Ορθόδοξος Τύπος φ. 1923, 13/4/2012 by anthologimata

ΚΕΜΠΑ 3645

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ στὸν χῶρο τῆς ΟἰκουμεΥ νικῆς Κινήσεως ὅτι ὁ Παπισμὸς ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι μία ἀπὸ τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, ποὺ ὅλες μαζὶ συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Συνέπεια τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Πάπας ἔχει πλήρη ἱερωσύνη μὲ ἀδιάκοπη Ἀποστολικὴ Διαδοχή, εἶναι κανονικὸς Ἐπίσκοπος, διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου καὶ τελεῖ ἀπολύτως ἔγκυρα μυστήρια, ποὺ προσφέρουν τὴν αὐτὴ σώζουσα Θ. Χάρη, ποὺ παρέχεται καὶ διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, Τά Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1923

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΩΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Δαιμονική ἐπινόησις νά τιμᾶται ἡ αἵρεσις ὡς ἄσπιλος Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μας

Γράφει ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος ῾Ιεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν

ΒΑΡΥΤΑΤΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΙ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΑΜΟΥ Καρπὸς τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ περὶ «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» συζήτηση καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Ζ΄ Συνελεύσεως τῆς Ὁλομελείας τῆς

Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρ/Καθολικῶν στὸ Balamand τὴν 17-24.6.1993, γνωστὴ ὡς ʻσυμφωνία

Balamandʼ: «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, με-

τοχὴ εἰς τὰ αὐτὰ μυστήρια, κυρίως εἰς τὴν μίαν ἱερωσύνην τὴν τελοῦσαν τὴν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων –

Κατετέθη μήνυσις εἰς τὴν Ἱεράν Σύνοδον ὑπὸ Ὀρθοδόξων σωματείων καὶ πιστῶν

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ

Πλῆρες ἐκκλησιαστικῶν–σωτηριολογικῶν ἀλλά καί πολιτικοκοινωνικῶν καί ἐθνικῶν μηνυμάτων εἶναι τό Πασχάλιον μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σπάρτης κ. Εὐσταθίου. Αὐτό ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Γιορτάσαμε μπροστά ἀπό λίγες μέρες τή μεγάλη ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Γιορτάσαμε τήν ἀπελευθέρωση τῆς ἀθάνατης Χώρας μας καί τιμήσαμε τούς ἔνδοξους καί γενναίους ὑπερασπιστές της, πού θυσίασαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία» τό βιός τους, τήν ὑγεία τους, τήν πολύτιμη ζωή τους καί ἀναρίθμητοι Κληρικοί τήν ἱερωσύνη τους. Σήμερα γιορτάζουμε μιά ἄλλη ἀσύγκριτη γιορτή πού ἔχει σχέση μέ τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τήν καταθλιπτική ἀνάμνηση τοῦ θανάτου μας. Σήμερα γιορτάζουμε «τοῦ θανάτου τήν νέκρωσιν καί τοῦ Ἅδου τήν καθαίρεσιν». Ὅμως καί σήμερα εὑρισκόμαστε πάλι σέ θέση δεινή. Νιώθουμε μιά καινούργια αἰχμαλωσία, μιά δουλεία πού εἶναι χειρότερη ἀπό ἐκείνη πού ἐπέβαλαν οἱ ἐχθροί τῆς πατρίδος μας. Εὑρισκόμαστε σήμερα μπροστά σέ μιά πρωτοφανῆ σύγχυση. Τά κάτω ἔγιναν ἄνω καί τά ἄνω κάτω. Κλονίζονται θεσμοί αἰωνόβιοι καί διασύρονται πρόσωπα, χωρίς νά ἔχει τό θάρρος κάποιος νά τά ὑπερασπιστεῖ. Ἡ ἀλήθεια κρύβεται καί ἀποσιωπᾶται, ἐνῶ τό ψέμα καί ἡ ἀδικία θριαμβεύουν. Τό δίκαιο χαρακτηρίζεται ἄδικο, ἡ κακία ἐπιβάλλεται σάν ἀρετή καί γενναιότητα. Ἡ ἀνηθικότητα καί ἡ διαφθορά καθιερώνονται ὡς ἠθικά ἐπιτρεπτές. Ἡ βία θεωρεῖται ἀπαραίτητο μέσο κατάκτησης πολιτικῶν καί ἀτοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ὑπὸ τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΤΟΥ Α.Π. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Οἱ ὁποῖοι ἐστοχοποίησαν τοὺς ὑπερμάχους τῆς Πίστεως Σεβ. Πειραιῶς, Κυθήρων καὶ Ράσκας καὶ Πριζρένης

Τὸ πραγματικὸν πρόσωπον τῶν Οἰκουμενιστῶν Καθηγητῶν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ἀπεκάλυψεν ὁ Πρωτοπρεσβύτερος καὶ Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρος Ζήσης. Οἱ καθηγηταὶ αὐτοί, ἐνεργοῦντες καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Φαναρίου, ἐστοχοποίησαν τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας Πειραιῶς ἢ καὶ Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Σεραφείμ, ἐπειδὴ εἶναι ἐλεγκτικοὶ πρὸς τὴν διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν διὰ τὴν οἰκουμενιστικὴν πορείαν της ἀλλὰ καὶ πρὸς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν ξένας πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν θέσεις. Οἱ καθηγηταὶ αὐτοὶ ἐξαπέλυσαν ἐπίθεσιν καὶ ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, τὸν ὁποῖον πλέον δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς κανονικὸν Ἐπίσκοπον, προφανῶς διότι ἐκφράζει ἀντιοικουμενιστικὰς καὶ φιλοπατριωτικὰς θέσεις διὰ τὴν πατρίδα του (Ἄλλωστε αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς λόγος τῆς καθαιρέσεώς του). Ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης εἰς ὁμιλίαν κατὰ τὴν Κυριακὴν 1ην Ἀπριλίου ὑπεγράμμισεν ὅτι οἱ καθηγηταὶ αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδον διὰ τὰς αἱρετικὰς θέσεις καὶ ἀπόψεις των. Ἀκολούθως ἐτόνισεν ὅτι μερικαὶ πλάναι τῶν καθηγητῶν αὐτῶν εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς θεοπνευστίας τῆς Πεντατεύχου… ἡ ὑποτιθεμένη «ἀλλοίωσις» τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, ἡ θέσις των ὑπὲρ τῆς χειροτονίας γυναικῶν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κ.ἄ. Συμφώνως δὲ μὲ τὴν ἱστοσελίδα «θρησκευτικά»: «Ὁ π. Θεόδωρος τόνισε ἐπίσης ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν ὑπογραφόντων τὴν Ἐπιστολὴ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς παπικοὺς ἐπὶ πολλὰ ἔτη καὶ ἄλλοι ἀντιμετωπίζουν τοὺς Μονοφυσίτες ὡς Ὀρθοδόξους. Ἀναφέρθηκε δὲ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὴν στάση κάποιων καθηγητῶν ἀπέναντι στὸ θρησκευτικὸ μάθημα καὶ εἶπε συγκεκριμένα: “Θέλουν νὰ καταργηθεῖ ὁ ὀρθόδοξος χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ νὰ γίνει Θρησκειολογία. Καὶ μόνο αὐτὸ τοὺς στερεῖ τὸν τίτλο τοῦ ὀρθοδόξου καθηγητοῦ. Δὲν θέλετε νὰ ὑπάρχει ὀρθόδοξη κατήχηση στὰ σχολεῖα καὶ θέλετε νὰ διδάσκουμε γιὰ τὸν Βούδα καὶ τὸν Μωάμεθ; Καὶ εἶστε ἐσεῖς καθηγητὲς σὲ Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολή; Καὶ ἀπευθύνεστε σὲ Ἱ. Σύνοδο Ὀρθόδοξη, ποὺ θὰ ἔπρεπε καὶ μόνο γιὰ αὐτὸ νὰ σᾶς τιμωρήσει; Ἔχετε τὸ θάρρος καὶ τὸ θράσος νὰ ἀπευθύνεστε στὴν Ἱ. Σύνοδο;”. Προανήγγειλε δὲ ὁ π. Θεόδωρος ἀναλυτικὴ κριτικὴ τῆς Ἐπιστολῆς τῶν καθηγητῶν πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο ἀλλὰ καὶ τῶν ἀπόψεών τους μετὰ τὶς ἑορτὲς τοῦ Πάσχα».

«Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπειδὴ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπὸ διαχρονικὴ καὶ παγκόσμια ἑνότητα δογματικῆς Πίστεως. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι “χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός (ὁ ἴδιος), καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας”1, ἀναλλοίωτος, καὶ ἑνώνει ἐν Ἑαυτῷ τὴν ἀνθρωπότητα, “ἐν ἑνὶ σώματι, εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην”2, καθ᾽ ὅσον αὐτὴ ἐνσω-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Εἰς τὸ θεολογεῖν χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπιστημονικὴν λογικὴν καὶ ὄχι τὴν Ὀρθόδοξον Πατερικήν Παράδοσιν, ἐπαναλαμβάνων εἰς ἄλλην συχνότητα τὴν θεολογικὴν μέθοδον τοῦ Βαρλαάμ, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησεν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Διά τῆς μεθόδου αὐτῆς ναρκοθετεῖται ἡ πίστις, ὑπογραμμίζουν. Εἰς τὰς κατηγορίας, τὰς ὁποίας ἔχουν περιλάβει εἰς τὴν μήνυσιν τὰ Ὀρθόδοξα σωματεῖα καὶ οἱ τριακόσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι: 1ον) Ἡ Βαπτισματικὴ θεολογία, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἀποδέχεται τὸ αἱρετικὸν βάπτισμα 2ον) Αἱ θεωρίαι τῶν Κλάδων καὶ τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» ὡς καί τὸ ἐφεύρημα τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ εἶναι ἡ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων» τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ὁποίαν ἐπιχειρεῖται ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας (Διατὶ, ὑποστηρίζουν, αἱ θεωρίαι αὐταὶ εἶναι αἱρετικαὶ καὶ ξέναι πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ Θεολογίαν). 3ον) Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, τὴν ὁποίαν κηρύσσει ὁ Περγάμου. Χαρακτηρίζουν τὴν «εὐχαριστιακὴν ἐκκλησιολογίαν» ὡς τὸν Δούρειον ἵππον, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθῆ τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανόν (Περὶ τῆς αἱρέσεως αὐτῆς, ὡς χαρακτηρίζουν τὴν εὐχαριστιακὴν ἐκκλησιολογίαν, ἔχουν ὁλόκληρον κεφάλαιον καὶ τὴν συνδέουν καὶ μὲ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα). Ὁ Σεβ. Περγάμου ἀναπτύσσει τὴν θεωρίαν τῆς ἱερότητος τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖον ἡ ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δὲν ἠδύνατο νὰ κατανοήση. Τὰ ὀνόματα καὶ τῶν δύο Ὀρθοδόξων Σωματείων, τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν τὴν μήνυσιν καὶ τὴν ὑπέβαλον εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον ὑπὸ μορφὴν –καταγγελίας– ψηφίσματος. Ὁλόκληρον τὸ κείμενον τῆς μηνύσεως.

Μήνυσιν ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατέθεσαν ὑπὸ μορφὴν «καταγγελίας – ψηφίσματος» τριακόσιοι καὶ πλέον Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζούλια, τὸν ὁποῖον κατηγοροῦν ὅτι διδάσκει αἱρετικὰς θέσει εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κλονίζων τὴν Πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Μία βασικὴ κατηγορία εἶναι πώς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος εἶναι ὑπέρμαχος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ συνεργάζεται διὰ τὴν προώθησίν του μετὰ τοῦ Βατικανοῦ, ἐργάζετα θεολογικῶς μὲ βάσιν τὴν ἐπιστημονικὴν λογικὴν

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος: Νά λέμε μίαν φοράν τήν ἡμέραν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. Σελ. 8 Αἱ αὐθαιρεσίαι τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου εἰς ζητήματα πίστεως καί ἡ ἀφωνία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Σελ. 8 Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος: «Γίνετε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως καί μή φοβεῖσθε». Σελ. 8 Πατερική ἤ Πατρομάχος ἡ «μεταπατερική θεολογία». Τοῦ κ. Ἰω. Τάτση. Σελ. 8 Ὀρθόδοξον τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τήν Μολδαβίαν. Σελ. 3 Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Περιστερίου ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας εἰς τούς Θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων. Σελ. 4 Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Μανώλη. Σελ. 5 Πάσχα τό τερπνόν. Τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου. Σελ. 5 Νέος ἡγούμενος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ Εὐβοίας. Σελ. 6

καὶ ὄχι μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Πατερικὴν Παράδοσιν. Διὰ νὰ τεκμηριώσουν τὴν θέσιν των ἐπικαλοῦνται

Ἡ χριστιανικὴ ψυχὴ τοῦ Κανάρη ἦταν διαποτισμένη μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς συγχωρήσεως καὶ τῆς ἀνιδιοτέλειας, ὅπως αὐτὸ ἀποκαλύπτεται στὰ ἀκόλουθα ἱστορικὰ γεγονότα: εἶχε ἤδη παρέλθει ὁ Ἰούνιος τοῦ 1824 καὶ στὰ ἐρειπωμένα ἀπὸ τὴν τουρκικὴ θηριωδία Ψαρὰ ἡ μόνη ποὺ βάδιζε ἦταν ἡ Δόξα. Ὁ ἁγνὸς αὐτὸς πατριώτης ἐκλιπαροῦσε νὰ δοθεῖ στὴν κατατρεγμένη καὶ ξεσπιτωμένη οἰκογένειά του ἕνα ἄδειο σπίτι στὸ Ναύπλιο, γιὰ νὰ στεγα-

τὸν καθηγητὴν Δογματικῆς κ. Μέγαν Φαράντον, ὁ ὁποῖος σημειώνει διὰ τὸν Σεβ. Περγάμου κ. Ἰ. Ζηζι-

ΖΟΦΕΡΑΙ ΗΜΕΡΑΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΤΟΥΣ πολὺ δύσκολους καιρούς μας ὁ λαὸς ὑποφέρει. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση τοῦ ἔχει ἀφαιρέσει τὶς ὅποιες δυνάμεις διέθετε. Ἡ ἀγανάκτησή του εἶναι ἔκδηλη καὶ ἡ ἀπέχθειά του πρὸς τοὺς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔφεραν τὴ Χώρα στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, ἐκδηλώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Ὁ λαός μας δὲν ἔχει ποῦ νὰ ἀκουμπήσει, οὔτε καὶ μπορεῖ νὰ στηρίξει σὲ κάποιον τὴν ἐλπίδα του. Ζεῖ μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι τὸ αὔριο δὲν θὰ εἶναι καλύτερο. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ ζοφερὴ κατάσταση, ὅπου χάθηκε τὸ χαμόγελο ἀπὸ τὰ πρόσωπα, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐμφανιστοῦν οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες, γιὰ νὰ στηρίξουν τὸ λαό. Σὲ αὐτοὺς συγκαταλέγω καὶ τοὺς θρησκευτικούς, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο καὶ δὲν ἀνησυχοῦν πολύ. Βέβαια, ὑπάρχουν οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι συνεχίζουν τὶς δραστηριότητές τους, ποὺ προφανῶς δὲν ἐνδιαφέρουν τοὺς πολλούς, γιὰ νὰ μὴ πῶ ὅτι τοὺς ἐνοχλοῦν. Ἰδιαίτερα ταλαιπωροῦνται οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ βροῦν τὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ νὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦν τὰ προβλήματά τους. Τελικὰ διαπιστώνουν ὅτι εἶναι ἐντελῶς μόνοι! Καὶ σὰν νὰ μὴ ἔφτανε αὐτό, βλέπουν τοὺς οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Ἑλλάδος νὰ συνεχίζουν τὸ ἔργο τους. Συναντῶνται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, συμπροσεύχονται καὶ συνομιλοῦν γιὰ τὴν πορεία τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εἶναι πιὰ βέβαιο ὅτι ἔχουν ἐντολὲς ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς νὰ ἀμβλύνουν τὶς δογματικὲς διαφορὲς προκειμένου νὰ γίνει τὸ ἔργο τῆς παγκόσμιας ἐξαθλίωσης εὐκολότερο. Ἀλίμονο στοὺς λαούς, ποὺ οἱ θρησκευτικοί τους ἡγέτες ἔγιναν ὄργανα τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου καὶ ἔχασαν τὸ ὁμολογιακό τους φρόνημα. Ἡ ἀνησυχία μας κορυφώνεται, ὅταν βλέπουμε τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ πρωτοστατεῖ στὸν οἰκουμενισμό, λὲς καὶ δὲν ἔχει τίποτα ἄλλο σοβαρότερο νὰ κάνει. Εἶναι ἀπογοητευτικὲς οἱ φωτογραφίες, ποὺ δημοσιεύονται. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρω τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ τῆς Νέας Ὑόρκης, στὶς 28 Ὀκτωβρίου 2009. Ἦταν προκλητική! Τί ἔχει νὰ πεῖ ἕνας Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ ἕνα Ἀρχιρραβίνο; Ἐπίσης στὶς 27 Ὀκτωβρίου 2011 πραγματοποιήθηκε διαθρησκειακὴ συνάντηση καὶ συμπροσευχὴ στὴν Ἀσίζη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Βατικανοῦ. Ἦταν μιὰ ὡραία θεατρικὴ παράσταση, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν ἔλειπε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες ὅπου ὁ Πατριάρχης συνομιλεῖ μὲ τὸ Πάπα καὶ τοὺς ἄλλους «ἀδελφούς». Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ πραγματοποιοῦνται δείχνουν ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς ἔχει προκαλέσει βαθύτατη διάβρωση στὶς συνειδήσεις τῶν μεγαλόσχημων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ χάσει τὴν ὀρθότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Εἶναι καιρὸς νὰ ἀντιδράσουμε στὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε προσήλωση στὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ Ἕνας ἥρωας μέ ἀκλόνητον πίστιν εἰς τόν Χριστόν ΚΗΡΥΣΣΕΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗΝ Τοῦ Βασιλείου Γ. Βοξάκη, Καθηγητοῦ Θεολόγου ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ σθοῦν προσωρινά. Ὅμως ἡ κυβέρ(2ον.—Τελευταῖον)

Εἰς τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου κατεχωρήθη τὸ ἀκόλουθον διαφωτιστικὸν Ὀρθόδοξον ἄρθρον διὰ τὸν Οἰκουμενισμόν, γραφὲν ὑπὸ τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ. Εἰς αὐτὸ τονίζεται ὅτι στόχος τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι: Ἕνας Θεός, πολλὲς θρησκεῖες. Μὲ τὸν στόχον αὐτὸν κηρύσσουν ἀνυπακοὴν πρὸς τὴν Καινὴν Διαθήκην. Διότι ὑπογραμίζουν: «Ναί· ἕνας Χριστός, πολλὲς πίστεις, πολλὰ βαπτίσματα».

δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός». Τί σημαίνει ὅμως «ἐκκλησία»; Ἡ λέξη εἶναι ἐξαιρετικὰ πολυσήμαντη. Ἀρχικὰ ἀναφερόταν στὴν ἁπλὴ λαϊκὴ συνέλευση (πχ. «ἐκκλησία τοῦ δήμου»). Ἀργότερα περιορίστηκε καὶ σήμερα χρησιμοποιεῖται ἀποκλειστικὰ σὲ θρησκευτικὰ πλαίσια προσδιορίζοντας κάποιες κοινότητες χριστιανικὲς (πχ. προτεσταντικὲς ἐκκλησίες) ἢ ἀκόμα καὶ μὴ χριστιανικὲς (ἐκκλησία τῶν Μορ-

νηση Κουντουριώτη ἀρνήθηκε, διότι ἡ μικροψυχία καὶ ὁ φθόνος τοὺς τύφλωναν καὶ νέκρωναν τὴ συνείδησή τους. Θὰ μποροῦσε τότε ὁ Κανάρης νὰ προτάξει τὴ μέριμνα γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς οἰκογένειάς του πρὶν ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἐγκαταλείψει τὸν Ἀγώνα πικραμένος ἀπὸ τὴν τόση ἀχαριστία καὶ μία τέτοια προσβολή. Ὅμως ὁ Κανάρης εἶπε κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς» καὶ

συγχώρησε αὐτοὺς, ποὺ «σταύρωναν» ἐκεῖνον καὶ τὴν οἰκογένειά του. Τὸ αἴτημα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς «ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» ἦταν γιὰ τὸν Κωνσταντῆ ὄχι κάποια τυπικὰ λόγια μίας προσευχῆς, ἀλλὰ καθημερινὸς τρόπος ζωῆς. Ἔτσι ὁ Ψαριανὸς ἥρωας δὲν μνησικάκησε, ἀλλὰ πῆρε πάλι τὸ πυρπολικό, ποὺ ὕστερα ἀπὸ μύρια προσκόμματα τοῦ ἔδωσε ἡ κυβέρνηση, καὶ ξαναχύθηκε στὴ θάλασσα νὰ συνδράμει τὸν Ἐθνικὸ Ἀγώνα. Σύμφωνα μὲ τὸ Γάλλο περιηγητὴ Voutier, ὅταν στὸ Ναύπλιο τὸ 1824 μία ὁμάδα Ἄγγλων ἀξιωματικῶν συναντήθηκαν μὲ τὸν Κανάρη τοῦ ἐξέφρασαν τὴν ἀπορία τους πῶς δὲν εἶχε λάβει καμιὰ ἀμοιβὴ γιὰ τὰ κατορθώματά του, ποὺ εἶχαν ἤδη προκαλέσει τὸ θαυμασμὸ σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερική. Τὸ ἐρώτημα τοῦ ἔδινε μία λαμπρὴ εὐκαιρία νὰ ἀκουστοῦν

ούλαν: «Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας, ὅπως εἶναι ἡ θ. ἀποκάλυψις, ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἱερὰ Παράδοσις, αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων, ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πίστις κ.λπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιῆ αὐτὰς τὰς ἐννοίας, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν» καταλήγει ὁ κ. Φαράντος. Ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ σημείου ὑπογραμμίζουν εἰς τὴν μήνυσιν ὅτι: «Ὁ Περγάμου θεολογώντας ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλη συχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ὡς γνωστὸν πολέμησε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, δι᾽ αὐτῆς δὲ ναρκοθετεῖ καὶ διαβρώνεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη». Ἀκολούθως παρουσιάζουν τεκμηριωμένας ὅλας τὰς κακοδόξους θέ-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΕΥΧΑΙ

«Ἀναστάσεως ἡµέρα, καὶ λαµπρυνθῶµεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώµεθα. Εἴπωµεν, ἀδελφοί, καὶ τοῖς µισοῦσιν ἡµᾶς· συγχωρήσωµεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωµεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς µνήµασι, ζωὴν χαρισάµενος». (Ἐκ τῶν Στιχηρῶν τοῦ Πάσχα). Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Ὀλυμπιάδος μοναχῆς.

Ἠ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (Π.Ο.Ε.) ὡς καὶ ἡ Διεύθυνσις, ἡ Σύνταξις καὶ τὸ προσωπικὸν τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», μὲ τὴν εὐκαιρίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα εὐχόμεθα πρὸς τὰ μέλη τῆς Ἑνώσεως καὶ τοὺς συνδρομητάς, ἀναγνώστας, φίλους και ὑποστηρικτὰς τοῦ κοινοῦ ἔργου, ὅπως «ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν (Ρωμ. στ´ 4)». Ἐπίσης γνωστοποιεῖ ὅτι λόγῳ τῶν ἀργιῶν τοῦ Πάσχα, ἡ ἐφημερὶς δὲν θὰ κυκλοφορήση τὴν ἑπομένην ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου (20.4.12), ἀλλὰ τὴν μεθεπομένην Παρασκευὴν 27.4.12. Τὸ Βιβλιοπωλεῖον, ὅμως, θὰ παραμείνη ἀνοικτὸν καὶ θὰ λειτουργῆ ὅλας τὰς ἐργασίμους ἡμέρας καί ὥρας.

Ὁ διάσημος θεολόγος τοῦ 20οῦ αἰώνα, Παναγιώτης Τρεμπέλας, στό σπουδαιότατο ἀπολογητικό βιβλίο του «Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ», γράφει γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ: «Ἀναμφισβητήτως τήν ὑπεροχωτέραν καί περισσότερον ἔκτακτον θέσιν μεταξύ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατέχει ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις αὐτοῦ. Ἀποτελεῖ αὕτη τό ἐπιστέγασμα τῆς ὅλης ὑπερφυσικῆς δράσεώς του, κυριολεκτικῶς θαῦμα μεταξύ τῶν θαυμάτων του, ἔργον ὑπερφυές... Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε τό ὑπεροχώτερον καί καινότερον ἐξ ὅλων τῶν γεγονότων ἀπό ὅσα ποτέ εἶδε καί ἤκουσεν ὁ κόσμος». Δέν ὑπερβάλλουμε ἄν ποῦμε πώς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά αὐθεντικότερα γεγονότα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, μέ τούς περισσότερους καί αὐθεντικότερους μάρτυρες τοῦ θαύματος τούτου.

Ἰδιαίτερα ὁ Παῦλος - ὁ σοφός καί μέγας καί σπάνιος αὐτός ἄνθρωπος - δέ μποροῦσε νά πιστέψει εὔκολα σ᾽ ἕνα τέτοιο καί ὕψιστης σημασίας γεγονός. Εἶναι τέτοια ἡ πεποίθησή του στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά κηρύττει ὅτι, «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α´ Κορ. ΙΕ´ 14). Κι ἕνας δεύτερος συλλογισμός: Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, οὔτε ῾μεῖς θ᾽ ἀναστηθοῦμε. Δηλαδή, γκρεμίζεται ἡ πεποίθηση καί ἡ πίστη μας στήν ἀθανασία. Καί μέ τέτοιο σκεπτικισμό, ποῦ καταλήγουμε; Ἡ ἀπάντηση τοῦ Παύλου καί πάλι σαφής: «Εἰ νεκροί οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α´ Κορ. ΙΕ´ 32). Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν πέρασε σάν ἕνα ἀπ᾽ τά συνηθισμένα γεγονότα περιορισμένης ἐμβέλειας καί σημασίας· ἀλλ᾽

στὸ ἐξωτερικὸ τὰ παράπονά του γιὰ τὶς ἀδικίες, ποὺ τοῦ ἔκανε ἡ κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ὅμως ὁ Κανάρης, ποὺ ἀγόγγυστα ὑπέμενε τὸν παραγκωνισμό του δὲν θέλησε νὰ διασυρθεῖ τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος στοὺς ξένους, γιὰ νὰ βρεῖ ἐκεῖνος τὸ δίκιο του. Ἀπάντησε λοιπόν: «Ἡ Διοίκηση δὲν μοῦ ἔδωκε τίποτε γιατί τίποτε δὲν θέλω. Ἔκαμα τὸ χρέος μου καὶ εἶμαι εὐτυχισμένος γι’ αὐτό». Ἡ μεγαλοψυχία του κι ὁ πατριωτισμὸς του ἦταν τόσος, ὥστε νὰ παραβλέπει τὸ προσωπικό του δίκαιο μπροστὰ στὸ κοινὸ καλό. Τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων, ποὺ ἄκουγε στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Συναξάρια τῶν Ἁγίων καὶ ἰδίως αὐτὰ τῶν Νεομαρτύρων τὸν εἶχαν διδάξει νὰ εἶναι μακρόθυμος καὶ ἀνεξίκακος, νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ ἀνιδιοτέλεια. Ἡ Εὐαγγελικὴ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπης ποὺ νὰ φθάνει μέχρι αὐτοθυσίας, ὅπως

αὐτὴ ἀποκαλύπτεται μεταξὺ ἄλλων κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ στὴν Παραβολὴ τοῦ Κυρίου γιὰ τὸν Καλὸ Σαμαρείτη, αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀρετὴ χαρακτήριζε τὸν Κανάρη. Ἀποκαλυπτικὸ εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονὸς, ποὺ διασώζεται στὸ ποίημα τοῦ Σπετσιώτη ποιητῆ Γεωργίου Στρατήγη «Ματρόζος». Ὅταν στὶς 29 Ὀκτωβρίου ὁ ἀτρόμητος αὐτὸς θαλασσομάχος κατόρθωσε ἀνοιχτά τῆς Τενέδου νὰ ἀνατινάξει μία Τουρκικὴ φρεγάτα, τὴν ἀντιναυαρχίδα «Ριάλα Γεμισί», κυνηγημένος ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ ἁρμάδα λίγο ἔλειψε νὰ σκοτωθεῖ. Μὲ ἡρωικὴ αὐτοθυσία ὁ Ὑδραῖος Ἀλέξανδρος Ματρόζος (1795 – 1855) πλησιάζει μὲ τὸ πλοῖο του τὴ βάρκα τοῦ Κανάρη, γιὰ νὰ τὸν σώσει. Ἐνῶ ὁ Ματρόζος τὸν παρακινεῖ ν’ ἀνέβει πρῶτος στὸ πλοῖο ἀπὸ τὴν ἀνεμόσκαλα, ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη, ποὺ πλημμυρίζει τὰ στήθη τοῦ ἡρωικοῦ

τέκνου τῶν Ψαρῶν τὸν κάνει νὰ σκεφθεῖ πρῶτα τὴν ἀσφάλεια τοῦ πληρώματός του καὶ μετὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ ποιητικὴ πένα τοῦ Γεωργίου Στρατήγη βάζει τὸ Ματρόζο νὰ θυμίζει χρόνια μετὰ στὸν Κανάρη: «Κάνω τιµόνι δεξιὰ… τὸ φλογερὸ τὸ χνῶτο τοῦ Τούρκου θὰ σὲ βουλίαζε, θυµᾶσαι; σοῦ φωνάζω, “Πρῶτος ἀπ’ ὅλους ν’ ἀνεβεῖς”, µὰ δὲν µ’ ἀκοῦς κι ἀφήνεις ἄλλους ν’ ἀνέβουν… ἔσκυψα κι ἀπ’ τὰ µαλλιὰ σ’ ἀδράζω καὶ σ’ ἔσωσα καὶ φύγαµε … µὰ δάκρυα βλέπω χύνεις!…». Πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ παράδειγμα τοῦ Κανάρη καὶ τοῦ Ματρόζου νὰ μὴ μᾶς φέρει στὸ νοῦ τὴν ἐκλεκτὴ φράση τοῦ βιβλίου τῶν Παροιμιῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Ἀδελφὸς ὑπ’ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ καὶ ὑψηλὴ καὶ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΗΝ 13ην τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου ἑορτάζουμε Τ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου Πάπα Ρώμης. Ὁ Ἅγιος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΕΙΣ ΤΑ «ΑΧΝΑΡΙΑ» ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ!

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ καὶ φιλοπαπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος φαίνεται ὅτι ἔχει φτάσει σὲ ἀκραῖες οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες. Στὸ περιοδικὸ τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἰσραηλιτικῆς Κοινότητας «ΧΡΟΝΙΚΑ» (Ἰανουάριος – Μάρτιος 2012), διαβάζουμε τὸ ἑξῆς πρωτοφανὲς γιὰ ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο: «Ὁ Ἀρχιρραββίνος τοῦ Ἰσραὴλ Γιόνα Μέτζκερ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου Χρυσόστομος ὑπέγραψαν, στὶς 5.12.2011, στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου, στὴ Λευκωσία, μία ἱστορικῆς σημασίας Διακήρυξη. Ἡ Διακήρυξη ἐπισημοποιεῖ τὴ δέσμευση τῶν δύο πλευρῶν στὴν ἐνδυνάμωση τῶν μεταξύ τους σχέσεων, ἐνῶ βεβαιώνει τὸ ἀβάσιμο τοῦ δόγματος τῆς συλλογικῆς εὐθύνης τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ γιὰ τὴ σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ Διακήρυξη ἀναφέρει μεταξὺ τῶν ἄλλων: Ἐμεῖς, ὁ Ἀρχιρραββίνος τοῦ Ἰσραὴλ Γιόνα Μέτζκερ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κύπρου Χρυσόστομος

Καλοῦν ἰμάμηδες καί ραββίνους εἰς τὰ σχολεῖα!

ΛΥΚΕΙΟ τῆς Ἀττικῆς ἀπέστειλε ἔγγραφο αἴτημα στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ μαθητὲς τῆς Β΄ τάξεως Λυκείου, προκειμένου νὰ ἐμπεδώνουν τὸ Ἰσλὰμ ἢ τὸν Ἰουδαϊσμὸ στὰ πλαίσια τοῦ μαθήματος τῆς θρησκειολογίας νὰ ἐπισκέπτονται ἰσλαμικὰ τεμένη καὶ ἑβραϊκὲς συναγωγές. Προχωροῦν καὶ παραπέρα: ζητᾶ τὸ ἐν λόγῳ Λύκειο νὰ μποροῦν νὰ προσκαλοῦν ἰμάμηδες καὶ ραββίνους, νὰ μπαίνουν στὶς σχολικὲς αἴθουσες καὶ νὰ ἀναπτύσσουν τὰ πιστεύω τους γιὰ τὴ θρησκεία τους, ὥστε οἱ μαθητὲς νὰ ἀκοῦν ἀπὸ «πρῶτο χέρι» τὰ πιστεύω τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς «προκατειλημμένους» ὀρθοδόξους θεολόγους! Ἀκούγεται ἀπίστευτο, ἀλλὰ εἶναι ἀληθινό: ὁ σχολικὸς σύμβουλος θεολόγων, ποὺ ἀνήκει τὸ σχολεῖο αὐτὸ συμφωνεῖ μὲ τὸ αἴτημα τοῦ σχολείου! Θεωροῦμε ὅτι φτάσαμε σὲ πολὺ ἐπικίνδυνο σημεῖο ἄμβλυνσης τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα στὶς διάφορες πίστεις καὶ θρησκεῖες ἔσπειραν τὴν ἀμφιβολία τῆς ἀποκλειστικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας μας ὡς τὴν μόνη ἀληθινὴ πίστη, Ἐκκλησία καὶ δίοδο σωτηρίας. Τὰ παιδιά μας διδάχτηκαν πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς θρησκεῖες καὶ πίστεις τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς αὐθεντίας! Εἴμαστε, ἀναμφίβολα, πολὺ κοντὰ στὸ χρόνο, ποὺ θὰ πληρώσουμε γιὰ τὰ ἀσυγχώρητα λάθη μας!

Ἀποκρουστικὸν καὶ φρικιαστικόν!

ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ἱστοσελίδα δημοσιεύτηκε ἡ εἴδηση πὼς συγκεκριμένη πολυεθνικὴ ἑταιρεία παρασκευῆς τεχνιτῶν οὐσιῶν ἐνισχυτικῶν γεύσης, χρησιμοποιεῖ βλαστοκύτταρα δολοφονημένων ἐμβρύων ἀπὸ ἐκτρώσεις! Οἱ καλύτεροι πελάτες τῆς ἐν λόγῳ ἑταιρείας εἶναι ἑταιρεῖες παρασκευῆς ἀναψυκτικῶν, καὶ μάλιστα τύπου «κόλα», γλυκῶν πολυτελείας, τσικλῶν, φαρμάκων, ἐμβολίων κ.λπ.! Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πὼς τὰ ἄτυχα ἀθῶα, ἀγρίως δολοφονημένα, ἀγγελούδια, τὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τὰ ἔκαναν κρέμες προσώπου καὶ σώματος γιὰ ὀμορφιά, τώρα πληροφορούμαστε ὅτι τὰ τρῶμε! Ὑπάρχει μεγαλύτερη φρίκη ἀπὸ αὐτή; Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι κανονικὸς καννιβαλισμός, τότε τί εἶναι; Εἶναι γεγονὸς πὼς, ὅταν ἀπὸ τὴ ζωή μας ἀπουσιάζει ὁ Θεός, τότε ὄχι μόνο ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ἐξαχρειώνεται καὶ ξεπέφτει στὸ ἐπίπεδο τῶν σπάνιων ἀγρίων καὶ αἱμοβόρων θηρίων, ὅπως εἶναι οἱ ὕαινες, οἱ ὁποῖες τρῶνε τὰ νεκρὰ νεογνά τους! Σὲ κάποια περιοχὴ τῆς Κίνας, ἀκόμη καὶ σήμερα, τρῶνε τὰ νεκρὰ ἔμβρυα, ὡς τὸ ὑπέρτατο «γκουρμὲ» γεῦμα, μὲ σπάνιες ἀφροδισιακὲς ἰδιότητες! Ὁ σύγχρονος ἀποστατημένος καὶ αὐτονομημένος ἀπὸ τὸ Θεὸ ἄνθρωπος εἶναι θηρίο ἀνήμερο, καὶ μία ἀπὸ τὶς ἐκφάνσεις του εἶναι καὶ ὁ καννιβαλισμός του!

Ἡ Ἑλλάς εἶναι γεμάτη μὲ ψεύτικους συνταξιούχους καὶ «μαϊμοῦ» ἀναπήρους!

Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ συνεχίζει νὰ ταλανίζει τὴ Χώρα μας ἔχει καὶ τὰ θετικά της στοιχεῖα. Ἔφερε στὸ φῶς τὴν ἀπίστευτη πολιτικὴ ρεμούλα τῆς μεταπολιτευτικῆς περιόδου. Τὸ φαῦλο πολιτικὸ κατεστημένο ὅλων τῶν κυβερνήσεων ἐδῶ καὶ τριανταπέντε χρόνια στηρίζονταν στὸ ρουσφέτι καὶ στὴν παρανομία σὲ βάρος τοῦ συνόλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Μὲ τὴν ἐγκληματικὴ ἀνοχὴ ἢ καὶ ἐνθάρρυνση τῶν κυβερνώντων εἶχε στηθεῖ σὲ κάθε γωνιὰ τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας ὁ πελατειακὸς κομματικὸς μηχανισμός, ὁ ὁποῖος παρανομοῦσε ἀσύστολα, προκειμένου νὰ ἀποκομίζει ψήφους σὲ κόμματα καὶ πρόσωπα! Τώρα ποὺ «ἔφτασε ὁ κόμπος στὸ χτένι» καὶ δὲν πάει ἄλλο, ἀναγκάστηκαν νὰ κάνουν ἀπογραφὲς συνταξιούχων καὶ δικαιούχων προνοιακῶν ἐπιδομάτων ὡς ἀνάπηροι. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἀπογραφῶν ἔκρυβε ἀπίστευτες ἐκπλήξεις! Χιλιάδες ἀναπηρικὲς συντάξεις χορηγοῦνταν γιὰ δεκαετίες σὲ πρόσωπα, ποὺ

εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογημένη ἀνάπτυξη ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ βεβαιώνουμε τὴ δέσμευσή μας στὴν ἐνδυνάμωση τῶν ἄριστων σχέσεων μεταξὺ Κύπρου καὶ Ἰσραήλ». Ἐὰν τὸ δημοσίευμα εἶναι ἀληθινὸ (ποὺ μᾶλλον εἶναι) τότε τὰ πράγματα νομίζουμε ὅτι ἄρχισαν νὰ γίνονται πολὺ σοβαρά. Ὁ «ἅγιος» Κύπρου ταυτίζει ἀπροκάλυπτα τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἀποκαλύφτηκε ἀπὸ τὸν σαρκωμένο Θεό μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὸν μονοπρόσωπο καὶ ἄρα ἀνύπαρκτο «θεὸ» τῶν Ἑβραίων καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸν εὐχαριστεῖ ἀντάμα μὲ τὸν ἀρνητὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ξεχνάει πώς, μπορεῖ ὁ θλιβερὸς δικτατορίσκος τοῦ κρατικοῦ δείγματος τοῦ Βατικανοῦ νὰ ἔδωσε ἄφεση γιὰ τὴ συλλογικὴ εὐθύνη τῶν Ἑβραίων γιὰ τὴ σταύρωση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι δὲ μετάνιωσαν γιὰ τὴ θεοκτονία οὔτε ὡς συλλογική, οὔτε ὡς περιορισμένη εὐθύνη;

«κόντευαν νὰ σκάσουν ἀπὸ ὑγεία»! Χιλιάδες συντάξεις δίνονταν σὲ συνταξιούχους, ποὺ εἶχαν πεθάνει ἐδῶ καὶ χρόνια! Χιλιάδες δικαιοῦχοι προνοιακῶν ἐπιδομάτων ἔπαιρναν τὰ ἐπιδόματα χωρὶς κανέναν ἔλεγχο, ἂν τὰ δικαιοῦνταν. Τὸ 15% τῶν τελευταίων δὲν προσῆλθαν νὰ

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΜΟΔΑ Ἤ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ;

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ τὰ τελευταῖα χρόνια στὶς μεγάλες νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως εἶναι ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νὰ νηστεύουν ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι συχνὰ δὲν ἔχουν καὶ ἰδιαίτερες στενὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Καταστήματα «γρήγορου φαγητοῦ», ἔχουν καθιερώσει ποικιλία νηστήσιμων μικρογευμάτων, διότι ἔχουν ζήτηση. Θεωροῦμε ὅτι τὸ φαινόμενο αὐτὸ φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως καλὸ καὶ ἐνθαρρυντικό. Ἡ νηστεία εἶναι ἀπὸ τὶς βασικότερες ἀσκήσεις τῆς ὀρθόδοξης ζωῆς μας, διότι εἶναι θεσμοθετημένη ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἁγίασαν (καὶ) μέσῳ τῆς νηστείας. Οἱ πιστοὶ νηστεύουμε, διότι ἔτσι τιθασεύουμε τὸν κακὸ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας, ἀποστερώντας τον ἀπὸ τὶς τροφὲς ἐκεῖνες, ποὺ τὸν ἐξωθοῦν στὴν ἁμαρτία. Ὅμως τί γίνεται μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νηστεύουν εἴτε ἀπὸ μόδα εἴτε γιὰ λόγους ὑγείας; Ὅπως καὶ νὰ εἶναι, ἡ νηστεία ἐπιδρᾶ στὸν ἄνθρωπο ἄκρως εὐεργετικά. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ νηστεύει γαληνεύει καὶ ἠρεμεῖ, διότι οἱ ζωικῆς προέλευσης τροφές, γεμάτες τοξίνες καὶ λιπαρὰ δηλητήρια ἀποσυντονίζουν τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ ἀφαιροῦν κάθε ἐπιθυμία γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα, γιὰ ἀνάκτηση ἀρετῶν. Ἡ κοιλιοδουλεία εἶναι ὁ χειρότερος ἐχθρὸς τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι λοιπόν, ἡ νηστεία ὅπως καὶ νὰ γίνεται ἔχει εὐεργετικότατες ἐπιδράσεις στὸν ἄνθρωπο καὶ εἶναι παρήγορο στὸν αἰώνα τῆς ἄκρας ἀποστασίας νὰ αὐξάνεται τὸ φαινόμενο αὐτό!

ἀπογραφοῦν, διότι προφανῶς δὲν δικαιοῦνταν τὰ προνοιακά ἐπιδόματα! Ἀπὸ τοὺς 700 τυφλοὺς στὴ Ζάκυνθο ἀπεδείχθη ὅτι μόνο οἱ 40 ἦταν πραγματικὰ τυφλοί! Τὸ κόστος γιὰ τὴν οἰκονομία τῆς Χώρας, δηλαδὴ γιὰ τοὺς φορολογούμενους πολίτες, ὑπερέβαινε τὰ 1.000.000.000 εὐρὼ τὸ χρόνο! Πάντως, κάλιο ἀργὰ παρὰ ποτέ! Αὐτὰ τὰ τραγελαφικὰ τοῦ πολιτικοῦ μας κατεστημένου βλέπουν οἱ ἔντιμοι πολίτες καὶ ἀντιδροῦν συχνὰ μὲ «ἀνορθόδοξους τρόπους» ἐναντίον τῶν πολιτικῶν καὶ τῆς πολιτικῆς. Ἔχουν ἄδικο;

Τί γίνεται μὲ τοὺς «χούλιγκανς» τῶν γηπέδων;

ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Κυριακή, ποὺ νὰ μὴ ἔχουμε εἰδήσεις γιὰ ἔκτροπα φιλάθλων. Ὀρδὲς ὀργισμένων φιλάθλων ὀργανώνονται ἀπὸ πρὶν τὸν «ἀγώνα» καὶ τὰ κάνουν «λίμπα», ὅταν δὲν «κερδίσει» ἡ ὁμάδα τους. Καὶ καλὰ ὅσα γίνονται ἐντὸς τῶν γηπέδων, δὲν πολυενδιαφέρει τοὺς φιλήσυχους πολίτες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πολὺ πιὸ σοβαρὰ πράγματα νὰ σκεφτοῦν καὶ νὰ κάνουν ἀπὸ τὸ νὰ τρέχουν στὰ «μὰτς» καὶ στὰ «ντέρμπυ»! Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅταν οἱ «θερμόαιμοι» φίλαθλοι ξεκαθαρίζουν «τοὺς λογαριασμούς» τους ἐκτὸς τῶν γηπέδων! Ἀνυποψίαστοι ἀθῶοι πολίτες τραυματίζονται. Αὐτοκίνητα γίνονται κομμάτια, βιτρίνες καὶ καταστήματα καίγονται! Μέχρι πότε θὰ ἀνέχεται ἡ κοινωνία τὴ βαρβαρότητα τοῦ κακῶς ἐννοουμένου ἀθλητισμοῦ; Αὐτὰ ποὺ γίνονται στὰ γήπεδα καὶ ἐκτὸς τῶν γηπέδων ἀπὸ τοὺς μανιασμένους φιλάθλους, ταιριάζουν σὲ ἀνθρώπους τοῦ 21ου αἰώνα; Ἡ Πολιτεία ποιὰ μέτρα λαμβάνει, ὄχι ἁπλὰ νὰ καταστέλλει τὶς «ἐξεγέρσεις» τῶν φιλάθλων, ἀλλὰ νὰ ἀντιμετωπίσει ριζικὰ τὸ πρόβλημα τοῦ ποδοσφαιρικοῦ κρετινισμοῦ; Γιὰ τὴν ὥρα πάντως τὸ μόνο «μέτρο», ποὺ λαμβάνει εἶναι νά… ἐπιδοτεῖ τοὺς ποδοσφαιρικοὺς συλλόγους μὲ πολλὰ ἑκατομμύρια εὐρὼ τὸ χρόνο, τὴ στιγμὴ ποὺ μειώνει μισθούς, συντάξεις καὶ ἐπιδόματα ἀνεργίας ἐξ᾽ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἐπιβραβεύοντας ἐμμέσως τὴν καταστρεπτικὴ καὶ

δολοφονικὴ μανία τοῦ ποδοσφαιρικοῦ χουλιγκανισμοῦ! Ἄρτος καὶ θέαμα, τὰ προαιώνια ὄπλα τοῦ κάθε κατεστημένου, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὡς τὰ σήμερα. Ἂν καὶ ὁ ἄρτος ἄρχισε νὰ σπανίζει, τὸ θέαμα τοῦ (ποδοσφαιρικοῦ) θεάματος γιγαντώνεται, γιὰ νὰ ἀποκοιμίζονται οἱ μάζες, γιὰ νὰ ἀσκοῦν τὴν ἐξουσία τους ἀνεμπόδιστοι οἱ ἐξουσιολάγνοι! Βρίσκει κάποιος κάποια ἄλλη ἐξήγηση;

Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ἔκτισε μιναρὲ εἰς τζαμί!

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ καὶ αὐτὸ τὸ ἀνήκουστο, στὸ καλὸ ἱστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ»: Ὁ Μουφτὴς τῆς πόλεως Πὲρμ (στὴ Ρωσία), Muhammedgali Khuzin εὐχαρίστησε τὸ Μητροπολίτη Πέρμ, Μεθόδιο Solikamsk, γιὰ τὴ βοήθειά του στοὺς μουσουλμάνους τῆς περιοχῆς, χτίζοντας τὸ μιναρὲ τοῦ Τζαμιοῦ τους, γιατί ὅπως ἀνέφερε “τζαμὶ χωρὶς μιναρὲ εἶναι νύφη χωρὶς πέπλο”. Ἡ τελετὴ ἔγινε μέσα στὸν Ἱ. Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Πέρμ». Δὲ μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μας, ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος νὰ χτίζει μιναρὲ σὲ μουσουλμανικὸ τζαμί, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ μουεζίνης θὰ ἀπαγγέλλει στίχους τοῦ Κορανίου, μέσῳ τῶν ὁποίων τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος παρουσιάζεται ὡς πλάνη, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἁπλὸς ἄνθρωπος Προφήτης, κατώτερος τοῦ Μωάμεθ, ἡ Θεοτόκος ὅτι γέννησε ἁπλὸ ἄνθρωπο καὶ ὄχι τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ἄπιστοι καὶ πρέπει νὰ ἐξοντωθοῦν! Τί ἔχουμε ἀκόμα νὰ δοῦν τὰ μάτια μας καὶ ἀκούσουν τ᾽ αὐτιά μας!

Ἡ προσευχὴ κατὰ τὸν Ὅσιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς

ΩΣ ὀρθόδοξοι πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγώνα καθάρσεως καὶ νίψεως, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ προσκυνήσουμε τὰ Σεπτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας καὶ νὰ ἑορτάσουμε τὴ λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του ἐπάξια. Μία ἀπὸ τὶς πνευματικές μας ὑποχρεώσεις, στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ ἀσκηθοῦμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε αὐτὸν τὸν εὐλογημένο καιρὸ εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ μακαριστὸς Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγιστος θεολόγος, καὶ ὁμολογητὴς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἀλλὰ καί ἕνας σύγχρονος ἀσκητὴς ἔγραψε τὰ ἑξῆς σπουδαῖα γιὰ τὴν ἀξία τῆς προσευχῆς: «Προσευχή! Τί εἶναι ἡ προσευχή; Εἶναι ἡ μεγάλη ἀρετή, ποὺ σὲ ἀνασταίνει καὶ μὲ ἀνασταίνει. Σηκώθηκες μήπως γιὰ προσευχή, ἔκραξες πρὸς τὸν Κύριο νὰ καθαρίσει τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀπὸ τὸ κάθε κακό, ἀπὸ κάθε πάθος; (Ἂν ναὶ) τότε οἱ τάφοι σου καὶ οἱ τάφοι μου ἀνοίγουν καὶ οἱ νεκροὶ ἀνασταίνονται. Ὅ,τι εἶναι ἁμαρτωλὸ φεύγει, ὅ,τι σύρει πρὸς τὸ κακὸ ἐξαφανίζεται. Ἡ ἁγία προσευχὴ ἀνασταίνει τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅταν εἶναι εἰλικρινής, ὅταν φέρνει ὅλη τὴν ψυχὴ στὸν οὐρανό…».

Ἡ νηστεία κατὰ τὸν Ὅσιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς

Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας Ἰουστῖνος Πόποβιτς αὐτά, ποὺ ἔλεγε καὶ ἔγραφε, ἦταν δοκιμασμένα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Οἱ ἅγιες ὑποθῆκες του ὑπῆρξαν προσωπικό του βίωμα καὶ γιʼ αὐτὸ συγκαταλέγεται στοὺς μεγάλους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος ἄσκησε μὲ ἰδιαίτερο τρόπο τὴν ἀρετὴ τῆς νηστείας, διωγμένος ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς καὶ ἀπομονωμένος στὴ Μονὴ τῆς μετανοίας του, διῆλθε μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Σταχυολογοῦμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ σύγγραμμά του γιὰ τὴ νηστεία: «Νηστεία! Ἰδοὺ τὸ μέσον, γιὰ νὰ νικήσεις τὸ διάβολο, τὸν κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Τί θεία δύναμη ἡ νηστεία! Νηστεία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ σταυρώνεις τὸ σῶμα, νὰ σταυρώνεις τὸν ἑαυτό σου. Ἐφόσον ὑπάρχει σταυρός, ἡ νίκη εἶναι σίγουρη. Τὸ σῶμα τῆς πρώην πόρνης τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Μαρίας, μὲ τὴν ἁμαρτία παραδόθηκε στὴ δουλεία τοῦ διαβόλου. Ἀλλὰ ὅταν ἀγκάλιασε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν πῆρε αὐτὸ τὸ ὅπλο (τὴ νηστεία) στὰ χέρια της, νίκησε τὸ διάβολο. Νηστεία εἶναι ἡ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἐκ νεκρῶν».

βασιλέα Κώνσταντος ἐγγονοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου. Ἐπειδὴ ὁ βασιλέας ἐπροστάτευε τὴν αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν καὶ ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος ἀπεκήρυξε καὶ ἀναθεμάτισε τοὺς μονοθελητὲς Σέργιο, Πύρρο καὶ Θεόδωρο καὶ ἐξέδωσε ὅρο σὲ Σύνοδο, ποὺ συγκροτήθηκε τὸ 640 στὴ Ρώμη, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ διέταξε ὁ αὐτοκράτο-

ρας νὰ ὁδηγηθῆ βίαια αὐτὸς καὶ οἱ ὑπόλοιποι δυτικοὶ ἐπίσκοποι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθ᾽ ὁδῶν πολλὲς θλίψεις καὶ κακοπάθειες ὑπέφεραν. Στὴν Κωνσταντινούπολη τοὺς ἐφυλάκισαν ὡς κακούργους στὸ πραιτώριο μὲ ἁλυσίδες γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια. Κατόπιν τοὺς ἀπέστειλαν στὴ πόλη τῆς Χερσώνας κοντὰ στὴ Κριμαία. Ἐκεῖ ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλὰ βασανιστήρια ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος ἐξεδήμησε πρὸς τὸν Κύριο. Μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Μαρτῖνο ἑορτάζονται καὶ οἱ ὑπόλοιποι ὁμολογητὲς δυτικοὶ Ἐπίσκοποι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

χείρηση στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάν- γνήσιος Χριστιανὸς τὴν προτροπὴ ἰσχύει δὲ ὥσπερ τεθεμελιωμένον δρειας, στὸ μακρὺ ταξίδι τῆς ἐπι- τοῦ Κυρίου: «Τὸ ναὶ σας πρέπει νὰ στροφῆς πρὸς τὴν Πατρίδα τελεί- εἶναι ναὶ καὶ τὸ ὄχι, ὄχι». βασίλειον»; Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης ἀνέὉ Θεὸς ὅμως ἐπιτρέπει καὶ τὶς ωσαν στὸ πλοῖο του τὰ τρόφιμα καὶ δοκιμασίες ἔτσι ὥστε ν’ ἀποκαλύ- τὸ νερό. Τυχαῖα διασταυρώθηκαν μ’ λαβε ἀρκετὲς φορὲς ὑπουργὸς καὶ πτονται τόσο ἡ ἀληθινὴ καὶ στα- ἕνα ἐμπορικὸ πλοῖο μὲ αὐστριακὴ Πρωθυπουργὸς καὶ ἐπὶ βασιλείας θερὴ πίστη, ὅσο καὶ ἡ ἐπιφανειακὴ σημαία, τὸ ὁποῖο ἀκινητοποιοῦν. Ὁ Ὄθωνα καὶ Γεωργίου Α´, ἀσκώντας καὶ προσποιητὴ πίστη. Ὁ Κανάρης Κανάρης λέει στὸν καπετάνιο γιὰ τὰ καθήκοντά του μὲ συνέπεια, εὐλογοῦσε τὸ Ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ τὰ τρόφιμα, ποὺ θέλοντας καὶ μὴ, ἦθος καὶ βλέποντας τὸ ἀξίωμά του καὶ στὶς ἐπιτυχίες καὶ στὶς ἀποτυ- τοὺς ἔδωσε: «Δὲν ἔχω χρήματα νὰ ὄχι ὡς ἐξουσία, ἀλλὰ ὡς διακόνημα χίες. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸ Χριστὸ σὲ πληρώσω τώρα, γράψε σ’ ἕνα μὲ τὴν ἔννοια, ποὺ ἔχει ὁ ὅρος στὸ δὲν εἶχε ἴχνος ἰδιοτέλειας. Ἂν καὶ χαρτὶ πόσο ἀξίζουν καὶ φέρε το νὰ Χριστιανισμό, δηλαδὴ τῆς ἀνιδιοτεὀλιγογράμματος κατανοοῦσε βιω- τὸ ὑπογράψω». «Ὅμως ἐσεῖς δὲν λοῦς προσφορᾶς πρὸς τὸν πλησίον. ματικὰ αὐτὸ ποὺ διδάσκουν οἱ Πα- ἔχετε Ἔθνος» τοῦ λέει εἰρωνικὰ ὁ Προσηνὴς καὶ καταδεκτικὸς στάθηκε πρὸς ὅλους καὶ ἰδίως τοὺς τέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι τὸ παλαιοὺς συναγωνιστές του, Θεὸ πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε πρόθυμος νὰ τοὺς συνδράμει ὅπως τὸ παιδὶ τὸν πατέρα του. σὲ ὅ,τι μποροῦσε χωρὶς νὰ ἐπιΟὔτε νὰ τὸν ὑπακοῦμε ἀπὸ τρέψει στὴ θέση ποὺ κατεῖχε φόβο, γιὰ νὰ μὴ μᾶς τιμωρήσει, νὰ θολώσει τὴ μνήμη του καὶ οὔτε νὰ κάνουμε τὸ θέλημα νὰ ἀμβλύνει τὴν ἀνθρωπιά τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβρατου. Μεταξὺ τῶν πολλῶν ἱστοβεύει μὲ ἀνταλλάγματα. Ὁ Καρικῶν ἀποδείξεων ἂς ἀναφένάρης τὸ καλοκαίρι τοῦ 1825 ρουμε τὸ ἑξῆς: Τὸ 1865 χορήἀπέτυχε στὸ παράτολμο σχέγησε πιστοποιητικὰ συμμεδιό του νὰ κάψει τὸν Αἰγυτοχῆς στὸν Ἀγώνα τῆς Ἀνεπτιακὸ στόλο τοῦ Μωχάμετ ξαρτησίας στὶς οἰκογένειες τῶν Ἄλη μέσα στὸ λιμάνι τῆς ἈλεΚυπρίων ἀγωνιστῶν Κωνστανξάνδρειας, ἐπίσης στὶς 3 Δετίνου Κυπριώτη καὶ τοῦ γιοῦ κεμβρίου τοῦ 1827 «ἐξ ἀντιτου Γεωργίου Κυπριώτη, ποὺ πνοίας τοῦ ἀνέμου» δὲν καπνίγηκαν ἐκτελώντας τὸ καθῆτορθώνει νὰ πυρπολήσει τὰ κον τους πρὸς τὴν Πατρίδα. Τουρκικὰ μεταγωγικὰ στὴν Τὸ ἴδιο πιστοποιητικὸ χορήγηΚρήνη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. σε καὶ στὸν συμπολεμιστὴ του Ὅμως οὔτε ἡ πίστη του κλονιΠ. Καλαφάτη, καθὼς καὶ σὲ ζόταν οὔτε παραπονιόταν ὅποἄλλους ἀγωνιστές. τε δὲν εἶχε τὴ Θεία συνδρομή. Ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ μεγαλύτερα Ὁ θρυλικὸς Ψαριανὸς ναυδεινὰ ὅταν βρέθηκε, ὅπως ἡ μάχος ποτὲ δὲ χρησιμοποίησε καταστροφὴ ἀπὸ τοὺς Τούρτὰ ἀξιώματα τοῦ Ὑποναυάρκους τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας χου, τοῦ Γερουσιαστῆ, τοῦ του τὸ 1824, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ Ὑπουργοῦ καὶ τοῦ Πρωθυβίαιος θάνατος τῶν τριῶν ἀγοπουργοῦ, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν τίριῶν του στάθηκαν ἱκανὰ νὰ μησε τὸ ἐλευθερωμένο Ἑλληἐπηρεάσουν ἔστω καὶ στὸ ἐλά- Ὁ ἀνδριάντας τοῦ Κων. Κανάρη εἰς νικὸ κράτος οὔτε γιὰ τὴν προχιστο τὴν ἀφοσίωσή του στὸν τήν κεντρικήν πλατεῖαν τῆς Κυψέλης σωπική του προβολὴ οὔτε γιὰ Παντοκράτορα Κύριο. Ὁ Κανὰ ὠφεληθεῖ οἰκονομικά. Τὰ νάρης σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώ- ξένος καπετάνιος. Μὲ ἀκράδαντη πρὸς τὸ ζῆν τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς σεις ἐφάρμοσε τὸν ἀσκητικὸ λόγο βεβαιότητα στὴ συνδρομὴ τοῦ Χρι- πολύτεκνης οἰκογένειάς του τὰ ἐξατοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου: «Οἱ στοῦ καὶ τῆς Παναγίας ὁ Κανάρης σφάλιζε μὲ τιμιότητα ζώντας λιτὰ σ’ θλίψεις καὶ οἱ στεναχώριες ἀντιμε- τοῦ ἀπάντησε μὲ βροντερὴ φωνή: ἕνα ἁπλὸ σπίτι στὴ νέα πρωτεύουτωπίζονται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα «Ἂν δὲν ἔχουμε Ἔθνος θὰ κάνου- σα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους τὴν με». Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, στὸ Θεό». ὅταν ἔγινε Πρωθυπουργός, ἐξόφλη- Ἀθήνα, στὴν περιοχὴ τῆς Κυψέλης, Ἀλλὰ καὶ ὑπόδειγμα τιμιότητας σε ὅλο τὸ χρέος χωρὶς καμία πρό- ὁδὸς Κυψέλης 56. Γαλούχησαν ὑπῆρξε ὁ θρυλικὸς αὐτὸς θαλασσο- φαση κρατώντας τὴν παλιά του ἐκεῖνος καὶ ἡ ἄξια σύζυγός του Δέμάχος. Μετὰ τὴν ἀποτυχημένη ἐπι- ὑπόσχεση καὶ ἐφαρμόζοντας ὡς σποινα τὰ ἑπτὰ παιδιά τους μὲ τὶς ἑλληνοχριστιανικὲς ἀξίες καὶ παραδόσεις. Ἀλλὰ καὶ ὑπόδειγμα φιλανθρωπίας ὑπῆρξε. Οἱ ἐντολὲς τοῦ ΕὐαγΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ. Ἡ ὡραιότερη λειτουργική ὁμο- γελίου γιὰ ἀνιδιοτελῆ καὶ ἁπλόχερη ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο δὲν ἔχει σφραγίσει ὅλο τό λυτρωτικό λογία τῶν χριστιανῶν: "Πι- ἦταν γιὰ τὸν Κανάρη ὡραῖα λόγια, ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Ἦταν στεύω... καί εἰς ἕνα Κύριον ποὺ ἀκοῦμε ἀλλὰ δὲν ἐφαρμόζουτό τελευταῖο καί μέγα θαῦμα Ἰησοῦν Χριστόν... παθόντα καί με. Ἂν καὶ πολύτεκνος ὁ ἴδιος, μιτοῦ Θεανθρώπου, πού τό διαπι- ταφέντα καί ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ τῇ μήθηκε τὴ χήρα γυναίκα, ποὺ ἀπὸ στώσανε ὄχι μόνο οἱ ἀπόστολοι τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς"... τὸ ὑστέρημά της ἔρριξε τὸ δίλεπτο ὅλοι, ἀλλά, κατά τή μαρτυρία Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στὸ ταμεῖο τοῦ Ἱ. Ναοῦ καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ Παύλου, «ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα εἶναι ἡ αὐθεντικότερη καί γνη- ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸν Χριστό. Μετοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπά- σιότερη καί ἐξοχώτερη εἴδηση, ταξὺ λοιπὸν τῶν γνωστῶν ἀγαθοερνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφά- πού κυκλοφορεῖ ἐδῶ καί δυό χι- γιῶν του ἀξίζει ν’ ἀναφέρουμε τὴν παξ» (Α´ Κορ. ΙΕ´ 5-6), ἀπ᾽ τούς λιάδες χρόνια ἀνάμεσα στούς ἀκόλουθη: Ὑποστήριξε καὶ ἐνίσχυὁποίους, ἄλλοι πέθαναν καί ἀνθρώπους, καί παρά τόν πόλε- σε οἰκονομικὰ στὶς θεολογικὲς ἄλλοι ζοῦσαν, ὅταν ἔγραφε τήν μο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἰησοῦ. Ἅγιος σπουδὲς του ἕνα φτωχὸ παιδί, τὸν ἐπιστολή ὁ μεγάλος ἀπόστολος. καί τρισμακάριος καί αἰώνιος ὁ Γεώργιο Λαμπάκη (1854 – 1914), ὁ "Θαῦμα θαυμάτων" δέν εἶναι θριαμβευτικός χαιρετισμός τῶν ὁποῖος ἀναδείχθηκε λαμπρὸς μελεμόνο τό γεγονός τῆς Ἀνάστα- χριστιανῶν: «Χριστός Ἀνέστη»! - τητὴς τῆς Χριστιανικῆς Ἀρχαιολοσης, ἀλλ᾽ ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νι- «Ἀληθῶς Ἀνέστη»! γίας, ἱδρύοντας τὴν πρώτη συλλογὴ Ἀπ᾽ τή στιγμή τοῦ πανευφρό- Βυζαντινῶν κειμηλίων, ἀπόγονος κόλαος Βελιμίροβιτς: «ὁ ἀναστημένος Κύριος εἶναι τό θαῦμα συνου ἐκείνου ὀρθρινοῦ τῆς τῆς ὁποίας εἶναι σήμερα τὸ ΒυζανἈνάστασης, ἕνα καινούργιο γλυ- τινὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν. τῶν θαυμάτων»! Πολύ σημαντικές εἶναι οἱ πα- κοχάραμα ἁπαλοχρωματίζει τήν Στὸ σπίτι του ὁ Κανάρης ἀπορατηρήσεις του στό μέγα καί μο- ἄνοιξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. τραβηγμένος στὰ γεράματά του ὡς ναδικό γεγονός τῆς Ἀνάστασης Στεφανωμένος ὁ Κύριος - ὄχι «ἐλαία κατάκαρπος» κατὰ τὸν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί στίς θεο- πιά μέ τό ἀκάνθινο στεφάνι - Ψαλμικὸ στίχο δεχόταν πάμπολλες λογικές του συνέπειες. «Δέν ἔγι- ἀλλά μέ τό στεφάνι τῆς δόξας ἐπισκέψεις γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, νε νικητής γιά τόν ἑαυτό Του, καί τοῦ θριάμβου, "οὐκέτι ἀπο- ποὺ ἔρχονταν νὰ ὑποβάλουν τὸν γιά τή δική Του χάρη, ἀλλά γιά θνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι σεβασμό τους στὸν ζωντανὸ αὐτὸν θρύλο τῆς Παλιγγενεσίας καὶ παμᾶς. Οἱ ἐγκόσμιοι κατακτητές κυριεύει" (Ρωμ. ΣΤ´ 9). Ἡ πανέμορφη ἐκείνη ἄνοιξη, ράλληλα τὸν καθ’ ὅλα ἄξιο τοῦ τινέμονται τή νίκη. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος κατακτητής, πού πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, μημένου ὀνόματος Χριστιανός. Πατήν παραδίδει. Μέ τήν Ἀνάστα- συμβολίζει τήν καινούργια πνευ- ρότι οἱ ἐπισκέπτες του μὲ ἐπιμονὴ σή Του κατατρόπωσε τούς δυό ματική ἄνοιξη, πού ἔφερε ὁ Χρι- τοῦ ζητοῦσαν νὰ ἀφηγηθεῖ τὰ καμανιασμένους ἐχθρούς τῆς στός στόν κόσμο. Ἡ νίκη τώρα τορθώματά του ὁ ἴδιος τὸ ἀπέφευἀνθρώπινης ζωῆς καί ἀξίας: τό εἶναι πιό σίγουρη. Ὁ ἀγώνας πιό γε. Ἦταν τόσο σεμνὸς καὶ ταπεινὸς θάνατο καί τήν ἁμαρτία. Οἱ βα- εὔκολος. Ἡ ἀνάβαση πιό ἀποτε- ὅσο καὶ σώφρονας καὶ ἀνεπιτήδευσιλιάδες τῆς γῆς ἐξουσίαζαν λεσματική. Ἡ ἐλπίδα πιό γλυκιά. τος. Μὲ συστολὴ μικροῦ παιδιοῦ τούς ἀνθρώπους. Ἡ ἁμαρτία κι ὁ Ἡ πίστη πιό θαρραλέα. Οἱ πει- ἄκουγε τοὺς ἐπαίνους τῶν ἄλλων θάνατος τούς ἐξουσίαζαν ὅλους. ρασμοί πιό ἀνίσχυροι. Ὁ διάβο- καὶ ἀπέφευγε νὰ περιαυτολογεῖ καὶ νὰ προβάλει τὸ ἐθνικό του ἔργο. Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός τόσο λος δέσμιος καί ἡττημένος. πλεόναζε ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἡ χιοΤί ὑπέροχες ἀναστάσιμες στιΠραγματικὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάνόμπαλα μεγαλώνει καθώς κα- γμές ἔζησαν οἱ ἀπόστολοι στίς πης τοῦ Κανάρη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τηφορίζει ἀπό τό λόφο. Ἡ διάφορες ἐμφανίσεις τοῦ Κυρί- ὑπῆρξε ἡ ἀνέγερση τοῦ ἱ. ναοῦ τῶν ἀνθρωπότητα εἶχε φτάσει σέ ου! Προπάντων ἡ τελευταία Ἁγίων Ἀποστόλων στὴν ὁδὸ Ζακύνἔσχατη ἀπελπισία, ὅταν ἐμφανί- ἐκείνη ἐμφάνιση στ᾽ ὀροπέδιο θου. Ὁ ἱ. ναὸς αὐτὸς σώζεται ἕως καὶ στηκε ὁ οὐράνιος Ἥρωας, γιά νά τῆς Γαλιλαίας! Ἐκεῖ πραγματο- σήμερα καθὼς καὶ τὸ στασίδι, στὸ τή σώσει… Ὁ Ἥρωας αὐτός ἦταν ποιήθηκε, μ᾽ ἐντολή Του, ἡ μεγά- ὁποῖο ταχτικὰ καθόταν ὁ ἴδιος ὡς φιὁ Κύριος Ἰησοῦς. Αἰώνια ἀνα- λη συνάντηση. Πλημμυρισμένοι λακόλουθος, ποὺ ἦταν. Ἀποτελοῦσε μάρτητος καί αἰώνια ἀθάνατος. ἀπό βαθιά εὐλάβεια κι εὐγνω- ὁ ἱ. ναὸς αὐτὸς ἕνα «ἀντίδωρο», Πέρασε ἀπό τό νεκροταφεῖο τῆς μοσύνη, πέσανε κάτω καί Τόν ἕνα εὐχαριστῶ πρὸς τὸν Κύριο, τοῦ ἀνθρωπότητας καί σκόρπισε προσκύνησαν. Δέ θά λησμονή- Κωνσταντίνου Κανάρη καὶ γιὰ τοὺς παντοῦ τά ἄνθη τῆς ἀθανασίας… σουν ποτέ τή χαρούμενη ὑπό- θριάμβους καὶ γιὰ τὶς ἧττες, καὶ γιὰ Εὐλογημένος καί τρισευλογημέ- σχεσή Του: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾽ τὰ εὐχάριστα καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα. νος ὁ τάφος ἀπ᾽ ὅπου ξεπήδησε ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας Ὅπως τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἁγίὁ ποταμός τῆς ἀθανασίας γιά ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» ου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὅλους τούς ἀνθρώπους"! (Ματθ. ΚΗ´ 20). Οἱ τελευταῖοι ὑπῆρξαν «Δόξα τῷ Θειῷ πάντων Παγκόσμιο κι αἰώνιο σελαγίζει λόγοι Του θά ἠχοῦν στ᾽ αὐτιά ἕνεκεν», μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο θέλητό θαῦμα τῆς Ἀνάστασης. Ἡ τους σάν μιά ἐξέχουσα, οὐράνια σε καὶ ὁ Κωνσταντῆς νὰ ἀφήσει τὴ δική του πνευματικὴ ὑποθήκη. Ὅλη ἁψίδα τῆς σωτηρίας. "Τό σύσση- μελωδία. μον εἰς τούς αἰῶνας", κατά τόν Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ - τό ἡ ζωὴ του εἶχε ὡς κέντρο τὸ Θεὸ καὶ ἅγιο Ἰγνάτιο τόν θεοφόρο. Ἡ ση- θαῦμα τῶν θαυμάτων - θ᾽ ἀνα- στήριγμα τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴν μαία, δηλαδή, καί τό λάβαρο τῆς βλύζει στούς αἰῶνες τή Χάρη, λοιπὸν μᾶς ἄφησε ὡς φάρο, γιὰ νὰ Ἐκκλησίας. Ἡ ἐνδοξότερη μαρ- τήν ἐλπίδα καί τήν εὐλογία στίς φωτίζει τὶς ἐπερχόμενες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων. τυρία τῆς Χριστιανικῆς Πίστης. καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΥΣΤΩΦ: «GPS Γιά τόν Παράδεισο»– «Δέν ὑπάρχει ἄλλη εὐκαιρία». Ἐκδόσεις Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός», Ἀθήνα 2012, σελίδες 248.

Ἔχουμε καί ἄλλοτε παρουσιάσει ἐκλεκτά βιβλία τοῦ ἐκλεκτοῦ καί σοφοῦ π. Ἰωάννου Κωστώφ πρός τούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες τοῦ «Ο.Τ.», ἀλλά θά ᾽χουμε τήν τιμή καί τήν εὐκαιρία νά παρουσιάσουμε καί ἄλλα θαυμάσια συγγραφικά του ἔργα. Ὁ π. Ἰωάννης Κωστώφ, ὡς συγγραφέας, νά μοῦ ἐπιτραπεῖ νά χρησιμοποιήσω τήν ὑπερβολική, ἴσως, λέξη «ἀσυναγώνιστος», κάτι πού τό διατυπώνει ὅποιος μελετήσει τά βιβλία του. Τό γράψιμό του, τά θέματά του, ἡ ἔκφραση καί ἡ τέχνη τοῦ λόγου του, ἔχουν μία γοητεία, πού συναρπάζει τόν ἀναγνώστη. Γιά νά χρησιμοποιήσω τοῦ ἀποστόλου Παύλου τήν ἔκφραση: ὁ λόγος τοῦ συγγραφέα εἶναι «ἅλατι ἠρτυμένος». Ἔχει γεύση καί οὐσία. Δέ μένει –στό χαριτωμένο καί ὀμορφογραμμένο λόγο του, ἀλλά καί τό σπουδαιότερο, ἐμπνέει –καί οἰκοδομεῖ πνευματικά, μέ τήν ἀνάπτυξη τῶν θεμάτων του. Ὁ τόμος αὐτός -γιατί ἀκολουθοῦν καί ἄλλοι παρόμοιοι- περιλαμβάνει τά ἑξῆς δέκα θέματα: – Πνευματικός ἀγώνας – Καλοί λογισμοί – Ἀναβολή – Συνεργία – Ὅσοι ἀνήκουν στόν Διάβολο – Ἔστω καί μηχανικά

– Στόχευσι – Ἀφορμές – Σκανδαλισμός – Ἐκκλησία Γιά νά διαπιστώσετε τή δουλειά τοῦ π. Ἰωάννου, εἶναι ἀρκετή μιά ματιά στίς τελευταῖες 15 σελίδες, πού καταχωρεῖ τή Βιβλιογραφία του. Τώρα, γιατί γράφτηκε καί τί λέει τοῦτο τό βιβλίο, θά μᾶς τό πεῖ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας: «… Ὅπως συμβαίνει καί γιά τά ἐπίγεια ταξίδια, βοηθάει πολύ μιά σύγχρονη ἐφεύρεσι πού, φωνητικά καί ὀπτικά ὑπαγορεύει τό ἀκολουθητέο δρομολόγιο τό GPS (Global Positioning System) - τό Σύστημα Καθορισμοῦ Θέσεως στήν Ὑδρόγειο. Καί, βέβαια, στό πνευματικό ταξίδι πρός τόν Παράδεισο, αὐτοί πού ὑποδεικνύουν διαδρομές, ἀλλά ταυτόχρονα, καί βοηθοῦν εἶναι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πού βάδισαν πρίν ἀπό μᾶς τόν ἴδιο δρόμο καί ξέρουν τίς κακοτοπιές, ἀλλά καί τίς σωστικές ὀάσεις του. Ἄς πάρουμε λοιπόν, τίς πνευματικές ὁδηγίες τους καί ἄς ξεκινήσουμε». Συγχαίρουμε τόν π. Ἰωάννη Κωστώφ, καί αἰτούμεθα τῶν εὐχῶν του. Μιχ. Μιχαηλίδης

Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΕΙΣ ΠΡΩΤΗΝ ΩΛΟΚΛΗΡΟΜΕΝΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ (νέος τίτλος «Ἀββάκυρος»): Εἰσαγωγή, μετάφρασις καὶ σχόλια ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Φουρτούνα, σελ. 303.

Ἐκυκλοφορήθη ἀπὸ τὰς ἐκδόσεις τοῦ «ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ» (ΚΕ.Π.Ε.) μία λίαν ἐπιμελημένη ἔκδοσις, περιλαμβάνουσα τὴν πολιτείαν καὶ τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων Ἀμπακὶρ (Κύρου) καὶ Ἀμπαγιουχάνα (Ἰωάννου) τῶν Ἀναργύρων ἐπὶ πολυτελοῦς χάρτου καὶ μὲ πλούσιον φωτογραφικὸν ὑλικόν. Τὰ κείμενα εἶναι τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος κατὰ μίαν προσκυνηματικὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἀρρώστησε καὶ θεραπευθεῖς ὑπὸ τῶν Ἁγίων ὑπεσχέθη νὰ συγγράψη τὸν βίον καὶ τὰ θαύματα αὐτῶν. Ἡ δὲ προσεγμένη μετάφρασις ἔγινεν ἀπὸ τὸν θεολόγον, κοπτολόγον καὶ νομικὸν Ἰωάννην Φουρτούναν, πανεπιστημιακὸν διδάσκαλον εἰς τὴν Αἴγυπτον. Οἱ ἔνδοξοι μάρτυρες Κύρος καὶ Ἰωάννης ἔζησαν καὶ ἠσκήτευσαν εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀλεξανδρείας. Ὁ μὲν Ἅγιος Κύρος κατήγετο ἐκ τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ δὲ Ἅγιος Ἰωάννης ἀπὸ τὴν Ἔδεσσαν τῆς Μεσοποταμίας. Ἐμαρτύρησαν κατὰ τὴν περίοδον τῶν διωγμῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ τὸ ἔτος 292 μ.Χ. πλησίον της Ἀλεξανδρείας. Μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους ἐμαρτύρησαν καὶ αἱ Παρθενομάρτυρες Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία μετὰ τῆς μητρὸς αὐτῶν Ἀθανασίας. Εἰς τὸν τόπον τοῦ μαρτυρίου των ἀργότερον ἐκτίσθη ὁ περίλαμπρος Ἱ. Ναὸς τῶν Ἁγίων, ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε πηγὴν Σιλωὰμ τὴν

κατ᾽ Αἴγυπτον. Εἰς τὸν Ἱ. Ναὸν προσήρχοντο διὰ θεραπείαν χιλιάδες προσκυνητῶν καὶ πάντες ἐλάμβανον τὴν ἴασιν καὶ τὴν σωτηρίαν μὲ ἀλλεπάλληλα θαύματα, τὰ ὁποῖα περιλαμβάνονται εἰς τὴν συλλογὴν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου. Ὡς γνωστόν, ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ἐκτὸς τοῦ σπουδαίου συγγραφικοῦ του ἔργου, ἦτο καὶ ἄριστος ποιητὴς καὶ ὑμνογράφος. Καλλώπισε καὶ ὡλοκλήρωσεν εἰς ποιητικὴν σύνθεσιν τὸν Ἐπιλύχνιον Ὕμνον «Φῶς ἱλαρόν…», συνέθεσε τὰ προεόρτια δοξαστικὰ τῶν Χριστουγέννων, τῶν Ὡρῶν τῶν Θεοφανείων, τῶν Μεγάλων Ὡρῶν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ («Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων…») κ.ἄ.

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 15/13 Ἀπριλίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ «Ἡ Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου» Κείμενο – Μετάφραση. Δημητσάνα – Μεγαλόπολη. Μάρτιος 2012. Σχ. 20x14 σσ 48. Τοῦ ἰδίου Ἡ Ἁγία Γραφή (Λαϊκὰ ὑπομνήματα) «Ἡ καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου». Δημητσάνα – Μεγαλόπολη. Μάρτιος 2012.. Τοῦ ἰδίου Ἡ Ἁγία Γραφή (Γιὰ τὸν λαὸ) κείμενο μετάφραση «Ἡ καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου». Δημητσάνα – Μεγαλόπολη. Μάρτιος 2012. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Χ. ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗ «Συμπορευθῶμεν Αὐτῷ…» (Ἀπὸ τὸ Πάθος στὴν Ἀνάσταση) Ἐκδόσεις Βάνιας. Σχ. 21x14 σσ 90. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Σ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΟΓΛΟΥ Πρεσβυτέρου – Ταξιάρχου ἐ.ἀ. «Ἡγέτες καὶ Ἡγεσία». Μιὰ ὀρθόδοξος προσέγγιση. Θεσ/νίκη 2012 Σχ. 24x17 σσ 252. ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, Τριμηνιαῖο δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Φίλων τῶν Πολυτέκνων». Ὀκτ. – Νοέμβ. – Δεκ. 2011. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. Ἀθῆναι. ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, Μηνιαῖον Παιδαγωγικὸν περιοδικόν, Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν. Δεκ. 2011. Ἰαν. 2012. ΕΝΑΤΕΝΙΣΕΙΣ, Περιοδικὴ Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κύκκου καὶ Τηλλυρίας. Μάϊος – Αὔγ. 2011. Λευκωσία. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, Ἔκδοσις Κέντρου Συμπαραστάσεως Προνοίας Ἀπ. Παύλου «Ἡ Ἐλπίδα». Νοέμβ. – Δεκ. 2011. Ἀθῆναι. ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ, Ἐνημερωτικὸ Ἔντυπο Ἐνορίας Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου Ἀττικῆς. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ. 2012. ΕΝΟΡΙΑ, Εἰκοσιπενθήμερον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικὸν Περιοδικόν. Ἰαν. 2012. Ἀθῆναι.

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, Μηνιαία ἔκδοση Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων. Ἰαν., Φεβρ. Μάρτ. 2012. Ἀθῆναι. ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ, Διμηνιαία ἔκδοσις τῆς ὁμωνύμου Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Πάτρα. ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ, Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καὶ Πολυκάστρου. Νοέμβ., Δεκ. 2011. Θεσσαλονίκη. ΕΠΑΛΞΕΙΣ, Δεκαπενθήμερη ὀρθόδοξη Μορφωτικὴ Κοινωνικὴ Ἐφημερίδα. Νοέμβ., Δεκ. 2011. Ἀθήνα.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων. ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφημερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλεφωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 21038.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ ἔλλειψις.

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (ἔτους 2011) (2ον)

Γ΄. Ἀντικατάσταση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπό «πολυπολιτισμική»;

Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι ἕνα πρόγραμμα μαθημάτων προοριζόμενο γιά τά σχολεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας θά πρέπει νά ἀφορᾶ στήν ἑλληνική κοινωνία. Παρ΄ ὅλα αὐτά τό πρόγραμμα καί ὁ συνοδεύων αὐτό «ὁδηγός ἐκπαιδευτικοῦ» ἀναφέρονται σέ κάποια «πολυπολιτισμική κοινωνία», τῆς ὁποίας ἐπιδιώκεται ἡ δημιουργία: «οἱ θρησκεῖες μποροῦν νὰ βοηθήσουν στὴν ἀντιμετώπιση τῶν συγκρούσεων καὶ στὴ δημιουργία μίας σύγχρονης πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας7». «Ἐξ΄ ἄλλου σήμερα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε τὰ τελευταῖα χρόνια, βρισκόμαστε μπροστὰ στὴ διαμόρφωση μίας νέας κοινωνικῆς πραγματικότητας μὲ ἔντονα πολυπολιτισμικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ μὲ τὰ διαφορετικὰ ἐθνικά, πολιτισμικὰ καὶ θρησκευτικὰ στοιχεῖα νὰ δημιουργοῦν νέες ἀναγκαιότητες8». «νὰ συνειδητοποιήσουν τὸν πολυπολιτισμικὸ χαρακτήρα τῆς σύγχρονης κοινωνίας καὶ νὰ ἀναπτύξουν στάσεις σεβασμοῦ τῆς θρησκευτικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἑτερότητας9». «Στὴ σύγχρονη πολυπολιτισμικὴ κοινωνία, πρέπει νὰ προσεχτεῖ ἡ ἐθνικὴ/πολυπολιτισμικὴ διαφοροποίηση τῶν παιδιῶν καί, αὐτονόητα, κυρίως στὴ θρησκευτική της διάσταση, ποὺ ἔχει κεντρικὴ σημασία τουλάχιστον γιὰ τὸ ΜτΘ10». «Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἡ διαπολιτισμικὴ ἀγωγὴ καὶ ἐκπαίδευση καὶ ἡ συνακόλουθη διαφοροποίηση τῆς διδασκαλίας στὸ πλαίσιο τοῦ ΜτΘ εἶναι σημαντικὴ καὶ ἀπαραίτητη ὄχι μόνο σὲ τάξεις μὲ ἑτερόδοξα ἢ ἀλλόθρησκα παιδιὰ, ἀλλὰ σὲ κάθε τάξη ἀφοῦ ὅλα τὰ παιδιὰ σήμερα καὶ πολὺ περισσότερο αὔριο θὰ ζήσουν σὲ πολυπολιτισμικὸ περιβάλλον11». «Στὸ πλαίσιο τοῦ νέου ΜτΘ πρέπει, ἐξ ἄλλου, νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι οἱ δάσκαλοι τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου στὰ σχολεῖα τῆς σύγχρονης πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας εἶναι σημαντικὸ κατὰ τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία νὰ ἀποστασιοποιοῦνται κατὰ τὸ δυνατὸν ἀπὸ τὴ θρησκεία, στὴν ὁποία ἐνδεχομένως ἀνήκουν εἴτε πατροπαράδοτα εἴτε ἀπὸ ἐπιλογή12». «Ὅμως στὴν πολυπολιτισμική μας κοινωνία ὁ ξένος εἶναι γείτονάς μας13». Ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, στήν πρώτη περίπτωση ἐπιδιώκεται ἡ μέσῳ τοῦ προγράμματος συμβολή στή δημιουργία πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας, στήν δεύτερη περίπτωση θεωρεῖται ὅτι ἡ κοινωνία αὐτή ἤδη διαμορφώνεται καί τά ἐθνικά της χαρακτηριστικά διαφοροποιοῦνται ἀπό αὐτά τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, στίς δέ λοιπές πέντε περιπτώσεις θεωρεῖται ἡ πολυπολιτισμική κοινωνία ὡς κάτι ἤδη διαμορφωμένο, ἤδη δεδομένο καί ἀδιαμφισβήτητο.

2012. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; Ἕνα ἀνορθολογικό–ἀποκρυφιστικό σενάριο τρόμου

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ, Δρ Θ., Μ.Φ.

Ὑποθέτουμε ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί ἀφοροῦν στήν ἑλληνική κοινωνία, διότι τό πρόγραμμα προορίζεται νά ἐφαρμοσθεῖ στά ἑλληνικά σχολεῖα. Ἡ ἑλληνική κοινωνία ὅμως ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται, δέν ὑπέστη καμμία θεσμική ἀλλαγή, δέν ἐπῆλθε καμμία συνταγματική μεταβολή καί συνεπῶς δέν ἔχουμε τήν ὁποιαδήποτε ἀντικατάστασή της ἀπό πολυπολιτισμική κοινωνία. Καί ἄς μή προφασισθεῖ κανένας τά δικαιώματα τῶν ἀλλοδαπῶν στήν Ἑλλάδα, προκειμένου νά ἐπιβάλει τίς ὡς ἄνω ἰδέες. Οἱ ἀλλοδαποί ἔχουν δικαιώματα, ἐπειδή ἡ Ἑλλάδα εἶναι καί παραμένει Ἑλλάδα. Ἄς γίνει συνείδηση ὅλων: ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ἐγγυᾶται τά

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ἀνθρώπινα δικαιώματα, τήν ἐργασία, τή ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, τήν ἀσφάλεια, τήν παιδεία, Ἑλλήνων καί ξένων. Σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἄρθρο 5, παράγραφοι 1, 2: «Καθένας ἔχει δικαίωμα νὰ ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τὴν προσωπικότητά του καὶ νὰ συμμετέχει στὴν κοινωνική, οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ζωὴ τῆς Χώρας, ἐφόσον δὲν προσβάλλει τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων καὶ δὲν παραβιάζει τὸ Σύνταγμα ἢ τὰ χρηστὰ ἤθη. Ὅλοι ὅσοι βρίσκονται στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια ἀπολαμβάνουν τὴν ἀπόλυτη προστασία τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἐλευθερίας τους, χωρὶς διάκριση ἐθνικότητας, φυλῆς, γλώσσας καὶ θρησκευτικῶν ἢ πολιτικῶν πεποιθήσεων». Τό ἄρθρο ἀναφέρει σαφῶς «Ἑλληνική Ἐπικράτεια» καί δέν ἔχει ἐπέλθει καμμία μετατροπή του. Μία ἀκαθόριστης ταυτότητας καί προελεύσεως, ἀκαθορίστων σκοπῶν καί προθέσεων «πολυπολιτισμική» κοινωνία, ἡ ὁποία θά ἀντικασταστήσει τήν ἑλληνική κοινωνία καί τήν ὑπό αὐτῆς θεσμοθετημένη καί λειτουργοῦσα Ἑλληνική Δημοκρατία δέν εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἐγγυᾶται τίποτε ἀπό τά ἀνωτέρω. Πιθανή ἐπιβολή «πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας» θά ἀπειλήσει τά δικαιώματα Ἑλλήνων καί ξένων. Πρέπει λοιπόν νά ἀπαλειφθοῦν ἀπό τό πρόγραμμα σπουδῶν οἱ χαρακτηρισμοί αὐτοί καί νά παύσει ὁποιαδήποτε κίνηση ἐπιχειρεῖ νά τούς πραγματοποιήσει, διότι ἀποτελοῦν παραβίαση, προφανῶς ἀθέλητη καί λόγῳ ἀβλεψίας, τοῦ ὡς ἄνω ἄρθρου τοῦ Συντάγματος.

Δ΄. Θά ἀποτελέσει τό σχολικό μάθημα θρησκευτικῶν ἕνα εἶδος ἀντικατηχήσεως;

Ἀναφέρει τό πρόγραμμα γιά τόν νόμο 1566/85, ὅτι σύμφωνα μέ αὐτόν ἕνας ἀπό τούς σκοπούς τῆς ἐκπαιδεύσεως εἶναι: «νὰ … ὑποβοηθεῖ τοὺς μαθητές: α) νὰ γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοὶ πολίτες… νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴ ζωὴ καὶ τὴ φύση καὶ νὰ διακατέχονται ἀπὸ πίστη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης…». Τήν παράθεση τῆς διατάξεως τοῦ

ΣΤΑΣΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΣΙΑ. Τὴν συμβουλὴ αὐτὴ μᾶς δίνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης μὲ τὴν «Κλίμακά» του καὶ μᾶς λέγει: «Μὴ τρομάξης, κι ἂν ἀκόμα πέφτης καθημερινὰ στὴν ἁμαρτία, καὶ μὴ ἐγκαταλείψης τὸν καλὸν ἀγῶνα. Στάσου παλληκαρίσια καὶ θὰ εὐλαβηθῆ τὴν ὑπομονή του ὁ φύλαξ Ἄγγελός σου. Ὅσον εἶναι ἀκόμα φρέσκο καὶ ζεστὸ τὸ τραῦμα, τόσο πιὸ εὔκολα θεραπεύεται. Ἐνῶ τὰ τραύματα, ποὺ ἐχρόνισαν, ὡσὰν παραμελημένα καὶ ἀποσκληρημένα, θεραπεύονται δύσκολα…». Προσοχὴ λοιπόν. ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΛΑΔΙ. Σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς «Λόγους» του (Πατρολογία, Ε´ τόμος) ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει γιὰ τὴν προσευχή: «Ἡ προσευχὴ εἶναι φωτιά, ὅταν ἀναπέμπεται ἀπὸ ψυχή, ποὺ εἶναι σὲ κατάσταση νήψεως καὶ πνευματικῆς διεγέρσεως. Ἡ φωτιὰ ὅμως αὐτή, χρειάζεται καὶ λάδι, γιὰ νὰ φθάση καὶ νὰ ἀγγίξη τὶς οὐράνιες ἁψῖδες. Καὶ τὸ λάδι αὐτῆς τῆς φωτιᾶς δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη». Ἐδῶ πρέπει νὰ λεχθῆ ὅτι ἐλεημοσύνη δὲν εἶναι μόνον ἡ ὑλικὴ βοήθεια στὸν φτωχό, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλη ἠθικὴ κὰι πνευματικὴ βοήθεια καὶ συμπαράσταση στὶς ἀνάγκες καὶ στὰ βάσανα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Η ΦΛΥΑΡΙΑ ΒΡΩΜΙΖΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Τὴν διδασκαλίαν αὐτὴν τὴν βρῆκα στὸν «ΚΓ´Λόγον» τοῦ Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὅπου γράφει ὅτι: «Ποιὸς ἄνθρωπος, ποὺ ἀγαπᾶ τὶς φλυαρίες, μπορεῖ νὰ ἀποκτήση καθαρὴ διάνοια; Ποιὸς ἄνθρωπος, ποὺ προσπαθεῖ νὰ θηρεύση τὴν δόξα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ ἀποκτήση ταπεινοὺς λογισμούς; Ἢ ποιὸς ἄνθρωπος ἀκόλαστος, μὲ διάχυτα τὰ μέλη του, μπορεῖ νὰ γίνη καθαρὸς στὴν διάνοια καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά; Πραγματικῶς, ὅταν ὁ νοῦς σύρεται ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τότε τρώγει μαζὶ μὲ αὐτὲς τὴν τροφὴ τῶν θηρίων. Ὅταν ὅμως οἱ αἰσθήσεις ἑλκυσθοῦν ἀπὸ τὸν νοῦν, τότε μετέχουν μαζὶ μὲ αὐτὸν στὴν τροφὴν τῶν Ἀγγέλων, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός». Προσοχὴ λοιπὸν στὶς φλυαρίες πάσης μορφῆς. ΝΙΚΑ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Η ΥΠΟΜΟΝΗ. Ὅσον κι ἂν φαίνεται ὑπερβολικόν, εἶναι ὅμως ἀληθινὸν αὐτό, ποὺ μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὅτι «Ἡ ὑπομονὴ τῶν Ἁγίων ἐξαντλεῖ τὴν πονηρὴ δύναμη τοῦ διαβόλου, ποὺ ἐπιτίθεται ἐναντίον τους. Γιατὶ τοὺς πείθει νὰ θεωροῦν στολίδι τους ὅλους τοὺς ἀγῶνες γιὰ χάριν τῆς ἀληθείας καὶ τοὺς διδάσκει νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ παθήματα περισσότερον ἀπὸ ὅσον τὶς ἀνέσεις ἐκεῖνοι, ποὺ φροντίζουν ὑπερβολικὰ γιὰ τὴν σαρκικὴ ζωή. Κάνει τὴν φυσικὴ ἀσθένεια τῆς σάρκας, σχετικῶς μὲ τὸν πόνο, ἀφορμὴ ὑπερβολικῆς πνευματικῆς δυνάμεως. Κοίτα λοιπόν, πὼς ἀφορμὴ τῆς ὑπερβολικῆς θείας δυνάμεως, εἶναι ἡ φυσικὴ ἀδυναμία τῶν Ἁγίων, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος ἀπέδειξε κατώτερον τὸν διάβολον». ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος γράφει στὰ «Ἀσκητικά» του γιὰ τὴν ἀρχὴν τοῦ ὀρθοῦ βίου τῆς σωτηρίας: «Ὀρέγεσαι ὀρθὸν βίον; Ἐπιμελοῦ τὴν ταπεινοφροσύνην, διότι χωρὶς αὐτὴν ὀρθὸς βίος δὲν δύναται νὰ ὑπάρξη». Καὶ συνεχίζει: «Ἀγάπα τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ ὑπὸ παγίδος διαβολικῆς δὲν θέλεις συλληφθῆ ποτέ…». Ταπεινοφροσύνην, λοιπόν, καὶ πάντοτε ταπεινοφροσύνην! Π. Μ. Σωτῆρχος

νόμου συνοδεύει μέ τό ἑξῆς σχόλιο: «Πρόκειται γιὰ μία διατύπωση ποὺ «νομιμοποιεῖ» κατὰ κάποιο τρόπο, τὸν ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος14». Ἐρωτοῦμε: ἐφ΄ ὅσον εἶναι διεθνῶς κατοχυρωμένο τό δικαίωμα νά μπορεῖ νά διαπαιδαγωγεῖται ἕνα παιδί σύμφωνα μέ τήν πίστη, στήν ὁποία ἀνήκει καί ἐφ΄ ὅσον στήν Ἑλλάδα ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων εἶναι χριστιανοί ὀρθόδοξοι, γιατί δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι νόμιμη ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἡ ἄλλως γνωστή καί ὡς κατήχηση; Ἄλλο σημεῖο τοῦ ἰδίου νόμου κρίνεται ὡς ἑξῆς ἀπό τούς δημιουργούς τοῦ προγράμματος: «στὸ ἄρθρο 6 παρ. 2, ἐπισημαίνεται ὅτι στὸ λύκειο ἐπιδιώκεται ἡ ὁλοκλήρωση τῶν σκοπῶν τῆς ἐκπαίδευσης, ὥστε οἱ μαθητές “Νὰ συνειδητοποιοῦν τὴ βαθύτερη σημασία τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους καὶ τῆς σταθερῆς προσήλωσης στὶς ἀνθρώπινες ἀξίες…”. Πρόκειται γιὰ μία διατύπωση ποὺ “νομιμοποιώντας”, κατὰ κάποιο τρόπο τὸν ὁμολογιακὸ χαρακτήρα τοῦ ΜτΘ, εὐνοοῦσε τὴν περιχαράκωσή του ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, “ἐπιτρέποντας” τὴ διολίσθηση τῆς διδασκαλίας στὴν κατήχηση, παρὰ τὴ νηφαλιότητα τῶν νέων ΑΠ καὶ βιβλίων. Τὸ ἐν λόγῳ σημεῖο θεωρήθηκε ἀντιφατικὸ πρὸς τὴ “διάπλαση ἐλευθέρων, ὑπευθύνων καὶ δημοκρατικῶν πολιτῶν”, ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τὸν ἴδιο νόμο καὶ ἔγινε ἀντικείμενο σκληρῆς κριτικῆς. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς ἡ ἀντίφαση αὐτὴ ἐπισημαίνεται καὶ ἀπὸ Ὀρθοδόξους Παιδαγωγοὺς (Περσελῆς)15». Ἡ μόνη ἀντίφαση, τήν ὁποία ἐμεῖς διαπιστώνουμε στήν ὅλη ὑπόθεση εἶναι ἡ ἑξῆς: ὅτι τό ὑπό ἐξέταση πρόγραμμα σπουδῶν, ἀντί νά ἀποτελεῖ ἄμεση ἐφαρμογή ἑνός νόμου, προβαίνει σέ κριτική εἰς βάρος του. Ὁ δέ χαρακτηρισμός «διολίσθηση τῆς διδασκαλίας στήν κατήχηση», τί δηλώνει; Ὅτι ὁ νόμος ἐπιβάλλει ἐξ ὑφαρπαγῆς κάτι ἄδικο; Εἶναι τελικά ἄδικο ἤ δίκαιο γιά τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση καί ἡ βάσει νόμου διασφάλιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τους; Ὡς πρός δέ τήν «διάπλαση ἐλευθέρων, ὑπευθύνων καί δημοκρατικῶν πολιτῶν» εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἐπισημάνουμε τά ἑξῆς: Ὅταν ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός διατηρεῖ ἀνέπαφο τό δικαίωμά του νά διαπαιδαγωγεῖται σύμφωνα μέ τήν πίστη του, εἶναι ἀδύνατον νά ἐξελιχθεῖ σέ ἐλεύθερο, ὑπεύθυνο καί δημοκρατικό πολίτη; Ὅπως καθίσταται φανερό, μέσῳ τοῦ προγράμματος καί τοῦ ὁδηγοῦ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ προβάλλονται ἰσχυρισμοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἀντέχουν σέ κριτική. Πρός αἰτιολόγηση τῆς ἀπόπειρας ἐξώσεως τῆς ὀρθοδόξου κατηχήσεως ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα, δέν ἔχει προβληθεῖ ἀπό κανέναν καμμία νομική βάση, κανένα ἔστω λογικό ἐπιχείρημα. Ἰσχυρισμοί οἱ ὁποῖοι προβάλλονται ὡς ἀξιώματα δέν εἶναι δυνατόν νά πείσουν. Ὁ ἀφελής ἰσχυρισμός, ὅτι ἡ κατήχηση εἶναι ἐφικτή μόνον μέσα στόν ναό, δέν μπορεῖ νά πείσει οὔτε βρέφη. Διότι δέν εἶναι δυνατόν ὁ θεολόγος καθηγητής, οἱ μαθητές καί οἱ γονεῖς νά ἀποστερηθοῦν τή χριστιανική τους ἰδιότητα καί τά ἐξ αὐτῆς ἀπορρέοντα δικαιώματά τους, δηλ. τήν χριστιανική παιδεία, ἐπειδή εἶναι μέλη τῆς σχολικῆς κοινότητας γιά τήν λειτουργία τῆς ὁποίας καταβάλλουν ἄλλωστε φόρους. Ἀναφέρεται ἐπίσης, ὅτι ἀπό τό 2002 «τὸ ΜΤΘ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν κατηχητικὸ χαρακτήρα του καὶ εἶναι ἕνα μάθημα ἐγκεντρισμένο μὲν στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση ὅμως μὲ σαφέστατα γνωσιακό, μορφωτικὸ καὶ παιδαγωγικὸ χαρακτήρα16». Ἔχουμε ἀποδείξει17, βάσει τῆς ἁγιογραφικῆς καί πατερικῆς παραδόσεως, ὅτι ὀρθόδοξη κατήχηση καί ὀρθόδοξη παράδοση ταυτίζονται πλήρως καί ὅποιος ἀπορρίπτει τό πρῶτο, ἀπορρίπτει ὁπωσδήποτε καί τό δεύτερο. Τά βιβλία, τά ὁποῖα γράφτηκαν ἀπό τό 2003 ἕως τό 2006 θεωροῦνται ἀπό τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν, ὅτι διακρίνονται ἀπό «πνεῦμα διαλόγου, ἐλευθερίας καὶ καταλλαγῆς, χωρὶς ὁμολογιακὴ ἐμμονή, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Πράξ. ε´ 12 – 20 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. κ´ 19 – 31 Ἦχος α´ — Ἑωθινόν: Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀπὸ τὴν Κυριακή τοῦ Ἀντίπασχα ἢ Κυριακὴ Β΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, ἀρχίζει ἡ ἀνακύκλωση τῆς ἑορτῆς τῆς Κυριακῆς. Τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ὁποία ἀναστήθηκε ὁ Κύριος. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἑορτὴ τῆς ἀναστάσεως πού, ἐνῶ ὅλες τὶς ἄλλες ἑορτὲς τὶς γιορτάζουμε μία φορὰ τὸ χρόνο, τὴν ἑορτὴ αὐτὴ τὴ γιορτάζουμε πενήντα δύο φορὲς τὸ χρόνο. Τέσσερις περίπου Κυριακὲς τὸ μήνα, διότι ἔρχονται μῆνες, ποὺ ἔχουν πέντε Κυριακὲς ὁ καθένας. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἀφʼ ἑνὸς μὲν ἡ πρώτη μέρα τῆς ἑβδομάδας, ἡ «μία τῶν Σαββάτων» κατὰ τὰ εὐαγγέλια, ἀφʼ ἑτέρου δὲ –κατὰ μία ἄλλη ἐκδοχὴ– εἶναι ἡ ὄγδοη μέρα, ἀφοῦ ἀκολουθεῖ τὴν ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο. Οἱ πατέρες, ὅταν μιλοῦν γιὰ τὴν ὄγδοη μέρα, ἐννοοῦν τὴν Κυριακὴ ἢ κατʼ ἐπέκταση τὴν αἰωνιότητα, τῆς ὁποίας πρόγευση εἶναι ἡ Κυριακή. Κάθε Κυριακή, ὁ ἱερεύς, ἐκτός τοῦ εὐαγγελίου τῆς θείας Λειτουργίας, ἀναγιγνώσκει στὸν ὄρθρο τὸ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο περιγράφει τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τὸ ἀναγιγνώσκει, κάθεται στὸ δεξιὸ μέρος τῆς ἁγίας Τραπέζης, διότι δεξιὰ τοῦ τάφου καθόταν ὁ ἄγγελος, ποὺ μίλησε στὶς μυροφόρες (Μάρκ. 16,5). Τὰ ἑωθινὰ εὐαγγέλια εἶναι ἕνδεκα στὸ σύνολό τους καὶ ἀνακυκλώνονται συνεχῶς καθʼ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ χρόνου. Μετὰ τὸ εὐαγγέλιο ἀπαγγέλλουμε τὴν προσευχὴ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι», ψάλλουμε δέ, στὸν ὄρθρο καὶ στὴ θ. Λειτουργία, τὸ ἀναστάσιμο ἀπολυτίκιο κατὰ τὸν ἦχο τῆς ἑβδομάδας. Τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, τὴν σημασία καὶ τὴν σπουδαιότητά της, τὴν τόνισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἁγίας Γραφῆς, παρουσιάζοντας τὴ σπουδαιότητα τοῦ Σαββάτου. Στὴ Γένεση (2,1-3) διαβάζουμε τὰ ἑξῆς σημαντικά. «Καὶ ὁλοκληρώθηκε ἡ δημιουργία τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ὅλος ὁ στολισμός τους. Καί, τὴν ἕκτη μέρα, ὁλοκλήρωσε ὁ Θεὸς τὰ ἔργα, ποὺ ἔκανε· καὶ ἔτσι ἀναπαύθηκε, τὴν ἕβδομη μέρα, ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα, ποὺ πραγματοποίησε. Εὐλόγησε δὲ ὁ Θεὸς τὴν ἕβδομη μέρα καὶ τὴν ἁγίασε· διότι κατʼ αὐτὴν τελείωσε ἀπὸ τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα εἶχε προγραμματίσει». Γιατί ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὴν μέρα, πού δὲν ἔκανε τίποτα; Γιατί δὲν εὐλόγησε τὴν πρώτη ἡμέρα, ποὺ δημιούργησε τὸ φῶς, ἡ ὁποία εἶναι τόσο σπουδαία, ποὺ ὁ Μωυσῆς τὴν ὀνομάζει «μία» καὶ ὄχι πρώτη; Γιατί δὲν εὐλόγησε τὶς ἄλλες ἡμέρες, πού ἔγινε ὁ οὐρανός, ἡ ξηρά, τʼ ἀστέρια, τὰ ψάρια, τὰ ζῶα, ὁ ἄνθρωπος; Α΄. Τὴν εὐλόγησε ὁ Θεός, διότι σʼ αὐτὴν –ὅπως προαναφέραμε– ὁλοκλήρωσε τὸ ἔργο τῆς ὑλικῆς δημιουργίας του καὶ ἀπὸ ῾κεῖ καὶ πέρα ἄρχισε τὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς δημιουργίας του. Ὁ Θεὸς δημιουργεῖ ἔργα αἰσθητά, ὑλικά, πρόσκαιρα. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἔργα τοῦ Θεοῦ πνευματικά, ἄϋλα, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ συνεχῆ. Ἔτσι π.χ. διαβάζουμε στὸ βιβλίο τῶν ψαλμῶν (110,7)· «Ἔργα χειρῶν αὐτοῦ ἀλήθεια καὶ κρίσις». Ἄναρχα καὶ ἀτελεύτητα ἔργα τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, εἶναι ἡ γνώση τῶν ὄντων, ἡ πρόγνωση αὐτῶν ποὺ θὰ γίνουν, ἡ κρίση καὶ ἡ πρόνοια, ἡ παύση τοῦ «περισπασμοῦ» καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸν ἑαυτό του. Αὐτὰ ὁ Θεὸς δὲν τὰ σταματᾶ ποτέ. «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. 5,17). Γιʼ αὐτὸ ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὴν ἕβδομη μέρα· διότι κατέπαυσε τὰ αἰσθητά, ὑλικὰ καὶ πρόσκαιρα ἔργα. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἐργάζεται ἀποκλειστικὰ τὰ αἰώνια. Αἰώνιο ἔργο εἶναι καὶ τῆς θείας προνοίας καὶ τῆς ποδηγετήσεως τοῦ κόσμου πρὸς τὸ τέλος ποὺ θέλει ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς ἀπὸ ὑπερβολικὴ ἀγάπη ἐξῆλθε τῆς φύσεώς του καὶ δημιούργησε τὸν κόσμο. Τὴν ἕβδομη μέρα ἐπανῆλθε στὸ ὕψος τῆς θεότητάς του ποὺ ποτὲ βέβαια δὲν ἐγκατέλειψε. Ἐξῆλθε τροπικά· ὄχι τοπικὰ καὶ οὐσιαστικά. Μὲ τὸ παράδειγμα αὐτό, ὁ Θεὸς μᾶς διδάσκει νὰ ζητοῦμε νὰ εἰσέλθουμε στὴ κατάπαυση τῶν ὑλικῶν ἔργων καί, κατὰ τὴ δύναμη καὶ προαίρεση τοῦ καθενός μας, νʼ ἀσχολούμαστε μὲ τὴ θεωρία καὶ τὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς συνεχεῖς καὶ πολύμορφες φροντίδες καὶ τὰ ἔργα τὰ σχετικὰ μʼ αὐτές. Πρέπει νʼ ἀδολεσχήσουμε καὶ νὰ ἐντρυφήσουμε στὰ λόγια καὶ στὰ δικαιώματα τοῦ Κυρίου. Ἂς θυμηθοῦμε τὴν Μάρθα, ποὺ φρόντιζε γιὰ τὸν Κύριο μὲ ὑλικὰ ἔργα καὶ κατακρίθηκε, ἐνῶ ἡ Μαρία, ποὺ ἐντρυφοῦσε στὰ λόγια καὶ τὴ θεωρία του, ἐπαινέθηκε καὶ βραβεύτηκε. Ἀπομάκρυνε λοιπὸν τὸ νοῦ σου ἀπὸ κάθε ἔργο καὶ λογισμό, ἀκόμη καὶ ἀγαθό, καὶ στρέψε τον πρὸς τὸν ἑαυτό σου μὲ προσοχὴ καὶ προσευχή. Ἔτσι θὰ εἰσέλθεις στὴ θεία κατάπαυση καὶ εὐλογία. Γιʼ αὐτὸ ὁ Μωυσῆς διέταξε τὴν ἀργία τῆς ἑβδόμης ἡμέρας. Ἐννοοῦσε ἀνάπαυση ἀπὸ τὰ σωματικὰ ἔργα· ὄχι ὅμως ἀπὸ τὰ ψυχικά, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ τελοῦμε συνεχῶς καὶ ἀκατάπαυστα. Σάββατο γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς εἶναι ἡ Κυριακή· τὴν ὁποία πρέπει νὰ γιορτάζουμε, ὅπως γιόρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τὸ Σάββατο. Μὲ κατάπαυση δηλαδὴ τῶν ὑλικῶν ἔργων καὶ ἐνασχόληση μὲ πνευματικὰ ἔργα. Β΄. Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη αἰτία, ποὺ εὐλόγησε ὁ Θεὸς τὴν ἑβδόμη μέρα. Ὁ Θεὸς προέβλεψε τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀνάγκη ἀνακαινίσεώς του. Ἡ ἀνακαίνιση αὐτὴ ἔγινε μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη κατὰ τὸ Μέγα Σάββατο. Αὐτὸ ἦταν τὸ μεγάλο ἔργο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπιτελέσθηκε τὴν ἕβδομη μέρα καὶ γιʼ αὐτὸ τὴν εὐλόγησε ἐξ ἀρχῆς, ἀπὸ κτίσεως κόσμου. Βέβαια τὸ ἔργο αὐτὸ προετοιμάστηκε Σάββατο, φάνηκε ὅμως καὶ ἐκτελέστηκε καθαρὰ τὴν Κυριακὴ διὰ τῆς δεσποτικῆς ἀναστάσεως. Ὅτι εἶναι ἡ Παρασκευὴ γιὰ τὸ Σάββατο, αὐτὸ εἶναι τὸ Σάββατο ἔναντι τῆς Κυριακῆς. Ἡ Κυριακὴ ὑπερέχει ὅσο ἡ οὐσία καὶ ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὸν τύπο καὶ τὴν σκιά. Συνεπῶς, ὅσα μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὸ Μ. Σάββατο, αὐτὰ ἀναφέρονται καὶ μὲ τὸ παραπάνω γιὰ τὴν Κυριακή. Τὴν τιμὴ τῆς ὄγδοης μέρας τὴν εἰσήγαγε –ἐμμέσως καὶ προφητικὰ θὰ λέγαμε– ὁ Μωυσῆς, ὅταν θέσπιζε τὸ Σαββατιαῖο ἔτος (Λευϊτ. 25,1-7), τὸ Ἰωβηλαῖο ἔτος (Λευϊτ. 25,834) καὶ τὴ γιορτὴ τῶν σαλπίγγων (Λευϊτ. 23, 24-36). Σημείωση· τὰ ἀνωτέρω εἶναι περιληπτικὴ διασκευὴ καὶ παρουσίαση ὁρισμένων σημείων τῆς 17ης ὁμιλίας τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (Ε.Π.Ε. 9,485). Γιὰ τὴν ἀπόδοση

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

(1ον) Ἕνας καλαίσθητος καὶ ὀγκώδης τόμος 830 σελ. μὲ τίτλο «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» κυκλοφόρησε πρόσφατα. Εἶναι καρπὸς γνωστοῦ ἡσυχαστῆ τῆς Καψάλας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος ἐπιλέγει τὴν ἀνωνυμία. Ὁ τόμος παρουσιάζει ἐξαιρετικὸ ἐνδιαφέρον. Τὸ περιεχόμενό του διαιρεῖται σὲ πέντε μέρη: Α´. Συναξάρια, Β´. Περιστατικά, Γ´. Ἀποφθέγματα, Δ´. Ρήσεις καὶ διηγήσεις Γέροντος Παϊσίου, καὶ Ε´. Τὸ πνεῦμα τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν. Ὁ συγγραφέας μὲ ἐπιμέλεια ἔχει

συγκεντρώσει βιογραφικὰ στοιχεῖα παλαιῶν ἁγιορειτῶν καὶ ἔχει καταγράψει ἀξιοθαύμαστα περιστατικὰ καὶ ψυχωφελέστατα ἀποφθέγματα. Ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ τόμου διαπιστώνει κανεὶς ὅτι ἡ ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ἁγιορειτικὴ παράδοση δὲν τηρεῖται ἀπὸ ὅλους τοὺς νεώτερους ἁγιορεῖτες μοναχούς. Τὸ κοσμικὸ φρόνημα, οἱ ἀνέσεις καὶ ἡ εὔκολη ζωὴ τοὺς ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν παράδοση. Τὸ βιβλίον ἀναφέρεται στοὺς παλαιοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὴν κατὰ κόσμον σοφία – ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς σημερινοὺς μοναχούς – ἦταν ὅμως πιστοὶ στὴν ἁγιορειτικὴ παράδοση, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶχαν τὴν κατὰ Θεὸν σοφία. Ἀπὸ τὸ τέταρτο μέρος τοῦ τόμου ἀνθολογῶ καὶ σχολιάζω μερικὲς ρήσεις καὶ διηγήσεις τοῦ Γέροντος Παϊσίου, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουν καλύτε-

Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ρα οἱ ἀναγνῶστες μου τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου. Ὁ Γέροντας Παΐσιος συχνὰ ἀναφερόταν στὸ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα καὶ τὴν εὐλάβεια, ποὺ ὑπῆρχε στὰ παλαιὰ κοινόβια. Ἰδιαίτερα μιλοῦσε γιὰ τὴν προσπάθεια τῶν πατέρων νὰ διευκολύνουν κάποιον, ὁ ὁποῖος ἦταν δόκιμος. Τοῦ προσέφεραν διάφορα ἀναγκαῖα πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσουν. Ἔτσι «ὁ νέος μοναχός, ποὺ ἦταν ἕνα μπουμπούκι, εὕρισκε τὸ κατάλληλο κλίμα νὰ ἀνθίσει καὶ νὰ καρποφορήσει· δὲν γινόταν ὅπως σήμερα, ποὺ σὲ πολλὰ μοναστήρια ὑπάρχει ἕνα στρατιωτικὸ πνεῦμα καὶ μιὰ ἀρρωστημένη ὑπακοή, ὁπότε τὸ μπουμπούκι (ὁ νέος μοναχός) συνέχεια χτυπιέται ἀπὸ βροχὲς καὶ παγωνιὲς καὶ δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀνθίσει. Ὑπῆρχαν τότε εὐλαβεῖς Γέροντες, ποὺ ἔδιναν καλὸ παράδειγμα». Στὴν ἐποχή μας τὰ πιὸ πολλὰ βιβλία ἀσκητικοῦ περιεχομένου τὰ

Στίς ἐπισημάνσεις τοῦ Θεανθρώπου πρίν τό ἑκούσιο καί σωτηριῶδες πάθος Του ἀνήκει καί ὁ λόγος Του: «βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ» (Ματθ. 24, 4). Λόγος, ὅπως ὅλο τό ἱερό Εὐαγγελιο, διαχρονικά ἐπίκαιρος καί ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, πού ἡ πνευματική σύγχυση καί ἀκαταστασία δέν ἔχει προηγούμενο στήν πάγκοσμια ἱστορία. Κεφάλαιο καί ἔκφραση αὐτῆς τῆς σύγχυσης ἀποτελεῖ καί τό εὐρύτατα διαδεδομένο σενάριο γιά τήν καταστροφή τοῦ κόσμοῦ στίς 21-12-2012 μέ παραλλαγές ὡς πρός τίς ἡμερομηνιές μεταξύ 2124 /12 /2012. Ἀπό ποῦ ὅμως προέρχεται τό ἐν λόγῳ σενάριο; Σέ ἀντίθεση μέ τό παρελθόν, πού ὁ καθορισμός ἡμερομηνιῶν γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, προέρχονταν ἀπό αἱρετικές ὁμάδες (λ.χ. Ἀντβεντιστές, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Πεντηκοστιανούς), αὐτή τή φορά ὁ χῶρος προέλευσης τοῦ νέου σεναρίου τρόμου περί τῆς ἐπικείμενης καταστροφῆς τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ εὐρύτερος χῶρος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Ἀφετηρία ἐκκίνησης καί ὑπόβαθρο πάνω στό ὁποῖο δομήθηκε, εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἑνός ἀρχαίου λαοῦ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς τελειώνει στίς 21-12-2012. Εἶναι ἡ ἡμερομηνία, σύμφωνα μέ τούς θιασῶτες καί διακινητές τοῦ σεναρίου, κατά τήν ὁποία τελειώνει ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου. (Ἐδῶ πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας ἔχει χρησιμοποιηθεῖ γιά μία ἀκόμη φορά ἀπό τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς στίς 16-8-1987, γιά νά γιορταστεῖ παγκοσμίως ἡ λεγόμενη μεγάλη ἁρμονική σύγκλιση). Τό συγκεκριμμένο καταστροφολογικό σενάριο ἔτυχε τεράστιας διάδοσης ἀπό Μ.Μ.Ε, τό διαδίκτυο, ὅπως καί ἀπό σχετικό, ἀμερικανικῆς προέλευσης φίλμ, κόστους πολλῶν ἑκατομμυρίων δολλαρίων, μέ θέμα τό 2012 καί

μέ περιεχόμενο, πού συνδυάζει θέσεις τῶν Μάγιας, ἀρχαίων Αἰγυπτίων, Ἰνδιάνων Τσερόκι κ.ἄ. Στό ἐν λόγῳ φίλμ ὅλα αὐτά εἶναι ἐντεταγμένα στά πλαίσια ἑνός μυστικοῦ –ἐσωτερικοῦ συστήματος πίστης μέ παράλληλη ἀναφορά ψευδοεπιστημονικῶν καί ἄκρως ἀνορθολογικῶν δεδομένων (λ.χ. θεωρία μετατόπισης τῶν πόλων τῆς γῆς, ἀντίστροφη περιστροφή τῆς γῆς, ἀλλοῦ σύγκρουση τῆς γῆς μέ κάποιο πλανήτη Nibiru ἤ Χ) στήν προσπάθεια νά καταστεῖ πιό πειστικό. Πρόκειται γιά φίλμ, πού καλλιεργεῖ ἕνα εἶδος φόβου καί ἀνασφάλειας σέ πολύ μεγάλα ἀνθρώπινα σύνολα μπροστά στό ἐπικείμενο τέλος. (Στό παρελθόν ἀνάλογα καταστροφολογικά σενάρια, πού προβάλουν τό φόβο ἀπό μία κοσμική κατάστροφή περιεῖχαν οἱ ταινίες Independance Day (1996) καί Τhe Day after Tomorrow (2004). Στή διάδοση τοῦ ἐν λόγῳ σεναρίου συνέβαλαν καί συμβάλλουν καί ἀρκετά βιβλία μέ θέμα τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας καί τό 2012. Στίς πιό ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ἀνήκει αὐτό τοῦ ἀμερικανοῦ Brian Dʼ Amato, ἕνα ὀγκῶδες βιβλίο μέ τή σύνθεση τῶν πλέον ἀπίθανων δεδομένων καί μέ ψευδεπιστημονικο προσωπεῖο. Στά ἴδια πλαίσια κινεῖται καί σχετικό ἔργο τοῦ Ἄγγλου Α. Gilbert, πού ἀσχολεῖται μέ ἀρχαῖα μυστήρια.Ἄν καί τό βιβλίο του γράφτηκε ἀρχικά τό 1995 σχετικά μέ τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἐπανεκδόθηκε τό 2008 (γ΄. ἔκδ) προσαρμοσμένο καταλλήλως καί μέ τίτλο πού ἔχει ἄμεση ἀναφορά μέ τό σενάριο τοῦ 2012. Στό ἐν λόγῳ βιβλίο, στήν προσπάθειά του νά γίνει πειστικό, ἐκτός ἀπό τήν ἀληθοφάνεια τῶν ἐντυπώσεων, μεταξύ τῶν ἄλλων, γίνεται χρήση στοιχείων οὐφολογίας, ὅπως καί θέσεων τοῦ γνωστοῦ ἀμερικανοῦ Medium καί ἀποκρυφιστῆ Edgar Cayce (1877 - 1945). Τό σενάριο πού προβλέπει τό

2012 τό τέλος τοῦ κόσμου ἔγινε ἀφορμή γιά τή συγγραφή σχετικῶν βιβλίων: α) ἀπό νεοεποχίτες – ἐσωτεριστές συγγραφεῖς ὅπως τούς T. Zelikovics, A. Klitzke, J. Holley, καί β) ἀπό Medium, πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς πνευματικοί δάσκαλοι ἀλλά καί ἐκπροσώπους τοῦ σύγχρονου Channeling ὅπως τούς Patrizia Alexandra Prister, Peter Ruppel, Dianna Cooper, Gress Brades, Ute Kretzschmar, Phyllis .M.H. Atwater. Ἐπιπλέον, τό θέμα, τέλος τοῦ κόσμου τό 2012 υἱοθετήθηκε ἀπό νεοεποχίτικα περιοδικά ἐσωτεριστικοῦ χαρακτήρα καί συνδυάστηκε μέ τίς ἀποκρυφιστικές πρακτικές τῆς ἀριθμολογίας καί τῆς ἀστρολογίας. Στά ἴδια ἔντυπα στή σχετική περί τοῦ 2012 σεναριολογία συναντᾶ κάποιος, ἀνορθολογικά, ψευδοεπιστημονικά καί ἐσωτεριστικά στοιχεῖα νά συνυφαίνονται ἄριστα μέ ὅρους κλειδιά τοῦ νεοεποχίτικου λεξιλογίου, ὅπως κοσμικοί κύκλοι, ἐνέργεια, συνειδητότητα, αὔρα, μεταμόρφωση, ἁρμονία, φῶς κλ.π.. Γνωρίζοντας, λοιπόν, τήν πηγή προέλευσης τοῦ σεναρίου περί τοῦ τέλους τοῦ κόσμου στίς 21-12 -2012, ἀπό ποιούς προωθεῖται, τί καρπούς παράγει, πῶς διαδίδεται, ποιοί τό ὑποστηρίζουν καί τό ἐκπροσωποῦν καί, ἐπιπλέον, συνεκτιμώντας τίς ἀνακοινώσεις κορυφαίων ἐπιστημονικῶν κέντρων (π.χ. NASA) γιά τήν παρουσία ψευδοεπιστημονικῶν στοιχείων, πού πλαισιώνουν τό ἐν λόγῳ καταστροφολογικό σενάριο ἐπί ἐδάφους ἀνορθολογικῆς τεκμηρίωσης, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί οὔτε ἀσχολοῦνται μέ αὐτό, οὔτε τρομάζουν. Ἀντιθέτως, καί σʼ αὐτή τήν περίπτωση, εἰρηνεύουν, ἐνθυμούμενοι τά λόγια τοῦ Θεανθρώπου,τοῦ μοναδικοῦ Κυρίου τῆς ἱστορίας, «βλέπετε μή τίς ὑμᾶς πλανήσῃ» (Ματθ. 24,4).

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Τοῦ κ. Δημητρίου Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημοτ. Ἐκπαιδεύσεως

«Ἡ πλάση κλαίει. Μοιρολογᾶν οἱ αὖρες μέσ᾽ τὰ δάση. Στ᾽ ἀγγελοπάλατα ὀδυρμὸς καὶ γόος ἔχει ξεσπάσει…»

Γεώργιος Βερίτης Ὅλα τώρα ἐτελείωσαν. Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου. Ἡ ὑποκρισία τοῦ Πιλάτου καὶ ἡ ἐπιβουλὴ τῶν Ἀρχιερέων. Οἱ ἐμπτυσμοὶ καὶ τὰ ραπίσματα. Τὰ κολαφίσματα καὶ οἱ ἐμπαιγμοί. Ἡ πορφυρὴ χλαίνη καὶ ὁ κάλαμος. Ὁ σπόγγος καὶ τὸ ὄξος. Τὰ καρφιὰ καὶ ἡ λόγχη. Ὁ Σταυρὸς καὶ ὁ θάνατος. Οἱ ἀναρίθμητοι λόφοι τῆς Παλαιστίνης ἔχουν καμπυλώσει τὴ ράχη τους καὶ τὰ πνεύματα τῶν κοιλάδων της ταπείνωσαν τὰ φτερά τους. Τὰ Ἱεροσόλυμα βυθίστηκαν στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πένθος. Ἡ νύχτα, μὲ τὸν ἀτελεύτητο γνόφο, τὴν ἄκρα δοκιμασία καὶ δραματικὴ ἀγωνία της, ἔχει περισκεπάσει τὴν ἀνοιξιάτικη ἀτμόσφαιρα. Ὁ γλυκύτατος Ναζωραῖος θυσιάστηκε στὸν Γολγοθά, ἐκπληρώνοντας τὸ ἔσχατο χρέος Του γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δικαιοσύνη ὅλου τοῦ κόσμου. *** Ἔρχεται, ὕστερα, ὁ ἐνταφιασμὸς καὶ ἀκολουθεῖ ἡ μεγάλη σιωπή. Ἡ σιωπὴ τοῦ Σαββάτου. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω». Ἀνήκει στὸ ἀποκαθηλωμένο Ἄχραντο Σῶμα, τὸ τυλιγμένο σὲ ἀρωματισμένα ὀθόνια, καταπληγωμένο ἀπ᾽ τὰ μαρτύρια, μὲ τὸ παγωμένο αἷμα καὶ τὰ βασιλευμένα μάτια. Ἡ μεγάλη ἀνθρώπινη προδοσία, ἡ ἀδαπάνητη νοσταλγία καὶ ἡ ἀκατανίκητη παραμυθία κυριαρχοῦν. Μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴ σιωπή, ἑτοιμάζονται οἱ ὑπέρτατες δυνάμεις: ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ μυστικὴ χαρὰ καὶ ἡ δημιουργία, ἡ ἀνύψωση καὶ ὁ θρίαμβος, ἡ καθολικότητα τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς. Στὰ ἔσχατα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώ-

ἔχουν γράψει κοσμικοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, χωρὶς νὰ ἔχουν καμιὰ πνευματικὴ ἐμπειρία. Ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν τους, περιγράφουν καὶ ἀναλύουν τὰ κατορθώματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, νομίζοντας ὅτι ἐπιτελοῦν σπουδαῖο ἔργο, κάτι ποὺ δὲν συμβαίνει. Ὁ Γέροντας ἔλεγε σχετικά: «Ὅποιος μιλᾶ ἢ γράφει γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ δὲν ἔχει καθαριστεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, μοιάζει μὲ τενεκέ, ποὺ μέσα ἔχει μέλι, ἀλλὰ μυρίζει πετρέλαιο». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ὅταν στὴν προσευχὴ δὲν νιώθουμε παρηγοριὰ καὶ χαρά, ὅπως τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ πηγαίνει στὴν ἀγκαλιά τῆς μάνας του, τότε ἢ κάποιον ἔχουμε πληγώσει μὲ τὴν συμπεριφορά μας καὶ τὴ σκληρότητα ἢ ὑπάρχει ὑπερηφάνεια». Μὲ τὸν ὑπερήφανο ἄνθρωπο εἶναι ἀδύνατο νὰ συνεννοηθεῖ κάποιος. Εἶναι πάντα ἀρνητικὸς στὴν ἄποψη τοῦ ἄλλου. Ἀκόμα καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δυσκολεύεται. Τὸ

που, μόνο ἡ σιωπή, γόνιμη δύναμη, δίνει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς. Ἡ σιωπή, τὴν ὁποία ἐνωτίζεται ὁ Θεὸς, ὁ χορηγὸς τῆς ἀθανασίας. Ἕνας τάφος, τὸ μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ ἀπὸ Ἀριμαθείας, φιλοξενεῖ τὸν ἀχώρητο, ὅπου πρόσκαιρα συντρίβεται ἀπ᾽ τὴν ἐξουσία ἡ ἐλπίδα. Ἡ κουστωδία ὑπερηφανεύεται γιὰ τὴ νίκη της. Στὸν Κρανίου Τόπο, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Ἄρχοντες τοῦ Λαοῦ πιστεύουν ὅτι μὲ τὴν ὑλικὴν δύναμή τους, θὰ ἐξουθενώσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ μπορέσουν, χωρὶς τὴν ἐλεγκτικὴ γλώσσα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ συνεχίσουν τὴν κοινωνικὴ ὑποκρισία, τὴν ἀδικία καὶ τὴ βία.

«Μάτην φυλάττεις τὸν Τάφον κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν»

*** Ὕστερ᾽ ἀπ᾽ τὰ Πάθη, προβάλλει ἡ θεία Νίκη. Στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντα, ὀρθρίζει ἡ Κυριακή, ἡ γλυκιὰ Πασχαλιά, ὁλόφωτη πνευματικὴ ὡραιότητα, γεμάτη ὑπόσχεση γιὰ τὴν κατάλυση τοῦ τέλους. Μέσα στὸ σκοτάδι, στὸ θάνατο καὶ στὴν ἀπελπισία, ξεπροβάλλει ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ ὁ ἀναστάσιμος αἶνος, κήρυγμα πίστεως καὶ αἰσιοδοξίας, ὑψώνεται ὡς τὸν οὐρανό:

«Ἄγγελος γὰρ Κυρίου, καταβὰς

ἐξ οὐρανοῦ, προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ».

Μιὰ λύτρωση καὶ μιὰ διαβεβαίωση. Ἡ ζωὴ νικᾶ τὸ θάνατο καὶ ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα, μὲ τὴ βαθύτατη διαίσθησή της, ἀντικρύζει τὸν περίλαμπρο καὶ ἀληθινὸ κόσμο, ποὺ κυβερνᾶ τὸ Ὑπέρτατο Πνεῦμα. Ὅλα ἀνασταίνονται, ὅλα μεταβάλλονται, φέροντας τὴ σφραγίδα τοῦ Δημιουργοῦ.

«Ὁ Χριστός —γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος— εἶναι μιὰ φωλιὰ χελιδόνια, ποὺ σπαθίζουν τὴν ἄνοιξη, μὲ τὸ λυγερό τους κορμί, τὸ χαμόγελο στὸν ἄκρο ἀπελπισμό, ἡ λύση τοῦ δισταγμοῦ, ἡ βεβαίωση καὶ ἡ ἀνάπαυση».

Οἱ κρουνοὶ τοῦ θείου Λόγου φωτίζουν τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, γαληνεύουν τὶς τρικυμισμένες ψυχὲς καὶ ἀναστηλώνουν τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, «ἄγκυρα ἐλπίδος» εἶναι ἡ νίκη τοῦ Καλοῦ ἐναντίον τοῦ Κακοῦ. Μᾶς περιζώνει, μὲ τὴν ἀέναη ποικιλία τῶν μορφῶν τοῦ θαύματος καὶ ἀνοίγει τὶς πύλες τῆς αἰωνιότητας, μὲ τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ μας:

«Πλάκες, ποὺ στέκατε βαριὲς στὰ μνήματα καὶ στὶς καρδιές, σᾶς ἔσπασε ὁ Χριστός μου!»

Ὀρθόδοξον τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὴν Μολδαβίαν

Συμφώνως πρὸς ἀνταποκρίσεις ἐκ τῆς Μολδαβίας:

«Ὅπως ἀνακοίνωσε ὁ Μητροπολίτης τοῦ Κισινάου καὶ πάσης Μολδαβίας, Βλαδίμηρος εἶναι ἕτοιμα γιὰ ἐκτύπωση τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια τοῦ Ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν γιὰ τὸ νέο ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 2012–2013. Ὁ Μητροπολίτης εὐχαρίστησε “ὅλους ὅσους συνέβαλαν στὴν ὑλοποίηση τῶν νέων σχολικῶν

ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ταπεινό, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ στιγμὲς μεγάλης ἀδυναμίας. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε πολὺ γιὰ τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ ὑπερήφανου ἀνθρώπου καὶ ἀπὸ τὴν πλούσια ἐμπειρία του εἶχε καταλήξει στὸ ἑξῆς: «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ταπείνωση, καὶ νὰ ξεκλίνει κάποτε, τὸν σκεπάζει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ ὑπερήφανος εἶναι σὰν τὸ χαλασμένο τιμόνι, ποὺ πάντα βαδίζει στραβά ἢ σὰν ἕνα πριόνι, ποὺ εἶναι τροχισμένο ἀπὸ τὴ μία μόνο πλευρά». Ὁ προσευχόμενος γεύεται μοναδικὴ ἐκ Θεοῦ γλυκύτητα. Ἡ ἀγάπη ὅμως, ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ μικρὲς καὶ μεγάλες θυσίες, μειώνει τὴν προσευχή του, γιατὶ πρέπει νὰ προσφέρει στοὺς ἀδελφοὺς ὑλικὰ καὶ πνευματικά ἀγαθά. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται πτώση. Εἶναι ἄδικο νὰ κρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ ἐπιλέγουν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ

προγραμμάτων” καὶ ἀναφέρθηκε στὴ βοήθεια καὶ συμβολὴ τῆς Κυβέρνησης καὶ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Μολδαβίας, γιὰ νὰ εἰσέλθει στὰ σχολεῖα τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἐκπαίδευση ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ἐκπαίδευσης στὴ Μολδαβία καὶ ἔχει ἀποδειχθεῖ ὁ εὐεργετικὸς ρόλος της στὴ διαμόρφωση τῆς ἠθικῆς προσωπικότητας τῶν νέων».

μᾶς. Οὔτε πρέπει νὰ ζυγίζουμε τὰ πάντα μὲ τὴν ἴδια ζυγαριὰ οὔτε ἐπίσης νὰ κρίνουμε μὲ τὰ ἴδια κριτήρια ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας. Ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα –καὶ τὶς ἐσώτερες ἐπιθυμίες μας– καὶ ἀναπληρώνει ὅσα ἐμεῖς, ὄχι ἀπὸ κακὴ πρόθεση, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγαθὴ διάθεση νὰ ὑπηρετήσουμε τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, παραλείπουμε. Ὁ π. Παΐσιος, ποὺ καθημερινὰ δεχόταν στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας δεκάδες ἐπισκέπτες, μὲ βεβαιότητα εἶχε καταλήξει σὲ αὐτὸ τὸ συμπέρασμα. Ἔλεγε συγκεκριμένα: «Ὅταν γλυκαθεῖ κανεὶς στὴν εὐχή, δὲν θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ κελί του. Τότε ἡ εὐχὴ δὲν κουράζει, ἀλλὰ ξεκουράζει. Ὅταν ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ καλύβι μας, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη βγαίνουμε καὶ θυσιάζουμε τὴν ἡσυχία μας χάριν κάποιου ἀδελφοῦ, τότε ὁ Θεὸς βλέπει τὴν ἀγάπη μας καὶ ἀναπληρώνει». Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

«ΜΗΔΕΝ ΝΟΘΟΝ ΔΟΓΜΑ Τῼ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙ ΠΑΡΑΔΕΧΕΣΘΕ» (5ον)

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Μᾶς λείπει κάτι ἢ Κάποιος;

(Ἅγιος᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Προωθεῖται ἡ Οὐνία

῾Ο πάπας Παῦλος-᾿Ιωάννης Β´ εἶχε ζητήσει συγγνώμη γιά τά ὄντως ἀνήκουστα κακά καί τούς βανδαλισμούς πού διέπραξαν οἱ παπικοί σταυροφόροι, τά ὁποῖα στιγματίζουν ἀκόμη καί ὁμόδοξοί τους ἱστορικοί. ᾿Αλλά τί νόημα ἔχει ἡ δήλωση μετανοίας καί ἡ αἴτηση συγγνώμης, ὅταν οἱ ἴδιες ἀγριότητες ἐπαναλήφθηκαν καί ἐξακολουθοῦν νά ἐπαναλαμβάνονται; ᾿Αρκεῖ νά ὑπενθυμίσω τά ἐγκλήματα τῶν παπικῶν Οὔστασι ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων Σέρβων στήν Κροατία κατά τόν περασμένο αἰώνα. Τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι οἱ Οὔστασι δροῦσαν μέ τίς εὐλογίες τοῦ διαβόητου ἀρχιεπισκόπου Στέπινατς, τόν ὁποῖο κατόπιν οἱ παπικοί ἁγιοποίησαν. Καί μάλιστα τήν ἁγιοποίηση εἰσηγήθηκε ὁ ἴδιος πάπας, πού μᾶς ζήτησε συγγνώμη! Καί τί νά πεῖ κανείς γιά τόν ὕπουλο θεσμό τῆς Οὐνίας, τήν ὁποία τό Βατικανό ἐπίσημα ἐπικυρώνει καί μεθοδικά προωθεῖ1; Εἶναι χαρακτηριστικό τό ἀπόσπασμα ἀπό ἐπιστολή τοῦ σημερινοῦ πάπα Βενεδίκτου Ράτσιγκερ πρός τόν οὐνίτη ἀρχιεπίσκοπο Οὐκρανίας, καρδινάλιο Λιουμπομίρ Χούζαρ: «᾿Επιβάλλεται νά ἐξασφαλίσουμε τήν παρουσία καί τῶν δύο μεγάλων φορέων τῆς μοναδικῆς παραδόσεως (τοῦ λατινικοῦ καί τοῦ ἀνατολικοῦ)... Διπλή εἶναι ἡ ἀποστολή πού ἔχει ἀνατεθεῖ στήν ῾Ελληνοκαθολική (ἐν. Οὐνιτική) ᾿Εκκλησία, πού βρίσκεται σέ πλήρη κοινωνία μέ τόν διάδοχο τοῦ ἀ ποστόλου Πέτρου (ἐν. τόν πάπα)· ἀπό τή μία πλευρά νά διατηρήσει ὁρατή μέσα στήν καθολική ἐκ κλησία τήν ἀνατολική παράδοση· ἀπό τήν ἄλλη πλευρά νά εὐνοήσει τήν σύγκλιση τῶν δύο παραδόσεων, μαρτυρώντας ὅτι αὐτές ὄχι μόνο συνδυάζονται μεταξύ τους, ἀλλά καί ἀποτελοῦν μία βαθειά ἑνότητα μέσα στήν ποικιλία τους»2. Αὐτή, λοιπόν, εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἑνότητα γιά τήν ὁποία «καίγεται» τό Βατικανό· τό σφιχταγκάλιασμά του μέ τήν ᾿Ορθοδοξία καί ὁ πνιγμός της μές στά πλοκάμια τῆς Οὐνίας. «᾿Εκμεταλλευόμενοι τήν δυστυχίαν τῶν λαῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, μέ δοράς προβάτων ὑπεισῆλθον οἱ φοβεροί αὐτοί λύκοι (οἱ οὐνῖτες) εἰς τάς μάνδρας καί ἀπεδεκάτισαν τά πρόβατα»3, γράφει χαρακτηριστικά ὁ ἀείμνηστος ὑπεραιωνόβιος ἐπίσκοπος Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης. ᾿Απευθυνόμενος δέ στό Βατικανό ὁ μακαριστός γέροντας τονίζει: «᾿Εάν θέλετε, κύριοι, νά ἔλθῃ ἡ ποθητή ἐκείνη ἡμέρα “τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως”, παύσατε νά μεταχειρίζεσθε τοιαύτας μεθόδους, πού... προκαλοῦν φρίκην εἰς πᾶσαν ἀδιάφθορον συνείδησιν καί εὐρύνουν τό ἀνοιγέν χάσμα μεταξύ ᾿Ανατολῆς καί Δύσεως. ῾Η ὁδός ἡ ἄγουσα πρός τήν ἕνωσιν δέν διέρχεται διά τῆς οὐνίας ἀλλά διά τῆς ὁδοῦ ἐκείνης, τήν ὁποίαν ἐχάραξεν ὁ Θεάνθρωπος εἰπών· “Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς” (᾿Ιω 8,32)»4. ᾿Εμεῖς ὄχι μόνο δέν τολμοῦμε νά ἀπαιτήσουμε ἀπό τούς παπικούς εἰλικρινῆ μετάνοια, ἀλλά τούς ἀποκλείουμε κάθε δυνατότητα ἐπιστροφῆς στήν ᾿Ορθόδοξη πίστη, ἀφοῦ ὅπως διακηρύχθηκε ἤδη τό 1993, μέ τήν συμφωνία τοῦ Balamand, τήν ὁποία συνυπέγραψαν ᾿Ορθόδοξοι Οἰκουμενιστές μέ ἐκπροσώπους τοῦ Βατικανοῦ· «῾Εκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικήν διαδοχήν τῶν ἐπισκόπωνδέν δύνανται νά θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων ᾿Εκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός»5. Καί πρός ἐπίρρωση τῆς συμφωνίας, κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στήν Κωνσταντινούπολη ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας προσέφε-

ρε ὡς δῶρο ἕναν σταυρό στόν ἀρχηγό τῶν οὐνιτῶν καρδινάλιο ᾿Ιγνάτιο. ῎Ετσι δώσαμε στόν πάπα τό δικαίωμα νά διακηρύξει, λίγο ἀργότερα, ὅτι ἡ «ρωμαϊκή ἐκ κλησία» εἶναι ἡ μοναδική πραγματική ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι «οἱ ᾿Ορθόδοξες τοπικές ἐκκλησίες εἶναι ἐλλειμματικές, ἐπειδή δέν ἔχουν κοινωνία μέ τόν διάδοχο τοῦ Πέτρου»!6.

Στήν γραμμή τῶν πατέρων

Αὐτή εἶναι ἡ τακτική τῶν πατέρων μας πού ἐπί αἰῶνες τόνιζαν

Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ ΑΠΘ

ὅτι εἶναι νόθον τό παπικό δόγμα; Μήπως ἐμεῖς ἔχουμε περισσότερη ἀγάπη ἀπό τόν Μέγα Φώτιο, ὁ ὁποῖος ἀσφάλισε τήν ᾿Εκκλησία ἀπό τήν δικτατορία τοῦ πάπα καί ἔμεινε σύμβολο ᾿Ορθοδοξίας γιά τόν εὐσεβῆ λαό7; ᾿Ασφαλῶς δέν διέθετε λιγότερη ἀγάπη ἀπό ἐμᾶς ὁ ᾿Ιωσήφ Βρυέννιος. Στούς χαλεπούς καιρούς του θεωρεῖ τήν ἕνωση μέ τούς παπικούς ὡς γεγονός πολύ σπουδαῖο καί σωτήριο γιά τήν ταλανιζόμενη Ρωμανία, δηλαδή τήν βυζαντινή αὐτοκρατορία, ὡς «δευτέραν οἰκονομίαν Θεοῦ μετά τήν ἔνσαρκον». Τονίζει ὅμως ὅτι, ἄν δέν διευθετηθοῦν οἱ διαφορές πού ἀπο μάκρυναν ἀπό τήν ᾿Εκκλησία τούς παπικούς, ὁποιαδήποτε ἕνωση εἶναι «τοῦ προτέρου σχίσματος σχίσμα χεῖρον καί διαίρεσις καί κατατομή καί ἀπάτη». Καί στιγματί ζοντας ἐκείνους πού ἔσπευδαν πρός τήν ἐπαίσχυντη ἕνωση, γράφει: «Μή δέ νομίσῃς ὅτι ἐξουσιάζεται ἡ πίστις ἡμῶν Πατριαρχικῷ τινι ἤ Βασιλικῷ προσώπῳ κἄν τις ἰσχύσῃ τούτους μεταβαλεῖν καί τούς λοιπούς διά τούτων μεταπεῖσαι δυνήσεται... Καί τοῦτο πολλάκις ἡ πεῖρα παρέστησεν· ὅτι ἀφ᾿ οὗπερ χριστιανοί ἐπεκλήθημεν, Πατριάρχαι πολλοί καί Βασιλεῖς σύν αὐτοῖς, αἱρεσιῶται γεγόνασι καί τούτοις συναπήχθησάν τινες τῶν ὑπ᾿ αὐτούς· ἡ μέν τοι πίστις ἀσάλευτος ἔμεινε»8. Δέν εἴμαστε πιό φιλάδελφοι ἐμεῖς ἀπό τόν μαθητή τοῦ Βρυεννίου, τόν ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος τοποθετώντας τήν ἐλευθερία τῆς ᾿Εκκλησίας πάνω ἀπό τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία διακήρυξε ὅτι: «Σέ καμία περίπτωση δέν πρέπει νά ἑνωθοῦμε μέ τούς λατίνους, ἄν αὐτοί δέν ἀποβάλουν ἀπό τό Σύμβολο τῆς πίστεως τήν προσθήκη καί δέν ὁμολογήσουν τό Σύμβολο, ὅπως ἐμεῖς»9. Θά ἀναφέρω ἀκόμη· Τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, πού μέ τήν ἁπλοϊκή διδαχή του ἐπεσήμαινε στούς χριστιανούς νά φοβοῦνται τόν πάπα, διότι αὐτός ἐνσαρκώνει τήν ὕπουλη μορφή τοῦ ἀντιχρίστου10. Τόν ἅγιο Νικόδημο ῾Αγιορείτη, κατά τόν ὁποῖο οἱ Λατῖνοι «εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί», ὅπως δείχνουν «τά βιβλία τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Δοσιθέου τοῦ παπομάστιγος», στά ὁποῖα παραπέμπει11. Τόν ἅγιο τοῦ περασμένου αἰώνα, τόν Πενταπόλεως Νεκτάριο, πού μελετώντας τήν ἱστορία τοῦ παπικοῦ σχίσματος γράφει: «῾Η ἑνότης τῆς ᾿Εκκλησίας οὐχί ἐν ἑνιαίῳ προσώπῳ ἑνός τῶν ἀποστόλων θεμελιοῦται καί ἑδράζεται, ἀλλ᾿ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ... ᾿Εκ τῆς Οἰκουμενικῆς ᾿Εκκλησίας μόνη ἡ ῾Ρωμαϊκή ᾿Εκκλησία ἄλλως ἀντελάβετο τό πνεῦμα τῆς ἑνότητος καί δι᾿ ἄλλων ἐπεζήτησε καί ἐπεδίωξε ταύτην μέσων. ῾Η διάφορος αὕτη ἀντίληψις τοῦ τρόπου τῆς ἑνότητος προὐκάλεσε τό σχίσμα, ὅπερ λαβόν τήν ἀρχήν ἀπό τῶν πρώτων αἰώνων ηὐξάνετο σύν τῷ χρόνῳ καί προέβαινε κατά τό μέτρον τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀρχῶν τῆς ῾Ρωμαϊκῆς ᾿Εκκλησίας, μέχρις οὗ ἀφί κετο εἰς τήν τελείαν ἀπόσχισιν, ἕνεκα τῆς ἀπαιτήσεως τῶν παπῶν τῆς ὑποταγῆς τῆς Οἰκουμενικῆς ᾿Εκκλησίας, τῆς μίας καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Έκκλησίας, τῇ ἐπισκοπῇ τῆς Ρώμης. ᾿Εν τούτῳ δέ

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΗΛ. ΡΟΓΑΡΗΣ

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Πρώτη εὐχὴ καὶ παράκλησις, ἀναδυομένη ἐκ βάθους καρδίας ἅμα τῇ ἀναγγελίᾳ τῆς κοιμήσεώς σου…! Ὁ ἄνθρωπος – πλήρης σπλάχνα οἰκτιρμῶν– διὰ τὸν ἄνθρωπον, τὸν φίλον, τὸν συγγενῇ, τὸν ἐνδεῆ, τὸν ἄγνωστον ἐπαίτην καί, ἐν ὀλίγοις, διὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀπεικονίζεται εἰς τὸ πρόσωπον κάθε συνανθρώπου μας. Ἀφανής, ταπεινός, καὶ ἐν ἄκρᾳ μυστικότητι ἔσπευδε ταχέως πρὸς διακονίαν, ἀνακούφισιν καὶ ἀναψυχὴν κάθε ἐμπεριστάτου ὑπάρξεως, σεβόμενος εἰς τὸ ἔπακρον τὴν

ἀνθρωπίνην ἀξιοπρέπειαν. Ὅμως, τὴν ψυχικήν σου καλλιέργειαν καὶ εὐαισθησίαν δὲν ἄφησε ἀσυγκίνητον καὶ τὸ ἐπίπονον –καὶ οἰκοδομητικὸν ἔργον τῶν μακαριστῶν Γερόντων τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου καὶ π. Μάρκου Μανώλη. Ἐπισκεπτόμενος συχνάκις τὰ γραφεῖα μας καὶ ἔχοντας προσωπικὴν ἐμπειρίαν τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας καὶ τῆς πνευματικῆς ἀγωνίας πρὸς συνέχισιν τοῦ Ἔργου, προσέφερες –μὲ συμπαραστάτιδα τὴν ἀγαπημένην σου σύζυγον Παρασκευὴν –τὴν κατὰ καὶ ὑπὲρ δύναμιν «λογίαν» σου πρὸς συνέχισιν τῆς διαδόσεως τοῦ πλούτου τῶν Πατέρων, τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας μας! Ἐπερίσσευσες εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, καθὼς γέγραπται· «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα…». (Β´Κορ. Θ´ – 9). Ἂς εἶναι Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε ἀδελφέ ὑμῶν Δημήτριε! Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ. Ι.Ψ.

κεῖται ὁ λόγος τοῦ σχίσματος, ὅστις ἀληθῶς εἶναι μέγιστος, διότι ἀνατρέπει τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, καί ὁ σπουδαιότατος δογματικός λόγος, διότι εἶναι ἄρνησις τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ λοιποί δογματικοί λόγοι, καίτοι σπουδαιότατοι, δύνανται νά θεωρηθῶσιν ὡς δευτερεύοντες καί ἀπόρροια τοῦ πρώτου τούτου λόγου»12. Παρατρέχω τόν Μιχαήλ Κηρουλάριο, τόν Γεννάδιο Σχολάριο καί τόσους ἄλλους ἁγίους πατέρες καί διδασκάλους τῆς ᾿Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι μέσα στούς δώδεκα αἰῶνες πού μεσολάβησαν ἀπό τήν ἀπόσχιση τῶν παπικῶν μέχρι σήμερα, χωρίς ἐμπάθεια καί κακία ἀλλά μέ σεμνότητα καί παρρησία καταδικάζουν τήν παπική αἵρεση. Θά σταθῶ μόνο στό ὄνομα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, πού προανέφερα. Μέ σθένος ὁ Παλαμᾶς ξεσκέπασε τόν φιλοπαπικό ἐκπρό σωπο τῶν ᾿Ορθοδόξων Βαρλαάμ τόν Καλαβρό, ἕνα εἶδος οὐνίτη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. ᾿Ασυμβίβαστος καί ἀκαταγώνιστος ὁ ἅγιος Γρηγόριος καταδικάζει ἔντονα τήν «ἔκφυλον προσθήκην» τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ κι ὅλες τίς παπικές κακοδοξίες καί καλεῖ ὅλους τούς πιστούς νά ἐπαγρυπνοῦν στά θέματα τῆς πίστεως. ῾Η σιγή, λέγει, σέ θέματα πίστεως εἶναι τρίτο εἶδος ἀθεΐας μετά ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπόρριψη τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ13. Ποιά ἀπήχηση εἶχε στήν ζωή καί παράδοση τῆς ᾿Εκκλησίας ὁ ἀγώνας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, ὅπως εἶπα14, ἡ ᾿Εκκλησία θέσπισε νά τιμᾶται ἡ μνήμη του κατά τήν δεύτερη Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Κι ἐνῶ κατά τήν πρώτη, τήν Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας, μέ τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων ἡ ᾿Εκκλησία πανηγυρίζει τήν νίκη της ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων, μέ τήν Κυριακή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ γιορτάζει τήν κατατρόπωση τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ, πού πάσχισε νά στηλώσει τήν εἰκόνα τοῦ πάπα-πλανητάρχη. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα δέν τιμᾶ ἡ ᾿Εκκλησία κάποιον ἀπό τούς ἀρχαίους μεγάλους πατέρες καί θεολόγους της, ὅπως Μ. ᾿Αθανάσιο, Μ. Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο κ.ἄ., οὔτε καί τόν Μέγα Φώτιο διότι στήν δική τους ἐποχή δέν εἶχε ἀποσκιρτήσει ἀκόμη ἡ Δύση, ἀνῆκε στήν μία ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ᾿Αργότερα, τόν 11ο αἰώνα, ἐπί Κηρουλαρίου, οἱ παπικοί προσπαθώντας νά στηρίξουν τό θεμελιῶδες καί κυρίαρχο δόγμα τους περί πρωτείου τοῦ πάπα, πού πρόβαλλε σάν ἀθεμελίωτος ἑτοιμόρροπος μιναρές, προσκόλλησαν σ᾿ αὐτό σάν ἀντερείσματα ἕνα ὁλόκληρο ἀστερισμό αἱρετικῶν δογμάτων. ῎Ετσι ἀποστασιοποιήθηκαν καί ἀποκόπηκαν ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία. Τιμᾶται, λοιπόν, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὡς ἐκφραστής καί ἐνσαρκωτής τῆς ᾿Ορθοδοξίας, διότι κατατρόπωσε τόν παπισμό, πού ἐκείνη τήν ἐποχή εἶχε ἤδη διαμορφώσει τίς αἱρετικές του πλάνες. Ἡ Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1341, ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Βαρλαάμ τόν Καλαβρό καί τίς κακοδοξίες του καί δικαίωσε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἐπέχει θέση Θ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (μέ Η΄ ἐκείνη τοῦ Φωτίου τό 879-880μ.Χ.) στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Βέβαια στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία προκειμένου νά διατηρηθεῖ ὁ ἱερός ἀριθμός ἑπτά τῶν Συνόδων δέν συγκαταριθμήθηκαν στίς Οἰκουμενικές οὔτε ἡ Σύνοδος ἐπί Φωτίου οὔτε ἡ ἐπί Γρηγορίου.

Ὑποσημειώσεις:

1 Σύντομες ἀλλά πολύ κατατοπιστικές γιά τό θέμα εἶναι οἱ μελέτες τοῦ ἐκλεκτοῦ συναδέλφου π. Θεοδώρου Ζήση, Οὐνία. ῾Η καταδίκη της, Θεσσαλονίκη 1993. Τοῦ αὐτοῦ, Οὐνία. Νεώτερες ἐξελίξεις, Θεσσαλονίκη 1994. 2 ᾿Εφ. Καθολική, ἀ.φ. 3046/18-4-2006. 3 Αὐ. Καντιώτη, ᾿Αντιπαπικά, σελ. 44. 4 Αὐ τόθι, σελ. 51. 5 «῾Η Οὐνία ὡς μέθοδος ἑνώσεως κατά τό παρελθόν καί σημερινή ἀναζήτησις τῆς πλήρους κοινωνίας», ᾿Εφ. Καθολική ἀρ. φύλ. 2705/20-7-1993. 6 Βλ. περ. ᾿Απολύτρωσις, ἀρ. φύλ. 741 (Σεπτ. 2007), 240. 7 «Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἔμπνευσις αὐτοῦ τοιοῦτον φῶς δέδωκεν εἰς τήν καθαράν ψυχήν τοῦ ἁγιωτάτου πατριάρχου, ὅτι λαμπρύνει καί φωτίζει πᾶσαν τήν κτίσιν» (J. D. Mansi, Sacrorum Consiliorum nova et amplissima collectio, 17Α, 484) ὁμολογοῦσαν καί αὐτοί ἀκόμη οἱ τοποτηρητές τῆς Ρώμης. 8 ᾿Ιωσήφ Βρυεννίου, Τά εὑρεθέντα, τόμ. Α´, σελ. 452-453. 9 J. D. Mansi, Sacrorum Consiliorum nova et amplissima collectio 31Α,885 DΕ. 10 Βλ. Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκδ. 16η, ᾿Αθῆναι 1993, σελ. 286-287. Πρβλ. Σ. Ν. Σάκκου, ῾Ο ἀπόστολος τοῦ σκλαβωμένου γένους, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 205. 11 Πηδάλιον, σ. 55. 12 Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος, τόμ. 1ος, ᾿Αθῆναι 1911, σελ. 69. Ἐπʼ αὐτοῦ βλ. καί παλαιότερο ἄρθρο μου «Ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί ὁ Παπισμός » ἐφ. Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀρ. φύλ. 1813 (1/1/2010). 13 Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. 2ος, ἔκδ. Π. Χρήστου, Θεσ/νίκη 1966, σελ. 482. 14 Στό Β΄ ἄρθρο τῆς σειρᾶς αὐτῆς.

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

ΝΕΑΝΙΚΑ

«Τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ Σαββάτῳ, τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς Ἅδου Κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν, δι᾿ ὧν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε». Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Ὀλυμπιάδος μοναχῆς.

ΕΙΣ ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ* «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;»

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, πάντοτε γίνωμεν ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα ἀλογώτὰ ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν τεροι καὶ χειρότεροι, καὶ ἀπὸ αὐἸησοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὰ ἐνθυμηθῆ τοὺς τοὺς λίθους ἀνοητότεροι; ὁ εὐλαβὴς ἄνθρωπος, προκαλοῦν Ὄχι ἀδελφοί μου. Ἂς μὴ μᾶς συμκατάνυξιν καὶ δάκρυα καὶ φέρουν βῆ αὐτό. Ἀντιθέτως μάλιστα. Ἐ τὴν ψυχὴν εἰς μεγάλην ταπείνωσιν. μεῖς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἂς ἀνυμνήσωμεν καὶ Ἀναφέρει τὸ «Γεροντικὸν» τὴν Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. ἂς δοξολογήσωμεν τὰ θεῖα παθήἑξῆς διήγησιν. «Εἶπεν ὁ Ἀββᾶς π. Μάρκου Κ. Μανώλη ματα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τοῦ Ἰσαὰκ ὅτι ἐκαθήμην κάποτε κοντὰ εἰς τὸν ἀββᾶ Θεοῦ ἡμῶν, ἀλλοιούμενοι τὴν Ποιμένα· καὶ τὸν εἶδα ὅτι ἦλθε εἰς καλὴν ἀλλοίωσιν καὶ συσταυρούθείαν ἔκστασιν καὶ ἐπειδὴ εἶχα μενοι καὶ ἡμεῖς μετὰ τοῦ Κυρίου πολὺ θάρρος εἰς αὐτόν, τοῦ ἔβαλα μας. Πῶς θὰ γίνη αὐτό; Ὅταν μετάνοια καὶ τὸν παρεκάλεσα λέ- ἀποφασίσωμεν ἀπὸ τώρα νὰ ἀσκήγοντας: πές μου, ποῦ ἤσουν; Ὁ δὲ σωμεν τὴν ὑπακοὴν εἰς τὸ πανάΓέροντας, ἀφοῦ τὸν ἠνάγκασα, γιον θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὸν εἶπε ὁ λογισμός μου ἦτο ὅπου ἡ πνευματικόν μας Πατέρα καὶ νὰ κόἁγία Μαρία ἡ Θεοτόκος ἔστεκε καὶ ψωμεν τελείως τὰ ἰδικά μας θελήἔκλαιε πλησίον τοῦ Σταυροῦ τοῦ ματα. Καὶ ἀκόμη, ὅταν ἀποφασίΣωτῆρος· καὶ ἐγὼ ἤθελα πάντοτε σωμεν νὰ νεκρώσωμεν τὰς σαρκικὰς ἡδονὰς καὶ ἁμαρτωλὰς ὀρέἔτσι νὰ κλαίω». Ἰδιαιτέρως ὅμως ἀπόψε, κατὰ ξεις. Διὰ τοῦτο ἂς ἀκούσωμεν πότὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν τοῦ νυμφίου σα εἶναι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀναγκάτῆς Μ. Πέμπτης, τὰ φρικτὰ πάθη ζουν καὶ μᾶς παρακινοῦν εἰς τὴν τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ μαλα- ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. *** κώνουν καὶ τὴν πιὸ σκληρὴ καρδιά, τὴν κατανύσσουν καὶ τὴν κάμνουν Ποιὸς ἀπὸ ἡμᾶς διὰ τὴν ἀγάπην νὰ χύνη δάκρυα σωτήρια. τοῦ φίλου του κατεδέχθη νὰ φυλαΠοῖα δὲ εἶναι τὰ Πάθη τοῦ Χρι- κισθῆ ἢ ἠθέλησε νὰ ἀποθάνῃ διὰ στοῦ μας; Ὅπως μνημονεύει τὸ τὸν ἀγαπημένον του; Ἀλλʼ ὅμως ὁ ὑπόμνημα τοῦ Τριωδίου «Τῇ ἁγίᾳ Πανάγαθος Θεός μας ὄχι ἕνα ἢ δύο, καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ τὰ ἅγια καὶ ἀλλὰ πολλὰ καὶ ἀναρίθμητα παθήσωτήρια καὶ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρί- ματα κατεδέχθη νὰ πάθη διʼ ἡμᾶς ου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν τοὺς κατακρίτους. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς μακάριος Ἀπόστολος Παῦλος, ἐνθυἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα, τὰ κο- μούμενος αὐτὰ ἔλεγε: «πέπεισμαι λαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλω- ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε τας, τὴν πορφυρᾶ χλαῖναν, τὸν κά- ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις λαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ἥλους, τὴν λόγχην· καὶ πρὸ πάν- ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις των τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ ἃ διʼ ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο…» τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα δὲν μπορεῖ κα- Ἰησοῦ». Διότι τόσην ἀγάπην ἔδειξεν νεὶς νὰ τὰ περιγράψη, ὅπως πρέπει. εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, «ὥστε τὸν Υἱὸν Καὶ ὄχι μόνον ἀνθρωπίνη γλῶσσα, αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκε, διὰ νὰ μὴ χαθῆ κανείς, ποὺ πιστεύει εἰς ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀγγέλων. Ἂς ἐννοήσωμεν, ἀδελφοί, καὶ ἂς αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». συλλογισθῶμεν αὐτὸ τὸ μέγα καὶ (Ἰωάν. 3.16) ἀνερμήνευτον μυστήριον. «ΣήμεΔιὰ τοῦτο καὶ οἱ ἅγιοι ἐπιθυρον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου» ψάλλει ἡ μοῦσαν νὰ δώσουν κάποιο ἀνταπόἁγία μας Ἐκκλησία ἐκφραστικώτα- δωμα πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τὴν τόσην τα, «ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. πολλὴν ἀγάπην, ποὺ ἔχει εἰς ἡμᾶς. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶχαν τί νὰ δώσουν, ὁ τῶν Ἀγγέλων βασιλεύς. Ψευδῆ οἱ μὲν ἔδωσαν τὸ αἷμα των, ὅπως οἱ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλ- ἔνδοξοι Μάρτυρες, ἄλλοι δὲ ἐδαλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ρά- πάνησαν καὶ ἐξήραναν τὸ κορμί πισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ τους εἰς νηστείαν καὶ εἰς τοὺς λοιἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις ποὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως, ὅπως προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλη- οἱ Ὅσιοι καὶ Δίκαιοι. Ἄλλοι δὲ ἔδωσίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ υἱὸς τῆς σαν τὴν περιουσίαν τους ἐλεημοΠαρθένου». Μεγάλα καὶ ὑπερφυ- σύνην, ψάλλοντες μετὰ τοῦ θείου σικὰ θεάματα! Εἶδε αὐτὰ ὁ ἥλιος Δαβὶδ «τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυκαὶ ἔχασε τὰς ἀκτῖνας του. Εἶδε ἡ ρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν σελήνη καὶ ἐσκοτείνιασε. Ἤκουσε ἡμῖν;». Αὐτὸν λοιπὸν τὸν ψαλμικὸν ἡ γῆ καὶ ἀπὸ τὸν φόβον της ἔτρε- στίχον «τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυμε καὶ ἐκλονεῖτο·εἶδαν αἱ πέτραι ρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν καὶ ἐσχίζοντο· ὅλος ὁ κόσμος ἐτα- ἡμῖν;» ἂς λέγωμεν καὶ ἡμεῖς, ἀδελράχθη καὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα φοί, πάντοτε μὲ ἀχόρταστον ἀγάσυνεκλονίσθησαν διὰ τὰ πάθη τοῦ πην καὶ ἐπιθυμίαν τῆς ψυχῆς μας Δημιουργοῦ των. ὑπηρετοῦντες Αὐτόν, ὅσον μπο*** ροῦμεν καθημερινῶς. Καὶ νὰ αὐξάνωμεν τὴν σπουδὴν Ἀλλὰ πῶς τὰ βλέπομεν ἡμεῖς, ἀδελφοί; Ἐὰν τὰ ἄψυχα στοιχεῖα καὶ τὴν προθυμίαν μας εἰς τὰ ἔργα καὶ ἀναίσθητα, σὰν νὰ ἦσαν ἔμψυ- τῆς ἀγάπης καὶ σωτηρίας μας, διὰ χα καὶ ζωντανά, τὰ ἔχασαν καὶ νὰ γίνωμεν μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἄλλαξαν τὴν τάξιν των ἀπὸ τὸν φό- κληρονόμοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν βον Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν θεωρίαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. τῶν βλεπομένων, ἡμεῖς οἱ ἄνθρω- Εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ ποι οἱ λογικοί, ποὺ ἐλάβομεν τόσας κράτος, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ μεγάλας εὐεργεσίας ἀπὸ τὸν Θεὸν Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς καὶ ποὺ διʼ ἡμᾶς ὁ Χριστὸς ἀπέθα- αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. νε, νὰ μὴ κατανυχθοῦμε καὶ νὰ μὴ * Ὁμιλία εἰς τὴν ῾Ι. Μ. Ἁγίου Πανδακρύσωμεν κατʼ αὐτὰς τὰς ἁγίας ἡμέρας; Καὶ δὲν κινδυνεύομεν νὰ τελεήμονος Ἀττικῆς, Μεγάλη Παρασκευὴ 1978

Ὁ Σεβ. Περιστερίου ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων

Ὁ Σεβ. Περιστερίου κ. Χρυσόστομος (τοῦ κλίματος τοῦ Φαναρίου) ὡρίσθη, ὑπὸ τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐκπρόσωπος εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἄλλων ἑτεροδόξων, εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ παραιτηθέντος Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Σεβ. Περιστερίου εἶναι ὑπὲρ τοῦ διαλόγου. Ἀντέδρασε, ὅμως, μὲ ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅταν διεπίστωσε τὴν ἀναβάθμισιν τῆς Οὐνίας εἰς τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἐκλογὴν ὡς «Ἀρχιεπισκόπου» τοῦ καθηγητοῦ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας» κ. Δημ. Σαλάχα. Τὴν ἀναβάθμισιν διεπίστωσε πρῶτος ὁ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε «τί σήμαινε ἡ ἐκλογὴ τοῦ κ. Δημ. Σαλάχα ὡς «Ἀρχιεπισκόπου» τῆς δαιμονικῆς Οὐνίας. Ἀμέσως μετὰ τὰς διαπιστώσεις τοῦ «Ο.Τ.» εἴχομεν ἀντιδράσεις ὑπὸ

Σεβ. Μητροπολιτῶν μεταξὺ τῶν ὁποίων περιελαμβάνετο καὶ ὁ Σεβ. Περιστερίου. Ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, διὰ παράδειγμα, ἐζήτησε νὰ ἀπασχολήση τὸ ζήτημα τὴν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, προτείνων ὡς εἰσηγητὴν τὸν Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον. Ἀπὸ τὴν πλευράν του (ἄλλο παράδειγμα) ὁ Σεβ. Περιστερίου ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον νὰ παρέμβη εἰς τὸ Βατικανὸν καὶ εἰς τὸν Πάπαν μὲ σκοπὸν τὴν μὴ ἀναβάθμισιν τῆς Οὐνίας εἰς τὴν Ἑλλάδα, διότι θὰ ἀποτελέση μεγάλο «ἀγκάθι» εἰς τὸν θεολογικὸν διάλογον. Τί συμβαίνει σήμερον; Ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» τῶν Οὐνιτῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα κ. Δημ. Σαλάχας «ὀργώνει» κυριολεκτικῶς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα προωθῶν τὰς ἀρχας τοῦ Παπισμοῦ. Ἄλλωστε ἡ Οὐνία ἀποτελεῖ τὴν «πύλην» διὰ τὴν εἴσοδον εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ.

Πολλὲς φορές ἔχουμε τὴν ἐντύπωση πὼς κάτι μᾶς λείπει. Ἔχουμε τὴν αἴσθηση πὼς στερούμαστε κάτι. Ἔχουμε τὴ γνώμη πὼς ἂν εἴχαμε αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο, θὰ εἴμαστε στὰ σίγουρα εὐτυχισμένοι… Καὶ τρέχουμε ἀδιάκοπα γιὰ τὴν ἀνεύρεση αὐτοῦ τοῦ «κάτι». Καὶ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ τό ἀποκτήσουμε. Καὶ μοχθοῦμε τόσο πολὺ γιʼ αὐτό. Ὁ μαθητὴς τρέχει γιὰ τὸν μεγαλύτερο βαθμό! Ὁ οἰκογενειάρχης, γιὰ νʼ ἀγοράσει δικό του σπίτι! Ὁ ἐργοδότης γιὰ νὰ κερδίσει περισσότερα! Ὁ ἀθλητὴς γιὰ τὸ κάτι παραπάνω στὴν ἐπίδοσή του, γιὰ τὸ πανελλήνιο ἢ καὶ τὸ παγκόσμιο ρεκόρ! Ὁ καλοφαγάς… γιὰ καλύτερες γευστικὲς ἀπολαύσεις! Ὁ ἀλκοολικὸς γιὰ τό… παραπάνω ποτήρι! Ὁ πλούσιος γιὰ τό… κότερο! Ὁ γλεντζὲς γιὰ ἕνα ἀκόμη πιό… κεφάτο ξενύχτι! Ὁ χαρτοπαίχτης καὶ ὁ τζογαδόρος γιὰ μία… καλύτερη ζαριά! *** Μερικὰ ἀπʼ αὐτὰ ποὺ ἀναζητοῦμε στὴ ζωή, αὐτὸ τὸ «κάτι», ὁπωσδήποτε εἶναι θεμιτὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ κατακτήσουμε. Γιὰ παράδειγμα, γιατί ὁ μαθητὴς νὰ μὴ ἐπιδιώκει τὸ κάτι παραπάνω στὴ βαθμολογία του ἢ ὁ οἰκογενειάρχης σπίτι, γιὰ νὰ στεγάσει τὴ φαμελιά του ἢ ὁ ἀθλητὴς τὴν τρανότερη νίκη ἐκεῖ στὸ στίβο, πού μοχθεῖ; Ὅμως, ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα. Νά, ὅπως τίθεται σὲ τοῦτο τὸ ἐρώτημα: Ἆραγε γιατί ὅταν ἀποκτοῦμε αὐτὸ τὸ «κάτι», ὅταν πλούσια τὸ ἔχουμε καὶ πάλι δὲν εἴμαστε ἱκανοποιημένοι καὶ βλέπουμε πώς, πάλι κάτι μᾶς λείπει; Κι ὅταν κι αὐτὸ ἁπλόχερα μᾶς δίνεται, γιατί τρέχουμε καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη «κάτι» παραπάνω; Τὰ ἔχουμε φορτώσει ὅλα στὴν κοινωνία μας, ἔτσι ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ σήμερα. Τὴν κοινωνία τῆς ἀφθονίας, τῆς ὕλης, τῆς διαφήμισης, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῆς

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

χλιδῆς. Καὶ δὲν εἶναι λάθος. Γιατί μᾶς δημιουργεῖ ἀνάγκες ἀκόμη κι ὅταν δὲν ἔχουμε, ὅλο καὶ μᾶς αὐξάνει τὶς ἐπιθυμίες. Νὰ τρέχουμε νὰ βροῦμε αὐτὸ τὸ «κάτι παραπάνω», ἀκόμη κι ὅταν εἴμαστε σʼ αὐτὰ τὰ ὅρια τοῦ κορεσμοῦ ἢ κι ὅταν ἀκόμη τὰ ἔχουμε ξεπεράσει! Ὅμως στὴν οὐσία αὐτὴ ἡ κοινωνία δὲν κάνει τίποτʼ ἄλλο παρὰ νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει ἢ καὶ νὰ μᾶς μεγεθύνει αὐτὸ τὸ βαθύτερο πρό-

βλημα, ποὺ ἔχουμε. Τὴν ἀναζήτηση τοῦ «κάτι»… *** Τὸ πράγμα εἶναι ἁπλό. Ὁ ἄνθρωπος ἀπʼ τὴ μέρα, ποὺ γεννιέται, ἔχει κατὰ κάποιο τρόπο ἕνα κενὸ μέσα του. Τὴν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ναί! Θὰ λέγαμε δὲ πώς, ἀκόμη καὶ κατὰ Θεία οἰκονομία, ἔχουν γίνει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εὐτυχήσει, στηριζόμενος σὲ μάταια πράγματα, στὴ φθαρτὴ ὕλη, ἀλλὰ κοντὰ Του μόνο. Διαφορετικὰ θὰ εἴχανε θεοποιηθεῖ ἡ ματαιότητα, ἡ φθορά, ὡς καὶ ἡ διαφθορὰ ἀκόμη! Συνεπῶς δὲν μᾶς λείπει κάτι, ἀλλὰ Κάποιος. Ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, φίλοι! Νὰ γιατί τρέχουμε τόσο πολύ, δίχως ἀποτέλεσμα. Γιατί μὲ τὴν ὕλη, ὅ,τι μάταιο καὶ φθαρτό, ἀσφαλῶς τὸ πρόβλημα δὲν λύνεται. Τὸ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ αὐτό, τὸ ζοῦμε. Ἀντίθετα μεγαλώνει! Καὶ ἡ λύση δὲν εἶναι περισσότερες διασκεδάσεις, περισσότερη ἡδονή, περισσότερες ἀνέσεις στὴ ζωή μας. Αὐτὰ μεγαλώνουν λίγο-

λίγο τὸ κενό, μέχρι ποὺ γίνεται καταβόθρα κάτω ἀπʼ τὰ πόδια μας! Ἡ λύση εἶναι νὰ μικρύνουμε τὶς ἀποστάσεις μʼ Ἐκεῖνον, νὰ πορευθοῦμε πιὸ πολὺ κοντά Του, νὰ Τὸν ζήσουμε. Αὐτὸς δὲ νὰ εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἀγάπη, ὁ πλοῦτος, τό πᾶν γιά μᾶς. Ὁ Τζιοβάννι Παπίνι, ἔχει γράψει κάπου τοῦτο τὸ ὑπέροχο: «Μᾶς βασανίζει ἡ νοσταλγία Σου, μονάχα ἡ δική Σου. Ὅποιος πεινᾶ μήπως τοῦ λείπει μόνο τὸ ψωμί; Ὄχι! Σὺ τοῦ λείπεις! Ἐκεῖνος πού διψᾶ, μήπως τοῦ χρειάζεται μόνο τὸ νερό; Ὄχι! Ἐσένα διψᾶ! Ὅποιος λαχταρᾶ νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια, Ἐσένα ψάχνει νὰ βρεῖ, ποὺ εἶσαι ἡ Ἀλήθεια! Ὅποιος ποθεῖ τὴ γαλήνη, Ἐσένα ποθεῖ ποὺ εἶσαι ἡ ἀνάπαυση, γιὰ τὴν ἀνήσυχη καρδιά! Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἡ εὐτυχία καὶ ἡ δυστυχία, ὁ πόνος καὶ ἡ χαρά, τὰ δάκρυα καὶ τὰ χαμόγελα, ὅλα Ἐσένα ἐπικαλοῦνται Χριστέ μου»! *** Κάποτε ἕνας ἀσκητής, στερημένος ἀπʼ τὰ πάντα σὲ τούτη τὴ ζωή, πλὴν τῶν ἐλαχίστων ἐκείνων ποὺ τοῦ ἦταν ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, βρέθηκε πασχαλιάτικες ἡμέρες, σὲ μία μεγαλούπολη. Κατάφορτες κι ἑλκυστικὲς οἱ βιτρίνες, πουλοῦσαν τὰ πάντα. Πλανόδιοι πωλητές, καταστηματάρχες καὶ ἔμποροι, ἔδειχναν στοὺς περαστικοὺς τὸ πλῆθος τῶν ἐμπορευμάτων, ποὺ πουλοῦσαν. Ἆραγε ἂν εἴμαστε στὴ θέση του, στερημένοι ἀπὸ τόσα ὑλικά, τί θὰ κάναμε; Ἀλλʼ ἂς δοῦμε καλύτερα τί ἔκανε ἐκεῖνος. Ἀφοῦ εἶδε ὅλα αὐτά, μονολόγησε καὶ εἶπε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Πόσα πράγματα ὑπάρχουν, ποὺ δὲν τὰ ἔχω ἀνάγκη…»! *** Ἀπορεῖτε; Κι ἐγὼ τὸ ἴδιο μέχρι πού σκέφθηκα τοῦτο: Μὰ ἀφοῦ εἶχε τὸ Πᾶν στὴ ζωή του, πού εἶναι ὁ Χριστός, τί θὰ μποροῦσε νὰ τὰ θέλει ὅλα τʼ ἄλλα; Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἄρθρο, εἶναι τὸ 100ό αὐτῆς τῆς στήλης. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΕΙΝΑΙ κάτι παραπάνω ἀπὸ ἐμφανὴς καὶ ἔκδηλη ἡ σύγκλιση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία, ἀκολουθώντας πιστὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ βήματα τῶν προκατόχων του μακαριστῶν Οἰκ. Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρα καὶ Δημητρίου καὶ συνεχίζοντας τὸ ἔργο τους, γιὰ τὴν ἕνωση τῶν δύο «Ἐκκλησιῶν». Παρότι λοιπὸν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἀναγνωρίζει τὶς Βατικάνειες Συνόδους, ἀφοῦ θεωρεῖ τοὺς Παπικοὺς ὡς αἱρετικοὺς καὶ ξένους ὡς πρὸς τὸ σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀπέστειλε μήνυμα στὴ Σύνοδο Ρωμαιοκαθολικῶν “Ἐπισκόπων”, γιὰ τὰ 50 χρόνια τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴ Λούρδη ἀπὸ 24–25 Μαρτίου 2012. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «aktines.blogspot.com» ὁ Οἰκ. Πατριάρχης μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει: –«Προσευχόμαστε… προκειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν οἱ σπόροι τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου…». –«Οἱ προσευχές μας σᾶς συνοδεύουν μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ χριστιανικὴ ἑνότητα θὰ ἔρθει μόνο μέσῳ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ πνεῦμα ἀδελφικῆς ἀγάπης…». Μήπως οἱ «σπόροι», ποὺ ἀναφέρεστε, Παναγιώτατε, εἶναι «σπόροι» ζιζανίων καὶ ἂν ἀναπτυχθοῦν, ὅπως ζητᾶτε ἀπὸ τὶς προσευχές σας, θὰ καταπνίξουν τὸ «καλὸ σπέρμα» (Ματθ. ιγ΄ 24); Μήπως αὐτοὶ οἱ «σπόροι» εἶναι οἱ «σπόροι», ποὺ φύτεψε ὁ ἐχθρὸς (διάβολος) «ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου» (Ματθ. ιγ΄ 25); Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προσεύχεσθε, γιὰ νὰ πληθύνουν τὰ ἔργα τῶν κακόδοξων καὶ δαιμονοκίνητων Παπικῶν; Εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι ἡ ἑνότητα, ποὺ ἐπικαλεῖστε, θὰ ἔρθει «μόνο μέσῳ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ πνεῦμα ἀδελφικῆς ἀγάπης». Μὴ ὑποσκελίζεται ὅμως τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν, ὅτι ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἕνωση, εἶναι ἡ ἔμπρακτη μετάνοια τῶν Παπικῶν καὶ ἡ συμπόρευσή τους μὲ τὰ πιστεύω τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀρνούμενοι ὅλες τὶς κακοδοξίες καὶ τὶς αἱρέσεις τους.

***

ΠΡΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΣ ἐκπλήξεως βρέθηκαν οἱ κυρίες Θάλεια Δραγώνα καί Ἄννα Φραγκουδάκη στή Θεσσαλονίκη κατά τήν παρουσίαση τοῦ προγράμματός τους, γιά τήν «ἐκπαίδευση τῶν μουσουλμανοπαίδων» τῆς Θράκης ἀπό ἐκπαιδευτικούς, οἱ ὁποῖοι τίς ἐπέκριναν αὐστηρότατα γιά τήν ἀνθελληνική τους στάση καί τήν προσπάθεια ἐκτουρκισμοῦ τῶν Πομάκων. Ὅπως ἀναφέρει τό ἱστολόγιο «antiparakmi.blogspot.com»: «Τόν λόγο ἔλαβε ἀρχικά μία καθηγήτρια πού ρώτησε ἄν στό πρόγραμμα τῶν κυριῶν Δραγώνα καί Φραγκουδάκη ἐφαρμόζεται ἡ διάταξη τοῦ Συντάγματος, πού προ-

βλέπει ὅτι "τό σχολεῖο πρέπει νά καλλιεργεῖ τήν ἐθνική (Ἑλληνική) συνείδηση". Ἀκολούθως τό λόγο ἔλαβε ἐκπαιδευτικός, πού δίδαξε στά Πομακοχώρια καί κατέθεσε τήν προσωπική του μαρτυρία: Ὅτι οἱ Πομάκοι μαθητές ἔχουν ὡς μητρική γλώσσα τά Πομακικά, καί ὅταν ἔρχονται στό μειονοτικό σχολεῖο (Δημοτικό) ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ἀπό τήν πρώτη στιγμή νά ἀκοῦν τόν δάσκαλο νά τούς μιλάει σέ μία ἄγνωστη σέ αὐτούς γλώσσα, τήν τουρκική. Ὅτι παρά τό 15ετές πρόγραμμα καί τά δεκάδες ἑκατομμύρια εὐρώ, πού ἔχουν δαπανηθεῖ, ὅπως διαπίστωσε ὁ ἴδιος ἡ ἑλληνομάθεια τῶν Πομάκων ἔχει ἐλάχιστα βελτιωθεῖ. Ζήτησε νά τοῦ ἐπιβεβαιώσουν ὅτι ἀκόμη καί τό μοναδικό βιβλίο, πού περιεῖχε τίς μόλις 2 (δύο) Πομακικές λέξεις ΑΛΛΑΞΕ (σέ σύνολο 40 βιβλίων, πού ἐξέδωσαν οἱ κυρίες Δραγώνα-Φραγκουδάκη, πού δέν περιεῖχαν τό παραμικρό γιά τούς Πομάκους), καί ἀκόμη καί οἱ δύο αὐτές λέξεις τήν ἑπόμενη χρονιά τροποποιήθηκαν ἤ ἐξαλείφθηκαν. Τόν λόγο ἀκολούθως πῆρε μία δασκάλα, πού εἶπε ὅτι καί στό σχο-

λεῖο της, πού βρίσκεται στή Θεσσαλονίκη ἔχει ἀρκετούς μαθητές, πού χρειάζονται ἐπίσης στήριξη καί γιά τούς ὁποίους –σέ ἀντίθεση μέ τούς μουσουλμάνους– δέν ἔχουν γίνει οὔτε προγράμματα οὔτε ἔχουν δαπανηθεῖ εὐρωπαϊκά καί κρατικά κονδύλια. Ἐκνευρισμένη κάποια στιγμή ἡ κυρία Φραγκουδάκη ἀφοῦ κατηγόρησε ἐπανειλημμένα τούς “πατριῶτες” γιά κάθε κακό πού συμβαίνει στή Θράκη καί στήν Ἱστορία, “ἀναρωτήθηκε” γιατί πέρα ἀπό κάποιους Πομάκους, πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς Πομάκοι, γιατί οἱ ὑπόλοιποι φοβοῦνται νά αὐτοπροσδιοριστοῦν, γιά νά εἰσπράξει ἀπό τό ἀκροατήριο τήν ἀπάντηση ὅτι εἶναι τέτοιος ὁ φασισμός, οἱ ἀπειλές καί οἱ ἀντιδημοκρατικές τακτικές τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου, πού θυροκολλεῖ ἔξω ἀπό τζαμιά τά ὀνόματα τῶν Πομάκων, πού τολμοῦν νά συμμετέχουν στούς Πομακικούς Συλλόγους». Τελικά οἱ «ἐφιάλτες» καί οἱ «νενέκοι» δέν ἔλειψαν καί δέν θά λείψουν ποτέ ἀπό αὐτόν τόν τόπο. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἀκόμα πατριῶτες, πού μποροῦν καί τούς ἀντικρούουν.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

θεμελιωδῶν αὐτῶν ὅρων τῆς χριστιανικῆς παιδαγωγικῆς σημαίνει ἀπόρριψη αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς χριστιανικῆς παιδείας. Ἡ δέ χρησιμοποίηση στό σχολικό μάθημα θεμάτων ἀπό τό περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς παιδείας θά συμβαίνει πλέον γιά ἀλλότριους πρός αὐτήν σκοπούς, ἐγχείρημα τό ὁποῖο θά ἀποβαίνει ἐπιζήμιο21. Ὅπως θά δοῦμε δέ ἀμέσως παρακάτω, τόσο τό πρόγραμμα ὅσο καί ὁ ὁδηγός τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔχουν σοβαρά θεολογικά σφάλματα, πράγμα τό ὁποῖο, πιστεύουμε ὅτι ὀφείλεται στό γεγονός τῆς ἀπορρίψεως τῆς χριστιανικῆς παιδείας. Ὑποσημειώσεις: 7. Πρόγραμμα, σελ. 11. 8. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 111. 9. Πρόγραμμα, σελ. 54. 10. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 195. 11. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 196. 12. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 267. 13. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 175. 14. Πρόγραμμα, σ. 8. 15. Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 23. 16. Πρόγραμμα, σ. 10, πρβλ καί Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 27. 17. Βλ. στό διαδίκτυο τή μελέτη μας: «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα», κεφάλαιο Ζ΄. 18. Πρόγραμμα, σ. 10. 19. «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα», κεφάλαιο Ζ΄. 20. Βλ. στό διαδίκτυο τίς ἑξῆς μελέτες μας: «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα», «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ὑπερβαίνει τεχνητές κρίσεις καί τεχνητά ἀδιέξοδα», «Ἀνυποχώρητος ἀγώνας προασπίσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας». 21. Οὐσιαστικά δέν θά ἔχουμε χριστιανικό μάθημα, γι᾽ αὐτό καί ὁ κάθε χριστιανός ὀρθόδοξος μαθητής θά ἀποκτᾶ πλέον πλῆρες καί ἀναφαίρετο δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό μάθημα αὐτό.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ…

κατηχητισμό, φανατισμὸ ἢ μισαλλοδοξία18» Ἐδῶ χρησιμοποιεῖται γιά μία ἀκόμη φορά ὁ ἀπαράδεκτος ὅρος «κατηχητισμός». Ἔχουμε ἤδη παλαιότερα ἐπισημάνει, ὅτι «τό περιεχόμενο τοῦ ὅρου δέν ἐξηγεῖται ἀπό ὅσους τόν χρησιμοποιοῦν. Θεωροῦμε τόν ὅρο ἀπαράδεκτο, τόσο διότι τό περιεχόμενό του δέν ἐξηγεῖται, ὅσο καί διότι εἶναι δυνατόν νά δημιουργήσει παρεξηγήσεις γιά τό περιεχόμενο τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς κατηχήσεως19». Ὅμως οἱ ἐπισημάνσεις μας δέν ἐλήφθησαν ὑπ΄ ὄψη. Ἀντιθέτως, καί ὅλως παραδόξως ἐδῶ υἱοθετεῖται ἕνας ὅρος τῆς θεολογίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἡ «καταλλαγή» καί δύο ἄλλοι ἀπορρίπτονται, οἱ ὅροι «ὁμολογία» καί «κατηχεῖν». Ἔτσι δυστυχῶς καταντᾶ τό πρόγραμμα σέ ἕνα εἶδος παραπαίουσας θεολογίας. Εἴδαμε καί ἐξετάσαμε τούς ὡς ἄνω χαρακτηρισμούς, οἱ ὁποῖοι ἀπαξιώνουν τήν χριστιανική κατήχηση. Ὅπως ἔχουμε ἐπανειλημμένως σέ σειρά δημοσιευμάτων20 μας σέ περιοδικά καί στό διαδίκτυο τονίσει, ὁ ὅρος «κατήχηση» δηλώνει τήν χριστιανική παιδεία ἐν γένει. Ὁ ὅρος «κατηχεῖν» ὀφείλεται στόν ἀπόστολο Παῦλο καί στόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ καί ἔχει υἱοθετηθεῖ ἀπό ὅλους τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπόρριψη τῶν θεμελιωδῶν αὐτῶν ὅρων («κατηχεῖν» καί «κατήχηση») τῆς χριστιανικῆς παιδαγωγικῆς σημαίνει ἀπόρριψη, καί γιά ἕνα χριστιανό αὐτό εἶναι βλασφημία, τῶν εἰσηγητῶν της, ἀποστόλου Παύλου καί εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὅπως καί ὅλων τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Κατά συνέπεια ἡ ἀπόρριψη τῶν

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ ΤΟ ΤΕΡΠΝΟΝ Η Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ι Σ Τ Ο Υ Κ Υ Ρ Ι Ο Υ Θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς Ὀρθοδόξου Εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ

Στὴν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία φράση «Ο ΩΝ», ὁ µόνος ὑπάρχων στὴν ἀφθαρσία τῆς ἐν Χριστῷ καὶ ἁγιογραφία τῆς ἐκ νεκρῶν Θεός, ὁ ὄντως ὤν ἀληθὴς σωτή- αἰωνίου ζωῆς. Ἔχουµε πιὰ τὸν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ δογµα- ρας καὶ λυτρωτὴς Κύριος, ὁ ὁποῖος «καινὸ Ἀδὰµ» καὶ τὴν «καινὴ τικὴ καὶ θεολογικὴ διδασκαλία περιβάλλεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀπα- Εὔα», ποὺ στὸ πρόσωπό τους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ στράπτουσα καὶ ὁλόφωτη «κυ- ἀπεικονίζεται ἡ ἀνακαινισµένη ἐν τῆς «Εἰς Ἅδου Καθόδου» τοῦ κλικὴ δόξα» τῆς Θεότητός Του. Ὁ Χριστῷ ἀνθρώπινη φύση. Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι ἀπόλυτα κυκλικὸς δίσκος, ἡ «κυκλικὴ δόΣτὴν εἰκονογραφικὴ παράστακαὶ λεπτοµερέστατα ἐκπεφρα- ξα», ὅπως ὀνοµάζεται, τὸ ὁλόσω- ση τῆς Ἀναστάσεως ὁ Ἀδὰµ καὶ ἡ µο πάνλευκο στεφάνι, τὸ ὁποῖο Εὔα ἀπεικονίζονται ἐξερχόµενες σµένη καὶ ἀποτυπωµένη. Στὴν συγκεκριµένη λοιπὸν λούζει τὸ σῶµα τοῦ Κυρίου, δει- µέσα ἀπὸ τοὺς τάφους τους µὲ κνύει ὅτι τὸ σκότος τοῦ Ἅδου καὶ ζωηρὴ ἑτοιµότητα κινήσεως εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τὸ καὶ ταχύτητος σὲ ὅλο τὸ κυρίαρχο καὶ ἰδιαίτερα ἐξέχον πρόσωπο εἶναι ἐκεῖνο Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ, Θεολόγου– σῶµα τους. Καὶ οἱ δύο ἔχουν τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώ- Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱστορικοῦ – Νομικοῦ τὸ ἕνα χέρι τους ἀνασηκωµένο σὲ παρακλητικὴ καὶ ἱκεπου Χριστοῦ ὡς νικητοῦ καὶ τευτικὴ στάση δεόµενοι πρὸς τὸν θριαµβευτοῦ τοῦ θανάτου. Ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς εἰκονίζεται ὡς τοῦ κράτους τοῦ θανάτου ἔχουν νικητὴ τοῦ θανάτου Ἰησοῦ Χριστὸ ἀπόλυτος κύριος καὶ δυνάστης νικηθεῖ, διαλυθεῖ, ἀφανισθεῖ καὶ νὰ ἀπελευθερώσει καὶ τοὺς ἴδιους τοῦ κράτους τοῦ Ἅδου, ποὺ συν- πλέον τὸ ἀνέσπερο καὶ ἄδυτο ἀπὸ τὰ δεσµὰ τοῦ θανάτου καὶ θλίβει κυριολεκτικῶς τὰ καταχθό- φῶς, ποὺ ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ κενοῦ τοῦ κράτους τοῦ Ἅδου. Ὁλόκληρη νια τοῦ σκότους καὶ τοῦ θανάτου, µνηµείου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ νικητὴς ἡ ψυχοσωµατικὴ ὕπαρξή τους καὶ χορηγεῖ ὡς αἰώνια δωρεὰ τὴν τοῦ θανάτου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ θέλγεται ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο καὶ αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἀθανασία σὲ ὁποῖος κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ ζωογόνο φῶς τοῦ Ἀναστάντος Ἰωάννη ἐκπέµπει τὸ µήνυµα τῆς Χριστοῦ καθὼς ἐπιὁλόκληρη τὴν θυµοῦν διακαῶς νὰ κτιστὴ δηµιουργία, λυτρωθοῦν καὶ νὰ ἀφοῦ ὁ ἴδιος µόνος ἀπελευθερωθοῦν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ τὰ αἰώνια δεσµὰ εἶναι ἡ ὄντως αὐτοτοῦ θανάτου καὶ τοῦ ζωή, ἡ µόνη πηγὴ σκότους τῆς ἀβύσσου τῆς ζωῆς, ποὺ κατοῦ Ἅδου. Λαχταταισχύνει καὶ ἀφαροῦν νὰ ἀκολουθήνίζει τὸν θάνατο. σουν τὴν ἀνοδικὴ ποὉ Ἰησοῦς ρεία τοῦ Ἀναστάντος Χριστὸς εἶναι ἐνδεΚυρίου στὴν ὄντως δυµένος τὴν πάνζωὴ τῆς ἀτελευτήτου λευκη, ὑπὲρ τὴν Βασιλείας του. Γιὰ χιόνα, στολὴ τῆς τὸν λόγο αὐτὸ οἱ ἀφθαρσίας καὶ τῆς πρωτόπλαστοι µὲ ἀθανασίας, ποὺ πάθος σφίγγουν ὁ φωταγωγεῖ ἀπακαθένας τὰ χέρια τοῦ στράπτουσα τὰ Λυτρωτοῦ καὶ ἀπεοὐράνια, τὰ ἐπίγεια λευθερωτοῦ Ἰησοῦ καὶ τὰ καταχθόνια. Χριστοῦ. Δὲν ἀντέὉ ἀπαστράπτων χουν τὸ σκότος τοῦ Ἀναστὰς Χριστὸς Ἅδου καὶ τὴν ἀνυὡς αὐτόφως, ποὺ παρξία τῆς φθορᾶς. κυριαρχεῖ στὴν Ἔφθασε πιὰ ἡ εὐλοεἰκόνα, ἐξαφανίζει, γηµένη ὥρα, ποὺ ἀσηµαντοποιεῖ καὶ ἀνέµεναν ἐπὶ αἰῶνες, ἐκµηδενίζει τὸ σκόκαθὼς βλέπουν καὶ τος τοῦ κράτους ζοῦν τὴν πραγµατοτοῦ θανάτου καὶ ποίηση τῆς ὑποσχέτοῦ Ἅδου. Ἡ ἀντίσεως τοῦ Θεοῦ, τὴν θεση φωτὸς καὶ ὁποία τοὺς εἶχε δώσει σκότους, Ἀναστάνὅταν ἐξῆλθαν τοῦ τος Χριστοῦ καὶ θαΠαραδείσου. Ὁ Ἀνα νάτου, ἐπουρανίων στὰς Κύριος τοὺς θέκαὶ καταχθονίων λει δίπλα Του στὴ Βαδεικνύουν τὴν πάσιλεία Του καὶ ὄντως λη τῆς ζωῆς µὲ τὸ τοὺς εἰσάγει στὴν θάνατο. Τελικὰ στὸ ἄφθαρτη δόξα Του. πρόσωπο τοῦ ΧριΣτὸ δὲ πρόσωπο τῶν στοῦ νικᾶ τὸ φῶς πρωτοπλάστων ὁ καὶ καταισχύνεται αἰωνίου ζωῆς: «Ἐγενόµην νεκρὸς ζωοδότης Χριστὸς ἀφθαρτοποιεῖ τὸ σκότος. καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰµὶ εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπεικονίζε- τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. 1, 17). Στὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ ται ἀνιστάµενος ἢ ἱστάµενος µὲ Οἱ πληγές, «οἱ τύποι τῶν ἴλων» τοὺς παναχράντους πόδες Του ἐπὶ στὶς πανάγιες χεῖρες καὶ στοὺς Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀπεικονίτῶν διαλελυµένων θυρῶν – παναχράντους πόδες, καθὼς καὶ ζονται διάφορες φωτοστεφανοφόπυλῶν τοῦ κράτους τοῦ θανάτου ἡ πληγὴ ἀπὸ τὴν λόγχη στὴν πά- ρες ὑπάρξεις, ποὺ ἵστανται περικαὶ τοῦ κάτω κόσµου, ποὺ ἔχουν ναγνη πλευρὰ τοῦ Ἀναστάντος χαρεῖς. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι ὁ τὸ σχῆµα “Χ”, ἐνῶ σὲ ὁρισµένες Χριστοῦ ἀπεικονίζονται στὴν Τίµιος Πρόδροµος, ὁ Προφητάναξ ἄλλες εἰκονογραφικὲς παραστά- εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ Δαυΐδ, ὁ Βασιλεὺς Σολοµών, οἱ δίσεις τῆς Ἀναστάσεως οἱ πύλες τοῦ µᾶς ὑπενθυµίζουν καὶ κυρίως νὰ καιοι, οἱ Ὅσιοι, οἱ Προφῆτες καὶ οἱ κράτους τοῦ θανάτου στὴν ἄβυσ- πιστοποιοῦν τὸ ἀληθὲς τοῦ σταυ- ἐν γένει εὐσεβεῖς τῆς Παλαιᾶς σο τῶν καταχθονίων ἔχουν τὸ ρικοῦ θανάτου καὶ τὸ ἀδιάψευστο Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν ἐπίσχῆµα τοῦ Σταυροῦ, ἐπὶ τῶν ὁποί- καὶ βεβαιωµένο γεγονὸς τῆς ἐκ γεια ζωή τους ἐπροφήτευσαν, ἐδίων ἵσταται ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς δη- νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Θεαν- δαξαν καὶ ἐπίστευσαν στὴν ἐνανθρώπηση καὶ στὸ ἀπολυτρωτικὸ λώνοντας τὴν διὰ τοῦ Σταυροῦ θρώπου Χριστοῦ. ἔργο τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ. θανάτωση καὶ τὴν ἐν Σταυρῷ νίὉ Ἀναστάς Κύριος µὲ τὰ πανά- Καὶ τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἀπεικονίκη Αὐτοῦ κατὰ τοῦ θανάτου. χραντα χέρια Του ἀνασύρει ἀπὸ ζονται λυτρωµένα, ἀπελευθερωἩ ὄψη, τὸ βλέµµα τοῦ Σωτῆρος τὰ σκοτεινὰ ἔγκατα τῆς γῆς, ἀπὸ µένα καὶ σεσωσµένα ἐν Χριστῷ Χριστοῦ εἶναι ἀγέρωχα, σταθερά, τὰ καταχθόνια τῆς ἀβύσσου καὶ ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ θανάτου. αὐστηρὰ καὶ ἀπαστράπτοντα. Ὁ τοῦ κράτους τοῦ θανάτου δύο Ὑψώνουν δοξολογικὰ τὰ χέρια πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν ἵστα- ὑπάρξεις, ἕνα ἄνδρα καὶ µία γυ- τους καὶ ἀνυµνοῦν τὸν Λυτρωτὴ ται ὡς Βασιλεὺς καὶ νικητὴς τοῦ ναίκα. Αὐτὲς οἱ δύο ἀνθρώπινες καὶ Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστό. θανάτου καὶ χορηγὸς τῆς αἰωνίου ὑπάρξεις εἶναι ὁ Ἀδὰµ καὶ ἡ Εὔα, Τέλος, στὸ κάτω µέρος τῆς Ἀναζωῆς καὶ ἀφθαρσίας. οἱ πρωτόπλαστοι ἄνθρωποι, τοὺς στάσιµης εἰκόνος καὶ ὑποκάτω Στὸ φωτοστέφανο, τὸ ὁποῖο πε- ὁποίους ἀναγεννᾶ ὁ ζωοδότης τῆς θριαµβευτικῆς µορφῆς τοῦ ριβάλλει τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἀνα- Χριστὸς καὶ τοὺς ἀνασύρει ἀπὸ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀπεικονίζεστάντος Χριστοῦ, ἀναγράφεται ἡ τὴν ἀνυπαρξία τῶν µνηµείων ται προσωποιηµένος καὶ ἁλυσοδεµένος χειροπόδαρα καὶ ὀπισθάγκωνα ὁ θάνατος. Ὁ Χριστὸς ὡς «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν». Ἵσταται κραταιὸς νικητὴς ἐπὶ τοῦ ἀνθρωπόµορφου ἀδύναµου θανάτου, ὁ ὁποῖος φαντάζει θλιµµένος, ἀπορρηµένος καὶ σαστισµέἘπισημαίνει ὁ προϊστάμενος τῆς θρησκευτικῆς ὑπηρεσίας νος ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ ἧττα, τὴν ὁποία ὑπέστη ἀπὸ τὸν Θεάνθρωτῆς Ἀστυνομίας Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Κιοῦλος πο Ἰησοῦ Χριστό. Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἈπόΕἰς τὸ Πασχάλιον μήνυμά του ὁ τὴν ἀγωνία σας καὶ δέχοµαι τοὺς στολος Παῦλος καὶ ὁ ἱερὸς ΧρυσόΠροϊστάμενος τῆς Θρησκευτικῆς προβληµατισµούς σας, σὰν πνευ- στοµος ἐρωτοῦν εἰρωνικὰ χλευάὙπηρεσίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυ- µατικός σας πατέρας γιὰ τὰ προ- ζοντες τὸν θάνατο: «Ποῦ σου Ἅδη νομίας, Ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Κιοῦ- βλήµατα, ποὺ ὅλοι µας ἀντιµετω- τὸ κέντρον; Ποῦ σου Ἅδη τὸ νίκος; λος καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ζήσουν πίζουµε σήµερα, σὰν ἄτοµα καὶ Ἀνέστη Χριστός… καὶ θάνατος ἐπικράνθη…». τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μελε- γενικώτερα σὰν κοινωνία. Ἰδιαίτερα τώρα, ποὺ ἡ Πατρίδα Ὁ Ἅδης ἀπώλεσε πιὰ τὶς ψυχὲς τήσουν τὸ Εὐαγγέλιον, νὰ διδάξουν τὰ τέκνα των, νὰ στηρίξουν µας δοκιµάζεται ἀπὸ τὴν οἰκονο- τῶν κεκοιµηµένων, ποὺ ἐπὶ τὴν οἰκογένειά των καὶ νὰ ἀντι- µικὴ καὶ πνευµατικὴ κρίση, εἶναι αἰῶνες εἶχε ἁλυσοδεµένες στὰ φυνὰ γνωρίσουµε συνει- λακτήρια τοῦ κάτω κόσµου καὶ σταθοῦν εἰς τὸν ἀφανισμόν. Τὸ εὐκαιρία δητὰ τὸν Θεό, νὰ ἐπαναφέρουµε στὰ καταχθόνια µέρη τοῦ κράτους πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος καὶ πάλι τὶς ἀξίες καὶ τὶς παραδό- του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κατῆλθε ἔχει ὡς ἀκολούθως: σεις τῆς Ρωµιοσύνης στὴ ζωή µας, στὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου καὶ διέλυσε νὰ ζήσουµε τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλη- τὶς πύλες, τὶς φυλακὲς καὶ τὰ τεί«Ἀγαπητοί µου, σίας, νὰ µελετήσουµε τὸ Εὐαγγέ- χη τοῦ κράτους τοῦ θανάτου ἀπεΜέσα στὸ ζοφερὸ σκοτάδι, ποὺ λιο, νὰ διδάξουµε τὰ παιδιά µας, λευθερώνοντας τὶς ἀνθρώπινες ἀγκαλιάζει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρ- νὰ στηρίξουµε τὴν οἰκογένειά µας, ψυχές, τὶς ὁποῖες ζηλότυπα κραξη σήµερα, στὰ µεσάνυκτα τοῦ νὰ ἀντισταθοῦµε στὸν ἀφανισµό. τοῦσε ὁ θάνατος ὡς δέσµια τρόπόνου καὶ τῆς ἀδικίας, τῆς ἀρρώπαια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὴν εἰκόνα τῆς Εὔχοµαι πατρικὰ τὸ Φῶς τοῦ Ἀναστάσεως ὁ ἐγερθεὶς ἐκ τῶν στιας καὶ τῆς ἀνέχειας, ἰδιαίτερα στὰ πνευµατικὰ καὶ ὑπαρξιακὰ Χριστοῦ νὰ φωτίση καὶ τὶς ψυχές νεκρῶν Χριστὸς ὡς δυνάστης τοῦ ἀδιέξοδα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώ- µας σὲ µία Πορεία Πίστεως, Ἀγά- θανάτου πατεῖ ἐπὶ τῶν διαλελυπου καὶ µάλιστα τῆς νεολαίας, πης καὶ Δικαιοσύνης. µένων πυλῶν τοῦ Ἅδου καὶ πανποὺ ζεῖ µέσα στὸ πνευµατικὸ χάἩ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χαρα- τοῦ ὑπάρχουν διασκορπισµένα ος καὶ τὸ ψυχικὸ δράµα, ποὺ δηµι- κτηρίζεται σὰν ἡ Ἐκκλησία τῆς κλειδιά, καρφιά, πύλες, ἁλυσίδες ούργησε ἡ κρίση τοῦ τεχνοκρατι- Ἀναστάσεως. καὶ ὀστᾶ νεκρῶν. Ὁ Σωτήρας κοῦ µας πολιτισµοῦ ἡ Ἀνάσταση Τὸ Πάσχα µᾶς δίνει τὴν εὐκαι- Χριστὸς κυριολεκτικῶς διέλυσε, τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πηγὴ ζωῆς, συνέτριψε, ἀφάνισε τὸ βασίλειο ἐλπίδας καὶ χαρᾶς γιὰ ὁλόκληρο ρία νὰ βιώσουµε τὴν ἄπειρη ἀγά- τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστὸς σταυρούπη τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νὰ ζήσουµε τὶς τὸν κόσµο. ἅγιες αὐτὲς ἡµέρες µέσα στὴν λα- µενος ἐσταύρωσε τὸν θάνατο καὶ Τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἔχει τρευτικὴ καὶ πνευµατικὴ ζωὴ τῆς χάρισε τὴν ἄφθαρτη καὶ αἰώνια τὴν δύναµη νὰ διαλύση τὰ πνευ- Ἐκκλησίας, µὲ πίστη καὶ ἐλπίδα, ζωὴ στοὺς κεκοιµηµένους. Χριµατικὰ σκοτάδια τῆς ἐποχῆς µας γιατὶ µετὰ τὸν Σταυρὸ ἀκολουθεῖ στὸς Ἀνέστη. καὶ νὰ χαρίση στοὺς ἀνθρώπους ἡ Ἀνάσταση. τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα Ὁ Σεβ. Γλυφάδας Μὲ ἀναστάσιµες εὐχὲς ὅτι ὁ θάνατος µπορεῖ νὰ νικηθεῖ. καὶ πατρικὴ ἀγάπη εἰς τὴν τελετὴν τοῦ Ἁγ. Νὰ χαρίση τὴν ἀγάπη καὶ τὴν Στὰ Σώµατα Ἀσφαλείας εἰρήνη µεταξὺ ἀνθρώπων καὶ Φωτὸς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα λαῶν. Αὐτὸ τὸ Πασχαλινὸ ἀνέτῆς Πατρίδος µας Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ὥρισε σπερο φῶς εἶναι τὸ στήριγµα τῶν ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ τὸν Σεβ. Γλυφάδας κ. Παῦλον νὰ πιστῶν, τὸ κουράγιο τῶν πονεµέ† Ἀρχιµ. Νεκτάριος Κιοῦλος ἐκπροσωπήση τὴν Ἐκκλησίαν τῆς νων, τὸ καταφύγιο τῶν ἀπελπιἙλλάδος εἰς τὴν Τελετὴν τοῦ Ἁγίου Προϊστάµενος σµένων, ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν πόΦωτός, κατὰ τὸ Μεγάλον Σάββατῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας νο, τὴν κακία, τὴν πλάνη, τὸ µῖσος Ἑλληνικῆς Ἀστυνοµίας» καὶ τὴν διαφθορά. Καθηµερινὰ ζῶ τον, εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαρµόσυνο γεγονὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἀπὸ τὴν λαµπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Δὲν ὑπάρχει µεγαλύτερο ἐλπιδοφόρο µήνυµα ἀπὸ τὸ µήνυµα τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ Ἅδης ἐσκυλεύθη». Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρη τῶν πανηγύρεων! Σύµπας ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, µὲ ἄκρατο ἐνθουσιασµὸ καὶ χαρὰ συµµετέχουµε στὸ ὑπέροχο πασχαλινὸ συµπόσιο τῆς πίστεως καὶ ὑµνοῦµε ἀκατάπαυστα τὸν κραταιὸ καὶ τροπαιοῦχο Λυτρωτή µας! Γιὰ νὰ γιορτάσει ὅµως κάποιος αὐτὸ τὸ ἀνεπανάληπτο καὶ µοναδικὸ ἱστορικὸ γεγονός, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει τὶς θεῖες δωρεές, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτό. Θὰ πρέπει νὰ βιώσει ὀντολογικὰ τὸ µυστήριο τῆς θείας οἰκονοµίας. Θὰ πρέπει νὰ παραµερίσει τὴν θαµπωτικὴ ἀχλὴ ἀπὸ τὰ πνευµατικά του ὄµµατα, καὶ ἀνοίξει ὀρθάνοιχτα τὰ µάτια τῆς πίστεως, γιὰ νὰ νοιώσει στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς του τὸ θεῖο µεγαλεῖο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄµετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ πλάσµατά Του καὶ ἰδιαίτερα τὸν τραγικὸ ἄνθρωπο. Οἱ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ ἔχουµε ἀποβάλλει τὴν ἐρεβώδη ἀχλὴ τῆς ἀπιστίας καὶ γι᾽ αὐτὸ σκιρτοῦµε ἀπὸ ἄφατη ἀγαλλίαση τὴν ἁγία ἡµέρα τῆς ἐγέρσεώς Του, διότι κατὰ τὸν Ἅγιο Θεοφύλακτο: «ὁ Κύριος µὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἔγινε πρόξενος τῆς χαρᾶς» (P.G.123, 480). Ἀντίθετα, ὅσοι δὲ θέλουν νὰ ἔχουν αὐτὴ τὴ δυνατότητα µένουν ἀµέτοχοι τῆς ἀναστάσιµης εὐφροσύνης, ἐπιµένουν νὰ βιώνουν τὸ δράµα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ποὺ γεννᾶ ἡ ἁµαρτία. Προτιµοῦν νὰ διατελοῦν στὸ κράτος καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ φρικτοῦ θανάτου, ἀπορρίπτοντας µὲ ρηχὲς δικαιολογίες καὶ φτηνὰ λογικοφανῆ ἐπιχειρήµατα τὸ δῆθεν «παράλογο» τῆς ἀναστάσεως ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Προτιµοῦν τὸ θάνατο ἀπὸ τὴ ζωή. Ἡ τραγικότητά τους φαίνεται ὁλοκάθαρα στὸ νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι θὰ πεθάνουν καὶ θὰ ἐκµηδενιστοῦν! Ὑπάρχει ποιὸ παράλογη προτίµηση ἀπὸ αὐτή; Ἡ ἄρνηση ἄλλωστε εἶναι τόσο παλιὰ ὅσο καὶ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ σχοινοβατεῖ µεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας. Προκειµένου νὰ «ἱκανοποιηθεῖ» τὸ σκοτισµένο ἀπὸ τὴν ἁµαρτία καὶ τὴ φθορὰ µυαλό, ἀρνεῖται τὶς ὑψηλὲς προσδοκίες καὶ προτιµᾶ τὰ σαθρὰ καὶ ἕρποντα. Ἐν προκειµένῳ, οἱ ἀρνητὲς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ διαλέγουν τὴν πτώση καὶ τὸ θάνατο καὶ ἀρνοῦνται τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ προσφέρει στὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Ἀναστὰς Κύριός µας, καθ᾽ ὅτι «οἰκοδόµησαν ἀµυντικὰ τείχη γύρω ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο» κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο Ἀχρίδος. Ἄµεση ὁρατὴ συνέπεια τῆς ἀρνήσεως εἶναι ἡ µόνιµη ἀσυναίσθητη κατήφεια καὶ τὸ διαρκὲς ἄγχος. Ὁ ἀρνητὴς εἶναι (ἀποδεδειγµένα πλέον) ἀπαραίτητα νευρωτικός! Ἐµεῖς οἱ πιστοὶ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀποστρέφουµε τὸ πρόσωπό µας ἀπὸ αὐτὴ τὴ µιζέρια καὶ τὴ θανατερὴ µελαγχολία τοῦ ἁµαρτωλοῦ κόσµου καὶ πανηγυρίζουµε λαµπρὰ τὴ Θεία Ἔγερση. Ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος προτρέπει: «χαίρεται λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ἄγγελος γὰρ ἐκάθησεν εἰς τὸν λίθον τοῦ µνήµατος» καὶ «Ἂς γεµίσει ἀπὸ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη τὸ στόµα µας γι᾽ αὐτόν, ποὺ εἶπε µετὰ τὴν Ἀνάσταση: χαίρετε» προτρέπει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύµων (P.G. 33, 825). Χαιρόµαστε, πάνω ἀπ᾽ ὅλα διότι τὰ µνήµατα τῶν νεκρῶν, ἔπαψαν πιὰ νὰ προκαλοῦν φόβο καὶ τρόµο, ὅπως γινόταν καὶ γίνεται στὶς ἐκτὸς τοῦ Χριστιανισµοῦ πίστεις. Ὁ «ὄλβιος τάφος» τοῦ Κυρίου µας µετέβαλλε τὰ µνήµατα σὲ κλίνες ὕπνου, διότι ἡ παραµονὴ πλέον τῶν νεκρῶν σὲ αὐτὰ εἶναι προσωρινή. Οἱ µεταστάντες ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί µας δὲν εἶναι πιὰ νεκροί, ἀλλὰ κεκοιµηµένοι, περιµένοντας τὴν ἀνάσταση. Τὰ ἀποτρόπαια νεκροταφεῖα χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου µας µεταβλήθηκαν σὲ κοιµητήρια. Δὲ θρηνοῦµε πιὰ γιὰ καµιὰ ἐκµηδένιση, ἀλλὰ λυπούµαστε γιὰ τὸν προσωρινὸ χωρισµὸ τῶν κεκοιµηµένων µας, µὲ τοὺς ὁποίους µᾶς συνδέει ἐσαεὶ ἡ µακάρια ἐλπίδα τῆς συναντήσεώς µας στὰ οὐράνια δώµατα τῆς θείας µακαριότητας! Μᾶς διαβεβαιώνει ὁ θεῖος Παῦλος: «Εἰ δὲ ἀπεθάνοµεν σὺν Χριστῷ, πιστεύοµεν ὅτι καὶ συζήσοµεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωµ. 6, 8–9). Ἀλλὰ ὄχι µόνο αὐτὸ τονίζει ὁ µεγάλος Ἀπόστολος: «µεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώµατί µου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου» (Φιλ. 1, 20). Εἴτε µὲ τὴ ζωή µας, εἴτε µὲ τὴν κοίµησή µας δοξάζεται ὁ Κύριος. Τέτοιου µεγέθους συνάφεια µαζί Του µᾶς χάρισε ἡ Ἀνάστασή Του! Ὁ θάνατος εἶναι πανταχοῦ παρὼν στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴ γέννησή του µέχρι τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸν κόσµο αὐτό, καὶ καραδοκεῖ νὰ τὸν πλήξει, ἀφαιρώντας του τὸ ὑπέρτατο δῶρο τῆς ζωῆς. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας συνεχὴς καὶ ἀνελέητος πόλεµος µὲ τὸ θάνατο!

Αὐτὰ γιὰ τοὺς ἀπίστους. Γιὰ µᾶς τοὺς χριστιανοὺς δὲν ἔχει ἰσχὺ ὁ θάνατος, διότι καταργήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα Κύριο, διότι «δι᾽ ἡµᾶς θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν». Ἐµεῖς δὲν φοβούµαστε πιὰ τὸ θάνατο, διότι εἶναι ἀποδυναµωµένος πιά. «Ἡ ζωὴ ὑµῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῆ, ἡ ζωὴ ὑµῶν, τότε καὶ ὑµεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. 3, 3–4), γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῶν Κολοσσῶν. Ἡ βεβαιότητα καὶ τῆς δικῆς µας ἀνάστασης στηρίζεται στὸ ἀκλόνητο βάθρο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Δὲ θὰ εἶναι µία ἀνάσταση ἁπλῆς βιολογικῆς ὕπαρξης, ἀλλὰ θὰ εἶναι φανέρωση δόξας στὴν ἀναστηµένη πιὰ ὕπαρξή µας, ὡς ἀντικατοπτρι σµὸς τῆς δόξας τοῦ ἀναστηµένου Κυρίου µας! Ζωντανὴ ἀπόδειξη τῆς µακάριας ἐλπίδας γιὰ αἰώνια ζωή, εἶναι ἡ ἑδραιωµένη εἰρήνη στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ µακαριότητα καὶ ἡ τέρψη προϋποθέτουν τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη. Λίγο πρὶν τὸ πάθος Του ὁ Κύριος ἄφησε στοὺς µαθητές του τὴν εἰρήνη «οὐ καθὼς ὁ κόσµος δίδωσιν» (Ἰωάν. 14, 27), ὡς βασικὸ στοιχεῖο τῆς ἐρχόµενης βασιλείας Του. Ἔτσι «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑµῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώµατι· καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε» (Κολ. 3, 15) διαβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, γράφοντας στοὺς πιστούς, νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ διαρκῆ χαρὰ καὶ τὴν ἀδιάκοπη εἰρήνευση τῶν ψυχῶν τους. Ὁ Ἅγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως µᾶς λέει πὼς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου µᾶς δίνει τὴν πραγµατικὴ καὶ µόνιµη εἰρήνη, αὐτὴ ποὺ δὲ µπορεῖ νὰ µᾶς δώσει ὁ πτωτικὸς κόσµος (P.G. 155, 776). Μία ἄλλη σηµαντικὴ παράµετρος τῆς Θείας Ἐγέρσεως εἶναι ἡ καθολικὴ ἀνακαίνισή µας. «Καθαρθῶµεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόµεθα τῷ ἀπροσίτω φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως» µᾶς προτρέπει ὁ ἱερὸς ὑµνογράφος τοῦ Πάσχα. Ὁ νέος οἶνος δὲ µπορεῖ νὰ µπεῖ σὲ παλαιοὺς ἀσκούς. Δηλαδὴ οἱ πιστοὶ δὲ µποροῦµε νὰ βιώνουµε τὸ ὑπέρτατο γεγονὸς τῆς µεταναστάσιµης πραγµατικότητας ὡς παλαιοὶ ἄνθρωποι, ἐµµένοντας στὴν πτώση καὶ τὴν ἁµαρτία. «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήµενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, µὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Κολ. 3, 1–2). Ὁ Χριστὸς «ὑµᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώµασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑµῶν, συνεζωοποίησεν ὑµᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάµενος ἡµῖν πάντα τὰ παραπτώµατα, ἐξαλείψας τὸ καθ᾽ ἡµῶν χειρόγραφον τοῖς δόγµασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡµῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ µέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ» (Κολ. 2, 11–14). Μᾶς ἀνακαίνισε, µᾶς ἔκαµε νέες ὑπάρξεις, ἅγια κύτταρα τοῦ δικοῦ Του Σώµατος, δυνάµει Ἁγίους, µὲ τὴν ἐθελούσια συµµετοχή µας στὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἀφοῦ, «ὅσοι ἐβαπτίσθηµεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθηµεν, συνετάφηµεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσµατος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χρι στὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡµεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωµεν. εἰ γὰρ σύµφυτοι γεγόναµεν τῷ ὁµοιώµατι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καί της ἀναστάσεως ἐσόµεθα, τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡµῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶµα τῆς ἁµαρτίας, τοῦ µηκέτι δουλεύειν ἡµᾶς τῇ ἁµαρτίᾳ», (Ρωµ.6, 3–6). Ἔτσι βίωση τῆς Θείας Ἐγέρσεως σηµαίνει ἐξάπαντος καὶ πλήρη συνειδητὴ καὶ ὀντολογικὴ ἀνακαίνιση τῆς ὑπάρξεώς µας. Γι’ αὐτοὺς καὶ γιὰ µύριους ἄλλους λόγους, τὸ Ἅγιο Πάσχα δὲν εἶναι γιὰ µᾶς τοὺς πιστοὺς ἁπλὰ µία ἑορτὴ σὰν τὶς ἄλλες καὶ ὅπως τὴ γιορτάζουν οἱ «κοσµικοὶ» καὶ οἱ ἑτερόδοξοι αἱρετικοί. Εἶναι γιὰ µᾶς τὸ «Πάσχα τὸ τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσµιον… Πάσχα λύτρον λύπης», σύµφωνα µὲ τὸν ἱερὸ ὑµνογράφο τῆς ὑπέρλαµπρης ἑορτῆς. Εἶναι ξέχωρη, ἀπὸ αὐτὴ τοῦ κόσµου, βιωτή, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου προβάλλει µέσα στὴν παραφροσύνη τοῦ ἁµαρτωλοῦ κόσµου ὡς ὁ ἄσβεστος ἀκτινοβόλος φάρος τῆς εὐφροσύνης, γιὰ νὰ φωτίζει τὶς ἀνήλιες καρδιὲς καὶ νὰ ἀπαστράπτει τή µιζέρια καὶ τὴν κακοδαιµονία τοῦ δαιµονικοῦ ἐρέβους. Καλούµαστε λοιπὸν νὰ λάβουµε ἀπὸ αὐτὸν «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς» δοξάζοντες «Χριστὸν τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν». Καλούµαστε ἐπίσης µαζὶ µὲ ὁλόκληρη τὴ δηµιουργία, νὰ πανηγυρίσουµε τὴ Θεία Ἔγερση. Ἡ χαρά µας νὰ γίνει τὸ µήνυµα τῆς Ἀναστάσεως σὲ ὅλους τοὺς κόσµους, ψάλλοντας ἀκατάπαυτα µαζὶ µὲ τὸν µελίρρυτο ψάλτη τοῦ Πάσχα: «Οὐρανοὶ µὲν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν γῆ δὲ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δὲ κόσµος, ὁρατὸς τὲ ἅπας καὶ ἀόρατος. Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος»!

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη

Εἰς τὸ ἀρχεῖον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος πατρὸς Μάρκου εὑρέθησαν χειρόγραφά του διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας, τὰ ὁποῖα καὶ παραθέτομεν διὰ ψυχική μας ὠφέλειαν.

1. Ἕνας µεγάλος σύγχρονος θεολόγος* λέγει ὅτι «ποτὲ δὲν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσον µῖσος πρὸς τὸν Θεόν, ὅσον ὅταν τὸν ἐσταύρωσαν καὶ ποτὲ δὲν ἔδειξεν ὁ Θεὸς τόσην ἀγάπην πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ὅσον, ὅταν ἀνέστη. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νὰ κάµουν τὸν Θεὸν θνητόν, ἀλλὰ ὁ Θεὸς διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του ἔκαµε τοὺς ἀνθρώπους ἀθανάτους. 2. Πρὸ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν φοβερὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ τῆς Ἀναστάσεως ὅµως τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερὸς εἰς τὸν θάνατον. 3. Μέχρι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν ἡ δευτέρα φύσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρώτη ἦταν ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος ἡ δευτέρα. Ἀλλὰ µὲ τὴν ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος ἄλλαξε τὰ πάντα: ἡ ἀθανασία ἔγινε ἡ δευτέρα φύσις τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε κάτι τὸ φυσικὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸ ἀφύσικον ἔγινε ὁ θάνατος. 4. Μὲ τὴν ἁµαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασµένος. Διὰ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Μεταξύ τῶν θαυµάτων ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ µεγαλύτερον θαῦµα. Ὅλα τὰ ἄλλα θαύµατα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ συνοψίζονται εἰς αὐτό. Οἱ µαθηταὶ ποὺ ἔφυγαν µακρὰν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ὅταν ἐσταυρώθη, ἐπιστρέφουν πρὸς αὐτὸν ὅταν ἀνέστη. Καὶ ὁ Ρωµαῖος ἑκατόνταρχος, ὅταν εἶδε τὰ γενόµενα, τὸν ὡµολόγησε ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ὅλοι οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ἔγιναν χριστιανοί, διότι ἀνέστη ὁ Χριστός, διότι ἐνίκησε τὸν θάνατον. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον κατὰ τρόπον µοναδικὸν καὶ ἀναµφισβήτητον ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ µόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Κύριος. 5. Χάρις εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, χάρις εἰς τὴν νίκην ἐπὶ τοῦ θανάτου οἱ ἄνθρωποι ἐγίνοντο, γίνονται καὶ θὰ γίνωνται πάντοτε χριστιανοί. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἱστορία ἑνὸς καὶ µοναδικοῦ θαύµατος, τοῦ θαύµατος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον συνεχίζεται διαρκῶς σὲ ὅλες τὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν ἀπὸ ἡµέρας εἰς ἡµέραν, ἀπὸ ἔτους εἰς ἔτος, ἀπὸ αἰῶνος εἰς αἰῶνα µέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας. 6. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ µητέρα ὅλων µας, ἡ µητέρα τῶν ἀθανάτων. Διὰ τῆς πίστεως εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου γεννᾶται ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν αἰωνιότητα. ΄Ἕνας ἄνθρωπος σκεπτικιστὴς δὲν τὸ δέχεται αὐτό. «Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον» λέγει. Καὶ ὁ ἀναστὰς Κύριος παρατηρεῖ: «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». 7. Ἡ πίστις µας εἰς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εἶναι ἡ νίκη µὲ τὴν ὁποίαν νικᾶµε τὸν θάνατον. «Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον». «Τὸ δὲ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁµαρτία» (Α΄ Κορ. 15, 55-56). Διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος «ἤµβλυνε τοῦ θανάτου τὸ κέντρον». Ὁ θάνατος εἶναι τὸ φίδι, ἡ δὲ ἁµαρτία εἶναι τὸ κεντρί του. Διὰ τῆς ἁµαρτίας ὁ θάνατος χύνει τὸ δηλητήριον εἰς τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶµα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσον περισσοτέρας ἁµαρτίας ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τόσον περισσότερα εἶναι τὰ κεντριά, διὰ τῶν ὁποίων χύνει ὁ θάνατος τὸ δηλητήριόν του εἰς αὐτόν. 8. Ὅταν ἡ σφήκα τσιµπήση τὸν ἄνθρωπον, κάµνει ὁ ἄνθρωπος κάθε δυνατὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ βγάλη τὸ δηλητήριο ἀπὸ τὸ σῶµα του. Ὅταν τὸν τσιµπήση ἡ ἁµαρτία – τὸ δηλητήριον αὐτὸ τοῦ θανάτου – τί πρέπει νὰ κάµη; Πρέπει µὲ πίστιν καὶ προσευχὴν νὰ ἐπικαλεσθῆ τὸν Ἀναστάντα Χριστόν, γιὰ νὰ βγάλη ὁ Κύριος τὸ δηλητήριον τοῦ θανάτου ἀπὸ τὴν ψυχήν του. Καὶ ὁ Κύριος ὡς πολυεύσπλαγχνος θὰ τὸ κάµη, διότι εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ ἀγάπης. Ὅταν πολλὲς σφῆκες πέσουν ἐπὶ τοῦ σώµατος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν τραυµατίσουν πολὺ µὲ τὰ κεντριά τους, τότε ὁ ἄνθρωπος δηλητηριάζεται καὶ πεθαίνει. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ µὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν τὴν τραυµατίσουν τὰ πολλὰ κεντριὰ τῶν πολλῶν ἁµαρτιῶν. Πεθαίνει θάνατον, ποὺ δὲν ἔχει ἀνάστασιν. 9. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, µὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Χριστοῦ, νικᾶ µέσα του τὴν ἁµαρτίαν, νικᾶ τὸν θάνατον. Ἐὰν περάση µιὰ ἡµέρα καὶ δὲν ἔχεις νικήσει οὔτε µία ἁµαρτία σου, γνώριζε ὅτι ἔγινες περισσότερον θνητός. Ἐὰν ὅµως νικήσης µία ἢ δύο ἢ τρεῖς ἁµαρτίες σου, ἔγινες πιὸ νέος µὲ τὴν ἀγέραστον νεότητα, τὴν ἀθάνατον καὶ αἰωνίαν.

Τὸ νὰ πιστεύη κανεὶς εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστόν, τοῦτο σηµαίνει νὰ ἀγωνίζεσαι διαρκῶς τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁµαρτίας, τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ θανάτου. 10. Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθῶς εἰς τὸν Ἀναστάντα Κύριον τὸ ἀποδεικνύει µὲ τὸ νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁµαρτίας καὶ τῶν παθῶν. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁµαρτίας του, αὐτὸς ἐνισχύει βαθµιαίως µέσα του τὴν αἴσθησιν ὅτι ὁ Κύριος πράγµατι ἀνέστη, πράγµατι ἤµβλυνε τὸ κεντρὶ τοῦ θανάτου, πράγµατι ἐνίκησε τὸν θάνατον. 11. ΄Ὅσον περισσοτέρας ἁµαρτίας κάµνει ὁ ἄνθρωπος, τόσον περισσότερον εἶναι θνητός. Καὶ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν αἰσθάνεται τὸν ἑαυτὸν του ἀθάνατον, εἶναι φανερὸν ὅτι εὑρίσκεται ὅλος βυθισµένος εἰς τὰς ἁµαρτίας. 12. Εἰς τὸ ἐρώτηµα διατὶ καὶ οἱ χριστιανοὶ πεθαίνουν τὸν σωµατι-

κὸν θάνατον, ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι τοῦτο γίνεται, διότι ὁ θάνατος τοῦ σώµατος εἶναι µία σπορά. Σπείρεται σῶµα θνητόν, λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος καὶ βλαστάνει, αὐξάνει καὶ γίνεται ἀθάνατον. Ὅπως ὁ σπειρόµενος σπόρος, ἔτσι καὶ τὸ σῶµα διαλύεται, γιὰ νὰ τὸ ζωοποιήση καὶ τελειοποιήση τὸ Ἅγιον Πνεῦµα. 13. Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀνέστη, διατὶ τότε νὰ πιστεύη κανεὶς εἰς αὐτόν; Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ ἐδώρησε σὲ µᾶς τὴν ἀθανασίαν. Χωρὶς τὴν ἀνάστασιν δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ παράλογον ἀπὸ τὸν κόσµον αὐτόν· οὔτε µαγαλυτέρα ἀπελπισία ἀπὸ τὴν ζωὴν αὐτήν, δίχως ἀθανασίαν. Δι’ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει περισσότερον δυστυχισµένη ὕπαρξις ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον ποὺ δὲν πιστεύει εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν. 14. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ µεγαλύτερον βάσανον καὶ ἡ πιὸ φρικτὴ ἀπανθρωπία. Ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὸ βάσανον αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία. Τοιαύτην σωτηρίαν ἐδώρησεν εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ ἀναστὰς Θεάνθρωπος. Διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του µᾶς ἀπεκάλυψεν ὅλον τὸ µυστήριον τῆς σωτηρίας µας. Σωτηρία σηµαίνει τὸ νὰ ἐξασφαλισθῆ διὰ τὸ σῶµα καὶ τὴν ψυχὴν ἀθανασία καὶ αἰωνία ζωή. Καὶ αὐτὸ κατορθώνεται µόνον διὰ τῆς θεανθρωπίνης ζωῆς, τῆς νέας ζωῆς τῆς ἐν τῷ Ἀναστάντι καὶ διὰ τὸν Ἀναστάντα Χριστόν.

15. Διὰ ἐµᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἡ ζωὴ αὐτὴ ἐπὶ γῆς εἶναι σχολεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον µαθαίνουµε πῶς νὰ ἐξασφαλίσωµεν τὴν ἀθανασίαν καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναστηθῆ µετὰ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, πρέπει πρῶτον νὰ πεθάνη µαζὶ µὲ τὸν Κύριον καὶ νὰ ζήση τὴν ζωὴν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἰδικήν του. Ἐὰν κάµη αὐτό, τότε τὴν ἡµέραν τῆς Ἀναστάσεως θὰ µπορέση µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν θεολόγο νὰ εἰπῆ: «Χθὲς συνεσταυρούµην Χριστῷ, σήµερον συνδοξάζοµαι. Χθὲς συνενεκρούµην, συζωοποιοῦµαι σήµερον. Χθὲς συνεθαπτόµην, σήµερον συνεγείροµαι». 16. Εἰς τέσσαρας µόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καὶ τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ, Χριστὸς Ἀνέστη! – Ἀληθῶς Ἀνέστη!.... 17. Ναὶ ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος. Καὶ µάρτυς τούτου κάθε χριστιανός, ἀρχίζοντας ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους µέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Διότι µόνον ἡ δύναµις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἠδυνήθη νὰ δώση καὶ συνεχῶς δίδει καὶ θὰ δίδη τὴν δύναµιν εἰς κάθε χριστιανὸν νὰ νικήση κάθε θνητὸν καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον. Κάθε ἁµαρτωλὸν καὶ αὐτὴν τὴν ἁµαρτίαν. Κάθε δαιµονικὸν καὶ αὐτὸν τὸν διάβολον. 18. Δὲν ὑπάρχει ἕνα γεγονὸς ὄχι µόνον εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, ἀλλὰ οὔτε εἰς τὴν ἱστορίαν ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ ὁποῖον νὰ εἶναι µαρτυρηµένον κατὰ τρόπον τόσον δυνατόν, τόσον ἀπρόσβλητον, τόσον ἀναντίρρητον, ὅσον ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία θεµελιοῦται ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. 19. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος ἐδίδασκε περὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀλλὰ µὲ τὴν ἀνάστασίν Του ἔδειξε ὅτι ὁ ἴδιος πρά-γµατι εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκε περὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ µὲ τὴν ἀνάστασίν του ἔδειξε ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι πράγµατι ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκε ὅτι ἡ πίστις εἰς Αὐτὸν µεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ µὲ τὴν ἀνάστασίν Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ἐνίκησε τὸν θάνατον καὶ ἐξησφάλισε ἔτσι εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν µετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν. 20. Χωρὶς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου δὲν µπορεῖ νὰ ἐξηγηθῆ οὔτε τὸ κήρυγµα τῶν ἀποστόλων οὔτε τὸ µαρτύριον τῶν Μαρτύρων οὔτε ἡ ὁµολογία τῶν ὁµολογητῶν οὔτε ἡ ἁγιότης τῶν ἁγίων οὔτε ἡ ἀσκητικότης τῶν ἀσκητῶν οὔτε τὰ θαύµατα τῶν θαυµατουργῶν οὔτε ἡ πίστις τῶν πιστευόντων οὔτε ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων οὔτε ἡ ἐλπὶς τῶν ἐλπιζόντων οὔτε ἡ νηστεία τῶν νηστευόντων οὔτε ἡ προσευχὴ τῶν προσευχοµένων οὔτε ἡ πραότης τῶν πράων οὔτε ἡ µετάνοια τῶν µετανοούντων οὔτε ἡ εὐσπλαχνία τῶν εὐσπλάχνων οὔτε οἱαδήποτε χριστιανικὴ ἀρετὴ ἢ ἄσκησις. Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν εἶχε ἀναστηθῆ, ποιὸς θὰ µποροῦσε αὐτοὺς τοὺς φοβισµένους νὰ τοὺς συγκεντρώση, νὰ τοὺς δώση τὸ θάρρος καὶ τὴν δύναµιν καὶ τὴν σοφίαν, γιὰ νὰ µπορέσουν τόσο ἄφοβα καὶ µὲ τόσην δύναµιν καὶ σοφίαν νὰ κηρύττουν. * Ἐννοεῖ τόν Ἅγιο Ἰουστῖνον Πό-

ποβιτς.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΚΛΕΚΤΑ ΔΩΡΑ Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα οἱ Ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» σᾶς προσφέρουν ὅλα τὰ βιβλία τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου καὶ μοναχοῦ π. Κων/νου Καβαρνοῦ ἐκδόσεώς μας στὴν τιμὴ προσφορᾶς τῶν 30€ ἀπό 52,70€, πού κοστίζουν. Τὰ βιβλία ὁμιλοῦν διὰ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα.

1. 2. 3. 4. 5.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Π. ΚΑΒΑΡΝΟΥ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου – Μοναχοῦ

Ἑλλὰς καὶ Ὀρθοδοξία Παράδοσις καὶ συγχρονισμός Φιλοσοφικὰ Μελετήματα Τὰ ἑλληνικὰ Γράμματα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία Ἡ Μέλλουσα Ζωὴ κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Διδασκαλίαν 6. Ἁφιέρωμα στὸ Μοναστήρι τῆς Εὐαγγελιστρίας Πλωμαρίου τῆς Λέσβου 7. Ὁδοὶ καὶ τρόποι πρὸς τὴν Ἁγιότητα 8. Ἡ περὶ Παιδείας θεωρία Βενιαμὶν Λεσβίου 9. Ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ἐθελοκακία τῶν Ἁνθρώπων 10. Τὸ Κάπνισμα καὶ ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανός 11. Νηστεία καὶ Ἐπιστήμη 12. Μελέτη περὶ τῶν Ἁγίων εἰκόνων 13. Μελέτη περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ 14. Τὸ Ἅγιον Ὄρος 15. Ὁ Φώτης Κόντογλου περὶ Βυζαντινῆς Ἁγιογραφίας καὶ Μουσικῆς 16. Ψυχωφελεῖς διδαχαὶ τοῦ Φώτη Κόντογλου

6,00 2,50 2,50 2,50 2,50 2,50 3,00 3,00 3,00 1,20 5,00 4,00 3,00 6,00 3,00 3,00

Σελὶς 6η

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ… ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ματώνεται στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι στὴν Ἐκκλησία ἰσχύει πάντοτε ταυτότητα (ὁμοιομορφία) στὴν Πίστη καὶ τὴ βαπτισματικὴ ἔνταξη σ᾽ αὐτήν: “εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα”3. Τὸ ἐκκλησιολογικὸ αὐτὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας, σταθερῶς καὶ διαχρονικῶς διακηρυσσόμενο, πλήττεται στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη ἀπὸ τὴν παρέκκλιση καὶ καινοτομία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος στὸ βαθμό, ποὺ προωθεῖται συνειδητῶς καὶ ἐπιμόνως, ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ καὶ σωτηριολογικὴ αἵρεση. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ διδασκαλία καὶ δραστηριότητα γιὰ τὴν —κακῷ τῷ τρόπῳ– συγκολλητικὴ καὶ πλασματικὴ ἐξωτερικὴ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ λοιπῶν “χριστιανῶν”, ρωμαιοκαθολικῶν (παπικῶν), προτεσταντῶν καὶ μονοφυσιτῶν–μονοθελητῶν· ἀναπτύχθηκε στὸ πλαίσιο τῆς “οἰκουμενικῆς κινήσεως” καί, σὲ μεγάλο μέρος του, περὶ τὸ “Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν” (Π.Σ.Ε.) καὶ διασπᾶ τὴν ἀπ᾽ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν μέσων τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἑνιαία τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκκλησιολογία, τὴν περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλία.

Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχές

Συνοψίζοντας βασικὲς παραμέτρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας, καταθέτουμε τρεῖς βασικὲς ἀρχές της: (α) τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, (β) τὴν τελειότητα (“καθολικότητα”) τῆς δογματικῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑνότητά της ἱστορικῶς καὶ γεωγραφικῶς καὶ (γ) τὴν καθολικῶς ἀποδεκτὴ πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ συνειδητὴ εἰσαγωγὴ καὶ τῆς παραμικρῆς “ἑτεροδοξίας” (δογματικῆς διαφοροποιήσεως) ἀποτελεῖ αἵρεση, ποὺ ἀποκλείει τὴ δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Α. Τὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας “extra Ecclesiam nulla salus” (“ἐκτὸς Ἐκκλησίας οὐδεμία σωτηρία”), ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Κυπριανὸ Καρχηδόνος, Βασίλειο τὸν Μέγα, Φιρμιλιανὸ Καισαρείας, Κύριλλο Ἀλεξανδρείας κ.ἄ., τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ὅλη τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι μόνον τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ σωτηρία. Ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἑνότητα Πίστεως, Λατρείας καὶ διοικήσεως καὶ τὴν “ἀποστολικὴ διαδοχή”, δηλαδὴ τὴν ἱστορικὴ προέλευση ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἑνότητα Πίστεως μὲ ἐκείνην. Τὰ σχίσματα (οἱ λόγῳ διοικητικῶν διενέξεων ἀποχωρήσεις ἀπὸ τὴν Ἑκκλησία) καὶ οἱ αἱρέσεις ἀποκόπτουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ σωτηρία. Β. Ἡ ἑνότητα Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, μολονότι ἐπιτρέπει ἐν μέρει στὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τελετουργική, ἐθιμική, γλωσσική, μουσικὴ καὶ ἄλλη ποικιλομορφία, ὅμως δὲν ἐπιτρέπει καὶ τὴν “διαφορετικότητα” τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως, διότι καθὼς “ὁ Χριστὸς οὐ μεμέρισται”4 ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία εἶναι “τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία”5. Γ. Ἡ ἑτεροδοξία–αἵρεση, ὡς εἰσαγωγὴ νεωτερισμῶν στὴ δογματικὴ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, διότι καταστρέφει τὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας (θεολογία καὶ ἄσκηση) καὶ διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπευλογεῖ τὸ ψεῦδος οὔτε ἑνώνεται μὲ αὐτό. Κατὰ τὴ χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ “ὅποιος δὲν πιστεύει, ὅπως πιστεύει ἡ Παράδοση τῆς Καθολικῆς (δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος”6, καθὼς δὲ διαπιστώνει ἡ Β´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὸν ζ΄ ἱερὸ Κανόνα της, μόνον ὅσοι αἱρετικοὶ ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν αἵρεση “προστίθενται στὴ μερίδα τῶν σῳζομένων”. Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση κανεὶς ἑτερόδοξος (ρωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, μονοθελήτης κ.λπ.) δὲν εἶναι οὔτε δύναται νὰ ὀνομάζεται κυριολεκτικῶς “χριστιανός” οὔτε ἡ αἱρετικὴ κοινότητα “ἐκκλησία”.

Ἡ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ νόθευση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν “χριστιανῶν” σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς “ὁμολογίες”, χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας (“μινιμαλισμοῦ”), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ.

δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα “Ἐκκλησίες” (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς (“ἄρση τῶν ἀναθεμάτων”) τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης (“Κείμενον Β.Ε.Μ.”, Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες–μονοθελῆτες (Β΄ Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) – ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμ. Συνόδων καὶ πλήθους Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ “ἀδελφὴ Ἐκκλησία” μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006)· ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς “Μιᾶς” (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς “Καθολικῆς”, ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ᾽ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5). Αὐτὸ εἶναι, ποὺ λίγο ἀργότερα οἱ οἰκουμενιστὲς ὀνόμασαν “ἑνότητα μέσα στὴ (δογματικὴ) διαφορετικότητα”, “unity in diversity”, ἕνα σύνθημα παρμένο ἀπὸ τὰ βουδιστικὰ κινήματα τῆς New Age, δηλαδὴ μιὰ “περιεκτικότητα” (“comprehensiveness”) ἀντίθετη μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ “ἀποκλειστικότητα” (“exclusiveness”). Στὰ πλαίσια τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστὲς ἔχουν ἐγγράφως δεσμευθεῖ νὰ μὴ καλοῦν τοὺς ἑτεροδόξους στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔτσι διαψεύδεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ συμμετοχή μας ἐκεῖ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας· ἀντιθέτως δέ, μὲ τὴν ἐπίσημη ἀποδοχὴ ἑτεροδόξων θέσεων, ἀποπροσανατολίζονται οἱ ἑτερόδοξοι ὡς πρὸς τὸ ἀληθινὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ Οἰκουμενισμὸς προσέλαβε καὶ “διαθρησκειακὸ” χαρακτῆρα τονίζοντας τὴν δῆθεν κοινὴ πίστη ὅλων τῶν μονοθεϊστικῶν (καὶ λοιπῶν) θρησκειῶν στὸν ἴδιο Θεό, κατὰ κατάφωρη ἀθέτηση τοῦ Εὐαγγελίου (“πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει”7). Ἡ ἐκλαΐκευση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προωθεῖται μὲ τὶς πυκνὲς λειτουργικές, ἀκαδημαϊκὲς–θεολογικὲς, ποιμαντικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐπαφές μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, κυρίως μὲ τὶς συμπροσευχὲς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὲ τοὺς μεικτοὺς γάμους καὶ τὸν ἤδη προαναγγελμένο σχεδιασμὸ τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν νὰ ἐξαλείψουν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Λατρεία ὅσα σημεῖα προσβάλλουν αἱρέσεις ἢ ἄλλες θρησκεῖες, ὥστε νὰ ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὸ ἁπλὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα (ἀφοῦ δῆθεν “ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ / Θεὸ πιστεύουμε...”). Δὲν ἀρνεῖται ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀναλλοίωτη ἢ ἡ πιὸ παραδοσιακή, ἡ πιό συνεπής, ἡ πιὸ λειτουργικῶς ὄμορφη καὶ κατανυκτική κ.ο.κ. Μέμφεται ὅμως τὴν αὐτοσυνειδησία της ὅτι εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς σωτηρίας. Ὁ οἰκουμενιστικὸς σχετικισμός, τὸ ἀπόσταγμα τῶν οἰκουμενιστικῶν διδασκαλιῶν, εἰσάγεται καὶ ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ ὅ,τι μπορεῖ αὐτὸ νὰ σημαίνει γιὰ μιὰ “ὀρθόδοξη” ζωή, στὴν ὁποία ὁ καθεὶς θὰ δύναται κατὰ βούληση νὰ εἰσάγει ἑτερόδοξα καὶ νὰ ἀφαιρεῖ ὀρθόδοξα στοιχεῖα, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπικρίθηκε αὐστηρῶς ἀπ᾽ ὅλους τοὺς συγχρόνους Ἁγίους Γέροντες. Ὅπως προειδοποίησε ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ἡ μεγάλη ἀντι–αιρετικὴ ἰδιοφυΐα τῆς ἐποχῆς μας, πρόθεση τῆς Νέας Ἐποχῆς “δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλά νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους, ποὺ θὰ ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα”. Στὸ σύνθημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ Τάξεως Πραγμάτων “ἕνας Θεός, πολλὲς θρησκεῖες” ὁ Οἰκουμενισμός καταφάσκει, μὲ ἀνυπακοὴ πρὸς τὴν Καινὴ Διαθήκη: “ναί· ἕνας Χριστός, πολλὲς πίστεις, πολλὰ βαπτίσματα”.

Ὑποσημειώσεις 1. Πρὸς Ἑβραίους 13, 8 2. Πρβλ. Πρὸς Ἐφεσίους 2, 15,16 3. Πρὸς Ἐφεσίους 4, 5 4. Πρβλ. Α´ Πρὸς Κορινθίους 1, 13 5. Πράξεις 4, 32 6. Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, 4, 10 (83), PG 94, 1128A. 7. Α´ Ἰωάννου 2, 23».

Τὸ ξεσκέπασμα τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων ᾿Αρχιμ. ΧΑΡ. Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ» (῎Εκδοσις ἐπηυξημένη) ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

῞Ενα βιβλίον, ποὺ πρέπει νὰ τὸ διαβάσουν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι ῞Ελληνες καὶ νὰ μάθουν ὅλην τὴν ἀλήθεια.

Τιμή: 8 εὐρώ Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10, α´ ὄρ. 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–3828518

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μόνων) ἢ τέλος καὶ κοινότητες, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴ θρησκευτικότητα ὡς προσωπεῖο (πχ. ἐκκλησία τῆς Σαϋεντολογίας, ἐκκλησία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ). Ἐπίσης, ὑπὸ τὸν ὅρο «ἐκκλησία» πολλὲς φορὲς ἐννοεῖται ὁ κλῆρος ἢ τὸ σύνολο τῶν θεσμῶν, ποὺ ἀνήκουν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή ἢ ἀκόμα καὶ οἱ ἴδιες οἱ ἀκολουθίες. Ὅμως στὴν ἀμιγῶς θεολογικὴ γλώσσα, στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, μὲ τὸν ὅρο «Ἐκκλησία» προσδιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀκριβῶς τὴν ἴδια σημασία ἔχει ἡ λέξη Ἐκκλησία, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο ʻΤοπικήʼ, γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴν σὲ συγκεκριμένο τόπο φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἔχουμε τὴν πλήρη καὶ οὐσιαστικὴ ταύτιση τῆς Τοπικῆς μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸ μέρος (τὴν Τοπικὴ Ἐκκλησία), ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ καθʼ ὅλον («τὴν κατὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν») καὶ τὸ ἀντίστροφο. Συνεπῶς, ὅταν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διευκρινίζουμε μὲ ποιὰ ἔννοια. Σὲ μία συζήτηση ὅπου προσεγγίζουμε γεγονότα ἀπὸ ἱστορικῆς, νομικῆς, κοινωνιολογικῆς κ.ο.κ. πλευρᾶς γίνεται ἀσφαλῶς καὶ ἡ ἀνάλογη χρήση τοῦ ὅρου «ἐκκλησία», ὅποτε ἀναφερόμαστε σὲ ἁπλῆ θρησκευτικὴ κοινότητα ἢ θρησκευτικὴ συνάθροιση, ἡ ὁποία πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ θεολογική της ἔννοια. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχουμε ἑκατοντάδες ἐκκλησίες, ποὺ καλύπτουν ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς θρησκευτικῆς ἔκφρασης καὶ ὀργάνωσης σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα κριτήριο γιὰ τὸ χαρακτηρισμὸ μίας κοινότητας ὡς ʻἐκκλησίαʼ, ἀλλὰ προέχει ὁ αὐτοπροσδιορισμός της: ἡ κάθε κοινότητα ἢ ὁμάδα εἶναι ʻἐκκλησίαʼ, ἐπειδὴ ἔτσι θέλει καὶ αὐτοχαρακτηρίζεται. Α ΠΡΑΓΜΑΤΑ ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά, ὅταν ἀναφερόμαστε στὸν ὅρο «Ἐκκλησία» ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς. Στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» εἶναι αὐστηρὰ μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται –ὅπως ἀναφέρθηκε– ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς κεφαλή Του τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Τίποτα λιγότερο, ἀλλὰ καὶ τίποτα περισσότερο! Κάθε τί τὸ ὁποῖο ἀνήκει σὲ αὐτὸ τὸ Θεανθρώπινο Σῶμα εἶναι Ἐκκλησία, ὅ,τι δὲν ἀνήκει σὲ Αὐτό, δὲν εἶναι Ἐκκλησία! Ἀπὸ αὐτὴ τὴ βασικὴ καὶ θεμελιώδη θεολογικὴ ἀρχή, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, προέρχονται καὶ οἱ βασικὲς ἰδιότητες τῆς Ἐκκλησίας: • Μία, διότι δὲν νοεῖται τεμαχισμὸς ἢ διχασμὸς στὸ ἄχραντο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, • Ἁγία, διότι εἶναι ἡ Πανάμωμος Νύμφη τοῦ Λυτρωτοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριος παρέστησε «ἑαυτῷ ἔνδοξον … μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων ἀλλʼ ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἐφεσ. ε´ 27). Μάλιστα ἡ κάθαρση αὐτὴ ἔγινε μὲ τὸ Ἄχραντο Δεσποτικό Του Αἷμα. • Καθολική, διότι, ὄντας «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας», εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς ἐκφραστὴς τῆς καθολικῆς Ἀλήθειας καὶ ἡ προοπτική της ἐκτείνεται σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία καὶ • Ἀποστολική, διότι εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Διδαχῆς καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τὶς ὁποῖες καὶ διασώζει καὶ μεταδίδει μέσα στοὺς αἰῶνες. Μὲ βάση τὰ ἀνωτέρω : α) Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπὸ θεολογικῆς ἀπόψεως ἡ ὕπαρξη πολλῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητη, ἐκτὸς ἐὰν ἀναφερόμαστε στὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, τὶς κατὰ τόπους φανερώσεις τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. β) Δὲν νοεῖται στὴν Ἐκκλησία τὸ ὁποιοδήποτε ψεγάδι ἢ λάθος. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατέχει καὶ κηρύττει τὴν πληρότητα τῆς Θ. Ἀποκαλύψεως, τὴν παραδεδομένη Ἀποστολικὴ Διδαχή, δηλ. τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητο τὸ παραμικρὸ λάθος σὲ θέματα πίστεως. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀσφαλῶς καὶ μπορεῖ νὰ σφάλλουν. Ποτὲ ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ διατυπώσει ὡς δόγμα πίστεως ὑποχρεωτικὸ γιὰ τὴ σωτηρία, τὸ ὁποῖο ἀργότερα νὰ… ἀνακαλέσει ὡς ἐσφαλμένο. Ἡ ὕπαρξη λανθασμένης διδασκαλίας, ἐσφαλμένου δόγματος, ἀκυρώνει τὶς βασικὲς ἰδιότητές Της: • παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἁγία – ὡς «ἔχουσα σπίλον ἢ ρυτίδα» ψευδοδιδασκαλίας. • παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Καθολικὴ – ὡς μὴ κατέχουσα τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας. • παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἀποστολικὴ – διότι πλέον δὲν κατέχει καὶ δὲν μεταδίδει τὴν ἀνόθευτη Ἀποστολικὴ Διδαχή, ἀλλὰ ψευδοδιδασκαλίες. γ) Ἡ Ἀποστολικὴ Διδαχή, δηλ. ἡ πίστη καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἐπιδέχεται ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ἀμφισβήτηση ἢ ἄρνηση. Ὅποιος, ἀνεξάρτητα μὲ τὸ βαθμὸ ποὺ ἔχει, συνειδητὰ καὶ συστηματικὰ ἀρνεῖται τὸ ὁποιοδήποτε δόγμα πίστεως τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ παραμένει μέλος Της. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζεται ἀλαθήτως στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἡ Σύνοδος, ποὺ θὰ χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς «Οἰκουμενικὴ» εἶναι ταυτόχρονα σὲ θέματα πίστεως ἀλάθητη. Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητη γιὰ ἕνα πιστὸ ἡ ἄρνηση τῶν δογματικῶν ἀποφάσεων μίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν συμβεῖ αὐτό, ὁ πιστὸς αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας. δ) Ἡ ἀπόλυτη ἀναίρεση τῆς Ἐκ-

κλησίας εἶναι ἡ αἵρεση, δηλ. ἡ συνειδητὴ ἄρνηση τῆς καθολικότητας τῆς Ἀληθείας. Γιʼ αὐτὸ Ἐκκλησία καὶ αἵρεση εἶναι δύο ἔννοιες ἀπολύτως ἀσυμβίβαστες: Ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν καθολικότητα. Ἡ αἵρεση εἶναι ἡ ἄρνησή της. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ φῶς. Ἡ αἵρεση τὸ σκοτάδι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ σωτηρία. Ἡ αἵρεση ἡ ἀπώλεια. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ θεοσέβεια. Ἡ αἵρεση εἶναι ἀθεΐα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐθεῖα ὁδός. Ἡ αἵρεση ἡ «στρεβλότης». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ αἵρεση ὁ ἀντίχριστος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ αἵρεση ἡ δαιμονικὴ πλάνη. Ι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν αἵρεση πολὺ σκληρὲς ἐκφράσεις, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ τὸ πόσο φρικτὴ καὶ ἀπαίσια κατάσταση εἶναι. Μεταξὺ ἄλλων χαρακτηρίζεται ὡς «φαυλότης φέρουσα τὸν ὄλεθρον», «ἐλεεινὴ πλάνη» στὴν ὁποία «κατεδέθησαν» οἱ αἱρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρί-

καὶ iii) τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὅταν αὐτὸς ἀποφαίνεται ex cathedra. Τυχὸν ἀμφισβήτηση ἢ ἄρνηση τῶν δογμάτων αὐτῶν ἐπισύρει τὰ τέσσερα “anathema sint” (= ἀνάθεμα ἔστω) τῆς «Οἰκουμενικῆς» αὐτῆς Συνόδου. Χρήση τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν ἔγινε μὲ τὴν καταδίκη τοῦ συγχρόνου μεγάλου Ρ/Καθολικοῦ Θεολόγου Hans Kung, o ὁποῖος ἀρνήθηκε τὸ παπικὸ ἀλάθητο! 3) Ἂν ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε – ὢ! τότε… – ὅλοι οἱ μετὰ τὸ σχίσμα Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, οἱ Ἅγιοι, οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι… βλάσφημοι! Διότι εἶναι φρικτή, φοβερὰ φρικτὴ βλασφημία, νὰ χαρακτηρίζεται ἡ Ἐκκλησία, δηλ. ἡ ἄσπιλος Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μας, ὡς αἵρεση, ὡς δαιμονικὴ ἐπινόηση! Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι σὲ αὐτὴ τὴ φρικτὴ βλασφημία ἔχουν περιπέσει ὅλοι –ἀνεξαιρέτως ὅλοι– οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὶς παπικὲς διδασκαλίες καὶ ὅλοι ὁμο-

Οἱ Νέοι Τρεῖς Ἱεράρχαι Φώτιο ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός (Ἱ. Μ. Παρακλήτου)

ζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ τῶν χριστιανοκατηγόρων αἵρεσις». Ἐπίσης, ἡ αἵρεση «ἐγκαταλείπουσα» ἀμέσως ἢ ἐμμέσως «τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ» καταντᾶ «κεκρυμμένη εἰδωλολατρία» καὶ ἀθεΐα καὶ γιʼ αὐτὸ ὁ ἀκολουθῶν αὐτὴ «τοῦ χριστιανικοῦ καταλόγου, ὡς ἀλλότριος ἐξωθείσθω καὶ ἐκπιπτέτω». Μετὰ τὶς πιὸ πάνω ἁπλὲς καὶ ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὲς γενικὲς ἐκκλησιολογικὲς ἀρχές, ἂς προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε τὸ κεντρικὸ ἐρώτημα: «Μποροῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ χαρακτηρίζουμε τὴν σημερινὴ ὑπὸ τὸν Πάπα Ρώμης χριστιανικὴ κοινότητα ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; (Ὁ ὅρος Ἐκκλησία δὲν χρησιμοποιεῖται συμβατικά, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀμιγῶς θεολογική του ἔννοια). Ἂν ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική, ὅτι πράγματι ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως τὴν πρώτη χιλιετία πρὸ τοῦ Σχίσματος, ποιές οἱ ἀναπόφευκτες ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες αὐτῆς τῆς παραδοχῆς; Νομίζω ὅτι ἂν ἀποδεχθοῦμε τοὺς Λατίνους ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε γιὰ νὰ ἔχουμε στοιχειώδη ἐκκλησιολογικὴ συνέπεια, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ δεχθοῦμε ὅτι: 1)Τὸ σύνολο τῶν δογμάτων, ποὺ πρεσβεύουν εἶναι ἀληθές. Κατὰ συνέπεια, δὲν νοεῖται ἡ παραμικρὴ ἀμφισβήτηση τῆς παπικῆς διδασκαλίας καὶ πίστης, οὔτε καὶ τῶν παπικῶν δογμάτων περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου. Ὅποιος ἐμμένει στὴν ἄρνηση ἔστω καὶ ἑνὸς δόγματος πίστεως ἀντιστρατεύεται τὴν ἀποστολικὴ διδαχὴ καὶ καθίσταται παραχρῆμα αἱρετικὸς καὶ ἄξιος ἀναθέματος. 2) Οἱ ὑπὸ τοῦ Παπισμοῦ καθορισθεῖσες μετὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο 14 «Οἰκουμενικὲς» Σύνοδοι ἔχουν ἑρμηνεύσει ἀλαθήτως τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἀλαθήτως ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἀποστολικὴ διδαχὴ καὶ οἱ δογματικοί τους ὅροι συνιστοῦν ὑποχρεωτικὰ γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς δόγματα πίστεως ἄκρως ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία. Συνεπῶς, οἱ ἀποφάσεις τῶν «Οἰκουμενικῶν» αὐτῶν Συνόδων πρέπει νὰ γίνουν καὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους πλήρως ἀποδεκτές. Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι στὶς 14 παπικὲς «Οἰκουμενικὲς» Συνόδους μεταξὺ ἄλλων ἐντάσσονται: α) Οἱ ἑνωτικὲς σύνοδοι τῆς Λυὼν (1274) καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικὰ γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους σημαίνει ὅτι ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε ὡς Ἅγιο τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Βέκκο, ποὺ συμμορφώθηκε καὶ ἀγωνίστηκε νὰ ἐπιβάλλει τὴ δογματικὴ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Λυῶνος καὶ ὄχι τοὺς Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, ποὺ ἀντιστάθηκαν μέχρις αἵματος καὶ τὴν πολέμησαν! Ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε ὡς Ἁγίους τοὺς Ἰσίδωρο Κιέβου καὶ Βησσαρίωνα Νικαίας ποὺ ἀποσκίρτησαν στὸν παπισμὸ γενόμενοι Καρδινάλιοι, ἀποδέχθηκαν καὶ συμμορφώθηκαν μὲ τὴ δογματικὴ ἀπόφαση τῆς «Οἰκουμενικῆς» Συνόδου τῆς Φλωρεντίας καὶ ὄχι τὸν Μάρκο τὸν Εὐγενικὸ, ποὺ ἀντιστάθηκε καὶ τὴν πολέμησε μέχρι τέλους! Εἶναι ἀπόδειξη, τουλάχιστον, ἐκκλησιολογικῆς σχιζοφρένειας νὰ θεωροῦμε τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία καὶ ταυτόχρονα νὰ τιμοῦμε ὡς Ἅγιο τὸν Μάρκο τὸν Εὐγενικό! β) Ἡ Α´ Βατικανὴ Σύνοδος (1869/70), ἡ ὁποία καθόρισε ὡς δόγματα πίστεως ὑποχρεωτικὰ γιὰ τὴ σωτηρία: i) τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἀπ. Πέτρου ἐπὶ τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, ii) τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα Ρώμης ἐφʼ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας,

φώνως ἔχουν ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση! Μεταξὺ ἄλλων: Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ἅγ. Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Ἅγ. Μάρκος Εὐγενικός, Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἅγ. Νεκτάριος κ.ἄ. Μάλιστα ὁ Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει τὰ ἑξῆς φοβερά: «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις ἀλλὰ παναίρεσις… εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ»! Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητο νὰ ἀ ποδέχομαι τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτόχρονα νὰ τιμῶ τοὺς ἀνωτέρω ὡς Ἁγίους, ποὺ τὸν χαρακτήρισαν ὡς αἵρεση! 4) Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς μετὰ τὸ σχίσμα Τοπικὲς Συνόδους τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ καταδικάζουν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ. Καὶ αὐτὲς πρέπει νὰ καταδικαστοῦν ὡς… βλάσφημες! Μεταξὺ ἄλλων: α) Σύνοδος 879, ἐν Κωνσταντινουπόλει (Η´ Οἰκ. Σύνοδος): αἱρετικὴ πλάνη ἡ προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. β) Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει : «βουλὴν κατεβάλοντο, ἵνα τελείως ἀποκόψωσι τελείῳ χωρισμῷ τὸν Πάπα καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ… οὔτε αὐτοὺς τελείῳ ἀναθεματισμῷ παρέδωσαν, καθὼς καὶ τὰς λοιπὰς αἱρέσεις… φήσαντες τὸ Ἀποστολικὸν “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος”». γ) Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Σοφίας): καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας καὶ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῶν Λατίνων. δ) Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ ἀποδιώχνετε τὸ ψεῦδος… νὰ ἀπέχετε μακριὰ ἀπὸ τὶς καινοτομίες καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄφησαν κανένα δόγμα καὶ μυστήριο καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ νὰ μὴ τὸ φθείρουν καὶ τὸ νοθεύσουν». ε) Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ προφυλάξωμεν τὰ γνήσια τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκ κλησίας ἀπὸ τὰς βλασφημίας τοῦ Παπισμοῦ… τὰ βάραθρα τῶν αἱρέσεων καὶ τοὺς ψυχοφθόρους κρημνοὺς τῆς παπικῆς πλάνης των… ἵνα γνωρίσητε ὅσον τὸ διάφορον ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῶν Κατόλικων, ἵνα μὴ ἀπατᾶσθε ἀπὸ τοῦ λοιποῦ ἀπὸ τὰ σοφίσματα καὶ καινοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν… τῆς ματαιόφρονος καὶ σατανικῆς τούτων αἱρέσεως». στ) Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848: «ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις, ποὺ διαδόθηκαν σὲ μεγάλο μέρος τῆς οἰκουμένης, γιὰ τοὺς λόγους, ποὺ γνωρίζει ὁ Κύριος, ἦταν κάποτε ὁ Ἀρειανισμός. Σήμερα εἶναι καὶ ὁ Παπισμός… (τὸ filioque) εἶναι αἵρεση καὶ αὐτὴ ποὺ τὴν πιστεύουν αἱρετικοὶ… γιʼ αὐτὸ καὶ ἡ μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν καὶ δυτικῶν, κήρυξε καὶ παλαιὰ ἐπὶ τῶν Πατέρων μας, καὶ ἀποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς… ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ οἱ ὀπαδοὶ του αἱρετικοὶ … Ἐπίσης οἱ συνάξεις, ποὺ συγκροτοῦνται ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι αἱρετικὲς καὶ κάθε κοινωνία πνευματικὴ τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων… μὲ αὐτοὺς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ´ κανόνας τῆς Γ´ Οἰκ. Συνόδου». ζ) Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντι-

νουπόλει: «ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορὲς, ποὺ ἀφοροῦν στὰ θεοπαράδοτα δόγματα τῆς πίστεώς μας καὶ στὸ θεοσύστατο κανονικὸ πολίτευμα τῆς διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν… Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία… ὄχι μόνο ἀρνεῖται νὰ ἐπανέλθει στοὺς Κανόνες καὶ τοὺς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰ. εὐρύνοντας τὸ ὑφιστάμενο χάσμα, ἐπισήμως ἀνακήρυξε καὶ ἀλάθητο… Ἡ σημερινὴ Ρωμαϊκὴ εἶναι Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων, τῆς παρερμηνείας τῆς Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γιʼ αὐτὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀποκηρύχθηκε καὶ ἀποκηρύσσεται ἐφʼ ὅσον μένει στὴν πλάνη της». Ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ἁπλὲς σκέψεις εἶναι προφανὲς ὅτι ἂν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδεχόμαστε τὴ Ρ/Καθολικὴ Κοινότητα ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (ἐν τῇ θεολογικῇ ἐννοίᾳ) ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ αὐτὴ τὴν ἐκκλησιολογία καὶ νὰ τροποποιήσουμε ἀναλόγως τὶς πεποιθήσεις καὶ τὶς ἐνέργειές μας! Εἰδάλλως παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἐντός, ἐκτὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτὰ! Ἐνστάσεις: α) Θὰ μποροῦσε ὅμως κάποιος νὰ ἀντιλέξει: ὁ παπισμὸς ἔχει πολλὰ στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας (τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς δογματικῆς καὶ ἠθικῆς διδασκαλίας, τῆς ἱεραρχίας, τῆς λατρείας κ.ο.κ) δὲν ἐπαρκοῦν αὐτὰ γιὰ νὰ τὸν θεωρήσουμε Ἐκκλησία; μήπως θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν χαρακτηρίσουμε ὡς σχετικῶς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἀ σφαλῶς ὄχι! διότι δὲν ἀρκοῦν λίγα ἢ πολλὰ ἢ τὰ περισσότερα στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας, γιατί ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν πληρότητα καὶ καθολικότητα. Ἡ παραμικρὴ ἔλλειψη ἀλήθειας τὴν ἀκυρώνει. Ἡ ἐλαχίστη ὕπαρξη πλάνης τὴ νοθεύει. Ἄλλωστε, ὁ θεόπνευστος ἀποστολικὸς λόγος εἶναι κατηγορηματικός: «ὅστις ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνὶ γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. β´10). β) Τί θὰ γίνουν τὰ ἑκατομμύρια τῶν Καθολικῶν; Θὰ καταδικασθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κόλαση καὶ θὰ σωθοῦν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι; Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν φτάνει στοὺς ἀνθρώπους αὐτούς; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὀφείλεται ἀναλυτικότερη ἀπάντηση: Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δὲν εἶναι ἕνα ἰδεολογικὸ σύστημα, ποὺ ἔχει ἀπαντήσεις γιὰ ὁποιαδήποτε θεολογικὸ-φιλοσοφικὸ-ὑπαρξιακὸ ἐρώτημα. Μπορεῖ νὰ ἀποφαίνεται μόνο γιὰ τὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἔχει φανερώσει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ ὅποιο βαθμὸ Αὐτὴ τὰ ἔχει ἀποκαλύψει! Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ὀφείλουμε νὰ σιωποῦμε, τιμώντας τὰ μυστήρια, ποὺ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ κρατήσει γιὰ τὸν Ἑαυτό Του! Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ὁδηγούμαστε σὲ σχολαστικισμὸ ἢ καὶ σὲ βλασφημία θεωρώντας τὸ ὅποιο ἰδεολόγημά μας διδασκαλία καὶ λόγο Θεοῦ! Αὐτὸ βέβαια δὲν ἀπαγορεύει τὴ δική μας συμβολὴ στὴν ἐμβάθυνση στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν τοῖς ἁγίοις» (Ἰουδ. 4) ἢ τὴ δική μας ἀναζήτηση ἀπαντήσεως στὶς προκλήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀντιθέτως μάλιστα αὐτὸ συνιστᾶ ἱερὴ διακονία στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὑπὸ μία προϋπόθεση: ἡ διακονία αὐτὴ νὰ ἑδράζεται στὴν μέχρι τώρα ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ παράδοση καὶ νὰ γίνεται ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς παρεκκλίσεως ἀπὸ τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν» μᾶς προφυλάσσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐμεῖς ταπεινὰ τὴν ἐπιζητοῦμε καὶ δεχόμαστε νὰ διατυπώσουμε ὄχι τὶς δικές μας «ἐξυπνάδες», ἀλλὰ ὅ,τι ὁ Θεὸς διὰ τῶν Ἁγίων Του θέλησε νὰ μᾶς ἀποκαλύψει… Ἔτσι στὸ ἀνωτέρω ἐρώτημα νομίζω ὅτι ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: τὸ πῶς θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τοὺς Ὀρθοδόξους ἢ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους εἶναι δική Του εὐθύνη καὶ δική Του… μέριμνα! Δὲν μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει τίποτα καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν δικαιούμαστε ὄχι μόνο νὰ μιλᾶμε, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ σκεφτόμαστε γιὰ λογαριασμό Του, ἂν δὲν θέλουμε νὰ καταντήσουμε βλάσφημοι! Εὔστοχα ἔχει ἐπισημανθεῖ ὅτι δὲν γνωρίζουμε ποιὸς ἄνθρωπος σώζεται, ἀλλὰ τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος σώζεται (π. Γ. Μεταλληνός). Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἐγκαταλείψουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους –ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὁλόκληρο τὸν κόσμο – στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἄπειρο ἔλεός Του! Εἶναι τυχαῖο ἆραγε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θεολογικὰ πνεύματα, ὁ μεγάλος Ὠριγένης ἀναζητώντας καὶ ἀσχολούμενος μὲ παρόμοια θέματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Θ. Ἀποκάλυψη σιωπᾶ, ἔπεσε σὲ πλάνη; Ἂς προσέξουμε ὅμως κάτι ἀκόμα: Προτύπωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ἀρχαῖος Ἰσραήλ, ποὺ ἦταν «ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ». Αὐτὸ δὲ σήμαινε ὅμως ὅτι ἡ ἀγάπη, τὸ ἔλεος καὶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ περιοριζόταν μόνο σὲ αὐτὸν καὶ ὄχι στὰ ἄλλα ἔθνη. Τὸ προφητικὸ κήρυγμα εἶναι σαφέστατο, μὲ χαρακτηριστικὴ περίπτωση τὴ σωτηρία τῆς Νινευή. Τὸ ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σκέπασε τὴ Νινευῆ δὲ σημαίνει ὅτι καὶ οἱ Νινευίτες ἐντάχθηκαν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰσραήλ. Παρόμοιο περιστατικὸ ἔχουμε καὶ στὶς Πράξεις (κεφ. 10) μὲ τὸν ἀλλοεθνῆ Κορνήλιο, στὸν ὁποῖο ἡ Θ. Χάρις πλούσια χορηγήθηκε. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀρκοῦσε. Δὲν τὸν κατέστησε καὶ αὐτομάτως μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ἀλλὰ τὸν προετοίμασε, γιὰ νὰ βαπτισθεῖ καὶ ἔτσι νὰ γίνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας! Συνεπῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ἀγάπη Του καὶ τὸ Ἔλεός Του δὲν περιορίζονται, ἀλλὰ ἐκτείνονται σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία, ἡ ὁποία προσκαλεῖται νὰ γίνει Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμενη τὴν πληρότητα τῆς ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας, τὸν μοναδικὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ.

Νέος Ἡγούμενος εἰς τὴν Ἱεράν Μονὴν Ὁσίου Δαυῒδ Εὐβοίας

Μὲ τὴν συμπλήρωσιν ἐννέα ἡμερῶν ἀπὸ τὴν κοίμησιν τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ, Γέροντος Κυρίλλου Γεραντώνη, χάριτι Θεοῦ καὶ ψήφοις τῶν ἀδελφῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν ἐξελέγη νέος Ἡγούμενος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Γαβριὴλ Ἐμμανουηλίδης, ὁ ὁποῖος ἦτο Γραμματεὺς τῆς Ἱ. Μονῆς. Εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ὁποίας ἐμνημονεύθη ἰδιαίτερως ὁ μακαριστὸς Γέροντας, ἐχοροστάτησε καὶ ἐκήρυξε τὸν θεῖον Λόγον ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ νέου Ἡγουμένου διεξήχθησαν ἐκλογαὶ ὑπὸ τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἐξελέγησαν Ἡγουμενοσύμβουλοι ὁ Ἱερομόναχος π. Ἄνθιμος καὶ ὁ Μοναχὸς Νικόδημος. Ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου Ἡγουμένου θὰ γίνη προσεχῶς. Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος:

«Ὁ νέος Ἡγούμενος π. Γαβριὴλ (κατὰ κόσμον Γεώργιος Ἐμμανουηλίδης) ἐγεννήθη ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς στὴν Βέροια τὸ 1959, ὅπου καὶ περάτωσε τὶς ἐγκύκλιες σπουδές του. Εἰσήχθη, κατόπιν Πανελληνίων ἐξετάσεων στὸ Τμῆμα Δημοσίου Δικαίου καὶ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπ᾽ ὅπου ἀποφοίτησε τὸ 1978 καὶ τὸ 1981 ἀπὸ τὸ Νομικὸ Τμῆμα τῆς αὐτῆς Σχολῆς, ἐνῶ τὸ 2008 ἀπὸ τὸ τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἄσκησε ἐνεργὸ Δικηγορία στὴν Ἀθήνα, στὴ δεκαετία τοῦ 1980, ὑπηρέτησε μάλιστα καὶ ὡς νομικὸς σύμβουλος στὴν Τράπεζα Πίστεως. Στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ προσῆλθε στὶς 15 Ἰουλίου 1990, ἐγκαταλείψας τὴν δικηγορία καὶ ἔλαβε τὴν εὐχὴ τῆς ρασοφορίας στὶς 23 Ἀπριλίου 1991 ἀπὸ τὸν τότε Ἡγούμενο, μακαριστὸ Ὅσιο Γέροντα Ἰάκωβο

(Τσαλίκη), λαβὼν τὸ ὄνομα Γαβριήλ. Τὸ σχῆμα τοῦ μοναχοῦ ἔλαβε στὶς 24 Μαρτίου 1993 ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Γέροντα Κύριλλο Γεραντώνη. Διάκονος χειροτονήθηκε τὴν 1 Νοεμβρίου 2006 καὶ Πρεσβύτερος στὶς 6 Αὐγούστου 2007, ἐνῶ ἔλαβε καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τὴν 1 Νοεμβρίου 2008, ὑπὸ τῶν σεπτῶν χειρῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου. Εὐχόμεθα, ὁ νέος Ἡγούμενος π. Γαβριήλ, μαθητεύσας πλησίον τῶν μακαριστῶν Γερόντων Ἰακώβου Τσαλίκη καὶ Κυρίλλου Γεραντώνη, τὸν ὁποῖον, μάλιστα, μὲ πνεῦμα ἀληθοῦς αὐτοθυσίας καὶ γνήσιας υἱϊκῆς ἀγάπης ὑπηρέτησε ἰδιαιτέρως στὸ διάστημα τῆς ἀσθενείας του, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς ἐκλεγέντας Ἡγουμενοσυμβούλους π. Ἄνθιμο καὶ π. Νικόδημο ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς πατέρες τῆς ἀκμάζουσας Ἀδελφότητος τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ, νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ ἀληθοῦς μοναχικοῦ ἤθους καὶ τὴν συνέχιση τῆς παντοειδοῦς προσφορᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Γέροντος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

Κύριε Διευθυντά, Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. Στὸ ἄρθρο μου «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον Ἀρχιμ. π. Μάρκου Μανώλη», ποὺ δημοσιεύθηκε στὸν «Ο.Τ.» (30.3.12) στὴν 5η σελίδα, παρακαλῶ πολὺ νὰ διορθωθεῖ – ἀντικατασταθεῖ σχετικὰ μὲ τὴν βράβευση τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ὡς ἑξῆς: «τοῦ Ἰωάννου Καρμίρη (εἶναι τὸ ὀρθὸν καὶ ὄχι τοῦ Κων/νου Μουρατίδου) Ἀκαδημαϊκοῦ Καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καὶ Ἠθικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἔχω κλείσει συνάντηση. Ἐκεῖ εὑρίσκετο καὶ ὁ Ἰωάννης Θεοδωρακόπουλος, Γενικὸς Γραμματέας τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν. Ἔκαμε τὴ σύσταση ὁ πατὴρ Μᾶρκος, λέγοντας ποιὸς εἶμαι καὶ τὰ σχετικὰ καλά, καὶ εἶπε· ὁ κ. Ἀντωνίου σᾶς ἔφερε τὸ φάκελο γιὰ τὸν Σύλλογο τῶν Φίλων τῶν Πολυτέκνων. Ἔλαβε τὸ φάκελο τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. στὰ χέρια του ὁ Καθηγητὴς Καρμίρης, γύρισε γρήγορα τὰ πολλὰ χαρτιά, τὰ ὁποῖα πρό-

σεχε καὶ ὁ Γενικὸς Γραμματέας Ἰωάννης Θεοδωρακόπουλος καὶ εἶπε: Πάτερ Μᾶρκο, εἶναι πολὺ καλὰ συγκροτημένος ὁ φάκελος καὶ διαπιστώνω αὐτά, ποὺ μοῦ εἴχατε εἰπεῖ. Βλέποντες καὶ οἱ δύο Ἀκαδημαϊκοὶ τὸν ὀγκώδη φάκελο τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. καὶ μάλιστα τὶς πολλὲς οἰκογενειακὲς φωτογραφίες τῶν ὑπερπολυτέκνων, ἐδάκρυσαν καὶ ἔλεγαν: Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτε! Ὁ π. Μᾶρκος ἀπήντησε: Ὁ Πρόεδρος κ. Ἀντωνίου διευθύνει σπουδαία Τράπεζα, τὴν Τράπεζα Ἐπενδύσεων καὶ εἶναι πολὺ ἔμπειρος. Εὐχαριστήσαμε ἀμφοτέρους τοὺς Ἀκαδημαϊκοὺς Καθηγητὰς καὶ ἐφύγαμε. Εἶχα διαπιστώσει πόση καλὴ προεργασία εἶχε κάμνει ὁ ἅγιος Γέροντας Μᾶρκος, χωρὶς νὰ μοῦ εἶχε εἰπεῖ τίποτε». Τὰ πιὸ ἐπάνω εἶναι γιὰ ἀποκατάσταση τῆς πλήρους μνήμης μου στὰ γεγονότα. Εὐχαριστῶ πολύ. Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ Ἀντ. Ε. Ἀντωνίου

Διευκρίνισις εἰς δημοσιευθέν ἄρθρον

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μικῶν δικαιωμάτων, ἐνῶ ἡ συγγνώμη κινδυνεύει νά θεωρηθεῖ ἀδυναμία. Ἡ λήθη τοῦ μίσους ἐννοεῖται σάν προδοσία καί ἡ ἀγάπη καί τά φιλάνθρωπα αἰσθήματα ἀποτελοῦν χαρακτηριστικό μόνο τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά μοιάζουν σάν ἕνα βαρύ ἀσήκωτο λιθάρι, πού μᾶς κρατάει στό μνῆμα μας σάν νεκρούς, χωρίς νά μποροῦμε ν΄ ἀναπνέουμε ἐλεύθερα, χωρίς νά χαιρόμαστε τή ζωή, χωρίς νά ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν ἀδελφό μας, χωρίς νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Κύριό μας. Ὅμως, ἀδελφοί μου καί παιδιά μου, «μή φοβεῖσθε». Ὁ Κύριός μας ἔδιωξε τόν ἐχθρό τῆς Πατρίδας μας τότε καί τήν ἐλευθέρωσε, χαρίζοντας τή δόξα, τή χαρά καί τήν εὐτυχία στούς προπάτορές μας. Ἐκεῖνος, μία νύχτα σάν τήν ἀποψινή μέ τόν ἄγγελό του, ἔσπρωξε τόν λίθο τοῦ μνήματός του, πού ἦταν «Μέγας σφόδρα» καί «ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου αὐτεξουσίως».Ἐκεῖνος ἔδειξε τήν παντοδυναμία του καί χάρισε στόν ἄνθρωπο «ζωήν αἰώνιον».Ἐκεῖνος ἔδιωξε τόν πόνο καί πρόσφερε τή χαρά, λέγοντας στίς Μυροφόρες τό «Χαίρετε». Ἔδιωξε τήν ἀπελπισία καί ἀναπτέρωσε τήν ἐλπίδα γιά «ἀπαρχή ἄλλης βιοτῆς».Ἔδιωξε τό σκοτάδι, πού πυκνό ὑπῆρχε γύρω ἀπό τό μυστήριο τοῦ θανάτου, καί φώτισε μέ τή λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του τήν καρδιά μας καί τή σκέψη μας, ὥστε νά γνωρίζουμε ὅτι «ἐκ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν ἡμᾶς διεβίβασεν», γιʼαὐτό καί «μηδείς φοβείσθω θάνατον ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος».Ἔφερε τή συμφιλίωση, ἀφοῦ «συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε» καί ἔκανε τούς ἀνθρώπους νά ψάλλουν ὅλοι τό «Χριστός Ἀνέστη», νά ἀναφωνοῦν τό «ἀληθῶς Ἀνέστη» καί νά στέκονται ὅλοι μαζί γύρω ἀπό τόν ζωηφόρο τάφο Του, καταργώντας ὅλες τίς ἀποστάσεις, γεωγραφικές, χρονικές, ψυχικές, πολιτικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές. Γιʼαὐτό ἄς φωνάξουμε μέ τήν ψυχή μας «σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονε», γιατί ὁ Χριστός εἶναι «ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν». Σήμερα «τά κάτω τοῖς ἄνω συνεορτάζουν καί τά ἄνω τοῖς κάτω συνομιλοῦν», ἀφοῦ «Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν Ἄγγελοι». Σήμερα πραγματοποιήθηκε ἡ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους,

ἀφοῦ πλούσιοι καί φτωχοί συναναστρέφονται ἀνεπιφύλακτα, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου «πλούσιοι καί πένητες μετ΄ ἀλλήλων χορεύσατε». “Ἄς ὑποχωρήσει ὁ ἄρρωστος ὀρθολογισμός πού μᾶς ζημιώνει, μπροστά στό θαῦμα πού μᾶς ἐξυψώνει. Ἄς παραμερίσει ἡ θεωρία μπροστά στό βίωμα. Εἶναι ἀνάγκη οἱ χριστιανοί στό ὄνομα νά γίνουμε χριστιανοί στήν πράξη καί ἀπό τυπικά μέλη μιᾶς θρησκευτικῆς κοινότητας νά γίνουμε οὐσιαστικά μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ἐπικαλοῦμαι γιά ὅλους σας τόν θεῖο φωτισμό, πού πήγασε ἀπό τόν ζωηφόρο Τάφο τοῦ Κυρίου μας. Εὔχομαι στόν καθένα χωριστά καί σʼ ὅλους μαζί τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας παντοτινή στή ζωή σας, γιά νά ἔχετε δύναμη, χαρά, εὐτυχία καί νοσταλγία γιά τή βασιλεία Του, στήν ὁποία ὅλοι μας ἔχουμε κληρονομικά δικαιώματα, πού πρέπει νά διεκδικήσουμε μέ ἀγῶνα συνεχῆ καί ἰσόβιο. Θερμὸς εὐχέτης πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Συμπαράστασις εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους Μολδαβούς

Διαλέξεις μὲ θέμα: «Εὐρωπαϊκὴ ἐκκοσμίκευση καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων» ἐπραγματοποίησαν κατὰ τὴν 2αν καὶ 3ην Ἀπριλίου εἰς τὴν Μολδαβίαν ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ κ. Δημ. Τσελεγγίδης. Τὴν 2αν Ἀπριλίου συνεζήτησαν μὲ τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Μολδαβίας τὴν κατάστασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν Μολδαβίαν, εἰς τὸ πλαίσιον τῶν νέων τάσεων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἀνεφέρθησαν εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ἔγιναν ἐπισημάνσεις διὰ κάποια κοινωνικὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα πολλαπλασιάζονται καὶ εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴν κοινωνικὴν ἠθικήν. Πλέον συγκεκριμένως συνεζητήθη τὸ σχέδιον νόμου κατὰ τῶν διακρίσεων, τὸ ὁποῖον ἐπεβλήθη ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καὶ τὰς ἀνησυχίας τὰς ὁποίας ἐξέφρασεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὴν Μολδαβίαν.

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 7η

ΒΑΡΥΤΑΤΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΙ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΡΓΑΜΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, ὡς εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία, ἡ θεωρία τῶν κλάδων, τῶν ἀδελφῶν «Ἐκκλησιῶν» καὶ τῶν δύο πνευμόνων τῆς Ἐκκλησίας, ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία καὶ εἰς τὸ βάθος τὸ Πρωτεῖον κ.λπ. Οἱ καταθέτοντες τὴν «καταγγελίαν – ψήφισμα» ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ζητοῦν ἀπὸ τὸν Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν νὰ ἀσχοληθῆ ἐνδελεχῶς μὲ τήν «φθορά, ποὺ ὑφίστανται οἱ πιστοὶ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τέτοιες αἱρετικὲς θέσεις, ποὺ διασπείρει ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας». Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ «καταγγελία– ψήφισμα ἀπεστάλη πρὸς ὅλους τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας, τὴν Ἱ. Σύνοδον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὰς θεολογικὰς Σχολάς.

Ὁλόκληρος ἡ καταγγελία – ψήφισμα Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς «καταγγελίας – ψηφίσματος» ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰ. Ζηζούλια ἔχει ὡς ἑξῆς:

Πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἰ. Γενναδίου 14, ΑΘΗΝΑ Κοινοποίηση: Σεβ/τους Μητροπολίτες, Ἱ. Σύνοδο Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Θεολογικές Σχολές, ἐκκλησιαστικὸ Τύπο. ΘΕΜΑ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπ. Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Στοὺς χαλεποὺς καιρούς μας πολλὰ εἶναι τὰ θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν ὅλους μας, ἰδιαίτερα δὲ ἐσᾶς ὡς πνευματικοὺς ταγοὺς καὶ τὰ ὁποῖα ζητοῦν ἐπειγόντως λύσεις. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ θίξουμε μὲ τὸ κείμενο αὐτό, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς στὴν παροῦσα συγκυρία θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡς δευτερεῦον, στὴν αὐτοσυνειδησία ὅμως κάθε πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σημαντικότατο, ἀφοῦ ἅπτεται τῆς Πίστεως. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας μας διακινητῶν του. Γνωρίζουμε ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν Ἱεραρχῶν τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀντιτίθενται σʼ αὐτὴ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἔχουν καθῆκον. Ἐν τούτοις, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξαπλοῦται ραγδαίως καὶ οὔτε κατονομάζονται ὅσοι τὸν προωθοῦν, ὥστε νὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν, οὔτε ἐμποδίζονται ὅσοι διακινοῦν οἰκουμενίζουσες ἰδέες ἀπὸ τὸ νὰ κατέχουν θέσεις κλειδιὰ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Μία τέτοια περίπτωση θέλουμε νὰ καταγγείλουμε μὲ τὸ παρὸν κείμενο, μὲ ἀφορμὴ Διεθνὲς Θεολογικὸ Συνέδριο, ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ 28-30 Ὀκτωβρίου 2011 πρὸς τιμὴν τοῦ διδάσκοντος αἱρετικὲς ἰδέες μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα (ἐκπροσώπου τοῦ Φαναρίου στὴν Ἑλλάδα). Τὸ Συνέδριο πραγματοποιήθηκε –ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ τοπικοῦ μητροπολίτη– στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, φωλιά, ὅπου ἐκκολάπτεται τὸ αὐγὸ τοῦ φαρμακεροῦ φιδιοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ ὅπου διδάσκεται ἡ καταγγελθεῖσα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου μετα-πατερικὴ θεολογία1. Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐνῶ ἡ πλειονότης τῶν Ἐπισκόπων καταδικάζει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου συνέβη τὸ ἑξῆς τραγελαφικό: ἀντὶ νὰ ἐλεχθεῖ ὁ Περγάμου γιὰ τὶς κακόδοξες θέσεις του, ἐβραβεύθη ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου καὶ τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο, παρόλο ποὺ εἶναι γνωστὲς οἱ αἱρετίζουσες θέσεις, ποὺ ὑποστηρίζει καὶ διακινεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ὁ θεωρητικὸς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὴν περαιτέρω προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅμως, κατὰ τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Μέγα Φαράντο «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική» καὶ ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση. «Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας, ὅπως Θ. Ἀποκάλυψις, Ἁγ. Γραφή, Ἱ. Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κ.λπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν» καταλήγει ὁ Φαράντος. Δηλ., ὁ Περγάμου θεολογώντας, ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλη συχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ὡς γνωστὸν πολέμησε ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, διʼ αὐτῆς δὲ ναρκοθετεῖται καὶ διαβρώνεται ἡ ὀρθόδοξη Πίστη. Ἐδῶ παρουσιάζουμε συγκεντρωτικὰ κακόδοξες θέσεις τοῦ μητροπ. Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα, ἐλπίζοντας ὅτι ἡ ἐπισήμανσή τους θὰ εὐαισθητοποιήσει τὰ μέλη τῆς Ἱ. Συνόδου, ὥστε νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος καὶ νὰ πράξουν ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία ἀείποτε ἔπραττε, ὅταν τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ποιμνίου ἐπιβουλεύοντο οἱ ἑκάστοτε αἱρετικοί.

1. ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ

Ξεκινᾶμε μὲ τὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές–, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ αἵρεση καὶ τῆς ὁποίας διδάσκαλος εἶναι καὶ ὁ μητροπ. Περγάμου. Ἡ αἵρεση αὐτὴ ἀνατρέπει ὁλο-

τελῶς τὴν θεμελιακὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, πὼς ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4, 5). Κατὰ τὸν κ. Ζηζιούλα καὶ τὴν «Βαπτισματικὴ Θεολογία», καὶ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ἂν καὶ τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό! Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους... Ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμι λῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν»! Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ποὺ θέτει ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζονται Ὀρθοδόξοι καὶ αἱρετικοί, πολλὰ βαπτίσματα καὶ πολλὲς αἱρετικὲς “ἐκκλησίες”! Καὶ βέβαια διʼ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ. Κανόνες καὶ «διευκολύνεται» ἡ ἐπικράτηση καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδεολογίας τῶν ἑτεροδόξων. Παραδείγματα: α) Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», ποὺ ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (ΡΚαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του ...δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται». β) Ἀλλὰ καὶ ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου (29/6/95), μὲ τὴν δήλωση: «Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». γ) Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 μὲ πρωτοβουλία τοῦ καρδινάλιου Βάλτερ Κάσπερ καὶ μὲ συμμετοχὴ ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γερμανία (KOKiD) ὑπογράφτηκε κείμενο ἀμοιβαίας ἀναγνώρισης τοῦ βαπτίσματος ἑτεροδόξων-Ὀρθοδόξων: «Παρʼ ὅλες τὶς διαφορὲς στὴν ἀντίληψη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὑφίσταται μεταξύ μας μία βασικὴ συμφωνία ὡς πρὸς τὸ βάπτισμα. Γιʼ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα ποὺ ἔχει τελεστεῖ ...μὲ τὴν συμβολικὴ πράξη τῆς κατάδυσης στὸ νερὸ ἢ τῆς ἐπίχυσης μὲ νερό... Αὐτὴ ἡ ἀμφίδρομη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ἐκφράζει τὸν θεμελιωμένο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεσμὸ τῆς ἑνότητας»! Ἄρα κι ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν! Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των» (ὅπως συνιστοῦν οἱ Πατέρες καὶ γράφει ὁ ἅγ. Νικόδημος), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς συμπροσευχὲς (ὅπως οἱ Οἰκουμ. Σύνοδοι ἔχουν νομοθετήσει), τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ αἱρετικὸ βάπτισμα, ἀναβαθμίζοντας ἔτσι τὶς αἱρετικὲς κοινότητες σὲ «ἐκκλησίες»! Ὁ Ἅγ. Ἀθανάσιος, ὅμως, (ἂν ἀκόμα πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας) θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ βαπτίσματος: «Ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθητεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε..., ἵνʼ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγου-σαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρʼ αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρʼ αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B). Γιʼ αὐτὴν κι ἄλλες παρόμοιες κακοδοξίες τίμησε ἡ Ἀκαδημία Βόλου καὶ ὁ κ. Ἰγνάτιος, «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας νὰ τιμᾶται ὁ αἱρετίζων κ. Ζηζιούλας, ὄχι μόνον στὴν Ἀκαδημία μὰ καὶ μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν, γίνεται κατανοητὸ γιατὶ τολμοῦμε νὰ χαρακτηρίζουμε ἕνα μητροπολίτη ὡς αἱρετικό· διότι, παρόλο ποὺ οἱ θέσεις του ἔχουν κατηγορηθεῖ ἐπὶ αἱρέσει, συνεχίζει νὰ τὶς κηρύττει, μὴ δεχόμενος ἀντιρρήσεις καὶ διάλογο γιʼ αὐτές.

2. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ, ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ

Ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ὅμως, συμπλέκεται καὶ μὲ ἄλλες αἱρετικὲς θωρίες: «τῶν κλάδων», τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὴν Συμφωνία στὸ Μπάλαμαντ, στὴν ὁποία ἐπανειλημμένως ὑπο-

στηρίζεται ἡ θέση: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν»! Ἀλλʼ αὐτὰ «τὰ συμπεράσματα καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν» γράφει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας, καὶ ἡ «ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!»2. Ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ἐπίσης, θεωρεῖ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί), καὶ ἀποδέχεται τὸ ἐφεύρημα τοῦ Βατικανοῦ, τὴν θεωρία τῶν “δύο πνευμόνων”», πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Bʼ (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]... Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε τότε ὁ κ. Ζηζιούλας), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία» (περ. «᾿Επίσκεψις», ἀριθ. 559/31.7.1998). Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία καὶ ἄσπιλος νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔχει «δύο πνεύμονες» καὶ ἀσφαλῶς δύο καρδιές. Ὁ ἕνας πνεύμων –θὰ σκεπτόταν κάθε ὀρθόδοξος– εἶναι ὑγιής, καθότι ὀρθόδοξος, τὸ ἴδιο καὶ ἡ μία καρδιά, ἐνῶ ἀντιθέτως τὰ ἀντίστοιχα ζωτικὰ ὄργανα τῶν παπικῶν θὰ εἶναι ἄρρωστα, καθόσον αἱρετικά. Ὄχι, λέγει ὁ κ. Ζηζιούλας. Ὅλα τὰ ὄργανα, καὶ αὐτὰ τῆς ἀσπίλου Ἐκκλησίας ἔχουν πρόβλημα. Καὶ τὸ πρόβλημα θὰ λυθεῖ, ὄχι ὅταν ἀποκηρύξουν τὶς πλάνες τους οἱ αἱρετικοί, ὄχι ὅταν ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία καὶ ἀποδεχθοῦν νὰ ἀρδεύεται ἡ ἄρρωστη καρδιά καὶ ὁ ἄρρωστος πνεύμων ἀπὸ τὰ ὑγιῆ, ἀλλὰ ὅταν ἐπιτευχθεῖ «ἑνότης» διὰ συμβιβασμῶν! Πουθενὰ ἡ λέξις «μετάνοια». Γράφει: «Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»! (περ. «᾿Επίσκεψις», ὅπ. παρ.). Καί: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσει ἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές..., “μιὰ προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”. Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε (ὁ κ. Ζηζιούλας), αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση, ὅτι ὑπάρχει μιὰ καθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ἡ παραδοσιακή της κεφαλή”»! (orthodoxia-pateriki.blogspot.com). Καὶ ἄρα, τὸν ρόλο τῆς κεφαλῆς σʼ αὐτὸ τὸ ἀλλόκοτο «ἐκκλησιαστικὸ» σῶμα τῶν οἰκουμενιστῶν, θὰ τὸν παίξει ὁ αἱρετικὸς Πάπας! Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση ἀπὸ αὐτόν, τὸν (καθʼ ὑπόθεσιν) ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας», τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» ρίπτονται εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἄρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνως, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της διὰ συμβιβασμῶν μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία; Οἱ ἐπίσκοποι (κι ὄχι μόνο αὐτοὶ) ποὺ βλέπουν τοὺς διπλωματούχους οἰκουμενιστὲς νὰ διαλύουν τὴν Ἐκκλησία θὰ μείνουν ἀπαθεῖς;

3. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητρ. Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως, Μ. Φαράντος, Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, π. Νικ. Λουδοβίκος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν ὑπερβολές, ὄχι μόνο στὶς ἄλλες πλευρὲς τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ καὶ σʼ ἐκεῖνο, ποὺ διαπραγματεύεται περὶ τῆς «εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας», χρεώνοντάς του δηλαδὴ μιὰ ἀκόμα δεινὴ αἵρεση! Γράφει ὁ καθηγ. Δογματικῆς Χρ. Σταμούλης στὸ «Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»: Γιὰ τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν θεωρία (ὅπως τὴν διδάσκει ὁ κ. Ἰω. Ζηζιούλας), «φθάσαμε σὲ μία ἐκκλησιολογία ὅπου δὲν ὑπάρχει θέση οὔτε γιὰ ἱερέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ λαϊκό..., ὅπου ἀγνοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα..., παρόλο τὸν λεκτικὸ ὑπερτονισμό τους... Τούτη ἡ ἐκστατικότητα, ἄλλωστε, ἐμφανίζεται σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Ζηζιούλα, καθὼς διατρέχει μὲ τὴν ἴδια ἔνταση τὴν Τριαδολογία (ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ Πατέρα)... Ἄμεσο ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν παραπάνω ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης». Αὐτὴ ἡ θέση «ἀποτελεῖ πράξη ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας, πράξη διαίρεσης τοῦ κοινοῦ σώματος... Ὑποδηλοῦν ὅτι ἡ Εὐχαριστία τῶν Ἐνοριῶν δὲν εἶναι αὐτοτελὴς καὶ αὐτόνομος, ἀλλὰ προέκταση τῆς εὐχαριστίας τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἐνορία δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ “καθολικὴ ἐκκλησία”» (Χρ. Σταμούλη). Ἡ κατάστρωση τοῦ μακρόπνοου σχεδίου γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνήκει στὸ Βατικανό, ἀλλʼ ἡ

«εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ κατασκευὴ ἑνὸς Πρωτείου μὲ ὀρθόδοξα ὑλικά, ποὺ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἔχουν σκοπὸν νὰ παραπλανήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

4. Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία καὶ στὸ βάθος τὸ ΠΡΩΤΕΙΟ

Μὲ διάφορα κείμενα, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἀποτελοῦν τὸ βιβλίο του «Ἡ Κτίση ὡς Εὐχαριστία» καὶ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας». Στὸ βιβλίο αὐτὸ –κατὰ τὸν Φαράντο– «ὁ κ. Ζ. ἐξαίρει τὴν θ. Εὐχαριστία μονομερῶς ὡς ἀναφορὰ δώρων πρὸς τὸν Θεό, παραθεωρεῖ δὲ ἢ καὶ στηλιτεύει τὸν χαρακτῆρα αὐτῆς ὡς θυσίας...». Στὸ συγκεκριμένο ἔργο τοῦ κ. Ζηζιούλα παρατηρεῖται «ὁ τέλειος παραμερισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Ἐκκλησίας, –ὁ κ. Ζ. ὁμιλεῖ διαρκῶς (σ.σ. γενικὰ) περὶ Ἐκκλησίας ἢ χριστιανικῆς Ἐκκλησίας–, ἡ ἀποψίλωσις τῆς θ. Εὐχαριστίας ὡς ἁπλῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς –ἓν στοιχεῖον ἀποδεκτὸν ἐπὶ οἰκουμενικῆς βάσεως–, μὲ σύγχρονον ἀπόρριψιν τοῦ ἰδίου –διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους– χαρακτῆρος αὐτῆς ὡς θυσίας, ἡ τελεία περιφρόνησις τῆς παραδόσεως..., ἡ τελεία ἀποσιώπησις τῶν Οἰκουμ. συνόδων»! Ἀλλʼ καὶ ὁ καθηγητὴς Κορναράκης ἐξασκεῖ κριτικὴ στὸ ἴδιο ἄρθρο καὶ εἰδικὰ στὸ ἑξῆς σημεῖο: «Τὸ κατεξοχὴν ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου (γράφει ἐκεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας) εἶναι ἡ προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας. ...Ὅλα τὰ ἄλλα ἔργα του εἶναι δευτερεύοντα γιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα νοηματίζονται ἀπὸ τὴ σχέση τοὺς μὲ τὴ Θ. Εὐχαριστία. Ὁ Ἐπίσκοπος στὴν οὐσία δὲν εἶναι διοικητής, εἶναι λειτουργός, εἶναι εἰκὼν Χριστοῦ, ...δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο. Μὲ ἄλλα λόγια δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα του, ὁ Ἐπίσκοπος»! Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας»! Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀποδεικνύονται φαντασιώσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἀφοῦ κατὰ τὸν καθηγητὴ Κορναράκη, ἂν «ἀνατρέξουμε στὸ κείμενο τῆς Θ. Λειτουργίας στὸ Ἱερατικόν, θὰ ἰδοῦμε ὅτι ἄλλος εἶναι τὸ κέντρο τῆς Θ. Εὐχαριστίας καὶ ὄχι ὁ Ἐπίσκοπος». Στὸ Ἱερατικόν, λοιπόν, διαβάζουμε πὼς ὁ ἱερέας «πρὸ τοῦ τέμπλου, θὰ ζητήσει τὴν “χεῖρα” τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὴν ἀναίμακτο θυσία... “Κύριε, ἐξαπόστειλόν μοι τὴν χεῖρά σου...”» καὶ ὄχι «τὴν χεῖρα τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου». Στὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀναφορᾶς «ἡ πρόσκληση τοῦ λαοῦ νὰ προσέλθει, ...γίνεται διὰ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου καὶ ὄχι διὰ τοῦ Ἐπισκόπου! “Λάβετε φάγετε...”. Γιὰ τὴν καθαγίαση τῶν τιμίων δώρων ὁ ἱερέας λειτουργὸς ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ εἶναι συγχρόνως θύτης καὶ θῦμα. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο ἡ παρουσία ἢ μετοχὴ τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ἀνύπαρκτη: “...Καὶ ποίησον τὸν μὲν Ἄρτον τοῦτον...”. Πρὸ τῆς Θ. μεταλήψεως καὶ πάλι ἡ σχετικὴ εὐχὴ τοῦ ἱερέως θὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν θυσιασθέντα Κύριο καὶ ὄχι στὸν Ἐπίσκοπο: “Πρόσχες Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ... καὶ ἐλθὲ εἰς τὸ ἁγιάσαι ἡμᾶς...”. Ἀπὸ τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Θ. Λειτουργίας δὲν προκύπτει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι προεστὼς τῆς Θ. Εὐχαριστίας, μὲ τὸ νόημά ποὺ θέλει ὁ Σεβ. κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας...”! Ἡ Θ. Λειτουργία, λοιπόν, εἶναι ἀκραιφνῶς χριστοκεντρικὴ καὶ καθόλου ἐπισκοποκεντρική! ...Ὁ Ἐπίσκοπος μνημονεύεται (ἁπλῶς) ὡς ὁ ἐκκλ. διοικητικὸς προϊστάμενος...» (Κορναράκη Ἰω., “Θεοδρομία“, Ἰαν. 2006). Ἀπʼ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει καὶ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτόν, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ; Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲ σύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ἀσφαλῶς ἡ ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὴ καὶ χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, παρʼ ὅλο ποὺ δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες –ποὺ ἦσαν «ὀρθόδοξοι» μόνον κατʼ ὄνομα, ἀλλʼ αἱρετικοὶ στὰ φρονήματα– , τῶν ὁποίων ἀκριβῶς ἡ αἵρεση ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό. Ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ: ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα, ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴ τάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Ὅπως συνέβη μὲ Ἁγίους ποὺ ἐδιώκοντο ἢ εἶχαν καθαιρεθεῖ ἀπὸ κακόδοξους Πατριάρχες, δηλ. τοὺς Ἁγίους Ἀθανάσιο, Ἰωάννη Χρυσόστομο, Ἰωάννη Δαμασκηνό, Θεόδωρο Στουδίτη (ποὺ χωρὶς νὰ μνημονεύει τὸν Ἐπίσκοπο τελοῦσε Θ. Λειτουργία στὴ φυλακή), Ἀθανάσιο Πάριο, Νεκτάριο Αἰγίνης, κ.λπ. Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ κ. Ζηζιούλα, τελικά, εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία» στὴν Ἐκκλησία

(«ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας», τότε ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴν σεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλο τὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου (ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο. Ἔτσι παρακάμπτεται καὶ ἀπὸ τὴν Λειτουργία καὶ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ ὁ λατρευόμενος Κύριος, ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶς καὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο καὶ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ὅπως τοῦτο διαπιστώθηκε εἰς τὸ Θʼ Διαχριστιανικὸ Συμπόσιον (Δεκέμβριος 2005) παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων. Ἐκεῖ, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι συμφώνησαν πώς: «ἡ “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσει σημαντικὴ βάση προσεγγίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου, γιὰ τὴν κατανόηση τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ πρωτείου στὴν τοπικὴ ἐκκλησία στὰ πλαίσια τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας»! (Κορναράκη Ἰω.). Ὅπως βλέπουμε, “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” καὶ Πρωτεῖο πᾶνε μαζί. Ἔτσι, στὶς 23 Φεβρουαρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου ὁ κ. Ζηζιούλας, ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱεραρχίας, δὲν διστάζει νὰ συγκρίνει τὰ ἀσύγκριτα· τολμᾶ νὰ εἰσάγει τὴν «εἰδωλολατρικὴ» ἔννοια τῆς ἀναλογίας μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος· καὶ θεολογεῖ περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ ἐφόδιο ὄχι τὸν θεῖο φωτισμό, ἀλλὰ τὸν ὀρθολογισμό, ποὺ ἀνέκαθεν ἐξάγουν τὰ βατικάνεια, προτεσταντικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ ἐργαστήρια. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κάνει μὲ ποιά σκοπιμότητα; Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα! Μᾶς διδάσκει, λοιπόν, τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε κάποιου εἴδους «διαβάθμιση»! Μᾶς λέγει, «οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δεύτερος Θεός». Ἂς ἀκούσουμε τοὺς κακόδοξους λόγους του: «Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγ. Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ʼκεῖ πηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε». Σταματοῦμε ἐδῶ γιὰ νὰ παραθέσουμε λίγες φράσεις τῶν θεοφωτίστων θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καὶ τοῦ ἁγ. Συμεὼν τοῦ νέου θεολόγου, ποὺ κάνουν σκόνη τοὺς ἀφώτιστους συλλογισμοὺς ποὺ ἔχει πλάσει μὲ τὸ μυαλό του καὶ χρησιμοποιεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας, μεταφέροντας ἀνθρώπινες ἔννοιες στὸ Θεό. Γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Λίαν αἰσχρόν... ἐκ τῶν κάτω τῶν ἄνω τὴν εἰκασίαν λαμβάνειν, καὶ τῶν ἀκινήτων ἐκ τῆς ρευστῆς φύσεως». Καὶ συνεχίζει: «Διότι δὲν πρέπει... νὰ μεταφέρουμε στὸν Θεὸ καὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες καὶ τῆς δικῆς μας συγγενείας ὀνομασίες. Καθὼς ἡ διαφορὰ εἰς τὴν ἀποκάλυψιν καὶ ὄχι τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως διάφορον, ἔκαμε διαφορετικὴν καὶ τὴν ὀνομασία: Πατὴρ–Υἱὸς–Ἅγιον Πνεῦμα». Καὶ ἀλλοῦ: «Τὸ αἴτιον δὲν εἶναι ἀρχαιότερον ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν ὁποίων εἶναι αἴτιον. Διότι οὔτε ὁ ἥλιος εἶναι ἀρχαιότερος ἀπὸ τὸ Φῶς»3. Καὶ μιὰ μικρὴ ἔνδειξη ἀπὸ τὸν ἅγ. Συμεών, τοῦ πῶς θεολογοῦν οἱ Ἅγιοι καὶ πῶς αἱρετίζει ὁ κ. Ζηζιούλας, καὶ ἀκόμα πῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι τοὺς κακόδοξους τῆς ἐποχῆς τους. (Περισσότερα γιὰ αὐτὴ τὴν «τερατώδη αἵρεση» στὸν ἅγιο Συμεών). Ἰσχυρίζονται κάποιοι (λέγει ὁ Ἅγιος) πὼς «μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ, καθ᾿ ὃ αἴτιός ἐστι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ». Καὶ κατακεραυνώνει κάθε ἕνα ποὺ θεολογεῖ κακοδόξως, ὅπως ὁ κ. Ζηζιούλα: «Εἰ ἀδιαίρετος ἦν ...ἡ παναγία Τριάς, τίς ἐδίδαξε, τίς ἐπενόησε μέτρα καί βαθμούς, πρῶτον καὶ δεύτερον, μεῖζον καὶ ἔλαττον ἐν αὐτῇ; Τίς τοῖς ἀθεάτοις καὶ ἀγνώστοις καὶ πάντῃ ἀνερμηνεύτοις καὶ ἀκατανοήτοις ταῦτα ἐξέθετο; Τὰ γὰρ ἀεὶ ἡνωμένα καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, ἀλλήλων πρῶτα εἶναι οὐ δύνανται»4. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, Σεβασμιώτατοι, νὰ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δύο θεολογίες; Μία τῶν Ἁγίων καὶ μία τοῦ μητροπολίτου Περγάμου κ. Ζηζιούλα; Ἂς ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Ζηζιούλα: «Ἡ εὐχαριστιακὴ κοινότητα εἶναι δομημένη ἱεραρχικά... Ὁ πρῶτος ἔχει τὴν τιμὴ καὶ προηγεῖται μόνο γιατὶ ἐλεύθερα τὸν ἀποδέχονται οἱ μετʼ αὐτόν. Τὸ πρότυπο τῆς εὐχαριστιακῆς ἱεραρχίας εἶναι ἡ Ἁγ. Τριάδα, στὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὑπάρχει ἱεραρχία (βλ. “ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι”), ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἱεράρχηση (ποτὲ π.χ. δὲν μποροῦμε νὰ βάλουμε πρῶτο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἢ τρίτον τὸν Υἱό), δὲν συνεπάγεται μείωση τῆς οὐσίας, δηλ. ὀντολογικὴ ἱεράρχηση: τὰ τρία πρόσωπα εἶναι ἴσα καὶ ταυτίζονται κατὰ τὴν οὐσία»5. Ὁ Μ. Βασίλειος, ὅμως, διαφωνεῖ ριζικὰ μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα: «Γιὰ τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διδάσκοντας ὁ Κύριος, δὲν

χρησιμοποίησε μαζὶ κι ἀρίθμηση. Δὲν εἶπε δηλ.: Στὸν πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο. Οὔτε: Σʼ ἕνα καὶ δύο καὶ τρία... Ἕνας εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας, ἕνας κι ὁ μονογενὴς Υἱὸς κι ἕνα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο. Καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ὑποστάσεις τὴν ἐξαγγέλλουμε μονωμένα. Κι ἂν χρειασθεῖ νὰ τὶς συναριθμήσουμε, δὲν γλιστρᾶμε μὲ ἀπαίδευτη ἀρίθμηση σὲ ἔννοια πολυθεΐας. Γιατὶ δὲν ἀριθμοῦμε προσθέτοντας, γιὰ νʼ αὐξήσουμε τὸ ἕνα σὲ πλῆθος, λέγοντας ἕνα καὶ δύο καὶ τρία, οὔτε πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο. “Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος κι ἐγὼ κατόπιν”». Ἂς δοῦμε, σὲ ἀντιπαράθεση τώρα, τὶς συνεχιζόμενες βλασφημίες τοῦ Ζηζιούλα, ποὺ γράφει: «Ὁ Υἱὸς εἶναι ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ δὲν μποροῦμε νὰ βάζουμε τὸν Υἱὸ πάνω ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ δίπλα–δίπλα, Ἴσον μὲ τὸν Πατέρα. Ἐὰν μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα, ...ὑπάρχει Ἱεραρχία, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία ποὺ εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα νὰ μὴ ἔχει Ἱεραρχία; ...Ἀκόμη καὶ μέσα στὸ σῶμα τῶν Ἀποστόλων ἔχουμε τὸν Πέτρο, ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους»6. Ὡς πρὸς τί ξεχωρίζει ὁ Πέτρος, δὲν μᾶς τὸ ἐξηγεῖ θεολογικά· μόνο μὲ τὴν ΠαπικήΛατινικὴ λογικὴ ποὺ ἀποδέχεται ὁ κ. Ζηζιούλας, μόνο ἔτσι ξεχωρίζει ὁ Πέτρος; Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία ξεχώρισε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, στὸν ὁποῖο ἀπέδωσε μόνο σʼ αὐτόν, ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους, τὸ ὄνομα τοῦ θεολόγου. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἱρετικὴ θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα περὶ Ἁγίας Τριάδος· διαστρεβλώνει τὸ μυστήριό της καὶ κατόπιν φέρνει τὸ θέμα ἐκεῖ ποὺ στοχεύει ὅλη αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θεολογία του, στὸν Πέτρο καὶ στὸν Πάπα, ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν Πέτρο. Καὶ τελειώνει: «Τὸ κεφάλι δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει προτεραιότητα ἔναντι τοῦ ποδιοῦ. Ἐπειδὴ ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει τὴν ἰδιότητα τοῦ πατέρα μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιʼ αὐτὸ κάθεται εἰς τύπον καὶ τόπον τοῦ ΠΑΤΡΟΣ. Ἐὰν στὴν ὕπαρξή μας καταργήσουμε τὴν Ἱεραρχία, καταργοῦμε τὴν προσωπικὴ ἑτερότητα. Θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας αὐθύπαρκτο...»! Γιὰ νὰ μὴν «ξεγελιόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὁρολογία», πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἐδῶ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει τὸ ἐξωφρενικό· πὼς «τάχα, ἡ Ἐκκλησία εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα... Μὲ τὶς λέξεις περιγράφεται ἡ ἀναλογία τοῦ Ἀκινάτη, καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα θεμελιώνεται ὀντολογικὰ γιὰ πάντα στὸν ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ σὰν lʼ esse ipsum subsistens»7. Ἔτσι, «ἐπινοεῖ (ὁ κ. Ζηζιούλας) καὶ μία θανατηφόρο Τριαδολογία, ἡ ὁποία σκοπὸ ἔχει τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα! Ἑρμηνεύει τὸν Πατέρα σὰν Θεό, σὰν ὀντο-λογικὴ Ἀρχὴ τῆς Τριάδος. Ἐνῶ οἱ Πατέρες ἔβλεπαν τὸν Πατέρα σὰν Αἰτία κινήσεως τῆς Τριάδος» καὶ τὴν «ὕπαρξη τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγ. Τριάδος ταυτόχρονη. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὴν ὑποστάση τοῦ Υἱοῦ, ὑπῆρξε ταυτόχρονη. «Ἂς δοῦμε γιὰ ἄλλη μία φορά, τί ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ ἅγ. Μάξιμος... “ὁ Πατέρας δὲν ἀπόκτησε ἐκ τῶν ὑστέρων τὸ ὄνομα οὔτε ὡς ἀξίωμά ποὺ ἔλαβε ἐκ τῶν ὑστέρων νοοῦμε τὴν Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατὶ ἡ σχέση μεταξὺ τῶν Τριῶν Προσώπων ὑποδηλώνει τὴν συνύπαρξή τους, καὶ δὲν ἐπιτρέπει αὐτά, τῶν ὁποίων εἶναι καὶ λέγεται σχέση, νὰ θεωροῦνται μεταγενέστερα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο!”»8. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὀρθοδοξεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας, ἢ μήπως εἶναι αὐτὸς (ὅπως ὑποστηρίχτηκε) «ποὺ ράβει τὸ Ὀρθοδοξο κουστούμι τοῦ Πάπα...»; Στὸ σημεῖο αὐτό, θὰ παρουσιάσουμε κάποιες ἀκόμα παπικὲς καὶ ὀρθόδοξες δηλώσεις καὶ κείμενα ποὺ δείχνουν ὅτι ἔχει δρομολογηθεῖ (καὶ ὑφίσταται ἐν μέρει) ἡ ἐξίσωσι τῆς αἱρετικῆς «ἐκκλησίας» τῶν Παπικῶν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἕνωση τους μὲ καμουφλαρισμένο τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸν αἱρετικὸ Πάπα Πρῶτο ὡς εἰκονίζοντα τὸν Θεὸ Πατέρα! Ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Βʼ στὴν Ἐγκύκλιόν του “Ἵνα ἓν ὦσιν” γράφει: Εἴθε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «νὰ φωτίση ὅλους τοὺς ἐπισκόπους καὶ θεολόγους τῶν Ἐκκλησιῶν μας, γιὰ νὰ δυνηθοῦμε νὰ βροῦμε ὁ ἕνας μαζὶ μὲ τὸν ἄλλον τὶς μορφές, στὶς ὁποῖες αὐτὴ ἡ διακονία (τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης) δύναται νὰ πραγματοποιῆ μίαν διακονίαν τῆς ἀγάπης, ποὺ θὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς μὲν καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους»9. Ὅπως βλέπετε, τὸ παπικὸ Πρωτεῖο, ἐπειδή “σοκάρει” (καὶ γιὰ νὰ μὴ “σοκάρει”) τὸ βάπτισαν “διακονία”! Ἂς δοῦμε, πῶς ἐννοοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Παπικοὶ τέτοιες ἐκφράσεις. Μιὰ περικοπὴ ἐγγράφου τῆς Παπικῆς Ἐπιτροπῆς Πίστεως μᾶς διαφωτίζει: «Ἡ ἑνότης τῆς Εὐχαριστίας καὶ ἡ ἑνότης τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον καὶ ὑπὸ τὸν Πέτρον, ὄχι ἀνεξάρτητες ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλην, εἶναι ρίζα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας». (Εἰς Θεοδώρου Ε., ὅπ. παρ.). Τὸ Βατικανὸ μιλᾶ ἐδῶ ξεκάθαρα περὶ ὑποταγῆς ὅλων στὸν Πέτρον, δηλ. στὸν Πάπα. Σὰν κάτι νὰ θυμίζει ἀπὸ τὴν Ζηζιούλεια «ἐκκλησιολογία» αὐτό. «Ὁ Πάπας Βενέδικτος ἔχει πῆ (1976): “Ἡ Ρώμη, ἐν σχέσει πρὸς τὴν διδασκαλίαν περὶ πρωτείου, δὲν πρέπει νὰ ζητῆ ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι διατυπώθηκε καὶ βιώθηκε κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν. Ὅταν ὁ Πατρ. Ἀθηναγόρας τὴν 25/7/67, κατὰ τὴν ἐπί-σκεψιν τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, χαρακτήριζε αὐτὸν ὡς διάδοχον τοῦ Πέτρου, ὡς πρῶτον στὴν τιμὴν ἀνάμεσά μας, ὡς τὸν Προκαθήμενον τῆς ἀγάπης, βρισκόταν στὸ στόμα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου τὸ οὐσιῶδες πε-

ριεχόμενον τῶν περὶ πρωτείου ἐκφράσεων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ περισσότερα δὲν πρέπει νὰ ἀπαιτῆ ἡ Ρώμη”»10. Πίσω λοιπόν, ἀπὸ τὴν μετα-πατερικὴ καὶ βαπτισματικὴ θεολογία, τὴν θεωρία τῶν κλάδων καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία κρύβεται ἡ περιπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸ τιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις, ὡς ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα. Γιʼ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴν Ραβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰ περάσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο. «Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Ζηζιούλας, κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη ὀρθοδοξία καὶ δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀποθέωση. Ἀντὶ νὰ ὁμολογήσουν πὼς αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ παράγοντες γέννησαν τὴν ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου, ἰσχυρίζονται (Ζηζιούλας καὶ Kasper), πὼς αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἐμπόδισαν τοὺς ἄλλους νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ πρωτείου»!11 Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «ὅπως διεκήρυξε στὸ Μποζὲ τῆς Ιταλίας ὁ Περγάμου: ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικό πρωτεῖο!» («Ο.Τ.» 16-7-1999)12. Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ μιὰ συνέντευξη τοῦ κ. Ζηζιούλα στὴν “La Republica” (Ἰταλικὴ ἐφημερίδα). «Στὴ Ραβέννα (εἶπε ὁ κ. Ζηζιούλας) ...ξαναρχίσαμε τὸν διάλογο, εἶναι παροῦσες ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, μαζὶ μὲ τὴν Καθολική. Μεταξύ μας ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη καὶ τὴν ἴδια παράδοση. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, εἶναι τὸ πρωτεῖο... Ἐγὼ ὑποστηρίζω ὅτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ μία λύση. Ἀρκεῖ νὰ προσδιορίσουμε ἀρκούντως τὴ θέση τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης στὴ δομὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας (σ.σ. τῆς «ἐκκλησίας», ἑνωμένης ὑπὸ τὸν Πάπα). Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ δεχτοῦν τὴν ἰδέα ἑνὸς οἰκουμενικοῦ πρωτείου καί, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ὁ πρῶτος”». Πιὸ ὠμὸς δὲν γινόταν νὰ εἶναι ὁ κ. Ζηζιούλας. Καὶ ἕνα τελευταῖο μαργαριτάρι οἰκουμενιστικῆς λογικῆς ἀπὸ τὸν κ. Ζηζιούλα στὴ Βιέννη τὸ 2010, ποὺ δίνει τὸ κλειδὶ τῆς Ἑνώσεως: «προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς» γιὰ τὴν παγκόσμια Ἐκκλησία μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Πάπα. Εἶπε: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσει ἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. “Ἐγὼ δὲν θὰ ἤθελα νὰ τὶς ὀνομάσω ἀνασχηματισμούς..., ἀλλὰ μιὰ προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”, δήλωσε ὁ Ἰωάννης (Ζηζιούλας). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε, αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση, ὅτι ὑπάρχει μιὰ καθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ἡ παραδοσιακή της κεφαλή”»!13 Στὸ ἴδιο πνεῦμα ὁ Walter Kasper: «ἡ ἑνότης στὴν πίστιν δὲν σημαίνει ἀνυπερθέτως τὴν ἑνότητα σὲ ὅλες τὶς διατυπώσεις τῆς πίστεως αὐτῆς»! Οἱ «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστὲς ἀποδέχτηκαν σιωπηρὰ αὐτὴν τὴν δήλωση. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πάπας ἸωάννηςΠαῦλος εἶχε τονίσει ὅτι τὰ σχίσματα «μὲ κανένα τρόπον δὲν ζημιώνουν ἢ ἐγγίζουν τὴν οὐσίαν τῆς πίστεώς των, ἐπειδὴ αὐτὰ δημιουργήθηκαν μόνον ἀπὸ διαφορὲς στὴν ὁρολογίαν»! Τὸ συμπέρασμα, ποὺ ἀπὸ τέτοιες δηλώσεις ἔβγαλε ὁ παπικὸς θεολόγος Φ. Gahbauer: «Οἱ διαφορετικὲς διατυπώσεις τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως δὲν ἐγγίζουν τὴν ἀλήθειαν τῆς πίστεως»14. Μετὰ ἀπὸ αὐτά, Μακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, τὰ λίγα ἀλλʼ ἐνδεικτικὰ ποὺ παραθέσαμε ὡς καταγγελία, ἐλπίζουμε πὼς σᾶς δίνεται ἡ ἀφορμὴ νὰ ἐρευνήσετε μὲ τὴν «καλὴ ἀνησυχία» ἐνδελεχῶς τὴν περίπτωση τῆς φθορᾶς ποὺ ὑφίστανται οἱ πιστοὶ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἀπὸ τέτοιες αἱρετικὲς θέσεις ποὺ διασπείρει ὁ Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας. Ἁρμόδιος Δικαστικὸς Ἐπιμελητὴς νὰ ἐπιδώσει νόμιμα τὴν παροῦσα πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως αὐτὴ ἐκπροσωπεῖται νόμιμα, γιὰ νὰ λάβει γνώση καὶ γιὰ τὶς νόμιμες συνέπειες, ἀντιγράφοντας τὸ περιεχόμενο τῆς παρούσης στὴν ὑπʼ αὐτοῦ συνταχθησομένη ἔκθεση ἐπιδόσεώς του. Βόλος 11 Δεκεμβρίου 2011 Διὰ τὸν Χριστιανικὸ Ἀγωνιστικὸ Σύλλογο «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης» Ὁ Πρόεδρος Γρηγορίου Γρηγόριος, ἡ Γραμματέας Νάκου - Ξανθᾶ Χριστίνα Διὰ τὴν Φιλορθόδοξο Ἕνωσι «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» Ὁ Πρόεδρος Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιος, Ὁ Γραμματέας Σημάτης Παναγιώτης Ὑποσημειώσεις 1 Στὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο ὁ Μητροπ. Γλυφάδας ἐτόνιζε ὅτι ὁ ὅρος «μεταπατερική Θεολογία» εἶναι ὅρος «καινοφανής, ἀντιβιβλικός καί ἀνορθόδοξος..., ἐπειδή ἀναιρεῖ τὸ βασικὸ κύτταρο τῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἀδύνατη ἡ ὕπαρξη περιόδου μετὰ τοὺς Πατέρες, ἀφοῦ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία θὰ αὐξάνεται θεολογικά μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἀλλὰ ἀπορρίπτουμε τὸν ὅρο «μεταπατερική Θεολογία», ἐπειδὴ μᾶς ὁδηγεῖ κατ’ εὐθείαν στὸν Προτεσταντισμό. Ἡ Ἐκκλησία χωρὶς Πατέρες θὰ ἦταν ἕνα «ψευδεπίγραφο χριστιανικὸ προτεσταντικὸ μόρφω-

μα», ποὺ δὲν θὰ εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν «Μίαν, Ἁγίαν... Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Ἀλλὰ καὶ ὁ καθηγητὴς Πανεπιστημίου καὶ μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, σὲ πρόσφατο κείμενό του γιὰ τὴν μεταπατερική θεολογία (ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν ἐκκλησιαστικὸ Τύπο), τονίζει ὅτι οἱ μεταπατερικῶς θεολογοῦντες «προσβάλουν τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ εἶναι ἄγευστοι τοῦ πατερικοῦ πνεύματος καί ἔπρεπε νά… ντρέπωνται» γι’ αὐτό, χαρακτηρίζει τὴν μεταπατερική Θεολογία ὡς «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ συνεχίζει: «Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε καλά ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι ἑνωμένοι καί ὅτι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἕνας “πύργος ὁμοφωνίας” καὶ ὄχι “πύργος Βαβέλ”, διαφωνίας δηλαδή», ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Καὶ καταλήγει: Ἐγὼ θέλω νὰ «εἶμαι ἕνας πατερικός καὶ ὄχι μετα-πατερικός κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ». Κι ὅμως, αὐτὴν τὴν μετα-πατερικὴ θεολογία ἀποδέχεται καὶ διακινεῖ ἀνεμπόδιστα (ἐκτὸς τοῦ Δημητριάδος) καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλας. 2 Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, ἄρθρο «Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία». 3 «Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μία θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς κινήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία ἑρμηνεύει Ἱεραρχικὰ ὁ μεγαλύτερος θεολόγος, ἅγιος Μάξιμος ὁμολογητής, ambigua, 23: “Πῶς ἐξηγεῖται τὸ γραφὲν ὑπὸ Γρηγορίου; Διὰ τοῦτο μονὰς ἀπ’ ἀρχῆς εἰς δυάδα κινηθεῖσα μέχρι Τριάδος ἔστη!; Κινεῖται (ἀπαντᾶ ὁ ἅγ. Μάξιμος) μέσα στὸν Νοῦ ποὺ εἶναι ἄξιος νὰ τὴν κατανοήσει, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Μονάδος καὶ μέσα στὴν Μονάδα ὁλοκληρώνει κάθε ἔρευνά του σ’ αὐτὴ ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά, ὁλοκλήρη ἡ Μονὰς ἀχώριστη διδάσκει καὶ φανερώνει στὸν Νοῦ, στὴν πρώτη του ἐπαφὴ μαζί Της, τὴν ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὴν Μονάδα, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ εἰσαχθεῖ χωρισμὸς στὴν πρώτη Αἰτία» (Εἰς Νικολαΐδη Σταύρου, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται). 4 Συμεὼν τοῦ Ν. θεολόγου, Θεολογικὸς Πρῶτος (13, 14), Καὶ κατὰ τῶν τιθεμένων τὸ πρῶτον ἐπὶ τοῦ Πατρός. 5 Ζηζιούλα Ἰω., «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος», Ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου (2008). 6 Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ Ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται. 7 Νικολαΐδης Σταῦρος, ὅπ. παρ. 8 http://amethystosbooks.blogspot. com/ 2011/10/blog-post_3622.html 9 Θεοδώρου Εὐάγ., Προσέγγισις μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, π. «Θεολογία» τ. 77/2, Ἀθῆναι, 2006. 10 Θεοδώρου Εὐαγ., ὅπ. παρ. 11 http://amethystosbooks.blogspot .com /2009/10/blog-post_23.html 12 Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου. 13 orthodoxia-pateriki.blogspot.com/ 2010/09/blog-post_26. html#ixzz1c1 7vV SkB 14 Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ.

Αἱ ὑπογραφαὶ Ἡ ὡς ἄνω μήνυσις ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀπεστάλη πρὸς τὸ τέλος τοῦ 2011 εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ τὰ μέλη τῆς ΔΙΣ μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ συνεζητεῖτο εἰς τὴν Διαρκῆν Ἱερὰν Σύνοδον κατὰ τὰς συνεδρίας ἀπὸ 7η ἕως 9η Δεκεμβρίου. Ἐπειδή, ὅμως, τοῦτο δὲν ἔγινε, ἀπεφασίσθη, ὅπως κατὰ τὴν Κυριακὴν 11ην Δεκεμβρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὡμίλησεν εἰς αἴθουσαν τοῦ δημαρχείου τοῦ Βόλου, ὁ θεολόγος κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος διὰ ἀντιαιρετικὰ ζητήματα, συγκεντρωθοῦν ὑπογραφαὶ καὶ ἀποσταλῆ ἡ μήνυσις ὡς «καταγγελία – ψήφισμα» διὰ νὰ τονισθῆ ἡ σοβαρότης τοῦ ζητήματος καὶ νὰ μὴ ἀναβάλλεται ἡ διερεύνησίς του ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς παρωνυχίς. Αἱ ὑπογραφαί ὡς ἀκολούθως: Ἀνδριοπούλου Ἀναστασία, Ἁγιοπετρίτης Γεώργιος, Ἁγιοπετρίτης Βασίλειος, Βασιλείου Πάτρα, Βογιατζῆς Ἀπόστολος, Γρηγορίου Γρηγόριος, Γεωργίτσης Κων/νος, Γιακάλου Ἀργυρώ, Γκότσης Θωμᾶς, Δεληνικόπουλος Χρῆστος, Διαμαντὴς Ἀναστάσιος, Διβανὲς Ἀνδρέας, Διβανὲ Μαρία, Δοξαρᾶ Βασιλική, Ζέστας Νικόλαος, Ζωϊτόπουλος Βελισσάρης, Θεοδοσίου Ἀγγελική, Καλεσοπούλου Μαρία, Καρανικολοῦ Δήμητρα, Κοκκάλα Αἰκατερίνη, Κουτσουνάκης Βασίλειος, Κουτσουνάκη Καλλιόπη, Κυρμᾶ Ἀθηνᾶ, Κωνὴ Ἑλένη, Λιναριτάκης Ἐμμανουήλ, Λιναριτάκη Ἰωάννα, Λωρίτου Ἑλένη, Μαλλιαρὸς Ἰωάννης, Μαλλιαροῦ Κερασία, Μαλλιαρὸς Δημήτριος, Μαλλιαροῦ Χρύσα, Μίχα Αἰκατερίνη, Μοναστηρίδη Αἰκατερίνη, Μπανταβάνος Φώτιος, Μπαρούτας Ἀθανάσιος, Νάκος Θεόδωρος, Νάκου Χριστίνα, Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιος, Ντετζιόρτζιο Γρηγόριος, Ξανθᾶ Ἑλένη, Ξανθᾶ Αἰκατερίνη, Πίνα Θεσσαλία, Πιστόλης Γεώργιος, Πολύζου Χριστίνα, Πολυμέρου Δημήτριος, Ράντος Πέτρος, Ράντου Σοφία, Σαρρῆς Κων/νος, Σημάτης Παναγιώτης, Σιδηροπούλου Μαγδαληνή, Σίμος Ἰωάννης, Σίμου Γαρυφαλιά, Σωτηρίου Σπυρίδων, Τασσιόπουλος Σταῦρος, Τασσιόπουλος Τριαντάφυλλος, Τασσιοπούλου Σαββατούλα, Τάχου Δήμητρα, Τσιάκαλος Στυλιανός, Τσιακάλου Παναγιώτα, Τσιάρας Βασίλειος, Τζιώρα Ἀναστασία, Χαλέπης Δημήτριος, Χαλέπη Ἑλένη, Χρυστάλλη Βιολέττα, Χρυστάλλη Ἑλένη, Ψιώτας Ἀναστάσιος.

Σελὶς 8η

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΝΑ ΛΕΜΕ ΜΙΑΝ ΦΟΡΑΝ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ Ἤ ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΣ Η «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ»; ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

Τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

ΗΜΕΡΙΔΑ, ποὺ διοργάνωσε στὰ μέσα Φεβρουαρίου ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς μὲ θέμα «Πατερικὴ θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση» ἀποκάλυψε σὲ ὅλο του τὸ μέγεθος τὸν αἱρετικὸ χαρακτήρα τῆς λεγόμενης «μεταπατερικῆς θεολογίας». Σὲ μία προσπάθεια νὰ ἀποδείξουν ὑπερβολικὰ καὶ λανθασμένα τὰ συμπεράσματα τῆς ἡμερίδας αὐτῆς, τὶς ἑπόμενες ἡμέρες ὁ Σεβ. Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος προέβησαν σὲ δύο πραγματικὰ πρωτότυπες ἑρμηνεῖες τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας»... Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος στὴν ἐγκύκλιό του γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τόνισε σχετικά: «Δὲν ὑπάρχει μεταπατερικότητα ξεκομμένη ἀπὸ τὴ διαχρονικὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ξεκομμένη ἀπὸ τὴν αἰώνια Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό, ποὺ κάποτε καλοῦμε «μεταπατερική», δὲν εἶναι «ἀντιπατερικὴ» θεολογία, ἀλλὰ θεολογία «μετά», δηλ. μαζί μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες». Μία τέτοια ἑρμηνεία σύνθετης ἑλληνικῆς λέξης προφανῶς κινεῖται ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῶν κανόνων τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ εἶναι τουλάχιστον ἀτυχής. Λίγες μέρες ἀργότερα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος μιλώντας στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων εἶπε: «Ἡ ἐποχή μας ἔχει βγάλει κι αὐτὴ Πατέρες. Ἡ νεοπατερική, τὴν εἴπανε μεταπατερική, δὲν εἶναι ἄλλη θεολογία, εἶναι χρονικὸ πράγμα. Ὅπως θὰ λέγαμε ἡ σύγχρονη θεολογία, οἱ σύγχρονοι θεολόγοι». Ἁπλοϊκὸς τρόπος, γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν μεγάλα θεολογικὰ ὀλισθήματα. Ποιοὶ εἶναι ἆραγε «οἱ σύγχρονοι θεολόγοι», στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Οἱ θεολογοῦντες διανοητὲς τῆς «Ἀκαδημίας» τοῦ Βόλου ἢ μήπως οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι ὅπως ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καὶ οἱ Ἅγιοι Γέροντες Παΐσιος, Πορφύριος κ.ἄ.; Σὲ κάθε περίπτωση, τὸ πρόβλημα δὲν βρίσκεται στὶς λέξεις, ἀλλὰ στὸ περιεχόμενο, ποὺ αὐτὲς ἔχουν ἢ στοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους εἰσάγεται ἡ χρήση τους. Γιὰ νὰ ἀνεύρουμε τὸ πραγματικὸ περιεχόμενο τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας» τῆς «Ἀκαδημίας» τοῦ Βόλου ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε ὅσα ὑποστήριζε ὁ Διευθυντὴς τῆς «Ἀκαδημίας» Παντελὴς Καλαϊτζίδης: «Ἡ “ἐπιστροφὴ στοὺς Πατέρες”… εἶχε ὅμως καὶ ὁρισμένες ἀρνητικὲς συνέπειες ὅπως… τὴν ἔξαρση τοῦ ἀντιθετικοῦ ἄξονα Ἀνατολὴ-Δύση καὶ τὴν καλλιέργεια ἀντιδυτικοῦ, ἀντιοικουμενικοῦ πνεύματος». Ἀποφαινόταν μάλιστα ὅτι «Οἱ παραπάνω διαπιστώσεις καθιστοῦν ἐπεῖγον τὸ αἴτημα τῆς νέας σάρκωσης τοῦ λόγου καὶ τῆς συναφειακῆς ἀνάγνωσης τῶν Πατέρων, θέτοντας ταυτόχρονα τὸ ἐρώτημα τῆς δυνατότητας ὕπαρξης μίας μετα–πατερικῆς ὀρθόδοξης θεολογίας», ποὺ θὰ προχωρήσει στὴν ἀνάλυση θεμάτων ὅπως «Ἐπανεξέταση τοῦ ζεύγους καθολικότητα– αἵρεση, ἐν σχέσει πρὸς τὰ ζεύγη ἑτερότητα–αἵρεση, διαφορὰ–ἑνότητα. Ἀνοχὴ καὶ καταδίωξη τῶν «αἱρετικῶν» στὰ πατερικὰ κείμενα καὶ στὴ σημερινὴ πολιτισμικὴ συνθήκη» ἀλλὰ καὶ τὴν κατὰ Π. Καλαϊτζίδη «ἀτελῆ ἀνθρωπολογία τῶν Πατέρων: προβληματικὲς ἀνθρωπολογικὲς ἀπόψεις τῆς πατερικῆς θεολογίας π.χ. γιὰ τὴν γυναίκα (τὸ κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ ἀποδίδεται σὲ αὐτὴν μόνο διὰ μέσου τοῦ ἄνδρα)… διάχυτος ἀντιφεμινισμὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πατερικῆς θεολογίας, νέες ἀνθρωπολογικὲς προκλήσεις τῆς βιοηθικῆς καὶ βιοτεχνολογίας, κ.λπ.». Κατέληγε δὲ ὅτι «Τὰ παραπάνω θέτουν ἐπιτακτικὰ τὸ αἴτημα μίας σύγχρονης ὀρθόδοξης μετα-πατερικῆς θεολογίας, καὶ ἐπανερμηνείας τῆς πιστότητας στὴν πατερικὴ παράδοση, καθὼς στὸν ἑρμηνευτικὸ ὁρίζοντα τῆς παρούσας εἰσήγησης, τὸ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν» δὲν σημαίνει ἁπλῶς τὴν συνέχιση, τὴν ἐπικαιροποίηση ἢ καὶ τὴν ἐπανερμηνεία τῆς παράδοσης αὐτῆς, ἀλλὰ –κατὰ τὸ προηγούμενο τῆς πρωτοχριστιανικῆς καὶ τῆς πατερικῆς ὑπέρβασης– καὶ τὴν ὑπέρβασή της ὅπου καὶ ὅταν χρειάζεται». Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ὑποστήριζε ὁ Παντελὴς Καλαϊτζίδης τὸ 2010 στὸ συνέδριο ἐκεῖνο γιὰ τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία». Τὰ ἐπαναλάβαμε γιατί κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἀμνηστεύσουν τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία» καὶ τοὺς εἰσηγητές της καὶ νὰ ἐμφανίσουν τὰ πάντα ὡς ἀποτέλεσμα παρανοήσεων. Ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία» τοῦ Βόλου ὅμως δὲν εἶναι ἄλλο τι παρὰ προσπάθεια ὑπέρβασης τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ἀμφισβήτησης ὅσων διδασκαλιῶν τους δὲν «βοηθοῦν» τὰ σχέδια τῆς οἰκουμενιστικῆς ψευτοενότητας. Λόγῳ τῶν χαρακτηριστικῶν της ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία» εἶναι πράγματι πατρομάχος, ἀντιπατερικὴ καὶ γιὰ τοῦτο δὲν μπορεῖ νὰ τῆς ἀποδίδεται τὸ ὄνομα τῆς θεολογίας, ἀλλὰ τῆς αἵρεσης. Στὸ ἑξῆς ὅσοι θέλουν νὰ εἶναι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν» ἂς κάνουν χρήση τοῦ δόκιμου ὅρου πατερικὴ θεολογία. Ἡ μεταπατερικότητα συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ ἀποτελοῦν μαζὶ σύμπλεγμα αἱρέσεως καὶ κακοδοξίας.

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν:«Γίνετε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως καί μή φοβεῖσθε»

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς τό Πασχάλιον μήνυμά του καλεῖ ὅλους τούς Ἕλληνας νά γίνουν ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς τό μήνυμά του ἀπευθύνει καί ἐθνικά μηνύματα, τονίζων ὅτι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ὡδήγησε τό Ἔθνος μας κατά τό παρελθόν εἰς τήν ἀντιμετώπισιν ἀδιεξόδων καί εἰς ἐθνικοαπελευθερωτικούς ἀγῶνας. Τό μήνυμά του ἔχει ὡς ἑξῆς:

“Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος”! Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρη πανηγύρεων ἑορτάζουμε. Ἡ Ζωή νίκησε τόν θάνατο. Ἡ Ἀλήθεια κατατρόπωσε τό ψεῦδος. Τό φῶς ἐξαφάνισε τό σκοτάδι. Ἡ ἐλπίδα ἀποδείχθηκε δυνατότερη ἀπό τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες πού δηλητηριάζουν τόν βίο μας. Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν προηγεῖται τῆς Ἀναστάσεως. Πρίν ἐπικρατήσει ἡ Ἀλήθεια προηγοῦνται οἱ τραγικές προσπάθειες τῶν κατεστημένων κάθε ἐποχῆς νά τήν στραγγαλίσουν, ὅταν αὐτή ἀπειλεῖ συμφέροντα καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ Σταύρωση καί ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ συνοψίζουν τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὅλοι οἱ πόνοι, οἱ θλίψεις, οἱ κατατρεγμοί καί οἱ ἀδικίες, τά ἀδιέξοδα καί ἡ ἀπελπισία, πού κυριαρχοῦν στή ζωή μας, συνοψίζονται στόν Σταυρό. Ὅμως τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ

Προσευχὴ εἰς τὴν Ρωσίαν διὰ τὴν στήριξιν τῆς Πίστεως Εἰς τὴν Ἑλλάδα τί;

Εἰς τὴν Ρωσίαν ἤρχισεν μία προσπάθεια δυσφημήσεως τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας προκειμένου νὰ ἀποδυναμωθῆ ἡ ἐπιρροὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ ἡ θέσις της ὡς θεῖος ὀργανισμός. Ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία κατήγγειλε ὅλην αὐτὴν τὴν «ἐπιχείρησιν» ὡς μίαν ὀργανωμένην ἐκστρατείαν δυσφημήσεώς της διὰ πολιτικοὺς λόγους. Τὸ δὲ Πατριαρχεῖον Μόσχας ἐζήτησε, ὅπως τὴν 22αν Ἀπριλίου, τελεσθῆ εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Χώρας μία προσευχὴ διὰ τὴν «ὑπεράσπισιν τῆς πίστεως». Εἰς τὴν Ἑλλάδα τοιαῦται ὀργανωμέναι προσευχαὶ εἴτε διὰ τὴν ὑπεράσπισιν τῆς Πίστεως εἴτε τῆς Πατρίδος εἴτε διὰ τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν εἴτε διὰ τὴν φώτισιν τῶν πολιτικῶν θεωροῦνται, προφανῶς, ὀπισθοδρομικαὶ καὶ δι᾽ αὐτὸ δὲν ὀργανώνονται.

φανερώνει ὅτι οἱ προσωπικές, ἀλλά καί οἱ κοινές ἀγωνίες, ὅπως αὐτές πού χρωματίζουν τόν παρόντα ἐθνικό μας βίο, δέν εἶναι ἰσχυρότερες ἀπό τήν ἐλπίδα, πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ κενοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστημένου Δοτῆρος τῆς Ζωῆς. Διά τοῦ Σταυροῦ ὅλες οἱ μορφές τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν τοῦ ἀνθρώπου μεταμορφώθηκαν σέ Ἀνάσταση καί οἱ θλίψεις μας ἀπέκτησαν νόημα. Κάτω ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τά ψεύδη, ἡ ὑποκρισία καί οἱ ἀπόπειρες παραπλάνησής μας ἀπό τά ὀργανωμένα συμφέροντα, πού γεννοῦν κρίσεις καί δοκιμασίες, χλωμιάζουν καί ἀποδυναμώνονται. Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε! Ὁ θάνατος νικήθηκε! «Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν• ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Κανείς δέν μπορεῖ πιά νά μᾶς στερήσει τήν ἐλπίδα. Οἱ Ἕλληνες τό γνωρίζουμε αὐτό καλύτερα ἀπό ὅλους. Ὅσες φορές τό Γένος μας ἔφθασε στά ὅρια τῆς ἐξουθένωσης, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τό ἀνέδειξε πάλι ρωμαλέο καί ἀναστημένο. Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα ἔμεινε ζωντανό στήν τουρκοκρατία. Χάρη σʼ αὐτή τήν ἐλπίδα καρποφόρησε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἔτσι ἀναστήθηκε ἡ πατρίδα μας μετά τή Γερμανική κατοχή. Ἔτσι θά ἀντέξει κάθε μορφῆς κρίση καί δοκιμασία τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος. Ἄς ἐπαναλάβω, λοιπόν, καί ἐγώ αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀναστημένος Χριστός στίς Μυροφόρες: “Μή φοβεῖσθε”! (Ματθ. 28,10) Καμμία ἀδικία, καμμία ἀσθένεια, καμμία δυσκολία τῆς καθημερινότητας, καμμία οἰκονομική κρίση, καμμία ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει. Οἱ χριστιανοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως, οἱ «μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. 1, 23). Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπέβαλε ὁριστικά τή δύναμη τῆς ἀγάπης, πού ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλους τούς φόβους του, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωαν. 4, 18). Μή φοβᾶστε, λοιπόν, ἀλλά γίνετε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως. Ἐλᾶτε νά πορευθοῦμε μέ θάρρος καί ἐλπίδα στήν καινούργια ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ ἀναστημένος Κύριος. Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα. Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη! Μέ ἀναστάσιμες εὐχές Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ».

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τό παρέλαβεν ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας καί τό διετήρησεν ἀναλλοίωτον, ἐνῶ οἱ Παπικοί τό ἐβεβήλωσαν καί τό ἠλλοίωσαν διά τοῦ Φιλιόκβε. Διατί νά λέμε τό «Πιστεύω» μας κατά τό Ἀπόδειπνον Ὁ Σεβ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας εἰς ἐγκύκλιόν του κήρυγμα, ὑπό ἡμερομηνίαν 1ην Ἀπριλίου, ἀφοῦ ἀναλύει τό Πιστεύω τῶν Ὀρθοδόξων καί τό «Σύμβολον τῆς Πίστεώς» μας, εἰς τό ὁποῖον «ἔβαλαν βέβηλο χέρι καί τό ἀλλοίωσαν» οἱ Παπικοί, καλεῖ τόν πιστόν λαόν νά λέγη μίαν φοράν τήν ἡμέραν καί ἰδιαιτέρως κατά τό Ἀπόδειπνον τό «Πιστεύω». Τό πλῆρες κείμενον τοῦ ἐγκυκλίου κηρύγματος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«1. Ἡ ζωή ἡμῶν τῶν χριστιανῶν, ἀδελφοί μου, ρυθμίζεται μέ βάση τό τί πιστεύουμε. Καί οἱ ἄθεοι τό ἴδιο κάνουν. Ἐνεργοῦν καί πράττουν μέ βάση τήν ἀθεϊστική ἰδεολογία τους. Ἕνας μεγάλος ἄθεος, γιά παράδειγμα,1 εἶχε πεῖ: “Ἡ ζωή εἶναι παράλογη, ἡ ἀγάπη εἶναι ἀδύνατη”!... Ἄντε τώρα νά κάνουμε ὄμορφη ζωή μέ βάση τήν ἰδεολογία αὐτή! Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουμε τό “Πιστεύω” μας, στό ὁποῖο κλείνεται ὅλη ἡ “ἰδεολογία” μας, ὅλη ἡ θεολογία μας καλύτερα. Καί μέ βάση τά ἄρθρα τοῦ “Πιστεύω” ρυθμίζουμε τήν ζωή μας. Ἡ πίστη μας στηρίζεται στήν Ἁγία Γραφή, πού εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σέ ᾽μᾶς τούς ἀνθρώπους. Μέσα στήν Ἁγία Γραφή βρίσκουμε μικρές προτάσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι πραγματικά ὁμολογίες πίστεως. Γιά παράδειγμα, σᾶς ἀναφέρω τρεῖς: Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό: “Ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾽ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος...” (Φιλιπ. 2,6-10). Αὐτός ὁ λόγος καί ὅλη ἡ παρακάτω συνέχεια εἶναι ἕνα μικρό “Πιστεύω”. Καί ἕνας ἄλλος

ἀκόμη σύντομος λόγος, πού εἶναι ὁμολογία πίστεως: “Ὁ Ἰησοῦς Χριστός (εἶναι) Κύριος” (Α´ Κορ. 12,3). Τό “Πιστεύω” στήν Παλαιά Διαθήκη ἦταν αὐτός ὁ λόγος: “Ἄκουε, Ἰσραήλ· Κύριος ὁ Θεός σου εἷς ἐστιν” (Δευτ. 6,4). Καί ἐκείνη ἡ πεντάλογος προσευχή πού λέμε, τό “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με”, εἶναι μία ὁμολογία πίστεως· γιατί ὁμολογοῦμε τόν σαρκωθέντα Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ὡς Θεό (“Κύριε”) καί ὡς ἄνθρωπο (“Ἰησοῦ”) καί ὡς Θεάνθρωπο (“Χριστέ”). 2. Τό “Πιστεύω” μας τό καλοῦμε “Σύμβολο”. Δέν ξέρω, ἀγαπητοί μου, νά σᾶς πῶ ἀκριβῶς τί σημαίνει αὐτή ἡ ἔκφραση. Εἶναι μία ἔκφραση “κλειδί”. Σημαίνει τόν χάρτη! Πραγματικά: Ὅ,τι εἶναι ὁ χάρτης γιά τήν Γεωγραφία, τό ἴδιο εἶναι καί τό “Πιστεύω” μας γιά τήν Ἐκκλησία, γι᾽ αὐτό τό λέμε “Σύμβολο”. Ἕνας μικρός χάρτης ἀπεικονίζει ὅλη τήν γῆ. Καί τό μικρό “Πιστεύω” μας, αὐτό τό “Σύμβολο τῆς πίστης” μας, ἔχει μέ λίγα λόγια ὅλη τήν πίστη μας. Δώδεκα εἶναι τά ἄρθρα τοῦ “Πιστεύω”. Κάθε ἄρθρο του εἶναι, πῶς νά τό πῶ;, εἶναι σάν στρατιωτικά “παραγγέλματα” διδόμενα ἀπό τόν Βασιλέα Χριστό στήν στρατευομένη του Καθολική Ἐκκλησία, γιά νά τά φέρει στόν κόσμο, τόν ὁποῖο πορεύεται νά κατακτήσει. 3. Ἀπό τήν ἀρχή ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιοῦσε “Σύμβολα τῆς πίστεως”, γιατί αὐτά ἦταν ἀναγκαῖα γιά τήν διδασκαλία τῶν Κατηχουμένων, αὐτῶν δηλαδή πού ἐπρόκειτο νά βαπτιστοῦν. Τά “Σύμβολα τῆς πίστεως” πάλι ἦταν ἀναγκαῖα στήν Ἐκκλησία γιά τήν ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων. Δηλαδή οἱ ἐμφανισθέντες αἱρετικοί, μέ τίς πλανεμένες διδασκαλίες τους, ἔδωσαν τήν κυριώτερη ἀφορμή στήν Ἐκκλησία νά συντάξει “Σύμβολα” τῆς ἀληθινῆς της διδασκαλίας. Τόν τέταρ-

το αἰώνα ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάσισε νά συνθέσει ἕνα ἑνιαῖο “Πιστεύω” γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι γράφτηκε ἀπό τήν Πρώτη καί Δεύτερη Οἰκουμενική Σύνοδο τό σημερινό “Πιστεύω”, πού ξέρουμε ὅλοι. Τό ὅτι τό “Πιστεύω” μας γράφτηκε ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους σημαίνει ὅτι εἶναι φωνή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. 4. Εἴπαμε στήν ἀρχή ὅτι τό “Πιστεύω” μας πρέπει νά ρυθμίζει τήν ζωή μας, τά ἔργα μας. Λέγουν μερικοί ὅτι δέν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀλλά τά ἔργα. Λησμονοῦν ὅμως αὐτοί ὅτι τά ἔργα ἀπορρέουν ἀπό τήν πίστη τοῦ καθενός. Ἔτσι, γιά παράδειγμα, ὁ Χίτλερ ἦταν σκληρός πρός τούς ἀνθρώπους, ἐπειδή ἦταν συνεπής στήν σκληρή του πίστη. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, πού ἔχουμε ὡραία πίστη, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται στά δώδεκα ἄρθρα τοῦ “Πιστεύω” μας, πρέπει πολύ νά προσπαθοῦμε τά ἔργα μας νά εἶναι ἀνάλογα πρός τήν πίστη μας. 5. Τό “Σύμβολο τῆς πίστης” μας, ἀγαπητοί μου, τό ὁποῖο συνέταξε ἡ Πρώτη καί ἡ Δεύτερη Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅπως εἴπαμε, τό διέσωσε ἀκέραιο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἐνῶ οἱ Παπικοί καί Φραγκολατῖνοι ἔβαλαν βέβηλο χέρι καί τό ἀλλοίωσαν. Τό “Πιστεύω” ἀνήκει σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία καί δέν ἐπιτρέπεται λοιπόν ἕνας ἤ μερικοί νά τό μεταβάλουν. Στό ἄρθρο τοῦ “Πιστεύω”, ὅπου ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας στό Ἅγιο Πνεῦμα, λέγουμε, ὅπως τό θέσπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι Αὐτό ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. Ἔτσι τό εἶπε καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν ἀρχιερατική Του προσευχή (βλ. Ἰωάν. 15,26). Οἱ Παπικοί ὅμως, παρά τόν σαφῆ αὐτόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί παρά τήν σαφῆ πάλι διατύπωση τῶν Ἁγίων Πατέρων στό “Πιστεύω”, ἔβαλαν τήν φράση

“καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ”. Αὐτό εἶναι τό περίφημο “Φιλιόκβε” τῶν Φραγκολατίνων, πού ἀποτέλεσε αἰτία διαμάχης καί χωρισμοῦ τους ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Οἱ Ὀρθόδοξοι γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα πιστεύουμε ὅτι ἐκπορεύεται μέν μόνο ἀπό τόν Πατέρα, ἀλλά ἀποστέλλεται στόν κόσμο διά τοῦ Υἱοῦ, κατά τόν λόγο πάλι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (βλ. πάλι Ἰωάν. 15,26). Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας λοιπόν διδάσκει ὅ,τι λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅπως αὐτήν τήν ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. 6. Τό “Πιστεύω” ἦταν τό πρῶτο πού δίδασκε ἀπό παλαιά ἡ Ἐκκλησία μας στούς Κατηχουμένους. Πρῶτα δίδασκε τό “Πιστεύω” καί ἔπειτα τό “Πάτερ ἡμῶν”. Γιατί; Γιατί μέ τό “Πάτερ ἡμῶν” καλοῦμε τόν Θεό Πατέρα. Ἀλλά μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δέν μποροῦμε νά καλέσουμε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἄν πρῶτα δέν πιστεύσουμε σ᾽ Αὐτόν (βλ. Ρωμ. 10,13-15). Τό “Πιστεύω” λοιπόν, τό ὁποῖο ἔχει συνοπτικά ὅλα τά δόγματα τῆς πίστης μας, εἶναι τό πρωταρχικό μάθημα πού πρέπει νά μάθουμε. Καί πρέπει νά τό μάθουμε καλά. Σᾶς συνιστῶ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, κάθε μέρα νά λέγετε μιά φορά τουλάχιστον τό “Πιστεύω”. Μάλιστα νά προτιμᾶτε νά τό λέτε τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ὕπνο. Ἀλήθεια, γιατί στό Ἀπόδειπνο λέμε τό “Πιστεύω”; Γιατί ὁ ὕπνος εἶναι μία εἰκόνα τοῦ θανάτου, “ἕνας μικρός θάνατος”, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Μέ τήν σκέψη λοιπόν τοῦ θανάτου λέμε τό “Πιστεύω” στό Ἀπόδειπνο, ὥστε, ἄν συμβεῖ θάνατος, νά μέ βρεῖ, ἀφοῦ πρῶτα ἔχω ὁμολογήσει τήν πίστη μου! Μέ πολλές εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 1. Ὁ Sartre».

ΑΙ ΑΥΘΕΡΑΙΣΙΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΑΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΩΝ

Τί συμβαίνει μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον; Εἶναι Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων ἢ εἶναι ἕνας ἰσχυρὸς ρασοφόρος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τῶν κοσμοεξουσιαστῶν ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον τοῦ Φαναρίου; Μᾶλλον τὸ δεύτερον. Διότι ὡς Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων διχάζει, ἀναστατώνει, προκαλεῖ, δημιουργεῖ κρίσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του δὲν αὐξάνονται. Ἡ ποιμαντικὴ καὶ γενικότερη στρατηγική του εἶναι ἀπαρατήρητος εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους. Δὲν συγκινεῖ. Δὲν συγκλονίζει. Δὲν προσελκύει κόσμον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἔχει ἰσχὺν ὅμως εἰς τὰ Παγκόσμια Κέντρα Ἀποφάσεων, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς δι᾽ αὐτὸν συνδέονται μὲ τὰ ὑπόγεια κέντρα τῆς Ἀμερικῆς καὶ τὴν Νέαν Ἐποχήν, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν Πανθρησκείαν καὶ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν διέρχεται ἀπὸ τὰς Συναγωγὰς καὶ τὰ Κέντρα τοῦ Μουσουλμανισμοῦ γίνεται θέμα εἰς τὰ διεθνῆ Μέσα Ἐνημερώσεως, διότι τοῦτο ἀπαιτοῦν τὰ ἐκτελεστικὰ ὄργανα τῶν προαναφερομένων κέντρων ἀποφάσεων διὰ διαφόρους σκοπιμότητας. Πρωταγωνιστεῖ ἀπὸ τῆς ἐκλογῆς του εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον μὲ ζῆλον πολλαπλασίως μεγαλύτερον τῶν προκατόχων του μακαριστῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου εἰς τὸν Διάλογον μεταξὺ Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων. Λειτουργεῖ ὡς «μπουλντόζα» εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας βλασφημῶν τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχον ἀγάπην διὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ μᾶς ἐκληροδότησαν τὸ Σχίσμα. Τὸ «πάθος» του αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖον. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσιν ἀνταλλαγμάτων ἐκ τῶν Ἀμερικανῶν, τὰ ὁποῖα δὲν ἔλαβεν ἀκόμη (Εἰς τὰ «δίκαια» τοῦ Πατριαρχείου). Προωθεῖ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», διότι αὐτὸ τοῦ ὑποδεικνύεται ἀπὸ τὰ ὑπόγεια καὶ ἐπίγεια κέντρα τῆς Ἀμερικῆς. Οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν γεωπολιτικὴν ἰσχυρίζονται εἰς μελέτας των ὅτι ἐκ τοῦ Ἀμερικανικοῦ Πενταγώνου ἔχει ἐκπονηθῆ τὸ σχέδιον διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς. Θὰ λειτουργοῦν «κεχωρισμένως». Ἀλλὰ αἱ κεφαλαί των θὰ συναποφασίζουν καθ᾽ ὑπόδειξιν τῶν ὑπογείων καὶ τῶν ἐπιγείων κέντρων τῆς Ἀμερικῆς. Θὰ ἔχωμεν ἕνωσιν μὲ ποικιλία δογμάτων. Οὐδεμία ἐκ τῶν Χριστιανικῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν» θὰ ἀποκηρύξη τὰς πλάνας της. Διότι συμβαίνει τὸ περίεργον: ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅλας τὰς αἱρετικὰς «Ἐκκλησίας» ὡς κανονικὰς Ἐκκλησίας καὶ πώς ὅλαι σώζουν. Ἡ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξισώθη μὲ τὴν πλάνην καὶ τὸ σκότος μὲ ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἡ γεωπολιτικὴ τῶν θρησκειῶν εἰς πλήρη ἐξέλιξιν. Ἕνα ἐκ τῶν ἀνταλλαγμάτων, τὰ ὁποῖα ἔχουν ὑποσχεθῆ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην εἶναι νὰ γίνη Πάπας εἰς τὴν Ἀνατολήν. Ἄλλωστε κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα εἰς τὸ Φανάρι καὶ τὴν συμπροσευχὴν μετὰ αὐτοῦ εἰς τὸ Πατριαρχικὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου διεκήρυξεν ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Πάπαν ὅτι ἐσὺ θὰ εἶσαι ὁ Πρῶτος εἰς τὴν Δύσιν καὶ ἐγὼ Πρῶτος εἰς τὴν Ἀνατολήν. Ἔκτοτε κατὰ τὴν Μεγάλην Εἴσοδον καὶ

ἱστάμενος εἰς τὴν Ὡραίαν Πύλην μνημονεύει τοὺς Πατριάρχας καὶ τοὺς Προέδρους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅμως δὲν ἔχει Προέδρους, ἀλλὰ Πατριάρχας καὶ Ἀρχιεπισκόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Τό δὲ πολίτευμά της εἶναι Συνοδικὸν καὶ δὲν ἔχει Πρῶτον, ἀλλὰ Πρώτη καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος. Εἰς τὸ ὄνομα τῆς γεωπολιτικῆς τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν κέντρων ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐκπορεύεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει κάνει μεγάλους ἐκτροχιασμοὺς εἰς τὴν Πίστιν, οἱ ὁποῖοι καταγγέλλονται ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους προδίδεται ἡ Πίστις. Ἀντὶ διὰ αὐτοκριτικὴν καὶ μετάνοιαν, τώρα ζητεῖ μέτρα ἐναντίον ἀντιοικουμενιστῶν Μητροπολιτῶν, Καθηγουμένων καὶ πιστῶν, διότι ἀπειλοῦν μὲ κατάρρευσιν μελλοντικῶς τὴν «γεωπολιτικὴν τῶν θρησκειῶν» καὶ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Συμπεριφέρεται ὡς ὁ πιστὸς ἐκτελεστὴς τοῦ προαναφερομένου σχεδίου ἀδιαφορῶν διὰ τὰς συνεπείας εἰς τὰς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας. Μέχρι καὶ ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» καρδινάλιος Κόχ παρεδέχθη ὅτι ὁ διάλογος ἐναυάγησε, ἀλλὰ τὸν κρατᾶ ἐν ζωῇ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν Ἕνωσιν περισσότερον καὶ ἀπὸ τὴν τύχην τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς καὶ ἐθνικῆς κρίσεως προωθεῖ τὴν Ἕνωσιν καὶ τὴν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀντὶ νὰ ἀναλάβη πρωτοβουλίας πρὸς τὰ κέντρα, μὲ τὰ ὁποῖα ἰσοπεδώνει τὴν Ὀρθοδοξίαν, καὶ νὰ ζητήση βοήθεια διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς

Ἕλληνας ἀσχολεῖται μὲ τὴν «Ἕνωσιν». Ἀντὶ νὰ ἀναλάβη μίαν διεθνῆ ἐκστρατείαν διὰ τὴν συγκέντρωσιν χρημάτων καὶ ἄλλης βοηθείας πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ τὰς Ἑλληνίδας, ἀδρανεῖ ἐνόχως. Ἀντὶ νὰ ἐνισχύση τὸ Ἐκκλησιαστικόν, Ὀρθόδοξον καὶ Ἐθνικὸν φρόνημα, ζητεῖ μέτρα ἐναντίον τοῦ Σεβ. Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει τὰς προδοσίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀλλὰ καὶ τὰ σιωνιστικὰ καὶ ἄλλα πολιτικοοικονομικὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα διαλύουν καὶ λεηλατοῦν τὴν Χώραν καὶ ἐπιβάλλουν ἀντιεκκλησιαστικὰς ἀποφάσεις. Ἀντὶ νὰ ἐνισχύη τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ νὰ καλῆ τὸν λαὸν νὰ μιμηθῆ τὴν ζωὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας στρέφεται ἐναντίον τοῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ τὸν καλοῦν νὰ σεβασθῆ τὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μὴ νοθεύη τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀντὶ νὰ δίδη τὴν εὐλογίαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς πολιτικοὺς πρότυπα διὰ τὴν ζωήν, τὸ ἦθος καὶ τὴν στρατηγικήν των, ἀνεβάζει εἰς τὸν θρόνον τοῦ Φαναρίου τὸν πρώην Πρωθυπουργὸν κ. Γεώργιον Παπανδρέου, τὸν ἐξυμνεῖ καὶ «προσκυνᾶ» τὴν μητέρα του κ. Μαργαρίταν Παπανδρέου μετὰ τῆς ὁποίας ἔχει μακρὰν φιλίαν (Οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες δὲν τὴν ἔχουν συναντήσει ποτὲ εἰς Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, παρὰ μόνον ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὰς δοξολογίας ὡς σύζυγος τοῦ Ἀ. Παπανδρέου). Θεωρεῖται Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης πρωταγωνιστεῖ διαρκῶς εἰς κρίσεις διὰ διοικητικὰ καὶ ἄλλα θέματα. Πρωταγωνιστεῖ εἰς κρίσεις καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ ὁποῖον τρομοκρατεῖ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παύση

Ἐρώτησις εἰς τὴν Βουλὴν διὰ φιλοϊσλαμικὴν προπαγάνδα ὑπὸ τοῦ Μουσείου Μπενάκη εἰς μαθητάς

Οἱ βουλευταὶ τοῦ ΛΑΟΣ κ. Ἀθανάσιος Πλεύρης καὶ Γεώργιος Ἀνατολάκης στηριζόμενοι εἰς δημοσίευμα ἡμερησίας ἐφημερίδος, κατέθεσαν ἐρώτησιν εἰς τὴν Βουλήν, μὲ τὴν ὁποίαν ἐλέγχουν τὴν Κυβέρνησιν, ἐπειδὴ τὸ Μουσεῖον Μπενάκη διὰ ἐντύπου του κάνει φιλοϊσλαμικὴν προπαγάνδα εἰς μαθητάς. Ὁλόκληρος ἡ ἐρώτησις ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Σύμφωνα μὲ ρεπορτὰζ τοῦ δημοσιογράφου κ. Στέφανου Χίου στὴν ἐφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” (14η Μαρτίου 2012), ἀναφέρεται ὅτι κατὰ τὴν ἐπίσκεψη μαθητῶν τῆς Ε´ τάξεως Δημοτικοῦ στὸ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα τοῦ Μουσείου Μπενάκη “Ἰσλαμικὴ τέχνη γιὰ μαθητές”... δίδεται στοὺς μαθητὲς ὡς “ἐκπαιδευτικὸ” καὶ “ἐνημερωτικὸ” ὑλικὸ τὸ ἔντυπο “Μία φορὰ στὴν Ἀνατολή”, στὸ ὁποῖο ὑπάρχουν ἀπαράδεκτα καὶ ἀνθελληνικὰ ἀποσπάσματα ὅπως μεταξὺ ἄλλων: “Ὁ στρατὸς τῶν Ὀθωμανῶν σουλτάνων ἔκανε συχνὰ παρελάσεις στὶς μεγάλες πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ δείξει τὴν δύναμή του. Φαντάσου πόσο ἐντυπωσιακὴ θὰ ἦταν ἡ ἐμφάνιση τῶν στρατιωτῶν μὲ τὶς ἐπίχρυσες πανοπλίες τους νὰ παρελαύνουν κάτω ἀπὸ τὸν λαμπερὸ Ἥλιο”!

Καθίσταται σαφὲς ὅτι πρόκειται γιὰ μία ἀήθη πρόκληση εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς μνήμης τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ποὺ ὑπέφερε 400 χρόνια τουρκοκρατίας, καὶ γιὰ μία προσπάθεια ἄμβλυνσης τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν, προφανῶς στὸ πλαίσιο τοῦ πολυπολιτισμικοῦ ἰδεολογήματος. Μάλιστα ἐπὶ τοῦ θέματος ὑπάρχουν ἤδη ὀργισμένες ἀντιδράσεις ἀπὸ γονεῖς καὶ κηδεμόνες τῶν μαθητῶν. Ἐρωτᾶσθε,

Α) Μὲ ποιὸ ἐκπαιδευτικὸ κριτήριο καὶ μὲ ποιὰ ἐκπαιδευτικὴ λογικὴ οἱ Ἕλληνες μαθητὲς ὑποχρεοῦνται νὰ ὑφίστανται αὐτὴν τὴν ἀνθελληνικὴ προπαγάνδα; Γιὰ ποιὸ λόγο μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ ἢ ἀκόμη καὶ τοῦ Νηπιαγωγείου (!) πρέπει νὰ μαθαίνουν γιὰ τὴν ἰσλαμικὴ τέχνη, καὶ γιὰ τὶς “παρελάσεις τῶν Ὀθωμανῶν”; Β) Ποιὰ ἡ χρηματοδότηση τοῦ συγκεκριμένου προγράμματος καὶ ἀπὸ ποιοὺς πόρους; Γ) Γιὰ ποιὸ λόγο τὸ Μουσεῖο Μπενάκη ἐπέλεξε τὸ συγκεκριμένο ἐγχειρίδιο στὰ πλαίσια τοῦ προγράμματος γιὰ τὴν ἰσλαμικὴ τέχνη; Γνώριζε τὸ περιεχόμενό του;».

αὐτὸ τὸν ἔλεγχον εἰς ζητήματα Πίστεως. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ τρομοκρατία αἱ Ἱεραὶ Μοναὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔπρεπε νὰ εἶχον ὑψώσει μαύρας σημαίας διὰ τὰς παρεκτροπὰς καὶ τὰς αὐθαιρεσίας του εἰς ζητήματα Πίστεως, ὅπως πολὺ εὐφυῶς λέγει ὁ Σεβ. Αἰγιαλείας καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος. Δυστυχῶς ὅμως δὲν συμβαίνει αὐτό. Καὶ δὲν συμβαίνει καὶ διὰ ἕνα ἄλλον λόγον: Διότι διὰ ἀρκετοὺς ἐκπροσώπους Ἱερῶν Μονῶν, προέχει ἡ διασφάλισις τῶν χρημάτων ἀπὸ τὰ ΕΣΠΑ τῆς Προτεσταντικῆς Δύσεως διὰ τὴν κατασκευὴν ἔργων, παρὰ ὁ ἀγὼν ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Ποία ἡ θέσις τοῦ Ἁγίου Ὄρους διὰ τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν; Οὐδεὶς γνωρίζει. Γνωρίζομεν τὰς θέσεις ὡρισμένων Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, ἀλλὰ ὄχι καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸ ὁποῖον τρέμει κυριολεκτικῶς τὴν «σπάθην» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας τρέμει τοὺς καταπατητὰς τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι αἰχμάλωτον ἢ πνευματικῶς νεκρὸν ἢ τρομαγμένον ἀπὸ τὰς ἀπειλὰς καὶ τὴν τρομοκρατίαν τοῦ Φαναρίου; Εἶναι δυνατὸν νὰ ξεσηκώνωνται πιστοί, Ἱερομόναχοι εἰς τὰς πόλεις, Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, Καθηγηταὶ Πανεπιστημίου, κληρικοί, Διάκονοι, Θεολόγοι, λαϊκοὶ διὰ τὴν προώθησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν Προδοσίαν τῆς Πίστεως ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Φαναριωτῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων των εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ παραμένη ἀδρανὲς καὶ ξένον πρὸς τὰς ἀγωνίας τοῦ ἐντίμου κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ; Ὀφείλει νὰ τερματίση τὴν ἀσυλίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν ἰσοπέδωσιν τῶν πάντων εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας; Αὐτὴν τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν κυοφορεῖται ἡ αἵρεσις τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπειλεῖ ὅλο τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν κίνημα στοχοποιῶν τὸν Σεβ. Πειραιῶς καὶ ἄλλους ἀντιοικουμενιστὰς Μητροπολίτας, ρασοφόρους καθηγητὰς Πανεπιστημίου, Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, Ἱερομονάχους κ.λπ. ἐπειδὴ ἀποκαλύπτουν τὴν ἀνοικτὴν συνοδοιπορίαν του μὲ τὴν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὀφείλει νὰ ὑψώση μαύρας σημαίας, νὰ κηρύξη πένθος διὰ τὰς παρεκτροπὰς καὶ τὰς αὐθαιρεσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς ζητήματα πίστεως ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν κατάστασιν, ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ εἰς τὴν Χώραν. Ὁ λαός μας ἐξαθλιωμένος «ἐπαναστατεῖ», ὅταν πληροφορῆται ὅτι κάποιαι ἢ ὅλαι αἱ Ἱεραὶ Μοναὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καταθέτουν σχέδια διὰ τὴν δημιουργίαν φωτοβολταϊκῶν ἐπενδύσεων εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος ἢ διὰ τὴν εἰσροὴν ἑκατομμυρίων εἰς αὐτὰς ἀπὸ τὰ ταμεῖα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἐὰν δὲν τὸ ἔχουν ἀντιληφθῆ οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες, ἔχουν ὑποταχθῆ εἰς τοὺς αἱρετικούς. Πῶς συμβαίνει αὐτό; Μὲ τὴν σιωπήν των ἔναντι τῶν παρεκτροπῶν, εἰς ζητήματα πίστεως, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προσμονὴν τῶν ἑκατομμυρίων ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν, τῆς Προτεσταντικῆς Δύσεως. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Τοῦ κ. Νικ. ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου – Φιλόλογου

ΕΡΙΚΟΙ, ὄχι μόνον Οἰκουμενισταί, ἀλλὰ καὶ μὴ Οἰκουμενισταί, ὄχι μόνον ἀσεβεῖς, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς, νομίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζωνται ὡς αἱρέσεις γνῶμες καὶ ὡς αἱρετικοὶ πρόσωπα, ποὺ δὲν ἔχουν προηγουμένως κριθῆ καὶ καταδικασθῆ ἀπὸ Σύνοδο τῆς ᾿Εκκλησίας. Ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ ἄποψι δὲν εἶνε ὀρθή. ῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ· «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3: 10-11). ῾Η πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καταδίκασε αἵρεσι, τὸν ᾿Αρειανισμό, καὶ αἱρετικό, τὸν ῎Αρειο, ἔγινε τὸν 4ον μ.Χ. αἰῶνα (τὸ 325). Μέχρι δὲ τότε ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί. Καὶ πῶς οἱ πιστοὶ πρὸ τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου θὰ μποροῦσαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου Παύλου περὶ τῆς τηρητέας στάσεως ἀπέναντι τοῦ Α ἢ τοῦ Β αἱρετικοῦ, ἂν πρὸ Συνόδου δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν κανένα αἱρετικό; Πῶς ἐπίσης οἱ πιστοὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως θὰ μποροῦσαν νὰ τηρήσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου ᾿Ιωάννου, «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε»; (Β´ ᾿Ιωάν. 10). ῞Οταν κανεὶς «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», σαφῶς δηλαδή, λέγει κάτι ἀντίθετο πρὸς τὴν Πίστι, δυνάμεθα καὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως νὰ χαρακτηρίσωμε αὐτὸ αἵρεσι, καὶ αὐτὸν αἱρετικό (Βλέπε ΙΕ´ Κανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου). ῾Η Γραφὴ λέγει: «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95:5). Καὶ γιὰ τὴ λατρεία τῶν ἐθνικῶν λέγει: «῎Εθυσαν τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (Ψαλμ. 105:37), «῞Α θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ» (Α´ Κορ. 10:20). ῾Ο ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ Πατριάρχης ἀντιθέτως πρὸς τὴ Γραφὴ λέγει, ὅτι σὲ ὅλες τὶς Θρησκεῖες ὁ αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τὸν αὐτὸ Θεὸ λατρεύουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο. ᾿Ερωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι, ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεγείρῃ σὲ διαμαρτυρία ὅλους τοὺς πιστούς; ῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ᾿ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει» (Α´ Κορ. 14:34. Βλέπε καὶ στίχ. 35). ᾿Επίσης γράφει: «Γυναικὶ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός» (Α´ Τιμ. 2:12). Συμφώνως πρὸς τοὺς θεοπνεύστους αὐτοὺς λόγους δὲν ἐπιτρέπεται στὶς γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ διδάσκουν στὶς ἐκκλησιαστικὲς συνάξεις, τὴν ὥρα τῆς λατρείας. ᾿Επίσης δὲν ἐπιτρέπεται στὴ γυναίκα νὰ ἐξουσιάζῃ τὸν ἄνδρα. ᾿Εν τούτοις ὁ θεολόγος κ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης, ὁ διευθυντὴς καὶ ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς ᾿Ακαδημίας τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, ἔχει τὸ θράσος νὰ ἀντιτίθεται στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ νὰ λέγῃ ὅτι πρέπει καὶ οἱ γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν στὶς ἐκκλησιαστικὲς λατρευτικὲς συνάξεις, προχωρεῖ δὲ καὶ λέγει ἀκόμη, ὅτι πρέπει οἱ γυναῖκες νὰ χειροτονοῦνται, νὰ γίνωνται καὶ ἐπίσκοποι, καὶ ὡς ἐπίσκοποι, ἐννοεῖται, νὰ ἐξουσιάζουν ὄχι μόνο τοὺς ἄνδρες τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἱερεῖς. Καὶ ἐρωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι; Καὶ πῶς ὁ Δημητριάδος διώρισε καὶ κρατεῖ στὴ διεύθυνσι τῆς ᾿Ακαδημίας του θεολόγο μὲ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις;… ᾿Εὰν λοιπὸν κάποιος λέγῃ κάτι σαφῶς διαφορετικὸ καὶ ἀντίθετο ἀπὸ τὴν Πίστι, οἱ πιστοὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ θεωροῦν τὸ λόγο του αἵρεσι καὶ αὐτὸν αἱρετικὸ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως. ᾿Εὰν π.χ. ἐγὼ τρελλαθῶ καὶ κηρύξω ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶνε μυστήριο τῆς ᾿Εκκλησίας, δὲν εἶνε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλὰ ψωμὶ καὶ κρασὶ μὲ συμβολικὴ ἔννοια, χρειάζεται Συνοδικὴ ἀπόφανσι, γιὰ νὰ θεωρηθῶ αἱρετικὸς καὶ νὰ ὑποστῶ κριτικὴ καὶ ἔλεγχο; ῎Αλλωστε οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ ἄλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν, γιὰ νὰ καταδικάσουν διδασκαλίες, οἱ ὁποῖες θεωρήθηκαν αἱρέσεις, καὶ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα θεωρήθηκαν αἱρετικὰ πρὸ τῆς συγκλήσεώς των. ῾Η ᾿Αποστολικὴ Διακονία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἔχει ἐκδώσει φυλλάδιο, στὸ ὁποῖο, χωρὶς ἀπόφασι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ὡς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες δροῦν στὴν ῾Ελλάδα. Κακῶς ἔπραξε ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία; ῎Αριστα ἔπραξε. ῎Αριστα πράττουν καὶ ὅσοι χαρακτηρίζουν τὴ Μεταπατερικὴ Θεολογία ὡς αἵρεσι καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεσι καὶ πανθρησκεία, καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῶν ὡς αἱρετικούς, καὶ διαμαρτύρονται μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς των. ᾿Ανοχὴ ἢ εὐγένεια σὲ θέματα Πίστεως δὲν ἐπιτρέπεται.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΑΦΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ Ὑπογραμμίζει εἰς τὸ Πασχάλιον Μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Ἰάκωβος

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Ἰάκωβος εἰς μήνυμά του διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας προτρέπει ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματός του ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Οὐρανοὶ μὲν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δὲ ἀγαλλιάσθω· ἑορταζέτω δὲ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καὶ ἀόρατος. Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος», ἀναφωνεῖ ἀγαλλόμενος ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καὶ συμπληρώνει ὁ «Χρυσορρήμων Πατὴρ» τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος «νὰ λοιπόν, ἔφθασε ἡ ποθητὴ γιὰ μᾶς καὶ σωτήρια ἑορτή, ἡ ἀναστάσιμη μέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ προϋπόθεση τῆς εἰρήνης, ἡ ἀφορμὴ τῆς συμφιλίωσης, ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου...». Πράγματι, μᾶς διαβεβαιώνει καὶ ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ἡ χαρμόσυνη μέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ αἰτία κάθε χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης», διότι διαλύει τὰ σκότη στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, διώχνει τὸν φόβο ἀπὸ τὴ ζωή μας, νικάει τὸν θάνατο, χαρίζει ἐλπίδα στοὺς ἀσθενεῖς, παρηγορεῖ τοὺς ἀπελπισμένους, τοὺς ἀδικημένους, τοὺς πτωχούς, τοὺς ὀρφανούς, τοὺς δυστυχισμένους καὶ πονεμένους. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ μοναδικὴ κιβωτὸς σωτηρίας, ἀφοῦ ὁ Θεάνθρωπος Ἱδρυτής της, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀναγεννάει τοὺς πάντες, «νεοποιεῖς τοὺς γηγενεῖς…» ψάλλουμε στὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας στὴν Ἀποκάλυψη μᾶς λέγει «ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα» (Ἀποκ. κα´ 5). Ἑπομένως, ὁ Ἀναστὰς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς καλεῖ σὲ μιὰ νέα ζωὴ λουσμένη στὸ φῶς τῶν Εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματ. ε΄ 16), καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει «ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους» δηλαδή, νὰ διώξουμε μακριὰ τὰ πάθη καὶ τὶς

ἀδυναμίες μας, τὸν ἀτομισμό, τὴν πλεονεξία, τὴν ἀπληστία, τὴ βία, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴ σκληρότητα μπροστὰ στὸν πόνο καὶ στὴν ὀδύνη τῶν συνανθρώπων μας, «καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. ιγ´ 12), δηλαδὴ, ἐνισχυμένοι μὲ τὰ ζωοποιὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴ Μετάνοια καὶ τὴ Θεία Εὐχαριστία, νὰ ζήσουμε τὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς, τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ φωτὸς καὶ «ὡς τέκνα φωτός» (Ἐφ. ε´ 8 ), μὲ τὸ παράδειγμά μας νὰ φωτίζουμε καὶ μὲ τὴν ἀγάπη μας νὰ θερμαίνουμε τὶς καρδιὲς τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ ἰδιαίτερα σήμερα τόσο ὑποφέρουν γύρω μας. Ἔτσι ἔζησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι αὐτοὶ οἱ ταπεινοὶ συνοδοιπόροι τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστημένου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἀφοῦ ἀνέβηκαν τὸν Γολγοθᾶ τους καὶ «συσταυρώθηκαν» μαζί Του, ἀπαρνούμενοι τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τους, ἔγιναν δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τρόπου μέτοχοι καὶ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεώς Του. Ἂς τοὺς ἀκολουθήσουμε καὶ ἂς περιπατήσουμε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. στ´ 4), ὥστε μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά μας νὰ διακηρύττουμε, πρὸς κάθε κατεύθυνση «ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» χαρίζοντάς μας τὴν εἰρήνη Του «τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλ. δ´ 7) καὶ τὴν ἀληθινὴ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη, δῶρα τὰ ὁποῖα περιμένει ἡ σημερινὴ ταραγμένη οἰκογένεια, ἡ συγχισμένη νεότητα καὶ γενικὰ ἡ ταλαιπωρημένη ἀνθρωπότητα ἀπὸ τοὺς πολέμους, τὶς βιαιότητες καὶ τὶς ἀδικίες. Ἄς μᾶς ἀξιώσει ὁ Ἀναστὰς Κύριος νὰ ζήσουμε κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, καὶ καταυγαζόμενοι ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του νὰ ψάλλουμε μὲ ἀνεκλάλητη ἀγαλλίαση τὸν ἐπινίκιο ὕμνο τῆς Λαμπροφόρου αὐτῆς Ἡμέρας: Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος. Διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα Εὐχέτης Ὑμῶν Ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδας Ἰάκωβος».