Η Πόλη Ζει | Τ.93 Μάιος 2022

STREET

PRESS 93//05-22

ΤΑ ΓΡΑΠΤΆ ΜΈΝΟΥΝ

Διαβάζοντας τις επιγραφές των αρχαίων προγόνων μας

ΑΣΤΙΚΆ ΞΈΦΩΤΑ

«Ανοίγματα» που ομορφαίνουν το τοπίο της πόλης

ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ

Κέικ πορτοκάλι με τον Άγγελο Παπαδημητρίου

Η ΑΘΉΝΑ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΆΡΙΚΗ ΠΛΕΥΡΆ ΤΗΣ!

T h e ir own side o f th e s to r y

Our own side of the s to r y

Ήταν κάπου στο 2000, όταν δύο φίλες, η Ρηνιώ και η Ευδοκία, που απολάμβαναν να παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια στην άνεση του σπιτιού τους, σκέφτηκαν ότι θα υπήρχαν πολλές παρέες που θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο… Με τη διαφορά ότι δίπλα τους θα υπήρχε μια κούπα καφέ, γύρω τους ένα ήρεμο περιβάλλον και κοντά τους ένας ειδικός παιχνιδογνώστης να εξηγεί τους κανόνες, χωρίς να χρειάζεται να διαβάσουν πολυσέλιδα φυλλάδια. Κάπως έτσι, απλά και αβίαστα, γεννήθηκε το Playhouse στη Θεσσαλονίκη, ενώ

μαζί με τις δύο φίλες, μπήκε στο... παιχνίδι και ο Δημήτρης. Σιγά σιγά, επιτραπέζια από όλο τον κόσμο άρχισαν να καταφθάνουν στον πολύχρωμο και άνετο χώρο του Playhouse που χαρακτηρίζονταν από τη στρατηγική, την ταχύτητα, τη μνήμη, την τύχη κι ένα σωρό άλλες δεξιότητες, αφού τα γούστα σε κάθε παρέα ποικίλλουν. Από τότε, η φήμη και η παιχνιδιάρικη διάθεση εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Η Αθήνα φυσικά και δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη νέα τρέλα που ήρθε για να μείνει.

Οι φίλοι μας από την επαρχία άρχισαν να έρχονται για τις φοιτητικές διακοπές, έχοντας ένα σωρό νέες λέξεις στην καθημερινότητά τους: Τίτσου, Kaleidos, When I Dream, Bamboleo, Werewolves, Ρομποτάκια, Blokus, Kuhhandel (ή αλλιώς Αγελαδοπάζαρο). Εμείς εδώ δεν είχαμε ιδέα, μέχρι που μας φανέρωσαν το μυστικό: «Παιδιά, ακόμη δεν έχει έρθει το Playhouse στην Αθήνα;» Κι όταν άνοιξε τις πόρτες του στα Εξάρχεια το 2009 ήμασταν ήδη υποψιασμένοι. Τους κανόνες τους ξέραμε κι αν όχι, ο αγαπημένος ειδικός ερχόταν στο τραπέζι να μας εξηγήσει πώς παίζεται το παιχνίδι που επιλέξαμε. Τα λεπτά γίνονταν ώρες, οι καφέδες έρχονταν ο ένας πίσω από τον άλλο κι αν η ώρα

περνούσε, τη θέση τους έπαιρναν τα ποτά και συνοδεύονταν με σνακ. Μέσα στο Playhouse, έβλεπες παρέες και οικογένειες κάθε ηλικίας, σαν να βρίσκονται σπίτι τους. Γέλια μέχρι δακρύων, φωνές μέχρι να κλείσουν οι χορδές, μούτρα και μετά αγκαλιάσματα γιατί «ένα παιχνίδι είναι μωρέ, σιγά!». Κι όταν τα παιχνίδια άρχισαν να πωλούνται, η παιχνιδιάρικη τρέλα του Playhouse επικράτησε σε κάθε σαλόνι και σε κάθε τραπέζι. Σήμερα, το Playhouse δίνει χρώμα και ρυθμό στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, στην καρδιά της Αθήνας, και μας περιμένει καθημερινά για να δημιουργήσουμε τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις.

C o n te n ts

Παιχνίδια από το εξωτερικό έρχονται στο τραπέζι μας και περιμένουν να τα ανακαλύψουμε και να τους δώσουμε ζωή. Ο παιχνιδογνώστης εξηγεί, ο καφές ή το ποτό μας έρχονται για να συνοδεύσουν τη διασκέδαση, ενώ δε λείπουν και τα σνακς (club sandwich, πίτσες, τοστάκια) για το απαραίτητο boost ενέργειας, αφού μπορεί περάσουμε όλη τη μέρα εκεί.

Rules

Ένας είναι ο κανόνας για να μπεις στο Playhouse. Να αγαπάς το παιχνίδι και να γουστάρεις να ανακαλύπτεις νέους κόσμους. Από εκεί και πέρα, είσαι ευπρόσδεκτος και όλοι οι άνθρωποί του, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, λειτουργούν ως ομάδα για να σου χαρίσουν τις πιο όμορφες στιγμές. Γιατί τα καλύτερα παιχνίδια είναι τα ομαδικά!

Mo o d

Το παιχνίδι κάνει καλό σε όλους. Μακριά από τη μόδα της εποχής που χαρακτηρίζεται από εσωστρέφεια, στο Playhouse οι παρέες ενώνονται, οι καρδιές ανοίγουν, το κέφι δημιουργείται από την επαφή με τον άλλον. Η κουλτούρα του Playhouse είναι αυτό ακριβώς: όλοι μαζί με χαμόγελα, όλοι μαζί διασκεδάζοντας.

Παναγή Σκουζέ 3, Αθήνα Πλ. Αγίας Ειρηνης Τ.: 210 38 21 200

w w w . p l a y h ouse. g r Playhouse Athens

@playhouse_athens

ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ

ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ

www.galaxy92.gr

www.ipolizei.gr

Γνώμες

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

93//05-22

ΓΙΑ ΝΑ ΒΆΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΈΣΗ ΤΟΥΣ…

STREET

PRESS

Άντα Κουγιά Ηλέκτρα Τζώρτσου Σοφία Αργύρη Βαγγέλης Χωραφάς Γκανιάν Umberto Davoli Γιάννης Ράγκος Άννα Μαρία Εμμανουήλ Ηλιάνα Πασπάλα Θανάσης Αναγνωστόπουλος Μαρία Σκαμάγκα Θωμάς Σιαμπέκας Θράσος Καμινάκης Λέανδρος Σλάβης Χριστίνα Χρυσανθοπούλου Παντελής Αμπαζής Δημήτρης Προύσαλης Μάκης Διόγος Σοφία Τριανταφυλλοπούλου Θανάσης Βέμπος Θανάσης Καρανίκας Νταίζη Ντάκου Χρύσανθος Ξάνθης

Αγαπημένες μου σελίδες στο facebook, αυτές που ανασύρουν εικόνες, διαφημίσεις, πρωτοσέλιδα, σειρές από τη δεκαετία του ‘70 και ‘80. Γελάς, αναπολείς, αυτοσαρκάζεσαι... Όχι ότι επιλέγεις αυτό που ζεις τώρα. Και εδώ είναι το θέμα. Ακούω πολλές φορές από αναλυτές, δημοσιογράφους, επιστήμονες, ειδικούς αλλά και καθημερινούς ανθρώπους να ξεκινούν με το αγαπημένο: «Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους» και είναι σαν να βλέπω τηλεταινία με τον Γαρδέλη και τη Ρένα Παγκράτη. Ίσως να μην υπάρχει πιο παλιομοδίτικη φράση που να χρησιμοποιείται τόσο πολύ, από τόσο πολλούς! Αυτή η φράση απηχεί μία προηγούμενη εποχή. Τότε που οι κοινωνίες –παρά τις αντιθέσεις, τις διαφωνίες, τα νέα φαινόμενα που είχαν να αντιμετωπίσουν, τις αλλαγές που έπρεπε να αφομοιώσουν– είχαν μεγαλύτερη ικανότητα κατανόησης, συζήτησης και σύνθεσης. Όταν κάποιος λοιπόν ξεκινούσε με τη φράση αυτή, ήταν πιθανόν και να τα καταφέρει. Να δημιουργήσει ας πούμε κάποιες συντεταγμένες, κάποιες νησίδες λογικής, κάποια κοινά σημεία. Ζούμε στην εποχή μιας γενικευμένης αταξίας. Με εξαιρετικά ελάχιστους κώδικες κατανόησης. Με ελάχιστη ανοχή και δυνατότητα ανταλλαγής επιχειρημάτων. Η ασύμμετρη πραγματικότητα γιγαντώνεται από πληθώρα πληροφοριών, κατασκευασμένων ειδήσεων, μονοδιάστατων αντιλήψεων. Τελευταία φορά που άκουσα την Γαρδέλεια φράση «να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους» ήταν από έναν «γεωπολιτικό αναλυτή» που με στόμφο ξεκίνησε την τοποθέτησή του για να καταλήξει σε μια παταγώδη αποτυχία να εξηγήσει το οτιδήποτε. Τι κάνουμε δηλαδή; Δεν επιβάλλεται με το ζόρι η κοινωνική συνοχή. Καλλιεργείται και προκύπτει. Προς το παρόν, θα ζήσουμε στο βασίλειο της αταξίας, του εγωκεντρικού ανθρώπου (ανεξάρτητα της ιδεολογίας που νομίζει πως έχει), μιας ανόητης ελευθεριότητας, μιας δικτατορίας των συναφιών και μιας συλλογικής αμηχανίας και σιωπής (που την προτιμώ περισσότερο από τις ιντερνετικές και μη αγριοφωνάρες).

ΘΈΜΑΤΑ

Αν υπάρχει κάποια πυξίδα, ίσως να είναι η πραγματική ζωή. Με ό,τι σημαίνει αυτό. Α, επίσης μπορείτε να ξεκινάτε τις συζητήσεις από απλά πράγματα. Π.χ. τι μέρα είναι σήμερα και να κλιμακώνετε… Όποιος μπορεί να προτείνει κάτι καλύτερο ας «βάλει τα πράγματα στη θέση τους».

[ΤΑ ΓΡΑΠΤΆ ΜΈΝΟΥΝ] ΔΙΑΒΆΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΠΙΓΡΑΦΈΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΊΩΝ ΠΡΟΓΌΝΩΝ ΜΑΣ.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ

ΠΑΡΑΛΟΓΟ 1. Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ. ΕΝΑΣ ΝΑΞΙΩΤΗΣ ΝΟΙΚΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΜΙΖΕΡΗ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ ΣΕ ΚΑΘΗΓΗΤΗ. ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟ ΞΕΝΟΙΚΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΊ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ. Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΝΑΞΙΩΤΗ ΣΠΟΥΔΑΖΕΙ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΘΛΙΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ. ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟ ΞΕΝΟΙΚΙΑΖΕΙ ΜΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ. Ο ΕΝΑΣ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ.

ΠΑΡΑΛΟΓΟ 2. Ο ΑΓΡΙΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ. ΚΑΜΠΑΝΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ. ΑΛΛΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΔΟΣ, ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΚΟ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΣΤΗΡΙΞΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ! ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΓΟΡΑΚΙ 5 ΧΡΟΝΩΝ Ή ΑΝΔΡΑΣ 80 ΧΡΟΝΩΝ ΔΕΝ ΕΝΤΑΣΣΕΣΑΙ ΣΤΟ «ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ», ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΤΙΜΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ.

Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου // Σπύρος Αποστολόπουλος Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904 Ατελιέ: Μυρτώ Στέλιου // Υρώ Πιτσικάλη

[ΑΣΤΙΚΆ ΞΈΦΩΤΑ] «ΑΝΟΊΓΜΑΤΑ» ΠΟΥ ΟΜΟΡΦΑΊΝΟΥΝ ΤΟ ΤΟΠΊΟ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ

ΠΑΡΑΛΟΓΟ 3. ΤΟΣΟΣ ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ; ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΟΣΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΠΌ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΝΑΖΙΣΜΟ. ΑΠΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΡΩΣΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ, ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ, ΕΡΥΘΟΔΕΡΜΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ. Ο ΧΙΤΛΕΡ -ΠΟΥ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΖΕΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗΘΑ ΤΡΙΒΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΛΑΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΠΠ.

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις, για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ

[ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ] ΚΈΙΚ ΠΟΡΤΟΚΆΛΙ ΜΕ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: CHRISTINA AGGELAKOPOULOU

WWW. ipolizei. gr

Αφιερωμένο το εξώφυλλο σε όλα τα περιστέρια που με την παρουσία τους ομορφαίνουν τις πόλεις

[ΕΚΔΟΣΗ]

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

Μαθήματα προπαγάνδας ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΩΡΑΦΑ Διευθυντή της ιστοσελίδας γεωπολιτικής GEOEUROPE. Το ψάρι δεν αντιλαμβάνεται το νερό στο οποίο επιπλέει, όπως συνήθως και οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται την πολεμική προπαγάνδα στην οποία είναι βυθισμένοι οι ίδιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πληροφορίες στον Τύπο και την τηλεόραση είναι απαραίτητα ψέματα. Απλά, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγονται, παρουσιάζονται, διαπλέκονται και ερμηνεύονται οι πληροφορίες, ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα πλαίσια. Πέρυσι δημοσιεύτηκαν έγγραφα του ΝΑΤΟ με θέμα τον «γνωστικό πόλεμο»: πώς να κερδίσουμε τη μάχη της ιστορίας και να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Αλλά και οι Ρώσοι είναι πολύ προχωρημένοι σε αυτά τα θέματα. Η ιδιαιτερότητα αυτού του «γνωστικού πολέμου» είναι ότι δεν διεξάγεται από μια χώρα εναντίον μιας άλλης αλλά από τις ελίτ εναντίον μας. Το μεγάλο πεδίο μάχης, μακροπρόθεσμα, δεν βρίσκεται στην Ουκρανία αλλά στο μυαλό του καθενός μας.

στην ιστορία, προσθέτει ότι η κατανόηση της σύγχυσης στον πόλεμο είναι ένα έργο που είναι αντάξιο για ιδιοφυΐες, όπως ο Ισαάκ Νεύτων. Όλα αυτά ισχύουν και σήμερα, εκτός από το γεγονός ότι οι πληροφορίες έχουν πολλαπλασιαστεί σε απίστευτο βαθμό. Το ίδιο και η αντιφατικότητά τους.

ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Προσπαθώντας να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, οι εμπλεκόμενοι σε έναν πόλεμο δημοσιεύουν αμέτρητες φωτογραφίες, κλιπ, βίντεο κ.λπ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα εκατομμύρια των εικόνων που στέλνουν τα μέσα ενημέρωσης με δική τους πρωτοβουλία. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές είναι αδύνατο να πούμε ποιος πήρε αυτό το υλικό, πότε, πού, σε ποιο πλαίσιο και για ποιο σκοπό. Δεν μπορούμε να το αξιολογήσουμε αξιόπιστα. Αυτό όμως, είναι ιδιαίτερα θετικό για την προπαγάνδα.

Η Άννα Μορέλι έχει συνοψίσει τις αρχές της πολεμικής προπαγάνδας, σε δέκα βασικούς άξονες: 1. Εμείς δεν θέλουμε τον πόλεμο, απλά υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας.

2. Ο αντίπαλος μας είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτόν τον πόλεμο.

3. Ο αρχηγός του εχθρού είναι κακός και διαβολικός.

4. Υπερασπιζόμαστε έναν ευγενή σκοπό, όχι τα ιδιαίτερα συμφέροντά μας.

5. Ο εχθρός σκόπιμα προβαίνει σε φρικαλεότητες, εμείς κάνουμε μόνο λάθη χωρίς πρόθεση.

6. Ο εχθρός χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα.

7. Εμείς έχουμε μικρές απώλειες, ενώ οι απώλειες του εχθρού είναι τεράστιες.

8. Αναγνωρισμένοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες στηρίζουν τον σκοπό μας.

9. Ο σκοπός μας είναι ιερός.

10. Όποιος αμφισβητεί την προπαγάνδα μας, βοηθάει τον εχθρό και είναι προδότης. Όποιος διαβάζει ένα κείμενο, ή βλέπει μια συζήτηση και αντιληφθεί κάποιο από αυτά τα επιχειρήματα, είναι βέβαιο ότι έχει πέσει πάνω σε μια περίπτωση προπαγανδιστικού λόγου. Οι πληροφορίες από τα μέτωπα του πολέμου είναι αντικρουόμενες και δεν μπορούν να επαληθευτούν άμεσα, εκεί στηρίζεται εν μέρει και η προπαγάνδα. Εξάλλου, σε κάθε πόλεμο η αλήθεια βρίσκεται μεταξύ των πρώτων θυμάτων. Ο Σουν Τζου, ο Κινέζος στρατιωτικός-λόγιος που πιθανότατα έγραψε το Η Τέχνη του Πολέμου γύρω στο 500 π.Χ., θεωρεί ότι κάθε πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση και ότι από όλους τους τρόπους για να νικήσεις έναν εχθρό, το να τον ξεγελάσεις είναι ο πιο γρήγορος και ο καλύτερος, αλλά και ο λιγότερο αιματηρός. Ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς, ο Πρώσος θεωρητικός του πολέμου, που έγραψε το Περί του Πολέμου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830, υποστηρίζει ότι στον πόλεμο σχεδόν όλες οι πληροφορίες είναι αντιφατικές, ψευδείς ή και τα δύο. Ο Ναπολέων, από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του Διαδικτύου και της βελτίωσης των τηλεπικοινωνιών, εκατομμύρια μηνύματα αποστέλλονται, υποκλέπτονται, καταγράφονται, αποκρυπτογραφούνται, αποθηκεύονται και αναλύονται με κάθε δυνατό τρόπο, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της τεχνητής νοημοσύνης. Ένα τσουνάμι λέξεων και εικόνων κατακλύζει τα πάντα.

Όλη η ιστορία ενός πολέμου βασίζεται σε ένα αρθρωμένο σύστημα αφηγημάτων. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αναπαράγουν αυτά τα αφηγήματα, για να συγκρατούν ψηλά την ένταση. Η διατήρηση της έντασης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να κρατούν δεμένο το ακροατήριό τους και να συντηρούν τις θεαματικότητες και τις ακροαματικότητές τους. Σε έναν πόλεμο, τα ακροατήρια είναι διασπασμένα μεταξύ των δύο πλευρών, επομένως, σε κάθε ακροατήριο πρέπει να μεταφερθεί η ιστορία που του αρέσει. Εδώ βαδίζουμε με βάση την αρχή της προπαγάνδας περί «ριζοσπαστικοποίησης των ήδη πεπεισμένων». Οι ειδικοί των ψυχολογικών επιχειρήσεων και της προπαγάνδας, γνωρίζουν και κάτι άλλο. Την ψευδαίσθηση ότι έχουμε πλήρη έλεγχο των ικανοτήτων μας, που σημαίνει ότι οι αισθήσεις μας μας παρέχουν μια ρεαλιστική ιδέα του κόσμου γύρω μας. Αυτό όμως δεν ισχύει πάντα. Το μυαλό των ανθρώπων επηρεάζεται από πολλά συναισθήματα. Επιπλέον, συχνά αυτό που βλέπουμε δεν εξαρτάται από τις εισερχόμενες πληροφορίες αλλά από την εκπαίδευση, από τις εμπειρίες, από τη συγκρότηση της προσωπικότητας του καθενός. Το καθήκον κάθε επαγγελματία σχεδιαστή ψυχολογικών επιχειρήσεων, είναι να εκμεταλλευτεί με συνεκτικό τρόπο τις ψευδαισθήσεις, τα αφηγήματα, τις εντάσεις που δημιουργούν οι πόλεμοι, τις πληροφορίες που έρχονται από το μέτωπο, και να διαμορφώσει μια στρατηγική που αναπαράγει τα συμφέροντα της χώρας του. Όσο πιο πολύ περιχαρακώνονται τα ακροατήρια, τόσο πιο εύκολο γίνεται το έργο του.Όποιος είναι επικριτικός για την προπαγάνδα της μιας πλευράς ή αμφιταλαντεύεται μεταξύ των δύο πλευρών σε έναν πόλεμο, μπορεί να καταστεί ύποπτος για προδοσία. Αυτό περιλαμβάνει και όσους διαβάζουν κείμενα όπως αυτό.

«Είμαι συγγραφέας και θέλω να γράφω». Λατρεμένη μου Τζέιν, Πώς είσαι; Γράφεις; Μας θυμάμαι με νοσταλγία στις δεξιώσεις στο Sidi Hosni –κι ας έλεγε ο Πωλ ότι οι καμήλες της τιμητικής φρουράς παρήγαγαν τόσο λίπασμα που έφτανε για να ανθίζουν τα λουλούδια της Ταγγέρης επί μια δεκαετία– να πίνουμε τεκίλες και κιφ εναλλάξ κι εσύ να χορεύεις calypso μ’ εκείνο το ρουμπίνι σαν αβγό, που σου χάρισε η Μπάρμπαρα, στο κεφάλι. Σου αφιερώνω αυτό το ποίημα κι εύχομαι ν’ ανταμώσουμε το καλοκαίρι στην Αμοργό: Όταν ταξιδεύω . γίνομαι μονόκερος. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι γίνονται κάτι μαγικό όταν ταξιδεύουν. Δικός σου, Γκανιάν

Τζέιν Άουερ Μπόουλς (22.2.1917-4.5.1973)

Σαν τρελό ξωτικό Έκοβε κοντά τα μαλλιά της, φορούσε φανταχτερές περούκες και κάπνιζε κουβανέζικα πούρα. Ήταν περιζήτητη στα λογοτεχνικά σαλόνια του Μανχάταν, όπου έβρισκαν οτιδήποτε έλεγε παράξενο ή ξεκαρδιστικά αστείο. Η ίδια αυτοαποκαλούνταν «σακάτισσα βρομοεβραία λεσβία». Γινόταν στουπί στο μεθύσι κι έκανε στριπτίζ στους θαμώνες του αγαπημένου της Parade Bar στην Ταγγέρη. Οι ντόπιοι αποκαλούσαν τη μικρόσωμη σαν ξωτικό Αμερικανίδα «magnouna», η τρελή. Η Τζέιν Μπόουλς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη με Γαλλίδες γκουβερνάντες. Εξαιτίας ενός ατυχήματος στην ιππασία, πέρασε δύο χρόνια καθηλωμένη σε ένα ελβετικό σανατόριο. Στο καράβι της επιστροφής στις ΗΠΑ γνώρισε τον Σελίν, που της έπιασε κουβέντα επειδή κρατούσε το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας.

Τζέιν Μπόουλς: «...στο τέλος ίσως βγει και κάτι καλό» «Ακόμη κι όταν ήμουν νέα, μου άρεσαν οι άντρες για το μυαλό τους. Τώρα που είμαι μεσήλικη καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχα».

Είκοσι ετών έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα στα γαλλικά, αλλά έχασε το χειρόγραφο. Την ίδια χρονιά γνώρισε τον συνθέτη και μετέπειτα συγγραφέα Πωλ Μπόουλς. «Αυτός είναι ο εχθρός μου», είπε και τον παντρεύτηκε. Μετά τον πρώτο ενάμιση χρόνο σταμάτησαν να έχουν ερωτικές σχέσεις, αλλά παρέμειναν για πάντα σύντροφοι.

«Η νίκη ξεθωριάζει τόσο γρήγορα, που μετά βίας φαίνεται, μόνο την ήττα βλέπουμε πάντα».

Ζούσαν σαν νομάδες: Από το Chelsea Hotel κι ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο στο Μπρούκλιν, γνωστό ως «February House», μέχρι την Ευρώπη, την Κεντρική Αμερική και την Κεϋλάνη, προτού εγκατασταθούν από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 στην Ταγγέρη, επίκεντρο της κοινότητας των μπιτ συγγραφέων.

«Κάποτε ήθελα να γίνω θρησκευτικός ηγέτης, τώρα απλώς ζω στο σπίτι μου και προσπαθώ να μην είμαι πολύ δυστυχισμένη. Ζει κι ένας φίλος μαζί μου κι αυτό το κάνει πιο εύκολο».

Ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημά της Δύο σοβαρές κυρίες στο γαμήλιο ταξίδι στο Μεξικό και το αφιέρωσε στη μητέρα της, στον σύζυγό της και την ερωμένη της, σοκάροντας μερικούς κριτικούς που αποδοκίμασαν την «απροκάλυπτα λεσβιακή αφιέρωση». Εξέδωσε κι ένα θεατρικό έργο και μια συλλογή διηγημάτων*. Μετά θάνατον εκδόθηκαν κι άλλες ιστορίες της, προσχέδια έργων και η αλληλογραφία της. Έγραφε «μια διασταύρωση μπαλζακικού μυθιστορήματος και μεσαιωνικού ηθοπλαστικού δράματος», αλλά δεν το ολοκλήρωσε ποτέ.

«Ο πατέρας μου προέβλεψε τα πάντα, όταν είπε ότι θα έχανα άσκοπα τον καιρό μου μέχρι να πεθάνω».

«Όσο πιο μακριά ακολουθείς το ουράνιο τόξο, τόσο πιο δύσκολα επιστρέφεις στη ζωή που άφησες σαν πεινασμένο γέρικο σκυλί».

«Νιώθω ότι τα έκανα όλα –μα όλα– εντελώς λάθος στη ζωή μου, αλλά στο τέλος ίσως βγει και κάτι καλό».

«Είναι σαν να λαξεύω κάθε λέξη στον βράχο», έλεγε μετά από ένα εγκεφαλικό στα σαράντα της. Ο Πωλ κατηγορούσε γι’ αυτό τη Σερίφα, τη νεαρή οικονόμο τους –κι ερωμένη της Τζέιν– ότι της έκανε μάγια με κάποιο μαροκινό μαντζούνι. Κατέρρευσε απ’ τις καταχρήσεις και ο Πωλ την έκλεισε σε ψυχιατρική κλινική στη Μάλαγα της Ισπανίας. Πέθανε έξι χρόνια αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Ταγγέρη μόνο για μερικούς μήνες. Ο Τρούμαν Καπότε τη θεωρούσε «μία απ’ τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς όλων των γλωσσών» και ο Τενεσί Ουίλιαμς «μία απ’ τις πιο παραγνωρισμένες συγγραφείς των αμερικανικών γραμμάτων».

Ακροστιχίδα Γκανιάν#17-Μπόουλς

Γυναίκα Καράβι Ακυβέρνητο Νεοϋορκέζικο Ιερομάρτυς Αβανγκάρντ Ντεκαντάνς

Πολλοί κριτικοί συγκρίναν την εξωγήινη αυτή στυλίστα με τη Βιρτζίνια Γουλφ, την Κάθριν Μάνσφιλντ, την Τζην Ρυς και την Κάρσον ΜακΚάλλερς. «Τα δικά της φρικιά δεν είναι αληθινά», έλεγε η Τζέιν για την Κάρσον. * Στα ελληνικά, το μυθιστόρημα και τα διηγήματά της κυκλοφορούν από την Απόπειρα.

*

Γκανιάν-Μπόουλς

Τι βγάζετε έντυπο; Κανείς δεν διαβάζει. Τι γράφετε τόσα κείμενα; Κανείς δεν ασχολείται. Άντε κάνα σύνθημα και πολλή φωτογραφία. Αν τα ακούγαμε όλα αυτά, δεν θα υπήρχαμε. Υπάρχουμε επειδή δεν τα ακούμε. Εδώ θα διαβάζετε κάπως δύσκολα κείμενα, που θέλουν να κάνουν πιο εύκολες τις ζωές μας και τις σχέσεις μας. Και ας είναι σε μαύρο φόντο, το χρώμα είναι στις έννοιες. Του Umberto Davoli

Η επιλογή του Αχιλλέα Όποιος είχε την ευκαιρία να διαβάσει τα τελευταία άρθρα που έγραψα θα έχει συνειδητοποιήσει ότι ένα από τα θέματα στο οποίο επιστρέφω συχνά είναι αυτό της «τεχνητής νοημοσύνης». Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να εμβαθύνουμε σε ένα θέμα που απαιτεί να αντιμετωπίσουμε ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα για την ύπαρξή μας: Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στον άνθρωπο; Υπάρχει κάτι που μπορεί να ονομαστεί «ψυχή»… και πού κατοικεί; Τι είναι η συνείδηση; Είναι χαρακτηριστικό στοιχείο μόνο του ανθρώπινου είδους; Τι μπορεί να οριστεί ως νοημοσύνη; Τι είναι η διανόηση; Υπάρχει ελεύθερη βούληση;

Μεγάλος, απέραντος Αχιλλέας. Ήρωας ανάμεσα στους ήρωες, θεϊκός ανάμεσα στους ανθρώπους, γενναιόδωρος ανάμεσα στους θνητούς, μας εκπλήσσει εδώ και γενιές με την απερισκεψία του, που τον ωθεί να αποδεχθεί τη σύγκρουση με τον Έκτορα, παρά τις σκοτεινές προφητείες της Πυθίας.

Η τεχνητή νοημοσύνη απαντά εν μέρει σε μερικά από αυτά τα ερωτήματα με κίνδυνο να αδειάσει τη ζωή μας από νόημα, εξαλείφοντας εκείνα τα «μεταφυσικά» συστατικά που κάνουν το μυστήριο της ζωής μοναδικό, ανεπανάληπτο και ελεγειακό.

Αλλά τότε η επιλογή του Αχιλλέα εξακολουθεί να έχει νόημα υπό το πρίσμα του αναπόφευκτου; Θα μπορούσε ο Όμηρος να στερήσει τη θέλησή του από τον ήρωα και να εμπιστευτεί τις πράξεις του σε μια απλή μοιρολατρία, μετατρέποντας την επιλογή σε μια οντολογική ταυτολογία; Με τίποτα! Η επιλογή του Αχιλλέα, η θέλησή του, ήταν απαραίτητη για να δώσει νόημα στη δράση. Ένας Αχιλλέας που δεν διαλέγει δεν θα άξιζε τίποτα περισσότερο από έναν «ρομποκόπ», έναν «εξολοθρευτή» χωρίς δόξα και ηρωισμό.

Ωστόσο, υπάρχουν χώροι αναποφασιστικότητας στους οποίους η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Χώροι αβεβαιότητας που βγαίνουν από κάθε λογική και κάθε σύνταξη. Χώροι απρόβλεπτου που αρνούνται να ενταχθούν στην κατανόηση και την πρόβλεψη. Αυτοί είναι οι χώροι στους οποίους η επιστήμη δίνει τη θέση της στην τέχνη και την ανθρώπινη ευαισθησία, που μοιάζουν να είναι οι μόνες γλώσσες ικανές να εκφράσουν τις αποχρώσεις που χαρακτηρίζουν μια πραγματικότητα τόσο περίπλοκη που δεν μπορεί να περιληφθεί σε καμία λογική. Με αυτόν τον τρόπο γεννιούνται εξαιρετικά εκλεπτυσμένες ανθρώπινες εκφράσεις, με αφοπλιστική ομορφιά και πολυπλοκότητα, όπως η τραγωδία, το θέατρο, η μουσική, η ποίηση... Ίσως αυτός είναι ο λόγος που πολλοί πρωταγωνιστές του ελληνικού έπους είχαν θεϊκές συνιστώσες ή βρέθηκαν αναγκασμένοι να διαπραγματευτούν με θεϊκές δυνάμεις ξένες προς κάθε ντετερμινισμό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Αχιλλέας γεννήθηκε από μια θεότητα της θάλασσας και κάνει τον τρωικό πόλεμο μια εκπληκτική περιπέτεια.

Αυτό που μας εκπλήσσει, ωστόσο, είναι η πιο αναμενόμενη δράση, η πιο συνεπής από την εσωτερική λογική του δράματος. Θα μπορούσε ο Αχιλλέας να είχε αποφύγει τη μάχη; Η ίδια η σκέψη μας προκαλεί μια περίεργη και λεπτή ναυτία. Όχι. Αυτός ο μεγάλος ήρωας έπρεπε να πολεμήσει! Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, αναπόφευκτη, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φύση του!

Ο Αχιλλέας κινείται σε έναν χώρο ανάγκης στον οποίο η πρόβλεψη προσφέρει λογική και συνοχή. Αυτή είναι η δομή πάνω στην οποία περιστρέφεται σχεδόν όλη η ελληνική τραγωδία. Μια εξαιρετικά σύνθετη ψυχολογική και πολιτισμική δομή που, ίσως, εναρμονίζεται περισσότερο από κάθε άλλη με τον ιστό της πραγματικότητας. Είναι πιθανό ολόκληρη η ζωή μας να βασίζεται στις εντάσεις που συμβαίνουν μεταξύ της αντιληπτής ανάγκης και της σημαντική δράσης. Θα μπορούσε σχεδόν να ειπωθεί ότι η βαθιά κατανόηση της φύσης μας, του «grund» μας, μας κάνει κατά κάποιο τρόπο συνεργούς και συμμετέχοντες στο πεπρωμένο μας, μετατρέποντας την αδυσώπητη μοίρα σε «ελεύθερη μοιρολατρία». Η ελεύθερη βούλησή μας θα μεταφραζόταν έτσι στην ικανότητα να ζούμε τη φύση μας συνειδητά. Υποθέτω ότι δεν ήταν τυχαίο ότι στους Δελφούς, στην πρόσοψη του ιερού του Απόλλωνα, ήταν σκαλισμένη η περίφημη φράση: «γνώθι σαυτόν»!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ 30 χρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων, διαρκούς επίθεσης ενάντια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Η απάντηση του ΚΚΕ σελ. 120

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ Ο ΕΚΔΟΤΙΚΌΣ ΜΑΣ ΟΊΚΟΣ

Η εκδοτική δραστηριότητα της Σύγχρονης Εποχής συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια. Η Σύγχρονη Εποχή δημιουργήθηκε από την ανάγκη να εκδοθούν και να διαδοθούν πλατιά τα έργα των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν στην Ελλάδα, ώστε να γίνει κτήμα της εργατικής τάξης, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, η κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Με οδηγό το σύνθημα «Η γνώση είναι δύναμη», οι εκδόσεις μας συνεχίζουν να εξυπηρετούν αυτόν το σκοπό, εκδίδοντας ποιοτικά βιβλία για την πολιτική, την ιστορία, τη λογοτεχνία, βιβλία για την τέχνη και το παιδί. Με αμείωτη ένταση και σήμερα η Σύγχρονη Εποχή επιδιώκει να προσφέρει τους προβληματισμούς, τις γνώσεις που συμβάλλουν στην απόκτηση της ικανότητας ερμηνείας της κοινωνίας, στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για αλλαγή της, για έναν κόσμο απαλλαγμένο από εκμετάλλευση. ΚΕΝΤΡΙΚΆ: Σόλωνος 130, Αθήνα Τηλ. 210 .33 20 800 E-mail: sep.ekdotiko@gmail.com WWW.SEP.GR

Τριάντα χρόνια μετά από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε εξαρχής ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου και ουδέποτε υπήρξε, ούτε θα γίνει ποτέ, «ένωση ισότιμης και φιλικής για τους λαούς συνεργασίας». Μέσα από τα υλικά της Ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ που δημοσιεύονται στην έκδοση, αναδεικνύεται ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, ο δρόμος του σοσιαλισμού, ως απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα τον 21ο αιώνα. Ο μόνος δρόμος για να χτιστεί μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς.

1922

ΤΜΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ Ιμπεριαλιστική Εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή σελ. 400 Στην έκδοση, επιμέλειας του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, περιέχεται πλούσιο υλικό για γνωστές και άγνωστες πλευρές της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής. Καταγράφονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η εμπλοκή της ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, η «αχαρτογράφητη» δράση των αντιπολεμικών ομίλων στο εσωτερικό του αστικού στρατού, ο βαθμός αποσταθεροποίησης της καπιταλιστικής εξουσίας. Αναδεικνύονται χρήσιμα –για το παρόν και το μέλλον– συμπεράσματα για το τι μπορεί να κάνει ο λαός σε συνθήκες έναρξης αλλά και προετοιμασίας ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.

ΤΣΙΜΈΝΤΟ

ΓΚΛΑΝΤΚΟΦ Φ. σελ. 448 Ένας μαχητής του Κόκκινου Στρατού, μετά από τη νίκη στα μέτωπα του Εμφυλίου, γυρίζει στην καθημερινή ζωή. Μα στη Σοβιετική Ρωσία δεν υπάρχει καθημερινή ζωή και δεν θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα. Μετά από τη νίκη, αρχίζει η πάλη. Η πάλη ενός ολόκληρου λαού που άφηνε από τα χέρια του τα όπλα και έπιανε τους κασμάδες και τα σφυριά για να ορθώσει πάνω στα ερείπια τη νέα ζωή. Ο Γκλαντκόφ ζωγραφίζει με εκπληκτική αντικειμενικότητα την πολιτική και οικονομική ζωή, τη ζωή των αγωνιστών μπολσεβίκων, την οικογένεια, τις σχέσεις των δύο φύλων, την πειθαρχία, τις επιτυχίες, καθώς και τις αποτυχίες στο μέτωπο της οργάνωσης της εργασίας στη Σοβιετική Ρωσία του 1918.

ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ στην Ηλέκτρα Τζώρτσου

Κέ ι κ π ο ρ τ ο κ

ά λ ι μ ε τον

ο λ ε γ γ Ά υ ο ί ρ τ η μ η δ α Παπ Μεγάλωσε στο Λυσσιατρείο, στα πέριξ της πλατείας Αμερικής. Αυτόπτης μάρτυρας ενός χαμένου γλυπτού· του ορειχάλκινου βάτραχου που φήμες τον θέλανε να δεσπόζει στην πλατεία μέχρι κάπου στη δεκαετία του '50 κι έπειτα να εξαφανίζεται από προσώπου γης.

«Το θυμάμαι. Το έχω δει με τα μάτια μου. Ένα τεράστιο βατράχι –παιδάκι ήμουνα– με τα πόδια του έτσι τεντωμένα. Τώρα που μου το είπες δηλαδή, το θυμήθηκα». Φαίνεται πως από την αρχή θέλει να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. «Γεννήθηκα το 1952. Και κοίτα! Τα μαλλιά μου είναι άβαφα και όχι άσπρα! Τυχερός!» Μόλις τελείωσε με τα γυρίσματα της ταινίας του Κούτρα και δηλώνει τρισευτυχισμένος. «Αυτά είναι τα ωραία πράγματα που γίνονται. Και άλλα ωραία πράγματα έχω κάνει δηλαδή, αλλά αυτή η ταινία εντάσσεται σε αυτά που με τροφοδοτούνε» Πριν από λίγους μήνες βρέθηκα σε δύο εκθέσεις, την «Ειδύλλια Οδό» στην Τεχνόπολη και το «ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ» στη Δημοτική Πινακοθήκη, στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος. Εκεί, είχα την τύχη να θαυμάσω από κοντά τα εντυπωσιακά, πρωτότυπα και με μία περίεργη ευαισθησία έργα του. «Τα εικαστικά στην Ελλάδα δύσκολα προσελκύουν κοινό και νιώθω πολύ περήφανος που είμαι κομμάτι αυτών των εκθέσεων».

Μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι ασχολείται και με τα εικαστικά. Από εκεί προέκυψε και η ιδέα να του πάρω συνέντευξη. Και να τώρα, στο «Φίλιον», στο Κολωνάκι, με ένα κέικ πορτοκάλι ανάμεσά μας και τόσα άλλα που θέλω να μάθω για αυτή την ομολογουμένως πρόσχαρη και ιδιαίτερη φιγούρα. Μαθαίνω ότι πριν από χρόνια βρέθηκε στην Μπιενάλε της Βενετίας. «Από την πρώτη στιγμή η εικαστική δουλειά μου έκανε μεγάλη αίσθηση και θεωρήθηκε πρωτοποριακή με φοβερές κριτικές και αμέσως βρέθηκα στην Μπιενάλε Βενετίας. Με επέλεξε η ίδια η Μπιενάλε!» Το ίδιο ξαφνικά, στα 40 του, πρωτοπάτησε το σανίδι και μία ανέλπιστη καριέρα εμφανίστηκε μπροστά του, με τηλεόραση, κινηματογράφο, ιστορικές συνεργασίες και παραστάσεις. «Σε όλα όσα ασχολούμαι έχω κάνει σπουδές. Πάντα με ενδιέφεραν, αλλά δεν μπορούσα να υπομείνω τη δυσκολία του να είσαι ηθοποιός. Είναι πολύ βασανιστικό για έναν άνθρωπο. Αλλά έγινε τόσο ωραία. Είχα την προϋπηρεσία στα εικαστικά, είχα πάρει απ’ αυτό μία αυτοπεποίθηση και επιβεβαίωση. Κι έτσι ήταν εύκολο για μένα

τελικά να δοκιμαστώ και να μεταπηδήσω στα επόμενα».

Εδώ μου προτείνει να πάρω από το κέικ πορτοκάλι. Του απαντάω πως θα πάρω σε λίγο. Τον ρωτάω για την πρώτη του εκείνη εμπειρία στο θέατρο. «Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο σανίδι ήταν υποδυόμενος τον Μαλβόλιο στην παράσταση Δωδέκατη Νύχτα, στην Πειραματική Σκηνή στη Θεσσαλονίκη. Τα πάντα τα χρωστάω στην Έφη Σταμούλη. Με διάλεξε η ίδια. Δεν υπήρχε Μαλβόλιο και με πρότεινε η Έφη. “Δεν παίρνουμε αυτόν;” είπε. Και μου λέει ο Νίκος Χουρμουζιάδης: “Θα σε πάρω με μία εξήγηση, αν δω ότι δεν τα καταφέρνεις, θα φύγεις”. Εγώ ήμουν τόσο σίγουρος. Ήξερα πως αν μου δώσεις την ευκαιρία και τον χώρο θα τα καταφέρω. Και τα κατάφερα!» «Η δική μου περίπτωση μπορώ να πω ότι πρόκειται και περί ενός θαύματος. Γιατί εγώ δεν έκανα ποτέ τίποτα από τα συνηθισμένα — να τρέξω, να κάνω γνωριμίες, υποχωρήσεις, να πάω σε πάρτι και σε τέτοια. Όλα έρχονταν από μόνα τους». Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει δημόσιες σχέσεις για έναν καλλιτέχνη και τον ρωτάω επ’ αυτού. «Να κάνω εγώ παρέα με ανθρώπους που δεν αγαπάω; Τι λέτε, καλέ! Βαριόμουνα από την πρώτη στιγμή. Και ήμουνα σίγουρος, μάλιστα, ότι με αυτά τα μυαλά που έχω δεν θα πετύχω και τίποτα. Με αυτή τη σιγουριά ξεκίνησα δηλαδή. Ήμουνα ήσυχος. Έναν καφέ με φίλους δεν τον αλλάζω με τίποτα! Αυτά τα επίσημα, τα μουσεία… Πλήττω! Θέλω τη στιγμή… να μην χάνεται η στιγμή. Θέλω να μαγειρεύω για τους φίλους μου, να τρώμε, να γελάμε. Δεν θέλω να μιλάω συνέχεια για σχέδια και προγράμματα». Εκτιμάω ιδιαίτερα τη στάση του απέναντι σε όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω ποιο είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας του. Πώς τα κατάφερε όλα αυτά χωρίς καμία υποχώρηση; «Το μυστικό είναι ότι δεν έφυγα ποτέ από το παιδί του δημοτικού. Στα πρώτα χρόνια της σχολικής μου ζωής στο Κιάτο, είχα τη δασκάλα μου, την κυρία Λουίζα Μπάσδελη, που την ευγνωμονώ. Εγώ ζωγράφιζα, έπαιζα σαν παιδάκι, έφτιαχνα με τα χέρια μου πολλά πράγματα και αυτή με ενθάρρυνε. Με είχε ξεχωρίσει και εγώ το ευχαριστιόμουνα που με βοηθούσε. Αυτή η ευχαρίστηση είναι που με έκανε να μην σταματήσω ποτέ να ασχολούμαι με όλα αυτά. Και, μάλιστα, με την ίδια αθωότητα και χαρά που τα έκανα στο δημοτικό. Να παίζω, να τραγουδάω, να κάνω γλυπτά. Ποτέ δεν είπα ότι θα κάνω αυτό, θα κάνω εκείνο, θα περιμένω κάτι. Έβλεπα τους άλλους που κάνανε καριέρες –και μπράβο τους οι άνθρωποι, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ. Εμένα μου άρεσε πάντα να κάνω το κέφι μου, να κάνω τη χαρά μου. Κι αυτό μου βγήκε σε καλό! Είναι σαν να πέρασα χαρούμενος μέσα από ένα ναρκοπέδιο και να βγήκα ζωντανός. Ενώ αυτό ήτανε γεμάτος νάρκες, ε;» Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος ο τρόπος που περιγράφει την καλλιτεχνική του πορεία. Και όντως, εγώ που τον βλέπω, δείχνει να το χαίρεται σαν να είναι ακόμη στην αυλή του σχολείου.

Δεν το συναντάς εύκολα αυτό στους ανθρώπους πια. Οι περισσότεροι είναι βαρείς, μουρτζούφληδες και άνοστοι. Στα μάτια και στα λόγια του Άγγελου, όμως, υπάρχει μία άσβεστη παιδικότητα που σε προκαλεί να την ακολουθήσεις. Θέλω να μάθω κι άλλα. Τι πιστεύεις ότι σου δημιούργησε αυτή την τόσο αυθόρμητη ενασχόληση με όλα αυτά; Το έχεις εντοπίσει; «Νομίζω πως ναι, το έχω καταλάβει. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού μου πρώτα απ’ όλα, οι εξαιρετικοί γονείς. Αυτά ήταν η γερή βάση. Να είσαι σίγουρος δηλαδή και να την νιώθεις τη σιγουριά. Ήταν πολύ όμορφοι άνθρωποι και ό,τι κι αν έκανα, με αφήνανε να το κάνω. “Κάνε ό,τι θέλεις. Σε εμπιστευόμαστε. Ό,τι κι αν κάνεις, θα το κάνεις καλά”. Πολλή εμπιστοσύνη! “Ό,τι σου αρέσει κάν’ το”. Και φαντάσου τώρα για ποια χρόνια μιλάμε, ε; Δεκαετίες '60 και '70, γύρω γύρω χούντα, και οι γονείς τόσο όμορφοι, ανοιχτοί και δυναμικοί. Νομίζω αυτή είναι η πηγή όλων. Και μετά, προφανώς, μία δική μου κοσμοθεωρία που αναπτύχθηκε μόνη της. Αυτά που έχω πετύχει δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς δικά μου βέβαια. Τα έκανα μαζί με τους φίλους μου — μπορεί να οφείλονται και στην κληρονομικότητα; Από πάντα όμως με τραβούσε το καλό, όχι το σκοτεινό. Σαν να είχα μία πυξίδα μέσα μου που δείχνει προς το καλό. Πλήττω με το κακό, βαριέμαι. Αν με είχε γοητεύσει, θα πήγαινα με τα μπούνια — δεν έχω αναστολές. Αλλά είπαμε, το κακό το βαριέμαι αφόρητα… Οι καλοί άνθρωποι, οι ευγενείς άνθρωποι, οι αγωνιστές, τα νέα παιδιά, οι νέες οικογένειες… Τρελαίνομαι! Όπου δω χαρά, χαρά ζωής, εκεί πηγαίνω!»

Εδώ μου προτείνει δεύτερη φορά να φάω από το κέικ πορτοκάλι. Τον καθησυχάζω για μία ακόμη φορά πως θα φάω σε λίγο. Δεν θέλω καθόλου να ρίξω τις διαθέσεις της κουβέντας και την τόση χαρά και αισιοδοξία που σκορπάει αυτός ο άνθρωπος, αλλά παίρνω το θάρρος και τον ρωτάω τι είναι αυτό που τον θλίβει. «Εμένα πολύ με στεναχωρεί που τα νέα παιδιά δεν έχουν τις ευκαιρίες που είχαμε εμείς. Είχαμε μάθει η ζωή να συνεχίζεται προς το καλύτερο. Δεν μπορεί οι γηραιότεροι να είναι καλύτερα από τους νέους. Σε ευκαιρίες, στη χαρά της ζωής, στον πλούτο. Είναι ωραία η οικονομική άνεση· να έχεις ένα δικό σου διαμέρισμα, μια καλή δουλειά, φίλους. Βασικά πράγματα στη ζωή. Και τώρα αυτό που βλέπω να συμβαίνει με τα νέα παιδιά είναι απίστευτο. Δεν αισθάνομαι καλά. Να περνάνε καλύτερα οι γονείς από τα παιδιά! Πάντα οι παππούδες λέγανε “τι τραβήξαμε εμείς για να είστε εσείς καλά”. Και τώρα; Σας κοιτάζω με ενοχές. Μα πώς ζείτε! Δεν τρώτε τυριά καλά; Δεν πίνετε νόστιμους καφέδες; Είναι για γέλια και για κλάματα η κατάσταση. Υπήρχε πλούσιο χώμα παλαιότερα για να ανθίσουν καταστάσεις και άνθρωποι. Με πληγώνει όλη αυτή η κατάσταση». Και συνεχίζω με όσα τον εκνευρίζουν. «Έχω μία κατανόηση γενικά. Δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Σίγουρα δεν με εκνευρίζουν οι νέοι άνθρωποι. Με τους μεγάλους έχω πρόβλημα. Που πιάνουν τα πόστα, που δεν χορταίνουν με τί-

ποτα. Δεν μ’ αρέσει αυτό. Ποτέ δεν μ’ άρεσε. Χρειάζεται κάποια στιγμή ο άνθρωπος να νιώθει ότι χορταίνει και να κάνει ένα βήμα πιο πίσω. Αυτό είναι το μάθημα της ζωής· να αφήνεις χώρο για τους άλλους. Βλέπεις τώρα τον άλλο 80 χρονών να οδηγεί ακόμα. Άσ’ το, βρε άνθρωπε, το αυτοκίνητο… Πάρε ταξί. Δεν παραιτούνται με τίποτα…» Μου «εκμυστηρεύεται» πάντως, σαν να θέλει να κλείσει τον κύκλο των «σκοτεινών» ερωτήσεων, πως αυτό που τον βοηθάει στις δύσκολες στιγμές είναι η αγάπη των φίλων του και πως έχει ευτυχήσει από φίλους.

Επειδή η κουβέντα βάρυνε πάλι λίγο και καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της ωραίας μας κουβέντας, επιστρέφω στα απλά, τα καθημερινά και τον ρωτάω με τι κινείται στην Αθήνα. Όχι που δεν θα είχε άλλη μία αστεία ιστορία να αφηγηθεί… «Ο πατέρας μου ήταν λάτρης της οδήγησης. Επιχείρησε να με μάθει πολλές φορές. Εγώ από το ένα παράθυρο έμπαινα από το άλλο έβγαινα. Και κάποια στιγμή είδε κι απόειδε και μου λέει “Παιδάκι μου, εσύ δεν είσαι για το τιμόνι. Σου εύχομαι στη ζωή σου να έχεις πάντα λεφτά να παίρνεις ταξί”. Και τελικά η ευχή του έπιασε και μπορώ να παίρνω ακόμα ταξί! Μ’ αρέσει πολύ και το περπάτημα, τελευταία το έχω ελαττώσει βέβαια».

Καθησυχάζομαι και περνάω στα της επικαιρότητας. Είμαστε σε μία εποχή που η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στην καθημερινότητά μας και στα ζητήματα της τέχνης. Ζητάω την άποψή του. «Δεν μπορούμε να κρίνουμε τα παλιά αριστουργήματα με τις σημερινές συνθήκες. Αυτά τα έκανε ο χριστιανισμός που έσπαγε όλα τα αρχαία. Από τα μεγαλύτερα εγκλήματά του είναι ότι κατέστρεψε τον αρχαίο πολιτισμό. Δεν είχε τη γνώση και τα κότσια να σεβαστεί το διαφορετικό. Τώρα, όμως, θα έπρεπε να έχουμε τη γνώση του παρελθόντος και να είμαστε πιο ψύχραιμοι. Δεν μπορούμε να αγγίξουμε τον Σαίξπηρ ή τον Όμηρο. Ίσα ίσα που μας δείχνουν την απόσταση και τις διαφορές που πλέον υπάρχουν πολιτισμικά και κοινωνικά όλα αυτά τα πράγματα. Εγώ λατρεύω τους Εβραίους, αλλά ο Σαίξπηρ έχει γράψει τον Σάυλοκ. Τι θα πεις; Ότι πρέπει να αλλάξουμε το έργο του Σαίξπηρ; Αδύνατον! Η ανεκτικότητα στο παρελθόν είναι δείγμα πολιτισμού». «Δεν είναι αποσπασματικά τα πράγματα. Αυτό μας σκοτώνει. Η αποσπασματικότητα. Δεν υπάρχουν συνέχειες. Όλα για τον εαυτό μας και γύρω από τον εαυτό μας. Για να δούμε αν αυτό το μοντέλο θα είναι βιώσιμο. Γιατί δοκιμάζεται. Ας δούμε πώς θα είναι μετά από 50 χρόνια…»

Εδώ μου προτείνει τρίτη φορά να φάω από το κέικ πορτοκάλι. Και πάλι απαντάω κάτι αντίστοιχο με τις προηγούμενες δύο φορές. Δεν το κάνω από ντροπή ή αγένεια. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί δεν πήρα μια μπουκιά σε κάποια από τις τρεις αυτές προτροπές του. Υπάρχει κάποιο γεγονός τα τελευταία χρόνια που σου έκανε φοβερή εντύπωση; «Μετά τη γενοκτονία των Εβραίων, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να το ξεπεράσει. Είναι εφιάλτης. Δε θα το ξεπεράσω ποτέ…» Αποστομωτική απάντηση. Ακολουθεί σιωπή λίγων δευτερολέπτων. Και με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον ρωτάω πότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι. Ακολουθεί δεύτερη αποστομωτική απάντηση που δεν χωράει πολλά πολλά. «Όταν θα γίνουμε άνθρωποι».

Έχω σχηματίσει μία εικόνα για τον Άγγελο, χωρίς να ξέρω γιατί και από πού ακριβώς, σαν να τραγουδάει συνέχεια κατιτίς, σαν να έχει πάντα ένα τραγούδι στην άκρη των χειλιών του. Θέλω να μου πει ποιο είναι το τραγούδι που επανέρχεται συχνά στο μυαλό και το στόμα του. «Τραγουδάω πολύ συχνά. Και στον δρόμο, μόνος μου. Αυτά που επανέρχονται είναι τα τραγούδια που δοκιμάζω τη φωνή μου. Γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει, η φωνή δεν είναι κάτι που το έχεις στα σίγουρα. Είναι σαν να έχεις μία γάτα που έρχεται και φεύγει. Όταν ξυπνάω το πρωί, λοιπόν, αναρωτιέμαι, είμαι τώρα καλλιτέχνης, είμαι ηθοποιός; Η φωνή είναι ένα μέτρο. Και λέω, για να δω αν μπορώ να πω το τάδε τραγούδι. Αυτά τα τραγούδια είναι τραγούδια σημαδούρες». Καθώς η ώρα έχει περάσει, του ζητάω και μία ατάκα για κλείσιμο. Για το μέλλον… «Θα πω στα νέα παιδιά, κουράγιο!» «Τώρα μας έκανες την καρδιά περιβόλι», απαντάω, ούσα τριαντάρα. Γελάμε και οι δύο. Νιώθει πως πρέπει να συμπληρώσει με ένα «αλλά». Και πολύ καλά κάνει γιατί δίνει την καλύτερη απάντηση. «Αλλά, οποιοσδήποτε εβδομηντάρης θα έδινε όλη του τη ζωή, ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες, να ξαναγίνει είκοσι και τριάντα χρονών!» Σηκωθήκαμε. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια σφίγγοντας τα χέρια μας. Αυτός βγήκε στον ήλιο κι εγώ έμεινα λίγο ακόμη στο τραπέζι να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Σκέφτομαι αν θα είμαι κι εγώ στα 69 μου μία τόσο κουλ, ορεξάτη και πεισματικά αισιόδοξη τύπισσα. Αναλογίζομαι λίγο τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη· τις σπουδές μου στο θέατρο που δεν ευδοκίμησαν ποτέ — τουλάχιστον επαγγελματικά. Τους δασκάλους μου εκεί, που οι περισσότεροι ήταν και συνεργάτες του Άγγελου στα πρώτα του βήματα στην Πειραματική. Σίγουρα είχαμε τριγυρίσει στα ίδια μέρη με κάποια χρόνια διαφορά. Χαμογελάω.

Πίνω τις τελευταίες γουλιές του καφέ μου, μαζεύω χαρτιά, στυλό, κινητό. Βλέπω το πιάτο με το κέικ πορτοκάλι· τρώω γρήγορα γρήγορα τις τελευταίες μπουκιές και βγαίνω κι εγώ στον ήλιο της Αθήνας.

Ένα γευστικό ταξίδι από τη Σκύρο στην Αθήνα

Ήταν το 2006 στη Σκύρο όταν ο «μπάρμπας» (ψαράς στο επάγγελμα, με τις καλύτερες ιστορίες από στεριά και θάλασσα) άφησε κληρονομιά το σπίτι του. Ένα σπίτι κλασικό νησιώτικο, πάνω στο κύμα. Και για να διατηρηθούν οι μνήμες και οι ιστορίες του μπάρμπα ζωντανές, οι ιδιοκτήτες του χώρου έφτιαξαν τον πιο αυθεντικά σκυριανή ψαροταβέρνα. Πολύ πρόσφατα, οι «Ιστορίες του μπάρμπα» ταξίδεψαν και στην Αθήνα με μοναδικό σκοπό να γνωρίσουν τις σκυριανές νοστιμιές στους ανθρώπους της πόλης.

Σε ένα απόλυτα νησιώτικο σκηνικό, με τοίχους γεμάτους μνήμες από τη Σκύρο, αφού περάσεις τη χαρακτηριστική καγκελόπορτα και τη βουκαμβίλια, ανεβαίνεις στην ταράτσα ώστε να απολαύσεις το πιο όμορφο και νόστιμο τραπέζι με αιγαιοπελαγίτικη μυρωδιά. Φρέσκα ψάρια, όστρακα και θαλασσινά, κλασικά σκυριανά ορεκτικά, πολύχρωμες σαλάτες και άφθονα αποστάγματα μας ταξιδεύουν σε μέρη καλοκαιρινά, εκεί που η οικογένεια μαζευόταν γύρω από το τραπέζι με θέα την ήρεμη ή φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Οι ιδιοκτήτες, θέλοντας να διατηρήσουν και να τιμήσουν το νησί και την παράδοσή του, μοιράζονται μαζί μας μια κλασική σκυριανή συνταγή για να μοσχοβολίσει και η δική μας κουζίνα.

Πευκών 3, Νέο Ηράκλειο (1ος όροφος - ταράτσα) Τ.: 210 28 37 223 Fb: Οι Ιστορίες του Μπάρμπα – Αθήνα Παραλία Μώλος, Σκύρος Τ.: 222 20 91 453 Fb: Οι Ιστορίες του Μπάρμπα – Σκύρος

ΟΙ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΤΟΥ ΜΠΆΡΜΠΑ

Σουπιά με μάραθα ΥΛΙΚΆ ΓΙΑ 4 ΆΤΟΜΑ 1,5 κιλό σουπιές (καθαρισμένες) | 2 ματσάκια μάραθο | 2 κρεμμύδια ξερά άσπρα | 1 πράσο | μισή κούπα ελαιόλαδο | αλάτι, πιπέρι, νερό ΕΚΤΈΛΕΣΗ Κόβουμε τις σουπιές σε μικρά κομμάτια. Σε μία κατσαρόλα, σωτάρουμε σε μισή κούπα ελαιόλαδου τα κρεμμύδια και το πράσο, αφού τα έχουμε ψιλοκόψει. Μόλις σωταριστούν, προσθέτουμε τις σουπιές, αλατοπιπερώνουμε, προσθέτουμε το μάραθο, αφού τον έχουμε ψιλοκόψει. Στη συνέχεια, προσθέτουμε νερό ώσπου να σκεπαστούν τα υλικά. Αφήνουμε να βράσει σε χαμηλή φωτιά και σε 40’ λεπτά περίπου (μέχρι να δέσει η σάλτσα) είμαστε έτοιμοι για σερβίρισμα.

ΑΘΗΝΑ Η ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Μια περιήγηση σε τόπους της Αθήνας, όπου τα ανθρώπινα πάθη και η Ιστορία διασταυρώθηκαν με τη βία και τον θάνατο. Μια καταγραφή των σκοτεινών πλευρών της αθηναϊκής πατριδογνωσίας, απ’ όπου αναβλύζει η απωθημένη αστεακή «μνήμη του αίματος».

Γράφει ο Γιάννης Ράγκος

Αριστερά: Γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 1973. Μερικές ώρες αργότερα, ακριβώς στο σημείο απ’ όπου έχει ληφθεί η φωτογραφία, θα δολοφονηθεί ο Μ. Μυρογιάννης. Δεξιά: Το ίδιο σημείο, 49 χρόνια μετά. photo: Κατερίνα Ράγκου

ΣΤΟΥΡΝΆΡΗ & ΠΑΤΗΣΊΩΝ: Δύο νεκροί του Πολυτεχνείου από σφαίρες με «ονοματεπώνυμο» Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο κτίσματα ή άλλα σημεία του αστικού τοπίου να αθροίζουν νέες και ευδιάκριτες στοιβάδες στο ιστορικό παλίμψηστο της πόλης. Σπάνια, εντούτοις,

κάποιο από αυτά συνδέεται οργανικά με μια ακέραιη πολιτική και κοινωνική περίοδο. Στην κατηγορία αυτή, κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει αδιαμφισβήτητα το Πολυτεχνείο της Αθήνας.

Το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κτήρια στην τοπιογραφία της Αθήνας. Κατασκευάστηκε την περίοδο 1862-1876 σε σχέδια του δημιουργικότερου Έλληνα αρχιτέκτονα του 19ου αιώνα, Λύσανδρου Καυταντζόγλου, ενώ το 1920-1932 προστέθηκε νέο κτήριο («Γκίνη»), προς την οδό Στουρνάρη και τη δεκαετία του 1950 δύο ακόμα πτέρυγες προς τις οδούς Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Πέρα από τον χαρακτήρα του τοπόσημου, στη μακρόχρονη και πολυκύμαντη διαδρομή του το ΕΜΠ έχει συνδεθεί και με σημαντικές στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας, με κορυφαία ασφαλώς την αντιδικτατορική εξέγερση του Νοεμβρίου του 1973. Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου η κατάσταση γύρω από το Πολυτεχνείο παρέμενε τεταμένη, παρά την καταστολή της εξέγερσης από τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου και την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Κάποιες απόπειρες να συγκροτηθούν διαδηλώσεις είχαν αντιμετωπιστεί άμεσα από τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν κατακλύσει την περιοχή, αλλά σποραδικές οδομαχίες και επεισόδια εξακολουθούσαν να σημειώνονται. Γύρω στις 2.15' το μεσημέρι, ο 20χρονος ηλεκτρολόγος από τη Μυτιλήνη, Μιχάλης Μυρογιάννης, κατέβαινε την οδό Στουρνάρη, όταν στη συμβολή με την οδό Πατησίων δέχτηκε επίθεση από αστυνομικούς. Επιχειρώντας να ξεφύγει, κινήθηκε βιαστικά προς την Ομόνοια, αλλά προτού προλάβει να απομακρυνθεί δέχτηκε μία σφαίρα στο κεφάλι. Σε κωματώδη κατάσταση μεταφέρθηκε στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού

και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου εξέπνευσε λίγες ώρες αργότερα. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά αργότερα, δράστης της δολοφονίας ήταν ο συνταγματάρχης Πεζικού Νίκος Ντερτιλής. Στη δίκη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 1975 ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, ο προσωπικός οδηγός του, Αντώνης Αγριτέλης, που με το τζιπ τον είχε μεταφέρει στο σημείο, κατέθεσε σχετικά: «Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί. Ο νεαρός έπεσε κάτω σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στη διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρη, προς την πλευρά της Ομόνοιας. Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός. Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε: “Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”». Στη συνέχεια, ο Ντερτιλής κατευθύνθηκε προς το κτήριο του ΟΤΕ, όπου για να διαλύσει συγκεντρωμένους πολίτες άρχισε να πυροβολεί στον αέρα και κατόπιν επέστρεψε στην περιοχή της Ομόνοιας. Μόλις έφτασε, κατέβηκε από το τζιπ για να εποπτεύσει την κατάσταση πεζός και, όπως ανέφερε ο Αγριτέλης, πλησιάζοντας μια ομάδα λοκατζήδων και αστυφυλάκων που βρίσκονταν εκεί, τους προέτρεψε: «Βαράτε στο ψαχνό! Εγώ έδωσα το παράδειγμα!» Στη δίκη του Πολυτεχνείου, ο Ντερτιλής κηρύχθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία από πρόθεση και καταδικάστηκε σε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Πέθανε στη φυλακή το 2013.

#12

Ακριβώς δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μυρογιάννη, το (αιματηρό) σκηνικό επαναλήφθηκε σχεδόν πανομοιότυπο μόλις μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα. Ήταν αργά το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1985, όταν η καθιερωμένη πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ολοκληρωθεί και ομάδες διαδηλωτών αποχωρούσαν προς την πλατεία Εξαρχείων. Επί της οδού Στουρνάρη είχε σταθμεύσει μία κλούβα των ΜΑΤ γεμάτη με αστυνομικούς, μεταξύ των οποίων και ο 26χρονος Θανάσης Μελίστας. Μία ομάδα διαδηλωτών, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς, φώναξε συνθήματα εναντίον τους και εκτόξευσε βόμβες μολότοφ προς την κλούβα που άρπαξε φωτιά. Οι αστυνομικοί έσπευσαν να απομακρυνθούν από το φλεγόμενο αστυνομικό αυτοκίνητο. Την ίδια στιγμή, ο Μελίστας πυροβόλησε προς το πλήθος των συγκεντρωμένων, που εκείνη τη στιγμή υποχωρούσαν, τραυματίζοντας θανάσιμα τον Καλτεζά στο κεφάλι. Η είδηση της δολοφονίας δημιούργησε ένταση και οδήγησε στην κατάληψη από ομάδες αντιεξουσιαστών του κτηρίου του Χημείου, το οποίο εκκενώθηκε την επομένη (18/11) μετά από επιχείρηση της αστυνομίας. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1988 ο Μελίστας καταδικάστηκε φυλάκιση 2.5 ετών με αναστολή, όμως στις 26 Ιανουαρίου 1990 το Μικτό Ορκωτό Εφετείο τον αθώωσε, αποδεχόμενο πως επρόκειτο μεν για ανθρωποκτονία από πρόθεση αλλά εν βρασμώ ψυχικής ορμής και σε κατάσταση άμυνας.

Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι ανεξάρτητος (freelance) δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίες εκδόσεις του: το αστυνομικό μυθιστόρημα Μυρίζει αίμα (Καστανιώτης, 2019), το κόμικ Ληστές (Polaris, 2020) σε σενάριο δικό του και σχέδια Γιώργου Γούση και η συμμετοχή στον συλλογικό τόμο 33 ιστορίες για το 1821 (GEMA, 2021).

Ο μικρός πλανήτης ll a H s ’ y m m i J ου τ Μπαίνοντας στο «Jimmy’ s Hall» καταλαβαίνεις ότι η απλότητα και η παρεΐστικη ατμόσφαιρα έχουν ποτίσει τοίχους και πατώματα και όλα μοιάζουν να κυλάνε πιο όμορφα και ήρεμα. Χωρίς φρενήρης ρυθμούς, μουσική στη διαπασών και γενικότερες υπερβολές, το «Jimmy’ s Hall» ενδείκνυται για ένα χαλαρό πρωινό με αρωματικό καφέ, για ένα μεσημεριανό ξαπόσταμα από τους δρόμους της πόλης με νόστιμα sandwich που φτιάχνονται επί τόπου και ψήνονται σε cozy φουρνάκι και για βραδινές μακριές κουβέντες με ποτό. Στο «Jimmy’ s Hall» όλα και όλοι παίρνουν τον χρόνο τους, ώστε να μπορέσουν να υπάρξουν πραγματικά — κάτι που ειδικά στις μέρες μας είναι ζητούμενο.

ΙΠΠΟΚΡΆΤΟΥΣ 146, ΕΞΆΡΧΕΙΑ | Τ.: 213 03 76 639 JIMMY'S HALL

Η ΠΌΛΗ ΥΠΟΔΈΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ

«Άνοιξε το παράθ υρο να μπει...» ΛΕΞΙΚΌ ΚΗΠΟΥ

Γράφει η Σοφία Αργύρη

Αγενής πολλαπλασιασμός: Δημιουργία νέων φυτών

από κομμάτια του ίδιου του φυτού που ριζοβολούν. Τα νέα αυτά φυτά είναι όμοια ακριβώς με το μητρικό.

Ο κύκλος της ζωής Ό,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΆΝΕΙΣ, Η ΆΝΟΙΞΗ ΘΑ ΈΡΘΕΙ Η Άνοιξη η βεργολυγερή γλίστρησε αθόρυβη, χαράματα στην κάμαρά σου. Ανάλαφρη, αιθέρια μα κι άλλο τόσο επίμονη, εισέβαλε δυναμικά. Μάταια σφίγγεις πάνω σου το πάπλωμα — το τραβά, του δίνει μιά και το πετάει στο πατάρι. Σε εντόπισε, κι εσένα κι εμένα και όλους. Μην αντιστέκεσαι άδικα — θα χάσεις! Μύρα από τις νεραντζιές στο πεζοδρόμιο κι άλλα από τις λεβάντες της διπλανής χαϊδεύουν τα ρουθούνια σου χαλαρωτικά — όσο χρειάζεται για να απολαύσεις ήρεμα ένα καφέ στο βεραντάκι. Η Άνοιξη, δες, σκάλωσε στο νεοκλασικό της γωνίας κι η γλυσίνα, άχαρος σωρός από ξερόκλαδα ως χθες, μεταμορφώθηκε σε μαβί, ευωδιαστό καταρράκτη. Την βρήκε η Άνοιξη! Καταρράκτης... καταρράκτης από έννοιες βομβεί στο μυαλό σου. Σκέψεις σε αποχρώσεις φαιές έως μαύρες-πίσσα... Πόλεμοι, αρρώστιες εμμονικές, ακρίβεια... Το Πάσχα που, επιτέλους, απόλαυσες με τους δικούς σου μοιάζει κιόλας μακρινή ανάμνηση. Επέστρεψες, εκών-άκων, εντός και επί τα αυτά και τριβελίζεσαι με χίλια δυό... πληρωμές, λογαριασμοί, χρεώσεις και υποχρεώσεις ανελέητες. Νεύρα, ασυνεννοησία, παρεξηγήσεις αναίτιες — δηλητήρια σε μικρές έως θανατηφόρες δόσεις. «Έγινε λίμνη η μοναξιά/έγινε λίμνη η στέρηση/ανέγγιχτη κι ατάραχη», που λέει ο ποιητής. Μια ρουφηξιά καφέ και... δρόμο... αλλά στάσου! Η μικρομάνα του διπλανού παίζει με τα παιδάκια της στο μπαλκόνι. Τα μικρά κόβουν ανθάκια, πασαλείβονται με χώματα, ξεκαρδίζονται στα γέλια. Τα παιδιά τα βρίσκει αμέσως η Άνοιξη — είναι πολύ έξυπνα για να κρύβονται, σαν κι εσένα, πίσω από προφάσεις. Η μαμά τους τους μαθαίνει το παλιό τραγουδάκι που σου μάθαινε κι εσένα η δική σου μητέρα: «...στο Μάη που, σήμερα, προβάλλει στη Γη...». Μπα, σιγοτραγουδάς κι εσύ! Είναι γιατί η Άνοιξη πήδηξε ξανά στη μεριά σου για να σε συνεπάρει και να σε εντάξει στην πρόσχαρη χορωδία!

Γράφει η Άννα Μαρία Εμμανουήλ

Ασυναίσθητα παρατηρείς το ολόλευκο γιασεμί της πέργκολας. Τι άρωμα, πόση κομψότητα σε λίγα μαργαριταρένια πέταλα! Η Άνοιξη σου ξέπλυνε τα μάτια για να μάθεις να διακρίνεις την ομορφιά — νευριάζει όταν προσπερνάς αδιάφορα τα έργα της. Χαμογελάς κι η Άνοιξη το ίδιο, μια και ήδη σε κυρίευσε. Αυτή η «ήττα» ήταν μόνο για το καλό σου! Ξαναχαμογελάς αόριστα στον μοσχοβολιστό αέρα, στον ήλιο που σου ζεσταίνει το πρόσωπο, παίζεις με τη γαλάζια πεταλούδα που στριφογυρνά στην τριανταφυλλιά σου. Οι φοιτήτριες του δευτέρου απέναντι –γλυκά κορίτσια, ντυμένα ανάλαφρα, πολύχρωμα ρούχα– σε πήραν είδηση. Σε χαιρετούν με χέρια λερωμένα –φυτεύουν πρασινάδες– παραδόθηκαν ήδη στα μάγια του Μαγιού! Ανοίγεις την ψυχή σου και καλωσορίζεις τον χαιρετισμό τους! Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Ποιος ξέφυγε απ’ την Άνοιξη; Κανένας –ευτυχώς– κι όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο το καλύτερο! «Δώσε άδεια στον εαυτό σου», σου ψιθυρίζει μια φωνή. «Μια μέρα, μόνο μια μέρα και... θα δεις!» Δώσε τόπο στις έγνοιες σου και χώρο στο Χαμόγελο, στη Χαρά, στην Αισιοδοξία! Καλού-κακού, αποθήκευσε ενέργεια τώρα — χαλάρωσε! Μα, πρώτα απ’ όλα, υποκλίσου στην Εποχή. Πώς; Δημιουργώντας, ενισχύοντας την Άνοιξη! Σπείρε, φύτεψε, απόλαυσε τη Φύση «στην καλύτερή της ώρα»! Στο τέλος μιας ανοιξιάτικης μέρας πρέπει να μυρίζεις φρεσκοποτισμένο χώμα!

Λαίμαργος βλαστός:

Βλαστός με πολύ γρήγορη και ζωηρή ανάπτυξη χωρίς καρποφορία. Στα οπωροφόρα δέντρα είναι ανεπιθύμητος, εκτός από ειδικές περιπτώσεις.

Φυτικά εντομοκτόνα:

Σκευάσματα από εκχυλίσματα φυτών με εντομοκτόνες ιδιότητες (πύρεθρο, κάσσια, ροτενόνη).

Κομπόστ:

Το υλικό που προκύπτει από την αερόβια ζύμωση φυτικών και ζωικών υπολειμμάτων και αποτελεί ένα πολύτιμο οργανικό λίπασμα για το ζωντάνεμα του εδάφους.

Διαφυλλική λίπανση: Η λίπανση των φυτών μέσω του

φυλλώματος, με ειδικά λιπάσματα που διαλύονται στο νερό και ψεκάζονται στο φύλλωμα. Χρησιμοποιείται σε ειδικές περιπτώσεις και έχει σχεδόν άμεσο αποτέλεσμα.

Χλωρή λίπανση:

Η μέθοδος για βελτίωση της γονιμότητας του εδάφους, που στηρίζεται στη σπορά ψυχανθών και ακολουθείται συνήθως από την ενσωμάτωσή τους στο έδαφος.

Ψυχανθή:

Μεγάλη βοτανική οικογένεια στην οποία συμπεριλαμβάνονται όλα τα βρώσιμα όσπρια και διάφορα κτηνοτροφικά φυτά. Στις ρίζες τους υπάρχουν βακτήρια που δεσμεύουν το ατμοσφαιρικό άζωτο του εδάφους.

Ε ΒΟΥΤΆΜ ΑΤΑ Μ Ώ Ρ Χ ΣΤΑ ΗΣ Σ Ύ Φ Σ ΤΗ

Το μπαλκόνι και ο κήπος μας ανθίζουν χάρη στο Γεωπονικό Κέντρο Βύρωνα-Garden Eco. Ένα ολοκληρωμένο γεωπονικό κατάστημα που μας μυεί στην πιο ανοιξιάτικη δραστηριότητα. Εργαλεία κήπου και είδη αυτόματου ποτίσματος, γεωργικά προϊόντα και προγραμματιστές ποτίσματος κάνουν την κηπουρική το μεράκι μας. Εδώ βρίσκουμε εξειδικευμένα φάρμακα απολύμανσης και λιπάσματα που χρησιμοποιούμε υπό την καθοδήγηση του έμπειρου γεωπόνου, που βρίσκεται συνεχώς στο κατάστημα και μας δίνει απαντήσεις σε κάθε κηπουρική απορία. Το Γεωπονικό Κέντρο Βύρωνα αποδεικνύει ότι η ενασχόληση με τα φυτά δεν είναι απλά ευχαρίστηση, αλλά και υψηλή αισθητική, χωρίς να χρειάζονται πολλά πράγματα για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα!

ΤΙΠ 1 :

Το σωστό πότισμα και το σωστό λίπασμα είναι το μυστικό για φυτά που σφύζουν από υγεία.

ΤΙΠ 2:

Τα γλαστράκια Top Faces Pots αναβαθμίζουν το interior design του χώρου μας.

ΓΕΩΠΟΝΙΚΌ ΚΈΝΤΡΟ ΒΎΡΩΝΑ GARDEN ECO

Φλέμινγκ 59, Βύρωνας T: 210 76 57 457 // Fb: Garden Eco - Γεωπονικό Κέντρο Βύρωνα // Ig: gardenecogr // www.gardeneco.gr

Θήρας 19, Κυψέλη | τ.: 216 93 90 230 | e.: ekdoseislogotypo@gmail.com www. lo go -t ypo . gr

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Τα γραπτά μένουν Διαβάζοντας επιγραφές των αρχαίων προγόνων μας Απόδοση στη νεοελληνική, σχολιασμός: Αθανάσιος Θέμος, Ελένη Ζαββού, Ειρήνη-Λουκία Χωρέμη

Περιδιαβαίνοντας στους διαδρόμους του Επιγραφικού Μουσείου και συζητώντας με τους ανθρώπους του, μας γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το αφιέρωμα. Ως λαός έχουμε να διαχειριστούμε μία κληρονομιά. Και όσο και να προσπαθούμε να την αποδομήσουμε, να την ξεχάσουμε με διάφορους τρόπους, μας τραβάει από το μανίκι. Είναι και οι ξένοι που μας την θυμίζουν κάθε τόσο. Μερικές φορές η «κληρονομιά» είναι βάρος. Είτε γιατί πρέπει να συγκριθείς μαζί της, είτε γιατί μπορεί να νιώσεις σαν συνεχιστής. Ως νεοέλληνες έχουμε μάλλον καταφύγει στην αγαπημένη μας πρακτική, αυτή του τσιμπολογήματος. Λίγο Σωκράτη, λίγο Ηρόδοτο ή, για τους ψαγμένους, λίγο Ερμή Τρισμέγιστο και η ζωή προχωράει. Η σχέση του Πολίτη με τα Μουσεία της Πόλης του αντανακλά στην πραγματικότητα τη σχέση με τον πολιτισμό, την ταυτότητα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχουν Μουσεία που προσπαθούν να ανοιχτούν στην κοινωνία, στους πολίτες και να επικοινωνήσουν τον θησαυρό τους. Ευχαριστούμε λοιπόν το Επιγραφικό και τους ανθρώπους του που μας βοήθησε σε αυτό το αφιέρωμα και ελπίζουμε να κινήσουμε το ενδιαφέρον σε αρκετούς αναγνώστες ώστε να το επισκεφθούν. Οι επιγραφές που επιλέχθηκαν αφορούν θέματα που ακόμα και στις μέρες μας έχουν τη σημασία τους. Υ.Γ. Σε μία επίσκεψή μου, ένα κοριτσάκι από ένα σχολείο άγγιζε με την ανάποδη του χεριού του τα σκαλισμένα γράμματα με προσοχή (ίσως και για να μην τη δει και κανείς) λέγοντας στη συμμαθήτριά της: «Ωραία γράμματα έκαναν οι Αρχαίοι ε;» Χρύσανθος Ξάνθης

ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΑΙΞΩΝΗΣ. 313/12 π.Χ.

[[

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΙΣΤΟΡΙΑ

Bρέθηκε στη Γλυφάδα της Αττικής. Η στήλη σώζει ψήφισμα με το οποίο ο δήμος των Αιξωνέων τιμά με χρυσό στέφανο δύο χορηγούς, τον Αυτέα και τον Φιλοξενίδη, επειδή ανέλαβαν από κοινού τα έξοδα παράστασης που παρουσιάστηκε στους θεατρικούς αγώνες των κατ΄ αγρούς Διονυσίων. Στο επιστύλιο της στήλης εικονίζονται πέντε κωμικά προσωπεία ηθοποιών. Κάτω από το επιστύλιο σώζεται ανάγλυφη παράσταση, στην οποία εικονίζεται ένθρονος ο Διόνυσος, που τείνει κάνθαρο σε νεαρό Σάτυρο. Στο κάτω μέρος της στήλης δύο εγχάρακτοι στέφανοι. Η χορηγία ήταν μία τιμητική αλλά και πολυδάπανη δημόσια λειτουργία, η οποία καθιερώθηκε τον 5ο αι. π.Χ. Με αυτήν η αθηναϊκή πολιτεία επιφόρτιζε τους εύπορους πολίτες να αναλάβουν τη δαπάνη για την προετοιμασία, τη διδασκαλία και τη συντήρηση του χορού και των ηθοποιών των διθυραμβικών ή δραματικών αγώνων, που τελούνταν κατά τη διάρκεια των εορτών. Στις εορτές των δήμων τη χορηγία αναλάμβαναν πολύ συχνά δύο ή τρεις δημότες (συγχορηγία).

[

ΕΠΙΤΎΜΒΙΟ ΤΩΝ ΚΟΡΙΝΘΊΩΝ ΠΕΣΌΝΤΩΝ ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΊΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΊΝΑΣ. 480/79 π.Χ.

Ξένε, την πόλη της Κορίνθου με τ᾽ άφθονα νερά κατοικούσαμε κάποτε· [τώρα στο νησί του Αίαντα, τη Σαλαμίνα, είμαστε θαμμένοι· εδώ αφού κατατροπώσαμε τα φοινικικά πλοία και τους Πέρσες και τους Μήδους, σώσαμε την ιερή Ελλάδα].

Έγινε παρεξήγηση...

[ [

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ενεπίγραφη στήλη από τα Αμπελάκια της Σαλαμίνας αποτελεί τμήμα του μνημείου που ιδρύθηκε για τους πεσόντες Κορινθίους στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι, κατά την αθηναϊκή εκδοχή των γεγονότων της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, οι Κορίνθιοι αποχώρησαν μόλις ξεκίνησε η ναυμαχία και επέστρεψαν μετά τη λήξη της, αλλά την εκδοχή αυτή δεν την αποδέχονται οι υπόλοιποι Έλληνες. Κατά τον Πλούταρχο, τo επιτύμβιο αυτό μνημείο διαψεύδει τον Ηρόδοτο, διότι οι Αθηναίοι επέτρεψαν την ταφή των πεσόντων Κορινθίων στο νησί. Οι Κορίνθιοι είχαν πιθανώς αποσπαστεί από τον υπόλοιπο στόλο κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας και είχαν πλεύσει προς το ιερό της Αθηνάς Σκιράδος, με σκοπό την επιτήρηση της δυτικής εισόδου των Στενών της Σαλαμίνας. Αργότερα ενώθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες.

Κάτι μας θυμίζει! ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ

[ [

Στήλη με αετωματική επίστεψη. Βρέθηκε στη νότια κλιτύ της Aκρόπολης της

Aθήνας, ανάμεσα στο θέατρο του Διονύσου και το Hρώδειο. Στη στήλη έχει αναγραφεί ψήφισμα του δήμου της Aθήνας για την απονομή τιμών (επαίνου και στεφάνου ελιάς) στον Pόδιο ιατρό Φειδία, που είχε φροντίσει για τη θεραπεία πολλών Αθηναίων και προσφέρθηκε να αναλάβει τα καθήκοντα του δημοσίου ιατρού (δημοσιεύειν) αφιλοκερδώς.

Σύμφωνα με τα ψηφίσματα των ελληνιστικών κυρίως χρόνων, οι ελληνικές

ΙΣΤΟΡΙΑ

πόλεις προσλάμβαναν δημόσιους ιατρούς με συμβόλαιο για περιορισμένο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Σκοπός των δημοσίων ιατρών ήταν η φροντίδα και η θεραπεία των πολιτών και των στρατιωτών σε περιόδους πολέμου ή

άλλων δύσκολων πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων, όπως πειρατικές επιδρομές, επιδημίες και φυσικές καταστροφές, γεγονός που υποδηλώνει τη μέριμνα για τη δημόσια υγεία. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η πρόσληψη ιατρών αποτελούσε σημαντικό μέρος της πολεμικής προετοιμασίας. Οι δημόσιοι ιατροί προσέφεραν σημαντικές υπηρεσίες στις πόλεις, συχνά χωρίς πληρωμή. Για τον λόγο αυτό αντιμετωπίζονταν ως ευεργέτες και τους απονέμονταν τιμές.

Επί Φερεκλέους άρχοντος, όταν πρυτάνευε η Οινηίς φυλή, εβδόμη στη σειρά, και γραμματέας της ήταν ο Επιχαρίνος Δημοχάρους από τον δήμο του Γαργηττού· την εικοστή δεύτερη ημέρα του Γαμηλιώνος, την εικοστή ενάτη ημέρα της πρυτανείας· συνέλευση της εκκλησίας του δήμου· από τους προέδρους έθετε το ζήτημα σε ψηφοφορία ο Φυλαξίας Φανίου από τον δήμο του Αναγυρούντος και οι συμπρόεδροι· απόφαση του δήμου· ο Ευβουλίδης Ευβούλου από το δήμο της Ελευσίνας εισηγήθηκε· επειδή ο ιατρός Φειδίας πάντοτε πράττει σύμφωνα με το συμφέρον του δήμου των Aθηναίων και φροντίζει να θεραπεύει με κάθε επιμέλεια όσους Aθηναίους έχουν ανάγκη και τώρα έχει προσφερθεί να είναι δημόσιος ιατρός δωρεάν, αποδεικνύοντας την εύνοια την οποία έχει για την πόλη, με τη βοήθεια της Αγαθής Τύχης να αποφασίσει ο Δήμος να επαινέσει τον Φειδία Απολλωνίου τον Ρόδιο για την εύνοια και τη φροντίδα που διαρκώς δείχνει στον δήμο των Αθηναίων και να τον στεφανώσει με στέφανο από ελιά· και να φροντίσει ο κατά πρυτανεία γραμματέας να αναγράψει αυτό εδώ το ψήφισμα σε λίθινη στήλη και να την στήσει στο ιερό του Ασκληπιού.

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ

[[

TΙΜΗΤΙΚΌ ΨΉΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΉΜΟΥ ΤΗΣ AΘΉΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ PΌΔΙΟ ΙΑΤΡΌ ΦΕΙΔΊΑ.

304-3 π.X.

Η κίνηση μετράει ΙΣΤΟΡΙΑ

Τμήμα ενεπίγραφης στήλης. Βρέθηκε στην Ακρόπολη. Η αποσπασματικά σωζόμενη στήλη φέρει τμήματα δύο τροπολογιών σε ψήφισμα της βουλής και του δήμου. Από το σωζόμενο τμήμα της επιγραφής προκύπτει ότι το ψήφισμα σχετίζεται με δημόσιο έργο, πιθανότατα τη βελτίωση του συστήματος ύδρευσης της Αθήνας ή ακόμη την κατασκευή ή επισκευή των κρηνών της πόλης. Από τη δεύτερη τροπολογία του ψηφίσματος προκύπτει πιθανώς ότι το έργο σχετίζεται με την οικογένεια του Περικλέους, αφού αναφέρονται οι γιοι του Πάραλος και Ξάνθιππος και ίσως οι γιοι τους ή οι κηδεμονευόμενοι του Περικλέους, Αλκιβιάδης και Κλεινίας, οι οποίοι επαινούνται. Σύμφωνα με την επικρατέστερη συμπλήρωση των στίχων, στην τροπολογία προτάθηκε να τιμηθεί ο Περικλής και οι απόγονοί του, επειδή πιθανότατα προσφέρθηκαν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της δαπάνης του δημοσίου έργου, αλλά τα χρήματα για την κατασκευή του αποφασίστηκε τελικά να δοθούν από τα χρήματα του φόρου των συμμαχικών πόλεων.

ΤΟ ΨΉΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΉΝΗΣ. ΠΕΡΊ ΤΟ 432/1 Π.Χ.

- - - - εισήγηση του Ιππονίκου (;) - - - - η αμοιβή του να είναι μία δραχμή την ημέρα και να έχει αυτός την επιμέλεια της κρήνης και της μεταφοράς του νερού - - - -· πρόταση του Νικομάχου· τα άλλα να γίνουν, όπως ακριβώς αποφάσισε η βουλή - - - - ώστε να ρέουν - - - - ώστε (να εκτελεστεί) με τα λιγότερα χρήματα - - - - οι πρυτάνεις, οι οποίοι θα κληρωθούν να πρυτανεύσουν πρώτοι - - - - στην επόμενη κύρια εκκλησία αμέσως μετά τη συζήτηση των ιερών πραγμάτων - - - καλό είναι για τον δήμο των Αθηναίων - - - - καμία να μην γίνεται και για να έχουν οι Αθηναίοι - - - -. Πρόταση του - - - -· τα άλλα να γίνουν, όπως ακριβώς εισηγήθηκε ο Νικόμαχος· [να επαινέσουν τον Περικλή, τον Πάρ]αλο και τον Ξάνθιππο και τους γιους τους (;)· τα χρήματα για το έργο να δοθούν από τον φόρο που καταβάλλεται στους Αθηναίους, αφού η θεά λάβει το μερίδιό της.

ΙΕΡΌΣ ΝΌΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΡΈΑΡ (ΠΗΓΆΔΙ) ΤΟΥ ΑΛΥΚΟΎ (ΑΡΧΑΊΟΣ ΔΉΜΟΣ ΤΩΝ ΛΑΜΠΤΡΏΝ) 440-430 π.X. - - - - και να θυσιάζει στις Νύμφες σύμφωνα με τον χρησμό των Δελφών. Να πληρώνουν έναν οβολό κάθε έτος όσοι πίνουν νερό από τον Αλυκό, (που να διατίθεται) για τη λατρεία των Νυμφών. Όποιος δεν καταθέτει τον οβολό να μην πίνει από το φρέαρ του Αλυκού. Εάν όμως κάποιος πίνει χωρίς πληρωμή, να καταβάλλει ως πρόστιμο πέντε δραχμές. Εάν κάποιος μεταφέρει με αμφορείς ή αγωγούς το νερό χωρίς να έχει καταθέσει τον οβολό, να οφείλει για κάθε αμφορέα πενήντα δραχμές, ιερή καταβολή για τις Νύμφες.

Το νερό να το προσέχεις

[ [

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Βρέθηκε λίγα μέτρα νότια από το μνημείο του Λυσικράτους στην Πλάκα. Από το κείμενο προκύπτει, ότι προέρχεται από το ιερό του Ηρακλέους στο Κυνόσαργες, περιοχή κοντά στο Ολυμπιείο. Ο ιερός νόμος του οποίου σώζεται μικρό απόσπασμα είχε αναγραφεί σε δύο τουλάχιστον στήλες για να τοποθετηθεί και στις δύο όχθες του Ιλισού. Πρόκειται για διατάξεις που στόχο είχαν να αποτρέψουν τη δραστηριότητα της βυρσοδεψίας και τα συνεπακόλουθα αποτελέσματά της (δυσοσμία και μόλυνση των υδάτων). Γενικότερος στόχος ήταν προφανώς η αποτροπή εγκατάστασης βυρσοδεψείων στην περιοχή. Υπεύθυνος για την επιτήρηση της διαδικασίας ορίστηκε

Για να μην πουν το νερό, νεράκι

[ [

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ

ΙΣΤΟΡΙΑ

ο αρμόδιος για τα ιερά άρχων Βασιλεύς. Η προστασία των υδάτων, των κατασκευών που είχαν σχέση με αυτά, κα-

Βρέθηκε στη θέση Λουμπάρδα στο 34ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Αθηνών-Σουνίου και σε απόσταση 20 μέτρων δυ-

θώς και η οριοθέτησή τους ήταν συνήθης πρακτική κατά την αρχαιότητα.

τικά του φρέατος το οποίο είναι γνωστό στην περιοχή ως «Πηγάδι του Αλυκού». Η διαχείριση των υδάτων, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν σε αφθονία τρεχούμενα νερά, είχε καίρια σημασία. Η περιοχή στην οποία αναφέρεται η επιγραφή, ο Αλυκός, σημερινή Λουμπάρδα, δεν φημιζόταν για την αφθονία των υδάτων ούτε στην αρχαιότητα, ούτε πολύ περισσότερο στους νεότερους χρόνους. Συνεπώς, η διαχείριση του αποθεματικού του πηγαδιού του Αλυκού ήταν αρκετά σημαντικό ζήτημα για τους περιοίκους. Για τον λόγο αυτό προστατευόταν από τις Νύμφες και είχε ζητηθεί και χρησμός από τους Δελφούς, προκειμένου οι κανονισμοί που επιβλήθηκαν στη χρήση του να έχουν ιερή κάλυψη. Άλλωστε και όλα τα πρόστιμα για μικρές ή μεγάλες παραβάσεις προορίζονταν για τη λατρεία των Νυμφών ως προστάτιδων θεοτήτων των υδάτων. Η επιβολή των προστίμων ακολουθεί μια κλιμάκωση, από αυτόν που πίνει χωρίς να έχει καταθέσει τον οβολό μέχρι αυτόν που «φέρηι ή άγηι», δηλαδή μεταφέρει νερό με αμφορείς ή με αγωγούς. Το πρόστιμο ήταν τεράστιο (50 δραχμές για κάθε αμφορέα), με στόχο την αποθάρρυνση των επίδοξων παραβατών. Είναι γνωστοί και άλλοι παρόμοιοι νόμοι, οι οποίοι επέβαλαν πρόστιμα στους παραβάτες υπέρ κάποιου ιερού.

[

ΙΕΡΌΣ ΝΌΜΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΊΟΥ ΣΤΟ ΚΥΝΌΣΑΡΓΕΣ, 440 – 430 Π.Χ.

- - - - δραχμές, και ο Βασιλεύς να μεριμνήσει. Να αναγραφεί σε λίθινη στήλη και να στηθεί και στις δύο όχθες. Ούτε δέρματα να σαπίζουν στον Ιλισό πάνω από το ύψος που βρίσκεται το ιερό του Ηρακλέους, ούτε να βυρσοδεψούν, ούτε να απορρίπτουν ακαθαρσίες στον ποταμό - - - -

τους μιλάει ο Άρχοντας, των πλατανοφόρων χωριάτικων πλατειών, έφτασαν στην πόλη μας χωρίς εμείς όμως να ξέρουμε την ιστορία, τα ονόματα, τα σχήματα και τα μυστικά τους.

Η Πόλη είναι δάσος. Η Πόλη έχει τα δικά της ξέφωτα. Στα ξέφωτα ξαποσταίνεις. Προσανατολίζεσαι. Ανασυντάσσεσαι. Μετριέσαι. Στοχάζεσαι. Γύρω σου συνεχίζει να υπάρχει πυκνό δάσος. Δεν έχεις ξεφύγει, αλλά τουλάχιστον ανασαίνεις.

Κάποιος έγραψε πως «ξέφωτο είναι εκεί που μπορείς και θέλεις να κοιτάξεις ψηλά, προς τον Δημιουργό, τους Εξωγήινους και τις ιδέες…» Σας παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα, λοιπόν, για τα αστικά ξέφωτα, με πολλά κείμενα, γραμμένα από διαφορετικούς ανθρώπους και με διαφορετικές οπτικές. Η πόλη, μέσα από την πορεία της των τριάντα αιώνων, μας χαρίζει τεράστια ποικιλία από τέτοιους τόπους. Το τι κάνουμε με αυτό το «ιστορικό βάρος», είναι άλλο θέμα.

Ραντεβού στα ξέφωτα, λοιπόν. Χρύσανθος Ξάνθης

Τι κάνουμε με τα δικά μας ξέφωτα; Οι κοινότητες έχουν ανάγκη από κοινούς τόπους, από ‘κει προκύπτουν ιδέες, οράματα, συνλειτουργίες, ταιριάσματα, αντιθέσεις, διαφωνίες και τελικά συνθέσεις. Αυτές οι «αστικές στιγμές», απότοκες των Αρχαίων αγορών, των κυκλικών πλατωμάτων που από το κέντρο

«αν

ατ μ γ οί

α

α, ι κ κά ρ α π ίο π , ο ι τ μο ό ο κ ρ ι δ τ ό ζ ασ ε π ο τ ς, ν ε ί υ τε νο α ί λ α Π ρφ ο μ ο υ ο » π

γράφουν: Άντα Κουγιά Ηλέκτρα Τζώρτσου Ηλιάνα Πασπάλα Θανάσης Αναγνωστόπουλος Μαρία Σκαμάγκα Θωμάς Σιαμπέκας Θράσος Καμινάκης Λέανδρος Σλάβης Χριστίνα Χρυσανθοπούλου

ΕΜΕΙΣ ΠΛΑΤΕΙΆ-ΖΟΥΜΕ. ΕΣΕΙΣ; γράφει: Άντα Κουγιά

Αν η πλατεία είναι ένας ξέγνοιαστος χώρος, «ένα αστικό ξέφωτο» ανάμεσα σε χιλιάδες σπίτια, τότε πρόκειται για ένα σημείο της πόλης που είναι επιφορτισμένο με ένα σωρό μνήμες, προσωπικές και συλλογικές. Στις πλατείες ζούμε και δεν είμαστε απλά περαστικοί, ακόμα κι αν μερικές φορές μοιάζει να είναι έτσι. Η πλατεία είναι γεμάτη «με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές».

Πλατεία· ο ορισμός της στα λεξικά αποδίδεται ως εξής: α) (πολεοδομία) επίπεδος, διαμορφωμένος χώρος μέσα σε κατοικημένη περιοχή που περιβάλλεται από κτίρια ή και δρόμους β) (θέατρο, αρχιτεκτονική) τμήμα του θεάτρου μπροστά από τη σκηνή, όπου κάθονται οι θεατές, διαφορετικό από τα θεωρεία και τον εξώστη. Εκτός όμως από τους ορισμούς και το μπέρδεμα ανάμεσα στις λέξεις, κάθε έννοια είναι επιφορτισμένη διαφορετικά για τον καθένα από μας. Και σίγουρα η έννοια της «πλατείας» κρύβει πολλά περισσότερα από πολιτικές, κοινωνικές, ετυμολογικές, πολιτιστικές και άλλες αναλύσεις. Όχι, δεν πλατειάζουμε. Ζούμε στις πλατείες. Με όσα πια εμπεριέχει η έννοια «ζωή». Τα παιδιά της πόλης είχαμε και έχουμε τις πλατείες στη συνείδησή μας ως ξέφωτα μέσα στο αστικό στριμωγμένο τοπίο — και τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά. Οι ξέγνοιαστες αναμνήσεις των παλαιότερων χρόνων περιλαμβάνουν μια πλατεία, το ίδιο και οι πιο πρόσφατες, όταν χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, μια στάση ή όταν απλά δεν έχεις χρήματα για να αράξεις οπουδήποτε αλλού. Ή όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά, όπως μας έδειξε η πρόσφατη εμπειρία μας. Είναι ο τόπος εντός της πόλης που κάνει το μάτι σου να ανοίγει κι εσένα να έρχεσαι λίγο πιο κοντά στη φύση, δίνει ποιότητα ζωής. Τοπόσημο κάθε περιοχής, πλάθει την ταυτότητα και και τα χαρακτηριστικά μιας γειτονιάς. Δεν είναι απλώς ένας κενός χώρος ανάμεσα σε ψηλά κτίρια. Είναι ένα σκηνικό όπου εκτυλίσσονται στιγμές ζωής. Δεν είναι πια η… πλατεία του θεά-

τρου, αλλά η σκηνή, ο πυρήνας, το πάλκο μιας καθημερινότητας. Με μαγαζιά για τα απαραίτητα ψώνια, με χαρακτηριστικές ταβερνούλες και old time classic καφενέδες, με σημεία για ραντεβού, για ηλιοθεραπεία, για πρώτα ή τελευταία φιλιά. Αν έπρεπε να ζωγραφίσω μια εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούω τη λέξη «πλατεία», θα ήταν ένα παιχνίδι τζένγκα, τη στιγμή που όλα τα τουβλάκια πέφτουν — με την καλή έννοια. Γιατί ωραία και η τάξη, αλλά στιγμές αταξίας –δηλαδή χαλάρωσης στην προκειμένη περίπτωση– είναι όσες μας μένουν στο μυαλό. Ισχύει όμως αυτό τη σήμερον ημέρα ή οι πλατείες έχουν γίνει αφιλόξενοι, άχρηστοι χώροι που προκαλούν περισσότερο φόβο παρά θαλπωρή, οικειότητα και ασφάλεια; Στα μεγάλα αστικά σκηνικά, μερικές φορές οι πλατείες γίνονται χώροι που καλύτερα να μην τους πλησιάζεις, όταν πέφτει το φως της μέρας. Είναι εκείνα τα μέρη που αφήνουν άφθονο χώρο για μη-τόπο. Κι αν φταίει από μία μεριά η πολιτεία, σίγουρα φταίμε κι εμείς που δεν ομορφαίνουμε με την παρουσία μας και την επιλογή μας να βρεθούμε εκεί τις πιο όμορφες ανοιχτωσιές αυτής της πόλης. Κι αν παρατηρήσεις λίγο την Αθήνα από ψηλά, θα δεις ότι η ομορφιά της έγκειται και στο γεγονός ότι τα ψηλά κτίρια περιβάλλονται από μερικά ανοιχτά σημεία πρασίνου ή έστω μερικές ανάσες ανάμεσα σε τοίχους και τσιμέντα. Πλατειά-Ζωντας, ο τόπος της πλατείας δείχνει και τις κοινωνικές, πολιτικές ή πολιτιστικές αλλαγές της κάθε εποχής. Ακριβώς σαν θεατρική παράσταση· με τη διαφορά ότι εκεί βρίσκεις αληθινές φέτες ζωής που αποτελούνται από πραγματικούς και διαφορετικούς ανθρώπους, αληθινές καταστάσεις, μικρές πόλεις μέσα στην πόλη.

Βάρσος 1892 Κασσαβέτη 5, Κηφισιά // Τ.: 210 80 12 472 www.varsos.gr // fb: Βάρσος Κηφισιά 1892 ig: @varsos_kifisia_1892 Το ημερολόγιο έγραφε 1892, όταν το γαλακτοπωλείο του Βάρσου άνοιξε στο κέντρο της Αθήνας και πολύ σύντομα έγινε το πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης. Όχι πολλά χρόνια μετά, μεταφέρθηκε στην Κηφισιά. Σήμερα το ημερολόγιο γράφει 2022 και η... αιώνια ιστορία του Βάρσου έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα. Μέχρι και σήμερα απολαμβάνουμε όλα τα διάσημα γλυκά και τις αλμυρές πίτες του Βάρσου, των οποίων η γεύση και η ποιότητα έχουν παραμείνει αναλλοίωτες στο χρόνο. Τώρα που ο καιρός ανοίγει, ο κήπος του Βάρσου με τα δροσερά πλατάνια είναι ό,τι καλύτερο για να απολαύσουμε καφέ, all day brunch, το ξακουστό παγωτό που δημιουργείται από φρέσκο αγελαδινό γάλα χωρίς χρωστικές και τις γρανίτες από φρέσκα φρούτα εποχής. Δοκιμάστε παγωτό καϊμάκι από φρέσκο πρόβειο γάλα, παρφέ σοκολάτα και κρέμα και τα μοναδικά παγωτό Σικάγο, σπέσιαλ Βάρσος, Κασάτο και Βάρκα σπέσιαλ.

ψιτ!

Ο Βάρσος είναι το μοναδικό μαγαζί της πόλης που μετράει 130 χρόνια ιστορία. Το όνομά του είναι συνώνυμο των γλυκών απολαύσεων και της ποιότητας που δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο με το πέρασμα του χρόνου.

Σπιτάκι Café Bistro Αγ. Βασιλείου 13Β, Ν. Ιωνία // Τ.: 210 27 10 164 fb: @Spitakicoffebistro // ig: @spitakicafebistro spitakicafebistro.gr Ένας μέρος σαν παιχνίδι. Λεπτομέρειες που δημιουργούν ένα πανέμορφο μωσαϊκό. Όλα ενώνονται από την αγάπη και την προσοχή με την οποία είναι φτιαγμένα — από τα στοιχεία του χώρου μέχρι τα φαγητά, τα cocktails, τα γλυκά και τους καφέδες. Η αυλή θυμίζει νησί, με κουρελούδες, πολύχρωμα τραπεζάκια και λευκά μπαλκονάκια, ενώ ο εσωτερικός χώρος μας μεταφέρει στα ορεινά, με την πέτρα, το ξύλο και τη σόμπα να δίνουν στον χώρο την απαιτούμενη ζεστασιά. Αυτό το cozy σπιτάκι, λοιπόν, μας περιμένει από το πρωί για καφέ και πεντανόστιμο brunch με συνταγές που μένουν αξέχαστες. Καθώς ο ήλιος ψηλώνει, τα πιάτα για τη «μέση» παίρνουν τη θέση στο τραπέζι μας και τα ιδιαίτερα cocktails είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η νύχτα. Όλα είναι χειροποίητα, με δικές του συνταγές και οι πρώτες ύλες διαλεχτές.

ψιτ!

Αν δοκιμάσεις αυτό το brunch, θα με θυμηθείς!

Open sandwich, ζυμωτό ψωμάκι, αυγόφετες, αλμυρά και γλυκά pancakes, όλα με απίστευτους συνδυασμούς. Στα cocktails μην ξεχάσεις το ομώνυμο «Σπιτάκι» και τη γλυκόξινη «Huanita»

ΈΝΑΣ ΠΕΖΌΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΈΒΛΑΨΕ ΠΟΤΈ ΚΑΝΈΝΑΝ γράφει: Ηλέκτρα Τζώρτσου Ο «κλασικός» Πεζόδρομος Φωκίωνος Νέγρη Ξεκινά από την πλατεία Κυψέλης και καταλήγει στην οδό Δροσοπούλου. Έγινε πεζόδρομος τη δεκαετία του '70 επί δημαρχίας Δ. Μπέη. Αρχικά, ο δρόμος της Φωκίωνος Νέγρη και στη συνέχεια ο πεζόδρομος κατασκευάστηκε πάνω στο ρέμα Λεβίδη –το οποίο προφανώς καλύφθηκε– γι’ αυτό και στις δεκαετίες του '50 και του '60 αποτέλεσε το κέντρο της αστικής Αθήνας. Σήμερα είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο όμορφους πεζόδρομους της πόλης, με έντονη ζωή και δραστηριότητα.

Ο «νέος» Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου Άλλος ένας από τους ομορφότερους πεζόδρομους της Αθήνας. Πεζοδρομήθηκε το 2003. Ξεκινά από την πύλη του Αδριανού και καταλήγει στο ύψος του λόφου του Φιλοπάππου. Πήρε το όνομά του από τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, πρώτο επίσκοπο και πολιούχο της Αθήνας. Ενδείκνυται για περπάτημα, αν θες να ξεφύγεις από το πυκνό τοπίο της πόλης και να απολαύσεις ανέμελος τις ομορφιές της Αθήνας.

Ο «μικρός» Πεζόδρομος οδού Ελπίδος Ένας πολύ μικρός πεζόδρομος ανάμεσα στη Δεριγνύ και την πλατεία Βικτωρίας. Πεζοδρομήθηκε το 2000. Η οδός Ελπίδος, αν και μικρή, κουβαλάει βαριά ιστορία, αφού εκεί στεγαζόταν επί Κατοχής η «Ειδική Ασφάλεια», όπου βασανίστηκαν μέχρι θανάτου πολλοί αγωνιστές, ανάμεσά τους και η ηρωίδα της Αντίστασης Ηλέκτρα Αποστόλου.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι, πλέον, οι μεγάλες πόλεις –και ειδικά η Αθήνα– είναι πόλεις μη ανθρώπινες. Όποιος τις ζει, τις περπατά, κινείται, τέλος πάντων, με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτές, το καταλαβαίνει χωρίς πολλή σκέψη. Γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου δύο εκατομμύρια αυτοκίνητα, 800.000 κτίρια, μόλις 0,96 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο, κάποιες πλατείες και κάποιοι πεζόδρομοι. Αυτή είναι η Αθήνα, κυρίες και κύριοι. Και, παραφράζοντας τον ποιητή*, μπορεί κανείς να πει ότι με άλλα τόσα μπορείς να την ξαναφτιάξεις. Τι κρίμα! Αλλά, για να λέμε την αλήθεια, ο αυτοκράτορας του δρόμου των Αθηνών είναι το αυτοκίνητο. Έχει εκτοπίσει χρόνια τώρα τους πεζούς σε ξεχαρβαλωμένα, στενά, επικίνδυνα, έως και ανύπαρκτα πολλές φορές, πεζοδρόμια. Οι πεζόδρομοι, με βάση το παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι είναι των πεζών τα καταφύγια. Από τα ελάχιστα σημεία μέσα στην πόλη που μπορεί ο πεζός να περπατήσει χωρίς τον φόβο του τετράτροχου τέρατος — ναι, κάπως έτσι θα σχεδίαζα τα αυτοκίνητα, αν έκανα την εικονογράφηση για ένα παραμύθι.

Ελεύθεροι χώροι μέσα στην πυκνή, ασφυκτική, δόμηση. Σημεία συνάντησης, παιχνιδιού, ξεσκάσματος. Ρεμβάσματος και νωχελικής περπατησιάς. Ο άνθρωπος που δίνει τον ρυθμό βαδίσματος και όχι η έξαλλη πόλη-δρομέας. Και αν, πολλές φορές, οι πεζόδρομοι πέφτουν στα χέρια ασυνείδητων νεοελλήνων μαγαζατόρων και αλόγιστων εμπορικών δραστηριοτήτων, γίνονται στέκια «σκοτεινών παιχνιδιών» και, λόγω της έλλειψης μελέτης, δυσχεραίνουν την κυκλοφοριακή κίνηση, ας μην βιαστούμε να τους καταδικάσουμε ως μη χρήσιμους. Ίσα ίσα αυτά θα έπρεπε να μας βάλουν σε σκέψη για την ανθρώπινη συμπεριφορά, την κοινωνία, τον τρόπο που το κράτος και εμείς οι ίδιοι φροντίζουμε τις γειτονιές, τους δημόσιους χώρους μας, την ποιότητα ζωής μας εν γένει. Ένας πεζόδρομος, τελικά, έχει πάντα αξία μέσα στην ασφυκτική πόλη. Καλύτερα να υπάρχει και να συζητάμε για τη διαχείρισή του παρά να μην υφίσταται καθόλου. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία είναι πως κάθε κάτοικος και περαστικός μιας πόλης έχει το δικαίωμα να μπορεί να την περπατήσει άφοβα. Να αφεθεί να την χαζέψει, να την επεξεργαστεί, να την βιώσει, να την ανακαλύψει. Χρειάζεται, δηλαδή, επειγόντως, το αστικό περιβάλλον να πάψει να είναι συνυφασμένο με το στρες και τους βιαστικούς ρυθμούς που σχεδόν νομοτελειακά μας οδηγούν καθημερινά να μπλέκουμε τα πόδια μας, να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε.

*Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Μαύρος Γάτος Κωλέττη 42, Εξάρχεια // Τ.: 210 38 00 518 fb: Μαύρος Γάτος Bar // ig: mavrosgatosbar

Αποφεύγεις τους μαύρους γάτους γιατί είσαι προληπτικός; Ε, από αυτόν τον μαύρο γάτο δεν θα θες να ξεκολλήσεις! Ένα από τα πιο κουλ στέκια, με ενδιαφέρον κόσμο, καθαρά ποτά και σούπερ μουσικές είναι στα Εξάρχεια και σε περιμένει. Ευρύχωρο και άνετο για να λικνιστείς στους ρυθμούς της μουσικής, χωρίς να αισθάνεσαι άβολα, χωρίς να ενοχλείς και να ενοχλείσαι. Αν προτιμάς μπάρα, διαθέτει –ίσως– τη μεγαλύτερη της πόλης. Είναι στέκι καλλιτεχνών και εναλλακτικών τύπων, χειμώνακαλοκαίρι. Από εξυπηρέτηση; Είναι γάτος! Το βασικότερο μέλημα όλων των παιδιών είναι να σε καλωσορίσουν με χαμόγελο και να σερβίρουν το αγαπημένο σου ποτό. Ενώ η ποικιλία αλκοολούχων είναι μεγάλη, μην μπερδεύεσαι, είναι στέκι για όλες τις ώρες. Καφέ, κουβέντα, ποτά... σ’ έναν ωραίο πεζόδρομο που σε προδιαθέτει να χαλαρώσεις και να ξεφύγεις από όλα τα καθωσπρέπει.

ψιτ!

Είναι ωραίο μέρος για πρώτο ραντεβού με το πρόσωπο. Είπαμε, ατμοσφαιρικό περιβάλλον, φιλικές τιμές και μουσικάρες… ο πιο γουρλίδικος μαύρος γάτος! Τι άλλο θέλεις;

Banana Athens

Τζένγκα

Αρδηττού 1, Αθήνα // T.: 698 10 09 190 Fb: Banana Athens // Ig: banana_athens

Κειριαδών 38, Κάτω Πετράλωνα Τ.: 210 34 11 499 // Fb: Τζένγκα Ig: @tzengka.bar

Τα δροσερά ανοιξιάτικα βράδια, αλλά και οι θερμές νύχτες του καλοκαιριού, ζωντανεύουν στο Banana Athens. Το γνωστό club της οδού Αρδηττού φέρνει νησιώτικο αέρα στο κέντρο της πόλης, ανεβάζοντας κατακόρυφα το κέφι της πρωτεύουσας. Κάθε ημέρα από τις 10 το βράδυ, το καταπράσινο Banana Athens μας ξεσηκώνει στους χορευτικούς ρυθμούς του και μας καλεί να διαλέξουμε το αγαπημένο μας ποτό μέσα από μια εκτενή cocktail list, για να το απολαύσουμε με συνοδεία γευστικότατου σούσι. Γιατί το Banana ξέρει από διασκέδαση!

Το «Τζένγκα» είναι κλασικό στέκι των Πετραλώνων, με όλη την έννοια της λέξης. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει δηλαδή, αφού όλοι οι άνθρωποι του χώρου έχουν χτίσει «τουβλάκι-τουβλάκι» όχι μόνο την οικεία διακόσμηση αλλά κυρίως την ατμόσφαιρα του «όλοι γινόμαστε μια παρέα». Ανοιχτά από το πρωί για καφέ και γλυκές απολαύσεις μέχρι αργά τη νύχτα για καθαρά ποτά και παιχνιδιάρικα cocktails γύρω από τη φιλόξενη μπάρα, της οποίας πια έχουμε όλοι γίνει κομμάτι. Κι αν ο καιρός ζεσταίνει, τα τραπεζάκια που απλώνονται έξω μας υποδέχονται για δροσερές μέρες και νύχτες.

ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ... ΓΕΩΜΕΤΡΊΑΣ γράφει: Ηλιάνα Πασπάλα Τελειόφοιτη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ

Όταν μιλάμε για πλατείες πόλεων, αμέσως σκεφτόμαστε τον ελεύθερο χώρο, το «οργανωμένο» άχτιστο, το negative space της αστικής οντότητας, που ορίζεται από την πυκνότητα των περίκλειστων κτιριακών μονάδων της. Κατευθείαν σκεφτόμαστε πως, αν κοιτάξουμε ψηλά, θα δούμε ουρανό. Αν, όμως, κοιτάξουμε ΑΠΟ ψηλά, θα παρατηρήσουμε τα πολλαπλά μεγέθη και σχήματα που παρουσιάζουν οι αστικές πλατείες.

Ορθογώνιες πλατείες Μάλλον το πιο διαδεδομένο από όλα τα σχήματα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που ο αγγλικός όρος για την πλατεία είναι «square» (τετράγωνο). Στο οργανωμένο σύστημα δόμησης που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες πόλεις, το Ιπποδάμειο, οι δρόμοι είναι κάθετοι και παράλληλοι μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι ορθογώνια «οικόπεδα» σε όλα τα πιθανά μεγέθη. Ο νεοκλασικισμός, που έχτισε κάποια από τα μεγαλύτερα ανάκτορα της Ελλάδας και του κόσμου, υπήρξε ένα ρεύμα που στηριζόταν στη συμμετρία, στην κεντρικότητα και τις καθαρές γωνίες. Και, κατά κανόνα, μπροστά από τα μεγάλα αυτά ανάκτορα εκτείνονται πλατείες που δημιουργούν την «αυλή» τους, τον χώρο που έβγαινε (και ακόμα βγαίνει) ο ηγέτης για να απευθυνθεί στον λαό του. Η πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα (η 2η μεγαλύτερη της Ελλάδας), η Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα, η Tiananmen στο Πεκίνο, είναι μερικές από τις μεγαλύτερες και χαρακτηριστικότερες ορθογώνιες πλατείες. Άλλες τέτοιες περιπτώσεις είναι η πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, η πλατεία Μιαούλη στην Eρμούπολη της Σύρου, η πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου. Εκτός, όμως, από τόσο κεντρικές πλατείες, το σχήμα αυτό συναντάται και σε μικρότερες αναλογίες και, κατ’ επέκταση, με μικρότερη «βαρύτητα». Οι πλατείες Αμερικής και Κολιάτσου στα Πατήσια δεν εξυπηρετούν φυσικά τον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό, αλλά είναι χώροι εκτόνωσης για τους κατοίκους των γύρω περιοχών, που τις κατακλύζουν καθημερινά.

Κυκλικές πλατείες Το δεύτερο σχήμα που μας έρχεται στο μυαλό, όταν ακούμε τη λέξη «πλατεία», είναι ο κύκλος. Η τέλεια αυτή γεωμετρική οντότητα δεν προκύπτει ποτέ από μόνη της μέσα σε έναν αστικό ιστό. Οι σημαντικότερες κυκλικές πλατείες είναι όλες αποτέλεσμα πολεοδομικού σχεδιασμού. Είτε εξυπηρετούν έναν ισχυρό συμβολισμό, όπως η πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, είτε αποτελούν τρόπο ελέγχου της οδικής κυκλοφορίας, σχεδόν πάντα έχουν στη μέση τους κάποιο σημείο ενδιαφέροντος. Η γνωστότερη κυκλική πλατεία της Ελλάδας είναι, φυσικά, η πλατεία Ομονοίας, με το σιντριβάνι που δεσπόζει στο κέντρο της. Η «μικρή» πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη εκμεταλλεύεται την «αγκαλιά» του κύκλου για να δημιουργήσει έναν χώρο συνάθροισης μέσα στην πυκνή αστικότητα, που θυμίζει κάτι από χωριό. Μια παραλλαγή του κύκλου, που κρατάει όμως την αίσθηση του σχήματος αυτού, παρουσιάζει και η Plaza de Espana στη Σεβίλλη. Μια πλατεία με καθαρό ημικυκλικό σχήμα, έξω

από τη διάμετρο της οποίας, η «κανονικότητα» χάνεται μέσα στην πυκνή φύτευση του πάρκου που την περιβάλλει. Η μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου, η Xinghai Square στο Dalian της Κίνας, με έκταση κάτι παραπάνω από ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο, αποτελείται από έναν κύκλο που περιβάλλεται από ένα οβάλ.

Τριγωνικές πλατείες Άλλη μια απόρροια του Ιπποδάμειου συστήματος είναι οι τριγωνικές πλατείες. Είναι η τέλεια λύση για το σημείο συνένωσης δυο διαφορετικών οδικών κατευθύνσεων. Γι’ αυτό και το συναντάμε συχνά σε μικρά μεγέθη μέσα στις πόλεις. Χαρακτηριστικά αθηναϊκά παραδείγματα είναι, φυσικά, η πλατεία Εξαρχείων, η πλατεία Κάνιγγος και η πλατεία Μαβίλη. Ίσως η μεγαλύτερη και γνωστότερη τριγωνική πλατεία του κόσμου είναι η Times Square στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Η πολύβουη, υπερφωτισμένη και υπερφωτογραφημένη αυτή πλατεία, κατακλύζεται καθημερινά από τόσο κόσμο, που ακόμα και το σχήμα της εξαφανίζεται. Στην πραγματικότητα, αποτελείται από δυο τρίγωνα, που δημιουργούνται από την τομή της 7ης Λεωφόρου με την Broadway.

Ακανόνιστο σχήμα Με τον όρο «ακανόνιστο» αναφέρομαι είτε σε πλατείες που σχεδιάστηκαν μεν, αλλά δεν ανήκουν καθαρά σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, είτε σε πλατείες που «προέκυψαν» ως ελεύθεροι χώροι μέσα από μια διαδικασία δόμησης πιο «άναρχη», όπως αυτή που χαρακτηρίζει τις «παλιές πόλεις» των ευρωπαϊκών κέντρων. Η μεγαλύτερη πλατεία της Ελλάδας και η 45η του κόσμου, η πλατεία Σπιανάδα στην Κέρκυρα, με έκταση 45 στρέμματα, χωρίζει την πόλη από το ακρωτήρι του Παλαιού Φρουρίου και θα λέγαμε πως δημιουργείται από την ένωση δυο πολυγώνων, που δεν είναι ίδια, αλλά το αποτέλεσμα δίνει μια αίσθηση συμμετρίας. Η πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, με τα ρωμαϊκά ερείπια, εκτείνεται σαν μια προεξοχή στη βορειοδυτική μεριά των αρχαιοτήτων, σε όσο χώρο της επιτρέπει η πυκνή δόμηση που την περιβάλλει. Τέλος, το πιο γνωστό παράδειγμα που έχουμε είναι η πλατεία Μοναστηρακίου, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Σε μια τόσο μικρή έκταση, συνυπάρχουν τόσες διαφορετικές χαρακτηριστικές περίοδοι της ελληνικής ιστορίας. Ανάλογα το πού κοιτάει κανείς, θα δει μια βυζαντινή εκκλησία, ένα τζαμί, μια ρωμαϊκή Βιβλιοθήκη, τον νεοκλασικό σταθμό του Ηλεκτρικού ή σύγχρονα κτίρια γεμάτα φώτα και επιγραφές.

Σπιτικό από το 1964 Πατησίων 142 & Χανίων, Αθήνα ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

210 8837704 // 210 8837005 // www.tospitiko.gr Με ιστορία που ξεπερνάει τα 55 χρόνια, το αρχικό «Σπιτικό» βρισκόταν στη Φωκίωνος. Οι ηπειρώτικες πίτες ήταν το κύριο προϊόν, αφού η οικογένεια Τάσση ήρθε από την Ήπειρο. Στην πορεία, έφερε στην πόλη τα ζεστά σάντουιτς και τις κρέπες, κάνοντάς το να ξεχωρίσει για ακόμη μία φορά. Από το 2006 βρίσκεται στη Χανίων, σε μεγαλύτερο χώρο, ώστε να φιλοξενήσει όλες τις ανάγκες και τις νέες τάσεις. Από το πρωί, χορταίνουμε με καλό καφέ, πρωινό, brunch με όλες τις αγαπημένες κλασικές επιλογές και προχωράμε στο μεσημεριανό, όπου το μενού είναι καθημερινά διαφορετικό με 12-15 καθαρά σπιτικές επιλογές. Όλη την ημέρα μπορούμε να απολαύσουμε γλυκά και χειροποίητο παγωτό, ενώ μέχρι αργά το βράδυ κρέπες, βάφλες και ζεστά ή κρύα σάντουιτς καλύπτουν όλα τα γούστα. Μια all day και ποιοτική επιλογή στον πιο όμορφο εξωτερικό χώρο: πάνω στον πεζόδρομο της Χανίων, στον προαύλιο χώρο του ιστορικού κτιρίου της πρώην Σχολής Καλών Τεχνών.

ψιτ!

Το «Σπιτικό» στον πεζόδρομο της Χανίων επιμένει νόστιμα, σπιτικά και χειροποίητα! Γι’ αυτό τον λόγο, από το 1964, παραμένει ψηλά στις προτιμήσεις όχι μόνο των κατοίκων της Κυψέλης αλλά όλης της Αθήνας.

Ο Πλάτανος Αγίας Ζώνης 43, Αθήνα // Τ.: 210 86 12 749 Fb: Ο Πλάτανος Καφέ-Μεζεδοπωλείο

Ο Πλάτανος είναι κάτι παραπάνω από ένα μεζεδοπωλείο στην καρδιά της Κυψέλης. Είναι ένας μεγάλος καθαρός χώρος που καλεί τον κόσμο να γίνει μια παρέα, τρώγοντας και πίνοντας σε μια από τις ωραιότερες πλατείες του κέντρου. Κάθε λογής παρέες επιλέγουν τον Πλάτανο για μια μπύρα στα γρήγορα ή «στα αργά», συνοδευμένη από μεζεδάκια εξαιρετικής ποιότητας και ακόμα πιο προσιτής τιμής, ώστε να μπορεί να φάει και να πιει ο καθένας μας, χωρίς να ξοδευτεί. Οι άνθρωποι που σε υποδέχονται στον Πλάτανο αγαπούν τη δουλειά τους και προσφέρουν τα καλύτερα εδέσματα με μεράκι και αγάπη. Η ημέρα μας ξεκινά με μια γρήγορη στάση στον ηλιόλουστο Πλάτανο για πρωινό και καφεδάκι και συνεχίζεται με μια μεγάλη ποικιλία ζεστών και κρύων εκλεκτών ορεκτικών και μεζέδων που βρίσκουμε στον κατάλογο.

ψιτ! Κάθισε άνετα να πιεις το καφεδάκι σου, όποια ώρα της ημέρας θελήσεις και για όσο χρόνο θελήσεις, καθώς στον Πλάτανο σερβίρεται καφές μέχρι τις 11 το βράδυ!

ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ Θανάσης Αναγνωστόπουλος Σκαλάκια Σύνταγμα γράφει: Ηλέκτρα Τζώρτσου

Υπάρχει κάποια πλατεία που αν γυρίσουμε τη σκέψη μας πίσω στο παρελθόν, θα τη βρούμε εκεί; Ή, ακόμα και σήμερα, να αποτελεί σημείο που μας καθορίζει με κάποιον τρόπο; Τι σημαίνει μία πλατεία για τον καθένα και την καθεμία μας; Σε πόσες πλατείες έχουμε βρεθεί στη ζωή μας και από πόσες έχουμε περάσει; Αλλά ποια είναι αυτή που μας «σημάδεψε» και μας ακολουθεί; Ρωτήσαμε, λοιπόν, τέσσερεις ανθρώπους για τη δικιά τους πλατεία.

«Έχεις αγαπημένη πλατεία;» Τα τρία πρώτα δευτερόλεπτα δυσκολεύτηκα. «Όχι;», πήγα να απαντήσω. Όταν έχεις μεγαλώσει σε τρεις διαφορετικές περιοχές και όλες είναι στην Αθήνα, μπορεί και να μην είναι τόσο εύκολη η απάντηση. Και όμως, μετά από άλλα δύο δευτερόλεπτα, ήρθε η ενόραση! Υπάρχει, λοιπόν, μια πλατεία που την θυμάμαι με πολύ αγάπη! Δεν είναι ίσως αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει, αλλά η πλατεία αυτή είναι η πλατεία Συντάγματος. Την περίοδο 2011-2012, τότε που όλες οι πλατείες της χώρας γέμιζαν ασφυκτικά από το κίνημα των αγανακτισμένων. Τότε, που

Μαρία Σκαμάγκα Όαση Η Αθήνα έχει πάμπολλες πλατείες· πλατείες ιστορικές, στέκια για τον πρωινό καφέ και την απογευματινή μπυρίτσα, πλατείες δροσερές κι άλλες που ο ήλιος βαράει νταούλι και τον μαζεύεις με το κουταλάκι την άνοιξη, πλατείες με παιδικές χαρές για να κάνουν ποδήλατα τα παιδάκια μας, και πλατείες τρέντι. Τώρα τι πάει να πει αυτό; Ότι είναι της μόδας, πάνε οι ψαγμένοι γιατί έχει τον ψαγμένο καφέ και το βολικότερο άραγμα της πόλης, είναι παρεΐστικες δηλαδή, ώσπου… τσουπ, τις βαριούνται και ξανά πέφτουν σε αχρηστία. Αν με ρωτήσεις όμως ξαφνικά: Μαρία ποια πλατεία –ποιο ξέφωτο, είναι αυτή που σου έρχεται στο μυαλό χωρίς να το πολυσκε-

δύο εκατομμύρια συμπολίτες μας πέρασαν από ‘κει. Με τα «πάνω» της και τα «κάτω» της. Με τα χρώματά της. Με τα «αρώματά» της — κάποια ασφυκτικά. Μίλαγες με ανθρώπους και πολλές φορές ένιωθες ότι λίγα πράγματα σε συνδέουν. Ο καθένας την «άποψή» του. Όλοι μαζί όμως! «Όλοι μαζί, γίνονταν κάτι μαγικό!» Αυτό όμως που αγάπησα περισσότερο, που είναι πάντα η πρώτη σκέψη μου για εκείνη την εποχή, είναι τα βράδια, αργά, πολύ αργά. Δούλευα σερβιτόρος εκείνη την εποχή και αρκετά συχνά, τις «κανονικές» ώρες ήμουν στη δουλειά. Όταν σχόλαγα, κατά τις 2 με 3 το βράδυ, έπαιρνα μερικά τηλέφωνα και άλλους που ήταν στην ίδια μοίρα. «Τι θα κάνουμε;» «Τρελάθηκες ρε, τι ρωτάς; Σκαλάκια Σύνταγμα» Μπύρα από περίπτερο και σκαλάκια. Μας άρεσε εκεί. Νιώσαμε όμορφα! Και πιο πολύ από όλα… Αυτό το άρωμα! Μύριζε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!

φτείς; Ακαδημίας, στάση λεωφορείων, οποιαδήποτε ώρα της μέρας, περιμένοντας το 224 για Καισαριανή. Πίσω μου οι πλανόδιοι φρουτέμποροι και τα περίπτερα με τα Μεταχειρισμένα βιβλία, μπροστά μου η νομική με τα υπέροχα πλατάνια της από τα λίγα στην Αθήνα που έχουν απομείνει. Ο ήλιος αστραφτερός, ζεστός, παίζει με τις φυλλωσιές ψηλά, το αεράκι τις κάνει πέρα και οι αχτίδες πέφτουν απάνω στα τεντωμένα χέρια με τη σύριγγα και το αίμα να στάζει και να ποτίζει την πρασινάδα. Όλοι έχουμε δει το έργο, παίζεται σε συνεχόμενες παραστάσεις σε αυτό το κεντρικό και φωτεινό σημείο της πόλης μας. Καθώς μπαίνω όμως στο λεωφορείο ζωντανή και απομακρύνομαι, βλέπω τα ζευγαράκια στο φανάρι που κρατούν τα ψώνια στα χέρια τους και χαμογελούν, και τους φοιτητές που μιλάνε σε πηγαδάκια, από απόσταση δεν ξεχωρίζω ποιος είναι ποιος. Βλέπω και πάλι το νεοκλασικό της νομικής και αυτά τα υπέροχα πλατάνια, το χρώμα και η ομορφιά τους είναι μια όαση μέσα στην πόλη μου που κρύβει τα σκοτάδια των ψυχών της.

Θωμάς Σιαμπέκας Στα Δυτικά Πλατεία Αγίας Τριάδας, Περιστέρι, «τέρμα Τζων Κένεντυ». Αυτή είναι η πλατεία των εφηβικών μου χρόνων. Το όνομά της το πήρε από ένα εκκλησάκι που βρισκόταν εκεί. Συγκεκριμένα, ήταν ένα εκκλησάκι ως κομμάτι ενός παλιού σπιτιού, παρατημένου. Λέγεται ότι ήταν πολλοί οι κληρονόμοι και το παράτησαν. Θυμάμαι, κιόλας, ότι κάπου δίπλα στο εκκλησάκι υπήρχε ένα τζιπ με το σήμα του βασιλιά. Τι απέγινε αυτό το τζιπ, ούτε που θυμάμαι. Το εκκλησάκι μέχρι και σήμερα λειτουργεί μόνο στη γιορτή. Δεν ήταν καμιά φοβερή πλατεία. Ειδικά τότε, ήταν εντελώς παρατημένη. Κακοφωτισμένη, με λίγα παγκάκια, ένα παρατημένο συντριβάνι, ένα περίπτερο, ένα σουβλατζίδικο, μια καφετέρια. Το ωραίο ήταν ότι ξέραμε, χωρίς να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, πως όλη η παρέα γύρω στις 18.00 θα ήμασταν εκεί. Πάρα πολλά παιδιά, ούτε θυμάμαι πόσοι. Σαν άτυπο ραντεβού. Καμιά φορά, μαζευόμασταν εκεί και μετά το σχολείο, πάλι χωρίς να συνεννοηθούμε. Έτσι, αράζαμε στα τσιμέντα, στο πάτωμα, στα παγκάκια. Παίρναμε σουβλάκια, αναψυκτικά ή πατατάκια από το περίπτερο. Και μαζεύαμε αυτές τις τάπες που έβαζαν κάποτε μες στα πατατάκια. Άλλες φορές κάναμε σκέιτ γιατί ήταν λίγο ανισόπεδη — όχι επίτηδες βέβαια! Είχε χαλάσει λίγο με τα χρόνια. Φυσικά, ήταν κι άλλα σκηνικά. Ξύλο, νεραντζοπόλεμος, μαγκιές, παιδικά πράγματα. Οι γείτονες φώναζαν συνέχεια την αστυνομία γιατί κάναμε φασαρία. Υπήρχε μια αίσθηση «γιάφκας», με την καλή και την κακή έννοια. Φανταστείτε ότι, όταν ο Δήμος έκανε ανάπλαση, η πλατεία ερήμωσε. Μέχρι σήμερα κανείς δεν πηγαίνει. Άντε να δεις τίποτα περαστικούς που βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια. Άραγμα πια δεν υπάρχει εκεί. Όλη την εφηβεία τη ζήσαμε εκεί.

Θράσος Καμινάκης Η πλατεία του Κεραμεικού, το κορίτσι μου Για μένα οι πλατείες είναι κορίτσια μετά την εφηβεία, που μόλις ξεμυτίζουν στη ζωή και τον έρωτα. Και κάθε μια έχει τον μύθο της. Τα μυστικά της και τα λάθη της. Η δική μου, τα τελευταία επτά χρόνια που ζω στο Γκάζι, με ξελογιάζει κάθε βράδυ. Όχι, δεν είναι μόνο μια βραδινή πλατεία. Αλλά το πρωί, που το φως πάνω της σπαράζει ανελέητο ή τη δέρνουνε οι βροχές, είναι αφκιασίδωτη και αυτό με κάνει μαζί της αυθόρμητο και ειλικρινή. Τις νύχτες όμως με εξουθενώνει. Οι καπνοδόχοι της Τεχνόπολης και οι γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως την κάνουν προκλητικά διαθέσιμη για όλους. Ξέρει ότι υπερέχει κι αρέσει και, παραδόξως, μ’ αρέσει κι εμένα που φλερτάρει με ξένους. Είναι και λαϊκότροπη και εστέτ. Απολιτίκ και κουλτουριάρα. Καταφερτζού και ανεξάρτητη. Φωνάζει τις περασμένες δεκαετίες και τις βάζει να χορέψουν μαζί της. Τα χαμόσπιτα, τα συνεργεία και τους οίκους ανοχής στο Γκαζοχώρι, που τώρα γίνανε κλαμπάκια και ταβερνεία, τα βγάζει στο σφυρί. Εκμαυλίζει κάθε μακαριότητα και νωχέλεια από τους νυσταλέους κήπους της αρχαιότητας που κοιμούνται στα πόδια της, στην Πειραιώς και στο Θησείο. Απλώνει τα χέρια της κι αγκαλιάζει τον εργατικό Βοτανικό και τον Ελαιώνα των

πρακτορείων. Στα δρομάκια που ξεκινούν από τα σπλάχνα της, τα πάρτι και τα γούστα παίρνουν και δίνουν. Στην καρδιά της εκβάλλει το μετρό. Είναι αστείο να σκέφτεσαι πως η επόμενη στάση είναι το Μοναστηράκι. Είναι σαν να σε προκαλεί να διαλέξεις από τα πιο αμαρτωλά, το επίμαχο. Μια ανάσα ο Ταύρος και τα Πετράλωνα. Από την άλλη, η Ταινιοθήκη, τα θέατρα, το Χαμάμ και τα μπουζουκομάγαζα της Ιεράς. Κι άμα πεινάσεις, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην «Κανέλλα». Που είναι σαν να σου έχει μαγειρέψει η μαμά σου και τρέχεις να το προλάβεις ζεστό. Κι η Τριπτολέμου που ζω, φλέβα στον λαιμό της και πάλλεται. Πάνω σε αυτή τη φλέβα κοιμάμαι κάθε βράδυ. Σε ένα κέντρο-απόκεντρο της Αθήνας. Στο δικό μου Σόχο. Στην πλατεία του Κεραμεικού, που όσο κι αν με απατά με όλους, με έχει αποφασίσει ως τον πιο ταγμένο της τροβαδούρο. Την υπηρετώ. Κι ας χαμουρεύομαι καμιά φορά με την πλατεία Αυδή ή την Ασωμάτων, μόνο και μόνο για να την κάνω να ζηλέψει. Εκείνη το ξέρει πως με έχει δέσει για τα καλά… Κι είμαι το αγόρι της. For ever. Τέλος!

ΈΝΑ ΌΝΟΜΑ ΠΟΥ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΌΠΟΣ γράφει: Λέανδρος Σλάβης

Ειδικά στη γειτονιά της Κυψέλης υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν χώροι ή μικρά ανοίγματα ή «αστικά ξέφωτα» που αποτελούν απλά μια παρέμβαση στο αστικό τοπίο. Οι περαστικοί γνωρίζουν το σημείο, τους τραβάει την προσοχή, ραντεβού δίνονται σε αυτά τα χαρακτηριστικά ανοίγματα, όμως εξακολουθούν να είναι απλοί χώροι, χωρίς όνομα και χρήση. Χωρίς όνομα, καταλήγουν απλά μη-τόποι στη συνείδηση του ατόμου, της γειτονιάς του ίδιου του Δήμου.

«Βρείτε το στα γραφεία του «Η Πόλη Ζει» Θήρας 19, Κυψέλη

Ήταν μέσα του 2014, όταν ρίχτηκε η ιδέα οι χώροι και, συγκεκριμένα κάποιες πλατείες της Κυψέλης, να γίνουν «τόποι». Τόποι με όνομα για να αποκτήσουν ταυτότητα. Το αρχικό βάρος το ανέλαβε ο τότε Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Κυψέλης Λέανδρος Σλάβης, ο οποίος παρουσίασε, από τον Σεπτέμβριο του 2014 ως τον Ιούνιο του 2015, οκτώ τεκμηριωμένες προτάσεις ονοματοδοσίας ανώνυμων πλατειών της ευρύτερης περιοχής. Τότε ήταν που το περιοδικό «Η Πατησίων Ζει» ανέλαβε την έκδοση ενός μικρού βιβλίου με τίτλο Πώς σας είπαμε; 12[+ κάτι] προτάσεις ονοματοδοσίας πλατειών πέριξ της Κυψέλης, όπου συμπεριέλαβε τις 8 συν άλλες 4 τεκμηριωμένες ιδέες ονοματοδοσίας βασισμένες σε ιστορικά στοιχεία. Στη συνέχεια, και μετά από παρουσίαση του βιβλίου στο κοινό, το θέμα είχε ωριμάσει και ξεκίνησε η προσπάθεια υλοποίησής του μέσα από τις αναγκαίες τυπικές διαδικασίες. Δεν ήταν απλή. Στις 31 Μαΐου 2016, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κυψέλης υπέβαλε οκτώ αιτήματα ονοματοδοσίας, αλλά οι «καραμπόλες» είχαν αρχίσει νωρίτερα. Οι προτάσεις αλλού προσέκρουσαν σε αιτήματα άλλου σωματείου, αλλού στο ότι αυτό που ο κοινός νους το θεωρούσε πλατεία οι υπηρεσίες του Δήμου το έκριναν μέρος δρόμου και αλλού στο ότι κάποιες ανώνυμες για το ευρύ κοινό πλατείες ήταν ήδη επώνυμες, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν το όνομά τους ούτε καν οι περίοικοι! Τελικά πέντε από τις προτάσεις, αφού πέρασαν από τα σαράντα κύματα της γραφειοκρατίας, βρήκαν αντίκρισμα.

Έτσι, με μία πρώτη απόφαση του Ιουλίου του 2018 του Δημοτικού Συμβουλίου της πρωτεύουσας, εγκρίθηκε η ονομασία Πλατεία Αιμιλίου Βεάκη για την πλατεία που περικλείουν οι οδοί Κυψέλης, Επτανήσου και Πιπίνου, ενώ με τέσσερις ταυτόχρονες αποφάσεις του Ιανουαρίου του 2019, εγκρίθηκαν οι ονομασίες Πλατεία Νίκου Γκάτσου για την πλατεία στη συμβολή των οδών Καυκάσου, Ευβοίας και Ωλένου, Πλατεία Σμυρναϊκού για τον διαμορφωμένο χώρο παράπλευρα της οδού Πριγκηποννήσων μεταξύ των οδών Ευβοίας και Πέραν, Πλατεία Γιάννη Μαρή για τον διαμορφωμένο χώρο του οικοδομικού τετραγώνου που περικλείεται από τις οδούς Σίφνου, Αιλιανού, Σερίφου και Αγίας Παρασκευής, Πλατεία Αντώνη Σαμαράκη για τον διαμορφωμένο χώρο που περικλείεται από τις οδούς Αγίας Ζώνης, Αμοργού και Κιθαιρώνος. Απέμειναν, ωστόσο, οι ενέργειες, κυρίως από την πλευρά του Δήμου Αθηναίων, να μαθευτούν οι ονομασίες τόσο από τους περίοικους (σε πρώτη φάση), όσο και από τους υπόλοιπους Αθηναίους για να καρποφορήσει και ουσιαστικά αυτή η προσπάθεια. Σε κάθε περίπτωση, με αφορμή τις πλατείες και την πρωτοβουλία των κατοίκων, αναδύονται κάποιες όμορφες δράσεις που οδηγούν στη σύνδεση του τότε με το τώρα, στη νέα νοηματοδότηση του αστικού περιβάλλοντος, στη δημιουργία τόπων λειτουργικών, που χρησιμοποιούνται και στεγάζουν στιγμές ζωής.

Ροζαλία Βαλτετσίου 59, Εξάρχεια // Τ.: 210 38 02 725 fb: Ροζαλια-Rozalia // ig: tavernarozalia www.rozalia.gr Η Ροζαλία είναι από τα μέρη που σου μένουν και κρατάνε στον χρόνο γιατί συμπυκνώνουν κάποια από τα πιο σημαντικά στοιχεία για ένα μαγαζί: φιλοξενία, αυθεντικότητα, ποιότητα, αυλή και πεζόδρομο. Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ιστορικής πια ταβέρνας, ήταν από τις μοναδικές αυλές της περιοχής. Φυτέψανε πλατάνια, φοίνικες, ελιές, μουριές, ευκάλυπτο και κληματαριές. Στρώσανε χαλίκι και ένας κήπος γεννήθηκε, όπου τα γλέντια και οι συζητήσεις είχαν την τιμητική τους— το νόστιμο φαγητό, επίσης. Πότε εικόνα από νησί, πότε από χάνι ορεινού χωριού, πάντα όμως κάτι οικείο και χορταστικό. Κάτι που επιμένει να υπάρχει μέσα στο αστικό τοπίο, σαν ένα δέντρο που ψηλώνει συνεχώς ανάμεσα στις πολυκατοικίες, μέχρι να φτάσει τον ήλιο.

ψιτ!

Το όνομά της μαρτυρά την ιστορία της ταβέρνας αλλά και του τόπου: Την έλεγαν Αυγουστίνα και ζούσε στο υπόγειο του οικήματος. Κυκλοφορούσε στα Εξάρχεια χωρίς να γνωρίζει κανείς την ιδιότητά της. Πέρασαν χρόνια για να μαθευτεί πως ήταν κατάσκοπος της Ελλάδας κατά των Γερμανών με το κωδικό όνομα «Ροζαλία». Εξού και το όνομα της ταβέρνας — τιμής ένεκεν.

Το Αυγό του Κόκκορα

Σβούρα

Μυλλέρου 25, Μεταξουργείο // Τ.: 217 70 50 103 fb: Το Αυγό Του Κόκκορα Μεταξουργείο // www.toavgotoukokkora.gr

Χαριλάου Τρικούπη 170, Εξάρχεια Τ.: 210 64 66 615 FB: SVOURA (καφεποτομεζεδορακοπωλειον)

Το «Αυγό του Κόκκορα» δεν είναι απλά ένα μαγαζί, αλλά μία διαχρονική αξία της πόλης. Με πολυετή ιστορία, μας ταξίδεψε στην Κυψέλη, έκανε μια στάση στα νότια προάστια και κατέληξε σε ένα κτίριο του 1933 στο Μεταξουργείο που θυμίζει παλιά Αθήνα. Οι νόστιμες συνταγές σερβίρονται και στα τραπεζάκια που απλώνονται στην πλατεία, κάτω από τις γενναιόδωρες σκιές των δέντρων. Κλασικά ελληνικά πιάτα, φτιαγμένα από τα καλύτερα υλικά, συνδυάζονται με δροσερά αποστάγματα κάθε λογής. Από τις 12 το μεσημέρι έως τη 1 το βράδυ, το «Αυγό του Κόκκορα» ξέρει πώς να μας περιποιηθεί.

Από το 2009 η «Σβούρα» έχει γίνει ένα «καταφύγιο» για περαστικούς, φοιτητές, εργαζόμενους και ανθρώπους της γειτονιάς των Εξαρχείων. Ανοιχτό από το πρωί μέχρι το βράδυ, προσφέρει ό,τι μπορεί να χρειαστεί κανείς μέσα στη μέρα: από καφέ, πρωϊνό και brunch, μέχρι μεζέδες, ρακί και νυχτερινά ποτάκια και cocktails. Βρες τον δρόμο για την κρυφή πίσω αυλή που θα σε ανταμείψει, καθώς ενδείκνυται για ρεμβασμό, διάβασμα, μεζεδάκια ή για ένα ήρεμο καφέ και ποτό. «Σβούρα», λοιπόν, γιατί τέτοια μαγαζιά με καλούς ανθρώπους, παρεΐστικη και χαλαρή ατμόσφαιρα και όμορφο περιβάλλον, είναι μαγαζιά που δεν πρέπει να εκλείψουν από τις γειτονιές μας!

ΠΛΑΤΕΙ-ΩΝΥΜΙΚΆ γράφει: Λέανδρος Σλάβης

Στα χωριά υπάρχει κατά κανόνα μία πλατεία. Αν, μάλιστα, είναι κάπως μεγάλη, γύρω της αναπτύσσεται η εμπορική δραστηριότητα. Κάπως έτσι, δε, μας προέκυψε ως αντιδάνειο η « πιάτσα » . Στις πόλεις υπάρχουν περισσότερες. Μικρές ή μεγάλες. Τριγωνικές, στρογγυλές ορθογώνιες ή ακανόνιστου σχήματος. Προϊόν πολεοδομικού σχεδιασμού ή τυχαίας διαμόρφωσης « σε επιφάνεια της οποίας ήταν εφικτή ή κατέστη ανέφικτη η εκμετάλλευση. Ανώνυμες ή επώνυμες » . Πως, όμως, οι «επώνυμες» πήραν το όνομά τους; Προφανώς από κάτι με το οποίο συνδέθηκαν. Όπως, για παράδειγμα, οι πλατείες που δημιουργήθηκαν μπρος ή γύρω από μία εκκλησία πήραν το όνομα του Αγίου ή της Αγίας που τιμάται στον παρακείμενο ναό. Μόνο που αυτή η επιλογή έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα (πιο σημαντικό σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα όπως του λεκανοπεδίου, όπου ο διαχωρισμός του προαστίου δεν είναι και τόσο προφανής· όλοι Αθήνα μένουμε!): επειδή οι περισσότερες εκκλησίες είναι αφιερωμένες στα ίδια συνήθως άγια πρόσωπα (και όχι στον Όσιο Ονούφριο ή στην Αγία Καικιλία), δεν είναι απίθανο να υπάρχουν συνωνυμίες, με αποτέλεσμα να μην προκύπτει από την ονομασία για ποια ακριβώς πρόκειται. Άλλες πάλι, καθιερώθηκαν, για ευκολία ή λόγω αδράνειας των αρμοδίων, είτε από τον σημαντικότερο δρόμο που κατέληγε σε αυτές: π.χ. Λακωνίας ή Θάσου (που στους παλιότερους περιοίκους ήταν γνωστή ως “περιβολάκι”), είτε από τη συνοικία όπου βρισκόταν: π.χ. Εξαρχείων, Νεαπόλεως, Γαργαρέττας ή Γκύζη, είτε από κάποιο εύρημα ή τοπόσημο: όπως Κολωνακίου, Ωρολογίου, Ωδείου. Σε μια άλλη κατηγορία ανήκουν οι πλατείες που πήραν το όνομά τους από συσχετισμό με ένα γεγονός που συνέβη (ή συνέβαινε) σε αυτές ή εκεί γύρω: π.χ. Κλαυθμώνος, Συντάγματος ή Ανθεστηρίων (μετέπειτα Αγάμων και σήμερα Αμερικής), Μάχης Αναλάτου. Ενώ δεν λείπουν αυτές που ονοματίστηκαν από κάποιο σημαντικό γεγονός χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με αυτό: π.χ.

28ης Οκτωβρίου, 25ης Μαρτίου, Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων, Εθνομαρτύρων Κυπρίων, Εθνικής Αντιστάσεως, Ηρώων Πολυτεχνείου, με τις πρώτες

να είναι μεγαλύτερες σε ηλικία και με τελευταίες να έχουν διαδοθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο το λεκανοπέδιο. Πολυπληθέστατες είναι οι πλατείες με τις οποίες τιμάται κάποιο σημαντικό πρόσωπο, είτε λόγω σχέσεων με την περιοχή είτε γενικώς και αορίστως: της ιστορίας (Κανάρη, Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη), των γραμμάτων και των τεχνών (Παρθένη, Παλαμά, Μαβίλη) ή της πολιτικής (Ελ. Βενιζέλου, Κ. Καραμανλή, Α. Παπανδρέου). Μάλιστα, για την τελευταία κατηγορία διαπιστώνεται ένας ανταγωνισμός πλειοδοσίας από τις δημοτικές αρχές, ανάλογα με το κατά καιρούς επικρατούν πολιτικό φρόνημα της τοπικής κοινωνίας ή της στιγμιαίας δημοτικής πλειοψηφίας (όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε). Έτσι, σε άλλα προάστια αντικρύζει κανείς τον Άρη Βελουχιώτη και σε άλλα τον Συνταγματάρχη Δαβάκη! Μία άλλη κατηγορία αποτελούν οι φερώνυμες πλατείες ευγενών αφηρημένων εννοιών: π.χ. Ομονοίας, Ανεξαρτησίας, Δημοκρατίας, Ειρήνης, Ορθοδοξίας, Υγείας, ενίοτε δε του συρμού: όπως Παγκόσμιας Ειρήνης, χωρίς πάντα να έχουν αυτές την παραμικρή σχέση με τον συγκεκριμένο χώρο, όπως αντίθετα συμβαίνει στην περίπτωση των πλατειών Αναπαύσεως. Αξιοπρόσεκτη είναι και η ομάδα πλατειών με ονόματα οργανώσεων: π.χ. Ε.Ο.Κ.Α., Ε.Α.Μ., Ε.ΠΟ.Ν., Π.Ε.Α.Ν., Ιερού Λόχου, Φιλικής Εταιρείας, Φιλομούσου Εταιρείας. Δεν λείπουν, φυσικά, οι ονομασίες με γεωγραφική αναφορά: π.χ. Λακωνίας, Μεσολογγίου, με ιδιαίτερες υπο-ομάδες αυτές που συνδέονται με αφετηρίες συγκοινωνιακών μέσων. Λαυρίου & Λαρίσης, και αυτές που έλκουν την ονομασία τους από χώρες ή πόλεις της αλλοδαπής. π.χ. Αμερικής, με ιδιαίτερη προτίμηση (περιέργως πως) σε ιβηροαμερικανικές, Αργεντινής Δημοκρατίας, Βραζιλίας, Μαδρίτης, ή αφρικανικές, Αιγύπτου, Αβησσυνίας! Και μία άλλη αξιοπρόσεκτη ονομασία πλατειών, αφιερωμένων σε επαγγελματικές ή άλλες ομάδες ατόμων: όπως π.χ. Αστροναυτών, Αυτοκινητιστών, Εκτελωνιστών, Ελλήνων Προσκόπων, Αναπήρων, Εργατών Πολεμιστών, χωρίς υπαρκτή σχέση τόπου και ομάδας! Υπάρχουν, βέβαια, και πλείστες όσες περιπτώσεις που δεν ομαδοποιούνται. Δεν θα πρέπει, πάντως να παραληφθούν και οι διώνυμες πλατείες: π.χ. Αθ. Διάκου ή Θυμαρακίων, Βάθη ή Ανεξαρτησίας, Κοτζιά ή Δημαρχείου, Ελευθερίας ή Κουμουνδούρου, Κανάρη ή Κυψέλης, καθώς και αυτές για τις οποίες διίστανται οι απόψεις για την προέλευση των ονομασιών τους: π.χ. Βάθη ή Βάθης. Όσο για τις ανώνυμες, ε, ας φροντίσουν όποιοι μπορούν να τις απαλλάξουν από την ανωνυμία τους. Το περιοδικό και ο υπογράφων έχουν δώσει το παράδειγμα!

Για δες Χαλεπά 65, Άνω Πατήσια // Τ.: 211 21 40 158 fb: Για Δες // Ig: @gia_des

Αν θέλεις να κινήσεις για καλό (πολύ καλό!) φαγητό, σε μέρος ήρεμο και προσεγμένο, δεν έχεις παρά να βάλεις ως προορισμό την οδό Χαλεπά και να βρεθείς στη λιτή πολυτέλεια του «Για Δες». Ένα κόσμημα για τα Πατήσια, όχι μόνο για τον εσωτερικό χώρο και τα τραπεζάκια που κοσμούν το εξωτερικό πεζοδρόμιο, αλλά κυρίως γιατί γευστικά βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Ο Γιάννης Καρυπίδης, σεφ και ιδιοκτήτης του «Για Δες», έχει συνδυάσει τις γνώσεις του από την εγχώρια κουζίνα αλλά και από διεθνείς, έχει ταιριάξει άψογα τις γεύσεις και έχει δώσει έμφαση στα ελληνικά ποιοτικά προϊόντα. Έτσι, ό,τι έρχεται στο τραπέζι σου είναι πεντανόστιμο και, κυρίως, πανέμορφο, αφού ξέρει ότι το καλό φαγητό περνάει (και) από τα μάτια. Φυσικά, το μενού αλλάζει ανά περιόδους, ενώ τα all star πιάτα (όπως τα χειροποίητα ζυμαρικά) παραμένουν σταθερά και αγαπημένα.

ψιτ!

To «Για Δες», εκτός από γεύσεις μοναδικές, διακρίνεται και για την ξεχωριστή λίστα κρασιών, προσεκτικά διαλεγμένη για να συνοδεύει τις γαστρονομικές δημιουργίες του Γιάννη.

Babàδes

Το Τρίκυκλο

Σκουφά 75, Κολωνάκι // Τ.: 211 01 36 370 www.babades.com // Fb: Babades μαγειρείο Ig: @babades_mageireio

Πυθέου 34, Λόφος Λαμπράκη Κυνοσάργους, Ν. Κόσμος // Τ: 210 92 32 384 Fb: Το Τρίκυκλο-To Trikyklo

Ένα προσεγμένο εστιατόριο στο Κολωνάκι έφερε την παραδοσιακή γεύση στο πιάτο μας και έκανε το οικογενειακό τραπέζι… αντρική υπόθεση. Οι Babàδes είναι ο Αντώνης και ο Χρήστος, δύο μπαμπάδες που ένωσαν τις μαγειρικές τους δυνάμεις για να προσφέρουν σε εμάς ό,τι μαγείρευαν στα παιδιά τους. Το μυστικό της νοστιμιάς (εκτός από το αστείρευτο μεράκι); Ότι χρησιμοποιούν φρέσκα ελληνικά κρέατα, ψάρια, λαχανικά και ένα σωρό εξαιρετικές πρώτες ύλες, ώστε να δημιουργήσουν τα πιο χορταστικά και λιχουδιαστά πιάτα. Στον χώρο τους ή στο χώρο μας, η γεύση παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Το μότο του μαγαζιού είναι «ό,τι τρώμε, τρώτε και ό,τι πίνουμε, πίνετε», και αυτό αποτυπώνεται τόσο στις επιλογές του μενού όσο και στα αποστάγματα, όλα με προσοχή επιλεγμένα. Στο «Τρίκυκλο» από το 1997 πειραματίζονται με τα προϊόντα της ελληνικής γης και το πείραμα πετυχαίνει και με το παραπάνω! Φυσικά, δεν μπορείς να μην σταθείς στην αγάπη τους για την ελληνική μπύρα, αφού προσφέρει πάνω από 20 ετικέτες από ελληνικές μικροζυθοποιείες. Η «εμπειρία» στον χώρο αυτό ολοκληρώνεται με τα τραπεζάκια στον γραφικό πεζόδρομο της Πυθέου!

Οδός Πανεπιστημίου Σχεδιάστηκε ως βουλεβάρτο και μάλιστα έφερε το όνομα «Οδός Βουλεβάρτου» ή «Μεγάλη Οδός». Γνωστή κάποτε και ως «η λεωφόρος με τις γαζίες». Ήταν έτοιμη το 1859, επί δημαρχίας Γ. Σκούφου. Η κατασκευή της ήταν πολυδάπανη, γιατί το έδαφός της ήταν πετρώδες, διασχιζόταν από ρεματιά και υπήρχαν βαθιά χαντάκια. Ήταν χώρος περιπάτου για τους Αθηναίους. Αργότερα, μετονομάστηκε Πανεπιστημίου (λόγω του Πανεπιστημίου).

Πλατεία Αβησσυνίας Βρίσκεται μεταξύ των οδών Ερμού, Ηφαίστου και Αγίου Φιλίππου. Πήρε ίσως το όνομά της από αιθιοπικής καταγωγής κατοίκους της περιοχής (Αβησσυνία λεγόταν η Αιθιοπία). Διαμορφώθηκε ως πλατεία γύρω στα 1860 και ταυτίστηκε με το παζάρι των μεταχειρισμένων, το οποίο μεταφέρθηκε σε αυτήν από την πλατεία Δημοπρατηρίου το 1910. Γνωστή και ως «Γιουσουρούμ», από το όνομα του Εβραίου Ηλία Γιουσουρούμ, που είχε το πρώτο παλαιοπωλείο στην περιοχή στα τέλη του 19ου αι. Είναι επίσης γνωστή και με την κοινή της ονομασία «Παλιατζίδικα».

Kypselaki Ιθάκης 1 και Σποράδων 2, Κυψέλη // Τ: 210 88 31 248 // fb: Kypselaki // ig: kypselaki__

Το «Kypselaki νεοκαfενείο» θα το βρεις εκεί που ενώνονται τρεις δρόμοι, χρωματίζoντας με τον δικό του τρόπο την κάθοδο της οδού Κυψέλης. Τα τραπεζάκια στο πλατύ πεζοδρόμιο, με τα δέντρα για σκεπή, προσφέρονται από το πρωί για να πιείς, σε ένα ήρεμο μέρος μέσα στην πόλη, τον καφέ σου και όσο πέφτει ο ήλιος για μεζεδάκια, μπύρες, ρακούλες και λοιπά αποστάγματα. Το σημείο ξεχωρίζει για την ομορφιά και την ανοιχτωσιά του και είναι τόσο δελεαστικά δροσερό και φρέσκο που ακόμη κι αν είσαι περαστικός θες να κάνεις μία στάση για να καθίσεις. Φιλικό, φωτεινό και παρεΐστικο περιβάλλον, με πρόσχαρους ανθρώπους, που πραγματικά ενδείκνυται για όλες τις ώρες της μέρας. Ένα σταυροδρόμι γεύσεων, μυρωδιών και ήλιου, που σε καλεί να το γνωρίσεις!

ψιτ!

Το «Kypselaki νεοκαfενείο» έχει και πολύ όμορφο και φωτεινό εσωτερικό χώρο, που περιτριγυρίζεται από τζάμι και παράθυρα και είναι ό,τι πρέπει για να απολαύσεις τον καφέ ή το τσιπουράκι σου με το κατάλληλο μεζεδάκι.

Πλατεία Οινομαγειρείο

Ραδιουργίες

Δεινοχάρους 3, Άνω Πετράλωνα // T.: 210 34 20 705 // fb: Οινομαγειρειο η πλατεια

Κοίλης 33, Άνω Πετράλωνα // Τ.: 211 01 21 426 // Fb: Ραδιουργίες // www.radiourgies.gr

Πάνω στην πλατεία των Άνω Πετραλώνων υπάρχει εδώ και χρόνια το ομώνυμο μαγαζί που έχει κερδίσει τις καρδιές μας. Αυτό οφείλεται τόσο στις ποιοτικές νοστιμιές που σερβίρονται απευθείας από την κουζίνα του Χρήστου, όσο και στο υπέροχο σκηνικό με τα τραπεζάκια να απολαμβάνουν τη σκιά από τα δέντρα. Αυθεντική ελληνική κουζίνα στα καλύτερά της, αφού ο Χρήστος δημιουργεί τα πάντα με φρέσκα υλικά ημέρας, συνδυάζεται με τα πλούσια αποστάγματα, την καλή διάθεση και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Τα λέμε, λοιπόν, στην «Πλατεία» όπου όλοι γινόμαστε μια παρέα.

Στα Άνω Πετράλωνα υπάρχει ένα μαγαζί που προσφέρεται για έξοδο με καλή παρέα που πάντα συνοδεύεται από τους σωστούς μεζέδες. Το open air περιβάλλον του, με την πανέμορφη ταράτσα και με το εσωτερικό του μαγαζιού να ανοίγει όλο και να γίνεται ένα με τα τραπεζάκια του πεζοδρομίου, ενδείκνυται για τους ζεστούς μήνες. Οι «ραδιούργοι» της κουζίνας «πειράζουν» τόσο-όσο τα ελληνικής φιλοσοφίας πιάτα του μενού, ώστε να αναδεικνύονται με μοναδικό τρόπο οι παραδοσιακές γεύσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Άνοιξη, καλή παρέα και φύγαμε!

ΣΚΗΝΈΣ ΠΛΑΤΕΊΑΣ γράφει: Άντα Κουγιά

Όπως κάθε αξιοπρεπές χωριό έχει ένα ποτάμι, έτσι και κάθε αξιοπρεπής πλατεία έχει συγκεκριμένα σημεία-τοπόσημα, που αποδεικνύουν ότι πρόκειται για πλατεία αυθεντική, αυτή που λέμε «με τα όλα της». Τα σημεία αυτά έχουν υφάνει τις αναμνήσεις μας, αποτελώντας τη σκηνογραφία όλων των δράσεων της καθημερινότητας ή της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας. Κι έτσι εμείς τα χαρτογραφήσαμε, αποδίδοντας «φόρο τιμής» σε αυτές τις γωνιές που μας κάνουν να αισθανόμαστε οικεία ­­— ακόμη κι αν δε βρισκόμαστε στη «δική μας» πλατεία.

Παγκάκι Σε μια πλατεία σίγουρα θα βρεις ένα παγκάκι. Δεν έχει σημασία σε τι κατάσταση θα είναι· μπορεί να λείπει ένα ξύλο, να έχει φύγει το χρώμα, να είναι λίγο πολύ διαλυμένο, αλλά το παγκάκι θα βρίσκεται εκεί για να γίνει κέντρο συζητήσεων για μικρές ή μεγάλες παρέες. Χωράει σίγουρα 4 (2 κάτω, 2 στην πλάτη), αλλά γύρω του μπορούν να μαζευτούν άπειρα άτομα. Αν είμαστε τυχεροί και είναι και καλοδιατηρημένο, το φχαριστιόμαστε ακόμα πιο πολύ.

Γλυπτό/Συντριβάνι Είτε άγαλμα, είτε προτομή, είτε απλά ένα έργο τέχνης, κοσμεί κάθε είδους πλατεία, σε πόλεις και χωριά. Πρόκειται για μια ευκαιρία να μάθεις την ιστορία της περιοχής ή γιατί μια πλατεία ονομάζεται όπως ονομάζεται, ενώ, αν πρόκειται απλά για κάποιο καλλιτεχνικό δημιούργημα, ξέρει πώς να δίνει μια δημιουργική πινελιά ανάμεσα στα φυτά ή τα πλακάκια. Αν λείπει αυτό, σίγουρα θα υπάρχει συντριβάνι. Ίσως ταπεινό, ίσως με λίγο νερό, κάποιες φορές εντελώς κλειστό, όμως αντικαθιστά υπέροχα την καλλιτεχνική πινελιά του γλυπτού.

Εκκλησία Συνήθως δίνει και το όνομά της στην πλατεία. Μεγάλη εκκλησία ή μικρός ναΐσκος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ξέρεις ότι γύρω από μια πλατεία ή πάνω σε αυτήν, πάντα θα βρεθεί μια εκκλησία σε περίπτωση που θέλεις να παρακολουθήσεις λειτουργία ή να ανάψεις ένα κεράκι. Όμως, η εκκλησία, πέραν των θρησκευτικών καθηκόντων, ικανοποιεί και χωροταξικές ανάγκες· τα λίγα παγκάκια, που δε φτάνουν για όλους, αντικαθίστανται από τα σκαλιά της εκκλησίας κι εκεί μπορείς να κάτσεις για ώρες.

Δέντρο Καλά, οι πλατείες έχουν πολλά φυτά. Οι περισσότερες όμως έχουν ένα παχύ, αιωνόβιο δέντρο που αποτελεί σήμα κατατεθέν και κάνει τους παππούδες και τις γιαγιάδες που περνούν να σου λένε ιστορίες από το πάλαι ποτέ, με σκηνικό το αιωνόβιο δέντρο. Κάποιες φορές, τα δέντρα φέρουν στη βάση τους και πλακέτα, ώστε να ξέρουμε ακριβώς πότε φυτεύτηκαν.

Πεζούλι Ο τσιμεντένιος αντικαταστάτης του παγκακίου. Ναι, έχεις βαρεθεί τα τσιμέντα, αλλά είναι βολικά, γιατί ποτέ τα καθίσματα της πλατείας δε φτάνουν για όλους. Μοναδική στιγμή που όλοι έχουμε βιώσει; Όταν πέφτει η νύχτα και κάθεσαι στο πεζούλι και η ζέστη που βγαίνει σου καίει τα πόδια. Τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνεις ότι ήρθε το καλοκαίρι.

Περιστέρι Συνοδοιπόρος μας στο άραγμα στην πλατεία, το περιστέρι είναι το πετούμενο που αγαπάμε — ή που αγαπάμε να μισούμε. Κουνάει το κεφάλι του, σε κοιτάει με το βλέμμα του ροφού, τρώει ό,τι αηδία βρει στο πλακάκι και, φυσικά, ξέρει όλα τα μυστικά σου, αφού ακούει. Ακούει πολύ καλά τι λες. Μερικές φορές σε κουτσουλάει, γιατί έχει ακούσει τι λες και όπως όλοι ξέρουμε karma is a bitch. Πάντως, πλατεία και περιστέρι πάνε μαζί. Ποιος ξεχνάει τους τίτλους αρχής της Λάμψης με τη Βίρνα Δράκου να ξεσηκώνει ορδές πετούμενων στην πλατεία Συντάγματος;

Kiki de Grèce Ηπίτου 4, Σύνταγμα // Τ.: 210 32 11 279 fb & ig: @kikidegrece Η άνοιξη, με την ανανεωτική της διάθεση, έφτασε στο «Kiki de Grèce» με μία καινούρια συνεργασία: η σεφ Αργυρώ Κουτσού ετοιμάζει ιδιαίτερους συνδυασμούς με αγαπημένα ελληνικά προϊόντα — καθότι η αγαπημένη «Kiki» του Συντάγματος είναι «de Grèce». Κάποια από τα signature πιάτα που θα σας ταξιδέψουν είναι η αλμυρή πανακότα με πρέντζα Ζακύνθου και ντοματίνια confit, ο πουρές από ροβίτσα με καλαμάρι μαριναρισμένο της «Kiki» και τραχανάς Αραχώβης με μασκαρπόνε και καπνιστό σκουμπρί. Η λίστα των κρασιών εμφανίζεται επίσης ανανεωμένη και 37 διαφορετικές ετικέτες κρασιού σας περιμένουν για να τα απολαύσετε σε φιάλη ή σε ποτήρι! Και επειδή το κρασί και το φαγητό είναι δύο παλιοί αγαπημένοι που δεν χορταίνουν ποτέ να συναντιούνται, το team του μαγαζιού είναι έτοιμο να προτείνει τους καλύτερους συνδυασμούς τους!

ψιτ!

Τι πιο όμορφο από ένα μικρό, γλυκό και στυλάτο wine bar στο κέντρο της Αθήνας! Όταν μάλιστα βρίσκεται και σε πεζόδρομο, τότε οι ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μας νύχτες μπορούν να μεταμορφωθούν σε μία πραγματική εμπειρία!

Kick Athens Σποράδων 26, Αθήνα // Τ: 211 11 90 369 Fb: Kick // IG: kick.athens Στο «Kick Athens» απολαμβάνουμε όλα αυτά τα μικροπράγματα που ζωντανεύουν την καθημερινότητά μας: καφεδάκι, διάβασμα και τέχνη. Και φυσικά τα σνακς! Με δυο λέξεις, το «Kick Athens» αποτελεί το concept store της Κυψέλης, όπου βρίσκουμε ρούχα, αξεσουάρ, λευκώματα καλλιτεχνών κι έντυπα fanzines. Στο hub που η μόδα συναντά την τέχνη φιλοξενούνται κάθε λογής projects, στα οποία οι καλλιτέχνες εκθέτουν τα δημιουργήματά τους. Θες να επισκεφθείς κάποια έκθεση, να χαλαρώσεις με τους φίλους σου, τον σκύλο σου ή το λάπτοπ σου; Το «Kick Athens» σε υποδέχεται στον industrial χώρο του και τον όμορφο πεζόδρομό του!

FRAU cafe-bar Φειδίου 6, Αθήνα // Τ: 210 38 10 640 Fb: FRAU cafe-bar // Ig: frau_cafe_bar Το «Frau» έχει γράψει τη δική του ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα, αφού από τις πρώτες μέρες που άνοιξε έγινε αγαπημένο στέκι του κέντρου. Οι λόγοι; Πολλοί. Οικεία ατμόσφαιρα, οικονομικές τιμές, ιδιαίτερες γωνιές στη διακόσμηση, μία μπάρα που σε προκαλεί να αράξεις όλη νύχτα. Τώρα που ο καιρός ανοίγει, οι πιστοί -και όχι μόνο- θαμώνες του «Frau» κατακλύζουν τη Φειδίου, όπως και τη στοά στην οποία έχει απλωθεί η μία μεριά του μαγαζιού. Aπό μουσική, παίζει τα πάντα που μπορούν να σε κάνουν να χορέψεις και να διασκεδάσεις.

Η ΠΟΛΥΤΆΡΑΧΗ ΖΩΉ ΤΗΣ ΟΜΌΝΟΙΑΣ γράφει: Ηλέκτρα Τζώρτσου

Η πλατεία Ομονοίας είναι αναμφιβόλως τοπόσημο για την πόλη της Αθήνας. Έχει περπατηθεί από άπειρα πόδια, έχει δει από κοντά όλες τις εξελίξεις της νεότερης Ελλάδας, έχει γίνει η ίδια τόπος πολιτικών αντιπαραθέσεων και κοινωνικών αναταραχών. Πότε παραφορτωμένη, πότε γυμνή, πότε λαϊκή και πότε λουσάτη, είναι η πλατεία που η σκηνογραφία της έχει αλλάξει περισσότερες φορές από κάθε άλλη.

Η επίσημη ανακήρυξη της Αθήνας ως πρωτεύουσας έγινε στις 18 Σεπτεμβρίου 1834. Το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο εκπονήθηκε από τους αρχιτέκτονες Σταμάτιο Κλεάνθη και Εδουάρδο Σάουμπερτ. Βασίστηκε στην ιδέα της σύνθεσης της νέας πόλης με το παρελθόν της. Η Αθήνα αυτή του πρώτου σχεδίου, ήταν μια νεοκλασική πόλη με φαρδείς δρόμους, κήπους, μνημειακά κτίρια, μεγάλες πλατείες και ελεύθερο χώρο για διενέργεια ανασκαφών. Τα δε ανάκτορά της, καθώς και τα σημαντικότερα δημόσια κτίρια, τοποθετούνταν στη σημερινή πλατεία Ομονοίας. Συγκεκριμένα, σχεδιάστηκε μία μεγάλη τετράγωνη πλατεία, η πλατεία Ανακτόρων. Το σχέδιο αυτό έμεινε σε ισχύ μόνο για περίπου έναν χρόνο. Αίτια της αναθεώρησής του υπήρξαν οι αντιδράσεις των ιδιοκτητών στις απαλλοτριώσεις και η αδυναμία της κυβέρνησης να ανταπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις του σχεδίου. Η Αντιβασιλεία αναγκάστηκε να ακυρώσει το σχέδιο και ανέθεσε την αναθεώρησή του στον Γερμανό αρχιτέκτονα Λέοντα Κλέντσε, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα το 1834. Το σχέδιο του Κλέντσε, όμως, τοποθετούσε τα ανάκτορα στην περιοχή του Κεραμεικού (για την πλατεία Ομονοίας προόριζε τη Μητρόπολη) κι έτσι η πλατεία έγινε μικρότερη, με κυκλικό σχήμα και μετονομάστηκε σε πλατεία Άθωνος. Ούτε αυτό το σχέδιο όμως υλοποιήθηκε. Το 1850 πήρε τετράγωνο σχήμα και, τελικά, άρχισε να διαμορφώνεται το 1859. Τα αμπέλια και οι συκιές που ήταν φυτεμένα ξεριζώθηκαν και στη θέση τους μπήκαν βελανιδιές και πεύκα. Η πλατεία έγινε θέατρο συγκρούσεων οθωνικών και αντιοθωνικών, ενώ εκεί γιορτάστηκε και η έξωση του Όθωνα του 1862. Στη διάρκεια, μάλιστα, αυτού του εορτασμού, μετονομάστηκε σε «Ομονοίας» σε ένδειξη συμφιλίωσης των δύο άλλοτε αντικρουόμενων πλευρών.

Η πλατεία έγινε χώρος περιπάτου, συνάντησης αλλά και ψυχαγωγίας, με καφενεία, υπόγεια καφωδεία, ζαχαροπλαστεία, ξενοδοχεία και θέατρα. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η πλατεία αποτελούσε το πλέον ζωντανό σημείο της πρωτεύουσας. Την πυκνότερη και πιο κοσμική κίνηση είχε η βόρεια πλευρά της, προς την οδό Γ’ Σεπτεμβρίου. Εκεί υπήρχαν και αρκετά πολυτελή καφενεία. Το 1895 η σιδηροδρομική γραμμή Πειραιώς-Αθηνών έφτασε ως την περιοχή της Ομόνοιας. Το 1900 η πλατεία έγινε αφετηρία των γραμμών του ιππήλατου τροχιόδρομου και από το 1908 του ηλεκτροκίνητου. Το 1901 φυτεύτηκαν πολλά δέντρα (κατά βάση φοίνικες), η πλατεία πήρε όψη κήπου και περιφράχτηκε με σιδερένιο κιγκλίδωμα για την προστασία του πρασίνου. Το 1905 ασφαλτοστρώθηκε γύρω από τον κεντρικό δρόμο. Την περίοδο του Εθνικού Διχασμού και ειδικά το 1916 έγινε και πάλι χώρος πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών με βίαιες συγκρούσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, πριν την έναρξη των εργασιών του υπόγειου σιδηρόδρομου, η πλατεία είχε λουλούδια και φοίνικες, φανοστάτες, ξύλινα παγκάκια και υπαίθρια ανθοπωλεία. Στα τέλη της δεκαετίας άρχισαν τα έργα του υπόγειου σταθμού του ηλεκτρικού.

Όταν τελείωσαν οι εργασίες (1930), η πλατεία ήταν κυκλική, είχε μαρμάρινα κιγκλιδώματα και δύο εισόδους για τον ηλεκτρικό. Είχε χάσει, όμως, το πράσινο που την χαρακτήριζε. Καθώς υπήρχε ανάγκη εξαερισμού του ηλεκτρικού, για λόγους αισθητικής (για να κρύψουν-καλύψουν τις «τρύπες» των εξαερισμών) προτάθηκε να μπουν δεκατέσσερεις στήλες-αεραγωγοί, πάνω στις οποίες θα στήνονταν αγάλματα των εννέα Μουσών, των τριών Χαρίτων, της Δήμητρας και της Εστίας. Τελικά, τοποθετήθηκαν το 1934 οκτώ τέτοιες κατασκευές: οι περίφημες Μούσες της Ομόνοιας. Μόνο οκτώ, γιατί η ένατη, για λόγους συμμετρίας, δεν χώρεσε στο υπέργειο κομμάτι της πλατείας! Ήταν οκτώ καθιστά αγάλματα στη βάση ψηλών τσιμεντένιων κιόνων, στην κορυφή των οποίων υπήρχαν καπνοδόχοι και στις βάσεις τους είχαν διαμορφωθεί περίπτερα. Η μορφή αυτή της πλατείας τροφοδότησε πλήθος ανεκδότων, σκωπτικών σχολίων και γελοιογραφιών. Ανάμεσα σε άλλα, η πλατεία χαρακτηρίστηκε ως «τούρτα». Θύμα σχολιασμού ήταν και η ένατη μούσα –αυτή που περίσσεψε– η Καλλιόπη, που ήταν τοποθετημένη στα υπόγεια του ηλεκτρικού, δίπλα στα δημόσια ουρητήρια: όταν ο κόσμος ρωτούσε πού είναι τα δημόσια ουρητήρια, η απάντηση ήταν «κάτω, στην Καλλιόπη». Εξού και η σύνδεση της λέξης Καλλιόπη, στην αργκό των φαντάρων, με την αγγαρεία στις τουαλέτες. Οι Μούσες, τελικά, αποσύρθηκαν το 1937 κατά βάση επειδή θεωρήθηκαν αντιαισθητικές και από τη Δημοτική Αρχή. Ο τότε δήμαρχος Κ. Κοτζιάς, που είχε ήδη κατεδαφίσει το Δημοτικό Θέατρο, δεν δυσκολεύτηκε. Η πτώση της μίας μούσας και ο τραυματισμός περαστικών κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων εναντίον της δικτατορίας του Μεταξά ήταν η τέλεια αφορμή για την απόσυρσή τους.

Η πλατεία διαμορφώθηκε εκ νέου με πρασιές και μικρά κιόσκια ανθοπωλών. Υπαίθριοι καστανάδες και λούστροι έκαναν την εμφάνισή τους. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η Ομόνοια αποτελούσε χαρακτηριστική εικόνα της εξαθλιωμένης από την πείνα Αθήνας. Την περίοδο από τον Οκτώβριο του 1944 μέχρι τον Ιανουάριο του 1945 ο ηλεκτρικός δεν λειτουργούσε, καθώς ο χώρος του σταθμού είχε μετατραπεί σε αποθήκη τροφίμων και ο συρμός χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για τη μεταφορά τους από τον Πειραιά στην Αθήνα. Τα έργα ακόμη μίας ανάπλασης ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 1959. Η μορφή της πλατείας άλλαξε σημαντικά, όταν ξηλώθηκαν οι γραμμές του τραμ. Μετατράπηκε από χώρο περιπάτου και ψυχαγωγίας σε συγκοινωνιακό κόμβο. Περιορίστηκε η έκτασή της, τα ανθοπωλεία, τα παγκάκια και τα περίπτερα απομακρύνθηκαν, ενώ κατασκευάστηκε το γνωστό σιντριβάνι. Την ίδια εποχή, ο χώρος στρώθηκε με βότσαλο από το σιντριβάνι μέχρι τον δρόμο, προκαλώντας και πάλι τους Αθηναίους, οι οποίοι σκωπτικά την χαρακτήριζαν «δίσκο μνημοσύνου». Τη δεκαετία του '50 αποτέλεσε τον κατεξοχήν τόπο συνάντησης των επαρχιωτών που κατέφθαναν στην πρωτεύουσα, με κλασικό τόπο ραντεβού το φαρμακείο του Μπακάκου, αλλά και των εργατών που έρχονταν εδώ από τα χαράματα σε αναζήτηση μεροκάματου. Το 1988 στη θέση του σιντριβανιού στήθηκε το γλυπτό «Δρομέας» του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου, το οποίο, το 1994, λόγω των εργασιών του μετρό, μεταφέρθηκε απέναντι από το Χίλτον, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο η Ομόνοια διατηρούσε μια φυσιογνωμία μεσοαστική. Αυτό θα αλλάξει οριστικά μετά τον πόλεμο και η περιοχή θα αποκτήσει λαϊκό και εργατικό χαρακτήρα. Το 1990 άρχισαν και πάλι οι ανασκαφές για τη γραμμή 2 του Μετρό, οπότε και καταστράφηκε το συντριβάνι της και το πράσινο έφυγε ανεπιστρεπτί. Το 2001, στη –για ακόμη

μία φορά– νέα πλατεία, τοποθετείται το γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου, ο «Πεντάκυκλος». Το 2004, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ξεκινάει ακόμη μία αναμόρφωση της πλατείας. Τον Οκτώβριο του 2019 άλλη μία ανάπλαση έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν τον Μάιο του 2020. Το σιντριβάνι επέστρεψε, το πράσινο δεν γύρισε ποτέ, τα παγκάκια για να κάθεται ο κόσμος είναι ανύπαρκτα και η Καλλιόπη, όπου κι αν βρίσκεται, σίγουρα γελάει κι αυτή μαζί μας, κάνοντας τα πιο πετυχημένα καυστικά σχόλια… Πηγή: ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, Εκδ. ΕΣΤΙΑ

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ γράφει: Χριστίνα Χρυσανθοπούλου

Οι Χαμένες Πλατείες είναι μια συλλογή διηγημάτων που εστιάζουν δειγματοληπτικά σε ανθρώπους της πόλης. Πρόκειται για μυθοπλασία με γεγονότα που όμως θα μπορούσαν και είναι αληθινά. Αφορμή για τη δημιουργία τους ήταν η αστική πλατεία, ως έννοια και ως τόπος.

Η πλατεία ως πυρήνας της πόλης, ως ο μαγνήτης που έλκει ετερόκλητους ανθρώπους, αλλά και ως το νοητό εκείνο σύμπαν όπου όλοι απεκδυόμαστε τις επιμέρους μας ιδιότητες και γινόμαστε αυτό που είμαστε στον πυρήνα μας: περιπλανώμενοι της ζωής και διεκδικητές της αγάπης. Στα τετραγωνικά της συγκεντρώνονται άνθρωποι, ο καθένας εκ των οποίων κουβαλάει μια ιστορία, ένα παρελθόν, ένα παρόν και ένα μέλλον εν τη γενέσει. Την πλατεία άλλοτε την διασχίζουμε αδιάφορα, άλλοτε την αξιοποιούμε για κοινωνικοποίηση ή και για ακριβώς το αντίθετό της, για απομόνωση. Είναι ένας χώρος, εξάλλου, που επιτρέπει εξίσου και τα δύο. Από τους ελάχιστους αστικούς χώρους όπου μπορεί κανείς να σταθεί μόνος, χωρίς αυτό να θεωρείται παραφωνία. Παρατηρώντας κανείς την κίνηση στις πλατείες –και δη τις αστικές– βλέπει κάτι περισσότερο από τους ανθρώπους τους. Βλέπει ζωές να περνούν, να κοντοστέκονται, να συνομιλούν, να συνεχίζουν τον δρόμο τους. Τα διηγήματά μου πατούν το pause σε αυτή την πορεία και εστιάζουν στις λεπτομέρειες των ιστοριών. Μια γυναίκα που αναζητά το παρελθόν και την ταυτότητά της, αγνοώντας πού αυτή η αναζήτηση θα την οδηγήσει. Δυο φαινομενικά διαφορετικοί άνθρωποι, που όμως μοιράζονται το ίδιο όραμα για «αποκατάσταση» της Ιστορίας. Ένας ομοφυλόφιλος που ανοίγεται στον κόσμο, ένας αλκοολικός που κρύβεται από αυτόν, ένας ανάπηρος που το παλεύει και ένας ακόμη που έχει παραιτηθεί, μια φωτογράφος που εγκαταλείπει

το όνειρο της καριέρας και παρατηρεί το ναυάγιο των επιλογών της, οριακά ελπίζοντας, μια αναπηρία σωματική που αποκαθίσταται, μια άλλη, ψυχική αυτή τη φορά, που καταλήγει αθεράπευτη. Και μέσα σε όλα αυτά, ένας σκύλος. Εκείνος που αλλάζει γειτονιές και που πάντα καταλήγει στις πλατείες τους ως αιώνιος διαβάτης. Ο θαμώνας της πλατείας, που μέσα από τα μάτια του κοιτάμε από τις γρίλιες τη ζωή ανδρών και γυναικών που συναντώνται, χάνονται, ίσως ξαναβρεθούν λίγο μετά. Γράφοντας τις Χαμένες Πλατείες, σκεφτόμουν εκείνη στο Μοναστηράκι, τον κατεξοχήν πυρήνα ετερόκλητων ανθρώπων. Επίσης, σκεφτόμουν την πλατεία του χωριού, εκεί που μεγάλωσα τα καλοκαίρια, εκεί που οι παππούδες έστριβαν τσιγάρα σε χρωματιστά χαρτάκια, πότε πότε τους έπαιρνε ο ύπνος, κάποιο πιτσιρίκι από την παρακείμενη αγέλη των ανηλίκων έριχνε μια μπάλα και τάραζε τη μακαριότητά τους, μπορεί να έβριζαν μέσα από δόντια, μπορεί να χαμογελούσαν επιδεικνύοντας γυαλιστερές μασέλες από την πρωτεύουσα, μετά έγερναν πάλι και βυθίζονταν ποιος ξέρει σε πόσες αναπολήσεις μιας κάποιας νεότητας. Οι πλατείες που στις γιορτές, στα πανηγύρια, στις επιτάξεις, στις επετείους και με κάθε αφορμή συγκέντρωναν και συγκεντρώνουν τον κόσμο σαν μαγνήτης, φέρουν μια ενέργεια, συσσωρευμένη με τον χρόνο, που αν αφεθεί κανείς, διαπιστώνει πως με έναν μαγικό τρόπο του μεταγγίζει υποδόρια μια γνώση και μια εμπειρία που σε κανένα άλλο σημείο δεν υπάρχει σε τέτοια συμπύκνωση.

43 Σαραντατρίο Αμβροσίου Φραντζή 43, Νέος Κόσμος Τ.: 213 02 63 347 // Fb: 43 σαραντατρίο Ig: @sarantatrio // www.43sarantatrio.gr Κάτι από παλιά Αθήνα, ευχάριστη έκπληξη. στο βάθος κήπος, ψιλό χαλικάκι ασβεστωμένοι τοίχοι, μια δόση από γεύσεις οικογενειακές, είναι τα μυστικά που μας έχουν κάνει να το αγαπήσουμε. Χώρος ζεστός και φιλικός, που περιμένει να σε υποδεχθεί για τις πιο γευστικές και κεφάτες βραδιές της πόλης. Η κουζίνα του συνδυάζει αγαπημένες ελληνικές γεύσεις με φαντασία και μεράκι, πιάτα φτιαγμένα με υλικά επιλεγμένα από μικρούς παραγωγούς και ό, τι καλό έχει η κάθε εποχή. Απολαύστε εμφιαλωμένο κρασί του ελληνικού αμπελώνα από προσεκτικά επιλεγμένες ετικέτες, ενώ και τα διάφορα αποστάγματα από εξαιρετικές ποικιλίες σταφυλιών έχουν την τιμητική τους. Λέμε ναι στις μικρές ζυθοποιίες. Ποιότητα, καλές τιμές, ανεβασμένη διάθεση και νοσταλγική διακόσμηση είναι ό,τι χρειάζεται και σίγουρα, αν το ανακαλύψεις, το «Σαραντατρίο» θα γίνει το στέκι σου.

ψιτ!

Τον ξακουστό –πια– «πολυχώρο κατανάλωσης εδώδιμων εδεσμάτων και ποτών» θα τον βρείτε –πού αλλού;– στον αριθμό 43 της Φραντζή στον Νέο Κόσμο. Θυμίζει παλιά Αθήνα και οι γεύσεις του ξεχωρίζουν.

Οι νοστιμιές της Μαίρης Ύδρας 2-4, Kυψέλη // Τ.: 210 82 29 239 / 210 82 13 136 // ig: oi_nostimies_tis_mairis // fb: Οι νοστιμιές της Μαίρης Αν μιλούσαν οι καρέκλες και τα τραπέζια της Μαίρης, θα λέγανε τις πιο όμορφες ιστορίες γεύσεων, αφού χρόνια τώρα είναι στέκι καλοφαγάδων, διασήμων και ανθρώπων που έρχονται από κάθε γωνιά της Αθήνας για να απολαύσουν τις νοστιμιές της και τα τραπεζάκια πάνω στην πλατεία. Σε μία από τις ομορφότερες πλατείες της Αθήνας, λοιπόν, την πλατεία Αγ. Γεωργίου, «Οι Νοστιμιές της Μαίρης» αποζημιώνουν τις πιο απαιτητικές ορέξεις σου. Ό,τι τραβάει η όρεξη σου θα το βρεις εκεί· από μαγειρευτά και ψητά μέχρι τηγανητά, από πίτες μέχρι σούπες και σαλάτες. Όπως κάθε μαγειρείο που σέβεται τον εαυτό του, θα βρεις τα πιάτα που έχουν φρεσκομαγειρευτεί μέσα στο μπεν μαρί, για να διαλέξεις τα καλύτερα.

ψιτ!

Αν, λοιπόν, πεθύμησες καλό μαγειρευτό σπιτικό φαγητό, με αγάπη και φροντίδα φτιαγμένο και το αεράκι μιας πλατείας να σε χτυπάει γλυκά, «Οι Νοστιμιές της Μαίρης» σε περιμένουν να τις γευτείς.

Βγάλε το ThiRio από μέσα σου! Μέσα στην πόλη που ενίοτε μοιάζει με ζούγκλα, έφτασε ολοκαίνουργιο, παρεΐστικο, έχει εσωτερικό χώρο και εξωτερικό κήπο, μοσχοβολάει μπίρα και νόστιμα πιάτα από το πρωί έως το βράδυ. Ο λόγος για το ThiRio, που άνοιξε τις πόρτες του πολύ πρόσφατα και έφερε την πλούσια γεύση και την καλοπέραση... θηριωδών διαστάσεων στη Ν. Φιλαδέλφεια...

Ηλιόλουστες απολαύσεις Εδώ, βρίσκεις την ιδανική έναρξη για τη μέρα σου, πριν βγεις στη ζούγκλα της καθημερινότητας. Καφές, πρωινό, brunch σε γενναίες μερίδες και νοστιμιές που μας χορταίνουν, είναι από τις δυνατές επιλογές του μενού. Δοκίμασε σπιτικό πρωινό με τα φρέσκα αυγά να πρωταγωνιστούν σε όλες τις εκδοχές, club sandwich, αραβικές πίτες και μπαγκέτες, burger και πίτσα, ενώ δεν λείπουν τα γλυκάκια και φυσικά τα πρώτης ποιότητας ροφήματα.

Beer House Αν γουστάρεις παρεΐστικες φάσεις, με καλό φαγητό και άφθονη μπίρα, πάλι το ThiRio είναι εδώ για σένα. Ξεχωριστές ετικέτες μπίρας από όλο τον κόσμο σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τις συνδυάσεις με τις καλύτερες γεύσεις από την κουζίνα. Το μενού είναι γεμάτο από αγαπημένες επιλογές, που ανακατεύουν νοστιμιές που εμπνέονται από Ελλάδα, Ανατολή και Ιταλία. Έτσι, θα βρεις από ανατολίτικη πίτσα (θυμίζει αρμένικο λεχματζούν) μέχρι τραγανές φτερούγες κοτόπουλου, από σαλάτες μέχρι ζυμαρικά και ριζότα, από ζουμερό μπιφτέκι μέχρι κοτόπουλο με κάρυ. Την τιμητική τους έχουν και οι ποικιλίες, τόσο με κρέας όσο και με λαχανικά.

Beer Garden

ThiRio

Beer House & Beer Garden Λεωφόρος Δεκελείας 108, Νέα Φιλαδέλφεια Τ.: 210 25 13 220 // Fb: ThiRio Ig: @thirio_nea.filadelfeia

Ακριβώς δίπλα, ένας ξεχωριστός χώρος για νύχτες κάτω από τ’αστέρια φέρνει στο τραπέζι μας τη street γαστρονομική κουλτούρα του ThiRio-υ. Μπίρες, κοκτέιλς, ποικιλίες και για λιχουδιές και ποτάκι στα γρήγορα σε μια μεγάλη άπλα πάνω στη Λεωφόρο Δεκελείας. Πολύ ιδιαίτερη είναι η signature cocktail list, με ονόματα εμπνευσμένα από την άγρια ζωή ή από την ταινία The Jungle Book. Άσε τη φαντασία σου ελεύθερη και το –γλυκό– θηρίο να βγει από μέσα σου!

Extra Tip: Τα πολύχρωμα κοκτέιλς και τις ιδιαίτερες μπίρες μπορείς να τα απολαύσεις και take away!

Ηρώδειο Πάρκο Λεωφ. Δεκελείας 41, Νέα Φιλαδέλφεια // Τ.: 210 25 28 918 // Fb: ΗΡΩΔΕΙΟ ΠΑΡΚΟ // Ig: @IrodioParko Ο όρος «Πάρκο» δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός. Ένας all day προορισμός για όσους θέλουν να απολαύσουν τον ήλιο, για όσους θέλουν να δουν το φεγγάρι και τ’ αστέρια μόλις πέσει η νύχτα. Συντριβάνια, ξύλινες κουπαστές, ένα γεφυράκι που σε εισάγει από την πόλη… στην εξοχή, αποτελούν το ιδανικό καλοκαιρινό σκηνικό. Ξεκινώντας από το πρωί, μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου, γευστικό brunch, ενώ τα all day snacks είναι από τα καλύτερα που έχουμε δοκιμάσει· τορτίγιες και κλαμπ σάντουιτς, σαλάτες και burgers, βάφλες και pancakes είναι μόνο λίγες από τις λαχταριστές επιλογές. Φυσικά, την τιμητική τους έχουν τα πολύχρωμα cocktails, που έρχονται σερβιρισμένα ώστε να θυμίζουν μέρη εξωτικά, ενώ τα διάφορα apperitivo προσθέτουν τη δική τους νότα στον πλήρως ενημερωμένο κατάλογο ποτών.

ψιτ!

Αν θέλεις να βρεθείς στην πόλη, αλλά να νομίζεις ότι είσαι κάπου πολύ μακριά από αυτήν, δεν έχεις παρά να ανακαλύψεις το Ηρώδειο Πάρκο. Γκαζόν, δέντρα, λουλούδια, συντριβάνια, δημιουργούν το καλύτερο σκηνικό για μια καλοκαιρινή έξοδο.

Andaman Αλόπης 65, Πετράλωνα // Τ.: 211 21 04 939 Fb: Andaman // Ig: @andaman_thai_athens Ανοιχτά καθημερινά 20:00-02:00 Η γαστρονομική κουλτούρα της Ταϋλάνδης συναντιέται με το αθηναϊκό τοπίο και δημιουργεί ένα από τα πιο ξεχωριστά μέρη της πόλης· το Andaman, με όνομα που παραπέμπει στα ομώνυμα νησιά του κόλπου της Βεγγάλης, προσφέρει αυθεντική ταϋλανδέζικη και ασιατική κουζίνα –προσαρμοσμένη στον «ευρωπαϊκό» ουρανίσκο– με το αρωματικό ρύζι, τα noodles, το μοσχομυριστά μείγματα μπαχαρικών, την τραγανή, αυτοκρατορική πάπια και τα θαλασσινά που ξεχωρίζουν. Σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό που συνδυάζει εξωτική φύση, μπαμπού λεπτομέρειες και πολύχρωμα φώτα, η θέα στην Αθήνα σε ταξιδεύει και σε προκαλεί να πιεις τα πιο δροσιστικά cocktails από τη βραβευμένη λίστα των signature, ενώ η λίστα κρασιών περιλαμβάνει ιδιαίτερες ετικέτες, με τις δημιουργίες Ελλήνων παραγωγών να ταιριάζουν ηδονικά με τα πιάτα. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό τους ήχους των πιο παθιασμένων μουσικών επιλογών για να περάσουμε τέλεια καλοκαιρινά βράδια.

ψιτ!

Και τώρα που το καλοκαίρι έκανε την εμφάνισή του, τι καλύτερο από ένα τραπέζι κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό, στην εξωτικά διαμορφωμένη ταράτσα του Andaman;

ΤΑΞΊΔΙ ΠΊΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ γράφει: Ηλέκτρα Τζώρτσου

Χρόνια που μάλλον δεν ζήσαμε. Μια Αθήνα που ίσως δεν γνωρίσαμε. Η λογοτεχνία, η ποίηση και η φωτογραφία είναι χρονομηχανές που μας μεταφέρουν πίσω στην παλιά πόλη μας και μας καλούν να σκεφτούμε πάνω στη σύγχρονη εικόνα της.

Απ’ την παλιά σου εποχή τίποτε δεν σου μένει και κάθε μέρα κι από μια ανάμνησις σου σβήνει, οι πιο αρχαίοι κάτοικοι περνούνε πια για ξένοι κι ένα σπιτάκι σου μικρό ολόρθο δεν θα μείνει. Και θαύμα πώς εσώθησαν μέσα στα τόσα νέα, οι άγιοι Θεόδωροι και η Καπνικαρέα.

Γ. Σουρής, Καινούργια Αθήνα – και πλούτος και πείνα , 1884

Πού είναι τα σπιτόπουλα εις τον καθένα δρόμο; Πού είναι πια το Ροδακιό; Που είναι το Γεράνι; Τα πρώτα Αθηναίικα πού είναι εν συντόμω; Πού η ωραία η Ελλάς και πού το σιντριβάνι; Μέσα στα όλα χάθηκε κι ο κλασικός Πλακιώτης και ματαιότης, φίλοι μου, τα πάντα ματαιότης. Τώρα στην κάθε γειτονιά εκτίσθηκαν παλάτια, τώρα μαρμάριναι στοαί με χιλιάδες φώτα, τώρα παντού, όπου κανείς ρίξει τα δυο του μάτια, θε ν’ αντικρίσει κι από μια πεντάμορφη κοκότα. Τώρα Πανεπιστήμια, τώρα σπουδής μανία, τώρα και χαρτοπαίγνια στην κάθε μια γωνία. Κι ακόμα πώς φαντάζομαι την κλασική Αθήνα! Φαντάζομαι με μακαντάμ πως θα την δω στρωμένη, πως φέρνει τον πολιτισμό ακόμη κι απ’ την Κίνα, και από φως ηλεκτρικό πως είναι φωτισμένη. Φαντάζομαι πως θα την δω με θέατρα, με κήπους, με μπουλεβάρ, με τζέντλεμαν, με λόρδους και με ίππους. Φαντάζομαι όπου σταθώ πίδακας και πλατείας, ηρώα και αγάλματα ημεδαπών και ξένων, φαντάζομαι βασιλικάς ιεροτελεστίας και τον λαόν νευρόσπαστον του Χόλδεν γυμνασμένον, και βλέπω όλους στρατηγούς με πτερωτά λοφία, και βλέπω αναρίθμητα μεσιτικά γραφεία. Φαντάζομαι τον πληθυσμόν δεκαπλασιασμένον, τον Πειραιά να ενωθεί με την κλεινήν Παλλάδα. Τον σύμπαντα Ελληνισμόν εδώ συγκεντρωμένον και ούτε ένα κάτοικον εις την λοιπήν Ελλάδα. Να μην υπάρχουν Θεσσαλοί, Κρήτες, Μυτιληναίοι, και να γενούμε όλοι μας πολίται Αθηναίοι. Μέσα σ’ αυτόν τον θόρυβον και την πολυκοσμίαν να χαν’ η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, να μην αισθάνεται κανείς συγκίνησιν καμίαν και να κοιμάται πάντοτε ο κόσμος με την Διάνα. Παντού να στήνουν πλούσιοι Ισραηλίται βρόχια και να τα καμαρώνουνε πολλοί από τη φτώχια. Να γίνει χαλικόστρωμα η κάθε μια κολόνα, να ξεχειλίσει ο χρυσός αλλά και η επαιτεία, να κάμουν ασβεστόχωμα κι αυτόν τον Παρθενώνα και τέλος η Ακρόπολις να γίνει μια πλατεία. Κι όταν Εγγλέζοι έρχονται εδώ κανένα μήνα να ερωτούν «Πού έqειτο η παλαιά Ατήνα;»

[…] Λίγο λίγο, τα χαμόσπιτα με τις καγκελόπορτες, τις αυλές και τα πηγάδια τους, χάνονταν γύρω μας κι έδιναν τη θέση τους σε κάτι ψηλές, επιβλητικές πολυκατοικίες, που λαμποκοπούσαν από καθαριότητα και αρχοντιά (όχι, δεν υπερβάλλω, έτσι τις βλέπαμε). Στην πλατεία Βικτωρίας και στην πλατεία Αγάμων, στην οδό Πατησίων και στη Φωκίωνος Νέγρη όπου βγαίναμε να σεργιανίσουμε τα βράδια, είχαν ξεφυτρώσει νέα, καλοχτισμένα κτίρια –μαγαζιά, κέντρα αναψυχής και ζαχαροπλαστεία– με φωτεινές, φανταχτερές, ξενόγλωσσες επιγραφές. Και σε όλους τους δρόμους, που σκεπάζονταν τώρα, ο ένας μετά τον άλλο, με σκούρο στρώμα ασφάλτου, κυκλοφορούσαν ολοένα και πιο πολλές «λιμουζίνες», που οι μεταλλικές τους ράχες άστραφταν υποβλητικά μέσα στους φωσφορισμούς των φαναριών και των διαφημίσεων. Ναι, η Αθήνα άλλαζε όψη, άλλαζε δέρμα μπρος στα μάτια μας· πετούσε σαν παλιό πουκάμισο από πάνω της τη φτώχεια, ξεχνούσε το επαρχιακό, σχεδόν βουκολικό της ύφος που είχαμε συνηθίσει και γινόταν (έτσι μας φαινόταν) μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. […] Α, σίγουρα, αυτή την αλλαγή την θέλαμε όλοι, την επιδοκιμάζαμε όλοι: διψούσαμε για «μοντερνισμό», για «εξευρωπαϊσμό», για «πρόοδο»· δεν ξέραμε τι μας περίμενε, τι ετοίμαζαν για μας –τι λέω;– δεν ξέραμε σε τι συνεργούσαμε όλοι με τον ομόφωνο ενθουσιασμό μας; […]

Γιάννης Κιουρτσάκης, Σαν μυθιστόρημα. Το ίδιο και το άλλο , 1995

Ο Λεμονόκηπος Αγίας Τριάδος 11, Νέα Φιλαδέλφεια // Τ: 210 25 88 611 // FB: Ο Λεμονόκηπος Ig: @lemonokipos_neafiladelfeia Από τη στιγμή που περνάς την πόρτα, είναι σαν να ταξιδεύεις στονχρόνο, αφού ο ολάνθιστος Λεμονόκηπος έχει βρει τη θέση που του ταιριάζει σε ένα αρχοντικό του '30. Με σεβασμό στην ιστορία και την αρχιτεκτονική του κτιρίου, έχει διαμορφωθεί τόσο ο εσωτερικός χώρος όσο και η αυλή, που θυμίζει μέρη των παιδικών μας χρόνων, με το πλακόστρωτο και τα ειδυλλιακά φωτάκια. Η κουζίνα είναι ελληνική, με πολίτικες και μικρασιάτικες επιρροές, αλλά δεν λείπουν και νοστιμιές από κάθε γωνιά της Ελλάδας, που συνοδεύονται με υπέροχα παραδοσιακά αποστάγματα. Όσο για τους ανθρώπους του «Λεμονόκηπου», λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη ομάδα, που στόχο έχει να μας κάνει να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας.

ψιτ!

Γεύσεις και μυρωδιές, που κουβαλούν αναμνήσεις από τα παλιά, έρχονται στα πιάτα μας, στην πιο ωραία αυλή της Νέα Φιλαδέλφειας, αυτή του «Λεμονόκηπου», με την ωραιότερη ατμόσφαιρα και τις πιο νόστιμες συνταγές.

Στου Μάμμα Χριστοκοπίδου 7, Ψυρρή // Τ.: 210 32 46 222 fb: @stoumamma // ig: @stou_mamma Μία πανέμορφη νεοκλασική μονοκατοικία στην καρδιά του κέντρου έχει γίνει σπίτι εδεσμάτων και αρωμάτων. Το ισόγειο με μία νότα νησιού, λευκά χρώματα και τη φύση να εισχωρεί με το ολάνθιστο δέντρο στο κέντρο του χώρου, ενώ ο πρώτος όροφος μας ταξιδεύει σε πιο ορεινές καταστάσεις, με τζάκι και ξύλινες λεπτομέρειες. Μιας και το καλοκαίρι, όμως, είναι προ των πυλών, τα τραπέζια στο πεζοδρόμιο και την πλατεία της εκκλησίας είναι τα ιδανικά σημεία για να απολαύσεις την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του κέντρου της πόλης και τα εκλεκτά πιάτα Του Μάμμα. Παραδοσιακές συνταγές μπλέκονται με πιο σύγχρονες πινελιές και λαχταριστά cocktails με ελληνικά αποστάγματα σε περιμένουν να τα δοκιμάσεις. Βρες στον κατάλογο το αρνάκι και δοκίμασέ το οπωσδήποτε, όπως και το πάντα κλασικό Old Fashioned, εδώ όμως με παλαιωμένο τσίπουρο.

ψιτ!

Το βράδυ, τα φωτισμένα παράθυρα του κτιρίου δίνουν μία μαγική νότα στο στενό της Χριστοκοπίδου και μοιάζουν να ανοίγουν πύλες προς τις γεύσεις και τις νοστιμιές της κουζίνας Του Μάμμα.

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

Η ψυχή της πόλης ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΜΠΑΖΗ

Φράση του μήνα Μου 'ρθε η ΔΕΗ. Σκοτάδι παντού. Άγνωστος, 2022 μ.Χ

ΑΝΆΔΡΟΜΟΣ ΕΡΜΉΣ Της Νταίζη Ντάκου Για το σινάφι μου –τους αστρολόγους εννοώ, φίλες και φίλοι– η φράση «Ανάδρομος Ερμής» μπορεί να προκαλέσει χειρότερο πανικό κι από έκρηξη ηφαιστείου. Γιατί; Όποτε ο Ερμής βρίσκεται σε αυτή τη φάση, ο τομέας της επικοινωνίας και των αποφάσεων επηρεάζεται άμεσα. Πώς αλλιώς; Αφού είναι ανάδρομος, κινείται προς τα πίσω. Πίσω, ανάποδα. Βέβαια, ποιος ορίζει το ίσιο και το ανάποδο; Τέλος πάντων. Εν ανάδρομω Ερμή, κανείς δεν επικοινωνεί ουσιαστικά, κανείς δεν συγκεντρώνεται, κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει. Ίσως φταίει και η άνοιξη. Ένας ανάδρομος Ερμής έχει απλώσει το ωχρό πέπλο του πάνω από την πόλη και αρχίζουμε να δημιουργούμε μία 3D προσομοίωση του πύργου της Βαβέλ — εδώ και χρόνια βέβαια. Και κάπου εκεί, άλλο ένα πέπλο σκεπάζει την πόλη· αυτό της αναδρομής, της αναπόλησης, της νοσταλγίας, του «τι θα γινόταν αν...», της επιστροφής στο παρελθόν. Και έρχομαι και ρωτάω: στο έρμο το παρόν, πότε θα δώσουμε σημασία;

Ο Μάης κρύβει μυστικά Τα παιδιά είναι η αθωότητα της ανθρωπότητας και τα παιδικά τραγούδια έχουν την υπέροχη σοφία του απλού: «Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ να τον προϋπαντήσουμε, παιδιά, στην εξοχή...

Παραμύθι ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΡΟΥΣΑΛΗ

Το αχάριστο φίδι κι η πονηρή αλεπού Λένε πως μια μέρα, ένας άνθρωπος, ένας χωρικός, την ώρα που πήγαινε στα χωράφια για να κάνει τις δουλειές του, άκουσε ξαφνικά φωνές δυνατές και τσιρίδες σαν σφύριγμα να έρχονται από μακριά...

Γατάκια, ο σκύλος... ξέρει μπάλα ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ

Ο Ούγγρος θεμελιωτής του ελληνικού ποδοσφαίρου O Ούγγρος προπονητής Γιόζεφ Κιούνσλερ πήρε απ’ το χέρι το ελληνικό και το κυπριακό ποδόσφαιρο και τα ξεκόλλησε από τη στασιμότητα. Την πορεία του ανιχνεύει ο Μάνος Ανδρουλάκης στο βιβλίο Κιούνσλερ: ο αρχιτέκτονας του ελληνικού και κυπριακού ποδοσφαίρου (Εκδόσεις Belle Époque)...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Σοφιο-λογίες από τη Σοφία Αργύρη • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Το σεντούκι της Σοφίας από τη Σοφία Τριανταφυλλοπούλου • Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο Τί;Πώς; • Διπλή γωνία λήψης από τον Θανάση Βέμπο

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΉ ΑΜΠΑΖΉ

WWW.AMPAZIS.GR

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο «παντελώς χειροποίητα» μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της «Ανωτάτης Ζαμπετικής». Αναφωνεί «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!» και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ «ανεξήγητα αρέσω».

Ο Μάης κρύβει μυστικά ΤΟ JUKEBOX ΤΟΥ ΑΜΠΑΖΉ ΜΕΣ' ΤΟΥ ΜΑΓΙΟΥ ΤΙΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ Μες στου Μαγιού τις μυρωδιές, στα κόκκινα κεράσια για δέστε πώς χορεύουνε της Κρήτης τα κοράσια. ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ Μέρα Μαγιού μου μίσεψες Μέρα Μαγιού σε χάνω Άνοιξη γιε που αγάπαγες Κι ανέβαινες απάνω ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΑΗ Σε λένε το κορίτσι του Μάη, μα στην καρδιά σου η αγάπη δεν χωράει ΣΤΙΣ 16 ΤΟΠΥ ΜΑΗ Στις 16 Μάη μήνα μ' ένα αμάξι η Μαρίνα πέρασε από μπροστά μου ειρωνικά ξέχασε τα βάσανά μου πλήγωσε και την καρδιά μου κι έσβησαν τα όνειρά μου πια τα γλυκά Ο ΜΑΗΣ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει.

Τα παιδιά είναι η αθωότητα της ανθρωπότητας και τα παιδικά τραγούδια έχουν την υπέροχη σοφία του απλού: «Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε, παιδιά, στην εξοχή. Λουλούδια ας μαζέψουμε και ρόδα και κρίνα, στεφάνι να πλέξουμε του Μάη μ' εκείνα». Όπως τρέχουν τα παιδιά, έτσι τρέχει κι ο χρόνος. Πόσο γρήγορα τέλειωσε πάλι ο χειμώνας! Πότε ήρθε κι έφυγε η Άνοιξη, μέχρι ν’ ανοιγοκλείσουμε τα μάτια; Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος κύλησαν σαν νεράκι μέσα από τα δάχτυλά μας. Οι πιο ανυπόμονοι, οι πιο βιαστικοί, έχουν ήδη το μυαλό τους στις καλοκαιρινές διακοπές, στην ηλιοθεραπεία, στα παγωτά, στις αφρισμένες μπύρες, στο παγωμένο καρπούζι, στις βουτιές με το κεφάλι, στις αιώρες, στις ξαπλώστρες και στις αμμουδιές.

«Να 'μουν τον Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο τον χρόνο πετεινός και γάτος τον Γενάρη!» Δοθείσης της ευκαιρίας ας προσθέσω και ένα δικό μου δύστυχο δίστιχο: Φουσκοδεντριές οι κοπελιές κι ο νέοι σηκωμάρες το Μάη γυμναστήριο, Ιούλιο κορμάρες. Για να μην μείνουν όμως παραπονεμένοι και οι ρομαντικοί φιλανθείς: «Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Ιούνης με τα μήλα». «Πώς λάμπει ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι». «Ο Μάης ρίχνει τη δροσιά κι ο Απρίλης τα λουλούδια». «Ο Μάης πενταδείλινος και πάλι δείλι θέλει». Απίκου κι οι εσαεί μερακλήδες: «Έχουν γλέντι τα καρντάσια απ' το Μάη ως τα κεράσια!»

«Απρίλης, Μάης, κοντά ειν' το θέρος», λέει η παροιμία. Θα μου πεις, πολύ βιάζεσαι και θα ανταπαντήσεις στην παροιμία με άλλη παροιμία: «Ζήσε, Μάη μου να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι». Κι όμως, μέχρι να πεις κύμινο, αύριο θα ‘ναι φθινόπωρο και μεθαύριο Χριστούγεννα! Σαν να ‘ναι μέρες περνούν οι βδομάδες, σαν μήνες κυλούν τα χρόνια... Βέβαια, αν ήταν ο Μάιος νόμισμα, υπάρχει και η πίσω όψη, η σκοτεινή πλευρά της βροχερής του εκδοχής. «Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει», «Στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει», «Στο κακορίζικο χωριό το Μάη ρίχνει το νερό».

Μυστήριος τύπος τελικά αυτός ο μήνας: Δίνει πόνο, κάνει λάθη, κρύβει μυστικά και πάθη:

Βροχή οι παροιμίες του θυμόσοφου λαού: «Οντά ‘πρεπε δεν έβρεχε κι ο Μάης χαλαζώνει». Μα έχει ο Μάιος και τα θετικά του. Μεγαλώνει για τα καλά η μέρα. Ο ήλιος βγαίνει γρήγορα κι αργεί να βασιλέψει. «Μάης πενταδείληνος και πάντα δείλι θέλει», λέει ο ποιητής. «Το Μάη βάζε εργάτες κι ας είναι κι ακαμάτες», λένε στο χωριό. «Μάης άβρεχος, μούστος άμετρος», μου είπε κάποτε ο ασπρομάλλης φίλος μου ο Θανάσης ο οινοποιός από τη Νεμέα. Μα είναι και ερωτικός πολύ αυτός ο μήνας! Αφιερωμένο, λοιπόν, εξαιρετικά: α) στους φιλήδονους λιμπερτίνους ερωτύλους της Άνοιξης, β)στο συμπαθές πεντάποδο· το βασταγερό γαϊδουράκι γ)στα ακράτητα κριάρια, δ)στα κοκοράκια της αυγής και ε)στα γατόνια της νύχτας:

Ο Μάης είναι μια φωτιά μια φλόγα μαγεμένη έχει τη μέρα αγκαλιά τη νύχτα ερωμένη. Έχει και ήλιο κυνηγό που ξέρει από σημάδι να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι.

Ο ΜΑΗΣ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ Ο Μάης έχει μυστικά και ένα κλειδί κρυμμένο που ανοίγει μάτια σκοτεινά και χείλι πικραμένο. Έχει και άνεμο τρελό που κουβαλάει τη γύρη και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγει στο πανηγύρι. Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι. Δεν έχει λάμδα ούτε ρο στη γλώσσα να βουλιάζει, είναι από άλφα καθαρό και όταν γελάς σου μοιάζει.

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική-ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός Το καλαντάρι (2006) Εν αναμονή, λοιπόν, του θέρους, ας κλείσουμε πανηγυρικά: «Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι!» Κι αν δεν είμαι μάγος, είμαι μαγικός ή έστω μαγεμένος...

Το Σεντούκι της Σοφίας

ΤΗΣ ΣΟΦΊΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΎΛΟΥ

Association of European Journalists (AEJ) sofiarose1900@gmail.com

Ο νονός μου ο Νικόλαος Πλαστήρας Ο κύριος Πλαστήρας Γκαβασιάδης ζει στην Καισαριανή και μας διηγείται το σκηνικό της βάφτισής του από τον «Μαύρο Καβαλλάρη». «Το 1934 ήμουν μόλις 6 μηνών, όταν ο Νικόλαος Πλαστήρας ήρθε στην Καισαριανή. Μόλις το έμαθε ο πατέρας μου -που είχε πολεμήσει μαζί του στη Μικρά Ασία με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνωνπήγε και τον βρήκε σ’ ένα καφενείο που καθόταν μαζί με τη συνοδεία του και του ζήτησε να με βαφτίσει. “Ναι, αλλά θα τον ονομάσω Πλαστήρα”. Η βάφτιση έγινε αμέσως στην εκκλησία της Παναγίτσας, απέναντι από το καφενείο. Ο παπα-Δημήτρης, όμως, είχε τις αντιρρήσεις του, επειδή δεν υπήρχε στο αγιολόγιο το όνομα αυτό και δεν επιτρεπόταν να βαφτιστεί κάποιος με επίθετο στη θέση του ονόματος. Με τα πολλά κι αφού του αγρίεψαν, δέχτηκε. Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού 2-3 άρχισαν να χαϊδεύουν τα πιστόλια τους. Το γλέντι που ακολούθησε από τους υποστηρικτές του Πλαστήρα, κράτησε για μέρες». Δέκα χρόνια αργότερα, ο μικρός καισαριανιώτης, βγήκε στη βιοπάλη κι έπιασε δουλειά στο κοσμηματοπωλείο του Βου-

ράκη, να κάνει τα χουσμέτια (θελήματα). Μια μέρα του δίνουν ένα κουτί που μέσα είχε έναν χρυσό σταυρό κι ένα βραχιόλι, να τα πάει στο τάδε κτίριο, στη γραμματέα. Του δίνουν κι ένα μπιλιετάκι να το δείξει στην είσοδο για να τον αφήσουν τα μπει μέσα. Φτάνοντας στη διεύθυνση που του είπαν, βλέπει 2 στρατιώτες απ’ έξω, τους δείχνει το σημείωμα και τον περνούν στο κτίριο. Ανεβαίνει τις σκάλες και δίνει τα χρυσαφικά στην κοπέλα. Φεύγοντας, μέσα από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα, βλέπει έναν άνθρωπο ψηλό με άσπρα φρύδια και άσπρο τσιγκελωτό μουστάκι, που κρατούσε ένα κομπολόι.

-Έλα εδώ μικρέ, από που είσαι; -Από την Καισαριανή Μόλις το άκουσε, χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του -Και πως σε λένε; -Πλαστήρα Άρχισε να γελάει δυνατά!

-Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ο νονός σου! Είμαι ο Πλαστήρας, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος. Ο πατέρας σου είναι καλά; Και πριν ο μικρός προλάβει να συνέλθει από την έκπληξη, τον πιάνει και τον σηκώνει ψηλά! Κοτζαμάν πρωθυπουργός και να είναι νονός μου, σκεφτόταν

-Για πες μου, τι κάνει ο πατέρα σου; -Έχει μια σούστα μ’ ένα αλογατάκι και πουλάει στις γειτονιές μαναβικά.... κι όπως είχε ξεθαρρέψει τον ρωτάει: Νονέ, δεν έχεις καμιά δουλειά να τον βάλεις να μην γυρνάει στον δρόμο επειδή είναι και άρρωστος με το στομάχι του; -Πες του πατέρα σου, πως αφού βγάζει το καθημερινό καρβέλι, να κάτσει εκεί που είναι! Δεν έκανε χάρες και ρουσφέτια ο Πλαστήρας!

Για την ιστορία: Ο Νικόλαος Πλαστήρας έζησε λιτά, δεν κέρδισε τίποτα από την πολιτική και πέθανε «στην ψάθα». Είχε αρνηθεί να λαμβάνει σύνταξη, ενώ ο μισθός του πήγαινε πάντα σε άπορους. Το όνομα «Πλαστήρας» και «Πλαστηρίτσα» το έχουν απόγονοι όσων βάφτισε ο Πλαστήρας ή υποστηρικτές του που ως ένδειξη θαυμασμού βάπτιζαν τα παιδιά τους με το επίθετό του.

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΔΗΜΉΤΡΗ ΠΡΟΎΣΑΛΗ

ΤΟ ΑΧΆΡΙΣΤΟ ΦΊΔΙ ΚΙ Η ΠΟΝΗΡΉ ΑΛΕΠΟΎ ΤΡΑΠΕΖΟΎΝΤΑ ΠΌΝΤΟΣ

Λ

ένε πως μια μέρα, ένας άνθρωπος, ένας χωρικός, την ώρα που πήγαινε στα χωράφια για να κάνει τις δουλειές του, άκουσε ξαφνικά φωνές δυνατές και τσιρίδες σαν σφύριγμα να έρχονται από μακριά. Γυρίζει τότε, κοιτάζει γύρω γύρω και βλέπει πιο πέρα, καταμεσής στο δάσος, να καίει μια φωτιά. Τραβά κατά ‘κει, φτάνει και βλέπει μέσα στη φωτιά, ένα φίδι, δράκος με τα όλα του, να καίγεται μέσα στης κόλασης τις φλόγες. Του λέει τότε ο χωρικός: «Τι μου δίνεις, να σε γλιτώσω;», «εσύ ξέρεις τι ζητάς και τι έχεις στο μυαλό σου, μονάχα κάνε γρήγορα, γιατί χάνομαι!», του αποκρίνεται το φίδι. «Μπες εδώ μέσα στο σακί μου, να σε πάρω και να φύγω!», του λέει ο άνθρωπος. Κατεβάζει το σακί του από τον ώμο, το απλώνει στο χώμα, πετάγεται μέσα απ’ τις φλόγες το φίδι, κι έτσι έκαμε ο άνθρωπος και γλίτωσε το φίδι. Λίγο παρακάτω που βρέθηκαν τώρα, μακριά απ’ τη φωτιά, το φίδι στάθηκε στο κορμί του, σήκωσε το κεφάλι του και λέει του χωρικού: «Θα σε φάω τώρα!». Ο άνθρωπος του απαντά: «Μα, εγώ σε γλίτωσα από τη φωτιά και τον χαμό σου, κι εσύ θέλεις να με κάνεις μια χαψιά; Έτσι θέλεις να με ξεπληρώσεις για το καλό που σου έκαμα;» «Θα σε φάω, δε γίνεται!», αποκρίνεται το φίδι. «Πρώτα, να πάμε να πάρουμε δυο συμβουλές για τούτο, κι ύστερα με τρως…», λέει ο χωρικός. «Ας είναι! Άντε, έλα να πάμε!», λέει τώρα το φίδι.

η αλεπού και ρωτάει: «Από τι κινδύνευε να χαθεί;». «Από μια μεγάλη φωτιά! Βλέπεις εκεί κάτω, ακόμα πώς καίει;», αποκρίνεται ο χωρικός. «Και πώς τα κατάφερες;», ρωτά ξανά η αλεπού. «Να, έσυρα το φίδι στο σακί αυτό, μπήκε μέσα και το πήρα μακριά και γλίτωσε», λέει ο χωρικός. «Μπα! και χώρεσε τέτοιος φίδαρος εκεί μέσα;», λέει τάχα η αλεπού. «Ναι, ναι, χώρεσε!», κάνει ο άνθρωπος. «Στα ψέματα χώρεσε εκεί μέσα;», ρωτά δίχως τάχα να πιστεύει η αλεπού. Τότε πετάγεται το φίδι και λέει: «Ναι, χώρεσα, χώρεσα!». «Μπα; Τόσο μεγάλος δράκος του λόγου σου και χώρεσες; Δεν το πιστεύω!», αποκρίθηκε και θαύμασε τάχα η αλεπού. «Ναι, ναι! Χώρεσα σου λέω!», λέει ο φίδαρος. «Αφού το λες, για μπες ξανά μέσα τώρα, να σε δω, χωράς;», κάνει η αλεπού. Κάνει, λοιπόν, ο φίδαρος μια έτσι και μπαίνει όλος μέσα στο σακί του χωρικού και μονάχα η ουρά του έμεινε απέξω! «Βάλε και την ουρά σου μέσα, να χωρέσεις όλος!», φωνάζει η αλεπού. Βάζει τότε το φίδι μέσα και την ουρά του κι η αλεπού φώναξε του ανθρώπου: «Δέσε γρήγορα το στόμα, την άκρη του σακιού!». Έδεσαν, λοιπόν, μέσα στο σακί το φίδι και το σκότωσαν…

Πήγαν, λοιπόν, και κατέβηκαν λίγο πιο κάτω, στο γιαλό κι εκεί βρήκαν ένα βόδι. Του μιλά ο άνθρωπος και του λέει: «Βλέπεις, βόδι μου; Εγώ έσωσα τούτο το φίδι από το χαμό, κι αυτό, αντί να με ξεπληρώσει με καλό για το καλό που του έκαμα, θέλει να με φάει. Σου φαίνεται σωστό και δίκαιο αυτό; Εσύ τούτο πώς το κρίνεις;» Το βόδι γύρισε και κοίταξε το χωρικό, και τότε το φίδι λέει του βοδιού: «Εσύ τι λες;», «Αχ, καημένε! Εμένα ο αφέντης μου με κούρασε και μου τσάκισε τη ράχη από την πολλή δουλειά και τώρα με παράτησε εδώ, να ψοφήσω μοναχό μου σε τούτο το παλιοχώραφο. Υπάρχει, θαρρείς καλό σε τούτον τον κόσμο; Να τον φας, δράκε, τον άνθρωπο, τι άλλο του πρέπει; Άνθρωπος είναι…» Ο χωρικός, σαν άκουσε τις κουβέντες του βοδιού, αναστέναξε και λέει: «Ωχ, ωχ! Ας πάμε να ακούσουμε τη γνώμη κάνα δυο ακόμα νοματαίων». Πηγαίνουν πιο κάτω και βρίσκουν ένα άλογο, το ρωτούν, και το άλογο έκαμε κι εκείνο παράπονα με τη σειρά του: «Πόσες συμφορές δεν τράβηξα! Κι εμένα ο δικός μου αφέντης μου πλήγωσε το κορμί και μου έγδαρε τη μέση και τώρα με παράτησε μέσα στα χορτάρια του κάμπου και τις βέργες. Στον κόσμο που ζούμε, τούτους τους καιρούς, θαρρείς πως οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν το καλό; Να τον φας, λοιπόν, φάε τον!». Ο άνθρωπος τα χρειάστηκε, μα λέει πάλι: «Πάμε και λίγο παραπέρα, να ρωτήσουμε, να σε χαρώ, πάμε πάλι…», παρακάλεσε ο χωρικός το φίδι. Στο τέλος, εκεί που πηγαίνανε, συνάντησαν μιαν αλεπού. Τότε μίλησε ο άνθρωπος και λέει: «Βλέπεις, κυρά αλεπού, βλέπεις; Εγώ γλίτωσα τούτο το φίδι, που κινδύνευε να χαθεί, κι αυτό γυρίζει να με φάει!» Ακούει

Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα «αχ» του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

Ο προορισμός για κάθε ζωόφιλο και το κατοικίδιό του ακούει στο όνομα Zoo Center Αδιάβροχα και σωσίβια για τον σκύλο μας, ονυχοδρόμια και parkour για τη γάτα μας, ενυδρεία σε μεγάλη ποικιλία διαστάσεων και σχεδίων, γιατί και τα ψαράκια μας θέλουν την άνεσή τους! Στο Zoo Center βρίσκουμε τροφές και αξεσουάρ, ακόμα και για τις πιο εξεζητημένες προτιμήσεις των οικόσιτων φίλων μας. Μάλιστα, το εξειδικευμένο προσωπικό του Zoo Center βοηθά στη λύση κάθε προβλήματος που αντιμετωπίζει το κατοικίδιό μας. Το pet grooming δεν αποτελεί πλέον πολυτέλεια για τους τετράποδους φίλους μας, αλλά δικαίωμα! Και στα δύο καταστήματα του Zoo Center, οι εξαιρετικές κομμώτριες καλλωπίζουν το κατοικίδιό μας για απίθανες εμφανίσεις.

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ 1: Λεωφ. Εθνικής Αντιστάσεως 124 Αγ. Δημήτριος // Τ: 210 97 33 036 ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ 2: 35ο Χιλιόμετρο, Λεωφ. Αθηνών Σουνίου, Αγ. Μαρίνα // Τ: 2291 092482 www.zoocenter.gr // Fb: ZOO Center // Ig: zoocentergr

Συμβουλευόμαστε τους ειδικούς του Zoo Center για την αποπαρασίτωση που έχουν ανάγκη τα κατοικίδιά μας, ειδικά κατά τους πιο θερμούς μήνες του χρόνου.

στημα, τις 14.00 από το κατά ι χρ μέ ε υμ νο έλ γγ ρα Πα delivery ό, τι χρειαζόμαστε με κι έχουμε αυθημερόν στον χώρο μας.

Μία συζήτηση για την ψυχική υγεία με τον Γιάννη Δρίτσουλα Ο Γιάννης Δρίτσουλας είναι ψυχοθεραπευτής και ιδρυτικό μέλος του Σύγχρονου Κέντρου Ψυχοδυναμικής Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής «Ψυχόπλευση». Η «Ψυχόπλευση» έχει ανοίξει τις πόρτες της σε όλους, αφού η ψυχική υγεία είναι το Α και το Ω στη ζωή μας, επηρεάζοντας κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας. Εμείς μιλήσαμε με τον κ. Δρίτσουλα, τόσο για τις θεραπείες που προσφέρει η «Ψυχόπλευση» όσο και για τοn ρόλο του ψυχοθεραπευτή και τη σημασία της θεραπείας στη σύγχρονη κοινωνία.

Πώς δημιουργήθηκε η «Ψυχόπλευση»; Τι τύπους θεραπείας προσφέρει; Την ομάδα απαρτίζουν και ψυχίατροι ή μόνο ψυχολόγοι;

«...για ένα ασφαλές και ήρεμο ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχή»

H Ψυχόπλευση είναι ένα Σύγχρονο Κέντρο Ψυχοδυναμικής Ψυχοθεραπείας που δημιουργήθηκε με πολλή αγάπη για το αντικείμενο και βαθιά επιθυμία να παρέχει εξατομικευμένες υπηρεσίες, από τη γενική συμβουλευτική μέχρι και την ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για ένα ασφαλές και ήρεμο ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχή. Η ομάδα μας στελεχώνεται από έμπειρους ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, ψυχίατρο αλλά και κλινικό διατροφολόγο, ώστε να παρέχει μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση για την ψυχική υγεία του θεραπευόμενου. Το κέντρο μας προσφέρει ατομική, ομαδική και οικογενειακή ψυχοθεραπεία, θεραπεία ζεύγους και τμήμα παιδοψυχολογίας. Προσφέρονται και ατομικές αλλά και ομαδικές θεραπείες. Πείτε μας δυο λόγια για τις διαφορές τους.

Λεωφόρος Κηφισίας 23, Αμπελόκηποι, 5ος Όροφος 210 64 48 908 info@psychopleusi.gr Ψυχόπλευση

www.psychopleusi.gr

Αν και συνήθως, όταν κάποιος αποφασίζει να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, επιλέγει την ατομική ψυχοθεραπεία με γνώμονα την αντίληψη του πως θα έχει μια ολόκληρη συνεδρία να μιλάει για τα θέματα που τον απασχολούν και ό,τι θα νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια και εμπιστοσύνη να «ανοιχτεί» σε έναν ψυχοθεραπευτή, στις μέρες μας όλο και περισσότεροι επιλέγουν την ομαδική ψυχοθεραπεία. Ενώ η ατομική ψυχοθεραπεία εστιάζει στη δυαδική σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, η ομαδική ψυχοθεραπεία, ως μια μικρογραφία της κοινωνίας, αναλύει τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της, ό,τι δηλαδή σε δυσκολεύει, σε θυμώνει, σε εκνευρίζει στον έξω κόσμο θα το βιώσεις και στην ομάδα. Η ομαδική ψυχοθεραπεία σου δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσεις μια συνολική εικόνα του εαυτού σου και το πως σε βλέπουν οι άλλοι, δημιουργώντας παράλληλα και τις συνθήκες να βιώσεις μια επανορθωτική εμπειρία, βοηθώντας να επουλωθούν τα τραύματα του παρελθόντος. Θα προτιμούσα όμως να εστιάσουμε στο ότι κάποιος αποφασίζει να ξεκινήσει το ταξίδι της αυτογνωσίας του και όχι στον τύπο ψυχοθεραπείας που θα επιλέξει.

Ποιος είναι ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή; Ψυχοθεραπευτής είναι ένας ειδικός ψυχικής υγείας που έχει εξειδικευτεί σε ένα αναγνωρισμένο και πιστοποιημένο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο. Αυτό διασφαλίζει, εκτός από τις σπουδές του, ότι και ο ίδιος θα έχει κάνει αρκετά χρόνια ψυχοθεραπεία και εποπτευόμενη πρακτική. Η ψυχοθεραπεία, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι βασίζεται κυρίως στηνθεραπευτική σχέση, η οποία είναι και η θεμέλια λίθος για την πορεία και την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας, η σχέση δηλαδή που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στον θεραπευόμενο και στον θεραπευτή. Αυτή η σχέση θα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά, αλλά και ουσιαστικές διαφορές, με τις σχέσεις που ο θεραπευόμενος δημιουργεί στη ζωή του. Από την πλευρά τώρα του ψυχοθεραπευτή, ο ρόλος του είναι, για αρχή, να ενισχύσει τη συναισθηματική εγγύτητα μέσα από ένα πλαίσιο με όρια, σεβασμό, εμπιστοσύνη και αποδοχή, με σκοπό να εδραιωθεί η μεταξύ τους σχέση ως ένα υγιές πρότυπο και εν συνεχεία να αναδείξει τα δυσλειτουργικά σχεσιακά μοτίβα τις άμυνες και τις αντιστάσεις προς όφελος πάντα του θεραπευόμενου. Στη σχεσιακή ψυχανάλυση θεωρούμε εξαιρετικά σημαντική την ανάλυση των πρώιμων και μεταγενέστερων σχέσεων για μια πυρηνική κατανόηση του εαυτού μας. Υπάρχει κάποιο «σύμπτωμα» των ημερών είτε σε προσωπικό είτε σε οικογενειακό ή διαπροσωπικών σχέσεων επίπεδο; Δυστυχώς πολλές μελέτες ανέδειξαν ότι ο Covid-19 και οι συνεχιζόμενοι περιορισμοί σχετίζονται άμεσα, σε ατομικό επίπεδο, με την εμφάνιση προβλημάτων ψυχικής υγείας, όπως το άγχος, η κατάθλιψη, οι καταχρήσεις, η αυτοκτονικότητα και γενικότερα οι νευρώσεις. Σε ομαδικό/κοινωνικό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι προωθείται ο φόβος και η δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς, ειδικά σε άτομα που έχουν έντονα προβλήματα εμπιστοσύνης. Το ανησυχητικό, βέβαια, του εγκλεισμού, είναι ότι πυροδότησε την ενδοοικογενειακή βία, ειδικότερα απέναντι σε γυναίκες και παιδιά που βρίσκονται σε μη «ασφαλή» σπίτια. Όλα τα παραπάνω συγκλίνουν στην αναγκαιότητα των ειδικών ψυχικής υγείας.

Διαιτητική και προληπτική θεραπεία στην υπέρταση Η υπέρταση είναι μία από τις κοινές και περισσότερο δαπανηρές νόσους. Από πολλούς θεωρείται το πιο σημαντικό πρόβλημα της δημόσιας υγείας στις αναπτυγμένες χώρες. Η υπέρταση είναι μία πολυπαραγοντική διαταραχή, στην οποία παρατηρούνται ανωμαλίες σε αρκετούς ιστούς και όργανα, κυρίως στην καρδιά, στα αγγεία και στους νεφρούς. Πριν από την απόφαση αναγραφής αντιυπερτασικών φαρμάκων, η σκέψη του θεραπευτή και οι προσπάθειές του πρέπει να κατευθυνθούν προς την εξάλειψη ή τροποποίηση των παραγόντων κινδύνου που έχει αποδειχθεί ότι συμβάλλουν στη δημιουργία ή διατήρηση υψηλής ΑΠ. Α) ΣΩΜΑΤΙΚΌ ΒΆΡΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΈΡΤΑΣΗ. Είναι γνωστή η σχέση της αυξημένης μάζας σώματος (παχυσαρκία) και της αρτηριακής υπέρτασης (κυρίως διαστολικής). Η απώλεια του σωματικού βάρους πρέπει να επιτυγχάνεται με δίαιτα, καταρχάς, και στη συνέχεια με σωματική άσκηση και δίαιτα, για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα πτώσης της αρτηριακής πίεσης. Σε απώλεια βάρους 5kg η πτώση της συστολικής αρτηριακής πίεσης μπορεί να κατέβει και 5mmHg. Η παχυσαρκία, ιδιαίτερα η κοιλιακή ή ανδρικού τύπου παχυσαρκία, αποτελεί συχνά προέχον χαρακτηριστικό των ασθενών αυτών και συσχετίζεται ισχυρά με την παρουσία του μεταβολικού συνδρόμου, δηλαδή της συσσώρευσης των παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου που συσχετίζονται με την: • ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΝΣΟΥΛΊΝΗ • ΔΥΣΛΙΠΙΔΑΙΜΊΑ • ΥΠΈΡΤΑΣΗ • ΣΑΚΧΑΡΏΔΗ ΔΙΑΒΉΤΗ • ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΈΣ ΠΑΘΉΣΕΙΣ.

Το κοιλιακό λίπος φαίνεται ότι διαφέρει ποιοτικά από το υποδόριο λίπος, ιδιαίτερα σε σχέση με την ευαισθησία του στη λιπόλυση. Επιπλέον, υπάρχουν σήμερα ισχυρές ενδείξεις ότι ο λιπώδης ιστός παράγει πολλές ορμόνες και κυτοκίνες, ορισμένες από τις οποίες , όπως ο παράγοντας νέκρωσης των όγκων-α(TNF-α), έχουν συσχετιστεί με την αντίσταση στην ινσουλίνη. Γίνεται σαφές ότι δεν μπορούμε πλέον να θεωρούμε το λιπώδη ιστό (της κοιλίας) μόνο ως όργανο αποθήκευσης των τριγλυκεριδιών, αλλά μάλλον ως ενδοκρινή αδένα. Β) ΆΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΡΤΗΡΙΑΚΉ ΥΠΈΡΤΑΣΗ. Με την άσκηση επιτυγχάνεται: • Μείωση των περιφερικών αντιστάσεων σαν αποτέλεσμα του αυξημένου μυικού μεταβολισμού.

• Μείωση του καρδιακού ρυθμού και του καρδιακού όγκου παλμού.

• Ελαχιστοποίηση της αντίδρασης των αγγειακών λείων μυικών κυττάρων στην νορεπινεφρίνη και σε άλλους αγγειοσυσπαστικούς διεγέρτες.

• Μείωση της δράσεως του συμπαθητικού με ελάχιστη απελευθέρωση των κατεχολαμινών.

• Πιθανώς αύξηση της παρασυμπαθητικής δράσης.

συσχέτιση όσον αφορά την κατανάλωση του αλατιού (NaCl) με την αρτηριακή υπέρταση. Φαίνεται ότι η σχέση NaCl και ΑΠ είναι ειδική για κάθε άλλο άτομο ανάλογα με το βάρος σώματος , την ηλικία και τη νεφρική λειτουργία αλλά και τη χώρα που ζουν. Παράδειγμα , η συχνότητα αρτηριακής πίεσης είναι χαμηλή στους Εσκιμώους που καταναλώνουν 2,5g αλάτι παρά τους Ιάπωνες που καταναλώνουν 8g αλάτι ημερησίως. Δ) ΚΆΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΥΠΈΡΤΑΣΗ Η σχέση καπνίσματος και καρδιαγγεικών νοσημάτων είναι ήδη γνωστή. Πρόσφατα έχει δειχθεί ότι το κάπνισμα προκαλεί μια άμεσα (μέσα 2-4 λεπτά μετά την έναρξη του καπνίσματος) αιμοδυναμική αντίδραση που περιλαμβάνει αύξηση τόσο της αρτηριακής πίεσης όσο και της καρδιακής συχνότητας, ακόμη και σε χρόνιους καπνιστές, τόσο νορμοτασικούς όσο και υπερτασικούς. Φαίνεται ότι η νικοτίνη ή παράγωγά της έχουν αγγειοσυσπαστικές ιδιότητες (πιθανώς μέσω λειτουργιών ενδοθηλίου -EDRF ή EDCF) με αποτέλεσμα την αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων. Ε) ΧΑΛΆΡΩΣΗ Ο άνθρωπος, από την αρχή της ύπαρξής του προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις ψυχοσωματικές εντάσεις που τον έκαναν να αισθάνεται δυσάρεστα και του προκαλούσαν προβλήματα στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Η κατάσταση αυτή σε επίπεδο Κ.Ν.Σ αντιστοιχεί σε μια χρόνια συμπαθητικοτονία ή σε μία χρόνια παρασυμπαθητικοτονία. Η κατάσταση της υγείας χαρακτηρίζεται από μια αμοιβαία εναλλαγή των ρυθμών συμπαθητικού- παρασυμπαθητικού (με τη μορφή μιας κυματοειδούς ταλάντωσης). Η χρόνια συμπαθητικοτονία εκφράζεται με εσωστρέφεια του οργανισμού και μια κατάσταση , που το άτομο βιώνει σαν άγχος. Το άγχος μπορεί να προκαλέσει απότομες αυξήσεις της ΑΠ και είναι δυνατόν να εμπλέκεται στη γένεση της ΑΠ., αλλά ο ρόλος των τεχνικών ελέγχου του άγχους στη θεραπεία ασθενών με αυξημένη ΑΠ είναι αβέβαιος. Σε σύντομες αλλά και μακροχρόνιες ελεγχόμενες δοκιμασίες έχουν μελετηθεί θεραπείες χαλάρωσης και βιοανατροφοδότησης. ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ:

Γ) ΑΛΆΤΙ ΚΑΙ ΥΠΈΡΤΑΣΗ Οριστικά συμπεράσματα για την σημασία του Na+ στην αρτηριακή υπέρταση δεν υπάρχουν. Μια μεγάλη επιδημιολογική μελέτη, η INTERSALT έχει δείξει θετική

ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

Η γιόγκα, η αυτοσυγκέντρωση, η ψυχοθεραπεία και ορισμένες θεραπείες συμπεριφοράς έχουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε αρκετούς υπερτασικούς τουλάχιστον προσωρινά.

Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου | t.: 210 864 0918 Αμφιαράου 165, Σεπόλια | t.: 210 515 7982 Xαλκίδος 12, Άνω Πατήσια | t.: 210 864 0918

Μαγνητική Τομογραφία Αξονική Τομογραφία Ψηφιακή Μαστογραφία Τομοσύνθεση Ψηφιακή Ακτινογραφία Ψηφιακή Πανοραμική Ακτινογραφία Ψηφιακή Πλάγια Κεφαλομετρική Ακτινογραφία Υπολογιστική Ογκομετρική Τομογραφία CBCT Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας Λιπομέτρηση Υπέρηχοι Σώματος Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων Βιοψίες

νέο

Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής Καρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Stress Echo Test κοπώσεως Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Ηλεκτρομυογράφημα Γαστρεντερολογικό - Ενδοσκοπικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό Ανοσολογικό Βιοχημικό Ορμονολογικό Μοριακό Κυτταρολογικό Rast Test Επίπεδα φαρμάκων Test PAP Προγεννητικός έλεγχος Check up

νέα

Ειδικά Τμήματα Διαγνωστικών Εξετάσεων COVID-19 στις μοναδες Άνω Πατησίων & Σεπολίων

www.kosmoiatriki.com info@kosmoiatriki.com

Σοφιο ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

λογίες

ΓΑΤΑΚΙΑ, Ο ΣΚΥΛΟΣ...

ΑΠΌ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΑΡΓΥΡΗ

...ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!

Οι ατέλειωτες ώρες zapping στην τηλεόραση, σκρόλινγκ στο Instagram και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίνουν τροφή για σκέψη, σοφά λόγια και μπόλικο τρολ. Γιατί πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς γκόσιπ και κράξιμο;

ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟ

Ο Ούγγρος θεμελιωτής του ελληνικού ποδοσφαίρου O Ούγγρος προπονητής Γιόζεφ Κιούνσλερ πήρε απ’ το χέρι το ελληνικό και το κυπριακό ποδόσφαιρο και τα ξεκόλλησε από τη στασιμότητα. Την πορεία του ανιχνεύει ο Μάνος Ανδρουλάκης στο βιβλίο Κιούνσλερ: ο αρχιτέκτονας του ελληνικού και κυπριακού ποδοσφαίρου (Εκδόσεις Belle Époque). Όταν το φθινόπωρο του 1928 άφηνε την Ουγγαρία, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα επέστρεφε μόνο για βραχύβια διαστήματα. Ως το τέλος της ζωής του, η Αθήνα και, κυρίως, η Λευκωσία ήταν οι πόλεις όπου έδρασε. «Ο Κιούνσλερ ήταν ένας προπονητής που αγαπούσε τον Παναθηναϊκό μ’ όλη τη φλόγα και όλο το πάθος της μαγυάρικης καρδιάς του», αφηγήθηκε για εκείνον ο φίλος του και… συγκάτοικος στο γήπεδο Θανάσης Νίκαινας. Αντώνης Μηγιάκης, Μίμης και Στέφανος Πιερράκος, Σπύρος Υποφάντης, Κώστας και Μήτσος Μπαλτάσης, Μιχάλης Βασιλείου, Αντώνης Τσολίνας, Διομήδης Συμεωνίδης, Κώστας Ανδρίτσος, ήταν μερικοί από τους παίκτες που αναδείχθηκαν εκείνη την εποχή. Την περίοδο 1929-30 ο Κίνσλερ έδωσε την ευκαιρία στον Άγγελο Μεσσάρη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο, με συνέπεια ο Παναθηναϊκός να αναδειχθεί πρωταθλητής Αθήνας το 1930 και στη συνέχεια να κατακτήσει και το πρωτάθλημα Ελλάδος δίχως ήττα, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο για τον σύλλογο από την ίδρυση της ΕΠΟ. Υπό την τεχνική ηγεσία του Κίνσλερ σημειώθηκε και το μεγαλύτερο σκορ αναμέτρησης σε αγώνα αιωνίων αντιπάλων, καθώς στον αγώνα για το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός επικράτησε του Ολυμπιακού με 8-2. Με τη διπλή επικράτηση στο πρωτάθλημα επί του Ολυμπιακού, έγινε ο πρώτος προπονητής του Παναθηναϊ-

κού και ένας από τους τέσσερις στην ιστορία της ομάδας, που κέρδισε το ντέρμπι αιωνίων αντιπάλων εντός κι εκτός έδρας για το πρωτάθλημα. Η επίδοση αυτή επαναλήφθηκε μόνο μετά από 48 χρόνια από τον Κάζιμιρ Γκόρσκι και αργότερα από τους Χουάν Ραμόν Ρότσα και Βίκτορ Μουνιόθ. Παράλληλα, την Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 1931, επιβλήθηκε 5-2 της «Ένωσης» σε φιλική αναμέτρηση. Ακριβώς έναν μήνα νωρίτερα (7 Δεκεμβρίου 1930), η Εθνική Ελλάδας συνέτριψε 6-1 την αντίστοιχη της Βουλγαρίας στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στο πλαίσιο του 1ου Βαλκανικού Κυπέλλου Εθνών. Προπονητής της εθνικής ομάδας ήταν ο Κιούνσλερ και πρωταγωνιστής του αγώνα ένα «παιδί» του, ο Αντώνης Τσολίνας, ο οποίος πέτυχε «καρέ» (τα άλλα δύο γκολ σημειώθηκαν από τον συμπαίκτη του Άγγελο Μεσσάρη). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Τσολίνα για τους ξένους προπονητές, όπως αυτή δημοσιεύθηκε σε συνέντευξή του στην Αθλητική Ηχώ στις 14 Αυγούστου 1953. Ο φημισμένος γκολτζής με το πανίσχυρο σουτ εξέφραζε τη χείριστη άποψη για όλους όσοι έρχονταν από το εξωτερικό. «Πού οι προπονηταί της εποχής μας. Ο δικός μας ο Κιούνσλερ του Παναθηναϊκού, ο Κόβατς του Ολυμπιακού… Ξένοι ήσαν κι αυτοί, αλλά πόσο διαφορετικοί από τους σημερινούς. Δεν θα ξεχάσωμε ποτέ τον Κιούνσλερ. Ήταν ένας ξένος, ένας επαγγελματίας. Κι όμως, αγαπούσε το σωματείο του σαν να είχε βγη κι ο ίδιος απ’ αυτό. Η αγάπη του Κιούνσλερ για τον Παναθηναϊκό και για μας τους παίκτες του ήταν κάτι το μεγαλειώδες. Και γι’ αυτό ακριβώς μόνο επιτυχίες γνώριζε το έργο του».

Total Black Out στο μυαλό μας 11 χρόνια χρειάστηκε η ελληνική τηλεόραση για να ξεπεράσει την επιτυχία του Blackout στον ANT1, η οποία είχε μάλιστα οδηγήσει το κανάλι στα δικαστήρια με την κατηγορία της κακοποίησης των ζώων που χρησιμοποιούνταν για τις δοκιμασίες των διαγωνιζόμενων. Ο Alpha πήρε φέτος τη σκυτάλη, παρουσιάζοντας την ίδια κόπια με τον “ευρηματικότατο” τίτλο Total Blackout. Η μόνη θετική –ας πούμε– έκπληξη ήταν η παρθενική εμφάνιση του τραγουδιστή Αναστάσιου Ράμμου στον ρόλο του παρουσιαστή. Ο αντικαταστάτης της Νάντιας Μπουλέ δεν ήταν τόσο cringe όσο συνηθίζει στις συνεντεύξεις του, αφού κάθε φορά που τον βλέπουμε καλεσμένο σε εκπομπή μας προκαλείται ένα blackout στον εγκέφαλο…

Όλοι μας ζηλεύουμε τον Κωνσταντίνο Εμμανουήλ Η ζήλια που δέχεται πανταχόθεν «έφαγε» τον Κωνσταντίνο Εμμανουήλ, που δεν άντεξε και λύγισε από συγκίνηση, μπροστά στον φόβο ότι μπορεί να αποχωρήσει από τον Άγιο Δομίνικο. Ψηλό ανάστημα, γραμμωμένο σώμα, λαμπερά μαλλιά και δερματάκι τσίτα, ε δεν θέλει και πολύ για να λειτουργήσει εις βάρος του η γλωσσοφαγιά. Για να μην αναφέρουμε την άρτια και οπωσδήποτε χαμηλών τόνων γενικότερη παρουσία του. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, να πάρει το μάθημά του και, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, να είναι περισσότερο φειδωλός στο περιεχόμενο που μοιράζεται στα social media.

Ο Elon Musk απειλείται από Αρειανούς Μετά την πρόσφατη εξαγορά του Twitter, αλλά και την προ καιρού ανακοίνωση ότι σκοπεύει να αποικίσει τον Άρη, ο Elon Musk προχώρησε στο παρακάτω tweet: «Εάν πεθάνω υπό μυστηριώδεις συνθήκες, χάρηκα που σας γνώρισα». Ώπα ένα λεπτό! Μυστηριώδεις συνθήκες είπε; Λογικά αναφέρεται στους Αρειανούς, που έμαθαν ότι θα τους ενοχλήσει με την ανθρώπινη παρουσία και του στέλνουν απειλητικά μηνύματα! Ωστόσο, τον ευχαριστούμε για το αποχαιρετιστήριο μήνυμα αγάπης.

Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Ειδική στολή για τολμηρούς.

2. Το σημαντικότερο αθλητικό κέντρο της πρωτεύουσας. - Πορεία υγρών ή γεγονότων (γενική - αντιστρόφως).

3. Βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. - Το ζητάει το πεινασμένο μωρό.

4. Η κατάσταση ενός τόπου μετά από το πέρασμα αδίστακτων κατακτητών.

5. Συνηθισμένη κατάληξη ουδετέρων ουσιαστικών. - Παλιότερα σιδηροδρομικά αρχικά (αντιστρόφως).

6. Επτά φορές κάτι αυτό.

7. Τον επικαλούνται ακόμα και δικτάτορες (αιτιατική). - Τέτοιο φρούτο καλύτερα να μην το τρώτε (αντιστρόφως).

8. Αρχαία αναφορική αντωνυμία. - Σημείο ή γραμμή συνταιριάσματος.

9. Η ύπαρξη ή τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν (γενική).

Από τον Λέανδρο Σλάβη

ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Γίνεται περίγελως (γενική).

2. Δημήτριος …. (1897-1985), σαμιώτης γλύπτης (γενική). Τα αρχικά φοιτητικής παράταξης ή (αντιστρόφως) συνδέσμου αθλητών δημοφιλούς αθλήματος.

3. Αυτός δεν κουράζεται ή δεν το βάζει κάτω εύκολα (αιτιατική).

4. Στολίδια αλόγων. - Προτρέπει.

5. Η καρίνα των πλοίων (αντιστρόφως).

6. Σύμφωνα που επιτάσσουν λεπτομερή αφήγηση. - Την χρησιμοποιούν μανικιουρίστες.

7. Λαοπλάνος.

8. Ομηρικό όπλο (αντιστρόφως). - Υπάρχουν και τέτοια ιδρύματα.

9. Ευνοεί το αγκυροβόλημα αν είναι απάνεμος. - Κατέτρωγε ρούχα… αρχαίων.

Βρείτε τη λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Δι-ώνυμα Αν σας γνώριζαν μια Τριανταφυλλιά και μία Ρόζα, τι θα σκεφτόσασταν; Ασφαλώς, ακόμα και αν δεν είχατε μάθει διόλου λατινικά στο σχολείο, ότι έχουν το ίδιο όνομα: η μία στην ελληνική και η άλλη στη λατινική εκδοχή του. Κάτι διόλου απίθανο για ονόματα ενός λαού που δεν έζησε ποτέ απομονωμένος. Και γείτονες είχε και συμβίωνε με άλλους λαούς στο πλαίσιο αυτοκρατοριών και ερχόταν σε επαφή με ακόμα περισσότερους, καθότι κοσμογυρισμένος. Συνέπεια των επαφών με αυτούς τους λαούς ήταν ένα αμφίδρομο πολιτισμικό αλισβερίσι, στα αποτυπώματα του οποίου εντοπίζεται και η υιοθέτηση ξενικής προέλευσης ονομάτων, πολλά από τα οποία συνυπάρχουν με ανάλογα ελληνικά, δηλαδή με ελληνικά ονόματα με την ίδια

πάνω-κάτω σημασία. Τα συνηθέστερα «ντουέτα» σχηματίζονται με ονόματα με λατινική ρίζα. Θα μπορούσαν λοιπόν να αναφερθούν και τα Ανθή-Φλώρα, Φωτεινή-Κλαίρη, ΑστέρωΣτέλλα, Νικήτας-Βίκτωρας, Δάφνη-Λάουρα, Παρθένα-Βιργινία, ΕλευθέριοςΛιβέριος, Ευστάθιος-Κωνσταντίνος, Κυριάκος-Δομίνικος (με τα αντίστοιχα για το άλλο φύλλο, όταν υπάρχουν). Από τα «ντουέτα» με ονόματα από άλλες γλώσσες, μερικές που ίσως να μην το περιμένει κανείς, ας σημειωθούν τα Αυγή με το περσικό Ρωξάνη, Ειρήνη και Δέσποινα με τα αραμαϊκής προέλευσης Σαλώμη και Μάρθα αντίστοιχα, Θεόδωρος και Κρινιώ με τα με εβραϊκή ρίζα Ματθαίος και Σου-

ζάνα αντίστοιχα, Ευτύχιος με το αρχαιοαιγυπτιακής προέλευσης Ονούφριος. Πέρα, όμως, από τα «ντουέτα» υπάρχουν και «τρίο». Όπως του Αρσένιος με το γερμανικής προέλευσης Κάρολος και το λατινογενές Μάριος (που δεν σχετίζεται με το Μαρία), το Ελπίδα με το λατινογενές Σπεράντζα και το σλαβονικό Νάντια και το Αρχοντία με το γερμανικό Αδέλα και το εβραϊκό Σάρα. Αλλά και το «ντουέτο» Αστέρω-Στέλλα θα μπορούσε να μετατραπεί σε «τρίο» με την προσθήκη του εβραιοπερσικής προέλευσης Εσθήρ

Ο Τί;Πῶς;

ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο

Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα

Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους — τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα. Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.

1966: DIMENSION 5

Το πρωτότυπο Η μεταφορά

(βαθμολογία IMDb: 4,7/10) Πρόκειται για μια παράξενη, ξεχασμένη ταινία, που συνδυάζει –μάλλον μπερδεύει– ετερόκλητα είδη. Κινέζοι πράκτορες σχεδιάζουν να πυροδοτήσουν μια ατομική βόμβα στο Λος Άντζελες, αν οι ΗΠΑ δεν αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την ΝΑ Ασία (ο Πόλεμος του Βιετνάμ σύντομα θα έφτανε στο αποκορύφωμά του). Όμως ο αρρενωπός πράκτορας Τζάστιν Πάουερ, με τη βοήθεια της όμορφης συνεργάτιδάς του από το Χονγκ Κονγκ (και μιας ειδικής ζώνης-χρονομηχανής), καταφέρνει να σώσει την πόλη από τον «Κίτρινο Κίνδυνο» που την απειλεί. Επιστημονική φαντασία, ρομάντσο και κατασκοπία ανακατεύονται αδέξια, φτιάχνοντας μια σαλάτα, στην οποία η επιστημονική φαντασία είναι παρούσα μόνο στα πρώτα 10 και στα τελευταία 10 λεπτά, το ρομάντσο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά και τα «κατασκοπικά» τμήματα είναι παιδαριώδη. (Τα Νέα, 9.6.1969)

1962: THE MANCHURIAN CANDIDATE (βαθμολογία IMDb: 7,9/10)

Ο ταγματάρχης Μάρκο (Φρανκ Σινάτρα) είναι παρασημοφορημένος ήρωας του Πολέμου της Κορέας. Όμως οι επαναλαμβανόμενοι ανεξήγητοι εφιάλτες του, τον οδηγούν στο να ανακαλύψει ότι τόσο αυτός όσο και άλλα μέλη της διμοιρίας του είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τους σατανικούς κομμουνιστές και έχουν μεταβληθεί σε υποχείριά τους. Ουσιαστικά, είναι εν υπνώσει ρομπότ, στο πλαίσιο ενός σχεδίου να δολοφονηθεί ο προεδρικός υποψήφιος. Είναι από Η μεταφορά

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:

τις σπάνιες φορές που ένα μέτριο μυθιστόρημα μετατράπηκε σε μια θαυμάσια ταινία, μια από τις καλύτερες του είδους, όπου το μάλλον παρατραβηγμένο σενάριο γίνεται πολύ πιστευτό. Το καστ είναι επίσης εξαιρετικό. Τα καλύτερα σημεία της ταινίας είναι οι ονειρικές σεκανς, που διαθέτουν μια σουρεαλιστική μαγεία, χάρη στη δυναμική σκηνοθεσία του Τζων Φρανκενχαϊμερ. Υπήρξε και ένα ριμέικ του 2004. (Τα Νέα, 24.10.1964)

Το πρωτότυπο

Οι σούπερ πράκτορες που θα σώσουν το Λος Άντζελες από τον «Κίτρινο Κίνδυνο» δεν υπάρχουν πια. Τους πάτησε το τραίνο της πολιτικής ορθότητας. Κι οι Δαιμονικοί Σχιστομάτηδες δεν απεργάζονται πια χοντροκομμένα σχέδια με ατομικές βόμβες και πλύση εγκεφάλου. Ανακάλυψαν αποτελεσματικότερο τρόπο να υπονομεύσουν τη μισητή Δύση. Εξήγαγαν το πλέον επιτυχημένο προϊόν τους των τελευταίων δεκαετιών, το λοκντάουν! Το οποίο έγινε δημοφιλέστατο και, εν αντιθέσει με τα παροιμιωδώς ευτελή προϊόντα τους, λειτούργησε μια χαρά (για τα μακροπρόθεσμα κινεζικά συμφέροντα).

του Θανάση Καρανίκα (The Tandem Project)

βγάζω δίσκο... Ο Μάιος μας φέρνει τρεις από τους πιο αναμενόμενους –κι από ότι φαίνεται πιο σημαντικούς– δίσκους του 2022.

The Smile A Light for Attracting Attention electronic, art-rock

Μπορεί οι Radiohead να απουσιάζουν, χωρίς νέο υλικό από το 2016, όμως οι δύο βασικοί εγκέφαλοι του γκρουπ, Thom Yorke & Jonny Greenwood,

παρέα με τον τζαζίστα ντράμερ Τοm Skinner, δημιούργησαν το πρότζεκτ των The Smile εν μέσω της πανδημίας. Το A Light for Attracting Attention είναι ένα ακόμα βραδυφλεγές αριστούργημα από 3 σπουδαίους μουσικούς, που επανεφευρίσκουν συνεχώς τους εαυτούς τους και την ίδια τη μουσική.

Arcade Fire We

για τα δεδομένα τους, με τραγούδια που καλύπτουν όλο το στυλιστικό φάσμα που μας έχουν παρουσιάσει στα σχεδόν είκοσι χρόνια της πορεία τους, το We αποτελεί την ιδανική επιστροφή της μπάντας στις συναυλιακές αρένες και τα φεστιβάλ.

Kendrick Lamar Mr. Morale & The Big Steppers hip-hop

indie rock, art-rock

Μετά το διφορούμενο Everything Now του 2017, οι Arcade Fire επιστρέφουν με ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ, με τον Nigel Godrich (Radiohead) στο τιμόνι της παραγωγής. Πιο μίνιμαλ από ποτέ,

Τα λόγια είναι περιττά για τον σημαντικότερο –και βραβευμένο με Πούλιτζερ– ράπερ της γενιάς μας. Ένας διπλός δίσκος με αμέτρητα highlights και την Beth Gibbons των Portishead σε ένα από τα κομμάτια ως τη μεγάλη έκπληξη των συμμετοχών του.

14 τραγούδια

/

Και να που πάλι

Η «Πλέι-Λίστα» του μήνα...

/

Μιαν ανάσα πριν το καλοκαίρι & σε έναν κατακλυσμό από νέα albums & singles, επιλέξαμε τα πιο αγαπημένα μας. (Βρείτε, ακούστε και μοιραστείτε τη λίστα, στο κανάλι του Η Πόλη ζει στο YouTube).

1. DANGER MOUSE & BLACK THOUGHT No Gold Teeth 2. KENDRIC LAMAR We Cry Together 3. SHYGIRL Firefly

Ήχοι της πόλης, για τους ανθρώπους της...

4. SUDAN ARCHIVES Home Maker 5. SIA Manchild (Neneh Cherry Cover)

ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!

6. TIRZAH Ribs 7. KELLY LEE OWENS One

Μια φωτογραφία απ’ τα ξένα..

14 Μαΐου 1952: Γεννιέται, στο Dumbarton της Σκωτίας, o τραγουδιστής, δημιουργός, παραγωγός αλλά και ενίοτε ηθοποιός και συγγραφέας David Byrne, γνωστός σε όλους μας ως ηγετική φιγούρα των Talking Heads.

8 Μαΐου 2001: Κυκλοφορεί το Look into the Eyeball, ο έκτος κατά σειρά δίσκος του Byrne απ’ τον οποίο ξεχωρίζει το single

8. THE SMILE Thin Thing 9. AXEL BOMAN FEAT. BELLA BOO Nowhere Good 10. ARCADE FIRE Age Of Anxiety I 11. DEATH CAB FOR CUTIE Roman Candles Like Humans Do. To συγκεκριμένο τραγούδι χρησιμοποιήθηκε απ’ τον Bill Gates ως ηχητικό δείγμα για το λανσάρισμα του νέου, τότε, Windows Media Player της Microsoft. Στη φωτογραφία του μήνα, o Byrne ποζάρει

στον φακό του Chalkie Davies για το εξώφυλλο του θρυλικού περιοδικού The Face, το 1981. Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο υπόγειο των Warner Bros Studios στο Soho μέσα σε λίγα λεπτά, αφού η έμπνευση, ο αυθορμητισμός

και η εκφραστικότητα του Byrne, έδωσαν αμέσως το «κλικ» στον φωτογράφο.

12. FLORENCE + THE MACHINE Dream Girl Evil 13. KEVIN MORBY A Random Act Of Kindness 14. ΦΟΊΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΆΣ Ο ποιητής και το ποιήμα

Έντυπο που διαβάζεται, site που δεν βομβαρδίζει

*

Μια γειτονιά άγρια και ευαίσθητη, πολύπλευρη και πολυπολιτισμική, αυτόπτης μάρτυρας μεγάλων γεγονότων. Η αγαπημένη της Αθήνας. Εκεί που πάντα θα γυρνάμε.

**

Μια βόλτα στην... ιταλική πλευρά της πόλης, με τη διαχρονική πίτσα να πρωταγωνιστεί ανάμεσα στις αγαπημένες μας επιλογές φαγητού.

www.ipolizei.gr

ΠΙΤΣΑ

ΕΞΑΡΧΕΙΑ

H ΑΘΉΝΑ ΞΈΡΕΙ ΑΠΌ ΠΊΤΣΑ

ΠΆΝΤΑ ΘΑ ΓΥΡΝΆΜΕ ΕΚΕΙ

Κείμενα, άρθρα, ρεπορτάξ, συνεντεύζεις και απόψεις από και για τους πραγματικούς ανθρώπους της πόλης. Πέρα από κλισέ και υστερίες!

ΝΙΏΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΌΛΗ, ΖΟΎΜΕ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΌ ΤΗΣ