EVEN VOORSTELLEN - ESTHER

Algemene Ledenvergadering

Op 29 maart vond onze jaarlijkse Algemene Ledenvergadering plaats. Nadat dit de afgelopen twee jaar digitaal een groot succes was, hebben we de vergadering ook dit jaar digitaal gehouden. We kwamen online, door middel van videobellen, om 19.00 uur samen. Aanwezig waren alle bestuursleden en acht van onze actieve leden. Na een kort voorstelrondje kon de vergadering van start gaan.

Terugblik 2021

Voorzitter Kirsten Jaarsma blikte terug op 2021. Het was een druk jaar voor de vereniging, waarin we veel nieuwe dingen hebben gedaan. Zo is er heel veel media-aandacht geweest voor reukstoornissen, grotendeels als gevolg van het coronavirus. Als vereniging hebben we hier op ingespeeld en aan bijgedragen. We zijn blij met alle aandacht voor reukstoornissen, zodat er herkenbaarheid en bewustzijn ontstaat in de samenleving. Verder hebben we onder andere:

• Een nieuw Achter Glas-magazine uitgebracht • Een podcast-serie gemaakt, genaamd ‘Tussen Neus en

Lippen’ • Een Nieuwe Vriendendag online georganiseerd • Een tentoonstelling in het Mauritshuis bezocht,

‘Vervlogen Geuren’ • Een Vriendendag voor alle leden georganiseerd met als thema ‘Smaak’ • Een hechte samenwerking met de KNO-winkel ontwikkeld, zij hebben onder andere een aantal posters voor ons gesubsidieerd • Voor de COVID-19-doelgroep organiseerden we de volgende activiteiten: – We beheerden de Facebookgroep voor lotgenoten met reuk- en smaakverlies als gevolg van COVID-19. Er zijn inmiddels meer dan 11.000 mensen lid. – We werken mee aan een grootschalig onderzoek naar reuk- en smaakverlies na corona in samenwerking met o.a. UMC Utrecht, UMC Amsterdam, Wageningen University en het Reuk- en Smaakcentrum in Ede. Hier hebben we extra subsidie voor gekregen vanuit ZonMW. – We zijn een samenwerkingsverband met het Longfonds aangegaan op het Coronaplein, waar we een eigen pagina hebben gekregen.

Joyce de Waard

Dion Boelsums Achter glas‘Ooit zal iemand toch een oplossing vinden?’

Joyce de Waard (37) woont samen met haar man en twee kinderen in Sliedrecht. Een skivakantie met collega’s leidde tot het verlies van haar reukvermogen. Na een zoektocht naar antwoorden vindt ze nu rust in afleiding en hoopt ze op een oplossing.

Joyce de Waard

‘Het was alsof er een schakelaar werd omgezet. Van de een op de andere dag was ik mijn reuk en smaak kwijt. In het begin had ik nog wel het gevoel dat het vanzelf terug zou komen en dat ik gewoon moest afwachten. Ik had ook van alles gelezen over reuk- en smaakverlies en daardoor had ik goede hoop op herstel. Die hoop is nu wel grotendeels vervaagd.

Ik verloor mijn reuk in maart 2020. Ik ben nu bijna een jaar verder en zie nog nauwelijks verbetering. Ik heb ook niet het idee dat het nog meer gaat herstellen, ik denk dat dit het is. Ik heb ook af en toe geurvervormingen en alles kan soms ineens hetzelfde ruiken, naar bleekwater bijvoorbeeld. Appels, sinaasappels, alles ruikt hetzelfde. Het is niet meer de geur die je kent, of die je denkt te kennen.

Van poepbroek tot huisgeur

Je loopt tegen de simpelste dingen in het dagelijks leven aan. Ik heb een zoontje van bijna twee jaar en ik ruik zijn poepbroek niet. Dan moet ik van mijn man of van mijn oudste horen dat het naar poep stinkt. Ik ben er doordat ik het niet ruik dus niet alert op. Verder is het gewoon een groot gemis. Ik mis de geuren van eten, van mijn kinderen, van mijn huis. Sommige geuren brengen ook herinneringen met zich mee en die heb ik nu ook niet. In de zomer heb ik reuktraining geprobeerd. Dat heb ik wel lang volgehouden, maar op een gegeven moment was het klaar. Ik haalde er geen voldoening meer uit en er zat ook geen verbetering meer in. Ik probeer mezelf liever te trainen met de dagelijkse geuren in huis, met het eten en de kruiden uit mijn keuken. Dan ga ik boven de pannen hangen om op die manier iets proberen te ruiken. Zeepkomkommers Ook mijn smaak is veranderd. Komkommer smaakt nu bijvoorbeeld naar zeep. Soms maak ik mezelf wel een beetje gek hiermee, dan ga ik steeds meer komkommers eten in de hoop de smaak weer terug te krijgen. Helemaal in het begin liet ik heel veel eten staan, omdat het me toch niet smaakte. Nu overeet ik me soms, in de hoop dat ik het derde hapje van de chocolade wel proef. In eten en drinken ben ik nog wel op zoek naar een balans. Ik ben gewoon doorgegaan met koken zoals ik altijd al deed, ik moet natuurlijk ook gewoon voor mijn man en kinderen koken. Tijdens het koken vraag ik dan vaak even aan mijn man of hij even wil proeven of het op smaak is. Dion Boelsums (29) is sous-chef bij De Harmonie in Rotterdam. Hij is dagelijks bezig met koken, ruiken en proeven om een culinaire creatie op tafel te zetten. Zijn reuk- en smaakverlies is dan ook een lastige handicap bij het uitoefenen van zijn beroep. Zijn werkgever staat er gelukkig positief in. ‘Ik woon al zeven jaar in Rotterdam en werk daar als kok nog steeds in het restaurant waar ik tijdens mijn opleiding werkte. Toen ik was afgestudeerd mocht ik hier blijven werken. Een fantastische stap. Ik heb tijdens de tweede lockdown, toen de horeca weer dichtging, corona opgelopen. Het was het najaar van 2020. Ik had weinig klachten, maar vrij snel daarna verdwenen mijn reuk en smaak. Tijdens het koken rook ik ineens helemaal niets meer. Dat was schrikken, zeker omdat ik met koken natuurlijk mijn geld verdien. Alle steun van collega’s en baas Mijn werkgever staat er gelukkig positief in, we gaan er allebei vanuit dat het iets tijdelijks is. Wat dat betreft hoef ik me geen zorgen te maken. En ik ben blij met de collega’s die mij kunnen ondersteunen bij het koken. Alles wat ik maak, laat ik door een ander proeven, voor de zekerheid. Zo laat ik controleren of een gerecht goed op smaak is en niet bijvoorbeeld veel te zout. Het ontwikkelen van nieuwe gerechten laat ik nu een beetje achterwege. Verder kook ik zoveel mogelijk op de manier van waarop ik kookte voordat ik niet meer kon ruiken. Gewoon puur op basis van gevoel en ervaring. Wat ik het allermeeste mis zijn de geuren die je normaal gesproken ruikt als je een restaurantkeuken binnenloopt. Al die dampende pannen op het vuur, zoals een jus de veau, een geconcentreerde bouillon van kalfsbotten. Die geur trekt de hele keuken door, maar dat ruik ik nu dus niet. Veel van dit soort etensgeuren zijn echt een groot gemis. Onzekerheid Vooral helemaal in het begin was het zwaar, toen ik geen enkele geur kon onderscheiden. Ik vertrouwde mezelf nog niet echt, had geen idee wat ik aan het doen was in de keuken. Op mijn smaak durf ik nu wel iets meer te vertrouwen, maar op mijn reuk nog totaal niet. Gelukkig weerhoudt deze handicap me verder niet van heel veel dingen, ik probeer zo normaal mogelijk te blijven leven. Ik ben vrij snel op zoek gegaan naar informatie: hoelang zou het kunnen duren, en wat zou ik eraan kunnen doen? De meeste mensen die ik kende die hiermee te maken kregen, hadden hun reuk en smaak vrij snel weer terug. Daar hoopte ik ook op. Ik maakte me dus in eerste instantie niet zo heel veel zorgen. Hoe langer het wegbleef, hoe meer ik me ging afvragen: hoelang gaat dit duren? Basissmaken en kaneel In het begin rook ik helemaal niks. Als ik nu met mijn neus echt ergens bovenop zit, ruik ik het wel vaag, maar als ik een ruimte binnenloop waarin iemand heeft ‘Ik ontwikkel nu geen nieuwe gerechten’ 05 impact van een virus

‘Het is een grote

32

32