ปกใน
รสรักเสน่หา ประพันธ์โดย ราคา พิมพ์ครั้งที่ 1
อัญญาณี 369 บาท มิถุนายน 2556
พิสูจน์อักษร ปก ศิลปกรรม
พี่ทิพ Natthalaxana W. amany
จัดทาโดย จัดพิมพ์โดย
ปริวดา พุฒแซม บริษัท พิมพ์ดีการพิมพ์ จากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510
จากใจ อัญญาณี สวัสดีค่ะ มิตรรักแฟนนิยายทุกท่าน ดีใจมากๆ ค่ะที่ได้เขียน จากใจนักเขียนในครั้งนี้ เพราะนั่นหมายความว่า หนังสือเล่มใหม่ ของเกตุวางจาหน่ายให้นักอ่านที่น่ารัก ได้เลือกซื้อเลือกหาไปอ่าน คลายความเหงาและคลายความเครียด เล่ ม นี้ เ ราพบเจอกั น ในชื่ อ เรื่ อ ง “รสรั ก เสน่ ห า” แค่ ชื่ อ ก็ ร้อนแรงแล้วใช่ไหมคะ อิอิอิ เรื่องนี้พระเอกชื่อ ปุณณ์ นายหัวจอม โหดของเกาะไข่ แ ก้ ว เกาะรั งนกที่ ใ หญ่ ที่สุด ในประเทศไทย ส่ว น นางเอกของเกตุแค่ชื่อก็เรียกความหอมสดชื่นมาแต่ไกลค่ะ อักษรา หรือน้าหอม คุณครูอนุบาลสาวแสนอ่อนโยน ยั ง มี อี ก คู่ ห นึ่ ง นะคะที่ ดู จ ะซั บ ซ้ อ นซ่ อ นเงื่ อ นนิ ด หน่ อ ย ภู บ ดิ น ทร์ ห นุ่ ม รู ป งามเพื่ อ นสนิ ท ของปุ ณ ณ์ แอบหลงรั ก ปนั ด ดา น้องสาวของเพื่อน แต่สาวเจ้ากลับไปรักพีรวัฒน์คนรักของอักษรา งานนี้พี่ชายผู้แสนดีจึงจัดการหนามหยอกใจของน้องให้พ้นทาง หุหุหุ งานนี้เลยไม่รู้ว่าใครจะได้หัวใจของใคร ใครจะเจ็บ ใครจะ ปวดกับความรักที่มีหลากหลายรสชาติ ต้องติดตามในเล่มนะคะ ขอขอบคุ ณนัก อ่านที่น่ ารัก ทุกท่าน ที่อุดหนุ นซื้อหานิ ยาย ของเกตุ เ สมอมา ไม่ ว่ า จะออกกั บ ส านั ก พิ ม พ์ ไหน อุด หนุ น กั น ไม่ เปลี่ยนแปลง ขอบคุณมากๆ ค่ะ ขอขอบคุ ณ พี่ ทิ พ ที่ เ สี ย สละเวลาตรวจค าผิ ด ที่ ม ากมาย มหาศาล คาตกหล่น แก้คาหลายคาให้สละสลวย และน่าอ่านมาก ขึ้น เกตุขอบคุณมากๆ ค่ะ
ขอบใจน้องกุ๊ก ที่ออกแบบหน้าปกได้สวยงามถูกใจพี่ยิ่งนัก ไม่ว่ากี่ปกต่อกี่ปก น้องกุ๊กก็ไม่ทาให้พี่ผิดหวัง ขอบใจมากจ้า ขอบใจเจ้าของชื่อ ปุณณ์ พระเอกของเรื่อง ลูกชายสุ ดที่รัก ของน้องหญิง ปณีย์อร (Prince Ja) ที่ยัดเยียด เอ๊ย!…ไม่ใช่ ที่ให้พี่ยืม ชื่อลูกชายมาเป็นพระเอกสุดใจร้าย ขอบใจมากจ้า และที่ ข าดไม่ ไ ด้คื อ ครอบครัว แสนอบอุ่ น ของเกตุ ที่เ ป็ น กาลังใจชั้นเยี่ยม ทาให้เกตุมีแรงฮึดแต่งนิยายสนุกๆ มาให้นักอ่าน ที่น่ารักได้อ่านกันค่ะ นิยายเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ ชื่อเกาะ เกตุสมมุติและ จินตนาการขึ้นมาเท่านั้น หากเหมือนหรือคล้ายคลึงกับสถานที่จริง เกตุต้องขอกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณจากหัวใจ เกตุ อัญญาณี
4
บทนำ
ตกใจให้ กั บ คนที่อ ยู่ ป ลายสายเป็ น อย่ างมาก หั ว ใจของคนเป็ น พี่ เหมือนมีใครเอามีดมากรีดเลยก็ว่าได้ “แต้วเป็นอะไร ใครทาแต้วบอกพี่มา พี่จะไปจัดการมัน ?” เสี ย งเหี้ ย มเกรี ย มของนายหั ว ปุ ณ ณ์ เ อ่ ย ถาม ใบหน้ า คมคร้ า ม แข็งกระด้างน่ากลัว “พี่ปุณณ์ มัน มัน…ฮือ” ปนั ด ดาพูดได้เพีย งเท่านี้ ก็ ป ล่อยโฮยกใหญ่ ส่งผลให้ค นที่ รอค าตอบถึงกับ นั่งไม่ติด พื้น การที่น้ องสาวสุดที่รักร้องห่มร้องไห้ หนั ก ขนาดนี้ ต้องเป็ น เรื่องใหญ่ แ น่ ใจของคนเป็ น พี่ยิ่งเจ็บ จี๊ด ขึ้ น หลายเท่า
“มีอะไรแต้ว บอกพี่มา บอกพี่มา?” เขาถามซ้าๆ หลายรอบ “พี่ปุ ณณ์ น้ าหอมมัน แย่งแฟนแต้ว ฮือ…มัน จะแย่งพี่พีไป จากแต้ว” น้าหอม ใครคือน้าหอม แล้วน้าหอมคนนี้มาแย่งคนรักของ ปนัดดาน้องสาวเขาได้อย่างไร ในเมื่อทั้งคู่จะแต่งงานกันในอีกหนึ่ง เดือนข้างหน้า “เดี๋ยวก่อนนะแต้ว พี่งงไปหมดแล้ว ใจเย็น ๆ แล้วเล่าให้พี่ ฟังตั้งแต่ต้นสิว่าคนที่ชื่อน้าหอมมาแย่งพีไปจากแต้วได้ยังไง” เสียงพี่ชายถามมาตามสาย ปนัดดาหยุดร้องไห้ หยุดสะอื้น เปิดปากเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้ปุณณ์ฟัง สีหน้าของคนที่ฟังอยูเ่ ข้มขึน้ ทีละนิด มือใหญ่กาโทรศัพท์ไร้สาย แน่น กรามทั้งสองข้างขบและเสียดสีกันจนเป็นสันนูน ที่แท้คนที่ชื่อ น้าหอมคือผู้หญิงไม่มียางอาย ใช้มารยายั่วยวนว่าที่น้องเขยของเขา จนทาให้พีรวัฒน์ทะเลาะกับปนัดดาบ่อยครั้ง แล้วเป็นที่มาของความ เสียใจของน้องสาว “พี่ปุ ณณ์ ต้องจัด การให้แ ต้ว นะคะ ไม่ อย่างนั้ นพี่พีต้องทิ้ง แต้วไปอยู่กับมันแน่ ๆ ค่ะ ฮือ” ปนัดดาเอ่ยบอกพี่ชายหลังจากเล่า ทุกอย่างให้อีกฝ่ายฟัง “พี่จัดการให้แต้วแน่ๆ พี่ไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ชื่อน้าหอมมาแย่ง พีไปจากแต้วเด็ดขาด” คนที่รักน้องยิ่งชีพกล่าวเสียงเข้ม ปนัดดายิ้ม แก้มแทบฉีก “จริงๆ นะคะพี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์อย่าโกหกแต้วนะคะ” “พี่เคยโกหกแต้วเหรอ พี่พูดจริงทาจริงแต้วก็รู้” ๖
ใช่ เธอรู้ดีว่าพี่ชายสุดที่รักของตนนั้นพูดจริงทาจริงและเป็น คนจริ ง มากแค่ ไ หน ไม่ เ ช่ น นั้ น คงไม่ ส ามารถปกครองลู ก น้ อ งได้ เด็ดขาดชนิดที่ไม่เคยมีปัญหาตามมาแม้ว่าลูกน้องส่วนมากจะเป็น พวกที่ผ่านคุกผ่านตะรางมาแล้วหลากหลายโทษทัณฑ์ “พี่ปุณณ์ต้องรีบจัดการให้แต้วนะคะ ก่อนที่มันจะแย่งพี่พีไป จากแต้ว พี่พีทาท่าจะหลงมั นมากด้วย บึ้ งตึงใส่แ ต้ว ทุก วั นเลยค่ ะ ฮือ” ปนัดดาทาเสียงเศร้าพร้อมส่งเสียงร้องไห้ กระตุ้นให้พี่ชาย ทาตามคาพูดเร็ว ๆ เพื่อที่เธอจะได้สบายใจเรื่องของอักษรา หนาม ยอกใจ “ไม่ ต้ อ งห่ ว งพี่จ ะจั ด ให้ เ สร็จ ภายในสามวั น ” ปุ ณ ณ์ บ อก ระยะเวลาให้น้องสาวสบายใจ “แล้วพี่ปุณณ์จะจัดการมันยังไงคะ?” “ขอพี่คิดดูก่อนก็แล้วกัน แค่ ไม่ให้น้าหอมมายุ่งกับพีไม่ใ ช่ เหรอ?” “แค่นั้นไม่พอค่ะ พี่ปุณณ์ต้องทามากกว่านั้น พี่ปุณณ์ทาตาม แผนที่แต้วคิดไว้นะคะ รับรองว่ามันไม่กล้ามายุ่งกับพี่พีแน่นอนค่ะ” หากเธอจะคิดกาจัดเสี้ยนหนามให้พ้นไปจากหัวใจ ต้องขจัด ให้แบบถาวรจะได้ไม่กลับมาทิ่มแทงหัวใจของเธออีก “วิธีไหนล่ะแต้ว?” พี่ชายถามกลับ “ทาอย่างนี้นะคะพี่ปุณณ์…” ปุณณ์นั่งฟังแผนการของน้องสาวด้วยท่าทีนิ่งเฉย แผนการ ของปนัดดาดูจะโหดร้ายไปสักหน่อย แต่เขาก็คิดว่ามันเหมาะสมกับ ๗
พฤติกรรมชอบแย่งคนรักของคนอื่น สมน้าสมเนื้อกับสิ่งที่หญิงสาว ชื่อเล่นว่า น้าหอม ควรจะได้รับ “ได้ ไม่มีปัญหา พี่จัดการให้” นายหัวสุดโหดพูดขึ้นหลังจาก ที่น้องสาวบอกเล่าแผนการจบ เขามีคติประจาใจว่า คนทาน้องสาว เขาเจ็บ คนผู้นั้นยิ่งเจ็บมากกว่า ปนัดดายิ้มอย่างพอใจกับคาตอบรับของปุณณ์ “เดี๋ยวแต้ว จะส่งรูปของมันไปให้พี่ปุณณ์ทางมือถือนะคะ” เจ้าของเสียงพูดจบก็ตัดสายทิ้ง ต่อจากนั้นก็รีบส่งภาพถ่าย ของศัตรูหัวใจที่เธอแอบถ่ายไว้ ไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของปุณ ณ์ ทันที เพราะเขาเป็นคนเดียวที่จะทาให้คนที่ตนเองเกลียดชัง หลุด ออกไปจากวงโคจรของพีรวัฒน์ “ไอ้เข้ ไอ้เข้โว้ย” เสียงเรียกราวกับฟ้าผ่า ทาให้เจ้าของชื่อ รีบเร่งฝีเท้าวิ่งมาหาเจ้านายของตนทันที “ครับนายหัว” “พรุ่ ง นี้ กู จ ะเข้ า กรุ ง เทพฯ ไปบอกไอ้ ห ลามกั บ ไอ้ เ หลื อ ม ให้เตรียมตัว มึงด้วยนะ มึงไปกับกูด้วย” นายหัวจอมโหดสั่งลูกน้อง “ครับนายหัว” เมื่อรับคาสั่งจากเจ้านายเรียบร้อย ไอ้เข้หรือ สมศักดิ์ก็เดินไปยังบ้านพักคนงานที่อยู่ท้ายเกาะ ปุณณ์ก้มหน้ามองภาพหญิงสาวแสนสวยบนหน้าจอมือถือ ที่ถูกส่งตรงมาจากโทรศัพท์ของน้องสาว เขาไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงที่ เขาเห็นจะมีนิสัยชอบแย่งคนรักของคนอื่น ยั่วยวนเก่งชนิดที่เรียกว่า ตัวแม่ เพราะลักษณะภายนอกดูเรียบร้อย แต่ก็อย่างว่า คนสมัยนี้ดู ยาก หน้าตาสวยไม่ใช่ว่านิสัยจะสวยตามไปด้วย อาทิเช่นผู้หญิงที่เขา ๘
กาลังมองเป็นต้น “เธอได้เจอฉันแน่น้าหอม”
๙
1 ดัง ขึ้ น ขณะที่ มื อน้ อ ยๆ พนมไหว้ คุ ณ ครู อัก ษรา ครู สาวแสนสวย ประจาโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย “สวั สดีค รับน้ องป๋ อง” ครูสาวทักทายกลับ ยกมื อรับ ไหว้ และระบายยิ้มให้ผู้ปกครองที่เดินทางมาส่งบุตรหลาน “สวัสดีค่ะคุณ ยาย วันนี้มาส่งน้องป๋องเองหรือคะ?” “ใช่จ้ะ พอดีว่าพ่อของน้องป๋องไปทางานตั้งแต่เช้ามืดและ กลับดึก วันนี้ยายเลยต้องไปรับไปส่งเอง” “ตอนเลิกเรียนคุ ณยายไม่ต้องมารับน้ องป๋องนะคะ เดี๋ย ว น้าหอมจะไปส่งน้องป๋องที่บ้านเองค่ะ” อักษราขันอาสา เพราะสงสารและเห็นใจคนสูงวัยตรงหน้า
ที่แข้งขาไม่ค่อยดี ต้องใช้ไม้เท้าพยุงเดิน หากเธอเดินไปส่งน้องป๋อง ก็คงไม่ลาบากอะไร เนื่องจากบ้านของน้องป๋องอยู่ห่างจากโรงเรียน เพียงแค่หนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น “เกรงใจครูน้าหอมค่ะ ยายค่อยๆ เดินมาเองก็ได้” ยายไสว กล่าวอย่างเกรงใจ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะคุณยาย บ้านคุณยายใกล้แค่นี้เอง น้าหอมเดินไปกลับไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้า” “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจครูค่ะ ” หญิงชราไม่ต้องการขัดน้าใจ ของคุณครูสาว เพราะทุกครั้งที่นางมาส่งหลานชายที่โรงเรียน พอ เลิกเรียกอักษราจะเป็นฝ่ายไปส่งน้องป๋องที่บ้าน “คุณยายค่อยๆ เดินกลับบ้านนะคะ ถ้าน้าหอมไม่ติดว่าวันนี้ ต้องอยู่เวรรับนักเรียน น้าหอมจะไปส่งคุณยายที่บ้านค่ะ” “ขอบใจมากจ้ะ ยายไปก่อนนะ” ไสวกล่าวขอบใจในน้าใจ ของอักษราที่สวยงามทั้งหน้าตาและจิตใจ ระหว่างที่อักษรากาลังทาหน้าที่ของตนเองอยู่นั้น เธอไม่รู้ตัว เลยว่ าตกอยู่ใ นสายตาของคนกลุ่ม หนึ่ งที่นั่ งอยู่ใ นรถกระบะแบบ สี่ป ระตู สายตาของคนที่ นั่ ง ด้า นหน้ า ข้ า งคนขั บ เต็ม ไปด้ว ยความ มุ่งร้าย ทีจ่ ้องเขม็งไปยังร่างของคุณครูสาวไม่วางตา “คนนี้ แ น่ ใ ช่ ไ หมครั บ นายหั ว ?” สมศั ก ดิ์ พ ลขั บ เอ่ ย ถาม เจ้านายจอมโหด “…” คนถู ก ถามนิ่ ง ไม่ ต อบและไม่ ล ะสายตาจากครู ส าว คนสวย “นายหัวครับ นายหัว ” เสียงของสมศั กดิ์ดังมากขึ้ น แล้ว ๑๑
มากพอที่จะดึงสติของปุณณ์ให้หวนกลับมา “แหกปากซะดังลั่ น รถเลยนะมึ งไอ้เข้ เรีย กกู เบาๆ ก็ ได้ ” ผู้เป็นนายตวาดกลับ “ก็ผมเรียกนายเบาๆ นายได้ยินซะที่ไหนล่ะครับ ” สมศักดิ์ สวนกลับ “แล้วมึงเรียกกูทาไม?” “ผมจะถามนายว่ า ครูค นนั้ น คื อเป้ าหมายของเราใช่ ไหม ครับ?” “เออใช่” ปุณณ์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “แหม สวยเชียวนะครับนายหัว มิน่าล่ะพี่พีถึงได้หัวใจท้อแท้ ไปติดพันครูคนสวย” ปากของสมศักดิ์วอนหาเรื่องเจ็บตัวเสียแล้ว และพอเขาพูด จบสายตามหาประลัยของเจ้านายหนุ่มก็หันมามองผู้พูด ที่ต้องรีบ กลืนน้าลายเหนียวๆ ลงคอ “วอนโดนบาทาซะแล้วไอ้เข้ มึงเอาผู้หญิงแบบนี้มาเปรียบ กับน้องสาวกูได้ยังไง สวยแต่รูปจูบไม่หอมกูก็กระเดือกไม่ลงหรอก โว้ย” เสียงของปุณณ์ไม่พอใจเต็มที่ “ครับๆ ผมไม่พูด ไม่เปรียบเทียบแล้วครับ” สมศักดิ์รู้ดีว่าเวลานี้สิ่งที่ตนเองต้องทามากที่สุดคือหยุดพูด ไม่เช่นนั้นแล้วบนใบหน้าของตนอาจจะเขียวช้าจากหมัดหนัก ๆ ของ ผู้เป็นนาย “ดีมาก มึงไม่ต้องพูด เก็บปากไว้กินข้าวก็พอ พูดมากเดี๋ยว ปากมึ ง จะกิ น น้ าพริ ก ไม่ ไ ด้ ” เจ้ า นายหนุ่ ม ไม่ ว ายก าชั บ แกมข่ ม ขู่ ๑๒
ลูกน้องปากมาก “ไปได้แล้ว เย็นนี้ค่อยมาจัดการ” ปุ ณ ณ์ สั่ ง สมศั ก ดิ์ ที่ ท ะยานจากจุ ด ที่ จ อดรถทั น ที ก่ อ นที่ เจ้านายขี้โมโหจะเดือดเลือดพล่านมากกว่านี้ การที่นายหัวแห่งเกาะ ไข่แก้วมาจอดดูเป้าหมายของตนในครั้งนี้ เพราะต้องการมาดูความ เคลื่อนไหวของอักษราหรือน้าหอม ผู้หญิงที่ทาให้ปนัดดาต้องหลั่ง น้าตา
ก่อนที่เจ้าของรถคันนั้นจะก้าวลงมาจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน อย่างคุ้นเคย เขาเดินตรงไปยังห้องอนุบาลชั้น 2/3 “พี่มารับแล้วครับคนสวย” พีรวัฒน์เอ่ยบอกอักษราที่กาลัง เก็บอุปกรณ์การเรียนให้เข้าที่เข้าทาง “รอน้าหอมเดี๋ยวเดียวนะคะพี่พี น้าหอมเก็บของก่อน” อักษ ราครูสาวแสนสวยเงยหน้าบอกคนรัก “ครับ พี่รอได้ครับ” ผู้พูดเดินเข้ามาในห้อง หย่อนก้นนั่งลง บนเก้าอี้ “วันนี้ลูกค้ายกเลิกนัด พี่ว่าเราไปดูหนังกันดีกว่านะ” “ตามใจพี่พีค่ะ น้าหอมได้ทั้งนั้น ” เธอตอบคนรักขณะที่มือ ยังคงทางานอย่างแข็งขัน พีรวัฒน์มองคนรักด้วยความรู้สึกผิด การที่เขายังไม่เลิกคบ กับอักษราทั้งที่อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เขาจะต้องแต่งงานกับปนัดดา หญิ ง สาวที่ เ ขาไม่ คิ ด ว่ า จะแต่ ง งานด้ ว ย สาเหตุ เ ป็ น เพราะว่ า ครอบครัวของเขาต้องการเงินก้อนใหญ่มาจุนเจือบริษัทที่ตกอยู่ใน สภาวะขาดสภาพคล่อง แล้วปนัดดาหญิงสาวผู้ร่ารวยคือแหล่งเงินที่ ๑๓
เขาต้องการ ประจวบเหมาะกับที่เธอเองก็ชอบพอในตัวเขาอยู่ก่อน แล้ว ทาให้เรื่องมันง่ายขึ้น เขายังทาตัวปกติ ไปไหนมาไหนกับอักษรา ผู้หญิงที่เขารัก และไม่คิดจะตีจาก เพราะอักษราเป็นสาวนิสัยดี เรียบร้อย อ่อนโยน และอ่ อ นหวาน เป็ น ผู้ ห ญิ ง ที่ เ ขาอยู่ ใ กล้ แ ล้ ว มี ค วามสุ ข ต่ า งกั บ ปนัดดาที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ขี้วีน เจ้าอารมณ์ อยู่ใกล้เขารู้สึกราว กั บ ว่ า อยู่ ใ นขุ ม นรก แต่ ก็ ต้ อ งทนเพราะเงิ น อี ก ประการหนึ่ ง คื อ ปนั ด ดามี พี่ ชายที่ดุยิ่ งกว่ าเสื อ พานจะขย้าหัว เขาได้ทุก เวลาหาก ทาให้ป นัด ดาเสียใจ เขาจึงต้องทาดีกั บ ปนั ด ดา ยอมเธอทุก อย่าง พี ร วั ฒ น์ ตั้ ง ใจไว้ ว่ า ตนเองจะอยู่ กิ น กั บ ปนั ด ดาสั ก พั ก แล้ ว ค่ อ ย หย่าขาด จากนั้นก็มาแต่งงานกับอักษรา “เราไปกิ น ข้ า วกั น ก่ อ นนะแล้ ว ค่ อ ยไปดู ห นั ง พี่ หิ ว จน อยากจะกินน้าหอมแทนข้าวแล้ว ” เขาพูดอย่างมีความหมายซ่อน เร้น และนั่นทาให้ดวงหน้าสาวแดงเถือกด้วยความเขินอาย “พี่พีพูดอะไรก็ไม่รู้ น้าหอมไม่ใช่ข้าวนะคะจะกินแทนได้ไง” เธอสวนกลับแก้เขิน เอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าสะพายเมื่อเก็บของเสร็จ เรียบร้อย “พี่พูดจริงๆ นี่น่า พี่หิวจนมองเห็นน้าหอมเป็นอาหารจาน โปรด” ตลอดระยะเวลาสี่ปี ที่ค บหากัน เป็ นคนรัก พีรวั ฒ น์ไม่เคย ล่วงเกินอักษรามากไปกว่าจับมือ โอบกอด จุมพิตหลังมือและหอม แก้ม เขาให้เกียรติอักษราเสมอมา อดเปรี้ยวไว้กิน หวานในคืนวั น วิวาห์ ๑๔
“งั้นเรารีบไปกันดีกว่าคะ ก่อนที่พี่พีจะกินน้าหอม” ครู สาวเดิ น มาหาคนรัก ที่นั่ ง อยู่ ไม่ ไกล ก่ อนที่ฝ่ า ยชายจะ ยื่นมือมาช่วยเธอถือของ จากนั้นก็เดินเคียงกันออกไปจากห้องเรียน ดวงตาแข็งกระด้างของปุณณ์มองร่างของว่าที่น้องเขยที่เดิน เคียงคู่มากับอักษราไม่วางตา และดูเหมือนว่าดวงตาคู่นี้จะเต็มไป ด้วยเปลวไฟบรรลัยกัลป์ มือใหญ่ของนายหัวหนุ่มกาแน่น สกัดกลั้น อารมณ์ของตนเองเต็มที่ “เอาไงดี ค รั บ นายหั ว ?” สมศั ก ดิ์ ที่ พ อจะรู้ อ ารมณ์ ข อง เจ้านาย ใจกล้าถามออกไป เพราะไม่คิดว่า พีรวัฒน์จะมารับเป้าหมายที่พวกเขาจะลักพาตัว “ตามไป” ปุ ณ ณ์ ต อบสั้ น ๆ สมศั ก ดิ์ จึ ง เคลื่ อ นรถขั บ ตาม รถยนต์ยุโรปคันหรูของพีรวัฒน์ตามไปไม่ห่างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย
กับอักษรา ทั้งคู่ก้าวลงจากรถหลังจากที่ฝ่ายชายนารถมาจอดตรง ลานจอดรถ ก่ อ นที่ ทั้ ง คู่ จ ะเดิ น กุ ม มื อ กั น เดิ น เข้ า ไปในอาคาร ห้างสรรพสินค้า โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่า มีบุคคลกลุ่มหนึ่งคอยจับตา ดูตลอดเวลา คนที่ถู กจับ ตามองเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่ น แห่งหนึ่ ง ที่ตั้งอยู่ในห้างดัง กล่าว หลังจากที่อาหารถูกนามาเสิร์ฟทั้งคู่ก็ลงมือ รับประทานทันที ภาพที่ ปุ ณ ณ์ เ ห็น นั้ น เรีย กแรงโทสะให้ โ หมไหม้ ใ จได้ทั น ที หัวใจของเขาเจ็บปวดแทนน้องสาวที่ถูกทรยศหักหลัง การแสดงออก ๑๕
ของพีรวัฒน์ที่มีต่ออักษราบอกให้เขารู้ว่า ว่าที่น้องเขยของเขาต้องรัก และหลงครูสาวไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นการกุมมือเล็กตลอดเวลา พูดคุย และหยอกเย้าโดยไม่อายสายตาใคร ป้อนอาหารใส่ปากสาว อีกทั้ง ฝ่ายชายยังจุมพิตฝ่ามือเล็กเป็นครั้งคราว คนที่ เป็ น ว่ าที่ พี่เ ขยอยากจะเอาปื น ไปจ่ อหั ว พี รวั ฒ น์ แ ล้ ว กระหน่ายิงให้หายแค้น หากทาได้ จากนั้น ก็ก ระชากร่างของหญิง หน้าไม่อายมาชาระความให้สาสมกับหยาดน้าตาของปนัดดาที่เสียไป ทั้งสองทาราวกับว่ารักกันปานจะกลืนกิน แล้วน้องสาวเขา ล่ะ ว่าที่น้องเขยตัวดีวางปนัดดาไว้ตรงไหนในใจ ยิ่งคิดคนที่รักน้อง ยิ่งกว่าตัวเองยิ่งแค้น “กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆ ไอ้พี” ปุณณ์กัดกรามพูดและต้องการทาตามที่พูดออกไปจริง ๆ ถ้า ไม่ติดที่ว่าชายคนนั้นเป็นผู้ชายที่น้องสาวรัก อย่าหวังว่าจะลอยนวล ไปได้ เพราะหากพี ร วั ฒ น์ เ ป็ น อะไรไป คนที่ เ สี ย ใจมากที่ สุ ด คื อ ปนัดดา คนเป็นพี่มีหรือจะทาให้น้องสาวเสียใจ อันที่จริงแล้วปุณณ์ไม่ค่อยเห็นด้วยที่น้องสาวมีความรักกับ พี ร วั ฒ น์ เ พราะเขานั้ น เชี ย ร์ เ พื่ อ นรั ก คื อ ภู บ ดิ น ทร์ ใ ห้ ป นั ด ดาแต่ น้องสาวกลับไม่มีทีท่าว่าจะให้ความสนใจต่อเพื่อนเขาสักนิด มีแต่ เพื่อนเขานั่นแหละที่แอบชอบปนัดดาอยู่เงียบๆ ทั้งที่ภูบดินทร์ก็ได้ ชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อ พ่อรวย อาชีพการงานดี เป็นที่สนใจใฝ่ปองของ สาวๆ มากหน้าหลายตา พีรวัฒน์กับครูสาวใช้เวลากับอาหารไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็พากัน เดินออกจากร้านอาหาร ตรงไปยังชั้นห้าของห้างเพื่อดูภาพยนตร์ ๑๖
เรื่องที่ทั้งคู่ตกลงกันไว้ และอีกฝ่ายก็รอคอยจังหวะและโอกาสอย่าง ใจเย็น ร่ ว มสองชั่ ว โมงกว่ า ที่ เ ป้ า หมายจะเดิ น ออกมาจากโรง ภาพยนตร์ ทั้งคู่จับจูงมือกันเหมือนคู่รักทั่ว ๆ ไป พูดคุยหัวเราะและ มอบรอยยิ้มให้กันและกัน จนคนที่คอยจับตาดูทั้งสองอยู่อย่างปุณณ์ เกิ ด ความหมั่ น ไส้ ระคนเคี ย ดแค้ น ที่ ว่ าที่ น้ อ งเขยกระท าเช่ น นี้ ต่ อ ปนัดดา น้องสาวอันเป็นที่รักยิ่งดวงใจ “นายหัวครับ ปล่อยเอาไว้อย่างนี้ไม่ดีแ น่ครับ ถ้าพี่พีไปส่ง ครู ค นสวยที่ บ้ า นละก็ เรื่ อ งมั น จะยากนะครั บ ” สมศั ก ดิ์ อ อก ความเห็น มองจากรูปการณ์แล้วเขาคิดว่า พีรวัฒน์ต้องไปส่งอักษรา ที่บ้านแน่นอน “กูก็ว่าอย่างนั้น” นายหัวหนุ่มเห็นด้วยกับคาพูดของลูกน้อง พลางขมวดคิ้วครุ่นคิด “อย่างนี้ต้องหาตัวช่วย” ปุณณ์พูดเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาล้วงหยิบมือถือออก จากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดหมายเลขปลายทาง “พี่มีเรื่องอยากให้ช่วย…” นายหัวสุดโหดขอความช่วยเหลือจากปนัดดา เพราะคิดว่า น้องสาวของเขาเป็นคนเดียวที่จะแยกพีรวัฒน์ ให้ออกห่างอัก ษรา เขาจึงเอ่ยบอกแผนการที่ตนคิดไว้ให้อี กฝ่ายฟัง แล้วหลังจากตัดสาย ทิ้ง แผนการของปุณณ์ก็เริ่มขึ้นทันที โทรศั พ ท์ มื อ ถื อในกระเป๋ า กางเกงทางานของพี รวั ฒ น์ สั่ น เตือนหลายครั้ง จนเจ้าของเครื่องล้วงเข้าไปหยิบเครื่องมือสื่อสาร ทันสมัยขึ้นมาดู พอรู้ว่าบุคคลใดโทรเข้ามา เขากลอกตาขึ้นข้างบน ๑๗
ประหนึ่งว่าเหนื่อยหน่ายใจ จะไม่รับก็ไม่ได้ “พี่ขอไปคุยโทรศัพท์ตรงโน้นแป๊บนะน้าหอม อยู่ตรงนี้เสียง ดัง” พีรวัฒน์หันมาบอกคนรัก “ค่ ะ พี่ พี ” เธอไม่ ว่ า อะไร เพราะตรงจุ ด นี้ เ สี ย งดั ง จริ ง ๆ เนื่องจากทางโรงภาพยนตร์มีกิจกรรมบางอย่าง หลั ง จากที่ เ ดิ น ห่ า งอั ก ษรามาพอสมควร พี ร วั ฒ น์ จึ ง กด รับสาย “ว่าไงครับแต้ว” เสียงนั้นหวานหยดแต่หน้าตาบึ้งตึง “พี่พีอยู่ไหนคะ อยู่กับน้าหอมหรือเปล่า?” ปนัดดาเปิดฉาก จับผิดทันที “อยู่กับน้าหอมที่ไหนกันครับ ผมมาทานข้าวกับลูกค้า” เขา แก้ตัว “อยู่กับน้าหอมก็บอกมาเถอะค่ะ แต้วรู้นะว่าวันนี้พี่พีไม่มี นัดลูกค้า” มี อ ะไรบ้ า งที่ เ ธอไม่ รู้ เธอรู้ แ ต่ บ างครั้ ง ก็ เ ลื อ กที่ จ ะไม่ พู ด อย่างเช่นวั น นี้เป็น ต้น เพราะหากเธออาละวาดเหมือนครั้งก่อนๆ แผนของพี่ชายก็จะไม่สาเร็จ “เดี๋ ย วผมกลั บ แค่ นี้ น ะ” ในเมื่ อ อี ก ฝ่ า ยรู้ พี ร วั ฒ น์ ก็ ไ ม่ จาเป็นต้องพูดอะไรต่อ เขาตัดบททันควัน “พี่พีต้องกลับเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องไปส่งมันที่บ้าน ถ้าไม่กลับมาหา แต้ ว ภายในหนึ่ งชั่ ว โมง เงิ น ลงทุน งวดสุด ท้ ายไม่ ต้ องเอา แต้ว จะ ยกเลิกให้หมดเลยคอยดู” อีกแล้ว…เขาเจอคาขู่แบบนี้อีกแล้ว เงินคือสิ่งที่เขาต้องการ จากปนั ด ดา หาใช่หัว ใจที่เธอมอบให้จนหมดใจ แล้ว เมื่อเจอค าขู่ ๑๘
ประโยคนี้ครั้งใด คาว่ายอมและต้องทาตามก็ต้องเกิดขึ้นทุกครั้ง “ได้ ผมจะกลั บ ไปภายในหนึ่ งชั่ว โมง” เขาลดน้ าเสีย งลง ถอนหายใจออกมาเบาๆ คล้ายกับระบายความหนักใจ “ดีมากพี่พี อย่าให้เลยแม้แต่นาทีเดียวนะ ไม่อย่างนั้นคุณ ชวดทุกอย่างแน่ ” ปนัด ดาก าชับ อีกหนก่อนจะตัดสายทิ้ง “ฉันจะ ยอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะนังน้าหอม ฉันจะให้แกมีความสุขกับพี่พี เป็นครั้งสุดท้าย เพราะหลังจากนี้แกได้ตกนรกทั้งเป็นแน่” เธอพูดอาฆาตกับมือถือเครื่องจิ๋ว ใบหน้าสวยงามเต็มไปด้วย รอยยิ้ ม ร้ า ยกาจ ทาไมเธอจะไม่ รู้ ว่ าวั น นี้ พี รวั ฒ น์ มี นั ด กั บ อั ก ษรา ปนัดดารู้…เพียงแต่ว่าเธอไม่อาละวาดหรือห้ามปรามเหมือนทุกครั้งที่ ผ่านมา เนื่องจากปุณณ์บอกเธอเองว่า วันนี้จะลงมือลักพาตัวอักษรา ไปเกาะไข่แก้ว ปนัดดาจึงคิดว่า จะให้อักษราได้มีโอกาสไปไหนมาไหนกับ พีรวัฒน์เป็นครั้งสุดท้าย เพราะนับตั้งแต่วันนี้ทั้งคู่จะไม่เจอกันอีกเลย “น้าหอม พอดีพี่ต้องไปรับลูกค้าที่สนามบินแทนคุณพ่อน่ะ พี่คงไปส่งน้าหอมที่คอนโดไม่ได้แล้วนะ” พีรวัฒน์สร้างเรื่องโกหกเหมือนทุกครั้งที่ไม่อาจไปส่งหรือไป ตามนั ด หมายได้ อั ก ษรายิ้ ม สวยให้ ค นรั ก เป็ น รอยยิ้ ม แห่ ง ความ จริงใจที่คนได้รับรอยยิ้มถึงกับสะอึก “ไม่เป็นไรค่ะพี่พี น้าหอมกลับเองได้ค่ะ พี่พีไปทาธุระเถอะ ค่ะ” จะว่าไปแล้วอักษราไม่รู้สึกเอะใจกับการเปลี่ยนแปลงของ พี ร วั ฒ น์ เ ลย เมื่ อ ก่ อ นเขาจะไปรั บ ไปส่ ง เธอระหว่ า งคอนโดกั บ ๑๙
โรงเรียนแทบทุกวัน หากตอนเช้ามารับไม่ได้ เขาก็จะมาหาเธอใน ตอนเย็น ไปทานอาหาร นั่งฟังเพลงจากนั้นค่อยไปส่งเธอที่พักอาศัย ระยะหลังมานี้ความเหินห่างค่อยๆ ก่ อตัวขึ้น จากที่ไปรับ ไปส่งเป็นครั้งคราว ก็ไม่มีเลยทั้งเช้าและเย็น วันหยุดสุดสัปดาห์ก็จะ ไปเที่ยว ไปพักผ่อนด้วยกัน ทุกวันนี้หาเวลาเหล่านั้นได้ยากยิ่ง ซึ่งเธอ เองก็ไม่ได้ถามถึงเหตุผล เพราะครั้งหนึ่งพีรวัฒน์บอกกับเธอว่า ช่วง นี้งานยุ่งมากมีโปรเจ็กต์ใหญ่ที่ต้องดูแล อักษราจึงคิดว่าสาเหตุของ การเหิ น ห่ า งในครั้ ง นี้ คื อ เรื่ อ งงาน หญิ ง สาวจึ ง เลื อ กจะไม่ ใ ส่ ใ จ เนื่องจากพีรวัฒน์ยังทาสิ่งหนึ่งไม่เปลี่ยนแปลงคือ โทรศัพท์หาเธอทุก วัน “พี่ดีใ จนะที่วั น นี้ เราได้ม ากิ น ข้ าว ดูห นังกั น พี่จะหาเวลา แบบนี้บ่อยๆ นะน้าหอม” พีรวัฒน์พูดจากใจ วันนี้เขามีความสุขมาก มีความสุขที่ได้ ใกล้ชิดและไปไหนมาไหนกับอักษรา เพราะนานหลายสัปดาห์แล้ว ที่เขาไม่มีโอกาสเช่นนี้ “น้าหอมก็ดีใจค่ะ แต่ถ้าพี่พีงานยุ่งก็ไม่เป็นไรนะคะ อย่าเสีย งานเพราะกลั ว ว่ า น้ าหอมจะน้ อ ยใจ น้ าหอมไม่ น้ อ ยใจหรอกค่ ะ น้าหอมเข้าใจพี่พีดี ” เธอกล่าวจากใจเช่นกัน และนั่นทาให้พีรวัฒน์ ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว “พี่รักน้าหอมนะ น้าหอมจาเอาไว้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น น้ าหอมเป็ น ผู้ห ญิงที่พี่รัก มากที่สุด แล้ว เป็ น ผู้ห ญิงที่พี่จะแต่งงาน ด้วย” คาพูดของคนรักเรีย กรอยยิ้มให้กับผู้ฟัง พร้อมกับน้าตารื้น ด้วยความปีติ ๒๐
“ค่ะพี่พี น้าหอมเชื่อพี่พีค่ะ” ดวงหน้าสาวเวลานี้มีแต่ร่องรอยแห่งความสุขที่กระจายไป ทั่ว พีรวัฒน์มองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย เสียใจ รู้สึกผิด ก่นด่าตัวเองกับสิ่งที่ตนทาอยู่ “พี่ไปก่อนนะครับ แล้วคืนนี้พี่โทรหานะ” เขาล่าลาอีกครั้ง “ค่ ะ พี่พี บายค่ ะ ” เธอโบกมื อให้ค นรัก ที่ ห มุ น ตัว เดิน ห่า ง ออกไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า ฝ่ายอักษราก็เดินลงยัง ชัน้ 1 ของห้าง เพื่อออกไปรอรถประจาทางด้านนอก แต่ยังไม่ทันที่อักษราจะเดินพ้นประตูห้างดี แผนการลักพาตัว ของปุณณ์ก็เริ่มขึ้น โดยใช้สมชายหรือเหลือม ที่เขาบอกให้ไปโกนหนวด โกนเคราออกเพื่อแผนนี้โดยเฉพาะ “คุณครับ คุณครับ” เสียงเรียกและฝ่ามือที่แตะลงบนแขน ของอักษรา ทาให้เธอหันมามองต้นเสียง “คะมีอะไรคะ?” อักษราถามกลับ “ผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนอกเครื่องแบบของ ห้างนะครับ คุณรู้จักคนที่ชื่อพีรวัฒน์ ศักดิ์อุดมหรือเปล่าครับ?” “ค่ะ รู้จักค่ะมีอะไรหรือคะ?” เธอถามอย่างร้อนใจ ไม่คิด สักนิดเลยว่า ชายตรงหน้านั้นมาร้าย ไม่ใช่มาดี ความที่เธอคิดดีทาดี จึงไม่ทันระวังตัว ไม่ทันได้ฉุกคิดอะไรทั้งสิ้น “คืออย่างนี้ครับ พี่พีรวัฒน์เป็นลมหมดสติอยู่ตรงลานจอด รถชั้น 2 ครับ แล้วเผอิญว่าเด็กขายตั๋วเดินผ่านมาเห็นพอดี และจา ได้ว่ามากับคุณ ผมก็เลยมาตามคุณไปดูเขาหน่อยครับ เผื่อต้องไป โรง’บาล คุณจะได้พาไปได้” สมชายพูดไม่ตกเลยสักคาตามที่นายหัว ๒๑
สุดโหดสั่ง สีหน้าของอักษราซีดเผือด ความตกใจแทรกซึมเข้าทุกพื้นที่ ในจิตใจ ความเป็นห่วงที่วิ่งขึ้นมาซ้อนทับ ทาให้เธอไม่คิดหรือพินิจ สิ่งใดให้รอบคอบ ตั้งใจเพียงอย่างเดียวว่า จะต้องไปหาคนรักท่าเดียว “เหรอคะ งั้นเราไปกันเลยค่ะ ” น้าเสียงกระตือรือร้นตอบ กลับ “ไปครับ” สมชายเป็นฝ่ายเดินนาหน้า โดยมีร่างของอักษรา เดิน ตามหลัง สมชายแสร้งทาเป็น เร่งฝีเท้าเดิน เร็ว ๆ ทาให้สมจริง สมจังว่าร้อนใจเป็นนักหนา ไม่นานนักคนที่หลอกกับคนที่ถูกหลอกก็เดินมาถึงลานจอดรถ ชั้น 2 สมชายพาอักษราไปยังมุมซ้ายสุดของลานจอดรถที่ค่อนข้าง ห่างไกลจากรถยนต์ คั น อื่ น ที่จ อดอยู่ อีก ทั้งยั ง มี เสาต้น ใหญ่ บั งรถ กระบะของเจ้านายหนุ่ม มันจึงเป็นจุดที่เหมาะที่สุด “ไหนล่ะ คะพี่พี ? ” อัก ษราถามเมื่ อชายแปลกหน้ าเดิน มา หยุดตรงหน้ารถกระบะคันใหญ่ “อยู่นี่ไง” คนที่ตอบกลับไม่ใช่คนที่พาเธอมา แต่เป็นบุรุษ ร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่หลบอยู่ข้างเสา “หมายความว่ า ยะ…” ยั ง ไม่ ทั น ที่ เ ธอจะพู ด จบประโยค ผ้า เช็ ด หน้ า ที่ ชุ่ ม ไปด้ ว ยยาสลบก็ ถู ก โปะลงมาตรงกึ่ ง ปากกึ่ ง จมู ก ความตกใจทาให้เธอเผลอสูดดมยาสลบเข้าไปหลายครั้ง เสียงขัดขืน ในลาคอดัง ได้ไ ม่ น านก็ พ ลัน เงีย บเสีย ง แรงน้ อ ยนิ ด ที่ พ ยายามจะ สะบัดตัวออกก็หยุดนิ่งดิ้นรน รูดตัวลงสู่พื้นปูนดีที่ว่าปุณณ์ใช้ ลาแขน รับร่างสาวเอาไว้เสียก่อน ๒๒
“ผมอุ้มให้ไหมครับนาย” สมศักดิ์กลัวเจ้านายจะเหนื่อยเลย เสนอตัว “ไม่ ต้อง” เสีย งใหญ่ข องปุ ณ ณ์ ต วาดกลับ ก่ อนจะอุ้ม ร่าง สวยไปยังรถกระบะ วางร่างสาวลงบนเบาะด้านหลังคนขับ จากนั้น เขาก็หย่อนกายลงนั่งชิดร่างของอักษรา ตามมาด้วยร่างของสมชาย ส่วนสมศักดิ์ทาหน้าที่พลขับโดยมีร่างของสมปองหรือหลามนั่งอยู่ ตอนหน้า “ไปได้แล้วไอ้เข้ ” เสียงทรงอานาจของเจ้าของเกาะไข่แก้ว เอ่ยสั่ง พลขับจึงขับรถออกจากจุดนั้นทันที มุ่งตรงไปยังจังหวัดพังงา จุดหมายปลายทาง
ส่องดูไวน์ขาวในแก้ว ที่แกว่งไกวไปตามแรงหมุนของมือ เธอกระตุก ยิ้มด้วยสะใจที่ได้รับข่าวจากพี่ชายสุดที่รักว่า เวลานี้มารหัวใจของตน ได้ตกอยู่ในอุ้งมือของปุณณ์เรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปพีรวัฒน์จะได้ ตัดขาดอักษราอย่างจริงจังเสียที เสีย งเปิ ด ประตูดังขึ้ น ไม่ กี่ วิ นาทีต่อมาร่างของคนที่เธอรอ คอยก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก พีรวัฒน์มองปนัดดาด้วยสายตาเฉย ชา ก่อนจะเดินผ่านเธอไปราวกับว่าปนัดดาเป็นอากาศธาตุ “หยุดนะพี่พี” ปนัดดาทนไม่ไหวกับสายตาคู่นั้น เธอลุกขึ้น ยืนแล้วตวาดเรียกพีรวัฒน์ดังลั่น “พี่พีจะมาทาอย่างนี้กับแต้วไม่ได้ นะ แต้วไม่ยอม” พีรวัฒน์ระงับเท้าที่กาลังจะก้าวเดิน หันมามองเจ้าของเสียง ๒๓
แหลมสูงพลางถอนหายใจ “อะไรอีกล่ะ ผมกลับมาเหนื่อยๆ อยาก พักผ่อน” เขาไม่ต้องการมีเรื่องกับเธอเวลานี้ เพราะต้องการเงินก้อน โตที่จะได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉะนั้นเขาต้องใจเย็นเข้าไว้ เพื่อความ อยู่รอดของครอบครัวและตัวเขาเอง “ที ไ ปกั บ นั ง น้ าหอมตั้ ง หลายชั่ ว โมงไม่ รู้ จั ก เหนื่ อ ย อี๋ อ๋ อ ฉอเลาะกับมันไม่อายใคร พอกลับมาบ้านละก็ความเหนื่อยมาเยือน ทันทีเลยนะ” ปนั ด ดาเหน็ บ แนมคนที่เ ธอรั ก ทาไมเธอจะไม่ รู้ว่ าเวลาที่ พีรวั ฒ น์ อยู่กั บ อัก ษรา เขาดูมี ค วามสุข มากแค่ ไหน รอยยิ้ม เสีย ง หัวเราะ คาพูดค าจาหวานหู ที่ป นัด ดารู้เพราะเคยสะกดรอยตาม พีรวัฒน์เวลานัดเจอกับอักษราหลายครั้ง มองจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกล เธอก็พอจะคาดเดาได้ ความอิจฉาริษยาคอยจะพลุ่งพล่านในใจของ ปนั ด ดา และนี่ คื อ อี ก ผลหนึ่ ง ที่ เ ธอคิ ด จะก าจั ด อั ก ษราแบบถาวร เพื่อที่พีรวัฒน์จะได้หันมามองเธอบ้าง “ผมเหนื่ อ ยจริง ๆ ขอตัว ไปอาบน้ าก่ อนนะ” พีร วั ฒ น์ พู ด เหมือนตัดบท สาวเอาแต่ใจไม่ยอมง่ายๆ เดินแกมวิ่งมาดักหน้า “พี่พีไม่มีสิทธิ์มาหนีหน้าแต้วอย่างนี้นะ ไม่กลัวแต้วไม่ให้เงิน พี่เหรอ” เงิน…คือสิ่งเดียวที่รั้งให้พีรวัฒน์อยู่ร่วมห้องกับปนัดดา และ เป็นสิ่งที่เขาจะต้องยอมเธอเรื่อยมา หากยังต้องการเงินมาแบบง่ายๆ โดยไม่ต้องไปหยิบยืมหรือกู้ใครให้เป็นภาระ อีกทั้งปนัดดายังเป็ น แหล่งเงินทุนที่ไม่มีวันหมด ๒๔
“แล้วแต้วจะให้ผมทายังไง แต้วถึงจะได้พอใจ?” เขาใจเย็นถาม สกัดความไม่พอใจเต็มที่ กดคาว่าไม่อยาก อดทนไว้ในก้นสมอง เวลานี้เขาต้องอ่อนกับสาวตรงหน้า ไม่เช่นนั้น ธุรกิจของครอบครัวจะต้องมีปัญหาแน่นอน ปนั ดดายิ้มพอใจเมื่ อเห็น ท่าทีข องคนที่ตนเองรัก ร่างสาว ขยับเข้าประชิดตัวชายร่างสูง โอบกอดเขาด้วยลาแขนของตน “พี่พีกอดแต้วหน่อยสิคะ หอมแต้วด้วยแล้วบอกว่ารักแต้ว คนเดียว” เสียงของปนัดดาออดอ้อนและร้องขอ ดวงตาหวานสวยมอง นัยน์ตาของพีรวัฒน์นิ่ง จ้องลึกในแววตาราวกับจะสื่อสารให้เขารู้ว่า เธอรักเขามากเพียงใด รักทั้งที่รู้ว่าเขาไม่รัก… ทว่าพีรวัฒน์กลับมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ห่างเหินราว กับว่าไม่รู้จักสาวตรงหน้ามาก่อน ปนัดดารู้สึกเจ็บกับดวงตาคู่นั้น แต่ เธอยอมเจ็บหากได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก ไม่ว่าพีรวัฒ น์จะรู้สึกอย่างไรกับ ปนัด ดา สุดท้ายเขาก็ต้อง ทาตามที่เธอสั่ง ลาแขนใหญ่ยกขึ้นสูงก่อนจะโอบกอดร่างสาวไว้ใน วงแขน กดปลายจมูกลงบนแก้วชมพูปลั่ง แล้วขยับปากไปตรงใบหู ก่อนจะบอกคารักตามที่เธอปรารถนาจะได้ยิน “พี่รักแต้วคนเดียว” ปนัดดายิ้มกับคารักจอมปลอม คารัก ที่เธอบังคับให้เขาพูด ไม่มีใครรู้ความรู้สึกของปนัดดาเวลานี้เลยว่า หวานอมขมกลืนมากแค่ไหน เจ็บปวดกับการที่อยู่ร่วมบ้านกับคนที่ ไม่เคยคิดจะรัก แล้วเจ็บยิ่งกว่าที่รู้ว่าเขาอยู่เพราะเงิน แต่ถึงกระนั้น ๒๕
ปนั ด ดาก็ ย อมเจ็ บ แล้ ว หวั ง ว่ า หากไม่ มี อั ก ษรา พี ร วั ฒ น์ จ ะต้ อ ง กลับมาเป็นของเธอคนเดียว “แต้วรักพี่พีค่ะ รักมากที่สุด ” เธอกระชับลาแขนกอดร่าง หนามากขึ้น แนบศีรษะลงบนแผงอกอุ่นของเขา ซึมซับความอบอุ่น อันน้อยนิดที่เขามีให้ไว้ในความรู้สึก “จูบแต้วหน่อยสิคะพี่พี” ปนัดดาเงยหน้าบอกพีรวัฒน์ที่โน้มใบหน้าเข้าหานวลหน้า สวยที่เผยอปากรอรับจุมพิตอย่างเสียมิได้ เป็นจูบที่ไร้ซึ่งความเสน่หา จูบเพราะต้องจูบ ความเร่าร้อนจึงไม่เกิดขึ้นในความรู้สึกของพีรวัฒน์ แต่สาหรับ ฝ่ายหญิง จูบ ของเขาเร่าร้อน มี ความซาบซ่าน กระจายไปทั่วช่องปากและร่างกาย เธอหลงใหลกับจุมพิตที่ไม่ได้มา จากความเต็มใจนี้เหลือเกิน “ผมขอตัวไปอาบน้าก่อนนะ เหนื่อยอยากพักผ่อน” พีรวั ฒ น์ พูด ขึ้ น เมื่ อเขาดึ งริม ฝีป ากออกห่างเรี ย วปากของ ปนัดดา จากนั้นก็ดันร่างเล็กให้ออกห่าง เบี่ยงตัวเดินไปยังห้องนอน ทันที ปล่อยให้เจ้าของห้องน้าตาร่วงกับ ความเฉยชา ไม่สนใจใยดี ของเขา ปนั ด ดามองตามร่างของคนที่ต นรัก ทั้งน้าตา หยดน้าใสๆ ไหลเกลือกกลิ้งแก้มนวลเป็นทาง ย้อนคิดถึงวันแรกที่เขามาอยู่ที่นี่ ในคืนนั้นความสัมพันธ์เร่าร้อนระหว่างเธอกับพีรวัฒน์เกิดขึ้นจาก ความเมาไม่ ไ ด้ ส ติ ข องเขา แล้ ว นั บ จากนั้ น เรื่ อ งบนเตี ย งก็ ไ ม่ เ คย เกิ ด ขึ้ น อี ก เลย จะมี เ พี ย งการจุ ม พิ ต ที่ เ ธอเรี ย กร้ อ งเป็ น ครั้ง คราว เท่านั้น รักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บอย่างนี้นี่เอง แต่อีกไม่นาน อีก ๒๖
ไม่นานพีรวัฒน์ก็จะหันมามองและรักเธอ เพราะเสี้ยนหนามตาใจ ถูกขจัด ออกไปจากชีวิ ตเธอแล้ว แต่ทว่าจะต้องให้กระเด็นออกไป อย่างถาวร อักษราต้องไม่มีหน้ากลับมาหาพีรวัฒน์อีก ความรั ก ที่ ป นั ด ดามี ต่ อ พี ร วั ฒ น์ ก าลั ง ท าให้ ชี วิ ต ของใคร หลายคนเปลี่ยนไป
ชายฉกรรจ์สี่คนนั่งมองทะเลที่พวกเขาคุ้นเคย จะมีเพียงคนเดียวที่ หลุบตามองร่างของอักษราที่ถูกมัดมือมัดเท้า มีผ้าผืนใหญ่ปิดปาก เอาไว้ เปลือกตาสาวหลับพริ้มและดูเหมือนว่าจะไม่ฟื้นคืนสติง่ายๆ เวลาผ่ า นไปราวยี่ สิ บ นาที เ รื อ เร็ ว ล านั้ น ได้ จ อดอยู่ ต รง ชายหาดสีข าวที่ ทอดยาวประมาณร้อยกว่ าเมตร น้ าทะเลใสแจ๋ ว จนเห็นปลาสีสันสวยงามแหวกว่ายไปทั่วบริเวณ สมศักดิ์ สมชาย สมปองกระโดดลงจากเรือตามลาดับ เหลือ เพียงปุณณ์ที่ไม่คิดจะลงจากเรือ เขากลับมองร่างของอักษราอย่างใช้ ความคิด ในระหว่างที่สมองกาลังประมวลอะไรบางอย่างอยู่ ฉับพลัน นั้นเสียงร้องไห้ของน้องสาวก็ดังก้อง คาบอกเล่า คาตัดพ้อ คาราพัน เสียใจวนเวียนในหูทั้ งสองข้าง ทาให้เขาพลอยเจ็บแทนปนัดดาไป ด้วย ปุณณ์จึงทาในสิ่งที่ลูกน้องทั้งสามไม่คิดว่าเจ้านายจะทา “ตูม” ร่างของอักษราที่ยังไม่ได้สติ แล้วยังจะถูกมัดมือมัด เท้ า และปิ ด ปาก ถู ก โยนลงมาจากเรื อ ด้ ว ยมื อ ของเจ้ า ของเกาะ ลูกน้องทั้งสามมองตากันเลิ่กลั่ก อยากจะไปช่วยสาวน้อยผู้น่าสงสาร ใจจะขาด แต่ถ้าช่วยมีหวังพวกเขาต้องโดนบาทาของเจ้านายแน่นอน ๒๗
อักษรารู้สึกตัวเมื่อร่างกายกระแทกกับผืนน้า น้าเค็มๆ ซึม ผ่านเนื้อผ้าเข้ามาในปากและจมูกจนเธอเกิดอาการสาลัก เปลือกตา สาวเปิดขึ้นในเวลาต่อมาแต่ก็ต้องหลับลงอีกครั้ง เพราะน้าทะเลเข้า ไปในดวงตาของเธอจนเกิดความแสบ อักษรารีบทะลึ่งตัวขึ้นเหนือ น้า โดยไม่รู้ว่าเวลานี้ตนเองตกอยู่ในสภาพอย่างไร “อื้อๆ อื้อๆ” ทันทีที่ขาทั้งสองข้างยืนอยู่บนทรายใต้น้า และ รู้ว่าตัวเองถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกทั้งข้อมือและเท้า ปากก็เช่นกัน หาได้มีอิสระถูกปิดทับด้วยผ้าผืนใหญ่ “อ๊าย!” ความที่ข้อเท้าเล็กถูกมัดด้วยเชือก ส่งผลให้เธอยืน ได้ไม่ถ นัดนั ก เสีย การทรงตัวจนร่างคะมาลงไปในผืนน้ า แต่เธอก็ พยายามยืนขึ้นอีกแต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม อักษราจึงเลือกที่จะ นั่งลงบนผืนทรายใต้น้าที่มีความลึกประมาณครึ่งเมตร อักษรานั่งมองร่างสูงใหญ่ ผิวคล้าน่าเกรงขาม ใบหน้าของ เขามีหนวดเคราขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมกริบมองมายังเธอด้วยสายตา ไม่เป็นมิตร เขากระโดดลงมาจากเรือเร็วก่อนจะเดินลุยน้าทะเลมา หาเธอ “ไง ตื่นแล้วเหรอ นึกว่าจะตายเพราะยาสลบซะแล้ว” เสียงห้าวใหญ่พูดขึ้น ในขณะที่มาหยุดยืนเท้าเอวตรงหน้า เธอ อักษราเงยหน้ามองชายหน้ าตาน่ากลัว ที่จ้องหน้ าเธอราวกั บ จะกินเลือดกินเนื้ออย่างหวาดกลัว ไม่เข้าใจว่าเขาทาเช่นนี้กับเธอ ทาไม จะถามก็ไม่ได้เพราะปากถูกปิดด้วยผ้าผืนใหญ่ อักษราไม่เพียงแค่มองชายร่างตึกนี้เท่านั้น ยังมองไปยังร่าง ของชายอีกสามคนที่ยืนอยู่ไ ม่ไกลด้วย ความกลัวอัดแน่นในใจสาว ๒๘
มากขึ้น สัญชาตญาณบอกเธอว่า ตนเองกาลังมีอันตราย ร่างเล็กจึง กระเถิบตัวหนี พยายามขยับข้อมือที่ถูกมัดไขว้ไว้ทางด้านหลังไปมา เพื่อให้ปมของเชือกนั้นคลายออก แต่ดูท่าจะยากเนื่องจากมันถูกมัด แน่นเหลือเกิน “จะหนีเหรอ” ปุณณ์พูดเสียงเย็นยะเยือก กระตุกยิ้มน่ากลัว “ฉั นบอกได้เลยนะว่ ายาก แต่ถ้ ามีปั ญญาก็ ลองดู ” เขาพูดไปด้ว ย ย่างเท้าก้าวเข้าไปหาอักษราที่ยังกระเถิบตัวหนีไม่หยุด “%#@&*^%! %$” คาพูดไม่รู้เรื่อง จับใจความไม่ได้ พูด ไม่เป็นภาษาก้องอยู่ในลาคอของอักษรา คาพูดเหล่านั้นที่ไม่อาจเอ่ย ให้ใครเข้ าใจได้ มันคื อคาถามที่ถามชายตรงหน้ าว่า จับ เธอมาที่นี่ ทาไม “พวกมึงขึ้นไปก่อน ทางนี้กูจัดการเอง” นายหัวพันธุ์ดิบสั่งลูกน้องเสียงเย็น คนได้รับคาสั่งเดินขึ้นไป บนชายหาดทันที คราวนี้ก็เหลือเพียงปุณณ์กับอักษราเพียงสองคน “ถ้าเธอไม่ทาร้ายจิตใจน้อ งสาวของฉันละก็ ฉันไม่มีวันแตะ ต้อ งตั ว เธอเด็ด ขาด แล้ว ฉั น จะท าให้ เธอรู้ ว่ า การที่ ทาให้น้ องฉั น เจ็บปวดใจมากเท่าไหร่ เธอต้องเจ็บมากกว่าหลายสิบเท่า” พูด จบมื อใหญ่จับ แขนสาวของเธอไว้ มั่ น กระชากสุด แรง เพื่อให้อักษราลุกขึ้นยืน ก่อนจะนาร่างของเธอมาพาดบนบ่าแข็งแรง ของตัวเอง จากนั้นก็ก้าวเดินขึ้นไปบนชายหาด ไม่สนใจว่าร่างสาวจะ ดิ้นรนมากแค่ไหน เท้าใหญ่ก็ยังคงก้าวเดินต่อไป ผ่านชายหาดเข้าไป ในป่าที่มีต้นไม้รกครึ้ม จนกระทั่งถึงบ้านไม้ชั้นเดียวหลังหนึ่งที่ปลูก เด่นอยู่ตรงน้าตก ๒๙
ตุ๊บ อักษราเจ็บจนพูดไม่ออก เมื่อเขาโยนร่างของเธอลงบน พื้นไม้ตรงชานบ้านอย่างไม่ปรานีปราศรัย ไม่สนใจด้วยซ้าไปว่าเธอ จะเจ็บมากแค่ไหน “เอียด เอีย ด” ปุณ ณ์ ตะโกนลั่น ไม่กี่ วิ นาทีต่อมาร่างของ เจ้าของชื่อก็วิ่งมาหานายหัวของเกาะทันที “คะนายหัว มีอะไรคะ?” “ไปเอากุญแจมือกับโซ่ในบ้านมา” เขาสั่งเสียงเข้ม เอียดคนในปกครองวัยยี่สิบสามปีรีบวิ่งเข้า ไปหยิบของตามที่เจ้านายต้องการ ฝ่ายคนที่ถูก มัด มือมัด เท้ามอง หน้าคนสั่งด้วยความตกใจ มองสลับกันไปมาระหว่างร่างของเจ้านาย และลูกน้อง รู้สึกไม่ดีกับของสองสิ่งที่ชายหน้าตาดุดันสั่งให้ไปเอา ส่ง เสียงร้องถามในลาคอว่า เขาสั่งให้หญิงสาวที่ชื่อเอียดนาสองสิ่งนั้น มาทาไม หรือว่า… “นี่ค่ะนายหัว” เอียดยื่นของที่เจ้านายหนุ่มต้องการตรงหน้า พร้อมกันนี้ยังหยิบแม่กุญแจดอกหนึ่งติดมือมาด้วย ปุณณ์คว้าของ ทั้งหลายมาไว้ในมือ ก่อนจะย่อตัวนั่งด้วยเข่าใกล้ร่างของอักษรา “อื้อๆ อื้อ” อักษราสะบัดข้อมือออกจากมือใหญ่ เพื่อไม่ให้ เขาท าสิ่ ง ที่ ต้ อ งการ ส่ ง เสี ย งร้ อ งห้ า มไม่ ห ยุ ด แต่ ท ว่ า ไม่ มี ค าพู ด ที่เป็นประโยคไหลผ่านปากบางนุ่ม จะมีแค่เพียงเสียงอื้อๆ อ้าๆ ที่ฟัง ไม่ได้ศัพท์แ ทน น้าตารินไหลเป็ นทาง ไม่ เข้าใจว่าเหตุใดชายหนุ่ ม ตรงหน้าถึงได้ทากับตนเช่นนี้ “อย่าดิ้น!” เขาตวาดเสียงดังราวกับฟ้าผ่า ร่างงดงามสะดุ้ง ตกใจ หลับตาแน่นราวกับเสียงพิโรธนั้น “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่า ๓๐
ดิ้น” ปุณณ์ตวาดอีกรอบ แต่เธอก็หยุดได้ชั่วครู่ อักษราก็ดิ้นรน ต่อไป ใช้จังหวะที่มือทั้งสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากเชือกผลัก ร่างหนาเต็มแรงแต่ถึงเขาจะเซไปตามแรงผลัก อักษราก็ไม่สามารถ เคลื่อ นไหวได้ ต ามใจคิ ด เนื่ องจากข้ อ เท้ า ทั้ง สองข้ า งถู ก มั ด อย่ า ง แน่นหนา โครม! วินาทีนี้อักษราไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ลืมคิดทุกสิ่งอย่าง นอกจากจะบอกตัวเองว่าต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้ สุดท้ายเธอก็ล้ม หัวคะมา “มานี่!” ปุณณ์ลุกขึ้นยืน กระชากร่างอ้อนแอ้นที่กาลังใช้มือ ยั น กายให้ ลุ ก ขึ้ น นั่ ง อย่ า งแรง แล้ ว ลากกลั บ มายั ง จุ ด เดิ ม ที่ เ ธอ กระเสือกกระสนหนี “อย่าคิดหนีเป็นครั้งที่สอง เพราะมันจะไม่มี คาว่ าปรานี สาหรับ เธอ” พูด จบเขาก็ ใช้กุ ญ แจมื อคล้องข้ อมื อเล็ก กุญแจมืออีกข้างคล้องไว้กับซี่ไม้ระเบียงที่ทาอย่างแน่นหนา “อื้ อ ๆ อื อ ” เธอมองดู ข้ อ มื อ เล็ ก ของตนที่ ห มดอิ ส รภาพ ทั้งน้าตา ส่งเสียงพูดไม่เป็นภาษาตลอดเวลา กระตุกข้อมือหลายครั้ง หวังจะให้กุญแจที่คล้องปลดปล่อยให้ตนเองเป็นอิสระ แต่ไม่เลย…มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด “ไม่!…ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ใช่นักโทษนะ” อักษรา ตะโกนพูดทันทีที่มือเล็กอีกข้างที่ไม่ได้ถูกคล้องกุญแจมือดึงผ้าที่ปิด ปากของตนเองออก เมื่อเห็นเขากาลังแก้เชือกที่มัดข้อเท้าของเธอ จากนั้นก็ใช้โซ่ล่ามข้อเท้าเล็กไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างปล่อยให้เป็นอิสระ นาปลายโซ่ไปคล้องไว้กับเสานอกชาน วินาทีนี้อักษราคิดว่า ตนเอง ๓๑
เหมือนนักโทษก็ไม่ปาน “คุณไม่มีสิทธิ์ทาแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่นักโทษ ปล่อยฉัน สิ ปล่อยฉัน” อั้ก อั้ก อักษราขยับปลายเท้าไปมา มือที่ว่างเว้นทุบไปยังลาตัวของ เขาหลายที่ หวังจะให้เขาปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ แต่ดูท่าทางแล้ว มันยากเหลือเกินในความรู้สึก “ฉันปล่อยเธอแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ อย่าพูดมาก อย่าแหกปาก อย่าตะโกนส่งเสียงให้ฉันหนวกหูหรือราคาญใจ ไม่อย่างนั้นเธอได้มี ผัวทีเดียวเป็นสิบเอาให้หายร่านจะได้ไม่ไปแย่งแฟนของใครอีก แล้ว อย่าคิดลองดี เพราะคนอย่างฉันพูดจริงทาจริง จาใส่กะโหลกกลวงๆ ของเธอเอาไว้…น้าหอม” เสียงนั้นช่างเยือกเย็นจนผู้ฟังสะท้านไปทั้งหัวใจ คาพูดของ เขามาพร้อมกับคาขู่ที่เรียกความหวาดกลัวขึ้นไปถึงสมอง อักษราไม่ รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร แต่เท่าที่เห็น น่าจะเป็ นเจ้านายของเกาะแห่งนี้ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าสถานที่ที่ตนนั่งอยู่นั้น อยู่ที่ใดของเมืองไทย และมีอีกข้อหนึ่งที่อักษราสงสัยคือ เขาคนนี้รู้จักชื่อเล่นของ เธอได้อย่างไร ทั้งทีไม่ เคยรู้จัก กั น มาก่ อนอัก ษราช้อนสายตามอง หนุ่มหน้าดุ ใจร้ายทั้งน้าตา เธอไม่เข้าใจว่าตนเองไปทาอะไรให้เขา เจ็บช้าน้าใจอะไรหนักหนา ถึงได้ทากับเธอแบบนี้ ปุณณ์มองเห็นดวงตาคู่นั้นแล้วรู้ สึกแปลกๆ ใจมันเสียดทาน อย่างบอกไม่ถูก ความด้านชาในจิตใจเหมือนจะค่อยๆ หลุดร่อน แต่ พอนึกถึงใบหน้าและเสียงสะอื้นของปนัดดาทางโทรศัพท์ หัวใจของ ๓๒
คนเป็นพี่ลุกโชนขึ้นมาทันทีทันใด ใครทาร้ายเขา เขาไม่ว่า แต่อย่าทาร้ายปนัดดา ไม่เช่นนั้น พี่ชายคนนี้จะฆ่าล้างบางทั้งตระกูล ใครทาน้องสาวเขาเจ็บ คนผู้นั้น ต้องเจ็บยิ่งกว่า ครูสาวคนนี้ก็เช่นกัน ต้องได้รับบทเรียนจากการแย่ง คนรักของปนัดดา เอาให้หลาบจาไปจนวันตาย ดวงตาของทั้ ง คู่ ส บกั น นิ่ ง ฝ่ า ยหญิ ง ทอดสายตาเว้ า วอน น่าสงสาร แต่ทว่านัยน์ตาของเขาไม่มีความใยดีแฝงอยู่เลย ร้ายกาจ มุ่งร้ายเป็นที่สุด “คุ ณ จั บ ตั ว ฉั น มาท าไม ฉั น ไปท าอะไรให้ คุ ณ ?” น้ าตา หลั่งไหลพร้อมกับคาถามที่หลั่งริน แต่ทว่าไม่มีคาตอบใดๆ ออกจาก ปากของปุณณ์ มีเพียงสายตาดุๆ ส่งมาให้ผู้ถาม “เอียด หาข้าวให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย ฉันจะเข้าถ้า” เขาหันไป สั่งเอียดที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนจะหันมาทางเชลยสาวที่นั่งมองหน้าเขา ทั้งน้าตา “ต่อให้เธอแหกปากร้องจนคอแตกก็ไม่ใครช่วยเธอได้หรอก อย่าพยายามเสียให้ยาก” พูดจบก็ก้าวเดินไปยังด้านหลังของน้าตก ทันที “ฮื อ …ฮื อ …แม่ จ๋ า ช่ ว ยน้ าหอมด้ ว ย ฮื อ ” อั ก ษราร้ อ งไห้ ออกมาอย่างสุดจะกลั้น เธอเองก็รู้ตัวดีว่าคงจะออกไปจากเกาะแห่ง นี้ยากไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทร แค่จะให้ตนเองเป็นอิสระจาก กุญแจมือกับโซ่ยังแทบมองไม่เห็นทาง คาว่าหนี จึงห่างไกลจนมอง ไม่เห็นก็ว่าได้ เอียดมองผู้หญิงที่ผิวพรรณหน้าตาดีที่ถูกกักกันด้วยความ สงสารจับใจ เธอไม่รู้สาเหตุที่แ ท้จริงว่า นายหัวสุดโหดของตนจับ ๓๓
สาวคนนี้มาทาไม แต่เอียดก็ไม่อาจจะถามหาเหตุผลนั้นกับปุณณ์ได้ นอกจากทาตามคาสั่งเพียงอย่างเดียว คนงานสาวผิ ว คล้ าเดิ น หายไปสั ก พั ก ก่ อ นจะเดิ น กลั บ มา พร้อมกับข้าวราดแกงกับไข่เจียว แล้วยังมีกระบอกน้าอีกหนึ่งขวด ติดมือมาด้วย “กิ นซะ อย่าเอาแต่ร้องไห้ เพราะน้าตาไม่ ช่ว ยอะไรเธอ” เอียดวางอาหารข้างร่างของเชลยสาว พูดในสิ่งที่เป็นความจริง “เธอรู้ไหมว่ าเขาทากับฉั นแบบนี้ ทาไม ฮือ?” อัก ษราเอ่ย ถามทั้งน้าตา “ฉันไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย เดี๋ยวพานจะซวยโดยไม่ รู้ตัว” เอียดตอบกลับ “เธอก็กินข้าวเถอะแล้วอย่าคิดหนีถ้าไม่อยาก เจ็บตัว บอกไว้ก่อนนะว่า นายหัวน่ะโหดสุดๆ ใครขัดคาสั่งตายสถาน เดียว” เอียดกล่าวเตือนด้วยความหวังดี ก่อนจะเดินไปทางานตาม หน้ าที่ข องตน ปล่อยให้เชลยสาวนั่ งมองอาหารข้างกายที่หน้ าตา น่ากิน แต่ทาไมหนอ อักษราถึงกินมันไม่ลง นั่งจมอยู่กับน้าตาและ ความสงสัย ความไม่เข้าใจต่อไปเพียงลาพัง
๓๔
2 ตลอดสามวันมานี้พีรวัฒน์เหมือนคนบ้าขึ้นไปทุกวัน เพราะ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่สามารถติดต่ออักษราได้เลยนับตั้งแต่วันนั้น วั น ที่ เ ขาและเธอไปทานข้ า ว ไปดู ห นั ง ด้ ว ยกั น ไม่ ว่ า จะเป็ น ทาง โทรศัพท์ที่โทรเท่าไหร่ระบบอัตโนมัติก็จะพูดว่า ‘เลขหมายที่ท่าน เรียกในขณะนี้ ไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราว’ ไปหาที่บ้านก็ไม่พ บ ไปหาที่โรงเรียนก็ไม่พบอีก ซึ่งอักษราก็ไม่ติดต่อกลับมายังโรงเรียน ด้วยว่า สาเหตุของการหยุดงานแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนั้นคืออะไร และนั่น ยิ่งทาให้ความเป็นห่วง ถาโถมเข้ามาในใจของพีรวัฒน์มากมาย ครั้นจะออกตามหาเหมือนที่ควรจะเป็นก็ทาไม่ได้ เนื่องจาก ปนัดดาโทรศัพท์จิกตามเขาตลอดเวลา เช้า สาย บ่าย เย็นก็ว่าได้
จะอาศัยช่วงเวลาทางานออกไปตามหาอักษรา หญิงสาวที่เขารักสุด หัวใจยิ่งไม่ได้ใหญ่เพราะปนัดดาส่งคนมาเฝ้าเขาหน้าห้อง หากเขา ออกไปไหนที่ ไ ม่ ใ ช่ เ รื่ อ งงานให้ ต ามติ ด ไปด้ ว ยไม่ ใ ห้ ค ลาดสายตา ในความรู้สึกของพีรวัฒน์เวลานี้ เขาเหมือนนักโทษที่ถูกคุมเข้ม “โทรหาใครเหรอคะ แต้ ว เห็ น พี่ พี ก ดมื อ ถื อ เป็ น ร้ อ ยหน แล้ว?” ปนัดดาแกล้งถาม ทั้งที่รู้คาตอบดีว่าเขาโทรศัพท์ถึงใคร “อย่ายุ่งน่า” เขาตอบกลับอย่างคนอารมณ์ไม่ดี เสียงแข็ง จนอีกฝ่ายหน้าตึง “ไม่ยุ่งไม่ได้ค่ะ เพราะพี่พีเป็นสามีของแต้ว แต้วผิดหรือคะ ที่จะรู้ว่า สามีของตัวเองโทรศัพท์เป็นบ้าเป็นหลังหาใคร” เธอสวนกลับทันที น้าเสียงชวนหาเรื่อง พีรวัฒน์คร้านที่จะ เถียงด้วย เพราะรู้ตัวดีว่ าไม่มี สิทธิ์ มีเสีย งอะไรมากนัก ปนัด ดาคื อ ผู้หญิงที่เขาจะต้องพึ่งพาด้วย “…” พีร วั ฒ น์ ไ ม่ ต อบ เขาลุ ก ขึ้ น ยื น หย่ อ นโทรศั พ ท์ ใ ส่ ใ น กระเป๋ากางเกง ก่อนจะก้าวเดินไปยังประตูห้อง ร่างสมส่วนของสาว เอาแต่ใจรีบวิ่งมาขวางทันที “พี่พีจะไปไหน?” ปนัดดาถามเสียงขุ่น จ้องหน้าเขานิ่ง “เบื่อ” เขาพูดสั้นๆ มองหน้าเธอกลับ “จะออกไปหาอะไร ดื่มสักหน่อย” พูดจบก็เบี่ยงตัวไปยังประตู มีหรือที่คนอย่างปนัดดา จะปล่อยให้พีรวัฒน์ไปไหนคนเดียว ถึงแม้ว่าจะไม่มีอักษราเข้ามา ข้องแวะ ทว่าเธอก็ไม่ไว้ใจ “แต้วไปด้วย” ปนัดดาวิ่งไปยังห้องนอน คว้ากระเป๋าสะพาย ยี่ห้อหรูคล้องไว้ที่แขน จากนั้นก็เดินแกมวิ่งตามพีรวัฒน์ที่กาลังเดิน ๓๖
ไปยังลิฟต์อย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสีหน้าสุดเซ็งของคนที่เธอตามติดเลย สักนิดเดียว
บิดามารดา เพราะสถานที่แห่งนี้ทาให้เขาไม่รู้สึกอึดอัด ไม่รู้สึกว่ามี ใครจับจ้องเขาทุกฝีก้าว เป็นสถานที่ที่เขาค้นพบกับคาว่าอิสระ “อ้าว พี หนูแต้ว” เจ้าของบ้านทักลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ ที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก “สวัสดีครับคุณแม่ / สวัสดีค่ะคุณแม่” พีรวัฒน์และปนัดดา พนมมือไหว้ผู้สูงวัย “มาที่นี่ทาไมไม่บอกแม่ล่ะ แม่จะได้เตรียมของกินไว้ให้” “ผมเซ็งๆ น่ะครับก็เลยแวะมาหาคุณพ่อคุณแม่ ” พีรวัฒน์ พูดออกไปอย่างนั้น แท้จริงแล้วเขามี เรื่องบางเรื่องจะให้บิดาช่ว ย ต่า งหาก “คุ ณ พ่ อ อยู่ ห รื อ เปล่ า ครั บ ผมมี เ รื่ องงานจะปรึ ก ษานิ ด หน่อย” “คุณพ่ออ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขกน่ะพี ” ผู้เป็นแม่ตอบ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ว่าที่ลูกสะใภ้ผู้ร่ารวย “ผมขอตัวไปหาคุณพ่อก่อนนะครับ ” พีรวัฒน์ลุกเดินไปยัง ห้องนั่งเล่นทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้มารดาอยู่กับปนัดดาตามลาพัง “วันนี้หนูแต้วอยากทานอะไรลูก แม่จะทาให้ทาน” อรุณวดี เริ่มโหมดเอาใจว่าที่ลูกสะใภ้ “แต้ ว ยั ง ไงก็ ไ ด้ ค่ ะ คุ ณ แม่ ” ปนั ด ดาตอบกลั บ เสี ย งหวาน กิริยาสุภาพไม่มีทีท่าเอาแต่ใจ ๓๗
“วันนี้พีมาบ้าน แม่ว่าเราทาของโปรดของพีดีกว่านะ เอา อะไรดีนะ…” นางทาท่านึก “ทาสละลอยแก้วดีกว่านะ เมื่อวานนี้ น้องของแม่เอาสละมาให้ถุงใหญ่เลย ตาพีชอบกินมากด้วย” “ถ้าอย่างนั้นคุ ณแม่สอนแต้ว ทาหน่อยนะคะ วันหน้าแต้ว จะได้ทาให้พี่พีทานบ้าง” แม้ว่ าปนัด ดาจะไม่ ชอบทาอาหาร แต่เป็น เพราะความรัก ที่ เ ธอมี ต่ อ พี ร วั ฒ น์ และต้ อ งการให้ เ ขาเห็ น ความดี ความตั้ ง ใจ ที่ตนเองมีให้เขา พีรวัฒน์จะได้หันมามองเธอบ้าง เพียงแค่น้อยนิด ปนัดดาก็ดีใจแล้ว “ได้สิ หัดทากับข้าวไว้บ้างก็ดีนะหนูแต้ว พีไม่ชอบกินแกงถุง หรือว่าของกึ่งสาเร็จรูปที่ซื้อมาจากห้างแล้วมาอุ่นในไมโครเวฟ ถ้า วันไหนไม่อยากทาค่อยออกไปหาอะไรทานนอกบ้านกัน” นางรู้ ดี ว่ า การแต่ ง งานของลู ก ชายในครั้ ง นี้ ไม่ ไ ด้ ม าจาก ความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย จะพูดได้ว่าฝ่ายหญิงเต็มใจแต่งเพราะ ซื้อเจ้าบ่าวด้วยเงินทุนที่เข้ามาพยุงบริษัทของฝ่ายชาย ฉะนั้นความ รักจึงหาได้มีในจิตใจของพีรวัฒน์แม้แต่น้อยนิดเพราะหัวใจของลูก ชายของนางมีให้อักษรา คุณครูอนุบาลแสนสวยและเรียบร้อ ยคน เดียวเท่านั้น “ค่ะคุณแม่ แต้วจะพยายามค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเริ่มกันเลยนะ” อรุณวดีลุกขึ้นยืน ก่อนจะ เดินนาว่าที่ลูกสะใภ้ไปยังห้องครัว ทางด้านพีรวัฒน์เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนั่งเล่นตามลาพังกับ บิดา เขาจึงเปิดปากเล่าความอึดอัดที่อยู่ในใจจนหมดสิ้น สีหน้าของ ๓๘
เพิ่มศักดิ์ผู้เป็นพ่อเรียบเฉยหลังจากที่ได้รับรู้ความรู้สึกของลูกชาย “แล้วพีจะให้พ่อทายังไง?” เพิ่มศักดิ์ถามตรงๆ “ผมอยากให้คุณพ่อช่วยตามหาน้าหอมให้ผมหน่อยครับ ผม ทาอะไรไม่ค่อยถนัด แต้วตามผมแจเลย กระดิกตัวนิด หนึ่งแต้วก็รู้ แล้วว่าผมทาอะไร ผมอึดอัดจะแย่อยู่แล้วครับคุณพ่อ” “จะให้ช่วยยังไงละก็บอกมาสิ” เพิ่มศักดิ์เองก็เอ็นดูอักษรา ไม่น้อย กิริยามารยาทเรียบร้อย วาจาอ่อนหวาน วางตัวดี เสียอย่าง เดียวคือ จน “ผมอยากขอให้เพื่อนคุณพ่อที่เป็นตารวจช่วยออกตามหา น้าหอมให้ผมครับ ผมเป็นห่วงน้าหอมนี่ก็หายหน้าหายตาไปสามวัน แล้ว โทรไปเป็นร้อยๆ รอบก็ปิดเครื่องตลอด” ความเป็นห่วงคนรัก ตอนนี้แน่นอกแทบจะระเบิดออกมาวันละหลายๆ รอบ “พ่อล่ะสงสัยจริงๆ ว่าน้าหอมจะหายไปไหน พีบอกพ่อเอง ไม่ใช่เหรอว่า น้าหอมไม่มีญาติที่ไหน เป็นเด็กกาพร้าที่อยู่กับพ่อแม่ บุ ญ ธรรมที่ เ พิ่ ง เสี ย ไปเมื่ อ ห้ า ปี ก่ อ น มี เ พื่ อ นก็ ไ ม่ ม ากแล้ ว อย่ า งนี้ จะหายไปไหนได้” เพิ่ ม ศั ก ดิ์ คิ ด ไม่ อ อกว่ า อั ก ษราจะหายไปดื้ อ ๆ แบบนี้ ไ ด้ อย่างไร จะไปหาญาติมิต รสหายที่ไหนก็ คงไม่ใ ช่ จะทิ้งบ้ านที่เป็ น มรดกชิ้นสุดท้ายของบิดามารดาก็ไม่ใช่ใหญ่ เพราะอักษรารักบ้าน หลังนี้มาก จะหนีตามผู้ชายข้อนี้ลืมไปได้เลย เขามั่นใจว่าอักษราไม่มี วันทาเรื่องแบบนี้แน่นอน หากเป็นปนัดดาก็ว่าไปอย่าง “นั่นสิครับคุณพ่อ ผมก็คิดไม่ออกว่าน้าหอมจะไปไหน โทร ไปถามชมพูกับแดน ทั้งคู่ก็ไม่รู้ไม่เห็น จะไปแจ้งความก็กลัวว่าแต้ว ๓๙
จะอาละวาด หาว่าผมอย่างนั้นอย่างนี้ พานจะไม่ให้เงินเราด้วย ผมก็ เลยมาหาคุณพ่อนี่แหละครับ ” เพิ่มศักดิ์เข้าใจความจาเป็นของลูก ชาย เพราะเงินที่จะได้จากปนัดดาสาคัญกว่าเรื่องของอักษรา หาก ออกตัวมากไปอาจทาให้แหล่งเงินแหล่งทองไม่พอใจเอาได้ “พ่อไม่มีปัญหาอยู่แล้ว พ่อจะช่วยพีตามหาน้าหอมเอง เรา จะเริ่มต้นตรงไหนดีล่ะ?” พีรวัฒน์ยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อได้ยินคาพูดของ บิดา “อย่ า งที่ ผ มบอกไป ผมอยากให้ คุ ณ ลุ ง ถวิ ล ช่ ว ยตามหา น้าหอมครับ ผมว่ามันเป็นทางเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้” พีรวัฒน์อาศัยถวิล นายตารวจยศพันโทเพื่อนสนิทของบิดา ในการออกตามหาคนรัก เนื่องจากตารวจมักมีสายลับฝีมือเยี่ยมไว้ คอยรับงานอยู่แล้ว คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสาหรับงานเล็กๆ แค่นี้ “ได้ ไม่ มี ปั ญ หา พ่ อ จั ด การให้ ” เพิ่ ม ศั ก ดิ์ รั บ ค าลู ก ชาย พีรวัฒน์มีสีหน้าดีขึ้น ความหนักอดหนักใจลดทอนลงไปได้ในระดับ หนึ่ง แล้วเขาก็คิดว่าอีกไม่นานคงจะได้ข่าวคราวอักษรา และภาวนา ให้เธอติดต่อกลับมาหาเขาในเร็ววันนี้ ด้านในครัว ปนัดดาตั้งใจทาอาหารตามที่อรุณวดีสอนทุกอย่าง แม้ว่าจะ ไม่ ช อบท าอาหารก็ ต ามที อี ก ทั้ ง ต้ อ งอดทนยื น ท าอาหาร หั่ น ผั ก ทาโน่นนั่นนี่ที่เธอคิดว่ามันยุ่งยาก สู้ไปนั่งรอให้อาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ก็ไม่ได้ หรือไม่ก็ ไปทานอาหารในร้านหรู ๆ ไม่ต้องเหนื่ อย ไม่ต้อง ยุ่งยาก ไม่ต้องทนร้อนอยู่หน้าเตา แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ วันนี้ปนัดดาตั้งใจทาอาหารเพื่อคนที่ตนรัก ๔๐
ทุกขั้นทุกตอนของการปรุงอาหาร เธอมุ่งมั่นทาอย่างเต็มที่ ในที่สุด อาหารจานแรกในชีวิตก็เสร็จสิ้น “เห็น หรือเปล่าหนู แต้ ว ว่ าการทาอาหารมั น ไม่ ย ากอย่าง ที่คิด” อรุณวดีพูดขึ้นเมื่อการทาไข่ตุ๋นบรรลุเสร็จสิ้น ปนัดดามอง อาหารจานแรกที่ตนทาด้วยความภาคภูมิใจ แล้วหวังว่าพีรวัฒน์จะ ถูกใจอาหารจานนี้ “ค่ ะ คุ ณ แม่ ไม่ ย ากเลยค่ ะ แต่ ก็ ไ ม่ ง่ า ยนะคะ ไม่ รู้ ว่ า พี่ พี จะชอบหรื อ เปล่ า ?” ในความภาคภู มิ ใ จปนั ด ดายั ง มี ค วามกั ง วล แฝงอยู่ “ต้ อ งชอบสิ จ๊ ะ ไข่ ตุ๋ น เป็ น อาหารจานโปรดของพี เ ลยนะ รับรองว่าพี่จะต้องทานจนหมดชามแน่ๆ” ว่าที่แม่สามีให้กาลังใจปนัดดา “ค่ะคุณแม่” ว่าที่ลูกสะใภ้พอมีกาลังใจขึ้นมานิด “เดี๋ยวแม่ขอตัวไปห้องน้าก่อนนะ หนูแต้วช่วยดูแกงในหม้อ ให้แม่หน่อย ถ้าเดือดแล้วให้ใส่มะเขือจานนี้ลงไปในหม้อนะลูก” “ค่ ะ คุ ณ แม่ ” ปนั ด ดารั บ ค า ก่ อ นจะหั น ไปหั่ น ผั ก ที่ อ ยู่ ใ น ตะกร้า ใบหน้ าสาวอาบไปด้วยรอยยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึ งค าชมจาก ปากพีรวัฒน์จากรสชาติของไข่ตุ๋นฝีมือเธอ อรุณวดีเดินเข้าไปในห้องน้าตามที่บอกไว้จริง ๆ แต่ไม่ได้เดิน กลับ ไปในครัว เหมือนที่ค วรจะเป็น นางกลับ เดิน ไปยังห้องนั่งเล่น แทน เนื่องจากมีเรื่องหนึ่งจะบอกลูกชาย “คุ ย อะไรกั น อยู่ ส องพ่ อ ลู ก หน้ า ตาเคร่ ง เครี ย ดเชี ย ว” ๔๑
อรุณวดีทักสามีและบุตรชายหลังจากที่หย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาข้าง สามี “กาลังคุยกันเรื่องน้าหอมน่ะ” เพิ่มศักดิ์ตอบภรรยา “เรื่องน้าหอม เรื่องอะไรคะคุณพี่?” อรุณวดีถามด้วยความ ฉงน พีรวัฒน์จึงทาหน้าที่เฉลยความข้องใจของมารดา “หายไปดื้ อ ๆ เลยเหรอ น้ าหอมอาจจะไปเที่ ย วที่ ไ หน คนเดียวโดยที่ไม่อยากจะบอกให้ใครรู้ก็ได้นะ” อรุณวดีออกความ คิดเห็นหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราว “ที่แม่พูดมามันก็น่าคิ ดนะพี” เพิ่มศัก ดิ์เห็นด้วยกับคาพูด ของภรรยา ทาไมเขาถึงลืมคิดข้อนี้ไปนะ “เป็ น ไปไม่ ได้ ห รอกครับ คุ ณ พ่อ คุ ณ แม่ ผมรู้ จัก นิ สั ย ของ น้ าหอมดี ค รั บ ว่ า ไม่ ท าอย่ า งนั้ น แน่ น อน ยิ่ ง ตอนนี้ ยั ง ไม่ ปิ ด เทอม น้าหอมไม่มีวันทิ้งเด็กๆ ไปเที่ยวแน่ๆ ครับ” พีรวัฒน์รู้จักอักษราดีว่า มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่มากแค่ ไหน ไม่ มีวั น ทิ้งเด็ก นั ก เรียนที่ต้องดูแลไปแบบไม่ บ อกกล่าวเช่น นี้ อีกทั้งช่วงเวลาเที่ยวของอักษราจะเป็นช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือ วันหยุดตามเทศกาล และช่วงปิดเทอมเท่านั้น ฉะนั้นข้อนี้ตัดทิ้งไป ได้เลย “หรือว่าน้าหอมจะรู้เรื่องของพีกับหนูแต้ว เลยทนไม่ไหวหนี ไปดื้อๆ แบบนี้” อรุณวดีสัน นิษฐานต่อ และคาพูดประโยคนี้ เองที่พีรวั ฒ น์ เนื้ อแทบเต้น หากเป็ น เช่น นั้ น จริง ๆ เขาจะทาอย่างไร แค่ คิ ด เขา ก็เกิดอาการทนไม่ได้แล้ว ๔๒
“นั่นสิ หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่แม่พูดจริง ๆ” เพิ่มศักดิ์พูด เสริม “คุณพ่อคุณ แม่อย่าพูด อย่างนั้นสิครับ ผมยิ่งใจคอไม่ดีอยู่ ด้วย” ผู้เป็นลูกร้อนตัว “พ่อว่ามันก็น่าคิดนะ ถ้าไม่อย่างนั้นจะติดต่อน้าหอมไม่ได้ เหรอ” “เอาอย่างนี้ดีกว่านะ เรายังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุที่แน่นอน ก็ อ ย่ า เพิ่ ง ไปคิ ด มั น ให้ ส ารวั ต รถวิ ล จั ด การตามที่ พี ต้ อ งการก่ อ น ได้เรื่องกันยังไงตอนนั้น ค่อยคิดกั นอีกที เอาเรื่องที่สมควรทาที่สุด ก่อนดีกว่า” อรุณวดีคิดว่าเรื่องอักษราไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน ยังมีเรื่อง สาคัญที่ต้องรีบจัดการมากกว่า “เรื่องอะไรคุณแก้ว?” เพิ่มศักดิ์หันมาถามภรรยา “ก็เรื่องของหนูแต้วไงคะ?” นางตอบ “เรื่องของแต้ว เรื่องอะไรครับคุณแม่?” “พีอย่าลืมสิว่า ครอบครัวเราต้องพึ่งพาเงินของหนูแต้วอีก มาก ลาพังเงินค่าหนี้สินงวดสุดท้ายที่หนูแต้วจะให้เราในอีกไม่กี่วัน มั น จะพอเหรอ แม่ ว่ าไม่ พ อหรอก หมดหนี้ สิน ก็ จริงแต่เราต้องใช้ เงินทุนอีกก้อนใหญ่ เราจะไปเอามาจากไหนได้ฟรี ๆ โดยไม่ต้องเสีย ดอกเสีย ดวงล่ะ ก็ต้องเอากับ หนูแ ต้ว ที่ย อมจ่ายโดยไม่ ป ริป ากบ่ น เพราะฉะนั้นเรื่องของน้าหอมให้ทาเงียบๆ อย่าให้หนูแต้วรู้เด็ดขาด แล้วสิ่งที่ลูกต้องทาควบคู่ไปด้วยคือทาดีกับหนูแต้วให้มากๆ การที่ แม่เข้ามาในห้องนี้เพราะแม่อยากจะมาบอกพีว่า วันนี้หนูแต้วลงมือ ทาไข่ตุ๋นด้วยตัวเอง แม่อยากให้พีกินไข่ตุ๋นนั่ นเยอะๆ หมดได้ยิ่งดี ๔๓
และชมฝีมือของหนูแต้วด้วย ลูกทาแค่นี้แหละเงินก็มากองตรงหน้า แล้ว” นี่คือเหตุผลที่อรุณวดีแวะเข้ามาในห้องนั่งเล่น เพราะนาง ต้องการมาบอกกล่าวลูก ชายให้รู้ เพื่อจะได้สร้างความดีใ จให้ กั บ ปนัดดา นางรู้ดีว่าแค่คาชมนิด ๆ หน่อยๆ ก็ทาให้ปนัดดาประเคน ทุกสิ่งอย่างที่พีรวัฒน์ต้องการได้อย่างง่ายดาย “แม่พูดถูกนะพี เรื่องของน้าหอมให้พ่อจัดการ ส่วนลูกก็ทา ดีกับหนูแต้วเพื่อผลประโยชน์ของเรา” “คุณพ่อคุณแม่รู้หรือเปล่าครับว่า ผมอึดอัดมากแค่ไหนเวลา ที่ต้องอยู่ใกล้แต้ว ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อชะมัด ไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เลยด้วยซ้า อยู่ใกล้แล้วรู้สึกร้อนอยู่ไม่เป็นสุข แล้วที่ผมทาอยู่ทุกวันนี้ ก็ทนไม่รู้จะทนยังไงแล้วนะครับ” พีรวัฒน์รู้ดีว่าหน้าที่ของเขาคืออะไร แต่ทว่าในหน้าที่ที่ต้อง รับผิดชอบก็แบกความอึดอัดไว้เต็ มบ่า จนบางครั้งเขาอยากจะผลัก ความรู้สึกนั้นให้พ้นไปจากบ่าทั้งสองข้าง แต่เขาทาไม่ได้ ตราบใดที่ ยังต้องการเงิน “พ่อเข้าใจว่าพีรู้สึกยังไง แต่พ่อก็อยากให้พี่อดทนให้มากๆ นะลูก ถ้าเราได้ในสิ่งที่เราต้องการแล้วค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ก็ยอมๆ หนูแต้วไปก่อน ไม่อย่างนั้นชวดเงินแน่” “ใช่พี่ ตอนนี้พีต้องอดทนไปก่อน แล้วค่อยหาทางหย่าขาด กั บ หนู แ ต้ ว เมื่ อ เราได้ ใ นสิ่ ง ที่ ต้ อ งการ” ผู้ เ ป็ น แม่ ย้ าค าพู ด อี ก คน พีรวั ฒน์ ถ อนหายใจหนั ก ๆ ออกมาคล้ายกั บ ว่าก าลังระบายความ กลัดกลุ้ม ๔๔
“ผมจะพยายามนะครั บ ถ้ าผมพยุ ง บริ ษั ทได้ ด้ ว ยขาของ ตัวเองได้เมื่อไหร่ ผมจะเลิกกับแต้วแล้วมาแต่งงานกับน้าหอม ผู้หญิง ที่ผมรักมากที่สุด” เขาเอ่ยบอกความตั้งใจให้กับบิดามารดาได้รับฟัง “ถ้าถึงตอนนั้น พีจะทาอะไรพ่อไม่ว่าเลย ตามสะดวก” “แต่ผมมีอีกเรื่องที่เป็นกังวลครับ ” พีรวัฒน์ยังมีอีกเรื่องที่ สาคัญไม่แพ้กัน “เรื่องอะไร?” “ก็เรื่องพี่ชายของแต้วยังไงล่ะครับ คนอะไรก็ไม่รู้ดุอย่างกับ เสือ รักน้องซะโอเวอร์ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด ผมยังคิดไม่ตกเลยว่าถ้า บอกเลิ ก แต้ ว ไป ผมจะถู ก ฆ่ า หมกป่ า หรื อ เปล่ า ?” ข้ อ นี้ เ องที่ เ ขา หนักใจ “ก็ไม่เห็นยากเลยนี่ เราก็หาเหตุให้มันสมเหตุสมผลสิว่าหนูแต้ว มีความผิดอะไรสักอย่างที่ทาให้พีทนอยู่ด้วยไม่ได้ แต่พ่อว่าเรื่องนี้ ค่อยคิดกันอีกทีดีกว่า เพราะมันยังไม่ถึงเวลา” เพิ่มศักดิ์แนะนา “ครับคุณพ่อ ผมจะทาตามที่คุณพ่อคุณแม่บอก” “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วลูก แม่ไปก่อนดีกว่า บอกหนูแต้วว่าจะ ไปเข้าห้องน้า นี่ก็หายมานานเกินไปแล้ว พีก็อย่าลืมที่แม่บอกล่ะ” “ครับคุณแม่” พีรวัฒน์รับคาอย่าไม่มีทางเลือก คนที่เสียมารยาทยืนแอบฟังการสนทนาของพีรวั ฒน์ และ ครอบครัว รีบวิ่งกลับไปยังห้องครัวทั้งน้าตา ปนัดดาไม่ได้ตั้งใจจะยืน ฟั ง ตรงหน้ า ประตู ที่ เ ปิ ด แง้ ม อยู่ เธอตั้ ง ใจจะเดิ น มาหาอรุ ณ วดี เนื่องจากแกงเขียวหวานไก่ในหม้อเดือดพล่าน มะเขือเปราะที่เธอใส่ ลงไปสุ ก ได้ ที่ แ ล้ ว แต่ ท ว่ า ร่ า งของอรุ ณ วดี ยั ง ไม่ ก ลั บ มา ความที่ ๔๕
ทากับข้าวไม่เป็นจึงไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปคืออะไร ประจวบเหมาะกับ สาวใช้ที่ช่วยปรุงอาหารละไปทางานอย่างอื่น ปนัดดาจึงปิดเตาแก็ส แล้วเดินออกมาตามอรุณวดีที่ไปเข้าห้องน้านานผิดปกติ เธอเดินหาจนทั่วก่อนที่เท้าจะนาร่างบางมายังห้องนั่งเล่น กาลังจะยกมือเคาะประตูห้อง แต่เสียงที่ลอดออกมาจากช่องประตู ทาให้มือเล็กชะงัก ชื่อของหนามยอกใจอยู่ในหัวข้อสนทนานั้น หัวใจ ของปนัดดาเต้นแรงเมื่อได้ยินคาพูดทุกคาพูดที่ไหลผ่านปากสามคน พ่อแม่ลูก น้าตาแห่งความเสียใจหลั่งรินที่ตนเองเป็นเพียงแหล่งเงินทุน ที่พร้อมจะทุ่มให้กับพีรวัฒน์เพราะคาว่ารักคาเดียว เขาไม่เคยหันมา มองเธอเลยแม้แต่หางตา ไม่ใช่สิ แม้แต่ในความคิดของเขาต่างหาก ทุกอย่างที่ทาเพียงเพื่อเงินเท่านั้น ทว่ า ปนั ด ดาก็ ย อมเป็ น คนโง่ ใ นสายตาของพี ร วั ฒ น์ แ ละ ครอบครัว รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก ไม่สนใจ เธอยอมเพิกเฉยกับความรู้สึก ทั้งหลายเหล่านั้น เพียงแค่ได้อยู่ใกล้คนที่ตนรัก ต่อให้เจ็บมากกว่านี้ ปนัดดาก็ยอม แล้วจะทาทุกอย่าง ทุกทางที่จะได้พีรวัฒน์มาเป็นของ เธอเพียงคนเดียว ตามประสาคนเอาแต่ใจแม้ว่าวิธีการของเธอนั้นจะ ผิดและทาให้ชีวิตของหญิงสาวอีกคนหนึ่งเปลี่ยนไปก็ตาม เธอไม่สน…ขอเพียงกระชากพีรวัฒน์มาอยู่ใกล้ตนได้เท่านั้น เป็นพอ
ไม่อยู่เข้ามาในห้องพักของเธออย่างทุลักทุเล ดีที่ว่าได้การ์ดของผับ ๔๖
สุด หรูช่ว ยพาไปส่งที่รถ แล้ว พอมาถึ งคอนโดก็ ได้เจ้าหน้ าที่รัก ษา ความปลอดภั ย ช่ ว ยพยุ ง มาถึ ง หน้ า ห้ อ ง ต่ อ จากนั้ น ก็ เ ป็ น หน้ า ที่ ของเธอ หลั ง จากที่ อ อกจากบ้ า นของเพิ่ ม ศั ก ดิ์ พี ร วั ฒ น์ บ อกว่ า ต้องการไปนั่งดื่ม ฟังเพลงคลายเครียด ปนัด ดาที่รัก เขาจนไม่ มีสติ มีหรือจะไม่ตามใจ พาพีรวัฒน์ไปยังผับหรูที่มีเพียงสมาชิกเท่านั้นที่ จะเข้าได้ พอเข้าไปนั่งฟังเพลงขับกล่อมอารมณ์ในจิตใจให้ผ่อนคลาย พีรวัฒน์ก็เอาแต่ดื่ม บรั่นดีชนิ ดที่เรียกว่ าแก้วต่อแก้ว ส่ว นเธอก็นั่ ง มองและคอยรินบรั่นดีเพิ่มไม่ต่างกับโฮสเตสหรือสาวนั่งดริงก์ ในเวลานั้นพีรวัฒน์คงไม่รู้ว่าปนัดดาร้องไห้ เธอร้องไห้ที่เขา เอาแต่เรีย กชื่ออัก ษราไม่ ขาดปาก พึมพาคารัก ความห่วงใย โอบ กอดเธอเพราะเห็นว่าเธอเป็นอักษรา ซึ่งปนัดดาเองก็ยอมเป็นเงา ของคนที่ตนเองเกลียดชัง เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เขา ค าพู ด บนโต๊ะ อาหารก็ เป็ น อี ก เรื่ องที่ ท าให้ ป นั ด ดาเสี ย ใจ คาเยิน ยอเรื่องรสชาติอาหารที่ไม่ ได้ ก ลั่น มาจากใจของครอบครัว พีรวัฒน์ สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอไม่น้อย แม้ว่าไข่ตุ๋นฝีมือเธอจะ หมดไม่มีเหลือ แต่ก็ไม่ได้สร้างความดีใจให้กับปนัดดาเลยสักน้อยนิด ตรงกันข้ามกลับมีแต่ความเจ็บปวดที่ประดังเข้ามา ทว่าปนัดดาก็ไม่ เข็ดหลาบกับความรู้สึกซ้าซากนั้น “พี่ พี เดี๋ ย วแต้ ว เช็ ด ตั ว ให้ น ะคะ พี่ พี จ ะได้ น อนสบายๆ” ปนัดดาเดินเข้ามาร่างสูงโปร่งที่นอนเหยียดตัวบนเตียงพร้อมกับน้า ในชามแก้วใบขนาดพอดีและผ้าขนหนูเนื้อนุ่ม สาวเอาแต่ใจเช็ดใบหน้าขาวสะอาดของเขาเป็นอันดับแรก ๔๗
จากนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อของพีรวัฒน์ออก ใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตาม เนื้อตามตัว ระหว่างที่เธอกาลังง่วนอยู่กับการทาหน้าที่ของตนอยู่นั้น พีรวัฒน์ที่ตกอยู่ในอาการมึนเมา มองใบหน้าของปนัดดาเป็นอักษรา คนรัก เขาจึงใช้ลาแขนโอบรัดร่างสาวไว้ในอ้อมแขน ปากพูดพร่า คารัก ค าคิ ดถึ งไม่ หยุด แล้วค าพูด ของเขาก็สร้างความร้าวรานใจ ให้กับปนัดดามากมาย “น้ าหอม น้ าหอมของพี่ น้ าหอมกลั บ มาหาพี่ แ ล้ ว ใช่ ไ หม อย่าหนีพี่ไปไหนนะ อย่าหนีพี่ไปไหน พี่รักน้าหอมคนเดียว พี่ไม่ได้รัก แต้ว ไม่ได้รัก น้าหอมอย่าหนีพี่ไปไหนนะ” ปนัดดาน้าตาร่วง เหมือนมีหนามแหลมคมทิ่มเข้ามาในใจ ระบมร้ าวจนเธอแทบจะหยุ ด หายใจ ไม่ ว่ า ตอนมี ส ติ ห รือ ไม่ มี ส ติ พีรวัฒน์ก็ไม่เคยรักเธอเลย ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจ “น้าหอมไม่มีวันหนีพี่พีไปไหนคะ น้าหอมรักพี่พี” ปนัดดาพูดด้วยความชอกช้าใจ ในเมื่อเขาเห็นเธอเป็นอักษรา เธอก็จะเป็น ยอมเจ็บ ยอมทน ยอมโง่ทั้งที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพราะ คาว่ารักคาเดียว รักโดยไม่ลืมหูลืมตา ไม่พิจารณาสิ่งใดๆ “พี่รักน้าหอมที่สุดในโลก” พีรวัฒน์พลิกกายสาวให้อยู่ใต้ร่างของตนเอง ก่อนจะระดม จูบไปทั่ว ดวงหน้าของปนัด ดาที่เขาคิดว่ าเป็ นอัก ษราด้วยความรัก และคิ ด ถึ ง พรมจูบ จนกระทั่งมาหยุด จุม พิตเรีย วปากสาวอวบอิ่ม เนิ่นนาน ซึ่งปนัดดาก็เต็มใจรับจูบของพีรวัฒน์ด้วยความเต็มใจ เนิ่นนานกว่าที่เขาจะถอนปากให้ออกห่างปากสาว แต่มิวาย ๔๘
จูบซ้าๆ หลายครั้ง ในความรู้สึกของพีรวัฒน์กับการจุมพิตในครั้งนี้ ต่างกว่าครั้งไหน เพราะคิดว่าคนที่ตนเองจูบอยู่คืออักษรา ความรัก ความคิดถึงและโหยหาจึงถูกถ่ายทอดทุกครั้งที่เขาบดคลึงเรียวปาก ทุกจังหวะที่ลิ้นสะบัดพลิ้วลิ้นเล็ก เพลิงปรารถนาในกายก็พลุ่งพล่าน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “น้าหอมของพี่ หวานเหลือเกินคนดี” พีรวัฒน์กล่าวชมรสชาติหวานหอมที่เขาได้รับจากโพรงปาก สาว ปนัดดายิ้มทั้งน้าตากับคาชมนั้น รู้เต็มอกว่าเขามองเห็นเธอเป็น ใคร ทว่าปนัดดาไม่ใส่ใจคิด “พี่พีขา หอมน้าหอมทั้งตัวเลยนะคะ” ปนัดดาเว้าวอนเสียง พร่า ใช้ลาแขนโอบรอบลาคอหนา “ได้สิจ๊ะที่รักของพี่” พีรวัฒ น์พูด เหมื อนคนละเมอ ก้ม หน้าจูบปากอวบอิ่มของ ปนัดดาอีกครั้ง มอบความอ่อนโยนและความรักที่เขามีต่ออักษราจน หมดหัวใจ ถ่ายทอดลงไปกั บจุมพิตสะท้านทรวงในครั้งนี้ ปนัดดา ถึงกับเคลิ้มไปกับจูบที่แตกต่างจากครั้งก่อนๆ เปลือกตาของพีรวั ฒ น์ หลับ พริ้ม บรรจงจุม พิตสตรีใต้ร่า ง ด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า เลือดลมในกายสูบฉีด ร้อนรุ่มจน เขาแทบทนไม่ไหว จะว่าไปเขารอเวลานี้มาหลายปี ต้องการจะจูบ จะลูบคลาร่างกายสะโอดสะองของอักษราทุกลมหายใจ ทว่าเขายับยั้ง ชั่งใจมาตลอด ให้เกี ย รติเธอเรื่อยมาแล้ว คิ ด ว่ าเขาจะครอบครอง ร่างกายของอัก ษราในคื น วั น แต่ ง งาน แต่วั น ที่เขาปรารถนามาไว กว่าที่คิด ๔๙
พีรวัฒน์ถอนปากออกห่างจากปากนุ่มที่ตนบดจูบ เปลือกตา ของพีรวัฒน์ค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า เขาต้องการเห็นหน้าอักษรา เวลานี้เหลือเกิน อยากจะเห็นว่าดวงหน้าเธอจะเป็นเช่นไร อาบซ่าน แดงระเรื่อด้วยความเขินอายมากแค่ไหน ทันทีที่เขาลืมตาเขาก็พบว่า ใบหน้าของคนที่เขาจูบหาใช่อักษรา แต่เป็นสตรีอีกคนหนึ่งที่เขาไม่ เคยคิดจะรัก แต่เดี๋ยวก่อน…เขาอาจจะดวงตาพร่ามัวจากพิษบรั่นดีที่ดื่ม เข้าไป พีรวัฒน์จึงหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทว่าภาพนั้นก็ยังคง เดิม “เธอไม่ใช่น้าหอม ไม่ใช่น้าหอม” พีรวั ฒ น์ ผละจากร่างของปนั ด ดาราวกั บ เป็ น ของร้อน อีก ฝ่ายหน้าซีดเผือด ดีดตัวลุกขึ้นนั่งเจ็บปวดใจยิ่งนักกับท่าทางรังเกียจ ของเขา “น้าหอมไงคะ ไม่ใช่คนอื่น” ปนัดดายอมเป็นเงาของอักษรา “ไม่ใช่ ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็จาหน้าน้าหอมได้ไม่มีวันลืม เธอ ไม่ใช่น้าหอม” เสียงคนเมาพูดไม่หยุด เดินโซซัดโซเซไปนอนแผ่หลา บนโซฟาปลายเตียง “เธอไม่ใช่น้าหอม ไม่ใช่ น้าหอมของพี่อยู่ไหน พี่คิดถึงน้าหอม ที่สุดเลย น้าหอมจ๋า” เสียงของพีรวัฒน์ค่อยๆ เบาลง เช่นเดียวกับ เปลือกตาที่ปิดสนิทแล้วหลับไปในที่สุด “ฮือ…ฮือ…ฮือ ทาไม ทาไมพี่พีไม่หันมามองแต้วบ้าง ฮือ” คนที่นั่งอยู่บนเตียงร้องไห้คร่าครวญปานขาดใจ คาพูดและ การกระทาทั้งหลายของพีรวัฒน์ติดอยู่ในตา ก้องอยู่ในหู เธอดีกับเขา ๕๐
ทุกอย่าง มองข้ามในสิ่งที่เห็นและรับรู้ ปิดกั้นความจริงที่พยายาม หลีกหนี ขอเพียงให้เขาอยู่กับเธอ แต่ทว่าสิ่งที่ปนัดดาได้รับคือความ เจ็บปวดรวดร้าวตลอดมา เพราะอะไร…เพราะอะไร ก็ เพราะอักษรานั่นไง ใช่เพราะ อักษราคนเดียว อยู่ ๆ ค าพู ด ของพี ร วั ฒ น์ แ ละครอบครั ว ที่ ส นทนากั น ใน ห้องนั่งเล่นก็ก้องในหู พีรวัฒน์พูดว่า หากเขาได้เงินตามที่ต้องการจะ ขอเลิกกั บ เธอเพื่อไปแต่งงานกั บ อัก ษรา จะไปใช้ชีวิ ตคู่ กั นอย่างมี ความสุข แล้วปล่อยให้เธอทนทุกข์ใจอยู่คนเดียวตามลาพัง ไม่ … ปนั ด ดาไม่ มี วั น ยอม หากไม่ มี อั ก ษราสัก คน พีรวั ฒ น์ ก็ต้องเป็นของเธอคนเดียว ฉับพลันนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาใน สมอง เป็นความคิดที่จะสามารถดึงอักษราให้ออกห่างจากชีวิตของ พีรวัฒน์ได้อย่างถาวร “ฉันไม่มีวันยอมให้แกเสวยสุขกับพี่พีแน่ น้าหอม”
ดื่ ม เชี่ ย งชุ น อยู่ กั บ คนงานในเกาะ เขาล้ ว งหยิ บ มื อ ถื อ ราคาแพง ออกมาจากกระเป๋า มองดูหมายเลขบุคคลที่โทรเข้ามา ก่อนจะกด รับสาย “ว่าไงแต้ว?” เขากรอกเสียงตามสาย “พี่ปุณณ์ พี่พียังไม่ลืมมัน ฮือ พี่พีไม่รักแต้ว ฮือ” ปนัดดาเข้าโหมดโศกร้องห่มร้องไห้ราวกับคนเสียใจสุดแสน คนเป็น พี่เนื้อแทบเต้นเมื่ อได้ยิน เสีย งสะอื้นไห้ข องน้ องสาวที่บ าด ๕๑
หัวใจพี่ชายเหลือเกิน “ให้พี่ไปฆ่าไอ้พีมันเลยดี ไหม แต้วจะได้ไม่ต้องร้องไห้อีก” ปุณณ์พูดอย่างคับแค้นใจ คนที่โทรเข้ามาตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเช่นนั้น “ไม่ได้นะคะพี่ปุณณ์ ถ้าพี่ปุณณ์ทาอะไรพี่พี แต้วจะไม่พูด กับพี่ปุณณ์อีกเลยตลอดชีวิต โกรธสิบปีอย่ามาดีร้อยชาติด้วย คนที่ พี่ปุ ณ ณ์ ค วรจะจัด การคือน้ าหอมต่างหาก ถ้าไม่ มี น้ าหอมพี่พีก็ ไม่ สนใจมันหรอกค่ะ” ปนัดดาโต้กลับด้วยคาขู่เล็กๆ น้อย “พี่ก็จัดการน้าหอมให้แล้วไงล่ะ ไอ้พีมันยังละเมอเพ้อพกอีก เหรอ?” น้าเสียงยิ่งเพิ่มความไม่พอใจขึ้นทุกขณะ ดูเหมือนจะเพิ่ม มากขึ้นเมื่อเสียงสะอื้นของน้องสาวดังข้างหู “จัด การแค่ นั้ น ไม่ พ อหรอกค่ ะ พี่ปุ ณ ณ์ พี่พีค ลั่งมากเลยที่ น้าหอมหายตัวไป บอกว่าจะออกไปตามหาน้าหอม แต้วไม่ให้ไปก็ต่อ ว่าต่อขานแต้วใหญ่เลยค่ะ หนาซ้ายังบอกด้วยว่าถ้าน้าหอมกลับมา จะให้น้าหอมมาเป็นเมียอีกคน ฮือ…ฮือ พี่ปุณณ์ต้องจัดการน้าหอม ให้แต้วนะคะ อย่าให้มันมีหน้ากลับมาหาพี่พีอีก ฮือ…ฮือ ไม่อย่างนั้น พี่ปุณณ์ต้องได้ยินแต้วร้องไห้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ ค่ะ ฮือ” ปนั ด ดาใช้ไ ม้ เ ดิม ที่ ได้ ผลทุ ก ครั้ง จุด อ่อนของปุ ณ ณ์ คื อรั ก ปนัดดามาก ถึงขั้นมากเกินไป อาจเป็นเพราะก่อนที่บิดามารดาจะ เสียชีวิต ได้ฝากฝังให้เขาดูแลปนัดดาอย่างดีที่สุด เขาทาตามคาสั่ง ของบุ พ การี อ ย่ า งดี ตามใจน้ อ งสาวทุ ก อย่ า ง อยากได้ อ ะไรเขา ประเคนให้หมด ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวใดๆ ทั้งสิ้น แม้ว่าสิ่งนั้นน้องสาว ของเขาจะเป็นคนผิดก็ตาม พี่ชายคนนี้ก็จะมองข้ามเสมอ และนั่นทา ให้ปนัดดามีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองอย่างแรงกล้า อยากจะได้อะไรต้อง ๕๒
ได้ ไม่อย่างนั้นก็จะร้องห่มร้องไห้จนพี่ชายใจอ่อน “แล้วแต้วจะให้พี่จัดการยังไงล่ะ?” “พี่ ปุ ณ ณ์ ต้ องจับ มั น ทาเมี ย ให้มั น อยู่ที่ นั่ น ไปสั ก สองสาม เดือนแล้วค่ อยเขี่ ยมั น ทิ้ง น้ าหอมมัน คงไม่ ก ล้ากลับมาหาพี่พีแ น่ ๆ ค่ะ” ปนัดดาบอกแผนการที่ตนคิดไว้ ปุณณ์ตกใจกับสิ่งที่น้องสาวจะให้ทา คราแรกเขานึกว่าจับ ตัวน้าหอมมาไว้ที่นี่จนกว่าจะผ่านพ้นงานแต่งงานของน้องสาว แต่ไม่ เป็นเช่นนั้น ปนัดดาจะให้เขาทาในสิ่งที่ไม่คิดจะทา “ไม่มีทางอื่นหรือแต้ว พี่ไม่คิดว่าการที่พี่ได้น้าหอมมาเป็น เมียจะทาให้ไอ้พีไม่หันมามองน้าหอม สมัยนี้เขาไม่สนใจกันหรอกว่า จะมี ลู ก มี ผั ว มี เ มี ย มาก่ อ นหรื อ เปล่ า หาทางอื่ น ดี ไ หม ฆ่ า ทิ้ ง เลย เป็นไง” เขาคิดว่าวิธีหลังสุดคือวิธีที่ดีที่สุด แก้ปัญหาได้แบบถาวร ไม่ ต้องมาราคาญใจภายหลัง “ไม่เอาค่ะ ใช่วิธีของแต้วนั่นแหละดีแล้วค่ะ ” ปนัดดาแย้ง พี่ชายทันควัน “พี่ว่ามันจะไม่แก้ปัญหาได้ตรงจุดน่ะสิ ปล่อยตัวน้าหอมไป เดี๋ ย วไอ้ พี มั น ก็ ต ามไปวอแวเหมื อ นเดิ ม ” ปุ ณ ณ์ ไ ม่ คิ ด ว่ า วิ ธี ข อง น้องสาวจะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ รังแต่จะกลับมาในรูปเดิม “ไม่เหมือนเดิมค่ะ เอาอย่างนี้ก็ได้ถ้าหากพี่ปุณณ์ไม่อยากจับ น้าหอมทาเมียก็ให้คนงานของพี่ปุณณ์คนใดคนหนึ่งจับมันทาเมียก็ หมดเรื่อง แล้วต่อจากนั้นก็ถ่ายภาพตอนที่มันนอนกับผู้ชายมาสัก สองรูป บังคับให้น้าหอมเขียนมาบอกพี่พีว่า มันมีผัวแล้วและจะไม่ กลับไปหาพี่พีอีก รับรองค่ะว่าพี่พีคงไม่กลับไปกินของเหลือเดนจาก ๕๓
ใครแน่ๆ ต้องตัดใจอย่างเด็ดขาดเลยค่ะ” เธอขยายความให้พี่ชายได้ เข้าใจในแผนการมากขึ้น ปุณณ์ทาหน้าไม่ดีนัก พูดตรงๆ ว่าเขาเองก็ไม่อยากแตะต้อง ร่างกายของอักษรามากนัก ผู้หญิงร่านโลกีย์ที่ชอบแย่งคนรักของคน อื่นแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผ่านอะไรมานักต่อนัก อีกทั้งคาแนะนา ของน้องสาวที่ว่า ให้หาคนงานบนเกาะแห่งนี้ยัดเยียดความเป็นสามี ให้อักษราก็ไม่ใช่เรื่อ งง่ายนัก เนื่องจากบนเกาะแห่งนี้มีคู่ผัวตัวเมีย ทั้งสิ้น “หรื อ ว่ า พี่ปุ ณ ณ์ อ ยากให้ แ ต้ ว ร้ อ งไห้ น้ าตาเป็ น สายเลื อ ด ฮือ…หรือว่าอยากเห็นแต้วเจ็บปวดหัวใจ ทรมานไม่เป็น อันกินอัน นอน ต้องทุกข์ใจเรื่องพี่พีที่ไม่หันกลับมามองแต้วเพราะหลงน้าหอม พี่ปุณณ์ไม่รักแต้วแล้วใช่ไหมคะถึงไม่ยอมช่วยแต้ว ฮือ…ฮือ” ปนัดดา ใช้ไม้เด็ด ตัดพ้อพี่ชายทั้งน้าตาและเสียงสะอื้น “โอเคๆ พี่จะทาตามที่แต้วบอก” ปุณณ์ยอมในที่สุด “ยังมีอีกเรื่องที่พี่ปุณณ์ยังไม่รู้ ฮือ” ไหนๆ พี่ชายก็รับปากทา ตามค าอ้อ นวอนของเธอแล้ ว จะให้ชั ว ร์ งานนี้ ต้อ งตี เหล็ก ให้ ร้อ น แผนการจะได้สาเร็จตามแผน “อะไร มีเรื่องอะไรที่พี่ยังไม่รู้?” เขากระตือรือร้นถาม “พี่พี่เขา…เขา…ฮือ” สาวเอาแต่ใจเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความ เท็จ “ไอ้พีมันทาไม มันทาอะไรแต้วบอกพี่?” ฝ่ายพี่ชายเนื้อเต้น เมื่อได้ยินประโยคที่ยังพูดไม่จบ “พี่ พี ไ ม่ ไ ด้ ท าอะไรแต้ ว หรอกค่ ะ น้ าหอมต่ า งหากที่ ท า ๕๔
พี่ปุณณ์คะ น้าหอมมันร้ายมากๆ เลยค่ะ มันส่งข้อความมาหาแต้ว ทางมือถือ มันบอกว่าจะทาทุกอย่างที่จะแย่งชิงพี่พีมาเป็นของมัน แล้วมันมั่นใจว่าจะต้องแย่งได้แน่ ๆ เพราะพี่พีหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นนะคะ ฮือ…ฮือ” เธอหยุดพูด ร้องไห้สะอื้นฮัก “ยังไม่หมดนะคะพี่ปุณณ์ เรื่องนี้สาคัญมากๆ ค่ะ แต้วไม่เคย เล่าให้ใครฟังเลยนะคะ น้าหอมน่ะคะมันมาหาแต้วที่คอนโด มาขอ พี่พีจากแต้ว พอแต้วไม่ให้มันก็ ก็…ฮือ” “น้าหอมทาอะไรแต้ว บอกพี่…บอกพี่มา?” เขาตะโกนถามกลับ จนลูกน้องที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งเป็นแถว เสียงแบบนี้ อารมณ์แบบนี้มีหวังเกาะนี้ต้องพังไปเป็นแถบแน่นอน “ฮือ ฮือ มันตบแต้วค่ะ ตบตั้งหลายครั้งค่ะพี่ปุณณ์ พอมัน ตบแต้วจนพอใจมันก็ยังด่า ยังว่าแต้วเสีย ๆ หายๆ แต้วด่ามันไม่ทัน เลยค่ะพี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ต้องแก้แค้นให้แต้วนะคะ ฮือ ฮือ” ปนัดดาทา เสียงร้องห่มร้องไห้ ส่งเสียงสะอึกสะอื้นไม่หยุด ปุณณ์กาโทรศัพท์แน่นเมื่อได้ยินคาพูดของน้องสาว เกิดมา เขาไม่เคยทาร้ายปนัดดาเลยสักครั้ง ทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหินเสีย อีก แต่ก ลั บ มาถู ก ผู้ห ญิ ง หน้ า ไม่ อายท าร้ า ย หน าซ้ ายั ง มาท าร้ า ย น้องสาวเขาถึงที่อีกด้วย อย่างนี้เขาต้องจัดการกับอักษราให้สาสม “เดี๋ยวพี่จัดการให้ พี่จะแก้แค้นแทนแต้วเอง ใครทาแต้วเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่า” ปุณณ์ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ แววตาของเขาลุกโชนไปด้วย ไฟแค้นสุมทรวง ภาพจินตนาการตอนที่อักษราตบหน้าปนัดดา ภาพ น้าตาที่ไหลอาบแก้มน้องสาว เสียงสะอื้ นที่ทาให้หัวใจของผู้เป็นพี่ ๕๕
เจ็บปวด มันมากพอที่จะก่อให้เกิดพลังความแค้นขุมใหญ่ เขาเดิน จ้าอ้าวออกจากเพิงพักคนงาน เดินฝ่าสายฝนมุ่งตรงไปยังบ้านพัก ของเขาที่อยู่ห่างไปราวสองร้อยเมตร “แกเสร็จแน่ๆ นังน้าหอม พี่ปุณณ์ไม่มีวันปล่อยแกแน่ๆ” ปนัดดาพูดกับมือถือด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ เธอไม่ต้องทาอะไร มาก แสร้งทาเป็นร้องห่มร้องไห้แค่นี้ทุกอย่างที่ปรารถนาก็จะได้มา ไม่ยากเย็น
๕๖
ติดตามความรักทีห่ ลากหลายรสชาติ ได้ใน
“คุณทาร้ายฉันต่างๆ นานาแล้วคุณคิดหรือว่าฉันจะให้อภัย คุณง่ายๆ” อักษราเชิดหน้าพูด “ฉันก็ขอโทษแล้วไง” เขาโต้กลับ “เธอก็รีบๆ ยกโทษให้ฉัน สักทีสิ ฉันง้อใครไม่เป็นนะ” “ง้อใครไม่เป็นก็ไม่ต้องง้อ” คนที่กาลังโกรธเริ่มมีอารมณ์ฉุน “แล้วก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก ฉันราคาญ” “แล้วเธอจะไปไหน?” ปุณณ์ถามหญิงสาวที่กาลังเดินหนีเขา “ไปหาสามีในอนาคต ได้ยินชัดไหม ถ้าได้ยินชัดแล้วก็กรุณา อย่ามาวุ่ น วายกั บ ฉั น อีก ” พูด จบเธอก็ สะบั ด หน้ าเดิน เชิด ไปทัน ที ปล่อยให้นายหัวจอมโหดยืนอึ้งกับคาพูดบาดหู บาดหัวใจ