Η Πόλη ζει τ.85 | Ιούλιος 2021 by Η Πόλη Ζει

STREET

PRESS 85//07-21

Η ΓΕΙΤΟ Ν Ι Ά Τ Η Σ ΚΑΙΣΑΡ ΙΑΝΉΣ ΔΕN Χ Ρ Ε Ι Ά Ζ ΕΤΑΙ ΣΥΣΤΆΣΕ ΙΣ!

ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΤΑΥΤΙΣΜΈΝΗ ΜΕ ΤΗ ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΑΥΤΉΣ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ. ΓΈΝΝΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΎΧΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΎΓΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΊΑΣ, ΖΥΜΏΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΌΤΙΜΟ. ΠΡΏΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΆΧΗ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΎ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΗΓΈΣ ΧΑΡΑΓΜΈΝΕΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΈΣ ΌΛΩΝ, ΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΆΣΗΜΑ ΣΤΙΣ ΠΥΡΟΒΟΛΗΜΈΝΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΈΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΊΕΣ. Η ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΜΑΣ ΒΌΛΤΑ Σ’ ΑΥΤΉΝ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ, ΌΜΩΣ, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΑΚΌΜΗ ΟΦΕΙΛΌΜΕΝΟ ΠΡΟΣΚΎΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΉ. ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΉΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΉΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΉΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΏΝ ΨΥΧΑΓΩΓΊΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΈΧΕΙ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Στο πάρκο του Αϊ Γιάννη, ένα κατάφυτο πάρκο στο τέλος της Λεωφόρου Εθν. Αντιστάσεως, λειτουργεί από τη δημοτική επιχείρηση ένα καφέ. Προσφέρει όλα τα ροφήματα, αναψυκτικά και γρήγορα σνακ για να απολαύσει κανείς Λειτουργεί παράλληλα ανακαινισμένος παιδότοπος που διοργανώνει παιδικά πάρτυ και γενέθλια. Στα συν, η ανακαινισμένη παιδική χαρά του Δήμου, όπου οι μικροί επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν με ασφάλεια το παιχνίδι τους. Κάτι φημολογείται για Λούνα Παρκ έκπληξη στα μέσα Σεπτεμβρίου, αλλά θα επανέλθουμε. Τελευταία άφιξη αποτελεί η λειτουργία του Μεζεδοπωλείου. Με κατάλογο που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τα καλύτερα μαγαζιά τους είδους, μα και σε ένα πανέμορφο περιβάλλον που συμπληρώνει την απόλαυση των πολλών θαμώνων του.

«Τα Ξύλινα» Πάρκο Αγίου Ιωάννη Λεωφ. εθνικής αντιστάσεως 236 Τ.: 210 72 19 288 fb: Τα Ξύλινα - Καισαριανή

Κινηματογράφος Αιολία Σολομωνίδου & Φιλαδελφείας, Καισαριανή / Τ.: 210 72 47 600 fb: Cine Αιολία

Στο Άλσος πάλι του Σκοπευτηρίου λειτουργεί ο Δημοτικός Καλοκαιρινός Κινηματογράφος «Η Αιολία». Στη δροσιά του Άλσους, οι σινεφίλ μπορούν να απολαύσουν ταινίες πρώτης προβολής μα και ταινίες που έχουν αφήσει το σημάδι τους στην 7η τέχνη. Σχεδόν καθημερινά προβολές για τους μικρούς φίλους, παραστάσεις καραγκιόζη, θεατρικές παραστάσεις. Εδώ οι φήμες λένε πως στον χώρο αυτό θα φιλοξενηθούν οι περισσότερες δράσεις απ’ το πολιτιστικό φθινόπωρο που ετοιμάζεται. Λίγα μόλις χιλιόμετρα απ’ το κέντρο της Καισαριανής, αλλά κι απ’ το κέντρο της Αθήνας, στο δάσος του Υμηττού λειτουργεί και το περίπτερο της «Καλοπούλας». Δίπλα στο μοναστήρι της Καισαριανής ο επισκέπτης, αφού απολαύσει όλα όσα μπορεί να προσφέρει η φύση, θα ξεκουραστεί στο τουριστικό αυτό περίπτερο, απολαμβάνοντας

Αναψυκτήριο «Καλοπούλα» Αισθητικό Δάσος Υμηττού Τ.: 694 88 31 009

δροσερά αναψυκτικά και καφέ, ζεστό φαγητό και σνακ ή κρύα μπύρα και παγωτό. Η βόλτα μας σ’ αυτήν την όμορφη γειτονιά, μας έπεισε για κάτι που υποψιαζόμασταν. Την Καισαριανή αξίζει κάποιος να την επισκεφθεί όχι μόνο για τη βαριά Ιστορία που έχει ποτίσει όλους της τους δρόμους. Αξίζει να την επισκεφθεί για να απολαύσει όλα όσα του παρέχει η δημοτική επιχείρηση αυτής της γειτονιάς.

www.ipolizei.gr

Γνώμες

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

85//07-21

ΚΑΊΓΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΙΓΟΛΙΏΝΩ

STREET

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ

PRESS

Άντα Κουγιά Ηλέκτρα Τζώρτσου Γκανιάν Γιάννης Ράγκος Αγγελική Κοντού Αγγελική Μπούρου Αλέξης Μητσοτάκης Θανάσης Καρανίκας Σταύρος Μπουγκάς Θανάσης Βέμπος Μάκης Διόγος Λέανδρος Σλάβης Δημήτρης Προύσαλης Νταίζη Ντάκου Αγκάθα Κρίσπυ Ρόζα Μπεσαμέλ Μαντώ Βλάχου Παντελής Αμπαζής Φώντας Λάδης Γιώργος Ράκκας Χρύσανθος Ξάνθης

Ζέστη / Και 35 και 38 και 40 βαθμοί τέλος Ιουνίου και οι κινήσεις έγιναν πιο αργές, τα μυαλά κάηκαν. Καύσωνας. Ο Καναδάς δεν άντεξε. Η Γη τρελάθηκε. Ή μήπως βαρέθηκε να υπομένει (και εκείνη) το δικό μας παρτακισμό; Ζέστη / Μα πώς να σκεφτείς με τόση ζέστη; Εδώ στο γραφείο, η διάθεση είναι σαν καρδιογράφημα. Τη μια μέρα είμαστε μέσα στην ενέργεια και λέμε θα νικήσουμε (δεν ξέρουμε από ποια μάχη να ξεκινήσουμε) και την άλλη μένουμε ακίνητοι. Ζέστη / Το Καλοκαίρι του 2021. Τα μέτρα αλλάζουν ανά δευτερόλεπτο, οι μεταλλάξεις κοντεύουν να εξαντλήσουν το ελληνικό αλφάβητο. Ζέστη / Είσαι στο τιμόνι και ούτε το air condition δεν καλυτερεύει την κατάσταση. Οι άλλοι οδηγοί πάνε σαν χαμένοι. Ξεχνάν τα φλας, αλλάζουν λωρίδες απροειδοποίητα. Και εσύ δεν είσαι καλύτερος. Απλά ακόμη και μετά από μία καραντίνα, δεν αλλάζει το γεγονός ότι θεωρείς ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους. Δεν έχεις καταλάβει ότι η ζέστη και ο κορωνοϊός μας κάνουν όλους ίσους. Καλά όχι και όλους. Οι τάξεις παραμένουν σταθερές. Ζέστη / Σκάνε αναμνήσεις από παλιά καλοκαίρια. Κάτι γρανίτες που χύθηκαν πάνω στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, ένας διαγωνισμός με σφηνάκια, μια απρόσμενη επίσκεψη στη Βουλγαρία ένα μακρινό Ιούνιο. Και καταλήγεις ότι σημασία δεν έχει η ανάμνηση, αλλά η ανάμνηση της ανεμελιάς που δεν ξανάρχεται. Ζέστη / Γράφεις ένα editorial και περνάει ο τελευταίος 1μισης χρόνος σαν stories του Instagram από μπροστά σου. Και θέλεις να γυρίσεις στις αρχές του ‘20 που ξαπλωμένη χαλαρά έλεγες «Ακούω θα κλείσουν τα σχολεία» και έπαιρνες την απάντηση ότι «Όχι ρε, δεν θα έρθει σε μας ο κορωνοϊός». Ζέστη / Και τώρα που λες όλα αυτά, αναλογίζεσαι ότι μάλλον και μέσα στο ζόφο έζησες και καλές στιγμές. Ένας καινούργιος φίλος, ένα γέλιο λύτρωσης, ένα σχέδιο για το μέλλον που είναι στη φύση σου να το κάνεις. Γιατί μπορεί κάποιες ταινίες να τελειώνουν με τον πρωταγωνιστή να κάθεται αποκαμωμένος σε μια μπανιέρα τραγουδώντας «Στης πικροδάφνης τον ανθό έγειρα ν’ αποκοιμηθώ»*, αλλά πάντα υπάρχει συνέχεια. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες οι ταινίες που λένε «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι»**. Και οι ταινίες που σε … «εμβολιάζουν» με ελπίδα είναι καλύτερες. Και στο βάθος πιο ρεαλιστικές. Γιατί η ζωή ξέρει. Και μπορεί για όλους να είναι δύσκολη, δεν παύει όμως να είναι περιπέτεια. Και οι ταινίες περιπέτειας έχουν μέσα απ’ όλα: και χιόνια, και καύσωνες, και ιούς, και γέλια, και έρωτες, και μικρές στιγμές ησυχίας λίγο πριν βγεις στην αρένα. Αρκεί να μην φοβάσαι.

ΘΈΜΑΤΑ

[ΤΖΙΤΖΙΦΙΈΣ] ΤΟ «ΓΚΑΝΙΆΝ» ΤΟΥ ΦΑΛΗΡΙΚΟΎ ΌΡΜΟΥ [ΤΑ 16ΣΈΛΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ] ΒΙΒΛΊΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ

Καλό Καλοκαίρι από όλους εδώ στην ΗΠΖ! Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος! * «Το σπιρτόκουτο», σκην. Γ. Οικονομίδης ** «Φτηνά Τσιγάρα», σκην. Ρ. Χαραλαμπίδης

Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΚΔΟΧΕΣ. ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΜΟΧΘΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΟΧΘΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ... ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΟΝΕΙΡΩΞΕΙΣ 'Η ΕΦΙΑΛΤΕΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ. ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ, ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟΣ ΣΑΝ ΙΘΑΓΕΝΗΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. ΔΙΧΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.

Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ. ΠΟΥ ΚΑΚΟΧΩΝΕΨΕ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΣΟ ΟΡΟ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. ΕΞΥΠΝΑΚΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΓΙΑΛΑΤΖΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ.

ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ

Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ. ΠΟΥ Η ΕΛΙΤ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. ΑΤΡΟΦΙΚΟΣ, ΦΩΝΑΚΛΑΣ, ΚΑΛΟΔΙΩΜΕΝΟΣ, ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ. ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΣ. ΜΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ, ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗ ΜΟΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΤΟΥ. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΧΑΪΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ... Ε, ΑΥΤΑ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις, για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Σπύρος Αποστολόπουλος // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904 Ατελιέ: Ηρώ Πιτσικάλη // Μυρτώ Στέλιου

[ΠΕΡΑΊΑ & ΑΘΉΝΑ ΤΑ ΠΕΡΝΆΜΕ ΠΆΝΤΑ ΦΊΝΑ] ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΔΎΟ ΠΌΛΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΉΣ [ΜΑΓΙΏ] ΜΊΑ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΑΝΑΔΡΟΜΉ [ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ] ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΜΑΚΡΙΑ

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

WWW. ipolizei. gr

[ΕΚΔΟΣΗ]

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

«Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που αφηγείται ιστορίες». Μπρους Τσάτουιν (13.5.1940-18.1.1989) «Κι εδώ τελειώνει το υφασμένο με αέρινα ξέφτια παραμύθι του τελευταίου μεγάλου ταξιδευτή, προτού κατακάτσουν στον πλανήτη οι ορδές των τουριστών σαν μούργα, κι εκατομμύρια γκαρσόνια τούς σερβίρουν τις χώρες τους σε απέραντα τραπέζια». Σ’ αυτό το σημείο, ο Σαρλ έβαλε μια τελεία. Γάλλος, αν και από μισόλογα συμπεράναμε ότι μετά από μια δίκη για ένα «καταραμένο βιβλίο» κατέφυγε στο Βέλγιο, το οποιο στόλιζε με τα χειρότερα λόγια. Ντυμένος με φουλάρι και βελάδα σαν δανδής, τα μάτια του, πιο σκοτεινά κι από τον ουρανό της ερήμου, φαίνονταν μονίμως υγρά. Καθόμασταν στην άμμο γύρω από μια φωτιά στις παρυφές της Σαχάρας, κοντά στην Τοζέρ, και σιγοπίναμε τσάι γιασεμί σε μικρές τσίγκινες κούπες. «Ο Μπρους κατέληξε στο στομάχι του γιγάντιου αιλουροειδούς Dinofelis», συμπλήρωσε ο Σαρλ, «ενώ τραγουδούσε τους δρόμους της Εποχής των Ονείρων στον ιερό βράχο Uluru της Αυστραλίας».

«Για τους ταξιδιώτες, τα αστέρια είναι οδηγοί. Για οποιονδήποτε άλλο, δεν είναι τίποτα, παρά μικροσκοπικά φώτα», είπε τότε το παιδί, που μέχρι εκείνη την ώρα μαδούσε πεισματικά το κατακόκκινο τριαντάφυλλό του. «Οπουδήποτε μακριά από τούτο τον κόσμο!», σιγόνταρε τον Μικρό Πρίγκιπα ο Σαρλ. Τότε πετάχτηκε πάνω ο Αρθούρος ουρλιάζοντας: «Τι κάνω εγώ εδώ;». Είχε άγρια βαθυγάλανα μάτια, δέρμα γαριασμένο σαν παστό βοδινό και κοντό κατσιασμένο μαλλί. Φορούσε ρούχα Βεδουίνου και μας είχε συστηθεί ως «ο έκπτωτος ποιητής της Χαράρ». Καθόταν λίγο παράμερα, τρίβοντας την πρησμένη δεξιά του κνήμη. «Για πολύ καιρό καυχιόμουν ότι θα κυρίευα όλες ανεξαιρέτως τις χώρες», μουρμούρισε, σαν να μιλούσε στον εαυτό του, και κοίταξε το κόκκινο μισοφέγγαρο.

Από τα Σημειωματάρια του Τσάτουιν

«Η φύση μας έγκειται στην κίνηση. Η πλήρης ηρεμία είναι θάνατος». Πασκάλ, Σκέψεις

«Καλό είναι να μαζεύεις πράγματα, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να περπατάς». Ανατόλ Φρανς

«Μελέτη της μεγάλης αρρώστιας: της απέχθειας για κατοικία». Σαρλ Μπωντλαίρ, Προσωπικά Ημερολόγια

«Δεν μπορείς να ταξιδέψεις στο μονοπάτι προτού γίνεις ο ίδιος μονοπάτι». Γκοτάμα Βούδδας

«Ο άνθρωπος με τις αέρινες σόλες». (Ο Βερλαίν για τον Αρθούρο Ρεμπώ)

«Η ζωή είναι μια γέφυρα. Διέσχισέ την, αλλά μη χτίσεις σπίτι πάνω της». Ινδική παροιμία

«Πάνω απ’ όλα, μη χάνεις την επιθυμία να περπατάς». Σόρεν Κίρκεγκωρντ, Letter to Jette (1847)

«Ένα καλό άλογο είναι μέλος της οικογένειας». Ρητό των Κουασγκάι

*Από τα Μονοπάτια των τραγουδιών (μετάφραση: Σοφία Φιλέρη, Εκδόσεις Χατζηνικολή, 1990)

Perpetuum mobile ήταν το μότο της ζωής του Βρετανού συγγραφέα Μπρους Τσάτουιν, ενός από τους μεγαλύτερους στυλίστες της αγγλικής γλώσσας, που πέθανε στα σαράντα εννιά του (ένα από τα πρώτα θύματα του AIDS, αν και ο ίδιος συνέχιζε να γράφει το ταξιδιωτικό μυθιστόρημα της ζωής του, λέγοντας αρχικά ότι έπασχε από μια σπάνια μεταδοτική νόσο των οστών που είχε κολλήσει σε ένα μακρινό ταξίδι στην Ανατολή) και την τέφρα του σκόρπισε στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στην Καρδαμύλη, ο φίλος του σερ Πάτρικ «Πάντι» Μάικλ Λη Φέρμορ, κάνοντας μια σπονδή με ρετσίνα και λέγοντας μια προσευχή στα ελληνικά. Γοητευτικά αεικίνητος («Δεν είναι απλή ομορφιά, είναι μια ανταύγεια, κάτι στα μάτια του. Και σαγηνεύει άντρες και γυναίκες», έλεγε η Σούζαν Σόνταγκ), άρχισε να οργώνει τον κόσμο –από την Παταγωνία και το Περού ως τη Δαχομέη, κι από την Ουαλία ως την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Αφγανιστάν– όταν κάποιος οφθαλμίατρος του συνέστησε «μακρινούς ορίζοντες» σαν θεραπεία για την προσωρινή του τύφλωση, που απέδωσε στην εργασία του ως εκτιμητή έργων τέχνης στη Sotheby's. Στη συνέχεια, θα βρεθεί να αρθρογραφεί στους Sunday Times, αλλά θα παραιτηθεί κι από εκεί με ένα λακωνικό τηλεγράφημα («Φεύγω για Παταγωνία»), και από τότε μόνο θα ταξιδεύει και θα γράφει. Το αριστούργημά του, Τα μονοπάτια των τραγουδιών, είναι ένα κράμα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, μαρτυρίας, μυθιστορήματος δρόμου, φιλοσοφικού δοκιμίου, ημερολογίων, που διατρανώνει την πεποίθησή του ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως νομάδας — η ακινησία είναι ψυχολογικό κατάλοιπο του αρχέγονου φόβου για το θηρίο. Το χειρόγραφο του ανολοκλήρωτου έργου του Η νομαδική εναλλακτική φυλάσσεται στη Βοδλεϊανή Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης.

Ακροστιχίδα Γκανιάν#10-Τσάτουιν

Γύριζε Κυκλωτικά Αεικίνητος Νομάδας Ιχνηλατώντας Αμόλυντες Νήσους

Γκανιάν-Τσάτουιν

ΤΟ ΛΟΥΒΡΟΝ

ΣΩ Σ

καφε

ΤΑ

ΠΙ

ν εί α

Νέος αέρας με άρωμα απ' τα παλιά... Από το 1937, το καφενείο «Το Λούβρον» βρίσκεται σε μια ήσυχη γωνιά στην Ερατοσθένους, διατηρώντας πάντα την ατμόσφαιρα μιας άλλης Αθήνας από τα παλιά! Και μπορεί η διεύθυνση να άλλαξε χέρια, αλλά δεν άλλαξε τίποτα ως προς την ταυτότητα και το κλίμα. Η ομάδα του «It's a Βίλατζ» από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, για πάντα νοσταλγοί της ρετρό αισθητικής και ουσίας ανέλαβε το «Λούβρον» και το νέο στέκι της πόλης ήρθε για να μείνει για άλλα 80 χρόνια!

Το Λούβρον Η ιστορία του χώρου φαίνεται από την ίδια τη διακόσμηση: Το μωσαϊκό και η ταβανογραφία, αναλλοίωτη από το 1950, σε συνδυασμό με τις κλασικές ξύλινες καρέκλες και τα σιδερένια τραπεζάκια δημιουργούν οικειότητα και θυμίζουν όντως τους παλιούς παραδοσιακούς καφενέδες που τόσο έχουν ποτίσει την αθηναϊκή κουλτούρα. Στην καταπράσινη αυλή του, παίρνεις την απαραίτητη καλοκαιρινή δροσιά και αισθάνεσαι ότι όλοι γίνονται μια παρέα.

Γευστική Δημιουργία Ανοίγει από το πρωί για τον ιερό πρώτο καφέ της ημέρας που μπορείς να τον συνοδεύσεις με ξεχωριστό αλμυρό brunch και σπιτικά γλυκά ημέρας. Όσο η μέρα περνάει, τα πλούσια μεζεδάκια με τις μοντέρνες πινελιές γεμίζουν τα τραπέζια, φτιαγμένα από τοπικά προϊόντα από όλη την Ελλάδα και συνοδεύονται από διάφορα αποστάγματα για να ανοίγει η διάθεση.

Ερατοσθένους 6, Αθήνα | Τ.: 210 70 16 594 | fb: Το Λούβρον | ig: louvron

Για δροσερές νύχτες στην πόλη, το σκηνικό συμπληρώνεται με τα ιδιαίτερα λικέρ που προσφέρει το “Λούβρον”: λεβάντα, πικρομάντολα και φραγκοστάφυλο είναι λίγα μόνο από τις ιδιαίτερες γεύσεις. Τα κοκτέιλ έρχονται με κλασικό όνομα, αλλά ελαφρές.... μετακινήσεις! Οι βάσεις των αγαπημένων μας κοκτέιλ αλλάζουν και γίνονται ελληνικές, με το τσίπουρο, τη ρακή και τη μαστίχα να δίνουν τη δική τους γευστική και παιχνιδιάρικη πινελιά.

ΑΘΗΝΑ Η ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Μια περιήγηση σε τόπους της Αθήνας, όπου τα ανθρώπινα πάθη και η Ιστορία διασταυρώθηκαν με τη βία και τον θάνατο. Μια καταγραφή των σκοτεινών πλευρών της αθηναϊκής πατριδογνωσίας, απ’ όπου αναβλύζει η απωθημένη αστεακή «μνήμη του αίματος».

Γράφει ο Γιάννης Ράγκος

Αριστερά: Η «Μεγάλη Βρετανία» κατά τα πρώτα χρόνια εγκατάστασης στη σημερινή θέση της (δεκαετία 1870). Δεξιά: Το ξενοδοχείο, όπως έχει ανακατασκευαστεί τις τελευταίες δεκαετίες. photo: Κατερίνα Ράγκου

ΞΕΝΟΔΟΧΕΊΟ «ΜΕΓΆΛΗ ΒΡΕΤΑΝΊΑ»:

#05

Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι* Το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» της πλατείας Συντάγματος, ένα από τα εμβληματικότερα τοπόσημα της Αθήνας, συνδέ-

θηκε με σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ορισμένες από αυτές, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αιματηρές…

Το 1842, στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου Α' και Πανεπιστημίου, στη βορειοανατολική πλευρά της πλατείας Συντάγματος, ανεγέρθηκε ένα τριώροφο μέγαρο για τον πλούσιο έμπορο από την Τεργέστη Αντώνιο Δημητρίου –αργότερα οικία Λημνίου– σε σχέδια του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν. Το 1874 στο κτήριο αυτό εγκαταστάθηκε το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», που είχε ιδρυθεί το 1866 και αρχικά στεγαζόταν στο μέγαρο Γιαννόπουλου ― στη συμβολή των οδών Σταδίου και Καραγεώργη Σερβίας. Η «Μεγάλη Βρετανία» ήταν εξαρχής από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία και ένα από τα πρώτα κτήρια της Αθήνας που ηλεκτροδοτήθηκαν, ενώ κατά τη δεκαετία του 1960 ανακατασκευάστηκε με την προσθήκη νέων ορόφων. Για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε το κέντρο της κοσμικής ζωής της ελληνικής πρωτεύουσας, αλλά και το θέατρο σημαντικών πολιτικών εξελίξεων. Στο σημείο ανάμεσα στο μέγαρο Δημητρίου και το παρακείμενο μέγαρο Σκουλούδη (σήμερα ξενοδοχείο «King George»), λίγο πριν τις 9 το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου 1861 παραφυλούσε οπλισμένος με ένα πιστόλι ρεβόλβερ ο 18χρονος φοιτητής Αριστείδης Δόσιος, γόνος επιφανούς αθηναϊκής οικογένειας και μέλος της αντιδυναστικής οργάνωσης «Χρυσή Νεολαία», Την περίοδο εκείνη, η λαϊκή δυσαρέσκεια σε βάρος του βασιλιά Όθωνα, που κατηγορούνταν για αυταρχική διακυβέρνηση, δεσποτισμό και παραβίαση του Συντάγματος, είχε κορυφωθεί, με το Παλάτι να επιλέγει πρακτικές αυταρχισμού και διώξεων κατά των αντιπάλων του και ιδιαίτερα των φοιτητών.

Λίγα λεπτά μετά, στο σημείο πλησίασε η βασίλισσα Αμαλία με τη συνοδεία της, επιστρέφοντας στα ανάκτορα –σημερινή Βουλή– από έφιππο περίπατο στην περιοχή του Ελαιώνα. Μόλις την αντιλήφθηκε και χωρίς να χάσει χρόνο, ο Δόσιος πυροβόλησε εναντίον της Αμαλίας, αλλά αστόχησε και αμέσως μετά συνελήφθη και οδηγήθηκε κατευθείαν στο υπουργείο Στρατιωτικών, όπου εκείνη την ώρα συνεδρίαζε το υπουργικό συμβούλιο. Ενώπιον του εμβρόντητου πρωθυπουργού Αθανάσιου Μιαούλη και των υπουργών της κυβέρνησης ομολόγησε την πράξη του, λέγοντας πως δεν είχε συνενόχους και πως πρόθεσή του ήταν να απαλλάξει τη χώρα από την τυραννία. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η απόπειρα δεν αποτελούσε προϊόν προσωπικής απόφασης του Δόσιου, αλλά είχε σχεδιαστεί από κύκλους αντιπολιτευόμενων που θεωρούσαν πως η Αμαλία ήταν η εμπνεύστρια της σκληρής πολιτικής του στέμματος και ο Δόσιος ανέλαβε (ή, κατ’ άλλους, κληρώθηκε) να την εκτελέσει. Το ίδιο βράδυ, συνελήφθησαν και σημαίνοντα πρόσωπα της οργάνωσης, καθώς και άλλα στελέχη του αντιμοναρχικού κινήματος. Όλοι οι συλληφθέντες υποβλήθηκαν σε συνεχή σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, προκειμένου να κατονομάσουν και άλλους συνενόχους, ενώ τις επόμενες μέρες ακολούθησε ευρύτερο κύμα συλλήψεων αντιοθωνικών φοιτητών. Παράλληλα, στις εκκλησίες της χώρας εψάλλησαν δοξολογίες για τη διάσωση της βασίλισσας, ενώ την ίδια στιγμή αντιοθωνικές προκηρύξεις και συνθήματα γέμισαν τους τοίχους και τους δρόμους της Αθήνας, του Ναυπλίου, του Άργους και της Πάτρας. Απολογούμενος στη δίκη που πραγματοποιήθηκε στις 14 και 15 Νοεμβρίου στο Κακουργιοδικείο Αθήνας, ο Δόσιος αποκάλεσε την Αμαλία «ύαινα» και δήλωσε πως λυπάται για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να την σκοτώσει. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, ωστόσο, με πα-

ρέμβαση της Αμαλίας, του απονεμήθηκε χάρη και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές του Μεντρεσέ (Πλάκα) τον Οκτώβριο του 1862 μετά την εκθρόνιση του βασιλιά Όθωνα και κατόπιν μετέβη στο Μόναχο και στην Ιταλία, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έγραψε μελέτες οικονομικού περιεχομένου, ενώ διετέλεσε και διευθυντής ναυτιλιακής τράπεζας. Πέθανε το 1881 σε φρενοκομείο, όπου είχε εισαχθεί λόγω επιπλοκών («εγκεφαλική παράκρουση») από κτυπήματα που είχε δεχτεί στο κεφάλι, βασανιζόμενος στη διάρκεια της φυλάκισής του. Ογδόντα τρία χρόνια αργότερα, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1944, περίπου το ίδιο σημείο μπροστά στη «Μεγάλη Βρετανία» βάφτηκε με το αίμα δεκάδων διαδηλωτών, που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς αντρών της χωροφυλακής και (πιθανόν) Βρετανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια μαζικού συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας για τον επιδιωκόμενο αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Ήταν το γεγονός που, εν πολλοίς, σηματοδότησε την έναρξη της «Μάχης της Αθήνας» (Δεκεμβριανά), η οποία διήρκεσε σχεδόν 40 ημέρες. Οι εικόνες του σπουδαίου φωτορεπόρτερ του περιοδικού Life, Dmitri Kessel, με πτώματα διαδηλωτών να κείτονται μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου, εξακολουθούν να στοιχειώνουν τη (συλλογική) μνήμη της πόλης. *Δάνειο από την ομότιτλη ταινία του Νίκου Αλευρά (1977). Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι ανεξάρτητος (freelance) δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίες εκδόσεις του: το αστυνομικό μυθιστόρημα Μυρίζει αίμα (Καστανιώτης, 2019) και το κόμικ Ληστές (Polaris, 2020) σε σενάριο δικό του και σχέδια Γιώργου Γούση.

KYPSELAKI

ΣΩ Σ

καφε

ΤΑ

ΠΙ

ν εί α

Μία μικρή κυψέλη μέσα στην Κυψέλη! Το «Kypselaki neoκαφενείο» θα το βρεις εκεί που ενώνονται τρεις δρόμοι και χρωματίζει με τον δικό του τρόπο την κάθοδο της οδού Κυψέλης. Τα τραπεζάκια του στο πλατύ πεζοδρόμιο προσφέρονται από το πρωί για να πιείς σε ένα ήρεμο μέρος μέσα στην πόλη τον καφέ σου και όσο πέφτει ο ήλιος για μεζεδάκια, μπύρες και λοιπά αποστάγματα.

Ιθακης 1 & Σποραδων 2, Κυψέλη | Τ.: 210 88 31 248 | Fb.: Kypselaki | Ig: kypselaki_

Το φιλικό και παρεΐστικο περιβάλλον του, η όμορφη αισθητική του και το ξεχωριστό σημείο του δημιουργούν έναν συνδυασμό που ενδείκνυται για όλες τις ώρες της μέρας και μπορεί να συντροφεύσει με τις γεύσεις και τις μυρωδιές του όλες τις διαθέσεις.

PASATEMPO Ένα εδεσματοπωλείο... για να περνάει η ώρα! Οι ώρες του καλοκαιριού περνάν σα νεράκι, αν αποφασίσεις να επισκεφθείς το Pasatempo στη Φιλαδέλφεια, που προσφέρει νόστιμα μεζεδάκια και χορταστικά γεύματα, πλούσια αποστάγματα, live μουσικές κάποιες μέρες, σε ένα χώρο που θυμίζει τα παλιά καπηλειά με σύγχρονες πινελιές να κάνουν την εμφάνισή τους!

Λεωφ. Δεκελείας 108, Ν. Φιλαδέλφεια | T. 210 25 13 220 | FB: Pasatempo | Ig: pasatempo_neafiladelfeia

Το μενού ξεχωρίζει για τις ιδιαίτερες και ευφάνταστες γεύσεις που έρχονται στα πιάτα. Δοκιμάστε γύρο λουκάνικου ή δάχτυλα φέτας, φρέσκιες σαλάτες και τηγανιές, θαλασσινά και κυρίως πιάτα με βάση το κρέας, σβήστε τις γεύσεις με σοκολατένια γλυκά και φυσικά, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε επιλεγμένες ετικέτες ούζου, τσίπουρου, κρασιού και μπύρας. Το βασικό, όμως, είναι η καλή παρέα. Και όταν η παρέα σας συναντηθεί με την κεφάτη παρέα του Pasatempo, η καλοπέραση είναι σίγουρη!

16σέλιδα του καλοκαιριού Τα

Η αξία του βιβλίου είναι ανεκτίμητη. Ιδιαίτερη συντροφιά,

τον χρόνο να το κάνουμε. Οι σελίδες γυρνάνε από το καλο-

συμπυκνωμένη γνώση, πνευματικό ταξίδι, μια ιστορία που για

καιρινό αεράκι δίπλα στη θάλασσα και στη μύτη σου φτάνει

κάποιον αξίζει να ειπωθεί. Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι το

η μυρωδιά του τυπογραφείου, ανακατεμένη με αλμύρα και

βιβλίο για εμάς και για εσάς. Ειδικά το καλοκαίρι, έχει την

αντιηλιακό. Και μην νομίζετε πως η παραλία έχει χώρο μόνο

τιμητική του. Διψάμε να διαβάσουμε, γιατί έχουμε επιτέλους

για «ελαφρά» αναγνώσματα. Ίσα ίσα. Το μυαλό ανοίγει και

ισ τ ιο ορί α που για κάπο μπ υκ νω

μέ νη

γνώ

ση, ια πνευ ματικό ταξίδι, μ

ν α ξίζε ιν α ε ι πωθ εί.

Ηα ξ

εκ τίμ ητ η

συ

, ιά φ ρο υντ

ρη σ αίτε ι δ .Ι

ν ια α ν ί ου ε του βιβλί α ί

ακόμη και τα πιο «δύσκολα» βιβλία μπορούν να διαβαστούν

προτάσεις για το φετινό καλοκαίρι. Και καταλήγουμε ότι δεν

στο ωραιότερο φυσικό περιβάλλον.

υπάρχουν βιβλία «για καλοκαίρι». Υπάρχουν βιβλία που μας

Για άλλο ένα καλοκαίρι, αφιερώνουμε τις σελίδες της πόλης

αγγίζουν κάθε εποχή του χρόνου, μιλάνε μέσα μας για κά-

στην αγαπημένη μας συνήθεια. Άνθρωποι της διπλανής πόρ-

ποιον συγκεκριμένο υποκειμενικό ή αντικειμενικό λόγο. Αυτά

τας, άνθρωποι του βιβλίου ή και όχι μας κάνουν τις δικές τους

είναι τα «μεγάλα βιβλία». Καλές καλοκαιρινές αναγνώσεις!

ΠΑ Ν ΑΓ ΙΏ

ΤΑ

ΟΥ ΟΎΖ ΜΠ

ΣΤΕ Φ ΑΝ ΊΑ

Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας Χρυσόστομος Τσαπραΐλης Εκδόσεις: Αντίποδες

ΆΚΗ ΟΛ Σ Τ

Μαχαμπαράτα

Ινδικά Κείμενα

ΣΤΑΜ ΆΤ Η

Εκδόσεις: Λιβάνη

ΤΑΡΆΣ ΚΗ ΝΙ

Τα εν οίκω, εν δήμω Ζάχος Χατζηφωτίου Εκδόσεις: Φερενίκη

Η μαγεία της θεσσαλίας Γέννημα αλλά όχι θρέμμα της Λάρισας, τα περισσότερα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας τα πέρασα εκεί, σʼ ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Μελούνας, το ξακουστό Καρατζόλι, σημερινό Αργυροπούλι, περιτριγυρισμένη από γιγάντια πλατάνια, αρώματα βοτάνων και άγριων λουλουδιών, καθώς και ζυμωτού ψωμιού και τσουκνιδόπιτας. Τα χρόνια πέρασαν και κλεισμένη στο μικρό μου δυαράκι κάπου στα Πατήσια, μακριά από τους ανθρώπους μου, διάβασα με μεγάλη λαχτάρα το πρώτο βιβλίο του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη, Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας. Βυθισμένη στους θρύλους και στις ιστορίες, μου ήρθαν ξανά στη μνήμη το άρωμα καμένου φασκόμηλου, το χοντρό αλάτι στις γωνιές του σπιτιού και οι ακαταλαβίστικες εκφράσεις που ως παιδί αδυνατούσα να συλλάβω. Τα ζεστά μεσημέρια που τρέχαμε στο υπόγειο για ύπνο, υπό τις απειλές του φοβερού και τρομερού Μούτου, που αλίμονο σʼ όποιο παιδί εμφανιζότανε στο διάβα του,

ως τιμωρία θα έχανε τη μιλιά του μια για πάντα. Και τις νύχτες με πανσέληνο, στρωματσάδα στην ταράτσα του σπιτιού, με κρυστάλλινα δοχεία γύρω μας προσεκτικά τοποθετημένα, γεμάτα δροσερό νερό που επιμελώς αποθήκευε η γιαγιά πριν ακόμη χαράξει. Τον ήχο από τα μικρά πορσελάνινα φλιτζανάκια που η θεία Μαρίκα αναποδογύριζε στα –πάντα ασορτί– πορσελάνινα πιατάκια και μετά από λίγο ξεκινούσαν τα επιφωνήματα και οι χειρονομίες. Δυσνόητες λέξεις, μαγικές φράσεις και ολίγον τι τρομακτικές. Κι όμως, τώρα πια βγάζουν νόημα. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, στις πεδιάδες και στα βουνά της θεσσαλικής επαρχίας, δεν έσβησε ποτέ η πίστη στους παλιούς παγανιστικούς μύθους. Αν λοιπόν έχετε κι εσείς παρόμοιες θύμησες ή αν απλώς θέλετε να ξεφύγετε από τη σημερινή πραγματικότητα, αυτό το βιβλίο είναι η ιδανική επιλογή.

Το έπος της Μαχαμπαράτα Τα ταξίδια μου για πολλά χρόνια δεν περιλάμβαναν τη συντροφιά των βιβλίων. Το καλοκαιρινό αεράκι, η ονειροπόληση, οι ατέρμονες συζητήσεις με φίλους αποσπούσαν την προσοχή μου κι έτσι σε κάθε πρόταση εμένα το μυαλό μου «έφευγε». Γι’ αυτό και μην δίνεις τόση σημασία στη συμβουλή να πάρεις ένα βιβλίο μαζί σου οπωσδήποτε, γιατί είναι η καλύτερη συντροφιά, όσο στο ότι –κατ’ εμέ– είναι ο καλύτερος σύμμαχος. Γιατί σκέψου το απλά: Σε χτυπάει ο ήλιος, καπακώνεις τη μούρη σου με αυτό. Σε προσεγγίζει ενοχλητικός, παριστάνεις πως διαβάζεις. Ζεσταίνεσαι; Κάνεις αέρα με τις σελίδες του. Όλα τα καλά έχει ο σύμμαχος-βιβλίο… Αν όμως επιλέξεις να πάρεις ένα βιβλίο, θα σου πρότεινα ένα έπος που, σύμφωνα με θεωρίες, φαίνεται να προηγείται των δικών μας επών (βλ. Ιλιάδα), Μαχαμπαρά-

τα. Πρόκειται για μία τριλογία, ένα ευαγγέλιο, από την οποία θα αντλήσεις σημαντικές πληροφορίες και θα αποκομίσεις φοβερά μηνύματα. Μετά θα κάνεις συσχετισμούς με θεότητες και θα κατανοήσεις την ανθρώπινη ανάγκη για την ύπαρξη θεοτήτων ή θεών, ακόμα και όταν είναι δικής του επινόησης. Θα σου περάσει πολλά μηνύματα περί ηθικής, χωρίς όμως να σε καθοδηγεί απόλυτα. Ακολουθεί απόσπασμα: «Ο θάνατος δεν θα σε βρει ποτέ, όσο επιθυμείς να ζεις. Ο αληθινός θάνατος θα σε πλησιάσει, ω αναμάρτητε, μόνο αφού πάρει πρώτα τη συγκατάθεσή σου». Ο πόλεμος μεταξύ των Παντάβα και Καουράβα είναι το βασικό θέμα του έπους, αλλά περιλαμβάνει και πλήθος άλλων ιστοριών. Ό,τι πρέπει για να ταξιδέψεις νοερά και πραγματικά, να δημιουργήσεις εικόνες μέσα από πρωτόγονες περιγραφές, αρχές και αντιλήψεις που μας συνοδεύουν διαχρονικά.

Αφηγήσεις μακριά από μικροαστικά στερεότυπα Το βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα ως καλοκαιρινό ανάγνωσμα είναι το Τα εν οίκω... εν δήμω... του Ζάχου Χατζηφωτίου. Γιατί; Μα γιατί έχει μια τελείως διαφορετική οπτική για τη ζωή, βάσει της οποίας δεν παρακαλάς κάθε χρόνο να έρθει το καλοκαίρι διότι απλώς… κάθε σου μέρα είναι καλοκαίρι! Αφηγήσεις για έρωτες, ταξίδια, γυναίκες, χωρισμούς, πολέμους και άλλα πολλά, όλα με γενναία δόση χιούμορ, αυτοσαρκασμού και μακριά από τα μικροαστικά στερεότυπα που μας κυνηγάνε ως κοινωνία μέχρι και σήμερα. Μας ταξιδεύει μεταξύ παλιάς Αθήνας, Κηφισιάς, Μυκόνου, Σπετσών, μέχρι το Παρίσι, το Λονδίνο αλλά και την Αλεξάνδρεια, τη Βηρυτό, τη Νέα Υόρκη, την Μπανγκόκ και άλλα μοναδικά σημεία ανά την υφήλιο. Άλλοτε από το ζενίθ στο ναδίρ και άλλοτε από το ναδίρ στο ζενίθ ― πάντοτε, ωστόσο, με το «μακάβριο» χιούμορ του, όπως ο ίδιος το αποκαλεί. «Η αδιάσειστη γνώμη μου είναι πως η ζωή, μόνο σε αντιστρόφως ανάλογη ποικιλία πρέπει να προσφέ-

ρεται. Σκληρή-γλυκιά-χαρούμενη-λυπημένη, έστω και πικρή, αρκεί να μην είναι μονότονη», λέει χαρακτηριστικά. Με μια δόση ιδιότυπης ποιότητας που μόνο ο Ζ.Χ. έχει, θαυμάζει και φωτίζει τη λεπτομέρεια κόντρα στο μικροαστικό φαίνεσθαι. Με μια φυσική αυθάδεια (τόσο-όσο), που σου θυμίζει τη μοναδικότητα του ταξιδιού, που σου θυμίζει αυτό που λέει ο Γιάλομ, ότι ο άνθρωπος αρνείται συστηματικά τη μόνη πραγματική ελευθερία του, που δεν είναι άλλη από τις προσωπικές του επιλογές. Υιός εύπορου εμπόρου της εποχής, που δεν συμβιβάζεται με τον τρόπο ζωής αλλά και τη φιλοσοφία των γονιών του και χαράσσει τη δική του πορεία. Ίσως ο μόνος πραγματικός μπον βιβέρ… ΥΓ: Aν το βιβλίο κυλήσει γρήγορα και νιώσετε ότι το καλοκαίρι «είναι ακόμη μέσα σας», μην διστάσετε να αναζητήσετε και το Κάποτε στη Μύκονο!

δόσεων Π ε δ ί ν εκ οκ τω αι

νικά λη Ελ

ΣΈΡΓΙΟΣ ΣΤΕΦ ΑΝ

r to

Σ Marketing dir ΥΛΟ Ο ec Π Ό

Γράμματα

Το πεπρωμένο της σάρκας Ambrose Parry Εκδόσεις:

ΓΙΆΝ ΝΗ Σ

Ελληνικά Γράμματα

Σ ΆΚΟ ΙΣΤ Ρ Χ

H Κλάρα και ο Ήλιος Καζούο Ισιγκούρο

ΗΣ ΚΊΤ ΦΙ

ΓΙΏΡ

ΓΟ Σ

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Εγκώμιο για τον έρωτα Alain Badiou Εκδόσεις: Πατάκη

Ατμοσφαιρικό θρίλερ και για το καλοκαίρι Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά θρίλερ που διάβασα τον τελευταίο καιρό είναι Το πεπρωμένο της σάρκας των Ambrose Parry ― του συγγραφικού διδύμου από τη Σκωτία. Ένα βιβλίο που με ταξίδεψε στο βικτωριανό Εδιμβούργο των τολμηρών και συνάμα βάναυσων πειραμάτων στα οποία βασίστηκε η πρόοδος της ιατρικής. Στο Εδιμβούργο των μέσων του 19ου αιώνα, όπου η χρήση αναισθητικού είναι στα σπάργανα και συχνά θεωρείται αμαρτωλή πρακτική από τον κλήρο, οι ιατρικές διαδικασίες δεν είναι απλά σκληρές, αλλά μοιάζουν με μαρτύρια που οι άνθρωποι θα υπομείνουν με την ελπίδα της ανάρρωσης, ενώ οι γιατροί τις περισσότερες φορές θα τις διεκπεραιώσουν με ψυχρό και αλαζονικό τρόπο μόνο και μόνο για να αποκτήσουν πλούτο και φήμη στην κοινότητα. Είναι από αυτά τα σκοτεινά βιβλία που –νιώθεις ότι– διαδραματίζονται σε βρώμικα σοκάκια τη νύχτα και

σε επιβλητικά δωμάτια επενδυμένα με βαρύ σκούρο ξύλο. Η εποχή και η αντίθεση καλής κοινωνίας και ακραίας φτώχειας μεταφέρονται, θα έλεγα, άψογα. Σε αυτό το σκηνικό, ένας νέος, ταπεινής καταγωγής, γιατρός –που τον κατατρώει μια αδυναμία συμφιλίωσης με το παρελθόν του– και ένα φιλόδοξο και ευφυές κορίτσι –που δουλεύει ως υπηρέτρια και οργίζεται με τον μισογυνισμό της εποχής– ενώνουν τις δυνάμεις τους προσπαθώντας να εξιχνιάσουν μία σειρά από φόνους. Δύο συναρπαστικοί πρωταγωνιστές σε ένα ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής που θα το λατρέψει κανείς, είτε είναι φαν του Άρθουρ Κοναν Ντόυλ, είτε αρέσκεται στο σύγχρονο crime fiction. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν είναι περίεργο που η εταιρία παραγωγής του Σέρλοκ του Netflix, Benedict Cumberbatch, αγόρασε τα τηλεοπτικά δικαιώματα του βιβλίου για να το μεταφέρει στη μικρή οθόνη…

Επιστημονική Φαντασία στον Ήλιο Η Κλάρα και ο Ήλιος, σε μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Βρετανού Καζούο Ισιγκούρο μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ. Και σ΄αυτό το έργο, ο συγγραφέας, χωρίς εκπτώσεις στην έμπνευση και την τεχνική αρτιότητα μας προσφέρει ένα βιβλίο πρωτότυπο, τρυφερό, γεμάτο ήλιο και αναγνωστική απόλαυση. Η υπόθεση ξετυλίγεται σε ένα μέλλον όχι τόσο μακρινό από το δικό μας, χωρίς όμως να νιώθουμε ότι διαβάζουμε έργο επιστημονικής φαντασίας, όπου ιδιαίτερα εξελιγμένα ρομπότ εμπλέκονται στη ζωή των ανθρώπων με τρόπο λειτουργικό, προικισμένα με μεγάλη ευφυΐα και ενσυναίσθηση, προκειμένου να υπηρετούν κυρίως τα νεαρά μέλη των οικογενειών ως Τεχνητοί Φίλοι. Η Κλάρα, το ανθρωποειδές-αφηγήτρια του έργου, παρακολουθεί με εξαιρετική παρατηρητικότητα τη νεαρή της φίλη Τζόσι αλλά και το οικογενειακό της

περιβάλλον, προσπαθώντας να κατανοήσει –μαζί με τον αναγνώστη– κάποιες ιδιαιτερότητες στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η εκπαίδευση των παιδιών διαδικτυακή, η «αναβάθμισή τους» υποχρεωτική, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση, ενώ η παράξενη αρρώστια της μικρής Τζόσι συνεχώς επιδεινώνεται. Ο Ισιγκούρο, με αξεπέραστη μαεστρία, μας ξεδιπλώνει με φειδώ τα μυστικά της ιστορίας και την αποφασιστικότητα της Κλάρας να βοηθήσει τη νεαρή της φίλη. Με την ίδια ικανότητα ξεδιπλώνει ζητήματα βιοηθικής και ανθρωπογνωσίας, χωρίς να χάνεται η χαρά της ανάγνωσης, μέσω μιας πλοκής που εξελίσσεται αριστοτεχνικά. Μια ιστορία φωτεινή, φτιαγμένη από καλά υλικά και τα σωστά ερωτήματα. Ιδανικό ανάγνωσμα για όλες τις ηλικίες και ιδιαίτερα για νέους και εφήβους.

Στις σπηλιές του Αγκιστρίου με τον Αλαίν Μπαντιού — Καλοκαίρι 2017 Γενέθλια. Δώρο ένα βιβλίο. Αλαίν Μπαντιού, Εγκώμιο για τον Έρωτα. Είπες ότι εκεί μέσα θα βρω «εμένα». Σε πίστεψα γιατί με ξέρεις. Διάβασα «διαγώνια» μερικά κεφάλαια. «Βαρύ για την κατάστασή μου», είπα. Το έκρυψα ανάμεσα στα άλλα βιβλία λέγοντας: «Θα σε ξαναβρώ όταν θα είμαι έτοιμος». Ο Μήτσος μου λέει πάντα, πως οι ερωτικές μας σχέσεις οφείλουν να είναι συντροφικές με πολιτικούς όρους, αλλά δεν είναι πολιτικές. Εγώ συμφωνώ. Πάντα. Διεκδίκηση –μέσα στον έρωτα– επαναστατικών όρων, προοπτικών και «δουλειάς». Αγώνας στο διηνεκές ― κι ας μην φτάσουμε ποτέ, να κολυμπήσουμε στην «...πιο όμορφη θάλασσα». Επιστροφή. Καλοκαίρι 2017. «Γεμάτο το δισάκι μου» με τις εμπειρίες, τις «απώλειες» και τα ερωτηματικά του χειμώνα, σαμάρι στην πλάτη, σκηνή, πάνω-πάνω το «Εγκώμιο» και φεύγω για Αγκίστρι. Μόνος. Για όσο

με κρατήσει ο εαυτός μου. Πρώτο πρωινό στο δάσος. Τούρκικος καφές, φτηνιάρικα μπισκότα και πρώτη ανάγνωση. Aλαίν Μπαντιού και μαθηματικά. Εξίσωση έρωτα= 1+1=1+1+1. Άσχετος από μαθηματικά. Εγώ ή ο Αλαίν; Χρόνια μετά κι αφότου είχε κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι, κατάλαβα την εξίσωση. Την έζησα. Και ο Αλαίν είχε δίκιο. Και ο Μήτσος έχει δίκιο. Ο Αλαίν ― στορικά όχι πάντα βέβαια. Ο Μήτσος, ναι. Αλαίν-Μήτσος: 1-1. Τελικά, με κράτησε ο εαυτός μου. Γιατί, διαβάζοντας το «Εγκώμιο», όντως με βρήκα. Μέσα στις σελίδες και στις αναλύσεις του με βρήκα, με συνάντησα, με μίσησα, με αγάπησα, με ερωτεύτηκα, με σιχάθηκα. Στόχος επετεύχθη. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο μετά από εκείνο το καλοκαίρι. Και το χρωστάω στον Αλαίν, μα πιο πολύ σε σένα που μου τον δώρισες. Εις υγείαν. Και μια πρόποση· όλοι οι έρωτές μας, να είναι «εγκώμια για τον έρωτα».

Οι επιγραφές γράφουν την Ιστορία

Tοσίτσα 1 | Aθήνα Ώρες λειτουργίας: 8:30 - 16:00 | Τρίτη κλειστό Πληροφορίες: τ.: 210 88 47 577 | e-mail: ema@culture.gr https://epigraphicmuseum.gr | fb: Επιγραφικό Μουσείο ή Epigraphic Museum

Το Επιγραφικό Μουσείο διαθέτει την μεγαλύτερη παγκοσμίως συλλογή αρχαίων ελληνικών επιγραφών, των άμεσων πηγών της ιστορίας, που παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής της αρχαιότητας. Περιλαμβάνει 14.078 επιγραφές σε λίθο, προερχόμενες κυρίως από την Αττική, αλλά και από άλλες περιοχές του αρχαίου ελληνικού κόσμου από τον 8ο αι. π.Χ. έως και τους νεότερους χρόνους.

ΡΆΝ Ι

ΑΚ

Ή ΤΖ ΛΑ

ΝΟ PHOTO PLEASE

Η ζωή του Πι Martel Yann

ΑΓ ΑΠ

ΝΆ Κ Η ΙΑΝ

Μία από τις πιο ευχάριστες ασχολίες στην προετοιμασία των διακοπών είναι, κατά τη γνώμη μου, η βόλτα στα βιβλιοπωλεία για να διαλέξεις τα βιβλία που θα πάρεις μαζί σου. Σε μία τέτοια βόλτα, πριν χρόνια, έπεσα πάνω στο βιβλίο Η ζωή του Πι. Ο τίτλος μου τράβηξε το ενδιαφέρον, η υπόθεση, όπως περιγραφόταν στο οπισθόφυλλο, δεν με ενθουσίασε, αλλά το γεγονός ότι ο συγγραφέας του είχε τιμηθεί με το βραβείο Booker με έκανε τελικά να το αγοράσω. Και δεν το μετάνιωσα. Ο Καναδός Γιαν Μαρτέλ καταφέρνει να περιγράψει με σεβασμό τον μη δυτικό ήρωά του και τις μεταφυσικές ανησυχίες του. Ο Πι ζει στην Ινδία, όπου η οικογένειά του έχει έναν ζωολογικό κήπο. Κάποια στιγμή, όμως, αποφασίζουν να μεταναστεύσουν

στον Καναδά μαζί με τα ζώα τους. Το πλοίο ναυαγεί και ο Πι βρίσκεται για 227 μέρες σε μία βάρκα, παρέα με μία τίγρη της Βεγγάλης που ονομάζεται Τσάρλυ Πάρκερ(!). Για πάνω από διακόσιες σελίδες ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του Πι και του Τσάρλυ Πάρκερ πάνω στη βάρκα, χωρίς να κουράσει ούτε στιγμή τον αναγνώστη. Όταν ο ναυαγός φθάνει σώος στις ακτές του Μεξικού, δίνει δύο εκδοχές για την περιπέτειά του. Αυτές οι δύο εκδοχές και η δυνατότητα να διαλέξεις: να διαλέξεις αφήγηση, να διαλέξεις ερμηνεία ή να διαλέξεις το κομμάτι του εαυτού σου που θα αφήσεις πίσω, είναι νομίζω το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου ― και ήταν αυτό που με έκανε να ξαναδιαβάσω το βιβλίο από την αρχή.

Όλες οι πτυχές της ύπαρξης του έρωτα

ΜΑ

ΡΊΑ

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Μία φιλοσοφική νουβέλα που υποστηρίζει ότι οι ζωές μας είναι ιστορίες και εξαρτάται από εμάς πώς θα τις αφηγηθούμε

Το τίμημα που δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε για τον έρωτα. Etel Adnan

Α ΤΊΝ

ΜΌΣΧΟΥ

Κ ΩΝ

ΣΤ Α

Εκδόσεις: Άγρα

Όλα για Καλό Γιάννης Μακριδάκης Εκδόσεις: Εστία

Όταν πλησιάζει το καλοκαίρι, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι «Έρωτας». Σε λίστα. Σε όλες τις μορφές του. Με τη φύση, με τους ανθρώπους, με τα χρώματα, με τα αρώματα, τις μυρωδιές, την αίσθηση των ρούχων, τις γεύσεις. Έρωτας με το φως. Όχι με τον τετριμμένο τρόπο, τις εικόνες με τις βόλτες ζευγαριών στην παραλία, το ηλιοβασίλεμα και τις διαφημίσεις αντηλιακών. Αλλά ίσως ακόμα και αυτά να είναι καλοκαίρι. Για μένα, αυτή είναι η εποχή που όλα φωτίζονται με άλλο φως, εκφράζονται διαφορετικά τα συναισθήματα. Όλα παιχνιδίζουν με τον άλλον τους εαυτό, αποκτούν μια άλλη μορφή και χρώμα και σύνδεση με τον κόσμο. Η ώρα που συνήθως μου συμβαίνουν όλα αυτά είναι κοντά στις 4 με 5 το απόγευμα, σε μια παραλία, σε ένα αγνάντι της θάλασσας, όταν το παιχνίδισμα των κυμάτων αποκτά ένα ασημένιο χρώμα. Τότε, βρίσκε-

ται δίπλα ένα βιβλίο που τυχαίνει να συνδέσει όλες τις πτυχές της ύπαρξης του έρωτα σε πέντε αράδες. Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, συμπυκνώθηκαν όλες οι σκέψεις μου στα λόγια κάποιου άλλου. Στην περίπτωση αυτή, της Ετέλ Αντνάν. Το τίμημα που δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε για τον έρωτα μιλάει για την περίεργη εξίσωση του έρωτα και της ύπαρξης μας, τις ατελείωτες γραφικές παραστάσεις που μπορεί να φτιάξει αυτή. Από την βιομηχανοποίησή του μέχρι την αντίσταση, ο έρωτας σε μια πολιτική πράξη και στάση. Ο έρωτας για τη Φύση, ο έρωτας που είναι φύση. Ο έρωτας που είναι ζωή. Όλα αυτά με βρήκαν και με βρίσκουν ξανά και ξανά δίπλα σε μια φέτα καρπούζι. Ή μια χούφτα κεράσια.

Όχι μόνο ένας απλά αισιόδοξος τίτλος Η Πόλη Ζει, η πόλη φεύγει τα καλοκαίρια για παραλία, μιλά με το κύμα και ξεχνά κάθε τι κακό. Όλα για καλό είναι το βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη που μου χάρισε όμορφες στιγμές φέτος το καλοκαίρι, πρώτα απ’ όλα για τον ελκυστικά αισιόδοξο τίτλο του. Ραντεβού στη Χίο, χωρίς να αναφέρεται το νησί, όμως ξέρουμε από τις περιγραφές κι από την καταγωγή του Γιάννη Μακριδάκη ότι είναι αυτό. Εδώ έρχεται ο συγγραφέας να μας θυμίσει πως δεν έχει σημασία τι ιστορία αφηγείσαι, αλλά πώς την αφηγείσαι. Είναι από τους ελάχιστους που γράφουν ηθογραφία και με γλώσσα στέρεα δημοτική, πραγματικό διαμάντι, κι ο λόγος του σκορπιέται γενναιόδωρα, χωρίς προκαταλήψεις και αιδώ για οτιδήποτε, προερχόμενος από νησί που βάλλεται από αέρηδες από παντού, σαν ιδέες που συστρέφονται και μας ξυπνούν συναισθήματα, εικόνες και σκέψεις. Εκτός από την ίδια την ιστορία της αφήγησης, κι

άλλες μικρότερες ιστορίες ανθρώπων ξεπηδούν εγκιβωτισμένες και ζωντανεύουν μέσα κι έξω από το παλιό σπιτάλι των λεπρών, εκεί όπου ο Ξένιος Δίας συναντά και ξορκίζει μαγικά το φιλότιμο του Έλληνα. Ο ουρανός και τα δέντρα που μιλούν στον ήρωα αφηγητή με ανθρώπινη φωνή δίνουν ένταση στα γεγονότα, και ο έτερος σημαντικός ήρωας, Μιχάλης, με την παράξενη ιδιοσυγκρασία, ως άλλος Ζορμπάς, με το βλέμμα στον ουρανό, ανοίγει τα χέρια. Το βιβλίο μού άφησε τη γλυκιά αίσθηση από άκουσμα δημοτικής ποίησης ή ανάγνωσμα του Παπαδιαμάντη, σαν ένα παλιό κλασικό βιβλίο, που τολμά να γεννιέται στη σημερινή άχαρη εποχή. Και αυτό, βέβαια, σημαίνει Όλα για καλό.

Προτάσεις ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΕΡΟΥΔΑ 2019 Η Γκλόρια Γκέρβιτς αποτελεί μια ιδιαίτερα ξεχωριστή φιγούρα μέσα στο πανόραμα της σύγχρονης λατινοαμερικανικής ποίησης. Άρρηκτα συνδεδεμένη με τις παραδόσεις του μυστικισμού και του γνωστικισμού των πρώτων εβραϊκών κειμένων, όμως μένοντας παράλληλα πίστη στα προσωπικά της βιώματα, έχει γράψει κατά τη διάρκεια της ζωής της ένα και μοναδικό έργο, με τίτλο Μεταναστεύσεις. Αυτό το μοναδικό βιβλίο, που μεγαλώνει σαν ένα βιβλίο της άμμου, φαίνεται να επιβεβαιώνει τη ρήση του Μαλαρμέ «Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να καταλήξει σε ένα ωραίο βιβλίο». María Negroni

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΎΣΕΙΣ Ποίημα 1976-2020 GLORIA GERVITZ Εκδόσεις: BookLab

16σέλιδων Η ΥΠΈΡΟΧΗ ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΟΥ

SAMANTHA DOWNING Εκδόσεις: Bell

ΜΕ ΜΠΟΤΊΝΙΑ, ΜΕ ΓΟΒΆΚΙΑ

ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΉΘΗΚΕ όσο λίγα σε ολόκληρο τον κόσμο την περασμένη χρονιά, φέρει τον τίτλο Η Υπέροχη Γυναίκα μου. «Μια σκοτεινή, ανατριχιαστική εξερεύνηση των οικογενειακών σχέσεων, του γάμου και των δολοφονικών ψυχαναγκασμών» (The Washington Post) ή, με άλλα λόγια, εκεί που ο Dexter συναντά τον κύριο και την κυρία Σμιθ βρίσκεται το θρίλερ που έρχεται για σας κάνει να δείτε με άλλο μάτι τους γείτονές σας. Η μεταφορά στον κινηματογράφο δεν αργεί!

ΜΆΡΓΑΡΟΝ

ΚΑΙ ΣΠΟΡΤΈΞ Δέκα γυναίκες διατρέχουν δέκα

ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ Π. ΓΡΑΜΜΈΝΟΣ

δεκαετίες του εικοστού αιώνα

Εκδόσεις: Καμπύλη

ΝΈΛΛΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΎ Εκδόσεις: Φίλντισι

Η ιστορία της Ελλάδας παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια δέκα γυναικών. Ανά δεκαετία, αρχής γενομένης από το 1900, διαφορετικές γυναίκες ζουν την προσωπική τους ιστορία πλάι στη συλλογική. Ένα οδοιπορικό στον 20ο αιώνα, όπου οι γυναίκες αφήνουν το στίγμα τους. Η Μεγάλη Ιδέα, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Μεσοπόλεμος, η Κατοχή, ο μετεμφυλιακός διχασμός, η Δικτατορία και η Μεταπολίτευση από διαφορετική και γυναικεία οπτική γωνία.

«Η ποίηση είναι ο “χορός” της σκέψης». Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του αναγνώστη όταν διαβάζει αυτά τα ποιήματα: οι λέξεις «χορεύουν» και γίνονται εικόνες, τόσο παραστατικές που «μιλούν» στην ψυχή. Τα θέματα που αγγίζει ο συγγραφέας δεν είναι «ελαφρά», ο τρόπος όμως με τον οποίο τα προσεγγίζει σε προδιαθέτει ευχάριστα για να διαβάσεις τη συνέχεια. Ένα βιβλίο δεικτικό απέναντι στη σημερινή κοινωνία και με αιχμηρό λόγο, παρουσιάζει με ειλικρίνεια και σεβασμό στον αναγνώστη τα «μαργαριτάρια» της ζωής μας.

Με βάση εκτεταμένη αρχειακή έρευνα, στο βιβλίο του Πέτρου Πιζάνια αναλύονται οι ιστορικές δυναμικές προς την Επανάσταση, ο επαναστατικός πόλεμος και η πολιτική του σημασία, η εγκαθίδρυση της πολιτικής ελευθερίας, της ισότητας και της λαϊκής κυριαρχίας, οι ιδεολογικές συνιστώσες του Αγώνα. Ένθετα αποσπάσματα από κείμενα της εποχής επιτρέπουν στον αναγνώστη να αντιληφθεί ευχερέστερα το πνεύμα των αγωνιστών, απλών ανωνύμων και ηγετών.

Διαβάζοντας το βιβλίο θα καταλάβουμε πως ο Μεσαίωνας δεν είχε κατακλυστεί από τον «σκοταδισμό». Θα μάθουμε την πηγή πραγμάτων που συναντούμε ακόμη και σήμερα και που γεννήθηκαν εκείνη την εποχή: τα γυαλιά, το χαρτί με τα υδατόσημα, τις φιλιγκράνες και τους πρώτους τυπογράφους• τους αραβικούς αριθμούς και το μηδέν, την ημερομηνία από τη γέννηση του Χριστού και τις τράπεζες, τους συμβολαιογράφους, αλλά και την αναισθησία!

Η ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ 1821-1830 ΠΈΤΡΟΣ Θ. ΠΙΖΆΝΙΑΣ Εκδόσεις: Εστία

Ο ΜΕΣΑΊΩΝΑΣ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΑΣ CHIARA FRUGONI

μτφρ. Σέργιος Ν. Μοσχονάς εκδόσεις: ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ

Katheti

ένα πεδίο πολιτισμικής συνάντησης

Η εικαστική έκθεση

/ Βαγγέλης Καΐκας

Η Καθετή είναι ένα πολιτιστικό και εκπαιδευτικό κέντρο που εξυπηρετεί τους κατοίκους του Πόρου, της Τροιζηνίας και των Μεθάνων. Βρίσκεται στο Γαλατά, στο κέντρο που ενώνει τις περιοχές αυτές και δημιουργήθηκε με στόχο την αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής, την εξέλιξη της δυναμικής της και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων των ανθρώπων της. Γι’ αυτό λόγο, λειτουργεί πλέον ως κεντρικό πεδίο δημιουργικών δραστηριοτήτων και συναντήσεων των ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής.

/ Δήμητρα Μοσχογιάννη

Τι σημαίνει «Καθετή»; Η Καθετή είναι ο παραδοσιακός αλιευτικός εξοπλισμός που χρησιμοποιείται από πολλές γενιές ντόπιων οικογενειών. Αποτελείται από ορθογώνια κομμάτια φελλού, ένα βαρίδι και απλά αγκίστρια και είναι σύμβολο εφευρετικότητας και αυτάρκειας. Ο οργανισμός διάλεξε αυτό το όνομα καθώς αντανακλά και την αδιαμφισβήτητη διορατικότητα του ρητού: «Δώσε σε έναν άνθρωπο ένα ψάρι και θα τον ταΐσεις για μία ημέρα. Μάθε σε έναν άνθρωπο να ψαρεύει και θα τον χορτάσεις για μια ζωή».

Ο Πολιτισμός

Η Εκπαίδευση

Το Περιβάλλον

Προάγοντας τον πολιτισμό στο σύνολό του, η Καθετή προωθεί την καλλιτεχνική δημιουργία της περιοχής, προβάλει την περιοχή ως έμπνευση για δημιουργία, ενώ παράλληλα, αποτελεί έναν πολιτιστικό φάρο παρέχοντας πρόσβαση σε κάθε μορφής τέχνη. Έτσι, στο χώρο της Καθετής λειτουργεί Δανειστική Βιβλιοθήκη και Αναγνωστήριο, η ομάδα θεατρικής καταγραφής Πόρου και Τροιζηνίας-Μεθάνων που περιλαμβάνει συγκέντρωση αφηγήσεων και ιστοριών της ευρύτερης περιοχής, αλλά και θεατρικά μαθήματα ενώ η έκθεση “Γέφυρες” θα στολίσει το καλοκαίρι στον Πόρο.

Υποστηρίζοντας ντόπιους τεχνίτες και επιχειρηματίες, μαθητές και μαθήτριες, και όλους όσοι επιδιώκουν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να μοιραστούν τη γνώση και να απολαύσουν τον πλούτο του πολιτισμού, η αποστολή της Καθετής είναι να θέσει σε κίνηση τη βαθιά εμπειρία και τη δημιουργικότητα που ήδη υπάρχει στην κοινότητα της περιοχής και να παρέχει τα επιπλέον εφόδια που προωθούν τη βιώσιμη ανάπτυξη. Έτσι, σεμινάρια soft skills, υπηρεσίες συμβουλευτικής και life coaching προσφέρονται σε όποιον ενδιαφέρεται να εξελίξει τις δυνατότητές του.

Η σχέση με το φυσικό περιβάλλον είναι κι αυτή ένας γνώμονας πολιτισμού και η Καθετή αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Έτσι, μέσα από τις δραστηριότητες που προσφέρει φέρνει σε επαφή ντόπιους και τουρίστες με τη φύση, συνδέοντας τα χαρακτηριστικά του φυσικού περιβάλλοντος με την ίδια την ιστορία και την εξέλιξη της περιοχής. Αυτήν την περίοδο μάλιστα, στα πλαίσια του Project Resound Greece, εθελοντές από όλον τον κόσμο έρχονται ώστε να βοηθήσουν με την τεχνογνωσία τους στην καθιέρωση της περιοχής ως προορισμό αειφόρου τουρισμού.

«Γέφυρες» ενώνει το παρελθόν με το παρόν Η εικαστική έκθεση που φιλοξενείται από τις 18 Ιουνίου 2021 στο κτίριο Δουζίνα (δίπλα στο Cine Διάνα) μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου 2021 έχει καταφέρει να μας ταξιδέψει στο χρόνο! Ντόπιοι καλλιτέχνες αναδεικνύουν σημεία που περπάτησαν και διαμόρφωσαν τόσοι άνθρωποι πριν από εμάς. Οι ζωγράφοι και οι φωτογράφοι της περιοχής συνδέουν φωτογραφίες από την περίοδο 1880-1980 με τη σύγχρονη αντίστοιχη εικόνα και τις αποδίδουν με το δικό τους βλέμμα. Στην έκθεση, δίπλα ακριβώς από τις σύγχρονες δημιουργίες των καλλιτεχνών, έχουν τοποθετηθεί οι παλιές φωτογραφίες από τις οποίες εμπνεύστηκαν. Φωτογραφίες που διασώθηκαν χάρη στις προσπάθειες των Γιάννη Αντωνίου, διαχειριστή των ομάδων του Facebook «Πόρος παλιές φωτογραφίες» και «Μέθανα παλιές φωτογραφίες». Η εξέλιξη της περιοχής μέσα από μια καλλιτεχνική ματιά και η ανάδειξη των δυνατοτήτων της βρίσκεται στο επίκεντρο. Τα έργα που εκτίθενται είναι «Γέφυρες» που ενώνουν τον Πόρο, την Τροιζηνία και τα Μέθανα, αφήνοντας μια όμορφη και αισιόδοξη αίσθηση για το μέλλον. Μερικά έργα έχουμε την τιμή να τα φιλοξενούμε στη ΗΠΖ.

/ Pamela Jane Rogers

Πληροφορίες έκθεσης Γέφυρες Όπου το παρελθόν συναντά το παρόν Διάρκεια: 18.06.21-30.09.21 Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά 19:00-23:00 www.katheti.gr

Ο όρμος του Φαλήρου φιλοξενεί στους κόλπους του γειτονιές με ιδιαίτερο ιστορικό και πολιτισμικό ενδιαφέρον. Το αρχαίο Φάληρο αναφέρεται ως το πρώτο και αρχαιότερο επίνειο της Αθήνας. Με την κατασκευή του λιμανιού του Πειραιά, αρχικά από τον Θεμιστοκλή και στην συνέχεια από τον Περικλή, το Φάληρο συνέχισε να είναι το δεύτερο λιμάνι της Αθήνας. Εκεί, η κάθε συνοικία έχει το δικό της κομμάτι θάλασσας, που ανοίγει διαδρόμους προς τον Σαρωνικό κόλπο. Πίσω από τη θάλασσα, η Λεωφόρος Ποσειδώνος διατρέχει τις γειτονιές του όρμου, ανοίγοντας δρόμους από ξηράς. Το τραμ ακολουθεί ξανά τη δική του παραθαλάσσια ηλεκτροκίνητη διαδρομή και ενώνει με τον πιο ρομαντικό τρόπο το βαρύ αστικό τοπίο του κέντρου με το δροσερό αεράκι της θάλασσας. Στον φαληρικό όρμο όλα περνάνε μέσα από το νερό και αναδύονται πασπαλισμένα με έναν συνδυασμό σύγχρονης και παλιάς Αθήνας!

Τ ΖΙ ΤΖΙ Φ Ι Έ Σ

το «γκανιάν» του φαληρικού όρμου ΓΡΑΦΟΥ Ν ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΖΩΡΤΣΟΥ

Τα τζίτζιφα & τα μπουζούκια πάνε θάλασσα Αυτή η μικρή περιοχή, στριμωγμένη ανάμεσα σε θάλασσα και ξηρά, με τα σχεδόν δυσδιάκριτα όριά της, κατάφερε να μεγαλουργήσει τις προηγούμενες δεκαετίες και έκανε το όνομά της εφάμιλλο της νυχτερινής διασκέδασης και της πρωινής δροσιάς που προσέφεραν οι αμμουδερές παραλίες της. Οι Τζιτζιφιές ήταν παραλιακός οικισμός της

νάκια πλάι στο κύμα, τα οποία έδωσαν το δικό

Αθήνας στον όρμο του Φαλήρου, μεταξύ Πα-

τους στίγμα στην γλυκιά συνοικία. Μετά το '40

λαιού Φαλήρου και Μοσχάτου. Το κέντρο του

άκμασε εκεί το ρεμπέτικο, με πολλά από τα γνω-

συνοικισμού ήταν ακριβώς στη διασταύρωση

στά ονόματα της μουσικής αυτής, Βαμβακάρη,

της παραλιακής λεωφόρου με τη Λεωφόρο

Mπάτη, Mπαγιαντέρα, Παπαϊωάννου, Pοβερτά-

Θησέως, όπου παλαιότερα βρισκόταν και η δια-

κη, Περιστέρη, Kαρίπη και άλλους, να δίνουν

σταύρωση των Τραμ Αθηνών - Παλαιού και

το παρών. Τη δικιά τους νότα στην ιστορία της

Νέου Φαλήρου.

περιοχής έδωσαν και τα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως, τα οποία μεσουρανούσαν τις δεκα-

Η Καλλιθέα υπήρξε ένας από τους βασικούς τό-

ετίες του '50 και του '60. Τέτοια κέντρα ήταν το

πους συγκέντρωσης των προσφύγων, αμέσως

ιστορικό «Φαληρικόν», όπου έγινε για πρώτη

μετά την αποβίβασή τους στον Πειραιά, ήδη από

φορά η σύμπραξη Τσιτσάνη-Παπαϊωάννου το

το 1919. Το 1922 κατέφτασαν 20.000 άνθρω-

1956 και από το οποίο πέρασαν και άλλα μεγά-

ποι, από τον Πόντο κυρίως, αλλά και τα παράλια

λα ονόματα, όπως ο Πάνος Γαβαλάς, ο Μπιθι-

της Μικράς Ασίας. Τότε δημιουργήθηκε ο προσ-

κώτσης και η Μαρίκα Νίνου. Το κέντρο «Ο Κα-

φυγικός καταυλισμός των Τζιτζιφιών.

λαματιανός», το οποίο βρισκόταν απέναντι από το «Φαληρικόν» και εγκαινιάστηκε με το δίδυμο

Οι Τζιτζιφιές, μέχρι και τη δεκαετία του 1960,

Βαμβακάρη-Παπαϊωάννου και η «Νοσταλγία»,

ήταν μια γειτονιά παραλιακή. Ήδη από τις πρώ-

στην οποία εμφανιζόταν ο Σπύρος Ζαγοραίος.

τες δεκαετίες του 20 αιώνα, υπήρξε ένας από ου

τους πιο αγαπημένους εξοχικούς προορισμούς

Το 1924, στην περιοχή που βρισκόταν στα νότια

της πρωτεύουσας, όπου οι εκδρομείς κατέβαι-

του οικισμού της Καλλιθέας, κοντά στην παρα-

ναν στην πεντακάθαρη παραλία των Τζιτζιφιών

λία, η Ελληνική Εταιρεία Ιπποδρομιών ξεκίνησε

για να κάνουν το μπάνιο τους. Τη δεκαετία του

τις εργασίες της για την ανέγερση ιπποδρόμου.

'70 όμως, η παραλία μπαζώθηκε. Έτσι, στο όνο-

Οι πρώτοι ιπποδρομικοί αγώνες έγιναν το 1925

μα της ανάπτυξης, χάθηκαν οι βόλτες στην αμ-

σε εορταστικό κλίμα, με 20.000 θεατές εντός

μουδερή ακροθαλασσιά και μαζί τους και οι τζι-

του ιπποδρόμου και 30.000 που παρακολου-

τζιφιές, τα δέντρα που φύτρωναν στην περιοχή

θούσαν απʼ έξω. Τα χρόνια της κατοχής, οι ιππο-

και από τα οποία πήρε το όνομά της η συνοικία.

δρομίες απαγορεύθηκαν.

Στην περιοχή υπήρχανε πολλά υπαίθρια ταβερ-

Info ΤΖΙΤΖΙΦΙΆ (ZIZIPHUS JUJUBA)

Δέντρο αγκαθωτό και φυλλοβόλο, με καταγωγή την Ασία. Το μέγιστο ύψος του φυτού σε πλήρη ανάπτυξη φτάνει τα δέκα μέτρα. Ανθοφορεί την άνοιξη και μέχρι τις αρχές καλοκαιριού. Οι καρποί του, όταν είναι άγουροι, μοιάζουν με τις ελιές, σταδιακά γίνονται καφέ, όταν ωριμάζουν και γλυκαίνουν. Στη γεύση μοιάζουν με ώριμο μήλο. Χρησιμοποιούνται για μαρμελάδες, καραμέλες, γλυκό του κουταλιού, λικέρ κ.α. Λέγεται ότι την περίοδο που ανθίζει, εκπέμπει ένα ελαφρύ αλλά χαρακτηριστικό ευχάριστο άρωμα, το οποίο διαχέεται σε μεγάλη έκταση.

BARAYO

A ll Day α πόλαυ ση σε κήπ ου ς στ η ν Κ α λ λ ι θ έ α

νοιξε τις πόρτες του το 2020 και έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε φαίνεται

ως συνέχεια του πάρκου του ΙΣΝ: μεγάλη βεράντα και κήπος που σε ταξιδεύουν κάπου μακριά από την πόλη. Όταν ανοίγει στις 8:00 το πρωί, όλη γειτονιά μοσχοβολάει ξεχωριστό καφέ Portioli, που καλύπτει όλα τα γούστα και σε βοηθάει να ξεκινήσεις τη μέρα σου με ενέργεια. Οι επιλογές φαγητού ξεκινούν από την ώρα του brunch και φτάνουν μέχρι το βράδυ: πίτσες και burgers, σαλάτες, μπαγκέτες και club sandwich συνθέτουν τις επιλογές για να χορτάσουμε. Όσο πέφτει η νύχτα, τα δροσερά cocktails κλέβουν την παράσταση… Πολύχρωμα και δροσιστικά, signature και κλασικά, με περισσότερο ή λιγότερο αλκοόλ, σου ανεβάζουν την καλοκαιρινή διάθεση στα ύψη και σου ανοίγουν την όρεξη για ατέλειωτες βουτιές και μαγικές νύχτες. Στο Barayo, θα βρεις την καλύτερη εξυπηρέτηση και τα πιο πλατιά χαμόγελα. Ακόμη Κάθεσαι;

Δημοσθένους 298 & Ευριπίδου, Καλλιθέα 210 94 03 926 Barayo barayobar

To Πάρκο που ένωσε ξανά την πόλη με τη θάλασσα Όταν το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό, ξέραμε ότι πολύ σύντομα θα γινόταν Κέντρο Πολιτισμού της Αθήνας, αφού φιλοξενεί πλείστες εκδηλώσεις, ενώ πρόσφατα η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή βρήκαν τη νέα τους βάση εκεί, στην Καλλιθέα. Πέραν όλων αυτών, όμως, μετατράπηκε και σε κέντρο αναψυχής και αθλητισμού μιας ολόκληρης πόλης: το Πάρκο με τη θέα, τη βιοποικιλότητα, τους διάφορους χώρους, τους ποδηλατοδρόμους και το κανάλι ιστιοπλοΐας προσφέρει δραστηριότητες που μπορείς να ανακαλύψεις δίπλα στην αθηναϊκή ριβιέρα. Για ρομαντικούς περιπάτους, ποδηλατάδες ή αθλητικές εξορμήσεις, η πόλη έχει το hot spot της.

Το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος καταλαμβάνει

ενώ ο λαβύρινθος. περιστοιχισμένος από

το 85% της συνολικής έκτασης του ΚΠΙΣΝ

ελιές, είναι ένας κυκλικός, καταπράσινος

και αποτελεί τον μεγαλύτερο δημόσιο με-

χώρος ηρεμίας. Αυτά τα φυσικά χαρακτη-

σογειακό κήπο στον κόσμο, αλλά και σημείο

ριστικά, σε συνδυασμό με την τοποθεσία

αφετηρίας στη στρατηγική προσπάθεια για

του, σε ένα σχετικά πιο απομονωμένο και

την ανάπτυξη της περιβαλλοντικής συνείδη-

ταυτόχρονα υπερυψωμένο σημείο του Πάρ-

σης του πολίτη.

κου, συνθέτουν το ιδανικό περιβάλλον για απόδραση από τους βιαστικούς ρυθμούς της

Ο Renzo Piano, αρχιτέκτων του έργου, έθε-

καθημερινότητας.

σε ως πρωταρχικό στόχο του την επανασύνδεση των κατοίκων και των επισκεπτών με

Στο Πάρκο, τα παιδιά βρίσκουν τη χαρά τους,

τη θάλασσα και τον επαναπροσδιορισμό του

αφού με ασφάλεια και προσοχή, οι παιδικές

ονόματος της περιοχής: Καλλιθέα. Ένας από

χαρές και οι πίδακες νερού προσφέρουν

τους τρόπους που χρησιμοποίησε για να το

εμπειρίες εφάμιλλες με τις διακοπές στο

πετύχει αυτό, ήταν ανυψώνοντας το έδαφος

χωριό. Παράλληλα, οι δραστηριότητες που

και σχεδιάζοντας ένα κεκλιμένο πάρκο που

προσφέρονται είναι ιδανικές για οικογένει-

από τη στεριά κατευθύνεται στη θάλασσα.

ες που θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινή ρουτίνα.

Στην πορεία, η σύνδεση με τη φύση πραγματοποιήθηκε και με τη φύτευση πληθώρας

Το χαρακτηριστικότερο σημείο του ΚΠΙΣΝ

φυτικών ειδών: ελιές, σχίνα, κουμαριές,

είναι το κανάλι. Έχει μήκος 400 μέτρα, πλά-

χαρουπιές, κουτσουπιές, δάφνες, κυπα-

τος 30 μέτρα και βάθος από 70 έως 150

ρίσσια, αλλά και μια πολύ μεγάλη ποικιλία

εκατοστά. Αναπτύσσεται ανάμεσα και κατά

ελληνικών αυτοφυών αρωματικών φυ-

μήκος του κτιριακού συγκροτήματος και της

τών. Η επιλογή των φυτών έγινε, ώστε να

εσπλανάδας, δημιουργώντας μια μεταφορι-

εναλλάσσεται η εποχική ανθοφορία και να

κή συνέχεια της θάλασσας από την ακτή του

δημιουργούνται ιδιαίτεροι χρωματισμοί. Στα

Φαλήρου στο ΚΠΙΣΝ. Το Κανάλι δεν έχει

πλαίσια της περιβαλλοντικής ευαισθητο-

μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, αλλά φιλο-

ποίησης, δημιουργήθηκε και ο λαχανόκηπος

ξενεί σε εβδομαδιαία βάση μαθήματα ιστιο-

που προάγει την αστική καλλιέργεια βιολο-

πλοΐας και καγιάκ για παιδιά και ενήλικες.

γικών προϊόντων και την πρακτική κηπουρική. Όλα τα κατάφυτα μονοπάτια συναντιούνται στο ξέφωτο με το γρασίδι, όπου πραγματοποιούνται και πολιτιστικές εκδηλώσεις,

Info Το Πάρκο περιλαμβάνει 16 είδη δέντρων, 161 είδη θάμνων και μία ποικιλία από αγρωστώδη και βολβούς. Κάθε μήνας φέρνει ένα νέο χρώμα και κάθε εποχή προβάλλει ένα διαφορετικό συνδυασμό από άνθη και φυλλώματα. Στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος έχουν ήδη εμφανιστεί και διαφορετικά είδη πουλιών που είτε ξεχειμωνιάζουν είτε σταθμεύουν κατά την αποδήμησή τους. Υπάρχουν βίντεο και ψηφιακές ξεναγήσεις στο Πάρκο του Ιδρύματος, οι οποίες διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας, που το Πάρκο παρέμεινε κλειστό. Αρκετός κόσμος αντέδρασε σε αυτό το κλείσιμο, αφού το Πάρκο ήταν η καλύτερη διαφυγή από τη συνεχόμενη κλεισούρα στο σπίτι. Ο καθαρισμός του καναλιού γίνεται με 2 ρομποτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αφαιρούν μέρος της άλγης από τον πυθμένα. Επιπλέον, 1-2 φορές τον χρόνο διενεργείται προγραμματισμένος καθαρισμός του καναλιού, ο οποίος διαρκεί περίπου 4 εβδομάδες και περιλαμβάνει: αποστράγγιση του καναλιού, καθαρισμό του πυθμένα με βούρτσες και νερό υπό πίεση, καθώς και καθαρισμό των σωληνώσεων και των αντλιοστασίων.

JARDIN

Έν ας «κρυμμ έ νος κήπ ος» στη μέ ση τ ο υ π ιο α γ α πη μέν ο υ Πά ρ κου της Αττικ ή ς !

ακριά από τη βουή της πόλης, το Jardin All Day Stories προσφέρει ολοήμερες ευκαι-

ρίες για στιγμές χαλάρωσης, στον κήπο του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό σκηνικό που το περιβάλλει, το Jardin All Day αποτελεί την τέλεια επιλογή για τον πρώτο καφέ της ημέρας και ένα χορταστικό brunch που θα μας φτιάξει τη διάθεση. Γλυκές και αλμυρές επιλογές brunch, ακόμη για τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους, δίνουν τη σκυτάλη στο main menu για μεσογειακές πλούσιες γεύσεις. Φυσικά, τα πολύχρωμα cocktail και τα εκλεπτυσμένα απεριτίφ συντροφεύουν κάθε γεύμα, δίνοντας τη δική τους πινελιά! Όλα αυτά μπορείτε να τα απολαύσετε και στο γρασίδι με τα πουφ και τον χαμηλό φωτισμό, ενώ τα Σαββατοκύριακα σας περιμένουν μουσικά πάρτι με άφθονα ποτά να βγαίνουν από το κεντρικό μπαρ!

Ναυάρχου Βότση 1 & Αγησιλάου, Καλλιθέα 213 03 23 806 Jardin All Day Stories jardin_alldaystories

ημισμένο για την όμορφη αυλή του που σε ταξιδεύει μακριά από την πόλη, το

Seveneighteen ή αλλιώς 718 βρίσκεται δίπλα στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και είναι η καλύτερη επιλογή για κάθε στιγμή της ημέρας! Μετά από έναν πρωινό περίπατο ή άσκηση στο πάρκο, μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου ή το brunch για το απαραίτητο boost ενέργειας. Pancakes, ομελέτες, snacks, scrambled eggs και μπαγκέτες απαρτίζουν τις ξεχωριστές λιχουδιές του menu. Από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ μπορείς να γευτείς πίτσες, πάστα, μπρουσκέτες και σαλάτες και να τα συνοδεύσεις με ελαφρά απεριτίφ. Σε κάθε περίπτωση, ο χώρος θα σε κρατάει και δεν θα θέλεις να φύγεις: προσεγμένος, φιλόξενος, με σούπερ εξυπηρέτηση σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά.

Πεντέλης 18, Π. Φάληρο 211 01 39 199 seveneighteen - ALL DAY MOOD BAR @seven718eighteen

SEVEN EIGHTEEN

A l l D ay M o o d B a r γ ι α κ έ φι κ α ι δι άθ ε σ η σ τα ύ ψ η

Το Τραμ φτάνει ακόμη Τζιτζιφιές Το τραμ δημιουργήθηκε για να εισέρχεται μέσα στο αστικό τοπίο, ενώνοντας δήμους, γειτονιές, εικόνες και εμπειρίες. Διασχίζοντας την πόλη, προσφέρει στους επιβάτες περισσότερο μια χαλαρή βόλτα, παρά μια αναγκαία μετακίνηση. Η Αθήνα, μέσα από τα παράθυρα του τραμ, «εξελίσσεται» από μεγάλη πρωτεύουσα σε γραφική, παραθαλάσσια περιοχή. Το τραμ ξεκινάει από το Σύνταγμα, φτάνει ως τις Τζιτζιφιές και διασχίζει σχεδόν όλη την αθηναϊκή παραλία, που μοιάζει ξεχωριστό κομμάτι της. πόλης. Το τραμ ήταν κάποτε σήμα κατατεθέν της

σέως, έφτανε στις Τζιτζιφιές, κι από εκεί,

πόλης. To 1882 τα βαγόνια του έκαναν την

μέσω της παραλιακής λεωφόρου, κατέλη-

εμφάνισή τους. Στην αρχή ιππήλατο, στη

γε στο Φάληρο, όπου υπήρχαν τότε παρα-

συνέχεια με ατμό και έπειτα με ηλεκτρι-

θαλάσσια κέντρα αναψυχής και θαλάσσια

κό, το τραμ μας τροφοδοτεί ακόμη με τις

λουτρά. Στις 30 Οκτωβρίου του 1908 κυ-

χαρακτηριστικές εικόνες των ανθρώπων

κλοφόρησαν τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ, τα

που κρέμονταν σχεδόν στον αέρα για να

οποία επρόκειτο να αντικαταστήσουν στα-

φτάσουν στον προορισμό τους. Εκείνο το

διακώς τα ιππήλατα. Έγιναν αναπόσπαστο

τραμ αλώνιζε στο κέντρο και έφτανε ως

κομμάτι της πόλης και λειτούργησσν μέχρι

τις Τζιτζιφιές. Το σύγχρονο τραμ δεν θα

το 1953. Όσον αφορά το τραμ του Περάμα-

μπορούσε να αφήσει τη γραφική περιοχή

τος, αυτό λειτούργησε έως το 1977.

στην «απʼ έξω». Το τραμ λειτούργησε ξανά το 2004 και από Οι πρώτες γραμμές του Τραμ συνέδεσαν

τότε είναι ο βασικός τρόπος μετακίνησης

το κέντρο της Αθήνας με τα τότε προάστια,

προς τα νότια προάστια. Για μια βόλτα στην

δηλαδή τα Πατήσια, τους Αμπελοκήπους

Καλλιθέα και στις Τζιτζιφιές, για μια ανά-

και την Κολοκυνθού, καθώς και την Πλα-

σα στο πάρκο ή στη θάλασσα, το τραμ είναι

τεία Ομονοίας με το Σύνταγμα, το Γκάζι

ο καλύτερος τρόπος για να χορτάσεις την

και το Κεραμεικό Δίπυλο, ενώ αργότερα,

πόλη σε όλες τις εκφάνσεις της. Κι όταν

το 1902, εξυπηρέτησαν τις οδούς Ιππο-

αρχίσει να αχνοφαίνεται η θάλασσα από τη

κράτους, Μητροπόλεως και Αχαρνών. Το

στροφή, τότε ξέρεις ότι είσαι στην ωραιό-

ατμήλατο τραμ του Φαλήρου ξεκίνησε να

τερη πόλη της Ευρώπης.

Info Η λέξη τραμ είναι σκοτσέζικης

λειτουργεί το 1887. Με αφετηρία μπροστά

προέλευσης και περιγράφει ένα

στην Ακαδημία Αθηνών, διέσχιζε τις λεω-

μικρό σιδηρόδρομο που κυκλο-

φόρους Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Θη-

φορεί στους δρόμους της πόλης, καθώς και σε ξεχωριστό χώρο διέλευσης. Σήμερα σχεδόν όλες οι σημαντικές μεγάλες πόλεις του κόσμου επανέφεραν ή ανέπτυξαν από την αρχή τα δίκτυα τραμ, όπως το Παρίσι και η Αθήνα. Οι λόγοι της αναγέννησης του τραμ είναι το μικρότερο λειτουργικό κόστος σε σχέση με το μετρό και οι μεγαλύτερες δυνατότητες μεταφοράς σε σχέση με τα λεωφορεία. Σε πόλεις της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας τα νέα τραμ έχουν συμβάλει στην περιβαλλοντική και τουριστική ανάπτυξη.

NANOU DONUTS HOUSE

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΙΟ ΓΛΥΚΈΣ ΜΈΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ

αγαπημένη συνήθεια της πόλης ακούει στο όνομα Nanou. Donuts φρέσκα και λαχταριστά, με πλούσια γέμιση και παιχνιδιάρικα γευστικά στο-

λίδια (όπως ζάχαρη άχνη, τρούφα, κανέλα), είναι ό,τι καλύτερο για να συνοδεύσουμε τον καφέ, για πρωινό ή ένα απλό βραδινό craving για σοκολάτα. Φυσικά, και τα φρέσκα παγωτά έχουν την τιμητική τους. Τώρα, τα Nanou έφεραν και τα αλμυρά bao buns για να χορταίνουμε μέσα στη μέρα, ενώ παράλληλα αναλαμβάνουν και υπηρεσίες catering!

Ευριπίδου 116, Καλλιθέα // Τ.: 697 44 36 471 & 211 21 34 858 // Fb: NANOU Donuts HOUSE Τζιτζιφιές

Τα τραμ ήταν ελαφρά οχήματα, κλειστά το Χειμώνα με 16 θέσεις και ανοιχτά το καλοκαίρι με 20 θέσεις, τα οποία έλκονταν από τρία άλογα. Τα 800, συνολικώς, άλογα ήταν μικρασιάτικα, μικρόσωμα και νευρώδη, αλλά κατάλληλα για τις επικλινείς οδούς της Αθήνας και τις συνεχείς στάσεις. Το τραμ επέστρεψε στους δρόμους της πρωτεύουσας, σύγχρονο και τεχνολογικά προηγμένο, στις 19 Ιουλίου 2004, σχεδόν ταυτόχρονα

ΠΟΔΗΛΆΤΕΣ NO NAME

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΉ ΔΡΑΣΤΗΡΙΌΤΗΤΑ ΔΊΠΛΑ ΣΤΗ ΘΆΛΑΣΣΑ

άντα αυτή η πόλη κρύβει εκπλήξεις και οι «Ποδηλάτες no name» μας δίνουν την ευκαιρία για μια ξεχωριστή βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Δίτρο-

χα και τετράτροχα ποδήλατα, ατομικά ή οικογενειακά, ηλεκτροκίνητα τύπου

με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της

kart και ηλεκτρικά πατίνια μας περιμένουν για να μας πάνε βόλτα στο πάρκο

Αθήνας. Το δίκτυο του τραμ διαθέ-

ή παραθαλάσσια! Για μεγάλες παρέες και οικογένειες, ατομικά ή ανά δύο, τα

τει συνολικά 48 στάσεις.

ποδήλατα των No Name υπόσχονται καλοκαιρινές περιηγήσεις για να δεις την πόλη με άλλο μάτι.

Τ.: 697 71 97 633 // Fb: Ποδηλατεs NO NAME // Ig: podhlates.no.name

ΖΩ ΓΡΑ ΦΊ ΖΟ ΝΤΑΣ το καλοκαίρι ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΠΟΥΡΟΥ

Θάλασσα, ήλιος, παραλίες, πισίνες, καρπούζι, δελφίνια… Κάπως έτσι έχουμε στο μυαλό μας το καλοκαίρι. Μία εποχή που δεν μπορεί παρά να έχει πλούσια και φωτεινά χρώματα, χαρούμενη ατμόσφαιρα διακοπών και λαμπερές αμμουδιές. Πολλοί καλλιτέχνες απεικόνισαν καλοκαιρινές σκηνές σε πίνακές τους και τα αποτελέσματα δεν είναι ακριβώς όπως φανταζόμαστε. Μια γρήγορη ματιά θα μας δείξει πλήθος έργων με θέμα καλοκαιρινό βραδάκι, νυχτερινό ουρανό, ακόμη και αστικά τοπία. Ο άνθρωπος ποτέ δεν σταμάτησε να εμπνέεται από το περιβάλλον του και, από την αρχαιότητα έως σήμερα, προσπαθεί να απεικονίσει αυτό που βλέπει και αυτό που νιώθει. Έξι γνωστοί πίνακες ζωγραφικής δείχνουν τις διαφορετικές όψεις του καλοκαιριού, μέσα από τα μάτια καλλιτεχνών από διαφορετικές περιόδους, καλλιτεχνικά ρεύματα και τόπους.

In the Woods at Giverny, Blanche Hoschedé at Her Easel with Suzanne Hoschedé Reading (1887) by Claude Monet. Original from the Los Angeles County Museum of Art.

01 Τοιχογραφία δελφινιών στο παλάτι της Κνωσσού, 1.600 π.Χ. Τοιχογραφία που κοσμούσε τους τοίχους του λεγόμενου «Μεγάρου της Βασίλισσας», στο Ανάκτορο της Κνωσσού. Σώζονται μόλις λίγα μικρά τμήματα αυτής της τοιχογραφίας, αρκετά όμως για να αποκατασταθεί η εικόνα σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μία ομάδα δελφινιών, με έντονο μπλε χρώμα, κολυμπά στο νερό. Έχουν τη χαρακτηριστική πορτοκαλί κυμματιστή γραμμή που συνήθιζαν οι μινωίτες και γύρω τους υπάρχουν διάφορα μικρότερα ψάρια. Απεικονίζεται και ο βυθός, δείχνοντας τη γνώση και την αγάπη των μινωιτών για τη θάλασσα και το κολύμπι.

Καλοκαίρι, Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο, 1572, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη

Ο Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης, με το πιο ασυνήθιστο έργο για τα δεδομένα της εποχής. Ζωγράφιζε φανταστικά πορτρέτα με τα πρόσωπα να αποτελούνται από αντικείμενα όπως φρούτα, λαχανικά, ψάρια, βιβλία, λουλούδια. Ανήκει στο ρεύμα του μανιερισμού και εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Ο μανιερισμός αναπτύχθηκε στην Ιταλία κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ήταν κατά κάποιον τρόπο μία αντίδραση στην αισθητική της ώριμης Αναγέννησης. Καταργούσε τις αρμονικές αναλογίες και τις εξιδανικευμένες μορφές, με επιτηδευμένες εκφράσεις και σώματα με άκρα που επιμηκύνονται. Πρόκειται για μία νέα έκφραση, με πολυπλοκότητα στη σύνθεση, που δίνει την αίσθηση της σύγχυσης και περισσότερη συναισθηματική ένταση. Ο συγκεκριμένος πίνακας αποτελεί μέρος μίας σειράς τεσσάρων έργων με θέμα (τι άλλο;) τις τέσσερις εποχές. Κάθε μορφή αποτελείται από αντικείμενα και καρπούς της εποχής και η μία είναι ασχημότερη της άλλης. Σημαντική λεπτομέρεια η αγκινάρα στο πέτο, γιατί, μπορεί να έχουμε μύτη σαν κολοκυθάκι, αλλά έχουμε στυλ.

Ηλιοτρόπια, Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1888, Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου

Ο Βανγκ Γκογκ ήταν μετα-ιμπρεσιονιστής Ολλανδός ζωγράφος, του οποίου το έργο επηρέασε σημαντικά και το ρεύμα του Εξπρεσιονισμού. Είναι γνωστός για τους πίνακές του με τα ηλιοτρόπια, τον έναστρο ουρανό και τις αυτοπροσωπογραφίες του ― ειδικά αυτές με το κομμένο αυτί. Το έργο του αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Ο μετα-Ιμπρεσιονισμός ήταν το καλλιτεχνικό ρεύμα που ακολούθησε τον Ιμπρεσιονισμό. Ακολουθούσε τη λογική και τις τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού, αλλά οι καλλιτέχνες είχαν ως κύριο στόχο να μεγιστοποιήσουν τον συναισθηματισμό των έργων τους. Πρόκειται για την τέταρτη εκδοχή ηλίανθων σε βάζο. «Ηλιοτρόπια», ονομάστηκαν δύο σειρές με πίνακες που φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης, το 1887 στο Παρίσι, όπου τα λουλούδια ήταν στο έδαφος και το 1888 στην Αρλ, όπου τα λουλούδια είναι σε βάζο. Ο φίλος του και επίσης καλλιτέχνης, Πωλ Γκωγκέν, είχε στην κατοχή του δύο από τους πίνακες με ηλιοτρόπια, ενώ ο Βαν Γκογκ είχε διακοσμήσει με αυτά τα άνθη το «κίτρινο δωμάτιο» στο σπίτι του, επειδή εκεί θα φιλοξενούσε τον Γκωγκέν. Ένα θέμα με τα ηλιοτρόπια το είχε, αλλά δεν θα το συζητήσουμε. Εδώ ο άνθρωπος έκοψε το αυτί του και μετά ζωγράφιζε αυτοπροσωπογραφίες με μπαταρισμένο το κεφάλι του. Για την ιστορία, ένας από τους σπουδαιότερους και εντυπωσιακότερους πίνακές του, ζωγραφίστηκε όταν νοσηλευόταν σε άσυλο. Τον Βαν Γκογκ τον ενέπνεε η φύση, το χρώμα και η κίνηση. Τα ηλιοτρόπια είναι πια ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς καλοκαιρινούς πίνακες.

Θερινή Σελήνη στο Μιγιατζίμα, Τσουτσίγια Κοΐτσου, 1936, Γκαλερί Ρόνιν Σανταΐτσι

Ο Κοΐτσου ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιάπωνες ζωγράφους, με θεματολογία σκηνές από τον πρώτο πόλεμο μεταξύ της Δυναστείας των Τσινγκ στην Κίνα και της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας. Ήταν ένας από τους κύριους εκφραστές του Shin-hanga ρεύματος. Το Shin-hanga ήταν το νέο είδος ξυλοτυπίας, που κυριάρχησε στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο καλλιτέχνης ήταν ταυτόχρονα αυτός που ζωγράφιζε, σκάλιζε την πλάκα κι εκτύπωνε, ενώ ταυτόχρονα παρέμενε πιστός στις παραδοσιακές φόρμες. Το ρεύμα δέχτηκε επιρροές από τον ευρωπαϊκό Ιμπρεσιονισμό, ο οποίος με τη σειρά του είχε επηρεαστεί από τις παλαιότερες ιαπωνικές ξυλογραφίες, με αποτέλεσμα να γίνεται καλύτερη χρήση του φωτός, να εμφανίζονται πιο ζωηρά χρώματα και έντονες κινήσεις. Ο συγκεκριμένος πίνακας αποτελεί μία τυπική θεματολογία, αφού οι τοπιογραφίες είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στην ιαπωνική τέχνη. Ο ναός Ιτουκουσίμα, γνωστός και ως Μιγιατζίμα, είναι ένα από τα τρία πιο γραφικά μέρη στην Ιαπωνία. Σε ένα σκοτεινό και ήσυχο τοπίο, πρωταγωνιστής είναι το καλοκαιρινό φεγγάρι, που φωτίζει τα ήρεμα νερά, τη βάρκα και το τορίι.

Αξιόπιστη Διάγνωση - Σεβασμός στον Άνθρωπο!

Καλό καλοκαίρι, καλές διακοπές! Σε όλους εσάς ευχόμαστε ένα όμορφο, ανέμελο και ασφαλές καλοκαίρι με μοναδικές στιγμές χαράς και ευτυχίας μαζί με τους αγαπημένους σας!

Εδώ και 30 χρόνια είμαστε πάντα δίπλα σας, παρέχοντας ιατρικές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και αξιοπιστίας, με προτεραιότητα σε εσάς και σεβασμό στις ανάγκες σας. Συνεχίζουμε να είμαστε κοντά σας και τους καλοκαιρινούς μήνες, προσφέροντας τις υπηρεσίες μας. Αθήνα ( Έναντι Πολυτεχνείου) Πατησίων 49, Αθήνα 10433

Άνω Πατήσια (Πλησίον Σταθμού ΗΣΑΠ) Πατησίων 345, Αθήνα 11144

Τ: 210 52 22 500, F: 210 52 42 970, Ε: info@medpap.gr, U: www.medpap.gr

Καλοκαιρινό βράδυ, Έντουαρτ Χόπερ, 1947, Ιδιωτική συλλογή

Ο Έντουαρντ Χόπερ ήταν Αμερικανός ζωγράφος, που εντάσσεται στο ευρύτερο ρεύμα του Αμερικάνικου Ρεαλισμού στις εικαστικές τέχνες. Το έργο του δεν έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης στην εποχή του, σήμερα, όμως, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους που επηρέασαν την Ποπ Αρτ και τον Νέο Ρεαλισμό. Ζωγράφιζε κυρίως αστικά τοπία και ανώνυμες φιγούρες. Απεικόνιζε σκηνές της καθημερινότητας, δίνοντας έμφαση στη μοναξιά των ανθρώπων των μεγαλουπόλεων. Η αίσθηση της μοναξιάς γίνεται αντιληπτή ακόμη και σε μία τέτοια σκηνή, με ένα νεαρό ζευγάρι, να κάθεται σε μια βεράντα. Μοιάζουν απόμακροι και βυθισμένοι καθένας στον δικό του κόσμο. Ο Χόπερ συνήθιζε να στήνει τις σκηνές του είτε στο σκληρό φως του πρωινού, είτε στο απόκοσμο φως της νύχτας. Ο Αμερικανικός Ρεαλισμός ήταν το ρεύμα που κυριάρχησε στα μέσα του 19ου αιώνα στις εικαστικές τέχνες, τη μουσική και τη λογοτεχνία. Επικεντρώνεται σε στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής συνηθισμένων ανθρώπων, στο εφήμερο και το αστικό.

Πορτρέτο ενός καλλιτέχνη, Ντέιβιντ Χόκνεϊ, 1972, Ιδιωτική συλλογή

Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό έργο της Ποπ Αρτ, καλλιτεχνικό ρεύμα που γεννήθηκε τη δεκαετία του '50. Η Ποπ Αρτ εστίαζε σε εικόνες μαζικής κουλτούρας, σε αντίθεση με την ελιτίστικη νοοτροπία της τέχνης του παρελθόντος. Ο συγκεκριμένος πίνακας πωλήθηκε το 2018 για 90 εκατ. δολάρια, που ήταν η υψηλότερη τιμή που είχε καταβλήθηκε μέχρι τότε σε εν ζωή ζωγράφο. Ο Χόκνεϊ ήταν διάσημος όχι μόνο για τους πίνακές του αλλά και για τα φωτοκολάζ του, ενώ η θεματολογία του κυμαινόταν από νεκρή φύση και πορτρέτα έως τα σκηνικά της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης. Θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Αυτός ο πίνακας συνδυάζει δύο πολύ διάσημα θέματα στα έργα του Χόκνεϊ: την πισίνα και το διπλό πορτρέτο. Από τη δεκαετία του ′60, που ταξίδεψε στο Λος Άντζελες, άρχιζε να ζωγραφίζει πισίνες, στοιχείο που επικράτησε ως και τη δεκαετία του ′70. Τον γοήτευαν η ατμόσφαιρα του Χόλυγουντ, ο μεταμοντερνισμός και τα λαμπερά χρώματα. Εδώ βλέπουμε μία αντρική φιγούρα με άσπρο μαγιό να κολυμπά προς έναν ντυμένο άντρα, που στέκεται έξω από την πισίνα. Πρόκειται για τον πρώην εραστή του Χόκνεϊ, τον επίσης ζωγράφο Πίτερ Σλίσινγκερ. Ο Σλίσινγκερ, παρότι και ο ίδιος ζωγράφος, μας είναι περισσότερο γνωστός επειδή πρωταγωνίστησε σε αρκετά από τα έργα του Χόκνεϊ. Έναν χρόνο μετά τον χωρισμό τους, φιλοτεχνείται ο συγκεκριμένος πίνακας με έναν άντρα να κολυμπά προς το μέρος του Σλίσινγκερ και δείχνει την αποδοχή του Χόκνεϊ για τη χαμένη αγάπη και την επιθυμία του πρώτου για έναν νέο εραστή.

ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ

ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ

www.galaxy92.gr

«KAPU»

@kapu.kypseli Kapu

ανάμεσα στα στενά της Κυψέλης, θα βρεις τον καφέ έτσι όπως πρέπει να είναι! ΣΕ ΈΝΑ ΑΠΌ ΤΑ ΟΜΟΡΦΌΤΕΡΑ ΣΗΜΕΊΑ της Κυψέλης, μία ανάσα από τον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη, ο Γιώργος και ο Σπύρος έστησαν ένα μικρό καταφύγιο για όσους θέλουν να πίνουν νόστιμο και καλό καφέ. Οι δυο τους, φίλοι από το 2010, δούλεψαν για χρόνια στη νύχτα, αλλά πριν από λίγο καιρό αποφάσισαν να κάνουν στροφή στην πρωινή ποιότητα και απ’ ό,τι φαίνεται, καλά έκαναν. Έτσι, όποιος περάσει από την οδό Ζακύνθου και τον αριθμό 9, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το ιδιαίτερο χαρμάνι της εταιρείας Mister Bean (100% arabica), το οποίο ανήκει στην κατηγορία των Speciality Coffees. Η επερχόμενη προσθήκη στον κατάλογο του μαγαζιού είναι τα single origins, οι μονοποικιλιακοί, δηλαδή, καφέδες που θα πάνε ένα βήμα παραπέρα την εμπειρία του καφέ σου, αλλά και cocktails, τα οποία θα δροσίσουν τις καλοκαιρινές σου νύχτες στην πόλη. ΚΑΙ ΓΙΑ ΌΠΟΙΟΝ ΈΧΕΙ ΛΙΓΟΎΡΕΣ, μαζί με τον καφέ του, μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε μία σειρά από snacks, όπως μπάρες δημητριακών, sandwiches, cakes, cookies, όλα φρέσκα και διαλεγμένα από προμηθευτές που επιλέγουν έναν προς έναν τα ίδια τα παιδιά, κι έτσι εξασφαλίζεται η νοστιμιά και η ποιότητα που καταλήγει στο χέρι και τον ουρανίσκο σου. Φυσικά, υπάρχουν και vegan επιλογές κι έτσι δεν μένει κανένας παραπονεμένος. ΣΤΟ ΠΈΡΑΣΜΆ ΣΟΥ ΑΠΌ ΤΟ KAPU, μην παραλείψεις να πάρεις μαζί σου τον τετράποδο φίλο σου, το ποδήλατό σου ή το δικό σου σκεύος καφέ, αφού το μαγαζί είναι pet αλλά και planet friendly! ΤΟ ΛΟΓΌΤΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΎ, καταφέρνει με έναν απλό αλλά περιεκτικό τρόπο να συμπυκνώσει πολλά στοιχεία του μαγαζιού· το χαρακτηριστικό, δροσερό χρώμα των τοίχων, την καταγωγή του ονόματος «KAPU», που στη γλώσσα των Maori σημαίνει κούπα και αυτό το ιθαγενές πρόσωπο που είναι σαν να βουτάει μέσα σε μία κούπα καφέ και σίγουρα σου θυμίζει εσένα, κάποιo από τα πρωινά που αναζητάς καλό καφέ, με τη διαφορά ότι πλέον, ξέρεις και που θα τον βρεις! ΖΑΚΎΝΘΟΥ 9, ΚΥΨΈΛΗ Τ.: 21 1 01 34 307 Take away & delivery services

S H OR T S TO R I E S Ιστορίες από δασκάλους και μαθητές του Μικρού Πολυτεχνείου για να σας κάνουν παρέα το καλοκαίρι

Δύο φίλοι σε ταράτσα δίνουν μία ιδιότυπη συναυλία, που κανείς δεν την ειδε μα όλοι την άκουσαν... Ένας ερωτευμένος δημοσιογράφος που ρίσκαρε για την αγαπημένη του και μάλλον έχασε τα πάντα... Ένας 78χρονος Αμερικάνος Αρχαιολόγος που όσο θυμάται, τόσο ξεχνάει προσκυνώντας τσίγκους... Μία «Ιερά» συνεύρεση σε μια Ιερά Οδό ενός εξωγήινου και μιας εξηντάχρονης Καρυάτιδας κάτω από το φως του φεγγαριού Ένας σκοτωμένος έρωτας ενός άνδρα που ζεί το πραγματικό καμίνι μιας γυναικείας άρνησης. Μια τρελοπαρέα στο τυλιγμένο σε κουβέρτα μυαλό μιας έφηβης που δεν πρέπει να χαθεί μέσα σε μια Αυγουστιάτικη νύχτα.

γράφουν: Τι πιο ωραίο από το να προτείνεις μία φράση σε ανθρώπους που αγαπούν τη γραφή και εκείνοι να εκφράζονται; Καλοκαίρι στην Αθήνα, λοιπόν. Ένα παζλ από διαφορετικότητες, κυκλώνουν τη φράση. Ήρωες και αντιήρωες, πάθος και λύτρωση, ρεαλισμός και φαντασία. Αυτές οι μικρές ιστορίες μας οδηγούν σε ακροβασίες ανάμεσα σε δύο τελείως αντιθετικές σκέψεις. Πόσο μοιάζουν τα πράγματα αλλά και πόσο μοναδικά είναι... Ευχαριστούμε τους ανθρώπους του Μικρού Πολυτεχνείου, μαθητές και εισηγητές, που πάντα αγκαλιάζουν τις προτάσεις μας και μοιράζονται μαζί μας τη δημιουργία τους.

Μαριθένια Τερεζάκη Σπουδάστρια Στέργιος Κωνσταντζίκης Σπουδαστής Φώτης Βλαστός Εισηγητής Θράσος Καμινάκης Εισηγητής Νίκος Σίσκος Σπουδαστής Ελισάβετ Μίληση Σπουδάστρια

Κάπου ένα βιο λί

Ο Μάνος περπατούσε βιαστικά κατά μήκος της Σόλωνος, βαστώντας στο ένα χέρι τη δεσμίδα με τις παρτιτούρες του και στο αριστερό τη θήκη με το βιολί και το δοξάρι. Του άρεσε το Κολωνάκι αυτήν την ώρα της μέρας. Απόγευμα, περασμένες επτά, το ζωντανό, παλλόμενο πλήθος, η άρχουσα τάξη, η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας, έπαιρνε σιγά-σιγά τον δρόμο της επιστροφής προς ένα σπίτι με θέα την Ακρόπολη ή ίσως και τον λόφο του Λυκαβηττού. Περπατώντας κι αυτός ανάμεσα στον όχλο, ο Μάνος δεν μπόρεσε παρά να φανταστεί πως θα ήταν να είναι κι αυτός μέρος του συνόλου. Ως ένα άτομο που πάντοτε πρόβαλε την ατομικότητά του ενάντια σε κάθε μορφής μάζα, μάλωσε τον εαυτό του γι’ αυτήν τη σκέψη του. Γιατί ο Μάνος δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από το σύνολο. Τόσο για το σκουρόχρωμο δέρμα του όσο και για το γεγονός ότι εκείνος δεν είχε την ευχέρεια να αγαλλιάσει με τη σκέψη ενός πολυτελούς σπιτιού με μπαλκόνι που σέρβιρε στο πιάτο ολόκληρη την Αθήνα. Πάντοτε η θήκη με το βιολί, ένα ανακουφιστικό βάρος κόντρα στον γοφό του, αναπήδησε κι αυτή, καθώς κατέβαινε ένα πεζοδρόμιο, λες και πάσχιζε να του θυμίσει πως σε όποια πλευρά του κόσμου κι αν βρισκόταν, όσο ελιτιστική και στενόμυαλη κι αν ήταν, θα είχε πάντοτε μαζί του ένα μικρό κομμάτι ουρανού. Τόσο, ώστε να αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Τα πόδια του τον κουβάλησαν μέχρι την εξώπορτα του ημιυπόγειου που φιλοξενούσε τα υπόλοιπα υπάρχοντά του. Χαιρέτησε το δελεαστικό του στρώμα μ’ ένα απολογητικό βλέμμα, στερέωσε τη πόρτα στο πόδι του, πέταξε τις παρτιτούρες στο πάτωμα κι ανέβηκε γοργά τις σκάλες, πίσω στον επάνω κόσμο. Κάνοντας αναστροφή έξω από τη πολυκατοικία έπεσε μούρη με μούρη με ένα γλυκό πρόσωπο κι ένα ευγενικό χαμόγελο. «Να εύχεσαι να είναι ξεκλείδωτα και σήμερα», του είπε με παιχνιδιάρικη διάθεση ο Παναγιώτης. Οι δύο νεαροί γέλασαν εγκάρδια και κατέβηκαν μαζί τη Βουκουρεστίου. Μέσα σε δέκα λεπτά, ανάμεσα σε σύντομες κουβέντες και πειράγματα,

βρέθηκαν έξω από μια εντυπωσιακή πολυκατοικία. Καθώς ο Μάνος στεκόταν παράμερα, ο Παναγιώτης άρχισε να πατά πέντε-πέντε τα κουδούνια των θυροτηλεφώνων, επαναλαμβάνοντας μηχανικά «φυλλάδια, φυλλάδια». Οι φωνές των ενοίκων μπλεκόταν στο μεγάφωνο, καθώς πάσχιζαν να καταλάβουν. Κάποτε, κάποιος τους άνοιξε. Οι δύο νεαροί ανέβηκαν με γατίσια βήματα στο τελευταίο όροφο. Ύστερα ακόμα ψηλότερα. Βρέθηκαν μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα. «Κάνε τη προσευχή σου», είπε ο Παναγιώτης, καθώς δοκίμαζε το χερούλι. Με μια σπρωξιά, η πόρτα άνοιξε κι ένα ζεστό αεράκι τους χάιδεψε τα πρόσωπα. «Μαργαρίτη, μαλάκα, ποια προσευχή; Ολόκληρη λαμπάδα θα σου ανάψω», αποκρίθηκε με πλατύ χαμόγελο ο Μάνος. Βγήκαν στην ταράτσα. Αντίκρυσαν τη θέα. Μικρά κεφάλια ανοιχτόχρωμων πολυκατοικιών ξεπρόβαλαν τριγύρω. Στον ορίζοντα, ο Παρθενώνας, επέβλεπε ολόκληρη την πρωτεύουσα, σαν ακοίμητος φρουρός, φωτισμένος αυτή την αυγουστιάτικη νύχτα. Τον σκούντησε ο Παναγιώτης. «Σύρμα. Αρχίζει η ταινία». Εκεί στα δεξιά τους, στα είκοσι με τριάντα μέτρα, ήταν στημένη μια μεγάλη, κινηματογραφική οθόνη. Τα κλικ του προτζέκτορα αντηχούσαν μέσα στην ησυχία, καθώς έπαιζαν οι τίτλοι αρχής. Μια βίντατζ, ασπρόμαυρη εικόνα γέμισε το μεγαλύτερο μέρος της οθόνης. Τα πρόσωπα νεκρών και αλησμόνητων ηθοποιών τους χαιρέτησαν. «Πάλι αυτό;», ρώτησε, μπουκωμένος με ποπ-κόρν, ο Παναγιώτης Μαργαρίτης. «Τρίτη φορά, αυτόν τον μήνα». Ο Μάνος έβγαλε το βιολί του και το ακούμπησε απαλά κάτω απ’ το πιγούνι. Εκεί, ανάμεσα στους διαλόγους, όταν το συναίσθημα φτερούγιζε στο σκοτεινό αέρα, ο Μάνος γέμιζε τις παύσεις. Άλλοτε με μελωδίες αργές, με μια υπόνοια λύπης και νοσταλγίας και άλλοτε με φανφάρες, γρήγορες και γιορτινές, τόσο ταιριαστές που ούτε ένας θεατής κατά τη διάρκεια των δύο ωρών δεν γύρεψε την πηγή της μουσικής. Εκεί, στο σκοτάδι, κάτω από τα αστέρια του Αυγούστου, για τον Μάνο και τον Παναγιώτη, η Αθήνα δεν ήταν ένα μέρος τόσο άχαρο και τρομακτικό.

ΜΑΡΙΘΈΝΙΑ ΤΕΡΕΖΆΚΗ Είμαι η Μαριθένια Τερεζάκη και είμαι 20 χρονών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κρήτη. Η συγγραφή ξεκίνησε ως μια μορφή απόδρασης κατά τα εφηβικά/σχολικά μου χρόνια και εξελίχθηκε ως πάθος και αγαπημένο μου χόμπι. Με την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο έψαξα και τελικά συμμετείχα σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, τα οποία με βοήθησαν να οργανώσω τη σκέψη μου και να αποκτήσω το δικό μου στυλ γραφής. Άλλα μου χόμπι αποτελούν το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και η συμμετοχή σε επιτραπέζια παιχνίδια φαντασίας/ρόλων. Ζω και σπουδάζω στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.

ΣΤΈΡΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΖΊΚΗΣ Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1962 όπου και διαμένω. Σπούδασα πολιτικός μηχανικός αλλά ασχολούμαι με οικογενειακή επιχείρηση εστίασης. Στα 36 μου έκανα μαθήματα υποκριτικής και έκτοτε συμμετέχω σε παραστάσεις θεατρικών ομάδων. Παρακολουθώ μαθήματα δημιουργικής γραφής. Διηγήματά μου έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκδόσεις και περιοδικά.

Ο πιο βρώμικος δρό μος της πόλης

Τα βράδια στην εφημερίδα δεν ήταν ποτέ ήσυχα. Όσο πλησίαζε η ώρα της έκδοσης τόσο η κίνηση στους διαδρόμους, οι φωνές, τα τηλεγραφήματα, τα χτυπήματα στις γραφομηχανές γίνονταν και πιο έντονα. Το γραφείο του το μοιράζονταν με άλλους δύο συντάκτες, παλιούς δημοσιογράφους, έμπειρους. Αυτός ήταν νέος ακόμα, ταλαντούχος, συνεπής, αυτόν εμπιστεύονταν ο διευθυντής και έστελνε στα ρεπορτάζ που αρνιόνταν οι άλλοι. Αύγουστος, ο μήνας που δεν υπάρχουν ειδήσεις. Όλοι σκαρφίζονταν τεχνάσματα, βγάζανε παλιές ιστορίες από το συρτάρι, οτιδήποτε για να κρατηθούν οι αναγνώστες ζεστοί. Δεν τα είχε ανάγκη. Ήταν εφευρετικός, έξυπνος, δραστήριος, είχε τη ζωή μπροστά του.

τα χασαπάκια να κουβαλούν τα κρέατα στους ώμους και όλα να ετοιμάζονται να δεχτούν τις κυρίες με τις καπελαδούρες το πρωί. Οι τζακαράντες, πανύψηλα δένδρα, που όταν άνθιζαν γέμιζε ο δρόμος μωβ λουλούδια, χαλί να πατήσουν τα ποδαράκια της Ανθούλας, και στο βάθος η Ακρόπολη. Αυτήν φαντασιώνονταν στο παράθυρο και, όταν η υδροφόρα του δήμου κατέβρεξε τον δρόμο που από τη ζέστη άχνιζε, οι μυρωδιές ανέβηκαν και του έφεραν άρωμα από αίμα σφαγίων και ιδρώτα ανθρώπων από τον κάματο και την κάψα. Τότε πήρε την απόφαση. Αντί να πάρει το πλοίο για το νησί, κλείστηκε στο δωμάτιό του και όλη τη νύχτα έγραφε. Έτσι και αλλιώς ήξερε ακριβώς το τελετουργικό, αφού το είχε παρακολουθήσει τόσες φορές και ήταν πανομοιότυπο κάθε χρόνο.

Ήταν γοητευτικός, μελαχρινός, τα μαλλιά χτενισμένα πίσω με μπριγιαντίνη, ψηλός, γεροδεμένος, ντυμένος στην τρίχα και με γραβάτα που δεν αποχωριζόταν ούτε με τόση ζέστη. Ένας δημοσιογράφος πρέπει να μοιάζει με σταρ του σινεμά, έλεγε. Διάολε, έτσι έριχνε τα κοριτσάκια που κρέμονταν απ’ τα χείλη του να μάθουν τα νέα, γιατί εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο, ούτε τηλεόραση βέβαια, παρά μόνο πρωινές εφημερίδες. Τελευταία έβγαινε ραντεβού με μια καινούργια. Ήταν κόρη από πλούσιο σπίτι στη γειτονιά που αυτός νοίκιαζε μια κάμαρη, πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Ξανθή με σγουρά μαλλιά, χαμόγελο γλυκό με νόημα, γαλανά μάτια. Την πρωτοείδε να δροσίζει τα πόδια της στη βρύση της αυλής. Ανθή τη λέγανε και μοσχοβολούσε τριαντάφυλλο. Κι αυτή τον καλοέβλεπε κι ας μην τον λέγανε Ροδόλφο ή Έρολ αλλά Θανάση.

Συνέταξε, λοιπόν, την ανταπόκρισή του από την Αθήνα, φρόντισε με κάποιον τρόπο να σταλεί στο τυπογραφείο λίγο πριν την έκδοση της εφημερίδας. Έτσι, θα περνούσε μια μέρα με την Ανθούλα που τόσο ποθούσε. Και βρέθηκαν στην κάμαρά του. Το κορίτσι, λουσμένο με το πιο ακριβό σαπούνι, του έσβησε κάθε τύψη από το μυαλό. Ο ήλιος, καθώς διαπερνούσε τις γρίλιες των παντζουριών, έπεφτε πάνω στα σώματα των εραστών δημιουργώντας παιχνιδιάρικα σχήματα, τετράγωνα και ορθογώνια, πάνω στις καμπύλες των κορμιών τους. Το πρώτο σμίξιμο, η χαρά, η ηδονή σταμάτησαν τον χρόνο. Μια στιγμή, λένε, μπορεί να αξίζει όσο δέκα χρόνια.

Αφού βγήκαν μερικά ραντεβού, μια νύχτα δροσερή με την ατμόσφαιρα να μυρίζει γιασεμί κάτω από τον λαμπερό έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, ερωτεύτηκαν. Περίμεναν και οι δύο την αργία του δεκαπενταύγουστου για να περάσουν όλη τη μέρα μαζί, μα ο διευθυντής του ανέθεσε για άλλη μια φορά να μεταβεί ως ανταποκριτής στους εορτασμούς στην Τήνο. Δεν μπορούσε να αρνηθεί. Την παρακάλεσε να έλθει μαζί του, μα ήταν αδύνατο. Όλο το βράδυ καθόταν στο παράθυρο της εφημερίδας και σκεφτόταν. Τα γραφεία βρίσκονταν στο κέντρο σε ένα διόροφο στην οδό Αθηνάς. Ο πιο βρώμικος δρόμος της πόλης του φαινόταν ο πιο όμορφος μέσα στην κίνηση, με τους εμπόρους να δέχονται τις πραμάτειες τους πριν τα χαράματα,

Έξω από την κάμαρη, όμως, ο χρόνος έτρεχε αδυσώπητα και καταστροφικά. Εκείνο το πρωί, υποβρύχιο αγνώστου ταυτότητας τορπίλισε και βύθισε το καταδρομικό Έλλη στο λιμάνι της Τήνου. Αργότερα, θα αποδειχθεί ότι ήταν ιταλικό. Η Ελλάδα θα μπει στον πόλεμο. Θα ακολουθούσε κατοχή, πείνα, εμφύλιος. Μια Ευρώπη κατεστραμμένη, εκατομμύρια νεκροί, άνθρωποι σωματικά, ψυχικά, διανοητικά ανάπηροι. Την επόμενη μέρα, όλες οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδο την άνανδρη επίθεση σε καιρό ειρήνης, εκτός από μία. Στην πρώτη σελίδα της οποίας ο τίτλος ήταν: «Με πάσαν επισημότητα τιμήθηκε και εφέτος η εορτή της Μεγαλόχαρης εις νήσον Τήνον».

Τσίγκ ος Alert

Τα νευρόσπαστα κεφάλια των περιστεριών περιστρέφονταν στις μετόπες. Ράκη από σχισμένα τεντόπανα, αρβύλες και ρολόγια, πλαστικά παιδιά με ποδοσφαιρικές φανέλες. Μα πού ήταν; Πόσες φορές είχε κάνει το γύρο της πλατείας; Από πού έπρεπε να στρίψει; ATHINAS. Στο θολωμένο του μυαλό, μόνο μια λέξη στεκόταν αναμφίβολη: «Αθήνα». Αυτός έπρεπε να είναι ο δρόμος που οδηγούσε προς το μόνο σταθερό σημείο, προς την Αθήνα. Τα πρόσωπα των περαστικών, ίδια αρπακτικά. Κανείς δε μιλούσε τη γλώσσα του άλλου. Κοιτούσε τις μεγάλες, πλαστικές καρό τσάντες που κρέμονταν απ’ τα περίπτερα. Δίπλα σε ζώνες και σακίδια. Ποιος ήταν; Πού πήγαινε; LYKOURGOU. Γενική του ονόματος του αρχαίου Σπαρτιάτη νομοθέτη. Πώς τα γνώριζε όλ’ αυτά; Ο πόνος στο αριστερό ισχίο τού θύμισε την εγχείρηση αλλαγής της κεφαλής του μηριαίου που έπρεπε να κάνει, όταν θα επέστρεφε. Όταν θα επέστρεφε πού; Μοτοσικλετιστές με κράνη ελίσσονταν ανάμεσα σε λεωφορεία. Ίδιοι γρύπες. Έφευγαν όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στην πρώτη πλατεία φάνηκε απλόχωρος ο ουρανός. Χρώματα της επούλωσης, τα πρώτα αστέρια στριμώχνονταν πάνω απ’ τον ιερό βράχο. Βηθλεέμ! Θεέ μου, δεν ήταν Χριστούγεννα. Ήταν Αύγουστος. Όχι Βηθλεέμ. Αθήνα. Αν ήταν εκεί, σήμαινε πως έπρεπε να είναι στην Αθήνα. Είχε αποφασίσει να ταξιδέψει εκεί. Mόνος ή με άλλους, ποιος να ‘ξερε; Στην ηλικία του, συνήθως, οι άνθρωποι ταξίδευαν με παρέα. Κάποιος τους επιτηρούσε διακριτικά, κάποιος τους μιλούσε με γνώριμες λέξεις. Νύχτωνε. Προσήλωσε το βλέμμα του στο βράχο. Ως δια μαγείας, εκείνη τη στιγμή άναψε ο φωτισμός του. Αυτό του φάνηκε σημαδιακό. Σα να του έλεγε, «έλα σε μένα, μόνο εγώ σε περιμένω, είμαι ο προορισμός σου». Χάρηκε. Τάχυνε το

βήμα του. Ο πόνος στο ισχίο τον σταμάτησε. Pet Shop Mr Zoo. Notos home. Zone Queer Feminista. Αν και οι λέξεις που τον περιστοίχιζαν ήταν στη γλώσσα του, αδυνατούσε να τις συνδέσει με τον βράχο που τον περίμενε. Τα σακιά με τα φασόλια, ναι, τις παστές ρέγκες που κρέμονταν στα τσιγκέλια, ναι, τα βαζάκια με το μέλι, ναι. Τον προσπερνούσαν βιαστικοί με νάιλον σακούλες, γεμάτες φρούτα, ψάρια, αλλαντικά. Όλοι έμοιαζαν να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ώστε, λοιπόν, είχε έρθει μόνος. Και μόνος βημάτιζε προς το βράχο που γύρω του ξετυλίχτηκε και αναλώθηκε η ζωή του. Ναι, είχε ανέβει πολλές φορές εκεί πάνω. Αν και δεν θυμόταν πιά τίποτ’ άλλο, ένιωθε μαγνητισμένος από εκείνη την ύστατη βεβαιότητα. Πέρασε ανάμεσα από ξύλινα τραπέζια, όπου άνθρωποι με ιδρωμένο λαιμό χάιδευαν νωχελικά άδειες καρέκλες. «May I help you?» ο φαλακρός κύριος είχε έναν καθησυχαστικό τόνο στη φωνή του. Κοίταξε γύρω του. Χρυσοκέντητα ιερατικά άμφια, τρίκερα κηροπήγια, μπρούτζινα ραντιστήρια, κόκκινες κανδηλόκουπες, ένας Εσταυρωμένος σε μεταξοτυπία. «Are you coming from Pittsburgh?» και έδειξε το μπλουζάκι του με την μπλε στάμπα και τους τρεις πυργίσκους: Veritas Virtus 1787. «University of Pittsburgh!», θυμήθηκε. Κάποτε είχε αποφοιτήσει από εκείνη την Αρχαιολογική Σχολή. Προφανώς, βρισκόταν εδώ με μια εκδρομή βετεράνων. Προχώρησε προς τα τάματα. Περιεργάστηκε με συγκίνηση τα κρεμασμένα κομμάτια από σφυρήλατο τσίγκο. Άρχισε να διαλέγει, μ’ ένα αμήχανο χαμόγελο. Έξω πάλι, στο πεζοδρόμιο, παρατηρούσε τα ρολά να κατεβαίνουν με πάταγο. Η νύχτα ερχόταν, τα καταστήματα έκλειναν, το ένα μετά από το άλλο. Κάποιοι ίσως τον

έψαχναν τώρα. Ίσως, πάλι, κανένας. Ένα αεράκι άρχισε να αναδεύει τα κλαδιά μιας ακακίας. EVRIPIDOU. Ω, ο Ευρυπίδης. «Βραχύς αιών, βραχύς αιών…». Δίπλα-δίπλα, τα ασυμβίβαστα. Πότε βρέθηκε μπροστά στην πινακίδα που ταίριαζε; ΤΗΕΑΤROU! Βεβαιώθηκε. Πήγαινε εκεί που γύρευε να πάει. Αν κάποιοι τον έψαχναν, ήταν επειδή τον είχαν αφήσει. Επειδή δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν. Γονάτισε στο πεζοδρόμιο της οδού Θεάτρου και άπλωσε τα τσίγκινα τάματα μπροστά του: δύο μάτια, δύο αυτιά, μια μύτη, ένα στόμα, μια καρδιά. Στην αρχή, τυχαία. Ύστερα, τα τακτοποίησε όπως έπρεπε. Τα μάτια ανάμεσα στ’ αυτιά, η μύτη ανάμεσα στα μάτια. Από κάτω, το στόμα. Κάποιοι νεαροί Ασιάτες που περνούσαν από ‘κει είδαν έναν γερασμένο ασπρομάλλη να γονατίζει με δυσκολία πάνω από κάτι ορθογώνια τενεκεδάκια που προφανώς του είχαν πέσει. Σκέφτηκαν ότι είχε μεθύσει από νοθευμένο ούζο. Και μόνο ο Walter Taylor, ο 78χρονος Αμερικανός αρχαιολόγος από το Pittsburgh, είδε εκείνο το στόμα να σαλεύει και άκουσε καθαρά τα λόγια που ξεστόμισε με στόμφο: ω Μεγάκλεες, ύμαι τε και προγόνων, νέα δ’ ευπραγία χαίρω τι. το δ’άχνυμαι, φθόνον αμειβόμενον τα καλά έργα.* Μέσα στο λαρυγγικό καταρράκτη της γλώσσας του, χάθηκε η λέξη που φώναξε ο τελευταίος από τους περαστικούς Ασιάτες –ένας μικρόσωμος με λευκό καπελάκι και γυαλιά με χρυσό σκελετό– στον προπορευόμενό του: «Alzheimer!» *ω Μεγακλή, που κέρδισες εσύ κι οι πρόγονοί σου, και για τη νέα επιτυχία σου μεγάλη είν’ η χαρά μου, μόνο λυπάμαι που φθόνος είναι η ανταμοιβή για τα ωραία έργα.

ΦΏΤΗΣ ΒΛΑΣΤΌΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα. Πριν από 25 αιώνες, πριν από 60 χρόνια, πριν από 3 μήνες. Η αστάθεια της ημερομηνίας γέννησής μου έκανε τη ζωή μου τυχοδιωκτική και την πόλη μου καλειδοσκοπική. Δεν μπορώ να πω ποιος γερνάει γρηγορότερα: εγώ ή εκείνη; Έτσι, άρχισα να γράφω. Από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος, κυκλοφορούν τα βιβλία μου Η Ανατομία του Κύματος και Αίτνα.

Fullmåne ο ουρανοκατέβατος

Τον Μάρτη πήγε στο Όσλο... Πατρίδα. Τον Απρίλη Δαμασκό. Πάσχα έκανε στο Ρίο και μαγιάτικα έφτασε στο Κέιπ Τάουν. Τα Καλοκαίρια πάει πιο εξωτικά. Πάντα με Πανσέληνο και πάντα για μια νύχτα. Στο Φεγγάρι δεν μπορείς να ερωτευτείς. Όταν ζεις εκεί, απλά εξυπηρετείς τους έρωτες των άλλων που το κοιτάζουν από τη Γη. Κι όλο τρέχουν ο ένας πίσω από τον άλλο, ζητιανεύοντας αγάπη. Αυτός είναι ο Κόσμος. Πολύ καιρό τον είχε αφήσει πίσω του. Χαρισματικό θετό παιδί δισεκατομμυριούχου εξωγήινου. Κι όταν έκλεισε τα δεκαοκτώ του, αντί Πανεπιστημίου, βρέθηκε σε ειδική αποστολή Δικαίωσης και Ελέγχου του Χρόνου (ΔΕΧ) στο Διάστημα. Γίνονται αυτά στα σκοτεινά των ισχυρών του Πλανήτη. -Θα πας στη Σελήνη. Εκεί, μόνο μια φορά τον μήνα, με τηλε-μεταφορά, όταν θα γεμίζει το Φεγγάρι, θα μπορείς να κατεβαίνεις στη Γη. Με όποιο σώμα και όποιο φύλο θες. Κι όπου θες. Από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας μέχρι την Ισλανδία, κι από την Αργεντινή στους Πάγους. Θα δίνεις και θα παίρνεις χαρά. Και θα ‘ναι η ζωή σου γεμάτη σαν το Φεγγάρι. Μια νύχτα μόνο. Θα σου φτάνει. Ο έρωτας δεν είναι για πολύ. Όταν κρατάει, φθείρεται. Δεν θα πληγωθείς ποτέ. Μετά πίσω στη βάση σου. Κι άντε πάλι. Δεν θα υπάρξει τόπος που δεν θα γνωρίσεις ή άνθρωπος που να μην του αλλάξεις τη ζωή. Κι ένας γήινος να γυρίσει το Κάρμα του, η Ελπίδα να σωθεί ο κόσμος μεγαλώνει. It's a deal. Αποψινός προορισμός, αυγουστιάτικα, η Αθήνα. Προσγειώθηκε λοξά από τις Καρυάτιδες σε κάτι δέντρα και γύρω μάρμαρα, που ένα έγραφε «Theater of Dionysos». Κάτι είχε ακούσει. Ξεμπέρδεψε με τα ξερόκλαδα και την αστρική σκόνη ευκολότατα και βρέθηκε να φοράει ένα κόκκινο μακό κι ένα ξεβαμμένο τζιν με λευκή ελβιέλα. Ποια χρονιά ήταν δεν είχε δει. Αυτά τα μάθαινε μετά με την επιστροφή του στο Φεγγάρι. Περπάτησε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου,

διέσχισε την Πλατεία Ασωμάτων, που κάτι του θύμισε –ποιος ξέρει τι– και χύθηκε στην Ιερά Οδό. Του άρεσε και τ’ όνομα και ο δρόμος. Τα αμάξια, αν δεν ήταν σαν αερικό, θα μπορούσαν να τον έχουν πατήσει. Κοντοστάθηκε σε ένα περίπτερο και πήρε καπνό και σοκολάτες. Καμιά από τις συνήθειες της Γης δεν είχε ξεχάσει. Όταν ερχόταν, ήταν σαν να μην είχε φύγει. Σε κάθε νέα πόλη που βρισκόταν ήταν σαν να ζούσε από πάντα εκεί. Και μιλούσε τη γλώσσα, που βέβαια ξεχνούσε μετά. Κάποιοι από την Αθήνα δεν φεύγουν ποτέ. Ούτε τον Αύγουστο. Ανάμεσά τους η Κυρία Μαίρη. Μια εξηντάχρονη καλοβαλμένη γυναίκα που ζούσε με το σκυλί της. Ο γιος της, στην ηλικία του, σπούδαζε στο Παρίσι. Κοντοστάθηκε στον αριθμό 49 σε μια πάροδο. Ένα παλιό δίπατο. Μ’ ένα στενό μπαλκόνι και μπαλκονόπορτες ανοιχτές. Από ένα παράθυρο έβγαινε ένα γαλαζωπό νυχτερινό φως. Η τηλεόραση. Τα σαββατόβραδα είχε ελληνικές ταινίες για τους μοναχικούς ηλικιωμένους του κέντρου. Το σκυλί βγήκε στα κάγκελα, λες και κατάλαβε πως κάποιος παραφυλάει από κάτω. Τον είδε και μπήκε μέσα με χαρά. Σε λίγο ξεπρόβαλε στο μπαλκόνι εκείνη. Ανάκατα μαλλιά, βλέμμα σκοτεινό, λεπτά ρούχα. - Ψάχνετε κάποιον; - Εσάς. Με στέλνει ο γιος σας. Είμαστε συμφοιτητές. - Ο Λούνο αισθάνεται τις προθέσεις των άλλων πριν στρίψουν τη γωνία. Θα μύρισε πως έρχεστε σταλμένος από εκείνον. Αλλά κοντεύουν μεσάνυχτα, σας φαίνεται καλή ώρα για επισκέψεις; Ουρανοκατέβατος σχεδόν… - Έχετε δίκιο... αλλά είναι Σαββατόβραδο, Αύγουστος, η Πόλη ζει, κι εγώ δεν τα έχω και πολύ καλά με τον χρόνο... - Ούτε κι ο γιος μου… Πώς θα ήσασταν φίλοι αλλιώς; Ξέρει να διαλέγει! - Σας έφερα σοκολάτες, Υγείας που σας αρέσουν, είπα να μην έρθω με άδεια χέρια. Μέχρι να πουν τα πρώτα λόγια, ο Λούνο είχε

φέρει βόλτα δέκα φορές το μπαλκόνι. Τέτοια χαρά δεν είχε ξαναδεί η Κυρία Μαίρη. - Είναι η ώρα που βγάζω τον Λούνο για τηνβραδινή βόλτα. Αν θέλετε, μπορούμε να περπατήσουμε λίγο μαζί. Πάνω δεν σας καλώ, γιατί φοβάμαι τους ξένους, αλλά ένα κομμάτι σοκολάτα θα το δεχτώ. Κατεβαίνω, να καπνίσουμε ένα τσιγάρο. Καπνίζετε ε; Την φίλησε στο στόμα ανάμεσα από τα παλαιά εργοστάσια στο Γκάζι και με το φεγγάρι να κρέμεται σαν τεράστια φωτεινή χριστουγεννιάτικη μπάλα από πάνω τους. Όπως το κοίταξε από την άσφαλτο, καθώς την φιλούσε, του φάνηκε πιο ωραίο απ’ έξω απ’ ό,τι από μέσα. Ένα αεράκι έφερνε ως εκεί αέρα θαλασσινό. Όλα ήταν απόκοσμα, αλλόκοτα, σχεδόν εξωφρενικά. Την ηλικιωμένη είχε καιρό να την αγγίξει άντρας. Κι ήταν πολύ αυστηρή γυναίκα για να επιτρέψει κάτι σαν αυτό που της συνέβαινε μόλις. Ο ουρανοκατέβατος φίλος του γιού της ήταν ο πρώτος της αγαπημένος, ο σύζυγός της μετά, ένας παράφορος εραστής της αργότερα, όλοι μαζί σε έναν άγνωστο νέο, που όσο κι αν ήταν ανεπίτρεπτο, αρνήθηκε να του αντισταθεί. Μετά, εκείνη γύρισε στην πολυθρόνα της μπροστά από την τηλεόραση δίπλα στο παράθυρο του πρώτου ορόφου και ο Λούνο κούρνιασε στα πόδια της ευτυχισμένος. Πριν τους πάρει ο ύπνος, η κυρία Μαίρη ψιθύρισε στο σκυλί: «Κι αυτό που έγινε απόψε Λούνο, θα είναι το μυστικό μας ε;» Το σκυλάκι αναστέναξε ήσυχο. Κι η κυρία Μαίρη έζησε για πολλά χρόνια, κρατώντας αναμμένη μέσα της τη φλόγα που άναψε ο νέος, που ούτε πώς τον λέγανε δεν έμαθε. Εκείνος ξαναβρέθηκε στον Ουρανό. Με το καθήκον του γινωμένο. Πριν φύγει, κοίταξε την Αθήνα από ψηλά μέσα στην απαλή νύχτα. Θα της έμοιαζε άραγε το Σαν Φραντσίσκο που τον περίμενε στην πανσέληνο του Σεπτέμβρη, σε μια νέα (Fullmåne) ερωτική αποστολή;

ΘΡΆΣΟΣ ΚΑΜΙΝΆΚΗΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα και το δεκαοκτάχρονο παιδί μου το λένε «Μικρό Πολυτεχνείο». Από την Ιταλία στη Γαλλία κι από κει στην Αφρική, άλλαξα πρόσωπα, ζωές, γιατρειές κι αγάπες. Μια έμεινε σταθερή: Το γράψιμο και η χαρά να δίνω το κίνητρο να ανακαλύψουν την κλίση τους οι άλλοι και τα μέσα να ασχοληθούν με πάθος με τον γραπτό λόγο. Ζω στο Γκάζι και στην Ερμούπολη, όπως ταλαντεύομαι μια ζωή ανάμεσα σε δύο άκρα αντίθετα. LOST LOVE STORIES και Το Λαζαρέτο της Σύρου, ό,τι δικό μου έχει ως τώρα εκδοθεί.

ΝΙΚΟΣ ΣΙΣΚΟΣ Γεννήθηκα στο Διδυμότειχο, μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη, σπούδασα φιλολογία στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζω. Αγάπησα από νωρίς τα λόγια και τα έκανα καταφύγιο, τώρα πασχίζω να τα κάνω γέφυρες.

Κα μίνι

Καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη η πόλη. Κι αυτός που δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ, ψάχνει να βρει σκιά κάτω απ’ τις τέντες, τα μπαλκόνια, τα περίπτερα κι αρχίσανε κιόλας να κυλάνε τα ρυάκια στη ραχοκοκαλιά. Κάμινος ἑπταπλασίως καμμένη η πόλη, ένας παππούλης του, παπάς, σε ένα χωριό κάποτε, το έψελνε κάθε Μεγαλοβδομάδα. Ήταν τρεις παίδες, λέει, στη Βαβυλώνα κι αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το χρυσό είδωλο και τους έριξε ο βασιλιάς στο καμίνι κι αυτοί ψέλνανε στο Θεό και δροσίζονταν. Κι αυτός ψέλνει, ψέλνει με τον τρόπο του μέρα-νύχτα και τραγουδάει, μα δε δροσίζεται. Άλλο καμίνι αυτό που τον καίει, δεν χαμπαριάζει από ψαλσίματα. Καίγονται τα πόδια του στην άσφαλτο, κυλάει ο ιδρώτας στα μάτια, ανακατεύεται με τα δάκρυα πίσω απ’ τα γυαλιά ηλίου, ιδρώνουν στις παλάμες τα κλειδιά και προχωράει μες στο καμίνι. Απ’ την πλατεία Αμερικής μπαίνει στον ηλεκτρικό, άδειο το βαγόνι καμιά δροσιά ούτε ‘δω, μυρίζει κάτουρο και ανθρώπινο ίδρο, παρηγοριέται με τη μυρωδιά, τουλάχιστον είναι ανθρώπινη. Κατεβαίνει στο Μοναστηράκι και παίρνει την Ερμού. Έχει κολλήσει στο μυαλό του ο ύμνος, προσπαθεί να θυμηθεί τα λόγια και τον σιγομουρμουρίζει, δεν ξέρει άμα πιστεύει, το μόνο που πιστεύει είναι ότι η πίστη –όποια πίστη– είναι σκάλα κι όλο ανεβαίνεις και ποτέ δεν το πατάς το πλατύσκαλο. Σιγοψέλνει όμως με πείσμα, ξόρκι παλιό τού φαίνονται τα λόγια και απελπισμένος τα λέει ξανά και ξανά, κάποτε την εμπιστευόταν τη σκοτεινή σοφία των παππούληδών, αλλά και τώρα που ‘ναι άσωτος, σ’ αυτούς γυρνάει να γυρέψει βοήθεια. Λογαριάζει να πάει στην Καπνικαρέα, να μελετήσει την Πλατυτέρα του Κόντογλου για την πτυχιακή, για αυτήν ξώμεινε στην πόλη Αύγουστο μήνα, έτσι λέει στους άλλους τουλάχιστον. Η εκκλησιά είναι σκοτεινή, η εκκλησιά είναι δροσερή, η καθαρίστρια τον ξέρει, θα τον αφήσει στην ησυχία του, ανάβει κερί, γιατί ξέρει ότι τον βλέπει. Βγάζει από το σακίδιο το μπλοκ και τα μολύβια, κάθεται απέναντι στην Πλατυτέρα με τη βυσσινιά μαντήλα. Τέτοιο χρώμα πουκάμισο φορούσε κι εκείνη την πρώτη φορά που βγήκανε, φέρνει την εικόνα της στο νου του, είναι όμορφη θεέ του κόσμου, είναι όμορφη. Ξεφτίζουν τα ποιήματα μπροστά της, είναι το μέλι και το γάλα κι όταν μπαίνει μέσα της θέλει να κλαίει, τον απελπίζει ο έρωτας μαζί της, δεν χορταίνεται ο έρωτας μαζί της κι αυτός την προσκυνάει την ομορφιά της, σαν το χρυσό είδωλο του βασιλιά της Βαβυλώνας, αλλά και πάλι τον ρίχνει στο καμίνι. Την καλεί δυο μέρες τώρα, μετά τον καβγά, και δεν το σηκώνει. Και προσκυνημένος και καμένος κι η Πλατυτέρα απέναντι κι αυτός αλλού. Δούλευε μια βδομάδα, γαμώ του κόσμου το θεμέλιο, από τις πέντε το πρωί στο φούρνο, πάλι το καμίνι, πάντα ένα καμίνι, καβατζάρισε καμιά εκατοστή ευρώ και πήγε χτες στην παραλιακή να την δει, δούλευε στη διοργάνωση πάρτι σε ένα από τα μαγαζιά. Μια βδομάδα δε βρεθήκανε, εδώ και καιρό του φαίνεται ότι τον αποφεύγει, γι’ αυτό μαλώσανε, πήρε το τραμ και πήγε, θα ‘βρισκε τρόπο να γυρίσει, πίστευε κρυφά πως θα περ-

νούσανε μαζί το βράδυ άμα σχολούσε. Φορτισμένο κινητό και power bank για να ‘χουνε τραγούδια στην αμμουδιά, προφυλακτικά κι ένα σκίτσο που της έκανε, θα τον έβλεπε μπροστά της ντυμένο με τα πιο καλά του, θα της χαμογελούσε κι αυτή θα ανταπέδιδε, θα χαιρότανε που πήγε και την βρήκε μετά τον καβγά, που ‘φαγε ένα βδομαδιάτικο να πάει να την βρει, που θα την έπαιρνε απ’ το χέρι να την τσαρκάρει, που θα της έστρωνε το πουκάμισο να ξαπλώσει. Και πήγε και την είδε και του χαμογέλασε, καθώς στους άλλους, και του μίλησε, καθώς στους άλλους, και του ζήτησε να πληρώσει την είσοδο, καθώς στους άλλους, και μόνο μπόρεσε να την ρωτήσει. -Να σε περιμένω να σχολάσεις; -Θα αργήσω. -Δε βιάζομαι. -Θα αργήσω πολύ. Και της χαμογελούσε ένας μαλάκας με κοστούμι κι ακουστικό στ’ αφτί. Κι αυτός έφυγε σαν σκυλί δαρμένο. Ούτε θυμάται πώς γύρισε, ξεθεωμένος έπεσε στο κρεβάτι, στο ίδιο κρεβάτι που πάρθηκαν πρώτη φορά, κάπνιζε κι έκλαιγε ως να ξημερώσει, για να πιάσει να τελειώσει κάνα σχέδιο να ξεχαστεί. Κι ήρθε στην Καπνικαρέα, μα δεν μπορεί να σχεδιάσει, θολώνει η Πλατυτέρα, γαμώ το στανιό τους για μάτια, πήραν ξανά να δακρύζουν. Το παράπονο πάλι ανεβαίνει, φοβάται μην ακουστεί κάνας λυγμός μέσα στην ησυχία, τα χώνει όλα στο σακίδιο και φεύγει σχεδόν σκυφτός. Περπατάει στο καμίνι, περπατάει μέσα του το καμίνι, κι αυτός χαμένος, ανάμεσα σε μια Πλατυτέρα με τα χέρια ανοιχτά και σε μια γυναίκα με τα χέρια σταυρωμένα, καίγεται και κλαίει. Κάμινος ἑπταπλασίως καμμένη κι η πόλη κι η καρδιά και το κατοστάρι στην τσέπη αφάγωτο που το ‘χε για χατίρι της. Περπατάει μέσα στον ήλιο, φτάνει αργά στα στενά της Βικτώριας, έχει σχεδόν νυχτώσει. Μια άλλη Πλατυτέρα, κι αυτή με βυσσινιά μαντήλα, κάθεται σε ένα βρώμικο κατώφλι και βυζαίνει ένα μικρό στον κόρφο της. Την βλέπει, δεν χαμογελάει, πάει καρφί πάνω της, εκείνη τρομάζει. –Πώς σε λένε; τη ρωτάει. -Τι θες; -Πες μου πώς σε λένε; -Σεβγκιούλ, του απαντάει. Της δίνει το κατοστάρι στα χέρια και την προσκυνάει. -Για να σβήσει το καμίνι Πλατυτέρα μου!

Μια κουβέρτα το ν Αύγουστο

Η Κασσιανή ξάπλωσε στο κρεβάτι και τυλίχτηκε με τη κουβέρτα της. Αύγουστος, νύχτα, έξω 39°C, μέσα στο δωμάτιο 10°C με το ζόρι, το air condition δούλευε ασταμάτητα. Δεν την άντεχε τη ζέστη. Ο πατέρας της παλιότερα γκρίνιαζε για τα έξοδα, τώρα πια δεν τολμούσε να της μιλήσει. Μετά την τελευταία νοσηλεία στο Δρομοκαΐτειο, ήταν πια πτυχιούχος σχιζοφρενής. «Χάχα, θα καίει το air condition μέχρι να σβήσει ο ήλιος, σε τρέμει ο μπαμπάς, όπως τον έτρεμες και συ, χαχα», μια φωνή παιδική ήχησε στο άδειο δωμάτιο. Ο Μανωλάκης. Είχε μέρες να φανεί και είχε αρχίσει να ανησυχεί η Κασσιανή. Φταίνε τα καινούργια χάπια, σκέφτηκε. -Είμαστε τυχεροί, η τελευταία αγωγή δείχνει πολύ αποτελεσματική, σταδιακά οι φωνές και τα οράματα θα εξαφανιστούν, έλεγε με περηφάνια ο γιατρός. -Μην εξαφανίσεις πρώτο τον Μανωλάκη, γιατρέ σε παρακαλώ, ξεκίνα από τους άλλους, έλεγε χωρίς να κρύβει τη στεναχώρια της. -Κασσιανή, μην τα ξαναλέμε. Έχουμε συμφωνήσει πως ο Μανωλάκης, η Εύα, ο παπάς και όποιος άλλος ακούς είναι αποκύημα της φαντασίας σου, δεν υπάρχουν. Όσο για τη σειρά που θα φύγουν, μάλλον από σένα εξαρτάται. Όχι, αν ήταν στο χέρι της, δεν θα φευγε κανείς, τους είχε συνηθίσει, απλά θα τους έκανε να είναι πιο ήσυχοι και να μην την βάζουν να κάνει κακά πράγματα. Στην αρχή τους έλεγχε καλύτερα. Θυμάται σαν τώρα την πρώτη φορά που άκουσε την Εύα. Ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες και διάβαζε κυρίως τη νύχτα, που σταματάγανε οι καυγάδες. Μέσα σ’ αυτήν την ησυχία άκουσε το κλάμα. Θυμάται τον πανικό της, όταν συνειδητοποίησε ότι το κλάμα ακουγόταν μόνο μέσα στο κεφάλι της. Στην αρχή προσπάθησε να το αγνοήσει, θα περάσει έλεγε. Σταδιακά, όμως, άρχισε να δυσκολεύεται στην επικοινωνία. Δεν άκουγε πια τους γύρω της. Μόνο το κλάμα της Εύας, έτσι την ονόμασε, γιατί έκλαιγε σαν να έχει κάνει το μεγαλύτερο αμάρτημα στο κόσμο. Αναγκαστικά το είπε στη μάνα της για να πάνε σε έναν ειδικό. Η μάνα της την κοίταξε με τρόμο. Την γνώριζε την αρρώστια καλά. Την είχε ζήσει στο πετσί της με τον αδερφό της, τον θείο της Κασσιανής. Δε θα ‘ταν 20 χρονών. Είπαν ατύχημα, αλλά εκείνη τον είχε δει να παίρνει φόρα και να βουτάει στο κενό. Δεν άντεχε να τα ξαναζήσει αυτά.

«Ιδέα σου είναι», της είπε και την άλλη μέρα έφερε ένα παπά στο σπίτι να θυμιατίσει. Η Εύα, φυσικά, δεν έφυγε, συνέχισε να έρχεται συχνά πυκνά και να κλαίει. Στην παρέα προστέθηκε και μια αντρική φωνή, που τρόμαζε την Κασσιανή, γιατί μίλαγε για το τέλος του κόσμου και την Αποκάλυψη. Τον ονόμασε παπά. Τελευταίος ήρθε ο Μανωλάκης, ο παιχνιδιάρης. Και τώρα; Τώρα όλοι θα χαθούν. Η θεραπεία πιάνει, μονολόγησε θλιμμένα. Ίσως αν δεν είχε κάνει την απόπειρα, να την είχαν αφήσει στην ησυχία της. Σηκώθηκε. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο μπαλκόνι. Καίγανε τα πάντα. Στην πλατεία μπορούσε να δει παρέες, ζευγάρια να διασκεδάζουν. Να ζουν. Θυμήθηκε ένα τέτοιο Αυγουστιάτικο βράδυ σε μια Αθηναϊκή ταράτσαν σε ένα μεθύσι, μέχρι και η Εύα είχε σταματήσει το κλάμα και τραγουδούσε για κάποιον έρωτα. Τέτοια σου κάνει η Αθήνα τον Αύγουστο. Σε τρελαίνει. Πόσο θα θελε να βγει, να ζήσει, να αφήσει την πόλη να την τρελάνει, είχε περιθώρια κι άλλα. Την ησυχία της νύχτας και της σκέψης διέκοψε η φωνή του παπά, που έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής, «ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή». Ποιες αμαρτίες; Η μόνη αμαρτία που μπορούσε να σκεφτεί η Κασσιανή είναι ότι με τα χάπια που παίρνει θα σωπάσει ο Μανωλάκης. Η σκέψη αυτή της φέρνει τρέλα. Την κανονική, την επικίνδυνη. Αυτή ξέρει να τα ξεχωρίζει. Το πρόβλημα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ότι για τους τρελούς μιλούν οι λογικοί. Και για τον θάνατο μιλούν οι ζωντανοί. Ο Μανωλάκης, ο παπάς και η Εύα, κατοικούν μέσα της. Δεν πειράζει που δεν βγαίνει στην πόλη. Η πόλη ζει μέσα της. Είναι οι φίλοι της, είναι η παρέα της. Και για τους φίλους κάνεις θυσίες. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να μην παίρνεις τα χάπια που θα σε κάνουν καλά.

ΕΛΙΣΆΒΕΤ ΜΊΛΗΣΗ Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1978. Σπούδασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Διοίκηση Επιχειρήσεων και ασχολούμαι με την Επιχειρηματικότητα. Έγραψα το πρώτο θεατρικό μου έργο στην Τετάρτη Δημοτικού και από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω και, κυρίως, να μελετώ την τέχνη της γραφής. Είμαι παντρεμένη με τον Γιώργο Καράλη, σύντροφο της ζωής μου, και περήφανη μαμά της Μυρτώς και του Μιχάλη.

Σιντριβάνια & πισίνες Σιντριβάνια & της παλιάς Αθήνας

πισίνες της παλιάς Αθήνας ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΉΣ ΚΟΝΤΟΥ

ΠΗΓΈΣ: www.taathinaika.gr/o-damaskinospou-efere-ti-thalassa-stous-styloustou-olympiou-dios/#_ftn1 Κ. Μπίρης, Αι Αθήναι από του 19ου εις τον 20ον αιώνα, Τα γλυπτά της Αθήνας, www.athenssculptures.com

Πισίνα Πλατείας Κουμουνδούρου

1 όπως αυτό στην πλατεία Αγίου Θωμά, στο Γουδί, στην πλατεία Γούβας (ή Πλυτά) και στην πλατεία Θυμαρακίων. 3 Το πιο πολυσυζητημένο σιντριβάνι των Αθηνών είναι αυτό της πλατείας Ομονοίας, που εγκαινιάστηκε το 1959. Ήταν έργο του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου και του αρχιτέκτονα Κώστα Μπίτσιου, οι οποίοι κέρδισαν τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό του υπουργείου Συγκοινωνιών για την ανάπλαση της πλατείας. Φέτος, με πρωτοβουλία του δήμου, 34 σιντριβάνια επαναλειτούργησαν στις γειτονιές της Αθήνας, μετά από πολύ καιρό εγκατάλειψης και αχρηστίας. 4

Το διασημότερο και παλαιότερο σιντριβάνι των Αθηνών είναι το μαρμάρινο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, έργο του Ερνέστου Τσίλλερ και σημείο αναφοράς για πολλές γενιές Αθηναίων, στο κέντρο της πλατείας. 1

Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΩΝ ΠΙΣΊΝΩΝ -ίσως κάπως παράδοξα- ξεκινά αρκετά παλιά και υπήρξε μια ιδιωτική υπόθεση με άδοξο τέλος. Το 1880, με πρωτοβουλία του καθηγητή Αντωνίου Δαμασκηνού, κατασκευάζεται η πρώτη πισίνα στην Αθήνα. Η πόλη εκείνη την εποχή ήταν μικρή σε έκταση και πληθυσμό, με χωματόδρομους, χωρίς ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο, με ελάχιστη βλάστηση και χαμηλά σπιτάκια, που καθιστούσαν τη σκιά δυσεύρετη τους θερινούς μήνες. Και, φυσικά, η μικρή πόλη των Αθηνών ουδεμία πρόσβαση είχε στη θάλασσα. Σε αυτές τις συνθήκες, Ο Δαμασκηνός αποφάσισε να μεταφέρει τη «θάλασσα» στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Δουργούτι (Νέος Κόσμος), όπου κατασκεύασε δύο μεγάλες πισίνες. Εγκατέστησε αντλιοστάσιο στις ακτές του Φαλήρου και με σωληνωτούς αγωγούς διοχέτευε θαλάσσιο νερό στις εγκαταστάσεις του. Εκεί, θα πραγματοποιούνταν τα πρώτα «μπάνια του λαού». Μάλιστα, κατασκευάστηκαν και αποδυτήρια, ενώ στους λουόμενους προσφέρονταν πετσέτες και μαγιό πλυμένα κι αφόρετα. Ωστόσο, η προσέλευση του κόσμου δεν υπήρξε

Εμβληματικό σιντριβάνι της πόλης είναι και αυτό του Ζαππείου, που τοποθετήθηκε εκεί το 1931. Ήταν δωρεά της αμερικανικής εταιρείας ULEN, για την τελετή εγκαινιασμού του έργου υδροδότησης της πόλης που είχε αναλάβει η ίδια. Το σιντριβάνι έθεσε σε λειτουργία ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ένας εντυπωσιακός πίδακας νερού εκτοξεύθηκε σε ύψος 6 μέτρων. Το έργο ήταν ιδιαίτερης και ιστορικής σημασίας, αφού η Αθήνα, μετά από πολλούς αιώνες, αποκτούσε επιτέλους σύστημα ύδρευσης. 2 Τα περισσότερα σιντριβάνια, ωστόσο, εμφανίζονται στην Αθήνα μερικές δεκαετίες αργότερα, το '50 και το '60 και εντάσσονται στο ευρύτερο σχέδιο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού της πρωτεύουσας, μετά τον Β' Παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο. Η διακόσμηση των πλατειών με σιντριβάνια στόχευε στο να αναβαθμιστούν και να ομορφύνουν κυρίως οι φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας, που το '50 είχαν αυξηθεί πια αριθμητικά, επεκτείνοντας τα όρια της πόλης. Ταυτόχρονα, λειτουργούσαν σαν μικρές οάσεις δροσιάς κατά τους θερινούς μήνες και τα παιδιά συνήθιζαν να τσαλαβουτούν και να παίζουν στα νερά τους. Από τα γνωστότερα σιντριβάνια της περιόδου υπήρξε αυτό της πλατείας Αργεντινής Δημοκρατίας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, που τοποθετήθηκε εκεί το 1962. Το σιντριβάνι κοσμούσαν γλυπτές και ανάγλυφες παραστάσεις, έργο πιθανότατα του γνωστού γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου. Ο ίδιος, μάλιστα, φιλοτέχνησε και άλλα σιντριβάνια,

η αναμενόμενη. Βασικός λόγος θεωρήθηκε η απόσταση από το κέντρο κι έτσι οι εγκαταστάσεις μεταφέρθηκαν στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Ούτε κι εκεί, όμως, κατόρθωσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των Αθηναίων, αφού το βασικό μειονέκτημα του εγχειρήματος ήταν πως το νερό δεν ανανεωνόταν, με αποτέλεσμα από κάποια ώρα και μετά να γίνεται και «βραστό» και ανθυγιεινό. Τη δεκαετία του '30, στο πλαίσιο της υγειονομικής φροντίδας του παιδιού και της κοινωνικής πρόνοιας που προωθούσε η κυβέρνηση Βενιζέλου, εντάχτηκε η ίδρυση από τον Δήμο Αθηναίων δημοτικών υπαίθριων δεξαμενών για παιδιά. Η πρωτοβουλία είχε κοινωνικό χαρακτήρα και στόχευε στις φτωχές οικογένειες των Αθηναίων, που δεν είχαν τη δυνατότητα να πάνε στη θάλασσα. Οι πισίνες γεμίζονταν με θαλασσινό νερό, που μεταφερόταν με βυτία από το Φάληρο και τα παιδιά μπορούσαν να κολυμπήσουν σε αυτές, αφού περνούσαν από ιατρική εξέταση και τους χορηγούνταν ειδική κάρτα κολύμβησης. Μετά το μπάνιο, στις περισσότερες πισίνες προσφερόταν ψωμοτύρι για κολατσιό. Μεγάλο αριθμό παιδιών προσέλκυε η δεξαμενή του Αγίου Κωνσταντίνου Κολωνού, ενώ πολύ δημοφιλής στους μικρούς κολυμβητές ήταν και η πισίνα στη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Πατησίων. Παιδικές δημοτικές πισίνες υπήρχαν ακόμη και στην πλατεία Κουμουνδούρου, στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονος, στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στου Γκύζη, στον Προφήτη Ηλία Παγκρατίου, στο Κουκάκι, στην πλατεία Δεξαμενής Κολωνακίου και στην Κονίστρα Πετραλώνων. Οι λαϊκές πισίνες των Αθηνών σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, από τη δεκαετία του '60 και εξής. Σήμερα, στις περισσότερες γειτονιές λειτουργούν δημοτικά κολυμβητήρια που είναι ανοιχτά στο κοινό έναντι χαμηλού αντιτίμου.

εήμονα 1939

πισίνα Αγ. Παντελ

ΠΕΡΑΙΑ & ΑΘΗΝΑ

φίνα ΤΑ

Π Ε Ρ Ν Α Μ Ε

Ο Πειραιάς και η Αθήνα χωρίζονται αλλά και ενώνονται από δέκα χιλιόμετρα δρόμου. Οι δύο πόλεις έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα στοιχεία και τη δική τους ιστορία να αφηγηθούν, μέσα από τους χρόνους και τους ανθρώπους που πέρασαν από πάνω τους· τις διαμόρφωσαν, τις άλλαξαν, τους έδωσαν ζωή. Όταν ακούμε «Πειραιάς», σκεφτόμαστε μάλλον λιμάνι, ενώ στο άκουσμα της Αθήνας σκεφτόμαστε μάλλον την Ακρόπολη. Πέρα από αυτές τις αντανακλαστικές σκέψεις, όμως, υπάρχει μία σειρά από ιστορικά, γεωγραφικά, καλλιτεχνικά σημεία, τα οποία διαθέτει η καθεμία και την καθιστά μοναδική στο είδος της. Παρ’ όλα αυτά, οι αυτόματες αυτές σκέψεις περικλείουν μία μεγάλη δόση ιστορικής αλήθειας μέσα τους, αφού, στην περίπτωση της πρωτεύουσας, η αρχαία Αθήνα ξεκίνησε ως οικισμός πάνω στον λόφο της Ακρόπολης και η ιστορία του Πειραιά πάει χέρι-χέρι με το υγρό στοιχείο που τον περιβάλλει.

ΓΡΑΦΟΥΝ: ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ & ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΖΩΡΤΣΟΥ

ΠΑ Ν ΤΑ

Ό ΠΟΥ ΠΑ Σ ΚΑ Ι Ό ΠΟΥ Β Ρ ΕΘ Ε Ί Σ ΚΑ Λ Ά ΘΑ ΦΑ Σ ΚΑ Ι ΚΑ Λ Ά ΘΑ ΠΙ Ε Ί Σ

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ● ΒΟΛΤΕΣ ● ΙΣΤΟΡΙΕΣ ● ΜΑΓΑΖΙΑ ● ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ● ΝΥΧΤΕΣ ● ΠΡΩΙΝΑ ● ΠΑΡΕΕΣ

ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ πάνω-κάτω

Αφού ο καλύτερος δρόμος για να πας κάπου είναι η ευθεία, το κέντρο της Αθήνας έπρεπε να ενωθεί με το μεγάλο λιμάνι του Πειραιά από τα αρχαία χρόνια, με έναν δρόμο. Επομένως, είναι εύλογο να πούμε ότι η οδός Πειραιώς υπήρχε σε αυτήν την πόλη από πάντα. Μέχρι σήμερα, αυτή η ένωση του κέντρου του Πειραιά με την Αθήνα πραγματώνεται μέσα από τον δρόμο-σύμβολο. Οδηγώντας πάνω-κάτω την Πειραιώς, θαρρείς πως διασχίζεις ένα ποτάμι που δεξιά κι αριστερά το σκηνικό αλλάζει ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας. Ανάμεσα στον Πειραιά και την Αθήνα πολλές συνοικίες έχουν ανθίσει. Αστικές, βιομηχανικές, προσφυγικές, όλα τα ιστορικά στοιχεία αυτής της

Πειραιώς ή Παναγή Τσαλδάρη 10 ΧΙΛΙΌΜΕΤΡΑ ΙΣΤΟΡΊΑ Η οδός Πειραιώς χαράχτηκε από Βαυαρούς γεωμέτρες και μέχρι το 1836 είχε ίδη κατασκευαστεί. Από ένα σημείο και μετά, ακολούθησε την αρχαία οδό που ένωνε την Αθήνα και τον Πειραιά. Η παλαιότερη ονομασία της οδού ήταν «Δράκου», αφού και ο Πειραιάς ονομαζόταν «Πόρτο Δράκο». Επρόκειτο για τον πρώτο αμαξιτό δρόμο της Αθήνας και, μάλιστα, λειτουργούσε το «Παμφορείον», ιππήλατο λεωφόρειο που ξεκινούσε από την Αιόλου και κατέληγε στο λιμάνι. Από την πλατεία Ομονοίας

μέχρι τον Κεραμεικό χτίστηκαν κάποιες από τις πρώτες αρχοντικές οικίες που διατηρήθηκαν μέχρι τον 20ο αιώνα, όταν και το κομμάτι υποβαθμίστηκε με τη δημιουργία βιομηχανικών μονάδων και αποθηκών. Το συγκεκριμένο κομμάτι μετονομάστηκε σε «Παναγή Τσαλδάρη». Δεκάδες βιομηχανικά κτίρια, με ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, στέκουν ακόμα στον δρόμο: μεταλλουργία Χαλκόρ, φαρμακοβιομηχανία Σάνιτας, ελαιουργία ΕΛΑΪΣ, σοκολατοποιΐα ΙΟΝ…

πόλης έχουν αφήσει αποτύπωμα. Στο κατέβασμα, ο ήλιος δύει και καίει τα μάτια σου, στο ανέβασμα, η Ακρόπολη σε περιμένει να την κοιτάξεις. Νομίζεις ότι μέσα στο αμάξι μπαίνει η μυρωδιά σοκολάτας από τον Παυλίδη και αναρωτιέσαι πότε φτιάχτηκαν ο Ελληνικός Κόσμος, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και το Athens Heart. Η Τεχνόπολη σου κλείνει το μάτι και σου λέει ότι μπήκες στην Αθήνα. Η πολυχρωμία ανθρώπων και πολιτισμών ανακατεύεται στο κομμάτι ανάμεσα στην Ομόνοια και την Ιερά Οδό. Πάνω-κάτω η Πειραιώς ισοδυναμεί με περίπατο σε εικόνες και ιστορία.

H OT SPOT ΕΡΓΟΣΤΆΣΙΟ ΠΑΥΛΊΔΗ ΠΕΙΡΑΙΏΣ 135 ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΚΤΊΡΙΟ ΦΤΙΆΧΤΗΚΕ ΣΤΑ ΤΈΛΗ ΤΟΥ 19ΟΥ ΑΙΏΝΑ ΚΑΙ ΣΤΈΓΑΣΕ ΤΗΝ ΉΔΗ ΦΗΜΙΣΜΈΝΗ ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΟΙΐΑ ΠΑΥΛΊΔΗ. Ο ΣΠΥΡΊΔΩΝ ΠΑΥΛΊΔΗΣ ΉΤΑΝ ΤΥΠΟΓΡΆΦΟΣ, ΑΛΛΆ ΠΕΡΊ ΤΟ 1841 ΆΝΟΙΞΕ ΈΝΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΊΟ ΣΤΗΝ ΑΙΌΛΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΟΝΟΜΆΣΤΗΚΕ «ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΟΠΟΙΕΊΟΝ ΠΑΥΛΊΔΟΥ». ΤΟ 1852 ΠΑΡΑΣΚΕΎΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΣΟΚΟΛΆΤΑ ΩΣ ΡΌΦΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΆ ΤΟΥ 1861 ΠΑΡΑΣΚΕΎΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΣΟΚΟΛΆΤΑ ΥΓΕΊΑΣ ΠΑΥΛΊΔΟΥ. ΤΟ 1875 ΞΕΚΊΝΗΣΕ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΕΝΌΣ ΝΈΟΥ ΚΤΙΡΊΟΥ ΣΤΗΝ ΟΔΌ ΠΕΙΡΑΙΏΣ 135, ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΓΆΣΕΙ ΤΙΣ ΟΛΟΈΝΑ ΑΥΞΑΝΌΜΕΝΕΣ ΑΝΆΓΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΊΡΗΣΗΣ.

Vintage Tostou: Το brunch μας το προτιμάμε στο... σαλόνι! ΤΟ VINTAGE TOSTOU ΆΝΟΙΞΕ ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΌΝΙΑ ΣΤΗ ΓΛΥΦΆΔΑ, ΦΈΡΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΉ ΝΌΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΪΚΉ ΕΣΤΊΑΣΗ. Ο ΣΩΤΉΡΗΣ ΤΣΊΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΏΣΤΑΣ ΒΆΓΙΑΣ ΑΠΟΦΆΣΙΣΑΝ ΝΑ ΑΝΟΊΞΟΥΝ ΈΝΑΝ ΧΏΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΈΧΕΤΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΎΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΠΕΛΆΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΌ ΔΙΑΜΌΡΦΩΣΑΝ ΈΝΑ ΙΔΙΑΊΤΕΡΟ VINTAGE ΣΑΛΌΝΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΊ ΑΒΊΑΣΤΑ ΟΙΚΕΙΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΑΣΙΆ. ΣΕ ΑΥΤΌ, ΠΡΟΣΤΈΘΗΚΑΝ ΟΙ ΙΔΙΑΊΤΕΡΕΣ ΣΥΝΤΑΓΈΣ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΌ, BRUNCH ΚΑΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΌ ΓΕΎΜΑ, ΦΤΙΑΓΜΈΝΕΣ ΑΠΌ ΑΓΝΆ ΥΛΙΚΆ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΆ ΠΡΟΪΌΝΤΑ, Ο ΕΚΛΕΚΤΌΣ ΚΑΦΈΣ PORTIOLI ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΌ ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΌΛΗΣ ΤΗΣ ΟΜΆΔΑΣ. ΚΑΙ ΈΤΣΙ, ΤΟ VINTAGE TOSTOU ΆΝΟΙΞΕ ΤΙΣ ΠΌΡΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ.

Το σαλόνι της αρχόντισσας Το όνομα είναι εμπνευσμένο από την κυρά Ψωμού ή Τοστού που ζούσε το 19ο αιώνα και άνοιγε το σαλόνι της σε όλους για να προσφέρει φουρνιστές λιχουδιές. Αυτό το ανοιχτόκαρδο φίλεμα άλλων εποχών ενέπνευσε τους ιδιοκτήτες να δημιουργήσουν το δικό τους vintage σαλόνι με μικρές και μεγάλες ροτόντες, κεντητά τραπεζομάντηλα και ρετρό ποτήρια, που σου θυμίζουν τα παλιά,αθηναϊκά σπίτια με τα απαστράπτοντα μάρμαρα. Αυτή η ομορφιά και η ζεστασιά, όμως, μπορεί να μεταφερθεί και στο σπίτι σου, αφού το σαλόνι της Tostou λειτουργεί και ως γκαλερί. Ό,τι βλέπεις και σου κάνει το «κλικ» για να δώσεις ένα ιδιαίτερο touch στο σπίτι σου, μπορείς να το αγοράσεις: σερβίτσια και διακοσμητικά έχουν την τιμητική τους, για να έχεις πάντα μαζί σου τη φιλοξενία του Vintage Tostou.

Ξεχωριστές γεύσεις φτιαγμένες με αγάπη Ό,τι σερβίρεται στο Vintage Tostou είναι προσεκτικά επιλεγμένο! Ένα menu που μας χορταίνει όλες τις ώρες της ημέρας, μας περιμένει να το γευτούμε. Για brunch, πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις croque madame και αυθεντικά pancakes (το μυστικό κρύβεται στο αλεύρι), ενώ ο «Πύργος της Tostou» (ένα πλούσιο σάντουιτς από φρέσκο ψωμί, με τυρί, μπέικον, κοτόπουλο, μαγιονέζα, μαρούλι, ντομάτα και ομελέτα) είναι από τα must taste του σαλονιού! Θα βρεις, όμως, και ένα σωρό άλλες επιλογές, όπως χειροποίητες πίτες, μπρουσκέτες, ζυμαρικά και πίτσες για ένα ολοκληρωμένο γεύμα. Για πιο ελαφρές και δροσερές επιλογές, μην παραλείψεις να δοκιμάσεις τα γιαούρτια, τα φρούτα και τις σαλάτες από το «περιβόλι» της Tostou.

Γλυκά Μυστικά Μαζί με τον καφέ σου, έρχεται εκείνο το γλυκό κουταλιού καρότου που σου θυμίζει απογεύματα στο πατρικό σπίτι. Φυσικά, οι επιλογές για γλυκά δεν σταματούν εδώ: cookies, muffins, cakes και κλασικά αγαπημένα, όπως cheesecake, μαρμελάδες, γαλατόπιτες και σοκολατάκια, όλα φτιαγμένα από βιολογικά υλικά και λίγη ζάχαρη, για να απολαμβάνουμε χωρίς τύψεις. ΓΛΥΦΆΔΑ ΑΘΗΝΑ

Σ. ΛΑΖΑΡΊΔΗ 8, ΓΛΥΦΆΔΑ Τ.: 215 55 58 487 FB: VINTAGE TOSTOU // IG: VINTAGE_TOSTOU_GLYFADA ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗ 29, ΑΘΉΝΑ // Τ.: 216 93 90 645 FB: VINTAGE TOSTOU ATHENS // IG: VINTAGE_TOSTOU_ATHENS

Το αγαπημένο σαλόνι της πόλης σε περιμένει για να σε περιποιηθεί! Μία και μόνο επίσκεψη είναι σίγουρο ότι θα φέρει την επόμενη!

κάτω στον Πειραιά

στο λιμανι

ΤΟ ΛΙΜΆΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ. ΤΟ ΕΠΊΝΕΙΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ ΤΟ ΛΙΜΆΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΣΌΓΕΙΟΥ ΘΆΛΑΣΣΑΣ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΈΝΑ ΑΠΌ ΤΑ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ, ΤΌΣΟ ΣΕ ΚΊΝΗΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΚΙΒΩΤΊΩΝ ΌΣΟ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΤΏΝ. ΤΟ ΛΙΜΆΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌΤΕΡΟ ΛΙΜΆΝΙ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΉΣ ΑΠΌ ΤΑ ΑΡΧΑΪΚΆ ΧΡΌΝΙΑ.

ΑΡΧΑΊΑ ΧΡΌΝΙΑ

493 π.Χ. Έναρξη της οχύρωσης του Πειραιά και της κατασκευής των τειχών από το Θεμιστοκλή. 483 π.Χ. Ο Θεμιστοκλής πείθει τους Αθηναίους να αναπτύξουν το ναυτικό τους και να μεταφέρουν το επίνειό τους από το Φάληρο στον Πειραιά. 479 π.Χ. Αρχίζει η κατασκευή του λιμένος Πειραιώς και των νεωσοίκων. 478 π.Χ. Ο Πειραιάς οχυρώνεται. 471 π.Χ. Τα τείχη ολοκληρώνονται, ενώ ο Θεμιστοκλής εξορίζεται. Ο Πειραιάς καθίσταται όχι μόνο πολεμικό, αλλά και σπουδαίο εμπορικό λιμάνι. 451 - 431 π.Χ. Ανοικοδομείται η πόλη του Πειραιά, βάσει σχεδίου του αρχιτέκτονα Ιπποδάμου. 267 μ.Χ. Οι Γότθοι και οι Ερούλοι κάνουν επιδρομή στον Πειραιά, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν την πόλη.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΊ ΧΡΌΝΟΙ 395 μ.Χ. Επιδρομή Γότθων υπό τον Αλάριχο. Τελειωτική νέκρωση του Πειραιά και του λιμανιού του. Παρόλα αυτά δεν παύει να αποτελεί ασφαλές καταφύγιο και ορμητήριο πλοίων ή και ολόκληρων στόλων.

551 μ.Χ. Τα εναπομείναντα λιμενικά έργα του Πειραιά καταστρέφονται από μεγάλο σεισμό. 146 μ.Χ. Παρατηρείται μικρή αύξηση της εμπορικής κίνησης του λιμανιού. 1205 μ.Χ. Η Αθήνα και ο Πειραιάς περιέρχονται στην κατοχή των Φράγκων. 1317 μ.Χ. Το λιμάνι που αποτελούσε αγκυροβόλιο του στόλου των Καταλανών, δέχεται επίθεση των Βενετών. Το λιμάνι αρχίζει να ονομάζεται "λιμήν του Λέοντος" ή "Πόρτο Λεόνε" ή "Πόρτο Δράκο", λόγω του μεγάλου αγαλμάτινου λιονταριού που βρισκόταν στην είσοδο του.

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΊΑ 1456. Ο Πειραιάς και η Αθήνα υποτάσσονται στους Τούρκους κατακτητές. 1687-1688. Καταπλέει στον Πειραιά μεγάλος Ενετικός στόλος υπό τη διοίκηση του Μοροζίνι. Ακολουθεί κανονιοβολισμός και καταστροφή του Παρθενώνα. Μεταξύ άλλων λαφύρων μεταφέρεται στη Βενετία και το μεγάλο μαρμάρινο λιοντάρι του λιμανιού. 1824. Απελευθέρωση του Πειραιά από τον Καραϊσκάκη, ο οποίος πολιορκεί και καταλαμβάνει τη μονή του Αγίου Σπυρίδωνα οπού είχαν οχυρωθεί οι Τούρκοι κατόπιν διαταγής του Κιουταχή.

ΝΕΌΤΕΡΑ ΧΡΌΝΙΑ 1833. Ο Πειραιάς ανακηρύσσεται σε ανεξάρτητο Δήμο. 1834. Η πρωτεύουσα της Ελλάδας μεταφέρεται από το Ναύπλιο στην Αθήνα. Τότε ο βασιλιάς Όθωνας αποβιβάζεται στον Πειραιά για να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αρχή μιας νέας κίνησης στο λιμάνι και ιδρύεται το Τελωνείο και το Υπολιμεναρχείο του Πειραιά, το οποίο υπάγεται στο λιμεναρχείο της Ύδρας. 1904. Η ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιείται για το φωτισμό του λιμανιού. Γίνεται διαπλάτυνση της προβλήτας της Τρούμπας. 1939. Η έναρξη του Β' παγκοσμίου πολέμου αρχίζει να επηρεάζει την κίνηση του λιμανιού. 1941. Τρομερή έκρηξη, μέσα στο λιμάνι πλοίου γεμάτου με πολεμοφόδια επιφέρει μεγάλες καταστροφές στο λιμάνι και στην πόλη. Οι εχθρικές αεροπορικές επιδρομές προκαλούν την καταστροφή των πρώτων γερανών και η γερμανική στρατιωτική διοίκηση κατοχής εγκαθίσταται στο λιμάνι. 1944. Οι Γερμανοί, αποχωρούντες, ανατινάσσουν τα κρηπιδώματα και τις εγκαταστάσεις του λιμανιού. Πραγματοποιείται ανάληψη εκ νέου των φορτοεκφορτωτικών εργασιών του λιμανιού από τον Ο.Λ.Π. 1945. Αρχίζουν στο λιμάνι εργασίες εκκαθάρισής του από τα ναυάγια. 1959. Αρχίζει η κατασκευή του πρώτου Ναυτικού Επιβατικού Σταθμού και δύο μεγάλων αποθηκών, η κατασκευή του λιμένος Ηρακλέους (Αγ. Γεωργίου Κερατσινίου) και ανακαλύπτονται κοντά στο λιμάνι του Πειραιά αρχαία ελληνικά αγάλματα. 2020. Το λιμάνι του Πειραιά ανήκει κατά πλειοψηφία στην COSCO με 67% των μετοχών (16% σε μεσεγγυητικές μετοχές). Το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) έχει το 7,14% των μετοχών. Το υπόλοιπο 25,86% ανήκει σε μη θεσμικούς επενδυτές.

Πηγή: olp.gr

507 π.Χ. Ο Κλεισθένης ονομάζει τον Πειραιά Δήμο της Αττικής.

Η ΕΛΛΆΔΑ ΣΥ ΝΑ ΝΤΆ ΤΗΝ ΙΤΑΛΊΑ ΚΆΤΩ Α ΠΌ ΤΗΝ ΑΚΡΌΠΟΛΗ Η βόλτα στην Ακρόπολη μπορεί να περιλαμβάνει μια ανάπαυλα σε μια γωνιά όπου αρχίζει το ταξίδι των γεύσεων. Ένας ερωτευμένος Ιταλός, ο οποίος αναζητά τα υλικά και τους συνδυασμούς των γεύσεων από Ελλάδα και Ιταλία, δοκιμάζει τα πιάτα του παρέα με τους πιστούς του πελάτες και φίλους και μετά σας τα προσφέρει, αποσκοπώντας να πολλαπλασιάσει την απόλαυση της περιήγησής σας στην ήσυχη αυτή άκρη της Αθήνας. Χειροποίητες φρέσκιες μακαρονάδες, ζυμωμένο ψωμί από αγνά υλικά, ολόφρεσκα λαχανικά, επιλεγμένα Ιταλικά τυριά και αλλαντικά, Ελληνικό παρθένο ελαιόλαδο, καλό κρασί, grappa και, στο τέλος, η παραδοσιακή tiramisu είναι ό,τι καλύτερο για ένα πλούσιο γεύμα! Κάθε πιάτο είναι αποτέλεσμα της αγάπης που τρέφουν για αυτό που κάνουν και ο τελικός στόχος είναι πάντα το γευστικό ταξίδι προς την απόλαυση.

BELPAESE

ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ ΔΙΆΚΟΥ 6, ΑΘΉΝΑ // T.: 211 40 44 172 // WWW.BELPAESE.GR // FB: BELPAESE // IG: BELPAESE1

UPSIDE DOWN

ΛΕΠΕΝΙΏΤΟΥ 14, ΨΥΡΡΉ // Τ.: 210 33 10 509 // FB: THE UPSIDE DOWN WWW.THEUPSIDEDOWN.GR

ΤΟ «UPSIDE DOW N» ΦΈΡΝ ΕΙ ΤΑ ΠΆ ΝΩ -ΚΆΤΩ Σ ΤΙΣ ΑΙΣΘΉ ΣΕΙ Σ Το «Upside Down» είναι ένα γλυκό ταξίδι πίσω στον χρόνο, από το οποίο δεν θα θες να επιστρέψεις. Η αναχώρηση ξεκινάει το πρωί για καφέ και εντυπωσιακά γλυκά γεμάτα χρώματα, που μοιάζουν σαν pixels που το έσκασαν από βιντεοπαιχνίδια των '80s και βρέθηκαν στο πιάτο σου. Το βραδάκι σε βρίσκει με ένα cocktail στο χέρι, αφού το μαγαζί μεταμορφώνεται σε μπαρ υπό τους ήχους της disco και της rock. Και μπορεί οι γεύσεις να σε καθηλώνουν, ο λόγος όμως για να σηκωθείς από την καρέκλα σου είναι οι χώροι του μαγαζιού, που αποτελούν μία αφορμή για περιπλάνηση στην αισθητική των νεο-80s. Φωτιζόμενα καθίσματα, αμερικάνικα καναπεδάκια, αντικείμενα ιδιαίτερης αισθητικής και design και φυσικά οι τοιχογραφίες στην εξωτερικά αυλή, δημιουργούν μία εμπειρία που θα σου μείνει αξέχαστη!

Συνοικεσιο ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΣΥΝΟΙΚΊΕΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΑΦΉΣΕΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΌ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΑΠΟΤΎΠΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ. ΔΙΑΛΈΞΑΜΕ ΛΊΓΕΣ, ΑΛΛΆ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΈΣ, ΓΙΑΤΊ ΑΦΗΓΟΎΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ ΚΑΙ ΠΏΣ ΈΦΤΑΣΕ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΊ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΤΗΣ ΜΟΡΦΉ. ΜΙΚΡΈΣ ΕΙΚΌΝΕΣ ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΈΣ ΓΩΝΙΈΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΉΣ.

01 ΓΟΎΒΑ ΤΟΥ ΒΆΒΟΥΛΑ ΠΕΙΡΑΙΆΣ Παλιά λαϊκή συνοικία του Πειραιά, απέναντι από το Καπνεργοστάσιο Κεράνης. Η περιοχή παρουσιάζει το χαμηλότερο υψόμετρο της πόλης, δίνοντας την εικόνα μιας τεράστιας γούβας. Ο επιχειρηματίας Δημήτρης Βαβούλας είχε χτίσει αρχοντικό. Από τότε, η περιοχή άρχισε να εξελίσσεται σε μια καθαρά λαϊκή συνοικία, με μικρά ισόγεια και σπάνια διώροφα σπίτια, μεγάλες αποθήκες, βιοτεχνίες, εργοστάσια, συνεργεία και ουζοκαφενομαγειρεία. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960, ένα μεγάλο τμήμα του οικοπέδου της έπαυλης αποτελούσε την αγαπημένη «αλάνα του Βάβουλα», όπου όλα τα παιδιά της συνοικίας κατέφευγαν για να παίξουν ποδόσφαιρο.

ΤΡΟΎΜΠΑ / ΠΕΙΡΑΙΆΣ Το όνομά της το οφείλει σε μια μεγάλη τρόμπα νερού που ήταν τοποθετημένη από τη δεκαετία του 1860 σε μια στέρνα στη διασταύρωση της σημερινής λεωφόρου 2ας Μεραρχίας με την παραλιακή. Στην Τρούμπα, πάντα, λειτουργούσαν οίκοι ανοχής. Μέχρι σήμερα, στην αστική μνήμη της πόλης, η Τρούμπα έχει καταχωρηθεί ως η πιο κακόφημη συνοικία, με τον ελληνικό κινηματογράφο να αποτυπώνει τις παράνομες δραστηριότητες της περιοχής, αλλά –παράλληλα– προσδίδοντας έναν κώδικα τιμής στους ανθρώπους της συνοικίας, όπως στις ταινίες Κόκκινα Φανάρια και Λόλα.

ΜΑΚΡΥΓΙΆΝΝΗ / ΑΘΉΝΑ Η συνοικία Μακρυγιάννη είναι συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται νότια της πλατείας Συντάγματος, κάτω από την Ακρόπολη. Την ονομασία της οφείλει στον στρατηγό Ιωάννη Μακρυγιάννη, που έμενε εκεί. Από την περιοχή αυτή ξεκινά η λεωφόρος Συγγρού. Η περιοχή ακόμα χαρακτηρίζεται από τα επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια, που αποτελούν αρχιτεκτονικά κοσμήματα. Ήσυχη συνοικία, πολύ μακριά από τον όρο λαϊκή, αλλά τόσο χαρακτηριστική που, αν πούμε τη λέξη Αθήνα, ασυναίσθητα η εικόνα της γειτονιάς έρχεται στο μυαλό μας.

03 ΑΚΑΔΗΜΊΑ ΠΛΆΤΩΝΟΣ / ΑΘΉΝΑ Η περιοχή οφείλει την ονομασία της στον ήρωα Ακάδημο και τη φιλοσοφική σχολή, την Ακαδημία, που ίδρυσε ο Πλάτων το 387 π.Χ. Η περιοχή βρίσκεται κοντά στην οδό Λένορμαν και τη λεωφόρο Αθηνών. Η αστική και βιομηχανική ανάπτυξη της Ακαδημίας Πλάτωνος ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, με μεγαλύτερη ένταση την περίοδο μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου και του Εμφυλίου πολέμου. Η κουλτούρα και η ιστορία της περιοχής αποτυπώνεται γλαφυρά στην ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Φίλιππου Τσαίτου.

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ:

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΕΡΙΟΧΉ ΠΟΥ ΟΝΟΜΆΖΕΤΑΙ ΓΟΎΒΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΊΔΙΟΥΣ ΛΌΓΟΥΣ ΜΕ ΤΗ «ΓΟΎΒΑ ΤΟΥ ΒΆΒΟΥΛΑ» ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΆ. ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΟΝ Ν. ΚΌΣΜΟ, ΤΗ ΔΆΦΝΗ, ΤΟ ΠΑΓΚΡΆΤΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΎΡΩΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΑ ΉΤΑΝ ΈΛΟΣ. ΜΈΧΡΙ ΣΉΜΕΡΑ, ΕΊΝΑΙ ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΙΟ ΠΥΚΝΟΔΟΜΗΜΈΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΈΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ. ΈΧΕΙ ΟΝΟΜΑΣΤΕΊ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΆ «ΦΕΓΓΑΡΌΚΤΙΣΤΗ» ΚΑΘΏΣ ΚΆΠΟΤΕ ΤΑ ΣΠΊΤΙΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΟΎΝΤΑΝ ΉΤΑΝ ΠΑΡΆΝΟΜΑ, ΑΦΟΎ Η ΠΕΡΙΟΧΉ ΉΤΑΝ ΕΚΤΌΣ ΣΧΕΔΊΟΥ ΠΌΛΕΩΣ.

Μ Η Ν Π ΡΟΣ ΠΕΡΆ ΣΕΙ Σ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΌ 4 3 ! Στο νούμερο 43 της οδού Αμβροσίου Φραντζή στον Νέο Κόσμο, εμφανίζεται, μέσα σε στοά, ένας άλλος κόσμος που σας περιμένει να τον γευτείτε. Το «Σαραντατρίο» είναι ένας απλός αλλά ζεστός χώρος που ετοιμάζει πιάτα γεμάτα δημιουργικότητα και μεράκι. Τα περισσότερα προϊόντα του μαγαζιού είναι διαλεγμένα ένα προς ένα από μικρούς παραγωγούς κι έτσι εξασφαλίζεται η ποιότητα των υλικών που φτάνουν στο τραπέζι σας. Ενδεικτικό της φροντίδας με την οποία προσεγγίζουν το φαγητό είναι και το γεγονός ότι στο μενού γίνονται οι απαραίτητες αλλαγές, όποτε χρειάζεται, αφού προσαρμόζεται στα υλικά που η κάθε εποχή προσφέρει. Φυσικά, όλα αυτά, μαζί με τα εξαιρετικής ποιότητας εμφιαλωμένα κρασιά, μπύρες από μικροζυθοποιίες και αποστάγματα, μπορείτε να τα απολαύσετε στην αυλή του καταστήματος, η οποία θα απογειώσει την εμπειρία σας.

ΣΑΡΑΝΤΑΤΡΙΟ

ΑΜΒΡΟΣΊΟΥ ΦΡΑΝΤΖΉ 43, ΝΈΟΣ ΚΌΣΜΟΣ // Τ.: 213 02 63 347 // FB: 43 ΣΑΡΑΝΤΑΤΡΊΟ // WWW.43SARANTATRIO.GR

ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΙΟ

ΜΙΑ « Π Λ ΑΤ Ε Ί Α» ΠΆΝΩ ΣΕ ΠΛΑΤ Ε ΊΑ Το «Πλατεία οινομαγειρείο» καλύπτει ακριβώς όσα χρειάζεσαι για την καλοκαιρινή σου έξοδο: μία όμορφη πλατεία, γευστικούς μεζέδες και τη συνοδεία των απαραίτητων ποτών. Όταν, μάλιστα, βρίσκεται στη φημισμένη Πλατεία Μερκούρη, στην όμορφη γειτονιά των Άνω Πετραλώνων, τότε η συνταγή ξέρεις από πριν ότι θα είναι νόστιμη και πετυχημένη!

ΔΕΙΝΟΧΆΡΟΥΣ 3, ΆΝΩ ΠΕΤΡΆΛΩΝΑ // Τ.: 210 34 20 705 // FB: ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΊΟ Η ΠΛΑΤΕΊΑ

ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΕΣ

ΈΝ ΤΙΜ ΕΣ ΡΑΔΙΟΥΡΓΊΕΣ Στα Άνω Πετράλωνα υπάρχει ένα μαγαζί που προσφέρεται για έξοδο με καλή παρέα, που πάντα συνοδεύεται από σωστούς μεζέδες και μπύρες, στο open air περιβάλλον του, που ενδείκνυται για όλες τις εποχές. Οι ραδιούργοι αυτής της κουζίνας «πειράζουν» τόσο-όσο τα ελληνικής φιλοσοφίας πιάτα του μενού, ώστε να αναδεικνύονται με μοναδικό τρόπο οι παραδοσιακές γεύσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις!

ΚΟΊΛΗΣ 33, ΆΝΩ ΠΕΤΡΆΛΩΝΑ // Τ: 211 01 21 426 FB: ΡΑΔΙΟΥΡΓΊΕΣ // WWW.RADIOURGIES.GR

ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΩΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

καθε βραδυ θα σε περιμένω...

ΤΑ «ΜΟΥΡΜΟΎΡΙΚΑ» ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ Το 1721, κάτω από την Ακρόπολη, στους «Αέρηδες» της Πλάκας, οι Τούρκοι έχτισαν Μεντρεσέ, που στα τούρκικα σημαίνει ιεροσπουδαστήριο. Στις αρχές του 18ου αιώνα, όμως, οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την πόλη. Με την παράδοσή της πόλης στους Έλληνες, ο μεντρεσές, με τα δωμάτια για τους σπουδαστές και την εσωτερική αυλή, μετατράπηκε σε φυλακή. Λειτούργησε από την εποχή του Όθωνα έως του Γεωργίου Α' και ήταν μία από τις πιο σκληρές φυλακές της εποχής. Μπροστά από την πύλη υπήρχε ένας πλάτανος, στον οποίο κρεμούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο κρατούμενους. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1830, αρχίζουν οι κρατούμενοι να τραγουδούν ψιθυριστά μέσα από τα κελιά, για να μην τους ακούνε οι δεσμοφύλακες. Αυτά

τα ψιθυριστά τραγούδια είναι τα λεγόμενα «μουρμούρικα», τα οποία αποτελούν τις απαρχές του ρεμπέτικου. Έβγαζαν δίστιχα και τα συνόδευαν με μουσική από πρόχειρα έγχορδα όργανα, με βασικό στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό — τόσο στη μουσική όσο και στον στίχο. Οι φωνές τους, όμως, κατάφεραν να περάσουν τους τοίχους των κελιών και να φτάσουν μέχρι την πλατεία του Ψυρρή, όπου τα τραγούδια εξελίχθηκαν, και στις αρχές του 20ου αιώνα τα «μουρμούρικα» ρεμπέτικα ακούγονταν πλέον σε πολλές λαϊκές συνοικίες.

Το 1933 κάνει την άφιξή του ένας δίσκος που είχε μεγάλη επιτυχία. Πρόκειται για το «Μινόρε του τεκέ», ένα οργανικό κομμάτι, μια σύνθεση του Ιωάννη Χαλκιά ή Τζακ Γκρέγκορυ, που ηχογραφήθηκε στην Αμερική το 1932. Οι διευθυντές της δισκογραφικής εταιρίας Columbia στην Αθήνα, προσπαθώντας να καταλάβουν όλη την ιδιαιτερότητα αυτού του δίσκου των 78 στροφών, κατέληξαν ότι αυτό το διαφορετικό βρισκόταν στο γεγονός ότι είχε έναν διαφορετικό μουσικό ήχο που δεν υπήρχε στους άλλους δίσκους μέχρι τότε. Αυτός ο ήχος προερχόταν από το μουσικό όργανο με το όνομα «μπουζούκι». Αμέσως και οι ίδιοι θέλησαν να ηχογραφήσουν δίσκους με αυτό το μουσικό όργανο και άρχισαν να ψάχνουν έναν καλό οργανοπαίχτη του μπουζουκιού. Ο πιο γνωστός απ’ όλους, που τριγυρνούσε στους τεκέδες παίζοντας στο μπουζούκι τραγούδια που κυρίως έφτιαχνε ο ίδιος, ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης. Αυτός, λοιπόν, ηχογράφησε το 1933 τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι

Ο ΜΆΡΚΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΎΚΙ

στην Ελλάδα. Έτσι, οι περισσότεροι πρόσφυγες μουσικοί, που δρούσαν ιδίως στην Αθήνα και στον Πειραιά, προσχωρούν στο πειραιώτικο στρατόπεδο του Βαμβακάρη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ανάπτυξη και στην άνθηση του νέου αυτού μουσικού ύφους. Στα επόμενα χρόνια ηχογραφήθηκαν στην Αθήνα και άλλοι δίσκοι και όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυτό το είδος του τραγουδιού γινόταν αγαπητό από πιο πολλούς ανθρώπους, βγαίνοντας από το περιθωριοποιημένο γκέτο του τεκέ για να φτάσει σ’ όλες τις λαϊκές συνοικίες. Σαν συνέπεια όλης αυτής της δημοτικότητας, προτάθηκε το 1934 στον Μάρκο Βαμβακάρη και την κομπανία του, που την αποτελούσαν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Μπάτης και ο Ανέστης Δελιάς, να παίξουν σε μια ταβέρνα, όπου από τότε άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Έτσι δημιουργήθηκε η «Τετράς του Πειραιά», η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία, η οποία έμελλε να αλλάξει όλη τη φυσιογνωμία του ελληνικού τραγουδιού.

ΆΡΩΜ Α ΙΤΑ ΛΊ Α Σ Σ ΤΟ ΚΟΥΚΆ ΚΙ Η ομάδα του ξακουστού Σπιρτόκουτου, του μπαρκαφέ στο Κουκάκι, άνοιξε τα φτερά της και αυτή τη φορά είπε να φέρει στην πόλη μυρωδιές και γεύσεις Ιταλίας. Το Granpa Trattoria είναι η νέα δυναμική άφιξη στο Κουκάκι, πάνω στον πεζόδρομο τις Γεωργίου Ολυμπίου και φέρνει στο τραπέζι μας γεύσεις και συνταγές αυθεντικές. Ανοίγει από το πρωί για ξεχωριστό brunch και καφέ και όσο περνάει η μέρα, όλα τα αγαπημένα μας ιταλικά πιάτα αρχίζουν να ετοιμάζονται: σαλάτες, πίτσα με παραδοσιακό ιταλικό ζυμάρι και pasta φτιαγμένα από πρώτης τάξεως υλικά. Φυσικά, το γεύμα μπορεί να συνοδεύεται με κρασί από την πλήρως ενημερωμένη wine list, προσεκτικά διαμορφωμένη για να ταιριάζει ιδανικά με τις γεύσεις. Ήδη έχει κάνει αίσθηση στην πόλη, οπότε ήρθε η ώρα για μια επίσκεψη!

GRANPA TRATTORIA

ΓΕΩΡΓΊΟΥ ΟΛΥΜΠΊΟΥ 8A, ΚΟΥΚΆΚΙ // T.: 210 92 30 656 // FB: GRANDPA TRATTORIA // IG: @GRANDPA_TRATTORIA

CHALET PIZZERIA

ΔΗΜΟΣΘΈΝΟΥΣ 75 & ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΎΛΟΥ, ΚΑΛΛΙΘΈΑ Τ.: 210 95 74 740, 210 95 74 741 // FB: CHALET PIZZERIA

Η ΠΊΤΣ Α ΈΧ ΕΙ ΤΟ ΔΙΚΌ ΤΗΣ CHA L ET Από το 1992, το «Chalet pizzeria» πλημμυρίζει τους δρόμους της Καλλιθέας με τις πιο ευωδιαστές μυρωδιές. Πλέον, δραστηριοποιείται αποκλειστικά στο φαγητό, με μενού που αποτελείται από λαχταριστά ζυμαρικά, club sandwich, σαλάτες με ιδιαίτερα υλικά, burger στα οποία θα βρεις απρόσμενους γευστικούς συνδυασμούς. Και επειδή την διαφορά στην πίτσα την κάνει η ζύμη, μπορείς να απολαύσεις αυτό το αγαπημένο σε όλους μας φαγητό με την υπέροχη συνταγή ζύμης που μόνο το Chalet ξέρει να πλάθει. Η πολύχρονη εμπειρία τους απογειώνει τόσο το γευστικό όσο και το ποιοτικό αποτέλεσμα και κάνει τη δική σου εμπειρία μοναδική, αλλά όχι ανεπανάληπτη, αφού αν δοκιμάσεις μία φορά, σίγουρα θα θες να το επαναλάβεις!

ΠΟΤΕ ΜΕ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΧΑΝΤΡΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ Όταν οι Κάννες και τα Όσκαρ λάτρεψαν την Αθήνα και τον Πειραιά

ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά... Λιμάνι Πειραιά. Μελίνα Μερκούρη. Ελλάδα του ‘60. Ζυλ Ντασέν. Μάνος Χατζιδάκις. Όλα τα στοιχεία που έκαναν την Ελλάδα και τον Πειραιά να ταξιδέψει μέχρι τα Όσκαρ, αφού ο Χατζιδάκις κέρδισε, εν τέλει, ενώ η Μελίνα Μερκούρη ήταν συνυποψήφια με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Εικόνες του Πειραιά του τότε, μέσα από τα μάτια μιας πόρνης που αρνιόταν να βρεθεί υπό την προστασία κάποιου μαστροπού. Άλλη μία φεμινιστική ταινία, ιδωμένη μέσα από τις αριστερές πεποιθήσεις του Ζυλ Ντασέν, αναδεικνύοντας την πειραιώτικη μαγκιά, όχι μέσα από τα μάτια του Γ. Φούντα, αλλά από τη ζεμπεκιά της Μ. Μερκούρη. Στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960, το Ποτέ την Κυριακή ήταν

υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά τελικά κέρδισε μόνο το βραβείο πρώτου Γυναικείου Ρόλου, που απονεμήθηκε στην Μελίνα Μερκούρη, η οποία μοιράστηκε το βραβείο με τη Ζαν Μορό, πρωταγωνίστρια της ταινίας «Μοντεράτο Καντάμπιλε». Περισσότερο και από το βραβείο ερμηνείας της Μελίνας Μερκούρη για την Ίλια, εκείνο που πέρασε στην ιστορία του 13ου Φεστιβάλ των Καννών ήταν το γλέντι που ακολούθησε: ο Ντασέν να χορεύει χασάπικο πάνω σε τραπέζι, ο Γιώργος Φούντας να μαθαίνει ζεϊμπέκικο στη Χάγια Χαραρίτ, η Μπέτσι Μπλερ να ακολουθεί στο τσα-τσα τον Μάνο Χατζιδάκι και ο Ζορζ Σιμενόν να βγάζει την πίπα και να φωνάζει «κούκλα να ζήσεις» στη Μελίνα Μερκούρη.

Με φόντο την Πλάκα της δεκαετίας του '60, ο Δαλιανίδης έστησε ένα μιούζικαλ που αποτύπωνε τα έθιμα της εποχής και τις κοινωνικές σχέσεις της Ελλάδας του τότε, αλλά και πώς αυτή η χώρα δέχεται την αλλαγή που αναπόφευκτα έρχεται από τις νέες ξενόφερτες συνήθειες. Η Μαίρη (Ζωή Λάσκαρη), μια πλούσια κοπέλα, προκαλεί προβλήματα σε μια παραδοσιακή λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, ανοίγοντας ένα μαγαζί που παίζει μοντέρνα τραγούδια. Στο απέναντι μαγαζί, ο Φώτης (Φαίδων Γεωργίτσης), ο γόης της γειτονιάς που παίζει μπουζούκι, την ερωτεύεται και αρχίζει να κάνει θυσίες για να την κερδίσει. Τραγούδια που έμειναν στην ιστορία και ναι, μεν, επρόκειτο για μια «εμπορική» και «μη ποιοτική»

Μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις ταινία, όμως είχε υψηλές αξιώσεις αποτύπωσης της εποχής και σατιρικής διάθεσης απέναντι στις ελληνικές συνήθειες και τελικά έφτασε στις Κάννες. Αν και δεν κατέληξε να διαγωνιστεί, προβλήθηκε και όλοι ερωτεύτηκαν τη Λάσκαρη, η οποία έγινε σούπερ σταρ. Και, φυσικά, εκτός από τη Λάσκαρη, ερωτεύτηκαν τα μικρά στενά της Πλάκας, το μπουζούκι, τον χαρακτηριστικό κουλουρά σε κάθε γωνία, τα παράθυρα που η Καραγιάννη έκλαιγε τον χαμένο έρωτά της για τον Βουτσά, το γεγονός ότι όλα τα προβλήματα και οι χαρές συνοδεύονταν από νότες σε γραφικά ταβερνάκια. Les Perles Grecques έδειξαν στους τουρίστες τι θα συναντήσουν με το που έρθουν κάτω από την Ακρόπολη: την πραγματική Αθήνα.

Μ ΙΑ ΑΥΛΉ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΛΙ Ά Γ ΕΜΊ ΖΕΙ Μ Ε Π ΑΡΈΕΣ Κ Α Ι Φ Ί ΛΟΥΣ Το Mojo Club είναι από τα αγαπημένα στέκια της πόλης. Διαχρονικό και κλασικό πια, αφού από το 1992 προσφέρει απλόχερα καλό καφέ, καθαρά ποτά και μπόλικο κέφι! Η υπέροχη αυλή του θυμίζει σκηνικό ταινίας: το κτίριο στο οποίο στεγάζεται είναι του 1920, χτισμένο πάνω σε ένα παλιό ρέμα του Ιλισσού, γι’ αυτόν τον λόγο η αυλή έχει πολύ πράσινο και ακόμη περισσότερη δροσιά για τις ζέστες μέρες του καλοκαιριού. Από το πρωί ανοιχτά για καφεδάκι, σνακς και την απαραίτητη διάθεση για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας, το μεσημέρι για ένα διάλειμμα από την πίεση, έως το βράδυ για ένα ποτάκι μετά τη δουλειά ή μέχρι το κλείσιμο. Ορεκτικά και μεζεδάκια -σε ένα μενού τόσο οικείο και συνάμα τόσο διαφορετικό, μαζί με το κέφι και την παρεΐστικη ατμόσφαιρα, δημιουργούν ένα μέρος ξεχωριστό που σίγουρα θα γίνει στέκι σου.

MOJO CLUB

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΎΛΟΥ 36 // Τ.: 210 77 57 033 // FB: MOJO CLUB // IG: MOJOATHENSCLUB

LOU

All day café-bar

Λ. ΔΕΚΕΛΕΊΑΣ 92, Ν. ΦΙΛΑΔΈΛΦΕΙΑ // Τ.: 210 25 84 760 FB: LOU // IG: LOU_ALLDAYBAR

ΤΟ LOU ΉΡ ΘΕ Γ Ι Α ΝΑ ΟΜ ΟΡΦΎΝΕΙ ΤΟ ΠΛΑΤΎ ΠΕΖΟΔΡΌΜ Ι Ο ΤΗΣ Δ ΕΚ ΕΛΕΊ Α Σ Ήδη από την εξωτερική όψη του μαγαζιού, με τα ασπροκόκκινα υφάσματα στις καρέκλες, τα φυτά και τα ωραία χρώματα, καταλαβαίνεις ότι εδώ πρόκειται να μπεις σε έναν πολύ όμορφο και ξεχωριστό χώρο. Η είσοδός στον εσωτερικό του καταστήματος πραγματικά σε ανταμείβει, αφού νιώθεις ότι έχεις μπει στο σαλόνι του σπιτιού που ονειρεύεσαι να έχεις. Έπιπλα φοβερής αισθητικής, φυτά εσωτερικού χώρου και μαγικές καθιστικές γωνίες, σε περιμένουν να τις εξερευνήσεις. Την τεράστια ξύλινη μπάρα του, θα την ζήλευε ακόμη και το πιο ιστορικό μπαρ του κόσμου! Σε αυτόν τον εξωτικά μπαρόκ χώρο μπορείς να απολαύσεις από τον πρωινό καφέ σου και την ιδιαίτερης ζύμης pizza, που στον μαγικό κόσμο του LOU αποκαλείται pinza, μέχρι το βραδινό σου cocktail, υπό τους ήχους της funk, της jazz και της rock μουσικής.

ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΜΊΛΙΑ ΤΈΣΣΕΡΑ ΤΟ ΡΈΜΑ

Ο ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ στον Πειραιά

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όμως, την ίδια περίοδο, πεθαίνει ο πατέρας του και αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο. Τον Νοέμβριο του 1928 βγάζει ναυτικό φυλλάδιο και τον επόμενο χρόνο μπαρκάρει ως «ναυτόπαις» στο φορτηγό πλοίο «Άγιος Νικόλαος», μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Αργύρη. Την ίδια χρονιά, δημοσιεύει στην ημερήσια εφημερίδα του Πειραιά Σημαία, το πρώτο του ποίημα με τίτλο «Ο θάνατος της παιδούλας», το οποίο υπέγραψε ως Πέτρος Βαλχάλας, και άλλα ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, με το ίδιο ψευδώνυμο. Λίγα χρόνια αργότερα, δημοσίευσε σε συνέχειες την «Απίστευτη ιστορία του λοστρόμου Νακαχαναμόκο» στην εβδο-

μαδιαία εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα, καθώς και εντυπώσεις από τα ταξίδια του στην Αλεξάνδρεια, τη Μασσαλία, το Πορτ Σάιντ κ.α. Στα 29 του χρόνια πήρε το δίπλωμα του ασυρματιστή και από τότε δεν σταμάτησε να ταξιδεύει. Η οικογένεια του Καββαδία έφυγε από τον Πειραιά για την Αθήνα το 1933, όταν ο Καββαδίας ήτανε 23 χρονών. Ο Καββαδίας, στο Γυμνάσιο Saint Paul, υπήρξε συμμαθητής με τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, με τον οποίο διατήρησε φιλικές σχέσεις και στην πορεία της ζωής του. Το 1950, μάλιστα, ο Τσαρούχης ζωγράφισε τον ποιητή και συγγραφέα στο κατάστρωμα του «Ιωνία».

Η αδερφή του,

ΤΖΈΝΙΑ ΚΑΒΒΑΔΊΑ, διηγείται: «Τα καλοκαίρια ταξίδευε με τον πατέρα μας, αν και εντεκάχρονος, με το επιβατικό πλοίο "Πολικός", όπου εργαζόταν ο πατέρας ως τροφοδότης, με διαδρομή Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη. Σε μερικούς μήνες, φτάσανε τα πλήθη της προσφυγιάς από τη Μικρασιατική Καταστροφή, εφιάλτης με άπειρη γραφικότητα. Σε πολλούς δρόμους σχηματίζονταν τεράστιες ουρές έξω από τα σπίτια που είχαν την επιγραφή «Περίθαλψη Προσφύγων»,

για να πάρουν κάποιο χαρτί ή δελτίο που τους έδινε δικαίωμα σε διάφορες παροχές. Άρχισαν να σχηματίζονται στις ακραίες γειτονιές οικισμοί από ξύλινες παράγκες, που στην καθεμιά ζούσαν έξι ή οκτώ άτομα χωρίς αποχέτευση — μια κόλαση. Ήταν όμως άνθρωποι εργατικοί, πολυμήχανοι. Ο Πειραιάς γέμισε ξαφνικά από πλανόδια καροτσάκια που πουλούσαν διάφορα ανατολίτικα ζαχαρωτά, παγωτά σε χωνάκια και σάμαλι. Ο σαλεπιτζής περνούσε κάθε πρωί, διαλαλώντας το εμπόρευμά του, από τους δρόμους του Πειραιά. Οι γυναίκες εκπληκτικές σε γενναιότητα και εγκαρτέρηση. Τον πρώτο καιρό λιγόστεψαν τα τρόφιμα — δεν έφτανε το νερό. Σκοτωμός γινότανε, όταν περνούσε το βράδυ ο νερουλάς και κατέβαιναν οι υπηρέτριες από τα ψηλά σπίτια και οι νοικοκυρές από τα χαμηλά για να γεμίσουν τη στάμνα τους με νερό του Πόρου. Έκκληση έκαναν οι αρχές στα μεγάλα σπίτια να νοικιάσουν ένα δωμάτιο σε πρόσφυγες. Η οικογένεια είχε νοικιάσει ένα σπίτι με έξι δωμάτια, έτσι έδωσαν δωμάτιο σ’ ένα ζευγάρι μεσήλικων από τον Τσεσμέ, με την ψυχοκόρη τους. Ήταν άγιοι άνθρωποι βιβλικοί– από αρχοντική οικογένεια. Ζήσαμε αρμονικά μαζί τους δύο ή τρία χρόνια. Τους αγαπήσαμε και μας αγαπήσαν. Μας μεταφέραν έναν άλλο πολιτισμό και τηνκαρτερία τους».

Πηγή: pireorama.blogspot.com

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στο Nikolsk Ussouriysky, μία πόλη της Ρωσίας κοντά στο Βλαδιβοστόκ, από Κεφαλονίτες γονείς. Το 1914 η οικογένεια επέστρεψε στην Κεφαλονιά με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Το 1921 μετακόμισαν στον Πειραιά, αρχικά στη Φρεαττύδα και έπειτα στη Ζέα. Ο Καββαδίας και τα τρία αδέλφια του αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο της Γαλλικής σχολής του Πειραιά Saint Paul. Όσο φοιτούσε στο σχολείο, δημοσίευε το σατυρικό φυλλάδιο «Σχολικός Σάτυρος», στο οποίο έγραφε ποιήματα, σατιρίζοντας τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.

ΠΡΩΙΝ ΌΣ ΚΑΦ ΈΣ Κ Α Ι ΔΡΟΣ ΕΡΌ ΠΟΤΆ ΚΙ ΣΕ ΜΙ Α ΚΑΤΑΠ ΡΆΣ ΙΝ Η ΠΛΑΤΕΊ Α .. . ΤΙ ΆΛΛΟ Ν Α ΖΗΤΉ ΣΕΙ Σ Γ Ι Α ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ; Η νέα άφιξη στην πλατεία Μάχης Αναλάτου έχει γίνει το αγαπημένο στέκι που σερβίρει ξεχωριστό καφεδάκι, λαχταριστά σνακς και αποστάγματα με ελληνική υπογραφή. Σε μια ατμόσφαιρα φιλική και παρεΐστικη, όλη τη μέρα μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα από τους καταιγιστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Καφές «Ofelia» έρχεται φρέσκος στο τραπέζι σου και στη συνέχεια μπορείς να διαλέξεις κρητικές πίτες και φρέσκα κρουασάν και γλυκά για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Όσο πέφτει ο ήλιος, δροσερά ποτήρια γεμάτα ελληνικές μπύρες, λικέρ μαστίχας ή κοκτέιλ με τσίπουρο πάνε και έρχονται με ρυθμό! Κι όλα αυτά σε ένα μέρος που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι μακριά από την πόλη. Στα συν του «Μπλακ Σιπ», ο σεβασμός στο περιβάλλον με τη λογική του reuse να επικρατεί.

ΜΠΛΑΚ ΣΙΠ

ΠΛΑΤΕΊΑ ΜΆΧΗΣ ΑΝΑΛΆΤΟΥ 3 (ΠΛΑΤΕΊΑ ΙΚΑ) Ν. ΚΌΣΜΟΣ // Τ.: 211 71 56 966 FB: MPLAKSIP // IG: ΜΠΛΑΚ ΣΙΠ

MONSIEUR BARBU

Ο ΜΟΥΣ ΆΤΟΣ Κ ΎΡ Ι ΟΣ ΈΧ Ε Ι Τ Η Δ Ι Κ Ή ΤΟΥ ΓΩΝΊΑ ΣΤΟ ΚΟΥΚΆΚΙ Το Monsieur Barbu φημίζεται για το brunch του, αλλά επειδή είναι κρίμα τέτοιες γεύσεις και τέτοια μαγαζιά να μην τα απολαμβάνουμε τρώγοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, πλέον προσφέρει ιδιαίτερα πιάτα μέχρι το βράδυ, τα οποία μπορείς να συνοδεύσεις με νόστιμα cocktails. Και αν θες κάποιες από αυτές τις γεύσεις να τις πάρεις μαζί σου και στο σπίτι, το Monsieur Barbu περήφανα μας συστήνει την πανέξυπνη και χαριτωμένη νέα υπηρεσία του, το sweet pot. Μέσα στα βαζάκια μπορείς να βρεις κάποιες από τις συνταγές του μενού, οι οποίες μαγειρεύονται καθημερινά χωρίς συντηρητικά και έτσι μπορείς μεταφέρεις την cozy και νόστιμη διάσταση του μαγαζιού στην πόρτα του ψυγείου σου!

ΦΑΛΉΡΟΥ 59, ΚΟΥΚΆΚΙ // Τ: 210 92 47 555 FB: MONSIEUR BARBU // IG: MONSIEUR BARBU

ΕΝ ΑΙΘΡΊΑ

Η ΑΓΑΠΗ Μ ΈΝ Η Μ Π ΥΡΑΡ Ί Α ΤΗ Σ Π ΌΛΗ Σ ΔΊΝ ΕΙ ΑΝΆ ΣΑ ΔΡΟΣ ΙΆΣ Μ ΕΣ Α Σ ΤΟ Κ Α ΛΟΚ Α Ί Ρ Ι Η μπυραρία της καρδιάς μας έχει πόρτα και καρδιά ανοιχτή για να μας υποδεχτεί και το καλοκαίρι. Παγωμένες μπύρες όλων των ειδών, από πολλά μέρη του κόσμου, έρχονται σε μικρά και μεγάλα ποτήρια, μαζί με αγαπημένα πιάτα και ποικιλίες που μας χορταίνουν και με το παραπάνω. Παρεΐστικη ατμόσφαιρα, άψογη εξυπηρέτηση, με το προσωπικό να δίνει συμβουλές ανάλογα τα γούστα μας!

ΒΡΥΟΎΛΩΝ 4, ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΑΤΡΙΆΡΧΟΥ, Ν. ΦΙΛΑΔΈΛΦΕΙΑ // Τ.: 210 25 82 751 // FB: EN AITHRIA // IG: EN_AITHRIA

ψηλο-λογια στα ύψη των πολεων

ΟΙ ΛΌΦΟΙ ΠΡΟΣΦΈΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΛΥΦΌΤΗΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΆΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΌΛΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΆΕΙ Η ΜΟΝΟΤΟΝΊΑ ΤΗΣ ΟΡΙΖΌΝΤΙΑΣ ΘΕΏΡΗΣΉΣ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΚΟΡΥΦΈΣ ΤΟΥΣ ΓΑΡΓΑΛΆΝΕ ΤΟ ΝΩΧΕΛΙΚΌ ΒΛΈΜΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΊΚΩΝ ΤΩΝ ΠΌΛΕΩΝ, ΑΦΟΎ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ ΑΤΕΝΊΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΡΊΖΟΝΤΑ, ΧΩΡΊΣ ΕΝΔΙΆΜΕΣΑ ΕΜΠΌΔΙΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΎΝ ΌΤΙ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΠΡΟΟΡΊΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΈΠΟΥΝ ΜΑΚΡΙΆ.

01 ΛΌΦΟΣ ΣΤΡΈΦΗ Δυτικά του Λυκαβηττού και σε μικρή απόσταση από αυτόν, στην περιοχή των Εξαρχείων, βρίσκεται ο λόφος του Στρέφη με κορυφή στα 150 μέτρα. Κατά τον 19ο και 20ο αιώνα λειτουργούσαν εκεί λατομεία. Ιδιοκτήτρια των λατομείων υπήρξε η οικογένεια Στρέφη, από την οποία πήρε και το όνομά του. Το λατομείο έδινε πρώτη ύλη για την κατασκευή σκευών. Επειδή όμως δημιουργούσαν κόκκινη σκόνη που λέρωνε τις μπουγάδες της κυρίας Στρέφη, καθώς το σπίτι τους βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου, έπεισε τον άντρα της να κλείσει το λατομείο και να δενδροφυτέψει τον λόφο.

04 ΛΌΦΟΣ ΙΠΠΊΟΥ ΚΟΛΩΝΟΎ Ένας λόφος στο ανατολικό όριο του δήμου Αθηναίων, στα Σεπόλια, δίπλα στον λόφο Σκουζέ. Έχει ύψος 60 μέτρων και διατηρεί το αρχαίο όνομά του. Στα αρχαία ελληνικά, κολωνός σημαίνει λόφος, ενώ το ιππίος προέρχεται από τον ναό αφιερωμένο στον Ιππίο Ποσειδώνα που βρισκόταν εκεί. Σήμερα λειτουργεί ως τοπικό πάρκο.

ΛΌΦΟΣ ΣΚΟΥΖΈ Ο μικρός λόφος Σκουζέ διατηρεί ακόμα και σήμερα στοιχεία παλαιοτέρων εποχών της Αθήνας. Σε αυτό βοηθούν οι πολλές και καλοδιατηρημένες μονοκατοικίες και φυσικά το πράσινο που «επιμένει» να υπάρχει στον λόφο. Το όνομά του το πήρε από την οικογένεια Σκουζέ, που απέκτησε μεγάλες εκτάσεις γης στην περιοχή και στην οποία άνηκε ολόκληρος ο λόφος μέχρι την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Στη νότια πλευρά του λόφου στέκεται επιβλητική η εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού. Το ύψος της φτάνει τα 61 μέτρα.

05 ΛΌΦΟΣ ΚΑΣΤΈΛΛΑΣ Ο λόφος της Καστέλλας παλαιότερα ήταν γνωστός και ως «Συνοικία δεξαμενής», λόγω της δεξαμενής νερού που υπήρχε στην κορυφή του λόφου για την ύδρευση της πόλης. Ο Λόφος Καστέλλας έχει υψόμετρο περίπου 90 μέτρων. Κατά την επανάσταση του 1821 και την πολιορκία της Αθήνας από τα στρατεύματα του Κιουταχή, στον λόφο αυτόν οχυρώθηκαν οι Έλληνες υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και έκτοτε επικράτησε αρχικά το όνομα Καστέλλια (μικρά φρούρια) και αργότερα Καστέλλα. Στην κορυφή του βρίσκεται ο ναός του Προφήτη Ηλία.

ΛΌΦΟΣ ΦΙΝΟΠΟΎΛΟΥ Ο Λόφος Φινοπούλου βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του Πεδίου του Άρεως και είναι περιστοιχισμένος από πολυκατοικίες που τον τροφοδοτούν με ζωή. Προσφέρει σημεία με εξαιρετική θέα στην πόλη — ιδιαίτερα το ηλιοβασίλεμα. Έχει μικρή έκταση αλλά αρκετές διαδρομές. Είναι γεμάτος πεύκα και αποτελεί ένα από τα «μυστικά σημεία» της πόλης, καθώς δεν είναι από τους δημοφιλής λόφους της Αθήνας και ούτε είναι εμφανής από την εξωτερική του πλευρά.

06 ΛΌΦΟΣ ΣΕΛΕΠΊΤΣΑΡΙ Ο λόφος αυτός βρίσκεται στη συνοικία Τουρκοβούνια Κερατσινίου, στα όρια του δήμου Κερατσινίου με τη συνοικία της Νίκαιας. Είναι γνωστός με πολλά ονόματα, όπως λόφος Δεξαμενής, Αγίου Φίλιππου, Ανδρέα Παπανδρέου. Ο λόφος είναι πρώην λατομείο, από το οποίο περνούσαν ράγες τρένου που μετέφεραν όγκους πετρών στα καράβια και είναι γνωστός ως Σελεπίτσαρι, γιατί ήταν ιδιοκτησία Τούρκου τσιφλικά εν ονόματι «Σελεπίτσαρι». Σήμερα αποτελεί στέγη του ομώνυμου πάρκου, του ιερού ναού του Αγίου Φιλίππου, του πάρκου Δεξαμενής και του Κατράκειου θεάτρου Νίκαιας. Παρουσιάζει μέγιστο ύψος περίπου 78 μέτρων.

ΕΛΛΗΝ ΙΚΉ ΚΟΥΖΊ ΝΑ Σ ΤΟΝ Π ΙΟ Ω ΡΑ Ί Ο ΠΕΖΌΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΘΉ ΝΑ Σ Η Ροζαλία είναι το αγαπημένο μέρος των Εξαρχείων για μυρωδιά και γεύση αυθεντικής ελληνικής κουζίνας, με πιάτα φτιαγμένα από αγνά υλικά. Από τα κλασικά στέκια της Αθήνας, ξέρεις ότι στη φιλόξενη αυλή της, όπως και στον γραφικό πεζόδρομο της Βαλτετσίου, θα περάσεις τέλεια, με μικρή ή μεγάλη παρέα. Χαρακτηριστικά ελληνικά μεζεδάκια που λιώνουν στο στόμα και σαλάτες συνοδεύουν το αγαπημένο σου πιάτο, όπως παστίτσιο και μουσακά στο πήλινο, ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά, καθώς και πιάτα με κρέας, ενώ το σκηνικό συμπληρώνεται με μια μεγάλη γκάμα ελληνικών κρασιών για να διαλέξετε. Οικείο περιβάλλον, ατμόσφαιρα παλιάς Αθήνας, δροσιά κάτω από τα δέντρα είναι και αυτά χαρακτηριστικά που κάνουν τη Ροζαλία την πρώτη επιλογή του κέντρου για βραδιές με καλό φαγητό και πολύ κέφι!

ΡΟΖΑΛΊΑ

ΒΑΛΤΕΤΣΊΟΥ 59, ΑΘΉΝΑ // Τ.: 210 38 02 725 // WWW.ROZALIA.GR // FB: ΡΟΖΑΛΙΑ // IG: ΡΟΖΑΛΙΑ-ROZALIA

ΛΙΜΑΝΆΚΙ

ΤΟ ΟΥΖΕΡΊ ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ

ΠΡΟΠΟΝΤΊΔΟΣ & ΠΕΛΟΠΟΝΝΉΣΟΥ 1, ΚΕΡΑΤΣΊΝΙ // Τ.: 210 40 04 721 // FB: ΟΥΖΕΡΊ ΤΟ "ΛΙΜΑΝΑΚΙ"

ΕΚΕΊ Σ ΤΟΝ ΠΕΙ ΡΑ Ι Ά , ΤΟ ΦΡΈΣ ΚΟ ΨΆ Ρ Ι ΤΡΏΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΛΙ ΜΑ ΝΆ ΚΙ Σε ένα μέρος που «δεν το πιάνει το μάτι σου» από τον δρόμο, θα βρεις το ωραιότερο ουζερί με φρέσκα ψαράκια και λαχταριστούς μεζέδες, σε ένα σκηνικό που δεν θυμίζει σε τίποτα πόλη, αλλά ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό στην ελληνική επαρχία. Δίπλα στον υποσταθμό της ΔΕΗ και τους Μύλους Αγ. Γεωργίου στο Κερατσίνι, το ουζερί του Γιώργου από το 1984 προσφέρει αυθεντικές γεύσεις και φρέσκα ψάρια, με θέα τις μικρές βαρκούλες των ψαράδων στις προβλήτες. Επιχείρηση οικογενειακή, πιάτα σπιτικά και χειροποίητα, μπύρες και δροσερά αποστάγματα είναι ό,τι πρέπει, ειδικά τώρα το καλοκαίρι! Ξεκινάς με σαλάτα και κρύα και ζεστά ορεκτικά για να ζεσταθεί ο ουρανίσκος και συνεχίζεις με θαλασσινά σε όλες τις μορφές ή ψάρι που έχει βγει από τα νερά την ίδια μέρα. Η σχέση των ιδιοκτητών με τους πελάτες είναι σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης! Έτσι, πολλά από τα πιάτα του καταλόγου είναι ιδέες των ίδιων των θαμώνων.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ, ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ

στην πλατεια έχουμε ραντεβού

Οι πλατείες δίνουν μια άλλη αισθητική ματιά στις γειτονιές. Χαρακτηριστικοί σταθμοί της πόλης, ανάσα δροσιάς, τόποι συνάντησης. Περατζάδα, σαν μια πολύβουη κυψέλη ανθρώπων που διανύει καθημερινά τα περάσματα των πόλεων. Οι πλατείες έχουν φιλοξενήσει τα πιο ρομαντικά ραντεβού και, ταυτόχρονα, τους πιο έντονους λαϊκούς αγώνες. Πλατείες συνδεδεμένες με ιστορικά γεγονότα και πλατείες συνδεδεμένες με ατομικές μνήμες κάθε ανθρώπου αυτής της πόλης. Μεγάλες και μικρές, ανθισμένες ή όχι, οι πλατείες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πρωτεύουσας και του λιμανιού. Αν βρεθείς στον Πειραιά, πέρνα από τις… πλατείες Τερψιθέας. Κάποτε ήταν μία, τώρα όμως χωρίζονται από τις κεντρικές οδούς του Πειραιά. Ένωνε δύο διαφορετικά λιμάνια και, παράλληλα, δύο εντελώς διαφορετικούς… κόσμους: αυτόν της Τρούμπας και αυτόν της αστικής τάξης. Μέχρι

σήμερα, το ιστορικό αποτύπωμα είναι εμφανές με τα μνημεία, τις εκκλησίες, το παλιό κτίριο των Εκπαιδευτηρίων Πλάτωνα με την χαρακτηριστική ταμπέλα. Κι όλα αυτά, σε έναν εκσυγχρονισμένο Πειραιά. Όσο για την Αθήνα, από τις ιστορικές πλατείες θα ξεχωρίσουμε αυτήν του Συντάγματος. Γιατί είναι η καρδιά της πόλης. Γιατί οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έφεραν κοινωνικές αλλαγές έχουν πραγματοποιηθεί στο Σύνταγμα. Γιατί μπορείς να δεις ανθρώπους από όλες τις συνοικίες της πόλης. Γιατί ο κουλουράς συναντιέται με βουλευτές και οι τσολιάδες με τουρίστες. Γιατί η πλατεία αυτή είναι μια μικρογραφία της ίδιας της Αθήνας και η έναρξη κάθε βόλτας. Και μπορεί οι Αθηναίοι να την αποφεύγουμε λόγω κίνησης, αν κάτσεις όμως σε ένα παγκάκι της, καταλαβαίνεις τι σημαίνει «η πόλη ζει»…

ΠΛΑΤΕΊΕΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΟΙ ΠΛΑΤΕΊΕΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΛΈΣ ΚΑΙ ΈΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΕΊ ΣΥΝΕΧΌΜΕΝΕΣ ΑΛΛΑΓΈΣ ΣΤΙΣ ΟΝΟΜΑΣΊΕΣ: Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΜΕΛΊΝΑΣ ΜΕΡΚΟΎΡΗ ΟΝΟΜΑΖΌΤΑΝ ΤΕΛΩΝΕΊΟΥ, ΑΜΑΛΊΑΣ, ΕΡΜΟΎ, ΑΓΊΟΥ ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΚΑΤΊΝΑΣ ΠΑΞΙΝΟΎ ΕΊΝΑΙ ΓΝΩΣΤΉ ΩΣ ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΗΓΆΔΑΣ, ΓΙΑΤΊ ΕΚΕΊ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΣΤΗΚΑΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ ΆΝΤΛΗΣΗΣ ΠΌΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΎ. Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΟΔΗΣΣΟΎ ΕΊΧΕ ΤΑ ΟΝΌΜΑΤΑ ΣΙΔΗΡΟΔΡΌΜΟΥ, ΛΟΥΔΟΒΊΚΟΥ, 4ΗΣ ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ, ΡΟΎΖΒΕΛΤ Ή ΛΟΥΔΟΒΊΚΟΥ.

ΠΛΑΤΕΊΕΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΟΙ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΈΣ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΠΛΑΤΕΊΕΣ: ΟΜΟΝΟΊΑΣ, ΒΙΚΤΩΡΊΑΣ, ΑΥΔΉ, ΑΙΓΎΠΤΟΥ, ΚΥΨΈΛΗΣ, ΕΞΑΡΧΕΊΩΝ, ΠΛΑΣΤΉΡΑ, ΚΟΤΖΙΆ, ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΎΡΟΥ, ΚΛΑΥΘΜΏΝΟΣ, ΚΆΝΙΓΓΟΣ, ΦΙΛΙΚΉΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΊΟΥ, ΑΜΕΡΙΚΉΣ, ΚΟΛΙΆΤΣΟΥ. ΌΜΩΣ, ΑΥΤΈΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΈΒΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΈΣ, ΌΠΩΣ Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΑΓΊΟΥ ΓΕΩΡΓΊΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΨΈΛΗ 'Η Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΌΧΟΥ ΠΗΓΉΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΊΑ, ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΊΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑΊΤΕΡΗ ΤΑΥΤΌΤΗΤΆ ΤΟΥΣ.

Μ ΙΑ ΒΌΛΤΑ ΣΤΙ Σ Γ ΕΎΣΕΙ Σ Μ Ε «ΤΟ ΤΡ Ί ΚΥ Κ ΛΟ»

«Το Τρίκυκλο» φτιάχτηκε για να γίνει στέκι, άρα η ζεστασιά και η οικειότητα που νιώθεις από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο κατώφλι του, δεν είναι τυχαία. Το μότο του μαγαζιού είναι «ό,τι τρώμε, τρώτε και ό,τι πίνουμε, πίνετε» και αυτό αποτυπώνεται τόσο στις επιλογές του μενού όσο και στα αποστάγματα, όλα με προσοχή επιλεγμένα. Από το 1997 πειραματίζονται με τα προϊόντα της Ελληνικής Γης και το πείραμα πετυχαίνει και με το παραπάνω! Φυσικά, δεν μπορείς να μην σταθείς στην αγάπη τους για την ελληνική μπύρα, αφού προσφέρει πάνω από 20 ετικέτες από ελληνικές μικροζυθοποιείες. Η εμπειρία στον χώρο αυτόν ολοκληρώνεται με τα τραπεζάκια στον γραφικό πεζόδρομο της Πυθέου!

ΤΟ ΤΡΊΚΥΚΛΟ

ΠΥΘΈΟΥ 34, ΝΈΟΣ ΚΌΣΜΟΣ // Τ.: 210 92 32 384 // FB: ΤΟ ΤΡΊΚΥΚΛΟ-TO TRIKYKLO

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

ΤΟ Κ Α ΛΌ Κ ΡΈ Α Σ Β Ρ ΉΚΕ ΤΟ Ν Π ΡΊ Γ Κ Ι Π Ά ΤΟΥ

ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Μ ΊΑ ΑΥΛΉ ΓΙΑ ΌΛΑ ΤΑ ΓΟΎΣΤΑ

Στον «Πρίγκιπα» θα βρεις ιδιαίτερα προϊόντα, φερμένα από μικρές ελληνικές φάρμες, που «σφραγίζουν» την ποιότητα με την εκλεκτή γεύση τους. Καλαμάκι μαύρου χοίρου και προβατίνας, μπιφτέκι βουβαλίσιο και τυλιχτά με ψάρια, είναι μόνο κάποιες από τις επιλογές που θα βρεις στον πριγκιπικό κατάλογο. Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψεις το κεμπαπάκι Φλώρινας για ένα γρήγορο γευστικό ταξιδάκι στα βόρεια. Μετά την πετυχημένη συνταγή των Εξαρχείων, όλα αυτά μπορείς πλέον να τα απολαύσεις και στο καινούριο κατάστημα του Αλίμου.

Στην καρδιά του Κεραμεικού, «Η Αυλή του Πέτρου» έχει γίνει πια

ΧΑΡΙΛΆΟΥ ΤΡΙΚΟΎΠΗ 23, ΕΞΆΡΧΕΙΑ // Τ.: 211 40 50 070 Λ. ΒΟΥΛΙΑΓΜΈΝΗΣ 560, ΆΛΙΜΟΣ // Τ.: 211 182 42 42 FB: ΠΡΊΓΚΙΠΑΣ STREETFOOD ΕΞΆΡΧΕΙΑ // PRIGKIPAS.GR

ΛΕΩΝΊΔΟΥ 86 & ΠΛΑΤΑΙΏΝ // Τ.: 210 34 23 886 FB: Η ΑΥΛΉ ΤΟΥ ΠΈΤΡΟΥ – ΜΕΖΕΔΟΠΩΛΕΊΟ & STREET FOOD

σημείο κατατεθέν. Ένα μέρος που συνδυάζει το street food, αν είσαι περαστικός και βιαστικός, αλλά αν έχεις λίγο χρόνο για παρέα και μπύρα σε περιμένει να καθίσεις και στην όμορφη αυλή του, που τόσα χρόνια στέκεται «καμουφλαρισμένη» στον ήσυχο πεζόδρομο της Μυκηνών! Ανατολίτικα αρώματα, μπερδεύονται με μεζέδες και πιο δυτικές γεύσεις και δημιουργούν ένα μενού για όλα τα γούστα.

Έλα και θα δεισ ΜΙΑ ΤΣΑΡΚΑ ΣΤΑ «ΑΓΝΩΣΤΑ» ΤHΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΜΌΝΟ ΤΗΝ ΑΚΡΌΠΟΛΗ, ΤΑ ΜΟΥΣΕΊΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΝΩΣΤΈΣ ΣΥΝΟΙΚΊΕΣ ΠΟΥ ΌΛΟΙ ΤΙΣ ΞΈΡΟΥΝ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΤΙΣ ΑΓΑΠΟΎΝ. ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΆ ΔΙΑΜΆΝΤΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΈΣ ΓΩΝΙΈΣ ΜΕ ΙΔΙΑΊΤΕΡΗ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ, ΚΡΥΦΆ ΠΕΡΆΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΊΑ ΠΟΥ ΣΥΝΘΈΤΟΥΝ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΑΘΉΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΈΝΑ ΜΑΣ: ΜΙΑ ΠΌΛΗ ΓΕΜΆΤΗ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΠΟΥ ΑΞΊΖΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΎΝ.

01 ΜΠΛΕ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΊΑ ΕΞΆΡΧΕΙΑ Η Μπλε πολυκατοικία είναι μια από τις παλαιότερες πολυκατοικίες της Αθήνας και αποτελεί σταθμό στην ιστορία της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Κατασκευάστηκε την περίοδο 1932-1933 για λογαριασμό της οικογένειας Αντωνόπουλου από τον αρχιτέκτονα Κυριάκο Παναγιωτάκο και βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Αραχώβης και Θεμιστοκλέους. Το κτίριο αυτό, κατά την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στέγασε την αντικατασκοπική οργάνωση «Μίδας». Το αρχικό χρώμα της πολυκατοικίας ξεθώριασε και τη δεκαετία του 2000 βάφτηκε στα λευκά.

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΉ ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΑΓΊΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΟΔΟΣ ΦΙΛΕΛΛΉΝΩΝ Ο νεογοτθικός Αγγλικανικός Ναός του Αγίου Παύλου βρίσκεται στο τέρμα της Φιλελλήνων, στη συμβολή της με τη Λεωφόρο Αμαλίας. Οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1838 και 1843, ώστε να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες της αθηναϊκής παροικίας των Διαμαρτυρομένων και, κατά κύριο λόγο, των Αγγλικανών. Έχει κατασκευαστεί από λαξευτό μάρμαρο του Υμηττού, ενώ τα κορνιζώματα κατασκευάστηκαν από πωρόλιθο του Ισθμού της Κορίνθου. Μέχρι και πριν την Covid-19, στον χώρο είχαν αρχίσει να λαμβάνουν χώρα μουσικές εκδηλώσεις.

ΦΕΤΙΧΙΈ ΤΖΑΜΊ ΡΩΜΑΪΚΉ ΑΓΟΡΆ Το μουσουλμανικό τέμενος, γνωστό ως «Φετιχιέ τζαμί» («τζαμί του Πορθητή»), χτίστηκε μετά την οθωμανική κατάκτηση της Αθήνας από τον Ομάρ, το 1456. Οικοδομήθηκε επάνω στα λείψανα τρίκλιτης μεσοβυζαντινής βασιλικής, μέρος των οποίων είναι ορατό στη βόρεια πλευρά του τεμένους. Μετά την εγκατάσταση της πρωτεύουσας του Ελληνικού κράτους στην Αθήνα, το 1834, χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτικό αρτοποιείο, μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Σήμερα περικλείεται εντός του αρχαιολογικού χώρου.

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ:

ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΊΟ ΛΌΦΟΣ ΝΥΜΦΏΝ Το νεοκλασικό κτίριο του Αστεροσκοπείου Αθηνών θεμελιώθηκε κατά τη διάρκεια έκλειψης ηλίου στις 26 Ιουνίου/8 Ιουλίου 1842 και τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν στις 9/21 Σεπτεμβρίου 1846. Η επιλογή της χωροθέτησής του στον Λόφο των Νυμφών συνδέεται με τον θρύλο ότι από το σημείο εκείνο έκανε τις παρατηρήσεις του ο Αθηναίος αστρονόμος Μέτων, κατά τον 5ο αιώνα πΧ. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στη βόλτα γύρω από το Αστεροσκοπείο είναι μαγική και καθαρά αθηναϊκή.

ΤΑ ΜΑΚΡΆ ΤΕΊΧΗ ΉΤΑΝ ΑΜΥΝΤΙΚΆ ΤΕΊΧΗ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ ΠΟΥ ΧΤΊΣΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΎ 461 Π.Χ.-455 Π.Χ., ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΟΧΎΡΩΝΑΝ ΤΗΝ ΠΡΌΣΒΑΣΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΎΡΙΟ ΟΙΚΙΣΜΌ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΎΟ ΚΎΡΙΑ ΛΙΜΆΝΙΑ, ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΆ ΚΑΙ ΤΟ ΦΆΛΗΡΟ. ΤΑ ΤΕΊΧΗ ΒΟΉΘΗΣΑΝ ΠΟΛΎ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΉ ΛΕΗΛΑΣΊΩΝ ΣΤΗ ΔΙΆΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΈΜΩΝ. ΚΑΤΆ ΤΟΝ ΠΡΏΤΟ ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΚΟ ΠΟΛΈΜΟ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΊΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ (87-86 Π.Χ.) ΕΠΙΚΡΆΤΗΣΕ Ο ΡΩΜΑΊΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΌΣ ΣΎΛΛΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΈΣΤΡΕΨΕ ΤΑ ΜΑΚΡΆ ΤΕΊΧΗ.

ΤΟ ΕΞΩΤΙΚΌ ROOF GAR DEN ΤΩΝ Π ΕΤΡΑ ΛΏΝΩ Ν Αθηναϊκή ταράτσα με εξωτικές πινελιές και θέα στην πόλη που αγαπάμε, είναι τα δυνατά σημεία του Andaman που φέρνει την ταϋλανδέζικη κουζίνα στα Πετράλωνα. Ατμόσφαιρα ταξιδιάρικη, διακόσμηση που σε μεταφέρει στην άλλη άκρη του κόσμου και μυρωδιές που σε ζαλίζουν. Στο καλοκαιρινό αστικό σκηνικό, το ολάνθιστο roof garden προσφέρει ανάσα δροσιάς, καθώς και το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα της πόλης! Όσο για την κουζίνα; Με βαθιά γνώση της ασιατικής γαστρονομικής κουλτούρας, προσφέρουν όλες τις παραδοσιακές συνταγές με την πλούσια γεύση, ιδανική για vegan και vegetarian προτιμήσεις. Ενημερωμένη λίστα κρασιών από μικρούς παραγωγούς και βραβευμένη λίστα με signature cocktails με exotic πινελιές συμπληρώνουν την ιδανική, καλοκαιρινή, χαλαρωτική βραδιά. Κι αν πας μία φορά, θέλεις συνέχεια να ξαναβρίσκεσαι εκεί, επειδή σε ταξιδεύει... κάπου αλλού!

ANDAMAN

ΠΕΙΡΑΙΏΣ 187 & ΑΛΌΠΗΣ 65, ΠΕΤΡΆΛΩΝΑ // Τ.: 211 21 04 939 FB: ANDAMAN // IG: ANDAMAN_THAI_ATHENS

AGAVITA

CANTINA MEXICANA

Λ. ΔΕΚΕΛΕΊΑΣ 86, Ν. ΦΙΛΑΔΈΛΦΕΙΑ // Τ.: 210 25 10 604 FB: AGAVITA CANTINA MEXICANA IG: @AGAVITA_CANTINA_MEXICANA

ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ ΣΤΟ ΜΕΞ Ι ΚΌ , ΛΟΙΠ ΌΝ , ΕΊ ΝΑ Ι ΠΟΛΎ ΠΙΟ ΚΟΝ ΤΆ Α ΠΌ ΌΣΟ ΦΑΝ ΤΆΖΕΣ Α Ι Το Agavita στη Νέα Φιλαδέλφεια βάζει την πολύχρωμη και εξωτική Μεξικάνικη κουζίνα στο πιάτο μας και κάθε λιχουδιά που μας ταξιδεύει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού έρχεται στο τραπέζι μας. Το ξακουστό bar restaurant «Agavita Cantina Mexicana» έχει κάνει το κέντρο της Φιλαδέλφειας να θυμίζει κάτι από ισπανόφωνες γειτονιές του Μεξικού. Αγαπήθηκε πολύ γρήγορα, όχι μόνο από τους ντόπιους, αλλά από όλη την Αθήνα. Αυθεντικά μεξικάνικα πιάτα, latin μουσική και διακόσμηση, άφθονη τεκίλα, είναι όλα όσα μας έχουν κάνει να το αγαπήσουμε. Burritos και fajitas, quesadillas και tacos ικανοποιούν ακόμη και τους πιο απαιτητικούς! Εκτός από την ποιότητα των υλικών και τις top γεύσεις, η όλη ατμόσφαιρα μας κάνει να θέλουμε να πηγαίνουμε ξανά και ξανά.

Έλα και θα δεισ ΜΙΑ ΤΣΑΡΚΑ ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ ΑΘΗΝΑΊΟΙ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΆ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΎΜΕ ΔΙΆΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΈΣ ΜΑΣ ΔΙΑΚΟΠΈΣ. ΛΙΜΆΝΙ, ΑΝΑΧΩΡΉΣΕΙΣ, ΑΦΊΞΕΙΣ, ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΆ ΠΡΑΚΤΟΡΕΊΑ, ΠΛΟΊΑ, ΥΓΡΑΣΊΑ, Η ΜΥΡΩΔΙΆ ΤΩΝ ΓΚΑΡΆΖ ΤΩΝ ΠΛΟΊΩΝ. ΌΜΩΣ ΕΊΝΑΙ ΜΊΑ ΠΌΛΗ, ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΉ ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ ΌΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΔΡΆΣΕΙΣ ΕΝΤΌΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΏΝ, ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΊ ΝΑ ΔΙΑΣΧΊΣΕΙΣ ΤΗ ΘΆΛΑΣΣΑ.

01 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΌ ΜΟΥΣΕΊΟ ΠΕΙΡΑΙΆ Το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά προσφέρει στον επισκέπτη την αντιπροσωπευτική και πλήρη εικόνα της ιστορίας της πόλης, που κατά την αρχαιότητα γνώρισε μεγάλη ακμή, τόσο ως εμπορικό κέντρο της ανατολικής Μεσογείου όσο και ως πολεμικός ναύσταθμος της αρχαίας Αθήνας. Το είδος των εκθεμάτων του, που προέρχονται κυρίως από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και της αττικής παραλίας, και τα χρονικά όρια που καλύπτουν –από τη μυκηναϊκή έως και τη ρωμαϊκή εποχή– είναι αντιπροσωπευτικά της ιδιομορφίας, της σύνθεσης του πληθυσμού και της ιστορίας του Πειραιά.

ΝΑΥΤΙΚΌ ΜΟΥΣΕΊΟ ΕΛΛΆΔΑΣ Στις δέκα συνεχόμενες, σε ημικύκλια διάταξη, αίθουσες του, παρουσιάζεται η ελληνική ιστορία, συνυφασμένη με τη θάλασσα, από την αρχαία ναυπηγική και την εξέλιξη των πλοίων από την ελληνική αρχαιότητα, των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, μέχρι την εποποιία της ελληνικής επανάστασης του 1821, για να συνεχίσει στην παρουσία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού και τη δράση του στη νεότερη ιστορία. Στον εξωτερικό του χώρο έχουν τοποθετηθεί γλυπτά και σημαντικά υπαίθρια εκθέματα, όπως ο πυργίσκος του ιστορικού υποβρυχίου «Παπανικολής» και άγκυρες πλοίων της εποχής της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου.

03 ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι ένα νεοκλασικό κτήριο που χτίστηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ιωάννη Λαζαρίμου κι εγκαινιάστηκε στις 9 Απριλίου του 1895. Μορφολογικά, έχει τις αναφορές του στην αμιγώς κλασικιστική παράδοση. Η σκηνή του θεάτρου θεωρείται ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα δείγματα της εποχής μπαρόκ στην Ευρώπη, διαθέτει προσκήνιο και χώρο ορχήστρας, ενώ η πλατεία, τα θεωρεία και οι εξώστες εξελίσσονταν σε τέσσερα επίπεδα. Την αίθουσα φώτιζε τεράστιος πολυέλαιος που λειτουργούσε με γκάζι, ο οποίος σώζεται μέχρι και σήμερα.

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ:

ΛΙΜΈΝΑΣ ΖΈΑΣ Ο Λιμένας Ζέας ή παλαιότερα Πασαλιμάνι, είναι ο δεύτερος σε μέγεθος λιμένας του Πειραιά με σχήμα κυκλικό. Ο λιμένας αυτός λεγόταν από τους αρχαίους Αθηναίους «Ζέα», όπως εξακριβώθηκε από επιγραφή που βρέθηκε στο μυχό του λιμένα προ της σημερινής πλατείας Κανάρη, επί της οποίας υπήρχε το συμβόλαιό της «εν Ζέα Σκευοθήκης του Αττικού Ναυστάθμου». Σήμερα είναι ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα σημεία του Πειραιά που προσφέρεται για διασκέδαση και χαλάρωση.

30 ΧΡΌΝΙΑ ΧΡΕΙΆΣΤΗΚΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΊΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΊ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ, ΑΦΟΎ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΊΕΣ ΞΕΚΙΝΉΣΑΝΕ ΕΠΊ ΌΘΩΝΑ ΤΟ 1857 ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΊΡΙΟ ΤΕΛΙΚΆ ΕΓΚΑΙΝΙΆΣΤΗΚΕ ΗΜΙΤΕΛΈΣ ΤΟ 1888 ΑΠΌ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΆ ΓΕΏΡΓΙΟ Α’. ΛΊΓΟ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΔΙΉΡΚΗΣΕ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ, ΑΦΟΎ ΤΟ 1940 Ο ΚΟΤΖΙΆΣ, ΑΠΌ ΤΗ ΘΈΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΎ ΔΙΟΙΚΉΣΕΩΣ ΠΡΩΤΕΥΟΎΣΗΣ, ΈΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΉ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΆΦΙΣΉ ΤΟΥ. ΤΟ «ΆΤΥΧΟ» ΘΈΑΤΡΟ ΒΡΙΣΚΌΤΑΝ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΠΛΑΤΕΊΑ ΚΟΤΖΙΆ ΚΑΙ Η ΕΙΡΩΝΕΊΑ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ Η ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΉΡΕ ΜΕΤΈΠΕΙΤΑ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΟΎ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΉ.

Γευστικά κρασιά & ιταλικές γεύσεις κάτω απ' την Ακρόπολη

Κάτω από την σκιά της Ακρόπολης και μία ανάσα από το θέατρο Ηρώδου του Αττικού, βρίσκεται ένας ιδανικός προορισμός για να απολαύσεις ποτά, μυστηριώδη cocktails και υπέροχες ποικιλίες κρασιών. Ο λόγος για την νέα άφιξη της οδού Φράττι που σε περιμένει από τις 8 το πρωί για πρωινό, σνακ, αλλά και πριν και μετά από τις καλοκαιρινές παραστάσεις του Ηρώδειου, για να απολαύσεις γεύσεις ιταλικής κουζίνας και ποικιλίες τυριών και αλλαντικών σε συνδυασμό με το ποτό σου. Άνθρωποι φιλόξενοι και χαμογελαστοί, πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν και να σε κάνουν να νιώσεις οικεία, συμπληρώνουν την εμπειρία σου στο FRATTI!

Φράττι 1, Ακρόπολη - Κουκάκι

Τ.: 210 92 14 146

Fratti bistro

ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Scan Me

ΑΠΌ ΤΟ 1958

“ ΥΠΕΎΘΥΝΑ,

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΆ ΚΑΙ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ

”

k.φ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ & ΣΙΑ Ε.Ε. ΠΑΤΗΣΙΩΝ 110, ΑΘΗΝΑ 112 57, Τ. 210 82 34 009, 210 82 35 762, F. 210 82 38 480, E-MAIL: info@sotiropoulosfs.gr ΧΡΥΣΟΛΩΡΑ 16, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ 14452, Τ. 210 28 32 774, 210 28 38 540

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Διαστάσεις του ταξιδιού ΤΟΥ ΦΏΝΤΑ ΛΆΔΗ

Φράση του μήνα «10 χρονάκια μας δίνω» Μυρτώ Στέλιου (γραφίστρια ΗΠΖ)

ME TOO ΚΥΤΤΑΡΊΤΙΔΑ!!! του Αλέξη Μητσοτάκη Η μοίρα των ιδεών –όσων είναι χρήσιμες βέβαια– είναι να κάνουν τον κύκλο τους. Ξεκινούν δυναμικά, απογειώνονται και κάποια στιγμή γίνονται καρικατούρα και ευτελίζονται. Τέτοιο έπαθαν συγκροτημένα θεωρητικά συστήματα και ιδεολογίες, το me too θα γλίτωνε; Τι πιο χαζοχαρούμενο και ευτελές να βγαίνουν τηλεπερσόνες, τραγουδίστριες, θεατρίνες και η υπόλοιπη πνευματική ελίτ... και να αναφωνούν «έχω και εγώ κυτταρίτιδα», «δεν θα την κρύψω ποτέ πια», «αγαπω την κυτταρίτιδά μου» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Ρε πάτε καλά; Ποιον νοιάζει αν έχετε κυτταρίτιδα, ραγάδες και αξύριστες ή μη μασχάλες; Νομίζετε πως έτσι βοηθάτε τα νέα κορίτσια και αγόρια να έρθουν πιο κοντά στο σώμα τους; Την ώρα που τρέχετε από γυμναστήρια σε πιλάτες, από μπότοξ σε πλαστικές, απο φόρεμα γκουτσι σε ιβ σεν λοράν; Όλη σας τη ζωή αναπαράγετε το φασιον και τώρα θα μας μιλήσετε για την κυτταρίτιδα; Το κάνετε για να είστε μέσα στην επικαιρότητα και τη μόδα — με ό,τι αυτή προστάζει... Υγ.: Για τρολάρισμα τηλεπερσόνα που πρωτοπορεί στον φεμινιστικό αγώνα... Σκόρδα να μην σε ματιάσουμε βρε!

Πόσες είναι οι διαστάσεις αλλά και οι έννοιες του ταξιδιού; Πολλές, λέει ο συγγραφέας...

Η ψυχή της πόλης ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΜΠΑΖΗ

Oui madame Πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια, νέοι ελεύθεροι κι ωραίοι, κλείσαμε δωμάτιο για διακοπές στην Πάρο, αρχές Ιουλίου για δεκαπέντε μέρες...

Διπλή γωνία λήψης του Θανάση Βέμπου

1968: The Green Slime Έχοντας καταστρέψει έναν αστεροειδή ο οποίος ακολουθούσε πορεία σύγκρουσης με τη Γη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ένα παραμύθι από τον Δημήτρη Προύσαλη • Εγκλήματα στην κουζίνα από την Αγκάθα Κρίσπι • Γατάκια ο σκύλος ξέρει μπάλα από τον Μάκη Διόγο • Τι λένε τ' άστρα από τη Νταίζη Ντάκου • Ψυχολογικό λεξικό από τον Σταύρο Μπουγκά • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Κομάντο είσαι από την Μαντώ Βλάχου• Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο Τί;Πως; • Ανυπόφορος πολίτης από την ΗλέκτραΤζώρτσου • Το 1821 αλλιώς από τον Γιώργο Ρακκά

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΗ Πόσες είναι οι διαστάσεις αλλά και οι έννοιες του ταξιδιού; Πολλές, λέει ο συγγραφέας του γραμμένου παλαιότερα αλλά αδημοσίευτου, ώς σήμερα άρθρου, που φιλοξενούμε στο καλοκαιρινό μας τεύχος, μια και οι μέρες προσφέρονται να μιλήσουμε όσο ποτέ άλλοτε για ταξίδια. Και να κάνουμε. Ο Φώντας Λάδης έχει ταξιδέψει και ζήσει ο ίδιος στο εξωτερικό, στην Ιταλία -στη Ρώμη, επί έξη χρόνιασε άλλες εννιά ευρωπαϊκές χώρες, στις ΗΠΑ, στη Σοβιετική Ένωση, στη Νικαράγουα, στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Κύπρο, την Τουρκία, το Ισραήλ και την Ιορδανία. 'Εχει δει επιπλέον κάποια από τα βιβλία του να μεταφράζονται σε αρκετές ξένες γλώσσες, ακόμα και στα κινεζικά. Μιλάει, λοιπόν, για ένα αντικείμενο οικείο. Αν και το ταξίδι, πραγματικό ή φανταστικό, μικρό ή μεγάλο, στον υπαρκτό ή το διαδικτυακό χώρο, είναι οικείο σε κάθε άνθρωπο. www.fondasladis.com

ΔΙΑΣΤΆΣΕΙΣ

Ξ Α ΙΔΙΟΎ Τ Υ ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ. Αυτό το διηνεκές παραμύθι, ο απραγματοποίητος στόχος, που κάθε τόσο πραγματοποιούμε, αλλά δεν τελειώνει ποτέ η επιθυμία μας γι’ αυτό. Που, όντας παιδιά, μέσα από την αφηγηματική αναπαράσταση περιηγήσεων, μας έδινε τη δυνατότητα να νιώθουμε μεγάλοι, ενώ τώρα μας δίνει πρόσκαιρα τη δυνατότητα να ζούμε με την απαίτηση ελευθερίας, την ασυμβατότητα και το ξάφνιασμα ενός παιδιού. ΤΑΞΊΔΙ ο ίδιος ο άνθρωπος, το κορμί του και το μυαλό του, στον χώρο και στον χρόνο, στην ιστορία. Άνθρωπος χωρίς ταξίδι, δεν νοείται. Ακόμα κι αν –για οποιοδήποτε λόγο– μείνει «ακίνητος» στον οικείο χώρο και στην κληρονομημένη νοοτροπία, θα ‘ρθει ο Άλλος, φέρνοντας τη δική του αλήθεια για σύγκριση, έξοδο από το τέλμα, σύνθεση, ανατροπή. ΤΑΞΊΔΙ ίσον πρόοδος. Και η πρόοδος, ως ανάγκη νέας επικοινωνίας και ως τεχνολογική και οικονομική δυνατότητα, ξαναφέρνει το ταξίδι,

καθιστώντας το κάθε φορά και πιο εύκολο. Ο κόσμος γίνεται ενιαίος, πέφτουν μια-μια οι παρωπίδες, μειώνονται τα κενά της γνώσης, ο πολιτισμός γίνεται συνθετότερος, τα «βουνά» που χώριζαν λαούς παύουν να υπάρχουν. Ο άνθρωπος, όταν ανοίγει τους λογαριασμούς του με το διάστημα, καλείται να κλείσει τους λογαριασμούς του με τους άλλους ανθρώπους. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΈΝΑ έχει και μια διαφορετική χροιά. Άλλο είναι το ταξίδι για τον πλούσιο και άλλο για τον φτωχό, άλλο για τον βιομηχανοποιημένο τουρίστα και άλλο για τον νεαρό με το σακίδιο στους ώμους, άλλο για τον μορφωμένο και άλλο για τον αμόρφωτο, άλλο για τον υπάλληλο, που περιμένει πώς και πώς την άδειά

του και άλλο για τον δημοσιογράφο, τον πιλότο, τον ναυτικό. Άλλο για ‘κείνον που διψάει για γνώση ή συγκίνηση και άλλο για ‘κείνον που ενδιαφέρεται για καλές αγορές. ΄ΆΛΛΟΣ το χρησιμοποιεί σαν φακό κριτικής σε σχέση με τη χώρα του και τον εαυτό του και άλλος απορρίπτει απριόρι καθετί «ξένο». Άλλο είναι το ταξίδι για τον απροκατάληπτο και άλλο για τον προκατειλημμένο. Δεν δίνει τίποτα σε όποιον ξεκινάει με ένα βαρύ συγκινησιακό φορτίο, ενώ μπορεί να δώσει πολλά σ’ όποιον αφήνει έξω από τις βαλίτσες του τις συνήθειες και τις συμβατικότητες της καθημερινής ζωής. ΤΑΞΊΔΙΑ, κοντινά ή μακρινά, σε παλιά και καινούργια φανερώματα άγνωστων σε μας κόσμων. Ευκαιρία για κάποιους να αγγίξουν τη φύση, με όλες –αν είναι δυνατόν– τις αισθήσεις και χωρίς τη μεσολαβητική παρουσία αιώνων πολιτισμού. Ταξιδευτές. Στρατηλάτες και ιεραπόστολοι, εξερευνητές και έμποροι, πειρατές και δούλοι και, πρώτ’ απ’ όλα, μυριάδες ξυπόλητοι και πεινασμένοι με το όραμα μιας εύφορης γης. Στρατιές ταξιδιωτών, από όπου ξεπήδησαν αυτοί που γνώρισαν τους νέους κοινωνικούς και φυσικούς κόσμους, αλλά και τους λαούς μεταξύ τους: Φολκλοριστές, φυσιοδίφες, ιστοριοδίφες, βιογράφοι και χρονικογράφοι, εθνογράφοι και ανθρωπολόγοι. Όλοι αυτοί που, περιγράφοντας, περιγράφονταν και οι ίδιοι, που πάντρευαν τη λογοτεχνία με το δοκίμιο, που άφηναν στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη ονόματα «νέων» εδαφών, προδίνοντας και τα ανεκτίμητα λάθη τους, χάρη στα οποία ανακαλύφθηκαν τόσα και τόσα μέρη. Και όχι μόνο άτομα, αλλά και λαοί ολόκληροι ταξιδιώτες. Λαοί νομάδες και λαοί μέσα σε στολές και ιδεολογίες, στη χειρότερη μορφή ταξιδιού, τον πόλεμο. ΟΙ ΙΔΙΌΤΗΤΕΣ του ταξιδιού: Κίνηση. Κατάκτηση. Διαρκής ανανέωση. Πνεύμα, ψυχολογία της αναχώρησης, της περιπέτειας αλλά και της επιστροφής. Ανακάλυψη, εντοπισμός θετικών ιδιοτήτων σε πράγματα καθημερινά, γνωστά, παραμελημένα ή υποτιμημένα από αυτούς που τα ζουν, που τα προσπερνούν ή τα έχουν βαρεθεί. Η ΕΥΚΑΙΡΊΑ να τα αφήσεις όλα πίσω. Να φύγεις από το δικό σου επαναλαμβα-

νόμενο μικρόκοσμο της ιδιωτικής αλλά και της γενικότερης κοινωνικής σου ζωής, με τη στατικότητά της, και να ζήσεις σε μιαν άλλη μικροκοινωνία –ενός πλοίου, ενός τραίνου, ενός ταξιδιωτικού πούλμαν– που την συγκροτούν άτομα που όλα, λίγο-πολύ, έχουν αφήσει πάρα πολλά στο σημείο αναχώρησης. ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ σού επιτρέπει να κάνεις τους γνωστούς άγνωστους και τους άγνωστους γνωστούς. Και να μείνεις, αν θέλεις, μόνος σου εντελώς σε ξένες πόλεις, καφενεία, δρόμους. Μόνος σου αλλά όχι αποξενωμένος. ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ είναι το τοπίο, το κλίμα, αλλά –κατά κύριο λόγο– είναι οι άνθρωποι της χώρας που επισκεπτόμαστε, η ιστορία τους, η γενική και η ατομική. Πιο πολύ από τα μουσεία και τα μνημεία, πιο πολύ από τον τελειωμένο, αποσταγμένο –εν τούτοις εν κινήσει– πολιτισμό τους, είναι αυτοί οι ίδιοι, οι κουβέντες τους, οι κινήσεις τους, οι πράξεις τους. Παρατήρησε αυτά που ο ντόπιος δεν ξέρει ή τα ξέρει μπερδεμένα μαζί με πολλά άλλα, ανομοιογενή, ή, τέλος, αυτά που ο ντόπιος ξέρει αλλά ξέχασε ότι τα ξέρει, ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά και το γενικό πλάνο, με παρθένο μάτι. Αποτύπωσε όσο μπορείς, σε πλάτος και σε βάθος, αυτό που γίνεται μπροστά σου, σύνδεσέ το με κομμάτια και μορφές ζωής που έρχονται από το παρελθόν, αλλά ακόμα υπάρχουν και αντιστέκονται και ένωσέ τα όλα σε μια σύνθεση. ΤΑΞΊΔΙ. Όταν το πεπερασμένο προσπαθεί να φτάσει το άπειρο και το μερικό να ταυτιστεί με το όλο. Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να ταξιδέψει; Και αν το κυριότερο στο ταξίδι είναι η ευχαρίστηση του να ταξιδεύεις –κατά τον Γκράμσι «το μέσο

είναι το πραγματοποιημένο μέρος τους σκοπού»– κάθε νέα αναχώρηση θα προσθέτει και λιγότερη γνώση. Γιατί, από ένα σημείο και πέρα, οι άνθρωποι είναι ίδιοι και κάτω από ανάλογες, παρόμοιες κοινωνικές συνθήκες παράγουν, διαφορετικά στη μορφή, αλλά ανάλογα σε ουσία –σε περιεχόμενο– έργα. ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ, ωστόσο, μπορεί να γίνει και αγιάτρευτο πάθος. Η συνεχής κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε φθορά, φυσική και ψυχολογική. Εκτός από την κίνηση, την πράξη, χρειάζεται η στάση και η απόσταση, το νηφάλιο συμπέρασμα. ΤΑΞΊΔΙΑ πραγματικά αλλά και ταξίδια μέσα στα ταξίδια άλλων και, κυρίως, μέσα από τα βιβλία, τα οχήματα αυτά που σε ξαναμεταφέρουν παντού, όπου ο άνθρωπος συνέλεξε πείρα, γνώση και συγκινήσεις. Περιπλανήσεις αυτογνωσίας, στον ίδιο τον εαυτό μας και βέβαια στους άλλους. Καταδύσεις. Εξερευνήσεις αληθινές, αλλά και συμβολικές, φανταστικές. ΤΑΞΊΔΙ. Αλλαγή, επανάσταση. Αλλά και τα κλαδιά ενός δέντρου, που όπου και να φτάσουν, δεν αποκόβονται από τις ρίζες τους.

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΉ ΑΜΠΑΖΉ

WWW.AMPAZIS.GR

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΤΟ JUKEBOX ΤΟΥ ΑΜΠΑΖΉ

Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο «παντελώς χειροποίητα» μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της «Ανωτάτης Ζαμπετικής». Αναφωνεί «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!» και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ «ανεξήγητα αρέσω».

Ελαφρά τραγούδια και βαριά λαϊκά με jazz διάθεση και rock άποψη!

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΤΏΡΑ Το καλοκαίρι τώρα γυρεύομε δροσιά κι ο κόσμος παίρνει φόρα στην ακροθαλασσιά. Αγόρια και κορίτσια σαν γλάροι να πετούν, με χίλια δυο καπρίτσια στο κύμα να βουτούν. Η ΒΑΡΒΆΡΑ Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει και ψαρεύει τα λαβράκια, κεφαλόπουλα, μαυράκια. Το καλάμι της στο χέρι, κι όλη νύχτα στο καρτέρι περιμένει να τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει. ΌΣΑ ΈΡΘΟΥΝ ΚΙ ΌΣΑ ΠΆΝΕ Γεια σου καπετάν Φλωριά που τα δίχτυα σου βογγάνε. «Δε βαριέστε ρε παιδιά, όσα έρθουν κι όσα πάνε».

ΕΊΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΎ ΚΑΜΆΚΙ Πήγα για μπάνιο στη Γλυφάδα κολύμπαγε η μισή Ελλάδα και κάτι νεαρές στην άμμο είπα κι εγώ να κάτσω χάμω Φόρεσα τα γυαλιά τα μαύρα άναψα κι ένα τσιγαράκι με τη θαλασσινή την αύρα τσίμπησε το μελανουράκι. ΤΑ ΚΑΒΟΥΡΆΚΙΑ Με το σπάρο τον ξενύχτη στη Ραφήνα παίζει τώρα στα ρηχά η καβουρίνα κι όλο κλαίνε τα καβουράκια στου γιαλού τα βοτσαλάκια. ΒΑΡΚΆΔΑ ΚΙ ΑΓΚΑΛΊΤΣΑ Πήρα ένα βαρκάκι πάμε μια βραδιά με το φεγγαράκι Αίγινα μεριά. Πότε με πανάκι πότε με κουπί έλα ένα βραδάκι πάμε κι όπου βγει

ΤΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΆΚΙ Το μπαρμπουνάκι θέλει μπυρίτσα και το κορίτσι θάλασσα. Στα μπαρμπουνάκια και στα κορίτσια ποτέ χατήρι δεν τους χάλασα.

Oui madame! Πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια, νέοι ελεύθεροι κι ωραίοι, κλείσαμε δωμάτιο για διακοπές στην Πάρο, αρχές Ιουλίου για δεκαπέντε μέρες. «Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ». Ήταν ήδη εκεί από τέλη Μαϊου ένα φιλικό μας ζευγάρι, τραγουδούσαν αμφότεροι στη θρυλική μουσική σκηνή «η Μυροβόλος», που για μια δεκαετία έγραψε ιστορία στην καλοκαιρινή νυχτερινή διασκέδαση του νησιού. Φίλοι μας βέβαια, λίγο-πολύ, ήταν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ορχήστρας. Σχεδόν κάθε βράδυ, λοιπόν, μετά από το ολοήμερο λιώσιμο σε κάποια παραλία και μιά μικρή μεσημεριανή ξεκούραση στο δωμάτιο, αφού είχαμε τιμήσει δεόντως ταβέρνες και μπαράκια στην Παροικιά, καταλήγαμε στο αργά για «ένα» τελευταίο ποτάκι στη Μυροβόλο. «Ξημερώματα στη στράτα, μπουζουκάκι στα γεμάτα», που λέει και το τραγούδι, φτάναμε κομμάτια στο δωμάτιο.

παιδιά στη Μυροβόλο. Ο καθένας έφτιαχνε και το δικό του σενάριο. Ακούστηκαν οι πιο απίθανες εκδοχές.

Ξέχασα να πω ότι καλοκαίρι στα νησιά διάλεγα πάντα δωμάτιο, λίγο πιο έξω απ' την πόλη, απόμερο και ήσυχο, για να μπορεί να ευχαριστηθεί κανείς ύπνο, μέχρι αργά το μεσημέρι που άρχιζε πάλι το γνωστό απολαυστικό γαϊτανάκι: παραλία, ψαροταβέρνα, δωμάτιο, εστιατόριο, μπάρ, Μυροβόλος και ούτω καθεξής.

Το ίδιο βράδυ μετά τη Μυροβόλο καταλήξαμε, στις 5.30 π.μ., στο δωμάτιό μας, καμιά δεκαριά άτομα, να περιμένουμε σιωπηλά το παρακείμενο ερωτικό εγερτήριο. Έξι ακριβώς, χτύπησε το ξυπνητήρι. Μετά από λίγο, μόλις έπεσε το τελευταίο μακρόσυρτο «oui», το χειροκρότημά μας ήταν εφάμιλλο αυτού που αποσπά το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη! Τα γέλια μας ακούστηκαν μέχρι τη Νάξο.

Αμ δε! Την πρώτη κιόλας μέρα, μόλις είχαμε κοιμηθεί, απάνω στον πρώτο βαθύ γλυκό ύπνο, «ντριιιιιιιιιιιιιν», ένα από εκείνα τα παλιά αθάνατα, βροντερά, μηχανικά ξυπνητήρια, μας τίναξε στον αέρα! Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν ακριβώς 6 π.μ., και χτυπούσε επίμονα από το διπλανό ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Μια μεσοτοιχία μας χώριζε. Κοινό μοιρασμένο στα δύο μπαλκόνι και ανοιχτές, βέβαια, λόγω ζέστης, μπαλκονόπορτες. Σε λίγο ξεκίνησε το μαρτύριο: «Oui, oui, oui, oui, oui»... μια ακαθορίστου ηλικίας γυναικεία φωνή, σε ερωτικό οίστρο. Για αρκετή ώρα, μονότονα, επίμονα, σταθερά. Μέχρι που ολοκλήρωσε με ένα τελευταίο σκέτο μακρόσυρτο «oui». Καμιά άλλη λέξη δεν ακούστηκε. Ούτε πριν, ούτε μετά. Μόνο «oui». Ούτε άλλη φωνή. Αντρική ή γυναικεία. Παρτενέρ ανύπαρκτος ή αμίλητος. Μετά από λίγο, απόλυτη ησυχία. Ξανακοιμήθηκε ή έφυγε από το δωμάτιο. Την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, το κουβεντιάσαμε με τα

Την τρίτη μέρα δεν άντεξα. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους είδα να φεύγουν για τη θάλασσα. Αυτή Παριζιάνα, καστανόξάνθη με λευκό σαν πορσελάνη δέρμα. Καλοστεκούμενη, στεγνή, καλοντυμένη πενηντάρα. Αυτός μελαμψός, ψηλός, αθλητικός, το πολύ τριαντάρης. Είχε πρόγραμμα η κυρία. Ο νεαρός έκανε τσάμπα διακοπές και 6 π.μ. καθημερινά, έβγαζε το μεροκάματο, συνεπής, αμίλητος, σοβαρός. Με τον ιδρώτα του προσώπου του. Το μυστήριο είχε λυθεί! Το κουβεντιάσαμε σκασμένοι στα γέλια με τα παιδιά και κάποιος έριξε την ιδέα που θα λύτρωνε σίγουρα εμάς και, όπως αποδείχθηκε, και τον σκληρά εργαζόμενο φουκαρά παραθεριστή!

Το σίγουρο είναι ότι τις επόμενες μέρες χορτάσαμε ύπνο, αφού την ίδια κιόλας μέρα τα μάζεψαν και έφυγαν απ' το δωμάτιο, ίσως κι από το νησί. Το ωφέλιμο της υπόθεσης, ότι εμπνεύστηκα για την παράσταση του επόμενου χειμώνα, τους ν το πλήθος — για να μην πω μ εις την ν το πλήθος γυναικείους οργασμούς. Ο θετικός οργασμός: ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ Ο αρνητικός οργασμός: ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ Ο γαλλοτραφής οργασμός: OUI, OUI, OUI, OUI Ο τρικαλινός οργασμός: Ούι, ούι, ούι, ούι μάνα μ' Με τις υγείες μας! Καλό ερωτικό καλοκαίρι!

ΉΤΑΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΉ Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΉ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ; ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

το 1821 αλλιωσ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΡΑΚΚΆΣ

Γιορτάζουμε και τιμούμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; Η ιστορία είναι περίεργο πράγμα, ο καθένας μπορεί να απομονώσει ένα ή δύο γεγονότα, μία και δύο φράσεις, και έτσι να στήσει μία αφήγηση που να ταιριάζει στον ψυχισμό του, στην ιδεολογία του και δυστυχώς και στον σχεδιασμό του... Σε αυτήν την στήλη θα απαντιούνται «μικρές» ερωτήσεις που αφορούν σημαντικές στιγμές του Αγώνα.

Εκθειάζεται πολλές φορές από τη σύγχρονη αποδομητική ιστοριογραφία η Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν να ήταν μια ανοιχτή πολυπολιτισμική πολιτεία. Τονίζεται η μέριμνα για τη συνύπαρξη των θρησκειών της Βίβλου, η δυνατότητα που τους δινόταν για την εσωτερική τους «αυτο-οργάνωση»(sic!), η ενσωμάτωση στην οθωμανική διοίκηση, ακόμα, θεσμών των υπόδουλων (το Πατριαρχείο ως εκπρόσωπος των ραγιάδων έναντι της Πύλης) και η ύπαρξη πολλών περιπτώσεων προσώπων που προέρχονταν από τις υπόδουλες κοινότητες για να σταδιοδρομήσουν οι ίδιοι στην Πύλη σε διάφορες μεσαίες, ακόμα και ανώτερες, θέσεις. Εσχάτως, δε, ακόμα και αυτό το παιδομάζωμα θεωρήθηκε ως «μοχλός κοινωνικής κινητικότητας», δηλαδή τρόπος για να ενσωματωθούν οι υπόδουλοι στην ιθύνουσα τάξη!

Η ΆΠΟΨΗ ΑΥΤΉ ΕΣΤΙΆΖΕΙ σε ευφάνταστες διατυπώσεις και σχήματα, που ωστόσο αποκτούν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, αν αναχθούν στην ιστορική πραγματικότητα στην οποία αναφέρονται. Η «συμμετοχή της εκκλησίας στην οθωμανική διοικητική δομή», θα σημάνει στην πράξη τη θανάτωση πάνω από 16 Πατριαρχών, 100 επισκόπων και αναρίθμητων νεομαρτύρων. Οι τελευταίοι, δε, αποτελούν μια εξόχως ενδεικτική περίπτωση του «κλίματος ανοχής», το οποίο υποτίθεται ότι επικρατούσε· ήταν άνθρωποι που μαρτύρησαν για την πίστη τους, πράγμα που αντανακλά τον βαθμό της θρησκευτικής δυσανεξίας που χαρακτήριζε τη λογική του οθωμανικού καθεστώτος. Εξάλλου, οι περισσότερες από τις Εκκλησίες των κατακτημένων θα μεταβληθούν σε τζαμιά και άδειες για την ανέγερση νέων τυπικά δεν θα δίνονται — μόνο έπειτα από γενναίους χρηματισμούς των τοποτηρητών της οθωμανικής εξουσίας.

ορεινό χώρο ή σε απόμακρα νησιά. Γενικώς, εκεί όπου δεν φτάνει η οθωμανική επιβολή. Μια ματιά να ρίξει κανείς στα θέατρα αναγέννησης του ελληνισμού (μέσα 18ου αιώνα), στο Πήλιο, την Πίνδο ή στα Ψαρά, θα πειστεί δια του λόγου το αληθές.

ΚΆΤΙ ΑΝΤΊΣΤΟΙΧΟ μπορεί να ειπωθεί και για την πρακτική του παιδομαζώματος, που στην πραγματικότητα απομύζησε τους πληθυσμούς των υπόδουλων ορθόδοξων λαών κατά εκατομμύρια. Η «κινητικότητα» που του αποδόθηκε διαβάζεται και αντιστρόφως: Η μόνη διέξοδος μαζικής ενσωμάτωσης των υπόδουλων στο οθωμανικό σύστημα, ήταν διά της απώλειας της θρησκευτικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας, καθώς και των οικογενειακών τους δεσμών.

Η ΈΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΑΦΕΤΗΡΊΑ πηγάζει απευθείας από το καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν. Το οποίο έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια, ώστε να επενδύσει το οθωμανικό παρελθόν με μια αύρα πολυ-πολιτισμού και, ακόμα, να παρουσιάσει την οθωμανική αυτοκρατορία σαν να ήταν μια εναλλακτική της... Δυτικής αποικιοκρατίας. Τις απόψεις αυτές μπορεί κανείς να τις δει να διακινούνται στο πολιτιστικό προϊόν που εξάγει η σύγχρονη Τουρκία (π.χ. το σήριαλ Σουλεϊμάν, για τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή), θα τις ακούσει, όμως, και από τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο.

Η ΑΥΤΟ-ΟΡΓΆΝΩΣΗ των υποδούλων κοινοτήτων είχε στην πραγματικότητα ως σκοπό τη βελτιστοποίηση των φορολογικών μηχανισμών, με τη σκληρότητά τους να απομυζά τον πλούτο που παρήγαν. Επίσης, η ύπαρξη δομών αυτο-οργάνωσης μιας υπόδουλης κοινότητας είναι παρούσα σε κάθε σχεδόν κατακτητικό μηχανισμό και δεν συνεπάγεται κάποια ένδειξη φιλελευθερισμού του. Είναι σαν να λέμε ότι η Ισραηλινή επιβολή στην Παλαιστίνη είναι φιλελεύθερη, γιατί επιτρέπει την λειτουργία Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη και κυβέρνησης στη Γάζα. Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΉ ΚΑΤΟΧΉ υπήρξε, εν κατακλείδι, εξαιρετικά σκληρή. Απόδειξη δια τούτο, ότι αρχικώς οι πόλεις και τα νευραλγικά κέντρα αγροτικής παραγωγής που ήταν εύκολα προσβάσιμα από τις οθωμανικές αρχές και τους μηχανισμούς της, αποψιλώθηκαν από ελληνικούς πληθυσμούς. Μεγάλο τους κομμάτι αναδιπλώνεται στον

Ο ΕΞΩΡΑΪΣΜΌΣ της οθωμανικής αυτοκρατορίας προέρχεται από δυο διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες. Η πρώτη είναι από τη Δύση και κυρίως τη βρετανική ιστοριογραφία. Απηχεί την ισχυρή παράδοση φιλοτουρκισμού που υπάρχει μέσα στη βρετανική αποικιοκρατία. Σήμερα, γυρεύει άλλοθι με το αναπαριστά την οθωμανική αυτοκρατορία ως μια φωτισμένη όσο και εξωτική δεσποτεία της Ανατολής. Κατ᾿ εξοχήν εκφραστής αυτής της προσέγγισης είναι ο Μάρκ Μαζάουερ, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο συμμετεχει και στην επίσημη επιτροπή για τους εορτασμούς των 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης.

ΆΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΡΑΜΈΝΕΙ ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο ενθουσιάζονται και οι Έλληνες καθηγητές Πανεπιστημίου με τα αφηγήματα αυτά.

quiz Ποιος έγραψε: «Στη διάρκεια του 15ου-16ου αιώνα, ένα μεγάλο και συχνά το κυρίαρχο μέρος της οθωμανικής πολιτικοστρατιωτικής ελίτ προερχόταν από παιδομαζώματα, μία πρακτική που ευνοούσε, επομένως, την κοινωνική ανέλιξη». ΣΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΦΎΛΛΟ Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ

Θήρας 19 _ Κυψέλη _ τ.: 216 93 90 230 _ e.: ekdoseislogotypo@gmail.com

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΔΗΜΉΤΡΗ ΠΡΟΎΣΑΛΗ

ΌΤΑΝ ΠΉΡΑΝΕ ΤΟΝ ΓΑΙΔΑΡΟ ΓΙΑ ΝΑΎΤΗ ΚΎΖΙΚΟΣ, ΜΙΚΡΆ ΑΣΊΑ

ένε πως ήταν εκείνος ο καιρός που τα ζώα είχαν ανθρώπινη μιλιά. Σε έναν τόπο μακρινό, μια μέρα ένας λύκος κατέβαινε την πλαγιά ενός βουνού. Η κοιλιά του έπαιζε ταμπούρλο από την πείνα. Την ώρα που βρέθηκε να περνά από έναν τόπο, κοιτάζει και βλέπει έναν γάιδαρο κάτω από τη σκιά ενός δέντρου να μασουλάει χορτάρι και να φχαριστιέται. «Μωρέ, τι μεζές είναι τούτος!», μουρμούρισε. «Πρέπει να σκαρφιστώ πονηριά να τον φάω»... Έξυνε την κεφάλα του μα δεν ερχόταν καμιά πονηριά. «Θα πάω να βρω την ξαδέρφη την αλεπού, που έχει ευκολότερα τις πονηριές», μουρμούρισε. Πηγαίνει και την βρίσκει να ‘ναι ξαπλωμένη σε πια πηγούλα. «Ξαδέρφη, εδώ παρακάτω είναι ένας γάιδαρος που βόσκει, σκέψου καμιά πονηριά να τον φάμε»! Η αλεπού λέει: «Το βρήκα! Θα αγοράσεις μια βάρκα, θα την φορτώσεις με ελιές και θα την φέρεις παραλία, πιο κάτω. Εγώ θα πάω να βρω τον γάιδαρο και θα τον καταφέρω να τον πάρουμε ναύτη. Θα τον βάλουμε στη βάρκα, τάχα να πουλήσουμε τις ελιές. Στη μέση του πελάγου, θα σου κάνω νόημα, πως έφτασε η ώρα να τον φάμε και θα τον κανονίσουμε! Τέτοιος μεζές δεν χάνεται!». Ο λύκος αποκρίνεται της αλεπούς: «Ξαδέρφη, τι ωραίες πονηριές που σκαρφίζεσαι! Τρέχω να αγοράσω βάρκα και ελιές και βρισκόμαστε στην παραλία!». Έτσι κι έγινε. Πηγαίνει ο λύκος, στο λιμάνι, αγοράζει μια βάρκα, την φορτώνει με ελιές κι άρχισε με ένα σκοινί να τραβά παραλία-παραλία να πάει εκεί που είχαν συμφωνήσει. Η αλεπού πηγαίνει και βρίσκει τον γάιδαρο. Τον αρχίζει στην κουβέντα, στο τέλος τον καταφέρνει και δέχεται να γίνει ναύτης. Κατεβαίνουν στην παραλία που είχαν συμφωνήσει με τον λύκο. Πηδούν μέσα στη βάρκα. Ο λύκος κάθεται μπροστά, στην πλώρη, να βλέπει προς τα πού τραβάνε. Η αλεπού κάθεται στην πρύμνη, στο τιμόνι, να οδηγεί τη βάρκα. Κάθεται κι ο γάιδαρος στη μέση, δίπλα στις ελιές, κι αρχίζει να τραβάει τα κουπιά. «Έι ωπ! Έι ωπ!», η βάρκα ξανοίχτηκε στη μέση του πελάγους. Τότε ήρθε η ώρα για το σχέδιο. Σαν έφτασαν μεσοπέλαγα, λέει η αλεπού: «Τι ωραία είναι σήμερα η θάλασσα! Λάδι είναι! Μα είναι να δείχνεις εμπιστοσύνη; Στα ξαφνικά σηκώνει κύμα και πνίγεσαι! Επειδή δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί, λέω να ξομολογηθούμε, να πούμε τις αμαρτίες μας, τι κακά έχουμε κάνει, τι σφάλματα, μη μας τύχει κανένα κακό! Έλα, λύκε, κοντά να σε ξομολογήσω!». Πηδά ο λύκος και βρίσκεται από την πλώρη στην πρύμνη. Γονατίζει, σκύβει το κεφάλι, σταυρώνει τα χέρια η αλεπού από πάνω του και λέει: «Για πες μας, τι λάθη, τι σφάλματα, τι αμαρτίες έκανες στη ζωή σου, λύκε!». «Να, εγώ μια φορά κατεβαίνοντας το βουνό βλέπω ένα κοπάδι. Ξεχωρίζω δυο αρνιά μικρά άκρη-άκρη. Πηγαίνω κρυφά και "χραπ!" αρπάζω το ένα, "χραπ!" το άλλο, τα ’φαγα κι ευχαριστήθηκα!». Ακούει η αλεπού και λέει: «Τούτα που ‘καμες δεν είναι τίποτα, είναι σκουληκάκια τη γης. Έλα τώρα, σειρά σου να με ξομολογήσεις!». Σηκώνεται ο λύκος, γονατίζει μπροστά του η αλεπού, βάζει τα χέρια του πάνω στο κε-

φάλι της και λέει: «Τι σφάλματα, τι λάθη κι αμαρτίες, έκανες στη ζωή σου, αλεπού;». Αυτή λέει: «Μια βραδιά πέρναγα έξω από ένα κοτέτσι. Μπαίνω να χαιρετίσω δυο κότες φιλενάδες μου, και… τις έφαγα!». «Αυτά δεν είναι σφάλματα, είναι σκουληκάκια της γης», λέει ο λύκος. «Έλα, γάιδαρε να πεις τις αμαρτίες σου!», του φώναξαν. Ο γάιδαρος αφήνει τα κουπιά, σιμώνει, γονατίζει μπροστά στην αλεπού και λέει: «Μια φορά το αφεντικό μου με φόρτωσε με καλάθια γεμάτα λάχανα από το χωράφι. Σε μια στιγμή γυρίζω, βλέπω ένα μαρουλοφυλλάκι έτοιμο να πέσει. Απλώνω τη μουσούδα, "χραπ!" το τρώω να μη λερωθεί!». Η αλεπού φωνάζει: «Τι έκανες! Έφαγες μαρουλόφυλλο χωρίς λάδι και ξύδι, μεγάλη η αμαρτία, ευτυχώς δεν πνιγήκαμε στο ταξίδι! Για τιμωρία θα σε φάμε!». «Ναι , θα σε φάμε!», πετάγεται ο λύκος. «Μα, εσείς φάγατε αρνιά, αδειάσατε κοτέτσια! Κι εμένα να με φάτε για ένα μαρουλόφυλλο χωρίς λάδι και ξύδι! Αμαρτία είν’ αυτό;». Μα οι άλλοι επέμεναν. «Εντάξει, να με φάτε! Μα θέλω πρώτα να μου διαβάσετε στο πίσω μου ποδάρι, τις δουλειές που έγραψε ο πατέρας μου, πριν φύγει για ταξίδι. Να ξέρω τι θα απομείνει ατέλειωτο, τώρα που θα χαθώ!», λέει ο γάιδαρος. Ξεγελιέται ο λύκος πηγαίνει πίσω από το γάιδαρο, σκύβει να διαβάσει, σηκώνει ο γάιδαρος το πόδι και «μπουμπ!» του ρίχνει κατάμουτρα κλοτσιά που βρέθηκε στη θάλασσα να πνίγεται! «Χάνω τον ξάδερφο!», φωνάζει η αλεπού και πηδά να σώσει το λύκο. Μα κι αυτή βούλιαξε, δεν ήξερε κολύμπι. Απόμεινε, λοιπόν, η βάρκα στον γάιδαρο που γίνηκε έμπορος ελαιών και λαδιού! Σώθηκε, γιατί στα δύσκολα, έβαλε το μυαλό του να δουλέψει…

Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

Ιούλιος ή «Γή Ποτισμένη –όχι μόνον– με Ιδρώτα»

«Τα δάκρυα μου είναι καυτά...» σιγοτραγουδώ με καημό και σκουπίζω άτσαλα χέρια και μάτια δακρυρροούντα...από τα κρεμμύδια που μόλις μάζεψα από το Κηπάκι. Αυτά μαζί με τομάτες, αγγουράκια, πιπεριές, βλήτα, κολοκύθια, μελιντζάνες, πατάτες θα μπούν σε σαλάτες — τα υπόλοιπα θα γίνουν κονσέρβες, τουρσί, γενικώς... θα διατηρηθούν. Κάνει ζέστη· πρέπει να φτιάξουμε και φρουτο-σαλάτα, με τόσες φράουλες, νεκταρίνια, αχλάδια, κεράσια. Θα μείνει υλικό για γλυκά του κουταλιού, οπωσδήποτε. Χάρις στο Κηπάκι, οδεύουμε προς αυτάρκεια! Να και κάποια βερίκοκα — υπομονή για τα σταφύλια-σουλτανίνα και τα πρώτα σύκα θα πρωτομαζέψουμε μετά τ’ Άι Λιός. Καρπούζια και πεπόνια κατέχουν τιμητική θέση στο διαιτολόγιό μας. Ανοίγουμε τσελεμεντέδες κι απολαμβάνουμε γεύσεις, χρώματα κι αρώματα με την ψυχή μας! Ζήτω η υγιεινή διατροφή μιας και στο Κηπάκι καλλιεργούμε βιολογικά, με σεβασμό στη Φύση! Ωραία, θαυμάσια — ας πούμε ότι τελειώσαμε! Ζέστη! Και ιδρώτας! Δεν αντέχω· αναζητώ την δροσιά του Κηπακίου πλήν... «Φεύ, εις μάτην!» Εδώ έχω κάμποση δουλειά Πρέπει να ελεγχθεί

η άρδευση, να εγκατασταθεί και να ρυθμιστεί σωστά το αυτόματο πότισμα — ιδίως αν πρόκειται να λείψουμε κάποιες μέρες, τα λαχανικά και τα καλλωπιστικά μας να προστατευτούν από ήλιο, υψηλές θερμοκρασίες και καύσωνα με ειδικό δίκτυ ηλιοπροστασίας. Για διευκόλυνσή μου, προτιμώ να ψεκάσω με εκχύλισμα φυκιών. Γρήγορα και απλά! Στο Κηπάκι βρίσκω φυτόχωμα και υλικά για το σπορείο μου των φθινοπωρινών κηπευτικών — λάχανου, μαρουλιού, κουνουπιδιού, παραδείγματος χάριν. Βρίσκω και σπόρους από καλές ποικιλίες, προσαρμοσμένες στις συνθήκες της περιοχής και συμβουλές για τη σπορά, μιας και τα φυτάρια θα μας περιμένουν για μεταφύτευση στις αρχές του φθινοπώρου. Διάλειμμα με νερό και καρπούζι! Ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι κι ο χρόνος εξίσου. Η σειρά της φυτοπροστασίας κατά της μελίγκρας, του τετράνυχου, του αλευρώδη, των πάσης φύσεως μυκητιάσεων που με τη ζέστη απειλούν σοβαρά παν το πράσινον στο Κηπάκι. Προληπτικά ή και θεραπευτικά, τρέχω στην παρακαταθήκη μου και αναζητώ βιολογικά σκευάσματα που

ΔΙ ΔΑ ΣΚ ΑΛ ΊΑ Σ Π ΡΟ ΓΡΆΜ Μ ΑΤΑ ΕΝ Ή ΛΙ ΚΕ Σ ΑΓ ΓΛ ΙΚΏ Ν ΓΙ Α ΓΕΝΙΚΆ ΑΓΓΛΙΚΆ Διδάσκουμε την ουσιαστική κατανόηση της γλώσσας μέσα από συνεχή αυτοβελτίωση 6 ΜΉΝΕΣ

8 ΜΉΝΕΣ

ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ: «Κάψες τον Αλωνάρη, χαρές όλον τον χρόνο»! Να τες οι χαρές! Εδώ: Στον κόπο, στην προσπάθεια, στην πλουσιοπάροχη ανταμοιβή. Σκαρφαλώνουν σαν μυρωδιές και σκορπίζονται στον λαμπερό αέρα, ξεχειλίζουν χρωματιστές από τα πανέρια με τη σοδειά, από τα λερωμένα χέρια μου που μοσχοβολούν χώμα και Δημιουργία.

ΕΙΔΙΚΈΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΉΣΕΙΣ (IELTS, TOEFL, TOEIC) Συγκροτούμε πολύ μικρά τμήμα με αυστηρό χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης

ΔΕΊΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ

ΣΤΟ:

www.howidiffer.gr

ακολουθήστε μας στο facebook ή ελάτε να μας γνωρίσετε

Το Κηπάκι ΙΠΠΟΚΡΆΤΟΥΣ 157 T.: 210 64 48 002 fb: Το Κηπάκι

«Ιδού, καλά λίαν...»

Η Δ ΙΑΦ Ο ΚΆΝΤΕ Τ Σ! ΜΑΖΊ ΜΑ

ΜΙΛΆΜΕ ΤΗΝ ΓΛΏΣΣΑ Εξασκούμε αποκλειστικά την ομιλία της Αγγλικής γλώσσας 3 ΜΉΝΕΣ

ΠΙΣΤΟΠΟΊΗΣΗ ΓΛΩΣΣΟΜΆΘΕΙΑΣ Προετοιμαζόμαστε για πτυχίο C2 (Proficiency) και B2 (Lower)

θα εξασφαλίσουν εύρωστα, υγιή φυτά. Πρακτικά, οι δουλειές έχουν τελειώσει. Πριν καταφύγω στην όαση των κλιματιστικών, επιθεωρώ προσεκτικά τα ανθοφόρα καλλωπιστικά μου, ετήσια και πολυετή, αφαιρώντας σχολαστικά ξερά φύλλα και άνθη, ώστε να εξασφαλίσω νέο και πλούσιο κύμα ανθοφορίας. Αν το ξεχάσω, δεν δικαιούμαι να απαιτήσω ολάνθιστο, πολύχρωμο καλοκαιρινό κήπο. Κάνω και μία λίπανση για ανθοφορία και ανάπτυξη –έχω τα υλικά– και... κοιτάζω τον Ήλιο του Αλωνάρη. Χαμογελά ολοστρόγγυλος και καυτός· κάτι ξέρει, άραγε;

ΡΆ

Μιλάμε μόνο Αγγλικά Δημιουργούμε υλικό που κερδίζει το ενδιαφέρον Διδάσκουμε πως να συνεχίζετε να μαθαίνετε την γλώσσα Ουσιαστική εκπαίδευση με προσιτά δίδακτρα

ΚΑΥΚΆΣΟΥ 158-160, ΑΘΉΝΑ – ΆΝΩ ΚΥΨΈΛΗ (+30) 211 41 68 634

www.howidiffer.gr

info@howidiffer.gr in

Παλιές χάρτινες αγάπες

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ Το περιοδικό που καθιέρωσε την εικόνα στα έντυπα κι έγινε πρόδρομος των life style περιοδικών.

ο περιοδικό ποικίλης ύλης Εικόνες ιδρύθηκε το 1955 από την Ελένη Βλάχου, κόρη του Γεωργίου Βλάχου, λογοτέχνη, δημοσιογράφου και εκδότη της εφημερίδας Καθημερινή. Πρώτος διευθυντής του περιοδικού υπήρξε ο Μάριος Πλωρίτης, σύντομα όμως τον διαδέχτηκαν οι Δημήτρης Καπλάνογλου και Βασίλης Θασίτης. Την αρχισυνταξία του περιοδικού επιμελούνταν οι Δημήτρης Παπαναγιώτου και Τάκης Λαμπρίας. O Λαμπρίας και η Βλάχου, εκτός από στενοί συνεργάτες, συμπολιτεύτηκαν με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή μετά την πτώση της χούντας το 1974. Την πρώτη περίοδο κυκλοφορίας του περιοδικού τα τεύχη αποτελούνταν από 52 σελίδες και είχαν υπότιτλο “Εβδομαδιαίο περιοδικό Ελληνικής και Διεθνούς Επικαιρότητος, με τιμή πώλησης 5δρχ. Ήταν ένα φρέσκο και μοντέρνο στην εποχή του περιοδικό, με πρότυπο το γαλλικό Paris Match και μάλιστα το πρώτο εικονογραφημένο για το οποίο χρησιμοποιήθηκε η τετραχρωμία. Στο πρώτο τεύχος που κυκλοφόρησε, στο σημείωμα του εκδότη αναφέρονται τα εξής: «Αγαπητοί αναγνώσται Διαλέξαμε για τον τίτλο τη λέξη ΕΙΚΟΝΕΣ, επειδή εξηγεί το ειδικό περιεχόμενο του περιοδικού. Φυσικά, θα υπάρχει πάντοτε το απαραίτητο κείμενο. Μαζί όμως με το διάβασμά του, ο αναγνώστης θα βλέπει αποτυπωμένη τη φευγαλέα συγκίνησι του κάθε περιστατικού». Έτσι, οι Εικόνες αποτέλεσαν το πρώτο ελληνικό περιοδικό που έδωσε σαφώς το στίγμα της νέας εποχής, στην οποία η εικόνα θα κυριαρχήσει. Μια πλειάδα καλλιτεχνών φωτογράφων και φωτορεπόρτερ επιστρατεύτηκαν και εμπλούτισαν με το υλικό τους τις σελίδες του περιοδικού. Η θεματολογία του περιοδικού αφορούσε την κοσμική και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, αλλά και του εξωτερικού, κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της επικαιρότητας, ιστορικά, αρχαιολογικά, λαογραφικά αλλά και ταξιδιωτικά θέματα, φωτορεπορτάζ από περιηγήσεις στην επαρχία ή το εξωτερικό και πολλές διαφημίσεις, σε ποσοστό 20-25% .

Όπως και το Ρομάντσο, οι Εικόνες είναι περιοδικό με μεγάλη κυκλοφορία τις δεκαετίες του '50 και του '60 . Ωστόσο, οι Εικόνες, σε αντίθεση με το Ρομάντσο, έχουν “αστικό” και κοσμοπολίτικο θα λέγαμε χαρακτήρα, με απεύθυνση στο μεσοαστικό και μεγαλοαστικό αναγνωστικό κοινό της πρωτεύουσας. Το κοσμοπολίτικο στυλ του περιοδικού γίνεται αμέσως αντιληπτό, τόσο από τις διαφημίσεις ακριβών προϊόντων και ειδών πολυτελείας –όπως το κονιάκ Hennessy και το ουίσκι Johnny Walker που γίνεται εκείνη την εποχή must στα κοσμικά σαλόνια ή τα επίλεκτα κασμίρια «Πλατώνης» στην οδό Αμερικής και τα γουναρικά «Μητσάκου» στη Μητροπόλεως, προϊόντα που απουσιάζουν από το Ρομάντσο, όσο και από τη θεματολογία του, όπου η κοσμική ζωή και τα αφιερώματα στις βασιλικές οικογένειες της Ελλάδας και του εξωτερικού πρωταγωνιστούν στα περισσότερα τεύχη. Η πρώτη περίοδος κυκλοφορίας των Εικόνων έκλεισε το 1967, όταν η Ελένη Βλάχου, αντιδρώντας στη δικτατορία, ανέστειλε την κυκλοφορία των εντύπων της, ενώ η ίδια διέφυγε στο Λονδίνο. Οι Εικόνες θα κυκλοφορήσουν για ένα πολύ σύντομο διάστημα την περίοδο της δικτατορίας από της 8 Μαρτίου του '68 έως τις 2 Αυγούστου του ιδίου έτους. Επανακυκλοφορούν πολύ αργότερα, τον Νοέμβριο του 1984, όταν ο τίτλος του περιοδικού μεταβιβάστηκε στις εκδόσεις Γ. Μπόμπολα.

Πηγές:

Μαρία Καραβία, «Εικόνες», στο Λουκία Δρούλια - Γιούλα Κουτσοπανάγου (επιμ.), Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τύπου 1784-1974, τ.2, ΙΝΕ,ΕΙΕ, Αθήνα 2008, σελ. 55. Ελένη Βλάχου, Δημοσιογραφικά χρόνια. Πενήντα και κάτι. Δ' Το τέλος του ταξιδιού (1974-1993), Ζήδρος, Αθήνα 1994, σελ. 23.

Οι παλιές χάρτινες αγάπες είναι η στήλη που σε άλλους θα θυμίσει και σ± άλλους θα συστήσει δημοφιλή περιοδικά ποικίλης ύλης του περασμένου αιώνα. Περιοδικά που αγαπήθηκαν, απέκτησαν φανατικό αναγνωστικό κοινό και άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του ελληνικού περιοδικού Τύπου.

ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΝΤΟΥ

Μία μουσική παράσταση με άξονα την επανάσταση του 1821

ΤΟ ΠΟΤΆΜΙ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΛΊΝΟΣ ΚΌΚΟΤΟΣ ΠΟΙΗΣΗ: ΦΏΝΤΑΣ ΛΆΔΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΑΝΤΖΑΣ

ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Επιμέλεια Ορχήστρας: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΑΚΗΣ

ΣΆΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΛΊΟΥ, ΣΤΙΣ 20:30 ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΡΑΒΑΣ, ΤΑΫΓΈΤΟΥ 60 Εισιτήρια: 10 ευρώ Από την Ticket Services & τα καταστήματα Public καθώς και στην είσοδο του θεάτρου Πληροφορίες για την παράσταση, στο 210 52 20 895

ΚΟΥΠΟΝΙ

2 ΆΤΟΜΑ 1 ΕΙΣΙΤΉΡΙΟ

Δείχνοντας αυτό το κουπόνι στην είσοδο, δύο (2) άτομα μπορούν να μπουν με την τιμή ενός εισιτηρίου (10 ευρώ)

Ένα μεγάλο μουσικό πολυθέαμα με άξονα την Επανάσταση του 1821 Λίνου Κόκοτου - Φώντα Λάδη ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΕΡΑΝΤΖΑ & ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Σάββατο 24 Ιουλίου | 20.30 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΡΑΒΑΣ (Ταϋγέτου 60 & Πασσώβ)

Ο ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Έλα, παραδέξου το. Σίγουρα έχεις σιχτιρήσει από μέσα σου κάποιον από αυτούς τους συν-πολίτες σου. Ή ακόμα, μπορεί να είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς!

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΡΕ ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΖΩΑ ΡΕ

Γράφει η Ηλέκτρα Τζώρτσου

Ο ανυπόφορος πολίτης πάει παραλία Summer edition Η ΧΡΟΝΙΆ ΠΟΥ ΠΈΡΑΣΕ ΉΤΑΝ ΔΎΣΚΟΛΗ από πολλές από-

νία καταπάνω μου, σκέφτομαι ότι μάλλον δεν πρέπει να είμαι

ψεις — και όταν λέω από πολλές απόψεις το εννοώ κυριολεκτικά.

τόσο ελαστική με το είδος μας, μα ούτε και τόσο αυστηρή με τα

Δεν μας φτάνανε οι αντικειμενικές δυσκολίες λόγω κόβιντ, πήξα-

ζωάκια, τα οποία μια χαρά την έχουν βρει την άκρη τους — όσα

με και στις αποψάρες του καθενός σχετικά με το ζήτημα. Όλα

τουλάχιστον δεν έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας.

αυτά, λοιπόν, μας φτάσανε σε σημείο να θέλουμε επειγόντως μια μικρότερη ή μεγαλύτερη καλοκαιρινή απόδραση. Και η καλύτε-

ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ, ΛΟΙΠΌΝ, δεν είναι ούτε οι καραντίνες, ούτε τα

ρη συνθήκη για να νιώσεις καλοκαιράκι, είναι η θάλασσα.

άγχη, ούτε τίποτα. Ό,τι σόι άνθρωπος είσαι, έτσι θα μπεις μέσα στην κάθε κατάσταση και κάπως έτσι θα βγεις κιόλας. Αν, δηλα-

ΟΙ ΥΨΗΛΈΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΊΕΣ, ήδη από τον Μάιο, βοηθήσανε σε

δή, θεωρείς ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις σε μία παραλία

αυτό κι έτσι είπα κι εγώ να ξεκινήσω τα μπανάκια μου. Αυτές οι

είναι να κουβαλήσεις και τα πέντε –μα πέντε!– σκυλιά σου, τα

διαδρομές που ξεκινάνε μέσα από την πόλη για να καταλήξουνε

οποία τρέχουν σαν παλαβά αριστερά και δεξιά καταστρέφοντας

λίγο πιο έξω απ’ αυτήν. Ποτέ δεν ήμουνα λάτρης αυτών των μίνι

ό,τι βρουν στο πέρασμά τους, αν θεωρείς ότι το να βάλεις στη δια-

αποδράσεων για θάλασσα, αλλά είπαμε, ο εγκλεισμός μας έκανε

πασών τη μουσική από το σούπερ bluetooth ηχείο σου σε κάνει

να θέλουμε απεγνωσμένα να βιώσουμε αυτήν την ανεμελιά που

πολύ κουλ, αν θεωρείς ότι είναι καλή σκέψη το να κουβαλήσεις

προσφέρει το καλοκαίρι μια ώρα αρχύτερα. Αμ δε!

μαζί σου το μισό σου νοικοκυριό, πιάνοντας δέκα στρέμματα γης στην καθισία σου, αν είσαι από τους γονείς που το μόνο που

ΦΤΆΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΊΑ και η κατάσταση που επικρατεί είναι

γνωρίζουν από παιδαγωγική μέθοδο είναι το ξεφωνητό και μετά

λίγο χειρότερη από συναυλία μέταλ συγκροτήματος στο Terra

η τιμωρία, που προφανώς καταλήγει σε υστερικό κλάμα του

Vibe, τις καλές τις εποχές. Δεν πέφτει καρφίτσα στην παραλία. Η

παιδιού, αν θεωρείς ότι σωστός γκόμενος είσαι μόνο εάν η φωνή

ακτή έχει μετατραπεί σε ένα patchwork από δερματί χρώμα και

σου μπορεί να ακουστεί μέχρι το τελευταίο ψαράκι του βυθού

μπαλώματα όλων των χρωματικών συνδυασμών που μπορεί να

για να τραβήξεις την προσοχή και εάν το καλύτερο παιχνίδι που

φανταστεί κανείς. To γεγονός ότι ο κόσμος είναι τόσος πολύς,

μπορείς να παίξεις σε μία τιγκαρισμένη παραλία είναι οι ρακέτες

κάπως θα μπορούσε να ξεπεραστεί, εάν δεν συνοδευόταν από

με το μπαλάκι να εκσφενδονίζεται προς πάσα κατεύθυνση και

όλες αυτές τις αποκαρδιωτικές συμπεριφορές των ανθρωποει-

κεφαλή, ε τότε φίλε μου δεν σου φταίει καμία καραντίνα. Τέτοιος

δών. «Τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά;», που

ήσουνα και πριν, σε έχω δει σε πολλές παραλίες που προσπάθη-

λέει και το τραγούδι.

σα να αποφύγω αλλά δεν μπόρεσα, και τέτοιος θα είσαι πάντα. Δυστυχώς, η επαφή με τη φύση από μόνη της αποδεικνύεται

ΚΆΘΟΜΑΙ ΌΡΘΙΑ στην πίσω πλευρά της παραλίας, μπροστά

ότι δεν μπορεί να βοηθήσει στον κατευνασμό ορισμένων ηλίθιων

μου απλώνεται ο ορυμαγδός και, προτού να αρχίσει να λιώνει

ενστίκτων και συμπεριφορών, που κατά βάση έχουνε να κάνου-

το κεφάλι μου από τους πολλούς πάνω από το μηδέν βαθμούς

νε με τον σεβασμό προς τους ανθρώπους που υπάρχουν δίπλα

κελσίου, προλαβαίνω να σκεφτώ τι να είναι όντως αυτό που

μας.

μπορεί να φταίει γι’ αυτήν την κατάσταση. Σ Υ Μ Π Έ Ρ Α Σ Μ Α : όταν η ζέστη είναι ανυπόφορη, ο ανυπόφοΠΡΏΤΑ ΑΠ’ ΌΛΑ, λέω, μπορεί να είναι ότι κανείς μας δεν εί-

ρος απλά γίνεται ακόμη πιο ανυπόφορος.

ναι ακόμη προετοιμασμένος για το καλοκαίρι και δεν ξέρει πώς

Α Ί Τ Η Μ Α : παραλίες καθαρές από ανυπόφορους. Α! Και από

να συμπεριφερθεί. Μετά σκέφτομαι ότι έπειτα από έναν χρόνο

φασίστες.

καραντίνας είναι λογικό να συμπεριφερόμαστε λίγο σαν ζωάκια που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της μέρας. Σιγά-σιγά, όμως, και καθώς ένα μπαλάκι από ρακέτες κατευθύνεται με μα-

ηπο κ ό ν ο μ ε Λ

κουζίνα Πολίτικη ου '30 χοντικό τ ρ α α ν έ ε σ

Ο μυρωδάτος Λεμονόκηπος της Νέας Φιλαδέλφειας έχει γίνει το αγαπημένο στέκι πολλών Αθηναίων. Δεν είναι μόνο η γεύση που κάνει ένα μαγαζί αλλά και ο ίδιος χώρος. Βρήκε το μέρος που του ταιριάζει σε ένα αρχοντικό του '30 και ανακαινίστηκε, διατηρώντας μια τέτοια αισθητική που μας κάνει να ταξιδεύουμε σε αλλοτινούς καιρούς, νομίζοντας ότι τρώμε στο ίδιο μας το σπίτι. Η πλακόστρωτη αυλή είναι ανθισμένη, όχι μόνο με λεμονιές, αλλά με πολλά δέντρα και φυτά που δίνουν ανάσα δροσιάς στο καυτό καλοκαίρι, ενώ όταν πέφτει η νύχτα, τα ρομαντικά φώτα δημιουργούν την πιο μαγική ατμόσφαιρα. Άψογη εξυπηρέτηση, υλικά που ξεχωρίζουν για την ποιότητα, μεράκι στο μαγείρεμα, μυρωδιές και γεύσεις που σου θυμίζουν τα οικογενειακά τραπέζια, συνδυάζονται υπέροχα σε ένα καλοκαιρινό σκηνικό. Ο κατάλογός του είναι γεμάτος με χαρακτηριστικά πιάτα πολίτικης, σμυρνέικης και στο βάθος ελληνικής κουζίνας.

Αγίας Τριάδας 11, Ν. Φιλαδέλφεια / Τ.: 210 25 88 611 www.lemonokipos.gr / fb: Ο Λεμονόκηπος / Ig: @lemonokipos_neafiladelfeia

ΒΟΛ

ΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔ ΕΛ

Aυλή

Δροσε ρή α Φιλα Αυλή δέλφεια

στη Νέ

Μια καταπράσινη αυλή προσφέρει αυτήν τη δροσερή ανάπαυλα που χρειαζόμαστε το καλοκαίρι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ωραία ατμόσφαιρα σε ένα σκηνικό αστικό και καλοκαιρινό, οι άνθρωποι της «Αυλής» μας υποδέχονται με έναν πλούσιο δίσκο με μεζεδάκια για να διαλέξουμε το πιάτο που θα μας κάνει το κλικ. Εξάλλου, το φαγητό περνάει και από τα μάτια! Κυρίως πιάτα και ποικιλίες για την παρέα, μερακλίδικες γεύσεις, αλκοολούχα που συμπληρώνουν άψογα το γεύμα μας, παρεΐστικη ατμόσφαιρα και πολύ καλές τιμές είναι τα συστατικά της επιτυχίας. Το μαγαζί είναι πάντα γεμάτο, ενώ από τον δρόμο ακούγονται γέλια και γλέντια από τα τραπέζια της Αυλής.

Λεωφόρος Δεκελείας 134 & Κιλικίας, Ν. Φιλαδέλφεια / Τ.: 210 25 15 118 / Fb: Αυλή Νέας Φιλαδέλφειας

ΦΕ

ΙΑ

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ

από την

Αγκάθα Κρίσπυ Είναι ειδική στην εξιχνίαση εγκλημάτων που μυρίζουν μπαχάρια και μυρωδικά. Δεν κυκλοφορεί με μεγεθυντικό φακό και φασμέν αλλά με μία κουτάλα καλά γυαλισμένη, για να διαβάζει όλα τα κρυφά μηνύματα. Εξάλλου, οι καθρέφτες και τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια.

Η κατσαρόλα με τα σουτζουκάκια –Κυρία Ιωάννου, πώς έγινε; Ο αστυνομικός την κοιτούσε περίεργα. Λες και ήταν ένοχη. Η κυρία Ιωάννα, με μάτια πρησμένα από το κλάμα, δεν μπορούσε να βάλει τις λέξεις στη σειρά. Δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει. –Κυρ-αστυνόμε μου, πρέπει να το πιάσω από την αρχή… Ξέρετε, παντρευτήκαμε το 1954. Τότε, οι περισσότεροι γάμοι ήταν προξενιά. Όχι έρωτες όπως τώρα που ξημέρωσε νέος αιώνας. Δεκαέξι ήμουνα, όταν μου είπαν θα παντρευτείς έναν κύριο καλό… –Κυρία Ιωάννου, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την υπόθεσή μας; Ο άνθρωπος έτρωγε σουτζουκάκια και έμεινε στον τόπο. Μπορεί να ήταν από τη ζέστη, μπορεί να τον πρόδωσε η καρδιά του. Μέχρι όμως να βγει η ιατροδικαστική εξέταση, πρέπει να σας ανακρίνουμε, εφόσον πάντα υπάρχει η πιθανότητα δολοφονίας. Τα ‘χασε η Άννα. Σαν κεραμίδα έπεσε πάνω στο κεφάλι της. –Κυρ-αστυνόμε τι λέτε, γιατί να το κάνω αυτό; Ντάξει, δεν τον ήξερα, όταν τον παντρεύτηκα, μου συμπεριφέρθηκε όμως με τον καλύτερο τρόπο. Κακό λόγο από το στόμα του δεν άκουσα — θυμήθηκε βέβαια κάτι χαστούκια, όταν ερχόταν μεθυσμένος, αλλά δεν την έβριζε ποτέ. Μέχρι που νομίζω ότι με ερωτεύτηκε, γιατί έφτιαχνα πάντα τα πιο νόστιμα σουτζουκάκια που είχε φάει. Έτσι έλεγε. Του τα μαγείρεψα μετά την πρώτη νύχτα του γάμου και μου είπε ότι θα με αγαπάει για πάντα, μόνο και μόνο γι’ αυτό — κι ας βρήκε στην πορεία τη Μαριγώ, τη γειτόνισσα, που την επισκεπτόταν συχνά πυκνά. Κάναμε παιδιά, τώρα όπου να ‘ναι θα τα σπουδάσουμε, έχουμε μαζέψει λεφτά με τον ιδρώτα του προσώπου μας — αυτή τα φύλαγε στο στρώμα, γιατί πού και πού χαρτόπαιζε ο μακαρίτης. Μέχρι σήμερα με παρακαλάει να του φτιάχνω σουτζουκάκια και τρώει όλη την κατσαρόλα. Μπορεί να ‘σκασε ο Μιχαλάκης μου από το πολύ φαΐ. Εγώ τίποτα δεν έκανα, σας τ’ορκίζομαι! Ο αστυνόμος την κοίταξε καλά-καλά. Πέταξε ένα «ντάξει» και περίμενε την ιατροδικαστική έκθεση. Πράγματι. Κανένα σημάδι πάλης, καμιά ουσία στον οργανισμό του. Η κυρία Ιωάννα έλεγε την αλήθεια. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και ο κύριος Ιωάννου πέθανε από το πολύ φαγητό. Αυτή η λαιμαργία τους τρώει στους ανθρώπους.

–Έχω στεναχώριες μωρή, τέλειωνε. –Τι έκανες πάλι; –Να βρήκα εκείνα τα λεφτά που ‘χες κρυμμένα στο στρώμα και τα ‘παιξα και τα ‘χασα. Η Ιωάννα έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Φτώχεια καταραμένη μια ζωή εξαιτίας του, κέρατα όλη την ώρα, ξύλο στα μεθύσια και τώρα τα παιδιά της θα μείνουν αμόρφωτα, πάλι εξαιτίας του; Θα τα καταδικάσει ΑΥΤΟΣ ο άχρηστος σε μια ζωή σαν τη δική της; Το αίμα της πάγωσε. Το βλέμμα της έμοιαζε με της Μέδουσας, εκείνου του μυθικού ελληνικού τέρατος. Έφτιαξε μια κατσαρόλα σουτζουκάκια χωρίς να πει λέξη. Μπόλικη. Με κόκκινη σάλτσα. Καυτά-καυτά τα σέρβιρε με ρυζάκι. Κάθισε δίπλα του στο τραπέζι, όσο του ακουμπούσε το πιάτο μπροστά του, και τότε άρχισε να μιλάει… «Μια ζωή με είχες να σου φτιάχνω σουτζουκάκια, να σου καθαρίζω και να σου πλένω. Μην σταματάς, τρώγε!». Ο Μιχαλάκης είχε φοβηθεί. Το βλέμμα της τόσο διάφανο που ένιωθε το αίμα του να μην ρέει πια στις φλέβες του. Συνέχιζε και έτρωγε όπως τον διέταζε. «Έπινες, έπαιζες –τρώγε!– γκόμενες είχες, την προίκα μου την έφαγες — τρώγε! Τα παιδιά μας ποτέ δεν τα αγάπησες — τρώγε πιο γρήγορα. Λαιμαργία, αυτό ήταν το θανάσιμο αμάρτημα. Όλα τα ήθελες δικά σου — τρώγε». Του έφερε όλη την κατσαρόλα. «Τρώγε λέω. Αν δεν τη φας όλη, θα σε ξεκάνω με το μαχαίρι του ψωμιού, τρώγε. Βούτα και τη σάλτσα. Τρώγε αγάπη μου πιο γρήγορα. Όλη θα την φας. Και τώρα, ούτε ιερό ούτε όσιο. Έκλεψες τα λεφτά μου…», «όχι, εγώ δούλευα δικά μου ήτανε…». «Σκάσε και τρώγε Μιχαλάκη. Όλο θα το φας. Και όσο θα τρως, θα σκεφτείς μια λύση, γιατί τα παιδιά μας θα σπουδάσουν, το κατάλαβες; Τρώγε!». Έφαγε ασθμαίνοντας ο Μιχαλάκης και στην τελευταία μπουκιά, μα από την ταραχή, μα από το πολύ φαΐ, μα από την τρομάρα του, το κεφάλι του έπεσε φαρδύ πλατύ μέσα στην κατσαρόλα. Η Ιωάννα χαμογέλασε, σήκωσε το ακουστικό, πήρε το 166 και μόλις άκουσε τη φωνή της κοπέλας, έκανε ότι την έπιασαν λυγμοί: «Βιαστείτε! Ο αντρούλης μου κάτι έπαθε!».

–Φτιάξε σουτζουκάκια σήμερα. Τα έχω πεθυμήσει. –Προχθές δεν φάγαμε Μιχαλάκη; –Μη λες πολλές κουβέντες. Θέλω σουτζουκάκια. –Μα δεν κάνει σε αυτήν την ηλικία να τρως τόσο.

ΣΥΝΤΑΓΗ Υλικά: 700γρ κιμά (ανάμεικτο) 3-4 φέτες μπαγιάτικο ψωμί, βουτηγμένες σε λίγο κρασί, κατά προτίμηση κόκκινο 1 αυγό 1 κουτ.σούπας ξύδι 1 1/2 κουτ.γλυκού κύμινο 3-4 σκελίδες σκόρδο Λίγη κανέλα για το πλάσιμο και για τη σάλτσα Αλάτι, πιπέρι κατά βούληση

Τα σουτζουκάκια της κυρίας Ιωάννας • ΓΙΑ ΤΗ ΣΆΛΤΣΑ 4-5 μεγάλες ώριμες ντομάτες, ξεφλουδισμένες και τριμμένες 2 κρεμμύδια τριμμένα 1 κουτ.γλυκού ζάχαρη 2-3 κόκκους μπαχάρι Λάδι, αλάτι (κατά βούληση) Λίγο κύμινο (1/2 κουτ.γλυκού) Λίγο κόκκινο κρασάκι ημίγλυκο Ε, και λίγη κανέλα και λίγο σκόρδο

Διαδικασία: Ζυμώνουμε τον κιμά (αφήνουμε το μείγμα να ξεκουραστεί μία ώρα) και πλάθουμε τα σουτζουκάκια, βουτώντας τα χέρια σε κρασί ή ξύδι, και τα τηγανίζουμε. Θέλει σιγανή φωτιά και όχι πολύ τηγάνισμα! Στον φούρνο έχουμε βάλει σε ένα ταψί την ντομάτα, το κρεμμύδι, λίγο από το λάδι που τα τηγανίσαμε, λίγο κόκκινο κρασάκι, λίγο κύμινο, το σκόρδο, την κανέλα, αλατοπίπερο, τη ζάχαρη και το μπαχάρι να βράσει. Τα σουτζουκάκια τα βάζουμε στο ταψί της σάλτσας που ήδη είναι καυτή και έτσι δεν σκάνε. Φροντίζουμε κάθε τόσο να ανοίγουμε τον φούρνο και να τα περιχύνουμε με τη σάλτσα μέχρι να δέσουν. Έτσι γίνονται ζουμερά. Όλη η διαδικασία μπορεί να γίνει και στην κατσαρόλα, εάν θέλετε. Σερβίρονται με ρύζι αλλά και με τηγανιτές πατάτες ή χυλοπίτες ή πουρέ.

Ένα μεζεδοπωλείο που φέρνει στο πιάτο μας γεύσεις αυθεντικές Στην Καποδιστρίου ξεχωρίζει από τη χαρακτηριστική ταμπέλα, που λες και έρχεται από άλλους καιρούς. Το ίδιο και η φιλοξενία του. Ο Ατίταμος έχει αποκτήσει τους δικούς του φανατικούς θαμώνες, τόσο από τα Εξάρχεια, όσο και από όλη την πόλη. Ατμόσφαιρα παραδοσιακού μεζεδοπωλείου, με πλατιά χαμόγελα, καρδιές ανοιχτές και μεράκι στο μαγείρεμα. Πιάτα μαγειρεμένα από αγνά υλικά που δημιουργούν γεύσεις πλούσιες, ιδιαίτερες και ελληνικές, συνδυάζονται με κλασικά αποστάγματα και από-

λυτη χαλάρωση στην καρδιά του κέντρου. Σαλάτες φρέσκιες, ορεκτικά που μυρίζουν οικογενειακό τραπέζι ή αλμύρα της θάλασσας, τηγανιές, ζυμαρικά από την Κρήτη, κυρίως πιάτα με κρέας ή θαλασσινά είναι στις επιλογές σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ατίταμος δίνει προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια και γι’ αυτό θα σε κερδίσει. Για ένα διάλειμμα στο κέντρο ή για να παραγγείλεις σπιτικό φαγητό, αυτή είναι η πιο αυθεντική και παραδοσιακή επιλογή.

Καποδιστρίου 2, Αθήνα // Τ.: 210 33 00 864 // FB: Ατίταμος // IG: @atitamos

ΤΙ ΛΕΝΕ Τ’ ΑΣΤΡΑ Από την Νταίζη Ντάκου ΚΡΙΟΣ | Περιπέτεια και Κριός πάνε μαζί, οπότε τα ακτοπλοϊκά σας θα πρέπει να γράφουν Σκόπελο, Αμοργό ή Ιθάκη. Πολλά ανεξερεύνητα τοπία, που χρειάζονται διαφορετικά μέσα και υψηλές αντοχές για να τα ανακαλύψετε!

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

είσαι

ΚΟΜΑΝΤΩ

ΤΑΥΡΟΣ | Χρειάζεται καλό και μπόλικο φαγητό, ανέσεις και πολυτέλειες! Άρα θα πρέπει να επιλέξει Σύρο, Νάξο ή Κρήτη. Με το κατάλληλο ξενοδοχείο και με συμβουλές για καλά ταβερνάκια θα γίνουν οι καλύτερες διακοπές της ζωής του.

Απαραίτητα ηλίθια αρσενικά Ναι, έχω λίγο ύφος παραπάνω τώρα τελευταία, έτσι λίγα νεύρα, κάτι ορμόνες στο κόκκινο, κάτι σκέψεις να κάψω τα σπιτάκια κάποιων και άλλα τέτοια ωραία. Οk! Περάσαμε και μια καραντίνα extra large και –όσο να πεις– ένας επαναπροσδιορισμός στις σχέσεις υπάρχει, αλλά κάποια μοτίβα παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Να, ας πούμε, ένα τέτοιο είναι οι ηλίθιοι γκόμενοι — ούπς μου ξέφυγε(;) αλλά δεν μπορούσα να στο πω αλλιώς. Είναι εκείνα τα τυπάκια τα δήθεν κουλ, που έτσι άνετα θα σε μαρκάρουν και θα πεις τι ωραίο έργο θα ζούσαμε μαζί... Πόσο true ρομάντσο και περιπέτεια θα μας περίμενε κάθε φορά που τυχαία κάπου θα βρισκόμασταν — και το «τυχαία» δεν το λέω καθόλου τυχαία, φίλη. Αυτοί οι αγαπημένοι ηλίθιοι έρχονται και σε βρίσκουν εκεί που πας να τους ξεχάσεις, εκεί που είσαι στην ηρεμία, μετά από τα διάφορα που σου έκαναν. Είναι αυτοί που, όταν εσύ τολμήσεις και πεις ότι να, τόσο δα, «μ’ αρέσεις ρε παιδί μου», θα σου απαντήσουν πως σε βλέπουν φιλικά και δεν άφησαν ποτέ να φανεί κάτι

παραπάνω, κάτι το ερωτικό — Παναγία μου! Εκεί, εσύ θα νιώσεις η τρελή του χωριού, που μπορεί και να είσαι, αλλά οk, όχι τόσο που να φαντάζεσαι πράγματα. Τότε, εσύ ίσως να μαζέψεις τον εγωισμό σου και να ρίξεις μαύρο, αλλά αυτοί θα επιστρέψουν — γιατί σε θέλουν τόσο πολύ για φίλη που δεν γίνεται να χαθείτε... Ναι, οk, μπαρμπούτσαλα. Δεν είναι κουλ, δεν είσαι η φίλη που δε μπορούν να χάσουν, γιατί ποτέ δεν σε είχαν φίλη. Από την άλλη, δεν σε βλέπουν και σαν possible γκομενάκι, οπότε τι μας μένει; Εγώ, προσωπικά, θα σου έλεγα να γίνεις γι’ αυτούς η ice queen, η τύπου «ποιος είσαι εσύ, κάνε στην άκρη μου κόβεις τη θέα». Αν τώρα γουστάρουν, μπορεί και να το δεις, αν πάλι όχι, οk, τα φιλιά μας! Βέβαια, πάρα το παίδεμα, πάντα κι εσύ –κι εγώ λίγο– το ζητάμε αυτό το παιχνίδι του τρελού με κάποιον ηλίθιο εκεί έξω... Είναι αυτοί ηλίθιοι, αλλά είμαστε κι εμείς... Καλό καλοκαίρι, θα σου ευχηθώ, με όσο το δυνατό λιγότερους ηλίθιους — ή και όχι.

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Περί φαλάκρας Κάτι θα έχετε ακούσει περί του καλβινισμού, αυτού του αυστηρού προτεσταντικού κινήματος που αναπτύχθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα ως κλάδος της Μεταρρύθμισης και υποστήριζε την απόλυτη κυριαρχία του Θεού στα πάντα και την προκαθορισμένη αποκλειστικά από τη θεία χάρη μοίρα των ανθρώπων — οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν τη σωτηρία της ψυχής τους με τα πεπραγμένα τους. Κάτι θα έχετε ακούσει και περί του σωβινισμού, αυτού του υπερβολικού πατριωτισμού, σχεδόν τυφλού και επιθετικού εθνικισμού, ενισχυμένου με ισχυρή δόση απέχθειας και μίσους κατά των αντιπάλων,

αλλοεθνών κ.λπ. Γεννήθηκε στο μεταίχμιο του 18ου με τον 19ο αιώνα στη Γαλλία, καθαρά ως ακραία εκδοχή πατριωτισμού, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται ευρύτερα, περισσότερο μάλιστα ως υποκατάστατο ή συνώνυμο –συχνά με τη συνοδεία του κατάλληλου επιθετικού προσδιορισμού– του ρατσισμού ή του σεξισμού. Δεν έχετε σκεφτεί, όμως, τι θα μπορούσε να συνδέει αυτά τα δύο φαινομενικά άσχετα κινήματα, πέρα από τον φανατισμό με τον οποίο εμποτίζουν τους πιστούς τους; Ας το πάρει, λοιπόν, το ποτάμι: η ετυμολογική τους ταυτότητα! Ο μεν καλβινισμός οφείλει το όνομά του στον κύριο θεωρητικό του, τον γάλλο θεολόγο Jean Calvin, γνωστό και ως Καλβίνο. Ο δε

σωβινισμός, στον στρατιώτη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη Nicolas Chauvin, ο οποίος, σύμφωνα με τον θρύλο, συνέχισε, ως Κυναίγειρος της εποχής του, να πολεμά σε μία μάχη ενθουσιωδώς, ακόμα και αφού είχε χάσει τρία δάκτυλα και είχε τραυματισθεί στο κεφάλι! Ωστόσο, τόσο το Calvin όσο και το Chauvin έλκουν την καταγωγή τους από τη λατινική λέξη calvus που σημαίνει φαλακρός! Οπότε, αν εφαρμοζόταν και στους δύο όρους ένας με ετυμολογική βάση εξελληνισμός του τύπου: καπιταλισμός-κεφαλαιοκρατία, φαινομενισμός-φαινομενοκρατία, ρασιοναλισμός-αιτιοκρατία κ.λπ., θα καταλήγανε αμφότεροι ως… φαλακροκρατία — ή καράφλιασμα…

Ο Τί;Πῶς;

ΔΙΔΥΜΟΣ | Ένας άνθρωπος των αντιθέσεων, που βαριέται εύκολα, όπως ο Δίδυμος, και μόνιμα σε φλέρτυ μουντ πρέπει να πάει στη Μύκονο, τη Ρόδο, την Ίο ή τη Σκιάθο! ΚΑΡΚΙΝΟΣ | Τα ρομαντικά μου Καρκινάκια θέλουν ηλιοβασιλέματα, χουχουλιάσματα, μεγάλους έρωτες, drama scenes. Πρέπει να βρεθούν στην Κέρκυρα, οπωσδήποτε, αλλά και στη Μήλο και την Κίμωλο! ΛΕΩΝ | Ο βασιλιάς του ζωδιακού θέλει πράγματα αρχοντικά, ανέσεις και περιποίηση. Όλα πληρωμένα σε υπερλούξ ξενοδοχείο θα ήταν το καλύτερο. Ιδανικά, λοιπόν, πρέπει να βρεθεί στη Ζάκυνθο, στα Κύθηρα, στη Λευκάδα. ΠΑΡΘΕΝΟΣ | Ήρεμος και ισορροπημένος, χρειάζεται χαλάρωση από όσα τον βαραίνουν. Και, κυρίως, καθαριότητα. Τα Κουφονήσια είναι, λοιπόν, η νούμερο 1 επιλογή, το Καστελόριζο, η Πάτμος, η Τήνος και η Αλόννησος. ΖΥΓΟΣ | Πετάει στα σύννεφα, αλλάζει γνώμη και διάθεση κάθε πέντε δευτερόλεπτα. Ε, που θα πρέπει να πάει λοιπόν; Στην Ικαρία, τη Νίσυρο (το ηφαίστειο μια θα του αρέσει, μια θα το μισεί) και τη Δονούσα. ΣΚΟΡΠΙΟΣ | Ερωτύλος, μυστήριωδης, αισθησιακός. Ο γύπας του ζωδιακού θέλει ένα νησί με πολλές επιλογές. Ας πάει στην Πάρο, λοιπόν, αλλά και η Σαμοθράκη δεν θα τον χαλάσει. Ούτε και η Άνδρος, η Αίγινα ή οι Σπέτσες. ΤΟΞΟΤΗΣ | Χαρούμενος, τρελός, ενθουσιώδης, σκορπάει αισιοδοξία και χαρά, σε σημείο που δεν τον αντέχεις. Για να ηρεμήσει, πρέπει να πάει στη Γαύδο ή στο Γαϊδουρονήσι. ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ | Θα επιλέξει το Αγκίστρι, γιατί είναι κοντά και αν χρειαστεί να γυρίσει στη δουλειά, είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Οπότε ούτε η Ύδρα θα τον χαλάσει, ενώ ψηλά στις επιλογές είναι η Κύθνος και η Τζια. ΥΔΡΟΧΟΟΣ | Για να έχουν ποιότητα οι διακοπές του, χωρίς εξάρσεις φοβερές και δευτεροκλασάτα πράγματα, θα επιλέξει Φολέγανδρο ή Σίφνο. Εκεί, με όλα τα γιωτ. ΙΧΘΥΣ | Όσο πιο μακριά γίνεται θέλει να βρεθεί ο Ιχθύς, να κάνει τα δικά του. Μία να τρελαίνεται, μία να χαλαρώνει, μία να ροματζάρει. Κάλυμνος, Κως, Ψαρά… Και τα τρία ιδανικά για το ψαράκι του ζωδιακού. *Μην ξεχάσετε να πάρετε για παρέα το ζώδιο που σας ταιριάζει! Αυτό είναι το μυστικό!

Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Τοποθέτησε τον Ήλιο στο κέντρο του σύμπαντος (αιτιατική). 2. Θάρρος που φτάνει στα όρια της απερισκεψίας (γενική). 3. Είναι ξινό. • Μπορεί να είναι κατοικίδια ή άγρια (σε λαϊκή έκφραση). 4. Βασιλιάς του Ισραήλ, δισέγγονος του Σολομώντα. • Νότα. 5. Παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Ιαπωνίας (στην ιστορική της γραφή). 6. Πόλη της Γαλλίας (αντιστρόφως). • Ελληνικές νησίδες, θέατρο ελληνοτουρκικού επεισοδίου το 1996. 7. Προέχουν ή υπερέχουν όλων των υπολοίπων. 8. Άρθρο. • Περίεγο σε εμφάνιση ζώο του Κονγκό, συγγενές με την καμηλοπάρδαλη. 9. Μία από τις νοτιοαμερικάνικες πρωτεύουσες. ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Ιστορική κωμόπολη της Πελοποννήσου, γνωστή και για τα χιόνια της. 2. Έχει και η… γραβιέρα (στην καθαρεύουσα). • Οι άνθρωποι το παίρνουν... μέχρι και τα είκοσί τους. 3. Και αυτοί μουσουλμάνοι της Θράκης. 4. Γνωστός ιταλός φιλόσοφος, ειδικός της σημειολογίας. • Συνεχόμενα στο αλφάβητο σε αντίστροφη σειρά. 5. Είδος μουσικού κομματιού, συχνά γρήγορου και ζωηρού. • Άρθρο (στην αιτιατική).

Από τον Λέανδρο Σλάβη

Βρείτε τη λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr 6. Το υποκοριστικό μέλους της βρετανικής βασιλικής οικογένειας με τραγικό τέλος. • Ξένη λέξη για σανίδα που χρησιμοποιείται σε διάφορα σύγχρονα σπορ (αντιστρόφως). 7. Όμοια… μπαστούνια. • Παλιά ευωδίαζε στις αθηναϊκές αυλές, στην καθαρεύουσα (αντιστρόφως). 8. Το παθαίνουν αναπάντεχα και τους κοστίζει. • Ποταμός της Ιταλίας. 9. Θρυλικός ρώσος βαρύτονος των αρχών του 20ου αιώνα (ενάρθρως).

ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ... ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟ

Ο Γούντι της Μπρέντφορντ Μετά από 74 ολόκληρα χρόνια η Μπρέντφορντ θα αγωνίζεται στην Premier League. Ανάμεσα στις πολλές πανηγυρικές φωτογραφίες που ανέβασε η ομάδα στα social media, μια ξεχώριζε. Έδειχνε ένα συμπαθέστατο αγοράκι να κρατάει το κύπελλο της ανόδου. Το όνομα του ήταν Γούντι και είναι ένας από τους πιο αγαπητούς φίλους της λονδρέζικης ομάδας. Ο Γούντι είναι ένα 8χρονο αγόρι με σύνδρομο Down, που δεν μπορεί να μιλήσει παρά μόνο στη νοηματική. Πριν 4 χρόνια έκανε εγχείρηση καρδιάς, που του έδωσε το δικαίωμα να ζήσει μία κανονική ζωή, παίζοντας μάλιστα ποδόσφαιρο που τόσο αγαπά. Πριν από δυο χρόνια, η μητέρα του τον πήγε στην τοπική ομάδα. Όμως ο προπονητής τον απέρριψε. Το ίδιο βράδυ, η μητέρα απογοητευ-

μένη μοιράστηκε στα social media την απόρριψη του Γούντι, αλλά και την αγάπη του για την «ερυθρόλευκη» Μπρέντφορντ. Η είδηση έγινε γρήγορα γνωστή και έδειξε ότι τα social media μπορούν να έχουν και θετικό πρόσημο. Η Μπρέντφορντ πληροφορήθηκε ότι ο μικρός Γούντι είναι οπαδός της και του έκανε δώρο μια πολύ ξεχωριστή μέρα. Ο Γούντι, την επόμενη αγωνιστική, μπήκε στο γήπεδο μαζί με τους παίκτες της Μπρέντφορντ και έπαιξε για λίγο μαζί τους στο χορτάρι του γηπέδου. Γεμάτος περηφάνια, φόραγε τη νέα του φανέλα με το νούμερο 6 και το όνομα Woody στην πλάτη. Φανερά συγκινημένη η μητέρα του θα πει ότι η συγκεκριμένη μέρα ήταν η καλύτερη στη ζωή του Γούντι. Από εκείνη την ημέρα, μέχρι που τα πρωταθλήματα σταμάτησαν λόγω πανδημίας, η Μπρέντφορντ αγκάλιασε τον Γούντι και ήταν ένας από τους προσκεκλημένους στους αγώνες της

ομάδας. Η μητέρα του λέει πως όποτε ο Γούντι βρίσκεται στο γήπεδο είναι η καλύτερη στιγμή στην εβδομάδα του, ενώ τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη λογοθεραπεία του. Ο Γούντι πλέον αναγνωρίζει τα συνθήματα των οπαδών και προσπαθεί να τα αντιγράψει, πράγμα που όσοι γνωρίζουν από λογοθεραπεία θεωρούν πως είναι πάρα πολύ σημαντικό. Πραγματικά, δεν υπάρχουν λόγια για τον προπονητή που απέρριψε ένα 8χρονο παιδί από το να παίξει ποδόσφαιρο. Όμως υπάρχουν λόγια, και μάλιστα θερμά, για την Μπρέντφορντ που αγκάλιασε τον Γούντι, που του έδειξε ότι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος μπορεί να είναι και οικογένεια. Γι’ αυτό και το πρόσωπο του Γούντι έλαμπε από χαρά, όταν οι παίκτες του έδωσαν να σηκώσει και αυτός το κύπελλο, επιβεβαιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας!

...ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο

Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα

Το πρωτότυπο Η μεταφορά

Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους — τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα. Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.

Το πρωτότυπο

Η μεταφορά

1968: THE GREEN SLIME Έχοντας καταστρέψει έναν αστεροειδή ο οποίος ακολουθούσε πορεία σύγκρουσης με τη Γη, μια ομάδα αστροναυτών επιστρέφει στον διαστημικό σταθμό Γάμμα 3, μεταφέροντας ένα εξωγήινο πλάσμα που αναπαράγεται ραγδαία, τρεφόμενο με ραδιενέργεια. Ακολουθεί, φυσικά, ο κακός χαμός σε αυτό το γιαπωνεζοαμερικανικό φιλμ. Επειδή ο τίτλος «Η Πράσινη Γλίτσα» ήταν απορριπτέος ασυζητητί, η ταινία προβλήθηκε αρχικά, τον Απρίλιο του 1968, με τον ελκυστικότερο τίτλο Οι Πράσινοι Δαίμονες του Διαστήματος που, όπως μας εξηγούν, «υπερβαίνει τη φαντασία του Ιουλίου Βερν» — τα κόκαλα του οποίου θα έτριζαν σίγουρα από την ιερόσυλη σύγκριση. Μαζί με Τομ και Τζέρρυ –«έγχρωμον Μίκυ Μάους»– και ένα βιογραφικό του πρόσφατα δολοφονηθέντος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Έναν μήνα μετά την πρώτη προσελήνωση, η ταινία ξαναπροβάλλεται εις… «πρώτην παγκόσμιον προβολήν»(!) με άλλο τίτλο (Βραδυνή 15.4.1968, Τα Νέα 18.8.1969).

1978: STARCRASH Στον απόηχο της απίστευτης επιτυχίας του πρώτου Star Wars (1977), γυρίστηκαν απομιμήσεις με τη σέσουλα — κατά κανόνα άθλιες. Μια από αυτές ήταν η ιταλοαμερικανική σπαγγέτι-όπερα του διαστήματος Starcrash, ταινία γυρισμένη στην Τσινεσιτά από Ιταλό σκηνοθέτη. Τώρα, γιατί ο ελληνικός τίτλος αφορά μια σύγκρουση άστρων στον… Τρίτο Κόσμο, είναι ένα αίνιγμα που μάλλον δεν θα λυθεί ποτέ. Μάλλον, επειδή είναι «μια ταινία δοσμένη πέρα από τα όρια της πιο γόνιμης

φαντασίας». Η οποία γόνιμη φαντασία του θεατή πυροδοτείται από την Καρολάιν Μένρο, που κυκλοφορεί μονίμως με αποκαλυπτικό μπικίνι. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει και ο άσημος τότε Ντέηβιντ –Knight Rider/ Baywatch- Χάσελχοφ. Σήμερα, η ταινία έχει χαρακτηριστεί ως «αριστούργημα αθέλητα κακής κινηματογραφίας», με γελοίους χαρακτήρες, άθλια ηθοποιία και τραγικό σενάριο. Γι’ αυτό και θεωρείται πλέον cult classic (Τα Νέα, 13.1.1979).

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Όταν οι Πράσινοι Δαίμονες του Διαστήματος απειλούν τη Γη, σημαίνει «Συναγερμός στο Διάστημα και η Ανθρωπότης Κινδυνεύει». Πάντα, όμως, θα βρίσκεται ο καλός διαστημικός ιππότης που με τη συνοδεία της –απαραιτήτως προκλητικής και ημίγυμνης– αστροναύτισσας θα σώζει τη Γη (ή το Ηλιακό Σύστημα, ή και το Σύμπαν ολόκληρο). Όλα αυτά σε εποχές «αθωότητας», όταν ο θεατής δεν χρειαζόταν να μπουκωθεί και να ντοπαριστεί με σούπερ-δόσεις από υπερτέλεια ειδικά εφέ για να ταξιδέψει σε ένα «Παράξενο και Καινούργιο Γαλαξία».

ΜΑΓΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΟΣ

Νέα διαγνωστική μονάδα

ΤΜΗΜΑ ΜΑΣΤΟΥ

ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ

ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑ ΑΙΧΜΉΣ | ΑΞΙΟΠΙΣΤΊΑ | ΕΞΥΠΗΡΈΤΗΣΗ

ΤΜΗΜΑ ΥΠΕΡΗΧΩΝ

ΤΜΗΜΑΤΑ & ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

ΑΞΟΝΙΚΟΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΟΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

ΒΙΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ & ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ COVID-19

ΤΜΗΜΑ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

δωρεάν

● ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ ΑΙΜΟΛΗΨΙΑΣ ● ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ● ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα - Παρασκευή: 06:00-22:00 Σάββατο: 07:00-15:00

Μαγνητική Τομογραφία Αξονική Τομογραφία Ψηφιακή Μαστογραφία Τομοσύνθεση Ψηφιακή Ακτινογραφία Ψηφιακή Πανοραμική Ακτινογραφία Ψηφιακή Πλάγια Κεφαλομετρική Ακτινογραφία Υπολογιστική Ογκομετρική Τομογραφία CBCT Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας Λιπομέτρηση Υπέρηχοι Σώματος Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων Βιοψίες

νέο

Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής Καρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Stress Echo Test κοπώσεως Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Ηλεκτρομυογράφημα Γαστρεντερολογικό - Ενδοσκοπικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό Ανοσολογικό Βιοχημικό Ορμονολογικό Μοριακό Κυτταρολογικό Rast Test Επίπεδα φαρμάκων Test PAP Προγεννητικός έλεγχος Check up

νέα

Ειδικά Τμήματα Διαγνωστικών Εξετάσεων COVID-19 στις μοναδες Άνω Πατησίων & Σεπολίων

www.kosmoiatriki.com info@kosmoiatriki.com

Η δεξιότητα της ευελιξίας ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Ψυχολογικό λεξικό

ΑΠΌ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΠΟΥΓΚΑ Ψυχολόγος Ευελπίδων 13 Αθήνα athens-psychologist.gr

Η δυνατότητα να μπορούμε να επιδεικνύουμε ευελιξία μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας για την ψυχική μας υγεία. Τι σημαίνει, όμως, να είναι κάποιος ευέλικτος; Γιατί αυτό που φαινομενικά μοιάζει να είναι ένα απλό ερώτημα, στην πραγματικότητα είναι τόσο δύσκολο να απαντηθεί; Μερικοί άνθρωποι είναι ευέλικτοι όσον αφορά την αλλαγή καθημερινών συνηθισμένων σχεδίων, όπως μια έξοδος για τον κινηματογράφο, ενώ άλλοι μπορούν εύκολα να κάνουν αλλαγές στα επαγγελματικά τους ραντεβού ή στο σχεδιασμό των διακοπών τους. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που οι κάθε είδους αλλαγές τους προκαλούν άγχος και εκνευρισμό. Ερευνητικά, τη δεξιότητα της ευελιξίας οι νευροεπιστήμες δεν την τοποθετούν σε συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου και φαίνεται πως είναι μια πολύ εξελιγμένη δεξιότητα, ιδιαίτερα χρήσιμη στη διαχείριση της καθημερινότητάς μας. Όμως τι μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να βελτιώσουμε την ευελιξία μας; Καταρχάς, ας κουβεντιάσουμε και ας σκεφτούμε τα διάφορα ενδεχόμενα. Η συζήτηση βοηθάει στο να έχουμε περισσότερα δεδομένα, έτσι ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι. Ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν και άλλοι με διαφορετικές σκέψεις και προσεγγίσεις από τη δική μας. Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο εμείς, μπορεί να διαφέρει από τον τρόπο των άλλων. Αυτό θα μας προστατέψει από λανθασμένα συμπεράσματα και επιλογές. Αυτό που αισθανόμαστε τώρα δεν είναι αυτό που θα αισθανόμαστε πάντα. Το άγχος μιας καινούργιας εργασίας σταδιακά μειώνεται, όσο αποκτάμε εμπειρία

και εξοικειωνόμαστε με το νέο περιβάλλον. Ας σκεφτούμε εναλλακτικές εξηγήσεις για συμπεριφορές άλλων που μας ενοχλούν. Το να ξεχνάει ο/η σύντροφός μας να σβήνει τα φώτα, ενώ του/της το έχουμε ζητήσει επανειλημμένως, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αδιαφορεί για εμάς. Ίσως άλλες προσωπικές του/της αγωνίες να είναι η αιτία. Ας μην σκεφτόμαστε μόνο απαισιόδοξα αλλά και αισιόδοξα. Για παράδειγμα, η πιθανότητα αλλαγής εργασίας, που τόσο συχνά μας τρομάζει, δεν ενέχει μόνο κινδύνους αλλά και ευκαιρίες. Όταν ψάχνουμε τρόπο να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, δεν εξυπηρετεί πάντα το να σκεφτόμαστε αρνητικά και μια αισιόδοξη οπτική μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που μας χρειάζεται. Ας αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας ότι σκεφτόμαστε κι εμείς, όπως όλοι άλλωστε, με προκαταλήψεις και στερεότυπα. Όσο πιο συχνά το θυμόμαστε, τόσο πιο καλά θα είμαστε προετοιμασμένοι για απρόσμενα αποτελέσματα και εκπλήξεις και συνεπώς περισσότερο προσαρμοστικοί και ευέλικτοι. Η απόλυτη σιγουριά και η συνεχής αβεβαιότητα δεν βοηθούν την ευελιξία. Δεν είναι πάντα προς όφελός μας να μην αφήνουμε μια πιθανότητα κάτι να μην πάει όπως το είχαμε προγραμματίσει. Από την άλλη, το πώς θα αξιολογήσουμε την αβεβαιότητα είναι στο χέρι μας. Αντί να μας μπλοκάρει, μπορεί να μας προστατέψει από δυσάρεστες εκπλήξεις.

ΦΩΤΟ γραφίες ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΈΣ ΛΉΨΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΌΛΗ ΠΟΥ ΛΙΏΝΕΙ ΚΆΤΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΉΛΙΟ.

Άλλοτε στυλιζαρισμένες, άλλοτε τυχαίες, με κίνηση ή χωρίς, ασπρόμαυρες και με χρώμα, οι φωτογραφίες έχουν τη δική τους δυναμική στην αποτύπωση της πραγματικότητας. Κομμάτια ενός παζλ

γκεκριμένου κλικ. Για ελάχιστα κλάσματα

που συμπληρώνεται μόνο αν κοιτάξεις

του δευτερολέπτου, το εκάστοτε στιγμιό-

τη ζωή έξω από τον φακό, αλλά ως

τυπο ξεκολλάει από τον τρισδιάστατο

ψηφίδες δίνουν τη δική τους εκδοχή,

κόσμο και γίνεται έκθεμα εις το διηνεκές.

τόσο στα σημεία που εστιάζουν όσο και

Σκαλοπάτια μνήμης, νοσταλγίας, χαράς

στο γενικότερο αφανές πλάνο, μέσα από

ή θλίψης, σε προσκαλούν να παίξεις το

τη φαντασιακή ανάγνωση του πολύ συ-

παιχνίδι της ζωής μέσα από τον δικό τους τρόπο εγγραφής του φωτός. Η Θεανώ Μανουδάκη, η Γωγώ Γαλανοπούλου, ο Οδυσσέας Καραδής, η Κατερίνα Ξάνθη και ο Κωνσταντίνος Δρακάτος, δίνουν τις δικές τους φωτογραφικές εκδοχές, με φωτογραφίες από την καλοκαιρινή πόλη, που «παίζει» υπό το φως του ήλιου.

Να ετοιμάζεις βαλίτσες και να αφήνεις πίσω την πόλη που βράζει, να ονειρεύεσαι αποδράσεις, ακόμα και όταν όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, να έχουν λειώσει όλες οι μάσκες στη βροχή ενός χειμώνα που πέρασε για πάντα… Ένα τελευταίο τσιγάρο πριν πάρεις το τρένο. Ραντεβού στο Μοναστηράκι. Σαν τότε. Θυμάσαι; Να είναι οι δρόμοι άδειοι και να είναι δικοί μας. Θυμάσαι; Θυμάσαι πώς είναι να ταξιδεύεις;

ΜΑΝΟΥΔΆΚΗ ΘΕΑΝΏ fb page: theanophotography fb profile: Ma Theano ig: matheano

ΓΩΓΏ ΓΑΛΑΝΟΠΟΎΛΟΥ fb: gwgw.galanopoulou ig: gwgw.galanopoulou

- Μη φεύγεις. - Ο ουρανός καθάρισε, η θάλασσα ηρέμησε... - Δεν χαίρεσαι; - Δικιο έχεις, «το πράσινο ήταν η ησυχία, το νερό ήταν το φως και τον Ιούνη έτρεμα σαν πεταλούδα». - Όμορφα που τα λές, σαν ποιήμα. - Μα ποιήμα είναι, του Πάμπλο Νερούδα, από τα Εκατό Ερωτικά Σονέτα. - Αλήθεια, πώς αντέχεις μακριά από τα καλοκαίρια;

Χωρίς το φως δεν υπάρχει όραση και χωρίς την όραση δεν υπάρχει ζωή. Πολλές φορές, μια μόνο γραμμή χωρίζει τα σκιερά μέρη από τα φωτεινά και είναι επιλογή μας σε ποια πλευρά θα επιλέξουμε να πάμε. Ο ήλιος, τόσο δυνατός και μεγάλος, θέλει δικά του τα περισσότερα μέρη,φωτεινά και ζεστά, να τονίζει τα χρώματά τους και να δημιουργεί μια τόσο ωραία σχέση, σαν να λιώνεις για εκείνον.

ΚΑΡΑΝΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ OmicronVisual Art Studio www.omicronstudio.gr IG: @omicronstudioathens Fb Page: Omicron Studio

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΞΑΝΘΗ

Τόσες καρέκλες. Πολύχρωμες. Μπλε, κίτρινες και πράσινες. Άραγε τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα χρώματα για τον καθένα μας; Μπορεί και τίποτα. Πεταμένες, ξεχασμένες, η μια πάνω στην άλλη. Πόσοι άνθρωποι μπορεί να έχουν κάτσει; Μπορεί να είναι άνθρωποι γνωστοί σου ή ακόμη άνθρωποι που έτυχε να συναντήσεις μια μέρα στον δρομο και τους χαμογέλασες. Άραγε, πρόλαβαν όλοι να κάτσουν; Πόσες παρέες, γέλια ξενύχτια και χαρές; Μήπως τα χρώματα σημαίνουν κάτι; Αρκετοί θα διαφωνήσουν και ο καθένας μας θα σκεφτεί

κάτι διαφορετικό. Εγώ σκέφτηκα «τι ωραίο χρώμα», χρώματα που τα χάζευα για όση ώρα βρισκόμουν εκεί. Ηρεμία και γαλήνη. Με έκαναν να σκέφτομαι τη ζωή γενικά. Πόσο όμορφη και πολύχρωμη μπορεί να είναι, με χαρές και γέλια, αλλά και ασπρόμαυρη, με λύπες. Που ξέρεις, μια μέρα μπορεί να βρεθούμε μαζί σε αυτές τις καρέκλες, να μιλάμε για τη ζωή, κοιτώντας την Αθήνα μας από ψηλά.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΑΚΑΤΟΣ IG: konstantinosdrakatos

Καλοκαίρι στην Αθήνα, παγιδευμένοι ανάμεσα στα τσιμέντα, ψάχνοντας δροσιά σε αυτή την έρημο κτιρίων. Μία πόλη με δύο όψεις. Το μεγαλύτερο διάστημά της, οι κάτοικοι είμαστε εμείς, μα σαν έρθει το καλοκαίρι οι κάτοικοι γίνονται πλέον αυτά τα, ψηλά και μη, κτίρια από αλουμίνιο, γυαλί και ένα σορό άλλα οικοδομικά υλικά, που τραβάνε τη ζέστη σαν μαγνήτες. Αναζήτηση δροσιάς, στην πιο κοντινή θάλασσα, κυνηγώντας τον αέρα με ποδήλατα, μηχανάκια και αυτοκίνητα, με στάσεις σε σημεία που δεν τα βλέπει ο ήλιος. Το έρημο τοπίο, για τους λίγους που έχουν μείνει πίσω, επιβάλλει την ακινησία, άνθρωποι σταθεροί σε διάφορα σημεία, σαν αγάλματα, γίνονται οι μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας το καλοκαίρι, μέχρι να έρθει το βράδυ...

Μαγιό. Μία ιστορική αναδρομή της Ηλέκτρας Τζώρτσου

Το υγρό ταξίδι του μαγιό

1920-1930 Οι απαρχές

της αλλαγής

Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΌ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΆ ΞΕΚΙΝΆΕΙ ΑΠΌ ΌΤΑΝ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΖΗΛΈΨΑΝΕ ΤΑ

Μπαίνοντας στον 20 ο αιώνα, πλέον, τα

ΨΆΡΙΑ ΚΑΙ ΒΟΥΤΉΞΑΝΕ ΣΤΙΣ ΘΆΛΑΣΣΕΣ ΓΙΑ

μαγιό αρχίζουν να μοιάζουν όλο και

ΝΑ ΤΙΣ ΚΟΛΥΜΠΉΣΟΥΝ. ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΞΕΚΙ-

περισσότερο στα σημερινά ολόσωμα

ΝΉΣΑΝΕ ΤΙΣ ΒΟΥΤΙΈΣ ΓΥΜΝΟΊ, ΑΛΛΆ ΠΟΛΎ

μαγιό. Είχαν είτε κοντό μανικάκι είτε

ΓΡΉΓΟΡΑ ΞΕΚΊΝΗΣΑΝ ΝΑ ΝΤΎΝΟΥΝ ΤΙΣ

φαρδιές ή λεπτές τιράντες και τελείω-

ΥΔΡΌΒΙΕΣ ΕΜΦΑΝΊΣΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΑΠΌ ΤΌΤΕ,

ναν λίγο πιο κάτω από τους γοφούς.

ΤΟ ΜΑΓΙΌ ΧΆΡΑΞΕ ΤΗ ΔΙΚΉ ΤΟΥ ΠΟΡΕΊΑ

Επιτέλους, γίνονται πιο λειτουργικά

ΜΈΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΌΝΟ.

και ενσωματώνουν και διακοσμητικά στοιχεία. Η «αστυνομία της παραλίας» εξακολουθεί να ελέγχει τα μήκη των μαγιό, με άνδρες και γυναίκες «ελεγκτές μαγιό» που ξεχύνονται στις

Ήδη από την αρχαιότητα εμφανίζο-

παραλίες με τις μεζούρες ανά χείρας.

νται μικροσκοπικά ενδύματα, τα οποία έμοιαζαν με τα σημερινά μπικίνι. Στην

Στη δεκαετία του 1930, τα γυμνά χέρια

αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη υπήρχαν

και πόδια γίνονται σιγά-σιγά κανόνας.

λουτρά, στα οποία οι γυναίκες φορού-

Αρχίζουν τα μαγιό να παίρνουνε μορ-

σαν τέτοιου τύπου ρούχα δύο τεμαχίων.

φή ακόμη πιο κοντά στη σημερινή. Τα

Ρωμαϊκές τοιχογραφίες απεικονίζουν

κοψίματα στους γοφούς ανεβαίνουν, τα

γυναίκες να παίζουν αθλήματα, φο-

Το 1907, η Αυστραλή αθλήτρια, χο-

μανίκια εξαφανίζονται και οι πλευρές

ρώντας ενδύματα που καλύπτουν το

ρεύτρια του «βαριετέ» και συγγραφέας,

του μαγιό κόβονται γιατί σφίγγουν. Ο

στήθος και τους γοφούς.

Annette Kellerman, έβαλε το δικό της

δρόμος για τα μπικίνι έχει αρχίσει να

λιθαράκι στην εξέλιξη του μαγιό αλλά

ανοίγει!

Αιώνες αργότερα και καθώς μπαίνου-

και της απελευθέρωσης του γυναικείου

με στον 19 ο αιώνα, κατασκευάζονται

σώματος. Υπήρξε μία από τις πρώτες

ειδικές τουαλέτες θαλάσσης για να

γυναίκες παγκοσμίως που τόλμησαν να

μπορούν οι γυναίκες να απολαμβάνουν

εμφανιστούν δημόσια σε παραλία φο-

στη θάλασσα, χωρίς να αποκαλύπτουν

ρώντας κολλητό μαγιό ενός τεμαχίου,

πολλά σημεία του σώματός τους. Τα

αμφισβητώντας με την κίνησή της τα

φορέματα αυτά ήταν τόσο βαριά και

μέχρι τότε δύσχρηστα και περιοριστι-

ογκώδη, συν το βάρος που αποκτούσαν

κά φορέματα θαλάσσης. Οι αρχές την

όταν βρέχονταν, που «υποχρέωναν» τις

συνέλαβαν για «προσβολή της δημο-

γυναίκες να πλατσουρίζουν μόνο στα

σίας αιδούς». Η Kellerman, που ήταν

ρηχά.

επαγγελματίας κολυμβήτρια, ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι ο στόχος της

Το 1870, το μαγιό εξακολουθεί να

δεν ήταν να σκανδαλίσει, αλλά επέλεξε

καλύπτει όλο το σώμα, οι υπερβολικοί

ένα μαγιό που θα την διευκόλυνε στην

όγκοι μειώνονται και πλέον μοιάζει

προπόνησή της. Έτσι, ο δικαστής την

περισσότερο με ρούχο περιπάτου και

αθώωσε, με την προϋπόθεση κάτω

όχι με τουαλέτα. Μάλιστα, υπήρχαν

από το μαγιό της να φοράει ένα μαύρο

αυστηροί κανόνες σχετικά με το μήκος

κολλάν, προκειμένου να μην εκθέ-

του και εμφανίζεται το φαινόμενο να

τει τα πόδια της σε δημόσια θέα! Η

μετράνε στις παραλίες με τις μεζούρες

Kellerman αργότερα ίδρυσε δικό της

τα φουστάνια-μαγιό για να διασφαλί-

οίκο μόδας με γυναικεία ολόσωμα μα-

σουν το σωστό και πρέπον μήκος του.

γιό. Χωρίς κολλάν από κάτω, εννοείται!

1940-1950 Η αρχή του μπικίνι Εδώ τα μαγιό γίνονται αρκετά πιο αποκαλυπτικά. Μοιάζουν με όμορφους κορσέδες που αναδεικνύουν τις γυναικείες καμπύλες και κολακεύουν τη μέση. Και εγένετο μπικίνι! Ο Γαλλοελβετός Λουί Ρεάρ, στις καλοκαιρινές του εξορμήσεις στο κοσμοπολίτικο Σεν Τροπέ της Γαλλικής Ριβιέρας, παρατηρούσε συχνά τις γυναίκες να προσπαθούν να απαλλαγούν από τα ολόσωμα μαγιό τους για να πετύχουν καλύτερο μαύρισμα. Έτσι, του ήρθε η ιδέα για ένα μαγιό που θα κάλυπτε μόνο τα επίμαχα σημεία του γυναικείου σώματος. Έτσι, το 1946, σε μία υπαίθρια επίδειξη μόδας, παρουσιάζει το μαγιό μπικίνι, επιστρατεύοντας τελικά την 19χρονη στριπτιζέζ Μισελίν Μπερναντινί, αφού αντιμετώπισε φοβερές δυσκολίες στην ανεύρεση μοντέλου που θα δεχόταν να παρουσιαστεί στην

1960-1980 Μπικίνι παντου!

επίδειξη φορώντας το αποκαλυπτικό μπικίνι του.

1960 Κυκλοφορεί το τραγούδι του Bryan Hyland, «Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini», το οποίο σηματοδοτεί την ανατροπή της μόδας στα μαγιό. Γυναίκες και άντρες απελευθερώνονται, πετάνε τα παλιά μαγιό και

το μαγιό στρινγκ. Αρχικά περιορίστη-

μαζί και τα ταμπού και απολαμβάνουν

κε στην εξωτική Κόπα Καμπάνα του

τον ήλιο και τη θάλασσα με τα μικρο-

Ρίο, μέχρι που ξεκίνησε δειλά-δειλά

σκοπικά μαγιό τους.

να μεταναστεύει και σε άλλα μέρη του

Το 1964, μάλιστα, ο Αυστριακός σχε-

κόσμου.

διαστής Ruddi Gernreich, λανσάρει το άκρως προχωρημένο «μονοκίνι» του,

1980

το οποίο αφήνει πλήρως ακάλυπτο το

Σε αυτήν τη δεκαετία το μπικίνι γίνεται

γυναικείο στήθος.

πολύ ψηλό στους γοφούς. Την ίδια γραμμή ακολουθούν και τα ολόσωμα

1970

μαγιό, τα οποία αποκτούν εκκεντρικά

Σε αυτήν τη δεκαετία δεν υπάρχει

σχέδια και μοτίβα. Προς το τέλος της

κάποια φοβερή στυλιστική επανάσταση

δεκαετίας, τα μαγιό αρχίζουν να γίνο-

όσον αφορά τα μαγιό. Το μπικίνι έχει

νται όλο και πιο αθλητικά με το κόψιμο

βρει τη θέση του σε απόλυτο βαθμό και

όμως να παραμένει ψηλά. Στα τέλη του

μεσουρανεί στις παραλίες σχεδόν όλου

’80, επίσης, τα ολόσωμα μαγιό, που

του κόσμου.

είναι και αυτά μικροσκοπικά και ταυ-

Στη Βραζιλία όμως, στα μέσα της

τόχρονα αθλητικά, είναι στο απόγειό

δεκαετίας αυτής, οι πρώτες τολμηρές

τους μέσω του δρόμου που άνοιξε η

εμφανίζονται στις παραλίες φορώντας

σειρά Baywatch , η οποία ξεκίνησε να

τα ελάχιστα δυνατά κι έτσι εμφανίζεται

προβάλλεται το 1989.

sophisticated hairstyles for men and women ΘΗΣΈΩΣ 7-9, ΑΘΉΝΑ 210 32 15 553 THE BOX HAIR STUDIO THEBOXHAIR_STUDIO

Ριζούντος 63, Ελληνικό 167 77 Τ: 21 1214 0430

Το μαγιό πάει Αθήνα Το περιοδικό Εστία , σε τεύχος του 1903, περιγράφει τους στυλιστικούς κανόνες για τα φορέματα κολύμβησης της εποχής και τα αξεσουάρ που πρέπει να τα συνοδεύουν: «Είναι απλή, απλουστάτη, η μόδα [του λουτρού ενδύσεως] κυρίως, δε, βασίζεται εις τον συνδυασμόν των χρωμάτων. Τα ναυτικά χρώματα μπλε-μαρέν, το

2000-σήμερα

ανοικτό γαλανό, το μαύρο, το υπόλευ-

Oι δεκαετίες

το σώμα με ελεύθερον ντελκολτάζ, με

της επανάληψης

λαιμόν και τα άκρα και μονογράμματα

κον και το ερυθρόν είνε τα συνήθη χρώματα του χιτώνος, όστις, ελαφρός, ημιδιαφανής, πορώδης, περιβάλλει κεντήματα δαντελλόπλεκτα περί τον ή άγκυραν επί του στήθους».

2000

«Επικρατέστερα χρώματα θα είνε αι

Το άνοιγμα της νέας χιλιετίας βρίσκει

διάφοροι παραλλαγαί του κυανού και

και πάλι τους απανταχού λουόμενους

λευκού, το δε ερυθρόν ως δευτερεύον.

με μπικίνι. Κάνουν την εμφάνισή τους

Τα πέδιλλα από πλεκτόν καραβόπανον

τα Brazilian και όλα τα μαγιό αφαιρούν

θα φέρουν και αυτά άγκυραν κεντημέ-

όλο και περισσότερο ύφασμα από πάνω

νην εις το έμπροσθεν μέρος. Ως προς

τους. Είναι η εποχή που στην αγορά

τας άλλας λεπτομερείας επαφίεται πλή-

μπορείς πια να βρεις μαγιό για όλα τα

ρης ελευθερία εις τας λουομένας —

γούστα: ποικιλία σε χρώματα, κοψί-

ως προς την μπλούζαν την οποίαν θα

ματα, σχέδια και όλους τους δυνατούς

φέρουν προσωρινώς άμα τη εκ της

συνδυασμούς αυτών.

θαλάσσης εξόδω, το καπέλλο δια την προφύλαξιν από του ηλίου κ.τ.λ. Αυτά

το φύλλον της συκής, εμπρός των θα ωχρία… / Και είναι κι άλλοι μερικοί που δεν φοράνε τίποτα […]». Το κλίμα της εποχής καταφέρνει να το περάσει και μέσα από τις επισκέψεις του στη Γλυφάδα: «Ας πάψουν οι μεμψίμοιροι κι ας λείψουνε οι ψόγοι / τύφλα να έχουν φίλοι μου οι κοινωνιολόγοι! / Εδώ, εις την ισότητα, κανένας δεν γλυτώνει / Μαγιό φορά κι ο κουλουρτζής, μαγιό κι’ ο κτηματίας / Αρκεί λοιπόν ένα μαγιό για να ισοπεδώνη / κάθε τυχόν διαφορά φτώχειας-πλουτοκρατίας». Ο αείμνηστος ευθυμογράφος έγραφε,

2010-σήμερα

άλλως κανονίζονται εκ παραλλήλου

Από το 2010 και μετά αρχίζει η ανα-

με τας λεπτομερείας του χιτώνος του

κύκλωση της μόδας του μαγιό, αφού

λουτρού και μία φιλόκαλος δεν έχει

κάθε χρονιά επιστρέφουν στη μόδα

ανάγκην ιδιαιτέρων υποδείξεων».

των παραδοσιακών ενδυμασιών με τα

δεκαετιών. Άλλοτε ψηλοκάβαλα, άλλοτε

Ο συγγραφέας Δημήτρης Γιαννουκάκης

Κυκλοφορεί παντού / Πότε μιλάει

χαμηλοκάβαλα, μονόχρωμα, με περί-

σχολιάζει, το 1936, τα όσα βλέπει να

τεχνα σχέδια, απλά τριγωνάκια, παλ

συμβαίνουν στα παραθαλάσσια μέρη

χρώματα, φλούο χρώματα, με τιράντες

πέριξ των Αθηνών.

κοψίματα και σχέδια προηγούμενων

ή χωρίς. Το πολύ ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι τα τελευταία χρόνια το μαγιό

Κατά τις επισκέψεις του στον Άγιο

έχει ξανά αποκτήσει τη διάσταση

Κοσμά, αναφέρει: «Εδώ θρυλλείται, αν

ρούχου. Υπάρχουν μαγιό με τόσο πολύ

τυχόν αι φήμαι είναι σωσταί, / Πάρα

ύφασμα, τόσο περίτεχνα κοψίματα και

πολλοί λουόμενοι είναι και… γυμνι-

τόσα μπιχλιμπίδια πάνω τους, που φο-

σταί, / Ενδυμασίας λουτρικής πως δεν

ριούνται καλύτερα ως ρούχα, αφού ως

υπάρχει χρεία, / Κι’ άλλοι φορούν κάτι

μαγιό είναι αρκετά δύσχρηστα.

μαγιό καταφανώς ξετσίπωτα; / Που και

κατά κάποιον τρόπο και με αφορμή τα μαγιό, τον επίλογο της αντιπαράθεσης φράγκικα: Και θριαμβεύει το μαγιό. βλάχικα, πότε μιλάει φράγκικα / Ακούς μαγιό να λέει: μερσί και χαου ντου γιου ντου… / Όπως υπάρχει και μαγιό που τα μιλάει μάγκικα […]»!

Καλές βουτιές ανθρώποι, με μαγιό ή και χωρίς! Άλλωστε… «Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια» Γιώργος Σεφέρης

Kinitro Αν έχεις φαντασία, σου αρέσει να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου και αγαπάς τα χρώματα, τότε έχεις σοβαρό κίνητρο για να επισκεφθείς... το Kinitro! Εκεί, θα βρεις τεράστια ποικιλία σε όμορφα υλικά από ασήμι και όχι μόνο, ενώ θα πάρεις και ιδέες για να δημιουργήσεις τα κοσμήματα που εσύ θες! Ωστόσο, στο Kinitro θα βρεις κι έτοιμα αξεσουάρ ή να φτιάξεις επί τόπου αυτό που έχεις φανταστεί.

Καραγιώργη Σερβίας 11, Αθήνα // Τ.: 210 32 57 640 fb:Kinitro_Ιδέες και Υλικά για Κοσμήματα IG:kinitro_925 // www.kinitro-exartimata.gr

Αυθεντικές, χειροποίητες τσάντες, φτιαγμένες από αυτόχθονες γυναίκες στη La Guajira στην Κολομβία είναι τα πιο orginal καλοκαιρινά αξεσουάρ. Κάθε τσάντα πλέκεται στο χέρι και χρειάζεται περίπου ένα μήνα για να ολοκληρωθεί. Πρόκειται για ένα χειροποίητο έργο τέχνης, που συνδυάζει τον πολιτισμό και την κουλτούρα του τόπου με στυλ, χρώμα και φαντασία. Φυσικά, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά δεν σταματούν εδώ: καμία τσάντα δεν είναι ίδια με την άλλη. Έτσι, είσαι σίγουρη ότι όποια τσάντα κι αν διαλέξεις, ανήκει μόνο σε σένα!

www.sealovers.gr // T.: 210 22 07 605 FB: Sealovers.gr // IG: @sealovers.gr

Τι θα έλεγες, αν σε λιγότερο από δύο ώρες βρισκόσουνα κάτω από τον ίσκιο ενός πεύκου, σε μία ψαροταβέρνα δίπλα στο κύμα, μέσα σε μία πεντακάθαρη θάλασσα, αν επισκεπτόσουνα ένα αξιοθέατο που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει; Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι προορισμοί γύρω από την Αθήνα που μπορούν να γεμίσουν το καλοκαίρι σου δροσιά, θάλασσα, φαγητό και ηρεμία. Με τους περισσότερους να βρίσκονται μόλις μιάμιση ώρα μακριά, δεν θα πιστεύεις ότι σε τόσο λίγο χρόνο έχεις απομακρυνθεί τόσο πολύ από την τσιμεντένια και άγρια πρωτεύουσα. Είναι μόνο μία απόφαση που αξίζει να πάρεις, γιατί το αποτέλεσμα σίγουρα θα σε ανταμείψει, με πολλές πιθανότητες, βέβαια, να μην θες να γυρίσεις ξανά πίσω!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΈΣ δεν χρειάζεται

ΑΠΟΔΡΆΣΕΙΣ να πας

ΛΑ ΥΡΙΟ

μακριά

60 χλ μ νο τ ιο α ν α τ ο λ ικ ά τ ης Αθή ν α ς Το Λαύριο είναι γνωστό για τη μεταλλευτική του ιστορία, που ξεκινάει ήδη από την κλασική αρχαιότητα και φτάνει μέχρι και

Σ Α Λ Α Μ Ι ΝΑ

τον 20ο αιώνα. Τα εναπομείναντα κτίρια και τα μηχανήματα των εργοστασίων καθιστούν ολόκληρη την πόλη ένα υπαίθριο βιομηχανικό μουσείο. Αυτό που αξίζει σίγουρα να επισκεφτεί κανείς, είναι τα καφενεία της ψαραγοράς, τα οποία βρίσκονται στο κτιριακό συγκρότημα της αγοράς του Λαυρίου και προσφέρουν εκλεκτούς ψαρομεζέδες. Το Ορυκτολογικό Μουσείο και το Μουσείο Κεραμεικής, είναι επίσης δύο προορισμοί που δεν πρέπει να παραλείψεις. Και φυσικά η Λαυρεωτική είναι γεμάτη παραλίες και κολπίσκους που θυμίζουν νησί και σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις για να σε δροσίσουν!

2 5 χ λμ δ υ τ ι κ ά τ η ς Α θ ή ν α ς Πατρίδα του ομηρικού Αίαντα και του τραγικού Ευριπίδη, η Σαλαμίνα είναι το μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού κόλπου και το πιο κοντινό στην Αττική. Στο νησί αξίζει να δεις την «Ελιά της Όρσας» που μετράει 2500 χρόνια ζωής και είναι «ο μοναδικός ζωντανός οργανισμός από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, τους δύο διασωθέντες από τα μετά-επαναστατικά χρόνια ανεμόμυλους που στέκονται αγέρωχοι στον λόφο του Αγ. Νικολάου, καθώς και τα δύο πανέμορφα πευκοδάση, από τα οποία το δάσος των Κανακίων προσφέρεται για μονοήμερες εκδρομές. Στο νότιο και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, υπάρχουν πολλές παραλίες με εύκολη πρόσβαση, για τις απαραίτητες βουτιές πριν την απογευματινή επίσκεψη στα παραλιακά μπαρ και τα όμορφα παραθαλάσσια ταβερνάκια.

στάση: ΛΑ ΎΡΙΟ

ΡΟΛΟΪ

Cafe • Restaurant

Μ Ε Σ ΟΓΕ Ι Α Κ Ή Κ ΟΥ Ζ ΊΝΑ Α ΓΚ Α Λ Ι Ά Μ Ε Τ Η ΘΆΛ Α Σ Σ Α Στην ακτή Παπανδρέου στο Λαύριο υπάρχει ένα μαγαζί που μπορεί να ικανοποιήσει τους πιο απαιτητικούς λάτρεις της παραθαλάσσιας γευσιγνωσίας. Στο πανέμορφο παλιό κτιριάκι της μαρίνας, βρίσκεται το «ΡΟΛΟΪ café-restaurant» στο οποίο μπορείς να γευτείς υπέροχα πιάτα μεσογειακής κουζίνας με τη θάλασσα να βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου και το καλοκαιρινό αεράκι να σου χαϊδεύει την πλάτη. Και ενώ το χαρακτηριστικό πέτρινο ρολόι στέκεται εκεί αγέρωχο από τα τέλη του 19ου αιώνα, που τότε χρησίμευε για την ακριβή άφιξη και αναχώρηση των μεταλλουργών, σήμερα μπορούμε να το παρακάμψουμε και να ξεχαστούμε για λίγο, αφού το τοπίο και το φαγητό σίγουρα θα σε παρασύρουν στα δικά τους νερά, από τα οποία δεν θα θες να βγεις!

ΑΚΤΉ ΠΑΠΑΝΔΡΈΟΥ, ΛΑΎΡΙΟ Τ.: 2292 02 8188 FB: ΡΟΛΟΙ CAFE-RESTAURANT

στάση: ΣΑΛ ΑΜΙ ΝΑ

O ΚΑΚΙΑΣ ουζερί

ΈΝΑΣ ΘΑΛΑΣΣ ΙΝ Ό Σ ΕΠΊ Γ ΕΙΟ Σ ΠΑ ΡΆ ΔΕΙΣ Ο Σ Με την απαραίτητη θέα στη θάλασσα του Σαρωνικού Κόλπου και τις τράτες –για να ξέρεις τι θα υμνείς όταν έρχονται τα πιάτα στο τραπέζι σου– το «Ουζερί ο Κάκιας» σερβίρει τους πιο εκλεκτούς ψαρομεζέδες για τους πιο ρομαντικούς ψαροφαγάδες. Η αυθεντικότητα και το μεράκι αυτών των ανθρώπων φαίνεται από το ότι η ποικιλία στα όστρακα, τα οστρακοειδή και τα ψάρια μεταβάλλεται από μέρα σε μέρα και από εποχή σε εποχή, αφού εξαρτάται από την ψαριά της προηγούμενης. Αυτό σημαίνει αποκλειστικά ολόφρεσκα ψάρια που μυρίζουν αλμυρές περιπέτειες! Τη θαλασσινή αυτή πανδαισία μπορείς να την συνοδεύσεις με μία από τις 69 ετικέτες ούζου και τις 34 ετικέτες τσίπουρου τις οποίες διαθέτει το κατάστημα και να διαλέξεις τα αρώματα που σου ταιριάζουν.

ΑΚΤΉ ΚΑΡΑΪΣΚΆΚΗ 38, ΣΑΛΑΜΊΝΑ Τ: 210 46 55 821 FB: OUZERI O KAKIAS

είναι κοντά

ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ

σου λέω!

ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΗ ΑΓ ΚΙΣΤ ΡΙ

56 χλ μ ν ο τ ιο δ υ τ ικ ά τη ς Αθή ν α ς Μία μικρή όαση στην καρδιά του Σαρωνικού, γεμάτη πεύκα και γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Το Αγκίστρι είναι ιδανικό για μικρές καλοκαιρινές αποδράσεις, αφού έχει πανέμορφες παραλίες, σε κάποιες από τις οποίες μπορεί κανείς να κάνει camping, αλλά και δωμάτια σε πολύ προσιτές τιμές. Το νησί προσφέρεται για περπάτημα και ποδηλατάδες και το φοβερό είναι ότι μπορείς να μεταφέρεις μαζί σου το ποδήλατό σου από την Αθήνα! Για τις από θαλάσσης διαδρομές, υπάρχει καραβάκι, το οποίο κάνει τον γύρο του νησιού για να δεις τις ομορφιές του από την οπτική γωνία των ψαριών.Το φυσικό λιμάνι της Σκάλας, το Μεγαλοχώρι –η χώρα του νησιού, τα Λιμενάρια και το γραφικό Μετόχι, είναι τα τέσσερα χωριά που πρέπει να επισκεφτείς για να έχεις ολοκληρωμένη εικόνα αυτού του μαγικού νησιού.

Π Α Ρ Α Λ Ι Α Ψ Α ΘΑ Σ

6 5 χ λμ δ υ τ ι κ ά τ η ς Α θ ή ν α ς Με θέα τον Κορινθιακό κόλπο και το όρος Πατέρας με το πυκνό του πευκοδάσος, η παραλία της Ψάθας, με έκταση 2,5 χιλιόμετρα, σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι μόλις μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα. Τα βότσαλα και τα κρυστάλλινα νερά, ολοκληρώνουν την ομορφιά του τοπίου και δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί. Καθώς ο ήλιος πέφτει, οι ψαροταβέρνες και τα ταβερνάκια που βρίσκονται στην παραλία σε περιμένουν για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα και τα νόστιμα μεζεδάκια τους. Το όνομα της παραλίας οφείλεται, σύμφωνα με τους μελετητές της λαογραφίας της περιοχής, στον μεγάλο αριθμό υδρόβιων φυτών με κυριότερο το ψαθί, ένα είδος καλαμιού, από το οποίο κατασκευάζεται το απαραίτητο καλοκαιρινό αξεσουάρ της παραλίας, η γνωστή «ψάθα».

στάση: Α ΓΚ ΙΣΤΡΙ

COPA CABANA All day Cafe • Bar

A G I S TR I ' S BRUNCH SP OT Το «Copa Cabana» είναι μία οικογενειακή επιχείρηση που από το 1986 προσφέρει τις ιδιαίτερες γεύσεις της και το οικείο περιβάλλον της, στο Αγκίστρι, πλάι στη θάλασσα. Πρωινό, brunch και λαχταριστά γλυκά, όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της μαμάς, με ολόφρεσκα υλικά και με μία αγγλική εσάνς, λόγω της βρετανικής καταγωγής της. Όταν ο ήλιος αρχίσει να πέφτει, οι ξαπλώστρες εξαφανίζονται από την παραλία και τη θέση τους παίρνουν τραπεζάκια, έτοιμα να υποδεχτούν τους θεατές του μαγικού ηλιοβασιλέματος με το cocktail ανά χείρας! Στον κατάλογο γίνονται κάθε χρόνο οι απαραίτητες ανανεώσεις και αλλαγές, αφού τους χειμερινούς μήνες τα κορίτσια του Copa Cabana ταξιδεύουν σε διάφορες χώρες του κόσμου, με σκοπό να βρουν νέες ιδέες και γεύσεις που θα ταιριάξουν τόσο στον δικό τους, όσο και στον ουρανίσκο των πελατών. Στον φετινό κατάλογο θα βρεις vegan πιάτα, καθώς και gluten free επιλογές, αλλά και τη νέα δροσιστική άφιξη, το vegan χειροποίητο παγωτό.

ΙΩΆΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΆ, ΑΓΚΊΣΤΡΙ (ΣΚΆΛΑ) Τ: 2297 091456 // FB: COPA CABANA CAFE ΙG: COPACABANA_AGISTRI

στάση:

ΠΑΡΑ Λ Ι Α Ψ ΑΘ Α

Το λιμανάκι της Ψάθας

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝ Ό ΑΓ Κ ΑΖΈ ΜΕ Τ ΗΝ ΑΚ ΡΟ Θ ΑΛΑΣΣ ΙΆ Ακριβώς στο σημείο που η ξηρά αγγίζει τη θάλασσα, βρίσκεται «Το λιμανάκι της Ψάθας». Ένα εστιατόριο στο οποίο μπορείς να απολαύσεις την απέραντη θέα στη θάλασσα, αλλά και την επιβλητική ομορφιά των βουνών και των βράχων. Αυτός ο παράδοξος αλλά εντυπωσιακός συνδυασμός αντικατοπτρίζεται και στο μενού του μαγαζιού, αφού εκεί μπορείς να βρεις λαχταριστά ψαράκια, γευστικό κρέας αλλά και το απαραίτητο εφόδιο για την πρωινή σου βουτιά, τον καθιερωμένο καφέ της παραλίας. Η παραλία της Ψάθας απλώνεται μαγευτική μέχρι την άλλη άκρη των βράχων και συνοδεύει τις γευστικές επιλογές που φτάνουν στο τραπέζι σου καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής σου στο μαγαζί. Μην παραλείψεις να απολαύσεις το πύρινο ηλιοβασίλεμα, παρέα με την απογευματινή σου μπύρα!

ΠΑΡΑΛΊΑ ΨΆΘΑΣ, ΨΆΘΑ Τ.: 2296 05 2179 FB: ΤΟ ΛΙΜΑΝΆΚΙ ΤΗΣ ΨΆΘΑΣ IG: to_limanaki_ths_psathas

ένα site που δεν βομβαρδίζει

[

ΣΕΡΦΆΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ

]

STREET ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΑΣ

SURF

www.ipolizei.gr H ΠΟΛΗ ZEI

στάση: Κ ΟΡΙΝΘ Ο Σ

Café Delmar All day food bar

A L L W E S EE IS T H E SEA Το απαραίτητο κατάλυμα του καλοκαιριού είναι ένα όμορφο μαγαζί δίπλα στη θάλασσα στο οποίο να μπορείς να περάσεις όλη την μέρα σου. Ο λόγος για το Delmar, όπου μπορείς να απολαύσεις από τις 8 το πρωί τις free ξαπλώστρες του εκεί που σκάει το κύμα και να συνοδεύσεις το μπάνιο σου με καφέ, πρωινό και brunch, παγωτό και γλυκά. Στο μεσημεριανό ή απογευματινό σου διάλειμμα από τον ήλιο, σίγουρα θα λιγουρευτείς κάποιο από τα υπόλοιπα πιάτα του καταλόγου για να μπορέσεις να συνεχίσεις ακάθεκτος τις απογευματινές σου βουτιές. Όταν έρθει η νύχτα, το βραδινό μενού σε συνδυασμό με τα cocktails, θα κλείσει με τον πιο νόστιμο τρόπο την μέρα σου. Πάρε λοιπόν την πετσέτα και το αντηλιακό σου και άσε την lounge ατμόσφαιρα, τις όμορφες μουσικές επιλογές και τη φύση να κάνουν τη δουλειά τους!

ΜΕΓ. ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ & ΓΕΩΡΓΊΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΈΟΥ, ΠΑΡΑΛΊΑ ΚΑΛΆΜΙΑ, ΚΌΡΙΝΘΟΣ Τ.: 2741 073969 // FB: CAFÉ DELMAR // IG: CAFEDELMARBAR

στάση: ΡΑΦ Η ΝΑ

Μπάρμπα Βάγγος ΣΑΝ ΤΌΤΕ. . . Τ Ο Σ Ο Υ Β ΛΆ ΚΙ ΤΥΛΙΓΜ ΈΝΟ ΜΕ Τ Η Ν ΙΣ Τ Ο ΡΊ Α ΜΙΑ Σ ΖΩ ΉΣ . . . Θα μιλήσουμε και για την ποιότητα του φαγητού. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σημείο γεύσης που ενώ έχει ανοίξει εδώ και ελάχιστο καιρό έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στο είδος του με την ταυτότητά του, με την σημασία που δείχνουν οι άνθρωποί του στη λεπτομέρεια. Είτε πρόκειται για την διακόσμηση, τα πάντα φρέσκα λουλούδια, την σκεπή, τους καταλόγους είτε τις γεμάτες ιστορία αφίσες του. Και κάνεις την πολύ απλή σκέψη. Εάν υπάρχει τέτοιο μεράκι σε όλα, είναι δυνατόν να μην υπάρχει και στο φαγητό; Με βάρος στην υγιεινή διατροφή και στην ποιότητα, «όπως ακριβώς θα θέλαμε να τρώνε και τα παιδιά μας» μας λέει η Μελίνα, το οποίο διαπιστώνεις και μόνος σου μόλις δοκιμάσεις τα πάντα φρέσκα (έτσι και αλλιώς δεν περισσεύει τίποτα αργά το βράδυ...) και καλοψημένα εδέσματα.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΛΑΣΤΉΡΑ ΡΑΦΉΝΑ, ΡΑΦΉΝΑ T.: 2294 029129 FB.: ΜΠΆΡΜΠΑ ΒΆΓΓΟΣ

Μύρισε...

Μια πανδαισία εται και ακούγεται. ρίζ μυ ι κα ι τα ύε γε ι κα έπεται και πιάνεται λη μια χρονιά, ίρι είναι εδώ για άλ Το καλοκαίρι και βλ κα λο κα το ι ότ ν ιού οειδοπο ι, μπαίνει αισθήσεις, που σε πρ χίζει να αχνοφαίνετα Αρ ς. χαράς για τις πέντε ρε ού οτ σκ ές λλ ς και τις πο ό τις πολλές δουλειέ «Είμαι εδώ». Ή, να σε σταματήσει απ μάδια που φωνάζουν ση τα α όλ ε αμ ώσ τρ λά, κι εμείς συγκεν λες στιγμές, όπου σιγά-σιγά για τα κα μίσουν μικρές ή μεγά θυ ς σα θα τω κά ρα πα λοκαίρι!».Κι όλα τα ά. ΤΗΣ ΆΝΤΑΣ ΚΟΥΓΙΆ αλλιώς, «μύρισε κα ες μία-μία ξεχωριστ ήμ μν υν ύο λε οχ αμ αν νδυάζονται ή όλες οι μυρωδιές συ

Αυτή η πράσινη μπάλα με την κατακόκκινη καρδιά, μυρίζει από χιλιόμετρα. Οι λαϊκές γεμίζουν, οι γειτονιές κατακλύζονται από ντουντούκες που φωνάζουν: «Είναι μέλι είναι μέλι, το καρπούζι του Βαγγέλη». Σε κάθε γωνιά —ακόμη και στην Πατησίων— θα βρεις αγροτικά που πουλούν καρπούζια. Τραγανιστό, γλυκό, δροσερό, κάθε καλοκαιρινό απόγευμα ντύνεται με τη μυρωδιά του φρούτου και τα ψυγεία ανανεώνονται τακτικά μέχρι να μπει ο Σεπτέμβριος. Φυσικά, στην παραλία, το αγαπημένο, δροσιστικό, «μίνι» αλκοολούχο είναι το breezer καρπούζι, ενώ οι κανάτες με τα πολλά καλαμάκια το έχουν ως απαραίτητο συστατικό. Όπως και να το κάνουμε, το καρπούζι είναι σήμα κατατεθέν. Ακόμη και σε αντιηλιακό έχει μπει η μυρωδιά.

«Κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί», λέει το γνωστό άσμα και, μόνο από αυτόν το στίχο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι το τραγούδι μιλάει για καλοκαιρινή βραδιά. Όταν ανθίζει το γιασεμί και η μυρωδιά του κατακλύζει σοκάκια στα νησιά και δρομάκια στην ύπαιθρο, ξέρεις ότι το καλοκαίρι είναι εδώ. Μέχρι και ο Αύγουστος, δεν σε ειδοποιεί ότι έρχεται ημερολογιακά αλλά επειδή τα γιασεμιά μυρίζουν πιο έντονα. Όμως, αυτός ο συνδυασμός γιασεμί-καλοκαίρι γίνεται πιο έντονος σε ένα και μόνο μέρος: το θερινό σινεμά. Ανακατεμένο με τη μυρωδιά βουτυρένιου ποπ-κορν, το γιασεμί στο σινεμά είναι κλασική παρέα στην ταινία. Αν δεν υπάρχει, κάτι σου λείπει. Αλλά δε νομίζω να έχω επισκεφθεί θερινό που να μην έχει στον κήπο του το λουλούδι του καλοκαιριού. Ιδανικό τρίπτυχο για θερινό εκεί περί τα τέλη Ιουνίου; Καλή παρέα, Καζαμπλάνκα στην οθόνη και γιασεμί… στη μύτη.

Από μικρά είχαμε τους γονείς μας να μας κυνηγούν με εκείνο το χαρακτηριστικό μπουκαλάκι. Φυσικά, δεν ήταν σπρέι στην παιδική ηλικία, αλλά μεγάλο μπουκάλι με μπόλικο γαλάκτωμα που απλωνόταν με περίσσια υπερβολή πάνω μας και αντί να μαυρίσουμε, μέναμε πιο άσπροι από ποτέ. Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά, όμως, σε ποιον δεν άρεσε; Φρέσκια, με άρωμα συγκεκριμένο, αυτό που το γαλάκτωμα έρχεται σε επαφή με την αλμύρα και το ζεστό δέρμα και κάνουν έναν συνδυασμό απόλυτα καλοκαιρινό. Στη δική μου μνήμη, όταν σκέφτομαι αντιηλιακό, μου έρχεται αυτόματα η μυρωδιά καρότου. Πώς αλλιώς; Ήταν της μόδας από τη μέρα που τα αντιηλιακά άρχισαν να πουλιούνται στα ράφια των σούπερ μάρκετ και μέχρι σήμερα θέλω αυτό να αγοράζω. Λένε, μάλιστα, ότι το καρότο απελευθερώνει ακόμη περισσότερη μελανίνη — και μάλλον είναι αλήθεια!

Γενικά, όταν σου έρχεται η μυρωδιά τηγανητού, ξέρεις ότι είναι καλοκαίρι. Καλαμαράκι, μαρίδα, πατάτες τηγανητές, κολοκυθοκεφτέδες ή κεφτεδάκια, κλασικά είναι τα must κάθε τραπεζιού, μετά από ολοήμερες βουτιές. Τα αγαπημένα μας μεζεδάκια μυρίζουν καλοκαίρι! Και σε χορταίνουν και με το παραπάνω. Πόσες βραδιές θυμόμαστε, με τα μαγιό, να συγκεντρωνόμαστε γύρω από ένα τραπέζι –οικογενειακό ή σε μαγαζί έξω– και οι τηγανιές να έρχονται βουνό. Μαζί με τζατζίκι ή τυροκαυτερή για να «γλιστράει», τα πιρούνια παίρνουν φωτιά και σταματάς μόνο όταν σου κόβεται η ανάσα — και αν.

Το απόλυτα κα

λοκαιρινό ελλη νικό απόσταγμ α. Με ή χωρίς γλ γεύματα μετά τη υκάνισο, συνοδε θάλασσα, για να ύει τα πλούσια ευχαριστηθούν όλες οι αισθήσ ανοίγει το καπά εις. Συντροφιά κι, λες και όλο με μεζέ, όταν το ελληνικό κα λοκαίρι μπαίνε βα, και γέλια κα ι μέσα σου. Τσου ι χαρές, πολλές γκρίσματα και φορές και κλάμ εβίατα και γκρίνιες ούζο, σκέτο, με έχ ου ν γεννηθεί από νερό ή με πάγο ένα ποτήρι . Και καλό είνα ι αυτό. Η ζωή έχ ει από όλα. Το έχει μόνο ένα. θέ Αλλά μια ποικιλ μα είναι να μην ία. Σαν το τραπ έζι που λέγαμε προηγουμένως .

Ναι, η πρώτη μυρωδιά είναι το φιδάκι ή ο ελληνικός καφές σε αλουμινόχαρτο που καίγονται νύχτες και νύχτες, μπορεί και μέχρι το πρωί. Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, αλλά τα κουνούπια πρέπει να εξολοθρευθούν, καθώς, εκτός από εμάς, και αυτά κάνουν πάρτυ το καλοκαίρι. Ανακατεύεται με όλες τις παραπάνω μυρωδιές τις περισσότερες φορές, οπότε φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις και συνειρμούς. Χειρότερη μυρωδιά είναι αυτή του αντικουνουπικού

Η θάλασσα το καλοκαίρι μυρίζει αλλιώς. Λες και ο καυτός ήλιος της αλλάζει την όψη και καθετί που την χαρακτηρίζει. Η άνοδος στην επιφάνεια μετά την πρώτη βουτιά φέρνει στη μύτη μια συγκεκριμένη μυρωδιά που δύσκολα περιγράφεται: ένας συνδυασμός ζέστης που έχει κάψει κάθε γωνιά της γης με την κρύα αλμύρα της θάλασσας. Κι όταν είσαι έξω και χαζεύεις τη θέα, η αλμύρα έρχεται άμεσα και φτάνει μέχρι βαθιά μέσα σου. Ειδική μυρωδιά έχουν τα μικρά λιμανάκια. Ανάλογα με την κατεύθυνση του ανέμου, η μυρωδιά μπορεί να είναι δυσάρεστη ή ευχάριστη. Σε κάθε περίπτωση, σου ανοίγει την όρεξη για ψαράκι και ουζάκι πλάι στο κύμα.

που ψεκάζουμε στο δέρμα μας. Αυτό δεν αντέχεται, σου έρχεται ζάλη. Αλλά και πάλι, όταν πέφτεις για ύπνο και σου έρχεται στη μύτη το αντικουνουπικό, κατά έναν μαγικό τρόπο, πέφτεις για ύπνο ήρεμος. Να είναι η βαριά μυρωδιά; Η ησυχία από το βουητό των πετούμενων; Όπως και να έχει, άσχημη, βαριά ή έντονη, φτάνει να γίνεται χαλαρωτική.

Όταν βρέχει το καλοκαίρι και οι στάλες έρχονται σε επαφή με το χώμα, η μυρωδιά είναι πολύ συγκεκριμένη. Διαφέρει από αυτήν του φθινοπώρου, που ανακατεύεται με κιτρινισμένα φύλλα, ακόμη πιο πολύ διαφέρει από αυτήν του χειμώνα, που νομίζω δεν έχει καμία μυρωδιά. Η καλοκαιρινή είναι άλλο πράγμα. Μουντός ουρανός με αίσθηση ζέστης σε κάνει να θέλεις να χορέψεις στη βροχή και να απολαύσεις όλες τις μυρωδιές της φύσης που γίνονται εντονότερες. Δεν σε πειράζει και πολύ, καθώς μάλλον όλη μέρα είσαι στη θάλασσα. Όπως και να ‘χει, το καλοκαίρι απαιτεί να μην είσαι comme il faut. Κι αν γίνεις λούτσα από τη βροχή, δεν σε πειράζει και τόσο. Όλα καλά!

Αυτή η μυρωδιά για μένα είναι η πιο χαρακτηριστική. Όταν ανοίγεις το αμάξι, αφού το έχεις παρκάρει κάπου με ήλιο, και σου έρχεται ένα σύννεφο ζέστης ανακατεμένο με μυρωδιά βενζίνης και απλά... ψημένου αυτοκινήτου, ξέρεις ότι η θερμοκρασία ανέβηκε, άρα η εποχή άλλαξε. Ανοίγεις και τις τέσσερις πόρτες να πάρει αέρα, να μπορείς να πιάσεις το τιμόνι μην τσουρουφλιστείς και σε πιάνει λαχάνιασμα μέχρι να ανοίξεις το air condition. Όχι ωραία, αλλά χαρακτηριστική καλοκαιρινή στιγμή, που συμβαίνει και στην πόλη και στην ύπαιθρο.

« H Π ΟΛ Η Ζ Ε Ι » ΠΑΕΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΠΟΙΟΊ ΣΕΛΈΜΠΡΙΤΙΣ; ΕΔΏ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΊ ΆΝΘΡΩΠΟΙ. ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΎΣ ΜΑΣ, ΛΟΙΠΌΝ, ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΈΦΤΕΙ ΤΟ ΦΩΣ. ΣΤΟΥΣ ΓΡΑΦΊΣΤΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΝΟΜΕΊΣ, ΤΟΥΣ ΠΩΛΗΤΈΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΟΓΡΆΦΟΥΣ. ΌΛΟΙ ΑΥΤΟΊ ΕΊΝΑΙ Η ΠΌΛΗ ΖΕΙ! ΌΛΑ ΘΑ ΠΆΝΕ ΚΑΛΆ! ΧΡΎΣΑΝΘΟΣ ΞΆΝΘΗΣ

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΣΟΥΛHΘΡΑ Δεν έχω καταλήξει στο αν αγαπώ το καλοκαίρι. Από παιδί λάτρευα τη θάλασσα, τα παιχνίδια από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα κοντομάνικα, τα παγωτά, το νερό που πίναμε από το λάστιχο του μπαλκονιού, ξεχνώντας πάντα την καυτή πρώτη γουλιά! Πάντα όμως, κάπου υπόβοσκε ένα άγχος και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Η αγωνία του να «ρουφήξω» τις στιγμές, πριν να έρθει ξανά το φθινόπωρο και, η λαθεμένη τελικά, πεποίθηση ότι τα δικά μου καλοκαίρια έχουν να ζηλέψουν από αυτά των φίλων που κάναν διακοπές στα νησιά με τις οικογένειές τους.

ΈΝΑΣ ΑΙΏΝΑΣ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ Τα καλοκαίρια έχουν γεύση σύκο και κομμένη ντομάτα απ′ το μποστάνι. Μπάνιο κάθε μέρα δώδεκα με δύο, διάλειμμα για φαΐ και ξεκούραση και μετά πάλι μπάνιο απ' τις έξι μέχρι να δούμε το καράβι να περνάει απ’ τους Παξούς... «Τότε βγαίνουμε απ′ τη θάλασσα γιατί έρχεται το κύμα». Μάσκες, αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα και μακροβούτια στα βαθιά. Πόνος στ′ αυτιά από την πίεση αλλά τα κοχύλια –ΠΑΝΤΑ– η καλύτερη ανταμοιβή. Τα βράχια, οι συκιές και ο πηλός, η παιδική μας χαρά. Τα αυλάκια στο κτήμα, ο κρυφός μας λαβύρινθος. Η φαντασία μας το κυριότερο αξεσουάρ για παιχνίδι. Τα καλοκαίρια είναι το ντουζ με το λάστιχο που φέρνει νερό απ την πηγή. Κρυφτό και σκανδαλιές στην ταβέρνα. Φως από το λουξ και πόδια γεμάτα τσιμπήματα κουνουπιών. Η μυρωδιά της φωτιάς που ανάβει το σούρουπο και του κεριού σιτρονέλας που καίει. Όργανα και γλέντια και ύπνος στην αιώρα, μέχρι τη μεταφορά στο τροχόσπιτο. Οικογένεια και φίλοι και ξένοι σ′ ένα τραπέζι. Τα καλοκαίρια είναι τα τζιτζίκια και τα τριζόνια και η αλεπού που ξεπροβάλει τις νύχτες από το δάσος. Τα δελφίνια στα ανοιχτά και η σμέρνα που μας τρομάζει στα ρηχά. Τα πορτοκαλί ηλιοβασιλέματα και ο σκοτεινός ουρανός με τα αμέτρητα αστέρια και τους αστερισμούς. Το παλιό ράδιο που παίζει πάντα Δεύτερο. Τα καλοκαίρια μοιάζουν σε κάθε αρχή τους πως δεν θα έχουν τέλος. Τα καλοκαίρια, μας επιστρέφεται η παιδική μας ηλικία και για λίγο είμαστε ανέμελοι, όπως όταν ήμασταν μικροί. Τα καλοκαίρια είναι ένας τόπος, ένας συγκεκριμένος προορισμός. Ακόμα και όταν βρίσκομαι μακριά του.

ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΛΙΟΥ

Η φωτογραφία αυτή έρχεται από το 1993 κι ένα από τα «αιώνια» καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων στη Ναύπακτο. Αν και έχω καλή σχέση με τη μνήμη, δεν μπορώ με σιγουριά να συνδέσω τις αναμνήσεις μου με τη συγκεκριμένη χρονιά. Λογικά, όμως, ήταν κι αυτό ένα καλοκαίρι με αμέτρητα μπάνια, αγνοώντας την ύπαρξη του αντηλιακού, ατέλειωτες ώρες στο καφενείο των γονιών, αρκετή τηλεόραση και χαρτζιλίκια κατατεθειμένα εξ ολοκλήρου σε playmobil και κούτες από κόμικς — τα οποία ακόμα φυλάω σαν κόρη οφθαλμού. Ο αγαπημένος μου Θανάσης Παπακωνσταντίνου (αυτός κι αν συνδέεται με αμέτρητες, μεταγενέστερες, καλοκαιρινές μου αναμνήσεις) έχει πει πως η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας είναι το πιο αβάσταχτα ωραίο συναίσθημα, γιατί είναι κάτι που δε θα ξανάρθει ποτέ. Ο ερχομός του κάθε καλοκαιριού, λοιπόν, για εμένα, είναι μια ασταμάτητη πάλη του μέσα μου δειλού παιδιού να αφεθεί ολοκληρωτικά στη μαγεία, την τρέλα και την εξωστρέφεια αυτής της εποχής. Μου δημιουργεί την αίσθηση πως «κατεβαίνω» πάντα, μια ατέλειωτη τσουλήθρα, αρκετά μεγαλύτερη απ’ αυτή της φωτογραφίας, που δεν καταλήγει πουθενά! Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό να είναι κι ένα από τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω ακόμα παιδί. Πως το καλύτερο καλοκαίρι είναι πάντα το επόμενο, που θα έλεγε κι ένας φίλος. Ίσως πρέπει επιτέλους να πάρω απόφαση ότι, κατά βάθος, αγαπώ αυτή την εποχή.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ

ΚΥΚΛΆΔΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΎΝΙΑ Σίφνος 1997, δηλαδή 8 χρονών. Από τις πρώτες Κυκλάδες που επισκέφθηκα ή μάλλον από τις πρώτες Κυκλάδες που θυμάμαι να επισκέπτομαι. Περιοχή διαμονής: Χρυσοπηγή. Η πιο ωραία μεριά του Αιγαίου με την ατέλειωτη θέα και το χαρακτηριστικό εκκλησάκι. Όμως, οι δύο πιο έντονες μνήμες που μου έχουν μείνει δεν έχουν να κάνουν με το μέρος. α) Θυμάμαι ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από μένα (γύρω στα 12-13) μου έμαθε να ζωγραφίζω πέτρες, να κάνω βουτιές χωρίς να φοβάμαι και ποια είναι τα ονόματα των αστεριών. Ξέρετε, στις Κυκλάδες, τα αστέρια δεν κρύβονται πίσω από σύννεφα, τσιμέντα και καυσαέριο, οπότε ο ουρανός είναι σαν χάρτης. Και όπως μαθαίνεις να κινείσαι σε μια πόλη, έτσι μαθαίνεις να κινείσαι κι ανάμεσα στα άστρα. Το παιδί τον έλεγαν Παύλο και δεν τον ξαναείδα ποτέ. β) Ο μπαμπάς μου είχε επιτέλους χρόνο να με μάθει τάβλι. Εμμονικά παίζαμε από το πρωί με τον καφέ του, στη θάλασσα όλη μέρα, το απόγευμα μετά το μπάνιο. Μόνο για φαγητό σταματούσαμε ή αν γκρίνιαζε η αδερφή μου. Το αποτέλεσμα, φυσικά, είναι ότι μέχρι σήμερα στο τάβλι είμαι καθηγήτρια — και όποιον και να ρωτήσετε θα σας το επιβεβαιώσει.

ΆΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ

ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΕΣ ΑΠΌ ΤΗ ΓΑΎΔΟ

ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΖΩΡΤΣΟΥ

Σκηνή, καβάτζα, σκορπιοί, γυμνή, κατσίκες να μας τρώνε τις ψάθες, κατσικάκι τσιγαριαστό της Σούλας, άμμος, πολλή άμμος, καρτοτηλέφωνο, χελώνα, πηγάδι, λιωμένα παγωτά, πλοίο-παντόφλα, Δέσποινα, Μanu Chao, θαμμένα κουζινικά, ξυπόλητη, χορός, μπάνιο με μπουκάλια, αστέρια, παιχνίδια με τους σκατομπάμπουρες, ένα φιδάκι μέσα σε πλαστικό μπουκάλι, αμμόλοφοι, Άρτεμις, Σέλινο, φωτιά, σαλπιγκάβουρες, παρεό, τέντες στην παραλία, κέδροι, πολλοί κέδροι, ζαχαρούχο γάλα, φεγγάρι αντί για φακό, θυμαρορίγανη, πατημασιές πουλιών στην άμμο, αιώρα, ένα τεράστιο κοχύλι που επέστρεψε στη θάλασσα. Εγώ τα καλοκαίρια μου, μεγάλωσα στη Γαύδο. Μ’ αρέσει που μεγάλωσα, αλλά δεν μ’ αρέσει που δεν πάω πια στη Γαύδο.

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΉΜΑΣΤΑΝ ΧΑΡΟΎΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΛΊΓΟ

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΕΊΝΑΙ ΣΤΑ ΑΠΛΆ ΤΗΣ ΖΩΉΣ! Κέρκυρα. Κάμποσα ξέγνοιαστα καλοκαίρια πριν. Τρικάβαλο στον Μάρκο και βόλτα με καμάρι. Κατακόκκινη φέτα καρπουζιού στα χέρια και απόλαυση στα πετρόχτιστα σκαλιά, μπροστά από τον ανθισμένο -και πάντα με αγάπη φροντισμένο- κήπο της γιαγιάς. Ρίγανη, θρούμπι, δυόσμος κι ένα σωρό ακόμα αρωματικά δώρα της φύσης, να μη χορταίνεις να μυρίζεις. «Πάμε να μαζέψουμε σύκα, νόσπολες (μούσμουλα) και σκάμνα (μούρα);». Ήχοι καλοκαιριού να σε γλυκονανουρίζουν. Τζιτζίκια τα μεσημέρια, γκιώνηδες και τριζόνια τις νύχτες. Διάσπαρτες πυγολαμπίδες να αναβοσβήνουν στο σκοτάδι. Απόγευμα και ραντεβού στην πλατεία. Κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό, λάστιχο, ανέκδοτα, παγωτά, κιθάρες και τραγούδι. «Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ». Εκδρομή στο σπιτάκι στον κάμπο, δίπλα από τη λιμνοθάλασσα Κορισσίων. Μια ξύλινη σανίδα, λίγο σκοινί, κι έτοιμη η κούνια στο δέντρο! Καταγής, ξεσπόρισμα κουτσούνας (καλαμποκιού) με το τσιόκαλο. Μαγείρεμα έξω, στην πυροστιά, και από πάνω αμέτρητα αστέρια να λαμπυρίζουν ρυθμικά. Το φεγγάρι ολόγιωμο να φωτίζει τα γαλήνια νερά και την ασημένια άμμο. Νηνεμία μέσα κι έξω. Να ακόμα ένα όμορφο κοχύλι, «κοίτα!». Πόσα και πόσα ακόμη... Τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, το Καλοκαίρι δεν είναι μόνο η πιο ζεστή εποχή του χρόνου. Είναι και όλες εκείνες οι ωραίες παιδικές αναμνήσεις που χαράχτηκαν γλυκά στον νου. Είναι και οι ανέμελες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Στο χέρι μας είναι, εμείς θα τις φτιάξουμε!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν τότε… Όχι και πολύ παλιά, 30 με 35 χρόνια πίσω, τέτοιες μέρες, μέρες Ιούνη δηλαδή, ήταν αυτές που περίμενα όλο τον χρόνο… Ήταν οι μέρες που η σχολική χρονιά τελείωνε και ξεκίναγε το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μου… ΚΤΕΛ Λευκάδας, παράδοση σε οδηγό από γονείς. Κάθισμα στη διπλανή θέση του οδηγού, χωρίς καθόλου να με ενοχλεί ο καπνός του τσιγάρου του, γουόκμαν στα αυτιά –άη οφ δε τάγκερ– και σε 5 ώρες η όψη του Κάστρου στην είσοδο του νησιού σηματοδοτούσε την έναρξη της «ελευθερίας», της ξεγνοιασιάς και των ατελείωτων ωρών παιχνιδιού με τους φίλους μου… Ήταν τότε που η μπάλα που κρατούσα στην αγκαλιά μου ήταν το πολυτιμότερο δώρο, ο μεγαλύτερος έρωτας, η καλύτερή μου φίλη, ερωμένη, αγαπητικιά… Ήταν τότε, που οι βόλτες με το ποδήλατο, οι εξερευνήσεις στα σοκάκια του νησιού, τα πρώτα μπάνια με τους φίλους μου, οι ανέμελες καθημερινές στιγμές μας με κάνουν να επιζητώ με τον ίδιο πόθο να ξαναβρεθώ εκεί — στο τότε σίγουρα, αλλά και στο τώρα. Ήταν τότε που κάναμε μπάνιο με το λάστιχο στο «στενό», τότε που τρώγαμε σ’ ένα τραπέζι 10-15 άτομα, τότε που ξαπλώναμε στρωματσάδα το μεσημέρι με ανοιχτές πόρτες για να κάνει «ρεύμα», ελλείψει a/c, τότε που περιμέναμε να πάρουμε παγωτό χωνάκι το απόγευμα, να γυρίσουμε με αίματα στα γόνατα από το παιχνίδι, να φάμε «ριγανάδα» στη γιαγιά, να πάμε θερινό σινεμά ή να μαζευτούμε σε κάποιο σπίτι με έγχρωμη TV να δούμε τον Μαραντόνα να τους «περνάει» όλους και μετά να κάτσουμε σε κάποια γειτονιά όλοι μαζί, όλοι ίδιοι, όλοι ίσοι, χωρίς έγνοιες, χωρίς προβλήματα, μέχρι να μας διώξει η «περίεργη» της γειτονιάς ή η φωνή κάποιας μάνας. Ήταν τότε, που τα είχαμε όλα, που τους είχαμε όλους, που ήμασταν χαρούμενοι με το λίγο, με το μικρό, με το αληθινό, που είναι δύσκολο να το έχουμε πια… Ήταν τότε, που γίναμε αυτοί που είμαστε, αυτοί που για πάντα θα θυμούνται αυτά τα καλοκαίρια με ένα χαμόγελο και πολλά δάκρυα. Καλό καλοκαίρι!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑϊΔΗΣ

ΧΊΛΙΑ ΚΑΙ ΔΎΟ... ΒΌΤΣΑΛΑ!

ΜΆΘΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΚΟΛΎΜΠΙ! Καλαμάτα 1997, μια υπέροχη πόλη, γενέτειρα του πατέρα μου, με φιλοξενούσε πολύ συχνά τα παιδικά και εφηβικά μου καλοκαίρια. Το συγκεκριμένο καλοκαίρι, αποφασισμένοι οι γονείς μου να με μάθουν επιτέλους να κολυμπάω χωρίς κουλούρα και μπρατσάκια, έριξαν τραγελαφικούς καυγάδες για το ποιoς είναι πιο ικανός να το καταφέρει. Γυρνάγαμε από τη θάλασσα άπραγοι κάθε μέρα. «Δεν θα μάθει ποτέ το παιδί κολύμπι», έλεγαν και οι δυο απελπισμένοι. Πίστευαν πως ήμουν ανεπίδεκτη μαθήσεως. Μια μέρα, η θεία μου η Μαργαρίτα, αδερφή του πατέρα μου και γυμνάστρια, ήρθε μαζί μας. Με τις κατάλληλες τεχνικές και μέσα σε 10(!) λεπτά, με έμαθε πως να επιπλέω χωρίς βοήθημα. «Μαμά, Μπαμπά, κολυμπάω!», φώναζα. Αυτοί δεν με πίστευαν. «Έλα έξω να βάλεις την κουλούρα και άσε τα ψέματα», έλεγε η μάνα μου. Η θεία μου γελούσε. Τελικά μπήκαν οι γονείς μου μέσα και με πήγαν στα άπατα για να διαπιστώσουν αν λέω αλήθεια. Προς μεγάλη τους έκπληξη, κατάλαβαν πως η θεία μου η Μαργαρίτα, μέσα σε ελάχιστη ώρα, κατάφερε να πετύχει αυτό που και οι δυο τους δεν είχαν καταφέρει εδώ και δυο χρόνια! Και έτσι άρχισα να απολαμβάνω εντελώς διαφορετικά τη θάλασσα, που παραμένει μια από τις μεγαλύτερες αγάπες μου...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΡΟΥΝΤΖΟΥΝΗ

Οι παιδικές καλοκαιρινές μου διακοπές είχαν πάντα λίγη Εύβοια μέσα τους. Δεν ήταν λόγω της καταγωγής του παππού ή της γιαγιάς, ήταν η λόξα του μπαμπά που μας οδηγούσε κάθε χρόνο και σ’ ένα διαφορετικό μέρος της βόρειας συνήθως Εύβοιας: Ροβιές, Πευκί, Λίμνη και πάει λέγοντας… Κρυστάλλινα νερά και χρωματιστά βότσαλα ήταν οι διακοπές μας. Ιούλιος του 1997, κι εγώ “παλεύω” να γεμίσω βότσαλα το κουβαδάκι μου, να το μεταφέρω μέχρι την ξαπλώστρα στα πόδια της μαμάς για να της δείξω το κατόρθωμά μου, τις χρωματιστές και με τέλειο τρόπο λείες πετρούλες που τόσο σχολαστικά διάλεξα για να προσθέσω στη συλλογή μας. Έπειτα, να τις αραδιάσω όλες στα πόδια της και μετά πίσω στην ακρογιαλιά και πάλι απ’ την αρχή. Και μετά, βουτιές στη θάλασσα με την αδερφή μου, πάντα φορώντας τα μωβ λαστιχένια παπουτσάκια μας, για να μην πληγιάζουν τα πόδια μας από τις πέτρες, και κολύμπι μέχρι να μουλιάσουν οι παλάμες μας και ν’ ακούσουμε τις φωνές της μαμάς. Έτσι, απλά και ανέμελα κυλούσαν οι διακοπές το καλοκαίρι, για να πάρουν τη θέση τους τον χειμώνα οι αναμνήσεις μαζί με μερικά ξεχασμένα βότσαλα που ταξίδεψαν μαζί μας τον δρόμο της επιστροφής και κατέληξαν σε κάποια γωνιά του σπιτιού στο κέντρο της Αθήνας.

ΣΟΦΙΑ ΑΡΓΥΡΗ

ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΑΚΙΚΟ & ΑΛΗΤΕΙΑ! ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 1985 Διακοπές στη Ζάκυνθο και ίσως να είναι οι πρώτες διακοπές που θυμάμαι τον εαυτό μου από τότε που γεννήθηκα. Δεν λέω πόσο χρονών ήμουν, για να μην αποκαλύψω πόσο μεσήλικας είμαι... Θυμάμαι ολοήμερα στην παραλία, με μυρωδιές που θυμίζουν καλοκαίρι! Τότε τα αντηλιακά που έβαζαν οι μεγάλοι είχαν μια μυρωδιά που μύριζε σε όλα τα αξεσουάρ του μπάνιου με το ίδιο άρωμα! Μπρατσακια, κουβαδακια και όλα τα συναφή πίσω στο αμάξι και βουρ στη θαλλασα! Τα βράδια θυμάμαι στο σπίτι που είχαμε νοικιάσει, καθόμασταν στην αυλή με τον αδερφό μου τον Θανάση και παίζαμε με τα έντομα που βρίσκαμε, από τριζόνια και σαμιαμιδια μέχρι βατραχάκια. Φυσικά δεν τα βασανιζαμε, γιατί τα ψιλοφοβομασταν.. Εκτός από ένα βράδυ που θυμάμαι, ο αδερφός μου, σαν μεγαλύτερος, έκοψε την ουρά από ένα σαμιαμιδι και πρώτη φορά στη ζωή μου αντίκρισα την ουρά να κουνιέται μόνη της... Έπαθα ένα σοκ τότε, γιατι δεν μπορούσα να διανοηθώ πως γίνεται, αφού ακόμα δεν είχα πάει σχολείο, ώστε να μάθω για τις ιδιαιτεροτητες των ερπετών... Θυμάμαι τα σουβλάκια που τρώγαμε όταν πηγαίναμε βόλτα στη Ζάκυνθο τα βράδια με τους γονείς μου και δεν θα ξεχάσω ότι ήμουν συνέχεια στους ώμους του πατέρα μου στους περίπατους, γιατί με έκοβαν τα «απαίσια» πέδιλα που μου φόραγε η μάνα μου και γκρίνιαζα συνέχεια (ωραία προβλήματα)! Από αυτές τις διακοπές δεν θα ξεχάσω, επίσης, τα πεντανόστιμα καρπούζια που τρώγαμε κάθε μέρα και μάλιστα μου έχει μείνει χαραγμένο ένα απόγευμα που, καθώς βυθιζομουν στη νιρβάνα του καρπουζιού, «τσακ!», με τσιμπάει μια μέλισσα στο ποδαράκι μου! Τότε, για κάποιο λόγο που ακόμα δεν ξέρω, μας έβαζαν ένα μεταλλικό κομμάτι πάνω στο τσίμπημα. Πάνω στις τσιριδες μου, λοιπόν, ο πατέρας μου βουτάει ένα μαχαίρι 20 πόντους και μου λέει, «δεν είναι τίποτα, δώσε μου το πόδι σου». Εγώ νόμιζα ότι θα μου κόψει το πόδι εκεί που με τσίμπησε, με αποτέλεσμα να μας ακούσει όλο το νησί από τα κλάματα! Υπερβολικές οι χαρές υπερβολικοί και οι φόβοι εκείνα τα χρόνια... Παρ′όλα αυτά δεν τα αλλάζω με τίποτα, γιατί εκείνες οι εποχές ήταν αθώες, από όλες τις απόψεις, και η ανεμελιά ήταν ο παράδεισός μας! Εύχομαι να μπορεί ο κόσμος να ζει και να νιώθει ελεύθερος, γιατί οι φοβίες και η χειραγώγηση, που δεν υπήρχαν σε τέτοιο βαθμό τότε, σε κάνουν να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είσαι ελεύθερος αλλά δεν είσαι... Καλό καλοκαίρι με ελεύθερη σκέψη και λιγότερο φόβο σε όλο τον κόσμο!

ΣΠΥΡΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Το καλοκαιράκι, από παιδάκι, είχα μια ανεμελιά και ένα βασανάκι. Η ανεμελιά είναι το φραουλένιο μου ποδηλατάκι, τα μπρατσάκια, οι τυροκροκέτες στο ταβερνάκι και ξεμαλλιασμένες barbie που βουτούσαν στο νεροχύτη και στη μπανιέρα, πολλά βραχιόλια και τα σκουλαρίκια! Το βασανάκι είναι «οι χαρούμενες διακοπές» (βιβλίο για να μη ξεχάσεις την άλφαβήτα και το 1+1), καμία διάθεση για διάβασμα το καλοκαίρι, ο μεσημεριανός ύπνος που μόνο οι μεγάλοι επιθυμούσαν κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ότι κοιμόμαστε… Όλα «τα πρώτα» που πρέπει να μάθουμε έρχονται το καλοκαίρι, κόβεις την πιπίλα, κόβεις τα μπρατσάκια και ξεκινάς τα παγωτάκια. Αργότερα, έφηβη πια, πρώτα φιλιά, πρώτη μπίρα, πρώτα τσιγάρα, πρώτα ξενύχτια… Πότε έτρωγα την μπάλα στο κεφάλι από το αγόρι που μ’ αρέσει, πότε τραγούδαγα Βικτώρια Χαλκίτη και Σοφία Αρβανίτη, πότε έκλεισε το ταβερνάκι, πότε παράτησα το ποδήλατο, πότε το ένα, πότε το άλλο. Άλλα το χωριό είναι πάντα εκεί κι όλα όσα θυμίζουν παιδική ηλικία παραμένουν και έρχονται στην επιφάνεια ξανά το καλοκαίρι!

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΒΗΚΟΥ

Συνέντευξη: Άντα Κουγιά

ΜΑΡΊΑ ΠΑΠΑΕΥΣΤΑΘΊΟΥ Δημιουργίες με έμπνευση…

την Τζαμάικα

Η Μαρία Παπαευσταθίου είναι η δημιουργός του εξωφύλλου μας. Για εμάς, ήταν η ευκαιρία να την γνωρίσουμε. Σπούδασε γραφιστική και από τότε βρίσκεται σε μία συνεχή έρευνα και κίνηση για να εξελίξει το έργο της και να αξιοποιεί τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός της. Στο ενεργητικό της έχει πια πολλές δουλειές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Τα έντονα χρώματά της τραβούν το βλέμμα, φτιάχνουν τη διάθεση και σε προσκαλούν σε ένα αιώνιο καλοκαίρι. Στην ιστοσελίδα https://www.itsjustme.net θα πάρετε μία γεύση από τις υπέροχες και ποικιλόμορφες δουλειές που έχει στήσει με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό touch.

Foto: by Fanis Logothetis

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη γραφιστική; Σου άρεσε από μικρή ή ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία; Από μικρή μου άρεσε να ζωγραφίζω και ήξερα ότι ήθελα στη ζωή μου να κάνω κάτι με αυτό. Στο Γυμνάσιο μου άρεσε να σχεδιάζω «διαφημίσεις», φιγούρες με πακέτα τσιγάρων, ποτήρια με ωραίο background για ποτά, καθώς και μηχανές δρόμου! Εκείνη την εποχή έμαθα ότι υπάρχει ένα επάγγελμα που λέγεται «Γραφιστική» και εκεί κλείδωσα. Δήλωσα ΤΕΙ Γραφιστικής, από όπου και απέκτησα τις πρώτες βάσεις. Αλλά ήταν το μικρόβιο της μάθησης και της προσφοράς που με έφερε σήμερα να έχω πελατολόγιo σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαι ιδιαίτερα στη δημιουργία αφίσας, επικεντρώνοντας την έρευνά μου στον σχεδιασμό αφίσας για κοινωνικά θέματα, καθώς και πορτρέτων. Το εν εξελίξει έργο μου είναι μια εκτεταμένη σειρά αφισών που γιορτάζει μεγάλες προσωπικότητες του παραδοσιακού και λαϊκού πολιτισμού στην Ελλάδα και την Τζαμάικα. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί, ποιητές κλπ. Η έμφασή μου στην αφίσα βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο σχεδιασμός της είναι ένα ισχυρό εργαλείο που μπορεί να προκαλέσει, να αλλάξει νοοτροπίες και να εμπνεύσει τον συνάνθρωπό μου. Γενικά, με διακατέχει μια θετικότητα και αισιοδοξία, η οποία πιστεύω πως αποτυπώνεται στα έργα μου, μέσα από τα έντονα χρώματα που κυρίως χρησιμοποιώ. Με χαροποιεί ιδιαίτερα, όταν τα έργα μου γίνονται μέσον φιλανθρωπικού σκοπού, όπως για παράδειγμα η αφίσα για τον Νέλσον Μαντέλα που μαζί με άλλες 94 χρησιμοποιήθηκε για να συλλεχθούν χρήματα για την ανέγερση του νοσοκομείου Nelson Mandela’s Children’s Hospital στο Γιοχάνεσμπουργκ. Έως σήμερα, έχω κληθεί να συμμετάσχω σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις, ενώ υπήρξα και κριτής σε διεθνείς διαγωνισμούς αφισών. Όσον αφορά το διεθνή διαγωνισμό IRPC, πώς ξεκίνησε η ιδέα; Ποιοι μπορούν να συμμετέχουν; Το 2011, μαζί με τον ακτιβιστή-γραφίστα Michael Thompson, ιδρύσαμε τον διεθνή διαγωνισμό Intl. Reggae Poster Contest (IRPC), έναν διαγωνισμό αφίσας με θέμα τη ρέγκε μουσική, τον οποίο και τρέχω μόνη μου πλέον, αφού το καλοκαίρι του 2016, δυστυχώς ο Michael έφυγε από τη ζωή. Ο Διαγωνισμός ξεκίνησε με μεγάλη επιτυχία και συνεχίζεται. Τα τελευταία έξι χρόνια, έχει γίνει ένα μοναδικό πολιτιστικό μέσο της Τζαμάικα. Μέχρι σήμερα, έχει 6 διοργανώσεις στο ιστορικό του, με πάνω από 1500 αφίσες κάθε χρονιά, από 80 χώρες. Έχουμε διοργανώσει 27

εκθέσεις παγκοσμίως, σε χώρες όπως Μεξικό, Αμερική, Κούβα, Τζαμάικα, Ισπανία, Γερμανία, Πολωνία, Κύπρο, Ελλάδα. Αυτή η άνθηση της δημιουργικότητας επιβεβαιώνει ότι η Τζαμάικα έχει αγγίξει τη συνείδηση ολόκληρου του κόσμου. Το 2012 ο νικητής ήταν από το Ισραήλ, το 2013 από το Ηνωμένο Βασίλειο, το 2014 από τη Σουηδία, το 2015 από το Ιράν, το 2016 από τη Ρωσία, το 2017 από τη Βολιβία και το 2019 από το Μεξικό. Αυτό υπογραμμίζει το θετικό μήνυμα της κουλτούρας της Τζαμάικα. Αυτές οι εμβληματικές αφίσες αντιπροσωπεύουν μια ισχυρή οπτική αφήγηση που δηλώνει ότι η reggae μουσική λατρεύεται παγκοσμίως και τα ηχητικά της κύματα συνεχίζουν να φτάνουν πολύ μακριά. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα. Η ταινία Rockers, μία από τις πιο σημαντικές και εμβληματικές ταινίες σχετικά με τη reggae, γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από έναν Έλληνα, τον Θοδωρή Μπαφαλούκο που επισκέφθηκε την Τζαμάικα τη δεκαετία του 1970 και παρήγαγε μια καταπληκτική ταινία, η οποία παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής στον χώρο, έπειτα από 43 ολόκληρα χρόνια. Μπορούν να συμμετάσχουν γραφίστες, εικονογράφοι από όλο τον κόσμο και όλες τις ηλικίες αρκεί να αγαπούν το σχέδιο ή τη ρέγκε. Πέρυσι είχαμε ανάμεσα στους νικητές ένα κοριτσάκι μόλις 9 χρονών από την Κίνα (35η θέση), ενώ το 2014 ένας από τους νικητές μας προερχόταν από σωφρονιστικό ίδρυμα στην Πορτογαλία. Για περισσότερες πληροφορίες: www.reggaepostercontest.com Τι είναι αυτό που σε ενθαρρύνει να συνεχίζεις με τον Διαγωνισμό; Αυτό που με ενθουσιάζει στην πρωτοβουλία μας αυτή, είναι η ανταλλαγή πολιτισμών και αυτό που θα μπορούσε να δημιουργήσει. Όταν οι πολιτισμοί τέμνονται, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο και βάζουμε νέες πινελιές ο ένας στον πολιτισμό του άλλου. Αυτό συνέβη και σε μένα, μέσα από τη συνεργασία μου με τον Michael Thompson. Ανέπτυξα ένα ενδιαφέρον για τη μουσική της Τζαμάικα και άρχισα να σχεδιάζω τις δικές μου αφίσες για αυτό το μικρό νησί, τη μουσική της και τις παραδόσεις της. Ένας σημαντικός στόχος του Διεθνούς Διαγωνισμού Reggae Αφίσας (IRPC) είναι να γιορτάσει το Alpha Boys School, το εκπληκτικό σχολείοίδρυμα της Τζαμάικας που έχει δημιουργήσει πολλούς θρυλικούς μουσικούς, μεταξύ άλλων τον Don Drummond, τον Desmond Dekker, και τον Yellowman. Η στοχοθεσία του ιδρύματος αυτού είναι αξιοθαύμαστη και το όραμά του είναι άξιο μνείας και εορτασμού. Χωρίς αυτόν τον γόνιμο χώρο εκπαίδευσης, ίσως δεν θα είχαμε

ΑΝΤΛΏ ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΌ ΔΙΆΦΟΡΕΣ ΠΗΓΈΣ. ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΚΆΠΟΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΦΑΙΝΌΜΕΝΟ, ΈΝΑΣ ΣΤΊΧΟΣ, ΈΝΑ ΕΊΔΟΣ ΜΟΥΣΙΚΉΣ, ΈΝΑ ΣΥΝΑΊΣΘΗΜΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΑ.

δει την άνθηση της παγκόσμιας μουσικής που ονομάζουμε Reggae. Όταν επισκεφθήκαμε το σχολείο το 2012, μιλήσαμε με τους μαθητές για το διαγωνισμό και τους είπαμε ότι λαμβάνουμε αφίσες από χώρες τις οποίες δεν γνώριζαν καν. Εντυπωσιάστηκαν και ένιωσαν περήφανοι που ήταν μέρος μιας μεγάλης μουσικής παράδοσης. Τους παρουσιάσαμε επίσης τη μέθοδο της μεταξοτυπίας και τους δείξαμε μια αφίσα που σχεδίασε ο Michael και εκτυπώθηκε στην Ελλάδα από τον μεταξοτύπη Tind. Αυτή η εικόνα έγινε το νέο λογότυπο του σχολείου και προωθήσαμε την ιδέα για ένα νέο επαγγελματικό πρόγραμμα. Σήμερα, οι ίδιοι οι μαθητές του Alpha εκτυπώνουν μπλουζάκια που πωλούνται στο διαδίκτυο για να αντλήσουν χρήματα για το σχολείο. Φέτος, σε συνεργασία με την δισκογραφική εταιρεία VP Records, οργανώσαμε μια περιορισμένη έκδοση, με θέμα την Εμπορία Aνθρώπων και σκοπό την ενημέρωση του κόσμου για την καταπολέμησή της. Από που αντλείς έμπνευση για τις δημιουργίες σου; Αντλώ έμπνευση από διάφορες πηγές. Μπορεί να είναι κάποιο κοινωνικό φαινόμενο, ένας στίχος, ένα είδος μουσικής, ένα συναίσθημα, μια προσωπικότητα. Όταν ζωγραφίζω ένα πορτραίτο, πρώτα από όλα θα με εμπνεύσει το ίδιο το άτομο που θα σχεδιάσω. Θα διαβάσω για τη ζωή του, θα ακούω τη μουσική του, θα διαβάσω τα ποιήματά του, θα δω τις παραστάσεις του, έτσι ώστε να αποφασίσω τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσω για να μπορέσω στο τέλος να αποδώσω όχι απλά ένα πρόσωπο, αλλά τον ίδιο του τον χαρακτήρα ή, τέλος πάντων, τον ψυχικό αυτό κόσμο που «βγάζει» μέσα από το έργο του. Κάποιες φορές εμπνέομαι από ζωγράφους, όπως κάποια αφαιρετικά έργα που έκανα για τον αυτισμό, όπου η επιρροή μου από τον χαράκτη Θανάση Εξαρχόπουλο είναι έντονη. Αλλά τη μεγαλύτερή μου έμπνευση αποτελούν ο Πικάσσο, ο Καντίνσκυ, ο Michael Thompson και ο φουτουρισμός, καθώς και άλλα μεγάλα ονόματα ξένων σχεδιαστών αφίσας. Τι σε γοητεύει περισσότερο στην τζαμαϊκανή κουλτούρα και τη ρέγκε μουσική; Καταρχήν, να πω ότι η ρέγκε δεν ταυτίζεται με την Τζαμαϊκανική μουσική στο σύνολό της, αλλά αποτελεί ένα από τα πολλά ήδη μουσικής του νησιού. Εμείς, στον διαγωνισμό μας, με τον όρο ρέγκε περιλαμβάνουμε όλα τα ήδη μουσικής της Τζαμάικα: mento, ska, reggae, rocksteady, dancehal,l καθώς και την κουλτούρα των Sound Systems. Με γοητεύει το γεγονός ότι η ρέγκε ξεκίνησε από μια χώρα/νησί, που δεν είναι πολύ

μεγαλύτερο από την Κρήτη μας, και έχει φτάσει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης με τόσες διαφορετικές μορφές. Οι στίχοι μεταφέρουν κοινωνικά μηνύματα, όπως ειρήνη, δικαιοσύνη, φτώχεια, αγάπη, πολιτική, πολιτισμός, επανάσταση, μετανάστευση. Παράλληλα, η µουσική του νησιού καταγράφει τις διάφορες φάσεις της ιστορίας του. Με μια γρήγορη καταγραφή των ειδών της τζαμαϊκάνικης μουσικής θα καταλάβετε γιατί αυτό το νησί και η μουσική με γοητεύουν τόσο, αφού η μουσική τους βρίσκεται σχεδόν παντού. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 - αρχές του ‘60, γεννήθηκε η μουσική ska που εξέφραζε την αισιοδοξία της ανεξαρτησίας του νησιού από τη βρετανική κυριαρχία. Λίγα χρόνια αργότερα, γεννήθηκε το rocksteady και κατόπιν η reggae, που εξέφρασαν τον απόηχο των αγώνων των µαύρων για χειραφέτηση και ανεξαρτησία. Το dub, που έκανε την εμφάνισή του στις αρχές του ’70, είναι μια υποκατηγορίας της reggae η οποία έκανε εκτεταμένη χρήση εφέ, χρησιμοποιώντας ήδη υπάρχοντα τραγούδια ρέγκε. Στη συνέχεια το tempo της μουσικής αυξήθηκε, έγινε πιο χορευτική και κάπου εκεί γεννήθηκε το dancehall. Ένα είδος μουσικής ξεχωριστό από τη ρέγκε, που έγινε γρήγορα δημοφιλές και επηρέασε διαφορετικά είδη μουσικής ανά τον κόσμο, όπως τη χιπ-χοπ. Αυτά, αλλά και άλλα πολλά, με γοητεύουν σε αυτό το νησί. Σε δουλειές που αναλαμβάνεις, βάζεις πάντα το προσωπικό σου στίγμα; Όχι, δεν νομίζω. Εξαιτίας της ποικιλίας των θεμάτων που σχεδιάζω, δεν νομίζω πως έχω τελικά ένα προσωπικό στίγμα. Η παλέτα των χρωμάτων μου ίσως; Αλλά όχι, δεν νομίζω ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Τουλάχιστον, δεν μπορώ να το διακρίνω εγώ. Για σένα, η πόλη ζει ακόμη; Ακόμα ζει. Αλλάζει όψη με τα χρόνια, αλλά δεν θα πάψει ποτέ να ζει. Κάποτε αναρωτήθηκα, αν θα ήθελα να μείνω σε κάποια άλλη χώρα, ποια θα ήταν αυτή. Έχοντας για σύγκριση μόνο τις χώρες που έχω επισκεφθεί με τις εκθέσεις του διαγωνισμού, σκέφτηκα πως, τελικά, αυτό που βρίσκω στην Αθήνα δεν το βρήκα πουθενά. Εδώ νιώθεις ελεύθερος. Είναι τόπος για ελεύθερη κίνηση ιδεών, βλέπεις όμορφα γκράφιτι και μηνύματα στους τοίχους, νέους όλο ζωντάνια και αισιοδοξία. Από την άλλη, έχουμε γίνει μια πολυφυλετική πόλη, αλλά και αυτό είναι όμορφο. Έρχονται νέες κουλτούρες, νέες ιδέες. Η Τζαμάικα είναι μια πολυφυλετική χώρα, άλλωστε και το έμβλημά της γράφει Out of Many One People, και πιστεύω πως ένας λόγος εξάπλωσης του πολιτισμού της ήταν και αυτός.

του Θανάση Καρανίκα (The Tandem Project)

άλμπουμ: Καλό είναι να μην κρίνουμε έναν δίσκο ή ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που οι φωτογραφίες ή τα εικαστικά που έχουν χρησιμοποιηθεί, έχουν προσδώσει πολλά στη μυθολογία ενός άλμπουμ ή ακόμα και έχουν επισκιάσει ολοκληρωτικά το μουσικό του περιεχόμενο. Για το καλοκαιρινό τεύχος του ΗΠΖ

Το ταξίδι μας ξεκινά από το 1962 με ένα γκρουπ που δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει από τη λίστα. Οι Beach Boys, στο ντεμπούτο τους Surfin’ Safari, φιγουράρουν στο Paradise Cove του Malibu στην Καλιφόρνια, σε έναν απ’ τους πιο καθοριστικούς δίσκους στην ιστορία του Surf Rock. Το 1974, ο Neil Young, στο δικό του On The Beach, ποζάρει με με το βλέμμα του γυρισμένο προς τη θάλασσα, ενώ πίσω του βλέπουμε μια θαμμένη στην άμμο κίτρινη Κάντιλακ, που θα

«Και να που πάλι βγάζω δίσκο...» Τρεις νέες & δροσερές προτάσεις, για να «στριμώξετε» στη βαλίτσα των διακοπών... Kings of Convenience Peace Or Love (indie, folk, pop)

Το ντουέτο απ’ τη Νορβηγία που είχαμε σχεδόν ξεχάσει, επιστρέφει έπειτα από 12 χρόνια με τη χαρακτηριστική του γλυκιά χαρμολύπη και η αίσθηση που αφήνει στον ακροατή είναι σαν κι αυτή της επιστροφής στο δωμάτιο των παιδικών του χρόνων.

Η «Πλέι-Λίστα» του μήνα...

To καλοκαίρι, όσο κι αν οι καιροί δεν το ευνοούν, επιβάλλει χορό. Γιʼ αυτό και η λίστα μας αποτελείται αποκλειστικά από ολόφρεσκα beats από τη house και τη γενικότερη ηλεκτρονική σκηνή της εποχής, στα οποία αναμένεται να λικνιστούμε –έστω και διακριτικά– στις διακοπές μας… (Βρείτε, ακούστε και μοιραστείτε τη λίστα, στο κανάλι του «Η Πόλη ζει» στο YouTube).

1. CHRIS COCO & CAMILO MIRANDA Feeling Dizzy 2. PEGGY GOU FEAT. OHHYUK Nabi 3. POLO & PAN Ani Kuni 4. SATIN JACKETS Think About It (Cavego Remix) 5. RAFFAELE CIAVOLINO Do You Love Me

Νέες κυκλοφορίες

ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!

Ήχοι της πόλης, για τους ανθρώπους της...

κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στις δεκαετίες και σε δίσκους με παραλίες στα εξώφυλλά τους, που έχουμε αγαπήσει τόσο για την «εμφάνισή» τους αλλά και άλλο τόσο για το περιεχόμενο τους.

μπορούσε να είναι και κάποιος πύραυλος που έχει προσκρούσει στην παραλία. Ένα αρκετά προχωρημένο για την εποχή του εξώφυλλο, με πολλά «hints» και πληθώρα αναλύσεων. Το 1987 κυκλοφορεί το A Momentary Lapse Of Reason, ο πρώτος δίσκος των Pink Floyd χωρίς τον Roger Waters, με τη συγκλονιστική φωτογραφία εφτακοσίων(!) νοσοκομειακών κρεβατιών, τοποθετημένα στο Saunton Sands του Devon. Για να έρθουμε στο πρόσφατο 2011 και τους Of Monsters And Men, με την υπέροχη αυτή λήψη, την οποία ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Brynjar Leifsson βρήκε στο αρχείο του παππού του. Η φωτογραφία υπέστη χρωματική επεξεργασία και προστέθηκε σε αυτήν το σπίτι που φαίνεται να χάνεται μέσα στα κύματα...

15 τραγούδια

Οι παραλίες, στα εξώφυλλα κλασσικών

6. HARD FEELINGS Holding On Too Long Black Country, New Road For the first time (post-punk, experimental)

Είναι 7, είναι Λονδρέζοι και το ντεμπούτο τους βράζει σαν και τον καλοκαιρινό ήλιο. Ένα παράξενο μα άκρως εθιστικό κράμα από punk, rock αλλά και jazz αναφορές, από την πάντα αξιόπιστη Ninja Tune. Το ορχηστρικό που ανοίγει το άλμπουμ είναι απλά από τα καλύτερα intro που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Tony Allen There Is No End (afro, jazz, hip-hop)

Ένας εκ των πρωτεργατών της afrobeat, που έφυγε πέρυσι απ’ τη ζωή, ο Tony Allen δηλώνει «παρών», με νέο υλικό που πρόλαβε –ευτυχώς– να ηχογραφήσει. Στο There Is No End παρελαύνουν σπουδαίοι συμμετέχοντες της νέας γενιάς (Damon Albarn, Danny Brown, Skepta, Sampa The Great) και το αποτέλεσμα είναι ένα ακόμη κόσμημα, από έναν θρύλο που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

7. Ε-BONY Stray Cats 8. HOTEL LAUER Moevi 9. ΝΝΗΝΜ Magic Man 10. JOHN SUMMIT Make Me Feel 11. INDIA JORDAN And Groove 12. THE ODDNESS Distant Voices 13. PURPLE DISCO MACHINE Fireworks (Ft. Moss Kena & The Knocks) 14. WHITESQUARE Lux Interior 15. NOVAKK Feel