Wielość w Jedności - Beata Wąsowska | FORUM SYNAGOGA | Ostrów Wielkopolski

wielość

w

jedności

beata wąsowska k malarstwo

listopad 2021 styczeń 2022

Beata Wąsowska

w

wielość jedności

Beata Wąsowska

w

wielość jedności

malarska rekonstrukcja przestrzeni sakralnej w synagodze ostrowskiej Jarosław Banyś kurator wystawy

Wystawa ta, zorganizowana w ramach IX Festiwalu „Mazel Tov”, przez Ostrowskie Centrum Kultury, powstała we współpracy z Galerią Sztuki Miriam w Tychach.

Patronat medialny: ”Słowo Żydowskie”, miesięcznik Towarzystwa Społeczno – Kulturalnego Żydów w Polsce. Portale: artmisja.pl, kocham.tychy.pl

Wielość w Jedności Beata Wąsowska malarska rekonstrukcja przestrzeni sakralnej w synagodze ostrowskiej wprowadzenie Jarosław Banyś

Pokój Wam

Szalom Alejchem Jeden jest tylko Pan tutaj jest Jego Dom

Wejdźcie wszyscy, którzy tu dotarliście, prowadzeni ciekawością, zaintrygowani innością słów, dźwięków, symboli, kolorów, spragnieni spotkania z Nieobecnymi, z czasem minionym i tym co pozornie odeszło w przeszłość, bo poczucie braku, bo ból po Zaginionym nie daje spać spokojnie, nie daje żyć pogodnie, oddychać pełnią płuc, bo On był częścią mnie, bo tylko razem zrozumiemy kim byliśmy, kim powtórnie będziemy, gdy staniemy obok siebie w bogactwie różnorodności.

Wejdźcie wszyscy i rozejrzycie się, zacznijcie czytać i rozumieć to miejsce, trwałe świadectwo życia duchowego i materialnego Żydów Ostrowa Wielkopolskiego, miejsce cotygodniowego świętowania Szabatu i innych świąt żydowskich. Wszystko to może stać się na nowo światem sąsiedzkim, bliskim, za ścianą Waszych domów, bo synagoga ma okna przez które widać świat i przez które widać jej świat, bo synagoga Waszych braci ma drzwi, które zapraszają do wejścia, spotkania i poznania bliźnich Waszych, którzy naprawdę nie różnią się zbytnio od Was.

Do szczególnego czytania i odczytania żydowskiego świata sacrum, który przez dwa tysiące lat nadal trwa i rozwija się, jakby obok świata gojim, a z którym liczne związki duchowe i kulturowe od zarania Drugiego Przymierza, łączą chrześcijan, zaprasza nas Beata Wąsowska.

Artystka przyjęła zaproszenie do zaprezentowania swoich prac i naszej wspólnej koncepcji ideowej.

Wystawa jej malarstwa, wyeksponowana we wnętrzu synagogi, nie dotyka różnic i podobieństw teologicznych, a skupia się na przestrzeni sakralnej i jej podziale w synagodze, a wcześniej w Świątyni Pańskiej oraz na śladach t e g o p o d z i a ł u zachowanych przez wieki w kościołach chrześcijańskich.

Szczególnie czytelne jest do dzisiaj w cerkwiach prawosławnego wschodu, w kościołach ormiańskich, a także rzymsko – katolickich, w i c h p o r z ą d k u przedsoborowym.

Osią naszej wystawy jest linia symetrii synagogi, wychodząca z odtworzonego symbolicznie ołtarza na ścianie wschodniej, skierowanej ku Jerozolimie, gdzie obraz skomponowany jako barwna abstrakcja z czterema literami hebrajskiego słowa MIZRACH (Wschód), przypomina stojącą tam niegdyś aron hakodesz, szafę ołtarzową, zawierającą zwoje świętej Tory, czczone przez tutejszych Żydów. We wspomnianych kościołach, pamiątką po aron ha-kodesz jest tzw. tabernakulum.

Z drugiej strony, oś symetrii przebiega przez dawne główne wejście na ścianie zachodniej, do męskiej sali modlitw i na schody ku wysokim, dwupiętrowym babińcom, czyli przestrzeniom modlitwy wydzielonym na balkonach, dla kobiet.

Podobne przestrzenie, zwane również babińcami zachowały się w tradycyjnych kościołach wschodu i w polskich, rzymsko – katolickich, do niedawna, szczególnie na wsiach.

Nasze babińce wskazuje monumentalna część ekspozycji na ścianie zachodniej, gdzie na balkonie pierwszego piętra wznosi się, dużych rozmiarów, symboliczny obraz kobiety i cztery mniejsze płótna z zarysowanymi sylwetkami kobiet ozdobionych nimbami, w oszczędnej stylistyce ikony.

Kobieta, stale obecna w sztuce Beaty Wąsowskiej, uzyskuje tutaj pełnię swojej istoty w żydowskiej kulturze i swego znaczenia w domu żydowskim, którego jest ostoją, strażniczką domowego ognia, tą, która zapala świece w piątkowy wieczór, aby „pamiętać i przestrzegać” święty Szabat i uczyć tego córki i synów, których błogosławi co piątek wraz z mężem. Nad malarską sylwetką naszej kobiety, wychwalanej i wielbionej co piątek przez jej męża w jego pieśni Eszet Chail, wznosi się ku sklepieniu synagogi sylwetka Anioła, mającego przypominać Anioły Pańskie, błogosławione przez rodzinę w szabatowej pieśni „Szalom Alejchem”.

Rozwiniętą malarsko opowieść o żydowskiej kobiecie i jej fundamentalnej roli w żydowskim domu, czego sublimacja wyrażana jest w dbałości o zachowywanie szabatowych micwot (przykazań), odnajdujemy na naszej wystawie, w małych formatem obrazach, otaczających wspomniany wcześniej MIZRACH, przypominający szafę ołtarzową na ścianie wschodniej.

W dziesięciu obrazach, które stanowią, nazywany przez nas cykl „szabatowy”, Autorka, w scenach rodzajowych, opowiada, stosując swą malarską stylistykę oszczędnej formy i witalnej kolorystki, o obyczajach świętowania Szabatu, od rytuału zapalania świec, błogosławieństwa nad winem i chlebem, przez szabatowe wytchnienie od pracy i odzyskanie pokoju w każdym jego wymiarze i płaszczyźnie, aż po obrzędy hawdali, kończącej pięknie Szabat w sobotni wieczór.

Nasza malarska ściana ołtarzowa, o b o k o b r a z u przedstawiającego aron ha-kodesz, jest barwną, niebanalną opowieścią o Szabacie i stała się jednocześnie wyobrażeniem cerkiewnego ikonostasu.

Dlaczego? Ktoś zapyta po co to pomieszanie pojęć?

Może ktoś zarzuci nam synkretyzm religijny?

Spójrzmy na to oczami ludzi dialogu, świadomej wiary i wiedzy religijnej.

Otóż, ikonostas cerkiewny jest wielowiekowym i jednocześnie wiernym w głębokim poczuciu sacrum, pochodzącym od Boga, Jedynego dla Żydów i chrześcijan, zachowaniem oddzielenia Miejsca Świętego od Miejsca Najświętszego (hebr.

K o d e s z H a Kodaszim). Przez zasłonę Przybytku wchodził do Kodesz HaKodaszim tylko arcykapłan, jedynie w dzień Jom Kipur, gdzie zwracał się do Haszem Jego pełnym, prawdziwym Imieniem, jakiego nie wolno do dzisiaj, poza tamtą wyjątkową okolicznością, wypowiadać nikomu, ani Żydowi, ani członkowi innego narodu.

Przez carskie wrota ikonostasu, zachowanego przez wszystkie wieki chrześcijaństwa Wschodu, na pamiątkę zasłony w Świątyni Pańskiej, przechodzi kapłan prawosławny, celebrujący obrzędy sakralne przy szae ołtarzowej, ukrytej przed oczami wiernych wyznawców za ikonostasem.

W kościołach ormiańskich takim oddzieleniem jest kotara, podobna do tej w Świątyni Jerozolimskiej, a w starych kościołach rzymsko – katolickich zachowane balaski, poza które wierni nie mieli dawniej wstępu.

Dwa, symetrycznie wyeksponowane ciągi p i ę ć d z i e s i ę c i u kwadratowych obrazów z zarysowanymi symbolicznie postaciami kobiet, to wprowadzenie do naszej przestrzeni, wschodniego zwyczaju eksponowania ikony Kobiety, czczonej w chrześcijaństwie jako Maria, Matka Jezusa. Ich oryginalne, hebrajskie imiona brzmią Miriam i Jehoszua.

Foto: Jarosław Banyś

Obejmując całość wystawy „Wielość w Jedności” Beaty Wąsowskiej w ostrowskiej synagodze, widzimy zarówno próbę ukazania podobieństw podziałów przestrzeni sakralnej w synagogach i tradycyjnych kościołach Wschodu, ale także i chyba przede wszystkim nasze staranie o przywrócenie temu miejscu, świętej pamiątce po Żydach Ostrowa Wielkopolskiego, należnego mu sacrum.

Serdecznie zapraszam do wspólnego przeżywania tej Przestrzeni, Jarosław Banyś kurator wystawy

Ostrów Wielkopolski, listopad, 2021

Beata Wąsowska Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na Wydziale Graki w Katowicach, w pracowniach malarstwa: profesora Jerzego Dudy-Gracza oraz profesora Macieja Bieniasza; projektowanie graczne książki w pracowni profesora Adama Romaniuka. Dyplom 1985. 1986 Stypendium Ministra Kultury i Sztuki.

2016 Studia podyplomowe „Historia sztuki, perspektywa społeczna i polityczna” w Colegium Civitas w Warszawie.

Uprawia malarstwo sztalugowe. Animuje projekty artystyczne.

Zrealizowała ponad 70 wystaw indywidualnych malarstwa i 80 prezentacji w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Była gościem krajowych i międzynarodowych plenerów malarskich.

Jest darczyńcą wielu fundacji i aukcji malarstwa min.: Aukcja Polskiej Sztuki w Nowym Yorku, „Godula Hope”, „Bliźniemu swemu…”. Juror w konkursach plastycznych.

Jest autorką projektu multimedialnego NIE BEZ KOZYRY [2007, 2008].

Zainicjowała i zrealizowała projekt artystyczny Akcja Sztuki [AKCJA SZTUKI > KOBIETY oraz AKCJA SZTUKI > NOWE].

Jest autorką tekstów o sztuce. Inicjowała i uczestniczyła w debatach na temat sztuki. Publikowała swoje teksty m. in. w miesięczniku "Śląsk", w "Migotania i przejaśnienia", w katalogach wystaw, w folio ASP w Katowicach, w albumie wystawy „Sztuka kobiet – kobiety w sztuce. Artystki na Śląsku 1880–2000” wydanym przez Muzeum Śląskie w Katowicach.

Członek Związku Polskich Artystów Plastyków.

Jej prace znajdują się w zbiorach instytucji, muzeów oraz osób prywatnych w kraju i zagranicą.

Strona internetowa Beaty Wąsowskiej: www.beatawasowska.pl

Moje malarstwo Rzecz o patrzeniu w siebie; siebie przeszłego, teraźniejszego, przyszłego; o rozumieniu uczuć, o ich mijaniu, powracaniu; o przenikaniu wzajemnym dobra i zła; o radości szukania i bólu, gdy w odnalezionym, znajome nic wracające echem życiowych osiągnięć; o przegranej, która jest sukcesem, o zwycięstwie, które jest porażką.

Wszystko już było, jest teraz, wszystko kiedyś wróci, choć stale będziemy posuwać się naprzód; my w błędnym kole.

Jak myśl przekształcić w obraz. Jak wytłumaczyć, że we mnie czerwień jest światłem, słońce błękitem, a światłu do słońca daleko.

I nie ma w tym szaleństwa.

I tylko czas nie czeka; zmienia się w przestrzeń wypełnioną moimi myślami, wyobrażeniami, moim życiem.

Dlatego otwarte przestrzenie, tony łagodne i zaskakujące kontrasty, prostota linii i ich dekoracyjność.

Nie przekazuję przecież na płótnie prawdy obiektywnej.

Formuję własną iluzoryczną wizję moich wrażeń; wizję zmienną w czasie.

Szukam formy, w której najpełniej uda mi się oddać radość życia, jego niewątpliwe uroki.

Kiedyś, u kresu moich poszukiwań, chciałabym móc nadać formę „gęstą” treści absolutnej, formę odmiennie odczytywaną w zmieniających się relacjach między twórcą i odbiorcami jego dzieła.

Teraz maluję.

Beata Wąsowska

WYBRANE WYSTAWY INDYWIDUALNE 2021 | WIELOŚĆ W JEDNOŚCI - malarska rekonstrukcja przestrzeni sakralnej w synagodze ostrowieckiej – wystawa zorganizowana w ramach IX Festiwalu „Mazel Tov”, Forum Synagoga, Ostrowieckie Centrum Kultury, współpraca z Galerią Sztuki Miriam w Tychach; 2019 | TO CO NAJWAŻNIEJSZE – judaica – malarstwo, galeria GTPS Gdańsk; 2017 | W AUREOLI - malarstwo, Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim; | PRAWDZIWA KOBIETA - galeria Teatru Korez, GCK Katowice; 2016 | LA DONNA VERA, malarstwo, Muzeum w Bełchatowie; | OBRAZY WITALNE galeria Epicentrum, Chełmek; 2015 | STUDIUM ZMIANY, malarstwo, galeria ARTNOVA 2, Katowice; | ZŁOTY BRZEG , malarstwo, GALERIA W RATUSZU, Brzeg; | OPANOWANE, malarstwo, galeria MDK, Mikołów; Katowice; 2013 | LALKI, malarstwo, Galeria ATENEUM, Katowice; | W STRONĘ LATA, malarstwo, Galeria Sztuki MIRIAM, Tychy 2011 | KOLOR W KOLOR, galeria BP ATELIER Bolesław Polnar, Opole; 2010 | FRAGMENTY, galeria OBOK, Tychy; | Akcja Sztuki> Nowe – PRZEKRACZANIE, Skup Kultury, Tychy;

2009 | KOBIETY TAKIE JAK JA, galeria Piano Nobile, Kraków; 2008 | NIE BEZ KOZYRY - Centrum Kultury w Andrychowie; 2007 | NIE BEZ KOZYRY - Miejskie Centrum Kultury, Tychy; Instytut Mikołowski im. Rafała Wojaczka, Mikołów; 2006 | LABIRYNT, Galeria Instytutu Mikołowskiego, Mikołów; 2004 | Galeria MM, Chorzów; 2003 | Galeria ART. 5, Szczecin; Miejska Galeria Sztuki w Świnoujściu; Galeria MBWA, Olkusz; 2002 | PRZEMIANA - Muzeum Śląskie, Katowice; Pałac Sztuki, Kraków; Instytut Mikołowski, Mikołów; 2001 | DOWÓD NA USTA - Galeria „SD” Warszawa; 2000 | SIÓDMY ANIOŁ - Galeria Polskiego Radia w Katowicach NA ŻYWO; Galeria Piano Nobile, Kraków; 1999 | KOLORY I FORMY - Muzeum Historii Katowic, Muzeum w Gliwicach; 1998 | Galeria OBOK, Tychy; Galeria PRASKA, Warszawa; 1997 | Państwowa Galeria Sztuki WIEŻA CIŚNIEŃ, Konin; Galeria Instytutu Mikołowskiego, Mikołów; 1990 | Galeria Muzeum Śląskiego POD PRĘGIERZEM, Katowice; 1989 | Galeria BWA, Bytom; 1988 | Galeria BWA, Tychy; Galeria BWA, Pszczyna;

Ostrowskie Centrum Kultury to samorządowa instytucja kultury.

Jest największą tego typu placówką w mieście.

Organizatorem wielu znaczących, imprez cyklicznych i kulturalnych oraz kameralnych spotkań, wieczorów kabaretowych, wystaw i warsztatów.

W latach 2008-2010 przeprowadzono modernizację i rozbudowę obiektu czego efektem jest powstanie nowoczesnej sali widowiskowej – dużej i małej.

W obiekcie mieści się również Centrum Informacji Kulturalnej.

Ostrowskie Centrum Kultury organizuje m.in. Wielkie Koncerty Noworoczne, zapraszając artystów i muzyków o światowej sławie, dając melomanom niepowtarzalną ucztę muzyczną.

Festiwale „Wszystko Jest Poezją”, „Jimiway Blues Festival”, „Wszyscy Śpiewamy Na Rockowo”, Ogólnopolski Festiwal Teatrów Niezależnych „OFTeN” czy „Mazel Tov Festival” już na stałe wpisały się do kalendarza imprez.

Wielką popularnością wśród miłośników kina cieszy się Festiwal Filmowy im. Krzysztofa Komedy.

To idealna okazja do spotkań oraz rozmów z ludźmi świata, kina, teatru.

Nieodłącznym punktem towarzyszącym tej imprezie są warsztaty, wystawy czy koncerty.

Ostrowskie Centrum Kultury to także licznie działające pracownie plastyczne, wokalne, teatralne i fotograczne, to bardzo bogata oferta kulturalna zarówno dla miasta jak i całego regionu.

FORUM SYNAGOGA | OSTRÓW WIELKOPOLSKI

Synagoga w Ostrowie Wielkopolskim to jedyna w Polsce zachowana wielkomiejska synagoga w stylu mauretańskim. Ulokowana w Śródmieściu Ostrowa Wielkopolskiego, przy ulicy Raszkowskiej 21, na północnym skraju dawnej dzielnicy żydowskiej.est uważana za najcenniejszy zabytek architektury sakralnej miasta.

Foto: Tobiii, Public Domain, Wikimedia

Otwarta dnia 6 października 2011 roku po gruntownym remoncie ostrowska synagoga ma długą i ciekawą historię. Warto pamiętać, że jest ona następczynią pierwszej drewnianej synagogi, która służyła miejscowej gminie żydowskiej w latach 1724-1860.

Był to budynek o długości 53 stóp oraz szerokości 30 stóp. Ściany synagogi zbudowane były z drewna śrutowego, sut wybity był deskami, dach natomiast pokryty był gontem. Budynek nie posiadał podłogi, wierni więc zmuszeni byli stać podczas modłów praktycznie na klepisku. Do wnętrza synagogi prowadziło troje drzwi, budynek posiadał też 12 okien (6 dużych i 6 małych). Po 130 latach użytkowania

stara, drewniana synagoga praktycznie nie nadawała się do dalszego użytkowania, budynek groził zawaleniem.

Mając na uwadze zbyt małe rozmiary i zły stan starej synagogi zadecydowano o postawieniu nowej bożnicy.

Projekt nowej synagogi powierzono prawnukowi pierwszego rabina ostrowskiego Jakoba Lande, urodzonemu w Ostrowie mistrzowi murarskiemu Moritzowi Lande, który wraz z królewskim inspektorem Kaselem nadzorował budowę bożnicy. 7 kwietnia 1857 rabin z Kępna Mojżesz Stössel wmurował kamień węgielny. Budowę zakończono w 1860 roku. Postawienie budynku synagogi nie byłoby możliwe bez wsparcia spoza gminy żydowskiej.

Szczególne zasługi miał tu m.in. Józef Aleksander Nasierowski, dziedzic Wysocka.

Synagoga wzniesiona została na planie prostokąta, jako budynek posiadający szeroką nawę na parterze oraz dwa poziomy balkonów.

Budynek wzbogaciły dwie wieże usytuowane w obu narożnikach budynku. Dach oraz hełmy wież pokryto blachą miedzianą. Synagoga przesunięta jest nieco w głąb zabudowy ulicy Raszkowskiej. Świątynia ma około 29 metrów długości i prawie 17 metrów szerokości Budynek synagogi utrzymany jest w stylu mauretańskim, zwanym też pseudomauretańskim, powstałym na bazie zasadniczo muzułmańskiego stylu ukształtowanego w Afryce Północnej i Hiszpanii.

Wybór takiego stylu miał na celu podkreślenie orientalnego pochodzenia społeczności żydowskiej.

Obecne są też naleciałości architektury typowo dziewiętnastowiecznej (neorenesansowej) i stylu bizantyjskiego. Swoją dekoracyjną koncepcją nawiązuje do wielkich synagog w Berlinie i Budapeszcie. Budynek jest szeroki, masywny, z dwiema wieżami położonymi w narożnikach dłuższego boku od strony północnej.

Foto: www.ostrow.nasze miasto.pl

Fasada (elewacja północna), dzieli się na dwie części: wieże oraz (znajdujący się między nimi) 5 osiowy korpus. Przyziemie z portalami i biforiami, tworzy schemat ABBABBA (A-portal, B-przeźrocza). Portal wschodni i zachodni dla kobiet i dzieci (tzw. babiniec), portal główny dla mężczyzn. Całość swoimi podziałami prawdopodobnie nawiązuje do menory (7 przęseł, kruchta jako środkowe ramie od którego zapalano inne świeczki). Fasada bogato zdobiona.

Kolorystyka elewacji niegdyś brudno żółta (ugier), obecnie szara z licznymi ubytkami.

Flankujące fasadę wieżyczki: w rzucie poziomym mają kształt kwadratu. Są one lekko wysunięte od lica obiektu (ryzality).

Posiadają 5 kondygnacji. W przyziemiu portale wysunięte przykryte niewielkimi jedno spadowym dachami. Rozwiązania zdobnicze w tych portalach są identyczny z portalem głównym. W drugiej i trzeciej kondygnacji biforia. Na trzeciej kondygnacji wieżyczki zachodniej w prawym oknie, zachowana ażurowa stolarka drewniana wypełniająca całe przeźrocze. Czwarta kondygnacja, triforia. Piąta kondygnacja przechodzi na rzut 8 konta. Jest to bęben z okrągłymi oknami. Okna umieszczono w kwadratowej murowanej ramce na wszystkich 8 ściankach. Hełm, kopułę od bębna oddziela kimation z fryzem analogiczny do korpusu. Hełmy cebulowe ośmiospadowe z szarymi pół okrągłymi dachówkami (ułożone na wzór rybiej łuski). Całość zwieńczona jest iglicą wyrastającą z kuli.

Elewacje wschodnia i południowa posiadają skromne zdobienia, zachodnia jest do połowy zabudowana.

Foto: Tobiii, Public Domain, Wikimedia

W całej synagodze jest 75 okien: 52 małe, 10 dużych witrażowych, 8 okrągłych w wieżyczkach i 5 okulusów.

Powierzchnia oszklenia witrażowego wynosi 120 m kw.

Obiekt jest podświetlony, a b a r d z o w a ż n e architektonicznie detale podkreślają specjalne iluminacje.

Foto: Piotr Raczek

Na środku przyziemia korpusu znajduje się niewielka kruchta (przykryta dachem płaskim) z głównym portalem. Portal bogato dekorowany z nadświetlem, ankowany półkolumnami o gładkich trzonach. Kapitele izraelskie z nasadnikiem zdobionym palmetą. Portal zamknięty łukiem pełnym z archiwoltą zdobioną geometrycznie (trójkątami). Motyw ten odtworzony z bocznych portali w głównym nie przetrwał. Pachy łuku wypełnione sztukaterią w kształcie palmety z wolutami.

Motyw ten również znamy z fragmentów portali bocznych. Tynk kruchty dzielą linie horyzontalne i wertykalne, tworząc jak by ramy.

Foto: Nina Ćwiklak

Foto: Piotr Raczek

Foto: Jarosław Banyś

Budynek ostrowskiej synagogi użytkowany był przez miejscowych Żydów do momentu wybuchu II wojny światowej. Podczas okupacji Niemcy zamienili go w magazyn artykułów spożywczych, niszcząc jednocześnie część ołtarzową synagogi. Po wojnie budynek nadal przez wiele lat pełnił funkcję magazynu meblowego.

Dopiero w 2006r. doszło do ugody między władzami Ostrowa i Gminą Żydowską we Wrocławiu, która budynek synagogi sprzedała miastu. Władze Ostrowa zobowiązały się do wyremontowania synagogi oraz udostępnienia jej na cele kulturalne.

Po prawie dwóch latach prac remontowych, w dniu 6 października 2011 roku miało miejsce uroczyste otwarcie odrestaurowanej synagogi ostrowskiej. Specjalnym gościem była praprawnuczka budowniczego ostrowskiej synagogi Bettina Landé Tergeist z Paryża oraz James Landé z Waszyngtonu.

Forum Synagoga to niezwykłe Foto: Nina Ćwiklak miejsce, zabytkowy, wyremontowany i zaadaptowany na cele kulturalne budynek dawnej synagogi znajdujący się w samym centrum Ostrowa Wielkopolskiego. Stanowi integralną część Ostrowskiego Centrum Kultury – Samorządowej Instytucji Kultury.

Forum Synagoga żyje wydarzeniami artystycznymi i kulturalnymi, przyciągając swą urodą i stylem liczne rzesze odbiorców i gości z całego świata.

REKOMENDACJE net

organizatorzy

współpraca

patronat medialny

artmisja.pl kocham

ychy

pl

Galeria Sztuki Miriam jest najstarszą placówką wystawienniczą w Tychach, jedną z najstaszych prywatnych galerii sztuki na Śląsku i w kraju, działającą nieprzerwanie od 32 lat.

Programowo jej prol wyznacza współpraca wystawiennicza z artystami absolwentami Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, Krakowie, Wrocławiu, Łodzi, a także cieszyńskiego Instytuu Sztuki Uniwersytetu Śląskiego. W swoim dorobku, Galeria Miriam ma około 180 autorskich wystaw indywidualnych i zbiorowych zrealizowanych przede wszystkim w swojej macierzystej siedzibie w Tychach, jak również w galeriach i innych ośrodkach wystawienniczych, między innymi w Pszczynie, Bielsku Białej, Krakowie, W a r s z a w i e , G d a ń s k u , w prowincjonalnych miasteczkach małopolskich, a także na Ukrainie i w Izraelu.

W jej salonie wystawienniczym, przy placu Baczyńskiego w Tychach, prezentowane jest malarstwo sztalugowe, graka warsztatowa i komputerowa, a w mniejszym zakresie rzeźba i fotograa, w szerokim wachlarzu stylistycznym.

Wystawiane dzieła pochodzą ze zbiorów własnych Miiam oraz z pracowni współpracujacych z Galerią artystów.

Wiodącymi wśród kilkudziesięciu twórców, których dzieła prezentuje Galeria Miriam są: Beata Wąsowska, Lech Kołodziejczyk, Ireneusz Botor, Leszek Żegalski, Sonia Pryszcz - Botor, Andrzej Kacperek, Agata Tomiczek, Józef Hołard, Andrzej Urbanowicz, a okresowo byli Jan Kanty Pawluśkiewicz, Bogdan Korczowski, Zbigniew Pieczykolan, Michał Kliś, Kazimierz Cieślik, Wiesław Gdowicz i inni.

Trzykrotnie Galeria Miiam prezentowała swoje wystawy w ramach programu Triennale Graki Polskiej.

Od czasu założenia w 1990 roku, Dom Galerii Miriam jest miejscem dialogu i spotkań międzykulturowych, polsko i chrzescijańsko – żydowskich. we współpracy, między innymi, z Towarzystwem Społeczno Kulturalnym Żydów w Polsce, okresowo z attachatem kulturalnym ambasady Izraela w Warszawie,, placówkami muzralnymi i innymi.

Dorobkiem tej działalności są liczne wydarzenia wystawiennicze, wykładowe, muzyczne zarówno w miejscu , jak i w instytucjach wspópracujących.

Z głębokim zaangażowaniem na płaszczyźnie ideowej, aranżacyjnej i kuratorskiej, Galeria Miriam przystapiła do współrealizacji znaczącej wystawy malarstwa Beaty Wąsowskiej pt."Wielość w Jedności" we wnętrzu synagogi w Ostrowie Wielkopolskim w ramach IX Festiwalu "Mazel Tow"

Bibliografia ”O pierwszej synagodze w Ostrowie”, Jarosław Biernaczyk, Gazeta Ostrowska, 26 października 2011 nr 43 (1589), dodatek historyczny; ź Jarosław Biernaczyk „Synagoga w Ostrowie Wlkp.” https://sites.google.com/site/jewculture/synagoga-w-ostrowie-wlkp, dostęp 14.01.2022 ź „Nowa synagoga w Ostrowie Wielkopolskim”, https://pl.wikipedia.org/wiki/Nowa_synagoga_w_Ostrowie_Wielkopolskim, Wikipedia, dostęp 14.01.2022 Fotografie: ź Jarosław Banyś, Nina Ćwiklak, Piotr Raczek ź Wikimedia Commons: Tobiii Rysunek: ź Katarzyna Bielawska, Gazeta Ostrowska, 26 października 2011 nr 43 (1589), dodatek historyczny; ź