Alleen de uitgesproken tekst is geldig.
Toespraak ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw 1 mei 2016 Kameraden, Beste vrienden, Sinds jaar en dag is 1 mei een feestdag. Die ene dag in het jaar waarop we de Arbeid – met een hoofdletter – vieren. Als zelfstandig naamwoord staat Arbeid alleen en zegt het niet alles. Het is maar wanneer het een werkwoord wordt, wanneer het ‘Arbeiden’ wordt dat Arbeid wordt verheven tot een kunstwerk. Vandaag vieren wij niet alleen het feit dat Arbeid leeft, maar vieren we des te meer en vooral diegenen die arbeiden. Zonder het werk dat de werknemers elke dag – en elke nacht – leveren, zijn er geen drijfveren die onze samenleving draaiende houden. Zonder arbeid, is er geen economie en geen politiek. Zonder arbeid, geen welvaart noch welzijn. Dit is de dag waarop wij, de mensen, ons extra bewust zijn van wat we elke dag in de bedrijven, de organisaties, de instellingen, de kmo’s aan meerwaarde geven aan de maatschappij, de economie en onszelf. Maar 1 mei is ook een dag van strijd. Vandaag meer dan ooit. Met deze rechtse en neoliberale regering worden de mensen steeds meer en meer onderworpen aan de economie. Worden wij louter in functie van de economie ingezet. Alle sociale verworvenheden waar wij als arbeidersbeweging, als socialisten, de afgelopen decennia zo hard voor hebben gevochten, worden nu één voor één afgebroken. Het laatste anderhalf jaar was een periode van sociale achteruitgang. Een regeerperiode waarin de mensen die werken en de mensen met een uitkering, dag na dag zware klappen hebben gekregen. De koopkracht werd naar beneden gehaald door de indexsprong en de opgelegde loonmarge. Daarnaast zagen de gezinnen de facturen van basisvoorzieningen zoals water en elektriciteit stijgen, wat een dubbele aanval betekent op hun koopkracht. Het verhogen van de facturen voor onderwijs, de verhoogde btw en accijnzen, de prijzen van het openbaar vervoer die stegen terwijl de dienstverlening werd ingeperkt, de besparingen in de gezondheidszorg en andere takken van de sociale zekerheid waardoor er nu meer mensen beroep moeten doen op een leefloon of bijstand van het OCMW… Het zijn dan ook vooral jongeren en eenoudergezinnen die nu in de wachtrijen staan van de openbare onderstand, om een oud woord opnieuw te gebruiken. Eén kind op vijf leeft nu in armoede in dit rijke land. Bedenk dat het jouw kind of kleinkind kan zijn. Terwijl heel veel mensen het steeds moeilijker krijgen, blijft een kleine groep onder de radar van de regering. Een kleine maar niet onbelangrijke groep omdat zij het grootste deel van het vermogen vertegenwoordigen. De grote bedrijven - en ik heb het niet over de zelfstandigen en kleine bedrijfjes – maar de grote bedrijven en multinationals worden door deze regering nog altijd gepamperd.
1