Ντελής Ευάγγελος. "Το μυστικό" Βραβευμένο διήγημα από τον Φυσιολατρικό Σύλλογο Αθηνών. 2008
Το μυστικό Είχα επισκεφτεί αυτό το χωριό εντελώς τυχαία. Ήταν σχεδόν τρεις ώρες απ’ την Καρδίτσα και πάντα με γοήτευαν αυτά τα μέρη των Τρικάλων ψηλά στην Πίνδο. Χτισμένο με σοφία, κρυμμένο μέσα στα έλατα, από μακριά νομίζεις ότι διασχίζεις ένα ατέλειωτο δάσος, όταν ξαφνικά σε μια στροφή σου αποκαλύπτεται, περήφανο και λιτό συνάμα, σιωπηλό που επιβάλλει το σεβασμό, σκεφτικό και μεστό στα συναισθήματα, ανάλαφρο σαν ιδέα, σαν όνειρο, σε κοιτά και σε ζυγίζει, ψάχνει τα μυστικά σου, το άλλο εγώ σου, το αφημένο στις παιδικές μνήμες και στις αργές ώρες της ξαγρύπνιας, να δει αν έχεις το σημάδι του ανθρώπου που μπορεί να ζήσει πιο κοντά στα αστέρια, που μπορεί να βάψει με το μπλε του ουρανού τη ζωή του. Ναι, ναι θυμάμαι. Ήταν στις 16 Αυγούστου, στο πανηγύρι. Ήσουν μόνος. Φορούσες ένα τζιν παντελόνι, καφέ παπούτσια και μια λευκή πουκαμίσα – πάντα σου πήγαιναν τα λευκά. Φαινόσουν πραγματικά μαγεμένος απ’ το χωριό μου, απ’ το δάσος, απ’ το τοπίο, απ’ τον ουρανό, κοίταζες συνέχεια προς τα πάνω. Βάδιζες αργά στην άκρη του δρόμου – από κει καταλάβαμε ότι ήσουν παιδί της πόλης, εμείς στο χωριό βαδίζουμε όλοι μαζί κατά πλάτος και καταλαμβάνουμε όλο το δρόμο, άλλοι ρυθμοί εδώ, άλλοι κανόνες. Ήμουν με τις ξαδέρφες μου στην πέτρινη βρύση. Πλησίασες. Δεν κουνηθήκαμε. Πέρασες αργά ανάμεσά μας, κατέβασες το βλέμμα σου και κοίταξες μόνο εμένα βαθιά στα μάτια. Δεν ξέρω πώς ακούγεται τώρα – δεν σου το είπα ποτέ – αλλά από κείνη τη στιγμή ένιωσα πιασμένη σ’ ένα αγκίστρι που πονούσε γλυκά. Έσκυψες και ήπιες νερό. Εμείς σε κοιτούσαμε μ’ ένα κρυφό χαμόγελο. Γύρισες προς το μέρος μας. ‘’Τι παράδεισος είναι αυτός!’’, είπες κι έφυγες χωρίς να περιμένεις απάντηση, συστάσεις, έστω ένα ακόμη βλέμμα. Σου θύμωσα ξέρεις τότε…
1