με Πίστη η ελπίδα ανθίζει ανθίζει αγάπη! Δύσκολη μέρα ή σημερινή για μένα καθώς έπρεπε να προβώ σε μια απόφαση που ήταν πέρα από την θέληση μου.Ειμαι κάτοχος ενός ελαιώνα, στη Βοιωτία, που όλα τα δέντρα είναι άνω των 300 ετών και μια ελιά άνω των 400 ετών, που χαρακτηριστικά ο πατέρας έλεγε, χαριτολογώντας, πως ίσως έχει δει την άλωση της Πόλης. Τον Μάρτιο του '87,Η ζημιά που υπέστησαν τα δέντρα ήταν μεγάλη.Οι παγωνιες επόμενων ετών,επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση τους. Στο πέρασμα του χρόνου όλες λίγο πολύ πέταξαν καινούργια βλαστάρια εκτός από την μεγαλύτερη,που στεκόταν πλέον καταξερη και χωρίς ίχνος"ζωής. Όλες μου οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες.Όλοι με παρότρυναν να την κόψω,αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτα. Πριν λίγες ημέρες,ένας ξάδερφος του πατέρα μου,ήρθε δίπλα στο αμπέλι μου όπου έχει τα μελίσσια του και μου μίλησε με λόγια ξεκάθαρα. Κοίτα παιδί μου,μου είπε,σε καταλαβαίνω πως νιώθεις και συμμερίζομαι όλες τις προσπάθειες που εκανες,αλλά το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει πλέον αυτό το δέντρο,είναι να σε ζεστάνει και είναι κρίμα να πάνε χαμένα τόσα ξύλα,άσε που το γυροφερνουν πολλοί να στο κόψουν. Κάνοντας πέτρα την καρδιά μου,πήρα την μεγάλη, για μενα, απόφαση να την κόψω. Παίρνοντας μαζί μου την μικρή μου κόρη για συντροφιά,ξεκίνησα με τον καιρό να βοηθάει σε αυτό το δύσκολο έργο που είχα να κάνω,καθώς μια συννεφιά αρκετά πυκνή είχε ξαφνικά σηκωθεί ολογυρα.Φθάνοντας κοντά στο ιερό αυτό δέντρο,νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν καθώς έπιασα το αλυσιοπριονο.Λίγο πριν ξεκινήσω,νιώθω ένα δάκρυ να κυλα στο πρόσωπο μου,σταματώ,αφήνω το αλυσιοπριονο και αγκαλιάζω για τελευταία φορά το δέντρο. Και τότε τα τρεμάμενα χέρια μου ακουμπούν σε κάτι χλωρό,μένω σαστισμένος...Τι είναι αυτό που πιάνω; Γυρίζω σε αυτήν την πλευρά και βλέπω ένα μικρό βλαστάρι και πιο πάνω άλλο ένα μικρότερο,σε έναν διπλανό βραχίονα άλλο ένα...ρίγη συγκίνησης διαπερνούν το κορμί μου...Πώς έγινε αυτό;Πότε εγινε; Απίστευτο,η μάνα φύση για άλλη μια φορά έκανε το θαύμα της και έδωσε ζωή σε ένα φαινομενικά νεκρό σώμα που στεκόταν 3 χρόνια τώρα σαν φάντασμα με τα τεράστια κλαδιά του απλωμένα και καταξερα. Και όμως κατάφερε να δώσει ζωή και ελπίδες ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Τα δάκρυα χαράς που κυλούσαν τώρα ,ήταν πολύ περισσότερα. Μπαμπά κλαις; ρώτησε η κόρη μου,Ναι παιδί της λέω γιατί....πρεπει...
Ένα ξερό δέντρο φάνταζε και η Αγία Μαρία η Αιγυπτία Από τα δώδεκα χρόνια της πέρασε στην Αίγυπτο μια ζωή ασωτίας, αφού από την μικρή αυτή ηλικία διέφθειρε την παρθενία της Λόγω της άσωτης ζωής και της σαρκικής επιθυμίας που είχε, κάποια φορά ακολούθησε τους προσκυνητές που πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Και αυτό το έκανε, όχι για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, αλλά για να έχει πολλούς εραστές που θα ήταν έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος της και από περιέργεια. Αισθάνθηκε όμως, βαθιά μετάνοια από ένα θαυματουργικό γεγονός. Ενώ εισερχόταν στο ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, κάποια δύναμη την εμπόδισε να προχωρήσει. Στην συνέχεια στάθηκε μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, έδειξε μεγάλη μετάνοια και ζήτησε την καθοδήγηση και βοήθεια της Παναγίας. Με την βοήθεια της Θεοτόκου εισήλθε ανεμπόδιστα αυτή την φορά στον ιερό ναό και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό. Στην συνέχεια, αφού ευχαρίστησε την Παναγία, άκουσε φωνή που την προέτρεπε να πορευθεί στην έρημο, πέραν του Ιορδάνου. Αμέσως ζήτησε την συνδρομή και την προστασία της Θεοτόκου και πήρε τον δρόμο της προς την έρημο
ατηχητικές Κ Ν Σεανικές υντροφιές Ι.Ν.ΑΓ.ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΓΚΥΖΗ
ΜΑΘΗΜΑ 20ο 20ο ΜΑΘΗΜΑ ΞΕΡΟ ΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝΤΡΟ,ΠΟΥ ΒΛΑΣΤΗΣΕ ΞΕΡΟ ΠΟΥ ΒΛΑΣΤΗΣΕ (ΑΓ. ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ - ΑΓ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ) ΛΕΠΡΟΣ
ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ (δ΄,ε΄,στ΄δημοτικού)
ΣΧΟΛΙΚH ΧΡΟΝΙA 2019-2020
πίστη αγάπη ελπίς
Εκεί το δέντρο της, όχι μόνο βλάστησε...αλλά άνθισε, κι όλας,με συνεχή νηστεία, άσκηση και προσευχή, η άλλοτε αμαρτωλή Μαρία μεταμορφώθηκε σε ζωντανός Ναός του Αγίου Πνεύματος. Εκείνη την περίοδο ασκήτευε σε ένα μοναστήρι ο Ιερομόναχος Αββάς Ζωσιμάς, που ήταν κεκοσμημένος με αγιότητα βίου. Αφού έλαβε ελάχιστες τροφές, βγήκε από το μοναστήρι και πορεύθηκε στην έρημο, έχοντας την επιθυμία να εισέλθει όσο μπορούσε πιο βαθειά σε αυτή, με την ελπίδα μήπως συναντήσει κάποιον ασκητή Εκεί συνάντησε τη Μαρία να προσεύχεται. Από τη μεγάλη χάρη δε που είχε, αιωρείτω μισό μέτρο, πάνω από το χώμα. Εκεί η Αγία αποκάλυψε όλη της τη ζωή και ζήτησε από τον Αγιο Ζωσιμα να έρθει να την κοινωνήσει την Μ. Πέμπτη, όπως και έκανε. Αφου κοινώνησε, αμέσως κοιμήθηκε. Ο Άγιος Ζωσιμας ήρθε την επόμενη χρονιά και την βρήκε πεθαμένη και δίπλα της γραμμένο στην άμμο, «πέθανα αμέσως μετά που κοινώνησα». Ο Άγιος Ζωσιμάς την έθαψε, αφού τον βοήθησε ένα άγριο λιοντάρι της ερήμου, μιας και το χώμα ήταν ιδιαίτερα σκληρό.
Ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, δείχνει πως μία πόρνη μπορεί να γίνει κατά Χάριν θεός, πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγγελος εν σώματι και πως η κατά Χριστόν ελπίδα μπορεί να αντικαταστήσει την υπό του διαβόλου προερχόμενη απόγνωση.
Ένα λαβωμένο δέντρο ήταν και ο Άγιος Νικηφόρος,ο Άγιος, που ζήτησε να τον επικαλούμαστε στις δύσκολες ώρες που περνάμε, εξαιτίας της νέας ασθένειας του κορωνοιού. Ένα δέντρο, που άνθισε ολόκληρο, από την υπομονή και την πίστη! Από 16 ετών άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα σημαδια της φοβερής αρρώστιας, της λέπρας. Τους λεπρούς τότε τους απομονώναν, για να μην κολλήσουν οι υπόλοιποι (κάτι αντίστοιχο με τώρα).Έφυγε, για να αποφύγει τον εγκλεισμό, και πήγε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί, τα σημάδια της λέπρας έγιναν περισσότερα και αναγκάστηκε να πάει στο λεπροκομείο της Χίου και από εκεί,όταν έκλεισε, ήρθε στην Αθήνα, στον Αντιλεπρικό Σταθμό. «Ενώ ο ίδιος ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία». «Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος». Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Αυτός ο Άγιος εμφανίστηκε πρόσφατα σε φοιτητή της Αθωνιάδας σχολής του Αγίου Όρους. Ο σπουδαστής ήταν λυπημένος και απογοητευμένος, από προβλήματα. Μπήκε στο Ναό και εκεί νόμισε πως είδε κάποιον γέροντα. – Ονομάζομαι Νικηφόρος, παιδί μου, και είμαι στους Αγίους Αναργύρους. Αφού τον ευλόγησε στο κεφάλι, του ευχήθηκε: – Η Παναγία να είναι μαζί σου. Και μην φοβάσαι, παιδί μου. Τους πειρασμούς να τους αντιμετωπίζης με πίστη και υπομονή και εγώ θα είμαι δίπλα σου. Έβαλε μετάνοια, τον ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και, αφού τον αγκάλιασε,τουείπε: – Μην κλαις, διότι θα είμαι πάντα δίπλα σου. Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός εμφανίσθηκε και είπε οι Έλληνες να μην φοβούνται τον Κορονοϊό, γιατί εκείνος μας προστατεύει!