έτσι κι αυτό». Εµένα πάλι µου φάνηκε το ίδιο, αλλά ντράπηκα να του το πω. Μάλλον το κατάλαβε. «Σου έφερα τα τεύχη», του είπα. «Τα ’χω πάρει», απάντησε, «Σας παρακολουθώ. Σαν χαµοµήλι κι εσείς. Τι θες;», πρόσθεσε απότοµα. Τα ’κανε αυτά και στο παρελθόν, οπότε ηρέµησα γιατί αισθάνθηκα ότι δεν έχει αλλάξει κάτι. «Είµαι σ’ ένα δωµάτιο κι όλοι φωνάζουν όλο και πιο δυνατά, υστερικά, ακατάληπτα. Τι να κάνω;». «Ένα ερώτηµα, τρεις επιλογές», είπε. «Τι έχεις σκεφτεί;» Ησύχασα ακόµα περισσότερο. Πάντα έτσι µιλούσε. Του είπα: «α. να φύγω, β. να φωνάζω κι εγώ, γ. να κλείσω τ’ αυτιά µου». «Ανόητε, θα σ’ ακολουθήσουν, θα χάσεις το στυλ σου, δε θα ’χεις επαφή µε την πραγµατικότητα. Μίλα χαµηλόφωνα... αρκεί να πιστεύεις αυτό που λες». «Κοίτα τον καηµένο», ακούστηκε ο χίπστερ που κοίταζε εδώ και ώρα, «µιλάει µόνος του και χαϊδεύει το χαµοµήλι». Με πήρε βίντεο για να το ανεβάσει στα social. ΤΕΥΧΟΣ

λ ά ε

ΑΤΕΊ… Ρ Κ Ι Π Ε Α ΡΕΊ ΚΑΙ Ν

ΠΟ

ΝΑ, Μ Έ Μ Σ Ι Ρ Ο Ά ΣΕ

ΑΠΛ

ΑΦΙΕΡΏΜΑΤΑ ΠΟΥ

ΞΕ-ΦΕ

ΎΓΟ

ΥΝ!

ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΡΟΛ. Πέντε φωτογραφικές αλλοιώσεις της πραγματικότητας. Μήπως μπερδεύεστε όταν ακούτε ειδήσεις ή όταν σερφάρετε στο διαδίκτυο; Μήπως πραγματικές ειδήσεις τις θεωρείτε τρολ, ενώ τις τρολ κατασκευές τις πιστεύετε; Μήπως είστε έτοιμοι για όλα; Μήπως μπορεί να συμβούν όλα; Και τελικά, μήπως δεν τα έχουμε δει όλα; Τι σχέση μπορεί να έχει η ΥΕΝΕΔ με τη Σαμάρα, ο Ερντογάν με τη Γιάννα, ο Νταρθ Βέιντερ με τις διαδηλώσεις, οι εξωγήινοι με την Πλατεία Αγίου Γεωργίου και οι ομπρέλες με τις καφέ αρκούδες; Ευτυχώς καμία... Ακόμα τουλάχιστον! ΤΕΥΧΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ

ΚΆΠΩΣ ΈΤΣΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΈΝΤΥΠΑ

ΣΟΥΡΕΆΛ ΚΑΙ ΌΛΑ ΘΑ ΠΆΝΕ ΚΑΛΆ.

(σε αυτό το αφιέρωμα όλα τα κείμενα ήταν κιουαρκόουντ και μπορούσες να τα διαβάσεις μόνο σκανάροντάς)

Το εξώφυλλο ήθελε να είναι σουρεάλ. Να συνθέτει τα πιο αταίριαστα πράγµατα, καταστάσεις και εικόνες. Κάποια από την επικαιρότητα, άλλα διαχρονικά, αρκετά ξεχασµένα έως και καταργηµένα. Στο µυαλό µας –αλλά µόνο εκεί– συνδέονται µε έναν µαγικό τρόπο, όπως µε ανάλογο τρόπο συνδέεται και η θεµατολογία του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας. Αυτός ο τρόπος µας επιτρέπει χρόνια τώρα να εκφραζόµαστε, να συνθέτουµε και να πρωτοτυπούµε (όχι πάντα), µακριά από κλισέ και συνθηµατολογικές ευκολίες. Το τι έχουµε εµείς στο µυαλό µας καθόλου δε σηµαίνει πως το ίδιο θα παραχθεί και στο µυαλό του κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Αυτό είναι και το όµορφο, όπως το νοµίζουµε εµείς, στην περίπτωση µας.

Την απάντηση πλείστων αναγνωστών και αναγνωστριών, τη γνωρίζουµε εξαρχής: «Φίλοι µας, εντός ολίγων ετών δε θα υφίστανται έντυπα. Όλα θα είναι ηλεκτρονικά, διαδικτυακά και κωδικοποιηµένα σε αλγόριθµους». ∆ιεξάγεται αγώνας, ανηλεής και ανοικτίρµων, µε έκβαση ακαθόριστη και άδηλη. Αγώνας που δεν αφορά τα έντυπα, αλλά την ίδια τη ζωή, τον ίδιο τον άνθρωπο. Η πιο ριζοσπαστική, δίκαιη και απελευθερωτική αλλαγή στον «αιώνα της Τεχνολογίας» δε θα προέλθει από αυτή την ίδια, αλλά από την αντιθετική ανάδυση μιας νέας αντίληψης για το τι σημαίνει να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος.

ΤΕΥΧΟΣ

ΠΌΣΟ ΚΡΊΠΙ ΑΝΤΈΧΕΙΣ; (με τη βοήθεια της τεχνολογίας προσθέσαμε τη θρυλική Σαμάρα σε γνήσιες αθηναϊκές φωτογραφίες) Η λογική πέθανε! Ζήτω το φάντασμά της που πλανάται πάνω από την πόλη! Πίσω από τα κάγκελα, πάνω σ’ ένα μπαλκόνι, στο βάθος της εικόνας, παραμονεύει για να ορμήξει. Δε ζητάει λογαριασμούς, ούτε κάνει συζητήσεις. Επιτίθεται για να σκοτώσει. Γι’ αυτό βρες τη τώρα, ψάξε καλά, πρόσεξε τις γωνίες και τις αχνές μορφές στο βάθος. Η λογική δε μοιράζεται, ούτε επιλέγει. Ή την παίρνουμε με το καλό και την κουβαλάμε παντού, μέσα κι έξω απ’ το μυαλό, μέσα κι έξω απ’ το σπίτι, ή λουφάζει πίσω απ’ την τηλεόραση και περιπλανιόμαστε σαν μαστουρωμένα ζόμπι που νομίζουν ότι ξέρουν τι κάνουν. Περνάνε οι μέρες στο θέατρο του παραλόγου και μετά απορούμε γιατί έπεσαν οι μάσκες και βρεθήκαμε γυμνοί με το μαχαίρι στο λαιμό, αντιμέτωποι μ’ έναν καθρέφτη που στο βάθος του αντιφεγγίζει μια μορφή με μακριά λυτά μαλλιά και σατανικά μάτια...

ι κα τα χής θέμα ο π μ ε αστε ε ε μ ς νου τη λούμ ό σχο αι επιμέτο ξενόφερτο κ σνμα α ε ατι rnaiali,sσmτηρίζουμ μ το mued αsυlow joστην ιλιγγιώδη ταχύτητα των

…SITE που δεν βομβαρδίζει ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΤΗΝ ΎΛΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΎ, ΕΝΏ ΧΑΡΆΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΉ ΤΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΉ ΠΟΡΕΊΑ. ΑΝΤΙΣΤΕΚΌΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΕΠΟΧΉΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΛΙΓΓΙΏΔΗ ΤΑΧΎΤΗΤΑ ΤΩΝ MEDIA, ΣΤΗΡΊΖΟΥΜΕ ΤΟ ΞΕΝΌΦΕΡΤΟ SLOW JOURNALISM ΚΑΙ ΕΠΙΜΈΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΎΜΑΣΤΕ ΜΕ ΘΈΜΑΤΑ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΆΡΟΥΜΕ, ΜΕ ΘΈΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΊΝΕ, ΜΕ ΘΈΜΑΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΆ, ΑΛΛΆ ΕΝ ΤΈΛΕΙ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ.

Η ΧΑΡΤΟΓΡΆΦΗΣΗ ΜΠΟΡΕΊ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΌ ΝΑ ΜΗΝ ΈΧΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΑΡΊΘΜΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΊΔΑ ΌΜΩΣ –ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΞΕΜΠΛΈΞΟΥΜΕ ΤΑ ΔΊΧΤΥΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΎΟΥ– ΈΧΟΥΜΕ ΒΆΛΕΙ ΑΡΙΘΜΟΎΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΊΕΣ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ

η λ πό

ΦΤΙΆΞΑΜΕ ΑΥΤΈΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΊΕΣ; ΑΥΤΌ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΊΤΕ ΠΑΡΑΚΆΤΩ: ΜΙΑ ΓΡΑΠΤΉ ΠΥΞΊΔΑ ΤΟΥ SITE ΤΗΣ ΗΠΖ.

Πολιτισμός: Εδώ θα βρείτε όσα μας αρέσουν από τα event της πόλης! Χαρτί: Το έντυπο έχει τη δική του ξεχωριστή

κατηγορία και μυρίζει ακόμη τύπωμα και μελάνι.

Θέμα: Ρεπορτάζ, ιστορικά αφιερώματα, άκυρες σκέψεις και έρευνες, απ’όλα έχει ο μπαξές! Μιλήσαμε: Άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι,

αλλά πάντα φιγούρες της πόλης, μας μιλούν για τη δουλειά τους, την καθημερινότητά τους, για όσα σκέφτονται στην Αθήνα του σήμερα.

Πρόταση: Οργώνουμε τα μαγαζιά, δοκιμάζουμε και σας προτείνουμε τα καλύτερα. Βιβλίο: Η μεγάλη μας αγάπη ξεχωρίζει στην αρχική σελίδα.

ΤΑ… «EDITO» ΠΟΥ ΕΚΦΡΆΖΟΥΝ ΤΗ ΣΚΈΨΗ ΜΑΣ ΑΡΓΉ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΊΑ Αυτή η δηµοσιογραφία των κλικ, της ξεφτίλας, του κυνηγητού της είδησης εκπορεύεται από τους ισχυρούς των µίντια και από ένα ολόκληρο σύστηµα. Οι «δηµοσιογράφοι» απλά αναπαράγουν χωρίς σκέψη όλη αυτή την πρακτική, µαθαίνουν να γράφουν χωρίς κρίση και σκέψη και ο όχλος χειροκροτεί και αναθεµατίζει. Όλα αυτά έχουν και µία οικονοµική διάσταση. Αυτή η δηµοσιογραφία εξαργυρώνεται µε τα χιλιάδες κλικ και τους µοναδικούς επισκέπτες, τα φουσκωµένα νούµερα, για την προσέλκυση διαφήµισης και οικονοµικών πακέτων. Απέναντι σε αυτό το σύστηµα εµείς προτάσσουµε το δικό µας µότο: ΕΝΤΥΠΟ ΠΟΥ ∆ΙΑΒΑΖΕΤΑΙ-SITE ΠΟΥ ∆ΕΝ ΒΟΜΒΑΡ∆ΙΖΕΙ. Και αυτό το εγχείρηµα δεν πάει κι άσχηµα, παρά τις δυσκολίες. ΤΕΥΧΟΣ

ΔΙΑΜΑΝΤΉ, ΠΙΆΣΕ ΜΙΑ 500ΑΡΑ Μιλούσα με έναν γνωστό μου που δουλεύει σε site. Σε site δυνατό, ειδησεογραφικό, που εάν γράψει κάτι, γίνεται είδηση και αναγνωρίζεται (υπάρχουν ειδήσεις που εάν δεν ανέβουν σε καμιά 10αριά συγκεκριμένα site, δεν είναι είδηση…) και χαίρει μεγάλης εκτίμησης από μερικά «εκατομμύρια» μοναδικούς αναγνώστες. Υπάρχουν δύο προβλήματα, όπως μου είπε. Και τα δύο αφορούν τη γρήγορη έως και καταιγιστική ροή εικόνας, κειμένου, πληροφορίας. Υπάρχουν κείμενα και άρθρα που πραγματικά τα ζηλεύει κανείς, όπου ένας άνθρωπος έχει ασχοληθεί και έχει παράξει ένα διαμαντάκι που αξίζει να διαβαστεί. Ενώ λοιπόν, αυτό το κείμενο θα έπρεπε να έχει τον χρόνο του, να παραμείνει για να μπορούν να το βρουν και άλλοι, μέσα σε μία δύο ώρες έχει εξαφανιστεί μέσα στη ροή. Και εδώ έρχεται το δεύτερο πρόβλημα, η ίδια παράνοια του συστήματος ξαναχτυπά. Από τον ίδιο αρθρογράφο παράγεται αμέσως μετά ένα αμφιβόλου ποιότητας κείμενο μιας και ο «αρχηγός» προστάζει! «Διαμαντή, πιάσε μια 500αρα, ανέβασαν οι άλλοι (ένα ανταγωνιστικό site) αυτό και πρέπει να βγούμε κι εμείς!» ΤΕΥΧΟΣ

Breaktime: Η αγαπημένη μας κατηγορία που

ακόμη κι εμείς αδυνατούμε να εξηγήσουμε. Εδώ γράφουμε μικρά κείμενα για να μας συμπαθήσει η Google εκφέροντας απόψεις συχνά αιρετικές, συχνά mainstream κι ακόμη πιο συχνά εντελώς σουρεάλ για… τα πάντα. Το εννοούμε. Τα πάντα. Σε αυτήν την κατηγορία έχουμε γράψει από πολιτικές απόψεις μέχρι την αξία της αγοράς μιας τυρόπιτας φούρνου.

Διάφορα: Εδώ θα βρεις μικρές υποκατηγορίες για όλα τα πιθανά ενδιαφέροντα. Υγεία, μικρές ιστορίες, κλικ, απόψεις, κατοικίδια, στιγμές και βόλτες ανακατεύονται ανάμεσα στις κρυφές κωδικοποιήσεις του WordPress.

ΚΛΙΚΣ

ΑΓΑΠΗΜΈΝΑ

Άλλα λέει η Google, άλλα λέμε εμείς. Γιατί εμείς μπορεί να δώσαμε πόνο να γράψουμε τα: «Θεατρικά Μπουλούκια: Μια γνήσια μορφή θεάτρου», «Χριστούγεννα 2069», «Τα κουρέλια των Εξαρχείων παίρνουν την γλυκιά ρεβάνς», «Πολυτεχνείο: υπάρχουν τελικά δύο όψεις ή μία Ιστορική Αλήθεια;», τα κλικς του μήνα όμως ακροβατούν ανάμεσα στα ζώδια (Λέοντες και Ζυγοί έχουν πέραση), στην επεξήγηση των όρων «χοληστερόλη» και «τριγλυκερίδια» και στα «πού θα φας και πού θα πιεις το Σαβ/κο».

Η ΠΌΛΗ ΖΕΙ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΆΖΕΙ 4 ΤΕΎΧΗ

FREE ATHENS ΤΟ ΕΤΉΣΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΌ ΠΕΡΙΟΔΙΚΌ FREE ATHENS

ΤΟ FREE ATHENS ΣΤΟΝ ΧΡΌΝΟ…

Παρατηρήσαμε σημεία της πόλης από διαφορετική οπτική.

Γνωρίσαμε ανθρώπους της πόλης.

Γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση.

Βρήκαμε 107 πράγματα να κάνουμε στην καλοκαιρινή Αθήνα.

ΕΊΝΑΙ ΑΠΌ ΤΟ 2018, ΌΤΑΝ ΚΑΙ ΈΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΤΟΥ ΕΜΦΆΝΙΣΗ, ΤΟ ΑΓΓΛΌΦΩΝΟ «ΑΔΕΡΦΆΚΙ» ΤΟΥ Η ΠΌΛΗ ΖΕΙ. Η ΨΥΧΉ ΤΟΥ FREE ATHENS ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΑΓΓΛΟΜΑΘΕΊΣ ΦΊΛΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΠΡΩΤΕΎΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΈΡΙΞ, ΠΟΥ ΒΡΈΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΔΙΑΚΟΠΈΣ, ΕΞΕΡΕΎΝΗΣΗ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΌΤΗΤΑ ΤΟΥ FREE ATHENS: ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΖΕΙ ΤΟΥΣ ΞΈΝΟΥΣ ΕΠΙΣΚΈΠΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΩΣΆΝ ΤΟΥΡΊΣΤΕΣ, ΑΛΛΆ ΠΡΟΤΙΜΆ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΊ «ΤΑΞΙΔΕΥΤΈΣ». ΓΙ’ ΑΥΤΌ ΚΑΙ ΤΑ ΜΈΡΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΊΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΊΖΑΜΕ «ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΆ», ΑΛΛΆ ΚΥΡΊΩΣ ΦΈΡΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΆΝΕΙΑ ΚΡΥΨΏΝΕΣ, ΠΟΥ ΜΌΝΟ ΈΝΑΣ ΨΑΓΜΈΝΟΣ ΝΤΌΠΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΞΕΤΡΥΠΏΣΕΙ. ΣΤΟ ΣΗΜΕΊΟ ΑΥΤΌ ΔΊΝΕΤΑΙ Η ΑΦΟΡΜΉ ΝΑ ΠΟΎΜΕ -ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ΌΧΙ ΝΑ ΠΑΙΝΕΥΤΟΎΜΕ- ΌΤΙ ΤΟ FREE ATHENS ΛΌΓΩ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΌΤΗΤΆΣ ΤΟΥ ΑΠΕΥΘΎΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΉΔΗ ΓΝΏΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ - ΚΑΤΟΊΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΠΟΥ ΑΡΈΣΚΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΎΠΤΟΥΝ ΝΈΑ ΣΗΜΕΊΑ. ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΎΜΕΝΟ: ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΆΖΕΙΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΆ!

ΕΚΑΤΟΝΤΆΔΕΣ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΊΟΥΣ ΜΙΛΉΣΑΜΕ ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΈΣ ΤΟΥΣ ΓΊΝΑΝΕ ΜΑΎΡΑ ΣΗΜΕΊΑ ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΊ. ΕΞΟΜΟΛΟΓΉΣΕΙΣ, ΑΛΉΘΕΙΕΣ, ΠΑΡΆΠΟΝΑ, ΑΣΤΕΊΑ, ΣΟΦΊΕΣ, ΤΟΠΟΘΕΤΉΣΕΙΣ, ΟΠΤΙΚΈΣ ΓΩΝΊΕΣ. ΕΔΏ ΘΥΜΌΜΑΣΤΕ ΚΆΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΆΣΜΑΤΆ ΤΩΝ ΣΥΝΕΝΤΕΎΞΕΩΝ ΠΟΥ ΠΈΡΑΣΑΝ.

ΤΕΥΧΗ

ΩΤΩΝΤΑΣ ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2012

ΔΕΚΈΜΒΡΙΟΣ 2012

ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΣ 2013

04 05

ΜΆΡΤΙΟΣ 2013

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2013

ΙΟΎΝΙΟΣ 2013

ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟΣ 2013

08 09

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2013

ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2013

ΔΕΚΈΜΒΡΙΟΣ 2013

ΧΡΉΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΊΔΗΣ Στην πολυκατοικία που εγώ μεγάλωσα, Δροσοπούλου 4, η κοινωνική διαστρωμάτωση πήγαινε με τους ορόφους: στο ρετιρέ έμενε ένας εφοπλιστής και στο ισόγειο ένας κουρέας. Για ένα παιδί, το να συγχρωτίζεται με όλα τα κοινωνικά στρώματα αποτελεί ευλογία.

ΗΛΊΑΣ ΛΟΓΟΘΈΤΗΣ Πιστεύω ότι είναι και μία ευτυχισμένη περίοδος για την Πατησίων, η οποία αρχίζει και αναδημιουργείται. Είναι αλήθεια αυτό. Και όσοι πούλησαν τα σπίτια τους, είναι βλάκες.

ΝΤΊΝΑ ΚΏΝΣΤΑ Πολιτισμός δεν υπάρχει στην τηλεόραση. Σε μια χώρα που τι έχει; Έχει μια γλώσσα, έχει μια ιστορία από πίσω της, έχει τα μουσεία της, την Ακρόπολη, έχει έναν πολιτισμό… Έναν πολιτισμό έχει. Και ξαφνικά, τίποτα το πολιτιστικό στην τηλεόραση. Γιατί ο κόσμος τηλεόραση βλέπει. Και τώρα που είναι δύσκολα τα οικονομικά πάει λιγότερο σινεμά, πάει λιγότερο στο θέατρο. Αυτό λοιπόν, διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους. και ποια είναι τα πρότυπα; η εύκολη ζωή. Γι’ αυτό και φτάσαμε εδώ. Μια ψεύτικη ευημερία.

ΝΈΝΑ ΜΕΝΤΉ

Η καθημερινότητά μας καθορίζεται από μικροαστισμό. Καθορίζεται απ’ αυτό που ακούω

ΛΟΥΚΙΑΝΌΣ ΚΗΛΑΗΔΌΝΗΣ

Δεν μ’ αρέσει να γράφω τραγούδια για μία επικαιρότητα που γρήγορα ξεπερνιέται, σαν ένα είδος επιθεωρησιακής ματιάς στα γεγονότα. Περιμένω να κάνω μια γενική σούμα γι’ αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας.

ΣΥΖΗΤΏΝΤΑΣ Μ’ ΈΝΑΝ ΔΕΚΑΤΡΙΆΧΡΟΝΟ Κάποιον που θαυμάζεις; Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο. Τους γονείς σου; Ούτε αυτούς τους θαυμάζω.

ΚΏΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΊΤΗΣ

11 12

ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΣ 2014

ΜΆΡΤΙΟΣ 2014

ΜΆΙΟΣ 2014

ΙΟΎΛΙΟΣ 2014

και το ότι ζούμε σε μία πανέμορφη χώρα που όσο κρύο κι αν κάνει ο ήλιος θα βγει.

ΜΑΊΡΗ ΙΓΓΛΈΣΗ Η μοιρολατρία είναι ό,τι χειρότερο και γραφικό. Πρέπει να είμαστε μαχητέ! Έχουμε πόλεμο!

ΤΆΣΟΣ ΓΚΡΟΥΣ Για εμένα δεν ισχύει «η τέχνη για την τέχνη». Ούτε είναι απαραίτητο ένα τραγούδι να είναι πολιτικό. Το ερωτικό τραγούδι για παράδειγμα είναι μέσα στη ζωή. Δεν πρέπει να είμαστε μονόπλευροι. Εμένα με ενδιαφέρει το τραγούδι να προκαλεί μία ανάταση σε αυτόν που το ακούει.

ΝΊΚΟΣ ΤΟΥΛΙΆΤΟΣ Δε βολευόμουν με τίποτα. Ό,τι έπαιρνα στα χέρια μου το σκάλιζα, πειραματιζόμουν. Ό,τι έμαθα το έμαθα ψάχνοντας αλλά κυρίως πάνω στη σκηνή.

ΡΈΝΑ ΒΆΛΛΑ Η Ελλάδα είναι ένας πολυσυλλεκτικός αρχιτεκτονικός χάρτης. Πάνω στα ντουβάρια της καταγράφηκε η ιστορία από ανώνυμους τεχνίτες και λαϊκούς αρχιτεκτονοδημιουργούς. Η αρχιτεκτονική των νησιών είναι και της ορεινής Ελλάδας είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Εδώ αποτυπώνεται τι μπορεί να δώσει ο λαϊκός δημιουργός.

ΠΑΣ

Είμαι Απόλλων γιατί είναι ομάδα της γειτονιάς. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτήν. Φανταστείτε ότι ο Απόλλων είναι η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα και μία από τις λίγες στον κόσμο που δεν αποδέχτηκε να έχει χορηγό τον ΟΠΑΠ και να πάρει τα 250.000 ευρώ. Αντ’ αυτού, έβαλε μια οργάνωσης για το παιδί.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΆΚΟΣ Από μικρός έχω ένα σεμνό θράσος. Αν έχω να πω κάτι θα το πω.

ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΡΜΈΝΗΣ Ερωτώμενος για τη γειτονιά των Εξαρχείων Ποια γειτονιά δεν είναι περίεργη; Μήπως δεν είναι το Ψυχικό; Που από τις επτά το απόγευμα δε βρίσκεις άνθρωπο να ρωτήσεις για κάτι που ψάχνεις; Η Εκάλη με τους σεκιουριτάδες και τα ντόμπερμαν; Εκεί είναι ο φόβος μαζεμένος, στα Εξάρχεια δεν υπάρχει φόβος.

ΜΥΡΤΏ ΑΛΙΚΆΚΗ Υπάρχουν και τα πράγματα που δεν μπορούν να μου τα πάρουν: την αισιοδοξία μου, τις σχέσεις με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, τη δημιουργικότητά μου

18 19 21

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2014

ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2014

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΑΡΒΑΝΊΤΗΣ Όσο θα υπάρχει ανάγκη για επικοινωνία, νέες ιδέες θα αναδύονται από τη σκέψη των ανθρώπων.

ΛΆΚΗΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ Η μισή περιουσία της Γης είναι σε ογδόντα οικογένειες. Αυτό είναι απίστευτο. Τι άλλο θέλουν;

}

ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΣ 2015

ΛΈΑΝΔΡΟΣ Φ. Ο κόσμος να λέει καλημέρα

ΓΕΡΆΣΙΜΟΣ ΓΕΝΝΑΤΆΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2015

23 24

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2015

ΜΆΙΟΣ 2015

27 35

ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟΣ 2015

ΜΆΙΟΣ 2016

Οι πατρίδες δεν είναι για να χωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά για να τους ενώνουν. Το χρήμα χωρίζει τους ανθρώπους.

ΑΝΑΣΤΑΣΊΑ Μ. Σαν γενιά δε θεωρώ ότι ζούμε, αλλά ότι επιβιώνουμε. Τα πάντα είναι εφήμερα, δεν έχεις όνειρα και το μόνο που προσπαθείς είναι η επόμενη μέρα να είναι λίγο καλύτερη από τη χθεσινή σου.

ΒURGER PROJECT Τρώμε σπάνια burgers, προτιμάμε τις κουτσομούρες.

ΕΛΈΝΗ Π. Οι μεγάλες αλυσίδες χαλάσανε το εμπόριο, μέχρι τότε έμπαιναν στα μαγαζιά μας και σεβόντουσαν ακόμα και την κρεμάστρα.

ΘΑΝΆΣΗΣ Β. Όταν σε τρομάζει κάτι τόσο όσο χρειάζεται, τότε δραστηριοποιείσαι.

GAD Αθήνα· μία πόλη που σε εμπνέει και σε απογοητεύει με φοβερή μαεστρία.

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2016

ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2016

44 46 47 50 51

ΜΆΡΤΙΟΣ 2017

ΜΆΙΟΣ 2017

ΙΟΎΝΙΟΣ 2017

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2017

ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2017

55 56

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2018

ΜΆΙΟΣ 2018

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2018

αν έρθει στις ρίζες του, εγώ αυτό πιστεύω. ΠΑΝΤΕΛΉΣ ΒΟΎΛΓΑΡΗΣ: θεωρώ ότι ένα καλό ελληνικό τραγούδι είναι σαν μια ταινία, απλώς μέσα σε τρία λεπτά. ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΡΜΈΝΗΣ: γιατί την καίει την καμπαρντίνα; Δεν καίει την καμπαρντίνα, τον εαυτό του καίει… τα πάντα καίει. ΠΆΝΟΣ ΦΑΛΆΡΑΣ: πέρα από την οικονομική κρίση, που αυτή ήταν στημένη από τους έξωθεν προστάτες μας, υπάρχει και κρίση αξιών. Όταν υπάρχει κρίση αξιών τίποτα δεν πάει καλά, ούτε το βιβλίο, ούτε ο κινηματογράφος, ούτε το τραγούδι. Τίποτα.

Καθετί που γίνεται ρουτίνα, χάνει τη μαγεία του. Είτε είναι όνειρό, είτε χόμπι, είτε σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε αυτή τη μαγεία.

ΘΑΝΆΣΗΣ ΤΣΑΛΤΑΜΠΆΣΗΣ

Οτιδήποτε θες να το κάνεις σωστά και όχι απλώς να το διεκπεραιώσεις, είναι δύσκολο.

ΣΟΦΊΑ ΑΡΒΑΝΊΤΗ

Βαριέμαι πολύ τις παρελθοντολαγνείες καις τις βόλτες και στις συνεντεύξεις.

ΣΠΎΡΟΣ ΟΡΝΕΡΆΚΗΣ

ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2018

ΜΆΡΤΙΟΣ 2019

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2019

70 71

ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟΣ 2019

ΙΑΝΟΥΆΡΙΟΣ 2020

81 82

ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΣ 2021

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2021

Θυμάσαι σε έναν αγώνα δρόμου που έπεσε ο πρώτος και τον σήκωσε ο δεύτερος; Δεν είναι αυτό μεγαλοσύνη!

ΚΏΣΤΑΣ ΑΡΖΌΓΛΟΥ Η ελευθερία είναι με εμπόδια.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΡΈΤΣΑΣ

Τα περισσότερα βιβλία που βγαίνουνε τώρα είναι ολόιδια, πάρτε τους μεγάλους εκδοτικούς και θα το δείτε, βάζουνε μια φωτογραφία τρέχα γύρευε και πέντε γράμματα με τίτλους. Ενώ η παλιά αισθητική, με ελάχιστα στοιχεία και δύο χρωματάκια είναι για μένα θαύμα.

ΛΊΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΎΛΟΥ

Πρωταρχικός σκοπός μου είναι να εκπλαγώ εγώ η ίδια από μένα.

ΣΤΆΘΗΣ ΣΤΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Αριστερός είναι εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει τη συγκυρία στην οποία ζει και να προσπαθήσει ταυτόχρονα να την αλλάξει. Αυτός που ερμηνεύει μόνο, δεν είναι Αριστερός.

ΜΆΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ

Μου αρέσει να σηκώνω τα μάτια και να βλέπω την Ακρόπολη από την Πατησίων, κι ας είναι όλα τόσο άσχημα τριγύρω.

}

ΙΑΝΟΥΆΡΙΟΣ 2019

ΜΑΊΡΗ ΜΑΡΆΝΤΗ: το ελληνικό τραγούδι πρέπει

REVESION

63 65

ΣΤΈΛΙΟΣ ΜΆΙΝΑΣ

Ο άνθρωπος δημιουργεί γιατί αισθάνεται ανεπαρκής

ΠΆΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΌΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΟΝΎΣΗΣ ΣΑΒΒΌΠΟΥΛΟΣ Την επόμενη φορά θα νικήσουμε!

YASUHIRO SHIMIZU (MR.) Πρέσβης της Ιαπωνίας στην Ελλάδα Το αγαπημένο μου ελληνικό φαγητό είναι αναμφίβολα τα παϊδάκια.

ΣΤΗΝ ΠΟΛ

ΗΛΊΑ ΡΊΧΤΟ Ή ΑΛΛΙΏΣ ΘΑ ΤΑ ΓΚΡΕΜΊΣΩ

Η γυναίκα είναι ανώτερο είδος στην τροφική αλυσίδα. Ξέρετε πολλούς χήρους; Εγώ χήρες ξέρω! Έχουν ανεπτυγμένα πράγματα και λειτουργίες που δε διαθέτουν οι λάντρ5ες, όπως ας πούμε τους γευστικούς κάλυκες. Έχουν 1.200 περισσότερους από τους άντρες. Αυτό το έμαθα τυχαία στην Κούβα, γιατί οι περισσότεροι δοκιμαστές πούρων είναι γυναίκες.

87 88

ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΑΡΒΑΝΙΤΆΚΗ Τίποτα δε μένει ίδιο στο χρόνο. Άλλα πράγματα είναι αυτά που σκεφτόταν η δική μου αριστερή οικογένεια κι άλλα είναι αυτά που ζητάει κανείς σήμερα απ’ την Αριστερά.

ΜΙΡΈΛΛΑ ΠΑΠΑΟΙΚΟΝΌΜΟΥ Ο στόχος μου στα σενάριά μου είναι να υπάρχει πάντα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

ΕΥΓΕΝΊΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΎΛΟΥ Θεωρώ ότι το θέατρο είναι αυτόφωτο και επηρεάζεται μόνο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό και όχι από άλλα είδη, όπως συμβαίνει με την τηλεόραση ή τις πλατφόρμες τύπου Netflix.

ΝΙΚΟΛΈΤΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΎ Εμένα ο ηλικιακός ρατσισμός δε με αγγίζει. Ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης, είναι σαν το παλιό καλό κρασί.

ΙΩΆΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΌΠΟΥΛΟΣ Είναι αλήθεια ότι τα εκκλησάκια της παλιάς Αθήνας, με τις περιορισμένες διαστάσεις τους, δεν υποβάλλουν τον πιστό, δεν του προκαλούν δέος. Αντίθετα, με την ταπεινότητά τους και έχοντας πάντα ως μέτρο τον άνθρωπο, αποπνέουν μια μορφή οικειότητας, συνιστώντας έτσι χώρους κατάνυξης, λατρείας κι ελπίδας, πρόσφορους για ειλικρινή βοήθεια και βαθιά εσωτερική ενατένιση.

ΓΙΏΡΓΟΣ ΣΚΑΝΔΆΛΗΣ

}

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2021

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2021

Κάθε φορά που ερωτεύεσαι, όλα όσα νόμιζες ότι ήξερες, αναιρούνται.

ΌΛΓΑ ΜΑΛΈΑ Πιστεύω ότι οι ήττες είναι μέρος της ζωής. Δεν πρέπει να τις παίρνουμε κατάκαρδα, αλλά να σκεφτόμαστε ότι στη γωνία μάς περιμένει μία ωραία νίκη.

OLIVIER DESCOTES

ΦΕΒΡΟΥΆΡΙΟΣ 2022

91 93 96

ΜΆΡΤΙΟΣ 2022

ΜΆΙΟΣ 2022

ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2022

(καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου «Ολύμπια») Ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα όταν ήμουν εννέα ετών και για μένα, παθιασμένος καθώς ήμουν με τους αρχαίους μύθους, η Ελλάδα έγινε ένα πάθος που με «έτρωγε».

ΣΚΙΑΔΑΡΈΣΕΣ Δε θεωρούμε ότι η τέχνη έχει πολίτικαλι κορέκτ. Έχεις τόσες ιστορίες να διηγηθείς, τόσων διαφορετικών ανθρώπων, που αν ήταν όλοι αψεγάδιαστοί και πολίτικαλι κορέκτ, θα λέγαμε συνεχώς την ίδια ιστορία.

ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΑΝΟΎΣΗΣ Η βία έχει μπει στον πολιτισμό, αυτό είναι το πρόβλημά μας, και είναι υποδόρια η λειτουργία της.

ΆΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ Να κάνω εγώ παρέα με ανθρώπους που δεν αγαπάω; Τι λέτε καλέ!

ΦΟΊΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΆΣ Ο καλλιτέχνης παίζει με το μυαλό και τη φαντασία του κόσμου και έχει ευθύνη για το αν αυτό που παράγει είναι μία διαστρέβλωση της πραγματικότητας, κάτι που σκλαβώνει τους ανθρώπους και δεν τους απελευθερώνει.

Χ Υ Ε υς και όσες…

αι εύοντ μπιστ μας ε

Τ Σ Ι Ρ Α

Ε Μ ΟΎ

ικοεται ο ίζ ρ η τ ,σ ήσεΈΛΟΣ επιχειρ ΤΟ Τ α Ι μ Ρ σ Χ ά ΜΈ οφ εύχη. στα τ μεγάλ ΑΡΧΉ α α Ν ν σ έ έ Η μ Τ ει ρι τους ΑΠΌ α μέχ Υπάρχ εαυτό ΗΜΑ, η μέρ μιση. τ ν Ρ ή Ί ο ώ φ τ Ε , ρ ια π Χ ν ν ΕΓ την τη δ οσύ η έπου μπιστ ν από μικά σ ΤΌ ΤΟ να βλ ε ύ ο , Υ ν ο ν ν Α υ θ ω ο υ έγ ίερμέν ολο ΌΛΟ υ επιλ ζητου αι περ ας ακ τ μ η ε ς ισ ίν έ τ ων πο α τ αύ αυ αφ ι όλες υτό; Τ ορεί ν ς από εριέχε αίνει α η. Μπ π μ ν Κάποιε μ η ύ ε σ σ ι α ο Τ τ ίν α, σε μερα. ι εμπισ μπορε είρημ α χ κ » γ ή η ε γ και σή σ α ε λ ν θ τίμη συναλ τα, τη σε κά αία εκ εσότη ομική ταση, μ ν αμοιβ ίσ ο α ρ ικ ν ε ο η π « τ θε ς μια εκτιμά Σε κά γο πώ σμος οιες. ό ν κ ν έ ο τις ής αλλαγ αυτές ι σωπο. ς συν υ ο ται κα ο πρό ίδ ιν ε π ώ ε ρ θ αράγε θ π ν κά α α ν ο τ κεεις ια και ς μάρ ς σχέσ ίε έ γ ο ικ λ ρ αλήθε ο πο ορ τεύχη τις εμ ένες ικ. Στα α από ζητημ ρ ε σ τ ξ έ ε μ ά Ι ικ μετις ΣΕ ιστ και πιο Ε ΝΙΏ γουμε ιαφημ ύ ς δ Μ ε ίε Υ α φ α τ Ο ο σ ι π Χ ε κα μόδες ΡΈΣ Έ ρές, μ μός. Α σεων ις, μικ Σ ΦΟ υν στις ολιτισ η γνώ ε ο Έ π σ ζ ιξ Λ ε ή ιά Λ ίδ ιρ ιρ ΠΟ τα οκλείπιχε την επ εν απ υς δεν Δ ες οι ε ο λ . τινγκ, σ ό η ό σ ο ρ λη ητα » σε ουν χώ την πώ λαϊκότ πόρτα σ η ε » · μ ν έ υ βρίσκ υ σ ο α η ίχνο κολέψ η χάρ κουν π . Δε «ρ ι βρίσ ς «δυσ ορές τ α φ ιο γάλες μ ο ς π έ α τ ά θ κε που κ σους ίει αρ ή σε ό τοιχείο ερικλε σ π ό υ ϊκ ο ουμε. ςπ το λα επιλέγ τότητα ν υ ουμε η α τ τ α έντυότητ τοιχείο αι στο τ η λαϊκ Τ ν είναι σ . ο ς ίζ α μ ιο ητ διαφη λύπτε ησιότ ου κα ΙΣ που της γν π Ε ν Σ ς ο Ή χώρ ιλέγου ΧΕΙΡ τικός ας επ Σ ΕΠΙ μ Ι ισ μ Τ ς η υ Σ ιαφ ΛΕ αβάόσο και τρ ΞΙΑ Ό ία ο δ λους ό σ ε Ά α μ Σ ε Ι μ ά τ η ρ ω ασ ιο ΜΕ ισ ΊΖΟΥ . Προχ Σεβόμ ουράγ ν έχε ο. Δε τύπων ενος. ΕΤΩΠ ε το κ π ν μ μ Μ ε ό υ Ι ι ίο Τ ιζ α ν μ κ χά ΑΝ α περ διαφη μέσων , όταν από τ ία ς ε έ ά κάθε ρ ρ λ ο ω λ φ σ δε Πο ποιες ξη αν σα σε ητρο. και κά ει πρά ανάμε υν κίν ίν ο ια γ ίν ρ ν δ ό α άς ι πόσο είχ ίδια ζ ια. Κα δε θα άτες μ ε λ ς θ ε με τα α ή π μ λ ι ο βρίηα ατά ι ίδιοι είναι ιερώμ , όταν ή α φ τ μ α υ ώ μας, ο Α α σ ι. κολ ίνουν ποκτά εκείνο αι δύσ συμβα ι και α ε νομικά α τ εργα κ τ ο ό ε Τ ικ ν . ο ν θρώ ριζαν τέψου έα αρ τα στή την πισ μια ιδ α ν ν α ι τ ο οό νθρωπ όμορφ λλοι ά ά ι κ , το γε ι α ΆΤΕΣ Λ σκοντ Ε Π Σ ει η αία! ιαφέρ Ε ΤΟΥ δ Μ ν ε Υ ς τα ωρ Ο α ΊΖ ταχω, ότι μ ΕΤΩΠ των κα ώματα ΝΤΙΜ ρ α Α ιε ν Ι ε φ Α α ίμ τον κε ΕΚ τα νία με ότι τα τάμε» ΎΟΥΜ , ω ε Ε ς ιν π η Λ ε ο Υ ξ ισ πικ ν« ας. Υ ΔΟ ιαφήμ τική ε ότι δε ικά μ Σ ΠΟ μίας δ ηριστ ραγμα γονός τ ια π κ ΌΠΟ ε ι α ρ Ρ ό έ ρ π Τ μ Ο ντέχε αα α χα λεπτο υπο α ι έπειτ τ ισμέν ν α ρ κάθε τ έ ο ν ο ι ο τ α φ τικές. ς που ν γρά τά, είν φημισ λόγου χωρισ ρήσεω ια ς ε δ υ ξ ι ο τ α η πό ις κ πελάτ οιοι α ηγήσε κάθε πιχορ αι κάπ ε κ ι ς ηκαν έ α είν ρατικ ιστεύτ κ π μ ίς ε Αυτοί ρ χω μας . ν και χρόνια υ μας ήριξα τόσα τ σ ς ντύπο α ε μ υ ο Σ τ ΣΕ ελίδες ΚΑΙ Ό ό τις σ ΟΥΣ π Σ α Ό α , σ Ν έ ΟΙΠΌ τους μ ΜΕ, Λ βολή ο ρ ΟΎ π Τ ν Σ τη ΡΙ ΕΥΧΑ

όσο

ΠΩ ΩΩ * ΩΩ ΣΟΦΊΕΣ

ΟΙ ΣΟΦΊΕΣ ΔΕ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΠΆΝΤΑ ΜΈΣΑ ΣΕ ΒΙΒΛΊΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΝΙΦΈΣΤΑ, ΣΕ ΒΑΡΙΈΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΈΣ ΚΟΥΒΈΝΤΕΣ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΡΟΝΌΜΙΟ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΌΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΆΣΗΣ ΦΎΣΕΩΣ ΕΙΔΙΚΏΝ. ΠΟΛΎ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ, ΔΕ

*πωωωωω! τι σου 'πε! ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΤΌΜΑΤΑ ΑΥΤΏΝ ΠΟΥ ΝΟΜΊΖΟΥΝ ΌΤΙ ΚΑΤΈΧΟΥΝ ΤΗ ΣΟΦΊΑ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΤΑ ΑΠΟΣΤΆΓΜΑΤΑ ΕΜΠΕΙΡΊΑΣ ΚΑΙ ΚΌΠΟΥ· ΠΟΛΛΈΣ ΦΟΡΈΣ ΕΜΦΑΝΊΖΟΝΤΑΙ ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΊΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΌΤΗΤΑ, ΤΟ ΧΙΟΎΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΣΤΟΧΊΑ ΤΟΥΣ.

Σούντ άι στέι ορ σούντ άι γκόου

Εντάξει να στροβιλίζεσαι, αλλά μην ανάβεις και φωτάκια γιατί ο κόσμος νομίζει

ότι βλέπει ούφο. Μήτσος για Φωτεινή Αφιέρωση πρώτη: στις αμυγδαλιές, στα χελιδόνια, στις νεραντζιές. Δηλαδή στην ανιδιοτέλεια της

άνοιξης. Απλώς έρχεται! Ένας ικανός που δεν είναι σοβαρός, είναι επικίνδυνος Περίμενε γιατί εδώ πέφτουν βεγγαλικά! Κρύψου τη μία, κρύψου την άλλη, χάθηκες… Και δε σε ψάχνει και κανείς.

«Στης πόλης τα φερμάνια ποτέ να μη δοθείς» Ρήγας Φεραίος

Ουγκ! Ουάου! Ουστ! Τρεις νέες λέξεις, όλες ξεκινάν από όμικρον και στη σειρά βγάζουν νόημα. Είναι μία πρόταση… Αυτή η διαπραγμάτευση τι χρειαζόταν;

Ένα ναι αρκούσε, όχι 47 σελίδες.

Χωρίς έμπνευση, καλά πράγματα δε φτιάχνονται.

Τελικά δεν το αποκλείω. Μπορεί να μας ψεκά-

Ο μεταμοντέρνος μετα-βαριέται και μετα-κλαίει. Η ελπίδα με σκούντηξε στην πλάτη. Γύρισα χαμογελαστός. Μία μπουνιά με επανέφερε στην πραγματικότητα. Στους χιπστεροζωόφιλους

ζουν. Φσσστ! Αλλά δεν ξέω αν μας ψεκάζουν πριν τις εκλογές ή μετά.

Ο μετασχηματισμός μιας απλής μαλακίας σε άποψη, είναι η επιστήμη του παρόντος.

που πάνε στο μπαρ (9 ευρώ το ποτό) και κουβαλάνε μαζί τους και το σκύλο τους. Τι φταίει το ζωντανό;

ζει. Ως άνθρωπος, ως λαός, ως χώρα.

Όποιος δεν παράγει, δε

Στην κουκουβάγια που μας βοήθησε τόσο πολύ… Καλή τύχη! Τελικά οι επιδοτήσεις δεν ήταν για να παράγουμε, αλλά για αν ερξαρτιόμαστε, ε; Ευτυχώς οι νεραντζιές αντέχουν ακόμα… Στα καμένα μυαλά, στους καμένους υπολογιστές στις καμένες σχέσεις, Δημιουργική ασάφεια: Η επιστήμη του μέλλοντος Στους παλιούς φίλους που έχουν τον τρόπο τους να γίνονται νέοι.

μια τις αποφεύγετε. Τάκης

Κάντε τις συζητήσεις που σας βαραίνουν

Στον διορθωτή που έστειλα κείμενο του Σκαρίμπα χωρίς να του πω ποιανού είναι, το διόρ-

Το «Α, ρε σαχλαμάρα» τείνει να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας. Κι όμως είναι τόσο ωραία λέξη και εύστοχη. Παλιόπαιδα, μας έχετε συνεπάρει! Δεν μπορώ άλλη

θωσε (αλλάζοντάς του τα φώτα) και σχολίασε τον συγγραφέα ως δυσλεκτικό.

κούραση, κλάψα και παραπονογκρίνια.

Στη Θεσσαλονίκη που ακούει του κόσμου τις παπαριές από το βήμα της ΔΕΘ εδώ και δεκαετίες.

Δεν υπάρχουν φλαμίνγκο στην Πατησίων.

Μια θυμόσοφη γιαγιά σε ένα Ινδιάνικο χωριό έλεγε: «Μα

τι να κάνω γιόκα μου; Είναι πολλά και είναι σκόρπια»… Μιλούσε για προβλήματα; Για κουτσομπολιά του χωριού; Για τα προβλήματα της ανθρωπότη-

τας; Ποιος ξέρει; Καλυφθείτε λοιπόν, αλλά μη φοβάστε!

τον πρώτα, ε;

Όταν αποφασίσεις να κλείσεις έναν κύκλο ενημέρωσε

Η ψυχή του εντύπου είναι ρίζες (ιστορία), δέντρο (παρόν), καρποί (μέλλον).

98 τεύχη. Για να δούμε…

Ίσως να τα καταφέρουμε. Ρε παιδιά, τι ώρα τον βαράμε; Αχ, να δεις πώς το είπαμε;… Ποτέ τόσοι λίγοι δεν κάνανε

Το να απομακρύνουμε ανθρώπους από κοντά μας και μετά να κλαψουρίζουμε που μείναμε μόνοι μας, να το κοιτάξουμε, ε;

τόσα πολλά ή ποτέ τόσοι πολλοί δεν κάνανε τόσο λίγα… Αυτό που δεν αντέχουμε ούτε το κρύο ούτε τη ζέστη κάτι κρύβει, ε;

Θεοί οι δύο πενηντάρηδες που ξεφυλλίζοντας το προηγούμενο τεύχος με την τραγωδία της Αντιγόνης, μονολόγησαν: «Αυτοί έχουν ξεφύγει… Σε λίγο θα μας βάλουν και διαγώνισμα».

Σούντ άι στέι ορ σούντ άι γκόου Εντάξει να στροβιλίζεσαι, αλλά μην ανάβεις και φωτάκια γιατί ο κόσμος νομίζει ότι βλέπει ούφο. Μήτσος για ΦωτεινήΑφιέρωση πρώτη: στις αμυγδαλιές, στα χελιδόνια, στις νεραντζιές. Δηλαδή στην ανιδιοτέλεια της άνοιξης. Απλώς έρχεται! Ένας ικανός που δεν είναι σοβαρός, είναι επικίνδυνος Περίμενε γιατί εδώ πέφτουν βεγγαλικά! Κρύψου τη μία, κρύψου την άλλη, χάθηκες… Και δε σε ψάχνει και κανείς. «Στης πόλης τα φερμάνια ποτέ να μη δοθείς» Ρήγας Φεραίος Ουγκ! Ουάου! Ουστ! Τρεις νέες λέξεις, όλες ξεκινάν από όμικρον και στη σειρά βγάζουν νόημα. Είναι

πό τι είναι φτιαγμένες οι πόλεις; Είναι άραγε το άθροισμα των υλικών τους; Ή το άθροισμα των εννοιών τους; Γιατί αν κάθε σωματίδιο έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται και σαν ύλη και σαν ενέργεια ταυτόχρονα και οι φυσικοί είναι πολύ οκ με αυτό, τότε εγώ αποδίδω στην πόλη το δικαίωμα να συμπεριφέρεται και σαν τοπίο και σαν διάσταση ταυτόχρονα. Να κράτα σε κάθε της βήμα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Να είναι φτιαγμένη από παλιές αφίσες, μυρωδιά φρεσκοψημένου καφέ και σκαλωσιές με σχέδια κτιρίων από το αύριο. Να ακουμπάνε οι αιώνιοι πολίτες τις ζωές τους στους δρόμους της και να την αλλάζουν με την ίδια την ύπαρξή τους. Να αναδύεται από το συλλογικό ασυνείδητο ο αστικός της ορισμός και πρωτού προλάβουμε να της τον εφαρμόσουμε, να μεταβάλλεται με την επόμενη βροχή ή την επόμενη γενιά. Έτσι όπως ταξιδεύει στον χωροχρόνο, σαν νησίδα ιστορίας, φαντάζομαι να έλκει στο βαρυτικό της πεδίο μικρότερες υπομονάδες, πλατείες, γειτονιές, λεωφόρους, ποιήματα και στιγμές. Και όλα μαζί να φτιάχνουν ένα νεφέλωμα που συγκρατείται αποκλειστικά με την αίσθηση του ανήκειν. Γιατί δεν αρκεί να περπατήσεις μια πόλη για να τη βιώσεις. Δεν αρκεί καν να ζήσεις σε αυτή. Πρέπει να γίνεις ο συνδημιουργός της. Να ακουμπήσεις τον ηλεκτρισμό της και να σε χτυπήσει πίσω και να βγείτε και οι δυο μεταλλαγμένοι. Να γραφούν επάνω σου οι ιστορίες που φέρνει από τους προηγούμενους και εσύ να της αφήσεις ουλές από μάχες με τον εαυτό σου. Η πόλη είναι παλμός, κύμα, ρυθμός. Δεν μπορείς να την αγγίξεις, αλλά μπορείς να την ακούσεις. Δεν μπορείς να τη δεις, αλλά μπορείς να την παρατηρείς. Δεν μπορείς να τη μετρήσεις με τις δικές μας μονάδες μέτρησης. Ίσως μονάχα με κλάσματα συναντήσεων και εξισώσεις ιδεών. Εκείνα δηλαδή, που με περισσή περηφάνια αποκαλούμε πολιτισμό εμείς, τα ανθρωπόμορφα κβάντα της.

. .

…

ε ;

Αστική μοναξιά

;

Kβαντική πόλη

ΔΎΟ ΚΕΊΜΕΝΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΓΑΘΉ ΚΆΤΣΙΑ

ε μια κυψέλη εκατομμυρίων κυριαρχεί η απόλυτη πολικότητα. Είτε είσαι συνέχεια κάπου με κάποιον και άλλους μερικούς κάποιους τριγύρω και τραβάτε κουπί μανιωδώς για έναν κοινό σκοπό, ή πέφτεις έξω από τη βάρκα. Τότε μένεις στο περιθώριο του τετραδίου. Είσαι αυτός ο μόνος στο μπαλκόνι, στην καφετέρια, μπορεί και στην άκρη του δρόμου και το τσιμέντο γίνεται από σκηνικό, φράχτης αδιάβατος. Είναι μια μοναξιά που δεν σπάει, γιατί το άστυ δεν προϋποθέτει την κοινωνική επαφή εκτός κάποιου πλαισίου. Δεν έχει κοινές γιορτές και τελετουργικά που σε αφορούν προσωπικά και ατομικά. Όπου να σε περιμένουν. Δεν έχετε με το γείτονα και τον περαστικό τίποτα κοινό. Είναι μια μοναξιά που όλο και σφίγγει. Αν μείνεις εκτός, σταματάς να είσαι και ορατός. Δεν έχεις τη λειτουργικότητα του μέσου πολίτη, άρα παύεις να υπάρχεις. Είναι γεμάτη η πόλη με ανθρώπους-πνεύματα. Τους προσπερνάμε σαν διάφανους και κείνοι στο βλέμμα διψάνε για αναγνώριση της παρουσίας τους. Και στην αστική συντροφιά όμως ακόμα, δεν έρχεται αυτόματα η συντροφικότητα. Μοιάζει λίγο με την βαβούρα των κοινωνικών μέσων που όλοι είναι φίλοι και ακολουθούν, αλλά κανείς δεν έχει χρόνο να ακούσει. Η πραγματική συντροφιά δεν είναι τέτοιο απλό άθροισμα μελών. Είναι μια ένωση, ένα σύγχρονο βίωμα. Είναι και η πλατεία, είναι και η συλλογικότητα, είναι ακόμα και το πρώτο ραντεβού. Αρκεί να είστε εκεί μαζί. Και να μην είστε σέκτα. Αστικές σέκτες γεννιούνται πολλές, για εκείνους που πουλούν την κοινή λογική για λίγη επιβεβαίωση, αλλά με αποκλειστικό προορισμό τη μοναξιά και την αποξένωση, την σύγκριση και την απόρριψη. Η συντροφιά αντίθετα, έχει μοίρασμα, έχει συν. Το ίδιο συν που κρατά και ο συμ-πολίτης (όχι με την κρύα χειριστικότητα των πολιτικών χειλέων, αλλά με την γλυκύτητα της συν-ύπαρξης του ανακαινισμένου νεοκλασσικού με την προσφυγική μονοκατοικία). Κάπου δίπλα στο φράχτη εξ΄αλλου φυτρώνε πάντα μια λεμονιά και τα λεμόνια στο αυγολέμονο των δυο τραπεζιών έρχονται από την ίδια ρίζα.

}

ΦΆΤΣΑ στην Πραγματικότητα ΜΕΡΙΚΈΣ ΦΟΡΈΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΝΆΕΙ. ΆΛΛΕΣ ΠΆΛΙ, ΕΝΏ ΣΤΈΚΕΙ ΕΚΕΊ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΕΊ, ΤΗΝ ΑΓΝΟΟΎΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΌΜΕΝΟΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΩΝ SOCIAL MEDIA, ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΎΟΥ, ΤΗΣ «ΚΟΙΝΉΣ ΓΝΏΜΗΣ». Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΌΜΩΣ, ΌΣΟ ΣΚΛΗΡΉ ΚΙ ΑΝ ΕΊΝΑΙ, ΕΠΙΒΆΛΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΊΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΓΕΙΏΝΟΝΤΆΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΣΚΛΗΡΆ Ή ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΆ – ΑΝΆΛΟΓΑ ΤΗΝ ΠΕΡΊΣΤΑΣΗ. ΈΤΣΙ ΚΙ ΕΜΕΊΣ, ΠΆΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΊΖΑΜΕ ΜΕ ΨΥΧΡΑΙΜΊΑ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΌΤΗΤΑ, ΣΤΕΚΌΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΌΤΑ, ΕΚΤΙΜΏΝΤΑΣ ΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΌΣΩΠΑ.

ΓΡΆΨΑΜΕ: ΤΟ ΤΡΑΜΒΆΙ ΔΕΝ ΤΡΑΒΆΕΙ

ΜΕΤΡΉΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΊΩΝ Όταν μας είπαν ότι η «Πατησίων πεθαίνει» εμείς την πήγαμε πάνω κάτω για να μετρήσουμε τα κλειστά και τα ανοιχτά μαγαζιά ένα προς ένα. Μαζί με τις καθέτους. Κέρδισε τελικά το δικό μας σύνθημα: «Η Πατησίων Ζει». Και πώς να πεθάνει άλλωστε; Έχει φρουρό την Ακρόπολη. Κι όταν η καραντίνα ήρθε να μας υπενθυμίσει την ευθραυστότητα της ζωής (και της πραγματικότητας), εμείς πήγαμε κόντρα στην κινδυνολογία, δημοσιεύσαμε ένα ερωτηματολόγιο και συλλέξαμε απόψεις (και πραγματικότητες). Δημοσιεύσαμε κείμενα ποικίλης ύλης και αναφωνήσαμε «Ζήτω η πραγματική ζωή». Συναντήσαμε «πραγματικούς ανθρώπους» με τις ιστορίες τους, τα λάθη, τα σωστά, τις αλήθειες και τα μυστικά τους. Όχι, δεν έχουμε εμμονή. Έχουμε ρομαντισμό. Μόνο αν συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα, μπορείς να την αλλάξεις. ΤΕΥΧΟΣ

ΖΉΤΩ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΖΩΉ Η ζωή δεν είναι –ευτυχώς– άθροισμα ευκολιών. Υπάρχει ένας δρόμος που ενώνει τις κοινωνίες που πορεύονται με βάση τον «δυτικό» τρόπο. Ένας μονόδρομος, που όποιος σκεφτεί να τον αμφισβητήσει, θεωρείται οπισθοδρομικός, φοβικός και «εραστής» των σπηλαίων. Αυτός ο μονόδρομος κηρύττει τον πόλεμο στον μόχθο, στον κάματο, στην πίεση, στην κούραση. Ανάπαυσε το σώμα, το μυαλό και την ψυχή σου. Μην χάνεις χρόνο, μην σπαταλάς φαιά ουσία, απεμπόλησε δεξιότητες και ικανότητες. Από το παρκάρισμα με αισθητήρες και το κούνημα ενός μωρού με αυτόματο ρηλάξ, μέχρι τις τηλεοπτικές πλατφόρμες με σειρές και την τηλεκπαίδευση. Είναι δύσκολο για τον γονιό με την ψυχή στο στόμα να αφήνει το πιτσιρίκι στο σχολείο και να τρέχει στην δουλειά. Οπότε τι; Τηλεκπαίδευση; Η κατανάλωση ευκολίας κάνει τον άνθρωπο λιγότερο έξυπνο, ικανό, δραστήριο, συναισθηματικά ευφυή. Καταργεί την κοινωνικότητα, τους χώρους, τον ίδιο τον πολιτισμό. Όλα αυτά, στην πραγματικότητα, δομούν μία πλήρως ελεγχόμενη και κατακερματισμένη κοινωνία, με άτομα που καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν. Η πιο εύκολη ζωή είναι ο θάνατος. Ο smart θάνατος, που δεν πονάς κιόλας. ΤΕΥΧΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ

Είναι αδύνατο να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά, να ψάχνουμε φαεινές για να βγούμε από τη δύσκολη θέση, να ξεγελάμε τον εαυτό μας με χίλιες δυο δικαιολογίες. Χρειάζεται να γειωθούμε στην πραγματικότητα, να δούμε δίχως παρωπίδες τα προβλήματά μας, να αντιληφθούμε τις χρόνιές μας παθήσεις. Η Πατησίων Ζει, η Αθήνα Ζει, η Ελλάδα Ζει... Αλλά αν δεν αλλάξουμε πολλά γύρω μας, τότε πολλά μπορούν να χαθούν...

ΓΙΑΤΊ ΧΑΊΡΕΤΑΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΆΕΙ, ΠΑΤΈΡΑ Οι δεκαετίες του ’80 και του ’90 εναπόθεσαν πάνω στο σώμα και στο μυαλό στρώματα ψευδοκουλτούρας, κρατικοπελατειακού ατομισμού, ραγιάδικης διανόησης, καταναλωτικής ψυχοβλακείας, κομματοκρατικής υπνηλίας, χαζοχαρούμενου λάιφ στάιλ, αποχαυνωτικής εγωπάθειας, ανέραστου σεξισμού και κλισέ, πολλά κλισέ. Όποιος θέλει και άλλο ’80 στη ζωή του και άλλο ’90, δικαιώνει την κατάσταση στην οποία είμαστε όλοι μαζί σήμερα. EDITORIAL, ΤΕΥΧΟΣ

}

ΤΕΎΧΟΣ 75 | ΙΟΥΝΙΟΣ 2020

ΚΟΒΙΝΤ

ΔΎ ΣΚΟ ΛΑ

Μένουμε άνθρωποι. Μέσα σε πολύ δύσκολες στιγμές, καταφέραμε να βγάλουμε αυτό το τεύχος. Όχι σε χαρτί, όπως θα θέλαμε. Το πρόβλημα της διανομής ήταν ανυπέρβλητο. Το ξεφυλλίζετε στο διαδίκτυο, το ξέρω πως δεν είναι το ίδιο. Ίδια είναι όμως η διάθεση να επικοινωνούμε, να παρουσιάζουμε θέματα και απόψεις, συχνά αντικρουόμενες. Επίσης, να προσεγγίζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα με σοβαρότητα, αλλά και αισιοδοξία. Στο εξώφυλλο, υπάρχει το ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Δεν είναι μικρό αυτό το στοίχημα. Το να συνεχίσουμε να ζούμε, να ελπίζουμε, να βάζουμε πλάτη στα δύσκολα, να συγκροτούμαστε ως πολίτες και ως κοινωνία, είναι η απάντηση στην ανθρωπιστική-υγειονομική κρίση. Την οικονομική διάσταση θα τη δούμε μετά. Έτσι είναι η σειρά των πραγμάτων. Η συζήτηση έχει ανοίξει για πολλά σημαντικά ζητήματα. Για τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, για τον τρόπο που ζούμε, που παράγουμε και που καταναλώνουμε, για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, για την αξία μικρών καθημερινών πραγμάτων, για τη σχετικότητα της οικονομικής ευμάρειας, για ευθύνες κλπ. κλπ. Έτσι γίνεται πάντα έπειτα από καταστροφές. Θρυμματίζεται η αλαζονεία του ανθρώπου, αποκαλύπτεται η αυτοκαταστροφική του τάση. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Ακούγεται κάπως δραματικό, αλλά μήπως δεν είχε κάτι δραματικό κι αυτό που είχαμε;

τα πράγματα

ΜΈΣΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΊΑ, ΒΡΕΘΉΚΑΜΕ, ΌΠΩΣ ΌΛΟΣ Ο ΚΌΣΜΟΣ, ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΕ ΔΎΟ ΚΡΊΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΑΡΑΚΟΎΝΗΣΑΝ ΣΧΈΣΕΙΣ, ΒΕΒΑΙΌΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΈΣ: ΤΟΝ ΙΟΎΛΙΟ ΤΟΥ 2015 ΜΕ ΤΑ ΚΆΠΙΤΑΛ ΚΟΝΤΡΟΛ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΆΡΤΙΟ ΤΟΥ 2020 ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΊΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΎ. ΤΟ ΠΏΣ ΣΤΈΚΕΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΆ ΠΌΣΟ ΑΝΤΈΧΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΈΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΈΣ, ΈΧΕΙ ΜΊΑ ΣΗΜΑΣΊΑ, ΓΙΑ ΣΈΝΑ ΠΡΏΤΑ ΑΠ’ ΌΛΑ. ΠΑΡΑΘΈΤΟΥ-

ΜΕ ΑΠΟΣΠΆΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΑ ΤΕΎΧΗ ΑΥΤΆ, ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΣΕ ΧΑΡΤΊ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΎΤΕΡΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΌ. ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΉΣΟΥΜΕ ΕΆΝ ΔΕ ΣΤΗΡΙΖΌΜΑ-

ΣΤΑΝ ΠΡΏΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΎΣ ΜΑΣ -ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙ’ ΑΥΤΌ- ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΛΆΤΕΣ ΠΟΥ ΈΒΑΛΑΝ ΠΛΆΤΗ ΜΕ ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΚΑΙ ΚΑΛΉ ΔΙΆΘΕΣΗ! ΣΥΓΧΩΡΈΣΤΕ ΜΑΣ ΤΟΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΌ ΤΌΝΟ… ΉΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΘΉΚΕΣ.

υγ

Με σεβασμό στις στιγμές και στον αναγνώστη (το «χρήστης», κάπως δεν κολλάει), με αποφυγή fake news και παραπλανητικών τίτλων, με φρέσκες ιδέες, γνώμες και συνεντεύξεις. Θέλω να ευχαριστήσω τους εργαζόμενούς μας που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά και όλους όσοι έγραψαν και συμμετείχαν σε αυτήν την έκδοση. Όλα θα πάνε καλά.

Δύο τοµείς της οικονοµίας χρειάζεται να στηρίζονται οικονομικά από το κράτος –το οποιοδήποτε κράτος και ανεξάρτητα κυβέρνησης και πολιτικής: η Παιδεία και η Υγεία. Από κει και µετά, οι διάφορες χορηγήσεις, επιδοτήσεις, στηριγµατάκια κ.λπ., όλοι το ξέρουµε πως είναι μία γκρίζα περιοχή όπου ο καθένας εκμεταλλεύεται ό,τι µπορεί να εκµεταλλευτεί. Καθόλου λοιπόν δεν καταλαβαίνω την επιδότηση του Τύπου, των καναλιών και των site, την ώρα που υπάρχουν τόσες µαύρες τρύπες. Και δε µιλώ για τη διαφάνεια (που δεν υπάρχει), αλλά για την αντίληψη και την πρακτική. Καλοφάγωτα λοιπόν… Αλλά πληρώστε και τους εργαζόµενούς σας. (Τ. 76)

υγ

ΤΕΎΧΟΣ 26 | ΙΟΥΛΙΟΣ 2015

ΚΆΠΙΤΑΛ ΚΟΝΤΡΌΛ

Αυτό το τεύχος είναι διαφορετικό. Από το εξώφυλλο, τα θέματα, τις διαφημίσεις. Η ψυχή του όχι και τόσο. Θέλουμε να σας μιλήσουμε γρήγορα, κοφτά και καθαρά. Αν δεν έχετε διαβάσει τους στίχους στο εξώφυλλο, κάντε το πριν συνεχίσετε εδώ το διάβασμα. Το Τρελοβάπορο, η χώρα μας... Βαπόρι στα βουνά, μαύρη πέτρα και όνειρο τόσο αντιθετικά αυτά μεταξύ τους. Σκεφτόμαστε. Αθώοι λοστρόμοι, πονηροί ναύτες, καπεταναίοι, όλοι μαζί πάνω σ’ ένα βαπόρι. Θα πούμε τη γνώμη μας! Η τρικυμία όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά το κούνημα θα μας τραντάξει. Όμως υπάρχει κάτι θετικό μέσα σ’ όλα αυτά. Ζούσαμε πάνω σε μια τεράστια φούσκα. Μία τεράστια πλάνη, αλλού ηθελημένη, αλλού αθέλητη. Και θα αλλάξουν όλα. Φούσκα στην πολιτική, φούσκα στα κόμματα, στις καταναλωτικές συνήθειες, στην οικονομία, στη διασκέδαση, στην κουλτούρα. Συνθήματα, δόγματα, κόλπα και μισόλογα. Φούσκα στη δουλειά – και στους εργαζόμενους και στ’ αφεντικά. Ένα σύστημα καταρρέει. Σύστημα προτύπων, συνηθειών, ιδεών. Ερχόμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα. (Τ. 26) Μην βλέπετε πολύ τηλεόραση, τρομοκρατεί και πανικοβάλλει. Κι εσείς στα κανάλια, κόφτε το λίγο.

}

απουσί ε

ΤΕΥΧΟΣ

Από τους πιο γλυκούς ανθρώπους. Τα δικά της λόγια μας έδωσαν την ιδέα για το αφιέρωμα «Σιωπηλή κοινωνική αλληλεγγύη». Όποτε της ζητούσαμε μας έγραφε μικρά κείμενα που συνδύαζαν τον πηγαίο Χριστιανισμό με την κοινωνική δικαιοσύνη και το μέτρο απέναντι στους ανθρώπους και τις καταστάσεις.

ΑΣ ΣΤΉ

, ΜΑΣ

ΡΙΞ Ε , Μ Α Σ ΣΚΟΎΝΤ ΗΞΕ

Απόσπασμα από κείμενό της: Μένουμε στην Κυψέλη. Σε μια συνοικία υποβαθμισμένη που σε τίποτα δε θυμίζει την εικόνα του «χθες». Όμως, είμαστε μια χαρούμενη γειτονιά. Υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο κι ας έχουμε 5-6 γλώσσες, 5-6 θρησκείες, 2-3 χρώματα. Ο Αχμέτ ο κουρέας, έκανε ανακαίνιση στο μαγαζί του και επειδή πέρασα και του είπα «καλές δουλειές», την Πέμπτη, που έχουμε λαϊκή, μας έφερε λουλούδια. Ο Γιάννης με το τζαμάδικο, θυμώνει με όσους δε συμφωνούν μαζί του ιδεολογικά. Όμως, αν συμβεί κάτι σε οποιονδήποτε από μας, πρώτος θα τρέξει να βοηθήσει».

ΑΝΈΝΑΝ

ΣΤΆΘΗΚ Ε. Κ

Απόσπασμα από ένα κείμενό της: Εγώ θα κυκλοφορώ, δε θα μου φάνε τη σύνταξη. Εγώ έχω μια κάποια ηλικία αλλά έχω και μια γενική ανησυχία. Δε με χωράει ο τόπος – ποτέ δε με χωρούσε. Ζω μια γεμάτη ζωή. Πάω σε διάφορες εκδηλώσεις, πίνω ένα καφεδάκι ή ένα κρασάκι με φίλους, φίλες. Και βέβαια γράφω. Έχω και πήγαιν’ έλα και πάρε δώσε με τον Χρύσανθο και την παρέα της εφημερίδας «Η Πατησίων Ζει». Εν ολίγοις κυκλοφορώ με το σύνθημα (σλόγκαν, εις την άπταιστον ελληνικήν): Εγώ θα κυκλοφορώ. Δε θα με κλείσουν μέσα για να πεθάνω από κατάθλιψη και να μου φάνε τη σύνταξη.

Ο Παναγιώτης που ερχόταν κάθε τέλη του μήνα να πάρει τρία έντυπα. Ταπεινός, ντροπαλός, ευγενικός. Δεν ήθελε να ενοχλήσει διόλου, δε χτυπούσε το κουδούνι, περίμενε να τον δούμε και να του ανοίξουμε. Φορτωμένος με ντοσιέ με φωτογραφικό υλικό από τα τραίνα, που ήταν η μεγάλη του αγάπη. Μιλούσε για μας με τα καλύτερα λόγια, μας «πρόδιδε» με συνωμοτικό ύφος μαγαζιά που μόλις είχαν ανοίξει ώστε να τα προσεγγίσουμε για διαφήμιση. Όταν έφευγε πάντα έλεγε: «Να σας αφήσω κάτι για την εφημερίδα;»

απου σ ί ε ς

ΤΕΥΧΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΚΑΧΡΙΜΆΝΗΣ

ΑΝΔΡΙΑΝΉ ΡΕΜΟΎΝΔΟΥ

ΊΑ «ΑΝ

Η Ναταλία ήρθε μόνη της στο γραφείο και μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο είπε: «Θέλω να βοηθήσω». Κι έτσι έγινε. Αυτή την απλότητα μπορούν να την έχουν μόνο σύνθετοι και δομημένοι άνθρωποι. Η Ναταλίτσα –έτσι την αποκαλούσαμε όλοι και όλες στο γραφείο– είχε έναν μαγικό τρόπο να χαρίζει οικειότητα, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν ένα θετικό πνεύμα. Η φίλη μας είχε ένα φρέσκο, ριζοσπαστικό, νεανικό πνεύμα. Είχε και μια αντοχή. Τα κείμενά της τα έφερνε πάντα χειρόγραφα (εκτός από το τελευταίο...), το διάβασμά τους ήταν μια ιεροτελεστία. Η Ναταλία ανήκε σε μια γενιά που έζησε πολλά και όχι απλώς άντεξε, αλλά συμπύκνωσε την εμπειρία σε γνώση, αλλά και άποψη. Η Ναταλίτσα μας πάντα θα χαμογελάει σαν κορίτσι!

ΤΕΥΧΟΣ

ΑΧ Ώ Ρ Η Σ Α Ν». Ο ΚΑ ΘΈΝΑΣ Μ Ε Τ Ο Ν ΤΡΌΠΟ ΤΟΥ Μ

ΝΑΤΑΛΊΑ (ΝΑΤΑΛΊΤΣΑ) ΓΚΑΊΤΛΙΧ-ΣΑΜΑΡΆ

Εγώ λατρεύω την Αθήνα όπως και να έχει, ζω εδώ πάνω από πενήντα χρόνια. Βγαίνω έξω, χαιρετάω τους πάντες, στη γειτονιά είμαστε. Μου αρέσει να βλέπω τις θετικές πλευρές. Δεν αντέχω τη μιζέρια. Ο πατέρας μου έλεγε: «Πίσω από κάθε κακό θα ψάξεις και θα βρεις ένα καλό». Και τον ρωτάω: «Από τη γενοκτονία τι καλό μπορεί να βγει;» Μου απαντάει: «Σκέψου, φύγαμε από τα βάθη της Ανατολίας, και ήρθαμε εδώ, στη Δύση». Δεν αναπολώ πράγματα. Δεν λέω «εμείς τότε»... Καλύτερα είναι τώρα. Όλα τα κακά περνάνε εξάλλου, εσύ τα κρατάς αν θες.

ΔΕΚΑΕΤ

Άτακτο πνεύμα, υπερδραστήρια, αεικίνητη, με παιδικότητα στο βλέμμα. Όταν της είπαμε την ιδέα, εν μέσω δραματικών τόνων και διλλημάτων, με ανείπωτη ηρεμία μάς είπε: «Ηρέμησε, παιδάκι μου. Προχώρα το και βλέπεις. Νέες ιδέες χρειάζονται». Μας βοήθησε στο ξεκουβάλημα του πρώτου τεύχους, κάθισε μαζί μας να το ξεφυλλίσει και να το παινεύει και να βρίζει στα ιταλικά όσους δεν μπήκαν με διαφήμιση για να το στηρίξουν.

Απόσπασμα από κείμενό της σε άρθρο στο site μας με τίτλο «Με αγάπη από την Αρμενία», 3/4/2019: Από όταν η Αρμενία έγινε χώρα, δικαιωθήκαμε. Όταν ταξίδεψα πρώτη φορά στην Αρμενία (12 ώρες κάναμε με το αεροπλάνο γιατί απαγορευόταν να περάσουμε πάνω από την Τουρκία) είδα κάτω τη γη και κατάλαβα ότι για μένα πατρίδα είναι η Ελλάδα. Την ίδια στιγμή όμως, είπα ανήκω και εδώ και εκεί. Δεν είμαι κατά λάθος «πεταμένη» στην Ελλάδα. Ξέρω ότι έχω κάποια ρίζα, δεν βρέθηκα πεταμένη σε μιαν άκρη της Γης. Φαντάσου ότι κάποτε οι Αρμένιοι, δεν είχαν υπηκοότητα! Η υπηκοότητα αναγραφόταν ως «Ακαθόριστος». Δεν υπήρχες, ήσουν σαν αόρατος.

ΈΣΑ ΣΕ Α ΥΤΉ ΤΗ

Η ΡΟΎΛΑ (ΡΟΥΛΙΏ) ΣΩΤΗΡΟΠΟΎΛΟΥ

Ε ΣΕ ΑΥΤ ΟΎΣ ΤΟΥ ΣΑ

ΚΑΙ Μ

Απόσπασμα από μία συνέντευξή του: Τι εύχεσαι; Να ξεπερνάς με ένα μαγικό τρόπο τα φοβερά προβλήματα. Ποιος είναι τελικά ο στόχος; Να καταφέρω να ζήσω αξιοπρεπώς την οικογένειά μου κάνοντας τη δουλειά που αγαπώ, στη χώρα που μεγάλωσα και επέλεξα για πατρίδα.

ΕΡΘΟΎΜ

Η Σιρανούς ήταν η Κυψέλη, η Νέα Υόρκη και η Αρμενία μαζί. Δραστήρια και γενναιόδωρη, μας έχει γεμίσει με δώρα και διακοσμητικά που έφτιαχνε η ίδια. Για να καταλάβετε πώς ήταν, θα γράψω απλά τη μετάφραση του ονόματός της: Σιρανούς σημαίνει γλυκιά αγάπη.

ΛΙΆ.

Ν ΑΝΑΦ

ΣΙΡΑΝΟΎΣ ΓΙΑΤΖΙΆΝΔΕΔΕΓΙΆΝ ΔΕΔ ΕΓΙΆΝ

ΑΠΌ ΠΑ

ΤΕΥΧΟΣ

Γράφει ο ίδιος στο Τεύχος 9: Ήταν αρχές Οκτώβρη και απόγευμα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Κάποιος άγνωστος μου είπε με θράσος: «Σκέφτομαι να βγάλω ένα περιοδικό με τίτλο Η Πατησίων Ζει και θέλω να μας στηρίξεις». Άρχισα να φωνάζω αυθόρμητα. Μπράβο ρε μλκ, κ.λπ. Ο συνομιλητής μου νόμιζε ότι τον έκραζα. Έπεσε στην περίπτωση! Μόλις πριν λίγο καιρό είχα τσακωθεί με έναν δημοσιογράφο που έγραφε πως η Πατησίων πέθανε και ότι το ΤΡΙΑΝΟΝ έκλεισε! Δε θα πεθάνουμε ποτέ, να είστε καλά!

Ε ΝΑ ΜΗ

ΔΕ ΓΝΩΡ ΊΖΑΜΕ

ΙΔΙΟΚΤΉΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΥ ΜΑΣ «ΤΡΙΑΝΟΝ»

ΟΡΟΎΜ

ΝΘΡΏΠΟ ΥΣ ΠΟΥ Ή Τ Α Ν Τ Ό ΣΟ ΚΟΝ ΤΆ ΜΑΣ

Ο ΛΕΩΝΊΔΑΣ (ΛΕΌ)

ΔΕΝ ΜΠ

ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ

ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ

www.galaxy92.gr

Ένα έντυπο πλανιέται πάνω από την πόλη…

* Υπάρχουν χώροι που παραμένουν σημεία διανομής από το πρώτο τεύχος της ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ. Αυτό μας δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας περιμένουν, μας εκτιμούν, μας καλοδέχονται. Και για του λόγου το αληθές, 10 σημεία διανομής που παραμένουν από την αρχή μέχρι σήμερα:

ής! ής! ! διανοςμ νομ ι θέμα ανομή δια ής! ς! α δι μα αςν!ομ μή η… Είνα θέμ ναι ι θέ ιαναομδιή νο την πόλ δ μ … Εί όλη Είνα έμα θέ δια ην π ναι θ αι … πό τ … Εί Είν μα όλπηόλη η… έ

τυ

α άνω

δι

αν ομ

Η ΔΙΑΝΟΜΉ ΤΟΥ ΕΝΤΎΠΟΥ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΤΕΧΝΙΚΌ ΖΉΤΗΜΑ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΤΡΙΤΕΎΟΝ ΘΈΜΑ. ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ Η ΕΠΙΛΟΓΉ ΤΩΝ ΣΗΜΕΊΩΝ, ΤΟ ΠΌΤΕ ΚΑΙ ΠΏΣ ΠΑΡΑΔΊΔΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΏΣ ΤΑ ΥΠΟΔΈΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΎΝ ΚΆΘΕ ΜΉΝΑ. ΧΏΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ, ΜΟΥΣΕΊΑ, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΙ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΑ, ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΆ ΑΠΌ ΣΗΜΕΊΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΊΤΕ ΤΟ ΗΠΖ. Καφέ, μπαρ, εστιατόρια, ουζερί, ταβέρνες και καφενεία, είναι μια δεύτερη κατηγορία. Επίσης υπάρχουν δεκάδες σημεία Υπηρεσιών (υγεία, αθλητισμός, εκπαίδευση κ.α.) και εμπορικά καταστήματα που μας φιλοξενούν σε μόνιμη βάση. Έχουμε προσέξει την ποιοτική διάσταση, τη διασπορά σε πολλές γειτονιές και συνοικίες της Αθήνας αλλά και πέρα από τα στενά όρια του Δήμου. Αποφεύγουμε το Μετρό και τα πολυσύχναστα μέρη· η εμπειρία μάς δείχνει πως εκεί το έντυπο μοιράζεται πολύ γρήγορα μεν, αλλά δεν υπάρχει ποιοτική σχέση με τον αναγνώστη δε. Εμάς μας ενδιαφέρει η μόνιμη σχέση μαζί του, να το ψάχνει, αλλά και να ξέρει πού και πότε θα το βρει. Στην πραγματικότητα μας ενδιαφέρει το έντυπο να μπαίνει μέσα στο σπίτι και στην επιχείρηση. Όταν αυτό συμβαίνει, είναι μία επιτυχία για εμάς!

ι ό Ε έ π θ α α … ι η ω τ α λ ν ό … Είν π ιέ έται πά ν ν η έν τ πόλη ι α ό ν π λ α α α λ π ω πό την ν ά π Έν α έυνπτουππο ι νω α α τ έ ι ν ν ι πά Έ έντ α λ π α πονιέτ α ένπτλυα ν ΈΈυνπαο τ ν

ω από ται πάν πλανιέ

ΕΊΝΑΙ ΘΈΜΑ ΔΙΑΝΟΜΉΣ!

ΟΙ ΝΟΣΤΙΜΙΈΣ ΤΗΣ ΜΑΊΡΗΣ, ΕΣΤΙΑΤΌΡΙΟ ΣΙΝΈ ΤΡΙΑΝΟΝ, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΣ ΜΑΡΤΙΝΗΣ, ΜΑΓΕΙΡΕΊΟ BAR AU REVOIR Ο ΦΟΎΡΝΟΣ ΤΟΥ ΡΕΜΟΎΝΔΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ΨΗΤΟΠΩΛΕΊΟ/ΕΣΤΙΑΤΌΡΙΟ ΚΟΣΜΟΪΑΤΡΙΚΉ, ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΌ ΚΈΝΤΡΟ ΠΥΡΟΜΆΛΛΗΣ, ΧΡΏΜΑΤΑ/ΣΙΔΗΡΙΚΆ ΘΈΑΤΡΟ ΚΝΩΣΣΌΣ ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΌ ΜΟΥΣΕΊΟ

* Στις αρχές το έντυπο μοιραζόταν από χέρι σε χέρι. Έβγαιναν οι εργαζόμενοι του περιοδικού στους δρόμους, συναντούσαν ανθρώπους, έμπαιναν σε καταστήματα και το διοχέτευαν πίσω στη γειτονιά που το γεννούσε κάθε μήνα.

ής

Ένα έ

* * * *

AMARILLO SUAVE, ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΟΣ, ΑΘΛΗΤΙΚΌΣ ΣΎΛΛΟΓΟΣ * Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι οποίοι δεν έδειξαν σεβασμό και προφανώς βγήκαν από σημεία διανομής. * Αξέχαστη στιγμή: Τα δέκα stand που έφτιαξε με τα χεράκια του ο φίλος ΘΑΝΆΣΗΣ τα διακοσμήσαμε εμείς με στένσιλ, με τα δικά μας χεράκια, ΘΑΝΆΣΗΣ, και κατέληξαν σε καταστήματα για να υποδέχονται κάθε μήνα το περιοδικό μας.

* Ο ΓΙΆΝΝΗΣ ο διανομέας, που είναι ο πρώτος που πήρε σύνταξη από το περιοδικό και του ευχόμαστε να είναι καλοφάγωτη. * Τα ευχαριστώ μας σε όλους και όλες που με χέρια, πόδια, παπάκια και ταξί, οδήγησαν το περιοδικό στον προορισμό του.

ΜΊΝΑ Π., πρώην διανομέας Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ, απόσπασμα από συνέντευξή της στο τεύχος 19, Νοέμβριος 2014: Έχουμε ακούσει άπειρες φορές «Η Πατησί-

ων πέθανε». Εμείς τους λέμε ότι είμαστε εδώ και ζούμε. Τους παροτρύνουμε να κάνουν το ίδιο. Μου φαίνεται γελοίο να λένε ότι η Πατησίων πέθανε από τη στιγμή που όλοι, εκείνη τη στιγμή, είμαστε επί της Πατησίων.

ΧΡΙΣΤΊΝΑ Κ., πρώην διανομέας Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ, απόσπασμα από συνέντευξή της στο τεύχος 19, Νοέμβριος 2014: Ενώ διένειμα το τεύχος, ένας κύριος με ρώτησε αν η

εφημερίδα έχει μέσα αγγελίες για γάμους, όταν του είπα όχι, εκείνος είπε: «Τότε δε τη θέλω».

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ο τμήμα πωλήσεων (ή αγγλιστί direct marketing) από το Πατησιών Ζει μέχρι σήμερα στο Η Πόλη Ζει είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να επικοινωνήσουν τις εμπορικές προτάσεις στις ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις, σε υποψήφιους πελάτες. Είναι κάτι παραπάνω από οικονομικές συμφωνίες όμως: είναι η ικανότητα της επικοινωνίας, της σύνθεσης, των ανθρωπίνων σχέσεων,της αμεσότητας και της μεταφοράς ιδεών στην υλοποίηση για να παίρνει σώμα το κάθε τεύχος. Είναι επίσης street!

ΣΠΥΡΟΣ

ν ω ε

α μ ή τμ

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ

σ λή

πω

10 ΧΡ ΟΝ ΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΠΟΙΟΣ/Α ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΕΙ. ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ/Α ΘΕΛΗΣΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΡΕΞΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΥΛΙΚΑ ΙΧΝΗ.

ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΈΣΟΥΝ ΑΦΟΡΜΉ ΓΙΑ ΚΆΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ.

2014

2015

2016

στον Σεπτέμβριο | Ανηφοριές της Κυψέλης | Συναυλία στον Πύργο Θήρας 54 | Στέκια για φοιτητές Τ. 39 / 10.16 Αφιέρωμα & Συνεντεύξεις: «ΗΛΙΑ ΡΙΧΤΟ», Μ. Μαράντη*, Π. Βούλγαρης*, Γ. Αρμένης*, Π. Φαλάρας* | Το πάθος του Παζολίνι για το ποδόσφαιρο | Το σημείο G των πλατειών Τ. 40 / 11.16 5 χρόνια «Η Πατησίων Ζει», μια κάπως κινούμενη έννοια | Συγκρότημα Revision* | Επισκεφθήκαμε: 9 διαφορετικά σημεία με ταυτότητα | Πικ νικ στην εφορία Τ. 41 / 12.16 Μια καλύτερη ζωή σε μια καλύτερη Πόλη | Και αυτή τη χρονιά έφτασαν πάλι τόσο γρήγορα… Χριστούγεννα! Ν. Ντουντουλάκης* | Τα καλύτερα ρεβεγιόν της πόλης Τ. 42 / 01.17 Μαϊμούδων αλισβερίσι ή αλλιώς πως μάθαμε στα πρωτεύοντα να εκδιδονται | Η εκπόρνευση, το μπραβιλίκι και ο ντελιβεράς | ΚΕΘΕΑ: Η αλληλεγγύη δοκιμάζει τα όρια της | Αλ. Σκούρας* | Η ανάξια & η αναξιοποίητη πόλη Τ. 43 / 02.17 Τα αποκριάτικα πάρτυ που ποτέ δεν διοργάνωσες | Ο δρόμος είχε την δική του Ιστορία | Η Αντιγόνη πεθαίνει κάθε μέρα εδώ και χρόνια | Και η νηστεία θέλει την νοστιμιά της Τ. 44 / 03.17 Ραντεβού στην Λιλιπούπολη | Θ. Τσαλταμπάσης* | Σεφάρισμα στις γεύσεις | Η εξοχική Κυψέλη Τ. 45 / 04.17 Άνοιξη μου: Φωτογραφικά κλικ σε μια πόλη που επιμένει | Όλα του γάμου εύκολα | Δεκάλογος: Ο τίμιος έμπορος και ο τίμιος καταναλωτής | Στο εργοτάξιο Τ. 46 / 05.17 Λαμπρινή – Γαλάτσι, σημειώσατε Χ | Πάρτε κύριε Λαχεία: Αναζητώντας την τύχη | Σ. Αρβανίτη* | Που θα σε βρω; Στους πεζόδρομους και στις αυλές Τ. 47 / 06.17 Το χρονικό μιας έρευνας που (δεν) έγινε: Η τρίτη ηλικία | Πλ. Αγ. Γεωργίου: Ένα μικρό Κυψελιώτικο χωριό | Πόσο creepy αντέχεις; Όταν πεθαίνει η λογική | Σπ. Ορνεράκης* Τ. 48 / 07.17 Καλοκαίρι στην Αθήνα: 50+ μιλούν για τη δική τους ιστορία | Όταν όλοι έχουν φύγει | Η ψυχή του καλοκαιριού | Διακοπές στην Αρχαία Αθήνα | Τα μπάνια του λαού | Καλοκαίρια στις οθόνες | Καλοκαίρι 2088 Τ. 49 / 09.17 Απόλλωνας: Μια ομάδα που πατάει σε 3 αιώνες | Το σπίτι & το εκκλησάκι του Κανάρη στην Κυψέλη | Μπήκες σε τάξη; Βρες την έξοδο που σου ταιριάζει Τ. 50 / 10.17 Κ. Αρζόγλου*, Τζ. Δρίβαλα*, Ανδ. Φρέρης* | Ψυρρή – Ψυρρή το πας: Μια γειτονιά που αντέχει | Χειμωνιάζει: Μικρές ιστορίες | Δημοτικό Ιατρείο & Κοινωνικές υπηρεσίες Κυψέλης Τ. 51 / 11.17 Δ. Ρέτσας* | Περίοικοι και δημόσιος χώρος | Το άλλο Κέντρο | Μια νύχτα στην πλατεία Κουμουνδούρου | 6 χρόνια «Η Πατησίων Ζει» Τ.52 / 12.17 Η Φωτεινή Κυψέλη | Το θέατρο στο ραδιόφωνο | Πάει ο παλιός ο χρόνος; | Μια νύχτα στην πλατεία Κολωνακίου | Άνθρωποι πίσω από τις ταμπέλες | Οι επικές τρολιές του 2017 | Τι θα κάνουμε στις γιορτές; Τ. 53 / 02.18 Οι λόφοι της πόλης | Δύο πρώιμοι εκφραστές του Glocal | Σ. Σεραφείμ*, Κ. Μπιτζάνης* | Μια νύχτα στην πλατεία Προσκόπων | Να σου φτιάξω ένα καφεδάκι; Τ. 54 / 03.18 Ταράτσα: Μια (δεύτερη) ανεκμετάλλευτη πόλη | Ν. Καραναστάσης*, Bandallusia* | Δεν είναι όλα κατάθλιψη | 7 πληγές της Αθήνας | Μια νύχτα στην πλατεία Αυδή | B for Brunch Τ. 55 / 04.18 Βιβλίο όπως λέμε τροχός | Στα θερινά τα Σινεμά | Κορινθιακό πνεύμα: Η τιμή αρκεί… | Στο Δρόμο | Λ. Νικολακοπούλου* Τ. 56 / 05.18 Ταξιδιάρες ψυχές: Για μένα και τους φίλους μου που έφυγαν στα ξένα | Πεδίον Άρεως | Στ. Σταυρόπουλος* | Εντός εκτός & επί τ΄αυτά Τ. 57 / 06.18 Οδός Τοσίτσα | Ancient Memes* | Η σκόρπια γλυπτοθήκη της Αθήνας | Κοντινές αποδράσεις: Στην Ραφήνα θα σε πάω Τ. 58 / 07.18 Καλοκαιρινά δράματα: Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας | Ν. Καμτσής* | Έχουμε θέμα: Airbnb | Οι εξωγήινοι της οδού Μιχ. Βόδα Τ. 59 / 09.18 Πάτα το play: 6 (σχετικά) άγνωστα τραγούδια για την Αθήνα | Pedro Olalla* | Άνευ σχολείου: Προτάσεις δημιουργικής ενασχόλησης & εκπαίδευσης για όλους Τ. 60 / 10.18 Πραγματική Αθήνα: Οδοιπορικό σε Μεταξουργείο – Κεραμεικό | Η γλώσσα του δρόμου | Μ. Παπαδημητρίου* | Η εξιστόρηση του Παπέ Τ. 61 / 11.18 Αθήνα και αστυνομική λογοτεχνία: Η αποκαλυπτική ακτινογραφία μιας πόλης | Στ. Μάινας*, Π. Κοκκινόπουλος* | Μια νύχτα στην πλατεία Συντάγματος | Ο δημόσιος χώρος και οι περιπέτειες του Τ. 62 / 12.18 Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην πόλη και τους ανθρώπους της | Καλή χρονιά Κύριε Εκδότα | Σεβασμός στους κλασσικούς Τ. 63 / 01.19 Δ. Σαββόπουλος*, Αλ. Τσουβέλας* | Τελικά πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο; | Δείξε μου τον barberη σου να σου πω ποιος είσαι | Εκλεκτικές συγγένειες: Η φυσική και η πραγματική ζωή Τ. 64 / 02.19 Κ. Μπακογιάννης* | Δείξε μου το Παγκράτι σου | Θέατρο και ψυχή | Μουσικοί παραγωγοί προτείνουν τραγούδια για την πόλη Τ. 65 / 03.19 Λ. Νικολακοπούλου* | Μια βουτιά στην Ιαπωνική Κουλτούρα | Ένα ταξίδι στις κουζίνες του κόσμου | Ραδιοφωνικοί παραγωγοί προτείνουν τραγούδια για την πόλη Τ. 66 / 04.19 Δημοτικές εκλογές 2019: Η Αθήνα ψηφίζει | Ελ. Αρβανιτάκη*, Ν. Βατόπουλος* | Γεύσεις Εποχής | Ραδιοφωνικοί παραγωγοί προτείνουν τραγούδια για την πόλη Τ. 67 / 05.19 Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: 100 δράσεις με επίκεντρο τη διαφορετικότητα | Welcome Summer: Η πόλη υποδέχεται ένα θερμό καλοκαίρι | Επιστολικός έρωτας των ανωνύμων: 55 αποσπάσματα από ερωτικές επιστολές Τ. 68 / 06.19 Ο Αθηναίος και τα μουσεία της πόλης του | Κλασικοί Κατά | Κοντινοί προορισμοί: Σύρος η φεστιβαλική, Είσαι το Λουτράκι μου, Το Λαυρεωτικό ζήτημα είναι εδώ Τ. 69 / 07.19 Εκπαίδευση: 16 προσωπικότητες & 4 κείμενα | Το πρώτο μου βιβλίο: Για όλους μας υπήρξε η πρώτη φορά | Καλοκαίρι: Πράγματα που σίγουρα δεν πρέπει να κάνεις Τ. 70 / 09.19 Οδός Αθηνάς: Ξύπνιος άνθρωπος στην Αθηνάς δουλεύει | Ελληνική Μπύρα | Μ. Παπαοικονόμου* Τ. 71 / 10.19 Ο Πειραιάς ζει | Αυτή η πόλη είναι μια ζούγκλα και μας αρέσει Τ. 72 / 12.19 Η πόλη γιορτάζει: Μουσεία βιβλία, θέατρο, δωρεάν δράσεις, έξοδος, μουσική | Χριστούγεννα 2069: Ένα φουτουριστικό διήγημα ή και όχι | Χριστούγεννα είναι κάπου να ανήκεις Τ. 73 / 01.20 Π. Αμπαζής*, Ευγ. Παναγοπούλου* | Τέτοιες νύχτες όμορφες πρέπει να γλεντάμε | Ένα ταξίδι στον θερμό κόσμο της σούπας | 10 λόγοι να βρεθείς στην Αθήνα και να χαθείς στο Παγκράτι Τ. 74 / 02.20 The design fair* | Τα πολλά πρόσωπα των γυναικών | Κάτω από την Ακρόπολη | Η ταβέρνα είναι συναίσθημα Τ. 75 / 04.20 Μένουμε άνθρωποι: Ένα ειδικό τεύχος | 5 επιστολές: Κοινωνία ή σε πανικό; | 4 κλικ στους δρόμους της Αθήνας πριν την καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας | Πάσχα στα Μπαλκόνια Τ. 76 / 06.20 Το ερωτηματολόγιο της ΗΠΖ: Την εποχή του Κορωνοϊού παραμένουμε άνθρωποι | Μια βόλτα στο site μας | Φτου και βγαίνω: Σαν πολύ δεν μείναμε μέσα; | Pizza lovers, η στρογγυλή θέα της γεύσης Τ. 77 / 07.20 Δεν είναι κήπος! Είναι ένα ζωντανό «μουσείο» | Πόσο απέχει η εκπαίδευση από την χαρά; | 6 συγγραφείς μιλούν για το «βιβλίο υπό σκιάν» | Το ξεχωριστό μας καλοκαίρι Τ. 78 / 09.20 Η κοινωνική σημασία της παρέας: Είναι καλύτερα όταν είμαστε μαζί | Πειραιάς Κηφισιά: Όλη η Αθήνα σε 24 στάσεις | Duccio Balestracci*, Ά. Μιχαηλίδου* Τ. 79 / 10.20 Μετρώντας χιλιόμετρα: Η πόλη έχει τις δικές της φιγούρες | Ο ήλιος ο πράσινος: Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι | Η ποίηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν | Jammaroots* Τ. 80 / 12.20 Μ. Δανέζης* | 2020: Και όμως υπήρχαν ωραίες στιγμές | Αξίες: Μήπως πρέπει να τη δούμε αλλιώς; | Φουτουριστικό διήγημα: Ο ήχος της σιωπής Τ. 81 / 02.21 Τα reality shows στην εποχή των social media | Ν. Βλαβιανού* | Τα αγκάθια μια κοινωνίας: Βιασμός, κακοποίηση, παρενόχληση | Η επαπειλούμενη έλευση της Ανοίξεως Τ. 82 / 03.21 Ευελπίδων: Ο νόμος, η τάξη κι ο λαϊκός περίπατος | Σ. Μοσχονάς* | Ξεσκονίζοντας την μόδα | Μικρές ιστορίες: Σιωπηλά βροχερά απογεύματα, πίσω από κλειστές πόρτες Τ. 83 / 04.21 N’ CHEEZED* | Δεν είναι τρολ νιουζ | Γεια σου γείτονα: Μήπως η γειτονιά είναι η λύση; T. 84 / 05.21 Ζήτω η πραγματική ζωή | Έξω καρδιά: Πόλη ανοιχτή σαν τις καρδιές μας! | Κοινοί θνητοί* Τ. 85 / 07.21 Τα 16σέλιδα του καλοκαιριού | Τζιτζιφιές: Το «γκανιάν» του φαληρικού όρμου | Περαιά & Αθήνα τα περνάμε πάντα φίνα | Μαγιό: Μια ιστορική αναδρομή | «Η Πόλη Ζει» πάει καλοκαίρι Τ. 86 / 09.21 Τεύχος για την εκπαίδευση | Παράθυρα γνώσεων Τ. 87 / 10.21 Μια βαλίτσα με το όνομα Καισαριανή | Blues Wire* | Ποδόσφαιρο: Αρχίζει το ματς Τ. 88 / 11.21 Κάτι τρέχει στην Κυψέλη… εδώ και καιρό | Φόρος τιμής στους σαλταδόρους, στους μικρούς ήρωες και στα «όχι» | Ό. Μαλέα*, Olivier Descotes* Τ. 89 / 12.21 Φωτογραφικό αφιέρωμα: Αγκαλιάσματα | Βιβλίο και οι συναφείς | 7 chefs θυμούνται & προτείνουν | Μια ματιά στο μέλλον: Μάθε να σκανάρεις QR code | Το τρενάκι των Χριστουγέννων Τ. 90 / 01.22 Σκιαδαρέσες* | Hygge: Η τέχνη του «Ευ Ζην» | Η σκληρότητα και η ανθρωπιά | Πότε θα πιούμε εκείνον τον καφέ; Τ. 91 / 03.22 Γ. Πανούσης* | Τέσσερις δύσκολες καταστάσεις από τον κόσμο των γυναικών | Boho: Ξέρεις και εσύ τι είναι boho | Πάμε απόψε για σεργιάνι: Μια βόλτα στα πάλκα της Αθήνας Τ. 92 / 04.22 Βουτώντας στο politically in-correct του ελληνικού κινηματογράφου | Γίναμε floral | Ω, γλυκό μου Πάσχα | Cocktail o’ clock Τ. 93 / 05.22 Τα γραπτά μένουν | Αστικά Ξέφωτα | Ά. Παπαδημητρίου* Τ. 94 / 07.22 Urban Summer: Το πολύπλευρο αστικό καλοκαίρι στην Αθήνα Τ. 95 / 09.22 Αφιέρωμα στην εκπαίδευση: Η εκπαίδευση στις άλλες χώρες | Η εποχή των δεινοσαύρων | Το πολύπλευρο στην μορφωτική διδασκαλία | Κι όμως θυμάμαι Τ. 96 / 10.22 Φ. Δεληβοριάς* | Αγαλματάκια ακούνητα: Κι όμως μιλάνε | Κουκάκι Hood | Μπύρα: Το μπυροσκοπείο της πόλης Τ. 97 / 11.22 Καθώς χάνεται η παιδικότητα | Ρεπορτάζ: 1941-1944 Υλικά σημάδια του πολέμου στην πόλη | Βαρβάκειος & Πέριξ | Brunchάρουμε στην Αθήνα

2017

2018

2019

2020

2021

2022

Συνεντεύξεις

ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ

ΕΙΠ ΑΝ ΓΙΑ ΕΜ ΑΣ

_ Όταν ακούω Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, μου έρχονται στο μυαλό ενδιαφέροντα ρεπορτάζ για την Αθήνα, ρεπορτάζ που αναδεικνύουν τις αντιθέσεις και τις εκπλήξεις αυτής της πόλης, αλλά και άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν αυτή την πόλη ζωντανή, δημιουργική και όμορφη, μέσα από την τέχνη τους. _ Όταν ακούω Η Πόλη Ζει μου έρχεται στο μυαλό η Ερμού τα Χριστούγεννα, τα χειμωνιάτικα τα μπαρ, πρωί στο αυτοκίνητο με Galaxy 92. _ Ποιότητα, λεπτομέρεια, δημιουργικότητα. _ Η Πόλη που έδωσε δύναμη στα πρώτα μου κείμενα. Η πιο καλή παρέα στον καφέ μου. _ Σε γκρι γωνίες με πολύχρωμα μάτια. _ Αδιευκρίνιστη ομορφιά, εμπνευσμένη άποψη. _ Αν ήταν γυναίκα, θα ήταν άνδρας. Σε μπερδεύει ευχάριστα. _ Ονείρωξη και εφιάλτης σε σέικερ. _ Φαντασία, γειτονιές, οραματισμοί. _ «Καλοί μου άνθρωποι!» και «Ξέρεις από βέσπααα;» _ Σύγχρονη και πάντα εκτός μόδας. Αυθεντική, non-politically correct, χρωματιστή, εφευρετική. _ Η Πόλη Ζει/Η Άντα πεθαίνει.

ΟΙ

ΖΟΎΛΙ ΘΆΝΟΣ ΘΑΝΆΣΗΣ ΓΙΆΝΝΗΣ ΑΘΗΝΆ ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ ΘΩΜΆΣ ΤΖΟΎΛΙ ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΕΛΈΝΗ ΆΝΤΑ ΧΡΎΣΑΝΘΟΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΒΑΣΊΛΗΣ ΑΝΤΏΝΗΣ ΖΙΖΗ ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΗΛΈΚΤΡΑ ΕΛΈΝΗ ΔΗΜΉΤΡΗΣ Η ΆΛΛΗ ΑΘΗΝΆ ΆΝΝΑ ΒΑΣΊΛΗΣ ΒΑΣΟΎΛΑ ΆΡΤΕΜΙΣ ΒΆΣΩ ΣΆΚΗΣ ΗΛΙΆΝΑ ΧΑΡΆ ΜΥΡΤΏ ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΝΙΚΟΛΈΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΆΛΛΟΣ ΈΝΑΣ ΓΙΆΝΝΗΣ ΚΙ Ο ΆΛΛΟΣ ΓΙΆΝΝΗΣ ΕΎΑ

_ Παιδιά, τι ώρα τον βαράμε; _ Ιδέες, κοινή λογική, κατανόηση. _ Δροσερή, ανεξάρτητη, ποικιλόμορφη. _ Ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει. _ Η Πόλη... ξυπνάει στο Όνειρό της. _ Η Πόλη Ζει είναι για αυτούς που νιώθουν κάτι και όχι για αυτούς που θέλουν να το παίζουν κάποιοι. _ Η πόλη ζει - τσακίστε τους ναζί. _ Δώστε βάση στα αυθεντικά πράγματα, όπως Η Πόλη Ζει. _ Βλέπεις και την αθέατη πλευρά της πόλης που ζει. Μαγευτικές γειτονιές και σημεία τους που δεν είχα ανακαλύψει. Γωνιές και αγάλματα που δεν είχα προσέξει. Στέκια που με προσκάλεσαν. Άνθρωποι που άκουσα τις ιστορίες τους και με συγκίνησαν. Καλλιτέχνες που γνώρισα από τις συνεντεύξεις τους. _ Η ανάγκη για ποιότητα μέσα στον πανζουρλισμό. _ Χρώματα, λέξεις, διαθέσεις. _ Παρά τις δυσκολίες, εύχομαι να συνεχίσει να υπάρχει· είναι το καλύτερο στην κατηγορία του! _ Μυρωδιά από χαρτί, διάβασμα στο σαλόνι, πάντα κάτι όμορφο μέσα. _ writer.editor.GO_TO_TOPwriter.editor.GO_TO_BOTTOM _ Ανακαλύπτω νέα σημεία της πόλης με καφέ και τσιγάρο στο μπαλκόνι! _ Μια αφήγηση για το νέο κέντρο του κόσμου. _ Έντυπο χρωμάτων. _ Μυστικά περάσματα. _ Ιστορίες, χρώμα, βόλτα. _ Αυθεντική και φρέσκια ματιά σε θέματα που απασχολούν τους Αθηναίους. _ Ο παλμός της πόλης. _ Η δουλειά μου. _ Ο Χρύσανθος. _ Ό,τι είχα να πω, το ήπια. Και το έγραψα. _ Απ’ τα 21 στα 31, 100 τεύχη δρόμος. _ Η Πόλη ζει είναι Κυψέλη. _ Αέρας φρεσκάδας και τόνωση πολιτισμού. _ Έκφραση. _ Ανθρώπινες Ιστορίες. _ Η πόλη μας, η Αθήνα, ζει αιώνες τώρα. Μας καταπιέζει και μας απελευθερώνει με τις λειτουργίες της. Ομορφαίνει κι ασχημαίνει κάθε μέρα. Θριαμβεύει και ηττάται μέσα στην ιστορική της πορεία. Κλείνει κι ανοίγει την ψυχή της στους πολίτες. Το περιοδικό «Η πόλη ζει» έγινε 10 χρονών. Γεννημένο μωρό από την κούνια του με το χάρισμα της έμπνευσης; Με δημιουργούς της δια-μόρφωσης νέας τοπικής συνείδησης; Παιδί της γειτονίας με τα σκιρτήματα της πρώτης αθώας εφηβείας; Θα φανεί. Σ’ εμάς τους αναγνώστες δεν μένει πάρα να ευχηθούμε μια ενηλικίωση με την ίδια ευαισθησία και με τον ίδιο δυναμισμό. _ Το πιο ελεύθερο και ταξιδιάρικο free press της πόλης. _ Σελίδες που φιλοξενούν φωνές σύγχρονων ανθρώπων που επιμένουν να αγαπούν την Αθήνα. Κι αυτές εμπλουτίζονται από όνειρα και δημιουργία.

ΣΤΑΥΡΟΣ Εξωτερικές

ΘΑΝΑΣΗΣ Social & site

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Γραμματεία

αθημερινές ιστορίες που γράφονται στους δρόμους, που εκπέμπονται μέσα από τηλεφωνικές κεραίες, που μπλέκονται στα δίχτυα του διαδικτύου και που όλες μαζί αποτυπώνουν τη ζωή στην Πόλη...

ς η σ

ύ ο κρ

α δ ά ομ

Κάτι ενώνει τους ανθρώπους - κάτι ενώνει την πόλη.

α ί τ ρ α

ν ό δ χε

απ

ταν βλέπετε σε κάποιο τεύχος δισέλιδη φωτογραφία με μικρό συνοδευτικό κείμενο, σημαίνει ότι δεν είχαμε κάτι άλλο να βάλουμε. Και στα επόμενα!