Ταξιδεύοντας με την Βάσω για την Νικαράγουα μέσω Μόσχας τον Ιούλιο του 1988, συναντηθήκαμε στο αεροπλάνο με τον κύριο Γιώργο Kωτσιόπουλο, 83 ετών τότε, που επέστρεφε στην Αργεντινή μετά από διακοπές στην Ελλάδα. Μαζί του ήταν η αργεντινέζα γυναίκα του, η Μαρία, και ο 25χρονος γιός τους Νέστορας, που γεννήθηκε στην Αργεντινή και μιλούσε θαυμάσια Ελληνικά. Παραμένοντας τράνζιτ στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου της Μόσχας, μια μέρα σχεδόν μαζί, είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα με τον κυρ-Γιώργη και την οικογένειά του.
Για πολλά χρόνια, η αλληλογραφία μου με τον κυρ-Γιώργη είχε παραμείνει σε κάποιο συρτάρι, αλλά συρρικνώνονταν από αλλεπάλληλες «εκκαθαρίσεις». Από τα γράμματα που του έστειλα διασώθηκαν τελικά μόνο δύο αντίγραφα, ενώ από τα δικά του γράμματα διασώθηκαν έξι, καθώς και ένα σημείωμα της κόρης του που ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Διαβάζοντάς ξανά μετά από 23 χρόνια τα γράμματα που έλαβα τότε, θεώρησα ότι θα έπρεπε να τα δημοσιεύσω...
