Η πόλη ζει | τ.91 by Η Πόλη Ζει

STREET

PRESS 91//03-22

μον αδ ι κέ ς γ ασ τ ρον ο μ ι κ έ ς δ ημ ιου ργ ί ε ς

www.mistikoskipos.gr Καραολή Δημητρίου 21, Χαλάνδρι / Τηλ. 213 037 0929 Μυστικός Κήπος

Η κουζίνα Η γαστρονομική ταυτότητα του «Μυστικού Κήπου» κινείται γύρω από την ελληνική δημιουργική κουζίνα. Με βάση τις εξαιρετικές πρώτες ύλες που έρχονται από μικρούς Έλληνες παραγωγούς από κάθε μεριά της χώρας και το μεράκι για δημιουργία πρωτότυπων, γευστικών συνδυασμών, ο Δημήτρης και ο Σείριος έχουν φτιάξει ένα μενού που αντάξιό του δύσκολο να βρεις σε άλλο μαγαζί της πόλης. Πιάτα όπως η ρεβυθάδα με μυλοκόπι ή το dumpling με μανιτάρια, αυγολέμονο, τζίντζερ και custard αρωματισμένο με τρούφα δημιουργούν μια πανδαισία γεύσεων, ενώ τα άγρια μανιτάρια και τα φρέσκα όστρακα που βρίσκεις στον «Μυστικό Κήπο» όλες τις εποχές υπόσχονται ξεχωριστά γεύματα. Μαζί με το φαγητό, δεν ξεχνάμε φυσικά τη μεγάλη ποικιλία σε αποστάγματα· λίστα κρασιών με επιλεγμένες ελληνικές ετικέτες, μονοποικιλιακές τσικουδιές ή Μοσχάτο Αμβούργου είναι λίγες μόνο από τις αλκοολούχες απολαύσεις που αναδεικνύουν τα αρώματα και τις γεύσεις των πιάτων.

Ο χώρος Μία χαρακτηριστική πόρτα σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους τους Χαλανδρίου είναι αυτή που σε οδηγεί σε έναν χώρο που δεν θυμίζει σε τίποτα την ταχύτητα της μεγαλούπολης. Αντίθετα, σε μεταφέρει σε αλλοτινές εποχές που θυμίζουν παλιά αυθεντική Αθήνα. Μία μαγική αυλή, γεμάτη φυτά που μοσχοβολούν και ασβεστωμένους τοίχους, ενώ, στον εσωτερικό χώρο, ξύλινα, μπαμπού και ψάθινα στοιχεία βρίσκονται εκεί για να αποδώσουν μία προσεγμένη νησιώτικη ατμόσφαιρα. Με άλλα λόγια, ένας «Μυστικός Κήπος» που φτιάχτηκε για να μας ταξιδεύει γαστρονομικά και αισθητικά. Γιατί, φυσικά, ο χώρος δημιουργήθηκε με βάση την κουζίνα, που έχει βαλθεί να φέρει στο πιάτο μας γεύσεις ελληνικές και αυθεντικές.

www.ipolizei.gr

Γνώμες

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

91//03-22

Ο ΉΧΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΉΝΑΣ

STREET

PRESS

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ

Σε μεγάλωσαν με το όνειρο ότι αν σπουδάσεις, αν μελετήσεις, αν είσαι «καλό παιδί», όλα στη ζωή σου θα είναι καλά. Δεν θα ζήσεις τις ταραχές της προηγούμενης και της πιο προηγούμενης γενιάς, τίποτα κακό δε θα συμβεί στην «ευρωπαϊκή ουτοπία» που είχε χτιστεί γύρω σου και σε «προστατεύει» από όλα τα δεινά του παρελθόντος. Το παρόν ήρθε αλλαγμένο, το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό. Εμπρός, πάμε μπροστά, για κάτι νέο. Και όταν βγήκες από αυτή τη φούσκα που έχτισαν πολλοί, για εσένα και εμένα, τον 30 something, άρχισε κάτι να μην πηγαίνει καλά. Δεν ήξερες όμως τι ακριβώς. Μαζεύτηκαν σωροί και έγιναν θηλιά που σε πνίγει ακόμη και το πρωί που ξυπνάς.

Άντα Κουγιά Ηλέκτρα Τζώρτσου Σοφία Αργύρη Βαγγέλης Χωραφάς Γκανιάν Umberto Davoli Γιάννης Ράγκος Παντελής Αμπαζής Δημήτρης Προύσαλης Κώστας Παπάς Μάκης Διόγος Μαντώ Βλάχου Λέανδρος Σλάβης Σοφία Τριανταφυλλοπούλου Θανάσης Βέμπος Θανάσης Καρανίκας Ρόζα Μπεσαμέλ Χρύσανθος Ξάνθης

Άκουσες από τα τηλέφωνα σειρήνες στο Βελιγράδι, είδες παιδιά να σκοτώνονται από αστυνομικούς, είδες κόσμο να αυτοκτονεί γιατί δεν έχει πληρώσει το ρεύμα, είδες φωτιές στη Συρία, ανθρώπους να παίρνουν τα όπλα στην Αρμενία, ιούς να αλλάζουν τα δεδομένα – ακόμη και τη φαινομενική δημοκρατία που θεωρούσες ότι ζεις- τη φύση να αλλάζει, τους χάρτες να αλλάζουν, το πρόβλημα στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη να διαιωνίζεται, να προσπαθείς να βγάλεις άκρη σχετικά με το πόσο κακό είναι το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Κι εσύ κλεινόσουν στον προστατευμένο σου μικρόκοσμο, ακολουθώντας την ανθρώπινη τάση σου για προστασία και επιβίωση: «Όλα αυτά είναι μακριά από μένα» έλεγες, όχι γιατί είσαι κακός ή αδιάφορος, αλλά γιατί ήθελες να ζήσεις, όπως ονειρευόσουν όταν έπαιζες με τα παιχνίδια σου. Κι έτσι, η ενηλικίωση και η πραγματικότητα συγκρούστηκαν με το όνειρο. Όταν όμως η φρίκη ήρθε πιο κοντά σου - μόλις 1 ημέρα και κάτι με το αμάξι – ένιωσες να σου κόβεται η ανάσα. Σαν να αντέδρασες περισσότερο από άλλοτε, σαν να έφτασες στο αμήν. «Μας έσκισαν», αναφωνείς επιδεικτικά και τώρα που έφτασες όντως 30 something σκέφτεσαι ρεαλιστικά (;) και δεν κλείνεις τα μάτια (;) Όντως ο πόλεμος μπορεί να έρθει κοντά σου. Όντως, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ο ήχος της σειρήνας μπορεί να ηχήσει και οι λεωφόροι να είναι ακινητοποιημένες, να μην έχεις καταφύγια – γιατί πάνε αυτά, περάσανε, ανήκουν στο παρελθόν. Και το αδιέξοδο που χρόνια ένιωθες, να είναι πια απτό. Τόσο απτό που ο ήχος της σειρήνας σε κάνει να θέλεις να κλείσεις πάλι μάτια και αυτιά και να κλειδωθείς σε έναν μικρόκοσμο επιβίωσης.

ΘΈΜΑΤΑ

Και εκεί που λες «μας έσκισαν», αναρωτιέσαι πότε άφησες να συμβεί όλο αυτό. Άλλοι να αποφασίζουν για σένα και οι κοινωνίες που διατείνονται ότι πηγαίνουν μπροστά, να γυρίζουν όλο πιο πίσω στο έρεβος του αιματηρού παρελθόντος. Κανένας κώδικας συμπεριφοράς δεν άλλαξε, η εξουσία έχει πάντα το ίδιο πρόσωπο και τα ίδια μέσα να επιβάλλεται, απλά εξελίσσονται μαζί με την τεχνολογία. Όπλα, άρματα, αεροπλάνα, παραπληροφόρηση, εμπάργκο, δορυφόροι του Έλον Μασκ. Κι όλη η παραμύθα για έναν κόσμο εξελιγμένο που έχει θεσπίσει ανθρώπινα δικαιώματα, διαλύεται από τον ήχο της σειρήνας.

[ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΔΎΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΏΝ] ΤΟ ΣΚΛΗΡΌ ΠΡΌΣΩΠΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑΣ [ΠΆΜΕ ΑΠΌΨΕ ΓΙΑ ΣΕΡΓΙΆΝΙ] ΜΙΑ ΒΌΛΤΑ ΣΤΑ ΠΆΛΚΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ

Τι να κάνεις; Τι να κάνω; Θα διχαστώ στα social media εξαπολύοντας ευθύνες, μόνο και μόνο για να ξεσπάσω τα νεύρα μου, να δώσω πάλι μια ταμπέλα· ο κακός ο Πούτιν, οι ναζιστές Ουκρανοί, οι κυβερνήσεις-τσίρκο, οι πρόσφυγες από την Ουκρανία που είναι αδέρφια μας, οι πρόσφυγες από τη Συρία να πνιγούν, ρατσιστής ο ένας, γελοίος ο άλλος, επικίνδυνος δεξιός, άχρηστος αριστερός.

[ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ] AKA ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Ενώ η μόνη ταμπέλα που πρέπει να βάλεις είναι «Φτάνει πια». Πάρε μία και μόνη θέση. Αν θες, σου φτιάχνω και hashtag. #Με_την_Ειρήνη. Ότι κι αν σημαίνει «ειρήνη» για τον καθένα.

[BOHO] ΞΈΡΕΙΣ ΚΙ ΕΣΎ ΤΙ ΕΊΝΑΙ

Υ.Γ. Ο κύριος του εξωφύλλου μας χαμογελά και μας προ(σ)καλεί σε νέες περιπέτειες. Αλήθεια, ποιος είναι; ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ ΚΑΝΈΝΑΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΌΣΟ ΑΝΌΗΤΟΣ ΏΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΆ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΙΡΉΝΗ. ΣΤΗΝ ΕΙΡΉΝΗ, ΟΙ ΓΙΟΙ ΘΆΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΆΔΕΣ ΤΟΥΣ. ΣΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ, ΟΙ ΠΑΤΕΡΆΔΕΣ ΘΆΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ. Ηρόδοτος, 480-420 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος

ΤΡΥΓΑΙΟΣ: […] ΤΏΡΑ ΤΟ ΦΑΓΟΠΌΤΙ ΤΟ ΠΑΛΙΌ ΘΥΜΗΘΕΊΤΕ ΠΟΥ Η ΕΙΡΉΝΗ ΜΑΣ ΈΔΙΝΕ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΕΚΕΊΝΑ, ΤΑ ΜΎΡΤΑ, ΤΑ ΣΎΚΑ, ΤΟ ΚΡΑΣΊ ΤΟ ΟΛΌΓΛΥΚΟ ΤΗΝ ΙΤΙΆ ΣΤΟ ΠΗΓΆΔΙ, ΤΙΣ ΕΛΙΈΣ - ΑΧ ΛΑΧΤΆΡΑ - ΚΑΙ ΓΙΑ ΌΛΑ ΕΤΟΎΤΑ ΤΗ ΘΕΆ ΠΡΟΣΦΩΝΉΣΤΕ… […] «Ειρήνη», Αριστοφάνη

«Ο ΠΌΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΈΡΧΕΤΑΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ Ο ΠΡΏΤΟΣ. ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΑΥΤΌΝ ΓΊΝΑΝΕ ΚΙ ΆΛΛΟΙ ΠΌΛΕΜΟΙ. ΌΤΑΝ ΤΕΛΕΊΩΣΕ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ, ΥΠΉΡΧΑΝ ΝΙΚΗΤΈΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗΜΈΝΟΙ. ΣΤΟΥΣ ΝΙΚΗΜΈΝΟΥΣ, Ο ΦΤΩΧΌΣ ΛΑΌΣ ΠΈΘΑΙΝΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΕΊΝΑ. ΣΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΈΣ Ο ΦΤΩΧΌΣ ΛΑΌΣ ΠΈΘΑΙΝΕ ΤΟ ΊΔΙΟ». Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου – Απόσπασμα, Μπέρτολτ Μπρεχτ

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις, για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου // Σπύρος Αποστολόπουλος Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904 Ατελιέ: Υρώ Πιτσικάλη // Μυρτώ Στέλιου

[Ο «ΓΥΡΟΣ» ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ] ΠΌΛΗ ΜΊΑ, ΓΎΡΟΙ ΠΟΛΛΟΊ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞH [ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ] «Η ΒΊΑ ΈΧΕΙ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ, ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΆ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΕΊΝΑΙ ΥΠΟΔΌΡΙΑ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΗΣ»

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

WWW. ipolizei. gr

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

[ΕΚΔΟΣΗ]

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

Τα πολλά πρόσωπα του πολέμου ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΩΡΑΦΑ Διευθυντή της ιστοσελίδας γεωπολιτικής GEOEUROPE. Η πιο γνωστός ορισμός του πολέμου, του μεγάλου θεωρητικού Καρλ φον Κλαούζεβιτς, είναι «o πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα».

Τζένκινς διέγειρε τη φαντασία της χώρας και η δύναμη αυτού του συρρικνωμένου αντικειμένου ήταν τεράστια, αφού έγινε σύμβολο της αγγλικής υπερηφάνειας.

Ο πόλεμος έχει μια διαρκή φύση που καταδεικνύει τέσσερις συνέχειες: μια πολιτική διάσταση, μια ανθρώπινη διάσταση, την ύπαρξη αβεβαιότητας και μια σύγκρουση βουλήσεων. Ο Κλαούζεβιτς παρατήρησε ότι όλοι οι πόλεμοι περιλαμβάνουν πάθος, συχνά βασισμένο στα εχθρικά αισθήματα των ανθρώπων. Διαφορετικά, τα κράτη θα απέφευγαν εντελώς τον πόλεμο, συγκρίνοντας απλώς τις σχετικές δυνάμεις τους σε «ένα είδος πολέμου με άλγεβρα». Τόνισε την αβεβαιότητα των πολέμων, δηλώνοντας ότι ο πόλεμος συχνά «[μοιάζει] με ένα παιχνίδι με τραπουλόχαρτα». Τελικά, ο πόλεμος είναι πάντα ένα θέμα πολιτικής, καθώς «ο πολιτικός στόχος… θα καθορίζει τόσο τον στρατιωτικό στόχο… όσο και την προσπάθεια που χρειάζεται». Ενώ αυτές οι συνέχειες είναι παρούσες σε όλους τους πολέμους, κάθε πόλεμος υπάρχει μέσα σε κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά πλαίσια, δίνοντάς του ένα μεγάλο μέρος του μοναδικού του χαρακτήρα.

Το 1738 ο Τζένκινς έδωσε κατάθεση ενώπιον του Κοινοβουλίου, η οποία μαζί με άλλες υποθέσεις, στοιχειοθέτησαν το casus belli με την Ισπανία. Ο πόλεμος διήρκεσε από το 1739 μέχρι το 1748. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, με κερδισμένους τους Ισπανούς.

Εκτός από τους γνωστούς Παγκόσμιους Πολέμους, το Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και πολλούς άλλους, υπάρχουν και πόλεμοι λιγότερο γνωστοί. Από συμβολικοί έως αστείοι και αξιοθρήνητοι.

Ο πόλεμος του γουρουνιού Το 1859 το νησί Σαν Χουάν ήταν διεκδικούμενο από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Τότε, ο Αμερικανός Λάιμαρ Κάτλερ πυροβόλησε και σκότωσε ένα (βρετανικό) γουρούνι. Οι βρετανικές αρχές απείλησαν να τον συλλάβουν, αν δεν επανόρθωνε. Οι Αμερικανοί του νησιού ζήτησαν τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού, που έστειλε έναν λόχο πεζικού. Παράλληλα, κινητοποιήθηκε και ο βρετανικός στόλος. Τελικά, οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε κοινή κατοχή του νησιού, με μόνη απώλεια το γουρούνι.

Ο πόλεμος των Εμού Έγινε μεταξύ του Αυστραλιανού στρατού και των γιγαντόσωμων πτηνών Εμού, που κατέστρεφαν την αγροτική παραγωγή, το 1932. Νικητές τα Εμού. Επιχειρήσεις έγιναν και το 1934, 1943 και 1948. Τελικά κατάφεραν να τα περιορίσουν. Ο πόλεμος Λιχάρ-Γαλλίας Στις 14 Οκτωβρίου 1883, το Λιχάρ, ένα χωριό της Ισπανίας, κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία επειδή «Ο βασιλιάς μας Αλφόνσο, όταν περνούσε από το Παρίσι στις 29 Σεπτεμβρίου, λιθοβολήθηκε και προσβλήθηκε με τον πιο άνανδρο τρόπο από τις άθλιες ορδές του γαλλικού έθνους». Καμία μάχη δεν έγινε ποτέ. Το 1983, το Λιχάρ κήρυξε ειρήνη. Ο πόλεμος του δρύινου κουβά Τον 14ο αιώνα στην Ιταλία υπήρχαν δύο κύρια στρατόπεδα, αυτό των Γιβελίνων που υποστήριζαν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και αυτό των Γουέλφων που υποστήριζαν τον Πάπα. Η πόλη της Μόντενα ανήκε στο αυτοκρατορικό στρατόπεδο, ενώ η πόλη της Μπολόνια στο παπικό. Το 1325, μια ομάδα στρατιωτών από τη Μόντενα όρμησε στην Μπολόνια και έκλεψε έναν δρύινο κουβά. Μεγάλη προσβολή. Η Μπολόνια, θέλοντας να διασφαλίσει την τιμή της, κήρυξε πόλεμο στη Μόντενα, με τη σύρραξη να κρατά 12 ολόκληρα χρόνια –με 2.000 νεκρούς– στη διάρκεια των οποίων η Μπολόνια δεν μπόρεσε να ανακτήσει τον κουβά, που φυλάσσεται μέχρι σήμερα στο καμπαναριό του καθεδρικού της Μόντενα. Ο πόλεμος για το αυτί του Τζένκινς Ο Ρόμπερτ Τζένκινς ήταν ένας Βρετανός καπετάνιος του οποίου το αυτί κόπηκε από την ισπανική ακτοφυλακή, που επιβιβάστηκε και ερεύνησε το πλοίο του «Ρεβέκκα», το 1731. Όταν ο Τζένκινς επέστρεψε στην Αγγλία, με το αυτί του διατηρημένο σε ένα μπουκάλι, είχε τρομερή επίδραση στη χώρα. Το αυτί του

Ο πόλεμος της πάστας Πόλεμος που προέκυψε από τον ισχυρισμό ενός Γάλλου ζαχαροπλάστη που ζούσε στην Τακουμπάγια ότι αξιωματικοί του μεξικανικού στρατού είχαν καταστρέψει το εστιατόριό του. Η Γαλλία αποφάσισε να υποστηρίξει το αίτημα για 600.000 πέσος αποζημίωση, στέλνοντας στόλο στη Βερακρούζ, το μεξικανικό λιμάνι στον Κόλπο του Μεξικού. Οι Γάλλοι κατέλαβαν την πόλη, κέρδισαν εγγύηση πληρωμής μέσω των καλών υπηρεσιών της Μεγάλης Βρετανίας και απέσυραν τον στόλο τους στις 9 Μαρτίου 1839.

Ο πόλεμος των 335 ημερών Πόλεμος ανάμεσα στην Ολλανδία και στα νησιά Σίλι. Τα νησιά Σίλι βρίσκονται στα ανοιχτά του αρχιπελάγους της Κορνουάλης. Το 1651, κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου, ενεπλάκησαν σε μια διαμάχη με την Ολλανδία που κράτησε μέχρι το 1986, δηλαδή 335 χρόνια. Ο μακροβιότερος πόλεμος στην ιστορία, αν και δεν έπεσε ούτε ένας πυροβολισμός, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι υπήρξε πράξη κήρυξης πολέμου. Ο πόλεμος Βρετανίας-Ουγκάντας Το 1977 το Λονδίνο διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Ουγκάντα. Την επόμενη η μέρα ο Ίντι Αμίν ανακοίνωσε ότι νίκησε τους Βρετανούς και αυτοανακηρύχτηκε Κατακτητής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου Τετραήμερος πόλεμος του 1969 μεταξύ Ονδούρας και Ελ Σαλβαδόρ. Αιτία του πολέμου ήταν οι τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών λόγω πολιτικών διαμαχών, κυρίως στο ζήτημα της μετανάστευσης από το Ελ Σαλβαδόρ στην Ονδούρα. Η αφορμή δόθηκε από τις ταραχές που ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου προκριματικού γύρου για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970. Στις 14 Ιουλίου, ο στρατός του Ελ Σαλβαδόρ επιτέθηκε στην Ονδούρα. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός, η οποία επιτεύχθηκε στις 20 Ιουλίου, ενώ ο στρατός του Ελ Σαλβαδόρ αποσύρθηκε στις αρχές Αυγούστου. Όπως έλεγε ο Σουν Τζου, «θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει», γιατί «η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη». Το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Θήρας 19 | Αθήνα | 112 57 | Τ: 216 93 90 230 e: ekdoseislogotypo@gmail.com | www.logo-typo.gr

ekdoseislogotypo

«Ο καλλιτέχνης που πασχίζει να υπηρετήσει τη φύση δεν είναι παρά ένας εκτελεστής». «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια/ Τα προβλήματα τα αισθηματικά τη νύχτα γίνονται βασανιστικά».* Η ορχήστρα παίζει στη διαπασών και η αοιδός Ραμόνα μας παίζει στα δάχτυλα — τα πορφυρά της νύχια, μακριά σαν της θεάς Κάλι, γρατζουνάνε ανεπαίσθητα τα μάγουλα των θαμώνων στα πρώτα τραπέζια της πίστας, καθώς κραδαίνει το μικρόφωνό της σ’ ένα σπαραχτικό κρεσέντο. «Ουάου», λέει ο Λούσιαν και χαϊδεύει την Μπιγκ Σου, ένα τσιουάουα απ’ το Κανκούν, που έχει κουρνιάσει τρομαγμένο στην αγκαλιά του. «Θέλω να την ζωγραφίσω! Κι εσένα!» λέει στον μεσήλικο σερβιτόρο που εκείνη τη στιγμή ανανεώνει τους ξηρούς καρπούς μας. Του μεταφράζω ελεύθερα τους εμπνευσμένους στίχους του δημιουργού και κουνάει με συμπάθεια το κεφάλι του. Με το ζόρι τον διακρίνω δίπλα μου, μέσα σε καπνούς από βαριά τσιγάρα στο νυκτερινό κέντρο «Η άβυσσος», σ’ έναν επαρχιακό δρόμο κάπου έξω απ’ το Διδυμότειχο. Σκέφτομαι ότι κατά βάθος με απωθεί ο ακραίος νατουραλισμός της ζωγραφικής του, αλλά συγχρόνως, κατά περίεργο τρόπο, με ελκύει αυτό που με απωθεί στα έργα του. Τι έχει καταφέρει ο άτιμος... Επιμένει να κεράσει απόψε, γιατί έκανε γερή μπάζα στον ιππόδρομο του Λονδίνου. Βρίσκεται ινκόγνιτο στην Ελλάδα, γιατί είναι καψούρης με ένα δεκαοκτάρικο, πλούσια γόνο μιας μεγαλοαστικής οικογένειας των Βορείων Προαστείων της Αθήνας. Την ζωγραφίζει εδώ και μια δεκαετία περίπου.

* Συνθέτης-στιχουργός: Χρήστος Κυριαζής, 1992. «Δεν υπάρχει στιγμή απόλυτης ευτυχίας»*

«Η ζωγραφική είναι η μόνη τέχνη όπου η διαισθητική ικανότητα έχει μεγαλύτερη αξία για τον καλλιτέχνη από την ίδια τη γνώση ή την ευφυΐα».

«Ο ζωγράφος πρέπει να εκφράζει εντελώς ελεύθερα τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις του, χωρίς να απορρίπτει τίποτα απ’ ό,τι ενστικτωδώς τον ελκύει... Το γούστο ενός ζωγράφου πρέπει να είναι ο καρπός των εμμονών που τον στοιχειώνουν».

«Ο ζωγράφος οφείλει να κρατιέται σε συναισθηματική απόσταση από το θέμα του, προκειμένου να του επιτρέψει να μιλήσει. Εάν αφήσει το πάθος που του εμπνέει να τον κατακλύσει, κινδυνεύει ενώ το ζωγραφίζει να το πνίξει».

«Η ζωγραφιά, για να μας συγκινήσει, δεν πρέπει ποτέ να μας θυμίζει απλώς τη ζωή, αλλά να αποκτήσει τη δικιά της ζωή, ακριβώς για να αντανακλά τη ζωή».

Ακροστιχίδα Γκανιάν#15-Φρόιντ

Γιατί Κρύβεσαι Ανώριμα; Ντύσου Ιδέες Άνομου Νόστου

«Η εντύπωση που δημιουργούν στον χώρο δύο ξεχωριστά άτομα μπορεί να διαφέρει όσο κι εκείνη που δημιουργεί ένα κερί σε σχέση με μια λάμπα».

Λούσιαν Φρόιντ (8.12.1922-20.7.2011)

Ο γερμανοεβραϊκής καταγωγής Βρετανός ζωγράφος Λούσιαν Φρόιντ (Lucian Freud), εγγονός του Σίγκμουντ Φρόυντ, έζησε και δημιούργησε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του στο Πάντινγκτον του Λονδίνου. Στα πρώτα του βήματα πειραματίστηκε με τον σουρεαλισμό, αλλά και σχετίστηκε χαλαρά με το νέορομαντικό κίνημα. Μέλος της αποκαλούμενης «Σχολής του Λονδίνου», μιας χαλαρής ομάδας με κύριο εκπρόσωπο τον Φράνσις Μπέικον, επέμεινε στην παραστατική ζωγραφική και απ' τη δεκαετία του ’50 και μετά άρχισε να αποκρυσταλλώνει το ιδιότυπο, υπερ-ρεαλιστικό ύφος του, ζωγραφίζοντας κυρίως προσωπογραφίες και ολόσωμα γυμνά πορτρέτα γυναικών κι αντρών, αστικά τοπία, αλλά και διάφορες σπουδές της φύσης. Λάτρης της σάρκας στην τέχνη και στη ζωή, τζογαδόρος, καρδιοκατακτητής, απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών, αφήνοντας πίσω του τουλάχιστον 13 αναγνωρισμένα τέκνα και 40 εξώγαμα, ενώ πλέον είχε αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα (αν και ο βρετανικός Τύπος είχε ζητήσει «να κλειδωθεί ο Φρόιντ στον Πύργο του Λονδίνου», επειδή αποτύπωσε τη βασίλισσα Ελισάβετ «ως τραβεστί» σ’ ένα πορτρέτο) και τον Μάιο του 2008 έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος εν ζωή καλλιτέχνης, όταν το πορτρέτο του «Benefits Supervisor Sleeping» πωλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Christie’s αντί 33,6 εκατ. δολαρίων. Ο ίδιος απέφευγε να πηγαίνει στα εγκαίνια των εκθέσεών του.

«Στη δημιουργία ενός έργου τέχνης, δεν υπάρχει στιγμή απόλυτης ευτυχίας... Είναι αυτή η βαθιά ανεπάρκεια που ωθεί τον ζωγράφο να συνεχίσει».

*Οι παραπάνω σκέψεις προέρχονται από συνέντευξή του Λούσιαν στο Τρίτο Πρόγραμμα του BBC το 1954, την εποχή που ο τριανταδυάχρονος τότε Φρόυντ παρουσίασε είκοσι έργα του στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας, εκπροσωπώντας τη Μεγάλη Βρετανία μαζί με τον Φράνσις Μπέικον και τον Μπεν Νίκολσον.

Γκανιάν-Φρόιντ

“Χωρίς μουσική, η ξωή θα ήταν ένα λάθος.” Φρήντριχ Νίτσε

ΡΕΜΠΈΤΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΆ ΌΡΓΑΝΑ

Καραολή και Δημητρίου 76 | Πειραιάς | Τηλ: 215 56 54 434 | Email: info@artport.gr www.artport.gr

artport.gr

piraeus_artport_gr

YouTube

Τι βγάζετε έντυπο; Κανείς δεν διαβάζει. Τι γράφετε τόσα κείμενα; Κανείς δεν ασχολείται. Άντε κάνα σύνθημα και πολλή φωτογραφία. Αν τα ακούγαμε όλα αυτά, δεν θα υπήρχαμε. Υπάρχουμε επειδή δεν τα ακούμε. Εδώ θα διαβάζετε κάπως δύσκολα κείμενα, που θέλουν να κάνουν πιο εύκολες τις ζωές μας και τις σχέσεις μας. Και ας είναι σε μαύρο φόντο, το χρώμα είναι στις έννοιες. Του Umberto Davoli

Η γραμματική της σκέψης Ίσως το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό που διακρίνει την εποχή που διανύουμε είναι η καθημερινή διαστρέβλωση του κοινωνικού ορθολογισμού προς όφελος ενός τρελού κύματος παραλογισμού που κατέστρεψε την πολιτική λογική και ισοπέδωσε τα θεμέλια της ηθικής συμπεριφοράς. Η ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΆΔΑ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΆΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ

τη δυτική μεσαία τάξη, που στερείται τώρα την ασφάλεια της αποικιακής κληρονο-

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΏΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΛΎΖΟΥΝ ΚΑΘΗ-

μιάς και το προνόμιο του ιμπεριαλισμού. Μια μεσαία τάξη στο έλεος της οικονομικής

ΜΕΡΙΝΆ ΣΕ ΈΝΑ ΚΟΡΕΣΜΈΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΏΝ

ανασφάλειας και θύμα ενός αβέβαιου μέλλοντος και μιας συνεχούς κρίσης.

ΔΕΔΟΜΈΝΩΝ ΣΎΝΝΕΦΟ, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΈΠΕΙ ΠΛΈΟΝ ΚΑΜΊΑ ΙΚΑΝΌΤΗΤΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΊΑΣ 'Ή ΣΥΝΑΙ-

Η ΛΟΓΙΚΉ ΈΧΕΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΕΊ ΑΠΌ ΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΉ ΚΑΤΑΙΓΊΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑ-

ΣΘΗΜΑΤΙΚΉ ΕΥΑΙΣΘΗΣΊΑ. Η διαδικτυακή γλώσσα

ΓΚΆΖΕΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΊΨΟΥΜΕ ΚΆΘΕ ΑΜΦΙΣΗΜΊΑ, ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΎΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ

απενεργοποιεί την κριτική ικανότητα, ακυρώνει τη

ΑΠΟΧΡΏΣΕΙΣ, ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΎΜΕ ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ. Ο ανθρώπινος νους ανα-

δυνατότητα της σε βάθος μελέτης και καθιστά αδύ-

γκάζεται να προσαρμοστεί στην αλγοριθμική γλώσσα, που ακυρώνει την άπειρη πολ-

νατη τη διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, με-

λαπλότητα της συναισθηματικής σφαίρας και μας φυλακίζει σε ένα ντετερμινιστικό

ταξύ καλού και κακού.

μέλλον από το οποίο είναι αδύνατο να ξεφύγουμε.

Γίνεται επομένως δυνατός ο μετασχηματισμός της

Θυμάμαι τα πρώτα σχολικά τεστ, όπου μας ζητούσανε να απαντήσουμε σε ένα ερω-

κοινωνικής αλληλεγγύης σε μνησικακία της ταυτό-

τηματολόγιο πολλαπλών επιλογών. Έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στην απάντηση

τητας, του διεθνούς πνεύματος του σοσιαλισμού σε

«Α», «Β» και «Γ». Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το θέμα της εξέτασης μου φαινόταν

εθνικιστική διεκδίκηση, της δημοκρατικής ηθικής

εξαιρετικά απλοποιημένο. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες γνώσεις. Ένα «Χ» στο σωστό

αξίας σε ελευθεριακό ξέσπασμα.

κουτί ήταν αρκετό και η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Με τον ίδιο αριθμό από σωστά κουτάκια, η βαθμολογία ήταν ίδια για όλους. Λίγη σημασία είχε, αν κάποιοι είχαν

Η ψηφιακή πλημμύρα που μας έπληξε έχει καταπιεί

πολύ ευρύτερη γνώση του εν λόγω θέματος.

κάθε πιθανότητα κριτικής διάκρισης, αντικαθιστώντας τις λέξεις με μια σημειωτική μυθολογία που δεν

Ήταν οι πρώτες προσπάθειες προσαρμογής της ανθρώπινης γλώσσας στη γλώσσα

χρειάζεται εξηγήσεις και που δεν μπορεί να συζητη-

της μηχανής. Τα πρώτα βήματα για να απλοποιηθεί η ανθρώπινη λογική και να γίνει

θεί. Οι λέξεις χάνουν την ικανότητά τους να πείθουν

συμβατή με την ψηφιακή λογική που θα χαρακτήριζε το διαδίκτυο. Ο αλγόριθμος θα

και γίνονται μεταφορές φανταστικών και αινιγματι-

αναγκαζόταν να θεωρήσει τη συναισθηματική εμπειρία μόνο ως πλεονασμό, θρόι-

κών περιεχομένων που μεταφράζονται σε σημάδια

σμα χωρίς λόγο, έπρεπε να πολώσει την ευαισθησία, να την κάνει δυαδική. Με αυτόν

πολιτισμικού ανήκειν.

τον τρόπο, όμως, το μέλλον φυλακίζεται σε μια ντετερμινιστική λογική που επιβάλλει το πιθανό ως αναγκαιότητα. Οποιαδήποτε μελλοντική συμπεριφορά θα πρέπει να

Έτσι, σε μια τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να εκπλα-

προσαρμοστεί αυτόματα στο προληπτικό μοντέλο.

γούμε, αν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι η Χίλαρι Κλίντον τρέφεται με το αίμα αθώων παι-

Όταν η πολλαπλή επιλογή μειώνεται σε τρεις πιθανές απαντήσεις, κατά συνέπεια,

διών που φυλακίζονται στο υπόγειο μιας πιτσαρίας,

κάθε άλλη εναλλακτική απάντηση αποκλείεται. Ο ορίζοντας της δυνατότητάς μας

ότι ο Τζον Κένεντι είναι ακόμα ζωντανός και συνομι-

αναμφίβολα συρρικνώνεται σε έναν περιορισμένο πιθανολογικό χώρο. Όπως είπε

λεί με τον Τραμπ για να σώσει την Αμερική από τους

ο Wittgenstein: «το όριο του κόσμου μας συμπίπτει με το όριο της γλώσσας μας».

κακούς, ότι οι Εβραίοι θέλουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη με τη βοήθεια του Σόρος (που όπως πάντα εμπλέκεται σε οποιαδήποτε συνωμοσία) κ.λπ. Δεν πρέπει επίσης να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι αβάσιμες μυθολογίες καταλαμβάνουν ιδιαίτερα

ΑΘΗΝΑ Η ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Μια περιήγηση σε τόπους της Αθήνας, όπου τα ανθρώπινα πάθη και η Ιστορία διασταυρώθηκαν με τη βία και τον θάνατο. Μια καταγραφή των σκοτεινών πλευρών της αθηναϊκής πατριδογνωσίας, απ’ όπου αναβλύζει η απωθημένη αστεακή «μνήμη του αίματος».

Γράφει ο Γιάννης Ράγκος

Αριστερά: Η πλατεία Δικαιοσύνης στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μετά την κατεδάφιση των κτιρίων του Πρωτοδικείου Αθηνών. Δεξιά: Η αντίστοιχη όψη της πλατείας, σήμερα.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΊΟΥ):

#10

Φωτιά… πυροσβέστες!* Μολονότι παραμένει σχεδόν «άγνωστη», η πλατεία Δικαιοσύνης, λίγο πριν την «εκβολή» της οδού Πανεπιστημίου στα Χαυτεία και την Ομόνοια, καταλαμβάνει ιδιαίτερη θέση στην

αθηναϊκή τοπογραφία. Σήμερα, λίγοι θυμούνται ότι το 1979 διαπράχθηκε εκεί η άγρια δολοφονία ενός δικηγόρου, που συγκλόνισε τον νομικό κόσμο και την ελληνική κοινωνία.

Διαμορφωμένη το 1984, μετά την κατεδάφιση του τότε το Πρωτοδικείου Αθηνών, η πλατεία Δικαιοσύνης είναι μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες μικρές πλατείες της Αθήνας, καθώς περιβάλλεται από χαρακτηριστικά τοπόσημα της πόλης: στη νότια πλευρά από το νεοκλασικό Αρσάκειο Μέγαρο (18461852), που αρχικά στέγασε τα σχολεία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, αργότερα τα δικαστήρια (πριν τη μεταφορά τους στην πρώην Σχολή Ευελπίδων) και σήμερα το Συμβούλιο της Επικρατείας και την ομώνυμη Στοά, στη δυτική πλευρά από το παλιό κτήριο του Εθνικού Τυπογραφείου (1834-1835), στη βόρεια πλευρά από αξιοπρόσεκτα façade κτηρίων του μεσοπολέμου (π.χ. το πρώην ξενοδοχείο «Ματζέστικ» στη γωνία Πανεπιστημίου και Σανταρόζα) και των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, ενώ ακριβώς απέναντι στέκεται το «Rex» (1935-1937), μικρογραφία αμερικανικών ουρανοξυστών και ο πρώτος πολυχώρος θεαμάτων στην Αθήνα. Καθώς έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο σημείο συγκεντρωνόταν σχεδόν το σύνολο των δικαστηρίων της πρωτεύουσας, πληθώρα δικηγορικών γραφείων είχε εγκατασταθεί σε μέγαρα της ευρύτερης περιοχής. Σε ένα από αυτά, επί της οδού Σανταρόζα 5, βρισκόταν το γραφείο του 69χρονου δικηγόρου Νίκου Δεληβοριά. Λίγο μετά τις 08:50 το πρωί της 8ης Μαρτίου 1979, η 52χρονη Νίκη Σκουρλή

έφτασε στο μέγαρο με σκοπό να επισκεφθεί τον Δεληβοριά στον 5ο όροφο — από το 1974 έως λίγους μήνες πριν ήταν συνήγορός της στην υπόθεση του διαζυγίου της. Η Σκουρλή είχε μαζί της ένα μπιτόνι γεμάτο με βενζίνη! Περίπου μία ώρα αργότερα, ο θυρωρός και ο σερβιτόρος στο καφενείο του μεγάρου άκουσαν μια έκρηξη και είδαν μαύρο καπνό να βγαίνει από τα παράθυρα του 5ου ορόφου. Ο σερβιτόρος ανέβηκε αμέσως τα σκαλιά και «προχωρώντας, είδα μέσα στους καπνούς μια ζωντανή λαμπάδα. Δεν ήξερα ποιος ήταν, μετά έμαθα πως ήταν ο Δεληβοριάς» (Ελευθεροτυπία, 9.3.1979). Λίγη ώρα αργότερα, κλιμάκιο της Πυροσβεστικής κατόρθωσε να θέσει την πυρκαγιά υπό έλεγχο. Ο Δεληβοριάς ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση –τα εγκαύματα είχαν καλύψει το 85% του σώματός του– και παρά την άμεση μεταφορά του στο νοσοκομείο, εξέπνευσε πέντε ώρες αργότερα. Ανάμεσα στα ευρήματα, οι άντρες της Πυροσβεστικής εντόπισαν και την τσάντα της Σκουρλή, όπου βρισκόταν η ταυτότητά της. Μόλις η Σκουρλή πληροφορήθηκε πως την αναζητούσε η αστυνομία, παραδόθηκε οικειοθελώς. Αιτιολογώντας την πράξη της στον εισαγγελέα, ισχυρίστηκε πως ο Δεληβοριάς είχε έρθει κρυφά σε συναλλαγή με τον σύζυγό της. «Μου πήρε 100.000 δρχ. για την υπόθεση του διαζυγίου μου, αλλά το δικαστήριο έβγαλε απόφαση σε βάρος μου. Δεν είχα άλλα χρήματα. Είμαι φτωχιά. […] Του ζήτησα να μου επιστρέψει τα μισά, αλλά αρνήθηκε. […]. Έτσι, αποφάσισα να του κάνω κακό», ανέφερε και συμπλήρωσε: «Πήγα στο γραφείο του Δεληβοριά, όπου τον βρήκα να κάθεται. Του ζήτησα πάλι να μου επιστρέψει τα μισά χρήματα, αλλά αρνήθηκε και λογοφέραμε. Όπως είχα σηκωθεί, σήκωσα το μπιτόνι και άδειασα πάνω του τη βενζίνη, κι ενώ αυτός ούρλιαζε του έβαλα φωτιά […]. Καθώς έφευγα, μου έπεσε η τσάντα» (σ.σ.: κατά τη δίκη θα πει

πως «μαλώσαμε και μου τραβούσε την τσάντα και έπεσε»), «αλλά το κατάλαβα πολύ αργά». Πάντως, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, η Σκουρλή μπήκε στο γραφείο του Δεληβοριά την ώρα που εκείνος είχε κατέβει για λίγο στο ισόγειο του μεγάρου. Στο διάστημα που έλειπε, η Σκουρλή έβρεξε με βενζίνη το πάτωμα και τα έπιπλα και μόλις αυτός επέστρεψε, περιέλουσε αιφνιδιαστικά και τον ίδιο και έβαλε φωτιά. Η δίκη για την, πρωτοφανή στα ελληνικά ποινικά χρονικά, υπόθεση πραγματοποιήθηκε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνας τον Φεβρουάριο του 1980. Απολογούμενη, η Σκουρλή υποστήριξε ότι δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τον Δεληβοριά, αλλά μόνο να τον απειλήσει, ώστε να της επιστρέψει τα χρήματα. Το δικαστήριο δεν πείστηκε και το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου την καταδίκασε στην ποινή των ισοβίων δεσμών. Στις 25 Αυγούστου 1992, μιλώντας στην εφημερίδα Τα Νέα μέσα από το κελί της, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αν γύριζε η ζωή μου πίσω, δεν θα μπορούσα να το ξανακάνω. […]. Ο άνδρας σκοτώνει περισσότερο και πιο εύκολα. Η γυναίκα είναι αδύνατο μέρος και προσπαθεί να βρει τον άνδρα της, όταν κοιμάται για να τον σκοτώσει. […]. Εγώ είμαι αλλιώς. Είμαι παλικάρι». * Δάνειο από τον ελληνικό τίτλο της ταινίας Hori, ma panenko (1967) του Τσέχου σκηνοθέτη Μίλος Φόρμαν. Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι ανεξάρτητος (freelance) δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίες εκδόσεις του: το αστυνομικό μυθιστόρημα Μυρίζει αίμα (Καστανιώτης, 2019), το κόμικ Ληστές (Polaris, 2020) σε σενάριο δικό του και σχέδια Γιώργου Γούση και η συμμετοχή στον συλλογικό τόμο 33 ιστορίες για το 1821 (GEMA, 2021).

Δεν περνάς ποτέ έξω από τον Μαύρο Γάτο χωρίς να κοιτάξεις μέσα, ακόμα κι αν βιάζεσαι Τρεις οι λόγοι που ονομάστηκε

των Εξαρχείων, επικρατεί το ξύλο

έτσι το αγαπημένο μας στέκι: 1)

και ο ωραίος φωτισμός, που δίνουν

από τον παρισινό, διάσημο Μαύ-

μια αίσθηση ζεστασιάς, αλλά και

ρο Γάτο της Μονμάρτης (το πρώτο

μινιμαλίστη διάθεση χωρίς πολλά

μοντέρνο καμπαρέ του 19ου αι. 2)

φορτώματα. Ανοιχτά από το πρωί

Έχοντας, λοιπόν, γεμίσει η Ευρώπη

για καφέ, ραντεβού, διάβασμα και

με «Μαύρους Γάτους», στην Αθήνα

κουβέντες. Κι όταν πέφτει το βρά-

έβγαινε ένα λογοτεχνικό περιοδικό

δυ, η μεγάλη ξύλινη μπάρα –από

με τον ίδιο τίτλο, το οποίο έκλεισε,

αυτές που όλοι γίνονται μια παρέα–

και οι ιδιοκτήτες του μπαρ το ονό-

πρωταγωνιστεί με καθαρά ποτά,

μασαν έτσι ως φόρο τιμής σε εκείνο

μουσικές και χορούς, αλλά κυρίως

το περιοδικό. 3) Από την ομώνυμη

χαμογελαστούς ανθρώπους.

νουβέλα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Όπως όμως κι αν ξεκίνησε το όνομα, το θέμα είναι ότι ο «Μαύρος Γάτος» είναι ένα μπαρ που έχει αφήσει τη δική του ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα. Σήμα κατατεθέν

Κωλέττη 42, Εξάρχεια | Τ.: 210 38 00 518 fb: Μαύρος Γάτος Bar | ig: mavrosgatosbar

Πρόκειται για μία κουβέντα που ήθελα καιρό να κάνω, γιατί ο Γιάννης Πανούσης ήταν ο αγαπημένος μου καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Και το γεγονός ότι ήταν ο αγαπημένος μου καθηγητής δεν είχε να κάνει τόσο με το αντικείμενο της επιστήμης του που είναι η εγκληματολογία, αλλά κυρίως με τη μεταδοτικότητα και τον τρόπο που έκανε να σκεφτείς πέρα από τα συνηθισμένα πλαίσια. Όταν, λοιπόν, η επικαιρότητα γέμισε με εγκλήματα αποτρόπαια, που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, έπρεπε να μιλήσουμε μαζί του. Πρόκειται για μια κουβέντα από αυτές τις αξέχαστες, που σε προβληματίζουν και σε πάνε παρακάτω.

στοιχείο ενός πολιτισμού που ανέχεται και αποδέχεται τη βία. Υπήρχαν και σε παλαιότερες εποχές περιστατικά ακραίας βίας. Για παράδειγμα, μετά τον πόλεμο, όπως αποδίδεται και στην ταινία Το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Ήταν απόρροια της οργής, της αποτυχίας, των ταξικών διαφορών. Αξιακά, στην κοινωνία διαφαίνεται ότι υπάρχει η βία γενικά και ο πολιτικός έχει πλέον έναν λόγο βίας στις μέρες μας. Η βία έχει μπει στον πολιτισμό, αυτό είναι το πρόβλημά μας, και είναι υποδόρια η λειτουργία της.

Πολλές φορές, άλλη γλώσσα μιλάμε δημοσιογραφικά, άλλη στα δικαστήρια, άλλη στην καθημερινότητα. Πώς μπορούμε να βρούμε ένα κοινό σημείο συνεννόησης; Ποια είναι τα βαριά εγκλήματα, για παράδειγμα, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα;

Γιάννης

Πανούσης ÇΗ βία έχει μπει στον πολιτισμό, αυτό είναι το πρόβλημά μας, και είναι υποδόρια η λειτουργία τηςÈ Στις μέρες μας, ακούγονται περισσότερα εγκλήματα. Τι έχει αλλάξει κατά τη γνώμη σας;

Η εγκληματικότητα είναι ένας αριθμός. Για να δούμε το ποσοτικό μέρος, θα πρέπει να τελειώσει μια χρονιά. Ορισμένα εγκλήματα μας εντυπωσιάζουν. Με την επανάληψη σε όλα τα media του ίδιου εγκλήματος, είναι σαν να έχουν γίνει δέκα, ενώ έχει γίνει ένα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η ποιοτική διαφορά. Πού βρίσκεται η ποιοτική αλλαγή της εγκληματικότητας δηλαδή. Θα βγάλουμε όμως αυτήν την ποιοτική αλλαγή με κάποιες ακραίες περιπτώσεις; Κάθε έγκλημα έχει τον δικό του «κωδικό», τη δική του ερμηνεία· κοινωνική, ψυχολογική κ.λπ. Άρα το θέμα της Καρολάιν, για παράδειγμα, με το θέμα του παιδιού που βρέθηκε στην εργαλειοθήκη, είναι το ίδιο τρομακτικά, αλλά δεν είναι ίδια ποιοτικά. ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ Θέλω να πω ότι δεν διαπιστώνεται μια Άντα Κουγιά μορφή σοβαρής εγκληματικότητας, που να μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς μας προέκυψε αυτό το πράγμα. Στο μεταξύ, την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά τα διαπροσωπικά και ατομικά εγκλήματα, έχουμε και το οργανωμένο έγκλημα. Άρα, λοιπόν, ενώ εντυπωσιαζόμαστε με τον φόνο ενός παιδιού, την ίδια ώρα γίνονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, trafficking, εμπόριο όπλων. Αυτά τα τελευταία είναι σταθερές στην εγκληματικότητα. Και μην ξεχνάμε και τις νέες

➥

μορφές εγκλήματος, όπως το ηλεκτρονικό. Σταθερά, βέβαια, υπάρχουν και αυτά τα εγκλήματα της «ανθρώπινης πλευράς»· των διαπροσωπικών σχέσεων, του πάθους κ.λπ. Αν βρούμε έναν κοινό παρονομαστή των ανθρώπινων εγκλημάτων που περιλαμβάνουν αυτά της επικαιρότητας (ενδοοικογενειακή βία, συζυγοκτονίες, οι λεγόμενες γυναικοκτονίες), είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια διαπιστώνουμε μία υπερβολική άχρηστη βία. Έναν άνθρωπο μπορείς να τον σκοτώσεις με μία μαχαιριά. Γιατί του δίνεις σαράντα; Εκεί πράγματι βλέπουμε να υπάρχει μία απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, μια σαγήνη του αίματος, τα οποία δίνουν ένα διακριτό στοιχείο σε σχέση με άλλες εποχές. Θα μου πείτε τις εποχές της βεντέτας για παράδειγμα, δεν είχαμε τόσο αίμα; Ναι, αλλά είχε έναν σκοπό. Επρόκειτο για τρόπο ζωής ή κώδικα τιμής. Σήμερα υπάρχει μία τρομερή έξαρση, ένας παροξυσμός. Εκεί συνίσταται η διαφοροποίηση· παρατηρούμε έλλειψη οίκτου και έλλειψη φιλαλληλίας.

Πού οφείλεται αυτή η ποιοτική διαφορά;

Για να απαντηθεί αυτό, θα πρέπει να μελετήσω κάθε έγκλημα διαφορετικά. Θέσαμε ένα γενικό πλαίσιο, πολιτισμιακό και αξιακό, όχι εγκληματολογικό. Πρόκειται για την κουλτούρα μιας κοινωνίας, η βία ως στοιχείο ενός πολιτισμού και η ακραία βία ως

Στη χώρα μας, χρησιμοποιούμε τους ίδιους όρους, μιλώντας για άλλα πράγματα. Έχουμε αυτήν την τάση. Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους τι είναι η δημοκρατία, θα ακούσεις δέκα διαφορετικές γνώμες. Αν ρωτήσεις τι είναι έγκλημα, πέραν της τυπικής απάντησης «ό,τι προβλέπει ο ποινικός κώδικας», θα ακούσεις δέκα διαφορετικά πράγματα επίσης. Το περιεχόμενο των όρων, κατά βάση, είναι μια έκφραση του κοινωνικού συμβολαίου. Έχουμε συνεννοηθεί ότι θα ζούμε με τις τάδε αξίες, αρχές και στόχους. Όταν λέμε δικαιοσύνη οπότε, εννοούμε κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει γιατί δεν βγάζουμε άκρη. Ως κοινωνία θυμίζουμε λίγο «Βαβέλ», το οποίο οφείλεται σε πολλά γεγονότα, όπως η μεταπολίτευση, οι διχασμοί, η νοοτροπία της γενικής αρνητικότητας και άρνησης. Κάποιος θα σου πει ότι ελευθερία είναι να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν είναι έτσι. Η ελευθερία έχει όριο τα όρια του άλλου. Θέμα δεύτερο που αφορά ζητήματα επιστημονικά, όπως αυτό του νόμου. Ζούμε σε έναν ευρωπαϊκό πολιτισμό, ο οποίος μας έχει δείξει ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και οι διαβαθμίσεις των εγκλημάτων. Ποια είναι η αναλογικότητα. Δεν μπορείς για παράδειγμα να βάλεις 15 χρόνια, αν ένας χούλιγκαν σπάσει ή χτυπήσει, και σε έναν βιασμό να βάλεις 10 χρόνια. Χρειάζεται ιεράρχηση εννόμων αγαθών· η ζωή, η σωματική ακεραιότητα, η περιουσία κ.λπ. Οι ποινές δεν μπορούν να είναι συγκυριακές ή βάρβαρες. Επιπλέον, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο νομικό έγκλημα και στο πραγματικό έγκλημα. Το πραγματικό έγκλημα όμως, το οποίο ορίζεται ως η αντικοινωνική συμπεριφορά ενός επικίνδυνου ανθρώπου, περιλαμβάνει τα βασικά εγκλήματα που απαντώνται διαχρονικά και διατοπικά (ανθρωποκτονία, βιασμός, ληστεία, διάρρηξη). Αυτά είναι τα σοβαρά, γιατί επηρεάζουν πάρα πολύ την κοινωνική ειρήνη, αλλά και την ψυχολογία του θύματος. Στο τυπικό μέρος, προσδιορίζεις το κακούργημα και το πλημμέλημα σε σχέση με την ποινή. Γιατί έχουμε συμφωνήσει τι είναι κακό ή βαρύ. Ο ποινικός κώδικας δεν λέει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αξία. Λέει ότι όποιος σκοτώσει, τιμωρείται.

Όταν είχαν ρωτήσει τον Σόλωνα Çποιος είναι ο καλύτερος νόμοςÈ, είχε απαντήσει ότι είναι αυτός Çπου αντέχουν οι πολίτεςÈ.

Προϋπάρχει η συμφωνία μας περί της αξίας. Έχουμε συμφωνήσει για τους πρωτεύοντες κανόνες και εκεί πάνω τίθενται οι βάσεις της νομοθεσίας. Επομένως, δεν μπορούμε να παραβιάζουμε τους πρωτεύοντες κανόνες της κοινωνίας και πρέπει να έχουμε μία αναλογικότητα σε σχέση με το κακό που κάνουμε. Αν σε μαχαιρώσω και σου κάνω τραύμα και αν σε μαχαιρώσω και σε σκοτώσω, η πράξη είναι η ίδια. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, αλλάζει το αποτέλεσμα. Σε άλλα παραδείγματα, μπορεί να αλλάζει το κίνητρο. Οπότε η ποινή πρέπει να οριστεί αναλογικά.

Η εργαλειοποίηση ενός βιασμού, ενός τραυματικού γεγονότος από αριστερούς και δεξιούς, από φεμινίστριες και μη, δεν είναι αποδεκτός.

Επηρεάζονται οι ποινές από την πολιτισμική κατάσταση και τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η κοινωνία;

Ζούμε, όπως προείπα, σε ένα ευρωπαϊκό δικαστικό σύστημα. Επομένως, πρέπει να υπάρχει κοινή γραμμή. Αν στη Γερμανία (τυχαία νούμερα λέω) ο φόνος πάει στα 15 χρόνια, στην Ελλάδα δεν μπορεί να πηγαίνει στα 45. Μπορείς να έχεις ένα πλαίσιο πιο αυστηρό ή πιο επιεικές, αλλά όχι ξεχειλωμένο. Άρα, εδώ δημιουργείται και όλο το πρόβλημα της κοινής ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Πέραν αυτού, ο ποινικός κώδικας αφαιρεί και προσθέτει εγκλήματα ανάλογα με την εποχή. Δεν υπάρχει πια το έγκλημα της μοιχείας ή του τεντιμποϊσμού. Όμως, η φιλοσοφία σε σχέση με την αρχή της αναλογικότητας είναι η ίδια.

Υπήρχε μεγάλη συζήτηση για τον νόμο Παρασκευόπουλου το 2015. Με απλά λόγια, τι αλλαγές επέφερε;

Πρώτον, στην Ελλάδα, τα δικαστήρια έχουν πάρα πολύ αυστηρές ποινές. Διότι ο δικαστής, φοβούμενος ότι θα κατηγορηθεί για εξαγορά, υπερβάλλει. Αν, για παράδειγμα, για μία ληστεία ο νόμος λέει ότι η ποινή είναι 10 χρόνια, από το υλικό προκύπτει ότι πρέπει η ποινή να είναι στα 5 χρόνια, βλέπουμε πολλές φορές τον δικαστή να δίνει ποινή 15 χρόνια. Κι όλα αυτά για να μην φανεί διεφθαρμένος. Είναι εξίσου άδικο. Να το πω με απλά μαθηματικά. Δεν μπορούμε εμείς να έχουμε 900 ισοβίτες και μία χώρα ίδιου πληθυσμού, να έχει 90. Δεύτερον, δεν έχουμε αρκετές φυλακές. Πού θα μπουν όσοι καταδικάζονται βαριά; Τρίτον, μέχρι πρότινος δεν είχαμε πολλές δυνατότητες εναλλακτικών κυρώσεων (κοινωφελής εργασία ή αγροτικές φυλακές). Τέταρτον, έχουμε πολλές φορές προφυλακίσεις. Ο νομοθέτης –κάκιστα κατά τη γνώμη μου– κάνει αυτούς που ονομάζουμε «κρυπτοαμνηστιακούς» νόμους. Όταν βλέπει ότι οι φυλακές χωρούν 8.000 άτομα και είναι μέσα 14.000, αναρωτιέται πώς θα κάνει αποσυμφόρηση. Λέει, γενικώς, όποιος έχει ποινή 10 χρόνια και έχει εκτίσει 2, τον βγάζω έξω. Ο νόμος Παρασκευόπουλου, λοιπόν, τι κακό είχε; Έβγαλε πολύ κόσμο έξω. Το μαθηματικό μέρος δεν έλεγξε καθόλου την ποιότητα αυτών που βγήκαν τελικά. Αν ένας έχει κάνει απάτη και ο άλλος έχει κατηγορηθεί για παιδεραστία και εμπίπτουν και οι δύο στον νόμο, βγαίνουν έξω. Αυτό είναι δίκαιο; Έχει την ίδια σοβαρότητα το ένα έγκλημα με το άλλο; Είναι το ίδιο επικίνδυνοι μεταξύ τους; Θα έπρεπε (και το είχα πει και τότε), πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων τις οποίες δεν θα αναφέρω τώρα, να εξεταστεί ο κάθε κρατούμενος από μία επιτροπή επιστημόνων,ώ-

στε να μην γίνεται αυτόματα. Να γίνει αξιολόγηση. Η οποία δεν έγινε.

Γιατί στη χώρα μας έχουμε τόσο μεγάλο ποσοστό υποτροπής;

Όντως, είναι γύρω στο 60-70%. Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Να εξηγήσω κάτι‧ πρώτον, υποτροπή σημαίνει να υποπέσεις εκ νέου σε έγκλημα. Το ζήτημα είναι, αν αφορά το ίδιο έγκλημα. Αν σκοτώσεις κάποιον, βγεις από τη φυλακή και κλέψεις ένα περίπτερο, ναι, είναι υποτροπή. Αλλά δεν μιλάμε για εγκληματική προσωπικότητα. Το έκανε γιατί έπρεπε να ζήσει. Δεύτερον, αν κάνεις κλοπές και δεν σε πιάνουν, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για υποτροπή, καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία. Από μόνη της η έννοια της υποτροπής έχει ένα πρόβλημα. Ένα στοιχείο επίσης σημαντικό είναι η αδυναμία επανένταξης. Η επανένταξη, όμως, είναι περισσότερο δουλειά της κοινωνίας και όχι της πολιτείας. Αν δεν μπορεί ο πρώην κρατούμενος να κάνει σχέση, να νοικιάσει σπίτι, να βρει δουλειά και κουβαλάει το στίγμα, βρίσκεται αποκομμένος από το ίδιο το σύστημα. Επίσης, συνήθως ο φυλακισμένος εγκαταλείπεται από την ίδια την οικογένειά του. Από έρευνες έχει αποδειχθεί αυτό. Άρα, ο μόνος τρόπος να επιβιώσει είναι να πάει στη δούλεψη του παλιού του συγκρατούμενου. Θα είναι νόμιμη αυτή η επιχείρηση; Ή θα ανήκει στον παράνομο κύκλο; Επομένως, εδώ φαίνεται πάλι ότι πρέπει να μελετάς κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Κοινός παρονομαστής πάντως θα έλεγα ότι είναι η αδυναμία μας –και όχι μόνο της δικής μας χώρας– να επανεντάξουμε, να συγχωρήσουμε, να αποδεχτούμε τον πρώην φυλακισμένο.

Πέραν του μετά όμως, οι ίδιες οι φυλακές δεν λειτουργούν σωφρονιστικά. Αυτό είναι μύθος. Έχω συμμετάσχει σε διάφορες επιτροπές για να αναδιαμορφωθεί ο σωφρονιστικός κώδικας. Τον ονομάζουμε έτσι, καθώς μας έχει μείνει από τον Πλάτωνα. Κάποια στιγμή, η Ευρώπη τον μετονόμασε σε «Κανόνες Διαχείρισης Κρατουμένων», διότι δεν υπάρχει πια σύστημα το οποίο να σε υποχρεώνει σε κάτι. Παλιά, ο στόχος της φυλάκισης ήταν να σε αναμορφώσει. Αυτό πλέον απαγορεύεται, γιατί αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχεις μια προσωπικότητα και κανείς δεν μπορεί να σε αλλάξει με το ζόρι. Οι ωφελιμιστικές αντιλήψεις του τύπου «μες στη φυλακή θα σε κάνω καλό», δεν υπάρχουν. Στη φυλακή τιμωρείσαι. Τώρα, αν εσύ για κάποιους λόγους αποφασίσεις να τα ξαναβρείς με την κοινωνία και να βγεις διαφορετικός άνθρωπος, έχει καλώς. Δεν επιβάλλω το καλό, αλλά απαγορεύω το κακό. Πλέον, οι φυλακές έχουν αρχίσει να έχουν ερεθίσματα. Διάβασμα, πολιτισμός, αθλητισμός, πράγματα που βοηθούν τον κρατούμενο να μείνει ενεργός. Πριν 15 χρόνια δεν υπήρχε αυτό όντως. Σήμερα έχει αλλάξει η κατάσταση. Όμως, αυτό εξαρτάται και από τον ποινικό πληθυσμό. Ποιοι είναι μέσα στη φυλακή. Στα παλιότερα χρόνια, έβλεπες φονιάδες από βεντέτες, ζωοκλέφτες κ.λπ. Σήμερα έρχεσαι περισσότερο σε επαφή με το οργανωμένο έγκλημα. Αν κάποιος έχει αποφασίσει να ζήσει παράνομα, τι ακριβώς επανένταξη να του κάνεις; Δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα, καθώς άλλαξαν οι εποχές.

Πάμε όμως σε έναν φαύλο κύκλο. Μέσα σε όλα τα παραπάνω, υπάρχει και φοβερή καθυστέρηση εκδίκασης υποθέσεων.

Ποιοι προκαλούν αυτήν την καθυστέρηση; Αν έχεις ως πολιτεία έναν δικαστή για κάθε εγκληματία κι αν έχεις δημιουργήσει ηλεκτρονικά αρχεία, είναι μια υποδομή που επηρεάζει. Έχεις όμως τη δικονομία και τους δικηγόρους. Πώς να στηρίξεις τόσο προσωπικό οικονομικά και, δεύτερον, ο δικηγόρος στην υπερασπιστική του γραμμή ζητάει και αναβολές δικών. Δεν θα τις δώσεις; Θα είναι άδικο, αν δεν το κάνεις. Πολλές καθυστερήσεις οφείλονται και στους ίδιους τους δικαστές, για διάφορους λόγους. Μεγάλος όγκος δουλειάς, έλλειψη γνώσεων, επιρροή από την κοινή γνώμη και τα media. Υπάρχει και αυτός ο διχασμός που προείπαμε· αν κερδίσω τη δίκη, μπράβο στον δικαστή, αν την χάσω, χρηματίστηκε ο δικαστής. Είναι ένα πλέγμα πραγμάτων που έχει οδηγήσει στο εξής: σε λίγα χρόνια, θα έχουμε ηλεκτρονικό εγκέφαλο που θα δικάζει.

Στην Κίνα, νομίζω, συμβαίνει ήδη.

Και στην Αμερική δοκιμάζουν ένα mega σύστημα, όπου θα ρίχνοουν όλα τα δεδομένα (έγκλημα, ηλικία, κίνητρο, συνθήκες) και θα επεξεργάζονται από τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο. Η ποινή θα καθορίζεται αξιόπιστα και αντικειμενικά, χωρίς τον ανθρώπινο παράγοντα.

Και ο ανθρώπινος παράγοντας τι θα απογίνει;

Ναι, αυτό είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Όμως με τον υπολογιστή δεν θα πει κανείς «α, αδικία». Θα πεις ότι υπάρχει αντικειμενικότητα και ακρίβεια. Με τη μηχανή γλιτώνεις και τη δικαστική πλάνη και τη λεπτή ισορροπία της αντικειμενικότητας του δικαστή, ανάλογα με τα βιώματά του και τις ιδεολογίες του. Δεν τα εύχομαι όλα αυτά. Αναγνωρίζω πάντως κάποια πλεονεκτήματα.

Ένας μέσος άνθρωπος, που φοβάται για τον εαυτό του, την οικογένειά του, ακούει όλα αυτά στις ειδήσεις, βλέπει τις καθυστερήσεις στην εκδίκαση, βλέπει ότι βγαίνουν από τις φυλακές κρατούμενοι γιατί δεν υπάρχει χώρος, ότι στις φυλακές συντηρείται το έγκλημα, φτάνει να αναρωτιέται: Εγώ τι κάνω; Δεν με ενδιαφέρει, θέλω να μπουν μέσα. Τι απαντάμε σε αυτό; Για εμένα είναι λαθεμένη αντίληψη εξαρχής. Διότι δεν έχει αποδειχθεί ιστορικά, επιστημονικά και εμπειρικά ότι η αυστηρότητα των ποινών, ακόμη και η θανατική ποινή, λειτουργεί αποτρεπτικά προς το έγκλημα. Δεν οδηγεί σε κάτι. Ακούς και την αντίληψη ότι τα ισόβια, πρέπει να είναι όντως ισόβια. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να μείνεις όλη σου τη ζωή μέσα. Θεωρείται απάνθρωπη μεταχείριση, ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν σου δίνει τη δεύτερη ευκαιρία. Αν μετανιώσεις, δεν θα έχεις δικαίωμα να ξαναβγείς και θα έρθεις σε επαφή με τη βαρβαρότητα και την αγριότητα της φυλακής. Άρα τη δεύτερη ευκαιρία πρέπει να τη δίνεις, υπό όρους. Επιπλέον, δεν σημαίνει ότι όσο σκληρότερη είναι η ποινή, τόσο το καλύτερο. Το σημαντικό είναι ότι πρώτα απ’ όλα θα τιμωρηθεί. Δεν υπάρχει χειρότερη έννοια και πιο επικίνδυνη από τη λεγόμενη «περί δικαίου αίσθημα του λαού».

Αν η λαϊκή επιταγή είναι να κρεμάσουμε κάποιον για κάποιο σοβαρό έγκλημα, προφανώς καταργούμε κάθε εξέλιξη του πολιτισμού. Επιπλέον, δεν μπορείς να προβλέψεις ότι ο άλλος, όταν θα βγει, θα κάνει το ίδιο έγκλημα. Προσβάλλει πάλι τα ατομικά δικαιώματα αυτή αντίληψη. Χρειαζόμαστε τη βεβαιότητα ότι θα εφαρμοστεί ο νόμος. Μέχρι εκεί.

Πρόεδρο της Αμερικής. Θα φτάσουμε εκεί; Θεωρώ ότι ο ελληνικός λαός δεν συμμετέχει, αλλά καταγγέλλει. Κανένας συμμετοχικός θεσμός δεν έχει λειτουργήσει. Περισσότερες συνενοχές έχουμε, παρά συμμετοχές. Προφανώς, κάθε πολίτευμα πρέπει να βελτιώνεται. Αλλά το ζήτημα πρέπει να το πιάνουμε ολόπλευρα.

Όμως, πρόσφατα, ακούσαμε για τον ντράμερ των Πυξ-Λαξ, ότι είχε καταδικαστεί σε δώδεκα χρόνια, αλλά ήταν σε αναστολή.

Μιας και αναφέρατε τη θανατική ποινή. Μπορεί να επιστρέψει στις σημερινές κοινωνίες, που η βία λειτουργεί υποδόρια όπως προείπαμε;

Αν φύγουμε από το δημοσιογραφικό, το εκλαϊκευμένο, το πολιτικοποιημένο πλαίσιο, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι έχει γίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το τι έχει συμβεί, δεν μπορούμε να το υποθέσουμε. Πρέπει να ανοίξουμε τον φάκελο. Καλώς ή κακώς υπάρχει τεκμήριο αθωότητας και όχι ενοχής. Όμως στην Ελλάδα το ξεχνάμε. Παίρνουμε φωτιά αμέσως.

Υπάρχει το Çαθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίουÈ πια, ειδικά στα social media;

Αυτό είναι το κακό των social media. Όμως το καλό είναι ότι θα μπορούσε θεωρητικά ένα κράτος να συγκαλύπτει γεγονότα –δεν το βλέπω πουθενά, άρα δεν έχει γίνει– και τα social media να το αποκαλύπτουν ή/και να το φουντώνουν. Βέβαια, για μένα είναι δύσκολο στις μέρες μας να συγκαλυφθεί κάτι, ειδικά στις δημοκρατικές κοινωνίες. Όλο αυτό οφείλεται στο ότι έχουμε μία αίσθηση προσωπικής δικαιοσύνης, η οποία εμπεριέχει κάποια στοιχεία, όπως το δίπολο του δυνατού και του αδυνάτου. Τρανό παράδειγμα είναι ο καταγγελλόμενος βιασμός της κοπέλας στη Θεσσαλονίκη. Αν οι φερόμενοι ως βιαστές ήταν π.χ. ζωοτρόφοι, θα ακουγόταν, αλλά δεν θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις. Τα media crimes, τα εγκλήματα που αναδεικνύουν τα ΜΜΕ, έχουν να κάνουν πολύ με την ιδιότητα των δραστών ή των θυμάτων. Ο δικαστής όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρίνει με αυτά τα κριτήρια — ταξικά ή οικονομικά.

Όμως, έχουμε τελικά δημοκρατία; Το κοινό αίσθημα είναι ότι δεν έχουμε. Ότι υπάρχει συγκάλυψη, ειδικά όταν οι δράστες είναι ÇκάποιοιÈ. Ότι δεν υπάρχει πια διαφάνεια.

Θεωρητικά, αυτό μπορεί να είναι σωστό. Θεωρητικά όμως. Αν συγκρίνεις τη δημοκρατία μας με τις παλιές, είναι πολύ πιο προηγμένη. Αυτή τη στιγμή, πέραν των social media, υπάρχει μία Βουλή που λειτουργεί. Αν όλοι οι φορείς, όλα τα κόμματα, όλοι οι δημοσιογράφοι πουν «δεν ακουμπάμε τον τάδε», τότε ναι, δεν θα μιλάμε για δημοκρατία. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Για εμένα, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα πολλά περιθώρια συγκάλυψης. Υπερπροβάλλονται πράγματα τα οποία δεν έχουν τόση σημασία. Αυτό ναι. Αλλά δεν κρύβονται. Άρα, η δημοκρατία λειτουργεί, όσο οι ίδιοι οι πολίτες θέλουν να λειτουργεί. Όταν είχαν ρωτήσει τον Σόλωνα «ποιος είναι ο καλύτερος νόμος», είχε απαντήσει ότι είναι αυτός «που αντέχουν οι πολίτες». Αν αυτή τη στιγμή έβγαινε ένας νόμος που θα καταργούσε τη μικροδιαφθορά, θα έπεφτε όλο το κοινωνικό σύστημα στην Ελλάδα. Προφανώς, η δημοκρατία μας μπορεί να γίνει καλύτερη. Το θέμα είναι αν θέλουμε όλοι να γίνει καλύτερη. Στην τελική, ποια είναι η άλλη δημοκρατία; Γιατί δεν προτείνεις κάτι; Ο ένας θέλει λαϊκή, ο άλλος άμεση κ.λπ. Θα λειτουργήσουν όμως σήμερα αυτά; Και μήπως έχουμε περάσει στην ηλεκτρονική δημοκρατία; Δεν πάω να ψηφίσω, αλλά πατάω ένα κουμπί και κάνω like. Αυτό λειτουργεί καλύτερα; Ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε πριν 20 χρόνια, περιέγραφε μία κατάσταση, όπου μπήκαν στον υπολογιστή τα στοιχεία του μέσου Αμερικάνου, βρέθηκε αυτός που τα συγκεντρώνει όλα και ψήφισε μόνο αυτός για

➥

Δεν μπορεί να επιστρέψει. Διότι η κατάργησή της αντίκειται στο ευρωπαϊκό θεσμικό σύστημα. Ας υποθέσουμε όμως ότι επιστρέφει. Εκεί έχουμε ζητήματα: για ποιο έγκλημα; Εσύ θα πεις για βιασμό ανηλίκου. Ένας άλλος για serial killer. Άλλος για κάποιον που κάνει μια ληστεία και καίει 10 ομήρους. Άλλος για έγκλημα πάθους. Ποιο είναι το εύρος της ποινής του θανάτου; Ποιος μπορεί να το κρίνει; Και λες εντάξει, το βρίσκουμε. Το βασικό φιλοσοφικό ζήτημα όμως είναι ότι μια πολιτεία δεν διαπαιδαγωγεί με αίμα. Η παραβίαση του νόμου από τον πολίτη δεν έχει να κάνει με την παραβίαση του νόμου από την πολιτεία. Η πολιτεία είναι εγγυητής του κοινωνικού συμβολαίου, δεν είναι τιμωρός. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πια σε έναν πολιτισμό τέτοιου τύπου. Και αν η Αμερική έχει κρατήσει τη θανατική ποινή σε κάποιες πολιτείες –μια χώρα που ανήκει στον δυτικό κόσμο– αυτό σιγά-σιγά θα καταργηθεί. Γιατί, πού βρίσκεται η μεγαλύτερη εγκληματικότητα; Στην Αμερική. Δεν είναι αποτρεπτική η ποινή του θανάτου.

Τι ορίζεται ως έγκλημα πάθους;

Αρχικά, έγκλημα έρωτα λέγεται. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν διάφορα κίνητρα, όπως η εκδίκηση, το πληγωμένο φιλότιμο, το πάθος με την έννοια του μη ελέγχου των συναισθηματικοπαρορμητικών μας αντιδράσεων. Και είναι από αυτά που δεν μπορείς να ξέρεις, αν κάποιος θα το ξανακάνει ή ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση. Δεν υπάρχει υποτροπή στο έγκλημα πάθους. Δεν αντιμετωπίζεται βέβαια διαφορετικά ποινικά. Εξαρτάται –όπως όλα τα εγκλήματα– από το αν είναι εν βρασμώ, εκ προμελέτης, από αμέλεια κ.λπ.

Πώς εξατομικεύεται μια ποινή;

Πρόκειται για το άρθρο 79 του ποινικού κώδικα. Ποια είναι η βαρύτητα της πράξης και ποια η προσωπικότητα του δράστη. Μην ξεχνάμε ότι η δικαιοσύνη είναι αναλογία και όχι ισότητα. Ενώ η πράξη μπορεί να είναι η ίδια, διαφοροποιούνται επιμέρους στοιχεία όπως προσωπικότητας, συνθηκών ζωής κ.λπ. Ο νομοθέτης δεν βάζει ποινή, αλλά πλαίσιο ποινής: από-μέχρι. Εκεί έρχεται ο δικαστής και εξατομικεύει.

Μπορείτε να μας πείτε εσείς την άποψή σας περί του όρου ÇγυναικοκτονίαÈ;

Στην κοινωνία οι συμβολισμοί έχουν ενδιαφέρον και γενικά στην επιστήμη. Αν όμως πας να βάλεις τον συμβολισμό στο θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούνται προβλήματα. Τι σημαίνει γυναικοκτονία; Κάτι σαν να λέμε «γενοκτονία». Όταν κάποιος σκοτώνει ένα ολόκληρο φύλο ή γένος όπως τους Πόντιους και τους Αρμένιους. Όταν όμως ένα άτομο σκοτώνει ένα άλλο άτομο, αυτό ονομάζεται ανθρωποκτονία. Την ανθρωποκτονία μπορείς να την σπάσεις σε κομμάτια; Αν κάποιος σκοτώσει ένα παιδί 10 χρονών, αυτό είναι βαρύτερο ή ελαφρύτερο από το αν κάποιος σκοτώσει τη γυναίκα του που είναι 30 χρονών; Άλλο παράδειγμα. Αν κάποιος σκοτώσει ένα ΑΜΕΑ. Βαρύτερο ή ελαφρύτερο από το να σκοτώσει μια γυναίκα; Και μετά: αν μια γυναίκα σκοτώσει μια γυναίκα, πώς

ονομάζεται; Κι αν μια γυναίκα ή ένας άντρας, σκοτώσει έναν τρανσέξουαλ, τότε πώς θα το ονομάσουμε; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το ζήτημα της μετατροπής του όρου ανθρωποκτονία σε συζυγοκτονία, το καταλαβαίνω. Έχει εγκληματολογικό ενδιαφέρον, καθώς ο όρος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την ενδοοικογενειακή βία. Ποιο είναι όμως το έννομο αποτέλεσμα του να ονομαστεί ξεχωριστά ο φόνος μια γυναίκας ως «γυναικοκτονία»; Η διάσπαση της ανθρωποκτονίας σε επιμέρους στοιχεία είναι δογματικά απαράδεκτη. Αν σπάσει ο ποινικός κώδικας την ανθρωποκτονία σε κατηγορίες, δεν θα μπορεί να τηρήσει την αναλογία. Μόνο μία φορά σπάει την ανθρωποκτονία ο κώδικας και αυτό απαντάται στην περίπτωση της παιδοκτονίας. Έρχεται και λέει ότι η μάνα (προσοχή, η μητέρα· δεν είναι ίδια η έννοια στον ποινικό κώδικα και ίδια στη δημοσιογραφική γλώσσα, όπου αποκαλούν παιδοκτόνους και τους πατεράδες συμβολικά), αν σκοτώσει το παιδί της την περίοδο της λοχείας, αυτή η πράξη ονομάζεται παιδοκτονία και αντιμετωπίζεται επιεικώς λόγω της ψυχολογικής κατάστασης της μητέρας. Ερχόμαστε, λοιπόν, και λέμε: ναι, ο όρος «γυναικοκτονία» θα πρέπει να παραμείνει συμβολικά, αλλά πάντα σε συνάρτηση με το κίνητρο. Γυναικοκτονία δεν μπορεί να ονομάζεται ο οποιοσδήποτε θάνατος γυναίκας. Δεν μας πάει πουθενά. Μπορεί να έχει έννομες συνέπειες; Μπορεί, σύμφωνα με αυτό που είπαμε πριν, το άρθρο 79 που εξατομικεύει και επιμετρά τις ποινές. Σε αυτό, μπορείς να βάλεις επιβαρυντική περίσταση, αλλά πάντα θα έχεις ένα πρόβλημα.

Ποινικά, λοιπόν, δεν βοηθά κατά την άποψή σας. Συμβολικά και κοινωνικά όμως;

Καλό είναι να υπάρχει. Όταν μιλάμε μεταξύ μας, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε φαινόμενα, συμφωνώ. Τον όρο τον περιλαμβάνουν πλέον και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Αν όμως πάει να εφαρμοστεί ποινικά, θα δημιουργηθεί πρόβλημα. Συζητάμε για ανθρώπινα δικαιώματα συνολικά. Δεν γίνεται να γεννιούνται συνεχώς διακρίσεις.

Θεωρείτε όμως ότι ο όρος εξυπηρετεί στην ανάδειξη της ανάγκης αλλαγής της κοινωνίας που θεωρείται ακόμη πατριαρχική;

Οι ερμηνείες που βασίζονται σε μοντέλα του 19ου αιώνα έχουν ένα πρόβλημα. Προφανώς υπάρχουν serial killers που έχουν σκοτώσει γυναίκες γιατί τις θεωρούσαν υποδεέστερα όντα. Υπάρχει και το ανάποδο φυσικά. Αλλά δεν είναι το πρόβλημά μας να μετρήσουμε ποιος σκότωσε πόσους. Ο όρος «πατριαρχική κοινωνία» είναι κάτι γενικό. Υπάρχουν ακόμη πατριαρχικές αντιλήψεις, σύμφωνοι. Αλλά αυτό δεν αποτελεί ερμηνευτικό εργαλείο το 2022. Είναι ένα «καπέλο» που το βάζεις παντού, σαν αυτό που λέμε «ο καπιταλισμός γεννάει τέρατα» ― και αυτό είναι γενική τοποθέτηση. Δεν είναι καλό να γενικεύουμε. Γι’ αυτό είπα εξαρχής ότι για να ερμηνεύσω μια υπόθεση, πρέπει να δω όλο τον φάκελο. Αν πιάσουμε το θέμα της βίας κατά των γυναικών, ακόμη και αυτό έχει αλλάξει. Κάποτε βλέπαμε γυναίκες αδύναμες, αμόρφωτες, που κάθονταν και ανέχονταν την ενδοοικογενειακή βία. Σήμερα, βλέπουμε μορφωμένες και ισχυρές γυναίκες να ανέχονται κάτι τέτοιο. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται αυτό. Πού είναι εκείνο το στερεοτυπικό μοντέλο γυναίκας που υφίσταντο βία; Δεν υπάρχει πια αυτό το στερεότυπο. Κρατώ πάντα μεγάλη επιφύλαξη απέναντι στις γενικεύσεις και τα στερεότυπα, ειδικά όσον αφορά τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις. Δεν πρέπει να υπάρχουν γενικεύσεις και ειδικά στο έγκλημα. Άλλη η περίπτωση της Καρολάιν, άλλη του δολοφόνου που μπήκε στο καφενείο και πυροβόλησε τη γυναίκα του, άλλη η ιστορία στη Φολέγανδρο.

Δεν έχει αποδειχθεί ιστορικά, επιστημονικά και εμπειρικά ότι η αυστηρότητα των ποινών, ακόμη και η θανατική ποινή, λειτουργεί αποτρεπτικά προς το έγκλημα.

Ο ψυχολογικός παράγοντας πόσο ρόλο παίζει στην απονομή ποινής; Τα βιώματα του δράστη για παράδειγμα.

Αυτό έχει να κάνει με την υπερασπιστική γραμμή. Μπορούμε να έχουμε ως δράστη μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Αν είναι σχιζοφρενής, πάμε σε άλλες διατάξεις του ποινικού κώδικα. Αν ο δράστης ξέρει τι έκανε, τα βιώματά του δεν έχουν κάποια ευθεία σχέση με το έγκλημα. Μπορεί να συγκινήΗ διάσπαση της σουν, όμως δεν έχουν άμεση σχέση, Στο ανθρωποκτονί- έγκλημα και την επιμέτρηση της ποινής ενδιαφέρει η ψυχολογική κατάσταση του ας σε επιμέδράστη εκείνη τη στιγμή. Στη Νομική στο ρους στοιχεία Πανεπιστήμιο της Θράκης, έδινα πάντα είναι δογματικά ένα παράδειγμα: ένας χρήστης οδηγεί απαράδεκτη. Αν το αυτοκίνητό του και μαθαίνει ότι πέθασπάσει ο ποινι- νε ο πατέρας του. Ταράζεται και καθώς του τηλεφωνεί η κοπέλα του και κός κώδικας την οδηγεί, τον ενημερώνει ότι βρήκε άλλον. Μετά, ανθρωποκτονία παίρνει ο χρήστης την τράπεζα που δουλεύει να τους ενημερώσει ότι θα αργήσει σε κατηγορίες, και τον απολύουν. Τότε, τρακάρει, βγαίνει δεν θα μπορεί έξω και δίνει μία με το κατσαβίδι στο κενα τηρήσει την φάλι του άλλου οδηγού και τον σκοτώνει. αναλογία. Μόνο Για πες μου, τι έφταιγε; Ότι ήταν τοξικομία φορά σπάει μανής, ότι πέθανε ο πατέρας του, ότι τον άφησε η κοπέλα του ή ότι τον απέλυσαν; την ανθρωποΠοιος ήταν ο ενεργοποιητικός παράγοκτονία ο κώντας όλων αυτών των υπαρχουσών αιτιών; Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, να δούμε αν δικας και αυτό απαντάται στην ενεργοποιήθηκε κάτι. Γιατί και σε άλλους μπορεί να συμβεί αυτό, αλλά δεν περίπτωση της φτάνουν να σκοτώσουν. Έχει, λοιπόν, να παιδοκτονίας. κάνει με τη διαφορετική ψυχοσύνθεση. Όμως δε γίνεται συνεχώς να τιμωρείται κάποιος σύμφωνα με την ψυχοσύνθεσή του. Υπάρχει πραγματογνωμοσύνη, η οποία έχει να κάνει με το αν είχες το ακαταλόγιστο την ώρα της πράξης.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδειχθεί σήμερα ένας βιασμός;

Μου είναι εντελώς αποκρουστικό το έγκλημα. Προσωπικά, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με παιδεραστίες και βιασμούς ακριβώς λόγω αυτού. Μη συγχωρητέο σε κάθε περίπτωση. Ακόμη κι αν κάποια κοπέλα σου ανοίχτηκε πολύ και έφτασε κάποια στιγμή να θεωρήσεις ότι θέλει, μόλις σου λέει «όχι», τελείωσε. Δεν το συζητάμε περαιτέρω. Το θεωρώ άνανδρο, όπως και την ιστορία με το revenge porn. Τώρα, στο τεχνικό μέρος, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη περίσταση. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα γίνει με τις εκκρεμείς υποθέσεις. Αν πάρουμε την υπόθεση της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη –που πρέπει οπωσδήποτε να πάει στα δικαστήρια, όπως και η περίπτωση Λιγνάδη– δεν ξέρω πώς θα αποδειχθεί. Ο βιασμός είναι μια συγκεκριμένη πράξη, που διαφοροποιείται από την παρενόχληση. Στην παρενόχληση μπορούν να βρεθούν τέσσερις μάρτυρες να επιβεβαιώσουν τη συμπεριφορά. Όμως, ο βιασμός απαιτεί διείσδυση. Το να πει το θύμα «με βίασε», μπορεί να το πει. Πώς αποδεικνύεται; Είχα γράψει στο capital.gr ένα άρθρο για τους «πολλούς βιασμούς». Ο μιντιακός, ο δικαστικός, ο κοινωνικός, ο κομματικός, ο φεμινιστικός… Η εργαλειοποίηση ενός βιασμού, ενός τραυματικού γεγονότος από αριστερούς και δεξιούς, από φεμινίστριες και μη, δεν είναι αποδεκτός. Όμως για το τεχνικό κομμάτι, ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Ειδικά αν έχει παρέλθει καιρός, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη.

Για ένα αφιέρωμα στο παρόν τεύχος, προσπάθησα να βρω στοιχεία για τον βιασμό εντός σχέσης.

Εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα αυτή περίπτωση στο Ν.3500/2006 και δικαιολογημένα θέλει προσοχή. Από όποια σκοπιά κι αν το δεις, δεν υπήρχε εντός του ποινικού κώδικα. Όταν οι γυναίκες διεκδίκησαν το δικαίωμα του σώματός τους και της επιθυμίας τους, εντάχθηκε και στον κώδικα. Το βρίσκω πολύ σωστό, αρκεί να μην γίνεται κατάχρηση. Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα. Ναι, όταν δεν θέλεις, είναι βιασμός. Σκέψου όμως και το ανάποδο. Αν μια γυναίκα έχει επιθυμία και ένας άντρας δεν έχει, τον κατηγορεί και για αυτό· ότι έχει παράλληλη σχέση ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό πώς το ονομάζουμε; Θέλω να πω ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Αν είμαστε όμως παντρεμένοι και μου λες επί μονίμου βάσεως όχι, παραβιάζεις μία βασική αρχή της σχέσης μας. Ωραία, να χωρίσουμε, σου λέω. Όχι, δεν χωρίζουμε μου λες. Τι γίνεται εκεί; Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν επιείκεια και συζήτηση, όχι συνεχώς μια αντιπαράθεση, βάζοντας τον νόμο μπροστά, γιατί αυτό δεν είναι οικογένεια. Χρειάζεται κατανόηση. Είναι μία νίκη λοιπόν η ένταξη αυτής της περίπτωσης, για τις ξεκάθαρες περιπτώσεις, όμως, χρειάζεται προσοχή. Δεν ξέρω πόσες από αυτές τις υποθέσεις έφτασαν στα δικαστήρια και αν υπήρξαν καταδίκες.

Θεωρείτε ότι με όλες τις μεταβολές της κοινωνίας, θα γίνει αυτό που λένε πολλοί, ότι δεν θα υπάρχει πια το φλερτ;

Καλύτερα να θέσεις αυτό το ερώτημα στον εαυτό σου. Δεν μπορώ να υποθέσω. Αλλά πολλά από τα σημερινά δεδομένα δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Όχι ενάντιο. Απλά διαφωνώ. Για παράδειγμα, δεν κατανοώ τον προσδιορισμό ως «αυτό», που αφορά το κοινωνικό φύλο. Όμως πρόκειται για μία άλλη κοινωνία, που δεν θα την ζήσω εγώ. Έχει απόλυτο δικαίωμα η κοινωνία να αλλάζει. Δεν πάει να πει ότι συμφωνώ, αλλά δεν θα αντιταχθώ.

Μια και είστε καθηγητής και στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ, γιατί θεωρείτε ότι γίνονται τόσα λάθη πλέον στη δημοσιογραφία; Φταίει το διαδίκτυο και η ταχύτητα; Υπάρχουν λάθη και λάθη. Υπάρχει λάθος άγνοιας. Δεν επιτρέπεται, αλλά δεν είναι και θανατηφόρο. Το να πεις ή να γράψεις τη λέξη «έκτρωση», ενώ δεν υπάρχει ο όρος, πάλι δεν επιτρέπεται, αλλά εντάξει. Το να λες τη γνώμη σου, ενώ πρέπει να πεις το γεγονός, πρόκειται για δεοντολογικό λάθος. Το να θέλεις να επιβάλεις άποψη, πάλι είναι λάθος. Το να ξέρεις ότι αυτό που λες είναι ψέμα, είναι χειρότερο. Τα θέματα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και σε όλους τους κλάδους, είναι ο κρίσιμος παράγοντας και κάποια πράγματα μαθαίνονται στην πράξη από τους παλαιότερους. Πολλές φορές ο άνθρωπος που κινείται στα media πρέπει να έχει μία επαγγελματική ηθική, ακόμη κι αν δεν προλαβαίνει πολλές φορές. Όμως τέτοια λάθη συνέβαιναν και παλιά. Είναι θέμα ανθρώπου. Η γρηγοράδα έχει να κάνει με τις πηγές του δημοσιογράφου. Αν έχεις φτιάξει ένα δίκτυο, μπορείς να μαθαίνεις γρήγορα και άρα να ενημερώνεις και γρήγορα. Μετά, έχει να κάνει με τον τρόπο που εκφράζεσαι και διατυπώνεις. Δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις, πριν μάθεις.

[...] Καλώς ή κακώς υπάρχει τεκμήριο αθωότητας και όχι ενοχής. Όμως στην Ελλάδα το ξεχνάμε.

Σας συγκλονίζουν πια κάποια εγκλήματα;

Κάποια ναι, με εντυπωσιάζουν ακόμη. Και αυτό με τα οστά του παιδιού στην εργαλειοθήκη και αυτό με την Καρολάιν. Εγκλήματα πάντως τέτοια είχαμε και στο παρελθόν. Υπήρξαν ιστορικά περίοδοι που στην Ελλάδα σκότωναν για 30 δραχμές. Δεν θεωρώ ότι σήμερα υπάρχει αυτός ο ηθικός πανικός που καλλιεργούν και τα media.

Πώς τα έχετε καταφέρει και έχετε προκαλέσει με τις απόψεις σας και αριστερούς και δεξιούς;

Στη ζωή μου αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ κριτήριο, ώστε να σκεφτώ τι απόψεις θα εκφράσω ή τι γνώμη θα έχω. Έχω τις απόψεις μου, άλλες σωστές, άλλες λάθος, δεν σκέφτηκα όμως ποτέ αν θα ενοχλήσω τους μεν ή τους δε. Κατά καιρούς ενοχλούνται οι μεν, κατά καιρούς οι δε, μετά μπορεί να χαίρονται ή να διαφωνούν συνολικά. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα δικά τους κριτήρια. Η χειρότερη ελληνική λέξη είναι η «σκοπιμότητα». Ο καθένας προσπαθεί να προσεγγίσει μία άποψή σου με βάση τις δικές του σκοπιμότητες. Αυτό είναι πολύ κακό. Για κάποια πράγματα δεν μπορούμε να χωριζόμαστε σε αριστερούς-δεξιούς. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι συνεπής σε αυτά που λέω. Να βλέπω, να προβλέπω ‒βασικό θέμα για έναν επιστήμονα– και από εκεί και πέρα, το πώς θα αξιολογήσουν οι άλλοι αυτά τα πράγματα είναι δικαίωμά τους. Έχω περάσει φάσεις τρομερής κοινής αποδοχής, έχω περάσει φάση τρομερής κοινής απόρριψης. Γιατί δεν κάνω τρίπλες.

Οπότε, δεν σας άλλαξε και η ενασχόληση με την πολιτική και την εξουσία.

Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι δάσκαλος. Το ότι η ζωή τα έφερε, είναι άλλο. Δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Αν η πολιτική ασχοληθεί μαζί μου, θα το συζητήσω. Δεν ανήκω σε κόμμα, ζω μια ζωή όπως την ζούσα πάντα. Βγαίνω, διασκεδάζω, γράφω ποιήματα, αστυνομικά. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Αυτοτοποθετούμαι αριστερά. Αν με φωνάξει ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Κουτσούμπας ή ο όποιος, θα το συζητήσω μαζί του. Και με τον κ. Μητσοτάκη θα πάω να συζητήσω για λόγους ευγενείας, αλλά ιδεολογικά δεν μπορούμε να βρούμε κοινό σημείο.

Ποια είναι η γνώμη σας για το Çpolitical correctÈ;

Για μένα, έχω δικαίωμα να έχω άποψη. Κι αν εσένα η άποψή σου είναι ότι δεν σ’αρέσει η άποψή μου, έχεις δικαίωμα να μην με κάνεις παρέα. Οπότε, το political correct το βλέπω ως μια συντηρητική αμερικανιά. Γιατί μου αποκλείεις τον τρόπο μου να μιλάω. Αν μία κουβέντα μου είναι αδίκημα, πήγαινέ με στα δικαστήρια. Τι θα γίνει όμως με την τέχνη και το political correct; Θα αποκλειστούν έργα τέχνης λόγω αυτού; Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ είναι με τσιγάρο σε όλες τις σκηνές της Καζαμπλάνκα, να μην ξαναπαιχτεί η ταινία δηλαδή;

Κύριε Πανούση, σας ευχαριστώ πολύ!

Εγώ ευχαριστώ και σε επόμενη φορά θα συζητήσουμε και για τα υπόλοιπα που δεν προλάβαμε.

Τέσσερις δύσκολες καταστάσεις από τον κόσμο των γυναικών Το σκληρό πρόσωπο της καθημερινότητας

Ο ΜΌΝΟ ΕΎΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΊΣ πίσω από λεκτικές ακρότητες που ανακαλύπτουν παντού σεξισμό, πατριαρχία και ανδροκρατία. Για παράδειγμα, να αναρωτιέται το BBC και το CNN αν είναι σεξουαλική παρενόχληση το να πει ένας άντρας σε μία γυναίκα «σε αγαπώ». Ή να κοροϊδέψεις σαν «καρικατούρα φεμινισμού» τις διάφορες τηλεπερσόνες που αυτοανακυρήχθηκαν ιέρειες του #metoo εδώ στην Ελλάδα, αφού πρώτα «ανδρώθηκαν» σε περιβάλλοντα και εκπομπές, όχι απλά σεξιστικές αλλά και γελοίες.

Η ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΣΤΆΣΗ ΌΜΩΣ ΕΊΝΑΙ ΆΔΙΚΗ, μονομερής και εν πολλοίς επικίνδυνη, γιατί δεν παραδέχεται πως όντως υπάρχει πρόβλημα στο τι βιώνουν και άρα νιώθουν καθημερινά γυναίκες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Στην εργασία, στον δρόμο, στην οικογένεια, στο τραμ κ.λπ. Το ότι έχουν γίνει βήματα, δεν σημαίνει πως σταμάτησαν οι επιθετικές κινήσεις, οι πιέσεις, οι ανισότητες. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως, δυστυχώς, κοντά στις «πατροπαράδοτες» συνήθειες αναπτύσσονται νέες που φαντάζουν ακόμα πιο επικίνδυνες και βάρβαρες. ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΏΣ ΖΟΎΜΕ ΣΕ ΜΊΑ ΕΠΟΧΉ ΠΟΥ ΑΠΟΖΗΤΆ ΕΚΡΉΞΕΙΣ, υπερβολές, θανάσιμους εχθρούς, κάθετους διαχωρισμούς και βία — ιντερνετική και μη. Η θέση της γυναίκας και οι σχέσεις ανάμεσα στα φύλα είναι ένα πεδίο που, ειδικά τα τελευταία χρόνια, χαρακτηρίζεται από όλα αυτά. ΤΈΣΣΕΡΑ ΚΕΊΜΕΝΑ, λοιπόν, από εμάς που επιχειρούν να μιλήσουν για δύσκολες καθημερινές καταστάσεις. Υ.Γ.1 Ο ανδρικός πληθυσμός είναι μέρος του προβλήματος, άρα και της λύσης του. Αλλά για να γίνει οτιδήποτε πρέπει πρώτα να ακούσουν και να προβληματιστούν. Υ.Γ.2 Το «η γυναίκα είναι το μισό του ουρανού» ήταν σαν φράση εξαιρετική για τότε που ειπώθηκε. Σήμερα φαντάζει σωστό, αλλά μη αρκετό. Υ.Γ.3 Διαβαίνουμε αχαρτογράφητα νερά στις σχέσεις των (meta)ανθρώπων, οπότε χρειάζεται στοχασμός. Χρύσανθος Ξάνθης

Φαντάσου Σκηνές από τις μέρες και τις νύχτες μας Ηλέκτρα Τζώρτσου

ΑΝΤΑΣΟΥ... ΝΑ ΦΟΒΆΣΑΙ να γυρνάς μόνη στο σπίτι το

βράδυ.

ΝΑ ΖΗΤΆΣ από τον ταξιτζή ή από φίλους να περιμένουν να σε δουν να μπαίνεις στην πολυκατοικία. ΝΑ ΚΡΑΤΆΣ τα κλειδιά σφιχτά στο χέρι πολύ πριν φτάσεις στην είσοδο. ΝΑ ΨΆΧΝΕΙΣ στο διαδίκτυο για pepper spray και μπρελόκ συναγερμού. ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ότι μιλάς στο τηλέφωνο όσο γυρνάς προς το σπίτι. ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊΣ να εμπιστευτείς εύκολα άντρες. ΝΑ ΝΙΏΘΕΙΣ ΆΒΟΛΑ να μείνεις μόνη σου στον ίδιο χώρο με πολλούς άντρες. ΝΑ ΑΛΛΆΖΕΙΣ ΔΡΟΜΟΛΌΓΙΟ γιατί ξέρεις ότι όταν περνάς μπροστά από εκείνο το μαγαζί, ακούς σχόλια που δεν θέλεις. ΝΑ ΑΛΛΆΖΕΙΣ ΠΕΖΟΔΡΌΜΙΟ γιατί βλέπεις ότι θα διασταυρωθείς με μία παρέα αντρών που είναι μπροστά . ΝΑ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ δύο και τρεις φορές το τι θα φορέσεις για να μην προκαλέσεις τάχα μου. ΝΑ ΑΠΟΦΕΎΓΕΙΣ τα ασανσέρ. ΜΊΑ ΑΠΛΉ ΔΙΑΔΡΟΜΉ με το λεωφορείο να γίνεται καταπιεστική, γιατί δεν μπορείς να αποφύγεις τα επίμονα βλέμματα. ΝΑ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ αν θα πάρεις δίπλωμα αυτοκινήτου και όταν το πάρεις να αγχώνεσαι για το παρκάρισμα και τα επακόλουθα σχόλια ΝΑ ΠΝΊΓΕΣΑΙ ένα βράδυ μέσα στο σπίτι, να θες να βγεις μια βόλτα να πάρεις αέρα και να σκέφτεσαι πόσες πιθανότητες υπάρχουν να σου συμβεί κάτι αν το κάνεις. ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊΣ να κάτσεις σαν άνθρωπος σε ένα μπαρ χωρίς παρεμβολές. ΠΏΣ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΖΥΓΊΖΕΣΑΙ μέρα παρά μέρα. ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊΣ να είσαι τελείως ατημέλητη, όταν γουστάρεις. ΑΛΛΆ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊΣ άλλες φορές να είσαι και πολύ στην πένα . ΝΑ ΦΟΒΆΣΑΙ να μείνεις έγκυος, αλλά να φοβάσαι και αν δεν μείνεις. ΣΤΟ ΤΑΞΊ να κάθεσαι πάντα στο πίσω κάθισμα. ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊΣ να χαρείς το σώμα σου, γιατί για κά-

ποιον περίεργο λόγο δεν το νιώθεις δικό σου, αλλά χωνευτήρι προτύπων, σχολίων, απαιτήσεων και έξωθεν ορέξεων. ΝΑ ΝΤΡΈΠΕΣΑΙ για πράγματα που είναι πολύ φυσιολογικά και στην τελική δεν ευθύνεσαι καν εσύ γι’ αυτά, όπως το να έχεις μεγάλο στήθος ή να έχεις μικρό στήθος. ΝΑ ΖΗΤΆΣ την παρέα της φίλης σου για να πας στην τουαλέτα σε ένα μαγαζί. ΝΑ ΦΟΒΆΣΑΙ να κοιμηθείς μόνη σου ή να είσαι μόνη σου στο σπίτι. ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΆΣ να βρεις πάρκινγκ κοντά στο σπίτι σου. ΝΑ ΜΗΝ ΚΆΝΕΙΣ ΣΕΞ με κάποιον που θες, γιατί δεν ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει ή για να μην σε πούνε εύκολη, αλλά να κάνεις και σεξ με κάποιον που δε θες πολύ, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. ΝΑ ΠΑΤΆΣ ΤΑ 40 και να σκέφτεσαι αν θα βάλεις μία κοντή φούστα για να μη σε πούνε γεροντομπεμπέκα. ΝΑ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ αν θα πας σε μία αγγελία για δουλειά. ΝΑ ΈΧΕΙΣ ΠΕΡΊΟΔΟ –τι πιο φυσιολογικό απ’ αυτό;– και να ντρέπεσαι να το πεις ή να σε δουν σε δημόσιο χώρο με τη σερβιέτα στο χέρι για να πας στην τουαλέτα να αλλάξεις. ΝΑ ΦΟΒΆΣΑΙ να είσαι ο εαυτός σου, για να μην παρερμηνευθεί η στάση και τα λόγια σου. ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΜΊΑ ΏΡΑ να μπεις στη θάλασσα, γιατί ντρέπεσαι να σε δουν με το μαγιώ και δεν ξέρεις με πόσα βλέμματα και σχόλια θα έρθεις αντιμέτωπη. ΝΑ ΑΠΕΥΘΎΝΟΝΤΑΙ μόνο στους άντρες της παρέας, ενώ είσαι κι εσύ μπροστά και, όταν μιλήσεις, πάλι η γνώμη σου να έχει μικρότερη αξία. ΝΑ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ αν θα πεις ότι σε ενόχλησε κάτι, γιατί μπορεί να σε πούνε υπερβολική.

ΦΑΝΤΆΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΞΈΡΕΙΣ ΚΑΝ ΓΙΑΤΊ ΤΑ ΝΙΏΘΕΙΣ ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΝΑ ΜΕΤΡΆΣ τα λόγια σου, να μετράς τις πράξεις σου, να μετράς τα κιλά σου. Συνέχεια κάτι να μετράς, και το χειρότερο… να μην σου βγαίνει το μέτρημα. ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΏΘΕΙΣ ΆΝΕΤΑ να φας μία μπανάνα μπροστά σε κόσμο. ΕΝΤΆΞΕΙ ΛΟΙΠΌΝ· η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων είναι πλέον κατοχυρωμένη, απλά κάποιοι μπορούνε να τρώνε μπανάνες όπως, όποτε και όπου γουστάρουν, ενώ κάποιες άλλες καλύτερα να τις κάνουνε φρουτόκρεμα.

Με παρενοχλείς επειδή είμαι γυναίκα; Η (ανά πάσα) στιγμή της προσβολής

Ηλέκτρα Τζώρτσου

Ο ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΞΕΚΙΝΆΕΙ, όταν νιώθει

κάποιος ότι έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα σου και την ύπαρξή σου γενικότερα. Δυστυχώς, είναι νομιμοποιημένη μέσα στην κοινωνία η χωρίς όρια συμπεριφορά των αντρών απέναντι τις γυναίκες. Ο άντρας μπορεί πολύ εύκολα να προβεί σε πράξεις ή λόγια, χωρίς να σκεφτεί, να φιλτράρει, να σεβαστεί. Πιστεύει ότι αυτό που νιώθει ανά πάσα στιγμή, μπορεί να το κάνει κιόλας.

κής μεταφοράς. Με πρόφαση την πολυκοσμία και το πατείς-μεπατώ-σε, μπορεί ο άλλος να έρθει να κολλήσει από πίσω σου, ή να σε αγγίξει σε διάφορα σημεία του σώματός σου. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορεί. Γιατί άντρας και γιατί γυναίκα. Κατάλαβες εσύ ποτέ γιατί; Αλλά ακόμη κι αν δεν είναι χειρονομία, σίγουρα θα είναι βλέμματα σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος, γελάκια, ματάκια, σχολιάκια. Κοπελιά το ένα, κοπελιά το άλλο. Κοπελιά το αυτό σου, κοπελιά το ‘κείνο σου.

ΚΑΙ ΠΆΝΤΑ, ΤΟ ΠΙΟ ΛΥΠΗΡΌ, αυτή η νομιμοποίηση ΓΙΑ ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ, στον δρόμο, περνάει μία γυναίκα από

μπροστά του που του αρέσει — προσοχή, εδώ δεν κρίνουμε σε καμία περίπτωση το ότι μπορεί να σου αρέσει μία γυναίκα που βλέπεις στο δρόμο, αλλά από το να σκεφτείς κάτι για το σώμα της, το πρόσωπό της ή ό,τι άλλο μέχρι να νιώσεις ότι μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και όλο αυτό να το μεταφέρεις στην άγνωστη γυναίκα που περνάει έχει μεγάλη διαφορά. Φυσικά σε αυτό υπάρχουν και διαβαθμίσεις, ανάλογα με το τι είναι αυτό που ειπώνεται. Αλλά και πάλι δεν αναιρείται το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να ακούσει οτιδήποτε έχει όρεξη ο άλλος να πει, σε όποια κατάσταση αυτή κι αν βρίσκεται, την οποία προφανώς και δεν γνωρίζει ο άλλος. Οπότε καλό είναι να συγκρατείται, αν οι ορέξεις του είναι προσβλητικές και χυδαίες. Σοφή η ρήση «βούτα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις».

ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΠΡΟΦΑΝΏΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΤΏΣΕΙΣ που

ένα κοπλιμέντο μπορεί μέχρι και να σου φτιάξει την μέρα, αλλά μιλάμε για περιπτώσεις που γίνεται καλοπροαίρετα και με σεβασμό. Όμως όλες οι υπόλοιπες φορές που αυτό δεν συμβαίνει με αξιοπρεπή τρόπο, είναι τόσο ισχυρά καταγραμμένες στην ψυχολογία της κάθε γυναίκας που αρκεί μία κουβέντα (την οποία όμως έχει ακούσει χιλιάδες φορές) για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Λειτουργεί δηλαδή σωρευτικά. Σωστό; Λάθος; Χρειάζεται σκέψη πάντως.

ΚΆΤΙ ΑΚΌΜΗ ΠΙΟ ΔΎΣΚΟΛΟ, αλλά από την ίδια ρίζα

προερχόμενο, είναι αυτό που γίνεται πολύ συχνά σε μέσα μαζι-

όλων αυτών των συμπεριφορών να πλανάται από πάνω μας. Και αυτή η μοναξιά που νιώθει η γυναίκα κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπη με τέτοια περιστατικά. Γιατί, ίσως, ακόμη χειρότερο από την παρενόχληση αυτή καθαυτή είναι η σιωπή του περίγυρου (αν όχι τα κρυφά γέλια). Από εκεί πηγάζει και η νομιμοποίηση. Γιατί μαλάκες θα υπάρχουν πάντα. Ποιος όμως θα σε υπερασπιστεί απέναντι σε αυτούς τους μαλάκες; Το ότι νιώθεις τελικά εσύ άβολα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να νιώθει –ο κάθε– αυτός. Όχι επειδή είναι άντρας, αλλά επειδή είναι άνθρωπος και δεν έχει μάθει να σέβεται τους άλλους ανθρώπους και να τους κάνει να νιώθουν όμορφα και όχι σκουπίδια και κατώτεροι.

ΣΤΑ ΉΔΗ ΑΥΤΆ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΈΝΑ ΣΧΉΜΑΤΑ, έρχε-

ται να προστεθεί και μία νέα τάση που «χτυπάει» κατά κύριο λόγο τους νέους ανθρώπους, προσδίδοντας επιπλέον χαρακτηριστικά στην αλληλεπίδραση των δύο φύλων.

Η ΛΟΓΙΚΉ ΤΗΣ ΤΡΑΠ· η αντικειμενοποίση των γυναικών,

τα φράγκα, τα αμάξια, τα ναρκωτικά, η εμπορευματοποίηση του σεξ. Αυτή η κουλτούρα του εξευτελισμού των ανθρώπινων σχέσεων σίγουρα θα γεννήσει άντρες γεμάτους μισογυνιστικά χαρακτηριστικά, σεξιστές και τραμπούκους. Αλλά και γυναίκες που θα λικνίζονται στους ταπεινωτικούς ρυθμούς και θα προσπαθούν να μοιάσουν στη γυναίκα εκείνη που όσο περισσότερο αυτό-ταπεινώνεται τόσο περισσότερο θα δέχεται και την ταπείνωση των άλλων.

Scan για την 2η ετήσια έκθεση για τη βία κατά των γυναικών από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Ευχαριστούμε για τα στοιχεία, καθώς και για την προθυμία να βοηθήσουν σε ένα τόσο λεπτό ζήτημα, όπως είναι η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες.

Ο «δικός» σου άνθρωπος Βιασμός εντός γάμου ή σχέσης

Άντα Κουγιά

ΡΙΘΜΟΊ. ΠΆΝΤΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΆΣ από τους αριθμούς, τα στοιχεία, τα γεγονότα. Και τότε, τι θ’ απογίνουν οι ανθρώπινες ιστορίες; Ένα σήριαλ για εγκλήματα μετά τις 23.00; Μια ιστορία τρόμου ανάμεσα στις παρέες; Άλλη μια ιστορία που την φέρνεις ως παράδειγμά στη φίλη σου «για να προσέχει»;

ΟΎΤΕ ΚΑΝ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΨΗΛΑΦΉΣΕΙΣ ένα τόσο δύσκολο θέμα. Δύσκολο τόσο με την έννοια της πολυπλοκότητας, όσο και των ψυχικών διεργασιών και των πραγματικών συνθηκών. Πώς μπορείς να ορίσεις τι είναι βιασμός εντός σχέσης ή μάλλον, πότε έχεις το δικαίωμα να αισθανθείς βιασμένη στα πλαίσια μιας συμφωνημένης σχέσης;

ΚΆΠΟΤΕ, ΣΤΑ ΆΓΟΥΡΑ 20, είχα ακούσει μια ιστορία. Μία κοπέλα ήταν σε πολύχρονη σχέση με ένα αγόρι και συγκατοικούσαν. Βγήκε με τις φίλες της ένα βράδυ, μέθυσε και όταν γύρισε, με το αγόρι της έκανε σεξ. Την επόμενη μέρα δεν το θυμόταν. Η κοπέλα χώρισε, γιατί δεν έδωσε τη συναίνεσή της, εφόσον ήταν μεθυσμένη. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά τι είπα εγώ και μάλιστα φωναχτά: «Καλά, πώς κάνει έτσι; Σχέση της ήταν, σιγά. Δεν ήταν ένας άγνωστος».

13 ΧΡΌΝΙΑ ΜΕΤΆ, δεν μας ενδιαφέρει αν το μετάνιωσα ή αν άλλαξα άποψη, μας ενδιαφέρει ότι αυτό το σκεπτικό ήταν και εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένο στο ασυνείδητο. Το προσωπικό; Το κοινωνικό; Δεν γνωρίζω πώς να το κατονομάσω και νομίζω δεν έχει σημασία κιόλας. Σε έναν «γάμο» ή, ας το πούμε πιο ελεύθερα, σε μια μόνιμη σχέση που υποτίθεται ότι δίνεσαι στον άλλον, ποιος μπορεί να ορίσει πότε η σεξουαλική επαφή είναι συναινετική ή όχι;

ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΑΦΗΚΕ με την έννοια των «συζυγικών καθηκόντων», ο διαχωρισμός αυτός ήταν αδύνατος μέχρι πολύ πρόσφατα. Διαβάζοντας τη 2η ετήσια έκθεση

για τη βία κατά των γυναικών (2020) της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων και τα στοιχεία που μου έδωσαν τηλεφωνικά οι αρμόδιοι, ήρθα αντιμέτωπη με αυτό ακριβώς το θέμα. Τα αριθμητικά στοιχεία και καταγραφές (τα οποία μπορείτε να βρείτε αναλυτικά, αν σκανάρετε το QRcode παρακάτω) ήταν τόσο μικρά που μου επιβεβαίωσαν την αίσθηση ότι πολλοί λίγοι βιασμοί καταγγέλλονται και ακόμη λιγότερο βιασμοί που συμβαίνουν εντός μόνιμης σχέσης.

ΛΊΓΟ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΊΑ να κάνεις εικόνα

τις καταστάσεις, αν βάλεις μπροστά από μία σκέψη το μαγικό «αν», δεν είναι δύσκολο να αναμοχλεύσεις τον λόγο για τον οποίο υπάρχει τόσο μεγάλη πολυπλοκότητα, ποια συναισθήματα γεννιούνται, πόσο αποκρουστικό είναι, πόση προδοσία μπορεί να νιώσεις από τον άλλον, πόση προδοσία απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Και εν τέλει, πόσο αλλοτριωμένες αντικρίζουμε μπροστά μας τις ανθρώπινες σχέσεις και εν τέλει τον κοινωνικό ιστό.

ΘΈΤΩ ΚΆΠΟΙΑ ΕΡΩΤΉΜΑΤΑ αρχίζοντας με το μαγικό

«αν»: · Αν αγαπάς κάποιον, θέλεις να τον ευχαριστήσεις. Αν εσύ για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή δεν θέλεις, πώς το χειρίζεσαι; Αν έχεις σταματήσει να τον αγαπάς, αλλά εξαρτάσαι από τον άλλον, νιώθεις συνεχώς βιασμένος χωρίς να μπορείς να το αρθρώσεις; Αν βρίσκεσαι ήδη σε μια κακοποιητική σχέση, ένας βιασμός είναι το κερασάκι στην τούρτα ή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι; Αν οι «άλλοι», ένας ευρύτερος κύκλος, το ξέρει, πώς αισθάνεσαι απέναντί τους; Αν το καταλαβαίνει το ίδιο το παιδί σου, πόσο σκληρό φαίνεται στα μάτια του; Αν δεν το έχεις καταλάβει και αισθάνεσαι περίεργα, θα άντεχες να το καταλάβεις ή θα προτιμούσες να ζεις στην άγνοια;

ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΩΣΤΈΣ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙΣ. Υπάρχουν συνθήκες, κι αυτές οι συνθήκες δεν περιγράφονται με αριθμούς. Τα μαγικά «αν» φέρνουν στην επιφάνεια ηθικές και ψυχολογικές ατραπούς που ίσως να μην αντέχουμε να διαβούμε. Πρόκειται για ιστορίες πόνου από τον «δικό» σου άνθρωπο.

Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού Γυναίκες πέρα από τη Δύση

Άντα Κουγιά

ΕΝΝΙΈΣΑΙ ΓΥΝΑΊΚΑ. Πού γεννιέσαι; Όσες

δυσκολίες, φόβους, προκλήσεις, εμπόδια και κινδύνους να αντιμετωπίζουμε στην υποτιθέμενη προοδευτική Δύση, που έχει να εξαλείψει παλιά στερεότυπα, ενόσω συνεχώς δημιουργούνται νέα, η βιαιότητα των «άλλων» κοινωνιών στον 21ο αιώνα παραμένει παρούσα και πολλές

φορές θεσμοθετημένη. Απάνθρωπες πρακτικές («έθιμα» τις ονόμαζαν και ονομάζουν ακόμη) δημιουργούν ανατριχίλα σε όλους μας.

ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΈΣ, ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΊ, ΠΑΙΔΙΚΟΊ ΓΆΜΟΙ, ΟΜΑΔΙΚΟΊ ΒΙΑΣΜΟΊ απίστευτης αγριότη-

τας, συνδυάζονται με την ανοχή της κοινωνίας και των αρχών,

αφού η κουλτούρα έχει εμποτιστεί με τη νοοτροπία της «μιαρής» γυναίκας. «Μιαρή» η κλειτορίδα, «μιαρή» ακόμη κι αν βιάζεται, «μιαρή», αν μείνει ανύπαντρη. Μια συνεχής προσπάθεια εξαφάνισης του θηλυκού, όχι μόνο σε συμβολικό πια, αλλά και σε επίπεδο σωματικής βίας.

ΚΆΘΕ ΧΡΌΝΟ ΚΙΝΔΥΝΕΎΟΥΝ με κλειτοριδεκτομή –ένα «έθιμο» που παραμένει ενεργό στην Αφρική– 3.200.000 κορί-

τσια, ενώ ήδη 200.000.000 γυναίκες έχουν υποστεί αυτόν τον ακρωτηριασμό, ο οποίος –επιστημονικά έχει αποδειχθεί– ότι δεν προσφέρει τίποτα, αντιθέτως προκαλεί πληθώρα προβλημάτων υγείας, αν το κορίτσι γλιτώσει τον θάνατο κατά τη διαδικασία ή μετά.

ΟΙ ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΊ είναι μία συνήθης πρακτική τιμωρίας

για τη μοιχεία — μόνο που εδώ νοείται ως μοιχεία ακόμη και ο βιασμός.

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΊ ΓΆΜΟΙ (φαινόμενο που πλήττει και τα αγόρια αλλά στα κορίτσια είναι φυσικά πολύ πιο εκτεταμένο) έχουν

απαγορευτεί, βεβαίως, αλλά στις περισσότερες χώρες το θέμα λύνεται, αν οι γονείς δώσουν τη συναίνεσή τους. Πόσες και πό-

σες φορές διαβάζουμε ειδήσεις που ακόμη και 6χρονα κορίτσια ουσιαστικά «αγοράζονται» από κυρίους και έτσι η οικογένεια λύνει το πρόβλημα της φτώχειας, ενώ το κορίτσι εκτός από το ότι χάνει την παιδική του ηλικία, χάνει και την αυτοδιάθεση στο σώμα του, εκπληρώνοντας «συζυγικά καθήκοντα», τα οποία στην ηλικία του είναι όχι μόνο αποκρουστικά, αλλά κατάφωρα αιματηρά και βίαια.

ΌΤΑΝ Ο ΈΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ ήρθε σε επαφή με τον άλλον, όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα θεσπίστηκαν παγκοσμίως και άρχισε η εκστρατεία ενημέρωσης, πολλές γυναίκες κατάφεραν να γλιτώσουν από τα «έθιμα». Άλλες, πάλι, βίωσαν ακόμη σκληρότερες καταστάσεις ως αντίποινα στην ενημέρωση από τους δυτικούς. ΚΙ ΌΤΑΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΈΣ μετακινήσεις πληθυσμών

άρχισαν να γίνονται πραγματικές, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, τα «έθιμα» ήρθαν μαζί με τις οικογένειες; Στην Ευρώπη, η κλειτοριδεκτομή θεωρείται μεν αδίκημα και διώκεται ποινικά (οι ποινές αφορούν φυλάκιση από έξι μήνες έως ισόβια, ενώ σε πολλές χώρες υπάρχει και πρόστιμο), αλλά υπάρχουν στοιχεία που αναφέρουν πως γίνεται σε Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Γερμανία, Ισπανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Πορτογαλία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο. Νέα κορίτσια από οικογένειες μεταναστών δεν είναι ασφαλή, για την ακρίβεια, 500 χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, ενώ 180 χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια κινδυνεύουν να υποστούν κλειτοριδεκτομή κάθε χρόνο.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΉ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα φαινόταν

πιο «εύκολο» να σταματήσει να ρέει τόσο αίμα. Στην εποχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα ήταν λάθος η κουλτούρα, τα έθιμα, η θρησκεία ή η τιμή να δικαιολογούν πράξεις βίας κατά των γυναικών. Όμως ακόμη αιωρείται ο κίνδυνος. Η βία είναι συνεχής. Σε κάθε πλευρά του φεγγαριού. Και καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε κι όχι να στρέφουμε το βλέμμα αλλού.

Έντυπο που διαβάζεται, site που δεν βομβαρδίζει

Περιποιούμαστε για τον εαυτό μας κι όχι για τους άλλους. Τελικά το θέμα είναι να είμαστε ο εαυτός μας!

ΓΥΝΑΙΚΑ

Ο χυλός πέφτει με ορμή στο μεγάλο μάτι της κρεπιέρας. Η μαγεία ζεκινά. Το ζόρκι θα είναι αλμυρό ή γλυκό;

Η ΘΗΛΥΚΉ ΠΛΕΥΡΆ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ

BARBERS

www.ipolizei.gr

TΑ ΠΙΟ (AFTER) SAFE ΚΟΥΡΕΊΑ ΤΟΥ 2022

***

ΚΡΕΠΑ

ΑΛΜΥΡΉ Ή ΓΛΥΚΙΆ;

Στέκι δεν είναι μόνο το bar, αλλά και το barbershop. Εσύ πού κουρεύεσαι; Φροντίδα, περιποίηση, ασφάλεια, γνώση, εμπειρία, συνδυασμός σύγχρονου και παραδοσιακού στα barbershops του ‘22.

Κείμενα, άρθρα, ρεπορτάξ, συνεντεύζεις και απόψεις από και για τους πραγματικούς ανθρώπους της πόλης. Πέρα από κλισέ και υστερίες!

ΝΙΏΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΌΛΗ, ΖΟΎΜΕ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΌ ΤΗΣ

O B HO Ξέρεις κι εσύ τι είναι το boho! ΓΡΆΦΕΙ: ΣΟΦΊΑ ΑΡΓΎΡΗ

ΤΟ BOHO ΣΤΥΛ ΈΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΉ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΊΑ

Η λέξη boho είναι η συντόμευση του bohemian, που πολύ πριν γίνει συνώνυμο ενός συγκεκριμένου στυλ, δήλωνε τους αυθεντικούς ταξιδιώτες και πρόσφυγες της κεντρικής Ευρώπης με ορμητήριο τη Βοημία της Τσεχικής Δημοκρατίας. Ο νομαδικός τρόπος ζωής των bohemians επηρέασε τους αντισυμβατικούς Γάλλους καλλιτέχνες της εποχής του 1850, που αντιδρούσαν στον συντηρητισμό της εποχής τους, ο οποίος απλωνόταν τόσο στην ιδεολογία, όσο και στις στιλιστικές επιλογές. Έτσι, οι bohèmes αντικατέστησαν τα σφιχτά και αυστηρά ρούχα της εποχής με μακριά και άνετα σύνολα, κατασκευασμένα από ανάλαφρα υφάσματα. Το γκρι και το καφέ έδωσαν τη θέση τους στις ζωντανές αποχρώσεις του πράσινου, του κόκκινου, αλλά και στο φωτεινό λευκό. Αυτό ήταν! Η απελευθέρωση της μόδας σήμανε και την αλλαγή του τρόπου έκφρασης και της στάσης απέναντι στη ζωή! Το boho συνδέεται ακόμα –κι όχι αδικαιολόγητα– με τα παιδιά των λουλουδιών,

που μάχονταν για την ελευθερία στην αυτοέκφραση, για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν και οι πρώτοι σύγχρονοι εκφραστές του boho κινήματος χρονολογούνται πίσω στο 1930, το boho έγινε τάση με τις lifestyle boho queens που φωτογραφίζονταν στα editorials των περιοδικών μόδας στις αρχές του 2000.

ΠΟΣΟ BOHO ΕΙΣΑΙ; Boho σημαίνει ένα υπέροχο μείγμα χρωμάτων, σχεδίων και υφασμάτων. Το boho στυλ βασίζεται στον αέρα απελευθέρωσης και ξεγνοιασιάς που αποπνέει. Εδώ παύουν να υπάρχουν αυστηρά καθορισμένοι συνδυασμοί. Όλες οι αποχρώσεις της γήινης παλέτας μπερδεύονται με υλικά διαφορετικών υφών. • Ανάλαφρα υφάσματα, όπως βαμβάκι, λινό, αλλά και δαντέλα ή δέρμα, κυριαρχούν στο boho ντύσιμο. Εδώ προσθέτεις κρόσια, φτερά και μακριά κοσμήματα φορεμένα το ένα πάνω στο άλλο. Όσο περισσότερα, τόσο πιο boho.

• Συνδυάζοντας δημιουργικά τα παραπάνω έχεις το γνωστό εφέ του layering. Με τον όρο layering εννοούμε το πολυεπίπεδο ντύσιμο, που αποτελεί χαρακτηριστικό του boho στυλ. Ζακέτες, σακάκια και φουλάρια πάνω από μπλούζες. Παντελόνες με οπάκ καλσόν. Έτσι τα αέρινα ρούχα φοριούνται και τους κρύους μήνες του χειμώνα και μας ζεσταίνουν. Ακολούθησε την τακτική του layering, εκτός από τα ρούχα, και στα αξεσουάρ, φορώντας πολλά βραχιόλια και κολιέ. • Τα μαλλιά παραμένουν επιμελώς ατημέλητα. Αφημένα κάτω, ώστε να τα μπερδεύει ο αέρας ή πιασμένα σε χαλαρούς κότσους και πλεξούδες. Οτιδήποτε ιδιαίτερα φτιασιδωμένο και κομμωτηριακό ξεφεύγει από την ανεμελιά του boho.

• Στο boho στυλ τα χρώματα συναντιούνται και κάνουν πάρτι. Καφέ, μόκα, μπεζ, χακί και μαύρο συνδυάζονται και μάλιστα ταιριάζουν πολύ! Φλύαρα σχέδια, όπως φλοράλ ή λαχούρι, αποτελούν οπωσδήποτε την επιτομή του boho look.

Το Boho Chic σε ντύνει boho από την κορυφή μέχρι τα νύχια Κοσμήματα και αξεσουάρ, ρούχα για γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Όλος ο κόσμος του boho μαζεμένος σε ένα site. Η Μαρία και η Κατερίνα, οι δύο αδελφές πίσω από το πλήρως ενημερωμένο Boho Chic, μας μεταδίδουν την αληθινή τους αγάπη για το ethnic στοιχείο των αρχαίων πολιτισμών. Κοσμήματα και φορέματα σε αυθεντικά boho σχέδια φέρνουν τον καλιφορνέζικο αέρα στην Ελλάδα. Τόλμησε εκκεντρικά κοσμήματα, όπως αλυσίδες μηρού και κοσμήματα κεφαλής πάνω από αέρινα ρούχα για να δώσεις έναν τόνο ανεμελιάς στο outfit σου. Από πλουμιστά αξεσουάρ με μεγάλους ημιπολύτιμους λίθους μέχρι πιο μίνιμαλ, για σικάτες εμφανίσεις. Τι πιο boho από τα flash tattoos; Στο Boho Chic βρίσκεις μεγάλη ποικιλία με φυσικό αποτέλεσμα και διάρκεια έως και 10 ημέρες! Το Boho Chic υποστηρίζει τη μοναδικότητα, γι’ αυτό όλα τα κομμάτια του site διατίθενται σε περιορισμένη διαθεσιμότητα και ανανεώνονται συνεχώς με νέα σχέδια!

BOHO CHIC ΣΠ. ΑΥΓΈΡΗ 36, ΣΑΛΑΜΊΝΑ | T: 210 46 56 242 FB: BOHO CHIC | IG: BOHO_CHIC_GREECE | WWW.BOHOCHIC.GR

B O H O

ΤΟ BOHO ΕΊΝΑΙ ΣΤΆΣΗ ΖΩΉΣ Οι Γάλλοι ποιητές, λογοτέχνες και ζωγράφοι έδειξαν τον δρόμο για τον μποέμικο τρόπο ζωής. Αντιδρώντας στις συνήθειες της μεσαίας τάξης, οι μποέμ αδιαφορούσαν για τις σκοτούρες της καθημερινότητας κι επιζητούσαν την ξεγνοιασιά, κάνοντας όνειρα για μεγαλύτερα μελλοντικά έσοδα, που θα εξασφάλιζαν τον ανέμελο αλλά σπάταλο τρόπο ζωής τους. Ο σύγχρονος μποέμ τύπος βλέπει τη δουλειά του ως μέσο έκφρασης και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Ενδιαφέρεται για την εξέλιξή του, όχι γιατί είναι workaholic και χαίρεται να βλέπει τα μηδενικά του τραπεζικού του λογαριασμού να πληθαίνουν, αλλά επειδή τον ηδονίζει η δημιουργία. Σκέφτεται ελεύθερα και φωναχτά, γι’ αυτό πολλές φορές παρεξηγείται.

ΝΤΎΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΠΊΤΙ BOHO To boho design δίνει αέρα ανεμελιάς στον χώρο μας, γιατί αναμειγνύει διαφορετικά σχέδια και αποχρώσεις, αφήνοντας την αίσθηση ενός κοσμογυρισμένου εσωτερικού χώρου. Για να γίνεις ένας προσωρινός νομάς του κόσμου τούτου, αρκούν μερικές απλές πινελιές! • Φυτά εσωτερικού χώρου παντού! Στο σαλόνι, την κρεβατοκάμαρα, το μπάνιο. Γιατί το boho decor είναι κοντά στη μητέρα-φύση και μας ενώνει με τις ρίζες μας. • Διαφορετικές υφές: Μάλλινα χαλιά με κρόσια, δερμάτινες μαξιλάρες, βελούδινα ριχτάρια στους καναπέδες, ξύλινα έπιπλα, διακοσμητικά από bamboo. Το σαλόνι γίνεται τόπος συνάντησης διαφορετικών υλικών. • Φανάρια σε μπρούτζινες ή γκρι αποχρώσεις. Φωτιστικά

Σέβεται την ανθρώπινη διαφορετικότητα ως μέρος της φυσικής δημιουργίας. Την υποστηρίζει ενίοτε σε τέτοιο βαθμό, που σε κάνει να σκέφτεσαι πως ίσως μοναδικός του σκοπός είναι να προκαλεί ταραχή στο κατεστημένο εκ πεποιθήσεως. Κατά παρόμοιο τρόπο και το boho στυλ διαφοροποιείται από τη μάζα σε κάθε έκφανσή του. Το ντύσιμο, η διακόσμηση του σπιτιού, η ιδεολογία για την τέχνη· όλα φωνάζουν αντίδραση στο κατεστημένο. Η περιπλάνηση παίρνει τη θέση της τέλειας αρμονίας. Ο άναρχος τρόπος ζωής παραγκωνίζει κανόνες και νόμους.

από οικολογικά υλικά που διαχέουν το φως ομοιόμορφα στον χώρο μας και δημιουργούν μια μυστικιστική εμπειρία. Απαραίτητο διακοσμητικό που ολοκληρώνει τη μυστηριακή ατμόσφαιρα είναι οι ονειροπαγίδες, με υλικά όπως χάντρες, φτερά, καλάμια μπαμπού και κοχύλια. • Χειροποίητα καλάθια και ξύλινα κουτιά χρησιμεύουν ως αποθηκευτικοί χώροι ή γλαστράκια και μας φέρνουν πιο κοντά στο νομαδικό πνεύμα των Bohemians, που μετέφεραν τα υπάρχοντά τους από πόλη σε πόλη. • Καθρέπτες και vintage πίνακες στους τοίχους δίνουν την εντύπωση ενός πολυπολιτισμικού σκηνικού, σαν να πρόκειται για σουβενίρ που μαζέψαμε στα ταξίδια μας ανά τον κόσμο. Στο boho design το παλιό συναντά το νέο. Αποτέλεσμα ένα φασαριόζικο, αλλά άκρως ζεστό decor.

Η Synchronia φέρνει την ψυχή του boho σπίτι μας Η Synchronia προμηθεύεται χειροποίητα προϊόντα από μικρές βιοτεχνίες, που πληρούν τις προϋποθέσεις του fair trade — του εμπορίου που σέβεται την τοπική αειφορία και τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ο συνδυασμός αυτός αποτυπώνεται στους υψίστης ποιότητας θησαυρούς που βρίσκεις στο site. Χαλιά από οργανικό βαμβάκι με οικολογικά χρώματα ντύνουν το δάπεδο του σπιτιού. Κεραμικά ή ξύλινα χειροποίητα πόμολα, σκαλισμένα και ζωγραφισμένα στο χέρι, στολίζουν κάθε πόρτα. Μαξιλάρια και υφάσματα από βαμβάκι, με πλούσια κεντήματα, δίνουν μια boho πινελιά στο σαλόνι. Η Synchronia υποστηρίζει το boho όχι μόνο στη διακόσμηση, αφού η boho φιλοσοφία διατρέχει συνολικά την εταιρεία. Γι’ αυτό η Βέλη και ο Άγγελος, το νεαρό ζευγάρι του σίριαλ Μην αρχίζεις τη μουρμούρα την εμπιστεύονται για τη ζεστή και πολύχρωμη ατμόσφαιρα του χώρου τους.

SYNCHRONIA E-SHOP: WWW.SYNCHRONIA.GR ΚΑΤΆΣΤΗΜΑ ΛΙΑΝΙΚΉΣ: ΝΟΤΟΣ GALLERIES ΣΤΑΔΊΟΥ & ΑΙΌΛΟΥ 6ΟΣ ΌΡΟΦΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΉΜΑΤΑ T: 210 99 35 480 | FB: SYNCHRONIA | IG: SYNCHRONIAGREECE YOUTUBE: SYNCHRONIA | TWITTER: SYNCHRONIA

Το boho στυλ κυλάει στο αίμα του παραθαλάσσιου Boho Sea Life Στη Μαρίνα Φλοίσβου ο περίπατος ξεκινά από τις 9 το πρωί και καταλήγει στο Boho Sea Life. Πράσινο, bamboo και χρώμα χαρακτηρίζουν το all-day café-bar, ενώ το μενού και τα ποτά είναι σημείο αναφοράς για τους θαμώνες. Καφές από το καλύτερο χαρμάνι και αυγόφετες γεμιστές με ανθότυρο, παναρισμένες με ζάχαρη, κανέλα και μαρμελάδα βερίκοκο. Το αλμυρό συναντά το γλυκό και στο πιάτο Boho Monte Christo: αυγό τηγανητό με μπέικον και μανιτάρια σοτέ ανακατεύονται με μαρμελάδα από φρούτα του δάσους. Αδυναμία τα υγιεινά super bowls: ασάι και πιτάγια μπολ με τσία και γκρανόλα δίνουν ενέργεια. Η ημέρα στο Boho Sea Life κυλάει αμέριμνα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, με κοκτέιλ που γίνονται γλυκά, ξινά ή πικάντικα. Δοκίμασε το Euphoria Just ή το Don Santos με τεκίλα και αφέσου στους boho ρυθμούς της ζωής δίπλα στη θάλασσα!

BOHO SEA LIFE ΜΑΡΊΝΑ ΦΛΟΊΣΒΟΥ, ΚΤΉΡΙΟ 6 ΛΕΩΦ. ΠΟΣΕΙΔΏΝΟΣ 702, ΠΑΛΑΙΌ ΦΆΛΗΡΟ Τ: 210 98 51 247 | FB: BOHO SEA LIFE | IG: BOHO_SEA_LIFE

Πάμε απόψε ΓΙΑ ΣΕΡΓΙΑΝΙ Μια βόλτα στα πάλκα της Αθήνας Σερφάρω στο youtube. Βάζω το «στρίβε ρε καράμπελα» και πατώ αναζήτηση. Δεκάδες εκτελέσεις. Χάνομαι στις νέες εκτελέσεις. Το τραγουδούν παρέες σε επαρχιακά κουτούκια, τραγουδιστριες σε πάλκα, τραγουδιστές ντουέτο σε κουτούκια. Το ακούω και στην αυθεντική του εκδοχή. Πραγματικά, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω. Αλήθεια, τι είναι αυτό που συμβαίνει; Στους μουσικούς, στους νέους, στα μαγαζιά; Περιπλανιόμαστε, λοιπόν, ρεμβάζουμε, φέρνουμε τις γύρες μας, νταλκαδιάζουμε και «να ‛χουμε να γουστάρουμε». Oρισμένα πράγματα καλύτερα να τα νιώθεις παρά να τα αναλύεις

Γράφουν: Ηλέκτρα Τζώρτσου

Χρύσανθος Ξάνθης

Πίνακες του Σταμάτη Λαζάρου (1915-1988)

δέονται, οι ανάσες και οι αναστεναγμοί, επίσης. Η μείωση αυτή της απόστασης ανάμεσα σε μουσικούς, τραγουδιστές και κοινό είναι σημαντική, γιατί δημιουργεί την αίσθηση της κοινότητας. Τα ρεμπέτικα από τον λαό βγήκανε και στον λαό επιστρέφουνε, χωρίς παρεμβολές και φιοριτούρες.

Ζούμε στην εποχή της αναβίωσης του ρεμπέτικου, με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που συνέβαινε τη δεκαετία του '80 με τις μεγάλες πίστες και τα μεγάλα ονόματα, που κι αυτά βέβαια παίξανε τον ρόλο τους στη συνέχεια της μουσικής αυτής. Το ρεμπέτικο, όμως, είναι μία γέννα περίεργη· ξεφύτρωσε μέσα από τεκέδες, ταβέρνες, λιμάνια, κουτούκια, φυλακές και μάλιστα υπό την επιρροή των δημοτικών τραγουδιών, των βυζαντινών ήχων και των ιδιαίτερων μουσικών του κάθε τόπου. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν τα τελευταία χρόνια, μέχρι και σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πιο κοντά στην ψυχή του ρεμπέτικου. Μικρά μαγαζιά — ταβέρνες, ουζερί, καφενεία, με μικρά πάλκα ή και καθόλου, χωρίς μικρόφωνα πολλές φορές, όπου όλο το μαγαζί γίνεται μία παρέα, οι φωνές συν-

Βλέμματα, ήχοι, κινήσεις. Ένα σώμα που γέρνει στο διπλανό, ένα «αχ» που ξεφεύγει και γίνεται κτήμα όλων, τα ποτήρια που τσουγκρίζουν προς πάσα κατεύθυνση, η βαθιά ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο που διαρκεί όσο το αγαπημένο σου τραγούδι, η καρέκλα που πάει πίσω και ο άνθρωπος κάνει το πρώτο βήμα χορού. Όλα αυτά συμβαίνουν τόσο δίπλα σου που μπορείς να τα νιώσεις με κάθε τρόπο και να γίνουν εμπειρία κοινή. Νέοι μουσικοί, τραγουδίστριες και τραγουδιστές, με όρεξη, κέφι και ταλέντο, αλλά και με βαθιές θεωρητικές γνώσεις πάνω στη μουσική –απόφοιτοι μουσικών σχολείων και σχολών– μπήκαν εδώ και χρόνια σε μία διαδικασία επανανακάλυψης των ρεμπέτικων και της παραδοσιακής μουσικής εν γένει, την οποία διάνθισαν και πρόσθεσαν τη δική τους φρέσκια ματιά. Τα απογείωσαν μουσικά, εμβάθυναν, τα ξαναέπλασαν, βρήκαν χαμένα διαμαντάκια, άγνωστα ή ξεχασμένα τραγούδια, τα έβαλαν κάτω, τους έδωσαν άλλη αύρα και σύγχρονη ματιά, που όμως παραμένει αυθεντική, πηγαία. Κατάφεραν να βρίσκονται σε σπίτια για ατελείωτες

πρόβες, να «βασανίζουν» τα οργανάκια τους, τα δάχτυλά τους, τις φωνητικές χορδές και τα μυαλά τους. Να βγάζουν προγράμματα, να προτείνουν, να τσακώνονται και να ξαναημερεύουν μόλις ακουστεί η πρώτη πενιά. Ή να πηγαίνουν να παίξουν με ελάχιστο ύπνο και με τη γεύση του χθεσινοβραδινού γλεντιού ακόμη στα χείλη. Παιδιά που δυστυχώς αναγκάζονται να κάνουν κι άλλες δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, αλλά τόσο μεράκι το ‘χουνε που χωρίς το μοίρασμα της μουσικής δε ζούνε. Μέσα από όλα αυτά, έχει δημιουργηθεί ένας πυρήνας που συγκεντρώνει μουσικούς, τραγουδιστές, νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους, που τους αρέσουν τα ρεμπέτικα, τα παραδοσιακά, τα σμυρναίικα, και έχουν γίνει θαμώνες, στέκια που ξέρεις ότι θα βρεις φοβερά παιδιά στο πάλκο, μαγαζιά που όντως αφήνουν χώρο σε όλα αυτά να συμβούν, να ανάψουν, να καούν. Η ανάγκη του κόσμου, παρά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, να γυρνάει στους γνώριμους ήχους του παρελθόντος, και οι νέοι αυτοί μουσικοί που δεν σταματούν να μας ξανασυστήνουν τους ήχους αυτούς, είναι ο λόγος που η παράδοση θα συνεχίζει να υπάρχει — πάντα σε δημιουργική συνομιλία με το σήμερα. Σε πείσμα όσων τα θεωρούν αυτά παρωχημένα και αχρείαστα και προς μεγάλη ικανοποίηση όσων υπερασπίζονται ακόμα ότι άνθρωπος χωρίς ρίζες, δεν ευτυχεί. Και στην περίπτωση του ρεμπέτικου, δεν μερακλώνει κιόλας.

ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΑ ΚΑΤΕΒΑΣΑ ΤΟ ΚΙ ΑΠΟΨΕ ΑΠΟΨΕ ΚΙ Μπουζούκι· μία ιστορία από μόνο του, αλλά και πολλές ιστορίες με το ίδιο σε κομβικό ρόλο. Προτού καθιερωθεί και αναγνωριστεί, τόσο το μπουζούκι όσο και οι μπουζουξήδες ως άξιο καλλιτεχνικά μουσικό φαινόμενο, πέρασε κι αυτό τις φουρτούνες του.

Ο «Επιτάφιος» και το μπουζούκι Το 1961, επρόκειτο να δοθεί στο «Κεντρικόν», η ιστορική πλέον συναυλία του μελοποιημένου από τον Μίκυ Θεοδωράκη «Επιτάφιου», με ερμηνευτές τη Μαρινέλα, τον Μπιθικώτση και τον Καζαντζίδη, στο πιάνο τον Μάνο Χατζιδάκι και σολίστ τον Μανώλη Χιώτη. Η διοργάνωση αρνήθηκε να συμπεριλαμβάνεται το μπουζούκι στην ορχήστρα, αφού θεωρούταν λαϊκό όργανο, που δεν ταίριαζε σε μία συμφωνική ορχήστρα. Όταν ανακοινώθηκε στον Χιώτη ότι δεν μπορεί να παίξει μπουζούκι, αυτός απάντησε, «μα το είχα υπόψη μου αυτό». Καθώς ήτανε και πολύ καλός γνώστης των οργάνων, είχε φτιάξει ένα δικό του όργανο, το κιθαρόνι· ένα μπάσταρδο μουσικό όργανο το οποίο ήτανε μισό κιθάρα μισό μπουζούκι και διαβεβαίωσε ότι θα παίξει με αυτό. Όταν άρχισε η συναυλία όμως, πήρε κατευθείαν το μπουζούκι και ξεκίνησε να παίζει με αυτό. Ούτε μία νότα δεν έπαιξε με το κιθαρόνι και κανείς δεν τόλμησε να πει τίποτα.

Η «Άρνηση» και το μπουζούκι Ο Θεοδωράκης, αρχές της δεκαετίας του ’60, μελοποίησε το ποίημα του Σεφέρη «Άρνηση» (γνωστό στους περισσότερους ως «Στο περιγιάλι το κρυφό»). Στην ενορχήστρωση συμπεριλαμβανόταν το μπουζούκι και η φωνή του Μπιθικώτση. Ο Σεφέρης είχε αντιρρήσεις σχετικά με αυτά, γιατί πίστευε ότι δεν ταίριαζαν στο ύφος και την αισθητική του ποιήματός του. Αυτό με το οποίο επίσης διαφώνησε ήταν το ότι η ερμηνεία του Μπιθικώτση παρέλειψε την άνω τελεία που έχει το ποίημα στον στίχο «πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή». Λέγεται, μάλιστα, ότι είτε με προτροπή του Θεοδωράκη είτε με πρωτοβουλία του ίδιου του Σεφέρη, ξεκινήσανε αγκαζέ τις νυχτερινές βόλτες στα μαγαζιά της Αθήνας, ώστε να δει ο Σεφέρης με τα ίδια του τα μάτια πόσο αγαπητό είναι το τραγούδι από τον κόσμο. Έτσι, τελικά, το δέχτηκε. Αργότερα, ο ίδιος ο Μίκυς, θα δηλώσει επ’ αυτού: «Ποτέ ίσως ένας Σεφέρης δεν είχε γίνει σαν μικρό παιδί. Γελούσε, έλαμπε ολόκληρος από ευτυχία, και νομίζω πως εκείνη τη βραδιά επέτρεψε στην τόσο αυστηρή του καρδιά να με αγαπήσει. Στο μέτρο, φυσικά, του επιτρεπτού για έναν διπλωμάτη […]».

Απόσπασμα από το διήγημα η «Στρίγγλα μάνα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, 1902 […] Η μόνη προίκα του ήτον αυτό το μπουζούκι, με το οποίον, μελαγχολικός Σαούλ, άχαρις Δαυίδ, διεσκέδαζε την τρέλαν του... Πλεια αυτό το έρμο το μπουζούκι η μάνα του το είχεν «αγκάθι στα μάτια της», κ' εσκέπτετο καμμίαν ημέρα να του το πετάξη, να το σφενδονήση εκεί που, αν ήθελε, ας επήγαινε να το εύρισκε! Επίστευεν ότι αυτό εμπόδιζε τον Ζάχον να είνε προκομμένος και τον έκαμνε ανίκανον να εκτελή όλας τας αγγαρείας που ήθελεν αυτή. Το είχε κρύψει μίαν φοράν ή δύο. Εδίσταζε να το πετάξη όλως διόλου, ή να το σπάση

και να το καταστρέψη... Ίσως να ήτο καλόν διά την Κυριακήν και τας εορτάς· όχι να κάθεται τας καθημερινάς το δειλινόν την ώραν που η Εύα εκρύβη εις τον Παράδεισον σαν εκροτίσθη με τ' αυτιά της – και να τραγουδή την «καπότα στην αλυγαριά» αντικρύ στα παράθυρα τού δημάρχου, διά να γελούν μαζύ του η δασκάλισσα, κ' η Ακρίβω η Ανυφαντίνα, κ' η Αμέρσα, κι' ο ίδιος ο δήμαρχος! Το είχε κρύψει, λοιπόν, (διά να μην το παρακάνη) κάτω εις το κατώγι του σπιτιού, την μία φοράν μέσα εις ένα πιθάρι άδειο, με σπασμένον στόμιον, και το στόμιον το εκάλυψε μ' ένα κόσκινον· την άλλην φορά ανάμεσα εις τα καυσόξυλα, υποκάτω εις τον σοφάν, εις το σκότος και εις την υγρασίαν. Αλλά και την μίαν και την άλλην φορά ο Ζάχος έψαξε, το ηύρε, εγέλασε μέγαν γέλωτα παράφρονος χαράς· το επήρε πάλιν, και της έφυγε, και ήρχισε «να το ρίχνη έξω», και να τραγουδή την «καπότα στην αλυγαριά» […].

Οι γυρολόγοι Συχνό φαινόμενο τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 ήταν οι γυρολόγοι. Οι γυρολόγοι μπουζουξήδες ήταν πλανόδιοι μουσικοί, που έβγαζαν τη «σφουγγάρα» (το πιατάκι) στην οποία τους έριχνε ο κόσμος χρήματα. Το μπουζούκι για τον λόγο αυτό το λέγανε και ζητιανόξυλο, αφού μ’ αυτό βγαίνανε σεργιάνι στον δρόμο ή από κουτούκι σε κουτούκι για να βγάλουν τα προς το ζην. Πολλοί μεγάλοι μουσικοί είχαν βγει «στη γύρα» για το μεροκάματο, όπως ο συνθέτης και στιχουργός Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας και ο Μάρκος Βαμβακάρης, αλλά και πολλοί άλλοι. «Για να ζήσω γύρισα και με το πιατάκι από ταβερνάκι σε ταβερνάκι. Δεν είναι ντροπή. Αλλού μ' αφήνανε αλλού με διώχνανε. Μέχρι που με πιάσανε επί αλητεία. Τ' ακούς; Με πιάσανε επί αλητεία. Ρε πού καταντήσαμε...». (Γιώργος Μουφλουζέλης, από τη Ρεμπέτικη Ανθολογία του Τάσου Σχορέλη, εκδ. Πλέθρον) «Μπουζουξήδες επαγγελματίες δεν υπήρχαν τότε, το ’27-28. Υπήρχαν κάτι γυρολόγοι μπουζουξήδες, γέροι. Ήταν ο Αποστόλης ο Ζυμαρίτης και ο Θανάσης ο Τρελός. Γέροι αυτοί, σου λέω. Εβδομήντα χρονώ, όταν εγώ ήμουνα παλληκαράκι.. Ο ένας έβαζε κάτι πρίμα σεγόντα, κάτι πόλκες, κάτι πράγματα άλλα δηλαδή! Ο άλλος, ο Ζυμαρίτης, έπαιζε βαριά, της φυλακής, γιατί όλο μέσα ήτανε» Ο Γιάννης Παπαϊωάννου μιλά στον Λευτέρη Παπαδόπουλο Πηγη: mpouzoukimpouzouksides.blogspot.com

ΜΕΤΑΞΟΥ

Πυθοδώρου 10, Αθήνα Τ.: 210 52 29 290 fb: Μεταξού ig: @metaxouathens Από τα ελάχιστα εναπομείναντα ατόφια σημεία μέσα στην πόλη, που μοσχοβολάνε παλιά Αθήνα και ξεσηκώνουν θύμησες.

Το όνομα ΜΕΤΑΞΟΥ Οι πρώτοι ιδιοκτήτες του ταβερνείου είχαν το επώνυμο Μεταξάς. Έτσι, ο Γιάννης και η Λενιώ αποφάσισαν να ονομάσουν το μαγαζί Μεταξού, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με το όνομα των προηγούμενων κατόχων. Το όνομα έκατσε κουτί, που λέμε, αφού το μαγαζί βρίσκεται ακριβώς στα όρια Κολωνού και Μεταξουργείου, οπότε η σύνδεση είναι θεμιτή και καλοδεχούμενη.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

«Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη, παίζουν τον έρωτα κρυφά στις μάντρες τα παιδιά»

Και όχι αδίκως, αφού, μαζί με την πανέμορφη αυλή, η ιστορία αυτού του χώρου ξεκινάει τη δεκαετία του 1940, όταν ένα σπίτι λειτουργούσε ως καρβουνάδικο και κρασάδικο. Κάποια χρόνια αργότερα, μετατράπηκε σε ταβερνείο, όπου έπαιζε ο λαϊκός τραγουδοποιός και οργανοπαίκτης της μεταπολεμικής γενιάς, Τόλης Χάρμας, τον οποίο και γνώρισε ο Γιάννης, σημερινός ιδιοκτήτης της Μεταξούς, ως θαμώνας του τότε ταβερνείου. Η αγάπη του Γιάννη και της συντρόφου του Λενιώς για τη μουσική και η ανάγκη τους να συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοια γνήσια μαγαζιά μέσα στην Αθήνα, με μουσικές, ποιοτικά φαγητά και ποτά, τους έκανε να πάρουν το μαγαζί πριν από 16 χρόνια, να το αναπαλαιώσουν κι έτσι να χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους μέχρι σήμερα στιγμές κεφιού, μοιράσματος και αγάπης για την καλή ελληνική μουσική.

Ρεμπέτικές, λαϊκές, παραδοσιακές και ρετρό μουσικές θα βρείτε κάθε μέρα στο πρόγραμμα της Μεταξούς. Ένα τηλέφωνο ή μία επίσκεψη στη σελίδα του μαγαζιού θα σας λύσει όλες τις απορίες.

ΚΟΤΤΑΡΟΥ

Αγίας Σοφίας 43 & Διδυμοτείχου, Αθήνα Τ.: 210 51 20 682 fb: Kottarou Koutouki Όταν ο σταθμός Λαρίσης, στις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν το κεντρικό σημείο μεταφορών εμπορευμάτων της Αθήνας, οι τότε εργαζόμενοι στα τρένα πήγαιναν για ανάπαυλα στο χωράφι που είχαν εκεί δίπλα δύο γεροντάκια για να εκτρέφουνε κοτόπουλα. Η γιαγιά άρχισε να τους τρατάρει λακέρδα και κρασί. Οι απόγονοί του ζευγαριού έχτισαν ένα κτίσμα στο χωράφι, το οποίο πήρε πλέον τη μορφή κανονικού ταβερνείου. Το 1950, παίρνει επίσημη άδεια οινοταβερνείου, αρχίζει να γίνεται περισσότερο γνωστό και όποιος είχε ένα οργανάκι το έφερνε μαζί του. Δεκαετία 1970, ο Γιάννης, φοιτητής στην Αθήνα, αρχίζει να συχνάζει εκεί και ερωτεύεται τον χώρο. Παίρνει το πτυχίο του, εξασκεί για λίγα χρόνια το επάγγελμά του και το 1990 αποφασίζει ότι τα χρόνια που πέρασε ως φοιτητής σ’ αυτό το οινοταβερνείο θέλει να τα επεκτείνει στο μέλλον, αλλά και να προσφέρει στον υπόλοιπο κόσμο τη χαρά της ελληνικής μουσικής μέσα σε υπόγειες φωλιές που όλοι γίνονται ένα. Ζητάει λοιπόν το χέρι του μαγαζιού που πλέον είχε παρακμάσει. Η αγαπημένη μας Λενιώ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα και το γλυκό έδεσε!

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

«Mες την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισές, απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα, όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές»

Τετάρτη με Κυριακή από τις 20:00, ζωντανές ρεμπετολαϊκές μουσικές με τους δύο Χάρηδες, τον Γιώργο και τον Σωτήρη

Και το όνομα αυτού, Κοτταρού… προς τιμήν των πραγματικών πρώτων θαμώνων σε εκείνο το χωραφάκι μιας άλλης Αθήνας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, βέβαια, θα έβρισκες σε ένα σημείο του μαγαζιού δυο κότες κι έναν κόκορα να τραγουδάνε τους δικούς τους σκοπούς.

ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ Πλατεία Θεάτρου 2, Αθήνα Τ.: 21 0321 6629 Fb: Klimataria site: klimataria.gr

ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΆ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ Στην κληματαριά το ξέρουν καλά αυτό και δεν ξεχνάνε ότι η αγάπη του κόσμου είναι αυτή που κράτησε το μαγαζί ανοιχτό, παρά τις αντίξοες εποχές που πέρασαν. Σε μία δύσκολη υποβαθμισμένη περιοχή, όπως είναι η Πλατεία Θεάτρου, τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα· οι ιδιοκτήτες κάνανε τον δικό τους αγώνα, οι φίλοι του μαγαζιού και οι μουσικοί δεν ξέχασαν ποτέ ποια είναι η Κληματαριά, την στήριξαν ο καθένας με τον τρόπο του κι έτσι παραμένει ακόμη όρθια, να μας σεργιανίζει με τις όμορφες μουσικές της. Από τις πιο παλιές ταβέρνες της Αθήνας, με όνομα που κρατάει από το 1927 και σε ένα σημείο που έχει περάσει πολλά, όπως και η ίδια η Κληματαριά. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι απάγκιο ανθρώπων, με καλό μαγειρευτό φαγητό, ποιοτική μουσική, κρασί και κουβέντες. Στα χέρια του Περικλή ήρθε το 1996, ο οποίος την αναβίωσε, υπερασπίζοντας τη φιλοσοφία της ταβέρνας, που είναι είδος προς εξαφάνιση, και τη διατήρηση της ταυτότητας της Κληματαριάς· στοιχεία που σίγουρα συμβάλουν στην αντοχή της στον χώρο και στον χρόνο. Στη συνέχεια η σκυτάλη παραδόθηκε στη σύζυγό του Μαρία. Όλα τα φτιάχνουν μόνοι τους, ακόμη και το ψωμί, εκτιμάνε ιδιαίτερα την ελληνική κουζίνα και βρίσκουν συνταγές από όλη την Ελλάδα. Εστιάζουν στην καλή ελληνική μουσική — άλλωστε το πάλκο της κληματαριάς δεν είναι όποιο κι όποιο, έχουν περάσει μεγάλα ονόματα της λαϊκής και ρεμπέτικης μουσικής και μπορούμε δικαίως να την χαρακτηρίσουμε φυτώριο καλών μουσικών μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Μία λαϊκή ταβέρνα με τα όλα της, απ’ όπου δεν αποκλείεται κανείς. Άνθρωποι διαφορετικοί, άγνωστοι μεταξύ τους, κάθονται ο ένας πλάι στον άλλο και γίνονται μία παρέα. Όσο υπάρχει η κληματαριά, μπορούμε να λέμε ότι ευαίσθητοι ακροατές και ταλαντούχοι μουσικοί, έχουν το δεύτερο σπίτι τους.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Kάθε Τετάρτη με Σάββατο βράδυ Και Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή και το μεσημέρι.Για το πλήρες πρόγραμμα επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους.

«Πού να ‘βρούνε κληματαριές, γαζίες και γεράνι, κι όλο γλυκιές διπλοπενιές του Μάρκου, του Τσιτσάνη»

ΤΑΒΕΡΝΑ Ο ΠΕΙΝΑΛΕΩΝ Μαυρομιχάλη 152, Εξάρχεια Τ.: 210 64 40 945 fb: @peinaleon

Η ιστορία ξεκινάει το 1978, στην όμορφη μονοκατοικία της Μαυρομιχάλη, όπου σύχναζαν καλλιτέχνες, ηθοποιοί και μουσικοί που έφερναν τα όργανά τους. Έτσι, άρχισαν να στήνονται λαϊβάκια επί τόπου.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή σίγουρα θα βρεις ένα λάιβ να σε περιμένει. Τις υπόλοιπες μέρες, η ζωντανή μουσική είναι μία έκπληξη που θα εξαρτηθεί από το ποιος θα ανοίξει την πόρτα του μαγαζιού, το όργανο και τα κέφια που θα φέρει μαζί του.

«Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει ποτέ δεν κλαίει»

Φίλοι, γνωστοί και θαμώνες, ακολουθούσαν τους μουσικούς με το κρασάκι ανά χείρας και λέξεις και νότες να τους κάνουν όλους μία παρέα. Τίποτα δεν είναι επιτηδευμένο σε αυτόν το χώρο, που επιμένει μέχρι σήμερα απλά και παρεΐστικα. Χωρίς μικρόφωνα και πάλκο, τα τραπέζια γίνονται μικρές σκηνές, από την κουζίνα βγαίνουν νόστιμα σπιτικά μεζεδάκια και η συνταγή για μία όμορφη βραδιά είναι χρόνια δοκιμασμένη και πετυχαίνει, κάθε βράδυ που ανταμώνουμε στον αριθμό 152 της Μαυρομιχάλη.

ΤΟ 25ΡΆΚΙ ΤΟΥ ΠΡΊΑΜΟΥ Ψαρών 29, Χολαργός Τ.: 210 65 49 118 Fb: Το 25ράκι του Πρίαμου

Το 25ράκι του Πρίαμου είναι από τα μέρη της πόλης που δεν χρειάζονται συστάσεις. Ανοιχτό από το 1987, πέρασε στα χέρια του Πρίαμου το 2007 και θα συνεχίσει για καιρό να γράφει την ιστορία του, αφού το καλό φαγητό, τα πλούσια αποστάγματα και οι ταλαντούχοι μουσικοί έχουν δημιουργήσει ένα μαγαζί που το αισθανόμαστε σαν δικό μας. Κάθε βράδυ κι από άλλο μουσικό σχήμα πρωταγωνιστεί όσο εμείς τρώμε τα μεζεδάκια και τα κυρίως πιάτα δια χειρός Πρίαμου και απολαμβάνουμε την ξακουστή ψημένη ρακή Αμοργού.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε βράδυ, το 25αράκι του Πρίαμου γεμίζει με ρεμπέτικες νότες. Χωρίς ‘ μικρόφωνα, για να τονώνεται το παρεϊστικο κλίμα. Παπαβασιλείου, Ζαφειρίδης, Μανιφάβας, Γκρίντζαλης, Κρανίδας, Παπατραγιάννης, Νικολάου, Κορδάτος, Ριτσώνη είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που ξεσηκώνουν τα τραπέζια.

«Κάθε «Κάθε μας μας μεράκι μεράκι γίνεται γίνεται τραγούδι τραγούδι και και το το λέμε λέμε και και μες μες στα στα στραπάτσα στραπάτσα μάθαμε ποτέ μας μάθαμε ποτέ μας να να μην μην κλαίμε» κλαίμε»

Ρεμπέτικες νότες για κέφια (ή για σεκλέτια!) κατακλύζουν τη γειτονιά, ενώ οι θαμώνες είναι πλέον πιστοί, αφού έχουν βρει το στέκι τους για να περνούν αυθεντικά, υπέροχα βράδια. Τώρα που θα καλοκαιριάσει, οι μουσικοί θα πάρουν θέση πάνω στη πλατεία, για πιο δροσερές βραδιές υπό το φως των αστεριών.

ΡΊΞΤΕ ΚΟΡΊΤΣΙΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΆ ΚΑΙ ΠΕΊΤΕ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ 4 ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΦΩΤΊΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΌ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ ΤΡΌΠΟ ΤΗ ΖΩΉ ΣΤΟ ΠΆΛΚΟ Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να «ακούσουμε» τις φωνές των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω στο πάλκο για το πώς βιώνουν την εμπειρία αυτή. Συγκεκριμένα, τέσσερις γυναίκες, η Σοφία Μέρμηγκα, η Χαρούλα Τσαλπαρά, η Βασιλική Τσιφτσή και η Βιβή Βουτσελά, απάντησαν στις ερωτήσεις μας και έδωσαν πραγματικά ειλικρινείς και πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις για τη δουλειά τους, που στην ουσία όμως αγγίζουν και ευρύτερα ζητήματα ζωής.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΣΙΦΤΣΗ τραγουδίστρια Έχεις αφήσει το πάλκο για να χορέψεις; Άπειρες φορές, ούτε που θυμάμαι πόσες. Ο χορός είναι δεδομένο απότοκο μιας πετυχημένης βραδιάς και αποκαθηλώνει από το βάθρο τους τους εκάστοτε τραγουδιστές-μουσικούς, οπότε το θεωρώ πολύ ανθρώπινο, μια διαδικασία που ενώνει μουσικούς–ακροατές/πελάτες σε μια κοινή εμπειρία γλεντιού με τελετουργικά, θα μπορούσε να πει κανείς, χαρακτηριστικά. Τα δικαιώματα του ανθρώπου που παίζει σε μαγαζιά είναι… Ανθρώπινα μεροκάματα, συγκεκριμένο ωράριο, ασφάλιση. Η εργασία σε νυχτερινά μαγαζιά/χώρους διασκέδασης είναι μια εργασία σαν όλες τις άλλες, αρκετά σκληρή και απαιτητική και χρήζει τέτοιας αντιμετώπισης. Δεν κάνουμε ούτε το «κέφι μας», ούτε το «χόμπι μας», όπως κατά καιρούς έχουμε ακούσει.

Είμαι γυναίκα στο πάλκο σημαίνει… Είμαι κομμάτι ενός ενιαίου συνόλου, το οποίο εργάζεται προς έναν κοινό σκοπό. Έχω τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τους άντρες μουσικούς. Προφανώς έχω αντιμετωπίσει μισογύνικες συμπεριφορές, όπως και οι περισσότερες από μας, για να μην πω όλες, ωστόσο ο σεξισμός αποκρούεται στην πράξη, καθημερινά και ανυποχώρητα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ορθώνουμε ανάστημα ενάντια στο πιο μικρό έως το πιο μεγάλο περιστατικό παρενόχλησης ή έμφυλης βίας, από όπου και αν προέρχεται αυτό. Επιπλέον, επιτακτική είναι η μεταξύ μας αλληλεγγύη και η συνειδητοποίηση και από εμάς τις ίδιες του ότι ως γυναίκες είμαστε ισότιμες με τους άντρες συναδέλφους μας. Η μουσική είναι μια μαγική τέχνη που απώτερος σκοπός της είναι η κάθαρση, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, των άμεσα εμπλεκομένων και των ακροατών. Επομένως, δεν έχει καμία σχέση με τον αθέμιτο ανταγωνισμό ή με τους άδικους διαχωρισμούς που επιβάλλουν στη ζωή μας τα κοινωνικά στερεότυπα και το σύστημα που τα γεννά. Ρεμπέτικα με μισογύνικους στίχους. Τι κάνουμε; Τα αποφεύγουμε. Τα τραγούδια κουβαλούν μαζί τους μια ολόκληρη εποχή, με τις εκάστοτε κοινωνικές συνήθειες και τις προβληματικές τους. Κάθε φορά που τα αναπαράγουμε, απευθυνόμαστε σε ένα κοινό με δυναμικές διάπλασης μιας συλλογικής συνείδησης. Δεν γίνεται να καταδικάζουμε στην καθημερινότητά μας τον σεξισμό και το βράδυ να τον αναπαράγουμε τραγουδώντας τον. Κάτι ακόμη πιο δημιουργικό είναι η αλλαγή των στίχων και η μεταμόρφωσή τους από μισογύνικα σε τραγούδια απελευθερωτικά για τη γυναίκα και τους αγώνες της. Δύο πρόσφατα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η διασκευή στα «νέα της Αλεξάνδρας» της Σεμέλης Παπαβασιλείου και η διασκευή στην «Έλλη», στην πρόσφατη δισκογραφική δουλειά της Μαρίας Κώτη, Ο παρατηρητής. Από τη μεριά του πάλκου, μια μουσική βραδιά είναι πετυχημένη όταν… Οι μουσικοί/τραγουδιστές-ριες διασκεδάζουν και μερακλώνουν το ίδιο με τους ακροατές/πελάτες. Σε κάθε live - μουσική παράσταση ενυπάρχει η πιθανότητα οι ακροατές να αφουγκραστούν τον μουσικό/τραγουδιστή και να προσέξουν, πέρα από τις τεχνικές του ικανότητες, το πώς ο καθένας-καθεμια από μας αφήνει κομμάτια από την ψυχή του στο πάλκο καθημερινά. Τότε υφαίνεται ένα μαγικό νήμα ενσυναίσθησης που συνδέει τους ανθρώπους που βρίσκονται επί του πάλκου με εκείνους που βρίσκονται απέναντι από αυτό, θα τολμούσα να πω με ανατρεπτική υφή, καθώς βιώνοντας τα τραγούδια στην ολότητά τους, μουσικοί και ακροατές, πολλές φορές συνειδητοποιούμε πόσο τρομακτικά επίκαιρα είναι και πόσο επιτακτική ανάγκη είναι να «του δώσουμε μια να σπάσει, αυτού του κόσμου του γυάλινου». Όταν τραγουδάω μ’ αρέσει να πίνω… Νερό στην αρχή και ουίσκι στο τέλος.

ΒΙΒΗ ΒΟΥΤΣΕΛΑ τραγουδίστρια Όταν ανεβαίνω στο πάλκο… Τα ξεχνάω όλα και ξεκινάω να κάνω τη δουλειά μου. Υπάρχουν γεγονότα και υποχρεώσεις στις ζωές όλων που κατά περιόδους κάνουν την καθημερινότητα πιο δύσκολη και κατ’ επέκταση τη δουλειά μας. Πρέπει να ανέβω και να κάνω τη δουλειά μου. Πόσο μάλλον αυτή την περίοδο, που είναι όλα πιο δύσκολα και για εμάς και για το κοινό, από όλες τις απόψεις. Ανεβαίνω στο πάλκο για μένα σημαίνει ότι «παγώνω» τον χρόνο και κάνω το καλύτερο που μπορώ και για το κοινό και για μένα. Ένας ωραίος χορός απογειώνει το τραγούδι; Ο ωραίος χορός είναι η χαρά του μουσικού. Υπήρξα και εγώ χορεύτρια και εκτιμώ πολύ τον όμορφο χορό. Ακόμη κι αν κάποιος δεν χορεύει τέλεια, εκτιμώ την πρόθεσή του και τη θέληση. Ωραίος χορός σημαίνει εξύψωση της επικοινωνίας μεταξύ μουσικών και κοινού στον χρόνο που συμβαίνει. Όπως όταν τραγουδώ λέω μια ιστορία με τον τρόπο μου, το ίδιο συμβαίνει και με τον χορό. Αυτός που χορεύει μας διηγείται μια ιστορία. Είμαι γυναίκα στο πάλκο σημαίνει… Όσον αφορά τη σχέση δουλειάς και φύλου δεν σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο. Είσαι επαγγελματίας όπως οι υπόλοιποι που μπορεί να είναι άντρες. Έχει γίνει πολλή δουλειά στην κοινωνία για να απολαμβάνουμε στη δουλειά μας σεβασμό και αποδοχή. Από αφηγήσεις, έως λίγες δεκαετίες πίσω, καταλαβαίνουμε ότι οι προηγούμενες γενιές έχουν κάνει πολλή προσπάθεια για ίση αντιμετώπιση και στη δουλειά και στην κοινωνία και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διατήρησή της. Όταν κάνω λάθος επί σκηνής… Συνεχίζω και πάω παρακάτω. Προετοιμάζομαι όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά είναι και τα λάθη μέσα στο πρόγραμμα και αλάνθαστος ουδείς. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια αγχωνόμουν πολύ, γιατί η κριτική είναι πολύ πιο σκληρή από τα λάθη που έχεις κάνει. Προσπάθησα όμως και το ξεπέρασα, γιατί δεν γίνεται να δουλεύεις χωρίς ίχνος αυθορμητισμού και να κοιτάς το υπερπέραν σαν χαμένος, φοβούμενος μην κάνεις κανένα λάθος και τι θα πει ο τάδε και ο δείνα και να χάνεις την ουσία. Ούτως ή άλλως, όποιος θέλει να σχολιάσει κάτι, θα βρει να το κάνει. Εγώ απέχω από αυτή τη λογική.

Ακόμη θυμάμαι τη βραδιά που… Τραγούδησα, ενώ θα έπρεπε να είμαι σπίτι μου όπως θα έκαναν οι περισσότεροι, λόγω απώλειας αγαπημένου προσώπου. Μια τέτοια μέρα κατάλαβα την τραγικότητα που έχει η δουλειά μας και τις πολλαπλές ερμηνείες και επεκτάσεις που μπορεί να δώσει κανείς σε αυτήν. Θέλει πολλή ανάλυση αυτό, αλλά θα αρκεστώ στο ότι σίγουρα η δουλεία μας είναι ομαδική, εμπεριέχει όμως μια μοναχικότητα, την οποία με τη «φασαρία» της ομάδας πολλές φορές την ξεχνάμε και ίσως να την φοβόμαστε. Είναι προς όφελός μας όμως να την καλλιεργήσουμε και να συμφιλιωθούμε με αυτήν, γιατί δεν μπορούμε να την αποφύγουμε με τίποτα.

ΣΟφία Μέρμηγκα Μουσικός/τραγουδίστρια Ακόμα θυμάμαι τη βραδιά που... Έπαιξα για πρώτη φορά, το 2013, στο Περιβόλι του Ουρανού, ένα από τα πιο γνωστά και ιστορικά νυχτερινά μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας. Για μένα ήταν μία πολύ σημαντική βραδιά, καθώς ήταν η πρώτη μου εμφάνιση δίπλα σε εξαιρετικούς μουσικούς και πάνω από όλα υπέροχους ανθρώπους. Το σχήμα απαρτιζόταν από τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τον Γιάννη Μήτση, τον Γιάννη Πέτρου, τον Δημήτρη Λίβανο, τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου, τον Αντώνη Τζίκα, τον Αντώνη Κουτελιέρη και τον Δημήτρη Τσιολχά. Ακόμα θυμάμαι το απίστευτο άγχος που είχα εκείνη τη βραδιά, μιας και ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα μόνη μου, όρθια μπροστά στη σκηνή για να «ανοίξω το πρόγραμμα». Μέχρι τότε, στις προηγούμενές μου συνεργασίες, βρισκόμουν ήδη πάνω στη σκηνή παρέα με όλους τους μουσικούς, χωρίς να χρειαστεί να «βγω μπροστά» για να τραγουδήσω, χωρίς να νιώθω την ασφάλεια που μου προσφέρει και το παίξιμο του μουσικού μου οργάνου. Όταν πιάνω το κανονάκι για τον κόσμο... Το πρώτο κυρίαρχο συναίσθημα είναι το άγχος. Θέλω να νιώθω ότι ο καθένας που έρχεται να ακούσει κάτι από μένα θα το ευχαριστηθεί και θα περάσει καλά, θα διασκεδάσει. Η μουσική γεννάει συναισθήματα και μέσα από το παίξιμό μου θέλω με τη σειρά μου να μεταφέρω, όσο καλύτερα μπορώ, τα συναισθήματα αυτά. Όταν πιάνω το κανονάκι για μένα... Νιώθω ελεύθερη να εκφράσω οτιδήποτε έχω μέσα μου. Όταν άκουσα για πρώτη φορά να παίζουν αυτό το όργανο, μαγέυ-

τηκα! Ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Ήμουν 12 χρονών και το είδα στην παρουσίαση μουσικών οργάνων που μας έκαναν στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου, όπου και φοίτησα. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι αυτός είναι ο ήχος μέσω του οποίου θα μπορούσα να εκφράζω καλύτερα ό,τι είχα μέσα μου. Παρέα με το κανονάκι μου έχουμε περάσει τις πιο όμορφες και πιο δύσκολες στιγμές. Ένας ωραίος χορός απογειώνει το τραγούδι; Υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων το τρίπτυχο μέλος-λόγος-κίνηση, το ένα ως αλληλένδετο κομμάτι του άλλου. Το υποστήριζω σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα κατά την ώρα μιας μουσικής ερμηνείας, το να σηκωθεί κάποιος και να χορέψει το κομμάτι που εκείνη την ώρα ερμηνεύεις είναι μαγευτικό. Για να χορέψει κάποιος, πρέπει να έχει ένα συναισθηματικό ερέθισμα και το γεγονός ότι μπορείς να το προσφέρεις αυτό μέσα από το τραγούδισμά σου ή το παίξιμό σου είναι ανεκτίμητο πιστέυω. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που μουσικός και χορευτής συνδέονται μέσα από το άκουσμα ενός κομματιού. Αν η Αθήνα ήταν ρεμπέτικο, θα ήταν... Πολύ δύσκολο να απαντηθεί κατά τη δική μου άποψη. Είναι τόσα πολλά τα ρεμπέτικα –και όχι μόνο– τραγούδια που συνδέονται με την Αθήνα, ανάλογα με την εποχή κατά την οποία γράφτηκαν, και μέχρι σήμερα μπορούν να αποδώσουν κάθε κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική αλλαγή με εξαιρετικό τρόπο. Ένα ρεμπέτικο που μου αρέσει εμένα πολύ και θεωρώ ότι περιγράφει τη μουσική Αθήνα, είναι το «Βράσε τη ρούμπα τα σουίνγκ» του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγουδισμένο από τον ίδιο τον Τσιτσάνη, τον Τσαουσάκη και τον Βαμβακάρη. Ζούμε σε μια εποχή που οι διασκευές διαφόρων μουσικών κομματιών, κυρίως του ρεμπέτικου ρεπερτορίου, είναι πολύ συχνές και κάποιες από αυτές πολύ εμπνευσμένες. Αρκετές όμως κι εκείνες που, σύμφωνα πάντα με τη δική μου άποψη, αλλοιώνουν το συναισθηματικό πλαίσιο ενός κομματιού.

ΧΑΡΟΥΛΑ ΤΣΑΛΠΑΡΑ μουσικός Από τη μεριά του πάλκου, μια μουσική βραδιά είναι πετυχημένη όταν… Μια μουσική βραδιά είναι πετυχημένη, όταν η μουσική έχει λειτουργήσει σαν δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ μουσικών και ακροατών. Αυτό μετράει πάνω από όλα για μένα προσωπικά. Η μουσική είναι μια διαφορε-

τική γλώσσα για να εκφραστούν συναισθήματα, γεγονότα και καταστάσεις, που δε θα μπορούσαν με άλλο τρόπο. Επίσης, έχει τον τρόπο να διαχειρίζεται τις διαφορετικές ενέργειες των ανθρώπων αναλόγως, και τελικά, όταν πια η βραδιά έχει τελειώσει, να φύγουν όλοι λίγο «ελαφρύτεροι», κάτι που έχουμε τόσο πολλή ανάγκη στις μέρες μας. Η ακρόαση, το γλέντι, ο χορός, η συν– κίνηση, είναι όλοι αυτοί οι στόχοι που αν επιτευχθούν, κάνουν μια βραδιά μαγική. Αν η Αθήνα ήταν ρεμπέτικο θα ήταν… Χαχαχα! Έλα ντε! Αναλόγως σε ποια περιοχή θα πηγαίναμε. Αν θα πηγαίναμε στο Γκάζι ή στο Μεταξουργείο, μπορεί να ‘ταν ένα τραγούδι της εποχής των καφέ αμάν, μιας κι έχουν γραφτεί πολλά για τις περιοχές αυτές, αλλά και για πολλές περιοχές που πρωτοκατοικήθηκαν από πρόσφυγες. Αν θα κατεβαίναμε στον Πειραιά και πέριξ, μάλλον θα ‘ταν ένα τραγούδι της σχολής του Πειραιά με μπουζούκια. Αν ήμασταν στην Πλάκα ή στο Κουκάκι, μπορεί να ήταν μια καντάδα. Προφανώς όλα αυτά με πολύ αδρές γραμμές και όχι αυστηρά οριοθετημένα. Μάλλον η Αθήνα ολόκληρη θα ήταν όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα μαζί! Πόσο ρεμπέτικο αντέχει η Αθήνα; Τι σημαίνει «ρεμπέτικο»; Ας ξεκινήσουμε από εκεί, για να δούμε πόσο αντέχει. Αν αναλογιστούμε ότι η Αθήνα είναι το βασικό χωνευτήρι που δημιουργήθηκαν όλοι αυτοί οι νέοι για τότε μουσικοί κώδικες, μάλλον αντέχει πολύ, ίσως και λίγο χώρο καταλαμβάνει και μάλλον τα είδη αυτά είναι ο ήχος της πόλης που σήμερα τον έχει ανάγκη για να προσδιορίζει τις πολλαπλές της ταυτότητες, αλλά και για να τον χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει, μαζί με άλλους, τον ήχο του μέλλοντός της. Έχεις αφήσει το πάλκο για να χορέψεις; Ναι! Σπάνια, αλλά ναι! Μακάρι να μπορούσα να το κάνω συχνότερα! Ρεμπέτικα με μισογύνικους στίχους. Τι κάνουμε; Έχει σημασία να λάβουμε υπόψιν τον τρόπο που προσεγγίζουμε τα τραγούδια. Προσωπικά, βλέπω κάθε τραγούδι σαν ένα ανοιχτό παράθυρο σε μια άλλη εποχή. Αυτό μου επιτρέπει να κοιτάξω μέσα και να πάρω πολλές απαντήσεις για τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τον κόσμο, για τον τρόπο που επικοινωνούσαν, για το πώς «κάνανε τα πράγματα». Θεωρώ, λοιπόν, λογικό να υπάρχουν πολλές διαφορές σε σχέση με το σήμερα και ειδικά σε θέματα όπως η θέση της γυναίκας. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης να έχουν ίδια άποψη με τους ανθρώπους της δικής μας, ειδικά σε ζητήματα όπως το φεμινιστικό κίνημα, το οποίο για τη συντριπτική πλειοψηφία τότε ήταν κάτι άγνωστο. Τους στίχους τους αντιμετωπίζει κάθε εκτελεστής/στρια σύμφωνα με τα προσωπικά του φίλτρα, αισθητική, κρίση και αντοχή. Προσωπικά, είναι κάποιοι στίχοι που αποφεύγω να πω, όπως π.χ. στίχοι σχετικοί με ξύλο. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ σημαντικό να αποτυπώσουμε τη θέση της γυναίκας σήμερα μέσα από νέο υλικό, άλλωστε είναι ένα πολύ πρόσφατο για την ελληνική κοινωνία ζήτημα, το οποίο, αν μη τι άλλο, επιβάλλεται να είναι μέρος του νέου ήχου της πόλης.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΉ ΕΝΌΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΎ ΧΟΡΟΎ ΑΠΌ ΤΟΝ ΆΓΓΛΟ ΠΕΡΙΗΓΗΤΉ HENRY HOLLAND, ΤΟ 1812, ΌΤΑΝ ΤΑΞΊΔΕΥΕ ΣΤΗΝ ΉΠΕΙΡΟ

ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΠΟΡΤΑ Προτιμώ τα μικρά μαγαζιά με τις πολυποίκιλες ιδιότητες. Καφενεία, ουζερί και ταβέρνες. Χωρίς ψαγμένα ονόματα και φιοριτούρες. Μακριά από το κέντρο συνήθως, σε κάτι πλατεΐτσες ψιλοπερίεργες και συνοικιακές. Μωσαϊκό κάτω, ανομοιόμορφα τασάκια με σημάδια από κάφτρες, πιάτα και ποτήρια από διαφορετικά σερβίτσια και παλιές μάρκες ποτών... Με αφίσες τζαζ, ρεμπέτικες, με διαφημίσεις από σοκολάτες, τον γέρο με το τσιμπούκι... Έντονα χρώματα στους τοίχους, κουρτινάκια στις τζαμαρίες, καρέκλες και τραπέζια ανάκατα και στη γωνία ένας καναπές. Σε αυτούς τους τόπους, ένας τζουράς και μία κιθάρα είναι αρκετά. Χωρίς μικρόφωνο, φώτα και προκαθορισμένο πρόγραμμα. Κοιτώ τον κόσμο. Μεγαλωμένοι, ζευγάρια, μονάχοι, παρεΐτσες, πού και πού κανάς τριαντάρης. Πίνω ούζο, την ώρα που μία ξεχασμένη εξηνταπεντάρα ηθοποιός, μάλλον αλκοολική, ζητά από τους οργανοπαίχτες να την ακομπανιάρουν για να τραγουδήσει έναν αμανέ. Αρχίζει να μοχθεί, να βρίσκει τους ήχους και τα γρέζια της. Να μετατρέπει τη βραχνάδα της σε ντέρτι και τα κοκοράκια της σε νάζι. Σκέφτομαι ότι θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει ο Μπάτης...

Κάτι κεφτεδάκια βγαίνουν από την κουζίνα. Η αρχηγός σου τα φέρνει στο τραπέζι, έχεις δεν έχεις παραγγείλει. «Για τα φαρμάκια», λέει και σιγοτραγουδά. Απέναντί μου ένας χοντρός κύριος με δαχτυλίδι στο μικρό, χαμογελάει στο ταίρι του, μία εμφανώς μικρότερή του κοπέλα. «Θα χορέψεις κούκλα μου;». Ο τζουράς τα δίνει όλα, η κιθάρα κάνει τσαλίμια. Η πόρτα ανοίγει. Τελικά δεν είναι ο Μπάτης, αλλά ένας εβδομηντάρης θαμώνας με μαγκούρα. Δύσκολα τα βήματά του. Η πρώτη του έξοδος μετά το βαρύ εγκεφαλικό πριν από οχτώ μήνες. Η αρχηγός τον αγκαλιάζει, τον φιλά. «Καλώς τον μου», του λέει. Του βρίσκει καρέκλα μπροστά στην ορχήστρα. «Κυρ Λευτέρη για πάρτη σου», του λέει ο ένας. Ένα απτάλικο, το αγαπημένο του, απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα. Ο Λευτέρης αρχίζει να χορεύει με τα χέρια καθισμένος στην καρέκλα του. Νεκρική σιωπή, κανείς δε σαλεύει, κανείς δε μιλά. Ο πιο μαγκίτικος χορός που μπορεί να υπάρχει.

Πραγματική σκηνή κάπου στον Άγιο Ελευθέριο Γειά σου βρε Τζένη!

«Tο βράδυ μας τράβηξε ο ήχος μουσικής σ' ένα από τα επιπλωμένα διαμερίσματα στην άλλη άκρη του παλατιού. Βρήκαμε εκεί μια παράξενη ομάδα ανθρώπων.[...] Δυο ντόπιοι τραγουδούσαν τους λαϊκούς σκοπούς της Αλβανίας (εννοεί της Hπείρου) συνοδευόμενοι από ένα βιολί, μια φλογέρα κι ένα ντέφι. Tα τραγούδια, που ήσαν κυρίως πολεμικής φύσης, συχνά απαγγέλονταν κατά κάποιο τρόπο, εναλλασσόμενα από τις δυο φωνές και σε ένα είδος μουσικής που είχε τον ανάμεικτο χαρακτήρα της απλότητας και της αγριότητας. H φλογέρα, που ήταν εξαιρετικά διαπεραστική και άγρια, φαινόταν να κανονίζει τις παύσεις της φωνής και από αυτές τις παύσεις, που ήσαν πολύ μεγάλες και μετρημένες με ακρίβεια, φαινόταν να εξαρτάται ένα μεγάλο μέρος της αρμονίας. Επίσης, ο ρυθμός σ' αυτούς τους σκοπούς επιμηκύνονταν παράξενα και η συχνή του παρεμβολή σε κάθε παύση έδινε επιπρόσθετη αγριότητα στη μουσική. Ακολούθησε ένας χορός πιο άξεστος και από ό,τι θα αναμενόταν από έναν άγριο της Βορείου Αμερικής: εκτελέστηκε από ένα και μόνο άτομο, ενώ η φλογέρα και το ντέφι συνόδευαν τις κινήσεις του. Έριξε πίσω τα μακριά μαλλιά του πολύ ακατάστατα, έκλεισε τα μάτια του και χωρίς να σταματήσει, για δέκα λεπτά, πήρε όλες τις πλέον βίαιες και αφύσικες στάσεις. Μερικές φορές έστρεφε και το σώμα του στη μια πλευρά, μετά έπεφτε στα γόνατά του για λίγα δευτερόλεπτα. Mερικές φορές περιστρεφόταν γρήγορα, άλλες φορές πάλι σταύρωνε τα χέρια του βίαια γύρω από το κεφάλι του. Aν κάποια στιγμή οι δυνάμεις του φαινόταν να λιγοστεύουν, η αυξανόμενη δύναμη της φλογέρας τον έσπρωχνε σε νέα προσπάθεια και δεν σταμάτησε μέχρι που προφανώς εξαντλήθηκε από την κούραση.» Από την εργασία του Νίκου Δ. Καράμπελα με τίτλο Ο ΑΓΓΛΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ HENRY HOLLAND ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ ΤΑ ΚΑΝΑΡΙΑ Κεραμεικού 88 & Πλαταιών Τ.: 21 0342 5166 Fb: @takanaria site: kanaria.gr Υπάρχει μια γωνιά στον Κεραμεικό που ξεκινάει τη ζωή της προπολεμικά και μέχρι σήμερα ζωντανεύει τα πέριξ. Ο λόγος για το Παραδοσιακό Καφενείο Τα Κανάρια, που τα τελευταία 15 χρόνια φέρνει κοντά ανθρώπους όλων των ηλικιών, διανοούμενους, λαϊκούς τύπους, της γειτονιάς αλλά και άλλων πιο μακρινών γειτονιών, και καταφέρνει να τους δένει υπό την σκέπη των νόστιμων και προσεγμένων μεζέδων, της μπύρας, της ρακής, της κουβέντας και φυσικά της μουσικής. Η ιδέα για το καθιερωμένο πλέον ρεμπέτικο ραντεβουδάκι, ήρθε μία Τρίτη (μέρα λαϊκής αγοράς για τους δρόμους του Κεραμεικού), οπότε και αποφασίστηκε ότι η λαϊκή συνάθροιση μπορεί να συνεχίζεται και μετά το μάζεμα των πάγκων. Το αντάμωμα, άλλωστε, είναι πάντα ένα χαρμόσυνο νέο και η αξία του αδιαπραγμάτευτη.

«Καλή καρδιά, καλό κρασί και όμορφη παρέα»

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Τρίτη, από τις 17:00 και μετά, ο Γιώργος Οικονόμου (Ζάγκουρας) και ο Άγγελος Καλοριζικάκης φτιάχνουν στα Κανάρια τη δική τους ρεμπέτικη εστία, η οποία μεγαλώνει από όσους και όσες φέρνουν τα όργανά τους και «κυκλώνουν» γλεντζέδικα τις Τρίτες μας.

ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Νηλέως 1, Θησείο Τ.: 210 34 65 647 Fb: Σκάλες Καφενείο Ig: @skales_kafeneio Η γωνία της Νηλέως στο Θησείο έχει διατηρήσει τα στοιχεία εκείνα της παλιάς Αθήνας που σε γεμίζουν νοσταλγία, σκέψεις και εικόνες. Από το 1984 ήταν ζαχαροπλαστείο. Το 1990 έγινε το καφενείο που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά η γλυκιά αύρα είχε ποτίσει τοίχους και πατώματα, γι’ αυτό και θα βρεις ακόμα τους ανθρώπους της ίδιας οικογένειας, χαμογελαστούς και πρόσχαρους να σε υποδέχονται στις «Σκάλες». Η διακόσμηση θυμίζει παραδοσιακό καφενείο ορεινού χωριού· ζεστασιά και οικειότητα σε τέλεια αρμονία. Ωραίοι μεζέδες, ψητά, θαλασσινά και ορεκτικά γεμίζουν τα τραπέζια και η ζωντανή μουσική δημιουργεί την πιο κεφάτη ατμόσφαιρα. Με τις πρώτες νότες, ο χώρος ζωντανεύει, τα ποτήρια τσουγκρίζουν και όλες οι παρέες γίνονται πλέον κομμάτι της πιο γλεντζέδικης κι ευχάριστης χορογραφίας.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

«πίνω και μεθώ ωχ αμάν μέρα νύχτα τραγουδώ, γιατί όλο λες ωχ αμάν κούκλα μου πως δεν με θες...»

Δύο τριάδες στις «Σκάλες» Κάθε Παρασκευή βράδυ θα βρείτε τη Δημήτρα Τσαγκαράκη στο τραγούδι, τον Αλέξανδρο Κεντρή στο μπουζούκι και τον Τάσο Κοφοδήμο στην κιθάρα. Και πολύ συχνά τις Κυριακές την Ολίνα Γεωργουλοπούλου στο τραγούδι, τον Στέφανο Μουρούτσο στην κιθάρα και τον Κωνσταντίνο Χριστόπουλο στο μπουζούκι.

ΜΕΖΕΔΟΠΟΤΕΊΟ ΤΟ ΜΟΝΟΠΆΤΙ Ακακίων 5 & Δροσιάς, Ν. Ηράκλειο Τ.: 211 18 23 723 fb: @monopatiathens ig: @monopati.athens

Το μεράκι και η αγάπη της Μελίνας και του Λάμπρου για την παραδοσιακή μουσική και το καλό φαγητό, σε συνδυασμό με την ανάγκη τους να τα προσφέρουν στον κόσμο, τους οδήγησε στο να δημιουργήσουν «Το μονοπάτι». Γεύσεις αυθεντικές, μεζέδες παραδοσιακοί, με σεβασμό στις πρώτες ύλες από κάθε μεριά της Ελλάδας. Τα αποστάγματα είναι εξίσου προσεκτικά επιλεγμένα, με 25 διαφορετικές ετικέτες από τα καλύτερα τσίπουρα του κάθε νομού, γευστικά ούζα, ρακί από την Κρήτη, βιολογικό κρασί από τη Λήμνο και ποικιλία σε ετικέτες εμφιαλωμένων οίνων. Η ζωντανή μουσική επισφραγίζει την αυθεντική ατμόσφαιρα του χώρου, αναδεικνύοντας τις ρίζες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού και με τις μεγάλες προσωπικότητες συνθετών, τραγουδιστών και ποιητών να μας παρατηρούν από τα κάδρα στους τοίχους και να αποτυπώνουν όλη αυτή τη μουσική πορεία από τη δεκαετία του 1920 μέχρι σήμερα. Η παραμονή στον χώρο είναι μία συνολική εμπειρία και η οικειότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε θαμώνες, προσωπικό και ιδιοκτήτες δημιουργεί μία ατμόσφαιρα που δύσκολα βρίσκεις πλέον στην Αθήνα· παρέες, μυρωδιές, κουβέντες, τσουγκρίσματα και νότες, μπερδεύονται για να φτιάξουν μία πετυχημένη συνταγή ψυχαγωγίας και συντροφιάς.

Για τον Λάμπρο και τη Μελίνα η ζωντανή μουσική δεν είναι μόνο καλοπέραση αλλά και πολιτιστική παρέμβαση. Ως βασικό στοιχείο της ταυτότητας του μαγαζιού, είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει ανθρώπους, μνήμες και γεύσεις σε μία γειτονιά του Ν. Ηρακλείου που ποτέ δεν θα νιώσεις μόνος.

«Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει»

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι, ο Ιάσονας Καλόγηρος, η Μαρία Βακάλη, ο Αναστάσης Κατσαβός,ο Γιώργος Βλαχάκης και άλλοι νέοι ταλαντούχοι μουσικοί, ανεβαίνουν στο πάλκο και, με σεβασμό στις ρίζες των τραγουδιών, μας ταξιδεύουν σε ρεμπέτικους και λαϊκούς δρόμους.

Ο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΦΕΝΕΣ

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

Ευφρονίου 70, Καισαριανή Τ.: 21 0722 0077 Fb: @kafenesbasili Αφιέρωμα ρεμπέτικα κάνει «Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ» Τραγούδια νου, σεκλέτικα Καρδιάς ανάσες. Ζωή Φιγούρες, φάτσες στιβαρές Παίζουν μπουζούκι, μπαγλαμά Στίχοι, ιστορίες δυνατές Σαν ζωγραφιά σε καπλαμά Μα η μουσική δεν έχει σύνορα Ενώνει ανθρώπους και φυλές Μελαχρινής τα ματοτσίνορα Χοροί φιδίσιοι κι ομορφιές, Βρίσκονται όπου ‘ναι καφενές· ρακί, ουζάκι, μεζέ θα βρεις σιγοτραγούδισμα – τρέμουν φωνές στις παρυφές Καισαριανής Στίχοι απλοί μα με νοήματα πλάθουν περίεργα την ύλη ντόμπρες ψυχές κινούν τα νήματα εκεί στο στέκι «του Βασίλη»

«Γίνεται «Γίνεται οο κόσμος κόσμος μια μια σταλιά σταλιά Μ’ Μ’ ένα ένα ποτό ποτό με με μια μια πενιά» πενιά»

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Πέμπτη βράδυ ο Νίκος Ζαχαρίου στο ακορντεόν και η Ελένη Μπελεζίνη στο μπουζούκι και τον τζουρά. Κάθε Κυριακή μεσημέρι οι «ΡΕΜΠΕΤ ΑΝΤΑΜ» σε ήχους ρεμπετικους.

Στον καφενέ του Βασίλη όμως ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σε βρει η μουσική. Μουσικές συναντήσεις εκτός προγράμματος· αυθόρμητα παιξίματα, φίλοι που πιάνουν τα όργανα, ερασιτέχνες μουσικοί που το λέει η ψυχούλα τους και επαγγελματίες που τους τρώει το χέρι τους. Όλα παίζουν και αυτό είναι το ωραίο!

ΝΌΣΤΟΣ Στεφάνου Ξένου 30, Κ. Πατήσια Τ.: 215 51 05 325 FB: Νόστος Μεζεδοπωλείο

Αυτό το μαγαζί άνοιξε γιατί ο κύριος Κώστας αγαπάει πολύ αυτή τη δουλειά και επειδή κατάλαβε ότι ένας χώρος που να συνδυάζει το καλό φαγητό, το ποτό και τη ζωντανή μουσική έλειπε από την περιοχή των Κάτω Πατησίων. Έτσι, τα τελευταία δύο χρόνια ο πεζόδρομος της Στεφάνου Ξένου έχει γεμίσει με ρεμπετολαϊκούς ήχους από μουσικούς με τα οργανάκια τους και με πεντανόστιμα πιάτα από δύο πολύ καλές μαγείρισσες, που τα κάνουν όλα με τα χεράκια τους. Ο κύριος Κώστας δηλώνει ότι χαίρεται που έχει δώσει στους ανθρώπους της γειτονιάς την επιλογή να απολαμβάνουν φαγητό και μουσική κοντά στο σπίτι τους και που βάζει το λιθαράκι του για να συνεχιστεί αυτή η παραδοσιακή διασκέδαση του Έλληνα.

«Έλα μια νύχτα να ζήσεις κι εσύ την πιο ωραία ρεμπέτικη ζωή Έλα απόψε στην αστροφεγγιά, είμαστε όλοι ρεμπέτες κι ωραία παιδιά»

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ και Κυριακή απόγευμα τα τραπεζάκια του Νόστου σας περιμένουν για να απολαύσετε ζωντανή μουσική.

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ Το ρεμπέτικο, αλλά και το λαϊκό τραγούδι, έχει βρεθεί όχι λίγες φορές αντιμέτωπο με τη λογοκρισία. Οι δύο πιο χαρακτηριστικές είναι επί Μεταξά και βέβαια στη δικτατορία του ‘67. Έπρεπε να αλλάξουν κάποιες λέξεις για να περάσει από τον έλεγχο των λογοκριτών. Ο κόσμος, βέβαια, ήξερε τον αρχικό στίχο ή υποπτευόταν από την ομοιοκαταληξία πού ακριβώς είχε πέσει ψαλίδι και ποια λέξη είχε αντικατασταθεί με μία ανώδυνη. Η πρέζα γίνεται ούζο, ο τεκές μπουφές αλλά και ο σύντροφός μου αδελφός μου... Η λογοκρισία ενίοτε ακυρώνει ολόκληρα τραγούδια, όπως πχ. το άσμα «Η Βαρβάρα» (Τούντας, 1936), που περιείχε σαφώς σεξουαλικά υπονοούμενα (ένας κέφαλος βαρβάτος, όμορφος και κοτσονάτος). Ο εισαγγελέας στη δίκη μονολογεί απογοητευμένος «Καταντήσαμε όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να έχουν κάτω από τη μασχάλη τους και από μια "Βαρβάρα"». Μία από τις κόρες του δικτάτορα, η Ιωάννα-Νανά Ευγενίου Φωκά, σε πολύ προχωρημένη βέβαια ηλικία και λίγο πριν πεθάνει, θυμάται: «Ο πατέρας μου ζούσε με το όραμα οι Έλληνες να αγαπήσουν την ευρωπαϊκή κλασική μουσική…».

Οι Ρεμπέτικοι στίχοι αλλά και αρκετοί στίχοι δημοτικών και παραδοσιακών τραγουδιών δεν είναι εύκολοι στίχοι. Ποτέ δεν ήταν. Αντανακλούν τα ήθη μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας, μιας άλλης κοινωνίας. Και έχει ενδιαφέρον η στάση αρκετών σχημάτων και τραγουδιστών απέναντι σε αυτές τις περιπτώσεις. Με μία έννοια, υπάρχει μία «νέα λογοκρισία», μάλλον επηρεασμένη από το πολίτικαλυ κορέκτ. Δύο παραδείγματα. Στο παραδοσιακό της Μικράς Ασίας «Κανελόριζα», το «κόρην αγαπώ δώδεκα χρονών» γίνεται δεκαοχτώ χρονών. Ενώ στο «Μενεξέδες και ζουμπούλια», ο στίχος «κι αν εσύ δε μου το δώσεις το φιλί που σου ζητώ, θα στο πάρω με το ζόρι και θα είναι πιο γλυκό», εξαφανίζεται. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση (και καθόλου λογοκριτική όπως οι δύο παραπάνω περιπτώσεις), έγινε από την τραγουδίστρια Σεμέλη Παπαβασιλείου, που τραγουδάει το γνωστό «Τα νέα της Αλεξάνδρας» με εντελώς αντιθετικούς στίχους (του Δημήτρη Αθανασόπουλου) σε σχέση με το πρωτότυπο. Τελικά, μπορεί κάποιος να μην αναπαράξει καθόλου συγκεκριμένα τραγούδια, αν κατά τη γνώμη του αναπαράγουν προβληματικές συμπεριφορές, ή να ακολουθήσει τον δρόμο της «Αλεξάνδρας». Η λογοκρισία ποτέ δεν βοήθησε...

ΟΡΙΣΜΈΝΟΙ ΚΆΠΩΣ «ΔΎΣΚΟΛΟΙ» ΣΤΊΧΟΙ ΑΠΌ ΚΆΠΩΣ «ΆΓΝΩΣΤΑ» ΤΡΑΓΟΎΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΈΝΗΣ ΡΌΖΑΣ ΕΣΚΕΝΆΖΥ A. ΚΟΡΟΪΔΟ ΑΔΙΚΑ ΓΥΡΝΑΣ Καμηλιέρικο ζεϊμπέκικο. Σύνθεση του Γιώργου Καμβύση. Ερμηνεύει η Ρόζα Εσκενάζυ. Ηχογραφήθηκε το 1934 στην Αθήνα Μιλάει η «μερακλού» και περιγράφει πώς θέλει τον «μάγκα» που θα είναι δίπλα της: Θέλω να μαστουρώνεται για μένα να τσακώνεται έξυπνος σαν την αλεπού, αμάν αμάν και να με δέρνει που και που. Να `ναι ξεφτέρι στο χορό και να `χει γκόμενες σωρό καρύδι κάθε καρυδιάς, αμάν αμάν κι εμένα να `χει της καρδιάς.

Β. ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΤΡΑΣ Ζεϊμπέκικο. Συνθέτης ο Παναγιώτης Τούντας. Ερμηνεύει η Ρόζα Εσκενάζυ. Ηχογραφήθηκε το 1933. Σαν εμένανε, τσαχπίνα, δεν έχ’ άλλη στην Αθήνα, γίνομ’ άντρας πρώτο πράμα με πιστόλι και με κάμα κι έχω γκόμενα μια δούλα και της τα ‘χω πάρει ούλα. Στον τεκέ όταν θα πάω, όλους τους στραβοκοιτάω και μου λεν’, καλώς τ’αδέρφι, τράβα μια να κάνει κέφι κι αρχινούνε τα μαγκάκια γλέντι με μπαγλαμαδάκια. Μα ένα βράδυ μαζευτήκαν κι όλοι απάνω μου ριχτήκαν και αρχίσαν μαστορόδια με τη γλώσσα τους τη τόφια και φωνάζαν με λαχτάρα, αχ, αγοροκοριτσάρα.

ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ Τσίλλερ 55, Άνω Πατήσια Τ.: 210 22 31 000 Fb / Ig: Rubaiyat_kafeneio

Διατηρώντας τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του καφενείου, ο Σάββας και ο Γιάννης δημιουργήσανε το Ρουμπαγιάτ, έναν χώρο απλό αλλά ταυτόχρονα φιλικό και οικείο, με ζωντανή μουσική που έλειπε από τη γειτονιά των Πατησίων.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Τετάρτες και Κυριακές οι μουσικοί βγάζουν τα όργανα από τις θήκες τους και μας παίζουν αγαπημένους ρεμπετολαϊκούς σκοπούς. Ενημερωθείτε για τα live από τη σελίδα του Ρουμπαγιάτ στο facebook και instagram.

«Δική «Δική μου μου είναι είναι ηη Ελλάς Ελλάς και και στην στην κατάντια κατάντια της της γελάς, γελάς, της της λείπει λείπει το το `να ρε και και `να της της ποδάρι ποδάρι ρε το το παίξανε παίξανε στο στο ζάρι» ζάρι»

Από το πρωί ψήνεται μυρωδάτος καφές και από το μεσημέρι η κουζίνα βγάζει νόστιμους, παραδοσιακούς μεζέδες. Η μουσική είναι βασικό στοιχείο του χώρου, αφού ακόμη και τις μέρες που δεν έχει λάιβ οι επιλογές είναι προσεγμένες και ο κόσμος που θα πάει ξέρει ότι θα ακούσει καλή μουσική, από παραδοσιακά μέχρι έντεχνα. Το στήσιμο του μαγαζιού, το μενού και η διακόσμηση, μαρτυρούν την αξία και την αγάπη των ιδιοκτητών για την παράδοση και τον τρόπο που αυτή συνδέει ανθρώπους και δημιουργεί συναισθήματα.

ΚΑΠΑΝΙ Χίου 29, Αθήνα Τ.: 215 56 00 234 Fb: @KapaniKafeneio

Με το όνομά του να μας φέρνει στο μυαλό τις μυρωδιές της ομώνυμης αγοράς της Θεσσαλονίκης, το Καπάνι φτιάχτηκε το 2017, εξαιτίας της αγάπης του Γιώργου και της Χριστίνας για το φαγητό και την ανάγκη τους να δημιουργούν και να προσφέρουν αυτό που και οι ίδιοι θα ήθελαν να απολαμβάνουν.

«ώπα «ώπα αρνί αρνί με σπανάκι!» με το το σπανάκι!» ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Κάθε Σάββατο ρεμπέτικοι, λαϊκοί, σμυρναίικοι και παραδοσιακοί ήχοι γεμίζουν τον χώρο με κέφια, χορούς, νοσταλγίες και μεράκια.

Απλά και νόστιμα πιάτα που θυμίζουν χωριό, ιδιαίτερα υλικά από περιοχές της Ελλάδας με το τσιγαριαστό ζυγούρι και τους γίγαντες από τη Φλώρινα να παίρνουν το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Η αγάπη τους όμως και για τη μουσική συνδυάστηκε με τις γεύσεις, κι έτσι οι ήχοι των οργάνων συμπληρώνουν τη ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργείται από μυρωδιές, ανθρώπους και καλό ποτό.

ΗΗΣΗΜΑΝΤΙΚΉ ΣΗΜΑΝΤΙΚΉΣΥΜΒΟΛΉ ΣΥΜΒΟΛΉ ΤΟΥ ΤΟΥΚΟΙΝΟΎ ΚΟΙΝΟΎ

Γιατί επιλέγεις αυτά τα μαγαζιά; Νομίζω επειδή είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μου αυτός ο τρόπος διασκέδασης, μιας και από όταν ήμουν πιτσιρίκι, βγαίνοντας ή πηγαινοντας σε γιορτές με τους γονείς μου, παντα κατέληγα να γίνομαι αυτόπτης μάρτυρας αυθόρμητων γλεντιών σε σπίτια, καφενεία και ταβέρνες. Έπειτα, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως αυτός ο τρόπος διασκέδασης, εκτός του ότι είναι πιο οικονομικός (απ' το να πας σε ένα μπαρ για παράδειγμα), σου προσφέρει μια οικειότητα και επικοινωνια με τους μουσικούς, τους μαγαζάτορες, το διπλανό τραπέζι και αυτό μου αρέσει πολύ. Επίσης, μιας και τα τελευταία 2-3 χρόνια τα λάιβ σε ταβέρνες, καφενεία, ρεμπετάδικα έχουν αυξηθεί, σχεδόν το 80% των φορών που θα βγώ, θα επιλέξω κάποιο μαγαζί με ζωντανή μουσική. Μία ισχυρή ανάμνηση Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις από τέτοιου είδους συνευρέσεις. Ξεχωρίζω την παιδικη μου ανάμνηση στο καφενείο του χωριού, με τους γονείς μου να γλεντάνε και εμένα να λαγοκοιμάμαι σε δυο ενωμένες καρέκλες και αντί για «νανουρισμα» να ακούω το «τι τα θες, τι τα θες, παντα ετσι ειν' η ζωή». Ως ενήλικη, μια ανάμνηση που ξεχωρίζω είναι το καλοκαίρι του 2019, στη «Μεταξού», όπου ήμουν με την παρέα μου, και μας πλησιάζει ένας κύριος σκερτσόζος, γύρω στα 70 και μου ζητάει να χωρέψουμε. Αρνούμαι ευγενικά, λέγοντάς του πως μόνο όταν παίζουν Χιώτη σηκώνομαι. Μια ώρα μετά, έρχεται ξανά,

ΠΟΛΎ-ΜΙΚΡΟ ΛΕΞΙΚΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΣΗΣ Και σε ποιον δεν έχει συμβεί να τραγουδάει μία λέξη που δεν ξέρει τι σημαίνει.

Μυρτω στελιου

Οι άγνωστες σε εμάς σήμερα λέξεις από τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι πάρα πολλές. Εδώ επιλέχθηκαν 15 από αυτές, για να παίξετε και να μάθετε.

γραφίστρια στέκεται μπροστά μου με τσαχπινιά και μου λέει «ε, τώρα θα χορέψουμε» και η ορχίστρα αρχίζει να παίζει το «Που θα πας και θέλεις να μ' αφήσεις». Εννοείται πως σηκώθηκα και χορέψαμε με μεγάλη επιτυχία, με όλο το μαγαζί να μας χειροκροτάει. Από τότε αποφάσισα να είμαι πιο αυθόρμητη στο θέμα του χορού, γιατί ακόμα και αν δεν το νιώθεις 100%, χορεύοντας έρχεται η διάθεση! Τι μπορεί να σε εκνευρίσει και τι απολαμβάνεις; Με εκνευρίζουν πολυ οι θαμώνες που μιλάνε συνέχεια δυνατα, χωρίς να σέβονται τους μουσικούς, αλλά από την άλλη με εκνευρίζει εξίσου, όταν οι μουσικοί (ή οι μαγαζάτορες) απαγορεύουν την ομιλία εντελώς και στον πρωτο ψίθυρο κάνουν παρατήρηση. Συνήθως υπάρχει αλληλοσεβασμός, αλλά έχω γίνει πολλες φορες μάρτυρας τέτοιων συμπεριφορών. Ποια είναι η δική σου στιγμή μερακλώματος; Από τη στιγμή που θα ακούσω την πρώτη νότα στο μπουζουκι και θα βάλω το πρώτο τσίπουρο, είναι σαν να φεύγω από τη σφαίρα που κινούμαι συνήθως και ξαφνικά βρίσκομαι κάπου αλλού, όπου κάθε τραγούδι είναι και άλλο συναίσθημα. Από εκεί, αρχίζει να χτίζεται μια κατάσταση που δεν βρίσκω λέξη που να την περιγράφει αντιπροσωπευτικά. Τέλος πάντων, αυτό το συναίσθημα ολοκληρώνεται, όταν έρχεται η στιγμή που νιώθω πως η παρουσία μου εκεί είναι τόσο σημαντική όσο εκείνη των μουσικών. Οταν παυω να είμαι «το κοινό» και γίνομαι κομμάτι όσων διαδραματίζονται. Ναι, μάλλον εκεί μερακλώνω που λες.

Α_Γκιόσα

●

● 1 _Προκόβω

Β_Γιαγκίνι

●

● 2_Λεβέντης, αγαπητικός

Γ_Τσίκα

●

Δ_Αβανιά

●

Ε_Κατσιρμάς

●

● 5_Πυρκαγιά, έντονο ερωτικό πάθος

ΣΤ_Αραμπάς

●

● 6_Το κεφάλι

Ζ_Ασίκης

●

Η_Γκελ

●

Θ_Βιδάνιο

●

Ι_Γκλάβα

●

Κ_Καζαντίζω

●

Λ_Καλαμπαλίκι

●

Μ_Κογιονάρω

●

● 13_Απόπιομα, υπόλειμμα ποτού στο ποτήρι

Ν_Χάσικος

●

● 14_Άψογα, «στην τρίχα»

Ξ_Καντίνι

●

● 15_Ο θόρυβος που προκαλείται από συγκεντρωμένο πλήθος

● 3_Ρετσινιά ● 4_Αγνός, καθαρός

● 7_Έλα ● 8_Λαθρεμπόριο ● 9_Γέρικη γίδα ● 10_Κοροϊδεύω ● 11_Τετράτροχη άμαξα που την σέρνουν ζώα ● 12_Κομμάτι χασίς που τοποθετούταν στον αργιλέ

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Α-9, Β-5, Γ-12, Δ-3, Ε-8, ΣΤ-11, Ζ-2, Η-7, Θ-13, Ι-6, Κ-1, Λ-15, Μ-10, Ν-4, Ξ-14

Χωρίς αυτόν τον κόσμο, που με αφετηρία την αγάπη του για τη λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική ακολουθεί πιστά τα λάιβ, τίποτα δε θα μπορούσε να συνεχίσει να αναπνέει τόσο φρέσκα και δημιουργικά. Ο κόσμος αυτός δίνει ζωή και ρυθμό στα λάιβ, τονώνει μουσικούς και τραγουδιστές, αφήνει σε κάθε μαγαζί από το οποίο φεύγει τη φωνή του, τα τρικλίσματά και τις χορευτικές του περπατησιές. Μιλήσαμε με τη Μυρτώ για να μας δώσει τη δική της εικόνα από την όχθη των τραπεζιών.

ΠΆΜΕ ΤΣΊΠΟΥΡΟ, ΠΆΜΕ ΚΑΦΕΝΕΊΟ Φωκίωνος Νέγρη 50, Αθήνα Τ.: 210 86 79 140 FB: @pametsipourofokionos Κλασικό στέκι στη Φωκίωνος από το 2013 που άνοιξε τις πόρτες του, το «Πάμε Τσίπουρο, Πάμε καφενείο» ήρθε για να φέρει ατμόσφαιρα παρεΐστικη, μουσικές νότες, νόστιμα μεζεδάκια και πλούσια αποστάγματα.

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Πενιές, χαρές και καημούς από την σταθερή μπάντα του «Πάμε Τσίπουρο, Πάμε Καφενείο» ακούμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ και Κυριακές μεσημέρια. Στο μπουζούκι είναι ο Γιώργος Ξενακώστας, στην κιθάρα ο Μιχάλης Παντελιάς και στο τραγούδι η Μαρία-Ραφαέλλα Πασγούρη.

«Μια «Μια ζωή ζωή την την έχουμε, έχουμε, κι κι αν αν δε δε την την γλεντήσουμε γλεντήσουμε τι τι θα θα καταλάβουμε, καταλάβουμε, τι τι θα θα καζαντήσουμε» καζαντήσουμε»

Διατηρώντας το άρωμα άλλων εποχών, καθημερινά τα τραπέζια του γεμίζουν με παρέες, ζευγάρια, οικογένειες ή επιχειρηματίες που θέλουν ένα γευστικό lunch break με παραδοσιακές βάσεις και εξαιρετικά υλικά μαγειρεμένα με μεράκι και προσοχή. Τόσο ο χώρος, που είναι διακοσμημένος σαν ένα παλιό μπακάλικο για να «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι μικρότεροι», όπως μας είπε ο Αντώνης, ο ιδιοκτήτης, όσο και άνθρωποι του μαγαζιού που με χαμόγελο εξυπηρετούν άμεσα, δημιουργούν την αίσθηση ότι τρώμε σαν στο σπίτι μας.

ΑΥΛΗ ΜΕΖΕ ΑΝΘΕΩΝ 37-39, Ριζούπολη Τ.: 210 25 86 424 fb: Αυλή Μεζέ ig: avlimeze

Κάτι να θυμίζει παλιά Αθήνα θέλανε να στήσουν στην αυλή της Ριζούπολης και τα καταφέρανε. Έτσι, πάνε δέκα χρόνια τώρα απ’ όταν η «Αυλή Μεζέ» έβαλε τη ζωντανή μουσική στο μενού της. Μία ήσυχη γειτονιά χωρίς αστικές παρεμβολές, μία ωραία πενιά κάτω από τη βουκαμβίλια, με μουσικούλα, μεζέδες, μπυρίτσα και κρασί. Τι άλλο θέλει κανείς για να ευφρανθεί η καρδιά του και ποια η καλύτερη ανταμοιβή για το ίδιο το μαγαζί, εκτός από τις μέρες και τις νύχτες αυτές που στηρίζονται ακόμα από γείτονες και περαστικούς; Είναι η απόδειξη ότι για να στήσεις μια μικρή γιορτή μες στην Αθήνα δεν χρειάζονται πολλά, αλλά μεράκι και αγάπη!

ΜΟΥΣΙΚ0 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ «Είν’ ο έρωτας τραγούδι, ειν’ οι νότες αγκαλιά. Το καθιερωμένο ραντεβού: κάθε Το μπουζούκι είν’ αγγελούδι, Παρασκευή και Σάββατο, ο Βασίλης Θαλασσινός στο μπουζούκι και ο τα στιχάκια μας φτερά. Στήσαμε χορό, βρήκαμε πενιά Βασίλης Αθανασούλης στην κιθάρα και τη φωνή, στήνουν τη σκηνή τους κι ήρθαμε να πιούμε, στην στο «Αυλή Μεζέ» και μας παρασύρουν υγειά μας, ρε παιδιά» σε ελαφρολαϊκά ρεύματα.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή αka Σαρακοστή

Τα έθιμα κρύβουν μέσα τους στοιχεία για την ίδια τη ζωή, τις αντιθέσεις της και τις μεταβάσεις της. Όλα στη ζωή είναι συνέχειες, διαδοχές. Ακόμη κι αν κάποιος δεν είναι θρήσκος, έχει σημασία να μελετάει την αλληλουχία αυτών των πραγμάτων, γιατί πάντα φανερώνουν κάτι που βοηθάει τη σκέψη. Η Σαρακοστή έρχεται μετά από τις Απόκριες — περίοδο ξεφαντώματος που το σώμα και το πνεύμα αφήνονται ελεύθερα να εκφραστούν, ακόμη και μέσα από ακραίες συμπεριφορές. Η Σαρακοστή, ως περίοδος αποχής, μέσω της νηστείας κατά βάση, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία περίοδος αναδίπλωσης και ηρεμίας μέχρι το επόμενο ξεφάντωμα, της φύσης αυτή τη φορά, την Άνοιξη. Δεν έχει μεγάλη σημασία το αν θα ακολουθήσει κανείς τη νηστεία. Η σημαντικότητα βρίσκεται στη φιλοσοφία πίσω από τις καταστάσεις και η σκέψη πάνω σε αυτά είναι αυτή που τελικά παράγει ουσία.

γράφει η Ηλέκτρα Τζώρτσου

Η μεγαλύτερη σε σημαντικότητα νηστεία της ορθόδοξης εκκλησίας. Παλαιότερα διαρκούσε όντως 40 ημέρες. Αργότερα, προστέθηκε στη σαρακοστή και η μεγάλη εβδομάδα κι έτσι διαρκεί πλέον 48 ημέρες. Ξεκινάει, λοιπόν, την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει το βράδυ του μεγάλου Σαββάτου, μετά την ανάσταση. Ανεξάρτητα από την πίστη του καθενός και από το κατά πόσο ακολουθεί το θρησκευτικό κομμάτι της σαρακοστής, η περίοδος αυτή είναι γεμάτη με έθιμα που ελάχιστους αφήνουν ασυγκίνητους και αμέτοχους.

ΤΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ 25 χρόνια παρόντες Στο Τρίκυκλο διατηρούμε την επαφή με τη γεύση, την τέχνη, τη μουσική και φυσικά τους φίλους καθ' όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής. Αυτό είναι άλλωστε και το μότο του μαγαζιού. Γευόμαστε γαρίδες σχάρας, χταπόδι ξυδάτο ή σχάρας και μύδια σαγανάκι βουτηγμένα σε σάλτσα ντομάτας. Συνοδεύουμε τα μοσχομυριστά θαλασσινά μας με λαχανικά σχάρας, ντοματοκεφτέδες και μελιτζανοσαλάτα, ενώ το κέφι ανεβαίνει με κρασάκι από εξαιρετικούς ασκούς και αποστάγματα από όλη την Ελλάδα. Η παρέα μαζεύεται στο Τρίκυκλο για να φάει και να διασκεδάσει με έντεχνα και παλιά λαϊκά ακούσματα, ενώ κάθε Σάββατο απολαμβάνει το ζωντανό πρόγραμμα.

ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΡΏΜΕ ΤΗΝ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ

ΠΥΘΈΟΥ 34, ΚΥΝΟΣΆΡΓΟΥΣ, Ν.ΚΌΣΜΟΣ | Τ.: 210 92 32 384 | FB: ΤΟ ΤΡΊΚΥΚΛΟ-TO TRIKYKLO | IG: TOTRIKYKLO | WWW.TOTRIKYKLO.GR

TO ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΚΟΚΚΟΡΑ καλωσορίζει τη Σαρακοστή

Σε ένα ιστορικό κτίριο του 1933, στο Μεταξουργείο, στεγάζεται το νοστιμότερο «Αυγό του Κόκκορα». Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι και τη 1 το βράδυ, η κουζίνα παίρνει φωτιά και η γειτονιά μοσχοβολά γευστικά αρώματα. Θαλασσινά φτιαγμένα με μεράκι, όπως τσιπούρα σχάρας και μπακαλιάρος σκορδαλιά, συνοδεύουν την περιβόητη σαλάτα Αυγό του Κόκκορα. Το πολύχρωμο ριζότο με γαρίδες έρχεται στο τραπέζι μας, αφού μας άνοιξε η όρεξη με τη μαραθόπιτα. Και η φετινή Σαρακοστή θα μας βρει με κέφι σε έναν γευστικό περίπλου ‒πού αλλού;‒ στην αυλή του «Αυγού του Κόκκορα»!

ΜΥΛΛΈΡΟΥ 25, ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ | Τ.: 217 70 50 103 | FB: ΤΟ ΑΥΓΌ ΤΟΥ ΚΌΚΚΟΡΑ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ | WWW.TOAVGOTOUKOKKORA.GR

ΡΟΖΑΛΊΑ

Χρόνια παράδοσης και στα σαρακοστιανά Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η Ροζαλία στρώνει για εμάς το σαρακοστιανό τραπέζι και μας περιμένει να το απολαύσουμε με οικογένεια και φίλους. Καλαμάρι τηγανιτό και ψητό, γαρίδες και ένα σωρό ακόμη αγαπημένα θαλασσινά. Μεγάλη ποικιλία από λαδερά, με τους γίγαντες στο φούρνο, τα ρεβύθια με γλυκά χόρτα και τις σουπιές με σπανάκι να κατέχουν εξέχουσα θέση λόγω των ημερών. Οι νηστίσιμοι μεζέδες δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τον κατάλογο· ο χειροποίητος λευκός ταραμάς και η ζεστή φάβα από το Φενεό είναι αυτά που αξίζει σίγουρα να δοκιμάσετε. Η Ροζαλία φροντίζει όχι μόνο για όσους θελήσουν να ξεπορτίσουν τις μέρες αυτές, αλλά και για όσους επιθυμούν να παραμείνουν εντός των τειχών, φέρνοντας όλες τις νηστίσιμες γεύσεις στο σπίτι μας.

Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη: Σαράντα μέρες Λαγάνα! Στη Ροζαλία θα βρεις, καθ’ όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής, παραδοσιακή, νόστιμη και καλοψημένη λαγάνα.

ΒΑΛΤΕΤΣΊΟΥ 59, ΕΞΆΡΧΕΙΑ | Τ.: 210 38 02 725 | FB: ΡΟΖΑΛΙΑ – ROZALIA | IG: @TAVERNAROZALIA | WWW.ROZALIA.GR

Η κυρά-Σαρακοστή

Έθιμα για να θυμάσαι Ένα έθιμο το οποίο συναντάται στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, προφανώς με παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Πρόκειται για ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο, με το οποίο μετρούσαν τις εβδομάδες μέχρι τη λήξη της Σαρακοστής. Τα χρόνια που τα ημερολόγια δεν ήταν τόσο διαδεδομένα, η κυρά-Σαρακοστή επιτελούσε το έργο αυτό, με χέρια σταυρωμένα σαν να προσεύχεται, χωρίς στόμα λόγω της νηστείας και με 7 πόδια, ένα για κάθε βδομάδα, από τις απόκριες μέχρι το Πάσχα. Κάθε Σάββατο που περνούσε, έκοβαν και ένα πόδι, μέχρι να κοπεί και το τελευταίο το μεγάλο Σάββατο. Αυτό το ύστατο πόδι, σε κάποια μέρη το έβαζαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης και σε άλλα μέρη μέσα σε ξερά σύκα και όποιος το τύχαινε του έφερνε καλοτυχία. Η ίδια η κυρά-Σαρακοστή, αλλού φτιαχνόταν από χαρτί, αλλού από ζυμάρι με αλεύρι, αλάτι και νερό και αλλού ήταν μία υφασμάτινη κούκλα γεμισμένη με πούπουλα.

Η κυρά-Σαρακοστή ήταν τόσο διάσημη που είχε και το δικό της ποίημα Την Κυρά Σαρακοστή που είναι έθιμο παλιό οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν με αλεύρι και νερό. Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι της σταυρό και το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό. Και μετρούσαν τις ημέρες με τα πόδια της τα εφτά

Από την Ελλάδα στον Πόντο

κόβαν ένα τη βδομάδα, μέχρι να ‘ρθει η Πασχαλιά!!!

Στον Πόντο, είχαν έναν άλλον τρόπο να μετράνε τις εβδομάδες της σαρακοστής· τον κουκουρά. Έπαιρναν μία μεγάλη πατάτα ή ένα κρεμμύδι και κάρφωναν πάνω του 7 φτερά από κότα ή κόκορα. Τα έξι φτερά ήταν σκούρα και αυτό που συμβόλιζε τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν λευκό. Ένα-ένα βγαίνανε τα φτερά του κουκουρά, μέχρι να λήξει η σαρακοστή. Ο κούκουρας, εκτός από αυτοσχέδιο ημερο-

λόγιο, ήτανε και ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών. Οι μανάδες τον κρεμούσαν χαράματα της Καθαράς Δευτέρας από το ταβάνι για να μη γίνει αντιληπτή η διαδικασία από τα παιδιά του σπιτιού. Έτσι, τον βλέπανε ήδη κρεμασμένο το πρωί, όταν ξυπνούσαν, και αν τολμούσαν να ζητήσουν να φάνε κάποιο από τα απαγορευμένα λόγω νηστείας φαγητά, τα εκφόβιζαν λέγοντάς τους ότι θα τα φάει ο κουκουράς. Ίσως λίγο αντιπαιδαγωγικό, αλλά τουλάχιστον ευφάνταστο. Το πιο σημαντικό εδώ είναι ότι αν είσαι παιδί, πραγματικά πιστεύεις ότι θα μπορούσες να φαγωθείς από μία πατάτα με 7 φτερά. Μαγεία!

ΜΙ ΛΑ ΡΕ

Η σαρακοστή ταιριάζει στο Μι Λα Ρε Ένα τέτοιο μαγαζάκι γειτονιάς είναι αυτό που μας σκεφτόμαστε να τρώμε τους νηστίσιμους μεζέδες, μαζί με ουζάκι και τσίπουρο. Καλαμαράκια, γαρίδες, χταποδάκι, παντζάρια, ταμπουλέ και πάσης φύσεως σαρακοστιανά μεζεδάκια, σε ένα τραπέζι με καλή παρέα. Πιάτα ημέρας με εκλεκτά παραδοσιακά εδέσματα: γίγαντες, ρεβύθια φούρνου, σουπιές με σπανάκι. Την Καθαρά Δευτέρα σας περιμένουν από νωρίς το μεσημέρι για λαγάνα και βουτιές στον χειροποίητο λευκό ταραμά και τη σκορδαλιά με το καρυδάκι της.

ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΡΏΜΕ ΤΗΝ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ

ΕΥΕΛΠΊΔΩΝ 87, ΚΥΨΈΛΗ | Τ.: 21 0823 9379 | FB: ΜΙ ΛΑ ΡΕ | IG: @MILARE_MEZE

ΑΤΊΤΑΜΟΣ

Όλες τις εποχές χρειαζόμαστε τις γεύσεις του «Ατίταμου» Γεύσεις αυθεντικές και πλούσιες, πρώτης ποιότητας υλικά, μεράκι και αγάπη για το καλό φαγητό ανακατεύονται στα μαγειρικά σκεύη του Ατίταμου και φέρνουν στο πιάτο σου τα πιο νόστιμα πιάτα, σαρακοστιανά και μη! Παραδοσιακό μεζεδοπωλείο που έχει κερδίσει τις καρδιές μας, τόσο με τις επιλογές φαγητού όσο και με το κλίμα. Ο Ατίταμος είναι δίπλα μας μεσημέρια και βράδια, για τραπέζια με φίλους ή για γεύματα ανάμεσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας. Αν αποφασίσετε να νηστέψετε, οι άνθρωποι του Ατίταμου ξέρουν πώς να νοστιμεύουν το κάθε πιάτο, δημιουργώντας συνταγές που θυμίζουν το οικογενειακό τραπέζι.

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΊΟΥ 2, ΑΘΉΝΑ | Τ.: 210 33 00 864 | FB PAGE: ΑΤΊΤΑΜΟΣ - | IG: ATITAMOS

ΤΟ ΟΥΖΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΚΗ

Φρέσκες θαλασσινές γεύσεις στην πλατεία Βικτωρίας «Το Ουζερί του Λάκη» έχει κερδίσει τις καρδιές μας, αφού οι γεύσεις του μυρίζουν θάλασσα! Από τη δεκαετία του ‘80 σερβίρει τις πιο νόστιμες, παραδοσιακές, αλλά και ιδιαίτερες συνταγές, με βάση το ψάρι. Τώρα που η Σαρακοστή έρχεται, με βήμα ταχύ, να δώσει μια νέα νότα στις διατροφικές μας συνήθειες, στο «Ουζερί του Λάκη» βρίσκουμε ολόφρεσκιες θαλασσινές προτάσεις, από ψητές και τηγανητές συνταγές, τη φημισμένη κακκαβιά, ενώ τα μαγειρευτά είναι ιδιαιτερώς γευστικά, με τις μπάμιες με καλαμάρι μαγειρευτό, τη σουπιά κοκκινιστή με γλυκό τραχανά, το θράψαλο με ρύζι κ.α. να κλέβουν την παράσταση. Πέρα από τα αγαπημένα κλασικά και όσα αναγράφονται στο μενού, αγαπημένη μας συνήθεια είναι να ρωτάμε και για τα πιάτα ημέρας, ανάλογα με το φρέσκο ψάρι που βρίσκουν η Άννα και ο Γιώργος στην αγορά.

Extra tip: Μια νέα βιτρίνα κοσμεί το μαγαζί, που αποτελείται από 145 ετικέτες αποσταγμάτων που τα προμηθεύονται από μικρούς παραγωγούς. Ούζο, τσίπουρο και ρακί από όλη την Ελλάδα μπορούν να απογειώσουν τις γεύσεις μας! ΕΛΠΊΔΟΣ 16, ΠΕΖΌΔΡΟΜΟΣ ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΊΑΣ | Τ.: 210 82 13 776 | FB: ΤΟ ΟΥΖΕΡΊ ΤΟΥ ΛΆΚΗ | IG: @OUZERI_TOU_LAKI

Κούλουμα Τα κούλουμα είναι ο υπαίθριος εορτασμός της Καθαράς Δευτέρας, η οποία από τους λαογράφους θεωρείτε ο επίλογος των βάκχικων εορτών της Αποκριάς. Σε ορισμένες περιοχές σήμερα «καθαρίζουν» ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της αποκριάς, ενώ σε άλλες καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη της αποκριάς με ζεστό σταχτόνερο. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το πώς καθιερώθηκαν, αλλά και την προέλευση του ονόματος. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι δύο πράγματα χρειάζονται για να τα γιορτάσουμε και να νιώσουμε πάλι εκείνη τη λαχτάρα που είχαμε παιδιά για το αν θα πετάξει ο χαρταετός και αν θα προλάβουμε την ξεροψημένη άκρη της λαγάνας…

Χαρταετός

Αμόλα καλούμπα και καρό τραπεζομάντηλο

Οι χαρταετοί είναι μαγικές κατασκευές. Η ιστορία τους χάνεται πίσω στα χρόνια και στους ουρανούς της ανατολικής Ασίας και της Κίνας· με αυτούς έδιωχναν τα κακά πνεύματα. Φτιαγμένοι από ένα σωρό υλικά, σχήματα, χρώματα, συνδέουν τη γη με τον ουρανό, φτάνουν εκεί που εμείς δεν μπορούμε, μας δίνουν για λίγο τις δυνάμεις των πουλιών ή κάποιων παράξενων πλασμάτων που ξέρουν τα μυστικά του αέρα και σίγουρα έχουν πλουμιστές ουρές! Για τα ελληνικά κούλουμα, ο χαρταετός κατασκευαζόταν πάντα από τα ίδια τα παιδιά, με ή χωρίς τη βοήθεια των δικών τους, με απλά υλικά, όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγγο και εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες.

Πικ-νικ σε λόφους και αλσάκια

Το πέταγμα του χαρταετού την Καθαρά Δευτέρα συμβολίζει το πέταγμα της κάθε έγνοιας του χειμώνα και την ανύψωση της ψυχής. Άνοιξη σου ερχόμαστε!

Λέγεται ότι οι Αθηναίοι, ήδη πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιόρταζαν τα κούλουμα στις πλαγιές του λόφου του Φιλοπάππου. Καθισμένοι σε βράχους και βραχάκια, έπιναν και έτρωγαν τους μεζέδες των ημερών, από το μεσημέρι μέχρι και τη δύση του ηλίου. Πλανόδιοι μουσικοί, λατέρνες, δημοτικοί και λαϊκοί χοροί, συμπλήρωναν τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Συναθροίσεις επίσης γινόντουσαν στην περιοχή γύρω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, όπου έστρωναν κιλίμια και κουβέρτες, άπλωναν τα φαγώσιμα και τα μουσικά όργανα δίνανε τον ρυθμό. Τις προηγούμενες μέρες, οι ντελάληδες προμήνυαν το χαρμόσυνο γεγονός, φωνάζοντας: «Μασκαράδες και πολίται, στις Κολόνες να βρεθείτε». Στις μέρες μας τα βασικά δεν έχουν αλλάξει. Για να πετύχει το πικ-νικ χρειάζεται πρώτα απ’ όλα καλή παρέα. Χρειάζεται και καλό καιρό, αλλά και το αεράκι για τον χαρταετό μας, ένα τραπεζομάντηλο και τα βασικά φαγητά της μέρας αυτής: λαγάνα, χαλβά, ταραμοσαλάτα, ελιές, τουρσί, ντολμαδάκια γιαλαντζί και, φυσικά, φασολάδα. Εντάξει, πιες και κρασί, δεν θα πάθεις τίποτα.

Για να πετάξει ο χαρταετός θέλει αεράκι και μεγάλη προσοχή: στα ζύγια της καλούμπας στα ζύγια της ουράς στο μέγεθος της ουράς

Ο χαρταετός μας θυμίζει

Αμόλα καλούμπα: άσε τα πράγματα να συμβούν και μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα. Άσε που είναι αδύνατο. Let things flow και αν σκαλώσει ο χαρταετός στο σύρμα, φτιάξε έναν καινούριο.

ΨΑΡΙ ΜΕΖΕ ...στην αγαπημένη μας «Αυλή» Η κουζίνα της «Αυλής Μεζέ» έβαλε πλώρη και για τον κόσμο των θαλασσών· το «Ψάρι Μεζέ» είναι αυτό που μας μαγειρεύει πλέον. Αποκλειστικά ψαράκια και θαλασσινά, με την ίδια ποιότητα και φροντίδα που η οικογενειακή αυτή επιχείρηση έχει αποδείξει ότι εργάζεται χρόνια τώρα. Η Καθαρά Δευτέρα, αλλά και όλη η περίοδος της Σαρακοστής, μας βρίσκει στην αυλή για γαριδοπιτάκια με χειροποίητο φύλλο, γαριδάκι Σημιακό, χειροποίητο λευκό ταραμά και φυσικά τα ντολμαδάκια γιαλαντζί με συνταγή που έρχεται από τα παλιά και με την κατσαρόλα να ανοίγει μετά από 24 ώρες. Κοπιάστε!

ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΡΏΜΕ ΤΗΝ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ

ΑΝΘΕΩΝ 37-39, ΑΘΉΝΑ | Τ: 210 25 86 424 | FB: ΨΆΡΙ ΜΕΖΕ | IG: PSARI MEZE

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ Σκυριανές θαλασσινές γεύσεις Οι ιστορίες του μπάρμπα ξεκίνησαν το ταξίδι τους από τη Σκύρο, από ένα σπίτι δίπλα στο κύμα. Ερχόμενες στην Αθήνα, έμαθαν στην πόλη τη γευστική υπεροχή του φρέσκου ψαριού και θαλασσινού από το αιγαιοπελαγίτικο νησί. Έτσι, στο Ηράκλειο, υπάρχουν όλες οι νοστιμιές του σεφ που βασίζονται στη θάλασσα. Εκτός από τα κλασικά πιάτα, βρίσκουμε μαγειρευτά με ψάρια, μαλάκια και φρέσκα όστρακα, ζυμαρικά, ενώ το κοκκινιστό χταπόδι με πληγούρι και πάπρικα καπνιστή έχει δημιουργήσει τη δική του φήμη ανάμεσα στους απανταχού ψαροφαγάδες. Τώρα που η Σαρακοστή έρχεται κάπως καλοκαιρινή, η ταράτσα είναι ειδυλλιακό μέρος για να γευματίσουμε, ενώ αν μας βρουν τα κρύα, το τζάκι στη σάλα γίνεται ανάρπαστο.

ΠΕΥΚΏΝ 3, ΝΈΟ ΗΡΆΚΛΕΙΟ (ΠΡΩΤΟΣ ΟΡΟΦΟΣ) | Τ.: 210 28 37 223 | FB: ΟΙ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΤΟΥ ΜΠΆΡΜΠΑ – ΑΘΉΝΑ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ Στρώνει σαρακοστιανό τραπέζι και μας προσκαλεί

Κλασικό στέκι της πόλης, πάνω στην πιο όμορφη πλατεία των Πετραλώνων. Μεζέδες, αποστάγματα, καλή παρέα, πολλά χαμόγελα, νοσταλγικές μουσικές, συνθέτουν ένα σκηνικό του οποίου θέλεις να αποτελείς μέρος. Τώρα που έρχεται η Σαρακοστή και ανοίγει ο καιρός, η «Πλατεία» ανθίζει. Τα τραπεζάκια γεμίζουν ακόμη περισσότερο, ενώ ο κύριος Χρήστος δημιουργεί τα πιο όμορφα πιάτα, με φρέσκα εποχικά υλικά που βρίσκει στην αγορά. Ιδανικές επιλογές είναι τα χόρτα τσιγαριαστά και όλες οι χειροποίητες σαλάτες και αλοιφές της «Πλατείας», τα ντολμαδάκια γιαλατζί και η ρεβυθάδα, ενώ τη γεύση μας τρελαίνουν το κριθαρώτο με γαρίδες και το χταποδάκι με φάβα. Σε κάθε περίπτωση, επιβάλλεται να ρωτήσουμε και για τα πιάτα ημέρας που βγαίνουν από την ακοίμητη κουζίνα.

Extra Tip: Οι πολύ λογικές τιμές, οι ξεχωριστές γεύσεις και το καλό κρασί του συγκεκριμένου μαγαζιού το τοποθετούν διαχρονικά ψηλά στη λίστα των προτιμήσεών μας. ΔΕΙΝΟΧΆΡΟΥΣ 3, ΆΝΩ ΠΕΤΡΆΛΩΝΑ | Τ.: 210 34 20 705 | FB: ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΊΟ Η ΠΛΑΤΕΊΑ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Η ψυχή της πόλης ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΜΠΑΖΗ

Φράση του μήνα ισότητα θα έχουμε όταν το πλήθος των ηλίθιων ανδρών βουλευτών θα είναι ίσο με το πλήθος των ηλίθιων γυναικών βουλευτών. Μάργκαρετ Θατσερ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ

Παραμύθι

Της Ρόζας Μπεσαμέλ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ

Όταν ακούω να μιλάει κάποιος που έχει ζήσει τον πόλεμο ή όταν γίνεται κάπου όντως πόλεμος, τότε είναι που όλα αυτά που ακούγονται τα τελευταία χρόνια λόγω οικονομικής κρίσης, κόβιντ και ανέχειας ότι τάχα μου κι αυτά πόλεμος είναι, με κάνουν να γελάω. Προφανώς και η γενιά μας, αυτή των σημερινών τριαντάρηδων, από την ενηλικίωσή της μέχρι και σήμερα, έχει ζήσει πολύ άσχημες, βίαιες, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Από εκεί δηλαδή που ήμασταν έτοιμοι να ανοίξουμε το παράθυρο και να ξεχυθούμε στη ζωή, το παράθυρο σφάλισε, άλλη έξοδος διαφυγής δεν υπήρχε και μείναμε κλεισμένοι στη σκέψη μας να κοιτάμε τα ντουβάρια και τα πτυχία. Αλλά, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά», το κλισεδιάρικο ότι «ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή», δεν είναι καθόλου υπερβολή. Να αποχωρίζεσαι βίαια την οικογένειά σου και τους ανθρώπους σου, το σπίτι σου, να μην ξέρεις αν θα ζεις την επόμενη μέρα, αν θα ξαναδείς τους δικούς σου, να πρέπει ξαφνικά να πιάσεις όπλο, να σκοτώσεις και να σκοτωθείς, να ακούς σειρήνες, βόμβες και χαλασμούς, να μετατρέπονται όλα σε συντρίμμια. Όχι παιδιά, αυτά τα ομολογουμένως τραγικά που ζούμε σε καιρούς ειρήνης, δεν είναι πόλεμος. Και πρέπει να τα ξεχωρίζουμε τα πράγματα για να ξέρουμε για τι μιλάμε και με τι έχουμε να κάνουμε κάθε φορά.

ΠΡΟΥΣΑΛΗ

Τα ετερώνυμα έλκονται Υπάρχουν άνθρωποι που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό. Τους βλέπεις και λες αυτοί οι δύο δεν αντέχουν να κάνουν ούτε πέντε λεπτά παρέα.

Η γάτα που έκανε τον ερημίτη Μια φορά κι έναν καιρό, λένε πως ζούσε σε μια πολιτεία μια γάτα που είχε ξεπαστρέψει όλα τα ποντίκια και τους αρουραίους στα σπίτια και τις αυλές.

Γατάκια, ο σκύλος... ξέρει μπάλα ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ

Να είναι ο Αλκης η αφορμή… Φλεβάρης του 2022. Στην Παπαναστασίου ένας 19χρονος φίλαθλος του Αρη, ο Αλκιβιάδης Καμπανός, πέφτει νεκρός από μαχαιριές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Γράμμα από μακριά από τον Κώστα Παπά • Τι θα μαγειρέψουμε από τη Ρόζα Μπεσαμέλ • Σοφιο-λογίες από τη Σοφία Αργύρη • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Κομάντο είσαι από τη Μαντώ Βλάχου • Το σεντούκι της Σοφίας από τη Σοφία Τριανταφυλλοπούλου • Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο Τί;Πώς; • Διπλή γωνία λήψης από τον Θανάση Βέμπο

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΉ ΑΜΠΑΖΉ

WWW.AMPAZIS.GR

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο «παντελώς χειροποίητα» μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της «Ανωτάτης Ζαμπετικής». Αναφωνεί «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!» και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ «ανεξήγητα αρέσω».

ΤΟ JUKEBOX ΤΟΥ ΑΜΠΑΖΉ Φίλοι κι αδέρφια ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά στα παραθύρια βγειτε και θωρείτε ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά. Το φιλαράκι ΣΟΦΙΑ ΒΌΣΣΟΥ Πού να γείρω το κορμί μου όταν γυρνάω απ' τα μπαρ κι απ' τα ξενύχτια Πού να βρω ένα φιλαράκι να μου πει πως μ' αγαπάει στ' αλήθεια αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί. Άκου βρε φίλε ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΊΟΥ Άκου βρε φίλε να δεις τι κρίμα στα δάκρυά της έπεσα θύμα έκανε τάχα πως μ' αγαπάει τώρα πονάω κι η αλήτισσα γελάει. Φίλε η γυναίκα μου σε ερωτεύτηκε ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ Ήταν αθέμιτος ο ανταγωνισμός ήσουν καινούριος κι εγώ ήμουν ο παλιός Και λίγο λίγο με παρεά φιλική έγινε κάτι που συμβαίνει κάθε τόσο στη ζωή. Φίλε η γυναίκα μου σε ερωτεύτηκε. Φίλε έλα απόψε που πονάω ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΌΠΟΥΛΟΣ Φίλε έλα απόψε που πονάω εκείνη που αγαπώ δεν είναι πια εδώ φίλε την παρέα σου ζητάω έλα στο σκοτάδι δεν μπορώ. Δεν υπάρχει ένας φίλος ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΆΤΡΑ Και δεν υπάρχει ένας φίλος που να γίνεται θυσία και δεν υπάρχει μια γυναίκα να μ’ αγαπάει στην ουσία.

Τα ετερώνυμα έλκονται Υπάρχουν άνθρωποι που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό. Τους βλέπεις και λες αυτοί οι δύο δεν αντέχουν να κάνουν ούτε πέντε λεπτά παρέα. Άσπρο ο ένας, μαύρο ο άλλος. Σκύλο ο ένας, γάτα ο άλλος. Ψηλός ο ένας, κοντός ο άλλος. Ροκάς ο ένας, σκυλάς ο άλλος. Καράφλας ο ένας, μαλλιάς ο άλλος. Θρασύς ο ένας, ντροπαλός ο άλλος. Χοντρός ο ένας, λεπτός ο άλλος. Ταξιδιάρης ο ένας, σπιτόγατος ο άλλος. Μπεκρής ο ένας, καπνιστής ο άλλος. Σινεφίλ ο ένας, θεατρόφιλος ο άλλος. Κακοντυμένος ο ένας, στην πένα ο άλλος. Λαίμαργος ο ένας, εγκρατής ο άλλος. Πουθενά δεν κολλάνε. Μα τα φαινόμενα απατούν. Σε πείσμα όλων των ενδείξεων, οι δυό τους αρχικά συμπαθιούνται. Αρχίζουν να κάνουν παρέα. Λίγο στην αρχή, όλο και περισσότερο στην πορεία. Με έναν περίεργο τρόπο, συμφωνούν διαφωνώντας. Γίνονται μπίλιες και στο τέλος τα βρίσκουν. Για ψύλλου πήδημα μαλώνουν. Σκυλοβρίζονται και αλληλοκατηγορούνται. Μα αλίμονο σου αν πεις κουβέντα στον έναν για τον άλλο. Όταν ο ένας λείπει, ο άλλος πάντα τον υπερασπίζεται και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον κολλητό του. Τα κολλητάρια αλληλοσυμπληρώνονται. Σαν χέρι με γάντι. Οι δυό μαζί είναι κάτι. Κάτι μεγαλύτερο απ’ το αλγεβρικό τους άθροισμα. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ό,τι φαίνεται ακατόρθωτο για τον καθένα ξεχωριστά, όταν συμπράξουν, στο τέλος γίνεται. Το έχουν καταλάβει και το εκμεταλλεύονται. Πετάει μια ιδέα ό ένας, παίρνει ένα τηλέφωνο ο άλλος, πάνε μαζί και οι πόρτες ανοίγουν. Γκάλης-Γιαννάκης. Ασίστ και καλάθι τα φιλαράκια. Κράτα με να σε κρατώ, ν΄ανεβούμε το βουνό. Κι εμείς θα μένουμε με την απορία. Πώς διάολο ταιριάζουν αυτοί οι δύο τόσο μα τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Την απάντηση την έχουν δώσει άπαξ δια παντός οι αλάθητοι νόμοι της Φυσικής: Τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται. Τελεία και παύλα.

Προς επίρρωση των παραπάνω, το καινούργιο μου τραγούδι: ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ Ένας λεπτός χοντρά ντυμένος κι ένας χοντρός πολύ λεπτά ποτέ τους δεν τα καταφέραν να συνεννοηθούν σ' αυτά. Ο ένας ήταν Παναγία ο άλλος τα ‘παιρνε χοντρά αλλά στο τέλος, μα το Δία, μέναν κι οι δύο χωρίς λεφτά. Ο πρώτος τα τρώγε στο τζόγο ο άλλος στον ποδόγυρο και στο φινάλε τήνε βγάζαν με μπύρα και πιτόγυρο. Ήτανε φίλοι από παιδάκια αν και αταίριαστοι πολύ ο ένας ήταν κοντός και γλόμπος ψηλός ο άλλος με μαλλί. Πίναν καφέ στο Κολωνάκι Μοναστηράκι τις Κυριακές κι όταν περίσσευε κάνα ευρουλάκι τσούζαν στα Εξάρχεια ρακές. Ήταν δυό μάγκες, δυό φιλαράκια πάντα οι δυό τους, μαζί παντού κι όπου τον έπαιρνε ο ψηλέας έκανε πλάκα του κοντού. Μα ο κοντός ήτανε γάτα με το μακρύ του και το κοντό του του λέγε σκάσε, ψηλέ περπάτα! γινόταν πάντα το δικό του. Ήταν δυό φίλοι, δυό φιλαράκια ο ένας άρση, ο άλλος θέση άμα τους έβλεπες εκ πρώτης όψεως έλεγες φίλε: καμμία σχέση. Τα ετερώνυμα έλκονται όμως είναι μυστήρια η ζωή εμείς δια βίου θα απορούμε κι εκείνοι πάντα θα 'ναι μαζί!

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΔΗΜΉΤΡΗ ΠΡΟΎΣΑΛΗ

Η ΓΆΤΑ ΠΟΥ ΈΚΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΗΜΊΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ

ια φορά κι έναν καιρό, λένε πως ζούσε σε μια πολιτεία μια γάτα που είχε ξεπαστρέψει όλα τα ποντίκια και τους αρουραίους στα σπίτια και τις αυλές. Αφού έκανε ζημιά μεγάλη και δεν άφησε ποντίκι για ποντίκι, αναγκάστηκε να φύγει στους αγρούς και τα χωράφια κι εκεί να κυνηγάει πουλιά, αρουραίους και σαύρες. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς σκέφτηκε το παρακάτω κόλπο: Σταμάτησε για μερικές βδομάδες να κυνηγάει όπως το συνήθιζε. Σαν γύρισε, πήγε και στρώθηκε φαρδιά-πλατιά μπροστά από έναν τόπο που ήταν γεμάτος με τρύπες ποντικών, με ένα κομποσκοίνι της προσευχής στον λαιμό της. Ύστερα, με τα μάτια της κλειστά, άρχισε να χουρχουρίζει δυνατά σαν γάτα, τάχα ευχαριστημένη. Δεν πέρασε λίγη ώρα και να σου ένα ποντίκι έβγαλε το κεφάλι έξω από μια τρύπα, αλλά σαν αντίκρισε τη γάτα αποτραβήχτηκε με βιάση. «Γιατί το βάζεις στα πόδια;», είπε όλο ευγένεια η γάτα. «Αντί να χαίρεσαι που γύρισε ο παλιός σου γείτονας από προσκύνημα, εσύ τρέχεις να κρυφτείς! Έλα να κάνεις επίσκεψη, μη φοβάσαι!». Ο ποντικός ξαφνιάστηκε σαν άκουσε να ξεστομίζει τούτες τις κουβέντες η γάτα, ξεθάρρεψε λίγο, έβγαλε πάλι το κεφάλι απ’ την τρύπα του και είπε: «Καλά, πώς περιμένεις να σε επισκεφτώ; Εσύ δεν είσαι εχθρός μεγάλος της ράτσας μου; Αν ξεγελαστώ κι έρθω εκεί έξω να σε βρω, σίγουρα θα με πιάσεις, θα με κόψεις κομμάτια και θα με κάνεις μια χαψιά. όπως έκανες με τόσους άλλους δικούς μου».

να συναντηθούν όλοι οι ποντικοί για να κουβεντιάσουνε το πρόβλημα. Βρέθηκαν, λοιπόν, σε μια μεγάλη τρύπα στην άκρη ενός χωραφιού. Άρχισαν να λένε εκείνο και το άλλο κι η κουβέντα άναψε. Στο τέλος, αφού μίλησαν όσοι είχαν να μιλήσουν, αποφάσισαν πως είναι σωστότερο να δουν αν λέει η γάτα την αλήθεια. Αλλά είπαν όμως να προσέχουν κιόλας. Έστειλαν έναν μεγάλο και γέρο ποντικό, που είχε ζήσει πολλά κι ήξερε περισσότερα, να δει τι γίνεται. Χαιρέτησε με σέβας τη γάτα, αλλά κρατήθηκε μακριά. Στάθηκε σ’ ένα μέρος που η γάτα δεν τον έφτανε. Η γάτα μουρμούρισε: «Αν τον αφήσω να τριγυρίζει πολλή ώρα χωρίς να τον πειράξω, θα ξεθαρρέψουνε κι οι άλλοι, θα βγουν απ’ τις τρύπες τους κι έτσι όλα θα είναι πιο εύκολα για μένα!» Όμως οι άλλοι δεν φανερώθηκαν. Στο τέλος, η πείνα έκανε τη γάτα να το ξανασκεφτεί και να μην περιμένει άλλο. Ο γεροποντκός όμως δεν είχε ξεχαστεί! Αυτός πετάχτηκε ακόμα μακρύτερα τη στιγμή που είδε τη γάτα να σφίγγεται και τα μάτια της να γυαλίζουν! Η γάτα παραπονέθηκε: «Μα πού πας τόσο βιαστικά και μ’ αφήνεις; Κουράστηκες να μ’ ακούς να λέω συνέχεια τις ίδιες προσευχές ή δεν πιστεύεις στον Θεό;» Ο ποντικός αποκρίθηκε μέσα απ’ τη σιγουριά της τρύπας του: «Τίποτα απ’ τα δύο. Ίσα-ίσα πιστεύω πως διάβασες πολύ και ξέρεις καλά τις προσευχές που είναι γραμμένες στα βιβλία. Αλλά θαρρώ πως όσα κι αν έμαθες απ’ έξω, σίγουρα δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τη συνήθεια να μας αρπάξεις με τα νύχια σου. Γι’ αυτό κι εγώ φυλάγομαι και κρατιέμαι μακριά!».

Η γάτα αναστέναξε και είπε: «Αλίμονο! Έχεις δίκιο να κάνεις παράπονα. Έχω κάνει μεγάλες αμαρτίες. Άκουσα βρισιές και πολλοί με έχουν άχτι και με μισούν! Αλλά να ξέρεις, έχω εξομολογηθεί, έχω μετανιώσει για όλα όσα έχω κάνει στα περασμένα. Όπως βλέπεις από το κομποσκοίνι στο λαιμό μου, έχω αφιερώσει πια τη ζωή μου στην προσευχή, στην εξιστόρηση των ιερών βιβλίων, που τα πιο πολλά τους τα έχω μάθει απ’ έξω. Ήμουνα έτοιμη να ξεκινήσω να λέω απ’ αυτά, όταν έλαχε να κοιτάξεις απ’ την τρύπα σου. Πήγα στη Μέκκα κι έγινα πια Χαφέζ, άνθρωπος δηλαδή που ξέρει απ’ έξω όλο το Κοράνι. Πήγαινε, σε παρακαλώ, πληγωμένε αλλά συγχωρητικέ μου φίλε, και πες για τις αλλαγές μου τις μεγάλες στην καρδιά μου. Μίλα στους δικούς σου, να μην κρατιούνται πια μακριά απ’ την παρέα μου, αφού πια έγινα ερημίτης. Όση ώρα θα λείπεις, εγώ θα ξαναρχίσω να ιστορώ…». Αυτά είπε η γάτα κι άρχισε να χουρχουρίζει… Ο ποντικός ξαφνιάστηκε και τα νέα απλώθηκαν σ’ όλες τις τρύπες του σογιού. Στην αρχή στάθηκαν απέναντί του με μισό μάτι, γιομάτοι υποψία και πολλά πέρασαν απ’ το μυαλό τους.Αλλά σιγά-σιγά, στο τέλος, ο ένας μετά τον άλλο όλοι οι ποντικοί πήγαν να κρυφοκοιτάξουν απ’ την τρύπα κείνου που έφερε τα νέα. Κοιτάζουν έξω και τι να δουν! Βλέπουν τον ερημίτη με τα μεγάλα μουστάκια, το κομποσκοίνι στο λαιμό, να είναι φαρδύς πλατύς ξαπλωμένος με το μυαλό του μακριά απ’ τα πράγματα της ζήσης, να λέει και να ξαναλέει: «Πουρ, πουρ, πουρ!» Οι ποντικοί θάρρεψαν πως μουρμουρίζει λόγια του Κορανίου. «Λες τα λόγια κείνου του ποντικού να λένε την αλήθεια;» Συμφώνησαν

Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα «αχ» του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ Έφυγαν. Μας λείπουν; Τους λείπουμε; Ποιος ξέρει; Θα ξανάρθουν; Μήπως πάμε και εμείς; Τι σκέφτονται; Πώς περνούν; Πώς περνάμε; Δεν ξέρουμε... Αν πας μακρια, βλέπεις καλύτερα; Ξεθωριάσματα, αναμνήσεις, πληγώματα, κριτικές. Από το «τα βρόντηξα και έφυγα» στο «ποτέ δεν σε ξέχασα». Αυτό που μας νοιάζει είναι να επικοινωνούμε.

ΡΕΒΥθΙΑ ΜΕ ΛΟΚΑΝΙΚΟ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ TOΥ ΚΏΣΤΑ ΠΑΠΆ

Έφυγε το 2014. Από το Μενίδι και μία φαρμακοβιομηχανία βρέθηκε στο Μπαθ, οδηγός στα λεωφορεία του Μπαθ. Πολεμική ιαχή. Πίσω γοριλα.

...Μέσα στον ύπνο μου ήρθες Σουρή μου, Κουβεντολόι να έχεις μαζί μου. Τι θέλει λέει; Πληροφορίες; Μπράβο ρε Γιώργο, ώρα που βρήκες για φλυαρίες! (τα έχει πει ο Γιώργης, θα ‘ναι πάνω από έναν αιώνα τώρα θαρρώ) ...Τίποτα Γιώργο δεν έχει αλλάξει από υγεία είμαστε εντάξει, όπως και τότε έτσι και τώρα ίδια ρουτίνα σε όλη την χώρα. Ηλεία, Μάτι, Μήδεια, Μάνδρα, Αμαλία Γκινάκη, Γρηγορόπουλος, Ελπίδα; Δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις ότι κεντρικός πυρήνας όλων των προβλημάτων είναι ο ίδιος. Από την ίδρυσή του. Ο Τρόπος λειτουργίας του έχει διάφορα επίπεδα. Π.χ., πας, ας πούμε, στην πολεοδομία για να κάνεις μια δουλειά (χαχαχα) και χρειάζεται να βγάλεις φωτοτυπίες και ο τύπαρος σε στέλνει απέναντι σε φωτοτυπάδικο ιδιοκτησίας συζύγου, όπου εργάζεται και κόρη ή ανιψιά, επιδεικνύοντας τα πλούσια κάλλη της… Δεν αναφέρομαι ρε μαλάκες στην πολεοδομία Αιγάλεω. Τα σενάρια είναι φανταστικά, ωσάν το ελληνικό κράτος. ΜΑΤΡΙΞ φάση… Ή, ας πούμε, εργάζεσαι σε εργολάβο που έχει αναλάβει κομμάτι κατασκευής δημοσίου έργου και την ίδια στιγμή φτιάχνονται και κάνα δύο βίλλες κάπου στο Σχοινιά… Είπαμε, τα σενάρια είναι φανταστικά, οποιαδήποτε ομοιότητα κλπ, κλπ… Υλικά: 2 χωριάτικα λοκάνικα (εκτός εάν είσαι μετανάστης, εγώ βάζω τσορίθος), 400γρ ντομάτα κονκασέ, 300γρ ρεβύθια, ελαιόλαδο, 2 κ.σ. πελτέ, 2 κρομμύδια, 2 πιπεριές φλωρίνης, καπνιστή πάπρικα, ρίγανη, αλάτι, πιπέρι.

ανακατώνουμε και χώνουμε μέσα και την ντομάτα κονκασέ. Λίγο νεράκι, αλάτι, πιπέρι. Παίρνουμε πυρίμαχο σκεύος, πετσώνουμε μέσα τα ρεβίθια και τη σάλτσα από πάνω. Ανακατεύουμε, καπακώνουμε και το χώνουμε στον φούρνο τσι 180 του κελσίου. Κανά 2ωρο θαρρώ, ιτ ντιπένς πόσο βραστερά είναι τα ροβύθια. Και καλή όρεξη …για να μην πιάσουμε το θέμα των φαρμακοβιομηχανιών. Ναι, συμφωνώ, οι πολυεθνικές, οι αλήτες οι πολιτικοί, ο κακός καπιταλισμός, οι ευρωπαίοι κλπ, κλπ. Αλλά όλες αυτές οι εταιρείες νταραβερίζονται με τους γιατρούς μας. Ντου γιου νόου Ιατρικός επισκέπτης; Κάποιοι έδιναν λεφτά σε μαύρες σακούλες και κάποιοι τα έπαιρναν για να υπερσυνταγογραφούν… και κάπως έτσι έσκασε κάποια στιγμή η φούσκα… Και, κάπως έτσι, πώς να φτιάξεις σοβαρό αποτέτοιο. Πού να περισσέψουν λεφτά για κανονικό σχολείο, νοσοκομείο, αστυνομία κλπ… Αφού ο σκοπός που υπάρχει είναι το πλιάτσικο στο δημόσιο χρήμα και το να βολεύονται οι πασόκικοι κώλοι… Οπότε, άμα και είσαι φτωχός, τον ήπιες. Σίγουρα υπάρχει και πολύς κόσμος που δεν έχει καμμιά σχέση με δαύτο, αλλά σιωπά και είναι πρόβλημα. Είναι σαν να ακούς κάθε μέρα φασαρίες στο απέναντι σπίτι, να βλέπεις κάθε πρωί μια γυναίκα να βγαίνει από εκεί τουμπανιασμένη και μετά να βγεις στα κανάλια και να λες ότι ακούγαμε φασαρίες κατά καιρούς, αλλά δεν είχαμε καταλάβει ότι ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα… ...ρίχνουμε και μια ματιά στα ρεβύθια. Εάν χρειαστεί νεράκι προσθέτουμε

Παρακάμπτω το φούσκωμα των ρεβυθιώνε. Προθερμαίνουμε τον φούρνο. Τηγάνι σε μέτρια φωτιά, τρία τεσσερα λεπτά το λοκάνικο (κομμένο σε φέτες). Μετά προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρομμύδι και τις πιπεριές και τα σωτάρουμε μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτουμε πελτέ, πάπρικα, ρίγανη και

...σήμερα και αύριο, βρέχει, ξεβρέχει, αυτή η χώρα απ’ όλα έχει. Δόξα σοι κύριε, δόξα σοι θεέ μου, πίνω αμέριμνος και τον καφέ μου. Καλοφάγωτα και καλή ακρόαση Αγάπη μόνο

ΥΠΕΡΤΑΣΗ

Του Λεωνίδα Στεργίου Ιατρός – Καρδιολόγος της Κοσμοιατρικής

Πως ορίζεται η Αρτηριακή Πίεση; Είναι η πίεση (δύναμη) που ασκεί το αίμα στα τοιχώματα των αρτηριών κατά την κυκλοφορία του. Τι είναι συστολική (μεγάλη) και διαστολική (μικρή) πίεση; Συστολική ΑΠ είναι η πίεση που ασκεί το αίμα στα τοιχώματα των αρτηριών κατά τη διάρκεια της σύσπασης της καρδιάς. Διαστολική ΑΠ είναι η πίεση που ασκεί το αίμα στα τοιχώματα των αρτηριών στο διάστημα μεταξύ των συσπάσεων της καρδιάς (διαστολή). Την ΑΠ την μετράμε σε mmHg. Φυσιολογικές τιμές ΑΠ θεωρούνται για τη συστολική <140mmHg και για την τη διαστολική <90mmHg. Αρτηριακή Υπέρταση. Αν κάποια από τις δύο παραπάνω τιμές είναι σταθερά μεγαλύτερη από τα επιθυμητά όρια η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως υπέρταση, ανεξάρτητα αν η άλλη είναι φυσιολογική. Διακρίνεται σε: Ήπια (Συστολική 140-159mmHg και Διαστολική 9099mmHg), Μέτρια (Συστολική 160-179mmHg και Διαστολική 100-109mmHg), Σοβαρή (Συστολική>180mmHg και Διαστολική >110mmHg). Αίτια Υπέρτασης. Σε ποσοστό (90-95%) η υπέρταση χαρακτηρίζεται ως ιδιοπαθής, οφείλεται δηλαδή σε: ● Παράγοντες κληρονομικούς ● Αύξηση σωματικού βάρους ● Καθιστική ζωή ● Υπερβολική πρόσληψη άλατος στη διατροφή ● Αγχώδεις καταστάσεις ● Αρτηριοσκλήρυνση Στις υπόλοιπες περιπτώσεις (5-10%), η υπέρταση χαρακτηρίζεται ως δευτεροπαθής. Αίτια δευτεροπαθούς υπέρτασης είναι: ● Χρόνια νεφροπάθεια ● Πολυκυστική νόσος νεφρώ. ● Στένωση νεφρικών αρτηριών ● Υπνική άπνοια ● Παθήσεις επινεφριδίων (φαιοχρωμοκύττωμα, υπεραλδοστερονισμός) ● Νόσοι Θυρεοειδούς Πώς μετράμε σωστά την ΑΠ; Η μέτρηση γίνεται είτε με κλασσικό πιεσόμετρο είτε με ηλεκτρονικό. Ο ασθενής πρέπει να είναι καθισμένος σε άνετη θέση

ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

για τουλάχιστον 5 λεπτά. Είναι καλύτερο να γίνονται 3 μετρήσεις. Την 1η δεν την υπολογίζουμε, οι άλλες δύο να έχουν ένα με δύο λεπτά διαφορά και να χρησιμοποιείται ο μέσος όρος των μετρήσεων. Συμπτώματα Υπέρτασης. Η υπέρταση έχει χαρακτηριστεί και ως «ύπουλη νόσος», γιατί πολλές φορές δεν προκαλεί κανένα απολύτως σύμπτωμα. Συμπτώματα που μπορεί να αναφέρει ο ασθενή είναι: ● Ρινορραγία ● Ναυτία ● Κεφαλαλγία ● Ζάλη ● Προκάρδια Δυσφορία Επιπλοκές Υπέρτασης. Μακροχρόνια, η Αρτηριακή Υπέρταση προκαλεί βλάβες στα αγγεία των οργάνων του σώματος. Έτσι μπορεί να εκδηλωθούν παθήσεις: Της καρδιάς (καρδιακή ανεπάρκεια, στεφανιαία νόσος), του εγκεφάλου (αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια), των νεφρών (νεφρική ανεπάρκεια), των ματιών (αμφιβληστροειδοπάθεια), και των αγγείων (ανευρύσματα). Πρόληψη και θεραπεία Υπέρτασης. Ο κίνδυνος να εμφανιστεί υπέρταση είναι πολύ μικρότερος, όταν υιοθετούμε τις παρακάτω συμπεριφορές: ● Διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά. ● Διατήρηση φυσιολογικού σωματικού βάρους. ● Σωματική άσκηση 2-3 φορές την εβδομάδα. ● Μειωμένη πρόσληψη αλατιού. ● Αποφυγή ή διακοπή καπνίσματος. ● Αποφυγή κατάχρησης αλκοόλ. ● Περιορισμός κατανάλωσης τσαγιού και καφέ. ● Αποβάλουμε όσο μπορούμε το άγχος. Για τη θεραπεία της υπέρτασης κυκλοφορούν πολλές ομάδες φαρμάκων που βοηθούν τον ανθρώπινο οργανισμό. Μπορεί να χρειαστεί η λήψη από μία έως και πάνω από τρεις διαφορετικές κατηγορίες για να πετύχουμε τον στόχο σας. Η επιλογή της αγωγής διαφέρει από ασθενή σε ασθενή, ανάλογα με την ηλικία, τα συνοδά συμπτώματα, τη βαρύτητα της πάθησης και τυχόν αλλεργίες στα φάρμακα. Απαραίτητη είναι η στενή συνεργασία του ασθενούς με τον θεράποντα ιατρό και η σχέση εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται μεταξύ τους.

Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου | t.: 210 864 0918 Αμφιαράου 165, Σεπόλια | t.: 210 515 7982 Xαλκίδος 12, Άνω Πατήσια | t.: 210 864 0918

Μαγνητική Τομογραφία Αξονική Τομογραφία Ψηφιακή Μαστογραφία Τομοσύνθεση Ψηφιακή Ακτινογραφία Ψηφιακή Πανοραμική Ακτινογραφία Ψηφιακή Πλάγια Κεφαλομετρική Ακτινογραφία Υπολογιστική Ογκομετρική Τομογραφία CBCT Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας Λιπομέτρηση Υπέρηχοι Σώματος Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων Βιοψίες

νέο

Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής Καρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Stress Echo Test κοπώσεως Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Ηλεκτρομυογράφημα Γαστρεντερολογικό - Ενδοσκοπικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό Ανοσολογικό Βιοχημικό Ορμονολογικό Μοριακό Κυτταρολογικό Rast Test Επίπεδα φαρμάκων Test PAP Προγεννητικός έλεγχος Check up

νέα

Ειδικά Τμήματα Διαγνωστικών Εξετάσεων COVID-19 στις μοναδες Άνω Πατησίων & Σεπολίων

www.kosmoiatriki.com info@kosmoiatriki.com

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΓΑΤΑΚΙΑ, Ο ΣΚΥΛΟΣ... ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!

ΑΠΌ ΤΟΝ

ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟ

ΝΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΛΚΗΣ Η ΑΦΟΡΜΉ… ΦΛΕΒΆΡΗΣ ΤΟΥ 2022. ΣΤΗΝ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ ΈΝΑΣ 19ΧΡΟΝΟΣ ΦΊΛΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ, Ο ΑΛΚΙΒΙΆΔΗΣ ΚΑΜΠΑΝΌΣ, ΠΈΦΤΕΙ ΝΕΚΡΌΣ ΑΠΌ ΜΑΧΑΙΡΙΈΣ. Δεν ήταν ραντεβού θανάτου ή έστω ραντεβού για ξύλο ανάμεσα σε οπαδούς. Δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ οπαδών, όπου μέσα στο μακελειό υπήρξε και ένας νεκρός, όπως είχε γίνει το 2007 στη λεωφόρο Λαυρίου. Δεν ήταν έστω μια τυχαία συμπλοκή. Δεν υπήρξε καμία συμπλοκή. Δεν ήταν τίποτα από αυτά… Ηταν μια προμελετημένη δολοφονία από οπαδούς του ΠΑΟΚ που είχαν βγει παγανιά. Στον δρόμο τους βρέθηκε ο άτυχος Αλκης. Θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος που στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι ρε;», έδωσε τη… «λανθασμένη» απάντηση, «Άρης…». ΕΊΝΑΙ Η ΣΤΥΓΕΡΉ ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ ΤΟΥ ΆΛΚΗ ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ ΟΠΑΔΙΚΉΣ ΑΝΤΙΠΑΡΆΘΕΣΗΣ; Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Συγκεκριμένα, 15 χρόνια. Στη λεωφόρο Λαυρίου, ο 22άχρονος Μιχάλης Φιλόπουλος μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια ενός προκαθορισμένου ραντεβού Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών. Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Φιλόπουλου στην Παιανία, ένα κομμάτι του οπαδικού κινήματος αποφάσισε να συζητήσει αν μπορούν να μπουν στην άκρη οι όποιες διαφορές και αντιπαλότητές. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία της συλλογικότητας Radical Fans United. «Κανείς δεν περισσεύει, Κανένας αληθινός οπαδός δεν πρέπει να σωπάσει! Τώρα που το αίμα από τον δρόμο της Λαυρίου έχει στεγνώσει… Τώρα που ξεσκεπάστηκαν οι επαγγελματικές σχέσεις διοικήσεων των ΠΑΕ/ΚΑΕ με “απλούς” φιλάθλους […]. Τώρα που οι οπαδοί αναρωτιούνται για τη σκοπιμότητα των καυγάδων, των πεσιμάτων, των τσαμπουκάδων […]. Τώρα που οι οργανωμένοι οπαδοί πρέπει να σπάσουν την ένοχη σιωπή τους και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους […]. Τώρα που όσοι συναντιόμαστε στους υπόλοιπους καθημερινούς χώρους εργασίας, σχολών, συναυλιών, διαδηλώσεων, πρέπει να βρισκόμαστε στις απέναντι κερκίδες δίχως να φοβόμαστε, δίχως να κάνουμε καφρίλες μεταξύ μας […]», έγραφαν μεταξύ άλλων στην πρώτη τους ανακοίνωση. Κάτι διαφορετικό είχε γεννηθεί, μακριά από μαχαιρώματα και ραντεβού θανάτου. Διοργανώθηκαν φεστιβάλ με συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων, με τουρνουά, προβολές, συζητήσεις,

εκθέσεις, μουσικές, συναυλίες και χιλιάδες μπίρες και σουβλάκια. Δεκάδες εκδηλώσεις και συζητήσεις, με αφορμή αθλητικούς νόμους, την καταστολή στα γήπεδα, αλλά και ζητήματα αμιγώς οπαδικά, όπως οι τιμές των εισιτηρίων και η απαγόρευση των μετακινήσεων. Δεκάδες φανζίν που μοιράζονταν σε γήπεδα και συνδέσμους και εκατοντάδες μικρά και μεγάλα κείμενα στη σελίδα των RFU στο διαδίκτυο. Χιλιάδες αυτοκόλλητα και αφίσες, με στόχο την υπεράσπιση της οπαδικής κουλτούρας και την προσπάθεια ανάδειξης μιας συνείδησης και μιας νοοτροπίας που βάζει μπροστά την ενότητα και όχι την καφρίλα. Μέχρι το 2014. Εκείνη τη χρονιά, άλλη μια δολοφονία ήρθε να θυμίσει ότι οι δολοφόνοι πάντα θα βγαίνουν στο… προσκήνιο. Επτά χρόνια μετά τη συγκρότηση των Radical Fans United, στο Ηράκλειο, πριν το αγώνα του Ηρόδοτου με τον Εθνικό, δολοφονείται ο Κώστας Κατσούλης. Είχε βρεθεί, για ακόμα μια φορά, να χρησιμοποιεί το σώμα του ως ασπίδα υπεράσπισης ανθρώπων που βρίσκονταν σε αδύναμη θέση: στις κερκίδες ενός γηπέδου όπου, όπως μαρτυρούν εκατοντάδες άνθρωποι, τα έβαλε με μια ομάδα 15 ατόμων οπλισμένων με σιδερογροθιές και μαχαίρια, την ώρα που ορμούσαν ενάντια σε ένα «πέταλο», όπου υπήρχαν οικογένειες και ηλικιωμένοι. Ο Κώστας Κατσούλης δεν ήταν απλά ένας ακόμα οπαδός που αγάπησε τη ρομαντική πλευρά «της μπάλας» μέσα από τις αλάνες και μια ομάδα του Πειραιά. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος, που συμμετείχε από παιδί στα κινήματα αλληλεγγύης και σε διάφορες μορφές συλλογικής δράσης, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης των αδύναμων. Όπως στη δολοφονία του Φιλόπουλου, έτσι και στου Κατσούλη, το φως δεν έλαμψε, η αλήθεια έμεινε καλά κλεισμένη στα δικαστικά συρτάρια και οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν. «ΚΑΛΌ ΤΑΞΊΔΙ ΑΛΚΗ. ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΕΣΎ Η ΑΦΟΡΜΉ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΉ». Μ’ αυτό το κοινό σύνθημα οι οπαδοί του Πανιωνίου (Panthers Club), του ΟΦΗ (Gate 4) και του Απόλλωνα Πόντου (Club Rossoneri) έκαναν συντονισμένη καμπάνια. «Να είσαι ΕΣΥ η αφορμή για αλλαγή. Κάποτε πεσίματα ο ένας στον άλλον, τώρα παρέα, συζητώντας για όλα αυτά που μας απασχολούν και μας ενώνουν. Αγνά οπαδικά, χωρίς στρατούς, χωρίς μεροκάματα, με μόνο γνώμονα την αγάπη για την ομάδα και τα παρεάκια μας. Οπαδοί όχι εγκληματίες... Μπαλίτσα όχι “δουλειές”. Άλκης ΠΑΡΩΝ». Οι οπαδοί, οι φίλαθλοι θέλουν. Οι παράγοντες; Η πολιτεία;

Η Άνοιξη και πώς να την αιχμαλωτίσετε Αν έπρεπε να ζωγραφίσω την Άνοιξη, θα ‘φτιαχνα ένα «τρελλοκόριτσο με mini-jupe» να τρεχαλίζει ανέμελο ανά τας ρύμας και τας αγυιάς μιας πόλης. Δεσποινάριο πανέμορφο, γελαστό που, άγνωστον πώς, στο ‘να χέρι ισορροπεί πανέρι γεμάτο λουλούδια, ενώ με το άλλο αφαιρεί πανωφόρια και σκουφιά από τους περαστικούς κι ανοίγει τα βουβά παραθυρόφυλλα του Χειμώνα. Χαμο-/χασκο-γελώντας διαρκώς! «Στον δρόμο όλοι το κοιτούν», καθώς τα πρώτα φύλλα κι άνθη καμαρώνουν στα κλαδιά στο πέρασμά της, ο ήλιος φωτίζει το νέφος από πεταλούδες και μέλισσες γύρω απ’ τον φωτοστέφανο των μαλλιών της και, ξαφνικά, η πιτσιρίκα αρχίζει κάτι θεόρατους πήδους που την προσγειώνουν εναλλάξ σε μπαλκόνια και ταράτσες ή τρυπώνει σε άχαρα κλιμακοστάσια κι αρχίζει να χτυπά επίμονα πόρτες και κουδούνια. − Έφτασα! Η Άνοιξη είμαι! Ανοίξτε μου επιτέλους!!! Εισέβαλε, θρονιάστηκε με όλον τον εξοπλισμό της στην καλή πολυθρόνα κι άρχισε την κριτική — και τη μουρμούρα. − Ομιλείτε Ελληνικά; [άσχημα αρχίσαμε...] Αν όχι, το όνομά μου προέρχεται από το ρήμα «ανοίγω», το οποίο προέρχεται από... κ.λπ. Το «συλλήψατε ή να το επαναλήψω»; Ήρθα στην ώρα μου, αλλά πριν την ώρα μου θα φύγω, δυστυχώς — για εσάς! Πάμε, εντομάκια μου! − Μα... το πρόγραμμα, η διαδοχή των Εποχών; Είναι αντιυπηρεσιακό... αντιδεοντολογικό!

− Διότι δεν πληροίτε τους όρους εγκατάστασής μου! Η τελευταία προϋποθέτει «άνοιγμα» ψυχής και πνεύματος — δεν διαθέτετε! Φεύγω, έχοντας «απολαύσει» τη ζοφερή εικόνα της κατήφειας στα μούτρα σας! Ύστερα από δυό χρόνια εγκλεισμού, τώρα που περισσότερο από ποτέ με χρειάζεστε, αποτυπώσατε τις μάσκες πάνω σας, τις ενσωματώσατε στο είναι σας! Ευτυχώς, γιατί κρύβουν τα αγέλαστα χείλη σας! «Την Άνοιξη, αν δεν την βρείς, την φτιάχνεις», «κάθε Μάρτη αρχίζει μια Άνοιξη», διατείνεστε και έργο... μηδέν εις το πηλίκον. Χαίρεται και περαστικά σας! − Έχεις δει Το κηπάκι μας, καλή μου; Κατεβαίνουμε και στρώνεται πρώτη στη δουλειά. Κλαδεύει, βοτανίζει, σκαλίζει, φυτεύει, μεταφυτεύει. Ακούραστη — σπέρνει, ποτίζει, λιπαίνει! Κάποτε κοντοστέκεται, ψαλιδίζει κάποια ξερά κλαράκια, ενώ προσφέρει συμβουλές για οικολογική καλλιέργεια λουλουδιών και κηπευτικών. Την παρατηρώ και διαπιστώνω πως κάτι σαν χαμόγελο έχει εγκατασταθεί στο πρόσωπό μου. Κάποτε τελειώνει και, με άλμα ακροβάτη, σκαλώνει στη μυγδαλιά που πρασίνισε. − Εδώ μ’ αρέσει να μείνω! Τώρα, μάλιστα, που χαμογέλασες, ανοίγοντας την καρδιά σου στη Δημιουργία που εκπροσωπώ, σκέφτομαι να παρατείνω την παραμονή μου. Μετά από διετή Χειμώνα, έχετε δικαίωμα σε άλλη τόση Άνοιξη — απλή αριθμητική! Θα εισηγηθώ «αρμοδίως». Πέσ’ το και στους φίλους σου, θα χαρούν! Χαμογέλασε. Μοσχοβόλησαν τα πάντα!

Το Κηπάκι ΙΠΠΟΚΡΆΤΟΥΣ 157 / T.: 210 64 48 002 / fb: Το Κηπάκι

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Tι θα μαγειρέψουμε;

Υλικά

από τη Ρόζα Μπεσαμέλ Μία κότα μετρίου με-

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

γέθους, περίπου 1,5-2,0 κιλά 1/2 κιλό χωριάτικες χυλοπίτες 1 μεγάλο κρεμμύδι 4-5 ντομάτες ώριμες

Φρούτα & λαχανικά Μαρτίου Αγκινάρα, αβοκάντο, άνηθος, αντίδια, αρακάς, καρότο, κουνουπίδι, λάχανο, λαχανάκι Βρυξελλών, μαϊντανός, μαρούλι, μπρόκολο, παντζάρι, πράσο, ραδίκι, ράπα, ραπανάκι, σέλινο, σέσκουλο, σπανάκι, σπαράγγι λευκό και πράσινο, φινόκιο, λεμόνι, μανταρίνι

1 φλ. τσαγιού κόκκινο κρασί λάδι, αλάτι, πιπέρι Ξερή μυζήθρα Ηπείρου

Κότα αλανιάρα με χωριάτικες χυλοπίτες στη γάστρα Πλένουμε την κότα πολύ καλά. Την κόβουμε σε μερίδες και την αλατοπιπερώνουμε. Σε μία κατσαρόλα προσθέτουμε λάδι μέχρι να κάψει. Σοτάρουμε την κότα πολύ καλά, μέχρι να πάρει χρώμα. Προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και το σοτάρουμε. Σβήνουμε με το κρασί μας. Προσθέτουμε τις ντομάτες αποφλοιωμένες και πολτοποιημένες.

Αν χρειάζεται, προσθέτουμε νερό. Βράζουμε σε μέτρια φωτιά 2-3 ώρες. μέχρι να μαλακώσει. Στη συνέχεια, παίρνουμε μία γάστρα και απλώνουμε τις χυλοπίτες. Προσθέτουμε τις μερίδες της κότας και όλη τη σάλτσα. Αν χρειάζεται, συμπληρώνουμε νερό Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για δεκαπέντε λεπτά (όσο χρειάζεται δηλαδή για να γίνουν οι χυλοπίτες). Σερβίρουμε με τριμμένη ξηρή μυζήθρα Ηπείρου

ΙΝΦΟ 1

Το κοτόπουλο είναι πλούσιο σε φώσφορο, βασικό μέταλλο που υποστηρίζει την υγεία των δοντιών και των οστών, καθώς και τη λειτουργία των νεφρών, του ήπατος και του κεντρικού νευρικού συστήματος.

ΙΝΦΟ 2

Οι χυλοπίτες σε κάποια μέρη της Πελοποννήσου ονομάζονται και «τουτουμάκια», ενώ στην Κύπρο «τουμάτσια». Σε περιοχές της Μακεδονίας λέγονται «γουφκάδες» ή εν συντομία «γουφκάδς»

ΦΑΡΜΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ

Όλη η ποιότητα της παράδοσης σε μία φάρμα Αν θες πραγματικά αγνά προϊόντα, από ανθρώπους που δουλεύουνε με μεράκι, αγάπη, γνώση και μεγάλη προσοχή για να τα παράγουν, τότε κάνε ένα υγιεινό και νόστιμο δώρο στον εαυτό σου και επισκέψου τα καταστήματα της Φάρμας Χρήστου Ανδρούτσου ή την ιστοσελίδα τους.

ΑΥΓΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ

ΑΓΝΑ ΖΥΜΑΡΙΚΑ

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΖΥΜΕΣ

Σε μία φάρμα 30 στρεμμάτων, με οπωροφόρα δέντρα, πλούσια βλάστηση από τριφύλλι, αρωματικά φυτά και βότανα, ζούνε ελεύθερες κότες και κοκόρια που ακολουθούν μία πλούσια και ισορροπημένη διατροφή. Αυτό σημαίνει πραγματικά αγνά αυγά εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης. Οι μαύρες κότες της φάρμας, μας χαρίζουν κι αυτές τα εκλεκτά και σπάνια αυγά τους.

Τα «αγνά ζυμαρικά» της Φάρμας Ανδρούτσος είναι χειροποίητα, με φρέσκα υλικά και ακολουθούν τις τοπικές παραδοσιακές συνταγές. Τα αυγά ελευθέρας βοσκής από τις κότες της φάρμας, το εξαιρετικής ποιότητας αλεύρι και το αποστειρωμένο κατσικίσιο γάλα, αναμειγνύονται καθημερινά για να μας δώσουν τα πιο νόστιμα ζυμαρικά από πραγματικά αγνές πρώτες ύλες.

Τα τυροπιτάρια είναι όλα χειροποίητα και θα τα βρείτε σε ποικιλία γεύσεων και συνδυασμών στις γεμίσεις τους: με φέτα ΠΟΠ, με χόρτα, με παρμεζάνα και λιαστή ντομάτα, με παστουρμά, μανιτάρια και φυσικά με κόκορα ελευθέρας βοσκής από τη φάρμα. Τα κλασικά κι αγαπημένα παραδοσιακά τηγανόψωμα, με λευκό αλεύρι ή με αλεύρι ολικής αλέσεως, είναι γεμισμένα αποκλειστικά με φέτα ΠΟΠ ή γίδινο τυρί Α’ ποιότητας.

Η φάρμα και το εργαστήρι ζυμαρικών είναι επισκέψιμα και όποιος επιθυμεί μπορεί να παρακολουθήσει από κοντά τη διαδικασία παραγωγής των προϊόντων και τις αγνές πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται. H επιχείρηση Χρήστος Ανδρούτσος εφαρµόζει Σύστηµα ∆ιαχείρισης Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων HACCP, πιστοποιημένο από την Q-CERT κατά το πρότυπο ΕΛΟΤ ΕΝ ISO 22000 για την ωοσκόπηση και συσκευασία αυγών ελευθέρας βοσκής καθώς και για την παραγωγή προϊόντων ζύμης και ζυμαρικών.

www.farmaxa.gr Φάρμα Χρήστου Ανδρούτσου Η ΦΆΡΜΑ Βάτωντας Ν. Αρτάκης Ευβοίας τ: 22210 61800 / 22210 42636

ΚΑΤΑΣΤΉΜΑΤΑ ΛΙΑΝΙΚΉΣ Λ. Παπανδρέου Έξω Παναγίτσα, Χαλκίδα Βατώντας, Ν. Αρτάκης Ευβοίας

ΚΑΙΝΟΎΡΙΟ ΚΑΤΆΣΤΗΜΑ Αρεθούσης 10, Χαλκίδα

Σοφιο λογίες

ΑΠΌ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΑΡΓΥΡΗ

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

είσαι

ΚΟΜΑΝΤΩ

Οι ατέλειωτες ώρες zapping στην τηλεόραση, σκρόλινγκ στο ίνσταγκραμ και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν τροφή για σκέψη, σοφά λόγια και μπόλικο τρολ. Γιατί πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς γκόσιπ και κράξιμο;

ΑΠΌ ΤΗ ΜΑΝΤΏ ΒΛΆΧΟΥ

Και τελικά γίναμε ενήλικες Θυμάστε εκείνο τον τύπο που όταν τον ρώτησαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει είπε ότι θέλει να γίνει κυριλέ; Ε λοιπόν εγώ κυριλέ δεν ξέρω αν έγινα αλλά λίγο σαν τη μάνα μου και τον πατέρα μου σίγουρα έγινα. Είναι ακριβώς αυτή η φάση της ενήλικης ζωούλας που συνειδητοποιείς ότι πας τελικά σε καφενείο και ταβέρνα περισσότερο απ' ότι σε μπαράκι. Είναι που κάνεις κράτηση για να βρεις 6άρι τραπέζι Κυριακή μεσημέρι σε μαγαζί με πάλκο (γκούγκλαρε να δεις τι είναι). Είναι που κλείνεις διακοπές από τον Απρίλη και όχι 2 βδομάδες πριν τον Αύγουστο. Όπως λέει και η κολλητή είναι η φάση που έχεις πάντα 50€ στο πορτοφόλι μη σου τύχει κάτι. Βέβαια σε αυτό σαν ενήλικας δε μπορώ να πω ότι νιώθω, καθώς ακόμη την τελευταία εβδομάδα του μήνα μαγειρεύω μέχρι και την τροφή του γάτου για να

ζήσω. Στα περί ενηλικίωσης να μην ξεχάσω ότι αρχίζεις να πηγαίνεις λαϊκή όχι μόνο για τη φωτογραφία για το Instagram, αλλά και για να πάρεις παντζάρια και κολοκυθάκια σε καλή τιμή από το δικό σου man. Είναι αυτά, και άλλα τόσα μικρά και καθημερινά που παίζει να μην τα αντιλαμβάνεσαι καν, αλλά τα κάνεις κι εσύ πια. Και να σου πω και κάτι; Άσχημα δεν είναι που είμαστε και λίγο ενήλικες, απλά καλό θα είναι να μη το πάρουμε πολύ στα σοβαρά. Και τελικά αυτό το κείμενο ίσως λίγο να επηρεάστηκε και από τη γενικότερη προγενέθλια κρίση των 30 που με έχει πιάσει για τα καλά!!! Ναι σωστά αυτό είναι ένα μικρό spoiler για το επόμενο κείμενο που θα είναι ωδή στα πρώτα «άντα» της ζωής μου.

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Αλγόριθμοι Κάποιοι, ιδίως παλιότεροι, δεν είχαν καν ακούσει τη λέξη. Κάποιοι άλλοι, ιδίως νεότεροι, ίσως να την είχαν ακούσει ως μαθητές ή φοιτητές. Οι περισσότεροί τους, όμως, θα την είχαν σίγουρα απωθήσει στα αζήτητα της μνήμης τους. Έως πρόσφατα, τουλάχιστον, που εισέβαλε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και απειλεί να παίζει εφεξής σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Περί τίνος πρόκειται; Μα, φυσικά, για τον αλγόριθμο. Δηλαδή, σε απλή διατύπωση, τη σειρά καθορισμένων βημάτων που απαιτείται για να επιλυθεί ένα πρόβλημα, η οποία αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν αφορά την επίλυσή του από έναν υπολογιστή.

Γιατί όμως «αλγόριθμος»; Αν, συνειρμικά, νομίζετε επειδή προκαλεί «άλγος» στον εγκέφαλο, δηλαδή «πονοκέφαλο» σε κάποιον που δεν τα πάει καλά με τους αριθμούς, η απάντηση είναι ότι «τα φαινόμενα απατούν». Αν και υπήρξε επιρροή της λέξης «αριθμός» στη διαμόρφωσή της στα λατινικά, απ’ όπου την υιοθέτησαν στη συνέχεια οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές γλώσσες. Το όνομά του (όπως θα μπορούσε να ψυλλιαστεί κάποιος από το αρχικό «αλ» που συναντάμε σε λέξεις όπως: άλγεβρα και αλχημεία, αλλά και σε διάφορες αραβικές ονομασίες) οφείλει σε εκλατινισμό του ονόματος ενός ιδιοφυή πέρση μαθηματικού, αστρονόμου και γεωγράφου, Muhammad Ibn Mūsā με τ’ όνομα, γνωστού ως Al-Khwârismî, από την περιοχή Khwarezm του σημερινού Ουζμπεκιστάν, όπου

Ποιος είναι αυτός ο Μαυρίκιος; Ο media junkie Μαυρίκιος Μαυρικίου αγαπάει να πέφτει θύμα των παπαράτσι, που σαν άλλοι ντετέκτιβς, ξέρουν ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται με τη σύντροφό του Ιλάειρα. Αναμενόμενο ερώτημα: Γιατί ασχολούνται όλες οι εκπομπές με τον συγκεκριμένο μουσικό-ηθοποιό ή οτιδήποτε άλλο αυτοπροσδιορίζεται; Θα μου πεις, την θέλει ο Έλληνας την αμερικανιά του. Γιατί να μην έχουμε κι εμείς τον δικό μας Kanye West από τη Λεμεσό και μια Kim Kardashian εκ Φθιώτιδας ορμώμενη; Προσοχή Μαυρίκιε! Από μαϊντανός τρελός, μερικά πάνελ δρόμος!

Φτου… Σκορδά! Φτύστε τη Φαίη γιατί την έχουν ματιάσει. Δεν εξηγείται διαφορετικά που όλοι οι καλεσμένοι της εκπομπής της τής επιτίθενται! Και ποιον να πρωτο αναφέρουμε;! Τον δικηγόρο που έσπευσε να της υπενθυμίσει πώς ξεκίνησε την καριέρα της στο Makedonia TV ή τον Αλέξη Κούγια, που πολύ χαριτωμένα της έριξε το φταίξιμο για το γεγονός ότι είναι μόνη της, ωσάν κούτσουρο, στην προσωπική της ζωή; Σεξιστικό θα πει κάποιος, αλλά κι εσύ Φαίη, πώς μιλάς έτσι στους ανθρώπους;! Τόσα χρόνια στο τηλεοπτικό κουρμπέτι, δεν έμαθες;

γεννήθηκε γύρω στο 780 της χρονολόγησής μας, ο οποίος, όμως, μας άφησε τα έργα του στα αραβικά. Από δική του μελέτη προέκυψε η ονομασία «άλγεβρα», ενώ σε αυτόν αποδίδεται η αντιγραφή των ινδικών αριθμών στα αραβικά, που κληρονόμησαν οι ευρωπαίοι ως αραβικούς. Σημειωτέον πως αλγόριθμοι ήταν διαδεδομένοι πολύ πριν από τον Al-Khwârismî, όπως στη Βαβυλώνα, ενώ, στα μαθηματικά τουλάχιστον, ο πιο γνωστός αλγόριθμος είναι αυτός του Ευκλείδη, για την εύρεση του μέγιστου κοινού διαιρέτη δύο ακεραίων.

Ο Τί;Πῶς;

Στο Γηροκομείο με τον Ηλία Ψινάκη Αυτό που έλειπε από το YouTube ήταν οπωσδήποτε ένα troll κανάλι με τον Ψινάκη να ξεδιπλώνει το ταλέντο του, με φίλους και καλεσμένους που τον επισκέπτονται στο “φτωχικό” του. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο trash από τον θεό Ηλία. Σίγουρα όμως θέλαμε κάτι λιγότερο βαρετό. Φήμες λένε ότι τα επεισόδια θα μεταφερθούν στην τηλεόραση εν είδει ριάλιτι. Χαμός στα μηχανάκια της AGB με τα ποσοστά τηλεθέασης… not! Αναμένουμε φυσικά και το βιβλίο του Ψινάκη, το οποίο θα μελετήσουμε όπως το Ευαγγέλιο.

Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Έχει μεγάλη σπουδαιότητα ή χαρακτηρίζει ιδιαίτερα κάτι (ουδέτερο). 2. Υποδηλώνει την απουσία περιττών μέσων ή την απευθείας επαφή. 3. Μέρος αγώνα ατομικών αλλά και ομαδικών αθλημάτων. "… εις το πηλίκον", σύμφωνα με μία έκφραση (αντιστρόφως). 4. Μεταβολή της πορεία μιας κατάστασης υπό μία έννοια. Άρθρο (αντιστρόφως). 5. Δεν προκαλούν... σαματά (αντιστρόφως). - Στην Κίνα αντιστοιχεί με 500 περίπου μέτρα (αντιστρόφως). 6. Παλιός κραταιός ασφαλιστικός οργανισμός. - Τα είχε, όπως λένε στα σταυρόλεξα, τετρακόσια... 7. Διπλό προδίδει βιασύνη. - Το παίρνουμε σε μικρή ηλικία. 8. Αιγυπτιακή θεότητα οικεία στους λύτες σταυρολέξων. - Τον σηκώνουμε μαζί με το ταίρι του για να δείξουμε αδιαφορία. 9. Είναι όποιος δεν το βάζει κάτω. ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Αμηχανία ή σύγχυση. 2. Δεν είναι άγριο. - Αιτιολογικό της αρχαίας (αντιστρόφως). 3. Αγρόκτημα που ανήκει σε μοναστήρι ή άλλο εκκλησιαστικό ίδρυμα. 4. Προτρέπει. - Δεν απέχουν πολύ το ένα από το άλλο (γενική). 5. Τράνταξα, ταρακούνησα. - Μουσική νότα. 6. Εμπρός (για τους αρχαίους). - Νομός της Γαλλίας με πρωτεύουσα την Αμιένη (αντιστρόφως).

Το Σεντούκι της Σοφίας

ΤΗΣ ΣΟΦΊΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΎΛΟΥ

sofiarose1900@gmail.com

Από τον Λέανδρο Σλάβη

Βρείτε τη λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr 7. Πρροξενούν δυσάρεστη αίσθηση (καθαρεύουσα). Υπάρχει πλέον και ηλεκτρονικός (αιτιατική, αντιστρόφως). 8. Υπάρχει και τέτοιο επίθετο. 9. Η σκέψη του έδωσε πνευματική τροφή σε πολλούς νέους των πρώτων δεκαετιών της μεταπολίτευσης (αντιστρόφως). - Σκοτώθηκε από τον γιό του.

ΚΆΠΟΤΕ ΣΤΕΛΝΑΜΕ ΚΑΡΤΕΣ... Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έλαβα κάρτα με το ταχυδρομείο. Ήταν ένας ωραίος ροζ φάκελος, αρωματισμένος με Tosca, από μια φίλη μου που έμενε 3 τετράγωνα παρακάτω από το σπίτι μου. Μια μεγάλη ευχετήρια κάρτα για τα γενέθλιά μου, με ζωγραφισμένα ανάγλυφα λουλούδια. Τον φύλαξα σ΄ένα κουτί, χωρίς να φαντάζομαι πως κάποτε θα γινόταν μουσειακό κομμάτι. Εκείνες τις παλιές εποχές ο κόσμος έστελνε και λάμβανε γράμματα. Ο φάκελος ανοιγόταν το βράδυ, παρουσία όλης της οικογένειας. Φάκελοι επίσημοι, από περλέ χαρτόνι, με προσκλητήριο γάμου ή βαφτίσεως «δια την οικογένειαν Τάδε». Αυτό σήμαινε ότι πρέπει να βγει από την ξύλινη ντουλάπα το κοστούμι του μπαμπά και οι γυναίκες να κλείσουν ραντεβού με τη μοδίστρα «για να ραφτούν». Φάκελοι που έγραφαν στην άκρη ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ, από κάποιο παλιό αισθηματάκι, με λόγια πυκνογραμμένα πάνω σε λεπτό τετρασέλιδο χαρτί, που όταν διαβάζονται σήμερα φαίνονται σαν γλυκόπικρα αστεία. Ερωτικά γράμματα, που μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, ο έρωτας είχε εξανεμιστεί. Φάκελοι μακρόστενοι, του εξωτερικού BY AIR MAIL, PER AVIΟΝ, με μπλε και κόκκινες γραμμές στο περίγραμμα, από τον ξενιτεμένο θείο στην Αουστράλια, που καμιά φορά έκρυβαν και ένα χάρτινο δεκαδόλαρο. «Καλή αντάμωση» έγραφε

ο θείος, αλλά τελικά δεν τον ανταμώσαμε ποτέ. Κάποτε σταμάτησε να μας γράφει, μας έλειψε ο θείος και τα δεκαδόλαρα, τον ψάξαμε και μάθαμε ότι παντρεύτηκε κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Κάρτες με ευχές για «ταχείαν ανάρωσσιν». Ως απάντηση στείλαμε μια σουρεάλ φωτογραφία του ασθενή με γύψο στο χέρι, κι εμείς τριγύρω του χαμογελαστοί. Να και η κάρτα με τα «Θερμά Συγχαρητήρια δια την γέννησιν του μπέμπη σας». Απαντήσαμε με τη φωτογραφία του μπέμπη μας, γυμνού πάνω σε μία μαξιλάρα, με ένα μπλε φιόγκο στα μαλλιά. Τα επόμενα χρόνια, ο «μπέμπης» προσπάθησε να εξαφανίσει την ντροπιαστική φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ, αλλά υπήρχαν τόσα αντίγραφα σταλμένα σε συγγενείς, που απέτυχε. Κάρτες χριστουγεννιάτικες, με αναμμένα κεριά πάνω σε χιονισμένες κουκουνάρες, πρωτοχρονιάτικες με ελαφάκια και χρυσές καμπανούλες «Ευτυχές το Νέον Έτος», «Χαρούμενο το 1954». Πασχαλινές κάρτες με κοτοπουλάκια αγκαλιασμένα με λαγούς και τσολιάδες μαζί με βοσκοπούλες, δίπλα στον οβελία, να τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά κάτω από την Ακρόπολη. Φάκελοι και κιτρινισμένα γράμματα από ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια, όμως τα νοιάξιμό τους για εμάς φαίνεται από τη γραφή τους. Λαχταρώ να λάβω τέτοιους φακέλους, να τους ανοίξω αργά αργά, να τους μυρίσω, να αγγίξω το χαρτί και να ψηλαφίσω τον γραφικό χαρακτήρα, όμως κάτω από την εξώπορτα βλέπω μόνο λογαριασμούς και στο mail μου ένα μικρό κουδουνάκι να αναβοσβήνει.

Το πρωτότυπο

Η μεταφορά

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο

Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα

Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους — τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα. Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε, είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.

Το πρωτότυπο Η μεταφορά

1953: IT CAME FROM OUTER SPACE (βαθμολογία IMDb: 6,5/10)

Ένα ΑΤΙΑ συντρίβεται στην Αριζόνα. Οι εξωγήινοι μοιάζουν με αηδιαστικές μέδουσες-κύκλωπες, αλλά μπορούν να γίνουν τάλε-κουάλε σαν και μας. Οι γήινοι θέλουν να τους εξοντώσουν, αλλά οι φουκαράδες οι εξωγήινοι το μόνο που θέλουν είναι λίγο χρόνο για να επισκευάσουν το σκάφος τους. Μια από τις ελάχιστες ταινίες των 1950s, όπου οι εξωγήινοι δεν έρχονται να μας φάνε/βιάσουν/βασανίσουν/εξολοθρεύσουν. Ίσα ίσα, προτού φύγουν, απελευθερώνουν και τους απαχθέντες ανθρώπους — και σιγά μην ξαναέρχονταν στη Γη. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο βασίστηκε σε μια ιστορία του περίφημου Ραίη Μπράντμπερυ και ότι είναι χαρακτηριστικό της κομμουνιστοξενοφοβίας που επικρατούσε στην Αμερική της εποχής. Στην ελληνική αφίσα «η οργή του Απείρου ξεσπά κατά βάθος και πλάτος στην ταλαίπωρη Γη!». Κράχτης είναι και η (απαραίτητη γλάστρα) «γοητευτική σειρήνα Κάθλην Χιουζ» (Αθηναϊκή, 31.5.1954)

1955: IT CAME FROM BENEATH THE SEA (βαθμολογία IMDb: 6/10)

Ένα κολοσσιαίων διαστάσεων χταπόδι που έχει καταστεί ραδιενεργό, εξαιτίας των πυρηνικών δοκιμών στον Ειρηνικό, αναδύεται από τα βάθη της ωκεάνιας αβύσσου και (φυσικά) σκορπά τον όλεθρο. Οι προσπάθειες να το αναχαιτίσουν είναι άκαρπες. Στο τέλος, το χταπόδι τα παίρνει στο κρανίο και γκρεμίζει την περίφημη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ στο Σαν Φρανσίσκο, προτού η επιστήμη το νικήσει, αμολώντας του μια πυρηνική τορπίλα. Μια ακόμα από τις ταινίες των

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:

1950s με μεταλλαγμένα τέρατα που έρχονταν από το διάστημα/τα έγκατα της γης/τον βυθό της θάλασσας. Πολύ καλοφτιαγμένη, χάρη στα θαυμάσια stop motion animation εφέ του περίφημου Ρέι Χαρριχάουζεν. Μάλιστα, επειδή ο προϋπολογισμός του animation είχε ξεφύγει, ο Χαριχάουζεν αναγκάστηκε να «κόψει» δυο από τα πλοκάμια του χταποδιού — κι ο ίδιος το ονόμαζε «εξαπόδι». (Ακρόπολις 4.2.1956, Απογευματινή 6.2.1956).

«Φυλαχθήτε!». «Υπερέντασις! Συγκλονισμοί!», «Επιδρομή από το Άπειρο!» Ο συλλογικός φόβος για το πυρηνικό ολοκαύτωμα είναι πανταχού παρών και το κοινό τον εξορκίζει με τέρατα και απειλητικούς εξωγήινους: «Γέφυρες συντρίβονται! Ουρανοξύστες γκρεμίζονται! Τραίνα εξεσφενδονίζονται (SIC) στον αέρα! Χιλιάδες άτομα εξολοθρεύονται!». Τότε ο πυρηνικός πόλεμος δεν ήταν θέμα του «εάν» θα γίνει, αλλά του «πότε» θα γίνει. Σήμερα παίζουμε LARP (Live Action Role Playing), παριστάνοντας ότι ζούμε έναν «τρίτο παγκόσμιο» με αφορμή την κινέζικη γρίπη. Αλλά κάθε εποχή έχει τον «πυρηνικό πόλεμο» που της αξίζει…

ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ

ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ

www.galaxy92.gr

Αν δεν το κατάλαβες, μιλάμε για πιτόγυρα,

Ο ΓΎΡΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ σουβλάκια,

τυλιχτά τέλος πάντων!

ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ

ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΠΟΛΗ ΜΙΑ, ΓΥΡΟΙ ΠΟΛΛΟΙ Αν κάτι θα υπάρχει πάντα σε αυτήν την πόλη, είναι ο γύρος, η πίτα, το σουβλάκι, αν θέλουμε να μιλήσουμε πιο γενικά! Το εθνικό μας street food, που φαίνεται να υπάρχει από πάντα. Για τους ντόπιους αποτελεί κανονικό γεύμα, αφού δε συγχέεται με την κακώς εννοούμενη έννοια του fast food, ενώ για τους τουρίστες αποτελεί μοναδικό έδεσμα.

Ένας γύρος στην ιστορία Κάνοντας ένα… γύρο στα στενά της πόλης, βρίσκουμε πολλές μικρές ή μεγαλύτερες γωνιές με αυθεντικό παραδοσιακό ή εξελιγμένο «γκουρμεδιάρικο» σουβλάκι. Τυλιχτό ή μερίδα, καλαμάκι ή γύρος, με σως ή με τζατζίκι, οι επιλογές ποικίλλουν και δημιουργούν ένα street food που σε χορταίνει και αποτελεί γευστική εγγύηση. Σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, για μεσημέρι ή για βράδυ, το σουβλάκι είναι πλέον ο βασιλιάς της γεύσης, ακόμη κι αν δεν θέλεις να πάρεις κάτι στο χέρι, αλλά να δοκιμάσεις μια χορταστική μερίδα σε τραπεζοκαθίσματα. Πώς έφτασε, λοιπόν, να γίνει το εθνικό μας φαγητό και πρώτη μας επιλογή για παραγγελία; Η ιστορία του ξεκινά από την αρχαιότητα. Στην Ιλιάδα, ο Αχιλλέας φαίνεται να ψήνει κομμάτια κρέατος σε φωτιά μαζί με ψωμί, όχι κάτι πολύ διαφορετικό δηλαδή από σήμερα, που πολλές φορές παίρνουμε ένα καλαμάκι με πίτα ή ψωμί στη βόλτα ή στο ταξίδι. Αναφορές στο σουβλάκι βρίσκουμε και σε έργα του Αριστοφάνη και του Ξενοφώντα, ενώ σε ρωμαϊκά αρχεία του 1ου αι. μ.Χ. γίνεται αναφορά σε σουβλάκι από εντόσθια, ενώ αρκετά αργότερα στην Κωνσταντινούπολη μικροπωλητές πουλούσαν στους δρόμους κάτι σαν το γνωστό μας

σουβλάκι με πίτα. Αυτή η παράδοση εμφανίστηκε ξανά στα στενά της Αθήνας το 1924, με το πρώτο σουβλακοπωλείο του Ισάκ Μερακλίδη στη Νίκαια. Στη συνέχεια, άνοιξε ένα δεύτερο μαγαζί στην πλατεία Μοναστηρακίου, με τον Μπαϊρακτάρη να αναλαμβάνει έπειτα τα ηνία στον γύρο. Λέγεται ότι το πρώτο ντονέρ από κιμά έκανε την εμφάνισή του στην Αθήνα το 1962, μέχρι που η Δικτατορία των Συνταγματαρχών επέβαλε το χοιρινό, αλλάζοντας διά νόμου τη γεύση του σουβλακίου. Στη δεκαετία του 1940 το σουβλάκι αρχίζει να διαδίδεται σε προσφυγικές γειτονιές, ενώ στον Πειραιά ένας Κωνσταντινουπολίτης έφτιαξε το 1950 το πρώτο τυλιχτό σουβλάκι, αρχικά με κεμπάπ, το οποίο εκτός από το κρέας περιλάμβανε ντομάτα, κρεμμύδι και μαϊντανό. H πίτα επικράτησε το 1952, όταν οι αδερφοί Αντώνης και Κυριάκος Παπαδόπουλος άρχισαν την παραγωγή πίτας σε ξυλόφουρνο και την μετέφεραν σε σουβλατζίδικα σε όλη την πόλη. Σήμερα, βρίσκουμε άπειρες παραλλαγές και ιδιαίτερα υλικά, που έφεραν τη γαστρονομική επανάσταση και στο σουβλάκι. Από κοτόπουλο και κοτομπέικον, μέχρι μπιφτέκι, λουκάνικο, κοτομπουκιές και προβατίνα, ενώ πιο ιδιαίτερες γεύσεις με βουβαλίσιο κρέας ή ψαρικό κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους της πόλης και δίνουν τη δική τους νοστιμιά στην εξέλιξη της πίτας.

ΛΕΞΙΚΟΝ ΔΙΠΛΌΠΙΤΟ: Όταν τα υλικά της αρεσκείας μας τυλίγονται όχι σε μία, αλλά σε δύο πίτες. ΑΛΆΔΩΤΟ: Όταν στο πιτόγυρο δεν θέλουμε λάδι, το ζητάμε έτσι. ΔΊΚΑΝΟ: Το ανάποδο του διπλόπιτου· δύο καλαμάκια, σε μία πίτα. ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ: Χωρίς κρέας, με άλλα υλικά όπως ψητά λαχανικά, τζατζίκι, σως ή πατάτες ΣΚΕΠΑΣΤΗ: Μία πίτα για βάση, κρέας και υλικά της αρεσκείας μας και μία πίτα που σκεπάζει το μείγμα. ΦΕΓΓΑΡΟΠΙΤΑ: Η σκεπαστή κομμένη σαν... μισοφέγγαρο.

Ο ΓΙΆΝΝΗΣ ΣΆΒΒΑΣ ΈΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ «ΠΙΆΤΣΑ» ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ!

01 ΓΙΆΝΝΗΣ ΣΆΒΒΑΣ, ΙΔΙΟΚΤΉΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΥΣΊΔΑΣ «ΠΙΆΤΣΑ ΚΑΛΑΜΆΚΙ» Το αγαπημένο του φαγητό παιδιόθεν… ήταν τα σουβλάκια. Κάποια στιγμή, μετά την ηλικία των 25 ετών όμως, συνειδητοποίησε ότι οι διαθέσιμες επιλογές ήταν για τα γούστα του ελάχιστες. Δύο-τρία διαφορετικά είδη κρέατος, τζατζίκι ή δύο διαφορετικές σως και αυτά ήταν όλα… Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κατάστημα που θα ευχαριστούσε απόλυτα εκείνον ως πελάτη. Με τεράστια ποικιλία στις επιλογές διαφορετικής πίτας και κρεάτων, με μια πληθώρα από χειροποίητες σάλτσες, δημιουργώντας πάνω από 200 διαφορετικούς κωδικούς που θεωρώ ότι ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο.

Εσείς πώς τρώτε το σουβλάκι σας;

Αγαπημένος μου είναι ο κλασικός συνδυασμός με καλαμάκι χοιρινό, τζατζίκι, ντομάτα και κρεμμύδι. Φυσικά, τρελαίνομαι και για τους πιο προχωρημένους συνδυασμούς, όπως ο γύρος κοτόπουλο με ανάμικτη σαλάτα, σως σίζαρ και παρμεζάνα, καθώς και το μπριζολάκι χοιρινό, με τυρί gouda, ντομάτα και σως honey mustard (μουσταρδόμελο) μέσα σε πίτα σάντουιτς.

Το σουβλάκι έχει ανταγωνιστή στο φαγητό;

Τα πιο δημοφιλή εδέσματα του είδους, μετά το σουβλάκι, θεωρώ ότι είναι το burger και η πίτσα. Πάντως, πιστεύω ότι το σουβλάκι είναι το πιο διαχρονικό φαγητό στην Ελλάδα…

Αν δεν επιλέξετε να φάτε σουβλάκι, ποιο είναι το δεύτερο αγαπημένο σας;

Ποια είναι η πιο περίεργη παραγγελία π ου έχετε λάβει;

Ένα τυλιχτό γίγας που ο πελάτης ήθελε να περιλαμβάνει τρία διαφορετικά είδη κρεάτων, πατάτες, ντομάτα, κρεμμύδι και 15 (!) διαφορετικές σάλτσες. Καταλαβαίνετε ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον περίεργο σε όψη και γεύση…

λαμάκι», Στο «Πιάτσα Κα γίνει το σουβλάκι έχει «γκουρμέ»;

Θεωρώ ότι έχουμε καταφέρει σαν ομάδα να εξελίξουμε το σουβλάκι σε ένα έδεσμα του 21ου αιώνα, διατηρώντας παράλληλα τις κλασικές συνταγές του παρελθόντος. Ανάλογα με τις γευστικές προτιμήσεις του λοιπόν, ο καθένας μπορεί να επιλέξει κάποιο «gourmet», όπως λέτε, σουβλάκι ή κάτι πιο παραδοσιακό. Και τα δύο, όμως, εξίσου θα τα διακρίνει η ίδια υψηλή ποιότητα!

Το πιτσόγυρο και μετά το θρακόψωμο.

Το Μακεδονικό Ψητοπωλείο είναι πια η συνήθεια που έγινε λατρεία. Γεύση παραδοσιακή, αυθεντικά χειροποίητα προϊόντα, εξαιρετική πρώτη ύλη και τέχνη στο ψήσιμο και στο τύλιγμα είναι όσα το κάνουν να ξεχωρίζει χρόνια τώρα. Το πρώτο κατάστημα βρίσκεται στα Ιλίσια, ενώ η αγάπη του κόσμου οδήγησε και στη δημιουργία ακόμη ενός καταστήματος στην Καισαριανή.

Ονομαστό από το 1974, το εστιατόριο-ψητοπωλείο «Μακεδονικό» διακρίνεται για τη νοστιμιά και την ποιότητα. Ξεκίνησε από τα Ιλίσια με αυθεντικό, παραδοσιακό πιτόγυρο και καλαμάκι, κλίμα παρεΐστικο, γρήγορη εξυπηρέτηση και πολύ καλές τιμές. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω οδήγησε στη δημιουργία ενός ακόμη καταστήματος στην Καισαριανή. Εκεί, μας περιμένουν κι άλλες γευστικές εκπλήξεις εκτός από το «εθνικό» μας φαγητό. Στα τραπεζάκια του μπορούμε να απολαύσουμε και πιάτα της ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας, όπως και πλούσιες δροσερές σαλάτες. Για χορταστικές και απολαυστικές λιχουδιές από το πρωί έως το βράδυ, οι δρόμοι οδηγούν στο «Μακεδονικό».

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΌ ΨΗΤΟΠΩΛΕΊΟ

Γρηγορίου Αυξεντίου 74 , Ιλίσια Τ.: 210 77 09 251 Λεωφ. Εθ. Αντιστάσεως 69-71, Καισαριανή / Τ.: 210 72 30 030 FB: Μακεδονικό Ιλίσια www.makedonikopsitopolio.gr

ΠΟΛΗ ΜΙΑ, ΓΥΡΟΙ ΠΟΛΛΟΙ Το πρώτο «Πιάτσα Καλαμάκι» άνοιξε τις πόρτες του το 2016 στη Νέα Σμύρνη. Από την αρχή ήταν φανερό ότι θα κάνει τη διαφορά και έτσι, σιγά σιγά, απλώθηκε σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Σήμερα, η επωνυμία «Πιάτσα Καλαμάκι» είναι συνώνυμη της ποιότητας και της εγγύησης. Ξέρεις ότι εκεί θα χορτάσεις με γεύσεις που απογειώνουν.

Το καλαμάκι έχει τη δική του πιάτσα σε διάφορες γειτονιές της πόλης. Από το 2016, το Πιάτσα Καλαμάκι ξεχώρισε και συνεχίζει να ξεχωρίζει για την ποιότητα των υλικών, την ποσότητα και, φυσικά, την ποικιλία. Γεύσεις αυθεντικές, αφού δίνεται μεγάλη προσοχή στις πρώτες ύλες, που όμως συνδυάζονται με τα πιο πρωτότυπα υλικά και «τυλίγονται» με διαφορετικό περιτύλιγμα, ανάλογα με τα γούστα!

ΠΙΆΤΣΑ ΚΑΛΑΜΆΚΙ

fb Πιάτσα Καλαμάκι ig @piatsakalamaki www.piatsakalamaki.gr Νέα Σμύρνη: 2ας Μαΐου 34 T.: 210 93 43 023, Χαλάνδρι: Ηρακλείου 2 T.: 210 68 01 555 Κυψέλη: Φ. Νέγρη 17 T.: 210 86 12 195 Ηλιούπολη: Πλατεία Εθν. Αντιστάσεως 10-12 T.: 210 99 43 049 Πειραιάς: Ακτή Μουτσοπούλου 23 Πασαλιμάνι / T.: 210 41 22 111 Αιγάλεω: Δημαρχείου 22 Πλατεία Εσταυρωμένου, Coming Soon

Για παράδειγμα, μόνο εδώ θα βρείτε το λαχταριστό «πιτσόγυρο» Βόλου, ενώ το θρακόψωμο και το μπουρί Θεσσαλονίκης, που λάνσαρε πρώτα το Πιάτσα Καλαμάκι, έχουν γίνει πραγματικά best sellers! Να τονίσουμε ότι μετά το 2018 Gold Award of Quality and Taste από τον έγκυρο θεσμό «Estiatoria.gr», τα καταστήματα Πιάτσα Καλαμάκι βραβεύτηκαν πρόσφατα και με το πολύ σημαντικό βραβείο του ομίλου Μπούσια, Estia Gold Award in Souvlaki για το 2022!

ΑΠΌ ΤΟ 1990 ΒΆΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΔΙΆ ΤΟΥ ΚΑΙ ΨΉΝΕΙ ΤΑ ΠΙΟ ΖΟΥΜΕΡΆ ΣΟΥΒΛΆΚΙA

Το σουβλάκι ως γεύμα έχει ανταγωνιστή στο φαγητό ή δεν θα πεθάνει ποτέ;

Πάντα υπάρχει ανταγωνισμός, όμως νομίζω ότι πρόκειται για ένα είδος συνυφασμένο με την ελληνική κουλτούρα. Επομένως, για μένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Εξάλλου, έχει υποστεί και το σουβλάκι τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Υπάρχει ακόμη το παραδοσιακό ψητοπωλείο, όπως είμαστε και εμείς, αλλά πλέον έχεις την επιλογή και για άλλα υλικά που παλαιότερα δεν φανταζόσουν.

Πόσο δύσκολη είναι η δουλειά της επεξεργασίας του κρέατος μέχρι να φτάσει το σουβλάκι στα χέρια μας;

Είναι και δύσκολη και χρονοβόρα. Χρειάζεται γνώσεις και φυσικά πολλές υγειονομικές διαδικασίες. Επιπλέον, το κάθε κρέας χρειάζεται τη δική του διαδικασία και ο μάγειρας ή ο ψήστης πρέπει να έχει καλή γνώση του τι πρέπει να γίνει. Πάντως, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, έχει γίνει λίγο πιο γρήγορο και εύκολο. Όμως, αν θέλεις να έχεις εργαστήριο όπως εμείς και να δίνεις βάση στη χειροποίητη διαδικασία, εξακολουθεί και έχει τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες του.

Ποια είναι η πιο περίεργη παραγγελία που έχετε λάβει;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια, καθώς αν μια παραγγελία ήταν περίεργη το ‘90 (π.χ. καλαμαράκι τηγανητό στην πίτα!), σήμερα είναι εντάξει! Θυμάμαι όμως μια ιστορία τώρα που είπα για το ‘90. Τότε, αν θυμάστε, δεν υπήρχε η λογική του να μένουν τα καταστήματα ανοιχτά έως αργά. Έτσι, μια νύχτα, 4 η ώρα το πρωί, καλοκαίρι, εμείς κάναμε καθαριότητα στο μαγαζί και μπήκε ένας κύριος και λέει: «Ρε παιδιά, έχει κανένα σουβλάκι;» Εμείς τον κοιτάξαμε περίεργα και συνέχισε: «Είναι η γυναίκα μου 8 μηνών και θέλει σουβλάκι, έχω φάει όλη την Αθήνα». Ε, ανοίξαμε το grill, ψήσαμε, τα κεράσαμε και έως σήμερα είναι θαμώνας.

Για εσάς, αλάδωτη ή λαδωμένη πίτα;

Σωστά λαδωμένη πίτα, με τέτοιο τρόπο που να αναδεικνύει και τη γεύση και τα αρώματά της.

ΜΆΛΑΜΑΣ ΜΑΝΑΦΗΣ | ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΉΤΗΣ ΣΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΌ ΨΗΤΟΠΩΛΕΊΟ» Ο Μάκης άρχισε να εργάζεται στο «Μακεδονικό» από το 1989, ίσως και λίγο νωρίτερα, όταν μάζευε τραπε ζάκια και δεν είχε ακόμη αρχίσει να μαθαίνει την τέχνη του ψησίματος και, στη συνέχεια, του τυλίγματος. «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», όπως μας είπε χαρακτηριστικά, έβαλε μεράκι και πλέον είναι συνιδιοκτήτης του καταστήματος, ενώ συνεχίζει να δουλεύει κανονικά.

ΜΙΑ ΙΔΈΑ ΓΙΑ ΚΑΛΌ ΚΟΤΌΠΟΥΛΟ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΟΔΉΓΗΣΕ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΆ ΖΟΥΜΕΡΆ ΤΥΛΙΧΤΆ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ΠΕΤΡΑΛΏΝΩΝ ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΑΜΆΡΑΣ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΨΗΤΟΠΩΛΕΊΟΥ EXPRESS Με 32 χρόνια λειτουργίας, το ψητοπωλείο του κ. Καμάρα έχει γαλουχήσει σχεδόν δύο γενιές. Ο Γιώργος Καμάρας είχε την ιδέα και έως σήμερα το «Express» έχει την καλύτερη φήμη, όχι μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους της περιοχής, αλλά και άλλων γειτονιών. Θυμάστε το πρώτο πιάτο που βγήκε από την κουζίνα του Express; Το πρώτο πιάτο που σερβίραμε ήταν κοτόπουλο σχάρας, τηγανητές πατάτες και σαλάτα. Αυτό ήταν όλο το μενού το μακρινό 1989. Με τα χρόνια ήρθαν και αλλά προϊόντα, αλλά το κοτόπουλο σχάρας πρωταγωνιστούσε σχεδόν πάντα. Ποιο είναι το αγαπημενο σας πιάτο από το μενού; Αγαπημένο πιάτο από τον κατάλογο είναι τα τρυφερά χοιρινά φιλετάκια.

Εσείς πώς τρώτε το τυλιχτό; Το τυλιχτό το τρώω «παραδοσιακά». Ντομάτα, κρεμμύδι! Φτιάχνετε ακόμα κοτόπουλο σχάρας με τηγανητές πατάτες και σαλάτα; Φυσικά. Είναι το τρίτο σε σειρά προτίμησης προϊόν του μαγαζιού. Μάλιστα, υπάρχει και σε μορφή μενού, με χαμηλότερη τιμή για διευκόλυνση των πελατών μας. Σας αρέσει η επικοινωνία με τον κόσμο; Δεν θα περιέγραφα τον εαυτό μου ιδιαίτερα επικοινωνιακό. Μετά από 32 χρόνια στο ίδιο σημείο και συνεχή συναναστροφή με τους ανθρώπους της περιοχής και μη, έρχεται από μόνη της η επικοινωνία. Ξέρω τις διευθύνσεις τους, τα μικρά τους ονόματα (άσχετα που λόγω ηλικίας τα ξεχνάω καμία φορά!), τι προτιμάνε από το μενού του μαγαζιού, πώς τρώνε το σουβλάκι τους. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν με τα σουβλάκια μας.

Ο ΝΊΚΟΣ ΠΑΝΑΓΌΠΟΥΛΟΣ ΞΈΡΕΙ ΑΠΌ ΚΑΛΌ ΚΑΛΑΜΆΚΙ ΝΊΚΟΣ ΠΑΝΑΓΌΠΟΥΛΟΣ | ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤHΣ ΚΑΛΑΜΑΚΕΡΙ

Άνοιξε την «Καλαμακερί» του το 2012, όταν στους λόκαλ του Νέου Κόσμου έλειπε ένα σωστό καλαμάκι. Με πολύχρονη εμπειρία στην εστίαση, έβαλε τη γνώση και το μεράκι του στις πιο νόστιμες γεύσεις, που έρχονται από τα κάρβουνα στο πιάτο μας. Πρόσχαρος και με μπόλικες δόσεις χιούμορ, μας περιμένει στη γειτονιά του χαμογελαστός.

Νίκο, ξέρεις να ψήνεις; Ένας σωστός επιχειρηματίας πρέπει να ξέρει απ’ όλα. Τόσο για να γνωρίζει τις δυσκολίες και τα προβλήματα που προκύπτουν, όσο και για να μπορεί να λύσει θέματα. Οπότε, φυσικά ξέρω να ψήνω! Το σουβλάκι έχει ανταγωνιστή στο φαγητό; Για μένα όχι. Είναι μοναδικό και δεν ανταγωνίζεται με άλλο είδος. Πρέπει να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου όμως, να επεκτείνεις συνεχώς το πελατολόγιο, καθώς είναι ένα είδος που δεν καταναλώνεται καθημερινά. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που τρώνε κάθε μέρα σουβλάκι. Το σουβλάκι πάει με μπίρα ή με αναψυκτικό; Ξεκάθαρα με μπίρα!

Κοτόπουλο ή χοιρινό; Εγώ είμαι του χοιρινού. Στην «Καλαμακερί» έχουμε και κοτόπουλο και χοιρινό και προβατίνα. Συνήθως και ο κόσμος επιλέγει πιο πολύ το χοιρινό. Όταν ανοίγει ο καιρός, γίνεται μια στροφή προς το κοτόπουλο. Γιατί βγαίνουμε στις παραλίες, καταλαβαίνεις! Τι άλλο φαγητό επιλέγεις, εκτός από σουβλάκι; Ελληνική. Μεζεδάκι, παρέα, λίγο απ’ όλα. Θυμάσαι καμία περίεργη ιστορία από το μαγαζί; Το κλασικό είναι όταν μας ρωτούν «τι έχεις έτοιμο;», κι όταν τους λέμε ότι τα ψήνουμε εκείνη την ώρα φεύγουν. Αυτό μου κάνει φοβερή εντύπωση πάντα. Μια άλλη ιστορία, ήταν με έναν κύριο που μπήκε μέσα και λέει: «Από χοιρινό τι έχεις;» Ε, λέω κι εγώ, «καλαμάκια». «Από κοτόπουλο;», ξαναρωτάει. «Καλαμάκι, ξεκοκαλισμένο...». Και απαντά: «Καλά, πιάσε μία μπιφτέκια».

ΨΗΤΟΠΩΛΕΊΟ EXPRESS Δρυόπων 3, Άνω Πετραλωνα Τ. 210 34 66 166 FB Ψητοπωλείο Express

«Σερβίρουμε μόνο ό,τι θα δίναμε και στα παιδιά μας να φάνε».

Αυτό ακριβώς είναι το μότο του κ. Γιώργου, του ιδιοκτήτη του Express στα Πετράλωνα και εκφράζει ακριβώς τη φιλοσοφία του: η ποιότητα κάθε προϊόντος είναι εγγυημένη, το ίδιο και ο τρόπος ψησίματος, αφού διαλέγει προσεκτικά τα υλικά που θα δημιουργήσουν τα σουβλάκια και τα πιάτα του Express.

Ξεκίνησε τη λειτουργία του από τα μέσα του 1989, προσφέροντας στην πρωτεύουσα την πιο απλή νοστιμιά στο σπίτι: ζουμερό ψητό κοτόπουλο με πατάτες και σαλάτα που ερχόταν στην κουζίνα μας ολόφρεσκο. Από τα πρώτα μαγαζιά που έβαλαν τη φιλοσοφία του delivery στην Αθήνα, έχει αντέξει στον χρόνο λόγω της άψογης εξυπηρέτησης και της ανάγκης να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερο. Σήμερα, θα βρείτε ένα κλασικό μενού με πιτόγυρα από χοιρινό και κοτόπουλο, καλαμάκια, μερίδες και ποικιλίες, στον καλύτερο συνδυασμό γεύσης, ποιότητας και τιμής.

ΚΑΛΑΜΑΚΕΡΊ

Λεοντίου 11, Νέος Κόσμος Τ. 210 92 29 550 Fb: Καλαμακερί / www.kalamakeri.gr

Στον Νέο Κόσμο ξέρεις πού θα φας καλό καλαμάκι, καθώς ο δρόμος σε βγάζει στην «Καλαμακερί». Άρχισε να λειτουργεί από το 2012 και έφερε στα πιάτα μας την ειδίκευση στο καλαμάκι το παραδοσιακό, χωρίς τυλιχτά ή γύρους να επιβαρύνουν τις σχάρες. Αν θέλεις και κάτι διαφορετικό, γευστικές μερίδες κρέατος σε περιμένουν να χορτάσεις.

Εδώ και 10 χρόνια η «Καλαμακερί» έχει πιστούς θαμώνες να συρρέουν για να απολαύσουν το καλαμάκι τους. Η επιτυχία οφείλεται τόσο στην ποιότητα όσο και στο γεγονός ότι όλα τα προϊόντα είναι χειροποίητα, ψήνονται στα κάρβουνα και μάλιστα εκείνη τη στιγμή που τα παραγγέλνουμε. Εκτός από το κλασικό καλαμάκι, βρίσκουμε και μερίδα μπιφτέκι ή μερίδα ξεκοκαλισμένο κοτόπουλο που αποτελούν και βασικές σπεσιαλιτέ μαγαζιού! Extra tip: οι πατάτες τηγανητές είναι ολόφρεσκιες, κόβονται στο χέρι και συνοδεύουν ιδανικά κάθε πιάτο.

ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΆΣΙΝΗ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΉ ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΤΗΣ ΝΈΑΣ ΣΜΎΡΝΗΣ

01 ΣΆΚΗΣ ΒΕΝΈΤΗΣ | ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΣΤA MPLE SOUVLAKIA Όταν ήταν μικρός διάβαζε τις συνταγές της Βέφας στις τελευταίες σελίδες του 7 μέρες TV. Κι όταν κάπως έπρεπε να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό, η μαγειρική ήταν μονόδρομος. «Σουβλακοφάγος» από μικρός, ονειρεύτηκε ένα μαγαζί με σουβλάκια νόστιμα, υγιεινά και ελληνικά. Σήμερα είναι executive chef στον όμιλο ξενοδοχείων Electra, ενώ τα «Μπλε Σουβλάκια» έκαναν όλη την πόλη να αναρωτιέται πού είναι αυτό το παράξενο μπλε μέρος στη Νέα Σμύρνη.

Πώς έμαθες να τυλί γεις την πίτα;

Πάνω στη δουλειά, από ανθρώπους που ξέρουν. Αυτό δεν μαθαίνεται στη σχολή. Μαθαίνεται από πείρα, γιατί θέλει τέχνη.

Ποια ήταν η πρώτη πίτα πο υ βγήκε από τα κάρβουνα τω ν «Μπλε»;

Κεμπάπ προβατίνα. Ήταν και το πρώτο που δοκίμασα εγώ, καθώς το κεμπάπ είναι δύσκολο. Αν δεν θέλεις να βάλεις υλικά που επιβαρύνουν το στομάχι, όπως εμείς, είναι δύσκολο να βγει μαλακό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

Είμαι πολύ λαίμαργος και τρελαίνομαι για το junk food, αλλά να είναι καθαρό. Κι εδώ στο μαγαζί, θέλω να μπορεί ο κόσμος να τρώει πολλά σουβλάκια, αλλά να μην φουσκώνει με την κακή έννοια.

Ποιο ήταν το καλύτερο σχόλιο που άκουσες από τη μέρα που άνοιξες;

Ένας κύριος της γειτονιάς που μου φώναξε: «Έχεις το καλύτερο σουβλάκι, μην το αλλάξεις ποτέ!».

Εσύ διαμόρφωσες το μαγαζί;

Εξέφρασα το όνειρό μου στον Δήμο Αρχοντούλη, αρχιτέκτονα στο TheAdesigners και διαμόρφωσε τον χώρο όπως τον είχα στο μυαλό μου. Το μαγαζί έχει φτιαχτεί από τσιμέντο και μέταλλο, δεν υπάρχουν πλαστικά, ενώ κυριαρχεί το μπλε, ακόμη και με το αμάξι που έχουμε ακριβώς απ’ έξω. Γενικά, εκτός από μπλε, θέλω να είναι όλα πράσινα: χάρτινες συσκευασίες, μεταλλικά μπουκάλια, όχι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τα κάρβουνα.

Το Κεμπαπτζίδικον το «Γνήσιον» φέρνει στο τραπέζι μας τις πιο γνήσιες συνταγές από την Ανατολή. Με αφετηρία το κεμπάπ και τις γαστρονομικές παραδόσεις της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Μεσογείου, δημιουργεί συνταγές τόσο νόστιμες, που κάνει τον κόσμο να συρρέει σε όλα τα καταστήματα.

Ατμόσφαιρα άλλης εποχής έχει κατακλύσει πολλές γειτονιές της Αθήνας. Το «Γνήσιον» έγινε αναπόσπαστο κομμάτι πολλών περιοχών, προσφέροντας γεύσεις ιδιαίτερες και νοσταλγικές. Με αφετηρία τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Μεσόγειο, πικάντικα αρώματα και ειδικές ποικιλίες από μπαχάρια, σε συνδυασμό με τα καλύτερα υλικά, επιλεγμένα πάντα προσεκτικά και με μεράκι, σφραγίζουν μοναδικά τα πιάτα τους. Από τις πιο αγαπημένες συνταγές είναι το κλασικό κεμπάπ, τα τηγανητά αυγά με το σουτζούκι, το γιααουρτλού κεμπάπ με τη μοναδική κόκκινη σάλτσα, το σις μοσχάρι, ενώ τα ορεκτικά και οι σαλάτες συνοδεύουν ιδανικά τα γεύματά μας για πλούσιο μεσημεριανό ή βραδινό.

ΤΟ ΓΝΉΣΙΟΝ www.kebaptognision.gr Ig: kebaptognision

ΠΟΛΗ ΜΙΑ, ΓΥΡΟΙ ΠΟΛΛΟΙ Γιατί «μπλε»; Διότι, αφενός, είναι το αγαπημένο του χρώμα και, αφετέρου, στο μαγαζί έχουν όλα στάμπα γαλανόλευκη. Όλα τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται στην κουζίνα έρχονται από Έλληνες παραγωγούς, το ίδιο και οι μπίρες και τα αναψυκτικά. Παράλληλα, το ψήσιμο γίνεται σε κάρβουνα ελληνικά βιολογικά και ξύλα ελιάς, γεγονός που σημαίνει ότι δεν εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα.

Μόλις δύο εβδομάδες μετρούν τα «Μπλε Σουβλάκια» και ήδη έχουν γίνει λόγος να μιλήσεις σε έναν περαστικό στη Νέα Σμύρνη και να ρωτήσεις πού να τα βρεις. Όλα μπλε, σε ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα, μέσα από το φαγητό και τα πόσιμα. Ο Σάκης, ο εμπνευστής και σεφ του καταστήματος, δημιουργεί σουβλάκι με στόχο την καθαρότητα της γεύσης και των υλικών.

MPLE SOUVLAKIA Αγχιάλου 35, Νέα Σμύρνη T.: 211 73 57 088 Fb: @mplesouvlakia Ig: mplesouvlakia

Στα «Μπλε», θα βρεις πίτα που γεμίζει από τα κλασικά (γύρο χοιρινό, καλαμάκια) μέχρι κεμπάπ προβατίνα, λουκάνικο Τρικάλων, κόκορα, σουτζουκάκι από κοτόπουλο, ενώ η vegetarian επιλογή (που αλλάζει ανάλογα με την εποχικότητα των υλικών) απογειώνει τη γεύση σου. Παράλληλα, οι ιδιαίτεροι γευστικοί συνδυασμοί στις σαλάτες δια χειρός Σάκη σε γεμίζουν ενέργεια.

ΔΙΑΤΗΡΏΝΤΑΣ ΤΑ ΑΡΏΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΆΣ ΑΣΊΑΣ Μιλήσαμε με τους ανθρώπους του «Γνήσιον» για να μας μεταφέρουν τη γνώση τους γύρω από την αγαπημένη γεύση του κεμπάπ και την ανάγκη τους να διατηρήσουν ζωντανή την πικάντικη γαστρονομία της Ανατολής. Κάθε πιάτο έχει μια ιστορία και το «Γνήσιον» ξέρει το μυστικό της επιτυχίας, με την ποιότητα και την εξυπηρέτηση να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα.

Βούλα: Βασιλέως Παύλου 82 Τ.: 210 89 51 131 Καισαριανή: Υμηττού 50 Τ.: 210 72 27 022 Πετράλωνα: Αθηνοδώρου 21 & Ηούς Τ.: 211 41 10 000 Πειραιάς: Ακτή Κουμουνδούρου 14 Τ.: 210 41 20 220

Πότε ήρθε το κεμπάπ στην Ελλάδα;

Το κεμπάπ μας έχει ρίζες από τα βάθη της Μικράς Ασίας, η παραδοσιακή συνταγή της πολίτικης κουζίνας μας κρατά από το 1922 την παράδοση της, όπου έχει διασωθεί και παραμένει αναλλοίωτη με τα χρόνια, από στόμα σε στόμα μέχρι και σήμερα.

Γιατί προτιμήσατε να ανοίξετε ένα μαγαζί με γεύσεις Ανατολής;

Στόχος μας ήταν να δώσουμε στην Αθήνα μας μια νότα άλλης εποχής και να ταξιδέψουμε, μαζί με τον κόσμο που δοκιμάζει, στις παραδοσιακές, γνήσιες γεύσεις από τις συνταγές της τότε εποχής, από την καρδιά της Ανατολής στο σήμερα.

Πόσο έχουν αλλάξει οι προτιμήσεις στο σουβλάκι;

Όλα αλλάζουν γύρω μας, έτσι και οι άνθρωποι και οι συνήθειές τους. Μας αρέσει σε όλους που και που να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητά μας και να δοκιμάζουμε κάτι διαφορετικό. Παρ’ όλα αυτά, θα έλεγα ότι επανερχόμαστε σχεδόν πάντα στην καθημερινότητα μας, με μικρά διαλείμματα...

Εσείς πώς τρώτε το σουβλάκι σας;

Ποιο είναι το πιο περίεργο πιάτο που έχετε στον κατάλογο;

Εμείς, ως γνήσιοι πιστοί του κεμπάπ, δηλώνουμε ότι είμαστε οπαδοί της απλότητας. Το παραδοσιακό σουβλάκι κεμπάπ σερβίρεται από την κουζίνα μας με κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, φρέσκια ντοματούλα και μαϊντανό. Έτσι «στεγνό», αναδεικνύει την αυθεντική μυρωδιά και γεύση του κεμπάπ και ξεχωρίζει από τις απομιμήσεις. Βέβαια, ο κατάλογός μας ποικίλει και εξυπηρετούμε σχεδόν όλη την γκάμα των γεύσεων.

Ωραία ερώτηση αυτή, εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπουμε. Εμείς δηλαδή, που είμαστε συνηθισμένοι, δεν βλέπουμε κάποιο «περίεργο πιάτο». Θα λέγαμε ότι η γενική βάση όλου του καταλόγου ξεφεύγει της καθημερινής κουζίνας. Σίγουρα όμως, ένα από τα πολλά πιάτα που δεν το τρώμε στο σπίτι μας και αξίζει να το δοκιμάσουμε, είναι το παραδοσιακό παστουρμαλί. Αποτελείται από τυλιχτό φύλλο κρούστας και περιέχει γνήσιο παστουρμά, ντοματούλα φρέσκια και τυράκι που λιώνει στο στόμα! Προσοχή γιατί ζεματάει, αλλά συνδυάζει απίστευτες αυθεντικές γεύσεις Ανατολής.

Ο ΑΝΔΡΈΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΆΚΗΣ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΣΤΑΘΕΡΆ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΊ ΤΗ ΜΕΓΆΛΗ ΦΉΜΗ ΤΟΥ «ΔΙΌΝΥΣΟΥ» «Ανέλαβα εδώ από το 1999-2000. Φυσικά, πέρασα από όλα τα πόστα. Και έψησα και σέρβιρα και, να σου πω, δεν γίνεται διαφορετικά. Σε μία επιχείρηση, αν θέλεις να την διατηρήσεις και να την εξελίξεις πρέπει να ξέρεις τις δυσκολίες και τον κόπο των εργαζομένων. Και πίτα έχω τυλίξει. Δεν δυσκολεύτηκα, όλα έχουν τον τρόπο τους. »Τώρα πια, όταν έρχονται από τα κανάλια, βάζω και τις δημοσιογράφους και τις παρουσιάστριες να τυλίγουν και τα καταφέρνουν μια χαρά!» Είναι πολύ χαρακτηριστικό στον «Διόνυσο» το γεγονός ότι διατηρεί τον οικογενειακό του χαρακτήρα εδώ και τόσα χρόνια: «Αυτό είναι η επιθυμία μας. Φαντάσου ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι εδώ είναι σταθεροί για πολλά χρόνια. Μαζί μεγαλώσαμε και κάναμε οικογένειες και το ίδιο κλίμα θέλουμε να μεταδώσουμε και στους ανθρώπους που

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΔΑΚΗΣ | ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

έρχονται. Οι παραγγελίες μας γίνονται ακόματηλεφωνικά, ενώ ο κόσμος θέλει να έρχεται να κάθεται στην πλατεία ή μέσα να τρώει το σουβλάκι του». Παράλληλα, ο «Διόνυσος» είναι πολύ παραπάνω από ένα απλό εστιατόριο-ψητοπωλείο. Ο Ανδρέας κατάφερε να πείσει τους δημόσιους φορείς για την ανάπλαση της πλατείας Αγ. Γεωργίου και έτσι, σήμερα, μετά από μία περίοδο που τα πράγματα δεν ήταν καλά για την Κυψέλη, η πλατεία Αγ. Γεωργίου έγινε μία από τις πιο πολυσύχναστες της Αθήνας και ο Ανδρέας έχει βάλει το χέρι του σε αυτό: «Ήθελα να είναι ωραία η γειτονιά, να ανοίξουν μαγαζιά, να πάρει πάλι ζωή η περιοχή». Κλείνοντας την κουβέντα μας, μου είπε τα δικά του μυστικά της επιτυχίας: «Ποιότητα, να αγαπάς αυτό που κάνεις και να έχεις σχέση εμπιστοσύνης τόσο με τους εργαζόμενους όσο και με τους θαμώνες».

Ο ΓΙΆΝΝΗΣ ΒΈΡΓΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΉ ΠΊΤΑ ΣΤΟΥ ΓΚΎΖΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΡΓΟΣ | ΙΔΙΟΚΤΉΤΗΣ ΤΟΥ ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟΥ «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ» Μεγάλωσε μες στο ψητοπωλείο και φυσικά, το κράτησε ψηλά στις προτιμήσεις της πόλης μέχρι σήμερα. Ο Γιάννης Βέργος έχει απόλυτη γνώση του τι σημαίνει καλό, ποιοτικό και παραδοσιακό σουβλάκι και γενικά καλό φαγητό, αφού πλέον, εκτός από σουβλάκι, έχει τόσες επιλογές σπιτικού φαγητού που προτιμάτε καθημερινά από όσους δουλεύουν πολύ και δεν προλαβαίνουν να μαγειρέψουν.

Ο πατέρας του Γιάννη ήταν εκείνος που πρώτος δημιούργησε το ψητοπωλείο, που έμελλε να γίνει το πιο νόστιμο στέκι στου Γκύζη. Ψητοπωλείο παραδοσιακό, που έγινε και εστιατόριο για να τιμήσει την ελληνική κουζίνα και τους απανταχού καλοφαγάδες. Όπως μας είπε: «Και έχω ψήσει, και έχω σερβίρει, απ’όλα. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να ξέρεις τη δουλειά». Στο μαγαζί φυσικά, σούπερ σταρ είναι ο γύρος χοιρινός: «Κι εγώ γύρο χοιρινό προτιμώ, αλλά χωρίς πατάτες. Η σωστή πίτα, δεν έχει πατάτα μέσα. Μόνο τα φρέσκα υλικά και τη σως ή το τζατζίκι». Μία άλλη καινοτομία για την οποία διακρίνεται το ψητοπωλείο ο Γιώργος, είναι ότι δεν έχει μπει στις πλατφόρμες ηλεκτρονικών παραγγελιών: «Προ-

τιμώ την προσωπική επαφή, να παίρνει ο κόσμος ένα τηλέφωνο ή να έρχεται να κάθεται στο εστιατόριο. Πλέον, οι παραγγελίες είναι απρόσωπες. Εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε το στοιχείο της γειτονιάς και της παρέας».Το καλύτερο πάντως είναι να τρως στο μαγαζί. Όχι μόνο γιατί τα πιάτα έρχονται ζεστά και φρέσκα, αλλά κυρίως γιατί οι άνθρωποι είναι πάντα χαμογελαστοί και χαίρονται να μας προσφέρουν τις γενναίες μερίδες του εστιατορίου.

ΠΟΛΗ ΜΙΑ, ΓΥΡΟΙ ΠΟΛΛΟΙ

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Ιθάκης 12, Πλατεία Αγ. Γεωργίου Τ.: 210 82 11 369 Fb: ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

Κλασικό γευστικό στέκι με πλούσια ιστορία, επιμένοντας στο καλό και γνήσιο σουβλάκι. Ένα από τα παλαιότερα καταστήματα της Αθήνας, που ακόμη στέκει γερά και έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στον χώρο της εστίασης. Καλαμάκια, γύρος, πίτες, μερίδες και μαγειρευτά συμπληρώνουν το μενού για χορταστικά γεύματα μεσημέρι ή βράδυ.

Διάσημο όχι μόνο στην πλατεία Αγ. Γεωργίου, όχι μόνο στην Κυψέλη, αλλά σε όλη την πόλη. Από τη δεκαετία του ‘60, δημιούργησε τη δική του φήμη και κατατάχθηκε ανάμεσα στα καλύτερα σουβλατζίδικα της πόλης. Πολλές δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εφημερίδες, ακόμη περισσότερες αναφορές ανάμεσα σε παρέες και ένα σωρό διάσημοι θαμώνες επιβεβαιώνουν τη νοστιμιά και την ποιότητα του «Διόνυσου». Παραδοσιακό σουβλάκι, γενναίες μερίδες, άριστη ποιότητα και, φυσικά, εξαιρετικό μαγειρευτό φαγητό για όποιον δεν χορταίνει με μία πίτα.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

Βαρατάση 1, Γκύζη Τ.: 210 64 34 914 Fb: Ψητοπωλείο ο Γιώργος-ΓΚΥΖΗ www.psitopoleio-ogiorgos.gr

Σαράντα και πλέον χρόνια μετρά το ψητοπωλείο «Ο Γιώργος» στη γειτονιά του Γκύζη και δεν μας κάνει εντύπωση. Γεύση, ποιότητα, εξυπηρέτηση, είναι τα μυστικά της πολύχρονης επιτυχίας, όπως και το γεγονός ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις και το παρεΐστικο κλίμα σε κάνουν να θέλεις να το επισκέπτεσαι ξανά και ξανά.

Οι γεύσεις του θυμίζουν τη ζεστασιά της κουζίνας της μαμάς! Μπορείς να διαλέξεις μέσα από μια μεγάλη ποικιλία πιάτων: σουβλάκια τυλιχτά και μερίδες, ψητά της ώρας, μαγειρευτά, λαδερά, ψάρια και σούπες. Όμως, μην ξεχνάς ότι φημίζεται για τον γύρο χοιρινό, ο οποίος είναι χειροποίητος και έρχεται μέσα στην πίτα μας φρέσκος και καλοψημένος, ενώ συνδυάζεται με τα αγαπημένα μας υλικά. Κλασική πλούσια γεύση και χορταστικές μερίδες που μας ταξιδεύουν στις εποχές που το σουβλάκι και η πίτα σερβίρονταν πατροπαράδοτα. Δοκιμάστε όλες τις λιχουδιές, είτε στα τραπεζάκια είτε στην άνεση του σπιτιού σας.

Οι δυο πλευρές του στρογγυλού πλανήτη Κι όμως, ενώ η σκοτεινή πλευρά του στρογγυλού πλανήτη κατοικείται από συμμορίες, μαφιόζους προέδρους, «αδέρφια», καράμπιτ, απεριόριστα μπάτζετ, στημένα παιχνίδια, λευκά πόλο, πεζογέφυρες, «πανιά», πληρωμένα κοράκια, εμπρηστικές δηλώσεις, οπλοφόρους προέδρους, αίμα αθώων, υψωμένες γροθιές, ανώνυμες εταιρείες, μανατζαραίους, κάγκελα παντού, υπάρχει και μια άλλη… Αυτή χιλιάδων ανθρώπων που κάθε μέρα, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, φοράνε τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια και συναντιούνται σε γηπεδάκια, παίζουν, αγκαλιάζονται, τσακώνονται, αυτοτρολάρονται, πορώνονται και ιδρώνουν τη φανέλα… Γι’ αυτό είμαστε όλοι Ρεάλ Αρχιμανδρίτης, Δυναμό Κοκορετσίου, Ανεργοτέλης, Κλαμπ Παρμπρίζ, ToLose, Μπάγιερν Νεβερκούπεν, Λας Κλάμας, Αδερφούλαμ, Θλιβόρνο, Δεμπορούσια Ντόρτμουντ, Κουράγιο Βαγιεκάνο… Και με τα κορίτσια της Συ-dreamy. ΑΔΕΡΦΙΑ, κρατάτε γερά!

Απεικόνιση των γεγονότων της St. Scholastica Day το 1355 στην Οξφόρδη, όπως αποτυπώθηκε σε καρτ ποστάλ το 1907.

(The Tandem Project)

Και να που πάλι βγάζω δίσκο... O μήνας του indie από 3 καθιερωμένα groups που συνεχίζουν να μας αφορούν. Alt-J The Dream

14 τραγούδια

του Θανάση Καρανίκα

ται απ’ τις αγνές προθέσεις και απ’ την –όσο είναι εφικτή‒ διαφοροποίηση -από τις προηγούμενες δουλειές τους. Animal Collective Time Skiffs psychedelic pop, alternative rock

alternative rock, art pop

Τέταρτος δίσκος για το γκρουπ από το Leeds, διάρκειας 50 λεπτών — ο μεγαλύτερός τους ως τώρα. Πολλά καλά τραγούδια αλλά ένα άνισο συνολικά υλικό, που σώζε-

Έξι χρόνια μετά το διφορούμενο Tangerine Reef, η Νεοϋορκέζοι επιστρέφουν με ένα σφιχτοδεμένο, καλοδουλεμένο και άκρως μελωδικό, για τα δεδομένα τους, δίσκο. Ίσως αναθερμάνει και τη σχέση τους με κοινό που το κούρασαν οι τελευταίες τους δουλειές.

Hurray For The Riff Raff Life On Earth indie folk, indie pop

Στο γνωστό melodramatic στυλ που τους αγαπήσαμε, με φανερές επιρροές από Fiona Apple & Sharon Van Etten. Εξαιρετικοί στίχοι, μελωδίες που νομίζεις πως ξέρεις από πάντα κι ένα σύνολο που μυρίζει ήδη «κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς».

Η «Πλέι-Λίστα» του μήνα...

Μάρτης, ο πρώτος μήνας της άνοιξης, της εποχής των λουλουδιών. (Βρείτε, ακούστε και μοιραστείτε τη λίστα, στο κανάλι του Η Πόλη ζει στο YouTube).

1. ALI KURU Jungle Flower 2. VAMPIRE WEEKEND Sunflower 3. TALKING HEADS (Nothing But) Flowers 4. CHRIS ISAAK Black flowers

ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!

Ήχοι της πόλης, για τους ανθρώπους της...

5. COURTNEY BARNETT Small Poppies 6. MARK RONSON FEAT. KEVIN PARKER Daffodils

Μια φωτογραφία απ’ τα ξένα.. 9 Μαρτίου 1994: Ο Christopher George Latore Wallace ή αλλιώς Biggie Smalls ή αλλίως The Notorious B.I.G., μια από τις εμβληματικότερες φιγούρες στην ιστορία του rap, πυροβολείται θανάσιμα στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 24 ετών. Η δολοφονία του παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξιχνίαστη. 16 μέρες μετά, στις 25 Μαρτίου του 1994, κυκλοφορεί ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος που πρόλαβε να ηχογραφήσει, με τίτλο Life after death.

7. RADIOHEAD Lotus Flower O ήχος του άλμπουμ χαρακτηρίζεται ακόμα πιο σκοτεινός από το πρώτο, ενώ τραγούδια όπως τα «Hypnotize» & «Mo Money Mo Problems» έχουν αφήσει τη δική τους ιστορία στο είδος. Η φωτογραφία του μήνα, τραβηγμένη 3 μέρες πριν τη δολοφονία του, ανήκει στον Barron Claiborne. Αποτελεί την τελευταία επαγγελματική φωτογραφία του ράπερ, με το χαρακτηριστικό αυτό στέμμα να επιβεβαιώνει τον τίτλο του ως «βασιλιά της ραπ».

8. BAT FOR LASHES Lilies 9. PJ HARVEY The Last Living Rose 10. NIRVANA Marigold 11. BLACK Everything Is Coming Up Roses 12. ARETHA FRANKLIN A Rose Is Still a Rose 13. AIR Cherry Blossom Girl 14. NICK CAVE & THE BAD SEEDS FT. KYLIE MINOGUE Where The Wild Roses Grow

Scan me

HEAD OFFICE FASHION ALTERATION L.P. 73-75 Κapetanaki Str. Agios Dimitrios 17342 Greece t.: (+30) 210 32 39 970 e: sales@achilleasshop.gr STORES Kallithea • 10 Sivitanidou Str. (+30) 210 9562170 Alimos • 62E Theomitoros Str. (+30) 210 3239970 Nafplio • 15 V. Konstantinou Str. (+30) 27520 22155 Korinthos • 5th km Old Nat. Road Korinthou-Patron (+30) 27410 21452