ปกใน
ฟาร์มร้อนอสูรร้าย ผู้เขียน bigger พิสูจน์อักษร amany ปก-ศิลปกรรม amany พิมพ์ครั้งที่ 1 เมษายน 2556
จากใจ bigger สาหรับเรื่องนี้น่าจะมีนิยามสั้น ๆ ได้ประมาณว่า “ผู้หญิงกับ ดอกไม้ vs ผู้ชายกับสัตว์” >///< เค้าเปล่าด่าลูกชายตัวเองนะค้า แต่ ที่ ก ล้ า พู ด งี้ ก็ เ พราะว่ า คุ ณ ป๊ า วิ น ท์ เ ค้ า ท าฟาร์ ม ม้ า แข่ ง นี่ น า ส่ ว น นางเอกก็ทาสวนกุหลาบไปตามประสา จนวันหนึ่งได้ป๊ะกับพ่อมาเฟีย สนามม้าของเราเข้าให้ เกริ่นมาพอควร…ส่วนเนื้อหาต่างๆ คนอ่านก็เชิญทัศนาจาก ด้านในนะคะ รับ รองว่าอาจจะได้ด่าพระเอกของเราบ้าง สลับ กั บ อยากหยิกเป็นระยะเพราะในความโหดของป๊าวินท์ ป๊าเค้าก็มีมุมที่ น่ารักๆ อยู่บ้างอะจ้า สุดท้ายอีกเช่นเคย ขอบคุณเจ๊นี่ที่ช่วยทาให้เรื่องยากๆ ใน การจัดทาหนังสือทามือ ออกมาได้สาเร็จเป็นรูปเล่มจนเรียบร้อย+ สวยงาม ขอบคุณแฟนๆ ในเว็บที่ช่วยกระตุ้นเป็นระยะจนป๊าออกมา เป็นเล่ม ขอบคุณคนซื้อคนอ่านที่ยังตามอุปการะและรับลูกชายของ เค้ าไปเลี้ย งดู และขอบคุ ณ โลกเน็ ต เวิ ร์ ค ที่ ทาให้ เจ๊ ได้ รู้จั ก นั ก อ่ า น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยรักจากใจ+ขอบคุณมากมายค่า bigger
ก่อนเข้าเนื้อหา
แด่… เจ๊นี…่ ที่บน่ จนหนังสือจบ
1
กุ ห ลาบหลากสี ซึ่ ง ออกดอกสะพรั่ ง ตั ด กั บ ใบเขี ย วเข้ ม ไม่ใช่สิ่งที่น่ามองสาหรับผู้ชายที่ไร้สุนทรีอย่างไรวินท์ ยิ่งกลิ่นหอม จรุงซึ่งลอยมาตามลมจนตลบอบอวล ทาให้ชายหนุ่มต้องยกนิ้วขึ้น ปิ ด จมู ก เป็ น ระยะ…บ้ า จริ ง ! เขาไม่ เ ข้ า ใจว่ า ท าไมผู้ ห ญิ ง จึ ง ชอบ กุหลาบกันนัก เพราะตอนนี้ความรู้สึกของเขานะเหรอ? เขาอยากจะ ได้ที่ผืนนี้ จนแทบทนไม่ไหวและถ้าได้เมื่อไหร่ เขาจะไถแปลงกุหลาบ ทิ้งชนิดที่ไม่ให้เหลือซาก “คุ ณ ไรวิ น ท์ … ท่ า นคร้ า บ…มี เ รื่ อ งด่ ว นอี ก แล้ ว คราวนี้ ยุ่ ง แน่ๆ” เสียงตะโกนที่ได้ยินตั้งแต่ยังไม่เห็นตัวคนเรียก ทาให้ไรวินท์ ซึ่งเพิ่งลงจากหลังม้าและยืนมองสวนกุหลาบติดๆ กับที่เขาได้ไม่นาน ต้องถอนหายใจเฮือกอย่างขัดใจ ก่อนร่างสูงใหญ่นั้นจะหมุนตัวกลับ แล้วยกนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองอย่างรวดเร็ว พลอยทาให้คนที่ขี่รถ มอเตอร์ไซค์สี่ล้อขนาดใหญ่เข้ามาใกล้ ต้องรีบหุบปากฉับแล้วเบิกตา กว้างก่อนจะจอดรถกึก เมื่ อ ชายหนุ่ ม หมุ น ตั ว กลั บ เพื่ อ มองไปที่ ผื น ติ ด กั น อี ก ครั้ ง ผู้หญิงที่น่าจะเป็นเจ้าของที่แปลงนั้นก็เดินลัดต้นกุหลาบหายลับไป
จากสายตา…อีกแล้ว! เขาไม่มีโอกาสได้เห็นเธอชัดๆ หรือพูดคุยตกลง อีกแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันอีกวะ! ทาไมเขาต้องมีปัญหาทุกวันสิน่า … ไรวินท์กัดกรามกรอดอย่างโมโห ก่อนจะหันขวับไปยังคนที่เพิ่งส่ง เสียงเรียกเขาเมื่อครู่ แล้วใช้สายตาข่มขู่จนคนที่ลนลานลงมาจากรถ มีสีหน้าจืดเจื่อน “ท่านครับ…ท่าน…ผม…” “ให้เวลาหายใจหนึ่งนาที แล้วรีบอธิบายเรื่องที่มึงว่าด่วนมาซิ” เสีย งดุ แ ต่ด วงตาทั้งคู่ ยิ่ง ดุก ว่ า แล้ ว การหยุด พูด หนึ่ ง นาที ที่ เ จ้ า นายว่ า จึ ง ปรากฏภาพชายวั ย กลางคนที่ ยื น หายใจถี่ แ ละ บางครั้งก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ บ้างอย่างน่าสังเวช ก่อนเขาจะเอ่ย ตะกุกตะกักเสียงแหบออกมา “ไอ้แม้น…มัน…ไปมีเรื่อง…กับไร่อื่น…อีกแล้วครับท่าน” “ไร่ไหน? ไร่ที่กูจะซื้อหรือเปล่า” “ครับท่าน” “ให้มันได้ยังงี้สิ กูค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย” เจ้านายหนุ่มที่พึมพาด้วยความสะใจอาจทาให้เขารู้สึกดีขึ้น บ้าง แต่เสียงแข็งๆ ที่เอ่ยตามมาทาเอาคนที่แจ้นมารายงานแทบจะ พูดไม่ออกเมื่อได้ยินประโยคคาถามของไรวินท์ “ตกลงไอ้แม้นขู่จนเขายอมขายแล้วใช่ไหม” “เอ่อ…ไม่ได้ครับท่าน” “ขู่ไม่ได้ผลแล้วจะขู่ทาบ้าอะไรวะ” ไรวิ น ท์ ต ะคอกเสี ย งห้ ว นดุ แ ล้ ว ยกมื อ กดขมั บ ที่ เ ต้ น ตุ บ ๆ ตอนนี้ เขาอารมณ์ เสี ย หลายๆ เรื่อ งจนต้ องพยายามทาใจให้ สงบ เยือกเย็นกว่าปกติ กว่าจะเค้นคาพูดที่เยียบเย็นออกมาได้ชายหนุ่ม ก็ใช้เวลาเป็นครู่ “ตกลงไอ้แ ม้ น ไปทาอะไรที่ม ากกว่ าขู่ อีก หรื อเปล่า มึ งถึ ง บอกว่ามีเรื่อง” 6
“ง่า…เห็นมันบอกว่า เอ่อ…ชกกับเด็กคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกชาย เจ้าของที่” “ไอ้เด็กนั่นมันตายไหม?” “โธ่! ไม่ตายครับท่าน แต่ถ้าถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน ผมคิดว่าถ้า ฝ่ายโน้นรู้เขาน่าจะเอาเรื่อง” “ก็เอาเรื่องมาสิโว้ย! กูราคาญจะแย่แล้วนะมึง” เจ้านายหนุ่มที่ตะโกนก้องพร้อมเตะปลายเท้าโครมเข้ากับ ต้นไม้ใกล้ๆ ทาให้เขาต้องผงะอย่างตกใจเพราะผวากับอารมณ์ร้ายๆ ที่ ค าดว่ า จะตามมาอี ก …ไรวิ น ท์ เจ้ า อารมณ์ ข นาดไหนใครก็ รู้ กิตติศัพท์ ยิ่งได้ยินข่าวไม่สบอารมณ์จนฟาดงวงฟาดงาขนาดนี้ ใครก็ ต้องระวังตัวกันทั้งนั้น แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะยืนหัวโด่รอ เพื่อเอาหน้า ไปรับเท้าใหญ่ๆ ด้วยเล่า แค่คิดได้คนงานคนนั้นก็ถอยร่นไปสองวา ก่อนจะยืนหน้าซีดมองเจ้านายอย่างระวังตัว ชายหนุ่ มร่างสูงผิว เข้ม อย่างคนที่อยู่ก ลางแจ้ง ซึ่งหมุ นตัว แล้วเดินกลับไปมาระหว่างรั้วไม้ซึ่งกั้นเขตแดนของฟาร์มไว้ กับที่ผืน อื่นๆ คนนี้ ถ้าไม่นับอารมณ์ร้อนๆ หรือความร้ายกาจในเรื่องอื่นๆ เขาก็ คิ ดว่ าฟาร์ม แห่งนี้น่ าจะมีสาวๆ มาเยือนมิได้ขาด แน่ล่ะ! ใน เมื่อไรวินท์นอกจากจะมีรูปร่างแกร่งแน่นสมส่วนอย่างเพศชายแท้ๆ เจ้านายเขายังมีใบหน้าที่หล่อเฉียบและเข้มจัดเพราะเจ้าหนวดเรียว เหนือริมฝีปากนั่น “แค่ซื้อที่อีกไม่กี่ผืนพวกมึงไม่มีปัญญาหรือวะ” “อะ…ครับ” เขาตะกุกตะกักรับเพราะกาลังมองเจ้านายหนุ่มจึงไม่ทันฟัง “นี่มึงยอมรับว่าไม่มีปัญญาซื้อจริงๆ อย่างนั้นรึ” “มิได้ครับท่าน คือ…ง่า…เขาไม่ยอมขายสิครับ” “ไม่ขายอย่างนั้นเรอะ! เป็นไปไม่ได้” ไรวินท์ตะคอกเสียงกร้าวแล้วจ้องอีกฝ่ายจนต้องหลบดวงตา 7
เกรี้ยวๆ ของเขาเป็นพัลวัน …ดูเอาเถอะกว่าเขาจะซื้อฟาร์มผืนนี้มา ได้ เขาต้องตามตื๊อเจ้าของที่จอมงกคนเก่าไม่รู้กี่ครั้ง หน็อย! พอซื้อ ได้เขายังต้องมาวุ่นวายกับเจ้าของที่บ้าๆ บอๆ ผืนข้างๆ…ไรวินท์ถอน ใจเฮือกเมื่ อเดิ นกลับ ไปยืนจุดเดิมอีกหน ก่ อนเขาจะตวาดคนงาน หนุ่ม จนหลายๆ คนซึ่งเริ่มทยอยเดินเข้ามาหาพลอยสะดุ้งโหยงไป ด้วย “เพิ่มราคาให้เขาไป” “เพิ่มแล้วครับ แต่เธอบอกว่าเท่าไหร่ก็ไม่ขาย” “เธออย่างนั้นรึ! นี่มึงหมายถึงที่ผืนไหน” “เอ่อ สวนกุหลาบครับ” “ถ้าอย่างนั้น มึงก็ต้องใช้วิธีอย่างอื่น” “วิธีไหนละครับ ตอนนี้เรื่องไอ้แม้นจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ผม เกรงว่านังปรางรู้เข้า มันอาจจะไปแจ้งความ” “บ้าฉิบ” เขาพึมพาในลาคอเพราะรู้สึกอยากจะบ้ากับลูกน้องรองมือ รองเท้าแต่ละคน…ไอ้พวกนี้นอกจากจะไม่ได้ความแล้ว ยังขยันหา เรื่องมาให้เขาเนืองๆ จนแทบประสาทเสียไม่เว้นแต่ละวัน ความจริง การกว้ านซื้อที่ เขาก็ ไม่ เคยใช้ก าลังกั บ ใครสัก หน แต่ก็ นั่ น แหละ! ในเมื่อความต้องการที่ดินของเขา มันมาพร้อมกับเงินรางวัลก้อนโต ที่เขาเอ่ยปากว่าจะให้ สาหรับคนที่สามารถซื้อหรือติดต่อเจรจาได้ หลายๆ คนจึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะรับเงินรางวัลก้อนนั้นและไม่ เว้นแม้แต่การใช้กาลัง ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างเขาย่อมไม่เคยขัด แล้ว คราวนี้ จะเอายังไงกั บ เจ้าของที่ห น้ าโง่นั่ น ดี จะใช้ก าลังเลยดีไหม เพราะไม้อ่อนเขาก็งัดออกมาใช้จนหมดแล้ว “เอางี้นะ มึงสั่งให้ไอ้แม้นเก็บตัวเงียบๆ สักพัก แล้วค่อยให้ คนอื่นไปติดต่อซื้อที่แทนมัน” “ได้ ค รั บ ท่ า น เอ่ อ …ท่ า นครั บ ถ้ า เผื่ อ ว่ า ฝ่ า ยตรงข้ า มจะ 8
เรียกร้องค่าเสียหายจากไอ้แม้น” “พูด ไม่ รู้ เ รื่ อ งหรื อ ไง กู บ อกว่ า ให้ เ ก็ บ ตั ว สั ก พั ก แล้ ว อย่ า สะเออะให้โยงมาถึงกู ถ้าทาไม่ได้ก็ไล่ไอ้แม้นไปอยู่ที่อื่น” “เอาอย่างนั้นหรือครับท่าน” “เออ! หรือมึงจะให้กูร่อนไปออกหน้า” “ง่า…คงไม่กล้าครับท่าน” “รู้ก็ดี” “ครับท่าน” เสีย งห้วนจากไรวิ น ท์ทาให้ค นมารายงานต้องพึมพ าเสีย ง แผ่ว แล้วมองตามร่างของเจ้านายหนุ่มที่เดินหนีไปง่ายๆ ก่อนร่างสูง ใหญ่นั้นจะขี่ม้าจากไปด้วยท่าทางหงุดหงิดเต็มพิกัด …เขาจะบอกกับ ท่านยังไงดี ว่าไร่โน้นน่าจะเอาเรื่องหนักแน่ๆ เพราะไอ้แม้นมันดันไป ชกกับน้องชายของปรางบุญซะด้วย แม่คนนั้นน่ะยอมใครซะที่ไหน ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น “เฮ้อ! แล้วพวกเราจะทายังไงกับไอ้แม้นดีวะ” เขาเอ่ยพึมพาจนคนงานหนุ่มข้างๆ ต้องเอ่ยอย่างปลอบใจ “ทาอย่างท่านว่านั่นแหละดีแล้ว เดี๋ยวฉันจะลองไปคุยกับ ปรางเขาเอง” “ไอ้ชลมึงน่ะพูดง่ายแต่กูว่า ต่อให้ใครไปพูดก็คงไม่มีทางได้ หรอกว่ะ” “เถอะน่า! ไม่ลองจะรู้เหรอหรือพี่ทศ” ชายหนุ่มพึมพาทั้งที่ตนเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ “กูไม่เข้าใจว่าทาไมท่านต้องเอาที่นังปรางด้วย ฟาร์มนี้มันก็ กว้างแล้วนะมึง สวนนังปรางน่าจะห้าไร่แค่นั้นมั้ง ถึงซื้อได้ก็คงแค่พอ ปลูกหญ้าให้ม้าแทะเล่น” “ก็ท่านบอกว่าอยากได้ เรามีหน้าที่ติดต่อก็ทาไปเหอะ ฉัน ไปบอกไอ้แม้นมันก่อนนะแล้วจะเลยไปหาคุณปรางเธอด้วย” 9
“งั้นพวกมึงก็แยกย้ายไปทางานเลยไป๊ ส่วนไอ้ชลก็ลองไป สืบข่าวทางโน้นดูแล้วค่อยมารายงานกูอีกที” ทศซึ่งออกปากไล่ก่อนจะถอนใจแล้วเดินตรงไปที่มอเตอร์ไซค์ คันเก่ง ทาให้คนงานอื่นๆ ต้องแตกวงฮือในบัดดล ในขณะที่ชลทิศ ออกจะหนั ก ใจไม่ น้ อ ยเมื่ อรู้ ว่ าตั ว เองดั น ปากพล่ อ ยไปตกปากจะ ทางานที่เขาเลี่ยงมาตลอด แต่ในเมื่อเหตุการณ์คล้ายจะตึงเครียดขึ้น เขาจึงหลุด ปากออกไป แล้ว สุด ท้ายชายหนุ่ม จึงเดิน ตรงไปที่สวน กุหลาบผืนนั้น เพื่อกะจะข้ามไปหาเจ้าของที่ดื้อๆ เสี ยงไอซึ่ ง นานๆ ครั้ ง เริ่ ม กลายเป็ น ถี่ ขึ้ น เรื่ อ ยๆ และ สุดท้ายหญิงสาวซึ่งกาลังทางานในสวนก็ต้องหยุดมือลงเป็นบางช่วง แล้วมองไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่กลางสวนอย่างเป็นห่วงคนในนั้น … อาการป่วยของพ่อเธอคล้ายจะหนักขึ้นแต่เพราะความดื้อของท่าน แท้ ๆ จนป่ า นนี้ ป รางบุ ญ ก็ ยั ง ไม่ ส ามารถพาพ่ อ ไปหาหมอเพื่ อ ตรวจเช็กอาการได้อยู่ดี บัตรทองที่โรงพยาบาลบอกว่ารับรักษาฟรีทุกโรค แต่ความ จริงชาวบ้านหรือแม้แต่ตัวเธอก็ยังรู้ว่านั่นเป็นแค่คาโฆษณาเท่านั้น เพราะยาถูกๆ คุณภาพห่วยๆ เนื่องจากมีแป้งเป็นส่วนผสมเสียค่อน เม็ด ของอย่างนั้นน่ะหรือจะรักษาโรคที่ต้องใช้เงินเพื่อยื้อชีวิตเพียง อย่างเดียวได้ “ปราง…ปรางเอ๊ย อย่าลืมตัดกิ่งไม้ริมๆ รั้วด้วยนะลูก” “จ้ะพ่อ รอให้ปรางจัดการด้านข้างเสร็จก่อนนะ” หญิงสาวรับคาของบิดาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ต้นกุหลาบ ซึ่ง กิ่งก้ านเริ่มยาวและทาท่าจะเลยรั้ว แล้ว เธอก็ ต้องถอนใจแผ่ว เมื่ อ เอื้อมมื อ โน้ ม กิ่ ง แข็ งๆ ก่ อนจะบ่ น พึม พ าในใจไปด้ว ย…ถ้ ากุ ห ลาบ ท้ายสวนของเธอมันยื่นยาวแบบนี้แล้วม้าพวกนั้นเข้ามาใกล้หนามนี่ ละก้อ เธอคงได้ชดใช้ค่าเสียหายให้กับม้าที่มีราคาแพงพอๆ กับรถ 10
ด้วยแน่ๆ แต่แล้วอะไรบางอย่างที่ผลุบๆ โผล่ๆ เข้าหางตา ทาให้เธอ ต้องปล่อยกิ่งกุหลาบในมือ แล้วตะโกนถามทันที “ใครน่ะ!” “พี่เองปราง” “อ้า วพี่ ชล! ไปยืน ลั บ ๆ ล่ อ ๆ ตรงนั้ น ทาไมละจ๊ ะ พี่ มี ธุ ร ะ อะไรกับปรางหรือเปล่า” เธออุทานเสียงสูงและยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้น ได้ชัด “คือ…พี่…” เขาตอบอึกอัก เพราะไม่รู้จะเริ่มพูดกับสาวน้อยว่าอย่างไร แต่แล้วชลทิศก็ได้โอกาสสวมรอยพยักหน้ารับเมื่อได้ยินคาพูดตามมา ของเธอ “สงสัยจะมาตรวจความเรียบร้อยของฟาร์มแล้วเลยมาหา ปรางใช่หรือเปล่าพี่ชล” “ประมาณนั้นแหละปราง” เขารับสมอ้างแล้วมองหญิงสาว ที่หันไปทางานในมืออีกครั้ง “พี่ ช ลเหมื อ นปรางล่ ะ สิ เ พราะปรางก็ ม าตั ด กิ่ ง กุ ห ลา บ เหมือนกัน คิดว่าเย็นๆ อาจไปตัดที่ท้ายสวนเพราะได้ยินว่าเจ้าของ ฟาร์ ม เค้ า เฮี ย บมาก ปรางเลยกลั ว ว่ า ต้ น ไม้ ข องเราจะยื่ น เข้ า ไป เกะกะ” “เอ่อ…คือ…พี่อยากจะคุยเรื่อง…” “เรื่องอะไรจ๊ะ” ปรางบุญถามแล้วก็โน้มกิ่งกุหลาบอีกหนก่อนจะเริ่มตัดแต่ง อย่างว่ องไวด้วยความชานาญ…งานของเธอมีอีก เยอะแยะ ขื นรอ ดอกพิกุลร่วงจากปากของคนงานในฟาร์มที่ยืนอยู่นั่น เธอก็คงไม่ต้อง ทาอะไรกันพอดี แต่แล้วเสียงที่ดังแทรกขึ้นมาก็ดึงความสนใจไปจาก หนุ่มสาวทั้งคู่ 11
“พี่ปราง…พ่อคร้าบ…มาดูไอ้ปรีหน่อยเร้วมันถูกคนตื้บ” “ตื้บ!” ทั้งปรางบุ ญ และชลทิศ แทบจะอุทานพร้อมกั น เมื่ อได้ยิน เสียงเด็กหนุ่มร้องลั่นมาจากที่ไหนสักแห่ง และเพราะเสียงโวยวาย นั้นแท้ๆ ร่างของชลทิศจึงเคลื่อนเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยถาม อย่างตกใจ “ปราง พี่อยากจะถามเรื่องที่” “อย่าเพิ่งพูดเลยพี่ชล ปรางขอไปหาน้องก่อน สงสัยจะเกิด เรื่องอีกแล้วก็ไม่รู้ “ปราง!” “ว่างๆ ค่อยคุยกันนะพี่ชล” ร่างสาวที่เดินแกมวิ่งจากไป ทาให้ชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายคอตก แต่ครู่เดียวเท่านั้นชลทิศก็ต้องสาวเท้ายาวๆ ตามเธอไปบ้าง เพราะ คิดว่าอย่างน้อยตนเองน่าจะซักถาม และช่วยเหลืออะไรหญิงสาวได้ พอสมควร แต่เมื่อชายหนุ่มเดินไปถึงบ้านของปรางบุญซึ่งตั้งอยู่กลาง สวน เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งใบหน้าบวมช้าและนอน สลบไสลไม่ได้สติ ในขณะที่หญิงสาวเองก็กาลังซักเพื่อนน้องชายเป็น พัลวัน “ปรีมันทะเลาะกับมาใครน่ะ ทาไมถึงเป็นขนาดนี้” “ไม่รู้ครับพี่ปราง ผมไปถึงก็เห็นไอ้ปรีนอนสลบอยู่แล้ว” “บ้าจริง เรารีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ทาไมเต้ยไม่รีบพา เพื่อนไปเนี่ย พากลับมาที่บ้านทาไม” “ผมตกใจน่ะพี่ปราง ทาได้แค่นี้ก็บุญแล้ว” “อย่าทะเลาะกันสิลูก รีบเอาปรีไปโรงพยาบาลเร็ว” เต้ ย ซึ่ งออกอาการหงุ ด หงิด แต่เ ถี ย งทั้ งที่ ห ลบสายตาของ ปรางบุ ญ ทาให้ ค นซึ่ งแก่ ที่สุ ด ในบ้ า นต้ อ งพู ด แทรกขั ด จั งหวะขึ้ น ก่อนเขาจะหันไปบอกชายหนุ่มที่ยืนใกล้ๆ 12
“ชลช่ ว ยพยุ ง ปรี มั น หน่ อ ยส่ ว นยายปรางก็ รี บ ไปเอารถ ออกมาเร็วๆ” “จ้ะพ่อ” หญิงสาวรับ ค าแต่ก็ อดไม่ ได้ ที่จะจ้องเพื่อนน้ องชายอย่า ง จับผิด ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตรงไปที่รถพร้อมหมายมาดไว้ในใจ…รอ ก่อนเถอะ เดี๋ยวส่งเจ้าปรีหาหมอจนเรียบร้อยเธอจะนั่งซักเจ้าเต้ยให้ รู้เรื่อง เพราะเธอไม่ มี ทางเชื่อแน่ ๆ ว่ า คนนิ สั ย อะลุ่ ม อล่ว ยอย่า ง ปราณปรีจะไปมีเรื่องกับคนที่ไหน ในขณะที่ปรางบุญต้องเก็บความสงสัยไว้ชั่วคราว ชลทิศ ซึ่ง เสร็ จ จากการช่ว ยเหลื อหญิ ง สาวก็ ก ลั บ เข้ าไปในฟาร์ ม อี ก ครั้ ง พร้อมหัวใจที่รุ่มร้อน เพราะภาพของเด็กหนุ่มคนนั้นทาให้เขานึกถึง ค าพู ด ของทศขึ้ น มาทัน ควั น และเมื่ อสุ ด จะเก็ บ ความอั ด อั้ น ไว้ ไ ด้ ชายหนุ่มจึงตรงเข้าไปถามคนงานที่แก่วัยกว่าตน “นั่นแหละฝีมือของไอ้แม้นมันละ” แค่ประโยคแรกที่ได้ยิน ชลทิศก็อ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยถาม เสียงรัวอย่างตกใจ “ไอ้แม้นลงมือขนาดนี้เลยหรือพี่ทศ ฉันนึกว่าแค่ทะเลาะกัน นิดๆ หน่อยๆ ซะอีก” “คนทะเลาะกันมันพลาดกันได้ว่ะ” “แต่มันหนักเกินไปนะพี่ทศ ฉันไม่รู้ว่าปรีจะเป็นอะไรมาก หรือเปล่า เมื่อกี้ตอนไปสืบข่าวที่บ้านของปราง ฉันก็ช่วยหามเด็กนั่น ไปที่รถ เขายังไม่ได้สติเลยนะ” “เก็บปากเก็บคาให้เงียบที่สุดนะไอ้ชล ห้ามบอกเรื่องนี้ให้ ใครรู้เด็ดขาด” “แต่ปรีเป็นน้องของปรางนะพี่ทศ” “กูก็รู้จักไอ้ปรี ! แล้วมึงจะให้กูทายังไง จะให้ไปบอกเขาว่า 13
ไอ้แม้นเป็นคนทาน่ะเรอะ” คาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยของอีกฝ่าย ทาให้ชลทิศต้องเบิกตา กว้างแล้วครางอย่างอ่อนใจ “พี่ทศ! อย่างน้อยเราน่าจะช่วยเหลือเขาบ้าง” “มึงอยากเอาใจนังปรางหรือมึงห่วงไอ้เด็กนั่นกันแน่ เอางี้สิ! ถ้ามึงอยากช่วยเหลือเขานัก มึ งก็ไปบอกเขาเลยว่ า คนในฟาร์ม นี้ แหละที่เป็นคนทาร้ายน้องของมัน” “พี่ทศ” “มึงจะเรียกกูทาไม? ไม่ได้ยินที่ท่านพูดหรอกรึ ท่านให้ไอ้แม้น เก็บตัวเงียบๆ แล้วห้ามไม่ให้มีเรื่องถึงท่าน แต่ถ้ามึงอยากหัวขาดนัก ก็ไปทาตัวเป็นคนดี เล่าเรื่องทั้งหมดให้นังปรางฟังเลยสิ” ชลทิศกัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินคาพูดประชดประชันของ อีกฝ่าย และที่สุดชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งนิ่งอยู่ในบ้านพักคนงานของทศ เพราะไม่รู้จะทาอย่างไรดี โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าชายกลางคนซึ่งเพิ่ง เดินหนีออกไปยืนอยู่ที่ระเบียงจะมีใบหน้าบิดเบ้อย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะชล…กูเองก็อยากช่วยนังปรางอยู่หรอก แต่ท่าน ต่างหากที่ทาให้กูไม่กล้า” ทศพึมพาเสียงเครือแล้วเงยหน้าขึ้น เพื่อกวาดสายตาไปทั่ว ฟาร์มใหญ่โต ก่อนจะแลเลยไปไกลจนถึงแนวเทือกเขาที่เห็นอยู่ลิบลับ… นอกจากจะมี ฟ าร์ม ม้ าขนาดใหญ่แ ล้ว ไรวิ น ท์ยังกว้ านซื้อที่ได้นั บ พันๆ ไร่ แต่จุดเดียวที่ยั งเป็นภาพแสลงใจสาหรับเจ้านายหนุ่มของ เขา คงจะเป็นสวนกุหลาบแปลงเล็ก ที่คั่นเกะกะนั่นต่างหาก
14
2
หญิงสาวที่ก้าวลงจากรถคั นกะทัดรัด อดไม่ได้ที่จะยืนนิ่ง วลง แล้วกวาดตามองคฤหาสน์หลังใหญ่ทั้งๆ ที่เคยเห็นมาแล้วบ่อยครั้ง วิมาดารู้อยู่เต็มอกว่าภายในบ้านหลังนี้ นอกจากจะเพียบพร้อมไปด้วย เครื่องอานวยความสะดวกอย่างครบครัน ด้านหลังยังมีสระว่ายน้า รวมทั้ ง ฟิ ต เนสแยกเป็ น สั ด ส่ ว น นั่ น ไม่ นั บ รวมสิ่ ง ที่ ท าให้ เ ธอต้ อ ง หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงโรงรถของไรวินท์ เพราะที่นั่นจะถูก บรรจุไว้ด้วยรถยุโรปราคาแพงหลายคัน ไม่ ว่าจะเป็นเฟอรารี่หรือ แม้แต่แลมโบกินีสีสดซึ่งมันทาให้เธอเพ้อได้บ่อยๆ ว่า สักวันเธอจะได้ เข้าไปนั่งเคียงกับเขา วิมาดาลอบสูดลมหายใจเข้ าลึก เพราะต้องการให้กาลังใจ ตัวเอง ก่อนจะก้าวช้าๆ ตรงไปที่ตัวบ้าน…ยามบ่ายแบบนี้เขาจะอยู่ ที่ไหนนะ หรือว่ าน่ าจะเป็ นสระว่ ายน้ าด้านหลัง เนื่องจากอากาศ ที่ค่อนข้างร้อนกว่าทุกวันเช่นวันนี้ …หญิงสาวคิดแล้วก็เดินทอดน่อง ไปเรื่อยๆ และก็ไม่ผิดหวังเพราะเธอเห็นชายหนุ่มนอนนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ริมสระน้าอย่างที่คาดไว้ เรือนร่างแกร่งที่เห็นกล้ามเนื้ออกเป็นแผงเปลือยเปล่าของ ไรวิ น ท์ นั บ ว่ า กระตุ้ น หั ว ใจเธอให้ เ ต้ น หนั ก หน่ ว งอยู่ แ ล้ ว แต่ เ มื่ อ
วิมาดาเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้น หญิงสาวก็ต้องหายใจหอบและรัว แรง สะโพกแกร่งน่าจะถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวเท่านั้น เพราะหลังจากที่เธอพยายามลูบ ไล้สารวจร่างกายเขาด้วยสายตา เธอก็คิดว่าชายหนุ่มไม่น่าจะมีอะไรติดกายแม้สักชิ้น “วินท์…วินท์ขา…หลับหรือเปล่าคะ” เธอกล้าก้มตัวไปกระซิบเรียก เพราะเห็นหัวคิ้วเข้มที่ขมวด อย่างคนที่ตกอยู่ในความคิดมากกว่าจะหลับ “วินท์…อุ๊ย…ว้าย” ร่างอวบอิ่มที่โน้มเข้าใกล้ ต้องเปล่งเสียงอุทานในตอนท้าย แล้วหัวเราะ เมื่อถูกอ้อมแขนแข็งแรงตวัดรอบลาตัว ก่อนเขาจะดึง รั้งจนเธอเซถลาลงซบอก “ทาไมมาก่อนเวลาหรือว่าคิดถึงผมจนทนไม่ได้” “เปล่าเสียหน่อย วิแค่ขับรถเล่นแล้วผ่านมาเท่านั้นล่ะค่ะ” “ขับรถเล่นไกลจังนะวิ” เขาพึมพาเหมือนกระเซ้า แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะในลาคอ อย่างพอใจ เพราะไรวิ นท์รู้อยู่เต็ม อกว่ าวิ ม าดาต้องการมาหาเขา นั่นแหละ ริม ฝีป ากร้อนๆ ที่ค่ อยเคลียลงบนทรวงเอิบอิ่มของสาว อย่างคนที่คุ้นเคยกับสัมพันธ์อันลึกล้า เหมือนจะเพิ่มน้าหนักขึ้น เมื่อ อ้อมแขนเรียวเล็กโอบรอบแผ่นหลังกว้าง พร้อมมองตอบเขามาด้วย ดวงตาอ่อนเชื่อมก่อนจะตัดพ้อด้วยน้าเสียงน้อยใจ “วันนี้รับแขกไปกี่คนแล้วคะ วิเป็นคนที่เท่าไหร่น่ะ” “คนแรกของวัน” “วิไม่เชื่อหรอกค่ะ” “งานผมยุ่งมากแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปรับแขก” “ยุ่งจริงหรือคะ แต่วิว่าวินท์นอนเหมือนหมดแรงมากกว่า” คาต่อว่าแบบหาเรื่องของเธอ ทาให้ใบหน้าที่กดอยู่กับซอกคอ ขาวๆ ต้ อ งเงยขึ้ น แล้ ว วิ ม าดาก็ เ ห็ น ดวงตาเข้ ม ขุ่ น ขึ้ น มาเหมื อ น 16
หงุดหงิด “พูดเหมือนหาเรื่อง อย่าทาตัวเป็นเจ้าของผมมากเกินไปนะวิ” “เปล่าหรอกค่ะ วิพูดเล่นไปอย่างนั้นเอง คุณอย่าโกรธนะคะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงรัว แล้วแหงนหน้าจูบเขาก่อน ทั้งๆ ที่ตัวเองกาลังเจ็บใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาอย่างเหลือแสน แต่เธอ หรือจะกล้ายอกย้อนและซักฟอกเขา ไม่มีทางเสียล่ะที่ผู้ชายอย่าง ไรวินท์จะมานั่งทนให้ผู้หญิงตาหนิ…ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าผู้ชายคนนี้ เป็นยังไง และทั้งๆ ที่รู้ว่าชายหนุ่มไม่เคยให้ความหวังมากกว่าคาว่า คู่นอนชั่วคราว แต่หญิงสาวหลายๆ คนกลับฝันที่จะได้เป็นมากกว่า นั้น วิมาดาคิดแล้วก็พยายามระงับอารมณ์อันโกรธกรุ่น แต่เธอก็ อดไม่ได้ที่จะคิดแวบไปถึงเรื่องราวที่เธอเพิ่งแอบได้ยินมาจากการ นินทาภายในห้องน้าของโรงแรม จนต้องรีบดิ่งมาหาเขาที่นี่ …เสียง นิ น ทาดั ด จริ ต แหลมๆ ของยายนั่ น เธอยั ง จ าได้ แ ม่ น จนบั ด นี้ แม้กระทั่งริมฝีปากอุ่นของชายหนุ่มเริ่มบดคลึงลงเหนือปากเธอ แต่ คาพูดของหญิงสาวสองคนเหมือนจะลอยมาให้ได้ยิน “ของแบบนี้เขาว่าใครดีใครได้ย่ะหล่อน” “แล้วเธอคิดว่าตัวเองดีพอสาหรับเขาหรือยายพี” “แน่นอน! ไม่อย่างนั้นพ่อเจ้าประคุณจะนอนกอดฉันทั้งคืน หรือยะ” พีรยาสวนกลับแล้ว คาพูดนั้นก็ทาให้วิม าดาต้องยืนแข็งไม่ กล้าเปิดประตู “เชอะ! น่าเชื่อตายล่ะ ข่าวที่ฉันเคยได้ยินมา เขาว่าคุณไรวินท์ ไม่เคยค้างคืนกับใครนะ” “เขากลับบ้านตอนตีหนึ่งย่ะ นี่มันจะเช้าแล้วนะถึงยังไงฉันก็ ถือว่าเขาค้างคืนกับฉันอยู่ดี” เสียงเหยียดๆ ของหญิงสาวคนนั้นขณะพูด ทาให้วิมาดาต้อง 17
กาหมัดแน่นทั้งสองข้าง “เอ่อ…ฉันถามหน่อยเถอะ จริงหรือเปล่าที่เขาบอกว่าอีตา ไรวินท์เนี่ยเซ็กส์จัด” “อยากรู้เหรอ หล่อนก็ไปถามเขาเองสิ” “บ้า! ใครจะกล้าถาม” คนเป็ น เพื่ อ นหั ว เราะเสี ย งแหลมแก้ เ ขิ น ก่ อ นจะพู ด เสี ย ง แผ่วลง “แต่จริงๆ ฉันก็อยากรู้นะว่าเขาจะเป็นอย่างที่ได้ยินมาหรือ เปล่า…เอ่อ! พีจ๋า คุณไรวินท์รูปร่างดีมากไหม แล้วตรงนั้น? อุ๊ยฉันไม่ พูดดีกว่า” คนถามหัวเราะคิกคัก จนวิมาดาซึ่งได้ยินอย่างถนัดต้องกัดปาก จนเจ็บหนึ บ หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูแล้วกระแทกเท้าออกมา จากห้องน้าเพราะโมโหจนแทบคลั่ง ความหวงกระมังจึงทาให้เธอ ขับรถตรงมาหาจนถึงบ้านพักของไรวินท์อย่างร้อนใจ แต่แล้วความ ตั้งใจที่จะซักเขาต้องหายไปจนหมด เมื่อเธอถูกชายหนุ่มโอบกอด ‘ช่างปะไร ใครจะพูดอย่างไรเธอไม่สน เพราะตอนนี้ผู้ชาย คนที่ ทุ ก คนนึ ก อยากจะสั ม ผั ส เขาก าลั ง ถู ก เธอกอดรั ด แล้ ว ไต่ มื อ สารวจไปตามกล้ามเนื้อนั้นได้อย่างเสรี’ “วิคิดถึงคุณจังค่ะ” วิมาดากระซิบข้างหูของชายหนุ่ม พร้อมกับหยัดแผ่นหลัง เพื่อให้เขาเคล้นคลึงทรวงอกได้อย่างถนัด รอยจูบร้อนรุมที่ประทับ บนริมฝีปากแล้วบดเบียดอย่างเร่าร้อน เรียกเสียงครางจากหญิงสาว ก่อนเธอจะตอบโต้ปลายลิ้นของชายหนุ่มอย่างรู้งาน “ร้อนหรือเปล่า อยากว่ายน้ากับผมไหม” เขาถามเสียงพร่า ช่วงถอนจูบ “วิไม่ได้เอาชุดมานี่คะ” “ไม่จาเป็นต้องมีชุดหรอกวิ คุณก็รู้ว่าที่นี่ไม่มีใครมายุ่ง” 18
ดวงตาเข้ ม คลุ ม เครื อ ด้ว ยไฟสวาทของชายหนุ่ ม ที่ จ้อ งใน ระยะใกล้ ทาให้หญิงสาวตัดสินใจเพียงชั่วแวบ “ก็ได้ค่ะ ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิคะ” ไรวินท์ส่งผ้าขนหนูเนื้อนุ่มสีขาวให้เธอ ก่อนเขาจะหมุนตัว แล้วไปยืนนิ่งอยู่ริมสระ เรือนร่างสูงใหญ่และไหล่กว้างผึ่งผายชวนให้ วิมาดาใจเต้นอยู่แล้ว แต่กล้ามแกร่งที่ไล่เรียงตัวอย่างสวยงามของ ชายหนุ่ มก็ ทาให้หญิงสาวมองตามร่างเปลือยเปล่าที่พุ่งหายลงไป ในน้า…เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ชวนว่ายน้าอย่างเดียวแน่นอน และถึงจะรู้ อย่างนั้น หล่อนก็พร้อมจะกระโจนเข้าสู่วังวนพิศวาส ที่ปีศาจลูกครึ่ง คนนี้เชิญชวนอย่างไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น วิ ม าดารี บ ห่ อ ตั ว ด้ ว ยผ้ า แล้ ว เปลื้ อ งชุ ด บนร่ า งออกอย่ า ง รวดเร็ ว แล้ว เรือ นร่า งสาวที่ ถู ก ปกคลุ ม ด้ว ยผ้ า เช็ ด ตัว ผื น เดี ย ว ก็ ค่อยๆ ทรุดตัวลงไปนั่งริมสระ และเมื่อชายหนุ่มส่งสายตาเชิญชวน พร้อมเอ่ยสั่ง เธอก็ ป ลดผ้าออกแล้วเลื่อนตัวลงน้า ก่อนจะพาร่าง เปลือยสล้างเข้าหาเขาราวต้องมนต์สะกด “มาตรงนี้” “ค่ะ” รอยยิ้มของไรวินท์ที่แต้มบนริมฝีปากแม้จะมีเพียงเล็กน้อย แต่วิมาดาก็คิดว่าสาหรับเธอแล้วมันเป็นภาพที่น่ามองเป็นอย่างมาก ยิ่งใบหน้าคมที่เคยดุเริ่มก้มต่า เมื่อเขารั้งตัวเธอเข้าไปกอด ก่อนจะ ซุกไซ้จมูกและปากอยู่แถวต้นคอของเธอ หนวดเรียวเหนือปากได้รูป ของเขาก็ถูไถผิวเนื้อ ชวนให้ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง “สบายขึ้นหรือเปล่าวิ” “เย็นจังค่ะ” เธอตอบเสียงระรื่นแล้วเลื่อนมือที่กอดไหล่หนาขึ้นสูง ก่อน จะลูบไล้เส้นผมดกดาที่เปียกน้า อย่างคนที่กาลังรู้สึกถึงความเป็น เจ้าของ ‘เขาเป็นของเธอคนเดียว เธอจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเขาไป 19
เด็ดขาด’ “วิอยากอยู่กับ คุณแบบนี้ทุกวั นเลยนะคะ” เธออ้อนเสีย ง หวานแล้วจูบไปตามแก้มสากของเขา “ก็อยู่ด้วยกันแล้วไง” ชายหนุ่มตอบเสียงพร่า แล้วเลื่อนมือสารวจนวดเฟ้นไปตาม นุ่มเนื้อใต้น้า ราวกระตุ้นหญิงสาวที่เร่าร้อนอยู่แล้วให้ร้อนมากขึ้น แต่ครู่เดียวเท่านั้นเขาเองนั่นแหละ ที่เป็นฝ่ายเดินเกมอย่างรวดเร็ว ร่างสาวที่ขาวโพลนและมีหยดน้าเกาะพราวถูกยกขึ้นจนพ้นน้า ปาก ที่อ้ากว้างของชายหนุ่มเริ่มดูดรัดทรวงอิ่มอย่างรุนแรงตามอารมณ์ พร้อมๆ กับเลื่อนแก่นกายอันแกร่งกร้าวเข้าสู่ความนุ่มนวลของเธอ ในทันที วิมาดาต้องคร่าครวญเสียงสั่นระริกกับสิ่งที่ร่างกายรับอยู่ ยิ่ง ชายหนุ่มเริ่มโหมตัวหนักหน่วงพร้อมขยับร่างเธอให้รับเขา หญิงสาว ก็ได้แต่เคลื่อนไหวร่างกายให้สอดคล้องกั บคนที่รุกรานอย่างหนั ก แน่น เพลงรักจากเขายังดาเนินต่ อไปเรื่อยๆ จนร่างสาวที่เขากอดไว้ เริ่มอ่อนเปลี้ยเพราะผ่านสวรรค์หลายครา และแล้วไรวินท์ก็ขบกราม แน่นเมื่อจิตใจประหวัดไปถึงเรื่องกวนใจต่างๆ จนเขาเผลอดันร่าง อวบเต็มขึ้นไปนอนพาดกับขอบสระ ชายหนุ่มเริ่มแทรกร่างเข้าหา เธออย่างคลุ้มคลั่งทั้งแรงและเต็ม กาลังพร้อมๆ กั บ คารามลึกเมื่ อ ปลดปล่อยความรู้สึกทางเพศ และความโกรธกรุ่นออกแทบจะพร้อม กัน ผ่านไปร่วมสิบนาทีที่เกมสวาทจบลง และหญิงสาวยังคง นอนเบียดกับเขาอยู่บนเบาะแคบๆ ริมสระ ขณะที่วิมาดาซึ่งสุขล้น จนเต็มปรี่ยังไล้ฝ่ามือแผ่วไปบนทรวงแกร่งของชายหนุ่มอย่างอยู่ไม่สุข แต่เธอก็ซุกซนได้เพียงครู่ เพราะฝ่ามือกว้างของเขารวบปลายนิ้วเธอ ไว้แน่นพร้อมบีบกระชับไม่ให้เคลื่อนไหว 20
“วินท์ขา คืนนี้วิขอนอนที่นี่นะคะ” เธอออดเสียงอ่อนพร้อม กดริมฝีปากลงแนบต้นแขนเขา “อย่าว่าแต่นอนเลยวิ แค่คุณขออยู่ต่ออีกสักพักก็ไม่น่าจะได้ เพราะงานผมยุ่งมาก” “ยุ่งหรือคะ ปกติวินท์ไม่เคยยุ่งนี่นา” เธอพูดเหมือนไม่เชื่อ แต่เมื่อวิมาดามองสบกับดวงตาเข้มที่ ตวัดมาเหมือนราคาญ หญิงสาวจึงรีบเอ่ยอย่างเอาใจ “วิช่วยนวดให้ไหมคะวินท์จะได้สบายขึ้น” “อย่าดีกว่า ผมจะออกไปข้างนอก” “ออกไปตอนนี้หรือคะ คุณจะไปที่ไหนน่ะที่ฟาร์มหรือเปล่า คะ วิอยากไปด้วย” “ไม่ต้องหรอกวิ ผมอยากขับรถคนเดียวเงียบๆ” ชายหนุ่มที่เอ่ยเสียงเรียบแล้วดึงมือเธอจนพ้นตัวเขา ทาให้ หญิงสาวใจหายวาบ วิมาดาลุกขึ้นนั่งพร้อมกระชับผ้าขนหนูให้รัด แน่นกับเรือนกายก่อนจะตะโกนถาม “แล้ววิล่ะคะ” “กลับบ้านของคุณสิ” “คุณวินท์…ไรวินท์คะ” ร่างสูงที่เดินหายไปอย่างไม่สนใจ ทั้งที่เมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา เขาเพิ่งสร้างความสุขและปรนเปรอเธอเหมือนกับเจ้าหญิงแท้ๆ ทา ให้วิมาดาแทบจะกรีดร้อง ‘บ้าที่สุด เขาเห็นเธอเป็นอะไรเนี่ย คิดจะ หาความสุขก็ดึงเข้าไปกอด แต่พอสมใจเขาก็ถีบหัวเธอส่งอย่างนั้น เหรอ’ “คุ ณ ไรวิ น ท์ ! สั ก วั น ฉั น จะท าให้ คุ ณ ต้ อ งเป็ น ฝ่ า ยขอฉั น แต่งงานให้ได้” วิมาดาพึมพาอย่างหมายมาด ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นหยิบ เสื้ อ ผ้ า ชุ ด เดิ ม มาสวม แล้ ว แล่ น ถลาตามชายหนุ่ ม เพราะคาดว่ า 21
อาจจะทัน แต่เมื่ อเธอวิ่ งมาจนถึ งหน้าบ้านของเขา รถสปอร์ต คั น เพรียวก็แล่นออกจากบ้าน จนเธอเห็นเพียงแสงไฟท้า ยรถแวบเดียว เท่านั้น เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์จากรถราคาแพงที่แล่นเข้ามา ในฟาร์ม ทาให้ทศกระวีกระวาดเปิดประตูห้องพัก แล้วรีบเดินไปยืน รอรับหน้าเจ้านายหนุ่มพร้อมความสงสัย ปกติไรวินท์จะไม่ค่อยเข้า มาที่ฟาร์มในยามค่าแบบนี้ แต่นี่เจ้านายเขาเข้ามาในเวลาสามทุ่ม นั่นย่อมแสดงว่าน่าจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง “มีอะไรด่วนหรือเปล่าครับท่าน” เขาเอ่ยถามอย่างนอบน้อม เมื่อเห็นไรวินท์ปิดประตูรถโครม พร้อมยืนนิ่งขมวดคิ้วอยู่เป็นครู่ “ทศ! มึงบอกมาสิว่าไอ้แม้นไปมีเรื่องกับใครนะ” “อ๋อ! กับน้องชายนังปรางครับ” “ปราง?” “ครับท่าน” “แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เธอมาเกี่ยวอะไรด้วย” “นังปรางทาสวนกุหลาบติดๆ อยู่กับฟาร์มของท่านไงครับ” “ติ ด ฟาร์ ม กู อ ย่ า งนั้ น รึ งั้ น แสดงว่ า สวนกุ ห ลาบนี่ ใ ช่ ไ หม ที่ไอ้แม้นไปขอซื้อ” “ครับท่าน” ไรวินท์อึ้งไปเป็นครู่เมื่อรู้คาตอบ แต่เพียงไม่นานสมองเขาก็ ทาการตรึกตรองก่อนจะเอ่ยชวนเสียงเนิบ “เข้ า ไปคุ ย กั น หน่ อ ยสิ ท ศ กู อ ยากรู้ ร ายละเอี ย ดเกี่ ย วกั บ เจ้าของที่ผืนนั้น” “ได้ครับท่าน” หัวหน้าคนงานที่รับคา ก่อนจะเดินตามเขาตรงไปยังบ้านไม้ 22
ปีกหลังใหญ่ อาจจะใช้เวลาไม่นานก็จริง แต่ไรวินท์กลับเสียเวลาไป อีกชั่วครู่ เมื่อเข้าไปยืนอยู่ในบ้านหลังนั้น…แปลก! ที่เขามักรับรู้ถึงไออุ่น บางอย่างจากบ้านหลังนี้ หรือเพราะว่าที่นี่คือเรือนหอของเก็ตถวา และแมทธิวเพื่อนเก่าของเขาเอง…ชายหนุ่มปัดความรู้สึกอ่อนโยนที่ แล่นเข้าหาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเหยียดปากแล้วทิ้งร่างลงบนโซฟา ตัวใหญ่ …นี่ถ้าเขาไม่นึกว่าแมทธิวเป็นเพื่อนละก็ เขาจะสั่งรื้อบ้าน หลังนี้ให้รู้แล้วรู้รอด “ท่านต้องการรู้เรื่องอะไรหรือครับ เรื่องนังปรางหรือว่าเรื่อง ของพ่อมัน” “ทุกอย่าง” ไรวินท์ตอบสั้นก็จริง แต่กว่าเขาจะขับรถออกมาจากฟาร์ม ตัวเอง เวลาก็ ปาไปจนเที่ยงคืน แถมไม่พอเขายัง ต้องกลับไปนอน คิดถึ งเรื่องราวที่ได้ฟังมา จนเกือบเข้าเช้าของวัน ใหม่ ร่างสูงใหญ่ ที่ทนนอนกระสับกระส่ายมานานลุกขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแสงเรื่อเริ่ม จับขอบฟ้าพร้อมกับการตัดสินใจที่เด็ดขาด ‘เขาไม่สนว่าตาปานจะเจ็บป่วยใกล้ตาย หรือแม้แต่สองคน พี่น้องซึ่งเป็นลูกเจ้าของสวนกุหลาบจะยังต้องเรียนอยู่ เพราะความ ทุกข์ยากของใครมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับรู้ ในเมื่อไอ้แปลงกุหลาบ เฮงซวยนั่นเขาต้องการ มันก็ต้องถูกเอามาให้ได้” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นแล้วลุกเดินเข้าไปอาบน้า ความสดชื่น ที่ได้รับไม่ได้ช่วยให้อารมณ์เขาเย็นลงแม้แต่น้อย เพราะเมื่อไรวินท์ เดินออกมาอีกหน เขาก็ตรงเข้าหาโทรศัพท์ ก่อนจะโทรหาคนงาน ที่ฟาร์มแล้วสั่งงานรวดเร็ว “ทศ วันนี้อย่าลืมเตรียมม้าลงแข่งล่ะ อ้อ! แล้วบอกไอ้แม้น มาหากูที่บ้านด้วย” “ให้ไอ้แม้นไปหากี่โมงครับท่าน” “เดี๋ยวนี้เลย เพราะตอนบ่ายกูจะไปสนามม้า” 23
“ท่านครับ เมื่ อครู่ผมได้ยินข่ าวว่ านั งปรางจะไปแจ้งความ วันนี้ ถ้าท่านให้ไอ้แม้นไปหา มันจะไม่ถูกจับระหว่างทางหรือครับ” “ถ้ามันโง่จนถูกจับก็เรื่องของมันสิ” เสียงเย็นเยียบที่ตอบมาอย่างคนไร้หัวใจ ก่อนเจ้านายหนุ่ม จะวางสายไปนั้น แม้จะทาให้ทศต้องส่ายหน้าอย่างระอา แต่เขาก็ยัง ยินดีทาตามคาสั่งของไรวินท์ทุกอย่าง ทศไม่รู้ว่าเพราะอะไรตนเอง จึงยอมก้มหัวให้กับผู้ชายคนนี้ ทั้งที่บางทีหรือหลายๆ ครั้งที่เขารู้ว่า เจ้านายทาผิด แต่เขากลับไม่กล้าขัด และแล้วชายวัยกลางคนก็เริ่ม จัดการทุกอย่างตามคาพูดของเจ้านาย ซึ่งสุดท้ายทศเองนั่นแหละที่ ต้องนั่งกระวนกระวาย เพราะอยากรู้ว่ าทาไมอีก ฝ่ายต้องเรีย กให้ ไอ้แม้นไปหาด้วย
24
3
ชายหนุ่ ม วั ย ประมาณ ยี่ สิ บ กว่ า ๆ ซึ่ ง มี รู ป ร่ า งก าย า อย่างคนที่ใ ช้แรงงาน เขาอยู่ใ นชุด เสื้อผ้าเก่ าๆ ยืนนิ่ งด้ว ยท่าทาง หวาดหวั่นเมื่อเห็นบ้านที่ใหญ่โตและหรูหรา ถึงจะรู้ว่าเจ้านายสั่งให้ มา แต่ที่นี่เหมือนมีอานาจข่มให้คนงานหนุ่มต้องเดินตัวลีบตั้งแต่ก้าว แรกที่ย่างเท้าเข้าไป แม้นเดินจนคล้ายย่อง พร้อมมองนั่นนี่ไปเรื่อยๆ แทบตลอด ทางต้องหยุดชะงัก กลางประตูห้องรับแขก ก่อนเขาจะรีบทรุดตัวลง นั่งคุกเข่า แล้วคลานเข้าไปนั่งเบื้องหน้าของคนที่แ ม้นคิดว่ าน่าจะ เป็นไรวินท์ที่รออยู่ “ชื่อแม้นใช่ไหม” “ครับ…ท่าน” เขาตอบรับ ตะกุ ก ตะกั ก ไม่ ก ล้า แม้ แ ต่ จะเงยหน้ า ขึ้ น มอง คนถาม “มึงคิดยังไงถึงทาร้ายไอ้เด็กนั่น” คาถามแรกที่ได้ยิน ถึงนายแม้นจะพอรู้จากทศที่บอกเขามา บ้างแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังอึกอักเมื่อต้องคิดคาแก้ต่าง “คือ…ไอ้ปรีมันพูดไม่รู้เรื่อง ผมบอกมันว่าถ้ามันเกลี้ยกล่อม
ให้พ่อมันขายที่ พ่อของมันจะได้มีเงินเอาไปรักษาตัว” “แค่นี้เองเรอะที่ทาให้ต้องลงไม้ลงมือกัน ไม่น่าจะใช่ละมั้ง” “เอ่อ…เปล่าครับ เพราะไอ้ปรีมันก็ยังเถียงผมอยู่ว่า ตอนนี้ พี่มันก็ทาสวนดอกไม้ บ้านมันมีเงินพอใช้น่ะครับ” “แล้วไงอีก” “ผมก็ พู ด กล่ อ มไปเรื่ อ ยๆ แต่ มั น ไม่ ย อมเข้ า ใจอะไรเลย สุดท้ายผมเลยพูดว่าถ้ารอให้พี่มันขายดอกไม้เพื่อหาเงินมารักษาพ่อ มัน น่าจะให้นังปรางไปขายตัวคงจะได้เงินเร็วกว่า” ไรวินท์หลุดเสียงสะอึกเพราะเม้มปากกลั้นเสียงหัวเราะไว้ แทบไม่ทัน คาตอบที่เขาได้ยินนั้นฟังแล้วช่ างสะใจพิลึก แต่ถ้าจะให้ เขาพูดชมไอ้แม้น เด็กหนุ่มคนนี้อาจจะได้ใจจนขาดความเกรงเขาอีก “มึงรู้จักสองพี่น้องสวนกุหลาบดีไหม” “ไม่เท่าไหร่ครับท่าน เพราะผมมาจากที่อื่น ผมรู้แต่ว่าไอ้ปรี มันเรียนเทคนิค ส่วนนังปรางก็…” “ถ้าเรื่องนี้มึงไม่ต้องเล่า เพราะทศบอกให้กูฟังหมดแล้ว” ชายหนุ่มปรามเสียงหนัก เพราะเขาไม่ต้องการรายละเอียด เกี่ยวกับสองพี่น้องคู่นั้นอีก เขาเพียงแต่อยากรู้ว่าไอ้แม้นสนิทสนม กับสองคนนั่นมากขนาดไหนต่างหาก และเท่าที่เขาได้ฟังมา ไรวินท์ ก็พอจะสรุปได้ว่าแม้นคงไม่รู้เรื่องมากเท่าไหร่ “งั้นเรามาเริ่มกันใหม่ ตอนนี้มึงอยากกลับไปทางานที่ฟาร์ม หรือยัง” “อยากสิครับท่าน ผมหมกตัวมาสองวันเบื่อมากแล้วก็กลัว ตารวจด้วย” เด็กหนุ่มซึ่งตอบเสียงรัวแล้วเงยหน้ามองด้วยดวงตาละห้อย ทาให้เขาต้องจุดยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ “มึงจะได้กลับไปทางานที่ฟาร์มเหมือนเดิมแน่ แต่ว่ามึงต้อง เคลียร์เรื่องตัวเองให้เสร็จก่อน” 26
“เรื่องอะไรครับท่าน” แม้ น หน้ า แหยเพราะเริ่ ม ระแวงว่ า เจ้ า นายจะท าอะไร บางอย่างที่น่ากลัว “ไม่ได้ให้ไปหาตารวจหรอกน่า แต่จะให้มึงไปขอโทษไอ้เด็ก นั่น อ้อ! แล้วนี่ค่าทาขวัญ เอาไปให้เขาด้วย” เงิน ปึ ก หนึ่ งถู ก โยนลงบนโต๊ะ เบื้ องหน้า จนหนุ่ ม แม้ น ต้อง ขมวดคิ้วแล้วถาม “ท่าน…จะให้ผมไปที่บ้านไอ้ปรีหรือครับ” “ใช่” “ผมกลัวถูกจับ เมื่อเช้าพี่ทศบอกว่านังปรางจะไปแจ้งความ นะครับ” “บ้าหรือไง ถ้าจับก็แค่คดีชกต่อยเท่านั้น เขาไม่ขังมึงหรอก” “แต่ว่า…เอ่อ…” “ตามใจนะไอ้แม้น ถ้ามึงไม่กล้าไป มึงก็หลบไปตลอดชีวิต ก็แล้วกัน อ้อ! แต่กูได้ยินข่าวว่าเด็กนั่นยังไม่ฟื้นไม่ใช่เรอะ ฐานะทาง บ้านเขาก็ไม่ค่อยดี ถ้ามึงรีบเอาเงินไปให้เขาอาจจะช่วยรักษาทัน แต่ ถ้าช้าเกินไปแล้วไอ้เด็กนั่นดันตายขึ้นมา คราวนี้มึงได้ติดคุกฐานฆ่า คนตายแน่ๆ” แม้ น ตาเหลื อ กเมื่ อ ได้ ยิ น ค าขู่ ก่ อ นจะลุ ก พรวด แล้ ว รี บ ตะครุบเงินอย่างรวดเร็ว …ที่เจ้านายเขาพูดมาก็ถูกทุกอย่าง เพราะ เขาเองก็เพิ่งอายุแค่นี้ และยังไม่อยากหมดอนาคตกับเรื่องชกต่อยกัน ธรรมดา แล้วนี่คุณไรวินท์ยังช่วยออกเงินให้ เขาน่าจะขอบพระคุณ ท่านด้วยซ้า “ผมจะรีบไปครับท่าน” “อย่าลืม ! พูด กั บเขาให้ดีที่สุด เขาจะด่าหรือทาอะไรมึ งก็ ต้องทน ยอมรับผิดอย่างเดียวมึงเข้าใจใช่ไหม” “ครับท่าน” 27
“ไม่กลัวติดคุกแล้วใช่หรือเปล่า” “มะ…ไม่ครับ” “ดีมาก! มึงกลับที่พักแล้วจัดการทุกอย่างให้เสร็จ” ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจกับคาสั่งและจุดประสงค์ของเจ้านาย แต่ ชายหนุ่มก็ยังรู้สึกดีขึ้นกว่าวันที่ผ่านมา เพราะการที่เขาต้องหลบอยู่ ในที่พักตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง นอกจากจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แล้ว ทุกขณะจิตเขายังคิดไปสารพัดไม่ว่าจะเป็นภาพห้องขัง หรือ แม้แต่คู่กรณีของตัวเองอาจจะตาย ความจริงเขาไม่ได้คิดจะรุนแรง กับปราณปรีมากขนาดนั้น แต่ที่ทาไปคงเพราะความโมโหที่ถูกอีก ฝ่ายยั่ว หนาซ้าเมื่อลงมือและปะทะกาปั้นกันไปแล้ว เขาจึงรู้ทีหลังว่า เจ้าปรีไม่ได้มีฝีมืออะไร ในช่ ว งที่ ห นุ่ ม แม้ น ออกจากบ้ า นและหาทางหลบผู้ ค นที่ อาจจะรู้จั ก ไรวิ น ท์ก็ เดิ น กลับ ไปห้อ งพั ก แล้ว เริ่ ม หั ว เราะเสีย งดั ง ออกมา ชายหนุ่ ม คิ ด แล้ ว ก็ รู้ สึ ก รื่ น รมย์ ขึ้ น มาบ้ า ง เพราะคาดว่ า หลั ง จากเจ้ า แม้ น ท าตามค าสั่ ง ทางฝั่ ง โน้ น คงให้ อ ภั ย แน่ ๆ และ ต่อจากนั้น เขาจะเป็นฝ่ายเข้าไปหาตาปานเจ้าของที่ พร้อมทั้งทาดี จนอีกฝ่ายหลงกล ‘รอก่อน…อีกไม่นานที่ผืนเจ้าปัญหานี่ น่าจะตกเป็นของเขา เสียที ถึงแม้มันอาจจะต้องใช้เวลาเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่เขาก็มั่นใจว่า แผนการทาดีให้ตายใจน่าจะได้ผล’ ตกบ่าย… ไรวิ น ท์ ต รงไปที่สนามแข่ งม้ าจริ งๆ และที่นั่ น เขาก็ พ บกั บ อชิระซึ่งนาม้าลงแข่งเช่นกัน ชายหนุ่มยืนมองเจ้าของฟาร์มม้าภูคา คนใหม่ ก่อนจะเดินเกร่เข้าไปแล้วเอ่ยเรียกจนเขาเห็นอีกฝ่ายสะดุ้ง “อชิ” “เฮ่ย…” อชิระเหลียวขวับก่อนจะอุทานอย่างหงุดหงิด 28
“คุณไรวินท์ คุณทาเอาผมสะดุ้ง” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เข้ามายืนใกล้ๆ พร้อมลูกน้องหนุ่มๆ อีกเป็นโขยงแวดล้อมอยู่เบื้องหลัง ทาให้อชิระต้องมองอีกฝ่ายอย่าง นึกรังเกียจ…ไรวินท์ไม่เคยรู้สึกอายบ้างหรือไงที่ไปไหนแล้วมีคนตาม เป็นขบวนอย่างนี้ นี่ถ้าเป็นเขาคงไม่กล้าเดินกร่างอย่างนี้แน่ๆ “ทาไมตกใจเหมื อ นผู้ห ญิง หรือว่ าคิ ด มากเพราะกลัว เจ้ า สกายจะแพ้” “ไม่เห็นจะกลัวสักนิด สกายมันเก่งอยู่แล้ว” “จริงเรอะ ปากอาจจะไม่ยอมรับแต่ตอนนี้คุณอาจจะขี้ขึ้น สมอง” อชิระแทบจะอยากชกหน้าเจ้าหนุ่มปากปีจอ แต่เขาก็ได้แต่ เม้มปากแน่นเพื่อระงับความฉุน ก่อนจะเอ่ยเสียงหยันออกไป “ผมคิ ด อะไรเพลิน น่ ะ ห่ว งเมี ย ที่บ้ านป่ านนี้ เป็ น ยังไงไม่ รู้ กาลังตั้งท้องอยู่ด้วย” “ท้องหรือ” “ใช่ คุณสองกาลังตั้งท้อง” “ตามธรรมเนียม ผมต้องแสดงความยินดีด้วยใช่ไหม ก็ได้ผม ยินดีด้วย” มือของคนที่ยื่นมาให้ แต่ใบหน้าเหมือนไม่ดีใจร่วมกับเขาสักนิด ทาให้อชิระต้องถามเสียงขุ่นขณะยื่นมือไปจับ “พูดเหมือนเป็นพิธี ถ้าลาบากใจมากนักคุณไม่ต้องพูดก็ได้” “เอาน่ า อชิ ผมยิน ดี ด้ว ยจริ ง ๆ แต่ ถ้ า คุ ณ บอกว่ า นั งสโนว์ ออกลูก ผมคงจะยินดีมากกว่านี้” อชิระเพิ่มน้าหนักมือที่จับกับชายหนุ่ม แรงบีบที่เขาเน้นลง เพราะต้องการให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาไม่พอใจกับคาพูดนั้นเป็นอย่างมาก แต่ใบหน้าเฉยๆ ของไรวินท์และแรงบีบที่โต้ตอบกลับ ทาเอาเขาต้อง ออกกาลังเพิ่มด้วยความโมโหจัด 29
‘เป็นไงเป็นกันสิวะ ถ้ามาพูดหมาๆ แบบนี้กับเมียและลูกเขา ถึงไอ้หมอนี่จะชื่อไรวินท์ก็ช่างเถอะ เพราะเขาก็อยากลองกับมันสัก ตั้ง’ “คุณอชิครับ ใกล้เวลาไปเอาม้าแล้วนะครับ” จ๊อกกี้ ใ นฟาร์ม ที่วิ่ งเหยาะๆ มาเตือน เรีย กให้คิ้ ว เข้ ม ของ ไรวิ น ท์ เลิก สูง ก่ อนเขาจะเป็ น ฝ่ายปล่อยมื อออกแล้ว พูด เสีย งทุ้ ม เหมือนอารมณ์ดี “แค่นี้ก่อนนะอชิ ถ้ามีโอกาสคงได้คุยกันใหม่” “คงมีโอกาสน้อยมั้ง หรืออาจจะไม่มีเลย” “มีสิ อย่างน้อยฟาร์มเราก็ติดกัน” “แต่บางส่วนยังไม่ติด” อชิระท้วงเสียงเย้ยทั้งที่เขาต้องขบกรามแน่นเพื่อระงับความ เจ็บของมือ…ไอ้บ้าไรวินท์มือหนักไม่ใช่เล่น ดีที่เด็กเข้ามาเรียกไม่งั้น กระดูกเขาน่าจะอักเสบ “ถ้าคุณหมายถึงสวนกุหลาบที่คั่นอยู่นั่นละก็ อีกไม่นานมัน จะเป็นของผม” “ขอให้ฝันเป็นจริงคุณไรวินท์” “ขอบใจ” ชายหนุ่มที่เดิน จากไปพร้อมค้อมศี รษะให้นิ ดๆ โดยทาท่า เหมือนไม่รับรู้ถึงคาพูดประชดของเขา ทาให้อชิระต้องออกอาการ หงุดหงิดไม่น้อย และเพราะการแข่งที่ยังรออยู่เขาจึงได้แต่ตัดใจไป ชั่วคราว แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังเตือนตั วเองอยู่ในใจว่า คืนนี้ เขาน่าจะลองพูดคุยกับภรรยา เกี่ยวกับพฤติกรรมน่าสงสัยบางอย่าง ของผู้ชายคนนี้ เสร็ จ จากไปดู ม้ า ในฟาร์ ม ของตั ว เองลงแข่ ง ไรวิ น ท์ ก็เดินทางกลับบ้านด้วยความสุขและสะใจ…ในที่สุดเจ้าสกายก็แพ้ 30
เจ้ า ธั น เดอร์ ข องเขาจนได้ คราวนี้ เ ขาก็ ไ ด้ เ ห็ น อชิ ร ะหน้ า ตึ ง และ หงุดหงิด แต่นั่นมันเป็นแค่ของแถมเล็กๆ เพราะสิ่งที่มีค่ามากกว่าคือ เงินพนันก้อนโตที่เขาได้ต่างหาก ราคาต่อรองของสกายอาจจะสูงลิ่ว เนื่องจากความคึกคัก กระฉับกระเฉงของมัน แต่ท่าทางหงุดหงิดในบางครั้งของม้าตัวนั้น และเขาสังเกตเห็น ทาให้เขากล้าลงพนันม้าของตัวเองด้วยจานวน เงินที่มากโข แล้วก็ไม่ผิดหวังเพราะสกายแพ้ม้าของเขาชนิดห่างกัน แค่สองคืบ การเปิดแชมเปญเพื่อฉลองกันเล็กๆ น้อยๆ สาหรับผู้ชนะ ที่สนามแข่ งใช้เ วลาไม่ น าน แต่ก ว่ า เขาจะปลี ก ตัว จากสาวๆ แล้ ว เดินทางถึงบ้านได้ก็เกือบเย็น และเมื่อมาถึงใบหน้าที่ยังเจือความดีใจ ของชายหนุ่มก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะโทรศัพท์มือถือดังขึ้นตั้งแต่เขา ก้าวลงจากรถ “ท่านครับ ไอ้ ป รีรู้ สึก ตั ว แล้ ว และตอนนี้ ทางโน้ น เขายอม ความ” “แล้วไอ้แม้นล่ะ” “ระรื่นอยู่ที่ฟาร์มนี่แหละครับท่าน เห็นกลับมาก็เข้าไปดูม้า เลย” “งั้นก็เรียบร้อยสิ แล้วเงินที่ให้ไปพอจ่ายหรือเปล่า” “เอ่อ…นังปรางมันไม่เอาเลยครับท่าน” “หือ ! ไม่เอาอย่างนั้ นเรอะ เป็ น ไปได้ยังไงเธอมี แ ผนอะไร หรือเปล่า” “ก็…มีนิดหน่อยนะครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้ามาซักไอ้แม้น เพราะผมคุยกับมันตั้งนานแต่เหมือนจะคุยกันไม่รู้เรื่อง” เวรแล้วสิ! ไอ้แม้นมันไปตกลงกับทางโน้นว่ายังไงวะ…ความ หวาดระแวงจนเป็นนิสัยทาให้ชายหนุ่มเริ่มพลุ่งพล่าน แล้วไม่นาน หลังจากนั้นไรวินท์ก็ขับรถตรงไปที่ฟาร์ม ด้วยความโมโหแกมสงสัย 31
อย่างที่สุด และเมื่อไปถึงเขาก็ตรงดิ่งไปหาทศจนถึงที่ก่อนจะตะโกน เสียงดัง โดยที่แทบไม่ได้มองด้วยซ้าว่า ตอนนี้เด็กๆ ในฟาร์มกาลังทา อะไรกัน “เรียกไอ้แม้นมาหากูหน่อยซิ” “มันรออยู่ที่เรือนใหญ่แล้วครับท่าน พอผมวางโทรศัพท์ก็ เรียกมันมารอท่านเลย” ทศพู ด เสี ย งรั ว ในขณะที่ มื อ ข้ า งหนึ่ ง ซึ่ ง ซ่ อ นอยู่ ด้ า นหลั ง พยายามส่งสัญญาณโบกไล่ หนุ่ มๆ ที่ร่าสุราอยู่ไม่ห่างจนกลุ่ม นั้ น แตกกระเจิง แต่โชคเหมือนจะเข้าข้าง เพราะเจ้านายเขาที่ดูท่าจะ โมโห รีบ ก้าวพรวดๆ ตรงไปยังเรือนหลังใหญ่ซึ่งเขาก็ต้องวิ่งตาม เจ้านายหนุ่มชนิดเกาะไม่ยอมปล่อย หนุ่มแม้นซึ่งขึ้นไปนั่งเอกเขนกบนโฟซา รีบไถลก้นลงมานั่ง กับพื้นเมื่อเห็นไรวินท์ย่าตึงๆ เข้ามาหา แต่หลังจากที่ถู กซักไม่กี่คา เท่านั้น แม้นก็เล่ารายละเอียดให้ฟังทั้งหมด ก่อนจะตบท้ายด้วยเสียง ดังฟังชัด พร้อมยื่นเงินปึกเดิมคืนเจ้านายด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม “ผมคืนเงินให้ท่านนะครับ เพราะนังปรางมันไม่เอา มันบอก ว่าให้ผมขอโทษไอ้ปรีเรื่องก็จบ” “แค่นี้จริงๆ รึ เป็นไปได้ไง” เขาถามอย่างงุนงง “ครับแค่นี้ ผมขอโทษไอ้ปรีแล้วเรียบร้อยท่านไม่ต้องห่วงนะ ครับ” “เขา…ให้มึงทาอะไรอีกหรือเปล่า” “เอ่ อ …อ้ อ นั ง ปรางบอกว่ า ช่ ว งที่ ไ อ้ ป รี ป่ ว ยให้ ผ มไปช่ ว ย ทางานแทนไอ้ปรีมันด้วย” “ทางานแทน” ทศอุทานเสียงหลงเมื่อได้ยินคาพูดที่ตนเองไม่เคยรู้มาก่อน ความโมโหกับความไม่ได้เรื่องของแม้น ทาให้เขาต้องตบฉาดไปที่หัว ของเด็กหนุ่ม แล้วด่ากราดเหมือนลืมเจ้านายที่ยืนอยู่ข้างๆ 32
“มึงว่างงานมากหรือไงไอ้แม้น ถ้าเขาขอแบบนั้น ทาไมมึงไม่ บอกว่าต้องขออนุญาตท่านฮึ” “อ้าว ฉันจะพูดแบบนั้นได้ไงพี่ทศ ถ้าบอกงั้นนังปรางก็รู้สิว่า ฉันเป็นลูกน้องของท่าน” “ไอ้โง่ แล้วถ้ามึงไปทางานให้นังปราง มึงคิดว่านังนั่นจะไม่รู้ หรือว่ามึงทางานที่นี่” “เอ่อ…ไม่น่าจะรู้นะพี่” “ไอ้บ้า…” ทศด่าพร้อมเงื้อมืออีกครั้ง “หยุด พอกันที” ไรวิน ท์ตะคอกเสียงกร้าวจนสองหนุ่มต่างวัยที่เถียงกันอยู่ ต้องหยุดชะงัก และแล้วช่วงที่ทศขมุบขมิบปากด่าเด็กหนุ่ม ดวงตา คมกริบของไรวินท์ก็หรี่แคบอย่างครุ่นคิด …ไอ้แม้นต้องไปทางานที่ สวนนั่นอย่างนั้นรึ ก็น่าจะดีเพราะอย่างน้อย คนของเขาก็สามารถ เข้าไปเหยียบที่ผืนนั้นง่ายๆ โดยไม่ต้องออกแรงด้วยซ้า แล้วทีนี้แผน หลอกให้ตายใจของเขาอาจจะได้ผลเร็วขึ้น “มึงจะเริ่มไปทางานที่สวนกุหลาบเมื่อไหร่” “เย็นนี้ครับท่าน นังปรางบอกว่าทาแค่เช้าเย็นก็พอ แล้วก็ ทาจนกว่าไอ้ปรีจะหายดี” “ก็ดี อย่าลืมตั้งใจทางานให้เขาด้วยนะ ถือว่าเป็นการไถ่โทษ ก็แล้วกัน” “ครับท่าน” แม้นยิ้มกว้างอย่างสดชื่น และอดระรื่นไม่ได้เมื่อคิดว่ าเขาจะ ได้เห็นพี่สาวไอ้ปรีอีกครั้ง “ถ้ าอย่างนั้ น ก็ ต กลงตามนี้ ! ทศมึ ง ช่ว ยหาคนทางานแทน ไอ้แม้น ตามเวลาที่บอกด้วยนะ” “ท่านจะให้มันไปทาจริงๆ หรือครับ” “งั้นสิ” 33
“ไม่ได้นะครับท่าน ถ้าทาอย่างนั้นพวกนังปรางก็ได้ใจน่ะสิ เอางี้ดีไหมครับท่าน เราเอาเงินให้แล้วบอกมันว่าจ่ายแทนแรงงาน ไอ้แม้น” “อย่าเลย คนของเรามีเยอะแยะให้ไอ้แม้นไปช่วยที่นั่นน่ะดี แล้ว เรื่องมันจะได้จบๆ เสียที” ทศหน้าเสียลงไปบ้างเมื่อได้ยินคาปฏิเสธของเจ้านาย เพราะ ความจริงเขาเองอยากจะให้ทางโน้นรับเงินมากกว่า เนื่องจากคิดว่า ตาปานอาจจะได้ เ งิ น เอาไปรั ก ษาตั ว ให้ ดี ขึ้ น แต่ ใ นเมื่ อ ปรางบุ ญ ใจแข็งแถมไม่พอเจ้านายเขาก็เป็นคนประเภทคาดเดาใจไม่ถูก ทศจึง ได้แต่เก็บงาความรู้สึกและยอมฟังตามเท่านั้น ตกเย็นก่อนไรวินท์จะกลับบ้าน เขาก็ยืนมองเด็กหนุ่มคนนั้น มุดรั้วข้ามไปสวนติดๆ กัน และแค่ร่างสันทัดนั้นลับหายเข้าไปในดง กุ ห ลาบ รอยยิ้ ม เหี้ ย มๆ ก็ จั บ บนมุ ม ปากของชายหนุ่ ม ในทั น ที … รอก่อนเถอะ ตอนนี้เขากาลังส่งไส้ศึกเข้าไปล่วงหน้า แต่อีกไม่นาน เขาจะเข้าไปเหยียบที่นั่น แล้วอีกไม่ถึงเดือนด้วยซ้า เขาจะต้องได้ ทุกอย่าง
34
4
ทุ่มครึ มครึ่ง…ปรางบุญทากับข้าวเสร็จ เธอก็นาไปวางเรียงบน โต๊ะขนาดขนาดย่อม ครอบครัวที่มีเพียงคนสามคนจึงไม่จาเป็นต้อง ใช้เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ ดังนั้นชุดโต๊ะอาหารภายในบ้านจึงมีแค่เก้าอี้ สี่ตัวเท่านั้น “ปรางไปเรียกไอ้แม้นมากินข้าวสิ ป่านนี้น่าจะหิวแล้วมั้ง” “ให้มันกินทาไมพ่อ แค่พี่ปรางไม่เอาเรื่อง มันก็น่าจะสานึก บุญคุณเราแล้วนะ” ปราณปรี ที่เดินกะเผลกออกมาจากห้อง เอ่ยท้วงเสียงแผ่ว เพราะปากที่แตกยังบวมเจ่อ แต่เมื่อเห็นพี่สาวลุกขึ้นแล้วเดินออกไป นอกบ้าน ก่อนจะตะโกนเรียกแม้นเสียงดังคับสวน ทาเอาน้องชาย ต้องสูดปากแล้วบ่นพึมพา “พี่ปรางเสียงดังเป็นบ้า…ปวดหูไปหมดแล้ว” “หูยังอื้อหรือปรี แต่หน้าตาลูกก็ดีขึ้นนะ” “ดีที่ไหนพ่อ แก้ ม ยัง ช้าอยู่ เนี่ ย ดีที่ปิ ด เทอมไม่ งั้น ผมอาย เพื่อนตายแน่…พูดแล้วน่าโมโหไอ้แม้นจริงๆ” ปรางบุญซึ่งเดินกลับเข้ามานั่งร่วมวง แล้วทันได้ยินน้องชาย พึมพาบ่นเหมือนหงุดหงิด เธอจึงตวัดตาค้อนก่อนจะซัดผัวะลงไปบน
352