Εξέγερση, κρίση, ταξική σύνθεση το 2009 Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, Η επεξεργασία αυτή μιλά για όλους σχεδόν τους κλάδους της (ανα)παραγωγής, σήμερα, τον Ιούνη του 2009, στην Ελλάδα. Τα στοιχεία προέρχονται από άρθρα, μελέτες και προσωπικές εμπειρίες και συζητήσεις με κόσμο που εργάζεται στους διάφορους κλάδους. Είναι μια δουλειά που έχει ξεκινήσει με αφορμή την εξέγερση, από τον Γενάρη του 2009. Καθότι ένας άνθρωπος (και οι φίλοι του) αδυνατούν να είναι «πανοπτικόν», η καταγραφή της κατάστασης σε κάθε κλάδο είναι αναγκαστικά επιγραμματική, με αφαιρέσεις, ίσως με ανακρίβειες. Γι’ αυτό το λόγο ζητώ τη βοήθεια σας. Η μελέτη θα παραμείνει ως πρώτο θέμα στο ιστολόγιο www.rizospastes.blogspot.com για αρκετές μέρες, έτσι ώστε να κάνετε σχόλια, να προσθέσετε, να αποσαφηνίσετε πλευρές για τις οποίες έχετε πιθανόν καλύτερη εικόνα. Είναι ευχής έργων δηλαδή κάποιος συναγωνιστής π.χ. με βαθύτερη γνώση του κλάδου του εμπορίου ή των ταχυμεταφορών ή της ιδιωτικής υγείας, να προσθέσει σχόλια, να επεξηγήσει, να μας διαφωτίσει όλους. Είναι ευχής έργων ακόμα, αν υπάρχουν διαφωνίες για εκτιμήσεις, να γίνει διάλογος, να μπουν τα ζητήματα. Περιμένοντας τα σχόλια σας, mr_sun_light.
Εξέγερση, κρίση, ταξική σύνθεση Αυτήν εδώ αποτελεί μια δεύτερη και πιο ουσιώδη –ίσως- αναφορά για την εξέγερση του Δεκέμβρη. Μια πρώτη ανάλυση του Δεκέμβρη (στο http://rizospastes.blogspot.com/2008/12/blog-post.html ) σημείωσε επιγραμματικά το ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της εξέγερσης (μαθητές, φοιτητές, νέοι επί τω πλείστων εργαζόμενοι/άνεργοι/προσωρινοί, μετανάστες 2ης γενιάς και λιγότερο 1ης), αποτύπωσε εν συντομία τα βαθύτερα κίνητρα τους (τα οποία τα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκείμενα μπορούν να αποτυπώσουν καλύτερα), ανέδειξε ότι είναι βαθύς ο κλονισμός της αστικής εξουσίας από τα γεγονότα. Τώρα είναι η ώρα να «κοιτάξουμε πιο βαθιά» και να δούμε την αλληλεπίδραση της εξέγερσης του Δεκέμβρη και της σημερινής κρίσης[1] με την σύνθεση της τάξης. Θα ασχοληθούμε λοιπόν όχι μόνο με το τι συμβαίνει στην τάξη, ποια είναι η αντικειμενική της κατάσταση, αλλά και με το πώς εκφράζεται αυτό, τι πολιτικές μορφές και πρακτικές παίρνει. Και είναι κάτι που πρέπει να γίνει απέναντι σε έναν ακτιβισμό (ένοπλο, ψηφοθηρικό κτλ.) ο οποίος φαίνεται να μην λαμβάνει καθόλου υπόψη την σύγχρονη ιστορία και κατάσταση της τάξης και εν τέλει τις πραγματικές, υλικές (και όχι φανταστικές) δυνατότητες που ανοίγονται για την όξυνση της ταξικής πάλης στο άμεσο μέλλον. Θα ξεκινήσουμε την όλη μας ανάλυση από ένα υπαρκτό γεγονός της εξέγερσης του Δεκέμβρη: τις καταλήψεις των εργατικών κέντρων (Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Ιωαννίνων, ΓΣΕΕ κ.α.).Αυτές ανέδειξαν ξεκάθαρα την ανάγκη σύνδεσης της εξέγερσης με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Επιπλέον, έγιναν από κόσμο που είναι κριτικός απέναντι στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από κόσμο που ήθελε να αναδείξει και τη συναινετική πολιτική της γραφειοκρατίας αλλά και τα προβλήματα δομής/τρόπου οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος (ανάθεση, κομματικές παρατάξεις κ.α.). Αποτέλεσαν κινήσεις υψίστης συμβολικής σημασίας που καλώς έγιναν. Ταυτόχρονα όμως φανέρωσαν κάποιες σύγχρονες ιστορικές αδυναμίες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Η βασικότερη είναι ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν μικρή σχέση, όχι μόνο με τη ΓΣΕΕ και τα Εργατικά Κέντρα αλλά (δυστυχώς) και με τη δική τους (αυτό)οργάνωση και όσους την προπαγανδίζουν. Ποιοι βρέθηκαν στις καταλήψεις; Εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, που έχουν μια πολιτική αναφορά στην αριστερά και κυρίως στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Φοιτητές. Άνεργοι. Εξεγερμένοι. Και καλά έκαναν. Όμως η πλειοψηφία του κόσμου της μισθωτής εργασίας είναι μακριά από τα Εργατικά Κέντρα και πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό. Είτε όταν αυτά λειτουργούν από τους επίσημους συνδικαλιστές-αντιπροσώπους, είτε όταν τελούν υπό κατάληψη από εξεγερμένους εργάτες. Για ποιον κόσμο όμως της μισθωτής εργασίας μιλάμε, για ποιους εργάτες και εργάτριες, και «που βρίσκονται»; Θα επιχειρήσουμε ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Μια συνοπτική καταγραφή της κατάστασης των μεγαλύτερων (ανα)παραγωγικών κλάδων, μια καταγραφή που θα είναι αναγκαστικά –λόγω του μεγέθους των δεδομένων- πολύ επιγραμματική, με αφαιρέσεις, με αδυναμίες, αλλά συνάμα και αναγκαία, ως κατευθυντήρια οδός ανάλυσης των γεγονότων και των δυνατοτήτων της ταξικής πάλης σήμερα. Ο ιδιωτικός τομέας – Οι 12 κλάδοι 1) Το εργοστάσιο, η βιομηχανία, η μεταποίηση. Στον δευτερογενή τομέα, δύο είναι οι μεγάλοι κλάδοι και αυτούς θα εξετάσουμε: η μεταποίηση/βιομηχανία (περισσότεροι από 400.000[2] μισθωτοί πάσης φύσεως) με το πλήθος των εργοστασίων, και οι κατασκευές (οικοδόμοι, μηχανικοί, τεχνικοί κτλ. αγγίζουν τους 300.000 μισθωτούς). Ας δούμε αρχικά την μεταποίηση, που κωδικοποιημένα και αφαιρετικά θα την πούμε «το εργοστάσιο». Καταρχήν θα πρέπει να διαλύσουμε έναν μύθο και να πούμε ότι η Ελλάδα –και όμωςέχει βιομηχανία. Η μεταποίηση είναι, μετά το εμπόριο, ο μεγαλύτερος κλάδος σε μισθωτούς, είναι συντριπτικά ο πρώτος κλάδος στις εξαγωγές (ναι, μεγαλύτερες από την γεωργία)[3], το ποσοστό μισθωτών που απασχολούνται στην μεταποίηση δεν υπολείπεται σημαντικά από αυτό των «προηγμένων δυτικών χωρών». Πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι ίσως το ότι οι περισσότερες
1