STREET
PRESS 83//04-21
20 | 25 13 3
PASATEMPO Στα λατινικά το Pasa Tempo σημαίνει “να περνάει η ώρα”. Εδώ θα βρείτε όλα όσα χρειάζεται για να περάσετε όμορφα με την παρέα σας! Μεζεδάκια και κυρίως πιάτα, θαλασσινά και κρεατικά μαζί με επιλεγμένες μάρκες από ούζο, τσίπουρο, κρασί και μπύρες! Καλά να περάσετε!
Τ: 210 φλεια | έ δ α ιλ έα Φ ης 55, Ν
92 01 02 5
μύρν τόμου Σ σ ο σ υ ρ Χ
CUBANO Ολοκαίνουργια άφιξη στη Νέα Φιλαδέλφεια, εξωτική και ταξιδιάρικη. Το όνομα της; Cubano και είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε. Αυθεντική κουβανέζικη ατμόσφαιρα μέσα στην Αθήνα που ήρθε για να ανακαλύψουμε τη γαστρονομική κουλτούρα και τον μουσικό πολιτισμό της Κούβας. Κι όλα αυτά σε ένα χώρο φροντισμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια.
| 0 604 10 25 1 ina_mexicana 2 : Τ | t ια n αδέλφε avita_ca Νέα Φιλ na | Inst: @ag , 6 8 ς λεία xica Λ. Δεκε a Cantina Me it v a Fb: Ag
ΑGAVITA Αυθεντικά μεξικάνικα πιάτα, latin μουσική και διακόσμηση, άφθονη τεκίλα, χαρακτηριστικά που συνθέτουν ένα ξεχωριστό σκηνικό. Δεν έχει γίνει τυχαία talk of the town!
Ώρα για Βόλτα στη Νέα Φιλαδέλφεια!
Τ: 210 λφεια | έ δ α ιλ , Νέα Φ ιας 108 έ λ ε κ ε ρος Δ Λεωφό atempo s Fb: Pa
εια ιλαδέλφ
υ Ν. Φ ριάρχο τ α Π ία λατε ia ων 4, Π n Aithr Βρυούλ 82 751 | Fb: Ε 25 Τ: 210
|
ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ Η μπυραρία της καρδιάς μας ανοίγει πάλι τις χαρακτηριστικές πόρτες της για χορταστικά, παρεΐστικα γεύματα και μπύρες από όλο τον κόσμο και για όλα τα γούστα! Ελάτε στον ηλιόλουστο χώρο και αφεθείτε!
Τ: 210 λφεια | έ δ α ιλ Φ 11, Νέα ριάδος Τ ς ία ς γ ο Α ηπ εμονόκ Fb: Ο Λ
11 | 25 88 6
ΛΕΜΟΝΟΚΗΠΟΣ Ένα ανακαινισμένο, παλιό αρχοντικό με ιστορία που χάνεται στις αρχές του 20ου αιώνα. Υπέροχη ατμόσφαιρα, με την ανθισμένη αυλή που θυμίζει Αθήνα άλλης εποχής. Κουζίνα με πιάτα πολίτικα, σμυρνέικα και στο βάθος, ελληνικά. Γεμάτος μυρωδιές και χρώματα!
ια αδέλφε έα Φιλ Ν , ς ία ικ 4 & Κιλ ιλαδέλφειας είας 13 Φ λ ε ς κ α ε έ Δ Ν λή ρος Λεωφό 15 118 | Fb: Αυ 5 T: 210 2
|
ΑΥΛΗ Σε ένα νεοκλασικό σπίτι, μια καταπράσινη, πανέμορφη αυλή μας υποδέχεται για καλό φαγητό και καλή παρέα. Όπως στα παραδοσιακά παλιά καφενεία, ένας δίσκος με μεζεδάκια, σερβίρεται μόλις καθίσουμε στο τραπέζι για να διαλέξουμε αυτά που προτιμάμε. Μερακλίδικα κρύα και ζεστά πιάτα αλλά και καθημερινές προτάσεις του σεφ ικανοποιούν όλα τα γούστα.
ΒΑΛΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
ΤΟ ΝΕΟ
ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΑΛΛΟΥ
www.galaxy92.gr
www.ipolizei.gr
Γνώμες
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
83//04-21
Η ΗΘΙΚΉ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑ...
ΈΡΓΟ ΕΞΩΦΎΛΛΟΥ: Στυλό (bic), ακρυλικά, διάσταση 21 επί 29.7 εκ., από την Λήδα Ξυδιά Την ευχαριστούμε πολύ!
STREET
PRESS
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΈΓΡΑΨΑΝ
Ένας εξαιρετικά λαμπρός Έλληνας αστροφυσικός που ζει και εργάζεται στο Αμέρικα και στα πιο προωθημένα ερευνητικά κέντρα, αλλά ενίοτε κάνει και καμιά διαφήμιση(!), λέει ξεκάθαρα πως ο πλανήτης Γη έχει τελειώσει. Σε 200 ή 300 χρόνια οφείλουμε να μετοικίσουμε σε άλλο πλανήτη. Για αυτό και ο αγαπημένος μας Έλον Μασκ καταστρέφει έναν πύραυλο κάθε μήνα, αφού πειραματίζεται σαν λίντερ στην υπόθεση της διάσωσης της ανθρωπότητας... Ο αστροφυσικός είναι αναφανδόν υπέρ των ερευνών που θα μας «χαρίσουν 100 Μπετόβεν, Σπίλμπεργκ κ.λπ.», αφού θα μπορούμε να παρέμβουμε στις ανθρώπινες λειτουργίες... Ενώ ένας ακόμα Έλληνας ερευνητής θεωρεί ξεπερασμένο το 5G και εργάζεται πυρετωδώς για το 6G, έτσι ώστε να μπορούμε να κατεβάσουμε 200 ώρες ταινιών σε ελάχιστα δευτερόλεπτα... Επίσης, μία διαφήμιση ενός οργανισμού κινητής τηλεφωνίας μας καλεί να «απαλλαγούμε από το παλιό» και εκείνη ακριβώς την ώρα προβάλλεται στην οθόνη ένας αναγεννησιακός πίνακας. Αλλά επειδή έπιασα την ελίτ, ας δούμε και μία νέα μητέρα που ενθουσιάζεται από κάτι πιο ευτελές, την αυτόματη ξαπλώστρα (ρηλάξ) για τα μωρά που έχει τρεις σκάλες, μία αργή, μία μεσαία και μία γρήγορη. Μία μηχανή που εξαφανίζει τη σχέση ανάμεσα στις ανθρώπινες υπάρξεις. Το πιο πιθανό το μωράκι να βγει «κουνημένο», αλλά σίγουρα θα βγει πιο φτωχό από συναισθήματα. Όπως και η μάνα άλλωστε...
Άντα Κουγιά Ηλέκτρα Τζώρτσου Γκανιάν Γιάννης Ράγκος Ρόζα Μπεσαμέλ Χρύσανθος Ξάνθης Αγγελική Κοντού Ελένη Ζωντήρου Λέανδρος Σλάβης Άννα Στάικου Βασίλη Ξυδιάς Θανάσης Καρανίκας Αλέξης Μητσοτάκης Φώντας Λάδης Γιώργος Ρακκάς Μάκης Διόγος Δημήτρης Προύσαλης Παντελής Αμπαζής Θανάσης Βέμπος Αγκάθα Κρίσπυ Μαντώ Βλάχου Σταύρος Μπουγκάς Νταίζη Ντάκου
Κάπου διάβασα και για έρευνες που αφορούν την επεξεργασία της μνήμης. Τα πειράματα γίνονται σε σαλιγκάρια, πίθηκους... δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως δεν έχουν γίνει και σε ανθρώπους. Και κάποια στιγμή θα μας μπει το δίλημμα: Μπορεί η Τεχνολογία να υπηρετήσει τον άνθρωπο και να τον γλιτώσει από τραυματικές εμπειρίες που τον στοιχειώνουν; Ας πούμε ένα αγοράκι που ζούσε σε εμπόλεμη ζώνη και μπροστά στα μάτια του σκότωσαν τον πατέρα του, βίασαν τη μητέρα του και απήγαγαν το μικρό του αδερφάκι... Οι τεχνολογικοί γίγαντες βάζουν μπροστά την Ηθική και προχωρούν. Το ζήτημα πια δεν είναι το κέρδος με την οικονομική έννοια... Αυτό είναι το τελευταίο. Το ζήτημα είναι ο Έλεγχος και η δημιουργία μιας νέας συνθήκης... Οι ίδιοι οι επιστήμονες πρέπει να αναρωτηθούν για την Ηθική και τους μονόδρομους στους οποίους οδηγούνται οι κοινωνίες. Υ.γ. 1. Άλλο είναι η υπηρέτηση του Ανθρώπου και άλλο η αλλοίωσή του. Υ.γ. 2. Όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας — 4 Ιουλίου 1776, Διακήρυξη των ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Υ.γ. 3. Κάποιοι που θα πουν «ε και τι θες, να γυρίσουμε στις σπηλιές;». Ας σκεφτούν πως με όλα όσα περιγράφονται πιο πάνω οδηγούμαστε σε σπηλιές πραγματικές, αλλά και μεταφορικές! ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΘΈΜΑΤΑ
[ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΡΟΛΛ] ΠΈΝΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΑΛΛΟΙΏΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ [ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΕΊΤΟΝΑ] ΜΉΠΩΣ Η ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΕΊΝΑΙ Η ΛΎΣΗ;
ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΝΑΥΤΑΚΙΑ ΤΑ ΖΟΥΜΠΟΥΡΛΟΥΔΙΚΑ. ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΦΟΡΑΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ «ΣΤΟΛΟΥ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ». ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΕΝΑ! ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ, ΑΜΑ ΤΗ ΑΦΙΞΕΙ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ. ΠΑΜΕ ΝΤΟΥΓΡΟΥ ΓΙΑ ΤΑΫΛΑΝΔΟΠΟΙΗΣΗ. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ! ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΝΟΙΚΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΑΣ.
ΕΝΑ ΠΦΑΪΖΕΡ ΜΕ ΑΒΟΚΑΝΤΟ ΠΛΙΖ. ΛΟΙΠΟΝ, ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΚΑΘΑΡΗ ΘΕΣΗ. ΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΜΕ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ Ο ΙΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ; ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ; ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ; ΟΠΟΤΕ ΜΗΝ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΠΑΜΕ... ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΦΕΛΗΣ.
ΤΕΛΙΚΑ Η ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ (ΛΙΓΟΤΕΡΟ) ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΚΑΝΑΛΙΑ Κ.ΛΠ. ΜΑΛΛΟΝ ΤΗΝ ΓΛΙΤΩΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ. ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΛΩΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΦΑΝΦΑΡΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΕΣ.
info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις, για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Σπύρος Αποστολόπουλος // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904 Ατελιέ: Ηρώ Πιτσικάλη // Μυρτώ Στέλιου
WWW. ipolizei. gr
[ΜΟΥ 'ΛΕΙΨΕ] ΜΑΎΡΑ ΜΆΤΙΑ ΚΆΝΑΜΕ
ΜΙΛΗΣΑΜΕ [ΙΩΆΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΌΠΟΥΛΟΣ] ΜΑΣ ΣΥΣΤΉΝΕΙ ΜΙΚΡΆ ΕΚΚΛΗΣΆΚΙΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ [N' CHEEΖED] Ό,ΤΙ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΆ ΠΑΛΑΒΙΆΡΙΚΟ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΎΣ ΔΙΑΔΡΌΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ
[ΕΚΔΟΣΗ]
Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο, πιο ελπιδοφόρο, από το να δημιουργείς κάτι όμορφο για την απελπισία ή μέσα από την απελπισία». Σάρα Κέιν (3.2.1971-20.2.1999) Σάρα, γλυκιά μου Σάρα, Σε βλέπω να χορεύεις με το τούλι και τα πλεκτά πασούμια της μαμάς, και θυμάμαι τη μέρα που σου ’χωσα το πιρούνι στο μάτι. Η μαμά ταράχτηκε, εσύ μου έκλεισες τ’ άλλο μάτι, ευτυχώς δε με μπαγλάρωσαν στη «Γαληνεμένη καρδιά». Όμως η κυρία Σέλεϊ εκεί ήταν καλή, κάναμε γυρίνους μπάρμπεκιου, αλλά ο Σαρλ ήταν μεγάλο αληταριό, θυμάσαι, ακόμη κι εκεί που πάει μόνος του ο βασιλιάς, εσένα σου ’χωνε καραμέλες. Τα έργα σου, επίσης, παίζονται και ξεσαγονιάζονται στις αναλύσεις, αλήθεια τρελαίνομαι. (Θα τρελαθώ, εννοώ.) Τώρα είναι άνοιξη, μπλα-μπλα-μπλα. Σε μισώ, σ’ αγαπώ, σε σκέφτομαι απ’ την πρώτη τσίμπλα μέχρι τις 4:48, Ο-κι-εγώ-δεν-ξέρουν-ποιος
Κέιν: «Το μυαλό μου είναι το υποκείμενο αυτών των αφηνιασμένων θραυσμάτων»* Α: «Σ’ έναν χώρο στάθμευσης στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί έξω απ’ την πόλη, ή μπορεί και μέσα, ανάλογα από ποια μεριά τον κοιτάζεις, ένα μικρό μελαψό κορίτσι κάθεται στη θέση του συνοδηγού σ’ ένα παρκαρισμένο αμάξι. Ο ηλικιωμένος παππούς της ξεκουμπώνει το παντελόνι του και πετάγεται απ’ το βρακί του, μεγάλο και μαβή». Μ: «Διέσχισα τρέχοντας το παπαρουνοχώραφο πίσω απ’ το αγρόκτημα του παππού μου. Όταν χύμηξα μέσα απ’ την πόρτα της κουζίνας, τον είδα να κάθεται με τη γιαγιά μου στα γόνατά του. Τη φιλούσε στα χείλια και της πασπάτευε το στήθος. Κοίταξαν γύρω και με είδαν που χαμογελούσα απ’ τη σαστιμάρα μου. Όταν το διηγήθηκα στη μάνα μου, είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, με κοίταξε παραξενεμένη και είπε: “Δε συνέβη σε σένα αυτό. Σε μένα συνέβη. Ο πατέρας μου πέθανε προτού γεννηθείς. Όταν συνέβη αυτό, ήμουν έγκυος σε σένα, αλλά δεν το ’ξερα μέχρι τη μέρα που τον θάψαμε”». Μ: «Έτρεχα να προλάβω τ’ αεροπλάνο. Ένα μέντιουμ είχε προβλέψει ότι δεν θα προλάβαινα να επιβιβαστώ, αλλά θα προλάβαινε ο εραστής μου. Το αεροπλάνο θα συντριβόταν κι εκείνος θα σκοτωνόταν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν έχανα την πτήση, θα εκπλήρωνα την προφητεία ρισκάροντας το θάνατο του εραστή μου. Αλλά για να λύσω την προφητεία, έπρεπε να επιβιβαστώ στ’ αεροπλάνο που η μοίρα του μάλλον ήταν να συντριβεί». Α: «Μη μου λες όχι δεν μπορείς να μου λες όχι γιατί είναι τόση ανακούφιση να έχω πάλι αγάπη και να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να με κρατούν και να με αγγίζουν και να με φιλούν και να με λατρεύουν και η καρδιά σου θα χοροπηδά όταν ακούς τη φωνή μου και βλέπεις το χαμόγελό μου και νιώθεις την ανάσα μου στο σβέρκο σου και η καρδιά σου θα χτυπά σαν τρελή όταν θέλω να σε δω και θα σου λέω ψέματα απ’ την πρώτη μέρα και θα σε χρησιμοποιώ και θα σε πηδάω και θα κάνω κομμάτια την καρδιά σου γιατί πρώτη εσύ θα κάνεις κομμάτια τη δική μου και θα μ’ αγαπάς κάθε μέρα πιο πολύ μέχρι να μην αντέχεις να σηκώσεις άλλο βάρος κι η ζωή σου να γίνει δική μου και θα πεθάνεις μόνη γιατί θα πάρω ό,τι θέλω κι ύστερα θα σηκωθώ να φύγω και δε θα σου χρωστώ τίποτα πάντα εκεί είναι πάντα εκεί ήταν και δεν μπορείς να αρνηθείς τη ζωή που ζεις γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή σ΄ έχω χάσει τώρα». Α: «Ένα μικρό κορίτσι παρέλυε ολοένα και συχνότερα εξαιτίας των καθημερινών καβγάδων των γονιών του. Κάποιες φορές περνούσε ώρες ολόκληρες εντελώς ακίνητη στην τουαλέτα, απλά επειδή τύχαινε να βρίσκεται εκεί όταν ξεσπούσε ο τσακωμός. Τελικά, τις στιγμές της γαλήνης, έπαιρνε μπουκάλια γάλα απ’ το ψυγείο ή το κατώφλι και τ’ άφηνε στα μέρη που μπορεί αργότερα να παγιδευόταν. Οι γονείς της δεν καταλάβαιναν γιατί έβρισκαν μπουκάλια με ξινισμένο γάλα σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού». * Αποσπάσματα απ’ το τέταρτο θεατρικό της Κέιν, Crave, που υπέγραψε ως Marie Calvedon κι ανέβηκε το Σεπτέμβριο του 1998 στο Traverse Theatre του Εδιμβούργου. Έργο ποιητικά πυκνό, χωρίς σκηνικές οδηγίες, όπου τέσσερις χαρακτήρες (Α, Β, Γ, Μ) ξερνούν επιθυμίες. Εδώ, ο λόγος στους Α (γηραιός παιδεραστής) και Μ (ηλικιωμένη γυναίκα που θέλει παιδί). Μτφρ.: Γκανιάν.
Ακροστιχίδα Γκανιάν#8-Κέιν
Γοερά Κλυδωνίζεσαι Απροσμέτρητα Ναρκωμένη Ιμάντας Απώτερου Νοήματος
*
Γκανιάν-Κέιν
ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ
ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Chiara Frugoni
Ιωάννης Μ. Μιχαλακόπουλος
Μετάφραση: Σέργιος Ν. Μοσχονάς
Δώδεκα βιωματικές περιηγήσεις σε ισάριθμα εκκλησάκια των Αθηνών.
Πρόκειται για το πρώτο μιας σειράς βιβλίων, το οποίο «αποσυνθέτει» την ιδέα που πολλοί ακόμη επιθυμούν να διατηρήσουν για τον Μεσαίωνα. Διαβάζοντας το βιβλίο θα καταλάβουμε πως η χιλιόχρονη αυτή εποχή δεν είχε κατακλυστεί από τον «σκοταδισμό». Θα μάθουμε την πηγή πραγμάτων που συναντούμε ακόμη και σήμερα και που γεννήθηκαν στον Μεσαίωνα.
Διάσπαρτα στον πυκνό αστικό ιστό, ανάμεσα σε ογκώδη κτίρια μάς αφηγούνται δοξασίες και θρύλους... Παρά τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας, η ιστορία και η παράδοση διατηρούν τα ζωηρά χρώματά τους!
Διαθέσιμα στα βιβλιοπωλεία Για παραγγελίες στο:
www.logo-typo.gr Θήρας 19 _ Κυψέλη _ τ.: 216 93 90 230 _ e.: ekdoseislogotypo@gmail.com
ΑΘΗΝΑ Η ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Μια περιήγηση σε τόπους της Αθήνας, όπου τα ανθρώπινα πάθη και η Ιστορία διασταυρώθηκαν με τη βία και τον θάνατο. Μια καταγραφή των σκοτεινών πλευρών της αθηναϊκής πατριδογνωσίας, απ’ όπου αναβλύζει η απωθημένη αστεακή «μνήμη του αίματος»
Γράφει ο Γιάννης Ράγκος
Αριστερά: Tο νεοκλασικό κτήριο της οδού Φιλελλήνων 16, την εποχή της κατεδάφισής του (πίσω από τον φωτογράφο). photo: Δημήτρης Χαρισιάδης Δεξιά: To «New Hotel», που σήμερα βρίσκεται στη θέση του παλιού νεοκλασικού. photo: Κατερίνα Ράγκου
ΟΔΌΣ ΦΙΛΕΛΛΉΝΩΝ:
#03
Ο γιος του συνθέτη, η «γυναίκα που σκοτώνει» και ο απολυμένος δασοφύλακας Ο ιστορικός δρόμος της Αθήνας που ξεκινά από τη νοτιοδυτική πλευρά της πλατείας Συντάγματος και εκβάλλει στη λεωφόρο Αμαλίας, αποτέλεσε
κατά την περίοδο του μεσοπολέμου το πεδίο διάπραξης δύο εγκλημάτων τα οποία συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της εποχής.
Η οδός Φιλελλήνων διανοίχτηκε την περίοδο 1858-1860 και «διακοσμήθηκε» με μερικά από τα ωραιότερα κτήρια της πόλης, αρκετά από τα οποία στέκουν ακόμα. Κατά περιόδους, στον δρόμο αυτόν έζησαν σημαντικοί λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Εμμανουήλ Ροΐδης (18361904). Το σπίτι όπου κατοικούσε έως μερικά χρόνια πριν από τον θάνατό του βρισκόταν στη συμβολή των οδών Φιλελλήνων 16 και Ναυάρχου Νικοδήμου, απέναντι από την Ρωσική Εκκλησία (ή Σωτείρα Λυκοδήμου ή Αγία Τριάδα), τον μεγαλύτερο σωζόμενο βυζαντινό ναό της πόλης (11ου αιώνα). Το 1958 στη θέση του τριώροφου νεοκλασικού ανεγέρθηκε το ξενοδοχείο «Olympic Palace» σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ιάσωνα Ρίζου, που σήμερα λειτουργεί (ανακαινισμένο) ως «New Hotel». Στο σπίτι αυτό, το βράδυ της 11ης Ιουλίου 1923 πυροβολήθηκε με πιστόλι μπράουνινγκ ο 17χρονος Γιάννης Καλομοίρης, γιος του συνθέτη Μανώλη Καλομοίρη (1883-1962). Στο διαμέρισμα κατοικούσε η 29χρονη γαλλόφωνη Βελγίδα Μαργαρίτα Ουαλλόν και ο Περικλής Τριανταφύλλου, με τον οποίο είχε δεσμό. Ο Καλομοίρης μεταφέρθηκε στο Δημοτικό Νοσοκομείο (σήμερα Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στην οδό Ακαδημίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η Ουαλλόν συνελήφθη με την κατηγορία του φόνου εκ προμελέτης, καθώς η ιατροδικαστική έκθεση βεβαίωνε ότι το θύμα «επυροβολήθη εκ των νώτων […] και συνεπώς εδολοφονήθη». Η
αστυνομία εκτίμησε ότι η Ουαλλόν, που παρέδιδε μαθήματα γαλλικών στο θύμα καθώς αυτή και ο Τριανταφύλλου διατηρούσαν φιλική σχέση με το ζεύγος Καλομοίρη, είχε «ξεμυαλίσει» στον 17χρονο Γιάννη και όταν αυτός ζήτησε να διακόψουν, εκείνη απελπισμένη τον πυροβόλησε με το όπλο του μόνιμου εραστή της («βετεράνου» του μικρασιατικού μετώπου). Η ίδια υποστήριξε ότι ο Γιάννης ήταν ερωτευμένος μαζί της και ισχυριζόταν ψευδώς πως την είχε ερωμένη. Όταν εκείνη αποπειράθηκε να τον «βάλει στη θέση του», ο Γιάννης πήρε το όπλο και απείλησε πως θα την σκότωνε και κατόπιν θα αυτοκτονούσε. Η Ουαλλόν επιχείρησε να του αποσπάσει το μπράουνινγκ και ακολούθησε πάλη, κατά την οποία το όπλο εκπυρσοκρότησε τραυματίζοντας θανάσιμα τον 17χρονο. Την εκδοχή της επιβεβαίωσε μια δεύτερη -ακριβέστερη- ιατροδικαστική έκθεση, που ανέφερε ότι «ο παθών εβλήθη εξ επαφής από το μέρος του αριστερού βραχίονος», δηλαδή από μπροστά. Από την αρχή, η υπόθεση προκάλεσε τεράστιο κοινωνικό ενδιαφέρον και απασχόλησε εκτενώς τον ελληνικό αλλά και τον γαλλόφωνο (λόγω της υπηκοότητας της Ουαλλόν) Τύπο, με την κοινή γνώμη να διχάζεται ανάμεσα σε «καλομοιρικούς» και «ουαλλονικούς». Η δίκη διεξήχθη το διάστημα 20-29 Οκτωβρίου 1924 στην κατάμεστη αίθουσα του Κακουργιοδικείου Αθηνών, με μεγάλο μέρος της να επικεντρώνεται στον «ελευθεριάζοντα» για τα ήθη της εποχής τρόπο ζωής της κατηγορούμενης (συζούσε χωρίς να είναι παντρεμένη). Τελικά, οι ένορκοι αποφάνθηκαν ότι δεν είχε σκοτώσει τον νεαρό Καλομοίρη και το δικαστήριο την κήρυξε αθώα, απόφαση που αναζωπύρωσε τις συζητήσεις σχετικά με την υπόθεση. Λίγο καιρό αργότερα, η Ουαλλόν επέστεψε στην πατρίδα της (παραμένει άγνωστο αν την ακολούθησε ο Τριανταφύλλου), ενώ ήδη από το
1924 είχε κυκλοφορήσει το («παθητικό») τανγκό «Η γυναίκα που σκοτώνει» (μουσική-στίχοι: Θέμης Νάλτσας), που θεωρήθηκε ότι αναφερόταν στην πολύκροτη αυτή υπόθεση. Επιπλέον, σύμφωνα με μεταγενέστερη μαρτυρία της εγγονής του Καλομοίρη, Χαράς, στον γράφοντα, ο μουσικοσυνθέτης δεν ξαναμίλησε έκτοτε για την υπόθεση, ενώ όταν ένας δημοσιογράφος αναζήτησε σχετικά στοιχεία τη δεκαετία του 1950 τον πλήρωσε προκειμένου να μην «ξαναζωντανέψει το γεγονός». Το 1929, η περιοχή έγινε ξανά σκηνικό εγκλήματος, αυτή τη φορά έξω από το Υπουργείο Γεωργίας που στεγαζόταν στο Μέγαρο Γερούση, στη συμβολή των οδών Φιλελλήνων 10 και Ξενοφώντος. Το κτήριο είχε ανεγερθεί το 1918 για την ασφαλιστική εταιρεία «Ανατολή» (ιδιοκτησίας Σωτήριου Γερούση) και κατεδαφίστηκε τον Οκτώβριο του 1968 (σήμερα εκεί υπάρχει κτήριο γραφείων τραπεζικού ομίλου). Στις 2 το μεσημέρι της 17ης Σεπτεμβρίου, ο πρώην δασοφύλακας, Παναγιώτης Μαρίνος, πυροβόλησε θανάσιμα δύο διευθυντές του υπουργείου, επειδή τους θεωρούσε υπεύθυνους για την απόλυσή του από το Δασαρχείο Κηφισιάς. Καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, τα ξημερώματα της 18ης Απριλίου 1936 σκοτώθηκε από αστυνομικά πυρά στις φυλακές Συγγρού, κατά τη διάρκεια επιχείρησης για την απελευθέρωση του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος και δικηγόρου του, Λάμπρου Ευταξία, που ο Μαρίνος κρατούσε όμηρο επί 14 ώρες απαιτώντας να του αποδοθεί χάρη.
Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι ανεξάρτητος (freelance) δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίες εκδόσεις του: το αστυνομικό μυθιστόρημα «Μυρίζει αίμα» (Καστανιώτης, 2019) και το κόμικ «Ληστές» (Polaris, 2020) σε σενάριο δικό του και σχέδια Γιώργου Γούση.
Θανοσ ΒΕρΕμΗσ – αντωνΗσ ΚλαψΗσ (Ε πιμΕλΕια )
1821
Η ΕπαναστασΗ των ΕλλΗνων
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2021
ενΑ εμβΛημΑτΙκΟ εΡγΟ με την υΠΟγΡΑφη δεκΑεξΙ ΣΠΟυδΑΙων ΙΣτΟΡΙκων
www.ellinika-grammata.gr
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΙΩΑΝΝΗΣ Μ. ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ΙΩΆΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΌΠΟΥΛΟΣ ΜΑΣ ΣΥΣΤΉΝΕΙ ΜΙΚΡΆ ΕΚΚΛΗΣΆΚΙΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ
ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΚΛΗΣΆΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ Βιωματικοί «περίπατοι» στην ιστορία του άστεως
ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Βιωματικοί «περίπατοι» στην ιστορία του άστεως
ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΚΆΠΟΙΑ ΧΡΌΝΙΑ, ΕΓΚΑΙΝΙΆΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΗΠΖ ΜΊΑ ΝΈΑ ΣΤΉΛΗ, ΌΠΟΥ Ο ΙΩΆΝ-
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΟΓΟΤΥΠΟ ΣΕΙΡΑ: ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ | ΑΘΗΝΑ Σελίδες: 96 Σχήμα: 22 x 22 ISBN: 978-618-84676-7-5
ΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΌΠΟΥΛΟΣ ΜΑΣ ΈΚΑΝΕ ΈΝΑ ΤΑΞΊΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΆΠΟΙΩΝ ΜΙΚΡΏΝ ΝΑΐΣΚΩΝ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ. ΦΈΤΟΣ, ΟΙ ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ ΣΥΓΚΈΝΤΡΩΣΑΝ ΑΥΤΌ ΤΟ ΥΛΙΚΌ ΚΑΙ ΠΡΟΧΏΡΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΈΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ “ΔΏΔΕΚΑ ΕΚΚΛΗΣΆΚΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ”. ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΉ ΒΌΛΤΑ ΣΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΤΟΠΌΣΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ, ΙΔΩΜΈΝΑ ΑΠΌ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΉ, ΙΣΤΟΡΙΚΉ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ “ΑΣΤΙΚΉ” ΣΚΟΠΙΆ.
Στο βιβλίο σας «Δώδεκα εκκλησάκια των Αθηνών» που μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ μιλάτε τόσο για την ιστορία των ναΐσκων, όσο και για την αρχιτεκτονική τους. Συνυφασμένη η ιστορία τους με την αντίστοιχη αρχιτεκτονική-ναοδομία, αλλά πόσο συνυφασμένη είναι με την ιστορία της ίδιας της πόλης; Βαδίζοντας βιωματικά από εκκλησάκι σε εκκλησάκι, ανατέμνουμε μνήμες της πόλης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Αγιάννη της οδού Ευριπίδου αποδίδονται θεραπευτικές ιδιότητες από τους πρώτους Βυζαντινούς αιώνες μέχρι σήμερα, ενώ στο ίδιο σημείο («Κολώνα») προσέτρεχαν για ίαση και οι αρχαίοι Αθηναίοι των κλασσικών χρόνων, όταν επιδημίες έπλητταν το Κλεινόν Άστυ. Πηγαίνοντας στον Λουμπαρδιάρη μεταφερόμαστε στην εποχή όπου ο Δόγης Μοροζίνι βομβάρδισε την Ακρόπολη (1687), αλλά και στο έτος 1658 όπου οι Ρωμιοί ρίσκαραν τη ζωή τους για να απολαμβάνουν τις στοιχειώδεις θρησκευτικές ελευθερίες. Επίσης, μαθαίνουμε ότι στην Αγία Δύναμη κατασκευάζονταν τα πυρομαχικά των επαναστατών, λίγο πριν εξαπλωθεί ο απελευθερωτικός Αγώνας στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1821. Ακόμα, στον Άγιο Ανδρέα της Πλατείας Αμερικής «συναντάμε» την Αγία Φιλοθέη την Αθηναία η οποία κατά το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα άσκησε ένα είδος ιεραποστολικού και φιλανθρωπικού μοναχισμού.
Πότε αρχίσατε να συγκεντρώνετε το υλικό σας; Σε συνεννόηση με τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Η Πόλη Ζει κ. Χρύσανθο Ξάνθη, ανοίξαμε τη θεματική ενότητα «εκκλησάκια της παλιάς Αθήνας» πριν από δυόμιση χρόνια δημοσιεύοντας άρθρα στην ιστοσελίδα ipolizei. gr. Η ιδέα για έκδοση ενός βιβλίου-λευκώματος προέκυψε στις αρχές του 2020 με την εγκατάσταση των εκδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ στην οδό Θήρας. Σχετικά με τη συλλογή του υλικού, ειδικά για το «αόρατο» εκκλησάκι των Ηλία & Χαραλάμπη, τον Λουμπαρδιάρη και τους Αγίους Αποστόλους του Κανάρη, η όλη ερευνητική προσπάθεια είχε ήδη ξεκινήσει από το 2016. Τα εκκλησάκια λειτουργούνται ακόμη; Έχετε παρατηρήσει ποιος κόσμος πηγαίνει σε αυτές τις εκκλησίες; Λειτουργία στον Άγιο Αθανάσιο («Αιγινήτικο Μετόχι») γίνεται μια φορά το χρόνο, ανήμερα της γιορτής του στις 18 Ιανουαρίου. Στον Άγιο Ελισσαίο ανυπομονούμε να ακούσουμε το … τρίξιμο από το άνοιγμα της αυλόπορτάς του που παραμένει κλειδωμένη. Σε γενικές γραμμές στα υπόλοιπα (πλην του «Ηλία-Χαραλάμπη» προφανώς…), ευτυχώς τελούνται λειτουργίες τακτικά. Συνήθως, στις εκκλησίες της «παλιάς Αθήνας» το εκκλησίασμα δεν αποτελείται από «ντόπιους ενορίτες», αλλά από πιστούς που επιλέγουν συνειδητά να προσέρχονται από άλλες γειτονιές της Αθήνας. Ταυτόχρονα βέβαια, οι συγκεκριμένοι ναοί του ιστορικού κέντρου αποτελούν και προορισμό θρησκευτικού τουρισμού. Με ποια κριτήρια επιλέξατε τα συγκεκριμένα «Δώδεκα εκκλησάκια των Αθηνών»; Προσπαθήσαμε να ρίξουμε φως σε μια «δυσδιάκριτη» Αθήνα που, αν και βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, περνά πολλές φορές απαρατήρητη μέσα σε αυτή τη «φυγόκεντρη» καθημερινότητα με τις ιλιγγιώδεις επιταχύνσεις. Έτσι, σκεφτήκαμε να αναδείξουμε ναούς με ιστορία που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στον μέσο κάτοικο της Πρωτεύουσας. Να τους αφιερώσουμε χρόνο και χώρο! Τονίζεται ότι η χρήση του υποκοριστικού «εκκλησάκια» στον τίτλο δεν έχει να κάνει μόνο με το - κατά κανόνα - μικρό μέγεθος των επιλεχθέντων ναών, αλλά και με μια νοσταλγική διάθεση που ήταν παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια του εγχειρήματός μας. Ποια είναι τα παλαιότερα από τα 12 εκκλησάκια; Είναι δύσκολο να είμαστε ακριβείς και από-
λυτοι απαντώντας στο εύλογο ερώτημα «πότε κτίστηκε το κάθε εκκλησάκι;». Σύμφωνα με τον Ορλάνδο, η Παναγία Παντάνασσα στο Μοναστηράκι κτίστηκε τον 8ο–9ο αιώνα και είχε σε μεγάλο βαθμό τη μορφή που παρουσιάζει και σήμερα, αν εξαιρέσουμε βέβαια το ογκώδες καμπαναριό που αποτέλεσε μια πρόσφατη παρέμβαση. Βέβαια, ο Άγιος Ιωάννης της Κολώνας εντοπίζεται στο συγκεκριμένο σημείο από τον 6ο αιώνα, έχοντας όμως υποστεί αρκετές αλλαγές διαχρονικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε απεικονίσεις ξένων περιηγητών του 19ου αιώνα, το τμήμα του κίονα που ξεπροβάλλει από τη στέγη του ναΐσκου είχε τουλάχιστον διπλάσιο μήκος απ’ ό,τι σήμερα. Στον πρόλογό του, ο κ. Νίκος Μοσχονάς παραβάλλει τα περίκομψα βυζαντινά εκκλησάκια των Αθηνών, με τους μεγάλους οξύκορφους καθεδρικούς ναούς που δεσπόζουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις... Ποια είναι η άποψή σας; Είναι αλήθεια ότι τα εκκλησάκια της παλιάς Αθήνας με τις περιορισμένες διαστάσεις τους δεν υποβάλλουν τον πιστό, δεν του προκαλούν δέος. Αντίθετα, με την ταπεινότητά τους και έχοντας πάντα ως μέτρο τον άνθρωπο αποπνέουν μια μορφή οικειότητας, συνιστώντας έτσι χώρους κατάνυξης, λατρείας κι ελπίδας, πρόσφορους για ειλικρινή και βαθειά εσωτερική ενατένιση. Για προσευχή. Βέβαια, καλό είναι να ειπωθεί ακόμα ότι ο όγκος αυτών των ναΐσκων της Πρωτεύουσας μπορεί να είναι μακροσκοπικά μικρός, αλλά η πυκνότητά τους σε συνεκτικά λαϊκά βιώματα και αδιάλειπτη ιστορική μνήμη είναι τεράστια! Υπάρχουν στο βιβλίο σας «κρυφές» λεπτομέρειες στις οποίες αξίζει να εστιάσουμε ή κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που δεν «πέρασαν» στην έκδοση; Μια τρυφερή λεπτομέρεια σχετίζεται με την κτήτορα του «αόρατου» δίδυμου ναΐσκου στο Βρυσάκι. Ανατρέχοντας στις τομές-κατόψεις που παρατίθενται στο τέλος του λευκώματος, διαπιστώνουμε ότι αυτές έχουν το σύνηθες λιτό κι απέριττο ύφος των τεχνικών σχεδίων. Κατ’ εξαίρεση όμως, στην κατά μήκος τομή των Ηλία & Χαραλάμπη εμφανίζεται μια γυναικεία φιγούρα που παραπέμπει ευθέως στην ηλικιωμένη ευλαβή γειτόνισσα και κτήτορα του ναού. Τέτοια απεικόνιση φυσικού προσώπου σε «επίσημο» αρχιτεκτονικό σχέδιο δεν απαντάται συχνά… Ταυτόχρονα, ένα ενδιαφέρον στοιχείο το οποίο δεν «πέρασε» στην έκδοση είναι το γεγονός ότι δίπλα στην εκκλησία του Κανάρη
στην Κυψέλη βρισκόταν ο ταπεινός οικίσκος στον οποίον εμόνασε κατά τη γερμανική κατοχή ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, όταν ηρνήθη να ορκίσει την κατοχικήν κυβέρνησην… Παράλληλα, σε αυτή τη «γειτονιά των απροσκύνητων» υπάρχει μαρμάρινη πλάκα που μας ενημερώνει σχετικά ότι: Εις το υπόγειον του οικίσκου ελειτούργησεν μυστικός ασύρματος αντιστασιακής οργανώσεως! Παρά το γεγονός ότι στέκουν τόσο ως ιστορικά όσο και ως θρησκευτικά τοπόσημα, πολλές φορές πέφτουν θύματα βανδαλισμών ή και αδιαφορίας του ίδιου του κράτους. Ποιες ενέργειες θεωρείτε ότι πρέπει να γίνουν ώστε να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για τη διατήρηση της ευπρέπειας σε αυτά τα μνημεία; Για να δανειστούμε και λίγη ορολογία από τον κλάδο των - πάντα ευρισκόμενων στην επικαιρότητα - φίλων οικονομολόγων, μπορούμε να πούμε ότι στο Κλεινόν Άστυ παράγεται περισσότερη ιστορία-πολιτισμός απ’ ό,τι μπορεί να καταναλωθεί εγχωρίως… Έτσι φαίνεται πως αυτό το ιδιότυπο «πλεόνασμα» προκαλεί μια αμηχανία τόσο στη γραφειοκρατούμενη Πολιτεία όσο και στον Λαό των ανωνύμων… Ελπίζω να μην ακουστεί σαν «ευχολόγιο», αλλά οι ρίζες της λύσης και αυτού του προβλήματος φτάνουν στην (τόσο ταλαιπωρημένη) Παιδεία μας… Εκτιμώ ότι μια καλά στοχευμένη αντιμετώπιση του θέματος που θα οδηγήσει σε ευαισθητοποίηση του κόσμου, είναι να ακολουθηθεί η βιωματική-συμμετοχική οδός. Να οργανώνονται συχνά αστικά οδοιπορικά σε τέτοιους πολιτισμικούς θύλακες της Αθήνας. Να μπορεί να μετέχει όστις βούλεται κι αισθάνεται ότι έχει παρόμοιες αναζητήσεις για την τοπική ιστορία. Έτσι, ο κόσμος θα νιώσει αυτά τα «κειμήλια» σαν δικιά του «προίκα», θα αναπτυχθεί μια κοινή αθηναϊκή κουλτούρα που θα ενώσει την πόλη με τους πολίτες της. Δεν θα ξεχάσω έναν περίπατο που είχε διοργανώσει προ ολίγων ετών ο Δήμος Αθηναίων παραμονές Χριστουγέννων. Ακολουθήσαμε τα βήματα του Παπαδιαμάντη στο Μοναστηράκι, στου Ψυρρή, στον Άγιο Ελισσαίο… Υπήρχαν σύντομα θεατρικά δρώμενα, απαγγελίες και ανάλογη μουσική. Ατμόσφαιρα μυσταγωγική… Ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί! Κατανοώ ότι δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούνσυντονιστούν τέτοιες δράσεις καθώς και ότι τα θετικά αποτελέσματα στην παιδεία μας θα αργήσουν να φανούν. Για άλλη μια φορά είναι δεδομένο πως για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή…!
∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ NIOYZ ΓΡΆΦΕΙ Η ΡΌΖΑ ΜΠΕΣΑΜΈΛ Πέντε φωτογραφικές αλλοιώσεις της πραγματικότητας. Μήπως μπερδεύεστε όταν ακούτε ειδήσεις ή όταν σερφάρετε στο διαδίκτυο; Μήπως πραγματικές ειδήσεις τις θεωρείτε τρολ και τρολ κατασκευές τις πιστεύετε; Μήπως είστε έτοιμοι για όλα; Μήπως μπορεί να συμβούν όλα; Και τελικά μήπως δεν τα έχουμε δει όλα; Τι σχέση μπορεί να έχει η ΥΕΝΕΔ με τον Σαμάρα, ο Ερντογάν με τη Γιάννα, ο Darth Vader με τις διαδηλώσεις, ένα ufo με την Πλατεία Αγίου Γεωργίου και οι καφέ αρκούδες με τις ομπρέλες; Ευτυχώς καμία. Ακόμα τουλάχιστον...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ ΝΙΟΥΖ
ΚΑΙΡΟΣ
ΕΒΡΕΞΕ ΑΡΚΟΥΔΕΣ Αιφνιδιασμένοι οι περαστικοί του κέντρου σήμερα, Τετάρτη. Οι διαδρομές τους μέσα στην πόλη εξελίχθηκαν σε άσκηση βαρέων βαρών αφού εκεί που όλα φαινόντουσαν να κυλάνε κανονικά, άνοιξαν οι ουρανοί και άρχισε να ρίχνει καφέ αρκούδες τύπου γκρίζλι. Φθορές σημειώθηκαν σε λεωφορεία, ΙΧ, ομπρέλες, καταστήματα και σε όλα τα πλακάκια της πλατείας Συντάγματος. Την ευθύνη για το πρωτοφανές περιστατικό, ανέλαβε η οργάνωση για την προστασία της αρκούδας «Free Winnie the Pooh».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ ΝΙΟΥΖ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ Επίτιμος καλεσμένος της Ελλάδας για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, φαίνεται να είναι ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, έχει ήδη καταφθάσει στην χώρα μας με τις πρώτες του δηλώσεις να είναι: «Σας αγαπώ από πάντα». Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, η πρόεδρος της επιτροπής, Γιάννα ΑγγελοπούλουΔασκαλάκη, θα του δωρίσει τον συμβολικό αριθμό των χιλίων οχτακοσίων είκοσι μίας τσαντών σε στυλ φουστανέλας για να τις δωρίσει κι αυτός με τη σειρά του στο χαρέμι του.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ ΝΙΟΥΖ
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ Το σήμα της ΥΕΝΕΔ επέστρεψε στη μικρή οθόνη… για το καλό μας. Συγκεκριμένα, αρμόδιοι ανέφεραν ότι «Οι πολίτες, μέσα από το κανάλι της ΥΕΝΕΔ, θα ακούνε ό,τι χειρότερο και έτσι θα είναι προετοιμασμένοι για τα δεινά και τα παράλογα της ζωής». Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι από την πρώτη κιόλας μέρα μετάδοσης του προγράμματος της ΥΕΝΕΔ, πολλοί ήταν οι τηλεθεατές που άρχισαν να πετάν τις τηλεοράσεις από τα μπαλκόνια τους, σε μία ύστατη προσπάθεια να μην πέσουν οι ίδιοι.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ ΝΙΟΥΖ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ
ΑΠΗΧΘΗΣΑΝ ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Οι εκκλήσεις των κατοίκων της Αγ. Γεωργίου για λύση στο πρόβλημα των μεταμεσονύχτιων πάρτι στην πλατεία της Κυψέλης, φαίνεται να εισακούστηκαν. Η λύση ήρθε ως μάννα εξ ουρανού, από λίγο πιο μακριά από τα στενά όρια του πλανήτη μας, καθώς UFO προσγειώθηκε στην πλατεία και περισυνέλεξε τους τελευταίους νεαρούς ενώ ακόμη χορεύανε. Όλα αυτά συνέβησαν μέρα μεσημέρι μπροστά στα εμβρόντητα μάτια ηλικιωμένων, παιδιών, γονέων και περαστικών που έτυχε να περνάνε εκείνη τη στιγμή από το σημείο.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΛ ΝΙΟΥΖ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
THE FORCE WAS WITH THEM Ο Darth Vader εμφανίστηκε την ώρα των συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας με την απορία και την απογοήτευση σχηματισμένες στην μάσκα του, όταν συνειδητοποίησε ότι ο εξοπλισμός και η στολή του δεν πιάνουνε μία μπροστά στα αντίστοιχα των αστυνομικών δυνάμεων. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι λίγο αργότερα εθεάθη ζαλισμένος από τα δακρυγόνα να ψάχνει το «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» για να μάθει από που μπορεί να προμηθευτεί πτυσσόμενο φωτόσπαθο. Μένει να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που θέλουν τον υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να ζητά απεγνωσμένα συνάντηση μαζί του για να τον θέσει υπεύθυνο του νέου διαγαλαξιακού σώματος που ετοιμάζει.
ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ
ΣΟΥ ΣΟΥ ΣΟΥ ΣΟΥ ΣΟΥ ΣΟΥ
Τους φίλους τους επιλέγεις. Τους συγγενείς όχι. Και τους δύο τους αποφεύγεις αν θες. Τους γείτονες δεν τους επιλέγεις αλλά ούτε και τους αποφεύγεις... Αν δεν το αντέχετε μπορείτε να πάτε σε ένα αρχοντικό στην Εκάλη ή σε ένα πυργόσπιτο στην Μάνη... Ή μεγαλοαστός της ελίτ ή φεουδάρχης και τσιφλικάς. Αλλιώς ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί σε ένα ‘’παιχνίδι’’ αντοχής και ανοχής. Που μας κάνει πιο σύνθετους, πιο ανθρώπινους, πιο κοινωνικούς και πραγματικούς.
ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΕΙΤΟΝΑ μήπω ς η γε ιτονιά είναι η λύσ η;
ά της τα παιδι υ... ς σο γειτονιά ΑΣ ΘΕΩΡΉΣΟΥΜΕ ΠΩΣ Η ΜΗΤΈΡΑ ΦΎΣΗ ΞΈΡΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΑ... Όσο πιο πλούσια και πολυποίκιλη είναι η πανίδα και η χλωρίδα ενός συγκεκριμένου περιβάλλοντος τόσο πιο αρμονικό και ισορροπημένο είναι. Οι γειτονιές σαν πυρήνες στη σύγχρονη μεγαλούπολη τείνουν να χάσουν την ταυτότητά και τις ιδιαιτερότητές τους που είναι προϊόν της ιστορίας του τόπου και ανθρώπων που έζησαν και ζουν σε ένα συγκεκριμένο χώρο.
ξης. Αυτή η πολυχρησία όμως πολλές φορές θεωρείται προβληματική. Μας ενοχλούν οι παιδικές φωνές από μία παιδική χαρά ή ένα σχολείο. Οι καμπάνες της εκκλησίας. Ο θόρυβος από μία ραπτομηχανή. Η μουσική από ένα μπαρ. Τα μηχανάκια από ένα μαγαζί που κάνει ντελίβερι. Μας ενοχλεί ο διπλανός, ο απέναντι, ο από πάνω...
Μία γειτονιά χρειάζεται να συνδυάζει όσο γίνεται περισσότερες πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν το πέρασμα από το αυστηρά ιδιωτικό σύστημα ιεράρχησης στο κοινωνικό. Και μία ανάπτυξη της έννοιας του σεβασμού και της κοινότητας.
Οικιστικό, εμπορικό, ψυχαγωγικό, πολιτιστικό και παραγωγικό χαρακτήρα. Όπου έχει διαταραχθεί η ισορροπία, το αποτέλεσμα είναι η ραγδαία υποβάθμιση μετά από έναν σύντομο κύκλο μονοδιάστατης ανάπτυ-
Τις γειτονιές που θέλουμε δεν θα μας τις φτιάξει κανένα κράτος, κόμμα και κυβέρνηση. Και σίγουρα δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Χρειάζεται να σώσουμε το αύριο από την δυστοπία.
ΓΡΑΦΟΥΝ:
Άντα Κουγιά / Ηλέκτρα Τζώρτσου / Αγγελική Κοντού / Ελένη Ζωντήρου / Λέανδρος Σλάβης / Άννα Στάικου / Βασίλης Ξυδιάς
ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Κάθε γειτονιά, ειδικά αυτές που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης αλλά και περιμετρικά είναι σαν μία τεράστια βιβλιοθήκη. Υπάρχουν καταπληκτικές εκδόσεις αλλά και διατριβές, έρευνες και αφιερώματα στο διαδίκτυο που αξίζει κανείς να βουτήξει...
ΣΤΗΡΙΖΩ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν ομάδες, παρέες, κινήσεις που προσπαθούν με τον τρόπο τους να καλυτερεύσουν την ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα. Η συμμετοχή, η δραστηριότητα αλλά και η προσωπική σφραγίδα είναι σημαντική πράξη.
ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ Πολλά προβλήματα και αντιθέσεις. παίρνουν τεράστιες διαστάσεις και μας οδηγούν σε νέες αντιθέσεις και προβλήματα. Το να ανιχνεύουμε την κοινή λογική, είναι ένα πρώτο βήμα. Αν δεν δεχόμαστε πως υπάρχει μπορούμε κάλλιστα να αλλάξουμε γειτονιά και να πάμε να ζήσουμε σε ένα δικό μας περιβάλλον με τους ομοίους μας...
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ μια σύντομη ιστορική ανασκόπηση Οι γειτονιές της Αθήνας, ως οικιστικές κοινότητες που διαθέτουν τουλάχιστον μία εκκλησία, σχολείο, κεντρική πλατεία και εμπορικά καταστήματα, διαμορφώθηκαν σταδιακά την πρώτη εξηκονταετία του 20ού αιώνα. Η γειτονιά στη συλλογική μας συνείδηση είναι ένας τόπος αλληλογνωριμιάς και αλληλοβοήθειας, όπου οι άνθρωποι νιώθοντας ότι μοιράζονται μια κοινή καθημερινότητα δημιουργούν δίκτυα αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση πάσης φύσεως προβλημάτων. Τα γνωρίσματα αυτά ωστόσο, ιστορικά δεν αποτέλεσαν στοιχεία όλων των γειτονιών, αλλά των λαϊκών συνοικιών, που με την πάροδο του χρόνου υπερκέρασαν στη συνείδησή μας αποτυπώσεις άλλων τύπων, αστικού και μεγαλοαστικού χαρακτήρα. Η σύγχρονη Αθήνα είναι μια υπερτροφική πόλη, αποτελούμενη από εμπορικό- ιστορικό κέντρο και πολυάριθμες γειτονιές, εκτεινόμενες στο λεκανοπέδιο Αττικής. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι… Η διόγκωση και ο κατακερματισμός της σε γειτονιές ήταν αποτέλεσμα συνεχούς εσωτερικής μετανάστευσης και φυσικά του τεράστιου προσφυγικού κύματος της Μικρασιατικής καταστροφής. Ως τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν μια μικρή σε έκταση και πληθυσμό, περιπατητική πόλη (walking city), στο πρότυπο των προνεωτερικών, όπου οι κατοικίες βρίσκονταν, αν όχι στο ίδιο κτίριο, δίπλα στο χώρο εργασίας . Μεγαλοπρεπή διοικητικά κτίρια και κομψές διώροφες επαύλεις συνυπήρχαν πλάι πλάι με χαμηλά φτωχικά σπιτάκια, καταστήματα, εργαστήρια και μικρές βιοτεχνίες. Το 1880, όταν η πόλη σπάει το φράγμα των 100.000 κατοίκων, αρχίζει η αποκέντρωση και ο οριζόντιος ταξικός διαχωρισμός της. Όσο οι πόλεις είναι µικρές σε έκταση, είναι µικρή και η απόσταση –χωροταξικά– ανάµεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Όσο μεγεθύνονται - και αναπτύσσεται παράλληλα το δίκτυο αστικών μαζικών συγκοινωνιών - ο διαχωρισµός από απών ή «κάθετος» (µε τους φτωχούς να µένουν σε υπόγεια, σοφίτες και αυλές πίσω από τις προσόψεις των κτιρίων), γίνεται «οριζόντιος» και αναπτύσσονται αμιγώς αστικές και λαϊκές συνοικίες. Ήδη από την οθωμανική περίοδο η πόλη χωρίζε-
ΠΗΓΕΣ Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, «H Αθήνα τον 19ο αιώνα: Από επαρχιακή πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πρωτεύουσα του Ελληνικού Βασιλείου». Δημητροπούλου Μυρτώ- Μπουρνόβα Ευγενία, «Η κοινωνική- επαγγελματική διαστρωμάτωση της Αθήνας 1860-1940.». Ευγενία Μπουρνόβα, «Η Αθήνα του 19ου αιώνα: Οι γειτονιές των εργατών και η ιστορία του… αυθαίρετου Γκαζοχωρίου», Nίκος Ποταμιάνος, Η παραδοσιακή µικροαστική τάξη της Αθήνας Μαγαζάτορες και βιοτέχνες 1880-1925, δδ Πανεπιστήµιο Κρήτης, Τµήµα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Ρεθυμνο 2011. Π. Λουκάκης, «Αθήνα 1830-1940: Ιστορικές φάσεις παγίωσης του υπερσυγκεντωτισμού της», Πρακτικά Διεθνούς Συμποσίου Ιστορίας Νεοελληνική Πόλη: Οθωμανικές κληρονομιές και Ελληνικό Κράτος ( 1984) , τ. 1ος, Αθήνα 1985.
ται σε ανατολικό και δυτικό μέρος, με το δυτικό να συγκεντρώνει βιοτεχνίες και εργαστήρια. Απ’ όταν η Αθήνα γίνεται πρωτεύουσα ο διαχωρισμός εντείνεται κι οι εσωτερικοί μετανάστες, κυρίως οι εργάτες, εγκαθίστανται στα δυτικά δημιουργώντας τις πρώτες εργατικές- λαϊκές γειτονιές. Τέτοιες ήταν το Μεταξουργείο και το άναρχα κτισμένο χωριό στα πέριξ του νέου εργοστάσιου γκαζιού, Γκαζοχώρι. Άλλες λαϊκές γειτονιές της ίδιας περιόδου, με αγροτικούς -κτηνοτροφικούς πληθυσμούς, είναι τα εξοχικά Πατήσια- που όμως από τη δεκαετία του ‘10 αποκτούν μικτό χαρακτήρα, καθώς πολλοί αστοί χτίζουν εκεί τα εξοχικά τους- αλλά και τα Σεπόλια, όπου τα κοπάδια αιγοπροβάτων θα αργήσουν να εξαφανισθούν παρά τις συνεχείς κυβερνητικές απαγορεύσεις. Τα εύπορα στρώματα της επικράτειας επίσης μετοικίζουν στην πρωτεύουσα. Γι’ αυτούς η Αθήνα αποτελεί κέντρο της κοσµικής ζωής, του χρηµατοπιστωτικού τοµέα, των υπηρεσιών υγείας, των δικαστηρίων, του πανεπιστηµίου. Είναι πρωτεύουσα των ελεύθερων επαγγελµάτων και αναπόφευκτο πέρασµα κάθε νέου που θέλει να σπουδάσει και συχνά παραµένει σ’ αυτήν µετά τις σπουδές. Η μεγαλοαστική τάξη στο γύρισμα του αιώνα επιλέγει το κέντρο, όπου συγκεντρώνονται τα διοικητικά κτίρια. Δεν είναι τυχαίο, ότι η παλαιότερη αριστοκρατική γειτονιά της Αθήνας, το Κολωνάκι είναι η εγγύτερη των Ανακτόρων συνοικία. Η δεύτερη αστική γειτονιά, που επιλέγουν κυρίως δικηγόροι και καθηγητές πανεπιστημίου, είναι τα γειτονικά στο Πολυτεχνείο και τις δημόσιες υπηρεσίες, Εξάρχεια. Τέλος μια ακόμη μεγαλοαστική συνοικία αναπτύσσεται στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τους παρακείμενους δρόμους. Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί πως ο ταξικός διαχωρισμός της πόλης μέχρι το Μεσοπόλεμο δεν είναι απόλυτος και στις περισσότερες γειτονιές συνυπάρχουν άνθρωποι όλων των στρωμάτων. Την πρώτη εικοσαετία του 20ού πολλές γειτονιές αναπτύσσονται, λόγω πληθυσμιακής αύξησης και η πόλη επεκτείνεται. Κυψέλη, Πατήσια, Βατραχονήσι (Παγκράτι), Κολωνός, Καλλιθέα και Πετράλωνα, είναι οι πρώτες γειτονιές αυτής της περιόδου και κατά βάση είναι μικροαστικές, δίνοντας τον τόνο του γενικότερου προφίλ της πρωτεύουσας.
κής γελι γ Α της τού Κον
Ορόσημο στην εξέλιξη των γειτονιών είναι ασφαλώς η δεκαετία του 20, όταν με την έλευση των Μικρασιατών ο πληθυσμός της Αθήνας διπλασιάζεται. Οι πρόσφυγες μεταφέρονται στα όρια της τότε πόλης σε αυτοσχέδιους οικισμούς, τις γνωστές παραγκουπόλεις. Η εγκατάσταση τους είχε αρχικά προσωρινό χαρακτήρα, αλλά τελικά μονιμοποιήθηκε, οδηγώντας στη δημιουργία των προσφυγικών γειτονιών της Αθήνας: Αμπελόκηποι, Πολύγωνο, Νέα Φιλαδέλφια, Νέα Ιωνία και Νέο Ηράκλειο, Νέος Κόσμος, Νέα Σμύρνη, Καισαριανή, Βύρωνας και Νέα Κοκκινιά ( Νίκαια). Η Αθήνα διογκώνεται και επεκτείνεται άναρχα, ενώ είναι τώρα ταξικά και πολιτισμικά διαχωρισμένη: γηγενείς και ευπορότεροι στο κέντρο, πρόσφυγες και γενικά φτωχοί στην περιφέρεια των νέων γειτονιών. Το τελευταίο μεγάλο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης, που οδηγεί στην διαμόρφωση των γειτονιών με τη σημερινή τους μορφή, έρχεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο, αναζωπυρώνοντας το στεγαστικό πρόβλημα της πρωτεύουσας, στο οποίο λύση θα δώσει η αντιπαροχή. Η σπαραγμένη από την φτώχια και τον πόλεμο επαρχία αναζητά ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον στην Αθήνα, η οποία προσφέρει οικονομικές προοπτικές, αλλά και ανωνυμία, πράγμα ζωτικής σημασίας για τη μετεμφυλιακή κοινωνία του στιγματισμού και των ατελείωτων διώξεων. Οι φτωχοί εσωτερικοί μετανάστες όλων των περιόδων εγκαθίστανται συνήθως εκεί όπου υπήρχαν ήδη συντοπίτες τους, γνωστοί ή συγγενείς, δημιουργώντας σταδιακά κοινότητες με έντονα τοπικό χαρακτήρα. Επιπλέον οι λαϊκές γειτονιές για λόγους καθαρά επιβιωτικούς (εύρεση εργασίας , φροντίδα παιδιών και ηλικιωµένων ή δανεικά σε µια δύσκολη στιγµή) αναπτύσσουν δίκτυα αλληλοβοήθειας. Η διαρκής επισφάλεια οδήγησε τις λαϊκές γειτονιές στη διατήρηση και αναπαραγωγή του χαρακτήρα της κοινότητας. Σε αυτές εξαιρετικά σημαντικός ήταν και ο ρόλος των μαγαζιών της γειτονιάς ως συνεκτικού ιστού. Το μπακάλικο, το ψιλικατζίδικο ή το καφενείο ήταν το μέρος στο οποίο κάθε νεοφερμένος στην πόλη απευθυνόταν για πληροφορίες κάθε είδους, ενώ η αναγκαία πρακτική του βερεσέ μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο όπου είχε αναπτυχθεί σχέση οικειότητας και εμπιστοσύνης. Τέλος αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται και από τη φυγή των ευπορότερων Αθηναίων προς τα προάστια και τη δημιουργία των κηπουπόλεων ( garden cities) ή υπνουπόλεων, που από τη δεκαετία του 80 επεκτείνονται έτι περαιτέρω. Οι συνοικίες αυτές, κατά τη συγκρότησή τους, είχαν αποκλειστικά οικιστικό χαρακτήρα και αποτελούνται μέχρι σήμερα από μεγαλοπρεπείς επαύλεις με αρχοντικούς περίφραχτους κήπους. Έτσι στη διάρκεια του 20ού διαμορφώνεται η πόλη των Αθηνών, της οποίας οι πολυάριθμες γειτονιές, με τα ξεχωριστά τους χρώματα, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, τις πολλαπλές λειτουργίες και τις διαφορετικές τους ιστορίες, αποτελούν σήμα κατατεθέν της.
ΑΡΧΑΊΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ Ονόματα σημερινών διάσημων δρόμων προέρχονται από την εποχή του Κλεισθένη που διαίρεσε την Αθήνα σε Δήμους. Κάποια από αυτά διατηρούνται έως σήμερα, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα ονόματα που επικράτησαν στην πορεία. της Αγγελικής Κοντού Μετά την τυραννία των Πεισιστρατιδών, ο Κλεισθένης οργανώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς δίνοντας σε όλους τους πολίτες ίσα πολιτικά δικαιώματα: ισοπολιτεία, ισονομία και ισηγορία. Για την περιφρούρηση του πολιτεύματος οργάνωσε ένα περίπλοκο διοικητικό σύστημα με πολιτικές αρμοδιότητες. Χώρισε το λεκανοπέδιο σε τρεις μεγάλες περιφέρειες: Άστυ, Παράλια και Μεσόγεια και καθεμία απ’ αυτές υποδιαιρέθηκε σε πολυάριθμους δήμους. Τους δημότες ένωναν ισχυροί τοπικοί δεσμοί και σταδιακά ο όρος «συνδημότης» κατέληξε να είναι συνώνυμος του «φίλου». Οι σημαντικότεροι δήμοι του άστεως ήταν οι: Κεραμεικός, Κολωνός, Πειραιεύς, Φάληρο και Άλιμος που βρίσκονταν στην ίδια θέση με τις σημερινές ομώνυμες περιοχές. Η Αλωπεκή βρισκόταν στη σημερινή Δάφνη, το Κυδαθήναιον στα βόρεια της Ακρόπολης, μεταξύ Πλάκας και πλατείας Συντάγματος. Ο δήμος Μελίτης στα δυτικά της Ακρόπολης, περιλάμβανε την Αγορά και την Πνύκα. Ο δήμος των Σκαμβωνιδών βρισκόταν νοτιότερα της Μελίτης, ο Ευώνυμος στη σημερινή Ηλιούπολη και ο δήμος Λακιαδών εκτεινόταν από τη διασταύρωση
της Ιεράς Οδού με την Κωνσταντινουπόλεως ως τη Γεωπονική Σχολή, στο σημερινό Βοτανικό. Παράλιοι δήμοι ήταν: ο Θορικός (σημερινό Λαύριο) , η Αιξωνή (σημ. Γλυφάδα), η Ραφήνα, η Βραυρώνα, η Ελευσίνα, ο Μαραθώνας, η Θρία ( σημ. Ασπρόπυργος) που έδωσε το όνομά της και στην πεδιάδα γύρω της (Θριάσιο πεδίο), η Ανάφλυστος (σημ. Ανάβυσσος), οι Φρεάρριοι (σημ. Φέριζα), το Λαύριο και ο Μυρρινούς στην περιοχή του όρους Μερέντα, κοντά στο Μαρκόπουλο, oι δήμοι Στειρίας και Πρασιών (σημ. Πόρτο Ράφτη) και οι Λαμπτρές βορειότερα μεταξύ Στειρίας και Βραυρώνας. Δήμοι των Μεσογείων ήταν: η Δεκέλεια ( σημ. Τατόϊ), ο Αυλώνας, ο Χολαργός, σε τελείως διαφορετική θέση από τη σημερινή, στα δυτικά, η Κηφισιά, η Φλύα (σημ. Χολαργός) , το Άθμονον (σημ. Μαρούσι), η Λευκονόη ενδεχομένως μεταξύ Περιστερίου και Ιλίου, η Εκάλη, ο Σφηττός δυτικά του Κορωπίου , οι Αφίδνες, οι Αχαρνές, η Φυλή, οι Ελευθερές, η Οινόη, η Παιανία και η Παλλήνη.
ΟΙ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΆ ΟΝΌΜΑΤΑ: ΛΑΚΙΆΔΑΙ • ΧΑΣΈΚΗ • ΒΟΤΑΝΙΚΌΣ
ΑΛΩΠΕΚΉ • ΚΑΤΣΙΠΌΔΙ • ΔΆΦΝΗ
ΧΟΛΑΡΓΌΣ • ΛΙΌΣΙΑ • ΊΛΙΟΝ
ΛΑΚΙΆΔΑΙ: Αρχαίος δήμος του άστεως που πήρε το όνομά του από τον ήρωα Λάκιο, το ηρώο του οποίου βρισκόταν στην Ιερά οδό στο ύψος του Κηφισού.
ΑΛΩΠΕΚΉ: Αρχαίος δήμος του άστεως από τον οποίο καταγόταν ο Σωκράτης και ο Αριστείδης ο δίκαιος
ΧΟΛΑΡΓΌΣ: Αρχαίος δήμος των Μεσογείων που ανήκε στην Ακαμαντίδα φυλή και τόπος καταγωγής του Περικλή
ΧΑΣΈΚΗ: Ονομασία επί τουρκοκρατίας από το όνομα του βοεοβόδα της Αθήνας Χασέκη. ΒΟΤΑΝΙΚΌΣ: To 1838 ιδρύεται ο Βοτανικός κήπος και δίνει το όνομά του στην ευρύτερη περιοχή.
ΚΑΤΣΙΠΌΔΙ: Ήταν η μεσαιωνική ονομασία της περιοχής, από την ομώνυμη οικογένεια που διέθετε κτήματα εκεί ή κατά άλλη εκδοχή από τα ίχνη των κατσικιών που έβοσκαν στην περιοχή ΔΆΦΝΗ: Από το 1951 ενδεχομένως, λόγω των θάμνων που φυτεύονται ή κατά άλλη εκδοχή από προσωπική επιλογή του τότε δημάρχου Ηλία Πετροπουλέα, που καταγόταν από τη Δάφνη Λακωνίας.
ΛΙΌΣΙΑ: Η ονομασία δόθηκε στην περιοχή- εν μέρει ταυτιζόμενη με τον αρχαίο δήμο- από την αρβανίτικη οικογένεια Λιόσα που κατοικούσε εκεί το 14ο αιώνα. ΊΛΙΟΝ: Ο οικισμός και δήμος των Άνω Λιοσίων το 1994 μετονομάζεται σε δήμο Ιλίου.
ΓΕΙΤΟΝΙΆ, ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΊ ΤΗΣ Αφιερωμένο στους γείτονές μας που δεν μπορέσαμε να τους αποχαιρετήσουμε, λόγω της πανδημίας. της Ελένης Ζωντήρου
Ζω σε ένα νησί, στην μεγαλύτερη Κοινότητα της Αθήνας (πληθυσιασμικά-130.582-σύμφωνα με την απογραφή της ΕΛΣΤΑΤ 2011-6η Δημοτική Κοινότητα).
Είναι το πέρασμα την Κυριακή από την εκκλησία ν’ανάψεις ένα κερί και να προσευχηθείς , να δεις τον πάτερ Εμμανουήλ με τον γαλήνιο λόγο του. Ένας δρόμος από το «Δόξα τω Θεώ μέχρι το Βοήθεια Παναγιά μου».
Η πρώτη καλημέρα, ξεκινάει από τους ανθρώπους της γειτονιάς μου. Είναι ο κ. Ζήσης ο υδραυλικός που ανοίγει το μαγαζί του, είναι ο κ. Νίκος που έχει το ψιλικαντζίδικο, είναι ο κ. Γιάννης που έχει το κουρείο και η κ. Εριέττα που έχει το περίπτερο. Στις δύσκολες μέρες του υποχρεωτικού εγκλεισμού μας (Μάρτιος 2020), είναι το τηλεφώνημα της γειτόνισσας Λουκίας «Πως είστε όλα καλά; Θα πάω Σούπερ Μάρκετ, μήπως θέλετε να σας φέρω κάτι να μην βγείτε; Η κ. Γεωργία (άλλη γειτονίσσα) μήπως θέλει κάτι;». Την Τρίτη θα πάμε λαϊκή όχι μόνο για εμάς αλλά και για την κ. Καίτη που θέλει ένα κιλό πορτοκάλια και για την κ. Μαρίκα που θέλει ένα κουνουπίδι και μπρόκολο, δεν μπορούνε να πάνε λόγω υγείας. Γειτονιά είναι οι άνθρωποί της. Είναι η αγωνία του κ. Γιάννη πως θα ξανανοίξει την επιχείρησή του και αισθάνεται φόβο (αύξηση των κρουσμάτων) και ανησυχία για τα οικονομικά. Θα έχει δουλειά; Πως θα πάει; Είναι το ενδιαφέρον της φαρμακοποιού «Τι κάνετε; Όλα καλάς; Έχω καιρό να δω την μητέρα σας».
Οι άνθρωποι της γειτονιάς είναι η μεγάλη μας οικογένεια. Ανησυχούν αν δεν σε δουν, σε γνωρίζουν αν και φοράς μάσκα και ξέρουν πότε και πως θα είναι δίπλα σου.
Είναι, όχι μόνο το «επαγγελματικό καθήκον» του ιχθυοπώλη «Μην ανησυχείτε, θα σας φέρουμε εμείς τα ψάρια, μην βγείτε γιατί ο «ιός» θερίζει». Είναι η βόλτα που κάνεις και μαθαίνεις τα «κακά μαντάτα» -«Χθες χάσαμε τον Δήμο και δεν μπορέσαμε να πάμε στην κηδεία του», «Αρρώστησε η Μαρία και είναι στο Νοσοκομείο». Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά γιατί δεν είναι για σένα απλά αριθμοί στα δελτία των 8, είναι οι γείτονές σου.
«Μπορούμε να προσπαθήσουμε να ορίσουμε μία “πόλη” με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Όλοι αυτοί οι ορισμοί δεν έχουν παρά ένα κοινό σημείο: η πόλη είναι σε κάθε περίπτωση μία συγκέντρωση (τουλάχιστον σχετική) κατοικιών, είναι μία “τοποθεσία” και όχι πολλά μεμονωμένα σπίτια» Max Weber (1864-1920) (γερμανός ιστορικός του δικαίου και στοχαστής)
Όπως σε κάθε πόλη έτσι και στην γειτονιά μου νέοι κάτοικοι έρχονται, ανοίγουν την δική τους επιχείρηση, τα παιδιά τους πάνε σχολείο και γίνονται και αυτοί γείτονές μας. «Καλημέρα σας- πείτε καλημέρα στην Κυρία. Εδώ παραπάνω μένουμε, ο άνδρας μου άνοιξε το μαγαζί με τις επιδιορθώσεις στα ρούχα. Σας περιμένουμε». Η πανδημία του COVID-19 ανέδειξε μία άλλη πτυχή της γειτονιάς. Ανέδειξε την αλληλεγγύη των νεωτέρων προς τους μεγαλύτερους, των επαγγελματιών προς τους πελάτες-γείτονες και υπήρξε ένα, αν και φαινομενικά αόρατο, χέρι ενδιαφέροντος προς τους ανθρώπους που είχαν περισσότερη ανάγκη για βοήθεια και αυτό έγινε πράξη. Σταθήκαμε όρθιοι και το ιδιαίτερο είναι ότι ακόμα περισσότερο ενισχύθηκε το ενδιαφέρον για την γειτονιά να γίνει πιο όμορφη, πιο καθαρή, πιο φωτισμένη να αναδειχτούν οι δημόσιοι χώροι. Ενισχύθηκε η ανάγκη για ανάδειξη του δημοσίου χώρου (πλατεία/πεζόδρομος/παιδική χαρά) γιατί οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν λόγω της πανδημίας ότι ο δημόσιος χώρος δεν είναι κάτι ξένο από αυτούς, αλλά είναι προϋπόθεση για την ποιότητα ζωής τους.
Η γειτονιά έχει τη δική της ιστορία και την γράφουν οι άνθρωποί της, την γράφουμε εμείς!
ΓΕΙΤΟΝΙΑ:
Μ ΕΤΑ Ξ ΟΥ ΡΓ ΕΙ Ο
ΚΑΦΕΝΕΊΟ Ο ΠΊΠΗΣ Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από τα μικρά μαγαζάκια των γειτονιών που θεριεύουν από την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου και απλώνονται προς τις γωνίες των πεζόδρομων για να καταφέρουν να μυήσουν ακόμη περισσότερους στην τέχνη του καλού φαγητού και της ποιοτικής συναναστροφής. Ένα τέτοιο είναι και ο Πίπης. Ο Πίπης ξεκίνησε ως ένα μικροσκοπικό καφενείο στην Μεγάλου Αλεξάνδρου στο οποίο μπορούσες να βρεις εκλεκτούς μεζέδες από φρέσκα και ιδιαίτερα υλικά, πάντα μαγειρεμένα με μεράκι που σου δίναν αυτήν την αίσθηση του «γκουρμέ μαμαδίστικου» φαγητού που σπανίως πλέον το βρίσκεις στην πόλη. Τα απαραίτητα συνοδευτικά, κρασί, ρακή, τσίπουρο, ήταν κι αυτά με τη σειρά τους προσεκτικά επιλεγμένα από την ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, τη Σοφία και προσέφεραν την καλύτερη επίγευση στο κλείσιμο μιας εν τέλει συντροφικά διαμορφωμένης βραδιάς. Κι αν όλα αυτά χωρούσαν στα τριάντα τετραγωνικά του παλιού μαγαζιού, φαντάσου πόσα ακόμη χωράνε στα τριπλάσια. Σπεύσε να το διαπιστώσεις γιατί αξίζει!
Μεγά λο υ Α λε ξάνδ ρο υ 8 6, Αθήνα Τ . : 697 66 15 8 81 F B : Καφ ενε ίο Ο Πίπ ις
Η ΠΛΗΣΙΌΤΗΣ
ννας της Ά κου Στάι
Πατησίων. Μεταξύ Πλατείας Αμερικής και Καλλιφρονά Η ωραία μας γειτονιά Η Πλατεία Αμερικής διάσημη από την προπολεμική ακόμη εποχή. Με περίτεχνο μαρμάρινο συντριβάνι και πλακόστρωση επίσης με μάρμαρα και λίθινες πλάκες, περιστοιχισμένη με κτήρια ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού κάλλους και σημείο αναφοράς της αναπτυσσόμενης αστικής Αθήνας λίγο πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δίδυμη συνέχεια απλώθηκε στην Καλλιφρονά και στο πειραματικό σχεδιασμό της οδού Καραμανλάκη και Ευπαλίνου με κατάληξη στην παλιά πλατεία (το ίδιο διάσημη) Καλλιγά. Σ' αυτό το σημείο γεωγραφικά θα σταθώ επειδή έδω έχω μεγαλώσει και εδώ τα τελευταία χρόνια έχω επιστρέψει.Η τότε γειτονιά των παιδικών χρόνων (1965) αποτελούσε έναν αστικό οικιστικό ιστό με δομή σπουδαίων οικιών προπολεμικά .Αρχιτέκτονες σπουδαίοι με αισθητική καλλιτέχνησαν στο τότε τοπίο και απέδωσαν την μορφή για πολλά χρόνια. Σήμερα υφίστανται τα σπαράγματά του τότε κάλλους. Ξεκαρφώθηκαν οι περίτεχνες οικίες και στη θέση τους τις διαδέχτηκαν θλιβερά τσιμέντα. Λίγο πολύ η καταστροφική πολιτική σε βάρος του αστικού ιστορικού οικισμού είναι γνωστή. Τι ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό; Το ποιόν, το ήθος και τα κύρια χαρακτηριστικά των πολιτών και κατοίκων. Οι τότε εγκατεστημένοι, πολλοί ήδη προπολεμικά κάτοικοι, υπήρξαν αστοί στην πλειοψηφία τους των τότε αποκαλουμένων «καλών επαγγελμάτων». Στην οδό Καραμανλάκη (μικρός δρόμος κάθετος στην Πατησίων με κατάληξη στην πλατεία Καλλιγά) για παράδειγμα, έμεναν πολλοί γιατροί που είχαν γίνει φίλοι μεταξύ τους. Ο Τάσος - σερβιτόρος τότε στο ζαχαροπλαστείο Σαραφίδη - κάθε Κυριακή αναλωνόταν σε περιποίηση του χώρου της πλατείας που του αναλογούσε, λέγοντας στην πιτσιρικαρία «παραπέρα η μπάλα, εδώ έχω ετοιμάσει θα 'ρθούν οι γιατροί». Παραδίπλα, η διάσημη ταβέρνα του Σαμπάνη όπου από την Άνοιξη ετοίμαζε τα τραπέζια κάνο-
Όλο το παραπάνω είναι Γειτονιά άριστα οργανωμένη και με ζήλο υποστηριζόμενη από τα μέλη της και κυρίως με όραμα για προκοπή.
ντας έναρξη την ημέρα της Αναστάσεως. Εγκαινίαζε το θέρος πάντα τις ημέρες αυτές. Ως έθιμο, οι περίοικοι μετά τη λειτουργία στον Βυζαντινό Ναό του Αγίου Ανδρέα κατέληγαν στη διάσημη μαγειρίτσα του Σαμπάνη.Γειτονιά καλά οργανωμένη με κατοίκους που γνωρίζονταν μεταξύ τους, με παιδιά που πήγαιναν στα σχολεία της περιοχής των Πατησίων, με ελεύθερους χώρους πολλούς. Τότε υπήρχαν πολλά οικόπεδα όπου έπαιζαν τα παιδιά μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, αμπάριζα. Στα οικόπεδα φύτρωνε άφθονο το χαμομήλι και η απλωμένη μυρωδιά του ήταν γιορτή, με παρτέρια ολάνθιστα στις εισόδους των πολυκατοικιών. Εκείνη η γενιά των κατοίκων σφράγισε με την ευγενική της παρουσία την περιοχή. Με ενδιαφέρον για τον κοινό βίο, με καθημερινή μέριμνα για τη γειτονιά, για την καλή και άρτια λειτουργία των σχολείων, για ζητήματα καθαριότητας και εν γένει της ευρυθμίας της όμορφης «Πλησιότητάς μας» με συνεχή ενασχόληση της πολιτιστικής ζωή μας. Ομολογώ ότι απομακρυνόμενη από τη γειτονιά που είχα μεγαλώσει, την ευγένεια μεταξύ των πολιτών της δεν την ξανασυνάντησα με την ίδια αυθεντικότητα και ειλικρίνεια τόσο γενναιόδωρα στις περιοχές που κατοίκησα. Στην ίδια γειτονιά συγκατοικούσαμε και συμπορευόμασταν και με ανθρώπους ιδιαιτέρως φτωχούς. Και δεν υπερβάλλω ούτε τα εξωραΐζω, αλλά η ταπείνωση του φτωχού θεωρείτο παράπτωμα μεγάλο και προς κοινή συζήτηση στο οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής μιας οικογένειας της τότε εποχής. Όλο το παραπάνω είναι Γειτονιά άριστα οργανωμένη και με ζήλο υποστηριζόμενη από τα μέλη της και κυρίως με όραμα για προκοπή. Τίνος προκοπή; Προκοπή της πόλης και προσωπική ατομική. Αυτό είναι γειτονιά. Η συνεννόηση και η χαρά της κοινής διαβίωσης σ΄ ένα συγκεκριμένο τόπο, όπου όλα τα μέλη εργάζονταν και κόπιαζαν από κοινού με έπαθλο την αγωγή του κάλλους και του καλού.
Η γειτονιά αποτυπώνεται στη χαρά που γεμίζει μια καλημέρα, στα γέλια των παιδιών, στη γλυκιά έκφραση των γυναικών, στην ευγένεια των μελών της που χαίρονται την «εργασία στο βάθεμα του κοινού δεσμού». Δεσμός άρρηκτα δομημένος στον κοινό τρόπο και πολιτισμό χιλιάδων ετών. Σήμερα η γειτονία αυτή δεν υπάρχει. Η Μετανάστευση έχει απλωθεί σε όλον τον κορμό της πόλης. Οι περισσότεροι παλιοί έχουν ή απομακρυνθεί ή έχουν απέλθει. Οι άνθρωποι δένονται και συνυπάρχουν με κοινά στοιχεία αλλά με προεξάρχουσα προϋπόθεση την κοινή θέληση εάν λειτουργει ως ιστός κοινός η εργασία και η ενδογενής παραγωγή. Αυτό δημιουργεί τη σύνδεση. Αυτό δεν υπάρχει Η έννοια πολυπολιτισμός είναι έωλη ως προς την ουσία και οι ελθόντες δεν εργάζονται εκ των πραγμάτων. Σήμερα η επαναθεμελίωση της πόλης μας ως Γειτονιά μπορεί να συμβεί με θεμέλια τη Μνήμη και την ανάμνηση του ήθους των παλαιοτέρων ανθρώπων εκείνης της εποχής. Είναι μπορετό; ΕΙΝΑΙ. Η μνήμη και η α-λήθεια της μέσα από τον λόγο και την ελληνική παιδεία και ενώνουν, αλλά και ενεργούν ως προωθητικοί κραδασμοί μεγάλου βεληνεκούς. Να το πράξουμε με γενναία και αγαθή ψυχή.
Η ʺΟΙΚΕΙΟΠΟΊΗΣΗʺ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΆΣ
δρου Λέαν η υ ο τ β Σλά
«Αλλά, ανάμεσα στο άτομο και το έθνος, υπάρχουν πολλές άλλες ομάδες, πιο περιορισμένες από αυτό, οι οποίες έχουν επίσης τη μνήμη τους και των οποίων οι μεταμορφώσεις επηρεάζουν πολύ πιο άμεσα τη ζωή και τη σκέψη των μελών τους.»(1) Maurice Halbwachs
Μία από τις ενδιάμεσες ομάδες, στις οποίες αναφερόταν ο γάλλος στοχαστής Maurice Halbwachs, αυτές στις οποίες ένα άτομο θεωρούσε ότι “ανήκει” και για τις οποίες αισθανόταν πως του παρέχουν την αίσθηση μιας κοινότητας ατόμων, ένα πέπλο αλληλεγγύης και προστασίας, ένα αντίδοτο στη μοναξιά, ήταν και η γειτονιά. Παρατηρούσε δε ο Halbwachs σε ένα άλλο σημείο: «Εάν, ανάμεσα στα σπίτια, στους δρόμους και στις ομάδες των κατοίκων τους δεν υφίστατο παρά μία σχέση ολότελα τυχαία και μικρής χρονικής διάρκειας, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να καταστρέφουν τα σπίτια τους, τη γειτονιά τους, την πόλη τους, και να ξαναφτιάξουν, στην ίδια θέση, κάτι άλλο, ακολουθώντας ένα διαφορετικό σχέδιο· αλλά εάν οι πέτρες αφήνονται να μεταφερθούν, δεν είναι εξίσου εύκολο να αλλάξουν οι σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στις πέτρες και τους ανθρώπους.»(2). Από τότε, όμως, που έγραφε αυτές τις γραμμές κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι του χρόνου και σήμερα, κάπου μετά από ογδόντα χρόνια, η σχέση ενός ατόμου με τη γειτονιά του έχει αλλάξει σημαντικά. Η μεταπολεμική αστυφιλία, η με μεγαλύτερες ταχύτητες ανοδική και καθοδική κοινωνική κινητικότητα, οι συχνές μετακινήσεις προς νέους (περιαστικούς κυρίως) τόπους κατοικίας που προσφέρουν συνθήκες διαβίωσης πλησιέστερες προς τα σύγχρονα πρότυπα, ο διαχωρισμός των ζωνών κατοικίας/εμπορίου/εργασίας και ακόμα μερικές άλλες αιτίες, έχουν διαρρήξει τόσο τους δεσμούς ανάμεσα στους κατοίκους μιας αστικής γειτονιάς, όσο και ανάμεσα σε αυτούς και την ίδια τη γειτονιά τους. Αλλά αυτή η αποξένωση (που δεν αντιμετωπίζεται εξίσου αποτελεσματικά από όλους και όλες) ενδέχεται να βρίσκεται στην πηγή ορισμένων πληγών της σύγχρονής πόλης, όπως της ανασφάλειας και της απομόνωσης σε κρίσιμες στιγμές (ξένος ανάμεσα σε ξένους), της έλλειψης μιας καθημερινής καταπραϋντικής ανθρώπινης παρουσίας, επικοινωνίας και επαφής. Μήπως, λοιπόν, μία επιστροφή σε μία πιο συνεκτική αστική ενότητα θα μπορούσε να προσφέρει ένα αντίδοτο; Μήπως δε αυτή η αστική ενότητα δεν θα μπορούσε να είναι, στο πλαίσιο των σύγχρονων αχανών μεγαλουπόλεων, κάτι που θα υπερέβαινε τις διαστάσεις της αστικής γειτονιάς; Μήπως, εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτή θα μπορούσε να καλύψει, έστω και μερικά, αυτή τη σημαντική ανάγκη, που είναι κατά τη φιλόσοφο Simone Weil «Η συμμετοχή στα συλλογικά αγαθά, συμμετοχή που δεν συνίσταται στην υλική εκμετάλλευση, αλλά σε ένα συναίσθημα κυριότητας»(3); Δηλαδή σε ένα συναίσθημα σύνθεσης του “ανήκειν” και του “κατέχειν” με τη γειτονιά και τους γείτονες ως υποκείμενο και αντικείμενο αντίστοιχα. Και πως θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό; Ίσως με την “οικειοποίηση” της γειτονιάς· “οικειοποίηση” όχι με την έννοια της επιδίωξης ιδιοποίησης ή σφετερισμού, που ίσως να συνεπαγόταν και μια αντιπαλότητα προς άλλες γειτονιές,
αλλά με την έννοια της επιδίωξης να γίνει η γειτονιά (πιο ή ουσιαστικά) “οικεία” στους κατοίκους της (και να το νιώσουν οι τελευταίοι) με τη γνώση της ιστορίας της, με το δέσιμό τους με τους τόπους της, με την διασπορά της αίσθησης της ύπαρξης μιας κοινότητας στα όριά της. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, δηλαδή με την κατάκτηση ή αποκατάσταση κοινών σημείων αναφοράς και κοινής/συλλογικής ιστορικής μνήμης, ενδεχομένως να έρχονταν πιο κοντά και οι ίδιοι οι κάτοικοί της. Υστερόγραφο: Με στόχο τη σύνδεση των κατοίκων μιας συγκεκριμένης περιοχής (της Κυψέλης) με τη γειτονιά τους, και με την υποστήριξη τόσο του Πολιτιστικού Συλλόγου Κυψέλης και του περιοδικού «Η Πατησίων Ζει» είχε επιχειρηθεί την περίοδο 2014-2015 να δοθεί σε μερικές ανώνυμες πλατείες της ευρύτερης περιοχής όνομα που θα τις συνέδεε με πρόσωπα, γεγονότα κ.λπ. σχετικά με την τοποθεσία τους, για να υπενθυμίζουν στους νεότερους κατοίκους το παρελθόν της γειτονιάς τους. Η προσπάθεια ευοδώθηκε για πέντε από αυτές. Έτσι, σήμερα υπάρχουν οι πλατείες Αιμιλίου Βεάκη, Αντώνη Σαμαράκη, Νίκου Γκάτσου, Γιάννη Μαρή και Σμυρναϊκού. Στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί, δυστυχώς, δεν καταβλήθηκε καμιά προσπάθεια να γνωστοποιηθούν ευρύτερα τα “βαφτίσια”.
(1) Maurice Halbwachs: «La mémoire collective». Εκδ. Albin Michel 1997, σελ. 129. (2) Στο ίδιο, σελ. 200. (3) Simone Weil: «L’enracinement». Εκδ. folio essais 2007, σελ. 51.
ΜΙΑ ΒΌΛΤΑ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΎΔΙΑ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΏΝ
Ανοίξαμε το ραδιόφωνο με τις λυχνίες, το τρανζίστορ, τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και όλα εξέπεμπαν σε κύματα γειτονιάς. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε αυτόν τον συντονισμό να πάει χαμένος και να μην γράψουμε ένα κείμενο εμπνευσμένο από κάποιους στίχους των τραγουδιών αυτών. της Ηλέκτρας Τζώρτσου Μοσχοβολούν οι γειτονιές, βασιλικό κι ασβέστη; Κι αν ναι, πότε συνέβαινε αυτό; Σώθηκε ο ασβέστης, μαράθηκαν κι οι βασιλικοί, και έψαξαν άλλες μυρωδιές οι γειτονιές μας. Κάποια δέντρα επιμένουν να τις «παρφουμάρουν» με αρώματα εσπεριδοειδών ανάμεσα στο μπετό που έχει πάρει πλέον τα ηνία. Κι όταν βρέχει στη φτωχογειτονιά – γιατί το ύψος των σπιτιών μπορεί να άλλαξε, αλλά ο δρόμος παραμένει ενίοτε στενός, με παγωνιά και γκρίζο ουρανό – η μυρωδιά τού χώματος και της ασφάλτου, μας θυμίζει πως το χώμα και οι δρόμοι που τόσο αγαπήσαμε να παίζουμε όταν ήμασταν μικροί, είναι κι αυτοί που θα μας βγάλουν στο τέλος τού περιπάτου. Και από κάποιο ψηλό πλέον μπαλκόνι ακούς μια γιαγιά να τραγουδάει, «ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά» και να ξορκίζει το αναπόφευκτο τέλος τινάζοντας την σκόνη από τα σεμεδάκια της. Τα σεμεδάκια, η υλική καταγραφή ερώτων που περάσανε μέσα από παλιές γειτονιές και φτάσανε κιτρινισμένες από την πολυκαιρία και στις δικές μας. Κι κάπως έτσι τρυπώνει ακόμη ο έρωτας μέσα στις γειτονιές μας. Είτε με τη μορφή σεμέν, είτε μίας παρουσίας που περνάει βιαστικά και χάνεται κάθε μέρα την ίδια ώρα κάτω από το σπίτι σου, είτε με εκείνο το αγόρι που είναι στην άλλη γειτονιά και είναι αφορμή για να σπάσεις το όριο της δικιάς σου και να αγναντέψεις τις γειτονιές των άλλων. Να κάνεις μία απόμακρη στάση. Να γίνεις για λίγο και για χάρη του, γειτονοβλεψίας. Οι άλλες γειτονιές έχουν τα δικά τους παιδιά που παίζουν με τον έρωτα και τα δικά τους φεγγάρια που όταν χάνονται αφήνουν μια σκοτεινιά. Σαν εκείνη τη σκοτεινιά που έρχεται όταν πρέπει να γυρίσεις στη γειτονιά σου χωρίς την γοργόνα του ακρογιαλιού, άσχετα με το αν στην δική σου απάνω γειτονίτσα σ’ αγαπάνε όχι ένα, αλλά δύο κορίτσια. Αλλά εσύ εκεί, κάθε βράδυ θα την κάνεις τη στάση στην δική της γειτονιά και άντε να το βρεις το κουράγιο να μην ξαναπάς. Κι είναι κι αυτή η δουλειά που τα κάνει όλα πιο δύσκολα γιατί ξέρεις ότι είναι μετρημένες οι ώρες σου μέχρι το επόμενο πρωινό ξύπνημα. Και πώς θα γεμίσεις αυτό το υπαρξιακό κενό που δημιουργεί η ανώφελη ρουτίνα σου αν όχι με
μία κρύα μπύρα μετά το σχόλασμα, που έρχεται πάντα με το κάλεσμα του γείτονά σου «Πάμε για μια μπύρα μετά τη δουλειά να θάψουμε τον καημό μας;». Κι η μία μπύρα γίνονται δύο, κι οι δύο τρεις, και πριν γυρίσεις στο σπίτι, σταματάς με το παπάκι σου στη γειτονιά της και πίνεις άλλη μία μπύρα στο στέκι της μπας και την δεις να εμφανίζεται από κάποιο δρομάκι για να βρεις ευκαιρία να της τραγουδήσεις «απόψε τα ΄πια για καλά μες στη δική σου γειτονιά». Η καντάδα του ξενιτεμένου από τη γειτονιά του, του μεθυσμένου ανεκπλήρωτου έρωτα που σε ανεβάζει στο παπάκι σου πάλι μοναχό, με ένα ωπ τρια λα ρα λα λα. Μόλις φτάνεις στο γνωστό φανάρι της γειτονιάς σου, που ξέρεις καλύτερα και από την παλάμη σου πότε ανάβει πράσινο και πότε κοκκινίζει, στέκεσαι με το ένα πόδι στην άσφαλτο και κοιτάς τριγύρω. Τα σπίτια είναι ακόμη χαμηλά εδώ και δημιουργούν μια γειτονιά που φτιάχτηκε κάπου το 1920 από άλλες γειτονιές. Και σταθήκαν όρθιες, και αδειάσανε και ξαναγεμίσανε με αλλωνών τους ξενιτεμούς, αλλά από όλων το στόμα αντηχούσαν οι στίχοι του Μάνου, σ’ αυτή τη γειτονιά και βράδυ και πρωί, περάσαμε και χάσαμε ολόκληρη ζωή. Οι πάντα γειτονιές του «ξένου», αυτού που έφτιαξε κάτι από το τίποτα, του ξένου που ‘θέλαν να φύγει γρήγορα, ο ξένος που ‘θέλαν να φύγει, μα μένει ως σήμερα. Και πριν ανάψει το φανάρι, και όπως το φεγγάρι χαμηλώνει τον προβολέα του που φωτίζει το σημείο επιστροφής σου, την γειτονιά σου, μυρίζουν τα πρώτα πρωινά αλεύρια του φούρνου και θυμάσαι ότι η μέρα που θα χαράξει σημαίνει ρεπό και κάπως γαληνεύεις. Όλα τα γειτονάκια σου θα βγουν για την κυριακάτικη βόλτα στην κεντρική πλατεία, ή σε μία άλλη γειτονιά της πόλης, για τον καφέ, το καλαμπούρι, την συνάντηση, το παιχνίδι. Αλλά όλοι και όλες είναι γειτονάκια σου· σε αυτό το παλίμψηστο τού χάρτη των γειτονιών που πάντα κάποιος θα αφήνει το κλειδί κάτω από το γεράνι για να το πάρει ο επόμενος.
Μπορεί να έχω γράψει εκατοντάδες τραγούδια, αλλά στην ουσία έχω γράψει ένα μόνο τραγούδι. Αυτό για τη γειτονιά μου. Για την πλατεία Κυριακού όπου έμενα, για τους φίλους μου, για τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, για τους έρωτες και τις αγωνίες των ανθρώπων της. Λευτέρης Παπαδόπουλος, 1935-, Έλληνας ποιητής & στιχουργός
ΓΕΙΤΟΝΙΑ:
ΚΥΨΕ ΛΗ
ΑΡΤΟΠΟΙΕΊΟ ΡΕΜΟΎΝΔΟΣ
ΠΉΡΑΝ ΜΈΡΟΣ ΜΕ ΣΕΙΡΆ ΕΜΦΆΝΙΣΗΣ: ΜΟΣΧΟΒΟΛΟΎΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ, στί-
χοι: Τάσος Λειβαδίτης, τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1961 ΒΡΈΧΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΆ, στί-
χοι: Τάσος Λειβαδίτης, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, 1961 ΚΆΝΕ ΥΠΟΜΟΝΉ, στίχοι: Αλέκος
Σακελλάριος, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Αλίκη Βουγιουκλάκη, 1966 Ο ΧΆΡΟΣ ΒΓΉΚΕ ΠΑΓΑΝΙΆ, στίχοι:
Μάνος Ελευθερίου, τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος, 1972
Στολίδι για τη γειτονιά με τη χαρακτηριστική ταμπέλα, ο Φούρνος του Ρεμούνδου κάνει την οδό Τήνου, αλλά και τις γειτονικές οδούς να μοσχοβολούν φρέσκο ψωμί και λαχταριστά εδέσματα. Από το 1953, ο φούρνος του Ρεμούνδου μεταδίδει την τέχνη της αρτοποιϊας και ζαχαροπλαστικής από γενιά σε γενιά. Κλασικές συνταγές, αλλά και νέες…Vegan δημιουργίες, που συνδυάζουν την ποιότητα, τη γνώση και τη φαντασία. Ειδικά τώρα που έρχεται το Πάσχα, είναι το ιδανικό μέρος να προμηθευτείτε όλοφρεσκα μαστιχωτά τσουρέκια και βουτυρένια πασχαλινά κουλούρια!
Κυ ψέλη ς 37, Κυ ψέλη T.: 2 1 0 82 1 5 808 | f b : Αρτοπο ι είο Ρε μο ύ νδ ο ς
ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΆ, στίχοι: Άκος Δα-
σκαλόπουλος, τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος, 1998 Η ΓΟΡΓΌΝΑ, στίχοι: Λευτέρης Πα-
παδόπουλος, τραγούδι: Γιάννης Καλατζής, 1969 ΝΑ ΕΊΧΑ ΤΟ ΚΟΥΡΆΓΙΟ,
στίχοι: Αντώνης Μπακιρτζής, τραγούδι: Στράτος Διονυσίου, 1971
ΓΕΙΤΟΝΙΑ:
ΚΥΝΟΣΑΡΓΟΥΣ
ΤΡΙΚΥΚΛΟ
Μεζεδο-Αποσταγματοπωλείο / Ελληνική Μπυραρία
ΑΠΌΨΕ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΜΑΧΑΛΆ,
στίχοι: Μίνωας Μάτσας, τραγούδι: Στέλλα Χασκίλ, 1952 ΚΛΑΙΣ, στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης, τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου, 1980 ΜΗΝ
Σ’ ΑΥΤΉ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ, στίχοι: Μά-
νος Ελευθερίου, τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς, Τάνια Τσανακλίδου, 1968 ΞΈΝΟΣ, Στίχοι - Ερμηνεία : Χplicit,
2013 Γειτονάκι μου, στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος, τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος, 1969 ΤΟΥ ΧΡΌΝΗ, Social Waste, στίχοι:
Λεωνίδας, 2015 (Η φράση «το κλειδί θα είναι κάτω από το γεράνι» που συμπεριλαμβάνεται στο τραγούδι των Social Waste, είναι από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου, «Το κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι».)
Το Τρίκυκλο δεν χρειάζεται συστάσεις. Ένας πολυχώρος γεμάτος γεύσεις και αρώματα, από το 1997 ανακαλύπτει την ελληνική και μεσογειακή κουζίνα. Φρέσκα υλικά, μεράκι στο μαγείρεμα , ποιότητα στη γεύση συνδυάζονται με πλούσια και επιλεγμένα αποστάγματα, αλλά και την ιδιαίτερη αγάπη για την ελληνική μπύρα (πάνω από 25 ετικέτες με πολλές επιλογές από CRAFT μικροζυθοποιείες). Όλα αυτά συμβαίνουν με θέα έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς αθηναϊκούς πεζοδρόμους που ειδικά τώρα το καλοκαίρι γεμίζει με πιστούς θαμώνες. Πολύχρωμο, ζεστό, οικείο, πρόκειται για στέκι αυθεντικό που αφήνει πάντα γλυκιά αίσθηση καλοπέρασης τα μεσημέρια και τις νύχτες.
Πυ θέο υ 3 4 , Νέο ς Κό σ μο ς / Τ .: 2 1 0 92 32 3 8 4 / f b.: Το Τρ ί κυ κλο -To Tri ky k lo / w w w.tot r i ky kl o.g r
ντας της Ά γιά Κου
ΦΙΓΟΎΡΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΆΣ
Η γειτονιά μας είναι μια μικρή πόλη μέσα στην πόλη. Ένα μεγαλύτερο σπίτι από αυτό που ήδη ζούμε. Μια έννοια ιδιαίτερη που -όπως όλες- έχει και τα καλά της και τα κακά της. Ένα από τα τελευταία δεν είναι άλλη από αυτή τη νοοτροπία του χωριού που δεν λέει να φύγει από πάνω μας. Κουτσομπολιά, ίντριγκες, αψιμαχίες, φήμες και σχόλια λες και πρέπει να μας νοιάζει τι κάνει ο διπλανός. Πολλές φορές αυτά βέβαια έρχονται μαζί με το νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο. Για τον γείτονα θα τρέξεις, ακόμη κι αν έχετε παίξει μπουνιές
Η ΣΚΙΆ Ηλικιωμένος κύριος ή κυρία που κάθεται σαν Βούδας πίσω από την τραβηγμένη κουρτίνα ή τις γρίλιες για να σκανάρει κάθε κίνηση της γειτονιάς. Νομίζει ότι δεν φαίνεται πίσω από την υποτυπώδη κάλυψη, αλλά όχι μόνο φαίνεται, σε κάνει να ανατριχιάζεις κιόλας, αφού νομίζεις ότι σε παρακολουθεί κάποιος σχιζοφρενής δολοφόνος. Μην ανησυχείς φίλε μας, δεν έχει εμμονή μαζί σου. Έχει το σύνδρομο του παντογνώστη να το πω ευγενικά. Του κουτσομπόλη να το πω ευθέως.
στη συνέλευση της πολυκατοικίας. Όταν ακούω γειτονιά μου έρχεται στο μυαλό μια όποια παλιά ελληνική ταινία όπου οι πρωταγωνιστές ζουν το δράμα ή την κωμωδία τους και περιτριγυρίζονται από τις κλασικές φιγούρες που αναγνωρίζονται σε κάθε μικρό μέρος, σε κάθε υποσύνολο μιας κοινότητας, είτε εντός είτε εκτός Αττικής. Έτσι, είπα να μαζέψω τους αγαπημένους μου!
Ο ΨΙΛΙΚΑΤΖΉΣ Όλα τα ξέρει, όλα τα βλέπει, όλα τα σχολιάζει, αλλά χαρακτηρίζεται από εχεμύθεια. Ο ψιλικατζής της γειτονιάς είναι πάντα εκεί και οι περίοικοι τον νιώθουν σαν άλλον μπάρμαν. Του λένε τα σώψυχά τους, του σχολιάζουν, του ζητούν βερεσέδια, του πιάνουν κουβέντα γενική όταν βαριούνται, αλλά ξέρουν ότι δεν θα τους προδώσει. Και ο περιπτεράς το απολαμβάνει να τα ξέρει όλα κι ας μη θέλει να τα μοιραστεί.
Ο ΦΩΝΑΚΛΆΣ
ΤΟ ΦΆΝΤΑΣΜΑ
Είναι αυτός που το ντεσιμπέλ της φωνής του δεν πέφτει σε καμία συνθήκη. Ξυπνάει; Γκαρίζει λέγοντας καλημέρα σε όλο τον ακάλυπτο. Τρώει; Επαινεί τον μάγειρα να τον ακούσουν όλοι. Χορεύει; Θα το κάνει με τακούνια για να ακούει τον ήχο. Μιλάει στο τηλέφωνο; Φτάνει σε άλλες συχνότητες λες και μιλάει με Αυστραλία. Άμα τσακώνεται δε, θα σε πιάσει πονοκέφαλος. Μπορεί να μην φταίει, αλλά η χροιά της φωνής του να είναι τέτοια. Συνήθως όμως είναι απλά αυτός ο εξωστρεφής που μέχρι και στις ζωντανές σκηνές οι τραγουδιστές του ζητούν να σωπάσει.
Φεύγει πρωί με καφέ, γυρνάει το βράδυ χοροπηδώντας. Έχει σακίδιο, έχει και παγουρίνο, είναι καλοντυμένος και ευδιάθετος. Τον αναγνωρίζεις από μακριά, αλλά δεν τον ξέρει κανείς! Έχει βάλει ένα αόρατο τείχος γύρω του έτσι ώστε να μην νιώθεις οικεία να του πιάσεις κουβέντα. Τρελαίνει την κατηγορία της “σκιάς”, αλλά τον αγαπάει ο “φωνακλάς” γιατί δεν του κάνει ποτέ παρατήρηση. Φιγούρα μυστήρια, αλλά όχι σκοτεινή. Αυτός που αν αποδειχθεί ότι είναι δολοφόνος, η γειτονιά θα βγει στα παράθυρα και θα πει: “Ήταν ήσυχος, δεν δημιουργούσε προβλήματα”.
Ο ΤΣΙΜΕΝΤΆΚΙΑΣ Λοιπόν αυτός είναι ιδιαίτερη φιγούρα και να πω αλήθεια, τον συναντάς κυρίως στα Δυτικά Προάστια, χωρίς να μπορώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο με τοπικούς παράγοντες. Είναι αυτός που θέλει να παρκάρει ακριβώς έξω από το σπίτι του ή έστω σε μια ακτίνα 20 μέτρων. Γι’αυτό θα βάλει τσιμεντάκι ή πλαστική καρέκλα μην τυχόν του πάρουν τη θέση. Τις Κυριακές σαφώς πλένει το αμάξι και γεμίζει σαπουνάδες μέχρι τ’αυτιά, ενώ αν κάποιος επισκέπτης τολμήσει και μετακινήσει το τσιμέντο/καρεκλάκι μπορεί να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο.
Ο ΓΗΓΕΝΗΣ Αυτός μένει στη γειτονιά από τότε που αυτή ήταν λιβάδι και έβοσκαν αμέριμνα πρόβατα. Καλημερίζει ανεξαιρέτως όλους, εκφέρει άποψη για όλα και είναι αυτός ο κλασικός που αν δεν τον συναντήσεις μια μέρα, αρχίζεις και ανησυχείς αν έπαθε κάτι. Συχνάζει στο καφενείο, αναπολεί τα παλιά, νοσταλγεί σαν ήρωας μυθιστορήματος. Συνήθως είναι ευχάριστος, αλλά μπορεί να επιμείνει πολύ να σου διηγηθεί μια ιστορία, ακόμη κι αν εσύ δεν είσαι σε φάση. Σε γενικές γραμμές άκακος, αλλά μπορεί να εξελιχθεί στον “τσιμεντάκια”. Σίγουρα, αν τα χρόνια περάσουν πολύ θα γίνει η "Σκιά" έστω και για λίγο.
ΈΝΑΣ ΙΌΣ ΠΟΥ ΈΝΩΣΕ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ Πόσο ακόμη να γράφεις για τη νέα πραγματικότητα, ενώ μπορείς απλά να την παρατηρήσεις; της Άντας Κουγιά
Κάνοντας μια ανασκόπηση και γυρνώντας έναν χρόνο, μας θυμάμαι όλους παγωμένους για την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα που ξημέρωσε ξαφνικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Θετικά και αρνητικά, μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα τέθηκαν σε “κίτρινα σημειωματάρια”, με απώτερο στόχο να μετριάσουμε τον έμφυτο πανικό με μικρές δόσεις λογικής. Μας έλειψε όμως το εξής: να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να παρατηρήσουμε τις αλλαγές. Όχι τόσο μέσα μας ή στις δραστηριότητές μας. Αλλά γύρω μας. Η εσωστρέφεια έκανε την εμφάνισή της με βήμα σκληρό και ταχύ, λες και άκουγες ναζιστική παρέλαση πλήρως συγχρονισμένη. Όμως η εσωστρέφεια δε συνάδει με την ανθρώπινη φύση, κάτι που έχει αποδειχθεί από τη δημιουργία των πρώτων ανθρώπινων ομάδων, από τις απαρχές του χρόνου. Έτσι, ναι μεν η εσωστρέφεια έπιασε το θρόνο της, αλλά μετατράπηκε σε εξωστρέφεια με εσωστρεφή χαρακτηριστικά. Για να το πούμε απλούστερα; Οι άνθρωποι επαναπροσδιόρισαν την έννοια, την ουσία, την αξία της γειτνίασης. Τη σημασία της ύπαρξης ενός κοινού τόπου που μόνο αν στηριζόταν ο ένας στις δυνάμεις του άλλου και όλοι μαζί στη δυναμική του όλου, ο σκόπελος της καραντίνας θα ξεπερνιόταν κάπως πιο ανώδυνα. Και ένα χρόνο μετά είμαστε περήφανοι να λέμε ότι ναι, τα πράγματα άλλαξαν, αλλά ως προς τις γειτονιές, η ζυγαριά αυτής της αλλαγής έγειρε προς το καλύτερο. Σιγά σιγά, άρχισαν να ξεπηδούν στις εισόδους των πολυκατοικιών χειρόγραφα χαρτάκια με ονόματα, τηλέφωνα ή διαμερίσματα όπου όποιος είχε ανάγκη μπορούσε να απευθυνθεί. Ανάγκη για εξυπηρέτηση ή ανάγκη ακόμη και για την παροχή προμηθειών, “τα βασικά”, που τόσο έλειψαν και λείπουν από πολλές οικογένειες. Τα μπαλκόνια αντικατέστησαν τις παλιές “Αυλές των θαυμάτων” των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60. Οι καλημέρες και οι καληνύχτες έδιναν κι έπαιρναν
μεταξύ ανθρώπων που πριν δεν γνωρίζονταν καν. Άρχισες να γουστάρεις να ακούς τη μουσική του δίπλα, να ακούς καμιά φωνούλα από το τηλέφωνο, όχι από κουτσομπολιό, αλλά για να σταματήσεις να αισθάνεσαι τόσο μόνος. Όταν έφτασε δε το Πάσχα και κανείς δεν ήταν εκεί που ήθελε να είναι, τα μπαλκόνια αντικατέστησαν τα προαύλια εκκλησιών στο χωριό και τα φαναράκια έμειναν να καίνε ως το πρωί. Σιγά σιγά, άρχισαν να αχνοφαίνονται κι άλλες αλλαγές. Τα πάρκα λες και και ξύπνησαν. Δεν ήταν πια έρημα, αφού τους έδωσαν πνοή όλοι όσοι ήθελαν να ξεσκάσουν από το πολύ μέσα. Περνώντας ο καιρός, άρχισαν και οι γνωριμίες. Τα γειτονικά μαγαζιά έμαθαν πώς πίνεις τον καφέ σου και δεν χρειαζόταν πια να σε ρωτήσουν. Τα ίδια τα μαγαζιά απέκτησαν άλλη διάσταση. Δεν ήταν πια μόνο τα εστιατόρια και τα καφέ που τα ‘ξερες γιατί που και που παράγγελνες όταν βαριόσουν να μαγειρέψεις. Έγιναν φάροι ένδειξης ότι η γειτονιά δεν κοιμάται. Οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν, ο χρόνος προχωράει κι ας έχουμε πατήσει το κουμπί του pause. Ακόμη και φαινόμενα συμμοριών με φράσεις του στυλ “τι δουλειά έχεις εσύ στη γειτονιά μας” και τσαμπουκάδες στα σκοτεινά, άρχισαν να εκλείπουν, αφού πια ήταν τιμή να επιλέγεται η γειτονιά σου για την πολύτιμη καθημερινή βόλτα. Οι γειτονιές ξυπνήσαν. Όλη η κατάσταση προχώρησε από το εγώ, στο εσύ και το εμείς. Κάτι που έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, με έναν ιό και μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Κι ελπίζουμε αυτό να μην το αλλάξει η εξαφάνιση του ιού...
ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΣΗΜΑΊΝΕΙ Καμία ανάλυση, ιστορική, κοινωνιολογική, επιστημονική εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αρκετή για να δώσει στην ουσία της την έννοια “γειτονιά”. Γι’αυτό, εις αναζήτησιν αυτής της ουσίας, ρωτήσαμε φίλους και γνωστούς τι σημαίνει για εκείνους γειτονιά. Νοσταλγικά και αγαπησιάρικα, με την έννοια της ομάδας να επικρατεί, ο καθένας έδωσε τη δική του εκδοχή. της Ηλέκτρας Τζώρτσου
ΤΖΟΎΛΙ, 39, ΚΥΨΈΛΗ, ΑΘΉΝΑ
ΑΓΓΕΛΙΚΉ, 31, ΠΕΎΚΗ, ΑΘΉΝΑ
Γειτονιά είναι οι συναντήσεις χωρίς ραντεβού στην πλατεία, οι γείτονες που συναντάς στα μπαλκόνια, τα ραντεβού που κανονίζονται στο πεντάλεπτο, ο πρωινός καφές που ξέρουν πώς τον πίνεις.
Γειτονιά σημαίνει οικειότητα, μαγαζιά που γνωρίζεις, άνθρωποι χαμογελαστοί που σου λένε καλημέρα. Είναι το μεγαλύτερο σπίτι μας. Στη γειτονιά όλοι μαθαίνουν τα πάντα, δεν υπάρχει κάτι κρυφό κι αυτό παρέχει μια κάποια ασφάλεια.
ΣΆΚΗΣ, 37, ΠΛΈΟΝ ΚΆΤΟΙΚΟΣ ΑΓΊΑΣ ΒΑΡΒΆΡΑΣ, ΑΘΉΝΑ
ΑΦΡΟΔΊΤΗ, 19, ΚΆΤΩ ΤΟΎΜΠΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ
Όταν ακούω γειτονιά, μου έρχεται στο μυαλό η Κατερίνη. Εκεί μεγάλωσα εξάλλου. Μικρά φιλόξενα μαγαζιά, μυρωδιές, χρώματα κι αρώματα. Οικειότητα και ζεστασιά.
Η γειτονιά είναι φώτα και φωνές. Όταν ακούω τη λέξη γειτονιά, στο μυαλό μου έρχονται μπαλκόνια, παιδιά να παίζουν στο δρόμο, μυρωδιές από τα φαγητά κάθε νοικοκυριού. Κάτι οικείο και ζεστό. Μία μικρή κοινότητα ανθρώπων.
ΡΊΑ, 34, ΗΡΆΚΛΕΙΟ, ΚΡΉΤΗ Γειτονιά σημαίνει ασφάλεια, σημαίνει να μην είσαι μόνος, σημαίνει κρεμασμένη πίτα στο πόμολο της πόρτας, "καλημέρες" περπατώντας στο τετράγωνο, αδιακρισία που σε κάνει να κατεβάζεις τα παντζούρια και που μεταμορφώνεται σε νοιάξιμο όταν χρειαστεί, σημαίνει βερεσέ, σκαλάκια-στέκια και ραντεβού για "ένα τσιγάρο". Ο κυρ Νίκος να θυμάται μετά από 30 χρόνια το αγαπημένο σου παγωτό και να στο κάνει δώρο.
ΒΆΣΙΑ, 31, ΚΗΦΙΣΙΆ, ΑΘΉΝΑ Γειτονιά σημαίνει να είσαι πάνω και να πηγαίνεις κάτω και ανάμεσα να τραβάει μια γραμμή το Α8 που πηγαίνει στο χάος. Γειτονιά είναι εκεί που μαθαίνεις γαλλικά, κακό σύγχρονο χορό, πίνεις το πρώτο Gordon’s Space και κάνεις τις μεγάλες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις σε συνοικιακά καφέ και καλοκαιρινά σουβλατζίδικα, σε δημοτικές εκδηλώσεις. Εκεί που ξέρεις τη φαρμακοποιό και το δάσκαλο. Γειτονιά δεν είναι εκεί που κατοικείς, αλλά εκεί που θες να γεράσεις και να πεθάνεις επειδή εκεί θυμάσαι τον εαυτό σου στην εφηβεία. Κι εγώ θέλω να πεθάνω στη μυθική Πεύκη.
ΑΘΗΝΆ, 61, ΓΑΛΆΤΣΙ, ΑΘΉΝΑ Ο Μάο είπε «Κάθε παιδί για να μεγαλώσει χρειάζεται ένα χωριό». Κατ' επέκταση κάθε άνθρωπος στην πόλη, χρειάζεται μια γειτονιά. Οικείος χώρος, πάρκα, τόποι συνεύρεσης. Οικείες φυσιογνωμίες, «Καλημέρα γείτονα». Κυψέλη ανάπτυξης σχέσεων, αλληλεγγύης, αυτό-οργάνωσης, συνελεύσεων γειτονιάς.
ΦΊΛΙΠΠΟΣ, 34, ΗΛΙΟΎΠΟΛΗ, ΑΘΉΝΑ Γειτονιά σημαίνει διαμόρφωση. Σημαίνει ταυτότητα. Σημαίνει αναμνήσεις. Γειτονιά σημαίνει να μην νιώθεις μόνος ούτε εσύ, ούτε οι γείτονές σου. Να δίνεις το χέρι στον διπλανό σου και να στο δίνει κι αυτός. Να μην είσαι ξένος ανάμεσα σε ξένους. Ό,τι είσαι της το χρωστάς, αλλά είσαι και υπεύθυνος για αυτό που είναι αυτή.
ΟΡΈΣΤΗΣ, 27, ΠΕΡΙΣΤΈΡΙ Γειτονιά είναι σπίτι, οικεία πρόσωπα, μία αίσθηση ομάδας και αλληλεγγύης. Ένας χώρος που αισθάνεσαι άνετα και σε ξέρουν με το όνομά σου. Παιδικές αναμνήσεις, χτυπήματα, πλατείες και ποδήλατα. Όσο το σκέφτομαι, είναι η ζεστασιά που νιώθεις όταν γυρνάς μετά τη δουλειά σαν να είναι η γειτονιά κάτι δικό σου.
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΈΣ ΕΚΡΉΓΝΥΝΤΑΙ του Βασίλη Ξυδιά
Οι πόλεις δεν μας χωράνε πια. Δεν μας αγαπούν. Και η απέχθειά τους αυτή διαποτίζει και τις συνοικίες. Δεν είναι τόσο μακρινή η εποχή που η γειτονιά ήταν για τον καθένα το κέντρο του κόσμου. Του δικού του κόσμου. Μας το είπε ο Χρ. Βακαλόπουλος στη “Γραμμή του Ορίζοντος” (εκδ. Εστία, 1991). Ήταν ένας κόσμος πραγματικός και συμβολικός ταυτόχρονα. Κόσμος προσωπικών σχέσεων μεταξύ πραγματικών ανθρώπων. Τότε που οι οικογένειες μοιράζονταν την ίδια αυλή ή έβγαζαν τις καρέκλες και τα τραπεζάκια τους στο ίδιο πεζοδρόμιο – μια άλλη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου, ένας άλλος τρόπος συνάφειας του κάθε προσώπου με την κοινότητα. Υπάρχουν, ευτυχώς, οι ελληνικές ταινίες του ’50 και του ’60 που κρατούν ζωντανό τον κόσμο αυτόν, έστω σαν μνήμη.
και το επίπεδο του ευρύτερου πολιτικού δεσμού. Είναι εκεί που η συγγένεια και ο συνεταιρισμός συνδέονται με ευρύτερες αξίες και υπαρξιακές ποιότητες, όπως το δίκαιο, η ομορφιά και το αγαθό, χωρίς να εξαερώνονται σε αόριστες ιδεολογίες. Είναι εδώ που το πραγματικό και το συμβολικό, το πρόσωπο και η κοινότητα, γίνονται ένα χωρίς να συγχέονται. Παλιότερα αυτό εκφραζόταν στη σύμπτωση του ναού με την κεντρική πλατεία. Αλλά το βρίσκουμε και σ’ αυτό που έλεγε ο Χρ. Βακαλόπουλος – τον ανέφερα και παραπάνω – ότι στους κινηματογράφους της Κυψέλης «δεν πήγαινες τόσο για να δεις ταινίες, όσο για να δεις τους άλλους μέσα από το φως των ταινιών» (Περιοδικό “Ενα” 28/3/90, και “Η ονειρική υφή της πραγματικότητας”, εκδ. Εστία, 2005, σελ. 390).
Αυτός ο τρόπος επλήγηκε σοβαρά, αλλά δεν χάθηκε τελείως, όταν, προχωρώντας η δεκαετία του ’60, άρχισαν να πληθαίνουν οι πολυκατοικίες και να συνωστίζονται σε αυτές άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους, που όμως γρήγορα γνωρίζονταν, συναναστρέφονταν ο ένας τον άλλον – έστω και για να τσακωθούν ή για να κουτσομπολέψουν, ή απλώς για να αγοράσουν και να πουλήσουν υπηρεσίες και εμπορεύματα.
Αυτό το ενδιάμεσο επίπεδο φυσικής οικειότητας συνθλίβεται σήμερα από την υπερδιόγκωση των δύο άλλων επιπέδων: του ατομικού-ιδιωτικού από τη μια, και του γενικού-δημόσιου από την άλλη. Από τη μια η “γυμνή” ζωή της βιωτικής μέριμνας, και από την άλλη η υποκατάσταση του συμβολικού στοιχείου από ένα φαντασιακό συμπίλημα ναρκισισμού, ηθικισμού και συναισθηματισμού. Το τρίπτυχο είναι “επιβίωση, κατανάλωση, εντυπωσιασμός”. Είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, όχι απλώς σαν οικονομικοκοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αλλά σαν υπαρξιακό μέγεθος. Που δεν ορίζει μόνο συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος, αλλά φιλοδοξεί να δώσει νόημα στη ζωή – ή μάλλον, να στερήσει τη ζωή από κάθε ζωτικό νόημα. Και έτσι όλα μετατρέπονται σε απρόσωπες, μηχανικά διαχειρίσιμες λειτουργίες.
Από τότε πέρασαν έξι δεκαετίες. Και μέσα απ’ όλα τα κύματα των αλλαγών που βίωσε η ελληνική κοινωνία (την τηλεόραση, τη χούντα, τη μεταπολίτευση, την εξατομίκευση, τον νόθο εξευρωπαϊσμό, την ευμάρεια με τα πήλινα πόδια, τα αλλεπάλληλα κύματα μεταναστών), φτάσαμε σήμερα, στις γειτονιές της κρίσης. Όπου κάποιες ασύμετρα υπεραναπτυγμένες λειτουργίες, άλλες πιο μόνιμες (όπως το airbnb), και άλλες έκτακτες (τελευταίο παράδειγμα οι συνωστισμένοι νέοι στις πλατείες του κορωνοϊού), μετατρέπονται σε καρκινικά κύτταρα που κατατρώγουν τις σάρκες των συνοικιών. Είναι το τέλος της γειτονιάς ή μια νέα τεχνοπολιτική μετάλλαξή τους; Υπάρχει έξοδος από το δίλημμα; Η γειτονιά είναι εξ ορισμού ένα “μεταξύ”. Ένας ενδιάμεσος τόπος φυσικής οικειότητας, επί του οποίου διαχωρίζονται και ταυτόχρονα συναρτώνται δύο διακριτά επίπεδα της κοινωνικής συμβίωσης: το επίπεδο της βιωτικής μέριμνας
Δεν υπάρχει εδώ θέση για πραγματική γειτονιά. Δεν είναι παρά μια περιοχή στα google-maps.
Δεν υπάρχει εδώ θέση για πραγματική γειτονιά. Δεν είναι παρά μια περιοχή στα google-maps. Ένας τόπος που συρρέουν τα άτομα σε μαζική συσκευασία, όταν μια πρόσκληση στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται viral. Νομίζω πως αν υπάρχει απάντηση σ’ αυτή τη δυστοπία, δεν μπορεί να είναι άλλη από την επανεύρεση – με αλλοιώτικη προφανώς μορφή που κάποιοι πρέπει να την αναζητήσουμε – της πόλης σαν κοινοτικής σύνθεσης: μέσα από τη συνάφεια του πραγματικού με το συμβολικό, του προσωπικού με το κοινωνικό. Μέσα από έναν τρόπο να κοινωνούμε αληθεύοντας και να αληθεύουμε κοινωνώντας – με τους άλλους, με τα πράγματα, και τελικώς με τους εαυτούς μας.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ:
Κ Υ ΨΕΛ Η
ΜΠΟΥΦΑΛΟΣ
Μπέργκερ & τα συναφή
Το πιο λαχταριστό Burger βρίσκεται στην Αγίου Γεωργίου. Καφές και brunch, burgers, hotdogs και sandwiches στην καλύτερη εκδοχή τους! Ο Μπούφαλος βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο στην πλατεία, έχοντας αποκτήσει πιστούς φίλους, όχι μόνο από τη γειτονιά της Κυψέλης, αλλά και από όλη την Αθήνα. Το μυστικό της επιτυχίας; Τα προσεγμένα και φρέσκα υλικά, οι μοναδικοί συνδυασμοί γεύσεων σε όλα τα πιάτα και η άψογη εξυπηρέτηση. Έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε λαχταριστό brunch για να ξεκινήσετε τη μέρα σας, στις λιχουδιές που θα συνοδεύσουν το κυρίως, σαλάτες, burgers, hotdogs, sandwiches, ακόμη και quesadillas, αλλά και νόστιμα γλυκά για να ολοκληρώσετε το γεύμα. Τα καλά νέα είναι ότι ο Μπούφαλος επιστρέφει με κανονική εξυπηρέτηση εστιατορίου, αφού ο χώρος δίπλα ετοιμάζεται να μας υποδεχθεί και να μας σερβίρει. Μην ξεχνάτε και τα τραπεζάκια στην πλατεία για την απαραίτητη καλοκαιρινή δροσιά.
Επτανή σο υ 1 3, Πλ. Αγ ίο υ Γεω ργ ίο υ , Αθήνα Τ . : 2 10 82 3 8 0 82 FB: Μπο ύ φ α λο ς / I G : mpo u fa l os
ΓΕΙΤΟΝΙΑ:
ΑΝ Ω ΠΑΤ Η Σ ΙΑ
ΓΙΑ ΔΕΣ Η γειτονιά των Άνω Πατησίων και συγκεκριμένα στην οδό Χαλεπά έχει το δικό της γαστρονομικό προορισμό που ακούει στο όνομα “Για Δες”. Ξακουστό σε όλη την Αθήνα για τα ιδιαίτερα πιάτα, τις προσιτές τιμές και τη φιλική ατμόσφαιρα, επιστρέφει με το άνοιγμα της εστίασης και εμείς είμαστε ιδιαιτέρως χαρούμενοι αφού μας έλειψαν οι γεύσεις που σερβίρει ο Γιάννης. Με έναν πλούσιο κατάλογο - που κινείται στα ελληνικά δεδομένα, με ευρωπαϊκές και ethnic επιρροές - ο οποίος άνετα θα στεκόταν σε φημισμένα και "πολυτελή” εστιατόρια, οι πόρτες του “Για Δες” ανοίγουν ξανά για να γευτούμε πλούσιες σαλάτες και νόστιμα ορεκτικά, κυρίως πιάτα ιδιαίτερης φαντασίας και ποιότητας, γλυκά και επιλεγμένες ετικέτες κρασιών. Οι τιμές διατηρούνται σε φυσιολογικά πλαίσια, ειδικά αν αναλογιστείς την ποιότητα και την ποσότητα. Στην επιτυχία, εκτός από τα άψογα γεύματα, συνηγορούν το ευχάριστο περιβάλλον με τις διακοσμητικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και η άψογη εξυπηρέτηση με την Δέσποινα και τον Γιάννη πάντα να ρωτούν αν είμαστε ευχαριστημένοι από το γεύμα μας. Ήδη ανυπομονούμε για τα αγαπημένα μας ραντεβού στο “Για Δες”.
Χα λεπά 65, Άνω Πατή σ ια Τ . : 2 11 21 40 15 8 / f b: Για Δες
ΣΑΡΔΕΩΝ 15 & Ν. ΤΡΥΠΙΑ, Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ 210 25 83 038 ΧΟΝΔΡΙΚΗ & ΛΙΑΝΙΚΗ
e-shop:
L I .G R A I H P . W W W CAVA PHILADE L P HIA CAVA PHILADE L P HIA Π Ο ΤΑ ● Μ Π Ι Ρ Ε Σ ● Α Ν ΑΨ Υ Κ Τ Ι Κ Α ● Κ ΡΑ Σ Ι Α Ξ Η Ρ Ο Ι Κ Α Ρ Π Ο Ι ● Κ Α Λ ΑΘ Ι Α
delivery
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ
«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
Ο ΚΑΚΌΣ ΚΟΣ ΠΑΝΤΕΛΉΣ ΉΤΑΝ ΜΊΑ ΚΆΠΟΙΑ ΛΎΣΙΣ
Φράση του μήνα Κάποιοι γκρινιάζουν επειδή τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια. Εγώ είμαι ευγνώμων που τα αγκάθια έχουν τριαντάφυλλα. Alphonse Karr, 1808-1890, Γάλλος συγγραφέας
Ομόνοια city ΤΟΥ ΦΏΝΤΑ ΛΆΔΗ
του Αλέξη Μητσοτάκη
Ο κος Παντελής, ο συντηρητικός μικροαστός που συνεργάζεται με τις αρχές, που δεν μπλέκεται και κοιτάει τη δουλειά του. Που είναι δειλός και φοβισμένος, δείχνει τα δόντια του στους αδύναμους και πέφτει στα γόνατα μπρος στους ισχυρούς. Που την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια στις δύσκολες και είναι λαλίστατος όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Αυτή η καρικατούρα κατηγορήθηκε, λειτούργησε σαν σακος του μποξ από κόμματα, νεολαίες, επαναστατημένους, θυμωμένους και άλλα είδη του ζωικού μας βασιλείου. Βέβαια την ταμπέλα του Κυρ-Παντελή διάφοροι την κολλάνε σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο αφήγημά τους. Και έτσι αυτή κηλίδα, ωσάν ριζοσπαστικός ιός, απλώθηκε σε τεράστιες μάζες. Αργοπεθαίνει λοιπόν ο κακός κος Παντελής, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Δεν θα κλάψουμε κιόλας. Το ζήτημα είναι τι τον αντικαθιστά... Το πέσιμο από 15χρονα σε έναν μεσόκοπο που κρατάει μία εικόνα της Παναγίας; Οι τσαμπουκάδες στις πλατείες από τους δυτικοθρεμένους νεανίες; Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες που δεν νοιάζονται για τους γύρω τους; Ξέρω πως δεν είναι όλοι έτσι, όπως ξέρω πως υπάρχουν σοβαροί λόγοι που δημιουργούν τέτοια φαινόμενα. Αλλά έτσι ήταν και με τους κυρ-Παντελήδες. Τι, όχι;
Θίασος Είναι όλοι και όλες τους κάτοικοι του Omonoia City. Ούτε χαρακτήρες, ούτε πρόσωπα. Τύποι. Δεκαέξι συνολικά...
Η ψυχή της πόλης ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΜΠΑΖΗ
Είμαι ένας άνθρωπος απλός Όχι ρε φίλε, δεν είμαι απολιτίκ. Ακομματίκ είμαι. Ανένταχτος. Όχι ανένταχτος αριστερός. Ούτε ανένταχτος δεξιός. Ούτε ανένταχτος κεντρώος. Ανένταχτος σκέτο. Απλά ανένταχτος...
Διπλή γωνία λήψης του Θανάση Βέμπου
1957: The Disembodied Ένας φωτογράφος σε μια αποστολή στη ζούγκλα (τι το ήθελε;) αντιμετωπίζει χίλιους κινδύνους: μαγεία βουντού, ζούγκλα, νεκροί που επανέρχονται στη ζωή σαν απειλητικά ζόμπι...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ένα παραμύθι από τον Δημήτρη Προύσαλη • Εγκλήματα στην κουζίνα από την Αγκάθα Κρίσπι • Ψυχολογικό λεξικό από την Σταύρο Μπουγκά • Γατάκια ο σκύλος ξέρει μπάλα από τον Μάκη Διόγο • Τι λένε τ' άστρα από την Νταίζη Ντάκου • Είσαι κοΜάντω από την Μαντώ Βλάχου • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο,τι πως • Ανυπόφορος πολίτης από την ΗλέκτραΤζώρτσου • Το 1821 αλλιώς από τον Γιώργο Ρακκά
Έλλη, η γιατρίνα
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
Δούλευε κάποτε στην Πολυκλινική, Πειραιώς και Σωκράτους. Τότε, που ο χώρος έσφυζε από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Δεν τέλειωσε ποτέ την Ιατρική. Βοηθός μικροβιολόγος. Τώρα, που η Πολυκλινική έχει ξεπέσει, η Έλλη, από καιρό στη σύνταξη, βοηθάει τους πάντες μέσα και γύρω απ’ την πλατεία. Όχι μόνο με φάρμακα και συνταγές αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους. Μεσόκοπη. Ξανθιά, με την παλιά αλογοουρά και το ελαφρύ χνούδι στο πρόσωπο, καλοσυνάτη και γελαστή, όπως τότε, που τη φλέρταραν όλοι. Και τώρα την φλερτάρουν. Η Έλλη, η γιατρίνα.
Χρήστου, ο δικηγόρος
Θίασος Είναι όλοι και όλες τους κάτοικοι του Omonoia City. Ούτε χαρακτήρες, ούτε πρόσωπα. Τύποι. Δεκαπέντε συνολικά. Παρέλασαν, τρεις-τρεις, από αυτές εδώ τις σελίδες. Σας αποχαιρετούν. Αν τους νοσταλγήσετε, βγείτε στους δρόμους. Στην Ομόνοια. Στο Μεταξουργείο, στη Βάθης, στα Εξάρχεια, στο Γεράνι, στα Χαυτεία, στην Αθηνάς. Μαζί μ' αυτούς, θα βρείτε κι άλλους. Πολλούς. Γιατί αυτή η περιοχή μετατρέπει τους ανθρώπους σε τύπους. Αποδώστε τιμές.
Έχει το γραφείο του σε κάποιο στενό, προς τη μεριά της Βερανζέρου. Ή από τη μεριά της Δώρου. Ή, μάλλον, προς τη Γαμβέτα. Τοκίζει χρήματα, έχει διασυνδέσεις στον Κορυδαλλό, σχετίζεται με έναν οπλουργό, συχνάζει πολλές ώρες σε ένα προποτζίδικο κοντά στην Κάνιγγος. Φοράει ένα τριμμένο παλτό και κουβαλάει μια τσάντα πέτσινη, παλιά. Σε τίποτα δεν θυμίζει τους καλοντυμένους συναδέλφους του, που συχνάζουν τα πρωινά στα δικαστήρια της Ευελπίδων και στα άλλα, που είναι κοντά στον Άρειο Πάγο. Αναλαμβάνει μικροϋποθέσεις, βγάζει άδειες παραμονής σε ξένους, πληρώνει την εγγύηση για να αποφυλακιστούν μικροεγκληματίες.
Όλια, η τσιγαρού “Ρωσοπόντια”. Ή, πιο σωστά, Ελληνίδα του Πόντου. Από αυτούς που ο Στάλιν έστειλε προπολεμικά από τον Καύκασο στο Καζαχστάν. Ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα το 1965, όταν ήταν πέντε χρονών. Τώρα είναι εξήντα. Το στέκι της είναι στο παλιό Δημαρχείο από πίσω, πότε στα μαρμάρινα πεζούλια, πότε στο γρασίδι της δεξιάς πλευράς. Προμηθεύεται τα λαθραία τσιγάρα που πουλάει από τον “μεγάλο”, που έχει βαγόνια ολόκληρα. Τα παίρνει με πίστωση. Μέσα σε είκοσι χρόνια την έχουν πάει στο Τμήμα της Ομόνοιας μόνο τρεις φορές. Κι αυτό, παρόλο που το ρητό της αστυνομίας, για την περίπτωση των “τσιγαράδων” είναι: “Καινούριος; Άσ’ τον να δουλεύει. Παλιός; Πιάσ’ τον”.
Ο «ταξίαρχος» Κάποιοι ίσως ξέρουν το πραγματικό του επίθετο, κάποιοι ίσως και το μικρό του όνομα. Κανείς όμως δεν το λέει ποτέ. Όλοι, όταν αναφέρονται σε αυτόν, τον αποκαλούν «ο ταξίαρχος». Κάποτε, ήταν στρατιωτικός. Συνταξιούχος εδώ και καιρό, γύρω στα ογδόντα, άχρωμος, αθόρυβος, πάντα ξυρισμένος και με καθαρά, φροντισμένα ρούχα. Λιγομίλητος. Συχνάζει σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας και της πλατείας Καραϊσκάκη για να συναντήσει παρόμοιους στην ηλικία και τα χαρακτηριστικά τύπους ή κάποιους επιχειρηματίες, αλλά ποτέ για επαγγελματικούς λόγους. Καμιά φορά τον συνοδεύει μια λίγο παχουλή, λίγο πιο κάτω απ’ τα 30, γυναίκα, που την συστήνει ως «η ανιψιά μου». Ποιος είναι; Διακινεί κάτι; Μήπως ιδέες; Ναρκωτικά; Γυναίκες; Μάλλον όχι. Απλώς ισορροπεί μεταξύ παρόντος και ενός απροσδιόριστου, επίσης άχρωμου παρελθόντος. Υπάρχει υποψία, ότι καμιά φορά προμηθεύει κάποια πλαστά πιστοποιητικά. «Ο ταξίαρχος». Ίσως, ωστόσο, ο ρόλος του να είναι πιο δραστικός απ’ ότι φαίνεται.
Λάκης, ο περιπτεράς Το περίπτερό του - πάνω στην Ομόνοια - ήταν κάποτε μικρό, όπως όλα άλλωστε. Τώρα έχει «πνιγεί» γύρωγύρω από εφημερίδες, κάθε είδους έντυπα και περιοδικά. Όταν κάποιος πελάτης τον θέλει πρέπει να τον ζητήσει ή στο βάθος του περιπτέρου ή στο πίσω μέρος, όπου κάθε τόσο βγαίνει για κάτι συγκεκριμένο ή για μια σύντομη ανάπαυλα. Ο πατέρας του και ο παππούς του είχαν το μοναδικό κιόσκι κάτω, στην πλατφόρμα του Ηλεκτρικού, στη γραμμή Πειραιάς - Κηφισιά. Μένει ανεπηρέαστος από τα χιλιάδες ερεθίσματα της πλατείας, λες και αυτά δεν τον αγγίζουν και λες και είναι αφοσιωμένος μόνο στις παραλαβές και στους καθημερινούς λογαριασμούς. Ή μήπως ούτε σ’ αυτά; Απρόσιτος και κάπως υπερόπτης. Το μάτι του όμως τρέχει. Τα χέρια του κινούνται συνεχώς. Ξέρει πολλά. Κάθε τόσο μιλάει, ανοίγεται κάπως σε κάποιους γνωστούς του. Όμως, ως εκεί.
ΑΠΌ ΤΟΝ ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΗ Στιγμιότυπα, φωτογραφίες φτιαγμένες από λέξεις, αφηγήσεις, αρετουσάριστες, ντόπιων και αλλοδαπών. Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες. Αποσπάσματα μιας “λογοτεχνίας του δρόμου”. www.fondasladis.com
Τα σκίτσα είναι του Ζαχαρία Ψαράκη
Πέτια, η δημοσιογραφίνα Το γραφείο της είναι στις αρχές της Αγ. Κωνσταντίνου, σε μια πολυκατοικία με στοά, στον δεύτερο όροφο. Ένα δωμάτιο τρία επί τρία. Για δυο χρόνια έβγαζε μια βδομαδιάτικη εφημερίδα στα βουλγάρικα, για τους συμπατριώτες της που ζουν στην Αθήνα. Μαζί με μια φίλη της, τη Χριστίνα, άνοιξαν για λίγους μήνες κι ένα μικρό βιβλιοπωλείο, στο ισόγειο του κτιρίου, με βουλγαρικά βιβλία και cd. Ψηλή. Με κοντό μαλλί, όμορφη. Τα μάτια της - που υπόσχονται και δεν υπόσχονται - αστράφτουν. Παντρεύτηκε έναν μικρομεσαίο από τη Γλυφάδα, έκαναν ένα παιδί, αγόρι. Χώρισαν. Εκείνος κράτησε, με απόφαση του δικαστηρίου, το παιδί. Εκείνη το δέχτηκε. Το δέχτηκε; Πότε είναι στη Βουλγαρία, πότε εδώ. Έτοιμη για όλα. Ή για τίποτα. Πέρυσι έκλεισε την εφημερίδα. Άνοιξε ένα μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο, με τη φίλη της, σε μιαν άλλη στοά, προς τη Βάθης. Ποτέ βέβαια δεν μπορεί να τη βρει κανένας εκεί. Ούτε η φίλη της η Χριστίνα μπορεί να σου δώσει κάποια πληροφορία για το πού θα τη βρεις. Η Πέτια.
Τάκης, ο ταξιτζής Μέσης ηλικίας, μετρίου αναστήματος, προς το ψηλό. Φοράει μπλούζα κοντομάνικη ριγέ ή πουκάμισο ριχτό, στενό αλλά ευρύχωρο σχετικά παντελόνι, παπούτσια συχνά προς το σκούρο, λίγο φθαρμένα, ή, το καλοκαίρι, πέδιλα χωρίς κάλτσες. Στην πιάτσα κάθεται στη θέση του οδηγού, με ανοιχτή την πόρτα, ή όρθιος απ’ έξω ακουμπάει τους αγκώνες στο πάνω μέρος του ταξί. Το κορμί του είναι ίσιο, ευθυτενές, αν και κάτω απ’ το σβέρκο διαφαίνεται, όπως γέρνει λίγο πάνω στο ταξί, μια κάποια “καμπούρα”. Συχνά μιλάει με κάποιον άλλο ταξιτζή, χαμηλόφωνα. Απλός οδηγός; Ιδιοκτήτης; Ολόκληρου του ταξί; Ποτέ δεν θα τον ακούσεις να λέει πως το μεροκάματο βγαίνει. Συχνάζει στις δυο πιάτσες της Ομόνοιας, ή στην πλατεία Λαυρίου και συχνότερα μπροστά σ’ ένα από τα δυο θέατρα, στην Πλατεία Καραϊσκάκη.
Θάλεια, η καφετζού Κοντή, αδύνατη, πρόσωπο χαμογελαστό με πεταχτά “μήλα”, μάτια κοκκινισμένα μέσα στις κόγχες τους, βραχνή φωνή, λίγο μπάσα. Μπαινοβγαίνει πίσω απ’ τη μικρή, διπλή βιτρίνα, όπου ετοιμάζει τις παραγγελίες. Καφέδες, μεζέδες, αναψυκτικά. Το καφενείο, 2 x 3. Έξη τραπεζάκια ανοιγόμενα, τα δυο μες στο μαγαζί, και τ’ άλλα στην έξοδο της στοάς, προς την Πειραιώς. Σε μερικούς πελάτες ξανοίγεται. Για τον εμφύλιο, την παλιά Δεξιά, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ. Ώς εκεί. Όλοι συχνάζουν εδώ. Εκτός από τα πρεζόνια και τους απένταρους. Τους διώχνει και από πίσω τους “λιβανίζει”. Σ’ ένα τραπεζάκι ένας εξηντάρης. Λιγόλογος. Με τις ώρες. Ο άντρας της; Όχι. Η Θάλεια. Παντρεμένη. Στην Καλλιθέα. Έξι το απόγευμα κατεβάζει ρολά.
Ο “ξερόλας” Ο πατέρας του είχε μανάβικο στα Εξάρχεια. Και μπακάλικο. Δίπλα-δίπλα. Δούλευε κι αυτός εκεί, βοηθούσε. Κακότροπος, βιαστικός. Πάντα. Μακρυμούρης, αδύνατος. Εριστικός.“Ξερόλας”. Έμεναν στην πολυκατοικία απέναντι. Σπίτι και μαγαζιά δικά τους. Δίπλα ένα εστιατόριο. Από πάνω, στον πρώτο, ένα σκυλάδικο. Λαϊκό, με καλή όμως φήμη. Οι “Ευαισθησίες”. Πέθανε η μάνα του. Μετά ο πατέρας του. Κάπου εκεί και ο μικρός αδερφός, ο “αυτιστικός”. Σε οχτώ χρόνια πρόλαβε να τα διαλύσει όλα. Πρώτα ανακαίνισε το μανάβικο. Τίποτα. Μετά άνοιξε ένα παλαιοπωλείο δίπλα, στο μπακάλικο. Το ‘κλεισε. Το έκανε μπαρ. Τα ίδια. Πέθανε ο ιδιοκτήτης του σκυλάδικου, μετά του εστιατορίου. Τα νοίκιασε από τον ιδιοκτήτη τους, που έμενε στον Καναδά για να κάνει “μουσική σκηνή”. Τίποτα. Κατέστρεψε όλα τα κουφώματα και άφησε στον πρώτο όροφο σπασμένα έπιπλα και στερεοφωνικά. Πούλησε πρώτα το παλιό σπίτι. Μετά τα δυο παλιά μαγαζιά. Εξαφανίστηκε.
Λένα και Σπύρος Εκείνος μετρίου αναστήματος, αυτή κάπως ψηλότερη. Συνήθως προηγείται. Μπαίνουν ή βγαίνουν σε ένα από τα μεγάλα κινέζικα “ρουχάδικα” της Πειραιώς ή των γύρω δρόμων. Βγαίνοντας, κρατούν από μια τεράστια γκρι νάυλον σακούλα, γεμάτη ρούχα, πακεταρισμένη με αυτοκόλλητη ταινία. Έχουν παρκάρει κάπου εκεί γύρω, συχνά κλείνοντας την είσοδο κάποιου πεζόδρομου. Χωρίς αλάρμ. Και οι δυο, συνήθως, φορούν σκούρο γυαλί. Η Λένα με μαλλί βαμμένο καστανό ή ξανθό. Ποτέ κόκκινο ή μαύρο. Ντυμένη ατημέλητα, απλά, κάπως αδιάφορα. Αυτός ακολουθεί. Άλλωστε η ιδιοκτήτρια του μικρού ρουχάδικου, σε μια συνοικία της Αθήνας, είναι εκείνη. Η Λένα. Ο Σπύρος κάνει άλλη δουλειά. Μόλις το “εμπόρευμα” πουληθεί, θα εμφανιστούν και πάλι.
Η βιολίστρια Μαλλί κατσαρό. Κοντή, λεπτή. Καστανή. Σχεδόν άβαφτη. Μόλις μπει στην αυλή της ταβέρνας, χαμογελάει ουδέτερα προς όλες τις κατευθύνσεις. Βάζει το βιολί στο λαιμό και σηκώνει το δοξάρι. Αρχίζει μ’ ένα παλιό, νοσταλγικό τραγούδι, όπως το “Δυο πράσινα μάτια”, μετά κάτι σύγχρονο, όπως το “Η αγάπη είναι ζάλη”. Τέλος κάτι ξένο, πχ. το “Ότσι Τσόρνια”. Δυόμισι τραγούδια. Πλησιάζει τα τραπέζια, με ένα αδιόρατο χαμόγελο και μια κλίση του κορμιού προς τα μπροστά. Αν κάποιος από μια παρέα βγάλει χρήματα, ξαναχαμογελάει. Παίζει ακόμα μισό τραγούδι. Αν την ρωτήσεις, θα σου πει πως είναι από τις πρώην “σοσιαλιστικές χώρες”, με σπουδές και καλή δουλειά, εκεί. Τώρα, τριάντα περίπου χρόνια, είναι εδώ. Βγαίνει. Καβαλάει -με το βιολί στην πλάτη- το μηχανάκι και τρέχει στο επόμενο μαγαζί. Τρία χιλιόμετρα ακτίνα απ’ την Ομόνοια. Βάλια. Ή Λαρίσα.
Σάκης, ο ποδηλάτης Ανάμεσα στα 60 και τα 70. Δείχνει λίγο νεότερος. Λιγνός. Μένει σ’ ένα στενό, προς τη Βάθης. Από την είσοδο του παλιού διώροφου, όπου μένουν κι άλλοι εργένηδες, βγαίνει σπρώχνοντας το ποδήλατο. “Λιγνό” κι αυτό, αθλητικό. Καβαλάει και χάνεται. Πότε δω, πότε κει. Σχεδόν καραφλός. Φοράει γυαλιά με χρυσό σκελετό. Και μπερέ ή τραγιάσκα. Αν τον ξέρεις, θα σε χαιρετήσει. Αν τον ξέρεις πολύ, μπορεί να φρενάρει, για ν’ ανταλλάξετε δυο κουβέντες. Πότε είναι με τους “αγανακτισμένους”, πότε κοιτάει προς τη “Χρυσή Αυγή”, πότε έχει δυο καλά λόγια για τον Τσίπρα. Πριν από καιρό, αυτά. Τώρα; Συνταξιούχος ταξιτζής. Κάποτε έμενε με τη μάνα του στη γωνία, στο ετοιμόρροπο διατηρητέο. Όταν αυτό πουλήθηκε -η μάνα του είχε στο μεταξύ πεθάνει- βρήκε ένα δωμάτιο και μετακόμισε απέναντι. Ο Σάκης, ο ποδηλάτης.
Γιώργος ή Χασάν Είκοσι χρόνια στην Αθήνα. Από το νομό Ξάνθης. Τα ελληνικά του λίγα, σπασμένα. Χασάν. Τον φωνάζουν Γιώργο. Έτσι του είπαν στο αστυνομικό τμήμα του Μεταξουργείου. Μαλλί μαύρο, σγουρό, πυκνό. Και ένα χρυσό δόντι. Γυρίζει με τρίκυκλο. Με δέκα χιλιόμετρα την ώρα. Μισογεμάτο με παλιά περιοδικά και άχρηστα χαρτιά. Χωμένος με τη σκυλίτσα του τη Νόρα, στο βάθος ενός άδειου διατηρητέου. Κλειδαμπαρώνεται εκεί. Ο γιός του, μετά από το γάμο του -με νταούλια, κλαρίνα και πίπιζες- μετακόμισε. Μένει κάπου εκεί κοντά. Η γυναίκα του Γιώργου -δηλαδή του Χασάν- νεφροπαθής από μικρή ηλικία, έπαθε εγκεφαλικό πριν από δέκα χρόνια. ΄Εμεινε η μισή. Συνήλθε. Την έβγαζαν και βόλτα στον πεζόδρομο. Την έστειλε πίσω, στην Ξάνθη. “Τι να την κάνω εδώ;”. Στη μάνα της. Κι αν θα πέθαινε, πάλι εκεί θα την έστελνε. Στην Αθήνα δεν έχει νεκροταφείο για μουσουλμάνους. Ζει; Αν τον ρωτήσεις, μάλλον δεν ξέρει.
Νίνα, η αναρχικιά Δούλευε σ’ ένα βιβλιοπωλείο με κόμικ. Περασμένα τα 40, όμορφη. Μετά έφτιαχνε κοσμήματα. Μετά σ’ ένα στέκι με είδη από την Ταϋλάνδη και σ’ ένα ουζερί στην Κωλέττη. Εξάρχεια πάντα. ΄Οταν τέλειωσε το λύκειο, φοίτησε κάπου. Για λίγο. Δούλεψε και σ’ ένα δήμο, με πρόγραμμα του ΟΑΕΔ. Και στο μαγαζί του πατέρα της, όταν ζούσε. Εκτός από τα συγκροτήματα μέταλ, της αρέσει και η όπερα. Και η ποίηση. Εναντιώνεται σε κάθε τι “εθνικό” και “κρατικό”. Της αρέσει όμως ο Ελύτης. Κι ο Θεοδωράκης. Μένει στη Φιλαδέλφεια. Μόνη. Κυκλοφορεί μ’ ένα “παπάκι”. Τραγουδάει σ’ ένα γκρουπάκι. Η Νίνα. Την βρίσκεις συχνά σ΄ένα μπαράκι στη Σολωμού. Ψιλοσυζήτηση. Λίγη πολιτική, λίγο τέχνη, λίγο για κάποιους γνωστούς. Οργανώνουν και πάρτι σε καταλήψεις. Μπίρα, ξεροσφύρι. “Φτύνει” τους αστούς. Πρέπει να φύγει. Το πρωί - πάλι- αρχίζει δουλειά στις οχτώ.
Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΉ ΑΜΠΑΖΉ
WWW.AMPAZIS.GR
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΤΟ JUKEBOX ΤΟΥ ΑΜΠΑΖΉ
Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”
Ελαφρά τραγούδια και βαριά λαϊκά με jazz διάθεση και rock άποψη!
Ο ΤΖΌΝΥ Ο ΦΙΓΟΥΡΑΤΖΉΣ Χάου ντου γιου ντου χάου ντου γιου ντου του λένε όλοι από παντού κι αυτός το `χει καμάρι. Κι όπου τον δεις κι όπου τον δεις ο Τζώνυ ο φιγουρατζής δολάρια μοστράρει.
Είμαι ένας άνθρωπος απλός Είμαι ένας άνθρωπος απλός μόνο ο καφές μου είναι διπλός μονήρης, μόνος και μονός γι' αυτά τα λίγα ικανός. Είναι η σκέψη μου βατή για συντροφιά μου ένα γατί ξυπνάω πρωί, σπίτι δουλειά
ΈΛΑ ΣΤΟ ΠΆΡΤΥ Ω τίκο τίκο τι ω τίκο τίκο τι Έλα στο πάρτι και μη γίνεσαι κουτή Γράψε τηλέφωνο και όνομα σ’ ένα χαρτί Ω τίκο τίκο τίκο τίκο τικοτί
και χόμπι μου η τεμπελιά.
Ω τίκο τίκο τι ω τίκο τίκο τα Θα πιούμε μπράντι και διάφορα ποτά Έλα μωρό μου στο δωμάτιο μετά Ω τίκο τίκο τίκο τίκο τικοτά
κάτι λαμπρό ξεχωριστό.
ΚΆΝΕΙ ΚΑΛΌ Υπάρχει και κάτι που δίχως δραχμή μπορεί και σε φτιάχνει την ίδια στιγμή υπάρχει και κάτι που κάθε φορά μπορεί και σου δίνει καινούργια χαρά μπορεί και σου δίνει καινούργια χαρά Μη πεις ό,τι δεν ξέρεις για ποιο σου μιλώ και σ’ όλους να ξέρεις κάνει καλό
Είμαι ένας άνθρωπος απλός
ΧΩΡΊΣ ΔΕΚΆΡΑ Δύο χρόνια το καημένο με `χεις αρραβωνιασμένο, τρίτο δε θ’ αντέξω μ’ άλλον θα τα μπλέξω. Δύο χρόνια το καημένο με `χεις αρραβωνιασμένο, τρίτο δε θ’ αντέξω μ’ άλλον θα τα μπλέξω.
δεν είμαι φίλος φχαριστώ.
ΚΑΛΈ ΚΥΡΆ-ΜΑΡΊΑ Καλέ κυρα Μαρία, τι λες για όλ’ αυτά καλέ κυρά Μαρία, μας πήραν τα λεφτά ένα δύο τρία τέσσερα μηδέν κι απ’ την Τριανδρία νεότερο ουδέν
Ήθελα να σου πω απλώς
Κι εσύ να με κατηγορείς να κάνεις κάτι δε μπορείς κάτι μεγάλο και σωστό Ήθελα να σου πω απλώς δεν είναι απλό να 'σαι απλός!
μόνο ο καφές μου είναι διπλός μονήρης, μόνος και μονός για λίγα μόνο ικανός. Είναι η χωρίστρα μου απλή σιχαίνομαι το μιζανπλί τίποτα το ξεχωριστό Κι εσύ να με κατηγορείς να κάνεις κάτι δε μπορείς κάτι μεγάλο και σωστό κάτι λαμπρό ξεχωριστό. δεν είναι απλό να 'σαι απλός! Μ' αρέσει έξω απ' το χορό τη φασαρία δε μπορώ
ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΆΧΟΣ Ένας μουσικός ωδείου Πεσμαζόγλου και Σταδίου εντοπίζει την καλή του αγκαλιά με μπουζουξή. Ρε θα γίνει εδώ Καμπότζη Ας’ την κάτω καλαμπόρτζη του Βιετνάμ και της Κορέας για τα μάτια της ωραίας.
μεγάλα λόγια σοβαρά σπουδαία και γυαλιστερά. Είμαι ένας άνθρωπος απλός μόνο ο καφές μου είναι διπλός μονήρης, μόνος και μονός γι' αυτά τα λίγα ικανός.
Όχι ρε φίλε, δεν είμαι απολιτίκ. Ακομματίκ είμαι. Ανένταχτος. Όχι ανένταχτος αριστερός. Ούτε ανένταχτος δεξιός. Ούτε ανένταχτος κεντρώος. Ανένταχτος σκέτο. Απλά ανένταχτος. Ένας απλός πολίτης. Όχι πελάτης. Πολίτης. Με δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Εκτός συστήματος. Απλός αδιόριστος πολίτης. Ήθελα να σου πω απλώς, δεν είναι απλό να 'σαι απλός… Επίσης διαφωνώ με τους φανατικούς ακόμα κι αν είναι ομοϊδεάτες. Κυρίως τότε. Συνειδητά δεν θέλω να είμαι σε κανένα μαντρί. Πολιτικό, αθλητικό, πολιτιστικό, επαγγελματικό, κοινωνικό. Δεν μου ταιριάζει. Προτιμώ έξω απ' το μαντρί κι ας κινδυνεύω να με φάει ο λύκος. Θα με φάει ή θα τον φάω. Είμαι αδέσποτος. Αυτό μπορεί να θυμίζει σκύλο, αλλά που ξέρεις; Μπορεί να θυμίζει και σφαίρα. Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Η ζωή πάντως έχει δείξει ότι το αρνί δεν το τρώει πια ο λύκος. Το σφάζει και το τρώει ο τσοπάνης! Θέλω λοιπόν να σκέφτομαι και να κρίνω κατά περίπτωση. Να μην είμαι υποχρεωμένος να κάνω ό,τι λέει η άνωθεν γραμμή. Να κάνω κάθε φορά ό,τι μου λέει το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι αρχές μου. Να παίρνω την ευθύνη των λόγων και των πράξεων μου. Ό,τι πράττω να εισπράττω. Δίκαια πράματα. Ευχαριστώ για την υπομονή. Καλή λευτεριά! Π.Α. 7/4/2021
Μάιος! “...Αρχή, χαραυγή, «ήν δε όρθρου βαθέος…» ...που με την ευωδιά της βιολέττας των Επιταφίων να 'χει ποτίσει την ψυχή μου, κατέβηκα στο Κηπάκι να διαλέξω πρωινά τα άνθη. Πρώτη Μαΐου και Πρώτη Ανάσταση αδελφώθηκαν εφέτος. Κόβω τα ρόδα για την μια, τις ευγενείς δάφνες για την άλλη! Ευφραίνομαι και λυτρώνομαι, χάρη στις δυο! -Μάη, καλώς ώρισες να λύσεις το Πάθος και τα πάθη μας! “Γλυκύ μου Έαρ”, έσω όσο γλυκύτερο γίνεται! Στέκομαι μάρτυρας ενός ανελέητου πολέμου. Ο Πόλεμος των (πλέον των) Δύο Ρόδων διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου με τα κόκκινα και τα λευκά, μα και τα κίτρινα, τα άλικα, τα μενεξιά τα τριαντάφυλλα να συναγωνίζονται σε χρώμα, σε ευωδιά, σε κομψότητα ποιό θα πάρει θέση στο στεφάνι μου. Στα επεισόδια συμμετέχουν οι κάλλες και τα γαρύφαλλα, οι μαργαρίτες και τα γεράνια – άπας ο Οίκος των – πετούνιες, κατηφέδες και λυγερόκορμα γιασεμιά, υπό την ηγεσίαν της πασχαλιάς και δύο κρίνων και οι πρασινάδες σε πανστρατιά Σήμερα και αύριο θα χαρούμε το Κηπάκι μας, θα αναπαυθούμε, θα απολαύσουμε τους καρπούς των κόπων των προηγούμενων μηνών, συντροφιά με τους αγαπημένους μας, με κόκκινα αυγά στα χέρια κι ένα ποτήρι κρασί για το “Χριστός Ανέστη” ή με κάποιο εκλεκτό βιβλίο, έχοντας μόνη διάσπαση των βόμβο των μελισσών και το φτερούγισμα κάποιας πεταλούδας. Από Δευτέρα της Λαμπρής σηκώνουμε τα μανίκια! Το Κηπάκι μας χρειάζεται επειγόντως. Γιατί; Τον Μάιο μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μικρό λαχανόκηπο στο μπαλκόνι ή στον κήπο μας, για να κόβουμε καρπούς. Το καλοκαίρι πλησιάζει και η θερμοκρασία είναι σχετικά υψηλή, οπότε τα φυτά βρίσκονται στην φάση της πιό έντονης ανάπτυξης και ανθοφορίας. Τώρα πρέπει να σπείρουμε απ'ευθείας με σπόρους στο έδαφος ή να και να κάνουμε τις μεταφυτεύσεις των φυταρίων των κηπευτικών, τα οποία έχουμε ήδη παράξει, στις κατάλληλες αποστάσεις φύτευσης, εξασφαλίζοντας καλό αερισμό, αποφυγή παθογένεσης και δυνατότητα καλλιεργητικής παρέμβασης.Τί θα λέγατε για πράσινα και νόστιμα παρτέρια με τομάτες, μελιντζάνες, φασόλια, αγγουράκια, πιπεριές, κολοκυθάκια, καρπούζια, φασόλια, μπάμιες, βλήτα; Παραδείγματος χάριν! Επειδή η Φύση ανταποδίδει καλό είναι να έχουμε έτοιμα μεγάλα καλάθια για την συγκομιδή μας: Μαρούλια, κρεμμυδάκια, μαϊντανό, άνηθο, καρόττα και παντζάρια που φυτέψαμε νωρίτερα, πρώιμα αγγούρια και κολοκυθάκια. Παραδείγματος χάριν! Χρειάζεται μια αποτοξινωτική σαλάτα μετά την διατροφική κραιπάλη του κοκορετσίου – ω, ναί!!!
Πρέπει, όμως, και να ταϊστούν τα αναπτυσσόμενα φυτά, δεν πρέπει; Πεταγόμαστε ως το Κηπάκι και προμηθευόμαστε όλα τα απαραίτητα λιπάσματα καθώς και βιοδιεγέρτες για την εξασφάλιση της ανάπτυξης, τη βελτίωση της καρπόδεσης και τον καλύτερο σχηματισμό καρπών των δέντρων, εξαρτήματα και εργαλεία. 'Ομοια αυξάνουμε και την συχνότητα άρδευσης και λίπανσης των φυτών εσωτερικού χώρου, με τα ειδικά για αυτά σκευάσματα. Ρωτάμε και στο Κηπάκι – απλούστατο! Απαραιτήτως λαμβάνουμε προστατευτικά ή/και κατασταλτικά μέτρα κατά της παθογένεσης. Ωίδιο, μελανή κηλίδωση και σκωριάσεις απειλούν τα καλλωπιστικά μας, ενώ κακόβουλα έντομα και ακάρεα – μελίγκρες, τετράνυχοι, αλευρώδεις, βρωμούσες συνιστούν εχθρούς πάντων. Ελέγχουμε και τις τοματιές για Tuta - και λιγότερο για “'κείνα”. Το Κηπάκι ξέρει να πολεμά με τα κατάλληλα βιολογικά και αποτελεσματικά όπλα! Η σωστή διατροφή συνδυάζεται ανελλιπώς με σωματική άσκηση. Προς τούτο σκαρφαλώνουμε, με προσοχή – δεν επαρκούν οι κλίνες ! - στις κρεβατίνες και στις κληματαριές και ελέγχουμε για ωίδιο και περονόσπορο, αφού κορφολογήσουμε και βλαστολογήσουμε για μπόλικα και ποιοτικά σταφύλια. Να και τα κληματόφυλλα για τα απαραίτητα ανοιξιάτικα ντολμαδάκια μας! Πολλή δουλειά μας περιμένει τον Μάιο ή - πιό σωστά - πολλές ώρες σωματικής και ψυχικής ευεξίας. Πολλές οι ώρες που θα μας χαϊδέψει ο ήλιος, πολλά τα μύρα που θα μας τυλίξουν. Άνοιξη – κι Ανάσταση! ...Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής. Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν οι κόποι. Η σκέψη θολώνει το κόκκινο της θυσίας αίμα. Πρέπει το σώμα να σηκωθεί, να πάει με τους άλλους μαζί, να χαρεί την γιορτή, την απλή χαρά, να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή, να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή. Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά ύστερ’ απ’ το πλήθος του πόνου, πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.”
Ζ. Καρέλλη – Πεντζίκη (Από τη συλλογή “Της Μοναξιάς και της Έπαρσης", 1951)
Φραουλίτσες, μούσμουλα, κάποια πρώιμα βερύκοκκα, κερασάκια, αβοκάντο, πορτοκαλάκια Valencia; Ελπίζω να δουλέψαμε σωστά τους προηγούμενους μήνες, ώστε να χρειαζόμαστε πολλά και μεγάλα καλάθια! Από νεράκι, τί θα κάνουμε; Οι ζέστες πλησιάζουν, το αρδευτικό σύστημα πρέπει να ελεγχθεί και να προσδιοριστούν ώρες, συχνότητα και διάρκεια αρδεύσεων.
Το Κηπάκι Ιπποκράτους 157 T.: 210 64 48 002 // fb: Το Κηπάκι
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΑΠΌ ΤΟΝ ΔΗΜΉΤΡΗ ΠΡΟΎΣΑΛΗ
Η ΨΆΘΙΝΗ ΚΟΡΔΈΛΑ ENA ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
Λ
ένε πως ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πολιτεία. Πριν από χρόνια πολλά ζούσαν εκεί δυο άνθρωποι που είχαν τα σπίτια τους γειτονικά. Ο ένας ήταν πλούσιος κι ο άλλος φτωχός. Ο πλούσιος λένε, είχε μια κόρη. Την ομορφιά της και τη χάρη της κουβέντιαζε όλος ο κόσμος. Κι ο φτωχός όμως είχε όνομα ξεχωριστό, γιατί λένε πως είχε ένα παλικάρι που σε τρόπους και φερσίματα άλλος δεν ήταν. Τα δυο παιδιά ανταμώθηκαν με τα μάτια, στα παραθύρια και στις αυλές τους. Οι καρδιές τους χτύπησαν δυνατά. Μια μέρα το παλικάρι βρήκε το κουράγιο και στάθηκε μπροστά στην πόρτα του πλούσιου γείτονα. Σαν τούτη άνοιξε ζήτησε να μιλήσει του αφέντη. Ο άρχοντας άκουσε να ζητά την κόρη του σε γάμο και γέλασε ειρωνικά με κακία. Για να τον πειράξει περισσότερο και να τον προσβάλει, σκύβει κάτω, πιάνει μια κορδέλα από ψάθα που είχε πέσει και λέει: «Αφού ζητάς την κόρη μου για γυναίκα, θα σου τη δώσω. Μονάχα αν καταφέρεις με τούτη την κορδέλα να γίνεις πλούσιος, θα την παντρευτείς. Αλλιώς ξέχασέ την!» Το παλικάρι, πήρε την ψάθινη κορδέλα, ευχαρίστησε ευγενικά τον άρχοντα και ξεκίνησε. Λένε πως περπάτησε πολύ μέχρι που έφτασε σε πολιτεία άλλη κοντά σε ένα αρχοντικό. Εκεί υπήρχε ένας κήπος. Μέσα στον κήπο ένας γέροντας κηπουρός φύτευε ένα δεντράκι. Ξαφνικά ξεσπάει θύελλα, ένα κακό, χαλασμός και ο γέροντας τα έχασε. «Αμάν, θα σπάσει το δεντράκι που φύτεψα. Δε θα σταθεί, να μεγαλώσει!» μουρμούρισε. Το παλικάρι γρήγορα μπαίνει στον κήπο, βρίσκει ένα καλάμι. Το χώνει βαθιά δίπλα στο δέντρο και τα δένει μαζί με την κορδέλα του. Ο γέρο κηπουρός τον ευχαρίστησε για την βοήθεια και του χάρισε ένα μπανανόκλαδο. Το παλικάρι το πήρε, ευχαρίστησε και συνέχισε τον δρόμο του. Περπάτησε κάμποσες ώρες και συνάντησε έναν άνθρωπο. Αυτός κουβαλούσε στην πλάτη του ένα καλάθι γεμάτο μπαχάρια. Ξαφνικά, ξεσπάει μπόρα από το πουθενά. Ο άνθρωπος δεν ήξερε πού να κρυφτεί, να απαγκιάσει για να προστατέψει το εμπόρευμά του. Το παλικάρι δεν χάνει καιρό. Ρίχνει πάνω στο καλάθι μπανανόκλαδο. Το φόρτωμα σκεπάστηκε ολόκληρο και δε
βράχηκε. Ο άνθρωπος τον ευχαρίστησε για την βοήθεια και του δίνει μια χούφτα μπαχάρια. Το παλικάρι περπάτησε πολύ, σαν άρχισε να νυχτώνει. Βρέθηκε κοντά σε μια καλύβα. «Μακάρι να ξαποστάσω εδώ…» μουρμούρισε. Λένε πως στην καλύβα ζούσε μια γριά τυφλή. Αυτή τον δέχτηκε με χαρά και βάλθηκε να του ετοιμάσει να φάει. Μα στο σπίτι υπήρχε μονάχα ρύζι, τίποτε άλλο. «Παλικάρι μου, έχω μονάχα σκέτο ρύζι. Μακάρι να είχα λίγα μπαχαρικά για νοστιμιά» είπε. Το παλικάρι έβγαλε από το σακούλι τα μπαχάρια του περαστικού και τα έδωσε στην τυφλή. Αυτή έβρασε το ρύζι, το έβαλε σε δυο γαβάθες με μπαχαρικά κι άρχισαν να τρώνε. Αλλά τα μπαχαρικά ήταν βαριά. Με την πρώτη μπουκιά η γριά πετάχτηκε πάνω και φώναξε: «Αλίμονό μου! Κάηκα!» Τα μάτια της δάκρυσαν κι άρχισε να κλαίει από κάψιμο. Λένε, πως από τα κλάματα της κάψας, η σκιά που της σκέπαζε τα μάτια χάθηκε και η γυναίκα ξαναείδε. Δάκρυσε από χαρά. «Σε ευχαριστώ, παλικάρι, που βοήθησες να ξαναδώ!» έλεγε. Το άλλο πρωί το παλικάρι ετοιμάστηκε να φύγει, η γριά τον αποχαιρέτισε και του χάρισε ένα παλιό ξυράφι. Ήταν του άντρα της που είχε πεθάνει από καιρό. «Στο καλό, παιδί μου. Να με συμπαθάς που δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω, αλλά πού ξέρεις; Μπορεί σε κάτι να χρησιμέψει…» είπε. Το παλικάρι το πήρε, ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του. Βρέθηκε πάλι να περπατά ώρες ολόκληρες μοναχός. Καμιά φορά φτάνει κοντά σε ένα βουνό. Εκεί συνάντησε έναν σαμουράι που περιπλανιόταν από τόπο σε τόπο. Ταξίδευε πολύν καιρό ψάχνοντας άρχοντα να μπει στη δούλεψή του, όπως συνήθιζαν οι σαμουράι σε εκείνον τον τόπο. Ήταν σε κακά χάλια, τα μαλλιά και τα γένια του είχαν μεγαλώσει τόσο, που έμοιαζε ζητιάνος. Το παλικάρι δεν έχασε καιρό. Στάθηκαν στην άκρη του δρόμου, μάζεψε μερικά ξύλα, άναψε μια μικρή φωτιά, έβγαλε ένα κατσαρόλι που κουβαλούσε στο σακούλι, το γέμισε νερό από το διπλανό ρυάκι και το ζέστανε. Πήρε το ξυράφι της γριάς και ξύρισε τον σαμουράι που ξανάγινε άν-
θρωπος. Αυτός ευχαριστήθηκε τόσο πολύ, που του χάρισε ένα από τα θαυμαστά σπαθιά κατάνα που κουβαλούν μαζί τους οι σαμουράι. Το παλικάρι πήρε το σπαθί ευχαρίστησε τον σαμουράι και συνέχισε το ταξίδι. Πέρασαν κάμποσες ώρες. Συναντά στο διάβα του έναν πρίγκιπα που ταξίδευε με ακολουθία. Το παλικάρι μέριασε και έσκυψε το κεφάλι, να δείξει σέβας. Ένας από αυτούς βλέπει το σπαθί του και φωνάζει: «Τι όμορφο σπαθί! Δεν ξανάδα τέτοιο». Ο πρίγκιπας ρωτά: «Το αγοράζω! Πόσο το πουλάς;» «Δώστε μου ό,τι θέλετε…», απάντησε ο νέος. «Φέρτε ένα μεγάλο πουγκί χρυσάφι!» φώναξε ο πρίγκιπας κι αγόρασε το σπαθί. Το παλικάρι τον ευχαρίστησε, χαιρέτισε ευγενικά και πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Την άλλη μέρα χτύπησε την πόρτα του γείτονα. του πετά στα πόδια το πουγκί και λέει: «Να τι κατάφερα να κερδίσω με εκείνη την ψάθινη κορδέλα που μου έδωσες!» Ο πλούσιος άνοιξε το σακούλι και ξαφνιάστηκε! Μέσα υπήρχαν περισσότερα φλουριά από όσα είχε ο ίδιος. Κράτησε την υπόσχεση του κι έδωσε την κόρη του για γυναίκα στο γιο του φτωχού γείτονα.
Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis
ΔΗΜΉΤΡΗΣ Β. ΠΡΟΎΣΑΛΗΣ
«Παραμύθια λαϊκά βγαλμένα απ’ της ζωής το αχ!» 23 λαϊκές ιστορίες, που αφορούν παραμυθιακά αφηγήματα ελπίδας, συμβουλής, αναστοχασμού, κριτικής, καταδίκης, αναζήτησης, αυτογνωσίας, σοφίας, πράξης, προειδοποίησης, αιτιολόγησης από τον κόσμο της παγκόσμιας προφορικής παράδοσης.
Θήρας 19 | Αθήνα | 112 57 | Τ: 210 82 29 040 | 210 82 29 604 e: ekdoseislogotypo@gmail.com | www.logotypo.com.gr
Οι Εκδόσεις Μίνωας, με βαθύ σεβασμό και γνήσια ευαισθησία για την παιδική ηλικία, ξεχωρίζουν με τα βιβλία τους που βοηθούν τα παιδιά να θέτουν όρια, σωματικά και ψυχολογικά.
Για το σώμα μου αποφασίζω εγώ! | Τζεϊνίν Σάντερς Μετάφραση: Ράνια Μπουμπούρη Εικονογράφηση: Άννα Χάνκοκ
Αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε τα παιδιά να ενημερωθούν και να ενδυναμωθούν με σκοπό τη σωματική τους ασφάλεια. Έτσι, μαθαίνουν τι σημαίνει το αίσθημα ασφάλειας και ανασφάλειας, τη διαφορά ανάμεσα στα «ασφαλή» και «μη ασφαλή» αγγίγματα, την έννοια του σεβασμού προς τα ίδια και τους άλλους. Περιλαμβάνεται παράρτημα με θέματα συζήτησης για γονείς, παιδαγωγούς και όσους ασχολούνται με τη φροντίδα παιδιών.
Μόνο Αν Θέλω | Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου Εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου To πρωτότυπο παραμύθι της γνωστής και βραβευμένης συγγραφέως Γιώτας Αλεξάνδρου είναι μια ιστορία για το δικαίωμα των παιδιών στο σώμα τους, το δικαίωμα να λένε όχι σε φιλιά, αγκαλιές και αγγίγματα που δεν επιθυμούν, ακόμα κι αν προέρχονται από οικεία και προσφιλή πρόσωπα. Μακριά από κακώς εννοούμενους «διδακτισμούς», η ίδια η ιστορία δίνει στα παιδιά τα εργαλεία να καταλάβουν ότι είναι καλό να εκφράζουν ελεύθερα τις αντιρρήσεις τους σε όσα δεν τους αρέσουν.
Ιστορίες Λαμπρής ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΓΡΆΦΕΙ Η ΗΛΈΚΤΡΑ ΤΖΏΡΤΣΟΥ
Το Πάσχα είναι αφορμή για συνάντηση, προσωρινό επαναπατρισμό, εκεχειρία. Είναι η περίοδος που επιστρατεύονται όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να καταφέρεις να βρεθείς με τους μακρινούς Άλλους· τους συγγενείς, τους παλιούς φίλους, τους πάλαι ποτέ
Το άδειο σπίτι
Η νονά από την Αυστραλία
Πάρκαρε το αυτοκίνητο στο μικρό στενό μπροστά από την αυλή. Οχτώ ώρες οδηγούσε και ο κόμπος στο στομάχι δεν έφυγε ούτε λεπτό. Πρώτη φορά που θα έπρεπε να ξεκλειδώσει αυτή η ίδια, την καγκελόπορτα. Όλα φαίνονται στη θέση τους· η πετροκερασιά, το υπαίθριο βρυσάκι που ο πατέρας της ξέπλενε τα εντόσθια για το κοκορέτσι, το χαλάκι μπροστά από τη σκάλα που οδηγεί στο μπαλκόνι και έχει γίνει ένα με τις πλάκες της αυλής. Οποιαδήποτε χρονιά από τις προηγούμενες, θα την περίμενε η μάνα της στο μπαλκόνι που θα καταλάβαινε ότι κοντοζυγώνει ήδη από την πλατεία του χωριού. Κι αν ήταν και λίγα χρόνια ακόμη πιο πίσω, θα φώναζε και τον πατέρα της που είχε εγκατασταθεί για χρόνια στα υπόγεια διαμερίσματα, «Λευτέρηηηη. Ανέβα, έρχεται το παιδί». Σήμερα όμως, Μεγάλη Δευτέρα του 2021, θα αδειάσει μόνη της το αυτοκίνητο με τα απαραίτητα εφόδια των πασχαλινών ημερών, θα χρειαστεί να βάλει το ψυγείο στην πρίζα και να ανοίξει την κεντρική βάνα του νερού. Θα καθαρίσει την αυλή από τα ξερά φύλλα και τα χόρτα που έχουν φυτρώσει ανάμεσα στα πλακάκια και θα ανοίξει τα παράθυρα της αποθήκης για να φύγει η υγρασία. Θα ανοίξει τα μπαούλα να θυμηθεί τα ρούχα που διάλεγε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η μάνα της για να πηγαίνει στις ολονυχτίες στην εκκλησία και το κοστουμάκι που επέλεγε για τον πατέρα της για τη μέρα της Ανάστασης. Αυτή η μυρωδιά του μπαούλου θα της θυμίζει πάντα παιδικά χρόνια μέσα στην αγκαλιά τους. Αυτό το πουά ντεπιεδάκι θα το πάρει μαζί της φεύγοντας. Κοντοστέκεται μπροστά από τη φλοράλ φορμάικα της κουζίνας και επεξεργάζεται τις χτυπημένες γωνίες της. Άραγε θα θελήσει ποτέ να αλλάξει κάτι από το σπίτι; Θα ανοίξει τα ντουλάπια ένα-ένα να δει τι υπάρχει μέσα, θα κάνει μια λίστα με ό,τι λείπει για τις επόμενες μέρες και θα κατέβει στο μίνι μάρκετ της κυρά-Μαρίας. Αλάτι, γάλα, ζάχαρη, καφές, χαρτί κουζίνας, ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑΣ. Ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει πώς οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στο χώμα και γίνονται τίποτα. Κι ούτε μία ανάσταση γι’ αυτούς. Η υπόλοιπη οικογένεια θα αρχίσει να φτάνει από αύριο και τότε ίσως αλαφρύνει λίγο αυτό το βάρος στο στήθος. Από μεθαύριο ίσως μπορέσει να πλησιάσει και το νεκροταφείο, μαζί με την αδερφή της.
Χτύπησε ένα απόγευμα το τηλέφωνο στο σπίτι της Φωτεινής και από τη μακρινή Μελβούρνη ακούστηκε η φωνή της Τασίας: «Ξαδέρφη θα πάρω το airplane και θα ‘ρθω στην Ελλάδα φέτος. Θα έρθω να σας βρω στο χωριό». Μεγάλη Τετάρτη κατέφθασε η Τασία. Λίγο αγχωμένη και καμιά εικοσαριά κιλά πιο βαριά. Ένα για τον κάθε χρόνο απουσίας της. Το βαφτιστήρι της το άφησε θάμνο και το βρήκε κυπαρίσσι. Η μπλούζα που του έφερε από την Αυστραλία, με το ζόρι του μπήκε. Όπως και όλα τα υπόλοιπα δώρα που ήταν σαν να προορίζονται για ανθρώπους άλλων μεγεθών και γούστων. Όλοι όμως έκαναν ότι χάρηκαν πολύ και ότι όλα είναι εντάξει. Γιατί όλα τελικά, εντάξει ήταν. «Oh family. Δεν ξέρετε πόσο πολύ μου λείψατε. Θέλω ένα greek coffee, ένα piece of τσουρέκι και να κάτσουμε στο μπαλκονάκι να τα πούμε, όπως παλιά». Με το που έφυγε το αρχικό μάγκωμα και ήρθε το τσουρέκι, η γλώσσα της Τασίας πήγαινε ροδάνι. Όπως την θυμόντουσαν δηλαδή. Και να λέει, να λέει ιστορίες για τα παλιά Πάσχα, τότε που μαζευόταν όλη η οικογένεια και ο καθένας αναλάμβανε για κάθε μέρα της μεγάλης εβδομάδας μία διαφορετική δουλειά να κάνει. Άλλος στα αυγά, άλλος στα τσουρέκια, άλλος στο αρνί, άλλος στη μαγειρίτσα, άλλος αναλάμβανε να φτιάξει αυτοσχέδια κεραία για το παλιό ραδιόφωνο, να είναι έτοιμο την Κυριακή στο τραπέζι να παίξει δημοτικά. Και δεν θα ξεχάσει ποτέ, λέει, όταν ήτανε μικρά, το τρέξιμο που κάνανε μετά την Ανάσταση από την εκκλησία στο σπίτι για το ποιος θα φέρει πρώτος στην γιαγιά το άγιο φως. Κέρδιζε, όχι μονάχα αυτός που θα έφτανε πρώτος, αλλά αυτός που θα είχε καταφέρει να μην του σβήσει στη διαδρομή το κερί. -Θυμάσαι Λάμπρο; Θυμάσαι που όλο έκλεβες και έκανες στάσεις στο δρόμο για να ανάβεις το candle με τον αναπτήρα; -Από ένα σημείο και μετά έμαθα όμως. Όταν έσβηνε, το άφηνα έτσι και το άναβα μια και καλή έξω απ’ το σπίτι. Μη χάνουμε και χρόνο. Και όλοι γέλασαν πολύ εκείνη τη μέρα στο μπαλκονάκι. Μέθυσαν από τις πασχαλιές, τα γέλια, τις συγκινήσεις και το κρασί. Και τα γέλια τους, φέραν νωρίτερα την Ανάσταση φέτος και σκόρπισαν σαν το άγιο φως σε όλο το χωριό. Τα γέλια τους που λέγανε, ήρθε η νονά από την Αυστραλία και είναι μέρα χαράς σήμερα γιατί είμαστε όλοι μαζί, όπως παλιά, στο χωριό, στο μπαλκονάκι.
(Μεγάλη Δευτέρα)
«Ἡ ζωὴ πῶς θνῄσκεις; πῶς καὶ τάφῳ οἰκεῖς; τοῦ θανάτου τὸ βασίλειον λύεις δέ, καὶ τοῦ ᾅδου τοὺς νεκροὺς ἐξανιστᾶς.»
Άντε να δούμε και φέτος.
(Μεγάλη Τετάρτη)
συντρόφους, τους εν δυνάμει συνδαιτημόνες, ξεπερνώντας κι εσύ τα προσωπικά σου πάθη για να φτάσεις στην ανάσταση. Το Πάσχα, επίσης, είναι αφορμή για τέσσερις ιστορίες με τέσσερα πιθανά στιγμιότυπα των ημερών της Λαμπρής.
Ραντεβού στον Επιτάφιο (Μεγάλη Παρασκευή)
Η Ερατώ και ο Κωστής από μωρά παιδιά μεγάλωσαν μαζί. Από τα χέρια των μανάδων τους, στο σχολείο, όλες τις τάξεις μαζί, στα παιχνίδια στην πλατεία, στα πρώτα τσιγάρα στο προαύλιο της εκκλησίας. Το χωριό πολύ γρήγορα είχε αρχίσει να τους πιάνει στο καλαμπούρι. «Τι να μας πούνε τα βιβλία! Έρωτας σαν της Ερατώς και του Κωστή δεν έχει ματαδεί ο τόπος», λέγανε μέσα από τα καφενεία οι άντρες. Και οι γυναίκες στα πρωινά ψώνια, παρομοιάζανε την σχέση των μικρών με τους πρωταγωνιστές των Άρλεκιν που είχανε διαβάσει το προηγούμενο βράδυ. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η ενηλικίωση τους πήρε απ’ το χωριό και τους έριξε σε διαφορετικές πόλεις. Αθήνα ο ένας, Γιάννενα η άλλη. Ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο, μα για πολλά χρόνια ακόμη όποτε ο ένας από τους δύο γυρνούσε στο χωριό, έψαχνε τον άλλον. Της το είχε πει ένα Σάββατο βράδυ της Ανάστασης, γύρω στα είκοσι θα ήτανε τότε, που τα πίνανε στην καφετέρια του χωριού, «Ερατώ να το δεις που στο τέλος εμείς θα είμαστε μαζί», η Ερατώ χαμήλωσε τα μάτια της και ήπιε μονορούφι τις τελευταίες γουλιές μπύρας. Οι εξορμήσεις στο χωριό μειώνονταν με τα χρόνια. Μόνο οι μέρες του Πάσχα παρέμεναν σταθερές στο χρόνο, και η συνάντηση στον Επιτάφιο άρχισε να παίρνει διαστάσεις καθιερωμένου άτυπου ραντεβού. Και η καρδούλα τους τρεμόπαιζε στο πρώτο βλέμμα, όπως οι φλόγες στα κεριά των ακόλουθων του Επιταφίου. Ένα βράδυ μίζερο, χτύπησε το τηλέφωνο του Κωστή στο διαμέρισμά του στην Χαριλάου. Ήταν η μάνα του και ήταν από εκείνα τα τηλέφωνα που ξέρεις από πριν ότι κάποια μαλακία θα ακούσεις. «Κωστή, σου ‘χω νέα. Η Ερατούλα είναι έγκυος, τεσσάρων μηνών. Κάπου προς το Πάσχα θα γεννήσει. Αγοράκι είναι». Έτσι έχασε τις ελπίδες του ο Κωστής, μαζί με τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Ακόμη και σήμερα όμως, είκοσι χρόνια αργότερα, κάθε Πάσχα, ο καθένας με την οικογένειά του πλέον, βρίσκονται στον επιτάφιο. Στο ραντεβού που τους θυμίζει τα χρόνια της νιότης τους, τις ποδηλατάδες, τα ματωμένα γόνατα και τα φιλιά στο μάγουλο για να γιάνει το τραύμα να μη το δει η γιαγιά και τους αρχίσει στις φωνές. Και κάθε χρονιά, Μεγάλη Παρασκευή, ρίχνουνε ακόμη μία τελευταία κλεφτή ματιά στον καθρέφτη της εισόδου πριν βγούνε από το σπίτι για να σιγουρευτούνε ότι θα είναι όμορφοι στο καθιερωμένο ραντεβού.
Μύγες στο αρνί (Κυριακή του Πάσχα)
Είναι η μέρα που μπορεί να συμβούν τα πιο απρόοπτα περιστατικά, όπως για παράδειγμα να μεθύσει ο παππούς και να αρχίσει να κυνηγάει τη γιαγιά τραγουδώντας με σουφρωμένα χείλη, «ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο». Είναι και η μέρα όμως με τις καθιερωμένες πολιτικές, αλλά όχι πολιτισμένες, συζητήσεις μεταξύ του θείου Κώστα και του θείου Γιάννη, που μπορώ να πω ότι όλα τα ξαδέρφια, όσο μεγαλώναμε, αυτό περιμέναμε περισσότερο από εκείνη τη μέρα, για να γελάσουμε μέχρι δακρύων. Υπήρχε πάντα μία στιγμή που πυροδοτούσε αυτές τις κουβέντες, την οποία ακόμη και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει. Ήτανε το έκτο ποτήρι κρασί; Ήτανε η τσίκνα; Ήτανε το όνομα του Στάλιν που κάποια στιγμή έκοβε σαν ξυράφι τα αυτιά μας; Κανείς δεν θα μάθει. Η συνέχεια όμως πάντα μας αποζημίωνε. -Και για πες ρε Γιάννη, εσύ τόσα χρόνια δηλαδή με τους αγώνες και τα τέτοια, τι κατάλαβες; -Εγώ αυτό που έχω καταλάβει Κώστα όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι ζούμε σε ένα κόσμο άδικο που κάποιοι πατάνε κάποιους άλλους. Και άπαξ και το κατάλαβα νιώθω ότι έχω χρέος να κάνω κάτι γι’ αυτό. -Εγώ ένα έχω καταλάβει. Όλοι τους μας έχουν πηδήξει. Τώρα τι μου λες εσύ για κομμουνισμούς και κέρατα, δεν ξέρω. -Ενώ εσύ που ψηφίζεις κάθε τετραετία άλλο κόμμα ενώ όλοι μας έχουν πηδήξει κιόλας, και ψάχνεις εχθρούς στα λάθος μέρη, το κάνεις καλά θες να μου πεις. Την έχεις βρει τη λύση. Και κάπου εκεί ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση, την Αμερική, τον Λένιν, τον Τρούμαν, τον Τσώρτσιλ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον ρόλο της Αριστεράς, το δίκιο και το άδικο, την σπειροειδή εξέλιξη της ιστορίας, το οργανωμένο σχέδιο των μεταναστών για τον εξισλαμισμό της Ελλάδας, τον Λιακόπουλο, τα νεφελίμ και τα ελοχίμ, εγώ παρατηρούσα τις μύγες που γυρνούσαν σαν όρνια πάνω από το αρνί, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να το κατασπαράξουν. Πάντα όμως η μέρα έκλεινε με αγκαλιές, τραγούδια και γλυκόλογα. -Α ρε μπαγάσα μπατζανάκη, τι να κάνουμε που αγαπήσαμε τις αδερφές Τατά και αγαπηθήκαμε και εμείς. Αλλιώς δε θα μου τη γλίτωνες! Μέχρι την ανακωχή βέβαια, εμείς τρωγόμασταν με τα ρούχα μας, και οι μύγες τρώγανε το αρνί.
ΜΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΈΡΩΣΕ ΤΟ ΝΑΒΑΡΊΝΟ; ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
το 1821 αλλιωσ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΡΑΚΚΆΣ Γιορτάζουμε και τιμούμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; Η ιστορία είναι περίεργο πράγμα, ο καθένας μπορεί να απομωνόσει ένα ή δύο γεγονότα, μία και δύο φράσεις και έτσι να στήσει μία αφήγηση που να ταιριάζει στον ψυχισμό του, στην ιδεολογία του και δυστυχώς και στον σχδιασμό του... Σε αυτήν την στήλη θα απαντιούνται ''μικρές'' ερωτήσεις που αφορούν σημαντικές στιγμές του Αγώνα.
«Από τους 24.000 στρατιώτες που είχαν συνολικά εκστρατεύσει στην Ελλάδα, την άνοιξη του 1827 είχαν απομείνει στον Ιμπραήμ μόλις 8.0000 σε κακή κατάσταση, υποσιτισμένοι, αρκετοί εξ αυτών τραυματίες, απλήρωτοι και με πολύ χαμηλό ηθικό». Ιωάννης Δασκαρόλης, Γενναίος Κολοκοτρώνης: Ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821 / Εκδόσεις Παπαζήση.
ΕΊΝΑΙ ΓΝΩΣΤΉ Η ΆΠΟΨΗ που διακινείται από πολλές πλευρές της ιστοριογραφίας –κυρίως, όμως, της εθνοαποδομητικής σχολής– ότι η Ελληνική Επανάσταση είχε σβήσει από την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και ότι την ανέστησε η παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η Ελληνική Ανεξαρτησία, επομένως, υπήρξε δοτή και χαρίστηκε από τα πάνω οφείλεται δε περισσότερο στην υποτιθέμενη «γενναιοδωρία» των Μεγάλων Δυνάμεων.
«Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Γάλλο Lauvergne», μας λέει ο ιστορικός Ιωάννης Δασκαρόλης, σε συνέχεια του αποσπάσματος που παρατέθηκε εισαγωγικά «ο Ιμπραήμ είχε μπροστά του έναν λαό που πολεμούσε με το πάθος της απελπισίας. Άρα ήταν αναγκασμένος να συνεχίσει τον πόλεμο εξόντωσης ώσπου ένας από τους δύο αντιπάλους να παραδεχθεί ότι ηττήθηκε. Αλλά αυτός δεν θα μπορούσε να είναι οι Έλληνες, καθώς είχαν αποφασίσει να πολεμήσουν ως τον θάνατο».
ΣΤΗΝ ΆΠΟΨΗ ΑΥΤΉ ΠΕΡΙΈΡΓΩΣ ΣΥΓΚΛΊΝΟΥΝ φωνές κατά τα άλλα αντιθετικές. Θα την ακούσει κανείς από πολλούς εκπροσώπους της επίσημης Επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη «Ελλάδα 2021», που πρεσβεύουν μια αγγλοσαξονική, αποδομητική προσέγγιση στην Εθνική μας Παλιγγενεσία. Συχνά όμως, αναπαράγεται και σε σχήματα που έρχονται υποτίθεται να καταγγείλουν αυτήν την εθνοαποδόμηση, με μια εντελώς διαφορετική διάθεση: Να καταδείξουν τις συνθήκες ασφυκτικής προστασίας υπό τις οποίες γεννιέται το σύγχρονο ελληνικό κράτος –σαν ένα ιδρυτικό γεγονός που το εγκλωβίζει ήδη από την προπαρασκευή της ύπαρξής του στις δαγκάνες της προστασίας.
ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΑΚΡΙΒΏΣ το «πάθος της απελπισίας» που εξανάγκασε τις Μεγάλες Δυνάμεις να διαπιστώσουν πως γυρισμός δεν υπάρχει για την μοίρα της επαναστατημένης Ελλάδας. Ούτως ή άλλως, η οριστική ήττα της ελληνικής επανάστασης με τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και έναν Σουλτάνο να διψάει για εκδίκηση θα σήμανε ένα νέο ξέσπασμα της Οθωμανικής μανίας που σάρωσε την επικράτειά της έπειτα από τα Ορλωφικά, όπου χάθηκαν περίπου 100.000, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού της Πελοποννήσου. Δεν ήταν, επομένως, μόνο η ύπαρξη της επανάστασης που παιζόταν με την επιβίωση του αγώνα, αλλά η ύπαρξη των ίδιων των Ελλήνων. Εξ' ου και το «πάθος της απελπισίας». Το οποίο, με τη σειρά του, θα υψώσει ένα ηθικό μεγαλείο με αντίκτυπο οικουμενικό, που θα συγκλονίσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και θα αναγκάσει τις Μεγάλες Δυνάμεις να επέμβουν.
ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΜΕ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΈΓΓΙΣΗ έγκειται στο γεγονός ότι υποτιμάει τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα –και μαζί τους– την τιτάνια προσπάθεια της Επανάστασης να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του διχασμού και των εμφύλιων αντιπαραθέσεων, δίνοντας την κρισιμότερή της στιγμή έναν αγώνα για την ίδια της την επιβίωση. ΤΟ ΝΑΥΑΡΊΝΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΣΤΈΓΑΣΜΑ, όχι η καθοριστική πράξη αυτής της προσπάθειας· δεν θα είχε συντελεστεί, για παράδειγμα, αν η μάχη που έδωσαν οι Έλληνες υπό τον Μακρυγιάννη, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Χατζημιχάλη και τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη στους Μύλους (Ιούνιος 1825) είχε θετική για τον Ιμπράημ έκβαση. Σε αυτό το ενδεχόμενο, ο δρόμος για το Ναύπλιο ήταν ανοιχτός, και τα στρατεύματά του θα καταλάμβαναν την έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης. Δεν θα συνέβαινε, επίσης, δίχως το Μεσολόγγι (αυτό αναγκάζονται να το παραδεχθούν και οι ίδιοι οι φορείς των εθνοαποδομητικών αφηγημάτων) όπου πέρα από τον αντίκτυπο που είχε η Πολιορκία και η Έξοδος (Απρίλιος 1826) στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και διπλωματία, οι Έλληνες θα καταφέρουν και σημαντικότατες απώλειες στην στρατιά του Ιμπραήμ. Ούτε, θα φτάναμε στην γαλλική, αγγλική και ρωσική ναυμαχία που κατέστρεψε τον αιγυπτιακό στόλο, αν οι Μανιάτες δεν απέκρουαν την εισβολή του Ιμπραήμ στη Μάνη ή αν οπλαρχηγοί όπως ο Νικηταράς, ή ο Γενναίος Κολοκοτρώνης δεν είχαν επιδοθεί το 18261827 σ’ ένα λυσσαλέο αντάρτικο εναντίον των Αιγυπτιακών σωμάτων στην Αρκαδία και την Αργολίδα.
ΕΊΝΑΙ Η ΑΓΩΝΙΏΔΗΣ και συνάμα ηρωϊκή συνέχεια, επομένως, και όχι το σβήσιμο της Ελληνικής Επανάστασης που θα δώσει κίνηση στον διπλωματικό μαραθώνιο για την επίσημη αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Στρεβλή αυτή; Ναι. Κουτσουρεμένη; Ναι. Υπό την αίρεση της ξένης προστασίας; Σαφώς (και ας όψονται οι εμφύλιοι). Δική μας, όμως. Καρπός του Αγώνα των Ελλήνων. Δεν υπάρχει Επανάσταση, εξ άλλου, στην εποχή του 1821, που να γνωρίζει τόσο καθολική διεθνή υποστήριξη –ούτε η Αμερικάνικη, ούτε η Γαλλική δεν θα το επιτύχουν δίχως να πολώσουν τις κοινωνίες της εποχής τους. Αποτελεί αυτό άραγε ένδειξη ήττας;
quizz Ποιος το είπε: «Η χρονολογία-κλειδί και το κρισιμότερο γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης συχνά παραβλέφθηκαν ή και υποτιμήθηκαν, ακόμα και από τους ιστοριογράφους της. Η αποφασιστική στιγμή ήλθε στις 3 Φεβρουαρίου 1830, όχι στο πεδίο της μάχης, ούτε καν επί ελληνικού εδάφους, αλλά σε μια τυπική σύσκεψη που έλαβε χώρα στο βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών, στο Whitehall»… ΣΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΦΎΛΛΟ Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ
Οι Νοστιμιές της
Μαίρης
Επιστροφή στην αγαπημένη μας πλατεία... Μας λείψατε! Στην καρδιά της Κυψέλης, το ελληνικό φαγητό αποκτά το δικό του σπίτι που προσφέρει κάθε μέρα, μαγειρευτό φαγητό. Για όσους αναζητούν σπιτική γεύση, άριστα μαγειρεμένη αποκλειστικά από φρέσκα προϊόντα, «Οι Νοστιμιές της Μαίρης» είναι η γωνιά τους. Η αγάπη της για την ελληνική κουζίνα και διατροφή είναι αυτή που την ξεχωρίζει και διαμορφώνει την ποιότητα και τη μοναδική γεύση που επιθυμεί να προσφέρει στους πελάτες της. Τα τραπεζάκια βγαίνουν επιτέλους στην ανοιξιάτικη πλατεία του Αγίου Γεωργίου και σας προσκαλούν να καθίσετε με την παρέα σας, να γευτείτε τα νόστιμα πιάτα και να πιάσετε τις μυρωδιές που ταξιδεύουν στον αέρα.
Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου // Τ.: 210 82 29 239 & 210 82 13 136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. // Διανομή κατ’ οίκον
ΤΙ ΛΕΝΕ Τ’ ΑΣΤΡΑ Από την Νταίζη Ντάκου ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΚΡΙΟΣ | Διορθωτικές κινήσεις σας οδηγούν σε δραστήριες λύσεις. Ποσειδώνας και Άρης έρχονται σε ρήξη κι αυτό οδηγεί κάποιες σχέσεις σε...λύση. Μην πτοηθείτε με όλα αυτά, ο έρωτας κύκλους κάνει και γυρνά.
είσαι
ΚΟΜΑΝΤΩ
από την Μαντώ Βλάχου
ΤΑΥΡΟΣ | Στα οικονομικά σας θέλει προσοχή και σύνεση, φτάνει με τα έξοδα γιατί θα δείτε ύφεση. Κάποιες υποσχέσεις πέφτουν στο κενό, ειδικά από τον έρωτα, που είναι τρελό τεκνό.
Αστυνομία... Ο παρεξηγημένος γκόμενος Εειι τι κάνετε; Πως πάει η καραντίνα σας, τη συνηθίσατε τώρα που έγινε ενός έτους μωρέ; Anyway τι να πείτε κι εσείς σας καταλαβαίνω... Και πες το τρίπτυχο της επιτυχίας "Μάσκα - SMS στο 13033 Μετακινήσεις σα τον κλέφτη" οκ, κάπως πλέον το βάλαμε στον αυτόματο, αλλά αυτό με τους μπατζινήλες δύσκολα να το καταπιεί. Ναι καλέ για την αστυνομία λέω, αυτό το σώμα που αυξάνεται σαν το κωλοβακτιρίδιο στον οργανισμό, αλλά οκ το λες και αναγκαίο κακό. Πότε είναι όμως αναγκαίο κακό; Σίγουρα όχι όταν σαπίζει στο ξύλο κόσμο μέσα στη γειτονιά του ή και έξω από αυτή. Σίγουρα όχι όταν σε συλλαμβάνει με κατηγορητήριο μουσαντένιο που λένε και στο χωριό μου. Και τον τελευταίο χρόνο σου λέει αυτές οι συμπεριφορές στα πλαίσια για την πρόληψη κατά του κορωνοϊού και μπλα μπλα μπλα, και πάντα αφού τους έχουν
ΔΙΔΥΜΟΣ | Όταν από τα φιλικά προκύπτουν ερωτικά, τα καλύτερα γκολ μπαίνουν, αυτά τα ιστορικά. Νέα σχέση σας περιμένει, όμως η απομυθοποίηση βρίσκεται εκεί, καλά κρυμμένη.
προκαλέσει οι πολίτες. Ναι οκ τον δικαστή δεν θα τον κάνω...Και αφού έγιναν 2-3 χοντρά περιστατικά, η αστυνομία μας κούνησε το μαντήλι. Και θα μου πεις δε σ' αρέσει που είναι απούσα αυτά μας έγραφες παραπάνω. Μ' αρέσει να είναι "απούσα" η βία και το άδικο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν αλλά καθήκοντα ως σώμα. Γι' αυτό και υπάρχουν άλλωστε! Τα καθήκοντα δε θα τα καταμετρήσω, αλλά ένα έχω να πω. Η αστυνομία στην Ελλάδα είναι όπως ο παρεξηγημένος γκόμενος! Ή του κάθεσαι σούζα σε ό,τι κι αν ζητήσει ή θα δεχτείς τις συνέπειες. Όταν όμως ντροπιαστεί βρίσκει τρύπα να χωθεί για πάντα, γίνεται ο πρώην που κάνει πως δεν υπάρχεις κι από δίπλα του να περάσεις. Άνιση η σύγκριση, αλλά στο μυαλό μου μια σαρκαστική αλήθεια τη βγάζει!
H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Πασχαλιάτικα Άντε! Επιτέλους πλησιάζει το Πάσχα· το ελληνικό! Δηλαδή η Λαμπρή. Αλλά γιατί “Λαμπρή”; Ασφαλώς όχι για να εξοβελίσουμε την εβραϊκής προέλευσης ονομασία “Πάσχα”, αφού τη διατηρούμε παράλληλα και, μάλιστα, τη χρησιμοποιούμε (μαζί με τα παράγωγά της) πιο πολύ. Η ονομασία “Λαμπρή” έχει πιθανότατα σχέση με το ότι συλλήβδην οι ημέρες της Διακαινησίμου, δηλαδή της εβδομάδας από το Πάσχα ως την Κυριακή του Θωμά, θεωρούνται ως «μία και η αυτή λαμπροφόρος ημέρα της Αναστάσεως». Ή με την αρχή της α’ αναστάσιμης ωδής: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί,
Πάσχα Κυρίου, Πάσχα.». Μπορεί και με τα δύο. Και, έτσι, οι πιστοί προσέρχονται στις εκκλησίες με τις λαμπάδες τους και φορώντας τα καλά τους: τα “λαμπριάτικα”, όπως τα λένε σε πολλά μέρη.
και, αντίστοιχα, στον πληθυντικό «ελάτε», «ελάτε εδώ», «προσέλθετε»… Κλητικό το αποκαλεί το κλασικό λεξικό των Liddell-Scott. Πρόκειται για το «δεύρο»/«δεύτε».
Αλλά η πασχαλινή περίοδος και, ιδιαίτερα, η Μεγάλη Εβδομάδα (που προηγείται) συνδέεται και με ένα άλλο χαρακτηριστικό: ένα παράξενο επίρρημα. Όλοι μαθαίνουμε, όταν διδασκόμαστε τη γραμματική της γλώσσας μας, ότι τα επιρρήματα κατατάσσονται στα άκλιτα μέρη του λόγου. Επομένως δεν έχουν και αριθμούς. Υπάρχει, ωστόσο, και μία εξαίρεση: ένα επίρρημα της αρχαίας που, αν και άκλιτο, έχει ενικό και πληθυντικό· και επιβιώνει ως σήμερα κυρίως σε δύο φράσεις με τις οποίες αρχίζει και κλείνει η Μεγάλη Εβδομάδα· και σημαίνει «έλα», «έλα εδώ», «πρόσελθε»…
Έτσι, το Σάββατο του Λαζάρου ακούγεται το «Λάζαρε δεύρο έξω!», ενώ το βράδυ της Ανάστασης το «Δεύτε λάβετε φως!». Ας σημειωθεί, πάντως, ότι ο τύπος «δεύρο» (στον ενικό) δεν χρησιμοποιείται ουσιαστικά σε άλλες εκφράσεις της τρέχουσας γλώσσας, ενώ το «δεύτε» του πληθυντικού ακούγεται συχνά σε άλλες δύο – συμπτωματικά εκκλησιαστικές – εκφράσεις: «δεύτε προσκυνήσωμεν» και «δεύτε τελευταίον ασπασμόν».
Ο Τί;Πῶς;
ΚΑΡΚΙΝΟΣ | Ψέμα και αλήθεια μπερδεύονται ξανά, για τη δουλειά λέω, κι ας είναι όλα γελαστά. Ο έρωτας μπαίνει για λίγο στον πάγο μέχρι να λυθούν τα εργασιακά που έχουν πιάσει πάτο. ΛΕΩΝ | Φλερτ και γνωριμίες έξω και στα σόσιαλ μίντια, απλώστε τα δίχτυα σας, έχετε όλα τα δίκια. Το Tinder φωτιά θα πάρει, αυτό ακριβώς που αξίζει σε ένα λιοντάρι ΠΑΡΘΕΝΟΣ | Αφήστε στη δουλειά τα κουτσομπολιά, φόρτος εργασίας και άγχος έρχονται γοργά. Όσο για τα ερωτικά, από το μπλοκάρισμα θα απαλλαγείτε, ήρθε η ώρα όπως σας αρέσει να εκφραστείτε. ΖΥΓΟΣ | Περιμένετε μωρό και οι υποχρεώσεις σας είναι ένα σωρό. Κι αν δεν το έχετε ακόμη μάθει, τα νέα έρχονται χωρίς λάθη. Εγκυμοσύνη έρχεται κοντά σας που αφορά είτε εσάς είτε την οικογένειά σας. ΣΚΟΡΠΙΟΣ | Οι αδέσμευτοι θα έχουν μια καινούργια σχέση, οι δεσμευμένοι νιώσουν τώρα πιο σέξι. Στη εργασία πιεστικοί οι ρυθμοί, ειδικά αν κάνετε τη δουλειά του πωλητή. ΤΟΞΟΤΗΣ | Το φλερτ που τόσο κυνηγάτε, θα πάρει σάρκα και οστά, η προσοχή μην αποσπάται. Τόσοι κόποι και θυσίες, σας φέρνουν στο κρεβάτι, γι’αυτό να έχετε ελπίδες και να είστε κεφάτοι. ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ | Η εξωστρέφεια δεν σας χαρακτηρίζει αυτό το μήνα, μήπως πρέπει να φύγετε από την Αθήνα; Μην κάνετε επενδύσεις τώρα, γιατί πολλά εμπόδια σας κόβουν τη φόρα. ΥΔΡΟΧΟΟΣ | Το παιχνίδι της αγάπης αυτό μήνα παίζεται πιο πολύ λογική, παρά στην καρδιά τη φίνα. Η φιλοδοξία γίνεται πραγματικότητα, δεν σας έρχονται όμως όλα με τόση ελαφρότητα. ΙΧΘΥΣ | Ανάμεικτα μηνύματα σας δίνει ένα άτομο, όμως μην τα παρατάτε, κάτι θα γίνει αυτό το Σάββατο. Την υγεία προσέξτε, αφήστε τα πολλά φαγητά, αρχίστε τρέξιμο με περίσσια ξεγνοιασιά.
Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Οι γιορτές του Πάσχα (γενική). 2. Τριάκοντα κόστισε η προδοσία του Ιούδα. 3. Συνεχόμενα στο αλφάβητο. 4. Από εκεί ήταν ο Ιωσήφ που κατέβασε το σώμα του Ιησού από τον Σταυρό. 5. Άρθρο. - Συνοδεύει το… τικ. 6. Θα τον γευτούν στο ύπαιθρο το Πάσχα. 7. Το 32 (αντιστρόφως). - Αναφορική αντωνυμία της αρχαίας. 8. Νοστιμότατα τα πολίτικα το Πάσχα (αντιστρόφως). 9. "Γλυκύ" στο Εγκώμιο του Επιταφίου.
Από τον Λέανδρο Σλάβη
ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Ένιψε τα χέρια του (αιτιατική). - Προτρέπει. 2. "Χαίρε …." φέρεται να είπε ο Ιούδας στον Ιησού προδίδοντάς τον. 3. Συνέθεσε τη "Λειτουργία των Φτωχών". - "… προς αυτόν την Θεόδμητον φύσιν" ο Ιησούς, σύμφωνα με μία ωδή (στο α' πρόσωπο). 4. Το πιο γνωστό Χριστόγραμμα αναλυτικά. - Τα αρχικά του συνθέτη του ορατορίου "Ο Ιησούς στο όρος των Ελαιών" (αντιστρόφως). 5. Και έτσι η Μεγάλη Εβδομάδα. - Αγενής νότα. 6. Το 430 (αντιστρόφως). - Κάποτε στα πασχαλινά κολλούσαν χαλκομανίες (αντιστρόφως).
ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟ
Βρείτε την λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr
7. Οπτικά, το διεθνές σύμβολο της διεύθυνσης στο Διαδίκτυο. - Εμπρόθετο άρθρο (αντιστρφως). - Σύμφωνο (αντοστρόφως). 8. Τέτοια είναι τα μηνύματα της Ανάστασης. - Ό,τι και το 7β' οριζοντίως. 9. Η Μεγάλη τελειώνει το βράδυ πριν από την Κυριακή του Πάσχα.
ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ...
Όταν η χούντα τιμώρησε τον Αστέρα Ζωγράφου! Από τις πρώτες «ενέργειες» της Απριλιανής χούντας ήταν το «κυνήγι» των αθλητικών συλλόγων και ιδιαίτερα των ποδοσφαιρικών που είχαν «αριστερό»….χρώμα! Μια από τις ομάδες που «τιμωρήθηκε» από τη Χούντα ήταν ο Αστέρας Ζωγράφου, η ομάδα που είχε προέλθει από τη συγχώνευση στα τέλη του 1965 του ιστορικού Αστήρ Αθηνών (έτος ιδρύσεως 1923, ένα από τα πρώτα αναγνωρισμένα σωματεία της ΕΠΟ, με Αριθμό Μητρώου Ε.Π.Ο. 6) και του Α.Ο. Ζωγράφου που είχε ιδρυθεί το 1947 και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο αθηναϊκό ποδόσφαιρο. Τη σεζόν 1966-67, ο Αστέρας Ζωγράφου συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής και μετά
από πολύ καλή πορεία τερμάτισε στην 1η θέση μαζί με τον ΠΑΟ Σαφράμπολης (Η ειρωνεία; Και αυτή η ομάδα διαλύθηκε από τη χούντα, καθώς το καλοκαίρι του 1967 ο Ασλανίδης επέβαλε τη συγχώνευση των Π.Α.Ο. Σαφράμπολης και Π.Α.Ο. Καλογρέζας, από την οποία δημιουργήθηκε ο Γ.Σ. Ίκαρος Νέας Ιωνίας). Η πρώτη θέση κρίθηκε σε αγώνα μπαράζ στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, όπου ο Αστέρας νίκησε στη παράταση 2-0 τη Σαφράμπολη και πήρε το εισιτήριο για το τελικό μπαράζ ανόδου στη Β΄εθνική. Εκεί αντιμετώπισε σε τρεις αγώνες την Αναγέννηση Άρτας. Τη νίκησε 2-1 στου Ζωγράφου, έχασε 2-0 στην Άρτα και στο τελευταίο ματς στο ουδέτερο γήπεδο της Πάτρας, η ομάδα του Ζωγράφου νίκησε 3-2 και πήρε το εισιτήριο για τη Β’ εθνική, όπου όμως δεν αγωνίστηκ,ε καθώς με μια πρωτοφανή κίνηση, η δικτατορία με νόμο απαγό-
ρευσε τη συμμετοχή της ομάδας στην Β' Εθνική Κατηγορία. Ο Αστέρας Ζωγράφου οδηγείται ουσιαστικά στη διάλυση, καθώς οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας μένουν ελεύθεροι και οι περισσότεροι πήγαν σε ομάδες της Α’ εθνικής, ενώ η ομάδα οδηγήθηκε στο τοπικό πρωτάθλημα της Αθήνας. Επτά χρόνια μετά στέφεται Πρωταθλητής Αθηνών, όμως δεν κατάφερε να ανέβει στη Β΄ Εθνική. Τις χρονιές 1978 και 1979 αγωνίστηκε στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα (Γ΄ Εθνική) και το 1998 αγωνίστηκε στη Δ΄ Εθνική. Το 2013 υποβιβάστηκε στη Β΄Κατηγορία, ενώ σήμερα αγωνίζεται στην Α’ κατηγορία της Αθήνας. κάτι πολύ θετικό μπορεί να αποτιμηθεί.
...ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΥΓΕΙΑ Ψυχολογικό λεξικό ΑΠΌ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΠΟΥΓΚΑ Ψυχολόγος Ευελπίδων 13 Αθήνα athens-psychologist.gr
Ασύμμετρες σχέσεις Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας ερχόμαστε κοντά με ανθρώπους κάνοντας σχέσεις μαζί του, πολλές φορές σημαντικές. Όμως κάποιες φορές είναι τόσο ασύμμετρες που τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι συχνά κουραστικά και απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσουμε να τα διαχειριστούμε. Η βοήθεια ενός επαγγελματία ειδικού ψυχικής υγείας μπορεί να είναι αποτελεσματική, όμως υπάρχουν και κάποιες απλές καθημερινές συμβουλές που μπορούμε να εφαρμόσουμε μόνοι μας και οι οποίες μπορεί να δουλέψουν πολύ καλά. Μια καλή συμβουλή είναι απλά να την αγνοήσουμε. Ο Marty Nemko σημειώνει στο Psychology Today πως το να προσπαθούμε να μειώσουμε την ασυμμετρία είναι καμιά φορά αδύνατον να δουλέψει και μπορεί να χειροτερέψει την κατάσταση. Αντί για παράδειγμα να προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε την/ον σύντροφό μας να είναι πιο ενεργή/ός όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού ίσως είναι προτιμότερο να αποδεχθούμε ότι αυτή/ός δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά και να δεχθούμε αυτή την ασυμμετρία σαν ένα ακόμα χαρακτηριστικό της σχέσης αφού έτσι κι αλλιώς σε κάθε σχέση υπάρχουν τέτοιες. Επίσης, καμιά φορά το να απαιτήσουμε ευθέως μια αλλαγή μπορεί να έχει αποτέλεσμα όταν διατυπώνεται με ευθύτητα και ξεκάθαρα ακόμα και στην περίπτωση που μπορεί να ακουστεί σαν απειλή. Για παράδειγμα: «προσπάθησα πολλές φορές να είμαι υποστηρικτικός/ή, αλλά αυτό δεν είχε αποτέλεσμα ούτε για μένα ούτε για σένα. Αντιθέτως έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ή θα σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον αντιπαραγωγικό τρόπο ή όσο και αν σε αγαπάω θα πρέπει να φύγω». Αυτή η προσέγγιση μπορεί να ακούγεται πολύ τολμηρή σε πολλούς αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο να κινητοποιήσει την/ον σύντροφό μας προς μία αλλαγή. Σε κάθε περίπτωση αυτό που συχνά ζητάνε από εμάς οι σχέσεις, εφόσον είναι σημαντικές για μας, είναι να μπορούμε να είμαστε ευέλικτοι, εφευρετικοί και να τολμάμε να δοκιμάζουμε λύσεις.
ΤΜΗΜΑΤΑ
ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ - ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!
ΕΜΒΟΛΙΟ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ έναντι του ιού SARS-Cov-2 Κάθε ιός και βακτήριο ενεργοποιεί αυτομάτως μία αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στην οποία συμμετέχει ένα συγκεκριμένο σύνολο κυττάρων. Όταν το άτομο έρθει σε επαφή με τον ίδιο ιό ή βακτήριο στο μέλλον, το ανοσοποιητικό του σύστημα θα το «θυμάται» και θα αντιδράσει, δημιουργώντας γρήγορα τα κατάλληλα αντισώματα και ενεργοποιώντας τα ανοσοκύτταρα που θα εξουδετερώσουν τον ιό ή το βακτήριο, προστατεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το άτομο από τη νόσο. Ο οργανισμός (ανοσοποιητικό σύστημα) αμέσως μετά την μόλυνση και τον πολλαπλασιασμό του ιού, παράγει αντισώματα (ανοσιακή απάντηση) για αυτοπροστασία, τα οποία μπλοκάρουν και σκοτώνουν τον ιό. Τα εμβόλια κατά του SARS-CoV-2 προσφέρουν ανοσία τόσο μέσω της παραγωγής των αντισωμάτων, όσο και διεγείροντας την Τ κυτταρική ανοσία μνήμης. Το εμβόλιο προκαλεί ανοσοαπόκριση, και βοηθά τον οργανισμό να «θυμάται» μια συγκεκριμένη νόσο, χωρίς όμως να προκαλεί τη νόσο. Τα κυριότερα αντισώματα που παράγει ο ανθρώπινος οργανισμός είναι τα IgM και τα IgG. Tα IgM αντισώματα παράγονται τις πρώτες μέρες (5-7) από την έκθεση στον ιό και συνήθως παραμένουν στον οργανισμό για 1-2 μήνες, ενώ τα IgG αντισώματα εμφανίζονται στο αίμα λίγο αργότερα από τα IgM (2-3 εβδομάδες) και συνήθως παραμένουν στον οργανισμό για αρκετούς μήνες. Τα ΙgG αντισώματα είναι πιο κατάλληλα για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας του εμβολίου, ενώ τα ολικά (ΙgG και IgM) συνιστώνται για την επιτήρηση του γενικού πληθυσμού, την εντόπιση οξείας λοίμωξης ή τον έλεγχο ατόμων που έχουν προσβληθεί από τον ιό. Ο έλεγχος κυρίως των αντισωμάτων IgG συνιστάται να γίνεται σε 14 μέρες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων ή την επιβεβαιωμένη λοίμωξη και σε εμβολιασθέντες 15 μέρες μετά τη 2η εμβολιαστική δόση. Ο έλεγχος των αντισωμάτων γίνεται με μια απλή αιματολογική εξέταση και η λήψη ολοκληρώνεται μέσα σε λίγα λεπτά. Τα αποτελέσματα εκδίδονται την επόμενη εργάσιμη ημέρα και αποστέλλονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail). Ο υπεύθυνος του μικροβιολογικού τμήματος των διαγνωστικών κέντρων ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Σάββας Χαϊκάλης Ιατρός Βιοπαθολόγος
• ΤΜΗΜΑ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΑΣ & ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗΣ Μαγνητική Τομογραφία Αξονική Τομογραφία Ψηφιακή Ακτινογραφία Ψηφιακή Μαστογραφία Τομοσύνθεση Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας Λιπομέτρηση • ΤΜΗΜΑ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΑΣ Ψηφιακή Πανοραμική Ψηφιακή Κεφαλομετρική DENTAL SCAN - CBCT • ΤΜΗΜΑ ΥΠΕΡΗΧΩΝ & TRIPLEX Τriplex αγγείων Υπερηχογράφημα απλό οργάνων σώματος Υπερηχογράφημα έγχρωμο υψηλής ευκρίνειας Υπερηχογράφημα με έγχυση σκιαγραφικού Υπερηχογράφημα διορθικό-διακολπικό Υπερηχογράφημα γυναικολογικό & εγκυμοσύνης Υπερηχογράφημα μυοσκελετικού συστήματος υψηλής ευκρίνειας Υπερηχογραφικά καθοδηγούμενη βιοψία θυρεοειδούς, μαστού, προστάτη Ελαστογραφία ήπατος, μαστών, θυρεοειδούς • ΤΜΗΜΑ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Σπινθηρογραφήματα καρδιάς & οργάνων σώματος • ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Triplex καρδιάς Stress Echo & Stress Contrast Echo Test κόπωσης ΗΚΓ - ηλεκτροκαρδιογράφημα Holter ρυθμού & πιέσεως • ΤΜΗΜΑ ΒΙΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ Αιματολογικό Βιοχημικό Ορμονολογικό Μικροβιολογικό Ανοσολογικό Αλλεργιολογικό - Rast Test Καρκινικοί δείκτες Επίπεδα φαρμάκων Προγεννητικός έλεγχος Καλλιέργεια κολπικού, τραχηλικού, φαρυγγικού επιχρίσματος κ.α. • ΚΥΤΤΑΡΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Κυτταρολογική εξέταση ούρων, πτυέλων κ.α. Test Pap - Thin Prep • CHECK UP - ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΌΣ ΈΛΕΓΧΟΣ • ΑΙΜΟΛΗΨΙΕΣ ΚΑΤ΄ΟΙΚΟΝ
Αθήνα ( Έναντι Πολυτεχνείου) Πατησίων 49, Αθήνα 10433
Άνω Πατήσια (Πλησίον Σταθμού ΗΣΑΠ) Πατησίων 345, Αθήνα 11144
Τ: 210 52 22 500, F: 210 52 42 970, Ε: info@medpap.gr, U: www.medpap.gr
• TEST ΑΝΊΧΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΙΟΎ SARS-COV-2 ΜΟΡΙΑΚΟ TEST με την μέθοδο RT-PCR RAPID TEST TEST ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΩΝ IgG & IgM Τα TEST για τη διάγνωση της νόσου COVID-19 μπορούν να πραγματοποιηθούν στο χώρο σας κατόπιν συνεννόησης.
Τρίτη και 13
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ
από την
Αγκάθα Κρίσπυ Είναι ειδική στην εξιχνίαση εγκλημάτων ποθ μυρίζουν μπαχάρια και μυρωδικά. Δεν κυκλοφορεί μεγεθυτικό φακό και φασμέν, αλλά με μία κουτάλα καλά γυαλισμένη, για να διαβάζει όλα τα κρυφά μηνύματα. Εξάλλου οι καθρέφτες και τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια.
Στην ανάγκη του για χρήμα, επέστρεψε στα παλιά του λημέρια. Ο Κώστας στα 16 δούλευε σε ένα μικρό, συνοικιακό μαγειρείο ως σερβιτόρος. Όταν ήρθε η στραβή, έπιασε τον κυρ-Παναγή και του είπε “Το και το. Αν δεν με βοηθήσεις, στον δρόμο θα μείνουμε”. Καλά δεν ήταν και στραβή ακριβώς. Εκείνος έφταιγε. Είχε τόσα πολλά νεύρα που τον έδιωχναν από όλες τις δουλειές γιατί “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”. Ο κυρ-Παναγής τι να κάνει, μπορεί να ήταν ζόρικος άλλος ένας μισθός, αλλά θα τα κατάφερνε. Του ‘χε και αδυναμία του Κωστάκη. Όλα ξεκίνησαν ωραία και ήσυχα. Μέχρι που τη δεύτερη μέρα έσκασε μύτη αυτός, ο Παντελής Κανελλόπουλος. Φορούσε πάντα γαλάζιο πουκάμισο με γκρι παντελόνι κι ένα κόκκινο παπιγιόν με πουά λεπτομέρειες. Ήταν τόσο ευτραφής που η βέρα είχε κολλήσει στα δάχτυλά του και είχε δημιουργήσει ένα είδος μωβ λουκάνικου πάνω σε ένα ήδη χοντρό χέρι. Εργολάβος λέει, έκανε λεφτά πολλά επί ζιβάγκο. Τόσα που θα έχει να ταΐζει και τα εγγόνια των εγγονών του. Βέβαια δεν είχε, αλλά λέμε τώρα. Κάθε δεύτερη μέρα ερχόταν στο μαγειρείο για να ξεσκάσει, να ξεφύγει κι από την γκρίνια της γυναίκας του “που του έχει φάει τα συκώτια”. Μόλις καθόταν στο τραπέζι, το πρόσωπό του κοκκίνιζε, αφού η κοιλιά του προσπαθούσε να στριμωχτεί και μόλις το προσωπικό έβλεπε αυτήν την κοκκινίλα και μια στάλα ιδρώτα να αχνοφαίνεται στη φαβορίτα, έτρεχε να του πάει μια φρατζόλα ψωμί κι ένα κατρούτσο κρασί κόκκινο. Ο Κανελλόπουλος τρία πράγματα αποζητούσε: πρώτον, όλοι να τον υπηρετούν, δεύτερον το αγαπημένο του πιάτο -μοσχαράκι με μακαρόνια – να είναι στη σωστή θερμοκρασία που δεν θα καίγεται η γλώσσα του, αλλά το τυρί να λιώνει και τρίτον και βασικότερο, η κόκκινη σάλτσα να μην έχει κανέλα, αφού είχε σοβαρή αλλεργία στο συγκεκριμένο μπαχαρικό. Κι ενώ όλα ήταν κάθε φορά στην εντέλεια, η αγένεια του Παντελή Κανελλόπουλου δεν έλειπε σε κανένα τσιμπούσι. Πάντα έβρισκε ένα εύκολο θύμα από το προσωπικό για να κάνει επίδειξη της δύναμής του. Όταν είδε τον Κώστα εκείνη τη μέρα, αμέσως τον έβαλε στο μάτι και του είπε: “Στραβάδι, εσύ να μου φέρεις το μοσχαράκι. Εγώ πλερώνω, εγώ μιλάω”. Η φλέβα στο μέτωπο του Κώστα πετάχτηκε, ο κυρ-Παναγής τον πήρε γραμμή κι έτρεξε να του πει στο αυτί: “Άστονα Κωστάκη, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”. Μέτρησε κι ο Κώστας μέχρι το δέκα, μην επαναληφθούν πάλι τα ίδια και χάσει τα μεροκάματα.
ΣΥΝΤΑΓΗ
Μόλις πάει το μοσχαράκι, ο Κανελλόπουλος έβγαλε ένα θερμόμετρο και το ακούμπησε μέσα στην παχύρρευστη σάλτσα. Το θερμόμετρο έγραφε 29 °C αντί για 30 °C. Έγινε ο κακός χαμός. Τόση πίεση ανέβασε, που το μωβ δάχτυλο έγινε ακόμη πιο μωβ, ενώ ο Κωστάκης κούμπωσε ένα Ζάναξ με τη μία, μην τον αρχίσει στις γρήγορες. Έτσι έγινε η αρχή και ο Κωστάκης με τον Κανελλόπουλο ανέπτυξαν μία ιδιόμορφη σχέση. Ο Κανελλόπουλος ήθελε να τον σερβίρει μόνο το “στραβάδι” και ο Κωστάκης έβαλε σκοπό της ζωής του να χρησιμοποιήσει τον Κανελλόπουλο για να κάνει ασκήσεις ηρεμίας. “Άχρηστο” τον ανέβαζε, “ανίκανο” τον κατέβαζε. Τον ενοχλούσε το πως ήταν στρωμένο το τραπεζομάντιλο, τον ενοχλούσε το χρώμα του πιάτου, μέχρι που μια μέρα τον ενόχλησε και η θερμοκρασία του νερού που ο Κώστας έτρεξε να του πάει όταν πνίγηκε από το μακαρόνι και του βγήκε με φόρα από τη μύτη. Αλλά ο Κωστάκης έκανε προπόνηση ηρεμίας. Έπαιρνε βαθιά ανάσα και όλα κυλούσαν ομαλά. Μια μέρα, Τρίτη και 13 ήταν, ο Κωστάκης μπήκε λίγο καθυστερημένος για τη βάρδια και τι να δει; Τον Κανελλόπουλο … επί δύο! Δύο Κανελλόπουλοι, ο ένας με γαλάζιο πουκάμισο, γκρι παντελόνι και κόκκινο παπιγιόν και ο άλλος με γκρι πουκάμισο και γαλάζιο παντελόνι, με κόκκινη γραβάτα που έφτανε μέχρι την αρχή της φουσκωτής κοιλιάς του. Και οι δύο με μωβ δάχτυλα, κόκκινα πρόσωπα και στάλες ιδρώτα στις φαβορίτες να προσπαθούν να χωρέσουν την κοιλιά τους ανάμεσα στην καρέκλα και το τραπέζι. “Άχρηστε, σήμερα βρήκες να αργήσεις που έφερα τον δίδυμο αδερφό μου; Μόλις έφτασε από Αυστραλία και πρέπει να σε ανεχτει; Άιντε, πάρ’ τα πόδια σου. Δύο τα κατρούτσα, δύο τα μοσχαράκια και σβέλτα ανίκανε!”. Και ο αδερφός του συμπληρώνει: “Α, αυτός είναι το στραβάδι που μου ‘λεγες;”. Η φλέβα στο μέτωπο του Κώστα έγινε τώρα εκείνη μωβ. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ναι, εντάξει ο ένας, αλλά οι δύο δεν αντέχονται. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Από έναν κόκκο κανέλας κρυφά σε κάθε πιάτο και η δουλειά έγινε. Τρίτη και 13, δύο φορεία σκεπασμένα με σεντόνι βρίσκονται στο κέντρο του μαγειρείου του κυρ-Παντελή. Δύο νεκροφόρες γεμάτες με λευκούς κρίνους είναι σταθμευμένες απ’έξω. Τα οκτώ “κοράκια” αγκομαχούν μέχρι να σηκώσουν τα φορεία. Ο Κώστας κάθεται γαλήνια σε ένα τραπέζι και τρώει τα σχεδόν άθικτα μοσχαράκια των Κανελλοπουλαίων.
Κοκκινιστό μοσχαράκι
Υλικά:
Διαδικασία:
1.300γρ. περίπου μοσχαράκι ελιά, σε κομμάτια 1 κρεμμύδι μεγάλο, ψιλοκομμένο 3 ντομάτες ώριμες, ξυσμένες στον τρίφτη ή 1 κονσέρβα ντοματάκια κονκασέ 1-2 κουτ. σούπας πελτέ ντομάτας, διαλυμένο σε 1 φλιτζάνι νερό 1 κουτ. σούπας ζάχαρη ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο 3-4 κόκκους μπαχάρι 1 ξυλάκι κανέλας 2 φύλλα δάφνης αλάτι, πιπέρι
Βράζετε το κρέας σε κατσαρόλα μαζί με άφθονο νερό που θα το σκεπάζει καλά, για 1 με 1μιση ώρα μέχρι να μαλακώσει. Το ξαφρίζετε κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος. Βγάζετε το κρέας με τρυπητή κουτάλα σε πιάτο και κρατάτε το ζωμό σε μπολ. Στην ίδια κατσαρόλα ρίχνετε το λάδι και μόλις κάψει σοτάρετε το κρεμμύδι για 3-4 λεπτά. Κατόπιν, προσθέτετε και το κρέας και σοτάρετε για λίγο. Προσθέτετε τη δάφνη, το μπαχάρι, την ντομάτα, τον πελτέ διαλυμένο σε λίγο ζωμό, αλάτι, πιπέρι, τη ζάχαρη και λίγο από το ζωμό του κρέατος. Ανακατεύετε και βράζετε μέχρι να μαγειρευτεί καλά το κρέας και να μείνει με μια ωραία σάλτσα. Σερβίρεται με πατάτες τηγανητές ή μακαρόνια όπως ο συγχωρεμένος.
O ΠΕΖΟΔΡΌΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΛΤΕΤΣΊΟΥ ΜΟΣΧΟΒΟΛΆΕΙ ΞΑΝΆ!
Αγαπημένη γωνιά της Αθήνας, η Βαλτετσίου στην καρδιά των Εξαρχείων είναι διάσημη τόσο λόγω της ιστορίας της, όσο και χάρη στα διάσημα πλέον στέκια που προσφέρουν σπιτικό, καλομαγειρεμένο φαγητό, μέσα σε ένα ανθισμένο περιβάλλον που θυμίζει παλιές, νοσταλγικές εποχές.Τα καλοκαίρια ο πεζόδρομος μοιάζει με νησί, φωτισμένος από τα γραφικά, πολύχρωμα λαμπιόνια.
Ροζαλία Βαλτετσίου 59, Αθήνα Τ.: 210 380 2725 Fb: Ροζαλια www.rozalia.gr Σαράντα χρόνια εστιατόριου, δεν υπάρχει Αθηναίος ή φοιτητής που να μην έχει αράξει στην πλακόστρωτη αυλή με τις πλούσιες μυρωδιές και τα παραδοσιακά αποστάγματα. Στη Ροζαλία θα γευτείς τη γνήσια ελληνική κουζίνα χωρίς πολλά πειράγματα και μοντερνιές. Έτσι όπως θα τη γευόσουν σε ένα οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι! Το ταξίδι ξεκινά με ένα δίσκο φουλ στα μεζεδάκια που μπορείς να διαλέξεις γιατί το φαγητό περνάει πρώτα από τα μάτια, ενώ στην πορεία σε περιμένουν κυρίως πιάτα μοναδικά. Είσαι λάτρης του ψαριού; Εδώ θα απολαύσεις καθημερινά φρέσκο ψάρι στη σχάρα ή το τηγάνι. Σε κάθε περίπτωση, η ποιότητα και η φρεσκάδα των υλικών, το μεράκι και η αγάπη στο μαγείρεμα και η άψογη εξυπηρέτηση που δημιουργεί ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία θα σε ικανοποιήσει και με το παραπάνω! Επιπλέον, θα βρεις ετικέτες μικρών οινοπαραγωγών, ειδικά επιλεγμένες για τις γεςύσεις που σερβίρονται. Το προσωπικό είναι εκεί για να σου ποια ετικέτα ταιριάζει με τις επιλογές σου.
Βεργίνα Αχιλλέας Βαλτετσίου 62, Εξάρχεια τ.: 210 33 02 933 fb: Achileas1978 Η «Βεργίνα» συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στα κλασικά και παραδοσιακά μαγαζιά της πόλης, αφού οι πόρτες του είναι ανοιχτές από το 1978. Είναι η καλύτερη επιλογή όταν θέλεις να γευτείς αυθεντική ελληνική κουζίνα! Από το πλούσιο μενού δεν λείπουν τα κλασικά, αλλά μοναδικής ποιότητας και γεύσης σουβλάκια, με πολλές επιλογές: από γύρο μέχρι κοτομπέικον, λουκάνικο και κεμπάπ, μπιφτέκι μοσχαρίσιο ή κοτόπουλο, σε πίτα, σκεπαστή ή μερίδα. Όμως, μας περιμένουν και ένα σωρό παραδοσιακές νοστιμιές για όλα τα γούστα. Ορεκτικά κρύα και ζεστά, σαλάτες, μαγειρευτά, ψάρια, κρέατα της ώρας, ποικιλίες και πιάτα ημέρας που εναλλάσσονται φέρουν την εγγύηση της πολύχρονης πορείας της “Βεργίνας” και πιστοί θαμώνες απολαμβάνουν το γεύμα τους στη δροσιά που προσφέρουν τέτοιες μικρές, αστικές χαρές.
ΞΕΛΕΥΘΕΡΊΑ
ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο
Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα
Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους (τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα). Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε, είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.
Το πρωτότυπο
1957: THE DISEMBODIED Ένας φωτογράφος σε μια αποστολή στη ζούγκλα (τι το ήθελε;) αντιμετωπίζει χίλιους κινδύνους: μαγεία βουντού, ζούγκλα, νεκροί που επανέρχονται στη ζωή σαν απειλητικά ζόμπι, ημίγυμνες σειρήνες που λικνίζονται περιπαθώς υπό τους ήχους των ταμ-ταμ, εξωτικά μυστήρια σε μια εποχή που ο Τρίτος Κόσμος ήταν ακόμα αρκούντως «μυστηριώδης». Η τέλεια συνταγή για ένα ακόμα από τα αναρίθμητα σχετικά B-movies των 1950s. Στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε με τον (για μας) ακατανόητο τίτλο «Αιχμάλωτοι του Πράσινου Τρόμου», κάτι μάλλον ανεξήγητο αφού η ταινία είναι ασπρόμαυρη. Το επίθετο «πράσινος» έπαιζε πολύ στους μεταφρασμένους τίτλους των ταινιών της εποχής. Τρανό παράδειγμα το θρυλικό γουέστερν «Μονομαχία στον Πράσινο Βάλτο» («Gunfight at the OK Corral»), που δεν διαθέτει κανένα βάλτο, πόσο μάλλον και πράσινο, αφού διαδραματίζεται στην ερημική και άνυδρη Αριζόνα. (Καθημερινή, 8.9.1961)
Η μεταφορά
Το πρωτότυπο
1977: Rabid Η πρωταγωνίστρια (η δημοφιλέστατη τότε πορνοστάρ Μαίρυλιν Τσάμπερς) αναπτύσσει ένα φαλλικό κεντρί στη μασχάλη της που ρουφά ανθρώπινο αίμα. Tα θύματά της μετατρέπονται σε λυσσασμένα αιμοδιψή ζόμπι που διαδίδουν την «αρρώστια». Η εξαπλούμενη επιδημία φέρνει λοκντάουν και στρατιωτικό νόμο στο Μόντρεαλ –πάντα υπό την υποβλητική σκηνοθεσία του δαιμόνιου Καναδού Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ, ο οποίος δημιούργησε μια γκάμα από τις καλύτερες ταινίες «σωματικού τρόμου» (body horror), οι
οποίες εξερευνούν τους φόβους της σωματικής μεταμόρφωσης, ή της μόλυνσης (βλ. «Videodrome», «The Fly», «Naked Lunch», «EXistenZ», κ.α.). Στις ελληνικές αίθουσες –στην εποχή που το σοφτ πορνό μεσουρανούσε- η ταινία πλασάρεται με τον αντίστοιχο πιασιάρικο τίτλο «Λυσσασμένες στα Νύχια του Τρόμου». Ο ξένος τίτλος, «Rabid», είναι γραμμένος… «Rapid», αλλά τι σημασία έχει μπροστά στο λίαν δελεαστικό «ασυγκράτητο όργιο σεξ, αίματος και τρόμου»; (Ακρόπολις, 24.2.1980)
Η μεταφορά
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Χάρη στον τρόμο πάντα γέμιζαν τα σινεμά, αλλά σήμερα είναι αδειανά ακριβώς εξαιτίας του τρόμου και των μέτρων εναντίον του τρόμου, τα οποία δημιούργησαν ακόμα περισσότερο τρόμο. Disembodied τρόμο, σε ένα παγκόσμιο, αξιοθρήνητο ριάλιτι. «Αγωνία, μυστήριο, δράση και περιπέτεια»… διαγράφονται τρεις λέξεις. Η Μαίρυλιν Τσάμπερς έχει πεθάνει εδώ και χρόνια από τις καταχρήσεις. Σαράντα χρόνια μετά το «Rabid», το μόνο που ακούγεται είναι το… Rapid (τεστ). Κρόνενμπεργκ, σε χρειαζόμαστε επειγόντως! Κι εσύ, Μαίρυλιν, γύρνα πίσω, ή έστω τηλεφώνα…
ΡΕ ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΖΩΑ ΡΕ
Ο ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Έλα, παραδέξου το. Σίγουρα έχεις σιχτιρήσει από μέσα σου κάποιον από αυτούς τους συν-πολίτες σου. Ή ακόμα, μπορεί να είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς! Γράφει η Ηλέκτρα Τζώρτσου
Τα πεζοδρόμια προς την κυριακάτικη βόλτα είναι στρωμένα με… ωχ, τα πάτησα!
ΗΛΙΌΛΟΥΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟΎΛΑ. Άνοιξη, ανοιχτή και η μπαλκο-
ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΆΒΩ να απαντήσω περαιτέρω στον μονόλο-
νόπορτα στην ανάκληση. Τιτιβίσματα, θροΐσματα, οι πρώτες
γο, βλέπω την Λουΐζα να χαμηλώνει τα πίσω της πόδια και να
μυρωδιές από τα φαγητά των κυριακάτικων τραπεζιών. Ευ-
βολεύει τον πισινό της στο πλακάκι του πεζοδρομίου. Επειδή
καιρία, λέω, για βόλτα στην πόλη. Βάζω τη φόρμα μου, το
δεν θέλω να δω την συνέχεια, γιατί σε περίπτωση που η κυρία
φουτεράκι μου, τα φρεσκοπλυμένα αθλητικά μου πανέτοιμα
Μαίρη αφήσει τα κακά της Λουΐζας στη μέση του πεζοδρομίου
να οργώσουν τους δρόμους των Αθηνών, κουμπώνω κι ένα
θα πρέπει είτε να τσακωθώ πρωινιάτικα, είτε να κρατηθώ και
αντισταμινικό για καλό και για κακό, και κάνω την μεγάλη έξο-
απλά η κυρία Μαίρη να πέσει τρεις ορόφους στην εκτίμησή
δο. Εξώπορτα, ασανσέρ, ισόγειο, εφτά σκαλάκια, πεζοδρόμιο.
μου, αποφασίζω να την αποχαιρετήσω βιαστικά και να μη
Από τα πεζοδρόμια ξεκινάνε οι πιο μεγάλες βόλτες, σκέφτο-
γίνω αυτόπτης μάρτυρας οποιουδήποτε ενδεχόμενου.
μαι, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και τέτοια. Άρα το καλό πρώτο πάτημα στο πεζοδρόμιο προμηνύει την όμορφη βόλτα.
ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΌΜΙΟ ΑΠΛΏΝΕΤΑΙ μακρύ μπροστά μου, μόνο που πλέον μοιάζει περισσότερο με ψηφιδωτή πίστα καφέ εξο-
ΚΙ ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΠΆΩ να κάνω το σίγουρο και συνάμα ανέμελο
γκωμένων λεκέδων παρά με διάδρομο κυριακάτικης διαφυγής.
βήμα της απελευθέρωσης, τσουπ, να ‘σου και το πρώτο μελα-
Οι μέχρι πρότινος ερασιτεχνικού επιπέδου μπαλετικές μου κι-
νό σημείο. Ευτυχώς το βλέπω έγκαιρα και το αποφεύγω τε-
νήσεις, αρχίζουν σιγά-σιγά να αποκτούν επαγγελματική διά-
χνιέντως με μία ερασιτεχνική μπαλετική κίνηση που ούτε εγώ
σταση. Κι έτσι όπως κινούμαι, σαν μια άλλη Άννα Πάβλοβα
δεν ήξερα ότι μπορώ να καταφέρω χωρίς πρώτα να έχω πιει
που πρωταγωνιστεί σε βιντεοπαιχνίδι, μισή στη γη και μισή
τον πρωινό καφέ μου. Ευχαριστώ τα αντανακλαστικά μου και
στον αέρα, αποφεύγοντας το πάτημα του σκατού και κερδίζο-
την αφανή προστάτιδα των πεζών της μεγαλούπολης και χω-
ντας νοητούς πόντους σε κάθε πετυχημένη αποφυγή, σαν από
ρίς εκνευρισμό – άνοιξη είναι γαμώτο, συνεχίζω το περπάτημα.
το βάθος να ακούω και την φωνή του Κωστάλα να περιγράφει
Θα ήτανε δέκα, μπορεί και εφτά μέτρα παρακάτω που ξανα-
τις ιδιαίτερης επιδεξιότητας και τεχνικής πιρουέτες μου.
ντικρίζω το εγκαταλελειμμένο αλλά καλοσχηματισμένο καφετί αποκύημα κάποιου ζωντανού τετράποδου οργανισμού που
ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΦΡΕΝΊΤΙΔΑ του χορευτικού που, όσο περνάνε
κουνώντας την ουρά του χαρούμενο, βγήκε κι αυτό για την
τα λεπτά, μοιάζει όλο και περισσότερο με άγριο τελετουργικό
πρωινή του βόλτα. Α να! Σαν την Λουΐζα που περπατά στο
κάποιας φυλής πριν από την μάχη, προλαβαίνει το μάτι μου
απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με την κυρία Μαίρη από τον τρίτο.
και βλέπει σκατά πατημένα. Βρε τον δόλιο, σκέφτομαι. Ναι, σε σένα αναφέρομαι φίλε, σε σένα που για μια στιγμή αφαιρέθη-
-ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΟΥ! Είπες να κάνεις την βολτούλα
κες, σε σένα που τόλμησες να σηκώσεις για λίγα δευτερόλεπτα
σου ε; Καλά κάνεις, καλά κάνεις. Άνοιξε ο καιρός, δεν είναι για
το κεφάλι να δεις τον ήλιο, σε σένα που νόμισες ότι ο κόσμος
μέσα πια. Κι εγώ πάλι καλά που έχω το παιδί και αναγκάζο-
είναι αγγελικά πλασμένος γεμάτος ιδιοκτήτες σκύλων που μα-
μαι να βγαίνω να περπατάω λιγάκι και να παίρνω τον αέρα
ζεύουν τα κακά των σκύλων τους από τα πεζοδρόμια.
μου που λένε. -Καλημέρα κυρία Μαίρη. Έτσι όπως τα λέτε είναι.
01
...Η ΑΝΆΓΝΩΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΆ ΜΕ ΦΡΈΣΚΟ ΚΑΦΕΔΆΚI
Literature House ΈΝΑ ΜΈΡΟΣ ΠΟΥ ΜΥΡΊΖΕΙ ΚΑΦΈ ΚΑΙ ΧΑΡΤΊ ΕΊΝΑΙ ΤΟ LITERATURE HOUSE ΣΤΗΝ ΚΥΨΈΛΗ.
ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΝΑΜΕ
Σε αυτό το Λογοτεχνικό Σπίτι δίπλα στην Φωκίωνος σας καλημερίζουν άνθρωποι με βαθιά γνώση για τη λογοτεχνία. Με ταράτσα, αυλή, πατάρι, σαλόνι και τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, μας δίνει πολλά σκηνικά για να διαλέξουμε πού ακριβώς θα απολαύσουμε την ανάγνωση συντροφιά με τον καφέ μας. Πολύχρωμο και φιλικό, το κυψελιώτικο Literature house εδώ και ένα χρόνο έχει ανοίξει τις πόρτες του για να αγοράσουμε βιβλία ή να απολαύσουμε την ανάγνωση παλιών και νέων εκδόσεων. Ιδανικός χώρος για να δουλέψουμε, να μελετήσουμε ή να αράξουμε με την παρέα μας για συζητήσεις γεμάτες ποίηση και όχι μόνο!
Δροσοπούλου 67, Αθήνα / T. 210 82 30 247 fb: LiteratureHouseAthens
ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΎΜΕ. ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΚΆΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΜΈΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΉΝΕΣ ΠΟΥ ΠΈΡΑΣΑΝ ΜΟΝΟΛΟΓΉΣΑΜΕ ΈΝΑ ΒΡΆΔΥ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΈΝΟΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΈ Ή ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΉΚΑΜΕ ΣΕ ΚΆΠΟΙΟΝ ΆΛΛΟΝ, ΤΗΝ ΠΙΟ ΚΡΥΦΉ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΊΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΈΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΆΝΟΙΓΑΝ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΆ. ΕΊΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΕΙ ΆΛΛΟ ΚΛΕΙΣΜΈΝΟ ΣΤΟΥΣ ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΤΟΊΧΟΥΣ, ΚΆΝΕΙ ΈΝΑ ΔΥΝΑΤΌ ΆΛΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΆΛΛΕΙ ΤΙΣ ΑΝΆΓΚΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΠΌΘΗΤΟ ΑΎΡΙΟ.
Μία βόλτα στην πόλη
λέξεις. Θα φτάσει ο
που θα ξεκινάει με το
καφές και δεν θα το πι-
βιβλίο που έχεις σημει-
στεύεις ότι πίνεις καφέ
ώσει εδώ και ένα χρόνο
έξω σε γυάλινο ποτήρι.
περίπου ότι θέλεις να
Ο πρώτος θα τελειώσει
διαβάσεις. Θα το αγο-
προτού καν διαβάσεις
ράσεις και θα το ρίξεις
τις πρώτες τρεις σελίδες
στην τσάντα σου, μέχρι
του βιβλίου. Ο δεύτερος
να έρθει η στιγμή να
θα σε συντροφεύσει
κάτσεις στην αγαπημέ-
σχεδόν μέχρι τη μέση.
νη σου καφετέρια. Στο
Όμως, οι συχνές ανα-
γνωστό σου τραπεζάκι
φορές μέσα στο βιβλίο
που το ήξερες ότι τόσο
στις αντίκες της γιαγιάς
καιρό θα σε περιμένει
Αντιγόνης, σε συνδυ-
ακίνητο να το δέρνει
ασμό με την βραχνή
η βροχή, ο ήλιος και
φωνή του παλιατζή, θα
το χιόνι. Θα παραγγεί-
σου δημιουργήσουν την
λεις το καφεδάκι σου
ανάγκη να μετακινηθείς
και μέχρι να έρθει, θα
σε ένα από αυτά τα μα-
βγάλεις το βιβλίο σου να
γαζιά του κέντρου που
το μυρίσεις, να επεξερ-
μοιάζουν με καραβάνια
γαστείς το χαρτί του
και ταυτόχρονα οάσεις
και να διαβάσεις καμιά
μέσα στο σύγχρονο
πενηνταριά σκόρπιες
αστικό τοπίο.
02
...ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΚΟΚΤΕΪΛΣ!
ΠΑΛΑΒΗ ΜΑΪΜΟΥ ΙΑ ΤΡΌΠΙΚΑΛ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΈΡΩΣ ΤΡΕΛΙΆΡΙΚΗ ΝΌΤΑ ΔΊΝΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΜ ΝΙΆ ΤΟΥ ΒΎΡΩΝΑ Η ΠΑΛΑΒΉ ΜΑΪΜΟΎ. Ανοιχτά από το πρωί με καφεδάκι και συνοδευτικά (κρουασανάκια, muffins, τοστάκια και πίτσες για τους πιο πεινασμένους) μέχρι το βράδυ για απρόβλεπτα ποτά και cocktails για όλα τα γούστα. Μάλιστα, υπάρχει πάντα η πρόταση από το service να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα και να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Μόλις οι πόρτες ανοίξουν, η Παλαβή Μαϊμού επιστρέφει ανανεωμένη με εξωτερικό χώρο πλούσιο στα φυτά για να ξεφύγουμε από το αστικό τοπίο, νέα λίστα παλαβιάρικων cocktails και νέο κατάλογο φαγητού, με πιάτα που αποπνέουν μεξικάνικη εσάνς!
Λεωφ. Κύπρου 47, Βύρωνας / Τ.: 211 01 24 096 / Fb: Παλαβή Μαϊμού / Ig: @palavimaimou
03
…ΜΕΖΈΣ, ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ & ΠΑΡΕΆΚΙ!
ΚΥΒΕΛΗ ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΜΑΣ ΣΥΝΉΘΕΙΑ ΉΤΑΝ, ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΜΕΣΗΜΈΡΙΑ ΚΑΙ ΒΡΑΔΙΈΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΈΑ ΜΑΣ, ΓΎΡΩ ΑΠΌ ΈΝΑ ΤΡΑΠΈΖΙ ΓΕΜΆΤΟ ΜΕ ΝΌΣΤΙΜΕΣ ΛΙΧΟΥΔΙΈΣ ΚΑΙ ΠΟΤΉΡΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΊΖΟΥΝ! Γι’αυτό, επισκεπτόμαστε το πρώτο στέκι που μας έλειψε: την Κυβέλη στην πλατεία του Άη-Γιώργη στην Κυψέλη που σερβίρει ελληνικές γεύσεις και αποστάγματα στα δροσερά τραπεζάκια της πλατείας. Τώρα που τα μαγαζιά ανοίγουν (επιτέλους!) και μαζί μ’αυτά και ο καιρός, η Κυβέλη είναι εδώ για να ακουστούν πάλι τσουγκρίσματα και γέλια από κάθε λογής παρέες, αφού φημίζεται -εκτός από τη νοστιμιάκαι για την παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Προορισμός για τους απανταχού Αθηναίους, προσφέρει νόστιμο φαγητό που ακροβατεί επιτυχημένα ανάμεσα στην παράδοση και στη νέα, επικρατούσα ματιά πάνω στην ελληνική κουζίνα, με τις αγαπημένες κλασικές γεύσεις να είναι πάντα στον κατάλογο, ενώ τα πιάτα ημέρας εναλλάσσονται για να μας κρατούν σε εγρήγορση. Φρέσκα υλικά σερβίρονται με φαντασία και επιμονή στην ποιότητα, ενώ το σέρβις είναι ο ορισμός της ευγένειας και της εξυπηρετικότητας. Ήρθε η ώρα να ξεσκάσουμε λοιπόν, αλλά μην ξεχνάτε: η Κυβέλη παραμένει στις επάλξεις για take away και delivery!
Επτανήσου 15, Κυψέλη Τ.: 210 82 19 406 FB: Κυβέλη / IG: kyveli_kypseli
04
…ΟΙ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ!
ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ ΜΑΣ ΈΛΕΙΨΕ ΑΦΆΝΤΑΣΤΑ Η ΒΌΛΤΑ ΣΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΉΓΕΙ ΣΕ ΝΎΧΤΕΣ ΜΕ ΚΑΛΆ ΜΕΖΕΔΆΚΙΑ ΚΑΙ ΞΈΧΕΙΛΑ ΠΟΤΉΡΙΑ. Τα μικρά, αθηναϊκά μεζεδοπωλεία γύρω από δροσερές πλατείες που είναι ό,τι πρέπει για να απολαύσουμε ένα αυθεντικό αστικό καλοκαίρι. Οπότε, αν μας έλειψαν αυτά, δεδομένα μας έλειψε και η “Πλατεία” στα Πετράλωνα: καλό φαγητό, αποστάγματα για όλα τα γούστα, φιλικό περιβάλλον και καλή παρέα. Όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά στα τραπεζάκια του ξακουστού οινομαγειρείου. Το μενού είναι πάντα φρέσκο, αφού μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή και τα φρέσκα υλικά που βρίσκουν στα οπωροπωλεία, στα ψαράδικα, στα κρεοπωλεία και στις λαϊκές αγορές. Οι πολύ λογικές τιμές, οι ξεχωριστές γεύσεις και το καλό κρασί του συγκεκριμένου μαγαζιού το τοποθετούν διαχρονικά ψηλά στην λίστα των προτιμήσεών μας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Στην πλατεία των Πετραλώνων, με την ανάλογη μουσική υπόκρουση και το αυθεντικό νοιάξιμο των ανθρώπων να σε εξυπηρετήσουν, αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου. Παρέες και οικογένειες, ζευγάρια, φοιτητές και λίγο πιο μεγάλοι συνθέτουν το μωσαϊκό όλων όσων έχουν εκτιμήσει την “Πλατεία” για τα χαρίσματά της και δημιουργούν μόνιμα μια ατμόσφαιρα χαράς, ευφορίας και διασκέδασης, σε ένα σκηνικό όπου όλοι γίνονται μια παρέα.
Δεινοχάρους 3, Άνω Πετράλωνα Τ.: 210 34 20 705 Fb: Οινομαγειρειο η πλατεια
Ο χρόνος συστέλλεται εκεί μέσα. Έξω, ο
το σήμα για να μεγαλώσει η παρέα. Μπύρες,
να τραβήξει ένα. Έτσι λύνονται αυτά τα δύ-
ήλιος έχει αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα
ρούμια, κοκτέιλς, κουβέντες και χαμόγελα
σκολα ζητήματα. Εσύ φεύγοντας θα αφήσεις
και οι μυρωδιές των φαγητών από τα γύρω-
στο παραδίπλα μπαράκι. Η κλασική ατάκα
μπουρμπουάρ στην σερβιτόρα, γιατί καιρό
γύρω μαγαζιά θα σου σπάσουν τη μύτη. Θα
της σερβιτόρας, «Συγνώμη, μήπως μπορώ
είχαμε να βγούμε αλλά δεν θα ξεχάσουμε και
αγοράσεις ένα τσίγκινο κουτάκι και θα πάρεις
να πληρωθώ γιατί κλείνω ταμείο;» είναι το
τα βασικά.
τηλέφωνο τον πιο δικό σου άνθρωπο για
έναυσμα για να αρχίσουν οι αψιμαχίες. «Εγώ
να του κάνεις το τραπέζι στο μαγαζάκι της
θα πληρώσω, όχι εγώ θα πληρώσω, καλά δεν
πλατείας. Τα δεκάδες φιλιά που θα σου δώσει
το συζητάω καν, δικιά μου σειρά είναι, πριν
μόλις βρεθείτε είναι ακριβώς ο χρόνος που
πέντε χρόνια γεννήθηκε το παιδί μου, σε δέκα
ΤΟ ΦΕΓΓΆΡΙ ΜΕΣΟΥΡΑΝΕΊ ΚΑΙ
χρειάζεται ο μάγειρας για να έχει έτοιμο το
όμως θα γεννηθεί το δικό μου». Έτσι είστε; Τη
Η ΕΥΤΥΧΊΑ ΣΟΥ ΜΈΧΡΙ ΠΟΥ ΘΑ
αγαπημένο του φαγητό, που είχες ήδη παραγ-
λύση θα τη δώσει το μαγικό τσίγκινο κουτάκι.
ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΦΤΆΣΕΙ.
γείλει πριν προλάβει να φτάσει.
Θα γράψεις σε χαρτάκια τα ονόματα των επί-
Το φεγγάρι που θα εμφανιστεί δειλά πίσω
δοξων «κεραστών» και θα τα ρίξεις μέσα. Θα
ΑΥΤΉ ΛΟΙΠΌΝ ΘΑ ΉΤΑΝΕ ΜΊΑ
από την πολυκατοικία της πλατείας θα είναι
ζητήσεις από κάποιον από τη διπλανή παρέα
ΚΑΛΉ ΜΈΡΑ, ΓΙΑΤΊ ΜΑΎΡΑ ΜΆΤΙΑ ΚΆΝΑΜΕ ΝΑ ΤΑ ΔΟΎΜΕ ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΊΨΑΝΕ!
05
...ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΤΕΚΙ
06
...ΝΑ ΒΓΩ ΕΞΩ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 9:00
ΣΑΜΙΑΜΙΔΙ COFFEE BAR
ΟΜΠΡΈΛΑ ALL DAY COFFEE BAR
ΜΑΣ ΈΛΕΙΨΕ ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΌ ΣΤΈΚΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΤΟΥ ΒΎΡΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΆΝΕΤΗ ΑΥΛΉ ΠΟΥ ΘΥΜΊΖΕΙ ΚΥΚΛΑΔΊΤΙΚΟ ΝΗΣΆΚΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΐΣΤΙΚΗ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ.
Η ΟΜΠΡΈΛΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΊΟΥ ΥΠΟΔΈΧΕΤΑΙ ΤΙΣ ΝΎΧΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΚΑΡΑΝΤΊΝΑΣ ΕΠΟΧΉΣ ΜΕ ΦΡΈΣΚΟ ΑΈΡΑ!
Μας έλειψε η μπάρα με τα καθαρά ποτά και τα πολύχρωμα cocktails, γύρω από την οποία όλοι γίνονται μια παρέα – θαμώνες και εργαζόμενοι, γνωστοί και άγνωστοι- χορεύοντας υπό τον ήχο των φοβερών μουσικών επιλογών! To “Σαμιαμίδι” ανοίγει από το πρωί για καφεδάκι και μένει ανοιχτό ως το βράδυ για να απολαύσουμε το ποτάκι μας. Και μην ξεχνάτε: οι υπηρεσίες take away & delivery ήρθαν για να μείνουν και όλες τις αλκοολούχες δημιουργίες μπορούμε να τις απολαύσουμε σπίτι ή ανά χείρας.
Καραολή Δημητρίου 61, Βύρωνας, Τ.: 211 40 86 939 / Fb: @samiamidicoffeebar
Άλλαξε το ντεκόρ με σκοπό να γίνει ακόμη πιο cozy γωνιά της πόλης, ενώ τα τραπεζάκια έξω θα κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους. Tα πρωινά μας ξεκινούν με μονοποικιλιακό καφέ single origin από την Ονδούρα, ενώ τα δροσερά, φημισμένα cocktail έρχονται και αυτά ανανεωμένα ώστε να περάσουμε φίνα μετά από τόσους μήνες μακριά από τα αγαπημένα μας στέκια και τις ξεχωριστές μπάρες της Αθήνας. Ως τότε, μπορούμε να παίρνουμε καθημερινά το μοσχομυριστό μας καφεδάκι σε μορφή take away, ενώ τα cocktail έχουν την τιμητική τους Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή!
Ερατοσθένους 21, Παγκράτι Τ.: 210 75 26 667 / FB: Ομπρέλα Coffee Bar
07
...ΜΙΑ ΒΌΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΊΑ ΑΒΗΣΣΥΝΊΑΣ
ΟΙ ΒΌΛΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΎΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΜΊΝΙ ΑΣΤΙΚΆ ΤΑΞΊΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΉΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΑΘΗΝΑΪΚΉ ΣΥΝΉΘΕΙΑ. Ιδανικό μέρος για να ανανεώσεις το σπίτι ή το μαγαζί σου με ρετρό πινελιές και κομμάτια ή να συμπληρώσεις τις συλλογές σου με αντίκες, η Πλατεία Αβησσυνίας είναι ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος μικρούς ή μεγάλους θησαυρούς. Τώρα που ανοίγει ο καιρός, μια βόλτα στο ηλιόλουστο Μοναστηράκι είναι ό,τι πρέπει, ώστε να ανανεώσουμε τον χώρο μας, δίνοντας μια νότα αισιοδοξίας μετά από πολύμηνη “εσωστρέφεια”. Εκεί ακριβώς στην Πλατεία Αβησσυνίας, βρίσκεται και το παλαιοπωλείο του Δημήτρη Βρεττού, ο οποίος συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, αφού την επιχείρηση την ξεκίνησε ο παππούς του. Αυθεντικό παλαιοπωλείο με ιστορία που ξεκινάει από το 1957, γεμάτο με «θησαυρούς» άλλων εποχών. Από γενιά σε γενιά λοιπόν, στο παλαιοπωλείο θα βρείτε γνήσιες αντίκες κάθε λογής, είτε για να διακοσμήσετε το χώρο σας είτε για να πλουτίσετε τη συλλογή σας. Προσεγμένα κομμάτια με ιστορία, από παλιά βιβλία και μικροπράγματα μέχρι μεγάλα έπιπλα και παλιές συσκευές συνθέτουν το σκηνικό που θα σε κάνει να χαθείς στον χρόνο. Μια επίσκεψη στον Δημήτρη Βρεττό θα σας ταξιδέψει σε καιρούς παλιούς, αλλά όχι ξεχασμένους.
Πλατεία Αβησσυνίας 51-52, Μοναστηράκι | Τ.: 210 32 14 407 Ναυάρχου Αποστόλη 9, Ψυρρή | Τ.: 215 50 12 700 www.vrettosantiques.gr | vrettosantiques@gmail.com fb: αντίκες Βρεττός
08
...ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ
AMARILLO SUAVE ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ ΣΤΈΚΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΌΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΨΈΛΗΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΊ ΈΝΑΝ ΦΆΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΆ. Ξέρεις ότι το Amarillo Suave διακρίνεται για την εξυπηρέτηση και τη γνώση του στον τομέα του βιβλίου. Νέες εκδόσεις, αλλά και σπάνια βιβλία παλαιότερων εκδόσεων, ελληνικά και ξένα κατέχουν περίοπτη θέση στα ράφια του. Πληθώρα τίτλων όλων των ειδών για όλα τα γούστα, ακόμη κι αν θέλουμε να κάνουμε δώρο σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Εξάλλου, το καλύτερο δώρο δεν είναι άλλο από ένα καλό βιβλίο που θα μας κρατήσεις συντροφιά. Επιπλέον, στο Amarillo Suave, θα βρείτε μεγάλη ποικιλία εφημεριδών και περιοδικών από όλο τον κόσμο.
Λέλας Καραγιάννη 17, Κυψέλη Τ: 210 86 71 466 / fb: Amarillo Suave
09
...NΑ ΚΑΤΣΩ ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΑΡ
ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ BAR ΈΞΙ ΜΉΝΕΣ ΠΈΡΑΣΑΝ ΧΩΡΊΣ ΤΟΝ ΙΠΠΟΠΌΤΑΜΟ ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΎΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΈΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΛΑΣΙΚΌ, ΑΘΗΝΑΪΚΌ ΣΤΈΚΙ ΠΟΥ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΖΌΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΔΕΛΦΏΝ ΑΠΌ ΤΟ 1978. Μέχρι να έρθει η πανδημία, τίποτα δεν ήταν ικανό να κάνει τον Ιπποπόταμο να κλείσει τις πόρτες του, αφού πρόκειται για σημείο αναφοράς της πόλης. Όλη η Αθήνα αγαπάει αυτήν τη χαρακτηριστική αυλή και τα τραπεζάκια στον πεζόδρομο - που είναι ό,τι πρέπει να πάρουμε τον αέρα μας όλες τις ώρες της ημέρας -, τα κλασικά ποτά και cocktails, την φιλική ατμόσφαιρα μέσα στο αστικό σκηνικό. Εμείς θα είμαστε εκεί από τους πρώτους γιατί αυτή η αγαπημένη συνήθεια που ακούει στο όνομα Ιπποπόταμος μας έλειψε όσο τίποτα!
Δελφών 3β, Αθήνα T.: 210 36 34 583 / fb: Ippopotamos bar
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ηλέκτρα Τζώρτσου
Ψάχναμε για ένα φρέσκο συγκρότημα που να χαμογελάς όταν ακούς τα τραγούδια τους και να σε προκαλούν να σηκωθείς από την καρέκλα και να χτυπηθείς σε ρυθμούς αεροβικούς και πέσαμε πάνω τους. Απενοχοποιημένα μυαλά που συνοδεύονται από καλοσχηματισμένα κορμιά που πιάνουν τα μικρόφωνα και τα όργανα. Κυρίες και κύριοι, φασαίες, άσφαλτοι, μόνοι και μόνες, κολλητοί και τρεζολήδες, σας παρουσιάζουμε τους N’ CHEEZED! (claps)
Οι N’ CHEEZED είναι ό,τι πιο σοβαρά παλαβιάρικο συμβαίνει στους μουσικούς διαδρόμους της Αθήνας
Συστηθείτε μας. Ποιος είναι ποιος! Ή τίνος είστε εσείς; Ξεκινάμε με την πρόσφατη μεταγραφή της μπάντας. Στα τύμπανα, ο Κωσταντίνος Βασιλάκης. Μπάσο, Αλέξανδρος ΠούλοςΡένεσης. Κιθάρα, Πέτρος Μπότσος. Και στα φωνητικά με μέσο, τραγουδάει ο Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, επειδή είναι αδερφός του μπασίστα. Πώς ξεκινήσατε; Πώς βρεθήκατε; Πού μένετε; Η μπάντα ξεκίνησε όταν οι αδερφοί ΠούλοιΡένεση αποφάσισαν να φτιάξουν μια μπάντα για να παίζουν μουσική πάρτυ σε μαγαζιά και να βγάλουν πολλά λεφτά. Ο Αλέξανδρος Πούλος-Ρένεσης ήταν ο υπεύθυνος που στρατολόγησε τα υπόλοιπα δύο μέλη, ως φίλοι από τα εφηβικά χρόνια, τον Πέτρο Μπότσο και τον τότε drummer, Στέλιο Γράψα από την μπάντα Violent Cartoons. Όλα αυτά
συνέβησαν στο Γαλάτσι κάπου μέσα στο 2014. Το 2020, στην μπάντα μπήκε ο Κωνσταντίνος Βασιλάκης, κατά κόσμον Βασιλάκης, από τη Σαλαμίνα. Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας; Το όνομα το είδε στον ύπνο του ο Χρήστος και το εκμυστηρεύτηκε στους υπόλοιπους σε μία πρόβα, όπου μετά από μια σύντομη επεξεργασία προέκυψε το αντιεπικοινωνιακό χωρίς λόγο N’Cheezed, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «Οι Σαχλοί». Με τι άλλο ασχολείστε όταν δεν επιδίδεστε σε γυμναστικές επιδείξεις; Ο Πέτρος που είναι όντως μουσικός, ασχολείται με το αντικείμενό του, παραδίδοντας μαθήματα και επιχειρώντας να γίνει διάσημος κιθαρίστας του Instagram. Ο Βασιλάκης, που βιώνει το rock, κάνει ό,τι προλάβει, αλλά κυρίως σερβίρει σε γνωστό μαγαζί της
Αθήνας (όταν δεν έχει καραντίνα) και είναι και tattoo artist με το όνομα «luku luku miu miu». O πιο στιβαρός και λόγω οργάνου φυσικά, o Αλέξανδρος, ασχολείται με το kick boxing, σε αγωνιστικό πλαίσιο και μόνο. Ο Χρήστος ισχυρίζεται πως είναι ηθοποιός αφού με το που τελείωσε τη σχολή ήρθε η καραντίνα και η παράσταση που έπαιζε διακόπηκε. Παρόλ’ αυτά ένας καλός άνθρωπός, ο Νίκος Πάστρας τον πήρε να παίξει στην ταινία που ετοιμάζει «Τα Μπάσταρδα». Πού ηχογραφείτε και πού κάνετε πρόβες; Η πρώτη δισκογραφική δουλειά με τα πέντε κομμάτια έγινε το 2018 στο στούντιο «Ηχοβρύχιο», στο Γκύζη, όπου με τη βοήθεια του ηχογλύπτη Γιώργου Παυλίδη γράψαμε το EP “Με το κιλό...”. Το τελευταίο κομμάτι μας, “Κρίση Πανικού” που αναρτήθηκε τέλη Μάρτη στο ΥouTube, ηχογραφήθηκε εν μέσω καραντίνας σε όλες τις γωνιές του
στούντιο 11147 στο Γαλάτσι φυσικά, όπου κάνουμε πρόβες. Τα τύμπανα, καθώς δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες της πολιτογράφησης του Βασιλάκη στο Γαλάτσι, ηχογραφήθηκαν στο Underathens Studio. Γιατί επιλέγετε ελληνικό στίχο; Γιατί ζούμε στην Ελλάδα ωρέ. Καλώς ή κακώς, ζούμε στην Ελλάδα, βιώνουμε την πραγματικότητά του ο καθένας, εκφραζόμαστε και συζητάμε στα ελληνικά, οπότε ποιο το νόημα να γράφεις στα «ξένα»; Ανάμεσα στις συμπληγάδες των ειδών, εσείς που κατατάσσεται την μουσική σας ως είδος; Παρότι στην Ελλάδα και στους αλγόριθμους του κυβερνοχώρου, (δυστυχώς) ό,τι δηλώσεις, είσαι, μας φαίνεται πάρα πολύ δεσμευτικό να αυτοκαταταχθούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι εκτιμούμε τη χορευτική μουσική. Κατά τ’ άλλα, θεωρούμε πως δεν χρωστάμε σε κανένα ύφος και είδος και διασκεδάζουμε με το να είμαστε πολυσυλλεκτικοί. Ποιες μπάντες, ποιοι μουσικοί σας αρέσουν; Εγώ τον τελευταίο χρόνο ακούω μόνο το Fever της Kylie και το soundtrack του JoJo. (Πέτρος) Jamiroquai και Dua Lipa. (Aλέξανδρος) Dub a Dooba, Andegrau, electric 6, the cult. (Βασιλάκης) Ό,τι χορεύεται, από Χαρά Βέρα μέχρι Pantera. (Χρήστος) Από τι εμπνέεστε για την μουσική και τους στίχους; Το ένα εμπνέει το άλλο. Υπάρχει όμως και ένα τρίτο πρόσωπο στην σχέση αυτή που ονομάζεται θέμα. Οπότε μέσα από αυτή τη σχέση προκύπτουν τα τραγούδια. Άλλοτε επιλέγεται πρώτα το θέμα και προκύπτουν τα υπόλοιπα, άλλοτε προκύπτουν από τη μουσική και άλλοτε από το στίχο. Βέβαια, τα θέματα έχουν να κάνουν κυρίως με ανθρώπους που γνωρίζουμε, είτε ως παρουσίαση είτε ως συνομιλία μεταξύ της μπάντας και των προσώπων αυτών. Πέρα από το στίχο όμως που μπορεί να υπερβάλλει ώρες-ώρες, τα άτομα στα οποία αναφερόμαστε είναι γνωστοί μας, οπότε αν θέλετε κι εσείς ένα κομμάτι δια χειρός N’Cheezed, δεν έχετε παρά να μας γνωρίσετε. Αν μπορούσατε να μεταφερθείτε σε μία άλλη μουσική εποχή-δεκαετία, ποια θα ήταν και γιατί; Δεν έχει νόημα το ταξίδι αυτό στο χρόνο για τηn μπάντα, η Ελλάδα του 2021 είναι το ομορφότερο χωροχρονικό σημείο που θα μπορούσαμε να έχουμε ζητήσει και
(ίσως) το μόνο που θα δημιουργούσε τους N΄Cheezed. Αν έπρεπε να γράψετε ένα τραγούδι για την Αθήνα, ποιος θα ήταν ο τίτλος; Επειδή η Αθήνα είναι μία πόλη που σου επιτρέπει να την καταναλώσεις, να τη χρησιμοποιήσεις, ακόμα και να της φερθείς άσχημα, τουλάχιστον στην αντίληψη της μπάντας, ο τίτλος θα ήταν «Ιαπωνικό Αυτοκίνητο». Στα live σας παίζετε και τραγούδια άλλων δημιουργών; Αν ναι, τι προτιμάτε; Προτιμάμε κομμάτια που σπρώχνουν το κοινό να χορέψει, να γελάσει, να νοσταλγήσει και γενικά να χαρεί ενεργητικά που βρίσκεται σε αυτό το live. Το μόνο που αποζητά η μπάντα από αυτούς είναι οι γοφοί τους. Ζούμε σε μία εποχή που η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στα ζητήματα της τέχνης και του καθημερινού λόγου. Εσείς αυτολογοκρίνεστε ποτέ σε σχέση με τους στίχους; Νομίζω ότι αυτό γίνεται πλέον τόσο ανεπαίσθητα που θα ήταν λάθος να πούμε πως δεν έχουμε πέσει θύματα της πολιτικής ορθότητας. Κι αν έχουμε υπερβεί τα όρια, νομίζουμε πως είναι θεμιτό στο γενικότερο πλαίσιο. Ελπίζουμε ότι τη δουλειά που ανέκαθεν έκαναν οι επιτροπές λογοκρισίας, να μην τις κάνει από μόνος του ο κόσμος και μάλιστα χωρίς να πληρώνεται. Τι εκφράζετε μέσα από την μουσική σας; Κοινώς, τι θέλει να πει ο ποιητής, ο κιθαρίστας, ο μπασίστας κι ο ντράμερ; Κάθε κομμάτι μας είναι σαν σκιαγράφηση προφίλ ενός χαρακτήρα. Αυτό που μας ιντριγκάρει, είναι να λύνουμε κάθε φορά το γρίφο του εκάστοτε χαρακτήρα, από τη λύση του οποίου προκύπτει το sountrack του, το θεματικό του τραγούδι. Γενικότερα, οι Ν’Cheezed, ως γνήσιοι κλέφτες της μουσικής και του στίχου, θέλουμε να σταματήσει ο κόσμος να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Τον εαυτό μας τον παίρναμε στα σοβαρά, τότε που είχαμε λεφτά και μπορούσε ο καθένας να κάνει το προσωπικό του ρομάντζο, λες και είναι λογοτεχνικός ήρωας. Τώρα που δεν έχουμε τίποτα και που δεν προβλέπεται να πάρουμε στο μέλλον, άμα παίρνουμε και τον εαυτό μας στα σοβαρά, δε μένει άλλο παρά η απελπισία. Στον τρόπο που προωθείστε και συστήνεστε υπάρχει έντονο το στοιχείο της πλάκας με την έννοια του σπασίματος της σοβαροφανούς κουλτούρας. Είναι αυτό μία συνειδητή επιλογή που ανάγεται σε δήλωση (statement) ή είναι η αυθόρμητη συνέχεια του σχολικού διαλείμματος; Η προσπάθεια είναι να έρθει το statement που λέτε κι εσείς, ως αυθόρμητη συνέχεια
του σχολικού διαλείμματος. Το statement πρέπει να έρχεται από το σχολικό διάλειμμα, γιατί στο σχολικό διάλειμμα διαπραγματεύεται, αρθρώνεται και εγκυροποιείται. Ποιο είναι το πιο αρνητικό σχόλιο που έχετε ακούσει και πώς αντιδράτε σε κάτι τέτοιο; Η αλήθεια είναι ότι η μπάντα δεν έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε να υπάρξουν και αρνητικά σχόλια. Περιμένουμε να ακούσουμε. Περιγράψτε με μία, άντε τρεις λέξεις τα εξής τραγούδια σας: Κρίση πανικού: εγκλεισμός, ιδρυματοποίηση Φασαία: κρυφή λατρεία, υποκρισία Κολλητός: νοσταλγία, θλίψη Tres (Jo)lie: γοητεία, αυτοκαταστροφή Μόνος: ζήλια, απέχθεια Άσφαλτος: αξιολύπητος, creepy Προφανώς απάντησαν με δύο λέξεις. Τους λες τουλάχιστον αντισυμβατικούς!
Υγ: Να είναι Δευτέρα. Να παίρνει να σουρουπώνει. Να έχει αφρικανική σκόνη. Να είσαι μόνη σου. Να σε έχει χωρίσει. Να μην σε πληρώνει το αφεντικό. Να μη δένει το ριζότο. Τότε ακριβώς είναι η στιγμή που ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες. Ανοίγει το σύμπαν τα διαγαλαξιακά του γούφερ και σαν εκ θαύματος, αντηχεί από παντού:
Είσαι τρελή, δεν έχεις το Θεό σου. Ο ψυχισμός σου είναι του Freud εμμονή. Ο συνειρμός σου καταστρέφει το εγώ σου, πως συνωμότες σ’ ετοιμάζουν για σφαγή. Στην απομόνωση μετράς τις διαστροφές σου, μα τις ορμές σου συγκρατείς μαρτυρικά. Τις νύχτες που θα ενοχλείς τους γείτονές σου, θα σε φωνάζουνε τρελή στη γειτονιά. Μουρλέγκωωωωωω, Μουρλέγκωωωωωω (απόσπασμα από το κομμάτι TRES (JO)LIE)
ένα site που δεν ΣΕΡΦΆΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ βομβαρδίζει
[
]
STREET ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΑΣ
SURF
www.ipolizei.gr H ΠΟΛΗ ZEI
του Θανάση Καρανίκα (The Tandem Project)
«Μια φωτογραφία, απ’ τα ξένα...» 16 Απριλίου 1996: Κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ των βαθιά πολιτικοποιημένων Rage Against the Machine, με τίτλο “Evil Empire”, σχεδόν 4 χρόνια μετά το πρώτο τους. Ο τίτλος προέρχεται από την
29 Απριλίου 2007: Εφτά χρόνια μετά
τη διαλύσή τους, το συγκρότημα επανενώνεται για μια μικρή περιοδεία, με αφετηρία ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ του κόσμου, το Coachella Valley Music & Arts Festival στο Indio της Καλιφόρνια (από όπου και η φωτογραφία). Η συναυλία αυτή γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Φεστιβάλ, ενώ το τεράστιο fanbase του γκρουπ θα έχει την τύχη να τους απολαύσει ξανά ζωντανά, covid επιτρέποντος, το 2022!
15 τραγούδια
Rage against the machine
/
ομώνυμη φράση, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον πρώην πρόεδρο τον Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρήγκαν και πολλούς Δυτικούς συντηρητικούς, για να περιγράψουν την πρώην Σοβιετική Ένωση! Από τον δίσκο ξεχωρίζουν τραγούδια όπως το «Tire Me», το οποίο βραβεύθηκε στα Grammy Awards, ως η καλύτερη metal performance της χρονιάς.
/
Η «Πλέι-Λίστα» του μήνα...
Mε αφορμή την απονομή των Oscars, στις 26 Απριλίου, στη λίστα αυτού του μήνα, θυμόμαστε τραγούδια που βρέθηκαν μιαν ανάσα από την κατάκτηση του βραβείου για το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς και που κάποια από αυτά δεν ακούστηκαν όσο θα έπρεπε (ή όσο εμείς θα θέλαμε!). (Βρείτε, ακούστε και μοιραστείτε τη λίστα, στο κανάλι του “Η Πόλη ζει” στο YouTube). 1. HARRY CONNICK, JR. Promise Me You'll Remember (ταινία: The Godfather pt.III – 1990) 2. BJÖRK I've Seen It All (ταινία: Dancer in the dark – 2000) 3. J. RALPH & ANOHNI Manta Ray (ταινία: Racing Extinction – 2015) 4. KAREN O - The Moon Song (ταινία: Her – 2013) 5. ELLIOTT SMITH Miss Misery (ταινία: Good Will Hunting – 1998)
Νέες κυκλοφορίες
ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ!
Ήχοι της πόλης, για τους ανθρώπους της...
6. PAUL MCCARTNEY AND WINGS Live And Let Die (ταινία: Live And Let Die – 1973)
«Και να που πάλι βγάζω δίσκο...» Τρία άλμπουμ για όλα τα γούστα, κατευθείαν απ’ το φούρνο... Floating Points, Pharoah Sanders & the London Symphony Orchestra Promises (electronic, modern classical)
Ένα σαγηνευτικό κράμα από τζαζ, ηλεκτρονική και κλασική μουσική. Από τις πιο σημαντικές φιλόμουσες κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων που κρατούν την σημαία των ολοκληρωμένων δίσκων ψηλά!
Nick Waterhouse Promenade Blue (jazz, blues, soul)
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον Nick Waterhouse, ειδικά στο ελληνικό κοινό. Ένας ακόμα δίσκος βγαλμένος από μιαν άλλη εποχή, διατηρώντας τις πάντα όμορφες και παιχνιδιάρικες συνθέσεις και τη διαχρονική αισθητική σε όλους τους τομείς.
Brockhampton Roadrunner: New Light, New Machine
7. BRUCE SPRINGSTEEN Dead Man Walkin' (ταινία: Dead Man Walking – 1995)
(hip-hip, experimental, pop rap)
8. U2 Ordinary Love (ταινία: Mandela – 2013)
To πρώτο εκ των δύο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2021 η πολυμελής ραπ κολλεκτίβα, αποχαιρετώντας έτσι το κοινό της. «Βαρβάτα» ονόματα όπως οι Danny Brown, A$AP Rocky & JPEFMafia, ανήκουν στις συνεργασίες τους αυτή τη φορά.
9. BIRD YORK In The Deep (ταινία: Crash – 2005) 10. PAUL MCCARTNEY Vanilla Sky (ταινία: Vanilla Sky – 2001) 11. DIANA ROSS AND LIONEL RICHIE Endless Love (ταινία: Endless Love - 1981) 12. NEIL YOUNG Philadelphia (ταινία: Philadelphia – 1993) 13. SUFJAN STEVENS Mystery of Love (ταινία: Call Me By Your Name - 2017)
Scan me
HEAD OFFICE FASHION ALTERATION L.P. 73-75 Κapetanaki Str. Agios Dimitrios 17342 Greece t.: +30 2103239970 e: sales@achilleasshop.gr STORES Kallithea 10 Sivitanidou Str. t.: +30 2109562170 Alimos 62E Theomitoros Str. t.: +30 2103239970 +30 210 9849317 Nafplio 15 V. Konstantinou Str. t.: +30 2752022155
www.achilleasshop.gr 21SS
Korinthos 5th km Old Nat. Road Korinthou-Patron t.: +30 2741021452