٨ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ٥اﺳﻔﻨﺪ١٣٨٨
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ اﺗﺤﺎد،ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻫﻔﺘﻢ »رازورزى ﻫﺎ« در ﮔﺎﻟﺮى راه اﺑﺮﻳﺸﻢ
ﻫﻨﺮ
از آﺛﺎر ﻋﻠﻰ اﺗﺤﺎد در ﮔﺎﻟﺮى راه اﺑﺮﻳﺸﻢ)اﺻﻞ اﺛﺮ رﻧﮕﻰ اﺳﺖ(
ﺑﻰ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺮاﺗﻰ
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
ﻫـﻔﺘـﻤﻴـﻦ ﺑﺨـﺶ از ﻣﺠـﻤﻮﻋـﻪ رازورزى ﻫﺎى ﻋـﻠﻰ اﺗﺤﺎد در ﮔﺎﻟﺮى راه اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑـﺮﭘﺎ ﺷﺪ .اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﻧﺎم »در ﻛـﺪام ﺟﺎى ﺧـﺎﻟﻰ اﻳـﺴﺘـﺎده ﻳﻰ« ﺗـﻠﻔـﻴﻘـﻰ اﺳﺖ از ﻧﮕﺎرﮔﺮى ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺘﻮن ادﺑﻰ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان و ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺳﻨﺘﻰ ﻛـﻪ ﺷﺒـﺎﻫﺖ ﻫـﺎى ﻓـﺮاواﻧﻰ ﺑـﻪ ﻛﺘـﺐ ﻛﻬـﻦ ادﺑـﻴﺎت اﻳـﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ دارد .در اﻳﻦ ﻣـﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻜﻨﻴﻚ ﻫﺎى دﻳـﺠﻴﺘﺎل آرت ﺑﻪ ﻛﻤـﻚ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ آﻣﺪه ﺗـﺎ ﺗﻠﻔﻴﻖ دو ﭘـﺪﻳﺪه ﻣﺪرن و ﺳﻨﺘﻰ در ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺷﻜﻴﻞ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد .ﮔﻔﺖ وﮔﻮى ﭘﻴﺶ رو واﺿـﺢ ﻛــﻨـﻨـﺪه ﻣــﻔـﺎﻫـﻴــﻢ و اﻧـﮕــﻴـﺰه ﻫـﺎى اﺗــﺤـﺎد از رازورزى ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. - -ﻧﻤﺎﻳﺸـﮕﺎه اﺧﻴﺮ ﻛﻪ در ﮔﺎﻟﺮى راه اﺑﺮﻳـﺸﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮدﻳﺪ ﺑﺎﭼﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ و ﭘﻴﺶ زﻣﻴﻨﻪ ﻳﻰ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﺗـﻮﺿـﻴﺢ دادن ﻣـﺠـﻤـﻮﻋـﻪ اﺧﻴـﺮ ﺑـﺪون ﺗـﺸﺮﻳـﺢ ﻛـﻞ ﻣﺠـﻤﻮﻋﻪ »رازورزى« آﻧـﭽﻨـﺎن ﻣﻔﻴـﺪ ﻧﻴﺴـﺖ .ﻣﺠـﻤﻮﻋﻪ رازورزى ﻛﻪ از ﭼـﻬﺎر ﺳـﺎل ﭘﻴـﺶ آﻏﺎز ﺷـﺪه ﺑﻨـﻴﺎن ﻫـﺎى ﺗﺌﻮرﻳﻚ و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﺧﻮد را از ﻳﻚ ﺳﻨﺖ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ اﺧﺬ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز ﻫﻢ اداﻣﻪ دارد؛ ﺣﻠﻘﻪ ﻳﻰ رازآﻣﻴـﺰ ﻛﻪ ﻧﻤـﻰ داﻧﻴﺪ درون ﺣـﻠﻘﻪ ﭼـﻪ ﻣﻰ ﮔﺬرد و وﻗـﺘﻰ وارد ﺣﻠﻘـﻪ ﺷﺪﻳـﺪ ﭘﻴـﻤﺎن ﻣﻰ ﺑـﻨﺪﻳﺪ ﻛـﻪ رازﭘﻮﺷـﻰ ﻛﻨﻴـﺪ .ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪ رازورزى ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﺑﺎ ارﺟﺎع ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻛﻬﻦ ﺷﺮوع ﻛﺮد. ﺳـﻪ ﻗﺴـﻤﺖ اول ﻣـﺠﻤـﻮﻋﻪ ﺑـﺎ ارﺟﺎع ﺑـﻪ ﺑـﺨﺶ ﻫـﺎﻳﻰ از »ﮔﺎت ﻫﺎ« آﻏـﺎز ﺷﺪ .ﻗﺴﻤـﺖ ﭼﻬﺎرم ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑـﻨﺪ از ﻣﻬﺮ ﻳﺸﺖ ارﺟﺎع داﺷﺖ و ﻗﺴﻤـﺖ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ارﺟﺎع ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻬﻦ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اش ﻧﺎﻣـﻌﻠـﻮم اﺳﺖ .در واﻗـﻊ ﺑﺮاى ﭘﺮوژه ﻧـﻮﺷﺘـﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد. ﺑﺨﺶ ﻫﺎى ﺷﺸﻢ و ﻫـﻔﺘﻢ از ﻣﺘﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم »ارﻣﺎﺗﻴـﺎن« اﺧﺬ ﺷﺪه اﻟﺒﺘـﻪ ﺑﺪون ذﻛﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪ اﻳﻦ ﻛـﺘﺎب ﭼﻮن اﺻﻼً ﭼﻨﻴـﻦ ﻛﺘﺎﺑـﻰ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪه .ارﻣﺎﺗـﻴﺎن ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻫﺴﺘـﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺮوژه ﺗﺪوﻳﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ. در ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺟﺪﻳﺪﺗﺎن از ﭼﻪ ﻣﺘﻮﻧﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده اﻳﺪ؟در اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺘﻮن ﻛﻬﻦ ﺟﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻌـﺎﺻﺮ ادﺑـﻴﺎت اﻳﺮان داده اﻧـﺪ اﻣﺎ ﺷﻜـﻞ ﻇﺎﻫـﺮى آﻧﺎن و ﻣﺤﻠﻰ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ دﻳﺪارى آن ﻣﺘﻮن را دارﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻧﮕﺎرﮔﺮى ﻫﺎى اﻳﺮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره در ﺑﻄﻦ ادﺑﻴﺎت و ﻛﺘﺐ ﻛﻬﻦ ﺑﻮده اﻧﺪ .ﻣﺨﺎﻃﺐ در ﻧﮕﺎه اول ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜـﻨﺪ ﭼﻮن ﮔـﻤﺎن ﻣـﻰ ﻛﻨﺪ ﺑـﺎ ﻣﺘﻮن ﻛـﻬﻦ ﻣﻮاﺟـﻪ اﺳﺖ. ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎى ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻰ ﭼﻬﺮه ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻳﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر از ﭼﻪ زﻣﺎن در ذﻫﻦ ﺗﺎن ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ؟آﻏﺎز ﺷـﻜﻞ ﮔـﻴﺮى آن از ﺑـﻬﺎر ﮔﺬﺷـﺘﻪ و ﺑـﺎ ﻣﺸﺎﻫـﺪه ﻧـﮕﺎرﮔـﺮى ﻫﺎى اﻳـﺮاﻧـﻰ ﺷﺮوع ﺷـﺪ .ﻃﻰ اﻳـﻦ ﺑﺮرﺳـﻰ ﺑـﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮى ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺒﻴﻪ روﻳﺪادﻫﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻳ ﻚ ﻣ ﺜﺎ ل از اﻳ ﻦ ﺷ ﺒﺎ ﻫ ﺖ اراﺋﻪ ﻣﻰ ﻛ ﻨﻴﺪ؟ﺑﻠﻪ .ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل ﻳﻚ اﺛﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺎ ﻣﻮﺿـﻮع ﻏﺎر و اﺻﺤـﺎب ﻛﻬـ] ﺑﺴﻴـﺎر ﺷﺒﻴـﻪ ﺗﺼـﺎوﻳﺮ و ﻓﻀـﺎى ﭘﻨـﺎﻫﮕﺎه ﻫـﺎى دوران ﺟﻨـﮓ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ آﺛـﺎر ﻣﺸﺎﺑﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﭘﺲ از آن ﺳﺮاغ ﻣﺘﻮن ﻣﻌﺎﺻﺮ و ﺟﺴﺖ وﺟﻮ در آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻢ. ﻣـﺘـﻮن ﻛﻬـﻦ ﺑـﻪ دﻟـﻴـﻞ ﺳﺎﺧـﺘـﺎر و ﺑـﺎﻓـﺖ ﻣﻔـﻬـﻮﻣـﻰ ﺷـﺎن ﺑﺎﺧﻄﺎﻃـﻰ ﺳﻨﺘﻰ اﻳـﺮان ﭼﻪ ﻧﺴﺘـﻌﻠﻴﻖ و ﭼﻪ ﻏـﻴﺮ از آن و ﻗﺮار ﮔـﺮﻓــﺘـﻦ ﺷـﺎن در ﻛـﻨــﺎر ﻧـﮕـﺎرﮔـﺮى اﻳــﺮاﻧـﻰ ﻧـﻮﻋـﻰ ﻫــﺎرﻣـﻮﻧـﻰ ﺟﻮﻫﺮى اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ .ﻣﺘﻮن ﻣﺪرﻧﻰ ﻣﺜﻞ آﺛﺎر رﺿﺎ ﺑﺮاﻫﻨﻰ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺮم ﺳﻨﺘﻰ ﺧﻄﺎﻃﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﺮدﻳﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﺘﻦ دﭼﺎر ﺑـﺤﺮان ﺷـﻜـﻠﻰ ﻧـﻤـﻰ ﺷﻮد؟ آﻳـﺎ ﭘـﺪﻳﺪه ﺟـﺪﻳـﺪى ﺧﻠـﻖ ﺷـﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮاى اﻳﺠﺎد ﺣﺲ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻴﻖ زده اﻳﺪ؟ در اﻳﻦ ﻣـﺠﻤـﻮﻋﻪ ﻫـﻴﭻ اﻧـﮕﻴﺰه ﻧـﻮﺳﺘـﺎﻟﮋﻳـﻜﻰ در ﻛﺎر ﻧﻴ ﺴ ﺖ .ﻣ ﺤ ﻮ ر ﺗ ﺌﻮ ر ﻳ ﻚ ﻛ ﺎ ر ﻫ ﻤﺎ ن ﭘ ﺪﻳ ﺪ ه ﻳ ﻰ ا ﺳ ﺖ ﻛ ﻪ ﻧﺎ م آن را »ﺗﻜـﺮار ﺗﺎرﻳﺨـﻰ« ﻣﻰ ﮔﺬارﻳـﻢ .ﻣﺎ ﺑﻪ دﻟـﻴﻞ ﺷﺮاﻳـﻂ ﻗﻮﻣﻰ و ﻣﺤﻴﻄﻰ ﻣﺎن از ﺧﺼﻠﺘﻰ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ ﻛﻪ اﺻﻄﻼﺣًﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﻮد »ﺣـﺎﻓﻈﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ« ﻣﻌﺮوف اﺳـﺖ .ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻰ دﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺗﻜﺮار ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ؛ روﻳﺪادﻫـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ در ﻳﻚ ﭼﺮﺧـﻪ ﺑﻰ ﭘﺎﻳـﺎن ﺗﻜـﺮار و ﺗﻜﺮار ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺎ در ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدن آن ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻣـﺮﺟﻊ اﺻـﻠـﻰ ﻛﺎر اﺧـﻴـﺮﺗﺎن زﻣـﺎن ﮔـﺬﺷﺘـﻪ اﺳـﺖ ،ﺑﻪ دودﻟـﻴﻞ .ﻫـﻢ از ﻧﮕـﺎرﮔﺮى اﻳـﺮاﻧﻰ اﺳـﺘﻔـﺎده ﻛﺮده اﻳـﺪ و ﻫﻢ از ﺧﻄـﺎﻃﻰ ﺳـﻨﺘﻰ .اﻳـﻦ ﺑﺎﻋـﺚ ﻣﻰ ﺷﻮد ﺗـﻔﺴﻴـﺮ ﻧﻮﺳـﺘﺎﻟﮋﻳـﻚ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﻮى ﺗﺮ از ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ .از ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻰ ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻳﺪ؟! ﻗﺼﺪ ﻧـﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻮﺿـﻮﻋﻰ ﻧﻮﺳﺘـﺎﻟﮋﻳﻚ اراﺋﻪ دﻫـﻢ ،در اﺟﺮا ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر .ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺑﺮ روى ﻛﺎﻏﺬ ﻣﺘﺎﻟﻴﺰه ﭼﺎپ ﺷﺪه اﻧﺪ و درﺧﺸـﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ .اﺑﻌﺎد ﻛﺎرﻫـﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از اﺑﻌﺎد ﻛﺘﺐ ﻗﺪﻳﻤﻰ اﺳﺖ .اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ را از ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋى ﺟﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﺪ .اﻟﺒﺘﻪ اﻣﻴﺪوارم. در اﺑﺘﺪا از ﻣﺨﺎﻃـﺒﺎن و اﻧﺴﺎن درون ﺣﻠﻘﻪ و ﺑﺮون ﺣـﻠﻘﻪﮔ ﻔ ﺘ ﻴ ﺪ .ا ﻳ ﻦ ﺗ ﻘ ﺴ ﻴ ﻢ ﺑ ﻨ ﺪ ى ﺑ ﻪ ﭼ ﻪ ﻣ ﻌ ﻨ ﺎ ﺳ ﺖ ؟ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن زﻳﺎدى ﺑـﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺪون دﻗﺖ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺣـﺴﺎس ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺘﻮن ﺗﺎزه و ﻣﻌـﺎﺻﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺧﻮد ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ از ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑـﻪ آﺛﺎر ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ ﭼﻴﺰى از درون آﺛﺎر ﻓﺎش ﺷﻮد .اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺖ رﻳﺸﻪ در دﺳﺘﻮر زﺑﺎن و ﺳﻨﺖ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ اﻳﺮان دارد .در ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻬﺎرم »رازورزى« ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ ﭼﻮﺑﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ روى آن را ﺷﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و از دروﻧﺶ ﺻﺪاﻳﻰ ﻣﻰ آﻣﺪ .ﺧﻴﻠﻰ از ﻣـﺨﺎﻃـﺒﺎن ﺻـﺪا را ﺷﻨـﻴﺪﻧـﺪ و از ﻛﻨـﺎر اﺛﺮ ﮔـﺬﺷﺘـﻨﺪ اﻣـﺎ اﺷﺨﺎص ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﻦ را ﻛﻨﺎر زدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺎﻧﻴﺘﻮر ﻣﻰ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﺗﺼﻮﻳـﺮ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺑﻮد؛ ﻣﺘﻦ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛ ﻪ ﻇ ﺎ ﻫ ﺮ و ﻣ ﺤ ﻮ ﻣ ﻰ ﺷﺪ . ﻳـﻌﻨـﻰ ﻧﻮﻋـﻰ ﻛﻨـﺶ ﻣﺘـﻘﺎﺑـﻞ ﻳﺎ ﻫـﻤﺎن Interactﺑـﻮده.ﻣـﺨـﺎﻃﺐ اﻳـﺮاﻧـﻰ زﻳـﺎد ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻣﻘـﻮﻟـﻪ از ﻫـﻨـﺮ ﻣﻌـﺎﺻـﺮ آﺷـﻨـﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻮاﻓﻖ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ وﺟﻮد دارد؛ ﻳﻜﻰ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺣﺮﻓﻪ ﻳﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺶ ﺗﻘﺎﺑﻠﻰ دارﻧﺪ و ﻳﻜﻰ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﻛﻨﺠﻜﺎو و دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑـﺪون ﻛﻨﺶ ﻓﻌـﺎل از ﻛﻨﺎر اﺛﺮ ﻣـﻰ ﮔﺬرﻧﺪ .دﻟﻴـﻞ ﻧﺒﻮد اﺷﺘﻴـﺎق ﺑﻪ ﻛﻨﺶ ﻣﺘﻘـﺎﺑﻞ ﻋﺪم وﺟﻮد ﺗﺠﺮﺑـﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ اﺳﺖ .ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺎدت ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﻰ را ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ رﻓﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼـﻘـﺪر ﺧـﻠـﻖ اﺛـﺮ ﻫـﻨـﺮى را ﺷـﻬـﻮدى ﻣـﻰ داﻧـﻴـﺪ و ﭼـﻘـﺪراﻛﺘﺴﺎﺑﻰ و ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻫﺎى ﻧﻈﺮى؟ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻢ در ﻫﻨﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ وﻳﮋﮔـﻰ ﻫﺎى ﺷﻬﻮدى دﻳﮕﺮ آﻧﭽﻨﺎن ﭘﺮرﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ .ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺗﺎ دوران ﻣﺪرﻧﻴﺴﻢ ﻣﺘﺎﺧـﺮ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت زﻳﺎدى را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده اﻧﺪ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ اﺛﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻳﻚ ﺳﻮﻳﻪ اﺳﺖ و ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﺗﺤﻠﻴﻠﻰ دارد و ﻣﺤﺼﻮل ﻳﻚ ﭘﺮوژه ﭘﮋوﻫﺸﻰ اﺳﺖ. ﭘـﺲ ﭘﺪﻳـﺪه ﻫﺎى ﻫـﻴـﺠﺎﻧـﻰ در ﻫﻨـﺮ ﻣـﻌﺎﺻـﺮ ﺟﺎى ﻧـﺪارﻧـﺪﭼﻮن ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺷﻬﻮد و ﻫﻴﺠﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﻠﻤﺪاد ﻛﻨﻰ
ﻛﻪ ﺑﻪ اﺛﺮى ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﻰ ﻧﮕﺮد دﻳﮕـﺮ ﻫﻴـﺠﺎﻧـﻰ ﺑﻴـﻦ او و اﺛﺮ ﻫﻨﺮى وﺟـﻮد ﻧﺪارد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴـﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ و اﺑـﮋه ﻫﻨﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﺠﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ آﻳﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﭘـﺮوﺳﻪ ﺧـﻠﻖ اﺛـﺮ ﻫـﻨﺮى را ﺗـﺎ زﻣﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ اﺛـــﺮ اداﻣـــﻪ دﻫـــﻴـــﻢ ،ﻛـــﻞ ﺻﻮرت ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﻛـﻨـﺶ ﺑـﻴـﻦ ﻣـﺨـﺎﻃـﺐ و اﺛـﺮ ﻫﻨﺮى ﺗﺎزه آﻏﺎز راه اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﺌﻮرى ﻣﺮگ ﻣﻮﻟ Zواﺛﺮ ﭘﺴﺎﻣﻮﻟ Zﻣﻮاﻓﻖ ﻫﺴﺘﻴﺪ. داﺳﺘﺎن ﺗﺌﻮرى ﻣﺮگ ﻣﻮﻟ] ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺨـﺎﻃﺐ در ﺷﻜـﻞ ﮔﻴﺮى اﺛـﺮ ﻫﻨﺮى ﻣﻌﺘﻘﺪم. اﮔــﺮ ﻧـﻘــﺶ ﻣــﺨــﺎﻃـﺐ ﻣــﻬــﻢاﺳﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ او ﻧﻴﺰ از آﺛﺎر اﺧﻴﺮ ﺷـﻤـﺎ اﻫﻤـﻴـﺖ دارد .ﺷـﻤـﺎ از ﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻫﺴـﺘﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻔ ﺴﻴ ﺮ ﻣ ﺨ ﺎ ﻃ ﺐ ا ﻫ ﻤ ﻴﺖ د ا د و از ﺳ ــﻮى دﻳ ــﮕــﺮ ﺑ ــﺎ ﺗ ــﻔ ــﺴ ــﻴ ــﺮ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﺪ .آﻳﺎ اﻳﻦ ﻳ ﻚ ﺗ ﻨ ﺎﻗ ﺾ ﺑ ﻪ ﺣ ﺴ ﺎ ب ﻧ ﻤ ﻰ آ ﻳ ﺪ؟ ! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﺻﺪ درﺻﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻛـﻨﺘﺮل ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ اﺛﺮ ﻣﻌـﻨﻰ ﻣﻰ دﻫﺪ .اﮔﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ از ﭘﻴﺶ ﻣـﻰ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋـﻜﺲ اﻟﻌﻤـﻞ ﻣﺨﺎﻃﺐ در زﻣﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ﺑﺎ اﺛﺮ ﭼﻴﺴﺖ اﺻﻼً ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ اراﺋﻪ آﺛﺎر وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ اﺛﺮ ﻫﻨﺮى ﻳﻚ آزﻣﻮن اﺳﺖ؛ آزﻣﻮﻧﻰ ﺑﺮاى ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ. واﻛــﻨــﺶ ﻫــﺎ ﺑـﻪ ﻧــﻤــﺎﻳــﺸــﮕــﺎه اﺧـﻴــﺮﺗــﺎن ﺗــﻨــﻮع داﺷــﺖ ﻳــﺎﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻫﺎ زﻳﺎد ﺑﻮد؟ دﻗﺖ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن زﻳﺎدﺗﺮ ﺑﻮد .ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ از ﭘﺮوژه ﻛﻠـﻰ رازورزى ﻫﺎ ﺑﻮده .ﺗﻠﻘﻰ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﺑﻪ آن ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﺮدم ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد، اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ اﺳﺖ .اﻛﺜﺮ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﺘﻮن را ﺑﺎ ﺣـﻮﺻﻠـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪﻧﺪ ،دﻗـﻴﻘـﺎً ﻣﺜـﻞ ﭘﺮوﺳـﻪ ﻳﻚ ﻣﻄـﺎﻟﻌـﻪ ﻣﻜﺘﻮب. آﻳﺎ از اﻳﻦ ﻧﻤﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻟﺮى ﺗﺒـﺪﻳﻞ ﺑﻪ »ﻗﺮاﺋﺖ ﺧﺎﻧﻪ«ﺷﻮد ﭼﻮن ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻛﻨﺪ؟ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺘﻦ و ﺗﺼﻮﻳﺮ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮدم ﻳﻌﻨﻰ ،٥٠ ٥٠اﺳﺖ ،ﻧﻴﻤﻰ ﻣﺘﻦ و ﻧﻴﻤﻰ ﺗﺼﻮﻳﺮ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻓﻜﺮ ﻧﻤـﻰ ﻛﻨﻢ ،اﻛـﺜﺮ ﻳﻚ اﺛـﺮ اﮔﺮ ﺣﺘـﻰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛـﻠﻰ از ﻣﺘـﻦ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﻮﻫﺮ و ﻣﻔﻬﻮم زﻳﺒـﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑـﺪﻫﺪ ،اﻳـﻦ ﭘﺬﻳـﺮﻓﺘـﻪ ﺷﺪه اﺳـﺖ و ﻧﻤـﻮﻧﻪ ﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ در ﻫﻨﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺟﻬﺎن وﺟﻮد دارد. ﭼﺮا ﭼﻬﺮه ﻫﺎى ﻣﻴﻨﻴﺎﺗﻮرﻫﺎﻳﺘﺎن ﭘﺎك ﺷﺪه اﺳﺖ؟در ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻨﺠﻢ از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ رازورزى ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮده ﻫﺎى ﺳﻜﻮت ،دو ﭘﺮده در دو ﻃﺮف ﮔﺎﻟﺮى ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﭘﺮده اﻧﻘﻴﺎ و اﺷـﻘــﻴـﺎ ﻧـﺼـﺐ ﺷــﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ دورﺗـﺎدور آن ﻣــﺘـﻮﻧـﻰ از ﺷﻬـﺎب اﻟﺪﻳﻦ ﺳـﻬﺮوردى ﺑﻮد .در ﺑﺎب »وﺟـﻮد« وﻳﮋﮔﻰ ﺑﺼﺮى ﺷﺎن ﻫﻢ ﻣﺤﻮرﻳﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮﺳﺎزى دوران ﻗﺎﺟﺎر ﺑﻮد. در ﻫﺮ دو ﭘـﺮده ﻛﻪ ﻧـﻤﺎﻳـﺎﻧﮕﺮ ﻣـﻔﻬـﻮم ﺧﻴـﺮ و ﺷﺮ ﻣـﻰ ﺷﺪ ﺗﺼﻮﻳـﺮى از ﭼﻬﺮه ﺧﻮدم ﻧﻘـﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻳـﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ در ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ داد ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌـﻨﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ارزش ﻫﺎ اﻣـﻮرى ﻧﺴﺒﻰ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻤـﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﺪ آن را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ .در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻢ ﭼﻬﺮه را ﭘﺎك ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ اﺟﺎزه داده ﺷﻮد در ﻫﺮ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ. ﻣـﺘﻮن ﻣـﻌﺎﺻـﺮ ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ ﻧﺸـﺎﻧـﻪ ﮔﺬارى ﻫـﺎ ﻣـﺜﻞ ﻋـﻼﻣﺎتﺳـﻮال ،ﺗــﻌـﺠـﺐ ،وﻳــﺮﮔـﻮل و ...داراى ﺧـﺼــﻮﺻـﻴـﺎﺗــﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻼﺋﻢ در ﻓﺮم ﺟﺪﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻳﺪ؟ ﻋﻼﺋﻢ راﻳـﺞ وﻳﺮاﺳﺘﺎرى ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛـﻠﻰ ﺣﺬف ﺷﺪﻧﺪ. در ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻮارد ﺧﻮاﻧﺪن اﺛﺮ دﺷﻮار ﺷﺪه ﻣﺜﻞ اﺛﺮى ﻛﻪ از
ﻣﺘﻦ »زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﺎﻏﺎن« ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﻴﺮى اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدم .در آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺘﻦ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﺎم ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻫﻢ ﻣﻌﻤﺎﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ،ﭼﻄﻮر ﺑﻪ آن رﺳﻴﺪﻳﺪ؟ﺑﺨـﺸﻰ از ﭘـﺎﺳﺦ ﻫـﻤﺎن اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﺳﻮاﻻت ﻗـﺒﻠﻰ ﮔﻔﺘﻢ .ﻳﻌﻨﻰ اﺟـﺎزه ﻣﻰ دﻫﻴﻢ ﻣﺨﺎﻃﺐ در ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ .در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺗﻘﺮﻳﺮى در ﻣﺘﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺧﺎﺻﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ اﻳﻦ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب را دارﻳﻢ ﻛﻪ در ﻛﺠﺎ و ﻛﺪام ﻃﺮف ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ. ﻳﻚ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺑﺎزى زﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم آﻣﻮزﺷﻰ ﻣﺎن .در اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺪارس در ﺳﻄﻮح ﻣﺨﺘﻠ] داﻧﺶ آﻣﻮزان ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻫﺎﻳﻰ را روى ﺻﻔﺤﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ .ﻧﻮﻋﻰ ﻧﻘﺪ ﻃﻨﺰآﻣﻴﺰ اﺳﺖ. ﻣﻮﻟﻔﺎﻧﻰ ﻛﻪ از آﺛﺎرﺷﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدﻳﺪ ﭼﻪ واﻛﻨﺸﻰ ﺑﻪ اﻳﻦﻛ ﺎ ر د ا ﺷﺘﻨ ﺪ ؟ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺘﺮﺳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و اﻃﻼع ﻧﺪادم اﻣﺎ روز ﭼﻬﺎرم ﻧﻤﺎﻳﺸﮕـﺎه ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﺗﻀﺎﺋﻴﺎن آﺑـﻜﻨﺎر ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳـﻬﻢ را در ﻣﺘﻮن ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻣﻦ داﺷﺖ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ و از ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﺎزدﻳﺪ ﻛﺮد و راﺿﻰ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻨﺮ ﻣﻌـﺎﺻﺮ اﻳـﺮان ﻣﻰ اﻓﺘـﺎد و آﺛﺎر ﺗﺠـﺴﻤـﻰ ﺑﺎ ادﺑﻴـﺎت اﻳﺮان ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰ ﻛﺮد. ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺘﻮن از ﭼﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻰ اﺳﺖ؟ﻣﺘـﻮﻧﻰ از رﺿﺎ ﺑـﺮاﻫﻨﻰ ،ﮔـﻠﺸـﻴﺮى ،ﺣﺴـﻴﻦ ﻳﺎورى، ﺣﺴﻦ ﺗﻬﺮاﻧﻰ و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻣﻨﺪﻧﻰ ﭘﻮر. ﻧﻤـﺎﻳﺸـﮕﺎه اﺧﻴـﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﺳـﻴﻘـﻰ ﻫﻤﺮاه اﺳـﺖ .ﻛﻤﻰ درﺑـﺎرهﺑﺨﺶ ﺻﻮﺗﻰ ﻫﻢ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﺻﺪا در اﻳﻦ ﻣـﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﻘـﺶ ﭘﺮ ﻛﺮدن و ﻓﻀﺎﺳﺎزى را ﻧﺪارد .ﻣـﻮﺳﻴﻘـﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮان ﻣـﺴﺘﻘـﻠﻰ داﺷﺘـﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳـﻌﻨﻰ ﻣﻮﺳـﻴﻘـﻰ ﻫﻤﺎن اﻫـﻤﻴﺖ را دارد ﻛـﻪ اﺛﺮ دﻳـﺪارى .ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮدم ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎى ﻣﻮﺳﻴﻘﺎﻳﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ را اﻧﺠﺎم دادم ،ﮔﺎﻫﻰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻛﺎوه ﻛﺎﺗﺐ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﺧﻴﺮ ﻣـﻮﺳﻴﻘﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ .ﻣﻮاد ﺳﺎزﻧﺪه ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻫـﻢ دو ﺑﺨﺶ اﺳﺖ؛ ﻳﻚ ﺑﺨﺶ اﻟﻜـﺘﺮوﻧﻴﻚ و ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﺳﺎز ﺗﻨﺒﻮر ﺑﺎ آواى اﻧﺴﺎﻧﻰ. ﭘـﺮوژه رازورزى در آﻳﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻛـﺠﺎ ﺧـﻮاﻫـﺪ رﺳـﻴﺪ ،اداﻣـﻪﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؟ ﭘﺎﻳﻪ ﭘـﺮوژه روى ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻄـﺎﻟﻌﺎﺗﻰ ﻣﻦ ﻗﺮار دارد و ﺑـﻘﻴﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت زﻳﺴﺘﻰ اﻣﺮوز اﺳﺖ .ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ رﺳﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ .ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻫـﻨﻮز ﻗـﺎﺑـﻠﻴـﺖ ﮔـﺴﺘـﺮش را دارد ،اﻟـﺒـﺘﻪ ﺑـﺎ ﻣـﺪﻳﻮم ﻫـﺎى ﻣﺨﺘﻠـ] .ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺸﺘﻢ رازورزى در ﺣـﺎل ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ وﻳﺪﺋﻮﻳﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.