Disclaimer:R. Knight - def.
19-05-2015
22:10
Pagina 23
5
Voorjaar 2013 ‘Wacht even! Ik ga met je mee,’ roept Catherine van boven aan de trap. Bij de voordeur draait Robert zich om en kijkt naar haar op. ‘Sorry, liefje, heb ik je wakker gemaakt?’ Ze weet hoe hard hij zijn best heeft gedaan om dat niet te doen; hij heeft heel kort gedoucht, sloop op zijn tenen rond terwijl hij zich aankleedde. Ondertussen lag Catherine echter de hele tijd wakker. Met haar ogen half dicht lag ze daar maar naar hem te kijken en van hem te houden omdat hij zo attent was. Ze had zolang mogelijk gewacht. Zodra hij de kamer uit was, was ze uit bed gesprongen, had ze zich aangekleed en was ze achter hem aan gegaan. Ze kon er nog niet tegen om alleen te zijn. Later misschien, maar nu nog niet. Ze zit op de onderste tree en wurmt haar voeten in een paar gympen. ‘Ik heb barstende koppijn. Dan kan ik maar beter naar buiten gaan voor wat frisse lucht,’ zegt ze, terwijl ze met trillende vingers haar veters strikt. Ze hoort zichzelf: ze klinkt zo normaal, zo geloofwaardig. Trillende vingers zouden door een kater kunnen komen. Ze heeft een week vrij genomen om uit te pakken en alles op orde te brengen – om hun nieuwe woning gezellig te maken – maar deze ochtend durft ze het niet aan. Bovendien heeft ze echt barstende koppijn. Maar dat heeft niets te maken met het feest van de vorige avond. Ze ziet Robert op zijn horloge kijken. Hij moet vroeg op zijn werk zijn. 23
Disclaimer:R. Knight - def.
19-05-2015
22:10
Pagina 24
‘Ik schiet op, ik schiet op!’ Ze holt naar de keuken, vult een fles water, grist haar iPod van de tafel en holt terug. Dan trekken ze de deur dicht, draaien hem op slot en lopen samen naar de metro. Ze pakt zijn hand vast, en hij kijkt haar glimlachend aan. ‘Het was leuk gisteravond,’ zegt hij. ‘Heb je veel aardige mails gehad?’ ‘Een paar,’ antwoordt ze, hoewel ze niet de moeite heeft genomen om haar mail te bekijken. Dat was wel het laatste waar ze aan dacht. Ze zal later wel gaan kijken, als ze thuis is, als haar hoofd helder is. Hij kust haar vluchtig op haar wang, zegt dat hij niet laat thuis zal zijn, dat hij hoopt dat haar hoofdpijn over is en verdwijnt de metro in. Zodra hij weg is, draait ze zich om, stopt haar oortjes in en rent de straat door. Terug zoals ze zijn gekomen, naar het enige stukje groen in de buurt. Ze stampt met haar voeten op de maat van de muziek. Ze rent langs de ingang van hun straat en blijft doorrennen. Haar hart bonkt, het zweet loopt al tussen haar schouderbladen omlaag. Ze is niet fit. Eigenlijk zou ze snel moeten lopen, niet rennen, maar ze heeft behoefte aan het ongemak. Als ze bij het hoge, smeedijzeren hek van de begraafplaats komt, rent ze erdoor. Het lukt haar om één rondje te doen voordat ze hijgend voorovergebogen en met haar handen op haar knieën blijft staan. Ze zou zich moeten uitrekken, maar ze voelt zich te opgelaten. Ze is geen atleet, alleen maar een vrouw die wegrent. Ga door, ga door. Ze gaat rechtop staan en zet het weer op een lopen, een rustig drafje, niet slopend, zodat ze haar gedachten kan laten gaan. Als ze halverwege is, vertraagt ze haar tempo tot een kwieke looppas, want ze wil dat haar hart sterk blijft, dat het blijft bonzen. Vanaf de grafzerken zweven er namen naar haar toe: Gladys, Albert, Eleanor, namen van lang geleden, van mensen die al lang dood zijn. Maar het zijn de kinderen die haar aandacht trekken. Ze blijft staan bij de kindergraven om te lezen wat er op de zerken staat. Het begin en het eind van hun korte leven. Doet iedereen dat niet? Stilstaan bij het graf van kinderen die voor eeuwig in hun bed van gras zijn ingestopt? Ze nemen minder ruimte in beslag dan hun volwassen buren, maar toch is 24
Disclaimer:R. Knight - def.
19-05-2015
22:10
Pagina 25
hun aanwezigheid moeilijk te negeren, schreeuwt die erom om te worden bekeken. Blijf alsjeblieft even staan. En dat doet ze. En ze stelt zich een zerk voor die er had kunnen zijn, maar die er niet is. nicholas ravenscroft geboren op 14 januari 1988, ons ontvallen op 14 augustus 1993 geliefde zoon van robert en catherine
Ze stelt zich voor hoe zij Robert had moeten vertellen dat Nicholas was gestorven. Ze hoort hem vragen: waar was jij? Hoe kon je dat laten gebeuren? Hoe was dat mogelijk? En ze zou zich helemaal hebben laten gaan, zou alles over hem hebben uitgestort en dan zou hij zijn bezweken onder het gewicht ervan. Ze ziet hem worstelen, ertegenaan duwen, proberen zijn hoofd boven de stortvloed uit te tillen, snakkend naar adem, maar hij krijgt steeds net niet genoeg lucht om volledig te herstellen. Maar Nicholas is niet gestorven. Hij leeft, en ze hoefde het Robert niet te vertellen. Ze hebben het allemaal ongeschonden overleefd.
25