STREET
PRESS 60//10-18
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ - ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 16 ΣΕΛΙΔΕΣ ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ www.ipolizei.gr
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος Αρχή μέση και τέλος... τα χαρακτηριστικά μιας ιστορίας.. Η μαγεία της τέχνης είναι στο πως ανατρέπει τους κανόνες της αφήγησης. Πώς η ματιά του καλλιτέχνη μετουσιώνεται η ίδια σε μέσο αφήγησης και οδηγεί τον θεατή σε έναν άλλο κόσμο. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον όπου, καθημερινά, ιστορίες έπαιρναν σάρκα και οστά πάνω σε ένα χαρτί! Έβλεπα τον πατέρα μου σκυμμένο πάνω στο σχεδιαστήριο του, πίσω από τον καπνό του τσιγάρου, σαν τον Τζεπέτο που κάθε μέρα φτιάχνει έναν καινούργιο Πινόκιο. Ήξερα οτι δεν έπρεπε να τον ενοχλήσω, οπότε περίμενα υπομονετικά να ολοκληρώσει το έργο του και μετά να θαυμάσω τον νέο μαγικό κόσμο που είχε δημιουργήσει. Ίσως αυτή η γλυκιά αναμονή ήταν που με όπλισε με μια παράξενη αισιοδοξία, αλλά και με την ανάγκη να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία με τους άλλους. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τη μαγεία της δημιουργίας. Είναι ένας κόσμος που ο φόβος αλλάζει πρόσωπο. Γίνεται οικείος και ξορκίζεται στον κόσμο του φανταστικού. Ένας τέτοιος φανταστικός κόσμος είναι για μένα η Σχολή. Ένας κόσμος χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Και ας φοβάμαι που και που... Ελένη Ορνεράκη
www.ornerakis.com Θήρας 19, Πλ. Αμερικής Τ.: 210 86 65 611
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
www.ipolizei.gr
Γνώμες
60//10-18
STREET
ΘΑ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ
PRESS
[ΘΕΜΑ]
Κυκλοφορώ στο κέντρο και λίγο πιο πέρα. Μαζεύω ότι προκήρυξη κυκλοφορεί. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Στην προκήρυξη ο άλλος πρέπει να πει περιεκτικά αυτό που θέλει να πει τέλος πάντων. Κοιτώ και τις αφίσες, στα φανάρια και στην βόλτα με τα πόδια. Και εκεί η επικοινωνία είναι άμεση, χτυπητή, συγκεκριμένη. Τέλος χαζεύω στο διαδίκτυο banner, κειμενάκια μικρά, ποσταρίσματα του λεπτού. Έτσι λοιπόν, κατά το παλιό ''αφίσα, κάρτα, κορνίζα'' τώρα έχουμε το ''προκήρυξη, αφίσα, μπάνερ''. Μία φράση αρχίζει και πυκνώνει την εμφάνισή της, ανεξαρτήτου προελεύσεως, ιδεολογίας και μέσου. Πρωτοεμφανίστηκε στα γήπεδα και στους τοίχους στα όρια των περιοχών. Αυτή η φράση είναι το “ΘΑ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ”... Συνήθως είναι στην κεφαλή ή στο τέλος της τοποθέτησης. Σαν Τίτλος ή σαν Συμπέρασμα υπογραμμισμένο, μεγάλο, χρωματιστό ανάλογα την αισθητική του καθενός. Πολύς φόβος δεν μαζεύτηκε στην πόλη; Δεν μας φτάνουν ο φόβος της Εφορίας, της Δεη, της τρύπας του όζοντος κλπ κλπ; Δεν φτάνουν τα άγχη του καθενός για το πως θα τα φέρει βόλτα, πως θα κρατήσει ισορροπία, πως δεν θα αποκτήσει κάποιο αυτοάνοσο; Δεν αρκούν τα φαντάσματα που έχει ο καθένας στριμωγμένα στην ντουλάπα του μυαλού του και τον τραβολογούν κάθε τόσο; Τελικά γιατί θα πρέπει να φοβάμαι στην πόλη μου; Και μάλιστα να μου το λένε φόρα παρτίδα με όλους τους τρόπους. Και όλο αυτό να καλλιεργείται από τα πιο αντιφατικά αναμεταξύ τους στρατόπεδα, παρέες, ομάδες, σινάφια και κολπέτα. Ποιος το λέει αυτό και σε ποιον απευθύνεται; Εάν έχεις μαγαζί πρέπει να φοβάσαι; Εάν είσαι ξένος πρέπει να φοβάσαι; Εάν είσαι ομοφυλόφιλος; Εάν είσαι μακρυμάλλης; Εάν έχεις κοσμηματοπωλείο; Εάν ψηφίσεις Μητσοτάκη; Τσίπρα ή Λαφαζάνη; Αν κάνεις αποχή; Αν πάρεις τρόλεϊ και το κάψουν; Αν δεν έχεις εισιτήριο και σε σκοτώσουν στο ξύλο; Αν, αν, αν... Και αλήθεια πόσο γουστάρεις να σε φοβούνται; Δημοκρατία τελικά είναι να διαλέγει ο καθένας τον φόβο που του ταιριάζει! Όχι, δημοκρατία και φόβος δεν πάνε μαζί!
ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΖΩΗ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ, ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΤΙΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΤΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ. ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΓΥΜΝΟΥΣ -ΚΑΤΑΓΥΜΝΟΥΣ- ΤΟΥΣ ΑΦΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΥΜΝΗΤΕΣ! ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΕΞΗΣ. ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΜΕΛΟΣ 4ΜΕΛΟΥΣ ΣΠΕΙΡΑΣ (!) ΜΠΟΥΚΑΡΕΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΩΝ, ΤΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝ, ΤΟΥΣ ΔΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ. Ο ΕΝΑΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ ΛΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΝΑΝ (ΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ...), ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΠΙΤΙ, ΤΟΝ ΔΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΕΝΟΥΝ!
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΜΠΟΥΚΑΡΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΟΥΣ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΛΟΥΣ ΚΛΠ ΚΛΠ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΕΦΤΕΙ ΞΥΛΟ, ΦΩΝΕΣ ΚΛΠ. ΘΥΜΙΖΕΙ ΦΑΡΣΟΚΩΜΟΔΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ; ΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΟΜΗΡΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΑΠΟ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΞΥΛΟ ΑΠΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΙΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΤΟ ΧΑΛΟΥΣΕ
Η ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. ΤΟ ''ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ'' ΗΤΑΝ ΜΠΑΤΣΟΣ. Ο ''ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΣ'' ΗΤΑΝ Ο ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ. Ο ''ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΣ'' ΕΔΕΣΕ ΤΟ ''ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ''. ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕ ΤΟ ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ; ΘΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ Η ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ ΜΟΚΟ;; ΘΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ ΤΟ ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΟΥΚΑ Η ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΜΟΚΟ;; ΞΕΧΑΣΤΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ ΚΑΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥ... Η ΖΩΗ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΚΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΤΥΠΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΙ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ...
ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΤΗΡΙΤΙΚΙΑ Η ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ; ΕΠΌΜΕΝΟ ΦΎΛΛΟ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Όταν ο λόγος μεταμορφώνεται σε εικόνα
[ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ]
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Η Μάνια της καρδιάς μας...
[ΑΦΙΕΡΩΜΑ] ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ - ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ Ένα οδοιπορικό στις αυθεντικές γειτονιές της πόλης
[ΔΙΑΒΑΣΤΕ]
ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΟΛΗ Το φάντασμα που έκανε ωτοστοπ: Παράξενες συναντήσεις
[ΔΙΑΒΑΣΤΕ]
ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΦΤΕΡΙΑ Περιοδικό ποικίλης ύλης για όλους
ΚΑΤΩ ΣΚΟΥΤΑΡΙ ΣΕΡΡΩΝ: 105 ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΓΩ ΔΕΚΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΩΝ. ΨΙΛΟΑΙΣΧΟΣ! ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟΟΟΟ
ΕΝΑ ΜΙΚΡ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΜΙ
Ο ΠΟΛΥΤ
ΜΕΓΑΛ
ΕΧΝΕΙΟ
ΝΑΡΙΑ
| ΔΡΑ
ΣΕΙΣ
Η ΠΟΛ
Η
| ΕΡΓ ΑΣΤΗ
ΡΙΑ
Πλ. Αγίων Ασωμάτων 7, Θησείο // τ.: 210 32 43 306 - 210 32 52 998 // www.mikropolytexneio.gr
Η ΥΠΑΡΚΤΉ ΚΡΊΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΎΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΛΎΤΕΡΌΣ ΜΑΣ ΕΑΥΤΌΣ
[ΕΓΡΑΨΑΝ]
Στις αρχές της οικονομικής κρίσης, κυκλοφόρησαν διάφορα παρηγορητικά: ότι η αναγκαστική απομάκρυνση από τα καταναλωτικά αγαθά, θα έφερνε επαναπροσδιορισμό των αξιών και θα μας έκανε δήθεν καλύτερους ανθρώπους. Αλληλεγγύη, εθελοντισμός, ανθρωπιά, έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας και άλλα ...ροζ.
ΑΓΑΘΗ ΚΑΤΣΙΑ ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ
Λυπάμαι, αλλά τόσα χρόνια μετά, πιστεύω ότι πραγματικά έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μας.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΜΠΟΣ
Δεν γίναμε πιο ευγενικοί με τον συνάνθρωπο: η «καλημέρα, που μια είναι αυτή μια είναι κι αυτή κι άστη να πέσει κάτω», το «παρακαλώ» και το «ευχαριστώ», σπάνιζαν και εξακολουθούν να σπανίζουν στο λεξιλόγιό μας. Άσε δε το χαμόγελο ...είδος υπό εξαφάνιση..
Η αλληλεγγύη και ο εθελοντισμός απέκτησαν μια μάλλον επαγγελματική και πολιτική χροιά.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ UMBERTO DAVOLI ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ ΑΝΝΑ ΣΤΑΙΚΟΥ ΑΛΕΞΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΑΝΤΩ ΒΛΑΧΟΥ
Η επιθετικότητά μας έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Είμαστε όλοι έτοιμοι να αρπαχτούμε με το παραμικρό και η χειρότερη και πιο επικίνδυνη έκφανσή της είναι στο δρόμο, από πεζούς και εποχούμενους.Τα σχόλια στα social media για το παραμικρό, ξεχειλίζουν δηλητήριο. Δεν δεχόμαστε την αντίθετη άποψη και δεν επιχειρηματολογούμε. Αλήθεια, βέβαια, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας. Τα σπασμένα επίσης πλήρωσαν οι τοίχοι, τα μνημεία, τα πεζοδρόμια, ο δημόσιος χώρος εν γένει... Ζούμε το απόγειο του βανδαλισμού. Και το περιβάλλον... πόσα δένδρα θα κοπούν παράνομα και πόσα νοβοπάν – προσάναμμα θα εισπνεύσουμε... Εξοικειωθήκαμε με τη μιζέρια και την αθλιότητα, κλειστήκαμε στον Μικρόκοσμό μας και αδιαφορούμε... Κρίμα ΣΙΛΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ
ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΗΘΟΥΝ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΛΗΣ ΕΥΔΟΞΊΑ ΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ
Ξανά αυτή η γλύκα της ολοκλήρωσης, για όσα ένα χρόνο ονειρευόμασταν, σχεδιάζαμε, οργανώναμε….
ΜΑΚΗΣ ΔΙΟΓΟΣ
Από το 2013, τυχαία, χωρίς να το επιδιώξω, ανέλαβα επιμελητής της street Art σε αυτό το festival.
ΣΙΛΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ ΕΛΕΝΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
J
Μέσα Οκτώβρη πάλι !!! Μόλις ολοκληρώθηκε για έκτη χρονιά το μικρό Παρίσι Των Αθηνών….
JOHN CHONDROS
Και σαν «από θαύμα» άνοιξε η τοπική κοινωνία την αγκαλιά της να υποδεχθεί αυτή την εικαστική παρέμβαση, που δεν είχε προηγούμενο σε αυτή την περιοχή της πολυπολιτισμικότητας, με τους κατοίκους από διάφορες χώρες καταγωγής. Γλώσσες ετερόκλιτες, Εθνότητες ετερόκλητες, Θρησκείες και κουλτούρες ετερόκλητες… Μια γειτονιά μωσαϊκό πολιτισμών που άνοιξε την αγκαλιά της… Και όλα αυτά εθελοντικά… Καλλιτέχνες χωρίς οικονομική αμοιβή, κάτοικοι που παραχωρούν με χαρά άδειες να ζωγραφιστούν οι τοίχοι των σπιτιών τους με σκοπό να αλλάξει η γειτονιά τους, να γεμίσει χρώματα και ιδέες !!! Εταιρίες χρωμάτων και spray ανταποκρίνονται στα χορηγικά αιτήματά μας δίχως να ζητούν οφέλη, εθελοντές, γεμάτοι ενθουσιασμό, βοηθούν τους καλλιτέχνες βιώνοντας από κοντά αυτή την πλευρά της δημιουργίας να γίνεται πραγματικότητα και να συμμετέχουν, άλλος φωτογραφίζοντας, άλλος κουβαλώντας μια σκάλα, ή χρώματα. Δημόσιοι οργανισμοί παραχωρούν γερανούς και υποδομές.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΡΟΥΝΤΖΟΥΝΗ
Μια ολόκληρη κοινωνία θετική, παρούσα και με συμμετοχή δίνει στους καλλιτέχνες βήμα ώστε να «μιλήσουν» τη δική τους γλώσσα, τη δημόσια τοιχογραφία (street art).
ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ
Όση μιζέρια κι αν μας περιβάλει, όσα προβλήματα κι αν έχουμε ως κοινωνία, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε ο ένας από τον άλλον, όταν γίνεται μια θετική δράση στην τοπική κοινωνία κανείς δε λέει όχι.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ
PRESS
ΣΤΟΝ ΜΠΟΥΖΟΥΚΗ, ΧΑΤΖΗΤΖΙΟΒΑΝΗ, ΙΝΣΟΥΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΠΟΥ ΞΑΝΑΔΩΣΑΝ ΝΟΗΜΑ ΣΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΜΑΣ! ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΕΑΝ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ!
ΣΤΑΔΙΟ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΔΩΣΤΕ ΧΡΟΝΟ, ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΤΕ, ΔΕΙΞΤΕ ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΟΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ. ΚΑΠΝΙΣΤΕ ΠΙΠΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ. ΙΣΩΣ ΠΙΑΣΕΙ! ΣΤΑΔΙΟ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΕΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΚΕΝΟΥ. ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΝΟΥΝ ΑΛΛΑ ΜΗ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΤΕ. ΙΣΩΣ ΠΙΑΣΕΙ! ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΕΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ. ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ! ΕΑΝ ΕΠΙΤΕΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ! Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΣΑΣ ΜΕΤΑ ΚΑΝΤΕ ΕΝΑΝ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ
«…και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά», Γ. Ρίτσος. ΚΏΣΤΑΣ ΒΑΛΛΉΣ
STREET
ΠΑΝΩ
[ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ]
www.ipolizei.gr
info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site & στο έντυπο. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904
[ΕΚΔΟΣΗ]
Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Tροίας 41 Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068
Καλλιτεχνικό εργαστήρι για παιδιά Μέσα σε ένα κήπο στα Πατήσια, βρίσκεται μια μονοκατοικία.Και μέσα στη μονοκατοικία ένας μαγευτικός κόσμος για τα παιδιά. Το καλλιτεχνικό εργαστήρι Ουτοπία. Στόχος του είναι τα παιδιά να κοινωνικοποιηθούν, να μάθουν μέσα από το παιχνίδι, να αναπτύξουν δεξιότητες και κυρίως να γοητεύονται από ότι κάνουν. Οι δραστηριότητες του εργαστηρίου απευθύνονται σε παιδιά από 2,5 ετών έως και έφηβους. Συχνά ακούς, από τα παιδιά που βγαίνουν από τα εργαστήρια, τη φράση: «Αγαπάω την Ουτοπία» και οι άνθρωποι του εργαστηρίου είναι βαθιά ικανοποιημένοι. Γιατί αυτό είναι που επιδιώκουν. Να μαθαίνουν στα παιδιά να αγαπούν την «Ουτοπία».
ΕΡΓΑΣΤΉΡΙΑ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΎΝ ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΊΑ: Εργαστήρι δημιουργίας κινούμενων σχεδίων Εργαστήρια Ζωγραφικής και Κατασκευών Ομάδες Θεατρικoύ Παιχνιδιού Εργαστήρια Λογικής και Μαθηματικών ξεχωριστά για παιδιά κάθε τάξης του Δημοτικού Δημιουργικό Εργαστήρι Ανάγνωσης και Γραφής για παιδιά του Δημοτικού Θεατρικό εργαστήρι για εφήβους Εργαστήρι για μικρά παιδιά με μουσικοκινητικά παραμύθια και κατασκευές Εργαστήρι μουσικοκινητικών παιχνιδιών (Carl Orff) Μουσική – κίνηση - θέατρο Αμπατιέλου 2Α μονοκατοικία, στάση τρένου Άγιος Ελευθέριος τ.: 210 20 11 719 | κ.: 693 70 38 707 | fb: Ουτοπία Καλλιτεχνικό Εργαστήρι
Προτάσεις
Τα
ΠΟΛΗΤΙΣΜΙΚΑ
Άντα Κουγιά lecanardpr@gmail.com
Η ΤΈΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΟΎΣΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ ΝΑ ΤΗ ΓΕΥΤΕΊΤΕ.
ΠΏΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΚΡΊΝΕΙΣ ΑΝ ΈΝΑ ΈΡΓΟ ΤΈΧΝΗΣ (ΕΊΤΕ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ, ΒΙΒΛΊΟ, ΠΊΝΑΚΑ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ, ΤΑΙΝΊΑ -Ο,ΤΙΔΉΠΟΤΕ-, ΑΦΟΎ ΤΈΧΝΗ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΡΟΕΛΆΧΙΣΤΗ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΆΣ ΜΑΣ) ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΈΜΕ «ΚΑΛΌ»; ΠΆΝΤΑ ΜΕ ΠΟΝΟΚΕΦΆΛΙΑΖΕ ΑΥΤΉ Η ΣΚΈΨΗ ΚΑΙ ΠΆΝΤΑ ΔΙΑΦΩΝΟΎΣΑ ΜΕ ΦΊΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΎΣ ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΟ ΠΏΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΚΡΊΝΕΙΣ ΚΆΤΙ ΤΈΤΟΙΟ. ΤΕΛΙΚΆ, ΠΕΡΝΏΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ, ΚΑΤΆΛΑΒΑ ΌΤΙ ΈΝΑ ΈΡΓΟ ΤΈΧΝΗΣ, ΕΊΝΑΙ «ΚΑΛΌ» ΚΑΙ «ΈΧΕΙ ΚΆΤΙ ΝΑ ΠΕΙ» ΌΤΑΝ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΊ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. ΕΊΤΕ ΑΡΝΗΤΙΚΆ ΕΊΤΕ ΘΕΤΙΚΆ, ΑΝ ΣΥΝΤΑΡΆΣΣΕΙ ΤΟ ΕΊΝΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΈΨΗ ΣΟΥ, ΈΧΕΙ ΠΕΤΎΧΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΌ ΤΟΥ. ΑΚΌΜΗ ΚΑΛΎΤΕΡΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΟ ΓΙΑΤΊ!
«Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που αξίζει στην Τέχνη: να εξηγήσεις» Ζωρζ Μπρακ, 1882-1963, Γάλλος ζωγράφος
//Φεστιβάλ
//Βιβλίο
01
02
Το φεστιβάλ MIR είναι, όπως και ο διαστημικός σταθμός που του
δημιουργίας. Ένα χώρο όπου οι άνθρωποι έχουν ταυτότητα, αλλά
ταξιδιού σε μια Αθήνα που ταυτόχρονα υπάρχει και δεν υπάρχει,
δανείζει το όνομά του, ένας δορυφόρος, ένα παράλληλο σύστημα σε τροχιά. Στο MIR σταματούν περαστικοί δημιουργοί εφήμερων έργων για να εκπέμψουν το σήμα τους για λίγο και να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο χώρο και στο χρόνο. Το MIRfestival βρίσκεται στην κόψη του νέου, στην πρόκληση του ανεξερεύνητου, στη βία της γέννησης, στην αιχμή της διεκδίκησης. Το MIRfestival συμβαίνει στην πόλη εξασφαλίζοντας ένα χώρο αναπνοής της καλλιτεχνικής
αυτό που κάνουν δεν έχει ετικέτα. Το MIR είναι το φεστιβάλ των ονείρων μας. Είναι ο χώρος της αντίστασης, της διεκδίκησης μιας πραγματικότητας που να μας ταιριάζει, ένας χώρος ανθρωπιάς, περίσκεψης, ενατένισης και χαράς, ένας χώρος μοιρασμένων εμπειριών και κατάθεσης οραμάτων για το μέλλον της τέχνης, για το μέλλον του κόσμου. Το MIR είναι οι καλλιτέχνες του, τα απίστευτα πρότζεκτ του, το κρυφοκοίταγμα στην τέχνη ενός μέλλοντος που νοσταλγούμε. Είναι η μαγεία ενός
είναι η μαγεία του να είσαι τουρίστας στα όνειρά σου μέσα σ’ ένα λεωφορείο που σε ταξιδεύει σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Το MIR είναι οι γαλαξίες που ξετυλίγονται μπροστά σου κι εσύ απλώνεις το χέρι να τους φτάσεις ενώ η καρδιά σου φουσκώνει στην ιδέα της εξερεύνησης. Το MIR είναι το φεστιβάλ που γίνεται από τους ανθρώπους και για τους ανθρώπους σε μια στιγμή μαγείας· το πιο χειροποίητο, το πιο συναρπαστικό, το πιο γεμάτο νόημα φεστιβάλ στην πόλη.
22-30 Νοεμβρίου στην Αθήνα σε απρόσμενους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους / 6η διοργάνωση / 10ος χρόνος
«ΠΕΡΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥ», UBERTO ECO, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει πέντε διαχρονικά και επίκαιρα κείμενα του Ουμπέρτο Έκο, ενός από τους σημαντικότερους στοχαστές της εποχής μας, τα οποία επιχειρούν να προβληματίσουν σοβαρά τον πολίτη του 21ου αιώνα γύρω από την ηθική των ημερών μας.
«Ο Ur-Φασισμός (Αιώνιος Φασισμός) βρίσκεται ακόμη ανάμεσά μας μερικές φορές ντυμένος με πολιτικά (…) Ελευθερία και απελευθέρωση είναι ένα καθήκον που δεν έχει τέλος. Ας είναι αυτό το σύνθημά μας: “Μην ξεχνάτε”» Ουμπέρτο Έκο
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ // Βιβλίο 05
«Ο ΕΝΟΙΚΟΣ»
GEORGES SIMENON, ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΚΑΡΩΦ
αυτό που δεν μπορείς
Ένα μυθιστόρημα που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο το 1982 εκδίδεται από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Ο Ελί Ναζεάρ είχε συναντήσει τη Συλβί σε ένα ταξίδι του για να βρει μια λύση σε μια υπόθεση χαλιών – χαλιά αξίας ενός εκατομμυρίου, που είχαν κρατηθεί στο τελωνείο και έπρεπε να τα πουλήσει. Τα χαλιά δεν ήταν δικά του. Επρόκειτο για υπόθεση που εκκρεμούσε μήνες τώρα. Όμως, ήταν σαφές: Αν πουλούσε τα χαλιά, θα κέρδιζε διακόσιες χιλιάδες φράγκα… Τότε συνέβη κάτι τόσο απρόσμενο που παραλίγο να τον πιάσει νευρικό γέλιο. Mέσα στο κουπέ, εμφανίστηκε το έκπληκτο βλέμμα ενός ανθρώπου που απορεί γιατί τον έχουν ξυπνήσει. Ωστόσο ένα ρυάκι αίμα κυλούσε ήδη στο μέτωπό του. Μα τι συνέβη;
03
«ΥΠΕΡΔΙΕΓΕΡΣΗ-ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΆ ΣΤΟ ΤΡΊΤΟ ΡΆΙΧ» NORMAN OHLER , ΕΚΔ. ΜΕΤΑΊΧΜΙΟ Το βιβλίο ασχολείται με το θέμα της ευρείας χρήσης ναρκωτικών από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Εξετάζοντας ενδελεχώς τις… φλέβες και τις αρτηρίες τους αυτό που ανακαλύπτει δεν είναι το καθαρό, άριο αίμα, αλλά ένα αίμα γεμάτο χημικές και ιδιαίτερα τοξικές ουσίες.
Ο Norman Ohler αποκαλύπτει την ασύδοτη χρήση ναρκωτικών ακόμα και στα υψηλότερα κλιμάκια.
04
«ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ», ΕΚΤΟΡΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ Στην Αθήνα των Μνημονίων, στην Ελλάδα της κοινωνικής σήψης και διαφθοράς, η επανάσταση γίνεται προσωπική υπόθεση της Μελίνας Νικολαΐδου. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, δύο πιστοί υπηρέτες του νόμου, πολιτικά πρόσωπα και ένας έντιμος σωματοφύλακας ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί και δοκιμάζονται στις πιο ακραίες καταστάσεις. Ποιος καθορίζει άραγε τον τρόπο που επέρχεται η Νέμεσις;
«Το αίμα θα ξεπλύνει τις αμαρτίες τους. Φοβερή και αμείλικτη η Νέμεσις απέναντι σε όσους βεβηλώνουν τα όνειρά μας…»
//Βιβλίο
ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ
Δίνουμε τον λόγο στους αναγνώστες Για τις δικές σας κριτικές στείλτε μας στο info@ipolizei.gr
Καλύτερος κριτής ενός βιβλίου είναι τελικά ο αναγνώστης. Οι απλοί βιβλιόφιλοι που με τον δικό τους άμεσο τρόπο μοιράζονται μαζί μας ιδέες, σκέψεις που τους προκύψαν μετά από το διάβασμα ενός βιβλίου.
«ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ»
ΠΡΟΦΙΛΗ ΟΛΓΑ, ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΌΠΙΟ
«Τι μας συνδέει με κάποια πρόσωπα, που ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία από την δική μας, που δεν έχουμε τα ίδια βιώματα, που δεν έχουμε τους ίδιους στόχους;» Τι ενεργοποιεί την ελκτική δύναμη που μας οδηγεί να διασταυρωθούμε με κάποιους ανθρώπους, που στην πορεία της ζωής μας λειτουργούν ως φάροι, που όσο και αν ταξιδεύουμε στα ανοιχτά, μπορούν και μας ξανακαλούν πίσω στο λιμάνι τους; Τι συνδέει τους λαούς που μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο, που έχουν άλλη ιστορία, που έχουν άλλη κουλτούρα, που μιλούν άλλη γλώσσα; Ο πόνος, η χαρά, η απώλεια, ο έρωτας, η αδικία, η ελπίδα δεν έχουν ούτε τόπο, ούτε χρόνο. Τα φέρουμε εντός μας σαν «προίκα» του είδους μας και ας μην έχουμε βιωματικά διαβεί τα ίδια μονοπάτια. Όταν δεν αρνείσαι το φαινομενικά διαφορετικό, όταν δεν φοβάσαι να ανιχνεύσεις το φαινομενικά άγνωστο, ενδυναμώνεις την ικανότητά σου να
εντοπίζεις τα κοινά σημεία που σε συνδέουν με τους άλλους και τότε αισθάνεσαι πως δεν είσαι μόνος. Ένα βιβλίο που ακροβατεί γοητευτικά ανάμεσα στην ιστορική πληροφορία και το συναίσθημα. Που σε ωθεί να εντοπίσεις τις ομοιότητες, τον κοινό τόπο, τη συνάντηση, τον συντονισμό ακόμα και αν όλα δείχνουν προς το αντίθετο, ακόμα και αν είναι επώδυνο. Desaparecidos, Desencuentro. Δυο λέξεις που ξεχώρισα από το βιβλίο και από τότε τις ανακαλώ και τις ανακαλύπτω ξανά. Η ζεστή ματιά, η σεμνότητα και η διάθεση επικοινωνίας έχουν μείνει στην μνήμη μου μετά από τη σύντομη γνωριμία με τη συγγραφέα. Εριφύλη Περπερίδου
«ΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΈΝΗΣ», ΜΑΝΌΛΗΣ ΞΕΞΆΚΗΣ ΤΌΜΟΣ Α’, ΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΈΝΗΣ, ΕΚΔΌΣΕΙΣ IANOS
«Ένα μυθιστόρημα που χάρηκα ιδιαίτερα που διάβασα, καθώς, εκτός από την αγωνία, σου δίνει και τροφή για σκέψη πάνω σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας...» Εντελώς τυχαία, έπεσε πολύ πρόσφατα στα χέρια μου, ο πρώτος τόμος από το βιβλίο του Μανόλη Ξεξάκη «Το θέατρο της Οικουμένης», με τίτλο «Τα θεμέλια της Ζωής». Είχα κάνει μια στροφή στην κλασική λογότεχνια τον τελευταίο καιρό και μου είχε λείψει το να διαβάσω ένα μυθιστόρημα. Και αποδείχθηκε ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Πρόκεται για ένα μυθιστόρημα με πλοκή και δράση που σου κόβει την ανάσα. Κινηματογραφικές, «γρήγορες» περιγραφές και μία ιστορία που σου προκαλεί αγωνία, γεγονός που δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις κάτω! Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου Βασίλης έχει δώσει ραντεβού στην πλατεία Λευκού Πύργου με μία παλιά του φίλη (κι όχι μόνο φίλη). Με το που συναντιούνται, ένας ελεύθερος σκοπευτής σκοτώνει τη φίλη του, πριν καν χαιρετηθούν και αντιλαμβάνεται ότι ο τελικός στόχος της σφαίρας ήταν ο ίδιος! Ξεκινώντας «δυνατά», το βιβλίο αυτό κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν του Βασίλη για να καταλάβουμε ποιος είναι ο λόγος που του συνέβη κάτι τέτοιο.
Μέσα από μια πολύ απλή ιστορία μιας κληρονομιάς, ξετυλίγονται πολιτικά παιχνίδια, παιχνίδια κατασκοπίας, έρωτες και μεταφυσικά φαινόμενα. Ένα μυθιστόρημα που χάρηκα ιδιαίτερα που διάβασα, καθώς, εκτός από την αγωνία, σου δίνει και τροφή για σκέψη πάνω σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, ενώ περιέχει αναφορές από μεγάλες στιγμές της επιστήμης και της τέχνης. Ανυπομονώ για τη συνέχεια, καθώς όπως ρώτησα στο βιβλιοπωλείο η ιστορία που με συνεπήρε, έχει ακόμη δύο τόμους για να ολοκληρωθεί!
Μαρίνα Βραχοπούλου
26
χρόνια
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΗΣΟΣ
ΤΗΣ ΕΥΔΟΞΊΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ
ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΌΡΝΟ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΣΛΙΜΆΝΙ ΣΤΟΝ ΜΑΛΟΎΤΑ. ΛΊΓΟ ΠΡΙΝ ΜΙΛΉΣΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΌΤΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΌΣΕΩΝ ΝΉΣΟΣ, ΠΌΛΑ ΚΑΠΌΛΑ, ΚΟΙΤΆΖΩ ΤΑ ΒΙΒΛΊΑ ΣΤΗΝ ΈΔΡΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΎ ΟΊΚΟΥ ΚΑΙ ΈΧΩ ΉΔΗ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΊ. ΠΏΣ ΣΥΝΔΈΟΝΤΑΙ ΌΛΟΙ ΑΥΤΟΊ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΊΣ ΜΕΤΑΞΎ ΤΟΥΣ; ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΟΙΝΌ ΓΙΑ ΑΥΤΆ ΤΑ «ΔΎΣΚΟΛΑ» ΒΙΒΛΊΑ;
Πώς ξεκίνησαν οι εκδόσεις; Οι εκδόσεις νήσος ήταν μια πρωτοβουλία τεσσάρων πανεπιστημιακών δασκάλων και προέκυψε από την «ανάγκη» τους να βρουν υλικά διδασκαλίας για τους φοιτητές τους. Έτσι ξεκίνησε και η πρώτη σειρά των εκδόσεων με το όνομα «Υλικά». Ταυτόχρονα η αρχική ομάδα θέλησε να προσφέρει στο ελληνικό κοινό σημαντικά κείμενα της διεθνούς βιβλιογραφίας στον τομέα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών, τα οποία δεν είχαν εκδοθεί ως τότε στα ελληνικά. Το ένα βιβλίο έφερε το άλλο, δημιουργήθηκαν σειρές –είμαστε από τους εκδοτικούς οίκους που επιμένουν να εντάσσουν τα βιβλία σε σειρές– και έτσι διευρύνθηκε ο κατάλογος των εκδόσεων νήσος.
Εκδότης και επιχειρηματίας, μπορούν να συμβαδίσουν αυτοί οι δύο ρόλοι; Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ο εκδότης είναι ένας επιχειρηματίας όπως όλοι οι άλλοι, με τη διαφορά πως διαχειρίζεται ένα προϊόν με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κατά τα λοιπά όμως έχει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τα προβλήματα όλων που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα. Εδώ κρύβεται και η παρανόηση με τη φράση «βιβλίο πολιτιστικό αγαθό» που παραβλέπει την παραγωγική διαδικασία του βιβλίου στο όνομα της πολιτιστικής του αξίας. Πράγματι το βιβλίο είναι πολιτιστικό προϊόν, αλλά για την παραγωγή του δουλεύουν μια σειρά από ανθρώπους με τους όρους της αγοράς εργασίας.
Ποια θεματολογία καλύπτουν; Τι βιβλία μπορούμε να βρούμε στις εκδόσεις; Στη νήσο μπορεί να βρει κανείς βιβλία που καλύπτουν τα πεδία των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, την εκπαίδευση, τις τέχνες, βιβλία κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού και μια μικρή ακόμα σειρά λογοτεχνίας. Μπορεί επίσης να βρει κανείς τη σειρά μονογραφιών της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, τις εκδόσεις του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς καθώς και περιοδικά θεωρίας και κριτικής.
Τα ταλευταία χρόνια παρατηρείται η αύξηση «διαδικτυακών αναγνωστών», bloggers και influencers, οι οποίοι φωτογραφίζουν τα βιβλία σε διάφορα σημεία και τα ανεβάζουν στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πιστεύεται ότι μπορούν να κατευθύνουν το αναγνωστικό κοινό; Πόσο επηρεάζονται οι εκδότες από αυτές τις «αναρτήσεις»; Η παραδοσιακή κριτική βιβλίου, όπου κάποιος ειδικός «μιλάει» για το βιβλίο τείνει να είναι είδος προς εξαφάνιση, αν δεχτούμε ότι είχε αναπτυχθεί και ποτέ. Εξάλλου δεν υπάρχει πια και χώρος για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις. Οι σελίδες βιβλίου στις μεγάλες εφημερίδες, για παράδειγμα, έχουν μειωθεί δραματικά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ακόμα μέσο για να προβληθούν τα βιβλία. Νομίζω ότι δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί τόσο ώστε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το αν επηρεάζουν όντως την αγοραστική κίνηση ενός βιβλίου. Προσωπικά, όταν βλέπω φωτογραφίες με βιβλία μου να κυκλοφορούν στα σόσιαλ χαίρομαι.
Σε ποιο κοινό απευθύνεται ο εκδοτικός σας οίκος; Το κοινό μας αποτελείται από εκείνους που ενδιαφέρονται να προσεγγίσουν θεωρητικά κείμενα γύρω από τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Για κάποιους, όπως για παράδειγμα για τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, τα βιβλία μας μπορεί να είναι εργαλεία δουλειάς, για τους υπόλοιπους είναι απλώς το ενδιαφέρον και η τόλμη να αναμετρηθούν με κείμενα που είναι μεν απαιτητικά αλλά εξαιρετικά γοητευτικά που τους φέρνουν κοντά μας.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΗΣΟΣ Σαρρή 14, Αθήνα www.nissos.gr
26 χρόνια, ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι μεγαλύτερες αλλαγές που έχουν γίνει στον εκδοτικό χώρο; Αυξομειώσεις στην εκδοτική παραγωγή. Κυκλοφορούν πολλά και καλά βιβλία στην Ελλάδα αν και ο αριθμός τους έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής ύφεσης. Έχει βελτιωθεί η ποιότητα και η αισθητική των βιβλίων, αν και οι εύκολες και φτηνές επιλογές τόσο σε περιεχόμενο όσο και στην αισθητική παραμένουν ισχυρές. Οι περισσότεροι εκδότες όμως προσέχουν πολύ τις μεταφράσεις, τις επιμέλειες των βιβλίων, τις επιλογές τους σε χαρτί εσωτερικού και εξωφύλλου. Έχουν δημιουργηθεί νέα εκδοτικά σχήματα με σημαντική παρουσία και τολμηρές επιλογές σε τίτλους.
Yπάρχει σχέση-διάλογος εκδότη και κοινού; Βεβαίως και είναι πάντα και πολύ ενδιαφέρων αυτός ο διάλογος. Κάθε εκδοτικός οίκος έχει ένα προφίλ, έχει το κοινό του και επικοινωνεί με αυτό μέσω των βιβλίων του. Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν δοκιμάζει κανείς νέες εκδοτικές ιδέες στις οποίες δεν έχει συνηθίσει το κοινό του, να βλέπει τις αντιδράσεις· την αμηχανία του «φανατικού» κοινού για τον νέο τίτλο, τους νέους αναγνώστες που μπορεί να ελκύσει αυτός ο τίτλος και που ίσως αγνοούσαν πριν από αυτόν ακόμα και την ύπαρξη του εκδοτικού οίκου. Πώς μπορεί ένας εκδότης να ενημερωθεί για την αγοραστική-αναγνωστική τάση που επικρατεί; Μάλλον δεν μπορεί. Γίνονται κατά καιρούς διάφορες έρευνες αναγνωστικής συμπεριφοράς οι οποίες όμως δεν
προσφέρουν ιδιαίτερες πληροφορίες στους επαγγελματίες του χώρου. Έρευνες αγοράς δεν έχουν γίνει κυρίως γιατί είναι πολύ ακριβές για να τις παραγγείλει κανείς και οι φορείς των εκδοτών δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν οικονομικά. Οι περισσότεροι κινούμαστε διαισθητικά, ρωτώντας συναδέλφους κ.ο.κ. Ποιο θεωρείται ότι είναι το πιο σημαντικό βιβλίο που έχετε εκδόσει; Είμαστε υπερήφανοι για την παρουσία πολλών σημαντικών βιβλίων στον κατάλογό μας. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο αυτό θα ήταν Η διαλεκτική του διαφωτισμού των Αντόρνο και Χορκχάιμερ. Προτείνετε πέντε βιβλία που θα πρέπει να προσέξουμε στις εκδόσεις Νήσος. Ο ειρωνικός θεατής της Λίλυς Χουλιαράκη. Ένα καταπληκτικό και εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο για τον τρόπο που διαχειρίζονται τα μήντια την αλληλεγγύη προς αυτούς που υποφέρουν. Σεξ και ψέματα. Η σεξουαλική ζωή στο Μαρόκο, της Λέιλα Σλιμάνι. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στον τρόπο που βιώνουν τη σεξουαλικότητά τους οι άνθρωποι σε μια μουσουλμανική χώρα, και όπου όμως θα ανακαλύψει κάποιος από τη Δύση ότι κάποια προβλήματα είναι κοινά. Οδοιπορικό σε πέντε αμερικανικές πόλεις. Πόλη του Μεξικού, Σάο Πάολο, Ρίο ντε Τζανέιρο, Σαντιάγο, Χιούστον του Θωμά Μαλούτα. Μια περιήγηση σε τέσσερις μεγα-πόλεις της Αμερικής. Γνωστές και άγνωστες γειτονιές, γεμάτες χρώμα, ζωντάνια και φτώχεια. Διαδρομές μέσα από τη ματιά ενός γεωγράφου από τη Νότια Ευρώπη. Φυλή, έθνος, τάξη. Οι διφορούμενες ταυτότητες, των Ετιέν Μπαλιμπάρ και Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν. Πρόκειται για κλασικό βιβλίο το οποίο ασχολείται με το θέμα της εθνικής ταυτότητας. Ιδιαίτερα σήμερα όπου ο δημόσιος λόγος για αυτά τα ζητήματα ολισθαίνει προς τον ακραίο εθνικισμό, είναι ένα βιβλίο που σίγουρα πρέπει να το διαβάσουμε. Η αυτοκτονία της ψυχιατρικής, του Μιχάλη Παπαδόπουλου. Το βιβλίο αυτό εξετάζει την αυξανόμενη τάση υπεριατρικοποίησης των διαταραχών, ιδιαιτέρως αυτών που αφορούν παιδιά και που σχετίζονται με τη σχολική απόδοση.
Φεύγοντας από τις εκδόσεις αισθάνθηκα ότι η συζήτηση με την Πόλα δεν θα μπορούσε να χωρέσει σε 1200 λέξεις και ότι δεν υπάρχουν «δύσκολα» βιβλία αλλά υπάρχει η σωστή χρονική στιγμή για κάθε ένα από αυτά και εμάς.
ΗΤΟΥΓΛΩΣ ΣΑ ΔΡΟΜΟΥ 5 ερωτοαπαντήσεις για μια τέχνη που εκτίθεται όσο καμιά άλλη
ωρίες τις γεννάνε η πράξεις και πιο πρακτική γραπτή γλώσσα από αυτήν δεν υφίσταται. Ο συνθηματικός εκείνος λόγος που μιλάει πιο βαθιά και καθαρά είναι Τέχνη.
Η “ΓΛΏΣΣΑ ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ” ΕΊΝΑΙ ΛΌΓΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΏΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΙΚΌΝΑ
ΠΟΙΑ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΣΥΝΘΉΚΗ ΠΟΥ ΚΆΝΕΙ ΚΆΠΟΙΟΝ ΝΑ ΓΡΆΨΕΙ ΣΕ ΈΝΑ ΤΟΊΧΟ; Αν θέλουμε να προσωποποιήσουμε αυτήν την κατάσταση θα λέγαμε πως ο Λόγος σε ένα τοίχο ίσως και για ένα ψυχοπαίδι της τέχνης που γεννιέται στους δρόμους, αποτυπώνεται σε τοίχους και την χαρακτηρίζουν τρία Α: η Ανωνυμία, η Αυτοτέλεια και η Αυτάρκεια. Γράφω σε ένα τοίχο σημαίνει ζητάω αποδοχή, τολμάω να εκδηλωθώ, διαμαρτύρομαι, παραβαίνω κανόνες, αναλαμβάνω ευθύνες, παρασύρομαι από συναισθήματα, ελευθερώνομαι από όσα με καταπιέζουν, εκτονώνομαι, ελπίζω, πολεμάω, απλώνω το χέρι σε εκείνον που είναι το ίδιο μόνος κι ανυπεράσπιστος όσο εγώ. Προσθέστε όσες άλλες προθέσεις θέλετε το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Έμπνευση. Οι τοίχοι των δρόμων είναι έμπνευση. Άδειοι, κατάμονοι και αφοπλιστικοί όπως στέκουνε στις τσιμεντουπόλεις μας.
ΤΙ ΕΊΝΑΙ «Η ΓΛΏΣΣΑ ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ»; Είναι ο Λόγος που γίνεται από μόνος του εικόνα, είναι η Πληροφορία που συνεχίζει μια εικόνα, είναι η Λογοτεχνία που γράφεται στους τοίχους, είναι το Σύνθημα που ενώνει συνειδήσεις και αλλάζει το αστικό τοπίο που ζει ο σύγχρονος άνθρωπος. ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΓΊΝΕΤΑΙ ΈΝΑ ΤΈΤΟΙΟ ΘΈΜΑ ΣΕΜΙΝΆΡΙΟ; ΠΟΙΟΥΣ ΑΦΟΡΆ; Όλους μας. Και ποιος είναι εκείνος που δεν χρειάζεται να γίνει περιεκτικός εκφράζοντας ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα και παρορμήσεις; Η συντομία, η λακωνικότητα, η περιεκτικότητα, η ουσία κάθε πληροφορίας στην ανθρώπινη επικοινωνία στον δρόμο κατοικεί κι όχι μέσα στα γραφεία των γραφιάδων. Από τον δρόμο ξεκινάει η επανάσταση, ο δρόμος ενώνει το ένα κέντρο με το άλλο και έχει την δική του γλώσσα που αν και παρορμητική δείχνει να υπακούει σε ένα σύστημα για να «κριτικάρει» το Σύστημα. Είναι μια αρχαία και πάντα φρέσκια Τέχνη να μιλάς με συνθηματικό λόγο. Επίσης η «Συνθηματολογία» είναι μια πράξη καπήλευσης τελείως διαφορετική από την «Συνθηματική Γλώσσα» που δεν στρατεύει κανέναν απλά αναθέτει στο συλλογικό υποσυνείδητο την αποδοχή και την διάρκειά της. ΠΟΥ ΚΡΎΒΕΤΑΙ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΓΛΏΣΣΑ ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ Η ΤΈΧΝΗ; ΥΠΆΡΧΕΙ ΘΕΩΡΊΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΕΊ; Υπάρχει τρόπος που ένα μήνυμα, μια λεζάντα, μια ατάκα κι ένα σλόγκαν γίνονται συνθήματα; Αν ναι τότε πρέπει να εκφράζουν σε όλο και μεγαλύτερο φάσμα το συλλογικό υποσυνείδητο. Αυτό δεν είναι σίγουρο ότι μαθαίνεται αλλά είναι σίγουρο ότι αποτελεί μια σύνθεση που χωράει ανάλυση και που ως διαδικασία εμπεριέχει μια κοινωνική πράξη. Τις θε-
ΤΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ; Κι αυτό ένα ψυχοπαίδι της τέχνης της καθημερινής ζωής μας είναι… Απλά ως γνωστόν μια εικόνα χίλιες λέξεις. Απλά το γκράφιτι ξέρει εξ αρχής πως ποτέ δεν θα βρεθεί σε μια γκαλερί. Κι αυτό το κάνει πιο ταπεινό και πιο συνειδητοποιημένο μέσα στον εαυτό του.
Υ
Stray art festival Μια γιορτή περιπλανώμενης τέχνης,
To Stray Art Festival είναι μιά γιορτή περιπλανώμενης τέχνης, αφιερωμένη στην Street Art κουλτούρα, που πραγματοποιείται στο νησί της Σύρου, την καρδιά των Κυκλάδων. Η κίνηση αυτή εμπνεύστηκε και υλοποιήθηκε από μια ομάδα οι οποίοι οραματίσθηκαν την διοργάνωση ενός φεστιβάλ μακριά από τα αστικά κέντρα που θα μας κάνει να επιστρέψουμε στις γειτονιές, στο παιχνίδι και την χαρά του δρόμου μέσα από την τέχνη της τοιχογραφίας και όχι μόνο! Ένα φεστιβάλ που απευθύνεται σε άτομα όλων των ηλικιών, με στόχο την παντρειά παραδοσιακού και μοντέρνου, την μίξη ξένης και ελληνικής κουλτούρας. Η ελεύθερη δημιουργία και έκφραση μέσα από δράσεις και δρώμενα εμπνευσμένα τόσο από νησιώτικα παραδοσιακά στοιχεία όσο και από την κουλτούρα του δρόμου είναι μια από τις αξίες της περιπλανώμενης αυτής γιορτής. Καλλιτέχνες, νέοι και επισκέπτες παντός ενδιαφέροντος και ποικιλίας ανταμώνουν κάθε χρονιά να γιορτάσουν μαζί το τέλος του καλοκαιριού, να γνωρίσουν διάφορες μορφές street art και να γεμίσουν με αναμνήσεις και εμπειρίες μοναδικές. Το φεστιβάλ αποσκοπεί να δώσει νέα πνοή και ομορφιά στους χώρους που διεξάγεται κάθε χρονιά όχι μόνο κατά τη διάρκεια διεξαγωγής του αλλά και μετέπειτα μέσα από τις τοιχογραφίες που κοσμούν ήδη δύο σημαντικά σημεία της Ερμούπολης. Φέτος, το 2ο Stray Art Festival καλωσόρισε περισσότερους από 80 καλλιτέχνες και πολλούς επισκέπτες που εμπνεύστηκαν από τις δημιουργίες, την ατμόσφαιρα και τα δρώμενα που παρακολούθησαν. Το φεστιβάλ οργανώνεται με πρωτοβουλία της ομάδας φοιτητών του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων με την ονομασία «Σπινθήρας» και τον «Ούριο Άνεμο» με συνδιοργανωτές την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, τον Δήμο Σύρου-Ερμούπολης, την Urban Act και τέλος τελείται υπό την αιγίδα του Επιμελητηρίου Κυκλάδων. Facebook: @strayartfestival Instagram: @strayartfestival
Παίρνοντας τους δρόμους Δημήτριος Γ. Δεριζιώτης ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΤΙΣ ΓΝΏΡΙΣΑ ΚΑΛΆ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΊΑ ΤΟΥ ’80. Οι εισαγωγικές εξετάσεις το 1978 με έφεραν στην Στουρνάρη και στο Μετσόβιο. Στα επόμενα δέκα χρόνια, πτυχίο και διδακτορικό, περπάτησα πολλές γειτονιές. Εξάρχεια, Σόλωνος και Νομική, Ερμού και Μοναστηράκι, Πλάκα, Θησείο. Τα χρόνια πέρασαν και το Πολυτεχνείο με τις γειτονιές του μου έλειπαν. Σαν από μηχανής θεός, ψάχνοντας να στεγάσω το ενδιαφέρον μου για την στιχουργική, συνάντησα το Μικρό Πολυτεχνείο και τον δημιουργό του Θράσο Καμινάκη. Έναν άνθρωπο με ευρηματικό και αεικίνητο μυαλό, ψυχή και σώμα. Και έναν όμορφο χώρο, με δουλεμένα επιμορφωτικά σεμινάρια τέχνης, υψηλού επιπέδου οργάνωση και κυρίως εκπληκτικούς δασκάλους. Κάποια στιγμή μέσα στο 2017 ήρθε και η ώρα να ξαναβρώ τις γειτονιές της Αθήνας, μέσα από μια άλλη ματιά. Σεμινάριο Street Academy. Διαδραστικές βόλτες, περίπατοι και διαδρομές. Η Αθήνα μέσα από κείμενα τέχνης. Δέκα γειτονιές, δέκα είδη γραπτού λόγου, πολλοί και αξιόλογοι λογοτεχνικοί και εικαστικοί οδηγοί. Οι επιλογές μου τέσσερεις. Συνειρμικός λόγος, Θησείο, Θράσος Καμινάκης & Κώστας Χατζόπουλος. Στιχοποίηση, Μεταξουργείο, Κώστας Φασουλάς. Στιχουργική, Πλάκα, Γιώργος Ανδρέου. Επιγραμματικός μύθος, Νεκρόπολις Κεραμεικού, Φώτης Βλαστός. Πήραμε τους δρόμους, οπτικοποιήσαμε τον λόγο των δασκάλων, γράψαμε στο χαρτί τις εικόνες της γειτονιάς και της
διαδρομής. Το περπάτημα δεν επιτρέπει αναλύσεις και μακροσκελείς παρουσιάσεις. Απαιτεί γρηγοράδα στην ανταλλαγή πληροφοριών και δεδομένων. Οι συζητήσεις γίνονται συνθηματικές. Η γλώσσα τους δρόμου θέλει το σύνθημά της. Μάλιστα δεν χρειάζεται παρασύνθημα. Αυτό είναι για δύο, ενώ το σύνθημα μόνο του είναι για όλους, όπως και η τέχνη. Το σύνθημα που διαβάζεται από τους διαβάτες και μένει στην μνήμη τους, είναι τέχνη που εκτίθεται στο κοινό. Το «ζήτα συγγνώμη μια φορά, άλλαξε λίγο ρόλους, γη και φωτιά και ουρανός, ένας θεός για όλους», είναι προϊόν της βόλτας του Θησείου, μια καλοκαιριάτικη μέρα με καύσωνα. Οι συνθήκες που έθεσαν οι δάσκαλοι, ήταν: Θησείο, καύσωνας, πίνακες του Χατζόπουλου, λεζάντες του Καμινάκη. Η προσωπική μου θέση για τα συνθήματα είναι η μεταφορά ενός νοήματος προτροπής, με χαρακτηριστικά καλής προαίρεσης. Προτροπή πράττειν για εκείνους που αφού το διαβάσουν και το θυμούνται, θα τους προσανατολίζει προς την ευδαιμονία. Street Academy, Μικρό Πολυτεχνείο: www.mikropolytexneio.gr/ street-academy/ www.mikropolytexneio.gr/ ekthesi-eikonografimenoylogoy-street-academy
ΗΤΟΥΓΛΩΣΣΑ ΔΡΟΜΟΥ Ανθή Τρέσσου, ζωντοχήρα Σωτήρης Κακατσής, μπάρμαν
Ο,ΤΙ ΑΞΊΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΑΞΊΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΆΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΛΑΒ ΑΠ’ ΤΟ ΛΆΒΑ ΑΛΛΆ ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΒΏΝΩ Ήταν μια διαλεκτική διαδικασία για να μπούμε στον κόσμο της ατάκας άμεσα και απολαυστικά... Επίσης η γλώσσα του δρόμου μετά το σεμινάριο είναι για μένα πιο μπινελικάτη και λιγότερο ντελικάτη... Η Γλώσσα του δρόμου με βοηθάει πια να τελειώσω... ότι άφηνα στη μέση!
Η Γλώσσα του δρόμου μετά το σεμινάριο ειναι για μένα μια μεταγλώσσα
ΣΕΛΉΝΗ! ΠΡΟΣΟΧΉ ΉΛΙΟΣ! ΦΩΝΆΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ. ΉΛΙΕ! ΠΡΟΣΟΧΉ ΠΑΙΔΊ! ΦΩΝΆΖΕΙ Η ΣΕΛΉΝΗ "Παζού" Η γλώσσα του δρόμου κατάγεται από τον αόριστο β' του τρέχω, το έδραμον, μια τρεχαλητή δευτεράντζα δηλαδή, αλλά... ποιός θέλει να είναι πρώτος στις οδούς εκείνες τέτοιες που είναι; Η γλώσσα του δρόμου μιλιέται και διαβάζεται από τον βραδύ διαβάτη.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΕΊΝΑΙ … Καραγιαννίδης, ΤΡΑΓΟΥΔΊΣΤΡΙΑ Κλέαρχος γεωλόγος πιάνων Η Γλώσσα του Δρόμου, σαν σεμινάριο είναι ένα παράθυρο στην ελευθεριά του λόγου, και ζουμάκι για βούτες Σαν δραστηριότητα όμως φοβάμαι ότι θα είναι για λίγο ακόμη, ελεύθερη... Μετά θα λέγεται γλώσσα του τρόμου..
ΚΑΛΉ Η ΣΚΈΨΗ ΑΛΛΆ ΠΙΟ ΚΑΛΉ Η ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ... Γιάννης Ξαγοράρης, γελοιογράφος Μετά το σεμινάριο σκέφτηκα πως την Γλώσσα του δρόμου εννοούμε όταν λέμε πως η Γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...
Λία Κονιτοπούλου
ΕΙΡΉΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΠΑΓΩΤΆ. ΞΎΛΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΊΣΤΕΣ!
ΕΊΣΑΙ ΠΕΤΡΟΚΈΡΑΣΟ ΨΆΞΕ ΤΗ ΔΡΟΣΙΆ ΣΟΥ
Η γλώσσα του δρόμου για μένα αποτελεί σημάδι ότι η πόλη ζει! Το σύνθημα στο τοίχο, το graffiti, το μήνυμα, η ατάκα, το slogan, ο σύντομος λόγος που ζωντανεύει το συναίσθημα, προ(σ)καλεί για δράση, αντίδραση και διάδραση.
Πρόκληση για το μυαλό να συμπυκνώσεις τόσα νοήματα σε λίγες λέξεις! Μετά το σεμινάριο, το μυαλό μου μεθοδεύει καλύτερα τη διαδικασία. Άσε που έχει γίνει εμμονή και φτιάχνω σλόγκαν με κάθε αφορμή. Περιμένω το επόμενο εργαστήρι!
Γεωργία Ματσούκα, cultural manager
Ουρανία Μπούλη
ΕΣΎ ΓΕΝΝΉΘΗΚΕΣ ΠΕΘΑΜΈΝΟΣ ΕΓΏ ΘΑ ΠΕΘΆΝΩ ΖΩΝΤΑΝΌΣ ...σιωπή...
Ιωσήφ Πρίντεζης, μουσικός H γλώσσα του δρόμου είναι αποτύπωμα, λέξεις που συνθέτουν εικόνες, έλξη των βλεμμάτων και ξεκάθαρη δολοπλοκία.
ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ, ΣΟΎΡΟΥΠΟ ΚΑΙ ΑΛΚΟΌΛ // ΈΝΑΣ ΌΜΟΡΦΟΣ ΤΡΌΠΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΊΝΕΙΣ
Όλγα Παναγοπούλου Η Γλώσσα του Δρόμου μετά το σεμινάριο μου κάνει την καλύτερη παρέα...
ΜΟΥ ΈΠΕΣΕ ΛΊΓΟ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΑΛΆΤΙ ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟΝ ΣΕΠΤΈΜΒΡΗ
«Αστικό τοπίο- Πρόσωπα και κτήρια στο κέντρο της Αθήνας» Ο πολυχώρος Black Duck, έκλεισε αισίως τον δέκατο χρόνο λειτουργίας του. Το ίδιο και η γκαλερί του που διήνυσε δέκα χρόνια με εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής,φωτογραφίας και ευφάνταστων κατασκευών. Δέκα χρόνια ζωντανής επικοινωνίας με την τέχνη και τους καλλιτέχνες πρωτοεμφανιζόμενους ή ήδη καταξιωμένους. Η γκαλερί του Black Duck που φιλοξένησε όλα αυτά τα χρόνια περισσότερους από 80 δημιουργούς και τα έργα τους, το γιορτάζει με μια έκθεση με τίτλο « Αστικό τοπίο- Πρόσωπα και κτήρια στο κέντρο της Αθήνας ».
Ομαδική Έκθεση Ζωγραφικής και Φωτογραφίας έως 16 Νοεμβρίου
Συμμετέχουν | 01 | Θοδωρής Κανάκης | 02 | Γιώργος Μπότσος | 03 | Γιώργος Μακρής | 04 | Νάνσυ Φλόκα | 05 | Κωνσταντίνος Γιαβής | 06 | Ζάννα Αρτέμη Black Duck Multiplarte | Cafe-Bar-Restaurant-Gallery | Χρήστου Λαδά 9A | www.blackduck.gr
16
Παιδικές Χαρές που θα παραδοθούν έως το φθινόπωρο του 2018:
ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ
άννα στάικου
«Κάθε βράδυ φοράω την γάζα» Ας πάρουμε τα πράγματα πάλι από την αρχή ΟΧΙ Δεν είμαι σαλιγκάρι Ούτε στρείδι Μήτε μύδι Ούτε βεβαίως ένα ασήμαντο σαμιαμίδι Μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε από την αρχή τον ορισμό «τι ο άνθρωπος εστί;;» Λόγου χάρη ας ξεκινήσουμε από τα βιογραφικά. Αυτά που με επιμέλεια και λεπτολογία στέλνουμε προς εύρεση εργασίας. Ένα βιογραφικό εκ των πραγμάτων αποτελεί ένα εικονίδιο μετέωρο σε μια οθόνη όπου, ίπτανται χιλιάδες άλλα σημειωμένα και ήδη deletαρισμένα. Άλλωστε, πώς να μιλήσεις για τα ανθρώπινά σου όπου εκθέτεις μόνο τα προσόντα σου ή τα απόντα σου;; Αυτομάτως αναρωτιέσαι «Τι είναι προσόν και τι είναι απόν, για ένα ανθρώπινο όν;;» Ας το παραβλέψουμε. Το παραπάνω ερώτημα αφορά πρόσληψη ανθρώπου με βούληση και όχι υπαλλήλου με διαμεσολαβημένη βούληση του άλλου. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ο άλλος πρόσωπο, αλλά μια εταιρεία δίχως πρόσωπο αλλά με αριθμούς νούμερα και κωδικούς. Αν δεν είμαι ή δεν γίνω κωδικός πώς θα συνεννοηθώ με τον κωδικό αφεντικό;; Επομένως ο ορισμός του ανθρώπου, εδώ, κάπου μεσοπέλαγα κολυμπάει. Μέχρι σήμερα έχω συντάξει και έχω αποστείλει τριψήφιο αριθμό βιογραφικών. Το ακριβές τριψήφιο νούμερο έχει επίσης απαντηθεί αρνητικά!!!! «Λυπούμαστε μπλα-μπλα, η θέση έχει πληρωθεί μπλα-μπλα, ενδεχομένως σας καλέσουμε εμείς μπλα-μπλα» Τι στο καλό συμβαίνει;; Εάν το πάρω προσωπικά, αύριο το πρωί, θα φτιάξω μια κούπα τσάι, θα γλιστρήσει κι ένα γαρυφαλάκι, και με την κούπα αγκαλιά θα βρω το ψηλότερο κτήριο της Αθήνας για να απέλθω αεράτα. ΟΧΙ Δεν το παίρνω προσωπικά. Ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ. Δεν
είμαι δα και στην πρώτη νιότη μου για να νταβανιαστώ με ψυχόδραμα αξίζω ή δεν αξίζω και να μου βγει και η μαδημένη μαργαρίτα στο τέλος ότι δεν αξίζω… ΟΧΙ Κάτι στα γρανάζια της σημερινής αυτοκρατορίας έχει σκουριάσει, και το σάπιο βάφεται και λουστράρεται λάθρα. Στο τέλος η μπογιά της σκουριάς θα αιωρηθεί από αγανάκτηση και αυτοξεφτίλα… Βράδυ. Στον υπολογιστή μου. Σα να λένε οι παλιοί «βράδυ στο στασίδι, καντήλι αχνό και άβυσσος αβυσσαλέα». Στο σήμερα «βράδυ στην οθόνη, βλέμμα θολό, άβυσσος αβυσσαλέα…. που είσαι;;; Τι κάνεις;; Πώς ζεις;;» Η επωδός ολόιδια «Θέ μου πόση ψυχομοναξιά» Καταργούνται οι θέσεις και οι παραγωγές. Άρα καταργούμαι. Τα βιογραφικά μου αποτελούν ληξιαρχικά έγγραφα μέχρι την υπογραφή της κατάργησης μου;; ΟΧΙ Δε μ’ αρέσει. Ίσως να τα λειάνω τα στιχάκια μου. Να αφαιρέσω προσόντα. Να ανεβάσω σε κύρος τα απόντα. Να ψυχολογήσω τις λέξεις μου, μία-μία και να τις αποστεώσω από την παραμικρή ανθρώπινη υφή. Να γίνω κάτι σαν πρόγραμμα. Αν γίνω πρόγραμμα θα με τσεκάρει ο αλγόριθμος –μπάτσος και θα κοπώ αυτόματα. Είναι βλέπεις που θέλουν να πιστεύεις ότι έχεις μείνει άνθρωπος και εθελοντικά εξαερώνεσαι από την ουσία σου λίγο-λίγο. Αδιέξοδο Σε πνίγει και το άδικο όταν σκέφτεσαι πώς οι καλά αμειβόμενες θέσεις για σένα είναι κάτι σαν το φλος –ρουαγιάλ σε καρέ τυφλών παικτών. «Τι εστί σύγχρονος άνθρωπος;;» Αναζητώ τις ειδήσεις. Μέσα στον καταιγισμό και στον ορυμαγδό κάτι σαν θραύσμα ίσως ξεγλιστρήσει, φουντάρει από τις οθόνες και με ορμή αστραπής γδάρει το ψεύτικο μάτι και σπαρακτικά φωνάξει … «δραπέτευσα ρε, τα ξέσκισα τα κελιά σου, ΟΧΙ καργιόλη δεν με δίνω». Τότε, θα λυτρωθώ, θα βλέπω τα νέα τους σαν τις ερπύστριες που λειώνουν όποια λέξη απ ανθρώπινο άγιο στόμα
βαράει αντάρτικο στην μαζική απαλλοτρίωση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΟΧΙ. Δεν μετατρέπω τα βιογραφικά μου. Θα τα στοιβάξω. Τα Χριστούγεννα θα φτιάξω με αυτά βεγγαλικά. Γλέντια στην γειτονιά. Περίπου η ώρα 1.00 μετά τα μεσάνυχτα. Το καρτέρι μου πηγαινοέρχεται, από το βιογραφικό μέχρι την είδηση της τελευταίας στιγμή σαν τελευταία σκοπιά σε φυλάκιο, πριν σηκώσει λευκό πανί. Πλήκτρα σαν τσουκνίδες. Και η χώρα μου βιογραφικό στα εδάφη της γράφει και ο βοριάς μουγκανάει. Και σαν τι να γράψει η πατρίδα;; Τι ακριβώς να περιγράψει;; Την ψυχή μου ή του πατέρα μου την ψυχή ή του παππού μου. Εάν απαρνηθώ τ’ ανθρώπινό μου τότε το κοινό θα πρέπει να απαρνηθεί τον χρόνο του (σημ φρικτή. Στο βιογραφικό η λέξη πατρίδα έχει απαγορευτεί. Θεωρείσαι νεάντερταλ. Ο Γερμανός και οι άλλοι έχουν πατρίδα. Εσύ είσαι Νεάντερτλ. Ούτε Σάπιενς καν. Δεν πέρασες σαπιενισμό … βλέπεις. Οι άλλοι θα λένε τι είναι. Εσύ θα μουγγώνεσαι ή θα κάνεις πως βήχεις και πνίγεσαι) Στις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα βγαίνουν τα φαντάσματα Ενημερώνεσαι γα τα νέα μέτρα , όπως στην κατοχή που έβαζες εφημερίδες στα τζάμια μη σε βρουν τα βομβαρδιστικά. Πριν κοιμηθείς έχεις καταψηφιστεί. STOP τα λειτουργικά Είναι αργά. Χώρα και εγώ θα φτιάξουμε από την αρχή τα βιογραφικά Θα αρχίζουν κάπως έτσι «Μακριά κανάγες. Είμαι αυτό που είμαι. Δεν με δίνω. Ούτε το θραύσμα που μου τρύπησε το μάτι παραδίνω» Η Πούλια κάτι τέτοια βράδια αχνοφαίνεται σαν καντήλι της αβύσσου Τα δάκτυλα τραυματίστηκαν. Θραύσματα αδάκρυτα. Θα φορέσω τις γάζες μου, με αντισηπτικό να σωθώ απ το φαρμάκι τους. Το πρωί θα φυλάξω σκοπιά για τα νέα βιογραφικά
ΚΟΛΟΚΥΘΙ COFFEE & MORE
Κολοκύθι φύτρωσε στο Μετς! Ξέρω ένα Κολοκύθι που ξεχωρίζει από
Τουτέστιν νιώθεις άνετα, φιλόξενα και
τα άλλα… Έχει γεύση, έχει χρώμα, ο
θα πας και καθημερινή και βραδάκι.
κόσμος το αγαπάει και συναντιέται
Όταν θες χαλαρό ποτό καθημερινές
εκεί όλες τις ώρες της μέρας. Ξυπνάς
μετά τη δουλειά ή σ/κ να το
με διάθεση για περιποιημένο πρωινό;
απολαύσεις όχι απλά να το πιεις (μεσ’
Αν είσαι fan του αλμυρού ομελέτες
την ταλαιπώρια και το στριμωξίδι)…
σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς
εδώ είσαι! Έχει εκείνη την μπάρα που
που μπορεί να βάλει το μυαλό σου. Αν
ο κόσμος μιλάει, γελάει και γνωρίζεται
θες να φας γλυκό: pancakes λουσμένα
δεν είναι απρόσωπο. Από μουσική
με σοκολάτα ή μέλι συνοδευμένα
οργανώνει πολλά dj sets (για τα οποία
με
ότι
μπες fb να ενημερώνεσαι) και αγαπά
τρώγοντας έρχεται η όρεξη, εγώ θα
την jazz και rock μουσική. Σκοπός είναι
σου πω ότι το μαγαζί αυτό και χωρίς
να έχουμε ένα σημείο αναφοράς, ένα
κέφι να πας, θα στο φτιάξει. Παραμένει
στέκι και να έχει και ιδιαίτερο όνομα…
αυθεντικό συνοικιακό στέκι χωρίς να
βεβαίως, βεβαίως!
διάφορα
καλούδια.
Λένε
έχει «στημένο» ή επιτηδευμένο ύφος.
Αναπαύσεως 18, Μετς Τ.: 211 400 56 37 fb: Κολοκύθι
μα
δ τώ
, ης
αρ
ά κετ
ψη
αρκετά λός,
όμορφος και πάν τα χ αμο γελ ασ
τό
ς..
.
Ο Πα πέ ε ίν α ι2 8
χρ
ον
ών ,σ
ω
ΕΧΟΥΜΕ ΘΈΜΑ
η εξιστόρηση
ΤΟΥ ΠΑΠΕ
Έχει έρθει από την Σενεγάλη και προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του στην Ελλάδα κάνοντας ό,τι δουλειά του προσφέρουν σε αντάλλαγμα με ένα μίζερο μεροκάματο, που σπάνια ξεπερνά τα είκοσι ευρώ την ημέρα... μαύρα και αμφίβολα, εφόσον πολλές φορές
πέφτει θύμα εκμετάλλευσης και δεν πληρώνεται καν για την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Έχει κάνει τα πάντα. Έχει ανοίξει δρόμους, έχει βάψει σιδερένιες μάντρες, έχει μαζέψει κρεμμύδια, έχει χτίσει σπίτια, έχει κάνει τον ντελιβερά.... με τα πόδια... σε χω-
ριό της επαρχίας. Ανήκει πια στον μύθο η προσπάθεια του να παραδώσει μια πίτσα σπέσιαλ που προοριζόταν για τον Κοσμά, τον ηλεκτρολόγο του χωριού. Δυστυχώς ήταν η ογδοντάχρονη μάνα που άνοιξε την πόρτα και πότε είδε μαύρο να φέρνει την πίτσα
έκανε τρεις φορές τον σταυρό της με μεγάλες κινήσεις των χεριών και, λογικά, αρνήθηκε να την παραλάβει. Άδικες οι διαμαρτυρίες του Παπέ: "Κυρία εγκώ όκι μαγκιρέβω, μόνο φέρω πίτσα. Πίτσα μαγκιρέβει άλλο.... άσπρος...!"
ΑΠΟΔΟΜΏΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΌ ΧΥΛΌ να μαζευόμαστε τις νύχτες σε ένα μεζεδοπωλείο δίπλα στην πιτσαρία και ο Παπέ κάθονταν μαζί μας και ξεκουράζονταν πίνοντας λεμονίτα και λέγοντας ιστορίες σε εκείνη την αφρο-ελληνική γλώσσα που ήταν ταυτόχρονα αστεία και γοητευτική. Μας έλεγε για την Σενεγάλη, που νόμιζε ότι ήταν νησί και για τα ψάρια που εκεί ήταν τεράστια και χρωματιστά, μας έλεγε για τις γιορτές και τους ακροβατικούς χορούς, μας έλεγε για τις παραδόσεις τους και για την κουζίνα τους. Ήταν προβληματισμένος για την γενική κατεύθυνση των πραγμάτων: "γυναίκες απατάνε άντρες και σκέφτονται μόνο δουλειά, παιδιά δεν θέλουνε δουλειά αλλά μόνο μπύρα και ναρκωτικά, άντρες που πάνε με άντρες, γυναίκες που πάνε με γυναίκες...... το τέλος του κόσμου είναι κοντά!!! Το είπε ο μεγάλος προφήτης μας ο Μουσά". Βρίσκαμε όλοι πολύ ενδιαφέρουσες τις συζητήσεις και ζητούσαμε λεπτομέρειες πάνω στο Μουσά. Ποιος είναι, τι είπε, πότε, γιατί....;! Ο Παπέ, χρησιμοποιώντας το δικό του "pidgin", άρχιζε να μας εξηγεί ότι ο Μουσά είχε ζήσει πριν πολλά χρόνια και ήταν ο αγαπημένος προφήτης του Θεού. Μπερδεύοντας πιθανόν τους πρωταγωνιστές από τα βιβλικά γεγονότα (Μωυσή και Νώε), μας εξήγησε ότι ήδη πριν 6000 χρόνια οι άνθρωποι είχαν χάσει τον ίσιο δρόμο και φέρονταν ανήθικα και απαράδεκτα. Είχαν χτίσει κάτι αγάλματα και είχαν αρχίσει να τα λατρεύουν. Άδικα ο Μουσά προειδοποιούσε ότι η τιμωρία του Θεού θα ήταν σύντομη και σφοδρή. Άδικα ο Μουσά προσπαθούσε να βάλει μυαλό στους χαμένους. Απογοητευμένος από την συμπεριφορά του λαού και από την αδιαφορία κάλεσε τον Θεό να τιμωρήσει τους άδειους ανθρώπους και ο Θεός του είπε να κατασκευάσει ένα τεράστιο καράβι και να φορτώσει όλα τα οικογενειακά του πρόσωπα και όλα τα είδη ζώων σε μορφή ζευγαριών ώστε να σωθούν από την τρομερή πλημμύρα που σύντομα θα εξαφάνιζε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα και ό,τι υπήρχε ζωντανό. Μόνο ένας κανόνας, βασικός και απαραβίαστος, κανένας, ούτε άνθρωπος ούτε ζώο, δεν θα έπρεπε να συνουσιαστεί στην διάρκεια του ταξιδιού. Όλα θα πήγαιναν καλά αν δεν ήταν η σκύλα που ύπουλη και καβλωμένη, ήδη την πρώτη νύχτα πλησίασε τον σκύλο και τον έπεισε να ζευγαρώσει μαζί της. Ο Μουσά δεν είχε καταλάβει τίποτα, αλλά η γάτα, πάντα ζηλιάρα και πονηρή, τους πήρε πρέφα και τους έδωσε στεγνά και αλύπητα στον Μουσά: "για αυτό σκύλο και γάτα όκι πιά παρέα..... από τότε σκύλο μισεί γάτα και γάτα τσακωμένη με σκύλο!!!".
ΚΛΑΊΓΑΜΕ ΑΠΌ ΤΑ ΓΈΛΙΑ. Πόσο απλά και πόσο naif μας φάνηκε ο Παπέ. Πόσο γραφικά ήταν όλα αυτά τα θρησκευτικά παραμύθια και αυτή η λαϊκή κουλτούρα;; Ενώ εμείς, που ανήκουμε σε χώρες "πολιτισμένες" αναπτύξαμε ένα άλλο επίπεδο φιλοσοφικό. Εμείς που ανήκουμε σε χώρες που πουλάνε πούπουλα αγγέλου, νύχια από αγίους, εμείς που φτύνουμε στα βαφτίσια για να φύγει ο διάβολος και κάνουμε φανουρόπιτες για να βρεθούν τα κλειδιά του αυτοκινήτου που έχουν χαθεί,
ΤΟΥ UMBERTO DAVOLI εμείς που παίρνουμε βράδυ την θεία Βαγγελίτσα για να μας ξεματιάσει, που κάνουμε τον σταυρό κάθε φορά που περνάμε μπροστά από μια εκκλησία, εμείς που νηστεύουμε την μεγάλη εβδομάδα και κυκλοφορούμε με ένα σκόρδο στην τσέπη ή με ένα "μάτι" στον λαιμό, εμείς που δεν κυκλοφορούμε Παρασκευή και δεκατρείς, εμείς που κατανοούμε ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να μπαίνουν στα μοναστήρια με παντελόνια........ Εμείς ξέρουμε τι είναι αλήθεια και τι είναι παραμύθι! Εμείς ξέρουμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε εφτά ημέρες και μετά ξεκουράστηκε. Ξέρουμε ότι είμαστε όλοι απόγονοι του Αβραάμ και της Σάρας που έμεινε έγκυος από τον Ισαάκ στην εκπληκτική ηλικία των ενενήντα χρόνων και προσκυνάμε τα λείψανα του Ιωάννη του Βαπτιστή που βρίσκονται σκορπισμένα σε διάφορα μέρη του κόσμου: 1) Το κεφάλι στη Ρώμη, στην εκκλησία S. Silvestro in Capite, άλλα κεφάλια (;;) βρίσκονται στο παλάτι του Τοπκαπί στην Κωνσταντινούπολη, στο Μόναχο της Βαυαρίας, στην Δαμασκό και στην Αμιένς της Γαλλίας 2) Ένα μπράτσο βρίσκεται στην εκκλησία της Santa Maria Assunta στην Siena 3) Το πηγούνι βρίσκεται στο Museo del Colle του Duomo του Viterbo 4) Το πιάτο που δέχτηκε το κεφάλι του βρίσκεται στην Γένοβα στην εκκλησία San Lorenzo 5) Ένα δάχτυλο βρίσκεται στο Museo dell' Opera στο Duomo της Φλωρεντίας 6) Οι στάχτες βρίσκονται στην Γένοβα στην εκκλησία San Lorenzo 7) Άλλες στάχτες βρίσκονται στην εκκλησία των Disciplinati Bianchi στο Loano 8) Τρία δάχτυλα βρίσκονται στην εκκλησία SaintJean -de- Maurienne στην Savoia 9) Μερικά κοκαλάκια βρίσκονται στην Chiaramonti Gulfi στην Sicilia 10) Ένα χέρι στο Μαυροβούνιο και το άλλο στην Ιταλία στο Rapagnano.....
ΕΜΕΊΣ ΞΈΡΟΥΜΕ ΌΤΙ ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΚΑΡΆΒΙ, πριν 6000 χρόνια το κατασκεύασε ο Νώε και όχι ο Μουσά. Και ξέρουμε ότι ήταν τριώροφο, και στον κάτω όροφο ήταν όλα τα ζώα σε μορφή ζευγαριών, στον μεσαίο όροφο ήταν ο Νώε και τα οικογενειακά του πρόσωπα, και στον πάνω όροφο ήταν όλα τα πουλιά. Εμείς ξέρουμε ότι η Ιερά Σενδόνη στο Τορίνο είναι κάτι πλαστό, αλλά δεν παύει να δέχεται την επίσκεψη από περίπου δύο εκατομμύρια άτομα τον χρόνο. Εμείς γελάμε με τον Μουσά, με τον Παπέ, με την Σενεγάλη και με όλες τις "υποκουλτούρες" τις "τριτοκοσμικές" χώρες. Εμείς έχουμε άλλους προφήτες, ανώτερους, φιλοσοφημένους. Εμείς έχουμε άτομα φωτισμένα, φιλοσόφους ψαγμένους, μητροπολίτες που ξέρουν την αλήθεια και μας καθοδηγούν. Ξέρουν ότι οι φονικές φωτιές, οι σεισμοί, οι φυσικές καταστροφές, η εγκληματικότητα, η πείνα, οι επιδημίες, οι αρρώστιες, κ.τ.λ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τίμια και σωστή τιμωρία για τις ανήθικες πράξεις ενός πρωθυπουργού που κατάργησε τις εικόνες του Χριστού και των Αγίων από τα σχολεία και από τις δημόσιες υπηρεσίες, που νομιμοποίησε το γάμο των ομοφυλοφίλων, που παρέλασε με τους gays, που συζεί "αστεφάνωτος" με την φιλενάδα του, που θέλει ακόμη και να καταργήσει τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις!!!
“
Αναρωτιέμαι μήπως δεν ήταν η γάτα που κάρφωσε το σκυλί και το έδωσε στον Μουσά αλλά ένας άξιος πρόγονος του πρωθυπουργού;
“
ΕΊΧΑΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΉΘΕΙΑ
Συνέντευξη
M ΤΗΣ ΑΝΤΑΣ ΚΟΥΓΙΑ
]
Η ΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ άνια Παπαδημητρίου ΜΑΣ
ΟΝΟΜΑ: ΜΆΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΗΘΟΠΟΙΌΣ ΣΠΟΥΔΕΣ: ΘΈΑΤΡΟ ΤΈΧΝΗΣ ΚΑΡΌΛΟΥ ΚΟΥΝ & ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΉ ΣΧΟΛΉ ΣΤΟ ΕΚΠΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ: ΈΝΤΟΝΟ ΒΛΈΜΜΑ ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: ΘΈΑΤΡΟ ΤΌΠΟΣ ΑΛΛΟΎ
Η πρώτη φορά που είδα τη Μάνια επί σκηνής ήταν στο θρυλικό «Γάλα» του Κατσικονούρη με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη σε σκηνοθεσία Ν. Μαστοράκη (όπου βραβεύτηκε με την ερμηνεία της με το βραβείο «Κοτοπούλη» το 2004). Είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός, αλλά εκείνη τη μέρα, μέσα στο κατάμεστο θέατρο είπα: «Θέλω να γίνω τέτοια ηθοποιός!». Η Μάνια είναι σπουδαία ηθοποιός, με όλη τη σημασία της λέξης. Από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, που πράγματι «ποιεί ήθος», εντός και εκτός σκηνής.
Όταν λοιπόν τη γνώρισα από κοντά, ένιωσα όπως θα ένιωθα, αν ζούσα στην Αμερική και γνώριζα τη Μέριλ Στριπ. Και είμαι σίγουρη ότι, διαβάζοντας αυτήν την εισαγωγή, θα κοκκινίσει. Γιατί παράλληλα με όλα τα παραπάνω, η Μάνια είναι ταπεινή και μετριόφρων. Ντρέπεται ακόμη όταν της λένε τέτοια λόγια, παρόλο που θα έπρεπε να το έχει συνηθίσει. Αέρινη φιγούρα, με πολύ χιούμορ, χαμογελαστή, σαν κοριτσάκι που μόλις μπήκε στην εφηβεία. Δοτική, έξυπνη και ενεργητική. Ο πρώτο μεγάλος της ρόλος λεγόταν «ΧΝΟΥΔΙ». Δεν υπάρχει
καλύτερη λέξη από αυτήν για να την περιγράψει. Ένα χνούδι που σε γαργαλάει, σε ξυπνά γλυκά και σου δίνει με ένα μαγικό τρόπο τη γνώση που έχει αποκτήσει για τη ζωή και τη σκηνή. Παρακάτω, μιλήσαμε (τρώγοντας φασολάκια που έφτιαξε η μαμά της γιατί έχασε ένα στοίχημα που είχαμε βάλει!) για το θέατρο που της δίνει ζωή, για όλα όσα λατρεύει και μισεί, για την Αθήνα που είναι «η Πόλη της». Απολαύστε την!
Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Πόσα χρόνια κάνεις αυτή τη δουλειά; Ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός. Από πέντε χρονών. Είχα έναν θείο ηθοποιό, τον Κώστα Γεννατά και τον είχα δει στο θέατρο. Κάτι μου άρεσε τόσο πολύ όπως τον έβλεπα εκεί πάνω, που ήθελα να το κάνω κι εγώ. Είμαι στο θέατρο από το 1981. Παίζω από το πρώτο έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης, όπου και φοίτησα! Πόσο απέχει αυτό που ονειρευόσουν όταν ήσουν μικρή σχετικά με το θέατρο, με αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα; Δεν ξέρω. Στην αρχή, νόμιζα ότι θα ήταν πιο… εύκολο! Μετά τα βρήκα «μπαστούνια». Κατάλαβα πως πρέπει να ανοίξω εγώ για να συναντήσω το θέατρο. Να νικήσω φόβους, καθωσπρεπισμούς, μικροαστικές συνήθειες και να διεκδικήσω από τον εαυτό μου ένα σώμα πολύ πιο ελεύθερο από αυτό που είχαν καταλήξει να με κάνουν η ζωή μέσα σ’ ένα διαμέρισμα και το Αρσάκειο σχολείο. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη και σοβαρή διαδικασία, που κράτησε χρόνια. Από τη στιγμή που το αντιλήφθηκα όμως και άρχισα να το διεκδικώ από τον εαυτό μου, άνοιξε ένας χώρος μαγείας και έκφρασης που δεν με πρόδωσε ποτέ. Τι σου αρέσει περισσότερο στη δουλειά σου; Η μαγεία! Η αίσθηση πως η πραγματικότητα γίνεται όνειρο, ενώ παραμένει πραγματικότητα. Ποια ήταν η πρώτη σου παράσταση; Η πρώτη φορά που πάτησα το σανίδι ήταν με "Το Πιστοποιητικό" του Έρτμαν στο θέατρο Βεάκη και "Οι Σφήκες" του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο. Όλα με το Θέατρο Τέχνης ως μαθήτρια. Εκεί όμως είχα πολύ πολύ μικρούς ρόλους.
Η πρώτη φορά που έπαιξα πρωταγωνιστικό ρόλο και αισθάνθηκα ότι μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά ήταν "Το Πανηγύρι" του Κεχαϊδη στο θέατρο Βεάκη με το θέατρο τέχνης σε σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη όταν ακόμα ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής. Έπαιξα «το χνούδι». Αυτό ήταν το όνομα του ρόλου! Ποια ήταν η πιο αγαπημένη συνεργασία; Δεν ήταν μία, ήταν αρκετές: "Ζουβέ Ελβίρα" της Μπριζίτ Ζακ, σε σκηνοθεσία Β. Παπαβασιλείου, "Ελίζα" της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, «Ο καλός ανθρωπος του Σετσουάν" του Μπ.Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή, «Μόλλυ Σουήννυ " του Μπράιαν Φρίελ σε σκηνοθεσία Α. Αντύπα, "Το Ατσάλι" της Ρόνα Μάνροου σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου, «Το Γάλα" του Β.Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, «Ορλάντο» της Β. Γουλφ σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, "Αγγέλα" του Γ Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη και "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φ. Ντοστογιέφσκη, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς.
που ήξερες και σου συμβαίνει πραγματικά κάτι πιο ξεχωριστό στο επίπεδο της έκφρασης ή του συναισθήματος. Κάπως νιώθεις ότι ανεβαίνεις επίπεδο. Αυτές τις στιγμές τις θυμάμαι όλες. Επίσης, θυμάμαι όλες τις στιγμές που είχα επικοινωνία ιδιαίτερη με κάποιον συμπαίκτη ή κάποια συμπαίκτριά μου. Και φυσικά, όλα τα σαρδάμ και τα λάθη που μας έκαναν να σκάσουμε στα γέλια. Γενικά, θυμάμαι όλα τα απρόοπτα. Μια φορά που γλίστρησα κι έπεσα και ο σκηνοθέτης είπε "όπα!" ενώ παίζαμε και είχαμε κοινό, όλοι γελάσαμε. Πολλές στιγμές που κάποιοι θεατές νιώθουν να ταυτίζονται με κάτι και τους ξεφεύγει μια κουβέντα ή ένας αναστεναγμός, που το ακούς και είναι σαν να μιλάμε μεταξύ μας. Πολλά. Πολλά ενδιαφέροντα σημεία ρωγμής σ’ εμένα ή στους άλλους.
«Στη δουλειά μου, μου αρέσει… Η μαγεία! Η αίσθηση πως η πραγματικότητα γίνεται όνειρο, ενώ παραμένει πραγματικότητα»
Φέτος μεταξύ άλλων, συνεργάζεσαι με το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ στην παράσταση "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε". Μίλησέ μας για τη δουλειά που γίνεται εκεί, τη σκηνοθετική ματιά και το ρόλο σου, την παράξενη ξένη "κα Φρόλα". Πώς την βλέπεις; Ποια είναι η κυρία Φρόλλα; Είμαι μέσα σε μια ομάδα που νιώθω ότι έχει έναν κώδικα, μέσα στον οποίο καλούμαι να μπω και αυτό μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει επίσης πολύ η ιδέα της αντιστοίχισης του έργου, αυτού με σημεία από την θεωρία της σχετικότητας. Ο Νίκος Καμτσής μέσω του «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», κάνει φέρνει τη
Κι αυτές είναι μόνο οι αγαπημένες σου! Τι σου έχει συμβεί πάνω στη σκηνή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι ότι ξεπερνάς τα όρια αυτού
Θυμάσαι κάτι πολύ όμορφο που έχεις ακούσει από θεατή; Το πιο ωραίο που άκουσα από θεατή, ήταν από μια κυρία που μου είπε, μετά από μια παράσταση: "Σας ευχαριστώ, παίρνω πέντε χρόνια αντικαταθλιπτικά και δεν μπορούσα να κλάψω, σας ευχαριστώ γιατί με κάνατε να κλάψω"
]
...πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό όραμα που εξακολουθεί να είναι επαναστατικό, και καταλαβαίνουμε ότι είναι εξ ορισμού ένα εύθραυστο και απαιτητικό σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών και που, χωρίς αυτή, στερείται βάσεως.
Συνέντευξη
θεωρία του Αϊνστάιν στον κοινωνικό χωροχρόνο. Η κυρία Φρόλλα είναι το απρόσμενο, το ξένο, το ανοίκειο που εισβάλλει μέσα σε μια «κανονικότητα» της κοινωνίας και όλοι νιώθουν πως θέλει να την ανατρέψει. Τελικά, συνθλίβει η κοινωνία την Κυρία Φρόλλα και τον Κύριο Πόντζα, αλλά και η ίδια η κοινωνία δεν θα ξαναείναι ίδια ποτέ, αφού δεν μπόρεσε να πάρει τις απαντήσεις που ζητούσε. Όταν το ξένο, το ανοίκειο εισβάλλει, δημιουργούνται αλυσιδωτές συγκρούσεις που, οπωσδήποτε, αλλάζουν την πραγματικότητα όλων.
«Πρέπει να έχεις περάσει από τη σκηνή, για να μπορείς να αντιληφθείς τη λειτουργία του ηθοποιού και να μάθεις να μην το ξεχνάς όταν είσαι στην πλατεία. Ο ηθοποιός είναι ένα σώμα, που πρέπει να μπορεί να παράξει και ερήμην του συνειδητού του. Ένας σκηνοθέτης πρέπει να ξέρει να το στοχεύει, να το πολιορκεί και να το κερδίζει από τον ηθοποιό, δίχως να του δημιουργήσει ψυχικό πρόβλημα ή άγχος.» Όντας ένας άνθρωπος με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες,
ασχολούμενη και η ίδια με τα κοινά, πόσο σε επηρεάζει αυτό στη δουλειά σου; Επιλέγεις να παίξεις και να σκηνοθετήσεις έργα που έχουν κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις; Έργα που αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα; Ισχύει κάτι τέτοιο για το έργο του Πιραντέλλο; Προσπαθώ να ξεχωρίζω τις δύο μου ιδιότητες. Οπωσδήποτε με ενδιαφέρουν έργα με κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό. Αλλά όχι μόνο. Το «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλλο ήταν το πρώτο έργο που διάβασα στη ζωή μου, όταν ήμουν 14 ετών, και είχα τρομάξει πραγματικά. Τότε δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη της αδυναμίας εύρεσης μιας αλήθειας. Σήμερα, όλα είναι διαφορετικά. Η ζωή, η ηλικία και το θέατρο μου έμαθαν τη σχετικότητα και το παιχνίδι. Γι’ αυτό είπα ναι στην πρόταση. Για αυτόν τον πολύ προσωπικό λόγο. Τι άλλα σχέδια έχεις για τη φετινή σεζόν; Παίζουμε το έργο "Camille Claudel Mudness" του Γιάννη Λασπιά στο θέατρο Τόπος Αλλού για τα Δευτερότριτα του Οκτωβρίου. Συγκεκριμένα, οι δύο τελευταίες παραστάσεις είναι στις 29 & 30 Οκτωβρίου. Επίσης, σκηνοθετώ μια παράσταση που θα παιχτεί στο Θέατρο Κνωσός, το Νοέμβριο, τη "Φθινοπωρινή Ιστορία" του Αρμπούζωφ, όπου θα παίζουν ο Λάμπρος Τσάγκας και η Άννα Γεραλή.
Η ζωή, η ηλικία και το θέατρο μου έμαθαν τη σχετικότητα και το παιχνίδι. Και έτσι με φέρνεις στην επόμενη ερώτηση: Εκτός από μια μαγική ηθοποιός έχεις κάνει και κάνεις σκηνοθεσίες. Πόσο διαφορετική είναι η μία λειτουργία
από τη άλλη και τι από τα δύο προτιμάς; Έχουν τη σχέση που έχει ο ψυχαναλυτής με τον ψυχαναλυόμενο: Όταν είσαι στη σκηνή, είσαι ψυχαναλυόμενος, όταν είσαι στην πλατεία, είσαι ψυχαναλυτής. Πρέπει να έχεις περάσει από τη σκηνή, για να μπορείς να αντιληφθείς τη λειτουργία του ηθοποιού και να μάθεις να μην το ξεχνάς όταν είσαι στην πλατεία. Ο ηθοποιός είναι ένα σώμα, που πρέπει να μπορεί να παράξει και ερήμην του συνειδητού του. Ένας σκηνοθέτης πρέπει να ξέρει να το στοχεύει, να το πολιορκεί και να το κερδίζει από τον ηθοποιό, δίχως να του δημιουργήσει ψυχικό πρόβλημα ή άγχος. Είναι πιο δύσκολη δουλειά. Αυτή με ενδιαφέρει περισσότερο, όσο μεγαλώνω. Θα σταματήσεις ποτέ να παίζεις θέατρο; Ίσως, δεν ξέρω. Κάποιες φορές κουράζομαι. Άλλοτε πάλι λέω ότι με αναζωογονεί αυτό και, αν το αφήσω, θα πάθω κατάθλιψη.
ΣΤΑ ΓΡΉΓΟΡΑ! Όταν η Μάνια μου απάντησε γρήγορα και αυθόρμητα! Τι θα συμβούλευες ένα νέο ηθοποιό; Να κάνει θέατρο μόνο αν το αγαπάει πάρα πολύ, ανεξάρτητα από την επιτυχία και το χρήμα. Αν ζητά κι αυτά, δηλαδή χρήμα και επιτυχία, τότε το θέατρο στην Ελλάδα μπορεί να τον τρελάνει. Τι είναι το θέατρο για σένα με τρεις λέξεις; Αναπνοή , κολύμπι, διαλογισμός. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Δεν το σκέφτομαι αυτό. Ζω το τώρα Τι σ'αρέσει πολύ να κάνεις στην καθημερινότητά σου; Να ξεκουράζομαι , να παίζω μουσική, να μελετώ κάτι που με ενδιαφέρει
]
"Το πιο ωραίο που άκουσα από θεατή, ήταν από μια κυρία που μου είπε, μετά από μια παράσταση: "Σας ευχαριστώ, παίρνω πέντε χρόνια αντικαταθλιπτικά και δεν μπορούσα να κλάψω, σας ευχαριστώ γιατί με κάνατε να κλάψω"
πολύ, να θυμάμαι διάφορα πράγματα, όμορφα. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου θεατρικός συγγραφέας; Ο Μπρεχτ. Γιατί δεν έχεις κάνει τηλεόραση; Γιατί μάλλον δεν θέλαμε πολύ η μια την άλλη. Κι έτσι, συναντηθήκαμε και μετά, απομακρυνθήκαμε. Ένα βιβλίο που διάβασες και άλλαξε την κοσμοθεωρία σου; "501 χρόνια η κατάκτηση συνεχίζεται" του Νόαμ Τσόμσκι, καθώς και το "Κατασκευάζοντας συναίνεση", πάλι δικό του. Ποιο είναι το αγαπημένο σου "moto"; «Η ζωή έχει πάντα μεγαλύτερη φαντασία από σένα»
Η ΜΆΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΘΉΝΑ «Αθήνα Αθήνα Χαρά της γης και της αυγής μικρό γαλάζιο κρίνο Κάποια βραδιά στην αμμουδιά κοχύλι σου θα μείνω» Η Μάνια είναι βέρα Αθηναία. Όπως μου είπε, η οικογένειά της ζει πάππου προς πάππου στην Πόλη μας εδώ και 100+ χρόνια. Έτσι ήταν η κατάλληλη για να την «ανακρίνω». Και όπως φαίνεται, για τη Μάνια η Αθήνα είναι λατρεία! Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι για την Αθήνα; Αχ, το αγαπημένο μου για την Αθήνα, που είναι και η πόλη μου, είναι το ομώνυμο του Χατζιδάκι. Και το «Συνέβη στην Αθήνα», που είναι πάλι δικό του. «Μεθά ο αγέρας, μεθάνε και τα κρίνα κι ό,τι αγαπάμε γεννιέται στην Αθήνα»
Σου αρέσει να περπατάς στην Πόλη; Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα; Μου αρέσουν τα Εξάρχεια. Μου αρέσει η Πλάκα, ο Κολωνός, η Ερμού, η Αδριανού. Αλλα και η λεωφόρος Αλεξάνδρας, όταν έχει ηλιοβασίλεμα. Μου αρέσει το Παγκράτι, η Κυψέλη, η πλατεία Βικτωρίας, τα Πατήσια, το Σύνταγμα, το Μεταξουργείο. Μου αρέσει η Βασιλίσσης Σοφίας, η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, η Χαριλάου Τρικούπη, η Ζωοδόχου Πηγής, η Ιπποκράτους νωρίς το πρωί. Μ’ αρέσει όταν είναι Αύγουστος, ή Πάσχα ή έχει διαδήλωση και μπορώ να την περπατώ χωρίς αυτοκίνητα. Μου αρέσει να σηκώνω τα μάτια μου και να βλέπω την Ακρόπολη από την Πατησίων, κι ας είναι όλα τόσο άσχημα τριγύρω. Μου αρέσει αυτή η Πόλη, κι ας βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Η Πόλη πονάει, αλλά παραμένει ελαφριά. Κι έχει τον ωραιότερο ουρανό. Θα ζούσες ποτέ αλλού εκτός από την Αθήνα; Έχω ζήσει Πάτρα και Θεσσαλονίκη. Θα μου άρεσε να ζήσω και Ναύπλιο ή Χανιά. Τι αγαπάς πολύ στην πόλη και τι σε εκνευρίζει αφάνταστα; Αγαπώ τη μνήμη που μου γεννά και με θλίβει η φτώχεια που βλέπω να πνίγει το Κέντρο, που είναι και η καρδιά της.
Μου αρέσει αυτή η Πόλη, κι ας βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Η Πόλη πονάει, αλλά παραμένει ελαφριά. Κι έχει τον ωραιότερο ουρανό. Για σένα η Πόλη Ζει; Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για ζήσει περισσότερο; Ναι, η Πόλη Ζει. Στην ερώτηση, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ζήσει περισσότερο, δεν ξέρω να απαντήσω. Ίσως, να μην καταστρέψουμε άλλο τη μνήμη της, να μην τη χτίσουμε άλλο.
]
Ναι, η Πόλη Ζει. Στην ερώτηση, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ζήσει περισσότερο, δεν ξέρω να απαντήσω. Ίσως, να μην καταστρέψουμε άλλο τη μνήμη της, να μην τη χτίσουμε άλλο.
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ − ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ Κείμενα: Αγαθή Κάτσια, Γεωργία Δρακάκη, Μαριάννα Παπαγεωργίου Ευχαριστούμε πολύ τον Φώντα Λάδη για την βοήθειά του. Επίσης όλους όσους μας μίλησαν και στήριξαν αυτό το αφιέρωμα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ
ΈΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΌ ΣΤΙΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΈΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ
ΑΘΗΝΑ
Αθήνα δεν είναι τα σαφώς οριοθετημένα τρίγωνα, τα θηριώδη εμπορικά και οι λεωφόροι που η επιχειρηματικότητα έχει προδιαγράψει την ταυτότητά τους. Αθήνα είναι κάτι πιο πλούσιο, πιο μπερδεμένο, πιο ατακτοποίητο. Όταν το χτες μπαίνει στο σήμερα, όταν σε μια αυλή διακρίνεις τις τρεις στρώσεις με τα διαφορετικά υλικά αποτέλεσμα της ίδιας της ζωής. Πριν δεκαετίες τα κορίτσια διαβάζουν κανένα ραβασάκι, πεταγμένο δήθεν τυχαία από το γυμνάσιο αρρένων. Τώρα τα κορίτσια διαβάζουν μηνύματα στο κινητό. Στους ίδιους δρόμους, πεζόδρομους, γωνιές και ξέφωτα-πλατείες. Το πραγματικό δεν είναι τέλειο. Δεν είναι προστατευμένο. Δεν είναι καλουπωμένο. Εχει πολλά χρώματα, τραγούδια, γεύσεις και ανθρώπους. Πότε φωτεινά, πότε σκιές. Πότε
γλυκεράδα που σε λιγώνει, πότε πικάντικο που σε κάνει να δακρύζεις. Εχει κουτσαβάκικο ρεμπέτικο, χιπ χοπ, μονόπρακτο και επιθεώρηση. Εχει loft, πολυκατοικίες του ‘70, ετοιμόρροπα και νεοκλασικά. Εχει γάτες, συνθήματα, γκράφιτι και μπακάλικα. Ηθοποιούς, αλληλέγγυους, μαντίλες, συνταξιούχους, μάστορες, νοικοκυραίους, περιθώριο, μαγαζάτορες. Εχει την Γιούλα από την Κρήτη και τον Ιούλιο από πάντα εδώ! Καμιά ωραιοποίηση δεν χρειάζεται, κανείς δεν την ζητά και δεν την έχει ανάγκη! Ανάμεσα στην κινδυνολογία και στην λουκουμόσκονη της ωραιοποίησης βρείτε την γειτονιά, τους ανθρώπους της, τις καταστάσεις της.
ΈΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΌ ΣΤΙΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΈΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΑΘΉΝΑ
ΑΣΤΙΚΉ ΙΣΟΡΡΟΠΊΑ
OI 5 ΓΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ
Λένε ότι η επιτυχία του φαγητού βασίζεται στην ισορροπία των γεύσεων. Όταν υπερισχύει η μια υπέρ της άλλης, χάνεται το νόημα του πιάτου. Για να πετύχει και το μαγειρευτό στο αστικό καζάνι, λοιπόν, θέλει τη δική του ισορροπία.
Η ΓΛΎΚΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΎ Οι γειτονιές δεν δημιουργούνται ούτε με μπουλντόζες, ούτε με επιχειρηματικά σχέδια. Δημιουργούνται από ανθρώπους που αποφασίζουν να χτίσουν τα σπίτια τους. Τα σπίτια όπου θα διαπληκτίζονται με τον γείτονα. Τα σπίτια όπου θα ξεκουράζονται από τη δουλειά και όπου θα τους βρουν τα γεράματα, να πίνουν καφέ και να νουθετούν τη νέα γενιά. Δεν νοείται γειτονιά μη οικιστική. Χάνει τη ψυχή της, γίνεται μια λειτουργική προσομοίωση, ένα σκηνικό εμπορικού χαρακτήρα. Ούτε έχει καμία σημασία τι χρώμα είναι ο κάτοικος και ποια γλώσσα ομιλεί. Και η Τσάιναταουν γειτονιά είναι, και ας είναι γραφική για μερικούς. Σημασία έχει η μονιμότητα. Τα AirBnB δεν φτιάχνουν γειτονιά, ούτε οι φοιτητικές εστίες, ούτε τα ξενοδοχεία. Ούτε και τα πολυτελή διαμερίσματα της μιας νύχτας.
Η ΑΛΜΎΡΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΆΣ Καθώς τα σπίτια πληθαίνουν, ξυπνάνε οι ανάγκες. Γύρω από τα σπίτια στήνεται η αγορά. Εμπόριο ουσιαστικό,
που συναντά τη ζήτηση, όχι υπερπολυτελές και άδειο. Τον παλιό καιρό λένε, είχε πολλές δουλειές. Ο ένας τσαγκάρης και ο άλλος γαλατάς. Σήμερα, ανάμεσα στις κόπιες του franchise των μεγάλων δρόμων, η γειτονιά κλείνει και κλείνεται. Η μοδίστρα και ο παντοπώλης παίρνουν σύνταξη. Τυχεροί είμαστε αν στη θέση τους, αντί για κάγκελα, θα εμφανιστούν οι fashion designer και τα βιοκαλλυντικά και οι χώροι Πολιτισμού. Το εμπόριο είναι που εισάγει τη λεγόμενη κοινωνική συνοχή. Χωρίς δεσμούς και αλισβερίσι, δεν επικοινωνούμε.
Η ΟΞΎΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΓΩΓΊΑΣ Τα φασαριόζικα καφενεία και οι μουσικές των κλαμπ διέλυσαν πολλές γειτονιές. Ακόμα περισσότερες όμως αργοπέθαναν μόνες τους, μέσα στην γλυκιά υπνηλία και την απραγία του γκρίζου τσιμέντου. Ποια είναι η υγιής δόση ψυχαγωγίας, που κρατά το ενδιαφέρον χωρίς να μετατρέπει το δρόμο σε καποιανού το «χώρι» (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε); Ερώτηση ανούσια. Η πραγματική ερώτηση είναι, αν ψάχνουμε για γνήσια ψυχαγωγία, ή για ένα διαφημισμένο προϊόν. Διότι το να περνάμε καλά μπορεί να
σημαίνει κιθάρα στο τοπικό ταβερνάκι και μια καλή ταινία στο θερινό σινεμά στη διπλανή αυλή. Διασκέδαση ανθρώπινης κλίμακας, όχι απαραίτητα χολιγουντιανής με ειδικά εφέ και 15 ευρώ το ποτό.
Η ΠΊΚΡΑ ΤΩΝ ΕΛΕΎΘΕΡΩΝ ΧΏΡΩΝ Η μετακίνηση από κουτί σε κουτί θυμίζει τέτρις σε παλιό μπλιμπλίκι. Ελεύθερος χώρος, σημαίνει χώρος στη φαντασία, χώρος στη συζήτηση, χώρος για αμφισβήτηση. Αυτό είναι και το πρόβλημά του. Δεν είναι υποχρεωτικός, επιβεβλημένος. Είναι πολυτέλεια. Το χορτάρι και οι πικραλίδες είναι πολυτέλεια στη γειτονιά. Και το χειρότερο; Δεν διεκδικείται ούτε από τη μάνα, ούτε από τον ηλικιωμένο, ούτε καν από τον μέσο αστό που νιώθει την ανάγκη να μην γίνεται μπαλάκι πινγκ πονγκ ανάμεσα στα κτίρια. Πάλι καλά που έχουμε τα αγαπημένα τετράποδα, και γίνεται καμιά διεκδίκηση στο όνομα τους.
Στη γαστρονομία υπάρχει λένε και μια 5η γεύση, αμετάφραστη από τη ιαπωνική – λέγεται «ουμάμι». * Χωρίς αυτό, οι άλλες 4 δεν μπορούν να ισορροπήσουν. Το «ουμάμι» λοιπόν της γειτονιάς είναι η συνείδηση. Είναι η συμμετοχή. Είναι οι άνθρωποι και τα πρόσωπα, οι καλημέρες και τα καλωσορίσματα. Είναι η αίσθηση ότι ανήκεις κάπου. Αν υπάρχει αρκετό «ουμάμι» ακόμα και αν όλα τα άλλα θέλουν δουλειά, νιώθεις αισιόδοξος.
* Το ουμάμι (Umami), η
καλή γεύση ή νοστιμιά, είναι μια από τις πέντε βασικές γεύσεις, μαζί με το γλυκό, το ξινό, το πικρό και το αλμυρό. Η λέξη ουμάμι, που είναι δανεική από την Ιαπωνική γλώσσα, μπορεί να μεταφραστεί σαν «ευχάριστη νόστιμη γεύση».
Αυτά τα 4 στοιχεία λοιπόν, σπίτι, εμπορικό, ψυχαγωγία, ελεύθερος χώρος αντέχουν ακόμα στην περιοχή. Βέβαια ξένο fund αγοράζει καμιά τριανταριά σπίτια σε χαμηλές τιμές (μιας και η περιοχή θεωρείται υποβαθμισμένη...) και τα προετοιμάζει για Airbnb. Αυτή ισορροπία δεν είναι εξασφαλισμένη λοιπόν... Αυτό το δίπολο Υποβάθμιση και αμέσως μετά... αναβάθμιση δεν είναι αθώο...
ΠΡΌΣΩΠΑ Πρόσωπα δημόσια και μη, με παρατσούκλια ή
Ευπατρίδων 17 & Τριπτολέμου 7, Αθήνα // T.: 210 34 63 990 // www.ismos.gr
με βροντερά ονόματα πέρασαν και περνούν από τους δρόμους του Μεταξουργείου. Ποιοι είναι;
Χώρος Τέχνης -ισμός. Πολυμορφικός και άκρως ιδιαίτερος, διατίθεται για να στεγάσει από εκθέσεις & workshops έως προβολές & σεμινάρια. Δύο λεπτά με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός, σε μια ήσυχη γωνία της οδού Τριπτολέμου, δύο αυτόνομοι χώροι & μια εσωτερική αυλή, περιμένουν να «φιλοξενήσουν» τις δράσεις σας, μέσα από μια προσιτή πρόταση συνεργασίας και με γεύση παλιάς Αθήνας.
Μάγκες και κουτσαβάκηδες: Ο Θράσος που χόρευε ζεϊμπεκές, το “Αρνάκι” ο μπεκρής που κοιμόταν στα σκαλάκια των αποθηκών σκεπασμένος με ένα σακάκι και κατανάλωνε αποκλειστικά κρασί για την επιβίωσή του, ο Κουρέλας και η συμμορία του που έκλεβαν κάρβουνο και το πουλούσαν στο γκάζι. Ο Μανικάκιας, ο γιος του κουρέα που ερωτεύτηκε παράφορα την Δέσποινα την Καρεκλού και της πρόσφερε κρυφά καραμέλες με ραβασάκια το δειλινό.
Αυτό το Νοέμβριο φιλοξενούμε την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας του Ιωάννη Μαλέκου “TokyoKyotoTokyo” και ταξιδεύουμε κι εμείς νοερά στην Άπω Ανατολή.. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή τα Σάββατα και Κυριακές του Νοεμβρίου από 18:00 έως 22:00 και την Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου
* Εγκαίνια 1η Νοεμβρίου 2018 Ωρα 19:30
Θεατρίνοι: Ο Πετράν (Πέτρος Κυριακός) και η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο μεγάλος καραγκιοζοπαίχτης Σπαθάρης, Ο Διονύσης Ταβούλαρης, που θεωρείται ένας από τους πατέρες της σύγχρονης θεατρικής παράδοσης, ο Θάνος Ζάχος που έφτιαξε το πρώτο θέατρο της εργατικής τάξης, το θέατρο του “ΛΑΟΥ”, όλοι περιδιάβαιναν τα σοκάκια της περιοχής και άφησαν την τέχνη τους στους τοίχους της.
Γνωστό σε απανταχού παιδιά της πόλης που αγαπούν το street wear το “Flying Agaric” μετά από 3 χρόνια επιτυχημένης πορείας στο είδος του μετονομάζεται σε “Mandala Clothing”. Οι λάτρεις του εναλλακτικού και street wear ρούχου μπορούν να το επισκεφθούν στον γνωστό δρόμο Πλαταιών 21, στη γειτονιά του Κεραμεικού. Σπάει τη μονοτονία στο στυλ και στις καταστάσεις και είναι ο λόγος που έρχονται και ψωνίζουν απ’ όλες τις μεριές της Αθήνας όσοι έχουν ιδιαίτερα γούστα. Αυτό συμπληρώνει ιδανικά το σκηνικό που ονομάζουμε αγορά του Κεραμεικού, ανάμεσα σε μαγαζιά εστίασης και μπαρ θα «πέσεις» πάνω στο Mandala με street αισθητική και ψυχεδελικά σχέδια, πολύ μακριά από το τυποποιημένο και μαζικό. Μεγάλη ποικιλία σε φούτερ, μπλούζες, παντελόνια, φορέματα, φούστες, αξεσουάρ θα σε κάνουν να χάσεις την αίσθηση του χρόνου!
Πλαταιών 21, Κεραμεικός // Τ.: 210 34 78 306 fb: Mandala Clothing" SEVEN VIRTUES
Ιδιαίτεροι. Η Βασίλω, που ήταν Βασίλης και δεν έκρυβε τις προτιμήσεις του. Δούλευε στα ''σπίτια'' της περιοχής, ήταν προστατευτικός απέναντι στα ''κορίτσια'' και επειδή ήταν και χειροδύναμος τα έβαζε με τους ''νταβάδες'' που ξεπερνούσαν τα όρια. Το εκπληκτικό ήταν πως τον αγαπούσαν όλοι, μίλαγε με τις γειτόνισσες για μαγειρική, γλυκά και διάφορα άλλα καθημερινά. Τον σέβονταν όλοι. Δολοφονήθηκε στα μέσα του ‘60, στο κέντρο Χαβάη (από τα πρώτα κέντρα που φιλοξενούσε τραβεστί) χωρίς ποτέ να εξιχνιαστεί το έγκλημα.
ΈΝΑ ΑΛΗΘΙΝΌ ΈΡΓΟ ΣΕ 3 ΠΡΆΞΕΙΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΑΘΉΝΑ
ΚΟΥΒΈΝΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΆΣ
Μιλώντας με ανθρώπους μερικές φορές νομίζεις πως μπροστά σου εξελίσσεται μία θεατρική παράσταση. Χωρίς πρώτα ονόματα αλλά με κομπάρσους που περισσότερο αλληλοσυμπληρώνονται δημιουργώντας ένα ανθρώπινο μωσαϊκό. Γοητευτικό... Π ΡΆ Ξ Η Π Ρ Ώ Τ Η : Ό Λ Α Ξ Ε Κ Ι Ν Ο Ύ Ν Α Π Ό Τ Η Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ί Α
Όταν η διασκέδαση ήταν το τραμ, Ιούλιος Η διαδρομή μου ξεκινά από τον κύριο Ιούλιο στο μικρό του παντοπωλείο. Είχε ζήσει έναν Κεραμεικό πολύ διαφορετικό, όπου μοίραζε τα πρωινά γάλατα και έπαιρνε τις δραχμές που άφηναν αποβραδίς στο σκαλοπάτι. Όπου κάθε γωνιά ήταν και ένα μπακάλικο. Όπου οι διασκεδάσεις ήταν το τραμ, ο πετροπόλεμος και τα “θηρία” λαχαναγορίτες που “χτυπιόντουσαν” σε απόμερες αλάνες. “Λεωνίδου 108 γεννήθηκα. Το 1944. Ήταν αυλή με 7 οικογένειες. Στην είσοδο μια βρύση για νερό. Εμείς είμαστε 15 άτομα, είχαμε μια κουζίνα και 2 δωμάτια. Και έναν καμπινέ με κουρελού κοινό έξω. Κοιμόντουσαν 8 στο κρεβάτι κάθετα. Και όσοι περίσσευαν στρωματσάδα. Δίπλα είχε μια αυλή μεγάλη, 20 οικογένειες. Πολύ φτώχεια τότε αλλά δεν υπήρχε πείνα, κλοπές τότε δεν υπήρχαν. Σε ποιο σπίτι να μπούνε και να βρουν λεφτά; Είχε έναν παιδικό σταθμό στη Βουτάδων δίπλα που πηγαίναν τα παιδιά οι άποροι για να τρώνε . Το φώναζαν το “Φαγητό”. Τώρα υπάρχει πείνα. Από τη δυστυχία ξεκινάνε όλα, δεν ξεκινάνε
Π ΡΆ Ξ Η Δ Ε Ύ Τ Ε Ρ Η : ΕΜΕΊΣ ΚΑΙ ΟΙ ΆΛΛΟΙ
Δύο χαρούμενες φίλες φτιάχνουν κομπόστ, Άγνωστη Καθώς κατηφορίζω, βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα αυτοσχέδιο “πάρκο”, πίσω από το αρχαιολογικό χώρο του “Δημόσιου Σήματος” στη Σαλαμίνος. Εισβάλλει μια μικρή ύπαρξη με γέλια, χέρι χέρι με μια καλοντυμένη νεαρή κοπέλα. Αδειάζουν κάτι σε ένα ξύλινο κάδο. Πλησιάζω την κοπέλα. “Φτιάξαμε κομπόστ. Εγώ δουλεύω στο μαγαζί παραδίπλα και δεν μου πήγαινε να πετάω τα φλούδια από τα λαχανικά. Η μικρή μένει εδώ με τη γιαγιά. Τη γνώρισα γιατί καμιά φορά ζητά ζάχαρη από το μαγαζί. Μεγάλη οικογένεια. Βοήθησε πολύ να το φτιάξουμε.” Η μικρή μου δείχνει με ενθουσιασμό πως έβαλε τους μεντεσέδες και πως βάζει το άχυρο για να γίνει σωστά το κομπόστ. Απομακρύνεται κρατώντας με περηφάνια το χέρι της μεγάλης της φίλης. ΣΕ ΛΊΓΟ ΓΝΩΡΊΖΩ ΚΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΆ ΤΗΣ ΜΙΚΡΉΣ. Βγαίνει βόλτα με μια άλλη εγγονή της. “Είμαστε από τη Θράκη λέει, ήρθαμε πριν πολλά χρόνια, 20-25. Εδώ είναι καλά, μας κοιτάει το κράτος. Ρεβύθια, τέτοια δίνει. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ξένοι που ‘χουν μαζευτεί, σαν πολλοί είναι. Που βρωμάνε τα λεωφορεία.”
από την ευτυχία. Μας έχουν κλέψει εδώ στο μαγαζί ίσα με 10 φορές. Συνήθως Έλληνες.” ΠΌΤΕ ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΛΛΆΖΕΙ ΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ; “Είχαν έρθει αλλοδαποί Κούρδοι, Πακιστάν, στα άδεια σπίτια, στα παρατημένα. Εδώ απέξω στο μαγαζί μαζευόντουσαν κάπου 100 άτομα. Πολύ κίνηση. Ο κόσμος δεν τους ήθελε. Είμαστε λίγο παράξενοι οι Έλληνες. Δεν είχαν που να πιουν οι ανθρώποι μια μπύρα και την έπιναν έξω από το μαγαζί μου. Εξηγούσα στους γείτονες “Δεν είναι αλήτες οι άνθρωποι. Δυστυχισμένα άτομα είναι”. Τους κατάβρεχε μια από το μπαλκόνι. Πες μου τώρα ποιος είναι αλήτης. Όταν βλέπεις έναν δυστυχισμένο, εσύ που λέγεσαι άνθρωπος, παίρνεις την αστυνομία να τον πάει μέσα;” ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΡΈΣΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΊΝΕΤΕ ΕΔΏ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ; “Που; Στη δουλειά! Πήρα σύνταξη, αλλά δεν έχω συνηθίσει τα καφενεία. Έχω συνηθίσει στη δουλειά. Έχω πάνω από 15 χρόνια να το γυρίσω το Μεταξουργείο. Λέω να πάω μέχρι τη Βουτάδων μια μέρα να δω τι απέγινε άραγε...”
Π ΡΆ Ξ Η Τ Ρ Ι Τ Η : ΑΠΛΆ ΣΥΝΥΠΆΡΧΟΥΜΕ
Ευτυχώς που ήρθατε και φώτισε, Πέτρος Ο Πέτρος ακούει τη συζήτηση, έξω από το εστιατόριο που δουλεύει . Με ενημερώνει οτι η οικογένεια από τη Θράκη, έχει μεγάλη επιχείρηση, “μπαλονάδες”. Ξαφνικά ανάμεσα στα πήγαινε-έλα στην κουζίνα και τα τραπέζια, τον βλέπω να συνεννοείται κάτι με μια φίλη σε ένα αυτοκίνητο, να βγαίνουν σακούλες, ταπεράκια. Διακριτικά, χωρίς πολλά πολλά. Μου λέει εντελώς φυσικά: “Να εδώ η φίλη και γειτόνισσα μοιράζει φαγητό σε άστεγους. Προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε.” ΓΙΑΤΊ; ( ΡΩΤΆΩ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΆΒΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΏ) “Κάποια στιγμή είχα βρεθεί και εγώ στα περίεργα. Ήμουν υψηλόμισθος και με τα capital contol βρέθηκα μόνο με το επίδομα του ΟΑΕΔ όντας και νοικάρης. Έβρισκα δουλειές οτι να ‘ναι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, στο Γκάζι έχει ένα μαγαζί που οτι δεν πουλάει από φαγητό, το αφήνει το βράδυ απ’ έξω. Κάπως έτσι την έβγαλα. Αυτό που γουστάρω εδώ πάντως είναι οτι είμαστε πολλοί. Οι παλιοί κάτοικοι, που μου λένε “Ευτυχώς που μου ‘ρθατε και φώτισε και δεν φοβάμαι να βγω το βράδυ.” Οι άλλοι που γκρινιάζουν για τα μαγαζιά. Έχει και ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα φουλ. Πρόσφυγες. Ρομά. Καλλιτέχνες. Και συνυπάρχουμε όλοι.”
ΑΥΛΑΊΑ.
Η ζωή συνεχίζεται, τιμή στους κομπάρσους!
Το Σαν Φρανσίσκο
ΤΑ ΆΓΝΩΣΤΑ ΣΗΜΕΊΑ
Kεραμεικού 99, Μεταξουργειο // Τ.: 215 55 12 845 // fb: Το Σαν Φρανσίσκο
Τα μέρη είναι πολλά... το
Ταυτιστήκαμε με το πως γράφεται το όνομα, ανάποδα από τα απαίσια greeklish. Σάντουιτς με φαντασία, συνδυασμοί γεύσεων και υλικών (μεγάλη ποικιλία, φρέσκα λαχανικά από την λαϊκή του Μεταξουργείου), ανεπιτήδευτη ευγένεια και 20 διαφορετικές μάρκες μπύρας... Ένα σημείο που σταματάς, τρως και έρχεσαι στα ίσα σου. Και συνεχίζεις. Ή μπορείς να καθίσεις και να χαλαρώσεις σε ένα αυθεντικό περιβάλλον. Στέκι δηλαδή, με λίγα λόγια.
*Respect στις τιμές. Λίγες φορές βλέπεις ένα σάντουιτς να κάνει 4.10, άλλο 5.20. Συνήθως πέφτει στρογγυλοποίηση στο 0.50!
magic bus παρκαρισμένο στην Κεραμεικού, οι πεζόδρομοι με τις παραδοσιακές επιχειρήσεις, τα μισοάδεια ντιζαϊνάτα loft με εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα και ο πρότυπος βιοκλιματικός παιδικός σταθμός, βγαλμένος από κάποια σκανδιναβική χώρα. Με λίγα λόγια, το Μεταξουργείο πρέπει να
Μπέμπα
το δεις για το πιστέψεις.... Πλατεία Μεταξουργείου;;; Στη γωνία Αχιλλέως και
Ακαδήμου 16, Αθήνα // Τ.: 211 40 61 847 // fb: Μπέμπα Cafe Bar Restaurant
Λένορμαν, μια πλατεΐτσα με μια μαρμάρινη κρήνη, πανέμορφο γλυπτό αγνώστου (!) καλλιτέχνη.
Όταν κάποιος ακούει το "μπέμπα", δεν ξέρω που πάει το μυαλό του. Στο ομώνυμο τραγούδι ίσως. Πολλά υποσχόμενο, ευδιάθετο και ποθητό! Λοιπόν κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ! Μιλάμε για αρμονία γεύσεων, στυλ και άποψης. Είναι ένα στολίδι για την περιοχή που αρμονικά έδεσε με την αύρα της. Δίπλα στο θέατρο Μεταξουργείο, δανείζεται την αισθητική του και τη μαγεία του ο χώρος, σε κερδίζει το μενού, αλλά και το προσεγμένο περιβάλλον, με τις τιμές να αποτελούν ευχάριστη έκπληξη!
Παλιά υπήρχε ρέμα και ένα ξύλινο γεφυράκι και κάπου εκεί το καφενείο ''η γέφυραι''. Ο πύργος Παραμυθίας 15 & Σαλαμίνος 57, ένα πανέμορφο
*Εξαιρετική η εμφάνιση των πιάτων, αφιερώνεις σίγουρα χρόνο παρατηρώντας τα! Γιατί όλα ξεκινούν από τα μάτια!
νεοκλασικό, ιδιοκτησία εύπορων γουνεμπόρων κάποτε, έρχεται και πάλι στη ζωή. Η ομάδα Com-
Saorsa Αthens Γιατράκου 2, Πλ. Αυδή, Μεταξουργείο // Τ.: 210 52 35 960 // fb: Saorsa Athens
Λειτουργικό πάντρεμα του παλιού με του νέου. Ένα παλιό κτήριο με μία καταπληκτική Αθηναϊκή αυλή προσφέρει σύγχρονες και ποιοτικές προτάσεις στον καφέ, στο ποτό, στο κρασί. Άψογος καφές, περιπετειώδη και καθαρά ποτά, ψαγμένες ετικέτες σε όλα τα είδη κρασιού. Εδώ έρχεσαι για να νοιώσεις χαλαρά αλλά καθόλου υποτονικά! Η μουσική, ο φωτισμός, η αμεσότητα είναι αυτό που λέμε ''τόσο όσο''. Ατμοσφαιρικός χώρος λοιπόν, φτιαγμένος από ανθρώπους που νοιώθουν, για ανθρώπους που κοιτούν λεπτομέρειες και εκτιμούν την ποιότητα. Ρωτήστε τι σημαίνει saorsa, είναι μία ωραία ιστορία!
* Φύγετε διακριτικά από την παρέα σας με το ποτό στο χέρι, βγείτε στην αυλή και αφεθείτε λίγο στα χρώματα, στα υλικά της αυλής, στο αποτύπωμα των ανθρώπων.
munitism, διατηρεί το κτίριο και το ανοίγει καθημερινά με εκδηλώσεις τέχνης και εργαστήρια ώστε να “κολλήσει” και πάλι η γειτονιά. Οδυσσέως Ο πεζόδρομος δίπλα από το ιστορικό ΠΕΡΟΚΕ συντηρεί ακόμα μερικά από τα πιο όμορφα αρχοντικά, όπως το ξενοδοχείο ΡΙΟ στον αριθμό 13. Μια βόλτα που θα σε γυρίσει 100 χρόνια πίσω τουλάχιστον.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΑΘΉΝΑ
ΕΔΩ ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ Υπάρχουν πολλοί λόγοι να έρθεις προς τα εδώ. Και ειδικά τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας άρχισαν να σβήνουν. Και που καινούριες πιάτσες θα αρχίσουν να προβάλλονται και να ανακαλύπτονται. Εδώ θα βρεις σίγουρα κάτι που να ταυτιστείς μαζί του, όχι για μία φορά και περιστασιακά!
ΘΈΑΤΡΟ Από open mic μέχρι... βαρύ σανίδι Η θεατρική παράδοση του ΜεταξουργείουΚεραμεικού τραβάει πάνω από 100 χρόνια. Από τις περίφημες “μάντρες” με τις αυτοσχέδιες σκηνές και το μπερντέ του Καραγκιόζη, μέχρι περίτεχνες μπουάτ και ξακουστές επιθεωρήσεις στο ΠΕΡΟΚΕ. Συνεχίζοντας σήμερα την σατυρική παράδοση, η περιοχή παρουσιάζει δυνατή σκηνή stand-up comedy και αυτοσχεδιασμού. Ωστόσο τα πάμπολλα μικρά θεατράκια επίσης βρίθουν ζωής και κατέχουν κυριολεκτικά κάθε πιθανή απόχρωση ρεπερτορίου (ιδίως αν προτιμάς κάτι πιο undergound, ψαγμένο, ή σε ενδιαφέρει να δεις έργα ανερχόμενων καλλιτεχνών). Στα τριγύρω μαγαζιά εύκολα διακρίνεις θεατρίνους και θεατρόφιλους, αν θέλεις να κρυφακούσεις τα μυστικά του σιναφιού (ή απλά έχεις γενικότερη αδυναμία στους υπηρέτες της μούσας Μελπομένης).
ΦΑΓΗΤΌ Από τηγανητή αθερίνα μέχρι... μοριακή τηγανητή αθερίνα Πιθανότητα θα έχεις ακούσει για τα εστιατόρια του Μεταξουργείου: μοριακή κουζίνα, αποδόμηση του παραδοσιακού, degustation menu, specialty coffees και άλλες άγνωστες λέξεις. Αν είσαι από εκείνους που τις γνωρίζουν και από μνήμης μπορούν να ζητήσουν κάποια από τις 50 ποικιλίες κρασιών που προτείνονται για την ουρά μόσχου, μάλλον έχεις ήδη φάει εδώ. Για όλους τους υπόλοιπους, η πολυετής
εμπειρία του Μεταξουργείου στα ταβερνάκια και τα μπακάλικα θα φανεί απαραίτητη. Λογικές τιμές, ωραίος μεζές και τσιμπάς και καμιά βραδιά ζωντανής μουσικής αν είσαι τυχερός. Θα μας πεις, δεν προλαβαίνεις. Το πιο δημιουργικό fast-food σε περιμένει λοιπόν, στα δρομάκια. Με μόδες ξενόφερτες αλλά καλά προσαρμοσμένες στα ελληνικά δεδομένα, σίγουρα δεν θα μείνεις με μια απλή σφολιάτα στο χέρι.
ΚΑΦΈ-ΠΟΤΌ Από ελληνικό βαρύ με γλυκό κουταλιού μέχρι... αιγυπτιακή μπύρα Συνεχίζοντας στο πνεύμα των ταβερνείων, τα ατελείωτα καφέ-μπαρ με φαγητό ή χωρίς, είναι από μόνα τους λόγος να μεταφέρεις τα στέκια σου. Σε τι διαφέρουν από την υπόλοιπη πόλη; Πρώτον, οι τιμές. Το Μεταξουργείο κρατά (ακόμα) χαμηλό προφίλ, οπότε σου προσφέρει ποιοτικά πράγματα σε πολύ λογικές τιμές. Δεύτερον, η ατμόσφαιρα. Αλλού παλιά Αθήνα σε νεοκλασικό, αλλού έθνικ, αλλού παριζιάνικο καφέ του μεσοπολέμου, αλλού βερολινέζικο bauhaus και όλα αυτά αβίαστα, χωρίς πομπώδη ονόματα και επιτηδευμένη διακόσμηση. Η διάθεση είναι χύμα, οι πεζόδρομοι και οι μικροί κήποι must και τα έργα τέχνης επάνω στους τοίχους απαραίτητα. Με άλλα λόγια φάση παρεΐστικη και χαλαρή, αλλά με αρκετές αποχρώσεις όπως και όλο το τρελό, τρελό Μεταξουργείο.
ΒΌΛΤΑ Από ιστορική ξενάγηση μέχρι... πολιτισμική εμβάπτιση Ανάλογα με τη σχέση σου με την ιστορία, επιλέγεις διαδρομή. Λάτρης της Παλιάς Αθήνας των αρχών του 20ου αιώνα; Περνάς
5 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ
μια βόλτα από πλατεία Αυδή και θαυμάζεις το παλιό εργοστάσιο του Μεταξουργείου, περιηγείσαι στην Κολοκυνθούς, Λεωνίδου, Κεραμεικού και στους γύρω δρόμους. Απολαμβάνεις νεοκλασικά και δεν ξεχνάς να μπεις στα σοκάκια που κάπου κάπου μπορείς να διακρίνεις τα απομεινάρια από τις “αυλές”, τα διαμερίσματα όπου έμεναν μαζί πολλές οικογένειες. Αρχαιοδίφης; Περνάς απέναντι, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και θαυμάζεις τα καταπληκτικά συντηρημένα γλυπτά ρίχνοντας ματιές στην Ακρόπολη. Τίποτα από τα δυο; Ανηφορίζεις προς κέντρο και συναντάς τη Chinatown, προς Άγιο Δανιήλ και ακούς τούρκικα και αραβικά. Εδώ και εκεί παιδιά Ρομά ξεπετάγονται από κάποια αυλή μονοκατοικίας με γέλια και πειράγματα. Ταξίδι στο χρόνο, ταξίδι στον κόσμο.
ΤΈΧΝΗ Από WD μέχρι... Μόραλη Η τέχνη έχει πολλά πρόσωπα εδώ. Αλλού εμφανίζεται σαν γκράφιτι σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο (το γνωστότερο ίσως αυτό με την Κουκουβάγια, Παλαιολόγου και Σάμου γωνία). Αλλού σαν έργο της Δημοτικής Πινακοθήκης (πλούσια μόνιμη συλλογή σε Έλληνες ζωγράφους, που οργανώνεται σε διαφορετικές εκθέσεις κάθε φορά). Κάποτε ξεπροβάλει με αφρικανικό χορό και trash art στο Φεστιβάλ των Χρωμάτων (προς Ιούνιο μεριά). Άλλοτε παίρνει τη μορφή αποκριάτικου άρματος στο αυτοσχέδιο- αυτοδιαχειριζόμενο καρναβάλι και άλλοτε θα τη βρεις σαν παιδική ζωγραφιά σε ένα παλιό ψιλικατζίδικο. Και βέβαια υπάρχουν σημαντικοί χώροι Σεμιναρίων, εκθέσεων και προβολών. Το μόνο σίγουρο; Η συνοικία εμπνέει.
«Ο ΆΛΛΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟΥ
Σε μια δύσκολη εποχή, σε μια δύσκολη γειτονιά κάτι περίεργο συμβαίνει! «Ο άλλος άνθρωπος» δεν είναι κίνημα. Ούτε οργανισμός. Ούτε φιλανθρωπία. ''Βγάζει όμως τόση δουλειά όσο 3 ΜΚΟ μαζί” όπως λέει ένας που γνωρίζει τη προσπάθεια καλά. Είναι μια απλή ιδέα, ότι εφ’ όσον βλέπουμε μια ανάγκη, πρέπει να την καλύψουμε. Όταν η ανάγκη είναι για φαγητό, οργανώνουμε μια κουζίνα έξω στο δρόμο, με τα υλικά που προσφέρει ο κόσμος. Όταν η ανάγκη είναι για ένα ντους, στήνουμε ένα μικρό «σπίτι» όπου ο καθένας μπορεί να πλυθεί και να πλύνει τα ρούχα του, χωρίς ερωτήσεις. Όταν η ανάγκη είναι για να μιλήσεις, όποιος και αν είσαι, φτιάχνεις έναν καφέ και μοιράζεσαι τα νέα σου. Αυτά αναφέρει απλά ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, “υποκινητής” της όλης ιδέας. Η λογική του «άλλου ανθρώπου» είναι ανατρεπτική. “Δεν μαγειρεύουμε για κάποιον τρίτο, άγνωστο. Δεν μοιράζουμε συσσίτιο. Μαγειρεύουμε όλοι μαζί και τρώμε όλοι μαζί. Όπως στήνουμε όλοι μαζί και το κέντρο ημέρας. Και αν μπορείς στο κέντρο ημέρας να βοηθήσεις με ενισχυτική διδασκαλία τα παιδιά το απόγευμα, το κάνεις. Αλλιώς απλά λες μια καλημέρα. Δεν υπάρχουν φέιγ βολάν για τις δράσεις του, όμως εκείνοι που τις έχουν ανάγκη πάντα βρίσκουν τρόπο να μαθαίνουν αν μοιράζονται σχολικά υλικά ή τρόφιμα. Ακόμα και μεγάλες εταιρείες βοηθούν χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά (έμμεση ή άμεση) σε αυτές.” Στην πραγματικότητα ο άλλος άνθρωπος - τι τίτλος και αυτός!έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο της γειτονιάς αλλά ακόμα πιο ευρέως. Την ώρα που μιλάμε ένας κοστουμαρισμένος περνά με την μηχανή του, καλημερίζει, αφήνει ένα ποσό και φεύγει χαμογελώντας. Αυτό είναι ανεκτίμητο ή απλά ένας άλλος άνθρωπος... Όλα αυτά συμβαίνουν στο ''σπίτι'' του Άλλου Ανθρώπου, Μ. Αλεξάνδρου 122. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα και να βοηθήσει, θα τα βρει όλα εδώ: oallosanthropos.blogspot.com
NEΣΤΟΡΑΣ ΦΑΝΑΡΑΣ Ξυλουργικές κατασκευές Θεατρικά ντεκόρ Σκηνικά τ.: 215 50 12 748 | κιν.: 698 48 37 858 e-mail: pirinas3@gmail.com fb: Nestoras Fanaras
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΑΝΗΣ Επαγγελματικός φωτισμός Φωτισμός θεάτρων Hλεκτρολογικές εγκαταστάσεις τ.: 210 94 80 745 | κιν.: 697 61 83 306 e-mail: tsatsanhs.kwnstantinos@gmail.com
ΓΕΩΡΓΙΑ
ΙΟΥΛΙΟΣ
ΝΙΚΟΣ
ΈΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΌ ΣΤΙΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΈΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ
ΓΙΟΥΛΑ
Ξ Ε Ν Ο Φ Ω Ν ΤΑ Σ & Κ Ω Σ ΤΑ Σ
ΑΘΗΝΑ
Κ Ω Ν Σ ΤΑ Ν Τ Ι Ν Ο Σ
Κ Ω Ν Σ ΤΑ Ν Τ Ι Ν Α
Ν Ε Σ Τ Ο ΡΑ Σ
ΕΛΕΝΗ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ
ΑΓΝΗ
Tamarind
ΉΞΕΡΕΣ ΌΤΙ:
Κεραμεικού 51, Μεταξουργείο // Τ.: 210 52 25 945 // fb: tamarindathens
Το πρώτο AirBnB λειτούργησε το 1840 στο χώρο του εργοστασίου του Μεταξουργείου; Τότε ακόμα ήταν μέγαρο και υπενοικιαζόταν σε ονομαστούς ξένους επισκέπτες κατά την παραμονή τους στην Αθήνα.
Στη multi culti γειτονιά του Μεταξουργείου έχει προσγειωθεί ένα από τα λίγα, ίσως το πιο γνωστό, στους λάτρεις της Ταϊλανδέζικης κουζίνας, εστιατόριο, το Tamarind. Ιδανικό για όσους αναζητούν διαφορετικές γαστρονομικές εμπειρίες σε έναν υπέροχο χώρο με χαμηλό φωτισμό και ιδιαίτερες μουσικές, που μπερδεύονται οι αποχρώσεις του κόκκινου με το μπλε πετρόλ του τοίχου και το δέντρο με τις ευχές να δεσπόζει στο κέντρο. Από την μια, ο ιδιαίτερος χώρος του και από την άλλη τα μοναδικά πιάτα του. Πιάτα τα οποία δύσκολα θα βρεις σε αντίστοιχα εστιατόρια μιας και η μελέτη αρχαίων Ταϊλανδέζικων συνταγών έχει χαρίσει τα μυστικά και την σιγουριά που χρειάζεται για να δημιουργηθούν αξιοπρόσεκτες γέυσεις και συνδυασμοί. Όλα αυτά συνθέτουν το μωσαϊκό ενός φανταστικού καταστήματος που σας παρέχει όλα αυτά που χρειάζεστε για το γεύμα, το δείπνο, τη χαλάρωσή. Κλείστε το γεύμα σας με ένα από τα υπέροχα cocktail τους!
Το Μεταξουργείο παραλίγο να γίνει mall; Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για το πρώτο στεγασμένο εμπορικό κέντρο, γι’ αυτό και έγινε διώροφο με εσωτερικούς διαδρόμους. Η επιχειρηματική ιδέα ποτέ δεν έπιασε και μετατράπηκε σε εργοστάσιο μεταξουργίας.
* Αφεθείτε στην μαγευτική ατμόσφαιρα του μαγαζιού και στις έντονες μυρωδιές που αναδύονται απ' την κουζίνα... ένα δείπνο εδώ είναι μια εμπειρία που αξίζει να δοκιμάσετε
To αυγό του κόκκορα Μυλλέρου 25, Μεταξουργείο // Τ.: 217 70 50 103 // fb: Το Αυγό Του Κόκκορα Μεταξουργείο
Γεννούν και τα κοκόρια μας, λέει το παλιό γνωμικό. Εδώ οι άνθρωποι της ομώνυμης ταβέρνας δημιουργούν από το 1982 γεύσεις, αρώματα και παρεΐστικο κλίμα. Ξεκίνησαν από την Κυψέλη και με ένα πέρασμα από την παραλία βρέθηκαν στην καρδιά του Μεταξουργείου σε έναν χώρο που από το 1933 λειτουργούσε σαν οινομαγειρείο. Ο σεβασμός στον χώρο, μαζί με τις πολλές επιλογές σε ορεκτικά, σπιτικά πιάτα, μαγειρευτά, σαλάτες και μεζέδες σε συνδυασμό με κρασάκι, δημιουργούν μία όμορφη κατάσταση που σε κερδίζει από την πρώτη φορά. Καθημερινά από τις δώδεκα το μεσημέρι έως τη μία το βράδυ γίνεται στέκι πρώτης επιλογής, για επώνυμους αλλά και απλούς Αθηναίους.
* Ρίξτε μια και δυο ματιές στο κολάζ με τις φωτογραφίες από τους ανθρώπους του θεάτρου που πέρασαν από εδώ και φωτογραφήθηκαν...
Εδώ λειτούργησε ο πατέρας των σουπερμάρκετ; Το φημισμένο μπακάλικο του Κίκιζα, που συγκέντρωνε όλες τις αξιοσέβαστες νοικοκυρές κάθε Σάββατο, ήταν το μεγαλύτερο και το πιο οργανωμένο της εποχής. Το χαρακτηριστικό ήταν ότι δεν δέχονταν βερεσέ. Cash and carry σα να λέμε. Ο λόγος που διατηρήθηκε τόσο καλά ο αρχαιολογικός χώρος του Κεραμεικού είναι το σαπούνι; Η στάχτη από τα απορρίμματα των σαπωνοποιείων σκέπασε στοργικά τον αρχαιολογικό χώρο, που είχε από καιρό βουλιάξει στο αργιλώδες έδαφος μεταξύ των ποταμών της περιοχής. Έτσι μπόρεσε να αναδυθεί σε εξαιρετική κατάσταση, όταν μια άμαξα “βρήκε” τυχαία σε μια μια ψηλή μαρμάρινη στήλη. Στο Μεταξουργείο υπογράφηκε το ψήφισμα της έξωσης του Όθωνα, στις 11 Οκτωβρίου 1862. Το τραπέζι επάνω στο οποίο έπεσαν οι υπογραφές βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο –τότε ήταν μέρος της επίπλωσης του αρχοντικού του Δημητρίου Μπότσαρη, στη γωνία των οδών Λεωνίδου και Γιατράκου.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΑΘΉΝΑ
Η ΣΎΛΒΙΑ ΠΛΑΘ ΞΕΝΑΓΕΊ ΤΗ ΦΡΊΝΤΑ ΚΆΛΟ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΊΣ ΓΥΑΛΙΆ ΗΛΊΟΥ Πρόκειται για μια γειτονιά η οποία γιορτάζει κάθε μέρα και κάθε νύχτα τον ατόφιο παλμό που αντηχεί από την καρδιά της πόλης. Κι αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει ένας «σεσημασμένος», πλην παρ’ ολίγον μη αμαρτωλός, Αθηναίος. ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΊΑΣ ΔΡΑΚΆΚΗ
O Θράσος Καμινάκης, ο άνθρωπος που ίδρυσε το Μικρό Πολυτεχνείο, με ξενάγησε μία νύχτα και μία ημέρα στη γειτονιά που ο ίδιος θεωρεί ως προσωπική του γέφυρα από τον χώρο που δουλεύει στο χώρο που ζει και τούμπαλιν. Το Μεταξουργείο δεν είναι η γειτονιά του, αλλά το πέρασμά του, ο περίπατός του. Κι αυτό έχει μια ειδική αξία. Γιατί οι κάτοικοι ευλογούν συνήθως τα γένια τους. Ο Θράσος, όμως, πάλαι ποτέ Μοσχατιώτης και νυν κάτοικος Γκαζιού αποφασίζει κάθε ημέρα και κάθε νύχτα να περάσει από αυτή τη συγκεκριμένη συνοικία. Οίκοι ανοχής, εστιατόρια με fusion κουζίνα, μαγειρεία, καφενεία, καλλιτεχνικοί χώροι, σπίτια και γκαράζ. Μα μέσα κι έξω, άνθρωποι σχετικοί και άσχετοι με τη γειτονιά. Περαστικοί και μόνιμοι. Εξ ου και η Ομορφιά που προκύπτει παντελώς αβίαστα και παντελώς φυσικά, σκάει σαν αίσθηση μέσα από τους μουντζουρωμένους τοίχους και μέσα από την ανεπιτήδευτη ραστώνη. Δεν είδα κανέναν να προχωρά γρήγορα. Εκτός από τον Θράσο Καμινάκη. «Αν υποθέταμε ότι υπάρχει στ’ αλήθεια η μετενσάρκωση, εγώ είμαι η Σύλβια Πλαθ», μου λέει μισή ώρα μετά την πρώτη μας γνωριμία, με την χατζιδακική του προφορά που χαϊδολογά τα «ρω». «Κι εγώ η Φρίντα Κάλο!», του απαντώ. Γελάει. «Κάποια στιγμή στη ζωή μου, που λες, αποφάσισα να γίνω περιπατητής. Ασθενής ήμουνα. Αμαρτωλός ήμουνα. Οδοιπόρος δεν ήμουνα. Ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει. Άρα, αν καταφέρω να τα συνδυάσω, θα κερδίσω τη θεσούλα στο Παράδεισο. Όσο πληκτικά κι αν είναι εκεί, δεν με ενοχλεί η ιδέα να πλήξω και λίγο, μετά θάνατον στον Παράδεισο!» Γελάω.
ΒΡΆΔΥ ΚΥΡΙΑΚΉΣ Έτσι ξεκίνησαν όλα: από το Μικρό Πολυτεχνείο στο Θησείο παραλαμβάνω τον Θράσο, συστηνόμαστε και πηγαίνουμε προς τον –Ισμό, έναν εκθεσιακό και σεμιναριακό χώρο,
πάνω από τον οποίο βρίσκεται το σπίτι του Θράσου. Στο τέταρτο λεπτό γνωριμίας έχει επέλθει ο ενικός μεταξύ μας. Τώρα, είμαστε συνένοχοι σε κάτι. Σε μια βόλτα. «Έχω αυτοκίνητο, αλλά δεν το χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ. Πρέπει και θέλω να περπατώ τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα. Ειδικά αυτή την περίοδο της ζωής μου που ζω μέρα, κι όχι νύχτα. Το Μεταξουργείο είναι όμορφο και τη μέρα και τη νύχτα. Περνάμε ωραία, εδώ. Γνωριζόμαστε πολλοί με πολλούς. Πώς να μην αγαπήσω μια γειτονιά στην οποία ζουν τρεις από τις πιο αγαπημένες γυναίκες της ζωής μου; Η Λίνα Νικολακοπούλου, η Δήμητρα Γαλάνη και η ψυχοθεραπεύτριά μου. Και μάλιστα, στο ίδιο τετράγωνο.» Ο Θράσος Καμινάκης μού μιλά για όλες τις επιχειρήσεις που περνούν μπροστά από τα μάτια μας, καθώς προχωρά ο δρόμος μας. Μίνι μάρκετ, ποτάδικα, φαγάδικα. «Στο Μεταξουργείο, βρίσκει κανείς το καλύτερο μπιφτέκι προβατίνας!», μου λέει με χαρά. «Και επίσης, τον Σύλλογο Ρακοσυλλεκτών Ελλάδος, μια ανάσα από τα νόστιμα μπιφτέκια», του απαντώ. «Είδες; Όλα αυτά τα ωραία οξύμωρα. Που τόσο ταιριάζουν μεταξύ τους!» Τον ρωτώ για ποιον λόγο ένα κορίτσι που μένει στη… Γλυφάδα να αποφασίσει να βγει Μεταξουργείο. «Γιατί εδώ ο μύθος της πόλης ζωντανεύει. Εδώ πάλλεται η λούμπεν, η δύσκολη, η προβληματική καρδιά αυτής της πόλης. Κι όχι μόνο εδώ, βέβαια. Και αλλού, όπως, ας πούμε, στα Εξάρχεια. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μπει μες στα σπλάχνα της πόλης, αλλά και της εποχής, χωροχρονικά δηλαδή να εμβαθύνει, πρέπει να έρθει. Γιατί εδώ συγκατοικούν το έγκλημα, η πορνεία, η αγάπη, η ποίηση, η γαστρονομία, η παρέα, ο τουρισμός, τα αδέσποτα.» «Καλά, εμείς τις αγαπάμε αυτές τις γειτονιές. Οπότε, πρέπει να μας νοιάζει και η αγάπη των άλλων γι’ αυτές;», απορώ. «Μα, για την αγάπη των άλλων γίνονται όλα. Για την αγάπη των άλλων τα κάνουμε όλα», απαντά και σωπαίνω για λίγο. Κορίτσι από τη Γλυφάδα που διαβάζεις αυτές τις σειρές, πάρε θέση.
Τα μπαρ γύρω μας είναι ήσυχα. Για ένα συγκεκριμένο τη Μέλισσα της οδού Μυκάλης, ο Θράσος σχολιάζει: «Είδες πόσο ενσωματωμένο είναι στη γειτονιά; Δεν παριστάνει τίποτα, σε φωνάζει καθόλου, είναι αυτό που είναι. Κι είναι εδώ. Καθόλου τυχαία.» Έπειτα, καφενείο ο Λούης. Θέατρα. Πολυχώροι. Ένας χώρος για μαθήματα τάνγκο. Δώματα και φοίνικες πάνω στις ταράτσες. Ένας ιδιότυπος, αστικός σουρεαλισμός. Μπαρμπέρικα με κατεβασμένα τα ρολά. Μικρομάγαζα, στεκάκια. Κτήρια και φάτσες που έχουν ξεπηδήσει από κάποιο κείμενο του Ψαθά. Άλλωστε, ο επικός Μπίθουλας της Μαντάμ Σουσού δεν απέχει και πολύ από εδώ που βρισκόμαστε. Παίρνουμε καφέ στο χέρι από το Γκάζι και φτάνουμε στον –Ισμό. Ο Θράσος με παροτρύνει να δω τις φωτογραφίες των «προχωρημένων» από το αντίστοιχο σεμινάριο του Μικρού Πολυτεχνείου. Καθόμαστε λίγο ακόμα μαζί. Και μιλάμε για στίχους, έρωτες, φιλίες, ταξίδια, τους χειμώνες στην Αφρική, τα καλοκαίρια στην Σύρο, τα φθινόπωρα στην Αθήνα.
Και ανανεώνουμε το ραντεβού μας τη μέρα της Λαϊκής, σβήνοντας τα τσιγάρα μας συγχρόνως στο τασάκι.
ΠΡΩΊ ΤΡΊΤΗΣ Βρίσκομαι κάτω από το σπίτι του Θράσου, το οποίο βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το Sodade2. Λείπει. Τον βλέπω από μακριά, έρχεται από την προπόνησή του. Ανεβαίνουμε επάνω, αυτός έχει να τσεκάρει πράγματα στον υπολογιστή του. Χαζεύω τη θέα και τα βιβλία του. Η βόλτα επιτέλους ξεκινά και μπαίνουμε στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, από το σημείο όπου δεσπόζει η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, κατά κόσμον ΛΑΪΣ. Πρώτη μας στάση το Δυάρι, ένα από τα στέκια του Θράσου και ο αγαπημένος του καφές (διπλός εσπρέσο λούνγκο σε φίνο φλιντζάνι). Χαιρετούρες με τους παρακείμενους ποδηλατάδες, αλλά και με λοιπούς καφεπότες. Απέναντί μας, η Κοινωνική Κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος». Πηγαίνουμε σε λιγάκι για ψώνια σε ένα βιολογικό παντοπωλείο (στο βάθος κήπος). Χρειαζόμουν φασκόμηλο κι ο Θράσος τις γκοφρέτες του από καλαμπόκι. Εκεί πεινάσαμε. Μας ανοίξαν την όρεξη δύο κερασμένα κριτσίνια από τον φούρναρη της Κεραμεικού και αμέσως μετά μας χόρτασαν δύο έκτακτα σάντουιτς στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Θράσος θέλει πάλι καφέ. Προχωράμε μες στη λαϊκή και, πριν φτάσουμε στους πρώτους πάγκους που σηματοδοτούνται από τη γνώριμη σουβλακιώτικη τσίκνα, χαιρετάμε ένα πανέμορφο, αδέσποτο σκυλί ράτσας σαρπέι. Ο Θράσος, αφού ψωνίζει μερικά λαχανικά για το πικάντικο μπριάμ του, μού χαρίζει ένα ρόδι και τραγουδάμε μαζί το τραγούδι της Λίνας του που σημάδεψε για πάντα με την ερμηνεία του το «Τρίφωνο»: «Μακάρι να’ ναι η καρδιά σου ρόδι τυχερό, να στο χαρίσω, να στάζει αγάπη ένα σωρό, στα μαξιλάρια και στο χαλί…» Οι ιχθυοπώλες γελούν κι από έναν πάγκο μας κερνά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μισό τσαμπί σταφύλι. Το μοιραζόμαστε. Μια παχιά γάτα έπαιζε πίσω από μια βιτρίνα ενός ακόμα κλειστού καταστήματος με πρωτότυπα ρούχα. Όλα μοιάζουν άρτια σκηνοθετημένα. Και δεν έχουμε δει ούτε τη μισή γειτονιά. Καλύτερα. Ευκαιρία για επανάληψη συνάντησης, βόλτας και κουβεντολογιού με τον υπέροχο Κύριο Καμινάκη. (Αν και ούτε χίλιες βόλτες δε φτάνουν για αυτή τη γειτονιά…) «Άκου, Γεωργία, ο Κεραμεικός, και ειδικότερα το Μεταξουργείο είναι… κατάσταση. Ναι, μπορεί να παραλληλιστεί με άλλα μέρη και άλλες πόλεις. Βερολίνο, ίσως. Ή μια άλλη Μονμάρτη, με μικρά καμαράκια και μπαρ όπου οι άνθρωποι φλερτάρουν διαβάζοντας τα βιβλία τους και καπνίζοντας. Για μένα, όμως, χωρίς πολλά πολλά, πρόκειται για την πιο sui generis γειτονιά της Αθήνας. Κάτι μαγικό την περιτυλίγει και παραμένει ατόφια.»
Εγώ, πάντως, χρωστώ στο Μεταξουργείο την έναρξη μιας σχέσης με τον Θράσο Καμινάκη. Είναι δεν είναι η μετενσάρκωση της Πλαθ.
ΠΡΟΒΛΉΜΑΤΑ; ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΉΜΑΤΑ; “Τώρα που πέρασε κάπως η μόδα και οι διαφημιστές έκαναν την δουλειά τους τι έμεινε;” μας λέει ο Νίκος που διατηρεί μαγαζί εστίασης. Από εδώ πέρασαν χιλιάδες άνθρωποι αλλά τους κρατήσαμε; Ή ήταν μια μόδα και τελείωσε; Και μήπως και εμείς δεν κάναμε σωστά την δουλειά μας; “Το πρόβλημα με τα ναρκωτικά είναι μεγάλο. Και που δεν είναι όμως; Εδώ υπάρχουν στενάκια που το πάρε δώσε γίνεται μπροστά σε όλους και
Cabaret Voltaire Mαραθώνος 30, Μεταξουργείο // Τ.: 210 52 27 046 // www.cabaretvoltaire.gr
Μπαίνεις και θαρρείς πως βρίσκεσαι σε μία μεγάλη θεατρική σκηνή! Μια θεατρικότητα αναβλύζει τον χώρο και αυτό το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά. Για να φτάσεις στην μπάρα περνάς από μία πραγματική ''έκθεση τέχνης''. Οι πίνακες, τα καθίσματα, τα τραπέζια και τα φωτιστικά όλα μοναδικά ιδιαίτερα προσεγμένα. Ένας χώρος που είναι σημείο έκφρασης για όποιον έχει κάτι να πει, να τραγουδήσει, να παρουσιάσει, να απαγγείλει. Η σκάλα σε οδηγεί στο πατάρι και μία άλλη θέαση σε κάνει να χάνεσαι και να ρεμβάζεις. Το Cabaret Voltaire είναι ένα σημείο αναφοράς για την περιοχή και για τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το ωραίο είναι ο πολύμορφος χαρακτήρας που αγκαλιάζει ανθρώπους και δημιουργίες. Οι επιλογές για ποτό είναι πολλές και ποιοτικές. Όλα συνηγορούν πως εδώ θα έχεις γεμάτες βραδιές!
* Χώρος έμπνευσης πέρα από στεγανά, κανόνες και νόρμες!
όλες τις ώρες της ημέρας. Αλλάζουν οι πιάτσες, πότε μεταφέρονται εδώ, πότε εκεί. Χρειάζεται να είσαι ψύχραιμος και μερικές φορές προσεκτικός. Αλλά είναι πρόβλημα” καταλήγει η Ελένη που μένει εδώ και χρόνια στην περιοχή. “Γιατί δεν παίρνουν
Ακροβάτης Ψαρρών 26 & Μαιζώνος, Αθήνα // Τ.: 210 52 30 750 // fb: Akrovatis
μπροστά τα αυτοκίνητα στο Μεταξουργείο;” με ρωτάει ο Γιώργος, κάτοικος και αυτός της περιοχής. Δεν μπορώ να καταλάβω... μου μοιάζει για ανέκδοτο. Αλλά δεν είναι παρά του ότι ο ίδιος γελάει. Υπάρχει μια σπείρα που κλέβει... τις μπαταρίες των αυτοκινήτων. Και μάλιστα μόλις την αντικαταστήσεις μετά από μερικές μέρες την ξανακλέβουν, προφανώς την πουλάνε σαν καινούρια.
Ένα χώρος με ταυτότητα που θυμίζει την ''παλιά, καλή Αθήνα'', αλλά με μία σύγχρονη ματιά που εδώ και 10 χρόνια ζυμώνεται με την εποχή αλλά και τις επιθυμίες του κόσμου για αυθεντικές, πραγματικές καταστάσεις. Είναι απολαυστική η διαδρομή πελάτης, θαμώνας, φίλος. Φαγητό μεσημέρι-βράδυ, ελληνικές μπύρες, τσίπουρο και ρακί από μικρούς παραγωγούς, φρέσκα και αγνά προϊόντα συνθέτουν μία πηγή για να περάσεις καλά! Ο χώρος όμως φιλοξενεί και συζητήσεις, παραστάσεις και εκθέσεις σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και συλλόγους. Δοκιμάστε σίγουρα τον κρασάτο κόκκορα με παπαρδέλες και μυζήθρα Νάξου και το φιλέτο του Κώστα με φύλλο κανταϊφιού και σάλτσα από μανιτάρια!
Και είναι!
*Με λίγα λόγια ο Ακροβάτης είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπτύσσεται, δοκιμάζει και... ακροβατεί γοητευτικά!
Σπίτι art bar
Ένα παιχνίδισμα στο όνομα αφήνει την φαντασία να τρέξει. Ένα ''σπίτι'' οικείο, ζεστό, προσεγμένο και ένα ''art bar'' που στεγάζει φίλους, μουσικές, όνειρα, Ευπατρίδων 7, Αθήνα // Τ.: 698 35 22 217 // fb: ΣΠΙΤΙ Art Bar δημιουργικότητα... Αυτός ο συνδυασμός χαρίζει εξαιρετικές στιγμές με ποιοτικούς μουσικούς και μπάντες (η jazz στα καλύτερά της) ενώ αυτό που ανεβάζει ένα λεβελ παραπάνω την ιδιαιτερότητα Και όπως λέει και μια φίλη: του bar είναι οι βραδιές flamenco, «Όπου και να τριγυρίζω, το "σπίτι" αυτού γεμάτες χορό και μουσική. Τα καθαρά ποτά μου ειναι πάντα εδώ» και οι παγωμένες μπύρες συμπληρώνουν ευχάριστα την βραδιά σας.
Καφενείον Πίπις Μ. Αλεξάνδρου 86, Αθήνα // Τ.: 697 66 15 881 // fb: Καφενείο Πίπις
Χώρος και άνθρωποι που σε καλοδέχονται και σε κερδίζουν! Απλά πράγματα!
Στο βάθος κήπος Κεραμεικού 99, Μεταξουργείο // Τ.: 213 02 35 776 // www.bathoskipos.gr
*Kαι όπως λέει και το μότο του παντοπωλείου: στο βάθος όλα είναι θέμα διατροφής!
Μόνο σε αυτές τις περιοχές μπορούν να υπάρξουν τέτοια στέκια. Αυθεντικό καφενείο που θα γευτείς εκλεκτούς μεζέδες με πρώτες υλές από τοπικούς συνεταιρισμούς & νησιά του αιγαίου (παστά από Κάλυμνο, λαδοτύρι Κυθήρων κ.α.). Πίνεις καλό κρασί και προσεγμένα αποστάγματα, ακούς ρεμπέτικη και blues μουσική και αν είσαι τυχερός και πετύχεις live ρεμπέτικες ή παραδοσιακές καταστάσεις, γλεντάς με την ψυχή σου μέσα σε μια μεγάλη παρέα. Αυθεντική, λαϊκή γωνιά που σου θυμίζει καταστάσεις ακόμα και αν δεν τις... έχεις ζήσει!
Τι πιο ωραίο για την περιοχή να υπάρχει ένα πρωτότυπο κατάστημα με εκλεκτά τρόφιμα από όλη την Ελλάδα αλλά και ιδιαίτερες γεύσεις από όλον τον κόσμο; Από ελαιόλαδο και ζυμαρικά μέχρι συμπληρώματα διατροφής και είδη ολιστικής διατροφής. Μία ποιοτική προσέγγιση σε καλές τιμές για να επιλέξεις τα καλύτερα προϊόντα που ταιριάζουν στην διατροφή σου! Πέρνα μια βόλτα απ' την Κεραμεικού ή τσέκαρε το site και κάνε τις αγορές σου μέσω του online shop... και παράδοση κατ’ οίκον!
Κόκκινος Κρίνος Οδυσσέως 6, Αθήνα // Τ.: 210 52 02 077 // fb: Κόκκινος Κρίνος
* Έρχεσαι και δοκιμάζεις. Η επιλογή μάλλον δύσκολη, μιας και τα πιάτα είναι το ένα καλύτερο από τ' άλλο!
Εάν ψάχνεις κλασικό, καλό και παραδοσιακό φαγητό εδώ θα το βρεις! Μαγειρευτά που σέβονται την ιστορία και τον πελάτη! Εξαιρετικά κρεατικά, καλοψημένα, ζουμερά και εύγευστα! Ο χώρος τακτοποιημένος, καθαρός και λειτουργικός. Σέρβις άμεσο και εξυπηρετικό. Και οι τιμές εξαιρετικά φιλικές και λογικές! Ο κόκκινος κρίνος σαν φυτό είναι σπάνιος. Εδώ τον βρίσκεις καθημερινά!
Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους. Jean Cocteau, 1889-1963, Γάλλος καλλιτέχνης
«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, Υπάρχουνε ακόμα ανθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια».
Φώτης Κόντογλου
ΦΤΟΥ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ! Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν σε όλη την χώρα -ιντερνετική και πραγματική! Ένα τεράστιο “ΘΑ” σκιάζει την Ακρόπολη, τον Λευκό Πύργο, το Καστελόριζο, τις Πρέσπες, την Ιθάκη! Επικοινωνιολόγοι, διαφημιστές, καναλάρχες, μεγαλοεκδότες, Πρεσβείες, ψυχολόγοι, παπαγαλάκια, επιτελείς, αγωνιστές ανασκουμπώνονται και ξεκινούν την σκληρή δουλειά. Έχετε σκεφτεί πόσος κόσμος ζει από τις εκλογές; Τι συμμετοχή έχει στο ΑΕΠ; Πόσες ώρες καταναλώνονται στην αναζήτηση του δικαίου, του σωστού, της αλήθειας; Βέβαια μας λείπουν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των προηγούμενων δεκαετιών και η τηλεοπτικοφωτογραφική τους κάλυψη! Τώρα θα λυσσάξουμε στο ιντερνέτ. Το τι έχει να γίνει δεν περιγράφεται! Λάικ, μπλοκ και τρολ! Επιχειρήματα, αναλύσεις, φέικ, τσαμπουκάδες! Πάρτε ποπ κορν και αράξτε! Η παράσταση αρχίζει!
περιεχόμενα
Όλα θα πάνε καλά; Α.Μ.
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΚΟΜΑΝΤΟ ΕΙΣΑΙ
του Φώντα Λάδη
της Μαντώς Βλάχου
ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ
του Δημήτρη Προύσαλη
του Αλέξη Μητσοτάκη
ΣΚΙΤΣΟ
ΣΥΝΤΑΓΗ
από σχολή Ορνεράκη
της Πέρσας Δράκου
ΖΩΔΙΑ
Ο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ
της Χριστίνας Ρουντζούνη
του John Chondros
ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ από τον Λέανδρο Σλάβη
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑτ του Μάκη Διόγου
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
ΦΤΟΥ
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ
Tο ζευγάρι
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
του Φώντα Λάδη
Γνωστός συγγραφέας και στιχουργός αλλά και δοκιμασμένος δημοσιογράφος σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Η εμπειρία του, τον κάνει ακόμα πιο ανήσυχο πνεύμα, με μία πέννα αιχμηρή και ζωντανή.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Β
Θα έφευγαν; Ο ένας; Ή και οι δυο; Πόσο ακόμα θα ήταν μαζί;
Βγαίνοντας από την κεντρική αίθουσα του αεροδρομίου της Αθήνας, μια Κυριακή του Πάσχα απόγευμα, χαρά θεού, πεντακάθαρος, ηλιόλουστος ουρανός μέσα στη μέση κάποιων άστατων καιρικά ημερών, κι ενώ μόλις είχε ξεπροβοδίσει την κόρη του, που έφευγε για το Λονδίνο και η κίνηση των επιβατών ήταν λιγοστή, καθώς κατευθυνόταν στο παρκαρισμένο – εκεί κοντά – πρόχειρα αυτοκίνητό του, είδε μπροστά του ένα ζευγάρι νεαρών. Ήταν καθισμένοι σ’ ένα μικρό στύλο – η κοπέλα στα γόνατα του νεαρού, αγκαλιασμένοι περιστροφικά, σαν αδιαίρετο, “στρογγυλοποιημένο” σύνολο, δίχως επαφή ή μάλλον σε πλήρη αδιαφορία προς τους γύρω τους – που η μοναδική κίνησή τους ήταν ένα ελαφρύ, αυτονόητο, αργό – κάθε τόσο – ανάδευμα, των ποδιών κυρίως, μια ελαφριά αποτίναξη και μια – αμέσως μετά – επαναφορά στην αρχική στάση, όπως ακριβώς στο “φιλί του Ροντέν”. Αλλά και μια απομάκρυνση δύο-τριών εκατοστών των προσώπων και μια επανένωση – μετά από μια στιγμιαία θέαση, απελευθερωτική και συνάμα λατρευτική, του ενός προσώπου προς το άλλο και την μεσολάβηση μιας παρατεταμένης ανάσας και ίσως μιας επιθυμητής ώσμωσης – των σωμάτων, χωρίς να δείχνουν ότι είναι αποκομμένοι οι δυο τους από το περιβάλλον. Το αντίθετο μάλιστα, δείχνοντας ολοφάνερα, πως το αγνοούν. Ηθελημένα; Αθέλητα; Δίπλα τους ήταν ένα αγαλματάκι· μια επιγραφή. ‘‘...αγαλματίδιο μικρού κοριτσιού (άρκτου) που κρατάει μια χήνα. Από τη Στοά της Βραυρωνείας Αρτέμιδος. Τέλη του 4ου - αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα. (Αντίγραφο - Εργαστήρι ‘‘ΕΛΛΑΝΙΟΝ’’).
ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.fondasladis.com
Ήταν σε μια ηλικία, όπου ακόμα κρατιόταν καλά. Η εμφάνισή του ήταν τέτοια, που του έλεγαν ότι νεάζει. Γενικά ζούσε σαν νέος, με κέφι για δουλειά, για έρωτα, και με αγάπη για τους δικούς του. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έπαυε να είναι προχωρημένος στην ηλικία, σε σημείο που είχε υπερβεί– χωρίς ίσως να το συναισθάνεται – την καμπή εκείνη, που σίγουρα από αυτήν δεν μπορεί κανείς να επιστρέψει και να την
Σκίτσο: Ζαχαρίας Ψαράκης
προσπεράσει αντίστροφα. Ξανακοίταξε γύρω του – και ύστερα προς το βάθος – το πεντακάθαρο, ανοιχτόχρωμο, γαλάζιο απογευματινό. Ανάπνευσε μια αίσθηση απείρου. Ο ήλιος είχε, λες, αρχίσει ανεπαίσθητα να γέρνει, αριστερά και προς τα πίσω.
Μήπως περίμεναν κάποιον τρίτον, που θα έφτανε και θα διέλυε αυτή την πρόσκαιρη, κοινή μοναξιά τους; Μήπως αποχαιρετιόντουσαν πάλι και πάλι, με τη βεβαιότητα του ερχομού, κάποτε, ενός άγνωστου, τρίτου, που θα διέλυε την προκλητική μοναξιά τους;
Άραγε, το ζευγάρι αυτό ήταν εκεί πολλή ώρα; Και πόσο θα έμενε εκεί, σ’ αυτό το αγκάλιασμα και σ’ αυτό το φίλημα διαρκείας; Αγόρι και κορίτσι ήταν ντυμένοι απλά. Ίσως ήταν φοιτητές. Ζήτημα να ήταν παραπάνω από είκοσι χρονών. Είχαν άραγε μόλις ξανασυναντηθεί μετά από το ταξίδι του ενός από τους δυο; Μήπως ο ένας τους ετοιμαζόταν να ταξιδέψει και είχαν έρθει νωρίτερα στο αεροδρόμιο, για να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο αυτή τη θετική πλευρά – μαζί με τις τόσες αρνητικές – ενός αποχωρισμού; Δεν είχαν αποσκευές. Ούτε κάπου υπήρχαν, απ’ ό τι φαινόταν, κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους θα ερχόντουσαν σε λίγο σε επαφή, ή κάποιο αυτοκίνητο που τους είχε φέρει ή θα τους έπαιρνε, (τον έναν βέβαια και όχι και τους δύο) από το αεροδρόμιο προς την πόλη. Μήπως είχαν συμβολικά διαλέξει το αεροδρόμιο ως τόπο αποχαιρετισμού – αληθινού και επικείμενου – ή έστω μόνο ως σημείο της ανώδυνης αναπαράστασης ενός αποχαιρετισμού; Μήπως είχαν έρθει με το μετρό ώς εδώ, ως φόρο τιμής σε ένα τόσο γνωστό σημείο αποχαιρετισμού, ακριβώς για να ξορκίσουν την έννοια του αποχαιρετισμού, να τον αψηφήσουν ή να τον βιώσουν προκαταβολικά, για να τον απομονώσουν ως αναπόφευκτο, στις πιο πολλές περιπτώσεις, καταληκτικό στοιχείο μιας ένωσης, ενός δεσμού; Μήπως αυτό το ζευγάρι ήταν εκεί από πάντα, σε ένα αποσπασμένο παρόν, προτού καν χτιστεί – σχετικά πρόσφατα – αυτό το αεροδρόμιο και απλώς φανερωνόταν στους περαστικούς επιλεκτικά, κάποιες στιγμές, όπως αυτό το ανοιξιάτικο απογευματινό και μόνο στους επιβάτες του αεροδρομίου ή σε κάποιους συνοδούς τους, που είχαν την ανάγκη ή την ευαισθησία να δουν το ζευγάρι αυτό, έτσι όπως ήταν ακίνητο, κυριολεκτικά ενωμένο, κουλουριασμένο, σαν δυο αρχαία αγάλματα εύκαμπτων δισκοβόλων, δυο παλαιστών που, αντί να παλέψουν, συμφιλιώνονται; Μήπως είχαν συνοδεύσει κάποιο τρίτο άτομο, που είχε ήδη φύγει σε ταξίδι, και χαιρόντουσαν τώρα τη μοναξιά, οι δυο τους;
Πενήντα μέτρα πιο κάτω μεσολαβούσε ένας παράδρομος και μετά ήταν η γραμμή των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Προχώρησε με τη σκέψη να ξαναδεί για λίγο – καθώς θα ξεκινούσε με το αυτοκίνητο και θα περνούσε από αυτό το σημείο με χαμηλή ταχύτητα – το ζευγάρι αυτό, ίσως και να το φωτογραφήσει. Όχι για να το αποθανατίσει· αλλά για να ξαναφέρει και να κρατήσει στην επιφάνεια την απρόσμενη αυτή αίσθηση ενός γεγονότος ξεχωριστού, σπάνιου και ανεπανάληπτου. Μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρός. Κοίταξε δεξιά του. Δεν είδε το νέο και την κοπέλα στη θέση που υπολόγιζε ότι τους είχε αφήσει αγκαλιασμένους. Μετά, του φάνηκε ότι τους είδε ανάμεσα στον όγκο δυο αλλεπάλληλα παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Διαπίστωσε όμως, ότι δεν ήταν το ζευγάρι, αλλά ένας ή δύο περαστικοί, που είχαν σταθεί προσωρινά σε κείνο το σημείο. Κοίταξε λίγο μπρος. Μετά πίσω. Δεν ήταν πουθενά. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή που το παρατεινόμενο εκείνο αγκάλιασμα είχε τελειώσει; Μήπως οι δυο τους είχαν μπει μέσα στο μεγάλο, στεγασμένο χώρο των αναχωρήσεων; Θα έφευγαν; Ο ένας; Ή και οι δυο; Πόσο θα ήταν ακόμα μαζί; Και τι σημασία είχε, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή – ή έστω έως πριν από λίγο – ήταν μαζί; Ήταν τυχερός. Τους είχε δει – τους είχε πλησιάσει και τους είχε προσπεράσει – μόλις από μισό μέτρο απόσταση. Μπορεί να τον είδαν. Ίσως όχι. Του έδωσαν ωστόσο τη δυνατότητα να τους δει. Και να συμμετέχει κι αυτός στο συμβάν. Φαινομενικά απών. Και παρών.
ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.ornerakis.com
COMIC
ΣΧΟΛΗ ΟΡΝΕΡΑΚΗ "Μικροαστικές Ασυνήθεις" από τον Αντώνη Γαλάτη
ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ
ΦΤΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ο ΜΠΡΑΚ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΊΑ O Δημήτρης Πιερράκος, ο «Μπρακ» του Παναθηναϊκού, την 28η Οκτωβρίου 1940 πήγε στο στρατολογικό γραφείο για να καταταχτεί. Θα μπορούσε να μείνει πίσω επειδή ήταν περασμένης κλάσης (καθώς ήταν 31 ετών), αλλά και… «γνωστός». Αρνήθηκε και πήγε στο μέτωπο ως ασυρματιστής. Θα μπορούσε να έχει μείνει στα μετόπισθεν καθώς ήταν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, με τη φανέλα του οποίου είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1930, όμως προτίμησε να πάει στο μέτωπο.
H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Τα βελανίδια Πόσοι από τους συν-έλληνές μας δεν έχουν παρασυρθεί σε μία έξαρση της ενδημικής προγονοπληξίας τους και δεν έχουν μιλήσει περιφρονητικά για τους συν-ευρωπαίους μας (και όχι μόνον) με το επιχείρημα πως: «όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες», ή, τέλος πάντων, κάναμε κάτι άλλο αξιοθαύμαστο, «εκείνοι ζούσαν σε σπηλιές και τρώγαν βελανίδια»; Παρασιωπώντας, φυσικά, πως δεν τους κτίζαμε εμείς, αλλά κάποιοι πολύ πιο προκομμένοι πρόγονοί μας. Και πόσοι άλλοι, πάλι, πιο προσγειωμένοι και νουνεχείς, δεν έχουν καταραστεί αυτόν που διατύπωσε πρώτος αυτό το επιχείρημα που δεν επιτρέπει στους πρώτους να σταθμίσουν πιο ψύχραιμα την κατάσταση και να συνειδητοποιήσουν πως η επίκληση των κατορθωμάτων των αρχαίων ημών προγόνων καταντά προγονοκαπηλία όταν δεν συνοδεύεται από μία προσπάθεια να φανούμε αντάξιοί τους; Ποιος, όμως, έβαλε τον θεμέλιο λίθο αυτής της ελληναράδικης παράκρουσης;
Ίσως να μην ήταν καν Έλληνας. Ίσως να ήταν ο Ιουστίνος, ο ρωμαίος ιστορικός του 2ου μ.χ. αιώνα. Σε ένα εδάφιο στην «Επιτομή» του των «Φιλιππικών Ιστοριών» του Πομπηίου Τρόγου αναφέρει για τους Αθηναίους (και όχι για όλους τους Έλληνες): «Γιατί είναι μοναδικοί στο να καμαρώνουν για την καταγωγή τους καθώς και την ανάπτυξή τους. Δεν ήταν μετανάστες ή ένα ετερογενές μάζωμα λαών που βρέθηκαν τυχαία μαζί και ίδρυσαν την πόλη· αντίθετα, οι Αθηναίοι γεννήθηκαν από τη γη που κατοικούν και η πατρίδα τους είναι ο τόπος καταγωγής τους. Υπήρξαν οι πρώτοι που δίδαξαν πως να δουλεύεις το μαλλί και τη χρήση της ελιάς και του κρασιού· και όταν οι άνθρωποι έτρωγαν ακόμα βελανίδια οι Αθηναίοι τους έδειξαν πώς να οργώνουν και να σπέρνουν στάρια. Όσο για τη λογοτεχνία και την ρητορική και όλο τον σημερινό πολιτισμό μας – η Αθήνα είναι το ιερό λίκνο τους.» Μετά από τέτοια λόγια πώς να μην το πάρουμε επάνω μας και να κακομάθουμε;
Ο Τι;Πώς;
Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου έπιασε ένα Ιταλό αεροπόρο που είχε πέσει με το αλεξίπτωτό του, αιχμάλωτο παίρνοντας συγχαρητήρια από τους ανωτέρους του. Τη μέρα εκείνη η μονάδα του Πιερράκου βρισκόταν στο χωριό Διποταμιά. Κάποια στιγμή άρχισε το ιταλικό πυροβολικό τις βολές. Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Ο Πιερράκος όμως δεν έφυγε καθώς ήθελε να τελειώσει ένα γράμμα που έγραφε στον αδελφό του. Εκεί ήταν που τον βρήκε το μοιραίο, όταν ένα θραύσμα οβίδας τον σκότωσε! Ο Πιερράκος μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες στρατιώτες θάφτηκε στην Αλβανία. Ο αδερφός του, Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να βρει τα οστά και τον τόπο που είχαν ταφεί. Τον βοήθησαν, ο Ελληνας βορειοηπειρώτης που είχε θάψει τον Δημήτρη Πιερράκο και ο έφεδρος λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά σύμβουλος στον Άρη. Το 1950 λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να πάει στην Αλβανία, όπου έγινε η εκταφή της σορός του «Μπρακ». Αναγνώρισε το κρανίο του αφού λίγο πριν τον πόλεμο είχε βγάλει κάποια δόντια της κάτω σιαγώνας και μετέφερε τα οστά του στην Ελλάδα. Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά τυλίχτηκαν με τη σημαία του Παναθηναϊκού και θάφτηκαν στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΦΤΟΥ
ΛΑΪΚΌ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΊΝΑ
ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Παππούς για υιοθεσία του Δημήτρη Προύσαλη
M
Μια φορά κι έναν καιρό, λένε οι ιστορίες των παλιών, πως στα
, σαν τέλειωσε μιαν ιστορία, γυρίζει και τους λέει: «Θαρρώ πως
μέρη της ανατολής ήταν μια πολιτεία ξακουστή. Στους δρόμους
ήρθε η ώρα να σας αφήσω. Πρέπει να γυρίσω πίσω στην πολιτεία.
της περπάταγαν όλων των λογιών οι περαστικοί και στους
Σαν θελήσετε να με δείτε, θα με βρείτε εδώ κι εγώ θα χαρώ να
καφενέδες της είχαν καθίσει να ακούσουν ιστορίες άνθρωποι
σας προσφέρω όσα μου χαρίσατε μέσα απ’ την καρδιά σας»
από όλες του κόσμου τις ράτσες. Μα το όνομά της είχε απλωθεί
τους λέει και τους δίνει ένα χαρτί με κάτι κουβέντες γραμμένες.
παντού γιατί λένε ακόμα πως αγορά σαν τη δική της δεν υπήρχε
Τους αγκάλιασε έναν έναν, τους έδωσε ευχές και κίνησε.
πουθενά. Παντού τριγύρω οι εμπόροι άπλωναν τις πραμάτειες
Ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα.
τους κι όλο το παζάρι μύριζε τη μυρωδιά από τα μπαχάρια και το
Δεν πέρασε ένας μήνας και η οικογένεια του ψαρά πεθύμισε να
σανταλόξυλο. Τριγύρω άκουγες τις φωνές των πουλητάδων να
δει τον παππού της. Πήραν το δρόμο που πήγαινε στην πολιτεία
διαλαλούν άλλος για χαλιά κι άλλος για μπακίρια, κι ο κόσμος να
και διάβασαν το χαρτί που είχαν φυλάξει. Σαν έψαξαν όμως
περπατά και να χαζεύει, για ν’ αγοράσει , να ψάξει, να παζαρέψει,
για το σπίτι του γέρου ξαφνιάστηκαν. Γιατί το χαρτί τους έφερε
να περάσει την ώρα του.
μπροστά σε ένα αρχοντικό που ήταν χτισμένο δίπλα στο παλάτι του βασιλιά. Από ένα παραθύρι φάνηκε ο γέρος να τους χαιρετάει
Μια μέρα ανάμεσα στις τόσες φωνές που ακούγονταν να πουλάνε
και σε λίγο οι υπηρέτες τους πήγαν μπροστά στον παππού τους.
όσα μπορούσε να χωρέσει ανθρώπου μυαλό ακούστηκε, λένε,
«Είμαι ο αδερφός του βασιλιά. Πότε πότε ντύνομαι με ρούχα
μια φωνή αλλιώτικη που έλεγε με μια βραχνάδα: «Εδώ ο καλός
φτωχικά και γυρνάω ανάμεσα στους ανθρώπους για να δω τι
ο γέρος! Εδώ η γνώση η περισσή! Πάρτε το γέρο που ξέρει να
κάνουν και πώς σκέφτονται…» τους λέει ο γέρος. «Τώρα ήρθε η
λέει ιστορίες! Ποιος θέλει να υιοθετήσει έναν γέρο; Όπως τον
ώρα να ξεπληρώσω την καλοσύνη σας και να ζήσετε καλύτερα. Θα
πάρει δεν θα χάσει!» Ο κόσμος γύριζε και τον κοίταζε κι άλλοι
σας κρατήσω μαζί μου για όσο καιρό το θελήσετε και δεν θα σας
τον περνούσαν από κείνους που είχαν αρχίσει να χάνουν το
λείψει πια τίποτα…
μυαλό τους, κι άλλοι, όπως το ’χει ο κόσμος συνήθειο, κίνησαν τα πειράγματα και τα γέλια. Άλλοι τον λυπόντουσαν, μα τι να την κάνεις τέτοια λύπηση σαν κάνει τον άνθρωπο κουφό κι αφήνει κρύα την καρδιά του; «Εδώ ο καλός ο γέρος! Ποιος θα πάρει το γέρο για παρέα;» φώναζε τούτος μα κανένας δεν του ’δινε σημασία. Τότε ήταν που βγήκε ανάμεσα από τους περαστικούς ένας άντρας, σιμώνει το γέρο και του εγέρος τον ακολούθησε εξω από την πολιτεία. Ο άντρας ήταν ψαράς και το σπιτικό του ήταν κοντά στο ποτάμι. Εβαλε το γέρο στο σπίτι του, τον έκανε δικό τους. Το πρωί ο γέρος ξεχορτάριαζε τον κήπο τους και τα βράδια τους κρατούσε συντροφιά με τις ιστορίες που τους έλεγε. Του ’δωσαν ρούχα καθαρά και τον φρόντισαν σαν πατέρα τους, τον είχανε παρέα τους σαν ήτανε κοντά κι έγνοια σαν έλειπαν απ’ το σπίτι. Πέρασαν έτσι μαζί μέρες, βδομάδες και μήνες. Τον είχανε καινούργιο παππού και τον σέβονταν. Περίμεναν με λαχτάρα να καθίσουν κοντά του σαν σουρούπωνε να τους πει ιστορίες απ΄τα παλιά, τον αγαπούσαν και τον νοιάζονταν. Μια βραδιά ο παππούς
ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΦΕΡΘΟΎΝ ΣΑΝ...“ΠΡΊΓΚΙΠΑ”
Ο “Πρίγκιπας” προσφέρει την ποιότητα του φαγητού που θα έτρωγες σε
ΕΛΛΆΔΑ & ΒΑΛΚΆΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΎΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΌ 23 ΤΗΣ ΧΑΡΙΛΆΟΥ ΤΡΙΚΟΎΠΗ
ένα εστιατόριο 5 αστέρων, ενσωματώνοντάς την σε ... street food! Ο Κωστής, η ψυχή του μαγαζιού, αγαπάει κυρίως δύο πράγματα: τους ανθρώπους και το καλό φαγητό! Έτσι, υποδέχεται τον κόσμο για να προσφέρει γεύσεις που έχει δοκιμάσει ο ίδιος, με υλικά, για τα οποία μπορεί να φτάσει μέχρι την άκρη της Ελλάδας ώστε να βρει τα “σωστά”. Αν θέλεις να κάνεις ένα γευστικό ταξίδι, να ξεκινήσεις από
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ GOURMET! ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ ΥΨΗΛΉΣ ΠΟΙΌΤΗΤΑΣ ΥΛΙΚΆ, ΑΛΛΆ ΤΑ ΠΙΆΤΑ ΕΊΝΑΙ... ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΆ!ΜΕΤΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΠΊΣΚΕΨΉ ΣΟΥ ΣΤΟΝ “ΠΡΊΓΚΙΠΑ”, ΟΙ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΣΟΥΒΛΆΚΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΠΟΤΈ ΞΑΝΆ ΟΙ ΊΔΙΕΣ!
τη Φλώρινα με το κεμπάπ, να πας στις Πρέσπες και να γνωρίσεις το μαύρο χοίρο, να περάσεις από την Κερκίνη που έχει βουβάλια, να φτάσεις στον Τύρναβο με τις προβατίνες και να καταλήξεις στα Γιάννενα για να δοκιμάσεις χέλια και πέστροφες, δεν έχεις παρά να περάσεις από τη Χαριλάου Τρικούπη.
ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ 23, ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΑΘΗΝΑ Τ.: 211 40 500 70 FB: Πρίγκιπας Εξάρχεια - Ψησταριά
ΌΤΑΝ ΜΙΛΆΝΕ ΟΙ ΠΊΝΑΚΕΣ
Μια ωδή σε κλασσικούς πίνακες. Που είναι πραγματικά έργα Τέχνης! Διάφοροι φίλοι τους παρατηρούν και ταιριάζουν ατάκες πάνω τους. Το θέμα το βάζουμε εμείς και είναι επιλεγμένο με βάση την επικαιρότητα. Κάτι ανάμεσα από φωτορομάντζο και memes...
Ανγκέλικα Κάουφμαν (Angelica Kauffmann) 1741-1807
Ο Ζεύξις επιλέγει τα μοντέλα του για τον πίνακα «Η Ελένη της Τροίας», 1775-1780 [Λάδι σε καμβά 81×112,8 εκ., Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Μπράουν, Πρόβιντενς]
ΘΕΜΑ ΔΕ ΝΈΞΤ ΤΟΠ ΜΌΝΤΕΛ
Μα ναι βέβαια μέσα σε 5 λεπτά προφανώς και προλαβαίνεις να καταλάβεις χαρακτήρα. Ειδικά αν φοράει και μαγιό δε το συζητώ στο 2λεπτο ψυχογραφείς την καρακαλλόνα. Βλέπεις το μαγιό δε ξεγυμνώνει μόνο το κορμάκι, αλλά και την ψυχούλα μωρέ.
Ελένη, 31 ετών Λογικά την κόρη του έχει κάνα δίχρονο να τη δει και θα του γύρισε κι αυτή μ' άλλα χείλη, άλλα μεμέ, άλλη «πίσω όψη», και πάει λέγοντας. Επίσης, μάλλον ποτέ πριν δεν θα την είχε δει με τακουνοπάπουτσο και μαγιουδάκι δείγμα. Ίσως, τελικά να μην ήθελε η κόρη του να είναι like this.
Περικλής, 42 ετών Εε ναι δεν πιστεύω να μην έχετε καταλάβει ήδη ότι το μόδελινγκ είναι μία ακόμη κορυφαία επιστήμη. Είναι κάτι λίγο κάτω από αστροφυσική και οι μονδέλες σπάνια όντα μετρημένες στα δάχτυλα. Σύγχρονα βιονικά ανθρωπόμορφα πλάσματα με μακριά σκέλη και απροσδιόριστη ομορφιά.
Νίκος, 60 ετών
ΦΤΟΥ
είσαι
ΚΟΜΑΝΤΩ ΣΤΑΖΕΙΣ ΜΕΛΙ ΚΟΠΕΛΙΑ
ΦΑΡΜΑΚΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Ένα ακόμη εβδομαδιαίο ραντεβού με τα Ισμηνάκι και Τζενάκι τελείωσε. Το θέμα της βραδιάς ήταν το μεγάλο κεφάλαιο «Οι πρώην μας». Πονεμένο το θεματάκι ετούτο σχεδόν πάντα, ακόμη και όταν τελικά έχεις πάρει τη ρεβάνς, και η ζωή σου ρίξει στο δρόμο το γκομενάκι το «καλό». Στο κεφάλαιο αυτό αν και πάντα κάνουμε φόκους στην απατημένη-εξαπατημένη-θύμα φίλης μας, σημαντική είναι και η δική μας ανάμειξη. Σαν «καλές» φίλες που πάντα λέμε αυτό ακριβώς που πιστεύουμε -γιατί την αγαπάμε και δε θα της χαϊδέψουμε τα αφτιά- στην αρχή στολίζουμε το λεγάμενο με όλα τα καλά του γαλαξία. Ο καλύτερος που είχες ποτές, ο πιο όμορφος,ο πιο καλός με τις φίλες κλπ. κλπ.. Όταν όμως αυτό το κελεπούρι κάνει τη στραβή ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 100 φορές θα της πούμε «εγώ στο λεγα από την αρχή κάτι δε μου άρεσε σε αυτόν... φαινότανε το πράμα». Πάνω απ’ όλα καλές φίλες και σταθεροί χαρακτήρες...
ΗΛΙΆΝΑ VS EΛΈΝΗ Ηλιάνα Παπαγεωργίου ή αλλιώς η κόρη του Τζακ Νόρις, ο θηλυκός Αρχιμήδης, το κορίτσι λάστιχο, ο μαγκάιβερ της πασαρέλας. Αυτά και άλλα πολλά φαίνεται να είναι αυτό το μελαχρινό, εκ πρώτης όψεως συμπαθές πλάσμα, που μας συστήθηκε μέσα από το Greece Next Top Αλόγα (κατανοητό για όσους είστε συνεπείς και διαβάσατε και το προηγούμενο τεύχος). Παρατηρώντας τα λεγόμενα της και κάνοντας κι ένα μικρό ψάξιμο στη μέχρι τώρα πορείας της, πιστεύω πως η Ηλιάνα δεν είναι υπαρκτό πλάσμα. Όχι, όχι, όχι, δεν είναι άνθρωπος... είναι ιδέα. Αυτό το κορίτσι-έτοιμη απάντηση πρέπει να δημιουργήθηκε σε κάποιο εργαστήριο στα έγκατα της
Γης από κορυφαίους επιστήμονες της Γενετικής, και εν συνεχεία την έδωσαν κρυφά σε οικογένεια της Πάτρας να τη μεγαλώσει τάχα μου φυσιολογικά. Έτσι, για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια. Η Ηλιάνα, όμως, αποκαλύπτει σε κάθε επεισόδιο πως είναι δε νεξτ τζενερέισιο σε θέμα Νοημοσύνης και ικανοτήτων. Φτου σου κοπελάρα μου να μη μου βασκαθείς. Αυτός ο μελαχρινός σατανάς τα ‘βαλε ακόμη και με τη Βίκυ, τη Καγιά. ΣΟΚ. Μιλάμε η κοπέλα είναι ατρόμητη. Λογικά, μέχρι το τέλος της σεζόν θα αναλάβει και την παρουσίαση κεντρικού δελτίου ειδήσεων, μαγειρικής εκπομπής, αλλά και πρωινού. Γιατί το αποκλείετε;;;
Ελένη Αντωνιάδου μια κοινή θνητή που τι κατάφερε μωρέ; Να στα 25 της χρόνια βρέθηκε να δουλεύει στη NASA, ενώ στα 21 της κατασκεύασε την πρώτη τεχνητή τραχεία, στα 22 της ίδρυσε την εταιρεία «Μεταμοσχεύσεις χωρίς Δότες» και πλέον περνάει έξι μήνες τον χρόνο στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις και έξι μήνες στην Ακαδημία της NASA. Επίσης, κάτι ακόμη έτσι όχι ιδιαίτερα σημαντικό, έχει βραβευτεί ως επιστήμονας της χρονιάς στα FDM Everywoman In Te chnology Awards. Ααα.. αα.. και κάτι τελευταίο έχει υπάρξει και πρώην βολεϊμπολίστρια του Ηρακλή. Εντάξει τώρα μη μου πει κανείς ότι αυτά είναι πολλά και σημαντικά γιατί θα τρελαθώ. Σιγά, δηλαδής, τι
έχει καταφέρει το κοριτσάκι από τη Θεσσαλονίκη. Μια τρύπα στο νερό. Βασικά, μόνο αυτό δεν έχει καταφέρει ακόμη. ΧΑΧΑΧΑ. Ξέχασα να σας πω και κάτι άλλο, η κοπέλα είναι καρακαλλόνα που λέμε και στο χωριό μου. Μελαχρινάκι κι αυτή -σα το θηλυκό αρχιμήδη που αναφέραμε πιο πάνω- με αναλογίες μοντελέ και χαμόγελο υπέρλαμπρο σα Χολιγουντιανής σταρ. Ναι ναι καλά το καταλάβατε το πράγμα για σύγκριση το πάω. Αλλά δε θα την κάνω εγώ, αλλά εσείς ο καθένας μόνος του. Δυο πράγματα μόνο να πω... Καλή η ομορφιά και η στραφταλιζέ ζωή, αλλά και η σεμνότητα και η συστολή μεγάλες αρετές στις μέρες της ξερολίασης και της βλακείας που βιώνουμε.
#justgynaikes
TV ATTACK
τρέξτε να σωθείτε!
TV
κουλό no. 01:
TV
κουλό no. 02:
TV
κουλό no. 03:
Αχ Ελλάδα με τα ταλέντα σου
My Style Rocks καλεί Λουτράκι
Nomads
Της Μαντώς Βλάχου
Ελλάδα έχεις ταλέντο.. ή μήπως δεν έχεις; Οι τηλεοπτικές σεζόν πάνε κι έρχονται και η εν λόγω εκπομπούλα εκεί στη θέση της, μου γεννά εσωτερικά ερωτήματα. Εσωτερική ερώτηση 1η: Μα πόσα ταλέντα πια κρύβει αυτή χώρα; Γιατί τελικά κι εγώ κι εσείς σε κάτι θα έχουμε ταλέντο και ακόμη δεν το ξέρουμε. Εσωτερική ερώτηση 2η: Οι τριάδα σε ρόλο επιτροπής είναι κάτι σαν Greek Guiness Award Team; Γιατί αν είναι έτσι οκ, αλλά αν δεν είναι, ως τι ακριβώς κρίνουν... OEO;
Και ναι το πρώτο τηλεοπτικό μάθημα Γεωγραφίας είναι γεγονός, και ναι δεν προβλήθηκε από εκπομπή του National Geography, αλλά από το My Style Rocks. Μετά από απολαυστικό διάλογο –Σπυροπούλου με Λουτρακιώτισσα ινφλουένσερ- επικίνδυνο, ωστόσο, για την εγκεφαλική μας ακεραιότητα, η αλήθεια έλαμψε. Πρώτη αποκάλυψη το Λουτράκι πλέον ανήκει στην Πελοπόννης... μόλις μεταφέρθηκε σε νέα διέυθυνση. Δεύτερη, αποκάλυψη βόμβα η Πελοπόννησος υποβιβάστηκε σε Νομό, γιατί δεν ήτανε καλό κορίτσι, φήμες λένε. Το πρωτοξάδερφο του Survivor μόλις επέστεψε στις οθόνες μας, γιατί καλέ λίγη Μαδαγασκάρη μας έλειπε από την καθημερινότητά μας. Ημισελέμπριτιζ και καθημερινοί βιοπαλεσταί ρίχτηκαν στη μάχη της επιβίωσης για μια καρύδα και λίγο ρύζι. Ή μάλλον για κάτι χιλιάρικα έουρος και λίγο σελεμπριτιλίκι. Ετοιμοπόλεμοι και μαχητές οι Νομαδαίοι, ήδη από τις πρώτες μέρες, παλεύουν ολημερίς εκεί στα ξένα. Καταλήγω ότι είναι κάτι σαν τηλεοπτικοί Οϋκάδες με επικοινωνιακές-τηλεοπτικές ικανότητες. Τρέμετε ελληνικά στρατά!!!
ΦΤΟΥ
ΜΗΛΟΠΙΤΑ ΚΛΑΣΗΣ ΑΝΩΤΕΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ωνεισ λ ε μ α το καρ αρακι!!! λ το μη
ΜΑΓΕΙΡΈΜΑΤΟΣ
από του φούρνου της γειτονιάς σου Μην πέσετε να με φάτε, αλλά το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Έχει τα πιο μαγικά χρώματα, μυρωδιές τρελές, τα μπαχάρια παίρνουν τα ηνία και πάλι, τα φρούτα είναι γλυκά και τρώγονται ζεστά.
Της Πέρσας Δράκου
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΔΙΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ
Το αγαπημένο μου φαγητό τους φθινοπωρινούς μήνες είναι, εδώ και χρόνια, η μηλόπιτα. Και λέω φαγητό, γιατί εγώ έτσι τη νιώθω: σαν κυρίως πιάτο. Ενόχλησα κανέναν, δηλαδή; Πάντα, αρχές Νοέμβρη διαπιστώνω ότι έχω τσιμπήσει 3-4 κιλάκια. Καλά, όχι μόνο εξαιτίας της μηλόπιτας, που φτιάχνω μία Παρασκευή βράδυ και Δευτέρα πρωί βουτάω ψίχουλα εναπομείναντα στον καφέ μου! Αλλά και από τα νάτσος με τυρί στα σινεμά, τις τηγανιές τις χοιρινές στα πρώτα χειμωνιάτικα κρασιά με φίλους και λοιπά. Πονεμένες ιστορίες μερακλήδων ανθρώ-
πων, όπως εμείς, αγάπες μου. Τρώω τη μηλόπιτα με γάλα. Με καφέ. Με νερό. Σκέτη. Μια φορά, πριν δύο χρόνια πάνω σ’ έναν δύσκολο χωρισμό την έφαγα και με ουίσκι. Πάει. Αλήθεια. Μα τόσο φοβερή την φτιάχνω, πια, που πάει με όλα; Ε, ναι, λοιπόν. Τόσο! Είναι, που λέμε, η σπεσιαλιτέ μου. Ακολούθησε τα μυστικά μου και θα καταλάβεις. Δεν αναλαμβάνω καμία ευθύνη για την πιθανότητα να μην μπαίνεις ούτε εσύ στα παντελόνια σου μετά. Οπότε, απλώς σου προτείνω να τη μοιραστείς με τους αγαπημένους σου ή να την πας πεσκέσι στο γραφείο να φχαριστηθούνε όλοι. Βρες ένα απόγευμα που έχεις χρόνο και στρώσου, γιατί εύκολη συνταγή δεν τη λες. Έχε ένα στρογγυλό ταψί με διάμετρο περίπου 22 εκατοστών και όλα τα υλικά σου σε θερμοκρασία δωματίου.
Υλικά Για τη ζύμη, καταρχάς: 4 αυγά μεσαία 60 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική 150 γρ. ζάχαρη καστανή μαλακή 140 ml. ηλιέλαιο καλής ποιότητας 60 γρ. μάρτζιπαν (αμυγδαλόπαστα, εντάξει) 1 κ.γλ. μπέικιν πάουντερ 3/4 κ.γλ. μπέικιν σόδα 2 κάψουλες βανίλια 2 κοφτά κ.γλ. κανέλα Μισό κ.γλ. μοσχοκάρυδο τριμμένο 280 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις (Σως καραμέλας για το σερβίρισμα προαιρετικά, εγώ συνήθως προαιρούμαι)
-Για τα καραμελωμένα (εδώ είναι η διαφορά!)
Βήμα - βήμα 01: Ετοιμάζεις τα καραμελωμένα μήλα. Πλένεις και καθαρίζεις τα μήλα από φλούδες και κουκούτσια, τα κόβεις σε μικρά μακρόστενα κομμάτια και τα ρίχνεις σε ένα βαθύ αντικολλητικό τηγάνι. Προσθέτεις την ζάχαρη, την βανίλια και το βούτυρο και τα βράζεις για 10′-15′ σε μέτρια φωτιά. Αφήνεις το τηγάνι κατά μέρος να πέσει η θερμοκρασία. Βουτυρώνεις το ταψάκι σου και απλώνεις τα μήλα ομοιόμορφα στο εσωτερικό του.
02:
μήλα:
03:
Για τη ζύμη, τώρα, προ- Κοσκινίζεις τα στερεά θερμαίνεις σαν καλό τώρα και τα προσθέπαιδί τον φούρνο στους τεις στο μείγμα. Ανακα180. Στο μίξερ ρίχνεις όλη τεύεις με μια σπάτουλα την ζάχαρη μαζί με τα μέχρι να απορροφηθούν αυγά. Χτυπάς για 10 λεπτά πλήρως. Κόβεις σε μικρά σε δυνατή ταχύτητα, μέ- κυβάκια το μάρτζιπαν και χρι το μείγμα να γίνει μια το προσθέτεις κι αυτό. λεία και πλούσια κρέμα. Χαμηλώνεις την ταχύτητα 04: 05: και ρίχνεις το ηλιέλαιο με το μαλακό. Χτυπάς για 5 Αδειάζεις το μείγμα πάνω Αφήνεις να κρυώσει τελείλεπτά ακόμα. από τα καραμελωμένα ως. Το αναποδογυρίζεις μήλα και ψήνεις για περί- προσεκτικά σε μια στρογπου 50 λεπτά. Στα 40, κά- γυλή πιατέλα. Γαρνίρεις νεις το τεστ με το μαχαίρι. με σως καραμέλας και παΑν βγει καθαρό, τότε το σπαλίζεις και με λίγη κανεκέικ είναι έτοιμο. λίτσα.
3 μεγάλα μήλα κόκκινα σαν αυτά που έδινε η μάγισσα στη Χιονάτη 130 γρ. ζάχαρη καστανή μαλακή 1 κάψουλα βανίλια λίγο αλάτι 1 κ. σούπας βούτυρο
παει παει με apple pie... μωρακι!
Σημεία TELARO tasting culture
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ
Εάν δεν έχεις ανακαλύψει ακόμα το telaro… σπεύσε! Δε νοείται να μην έχεις δοκιμάσει τα τέλεια πρωινά και τον άψογο καφέ του. Ένας χαμούλης από κόσμο και μαγαζιά σε έναν δρόμο που ενώνει Μοναστηράκι με Σύνταγμα και Ομόνοια κι εσύ κάπου εκεί -κεντρικότατα- δηλαδή ψάχνεις κάτι που θα σε κεντρίσει. Εδώ είσαι: σημείο συνάντησης για φίλους, οικογένειες, φοιτητές, επαγγελματικά ραντεβού και βέβαια για τον καθημερινό καφέ πριν τη δουλειά. Ανανεωμένο λογότυπο και πάντα μέσα στην τάση των ευρωπαϊκών δεδομένων αισθητικής, αφαιρετικά καλαίσθητος χώρος με minimal πινελιές… που σε χαλαρώνει. Κάνε break από τη δουλειά και τα ψώνια να απολαύσεις υπέροχα πιάτα με ζυμαρικά, burgers, υγιεινές (όχι όμως βαρετές) σαλάτες και άλλες επιλογές που θα σου φτιάξουν τη μέρα (ειδικά αν είχες δύσκολη). Το πρωινό οι Έλληνες το ψιλοαμελούμε είναι η αλήθεια, αλλά εδώ αν δοκιμάσεις θα σου γίνει αγαπημένη συνήθεια. Ενδεικτικά αναφέρω: τηγανίτες με φιστικί Αιγίνης, αυγοφέτες με χαρουπόμελο καρύδια και κανέλλα, scrambled eggs με σολομό και αβοκάντο, σφουγγάτο και στραπατσάδα. Γιάμι!
ΑΙΌΛΟΥ 33, ΑΘΗΝΑ | Τ.: 210 32 43 740 FB: Telaro
ΓΙΑ ΔΕΣ ανέβηκε επίπεδο και το γευτήκαμε Το αγαπημένο μας σημείο συνάντησης αλλάζει, ανανεώνεται και αναβαθμίζεται. Ο Γιάννης, σεφ ο ίδιος και ιδιοκτήτης, έβαλε όλο του το μεράκι διαμορφώνοντας τον ήδη ζεστό χώρο, σε ένα σύγχρονο και κομψό εστιατόριο, με πιάτα που εκπλήσσουν ευχάριστα τον ουρανίσκο, κρατώντας όμως πάντα την ποιότητα ψηλά. Στην περιοχή που βρίσκεται το φιλόξενο και ιδιαίτερο «Για ∆ες», δηλαδή στη Λαμπρινή των Άνω Πατησίων, κάνει τη διαφορά. Ένα εστιατόριο με ιδιαίτερη φινέτσα και αίσθηση πολυτέλειας αλλά ταυτόχρονα άμεσο, ατμοσφαιρικό και ανεπιτήδευτα χαλαρό. Το μενού του απευθύνεται και σε όσους επιζητούνε κάτι πιο γκουρμέ αλλά και σε εκείνους που αρκούνται σε απλά, ελληνικά και αυθεντικά πιάτα. Στα τραπέζια του θα δεις να κάθονται από μεγάλες παρέες νέων, οικογένειες αλλά και ερωτευμένους που διάλεξαν τις ρομαντικές γωνιές του “Για Δες” για το πρώτο ραντεβού. Οι τιμές είναι λογικές και η εξυπηρέτηση γρήγορη και χαμογελαστή. Ο Γιάννης πάντα παρόν στο εστιατόριο, θα σας υποδεχτεί και θα δημιουργήσει για εσάς με μεράκι, πιάτα που σίγουρα θα σας κάνουν να επισκεφθείτε τον χώρο του ξανά. “Για δες” λοιπόν! Extra Tip: Να πιείτε οπωσδήποτε κρασί. Έχουν εξαιρετική λίστα.
ΧΑΛΕΠΆ 65, ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ | Τ.: 211 21 40 158 FB: Για Δες
“σιγά, δεν είσαι και μέντιουμ!”
ΦΤΟΥ
τα Ζώδια
ι στο τιμόν Τα ζώδια του μήνα!
της Χριστίνας Ρουντζούνη
Κριός
Ταύρος
Δίδυμος
Καρκίνος
Ο καμικάζι της ασφάλτου... Ανυπόμονος αλλά και αποφασιστικός. Είναι ο κλασσικός τύπος με το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο και το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Οδηγάει νευρικά και γρήγορα, είναι φοβερά ανταγωνιστικός, προσπερνά, κορνάρει, βρίζει. Συνηθισμένη έκφραση: “Άντε ρε μ@%”*$*α με το κάρο σου, πήγαινε σπίτι να καθαρίσεις φασολάκια!” Είναι ο τύπος που βρίζει ο Κριός... Μα καλά πόσο βαριέται την οδήγηση αυτός ο άνθρωπος; Με τον Ταύρο στον τιμόνι, σου εγγυώμαι ότι θα φτάσεις πολύυυ αργά στον προορισμό σου. Μέχρι να πατήσει τον συμπλέκτη και να βάλει πρώτη, έχει ανάψει πάλι κόκκινο. Το μόνο καλό, είναι ότι στην κίνηση είναι αρκετά υπομονετικός. Συνηθισμένη έκφραση: “Τι κορνάρεις ρε φίλε;”
Λέων
Παρθένος
Με το ένα χέρι αλλάζει ταχύτητες, με το άλλο βάφεται. Πίνει καφέ, μιλάει στο κινητό αλλάζει σταθμό στο ράδιο, τσιμπάει και κάνα κριτσίνι. Τα κάνει όλα ταυτόχρονα! Άσε που τρέχει σαν παλαβός και βρίζει ακατάπαυστα. Αν σου τύχει να είσαι συνοδηγός, κάνε τον σταυρό σου και πάρε και καμιά δραμαμίνη... Συνηθισμένη έκφραση: “@*%^&”! Αντανακλαστικά μηδέν, αποφασιστικότητα στο τιμόνι μηδέν, γρήγορη σκέψη για το που θα πάει μηδέν. Αλλά με ένα περίεργο τρόπο, φτάνει πάντα στον προορισμό του ασφαλής! Γενικότερα είναι πολύ ανασφαλής και φοβητσιάρης στην οδήγηση. Και αυτή η γκρίνια βρε αδερφέ... δεν παλεύεται! Συνηθισμένη έκφραση: “Αχ Παναγίτσα μου, βοήθησε με να φτάσω ασφαλής”
Zυγός
Τοξότης
Ακόμα και στην οδήγηση φιγουρατζής αυτός ο άνθρωπος! Αν το αυτοκίνητο δεν είναι πανάκριβο και πεντακάθαρο δεν θα δεχτεί να το οδηγήσει. Επιδεικνύει συνέχεια τις οδηγικές του ικανότητες, προσπαθεί να φτάνει πρώτος στο φανάρι και συνήθως θα βρει έναν Κριό να τσακωθεί. Συνηθισμένη έκφραση: “Άσε μας κουκλίτσα μου που θα μας προσπεράσεις και όλας.” Ο τζαμπατζής της ασφάλτου. Ο λάτρης της παλιάς Εθνικής. Για να πάει κάπου, θα μελετήσει από το σπίτι την διαδρομή, ώστε να μην πληρώσει διόδια. Δεν θα τον δεις ποτέ στην Αττική Οδό παρά μόνο σε παράδρομους και χωματόδρομους μαζί με κάτι κάρα. Κατά τα άλλα, είναι και ο μόνος που ακολουθεί πιστά όλα τα σέρβις του. Συνηθισμένη έκφραση: “Ρε πήγαινε να πλύνεις το αμάξι σου που βρωμάει, κορνάρεις και όλας...” Αναποφάσιστος, κάθεται μέσα στην μέση του δρόμου μπροστά από διασταύρωση και δεν ξέρει που πρέπει να στρίψει. Κάθε μέρα ακούει καντήλια και κόρνες, τρώει μούντζες και απορεί και από πάνω. Το άσχημο δεν είναι το κομφούζιο που προκαλεί, αλλά ότι δεν το καταλαβαίνει. Συνηθισμένη έκφραση: “Γιατί ρε παιδιά, τι έκανα;;;” Δεν βαριέται να οδηγάει ποτέ!! Κλασσικός ταξιδιάρης, θα καβαλήσει το αυτοκίνητο και όπου τον βγάλει. Αρκετά επικίνδυνος οδηγός για τους γύρω του, ο τύπος είναι ότι να ναι. Οδηγάει ατίθασα και ποτέ δεν έχει τον πλήρη έλεγχο του αυτοκινήτου του. Συνηθισμένη έκφραση: “Μπες μες στο καμπριολέ.”
Σκορπιός Περνάει με κόκκινο, μπαίνει σε δρόμο ανάποδα, δεν σταματάει σε stop, οδηγάει στην αντίθετη λωρίδα. Θεωρεί ότι κάποιος είναι όταν τα κάνει αυτά, του ανεβάζει τις μετοχές ρε παιδί μου. Για να λέμε την αλήθεια όμως, είναι πολύ καλός οδηγός. Συνηθισμένη έκφραση: “Όχι μαγκιές σε μένα, γατάκια...”
Αιγόκερως
Yδροχόος
Ιχθύς
Ο επιστήμονας. Ξέρει όλους τους δρόμους απέξω. Έχει καταλάβει ότι ο μπροστινός θέλει να αλλάξει λωρίδα πριν το σκεφτεί καν ο ίδιος! Συνειδητοποιημένος οδηγός, τηρεί τον κ.οκ., και συνήθως οδηγάει αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού ώστε να νιώθει ασφάλεια. Συνηθισμένη έκφραση: “Νύχτα το πήρες το δίπλωμα;;; Αν είναι δυνατόν, πόσο λάδωμα πέφτει σε αυτή την χώρα...”
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Από τον John Chondros
Ο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ
Εγώ βασικά είμαι το 13ο ζώδιο. Δηλαδή στο σέικερ όλα! Οπότε έχω όλα τα καλά και τα κακά! Στο επόμενο θα είμαι πιο καλή μαζί σας! (μας)
υχερός είσαι ο τ
Τέρμα μουσική, τραγουδάει γκαρίζοντας. Μιλάει ακατάπαυστα. Παρκάρει όπου να ναι. Σε πεζοδρόμια, σε διάβαση πεζών, σε θέση αναπήρων, μέσα στην μέση του δρόμου. Ένας μισθός δεν του φτάνει για να πληρώνει τις κλήσεις. Στην τροχαία έχουν βαρεθεί να τον βλέπουν κάθε μήνα που έρχεται να πάρει τις πινακίδες του... Συνηθισμένη έκφραση: “Κύριε όργανο, σας εκλιπαρώ δεν θα το ξανακάνω...” Μόνιμα αφηρημένος... Ο κινούμενος χάρος... Αντί για φανάρι βλέπει μονόκερο, αντί για καυσαέριο ροζ συννεφάκια, αντί για άσφαλτο λιβάδι. Μπορεί ακόμα και να ξεχάσει ότι πρέπει να έχει τα χέρια του στο τιμόνι. Αν είστε συνοδηγός, ρίξτε του λίγο νερό μπας και έρθει στην πραγματικότητα. Συνηθισμένη έκφραση: “Σόρρυ φίλε μου δεν σε είδα, ήμουν αφηρημένος...”
ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
1 2 3 4 5 6 7 8 9 Λ.Σ.
ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Σώστης... που έδωσε το όνομά του σε κράτος της Κεντρικής Αμερικής. 2. Το έκαναν στις πληγές τους, όσοι θέλησαν να ξεπεράσουν ένα τραυματικό παρελθόν. 3. Εξασφαλίζουν την μεταφορά οχημάτων από μια ακτή στην απέναντί της. 4. Χαϊδευτικό στρατιωτικού των Η.Π.Α. που έδρασε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα διατέλεσε και πρόεδρος της χώρας (αντιστρόφως). 5. Σφαίρες ειδικές για διαδηλώσεις. 6. Πρόθεση της καθομιλουμένης. - Μεταφορικός χαρακτηρισμός αχρείου και ανήθικου ατόμου. 7. Γλυκιά, σε γνωστό κινηματογραφικό και θεατρικό έργο. - Νησί του Αιγαίου (αντιστρόφως). 8. Αρχαίο όνειρο χωρίς... τέλος. - Ομόηχα φωνήεντα που σχηματίζουν δίφθογγο ή δίψηφο φωνήεν για τους νεότερους. - Άρθρο. 9. Αρχαία αποικία των Μεγαρέων στην Προποντίδα (γενική).
ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Γνωστό ήταν ο Σεβήρος. 2. Πρόθεση. - Πεδίο άθλου του Ηρακλή. 3. Γνωστό ισπανός ποιητής και θεατρικός συγγραφές, θύμα των φρανκικών δυνάμεων. - Λουΐ ..., παλιός γάλλος σκηνοθέτης. 4. Ενδιαφέρει των πλοίων. 5. Άλλα γίνονται προς τα μπρός και άλλα προς τα πάνω. - Στους ποδοσφαιρόφιλους θυμίζει παλιό ερυθρόλευκο άσσο, στους κουλτουριάρηδες ιταλογάλλο ηθοποιό και τραγουδιστή. 6. Την Κιβωτό του ψάχνουν ακόμα στο Αραράτ. - Αυτόν τον Αλφόνσο εκθρόνισαν οι Δημοκρατικοί της Ισπανίας το 1930. - Το σύμβολο του ιριδίου. 7. Το φιλολογικό επώνυμο σημαντικού αιγυπτιώτη λογοτέχνη. 8. Ένας από τους σημαντικότερους ελληνικούς συλλόγους τέννις (αρχικά). - Τα "ρω" του τιτλοφόρησαν ποιητική συλλογή του Ο. Ελύτη. 9. Επώνυμο δημοφιλούς αμερικανού ηθοποιού (αντιστρόφως - ηχητικά). - Περιοχή του λεκανοπεδίου στους πρόποδες του Υμηττού.
Ήμουν στο κέντρο πρόσφατα και είδα τα γραφεία της Σαϊεντολογίας . Πολύς κόσμος δεν ξέρει τι ειναι η Σαϊεντολογία , ακούει διάφορα, την εχει παρεξηγήσει, την εχει διαβάλλει, την θεωρεί αίρεση, σέχτα, γιάφκα, νέο ΠΑΣΟΚ κλπ... Ας εξηγήσουμε όμως με απλά, αλλά επιστημονικά λόγια, το τι ειναι τελικά η Σαϊντεολογία: Η Σαϊεντολογία ειναι μια κοσμοθεωρία/ θρησκεία / θύρα 13 / αχταρμάς ωμής και ανόθευτης μπούρδας με ψημένη και νοθευμένη μπούρδα, που ανέπτυξε ένας νάνος του Χόλιγουντ, ο Τομ Κρουζ, ο οποίος σε ηλικία 39 ετών και ενώ φορούσε τις ζαρτιέρες και τα τακούνια της συζύγου του Νικόλ Κίντμαν κρεμασμένος ανάποδα από το μονόζυγο προσπαθώντας να ψηλώσει, προσπαθούσε παράλληλα να εξηγήσει στον Τζων Τραβόλτα - άλλος πιστός αυτός - για ποιον λόγο ειναι κόκκινα τα μπαρμπούνια.
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Αν σας έχει συμβεί να ζείτε κάτι και να νομίζετε πως είτε παίζεται σε ταινία (χωρίς να πληρώνεστε) είτε ότι παρακολουθείτε παράσταση (χωρίς να πληρώνετε) είστε οι άνθρωποι μου. Γιατί ξέρω, θα με πιστέψετε πως όσα σας εξιστορώ έχουν συμβεί στα αλήθεια και δεν είναι όσα γεννά ένα νοσηρό μυαλό ενός ακόμα ημιτελούς και άτυχου συγγραφέα που οι άτιμες εκδοτικές και το σύστημα βεβαίως βεβαίως δεν έχουν αναγνωρίσει το ταλέντο του.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
του Αλέξη Μητσοτάκη
Στα όπλα, στα όπλα!
Σ
Στον στρατό, σειρά 93 παρακαλώ, εγώ πέρασα καλά. Και καθόλου στρατόκαυλος δεν ήμουν και δεν είμαι. Και την κουλτούρα μου έχω, και πολιτικοποιημένος είμαι, σε πορείες για την παγκόσμια ειρήνη έχω πάρει μέρος. Και γαμώ τα παιδιά γνώρισα και γαμώ τους μαλάκες επίσης. Και την τρέλα της στρατιωτικής εξουσίας και όλα όσα. Αλλά μεταξύ μας, καθόλου δεν καταλάβαινα το ''μι μου άπτου'' που είχαν διάφοροι τύποι και δεν άντεχαν την παγωμένη ομελέτα, το ζβαν, την μυρωδιά του θαλάμου, την καφρίλα του πιτσιρικά που έβγαινε για πρώτη φορά από το σπίτι του. Ούτε άνδρας έγινα, ούτε έμαθα να πολεμάω. Ούτε σε κάτι θα μου χρησιμέψει το παράγγελμα “Μεταβολήηη” κλπ. Αλλά θέλω να σας πω πως γέλασα μέχρι δακρύων με διάφορες καταστάσεις και τύπους, που δεν θα τα ‘χα ζήσει εάν ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ μου, ή αραγμένος στο μπαράκι να ακούω την τύπα να μου γανώνει το μυαλό με την Πατριαρχία και τον τύπο να μου παινεύεται για τον ανδρισμό του... Έβρος, χειμώνας, Τρίτη (που σημαίνει νυχτερινή άσκηση) και ένα κρύο να σπάει το είναι σου. Σχετικά παλιός με τον φίλο μου Σταύρο εξ Ιωαννίνων. Παιδί της πιάτσας, κιμπάρης, περπατημένος, υπόδειγμα αλήτη και ξηγημένου. Είχαμε δέσει πολύ μαζί παρά την διαφορετικότητά μας. Εμένα με έλεγε ''γραμματικέ'' γιατί διάβαζα πολύ, εγώ τον έλεγα ''κοινούση'' γιατί άκουγε τέτοια μουσική και ήταν νευρόσπαστος. Ο Λοχαγός μας είπε πως θα γινόταν άσκηση το βράδυ, αλλά εμάς τους 2 μας άφησε χωρίς υπευθυνότητα, που σήμαινε άραγμα στην σκηνή! Στην απέναντι ραχούλα είχαν κατασκηνώσει λοκατζήδες και η άσκηση θα ήταν κοινή. Εκείνοι θα επιτίθονταν μέσα στην νύχτα (κανείς δεν ήξερε το πότε ακριβώς και που), εμείς θα αμυνόμασταν και άλλα τέτοια τρελαμένα. Ο κνίτης πίσω μου μονολογούσε ''τι φιλοπολεμικά πρότυπα καλλιεργεί ο στρατός ρε πούστη μου'' αλλά κανείς δεν του 'δωσε σημασία. Ο Κινούσης, μου 'κλεισε το μάτι πονηρά.... ''Τι σου χω ρε Γραμματικέ για το βράδυ, τι σου χω''. ''Λέγε ρε καμιά μαλαματίνα;'' του πα για να τον πειράξω. Εκείνος απτόητος μου έδειξε θριαμβευτικά δύο πράγματα. Το ένα πινόταν και ήταν τσίπουρο από το χωριό του. Το είδα του είπα μπράβο αλλά δεν έδειξα και τεράστιο ενθουσιασμό. Το άλλο που είχε καπνίζονταν... Ένα τρίφυλλο βαρβάτο όμορφο και κοτσονάτο, όπως λέει και ένα παλιό τραγούδι... "Φίλε μου το έβαλαν μέσα στο δέμα τα ξαδέλφια μου! Έχει πάρει και μυρουδιά από το καπνιστό! χαχαχαχαχα. Θα φύγουμεεεεε σήμερα'' μου είπε και κινιόταν όλος πέρα δώθε λες και είχε βρεθεί σε επίκεντρο σεισμού 8 και βάλε ρίχτερ. Εγώ ''το ‘σκαγα'' που και που αλλά όχι επαγγελματικά. Δηλαδή σαν να λέμε τρίτη κατηγορία. Εκείνος ήταν τσάμπιονς λιγκ. ''Μέσα” του λέω, “περιμένουμε να ξεκινήσει η άσκηση, το σβουράμε, πίνουμε και τον γλυκάνισο και ξεραινόμαστε. Έχω και φυστίκια και σοκολατάκια νουαζέτα, το 'χουμε! Άρχοντες στον Έβρο!''. Του άρεσε η παρομοίωση, γέλασε τρανταχτά και ξεμάκρυνε με χοροπηδηχτό στυλ.
Στη σκηνή, ξαπλωμένοι, δεν μιλάμε, τα χουμε κάνει όλα. Σιγοτραγουδάω τον Θερμαστή και ο Σταύρος σφυρίζει και σιγοντάρει. Πιο μέγκλα πεθαίνεις. Ξάφνου η αγριοφωνάρα του Λοχαγού σκίζει τα πάντα όλα. ''Βγες έξω! Φυλάς κανονικά. Ο τάδε (ο κνίτης που σας έλεγα) έχει διάρροια και βγήκε ελεύθερος υπηρεσίας. Παίρνεις την θέση του!''. Βγαίνω ψιλοτρικλίζοντας! ''Μα κύριε Λοχαγέ έχω πιει τσίπουρο, δεν είμαι σε θέση"! Μου δίνει ένα Κωνστανταρέικο φάσκελο και φεύγοντας μου λέει ''τράβα πάρε όπλο μην σε στείλω σε κάνα στρατοδικείο και τραβιέσαι!'' Έχω ταχυπαλμία. Ένας τρόμος με έχει κυριεύσει. Μόνος σε μια γαμωπλαγιά, μαστουρωμένος, πιωμένος, χαωμένος σχεδόν πανικόβλητος. ''Α ρε μαλάκα κνίτη, μας γάμησες''. Πήρα βαθιές ανάσες. Έφερα στο μυαλό μου τους !!Βιετκόνγκ!!. Τους τουπαμάρος. Τους ερυθρούς Χμερ. Άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω σε τρελό τρυπάκι. Είμαι πια σε άλλη πίστα. Έχω πέσει κάτω, δεν κουνιέμαι, παραμονεύω. Οι αισθήσεις μου υπερλειτουργούν, πιάνω τα πάντα. Ακούω την πασχαλίτσα να ρεύεται, μυρμήγκι να σκοντάφτει. Βλέπω, ακούω, οσμίζομαι τα πάντα. Σηκώνομαι αργά, αλλάζω θέση, ταμπουρώνομαι. Ο εχθρός μπορεί να είναι παντού. Δεν είμαι πια ο ''γραμματικός'' είμαι ο Λίο Τσε. Δεν είμαι σε βουνό αλλά σε ζούγκλα. Δεν είναι οι λοκατζήδες αλλά οι Γιάνκηδες. Και δεν είναι άσκηση... μα πόλεμος. Τρεις φιγούρες τριάντα μέτρα μακριά μου, πλησιάζουν. Σταματούν ξαναξεκινούν. Μένω ακίνητος. Τους διακρίνω όλο και πιο καθαρά. Είμαι σκέτο μολύβι. Βγάζω την ασφάλεια από το φν. Συνεχίζω να μην κουνιέμαι. Τραγουδώ από μέσα μου την Διεθνή. Τους αφήνω να έρχονται προς τον θάνατο. Στα 15 μέτρα, 13, 10... Πετάγομαι ξαφνικά σαν ελατήριο, μία πρώτη ριπή τους γαζώνει, μία κολοτούμπα και ξανά όρθιος. Μία δεύτερη ριπή μαζί με την ιαχή ''πάρτε γαμημένοι, πάρτε'' με καθιστούν εντελώς κυρίαρχο της κατάστασης. Οι Λοκατζήδες αιφνιδιασμένοι, ηττημένοι, σκοτωμένοι με κοιτούν σαν να είμαι τρελός. Εγώ γελάω τόσο σπαστικά στα μούτρα τους και συνεχίζω να πυροβολώ... Ο ένας μου λέει, ''καλά μαλάκας είσαι;"... Εγώ συνεχίζω να γελώ υστερικά και να ψάχνω να βρω και τον δεύτερο γεμιστήρα! Ο άλλος συνεχίζει να λέει... ''πάμε ρε, έχει ξεφύγει ο μαλάκας''! Ο Λοχαγός όλη αυτήν την ώρα ήταν από πίσω μου. Ένα πλατύ χαμόγελο (έως και πνιχτό γέλιο) έλαμψε στο πρόσωπο του. ''Μπράβο, μπράβο'' μου είπε και με χτύπησε στην πλάτη. ''Αν και όλο το βρίσιμο δεν χρειαζόταν"". Του χαζογέλασα και εγώ μη ξέροντας τι να πω. Είπα στον Κνίτη την άλλη μέρα ''έτσι γαμούν τους Ιμπεριαλιστές ρε Φλωράκη, όχι με διάρροια!''
ΕΞΈΤΑΣΗ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΟΓΚΟΜΕΤΡΙΚΗΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΩΝΙΚΗΣ ΔΕΣΜΗΣ Επιστημονικά υπεύθυνη οδοντίατρος Έλλη Κατσώνη DDS.,MSc. // Εξειδίκευση στη Διαγνωστική & Ακτινολογία Στόματος // Συνεργάτης του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Κλινική της Διαγνωστικής και Ακτινολογίας στόματος από το 1994 Το διαγνωστικό κέντρο ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ έχοντας πάντοτε ως γνώμονα την βέλτιστη αντιμετώπιση των εξεταζόμενων δημιούργησε αναβαθμισμένο τμήμα Ψηφιακής Οδοντιατρικής Απεικόνισης με καινούργιο εξοπλισμό, το μηχάμηνα Orthophos SL 3D της εταιρείας SIRONA/SIEMENS, το οποίο μπορεί να εκτελεί Ψηφιακές Πανοραμικές και Κεφαλομετρικές ακτινογραφίες καθώς και εξετάσεις Υπολογιστικής Τομογραφίας Κωνικής Δέσμης με μεταβαλλόμενα πεδία ακτινοβόλησης (FOV). Το προσωπικό των διαγνωστικών κέντρων ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ είναι εκπαιδευμένο κατάλληλα ώστε να παρέχει ποιοτικές εξετάσεις με την μικρότερη έκθεση των εξεταζόμενων σε ακτινοβολία και την τήρηση όλων των κανόνων ακτινοπροστασίας. Την οργάνωση και λειτουργία του Τμήματος της Ψηφιακής Οδοντιατρικής Απεικόνισης για την ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ έχει αναλάβει η κ. Έλλη Κατσώνη DDS, MSc, με Εξειδίκευση στην Διαγνωστική και Ακτινολογία Στόματος και Επιστημονική Συνεργάτ του ΕΚΠΑ, στη κλινική της Διαγνωστικής και Ακτινολογίας Στόματος της Οδοντιατρικής Σχολής.
• Μαγνητικός Τομογράφος • Αξονικός Τομογράφος • Ψηφιακή Μαστογραφία Aποτελεί μια απεικονιστική μέθοδο εκλογής για τη γναθοπροσωπική χώρα όταν απαιτούνται πληροφορίες για τη τρίτη διάσταση και απεικόνιση 1:1. Η απεικόνιση της τρίτης διάστασης συμπληρώνει τις πληροφορίες των απεικονιστικών προβολών δύο διαστάσεων όπως οπισθοφατνιακών, πανοραμικών και κεφαλομετρικών ακτινογραφημάτων, ξεπερνώντας τους περιορισμούς αυτών των εξετάσεων, κυρίως την αλληλεπίθεση των δομών και την παραμόρφωση της εικόνας. Προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα συγκρινόμενη με τη συμβατική υπολογιστική τομογραφία (CT) και την υπολογιστική τομογραφία πολλαπλών ανιχνευτών (MDCT), όπως μεγαλύτερη χωρική ανάλυση άρα μεγαλύτερη ευκρίνεια, μικρότερους χρόνους έκθεσης και χαμηλότερη δόση ακτινοβολίας για τον εξεταζόμενο.
• Ψηφιακό Ακτινολογικό • Ψηφιακές ΠανοραμικέςΚεφαλομετρικές • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων • Υπέρηχοι Μυοσκελετικού (Αρθρώσεων-Μαλακών Μορίων) • Υπέρηχοι (triplex) Καρδιάς • Tμήμα Παρακεντήσεων • Τεστ Kοπώσεως • Γαστρεντερολογικό Tμήμα • Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα • Ηλεκτρομυογράφημα
Η πανοραμική ακτινογραφία αποτελεί την πλέον χρήσιμη ακτινογραφική εξέταση στην καθημερινή οδοντιατρική πράξη για τον πλήρη έλεγχο του οδοντικού φραγμού. Είναι η μοναδική ακτινογραφική τεχνική που δίνει τη δυνατότητα στον Οδοντίατρο να δει σε μια εικόνα όλα τα δόντια και τα οστά τόσο της άνω και της κάτω γνάθου ταυτόχρονα.
• Μικροβιολογικό • Αιματολογικό Η απεικονιστική μέθοδος ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΟΓΚΟΜΕΤΡΙΚΗΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΩΝΙΚΗΣ ΔΕΣΜΗΣ χρησιμοποιείται ευρέως σε όλα τα πεδία της οδοντιατρικής. Η διερεύνηση της ανατομίας, ο σχεδιασμός τοποθέτησης εμφυτευμάτων, ο προεγχειρητικός έλεγχος, η διερεύνηση παθολογίας, η ενδοδοντία, η περιοδοντολογία, η εξέταση της κροταφογναθικής διάρθρωσης, είναι ενδεικτικά μερικά από τα πεδία εφαρμογής της.
• Ανοσολογικό • Βιοχημικό • Ορμονολογικό • Rast Test • Νεοπλασματικοί Δείκτες • Test PAP • Προγεννητικός Έλεγχος • Διερεύνηση Αρτηριακής Πίεσης • Υπολογιστική Ογκομετρική Τομογραφία
Αν και οι εξωστοματικές απεικονιστικές τεχνικές έγιναν ψηφιακές παραμένουν οι περιορισμοί της δισδιάστατης απεικόνισης τρισδιάστατων δομών, των αλληλεπιθέσεων και της παραμόρφωσης. Αν και η πανοραμική ακτινογραφία προσφέρει μεγάλο πλήθος πληροφοριών, δεν παρέχει καμία πληροφορία για τη τρίτη διάσταση. Έτσι το 1999 εγκαινιάζεται μια καινούργια τεχνολογία, η Υπολογιστική Τομογραφία Κωνικής Δέσμης –Cone Beam Computer Tomography (CBCT).
Η εξέταση περιλαμβάνει τρία στάδια, το στάδιο της λήψης, το στάδιο της επεξεργασίας και το στάδιο της γνωμάτευσης. Η διαδικασία λήψης της Υπολογιστικής Ογκομετρικής Τομογραφίας -CBCT είναι ίδια με αυτή της πανοραμικής ακτινογραφίας και γενικά είναι πολύ απλή, γρήγορη και ευχάριστη, και επίσης δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία, πέραν της αφαίρεσης των μεταλλικών αντικειμένων και των ξένων σωμάτων από το κεφάλι και τον αυχένα του εξεταζόμενου. Η λήψη της εξέτασης πραγματοποιείται από τους κατάλληλα εκπαιδευμένους τεχνολόγους/ακτινολόγους. Η επεξεργασία και η γνωμάτευση της εξέτασης πραγματοποιείται αποκλειστικά από οδοντίατρο εξειδικευμένο στη Διαγνωστική και Ακτινολογία του Στόματος.
Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου, Αθήνα Tηλ.: 210 8640918, 210 8640988 fax: 210 8665155 ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ Αμφιαράου 165, Σεπόλια Τηλ. 210.5157982, 210.5124046
ΦΤΟΥ
ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΡΩ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
σελίδες ενός «αλμυρού» ημερολογίου
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΑ... ΤΑΜΠΟΥΚΙΑ
*
Μια φορά κι έναν καιρό, μια 18χρονη σύζυγος υποπλοιάρχου μπάρκαρε σε εμπορικό πλοίο, ανάμεσα σε 35 άντρες και ταξίδεψε για μήνες. Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Οι αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν. 5 Δεκεμβρίου 1974 Έγινα κυρία Βασιλείου... Στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης στο κέντρο του Πειραιά έγινε ο γάμος εμού, της Ελένης Αυγερινού (ηλικίας 18 και λίγο) και του Δημητρίου Βασιλείου (ηλικίας 29 και λίγο). 12 Δεκεμβρίου 1974 Ο άντρας μου παραλαμβάνει ως Υποπλοίαρχος το πλοίο Vicnar Star (16.000 τόνων χωρητικότητας) και εγώ μπαρκάρω μαζί του... Είναι η πρώτη μου φορά που θα φύγω μακρυά από την οικογένεια,που θα ταξιδέψω εκτός Ελλάδος, και που θα βρεθώ μόνη με τον άντρα μου μακρυά από όλους... Φτάνουμε Γλασκώβη. Επιβιβαζόμαστε στο πλοίο και μπαίνουμε στην καμπίνα του υποπλοιάρχου η οποία θα είναι το μελλοντικό μας «σπίτι». Η πρώτη εικόνα με σοκάρει. Ο υποπλοίαρχος που θα παραδώσει και θα ξεμπαρκάρει κάθεται στον καναπέ του ανάμεσα σε δυο πανέμορφα νεαρά κορίτσια που τον ψιλοχαϊδεύουν... «Ποια είναι αυτά τα κορίτσια;», ρωτώ τον άνδρα μου. «Έλα, τώρα, μη δίνεις σημασία, θα σου εξηγήσω άλλη φορά…», μου απαντά με ασάφεια εκείνος. Κατάλαβα, όμως. Δυο δυο, λοιπόν, τα κορίτσια «ελευθέρων ηθών» στις καμπίνες των αξιωματικών! Σοκ!
Περίμενα κάθε μέρα υπομονετικά να τελειώσει ο σύζυγός μου τις εργασιακές του υποχρεώσεις για να βγούμε μια βόλτα έξω στην παγωμένη πόλη... Τόση ομορφιά έβλεπα παντού... Τόσο πολλή αγάπη! Τόσο δυνατός ο αέρας και με κράταγε ο «καπετάνιος μου» να μη με παρασύρει... Μετά την εκφόρτωση, πήραμε εντολή να κατευθυνθούμε προς Αμβέρσα, για να φορτώσουμε λιπάσματα σε τσουβάλια. Ρωτώ πόσες μέρες ταξίδι έχουμε και με ενημερώνουν ότι θα περάσουμε τις «Σκύλες» μέσα στον Δεκέμβρη. Αυτό σήμαινε κακός καιρός και πάνω από 10 μποφόρ. Με κανονικές συνθήκες το ταξίδι θα διαρκούσε τρεις μέρες κι εμείς το κάναμε έξι με κόντρα τον καιρό και κάτι εντεκάρια στα μποφόρ ξεγυρισμένα. Το βαπόρι, χωρίς φορτίο, χτυπιόταν σαν καρυδότσουφλο ανάμεσα σε τεράστια κύματα. 6 μέρες και 6 νύχτες ήμουν ξάπλα στο κρεβάτι με το στομάχι να μην δέχεται τίποτα παρά μόνο λίγες τηγανιτές πατάτες, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Ο κάπτεν Τζίμ τέλειωνε την βάρδια του, μου τηγάνιζε πατάτες και μου τις έδινε με το ζόρι. Το μόνο θετικό αυτού του ταξιδιού είναι ότι έχασα 6 κιλά σε 6 μέρες! Φτάσαμε λοιπόν στην Αμβέρσα και αναστήθηκα! Ωραίες βόλτες... Ωραίες παρέες...
Έτσι λοιπόν, βρέθηκα σ’ ένα πλοίο εμπορικό, το μόνο θηλυκό ανάμεσα σε 35 άντρες. Ο σύζυγός μου μου απαγόρευσε να φορώ κοντά φουστάνια και πολύ εφαρμοστά ρούχα. Ανάμεσα σε 35 άνδρες που καμιά φορά για 40 και πλέον μέρες το μόνο που έβλεπαν ήταν οι μπλε αποχρώσεις της θάλασσας και του ουρανού, αυτό το «συζυγικό διάταγμα» ήταν εύλογο. «Αγρίευε» το μάτι τους, μην τους βασανίσουμε κι όλας!
Μα ο άντρας μου, μου δηλώνει σαφώς ότι πρέπει να «ξεμπαρκάρω», γιατί το ταξίδι που έχουμε μπροστά μας θα διαρκέσει 40 μέρες... Τον ρωτώ με αγωνία γιατί με διώχνει και μου απαντά απλούστατα: «Αν σε 6 μέρες έχασες 6 κιλά... σε 40 μέρες θα εξαφανιστείς;» «Πες μου, παρακαλώ σε, πώς πρέπει να συμμορφωθώ για να συνεχίσω το ταξίδι μαζί σου;», τον ρωτώ εγώ. Η απάντηση ρητή: “Θα με ακούς και δεν θα πηγαίνεις για ξάπλα στην καμπίνα με το που θα αρχίσει να κουνάει…» 15 Ιανουαρίου 1975
Μείναμε καμιά εβδομάδα στην Γλασκώβη...
Και το ταξίδι άρχισε. Χειμώνας καιρός, με τη
20 Δεκεμβρίου 1974
θάλασσα και τον αέρα σε πλήρη έξαρση. Κι εγώ να πρέπει να γίνω επιτέλους σωστός ναυτικός! Βάρδια στην γέφυρα. Οι εντολές για να συνηθίσω και να μην ζαλίζομαι ήταν να κάθομαι στην γέφυρα, να κοιτώ την θάλασσα και να «ακολουθώ» το κυματισμό της. Αυτή λοιπόν ήταν και η θεραπεία μου... Μέσα σε λίγες ώρες, ήμουν κιόλας άνετη. Ο άντρας μου εξεπλάγη με την προσαρμογή μου την τόσο γρήγορη. 20 Ιανουαρίου 1975 Το ταξίδι μας είχε αρχίσει και ήταν μακρύ: είχαμε ήδη 5 ημερόνυχτα εν πλω κι είχαμε ακόμα δρόμο… Ο προορισμός μας ήταν ο Περσικός κόλπος, το Μπαντάρ Σαπούρ, και, λόγω του ότι το Σουέζ ήταν κλειστό για να φτάσουμε στον Περσικό κόλπο, έπρεπε να κάνουμε κυριολεκτικά το γύρο της Αφρικής! Αυτό σημαίνει 40 μέρες εν πλω... Οι μέρες και οι νύχτες κυλούν, κι άλλοτε έχουμε γαλήνη, άλλοτε τρικυμία... Νέο θέμα προκύπτει τώρα. Το ότι δε βρισκόμαστε με τον άντρα μου! Μα προκύπτει καινούργιο θέμα... Η βάρδιά του ως υποπλοιάρχου ήταν 4-8 πμ και 4-8 μμ... Άρα ξύπναγε στις 3μιση το πρωί, και ξαναέπεφτε για ύπνο μετά το μεσημεριανό κατά τις 12μιση. Ξανά, το απόγευμα βάρδια 4 με 8 και μετά γραφική υπηρεσία και ύπνο κατά τις 10 με 11 έως 3μιση για την πρωινή βάρδια... Εγώ πάλι ξενύχταγα διαβάζοντας ή βλέποντας ταινίες ή πλέκοντας. Άρα, όταν εκείνος έπεφτε για ύπνο εγώ ξύπναγα... Το θέμα μας ήταν πλέον να συντονιστώ με το δικό του ωράριο... Έτσι λοιπόν, αφού το συμφωνήσαμε, με ξύπναγε και πηγαίναμε μαζί για βάρδια, όπου έμαθα να χρησιμοποιώ εξάντα, τζάιρο (πυξίδα ή μπούσουλα), επίσης να βρίσκω τα αστέρια και το στίγμα μας στον ναυτικό χάρτη... Μετά από 40 μέρες, αγναντεύοντας τα πελάγη, φτάσαμε στον Περσικό κόλπο... * ταμπούκια:
Μικρή υπερκατασκευή (καταστρώματος) για την κάλυψη των εξόδων από τις σκάλες που οδηγούσαν από τα κατώτερα επίπεδα στο άνω κατάστρωμα.
συνεχίζεται...
Brand new & healthy
2 ΝΈΕΣ ΑΦΉΞΕΙΣ ΣΤΟ ΣΎΝΤΑΓΜΑ
ΛΩΤΟΦΑΓΟΣ
the salad island Εδώ στη Ρόμβης που’ χει «κρυψώνες» για χαλάρωση από την βαβούρα του κέντρου, ωραίες γεύσεις και σημεία να χαζέψεις… Είναι λογικό να ξεχαστείς σαν τον Οδυσσέα στο νησί των λωτοφάγων. Να και κάποιος που έπιασε το vibe του δρόμου ο Νίκος Κωνσταντάτος (με προυπηρεσία σε εστιατόρια με αστέρι Michelin και 5άστερο ξενοδοχείο σε Ελλάδα και Αγγλία) ιδού το όνομα «Λωτοφάγος». Το μαγαζί που θυμίζει beach bar και εμμένει στην υγιεινή διατροφή. Αυτό που μας αρέσει όσων είμαστε στο δρόμο όλη μέρακι όταν ψάχνουμε κάτι να φάμε «στο πόδι» κολλάει το μυαλό μας - είναι ότι μας δίνει υγιεινές επιλογές πέρα από τα τετριμμένα. Το γκουρμέ εντάσσεται στο υγιεινό και η ποιότητα έφτασε στην street κουζίνα! Εδώ θα φας σαλάτα αλλά τι σαλάτα;! Με τα πιο φρέσκα και αγνά υλικά της ελληνικής γης και μεσογειακής διατροφής… Μου αρέσει η μελιτζάνα άρα έπεσα με τα μούτρα στη σαλάτα με μοτσαρέλα φρέσκια, μελιτζάνα, κολοκύθι, κουκουνάρι, ντοματίνια, ρόκα βασιλικό, γλάσο βαλσάμικο με σύκο! Εσένα όμως σου προτείνω να δοκιμάσεις Ραντίτσιο με λόλα και διάφορα σαλατικά, ξερό σύκο, φιστίκια αιγίνης, γραβιέρα κρήτης, δυόσμο, παξιμάδι από χαρούπι σως με βάση από βαλσάμικο και χαρουπόμελο. Με τις γνώσεις μαγειρικής και υγιεινής διατροφής του Νίκου σε αφήνω σε καλά χέρια και αναμένω τις σούπες και τα λιτά και απέριττα πρωινά που ετοιμάζει για τον χειμώνα!
ΡΌΜΒΗΣ 13, ΑΘΗΝΑ // Τ.: 210 32 27 130 FB: Lotofagos the Salad Island
PURA VIDA
we enjoy serving fresh Το οποίο είναι ολοκαίνουριο, «του κουτιού» που λέμε! Μίλησα με δύο συμπαθέστατα παιδιά τη Λένα και το Νίκο ανάμεσα σε δίσκους και πιατάκια που πηγαινοέρχονταν με αστραπιαία ταχύτητα. Στο Σύνταγμα που όλοι βιάζονται να προλάβουν κάτι και τα λένε «στο πόδι» με καφέ…Tο Pura Vida φέρνει ένα δικό του αέρα που αποπνέει αρμονία και χαλαρότητα δική του (κάτι που το έχουμε ανάγκη). Έχει κομψή αισθητική κυριαρχεί το πράσινο και tropical που συνδυάζεται απόλυτα με το φρέσκο και healthy μενού του. Επιλογές πέραν του τυποποιημένου και μαζικού που φροντίζουν εσένα και τον ουρανίσκο σου. Φρεσκοστυμένοι φυσικοί χυμοί από το vitamin bar και υγιεινό πρωινό. Προσεγμένο καφέ και γλυκό. Για το τέλος, σου αφήνω το καλύτερο σάντουιτς κρύο ή ζεστό. Δοκίμασε λαχανικών (γιαούρτι, πέστο από ψητή μελιτζάνα, πιπεριά φλωρίνης κολοκύθια και φιστίκι) ή με χοιρινή μπριζόλα (μπριζόλα με κασέρι, πιπεριές μανιτάρια, μουστάρδα με μέλι, μαγιονέζα και ρόκα). Ένα διαφορετικό στέκι για να εντάξεις στην καθημερινότητα σου!
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 24, ΑΘΗΝΑ Τ.: 210 32 47 061 FB: PURA VIDA Athens
05 ΣΤΕΚΙΑ
Στα γρήγορα "Ο ΟΚΤΏΒΡΗΣ ΣΗΜΑΊΑ ΣΤΑ ΜΠΑΛΚΌΝΙΑ"
ΆΣΜΑ ΑΣΜΆΤΩΝ
01 ΠΛΑΚ Α ΚΙΜΩΛΙΑ ART CAFE Η πρώτη μου ανάμνηση από την Κιμωλία με πάει πίσω σε ένα απόγευμα, τρία χρόνια πριν. Στην επιστροφή από μια βόλτα στα στενά της Πλάκας, βρεθήκαμε κατά τύχη μπροστά της και σχεδόν μας τράβηξε μέσα η διακόσμηση του χώρου και οι τζαζ μελωδίες που έφταναν μέχρι έξω. Θυμάμαι να βηματίζω αργά στον χώρο και να κοιτάζω γύρω μου ένα χορό χρωμάτων που θύμιζε απλωμένα χρώματα στο καβαλέτο ενός ζωγράφου. Ένας χώρος λουσμένος σε μια αίσθηση εφηβείας και παιχνιδιού που καταφέρνει να παραμένει κρυμμένος και διαφορετικός παρότι βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό ήταν και το σχέδιο στο μυαλό της Κατερίνας που έφτιαξε την Κιμωλία εφτά χρόνια πριν, σε ένα κτίριο που σήμερα μετρά 95 χρόνια ζωής. Η Κιμωλία υπάρχει και «αναπνέει» μέσα από τις αναμνήσεις που δημιουργεί. Αναμνήσεις από το πρώτο ραντεβού, από παλιούς φίλους ή από εργασίες για τη σχολή. Αναμνήσεις από αυτές τις χαλαρές βόλτες που συνδυάζονται με καφεδάκι και κουβέντα.
Υπερείδου 5, Πλάκα | Τ.: 211 1848446 f.b.: Κιμωλία Art Cafe instagram & twitter: kimoliaartcafe
02 ΚΟΥΚ ΑΚΙ
ΤΣΙΡΙΤΡΙ ΤΣΙΡΙΤΡΟ...
Περνώντας έξω από το Τσιριτρί - Τσιτριτρό μια παλιά μελωδία, τραγούδι ελληνικό δεκαετίας 40 ή 50 μου τραβάει την προσοχή. Μπαίνω μέσα και η Βάσω με τον Μιχάλη με υποδέχονται με τον πιο ζεστό και αληθινό τρόπο… Αυτόν της παλιάς γειτονιάς που αποδεικνύει ότι το αυθεντικό αντέχει και στις μεγαλουπόλεις. Τι έχουν να μας φιλέψουν; Θες γλυκό ή αλμυρό; Χειροποίητες πίτες με αγνά ελληνικά υλικά. Κι από γλυκό όμως σπιτική πορτοκαλόπιτα, σοκολατόπιτα, σιμιγδαλένιο χαλβά, μηλόπιτα… «Η μήπως προτιμάτε να σας κεράσω μια σοκολατίνα ωραία μου κυρία;» Εδώ θα γευτείτε ο,τι έχετε πεθυμήσει «μαμαδίστικο» και σπιτικό. Καφέδες μοσχοβολιστοί, φρέσκοι ή ρακόμελα για το κρύο κυρίως μέσα στην κοινή παρέα της παλιάς γειτονιάς. Για τους νέους να μάθουν να νιώθουν, να γεύονται, να συζητούν, και για τους παλιούς η αναβίωση μιας άλλης εποχής…
Βεΐκου 89Α-91, Κουκάκι Τ.: 213 0122913 | Fb: τσιριτρι τσιριτρο.’’.
Α
Αν έχουμε κάτι να περιμένουμε, τώρα που ξεκίνησαν για τα καλά οι δουλειές και το καλοκαίρι φαντάζει ως κάτι μακρινό, είναι οι εθνικές γιορτές και αργίες που προσφέρονται σχεδόν ανά μήνα στη χώρα μας! Η πρώτη και καλύτερη, αυτή για την οποία ανυπομονούμε είναι η 28η Οκτωβρίου. Ξέρω ότι φέτος πέφτει Κυριακή. Το ξέρω μην το κοπανάτε! Αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτή η αναποδιά δεν μας συμβαίνει! Ας αναλογιστούμε τις προηγούμενες χρονιές που η 28η δεν έπεφτε μια τέτοια μέρα. Ποια είναι τα στέκια μας όταν τελειώσουν οι παρελάσεις, όταν ξυπνήσουμε χαλαροί χωρίς άγχος, όταν οι σημαίες στα μπαλκόνια ανεμίζουν με περισσή χάρη; • Αν έχουμε παιδιά, που παρίστανται στην παρέλαση Ξυπνάμε πρωί πρωί, συνοδεύουμε τα παιδιά μας, καλούμε συγγενείς και φίλους να τα καμαρώσουν κι αφού τελειώσει το πανηγύρι, πάμε σε καφενείο (για καφέ της παρηγοριάς που πάλι χάσαμε τον ύπνο μας) ή σε κλασική παραδοσιακή ταβέρνα λόγω της ημέρας (ιδανικά να έχει και live μουσική) ή σε σουβλατζίδικο
Προσπαθώντας να αντισταθώ στα ρομαντικά έως και γλυκανάλατα συναισθήματα που μου προκαλεί το φθινόπωρο, θα εστιάσω στα στέκια του Οκτωβρίου. Συγκεκριμένα, τα στέκια της αργίας της 28ης! ÇΠόσο σε αγάπησα εκεί/ κάποιου Οκτώβρη το πρωί/ σε ένα παγκάκι παγωμένο/ ενώ γύρω έπεφτε βροχήÈ Στίχοι / Μουσική/Ερμηνεία: F.F.C.
για την Ελληνική πίτα ή έστω σε designάτο lounge café, όπου θα έχει πολύ χώρο για όλη την παρέα (αν και η Ελλάδα έχει την τιμητική της). Αν το παιδί μας είναι διμοιρίτης, παραστάτης ή σημαιοφόρος, κερνάμε! • Αν είμαστε singles ή ζευγάρι Κοιμόμαστε με ησυχία. Σηκωνόμαστε και πάμε στα παραπάνω παραδοσιακά που είπαμε ή βρίσκουμε ευκαιρία για ένα εξευρωπαϊσμένο brunch, ένα ολοήμερο ζεστό καφεδάκι συνοδευόμενο με τάβλι, για περπάτημα στο Κέντρο της Πόλης που φισκάρει. Αν δε, έχει καλό καιρό, ευκαιρία για παραλιακή ή πικ νικ. Αδράξτε τη μέρα όσο κι αν το φθινόπωρο προδιαθέτει χουζούρεμα, πιτζάμα και σουπίτσες. Μια συμβουλή: Επειδή ποτέ δεν ήμουν φίλη εθνικών γιορτών, τέτοιου είδους events, ήταν πάντα μια καλή ευκαιρία μηδενισμού και επανεκκίνησης, για να περάσει γρηγορότερα ο καιρός μέχρι την επόμενη άδεια! Συγκεκριμένα, η 28η ήταν πάντα μια ευκαιρία να θυμάμαι ότι το «ΟΧΙ» είναι μια πολύ ωραία λέξη, που πρέπει πάντα να έχουμε στο λεξιλόγιό μας!
03 ΚΟΛΩΝΑΚΙ
04 ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΠΟΡΤΑΤΙΦ
CENTRAL COFFEE, FOOD & PASTRY
Έρχεται εκείνο το απόγευμα μετά τη δουλειά που νιώθεις τη λαχτάρα για γλυκό… σε χτυπάει κατακέφαλα, αφήνεις ότι κάνεις, βγαίνεις από τον προκαθορισμένο σου δρόμο… Όχι όμως για το άγνωστο! Σίνα είσαι και ανηφορίζεις. Το να απολαύσεις (και όχι απλώς να φας) γλυκό είναι σοβαρή υπόθεση και αδιαπραγμάτευτη. Το πορτατίφ είναι από τα αγαπημένα μου ζαχαροπλαστεία, τα γλυκά είναι φτιαγμένα με τις καλύτερες πρώτες ύλες και η αισθητική τους υψηλή. Ο Τάσος Λύτρας που αγαπάει το γλυκό το ίδιο ή μάλλον περισσότερο από εμένα είναι εκείνος που θα απευθύνεις το «γεια στα χέρια σου!» μετά την πρώτη κουταλιά! Την απόλαυση την παίρνεις και πακέτο μαζί σου στο πορτατίφ factory αν είσαι τέρμα γλυκατζής παραγγείλεις και τούρτα. Το καφέ του πορτατίφ στο Κολωνάκι είναι σταθερή αξία τραπεζάκια και μυρωδιές σοκολάτας ότι πρέπει καθώς χειμωνιάζει. Συνιστώ οτιδήποτε με κρέμα φιστίκι αιγίνης που είναι υλικό-ατού στα γλυκά του.
Το έμαθες από τον εξαιρετικό καφέ του ως take away, καιρός να μάθεις και τα νέα… Ότι επεκτάθηκε, έχει πλέον έναν πολύ ωραίο χώρο όπου μπορείς να καθίσεις να πιεις τον καφέ σου και βασικά να απολαύσεις. Γιατί καφές και φαγητό θέλουνε χρόνο και απόλαυση. Πηγαίνοντας ή γυρνώντας από τη σχολή ή τη δουλειά, στη Σόλωνος θα βρεις το Central με ένα college στυλ και ένα μεγάλο παράθυρο που κοιτάει στο δρόμο με σταντάκια. Μεγάλο εύρος επιλογών, όλα λαχταριστά και (ευτυχώς) «μπαμπάτσικα». Ομελέτες, σάντουιτς, σαλάτες, burgers, club sandwich. Και γλυκό, γλυκό, γλυκό που θα σε κερδίσει σε γεύση, όψη και μυρωδιά. Βάφλες, pancakes, σουφλέ, cheesecakes και παγωτά για να τα συνδυάσεις όπως σου αρέσει εσένα. Κάνε μου τη χάρη και ρίξε μια ματιά στις σελίδες του στο facebook και στο instagram, οι εικόνες «μιλάνε» μόνες τους!
Σόλωνος 111, Αθήνα Τ.: 210 33 00 886 | fb: Centralcafe insta: @centralcoffee111
Σίνα 21, Αθήνα Τ.: 210 36 21 866 | fb.: Πορτατίφ
1937 COFFEE BAR
05 ΣΥΝΤΑΓΜΑ Εδώ στην Κλειτίου, ένα μικρό στενάκι στο κέντρο που πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα και νιώθεις πως μπήκε το φθινόπωρο για τα καλά… Μπορείς άφοβα να «ρομαντιστείς» ακόμη κι αν δεν είναι του τύπου σου, το μαγαζί σε βάζει σε ατμόσφαιρα ταινίας. Κάτι από παλιά Αθήνα, κάτι από γαλλικό bistro και απόδραση από τον πανικό της πολύβουης πόλης. Το πρωί έχει την ηρεμία που ονειρεύεσαι για να πιεις τον καφέ σου και το βράδυ την ατμόσφαιρα που λείπει από την σωρεία μαγαζιών που συγκεντρώνουν «φασαριόζικο» κόσμο. Είναι από τα μέρη που κρατάς «μυστικά» και πηγαίνεις για να δραπετεύσεις και να απολαύσεις. Η απόλαυση στον καφέ, στο κρασί, στο φαγητό, στη στιγμή είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Κλειτιου 1β, Aθήνα | Τ.: 212 10 56 629 | fb.: 1937 Coffee Bar
Θανάσης Βέμπος
Η ανεξήγητη πόλη
Ένας επίμονος αστικός θρύλος αφορά τον παράξενο ωτοστοπατζή, συνήθως αντίθετου φύλου από τον οδηγό, που εξαφανίζεται μυστηριωδώς, έχοντας κάποιες φορές προφητέψει δεινά, ή απλώς τρομοκρατήσει.
1
1. Καθημερινή 29.4.1959 2. Βραδυνή 22.6.1950
2
www.vembos.gr
Η σύγχρονη λαογραφική έρευνα έχει ανακαλύψει μοτίβα που αποτελούν μετεξελιγμένα παλιότερα αρχέτυπα. Ένα απ' αυτά είναι εκείνο του «ωτοστοπατζή-φάντασμα»: κάποιος πηγαίνει με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα του σε μια ερημική περιοχή τη νύχτα. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας άντρας ή μία γυναίκα που κάνει ωτοστόπ. Ο οδηγός τον/την παίρνει στο αυτοκίνητό του. Το άτομο αυτό συμπεριφέρεται περίεργα και μόλις ο οδηγός αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, το άτομο εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Αργότερα ο οδηγός πληροφορείται ότι το άτομο αυτό έχει πεθάνει εδώ και καιρό -συνήθως από τροχαίο. Την εποχή που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, τα συναπαντήματα αυτά αφορούσαν οδηγούς αμαξών. Ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης αναφέρει μια περίεργη ιστορία από την Αθήνα του 19ου αιώνα. Κάποτε που είχε εκδηλωθεί επιδημία ευλογιάς, ένας αμαξάς διέσχιζε τα μεσάνυχτα την οδό Αθηνάς. Κοντά στο εκκλη-
σάκι της Αγίας Μαύρας στου Ψυρρή τον σταμάτησε μια μαυροφορεμένη γυναίκα η οποία ανέβηκε στην άμαξα και του είπε να την πάει στο Φανάρι του Διογένη. Όταν έφτασε εκεί ο αμαξάς είδε ότι από το αμάξι κατέβηκαν τρεις γυναίκες και όχι μία. Τρόμαξε τόσο πολύ που χτυπώντας με το καμτσίκι τα άλογα έγινε καπνός χωρίς καν να ζητήσει χρήματα. Την άλλη μέρα η ευλογιά ξέσπασε την Πλάκα, στο μέρος που είχαν κατέβει από το αμάξι οι μαυροφόρες. (Ν. Πολίτη, Παραδόσεις, 1908) Ο Γεώργιος Γούλιας ήταν ταξιτζής από τη Θεσσαλονίκη και πριν τον πόλεμο έκανε τακτικά δρομολόγια Θεσσαλονίκη-Κοζάνη. Μια μέρα που γύριζε άδειος από Κοζάνη, μια μαυροφορεμένη γριά του έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Γούλιας την έβαλε να καθίσει πίσω. Ο ταξιτζής της έκανε ερωτήσεις αλλά εκείνη δεν απαντούσε. Δέκα χιλιόμετρα παρακάτω κοίταξε πίσω κι είδε πως η γριά έλειπε. Φοβήθηκε μήπως είχε πεταχτεί έξω, σταμάτησε κι έψαξε, αλλά χωρίς να βρει τίποτα. Μήνες μετά γύριζε πάλι αδειανός από Κοζάνη όταν την ξαναβρήκε στο ίδιο σημείο. Την πήρε και τη ρώτησε τι είχε συμβεί. «Τίποτε», απάντησε εκείνη. Μετά από μισή ώρα πάλι εξαφανίστηκε. Το μεγάλο Σάββατο του 1940 γύριζε πάλι αδειανός όταν ξαναείδε τη γριά. Στο σημείο που εξαφανιζόταν την είδε να εξαϋλώνεται: «τα μαύρα της ρούχα έγιναν λευκά, η μορφή της νεανική. Μου έφυγε τιμόνι από τα χέρια!» Μόλις σταμάτησε ένιωσε μια θερμή πνοή κι άκουσε ένα τρανταχτό γέλιο γεμάτο
Το Φάντασμα που Έκανε Ωτοστόπ: Παράξενες συναντήσεις
σαρκασμό. Αργότερα έμαθε ότι στο σημείο εκείνο είχε σκοτωθεί σε τροχαίο μια κοπέλα που γύριζε νύφη στο χωριό της. (Βραδυνή 22.6.1950) Το 1987 η ίδια ιστορία θα επαναλαμβανόταν στην Αθήνα. Ήταν 4 πμ όταν μια όμορφη κοπέλα μπήκε σε ένα ταξί στην πλατεία Αμερικής και ζήτησε από τον ταξιτζή να την πάει στην Πεντέλη, κοντά στον πύργο της Δούκισσας της Πλακεντίας. Επειδή δεν είχε λεφτά, είπε στον ταξιτζή να περιμένει λίγο. «Ο ταξιτζής βαρέθηκε να διαμαρτυρηθεί. Του έκανε όμως εντύπωση ότι το κορίτσι μπήκε στον κήπο και στην αυλή και μετά πέρασε μέσα στο σπίτι χωρίς να χρησιμοποιήσει κλειδί, αλλά έτσι, σαν ν’ άνοιγαν απότομα κι αυτόματα οι πόρτες στο πέρασμά της». Όμως η ώρα περνούσε. Ο εκνευρισμένος οδηγός άρχισε να χτυπά το κουδούνι. Του άνοιξε μια μεσόκοπη γυναίκα μαυροντυμένη. Ο ταξιτζής μπήκε απότομα μέσα και στο σαλόνι είδε την φωτογραφία της κοπέλας η οποία (φυσικά) είχε σκοτωθεί την προηγούμενη χρονιά σε τροχαίο –μάλιστα την επόμενη μέρα ήταν το μνημόσυνό της. (περιοδικό Ένα 22.10.1987) Ο μεγάλος σεισμός του 1978 στη Θεσσαλονίκη, συνοδεύτηκε από κάποια αλλόκοτα φαινόμενα. Πριν το σεισμό, δυο περίεργες ιστορίες άρχισαν να κυκλοφορούν στην περιοχή της Θεσσαλονίκης προερχόμενες από την περιοχή της Βόλβης. Ένας ταξιτζής από το Λαγκαδά ισχυρίστηκε ότι μια μαυροφορεμένη γριά του ζήτησε να την πάει στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης. Η γριά δεν είχε αποσκευές κι έτσι ξεκίνησαν για τον προορισμό τους. Όταν έφτασαν στο Πανόραμα, η γριά ζήτησε από τον ταξιτζή τις αποσκευές. Προβληματισμένος, ο ταξιτζής άνοιξε το πορ-
τμπαγκάζ και με έκπληξη είδε μέσα μια μεγάλη βαλίτσα. Όταν την άνοιξε, είδε πως η βαλίτσα είχε δυο μεγάλα χωρίσματα: στο ένα υπήρχε σιτάρι και στο άλλο ξεραμένο αίμα. Η γριά είπε: «Η Θεσσαλονίκη θα καταστραφεί στις 19 Ιουνίου». Κατόπιν εξαφανίστηκε. Η δεύτερη ιστορία αφορά έναν νταλικέρη ο οποίος πήγαινε από την Θεσσαλονίκη προς τον Λαγκαδά όταν συνάντησε έναν μαυροφορεμένο γέρο που του έκανε ωτοστόπ. Ο νταλικέρης τον πήρε μαζί του και κάποια στιγμή ο περίεργος γέρος του είπε ότι η Θεσσαλονίκη θα καταστραφεί στις 19 Ιουνίου. Τελικά ένας πολύ ισχυρός σεισμός -με επίκεντρο την περιοχή του Λαγκαδά- ταρακούνησε τη Θεσσαλονίκη την ημερομηνία που «προφήτεψαν» οι αλλόκοτες οπτασίες. Όμως η πραγματικά μεγάλη δόνηση συνέβη την επόμενη νύχτα. Ένας φίλος και συνεργάτης, μού ανέφερε μια παρόμοια περίεργη ιστορία που τού είχε συμβεί στις 9 Σεπτεμβρίου 1989 στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Τήνου, στην Αθήνα. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και προχωρούσε μαζί με άλλους δύο φίλους στο δρόμο, όταν τους σταμάτησε μια γριά που έσερνε ένα καροτσάκι μωρού και η οποία τους ανήγγειλε σιβυλλικά: «Θα σας λιώσουμε με σεισμούς». Σχεδόν ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, σεισμός 5,9 Ρίχτερ χτύπησε την Αθήνα αφήνοντας πίσω τους 143 νεκρούς και την καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση μιας πόλης που έως τότε θεωρείτο «άτρωτη» από σεισμούς.
ΓΝΗΣΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ Η Κληματαριά στην πλατεία Θεάτρου, παμπάλαιο μαγαζί με γλύκα αλλοκαιρινή, αλλά όχι μελό. Με τη φιλοσοφία της αυθεντικής ταβέρνας που τείνει να εξαφανιστεί, χωρίς μοντερνιές και φιοριτούρες στέκει εκεί από το 1927 για να προσελκύει κόσμο από όλη την Αθήνα να τον διασκεδάζει και να τον καθησυχάζει με τον τρόπο της από τα χιλιάδες που συμβαίνουν. Η αισθητική και το καλό φαγητό την έκαναν να αλλάζει δεκαετίες με την ίδια προτίμηση του κόσμου. Είναι οι φυλλωσιές της κληματαριάς και οι τεράστιες γάστρες που ψήνουν τα κρέατα με το που διαβαίνεις την είσοδο. Είναι το γλυκόπιοτο βαρελίσιο κρασί αλλά και η μουσική του που την κάνει δημοφιλή. Εδώ στήνονται γλέντια τελετουργικά, μουσικοί και πελάτες συχνά γίνονται ένα. Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή “Το γνωστό τρίο υποδέχεται εκλεκτούς καλλιτέχνες” ενώ από Τρίτη έως Πέμπτη ο Θεόδωρος Κουέλης , ο Νίκος Πλατύραχος και η Κατερίνα Τσιρίδου διαδοχικά έχουν αναλάβει την περιπλάνηση μας σε λαϊκούς και ρεμπέτικους ήχους. Αν δεν καταφέρετε να παρευρεθείτε, αν και σας το προτείνουμε, παρακολουθήστε Live Streaming το μουσικό πρόγραμμα μέσα από την ιστοσελίδα https://klimataria.gr/live-stream/ και μέσα από το κανάλι στο Youtube!
Πλ. Θεάτρου 2, Aθήνα // τηλ.: 210 3216 629
www.klimataria.gr
H ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ampazis.gr
www.
Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”
Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι φίλος καλός, πατριώτης Χιώτης, διαφημιστής το επάγγελμα. Θα μου πεις οκ, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Εκτός ashφαλλός του μπάτσου και του βουλευτή. Αλλά κι αυτοί ακόμα αν το καλοσκεφτείς είναι αναγκαίο κακό. Τέλος πάντων άλλο λέγαμε. Α ναι. Για το πατριωτάκι που διαφημίζει τον καπιταλισμό. Που δε θέλει δηλαδή και πολύ διαφήμιση, αφού χωριό πού φαίνεται κολαούζο δε θέλει... Πάλι όμως έφυγα απ' το θέμα. Που είναι το τηλεφώνημα του παλιού φίλου και συνεργάτη. Και λέω και συνεργάτη γιατί κατά καιρούς μου έχει δώσει να κάνω με το αζημίωτο παρακαλώ, μουσικές και στιχάκια για ραδιοφωνικά σποτ και τζιγκλάκια γνωστών προϊόντων και υπηρεσιών πελατών του. Αυτή τη φορά πρόκειται για τουριστικό γραφείο. Το concept είναι περίπου το εξής: Τηλεοπτική διαφήμιση, άρα όλο κι όλο τριάντα δευτερόλεπτα. Σε απόλυτη ησυχία, γαλήνιο τοπίο δίπλα σε ένα ήσυχο ποταμάκι. Καμιά δεκαριά γυναίκες με φόρμες κάνουν γιόγκα. Τσίου τσίου τα πουλάκια και ο ήλιος λαμπερός. Μια απ' όλες, η μόνη πλατινέ ξανθιά και έντονα βαμμένη, είναι και η ενδυματολογική παραφωνία της ομάδας. Τιγρέ κολάν και αμάνικο μπλουζάκι με στρας και βαθύ ντεκολτέ. Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και χτυπάει το κινητό της. Που έχει βέβαια ξεχάσει να το βάλει στο αθόρυβο και είναι ακριβώς δίπλα της. Και έχει ringtone σκυλάδικο σε τέρμα ένταση. Μέχρι να προλάβει να το κλείσει περνάνε πέντε βασανιστικά για όλους δευτερόλεπτα. Τόσο χρόνο έχω. Πέντε μόνο δευτερόλεπτα. Ένα ρεφραινάκι. Και πρέπει να γράψω άσμα καψούρικο, σκυλάδικο και χιουμοριστικό. Και ή δυνατόν ταξιδιάρικο, ως εκ της φύσεως του προϊόντος που διαφημίζεται. Σπαζοκεφαλιά. Γρίφος. Που όμως "είναι πολλά τα λεφτά Άρη" και ως εκ τούτου η έμπνευση με επισκέφτηκε πάραυτα. Ή μάλλον: πάρε αυτά! Πήρα λοιπόν κιθάρα, χαρτί και μολύβι και ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: "Μου φτάσανε τα κέρατα, μέχρι της γης τα πέρατα" Και σκυλάδικο και καψούρικο και χιουμοριστικό και ταξιδιάρικο! Ότι θέλει ο πελάτης. Και επειδή ως γνωστόν, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη κι άμα φας ένα πατατάκι δε σταματάς αν δεν αδειάσει το σακουλάκι, συνέχισα λοιπόν ακάθεκτος συμπληρώνοντας τέσσερα κουπλέ, έτσι να μου βρίσκονται δια πάσαν πιθανή μελλοντική χρήση... Λαγονήσι, Καρπενήσι και στα άλλα τα νησιά άκουγα Ρουβά και Βίσση και μου ήρθε μια φλασιά.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ Του Παντελή Αμπαζή
Πώς γυρνούσες στις Κυκλάδες σε προχώ μπιτσόμπαρα και με σκυλομαντινάδες έσερνες τα τσόκαρα. ΜΟΥ ΦΤΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΕΡΑΤΑ. Λαγονήσι, Καρπενήσι και στα άλλα τα νησιά στο Λονδίνα, στο Παρίσια στην Εκάλη, στη Δροσιά. Δε γλυτώνεις από μένα και στον Παρνασσό για σκι και στη Μύκονο για clubing θα σε βρω θα σε ξεσκι. ΜΟΥ ΦΤΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΕΡΑΤΑ. Λαγονήσι, Καρπενήσι και στα άλλα τα νησιά φτου σου να μη σε ματιάσω φόρα χάντρα θαλασσιά. Θα στη στήσω να σε πιάσω Ψυχικό και Κηφισιά Λαγονήσι Καρπενήσι και στα άλλα τα νησιά. ΜΟΥ ΦΤΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΕΡΑΤΑ. Λαγονήσι, Καρπενήσι και στα άλλα τα νησιά με Μαγκάρετ και Στανίση μου 'ρθε άλλη μια φλασιά. Όποια πέτρα κι αν σηκώνεις από κάτω θα με βρίσκεις στα μπαράκια με σφηνάκια στα σκυλάδικα με friskies. ΜΟΥ ΦΤΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΕΡΑΤΑ
παραδοσιακή και μοντέρνα ελληνική κουζίνα Επτανήσου 15 | Αθήνα | Πλατεία Αγίου Γεωργίου | τ.: 210 82 19 406 Fb: kivelirest