STREET
PRESS 82//03-21
ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
ΤΟ ΝΕΟ
ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ
www.galaxy92.gr
www.ipolizei.gr
Γνώμες
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
82//03-21
ΣΚΈΨΕΙΣ ΠΡΟΣ ΣΚΆΠΤΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΚΈΠΤΟΝΤΕΣ...
STREET
PRESS
Αν υπάρχει κάτι "που αξίζει’’, αυτό είναι θαμμένο κάτω από τόνους χώματος. Όπου "χώμα": Άχρηστες πληροφορίες, μισερές αλήθειες, κακοήθη ψέματα, επιλεκτική προβολή, αποσιώπηση γεγονότων, τοξικές ιδεοληψίες, έντεχνες συρραφές, πληρωμένες δημοσιεύσεις, επιστημονική παραχάραξη, ψευδεπίγραφες αφηγήσεις, αμοιβαδικές ρητορείες, επιχειρήματα κομμένα και ραμμένα στην όποια αφήγηση. Όλα αυτά και άλλα τόσα, η "νεοελληνική πραγματικότητα’’ τα εκκρίνει με γοργούς ρυθμούς. Δυστυχώς ως κοινωνία έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα υλικά που θάβουν όλο και πιο πολύ την ίδια μας την υπόσταση. Μα υπάρχει κάτι "που αξίζει"; Η επίσημη επιτροπή για τον εορτασμό των 200 χρόνων στέκεται αμήχανη. Αναγκάζεται εκ του "θεσμικού ρόλου της" να μιλήσει για Επανάσταση, αλλά κρατάει με... φροντίδα [?] μακριά τον Λαό. "Λανσάρει" νομίσματα - υπερπαραγωγές που κοστίζουν 7.000 ευρώ, τσαντάκια των 380 ευρώ και βέβαια δεν παραλείπει να κάνει τεμενάδες στις Μεγάλες Δυνάμεις (εμπόρους όπλων και Ιστορίας), καλλιεργώντας μαζί με πολλούς Ιστορικούς το αφήγημα πως χωρίς αυτές θα ήμασταν ακόμα μία Οθωμανική Επαρχία. Οι κιτς "υπερπατριώτες" κάνουν διαγωνισμό φουστανελοφορίας, παραμορφώνουν το εθνικό φρόνημα με άναρθρες και μισάνθρωπες κραυγές, υπόσχονται Νέα Μακρονήσια στις ιστοσελίδες τους, βωμολοχούν και περιυβρίζουν νεκρούς με γκραφίτι. Ονειρεύονται νέα στρατοδικεία κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του Βασιλικού Επιτρόπου. Οι "εξεγερμένοι" βανδαλίζουν αγάλματα και προτομές, παθαίνουν κρίση με οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ελληνισμό πλην των πιτόγυρων, του Ικαριώτικου και του Μελιγαλά. Εκστασιάζονται με αποδομητικά συνθήματα. Μηδενίζουν και εχθρεύονται οτιδήποτε δεν ταιριάζει απόλυτα με την δική τους ονείρωξη.
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ
Άντα Κουγιά Γιάννης Ράγκος Γκανιάν Ηλέκτρα Τζώρτσου Αύγουστος Αγγελική Κοντού
Και τι γίνεται; Το να μην παίρνεις μέρος σε αυτό το κοινωνικό ξεχαρβάλωμα με όποιο κόστος, δεν είναι λίγο. Το να μην συμβάλλεις στην ταφή της Ιστορίας, να μην σκοτώνεις την μνήμη, να μην χειροκροτείς εκφυλισμένες εκδοχές της σύγχρονης Νεοελληνικής παράνοιας. Καμία προγονοπληξία, αλλά χωρίς ρίζες καρπός δεν βγαίνει. Υπάρχει κούραση. Αλλά χωρίς σκάψιμο τίποτα δεν προκύπτει. Χωρίς αυτόνομη σκέψη και αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων, χωρίς ανάκτηση της υπόστασής μας ως έθνος, ως λαός, ως κοινότητες και ωςάνθρωποι θα βρεθούμε και εμείς κάτω από τόνους χώματος.
Χρύσανθος Ξάνθης Θανάσης Καρανίκας
ΘΈΜΑΤΑ
Καλή λευτεριά με σκέψη και σκάψιμο!
[ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΟΔΑ] ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΙΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ
Δράσεις που να απευθύνονται στους πολλούς «Η στρατιωτική παρέλαση θα έπρεπε να είναι το ένα σκέλος της όλης τελετής. Το άλλο σκέλος έπρεπε να είναι ο πολιτισμός της Νέας Ελλάδας, που ήταν απών. Αυτός έπρεπε να επιδειχθεί στους ξένους προσκεκλημένους. Και έπρεπε να υπάρχει επίσης αντιπροσωπεία των κατοίκων του λεκανοπεδίου. Αντιπροσωπεία, αφού η πανδημία επέτρεπε μόνον σε λίγους τη φυσική παρουσία. Θα μπορούσαν οι διοργανωτές να έχουν προβλέψει ο κάθε δήμος να εκπροσωπηθεί με κληρωτό εκπρόσωπο και όλοι αυτοί να στέκονταν απέναντι από την εξέδρα των επισήμων με ένδειξη του δήμου που εκπροσωπούσαν. Έτσι δεν θα φαινόταν ότι όλη αυτή η τελετή ήταν μια επίδειξη σε λίγους εκλεκτούς ή που δέχτηκαν να ανταποκριθούν στην επίσημη πρόσκληση. Και έλειπε εκπρόσωπος εκείνου του κράτους που χωρίς υστερόβουλη απόφαση ήταν το πρώτο που αναγνώρισε το νέο ελληνικό κράτος: η Αϊτή! Άραγε είχε προσκληθεί; Ας ελπίσουμε ότι η έλλειψη της προβολής του πολιτισμικού σκέλους της νεότερης Ελλάδας θα βρεθεί τρόπος να διορθωθεί στη διάρκεια της χρονιάς. Και όχι με τα υπεράριθμα επιστημονικά συμπόσια και συνέδρια, αλλά με δράσεις που να απευθύνονται στο κοινό, στους πολλούς Έλληνες, με αίσθημα οφειλής στην ιστορία και με όραμα για το μέλλον. Με αίσθημα ευθύνης! Τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα δεν επαρκούν, δεν ανταποκρίνονται και δεν καλύπτουν το μέγεθος της ιστορικής πραγματικότητας. Είναι απλές νύξεις.»
ΉΤΑΝ ΣΤΑ 1860 ΌΤΑΝ Ο ΑΧΙΛΛΈΑΣ ΠΑΡΆΣΧΟΣ ΈΓΡΑΦΕ ΤΟΥΣ ΣΤΊΧΟΥΣ: «Εγείρου ο διάδοχος τοσούτων ημιθέων! Σχίσε του Φράγκου την στολήν, υιέ της φουστανέλλας! Αρνήσου τον πολιτισμόν των πλάνων Ευρωπαίων Και γίνου πάλιν Λιακατάς και Δράκος και Τζαβέλλας!»
info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις, για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Σπύρος Αποστολόπουλος // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904 Ατελιέ: Ηρώ Πιτσικάλη // Μυρτώ Στέλιου
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΎΛΛΟΥ είναι από τις ανασκαφές στους Δελφούς το 1894 και αναπαριστά τον Αντίνοο, έναν Έλληνα νέο εξαιρετικής ομορφιάς που ήταν ευνοούμενος και ερωμένος, του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού.
[ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ] Ο ΝΟΜΟΣ, Η ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ [ΜΙΚΡΈΣ ΙΣΤΟΡΊΕΣ] ΣΙΩΠΗΛΆ ΒΡΟΧΕΡΆ ΑΠΟΓΕΎΜΑΤΑ, ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΚΛΕΙΣΤΈΣ ΠΌΡΤΕΣ
ΜΙΛΗΣΑΜΕ
[ΣΕΡΓΙΟΣ ΜΟΣΧΟΝΑΣ] Ο ΜΕΣΑΊΩΝΑΣ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΑΣ. Ο ΜΕΣΑΊΩΝΑΣ ΑΛΛΙΏΣ.
WWW. ipolizei. gr
[ΕΚΔΟΣΗ]
Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068
«Τώρα θα με βάλω για ύπνο λίγο παραπάνω απ’ ό,τι συνήθως. Πείτε το μια αιωνιότητα» Σημείωμα αυτοκτονίας του Γιέρζι Κοζίνσκι (14.6.1933-3.5.1991) Είναι σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, καλειδοσκοπικός σαν τη βασίλισσα Ντάμα Κούπα. Φοράει δερμάτινα, choke collar, Vinyl ζώνη με μοσχοκάρφι απ’ όπου κρέμεται ένα dildo με άρωμα μάνγκο. Κραδαίνει ένα μαστίγιο με εννιά ουρές κι ένα ξυράφι Gaultier. «Ντύθηκες μηχανή του κιμά, Γιέρζι;» τον πειράζω, γιατί ξέρω ότι φοβάται το αίμα. Κοκκινίζει κι αποσύρεται στα παρασκήνια. Ξαναβγαίνει με ένα λευκό Tuxedo μάρκας Brion, σαν τον James Bond στο «Casino Royale», κι από κάτω ξώφτερνα Miyake στο χρώμα του πάγου. Κρατάει μια μακριά πίπα από ταρταρούγα. Πίνει ρούμι με κόκα-κόλα σε σκυλάδικο ποτήρι. Η έκφρασή του έχει κάτι απ’ τον Μάρτιν Σιν όταν αναδύεται απ’ το ποτάμι-μήτρα στην τελική σκηνή του «Αποκάλυψη τώρα». «Η πλήξη είναι πάντα αντεπαναστατική. Πάντα», λέει.
Ένα τρομακτικό πουλί από την Πολωνία Ο εβραϊκής καταγωγής Jerzy Kosinski (Jerzy Lewinkopf) γεννήθηκε στην Πολωνία το 1933 και εισέβαλλε σαν ταύρος στο λογοτεχνικό υαλοπωλείο των ΗΠΑ το 1965 με το αμφιλεγόμενο ημι-αυτοβιογραφικό «Βαμμένο πουλί», ένα σαδιστικό πόνημα με βίαιες σκηνές αιμομιξίας, κτηνοβασίας, βιασμού, ακρωτηριασμού κι άλλων φρικαλεοτήτων. Εξέδωσε δύο πολιτικά έργα, οκτώ μυθιστορήματα κι έγραψε το σενάριο του «Being There» (στα ελληνικά, «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς), βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημά του. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πάνω από τριάντα γλώσσες, οι πωλήσεις τους εκτιμώνται πολύ πιο πάνω από εβδομήντα εκατομμύρια αντίτυπα.
«Φοράω μάσκα»: Το μυθιστόρημα της ζωής του Η αγαπημένη έκφρασή του ήταν «Larvatus prodeo» («Φοράω μάσκα»), μια ατάκα των ηθοποιών στην αρχαία Ρώμη όταν έβγαιναν στην σκηνή. Συστηνόταν με διαφορετικά βιογραφικά ανάλογα με την περίσταση, έτσι που μοιάζει ακατόρθωτο να συνταχθεί η οριστική βιογραφία του. Έλεγε ότι στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (βλ. «Το βαμμένο πουλί») οι γονείς του τον φυγάδευσαν για να γλιτώσει απ’ τους Ναζί κι ότι επέζησε απ’ την κόλαση περιπλανώμενος στην Πολωνία και τη Ρωσία. Κατά μία άλλη εκδοχή, επιβίωσε σχετικά αλώβητα στην οικογενειακή εστία. Έχει γραφεί ότι ο δρόμος του για τις ΗΠΑ άνοιξε όταν έπεισε τους Σοβιετικούς πως πήρε μια υποτροφία από ένα φανταστικό αμερικανικό ίδρυμα, προσκομίζοντάς έγγραφα κι αλληλογραφία, που είχε συντάξει ο ίδιος. Οι δυο γάμοι του, το 1962 με την Αμερικανίδα βασίλισσα του χάλυβα, Mary Hayward Weir, και το 1968 με την Katherina «Kiki» von Fraunhofer, γόνο της βαυαρικής αριστοκρατίας, τον έμπασαν στο τζετ σετ. Σύμφωνα με άρθρο του «The Village Voice» του 1982, το «Βαμμένο πουλί» και το «Being There» ήταν προϊόντα λογοκλοπής, που ανέθεσε σε άλλους να γράψουν, χωρίς φυσικά να τους μνημονεύσει. Διηγούταν ότι τον Αύγουστο του 1969 προσκαλέστηκε στο σπίτι των Πολάνσκι-Τέιτ στο Χόλυγουντ (ήταν συμφοιτητές με τον Ρόμαν στο πανεπιστήμιο του Λοτζ στην Πολωνία), αλλά τα μπαγκάζια του χάθηκαν στη Νέα Υόρκη και δεν πρόλαβε το πάρτι (ήταν αυτό όπου η Σάρον σφαγιάστηκε μαζί με άλλους καλεσμένους από μέλη της «οικογένειας» Μάνσον). Ο Πολάνσκι τον διέψευσε λέγοντας ότι το εφηύρε για λόγους δημοσιότητας.
Ποιος φοβάται τον Κοζίνσκι Βρέθηκε νεκρός το Μάιο του 1991 στο Μανχάταν. Το προηγούμενο βράδυ έδειχνε ευδιάθετος στο πάρτι του συγγραφέα Γκέι Ταλέσε στο Άπερ Ιστ Σάιντ. Αργότερα, έφτιαξε ένα κοκτέιλ από βαρβιτουρικά και ρούμι με κόκα κόλα, ξάπλωσε στην μπανιέρα κι έδεσε στο κεφάλι του μια σακούλα. Κάποτε έκανε ένα πείραμα: Οκτώ χρόνια μετά το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ για το καθηλωτικό μυθιστόρημά του «Steps», επέτρεψε σε κάποιον να αλλάξει τον τίτλο και να το υποβάλει για έκδοση: Το απέρριψαν δεκατρείς ατζέντηδες και δεκατέσσερις εκδότες, ανάμεσα τους κι ο δικός του. Ο Κοζίνσκι έγραψε την πιο θανάσιμα συμπυκνωμένη πρόζα που γράφτηκε ποτέ, εγχειρίζοντας την ανθρώπινη κατάσταση με την ψυχαναλυτική ψυχρότητα ενός νυστεριού και τη νοσηρή ακρίβεια ενός Ντεμπόρ που κάνει γαργάρα με σπιντάκια: Στα κείμενά του δεν μπορείς να αφαιρέσεις ούτε κόμμα, να προσθέσεις ούτε τελεία – είναι φρικωδώς τέλεια. Στην Ελλάδα εκδόθηκαν παλιά τα «Steps» και «Being there» από τον «Γαλαξία» και τον «Ερμεία», αλλά πλέον κυκλοφορεί μόνο το «Βαμμένο πουλί» (μτφρ.: Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. «Μεταίχμιο», 2017).
Ακροστιχίδα Γκανιάν#7-Κοζίνσκι
Γιατί Κλαις Ανόητε Ντερβέναγα Ιεραρχώντας Ασύνειδα Νεάζεις
*
Γκανιάν-Κοζίνσκι
www.polo.gr
POLO Bags
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - SHOW ROOM: ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ 62 | Π. ΦΑΛΗΡΟ | Τ: 210 94 28 200 | F: 210 94 30 188 | sales@polo.gr
ΑΘΗΝΑ Η ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Μια περιήγηση σε τόπους της Αθήνας, όπου τα ανθρώπινα πάθη και η Ιστορία διασταυρώθηκαν με τη βία και τον θάνατο. Μια καταγραφή των σκοτεινών πλευρών της αθηναϊκής πατριδογνωσίας, απ’ όπου αναβλύζει η απωθημένη αστεακή «μνήμη του αίματος»
photo: Κατερίνα Ράγκου
Γράφει ο Γιάννης Ράγκος
Αριστερά: Το αυτοκίνητο του Χρήστου Λαδά μπροστά στον «Παρνασσό», διάτρητο από τα θραύσματα της χειροβομβίδας. Δεξιά: Το σημείο της δολοφονίας, όπως είναι σήμερα.
ΠΛΑΤΕΊΑ ΚΑΡΎΤΣΗ: Δολοφονήστε τον υπουργό Δικαιοσύνης!
Τα τελευταία χρόνια, η γοητευτική πλατεία Καρύτση (ή Καρύκη) συγκαταλέγεται στις δημοφιλέστερες περιοχές διασκέδασης του ιστορικού κέντρου της
Αθήνας. Όμως, στο σημείο αυτό το 1948 διαπράχθηκε και μία από τις γνωστότερες πολιτικές δολοφονίες στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Η πλατεία Καρύτση (Καρύκη) πήρε το όνομά της από την ομώνυμη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (βασιλική με τρούλο), η οποία κατασκευάστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στη θέση μεσαιωνικού ναού που ανήκε στην ιστορική αθηναϊκή οικογένεια Καρύκη. Δίπλα βρίσκεται το θέατρο «Μουσούρη», που πρωτολειτούργησε το 1934, αρχικά ως θέατρο «Αλίκη» (μετά την Κατοχή, στέγασε για μικρό χρονικό διάστημα το «Θέατρο Τέχνης» του Κ. Κουν), ενώ απέναντι το εντυπωσιακό νεοκλασικό μέγαρο (1890) του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», ενός από τα σημαντικότερα πνευματικά σωματεία της χώρας που λειτουργεί από το 1865. Στον δρόμο μεταξύ των τριών αυτών κτηρίων, το Μεγάλο Σάββατο 1 Μαΐου 1948 η Αριστερά κατάφερε το πλέον θεαματικό πλήγμα στον στενό πυρήνα του «αστικού κόσμου» κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949): τη δολοφονία του υπουργού Δικαιοσύνης, Χρήστου Λαδά. Ο 57χρονος Λαδάς είχε θεωρηθεί ως ο βασικός υπεύθυνος για το κλίμα τρομοκρατίας και τις μαζικές εκτελέσεις κομμουνιστών που είχαν εντατικοποιηθεί από τα τέλη του 1947, καθώς μεταξύ άλλων είχε εισηγηθεί και την επιβολή ιδιαίτερα αυστηρών νομοθετημάτων για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η απόφαση για τη δολοφονία του εντασσόταν στο σχέδιο της ηγεσίας της Αριστεράς για εξάπλωση της ένοπλης πάλης στα αστικά κέντρα, μέσω των ομάδων της «Στενής Αυτοάμυνας» που συνι-
στούσαν τον ένοπλο βραχίονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στις πόλεις. Για την επίθεση κατά του Λαδά, επιλέχτηκε ο 22χρονος Ευστράτιος Μουτσογιάννης, μέλος της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα), της ένοπλης πολιτικής οργάνωσης του ΚΚΕ. Λίγο πριν από τις 9 το πρωί της 1ης Μαΐου, ο Λαδάς με τη σύζυγο και την κόρη του βγήκαν από το σπίτι τους στην πλατεία Καρύτση και επισκέφθηκαν την εκκλησία για να κοινωνήσουν. Μετά, η σύζυγος και η κόρη του επέστρεψαν στο σπίτι, ενώ ο ίδιος επιβιβάστηκε στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο για να μεταβεί στο υπουργείο. Εκτός από τον οδηγό, σε αυτό βρισκόταν ακόμη ο αστυφύλακας Σπύρος Αγγέλου. Μόλις το αυτοκίνητο ξεκίνησε κι ενώ βρισκόταν μπροστά στο κτήριο του «Παρνασσού», ο Μουτσογιάννης ντυμένος σκόπιμα με στολή σμηνίτη, το πλησίασε και πέταξε στο εσωτερικό μία χειροβομβίδα. Από την έκρηξη, ο Λαδάς τραυματίστηκε βαριά «εις την αριστεράν και δεξιάν νεφρικάς χώρας και εις το τριχωτόν της κεφαλής» (Το Βήμα, 2.5.1948). Αμέσως μετά, ο Μουτσογιάννης τράπηκε σε φυγή, μέσω της οδού Ανθ. Γαζή, καταδιωκόμενος από τον Αγγέλου και αστυνομικούς του παρακείμενου Α΄ Αστυνομικού Τμήματος. Στην προσπάθειά του να διαφύγει εκσφενδόνισε προς το μέρος των διωκτών του δύο χειροβομβίδες, που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός αστυφύλακα και τον τραυματισμό δύο συναδέλφων του, ενώ μία τρίτη δεν εξερράγη. Λίγα λεπτά μετά, συνελήφθη κτυπημένος από σφαίρες των αστυνομικών στο θώρακα και το μηρό. Την ίδια στιγμή, ο βαρύτατα τραυματισμένος υπουργός προσκομιζόταν στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών ξεψύχησε στις 10.20΄ το βράδυ της ίδιας μέρας.
#02
Λίγες ώρες μετά την επίθεση, η κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο στην Αττική, ενώ στις 4 Μαΐου, ως αντίποινα για τη δολοφονία, εκτελέστηκαν 154 κομμουνιστές, που είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα διαπραχθέντα κατά την Δεκεμβριανήν στάσιν» και άλλα αδικήματα. Στο μεταξύ, ο Μουτσογιάννης, ανακρινόμενος στο «Ιπποκράτειο» όπου είχε μεταφερθεί, κατονόμασε ορισμένους από τους συνεργάτες του, οι οποίοι συνελήφθησαν το επόμενο διάστημα. Η δίκη για τη δολοφονία πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 18-21 Ιουνίου 1948 στο Έκτακτο Στρατοδικείο της Αθήνας. Κατηγορούμενοι ήταν έντεκα στελέχη του ΚΚΕ, που σύμφωνα με το κατηγορητήριο εμπλέκονταν στην υπόθεση. Οκτώ από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ανάμεσά τους και ο Μουτσογιάννης, του οποίου όμως η ποινή λίγο αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά πιθανώς επειδή κατά τη διάρκεια της δίκης ομολόγησε την πράξη του και εξέφρασε την μεταμέλειά του (Αστυνομικά Χρονικά, τχ. 23ο, 1.5.1954). Ο Μουτσογιάννης, ο οποίος στο μεταξύ ασπάστηκε τη διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποφυλακίστηκε τελικά ο 1964 μετά από γενική αμνηστία που παραχώρησε η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. Λίγο καιρό μετά τη δολοφονία, η οδός όπου αυτή διαπράχθηκε μετονομάστηκε προς τιμήν του δολοφονημένου υπουργού από «Εδουάρδου Λω» σε «Χρήστου Λαδά», όπως εξακολουθεί να ονομάζεται. Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι ανεξάρτητος (freelance) δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίες εκδόσεις του: το αστυνομικό μυθιστόρημα «Μυρίζει αίμα» (Καστανιώτης, 2019) και το κόμικ «Ληστές» (Polaris, 2020) σε σενάριο δικό του και σχέδια Γιώργου Γούση.
ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ
Chiara Frugoni Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ Γυαλιά, κουμπιά και άλλες μεσαιωνικές εφευρέσεις Ένα βιβλίο της γνωστής ιταλίδας ιστορικού του Μεσαίωνα, Κιάρας Φρουγκόνι (Chiara Frugoni), με πολλά και ιδιαίτερα κείμενα που συνθέτουν το πρώτο βιβλίο της σειράς μας Ο Μεσαίωνας αλλιώς. Μια εκδοτική «Σειρά» που αποσυνθέτει την ιδέα που πολλοί ακόμη επιθυμούν να διατηρήσουν για τη Μεσαιωνική Εποχή. Διαβάζοντας το βιβλίο θα κατανοήσουμε πως η χιλιόχρονη ιστορική περίοδος από τον 5ο μέχρι και τον 15ο αιώνα δεν είχε κατακλυστεί από τον «σκοταδισμό· ένα επίθετο που, ακόμη και σήμερα, διάφοροι επιθυμούν να αποδίδουν στην εποχή αυτή.
Ιωάννης Μ. Μιχαλακόπουλος ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ Βιωματικοί «περίπατοι» στην ιστορία του άστεως Η παρούσα έκδοση φιλοδοξεί να ταξιδέψει τον αναγνώστη στην παλιά Αθήνα, μέσα από τα μονοπάτια της πίστης και όχι μόνον. Προς τούτο, δανειζόμαστε αρχικά γνώσεις από τομείς όπως η αρχιτεκτονική, η ιστορία, η λογοτεχνία και η λαογραφία. Στη συνέχεια, ο ανώνυμος εξερευνητής του Άστεως παίρνει τη σκυτάλη βάζοντας στο σακίδιό του τα ανωτέρω «υλικά» και πραγματοποιεί δώδεκα βιωματικούς «περιπάτους» σε ισάριθμους (συνήθως πολύ μικρούς) ναούς της Πόλης.
ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Θήρας 19 _ Κυψέλη _ τ.: 216 93 90 230 e.: ekdoseislogotypo@gmail.com
www. lo g o-typo . g r
ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ: Ο νόμος, η τάξη κι ο λαϊκός περίπατος ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΟΝΤΟΥ Το κτιριακό συγκρότημα της Ευελπίδων στο Πεδίον του Άρεως στέκεται στην ίδια ακριβώς θέση, αυτόπτης μάρτυρας της ζωής της πόλης, για πάνω από 120 χρόνια. Η ιστορία ξεκινά το μακρινό 1828 όταν ο Καποδίστριας αποφασίζει να ενισχύσει τον τακτικό στρατό με ικανά εκπαιδευμένα στελέχη, τα οποία και θα αποτελούσαν «την καλήν ελπίδα του έθνους».
Έτσι, προχώρησε στη σύσταση στρατιωτικής σχολής και ονόμασε τους πέντε πρώτους αποφοίτους της «Ευέλπιδες». Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της σχολής ωστόσο, ο προσανατολισμός της ήταν περισσότερο τεχνικός-τεχνολογικός και λιγότερο στρατιωτικός, στο πρότυπο της Πολυτεχνικής Σχολής της Γαλλίας. Η μεταφορά στο Πεδίον του Άρεως θα γίνει αρκετά αργότερα στα τέλη του 19ου, όταν η ανάγκη επέκτασης και δημιουργίας νέων κτιριακών υποδομών οδήγησε στη μετεγκατάσταση της σχολής. Οι αντιδράσεις για τη μεταφορά δεν έλειψαν, καθώς το Πεδίον του Άρεως την εποχή εκείνη ήταν εντελώς αποκομμένο από την πόλη. Μια ερημική έκταση περικυκλωμένη από δυο χειμάρρους, τον Κυκλόβορο που πήγαζε απ’ τα Τουρκοβούνια και το χείμαρρο του Αγίου Στυλιανού, που διαρρέοντας το Πεδίο, κατέληγαν στην πλατεία Βάθη. Μέχρι το
1880 η περιοχή χρησιμοποιούνταν ως χώρος περιπάτου για τους Αθηναίους, αλλά και τους βασιλείς ακόμη, αφού δεν υπήρχαν και πολλοί άλλοι δημόσιοι χώροι κατάλληλοι για βόλτα και δημόσιες συναθροίσεις. Μέσα στη δεκαετία του ‘80, ολοκληρώθηκε η διαμόρφωση της πλατείας Ομονοίας και το ενδιαφέρον των πολιτών μετατοπίστηκε. Με δωρεά του Γεωργίου Αβέρωφ, στα 36,4 στρέμματα που παραχωρούνται στη Σχολή, χτίζονται 11 ανεξάρτητα και μεγαλοπρεπή κτίρια. Τα σχέδια ανήκαν στο γνωστό και μη εξαιρετέο Ερνέστο Τσίλερ, τον άνθρωπο που διαμόρφωσε το νεοκλασικό ύφος της πόλης. Το «πλουμιστό» ωστόσο στυλ του Γερμανού αρχιτέκτονα δεν ήταν ταιριαστό με το αυστηρό ύφος που θα άρμοζε σε μια στρατιωτική ακαδημία κι έτσι η επίβλεψη της ανέγερσης ανατέθηκε στον στρατιωτικό αρχι-
τέκτονα Ιφικράτη Κοκκίδη. Το αποτέλεσμα ήταν τα κτίρια του συγκροτήματος να μην θυμίζουν σε τίποτα εξωτερικά το έντονα διακοσμητικό στυλ του Τσίλερ. Μοναδική εξαίρεση το Αβερώφειο Μέγαρο επί της οδού Μουστοξύδη, το οποίο και σήμερα ανήκει στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης και αποτελεί έδρα της ΣΕΘΑ ( Σχολή Εθνικής Αμύνης). Το Αβερώφειο πραγματικά ξεχωρίζει μέσα στο συγκρότημα για το έντονο διακοσμητικό χαρακτήρα και τη μεγαλοπρέπεια του. Ο μεγάλος κήπος με τα γλυπτά, το ιωνικού ρυθμού πρόπυλο και τα κορινθιακά κιονόκρανα του δεύτερου ορόφου εκατέρωθεν των παραθύρων, το καθιστούν τυπικό δείγμα νεοκλασικισμού ενώ σήμερα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο από το ΥΠΠΟΑ.
ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ: Ο νόμος, η τάξη κι ο λαϊκός περίπατος
Μετά την ανέγερση του συγκροτήματος της Σχολής Ευελπίδων, προχωρά και η διαμόρφωση του Πεδίου του Άρεως. Το 1927 το πάρκο παραχωρείται στην «Επιτροπή Δημοσίων Κήπων και Δενδροστοιχιών Αθηνών», η οποία αναλαμβάνει την μελέτη της διαμόρφωσης του σε άλσος. Η διαδικασία λόγω έλλειψης πόρων προχωρούσε αργά, μέχρι που το 1934 ο δήμος Αθηναίων ανέλαβε τα έξοδα της διαμόρφωσης. Το έργο θα ολοκληρωθεί το 1949 οπότε το Πεδίον του Άρεως παίρνει την τελική του μορφή όπως το γνωρίζουμε σήμερα αποτελώντας το δεύτερο μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου του δήμου Αθηναίων. Στα χρόνια αυτά διαμορφώνονται και οι γειτονικές της Σχολής συνοικίες: Κυψέλη, Πολύγωνο και Γκύζη. Από την αρχή του 20ου ο χαρακτήρας της ευρύτερης περιοχής της Ευελπίδων θα είναι ετερόκλιτος. Από τη μια η ύπαρξη της σχολής προσδίδει κύρος στην περιοχή και χτίζονται ευρύχωρες πέτρινες νεοκλασικές μονοκατοικίες για να στεγάσουν της οικογένειες της αναδυόμενης αστικής τάξης, από την άλλη η έλευση των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής κι εγκατάστασή τους στους προσφυγικούς αυτοσχέδιους συνοικισμούς του Πολυγώνου και της Αλεξάνδρας θα αλλοιώσουν το αριστοκρατικό προφίλ της.
Μετά τον πόλεμο και τα Δεκεμβριανά, η περιοχή υπέστη μεγάλες φθορές αφού ολόκληρα κτίρια γκρεμίζονταν για τη δημιουργία οδοφραγμάτων, έτσι τα αστικά στρώματα μετοικίζουν σε πιο ασφαλείς περιοχές. Όταν το 1982 η σχολή μεταφέρεται στη Βάρη και στη θέση της εγκαθίστανται τα δικαστήρια, η ευρύτερη περιοχή της Ευελπίδων έχει αλλάξει ριζικά χρώμα και χαρακτήρα. Ήδη από τη δεκαετία του ’60 η αστική τάξη επιλέγει την αποκέντρωση και οι εξοχικές κατοικίες της Κηφισιάς και των βορίων προαστίων τείνουν να γίνουν μόνιμες. Οι πολυκατοικίες που χτίζονται μαζικά χωρίς σχεδιασμό, από το ‘50 έως το ‘70, δημιουργούν ένα ασφυκτικό τοπίο που σε συνδυασμό με το νέφος και το κυκλοφοριακό χάος που επικρατούν πλέον το '80, οδηγούν τις εναπομείνασες εύπορες οικογένειες εκτός κέντρου. Το ίδιο το Πεδίον του Άρεως παρακμάζει κι ερημώνει. Τον τόνο πλέον δίνει η ζωή που διαμορφώνεται με άξονα τα δικαστήρια. Δικηγορικά γραφεία, καφενεία, μαγειρία, ταχυφαγεία και εμπορικά καταστήματα κατακλύζουν την περιοχή, εξυπηρετώντας τις ανάγκες της νέας εποχής στην Ευελπίδων. Από τη δεκαετία του ‘90, η ευρύτερη περιοχή υποβαθμίζεται συστηματικά με αποκορύφωμα τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Σήμερα η περιοχή που ονομάζουμε Ευελπίδων αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των αντιφάσεων και των αντιθέσεων της πολυπολιτισμικής και πολυμορφικής μας πρωτεύουσας. Το ιστορικό συγκρότημα της Ευελπίδων στεγάζει τα δικαστήρια και συνορεύει με το δεύτερο μεγαλύτερο άλσος της Αθήνας, μοναδική διέξοδο για το λαϊκό περίπατο των πυκνοκατοικημένων μικροαστικών συνοικιών που το περιβάλλουν. Στη διάρκεια της ημέρας είναι από τις πιο ζωντανές περιοχές της Αθήνας, ειδικά στην περίοδο της καραντίνας. Τα δικαστήρια μοιάζουν με πολύβουη κυψέλη: καλοντυμένοι δικηγόροι μπαινοβγαίνουν με καφέδες ανά χείρας και ντοσιέ υπό μάλης, η πιάτσα των ταξί απλώνεται σαν κίτρινη διαχωριστική γραμμή κατά μήκος της Ευελπίδων, καφετέριες , κόσμος όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων στο Πεδίον του Άρεως, ένας κόσμος πολύχρωμος αλλά κατά βάση λαϊκός εκεί. Το βράδυ πέφτει, η κυψέλη των δικαστηρίων ησυχάζει, η κυκλοφορία στην Ευελπίδων σπάει, τα φώτα λιγοστά, το πάρκο ερημώνει, τώρα εδώ απαντούν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι του, οι άστεγοι. Θα στήσουν πάλι όπως όπως το αυτοσχέδιο νοικοκυριό τους για τη νύχτα που ‘ρχεται, με το πρώτο φως θα το ξεστήσουν και πάλι απ΄την αρχή…
Η πόλη των Αθην(αι)ών απέκτησε την δική της σχολή εκπαιδευτών σκύλων, στους Αμπελόκηπους Γιατί όσο σημαντική είναι η εκπαίδευση του σκύλου, άλλο τόσο είναι και η σωστή εκπαίδευση των εκπαιδευτών. Όσο περνάν τα χρόνια αυξάνονται στην Ελλάδα αυτοί που επιλέγουν έναν σκύλο για κατοικίδιο. Ο σκύλος μπορεί να φέρει απεριόριστη χαρά σε ένα σπίτι, αλλά και μία σειρά από κινήσεις που πρέπει να γίνουν ώστε να μάθει τόσο το ζώο να συμβιώνει αρμονικά με τον κηδεμόνα του, όσο και ο κηδεμόνας με το ζώο. Η σχολή εκπαίδευσης σκύλων Themis Fousias K9 ξεκίνησε τη λειτουργία της στη Θεσσαλονίκη την Άνοιξη του 2018 από τον επαγγελματία εκπαιδευτή σκύλων Θέμη Φούσια και πλέον είναι η μεγαλύτερη σε όλη την Ελλάδα με παραρτήματα σε 16 πόλεις. Και ενώ, αν έμενες στην Αθήνα, και ήθελες να εκπαιδεύσεις τον σκύλο σου, μπορούσες να βρεις έναν εκπαιδευτή της σχολής Themis Fousias K9 ήδη από το 2019, πριν από λίγους μήνες άνοιξε και σχολή εκπαιδευτών στην πρωτεύουσα, σε περίπτωση που σου πέρασε από το μυαλό να μάθεις κι εσύ τα «μυστικά» του επαγγέλματος και δεν ήθελες να τρέχεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Εκπαιδεύοντας τους εκπαιδευτές Πολύ ευχάριστο είναι το γεγονός ότι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να ασχοληθούν με το επάγγελμα του εκπαιδευτή. Είναι ένα επάγγελμα που όπως αναφέρει και ο Θέμης, «επειδή η κυνοφιλία στην Ελλάδα ουσιαστικά τώρα ξεκινάει, υπό την έννοια ότι πλέον πολλά σπίτια έχουν σκύλο για κατοικίδιο, μονίμως εξελίσσεται». Χωρίς κανένα περιορισμό στο όριο ηλικίας, μέσα σε τέσσερις μήνες μπορείς να πάρεις το πτυχίο του εκπαιδευτή από την Themis Fousias K9 και κάνοντας έναρξη επαγγέλματος να ξεκινήσεις να εργάζεσαι πάνω στο αντικείμενο. Ο Θέμης πολύ τίμια επισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό, «Εδώ να πούμε ότι από καμια σχολή δεν βγαίνεις απολύτως έτοιμος εκπαιδευτής, σου παρέχονται όλες οι γνώσεις για να ξεκινήσεις, αλλά από κει και πέρα φυσικά χρειάζεσαι σιγάσιγά την εμπειρία, χρειάζεται να μάθεις επιπλέον πράγματα, να ψαχτείς και μόνος σου και να ασχολείσαι με το αντικείμενο καθημερινά». Όσον αφορά το πρόγραμμα της σχολής, υπάρχουν τα θεωρητικά μαθήματα που χρειάζεται να παρακολουθήσει ο εκπαιδευόμενος και παράλληλα γίνεται πρακτική με τον σκύλο του κάθε εκπαιδευόμενου. Πολύ σημαντικό είναι και το κομμάτι της πρακτικής σε ρεαλιστικές συνθήκες με τους πελάτες, όπου οι εκπαιδευόμενοι πηγαίνουν σε μαθήματα άλλων εκπαιδευτών της σχολής και βλέπουν στην πράξη πώς δουλεύουν όσα αποκόμισαν από την θεωρία. Στη σχολή επίσης προσφέρονται σεμινάρια φωτογραφίας και σεμινάρια κτηνιατρικής για πρώτες βοήθειες σε σκύλους. Επίσης, παρέχονται σεμινάρια marketing και management
Themis Fousias K9
αφού, όπως εξηγεί ο Θέμης, στην ουσία ένας εκπαιδευτής έχει να κάνει με πελάτες και χρειάζεται να ξέρει πώς θα παρουσιαστεί μπροστά στον άνθρωπο που επιθυμεί να εκπαιδεύσει τον σκύλο του για να καταφέρει να τον εμπιστευτεί προκειμένου να ακολουθήσει τις οδηγίες του και να είναι ωφέλιμη η διαδικασία της εκπαίδευσης. Χαρακτηριστικά αναφέρει, με λίγη δόση χιούμορ και αρκετής κυνικότητας, «ουσιαστικά η όλη αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε εκπαιδευτές σκύλων, είμαστε εκπαιδευτές ανθρώπων που έχουν σκύλο. Το εκπαιδευτής σκύλων για μένα είναι λίγο παραπλανητικό. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον σκύλο. Ουσιαστικά εμείς εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους κι αυτοί με τη σειρά τους εκπαιδεύουν τον σκύλο τους, για να μάθουν να ακούνε τους ίδιους και όχι μόνο τον εκπαιδευτή». Αυτό που εμένα με έκανε να εμπιστευτώ και να εκτιμήσω απόλυτα τους ανθρώπους και την φιλοσοφία αυτής της σχολής, πέρα από τις γνώσεις και την ειλικρίνεια που έχουν, είναι το γεγονός ότι ασχολείται αποκλειστικά με το θέμα της εκπαίδευσης των σκύλων και όχι με παραπλήσιες παροχές όπως εκτροφή, grooming, αγοραπωλησίες. Επίσης, κύρια δραστηριότητα της σχολής είναι η εκπαίδευση των family dogs με στόχο να υπάρχει μία αρμονική συμβίωση με τον σκύλο μέσα σε μία οικογένεια και σε ένα σπίτι. Για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνηση, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί τους είτε τηλεφωνικά είτε μέσω των social media και της επίσημης ιστοσελίδας, όπου μπορείτε να βρείτε και επιπλέον υλικό.
@themisfousias.k9
Themis Fousias K9
T.: 698 96 79 999
www.themisfousiask9.gr Αναλυτικά η συνέντευξη του Θέμη, αλλά και του Νίκου που είναι εκπαιδευτής σκύλων την σχολής, θα δημοσιευτεί στο ipolizei.gr
ΜΕ ΉΣΑ ΜΙΛ ΘΈΜΗ ΟΝ ΜΕ Τ ΤΗΝ ΓΙΑ ΤΩΝ ΥΣΗ Ν. Ε Δ Ί Α ΕΚΠ ΑΙΔΕΥΤΏ σου Κ Ε Π ς Τζώρτ λέκτρα της Η
Σέργιος Μοσχονάς Ο ΜΕΣΑΊΩΝΑΣ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΑΣ. Ο ΜΕΣΑΊΩΝΑΣ ΑΛΛΙΏΣ. Συζητώντας για μια παρεξηγημένη εποχή της Ιστορίας. Η συζήτηση που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά. Ασυνήθιστα. Λόγω των καιρών που δεν επιτρέπουν την ανθρώπινη επαφή. Μια δύσκολη εποχή, που κάτι θυμίζει από τις επιδημίες του Μεσαίωνα. Ο Σέργιος Μοσχονάς είναι υπ. Δρ. Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολείται τα τελευταία χρόνια με τη μετάφραση ιστορικών έργων από τα ιταλικά. Μιλήσαμε με αφορμή τον νεοσύστατο εκδοτικό οίκο ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ και τη συνεργασία για μια σειρά που αφορά αποκλειστικά στον Μεσαίωνα. ΣΥΝΕΝΤΕΞΗ Σ Τ Η Ν Α Ν ΤΑ Κ Ο Υ Γ Ι Α
Στόχος είναι να φέρουμε τον Έλληνα αναγνώστη κοντά σε βιβλία που θα εξιστορούν τον Μεσαίωνα όπως αυτός πραγματικά υπήρξε.
Mε αφορμή λοιπόν τη νέα σειρά «ο Μεσαίωνας αλλιώς», θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας από τον τίτλο της σειράς. Τι εννοείτε «αλλιώς»; Καταρχάς ευχαριστώ το περιοδικό σας για την πρόσκληση αυτή. Ο Μεσαίωνας αλλιώς! Διαφορετικά, δηλαδή, από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Μέσα από μια νέα – για το ευρύ κοινό – οπτική γωνία, έχοντας μια νέα προοπτική και έναν νέο στόχο. Μια νέα πρόταση για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Είναι παράδοξο, ίσως και προκλητικό για κάποιον επιστήμονα, το ότι ακόμη και σήμερα εκδίδονται βιβλία που κάνουν λόγο μόνο για έναν «σκοτεινό» Μεσαίωνα, για αιώνες όπου τίποτα δεν συνέβη, όπου όλα έμεναν στάσιμα. Η ίδια η έννοια του Μεσαίωνα οδηγήθηκε να είναι συνώνυμο του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης. Ωστόσο, η ιστορία έρχεται να ανατρέψει αυτή την αντίληψη. Στόχος είναι να φέρουμε τον Έλληνα αναγνώστη κοντά σε βιβλία που θα εξιστορούν τον Μεσαίωνα όπως αυτός πραγματικά υπήρξε. Επιπλέον, η Σειρά αυτή των εκδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ έπρεπε να έχει ένα δικό της λογότυπο, κάτι που να τη διακρίνει. Επιλέξαμε, λοιπόν, ένα μεσαιωνικό νοταριακό σημείο, το signum (το λογότυπο, δηλαδή) ενός διάσημου γενοβέζου συμβολαιογράφου του 15ου αιώνα που ονομαζόταν Biagio Assereto*. Άδικα, λοιπόν, κυριαρχεί η άποψη ότι ο Μεσαίωνας ήταν εποχή σκοταδισμού; Φυσικά! Καμία εποχή δεν είναι ρόδινη, καμία ιστορική περίοδος δεν περιβάλλεται μόνο από ευτυχή γεγονότα και, σίγουρα, δεν εσωκλείει στους κόλπους της μια διαχρονική ευημερία. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι φτωχοί αλλά και πλούσιοι, παντού υπήρξαν πόλεμοι αλλά και μέρες γαλήνης. Για να κατανοήσουμε τον Μεσαίωνα, όπως και κάθε άλλη εποχή της Ιστορίας, θα πρέπει να μεταφερθούμε στον εκεί τόπο αλλά και στον τότε χρόνο – όσο δύσκολο κι αν αυτό ακούγεται. Δεν είναι πάντοτε ορθό, επομένως, να κρίνουμε την Ιστορία με τις δικές μας προσλαμβάνουσες. Να φέρω ένα παράδειγμα πιο κοντινό σε εμάς: τον Εικοστό αιώνα. Σας φαίνεται ελάχιστα «βάρβαρος»; Ξεκίνησε με έναν Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθούμενο από τη Μεγάλη Ύφεση που έφερε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έπειτα ο δυτικός κόσμος της Ευρώπης βίωσε την ειρήνη· γνώρισε μια άνθιση στις τέχνες και στα γράμματα τις επόμενες δεκαετίες κι έπειτα μια οικονομική ευημερία που οδήγησε σε μια νέα μεγάλης διάρκειας ύφεση αλλά και σε
συγκρουσιακές πολιτικές. Την ίδια περίοδο ο δυτικός κόσμος συνέχιζε να πολεμά και να δημιουργεί πολέμους σε άλλα μήκη και πλάτη. Για να απλουστεύσουμε τη σκέψη μας θα λέγαμε πως έτσι έγιναν τα πράγματα και στον Μεσαίωνα με μόνη διαφορά τον χρόνο. Ο χρόνος είναι για την Ιστορία κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: δεν «τρέχει» όλη η Ιστορία με την ίδια ταχύτητα! Η Σύγχρονη Εποχή δεν βαδίζει παράλληλα με το παρελθόν: κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα και με επιτάχυνση κι επομένως, ίδιας φύσης γεγονότα χρειάζονταν περισσότερο χρόνο στο παρελθόν για να εξελιχθούν. Ας προσπαθήσουμε – μέσα από τις αναγνώσεις που θα προσφέρει η καινούργια Σειρά των εκδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ – να φανταστούμε μια «όμορφη Ευρώπη των πόλεων και των Πανεπιστημίων», όπως έγραφε ο σπουδαίος ιστορικός του Μεσαίωνα, Ζακ Λε Γκόφ, με τα κάστρα και τα λιμάνια, τους δρόμους και τα πλοία, με τις μεγάλες αγορές που ξεχείλιζαν από πολύτιμα αγαθά. Ας διαβάσουμε τα πολλά αριστουργήματα ποίησης και πεζογραφίας που άφησαν πίσω τους μεσαιωνικοί άνθρωποι όπως ο Δάντης, ο Βοκάκιος, ο Τσώσερ, ο Κρετιέν ντε Τρουά και πολλοί άλλοι! Και ας προσεγγίσουμε αυτή τη δημιουργική εποχή της ανθρωπότητας μέσα από το υπεύθυνο έργο σύγχρονών μας ειδικών ιστορικών. Ας ταξιδέψουμε σ' αυτή την εποχή κι ας κρατήσουμε στη σκέψη μας πως μοιάζουμε σε πολλά σημεία με τους μεσαιωνικούς ανθρώπους, διότι ο Μεσαίωνας βρίσκεται ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Και σήμερα προστρέχουμε στο κερί, όταν ξαφνικά υπάρξει διακοπή του ηλεκτρισμού. Ο Μεσαίωνας βρίσκεται σε κάποιες συνήθειές μας, σε εμπορικές πρακτικές, σε οικονομικές διαδικασίες. Βρίσκεται στο επίκεντρο της λογοτεχνίας, του θεάτρου αλλά και του κινηματογράφου. Ο Μεσαίωνας, επομένως, αποτελεί μια εποχή με πολλά ελκυστικά στοιχεία την οποία ανακαλύπτουμε συνεχώς... Υπάρχει «Ελληνικός Μεσαίωνας»; Ο Μεσαίωνας, είναι μια έννοια που επινοήθηκε στο τέλος του «Μεσαίωνα» και δεν υπάρχει με τον τρόπο που συχνά τον φανταζόμαστε. Ας ξεκινήσουμε έχοντας αυτό το δεδομένο ξεκάθαρα διατυπωμένο. Ο Μεσαίωνας (οι μέσοι, οι ενδιάμεσοι χρόνοι, δηλαδή), μια έννοια που επινοήθηκε, δεν είναι άλλο παρά μια «ενδιάμεση» περίοδος ανάμεσα στην Αρχαιότητα και στη Νεότερη Εποχή: όπως, άλλωστε, ορίζει και η ίδια
Ο χρόνος είναι για την Ιστορία κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: δεν «τρέχει» όλη η Ιστορία με την ίδια ταχύτητα!
Είναι μια εκδοτική προσπάθεια με τίτλους οι οποίοι έχουν επιλεγεί με μεγάλη προσοχή, ώστε να προσφέρουν ευρεία θεματολογία στον αναγνώστη.
η λέξη. Είναι, λοιπόν, απλά μια χρονική περίοδος της Ιστορίας, όπως λέμε, για παράδειγμα, Αρχαιότητα ή Σύγχρονη Εποχή. Επομένως, για να απαντήσω μονολεκτικά στο ερώτημά σας, ναι, υπάρχει «Ελληνικός Μεσαίωνας»: είναι η χιλιόχρονη βυζαντινή περίοδος (323-1453). Είναι το Βυζάντιο. Αλλά είναι και μια διαφορετική πραγματικότητα από τον σύγχρονό του Δυτικό Μεσαίωνα.
οποία επιμελείται ο καθηγητής Franco Cardini! Πρόκειται για επιστημονικά βιβλία (των Huizinga, Le Goff και άλλων) που θα διατεθούν στο ευρύ αναγνωστικό κοινό μέσω της εφημερίδας. Αυτός είναι και ο δικός μας στόχος. Δημιουργήσαμε μια σειρά που δεν υπήρχε στην Ελλάδα· μια σειρά για τους αναγνώστες, τους φοιτητές, τους δασκάλους αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες.
Η σειρά που ξεκινούν οι εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ απευθύνεται αποκλειστικά σε εξειδικευμένους ακαδημαϊκούς ή σπουδαστές ιστορίας; Ξεκάθαρα όχι! Η σειρά αυτή ξεκίνησε όταν, πριν από περίπου ένα χρόνο συναντήθηκα με τον εκδότη, κύριο Χρύσανθο Ξάνθη. Είναι μια εκδοτική προσπάθεια με τίτλους οι οποίοι έχουν επιλεγεί με μεγάλη προσοχή, ώστε να προσφέρουν ευρεία θεματολογία στον αναγνώστη. Πρόκειται για μονογραφίες και συλλογικά έργα που έχουν συνταχθεί από εξειδικευμένους μεσαιωνολόγους ιστορικούς (και όχι απλά από συγγραφείς που ασχολούνται με την ιστορία) οι οποίοι διακρίνονται για τον μεστό τους λόγο και μας συνεπαίρνουν με την αφήγησή τους μέσα από κείμενα που είναι εύληπτα ακόμη και από κάποιον μη εξειδικευμένο. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό: διότι με τον τρόπο αυτόν εξαλείφονται οι «προβληματικές» για την έγκριτη ιστοριογραφία επινοήσεις και οι προκλητικές αλλά χωρίς ιστορική βάση θεωρίες που διαστρεβλώνουν την ιστορική πραγματικότητα.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι σε αυτή την εκδοτική προσπάθεια; Είμαστε πραγματικά περήφανοι που – μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ασάφειας, ανασφάλειας αλλά και φοβερών δυσκολιών για τον κόσμο του βιβλίου, αλλά και για τους ίδιους τους αναγνώστες – καταφέραμε να επενδύσουμε στην έκδοση τριών μεταφράσεων και όχι μόνο! Και εδώ αξίζει να συγχαρούμε τον εκδότη, κ. Ξάνθη, που όχι μόνο θέλησε να επενδύσει, αλλά κυρίως διότι πίστεψε εξαρχής σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Οι εκδόσεις αυτές αποτελούν την ανάγκη μας να προσφέρουμε στην ελληνική αγορά τίτλους που όμοιοί τους δεν υπήρξαν μέχρι τώρα. Έτσι, επιλέξαμε το βιβλίο Αφηγήματα του τραπεζιού, του ιδιαίτερα γνωστού Iταλού καθηγητή Μάσσιμο Μοντανάρι, το οποίο με εξαιρετική γλώσσα μας φέρνει κοντά στις μεσαιωνικές συνήθειες γύρω από το τραπέζι του φαγητού! Πρόκειται για ένα όμορφο μεστό κείμενο, εύκολα αντιληπτό από τον αναγνώστη και με μικρές αυτοτελείς ιστορίες που διευκολύνουν την αποσπασματική ανάγνωση, αναγκαία στους γρήγορους ρυθμούς της εποχής μας.
Είναι, συνεπώς, εκλαϊκευμένα κείμενα; Δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε λόγο για εκλαΐκευση· η επιστημονική γραφή δεν είναι απαραίτητα δυσνόητη, ούτε και απόμακρη, ενώ δεν στοχεύει πάντοτε στον ειδικευμένο αναγνώστη-συνάδελφο. Το πρώτο μας βιβλίο, για παράδειγμα, μετάφραση του ιταλικού πρωτοτύπου, είναι ένα από τα εκατοντάδες έργα που κυκλοφορούν στην Ιταλία κι ένα από τα χιλιάδες που βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων της Ευρώπης. Ευελπιστούμε λοιπόν το ελληνικό αναγνωστικό κοινό να αγκαλιάσει τέτοια βιβλία και να ταξιδέψει με όχημα την αφηγηματική ιστοριογραφία. Φανταστείτε, για παράδειγμα, πως πριν από λίγες μέρες (5/2/21) εγκαινιάστηκε από την ιστορική εφημερίδα της Ιταλίας, Corriere della Sera, μια σειρά με τίτλο «Ιερό και καθημερινό: τα μυστικά του Μεσαίωνα», την
Το τρίτο βιβλίο είναι το έργο του καθηγητή μου Duccio Balestracci, που πραγματεύεται την ιστορία της διάσημης γιορτής της πόλης του, της Σιένας. Πρόκειται για το γνωστό σε όλους Πάλιο: την ιπποδρομία με τα ασέλωτα άλογα που πραγματοποιείται στην υπέροχη μεγάλη και αμφιθεατρική πλατεία της πόλης, την Piazza del campo! Πρόκειται όχι απλά για μια γιορτή που έχει μεσαιωνικό χαρακτήρα, αλλά κυρίως για μια γιορτή που γεννήθηκε ή αναγεννήθηκε εξαιτίας μιας επιδημίας! Και το σημαντικότερο είναι πως το βιβλίο δεν σταματά στον Μεσαίωνα αλλά διατρέχει την ιστορία αυτή μέχρι και τις μέρες μας. Και γι' αυτό ακριβώς το επιλέξαμε: για να υπάρχει δηλαδή και η έννοια της συνέχειας της ιστορίας...
Δημιουργήσαμε μια σειρά που δεν υπήρχε στην Ελλάδα· μια σειρά για τους αναγνώστες, τους φοιτητές, τους δασκάλους αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες.
Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό βιβλίο! Όχι μονάχα ως προς το κείμενο της Κιάρα Φρουγκόνι αλλά και ως προς την εικονογράφηση που συνοδεύει κάθε ενότητα με περισσότερες από εκατό έγχρωμες εικόνες.
Ας μιλήσουμε όμως, και για το πρώτο βιβλίο της σειράς, Ο Μεσαίωνας στα μάτια μας. Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό βιβλίο! Όχι μονάχα ως προς το κείμενο της Κιάρα Φρουγκόνι αλλά και ως προς την εικονογράφηση που συνοδεύει κάθε ενότητα με περισσότερες από εκατό έγχρωμες εικόνες. Δεν πρόκειται, επομένως, για μια συμβατική «υποστηρικτική εικονογράφηση» και αυτό αξίζει να το αναφέρουμε. Όπως θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε, ένα πλήθος εφευρέσεων, ανακαλύψεων και επινοήσεων, όπως τα γυαλιά, τα κουμπιά, οι φιλιγκράνες, οι αραβικοί αριθμοί, η ιατρική αναισθησία, η πυξίδα, η πυρίτιδα, το σκάκι και τα παιγνιόχαρτα, τα Χριστούγεννα, οι τράπεζες και οι συμβολαιογράφοι, τα ονόματα των μουσικών φθόγγων, το καρναβάλι και πολλά ακόμη έρχονται μέσα από μία σειρά από ιδιαίτερα κείμενα να συνθέσουν το βιβλίο αυτό, το οποίο «αποσυνθέτει» την ιδέα που πολλοί ακόμη διατηρούν για τον Μεσαίωνα. Θα μάθουμε την πηγή πραγμάτων που συναντούμε ακόμη και σήμερα και που γεννήθηκαν την περίεργη αυτή εποχή. Και όπως αφηγείται η συγγραφέας, ο Μεσαίωνας μας κάνει να καθόμαστε στο τραπέζι και να τρώμε, με το πιρούνι, τα τόσο αγαπημένα μας ζυμαρικά (pasta), τα μακαρόνια και τα βερμιτσέλι… Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη συγγραφέα; Γνώρισα την Καθηγήτρια Κιάρα Φρουγκόνι πριν από περίπου μια δεκαετία, όταν στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου στο Πανεπιστήμιο Ca’ Foscari της Βενετίας, ο φημισμένος Καθηγητής και φίλος, Reinhold C. Mueller την είχε προσκαλέσει ως ομιλήτρια. Θυμάμαι πως σε όλους είχε αφήσει την ίδια εντύπωση: ένας άνθρωπος πράος, με καθαρό λόγο· εκλεπτυσμένη και ιδιαίτερα χαμογελαστή. Η Κιάρα Φρουγκόνι ολοκλήρωσε την εξειδίκευσή της στη Scuola Normale Superiore της Πίζας, ενώ φοίτησε και στο Princeton. Δίδαξε Μεσαιωνική Ιστορία στα Πανεπιστήμια της Πίζας, της Ρώμης και του Παρισιού. Συγκαταλέγεται στους σπουδαιότερους επιστήμονες που ασχολούνται με τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και έχει βραβευθεί για το έργο της. Ανήκει σε εκείνη τη σχολή καθηγητών που ενδιαφέρονται για να μεταδώσουν τη γνώση και στο ευρύ κοινό. Και γράφουν βιβλία για τον λόγο αυτό: ας θυμηθούμε τον σπουδαίο Ζακ Λε Γκόφ ή τον εξαιρετικό τεχνίτη του λόγου
Φερνάν Μπρωντέλ που δεν δίστασαν να περιγράψουν την Ιστορία με λόγια απλά, σχηματίζοντας εικόνες που εντυπώνονται στον αναγνώστη κάνοντάς τον όχι μόνο να κατανοεί αλλά και να θυμάται. Και είναι πολύ σημαντικό, ξέρετε, ο δάσκαλος να γίνεται αντιληπτός! Η Κιάρα Φρουγκόνι διακρίνεται για την ικανότητά της να συνδυάζει την εικόνα με τον γραπτό λόγο και να προσφέρει στο κοινό ένα εύληπτο βιβλίο «διασκεδάζοντας» τόσο τη σκέψη όσο και την όρασή μας: μας προσφέρει, δηλαδή, τον Μεσαίωνα στα μάτια μας! Ας κλείσουμε τη συζήτησή μας με μία περισσότερο διασκεδαστική, ίσως και λίγο «παιδική ερώτηση»: θα θέλατε να ζούσατε στον Μεσαίωνα; Αν ναι, πού θα θέλατε να ζούσατε και ποια χρονική περίοδο; Μάλλον όχι. Νομίζω πως δεν θα ήθελα να ζω σε άλλη εποχή. Μου αρέσει ο σύγχρονος κόσμος με τα επιτεύγματά του. Θα επιθυμούσα, ωστόσο, και ακριβώς επειδή δεν ζούμε σε μια «εκλεκτή» εποχή, οι απόγονοί μας να μην χαρακτηρίζουν κι εμάς, ατυχώς ίσως, ως … «Σύγχρονο Μεσαίωνα». Αλλά στην περίπτωση που πρέπει απαραίτητα να απαντήσω θετικά θα σας έλεγα πως θα μου άρεσε να ήμουν και πάλι φοιτητής στα μεγάλα Πανεπιστήμια (που ιδρύθηκαν τον Μεσαίωνα!): στη Μπολόνια, στη Σιένα, στην Οξφόρδη, ίσως του 14ου ή 15ου αιώνα. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να μορφωθεί και να μεταμορφωθεί σε έναν λόγιο (θα ήμουν, δηλαδή, μέλος μιας εύπορης οικογένειας) που θα είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει τα διάφορα χειρόγραφα που κυκλοφορούσαν τότε αλλά και να ζήσει την εφεύρεση της τυπογραφίας! Θα ήθελα, επίσης, να έχω πραγματοποιήσει ένα από τα μεγάλα προσκυνήματα: να δω το Σαντιάγο της Κομποστέλλας και αφού θα έχω κάνει αυτόν τον μακρύ δρόμο των χιλιάδων χιλιομέτρων, να γράφω για τα ταξίδια αυτά τους δικούς μου χειρόγραφους κώδικες! Με την ευκαιρία αυτή, λοιπόν, μπορούμε να ανακοινώσουμε, κλείνοντας, και ένα από τα επόμενα βιβλία της σειράς Ο Μεσαίωνας Αλλιώς που θα εκδοθεί από τις εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ. Το υπογράφει ο ομιλών και πρόκειται για ένα αφηγηματικό κείμενο το οποίο θα μιλάει για τα μεσαιωνικά ταξίδια και για τους μεσαιωνικούς ταξιδιώτες. Και θα έχει τίτλο Ταξιδεύοντας στον Μεσαίωνα…
Το βιβλίο "O Μεσαιωνας στα μάτια μας" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογότυπο. www.logo-typo.gr
1910
1930
“
Τα ρο ύχ ξουν τ α δεν πρόκε ον κόσ ιται να μο, αλ που τα φοράν αλλά οι γυν λάε” A α ικες nne
“
Η μόδα είναι αυτό που σου προσφέρουν οι σχεδιαστές τέσσερις φορές τον χρόνο. Και το στυλ είναι αυτά που επιλέγεις” Lauren Hutton
Klein
1970
1960
“
1980
Η μό Ότα νη αληθιν ν ή προκ υπάρχει κομψότ ητα β ύπτο αυτό υν απ ρ τ ό εκε α υπόλοι ίσκεται σ το μυ ί” D πα πρ αλό. αγ iana Vree ματικά la nd
2000
“
Έν α μιας φόρεμ το σ γυναίκ α πρέπ ε α χ Hu ήμα τ ς, όχι ι να α κ ber ο τ υ ο φ t de σώ ολου ο Giv ρέματ μα να θεί το ο enc ακο σώμ hy ς” α λου θεί
0 9 19
ξεσκονίζοντας
ΤΗ ΜΌΔΑ 1950
1940
όνο ται μ υρανό, α τ σ ί ο ου υφ ς, στον άτι π ρίσκεται ι με ιδέε κ ι α ε ν ί β ν ε ά α κ ν δ ει να δα δε Η μό Η μό ορέματα. η μόδα έχ μβαίνει” υ στα φ δρόμους, ούμε, τι σ ζ ς στου όπο που ρ τον τ hanel
“
oC
Coc
Άλλοτε για να μας προστατεύουν, άλλοτε για να μας περιορίζουν κι άλλοτε για να μας ομορφαίνουν, από την εποχή του Νεάντερταλ μέχρι σήμερα, τα ρούχα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και μαζί με τις εξελικτικές και τις κοινωνικές αλλαγές, αλλάζουν κι αυτά. Άνοιξα την ντουλάπα, φόρεσα το δικτυωτό καλσόν μου, τη φιστικί ζιπ-κιλότ, το ροζ hoodie μου, γυαλιά ηλίου τύπου Jackie O, έπιασα τα μαλλιά μου έναν ψηλό κότσο έριξα από πάνω και μία κόκκινη καπαρντίνα, και σαν γνήσια στιλάτη πράκτορας εν μέσω καραντίνας, πήρα το λάπτοπ, κάθισα στον καναπέ και ρίχτηκα στην μάχη της αναμόχλευσης της μόδας των περασμένων δεκαετιών.
ΓΡΆΦΕΙ Η ΗΛΈΚΤΡΑ ΤΖΏΡΤΣΟΥ
ξ
ιάλε
“
,δ ερα
τ λιγό twood ε σ α Wes γόρ
Α ienne iv V
α”
τερ
λύ ε κα
1910-1920 η μόδα στα χρόνια του πολέμου
Στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η εξωτερική εμφάνιση δεν απασχολούσε τόσο τους ανθρώπους όπως είναι φυσικό. Πλούσιοι και φτωχοί άρχισαν να ντύνονται με παρόμοιο τρόπο. Τα εντυπωσιακά ρούχα και τα κοσμήματα άρχισαν να εκλείπουν και επικράτησαν τα σκούρα χρώματα. Στα γυναικεία ρούχα εμφανίστηκαν πρώτη φορά ζώνες με αγκράφες, ενώ οι φούστες για πρακτικούς λόγους κόντυναν ως τον αστράγαλο. Και αν αυτό το μήκος σας φαίνεται περίεργο, σκεφτείτε ότι τον προηγούμενο αιώνα το μήκος των φουστανιών έφτανε μέχρι το πάτωμα, καλύπτοντας τελείως τα παπούτσια των γυναικών. Οι “σχεδιαστές μόδας” είχαν επιστρατευτεί στη δημιουργία στρατιωτικών στολών, διότι ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια κατάλληλη στολή βάσει των αναγκών ενός στρατιώτη.
Ήξερες ότι… ΤΗΝ ΠΕΡΊΟΔΟ ΑΥΤΉ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΘΗΚΑΝ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΆΓΚΕΣ ΤΩΝ ΜΑΧΏΝ, ΕΝΔΎΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΦΟΡΙΟΎΝΤΑΙ ΜΈΧΡΙ ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ. ΤΟ TRENCH COAT
Η κλασική, πλέον, καπαρντίνα δημιουργήθηκε ως ένδυμα των χαρακωμάτων. «Trench» άλλωστε, σημαίνει «τάφρος». Δημιουργός της ήταν ο Thomas Burberry ο οποίος την είχε προτείνει το 1909 στο επιτελείο του Βρετανικού Στρατού. Αρχικά είχε απορριφθεί, αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκαν να την δεχτούν καθώς το λεπτό, αδιάβροχο ύφασμά της την καθιστούσε ιδανικό πανωφόρι για τα χαρακώματα.
0 3 9 1 0 2 9 1 πολέμου ο σ ε μ υ ο τ ια ν ό χρ η μόδα στα
Με το κλείσιμο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκινάει – όπως θα ονομαστεί αργότερα, η περίοδος του μεσοπολέμου. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από κοινωνικές αλλαγές και αυτό προφανώς δεν άφησε ανεπηρέαστη τη μόδα. Οι γυναίκες έχουν αρχίσει ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα να αποκτούν σταδιακά δικαίωμα ψήφου, αλλά η δεκαετία του ’20 είναι αυτή που συγκαταλέγει στον κατάλογο αυτό και τις περισσότερες χώρες της δύσης. Σημαντική αλλαγή αποτελεί και η κατάργηση των κορσέδων. Επίσης, αρχίζουν να εργάζονται εκτός σπιτιού και να έχουν ενεργότερο ρόλο στη δημόσια ζωή. Οι νέοι και οι νέες αυτής της εποχής αψηφούν την σκληρή εθιμοτυπία και τους ηθικούς κώδικες των προηγούμενων γενεών και αυτό έχει αντίκτυπο τόσο στη συμπεριφορά, όσο και στην ενδυμασία τους. Οι γυναίκες καπνίζουν, πίνουν αλκοόλ, κόβουν τα μαλλιά τους κοντά ή αυστηρά καρέ. Φοράνε φαρδιά ρούχα που δεν τονίζουν τις καμπύλες και εσώρουχα που δεν ενισχύουν το στήθος. Είναι τότε που η μέση των φορεμάτων κατεβαίνει χαμηλά στους γοφούς για να μην τονίζεται. Σήμα κατατεθέν είναι και τα πολλών διαφορετικών ειδών καπέλα. Δημιουργείται το ανδρόγυνο λουκ. Τη δεκαετία του ’20 η Coco Chanel λανσάρει το little black dress. Συγκεκριμένα το 1926, η Vogue δημοσίευσε ένα σκίτσο της σχεδιάστριας που απεικόνιζε ένα απλό μικρό μαύρο φόρεμα το οποίο έμελλε να φέρει την επανάσταση στην γυναικεία ένδυση καθώς ήταν ένα ρούχο τόσο απλό που θα μπορούσε να είναι προσβάσιμο από γυναίκες όλων των τάξεων και των γούστων. Καταλυτικό ρόλο παίζει και το γυναικείο κοστούμι που λανσάρει την ίδια περίοδο με επιρροές από ανδρικά και αθλητικά είδη επιθυμώντας να απαλλάξει τις γυναίκες από τους ασφυκτικούς κορσέδες και τις μακριές φούστες.
ΤΟ BOMBER JACKET
Όπως φανερώνει και το όνομα του, το bomber jacket σχεδιάστηκε για τους πιλότους το 1917, διότι τα πολεμικά αεροπλάνα είχαν ανοιχτά πιλοτήρια και υπήρχε η ανάγκη να διατηρούνται οι πιλότοι όσο το δυνατόν περισσότερο ζεστοί. Τα πρώτα εκείνα μπουφάν ήταν φτιαγμένα από δέρμα φώκιας ή αλόγου και ήταν επενδυμένα με γούνα.
fun fact!
Αυτοί όμως που πραγματικά απογείωσαν το flight μπουφάν, είναι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ τη δεκαετία του ’90, οι οποίοι φορώντας τα μπουφάν από την εσωτερική τους πλευρά, βάφουν τις κερκίδες στα ματς, πορτοκαλί.
ΤΑ ΦΕΡΜΟΥΆΡ
Ο Γκίντεον Σούντμπακ, ένας Σουηδός μετανάστης στις ΗΠΑ, κατάφερε να βρει την λύση για να κλείνουν τα ρούχα γρήγορα και εύκολα, παρουσιάζοντας το γνωστό σε όλους μας σήμερα, φερμουάρ. Ο στρατός των ΗΠΑ εντυπωσιάστηκε από αυτήν την εφεύρεση και έβαλε τα φερμουάρ σε στολές και μπότες. Μετά από τον πόλεμο η μόδα πέρασε και στους πολίτες.
Το φαινόμενο Marlene Dietrich Το 1930 παίζει στην ταινία «Μαρόκο» και σε μία σκηνή εμφανίζεται φορώντας σμόκιν και ανδρικό καπέλο, κρατώντας ένα τσιγάρο και φιλώντας μία άλλη γυναίκα. Από τότε το ανδρόγυνο λουκ ταυτίστηκε με την Γερμανίδα ηθοποιό, η οποία βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι επέλεγε το ανδρόγυνο στυλ και στην καθημερινότητά της. Σήμα κατατεθέν της αποτελεί επίσης και το τσιγάρο. Στα χρόνια αυτά όμως, η Dietrich έκανε την επανάστασή της και απέναντι στον ναζισμό. Όταν την πλησίασαν οι νάζι και της πρότειναν να γίνει εθνική πρωταγωνίστρια του Τρίτου Ράιχ, αυτή αρνήθηκε και ξεκίνησε τις διαδικασίες για να πάρει αμερικάνικη υπηκοότητα.
1940
η μόδα στα χρόνια του δεύτερου πολέμου Από το 1939 ξεκινάει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο πόλεμος έπληξε την κλωστοϋφαντουργία με αποτέλεσμα οι πρώτες ύλες να είναι δυσεύρετες και όσες υπήρχαν, αξιοποιούνταν για πολεμικό εξοπλισμό. Οι τιμές του βαμβακιού, του μεταξιού, του δέρματος και του μαλλιού εκτοξεύονται στα ύψη. Λόγω αυτής της κατάστασης, πολύς κόσμος ήταν αναγκασμένος να κάνει μεταποιήσεις στα ρούχα του, ενώ πολλές γυναίκες διακοσμούσαν τα παπούτσια τους με διάφορα είδη οικιακής χρήσης. Επίσης, ρούχα ράβονταν από κουβέρτες και κουρτίνες. Λιγότερο ύφασμα σήμαινε αδύνατη σιλουέτα με στενές γραμμές και με εμφανή κοψίματα. Έτσι, τα ρούχα σταδιακά αρχίζουν να αποκτούν ένα επιβλητικό λουκ με αυστηρές σιλουέτες που μοιάζουν με στρατιωτικές στολές. Οι ώμοι είναι τονισμένοι με ελαφριές βάτες, τα γυναικεία ταγιέρ είναι σε αρρενωπή γραμμή με στενή λεκάνη, οι φούστες είναι ίσιες και στενές με ελαφριές πιέτες και τα καπέλα εξακολουθούν να φοριούνται πολύ. Επίσης, αυτήν την περίοδο εμφανίζεται το jumpsuit, η ολόσωμη φόρμα, που είναι ζεστή και άνετη και χαρακτηρίζεται από τσέπες στις οποίες μπορούν να μπούνε έγγραφα και τιμαλφή. Πολλές γυναίκες επίσης, διαθέτουν φόρμες Utility, τις οποίες θα μπορούσαν να φορέσουν γρήγορα σε περίπτωση ανάγκης.
1950
τα μετα-μεταπολεμικά βήματα
Τον Σεπτέμβριο του 1940 το Παρίσι, που κατείχε ισχυρή θέση στον κόσμο της μόδας, παραδίνεται στους Γερμανούς και οι δυνάμεις κατοχής ξεκινούν τον έλεγχο της υψηλής ραπτικής, αφού οι Γερμανοί εξετάζουν τη μετακόμιση των γαλλικών οίκων στο Βερολίνο και την ίδρυση εκ νέου έδρας υψηλής ραπτικής, λεηλατώντας τα αρχεία των Γάλλων. Στόχος τους ήταν το Βερολίνο να γίνει γνωστό ως η πρωτεύουσα της μόδας για όλο τον κόσμο. Όσοι οίκοι υψηλής ραπτικής παρέμειναν ανοιχτοί, συνέχιζαν να κάνουν επιδείξεις μόδας, με το κοινό πλέον να αποτελείται από τους συζύγους των στρατιωτικών του Τρίτου Ράιχ. Ενώ οι Ευρωπαίες είχαν ήδη ξεκινήσει από την δεκαετία του 1930 να φοράν μαγιό που αποτελούνταν από δύο κομμάτια, αλλά χωρίς ποτέ να αποκαλύπτεται ο αφαλός, το 1946, ο Γάλλος σχεδιαστής Luis Reard, παρουσίασε το μαγιό μπικίνι, εμπνευσμένο από το Bikini Atoll στον Ειρηνικό Ωκεανό όπου λίγες μέρες νωρίτερα είχαν λάβει χώρα πυρηνικές δοκιμές των ΗΠΑ.
Εξαιτίας των περιορισμένων πόρων σε αυτήν την δεκαετία, οι νάιλον κάλτσες εξαφανίστηκαν. Έτσι, οι γυναίκες ζωγράφιζαν στο πίσω μέρος του ποδιού τους μία μαύρη γραμμή ώστε να μοιάζει με την χαρακτηριστική ραφή που είχαν τότε οι κάλτσες. Επίσης, βάφανε τα πόδια τους με χρώματα για να φαίνεται ότι φοράνε κάλτσες.
fun fact!
Ήξερες ότι…
Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεταβατική περίοδος για πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής. Στη μόδα υπήρχε πειραματισμός και ψάξιμο γύρω από τις γραμμές και τα μήκη. Η «επανάσταση» στον συντηρητισμό του παρελθόντος ήρθε με το rock and roll, το οποίο καθιερώθηκε πλέον όχι μόνο ως μουσικό είδος, αλλά και σαν τρόπος ζωής. Στην δεκαετία του ’50 είναι η πρώτη φορά που οι νέοι αποκτούν το δικό τους στυλ, επηρεασμένοι από τους σταρ του κινηματογράφου και της μουσικής. Τα δερμάτινα μπουφάν, οι κλος φούστες, τα πλεκτά και τα κοτλέ παντελόνια είναι βασικά στοιχεία της εμφάνισής τους. Επίσης, τα τζιν παντελόνια, τα οποία έχουν εμφανιστεί ήδη από το 1400 και στη συνέχεια αποτέλεσαν ένδυμα των εργατών, πλέον φοριούνται μαζικά από τη νεολαία, ως ένδειξη εξέγερσης ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό. Τα πρότυπα του Marlon Brando και του James Dean, επηρεάζουν το ντύσιμο των αντρών που φοράν τζιν, δερμάτινα μπουφάν και από μέσα T-shirt. Τα χτενίσματα κινούνται στο ύφος ενός άλλου τεράστιου ειδώλου της εποχής, του Elvis Presley. Όσον αφορά τις γυναίκες, ο Christian Dior προκαλεί αίσθηση αφού ανεβάζει το μήκος της φούστας στα λίγα εκατοστά κάτω από το γόνατο. Ο Dior επίσης είναι αυτός που θα συνδέσει τη ραπτική με τα γράμματα του αλφάβητου κι έτσι δημιουργείται η γραμμή Α (στενή στο πάνω μέρος και ανοιχτή κάτω), η γραμμή Η (ίσια και αυστηρή) και η Υ (ανοιχτή στην πλάτη και στενή προς τα κάτω). Ενδεικτική ταινία για την μόδα της εποχής είναι το Grease που κυκλοφόρησε το 1978, αλλά διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στα τέλη του 1950.
ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΉ, Η ΕΞΑΓΩΓΉ ΕΝΌΣ ΦΟΡΈΜΑΤΟΣ Τ ΗΣ ΥΨΗΛΉΣ ΡΑΠΤΙΚΉΣ, ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΎΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΉ ΕΝΌΣ ΤΌΝΟΥ ΚΆΡΒΟΥΝΟΥ. ΚΆΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΊΖΕΙ
Επειδή οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν χρησιμοποιήσει αέριο εναντίον των Συμμάχων, υπήρχαν φόβοι ότι αυτό μπορεί να επαναληφθεί. Έτσι, στο Λονδίνο, σχεδιάζονται ειδικές φόρμες από καθαρό μετάξι για την προστασία από το αέριο, αλλά και ειδικές τσάντες τις οποίες μπορούν να κρατάνε οι γυναίκες και περιέχουν ειδικές μάσκες για την προστασία τους από την ενδεχόμενη ρίψη αερίου. Σήμερα βλέπουμε μεγάλους οίκους μόδας να συμπεριλαμβάνουν στις κολεξιόν τους
μάσκες προστασίας από τον κορονοϊό. Ένας από τους πρώτους οίκους που σχεδίασε τέτοιες μάσκες ήταν η Burberry. Επίσης, όπως την περίοδο εκείνη πολλοί σχεδιαστές μόδας είχαν επιστρατευτεί για την δημιουργία στρατιωτικών στολών, έτσι και από το 2020, οίκοι μόδας διέθεσαν τα εργοστάσιά τους για την παραγωγή ιατρικών μασκών και νοσοκομειακών στολών.
1 9 6 0 -1 9τω7» 0 η μόδα «από τα κά
Αυτές οι δεκαετίες είναι περίοδοι μεγάλων αλλαγών και κοινωνικών αναταράξεων. Σεξουαλική απελευθέρωση, πολιτικοποίηση νεολαίας, φεμινιστικά και αντιπολεμικά κινήματα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Μάης του ’68. Υπάρχει έντονο το χάσμα των γενεών και οι νέοι πηγαίνουν κόντρα στις ψυχροπολεμικές θέσεις που επικρατούν. Η μόδα αρχίζει να χάνει τον ελιτίστικο χαρακτήρα της και γίνεται μαζικό φαινόμενο με επίκεντρο τους νέους οι οποίοι αποτελούν σημαντική ομάδα καταναλωτών. Από τη μία έχουμε τα φορέματα σε στυλ πριγκίπισσας, τα φουσκωμένα μαλλιά με λακ σε σημείο που το κεφάλι να δείχνει δυσανάλογο σε σχέση με το σώμα, και από την άλλη μία αντισυμβατική μόδα που δημιουργείται προς τα τέλη της δεκαετίας. Η κουλτουρα των νέων δημιουργεί τη δική της μόδα και δεν είναι πλέον μόνο οι μεγάλοι οίκοι που την υπαγορεύουν. Η μόδα ξεκινάει από τον δρόμο και όχι από την υψηλή ραπτική. Επίσης, δεν είναι μόνο τα οικονομικά ανώτερα στρώματα που έχουν πρόσβαση στην μόδα για να μπορούν να ξεχωρίζουν. Στα χρόνια αυτά ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν «αντιμόδες» με εφαρμογή κυρίως στη νεολαία. Τέτοιες μόδες ήταν το κίνημα των punk που ξεκίνησε
από την Μεγάλη Βρετανία και το στυλ των χίπηδων από τις ΗΠΑ, που κατέκλυσε τον κόσμο τις δεκαετίες αυτές, με αποκορύφωση το ιστορικό φεστιβάλ του Woodstock το 1969. Η παρουσία των Beatles δημιουργεί τη δική της μόδα στα μαλλιά των αντρών. Παράλληλα, η Audrey Heyburn, θα κάνει μύθο το μικρό μαύρο φόρεμα μέσω της συμμετοχής της στην ταινία Breakfast at Tiffany’s, το 1961. Τη δεκαετία του ’70 κάνει πάταγο η disco και αρχίζουν στρατιές νεών γυναικών κατά βάση, να ντύνονται με λαμέ, στρας, δερμάτινα κολλάν, λούρεξ και πολύ μα πολύ γκλίτερ. Γενικά, τις δεκαετίες αυτές επικρατούν σχεδόν ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά είδη ρούχων και στυλ. Τα φορέματα είναι φαρδιά, με ψυχεδελικά εμπριμέ αλλά και floral prints. Γεωμετρικά σχέδια σε πολλές επιφάνειες. Οι φούστες πολύ μακριές ή πολύ κοντές. Πολύ κοντά σορτς αλλά και παντελόνια καμπάνα. Το πέτο στα πουκάμισα είναι μεγάλο, άλλοτε στρογγυλό και άλλοτε μυτερό. Τζιν και tshirts, τοπ που δένουν στο λαιμό, ολόσωμες φόρμες, στράπλες φορέματα σε ίσια γραμμή. Τα ρούχα αποκτούν πολύ χρώμα και το φουτουριστικό στοιχείο είναι έντονο.
1 9 8 0ου που αναδύεται
η μόδα του καινούριου
κόσμ
Εδώ αρχίζει να επικρατεί η ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε. Σύμβολο η Μαντόνα, μία γυναίκα όχι στερεοτυπικά όμορφη η οποία θέλει να γίνει σταρ και το πετυχαίνει. Είναι μία εποχή που φαινομενικά οι αγώνες του παρελθόντος έχουν πιάσει τόπο και τώρα όλοι απολαμβάνουν τους καρπούς της επιτυχίας. Ξεπροβάλει η γυναίκα καριέρας που προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους άντρες. Έτσι, μπαίνουν οι βάτες στα ταγιέρ των γυναικών, ενώ μέχρι τότε υπήρχαν στα σακάκια των αντρών για να φαίνεται πιο ογκώδες το πάνω μέρος και η γυναίκα προσπαθεί να κάνει επίδειξη δύναμης μέσω της εμφάνισής της. Και ξαφνικά ανακαλύπτεται η αερόβια γυμναστική. Μπαίνει λοιπόν το λεγόμενο aerobic στην καθημερινότητα των γυναικών και μαζί με αυτό, τα κολλάν, οι γκέτες, τα κορμάκια και οι πετσετένιες κορδέλες στα μαλλιά. Το αθλητικό λουκ βγαίνει και εκτός γυμναστηρίων. Η μόδα της disco με τα λούρεξ και τα στρας, καλά κρατεί. Για τους άντρες, το disco στυλ είναι αυτό που λανσάρει ο John Travolta με το λευκό κοστούμι και το μαύρο πουκάμισο. Ή, σακάκι με T-shirt από μέσα και γυρισμένα μανίκια μέχρι τον αγκώνα. Η σειρά «Δυναστεία», προβάλλεται από την ΥΕΝΕΔ το ’81 και πλασάρει τις πολύ στενές φούστες, τα εφαρμοστά σακάκια, τη στενή μέση που αναδεικνύει το μπούστο και τις ψηλοτάκουνες γόβες. Τα μαλλιά έχουν όγκο και φράντζες που καλύπτουν σχεδόν όλο το μέτωπο. Η λακ γνωρίζει στιγμές δόξας. Στην Ελλάδα, αυτήν την δεκαετία, υπάρχει μία έκρηξη στα περιοδικά μόδας για τις γυναίκες, αλλά και το πρώτο περιοδικό για άντρες, το «ΜΕΝ». Πλέον, λόγω την τεχνολογικής ανάπτυξης και της μαζικής πρόσβασης σε αυτήν, αλλά και των διαφημίσεων που πάνε χέρι-χέρι με τα περιοδικά και την τηλεόραση, αρχίζει μία εποχή βομβαρδισμού από εικόνες που υπαγορεύουν πρότυπα και lifestyle τα οποία θα κατακυριεύσουν την ζωή του δυτικού ανθρώπου ακόμη περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες.
Για να τα λέμε όλα
Όσα δεν φτάνει η αλεπού… τα κάνει μόδα. Η εμπορευματοποίηση τόσο της μόδας των πάνκηδων όσο και των χίπις, δεν άργησε να έρθει με αποτέλεσμα σταδιακά να πάψουν να αποτελούν αντισυμβατικά στυλ αφού απορροφήθηκαν από την βιομηχανία της μόδας η οποία ως αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού, ξέρει πολύ καλά να ενσωματώνει και τελικά να εκφυλίζει οτιδήποτε μπορεί να του δημιουργήσει πρόβλημα. Παρόλα αυτά, τα κινήματα των πάνκηδων και των χίπις κατάφεραν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα τόσο σε κοινωνικό-πολιτικά θέματα της εποχής τους όσο και να χαράξουν μία ιδιαίτερη και ανατρεπτική πινελιά στην ιστορία του ενδύματος.
Στην Ελλάδα, η δεκαετία του ’80, ήταν μία εποχή που χαρακτηρίστηκε από την άνθιση της ροκ μουσικής, την παραγωγή πολλών αξιόλογων ταινιών, τη δημιουργία κινημάτων, την κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, οι γυναίκες μπαίνουν μαζικά στην παραγωγή και διεκδικούν πλέον τη θέση τους στην κοινωνία ως εργαζόμενες. Ας μην ξεχνάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και την πτώση της χούντας, ένα χρόνο αργότερα, και το δυναμικό αντίκτυπο που είχαν τα γεγονότα αυτά στην κοινωνία, αφού επικρατούσε ένας αέρας ελευθερίας και έντονης πολιτικοποίησης. Η ελευθερία αυτή δεν ήταν μόνο επίπλαστη αφού όντως τα χρόνια αυτά δημιουργήθηκε ο χώρος και ο χρόνος για να βρεθούν οι άνθρωποι, να συζητήσουν, να πειραματιστούν, να δημιουργήσουν. Όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μίας ριζοσπαστικής κουλτούρας, που μπορεί να μην έχει σχέση με την μόδα, αλλά διαμορφώνει συνειδήσεις στους ανθρώπους. Και η κουλτούρα είναι κάτι που μπορεί και να μείνει, ενώ οι μόδες έρχονται και φεύγουν.
1990 μικότητας
η μόδα της ατο
2000
έως σήμερα οι mash-up δεκαετίε
ς
Το 1989 πέφτει το τοίχους του Βερολίνου, και το 1991 διαλύεται η ΕΣΣΔ. Αυτές οι κοινωνικές αλλαγές δημιούργησαν την αίσθηση ότι πλέον δεν υπάρχουν επιταγές και περιορισμοί και βοήθησαν στο να δημιουργηθεί το μοντέλο ανθρώπου που τονίζει την ατομικότητά του και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ζει όπως θέλει. Το αν όντως όλα αυτά βοήθησαν ουσιαστικά τους ανθρώπους είναι κάτι που το απαντάει η μετέπειτα ιστορία, αλλά είναι θέμα ενός άλλου άρθρου. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα λοιπόν, συνεχίζεται και απογειώνεται η τάση ότι ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι θέλει. Αυτό που πλασάρεται από περιοδικά μόδας και ομορφιάς είναι να είσαι ο εαυτός σου και αρχίζουν τα tips για το πώς μπορεί η κάθε γυναίκα να είναι μοναδική. Ήταν αυτή η περίοδος που εμφανίστηκαν οι στυλίστες και οι δημιουργοί εικόνας με στόχο να βοηθήσουν τον καθένα και την καθεμία να αποκτήσει το δικό του προσωπικό στυλ. Στα πλαίσια αυτά αρχίζουν και οι αισθητικές επεμβάσεις που ξεκινάνε από τα μοντέλα και τους celebrities και σιγά-σιγά περνάνε και στον απλό κόσμο. Πρότυπο αυτής της δεκαετίας είναι η Kate Moss. Είναι πλέον τα πολύ αδύνατα και γυμνασμένα σώματα αυτά που προωθούνται ως ιδανικά και σέξι. Αρχίζει δειλά-δειλά η μόδα των τατουάζ και του body piercing. Η rave μουσική δημιουργεί την δική της μόδα με την είσοδο του βινύλ, του πλαστικού, τα supermini, τα ψυχεδελικά σχέδια και τα παπούτσια πλατφόρμες. Το τζιν είναι επίσης στο απόγειό του καθώς εμφανίζονται τα total denim λουκ, και το τζιν περνάει και στα αξεσουάρ, από τζιν φτιάχνονται τσάντες, καπέλα ακόμη και παπούτσια. Τα πάνινα παπούτσια και τα αθλητικά, είναι επίσης πολύ δημοφιλή. Όπως και τα φουσκωτά μπουφάν, τα hoodies, τα t-shirt με στάμπες, τα κολλάν και οι σαλοπέτες. Η σειρά Beverly Hills που προβάλλεται στις αρχές του ’90, είναι ενδεικτική για το ντύσιμο των teenagers της εποχής.
Θέλουμε να ξεχάσουμε Στην Ελλάδα, τη δεκαετία του ’90, εμφανίστηκε από το πουθενά μία μόδα που για κάποιο περίεργο λόγο ξετρέλανε τα κορίτσια. Ο λόγος για τα κοντομάνικα μπλουζάκια που είχαν στάμπες με μωρά και τα έβρισκες σε πάρα πολλά χρώματα. Αυτά τα μπλουζάκια, πέρα από άσχημα, ήταν και λίγο cringy, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Μιας και παραπάνω λέγαμε για διαφορετικότητα και να είσαι ο εαυτός σου… Από το 2000 κι έπειτα εισβάλει στην ζωή μας το fast fashion, οι μεγάλες πολυεθνικές που ισοπεδώνουν κάθε υποψία διαφορετικότητας και προσωπικού στυλ. Στρατιές γυναικών ντύνονται με τα ίδια ακριβώς ρούχα. Αυτό που τελικά επιθυμεί ο καπιταλισμός είναι να έχεις την εντύπωση ότι σε αφήνει να είσαι ελεύθερος και ότι έχεις το δικαίωμα επιλογής, αλλά στην ουσία να είσαι δέσμιος των επιλογών που αυτός σου προσφέρει και «ελεύθερος» μέχρι εκεί που δεν τον απειλείς. Αυτό που επίσης παρατηρείται από την δεκαετία του 1990 και μετά, είναι ότι οι κοινωνικές αλλαγές δεν επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την μόδα και το στυλ των ανθρώπων. Επίσης, δεν ξεκινάνε μόδες από τον κόσμο, αλλά είναι κατά βάση οι μεγάλες εταιρείες αυτές που «εξάγουν» τάσεις και ο κόσμος τις καταναλώνει. Από το 2010 και μετά, με την εισβολή του διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, η μόδα κοιμάται και ξυπνάει μαζί μας. Διαφημίσεις για ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ, κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πλέον οι άνθρωποι δεν είναι απλοί φορείς της μόδας, αλλά έχουν γίνει οι ίδιοι κομμάτι της διαφήμισης. Όσον αφορά την μόδα, η δεκαετία του 2000 δύσκολα διαχωρίζεται από τα ‘90s. Στη μόδα επικρατεί κυρίως μία ανακύκλωση στυλ περασμένων δεκαετιών, κάτι που το βλέπουμε να ισχύει μέχρι και σήμερα. Αυτή η δεκαετία χαρακτηρίζεται από πολλές άσχημες τάσεις. Κάνουν την εμφάνισή τους τα χαμηλοκάβαλα τζιν, οι βελουτέ φόρμες, τα σκισμένα τζιν, τα μαλλιά «τοστιέρα», τα τσόκερ στον λαιμό, οι γραβάτες στις γυναίκες φορεμένες σαν κολιέ, τα φορέματα πάνω από τζιν παντελόνια, οι καρό φούστες, τα μπολερό. Και κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί ο κατάλογος με τις κακόγουστες τάσεις των ‘00s μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο. Στην Ελλάδα, οι ενδυματολογικές επιλογές του μουσικού συγκροτήματος «Hi-5», που έκανε την εμφάνισή του το 2003, είναι ενδεικτικές για τις τάσεις που επικρατούν εκείνα τα χρόνια.
Θέλουμε να ξεχάσουμε Στις αρχές του 2000 έγιναν τάση οι πιο άσχημες μπότες όλων των εποχών, οι μπότες Ugg. Ξαφνικά άρχισαν να κυκλοφορούν γυναίκες στον δρόμο με δύο ατσούμπαλα δεινοσαυράκια στη θέση των κάτω άκρων τους. Αυτές οι μπότες, περισσότερο έμοιαζαν με εκείνες τις λούτρινες παντόφλες με ζωάκια, παρά με παπούτσια. Οι λούτρινες παντόφλες τουλάχιστον είχαν την τύχη να μένουν εντός σπιτιού. Φήμες λένε ότι η μόδα αυτή επιστρέφει. Περαστικά μας!
Η μοναξιά της Τρίτης Ηλικίας Η μοναξιά που βιώνει η τρίτη ηλικία ήταν από πάντα ένα πρόβλημα γνωστό, που, δυστυχώς, εμείς οι νεότεροι δεν συναισθανόμασταν στο έπακρο. Η φυσική κούραση που επέρχεται με το πέρασμα του χρόνου, όπως και διάφορα προβλήματα υγείας, προκαλεί μία σειρά προβλημάτων ψυχικής φύσεως: έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτάρκειας, ανεξαρτησίας, προσφοράς και κοινωνικής συμμετοχής. Αν προσθέσουμε το βίωμα πολλών απωλειών, η μοναξιά παύει να είναι συναίσθημα, αλλά γίνεται πραγματικότητα. Λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα της πανδημίας της COVID-19, που περιόρισε όλες τις κοινωνικές συναναστροφές, το πρόβλημα της μοναξιάς της τρίτης ηλικίας είναι πιο υπαρκτό από ποτέ. Ευχαριστούμε την ομάδα της ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗΣ για την πολύτιμη βοήθειά της στην υλοποίηση του άρθρου.
Τρίτη Ηλικία & COVID-19 Η τρίτη ηλικία ορίζεται ως η ηλικιακή οµάδα που περιλαµβάνει ανθρώπους άνω των 65 ετών, με ετερόκλητα χαρακτηριστικά ως προς την οικογενειακή κατάσταση, το µορφωτικό επίπεδο, την οικονοµική κατάσταση, αλλά και τις εµπειρίες ζωής. Κατά κανόνα, χαρακτηρίζεται από τις διάφορες ψυχολογικές πιέσεις που δέχεται, όπως προβλήµατα υγείας, κοινωνικές αλλαγές και απώλειες προσφιλών προσώπων.
των των ηλικιωμένων και η απουσία ειδικού διεθνώς συμφωνημένου νομικού πλαισίου, συμβάλλει στην ευπάθεια των ηλικιωμένων και μπορεί να συνέβαλε στις ανεπαρκείς απαντήσεις της κρίσης και ότι αυτά τα κενά πρέπει να καλυφθούν.
Η νόσος COVID-19 έχει ανατρέψει όλων την καθημερινότητα και η τρίτη ηλικία δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Η ρουτίνα τους και η φροντίδα τους επηρεάζεται άμεσα, ενώ ο φόβος του αποχωρισμού, της απώλειας αγαπημένων ή του θανάτου αποτελούν τα κυρίαρχα συναισθήματα. Αυτή ακριβώς η περίοδος κάνει ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη τόσο για περισσότερη μέριμνα απέναντι στους ηλικιωμένους, όσο και για καλύτερη δυνατή ενημέρωση.
Πρωτίστως, η έγκυρη ενημέρωση και μέριμνα (μακριά από τρομολαγνικές τοποθετήσεις από Μ.Μ.Ε και οικείους) θα οδηγήσει στην τήρηση των μέτρων προφύλαξης, χωρίς περαιτέρω άγχος.
Η πανδημία φέρνει αντιμέτωπους τους ανθρώπους τρίτης ηλικίας με την όξυνση του στρες, του φόβου, της απομόνωσης, της θλίψης, της ανίας και της μοναξιάς, προβλήματα που όπως είπαμε προϋπάρχουν στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Ο ΟΗΕ έθεσε ακόμη πιο σοβαρά θέματα σχετικά με την τρίτη ηλικία, προειδοποιώντας ότι τα μέτρα για τον περιορισμό της μετακίνησης μπορεί να προκαλέσουν μεγαλύτερη συχνότητα βίας εναντίον ηλικιωμένων και κάθε είδους κακοποίηση – σωματική, συναισθηματική, οικονομική και σεξουαλική καθώς και παραμέληση. Ισχυρίστηκε επίσης ότι η έλλειψη επαρκούς νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο για την προστασία των δικαιωμά-
Η τρίτη ηλικία στην Αθήνα Σε μια μεγάλη πρωτεύουσα όπως η Αθήνα, το φαινόμενο της μοναξιάς εντείνεται, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Οι αποστάσεις μεγαλώνουν, συγγενείς και φίλοι έχουν μικρότερη δυνατότητα μετακίνησης ώστε να συναντηθούν, η κοινωνικοποίηση με άλλους καθίσταται δυσκολότερη λόγω πολλών παραγόντων (έλλειψη χρόνου, εγκληματικότητα
Σε κάθε περίπτωση, πλήθος επιστημόνων κλίνουν προς συγκεκριμένες ενέργειες αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης.
Σε δεύτερο επίπεδο, καλό θα ήταν να δημιουργηθεί μία νέα καθημερινότητα-ρουτίνα, ένα πρόγραμμα που ο ηλικιωμένος θα ακολουθεί. Ελαφριά άσκηση, μαγείρεμα, φροντίδα λουλουδιών ή ακόμη και χόμπι, από διάβασμα μέχρι κάποια δραστηριότητα με τα χέρια, θα ήταν ιδανικά ώστε να γεμίσει η μέρα, ενώ ο καλός ύπνος με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα βοηθά πάντα στην ψυχολογική πίεση. Επιπλέον, πολύ σημαντική είναι η επικοινωνία με συγγενείς και οικείους, οι οποίοι θα τους προτρέπουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, όποια κι αν είναι αυτά. Οι κοντινοί τους άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν μία λίστα με χρήσιμα τηλέφωνα ώστε να έχουν άμεση πρόσβαση, ενώ να τους προτρέψουν να μιλούν με ανθρώπους της γειτονιάς τους, παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις τόσο απέναντι στον ιό, όσο και απέναντι στην εγκληματικότητα, που ταλανίζει ιδιαιτέρως τις μεγαλουπόλεις.
κλπ) , ενώ η ηχορύπανση, η συνεχής αύξηση των οχημάτων και η έλλειψη υaποδομών πρασίνου κάνει σχεδόν αδύνατη ακόμη και μια απλή βόλτα. Όσον αφορά το Δήμο Αθηναίων, εδώ και χρόνια έχει αναπτύξει μία σημαντική κοινωνική πολιτική, εστιασμένη αρκετά στην τρίτη ηλικία (Λέσχες Φιλίας, Βοήθεια στο Σπίτι, ΚΑΠΗ κλπ), που όμως δεν λειτουργούν λόγω της πανδημίας (με εξαίρεση τη πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι).
Ιδιωτική Πρωτοβουλία Από την αρχή της πανδημίας, αν ξεχωρίσουμε ένα θετικό χαρακτηριστικό, αυτό είναι η κοινωνική ευαισθητοποίηση σχετικά με τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα στις γειτονιές που, μεμονωμένα ή ομαδικά, νέοι άνθρωποι βοήθησαν ηλικιωμένους σε καθημερινές ανάγκες, ενώ μέχρι πρότινος δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους. Πέρα από την ατομική προσπάθεια και έμπρακτη ένδειξη αλληλεγγύης, μέσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα του κορωνοϊού ξεχώρισαν και οι πρωτοβουλίες ιδιωτικών και μη κυβερνητικών φορέων, αλλά και ιδιωτικών κλινικών για την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση τόσο του ίδιου του ιού, όσο και του ψυχικού άγχους που βιώνει η τρίτη ηλικία. Δυνατό παράδειγμα αποτελούν πάντα οι Γιατροί του Κόσμου που, σε συνεργασία με το “ΤΙΜΑ Κοινωφελές Ίδρυμα” δημιούργησαν τρεις βασικούς πυλώνες υποστήριξης ατόμων της τρίτης ηλικίας που συνδυάζουν: την Παροχή Ιατρικής Συμβουλευτικής και Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης από απόσταση, την Παράδοση Φαρμάκων Κατ’οίκον και τη «Διαδικτυακή Συντροφιά». Κι αν έχουμε συνηθίσει την κοινωνική προσφορά των ΓτΚ, είναι αξιοσημείωτο όταν μεγάλες εταιρείες όπως ΟΠΑΠ, που δώρισε υγειονομικό υλικό σε φορείς κοινωνικής πρόνοιας για ηλικιωμένους σε όλη την Ελλάδα. Επιπλέον, ιδιωτικές διαγνωστικές μονάδες όπως η Κοσμοϊατρική, εμπλούτισαν τις υπηρεσίες τους με περισσότερες επιλογές για την καλύτερη δυνατή φροντίδα των ηλικιωμένων: Κατ’οίκον Υπηρεσία, στο πλαίσιο της αποφυγής των άσκοπων μετακινήσεων των ατόμων τρίτης ηλικίας, οργανώνουν κατ’οίκον επισκέψεις για διαγνωστικές εξετάσεις, διασφαλίζοντας ένα αξιόπιστο και άμεσο διαγνωστικό αποτέλεσμα ή/και Ιδιόκτητο Ασθενοφόρο, για τη μεταφορά ασθενών με κινητικά προβλήματα απλώς για εξετάσεις κι όχι μόνο για επείγοντα περιστατικά, ή για τη μεταφορά του ηλικιωμένου σε κάποιο μέρος, με συνοδεία εξειδικευμένου προσωπικού. Παραδείγματα ανάπτυξης των διαδικτυακών υπηρεσιών δεν λείπουν, όπως τα κέντρα Αλτσχάιμερ και Άνοιας που προσάρμοσαν τις συναντήσεις για τη βοήθεια ατόμων που πάσχουν από αυτές τις νόσους σύμφωνα με την εποχή, παρουσιάζοντας τη δική τους ιδιότυπη τηλεκπαίδευση.
Η Αλληλεγγύη την Εποχή του Ιού Η κοινωνική ευαισθητοποίηση και η αλληλεγγύη είχαν από την αρχή την τιμητική τους. Παρά το όσα δεινά έφερε η εμφάνιση της COVID-19, μας θύμισε ότι είμαστε άνθρωποι που έχουμε ανάγκη να μας προσφέρουν και να προσφέρουμε. Αυτός ο ιός μας θύμισε πως πάντα είναι καλό να στεκόμαστε δίπλα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί με τους οποίους συμβιώνουμε. Και να μην περιοριζόμαστε μόνο στους κοντινούς μας. Η συμβίωση είναι βασική λειτουργία των πόλεων και των κοινοτήτων. Κι όταν ενδιαφερόμαστε για όλους τους συνανθρώπους μας, σίγουρα ο κόσμος γίνεται καλύτερος!
ΤΜΗΜΑΤΑ & ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
Ανακαλύψτε την υγεία σας ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΪΑΤΡΙΚΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ: 210 86 40 918
Μαγνητική Τομογραφία Αξονική Τομογραφία Ψηφιακή Μαστογραφία Τομοσύνθεση Ψηφιακή Ακτινογραφία Ψηφιακή Πανοραμική Ακτινογραφία Ψηφιακή Πλάγια Κεφαλομετρική Ακτινογραφία Υπολογιστική Ογκομετρική Τομογραφία CBCT Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας Λιπομέτρηση Υπέρηχοι Σώματος Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων Βιοψίες
νέο
Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής
ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ
Yπηρεσία για ευπαθείς ομάδες
Πλήρως εξοπλισμένο
Η Κοσμοϊατρική διαθέτει κινητή μονάδα για την υπηρεσία κατ’οίκον δειγματοληψίες για εξετάσεις COVID-19 καθώς και αιμοληψίες για οποιαδήποτε άλλη εξέταση.
ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ
Με διαπιστευμένους, και έμπειρους διασώστες Διακομιδή: • από την κατοικία ή το νοσοκομείο προς την Κοσμοϊατρική. • από το νοσοκομείο προς την κατοικία ή το αντίστροφο. • Για οποιαδήποτε άλλη μεταφορά κατόπιν συνεννόησης.
Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου | t.: 210 864 0918 Αμφιαράου 165, Σεπόλια | t.: 210 515 7982 Xαλκίδος 12, Άνω Πατήσια | t.: 210 864 0918
Καρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Stress Echo Test κοπώσεως Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Ηλεκτρομυογράφημα Γαστρεντερολογικό - Ενδοσκοπικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό Ανοσολογικό Βιοχημικό Ορμονολογικό Μοριακό Κυτταρολογικό Rast Test Επίπεδα φαρμάκων Test PAP Προγεννητικός έλεγχος Check up
νέα
Ειδικά Τμήματα Διαγνωστικών Εξετάσεων COVID-19 στις μοναδες Άνω Πατησίων & Σεπολίων
www.kosmoiatriki.com info@kosmoiatriki.com
Μικρές ιστορίες Σιωπηλά βροχερά απογεύματα, πίσω από κλειστές πόρτες
Κείμενα: Αύγουστος
01
ό μ τ α ’ μ ο Σίδερ Σάββατο κι απόβραδο. Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή λες και βρέχει παντού στον πλανήτη. Αστική πολυκατοικία του ΄60. Πούλησε ένα χωράφι ο πατέρας και το αγόρασε στην κόρη. Προίκα. Μικροπροξενιό. Βγήκαν, τα είπαν, ξαναβγήκαν, τα βρήκαν. Παντρεύτηκαν. Η Μ. και ο Χ. Ήρθαν στην πρωτεύουσα. Έστησαν τη ζωή και τα όνειρά τους στο κλεινόν άστυ. Εσωτερικό το διαμέρισμα, να μην φτάνει η φασαρία του δρόμου. Έβλεπε στο μικρό, ακάλυπτο χώρο.
Ορατότης μηδέν. Τα απέναντι διαμερίσματα, μια ανάσα από την κρεβατοκάμαρά τους. Άνοιξε μαγαζί με ηλεκτρικά ο Χ., στο ράψιμο η Μ. Διακοπές μόνο στο χωριό. Τα χρόνια πέρασαν, οι δουλειές πήγαν καλά, όμως η καθημερινότητα στένευε τα αισθήματα, άλλαζε τις συμπεριφορές, βάλτωνε τις συνθήκες. “Φτιάξε έναν καφέ!”, “Να τελειώσω το σίδερο… τώρα”, είπε.
Την ώρα που σιδέρωνε της ήρθε πως ημέρωνε στα γόνατα λιοντάρι. Διπλώνει ένα πουκάμισο, παιδί χρονώ ενάμισο στα πόδια της κουβάρι. Έψαχνε τη φλόγα, το πάθος, την αγκαλιά, την τρυφεράδα, τα συναισθήματα που δεν ψιθυρίστηκαν στο αυτί. Πέταξαν μακριά μαζί με τα όνειρα της, τις επιθυμίες και τα θέλω της. Δεν αντιμίλησε ποτέ και δεν διεκδίκησε ποτέ τίποτε. Δεν ύψωσε φωνή. Υποταγή στον πατέρα και τιμή στο σύζυγο, έτσι την έμαθαν οι γυναίκες στην οικογένεια. Ήρθε και το παιδί με συνοπτικές διαδικασίες. Πήρε το όνομα του πατέρα του κι ας ήταν κορίτσι. Η Μ. πικράθηκε, γιατί ο δικός της πατέρας σταυρώθηκε για να την καλοπροικήσει. Στα
προικιά στηρίχθηκε και άνοιξε το μαγαζί του. Ας είναι. Στο άλλο παιδί θα πατήσει πόδι, θα διεκδικήσει επιτέλους, θα σηκώσει το ανάστημα των λέξεων που χρόνια πνίγει το λαιμό, θα αντηχήσουν οι λέξεις της στο χρόνο που δεν διέθετε ποτέ για κείνη. “Πιάσε ένα ουζάκι περιποιημένο!”, “Ένα γιακά να πατήσω…”, “Τώρα το θέλω, να απολαύσω τη ματσάρα, κουνήσου!”, “Μην ξεχάσεις, τέλος του μήνα έχουμε …”, “Δεν θα το ξαναπώ, το ούζο μου τώρα…”
Είχε ένα σίδερο μ΄ ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας. Γυρνάει ραντίζει ένα γιακά και λέει στον άντρα ξαφνικά πως πάει κι αυτός ο μήνας. Αλλιώς πορεύεται η ζωή τους, μακριά από τις δικές της προσδοκίες. Κι αν τα παρατούσε όλα κι έφευγε; Όχι όχι, πως τόλμησε να σκεφθεί κάτι τέτοιο; ….Ποια ήταν αυτή που θα ενεργούσε κόντρα στην ανατροφή της; Μόνο να το ονειρευτεί μπορούσε, γιατί μόνο τα όνειρα έχουν τη γοητεία της αναχώρησης για θά-
λασσες και λιμάνια και ακρογιαλιές και καράβια. Ανονείρευτη ως χθες, ποιος να της μιλήσει για σύννεφα, για πουλιά, για ανοιχτούς ουρανούς, για ατέλειωτους ορίζοντες, για δύση και ανατολή χωμένη σε μια δική της αγκαλιά; Αχ και να΄χε ένα σπιτάκι στη θάλασσα…
Την ώρα που σιδέρωνε της ήρθε πως ξημέρωνε και σφύριζε καράβι. Σαν τότε που διαλέγαμε με ποιον μπορεί να φεύγαμε στην πρώτη αγάπη σκλάβοι Στ' αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω σιδερώνει, δεν καλοβλέπει, τελειώνει, να ξεκουραστεί λίγο, όμως το
παιδί χρονώ ενάμισο, η Κ., στα πόδια της κουβάρι.
Την ώρα που σιδέρωνε της ήρθε ν΄αφιέρωνε σε κάποιον τη ζωή της Που ανέβαινε στη μάντρα της και γνώριζε τον άντρα της με την αναπνοή της.
02
Πως θα ‘θελε να πάνε μια βόλτα μαζί, αγκαλιά, να φορέσει το μπλε πουλόβερ που του πάει πολύ, να μιλάνε αργά και να λένε σιγά τους καημούς, τις χαρές και τις λύπες τους, να τυλίξει τα μαλλιά της, να γίνει όμορφη, να την ξανακοιτάξει με άλλα μάτια. Μα με τη ρόμπα κουμπωμένη, τα καλτσάκια και τις παντόφλες, ξέρει ότι δεν είναι ο ορισμός της θηλυκότητας. Τουλάχιστον όχι έτσι. Νύχτωσε, δεν βλέπει, το παιδί νύσταξε, το νανούρισε σιδερώνοντας... …όλου του κόσμου τα παιδιά κοιμούνται μ’ ένα παραμύθι, κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται ζεστό κουκί και μαγικό ρεβίθι… Έγειρε πάνω από τα παιχνίδια του, άφησε το σίδερο, το πήρε αγκαλιά, το ‘βαλε στην κούνια. Ο Χ. αποκοιμήθηκε στην τηλεόραση, το ματς έληξε εν αγνοία του, γαλήνη στο μισοφωτισμένο σπίτι, τίποτε δεν σπάζει τη σιωπή, μια πιέτα και τελείωσε το σίδερο. Κι είχε ένα σίδερο μ΄ ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό Σάββατο απόγευμα στην άκρη εκεί στην πόρτα. Μια πιέτα δύσκολη πατά απ΄τ΄όνειρό της σταματά κι ανάβει όλα τα φώτα. Κανείς δεν ενοχλήθηκε. Ρίχνει μια ζακέτα στους γερμένους ώμους, παίρνει το πορτοφόλι της και ανοίγει την εξώπορτα. Με τη ρόμπα κουμπωμένη, τα καλτσάκια, τις παντόφλες και τη μάσκα. Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή, λες και βρέχει παντού στον πλανήτη. Ο καιρός νοτιάς. Γύρισε παράνομη την ώρα του lockdown, βρεγμένη ως το κόκκαλο, κρατώντας λάφυρο βρεγμένο ένα περιοδικό για ταξίδια. Έβρεχε ακόμη όταν άρχισε να το ξεφυλλίζει. Χάθηκε στις χρωματιστές σελίδες. Επιτέλους ονειρευόταν χρώματα, μυρωδιές, εικόνες, παρουσίες. Δεν κατάλαβε τη φωτιά. Το σίδερο ήταν ακόμη στην πρίζα. Σώθηκαν όλοι. Μα οι ζημιές ήταν σοβαρές. Ανέγγιχτα έμειναν το αμπαζούρ το θαλασσί, το μπλε πουλόβερ και το σίδερο. Στον καιρό που κύλησε, το μαζί παρήκμασε. Η Μ. σταμάτησε να δηλώνει υποταγή. Ο καθένας με το σταυρό του στον ώμο, πήρε το δρόμο του και στα διόδια πλήρωσε το σχετικό αντίτιμο. Ο Χ. την εκδικήθηκε. Της πήρε το παιδί που ήταν στα πόδια της κουβάρι.
ΤΤοο μμππλλεε πποουυλλόόββεερρ Σάββατο κι απόβραδο. Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή λες και βρέχει παντού στον πλανήτη. Ζευγαράκι μεγαλούτσικο, περιποιημένο, ανεβαίνει λαχανιασμένο το δρόμο. Η Μ. Και ο Π. Η βροχή τους βρήκε στον περίπατο. Η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη καθυστερημένοι στα πλαίσια του lockdown. Την αφήνει στην είσοδο, ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, ένα χάδι στα βρεγμένα μαλλιά, ένα βλέμμα τρυφερό. “Φύγε γρήγορα να προλάβεις” του μουρμουρίζει, “το πρόστιμο είναι μεγάλο”. “Ν’ αλλάξεις μην μου κρυώσεις”, έγνοια στη φωνή της, “θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο”, “εγώ θα σε πάρω”. “Όχι εγώ, να τελειώσω κάποιες δουλίτσες, φόρεσε κάτι ζεστό από πάνω σου μην κρυώσεις”. “Θα φορέσω τη ζακέτα σου”, “αααα και γω θα κρατάω το κομπολόι σου”… “Πότε θα έρθω επάνω;”, “Όταν έρθει η ώρα”. Κοκκινίζουν τα μάγουλα, χαμηλώνουν τα μάτια, πεταρίζει η καρδιά, τα κλειδιά πέφτουν, σκύβουν κι οι δύο, φιλί στα χείλη αυθόρμητο, “σ’αγαπώ πολύ, αλλά φύγε φύγε”, “εγώ σ’αγαπώ πιο πολύ”, “έεεεεφυγα”. “Θα τα πούμε σύντομααα”, ανοίγει το βήμα χορεύοντας στη βροχή. Φοράει τη ζακέτα του, κρατάει το κομπολόι της και μιλούν στο τηλέφωνο για ώρες. Συλλαβιστά, ψιθυριστά, να μην ακουστούν. Έχουν πολύ καιρό που έχουν μείνει μόνοι, είχαν ξεχάσει να νιώθουν. Κι όσο ο χρόνος περνούσε, ξεχνούσαν όλο και περισσότερο…ξεχνούσαν, γιατί συνήθισαν πια. Συνήθισαν να είναι μόνοι, να περπατάνε μόνοι, να τρώνε μόνοι, να παλεύουν μόνοι, να γελάνε μόνοι, να βλέπουν ταινίες μόνοι, να πορεύονται μόνοι, να σχεδιάζουν τη ζωή τους μόνοι, να κοιμούνται και να ξυπνούν μόνοι. Προσπαθούν να ξαναμάθουν από την αρχή. Πώς είναι να μοιράζεσαι στιγμές. Πώς είναι το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα. Πώς είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς, πώς είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί, πώς είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα. Πώς είναι να ψιθυρίζεις “σ’ αγαπώ” κάτω απ’ τα σεντόνια. Τραγουδούν μαζί: “Αγκαλιά εγώ κι εσύ, στ' αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω, μ' ένα-δυο μαρασκηνό κι ένα τσιγαράκι αγνό μυρωδάτο. Στοργικά, φιλικά, βυθισμένοι γλυκά στου καπνού τις γαλάζιες τουλίπες, θα μιλάμε αργά και θα λέμε σιγά τους καημούς, τις χαρές μας, τις λύπες. Μάτια που λάμπουν με βλέμμα ζωηρό, χείλη που ψιθυρίζουν το σ΄αγαπώ στο ακουστικό. Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό…
Μικρές ιστορίες
Το γάλα στο ποτήρι ζεστό, το γιαουρτάκι λιώνει, η πίπα σβήνει, η ρόμπα κουμπωμένη, καλτσάκια και παντόφλες, ρόλευ στα μαλλιά. Να είναι περιποιημένα για την αυριανή βόλτα.
κάνει τις ρυτίδες, να ροδίσει το χρόνο τους. Να τους δώσει πίσω τον ήλιο τους, το φεγγάρι και τ΄αστέρια τους. Για να τα μετράνε και να ονειρεύονται. Για πόσο; Για όσο.
Μ: “Να ντυθείς γερά αύριο, να φορέσεις το μπλε πουλόβερ που σου πάει πολύ” Π: “Το έχω άπλυτο” Μ: “Φέρτο να στο πλύνω” Π: “Μα η βόλτα μας;” Μ: “Θα βρέχει και αύριο. Μα να σου πω, να χτενίσω μαλλιά, να κατέβω σκαλιά, δεν αξίζει ο κόπος. Ας καθίσουμε σπίτι, να με δεις, να σε δω και θα περάσει η βραδιά μας. Ήρθε η ώρα ν΄ανέβεις επάνω”.
Η συγκατοίκηση ήρθε αβίαστα. Τα απέναντι διαμερίσματα, μια ανάσα από την κρεβατοκάμαρά τους. Η αγκαλιά και η τρυφεράδα τους άπλωναν τους ουρανούς τους πέρα από το μικρό ακάλυπτο.
Αστική πολυκατοικία του ΄60. Πούλησε ένα χωράφι ο πατέρας και το αγόρασε στην κόρη. Προίκα. Εσωτερικό το διαμέρισμα, να μην φτάνει η φασαρία του δρόμου. Έβλεπε στο μικρό ακάλυπτο χώρο.
Δεν μιλούν για το παρελθόν κι αν κάτι το θυμίσει, εκείνη με ενεστώτα χρόνο νερώνει τον αόριστο, όταν αναφέρεται στους απόντες. Ο μηχανισμός της μνήμης χρειάζεται λάδωμα για να μην καταντήσει ένα τυχάρπαστο συνονθύλευμα καψαλισμένων εικόνων. Κι εκείνη δεν λαδώνει, αφήνει να σκουριάζει η μνήμη, να ξεθωριάζουν τα πρόσωπα, να λειαίνονται οι γωνίες. Μόνο που καμιά φορά, όταν ο καιρός είναι νοτιάς και - παρά την ανακαίνιση - μύριζε καμένο...πολλές φορές την ακούει να σιγοτραγουδά ένα νανούρισμα:
Χαμηλόφωνη η κουβέντα, μην τους ακούσει η ζωή και τους πάρει πίσω τη χαρά. Όμως η ζωή ακούει και ήρθε η ώρα της. Να επιστρέψει τα δανεικά που τους πήρε όταν δεν έπρεπε. Να τους γλυκάνει το υπόλοιπό της. Να τους κανακέψει στην αγκαλιά της. Να γλυ-
Το αμπαζούρ το θαλασσί καίει κάθε βράδυ αναμμένο στο τραπεζάκι και στα ντεκόρ του σύνθετου, ένα σκουριασμένο σίδερο ατμού. Το μπλε πουλόβερ στην απλώστρα να στεγνώνει.
Όλου του κόσμου τα παιδιά κοιμούνται μ’ ένα παραμύθι, κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται ζεστό κουκί και μαγικό ρεβύθι. Δεν ρωτάει, υποθέτει. Κι όταν τα βλέφαρα βαραίνουν, της ψιθυρίζει, “σκεπάσου καλά και κλείσε τα μάτια, πάμε μαζί στης νύχτας τα παλάτια, σκοτάδι τυλίγει τη γη μας κι εμάς, δίπλα σου θα’ μαι κι ας έρθει χιονιάς, θα σε κρατάω εγώ σφιχτά στην αγκαλιά μου ζεστά θα είσαι εκεί μονάκριβη καρδιά μου”. Με τον καιρό αποφάσισαν να μετακομίσουν, να εγκατασταθούν στο εξοχικό του, “το σπίτι της θάλασσας” όπως της άρεσε τρυφερά να το λέει. Τόσα χρόνια δι-
02 Το
μπλε πουλόβε
*
ακοπές μόνο στο χωριό είχαν αφήσει σημάδια στην ψυχή της, που τώρα λαχταρούσε κάτι άλλο. Έβαλαν ενοικιαστήριο στο διαμέρισμα και το ανέθεσαν σε μεσιτικό γραφείο. Άφησαν λίγα έπιπλα και μερικά πράγματα. Το αμπαζούρ το θαλασσί, ένα σκουριασμένο σίδερο ατμού, ένα μπλε πουλόβερ, μια ρόμπα, κάτι καλτσάκια, ένα ξεχασμένο βιβλίο με νανουρίσματα.
Αναφορές
• Σίδερο με ατ μό, Άλκηστις Πρωτοψάλτη • Πόσο λυπά , στίχοι: Λίνα μαι, Σοφία Βέ Νικολακοπού μπ λου Μουσική ο, Στίχοι: Βασί • Νάνι νάνι, : Σταμάτης Κρ λης Σπυρόπου Σοφία Βέμπο, αουνάκης λος & Πάνος Συνθέτης: Κυ Παπαδούκας • Αγριεύει με πα ρίσσης Γιάννη Μουσική: Κώ τη μοναξιά ο ς Στιχουργός: στας Γιαννίδη άν θρωπος και Γιαννακόπουλ ς • Οδός Αριστ ξεχνά, Luna ος Χρήστος οτέλους, Χάρι Si ra no ap ς Αλ en antioxthi.com εξίου, Συνθέτ • Θα σε κρατ ης: Σπανός Γι άω εγώ σφιχ άννης, Στιχου τά στην αγκα ργός: Παπαδόπ λιά μου, Ντέ ουλος Λευτέρ μπι Λιόρι, εκδ. ης Πατάκη
03
ρ ύ ο ζ α π μ α Το ί σ σ α λ α θ το
Σάββατο κι απόβραδο. Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή λες και βρέχει παντού στον πλανήτη.
Η Κ. κατέβηκε απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Οδός Αριστοτέλους. Ζούσε με τον πατέρα της, χωρίς τη μάνα. Είχε πεθάνει, της είχε πει, εδώ και χρόνια. Δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτήν, ούτε και επέτρεπε ερωτήσεις. Βαρύς, αμίλητος, ανέκφραστος, προσωπείο μνήματος, ασήκωτη σκιά πάνω της. Έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού, εκτός από το σιδέρωμα. Δεν ήθελε να υπάρχει σίδερο στο σπίτι. Αγρίευε κάθε φορά που του το συζητούσε. Έπαψε να το κουβεντιάζει, όταν την τελευταία φορά είδε στο βλέμμα του φλόγες. Έπαιρνε τα ρούχα τους η κυρία που τους μαγείρευε, τους τα έφερνε φρεσκοσιδερωμένα με σίδερο ατμού. Μεγάλωσε ορφανή. Θολές παιδικές μνήμες μοναξιάς. Δεν αναζήτησε ποτέ τίποτε. Κάποια στοιχεία κλειδωμένα σ’ ένα κουτί. Ζήτησε να το θάψουν μαζί του, να το έχει αγκαλιά στον τάφο του. Τελευταία επιθυμία εξετελέσθη. “Χους ει και εις χουν απε-
λεύσει”. Κάθε στοιχείο μνήμης και παρελθόντος έλειπε. Κλείδωσε το σπίτι και άφησε πίσω το πνιγηρό, πατρικό περιβάλλον. Κατέβηκε στην Αθήνα. Σάββατο κι απόβραδο. Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή λες και βρέχει παντού στον πλανήτη. Κλεφτά πέρασε από το μεσιτικό γραφείο και πήρε τα κλειδιά του νέου της σπιτιού. Παραβίαση lockdown, αλλά δεν μπορούσε να περιμένει, το πολύ πολύ να ξημερωνόταν εκεί. Αστική πολυκατοικία του ΄60. Εσωτερικό το διαμέρισμα, να μην φτάνει η φασαρία του δρόμου. Έβλεπε στο μικρό ακάλυπτο χώρο. Τα απέναντι διαμερίσματα μια ανάσα από την κρεβατοκάμαρα. Ορατότης μηδέν. Με βαριές κουρτίνες λύνεται το πρόβλημα. Φρεσκοβαμμένο έδειχνε, καθαρό, νοικοκυρεμένο. Μυρωδιά καμένου της χτύπησε τη μύτη. Ο καιρός ήταν νοτιάς. Οι ιδιοκτήτες άφησαν λίγα έπιπλα και μερικά πράγματα. ‘Ενα αμπαζούρ θαλασσί, ένα σκουριασμένο σίδερο ατμού, ένα μπλε πουλόβερ, μια ρόμπα κουμπωμένη, καλτσάκια, ένα ξεχασμένο βιβλίο με νανουρίσματα.
“Όλου του κόσμου τα παιδιά κοιμούνται μ’ ένα παραμύθι, κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται ζεστό κουκί και μαγικό ρεβύθι” Αόριστα, κάτι της θύμιζε. Σαν να γεννήθηκε με τους στίχους μέσα της. Έβγαλε τα βρεγμένα της και οικειοποιήθηκε τα ξένα. Μύριζαν πάστρα. Ένιωσε άνετα, κάθισε στην πολυθρόνα, άναψε το αμπαζούρ το θαλασσί και αποκοιμήθηκε χαζεύοντας ένα
σκουριασμένο σίδερο ατμού. Ξημερώνει καινούργια μέρα. Στο διάβα του χρόνου αποφάσισε να αγοράσει το διαμέρισμα, ήρθε σε επαφή με τους μεσίτες. Εκείνοι κανόνισαν ραντεβού με την ιδιοκτήτρια. Την Μ.
“Όλου του κόσμου τα παιδιά κοιμούνται μ’ ένα παραμύθι, κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται ζεστό κουκί και μαγικό ρεβύθι” Η αναγνώριση. Η συνάντηση. Η αγκαλιά. Η αγάπη είναι μια ατέλειωτη συγχώρεση. Σκεπάσου καλά και κλείσε τα μάτια, πάμε μαζί στης νύχτας τα παλάτια, σκοτάδι τυλίγει τη γη μας κι εμάς, δίπλα σου θα ‘μαι κι ας έρθει χιονιάς, θα σε κρατάω εγώ σφιχτά στην αγκαλιά μου, ζεστά θα είσαι εκεί μονάκριβη καρδιά μου. Τι κι αν ο καιρός ήταν νοτιάς; Το σπίτι της θάλασσας περιμένει και την Κ. Η Μ. Και ο Π. Την περιμένουν να ακούν τα κύματα μαζί. Η ιστορία στάθηκε στη μέση του δωματίου, έριξε μέλι στις πληγές, ζάχαρη άχνη στις καρδιές, ημέρεψε τον πόνο και υποχρέωσε τη ζωή να πληρώσει βαρύτατο πρόστιμο για το πολύχρονο και ψυχοφθόρο lockdown που είχε επιβάλλει στις ζωές τους. Μετά, η Κ., μαγικά και τρυφερά, ίσιωσε μια πιέτα, έστρωσε ένα γιακά, χτένισε μια μπούκλα, σκούπισε ένα δάκρυ, έσβησε το αμπαζούρ το θαλασσί, μάζεψε σε μια βαλίτσα όλο το παρελθόν, κατέβασε ρολά, υποκλίθηκε, βγήκε κλείνοντας διακριτικά πίσω της την πόρτα. Πέταξε τη βαλίτσα του παρελθόντος στον κάδο απορριμάτων. Και βέβαια όχι στον κάδο της ανακύκλωσης. Ποτέ δεν ξέρεις με την ανακύκλωση.
ΉΜΟΥΝ ΕΚΕΊ. ΑΥΤΌΠΤΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΉΚΟΟΣ ΜΆΡΤΥΣ. ΕΓΏ. Ο ΑΎΓΟΥΣΤΟΣ.
Ο Απρίλης είναι αναιδής! Άνοιξε την πόρτα, εισέβαλε στο Κηπάκι και σε κάθε βήμα του πρόβαλλαν βλαστάρια και μπουμπούκια. Στρογγυλοκάθισε κατάχαμα και χαμογέλασε δήθεν αθώα. Αναιδώς! Ο κήπος φωτίστηκε, τα ρόδα μοσχοβόλησαν! -”Aprire”, σωστά, αλλά μην αρχίσεις πάλι τα ψέματα τάχα πως εξορκίζεις την κακή σοδειά, “πάν το αρνητικόν” και λοιπά προληπτικά. Μην διανοηθείς, επίσης να φέρεις καταιγίδες! Εντάξει; -”Κι άνθισε μέσα μου η ζωή, μ’όλα τα πλούτια πο’ χει...” αντέκρουσε αδιάφορα με Σολωμό κι έκοψε το πρώτο τριαντάφυλλο. Αναιδώς! -”Εν τω άμα και το θάμα”, απήντησα επί τω λαϊκώτερον και του ‘δωσα ένα σκαλιστήρι.
ενισχύοντας με χούμο και εδαφική κομπόστα.
Η σειρά της κληματαριάς, τώρα. Νωρίτερα κλαδεμένη δέχτηκε προληπτικά ψεκασμό κάλυψης με χαλκούχο σκεύασμα, βιολογικό -προφανώς - που πάντα αφθονεί στο Κηπάκι. Κρίμα να καταστραφούν τα κλήματα από περονόσπορο, που θεριεύει με τις απριλιάτικες μπόρες... Ο βοηθός μου, καλός-χρυσός, αλλά μέχρι τα μέσα του δεν σταθεροποιείται “μετεωρολογικώς πώς”. -Απρίλη με τα λούλουδα, δεν κοιτάμε λίγο και το gazon;
- Έλα να βάλεις το πράσινο χεράκι σου να βοηθήσεις τους Αθήνησι Ελεύθερους Πολιορκημένους. Σηκώθηκε χωρίς αντίρρηση. Ξεκινήσαμε από τον λαχανόκηπο. Μεταφυτεύσαμε όλα μας τα κηπευτικά, αυτά που σπείραμε τους προηγούμενους μήνες, προσθέτοντας εδαφική κομπόστα (βουνό τα τσουβάλια στο Κηπάκι!). Στις σωστές αποστάσεις ανά είδος , για να διευκολυνόμαστε στην καλλιέργειά τους και να ‘χουμε καλή σοδειά.
Επιθεωρήσαμε τα φυτά εσωτερικού χώρου. Τα σκαλίσαμε, για να ανασάνει το χώμα, τα λιπάναμε με το παραπάνω λίπασμα αργής αποδέσμευσης αζώτου, προσθέτοντας στα ανθοφόρα επί πλέον λίπασμα ανθοφορίας, ανάλογα με το είδος του φυτού -άλλως τε το Κηπάκι διαθέτει μεγάλη ποικιλία.
Περάσαμε στα εσπεριδοειδή. Μαζέψαμε τα φρούτα και ύστερα κλαδέψαμε. Το Κηπάκι κατέχει τα μυστικά του σωστού κλαδέματος.
Μεσημέριασε, ο ήλιος ζέσταινε, η υγιεινή σωματική άσκηση κι επαφή με την Φύση είχε γαληνέψει νου και ψυχή. Μαύρες σκέψεις και σύνδρομα εγκλεισμού ξεθωριάζουν όταν ο άνθρωπος αίρεται από Άτομο σε Πρόσωπο, δηλαδή όταν επανεντάσσεται στη Φύση - με την πλήρη σημασία του όρου- με Αγάπη.
Ο κήπος φωτίστηκε, τα ρόδα μοσχοβόλησαν!
ΙΠΠΟΚΡΆΤΟΥΣ 157
Του έδειξα τη συλλογή μου από βολβούς. Θαύμασε τους κρίνους, τις γλαδιόλες, τις ντάλιες, τις αμαρυλλίδες και βοήθησε να τις φυτέψουμε σε γλάστρες και παρτέρια.
Βρίσκοντας στο Κηπάκι τα κατάλληλα εργαλεία, κάναμε συμπληρωματική σπορά, με οδηγίες από το Κηπάκι, ποτίσαμε πολύ προσεκτικά, λιπάναμε με βιολογικό λίπασμα αργής αποδέσμευσης αζώτου.
Κάναμε διάλειμμα απολαμβάνοντας το πέταγμα μιας πεταλούδας. Ο Απρίλης ο γαλαντόμος χάρισε στο Κηπάκι καινούριες τριανταφυλλιές, γεράνια, μαργαρίτες, ορτανσίες, γαρδένιες μυρωμένες και αζαλέες. Τις φυτέψαμε μαζί, αλλά μεταφυτεύσαμε και τις παλιότερες,
Το Κηπάκι
Ας αφήσουμε τον φετεινό Απρίλη να μας δείξει, μέσα από τη Φύση, τον δρόμο προς την Ανάσταση!
T.: 210 64 48 002 fb: Το Κηπάκι
του Θανάση Καρανίκα (The Tandem Project)
«Μια φωτογραφία, απ’ τα ξένα...» 1η Μαρτίου του 1994: Στα πλαίσια της περιοδείας για τον τρίτο (και τελευταίο) τους δίσκο με τίτλο «In Utero», οι θρυλικοί Nirvana
του χώρου, οι διακοπές ρεύματος και τα διάφορα τεχνικά προβλήματα, αλλά κυρίως η σωματική και ψυχολογική κατάπτωση του frontman σε όλη της τη διάρκεια, επισφράγισαν με άκομψο τρόπο, το οριστικό τέλος μιας συναυλίας, αλλά και –τελικά- μιας ολόκληρης εποχής. Τα υπόλοιπα δύο μέλη του συγκροτήματος Dave Grohl (Foo Fighters) & Krist Novoselic, φυσικά δεν αντικατέστησαν ποτέ τον Cobain με κάποιον άλλο frontman και όλα τα υπόλοιπα, είναι πια ιστορία...
15 τραγούδια
Nirvana
/
παίζουν στο Μόναχο της Γερμανίας. Η συναυλία αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία τους, αφού μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Curt Cobain αυτοκτόνησε με όπλο, στο σπίτι του στο Seattle. Η συγκεκριμένη συναυλία (απ’ όπου και η φωτογραφία) προμήνυε ήδη, με κάποιο τρόπο, το καταστροφικό αυτό τέλος. Η κακή ακουστική
/
Η «Πλέι-Λίστα» του μήνα... Ένα διαφορετικό
soundtrack για την ερχομό της Άνοιξης. Από τnν ψυχεδελική ροκ έως και την disco, μια μαργαρίτα δρόμος... (Βρείτε, ακούστε και μοιραστείτε τη λίστα, στο κανάλι του “Η Πόλη ζει” στο YouTube).
1. MY MORNING JACKET Spring (Among The Living) (2015) 2. THE KINKS Where Did My Spring Go (1968) 3. CHRIS REA Fires of Spring (1978)
Ήχοι της πόλης, για τους ανθρώπους της...
4. DONNA SUMMER Spring Affair (1976) 5. LOU RAWLS Spring Again (1977)
Νέες κυκλοφορίες
ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!
6. MORCHEEBA I Am The Spring (2010)
Arcade Fire & Owen Pallett – Her / Original Score (ambient, indie, electronic)
«Και να που πάλι βγάζω δίσκο...» Τρία ολόφρεσκα δισκάκια, για ν’ ανθίσουν τ’ αυτιά σας…
Lana Del Rey - Chemtrails Over the Country Club (pop, indie, folk)
Arab Strap As Days Get Dark (Indie Rock, Post-Punk)
Οι Σκωτσέζοι, που απουσίαζαν 15 χρόνια από τη δισκογραφία. Γερή δόση νοσταλγίας, διακριτικά ντυμένη και μ’ έναν σύγχρονο μανδύα. Η “σκοτεινή” indie κοινότητα, θα το λατρέψει.
Η ασταμάτητη σε κυκλοφορίες, μελαγχολική ντίβα της εποχής Lana, πλησιάζει την Αμερικάνικη country & folk περισσότερο από ποτέ. Το αποτέλεσμα τη δικαιώνει σε αρκετά (εξαιρετικά) τραγούδια, φλερτάρει όμως και με τη μονοτονία ως συνολική ακρόαση.
Αν και γράφτηκε το 2013, η μουσική επένδυση της ταινίας Her (με πρωταγωνιστή τον Χοακίν Φοίνιξ), κυκλοφορεί επίσημα για πρώτη φορά! Το εξαιρετικό αποτέλεσμα ανήκει στους Καναδούς Arcade Fire και τον μόνιμο συνεργάτη τους, βιολιστή, Owen Pallet. Το score προτάθηκε και για Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής, το 2014.
7. TORI AMOS Spring Haze (1999) 8. FLEETWOOD MAC Silver Springs (1977) 9. THE FLAMING LIPS Can't Stop The Spring (1987) 10. HENRY GROSS Springtime Mama (1976) 11. THE TRAGICALLY HIP Springtime In Vienna (1996) 12. INDIGO GIRLS Southland in the Springtime (1990) 13. FONTAINES D.C. Oh Such a Spring (2020) 14. NOAH AND THE WHALE The First Days of Spring (2009) 15. TONY BENNETT Spring in Manhattan (1956)
ι Ο
η
ς έ ι μ τό ι τ σ ο αγη φ Ν ο
η στ ν χ έ τ ή ν ι ημερ θ α κ
της
Μ
ς η ρ αί
Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου Τ.: 210 8229239 / 210 8213136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. Διανομή κατ’ οίκον
Scan me
HEAD OFFICE FASHION ALTERATION L.P. 73-75 Κapetanaki Str. Agios Dimitrios 17342 Greece t.: +30 2103239970 e: sales@achilleasshop.gr STORES Kallithea 10 Sivitanidou Str. t.: +30 2109562170 Alimos 62E Theomitoros Str. t.: +30 2103239970 +30 210 9849317 Nafplio 15 V. Konstantinou Str. t.: +30 2752022155
www.achilleasshop.gr
Korinthos 5th km Old Nat. Road Korinthou-Patron t.: +30 2741021452