ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ κ. ΟΛΓΑ ΣΤΑΦΥΛΑΚΗ ΑΠΟΓΟΝΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
ΣΤ2
ΜΑΘΗΤΕΣ: Καλημέρα κ. Όλγα. κ.ΟΛΓΑ: Καλημέρα παιδιά. κ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: κ. Όλγα σας καλωσορίζουμε στην τάξη μας .Σας καλέσαμε σήμερα εδώ να μας μιλήσετε για την καταγωγή σας από την Μικρά Ασία. Τα παιδιά θέλουν να σας κάνουν κάποιες ερωτήσεις για τους προγόνους σας. κ.ΟΛΓΑ: Βεβαίως. ΣΤΑΜΑΤΙΑ: Από πού κατάγονται οι πρόγονοί σας; κ.ΟΛΓΑ: Από την Σμύρνη και από την Αττάλεια. ΦΑΝΟΥΡΗΣ: Ποιοι ήταν από εκεί; κ.ΟΛΓΑ: Οι γιαγιάδες μου. ΜΑΡΙΑ: Πώς ζούσαν οι συγγενείς σας πριν από την καταστροφή;
κ.ΟΛΓΑ: Η γιαγιά μου που ζούσε στη Σμύρνη η οικογένεια της είχε βυρσοδεψείο δηλαδή κατεργάζονταν τα δέρματα. Εκείνη την εποχή ήταν από της καλές δουλειές ,δύσκολη, αλλά με αρκετά χρήματα.
Η γιαγιά μου που ζούσε στην Αττάλεια είχαν κτήματα και τα καλλιεργούσαν. Βέβαια είχαν μεγάλες εκτάσεις και είχαν εργάτες που τα καλλιεργούσαν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ: Πώς θυμόντουσαν οι συγγενείς σας τα γεγονότα; κ.ΟΛΓΑ: Σαφώς με θλίψη με πόνο με οργή ειδικά αυτοί που ήρθαν από την Σμύρνη γιατί αυτοί που έφυγαν από την Αττάλεια έγινε πιο ομαλά η μετάβαση δεν έγινε με τόσο δυσμενείς συνθήκες. Αυτοί που ήρθαν από την Σμύρνη έφυγαν κάτω από άσχημες συνθήκες .Η γιαγιά μου που ήταν από εκεί ήταν παντρεμένη έσερνε μαζί της και ένα παιδί 4 ετών ,ο άντρα της ήταν αγνοούμενος να μπούνε στα καράβια όλα αυτά τα θυμούνται με πολλή θλίψη φοβερό άγχος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πού πήγαν ως πρόσφυγες; κ.ΟΛΓΑ: Αυτοί που έφυγαν από την Σμύρνη το πλοίο τους πήγε πρώτα στη Χίο για λίγο χρονικό διάστημα μετά τους πήγε στον Πειραιά .και μετά Νέα Ιωνία .Οι άλλοι που ήρθαν από την Αττάλεια τους πήγαν Μυτιλήνη ,μετά Πειραιά και μετά στη Νέα Σμύρνη στα προσφυγικά που λέμε..
ΓΙΑΣΑΡ: Πού έζησαν σε καταυλισμό ή κάπου αλλού; Στα νησιά που τους πήγαν έμειναν σε καταυλισμό στην συνέχεια όταν ήρθαν στον Πειραιά έμειναν σε σχολεία ,σε εκκλησίες όπως στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης και μάλιστα η μια μου η θεία γέννησε εκεί. Και μετά τους πήγαν στην Νέα Σμύρνη Μετά τα τους πήγαν στα παραπήγματα της Νέας
Ιωνίας εκεί στον Περισσό και σιγά σιγά οι παράγκες έγιναν σπίτια και προόδευσαν .΄
κ.ΟΛΓΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ: Πώς τους υποδέχτηκαν οι ντόπιοι;
κ.ΟΛΓΑ: Όχι πάντα πολύ καλά γιατί και οι ντόπιοι δεν ανθούσαν οικονομικά. Και στην Ελλάδα υπήρχε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση. Βλέποντας να έρχεται όλος αυτός ο κόσμος μη φέρνοντας τίποτα μαζί τους θεώρησαν ότι ήταν επιπλέον βάρος ότι έπρεπε να τους τρέφουν. Αναρωτιόντουσαν λοιπόν πώς θα γίνει κτλ. Επομένως η υποδοχή δεν ήταν πολύ καλή. Υπήρχε καχυποψία και δυσφορία. Αλλά σιγά σιγά βλέποντας τους Μικρασιάτες που ήταν άνθρωποι έξυπνοι, δουλευταράδες και με μόρφωση που συνεχώς πρόκοβαν και κέρδιζαν τις εντυπώσεις συνεργάστηκαν μαζί τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Πώς συνέχισαν τη ζωή τους;
κ.ΟΛΓΑ: Η γιαγιά μου που ήρθε από την Αττάλεια γνώρισε εδώ τον παππού μου και έφτιαξαν ένα καφενείο στην Νέα Σμύρνη. Το οποίο δεν ήταν ένα απλό καφενείο που σέρβιρε καφέ. Ουσιαστικά λειτουργούσε ως εστιατόριο που έγινε πολύ μεγάλο. Ήταν από της καλές οικογένειες εκείνης της εποχής Για
να σας δώσω να καταλάβετε ο πατέρας του Κύρ του σκιτσογράφου ήταν αδερφός του παππού μου. Φτιάξανε τον πρώτο κινηματογράφο της Νέας Σμύρνης αγόρασαν το πρώτο γραμμόφωνο το πρώτο ραδιόφωνο. Βέβαια όλα αυτά άλλαξαν με τον πόλεμο. Η γιαγιά μου που ήρθε από την Σμύρνη ήταν ήδη παντρεμένη είχε και ένα παιδί και ο άντρα της ήταν αγνοούμενος. Κάποια στιγμή ήρθε κι αυτός αλλά ήταν άρρωστος και κάποια στιγμή πέθανε. Η γιαγιά μου δούλευε σε ένα εργοστάσιο μετά στα απολυμαντήρια και μετά από αρκετά χρόνια γνώρισε τον παππού μου που δούλευε μαζί της. Παντρεύτηκαν και έκαναν τρία παιδιά .Ένα από αυτά ήταν και ο πατέρας μου. Και αυτοί σιγά σιγά έφτιαξαν το δικό τους σπίτι και προόδευαν.
ΜΥΡΤΩ: Υπάρχουν κάποιοι συγγενείς σας που γύρισαν πίσω; κ.ΟΛΓΑ: Η αδερφή της γιαγιάς μου γύρισε μετά από πολλά πολλά χρόνια .Βρήκε το σπίτι της και μέσα έμενε μια κοπέλα η οποία την καλοδέχτηκε μόλις της είπε πως αυτό ήταν το σπίτι της .Την άφησε να μπει να το δει και μας έλεγε « Μου φαινόταν περίεργο που ήμουν στο σπίτι μου που όμως δεν ήταν πια σπίτι μου ». Μετά βγήκε στην αυλή που είχαν μία τρόμπα που έβγαζαν νερό και την ρώτησε την κοπέλα που έμενε στο σπίτι της «Σε παρακαλώ μπορώ να βγάλω λίγο νερό με την τρόμπα ;» και της απάντησε « Βεβαίως » τότε έλεγε «με την δύναμη που έβαλα να βγάλω το νερό εξωτερίκευσα όλα τα αισθήματά μου και έβαλα τα κλάματα» Η άλλη μου η γιαγιά δε γύρισε ποτέ στην Αττάλεια. Ήθελε και δεν ήθελε. Από την μια ήθελε να δει το σπίτι της αν υπάρχει
αλλά και από την άλλη δεν ήθελε τα θυμόταν κάπως και δεν ήθελε.
ΣΠΥΡΟΣ: Πώς ένιωσαν; κ.ΟΛΓΑ: Πολύ περίεργα. Από την μια έλεγε «πατάω στη γη μου στα χώματά μου εδώ που γεννήθηκα» .Ένιωθε συγκίνηση αλλά και από την άλλη ήταν τόσο διαφορετικά. Ναι μεν βρήκε το σπίτι της ολόκληρο δεν είχε καταστραφεί αλλά από την άλλη δεν ήταν πια σπίτι της.
ΕΛΕΝΗ: Πώς νιώσατε όταν σας τα αφηγήθηκαν τα γεγονότα ;
κ.ΟΛΓΑ: Δεν μου τα αφηγήθηκαν μια μέρα και δύο ειδικά με την μια μου γιαγιά από την Αττάλεια που ζούσε δίπλα μιλούσαμε συνέχεια για το παρελθόν την Αττάλεια, την Σμύρνη. Πιο συχνά μου μιλούσε γι αυτά παρά μου έλεγε παραμύθια.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ: Τι ήταν αυτό το οποίο θυμούνται έντονα οι συγγενείς σας από εκείνη την εποχή;
κ.ΟΛΓΑ: Η γιαγιά μου από την Αττάλεια θυμάται πως είχαν χρυσές λίρες σε τενεκέδες και επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν τίποτα μαζί της έθαψαν στην αυλή στον κήπο αλλά
έραβαν πάνω στα εσώρουχά τους τις μπαγκανότες τα χαρτονομίσματα για να μπορούν να έχουν κάτι από όλη αυτή την περιουσία . Η άλλη μου η γιαγιά θυμόταν πολύ έντονα την μέρα της καταστροφής .Το πώς έφυγαν , την φωτιά ,είχε χάσει τον άντρα της , είχε ένα παιδί, τα καράβια που δεν τους έπαιρναν ,που έμπαιναν στις βάρκες και αναποδογύριζαν τα πλοία που δεν τους δέχονταν, τον κόσμο που φώναζε, ούρλιαζε, τα πλοία έβαζαν στο τέρμα την μουσική για να μην ακούγονται οι κραυγές του κόσμου, τους ανθρώπους που χάθηκαν, το άγχος να μην της φύγει το παιδί από το χέρι από τα σπρωξίματα γιατί χάθηκαν πολλοί άνθρωποι .Εγώ θυμάμαι πολλά χρόνια μετά τις ανακοινώσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού τις αναζητήσεις ,που έλεγαν ο τάδε αναζητεί τον τάδε που τους έχασε στην Σμύρνη ή αργότερα στον καταυλισμό. Αυτά είναι στιγμές που ήταν χαραγμένες πολύ βαθιά στην μνήμη της. Παρόλα αυτά θυμούνται τους γείτονές τους είτε ήταν Τούρκοι είτε ήταν Έλληνες να τους βοηθούν. θυμούνται την πατρίδα τους με νοσταλγία .Υπήρξαν πολλοί γείτονες Τούρκοι που τους έκρυψαν, τους περιέθαλψαν, τους βοήθησαν και έκαναν ότι μπορούσαν.
ΚΩΣΤΑΣ Κ:Οι συγγενείς σας κατάφεραν να φέρουν εκτός από τα χρήματα κάτι άλλο;
κ.ΟΛΓΑ: Όχι ελάχιστα πράγματα. Η μια μου γιαγιά έφερε τις εικόνες.
Η άλλη μου γιαγιά τίποτα και μάλιστα όταν την ρωτούσαμε πόσο χρονών ήταν μας έλεγε πως «όταν γεννιόμασταν το γράφαμε πίσω από τα εικονίσματα και το εικόνισμα έμεινε εκεί.»
ΣΟΦΙΑ: Εσείς ξέρετε να μαγειρεύετε Σμυρναίικα φαγητά;
κ.ΟΛΓΑ: Σμυρναίικα και Ατταλιώτικα ναι κάτι λίγα από την γιαγιά που έμενε δίπλα μας. Βέβαια δεν έχω το χέρι της. Μας περίμενε από το σχολείο και μας φώναζε «Ελάτε έφτιαξα Κατμέρ, ισλι, πίτες » ( με δικό της φύλλο) .Σαφώς δεν το έχω το χέρι της αλλά κάτι λίγα ναι πέρασαν στην οικογένεια.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Κυρία Όλγα σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ήταν συγκινητικά όλα αυτά που μας είπατε. Γεια σας