Ορθόδοξος Τύπος φ. 1920, 23/3/2012 by anthologimata

ΚΕΜΠΑ 3645

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΕΤΑ τὸ Σουλιώτικο Ὁλοκαύτωμα στὸ Κούγκι στὶς 15 Δεκεμβρίου τοῦ 1803 καὶ τὸν «χορὸ τοῦ Ζαλόγγου» ἀπὸ τὶς ἡρωικὲς Σουλιώτισσες, λίγες ἡμέρες ἀργότερα, παραμονὲς Χριστουγέννων, ὁ αἱμοδιψὴς τύραννος τῆς Ἠπείρου, Ἀλῆ Πασᾶς, αἰσθάνεται πανευτυχής. Καθώς, μάλιστα, τὸν πληροφοροῦν ὅτι ἀρκετοὶ Σουλιῶτες, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, δὲν ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ Σούλι, σύμφωνα μὲ τὶς Συνθῆκες ἀποχώρησής τους, δίνει ἐντολή, νὰ μὴ τοὺς πειράξουν μέχρις ὅτου ἀνεβεῖ ἐκεῖ ὁ ἴδιος. Δὲν ἐνδιαφέρεται φυσικὰ γιὰ τὴν ἀκεραιότητά τους, ἀλλὰ προγραμματίζει δεινὰ γιά αὐτούς, κατὰ τὴν ἐκεῖ παρουσία του, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἀχόρταγη ἐπιθυμία ἐκδικήσεως ἐναντίον τους, ποὺ ἐπὶ χρόνια τὸν ἔκαναν νὰ κοκκινίζει ἀπὸ ντρο-

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 Δ´ Χαιρετισμοί, Νίκωνος Ὁσίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ 199 Μαρτύρων μαθητῶν αὐτοῦ, Λουκᾶ νεομάρτυρος

Πεθαίνουν μαρτυρικῶς εἰς τό Σούλι καί εἰς τά Γιάννενα!

• «Οὐδεὶς τῶν Σουλιωτῶν ἐδέχθη νὰ ἀλλαξοπιστήση»! • «Τρία μικρὰ παιδιά, ἀδέρφια, Σουλιωτόπουλα, συγκλονίζουν μὲ τὸ Μαρτύριό τους, καὶ προκαλοῦν σιγὴ στοὺς ἀλαλάζοντες, τῆς «φιέστας» τοῦ τυράννου στὰ Γιάννενα, ποὺ πανηγύριζαν τὴν πτῶσιν τοῦ Σουλίου...

πή, μὲ τὶς συνεχεῖς ἧττες τῶν πολέμων του κατὰ τοῦ ἀπόρθητου κάστρου τῆς ἐλευθερίας τους.

Ἑπταήμερος πανηγυρισμὸς τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ στὸ Σούλι. Μὲ φριχτὰ μαρτύρια καὶ αἷμα Σουλιωτῶν.

Σούλι καὶ γιορτάζει τὴν πτώση του μὲ αἷμα ἔχων ἀνάγκην νὰ πράξη νέα»! μαρτυρίου τῶν αἰχμαλώτων, ἐκείνων δηΚηρύττει λοιπόν, ἑπταήμερο ἑορτασμό, λαδὴ ποὺ τόλμησαν νὰ μὴ ἐγκαταλείψουν μὲ ἀπερίγραπτα φοβερὰ μαρτύρια, μὲ φοτὴν ἱερὴ γῆ νικὸ ὄργιο, τους. Ἡ δί- Τοῦ κ. Μιχαήλ Τσώλη, Δημοσιογράφου σφαγή, κρεψα του γιὰ μάλες καὶ ἐξολόθρευση τῶν Σουλιωτῶν εἶναι ἀκόρε- ἐκτελέσεις τῶν αἰχμαλώτων Σουλιωτῶν. στη, καὶ ὅπως γράφει ὁ Γάλλος φιλέλληνας Ἀρκετὲς Σουλιώτισσες τὶς γκρεμίζουν ἀπὸ Ραφενέλ, στὴν ἱστορία του: «Δὲν ἀπολάμ- ἀπόκρημνα βράχια πρὸς τὴν ἄβυσσο τοῦ βανε τὸν καρπὸν τῶν ἑαυτοῦ ἐγκλημάτων, Ἀχέροντα. Στὰ παιδιὰ βάζουν πυρίτιδα στὰ

αὐτιά τους καὶ τὴν πυροδοτοῦν ἀπολαμβάνοντες τὸ φρικτὸ θέαμα!

«Οὐδεὶς εὑρέθη μὴ προτιμήσας τὸν θάνατον...»!

ΦΑΝΑΡΙΩΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΔΙΑ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ Μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, ἀρχὲς τοῦ 1804, ἀνεβαίνει ὁ τύραννος γεμᾶτος ὀργὴ στὸ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

ΤΡΟΠΟΣ, μὲ τὸν ὁποῖο μεταχειρίζονται τὴ Πατρίδα μας οἱ διεθνεῖς δανεισταὶ καὶ τοκογλύφοι μὲ ἐπικεφαλῆς τὴ Γερμανία, ἔφερε τὶς ἡμέρες αὐτὲς στὴ μνήμη μας τὴ γνωστὴ ἐκείνη παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἕνας βασιλεὺς θέλησε νὰ κάνῃ λογαριασμὸ μὲ τοὺς δούλους του. Καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ κάνῃ λογαριασμό, τοῦ ἔφεραν ἕνα ὀφειλέτη δέκα χιλιάδων ταλάντων (ποσοῦ ἀστρονομικοῦ). Καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξοφλήσῃ, διέταξε ὁ κύριός του νὰ πωληθῇ αὐτὸς καὶ ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιὰ καὶ ὅλα ὅσα εἶχε, καὶ νὰ ἐξοφληθῇ τὸ χρέος. Τότε ἔπεσε ὁ δοῦλος καὶ τὸν προσκυνοῦσε λέγοντας· «Κύριε, κάνε ὑπομονὴ γιὰ μένα, καὶ ὅλα θὰ σοῦ τὰ ἐξοφλήσω». ῾Ο κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου αἰσθάνθηκε τότε εὐσπλαγχνία καὶ τὸν ἄφησε ἐλεύθερο, ἀλλὰ καὶ τοῦ χάρισε τὸ δάνειο. ᾿Αλλ᾿ ὅταν βγῆκε ἔξω ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, βρῆκε ἕνα ἀπὸ τοὺς συνδούλους του, ὁ ὁποῖος τοῦ ὤφειλε ἑκατὸ δηνάρια (μικρὸ συγκριτικὰ ποσό). Καὶ τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἔπνιγε λέγοντας· «᾿Εξόφλησέ μου ὅ,τι ὀφείλεις». ῎Επεσε τότε ὁ σύνδουλός του στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακαλοῦσε λέγοντας· «Κάνε ὑπομονὴ γιὰ μένα, καὶ θὰ σ᾿ ἐξοφλήσω». Αὐτὸς ὅμως δὲν ἤθελε, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔρριξε στὴ φυλακή, ἕως ὅτου ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος. ῞Οταν δὲ οἱ σύνδουλοί του εἶδαν τὰ συμβάντα, ἀγανάκτησαν πάρα πολύ, καὶ πῆγαν καὶ ἀνέφεραν στὸν κύριό τους ὅλα ὅσα συνέβησαν. Τότε τὸν κάλεσε ὁ κύριός του καὶ τοῦ λέγει· «Δοῦλε κακέ, ὅλο ἐκεῖνο τὸ χρέος σοῦ τὸ χάρισα, ἐπειδὴ μὲ παρεκάλεσες. Δὲν ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ λυπηθῇς καὶ νὰ κάνῃς ἔλεος στὸ σύνδουλό σου, ὅπως καὶ ἐγὼ λυπήθηκα καὶ ἔκανα ἔλεος σὲ σένα;». Ὀργίσθηκε δὲ ὁ κύριός του καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς δεσμοφύλακες, ἕως ὅτου τοῦ ἐξοφλήσῃ ὅλο τὸ χρέος. Κατὰ παρόμοιο τρόπο, προειδοποίησε ὁ Χριστός, θὰ συμπεριφερθῇ καὶ ὁ ἐπουράνιος Πατέρας του σὲ ὅσους ἀνθρώπους δὲν συγχωρήσουν ἀπὸ τὶς καρδιές τους τὰ παραπτώματα τῶν συνανθρώπων τους. Ἀνώνυμοι οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς παραβολῆς, ἐπώνυμοι ὅμως οἱ

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1920

ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Τὸ ἑλληνικὸ αἷμα τῶν Χριστιανῶν Νεομαρτύρων Σουλιωτῶν ρέει παντοῦ. Κανένας δὲν γλυτώνει ἀπὸ τὰ μαρτύρια καὶ τὸ θάνατο, ἐκτὸς καὶ ἂν κάποιος δήλωνε ὅτι ἀρνεῖται τὴν πίστη του στὸ Χριστό, γεγονὸς ποὺ ἦταν προ-

Ἐνῶ σύμβουλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ζητεῖ τήν καθαίρεσίν του

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 8ην ΣΕΛ.

«ΑΡΡΩΣΤΑ ΜΥΑΛΑ»

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου – Φιλόλογου

ΙΕΡΑ Μητρόπολις Πειραιῶς ὠργάνωσεν, ὡς γνωστόν, τὴν ἡμερίδα τῆς 15ης Φεβρουαρίου μὲ κύριο θέμα τὴ λεγομένη Μεταπατερικὴ Θεολογία, τὴν ὁποία προβάλλει καὶ προωθεῖ ἡ λεγομένη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, τὴν ὁποία ἵδρυσε στὸ Βόλο ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. ᾿Ιγνάτιος. Κατὰ τὴν ἡμερίδα ὡμίλησαν σπουδαῖοι ὁμιληταί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, Καθηγηταὶ Πανεπιστημίου καὶ ἄλλοι. Δύο περίπου χιλιάδες κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ παρακολούθησαν τὶς ὁμιλίες καὶ καταχειροκρότησαν πεπαρρησιασμένους ὁμιλητάς, οἱ ὁποῖοι ὀνομαστικῶς ἤλεγξαν μεγαλοσχήμους Οἰκουμενιστὰς γιὰ ἀντιπατερικὲς καὶ γενικώτερα ἀντορθόδοξες ἀντιλήψεις. ῾Η ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος ἦταν ἀρίστη. Καὶ χαροποίησε τοὺς πιστοὺς καὶ τάραξε τοὺς Οἰκουμενιστάς. Λίαν ηὔφρανε τοὺς ᾿Ορθοδόξους καὶ κατῄσχυνε τοὺς κακοδόξους. Καὶ ἄλλοι μὲν Οἰκουμενισταὶ προσπάθησαν νὰ δικαιολογηθοῦν «μασώντας» τὰ λόγια τους, ἄλλοι δέ, ἐπειδὴ στεροῦνται ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ δὲν στεροῦνται αὐθαδείας, ἐξετράπησαν σὲ ὕβρεις κατὰ τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Πίστεως. Στὸ Φανάρι τὴν Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὁ Μητροπολίτης Μύρων κ. Χρυσόστομος ἐξεφώνησε λόγο, μὲ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ ἐλέγξῃ τὸν ἀρχιοικουμενιστὴ καὶ ὑβριστὴ τῶν Πατέρων Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ἀλλὰ δὲν τὸν ἤλεγξε. Τοὐναντίον ὁ λόγος του, ἕνας λόγος χωρὶς εἱρμό, ἀπέβλεπε στὴ δικαιολόγησι τῆς οἰκουμενιστικῆς καὶ ἀντιπατερικῆς γραμμῆς καὶ τακτικῆς τοῦ Πατριάρχη. His masterʼ s voice! Καὶ ἐνῷ ὁ ἅγιος Μύρων δὲν ἤλεγξε τὸν Πατριάρχη, ἐξεστόμισε πολλὲς ὕβρεις κατὰ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἀγωνιστῶν. Τοὺς χαρακτήρισε «ἀκραῖα στοιχεῖα», «ζηλωτὰς» μὲ τὴν ἔννοια τῶν φανατικῶν, «ὑπερμάχους τῆς ᾿Ορθοδοξίας» μὲ εἰρωνικὴ ἔννοια, «προκατειλημμένα ἄρρωστα μυαλά»! ῾Ως πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸ «ἀκραῖα στοιχεῖα» δύναται ὁ ἅγιος Μύρων ν᾿ ἀναφέρῃ μία ἀκρότητα τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Πίστεως, μία ἀντίληψι, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τὰ διδασκόμενα καὶ ὁριζόμενα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο; ᾿Αναμένουμε συγκεκριμένη ἀπάντησι, ὄχι γενικολογίες καὶ ἀοριστολογίες. ῾Ως πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸ «ζηλωταὶ» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ φανατισμοῦ ἐρωτοῦμε τὸν ἅγιο Μύρων· Ποῦ ἔδειξαν φανατισμὸ οἱ ἀγωνισταὶ τῆς Πίστεως; Χειροδίκησαν ἐναντίον κανενός; ῎Εδειραν κανένα; Σκότωσαν κανένα; ᾿Ενήργησαν δυναμικὰ καὶ ἐξοντωτικά, ὅπως τὸ Πατριαρχεῖο κατὰ τῆς Ἱ. Μονῆς ᾿Εσφιγμένου; ῾Απλῶς διαμαρτύρονται γιὰ ἀντορθόδοξες καὶ ἀπαράδεκτες ἀντιλήψεις, δηλώσεις, ἐνέργειες καὶ πράξεις. Εἶνε δὲ καὶ οἱ διαμαρτυρίες φανατισμός; Οἱ Γραφὲς διατάσσουν ν᾿ ἀγωνιζώμεθα ὑπὲρ τῆς Πίστεως. Καὶ ἂν καταργήσωμε τὸ ὅπλο τοῦ λόγου, ἂν παύσωμε νὰ διαμαρτυρώμεθα γιὰ προκλητικὲς συμπεριφορὲς καὶ ἀσέβειες, τότε σὲ τί θὰ ἔγκειται ὁ ἀγὼν ὑπὲρ τῆς Πίστεως; Οἱ ἀγωνισταὶ τῆς Πίστεως δὲν ἔχουν φανατισμό, ἔχουν ζῆλο «κατ᾿ ἐπίγνωσιν», διότι γνωρίζουν καὶ ἐκτιμοῦν καὶ ὑπερασπίζονται τὴν ἀλήθεια. ῾Ως πρὸς τὸν εἰρωνικὸ χαρακτηρισμὸ «ὑπέρμαχοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας» ἔχουμε νὰ εἰποῦμε, ὅτι οἱ σημερινοὶ ἀγωνισταὶ τῆς Πίστεως δὲν ὑψηλοφρονοῦν, ἀλλὰ ταπεινοφρονοῦν. Δὲν ἔχουν τὸ φρόνημα, ὅτι εἶνε ᾿Αθανάσιοι, Γρηγόριοι Θεολόγοι, Φώτιοι, Γρηγόριοι Παλαμᾶδες, Μᾶρκοι Εὐγενικοί, ἀλλὰ στὸ μέτρο τῶν ταπεινῶν δυνάμεών των προσπαθοῦν ν᾿ ἀκολουθοῦν ἐκείνους, τοὺς μεγάλους προμάχους καὶ ὑπερμάχους τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Καὶ πάντως φρονοῦν ὅτι ὁ πιστὸς λαός, αὐτὸς εἶνε ὁ φύλαξ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αὐτὸς κρίνει καὶ ἐγκρίνει καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. ῾Ως πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸ «προκατειλημμένα ἄρρωστα μυαλά», βαρυτάτη ὕβρι εἰς βάρος τῶν ἀγωνιστῶν, ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσωμε, ὅτι ἀρρωστημένα μυαλά εἶνε οἱ Οἰκουμενισταί. Διότι αὐτοί, ὀπαδοὶ τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας, δὲν ἔχουν «νοῦν Χριστοῦ» (Α´ Κορ. 2:16), ἀλλὰ κοσμικὸ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

τροπὴ καὶ ἐπιθυμία τοῦ τυράννου. Κανένας ὅμως Σουλιώτης, ἄνδρας, γυναίκα ἢ παιδὶ δὲν ἱκανοποιεῖ τὴν ἐπιθυμία του αὐτή. Κανένας δὲν γίνεται προδότης τῆς πίστεώς Του. Ὁ Κ.Λ. Ραφενὲλ γράφει στὴν ἱστορία του («Ἱστορία τῶν Νεωτέρων χρόνων». Μετάφραση Κοσμᾶ Κοκίδου 1861, σελ. 216), γιὰ τὴν πανταχοῦ προσωπικὴ ἐπίβλεψη τῶν μαρτυρίων τῶν Σουλιωτῶν, ἀπὸ τὸν Ἀλῆ Πασᾶ, ἀλλὰ καὶ τὶς προτάσεις του γιὰ ἐξώθησή τους, στήν ἀρνησιθρησκεία, τὰ ἑξῆς: • «Προήδρευεν ὁ ἴδιος (ὁ Ἀλῆς) στὰ μαρτύρια εἰς ὅλας τὰς ἐκτέλεσες. Καίτοι δὲ ἐκείνου προτείνοντος νὰ σωθῶσι διὰ τῆς ἀρνησιθρησκείας, οὐδεὶς εὑρέθη μὴ προτιμήσας τὸν θάνατον...»! Μετὰ τὸ ὄργιο ἑπταημέρου τῶν ἐγκλημάΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἠνωχλήθησαν ἀπό τήν ἀνάγνωσιν τῶν ἀναθεμάτων ἐναντίον τοῦ σημερινοῦ Πάπα Βενεδίκτου, τῶν ἱδρυτῶν τοῦ πολυκεφάλου Προτεσταντισμοῦ, τῶν Ἰουδαίων Ραββίνων, τῶν Ἰσλαμιστῶν, τῶν Μονοφυσιτῶν, τοῖς «κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν Παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἀλλά καί τῆς φυλλαδικῆς Ἑταιρείας «Σκοπιὰ τοῦ Πύργου» καί τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅλαι αἱ ξεχωρισταί ἀπαντήσεις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς πρός Ὀρθόδοξον θεολόγον, ὁ ὁποῖος συμπορεύεται πρός ὅλας τάς οἰκουμενιστικάς κινήσεις τοῦ Φαναρίου, ἀλλά καί μέ τήν μεταπατερικήν θεολογίαν τοῦ Σεβ. Δημητριάδος, πρός τόν Παπικόν «Ἀρχιεπίσκοπον» κ. Νικόλαον, ὁ ὁποῖος τοῦ ἀπηύθυνε μίαν μή θεολογικήν ἀνοικτήν ἐπιστολήν καί πρός τόν σύμβουλον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου κ. Ἀρ. Πανώτην, ὁ ὁποῖος, μέ ἀφορμήν τήν ἀνάγνωσιν τῶν ἀναθεμάτων τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐζήτησε διά ἄρθρου του ἀπό τήν Ἱεραρχίαν τήν καθαίρεσίν του. Εἰς τάς ἀπαντήσεις του πρός τόν Παπικόν «Ἀρχιεπίσκοπον» τοῦ ἀποδεικνύει μέ λόγια τοῦ Ἁγ. Μάρκου καί τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, διατί ὁ Παπισμός εἶναι Παναίρεσις, ἐνῶ τονίζει ὅτι ἡ ἐπιστολή του στερεῖται θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων, κάνει συναισθηματικάς προσεγγίσεις καί ἐπιδίδεται εἰς τήν διπλωματίαν τῆς ἀγαπολογίας· ὡς πρός τόν «φαναριώτην» θεολόγον τεκμηριώνει, μέ ἐπιχειρήματα, διατί ἦτο σωστή ἡ ἀνάγνωσις τῶν ἀναθεμάτων.

Ὀργανωμένην καί ἐνδεχομένην κατόπιν συνεννοήσεως ἐπίθεσιν, δέχεται ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ὑπό τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐκπροσώπου τοῦ Βατικανοῦ -«Ἀρχιεπισκόπου» Τήνου, Νάξου καί Αἰγαίου κ. Νικολάου, ὑπό τοῦ συμβούλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Ἀριστείδου Πανώτη καί θεολόγου, φίλα προσκειμένου εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τόν «μεταπατερικόν» Σεβ. Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιον.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

Σεβ. Φθιώτιδος: Εἰς τὴν περίοδον τῶν ἀλλαγῶν καὶ τῶν ἀναταράξεων ἁρμόζει ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Σελ. 8 Σεβ. Πειραιῶς: Ἡ δύναμις τοῦ πνευματικοῦ νόμου καὶ ἡ ἀρχηγὸς τοῦ ΔΗ.ΣΥ. κ. Μπακογιάννη. Σελ. 8 Ὁ ὅρος «Μεταπατερικότητα» καὶ αἱ ἀμφίσημοι τοποθετήσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου. Τοῦ κ. Ἰωάννου Ν. Μαρκᾶ. Σελ. 8 Κουάκεροι εἰς τὴν Ἑλλάδα. Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου. Σελ. 3 «Μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος). Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου. Σελ. 4 Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη. Σελ. 5 Λόγοι πρὸ τῆς ἀγχόνης. Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ. Σελ. 5 Ὁλόκληρος ἡ ἀπάντησις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ εἰς τὸν παπικὸν «Ἀρχιεπίσκοπον». Σελ. 6 Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς ἐμπόδιον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραποστολήν. Τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου. Σελ. 6

Ὁ σύμβουλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μή ἀνεχόμενος τάς ἀντιπαπικάς καί ἀντιοικουμενιστικάς θέσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολί-

Η «ΘΕΪΚΗ ΧΑΡΑ» ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ εἶναι καθῆκον τοῦ κάθε χριστιανοῦ καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο, πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν ἀποκομίζουν τοὺς πνευματικοὺς καρποὺς ἀπὸ τὴν ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης. Μπορεῖ μὲ τὰ προσφερόμενα νὰ καλύπτουν διάφορες ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀδελφῶν τους καὶ νὰ δέχονται τὶς εὐχαριστίες τους, ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη τους δὲν εἶναι ὁλοκληρωμένη καὶ δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄσχετοι μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Προφανῶς κάτι λείπει. Καὶ αὐτὸ θέλω νὰ περιγράψω, τὸ κατὰ δύναμη φυσικά, σὲ τοῦτο τὸ σημείωμα. Στὴν ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης ὑπάρχουν δύο πρόσωπα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ δίνει καὶ αὐτὸς ποὺ παίρνει. Ὁ πρῶτος ἔχει περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν δεύτερο. Πρέπει νὰ ἐξετάσουμε λίγο τὴ διαδικασία καὶ νὰ δοῦμε μιὰ οὐσιώδη διαφορά, ποὺ συνήθως ὑπάρχει, ἐνῶ δὲν θὰ ἔπρεπε. Κάνει ἐλεημοσύνη ὁ χριστιανὸς καὶ χαίρεται παρόλο, ποὺ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του ὑπάρχει μιὰ ἐνόχληση καὶ ἀνησυχία, γιατὶ λιγοστεύουν τὰ ὅσα ἔχει. Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὴν ἐλεημοσύνη χαίρεται, εὐχαριστεῖ καὶ σύντομα ξεχνᾶ. Ἡ χαρὰ τῶν δύο αὐτῶν προσώπων εἶναι ἀνθρώπινη. Ὁ Γέροντας Παΐσιος μιλάει γιὰ τὴ θεϊκὴ χαρά, τὴν ὁποία δὲν γνωρίζουν ἢ ξεχνοῦν οἱ περισσότεροι. Ἄλλη εἶναι ἡ χαρὰ ἐκείνου, ποὺ δίνει καὶ ἄλλη ἐκείνου, ποὺ παίρνει. Πρέπει νὰ φθάσει ὁ χριστιανὸς στὸ σημεῖο νὰ χαίρεται, ὅταν δίνει καὶ νὰ στενοχωρεῖται, ὅταν τοῦ δίνουν. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς. Ἐπίσης πρέπει νὰ ξεχνάει αὐτὰ ποὺ δίνει καὶ νὰ θυμᾶται αὐτὰ ποὺ τοῦ δίνουν καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι εὐτελῆ καὶ μικρῆς ἀξίας. Ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ κάνει πιὸ κατανοητὸ αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνει, χρησιμοποιεῖ δὺο χαριτωμένα παραδείγματα: Αὐτὸς ποὺ δίνει, δὲν πρέπει νὰ θυμᾶται τίποτα, ἐνῶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνάει καὶ τὸ παραμικρὸ καλό, ποὺ τοῦ κάνουν ἄλλοι. «Μπορεῖ αὐτὸς νὰ ἔχη δώσει ἕνα ἀμπέλι στὸν ἄλλον καὶ νὰ τὸ ἔχη ξεχάσει. Ἂν ὅμως ὁ ἄλλος τοῦ δώση ἕνα τσαμπὶ σταφύλι ἀπὸ τὸ ἀμπέλι, ποὺ ἐκεῖνος τοῦ χάρισε, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχάση ποτέ. Ἢ μπορεῖ νὰ ἔχη δώσει σὲ κάποιον πολλὲς ξυλόγλυπτες εἰκόνες καὶ νὰ μὴ τὸ θυμᾶται. Ἂν ἐκεῖνος τοῦ δώση μιὰ εἰκονίτσα πλαστικοποιημένη, αὐτὸς συγκινεῖται ἀπὸ τὴν εἰκονίτσα αὐτή, παρόλο ποὺ εἶναι μικρῆς ἀξίας, καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη σκέφτεται πῶς νὰ τὸ ἀνταποδώση». Ὁ Γέροντας προχωράει καὶ λίγο πιὸ πέρα καὶ ὑποδεικνύει πῶς ἡ ἀνθρώπινη χαρὰ μπορεῖ νὰ γίνει θεϊκὴ χαρά. Εἶναι ἁπλὸς ὁ τρόπος καὶ πειστικὸ τὸ παράδειγμα, ποὺ ἀναφέρει: «Αὐτὸς ποὺ παίρνει κάτι, δέχεται ἀνθρώπινη χαρά. Αὐτὸς ποὺ δίνει, δέχεται θεϊκὴ χαρά. Τὴν θεϊκὴ χαρὰ μὲ τὸ δόσιμο τὴν παίρνουμε. Μοῦ δίνει λ.χ. κάποιος ἕνα βιβλίο. Αὐτὸς τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά, καὶ ἐγὼ ποὺ πῆρα τὸ βιβλίο χαίρομαι ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐγὼ δώσω τὸ βιβλίο, θὰ χαρῶ καὶ ἐγὼ θεϊκά, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐκεῖνος τὸ δώση, θὰ χαρῆ καὶ αὐτὸς θεϊκά, καὶ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ἂν ὅμως καὶ αὐτὸς τὸ δώση, τότε θὰ χαρῆ καὶ θεϊκὰ κ.ο.κ. Βλέπετε πῶς μὲ ἕνα πράγμα μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ χαροῦν καὶ ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά;». Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει ἐλεημοσύνη καὶ ἀμέσως ξεχνάει τί δίνει καὶ σὲ ποιὸν τὸ δίνει. Βιώνει τὴ «θεϊκὴ χαρὰ» καὶ ἀκολουθεῖ τὴ σωστὴ πνευματικὴ πορεία. Δὲν εἶναι ὁ ψυχρὸς ἐλεήμων, ἀλλὰ ὁ θερμὸς συμπαραστάτης τῶν ἀδελφῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους μένει δίχως δεύτερο χιτώνα καὶ χωρὶς συσσωρευμένο πλεόνασμα.

ΟΔΗΓΙAI ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ AΠΟ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΣΥΡΟΝ

Τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κεφαλοπούλου

(2ον) Τὸ πρῶτο βῆμα, γιὰ νὰ πλησιάσουμε στὸν Θεό, εἶναι ἡ μετάνοια. Αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι ἡ διαρκὴς καὶ συνεχής μας σκέψη, καθημερινῶς. Ὁ Θεὸς σήμερα μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ μετανοήσουμε, νὰ πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη, καὶ νὰ σωθοῦμε, σήμερα ποὺ ζοῦμε καὶ μποροῦμε, προλαβαίνουμε νὰ μετανοήσουμε. Ἐπ' αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ μᾶς συμβουλεύει: «Ἐφ᾽ ὅσον ζοῦμε στὴν παροῦσα ζωή, ἔχουμε ἀπὸ τὸν

του Πειραιῶς ζητεῖ ἀπό τό Φανάριον ἤ καί τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν ἐνοχλητικήν παρουσίαν τοῦ

Θεὸ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν δύναμη νὰ σπάσουμε μόνοι μας τὰ δεσμὰ τῶν πονηρῶν θελημάτων τοῦ ἐχθροῦ καὶ νὰ ἀπορρίψουμε, διὰ τῆς μετανοίας, τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας, σωζόμενοι πλέον ἀσφαλῶς καὶ κληρονομώντας τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐὰν ὅμως μᾶς προλάβει τὸ φοβερὸ πρόσταγμα τοῦ θανάτου καὶ φύγει ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ κατεβεῖ τὸ σῶμα στὸν τάφο, τότε πλέον δὲν μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε τὸν

ἑαυτό μας, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ ψάρι, ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ νερό». Ὅσο λοιπὸν μᾶς ἀπομένει καιρὸς ἂς μετανοήσουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. Συνεχῶς ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε κατὰ νοῦν ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ἐπιρρεπεῖς στὴν ἁμαρτία. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ μᾶς προειδοποιεῖ: «προσέχετε μὴ τυχὸν καὶ τολμήσει κάποιος νὰ πεῖ ὅτι δὲν ἁμάρτησε. Ὅποιος τὸ λέει αὐτό, εἶναι τυφλὸς καὶ ἀπατᾶ τὸν ἑαυτό του μὴ γνωρίζοντας ὅτι ὁ σατανᾶς μπορεῖ νὰ τὸν κυριεύει καὶ μὲ λόγους καὶ μὲ ἔργα καὶ μὲ τὴν ἀκοὴ καὶ μὲ τὴν ὅραση καὶ μὲ τὴν ἁφὴ καὶ μὲ τοὺς λογισμούς. Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι ἔχει ἁγνὴ καρδιὰ καὶ καθαρὲς ὅλες τὶς αἰσθήσεις του; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος, κανεὶς δὲν εἶναι καθαρός, παρὰ μόνον Ἐκεῖνος, ὁ Χριστὸς ποὺ

Σεβ. Μητροπολίτου. Πῶς θά ἐπιτευχθῆ τοῦτο; Ἀκολουθοῦσα ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία (ἀφοῦ ὑπάγεται ὁ Σεβ. Πειραιῶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος) τό παράδειγμα τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας, ὁ ὁποῖος διά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καθήρεσε τόν ἀντιοικουμενιστήν, ἀντιπαπικόν καί πατριώτην Ἐπίσκοπον Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτέμιον, τόν ὁποῖον κατηγορεῖ ὡς ἐθνικιστήν. Ἡ ἐπίθεσις ἐναντίον τοῦ Σεβ. Πειραιῶς δέν εἶναι τυχαία. Ὁ κ. Πανώτης «ἄγγελος φύλαξ» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶναι συγγραφεύς ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων, ὑπέρμαχος τῶν θεολογικῶν Διαλόγων, πραγματικός ἤ ἄτυπος σύμβουλος τῶν μακαριστῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καί Δημητρίου εἰς τά

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Διετές μνημόσυνον τοῦ Ἱερομονάχου π. Μάρκου Μανώλη

Τὴν 25ην Μαρτίου ἑορτάζομεν τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἀνωτέρω εἰκὼν ἐκ τοῦ παρεκκλησίου τῆς Παναγίας, Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Πάτμος.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ, τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.

Διά τήν ἐλευθερίαν

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό Σάββατον 31ην Μαρτίου ἐ.ἔ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου μετά τήν θείαν Λειτουργίαν θά τελεσθῆ τό διετές μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἱερομονάχου π. Μάρκου Μανώλη, ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ καί πνευματικοῦ προϊσταμένου τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» καί τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου».

Ἡ πολυεπίπεδη κρίση, πού βιώνει ὁ λαός μας καί διασύρεται ἡ χώρα μας, μᾶς ἀναγκάζει σέ μιά αὐτοεξέταση καί αὐτογνωσία. Ἴσως καί συνέλθουμε καί βροῦμε τόν ἑαυτό μας. Ἴσως καί ἀναγνωρίσουμε τόν ὑπαρξιακό μας αὐτομηδενισμό, καί τήν πνευματική μας πενία. Δέν ἦταν λίγα τά ἐφιαλτικά χτυπήματα, πού δέχτηκε ἡ πατρίδα μας καί ὁ πατριωτισμός μας. Ἡ Ἑλλάδα γέννησε τούς μεγαλύτερους ἥρωες, ἀλλά γέννησε καί ἀναίσχυντους καί ἀλόγιστους καί εὐτελιστικούς ἐφιάλτες. Ἀλλ᾽ ἄν τούς ἐφιάλτες τούς βαριοσκεπάζει ἡ αἰώνια καταισχύνη, τούς ἥρωες τούς παραδίδει ἡ ἱστορία στήν αἰώνια δόξα, στεφανωμένους καί τιμημένους. Τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας γιά πάντα, ἰδιαίτερα μεσουρανεῖ σάν ἡ πατρίδα καί τά μεγάλα ἰδανικά κινδυνεύουν. Τότε ἡ θυσία ἀποτελεῖ αctio vitae (πράξη ζωῆς) καί honoris gradus (βαθμό τιμῆς).

Ἡ θυσία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς - ἡ αὐτοθυσία - γιά τά ὡραῖα καί ὑψηλά ἰδανικά, εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἔκφραση ἀγάπης. "Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ" ( Ἰωάν, ΙΕ´ 13). Θυσία καί ἄμυνα τῆς πατρίδας εἶναι ταυτόσημες ἔννοιες. Τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς, ἕνα πάντα τό πρόσταγμα καί μιά ἡ ἰαχή, μέ πολλούς τρόπους ἐκφρασμένα: «Εἷς οἰωνός ἄριστος ἀμύνεσθαι περί πάτρης»... «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε πατρίδα»... «Νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών»... « Ἐλευθερία ἤ θάνατος»… Ὁ ὅρκος τῶν ἡρωϊκῶν ἀγωνιστῶν γίνεται, δίχως ἄλλο, ἀπόφαση καί θυσία. Γίνεται θάνατος ἀθάνατος, ἔνδοξος καί χιλιοτραγουδημένος. Ἡ γῆ ἡ ἑλληνική, ματωμένη, κι ἡ λευτεριά "ἀπ᾽ τά κόκκαλα βγαλμένη, τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά". Οἱ Ἕλληνες εἶναι πάντα ἕτοι-

ἂν καὶ ἦταν πλούσιος “ἐπτώχευσε” γιά μᾶς. Αὐτὸς μόνον εἶναι ἀναμάρτητος. Αὐτὸς βαστάζει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου καὶ δὲν θέλει τὸν θάνατο τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλὰ τὴν σωτηρία τους. Πρὸς Αὐτὸν ἂς καταφύγουμε καὶ ἐμεῖς, γιατί ὅσοι ἁμαρτωλοὶ κατέφυγαν σὲ Ἐκεῖνον, σώθηκαν. Ἂς μὴ ἀπελπιζόμαστε λοιπόν, ἀδελφοί μου, γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἐκεῖνος μᾶς καλεῖ συνεχῶς: “ἔλθετε πρὸς με πάντες…». Πολλὲς εἶναι οἱ παγίδες τοῦ πονηροῦ. Οἱ ἀγωνιζόμενοι πιστοὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους θὰ ἔχουν συνεχῶς, ἡμέρα καὶ νύχτα, τὸν “ἀόρατο πόλεμο'' τῶν δαιμόνων ἐναντίον τους, μὲ τὶς ἀμέτρητες παγίδες, τὶς ὁποῖες στήνουν σὲ κάθε ἄνθρωπο. Χρειάζεται ἑπομένως συνεχὴς προσοχὴ καὶ ἐπαγρύπνηση σὲ ὅλα, στοὺς λογισμούς, στὰ λόγια, στὰ

ἔργα μας. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχή: «Ἀδελφέ μου, γνώριζε ὅτι ἐφ᾽ ὅσον ζοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν προσωρινὴ ζωή, διερχόμεθα διὰ μέσου πολλῶν παγίδων. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει πάντοτε νὰ προσέχουμε μήπως πέσουμε σὲ καμμία θανατηφόρα παγίδα. Ὑπάρχει μεγάλος φόβος νὰ πέσουμε στὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ, διότι συγκαλύπτονται ἀπὸ παραπλανητικὴ γλυκύτητα, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ ἡ ψυχὴ νὰ ἀντιληφθεῖ τὸν ἐνεδρεύοντα σὲ αὐτὲς ψυχικὸν θάνατο. Τὶς ἀποκρύπτει λοιπὸν διαρκῶς ἀπὸ τὴν ψυχή μας ὁ διάβολος, γιὰ νὰ τὴν παγιδεύσει καὶ νὰ τὴν καταβαραθρώσει στὴν αἰώνια κόλαση. Διότι εἶναι πολὺ βλαβερὸ καὶ ἐπικίνδυνο νὰ παραλύει ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς γιὰ ἀντίσταση, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιθυμίας μας νὰ ἐξετάζουμε φιλήδονα τούς πονη-

ροὺς λογισμούς, ποὺ μᾶς ἐνοχλοῦν καὶ ἔτσι νὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ μπαίνουν στὴν ψυχή μας. Προσοχὴ λοιπὸν νὰ μὴ ἀποχαυνωθοῦμε ἀπὸ τὴν παραπλανητικὴ γλυκύτητα τῶν παγίδων τοῦ θανάτου καὶ παρασυρθοῦμε στὴν προσεκτικὴ ἐνασχόλησή μας μὲ τοὺς πονηροὺς λογισμούς». Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ἐπανέρχεται διαρκῶς καθὼς θεωρεῖ πρωταρχικῆς σημασίας τὴν ἀπόκρουση τῶν πονηρῶν λογισμῶν ὡς πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ἀντίσταση στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο. Ἀπὸ ᾽δῶ ἀρχίζει ὁ πνευματικὸς ἀγώνας καὶ γι' αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπαγρυπνοῦμε συνεχῶς καὶ νὰ ἐξετάζουμε τὴν προέλευση τῶν λογισμῶν, ἂν δηλ. προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπὸ τὸν πονηρό. «Ὅταν ἐνοχλήσει τὴν διάνοιά σου πονηρὸς λογι-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ο Ἀνδριανούπολη τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καὶ ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Ἀθανάσιος καὶ ἡ μητέρα του

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΝ!

Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ συνέλευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, ἀποφάσισε πρόσφατα μὲ μεγάλη πλειοψηφία, ὅτι ἐπιμένει στὴν ἀπαγόρευση τῆς εὐθανασίας, τὴν ὁποία θεωρεῖ αὐτοκτονία. Συγκεκριμένα ἀναφέρει ἡ ἀπόφασή του αὐτή: «Ἡ εὐθανασία πρέπει πάντοτε νὰ εἶναι ἀπαγορευμένη στὰ κράτη – μέλη ὡς φόνος ἐκ προμελέτης, ἔστω κι ἂν ὑπάρχει ἡ συγκατάθεση τοῦ ἀσθενοῦς καὶ ἀνεξάρτητα ἂν εἶναι ἐνεργητικὸς –λόγου χάριν μὲ μία θανατηφόρα ἔνεση – ἢ παθητικὸς – μὲ ἀφαίρεση τῶν ὑποστηρικτικῶν ὀργάνων ἢ διακοπή τῆς φαρμακευτικῆς καὶ ἄλλης θεραπείας». Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἔγινε ἐνθουσιωδῶς δεκτὴ ὡς πολὺ μεγάλη νίκη τῆς Εὐρώπης ὑπὲρ τῆς προστασίας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Τοὺς μόνους ποὺ ἀπογοήτευσε εἶναι κάποιους ὑλιστὲς – θορυβώδεις μειοψηφίες, οἱ ὁποῖοι κάνουν τὰ πάντα, προκειμένου νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ εὐθανασία στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Εὐρώπη. Ὑπόψη ὅτι τὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης ἀπαρτίζουν βουλευτὲς ἀπὸ 47 κράτη, δηλαδὴ κατὰ 20 περισσότερα αὐτῶν τῆς Ε.Ε. Ἡ εὐθανασία ὡς «ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία» ποὺ εἶναι, δὲν παύει νὰ ἀντιστρατεύεται τὸ δικαίωμα σʼ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ ζωή. Προέρχεται ἀπὸ τὸν ὠφελιμιστικό, μηδενιστικὸ καὶ ὑλιστικὸ

Ἔχει καὶ τὰ καλά της ἡ κρίσις, διʼ αὐτὸ τὴν ἐπέτρεψεν ὁ Θεός!

ΝΑΙ, δὲν θὰ πάψουμε αὐτὸ νὰ τὸ λέμε. Τούτη τὴ φορὰ θὰ ποῦμε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὰ ἑλληνικὰ προϊόντα καὶ τὸ ἀποκαλούμενο «Made in Greece». Ὅσες καμπάνιες κι ἂν ἔχουν γίνει ἐπʼ αὐτοῦ ὡς τώρα, ὅσα κι ἂν ἔχουν λεχθεῖ γιὰ τὴν ξενομανία μας, τίποτα οὐσιαστικὸ δὲν κατορθώθηκε. Καὶ τώρα τί παρατηρεῖται; Πώς ἡ οἰκονομικὴ κρίση, γιὰ πολλοὺς λόγους, κάνει τὴν μεγάλη ἀνατροπή! Συγκεκριμένα, τὸ λιανικὸ ἐμπόριο, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς εἰσαγωγὲς, ποὺ ἔγιναν ἐξαιρετικὰ δύσκολες, στρέφεται πλέον στὴν ἑλληνικὴ παραγωγή. Πολλοὶ μελετοῦν ἀκόμη καὶ στὸ νὰ προβοῦν σὲ δική τους παραγωγή! Ἤδη τὰ ἑλληνικὰ προϊόντα, ποὺ βρίσκονται στὰ ράφια τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων, ἔχουν διπλασιαστεῖ ἀπὸ πέρυσι! Ὁ Πρόεδρος τῶν Ἑλλήνων Βιοτεχνῶν παρατήρησε πώς, ἕνεκα αὐτοῦ, περιορίζεται τὸ κλείσιμο βιοτεχνιῶν (ἀπὸ 4500 τὸ 2010, σὲ 3900 τὸ 2011)! Ὁ Πρόεδρος τῶν Ἑλλήνων Κλωστοϋφαντουργῶν δήλωσε: «Οἱ δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ Ἕλληνες εἰσαγωγεῖς ἀπὸ τοὺς προμηθευτές τους, θὰ ὁδηγήσουν σὲ αὔξηση τῆς ζήτησης γιὰ τὴν ἑλληνικὴ παραγωγὴ ὑφασμάτων καὶ ἐνδυμάτων»! Παρατηρεῖται, πὼς ἀκόμη καὶ ἡ Κίνα καὶ ἡ Ἰνδία γίνονται ὁλοένα καὶ πιὸ ἀκριβὲς καὶ πὼς ἀκόμη ξένοι ἐπιχειρηματίες ζητοῦν ἑλληνικὰ προϊόντα, ἀφοῦ καὶ ἡ τουρκικὴ παραγωγὴ εἶναι 15% ἀκριβότερη ἀπὸ τὴ δική μας! Δόξα σοι ὁ Θεός…

Ἀπέτυχεν ἡ δημιουργία ἀποτεφρωτηρίου εἰς τὴν Ἀττικήν!

ΚΑΠΟΙΑ ὀργάνωση μὲ τίτλο «Ἑλληνικὴ Ἕνωση γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου» (ἀπὸ πόσους νὰ ἀπαρτίζεται ἆραγε;) ἀνακοίνωσε σὲ συνέντευξη τύπου μὲ θέμα «τὸ μετέωρο βῆμα τῆς ἀποτέφρωσης νεκρῶν» (!) πὼς οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ πρώτου ἀποτεφρωτηρίου στὴ Ἀττικὴ (καὶ συγκεκριμένα στὸ Μαρκόπουλο) ἀπέτυχαν. Τὴν ἀποτυχία τὴν ἀπέδωσαν στὸν συντηρητισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τὴν ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν πολιτικῶν παραγόντων! Ἀνέφεραν ἀκόμη καὶ τοῦτο: Πὼς τουλάχιστον 2-3 σωροὶ ἀνθρώπων, ποὺ εἶχαν ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀποτεφρωθοῦν ὅσο ζοῦσαν, μεταφέρονται καθημερινὰ στὸ ἐξωτερικό, κυρίως στὴ Βουλγαρία, ἐπιβαρύνοντας μὲ τὰ σχετικὰ ἔξοδα (κάπου 3000 εὐρὼ) τὶς οἰκογένειές τους! Λέτε νὰ ὑπάρχει τέτοια ἐμμονὴ στὴν πλάνη;

Εὑρέθη μέθοδος ἐπικοινωνίας μὲ ὅσους εὑρίσκονται εἰς κατάστασιν «φυτοῦ»!

ΒΡΕΤΑΝΟΙ καὶ Βέλγοι ἐρευνητὲς ἀνακάλυψαν μέθοδο ἐπικοινωνίας μὲ ἀσθενεῖς, ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ ἐγκεφαλικὴ βλάβη καὶ βρίσκονται σὲ κατάσταση «φυτοῦ»! Ἡ τεχνική τους (γνωστὴ ὡς ἠλεκτροεγκεφαλογράφημα) βασίζεται στὴν χρήση λειτουργικῆς μαγνητικῆς τομογραφίας. Μέσῳ αὐτῆς, λοιπόν, ζητήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς νὰ φανταστοῦν ὅτι λυγίζουν τὰ δάκτυλα τῶν ποδιῶν τους ἢ σφίγγουν τὸ δεξί τους χέρι. Ἡ ἐγκεφαλικὴ δραστηριότητα σὲ 3 ἀπὸ τοὺς 16 ἀσθενεῖς τοῦ δείγματος ἔδειξε ὅτι μποροῦσαν ἐπανειλημμένα νὰ ἀκολουθοῦν ἐντολές. Μάλιστα ἡ σχετικὴ συσκευὴ εἶναι σχετικὰ οἰκονομικὴ καὶ φορητή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μποροῦν νὰ τὶς προμηθευτοῦν ἐκεῖνοι, ποὺ τοὺς φροντίζουν. Ἄρα καὶ ἡ τεχνολογία στὸ μέλλον θὰ μποροῦσε νὰ ἀνατρέψει πολλὲς «σύγχρονες ἀπόψεις» καὶ

τρόπο ζωῆς καὶ ἀποβλέπει σὲ μία κοινωνία σκληρή, ἀπάνθρωπη καὶ χωρὶς οἶκτο! Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἔλεγε πὼς «τὸ μόνο δικαίωμα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος εἶναι νὰ προστατεύει τὸν συνάνθρωπό του καὶ νὰ κάνει τὸ πᾶν γιὰ νὰ μείνει στὴ ζωὴ, ποὺ τοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό». Ἐν τέλει, ἡ εὐθανασία δὲν εἶναι ἡ ἀντίληψη τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ λειτουργοῦν ὡς πρόσωπα, ἀλλὰ ἐκείνων ποὺ δροῦν ὡς ἄτομα. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἐνδιαφέρει τὰ «ἄτομα» εἶναι ἡ δική τους καλοπέραση, τὰ συμφέροντα καὶ ὁ ἑαυτούλης τους καὶ ποτὲ ἡ ζωὴ τῶν ἄλλων. Οἱ «ἄλλοι» εἶναι γιʼ αὐτοὺς ἡ δυστυχία τους, ὅταν δὲν εἶναι ὑγιεῖς καὶ τοὺς ἐπιβαρύνουν. Ἀκριβῶς γιʼ αὐτό, μὲ διάφορους λόγους καὶ προσχήματα, θέλουν νὰ τοὺς «ξεφορτωθοῦν» ἀκόμη κι ἂν εἶναι συγγενικά τους πρόσωπα (γονεῖς, σύζυγοι, παιδιὰ κ.λπ)! Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ ἐνδιαφερθοῦν γιʼ αὐτούς, ὅταν καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτοὺς τους κάνουν τελικὰ τὸ ἴδιο; Καὶ τί… σύμπτωση! Τὰ «ἄτομα» αὐτὰ ἔχουν τὶς ἴδιες ἀντιλήψεις καὶ γιὰ τὴν σύλληψη καὶ τὴν κυοφορία τοῦ ἀνθρώπου, γιʼ αὐτὸ καὶ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἀνάλογες φιλοσοφίες, ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐθανασία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἄμβλωση. Κι ὅλες αὐτὲς τὶς φιλοσοφίες καὶ ἀντιλήψεις τους πῶς τὶς προβάλλουν; Ὡς δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου τάχα, ὡς δῆθεν ἐλευθερίες!

γιὰ τοὺς ἐγκεφαλικὰ νεκροὺς ἀσθενεῖς καὶ βέβαια γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις.

Ἡ ἄλλη πραγματικότης τῆς Τουρκίας

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ἔρχονται στὸ φῶς πολὺ ἐντυπωσιακὰ στοιχεῖα γιὰ μία ἄλλη πραγματικότητα τῆς Τουρκίας. Ἑκατοντάδες Τοῦρκοι βαπτίζονται πλέον Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, χιλιάδες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μεταβαίνουν στὰ Ὀρθόδοξα προσκυ-

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ!

ΕΝ ΜΕΣΩ τῆς περιόδου τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς, ποὺ διερχόμαστε, νὰ μία καλὴ εἴδηση, ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἐπιστημονικὴ μελέτη τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Χάρβαρντ. Ἀναφέρεται πώς, τὸ πολὺ κόκκινο κρέας κόβει χρόνια ζωῆς! Τὸ συμπέρασμα αὐτὸ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἀνάλυση στοιχείων 37.698 ἀνδρῶν καὶ 83.644 γυναικῶν γιὰ διάστημα μεγαλύτερο τῶν 20 ἐτῶν καὶ δημοσιεύτηκε στὴν ἐπιστημονικὴ ἐπιθεώρηση «Archives of Internal Medicine». Συγκεκριμένα προέκυψε πώς, ἡ ἡμερήσια προσθήκη ἔστω καὶ μίας ἐπιπλέον μερίδας μὴ ἐπεξεργασμένου κόκκινου κρέατος (μοσχαριοῦ, ἀρνιοῦ ἢ χοιρινοῦ), αὐξάνει τὸν συνολικὸ κίνδυνο θανάτου κατὰ 13%, τὸν κίνδυνο θανατηφόρας καρδιαγγειακῆς νόσου κατὰ 18% καὶ τοῦ θανάτου ἀπὸ καρκίνο κατὰ 10%. Σὲ περίπτωση ἐπεξεργασμένου κόκκινου κρέατος τὰ ἀντίστοιχα ποσοστὰ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερα, ἤτοι 20%, 21% καὶ 16%! Ἐπιπλέον ἡ ἀντικατάσταση τοῦ κόκκινου κρέατος μὲ ψάρι καὶ φυτικὲς τροφές, φάνηκε νὰ συμβάλλει στὴ μακροζωΐα. Παρατηρήθηκε δὲ ὅτι οἱ ξηροὶ καρποὶ μειώνουν τὸν κίνδυνο θανάτου κατὰ 20%. Παρατηρήθηκε πὼς ὀφέλη στὴν ὑγεία προκύπτουν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν μείωση τοῦ κόκκινου κρέατος. Ἀκόμη καὶ μία μπριζόλα λιγότερο ἂν καταναλώνεται τὴν ἑβδομάδα, θὰ μείωνε 1 στοὺς 10 πρόωρους θανάτους ἀνδρῶν καὶ 1 στοὺς 13 θανάτους γυναικῶν! Μία ἀκόμη σημαντικὴ ἀνακάλυψη τῆς μελέτης εἶναι πὼς αὐτὰ ἰσχύουν ἀκόμη καὶ ἂν κάποιος εἶναι νέος, δὲν εἶναι ὑπέρβαρος, ἀθλεῖται καὶ ἔχει καλὸ οἰκογενειακὸ ἱστορικὸ νόσων. Οἱ εἰδικοί τοῦ Παγκοσμίου Ταμείου γιὰ τὴν Ἔρευνα στὸν Καρκίνο συνιστοῦν τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ ἐπεξεργασμένο κρέας καὶ τὴν κατανάλωση μόλις 500 γραμμαρίων κόκκινου κρέατος τὴν ἑβδομάδα. Ἡ Βικτόρια Τέϊλορ, διαιτολόγος ἀπὸ τὸ Βρετανικὸ Ἵδρυμα Καρδιᾶς ἀνέφερε ὅτι τὸ κόκκινο κρέας πρέπει νὰ καταναλώνεται μὲ μέτρο, στὰ πλαίσια μίας ἰσορροπημένης διατροφῆς. Δήλωσε ἀκόμη: «Ἐὰν ἕνα ἄτομο καταναλώνει ἐπεξεργασμένα κρέατα ὅπως μπέϊκον, ζαμπὸν ἢ λουκάνικα ἀρκετὲς φορὲς τὴν ἑβδομάδα, θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἀντικαταστήσει αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς τροφὲς μὲ ἄλλες πηγὲς πρωτεΐνης, ὅπως τὸ ψάρι, τὰ πουλερικά, τὰ φασόλια ἢ τὶς φακές». Νὰ καὶ μία ὡραία παρατήρηση εἰδικῶν καρδιολόγων: «Ὅσοι τρῶνε πολὺ κρέας, καταναλώνουν κατὰ μέσον ὅρο λιγότερα φροῦτα καὶ λαχανικά, μὲ συνέπεια νὰ προσλαμβάνουν ὅλα τὰ ἀρνητικὰ συστατικά τοῦ κρέατος καὶ νὰ στεροῦνται ὅλα τὰ ὠφέλιμα τῶν φυτικῶν προϊόντων». Ἄρα ἡ νηστεία εἶναι πολύτιμη καὶ ἀναντικατάστατη, ὅπως βέβαια καὶ ἡ ἐγκράτεια ὡς ἀρετή, ποὺ εἶναι.

νήματα, ἐνῶ ἐπιφανεῖς Τοῦρκοι παρακολουθοῦν μὲ δέος τὴ Θεία Λειτουργία! Μάλιστα ἔρευνα τουρκικῆς ἐφημερίδας κατέγραψε πὼς τὰ τελευταῖα τρία χρόνια στὴν

Τουρκία πωλήθηκαν 8.000.000 ἀντίτυπα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἄρα εἶναι πολὺ μεγάλος ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκεῖ Κρυπτοχριστιανῶν (ὑπολογίζονται 15 – 20 ἑκατ)! Τί μᾶς θυμίζει αὐτό; Μὰ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ ἀναφέρει πὼς τὸ 1/3 τῶν Τούρκων θὰ γίνουν Χριστιανοί!

Τώρα βγαίνουν εἰς τοὺς δρόμους καὶ οἱ Γερμανοί!

ΝΑΙ! Τὴν ἀρχὴ ἔκανε ὁ ἰδιωτικὸς τομέας καὶ ἀκολούθησε ὁ δημόσιος. Μάλιστα 2 ἑκατ. Γερμανοὶ δημόσιοι ὑπάλληλοι, διαδήλωσαν ζητώντας αὐξήσεις 6,5% καὶ ἐλάχιστες ἐπιπλέον ἀποδοχὲς 200 εὐρὼ τὸν μήνα. Τὰ αἰτήματα αὐτὰ ἡ ἐκεῖ Κυβέρνηση τὰ χαρακτήρισε «ἀπίστευτα»! Στὶς προειδοποιητικὲς ἀπεργίες μεγάλων σωματίων, ὅπως τὸ Verdi, συμμετέχουν ἐργαζόμενοι στὶς μεταφορές, στὰ νοσοκομεῖα, στὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση καὶ στοὺς βρεφονηπιακοὺς σταθμούς. Καὶ γιατί συμβαίνει αὐτό; Ἐπειδὴ οἱ ἐκεῖ ἐργαζόμενοι ἔχουν νὰ δοῦν αὐξήσεις ἀπὸ τὸ 2000, παρὰ τὴν μεγάλη ἄνθηση τῆς οἰκονομίας τους! Κι ἐνῶ ἐμεῖς (ὅπως καὶ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ὅπως ἡ Πορτογαλία, ἡ Ἱσπανία, ἡ Ἰταλία) ἀντιμετωπίζουμε μέτρα λιτότητας ἄνευ προηγουμένου καὶ μειώσεις τῶν μισθῶν, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς μας κρίσης, στὴ Γερμανία πού συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, τί ἔχουν νὰ ποῦν; Αὐτὸ ἂς προβληματίσει καὶ τοὺς ἴδιους τούς Γερμανοὺς πολίτες μὲ ὅσα ἄδικα λένε σὲ βάρος μας!

Ἡ βία κατὰ τῶν γυναικῶν

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τὴν λεγόμενη «Ἡμέρα τῆς Γυναίκας» στὶς 8 Μαρτίου, γράφτηκαν πάρα πολλά, ἀπὸ φεμινιστὲς καὶ μή. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴ βία, ποὺ ἀσκεῖται ἐναντίον τῶν γυναικῶν καὶ μάλιστα ἀπʼ τοὺς ἴδιους τούς συντρόφους τους. Παρατέθηκαν καὶ στοιχεῖα τοῦ ΟΗΕ, μὲ βάση τὰ ὁποῖα, οἱ περισσότερες γυναῖκες πεθαίνουν ἀπὸ συζυγικὴ βία παρὰ ἀπὸ καρκίνο! Ἀνέφεραν μάλιστα ὅτι ὁ βίαιος ἄνδρας δὲν εἶναι κάποιο περιθωριακὸ ἄτομο οὔτε καὶ ψυχολογικὰ πάσχον, ἀλλʼ ἀντίθετα εἶναι καθʼ ὅλα «εὐυπόληπτος πολίτης»! Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀσφαλῶς ὀδυνηρὸ καὶ ἄκρως καταδικαστέο. Ὡστόσο τίποτε δὲν λέχθηκε γιὰ τὴν ἐμπορευματοποίηση τῆς γυναίκας, ποὺ γίνεται ποικιλοτρόπως καὶ ἄνευ προηγουμένου στὶς ἡμέρες μας. Αὐτὴ δὲ ἡ ἐμπορευματοποίηση, ποὺ τὴν ὑποβιβάζει σὲ ἀκρότατα σημεῖα, μήπως εἶναι τελικὰ καὶ ἡ αἰτία τοῦ προβλήματος;

Εἶναι αὐτὴ Παιδεία;

ΣΑΛΟ προκάλεσε, λέει, στὴν Ἰταλία ἡ προκλητικὴ διάκριση ἀνάμεσα στὰ δύο φῦλα, μὲ ἀφορμὴ ἕνα φοβερὸ περιστατικὸ «σεξουαλικῆς ἀπειθαρχίας» σὲ σχολεῖο! Συγκεκριμένα, ὁ διευθυντὴς ἑνὸς σχολείου τιμώρησε μὲ 4ήμερη ἀποβολὴ 15χρονη μαθήτρια ἐπειδὴ ἐρωτοτροποῦσε στὶς τουαλέτες μὲ συμμαθητή της, ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπεβλήθη μόλις γιὰ 1 ἡμέρα! Ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα καταδίκασε τὴν ἀπόφαση. «Θὰ ἦταν προτιμότερη μία παρατήρηση», σχολίασε ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἰταλικῆς Ἕνωσης φοιτητῶν. Μία γυναίκα βουλευτὴς δήλωσε: «Εἶμαι ἀγανακτισμένη ὡς γυναίκα καὶ ὡς μέλος τοῦ Κοινοβουλίου»! Ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ἡ ἰσότητα στὴν τιμωρία τῶν δύο φίλων ἢ τὸ μέγα κατάντημα, στὸ ὁποῖο ἔχει περιέλθει ἡ Παιδεία; Μία Παιδεία ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι «μετάληψη ἁγιότητας» γιὰ τὰ παιδιά, ὅπως τὴν θέλει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, μεταβλήθηκε σὲ παιδεία διαφθορᾶς, ἀκόμη καὶ τῆς πλέον ἀκραίας; Νὰ τὸ κατάντημα τῆς Παιδείας χωρὶς Χριστό, ὅπως καὶ τῆς κοινωνίας…

Δομνίτζα. Ὅταν ἔμεινε ὀρφανὸς σὲ μικρὴ ἡλικία ἀπὸ τὸν πατέρα του ἔφυγε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη μὲ ἕνα πραγματευτή, στὸν ὁποῖο τὸν παρέδωσε ἡ μητέρα του, γιὰ νὰ τὸν ἀναθρέψη. Ἐκεῖ κάποια ἡμέρα μάλωσε μὲ ἕνα τουρκόπουλο καὶ τὸ ἔδειρε. Βλέποντάς το αὐτὸ οἱ Τοῦρκοι ὥρμησαν νὰ τὸν θανατώσουν. Φοβούμενος τότε ὁ ἅγιος ἀποδέχτηκε νὰ ἀρνηθῆ τὸν Κύριο. Ὅταν ἦλθε στὰ λογικά του μετενόησε καὶ ἀπέφευγε πλέον νὰ ἔρχεται σὲ σχέση μὲ τοὺς Τούρκους. Αὐτοὶ ὅμως τὸν περιέτεμναν χωρὶς τὴν θέλησή του καὶ ὁ ἅγιος αἰσθανόμενος τὸ βάρος τῆς πράξεώς του ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου μετὰ ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς καταλήγει στὸ πατἐρα Βησσαρίωνα στὴ Ἱ. Μονὴ Γρηγορίου. Ἐκεῖ τοῦ φανέρωσε τὴν ἄρνησή του καὶ τὸν πόθο του νὰ μαρτυρήση γιὰ τὸν Κύριο. Ὁ π. Βησσαρίωνας τὸν ὡδήγησε στὸν πνευματικὸ π.

Ἀνανία, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπέδειξε νὰ δοκιμασθῆ γιὰ πενήντα ἡμέρες μὲ σκληρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Τὴν τριακοστὴ δευτέρα ἡμέρα, ἐπειδὴ ἔφευγε ἕνα καΐκι γιὰ τὴν Σμύρνη ὁ ἅγιος Λουκᾶς μὲ τὸν π. Βησσαρίωνα φεύγουν γιὰ τὴν Μυτιλήνη γνωρίζοντας τὴν φιλομάρτυρα γνώμη τῶν κατοίκων της. Ὁ ἅγιος, ἀφοῦ ἐνεδύθηκε τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα καὶ ἐκοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ καὶ ὡμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Αὐτὸς τὸν ἐφυλάκησε καὶ τοῦ ἔδωσε διορία τρεῖς ἡμέρες νὰ ἀλλάξη γνώμη μεταχειριζόμενος διάφορες κολακεῖες καὶ ταξίματα. Ὁ ἅγιος ἔμενε στερρὸς στὴν πίστη καὶ ἔλεγχε τὸ ψεῦδος τῆς ἀντίθεης θρησκείας τῶν ἀγαρηνῶν. Ἀφοῦ πληρώθηκε ἡ διορία καὶ ἐκοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ποὺ τοῦ ἐστάλησαν κρυφὰ, οἱ Τοῦρκοι τὸν ὡδήγησαν στὴ κρεμάλα. Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς παρέδωσε ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο καὶ μάλιστα ὅσες ἡμέρες παρέμενε κρεμασμένο τὸ σῶμα του ἄρρητη εὐωδία ἐξήρχετο ἀπὸ αὐτό.

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«“Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ καὶ Οἰκογενειακὴ ζωὴ” ἦταν τὸ θέμα ποὺ ἀνέπτυξε μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπεριστατωμένη εἰσήγησή του, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀμβρόσιος Γκουρβέλος, Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, στὰ πλαίσια τῆς Σχολῆς Γονέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Ξεκινώντας ἀπὸ τὴν διαπίστωση, ὅτι ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς θέτει στὸ περιθώριο ἔμμεσα ἢ ἄμεσα τὴν πνευματικὴ ζωή, δεδομένου ὅτι οἱ ἀρνητικὲς προκλήσεις καὶ προσκλήσεις εἶναι πολλές, ὁ χρόνος λίγος, ἡ ψυχικὴ κόπωση καὶ τὸ ἄγχος παραλύουν τὸ σῶμα, οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀπορροφημένοι σὲ ἕνα ὑλικὸ ὑπερκαταναλωτισμό, ὑπογράμμισε ὅτι πλέον νηστεύουμε λίγες μέρες γιὰ τὸ καλό, κοινωνοῦμε πάλι γιὰ τὸ καλὸ καὶ ἀρεσκόμαστε στὴν ἐπιφάνεια καὶ τὴν βιτρίνα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ πολλὲς φορὲς καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγώνα μας, βλέπουμε ὡς καθήκοντα τὰ πνευματικὰ παλαίσματα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ παιδιά μας νὰ τὰ ἀπορρίπτουν, διότι γι᾽ αὐτὰ δὲν ὑπάρχει πρέπει, ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ ἀπαντήσουμε, γιὰ νὰ

τὰ πείσουμε, σαφῶς καὶ ἐμπειρικῶς στὰ “γιατί”. Στὴ συνέχεια μὲ σκοπὸ τὸν προβληματισμὸ τῶν γονέων ἀναφέρθηκε μέσα ἀπὸ περιστατικὰ στὰ μηνύματα προσώπων καὶ γεγονότων, ποὺ προβάλλονται τὶς πέντε Κυριακὲς τῶν νηστειῶν. Τὸ μήνυμα τῆς πρώτης Κυριακῆς, τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡ ὁμολογία ὅτι ὁ καθένας μας εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, διότι εἴμαστε πλασμένοι κατʼ εἰκόνα Χριστοῦ. Σεβασμὸς στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων, συνεπάγεται σεβασμὸ στὸν κάθε πλησίον καὶ μάλιστα σὲ αὐτόν, ποὺ ἐνῶ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη, συχνὰ νιώθουμε ὅτι ἔχουμε χάσει τὴν ἐπαφὴ μαζί του. Τὸ μήνυμα τῆς Β΄ Κυριακῆς τῶν νηστειῶν εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιακὴ προσευχή, ὄχι ἁπλῶς νὰ γίνει ἐνάρετος, ἠθικὸς καὶ χρήσιμος, ἀλλὰ νὰ θεωθεῖ, νὰ ἁγιασθεῖ, νὰ μεταμορφωθεῖ μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ καὶ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειάς του. Ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι καθετὶ στὴ ζωὴ μας ἀπαιτεῖ μία ἄνευ ὅρων καὶ περιορισμῶν θυσιαστική ἀγάπη. Θυσία τῶν δικαιωμάτων μας, τῆς ξεκούρασής μας, τοῦ χρόνου μας, τοῦ θελήματός μας, τοῦ ἑαυτοῦ

μας. Χωρὶς αὐτὴν δὲν προχωράει ἡ οἰκογενειακὴ ζωή. Ἡ Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μᾶς προτρέπει μέσα ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτη νὰ μὴ σταματᾶμε τὸν ἀγώνα μας, ἀλλὰ συνεχῶς νὰ ἀνεβαίνουμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε ὄχι μόνο στὰ πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ καὶ στὴ διακονία μας στὴν οἰκογένεια, στὴν ἐργασία καὶ στὴν κοινωνία. Τὰ πνευματικὰ αὐτὰ μηνύματα ὁλοκληρώνονται μέσα ἀπὸ τὸ βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὴν Ε΄Κυριακὴ τῶν νηστειῶν. Αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι ζωὴ διαρκοῦς καὶ ἀδιαλλείπτου μετανοίας, ἀλλαγῆς καὶ ἀνακαίνισης. Στὴν παρέμβασή του, ποὺ ἀκολούθησε, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, ὑπογράμμισε ὅτι πρέπει πρῶτα οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς νὰ βιώσουν ἔμπρακτα στὴν καθημερινή τους ζωὴ τὰ μηνύματα αὐτά, καὶ μετὰ νὰ καθοδηγήσουν τὰ παιδιὰ τους στὴν πνευματικὴ ζωὴ, νὰ τοὺς διδάξουν μὲ λόγια καὶ ἔργα τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς σταθερὲς ἀξίες, ποὺ θὰ νοηματοδοτήσουν τὴ ζωή τους. Ἡ ἑπόμενη συνάντηση στὴ Σχολὴ Γονέων θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012 ὥ ρα 19.00 στὸ Κέντρο Νεότητας ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας».

ΟΔΗΓΙAI ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ AΠΟ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΣΥΡΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σμός, νὰ βοήσεις μὲ δάκρυα καὶ μὲ ὅλην τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς σου στὸν Θεὸ λέγοντας: Κύριε, εὐσπλαγχνίσου με τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διῶξε ἀπὸ κοντά μου τὸν πονηρὸ καταλύοντας τὴν δύναμή του. Ὁ Θεὸς εἶναι καρδιογνώστης καὶ γνωρίζει ποιὲς ἀπὸ τὶς βαθύτερες σκέψεις μας προέρχονται ἀπὸ τὴν δική μας θεληματική μας προαίρεση, ὁπότε καὶ εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ αὐτές, καὶ ποιὲς εἰσέρχονται στὴν ψυχή μας, παρὰ τὴν θέλησή μας, ἀπὸ τὴν κακία τῶν δαιμόνων, καὶ στὶς ὁποῖες ὀφείλουμε νὰ μὴ συγκατατεθοῦμε. Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, καὶ μὴ ἐξασθενεῖς ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς, πού σοῦ ἐπιτίθενται. Εἶναι ἡ

ἀρχὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα». Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ πλησιάσουμε τὸν Κύριο καὶ νὰ βροῦμε σὲ Αὐτὸν ἀνάπαυση, ἀσφάλεια καὶ σωτηρία, ὅπως ὁ ναυαγὸς ἀναζητεῖ μία νῆσο σωτηρίας, εἶναι ἡ ἁμαρτία, οἱ ἁμαρτωλοὶ λογισμοὶ, ποὺ μᾶς προσβάλλουν. Μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ σχετικῶς: «Μήπως μπορεῖ τὸ νησί, ποὺ βρίσκεται στὸ μέσον τῆς θάλασσας, νὰ ἐμποδίσει τὰ κύματα νὰ χτυποῦν ἐπάνω του; Τὸ μόνον ποὺ κατορθώνει εἶναι νὰ ἀποκρούει τὰ κύματα στὶς ἀκτές του καὶ νὰ ἀντιστέκεται στὰ κύματα. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποκόψουμε τὰ κύματα τῶν λογισμῶν, ὥστε νὰ μὴ χτυποῦν,

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μοι γιά κάθε θυσία γιά τήν πατρίδα. Τό ῾χει διακηρύξει τόσο ὑπέροχα ὁ Περικλῆς στόν Ἐπιτάφιό του: "Καί ἐν αὐτῷ τό ἀμύνεσθαι καί παθεῖν κάλλιον ἡγησάμενοι ἤ τό ἐνδόντες σώζεσθαι". Παρόμοια ἡ θυσιαστική πρόθεση τῶν Ἀθηναίων ἐφήβων, πού ὁρκίζονταν: "οὐ καταισχυνῶ τά ὅπλα… Ἀμυνῶ δέ καί ὑπέρ ἱερῶν καί ὁσίων, καί μόνος καί μετά πολλῶν...". Θαυμαστή καί ἡ θυσιαστική ἀπόφαση τῶν Ἱερολοχιτῶν μέ τόν ὅρκο τους στή Μητρόπολη τῆς Φοξάνης: «Ὡς Χριστιανός Ὀρθόδοξος καί ὡς υἱός τῆς Ἐκκλησίας, ὁρκίζομαι εἰς τό ὄνομα τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ, εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά μείνω πιστός εἰς τήν θρησκείαν μου καί τήν πατρίδα μου... Ὁρκίζομαι νά χύσω καί αὐτήν τήν ὑστέραν ρανίδα τοῦ αἵματός μου… ἤ νά πεθάνω ὡς μάρτυς διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν". Ἀποφασισμένοι πάντα οἱ Ἕλληνες γιά τή θυσία· γιά τό Γολγοθᾶ· γιά τό σταυρό· γιά τό πάθος· γιά τό θάνατο. Ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους. Τήν ἔχουν στήν καρδιά τους. Γιαυτό καί δίνουν τά πάντα· κι αὐτή τή ζωή τους. Καί καθώς λέει ὁ ἐθνικός μας ποιητής στούς "ἐλεύθερους πολιορκημένους", "ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει". Φοβερή καί ἀπάνθρωπη, ἡ σκλαβιά. Εἶναι ἡ πιό στυγερή δολοφονία τῆς ἐλευθερίας. Κι ὅταν οἱ σκλάβοι βρίσκονται γιά τετρακόσια χρόνια στά χέρια τῶν Τούρκων, τότε ἡ σκλαβιά δέν εἶναι μονάχα μιά ἀπέραντη φυλακή, ἀλλά εἶναι ἀληθινό μαρτύριο. Εἶναι κόλαση. Περίμεναν οἱ σκλάβοι τή λευτεριά τους, ἀλλά ἡ λευτεριά καθυστεροῦσε. Ἡ πονεμένη, ὅμως, ρωμηοσύνη, ὑπομένει καί ἀναμένει. Ὁ «Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερία» τό ἐκφράζει τόσο παραστατικά:

“Ἄργειε νά ῾λθει ἐκείνη ἡ μέρα, Καί ἦταν ὅλα σιωπηλά, Γιατί τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα Καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά”. Ἀλλ᾽ ὁ μεγάλος Θεός, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα καί ἡ στιγμή, ἄκουσε τίς προσευχές τοῦ λαοῦ καί μέ τήν εὐλογία καί τή δύναμή Του, ἐξουδετέρωσε καί σύντριψε τούς τυράννους. Μέ θερμή τήν πίστη στό Χριστό καί τή βοήθεια τοῦ Σταυροῦ, ὁ ἡρωϊσμός τῶν Ἑλλήνων ὑπερίσχυσε καί ἡ πατρίδα μας, πέτυχε τή χιλιοπόθητη λευτεριά της. «Ἡμεῖς διά τόν σταυρόν Ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα» (Ἀνδρέας Κάλβος) Λεβεντομάνα ἡ Ἑλλάδα μας, κι ἄς πονάει σήμερα. Κοιτίδα τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, τῆς δημοκρατίας καί τοῦ πολιτισμοῦ, κι ἄς περνάει μιά πρωτόγνωρη κρίση, πού τήν ἐξουθενώνει καί τή συντρίβει. Οἱ παλιές δόξες δέ σβήνουν καί τά στεφάνια τῶν θριάμβων δέ μαραίνονται. Εἶναι μάνα μαρτύρων καί ἡρώων. Δικοί της οἱ Μαραθῶνες καί οἱ Θερμοπύλες, οἱ Σαλαμίνες καί οἱ Πλαταιές, τά Δερβενάκια καί τά Κούγκια, τά Ζάλογγα καί τ᾽ Ἀρκάδια, τά Μεσολόγγια καί τά Χάνια τῆς Γραβιᾶς, τά Ροῦπελ κι ἡ Κρήτη, ὁ Γράμμος καί τό Βίτσι, τό ἔπος τοῦ ᾽40 καί τό τελευταῖο ἔπος τῆς Κύπρου καί τοῦ Διγενῆ τό 1955-59… «Ἐπιλήψει με διηγούμενον ὁ χρόνος» περί πλήθους ὀνομάτων ὕψιστης καί διαχρονικῆς σημασίας καί ἀξίας - ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα - πού δόξασαν τήν Ἑλλάδα μας. Διαχρονικά, τό μεγαλεῖο τοῦ Εἰκοσιένα ὀφείλεται καί ταυτίζεται μέ τό πνεῦμα θυσίας τῆς Χριστιανικῆς Πίστης. Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν τό ἔχει δηλώσει καί τονίσει: «Ὅσο ἐπιζοῦσε ἡ Ἐκκλησία, ὁ Ἑλληνισμός δέ μποροῦσε νά πεθάνει». Δηλαδή, δίχως Ἐκκλησία, Ἑλλάδα δέ θά ὑπῆρχε. Ἡ κρισιμότητα τῶν καιρῶν ἐπιβάλλει αὐτογνωσία, μετάνοια καί συστράτευση γιά ἕνα νέο "ὑπέρ πάντων ἀγῶνα".

ἐφ' ὅσον εἴμαστε καὶ ἐμπαθεῖς (γεμάτοι ἀπὸ πάθη). Ὡστόσο εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀντικρούουμε τοὺς λογισμοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐμποδίζουμε νὰ μποῦν στὴν ψυχή μας. Διότι ἂν τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μποῦν στὴν ψυχή, θὰ τὴν ἐξουσιάσουν πολὺ γρήγορα καὶ σύντομα θὰ τὴν καταστρέψουν». Μεγάλος καὶ δύσκολος εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν σαρκικῶν πειρασμῶν καὶ τῆς πορνείας. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ διδάσκει: «Νά ἀπευθύνεσαι μὲ σκληρότητα ἐναντίον τοῦ πνεύματος τῆς πορνείας, σὰν νὰ ἔχεις μπροστά σου ἕνα σκύλο, καὶ μὴ θελήσεις ποτὲ νὰ παρασυρθεῖς ἀπὸ αὐτὸν τὸν λογισμό. Διότι ἀπὸ μία σπίθα φουντώνει ἡ φωτιὰ καὶ ἀπὸ μία κακὴ ἐνθύμηση πλεονάζουν οἱ κακὲς ἐπιθυμίες. Τὴν ἐνθύμηση τῶν λογισμῶν νὰ τὴν ἀποδιώξεις περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀποφεύγεις τὴν δυσωδία τοῦ βορβόρου. Ἂν σὲ ἐνοχλήσει σαρκικὸς λογισμὸς τὴν ὥρα ποὺ ἐργάζεσαι, μὴ βαρεθεῖς νὰ ὑψώσεις ἀμέσως τὰ χέρια σου στὴν προσευχή. Ἂν ἐξακολουθεῖ νὰ σοῦ ἐπιτίθεται σφοδρότερα ὁ σαρκικὸς λογισμός, τότε σήκω καὶ προσευχήσου γονατιστός, καὶ ἡ εὐχὴ ποὺ θὰ κάνεις μὲ πίστη, θὰ πολεμήση τὸν πονηρόν». Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ συχνὰ ἀναφέρεται στὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἰδιότητες, ποὺ πρέπει νὰ χαρακτηρίζουν τὸν ἀληθινὸ καὶ συνειδητὸ χριστιανό. Τὸ πραγματικὸ γνώρισμα τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ γιὰ ὅλα τὰ ζητήματα. Σχετικῶς ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ἀναφέρει ὅτι «ἐκεῖνος ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει πράγματι ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστευσε στὶς ὑπέρλογες καὶ φρικτὲς ἀλήθειες, ὅπως εἶναι ἡ κληρονομία τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἡ αἰώνια καὶ ἀτελεύτητη ἀπόλαυση αὐτῆς, ὁ ἁγιασμὸς τῆς καρδιᾶς καὶ ἡ τέλεια κάθαρση τῆς ψυχῆς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλει νὰ ἐμπιστευθεῖ στὸν Θεὸ καὶ ὅλην τὴν φροντίδα τοῦ σώματος. Καὶ ἐπὶ πλέον, ὀφείλει νὰ θεωρεῖ τὴν πενία ὡς πλοῦτο, τὴν κακουχία ὡς ἀνάπαυση, τὴν καταισχύνη ὡς τιμὴ καὶ τὴν ὕβρη καὶ περιφρόνηση ὡς δόξα. Ὅλα αὐτὰ εἶναι τὰ γνωρίσματα τῶν γνησίων δούλων τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχουν πραγματικὰ πιστεύσει στὰ λόγια Του».

« Ο Ι Χ Α Ι ΡΕ ΤΙ Σ ΜΟ Ι Τ ΗΣ Θ ΕΟ ΤΟ ΚΟ Υ»

Ἕνα ἐπίκαιρον βιβλίον διὰ τὴν πνευματικὴν αὐτὴν περίοδον εἶναι καὶ «Οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου» (Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου), ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ πάλιν εἰς μικρὸν σχῆμα τσέπης, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου».

Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Τηλ. 210–38 16 206

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΙΩΗΛ: 1. «Ὁ θεσμὸς τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως». 2. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὑπὲρ τῶν μὴ ἐχόντων τέκνα, ὡς καὶ μία εὐχὴ ὑπὲρ εὐτεκνίας. 3. Γάμος. 4. Βάπτισμα καὶ Χρῖσμα καὶ 5. Ἐξομολόγηση. Ἔχω μπροστά μου αὐτὰ τὰ πέντε γοσέλιδα αὐτὰ τεύχη, νὰ μᾶς μυστατεύχη, ἔργα καταδικά του τοῦ Σεβα- γωγήσει στὰ πιὸ πάνω μυστήρια μὲ σμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, τὴν πιὸ μεγάλη συντομία καὶ ἁπλότηΠέλλης καὶ Ἀλμωπίας, ὁ ὁποῖος δια- τα. κρίνεται καὶ γιὰ τὸ χάρισμα τῆς ἐκκληἜτσι, δύο καλὰ ἐπιτυγχάνει ὁ σιαστικῆς ὑμνογραφίας. καλὸς ποιμενάρχης τῆς Ἔδεσσας κ. Ὁ «θεσμὸς τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογή- Ἰωήλ: Νὰ προσφέρει στὸν ὀρθόδοξο σεως» (σελίδες 23), περιέχει τὰ κεφά- λαὸ ἀλήθειες τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ λαια περὶ ἁμαρτίας, περὶ σύστασης μὲ τὴν πιὸ δυνατὴ συντομία. Πάντοτε τοῦ Μυστηρίου, περὶ τῆς προσωπικό- τὰ σύντομα κείμενα διαβάζονται καὶ τητας τοῦ Πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, καὶ γρήγορα καὶ μ᾽ εὐχαρίστηση καὶ χαρά. τελευταῖο: Πῶς ἐξομολογεῖ ὁ Πνευ- Ὁ Σεβασμιώτατος γνωρίζει τὴν πνευματικός. ματικὴ τροφή, ποὺ θὰ προσφέρει στὸ Ὁ Παρακλητικὸς Κανὼν γι᾽ λογικό του ποίμνιο, ἀλλὰ καὶ τὴν ποιαὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν παιδιὰ καὶ μία ότητά της. Εἶναι καλὸς ποιμὴν καὶ προσευχὴ γιὰ τὴν ἀπόκτηση καλῶν «αὐτῷ μέλει περὶ τῶν προβάτων»… παιδιῶν, εἶναι 31σέλιδο καὶ μὲ ἔγχρω- καὶ «τὰ πρόβατα καλεῖ κατ᾽ ὄνομα». μες εἰκόνες, καθὼς καὶ τὸ προηγούμεΕὐχόμαστε τὰ τευχίδια αὐτά, πολὺ νο. νὰ βοηθήσουν καὶ διδάξουν τοὺς Τὰ ἄλλα τρία (ἐξομολόγηση, Γάμος ἀδελφοὺς χριστιανοὺς στὴν πνευματικαὶ Βάπτισμα–Χρῖσμα) εἶναι 8σέλιδα. κή τους πορεία, τοῦ δὲ ΣεβασμιωτάΚαὶ καθὼς γίνεται ἀντιληπτό, ὁ Σεβα- του ἐκζητοῦμε τὶς εὐχές του. σμιώτατος θέλησε μὲ τὰ ὡραῖα καὶ λιΜιχ. Μιχαηλίδης ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΖΙΟΜΠΟΛΑ, «Ὁ Χριστὸς εἰς τὸν ἍδηνἩ ἄλλη ὄψις τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὡς ἐπέκτασις τῆς σωτηρίας», Ἀθήνα 2011, σελ. 318. Ἡ νέα αὐτὴ μελέτη ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὴ μακρὰ σειρὰ βιβλίων ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ προβληματισμοῦ, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔχει δώσει ὁ σεβαστὸς καὶ λίαν ἀγαπητὸς π. Νεκτάριος Ζιόμπολας. Πρόκειται γιὰ βιβλία, ποὺ διαβάζονται εὔκολα καὶ οἰκοδομοῦν ψυχές. Εἶναι τὸ γάργαρο καὶ κρυστάλλινο ὕδωρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ρέει ἄφθονο καὶ ποτίζει τὶς διψῶσες ψυχὲς τῶν ἀναγνωστῶν. Μὲ μεγάλο ἐνδιαφέρον μελέτησα καὶ τὸ βιβλίο αὐτό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο διδάχθηκα πολλὰ καὶ ὠφελήθηκα πολύ. Ὅσα προσφέρει δὲν εἶναι μόνο πολλά, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀγαθά. Εἶναι αὐτὰ ποὺ θέλει νὰ μάθει ὁ ἀναγνώστης γιὰ τὸ μεγάλο, φλέγον καὶ πάντα ἐπίκαιρο αὐτὸ θέμα, τὸ «Περὶ Ἅδου». Θέμα ἐπίκαιρο ὄχι μόνο καθ’ ὅλη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ τὸ Μέγα Σάββατο, τό- προοδευτικὰ ἀπὸ τὴ «Μυθολογία περὶ τε ποὺ οἱ ἱερεῖς ἀναφωνοῦν τὸ γνωστὸ Ἅδου» σὲ ὅσα ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ καὶ συγκινητικὸ ἐκεῖνο «Ὁ Ἅδης ἐπι- Διαθήκη διδάσκουν γιὰ τὸν Ἅδη. κράνθη», ἀλλὰ καὶ καθ’ὅλο τὸ ἐκκλη- Ὅσα προσφέρονται στὸν ἀναγνώστη σιαστικὸ ἔτος. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ἐνι- βασίζονται στὰ ἔργα τῶν Πατέρων σχύει τὸ γεγονός, ὅπως γράφει ὁ συγ- τῆς Ἐκκλησίας (Ἰωάννου Χρυσοστόγραφέας, «ὅτι γιὰ τὸ περὶ Ἅδου θέμα μου, Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Νικοδήδὲν κυκλοφορεῖ σύγχρονο προσιτὸ βι- μου Ἁγιορείτου κ.ἄ.) καὶ στὰ ἔργα βλίο γιὰ τοὺς πολλούς». σύγχρονων μεγάλων θεολόγων (Π. Μόνο ἐκεῖνοι ποὺ συνόδευσαν Τρεμπέλα, Ἰ. Καρμίρη, Κ. Δυοβουστὴν τελευταία τους κατοικία προ- νιώτη κ.ἄ.). Ὅλα αὐτὰ τονίζουν καὶ σφιλῆ πρόσωπα μποροῦν νὰ βεβαι- ὑπερτονίζουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὸ ώσουν πόσο ζωτικὸ εἶναι τὸ θέμα θάνατο-κοίμηση καθενὸς θνητοῦ μέαὐτὸ, ποὺ ἀφορᾶ τὸ «ἔργο τοῦ Χρι- χρι τὰ ἔσχατα τοῦ κόσμου τούτου, ὁ στοῦ στὸν Ἅδη» καὶ τὴν κατάσταση ὁποῖος ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, πατῶν ψυχῶν ποὺ προγεύονται εὐχάρι- ρεμβαίνει ἕνα πολὺ μεγάλο γεγονός. στες ἢ δυσάρεστες μορφὲς ζωῆς ἕως Εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριτὴ μεγάλη κρίση. Πρόκειται γιὰ θέμα- στοῦ. Παρήγορο πάντα προβάλλει τὸ τα μὲ χαρακτήρα ὑπεραισθητὸ καὶ λο- σύνθημα τοῦ Ἠλία Μηνιάτη: «Παράγικὰ ἀκαθόριστο, γιὰ τὴν κατανόηση δεισε, Παράδεισε, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε τῶν ὁποίων, ὅπως τονίζει ὁ συγγρα- νὰ σὲ ἐννοήσουμε, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ φέας, ἀπαιτεῖται «κατάθεση τοῦ ἐγὼ σὲ κερδίσουμε». Κι αὐτό, «βιώνοντας καὶ σὺν Θεῷ ὑπέρβαση τῶν ἀνθρωπί- τὰ τῆς πίστεως, μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ συμμετοχὴ στὰ νων». σωτήρια Μυστήρια, καθότι ἡ ἘκκληΤὸ βιβλίο ἔχει «σῶμα» καλὸ καὶ σία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ «ψυχὴ» καλή. Στὶς 318 σελίδες του Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς». κρύβεται ἕνας ὀρθόδοξος χριστιαἩ ἐργασία, συνθετικὴ στὸ σύνολό νικὸς θησαυρός, τὸν ὁποῖο μᾶς προσφέρει ὁ συγγραφέας μὲ γλώσσα της, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος δὲν ἁπλῆ, σαφῆ καὶ ἀπόλυτα κατανοητή. παύει νὰ προβάλλει τὴν ὀρθόδοξη χριὍσα διαβάζεις τὰ κατανοεῖς ἀμέσως. στιανικὴ διδασκαλία περὶ Ἅδου. Τὰ Εἶναι τροφὴ εὔπεπτη καὶ εὔκολα ἀφο- στοιχεῖα ποὺ ἔχει συλλέξει ὁ συγγραμοιώσιμη. Εἶναι ἡ φωνὴ τῆς πίστεώς φέας δὲν παρουσιάζονται ἁπλῶς μας, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ἀλλά, ἀναλυόμενα καὶ ἑρμηνευὸμενα Πατέρων καὶ τῶν Διδασκάλων τῆς ἐπιτυχῶς, παίρνουν μία πρωτότυπη μορφὴ καὶ μεταβάλλονται σὲ πλούσια Ἐκκλησίας μας. πνευματικὴ τροφή. Τὰ καλῶς διαρθωμένα κεφάλαια Γεώργιος Ε. Κρασανάκης, Ὁμότιμος τοῦ βιβλίου μὲ τὰ πλούσια ἐπιστημονικά τους στοιχεῖα μᾶς μεταφέρουν Καθηγητὴς Ψυχολογίας Παν. Κρήτης

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 12/23 Μαρτίου 2012

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικὸν τῆς Ἀδελφότητος «Λυδία». Ἰούλ., Αὔγ., Νοέμ. – Δεκ. 2011. Ἰαν. 2012. Θεσσαλονίκη. Η ΑΓΙΑ ΤΑΒΙΘΑ, Τριμηνιαῖο περιοδικὸ τῆς ὁμωνύμου «Ὀρφανικῆς Στέγης». Αὔγ. – Ὀκτ. 2011. Λεβαδεία. ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ Ἐσφιγμενίτης, Διμηνιαία Ὀρθόδοξος Ἔκδοσις Ἁγίου Ὄρους. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2011. Ἅγιον Ὄρος. ΑΓΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ, Τρίμηνη περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Μητρ. Τρίκκης καὶ Σταγῶν. Ὀκτ. – Δεκ. 2011. Τρίκαλα. ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, Τριμηνιαία περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας. ᾿Ιούν. 2011. Μεσολόγγι. ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱερᾶς Ἀνδρώας Μονῆς Ἁγίων Μαρτύρων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. Νοέμ. 2011. ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Μηνιαῖον Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος Ἁγ. Νεκτάριος. Νοέμβ. – Δεκ. 2011. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Λευκωσία. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. Διμηνιαία ἔκδοση τοῦ συλλόγου «Φίλοι Ἱ. Κοινοβίου Ἁγ. Νικοδήμου». Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ. – Δεκ. 2011. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Γουμένισσα. ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, Ἐνημερωτικὸν δελτίον τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Σωματείου Παιανίας. Ἀπρίλ. – Ἰούν. 2011. ΑΓΚΥΡΑ ΕΛΠΙΔΟΣ, Διμηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας Ἱεράπετρα. Σεπτ. – Ὀκτ., Νοέμ. – Δεκ. 2011. ΑΓΩΝΑΣ, Μηνιαία ἔκδοσις τῶν ἀγωνιζομένων Λαρισαίων Χρι-

στιανῶν. Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2011. Ἰαν. 2012. Λάρισα. ΑΚΤΙΝΕΣ, Ὄργανον «Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐπιστημόνων». Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2011. Ἰαν., Φεβρ. 2012. Ἀθῆναι. ΑΛΙΕΥΣ, Περιοδικὸν Ἱερ. Μητροπόλεως Μαντινείας καὶ Κυνουρίας. Ὀκτ. – Δεκ. 2011. Τρίπολις. ΑΜΒΩΝ ΠΑΓΓΑΙΟΥ, Διμηνιαῖον περιοδικὸν Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως. Ὀκτ. – Δεκ. 2011. ΑΜΠΕΛΟΣ, Διμηνιαῖον Ἐνοριακὸν δελτίον Ὀρθοδόξου Διαφωτίσεως. ᾿Ιαν. – Αὔγ. 2011. Χάγκεν – Λυντενσάϊντ, Γερμανία.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ᾽21 (2ον.—Τελευταῖον)

Ἀμφισβητεῖται ὅμως καὶ ὁ χρόνος καὶ ὁ τόπος κήρυξης τῆς Ἐπανάστασης καὶ συνεπῶς ὁ ἑορτασμὸς τῆς 25ης Μαρτίου ὡς ἐθνικῆς ἐπετείου. Μὲ τὸ πρόσχημα δηλαδὴ προστασίας τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, στοχεύεται ὁ κλονισμὸς τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς. Εὔστοχα τονίζει σὲ ἄρθρο του στὴν ἐφημερίδα «Μακεδονία» Θεσσαλονίκης ὁ πρώην πρύτανης τοῦ Πανεπιστημίου Μακεδονίας Γεώργιος Τσότρας πὼς ὁ θόρυβος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ «στὸ τυπικὸ περίβλημα τοῦ ἑορτασμοῦ, ἀλλὰ στὴν οὐσία του». Στὸ βαθύτερο συμβολισμό, θὰ λέγαμε, καὶ στὸν ἐθνικοθρησκευτικὸ χαρακτήρα του, ὅπως τὸν ἐκφράζει ὁ ποιητής: «Χαῖρε Παρθένα Δέσποινα, χαῖρε ἁγνὴ Παρθένα, χαῖρε κι ἐσὺ ἀθάνατο, τρανὸ Εἰκοσιένα». Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν εἶναι, ἂν ἡ Ἐπανάσταση κηρύχθηκε τὴν 25η Μαρτίου 1821 στὸ μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸ ἢ σὲ ἄλλο μέρος τῆς Πελοποννήσου, λίγες μέρες νωρίτερα ἤ ἀργότερα, ἀφοῦ, ὅπως γράφει τὸ Λεξικὸ «Πάπυρος – Λαρούς– Μπριτάνικα» (τόμος ΕΛΛΑΣ (βʼ), σέλ. 70) «τὸ τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Μαρτίου ἡ ἐπαναστατικὴ σημαία εἶχε ὑψωθεῖ στὶς περισσότερες ἐπαρχίες τῆς Πελοποννήσου». Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ὅρισαν οἱ ἀγωνιστὲς καὶ ὁ λαός, ποὺ ἔζησαν μέσα στὸν καπνὸ καὶ στὰ αἵματα τοῦ πολέμου. Τί λόγος πέφτει σὲ μᾶς σήμερα νὰ τὴν ἀμφισβητοῦμε, ὕστερα ἀπὸ 190 χρόνια; Καὶ τὴν τιμοῦσαν τὴν ἡμέρα αὐτὴ οἱ ἀγωνιστὲς καὶ ὁ λαός, πολὺ πρὶν τὴν ἐπίσημη καθιέρωσή της ἀπὸ τὴν πολιτεία τελώντας μνημόσυνα γιὰ τοὺς ἥρωες ποὺ θυσιάστηκαν στὸν Ἀγώνα τοῦ ʼ21, καὶ ἐκφωνώντας λόγους, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ λόγιοι, «κατάλληλους πρὸς ἀνάμνηση τῶν ἡρωικῶν πράξεων». Αὐτὸς ὁ ἑορτασμὸς ἀνταποκρινόταν καὶ ἱκανοποιοῦσε τὸ ἐθνικοθρησκευτικὸ αἴσθημα τῶν Ἑλλήνων. Γιατί εἶχε τὴ θεμελίωσή του στὴ «χρονικὴ σύμπτωση τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὶς πρῶτες ἐπαναστατικὲς ἐνέργειες ἀπὸ τὴ μιά» καὶ στὴ «γενικὴ ἀναγνώριση τῶν κοινῶν ἀγώνων τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ Γένους κατὰ τοῦ ἑτερόδοξου κατακτητῆ, ἀπὸ τὴν ἄλλη». Τὴ σύσταση ἐθνικῆς ἑορτῆς ἐπισήμως κατὰ τὴν 25η Μαρτίου πρότεινε πρῶτος κατὰ τὸ ἔτος 1834 ὁ Παναγιώτης Σοῦτσος, ποιητής, δημοσιογράφος καὶ ὑπουργικὸς Σύμβουλος στὴ Γραμματεία τῶν Ἐσωτερικῶν, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε συνθέσει καὶ «Ὠδὴ εἰς τὴν Εἰκοστὴν Πέμπτην Μαρτίου ἢ τὰ Γενέθλια της Ἑλλάδος». Γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, τὴν καθιέρωση δηλαδὴ ἐπισήμως τῆς 25ης Μαρτίου ὡς ἐθνικῆς ἑορτῆς, ἐνήργησε τὸ 1835 καὶ ὁ Γραμματέας ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν Ἰω. Κωλέττης, ποὺ συνέταξε καὶ σχετικὸ διάταγμα βασιζόμενο στὸ ὑπόμνημα τοῦ Σού-

ΚΟΥΑΚΕΡΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τοῦ κ. Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου

τσου. Ἡ μετάθεσή του ὅμως ὡς πρεσβευτοῦ στὸ Παρίσι, ἀνέκοψε τὰ σχέδιά του. Τὸ θέμα ἐπανῆλθε τὸ 1837 ὡς δημοτικὴ πρόταση στὸ Γραμματέα τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ τοῦ Βασιλικοῦ οἴκου Ἰγνάτιο φὸν Ρούντχαρτ καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπαρκοῦσε ὁ χρόνος πρὸς ἔκδοση τοῦ σχετικοῦ διατάγ-

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ματος, ὁ ἑορτασμὸς ἔγινε ἄτυπα, ἀλλὰ μὲ κάθε ἐπισημότητα καὶ λαμπρότητα. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη «ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν παρίστα μέχρι τῆς ἑσπέρας τῆς ἐπιούσης τὸ θέαμα μεγαλοπρεποῦς καὶ τερπνῆς πανηγύ-

ρεως …», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ρήγας Παλαμήδης. Στὶς 15 Μαρτίου 1838 (17 χρόνια μετὰ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης) ἐκδόθηκε τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 908 διάταγμα τοῦ Ὄθωνος, μὲ τὸ ὁποῖο καθιερώθηκε ἐπισήμως πλέον ὡς ἐθνικὴ ἑορτὴ ἡ 25η Μαρτίου, «εἰς τὸ διηνεκές». Καὶ ὁ πανηγυρισμὸς της συνεχίζεται ὡς τὶς ἡμέρες μας, μὲ ἐξαίρεση τὰ ἔτη 1842 καὶ 1843– ποὺ ὑπῆρξε τὸ θέμα τῆς παραχώρησης Συντάγματος–καθὼς καὶ τὸ ἔτος 1943, λόγῳ τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς. Ἀπὸ τὴ σύντομη ἱστορικὴ ἀναδρομὴ προκύπτει, νομίζουμε, ἀβίαστα τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία δὲν ἔκανε τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ ἐπικυρώσει καὶ ἐπισημοποιήσει τὴν παράδοση τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τοῦ λαοῦ. Ποῦ εἶναι, λοιπόν, τὸ πρόβλημα; Ἀπεικόνιση ἐξάλλου τῆς ἀπήχησης ποὺ εἶχε στὸ λαὸ ἡ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου 1821 μᾶς δίνει τὸ δημοτικὸ τραγούδι: «Χαρὰ ποὺ τὸ ᾽χουν τὰ βουνά, τὰ κάστρα περηφάνια, Γιατί γιορτάζει ἡ Παναγιά, γιορτάζει κι ἡ Πατρίδα, σὰν βλέπουν διάκους μὲ σπαθιά, παπάδες μὲ τουφέκια, σὰν βλέπουν καὶ τὸ Γερμανό, τῆς Πάτρας τὸ Δεσπότη, νὰ εὐλογάει τ’ ἅρματα, νὰ εὔχεται τοὺς λεβέντες». Εἶναι ἱστορικὰ ἀστήρικτες, λοιπόν, οἱ ἀμφισβητήσεις τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς τῆς 25ης Μαρτίου, τῆς προσφορᾶς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας «στὸ Ἔθνος κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ τὸ ʼ21» ἡ ἐμφάνιση τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ ὡς μύθου καὶ τὰ παρόμοια…»! Ἄλλωστε, ὅπως παρατηρεῖ ὁ διακεκριμένος Κύπριος ἀρχαιολόγος καὶ ἀνασκαφέας Βάσος Καραγιώργης σὲ ἄρθρο του στὴν κυπριακὴ ἐφημερίδα «Ὁ Φιλελεύθερος», στὶς 12–4–

ΠΩΣ ΞΕΡΡΙΖΩΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΘΗ. Ἐπειδὴ τὰ πάθη στὸν ἄνθρωπο ριζώνουν μέσα στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ ξερριζωθοῦν χρειάζεται συντριβὴ τῆς καρδίας, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής, λέγοντας: «Χωρὶς τὸν συντριμμὸ τῆς καρδιᾶς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀπαλλαγῆ κάποιος ἀπὸ τὰ πάθη. Καὶ συντρίβει τὴν καρδιὰ ἡ τριπλῆ ἐγκράτεια, δηλαδὴ ἡ ἐγκράτεια τοῦ ὕπνου, τῆς γαστρὸς καὶ τῆς σωματικῆς ἀνέσεως». Ὅσοι εἴμαστε ἐμπαθεῖς, ἔχουμε τρόπο νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας. ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν «Λόγον περὶ Μετανοίας» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «Ἂς ἐγκαταλείψουμε τὶς πολλὲς καὶ παράκαιρες συνομιλίες καὶ συναναστροφές, διότι αὐτὰ διώχνουν ἀπὸ μέσα μας τὴν μετάνοια, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος: “Μετάνοια μὲ συναναστροφές, μοιάζει μὲ τρύπιο πυθάρι” (Λόγος ΝΗ´). Ἂς ἀγαποῦμε τὴν ἡσυχία καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ βοηθεῖ πολὺ στὴν ἀπόκτηση τῆς μετανοίας, ὅπως πάλι μᾶς τονίζει ὁ ἴδιος Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος λέγοντας: “Ἂν ἀγαπᾶς τὴν μετάνοια, ἀγάπησε καὶ τὴν ἡσυχία. Γιατὶ χωρὶς τὴν ἡσυχία δὲν ἀποτελειώνεται ἡ μετάνοια…”(Λόγος ΛΔ´)». Η ΔΟΞΑ ΕΙΝΑΙ ΧΩΜΑ. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὁ μέγας Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν Λόγον του «Πρὸς Ξένην Μοναχήν», ὅπου ἀναφέρει: «Ἂν κανεὶς ἀναλογισθῆ τὶς ἀσχήμιες, ποὺ προέρχονται ἀπὸ αὐτὸ τὸ πάθος, θὰ ἀποφύγη τὴν κενοδοξία μὲ ὅλη του τὴν δύναμη. Διότι, ὅποιος ποθεῖ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ μόνα τὰ ἔργα, ποὺ κάνει γιὰ νὰ τὴν ἐπιτύχη, πέφτει σὲ ἀδοξία. Γιατὶ φροντίζοντας νὰ φανῆ ὡραῖος καὶ ἐπαιρόμενος γιὰ τὴν δόξαν τῶν προγόνων του καὶ ὑπερηφανευόμενος γιὰ τὰ πολυτελῆ ἐνδύματά του καὶ τὰ παρόμοια, φανερώνεται πὼς ἔχει ἀκόμα νηπιῶδες φρόνημα. Ὅλα μαζὶ αὐτὰ εἶναι χῶμα. Καὶ τὶ εἶναι πιὸ καταφρονημένον ἀπὸ τὸ χῶμα;». Ἂς ἀναρωτηθοῦμε κι ἐμεῖς καὶ ἂς πράξουμε ἀναλόγως. ΠΩΣ ΘΑ ΔΕΧΘΗΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν ἑρμηνεία ἑνὸς Ψαλμοῦ τοῦ Δαβίδ λέγει μεταξὺ ἄλλων: «Ὅταν ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι πρόθυμη, δίδεται πλούσια ἡ Θεία Χάρη, γιατὶ αὐτός, ποὺ τὴν χορηγεῖ εἶναι φιλάνθρωπος. Εἶναι ὅμως ἀδύνατον νὰ χωρέσουμε μέσα μας τὴν θεία Χάρη, ἂν δὲν διώξουμε τὰ πάθη τῆς κακίας, τὰ ὁποῖα προκατέλαβαν τὶς ψυχές μας… Ἕνα ἀγγεῖο γεμᾶτο ἀπὸ κάποιο δυσῶδες ὑγρό, ἐὰν δὲν πλυθῆ, δὲν δέχεται τὴν εὐωδία τοῦ μύρου». ΚΡΥΦΟΣ Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴν μᾶς τὴν ἀποκαλύπτει ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς στὸ «Πρῶτον βιβλίον» του λέγοντας ὅτι: «Ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος ἀγωνίζεται μὲ ἐμπειρία καὶ ἐπιτηδειότητα νὰ ἐλαττώση ὅσον μπορεῖ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος, γιὰ νὰ γίνη ὀλιγομέριμνος ἢ καὶ ἀμέριμνος, ὥστε νὰ τηρῆ τὶς ἐντολές, ὅπως λέγει ὁ Κύριος: “Μὴ μεριμνᾶτε κ.λπ.” (Ματθ. ΣΤ´ 25). Ὅταν εἶναι κανεὶς πολυμέριμνος, οὔτε τὸν ἑαυτόν του δὲν μπορεῖ νὰ βλέπη. Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ βλέπη τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ, ποὺ εἶναι ἑτοιμασμένες ἀπὸ καιρό; Γιατὶ ὁ ἐχθρὸς ἔχει τὴν συνήθεια νὰ μὴ κάνη πάντοτε πόλεμον φανερόν, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἂν ἔκανε πόλεμον, τότε δὲν θὰ πέφταμε εὔκολα στὶς παγίδες του πολλοί, ὥστε νὰ βρεθοῦν λίγοι οἱ σωζόμενοι, ὅπως λέγει ὁ Κύριος (Λουκ. ΙΓ´ 23)». Προσοχὴ λοιπὸν καὶ πάλι προσοχή. Π. Μ. Σωτῆρχος

2006, «Οἱ μύθοι δὲν εἶναι διόλου «παραμύθια». Κρύβουν ἱστορικὲς ἀλήθειες, ποὺ ἕνας ἀρχαιολόγος– ἱστορικὸς μὲ διαίσθηση καὶ γνώση μπορεῖ νὰ διαβλέπει καί νὰ ἑρμηνεύει». Ἄς βλέπουμε ὀρθά, νηφάλια καὶ χωρὶς ἰδεολογικοὺς χρωματισμοὺς καὶ ὅποιες προκαταλήψεις τὰ ἐθνικοθρησκευτικά μας θέματα. Ἄς μὴ ὑποτιμοῦμε τὸ πανάχραντο ʼ21, ἀποδίδοντες τὴν ἀνεξαρτησία μας στὴν ἀπόφαση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων Ἀγγλίας, Γαλλίας καὶ Ρωσίας, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1827 καὶ στὴ Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου, ποὺ ἀκολούθησε (8–10–1827) καὶ «ἔσχεν ὡς συνέπεια τὴν ἀναπτέρωσιν τοῦ ἠθικοῦ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνασύνταξιν τῶν δυνάμεών των καὶ τὴν ἐπίσπευσιν τῆς τελικῆς ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας», κατὰ τὴν κατὰ λέξιν ἔκφραση τοῦ δίτομου Ἐγκυκλοπαιδικοῦ Λεξικοῦ «Πάπυρος». Ὅπως ὁμολογεῖ ὁ διπλωμάτης Τουργκένιεφ, γραμματέας τῆς Ρωσικῆς πρεσβείας στὴν ΚΠολη ἀπὸ τὸ 1820 ἕως τὸ 1822, «Ἡ ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων ἦταν ὑπόθεση πρῶτα–πρῶτα δική τους». Ξεκίνησαν μόνοι τους τὴν Ἐθνεγερσία μὲ πίστη στὸ Θεὸ καὶ στὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα τους. Κι ἔμειναν ὡς τὸ τέλος του μὲ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Τὸ δείχνει ἡ ξεκάθαρη ἀπάντηση τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη πρὸς τὸ ναύαρχο Δεριγνύ, ποὺ διαπίστωσε πὼς εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις τῶν Ἑλλήνων: «Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις μας κι ἐμεῖς, τοῦ εἶπε ὁ Μακρυγιάννης, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεός, ὅπου μᾶς προστατεύει». Ἄλλωστε καὶ ἡ Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου «εἶχε τὶς ρίζες της στὸ 1821» ὅπως παρατηρεῖ σὲ ἄρθρο του συνεργάτης τοῦ περιοδικοῦ «Σύνδεσμος» Καλαμάτας. Γιατί, λέει, «Οἱ Σύμμαχοι κινήθηκαν καὶ ἀπὸ οἰκονομικὸ συμφέρον (στὴν Ἀγγλία π.χ. χρωστούσαμε πολλὰ χρήματα ἀπὸ δάνεια, ποὺ θὰ τὰ ἔχαναν βέβαια, ἂν ἡ Ἐπανάσταση ἔσβηνε) καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ ρεῦμα τοῦ Φιλελληνισμοῦ, ποὺ ἡ ἴδια ἡ Ἐπανάσταση εἶχε ἀναζωογονήσει καὶ φουντώσει στὴν Εὐρώπη». Διαστροφὴ τέλος τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ ʼ21 γίνεται καὶ μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ πὼς ὁ μεγάλος ἐκεῖνος ξεσηκωμὸς τοῦ Ἔθνους εἶχε χαρακτήρα ταξικὸ καὶ κοινωνικοοικονομικό. Αὐτὸ ὅμως δὲν προκύπτει ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ ντοκουμέντα καὶ τὶς διακηρύξεις τῶν ἀγωνιστῶν. Ἀντιθέτως μαρτυρεῖται ἀπὸ ὅλα αὐτὰ πὼς τὴν ἐθνικὴ παλιγγενεσία πραγματοποίησε ἡ ὁλόψυχη γενικὴ συμμετοχὴ στὸν ἀγώνα καὶ ἡ κινητοποίηση ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἔθνους. Τὸ Εἰκοσιένα εἶναι παλλαϊκὸ καὶ πανεθνικὸ δημιούργημα. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ Ἔθνους πῆραν μέρος στὸ μεγάλο ξεσηκωμό: Κληρικοί, προύχοντες, ἔμποροι, βιοτέχνες, ναυτικοί, βοσκοί, γεωργοί. «Ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν ἐπανάσταση» βεβαιώνει ὁ Κολοκοτρώνης. Τὸ δείχνει ἀκόμη ἡ κοινωνικὴ σύνθεση τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. «Στὸ παράρτημα τοῦ 1ου τόμου τοῦ Δοκιμίου τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Φιλήμων ἔχει καταγράψει 514 μέλη τῆς Φιλικῆς μὲ τὸ ἐπάγγελμά τους. Ἦταν: 242 ἔμποροι, 123 γραμματεῖς ἐμπόρων, 30 δάσκαλοι, 5 νομικοί, 16 γιατροί, 3 φαρμακοποιοί, 6 λόγιοι, 27 ναυτικοί, 12 πλοίαρχοι, 15 κατώτεροι κληρικοὶ καὶ 9 ἀνώτεροι, 41 στρατιωτικοὶ καὶ καπεταναῖοι κ.λπ.». πῆραν μέρος στὸν ἀγώνα «οἱ προεστοὶ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πατριάρχη καί τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο. Οἱ προύχοντες πολέμησαν ἀδελφωμένοι μὲ τὸ λαὸ καὶ ταυτόχρονα χρηματοδότησαν γενναῖα τὸν ἀγώνα. Πολλοὶ ἀπʼ αὐτοὺς τοὺς προύχοντες ἔμειναν στὸ τέλος πάμπτωχοι, κατάντησαν ζητιάνοι…». Ὅλος ὁ λαὸς πρόσφερε ὅ,τι εἶχε κι ὅ,τι μποροῦσε. Χρήματα, χρυσαφικά, τρόφιμα, ὑποζύγια, τὴν ἴδια τὴ ζωή τους. Ἄνδρες καὶ γυναῖκες πολέμησαν μὲ ἀπαράμιλλο ἡρωισμό, μὲ αὐτοθυσία. Μνημονεύουμε ἐδῶ τὴν ἡρωικὴ στάση τῆς Γκούραινας στὴν Ἀκρόπολη, ποὺ ζώσθηκε τὸ σπαθὶ καὶ πῆρε τὴ θέση τοῦ σκοτωμένου ἄντρα της, τὶς Μανιάτισσες, τὶς ἡρωίδες τοῦ Σουλίου, τοῦ Ζαλόγγου, τῆς Ἀραπίτσας. Θυμίζουμε ἀκόμη τὸ Κούγκι καὶ τὸ Ἀρκάδι. Οὔτε τὰ μικρὰ παιδιὰ δὲν ὑστέρησαν σὲ προσφορά. Σχημάτισαν ἀνεπίσημα σώματα ποὺ ἑτοίμαζαν μπαρούτι καὶ πυρίτιδα καὶ μετέφεραν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

1. Ἡ ὀνομασία τους καί ἡ προέλευσή τους

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Ἑβρ. θ´ 11 – 14 Εὐαγγέλιον: Μάρκ. ι´ 32 – 45 Ἦχος α´ — Ἑωθινόν: Θ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΚΟΝΤΑ ΜΕΝ ΣΩΜΑΤΙΚΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΔΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ Α´. «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα...».

Ἡ περικοπὴ, ποὺ ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Ε´ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ πικρὲς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς πιὸ οὐσιαστικές τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ μαθητὲς ὅταν ἄκουγαν τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ περιέχεται σʼ αὐτὴν, «ἐθαμβοῦντο» καὶ «ἐφοβοῦντο». Ἀφʼ ἑνὸς θαύμαζαν τὸ Χριστό, γιὰ τὸ φυσιολογικό, σὰν νὰ μὴ συνέβαινε τίποτα τὸ ἰδιαίτερο, καὶ ἄφοβο ὕφος του· γιὰ τὸ ἤρεμο καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ φανφαρονισμοὺς καὶ ρητορικὲς ἐξάρσεις θάρρος του. Τὸν βλέπουν νὰ εἶναι ὁ ταπεινὸς ἥρωας, ὁ ἤρεμος καὶ γαλήνιος μάρτυρας, ὁ ἀθόρυβος μεγάλος εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ χωρὶς ἐφὲ καὶ κωδωνοκρουσίες θυσιαζόμενος. Ἀφʼ ἑτέρου δέ φοβόταν. Ἦταν ὡραῖο νὰ τὸν βλέπουν νὰ κάνει θαύματα, νὰ θεραπεύει ἀσθενεῖς, νὰ τοὺς τρέφει ὑλικὰ καὶ πνευματικά, ἀλλὰ ἦταν φοβερὰ ἀποτροπιαστικὸ καὶ ἀνησυχητικὸ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ μαρτύριό του καὶ νὰ ξέρουν ὅτι μετὰ ἀπὸ λίγο ἔρχεται καὶ ἡ δική τους σειρὰ νὰ πάθουν τὰ ἴδια. Καί, γιὰ νὰ μὴ μιλοῦμε ἑτεροχρονικά, εἶναι ὡραῖο καὶ δὲν στοιχίζει τίποτα νὰ κάνουμε εὐχέλαια, ἀρτοκλασίες, κόλλυβα ἁγίων, φανουρόπιττες καὶ νὰ δίνουμε χαρτιὰ «ὑπὲρ ὑγείας», ἀλλὰ εἶναι φοβερὰ δύσκολο καὶ ἀδιανόητο γιὰ τὸν πλαδαρὸ καὶ βολεμένο χριστιανισμό μας νὰ εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸ Θεὸ στὸν πόνο καὶ στὴν ἀρρώστια, στὸ πένθος καὶ τὰ διάφορα βάσανα, στοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς ποικίλες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καὶ νὰ δίνουμε χαρτιὰ «ὑπὲρ μαρτυρίου». Εἶναι εὔκολο νὰ φορᾶμε τὸ σταυρὸ σὰν στολίδι καὶ νʼ ἀγωνιζόμαστε οἱ ἐξ ἡμῶν ὀφφικιοῦχοι κληρικοὶ νὰ τὸν ἔχουμε μεγάλο σὲ μέγεθος καὶ ἀπὸ ἐκλεκτῆς ποιότητας καὶ ἀξίας ὑλικό, ἀλλὰ φοβερὰ δυσάρεστο νὰ τὸν βιώνουμε σὰν γεγονός. Κι ὅμως τὸ πικρὸ καὶ σταυρικὸ καὶ μαρτυρικό μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς τελειοποιεῖ.

Β´. «Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὅ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσης ἡμῖν».

Ἀπʼ ὅτι φαίνεται στὴν ἁγία Γραφή, ἡ συμπόρευση καὶ ἡ ἀκολουθία τῶν ἀποστόλων μὲ τὸν Χριστὸ ἦταν τυπικὴ καὶ φαινομενική ὄχι οὐσιαστικὴ καὶ πραγματική. Ἐπιφανειακὴ καὶ ἐπιπόλαια ὄχι ἀποφασιστικὴ καὶ θυσιαστικὴ μέχρι τέλους. Ἄφησαν τὰ σπίτια τους, τὶς οἰκογένειές τους, τὸ περιβάλλον τους, τὰ ἐπαγγέλματά τους, ἀλλὰ δὲν ἄφησαν ὁλοτελῶς καὶ ἐντελῶς τὸ ἐγώ τους, μὲ ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις καὶ τὶς ἀνθρωποκεντρικὲς ὁρμὲς, ποὺ τὸ συνοδεύουν. Ἔτσι ὁ Ἰούδας, ἐνῶ εἶναι δίπλα στὸν ἀκτήμονα καὶ φτωχὸ Χριστό, φροντίζει νὰ ἰδιοποιεῖται τὰ χρήματα τοῦ κοινοβίου τῶν ἀποστόλων (Ἰω. 12,6) καὶ στὸ τέλος προδίδει τὸν Χριστὸ χάριν εὐτελοῦς ποσοῦ. Ὁ Πέτρος, μόλις ἀκούει τὴν πρώτη πρόρρηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ πάθος του, ἀρχίζει νὰ τὸν μαλώνει δῆθεν ἀπὸ ἐνδιαφέρον λέγοντας· «Ἵλεώς σοι Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο» (Ματθ. 16, 22-23) καὶ ἀργότερα τὸν ἀρνεῖται τρεῖς φορὲς ἀποκαλύπτοντας τὸ ἰδιοτελὲς καὶ δειλὸ ἐγώ του. Στὴν δεύτερη πρόρρηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ πάθος του, ὅλοι οἱ μαθητὲς του «ἐλυπήθησαν σφόδρα» (Ματθ. 17, 22-23), διότι κατάλαβαν, ὅπως καὶ ὁ Πέτρος, ὅτι ἐὰν σταυρωθεῖ ὁ ἀρχηγός τους, ὅλα τὰ ὄνειρα καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τους διαψεύδονται καὶ δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ λάβουν κάποτε σάρκα καὶ ὀστᾶ. Αὐτοὶ προσδοκοῦν θρόνους καὶ ἀξιώματα, δόξες καὶ τιμές, κοινωνικὴ ἐπιτυχία καὶ ἄνοδο. Γιʼ αὐτὸ στὴ σημερινὴ περικοπή, ἐνῶ ὁ Χριστὸς προφητεύει γιὰ τρίτη φορὰ τὸ πάθος του, αὐτοὶ τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν φιλοδοξία τους καὶ ἀπὸ τὴν πίστη τους ὅτι κοντὰ στὸν Χριστὸ θὰ ἀνέλθουν κοσμικά, οἱ μὲν Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες, οἱ δὲ ἄλλοι ἀπόστολοι ἀγανακτοῦν μὲ τὶς ἀξιώσεις τους, ὅταν ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτοὶ παραθεωροῦνται (Μάρκ. 10, 37-41). Ὅποιος γνωρίζει τὴν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, βλέπει ὅτι ἡ πορεία τῶν μαθητῶν μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, μοιάζει μὲ τὴν πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν μαζὶ μὲ τὸν Μωυσῆ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἀκολουθοῦσαν τὸν Μωυσῆ ἔχοντας ὡς ὅραμα στὸ νοῦ τους «τὴν γῆ ποὺ ρέει μέλι καὶ γάλα», χωρὶς ὅμως νὰ ἐπιδιώκουν τὴ συσταύρωση τοῦ ἐγώ τους μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι ὅμως ἡ συμπόρευση τοῦ Θεοῦ μαζί τους στὴν ἔρημο, ἐνῶ τοὺς προστάτευε, τοὺς ὁδηγοῦσε καὶ τοὺς σκέπαζε μὲ τὴ φωτεινὴ νεφέλη, τοὺς ἔτρεφε μὲ μάννα καὶ τὰ ὀρτύκια, τοὺς ἔσβηνε τὴ δίψα μὲ τὸ νερὸ, ποὺ ἀνάβλυζε θαυματουργικά, ἐν τούτοις ἀπαιτοῦσε διαρκῆ πίστη, ταπείνωση καὶ ὑπακοή. Ἀπαιτοῦσε κένωση τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀπὸ τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸν ἀνθρωποκεντρισμό. Ἀπαιτοῦσε νὰ σταματήσουν νὰ ἔχουν ὡς μόνο σκοπὸ τους τὸ κυνήγι τῆς παντοειδοῦς καὶ ποικιλότροπης ἡδονῆς, καὶ τὴν ἀποφυγὴ μὲ κάθε μέσο τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν οὐσιαστικὴ συμπόρευση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν συνταύτιση τοῦ ἀνθρωπίνου θελήματος μὲ τὸ Θεῖο. Ἔτσι οἱ Ἰσραηλίτες ἄρχισαν σιγά–σιγά νὰ στενοχωροῦνται γιὰ τὴ συμπόρευση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ μαζί τους! Αὐτοὶ ἤθελαν ἕνα Θεὸ στὰ μέτρα τους. Ἕνα Θεὸ ρομπὸτ, ποὺ νὰ ἱκανοποιεῖ τὸ ἐγώ τους καὶ τὶς ἐπιθυμίες τους. Πού νὰ τὸν μεταφέρουν, ὅπου αὐτοὶ θέλουν καὶ ὄχι νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, ὅπου θέλει Ἐκεῖνος. Θέλουν ἕνα Θεὸ συμφεροντολόγο καὶ ὑλόφρονα, ποὺ νὰ μποροῦν νὰ ἱκανοποιοῦν μὲ τὶς θυσίες τους. Γιʼ αὐτὸ ὅταν ἔβλεπαν τὸν Μωυσῆ νὰ ἀργεῖ νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ Ὄρος Σινᾶ, ὅπου εἶχε ἀνέβει νὰ πάρει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συνάψει τὴ Νέα Διαθήκη μὲ τὸν λαό του, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Ἀαρών νὰ τοὺς δημιουργήσει καινούργιους, νέους θεούς. Θεοὺς σύμφωνα μὲ τοὺς θεοὺς τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Φοβήθηκαν μήπως ὁ Μωυσῆς γυρίσει καὶ δεσμευθοῦν ἐξ ὁλοκλήρου μὲ τὸν Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Πού τοὺς ἔσωσε μὲν ἀπὸ τὴν δουλεία τῶν Αἰγυπτίων, ἀλλὰ τοὺς καλοῦσε σὲ συνεχῆ ὑπακοή, σὲ συνεχῆ πίστη, σὲ συνεχῆ σταύρωση τοῦ ἐγώ τους.

* * *

Κι ὁ λαὸς ὅμως ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστὸ ἔχει τὰ ἴδια φρονήματα καὶ ἰδέες, τὰ ἴδια θελήματα καὶ ἐπιθυμίες. Θέλει τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύει, νʼ ἀνασταίνει τοὺς νεκρούς τους, νὰ διώχνει τὰ δαιμόνια ἀπὸ κοντά τους, νὰ τοὺς τρέφει καὶ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ποικίλες ὑλικὲς ἀνάγκες τους. Ὅταν ὁ Χριστὸς τὰ κάνει ὅλα αὐτά, δὲν ἔχουν ἀντίρρηση νὰ τὸν κάνουν καὶ βασιλέα κοσμικὸ (Ἰω. 6,15). Ὅταν ὅμως μιλᾶ γιὰ σταυρὸ, δυσανασχετοῦν. Καὶ οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μαθητὲς καὶ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν τὰ ἴδια λάθη μὲ τοὺς προπάτορές τους. Ἂς τὸ προσέξουμε... Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

* * *

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΙ

Εἶναι μεγάλο πνευματικὸ κατόρθωμα νὰ ἐλέγχει κάποιος τὶς ἐπιθυμίες του καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλές, ποὺ συνήθως εἶναι, νὰ τὶς μεταβάλλει σὲ θεοφιλεῖς. Εἶναι συγχρόνως ἀναγκαία προϋπόθεση κάτι τέτοιο, γιὰ νὰ βαδίσει μὲ σταθερότητα τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας πάντα ὡς ὁδηγό του τὶς ἐντολές. Διαφορετικὰ θὰ «ἀγωνίζεται» χωρὶς νόημα καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Θὰ εἶναι ἕνας χριστιανός, ποὺ δὲν θὰ ἀνεβεῖ οὔτε μιὰ βαθμίδα στὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Οἱ ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες ἐμποδίζουν τὴν καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ

Θεοῦ. Ὅσο ὑπάρχουν μέσα στὸν ἄνθρωπο καὶ ἀναπτύσσονται, τὰ κηρύγματα, οἱ ὁμιλίες καὶ ἡ μελέτη διαφόρων βιβλίων δὲν βοηθοῦν σχεδὸν σὲ τίποτα. Συμβαίνει αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ἡ παραβολὴ γιὰ τὴν τύχη ἐκείνων τῶν σπόρων, ποὺ ἔπεσαν στὰ ἀγκάθια. Δὲν μπόρεσαν νὰ ἀναπτυχθοῦν, γιατὶ τὰ ἀγκάθια ἦταν ἰσχυρότερα καὶ τοὺς ἔπνιξαν. Ἑρμηνεύοντας τὴν παραβολὴ ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας σημειώνει: «Ἐκεῖνοι οἱ σπόροι, ποὺ σπάρθηκαν στὰ ἀγκάθια συμβολίζουν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἄκουσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ οἱ ἀγωνιώδεις φροντίδες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ ἡ ἀπάτη, ποὺ φέρνει ὁ πλοῦτος μὲ τὴν προσκόλληση στὸ χρῆμα καὶ μὲ τὴ ματαιότητα τῶν ἐπιδείξεων,

καθὼς καὶ οἱ ἐπιθυμίες, ποὺ γεννοῦν τὰ ἄλλα θέλγητρα καὶ οἱ ἡδονὲς τοῦ κόσμου μπαίνουν μέσα στὴν ψυχή, ποὺ σπάρθηκε ὁ λόγος, καὶ τὸν πνίγουν καὶ γίνεται ἄκαρπος». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει καὶ γιὰ ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ δέχονται μόνο τοὺς δασκάλους, οἱ ὁποῖοι θὰ τοὺς παρακινοῦν στὴν ἁμαρτία. Δὲν θὰ ἀνέχονται τὴ σωστὴ καὶ ἀληθινὴ διδασκαλία καὶ θὰ προτιμοῦν τὴ διδασκαλία, ποὺ θὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς προσωπικές τους ἐπιθυμίες καὶ θὰ τοὺς προκαλεῖ γαργαλισμὸ καὶ τέρψη στὰ αὐτιά τους. Κάτι παρόμοιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγοντας ὅτι στὶς ἔσχατες μέρες θὰ ἔρθουν ἀσεβεῖς ἄνθρωποι, ποὺ θὰ ἐμπαίζουν τὶς ἱερότατες ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ θὰ πορεύονται

Οἱ Κουάκεροι εἶναι προτεσταντική αἱρετική κίνηση, πού ἐμφανίστηκε τόν 17ο αἰώνα στήν Ἀγγλία, ἀπό τόν ἱεροκήρυκα George Fox (1624 – 1691) καί ἀναπτύχθηκε ἐντός τοῦ πουριτανικοῦ προτεσταντικοῦ χώρου ὡς μορφή διαμαρτυρίας κατά τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί ὡς τρόπος ἐπιστροφῆς στήν ἁπλότητα τοῦ ἀρχέγονου χριστιανισμοῦ1. Ἡ ὀνομασία Κουάκεροι (Quakers)=τρέμοντες, τήν ὁποία ἀποδέχθηκαν ἀργότερα, ἀρχικά ἀποτέλεσε δυσφημιστικό παρωνύμιο τῶν ἀντιπάλων τους καί προῆλθε ἀπό τόν συνδυασμό δύο γεγονότων. Ἀπό τήν φράση τοῦ George Fox σέ μία δίκη, μεταξύ τῶν πολλῶν, πρός τόν δικαστή, «τρέμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ» καί ἀπό τό γεγονός, ὅτι κάποια μέλη τῆς κίνησης ἔτρεμαν τήν ὥρα τῆς λατρείας τους2. Ἡ ἐπίσημη ὀνομασία τους εἶναι "Θρησκευτική Κοινωνία τῶν Φίλων" (Religious Society of Friends). Οἱ ἴδιοι αὐτοχαρακτηρίζονταν ἐπίσης ὡς «Τέκνα τοῦ φωτός» καί «Κήρυκες τῆς ἀλήθειας»3.

2. Ἡ ἱστορική ἐξέλιξη τῆς κίνησης.

Ὁ καταγγελτικὸς λόγος τους, ἡ ἀκτιβιστική ἐλεγκτική συμπεριφορά τους πρός τή θεσμική διάρθρωση τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας σέ συνδυασμό μέ τίς κοινωνικές πεποιθήσεις τους, π.χ. ἀρνοῦνταν νά στρατευθοῦν, νά ὁρκίζονται στά δικαστήρια, νά χρησιμοποιήσουν βία, ἀπόλυτη ἐλευθερία συνειδήσεως κ.ἄ, ὑπῆρξαν ἀφορμές γιά πολλούς διωγμούς, πού ὑπέστησαν τόσο ἀπό τό θρησκευτικό χῶρο, π.χ. καλβινιστές – πρεσβυτεριανούς, ὅσο καί ἀπό τήν κρατική ἐξουσία χωρίς νά ἀντιτάξουν βία μέ μοναδική ὑπομονή καί ἀντοχή. Πολλοί, ἀργότερα λόγῳ τῶν διωγμῶν, μετανάστευσαν στίς Η.Π.Α4. Σημαντικό ρόλο στήν ἑδραίωση τῆς κίνησης ἔπαιξαν ἡ σύζυγος τοῦ George Fox, ἡ Margaret Fell (1614 – 1702), ὁ πρώην Ἀγγλικανός δικηγόρος William Penn (1644 – 1718), πού ἐργάστηκε γιά τή διάδοση καί τή θεμελίωση τῆς κίνησης στήν Πενσυλβάνια τῶν Η.Π.Α., ὅπως ἐπίσης καί ὁ θεολόγος τῆς κίνησης Robert Barclay (1648 – 1690) ἀνέπτυξε συστηματικά τό 1676 τά πιστεύω τῆς κίνησης στό ἔργο του “Ἡ Ἀπολογία τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς θεολογίας”. Ἀπό τήν ἱστορία τῆς κίνησης δέν ἀπουσιάζουν τά σχίσματα καί οἱ διαφοροποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τοῦ Edward Hicks τό 1820 στίς

Η.Π.Α., πού ἀρνήθηκε τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποκοπεῖ μέ ἀρκετές ἑκατοντάδες ὀπαδούς του ἀπό τό σῶμα τῶν Κουάκερων καί νά δημιουργήσει ἕνα σχισματικό κλάδο. Σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς κύριοι κλάδοι: α) Οἱ Συντηρητικοί Φίλοι, γνωστοί καί ὡς "Ἀρχέγονοι Κουάκεροι", πού παραμένουν πιστοί στά ἀρχικά πιστεύω καί πρακτικές τοῦ Κουακερισμοῦ μέ ἀπολύτως ἐλεύθερη λατρεία, β) Οἱ Εὐαγγελικοί Φίλοι, πού ἔχουν υἱοθετήσει θεολογικές ἀρχές τοῦ ἀρχικοῦ κλασικοῦ προτεσταντισμοῦ (κυρίως τῶν Μεταρρυθμισμένων) καί στή λατρεία τους ἔχουν πάστορες καί γ) οἱ Φιλελεύθεροι Φίλοι, πού ἔχουν υἱοθετήσει θεολογικές ἀπόψεις τοῦ φιλελεύθερου – ὀρθολογιστικοῦ Προτεσταντισμοῦ, πλήν ὅμως, ἔχουν ἐλεύθερη λατρεία.

3. Ἡ πίστη, ἡ ζωή καί ἡ λατρεία τῶν Κουάκερων.

Οἱ Συντηρητικοί καί οἱ Εὐαγγελικοί Φίλοι τυπικά ἀποδέχονται τό Μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀποφεύγουν ὅμως τή χρήση θεολογικῆς ὁρολογίας, πού δέν ὑπάρχει κατά γράμμα στήν Ἁγία Γραφή. Ἀντιθέτως οἱ Φιλελεύθεροι ἀρνοῦνται τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθῶς ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὅτι σήμερα ὑπάρχει μεταξύ τους μία ποικιλία ἀπόψεων γιά τά θέματα αὐτά5. Οἱ Συντηρητικοί καί οἱ Εὐαγγελικοί Φίλοι ἀποδέχονται τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τή σπουδαιότητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλά ἀμφισβητοῦν τήν καταγράμμα θεοπνευστία της6 σέ ἀντίθεση μέ ἄλλες προτεσταντικές αἱρέσεις, ἐνῶ ἀμφότερα οἱ Φιλελεύθεροι τά ὑποτιμοῦν ἤ καί τά ἀπορρίπτουν. Ὅλοι οἱ κλάδοι ἀρνοῦνται τή θεολογική ἑρμηνεία τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Δίνουν ἄμεση προτεραιότητα στήν προσωπική ἐμπειρία7 καί στό λεγόμενο «ἐσωτερικό φῶς», πού καθοδηγεῖ τόν κάθε πιστό στήν κατανόηση τῆς Βίβλου, καί εἶναι αὐτό τό ἴδιο, πού ὁδηγεῖ κάθε ἄνθρωπο σέ προσωπική σχέση μέ τό Θεό8. Εἶναι τέτοια ἡ ἐμμονή τους γιά τή σημασία τοῦ ἐσωτερικοῦ φωτός ὡς εἶδος ἐμπειρίας, καθώς ἡ ἐν λόγῳ θεμελιώδη διδασκαλία τους, ἀποτελεῖ καί μέσο διαφοροποίησής τους ἀπό τίς ἄλλες προτεσταντικές κινήσεις, πού πολλοί ἐρευνητές κάνουν λόγο στήν περίπτωση τῶν Κουάκερων γιά ἕνα ἰδιότυπο μυστικισμό. Ἡ ἀφοσίωση καί ἡ ὑπακοή σ᾽ αὐτό τό ἐσωτερικό φῶς, πού ὁδηγεῖ στό Χριστό, κατά τούς ἰσχυρισμούς τους, σέ συνδυασμό μέ τήν χριστανική ζωή ἀποτελοῦν γιά

τούς Κουάκερους τά ἐχέγγυα τῆς σωτηρίας. Δέν τελοῦν καί δέν ἔχουν κανένα μυστήριο9. Ἀπορρίπτουν τό Βάπτισμα καί τή θεία Εὐχαριστία ὡς μυστήρια καί τελετές καί μιλοῦν γιά μία μόνο πνευματική καί ἐσωτερική τους σημασία. Στή ζωή τους προσπαθοῦν νά εἶναι λιτοί, σώφρονες, ἁπλοῖ στήν ἐνδυμασία, φιλάνθρωποι, φιλαλήθεις, εἰρηνικοί, ἀντίθετοι σέ κάθε μορφή βίας, ὅρκου, πολέμου, στρατιωτικῆς θητείας10. Ἡ λατρεία τους στήν συντηρητική – παραδοσιακή μορφή της δέν ἔχει καθόλου καθιερωμένους τύπους ἤ τελετουργικό. Ἔχει ἔντονο τόν αὐθορμητισμό, τή συναισθηματική φόρτιση, τό ἐσωτερικό μυστικό βίωμα, τήν ἀπουσία μόνιμων παστόρων μέ ἐξαίρεση τούς Εὐαγγελικούς Φίλους. Κάθε ἄντρας καί γυναίκα ἔχει τή δυνατότητα αἰσθανόμενος, κατά τίς πεποιθήσεις τους πάντα, ὅτι καλεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, νά σηκωθεῖ στήν λατρευτική σύναξη καί διδάξει τά ὑπόλοιπα μέλη11.

4. Ἡ παρουσία τῶν Κουάκερων στήν Ἑλλάδα.

Ἡ συγκεκριμμένη αἱρετική κίνηση ἐμφανίζεται στήν Ἑλλάδα στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980. Ἡ παρουσία τῆς κίνησης ἀριθμητικῶς στήν Πατρίδα μας εἶναι ἐξαιρετικά μικρή. Τά μέλη της προῆλθαν, κυρίως, ἀπό ἄλλες προτεσταντικές ὁμολογίες καί ἀνήκουν στούς Συντηρητικούς Φίλους. Ἡ κίνηση, φυσικά, δραστηριοποιεῖται στό διαδίκτυο καί στόν ἑλληνικό χῶρο.

Σημειώσεις

1. Βλ. ἐπιλεκτικά: Arbeitsgemeinschaft der Kirchen und Religionsgesellschaften in Berlin (Hrsg), Was glauben die andern? 26 Selbstdarstellungen, Berlin 19542, σσ. 182–187. G. Scherer, Quäker, στο Η. Κrüger u. a (Hrsg), Ökumene Lexikon. Kirchen – Religionen – Bewegungen, Frankfurt am M 1983, στ. 993 – 996. J. Leslie Dunstan, Der Protestantismus, Stuttgart 1985, σσ. 116–118. Pink Dandelion, An Introduktion to Quakerism, New York 2007. 2. Βλ. Georges Liens, Quakers, στο DCrTh, (2007)3, σ. 1169. 3. Βλ. Was glauben die andern?, ὅπ.π., σ. 183. 4. Βλ. Τhomas Hamm᾽s, The Quakers in America, New York 2003. 5. Βλ. Georges Liens, Quakers, ὅπ.π., σ. 1169. 6. Βλ. J. Leslie Dunstan, Der Protestantismus, ὅπ.π., σσ. 117–118. 7. Bλ. Eileen W. Linder (Ed), Yearbook of American & Canadian Churches 2008, Nashville 2008, σ. 120. 8. Βλ. Was glauben die andern?, ὅπ.π., σ. 185. 9. Βλ. Andreas Rössler, Kleine Kirchenkunde, Stuttgart 19992, σ. 99. 10. Βλ. G. Scherer, Quäker, ὅπ.π., στ. 995. 11. Βλ. Was glauben die andern?, ὅπ.π., σ. 184.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Κυρίαρχο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς πένθιμης καὶ κατανυκτικῆς περιόδου τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὴν ὁποίαν διανύουμε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ νηστεία. Ἐπειδὴ δὲ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἀγνοοῦμε τὴν σημασία καὶ τὸ ρόλο της στὴν πνευματική μας ζωή, γιαυτὸ καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε ἐν ὀλίγοις πάνω στὸ σπουδαιότατο αὐτὸ θέμα μὲ ὁδηγὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Ἂν ἀνατρέξουμε στοὺς λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων περὶ νηστείας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὅλοι τους δίδουν σʼ αὐτὴν ἕνα καθολικὸ χαρακτήρα καὶ προβάλλουν αὐτὴν ὡς ἔκφραση τῆς ἀσκητικῆς τοποθετήσεως τοῦ πιστοῦ ἔναντι τῶν ὑλικῶν στοιχείων τοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ ἀποφύγει τὴν ὑποταγὴ του σʼ αὐτά, προσανατολίσει τὴν θέλησή του πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν ὑποτάξη σʼ αὐτόν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν διερμηνεύουν τὸ βαθύτερο πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου καὶ τὸν ἀσκητικὸ χαρακτήρα τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους. Ὅταν δὲ μὲ τὴν λέξη νηστεία ἀναφέρονται εἰδικότερα στὶς τροφές, τότε ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐννοοῦν τὴν ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένα εἴδη τροφῶν γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα, ἂν καὶ ἡ λέξη νηστεία κατὰ κυριολεξίαν σημαίνει πλήρη ἀσιτία. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν πρῶτο περὶ νηστείας λόγο του τονίζει τὴν ἀρχαιότητα τοῦ θεσμοῦ, καὶ τὴν ἀνάγει στὸ πρῶτο ἀνθρώπινο ζεῦγος. Ἡ πρώτη ἐντολή, ποὺ ἔλαβε ὁ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο ἦταν ἐντολὴ νηστείας καὶ ἐγκρατείας. Ἐπειδὴ δὲ δὲν ἐνήστευσε, ἐξέπεσε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Τώρα λοιπὸν χρειάζεται καὶ πάλι τὴν νηστεία, γιὰ νὰ ἐπανέλθει σʼ αὐτόν. Στὴ συνέχεια ὁ ἱερὸς Πατὴρ προχωρεῖ σὲ μία ἱστο-

ρικὴ ἀναδρομὴ στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, ὅπου βλέπει καταξιωμένο τὸν θεσμὸ τῆς νηστείας στὴ ζωὴ μεγάλων ἀνδρῶν τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Ὁ Μωυσῆς μετὰ ἀπὸ νηστεία 40 ἡμερῶν πάνω στὸ ὄρος Χωρὴβ ἀξιώνεται νὰ δεχθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸν τὶς πλάκες τοῦ νόμου. Ἀντίθετα κάτω στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους ἡ

σύμφωνα μὲ τὶς σαρκικές τους ἐπιθυμίες. Αὐτοὺς τοὺς διδασκάλους τῆς ἁμαρτίας πρέπει νὰ τοὺς περιφρονοῦν οἱ χριστιανοί. Ὁ συμβιβασμὸς μὲ τὴν ἁμαρτία εἶναι ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Δὲν πρέπει νὰ βασιλεύει στὸ σῶμα τους ἡ ἁμαρτία οὔτε νὰ παρασύρονται ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τους. Τὰ μέλη τοῦ σώματός τους νὰ μὴ γίνονται ὄργανα τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ νὰ προσφέρουν ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἑαυτό τους στὸ Θεό, ἐργαζόμενοι καθημερινὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ὅπως συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ ἀπολαύσεις καὶ οἱ ἡδονὲς δὲν πρέπει νὰ ἐπιδιώκονται ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Καὶ ὅσοι διδάσκουν τὸ ἀντίθετο εἶναι διαστρεβλωτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου. Προτεραιότητα ἔχει ἡ

σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ ὄχι οἱ σαρκικὲς ἐπιθυμίες, οἱ ὁποῖες «στρατεύονται κατὰ τῆς ψυχῆς». Τὸ θέμα τῶν ἐπιθυμιῶν εἶναι πολὺ σοβαρό, γιατὶ ὁδηγεῖ στοὺς πειρασμοὺς καὶ καταλήγει στὴν ἁμαρτία. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος λέει ὅτι «καθένας μπαίνει σὲ πειρασμὸ ἀπὸ τὴ δική του ἐπιθυμία. Αὐτὴ τὸν παρασύρει καὶ τὸν ἐξαπατάει· ἔπειτα ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ συλλαμβάνει τὸ κακὸ καὶ γεννάει τὴν ἁμαρτία· καὶ ἡ ἁμαρτία, ὅταν ὁλοκληρωθεῖ, φέρνει τὸ θάνατο». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ ἀποκτήσουν πλοῦτο, σημειώνει τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἐπιθυμίας: «Ὅσοι θέλουν νὰ πλουτίσουν πέφτουν σὲ πειρασμό, σὲ παγίδα τοῦ διαβόλου καὶ σὲ πολλὲς ἐπιθυμίες ἀνόητες καὶ βλαβερές, ποὺ

Ὑπό τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου

λαιμαργία ἐξώθησε τὸν λαὸ στὴν εἰδωλολατρεία καὶ κατόπιν στὴν μέθη καὶ στὴν ἀσωτεία. Ἡ οἰνοποσία ἀχρήστευσε τὴν ἐπὶ 40 ἡμέρες προσμονὴ τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ στὴν νηστεία καὶ στὴν προσευχή. Αὐτὲς τὶς πλάκες, ποὺ ἔλαβε ἡ νηστεία τὶς ἐκομμάτιασε ἡ μέθη, διότι ὁ προφήτης δὲν ἔκρινε ἄξιον, νὰ νομοθετεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸν λαὸς μέθυσος. Κατὰ τὸν καιρὸν τῆς παραμονῆς των στὴν ἔρημο οἱ Ἑβραῖοι, ἐν ὅσῳ μὲν ἦσαν εὐχαριστημένοι μὲ τὸ μάννα, ποὺ τοὺς ἔδινε ὁ Θεὸς μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ἐνικοῦσαν τοὺς ἐχθροὺς των. Ὅταν ὅμως ἐγόγγυσαν καὶ ἄρχισαν νὰ ζητοῦν κρέατα καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν νὰ γυρίσουν πίσω στὴν Αἴγυπτο, τότε τὰ πτώματά τους ἔπεσαν στὴν ἔρημο καὶ δὲν εἶδαν τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ προφήτης Ἠλίας μετὰ ἀπὸ νηστεία 40 ἡμερῶν καταξιώθηκε νὰ δεῖ τὸν Θεὸν μέσα στὸ σπήλαιον τοῦ ὄρους Χωρήβ. Διὰ μέσου τῆς νηστείας οἱ τρεῖς παῖδες στὴν Βαβυλώνα, ὅταν ἐρρίφθησαν στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς, παρέμειναν ἀβλαβεῖς καὶ ἀποδείχθηκαν δυνατότεροι τοῦ πυρός. Ὁ προφήτης Δανιὴλ ἐπὶ τρεῖς ἑβδομάδες παρέμεινε νηστικὸς καὶ ἔτσι ἐδίδαξε τὰ λιοντάρια νὰ νηστεύουν, ὅταν κατέβηκε στὸν λάκκο. Οἱ Νινευΐτες, ἐπειδὴ ἐνήστευσαν καὶ ἐπένθησαν, ἀνέ-

τρεψαν τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκαναν μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ζῶα νὰ νηστεύσουν. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁμιλῶν περὶ νηστείας, ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνο τυποποιήσεώς της καὶ προβάλλει στὸ λαὸ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα, ποὺ συνιστοῦν τὴν ἀληθινὴ νηστεία, ἡ ὁποία, τότε μόνον εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅταν συνδυάζεται μὲ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία (Ἠσ.1,13-17). Ἡ ζωὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἦταν μία συνεχὴς νηστεία. Τέλος ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, προτοῦ νὰ ἀρχίσει τὴν δημοσία του δράση, ἀπεσύρθη στὴν ἔρημο καὶ παρέμεινε ἐπὶ 40 ἡμέρες καὶ 40 νύχτες νῆστις καὶ προσευχόμενος. Μὲ τὴν διαγωγὴ του αὐτὴ προσδιορίζει τὴν θετική του στάση ἀπέναντι στὸ θεσμὸ τῆς νηστείας, προβάλλει ἑαυτὸν τύπον καὶ παράδειγμα πρὸς μίμησιν καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ νίκη στὴν πάλη πρὸς τὰ πάθη καὶ τοὺς δαίμονες ἐπιτυγχάνεται διὰ προσευχῆς καὶ νηστείας. Ἀργότερα, στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του προδιαγράφει τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ὀρθὴ καὶ θεάρεστη ἄσκησή της. Ὅταν οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν γιὰ τὴν νηστεία καὶ ὅταν ἀπέχουν ἀπὸ ὁρισμένα εἴδη τροφῶν, δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ περιφρόνηση πρὸς τὶς τροφές, οὔτε ἀπὸ διάκριση σὲ καθαρὲς καὶ μὴ καθαρές, ἀφοῦ κατὰ τὸν ἀπόστολο «πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλὸν καὶ οὐδὲν ἀπὸβλητον μετὰ εὐχαριστίας λαμβανόμενον» (Α΄ Τιμ.4,4). Οἱ Πατέρες, χρησιμοποιοῦντες τὴν νηστεία, ἀποβλέπουν στὴ σταύρωση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καὶ τῶν ἐμπαθῶν ἐπιθυμιῶν. Ὁ ἀββὰς Ποιμὴν σʼ ἕνα ἀπόφθεγμά του στὸ Γεροντικὸ λέγει, ὅτι ἡ νηστεία δὲν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

βυθίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸ χαμό. Γιατὶ ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία. Τὸ χρῆμα μερικοὶ τὸ ἐπιθύμησαν τόσο πολύ, ὥστε πλανήθηκαν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πίστη καὶ πλήγωσαν τὸν ἑαυτό τους μὲ βάσανα πολλά». Ἡ ἐπιθυμία πραγμάτων καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐλαττώνει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανὸς ἐπιθυμεῖ μόνο τὰ ἀπαραίτητα τῆς ζωῆς. Κάθε περιττὸ καὶ μάταιο τὸ ἀπορρίπτει. Δὲν θέλει νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Χριστό δευτερεύοντα καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀναφέρει ὅτι «ὁ θεῖος ἔρως, ἂν φουντώση στὴν ψυχή του, εἶναι τόσο πολὺ θερμός, ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ καίη κάΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

«ΜΗΔΕΝ ΝΟΘΟΝ ΔΟΓΜΑ Τῼ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙ ΠΑΡΑΔΕΧΗΣΘΕ» (2ον) Δόγμα καί ζωή

ΝΕΑΝΙΚΑ Τὸ θαῦμα τῆς διατηρήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ

(Ἅγιος᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος) δέν εἶναι μόνο τῶν θεολόγων ζητήματα. Δέν εἶναι, λοιπόν, παρωνυχίδα ἡ ἐνημέρωση ὅλων στά θέματα τῆς πίστεως. Εἶναι θέμα ζωῆς ἤ θανάτου πνευματικοῦ, σωτηρίας ἤ αἰώνιας ἀπώλειας τῆς ψυχῆς μας. Καί βεβαίως, ἡ σταθερή προσήλωση στό ὀρθόδοξο δόγμα δέν ἀποτελεῖ τροχοπέδη ἀλλά ὠστική δύναμη γιά τήν πνευματική ζωή. ᾿Από τήν στάση ἔναντι τοῦ δόγματος ἐξαρτᾶται ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς τοῦ καθενός. Μέ ἁπλά λόγια δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ὀρθοπραξία χωρίς τήν ὀρθοδοξία καί ἀντίστροφα. Φθορά τοῦ δόγματος ὁδηγεῖ σέ διαφθορά

῾Η θεωρητική τεκμηρίωση τῆς πρακτικῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι αὐτονόητη. ῾Ο ἴδιος ὁ Κύριος ἐξάλλου εἶναι «ὁ διδάσκαλος», πού ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια, καί -συγχρόνως- «ὁ καθηγητής», πού καθοδηγεῖ τούς πιστούς στόν δρόμο τῆς ζωῆς (Μθ 5,19). Φεύγοντας ἀπό τόν κόσμο αὐτό ἀποστέλλει τούς μαθητές μέ τό παράγγελμα· «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μθ 28,19). Δίπλα στήν δογματική διδασκαλία, ἡ ὁποία ὁμολογεῖται μέ τό βάπτισμα, θέτει καί τήν «παραγγελία περί πολιτείας. Οὐκ ἀρκεῖ γάρ τό βάπτισμα καί τά δόγματα εἰ μή καί πολιτεία προσείη»1, ἐξηγεῖ ὁ Ζιγαβηνός. ῾Ο Παῦλος καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, καί στήν συνέχεια οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς ᾿Εκκλησίας, θεμελιώνουν τήν ἠθική διδασκαλία τους πάντοτε στήν θεολογία τῆς πίστεως. Τόσο στά ἑρμηνευτικά ἔργα ὅσο καί στούς λόγους τους τονίζουν ὅτι γιά τήν σωτηρία εἶναι ἀπαραίτητο τό ὀρθό δόγμα καί τό ἅγιο ἦθος. Νά συνυπάρχει ὀρθότητα πίστεως καί ἁγιότητα ζωῆς, συνέπεια φρονήματος καί πράξεως, κοσμοθεωρίας καί βιοθεωρίας. Νά συμβαδίζει ἡ ἀλήθεια μέ τήν ἀγάπη, ἡ ὀρθοδοξία μέ τήν ὀρθοπραξία. Χαρακτηριστικό τό χωρίο ἀπό τήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή «εἰ ζῶμεν Πνεύματι, Πνεύματι καί στοιχῶμεν» (5,25). Ἡ πνευματική ζωή ἀσφαλίζεται στήν αὐθεντία, στόν στοῖχο, τῆς Ἐκκλησίας. Τότε μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι περιπατοῦμε κατά πνεῦμα, ὅταν δεχόμαστε τήν πίστη καί τό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. ᾿Από τό πλῆθος τῶν πατερικῶν μαρτυριῶν θά ἀναφέρω ἐλάχιστες. ῾Ο Κύριος, γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, διαιρεῖ «εἰς δύο τήν τῶν χριστιανῶν πολιτείαν, εἴς τε τό ἠθικόν μέρος, καί εἰς τήν δογμάτων ἀκρίβειαν»2. Κλασικό τό χωρίο τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων: «Ὁ τῆς θεοσεβείας τρόπος ἐκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων εὐσεβῶν καί πράξεων ἀγαθῶν· καί οὔτε τά δόγματα χωρίς ἔργων ἀγαθῶν εὐπρόσδεκτα τῷ Θεῷ οὔτε τά μή μετ᾿ εὐσεβῶν δογμάτων ἔργα τελούμενα προσδέχεται ὁ Θεός»3. «Βίος διεφθαρμένος πονηρά τίκτει δόγματα»4, διδάσκει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάν νης ὁ Χρυσόστομος. Γι᾿ αὐτό, «Οὐκ ἀρκεῖ πρός σωτηρίαν ἡμῖν μόνη ἡ τῶν ὀρθῶν δογμάτων γνῶσις, ἀλλά δεῖ καί πολιτείας ἀρίστης»5. ῾Η οὐσιώδης διαφορά τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀπό τά συστήματα τῶν ἠθικοδιδασκάλων ἀλλά καί ἀπό τίς ποικίλες αἱρέσεις εἶναι ὅτι ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ θεμελιώνεται στά δόγματα τῆς πίστεως6. Τήν στενή σχέση δόγματος καί ζωῆς ἐκφράζει ἡ ᾿Εκκλησία μας καί μέ τήν διάταξη τῶν πέντε πρώτων Κυριακῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Οἱ δύο πρῶτες Κυριακές, τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, διατρανώνουν τό ὀρθόδοξο δόγμα καί τήν κυριαρχία του ἀπό τά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας μέχρι τόν καιρό τῶν παπικῶν αὐθαιρεσιῶν, στίς ὁποῖες ἀντιτάχθηκε ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς· θά ἐπανέλθω σ᾿ αὐτό. ῾Η τέταρτη Κυριακή καί ἡ πέμπτη, ὅπου προβάλλονται ἀντίστοιχα οἱ μορφές τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κλίμακος, δοτοῦ τῷ Κυρίῳ ἐκ κοιλίας μητρός, καί τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἐξαγνισμένης διά τῆς μετανοίας καί τοῦ αἵματος τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζουν τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι ἀνάμεσα στίς δύο δυάδες, ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, δείχνει πῶς ὁ σταυρός, σύμβολο καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, συμπλέκει καί ἑνώνει τό δόγμα μέ τήν ζωή. Τό κατακόρυφο δοκάρι του ἑνώνει τόν οὐρανό μέ τήν γῆ ἀποκαλύπτοντας τήν μοναδική ἀλήθεια, τήν πίστη, πού συμφιλιώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό, καί τό ὁριζόντιο ἑνώνει ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς ἐφαρμόζοντας τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι τό ὁριζόντιο ξύλο, ἡ ἀγάπη, δέν μπορεῖ νά κρατηθεῖ στό ὕψος του χωρίς τό κατακόρυφο, τήν πίστη. Εὐνόητο εἶναι ἐπίσης ὅτι τά δόγματα ἀφοροῦν σέ ὅλους τούς πιστούς πού ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους καί τήν συμμόρφωση τῆς ζωῆς τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. ῞Οπως τά πορίσματα τῆς ἰατρικῆς διατυπώνονται βέβαια ἀπό τούς εἰδικούς ἐπιστήμονες, ἐνδιαφέρουν ὅμως καί τόν πιό ἁπλοϊκό πολίτη, ἔτσι καί τά δόγματα

῾Η παρουσία τῶν αἱρέσεων αὐξάνει τήν εὐθύνη μας νά μή ἐγκαταλείψουμε τήν ἀλήθεια· νά μή παρασυρθοῦμε ἀπό τήν αἵρεση, ἀλλά νά φυλάξουμε τό ὀρθό δόγμα. «Πιστευτέον τοῖς βεβαίως ἐχομένοις τῆς ἀληθείας»7. ᾿Επειδή, ὅπως προεῖπα, ὑπάρχει ἀδιάρρηκτη ἕνωση μεταξύ ἀγάπης καί ἀλήθειας, δηλαδή μεταξύ ἀγάπης καί δόγματος, ἀναπόφευκτα ἡ νόθευση τοῦ ἑνός συνεπάγεται τήν παραχάραξη τῆς ἄλλης. Τό «νόθον δόγμα» δέν μπορεῖ νά συνυπάρχει μέ τήν ἀνυπόκριτη, τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. ῞Οσο κι ἄν διατείνεται καί ἐπαγγέλλεται ἀγάπη, δέν μπορεῖ παρά νά προσφέρει ὑποκατάστατο, πρόσχημα τῆς ἀγάπης, ἀφοῦ αὐτό διαθέτει! Μόνο τό ἀληθινό, τό ὀρθόδοξο δόγμα κατέχει τήν γνήσια ἀγάπη καί μόνο αὐτό μονοπωλεῖ τήν ἀγάπη, ὅπως μονοπωλεῖ καί τήν ἀλήθεια. Σέ καμία περίπτωση, δηλαδή, τό ὀρθόδοξο δόγμα δέν ἐμποδίζει τήν ἐπικράτηση τῆς ἀγάπης, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ταυτίζεται μαζί της. ῞Οπως τό καθένα ἀπό τά τρία πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος ἔχει τό δικό του ἀποκλειστικό γνώρισμα, τά λεγόμενα ἰδιώματα, ἔτσι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀλήθεια συναποτελοῦν ἰδιώματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, προσδιορίζουν τήν ἰδιοπροσωπία της. ῾Η ἀγάπη ὑπαγορεύει στήν ᾿Ορθοδοξία τήν εὐθύνη καί ὑποχρέωση νά προσφέρει σέ ὅλους τήν ἀλήθειά της· μέ ταπείνωση καί ἠπιότητα ἀλλά καί χωρίς νά ἀπεμπολήσει τήν αὐτοσυνειδησία της, ὅτι εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀλήθειας, «ἡ ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις», τό ὀρθό δόγμα (᾿Ιδ 3), «ἡ ἁγία ἐντολή», ἡ ἁγία ζωή (Β´ Πέ 2,21), «ἡ παροῦσα ἀλήθεια», ἡ ὀρθόδοξη λατρεία ὅπου παρών ὁ Χριστός (Β´ Πέ 1,12), ἤ, ὅπως διατυπώνεται στό Σύμβολο τῆς πίστεως, «ἡ μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική ᾿Εκκλη σία». Κι ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ Χριστός, ἡ κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας, μία εἶναι καί ἡ ᾿Εκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ᾿Ορθοδοξία. Μόνον αὐτή ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο, ἀποκαθιστᾶ τήν σχέση του μέ τόν Θεό, τόν ἐπαναφέρει στόν παράδεισο. Μ᾿ ἕνα λόγο τόν σώζει. Γι᾿ αὐτό πολύ σωστά καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἶχε γράψει ὁ ἀείμνηστος π. Σπυρίδων Μπιλάλης· «῾Η ἕνωσις, ἡ ἀληθής ἕνωσις καί ὄχι ἡ παρῳδία ἑνώσεως, ἡ χαλκευομένη εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν ὑπό τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς ᾿Ανατολῆς καί τῆς Δύσεως, θά ἐπιτευχθῇ μόνον διά τῆς ἄρσεως πασῶν τῶν αἱρετικῶν καινοτομιῶν τῆς Δύσεως»8. Ἀσφαλῶς κανείς δέν ἀμφισβητεῖ τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, αὐτός εἶναι «ἡ ἄκρα ταπείνωσις»· κανείς δέν ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀγάπη του, εἶναι «ἡ ἐνσαρκωμένη ᾿Αγάπη»· κανείς δέν προβληματίζεται γιά τήν εἰρηνοφιλία του, εἶναι ὁ «ἄρχων εἰρήνης» (᾿Ησ 9,6). Κι ὅμως ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός μέ παρρησία διακηρύττει «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱε ρώνυμος μέ ἐγκύκλιόν του πρός τούς Προέδρους τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συμβουλίων τῶν Ἱερῶν Να ῶν καί τῶν Ἱερῶν Παρεκκλησίων ζητεῖ ὅπως ἐκδίδουν ἀποδείξεις, ὅταν προσφέρουν χρηματικά δῶρα ἤ φιλοδωρήματα εἰς ἐπισκέπτας λειτουργούς. Τήν ἐγκύκλιον ὑπογράφει ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν Ἀρχιμ. Μάξιμος Παπαγιάννης, ὁ ὁποῖος τονίζει ὅτι αἱ ἀποδείξεις ἀποσκοποῦν εἰς τήν διαφάνειαν καί τήν χρηστήν διαχείρισην. Πλέον συγκεκριμένως ὑπογραμμίζει: «Ἐπειδὴ κατὰ παράδοση ὑπάρχει ἡ συνήθεια προσφορᾶς δώρων ἤ φιλοδωρημάτων εἰς ἐπισκέπτας λειτουργοὺς ἐκ μέρους τῶν Ἐκ κλησιαστικῶν Συμβουλίων, ἐντελλόμεθα ὑμῖν, ὅπως ἀπὸ τοῦ παρόντος, διὰ λόγους διαφανείας καὶ χρηστῆς διαχειρίσεως, ἐκδίδετε

ὑπογεγραμμένας νομίμους ἀποδείξεις ἐξόδων, ὅταν ποσὰ διατίθενται διὰ τοὺς ὡς ἄνω σκοποὺς εἰς προσκεκλημένους (Ἀρχιερεῖς, Διακόνους κ.λ.π.), ἐπʼ εὐκαιρίᾳ πανηγύρεως ἤ ἑτέρας ἐκδηλώσεως». Ὁ «Ο.Τ.» χαιρετίζει τήν ἐνέργειαν αὐτήν τοῦ Μακαριωτάτου, δυσ αρεστῶν ἐνδεχομένως Σεβ. Μητροπολίτας, Βοηθούς Ἐπισκόπους, Ἱεροκήρυκας κ.λπ. Ὑπενθυμίζει ὅτι πρώην Μητροπολίτης ἐλάμβανε διά τήν συμμετοχήν του εἰς πανηγυρικούς ἑσπερινούς ἤ εἰς θείας Λειτουργίας τόν ποσόν τῶν 700.000 δραχμῶν (ὅταν εἴμεθα εἰς τήν δραχμήν), ἐνῶ καί σήμερον ὡρισμένοι (ὄχι ὅλοι) λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου ζητοῦν πολλαπλασίως περισσότερα χρήματα ἀπό τά ἔξοδά των, διά νά συμμετάσχουν εἰς πανηγύρεις ἤ θείας Λειτουργίας καί τάς Κυριακάς ἤ τάς Μεγάλας Ἑορτάς.

Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ ΑΠΘ

τῆς ζωῆς καί ἀβαρίες στήν ἠθική συνεπάγονται ναυάγιο στήν πίστη, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τόν μαθητή του Τιμόθεο˙ «ἥν (τήν ἀγαθήν συνείδησιν) τινες ἀπωσάμενοι περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν» (Α΄ Τι 1,19) . Τά δόγματα ἀποτελοῦν ὅρμο καί ὁρμητήριο γιά πνευματικές νίκες καί οὐράνιες κατακτήσεις. Τό ξεθώριασμά τους στήν συνείδηση τῶν χριστιανῶν τούς καθιστᾶ χλιαρούς, συμβατικούς καί τελικά ἀχρίστιανους. Νά γιατί εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά φυλαχθοῦμε ἀπό κάθε «νόθον δόγμα», πού μᾶς προσφέρεται «προσχήματι ἀγάπης». Νά διαφυλάξουμε μέ εὐλάβεια τά ὀρθόδοξα δόγματα πού παραλάβαμε ἀπό τούς ἁγίους πατέρες καί νά μή ἐπιτρέψουμε σέ κανέναν τήν παραχάραξη καί διασάλευσή τους!

Γνωρίσματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας

Ἀρχιεπίσκοπος: Μέ νομίμους ἀποδείξεις ἀκόμη καί τά φιλοδωρήματα εἰς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Διακόνους

κόσμου» (᾿Ιω 8,12), «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (᾿Ιω 14,6) καί τά τόσα ἄλλα «ἐγώ εἰμί», πού τονίζουν τήν αὐθεντική κυριότητα καί κυριαρχία του στήν ἱστορία. ᾿Απαιτεῖ νά κατέχει τήν πρώτη θέση στήν καρδιά τῶν μαθητῶν του· «εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τόν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναῖκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι» (Λκ 14,26). ᾿Ακόμη, δέν διστάζει ὁ Κύριος νά ἀποκαλύψει ὅτι «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν» (Μθ 10,34). ῞Οπως κανείς δέν θά τολμοῦσε νά χαρακτηρίσει ὡς ἐγωιστή ἤ ἐχθρό τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης τόν Κύριο γιά τίς παραπάνω διακηρύξεις του, ἔτσι οὔτε τήν ᾿Εκκλησία μπορεῖ νά κατηγορήσει γιά ἀλαζονεία ἤ ἔλλειψη ἀγάπης, ὅταν αὐτή καταθέτει μέ παρρησία τήν ταυτότητά της. Θά ἦταν σάν νά χαρακτηρίζαμε ἀλαζονική καί ὑπερήφανη τήν Κεχαριτωμένη Παρθένο, πού μέ τήν καθοδήγηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος προφήτευσε ὅτι «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λκ 1,48). Μέ ἄλλα λόγια, δέν εἶναι ἔπαρση ἤ ἀλαζονεία νά γνωρίζουμε καί νά κηρύττουμε ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία κρατᾶ ἀκέραια καί ἀνόθευτη τήν διδασκαλία καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας· ἑπομένως σώζονται μόνο ὅσοι καθίστανται μέλη της. Τά ἄλλα χριστιανικά συστήματα καί οἱ ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές ὁμολογίες ὅσο ποσοστό ἀλήθειας κι ἄν διατηροῦν, ἐφόσον δέν συνδέονται ὀργανικά μέ τήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία εἶναι πλάνες καί τά μέλη τους πλανῶνται. Δέν ἔχει κανένα νόημα, ἄν ἐνοχοποιοῦνται γιά λίγες ἤ πολλές, μικρές ἤ μεγάλες διαφορές ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία· ὅπως δέν ἔχει κανένα νόημα ἄν τό γάλα εἶναι λίγο ἤ πολύ δηλητηριασμένο ἤ ἄν ὁ πνιγμένος βρίσκεται σέ μικρό ἤ σέ μεγάλο βάθος κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. «Τό γάρ ἐπί δόγμασιν, εἴτε μικροῖς εἴτε μεγάλοις ἁμαρτάνειν, ταὐτόν ἐστιν· ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται»9, διατρανώνει ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος. Σωστά ἐπεσήμανε ὁ ἀείμνηστος π. Γ. Φλωρόφσκυ ὅτι μέσα «εἰς τήν διῃρημένην χριστιανοσύνην... ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία εἶναι ἐντελῶς ἰδία κατά τήν οὐσίαν μέ τήν ᾿Εκκλησίαν ὅλων τῶν αἰώνων καί μάλιστα μέ τήν πρώτην ᾿Εκκλησίαν.... ᾿Ενταῦθα ὑπάρχει τι περισσότερον μιᾶς ἁπλῆς ἀδιασπάστου συνεχείας, ἡ ὁποία εἶναι πράγματι καταφανής. ῾Υπεράνω πάντων ὑπάρχει μία τελική πνευματική καί ὀντολογική ταυτότης, ἡ ἰδία πίστις, τό ἴδιο πνεῦμα, τά ἴδια ἤθη. Καί αὐτό ἀποτελεῖ τό διακριτικόν σημεῖον τῆς ᾿Ορθοδοξίας»10.

Ὑποσημειώσεις

1 Ζιγαβηνοῦ, Εἰς Ματθαῖον, ΡG 129,764Β. 2 Γρηγορίου Νύσσης, ᾿Επιστ. κδ´, ῾Ηρακλειανῷ αἱρετικῷ, ΡG 46, 1089Α. 3 Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις 4,2· ΡG 33,456· ΕΠΕ 1,134. 4 ᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Εἰς Α´ Κορινθίους 40,3· ΡG 61,351· ΕΠΕ 18Α,658. 5 ᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Περί τοῦ μή δεῖν εἰς ἱπποδρομίας..., ΡG 63,516· ΕΠΕ 33,350. ᾿Επίμονα ὁ ἅγιος πατέρας ἐξαίρει ὡς γνώρισμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας τήν σύμφωνη πρός τά δόγματα, τήν «ἀκριβῆ πολιτείαν» (᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Εἰς τό οὐδέποτε ἀφ᾿ ἑαυτοῦ ποιεῖ ὁ Υἱός οὐδέν..., ΡG 56,256· ΕΠΕ 27,604). Πρβλ. τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Α´ Κορινθίους 8,2· ΡG 61,70· ΕΠΕ 18,222· «Βίος ἀκάθαρτος ἐμποδίζει δόγμασιν ὑψηλοῖς, οὐκ ἀφείς τό διορατικόν φανῆναι τῆς διανοίας... Χρή πάντων καθαρεύειν τῶν παθῶν τόν μέλλοντα θηρᾶν τήν ἀλήθειαν». ᾿Επίσης ᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Εἰς ᾿Ιωάννην 66,3· ΡG 59,369· ΕΠΕ 14,282· «Οὐδέν γάρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων· ὥσπερ οὖν οὐδέ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐάν βίος ᾖ διεφθαρμένος». 6 Βλ. ᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Εἰς τό οὐδέποτε ἀφ᾿ ἑαυτοῦ ποιεῖ ὁ Υἱός οὐδέν...· ΡG 56,256· ΕΠΕ 27,604· «᾿Αποστρεφόμεθα τῶν αἱρετικῶν τούς συλλόγους, ἐχώμεθα δέ διηνεκῶς τῆς ὀρθῆς πίστεως, καί βίον ἀκριβῆ καί πολιτείαν τοῖς δόγμασιν ἴσην ἐπιδειξώμεθα». Πρβλ. τοῦ αὐτοῦ Εἰς Γένεσιν 13,4· ΡG 53,110· ΕΠΕ 2,344· «τά ὑγιῆ δόγματα σπουδάζωμεν ἐναποτίθεσθαι ταῖς ἑαυτῶν ψυχαῖς καί μετά τούτων καί βίου ἀκρίβειαν ἐπιδείκνυσθαι, ἵνα καί ὁ βίος μαρτυρῇ τοῖς δόγμασι...», διότι «τόν χριστιανόν οὐδέν ὀνίνησι τά ὀρθά δόγματα, ἐάν τῆς κατά τόν βίον πολιτείας ἀμελῇ». 7 Κλήμεντος ᾿Αλεξανδρέως, Στρωματεῖς 7,15· ΡG 9,525Α· ΕΠΕ 4,452-454˙ «Μή τι οὖν, εἰ καί παραβαίη τις συνθήκας, καί τήν ὁμολογίαν παρέλθοι τήν πρός ἡμᾶς, διά τόν ψευσάμενον τήν ὁμολογίαν ἀφεξόμεθα τῆς ἀληθείας καί ἡμεῖς; ᾿Αλλ᾿ ὡς ἀψευδεῖν χρή τόν ἐπιεικῆ καί μηδέν ὧν ὑπέσχηται ἀκυροῦν, κἄν ἄλλοι τινές παραβαίνωσι συνθήκας· οὕτω καί ἡμᾶς κατά μηδένα τρόπον τόν ἐκκλησιαστικόν παραβαίνειν προσήκει κανόνα· καί μάλιστα τήν περί τῶν μεγίστων ὁμολογίαν ἡμεῖς μέν φυλάττομεν, οἱ δέ παραβαίνουσι. Πιστευτέον οὖν τοῖς βεβαίως ἐχομένοις τῆς ἀληθείας». Καί ὁ ἅγιος Χρυσόστομος (Εἰς Β΄ Τιμόθεον 5,2˙ PG 62,626˙ ΕΠΕ 23,548) προτρέπει τούς διδασκάλους τῆς πίστεως˙ «Τέμνε τά νόθα, καί τά τοιαῦτα μετά πολλῆς τῆς σφοδρότητος ἐφίστασο καί ἔκκοπτε. Τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος πάντοθεν τό περιττόν καί ἀλλότριον τοῦ κηρύγματος ἔκτεμνε». 8 Σπ. Μπιλάλη, ῾Η αἵρεσις τοῦ Filioque, τόμ. Α´, ῾Ιστορική καί κριτική θεώρησις τοῦ Filioque, ἔκδ. «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ᾿Αθῆναι 1972, σελ. 456.9 J. D. Mansi, Sacrorum Consiliorum nova et amplissima collectio, 12,1031-1034. 10 G. Florovsky, The ethos of the Orthodox Church, ἐν «The Ecumenical Reniew», 2(1960), σελ. 186.

Ὁ Ἅγ ι ο ς Ἰ ω ά ν ν η ς

Στʼ ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, πῶς μπόρεσε μία δράκα ἀνθρώπων, τῶν Ἑλλήνων, νὰ ἐπιζήσει στὴ μακραίωνη ὅσο κανενὸς ἄλλου λαοῦ ἱστορία του, νὰ διασωθεῖ ἀπὸ μύριους ἐχθροὺς λόγῳ καὶ αὐτῆς τῆς γεωγραφικῆς θέσης τῆς Χώρας του, νὰ τοὺς κατατροπώσει ὅλους ἀνεξαιρέτως καὶ ἐπιπλέον νὰ τοὺς φωτίσει, νὰ τοὺς μορφώσει, νὰ τοὺς διδάξει καὶ νὰ ἐπικρατήσει ἀκόμη σʼ αὐτούς; Καὶ ποιοὶ δὲν πέρασαν ὡς κατακτητὲς ἀπʼ τὸν τόπο του ἢ δὲν ἔκαναν ὁ,τιδήποτε γιὰ νὰ τὸν ὑποτάξουν καὶ νὰ τὸν ἁλώσουν καίρια καὶ ἀποτελεσματικά! Πέρσες, Σαρακηνοί, Παπικοί, Εἰκονομάχοι, Φράγκοι, Σταυροφόροι, Βενετοί, Ὀθωμανοί… Στὴν οὐσία βάρβαροι ὅλοι τους! Νά, λοιπόν, ἕνα καίριο ἐρώτημα ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ἱστορικούς, τοὺς διάφορους ἐπιστήμονες καὶ τοὺς μελετητές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν καθένα, τὸν καθένα ἀπό μᾶς. Ὅσο ὅμως καὶ νὰ ἐρευνηθοῦν τὰ γεγονότα, ὅσο κι ἂν δεῖ κανεὶς τὴν ἱστορία, ὁπωσδήποτε σὲ τοῦτο θὰ καταλήξει: Πὼς τὸ μυστικό τῆς διατήρησης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὀφείλεται στὸ μεγαλεῖο τῆς γλώσσας του,

τῆς Κλίµακος

Τὴν 30ὴν Μαρτίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος.

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ἀττικῆς.

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ᾽21

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τροφὲς καὶ πολεμοφόδια στοὺς ἀγωνιστές. «Τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, παρατηρεῖ ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης, ἐδημιούργησε καὶ ἔφερεν εἰς πέρας ἡ συνένωσις πολλῶν δυνάμεων μυστικῶν καὶ φανερῶν, αὐθορμήτων καὶ προητοιμασμένων, μεγάλων, καὶ μικρῶν. Τὸ πολεμικὸν πνεῦμα τοῦ Ἔθνους, τὸ ὁποῖον ἐμόρφωσε τὴν τάξιν τῶν κλεφτῶν καὶ ἁρματολῶν, ἀνήγαγε δὲ αὐτὴν εἰς ἀκμὴν κατὰ τάς πρὸ τῆς Ἐπαναστάσεως τελευταίας δεκαετηρίδας, παρέσχεν εἰς τὸν ἀγῶνα τοὺς πλείστους καὶ ἐκλεκτοτάτους τῶν στρατιωτικῶν, μάλιστα δὲ τῶν τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος… Τὸ ἐκραγὲν ὅμως ἐθνικὸν κίνημα ἦτο προωρισμένον ἐκ τῆς φύσεως καὶ τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ νὰ ρίψη εἰς τὸ μέσον τεράστιον ὄγκον ἀγνώστων καὶ λανθανουσῶν δυνάμεων, καὶ πρῶτον αὐτὴν τὴν δύναμιν τοῦ ἀπειροπολέμου καὶ τάχιστα ἡρωισθέντος δούλου λαοῦ μετὰ τοῦ πλήθους τῶν ἀγνώστων τέως ἐξόχων ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι φερόμενοι ὑπὸ τοῦ πνεύματος αὐτῶν καὶ ὑπὸ τοῦ πνεύματος τῆς ἐποχῆς ἀνεδείχθησαν ὑπὲρ τοὺς ἄλλους ὡς ἀρχηγοί, ἥρωες καὶ ἡμίθεοι». Ἡ τραγωδία τῆς Τουρκοκρατίας εἶχε ὡς συνέπεια τὴ συνένωση ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ ἑνιαῖο καὶ συμπαγῆ ὄγκο. Ὁ κοινὸς κίνδυνος ἑνοποίησε τὸ λαό, τὸν ἔκανε νὰ βρεῖ καὶ πάλι τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό του. Ὅλο τὸ Ἔθνος ξεσηκώθηκε σὰν ἕνας ἄνθρωπος. Κατανόησε βαθύτατα τὸ ἱστορικὸ του χρέος κι ἔμεινε γερὰ δεμένο, σφικταγκαλιασμένο σʼ ὁλόκληρη τὴ μαρτυρικὴ πορεία πρὸς τὴν ἐθνική του ἀνάσταση. Ἔδειξε ἄφθαστο ἡρωισμό, ὑποβλήθηκε σʼ ἀμέτρητες θυσίες. Εἶναι γνωστὲς κι ἐξαίρονται συνήθως, πολὺ δίκαια, οἱ θυσίες καὶ οἱ ἡρωισμοὶ τῶν πολεμιστῶν. Δὲν ὑστεροῦν ὅμως καὶ οἱ θυσίες ἄλλων. Εἶναι πολὺ συγκινητικὴ ἡ προσφορὰ τοῦ διδασκάλου Γενναδίου. Καταθέτοντας τὶς τελευταῖες οἰκονομίες του στὴ συγκέντρωση τοῦ πληθυσμοῦ στὴν πλατεία τοῦ Ναυπλίου, εἶπε: «Δὲν ἔχω ἄλλον ὀβολὸν νὰ δώσω. Ὁ ἑαυτός μου μένει καὶ τὸν πουλῶ ! Ποιὸς θέλει διδάσκαλον γιὰ τὰ παιδιὰ του ἐπὶ τέσσερα χρόνια; Ἄς καταβάλη ἐδῶ τὸ τίμημα». Συγκινητικὸ εἶναι ἐπίσης τὸ παράδειγμα τοῦ προύχοντα Θεοδωράκη Δεληγιάννη, ποὺ γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπαναστάσεως παραδόθηκε μὲ τὴ θέλησή του στοὺς Τούρκους, γιὰ νὰ βρεῖ φρικτὸ θάνατο. «Γνωρίζετε, ἀδελφοί !– ἔγραφε λίγο πρὶν τὴν παράδοσή του– τὸ Εὐαγγέλιον, ὅπου λέγει: ὅτι ὁ ἀγαπῶν πατέρα ἢ μητέρα ἢ τέκνα ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφάς ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τὸ αὐτὸ φωνάζει σήμερον καὶ εἰς ἐμὲ ἡ Πατρίς!... Ἄρα πρέπει νὰ ὑπακούσω εἰς τὴν φωνήν της». Ὅλο τὸ Ἔθνος ἔδειξε ἄφθαστο ἡρωισμό. Δὲν περίμενε τὴν παρότρυνση τῶν ξένων, ποὺ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νʼ ἀποτρέψουν τοὺς Φιλικοὺς ἀπὸ τὰ ἐπαναστατικὰ τους σχέδια καὶ μεταστράφηκαν μόνο, ὅταν εἶδαν τὶς κακοπάθειες καὶ τὶς ἄγριες σφαγὲς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Ἐθνεγερσία τοῦ 1821 εἶναι καθαρὰ ἑλληνικὸ ἐπίτευγμα, κατόρθωμα ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ζωντανὴ καὶ πλαστουργὸς ὕλη τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γενικὸς ἦταν ὁ ξεσηκωμὸς ὅλων τῶν Ἑλλήνων τοῦ ἐ σωτερικοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν παροικιῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ τὰ βασανισμένα παιδιὰ τοῦ Ἔθνους, «τὰ ὁποῖα δὲν ἱκανοποιήθηκαν ποτὲ ἀπὸ τὴν ἀπόκτησιν περιουσίας καὶ κοινωνικῆς θέσεως ἐν τῇ ξένῃ, ἀλλʼ ἀπέβλεψαν πάντοτε, οὐ μόνον μετὰ νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ

μετὰ πόθου εἰς τὴν Πατρίδα, τὴν ὁποίαν εἰργάσθησαν συστηματικῶς, διὰ νὰ καταστήσουν ἐλευθέραν καὶ μέτοχον τῆς χορείας τῶν πεπολιτισμένων Ἐθνῶν, μέσῳ τῶν ὁποίων ἐκεῖνοι ἔζησαν, ηὐτύχησαν καὶ ἐμορφώθησαν». Πολλὰ εἶναι τὰ συγκινητικὰ παραδείγματα τῆς ἡφαιστειακῆς ἔκρηξης τοῦ πατριωτισμοῦ ὅλων τῶν ἑλλήνων τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἀναφέρουμε τὴν ἐξαίρετη ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης στὸν Ξάνθο, ὅταν ὁ δεύτερος πῆγε στὴν Πετρούπολη, γιὰ νὰ τὸν παρακαλέσει νʼ ἀναλάβει τὴν ἀρχηγία τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. «Εἶμαι ἕτοιμος κάθε θυσίαν νὰ κάμω καὶ τὴν κατάστασίν μου καὶ τὴν ἰδὶαν μου ζωὴν νὰ δώσω». Θυμίζουμε τὴ θυσία 200 ἱερολοχιτῶν στὸ Δραγατσάνι «καὶ τὸν ἐν συνεχείᾳ ἀποκεφαλισμὸν ἑτέρων 37 ἐξ αὐτῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὅπου ἐστάλησαν αἰχμάλωτοι. Αἱ Ἑλληνικαὶ Κοινότητες τοῦ Ἐξωτερικοῦ, παραπλεύρως τῶν ἄλλων τέκνων των, εἶδον τὸν ἀνθὸν τῆς σπουδαζούσης Ἑλληνικῆς Νεολαίας νὰ πίπτῃ ἐκεῖ ὅπου «ξεφυτρώνουν αἰώνια τʼ ἄνθη». Μνημονεύουμε, τέλος, τὴ συγκινητικὴ ἀνταπόκριση, στὴν πρόσκληση τῆς Πατρίδος ποὺ κινδύνευε, τῶν τετρακοσίων πενήντα Ἑλλήνων ποὺ ἦταν ἐγκατεστημένοι στὶς Ἰνδίες. Ὅταν πληροφορήθηκαν τὴν κήρυξη τῆς ἐπαναστάσεως κίνησαν νὰ ἔλθουν στὴν Ἑλλάδα μὲ τὰ πόδια, προκειμένου νὰ πάρουν μέρος στὸν ἀγῶνα τῆς Πατρίδος. Δὲν ἔμειναν ἀδιάφοροι, οὔτε ταμπουρωμένοι στὴν ἡσυχία τους. Δὲν ὑπολόγισαν τὸ ριψοκίνδυνο ἐγχείρημά τους. Τοὺς συνεῖχε ὁ πόνος τῆς Πατρίδος. Ἦταν ἀληθινοὶ πατριῶτες! Ἄς ἐπιτραπεῖ νὰ κλείσουμε τὴν παροῦσα σύντομη εἰσήγηση μὲ τὴν γενόμενη εὔστοχη ἐπισήμανση πὼς ἡ παραποίηση τῆς ἱστορίας ἑνὸς λαοῦ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη. Γιατί τὸν κόβει ἀπὸ τὶς ἐθνικές του ρίζες. Τὸν καταδικάζει σὲ μαρασμὸ καὶ ἐξαφάνιση. Καὶ αὐτό, δυστυχῶς, κινδυνεύουμε νὰ πάθουμε σήμερα οἱ Ἕλληνες μὲ τὴν περίλαμπρη ἱστορία μας. Πᾶμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε τὴν εὔλογη ἔκφραση ξένου φιλοσόφου καὶ ἱστορικοῦ πὼς «τὸ μόνον δίδαγμα ἐκ τῆς ἱστορίας εἶναι, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν διδάσκονται ἐκ τῆς ἱστορίας»! Πηγές καί Βοηθήματα • C. Fauriel, Chants populaires de la Grece modern, Paris 1824–25, b.282. • Πρόξενος Ὀριγκόνο, www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3 • Ἀρχιμ. Τιμοθέου Κ. Κιλίφη, Μιλοῦν τὰ γεγονότα, Ἐκκλησία–Τουρκοκρατία–’21, Βλέπε ἱστοσελίδα Ἱ. Μ. Παντοκράτορος. • Περιοδικὸ «Σύνδεσμος» Χριστιανικῆς Στέγης Καλαμάτας, Μάρτιος– Ἀπρίλιος 2007, σ. 39–40. • Περιοδικὸ «Σταυρός», Ὄργανο Ὁμωνύμου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος, Ἰούλιος–Αὔγουστος 2003, σ. 106. • Κων. Δεσποτόπουλου, ἀκαδημαϊκοῦ–ἱστορικοῦ, ἄρθρο στὴν ἐφημερίδα REALNEWS (20–3–2011). Βλέπε ἀναδημοσίευσή του στὸ περιοδικὸ «Μαχητής» τῆς Φιλικῆς Συντροφιᾶς Νέων Σύρου, Ἰούλιος– Σεπτέμβριος 2011, σ . 38–39. • Φάνη Ἰ. Κακριδῆ, Ὁμότιμου Καθηγητῆ Κλασσικῆς Φιλολογίας, ὁμιλία στὸ πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων στὶς 17–3–2011 ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἄσκηση ἀπο–ἀπομυθοποίησης: Τὸ κρυφὸ σχολειό !». Βλέπε περιοδικὸ «Δημογραφικὸ Βῆμα» Ἰωαννίνων, Ἰανουάριος–Μάρτιος 2011. • Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Πνευματικὲς πηγὲς ποὺ ἄρδευσαν τὸ ’21, Λάρισα 1984.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

στὸ ἄφθαστο ἐπίπεδο τοῦ πολιτισμοῦ του, στὴν ἀνυπέρβλητη Ὀρθοδοξία, ἀπʼ τὴν ὁποία διαποτίζεται στὸ ἔπακρο ἡ ζωή του, στὶς ἀνεκτίμητες παραδόσεις του, στὴ μεγάλη του φιλοπατρία. Ὅλα τοῦτα ὑφαίνουν τὴν ὕπαρξή μας. Καὶ χάριν τῆς μοναδικότητάς τους στὴν οἰκουμένη, ναί, μᾶς δίνουν ἀξία ἄφθαστη, μᾶς ἰσχυροποιοῦν τὶς ἀντιστάσεις, κατατροπώνουν ὅλους τούς ἐχθρούς μας, μᾶς ἀναδεικνύουν σὲ ἥρωες, μᾶς ὠθοῦν στὸ θαῦμα καὶ τὸ μεγαλεῖο. Τί κι ἂν εἴμαστε λίγοι, κάποια ἑκατομμύρια, ἀκόμη καὶ σήμερα ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει φθάσει τὰ 7 δισεκ. ψυχές; Δὲν εἶναι τυχαῖα τοῦτα τὰ λόγια, ποὺ εἶπε τὸ 1994 σὲ δημόσια, μάλιστα, ὁμιλία του στὴν Οὐάσιγκτον, ὁ πολὺς πρώην Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρι Κίσσιγκερ: «Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι ἀτίθασος καὶ γιʼ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν πλήξουμε βαθιὰ στὶς πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ἴσως συνετιστεῖ. Ἐννοῶ, δηλαδή, νὰ πλήξουμε τὴν γλώσσα, τὴν θρησκεία, τὰ πνευματικὰ καὶ ἱστορικά του ἀποθέματα, ὥστε νὰ ἐξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του νʼ ἀναπτυχθεῖ, νὰ διακριθεῖ, νὰ ἐπικρατήσει…»! Χαρακτηριστική, ὡστόσο, εἶναι καὶ ἡ ἄποψη τοῦ μεγάλου μας ἱστο-

ρικοῦ Σπυρ. Ζαμπέλιου στὸ περίφημο ἔργο του «Βυζαντιναὶ μελέται» (ἐκδόθηκε τὸ 1857). Ὡς βάσεις γιὰ τὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς διατήρησης τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσα ἀπὸ τόσες μεγάλες δυσκολίες, ὁ Ζαμπέλιος θεωρεῖ τρεῖς παραδόσεις: Ἡ πρώτη εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία (τὸ Βυζάντιο, ὅπως τὸ ἀποκαλοῦν μειωτικὰ οἱ Δυτικοί), ἡ ὁποία καθιέρωσε τὴν ἑνότητα τοῦ Γένους ὑπὸ τὸν νόμο. Ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἐμμονὴ τοῦ Κλήρου στὴν Ὀρθοδοξία τῆς Ἐκκλησίας, στὶς παραδόσεις καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ. Καὶ ἡ τρίτη βάση εἶναι ἡ Ἀττικὴ παιδεία, ἡ ὁποία ἐπεκράτησε ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες καὶ ἐπέτυχε νὰ κάνει τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα ὄργανο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Λοιπὸν σήμερα, στὶς μέρες τῆς παγκοσμιοποίησης, ποὺ ζοῦμε, καὶ στὴν μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπάθεια, ποὺ γίνεται γιὰ τὴν ὁμογενοποίηση καὶ τὸ ἰσοπέδωμα τῶν λαῶν, πάλι θὰ ἐπιζήσουμε! Πάλι θὰ λάμψουμε! Καὶ πάλι θὰ ἐπικρατήσουμε! Γιατί ἀγαπᾶμε τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ὀρθοδοξία, τὴ γλώσσα καὶ ὅλες μας τὶς παραδόσεις! Ἀκριβῶς γιʼ αὐτὸ καλοί μου φίλοι… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΔΕΝ εἶναι λίγες οἱ φορές, πού τό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἐπικριθεῖ ἔντονα ἀπό τόν Ἐκκλησιαστικό τύπο, ἀλλά καί ἀπό ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ πιστοῦ λαοῦ, γιά τήν ποιότητα τῶν προγραμμάτων του καί τήν ἐκκοσμικευμένη χροιά, πού εἶχαν πολλές ἐκπομπές του καθώς καί γιά τά ἀπαράδεκτα λαϊκά ἄσματα, πού κοσμοῦσαν τά διαλείμματα μεταξύ τῶν ἐκπομπῶν. Ἐντούτοις, εὐχάριστη ἔκπληξη ἀποτελεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ νά παρουσιάσει ἀπό τήν Δευτέρα 12/3/2012 ἕως καί τήν Παρασκευή 6/4/2012, ἕνα μεγάλο ἀφιέρωμα στό Ἅγιο Ὄρος. Ἄς ἐλπίσουμε αὐτή ἡ κίνηση νά εἶναι ἡ ἀπαρχή ἑνός πιό πνευματικοῦ καί ψυχωφελοῦς προγράμματος ἀπό τό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά στηρίξει τήν πίστη τοῦ πιστοῦ λαοῦ πρός τόν Τριαδικό Θεό καί τήν ἐθνική συνείδηση ὅλου τοῦ δοκιμαζομένου ἑλληνικοῦ ἔθνους. *** ΤΟ ΑΓΙΟ Ὄρος, ἡ «Ἀκρόπολη» τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο ἀνέδειξε πληθώρα ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι μέ τίς προσευχές καί τούς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὑπῆρξαν οἱ στυλοβάτες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἔθνους. Γέροντες, πού ἡ ἁγιότητά τους, ἔκανε τό σῶμα τους νά εὐωδιάζει Παράδεισο. Ἀμέτρητα παραδείγματα ἁγίων Γερόντων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν (καί ἔχουν ἀκόμα καί σήμερα) τό χάρισμα τῆς ἀλουσίας καί παρότι δέν πλένονταν καθόλου, τό σῶμα τους εὐωδίαζε. Ἀπό τήν ἄλλη ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει ἡ θεία Χάρις χρειάζονται ἀρώματα, γιά νά καλυφθεῖ ἡ δυσοσμία τοῦ σώματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ Προκαθήμενος τῶν Παπικῶν, ὁ Πάπας Βενέδικτος 16ος, ὁ ὁποῖος παρήγγειλε ἕνα προσωπικό ἄρωμα στήν διάσημη Ἰταλίδα ἀρωματοποιό Σιλβάνα Καζόλι. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ εἰδησεογραφική ἱστοσελίδα «http://greek. ruvr.ru»: «Κατά τά λεγόμενα τῆς Σιλβάνα

Καζόλι, συνῆψε μέ τόν Ποντίφικα συμφωνία, βάσει τῆς ὁποίας δέν μπορεῖ νά ἀποκαλύψει ὅλη τή λίστα τῶν συστατικῶν, πού χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν παρασκευή τοῦ ἀρώματος. Ὡστόσο ἀνακοίνωσε ὅτι στό ἄρωμα ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ εἰδικότερα ἐκχύλισμα φλαμουριᾶς, λουΐζας καί βοτάνων, πράγμα, πού ἀντανακλᾶ τήν ἀγάπη στή φύση τοῦ Βενέδικτου XVI. Τό ἄρωμα προορίζεται μόνο γιά τόν Πάπα καί δέν θά πωλεῖται στήν ἐλεύθερη ἀγορά».

*** ΜΕ ΑΥΤΗΝ τήν δαιμονόπνευστη καί κακόδοξη αἵρεση, τόν Παπισμό, ἐπιθυμοῦν διακαῶς νά μᾶς ἑνώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές. Ἄν καί δέν ἔχει ἀκόμα καταλαγιάσει τό σκάνδαλο μέ τούς παιδεραστές παπικούς ἱερεῖς, νέες ἀποκαλύψεις ἔρχονται στό φῶς τῆς δημοσιότητας ἀπό τήν Ὁλλανδική ἐφημερίδα «Handelsblad». Σύμφωνα μὲ τήν ἐφημερίδα: «Τουλάχιστον δέκα ἀνήλικα θύματα σεξουαλικῆς κακοποίησης σέ σχολεῖα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς “ἐκκλησίας” εὐνουχίστηκαν τήν δεκαετία τοῦ '50. Οἱ εὐνουχισμοί πραγματοποιοῦνταν στίς ἐγκαταστάσεις ψυχιατρείου τῆς καθολικῆς “ἐκκλησίας”, γιά νά “θεραπεύσουν” τά ἀγόρια, πού ἐθεωρεῖτο ὅτι ἦταν ὁμοφυλόφιλα καί σέ τουλάχιστον μία περίπτωση μέ αὐτόν τόν τρόπο τιμωρήθηκε τό θῦμα σεξουαλικῆς κακοποίησης, πού τόλμησε νά τό καταγγείλει». Ὅλα αὐτά ἐπιβεβαιώνουν τά λεγόμενα τοῦ Ντοστογιέφσκι, ὁ ὁποῖος στό βιβλίο τοῦ «Ὁ ἠλίθιος» (Κεφ. 4 1,7) γράφει: «Ὁ καθολικισμός (παπισμός) εἶναι πίστη μή χριστιανική... Ὁ καθολικισμός (παπισμός) τῆς Ρώμης εἶναι χειρότερος ἀπό τόν ἀθεϊσμό... Ὁ ἀθεϊσμός κηρύττει μονάχα τό μηδέν, ὁ καθολικισμός (παπισμός), ὅμως, προχωρεῖ πιό πέρα ἀκόμα, κηρύττει ἕνα διαστρεβλωμένο Χριστό ἀντίθετο τοῦ Χριστοῦ. Κηρύττει τόν Ἀντίχριστο». *** ΔΥΣΤΥΧΩΣ ἡ χώρα πού ἀνέδειξε τόν σύγχρονο ἀντιπαπικό Ἅγιο

Ἰουστῖνο Πόποβιτς τόν τελευταῖο καιρό ἔχει γίνει παράδειγμα πρός ἀποφυγήν ἀπό τίς οἰκουμενιστικές παρατυπίες τῶν Ἐπισκόπων της. Τό τελευταῖο οἰκουμενιστικό ὀλίσθημα εἶναι αὐτό τοῦ Ἐπισκόπου Τούζλας Βασίλειου, ὁ ὁποῖος χάρισε τό Κοράνιο στό μουσουλμάνο στρατιωτικό διοικητή Senad Masovic. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «aktines.blogspot.com»: «Ἡ ἱστοσελίδα τοῦ Ὑπουργείου Ἀμύνης τῆς Βοσνίας καί Ἐρζεγοβί-

νης (ἑνός στήν οὐσία μουσουλμανικοῦ κράτους) στίς 22-12-2011 δημοσιεύει τήν εἴδηση γιά τήν βράβευση, πού ἔκανε ὁ ἐπίσκοπος Τούζλας (Tuzla) Βασίλειος Kacavenda στά στρατεύματα τοῦ βοσνιακοῦ κράτους.Τούς βράβευσε γιά τήν βοήθεια, πού προσέφεραν μέσα στίς πλημμύρες τό περασμένο Νοέμβριο-Δεκέμβριο. Στό μουσουλμάνο διοικητή, Senad Masovic, ὁ ἐπίσκοπος Βασίλειος χάρισε τό Κοράνιο μέ ἀφιέρωση (βλ. φωτογραφία)». Καί ἐρωτοῦμε τούς Σέρβους Ἐπισκόπους· ἔχουν σβήσει ἐντελῶς ἀπό τή μνήμη τους τά λόγια τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου; Θά πρόσφερε ποτέ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Κοράνι ὡς μέσο εὐγνωμοσύνης; Δέν ὑπάρχει κανένας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Σερβίας μέ γνήσιο Ὀρθόδοξο φρόνημα νά ἐλέγξει καί νά δώσει τέλος σέ αὐτές τίς οἰκουμενιστικές ἀσχήμιες τῶν Σέρβων Ἐπισκόπων; Καί μάλιστα ὁ Σεβ. Τούζλας ἔχει ξεχάσει τελείως τά μαρτύρια καί τίς σφαγές, τίς ὁποῖες ἔχουν κάνει οἱ Μουσουλμάνοι ἐνάντια στό λαό του; Παραφράζοντας μία φράση τοῦ Αἰσώπου: «Ὁ ἐγγύς Ἁγίου Ἰουστίνου, ἐγγύς κεραυνοῦ».

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

πρέπει νὰ εἶναι σωματοκτόνος, ἀλλὰ παθοκτόνος. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων παρατηρεῖ: «Ἂς χρησιμοποιήσωμε μὲ μέτρο τὴν τροφή, χωρὶς νὰ παρασυρόμαστε στὴν γαστριμαργία, ὥστε νὰ ὑπερισχύσωμε καὶ τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν λόγων του καὶ στὰ ἑρμηνευτικά του ὑπομνήματα, τὴν χαρακτηρίζει ἄλλοτε σὰν ὅπλο, ἄλλοτε σὰν μητέρα τῶν ἀρετῶν καὶ ἄλλοτε σὰν φάρμακο. Ὅπως ὅμως τὸ φάρμακο, καὶ ἂν ἀκόμη μύριες φορὲς εἶναι ὠφέλιμο, γίνεται ἄχρηστο καὶ ἐπιβλαβές, ὅταν εἶναι ἄπειρος αὐτός, ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ, ἔτσι καὶ ἡ νηστεία. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε πότε, πῶς καὶ σὲ ποιὸ μέτρο θὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε, ἀνάλογα μὲ τὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ σώματος, τὴν ἐποχὴ τοῦ ἔτους, καὶ τὶς τοπικὲς συνθῆκες. Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν ἁγίων Πατέρων στοὺς περὶ νηστείας λόγους των εἶναι ὁ καθολικὸς τρόπος θεωρήσεώς της. Ἀληθινὴ νηστεία κατὰ τοὺς Πατέρες δὲν εἶναι μόνον αὐτή, ποὺ περιορίζεται στὴν πλήρη ἢ μερικὴ ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ἀλλὰ ἐκείνη, ποὺ ἐπεκτείνεται στὴν ἐγκράτεια τῶν παθῶν καὶ τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι ἡ νηστεία ἀποκτᾶ τὶς πραγματικές της διαστάσεις. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσὸστομος στὴν 8η ὁμιλία του στὴ Γένεση λέγει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ νηστεύει, παράλληλα μὲ τὴν νηστεία τῶν τροφῶν, θὰ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ εἶναι μετριόφρων, ἥσυχος, ἤρεμος, ταπεινός, νὰ περιφρονεῖ τὴν δόξαν τῆς παρούσης ζωῆς, νὰ προσεύχεται, νὰ ἐξομολογεῖται καὶ νὰ κάνει ἐλεημοσύνες. Ὁ Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει στὸν 2ο λόγο του περὶ νηστείας, ὅτι ἀληθὴς νηστεία εἶναι ἡ ἀποξένωσις ἀπὸ κάθε κακό, ἡ ἐγκράτεια τῆς γλώσσης, ἡ ἀποφυγὴ τοῦ θυμοῦ καὶ τῶν σαρ-

κικῶν ἐπιθυμιῶν, τῆς κατακρίσεως, τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἐπιορκίας. Τὴν ἴδια αὐτὴ διδασκαλία, σὲ ποιητικὴ πλέον μορφή, βρίσκουμε πλούσια στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑμνογραφία, ἰδίως στὰ τροπάρια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν κατʼ ἐξοχὴν περίοδο ἐγκρατείας ὁλοκλήρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἐνῶ δὲ ὅλοι οἱ Πατέρες ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ἐγκωμιάζουν τὴν νηστεία, τονίζουν τὴν ἀξία της, καὶ προβάλλουν τοὺς καρπούς της, ἀπὸ τὴν ἄλλη θαυμάζουμε τὴν σοφία τῆς διακρίσεώς των στὸν τρόπο τῆς ἐφαρμογῆς της στὴν κάθε μία συγκεκριμένη περὶπτωση. Ὁ ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος σʼ ἕνα λόγο του πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Κάστορα παρατηρεῖ ὅτι «ἐκεῖνοι, (δηλαδὴ οἱ Πατέρες), δὲν μᾶς παρέδωσαν ἕνα κανόνα νηστείας οὔτε ἕνα τρόπο μεταλήψεως τροφῶν οὔτε καὶ στὸ ἴδιο μέτρο, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν ὅλοι τὴν ἴδια δύναμη οὔτε ὅλοι τὴν ἴδια ἡλικία, ἀλλὰ οὔτε ὅλοι εἶναι ἐξʼ ἴσου ὑγιεῖς». Χωρὶς δηλαδὴ νὰ παραθεωροῦν ἢ νὰ ὑποτι-

μοῦν τὴν ἀξία τῆς νηστείας ὡς ἐκφραστὴ τοῦ ἀσκητικοῦ χαρακτῆρος τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, παράλληλα δὲν ἐγκλωβίζονται σὲ ἄκαμπτες ἀρχές, νόμους καὶ κανόνες, ἀλλὰ κινοῦνται μὲ μιὰ θαυμαστὴ πνευματικὴ ἐλευθερία στὸ συγκεκριμένο θέμα. Λαμβάνουν ὑπʼ ὄψιν πλείστους ὅσους παράγοντες, ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ τροποποιήσουν ἢ καὶ νὰ μεταβάλλουν τὸ μέτρο καὶ τὸν χρόνο τῆς νηστείας, ὅπως ἡ ἀσθένεια, τὸ εἶδος τῆς ἐργασίας, οἱ ἀνθυγιεινὲς συνθῆκες τῆς ζωῆς καὶ οἱ κλιματολογικοὶ παράγοντες. Ἐπίσης ἄλλες εἰδικὲς περιπτώσεις, ὅπως ἐγκυμονοῦσες καὶ θηλάζουσες μητέρες καὶ μικρὰ παιδιά. Σʼ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀνὲκαθεν καθιερώθηκε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀρχὴ τῆς οἰκονομίας. Μάλιστα ὑπάρχει κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ 69ος Ἀποστολικός, ὁ ὁποῖος προβλέπει κατάλυση τῆς νηστείας, γιʼ αὐτούς, ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ νηστεύσουν λόγῳ ἀσθενείας. Καλὸ ὑπόλοιπο τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

ΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΙ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

θε ἄλλη ἐπιθυμία καὶ κάθε ἄσχημη εἰκόνα. Ὅταν ἀνάψη αὐτὴ ἡ φωτιά, τότε αἰσθάνεται καὶ τὶς θεῖες ἐκεῖνες ἡδονές, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὶς συγκρίνη μὲ καμμιὰ ἄλλη ἡδονή. Ὅταν γευθῆ τὸ οὐράνιο ἐκεῖνο μάννα, δὲν θὰ τοῦ κάνουν καμμιὰ ἐντύπωση πλέον τὰ ἄγρια ξυλοκέρατα. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ πιάση γερὰ τὸ τιμόνι καὶ νὰ κάνη τὸν σταυρό του καὶ νὰ μὴ φοβᾶται. Μετὰ ἀπὸ τὸν μικρό του ἀγώνα θὰ λάβη καὶ τὴν οὐράνια τρυφή. Τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ θέλει παλληκαριά, καὶ ὁ Θεὸς θαυματουργικὰ θὰ βοηθήση».

Ἴσως κάποιος ρωτήσει: «Πῶς θὰ κόψω τὶς κακὲς ἐπιθυμίες;». Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Μὲ τὴ φλογερὴ ἐπιθυμία νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πάντα ἡ ἐπιθυμία τῶν καλύτερων πραγμάτων, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὸ δικαίωμα καὶ τὴ δυνατότητα τῆς ἀπολαύσεως αὐτῶν ποὺ ἐπιθυμοῦμε, μᾶς ἀναγκάζει νὰ περιφρονοῦμε καὶ νὰ ἀποστρεφόμαστε τὰ κατώτερα, ὅπως μᾶς δίδαξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ ἀποστρεφόμαστε τὶς ἀνήθικες καὶ αἰσχρὲς ἐπιθυμίες». Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

ΛΟΓΟΙ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ

Tὸ χριστομίμητον μαρτύριον τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Πατριάρχου Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε´ (†1821) κατὰ τὸν ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ, Θεολόγου – Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱστορικοῦ – Νομικοῦ

Ἡ μεγάλη ἐθνικὴ καὶ πνευματικὴ παρακαταθήκη τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε´, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φρικτὸ καὶ χριστομίμητο μαρτύριό του, εἶναι καὶ οἱ διασωθέντες ἀνεπανάληπτοι καταγεγραμμένοι λόγοι του πρὸ τῆς ἀγχόνης τοῦ μαρτυρίου, κατὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα τοῦ ἔτους 1821. Περὶ τὰ τέλη τοῦ 1820 εἶχαν ἤδη ἀρχίσει οἱ φῆμες ὅτι ἐκινδύνευε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´, ἐπειδὴ οἱ Ὀθωμανοὶ θεωροῦσαν αὐτὸν ὡς δρῶντα μυστικῶς ἐναντίον τῆς Ὑψηλῆς Πύλης. Ἐκεῖνος δὲ στὶς προτροπὲς τῶν φίλων του, οἱ ὁποῖοι τὸν συμβούλευαν νὰ φύγει ἐγκαταλείποντας τὸν θρόνο καὶ τὸ ποίμνιό του, ἀπαντοῦσε: «Μόνον ὁ μισθωτός, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ποιμένας, φεύγει ὡς δειλός. Ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Στὸν δὲ Παπαρρηγόπουλο, ὁ ὁποῖος τὸν προέτρεπε εὐθέως καὶ ἐπιμόνως νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ νὰ σωθεῖ, εἶχε ἀπαντήσει δακρυσμένος: «Πηγαίνετε στὴν εὐχή μου καὶ μὴ σκέπτεσθε ἐμένα. Τὸ τέλος μου ἀπεφασίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνει τὸ θέλημά Του». Ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 ἐπιφανεῖς Ἕλληνες καὶ ξένοι πίεζαν τὸν Πατριάρχη νὰ φύγει, γιὰ νὰ σωθεῖ, ἀλλ᾽ ἐκεῖνος μὲ σθεναρὴ φωνὴ ἀνταπαντοῦσε πρὸς πάντας: «χρεωστοῦμε νὰ ποιμάνουμε καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ ἐὰν τύχει νὰ συμβεῖ ἀνάγκη, νὰ κάνουμε ὅπως ἔπραξε ὁ Ἰησοῦς γιὰ ἐμᾶς προκειμένου νὰ μᾶς σώσει, δηλαδὴ νὰ θυσιαστοῦμε. Σωθεῖτε ἐσεῖς, διότι ἔχετε καὶ ἡλικία καὶ ἱκανότητα καὶ κοινωνικὴ θέση, γιὰ νὰ ὑπηρετήσετε τὴν Πατρίδα. Μὴ προτρέπετε ὅμως, ἐμὲ σὲ φυγή. Τότε μάχαιρα θὰ διέλθει τὶς ρύμες καὶ τὶς ὁδοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Μοῦ ζητεῖτε μεταμφιεζόμενος νὰ καταφύγω σὲ πλοῖο ἢ νὰ σωθῶ μέσα στὴν οἰκία οἱουδήποτε φίλου πρέσβεως γιὰ ν᾽ ἀκούσω πὼς στὶς ὁδοὺς οἱ δήμιοι κατακρεουργοῦν τὸν χηρεύοντα λαό; Ὄχι, εἶμαι Πατριάρχης, γιὰ νὰ σώσω τὸ ἔθνος καὶ ὄχι γιὰ νὰ ὠθήσω τὸ γένος μου σὲ ἄγρια καταστροφή. Ὁ θάνατός μου ἴσως ἐπιφέρει μεγαλυτέρα ὠφέλεια παρ᾽ ὅση ἡ ζωή μου. Οἱ ξένοι χριστιανοὶ ἡγεμόνες δὲν δύνανται παρὰ νὰ ἐκπλαγοῦν μὲ τὸν ἄδικο θάνατό μου καὶ δὲν θὰ παρέλθουν ἴσως ἀδιάφοροι πρὸ τῆς ὕβρεως ταύτης, τὴν ὁποία στὸ πρόσωπό μου θὰ ὑποστεῖ ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῶν ὅπλων, θὰ μάχονται μὲ μεγαλύτερη μανία, ἡ ὁποία συχνὰ δωρίζει τὴν νίκη τῆς ἐλευθερίας. Ἀναμένετε μὲ ὑπομονὴ ὅ,τι καὶ ἂν μοῦ συμβεῖ. Δὲν θὰ θελήσω ὅμως ποτὲ νὰ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θ᾽ ἀνεχθῶ, ὥστε διερχόμενος στὶς ὁδοὺς τῆς Ὁδησσοῦ, τῆς Κέρκυρας ἢ τῆς Ἀγκῶνος νὰ μὲ δακτυλοδείχνουν, λέγοντας: «Ἰδοὺ ὁ φονεὺς Πατριάρχης». Ἂν δὲ τὸ ἔθνος

μας σωθεῖ καὶ θριαμβεύσει, εἶμαι πεπεισμένος ὅτι θὰ μοῦ ἀποδώσει θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῆς, διότι ἐξεπλήρωσα μέχρι τέλους τὸ καθῆκον μου. Τετάρτη φορὰ δὲν θὰ ὑπάγω στὸν Ἄθωνα (Ἅγιο Ὄρος). Δὲν θέλω». Ὅταν ἄκουσαν τοὺς λόγους αὐτοὺς οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔμειναν ἔκπληκτοι καὶ ἄφωνοι. Μόνον ὁ Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος ἐπέμεινε ὅτι ὁ Πατριάρχης καὶ Ἐθνάρχης τοῦ Γένους ἔπρεπε νὰ σωθεῖ πάσῃ θυσίᾳ. Τότε ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος εἶπε κατ᾽ ἰδίαν στὸν Μητροπολίτη Δέκρων: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ἐσεῖς οἱ Συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς, ἅπαντες ὀφείλουμε ν᾽ ἀποθάνουμε γιὰ τὴν κοινὴ σωτηρία. Ὁ θάνατός μας θὰ δώσει δικαίωμα στὴν χριστιανοσύνη νὰ ὑπερασπίσει τὸ Ἔθνος μας ἐναντίον τοῦ τυράννου. Ἀλλ᾽ ἂν ὑπάγουμε ἐμεῖς νὰ ἐνθαρρύνουμε τὴν ἐπανάσταση, τότε θὰ δικαιώσουμε τὸν Σουλτάνο, ὁ ὁποῖος ἤδη ἔχει ἀποφασίσει νὰ ἐξολοθρεύσει τὸ Ἔθνος». Ἡ Ἐπανάσταση εἶχε ἀρχίσει τὴν 25ην Μαρτίου 1821 καὶ ἔφθασε καὶ τὸ Ἅγιο Πάσχα. Κατὰ τὴν ἑσπέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, 9 Ἀπριλίου 1821, περίπου 5.000 βάρβαροι στρατιῶτες ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀνατολίας εἶχαν περικυκλώσει τὰ Πατριαρχεῖα, ἀλλὰ δὲν ἐνοχλοῦσαν κανέναν. Κατὰ τὸ μεσονύκτιο ὁ Πατριάρχης κατῆλθε στὸν Πατριαρχικό Ἱερὸ Ναό. Ἀπαθής, ἀτάραχος καὶ γαλήνιος ὡσὰν νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε, ἐτέλεσε τὴν Πανηγυρικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως, ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, εὐλόγησε τοὺς παρόντες, εὐχήθηκε ὑπὲρ τῆς ἀπολυτρώσεως τῶν ἐν θλίψει καὶ κινδύνοις πιστῶν δούλων τοῦ Ὑψίστου καὶ ἐδάκρυσε μόνον κατὰ τὴν στιγμήν, ποὺ ἀσπαζόταν τοὺς ἀδελφοὺς συλλειτουργοὺς αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς. Τὴν 10η Ἀπριλίου τοῦ 1821, Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ὁ μαρτυρικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος, ἀφοῦ εὐλόγησε τοὺς βασανιστές του, ἀπαγχονίστηκε ὡς ὁ ἔσχατος τῶν κακούργων στὴν κεντρικὴ πύλη τῶν Πατριαρχείων, ἡ ὁποία ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα παραμένει ἐσφραγισμένη. Τὰ τελευταῖα πρὸ τῆς ἀγχόνης λόγια τοῦ Πατριάρχου ἀπεδείχθησαν προφητικά, διότι ὁ βάρβαρος καὶ ἀπάνθρωπος ἀπαγχονισμὸς τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε´ ἐνίσχυσε τὴν ἀγωνιστικὴ θέληση τῶν ὁπλαρχηγῶν τοῦ ἀγῶνος καὶ ἐν γένει τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν σθεναρὰ γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Τέλος, εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Πατριάρχου, προέτρεπε πάντοτε τὰ παλληκάρια του: «Χτυπᾶτε πολέμαρχοι, μὴ λησμονεῖτε παιδιά, τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχου».

Ἀνάγκη διά ἀλλαγήν τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ

ΣΕΒ. ΣΕΡΡΩΝ: ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟΝ

Ἡ Χώρα πρέπει νά ἀποκτήση πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι θά ἐπαναφέρουν εἰς τό προσκήνιον τό φῶς τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγος, κατά τήν διάρκειαν κηρύγματός του ἐτάχθη ὑπέρ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ τονίζων ὅτι πρέπει νά πρωταγωνιστήσουν εἰς τό προσκήνιον ἡρωϊκαί μορφαί, αἱ ὁποῖαι νά ἀγωνισθοῦν, διά νά ἀποκτήση ἡ Πατρίς μας τό Ἑλληνικόν καί Ὀρθόδοξον φῶς ἐκ νέου. Συμφώνως πρός τό «Βῆμα Σερρῶν»:

«Μὲ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τὴν ἔλλειψη τῆς αὐτοκριτικῆς, ὁ Μητροπολίτης Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κ. Θεολόγος, κάλεσε τοὺς πολίτες καὶ ἐν προκειμένῳ τὸ ποίμνιό του, νὰ ἀναζητήσει πλέον νέους ἀνθρώπους στὴν πολιτική. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ κηρύγματός του στήν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, ὑποστήριξε πὼς ἀναζητοῦνται ἡρωικὲς μορφές, οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι ἀνιδιοτελεῖς, οἱ ὁποῖες θὰ ἔχουν μέσα στὴν ψυχὴ τους τὸ φίλτρο τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα, οἱ ὁποῖες μορφὲς θὰ εἶναι ἕτοιμες νὰ ὑποστοῦν ὁποιαδήποτε θυσία, προκειμένου καὶ πάλι ἡ πατρίδα μας νὰ ἀποκτήσει τὴ χαμένη ἀξιοπρέπειά της, προκειμένου καὶ πάλι ἡ πατρίδα μας μὲ τό… κεφάλι ψηλὰ νὰ πορεύεται μέσα στὰ ἱστορικά της πεπρωμένα, προκειμένου καὶ πάλι τὸ φῶς τῆς Ἑλλάδος, τὸ φῶς δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας, νὰ σκορπίζεται στὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ νὰ γονιμοποιεῖ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ὑγιεῖς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ὑπάρχουν παγκοσμίως καὶ ἐνδιαφέρονται. ῾Ζητοῦνται σήμερα τέτοιες προσωπικότητες, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς ὁδηγήσουν ἀπὸ τὸ “ἐγὼ” τῆς φιλαυτίας, στὸ “ἐμεῖς” τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς θυσίας, ἔτσι ὥστε νὰ ἐξέλθωμεν αὐτῆς τῆς βαριᾶς κρίσης, οἱ

ὁποῖες μορφὲς δὲν θὰ ὑπολογίσουν τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ψεύτικη δόξα καὶ ἐφήμερη τῶν ἀξιωμάτων τους, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἕτοιμοι, νὰ κατεβοῦν στὸ στίβο τοῦ ἀγώνα᾽ ἐπεσήμανε ὁ κ. Θεολόγος. Ἐπίσης ὁ Σεβ. Σερρῶν ἔκανε ἕνα βῆμα παραπέρα, δηλώνοντας χωρὶς περιστροφές, πὼς οἱ πολιτικοὶ πρέπει νὰ ζητήσουν συγνώμη ἀπὸ τὸ λαό, προσθέτοντας πὼς τὸ νὰ ζητήσει κάποιος συγνώμη, εἶναι δεῖγμα ἀνδρείας, διότι ὁ λαὸς εἶναι πληγωμένος κι αὐτὴ ἡ θλίψη ποὺ ὑπάρχει καὶ ἡ κατήφεια, εἶναι προϊὸν αὐτῆς τῆς κατάστασης. Ὁ Μητροπολίτης Θεολόγος κάλεσε τοὺς πολιτικοὺς νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, κάνοντας βέβαια τούς ἀπαραίτητους διαχωρισμούς: “Δὲν εἶναι βέβαια ὅλοι ἴδιοι κι οὔτε ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς βάζουμε ὅλους στὴν ἴδια μοῖρα. Ἀσφαλῶς οἱ εὐθύνες εἶναι διαβαθμισμένες, ἀλλὰ πρέπει ὁ πολιτικὸς κόσμος, ὅπως καὶ ὅλοι μας νὰ κάνουμε τὴν αὐτοκριτική μας καὶ νὰ ἔχουμε τὴν τόλμη νὰ ζητήσουμε συγνώμη γιὰ νὰ πᾶμε μπροστά. Λέω ἀλήθειες. Ὁ καθένας αὐτὲς τὶς ἀλήθειες μπορεῖ νὰ τὶς ἐκλαμβάνει, ὅπως θέλει. Οἱ μέρες εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολες καὶ χρειάζεται αὐτὴ ἡ ὁμοψυχία, αὐτὴ ἡ συμψυχία καὶ ἡ ἀλληλεγγύη, γιὰ νὰ βαδίσουμε μπροστά. Δὲν ὑπάρχει χρόνος καὶ πολυτέλεια, οὔτε γιὰ πειράματα, οὔτε γιὰ ἄλλου εἴδους καταστάσεις. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀγαπᾶ καὶ περιβάλλει μὲ τιμὴ ὅλους καὶ εὔχεται ὑπὲρ ὅλων, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναδεικνύονται ἀντάξιοι τῶν περιστάσεων, ποὺ σήμερα εἶναι ἰδιαίτερα δύσ κολες”».

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ *

Τὴν 25η Μαρτίου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου. Ἐφέτος (25. 3.1977) τὴν ἰδίαν ἡμέραν ἑορτάζομεν καὶ τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ ἀποψινή μας ὁμιλία θὰ ἀφιερωθῆ εἰς τὴν ἀνάλυσιν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ποὺ εἶναι καὶ ὁ ὡραιότερος ὕμνος διὰ τὸν Εὐαγγελισμόν. Ἀκούσαμεν τὸν ὑπέροχον αὐτὸν ὕμνον νὰ ψάλλεται τμηματικῶς κατὰ τὰ ἀπόδειπνα τῶν τεσσάρων πρώτων Παρασκευῶν τῆς Τεσσαρακοστῆς. Τὴν προσεχῆ Παρασκευὴν θὰ γίνη ἡ ἀνακεφαλαίωσις. Ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας προβλέπεται ἡ ψαλμωδία τοῦ Ἀκαθίστου κατὰ τὸν ὄρθρον τοῦ Σαββάτου. Διὰ τοῦτο λέγεται «Σάββατον τοῦ Ἀκαθίστου». Ἔτσι ψάλλεται μέχρι σήμερον εἰς τὰ μοναστήρια, ποὺ κρατοῦν τὴν παράδοσιν. Εἰς τοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου πρὸς διευκόλυνσιν τῶν χριστιανῶν ψάλλεται τὸ βράδυ τῆς Παρασκευῆς μαζὶ μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ ἀποδείπνου καὶ τὸ πρωΐ τελεῖται ὁ ὄρθρος καὶ ἡ θεία Λειτουργία. Δὲν ὑπάρχει ἴσως ἄλλο ὑμνολογικὸν κείμενον τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ νὰ ἐχρησιμοποιήθη εἰς τὴν θείαν λατρείαν τόσες φορὲς ὅσες ὁ Ἀκάθιστος. Εἰς τὰ μοναστήρια τὸν διαβάζουν κάθε ἡμέρα καὶ οἱ μοναχοὶ τὸν γνωρίζουν ἀπὸ στήθους. Εἰς τὰς ἐνορίας εἶναι μία ἀπὸ τὰς προσφιλεστέρας εἰς τὸν λαὸν ἀκολουθίας, ποὺ συγκεντρώνουν κάθε Παρασκευὴ βράδυ κατὰ τὴν περίοδον τῆς Τεσσαρακοστῆς ἕνα πλῆθος κόσμου. Ἀναρίθμητοι εἶναι αἱ ἐκδόσεις τοῦ ὕμνου αὐτοῦ καὶ πλῆθος μελετῶν ἔχουν γραφῆ μὲ θέμα τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον. Μία πολὺ πρόσφατος ἔκδοσις εἶναι τὸ βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Ἀνδρέου Θεοδώρου «Ἡ Κόρη τῆς Βασιλείας», τὸ ὁποῖον εἶναι, ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ σεμνὸς καὶ εὐσεβὴς καθηγητής, «Σχόλιον θεολογικὸν εἰς τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον». Πολλοὶ λόγοι συνετέλεσαν εἰς τὴν μεγάλην διάδοσιν τοῦ Ἀκαθίστου: τὸ θέμα του, ἡ μελωδία του, ἡ ὡραία του ποιητική πλοκὴ καὶ ἰδιαιτέρως διὰ τὸ ἔθνος μας, ἡ σύνδεσίς του μὲ μεγάλα γεγονότα τοῦ ἱστορικοῦ μας βίου. Ἡ Παναγία μας, ἐξ ἄλλου, τὴν ὁποίαν ὑμνολογεῖ ὁ Ἀκάθιστος εἰς ὅλην τὴν μακραίωνα ζωὴν τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ κέντρον τῆς εὐλαβείας τῶν χριστιανῶν, τὸ πρόσωπον, ποὺ μακαρίζουν, κατὰ τὴν πρόρρησίν της «πᾶσαι αἱ γενεαί». Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι τὸ κοντάκιον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ὁ ὕμνος δηλαδὴ τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κοντάκιον – ὕμνος. Κατὰ τὸ σύστημα τῆς συνθέσεως τοῦ ποιητικοῦ αὐτοῦ εἴδους περιλαμβάνει τὸ προοίμιον «τὸ προσταχθὲν μυστικῶς…» καὶ 24 οἴκους, ποὺ ἔχουν ἀλφαβητικὴ ἀκροστιχίδα. Τὸ ποίημα τοῦτο συνετέθη, ὡς φαίνεται, πρὸς τιμὴν τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «ἀπαρχὴ πασῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἱερὸν Φώτιον, Πατριάρχην Κων/πόλεως. Εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἐποίησε τὸν ὕμνον ὁ ποιητὴς καὶ ἔλαβε μὲν τὴν ὑπόθεσιν ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ (α´ 26-56), ὅπου ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου ἐκτίθεται μὲ τὸν ἀγγελικὸν ἀσπασμὸν τοῦ Γαβριὴλ πρὸς τὴν Παρθένον περὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἀσπόρου συλλήψεως τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου. Ἐκ τῆς χαρμοσύνου ἀγγελίας δὲ αὐτῆς ξεκινᾶ ὁ ποιητὴς καὶ διηγεῖται ἔπειτα καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐκ τῆς γεννήσεως αὐτῆς προελθούσης ὠφελείας διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος (θέωσις). Εἰς τὸ πρῶτον μέρος τοῦ ποιήματος, τὸ ὁποῖον περιλαμβάνει τὰς μισὰς στροφὰς αὐτοῦ, τὰς ἀπὸ τοῦ Α-Μ, ἐκτίθενται τὰ κατὰ τὸν Εὐαγγελισμὸν καὶ τὴν Γέννησιν, εἰς δὲ τὸ δεύτερον ἀπὸ τοῦ Ν-Ω, τὰ ἐκ τούτων προκύψαντα σωτηριώδη ὀφέλη καὶ ἀναπέμπονται εὐχαριστίαι καὶ ὕμνοι πρὸς τὸν Κύριον καὶ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Ἀναλυτικώτερον, ὁ πρωτοστάτης ἄγγελος, ὁ Γαβριήλ, ἔρχεται καὶ φέρει τὸ θεϊκὸν μήνυμα, τὸ «Χαῖρε», εἰς τὴν Θεοτόκον περὶ τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος. (Α). Ἐκείνη ἀπορεῖ διὰ τὸν παράδοξον τρόπον τῆς συλλήψεως (Β). Ὁ Γαβριὴλ ἐπεξηγεῖ τὴν ἀπόρρητον βουλὴν τοῦ Θεοῦ (Γ) καὶ ἡ δύναμις τοῦ Ὑψίστου ἐπισκιάζει τὴν ἀπειρόγαμον παρθένον καὶ συλλαμβάνει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ (Δ). Ἡ Θεοτόκος ἐπισκέπτεται τὴν συγγενή της Ἐλισάβετ, τὴν μέλλουσαν μητέρα τοῦ Προδρόμου, καὶ ἀνταλλάσσουν προφητικοὺς λόγους (Ε). Ὁ Ἰωσήφ, ὁ μνηστὴρ τῆς Παρθένου, ταράσσεται ἀπὸ τὴν ζάλην τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν, ἀλλὰ πληροφορεῖται ἀπὸ τὸν ἄγγελον τὸ μυστήριον τῆς συλλήψεως (Ζ). Εἰς τὴν β´ στάσιν (Η - Μ) Ὁ Χριστὸς γεννᾶται καὶ οἱ ποιμένες προσκυνοῦν τὸν ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ (Η). Ὁ θεοδρόμος ἀστὴρ δείχνει εἰς τοὺς Μάγους τῆς Ἀνατολῆς τὸν δρόμον (Θ), αὐτοὶ Τὸν προσκυνοῦν καὶ Τοῦ προσφέρουν τὰ δῶρα των (Ι) καὶ δι᾽ ἄλλης ὁδοῦ ἀναχωροῦν διὰ τὴν Βαβυλῶνα, οἱ θεοφόροι κήρυκες (Κ). Εἰς τὴν Αἴγυπτον ὁ φυγὰς Κύριος συντρίβει τὰ εἴδωλα καὶ μὲ τὸν φωτισμὸν τῆς ἀληθείας ἐκδιώκει τὸ σκότος τοῦ ψεύδους (Λ). Καὶ ὁ Συμεὼν δέχεται εἰς τὴν ἀγκάλην του ὡς βρέφος τεσσαρακονθήμερον τὸν τέλειον Θεὸν καὶ λαμβάνει τὴν ποθητὴν ἀπόλυσιν (Μ). Ἐδῶ τελειώνει τὸ πρῶτον ἥμισυ μέρος τοῦ ὕμνου, τὸ ἱστορικόν, ποὺ περιλαμβάνει τοὺς δώδεκα πρώτους οἴκους, ἀπὸ τὸ Α ἕως τὸ Μ. Οἱ ὑπόλοιποι ἀπὸ τὸ Ν ἕως τὸ Ω, ἀποτελοῦν μίαν θεολογικὴν – θεωρητικὴν ἔκθεσιν τοῦ μυστηρίου τῆς σαρκώσεως. Γ´ στάσις (Ν - Σ) Ἡ νέα κτίσις, ποὺ δημιουργεῖ ὁ

Λόγος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν σάρκωσίν του, δοξολογεῖ τὸν Δημιουργὸν (Ν). Ὁ παράξενος –ὁ «ξένος»– τόκος προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ξενωθοῦν ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα τοῦ κόσμου καὶ νὰ μεταθέσουν τὸν νοῦν των εἰς τὸν οὐρανὸν (Ξ). Ὅλος ἦτο εἰς τὴν γῆν ὁ δοξολογούμενος Λόγος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν δὲν

βωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι, Χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε. Χαῖρε, τίμιον διάδημα, βασιλέων εὐσεβῶν, Χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον, ἱερέων εὐλαβῶν. Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος, Χαῖρε, τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος. Χαῖρε, δι’ ἧς ἐγείρονται τρόπαια, Χαῖρε, δι’ ἧς οἱ ἐχθροὶ καταπίπτουσι. Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη

ἀπουσίαζε (Ο). Οἱ ἄγγελοι ἐθαύμα- θεραπεία, Χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωσαν τὸ ἔργον τῆς ἐνανθρωπήσεως τηρίας. Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε. καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Γενικῶς, ὅπως γράφει ὁ Καθηἀνθρώπων (Π). Οἱ σοφοὶ καὶ οἱ ρήτο- γητὴς κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου εἰς τὸ ρες τοῦ κόβιβλίον του, σμου ἔμειποὺ μόλις ἐναν ἄφωκυκλοφόρηνοι, μὴ δυσε, «Η ΚΟνάμενοι νὰ ΡΗ ΤΗΣ ΒΑἐξηγήσουν ΣΙΛΕΙΑΣ», «ὁ τὸ μυστήἈκάθιστος ριον τοῦ Ὕμνος ἀποπαρθενικοῦ τελεῖ ποιτόκου, πῶς ητικὴν ἱστόδηλαδὴ ἡ ρησιν τῆς Μαρία καὶ θείας τοῦ Παρθένος Λόγου ἐνανἔμεινε καὶ θρωπήσεως, νὰ γεννήση συνημμένως ἴσχυσε (Ρ). δὲ καὶ ποιὉ ποιμήν– ητικὸν ὕμνον Θεός, γίνετῶν μεγαλείται πρόβαων τῆς σετον–ἄνθρωπτῆς Θεομήπος, θέλων Χαῖρε σκηνὴ Θεοῦ καὶ Λόγου (ἀπὸ τὸν κγ´ οἶκο τορος, τῆς νὰ σώση τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου). Ἱ. Μ. Παρακλήτου. ἀμεσώτατα τὸν κόσμον συνεχομέ(Σ). νης πρὸς τὸ ἄρρητον χριστολογικὸν μυστήριον. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος Δ´ στάσις (Τ - Ω). Ἡ Παρθένος γίνεται φυλακτήριον συγκινεῖ βαθύτατα τὴν ὀρθόδοξον τεῖχος τῶν παρθένων καὶ ὅλων τῶν ψυχήν, ἥτις ἰδιαζόντως τιμᾶ τὴν πιστῶν (Τ). Κανεὶς δὲν μπορεῖ ἀξίως ἄσπιλον Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν νὰ ὑμνήσει τὸν σαρκωθέντα Βασι- ὁποίαν βλέπει καὶ ὡς ἰδικήν της λέα (Υ). Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ φωτο- πνευματικὴν Μητέρα. Συγκινεῖ δὲ δόχος λαμπάς, ποὺ μᾶς καθοδηγεῖ καὶ τὸν ὀρθόδοξον Ἑλληνισμόν, εἰς τὴν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ (Φ). Ὁ ὅστις ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ὑπεραγίας Χριστὸς ἦλθε εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ Θεοτόκου βλέπει συνδεδεμένας οὐ τοῦ δώση χάριν καὶ συγχώρησιν (Χ). μόνον τὴν μακραίωνα ἐκκλησιαστιἩ δοξολογία πρὸς τὸν Υἱὸν συνδέ- κήν του παράδοσιν, ἀλλὰ καὶ τὰς εται καὶ πρὸς τὴν ἀνύμνησιν τοῦ εὐκλεεῖς κατὰ τὴν διαρροὴν τῶν ἐμψύχου ναοῦ του, τῆς Θεοτόκου αἰώνων ἐθνικάς του παραδόσεις». Ἑρμηνεύων δὲ ὁ ἴδιος εἰς τὸ βι(Ψ). Καὶ ὁ ὕμνος κλείει μὲ μίαν θαυμαστὴν ἀποστροφὴν πρὸς τὴν Παρ- βλίον του τοὺς στίχους: θένον, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ποιητὴς πα«Χαῖρε, δ’ ἧς ἐγείρονται τρόπαια, ρακαλεῖ τὴν Παναγίαν, ὅπως δεχθῆ χαῖρε, δ’ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι», τὴν δέησίν μας, νὰ μᾶς διασώση ἀπὸ γράφει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: κάθε συμφορὰν καὶ νὰ μᾶς λυτρώση «Ἡ Θεοτόκος Μαρία εἶναι ἡ ἀκοίἀπὸ τὴν μέλλουσαν κόλασιν. μητος φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα ἀνύστακτος φρουρὸς τοῦ θεοσώτὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, στου Γένους ἡμῶν. Μόνον διὰ τῆς δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ προστασίας αὐτῆς θὰ δυνηθῆ ὁ πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ ἑλληνορθόδοξος χῶρος νὰ ἐπιτελέτῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως ση τὴν ἐπὶ γῆς ὑψίστην καὶ φαεινοτοὺς σοὶ βοῶντας. τάτην ἀποστολήν του, νὰ διαγράψη Ἀλληλούϊα» τὴν φωτεινὴν πορείαν, τὴν ὁποίαν Εἰς τὸ στόμα τοῦ ἀγγέλου, τῆς ἐχάραξεν εἰς αὐτὸν ἡ ἀπειροδύναἘλισάβετ, τῶν ποιμένων, τῶν μάγων μος σοφία τοῦ Θεοῦ!. («Ἡ Κόρη τῆς καὶ τῶν Αἰγυπτίων εἰς τὸ πρῶτο μέ- Βασιλείας», σελ. 179). ρος καὶ τῶν πιστῶν εἰς τὸ δεύτερον, Περὶ τοῦ ποῖος εἶναι ὁ ποιητὴς τοῦ μπαίνουν αἱ 144 θαυμάσιαι ποιητικαὶ Ἀκαθίστου καὶ πότε τοῦτον ἐποίησε ἀποστροφαὶ καὶ τὰ ἐγκώμια τῆς Θε- μεγίστη ὑφίσταται διαφωνία. Τὸ πιοτόκου μὲ τὰς τόσας ἐπιτυχεῖς ἀντι- θανώτερον φαίνεται ὅτι εἶναι ἔργον θέσεις καὶ τὰς ὡραίας θεολογικὰς τοῦ πρυτάνεως τῆς χριστιανικῆς εἰκόνας. Οἱ περιττοὶ στίχοι δηλαδὴ ποιήσεως, ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ μεποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ «Χαῖρε» (ἀπὸ λωδοῦ. Ἐψάλη δὲ διὰ πρώτην τὸ ὁποῖον τὸ ποίημα «Χαιρετισμοὶ φορὰν εἰς τὴν ἀγρυπνίαν εἰς τὸν Ἱ. τῆς Παναγίας» ἀπὸ τὸν λαὸν ὀνομά- Ναὸν τῶν Βλαχερνῶν τῆς Θεοτόζεται), ἤ ἐξηγοῦν τὸν λόγον διὰ τὸν κου τελεσθεῖσαν διὰ τὴν θαυμαστὴν ὁποῖον ἡ Θεοτόκος «κεχαριτωμένη» διάσωσιν τῆς Κων/πόλεως ἐπὶ Ἡραἀπὸ τὸν Γαβριὴλ προσηγορεύθη, ὡς κλείου τοῦ αὐτοκράτορος ἀπὸ τὴν λ.χ. «χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις βασιλέως πολιορκίαν τῶν Ἀβάρων. Ὠνομάσθη καθέδρα», «χαῖρε ὅτι, λιμένα τῶν δὲ Ἀκάθιστος ὁ ὕμνος, διότι «ὀρθοψυχῶν ἑτοιμάζεις», «χαῖρε, ὅτι τὰ στάδην τότε πᾶς ὁ λαὸς κατὰ τὴν οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ», ἢ φα- νύκτα ἐκείνην τὸν ὕμνον τῇ τοῦ Λόνερώνουν διὰ φράσεως μεταφο- γου Μητρὶ ἔμελψαν». Βραδύτερον, ρικῆς τὴν ἰδιότητα αὐτῆς ὡς μητρὸς ἴσως κατὰ τὸν θ´ αἰῶνα καθιερώθη τοῦ Θεοῦ, ὡς λ.χ. «χαῖρε, ἀστὴρ νὰ ψάλλεται κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς ἐμφαίνων τὸν ἥλιον», «χαῖρε, κλῖμαξ Παρασκευῆς πρὸς τὸ Σάββατον τῆς ἐπουράνιε, δι᾽ ἧς κατέβη ὁ Θεός», Ε´ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν. «χαῖρε, ἀμνοῦ καὶ ποιμένος μήτηρ», Παλαιότερα ἐψάλλετο ὅλος ὁ «χαῖρε, σκηνή, τοῦ Θεοῦ καὶ Λό- ὕμνος. Σήμερον ψάλλεται μόνον τὸ γου», ἢ ἐξαίρουν τὰ ἐπὶ τῆς ἀνθρω- προοίμιον. Περιεχόμενόν του εἶναι πότητος ἀποτελέσματα τῆς τοιαύ- ὁ Εὐαγγελισμός, ποὺ εἶναι τὸ θέμα της τῆς Παρθένου ἰδιότητος ὡς λ.χ. ὁλοκλήρου τοῦ Κοντακίου. «χαῖρε, παραδείσου θυρῶν ἀνοικτή«Τὸ προσταχθὲν μυστικῶςλαβὼν ἐν ριον», «χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία», «χαῖρε, δι᾽ ἧς ἐνεδύθη- γνώσει,ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ Ἰωσὴφ μεν δόξαν», ἢ εἶναι εἰκόνες ἀπὸ τὴν σπουδῇ ἐπέστη, ὁ ἀσώματος λέγων τῇ Παλαιὰν Διαθήκην ἤ τοῦ φυσικοῦ ἢ ἀπειρογάμῳ· ὁ κλίνας τῆ καταβάσει τοῦ κοινωνικοῦ κόσμου μὲ ἐπιτυχίαν τοὺς οὐρανούς, χωρεῖται ἀναλλοιώτως προσαρμοζόμεναι πρὸς τὴν Θεοτό- ὅλος ἐν σοί· ὅν καὶ βλέπων ἐν μήτρᾳ κον, ὡς λ.χ. «χαῖρε ἄρουρα βλαστά- σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίστανουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν», «χαῖρε, μαι κραυγάζειν σοι· Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε». θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν Ὅταν ὁ Ἀκάθιστος συνεδέθη μὲ νοητόν», «χαῖρε ἡ γῆ τῆς ἐπαγγετὰ ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ Γένους λίας» κ.λπ. Ἂς ἀκούσωμεν τοὺς χαιρετι- μας, τότε συνετέθη νέον εἰδικὸν σμοὺς τοῦ τελευταίου οἴκου, ποὺ προοίμιον, γεμᾶτο δοξολογία καὶ ἀρχίζει μὲ τὸ στοιχεῖον Ψ. Θέμα του ἱκεσία, τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Εἰς τὴν ὑπέρμαχον στρατηγόν, ἡ εἶναι ἡ Θεοτόκος ὡς ναὸς ἔμψυχος καὶ ἅγιος τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ: πόλις τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἐλυτρώθη Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου, χάρις εἰς αὐτὴν ἀπὸ τὰ δεινά, ἀναΧαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων. Χαῖρε, κι- γράφει τὰ νικητήρια καὶ παρακαλεῖ, αὐτὴν ποὺ ἔχει τὴν ἀκαταμάχητον

ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ Η Ι. ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΑΔΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟΝ ΕΥΒΟΙΑΝ Ἐκτίσθη ὑπὸ τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας (500–548 μ.Χ.)

Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος, ἀρχίζει ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας τῆς Χιλιαδοῦς, τῆς ὁποίας ἡ ὀνομασία ὀφείλεται εἰς τὴν παράδοσιν, ποὺ τὴν θέλει νὰ εἶναι ἡ χιλιοστὴ Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἔκτισεν ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα (500 – 548 μ.Χ.) ἑορτάζουσα τὴν νίκην κατὰ τῶν Πειρατῶν. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν, ἐπισημαίνονται μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ Ἱερὰ Μονὴ βρίσκεται στὰ Βορειανατολικὰ τοῦ χωριοῦ Στρόπωνες τοῦ Δήμου Διρφύων–Μεσσαπίων, ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ἐνορίας Λάμαρης, ἐνῶ μετὰ τὴν διάλυσή της, στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα, ὑπάγεται ὡς Μετόχιο στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μακρυμάλλη Ψαχνῶν. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, μὲ ἀληθινὸ ἐνδιαφέρον καὶ γνήσια εὐαισθησία γιὰ τὴν προστασία καὶ διαφύλαξη τῶν πολιτιστικῶν θησαυρῶν τοῦ Τόπου μας καὶ ἰδίως τῶν Ἱερῶν Μνημείων καὶ τῶν λατρευτικῶν ἀντικειμένων, συνεργάσθηκε μὲ τὸν ἐκτελοῦντα χρέη Ἡγουμενοσυμβουλίου τῆς Ἱερᾶς

Μονῆς Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Δανέλη, Ἀρχιερατικὸ Ἐπίτροπο Μεσσαπίων, καὶ τοὺς δύο πατέρες, ποὺ διαμένουν καὶ διακονοῦν στὴν Ἱ. Μονὴ Μακρυμάλλη Ἀρχιμ. π. Ἰάκωβο καὶ Μοναχὸ π. Θεοδόσιο, ὅπως καὶ μὲ τὴν 23η Ἐφορεία Βυζαντινῶν Ἀρχαιοτήτων, πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς διαφύλαξης τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ μνημείου τῆς Παναγίας Χιλιαδοῦς. Στὰ πλαίσια αὐτά, κατ᾽ ἀρχὴν καταγράφηκαν καὶ φωτογραφήθηκαν ὅλα τὰ φορητὰ ἱερὰ ἀντικείμενα (Ἱ. Εἰκόνες καὶ Ἱ. Σκεύη), ποὺ ὑπῆρχαν στὴν Ἱ. Μονὴ Χιλιαδοῦ καὶ μεταφέρθηκαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μακρυμάλλη πρὸς ἀσφαλῆ φύλαξη καὶ στὴ θέση τους τοποθετήθηκαν ἀκριβῆ ἀντίγραφα. Ἐπισημαίνεται ὅτι τὰ ἔξοδα γιὰ τὴν σύνταξη τῆς μελέτης, ὅπως καὶ τῶν ἐργασιῶν ἀποκατάστασης τοῦ Μνημείου καλύπτονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπὸ χρήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μακρυμάλλη, χωρὶς καμία ἐπιχορήγηση ἀπὸ ὁποιονδήποτε κρατικὸ ἢ ἄλλο φορέα καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐκμίσθωση ἐδαφοχρησίας ἐκτάσεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία ἔγινε σύμφωνα μὲ τοὺς Νόμους τῆς Πολιτείας καὶ μὲ τὶς ἀπαραίτητες δημοσιεύσεις καὶ ἐγκρίσεις».

δύναμιν, νὰ τὴν ἐλευθερώνη ἀπὸ τοὺς ποικίλους κινδύνους, διὰ νὰ τὴν δοξολογεῖ κράζοντας τό : «Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε». Ὁ καθηγητὴς κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου εἰς τὸ βιβλίον του «Ἡ κόρη τῆς Βασιλείας» ἔχει ἕνα κεφάλαιον μὲ τὸν τίτλον «Ἐκ τῆς παραδόσεως μαρτυρίαι» εἰς τὸν ὁποῖον συνεκέντρωσε ἐκτὸς τῆς ἀπεράντου ὀρθοδόξου παραδόσεως ἐκλεκτικῶς «ὀλίγας τινὰς μαρτυρίας οὐ μόνον προσιδιαζούσας εἰς τὸ χριστολογικὸν καὶ θεομητορικὸν περιεχόμενον τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ὡς γράφει, ἀλλὰ προσδιδούσας μείζονα ἐνάργειαν εἰς τὸ περὶ Θεοτόκου καθόλου δόγμα τῆς Πίστεως». Ἐξ αὐτοῦ ἀναφέρομεν καὶ ἡμεῖς ἐλάχιστα: Ἐκ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Τὸν δι᾽ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Ἐκ τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας Πίστεως: «Διὰ τὴν πάναγνον Παρθένον τὴν Θεοτόκον Μαρίαν, τὴν ὁποίαν ἔστωντας καὶ νὰ ἀξιωθῆ νὰ πληρώση τόσον μυστήριον, ἔχουσι χρέος ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι νὰ τὴν δοξάσουσι πρεπούμενα, καὶ νὰ τὴν εὐλαβοῦνται ὡς μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ὡς Θεοτόκον. Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία χαιρετισμὸν τῆς ἔκαμε, συνθεμένον ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου καὶ τῆς ἁγίας Ἐλισάβετ, βάνοντας καὶ αὐτὴ ἀνάμεσα κάποια ὀλίγα εἰς τὸν τρόπον τοῦτον. «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀπὸ τὰς ἀποκρίσεις τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων: «Τὴν δὲ δέσποιναν ἡμῶν Θεοτόκον Μαρίαν ὑπερδουλικῶς μετὰ Θεόν, οὐκ ὅμως ὡς Θεόν, ἀλλʼ ὡς Θεοτόκον καὶ μητέρα Θεοῦ προσκυνοῦμεν, ἀλλʼ οὐ λατρευτικῶς· μὴ γένοιτο, ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Θεοῦ γὰρ καὶ μόνον λατρευτικῶς προσκυνοῦμεν, αὐτὴν δὲ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τῶν μετὰ τὸ βάπτισμα ἡμῶν ἐπταισμένων πρέσβυν πρὸς τὸν Θεὸν προβαλλόμεθα, καὶ διʼ αὐτῆς ἐλπίζομεν παρὰ Θεοῦ τυχεῖν συγχωρήσεως…». Γενικῶς, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἰς μία σύντομον, ἀλλὰ περιεκτικὴν μελέτην του περὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, «ἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν πρὸς τὴν Θεομήτορα ἀπὸ τοῦ χρόνου τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου ἐξεδηλοῦτο καθʼ ἅπαν τὸ Ρωμαϊκὸν κράτος διὰ λαμπρῶν ἑορτῶν καὶ πνευματικῶν πανηγύρεων, οἱ δὲ πανταχοῦ ἀνεγειρόμενοι ἀπʼ ὀνόματι τῆς Θεομήτορος μεγαλοπρεπεῖς ναοὶ λαμπρῶς διεκοσμοῦντο καὶ κάλλει διέπρεπον. Ἡ ἑδραιωμένη δὲ αὕτη ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πιστῶν εὐλάβεια πρὸς τὴν Θεοτόκον καὶ ἀειπάρθενον Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἀρξαμένη ἀπὸ τῆς ἀναδείξεως αὐτῆς ὡς Μητρὸς τοῦ Κυρίου, διετέλεσεν ἀμετάπτωτος καθʼ ὅλους τοὺς αἰῶνας καὶ θέλει διαμείνη παρὰ τοῖς πιστοῖς εἰς ἅπαντα τὸν αἰῶνα ἀσάλευτος» (σελ. 20). Πῶς λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ ἑορτάσωμεν τὴν ἑορτὴν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τοῦ Ἀκαθίστου; Τὴν ἀπάντησιν τὴν δίδουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ μάλιστα ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς μίαν κατήχησίν του. «Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἰδοὺ σὺν Θεῷ, ὁποὺ ἔφθασε ἡ πανσεβάσμιος καὶ ὑπέρλαμπρος ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πρώτη τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν καὶ εἶναι πρέπον καὶ χρεωστούμενον νὰ τὴν ἑορτάζωμεν πλὴν ὄχι ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε, καθὼς τὸ κάμνουν οἱ ἀμαθεῖς καὶ χωρὶς εὐλάβειαν· ἀλλὰ πῶς; μετʼ εὐλαβείας πολλῆς καὶ κατανοήσεως καὶ στοχασμοῦ πρὸς τοῦ μυστηρίου τὴν δύναμιν. Ποιὸ δὲ εἶναι τὸ μυστήριον; Ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκαταδέχθη νὰ γίνη, εἰς δὲ μεσιτείαν καὶ ὑπηρεσίαν τοῦ ἀνερμηνεύτου αὐτοῦ μυστηρίου, ἐπῆρε τὴν ἁγίαν Παρθένον καὶ ἐκατοίκησε εἰς αὐτήν. Καὶ ἀπʼ αὐτὴν ἀνέπλασε καὶ ἔκαμε τὴν ἄχραντον αὐτοῦ σάρκα καὶ ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος. Τίνος ἕνεκεν καὶ διατί; Διὰ νὰ ἐξαγοράση τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, καθὼς εἶναι γραμμένον, διὰ νὰ γενοῦμεν υἱοὶ Θεοῦ, διὰ νὰ μὴ εἴμεθα δοῦλοι τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ ἐλεύθεροι, μηδὲ ἐμπαθεῖς καὶ ἀκάθαρτοι, ἀλλὰ ἀπαθεῖς καὶ καθαροί· μηδὲ νὰ εἴμεθα φιλόσαρκοι, νὰ ἀγαποῦμεν τὴν σάρκα, μήτε νὰ περιπατοῦμεν εἰς τῆς σαρκὸς τὰ θελήματα, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα, ὡς φίλοι καὶ τέκνα Θεοῦ. Διότι τὸ θέλημα τῆς σαρκὸς εἶναι θάνατος, τὸ δὲ θέλημα τῆς ψυχῆς εἶναι ζωή». «Διὰ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη, συνεχίζει ὁ Ἅγιος, καὶ ἡμεῖς πνευματικῶς νὰ ζοῦμε μὲ ὁσιότητα καὶ δικαιοσύνην, μὲ ἀγάπην καὶ πραότητα, μὲ εἰρήνην καὶ μακροθυμίαν, μὲ χρηστότητα, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, διὰ νὰ μὴ δείχνωμεν (ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἡμᾶς) ἄπρακτον (ἀνώφελον) τὴν σάρκωσιν τοῦ Κυρίου. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ χρεωστοῦμεν νὰ παρακαλοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ λυπούμεθα διὰ τὸν κόσμον, ποὺ δὲν τὸν ἀκούει. Καὶ ἀκόμη καταφρονοῦν αὐτὸν πολλοί, ποὺ ὀνομάζονται χριστιανοί, ἄλλοι μὲ πίστιν στρεβλὴν καὶ παράνομον καὶ ἄλλοι μὲ κακὰ ἔργα». Πράγματι ὁ πνευματικὸς ἑορτασμὸς τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τοῦ Ἀκαθίστου καὶ ἐν γένει ὅλων τῶν ἁγίων ἡμερῶν ποὺ διερχόμεθα, θὰ εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος διὰ νὰ διαλυθοῦν, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, τὰ νέφη τῶν συμφορῶν καὶ κινδύνων ποὺ ἀπειλοῦν καὶ πάλιν τὸ Γένος μας ἀλλὰ καὶ τὸν καθένα ἀπὸ ἡμᾶς. * Ὁμιλία εἰς τὴν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. (Κάνιγγος 10). Δευτέρα 21.3.1977

Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Εὐστάθιος:

«Η ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ»

Εἶναι γνωστά τά ἀποτελέσματα τῆς οἰκονομικῆς ὕφεσης σέ ὅλους μας. Ἡ φτώχεια καί ἡ ἀνέχεια δέ χτύπησαν μόνο τά σπίτια τῶν φτωχῶν καί πολυμελῶν οἰκογενειῶν, ὅπως ἄλλοτε, ἀλλά καί τά σπίτια ἐκείνων πού ποτέ μέχρι σήμερα δέν εἶχαν σκεφτεῖ ὅτι θά περνοῦσαν μιά τέτοια δοκιμασία. Μέσα σʼαὐτές τίς πρωτόγνωρες συνθῆκες καί ἐπειδή ἡ πεῖνα δέν ἔχει μάτια, βγῆκαν στόν δρόμο καί οἱ μέχρι χθές ἔχοντες. Ἁπλώνουν τό χέρι τους καί ζητοῦν βοήθεια καί οἱ μέχρι χθές εὔποροι ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτοί πού δέν εἶχαν στερηθεῖ στή ζωή τους τίποτε. Πλησιάζουν τούς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων καί αὐτοί πού ἄλλοτε πέταγαν τό μισό φαγητό τους ἀπό τήν ὑπερκατανάλωση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τώρα πλέον καί δέν ξέρουμε μέχρι πότε, φτωχός δέν εἶναι ὁ Γεωργάκης πού καθόταν στή γωνιά τοῦ δρόμου καί ζητοῦσε βοήθεια γιά τόν ἑαυτό του καί τή γυναίκα του, ἀλλά φτωχός εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς μας πόρτας πού εἶχε αὐτοκίνητο καί τό πούλησε, πού εἶχε κτῆμα καί τό ἔδωσε, γιά νά μπορέσει νά ζήσει τήν οἰκογένειά του, καθώς καί αὐτός πού κινδυνεύει νά χάσει ἀκόμη καί τό σπίτι πού μένει, διότι χρωστάει στήν Τράπεζα, ἡ ὁποία τόν εἰδοποίησε μέ κλητῆρα πρίν ἀπό λίγες μέρες. Ποιά θέση πρέπει νά πάρουμε σʼ αὐτή τή δοκιμασία, πού ἔχει καί ἄλλες ἐπιπτώσεις, οἱ ὁποῖες, ἄν δέν τίς προσέξουμε, μπορεῖ νά προκαλέσουν ἀκόμη καί κατάθλιψη καί νά ὁδηγήσουν σέ τραγικές πράξεις σχετικές μέ τήν ἴδια τή ζωή μας; Τό πρῶτο πού πρέπει νά κάνουν ὅσοι χτυπήθηκαν ἀπό αὐτή τή δοκιμασία εἶναι νά τονώσουν τήν πίστη τους στόν Πανάγαθο Θεό καί στή σωστική Πρόνοιά Του. Νά πιστεύουν ὅτι Ἐκεῖνος, πού ἔδωσε τό στόμα, θά φροντίσει καί γιά τήν τροφή. Ἐκεῖνος, πού τρέφει τά σπουργίτια καί ἐνδιαφέρεται γιά ὅλη τή φύση ἔλλογη καί ἄλογη, δέ θά ἀδιαφορήσει γιά τόν ἄνθρωπο, πού εἶναι τό πιό τέλειο δημιούργημά Του καί χάρη τοῦ ὁποίου ταπεινώθηκε καί σταυρώθηκε, γιά νά κάνει ἀναμφισβήτητη τήν ἀγάπη Του. Τό «ἔχει ὁ Θεός», πού ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι ἀπό μᾶς, πρέπει νά βρεῖ θέση καί πάλι στά χείλη μας. Τό δεύτερο πού εἶναι ἀνάγκη νά σκεφτοῦμε καί νά προσπαθήσουμε νά κάνουμε εἶναι ἡ διόρθωσή μας καί ἡ ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας. Δέν εἶναι δυνατό νά τρώγει κάποιος καί νά μεθάει καί νά πετάει στά σκουπίδια τό φαγητό πού περίσσευσε, ὅταν γνωρίζει ὅτι γύρω του ὑπάρχουν φτωχοί καί πεινασμένοι. Αὐτοί δέν εἶναι ἄλλου Θεοῦ παιδιά, ἄλλα εἶναι τοῦ ἴδιου δημιουργήματα καί ἑπομένως εἶναι καί δικά μας ἀδέλφια. Εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μιά τέτοια σπατάλη πού γίνεται μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια τῶν πεινασμένων θά ἔχει δυσμενῆ ἀποτελέσματα. Ἄν δέ συμμεριζόμαστε τή φτώχεια τῶν ἄλλων, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά γίνουμε φτωχοί, γιά νά διδαχθοῦμε τή σωστή συμπεριφορά μας ἀπέναντί τους. Νά ζητήσουμε, λοιπόν, συγγνώμη πρῶτα ἀπό τόν Θεό γιά τήν ἐγωιστική συμπεριφορά μας καί ὕστερα συγγνώμη καί ἀπό τούς ἴδιους τούς φτωχούς πού περιφρονήσαμε. Μόνο ἐάν μέσα μας νιώσουμε συντριβή καί μαζί μέ τούς ἀδύνατους ἀδελφούς μας συναντηθοῦμε καί μαζί μέ ἐκείνους σηκώσουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό, τότε θά ἔλθει ἡ συγχώρηση καί ἡ εὐλογία. Ἀλλά θά πρέπει νά κάνουμε ἕνα ἐπιπλέον βῆμα πρός τά ἐμπρός. Ὅσοι ἀκόμη ἀντέχουν, ὅσοι ἔχουν

«σπλάχνα οἰκτιρμῶν» νʼ ἀνοίξουν τήν καρδιά τους καί νά δώσουν κάτι ἀπό ἐκεῖνα πού ἔχουν. Ἄν εἶναι ἀπό τό περίσσευμά τους καί τό προσφέρουν μέ τήν καρδιά τους καί μέ κίνητρο τήν ἀγάπη τους, θά ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί δέ θά στερηθοῦν ποτέ καί τίποτα. «Θέλεις νά ἔχεις, δῶσε» λέγει τό ἀπόσταγμα τῆς σοφίας τοῦ λαοῦ μας. Ἄν δώσεις ἀπό τό ὑστέρημά σου, τότε νά γνωρίζεις ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι πλούσια γιά ὅλη τήν οἰκογένειά σου, ἐνῶ ταυτόχρονα θά δίδεις καί ἕνα ἀξιοθαύμαστο παράδειγμα στήν κοινωνία, ἀνάμεσα στήν ὁποία λιγόστεψαν τά παραδείγματα τῶν Μεγάλων Εὐεργετῶν, οἱ ὁποῖοι ὑστεροῦνταν, γιά νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπο. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, πιασμένοι χέρι – χέρι, θά ἀντιμετωπίσουμε χριστιανικά τή δοκιμασία πού μᾶς βρῆκε καί θά ἐλπίζουμε ὅτι θά ἔχει τέλος ἡ περιπέτεια τῆς Χώρας μας καί θά ἔλθουν καλύτερες ἡμέρες. Ἡ ἐλπίδα ποτέ δέν πρέπει νά μᾶς ἐγκαταλείψει. Πρίν κλείσω τήν ἐπικοινωνία μας, θέλω νά προσθέσω κάτι πρακτικό, πού θά ἀποτελεῖ καί ἔμπρακτη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης μας. Μερικοί πιστεύουν ὅτι τά Χριστούγεννα καί τό Πάσχα πρέπει νά βοηθᾶμε τούς φτωχούς. Ὅμως, καί οἱ φτωχοί ἔχουν στομάχι, πού δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν τροφή μόνο αὐτές τίς ἑορταστικές περιόδους, ἀλλά ὁλόκληρο τόν χρόνο. Ἑπομένως, εἶναι ἀνάγκη νά συνεχίσουμε τήν προσφορά μας καί κατά τήν περίοδο πού διανύουμε. Μάλιστα τό καθῆκον τῆς φιλανθρωπίας τονίζεται τόσο ἀπό τίς Ἀποστολικές καί Εὐαγγελικές περικοπές ὅσο καί ἀπό τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιατί καί ἡ νηστεία, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔχει καί αὐτό τό νόημα, νʼ αὐξήσουμε τήν ἐλεημοσύνη. Προτείνω, λοιπόν, αὐτό πού γίνεται σέ μερικά Σουπερμάρκετς (Supermarkets) στήν Ἀθήνα καί σέ ἄλλες μεγάλες πόλεις νά γίνει καί στήν ἐπαρχία μας. Σέ μιά γωνιά τοῦ κάθε καταστήματος τῆς Σπάρτης καί τῶν κωμοπόλεων τῆς Μητροπόλεώς μας,, ἀκόμη καί τῶν χωριῶν, νά τοποθετηθεῖ μιά πινακίδα πού θά στείλει ἡ Μητρόπολή μας μέ τήν ἔνδειξη «ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ». Στόν χῶρο αὐτόν, θά ἀφήνουν ὅσοι ἀγοράζουν δικά τους πράγματα καί μιά μικρή ποσότητα ἀπό τά ἴδια γιά τούς ἀνήμπορους ἀδελφούς μας. Αὐτά γιά μέν τή Σπάρτη θά μεταφέρονται μέ ἐθελοντές ἀπό τά Καταστήματα στό «Βοήθεια στό Σπίτι» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, γιά δέ τίς ὑπόλοιπες ἐνορίες θά τά συγκεντρώνουν οἱ ἱερεῖς μέ τά Μέλη τῶν Φιλοπτώχων Ταμείων καί θά τά μοιράζουν μέ πολλή διάκριση στούς φτωχούς τῆς ἐνορίας τους καί στά Ἱδρύματα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Πολλοί ἀπό τούς καταστηματάρχες μέ κίνητρο τήν ἀγάπη τους μέ παρακάλεσαν νά τούς ἔχω ὑπόψη μου. Μέ πολλούς ἀκόμη δέν ἐπικοινώνησα, εἶμαι ὅμως βέβαιος ὅτι ὅλοι τό ἐπιθυμοῦν, ὄχι μόνο γιά νά μή ὑστερήσουμε σέ αἰσθήματα φιλαλληλίας καί ἀλληλεγγύης, ἀλλά κυρίως γιά νά συμπαρασταθοῦμε στούς ἀδελφούς μας κατά τήν παροῦσα ἀνάγκη. Ἀδελφοί μου, Ἄς προσφέρουμε μιά σταγόνα ἀγάπης στόν ὠκεανό τῆς ἀνάγκης. Θά τήν εὐλογήσει ὁ Θεός καί πρώτη καί ἄμεση ἀμοιβή θά εἶναι ἡ χαρά γιά ὅλους μας καί ἡ συμπαράσταση στόν ἐμπερίστατο ἀδελφό μας, πού, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός Του.

Ἀποκαλύψεις ὑπό Κυπρίας Εὐρωβουλευτοῦ διά τούς ἀγνοουμένους τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας

Συγκλονιστικάς ἀποκαλύψεις διά τήν τύχην τῶν Ἑλλήνων καί Ἑλληνοκυπρίων ἀγνοουμένων ἔκανεν εἰς τό Εὐρωκοινοβούλιον ἡ Εὐρωβουλευτής τοῦ ΔΗΣΥ καί τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος κ. Ἑλένη Θεοχάρους. Συμφώνως πρός τήν ἔγκυρον στρατιωτικήν καί διπλωματικήν ἱστοσελίδα «defencenet» ὑπό ἡμερομηνίαν 2αν Μαρτίου:

«Τριάντα ὀκτὼ (38) σκελετοὶ, ποὺ βρέθηκαν στὶς φυλακὲς τοῦ Ντιαρμπακὶρ στὴν Τουρκία φαίνεται ὅτι ἀνήκουν σὲ φυλακισμένους Ἕλληνες καὶ Ἑλληνοκύπριους αἰχμαλώτους ἀγνοουμένους τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο τὸ 1974. Τὴν σοκαριστικὴ πληροφορία μετέφερε στὸ Εὐρωκοινοβούλιο, ἡ Εὐρωβουλευτὴς τοῦ ΔΗΣΥ καὶ τοῦ ΕΛΚ, Ἑλένη Θεοχάρους. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ βρέθηκαν θαμμένοι 38 σκελετοὶ στὶς φυλακὲς τοῦ Ντιαρμπακὶρ μὲ τρύπες στὸ κεφάλι ἀπὸ ὅπλο τῶν 9 χλστ. Ἡ ἀνακάλυψη αὐτή προκάλεσε περισσότερα ἐρωτηματικὰ, ὅταν μετὰ ἀπὸ ἐξετάσεις DNA ἀποκαλύφτηκε ὅτι οἱ σκελετοὶ αὐτοὶ δὲν ἀνῆκαν οὔτε σὲ Τούρκους ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ Κούρδους. Ἐπισημαίνεται ὅτι στὶς φυλακὲς τοῦ Ντιαρμπακὶρ εἶχαν μεταφερθεῖ ἀριθμὸς ἑλληνοκυπρίων αἰχμαλώτων ἀπὸ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974. Οἱ ἀνακαλύψεις μαζικῶν τάφων στὴν Τουρκία ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα συνηθισμένο φαινόμενο, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν φρικιαστικὴ πολιτικὴ τῶν μαζικῶν ἐκτελέσεων Κούρδων πολιτῶν καὶ Τούρκων

ἀντιφρονούντων τῶν κυβερνήσεων τῆς δεκαετίας τοῦ 1990. Ὅμως ἡ ἀποκάλυψη ὅτι 38 ἐκτελεσθέντα ἄτομα δὲν ἔχουν DNA, ποὺ νὰ ἐμπίπτει σὲ Τούρκους καὶ Κούρδους πολίτες ἀποτελεῖ μία ἀπίστευτη ἐξέλιξη, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ διερευνηθεῖ καὶ νὰ ἐξακριβωθεῖ ἂν πρόκειται τελικὰ γιὰ ἑλληνοκύπριους αἰχμαλώτους, τῶν ὁποίων οἱ συγγενεῖς ἀκόμα περιμένουν νὰ μάθουν τὴν μοῖρα τους. Ἡ Κύπρια Εὐρωβουλευτὴς ἤγειρε τὸ ζήτημα χθὲς ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου καὶ ζήτησε τὴν διερεύνηση. Τὸ αἴτημα τῆς Ἑ. Θεοχάρους ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, ὁ ὁποῖος κάλεσε τὴν Εἰσηγήτρια γιὰ τὴν ἔκθεση ἀξιολόγησης τῆς τουρκικῆς ἐνταξιακῆς πορείας Ρία Ὄμεν νὰ διευθετήσει συνάντηση μὲ τὸν Μόνιμο Ἀντιπρόσωπο τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ, γιὰ νὰ συζητήσει καὶ νὰ διερευνήσει τὸ θέμα. Γιὰ μία ἀκόμα φορά ἡ Τουρκία θὰ κληθεῖ νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὰ ἐγκλήματα, ποὺ προκάλεσε στὸ παρελθὸν καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορά εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ἀρνηθεῖ νὰ συν εργαστεῖ γιὰ τὴν ἐξακρίβωση τῶν ταυτοτήτων αὐτῶν τῶν ἄτυχων ἀνθρώπων. Τόσο ἡ κυπριακὴ ὅσο καὶ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση θὰ πρέπει νὰ ζητήσουν τὴν σύσταση μίας διεθνοῦς ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία θὰ ἐπιληφθεῖ τῆς ἔρευνας διαφορετικὰ ἕνα ἀκόμα τουρκικὸ ἔγκλημα, ὅπως αὐτὸ τῶν ἐμπρησμῶν στὰ ἑλληνικὰ δάση θὰ βρεθεῖ στὶς καλένδες τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς».

Σελὶς 6η

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΜΠΟΔΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΝ

Τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ὑποψηφίου Διδάκτορος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ

(2ον.—Τελευταῖον)

Οἱ ἐκ τῶν ὀρθοδόξων καὶ τῶν παπικῶν οἰκουμενιστὲς πιστεύουν ὅτι ὁ παπισμὸς μὲ τὴν λογικοκρατία καὶ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ εἶναι συμπλήρωμα ἀπαραίτητο στὴ «διηρημένη χριστιανοσύνη», καὶ ὁ μυστικισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος συμπληρώνει τὸν στοχασμὸ τοῦ παπισμοῦ. Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ παπισμὸς εἶναι δύο ἐξ ἴσου νόμιμες παραδόσεις τῆς μίας καὶ ἀδιαίρετης ἀρχαίας ἡνωμένης Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ λειτουργήσει σωστὰ ὁ ὀργανισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ ἑνωθοῦν καὶ πάλι οἱ «δύο ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ παπισμός, ἀφοῦ καθαρίσουν τὴν ἱστορικὴ μνήμη ἀπὸ τὰ λάθη, τὶς παραλείψεις, τοὺς τυχὸν πολέμους, πού ἔγιναν μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν τὴν τελευταία χιλιετία καὶ νὰ ξεκινήσει μιὰ νέα ἐποχή, νέα τάξη πραγμάτων μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, πού θὰ στηρίζεται στὴν ἀμοιβαία ἀγάπη, στὴν ἀγαστὴ συνεργασία σὲ θέματα κοινῆς ἑνότητος, μαρτυρίας καὶ ἱεραποστολῆς στὸν σύγχρονο ἐκκοσμικευμένο κόσμο, κοσμοπολιτισμὸ καὶ ἀθεϊσμό. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ὁ παπισμὸς θέλει νὰ ἀπορροφήσει τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν ἕνωση τύπου «Οὐνίας», πού ἐπιθυμεῖ διακαῶς, κάνοντας ἀνώδυνες γιὰ τὸν παπισμὸ ὑποχωρήσεις πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιʼ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, γιὰ τὰ σχέδια τοῦ παπισμοῦ, πού δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλὰ κράτος, τὸ Βατικανὸ δηλαδή. Οὔτε εἶναι ὁ παπισμὸς Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι οὔτε Ρωμαίϊκη, οὔτε Καθολική, οὔτε Ἐκκλησία. Δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν Ρωμηοσύνη οὔτε μὲ τὴ Ρωμανία. Δὲν εἶναι Καθολική, ἀφοῦ χωρίστηκε μόνη της ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ 1054 μ.Χ. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔγινε κράτος, ἀφοῦ ὑπέκυψε στὸν τρίτο πειρασμὸ τοῦ Χριστοῦ. Δέχθηκε ὁ παπισμὸς τὴν πρόταση τοῦ διαβόλου νὰ τὸν προσκυνήσει καὶ νὰ τὸν κάνει κοσμικὸ παντοκράτορα τῆς γῆς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἡ σωστὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Ρωμηοί, σὲ μᾶς ἀνήκει ἡ Ρωμανία, ἡ Ρωμηοσύνη. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἐνῶ παγκοσμίως τὸ σπίτι τοῦ παπισμοῦ κλονίζεται ἐπικίνδυνα λόγῳ τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς αὐτοδικαιώσεως τῶν παπικῶν καὶ τῆς ἀνηθικότητός τους, πᾶνε δυστυχῶς οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ στηρίξουν τὸν παπισμὸ μὲ παραχωρήσεις σὲ θέματα πίστεως, παραδόσεως, λατρείας καὶ διοικήσεως. Γιʼ αὐτὸ πρέπει νὰ προσέξουμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Γίνεσθε φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί». «Ἰδοὺ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων»10. Βασικὴ θέση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ ἑξῆς· ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχὴ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν ἢ ἀλλοθρήσκων καὶ ὅτι ἀπαγορεύεται μόνο ἡ συλλειτουργία μεταξύ τους. Σκοπὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσει τοὺς ἱεροὺς Ναοὺς ἀπὸ πιστούς· ἀντίθετα τοὺς θέλει ἀσφυκτικὰ γεμάτους, μόνο πού αὐτοὶ οἱ «πιστοὶ» θὰ ἔχουν ὁ καθένας τὴν δική του πίστη καὶ διδασκαλία. Τέλος, στὶς μεθόδους, πού χρησιμοποεῖ ὁ Οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὴν προσέγγιση τῶν χριστιανῶν, περιλαμβάνεται ὁ δογματικὸς μινιμαλισμὸς καὶ ὁ δογματικὸς μαξιμαλισμός. Ὅσον ἀφορᾶ τὸν δογματικὸ μινιμαλισμό, πρόκειται γιὰ προσπάθεια νὰ συρρικνωθοῦν τὰ δόγματα στὰ πιὸ ἀναγκαῖα, σὲ ἕνα ʻμίνιμουμʼ (=ἐλάχιστο), προκειμένου νὰ ὑπερπηδηθοῦν οἱ δογματικὲς διαφορὲς μεταξὺ τῶν «ὁμολογιῶν» καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν χριστιανῶν». Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως εἶναι ἡ παραθεώρηση τοῦ δόγματος, ὁ ὑποβιβασμὸς καὶ ἡ ἐλαχιστοποίηση τῆς σημασίας του. «Ἂς ἑνωθοῦν», λένε, «οἱ χριστιανοὶ καὶ τὰ δόγματα τὰ συζητοῦν ἀργότερα οἱ θεολόγοι»! Μὲ τὴν μέθοδο βέβαια αὐτὴ τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ εἶναι ἴσως εὔκολο νὰ ἑνωθοῦν οἱ χριστιανοί. Οἱ τέτοιοι ʻχριστιανοὶʼ ὅμως μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι, δηλ. ἀληθινὰ Χριστιανοί; Ὅσον ἀφορᾶ τὸν δογματικὸ μαξιμαλισμό, ἐννοεῖται ἡ προσπάθεια μερικῶν νὰ προσθέτουν νέες λέξεις καὶ ὅρους στὸ δόγμα, γιὰ νὰ ἑρμηνεύεται δῆθεν καλύτερα ἡ πίστη ἢ νὰ ἐπιδιώκεται μιὰ νέα εὐρύτερη ἑρμηνεία11. Γίνεται, λοιπόν, κατανοητὸ ὅτι ἡ ἀποδοχή, ἡ ἐγκόλπωση, ἡ υἱοθέτηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἀντορθοδόξων θεωριῶν του, πού ἀναπτύξαμε πιὸ πάνω, ἀποτελεῖ ὄχι μόνο τροχοπέδη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, ἀλλὰ τὴν μειώνει, τὴν καταπατᾶ, τὴν περιθωριοποεῖ, τὴν ἐξαθλιώνει, τὴν κηρύττει ἀνύπαρκτη καὶ ἀνυπόστατη, τὴν καταστρέφει,

Τριήμερο προσκύνημα

Ἡ Π.Ο.Ε. διοργανώνει τριήμερη προσκυνηματικὴ ἐκδρομή στὴν Καστοριὰ καὶ τὶς Πρέσπες. Ἀπὸ 19.4.2012 ἕως 21.4.2012 Πληροφορίες: Κ. Σαμωνᾶς τηλ. 2106211471 – 6942688774

τὴν ἐξοβελίζει καὶ οὐσιαστικῶς καταστρατηγεῖ καὶ προσβάλλει τὸν σκοπὸ καὶ τὴν ὕπαρξή της. Ἄν, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ὅλες οἱ ὁμολογίες καὶ οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο, ἂν ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύουμε, ἂν οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί, ἀλλὰ ἀποδεκτοὶ τρόποι προσεγγίσεως τοῦ ἴδιου Θεοῦ, τότε ποιὰ ἀξία ἔχει ἡ ὕπαρξη Ἱεραποστολῆς; Ἔχουμε μαρτυρίες αἱρετικῶν καὶ ἑτεροθρήσκων, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νὰ προσέλθουν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία καὶ νὰ βαπτισθοῦν Ὀρθόδοξα. Ἀπέναντί τους, ὅμως, βρίσκουν τοὺς οἰκουμενιστές, πού τοὺς ἀπαντοῦν ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ γίνετε καὶ νὰ βαπτισθεῖτε Ὀρθόδοξοι, γιατί ὅλοι τὸ ἴδιο εἴμαστε καὶ ἕνα βάπτισμα ἔχουμε. Πόσο μεγάλο κακὸ ἐπιφέρουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ οἱ οἰκουμενιστές. Ἀλλά, ἰσχύει γιʼ αὐτοὺς τὸ ἁγιογραφικό: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν. Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν»12. Εἶναι ἄξια προσοχῆς ἡ μαρτυρία τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρεσβυτέρου πατρὸς Ἰωάννου Reeves, πρώην Ἀγγλικανοῦ, πού ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη, πάνω στὴν ἐμπλοκὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς προσπάθειες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Λέει : «Ἡ Ὀρθοδοξία γιʼ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους (τούς οἰκουμενιστὲς) φαινόταν ἁπλῶς ἕνα ἄλλο δόγμα, ἁπλῶς μιὰ κοινότητα πού ὁμολογοῦσε μιὰ πίστη, ἕνα μέρος μίας “ἀόρατης ἐκκλησίας”, ἀλλὰ ὄχι ἡ Una Sancta. Ἦταν πραγματικὰ ἐκπληκτικὸ καὶ μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Ἀλλὰ αὐτό, φοβᾶμαι ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ “νὰ δουλεύουμε μαζὶ οἰκουμενικά”. Τὸ πρακτικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ σμικρύνουμε ὅποια ἰδέα ἱεραποστολῆς σὲ ἐκεῖνο τῆς ποιμαντορικῆς ὑπηρεσίας τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν στὶς χῶρες τους. Εἶναι λυπηρὸς ὁ προσδιορισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς φυλετικῆς πίστης παρὰ ὡς μίας παγκόσμιας πίστης. Γιατί τότε νὰ ἔχουμε ἱεραποστολές, ἐὰν τὸ μόνο πού ζητᾶμε εἶναι ἀποδοχὴ σὰν ἕνα ἄλλο δόγμα χριστιανικὸ καὶ ὄχι σὰν τὴν Ἐκκλησία»13; Πῶς θὰ γίνει ἡ ὑπερπήδηση καὶ ὑπέρβαση ὅλων αὐτῶν τῶν ἐμποδίων; Πρῶτο ἀναγκαῖο μέτρο εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἄσκηση. Δεύτερο, ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ μοναχισμοῦ, τῆς ἐνορίας καὶ τῆς θεολογίας. Τρίτο, ἡ εὐχαριστιακὴ σύναξη στὴν ἐνορία. Τέταρτο, ὁ ἀναβαπτισμὸς τῆς Θεολογίας στὸ πνεῦμα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας. Καὶ πέμπτο, ἡ καλλιέργεια τῆς ζωοποιοῦ θεολογίας, δηλ. τῆς θεολογίας πού τρέφεται ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο, τὰ ἱερὰ Μυστήρια, τὴν θεία Λατρεία, τὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση καὶ τὸν ὀρθόδοξο μοναχισμό. Ὁ πατὴρ Δημήτριος Στανιλοάε, κορυφαῖος ὀρθόδοξος Ρουμάνος θεολόγος, ἔγγαμος ἱερεύς, λέει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἐφαρμόσουμε ὀρθόδοξες θεολογικὲς προϋποθέσεις στοὺς διαλόγους, πού διεξάγει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες. Οἱ προϋποθέσεις αὐτὲς εἶναι οἱ ἑξῆς· Νὰ ἐπιτευχθεῖ: α) ἑνότητα στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας· δηλ. νὰ δεχθοῦν οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἀλλόθρησκοι τὸ συνοδικὸ σύστημα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. β) ἑνότητα στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή, ὅπως αὐτὲς ἐκφράζονται στὴν ἁγία παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν Ἁγία Γραφή, στὶς ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, στοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ στὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ θεολόγων τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ γ) ἑνότητα στὴν θεία λατρεία τῆς Ὀρθοδοξίας14. Λέει καὶ ὁ κορυφαῖος ὀρθόδοξος Ρῶσος θεολόγος τοῦ 20οῦ αἰ., ἔγγαμος ἱερεύς, πατὴρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ· «Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στὴν ὁποία βαπτίσθηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Καὶ τὸ πιστεύω γιὰ πολλοὺς λόγους: Ἕνεκα τῆς προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού πνέει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν καθολικὴ (ὀρθόδοξη) παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς “ἐκκλησίες” ὡς ἐλαττωματικὲς καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων “ἐκκλησιῶν” μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γιʼ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιὰ ʼμένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακὴ πεποίθηση· ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὴν Una Sancta,

στὴν “Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν”, τὴν Ὀρθοδοξίαν»15. Ὁ πατὴρ Γεώργιος ὁμολογεῖ ὅτι οἱ αἱρετικὲς ὁμάδες τοῦ παπισμοῦ, τῶν προτεσταντῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, τῶν Ἰουδαϊστῶν, τῶν μουσουλμάνων, τῶν Ἰνδουϊστῶν, τῶν Βουδιστῶν, τῶν σατανολατρῶν, τῶν εἰδωλολατρῶν, ἔχουν ἐλλείψεις, εἶναι ἐλαττωματικές, καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, στὸν ἁγιασμὸ καὶ στὴ θέωση. Καὶ συμπληρώνει: «Γιʼ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιὰ ʼμένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία». Ἀπʼ ὅτι φαίνεται ὁ π. Φλωρόφσκυ ἦταν πολὺ εὐγενικὸς καὶ ὁμολογητὴς συγχρόνως. Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε λίγο περισσότερο ἀπὸ τὸ κανονικὸ φονταμενταλιστές, μισαλλόδοξοι, γραφικοί, ὀπισθοδρομικοί, ρατσιστὲς καὶ ξενόφοβοι. Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὰ λόγια του ἕνας ἀφρικανὸς Κενυάτης ἱερωμένος, ὁ ὁποῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Ὅταν ἦλθαν οἱ Εὐρωπαῖοι ἱεραπόστολοι, παπικοὶ καὶ προτεστάντες, στὴν Ἀφρική, αὐτοὶ εἶχαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐμεῖς τὴν ἀφρικανικὴ γῆ. Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ἐμεῖς οἱ Ἀφρικανοὶ πήραμε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, ἱεραπόστολοι, στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοί, πήρανε κτητικὰ τὴν ἀφρικανικὴ γῆ». Καὶ αὐτὸ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οἱ ἀποικιοκράτες Ἀμερικανοὶ καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοί τους, μὲ τὴν ἐλεγχόμενη ἀπὸ τοὺς Σιωνιστὲς οἰκονομικὴ κρίση, μαζεύουν τὸν πλοῦτο τῆς γῆς στὰ χέρια τους. Ἴσως ὁ Θεός, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπιτρέπει νὰ γίνει κάτι κακὸ παγκοσμίως. Ἂς μετανοήσουμε καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον τῶν παθῶν μας ὁ καθένας μὲ νηστεία, ἀγρυπνία καὶ προσευχὴ καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ μὴ ἐπικρατήσουν στὴ γῆ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του. Τέλος, ὁ Ἐπίσκοπος Γκάνας Παντελεήμων ἐπισημαίνει: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ πιὸ γνήσιος διαθρησκειακὸς καὶ διαχριστιανικὸς “διάλογος τῆς ἀγάπης” τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἄνθρωπο, διότι εἶναι ἐρριζωμένος καὶ θεμελιωμένος μέσα στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι “ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή”16. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ ζώντας μέσα σʼ ἕνα διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ περιβάλλον ἀπευθύνει τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου σʼ ὅλους τούς λαούς. Καλεῖ ὅλους πρὸς μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ τοὺς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ γίνουν μέλη Χριστοῦ, μέτοχοι “θείας φύσεως”17. Σέβεται τὸν ἄνθρωπο, γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν ἐκβιάζει, οὔτε προσηλυτίζει, ἀλλὰ κηρύττει ἁπλὰ καὶ μόνο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ ὡς ἀποστολὴ μέσα στὸν κόσμο δὲν παραδέχεται τὴν ὕπαρξη ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπʼ αὐτή, οὔτε θεωρεῖ τὶς “ἱερο”-πραξίες τῶν αἱρετικῶν ὡς μυστήρια, ἀλλὰ ὡς ἀπραξίες. Ὁ ἑτερόδοξος ἢ ὁ ἑτερόθρησκος εὑρίσκεται ἐκτός τῆς σωτηριώδους Κοινωνίας, τῆς “communio”, μέχρις ὅτου ἐπιστρέψει μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια ἀπὸ τὴν αἵρεση στὴν Κανονικὴ Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτὴ στὸ διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ “διάλογο ἀγάπης”, ἀλλὰ χωρὶς νὰ θυσιάζει τὴν ἀλήθεια ὑπὲρ τῆς ἀγάπης ἢ μᾶλλον τῆς ψευδο-αγάπης. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ μέσα στὸ σύγχρονο διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ κόσμο ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἐγγυημένη παρουσία, γιὰ ἕνα εἰλικρινῆ διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ “διάλογο ἀγάπης”, πού ἀπευθύνεται στὸν ἄνθρωπο ὄχι μὲ ἀκαδημαϊκὴ ὑψηλοφροσύνη, ἀλλὰ μὲ τὴν Χριστοκεντρικὴ ταπείνωση καὶ ἀλήθεια. Ἐξάλλου θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ γίνονται γιὰ τόσα χρόνια Διεθνῆ Διαχριστιανικὰ Συνέδρια, ἐν τούτοις, καὶ αὐτὸ μένει ὡς ἐρώτημα, πόσα μὴ Ὀρθόδοξα μέλη αὐτῶν τῶν Διαχριστιανικῶν Συνεδρίων, πού ἄκουσαν τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας, ἐγκατέλειψαν καὶ ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν αἵρεσή τους καὶ ἔγιναν Ὀρθόδοξοι»18;

Ὑποσημειώσεις:

10. Ματθ. 10, 16. 11. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2004, σ. 8. 12. Ματθ. 23, 14-15. 13. π. ΙΩΑΝΝΗΣ REEVES, «Ἡ ἐπίδραση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴ Μαρτυρία Πίστεως καὶ στὴν Ἱεραποστολή», Οἰκουμενισμός. Γένεση-Προσδοκίες- Διαψεύσεις, τ. Β΄. ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 961973. 14. π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΑΝΙΛΟΑΕ, Γιὰ ἕνα ὀρθόδοξο οἰκουμενισμό, ἐκδ. Ἄθως - Σταμούλης, Πειραιᾶς Ἀθήνα 1976. 15. π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σ. 219. 16. Ἰω. 14, 6. 17. Β΄ Πέτρ. 1, 4. 18. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΚΑΝΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ, «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολὴ σὲ διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ περιβάλλον», Οἰκουμενισμός. Γένεση - Προσδοκίες - Διαψεύσεις, τ. Β΄. ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 975-984.

ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

των του στὸ Σοὺλι καὶ πρὶν ὁ τύραννος τὸ ἐγκαταλείψει, δίνει ἐντολὴ νὰ κάψουν τὰ δοξασμένα χωριά του!

Συνέχεια τοῦ «Πανηγυρισμοῦ» εἰς τὰ Γιάννενα καὶ πάλι μὲ αἷμα Σουλιωτῶν!

Μετὰ τὰ φρικιαστικὰ μαρτύρια καὶ τὶς σφαγὲς στὸ Σούλι ὁ αἱμοχαρὴς τύραννος ἀναχωρεῖ γιὰ τὰ Γιάννενα, ὅπου καὶ προγραμματίζει τὴ συνέχεια τοῦ «πανηγυρισμοῦ» του, καὶ πάλι μὲ αἷμα Χριστιανῶν Σουλιωτῶν Νεομαρτύρων. Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ κουβαλάει μαζί του τοὺς τελευταίους Σουλιῶτες, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά,

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΙΚΟΝ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ»

Ἀποδεικνύει διά λόγων ἀντιπαπικῶν Πατέρων ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά Παναίρεσις. Ἀποδεικνύει πῶς οἱ Οἰκουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργοῦν τά Κυριακά λόγια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς, καθώς καί διατί οἱ Παπικοί δέν ἔχουν μυστήρια καί Ἀποστολικήν διαδοχήν. Τί λέγει διά τόν σημερινόν Πάπαν. Ἀπάντησις καί εἰς τόν σύμβουλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Ἀριστείδην Πανώτην, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε τήν καθαίρεσίν του κατά τό παράδειγμα τοῦ ἀντιοικουμενιστοῦ καί πατριώτου Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ εἰς τόν Παπικόν «Ἀρχιεπίσκοπον» Τήνου, Νάξου καί Αἰγαίου κ. Νικόλαον ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἀντί θεολογίας, συναισθηματικάς προσεγγίσεις καί ἀγαπολογίαν

Τό ἡρωϊκό Σούλι κυκλωμένο ἀπό θεόρατα, ἄγρια βράχια, ὅπως εἰκονίζεται σέ παλαιά γκραβούρα.

«τὰ λείψανα τῶν Σουλιωτῶν» ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ, «διὰ νὰ κοσμήση τὸν θρίαμβόν του»(!) καὶ στὴν πόλη. Κατὰ τὸν «πανηγυρισμὸ» στὰ Γιάννενα, τὰ μαρτύρια τῶν Σουλιωτῶν, ποὺ ἐπακολουθοῦν εἶναι ἀπίστευτα φρικιαστικά. Ἡ εὑρηματικότητα τοῦ βάρβαρου βασανισμοῦ τους, ἀπὸ τοὺς μισθοφόρους τοῦ Βεζύρη, εἶναι ἀπερίγραπτη. Ἡ πόλη τῶν Ἰωαννίνων εἶχε μεταβληθεῖ σὲ ἱπποδρόμιο τρόμου, ὅπου ἀντηχοῦσαν ἐπευφημίες, τύμπανα, ἀλαλαγμοὶ τῶν βαρβάρων, μαζὶ μὲ κραυγές, γογγυσμοὺς καὶ θρήνους βασανιζομένων Χριστιανῶν. Ὁ Γάλλος πρόξενος στὰ Γιάννενα, Πουκεβίλ, περιγράφει στὴν Ἱστορία του, σκηνὲς μαρτυρίου καὶ τρόμου, ὅπως ἡ παρακάτω: • «Εἶδον στρατιώτας (Σουλιῶτες) ἀνασκολοπισθέντας νὰ ἐκπνέωσιν ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου. Νεανίας τοῦ ὁποίου ἔγδαραν τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς, τὸν μαστίγωναν ἀναγκάζοντάς τον νὰ περπατήσει γεμᾶτος αἵματα κάτω ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ Βελὴ πασᾶ, ὁ ὁποῖος περιχαρὴς ἔβλεπε τὸ τραγικὸν θέαμα...»! Ἐνῶ, λοιπὸν ὁ βάρβαρος πανηγυρισμὸς συνεχίζεται, ὁ Ἀλὴς γιὰ νὰ ταπεινώσει τοὺς γενναίους Χριστιανοὺς Σουλιῶτες, προσφέρει σὲ αὐτοὺς «τὸ τῆς ἀποστασίας μέσον πρὸς σωτηρίαν», ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ. Δηλαδὴ τοὺς προτείνει νὰ σώσουν τὴ ζωή τους, ἀρνούμενοι τὴν πίστη τους στὸ Χριστό. Ἀλλὰ τοῦτο τὸ ἀπέρριψαν οἱ μελλοθάνατοι Νεομάρτυρες Σουλιῶτες καὶ τὸ σημειώνει αὐτό ἐπιγραμματικὰ, ὁ Γάλλος Πρόξενος: «Οὐδεὶς τῶν Σουλιωτῶν ἐδέχθη νὰ ἀλλαξοπιστήση...»!

Τρία ἀδέλφια Σουλιωτόπουλα

• Συγκλονίζουν τὰ Γιάννενα μὲ τὸ Μαρτύριό τους, ποὺ παγώνει καὶ ταπεινώνει τὴν «φιέστα» τοῦ τυράννου… Ὁ πανηγυρισμὸς τοῦ θηριώδους τυράννου συνεχίζεται στὰ Γιάννενα μὲ αἷμα μικρῶν παιδιῶν τοῦ Σουλίου! Τὰ εἶχε κουβαλήσει μαζί του ἀπὸ τὴ δοξασμένη γενέτειρά τους, γιὰ νὰ πάρει ἐκδίκηση. Ὁ Θεὸς μόνον γνωρίζει κάτω ἀπὸ ποιὲς τραγικὲς συνθῆκες ὁδοιπορίας, πείνας καὶ ψυχικοῦ κλονισμοῦ εἶχαν φτάσει στὰ Γιάννενα τὰ αἰχμάλωτα αὐτὰ Σουλιωτόπουλα. Τὸ δραματικὸ μαρτύριό τους τὸ κατέγραψε στὴν ἱστορία του, ὁ Πουκεβίλ, ἐκφράζοντας τὴ λύπη του, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ μάθει τὰ ὀνόματά τους, «γιὰ νὰ τὰ μεταδώσει εἰς ἀνάμνησιν τῶν Χριστιανῶν». Μὲ τὸ ἔνδοξο ὅμως μαρτύριο τῶν τριῶν αὐτῶν ὡραιόμορφων παιδιῶν, «ἐκτάκτου καλλονῆς», ὅπως γράφει ὁ Πουκεβίλ, «ὁ οὐρανὸς ἐπεφύλαξε θρίαμβον μεγαλοπρεπῆ τοῖς Χριστιανοῖς»(!). Καὶ σημαίνει τοῦτο, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, ὅτι συγκλόνισαν, πάγωσαν καὶ ταπείνωσαν τὴν πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἀλή Πασᾶ. Τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἦταν ἀδέρφια. Τὸ πρῶτο ἦταν δεκατεσσάρων χρονῶν. Ἡ ἀδερφὴ του ἦταν ἕνδεκα καὶ καθὼς ἔμπαινε στὴν κονίστρα τοῦ μαρτυρίου, κρατοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι τὸν μικρότερό της ἀδερφό! Μόλις δόθηκε ἐντολὴ νὰ ἀρχίσει τὸ μαρτύριό τους γυμνώσανε τὰ Σουλιωτόπουλα. «Ἐξέδυσαν τὰ ἱμάτιά των». Οἱ μορφὲς τους λάμπουν, εἶναι γαλήνιες. Δὲν δείχνουν φοβισμένα ἂν καὶ βρίσκονται περικυκλωμένα ἀπὸ ἀλαλάζοντες ἄγριους δερβίσηδες στοὺς ὁποίους ἔχουν παραδοθεῖ. Τὰ ὁδηγοῦν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, στὰ πλατάνια τοῦ «Καλοῦ Τσεσμέ», «ὅπου συνήθως ἐτελοῦντο αἱ θανατικοὶ ἐκτελέσεις»... Γιὰ νὰ ἔχει ποικιλία εἰκόνων τὸ «πανηγυρικὸ θέαμα», ἔχει ἤδη φροντίσει ὁ τύραννος. Ἐκεῖ, ἔχει κλεισμένη σὲ μία μάνδρα μία πεινασμένη ἀρκούδα, ποὺ τὴν προορίζει γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὰ ἀδέρφια!

«Τὸ Ρόδον τοῦ Σουλίου» προσεύχεται...

Καθώς, λοιπὸν φτάνουν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, οἱ δήμιοι ἀνοίγουν τὴν πόρτα τῆς μάνδρας μὲ τὴν λυμένη ἀρκούδα καὶ πετοῦν, ὡς ἔδεσμά της τὸ μεγαλύτερο Σουλιωτόπουλο, ποὺ παλεύει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ νύχια της. Ἡ ἀδερφὴ του γονατίζει, ὑψώνει τὰ χέρια της στὸν οὐρανὸ καὶ προσεύχεται. Ἀπὸ τὸ στόμα της, ὅπως ἱστορεῖ ὁ Πουκεβίλ, ἀκούστηκαν τὰ ἑξῆς λόγια: • «Πάτερ τοῦ ἐλέους, Θεὲ τῶν οἰκτιρμῶν, Θεὲ τῶν ἀσθενῶν, τῶν ἀδυνάτων, Ἁγία ἐστεμμένη βασίλισσα, λάβετε οἶκτον (λυπηθεῖτε τὰ ἀδέρφιά μου). Ἰησοῦ Χριστὲ βοήθησε τὰ πτωχὰ παιδιά Σου»! Καὶ ἐνῶ ἔλεγε αὐτά, βλέπει νὰ πέφτει μπροστά της τὸ ματωμένο κεφαλάκι τοῦ μικρότερου ἀδελφοῦ της, ποὺ εἶχαν ἀποκόψει οἱ δήμιοι. Δὲν προλαβαίνει νὰ πεῖ τίποτε ἄλλο στὴν προσευχή της, ἡ ἀγγελόμορφη Σουλιωτοπούλα, τὸ εὐωδιαστὸ ἐκεῖνο τριανταφυλλάκι τοῦ Σουλίου, διότι ἕνας ἀπὸ τοὺς σφαγεῖς τὴ χτυπάει θανατηφόρα. Ὁ Πουκεβὶλ μὲ τὴ χαρισματικὴ γραφίδα του καὶ μὲ θερμὰ αἰσθήματα πιστοῦ Χριστιανοῦ καὶ φιλέλληνα, καταλήγει ὡς ἑξῆς: • «Τό Ρόδον τοῦ Σουλίου καταπίπτει καὶ οἱ τῶν ἀγγέλων χοροὶ παρέλαβον τὰς ψυχάς τῶν γλυκυτάτων τούτων πλασμάτων ἅτινα νῦν ἀναπαύονται εἰς τοὺς κόλπους τῆς θεότητος»! Τὸ μαρτύριο τῶν μικρῶν παιδιῶν τοῦ Σουλίου προκαλεῖ τρόμο, φρίκη καὶ ἀποτροπιασμὸ σὲ ὅλους. Ἐπικρατεῖ παγερὴ σιωπή. Σιγοῦν τὰ τύμπανα τοῦ «πανηγυριοῦ» καὶ οἱ ἀλαλάζοντες Μωαμεθανοί. Αἰσθάνεται ἀμήχανα καὶ αὐτό τὸ ἀνοικτίρμον τέρας, ὁ Ἀλής, ὁ ὁποῖος ἀναγκάζεται νὰ δώσει τέλος στὴ φονικὴ φιέστα. Προστάζει μάλιστα ὅπως οἱ ἐναπομείναντες ζωντανοὶ Σουλιῶτες αἰχμάλωτοι, ὁδηγηθοῦν σὲ ἀκαλλιέργητους τόπους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ ζήσουν... Ἀθάνατη Ἑλληνικὴ Πατρίδα, ἡ ἱερὴ γῆ σου εἶναι ποτισμένη μὲ αἷμα μυριάδων, ἀνωνύμων Νεομαρτύρων. «Μάρτυρες τοῦ Κυρίου πάντα τόπον ἁγιάζετε», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο, δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ τὸν ἐποφθαλμιοῦν ἁρπακτικὰ κοράκια, ἀλλὰ ὁ Προστάτης τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας, Ἅγιος Θεός, «ἐκγελάσεται» τούς δολίους ἐχθρούς…

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ» ᾿Αρχιμ. ΧΑΡ. Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (῎Εκδοσις ἐπηυξημένη)

῞Ενα βιβλίον, ποὺ ἀποκαλύπτει τὰ σκοτεινὰ σχέδια καὶ τὶς πράξεις τῶν ἐχθρῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οἱ σφαγὲς τῶν ᾿Ορθοδόξων τῆς Σερβίας κατὰ τὰ χρόνια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. ῾Ο ἀντίχριστος Οἰκουμενισμὸς καὶ τὸ καθῆκον τῶν ᾿Ορθοδόξων ῾Ελλήνων εἰς τὴν μεγάλην ἀναμέτρησιν τῶν ἀθέων μὲ τὴν ᾿Εκκλησίαν μας. ῞Ενα βιβλίον καταπέλτης, μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα καὶ πλουσία εἰκονογράφησι τῆς ἀληθείας τῶν γεγονότων, ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται κατὰ τὶς ἡμέρες μας μὲ τὸν πιὸ σατανικὸν τρόπον.

Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–3828518

Ὁ Ἐκλαμπρότατος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐν Τήνῳ, Νάξῳ καί Αἰγαίῳ Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Νικόλαος στίς 12/3/2012 ἐξέδωκε “ἀνοικτήν ἐπιστολήν πρός κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως”, ὅπως τήν ἐπιγράφει, μέ τήν ὁποία εὐγενῶς μᾶς ἐπικρίνει ὄχι μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα, ὅπως θά ἀνέμενε κανείς, ἀλλά μέ συναισθηματικές προσεγγίσεις ἐπιδιδόμενος σέ ἕνα κήρυγμα ἀγαπισμοῦ καί ἀποπειρώμενος νά θεμελιώσει τό συγκρητιστικό οἰκουμενισμό ἐν τῇ πράξει μέ εὐγενεῖς ὡραιολογίες, πού “κνήθουν” τά ὦτα τῶν ἀκουόντων, ἀλλά πού ἀπέχουν παρασάγκας ἀπό τήν ἀλήθεια. Εἶναι πασίδηλον ὅτι οἱ οἰκουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργοῦν τά Κυριακά λόγια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς εἰς τό 17ο κεφ. τοῦ κατά Ἰωάννην εὐαγγελίου στ. 21-25 “ἵνα πάντες ἕν ὦσι” ἀποσιωπῶντες δολίως τήν ὅλην πρότασιν τοῦ Κυρίου ὡς καί τά τοῦ ἰδίου περιεχομένου ἑπόμενα χωρία, πού ἀπευθύνει ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου στόν Ἀρχίφωτο Πατέρα Του λέγων: “Οὐ περί τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου”. Ἀποσιωποῦν καί ἀποκρύπτουν τά ἀνωτέρω Κυριακά λόγια ἀπομομώνοντες ἐξ αὐτῶν τέσσερις λέξεις, γιά νά στηρίξουν τήν κακοδοξία των καί διʼ αὐτῆς τήν νόθευσιν τῆς ἀληθοῦς πίστεως, διότι ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας προσεύχεται ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν παιδιῶν Του μέ πρότυπον ὅμως τόν Τριαδικό τρόπο ὑπάρξεως τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, δηλ. ἐν ἀληθείᾳ, ἀλληλοπεριχωρήσει καί πιστότητι καί ὄχι ἀσφαλῶς ἐν αἱρέσει, διαστρεβλώσει τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ἐν πλάνῃ καί ἀπομειώσει τῶν δογματισθέντων ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Διατί ὁ Παπισμός δέν ἔχει ἱεραποστολικήν πίστιν

Ὁ ἱερός Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἰς τήν ἐπιστολήν του “τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς” γράφει: “Πρό χρόνων πολλῶν ἀπεσχίσθη τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ῥώμης φαμέν, τό περιώνυμον ἄθροισμα ἐκ τῆς τῶν ἑτέρων τεσσάρων ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν κοινωνίας, ἀποσχοινισθέν εἰς ἔθη καί δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια” καί συνεχίζει “Πόθεν οὖν ἡμῖν ἀνεφάνησαν ὄντες ὀρθόδοξοι οἱ διά τοσούτων χρόνων καί τοσούτων πατέρων καί διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί;”. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δἐν ἔχει τήν ἀποστολική πίστη ἐφʼ ὅσον τό filioque, ἡ κτιστή χάρις, τό πρωτεῖο ὡς προνόμιο παγκοσμίου δικαιοδοσίας, τά ὑπέρτακτα ἔργα, τό καθαρτήριο ἀποτελοῦν βασικά καί ἀδιαπραγμάτευτα δόγματά του. Δέν ἔχει ἔγκυρα εἰσαγωγικά μυστήρια, ἱερωσύνη καί εὐχαριστία, διότι ἔχει ἀποσχισθεῖ ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰσχύει διʼ αὐτόν ὁ ἐπικυρωμένος ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο Α΄ Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου ὁρίζων “οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες οὐκ ἔτι ἔσχον τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφʼ ἑαυτούς· ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν... ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο Χάριν Πνεύματος Ἁγίου παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι”. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός κατά τόν Ἅγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο δέν ἔχει ἀποστολική διαδοχή, διότι ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ φρονήματος βεβαιώνει τήν Ἀποστολική διαδοχή καί ἡ κακοδοξία τοῦ φρονήματος τήν καταλύει: “Τό μέν γάρ ὁμόγνωμον καί ὁμόθρονον, τό δέ ἀντίδοξον καί ἀντίθρονον· καί ἡ μέν προσηγορίαν, ἡ δέ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς”, Ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου (Εἰς τόν Μ. Ἀθανάσιον η΄, PG, 1089).

Ὁ Παποκεντρισμός καί αἱ νέαι θεωρίαι τοῦ Αἱρεσιάρχου Βενεδίκτου

Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν μπορεῖ νά ἀποβάλη τόν παποκεντρισμό του, παλαιότερο καί νεώτερο, γιατί τόν ἔχει ἐπισφραγίσει διά τῶν ἀποφάσεων δέκα τριῶν δικῶν του “Οἰκουμενικῶν” Συνόδων. Θυμίζουμε τίς διακηρύξεις τοῦ “ἁγιοποιηθέντος” ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικισμό Πάπα Ἰωάννη Παύλου ΙΙ μέ τήν Ἐγκύκλιο Ut Unum Sint (1995) (10): «Ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἔχει τήν πεποίθηση ὅτι διατήρησε τή διακονία τοῦ διαδόχου του Ἀποστόλου Πέτρου, τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης,

πού ὁ Θεός ἵδρυσε “ὡς παντοτεινή καί ὁρατή ἀρχή καί θεμέλιο τῆς ἑνότητας”» (παράγρ. 88). Καί, “Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ἔχω στό σημεῖο αὐτό μία ἰδιαίτερη εὐθύνη... νά βρίσκω μία μορφή ἄσκησης τοῦ πρωτείου, τό ὁποῖο, χωρίς νʼ ἀποποιηθῶ μέ κανένα τρόπο τήν οὐσία τῆς ἀποστολῆς του, νʼ ἀνοίγεται σέ μία νέα κατάσταση” (παράγρ. 95). Ταυτόσημη ἄλλωστε εἶναι καί ἡ διακήρυξις τοῦ παπικοῦ Πρωτείου ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ στό Φανάρι τό 2006 καί ὑπενθυμίζομε τήν ὁδηγία τοῦ Βατικανοῦ τοῦ Ἰουλίου 2007 μέ τίς γνωστές “Ἀπαντήσεις” μέ τίς ὁποῖες ὁ νῦν Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ χαρακτήρισε “ἐλλειμματικές” τίς Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἐπειδή δέν ἔχουν κοινωνία μέ τόν δῆθεν διάδοχο τοῦ Πέτρου.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διά τήν Παναίρεσιν τοῦ Παπισμοῦ

Ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει: “Τό ὀρθόδοξο δόγμα, μᾶλλον δέ τό πᾶν-δόγμα περί τῆς Ἐκκλησίας, ἀπερρίφθη καί ἀντικατεστάθη διά τοῦ λατινικοῦ αἱρετικοῦ πᾶν-δόγματος περί τοῦ πρωτείου καί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου. Ἐξ αὐτῆς δέ τῆς παναιρέσεως ἐγεννήθησαν καί γεννῶνται συνεχῶς ἄλλαι αἱρέσεις: τό Filioque, ἡ ἀποβολή τῆς Ἐπικλήσεως, τά ἄζυμα, ἡ εἰσαγωγή τῆς κτιστῆς χάριτος, τό καθαρτήριον πῦρ, τό θησαυροφυλάκιον τῶν περισσῶν ἔργων...”. Οἱ προυποθέσεις πού τίθενται βιβλικῶς ἀπό τόν Θεό Λόγο γιά τήν ἑνότητα καί κοινωνία τῶν εἰς Χριστό πιστευόντων κατά τά ἀνωτέρω, εἶναι ἡ κοινή καί ἀΐδιος δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐν ἄλλοις λόγοις ἡ ἑνότητα τοῦ κτιστοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἄκτιστο Θεό Λόγο πραγματοποιεῖται μόνο μέ τήν ἄκτιστη θεοποιό ἐνέργεια καί δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀλλʼ αὐτή ἡ θεοποιός δόξα παρέχεται διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀποκλειστικά καί μόνο στό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός ἀπορρίπτει δογματικῶς τόν ἄκτιστο χαρακτῆρα τῆς θεοποιοῦ χάριτος καί ἑπομένως ἡ ὁποιαδήποτε κοινωνία μαζί του θά εἶναι καί θά παραμένει μόνο σέ ἀνθρώπινο κτιστό ἐπίπεδο. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση θεολογίας καί οἰκονομίας στόν Τριαδικό Θεό, ὁρατός καρπός τῆς ὁποίας εἶναι τό filioque. Συγκεκριμένα ἀποκλείοντας τήν ἐμπειρία τῆς ἄκτιστης Θείας Χάριτος καί τῆς Θεοποιοῦ ἄκτιστης Δόξας ἀρνοῦνται οὐσιατικά τήν κοινωνία κτιστοῦ καί ἀκτίστου, ἀρνοῦνται δηλαδή τό μυστήριο τῆς πραγματικῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ὡς ἐκκλησιαστικό γεγονός. Ἀρνοῦνται στήν πράξη τήν ἴδια τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τά παραπάνω συνδέονται ἀρρήκτως μέ τό filioque γιά τήν ἀποδοχή τοῦ ὁποίου ἰδιαίτερα συγχέουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τά ὑποστατικά μέ τά φυσικά προσόντα τοῦ Θεοῦ καί εἰδικώτερα συγχέουν τήν ἀΐδια ἐκπόρευση τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, ὡς Θείου Προσώπου μέ τήν φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς κοινῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα ὅμως, μέ τήν Ἁγιοπνευματική καί δογματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς δέκα (10) πρώτους αἰῶνες ἡ ἔκφανση, ὡς οἰκονομία τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, πού φανερώνεται καί λειτουργεῖ “ἐκ Πατρός διʼ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι” εἶναι ἐκείνη πού μᾶς ἑνοποιεῖ ἀκτίστως μέ τόν Τριαδικό Θεό. Κατά συνέπεια ἐφʼ ὅσον ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν ἀποδέχεται τήν περί ἀκτίστου χάριτος θεολογία, πρᾶγμα πού ἐκφράζεται θεσμικά καί μέ τό filioque δέν εἶναι ἐφικτή καμμία θεολογική Ἐκκλησιολογική καί Ἁγιοπνευματική ἑνότητα μαζί του.

Ἡ αἵρεσις τοῦ Φιλιόκβε

Διά τόν Ράτσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτέμιον

Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας ἀπαντώντας γενικά στόν κ. Νικόλαο, νά ἀπαντήσω καί στόν γνωστό δίγαμο,

τόν προσφυῶς ἀποκαλούμενο “Καρδινάλιο Φραντζολίνι”, πού αὐτόκλητα ἄνευ πανεπιστημιακῆς καθέδρας, ἔχει ἀναλάβει ρόλο τιμητοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί πραγμάτων, λέγων ὅτι ἡ Ἁγία μας Χώρα δέν εἶναι προτεκτοράτο τῶν Η.Π.Α., ἀλλά κράτος δικαίου τοῦ ὁποίου ἡ ἐν συναλληλίᾳ λειτουργοῦσα Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, διέπεται ὑπό τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν Νόμων του. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἀποδέχεται τούς ἐκβιασμούς τῶν Σιωνιστικῶν διεθνῶν Κέντρων, ὅπως ἀπεδέχθη δυστυχῶς ἡ Ἱεραρχία τῆς ἀδελφῆς ὁμοδόξου Σερβικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ἰσλαμοποίηση τοῦ Κοσσόβου, καρατομώντας ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς τόν Κανονικό Ἐπίσκοπο Ράτσκας καί Πριζρένης κ.κ. Ἀρτέμιο, ὅπως ἀπεδείχθη πασιδήλως πλέον ἀπό τήν γνωστή Ἀπόφαση 1410/2010 τοῦ Στ΄ Ποινικοῦ Τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου τῆς χώρας μας, πού κονιορτοποίησε τά ψεύδη τῆς Σερβικῆς Ἱ. Συνόδου καί τῆς Σερβικῆς Πολιτείας κατά τοῦ δῆθεν “καταχραστοῦ” καί ὄντως ἁγίου Ἐπισκόπου Ράτσκας καί Πριζρένης κ.κ. Ἀρτεμίου. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Ἡ ἀνταπάντησις τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» κ. Νικολάου Εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς ἀπήντησεν ὁ Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» γράφων τά ἑξῆς:

«Σεβασμιώτατε, Χαίρομαι ποὺ γίνατε καὶ Ἐσεῖς ἀποδέκτης τῆς ἐπιστολῆς μου, τὴν ὁποία ἀπεύθυνα “πρὸς κάθε ἄνθρωπο καλῆς θέλησης”. Ἡ ἐπιστολή μου πράγματι δὲν περιέχει ἐπιχειρήματα. Εἶναι μία κραυγὴ ἀγωνίας ἑνὸς Ἐπισκόπου, ποὺ βλέπει τὴν ἀπόσταση ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν δύο Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μεταξὺ Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ λυπᾶται. Σκοπὸς τῆς ἐπιστολῆς μου εἶναι νὰ στηρίξουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ μαζὶ νὰ βιώσουμε, παρὰ τὶς ὅποιες ἀκόμη διαφορές μας, τὴν κοινὴ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε καὶ τὸ δικαίωμα νὰ τὴν κηρύττουμε. Πιστεύω πὼς διαφορετικὰ δυστυχῶς ματαιοπονοῦμε. Ἡ ἀγάπη δὲν χρειάζεται ἐπιχειρήματα οὔτε ἡ πίστη τὰ χρειάζεται, διότι τότε παύει νὰ εἶναι πίστη. Λυποῦμαι εἰλικρινὰ γιὰ ὅσα νομίζετε ὅτι πιστεύει ἢ δὲν πιστεύει ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία. Ἐπιτρέψτε μου, νὰ τὸ γνωρίζω καλύτερα ἀπό Σας. Δυστυχῶς διαπιστώνω ὅτι, ἐλπίζω ἄθελά Σας, παραποιεῖτε καὶ παρερμηνεύετε τὴ διδασκαλία της. Λυποῦμαι γιὰ ὅσα πιστεύετε γιὰ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία. Φαίνεται ὅτι ἀγνοεῖτε τὴ ζωή της καὶ τὸ ἔργο της. Ἀδικεῖτε ἑνάμισι δισεκατομμύριο Χριστιανοὺς, ποὺ παραμένουν ἑνωμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, μὲ τὸν διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι καὶ σήμερα ὁ Θεὸς Πατέρας, μὲ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναδεικνύει “Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας” τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὸ λόγο τους τὴν στηρίζουν, τὴν ποιμαίνουν καὶ τὴν ὁδηγοῦν μὲ φρόνηση, σύνεση, ἀργὰ καὶ σταθερὰ πρὸς στὴν ἑνότητα ἐκείνη, γιὰ τὴν ὁποία προσευχήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεῖος Ἱδρυτής της. Προσωπικὰ ἔχω τὴν τιμὴ καὶ τὴ χαρὰ νὰ γνωρίζω δύο. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ σημερινὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ Πάπας Βενέδικτος 16ος καὶ ὁ δεύτερος ἡ ΑΘΠ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἂν μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά τους, ἂν ἀκούσομε τὶς προτροπές τους, ποὺ ἀπηχοῦν τὸ Λόγο τοῦ Κυρίου, τότε οἱ δύο Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καὶ Δύσης μὲ συνέχεια καὶ συνέπεια στὴν Μία Κεφαλή της, ποὺ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θὰ εὐτυχήσουμε νὰ ἐπανέλθουμε στὴν μεταξὺ μας πλήρη ἑνότητα, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄφελος κάθε ἀνθρώπου καλῆς θελήσεως».

«ΑΡΡΩΣΤΑ ΜΥΑΛΑ»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νοῦ· λέγουν πράγματα ἀντίθετα πρὸς «τὴν ὑγιαίνουσαν διδασκαλίαν» (Α´ Τιμ. 1:10, Β´ Τιμ. 4:3, Τίτ. 1:9, 2:10), «τοὺς ὑγιαίνοντας λόγους» (Α´ Τιμ. 6:3, Β´ Τιμ. 1:13, Τίτ. 1:13), «τὸν ὑγιῆ καὶ ἀκατάγνωστον λόγον» (Τίτ. 2:8). Τὸ «ἵνα ὑγιαίνωσι τῇ πίστει» (Τίτ. 1:13) δὲν πραγματοποιεῖται σ᾿ αὐτούς, δὲν εἶνε «ὑγιαίνοντες τῇ πίστει» (Τίτ. 2:2). ῾Ο Οἰκουμενιστὴς «νοσεῖ» ὡς πρὸς τὴν πίστι, εἶνε «διεφθαρμένος τὸν νοῦν», χαλασμένο μυαλό (Α´ Τιμ. 6: 3-5). ῎Εχει τὴ χειρότερη νόσο, τὸ πιὸ ἀρρωστημένο μυαλό. Κατὰ τὸν Μητροπολίτη Μύρων ἀρρωστημένα μυαλὰ ἔχουν οἱ ἀντιτιθέμενοι στὸν Οἰκουμενισμό. Ἀλλὰ κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο τέτοια μυαλὰ ἔχουν οἱ Οἰκουμενισταί, ἀφοῦ δὲν ὑγιαίνουν στὴν πίστι. Νὰ θεωρήσωμε τὸν Μητροπολίτη Μύρων ἀνώτερο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἀνῆλθε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ εἰσῆλθε στὸν παράδεισο; Ἅγιε Μύρων! Δὲν εἶνε ὕβρις, εἶνε ἀλήθεια, ὅτι ἀρρωστημένα μυαλὰ ἔχετε σεῖς οἱ Οἰκουμενισταί, διότι δὲν ὀρθοποδεῖτε πρὸς τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν ὀρθοτομεῖτε τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ συντάσσεσθε μὲ τὸν ἀρχιοικουμενιστὴ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος τόσα ἀντορθόδοξα δήλωσε καὶ ἔπραξε κατασκανδαλίζοντας τοὺς πιστούς. Καὶ ἐπειδὴ ὁ λόγος γιὰ μυαλά, ἂς ἐπιτρέψῃ ἡ σεβασμιότης σας, ἅγιε Μύρων, νὰ παρατηρήσω ὡρισμένα μόνο γραμματικὰ λάθη σὲ μέρος μόνο τῆς ὁμιλίας σας δημοσιευμένο στὸν «᾿Ορθόδοξο Τύπο» τῆς 9ης Μαρτίου. Διαβάζουμε, «τοὐτέστι» ἀντὶ «τουτέστι», «καὶ οἵτινων ἄλλων» ἀντὶ «καὶ εἴ τινων ἄλλων», «ὑφέρπουν τὴν ἁγίαν ἑνότητα», ἐνῷ τὸ «ὑφέρπω» εἶνε ἀμετάβατο, δὲν λαμβάνει ἀντικείμενο, «προκατηλειμμένα» ἀντὶ «προκατειλημμένα», «ὁ οἱοσδήτις» ἀντὶ «ὁ οἱοσδήποτε», «ἕνα ἑνὸς εἴδους ἀγάπης» ἀντὶ «ἕνα εἶδος ἀγάπης». ᾿Ερωτοῦμε: Εἶνε δυνατὸν ὅλα αὐτὰ τὰ λάθη νὰ ἀποδοθοῦν στὸν δαίμονα τοῦ τυπογραφείου;… ῞Οπως τὸ μυαλό σας, ἅγιε δέσποτα, κάνει γραμματικὰ λάθη, ἔτσι κάνει καὶ θεολογικά… ῞Οπως ὅλοι οἱ ἄλλοι Οἰκουμενισταὶ ἀγαπολογοῦν, ἔτσι καὶ ὁ Μητροπολίτης Μύρων ὁμιλεῖ περὶ ἀγάπης. ᾿Αλλὰ ξέρουμε τὴν ἀγάπη τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ μάλιστα τῶν Φαναριωτῶν. ᾿Αγαποῦν τοὺς κακοδόξους καὶ μισοῦν τοὺς ᾿Ορθοδόξους. ῾Ο γράφων γνώρισε καὶ προσωπικῶς τὰ αἰσθήματα τῶν Φαναριωτῶν… ῾Ο Θεὸς νὰ τοὺς ἐλεήσῃ!

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Σελὶς 7η

ΦΑΝΑΡΙΩΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΔΙΑ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ζητήματα τῶν Διαλόγων μετά τῶν Παπικῶν, σύμβουλος τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου καί χλευαστής ὅλων ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ὠργάνωναν ἀγρυπνίας, ὅταν ὁ μακαριστός Ἀθηναγόρας προέβαινεν εἰς τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων καί εἰς τήν περιθωριοποίησιν τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας πρός χάριν τῆς Ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν Παπικῶν. Οὐδέποτε, τουλάχιστον δημοσίως, διεπίστωσε κινδύνους ἀποστασίας ἐκ πίστεως ἤ προδοσίας τῆς πίστεως κατά τούς θεολογικούς Διαλόγους, διά αὐτό καί οἱ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται ὅσα κάνει τό Φανάρι εἰς βάρος τῆς πίστεως τόν ἀπεκάλουν, παρασκηνιακῶς, ὁ «Καρδινάλιος Φραντζολίνι». Ὁ κ. Πανώτης, ὁ ὁποῖος ζητεῖ τήν κεφαλήν ἐπί πίνακι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς, ἐπί μακρόν χρονικόν διάστημα διετέλεσε καί «σύμβουλος» τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου. Διατί ὅμως ὁ κ. Πανώτης ζητεῖ τήν καθαίρεσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς; Διότι ἠνωχλήθη, ὅπως ἄλλωστε καί ὁ προαναφερόμενος Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» ἀπό τά ἀναθέματα, τά ὁποῖα ἀνέγνωσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, διά τόν σημερινόν Πάπαν, τούς Προτεστάντας, τούς Ἰουδαίους Ραββίνους καί τούς Μουσουλμάνους.

Τό ἀπόσπασμα τοῦ ἄρθρου διά τόν «ἀποκεφαλισμόν» τοῦ Σεβ. Πειραιῶς Τό ἐπίμαχον ἀπόσπασμα τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Πανώτη, μέ τό ὁποῖον «ζητεῖ τήν κεφαλήν» τοῦ Σεβ. Πειραιῶς, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ πατριάρχης Ἰωακεὶμ Γ΄ στὴν β΄ πατριαρχία του ὀσφραίνεται πώς οἱ Ἐκκλησίες δὲν θὰ μπορέσουν μεμονωμένες νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ τεράστια προβλήματα, ποὺ μετακυλίθηκαν ἀπὸ τὸν 19ο στόν 20ο αἰώνα καὶ τὸ 1902 προτείνει τὴν μελέτη ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς τῆς συνεργασίας τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἄρχισαν νὰ κατατίθενται διάφορες προτάσεις, ποὺ προπαρασκεύασαν τὸ ἔδαφος συντάξεως ἑνὸς “χάρτη καταλλαγῆς”, ποὺ δυστυχῶς εἶδε τὸ φῶς μετὰ τὸν τρομερὸ Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ἐξ ἀφορμῆς τῆς συστάσεως τῆς “Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν”. Αὐτὴ εἶναι ἡ περιφημη “Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920”, ποὺ στὰ χρόνια μας ἀδιάβαστοι, ἐμπαθεῖς καὶ φαιδροὶ τὴν κατασυκοφαντοῦν ἔχοντες “πορισμὸν τὸν ἀνθενωτισμό”, ἐνῶ ἀποτελεῖ καθαρὴ ἔκθεση τῶν μέχρι τότε διαχρονικῶν θέσεων τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν ἐμπνεόταν οὔτε ἀπὸ ἀλλότριες θεωρίες Ἐκκλησιῶν π.χ, “κλάδων” κ.τ.λ. οὔτε ἀπὸ τὸ φάντασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ τότε δὲν εἶχε ἀκόμη ὑπάρξει ὡς ὀργανωμένο κίνημα, οὔτε καὶ ἀπηχοῦσε κάποιες μυστηριώδεις προδρομικὲς παρεμβολὲς τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Εἶναι ἁπλὰ ἡ καταγραφὴ τῆς ἀπαρέγκλιτης ἐκκλησιαστικῆς τακτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, τὴν ὁποία ὅπως καὶ παραπάνω ἀναφέραμε κακοποιοῦν συνήθως κακόγνωμα κακεντρεχῆ μυαλά (Σ.Σ “Ο.Τ.”: Ὁ κ. Πανώτης εἰς τό σημεῖον αὐτό στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καί προχωρεῖ εἰς ἀπαραδέκτους χαρακτηρισμούς ἐναντίον ὅσων ἀντιτιθέμεθα πρός ὅσα αὐτός πιστεύει διά τήν Οἰκουμενιστικήν κίνησιν καί τήν πορείαν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων μετά τῶν Παπικῶν; Ἐάν εἶναι τά πράγματα ὅπως τά λέγει, διατί τρομοκρατεῖται τό Φανάρι, ὅταν εὑρίσκεται ἀντιμέτωπον μέ τήν προδοσίαν τῆς Πίστεως ἤ εὑρέθη ἀντιμέτωπον μέ τήν “Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως”; Διατί ἀπελογήθη ὅτι δέν ἦτο ἰδική του ἡ ἀπόφασις διά τόν διάλογον, πού ἀφοροῦσε τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Ἀφοῦ δέν πρόκειται νά ἀποστατήση ἐκ τῆς Πίστεως ἤ νά προδώση αὐτήν, διατί τρομοκρατεῖ Ἁγιορείτας Μοναχούς καί Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, ἐπειδή ἐκφράζουν διαφορετικήν ἄποψιν ἀπό αὐτό; Καί κάτι ἀκόμη: Διατί προβαίνει εἰς συμπροσευχάς μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν καί τῶν ἀλλοδόξων, ὅταν τοῦτο τό ἀπαγορεύουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, τούς ὁποίους πολλάκις ἐπικαλεῖται διά διοικητικά -κυρίωςθέματα ὁ κ. Πανώτης;). Ἡ ἐκκλησιαστικὴ τακτική τοῦ Διαλόγου ἄργησε νὰ ἀποκαταστήσει τὶς σχέσεις Παλαιᾶς καὶ τῆς Νέας Ρώμης. Ἔπρεπε νὰ ἐμφανιστοῦν οἱ γενναῖες προσωπικότητες, ποὺ τὶς ἐπανεκίνησαν μετὰ τήν σύγκληση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου. Ταυτόχρονα ἔπρεπε νὰ στερεωθεῖ στὴν πανορθόδοξη συνείδηση ἡ Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ ἀδιαπραγμάτευτη κανονική της τάξη. Νὰ διαγραφεῖ ἡ προτεσταντικὴ κακοδοξία πώς εἶναι ὁμοσπονδία Ἐκκλησιῶν μὲ ἐθνικιστικὴ συναρμογή. Αὐτὴ τὴν πλάνη διέγραψαν οἱ Πανορθόδοξες Διασκέψεις καὶ οἱ δύο ἐξ αὐτῶν, τοῦ 1963 καὶ τοῦ 1964, τροχοδρόμησαν ἐπίσημα τὸν Θεολογικὸ Διάλογο μὲ ὁμόφωνη ἀπόφαση! Δυστυχῶς, ἡ πορεία τοῦ Διαλόγου αὐτοῦ ταράζει πολλοὺς σύγχρονους συνηγόρους τοῦ Διαβόλου. Ἂν κάποτε καταγράψω ἀπὸ ποίους καὶ γιατί ξεκίνησαν οἱ φαιδροὶ “ἀνθενωτισμοὶ” τότε ὅσοι “ἐλογίσαντο (προδοσίες) ἀπετύφλωσεν ἡ κακία αὐτῶν” (Παρ. β΄ 21). Κανεὶς μέχρι σήμερα σοβαρὸς Ὀρθόδοξος κληρικὸς ἢ θεολόγος “Μήδισε”, ἀπ' ἐναντίας πολλὰ διεστῶτα θέματα διευκρινίστηκαν καὶ σοβαρὲς ἀρχαῖες ἀντιλήψεις ἐπανεισάχθηκαν στὴ Δύση ἐκ τῆς Ἀνατολῆς. Μάλιστα ἀντὶ νὰ συντρο-

φεύσουμε ἀδελφικά τούς βηματισμοὺς αὐτούς, ἐκστομίζονται γραιώδη “Ἀναθέματα”, πού ἐκθέτουν ἀνεπανόρθωτα στὴν Οἰκουμένη τὸ σύνολο τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἱεραρχίας.

Ἀπό τόν Ράσκας εἰς τόν Πειραιῶς

Οἱ Σέρβοι ἔδειξαν στὸν Ἀρτέμιο τὴν πόρτα, οἱ Ἕλληνες, τί; Εὔλογα ἀπορῶ! Ἐκεῖ στὴν Αὐστραλία, πού κατέφυγαν κάποιοι “κυνηγοὶ” τῆς ἀρχιερωσύνης δὲν ἔμαθαν ὅτι τὸ ὅπλο τῶν ἰθαγενῶν, τὸ μπούμερανγκ, ὅταν ἐξαπολύεται ἐπιστρέφει στὸν ἐκτοξευτή του; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ λειτουργήσει ἔτσι δυναμικὰ ὁ πνευματικὸς νόμος γιὰ ὅσους “κατευτελίζουν” τὴν ἀρχιερατικὴ αὐθεντία τους (στ΄ Κανὼν τῆς Σαρδικῆς) μὲ αὐτοσχέδια “Ἀναθέματα” ἱεροῦ πολέμου, ποὺ ἐρεθίζουν ἑτεροδόξους, ἑτεροθρήσκους καὶ ὁμοδόξους, ὅπως ὁ ὑπογράφων; (Σ.Σ “Ο.Τ.”: Πράγματι ὁ Σεβ. Πειραιῶς ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Αὐστραλίας, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ κ. Πανώτης. Λησμονεῖ ὅμως ὅτι ὁ Πειραιῶς ὑπηρέτησε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἰς τήν Αὐστραλίαν διατυπώνων πάντοτε τάς ἰδίας Ὀρθοδόξους θέσεις. Λησμονεῖ, ἐπίσης, ὅτι ὁ ὑπέρμαχος τοῦ διαλόγου μετά τῶν Παπικῶν, ὁ Σεβ. Αὐστραλίας κ. Στυλιανός, ἔκανε θεαματικήν στροφήν καί τούς ἀποκηρύσσει ἰδιαιτέρως μετά τήν ἐκλογήν τοῦ σημερινοῦ Πάπα)».

Πρῶτος ὁ «Φαναριώτης» θεολόγος καί μετά ὁ Παπικός Πρό τῆς ἐπιθετικῆς ἀρθρογραφίας τοῦ συμβούλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Πανώτη ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς, ἕνας ἄλλος θεολόγος ἔκανεν ἐπίθεσιν εἰς τό Σεβ. Πειραιῶς διά τά ἀναθέματα. Πρόκειται διά τόν θεολόγον κ. Παναγιώτην Ἀνδριόπουλον, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἠλεκτρονικῆς ἀρθρογραφίας του δικαιολογεῖ ὅλα τά ἀνοίγματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τόν Οἰκουμενισμόν, τόν Παπισμόν καί τάς συμπροσευχάς, ἐπιβραβεύει τήν μεταπατερικήν θεολογίαν, στηρίζει «προσωπικῶς» τόν Σεβ. Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιον καί θεωρεῖ ὅσους ἀντιτιθέμεθα εἰς αὐτήν τήν γραμμήν τοῦ Φαναρίου καί τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων ὡς συντηρητικούς, ὑπερσυντηρητικούς, ζηλωτάς, φανατικούς κ.λπ. Ὁ κ. Ἀνδριόπουλος ὑπεστήριξε μεταξύ ἄλλων εἰς τό ἄρθρο του ἐναντίον τοῦ Σεβ. Πειραιῶς τά ἀκόλουθα: «- Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καὶ ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπᾳ καὶ Πατριάρχῃ Παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτῳ τῷ 16ῳ καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα. - Τοῖς Μαρτίνῳ Λουθήρῳ, Ἰωάννῃ Καλβίνῳ, Οὐρλίχῳ Σβιγλίῳ καὶ Ἐρρίκῳ τῷ 8ῳ δυσσεβῇ βασιλεῖ καὶ τοῖς σὺν αὐτοῖς συγκροτήσασι τὰς αἱρετικάς παραφυάδας τῆς Διαμαρτυρήσεως, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα. - Τοῖς ἀρνουμένοις καὶ καθυβρίζουσι τὴν Παναγίαν, Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καὶ Ζωοποιὸν Τριάδα, Ραββίνοις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισταῖς καὶ μέλεσι τῆς ἀνωνύμου φυλλαδικῆς Ἑταιρίας “Σκοπιὰ τοῦ Πύργου”, τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα. - Τοῖς ἀρνουμένοις τὰς Ἁγίας 4ην, 5ην, 6ην καὶ 7ην Οἰκουμενικάς Συνόδους Μονοφυσίταις, Μονοθελήταις καὶ Μονοενεργήταις, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα. - Τοῖς κηρύσσουσι καὶ διδάσκουσι τὴν παναίρεσιν τοῦ Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα. Ἀπὸ τοὺς παραπάνω "ἀναθεματισμοὺς" τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς προκύπτουν ἀβίαστα τὰ ἑξῆς συμπεράσματα: Ἡ Ἐκκλησία αἰῶνες τώρα δὲν προσέθεσε ἀναθέματα γιὰ τοὺς Παπικοὺς ἢ τοὺς Προτεστάντες. Τὰ "ἀναθέματα" γιὰ τοὺς Ἰουδαίους Ραββίνους καὶ τοὺς Ἰσλαμιστὲς εἶναι μᾶλλον τελείως ἄσχετα, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ ἀλλοθρήσκους καὶ ὄχι γιὰ χριστιανοὺς, ποὺ ἔπεσαν στὴν αἵρεση. Ἄρα, ὁ Πειραιῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναθεματίσει καὶ ὅλες τὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ ὄχι μόνο τὶς μονοθεϊστικές, γιὰ νὰ εἶναι συνεπὴς μὲ τὴν ἰδεολογία του περὶ ἀναθεμάτων. Τὰ ἀναθέματα τῶν μονοφυσιτῶν περιττεύουν, ἀφοῦ οἱ ἀρχηγοὶ τῶν μονοφυσιτῶν συμπεριλαμβάνονται στὸ Συνοδικό.

Πάντως ὅλες οἱ προσθῆκες τοῦ κ. Σεραφεὶμ δίνουν τὴν ἐντύπωση τοῦ "διορθωτῆ", γιὰ νὰ μὴ ποῦμε τοῦ παραχαράκτη τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰδικότερα, ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἀναθεματισμὸ τοῦ Πάπα Βενέδικτου 16ου καὶ τῶν σύγχρονων "παν αιρετικῶν οἰκουμενιστῶν" ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς: 1. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στὴν ὁποία ἀνήκει ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, ἀκολουθεῖ συνειδητὰ τὴν Πανορθόδοξη γραμμὴ (ἔπειτα ἀπὸ σχετικὲς πανορθόδοξες ἀποφάσεις) καὶ συμμετέχει στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Ὁ ἀναθεματισμὸς τοῦ Πάπα ἀπὸ ἕνα ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δημιουργεῖ, ἔτσι κι ἀλλιῶς, μεῖζον θέμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν εἴτε τεθεῖ ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς εἴτε ὄχι. Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἔχει, ἆραγε, ἐκφράσει τὸ ἀνάθεμά του γιὰ τὸν Πάπα στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Δὲν θὰ πρέπει νὰ διαχωρίσει παντὶ τρόπῳ τὴν θέση του ἀπὸ τὴν "παναίρεση" τοῦ Διαλόγου; 2. Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς

Περί «διορθωτοῦ»

Προτεστάντες, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος βρίσκεται σὲ Διάλογο καὶ μὲ αὐτούς.

Περί Ἰουδαίων καί Ἰσλαμιστῶν

3. Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς Ἰσλαμιστὲς τὰ "ἀναθέματα" τοῦ Πειραιῶς ἰσοδυναμοῦν μὲ κήρυξη "ἱεροῦ πολέμου". Συνειδητοποιεῖ, ἆραγε, ὁ Σεβασμιώτατος σὲ τί περιπέτειες μπορεῖ νὰ ἐμπλέξει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;

Τόν κατηγορεῖ διά… σχίσμα

4. Ὁ ἀναθεματισμός, τέλος, τῶν “Οἰκουμενιστῶν” καὶ ὅσων μετέχουν σὲ διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς ἐγείρει μεῖζον ἐκκλησιολογικὸ καὶ κανονικὸ πρόβλημα. Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, μόνος αὐτός, ἀναθεματίζει οὐσιαστικὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο (ποὺ ἔχει τὴν πρωτοβουλία καὶ τὸν συντονισμὸ τῶν διαλόγων), τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὴν ὁποία ἀνήκει (καὶ ἡ ὁποία μὲ πρόσφατη συνοδική της ἀπόφαση ἐπαναβεβαίωσε τὴ συμμετοχή της στοὺς διαλόγους), τὰ πρεσβυγενῆ πατριαρχεῖα καὶ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ μετέχουν τῶν διαλόγων καὶ διδάσκουν, σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Πειραιῶς, “τὴν παναίρεσιν τοῦ Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ”. Ὑπʼ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς βρίσκεται οὐσιαστικὰ σὲ de facto σχίσμα μὲ τὴν καθʼ ὅλου Ὀρθοδοξία, στὸ μέτρο ποὺ τὴν θεωρεῖ αἱρετικὴ καὶ τὴν ἀναθεματίζει μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο καὶ πανηγυρικὸ τρόπο, καὶ ὀφείλει νὰ ξεκαθαρίσει τὴ θέση του ἐπʼ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος.

Ἀλλά καί διά τόν π. Θ. Ζήση καί τόν μοναχόν Εὐθ. Τρικαμηνᾶ

Ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἕνα ἀκόμη θέμα μὲ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας φέτος στὸν Πειραιά, ὅπου "ἑορτάσθη αὐθεντικῶς (!) ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας" κατὰ τὸν βραβευθέντα ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς π. Θεόδωρο Ζήση. Ὁ ἐπίσης βραβευθείς κ. Ντὲ Τζιόρτζιο (τῆς Ἑνώσεως "Κοσμᾶς Φλαμιάτος") στὴν ἀντιφώνησή του πρὸς τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς ἐκφράζει, μεταξὺ ἄλλων, εὐχαριστίες στὸν καθηρημένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κληρικὸ Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, βάλλει ἀνοιχτὰ ἐναντίον τοῦ συνεπισκόπου τοῦ Πειραιῶς Μητροπολίτου Δημητριάδος Ἰγνατίου καὶ τῆς "παναιρετικῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου" καὶ ἀναφέρει εὐθαρσῶς ὅτι πρέπει νὰ γίνει διακοπὴ μνημόνευσης τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ Ἀποτείχιση! Καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς βράβευσε τὸν οὕτως λαλήσαντα! Νομίζω ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μπαίνει σὲ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς..., καὶ προφανῶς ἡ σιωπὴ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἐνδεδειγμένη στάση. Τὰ πράγματα θὰ πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουν πρὶν νὰ εἶναι πολὺ ἀργά..., πρίν, μὲ ἄλλα λόγια, μπεῖ σὲ περιπέτειες μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἢ πρὶν ἐμπλακεῖ ἡ πατρίδα μας σὲ περιπέτειες μὲ τρίτες χῶρες ἐξαιτίας ἀμετροεπῶν δηλώσεων καὶ ἐκδηλώσεων ἑνὸς Μητροπολίτη ἔναντι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ Ἰσλάμ».

Ἡ ἀπάντησις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς εἰς τόν «φαναριώτην» θεολόγον Εἰς τόν «φαναριώτην» θεολόγον κ. Ἀνδριόπουλον ἀπήντησεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἀπήντησεν εἰς ὅλας τάς ἐπικρίσεις του διά ἐπιστολῆς του, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνεν εἰς τόν κ. Ἀνδριόπουλον. Εἰς αὐτήν μεταξύ ἄλλων γράφει:

«Ὅπως προκύπτει ἀπό τήν μαγνητοσκόπηση τοῦ ἑορτασμοῦ, πού κοινοποιήθηκε καί ὑφίσταται στό Διαδίκτυο ἡ λιτάνευσις τῶν Ἱ. Εἰκόνων καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐγένετο στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Τριάδος ὡς ἔχει διαμορφωθεῖ καί περιέχεται εἰς τά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν τίτλον “Ἡ λιτανεία τῶν ἱερῶν εἰκόνων κατά τήν τάξιν τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων” καί ἐπερατώθη διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς κατακλεῖδος τοῦ Συνοδικοῦ: “Τούτοις τοῖς ὑπέρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου... τῶν θεοειδῶν ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων” καί ἀκολούθως ἐκτός τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξεφωνήθησαν πρός προστασίαν τοῦ ποιμνίου μου καί λαοῦ τοῦ Θεοῦ τά ἀναθέματα, πού ἀναδημοσιεύεις. Συνεπῶς οὔτε διορθωτής διεννοήθην ποτέ νά εἶμαι τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας οὔτε ἀσφαλῶς παραχαράκτης του.

Τά ἀναθέματα ἀποσκοποῦν εἰς τήν Ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν

Ὡς θά γνωρίζεις τά ἀναθέματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν ἀποτελοῦν ἐκφράσεις ὀργῆς ἤ κατάρας ἤ ὕβρεως, ἀλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις ὅτι οἱ συγκεκριμένοι δέν ἀνήκουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καλεῖται νά ἐπιτείνει τήν προσοχή του εἰς αὐτό καί νά μή συμφύρεται μετά τῶν ἀναθεματιζομένων, διά νά μή ἀπολέση τήν ὑγιαίνουσα διδασκαλία ἄνευ τῆς ὁποίας δέν ὑφίσταται σωτηρία. Ἑπομένως τά ἀναθέματα ἀποτελοῦν εἰδικώτερα στήν σημερινή ἐποχή ὁμογενοποιήσεως καί συγκρητισμοῦ ἔξοχο ἀμυντικό μηχανισμό καί παιδαγωγικό τρόπο διά τήν διασφάλιση τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί ἀληθείας, τάς ὁποίας διά πολυειδῶν θαυμαστῶν γεγονότων, θεοσημει-

ῶν καί θαυμάτων ἐπικυρώνει ὁ ἐν Τριάδι Πανάγιος Θεός.

Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Αἱρεσιάρχου

Ὅσον ἀφορᾶ στόν ἀναθεματισμό τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης αὐτός καί οἱ μετʼ αὐτοῦ κοινωνοῦντες ἀποτελοῦν κατεγνωσμένους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κατεδικάσθησαν ὑπό τῶν Ἁγίων Ηης καί Θης Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ 880 καί 1351 ἀντιστοίχως διά τάς φρικώδεις αἱρέσεις τοῦ filioque, πού καταλύει τά ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος, εἰσάγει ἱεραρχία εἰς Αὐτά καί ἀποτελεῖ τήν σατανικωτέραν αἵρεσιν ὡς ὁ ἅγιος ἔνδοξος ἰσαπόστολος καί ὁμολογητής Μ. Φώτιος εἰς τήν Ἐγκύκλιον πρός τούς Πατριάρχας καί Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρει λέγων χαρακτηριστικῶς: “Ἔτι δέ εἰ ἐκ τοῦ Πατρός ὁ Υἱός γεγέννηται, τό δέ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται, τίς ἡ καινοτομία τοῦ Πνεύματος μή ἕτερόν τι αὐτοῦ ἐκπορεύεσθαι; Ὡς συνάγεται κατά τήν ἐκείνων θεομάχον γνώμην μή τρεῖς, ἀλλά τέσσαρας ὑποστάσεις, μᾶλλον δέ ἀπείρους, τῆς τετάρτης αὐτῆς ἄλλην προβαλλούσης, κἀκείνης πάλιν ἑτέραν, μέχρις ἄν εἰς τήν Ἑλληνικήν πολυπληθίαν ἐκπέσωσι...” καί τῆς κτιστῆς χάριτος τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη καί τοῦ Ἀνσέλμου Κανταουρίας ὀπαδῶν καί διαδόχων τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου, πού ἀποϊεροποιεῖ τό Εὐαγγέλιο καί καθιστᾶ ἀδύνατο τήν θέωσι τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τήν ὁποία ὅμως προτρέπει μεγαλειωδῶς ὁ Ἀποστόλος Πέτρος εἰς τήν Β΄ Καθολικήν Ἐπιστολήν (1:4) “ἵνα διά τούτων γένησθε θείας φύσεως κοινωνοί φύσεως ἀποφυγόντες τῆς ἐν κόσμῳ ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς” καί διά τήν ὁποίαν ἐνηνθρώπησεν ὁ Θεός Λόγος “ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται” (ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος) “Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται” (τροπάριο Χριστουγέννων). “Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν” (Μ. Ἀθανάσιος). “Ἄνθρωπος γὰρ ἐγένετο ὁ Θεὸς καὶ Θεὸς ὁ ἄνθρωπος” (Ἱ. Χρυσόστομος).

Ὁ Παπισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία

Κατά ταῦτα ἡ πανηγυρική διακήρυξις ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἀλλά κακοδοξία καί αἵρεσις δέν ἀποτελεῖ ἰδική μου ἔμπνευσι καί μάλιστα “ψυχοπαθολογικῆς” ἑρμηνείας, ἀλλά παγία θέσι τῆς Ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί μάλιστα ἀλήθεια ποτισθεῖσα μέ ποταμούς αἱμάτων ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, ὡς οἱ Ὁσίαθλοι Πατέρες οἱ ἐπί Βέκκου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει μαρτυρήσαντες, οἱ ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Καντάρας ἐν Κύπρῳ ἀναιρεθέντες, οἱ 800.000 τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων οἱ ὑπό τοῦ ψευδοαγίου τοῦ Βατικανοῦ Καρδιναλίου Στέπινατς καί τῶν φασιστῶν Οὐστάσι διά πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες, οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι ἱερομάρτυρες Μάξιμος ὁ Καρπαθορῶσσος ὁ ὑπό τῶν Οὐνιτῶν διά τυφεκισμοῦ τελειωθείς καί Ἀθανάσιος ὁ Λιθουανός ὁ ὑπό τῶν Οὐνιτῶν διά πελέκεως ἀποκεφαλισθείς καί εἰς βόρθον ριφθείς καί μετά δέκα ἑπτά ἔτη ἀνασυρθείς ἔχων ἀδιαλώβητο, εὐωδιάζον καί θαυματουργοῦν τό σκήνωμά του. Φυσικά ἡ πραγματικότης αὐτή δέν ἀντιστρατεύεται τόν πανορθοδόξως διεξαγόμενον διάλογον μετά τῆς εἰρημένης αἱρέσεως διά τήν μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν αὐτῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Συνεπῶς ἡ χρῆσις τοῦ ὅρου “παναίρεσις τοῦ διαλόγου” εἶναι καθαρά δικῆς σας ἀντιλήψεως καί ἑρμηνείας καί δέν προκύπτει ἀπό τά ἀνωτέρω. Ἄσχετο βέβαια εἶναι τό ζήτημα ὅτι ὁ ἐπί εἰκοσαετία διεξαγόμενος θεολογικός διάλογος μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς ἔχει ἀποβεῖ εὐθύνῃ αὐτῆς κατά τήν ἐκπληκτική ρῆσι τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ πρ. συμπροέδρου τοῦ διαλόγου “ἀνούσιον παίγνιον”.

“Ἀνούσιον παίγνιον”

Ἀναθεματισμός τῶν Προτεσταντῶν ἀλλά καί τῶν συμπροσευχομένων μέ αἱρετικούς

Ἐκπλήσσομαι ἰδιαιτέρως ἀγαπητέ Παναγιώτη, διότι προδήλως ἡ θεολογική σου ἐμβρίθεια δέν θά ἔπρεπε νά σοῦ ἐπιτρέψη ἐπικριτικό σχολιασμό τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῶν Προτεσταντῶν, διότι αὐτοί κατʼ ἐξοχήν ἀποτελοῦν εἰκονοκλάστας μέ τήν ἐξόχως ἐπιβαρυντική περίσταση τῆς νεστοριανῆς ἐμπνεύσεως καθυβρίσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησιολογίας, κατεγνωσμένους αἱρετικούς ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅσον ἀφορᾶ στόν ἀναθεματισμό τῶν ἑωσφοριστῶν Ραββίνων καί τῶν ὀπαδῶν τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ καί τοῦ ἰρβιγκίτη “πάστορα” Κάρολου Ράσσελ καί τῆς Σκοπιᾶς τοῦ Πύργου, αὐτοί ὡς ἀντιτριαδισταί καί ὡς ὄργανα τοῦ βυθίου δράκοντος τυγχάνουν κατεγνωσμένοι ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἑπομένως αἱ μετʼ αὐτῶν συμπροσευχαί διά τήν δῆθεν εἰρήνη καί ὁ συναγελασμός ἤ ἡ εἴσοδος εἰς τούς χώρους τῆς δυσσεβοῦς λατρείας των ἀποτελοῦν προδοσία τῆς ἀμωμήτου στόν ἀληθῆ Τριαδικό Θεό πίστεως. Φαντάζεσαι ποτέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ἤ τόν Μ. Ἀθανάσιο νά συμπροσεύχονται μετά τῶν Ἀρειανῶν τῆς ἐποχῆς των; Εἰς τί διαφέρει ἡ “Θάλεια” τοῦ Ἀρείου ἀπό τό Ταλμούδ καί τήν Καμπάλα τῶν Ραββίνων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί ἀπό τό Κοράνιο τῶν Μουσουλμάνων ἤ τήν “Σκοπιά” τῆς Ἀνώνυμης Μετοχικῆς Ἑταιρείας “Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”.

Καί ἡ ἀπάντησις περί de facto σχίσματος τῆς Ὀρθοδοξίας

Δυστυχῶς παρερμηνεύεις, θέλω

νά πιστεύω χωρίς πρόθεση, τόν ἀναθεματισμό τῶν διδασκόντων τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀποφαινόμενος μάλιστα ὅτι ἐγείρει “μεῖζον ἐκκλησιολογικό καί κανονικό πρόβλημα” καί ὅτι δῆθεν εὑρίσκομαι σέ “de facto σχίσμα μέ τήν καθʼ ὅλου Ὀρθοδοξία”. Ἀσφαλῶς ἐκ παραδρομῆς πρέπει νά συγχέεις τά πράγματα, διότι ταυτίζεις τούς διεξαγομένους διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους μέ τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού καταλύει τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἀδιαιρέτου καί Ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί κηρύσσει ὅτι ὅλες οἱ Χριστιανικές κοινότητες-ἐκκλησίες καί οἱ διάφορες ἀνά τόν κόσμο θρησκεῖες ἀποτελοῦν νομίμους ὁδούς γιά τήν ἐπίγνωση καί κοινωνία τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Τέλος ἡ βράβευσις τοῦ κ. Λαυρεντίου ντέ Τζιόρτζιο, Προέδρου τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος” ἐγένετο διά τό ἐκδοτικό του ἔργο ὑπέρ τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων καί δέν ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στήν ἀποδοχή ὅλων τῶν ἀπόψεων αὐτοῦ. Ἀσφαλῶς ἡ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ ἐμπίπτει στό δικαίωμα ἐλευθέρας ἐκφράσεώς του ὡς εἴρηται, καθʼ ὅσον μάλιστα ὁ ἀναφερθείς δύναται νά τιμᾶται ὡς μοναχός Αὐτῆς. † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Ὁ Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» ἐναντίον τοῦ Σεβ. Πειραιῶς Ὁ Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» πληροφορηθείς τήν ἀνάγνωσιν τῶν ἀναθεμάτων ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς ἐναντίον τοῦ Πάπα, ἀπηύθυνεν ἀνοικτήν ἐπιστολήν εἰς τήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν ὑπογραμμίζων οὐσιαστικῶς ὅτι ὁ Σεβ. Πειραιῶς εὑρίσκεται ἐκτός τῆς δημοσίας «γραμμῆς» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν. Εἰς τήν ἰδίαν ἐπιστολήν ἐπεστράτευσε τήν διπλωματίαν τῆς ἀγαπολογίας, τήν ὁποίαν ἀνέδειξεν ὁ Παπισμός ἀπό τό 1964 διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ ἀναφέρεται καί εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ὑποστηρίζων πώς ὅταν ἀπηγόρευον τήν συμπροσευχήν μέ αἱρετικούς, ἐννόουν τήν θείαν Συλλειτουργίαν. Ἀκολούθως διερωτᾶται πῶς θά γίνη ἡ ἕνωσις, ὅταν ἐκλείπη ἡ ἀγάπη; Ἡ ἀνοικτή ἐπιστολή τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς τοῦ Παπικοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἰς τήν ὁποίαν ἀπήντησε λεπτομερῶς καί θεολογικῶς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς (βλέπε εἰς ἄλλας στήλας τοῦ «Ο.Τ.») ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ σὲ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θέλησης “Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον, καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν εἰμι”. (Α´ Κορινθ. 13,2). Μὲ ἀφορμὴ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας δυστυχῶς ἀκούσαμε ἀπὸ χείλη Ἱεραρχῶν καὶ Ἱερέων, σὲ πολλὰ μέρη τῆς Πατρίδας μας, κρίσεις καὶ κατακρίσεις γιὰ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ὅλοι καταδικάστηκαν ὡς “αἱρετικοὶ” καὶ ὡς ἄτομα ἢ ὁμάδες ἢ καὶ Ἐκκλησίες μὲ τὶς ὁποῖες δὲν πρέπει ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἔχει καμία συνεργασία καὶ ἀκόμη χειρότερο καμία συμπροσευχὴ “ἵνα μὴ μιανθῆ” (Ἰωάν. 18,28)! Διαβάσαμε μὲ πίκρα καὶ λύπη στὶς ἱστοσελίδες: “Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ… θεωρεῖ πὼς τὸ Συνοδικὸ παραμένει "ἀνοιχτὸ" καὶ ἄρα μπορεῖ νὰ προσθέτει "ἀναθέματα", ὅπως ἔκανε πανηγυρικὰ κατὰ τὴν φετινὴ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Κρῖμα, κρῖμα διά τόν ἀναθεματισμόν τοῦ Πάπα

Μπορεῖ νὰ μὴ διάβασε ὅλα τὰ ἀναθέματα τοῦ Συνοδικοῦ, ἀλλὰ ἐκφώνησε γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ τὰ δικά του "ἀναθέματα", γιὰ νὰ δώσει τὴν κατ' αὐτὸν "μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας" σήμερα. Ἂς δοῦμε ποιοὺς ἀναθεμάτισε: “Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καὶ ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπα καὶ Πατριάρχη Παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτῳ τῷ 16ῳ καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα, Ἀνάθεμα”. - Κρῖμα, Κρῖμα, Κρῖμα γιὰ τὴν ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω πορεία! Εὐ τυχῶς ὅμως ποὺ ὑπάρχει καὶ ἡ πορεία πρὸς τὰ ἐμπρός. Ἡ ΑΘΠ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, κατὰ τὴν θρονικὴ Ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μὲ ἡμερομηνία 28 Ἰουνίου 2011 ἔγραφε στὴν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τὸν Πάπα Βενέδικτο 16ο: “Ἐκφράζοντας στὴν Ἁγιότητά Σας τὰς ἀδελφικάς ἡμῶν εὐχάς ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς τῆς Ἑορτῆς, Σᾶς ἀσπαζόμεθα ἐγκαρδίως καὶ ἱκετεύομε τὸν Θεὸν Δημιουργὸν παντὸς ἀγαθοῦ νὰ σᾶς φυλάττη, νὰ Σᾶς ἐνδυναμώνη καὶ νὰ Σᾶς καθοδηγῆ γιὰ τὸ καλόν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν προώθησιν τῆς ἑνότητος πάντων τῶν Χριστιανῶν”. Εὐτυχὴς ἐπίσης περίπτωση καὶ ἄξια κάθε ἐπαίνου ἡ στάση τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἔδειξε νὰ κατανοεῖ πλήρως τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς σύγχρονης ἀναστήλωσης τῶν εἰκόνων. Εἶπε ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυ-

μος: “Οἱ γκρεμισμένες εἰκόνες ξαναμπῆκαν στὶς στῆλες τους τὸ 843. Ἂν ὅμως ρίξουμε μία ματιὰ γύρω μας θὰ δοῦμε πολλὲς γκρεμισμένες εἰκόνες. Ἡ πιὸ μεγάλη καὶ πιὸ ὡραία εἰκόνα εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως εἶναι πολλοὶ ἄνθρωποι γκρεμισμένοι”.

Μᾶς ἔρριξε τούς μή Ὀρθοδόξους εἰς τήν “γέεννα τοῦ πυρός”

Ἄλλοι, δυστυχῶς, ἀνέλαβαν τὸ δύσκολο ἔργο τοῦ κριτῆ καὶ τοῦ κατακριτῆ. Ἀθώωσαν μὲ εὐκολία τοὺς ἑαυτοὺς των καὶ τὴν Ἐκκλησία τους καὶ ἔρριξαν ὅλους τούς μὴ Ὀρθοδόξους στὴ “γέεννα τοῦ πυρός”! Πότε ἆραγε θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ ἀφήσουμε πίσω τὸ παρελθὸν μὲ τὰ ὅποια λάθη Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, Δύσης καὶ Ἀνατολῆς καὶ νὰ ἀναλάβουμε τὴν κοινὴ εὐθύνη, ποὺ ἔχουμε νὰ “ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους” καὶ μαζὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐπανενώσουμε τὸν ἄραφο χιτώνα τοῦ Χριστοῦ; Ὁ Διδάσκαλός μας κήρυξε τὴν ἀγάπη. Ὁδηγήθηκε στὸ σταυρὸ καὶ πρὶν παραδώσει τὸ πνεῦμα του στὸν οὐράνιο Πατέρα Του, συγχώρησε ἀκόμη καὶ τοὺς δημίους του, διότι πράγματι δὲν ἤξεραν τί ἔκαναν! Ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, δὲν ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ μιμηθοῦμε τὸν Χριστό;

Ἡ διπλωματία τῆς ἀγαπολογίας

Δὲν πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀδελφούς μας, ἐπειδὴ δὲ συμφωνοῦν σὲ ὅλα μαζί μας; Πότε ὡς Χριστιανοὶ θὰ σταματήσουμε νὰ παρασυρόμαστε ἀπὸ μερικοὺς, ποὺ δὲν ἔχουν τὸ θάρρος καὶ τὴ δύναμη νὰ νιώσουν, ὡς ἀδελφοί, ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν; Ἂν αὐτὸ δὲν τὸ μποροῦμε, τότε πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ αἰσθανθοῦμε ὡς ἀδέλφια καὶ μὲ τοὺς μὴ Χριστιανούς καὶ πῶς θὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ συγχωροῦμε καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, γιὰ νὰ ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ; “Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν”. (Ματθ. 5,44). Κανένας δὲ ζητᾶ τὴν ἰσοπέδωση τῶν πάντων. Ναί, ὑπάρχουν διαφορὲς μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν δογμάτων. Αὐτὸ ὅμως δὲν πρέπει νὰ εἶναι αἰτία μίας ἀντιχριστιανικῆς συμπεριφορᾶς μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν! Μίας ἀπομόνωσης μεταξὺ μαθητῶν τοῦ ἰδίου Κυρίου καὶ μεταξὺ ἀδελφῶν. Εἶναι ἀνάγκη νὰ πλησιάσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ μὲ ἀδελφικὸ πνεῦμα νὰ προσπαθήσουμε νὰ γεφυρώσουμε, τὶς ὅποιες διαφορές μας. Εἶναι ἀλήθεια πὼς δὲν εἴμαστε οἱ Χριστιανοὶ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα οἱ φταῖχτες γιὰ τὰ σχίσματα μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Εἴμαστε ὅμως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴ διατήρηση τῶν σχισμάτων. Ὀφείλουμε νὰ μιλήσουμε μεταξὺ μας μὲ εἰρήνη καὶ γαλήνη, κατανόηση καὶ ἀδελφοσύνη. Ὁ ἀδελφικὸς διάλογος ἐκτός τοῦ ὅτι θὰ μᾶς ὁδηγήσει, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θέλει, καὶ προσευχήθηκε γιʼ αὐτό, δηλαδὴ στὴν πλήρη ἑνότητα, θὰ εἶναι καὶ μία ἰσχυρὴ χριστιανικὴ μαρτυρία πρὸς ὅσους δὲν πιστεύουν. Θὰ ἐπαναφέρει στὴν Ἐκκλησία ὅσους ἀπομακρύνθηκαν σκανδαλισμένοι ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἀγάπης μεταξὺ τῶν ἴδιων τῶν Χριστιανῶν. Σήμερα ὅσοι δὲν πιστεύουν δείχνουν τοὺς Χριστιανούς, λέγοντας “κοιτάξτε τους πῶς ἀγαπιοῦνται”; Ἢ ἔχουν λόγους νὰ λέμε κοιτάξτε τους πῶς μισοῦνται; Καὶ ὅμως ὁ Κύριος ἦταν σαφής: “ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἔστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις”. (Ἰωάν. 13, 34-35). Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττει τὴν ἀγάπη, ὅταν δὲν τὴν βιώνει; Πῶς θὰ συμβουλέψουμε καὶ θὰ ζητήσουμε στὰ κράτη, ποὺ ἔχουν διαφορὲς μεταξύ τους, νὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τοῦ διαλόγου. Νὰ ἀναζητήσουν τρόπους συνεργασίας καὶ συνεννόησης, ὅταν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἀρνούμαστε τὸ διάλογο, φοβόμαστε τὸν οἰκουμενισμὸ, ποὺ εἶναι “μέσα”, ποὺ θὰ βοηθήσουν νὰ ζήσουμε μαζὶ τὶς ὁμοιότητές μας, νὰ καταλάβουμε ποιὲς εἶναι οἱ πραγματικὲς διαφορές μας καὶ νὰ προσπαθήσουμε μὲ πολλὴ ἀγάπη νὰ τὶς ξεπεράσουμε;

Ἑρμηνεύει ὅπως θέλει τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας

Συχνὰ οἱ μεταξὺ μας διαφορὲς δραματοποιοῦνται καὶ φορτώνονται ἀρνητικὰ ἀπὸ τό βάρος τῆς ἱστορίας. Ὅταν στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ διαφορετικὴ διατύπωση τῆς ἴδιας ἀλήθειας. Συχνὰ ἀναφερόμαστε στοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε μία αὐστηρὴ στάση μας ἔναντι τῶν ἄλλων. Λέμε π.χ. οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐπέτρεπαν τὴ συμπροσευχὴ μὲ ἄτομα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία μας. Ἐξετάσαμε προσεκτικὰ τί ἐννοοῦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ λέξη “συμπροσευχή”. Μήπως ἐννοοῦσαν τὴ Θεία Συλλειτουργία, ἡ ὁποία βεβαίως προϋποθέτει τὴν ἑνότητα πίστεως; Ὅμως πάνω ἀπὸ ὅλους παραμένει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ κρίνει τὸν τρόπο σκέψης μας καὶ τὴ δράση μας. Αὐτὸς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφὴς καὶ ξεκάθαρος πρὸς ὅλους τούς μαθητές του καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν: Τὸ “ἀγαπᾶτε ἀλλήλους” δὲν εἶναι μία εὐχὴ, ἀλλὰ μία ἐντολή. Εἶναι ὁ διαχρονικὸς Λόγος τοῦ

Κυρίου, ποὺ εἶναι ὑπεράνω κάθε ἀνθρώπινου λόγου. Στὶς δύσκολες διεθνεῖς στιγμὲς, ποὺ ζοῦμε, καὶ στὶς πιὸ δύσκολες ποὺ περνᾶμε στὴν πατρίδα μας, ἂς δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀποστολῆς μας, ὡς Χριστιανοί. Ἀναφερόμαστε συχνὰ στὴν “θεοποίηση” τοῦ ἀνθρώπου, σωστά. Ἀλλὰ εἶναι ἡ ὥρα, νὰ κοιτάξουμε καὶ τὶς “παραμορφωμένες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ”, ποὺ ὑπάρχουν πάνω στὴ γῆ καὶ εἶναι γκρεμισμένες ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, τὴν ἐσωστρέφειά μας καὶ τὴν ἀδιαφορία μας. Αὐτὲς οἱ εἰκόνες εἶναι οἱ ἄνθρωποι, οἱ συνάνθρωποί μας, μᾶς τὸ ὑπενθύμισε πολὺ ὀρθὰ ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυμος. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ὑποφέρουν, ποὺ πεινοῦν, ποὺ δὲν ἔχουν στέγη, δὲν ἔχουν δουλειά, δὲν ἔχουν νὰ ντυθοῦν, εἶναι ἄρρωστοι, εἶναι φυλακισμένοι, ἀπομονωμένοι, ξεχασμένοι, ἐγκαταλειμμένοι, πεταμένοι στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ μαζί, ὡς καλοὶ Σαμαρεῖτες, καλούμαστε νὰ περιθάλψουμε κάθε ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου οἱ σύγχρονοι ληστὲς λήστεψαν καὶ τραυμάτισαν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Ἂς γίνουμε ὁ σύγχρονος Κυρηναῖος, ποὺ θὰ βοηθήσουμε τὸν πλησίον μας νὰ φέρει τὸ σταυρὸ του μέχρι τὴν κορυφὴ τῆς θυσίας, ἀλλὰ καὶ τῆς λύτρωσης. Ὁ Κύριος θὰ μᾶς κρίνει γιὰ ὅ,τι κάναμε σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μικροὺς ἀδελφούς του καὶ ἀδελφούς μας. Ὄχι ἐπειδὴ κλειστήκαμε στὸν ἑαυτό μας καὶ ἐγωιστικὰ παρουσιαζόμαστε ὡς “γνήσιοι ἐκφραστὲς” τῆς ἀνόθευτης θεολογίας. Μήπως ἀγνοοῦμε πὼς ἡ Θεολογία χωρὶς ἀγάπη δὲν ὑπάρχει. Ἐνῶ ἡ ἀγάπη ἐμπεριέχει ὅλη τὴ Θεολογία, διότι “ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν”. (Α´ Ἰωάννη 4,8) Τί περιμένουμε νὰ μᾶς πεῖ ὁ Κύριος “εὖγε”, διότι κρίναμε καὶ κατακρίναμε ὅσους δὲν ἀνήκουν στὸ δικό μας δόγμα; Ἂς διαβάσουμε τὸ κεφάλαιο 25 στὸ Εὐαγγέλιο κατὰ Ματθαῖον καὶ ἐκεῖ θὰ δοῦμε τί ζητάει ὁ Κύριος ἀπό μᾶς. Τί μᾶς ζητάει γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας ποὺ πεινοῦν, ποὺ εἶναι ἄστεγοι, ποὺ εἶναι φυλακισμένοι, ποὺ εἶναι ἄρρωστοι. Γιατί νὰ μὴ προχωρήσουμε μαζὶ στὴν προσφορὰ ἀγάπης πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀδελφούς μας. Γιατί νὰ μὴ ἑνώσουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ τὰ χαρίσματά μας, ποὺ ὑπάρχουν σὲ τόσους καὶ τόσους Χριστιανοὺς καὶ ἀγαπημένοι, μονιασμένοι καὶ ἀδελφωμένοι νὰ μοιραστοῦμε μὲ τοὺς ἀναγκεμένους ἀδελφούς μας ὅ,τι διαθέτουμε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας ἢ τὸ πλεόνασμά μας. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ σήμερα δὲν περιμένει ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς μόνο ὑλικὴ βοήθεια περιμένει καὶ ἠθικὴ συμπαράσταση περιμένει τὴν ἀγάπη του, τὴν ἀγάπη μας.

Καί μαθήματα περί “Ὀρθοδοξίας”

Μία ἀγάπη ὅμως ποὺ νὰ πείθει, ποὺ νὰ εἶναι βίωμα καὶ ὄχι ἁπλῶς κήρυγμα. Ἡ πίστη ὅσο κι ἂν προσπαθοῦμε νὰ τὴν διαφυλάξουμε δὲ μπορεῖ νὰ εἶναι ζωντανὴ καὶ ἑπομένως σωτήρια καὶ λυτρωτικὴ ἂν δὲ συνοδεύεται ἀπὸ ἔργα. “Ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι”. (Ἰακ. 2,14). Τὸ νὰ λέμε ὅτι φυλάσσουμε ἀκέραιη τὴν πίστη μας, δὲν ἀρκεῖ. Ὀφείλουμε νὰ τὴν ἀποδεικνύουμε μὲ τὰ συγκεκριμένα ἔργα μας. Τὸ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε καὶ στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς πίστης μας νὰ ὑβρίζουμε, νὰ κατηγοροῦμε, νὰ καταδικάζουμε καὶ νὰ προσβάλουμε μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο τούς ἀδελφούς μας, δὲ νομίζω πὼς μπορεῖ μία τέτοια πίστη νὰ σώσει. Αὐτὴ ἡ πίστη δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄσχετη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ “ὀρθοδοξία” χωρὶς τὴν “ὀρθοπραξία” ἀποτελεῖ αὐταπάτη καὶ εἶναι ἐπικίνδυνη. Δημιουργεῖ φανατισμό, φονταμενταλισμό, καλλιεργεῖ τὸ μῖσος στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Δὲν μᾶς χωρίζουν ὅσα εἶναι διαφορετικὰ Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι δὲν μᾶς χωρίζουν ὅλα ὅσα εἶναι διαφορετικά. Ὑπάρχουν διαφορὲς, ποὺ ὑπῆρχαν καὶ πρὶν τὸ σχίσμα καὶ δὲν ἀποτελοῦσαν αἰτία χωρισμοῦ, ἀλλὰ γινόντουσαν ἀποδεκτὲς ὡς μία διαφορετικὴ ἔκφραση τῆς κοινῆς πίστης. Δὲν πρέπει νὰ συγχέουμε τὴν οὐσία τῆς πίστεώς μας καὶ τὰ ὅσα ἐπουσιώδη ἡ πρακτική τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης υἱοθέτησε στὸ διάβα τῆς ἱστορίας της στὴ λειτουργική, στὴν ποιμαντική, στὴ λειτουργικὴ μουσική, στοὺς τρόπους καὶ μεθόδους, ποὺ χρησιμοποιεῖ, γιὰ νὰ πλησιάσει τὰ ἔθνη πρὸς τὰ ὁποῖα ἔχει σταλεῖ νὰ μαθητεύσει. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος: “in necessariis unitas, in dubiis libertas, in omnibus caritas. Στὰ ἀπαραίτητα ἑνότητα, στὴν ἀμφιβολία ἐλευθερία, ἀγάπη σὲ ὅλα”. Γιατί δυσκολευόμαστε νὰ δεχτοῦμε ὅτι ὑπάρχουν κοινὲς ἀλήθειες πίστεως μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, ἔστω καὶ ἂν τὶς παρουσιάζουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο ποὺ ἀνταποκρίνεται στὴν κουλτούρα τῆς ἀνατολῆς ἢ τῆς δύσης. Αὐτὸ ποὺ διασπᾶται στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ ἑνότητά της, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ χωρίζονται μεταξύ τους κι αὐτὸ ὀφείλεται στὸν ἐγωισμό, τελικὰ στὴν ἁμαρτία ποὺ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό. Εἶναι ἐνδεικτικὴ ἡ γνωστὴ διδασκαλία τοῦ Δωροθέου Γάζης (4ος αἰ.) ὅτι ὅσο περισσότερο οἱ ἄνθρωποι εἶναι κοντὰ στὸ Θεό, τόσο περισσότερο εἶναι κοντὰ μεταξύ τους κι ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεό, τόσο ἀπομακρύνονται μεταξύ τους. Τὸ παράδειγμα ποὺ παρέθετε, γιὰ

νὰ ἐξηγήσει αὐτὸ τὸ ἀπόφθεγμα εἶναι πολὺ γλαφυρό: Σκεφτεῖτε – δίδασκε στοὺς μοναχούς του – ἕνα κύκλο. Στὴν περιφέρεια βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι καὶ στὸ κέντρο ὁ Θεός.

“Ξανά” διά τήν ἀγάπην τήν ἀδελφοσύνην καί τήν καταλλαγήν

Ὅσο περισσότερο προχωροῦν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὸ κέντρο, τόσο περισσότερο συναντῶνται μεταξύ τους. Κι ὅσο περισσότερο ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ κέντρο, τόσο περισσότερο ἀπομακρύνονται καὶ μεταξύ τους. Ὁ θεολογικὸς καὶ λειτουργικὸς πλοῦτος τῆς Ἀνατολῆς μαζὶ μὲ ἐκεῖνον, ποὺ διαθέτει ἡ Δύση εἶναι ἕνας πολύτιμος θησαυρός. Νὰ εὐχαριστοῦμε καθημερινὰ τὸ Θεὸ, ποὺ μᾶς τὸν δώρισε καὶ μαζὶ νὰ τὸν προσφέρουμε σὲ ὅλους τούς ἀδελφούς μας. Ἡ περίοδος τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶναι ὁ καιρὸς ὁ κατάλληλος, ὄχι μόνο γιὰ προσευχή, ὑλικὴ νηστεία μὲ τὰ ὄμορφα νηστήσιμα μενού, ἀλλὰ προπάντων γιὰ τὴ νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια στοὺς ἐγωισμούς μας καὶ στὴν κρίση καὶ κατάκριση ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας. Εἶναι δυνατὸν νὰ θεωροῦμε προετοιμασία γιὰ τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου τὸν προφορικὸ ἢ γραπτὸ πόλεμο ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν; Εἶναι αὐτὴ χριστιανικὴ συμπεριφορὰ, ποὺ κάποιος χριστιανὸς ἔστω καὶ μὲ ὑποτυπώδη πνευματικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ θεωρήσει ὅτι εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ; Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ἰδιαίτερα καιρὸς ἀγάπης, ἀδελφοσύνης καὶ καταλογῆς. Ἂς συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀποστολή μας, ὡς Χριστιανοί, μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο ἂς δοῦμε καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, ἀπὸ τὸ δόγμα μας. Ἂς ἀναζητήσουμε τὴ βοήθεια καὶ τῶν ἄλλων Χριστιανῶν καὶ μαζὶ ὄχι μόνο νὰ κηρύξουμε, ἀλλὰ προπάντων νὰ ἀποδείξουμε ὅτι γνωρίζουμε πὼς ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἐντολὴ τοῦ Κυρίου εἶναι μία κάθετη καὶ ὁριζόντια ἀγάπη. Μία ἀγάπη σὲ σχῆμα Σταυροῦ, ποὺ αὐτὸς ποὺ τὸν σηκώνει μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ συμπάσχει, θυσιάζεται καὶ ὁδηγεῖται μέχρι τὸν Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ φθάσει μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ στὴν Ἀνάσταση. Διερωτηθήκαμε γιατί τόσος κόσμος δὲν πιστεύει; Γιατί τόσοι Χριστιανοὶ περιορίζονται σὲ τυπικὲς πράξεις λατρείας καὶ κάποιες στιγμὲς τῆς ζωῆς τους; Γιατί δὲν ὑπάρχει συνέχεια καὶ συνέπεια μέσα ἀπὸ τὸ Ναὸ ἔξω στὸ λαό; Ἂς διερωτηθοῦμε μήπως φταῖμε κι ἐμεῖς πού δὲν πιστεύουν ἐκεῖνοι; Μήπως ἡ πίστη μας ὅπως τὴν βιώνουμε δὲν πείθει, διότι δὲν τὴ βιώνουμε εὐαγγελικὰ καὶ χριστιανικά; Ἂν εἶναι ἔτσι, ἂς πάρουμε θάρρος ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἂς ζητήσουμε τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ βλέπουμε ὡς ἀδελφοὺς ὅσους δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία μας, ἀκόμη καὶ ὅσους δὲν πιστεύουν. Τότε ὅλα, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, θὰ ξεπεραστοῦν καὶ μὲ τὸ διάλογο, τὴ συνεννόηση, τὴν κατανόηση καὶ προπάντων μὲ τὴν ἀγάπη θὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὴν πολύτιμη ἑνότητα, ποὺ ἔχασε. Τότε καὶ ἡ προσευχὴ τοῦ Κυρίου “ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰωάν. 17,11) θὰ πραγματοποιηθεῖ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς ὄφελος κάθε ἀνθρώπου. Εἴθε νὰ γίνει αὐτό, ὄχι αὔριο, ἀλλὰ σήμερα! Ἡ χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ νὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας. † Νικόλαος».

Περί τῆς Ἑνότητος

Ἀπάντησις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς διά τῶν ἀντιαιρετικῶν Ἁγίων Εἰς τόν Παπικόν Ἀρχιεπίσκοπον ἀπήντησεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος: 1ον) Ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ Οἰκουμενιστικοί κύκλοι κατακρεουργοῦν τά Κυριακά λόγια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς. 2ον) Ἀποδεικνύει θεολογικῶς ὅτι ὁ Παπισμός δέν ἔχει τήν ἀποστολικήν Πίστιν. 3ον) Ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Παπισμός δέν ἔχει ἔγκυρα εἰσαγωγικά μυστήρια, ἱερωσύνην καί εὐχαριστίαν. 4ον) Ὑπενθυμίζει τί λέγουν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς διά τήν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καί ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διά τήν παναίρεσιν τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ὁποία ἐγέννησε τάς αἱρέσεις τοῦ Πρωτείου, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Φιλιόκβε, τήν ἀποβολήν τῆς ἐπικλήσεως, τά ἄζυμα, τήν εἰσαγωγήν τῆς κτιστῆς χάριτος, τό καθαρτήριον πῦρ, τό θησαυροφυλάκιον τῶν περισσῶν ἔργων κ.λπ. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Σεβ. Πειραιῶς εἰς τόν Παπικόν Ἀρχιεπίσκοπον εἰς τήν 6ην σελίδα τοῦ «Ο.Τ.». Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Νέος Κανονισμός «περί ἐφημερίων»

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας κατά τήν τακτικήν συνεδρίαν τῆς 8ης Μαρτίου μετά ἀπό ψηφοφορίαν ἐνέκρινε τόν Κανονισμόν «Περί Ἐφημερίων», τόν ὁποῖον εἰσηγήθη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Προκόπιος.

Σελὶς 8η

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΩΝ ΑΡΜΟΖΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Εἶχε δηλώσει ὁ νέος ὑπ. Παιδείας καί Θρησκευμάτων

Εἰς τόν «μίνι» ἀνασχηματισμόν, τόν ὁποῖον ἔκανεν ὁ Πρωθυπουργός κ. Λουκᾶς Παπαδῆμος, ἀνέλαβεν ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων ὁ Ἀκαδημαϊκός καί συγγραφεύς τοῦ ὁμωνύμου λεξικοῦ, κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης. Τόν νέον ὑπουργόν εἶχε τιμήσει μέ τήν Ἀνωτάτην Διάκρισιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Χρυσοῦν Σταυρόν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος. Κατά τήν διάρκειαν ὁμιλίας, τήν ὁποίαν εἶχε κάνει κατά τήν βράβευσίν του ἀπό τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον εἶχε τονίσει ὅτι ἡ «Ἑλληνορθοδοξία» δέν εἶναι σύνθημα, ἀλλά «ἱστορική πραγματικότητα». Τό σχετικόν ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του μᾶς τό ὑπενθυμίζει τό Ἐκκλησιαστικόν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «amen». Αὐτό ἔχει ὡς ἑξῆς:

« “Ἐπαναστατῶ ὡς σκεπτόμενος ἄνθρωπος, ὅταν ἀκούω τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ ἀντιμετωπίζεται σὰν μία μορφὴ θρησκεύματος ὅπως ἄλλων χωρῶν, σὰν νὰ μὴ ἔχει σχέση μὲ τὴν Παιδεία, τὴν Ἱστορία τοῦ λαοῦ μας. Δὲν εἶναι σύνθημα ἡ "Ἑλληνορθοδοξία". Εἶναι ἱστορικὴ πραγματικό-

τητα. Ὅλοι ὅσοι μὲ πίστη βαθύτερη τὴν ὁμολογοῦν πρέπει νὰ βγαίνουν μαχητικὰ καὶ δημόσια. Κι ὄχι νὰ ἔχουμε φτάσει σὲ ἕνα σημεῖο νὰ ἀπολογούμεθα καὶ νὰ καθόμαστε στὴν ἄκρη, σὲ "ἀπαίδευτους", συνθηματολόγους, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι. Καὶ αὐτὸ θέλει τόλμη. Ὄχι πολὺ μεγάλη. Θέλει πίστη στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πραγματικότητα”, εἶχε πεῖ στὴν ὁμιλία του, ἐνώπιον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ πλήθους Ἱεραρχῶν, μετὰ τὴν ἀπονομὴ τῆς τιμητικῆς διακρίσεως. “Ὀφείλουμε οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι νὰ σταθοῦμε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ σήμερα βλέπουμε νὰ τὴν λιθοβολοῦν πρόσωπα κατηγορώντας την δῆθεν "γιὰ συντηρητισμό". Ποῦ εἶναι ὁ συντηρητισμός;”. Ὁ νέος Ὑπουργὸς Παιδείας εἶχε ἐπικροτήσει τὸν μαχητικὸ λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. “Νιώθω εὐγνωμοσύνη πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν Μακαριώτατο γιὰ τὴν συμπόρευση αὐτὴ πρὸς ἕνα κοινό μας στόχο. Ἀκούγονται πράγματα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Μακαριωτάτου, ποὺ ἀπηχοῦν καὶ τὶς δικές μου θέσεις, χωρὶς νὰ ἔχουμε συνεννοηθεῖ. Τὸν συγχαίρω γιὰ τὴν παρρησία μὲ τὴν ὁποία χειρίζεται τὰ θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ἐκκλησία δηλαδὴ ὅλους ἐ μᾶς”.»

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

πρωταγωνιστὲς τῶν πανομοιοτύπων γεγονότων, ποὺ διαδραματίζονται στὶς ἡμέρες μας. ῾Η κραταιὰ σήμερα Γερμανία, ὅπως ὑπενθυμίζει μὲ ἄρθρα καὶ συνεντεύξεις σὲ πολλὰ ΜΜΕ ὁ Γερμανὸς (!) ἱστορικὸς καὶ οἰκονομολόγος, καθηγητὴς στὴ Σχολὴ Οἰκονομικῶν τοῦ Λονδίνου, ῎Αλμπρεχτ Ρίτσλ, ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος χρεωφειλέτης τοῦ 20οῦ αἰῶνος. «Τὴ σημερινὴ οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία της καὶ τὴ θέση της ὡς διδασκάλου τῆς Εὐρώπης τὴ χρωστάει στὶς Η.Π.Α., οἱ ὁποῖες μετὰ τὸν Α´ καὶ τὸν Β´ παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν ἀπὸ τὸ δικαίωμά τους γιὰ τεράστια χρηματικὰ ποσά. Αὐτὸ δὲν τὸ θυμᾶται ὅμως κανείς». Σύμφωνα μὲ τὸν διάσημο καθηγητή, ἐὰν ὑποθέταμε, ὅτι ὑπῆρχε μία παγκόσμια λίστα γιὰ κορυφαίους τῆς χρεωκοπίας, ἡ θέσι τῆς Γερμανίας θὰ ἦταν «αὐτοκρατορική», σὲ σχέσι δὲ μὲ τὴν οἰκονομική της ἐπιφάνεια «ἡ Γερμανία εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλὸς τοῦ 20οῦ αἰώνα καὶ πιθανὸν τῆς νεώτερης οἰκονομικῆς ἱστορίας» ἐφόσον, ὅπως ἐξηγεῖ λεπτομερῶς, χρεωκόπησε ἢ ἀναγκάστηκε νὰ κάνῃ στάσι πληρωμῶν τοὐλάχιστον τρεῖς φορές! Τὰ πολλὰ «κουρέματα» τῶν χρεῶν της καθὼς καὶ ἡ μὴ διεκδίκησι πολεμικῶν ἀποζημιώσεων ἐκ μέρους πολλῶν κρατῶν, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ῾Ελλάδος, ἀνακούφισαν τὴ Γερμανία καὶ τὴ βοήθησαν νὰ κρατήσῃ τὴν οἰκονομική της λάμψι, ἐνῷ, κατὰ τὸν δίκαιο καὶ ἀμερόληπτο Γερμανὸ καθηγητή, «οἱ ὑπόλοιποι εὐρωπαῖοι δούλευαν σὰν τὰ σκυλιὰ γιὰ νὰ ὀρθοποδήσουν ἀπὸ τὶς καταστροφὲς τοῦ πολέμου καὶ τὴ Γερμανικὴ κατοχή»! Ἀπὸ τότε, ποὺ χάρισαν οἱ Η.Π.Α. τὰ χρέη στὸν ὑπερχρεωμένο ὀφειλέτη τους, ἄλλα δὲ κράτη παραιτήθηκαν τῶν ἀποζημιώσεων, ποὺ ἐδικαιοῦντο ἀπ᾿ αὐτόν, πέρασαν πολλὲς δεκαετίες. Σήμερα, χάρι σ᾿ ἐκείνη τὴ μεγαλοκαρδία καὶ γενναιοδωρία τῶν πιστωτῶν της ἡ Γερμανία εὑρίσκεται καὶ πάλι στὸν κολοφῶνα τῆς οἰκονομικῆς δόξας της. Δυστυχῶς ὅμως λησμόνησε τὶς εὐεργεσίες τοῦ παρελθόντος πρὸς αὐτὴν καὶ ἀπὸ θέσι πλέον ἰσχύος ἔχει πιάσει τοὺς ἀδυνάτους «συνδούλους» καὶ «ἑταίρους» της καὶ κυρίως τὴν ῾Ελλάδα ἀπὸ τὸ λαιμὸ καὶ ἀπειλεῖ νὰ τοὺς πνίξῃ, ἐὰν δὲν ἐξοφλήσουν τὰ χρέη τους πρὸς αὐτή. ῾Οποία ἀχαριστία καὶ σκληροκαρδία! ᾿Αστρονομικὰ τὰ ποσά, ποὺ ὤφειλε ἡ Γερμανία στὶς Η.Π.Α καὶ σὲ ἄλλα κράτη, καὶ ὅμως τῆς χαρίστηκαν. Μικρὸ καὶ ἀσήμαντο συγκριτικὰ τὸ ποσό, ποὺ τῆς ὀφείλει ἡ ῾Ελλάδα σήμερα, καὶ ὅμως ἡ κραταιὰ καὶ πανίσχυρη «σύμμαχός» μας ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ εἰσπράξῃ ἐπιβάλλοντας στὴν Πατρίδα μας μιὰ νέα, οἰκονομικὴ αὐτὴ τὴ φορά, κατοχὴ καὶ καταδικάζοντας τὸν ταπεινωμένο καὶ ἐξουθενωμένο ἀπὸ τὰ γερμανικὰ ΜΜΕ λαό μας νὰ ζῇ πλέον μέσα στὴ φτώχεια, τὴ στέρησι καὶ τὴν ἐξαθλίωσι. ῞Οπως στὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καὶ σήμερα πολλοὶ «σύνδουλοι» βλέποντας τὴ σκληρότητα, μὲ τὴν ὁποία συμπεριφέρεται ἡ Γερμανία πρὸς τὴν ῾Ελλάδα, ἀγανακτοῦν καὶ διαμαρτύρονται. Τὴ βλέπουν ὡς μία πυρκαϊά, ποὺ κατακαίει τὸ σπίτι τοῦ γείτονά τους, καὶ ἐὰν ἀδρανήσουν, θὰ ἐπεκταθῇ καὶ θὰ κάνῃ στάχτη καὶ τὰ δικά τους. Καὶ γι᾿ αὐτὸ διαδηλώνουν κατὰ χιλιάδες στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες τῶν χωρῶν τους, ἐκφράζοντας τὴν ἀλληλεγγύη τους πρὸς τὸν χειμαζόμενο ἑλληνικὸ λαό, «ποὺ θυσιάζεται στὸ βωμὸ τοῦ χρήματος», καὶ ἔχοντας ὡς σύνθημα τοῦ φιλελληνικοῦ αὐτοῦ κινήματός τους, «Εἴμαστε ὅλοι ῞Ελληνες»! Οἱ σύνδουλοι βεβαίως τῆς παραβολῆς μετέβησαν στὸν βασιλέα καὶ κατήγγειλαν τὴ βάναυση συμπεριφορὰ τοῦ κακοῦ δούλου πρὸς τὸν σύνδουλό του. Καὶ ὁ βασιλεὺς τιμώρησε τὸν κακὸ δοῦλο γιὰ τὴν κακία καὶ σκληρότητά του. Ποιός ὅμως σήμερα θὰ σώσῃ τὴν ῾Ελλάδα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ὑποδούλωσι στοὺς δανειστές της; Ποιός θὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ ἀναλγήτους τοκογλύφους, τοὺς ἐμπόρους καὶ ἐκμεταλλευτές τῶν ἐθνῶν, ποὺ ἐκβιάζουν τοὺς ἀδυνάτους καὶ ροφοῦν τὸ αἷμα καὶ τὸν ἱδρῶτα τῶν λαῶν ὡς ἀναψυκτικό; ῾Η ὑπερδύναμι, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Η.Π.Α.; Μήπως ὅμως καὶ αὐτὴ εἶναι ἀθώα καὶ δικαία; Μήπως καὶ αὐτὴ δὲν ἐκμεταλλεύεται τοὺς «συνδούλους» της; Στὸ ἔδαφός της δὲν ἑδρεύουν τὸ Δ.Ν.Τ., οἱ πανίσχυροι οἶκοι ἀξιολόγησης, ἀλλὰ καὶ παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοὶ κολοσσοί; ῎Αλλωστε καὶ αὐτὴ εἶναι «πνιγμένη» στὰ χρέη, διότι, ἂν καὶ εἶναι ὁ μεγαλύτερος δανειστὴς τοῦ κόσμου, εἶναι συγχρόνως καὶ ὁ μεγαλύτερος ὀφειλέτης μὲ συνολικὸ σήμερα δημόσιο χρέος 15, 4 τρισεκατομμύρια δολλάρια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναζητῇ σανίδα σωτηρίας γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ποιός λοιπὸν θὰ μᾶς σώσῃ; ᾿Εκεῖ ποὺ φθάσαμε μόνον ὁ Θεός. Ναί, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, ὁ Θεός, ὁ μόνος γνήσιος φίλος καὶ «ἑταῖρος» μας. Μὲ μιὰ προϋπόθεσι ὅμως· Νὰ μετανοήσωμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ ἐπιστρέψωμε κοντά του. ῾Ο Θεὸς βλέπει τὶς ἀδικίες, ποὺ γίνονται εἰς βάρος μας, τὴν πλεονεξία τῶν ἰσχυρῶν, τὴν ἀπληστία τῶν διεθνῶν τοκογλύφων καὶ αἰσχρῶν κερδοσκόπων, τοὺς ἐκβιασμούς, τὶς ἀπειλές, τὰ ἄνομα συμφέροντα, τὶς συνωμοσίες καὶ προδοσίες. Ἄς μὴ τὸν βλέπουν καὶ ἂς μὴ τὸν ὑπολογίζουν οἱ δανειστές μας. Τοὺς βλέπει Αὐτός. «Δανειστοῦ καὶ χρεωφειλέτου ἀλλήλοις συνελθόντων, ἐπισκοπὴν ἀμφοτέρων ποιεῖται ὁ Κύριος», λέγει ὁ σοφὸς Σολομῶν (Παρ. 29, 13). Τὸν δανειστὴ καὶ τὸν χρεωφειλέτη, ὅταν συναντῶνται γιὰ νὰ λογαριαστοῦν, ἐπιβλέπει καὶ τοὺς δύο ὁ Κύριος, ἀποδοκιμάζων καὶ τιμωρῶν κάθε ἀδικία καὶ τοκογλυφία. Κατὰ παραχώρησι, ἑπομένως, τοῦ Θεοῦ θὰ συμβοῦν συντόμως φοβερὰ γεγονότα. Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ ἡ διεθνὴς κατάστασι (παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίσι, ἀπεργίες, κινητοποιήσεις, λαϊκὲς ἐξεγέρσεις, ἀναρχία, ἀναξιότητα ἡγετῶν) δείχνουν, ὅτι ζοῦμε παραμονὲς παγκοσμίου πολέμου, ὁ ὁποῖος, ἐὰν ἐκραγῇ, μὲ τὰ ὅπλα, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, καὶ σύμφωνα μὲ τὶς προφητεῖες τῆς Γραφῆς καὶ τῶν ἁγίων, θὰ προκαλέσῃ πρωτοφανῆ καταστροφή. «῎Εσται ὁ ἀγοράζων ὡς ὁ πωλῶν, ὁ δανείζων ὡς ὁ δανειζόμενος καὶ ὁ ὀφείλων ὡς ᾧ ὀφείλει», προφητεύει ὁ προφήτης Ἠσαΐας (24,2). Θὰ εἶναι τόση ἡ καταστροφή, ὥστε θὰ ἰσοπεδωθοῦν ὅλες οἱ κοινωνικὲς τάξεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ διαφέρουν ἀφεντικὰ ἀπὸ ὑπηρέτες, δανειζόμενοι ἀπὸ δανειστὲς καὶ πιστωτὲς ἀπὸ ὀφειλέτες. Ποιός τότε θὰ ἐνθυμῆται τὰ χρέη τῆς ῾Ελλάδος; «Θὰ σᾶς ρίξουν πάρα πολύ· θὰ σᾶς ζητήσουν νὰ τὸν πάρουν πίσω, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορέσουν», προφήτευσε ὁ Πατροκοσμᾶς πρὸ 250 περίπου ἐτῶν, φωτογραφίζοντας, κατὰ πολλούς, μὲ τὴν πνευματική του μηχανή, τὸ κάθε ἄλλο παρὰ αἴσιο τέλος, ποὺ θὰ ἔχῃ ὁ ὑπέρογκος αὐτὸς δανεισμὸς τῆς ῾Ελλάδος γιὰ τοὺς δανειστές της. «Θὰ σᾶς ἐπιβάλουν μεγάλο καὶ δυσβάστακτο φόρο, ἀλλὰ δὲν θὰ προφθάσουν» (προφανῶς νὰ τὸν εἰσπράξουν), προεῖπε ἐπίσης ὁ ἅγιος, καὶ πολλοὶ σπεύδουν νὰ ὑποστηρίξουν, ὅτι ἀναφέρεται στὴ ἄνευ προηγουμένου φορολογικὴ λαίλαπα, ποὺ πλήττει σήμερα σφοδρῶς τὸν ἑλληνικὸ λαό! ῞Οπως ἐξελίσσονται τὰ πράγματα, ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τὴν προαίσθησι ἢ μᾶλλον βεβαιότητα, ὅτι ὁ ἅγιος ὄντως ἀναφέρεται στὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν μας. Τὸ μέλλον βεβαίως θὰ τὸ ἀποδείξῃ. ῍Ας ἔχωμε ἑπομένως ὅλοι οἱ ῞Ελληνες πίστι, ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ὅτι θὰ εἶναι πάντοτε μαζί μας καὶ δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ. «Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» (Ρωμ. 8, 31).

Ὅλαι αἱ προτάσεις τοῦ Σεβ. Φθιώτιδος εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας διά τήν ἀνάδειξιν τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά ἐκδώση νέαν ἐγκύκλιον τῆς Ἐκκλησίας διά τήν κρίσιν, μέ σκοπόν νά στηρίξη τόν δεινοπαθοῦντα λαόν καί νά δώση διακαναλικήν συνέντευξιν εἰς τήν ὁποίαν νά ἀπαντήση εἰς ὅλα τά αἰωρούμενα θέματα διά τάς σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας. Προτείνει ἀκόμη τήν ἐκποίησιν τιμαλφῶν τῶν Ἱερῶν Μονῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου.

Πολύ σημαντικάς προτάσεις διά τήν ἀνάδειξιν τοῦ ἐθνικοῦ, πνευματικοῦ, κοινωνικοῦ καί πολιτιστικοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας μας κατά τήν περίοδον τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως κατέθεσεν ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἐκάλεσε τόν Ἀρχιεπίσκοπον νά προχωρήση εἰς μίαν νέαν ἐγκύκλιον πρός τόν λαόν, μέ τήν ὁποίαν θά καθίστανται γνωσταί αἱ θέσεις τῆς Ἐκκλησίας διά τήν κρίσιν. Ἡ ἐγκύκλιος θά ἀποσκοπῆ εἰς τήν στήριξιν τοῦ δοκιμαζομένου λαοῦ. Παραλλήλως προέτεινεν εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον νά ὀργανώση μίαν διακαναλικήν συνέντευξιν, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας νά ἀπαντήση εἰς ὅλα τά «αἰωρούμενα θέματα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας-Πολιτείας». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης προέβη καί εἰς ἄλλας προτάσεις. Ὅλας τάς ἐξέδωσεν ἡ Ἱερά Μητρόπολις Φθιώτιδος. Αὐταί ἔχουν ὡς ἀκολούθως: «Τίς προτάσεις, πού κατέθεσε ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν ἀντιμέτωπιση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης δημοσιοποίησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος. Ὁ Σεβασμιώτατος πρότεινε: 1. Νά καταγγείλει ἡ Ἱερά Σύνοδος μέ καθαρό λόγο στόν Ἑλληνικό λαό τήν, εἰς βάρος του καί μέ πρόφαση τήν οἰκονομική κρίση, ἐξασφάλιση

τῶν διεθνῶν συμφερόντων. Ἀναμένει ὁ λαός τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας. Πολύ ἱκανοποίησε ἡ δήλωση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου κατά τήν ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τήν ἀρχή τῆς κρίσεως ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Ἱεραρχίας ἐτάραξε τόν πολιτικό κόσμο καί ἐστήριξε τόν λαό. Ὑπάρχει ἀνάγκη διά νέας ἐγκυκλίου τῆς Ἱεραρχίας νά ἀνακοινωθοῦν οἱ θέσεις τῆς Ἐκκλησίας, διά νά στηριχθεῖ ὁ δεινοπαθῶν λαός. 2. Νά γίνει ἡ ἀποφασισθεῖσα ὑπό τῆς προηγουμένης Ἱεραρχίας, καί μή ἀκόμη πραγματοποιηθεῖσα, διακαναλική συνέντευξις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων τῆς Ἐκκλησίας, διά νά δοθοῦν ἀπαντήσεις διά πολλά αἰωρούμενα θέματα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί πολιτείας. Θά ἐνοχληθοῦν πολλοί, ἀλλά θά ἱκανοποιηθοῦν περισσότεροι. Ὁ ὑπεύθυνος λόγος τοῦ Προέδρου τῆς Ἱεραρχίας ἔχει ἰδιαίτερη βαρύτητα καί εἰς τήν παροῦσαν περίστασιν ἐπιβάλλεται. 3. Νά ἐπιδιωχθεῖ συνεργασία τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων μέ τήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση καί ὅλους τούς φιλανθρωπικούς φορεῖς ἑκάστης ἐπαρχίας, γιά νά συντονίζεται καλύτερα καί ἀποδοτικότερα ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς. Οἱ μεμονωμένες δράσεις ἀδυνατίζουν καί συγχέουν τό ὅλον ἔργον. 4. Ἡ Ἱερά Σύνοδος κατά τή διανομή τροφίμων καί γενικά ἀνθρωπι-

στικῆς βοηθείας προερχομένης ἀπό ἄλλες Ἐκκλησίες, ἄλλους φορεῖς τοῦ Ἐξωτερικοῦ καί Ἐσωτερικοῦ ἤ ἄλλους Ὀργανισμοούς, νά τηρήσει κατάλογο προτεραιότητας πρός ἀποφυγή διακρίσεων. 5. Νά ἀποφεύγεται ἡ δημοσίευση τῶν ὑπό τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων προσφερομένων βοηθημάτων σέ εἴδη ἤ χρήματα, διότι τοῦτο ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους. Εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει αὔξηση τῶν αἰτούντων καί νά μή δυνάμεθα νά ἱκανοποιοῦνται ὅλοι, μέ ἀποτέλεσμα νά εὑρεθοῦμε ἀπέναντι σέ ἕνα κόσμο πού θά ἔχει ἐσφαλμένη πληροφόρηση ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει καί δέν δίδει. 6. Νά λάβωμε σοβαρῶς ὑπʼ ὄψιν καί τήν οἰκονομική κρίση τῶν ἐνοριῶν καί τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, στίς ὁποῖες λόγῳ τῆς μειώσεως τῶν ἐσόδων μειώνονται ἀναγκαστικά καί οἱ δυνατότητες συνεχίσεως τῶν φιλανθρωπικῶν δράσεων καί ἡ λειτουργία τῶν Φιλανθρωπικῶν Ἱδρυμάτων. 7. Γιά τήν ἐλάφρυνση τῶν μικρῶν ἐνοριῶν, νά ἀπαλλάξωμε ἀπό τίς νόμιμες εἰσφορές ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, ἐκεῖνες τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμός τῶν μονίμων οἰκογενειῶν δέν ὑπερβαίνει τίς 50. 8. Νά προτείνωμε στίς Ἱερές Μονές καί στίς Ἐνορίες τήν ἐκποίηση τιμαλφῶν, ἄν διαθέτουν, διά τήν ἐνίσχυσιν τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου. Πρός τοῦτο ὑπάρχει εἰδικός Κανονισμός ἐκποιήσεως ἐκκλησιαστικῶν

τιμαλφῶν. 9. Νά προβληματισθοῦμε διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς νομιμότητος καί τῶν πρός τό ζῆν ἀναγκαίων τῶν ἀμίσθων Ἱερέων, τούς ὁποίους ἀναγκαζόμεθα νά χειροτονοῦμε διά τήν στελέχωσιν τῶν κενῶν ἐνοριῶν. Ὡς φαίνεται μέ τό πρόσχημα τῆς κρίσεως εἶναι στό πρόγραμμα ἡ μείωση τῶν ὀργανικῶν θέσεων τῶν Ἐφημερίων. 10. Νά δοθοῦν ἀπό εἰδικούς μελετητάς τῆς ΕΚΥΟ κατευθύνσεις διά τήν ἀξιοποίησιν, ὅσων ἔχουν τίς προϋποθέσεις, ἐνοριακῶν περιουσιῶν. Δυστυχῶς κοινή διαπίστωση εἶναι ὅτι ἡ στήριξη ἐκ μέρους τῶν Κεντρικῶν Ὑπηρεσιῶν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἐπαρχιῶν εἶναι ἐλλιπεστάτη. 11. Νά συνειδητοποιήσωμε ὅλοι ὅτι ἡ παροῦσα κρίση δέν εἶναι παρονυχίδα. Ἀπειλεῖ τήν κοινωνική ὑπόσταση καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἑτοιμασθοῦμε διά τά χειρότερα. Ἡ πολύπλευρη κρίση εἶναι ἀκόμα μιά ἀπόδειξη ὅτι εἰσήλθαμε σέ μία περίοδο καταιγιστικῶν ἀλλαγῶν καί ἀναταράξεων, κατά τήν ὁποία “ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου” ὀργανώνεται στόν πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας. Σʼ αὐτή τήν δεινή κατάσταση ἁρμόζει ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας: “Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε, ὅτι ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα. Βοήθησον ἡμῖν, ὁ Θεός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν”».

ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΔΗ.ΣΥ. κ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀναφερόμενος εἰς τό σκάνδαλον, τό ὁποῖον πλήττει τήν Ἀρχηγόν τῆς Δημοκρατικῆς Συμμαχίας (ΔΗ.ΣΥ), ὑπενθυμίζει ὅτι πρό ἔτους ἡ κ. Ντόρα Μπακογιάννη εἶχε ζητήσει τήν δίωξίν του, ἐπειδή εἶχεν ὑποστηρίξει ὅτι ὄπισθεν τῆς πολυμόρφου κρίσεως, τήν ὁποίαν διέρχεται ἡ Ἑλλάς, εὑρίσκεται ὁ διεθνής Σιωνισμός. Ἕν ἔτος μετά ἡ δικαιοσύνη τῆς Πατρίδος μας ἀσχολεῖται μέ τόν σύζυγον τῆς κ. Μπακογιάννη, ἐπειδή ἐλησμόνησε νά δηλώση εἰσοδήματα ἑνός ἑκατομμυρίου δολλαρίων. Ὁ πνευματικός νόμος ἐλειτούργησεν ἐκκωφαντικῶς, ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Πειραιῶς. Τό πλῆρες κείμενον τῶν δηλώσεών του ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Στίς 24 Δεκεμβρίου 2010 ἡ κ. Ντόρα Μπακογιάννη ὡς ἡ ἰδία ἐπιθυμεῖ νά ὀνομάζεται, παρʼ ὅτι σήμερον τυγχάνει σύζυγος ἑτέρου προσώπου τοῦ κ. Ἰσιδώρου Κούβελου, Πρόεδρος τοῦ κόμματος, πού συνέστησε ὑπό τήν ἐπωνυμία “Δημοκρατική Συμμαχία” εἶχε δηλώσει: “Μὲ κατάπληξη πληροφορήθηκα

τὶς ἀπαράδεκτες δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφεὶμ -οἱ ὁποῖες ἤδη κάνουν τὸν γύρο τοῦ κόσμου μέσῳ τῶν διεθνῶν ΜΜΕ- ὁ ὁποῖος ἀπέδωσε, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τὴ δεινὴ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ μαστίζει τὴ χώρα μας σὲ ἑβραϊκὴ συνομωσία, καὶ μεταξὺ ἄλλων, οὐσιαστικὰ ἀρνήθηκε τὸ Ὁλοκαύτωμα, τόσο τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ὅσο καὶ τῶν Ἑβραίων συμπολιτῶν μας εἰδικότερα, προβαίνοντας ἐπὶ πλέον καὶ σὲ ἄλλες ἀπαξιωτικὲς κρίσεις. Ἡ ἱστορία δὲν ξαναγράφεται μὲ βάση τὶς προκαταλήψεις κανενός. Γι᾽ αὐτὸ κάνω ἔκκληση στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐπιληφθεῖ ἀμέσως τοῦ θέματος, διότι μὲ τὶς δηλώσεις του ὁ Μητροπολίτης Σεραφείμ, ὄχι μόνο θέτει ἑαυτὸν ἐκτός τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης, ποὺ εἶναι τὸ βασικὸ γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν, ἰδίως τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ ἀμαυρώνει τὴ μακρὰ καὶ ἔνδοξη ἱστορία ἀνοχῆς τῆς διαφορετικότητας καὶ προστασίας ὅλων, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ταυτόχρονα, προσβάλλει βάναυσα τὴ μνήμη μεγάλων Ἱεραρχῶν, ὅπως ὁ Ἀθηνῶν Δαμασκηνός, ποὺ κατέβαλε κάθε προσπάθεια νὰ διασώσει τοὺς Ἑβραίους συμπολίτες του τῆς

Ἀθήνας καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος κατάφερε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου νὰ διασώσει καὶ τοὺς 275 Ἑβραίους τῆς Ζακύνθου. Μὲ τὶς δηλώσεις του ὅμως ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ, ἀγνοώντας ἐπὶ πλέον καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ κράτος, παρέβη καὶ τὸν ποινικὸ νόμο τῆς Ἑλλάδας, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπαγορεύει καὶ τιμωρεῖ αὐστηρά, ὅσους ὑποκινοῦν φυλετικὰ μίση καὶ πάθη. Ἀλλὰ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἁρμόδια νὰ ἀποφανθεῖ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη”. Κατʼ οὐσίαν εἶχε ζητήσει τήν ποινική μου καταδίωξη, διότι εἶχα ἐκφράσει δημοκρατικά καί ἐλεύθερα τήν ἄποψή μου ὄχι ἀρνούμενος τό αὐταπόδεικτο γεγονός τοῦ ὁλοκαυτώματος τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους ἀλλά στηλιτεύων τόν διεθνῆ Σιωνισμό καί μεταφέρων τάς θέσεις τῶν ὀρθοδόξων Ἑβραίων, ὅπως αὐτές διατυποῦνται στίς ἱστοσελίδες τους, ὅπως διεξοδικά ἔχω ἀναφέρει. Ἀσφαλῶς δέν στράφηκα ἐναντίον τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ἀλλά τοῦ Σιωνιστικοῦ λόμπυ καί τῶν Ραββίνων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, πού μετέτρεψαν τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης

στόν ἑωσφορισμό τῆς Καμπαλᾶ καί τοῦ Ταλμούδ καί πού προετοιμάζουν τόν κόσμο διά τήν ὑποδοχή τοῦ ψευδοῦς Μεσσίου, πού στήν ὁριακή Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Ἀντίχριστος. Δέν πέρασε ἕνας χρόνος καί ὁ Πνευματικός Νόμος λειτούργησε μέ ἐκκωφαντικό θόρυβο μετά τήν δημοσιοποίηση τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ σύζυγος τῆς κ. Μπακογιάννη κ. Ἰσίδωρος Κούβελος εἶχε λησμονήσει νά δηλώση ἕνα ἑκατομμύριο δολλάρια στά εἰσοδήματά του μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγεῖται ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων στόν ἁρμόδιο Εἰσαγγελέα καί ταυτόχρονα ἡ δημοσιοποίησις τοῦ ὅλου θέματος νά πλήττει ἀνεπανόρθωτα καί νά ὁδηγεῖ στό περιθώριο τόν κομματικό σχηματισμό τῆς κ. Μπακογιάννη. Ἔτσι ἡ Δικαιοσύνη θά ἀσχοληθεῖ μέ τό ἀνωτέρω δημοσιοποιηθέν θέμα καί ὄχι μέ τήν ἐλαχιστότητά μου, ὡς ἐκείνη ἐπρότεινε. Ἡ δύναμις τοῦ Πνευματικοῦ Νόμου παρά τήν τυχόν ἀμφισβήτησι τῶν ἀφελῶν καί ἀδαῶν διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐναργέστατα ἔδρασε. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Ο ΟΡΟΣ «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΑΙ ΑΜΦΙΣΗΜΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ

«Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν» (Α΄ Τιμόθ. στ΄ 20–21)». ΝΕΑ προσπάθεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος, κ. Ἰγνατίου, νὰ «καθησυχάσει», διὰ μέσου μίας ἐγκυκλίου, τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ποίμνιο τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος, σχετικὰ μὲ τὸν ὅρο «μεταπατερικότητα»... καὶ τὸ θόρυβο, ποὺ προκλήθηκε πανελληνίως, ἀλλὰ καὶ πανορθοδόξως, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἦταν ἀναμενόμενη, ὅσο καὶ προβλεπόμενη. Διὰ μία εἰσέτι φορά, ὁ Σεβασμιώτατος δὲν ἀπήντησε ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἀλλὰ προτίμησε νὰ «θολώσει τὰ νερά», καὶ παραπλανητικὰ –κατὰ τὴν ταπεινή μας ἄποψη– νὰ ἀλλοιώσει ἐννοιολογικὰ τὸν ὅρο «μεταπατερικότητα», τονίζοντας μὲ ἔμφαση πὼς ὁ συγκεκριμένος ὅρος «δὲν εἶναι “ἀντιπατερικὴ” θεολογία, ἀλλὰ θεολογία “μετά”, δηλ. μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες»! Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα, ἢ ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος ἀπαξιώνει παντελῶς καὶ ὑποτιμᾶ τὴ νοημοσύνη ὅλων σκοπίμως; Ὅλοι, καὶ οἱ στοιχειώδεις φιλολογικὲς γνώσεις ἔχοντες, γνωρίζουν ὅτι στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ πρόθεση «μετὰ» ἔχει χρονικὴ ἔννοια καὶ σημαίνει τὴν ὑπέρβαση, τὸ ξεπέρασμα κάποιας ἐποχῆς, ὅπως οἱ ὅροι μεταποστολικὴ ἐποχή, μεταβυζαντινή, μετανεωτερική, μεταχριστιανικὴ κ.ἄ. Ἂν ἐπιχειρήσουμε, μὲ καλὸ λογισμό, νὰ προσεγγίσουμε τὴν θεωρία αὐτή, ποὺ μᾶς «σερβίρει» ὁ ἅγιος Δημητριάδος, θὰ προσκρούσουμε σὲ κάποια κρίσιμα ἐρωτήματα, στὰ ὁποῖα φυσικὰ δὲν ἀπαντᾶ καὶ δὲν προσδοκοῦμε πὼς ποτὲ θὰ ἀπαντήσει.Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα λοιπὸν εἶναι τὸ ἑξῆς: πῶς ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὅτι, ἐνῶ ὁ ὅρος «μεταπατερικότητα» δὲν πρέπει νὰ ἐννοηθεῖ ὡς «ἀντιπατερικότητα», παρ᾽ ὅλα αὐτὰ στὶς περισσότερες εἰσηγήσεις τῶν φιλοξενουμένων του διανοουμένων, γίνεται λόγος ξεκάθαρα γιὰ «ὑπέρβαση τῶν Πατέρων»; Ὅταν γιὰ παράδειγμα ὁ στενότερός του συνεργάτης, κ. Παντελὴς Καλαϊτζιδης, στὸ γνωστὸ «μεταπατερικὸ συνέ-

δριο» (3–6 Ἰουνίου 2010), δήλωνε τεστάντες, τοὺς πλειοψηφοῦντες ὅτι πρέπει «νὰ γίνει ὑπέρβαση τῶν εἰς τὸ περίφημο «Παγκόσμιο ΣυμΠατέρων, ἀφοῦ αὐτοὶ συμβιβάστη- βούλιο Ἐκκλησιῶν», πιὸ ὀρθὰ (ὅπως καν (sic) μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου» ἀναφέρουν διορθωτικῶς οἱ σύγ(Ι΄ συνεχρονοι χαδρία, 6–6– ρισματοῦ Τοῦ κ. Ἰωάννου Ν. Μαρκᾶ 10), καὶ ὅτι χοι Γέρονἐπίσης (ἄκουσον–ἄκουσον!) «πρέ- τες) «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν πει νὰ γίνει ἐπανερμηνεία τῆς δο- Αἱρέσεων», τὸ ὁποῖο –ὅλως τυχαίγματικῆς μας παραδόσεως (!)» (Ι΄ ως– ἀποτελεῖ ἐκ τῶν «χρυσῶν χοσυνεδρία, 6–6–10), αὐτὸ τὸ ἑρμη- ρηγῶν» τῆς «Μὴ Κυβερνητικῆς νεύει ἆραγε ὁ ἴδιος, ὡς «μαζὶ μὲ Ὀργανώσεως Ἀκαδημία Δημητριάτοὺς Πατέρες»; Ἢ μήπως ἡ διαπί- δος»; στωση πὼς «ἡ θεολογία πρέπει νὰ Τρίτο ἐρώτημα: μήπως ὁ Σεβαπροσαρμοστεῖ σὲ φιλελεύθερους σμιώτατος μὲ τὴ φράση «μαζὶ μὲ τρόπους σκέψεως κι ἔτσι νὰ ἀπο- τοὺς Πατέρες», ἐνδεχομένως νὰ κλίνει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδο- ὑπονοεῖ καὶ κάτι ἄλλο; Ὅτι δηλαδή, ση» (Alexei Nesteruk, Ε´ συνεδρία ὡς Ἐπίσκοπος, καὶ ἄρα ὡς ποιμὴν 4–6–2010), ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξη καὶ πατήρ, θεωρεῖ ὅτι ἔχει τὸ «διαὐτοσυνειδησία; καίωμα» νὰ σταθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ΠαΔεύτερο ἐρώτημα: ἐφόσον τέρες, δηλαδὴ δίπλα τους, καὶ ἑποαἰσθάνεται καὶ ὁ Μητροπολίτης Δη- μένως νὰ θεολογεῖ καινοτομώντας, μητριάδος «ἑπόμενος τοῖς ἁγίοις ὅπως λανθασμένα πιστεύει ὅτι ἔκαπατράσι», μὲ ποιὸ σκεπτικὸ καὶ κρι- ναν ἐκεῖνοι; Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Ὀρθότήριο, ὡς ἐπικεφαλῆς μίας θεολο- δοξη Παράδοση ἐπισημαίνει πὼς ὄχι γικῆς ἀκαδημίας, υἱοθέτησε τὸν μόνο δὲν διανοούμαστε νὰ τοποθεὅρο «μεταπατερικότητα», γιὰ νὰ τηθοῦμε ἔμπροσθεν τῶν Πατέρων ἐκφράσει τὸ «μαζὶ μὲ τοὺς Πατέ- (νὰ τοὺς ὑπερβοῦμε δηλαδή, ὅπως ρες», καὶ δὲν διατήρησε –ἂς ποῦμε– ζητᾶ εὐθαρσῶς ὁ κ. Καλαϊτζίδης καὶ τὸ παραδοσιακό, διαχρονικὸ καὶ οἱ «ὅμοιοί» του), ἀλλὰ οὔτε κἂν δίὀρθοδοξότατο, «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγί- πλα τους, παρὰ μόνον ὄπισθεν οις»; Μήπως ἐπειδὴ ὁ ὅρος «μετα- αὐτῶν; Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει καὶ τὸ πατερικότητα» σχεδιάστηκε καὶ «ἑπόμενοι τῶν Ἁγίων Πατέρων», προωθήθηκε ἀπὸ τοὺς κατ᾽ ἐξοχὴν ἕπομαι=ἀκολουθῶ. «ἀντιπατερικοὺς» στὸ δόγμα προΣυμπερασματικὰ λοιπόν, ἐκτι-

ΟΧΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑΣ

Δέν θέτομεν τόν Χριστόν εἰς τήν ἰδίαν μοῖραν μέ τόν Βούδαν

Δυναμικάς ἀντιδράσεις τῶν θεολόγων μέ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα προκαλεῖ ἡ προσπάθεια τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων νά καταργήση τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὑπό τήν σημερινήν μορφήν του καί νά τό ἀντικαταστήση ἀπό τό μάθημα τῆς θρησκειολογίας. Συμφώνως πρός πληροφορίαν, ὑπό ἡμερομηνίαν 9ην Μαρτίου, τῆς ἱστοσελίδος «trikalavoice.gr»: «Ἔνταση ἐπικράτησε σὲ αἴθουσα τοῦ 7ου Γυμνασίου Τρικάλων, ὅπου ἔγινε ἐνημέρωση τῶν θεολόγων τῆς πόλης γιὰ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος.

Οἱ Τρικαλινοὶ θεολόγοι ἀντέδρασαν στὶς ἐπισημάνσεις τοῦ καθηγητῆ τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὁ ὁποῖος τοὺς ἔκανε τὴν ἐνημέρωση λέγοντας χαρακτηριστικὰ πὼς “εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ προσπαθεῖτε νὰ διαγράψετε τὰ ἤθη καὶ τὶς παραδόσεις μας καὶ νὰ μετατρέψετε τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν σέ… θρησκειολογία, ὅπου θὰ βάζουμε τὸν Χριστὸ στὴν ἴδια μοῖρα μὲ τὸν Βούδα καὶ τοὺς ἄλλους”. Παρενέβη καὶ ὁ διευθυντὴς τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης κ. Τσέλιος, ὡστόσο οἱ θεολόγοι ἐπέμειναν καὶ δήλωσαν πὼς θὰ συνεχίσουν νὰ ἐκφράζουν τὴν ἀντίθεσή τους σὲ αὐτὲς τὶς λογικὲς καὶ τακτικές».

μοῦμε ὅτι ἡ τελευταία αὐτὴ ἐνέργεια τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, νὰ συγκαλύψει χονδροειδῶς – κατὰ τὴν ταπεινή μας ἐκτίμηση– τὴν «μεταπατερικότητα», οὐσιαστικὰ ξεσκεπάζει καὶ ἐκθέτει τὸν ἴδιο, κι αὐτὸ διότι ὅσοι ἔχουν μελετήσει τὴν πορεία τῆς «Ἀκαδημίας» ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι σήμερα, ἔχουν διαπιστώσει ὅτι ὅλα της τὰ προγράμματα ἔχουν θέσει ὡς μεγαλεπήβολο σκοπὸ καὶ στόχο, νὰ καθιερώσουν νέους ὅρους στὸ χῶρο τῆς θεολογίας, προτεσταντικῆς κυρίως προέλευσης, ποὺ κατεδαφίζουν τὴν πατερικότητα. Ὁ κ. Ἰγνάτιος, παίζοντας γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ ἐπικοινωνιακὸ χαρτὶ τῆς θολολογίας, γνωρίζοντας ὅτι ἀπευθύνεται σὲ ἀκατήχητους καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν μελετήσει τὰ ὅσα εἰσηγοῦνται οἱ εὐρω–θεολόγοι τῆς «Ἀκαδημίας» (ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴ χειροτονία γυναικῶν–ἱερέων), ἐμφανίζεται ὡς «ἀκόλουθος τῶν Πατέρων». Φυσικὰ δὲν τολμάει οὔτε κατὰ διάνοια νὰ ἐνημερώσει τοὺς πιστοὺς τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὰ «καυτὰ» θέματα, ποὺ «ἀνοίγει» ἡ «Ἀκαδημία». Ἡ ἄγνοια καὶ ἡ συνεχὴς ἐκκοσμίκευση τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας, εἶναι οἱ μεγαλύτεροι σύμμαχοι σὲ κάτι τέτοια ἐγχειρήματα. Ἂν θέλει, ὅμως νὰ γίνει πράγματι πιστευτός, ὅτι ἀκολουθεῖ «τὰ ἴχνη τῶν Ἁγίων Πατέρων», ἂς ἀποκηρύξει δημοσίως ὅλες τὶς εἰσηγήσεις, ποὺ ἔχουν γίνει στὴν Ἀκαδημία του, ὅλες αὐτὲς ποὺ κάνουν λόγο ξεκάθαρα γιὰ «ὑπέρβαση τῶν Πατέρων». Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση ἔχουμε κάθε δικαίωμα νὰ ὑποθέσουμε, πὼς κάθε τι τὸ αἱρετικό, ποὺ εἰσάγεται σὲ αὐτὸ τὸ «θεολογικὸ ἐργαστήριο», γίνεται ἐν πλήρει γνώσει του, κι ὅτι ὁ ἴδιος συνειδητὰ ἐκπροσωπεῖ, ὄχι τὴν ἁγιοπατερικὴ συνέχεια, ἀλλὰ τὴν μετὰ–πατερικὴ ἐποχή. Κάτι, ποὺ οὐσιαστικά, τὸ εἶχε ἐπιβεβαιώσει στὸ κλείσιμο τοῦ «μεταπατερικοῦ συνεδρίου», ὅταν δήλωνε «προφητικὰ» καὶ γεμάτος ἱκανοποίηση πρὸς τοὺς λοιποὺς «ὁμογάλακτους» συν έδρους, πὼς «ὁ κάθε τοκετὸς ἔχει πόνο, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὸ θὰ βγεῖ κάτι νέο» (Ι΄ συνεδρία, 6–6–10)! Ἂν ἀκολουθοῦσε τοὺς Ἁγίους Πατέρες θὰ τοῦ ἔφταναν οἱ Ἁγιοπνευματικοὶ καρποὶ τῶν δικῶν τους ὠδίνων, δὲν θὰ κοιλοπονοῦσε ὁ ἴδιος γιὰ νέα μεταπατερικὰ ἐκτρώματα.

Εἰς ἕν χωρίον τῆς Θήβας αἱ ἀνύμφευτοι γυναῖκες

ἔδωσαν ὁλόκληρον τὴν προίκαν των ὑπὲρ τῶν Κυπρίων

Ο ΣΕΒ. ΚΙΤΙΟΥ ΕΝΕΘΥΜΗΘΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 1974

Διωργάνωσεν ἔρανον καὶ συγκέντρωσιν χρημάτων διὰ τὴν στήριξιν τοῦ δοκιμαζομένου Ἑλληνικοῦ λαοῦ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κιτίου τῆς Κύπρου κ. Χρυσόστομος ἐκάλεσε τὸν λαὸν τῆς Λάρνακος νὰ προσφέρη οἱανδήποτε βοήθειαν πρὸς τὸν δοκιμαζόμενον Ἑλληνικὸν λαόν. Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ ἐπραγματοποίησεν ἔρανον εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του καὶ συγκέντρωσιν τροφίμων. Ὁμιλῶν ὅμως εἰς τὸ Κυπριακὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων (ΚΥΠΕ) διὰ αὐτὴν τὴν ἀπόφασίν του ἐνεθυμήθη τὴν συμπεριφορὰν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ κατὰ τὴν Κυπριακὴν τραγωδίαν τοῦ 1974. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐνεθυμήθη τὴν ἀγάπην τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πλέον συγκεκριμένως ἐνεθυμήθη ὅτι εἰς ἕνα χωρίον τῆς Θήβας αἱ ἀνύμφευτοι γυναῖκες ἔδωσαν ὁλόκληρον τὴν προίκαν των διὰ τὴν μαρτυρικὴν Κύπρον. Συμφώνως πρὸς ὅσα ἐδήλωσεν εἰς τὸ ΚΥΠΕ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κιτίου κ. Χρυσόστομος:

«Ἔρανο γιὰ τὴ συγκέντρωση τροφίμων καὶ χρημάτων, ποὺ θὰ ἀποσταλοῦν στὸν δοκιμαζόμενο ἑλληνικὸ λαό, ἀρχίζει τὴν Τρίτη καὶ μέχρι τὴν Κυριακὴ ἡ Μητρόπολη Κιτίου. Ἡ πρωτοβουλία τῆς Μητρόπολης ἀφορᾶ ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς πόλης καὶ ἐπαρχίας Λάρνακας, οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι ἀνοικτὲς καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας, οὕτως ὥστε ὁ κόσμος νὰ μεταφέρει τὰ τρόφιμα, ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ προσφέρει. Ὅπως δήλωσε στὸ ΚΥΠΕ ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος, “τὸ μεγαλύτερο στήριγμα τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ, ἡ μητέρα Ἑλλάδα, βρίσκεται στὶς πιὸ κρίσιμες στιγμὲς τοῦ ἱστορικοῦ βίου της”. “Εἶναι πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ πεινοῦν, ὑποφέρουν καὶ δυστυχοῦν, καὶ ἔφτασε νομίζω καὶ ἡ Κύπρος νὰ δώσει χεῖρα βοηθείας. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ξεχνοῦμε ὅτι μετὰ τὰ τραγικὰ γεγονότα τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1974, ἡ Ἑλλάδα ἦταν αὐτή, ποὺ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο ἔτρεξε, ἔσκυψε πάνω ἀπὸ τὶς πληγές μας καὶ τὶς σκούπισε μὲ τὸ μαντήλι τῆς ἀγάπης της”, εἶπε. Ὁ Μητροπολίτης πρόσθεσε πὼς δὲν θὰ ξεχάσει ποτὲ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴν ὁποία ὁ ἑλληνικὸς λαὸς περιέβαλε τὸν ἴδιο καὶ τὸν τότε βουλευτὴ Λάρνακας Χριστόφορο Χριστοφίδη, ὅταν τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1975 εἶχαν μεταβεῖ στὴν Ἑλλάδα,

γιὰ νὰ ἐνημερώσουν τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν τραγικὴ κατάσταση, ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν Κύπρο. “Ἀρκεῖ νὰ ἀναφέρω ὅτι σὲ μίαν ἐπίσκεψή μας στὴ Θήβα, γυρίζοντας σὲ ἕνα χωριὸ τῆς περιοχῆς, ὅλες οἱ κοπέλες κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους μόνο δύο σεντόνια καὶ μία κουβέρτα, καὶ ἔδωσαν ὅλη τὴν ὑπόλοιπη προίκα τους γιὰ τὴ μαρτυρικὴ Κύπρο”, ἀνέφερε. Εἶπε ἀκόμα ὅτι σὲ μίαν ἄλλη περίπτωση ἕνας συνταξιοῦχος γιατρὸς ζητοῦσε ἀπεγνωσμένα νὰ τὸν δεῖ καὶ ὅταν τὸν βρῆκε ὕστερα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες τοῦ ἀνέφερε ὅτι “τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ ἡ γυναίκα του ἦταν συνταξιοῦχοι καὶ δὲν εἶχαν καμία περιουσία, κρατοῦσε ὅμως στὸ χέρι του 90 χρυσὲς λίρες, τὶς ὁποῖες, ὅπως μοῦ εἶπε, θέλησε νὰ δώσει γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν Κύπρο”. Ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση, ὁ Κιτίου Χρυσόστομος εἶπε ὅτι “τὰ τρόφιμα, ποὺ συγκεντρώνονται εἶναι ὄσπρια, ζάχαρη, ρύζι, μακαρόνια, δηλαδὴ ξηρὰ τροφή, κονσέρβες καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ προσφέρει ὁ κάθε Κύπριος”. “Ἐπίσης, κάνουμε ἔρανο, γιὰ νὰ συγκεντρώσουμε χρήματα προκειμένου νὰ ἀγοράσουμε κρέατα ἢ ψάρια ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Οἱ ἐκκλησίες θὰ εἶναι ἀνοικτὲς ὁλόκληρη τὴν ἡμέρα καὶ ἔτσι ὁ κόσμος, ποὺ ἐπιθυμεῖ θὰ μπορεῖ νὰ πάει ὁποιανδήποτε ὥρα, γιὰ νὰ προσφέρει τὰ τρόφιμα, ποὺ θέλει νὰ δώσει”, ἀνέφερε. Πρόσθεσε ὅτι ἡ κάθε ἐκκλησία “θὰ ἔχει χῶρο, γιὰ νὰ συγκεντρώνονται τὰ τρόφιμα, ἐνῶ γιὰ ὁποιοδήποτε χρηματικὸ ποσό, οἱ ἁρμόδιοι θὰ δίνουν ἀπόδειξη εἴσπραξης”. “Ὁ ἔρανος, ποὺ ἄρχισε σήμερα, θὰ ὁλοκληρωθεῖ τὴν Κυριακή, 4 Μαρτίου, ἀλλὰ ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ συνεχίσει νὰ φαίρνει τρόφιμα στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, ἀφοῦ τὸ πρόβλημα εἶναι συνεχὲς καὶ δὲν μποροῦμε μὲ ἕνα ἁπλὸ ἔρανο νὰ καλύψουμε τὶς ἀνάγκες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ”, εἶπε. Ἐξήγησε ὅτι ὅλα τὰ τρόφιμα θὰ συγκεντρωθοῦν καὶ θὰ μεταφερθοῦν μὲ ἐμπορευματοκιβώτια στὴν Ἑλλάδα. “Σὲ συνεννόηση μὲ τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ καὶ τὶς ἄλλες Μητροπόλεις, θὰ μεταφερθοῦν τὰ ἐμπορευματοκιβώτια σὲ περιοχές, ὅπου ὑπάρχει ἄμεση ἀνάγκη”, κατέληξε».

Ἐπικριτικά σχόλια ὑπό ἐφημερίδος διά τήν «βιομηχανίαν» ἐκλογῆς Βοηθῶν Ἐπισκόπων

Ἡ ἑβδομαδιαία πολιτική καί οἰκονομική ἐφημερίς «ΑΞΙΑ» τῆς 25ης Φεβρουαρίου προέβη εἰς ἕν πολύ ἀρνητικόν σχόλιον διά τήν «βιομηχανίαν» Βοηθῶν Ἐπισκόπων, τήν ὁποίαν μελετᾶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας. Τό δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Κανόνες, νόμοι, καταστατικά, παρασκήνιο, ἐκλογές, χειροτονίες. Τελευταῖα μᾶς προέκυψε καί τό “ἐπίσκοποι τιμῆς ἕνεκεν”, κατά πρόταση τῶν τελευταίων δύο Ἀρχιεπισκόπων. Ἀκριβῶς αὐτό προβάλλει ὡς ἐνδεχόμενο καί γιά τήν Ἱεραρχία τοῦ Μαρτίου. “Τιμῆς ἕνεκεν ἐπίσκοποι” χωρίς Ἐπισκοπή καί χωρίς ὀργανικές θέσεις εἶναι ἐπίσκοποι ζητιάνοι. Ζητιάνοι θυσιαστηρίου ἀκόμα καί γι᾽ αὐτή τήν πασχαλινή λειτουργία. Στό ἐρώτημα, βέβαια, ποιός θά κρίνει ποιοί ἀξίζουν τήν τιμή, γιά νά ἐκλεγοῦν ἐπίσκοποι, ἡ ἀπάντηση μᾶλλον θά ἀποκαλύψει ἁμαρτίες. Θά πρέπει νά θυμηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τί πρέσβευε περί ἐκλογῆς ἐπισκόπων, πρίν πά-

ρει τήν ἐξουσία. Καί ἄν τοῦ τό θυμίσει κάποιος, ἄς τολμήσουν ὅλοι μαζί οἱ Ἱεράρχες νά ὑπερβοῦν τά ἐσκαμμένα καί νά ἐπιστρέψουν σέ ἐκλογές μέ τόν ἀποστολικό τρόπο καί γιά ἐπίσκοπο σέ κάθε τόπο. Ἄν δέν θέλουν, ἄς δώσουν ἕδρα-θυσιαστήριο σέ κάθε ἐπίσκοπο. Χωρίς νόμους καί διατάξεις, ἀλλά μέ τή συμφωνία τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, γιά προσαρμογή τῆς πράξης τοῦ 1928, νά ὁρίσουν τά ὅρια κάθε Δήμου σέ ὅρια Ἐπισκοπῆς, ἐκλέγοντας ἰσαρίθμους ἐπισκόπους, χωρίς ὁδηγό καί λογιστή, ἀλλά μέ θυσιαστήριο καί ψῆφο στήν Ἱεραρχία. Αὐτά, χωρίς νομοθέτηση νέων θέσεων καί μέ τόν ὑφιστάμενο μισθό τοῦ ἐφημερίου τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ κάθε Δήμου. Δέν θά στοιχίσει τίποτε στόν Ἀρχιεπίσκοπο καί σέ κάθε Μητροπολίτη νά δώσουν τούς δήμους τῶν ἐπαρχιῶν τους σέ ἐπισκόπους, πού θά ἀναδειχθοῦν μέ κλήρωση ἀπό τόν κατάλογο τῶν ἐκλογίμων. Ἄς τολμήσουν, νά τούς χαρεῖ ὁ Θεός καί ὁ Λαός Του. Φώτης Πίκουλας».

Δύο νέοι ἐψηφισμένοι Τιτουλάριοι

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, κατά τήν τακτικήν συνεδρίαν τῆς 8ης Μαρτίου ἐξέλεξε νέους Τιτουλαρίους Ἐπισκόπους. Προηγουμένως ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός ἀνέγνωσε τήν εἰσήγησίν του μέ θέμα: «Περί τοῦ δυνατοῦ, νομικῶς καί κανονικῶς, ἐκλογῆς Τιτουλαρίων Ἐπισκόπων εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος». Συμφώνως πρός ἐνημερωτικόν δελτίον ἐκδοθέν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, μετά τήν εἰσήγησιν:

«Ἀκολούθησε διεξοδικὴ συζήτηση ἐπὶ τῆς Εἰσηγήσεως μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες ἐκλήθησαν νὰ ψηφίσουν, ἐὰν ἡ Ἱεραρχία θὰ προβεῖ σὲ ἐκλογὴ δύο νέων Τιτουλαρίων Ἐπισκόπων. Στὴν ψηφοφορία, ποὺ ἀκολούθησε, ἐψήφισαν 72 Ἀρχιερεῖς. Ὑπὲρ τῆς προτάσεως γιὰ τὴν ἐκλογὴ δύο νέων Τιτουλαρίων Ἐπισκόπων εὑρέθησαν 33 θετικοὶ ψῆφοι, 31 ἀρνητικοὶ ψῆφοι, 7 λευκὲς καὶ μία ἄκυρη ψῆφος. Ἔτσι ἡ Ἱεραρχία ἀπεφάνθη ὑπὲρ τῆς ἐκλογῆς δύο νέων Τιτουλαρίων Ἐπισκόπων. Γιὰ τὴν πλήρωση τῆς θέσεως Τιτουλαρίου Ἐπισκόπου, μὲ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Σαλώνων, ἐπὶ συνόλου 68 ψηφισάντων ἔλαβαν: 1) Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἀντώνιος Ἀβραμιώτης ψήφους 48, 2) Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰγνάτιος Μό-

σχος ψήφους 3, 3) Ἀρχιμανδρίτης κ. Εἰρηναῖος Καλογήρου ψήφους 2, Εὑρέθησαν καὶ 13 λευκὲς καὶ 2 ἄκυρες ψῆφοι. Τιτουλάριος Ἐπίσκοπος μὲ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Σαλώνων, ἐκλέγεται ὁ Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἀντώνιος Ἀβραμιώτης. Γιὰ τὴν πλήρωση τῆς θέσεως Τιτουλαρίου Ἐπισκόπου, μὲ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Θαυμακοῦ, ἐπὶ συνόλου 68 ψηφισάντων ἔλαβαν: 1) Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰάκωβος Μπιζαούρτης ψήφους 37, 2) Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰγνάτιος Μόσχος ψήφους 11, 3) Ἀρχιμανδρίτης κ. Εἰρηναῖος Καλογήρου ψήφους 2, Εὑρέθησαν καὶ 15 λευκὲς καὶ 3 ἄκυρες ψῆφοι. Τιτουλάριος Ἐπίσκοπος μὲ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Θαυμακοῦ, ἐκλέγεται ὁ Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἰάκωβος Μπιζαούρτης».

Ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Σαλώνων κ. Ἀντωνίου ἔγινε τό Σάββατον 10ην Μαρτίου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου καί τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Θαυμακοῦ κ. Ἰακώβου τήν Κυριακήν 11ην Μαρτίου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἀσωμάτων Πετράκη.